De hiëroglyfen in onze taal

Joannes Richter

De Proto-Indo-Europese religie
In de Proto-Indo-Europese religie is de ideale mens (Adam
Kadmon) een androgyne gestalte met de eigenschappen van
een echtpaar. De ideale mens wordt men pas door het huwelijk,
zodat iedere vrijgezel slechts als een halve, nog onvoltooide
mens mag worden beschouwd.
In een religie, waarin men de mens als evenbeeld van een
Schepper-God beschouwt, is ook deze God het evenbeeld van
een echtpaar.
In de Romeinse samenleving behoorde de gehuwde staat dan
ook tot de eerste vereisten voor het ambt van de opperste
hogepriester, de flamen dialis. Bij de Germanen en Kelten
stond het huwelijk eveneens in hoog aanzien1.
Om deze redenen werd het huwelijk in het Proto-Indo-
Europese scheppingsverhaal, dat door Plato in Symposium
wordt gedocumenteerd, met behulp van etymologische
symbolen gesterkt. Door codering van de religieuze principes
hebben de Indo-Europeanen dus geprobeerd het huwelijk te
stabiliseren. De echtgenoten en de echtelijke band worden door
hiëroglyfen gesymboliseerd, die tevens de verbinding tot de
goddelijke macht vormen. Met behulp van lettercombinaties
wordt Gods naam gevormd uit twee medeklinkers D en S,
waartussen men de mens als het persoonlijke voornaamwoord
der eerste persoon enkelvoud2 plaatst.

1
Tactus, Germania
2
in het Nederlands is dit“ik”, in het Engels “I”
In het Engels resulteert deze formule in de goddelijke naam
Dis, respectievelijk Dis-Pater die inderdaad door Caesar als de
belangrijkste Gallische God wordt gespecificeerd3.
Deze regel kunnen wij niet meer algemeen in alle Indo-
Europese talen waarnemen, maar is kennelijk in enkele van de
afgelegen dalen der Alpen bewaard gebleven, waar met name
de Langue d'Oc en de Romaanse talen nog onvervalste
pronomina met een androgyne structuur toepassen. Waar dit het
geval is, mag men de letters in deze pronomina en goddelijke
namen als hiëroglyfen beschouwen, als de heilige tekens, die
de religieuze symbolen bewaren en voortplanten.

Mirèio
In het Provençaalse gedicht Mirèio4 viel mij voor het eerst op,
dat het persoonlijke voornaamwoord iéu van de eerste persoon
enkelvoud volledig in de naam van God (Diéu) opgaat.
Dit verschijnsel was mij al eerder opgevallen in het Italiaans en
Spaans, maar in deze gevallen beperkt zich de overeenkomst
tot slechts twee letters. Dió bevat immer het pronomen ió en
Dios het pronomen yo. In het Portugees bevat de naam Deus
het pronomen eu en in het Siciliaans bevat Diu het pronomen
iu. Ook in het Engels en in het Oud-Duits bevat natuurlijk de
reeds eerder aangehaalde naam Dis5 het pronomen I,
respectievelijk Ih. Het Provençaals leverde nu de duidelijkere
aanwijzingen, hoe de woordvorming te werk gaat.

3
De Bello Gallico, in Boek VI, 18-21, 53 voor Christus
4
in 1859 gepubliceerd door Frederi Mistral
5
geïdentificeerd door Caesar in De Bello Gallico

2
Veel van de persoonlijke voornaamwoorden (bijvoorbeeld iéu)
baseren op een I en een U, waartussen vaak een van de overige
klinkers (a, e, o) wordt geplaatst. Opvallend is, dat ook de
Joodse en Arabische woorden “God” tekens bevatten, die op
een I of U lijken.
Met behulp van de Swadesh-lijsten kan men nu aflezen 6, dat de
afleiding van de persoonlijke voornaamwoorden uit de naam
van de oppergod voor een groot aantal talen volgens een vaste
regel heeft plaatsgevonden. Dit proces moet hebben
plaatsgevonden tussen 3500 voor Christus en ongeveer 500 na
Christus.

De hiëroglyfen I, J, Y, U, V
Traditioneel vormen de letters I, J, Y mannelijke symbolen , die
als zuilen werden afgebeeld. De letters U en V vormen
daarentegen de vrouwelijke symbolen, die men als vaten
beschouwd.
Merkwaardigerwijze begint de Iuþhark-reeks, die men
omstreeks 400 na Christus in de Kylver Runensteen heeft
gebeiteld, niet met de runen Fuþ maar met de belangrijkste
religieuze symbolen I, U en þ.

De hiëroglyfen D, Th respectievelijk þ en s
De goddelijke naam (bijvoorbeeld Dyaus, Deus, Zeus en
Theos)
• beginnen normaal gesproken met een D, Z, Th of Þ
• wordt vaak afgesloten met een S.

6
zie appendix

3
Om een goddelijke naam te vormen plaatst men tussen deze
begin- en slotletter normaal gesproken het persoonlijke
voornaamwoord der eerste persoon enkelvoud7, bijvoorbeeld
(in het Provençaals): Diéu wordt gevormd door D en iéu,
waarbij in dit geval de S ontbreekt. In het Engels en Duits
wordt de godheid Dis gevormd door een D en een persoonlijk
voornaamwoord “i”, gevolgd door een afsluitende “s”. Het
Italiaans volgt een identieke procedure: Dio door
samenvoeging van een “D” en het pronomen “io”. Het Spaanse
Dios ontstaat door aaneenschakeling van een “D”, en het
pronomen “yo”, afgesloten door een “s”.

De klinkers O, A en E
Kennelijk kan men in de PIE-taal als centrum van de
persoonlijke voornaamwoorden voor de eerste persoon
enkelvoud (ik) meerdere klinkers toepassen d.w.z. een klinker
e in het Occidentale ieu, de klinker a in het Romaanse iau en
de o in het Aromaanse iou.
De klinker e bevindt zich niet alleen in het centrum van ieu
maar eveneens in de goddelijke naam Dieu, de klinker a niet
alleen in het Romaanse iau, maar ook in het centrum van de
PIE-naam Dyaus. De klinker o bevindt zich niet alleen in het
centrum van het Aromaanse pronomen iou, maar ook in de
goddelijke namen Jeh-o-Vah, Jove, IOU-piter .
De centrale klinkers worden als heilige tekens beschouwd en
daarom in sommige talen weggelaten, bijvoorbeeld in het
Hebreeuws.

7
in het Nederlands is dit “ik”

4
Wellicht heeft men daarom ook de Matres Lectionis en de
verbindende letters He aan de naam toegevoegd, die de
verbinding tussen de mannelijke en vrouwelijke elementen
symboliseren.
Symboliseert het heilige in het centrum van Jeh-O-Vah
respectievelijk JOV8, wellicht het midden van het echtpaar, dat
door de man (Jeh) en der vrouw (Vah) wordt gevormd?
„Want ik ben God en geen mens: ik ben de heilige in je
centrum“ (Hos 11,9)

De hiëroglyfe H (He)
Een van de belangrijkste tussen de IU-kernen in Ju-piter en
Tuisco en IHVH is de toevoeging van twee letters He in de
naam IHVH.
Een groot aantal Bijbelcitaten bericht over de toevoeging van
deze letters “He”. Deze letter, tweemaal in het Tetragrammaton
IHVH voorkomt, speelt reeds bij Abraham een grote rol:
“Gij zult de vader worden van een menigte volken! Niet
langer zal men u Abram noemen, maar uw naam zal
Abraham zijn”9.
Nog sprak God tot Abrtaham:
Sarai, uw vrouw, zal geen Sarai meer heten, maar
Sarah10 zal zij worden genoemd”11.

8
JOV → Jovis (De Genitivus van de naam IU-pitter)
9
Genesis 17-5
10
In de Lutherbijbel (o.a. in de versie van 1741) en in de Engelse vertaling
wordt de naam met een letter “h” afgesloten, maar in de moderne
standaardbijbel heeft men deze letter weggelaten.
11
Genesis 17-15

5
De Zohar verklaart daartoe,
dat Hij alle symbolen in een Eenheid samenvatte tussen
begin en einde. En pas daarna werd de “He”
toegevoegd, om alle symbolen met de “H” te verbinden.
En dit teken werd “U” (Atah) genoemd, zoals er staat
geschreven: “Atah brengt hen allen tot leven”12.
De letter H (He) symboliseert (wellicht alleen in de
Hebreeuwse schrift) de echtelijke band, ofwel het huwelijk. In
de Zohar staat immers geschreven13:
“In het vijfde boek van Mozes 22,23 wordt het woord
Na’arah (meisje) zonder „H“ geschreven, omdat zij
zich nog niet met een man verenigd had en waar nog
geen versmelting van het Mannelijke met het
Vrouwelijke heeft plaatsgevonden, is het H nog
ongewenst. Zodra er echter een vereniging met het witte
Licht heeft plaatsgevonden, geldt het teken H, omdat nu
alles in Een is verenigd”.
Zo zijn kennelijk het symbool “He” en het bijbehorende
Pronomen “U” symbolen van het geheiligde huwelijk, waarin
het meisje en haar echtgenoot zich als echtpaar in een
androgyne mens veranderen. Abram voegt een echtelijk
(verbindend) symbool toe aan zijn naam en heet voortaan
Abraham, zoals ook Sarai de Jod vervangt door een echtelijk
symbool He.
Het Nederlands past het woord “Huwen” tor, waarmee men in
het echtpaar de “U” ter beschikking stelt. Zoals in de Joodse
Kabbala kent ook de Nederlandse taal een aantal symbolen,
waarmee religieuze voorschriften worden gecodeerd.
12
Nehemia 9,6: (Gij zijt het, die alles in leven houdt.)
13
Der Sohar I. fol. 51a-b

6
Dat men vroeger IHWH als één persoon met twee individuele
helften heeft beschouwd kan men nog aflezen aan de naam
Elohim, die algemeen als meervoud wordt beschouwd, en aan
het Bijbelcitaat14:
“God sprak: Laat ons de mens maken als ons beeld, op
ons gelijkend.”

Conclusie
In dit overzicht worden de letters I, J, Y, U, V, en de D, Th
respectievelijk þ en S, als ook de klinkers O, A en E, samen
met het verbindende element H als de belangrijkste hiëroglyfen
der Indo-Europese taal beschouwd.
Met behulp van deze symbolen vormden de Indo-Europeanen
de woorden voor de hemelse God, voor de belangrijkste
persoonlijke voornaamwoorden der eerste en tweede persoon
en enkele andere elementaire begrippen met een religieuze
achtergrond.
De formule voor de vorming van de goddelijke naam luidt voor
de belangrijkste Europese talen:
• In het Provençaals: “D” + “iéu” = “Diéu”
• In het Italiaans: “D” + “ió” = “Dió”
• In het Spaans: “D” + “yo” + “s” = “Dios”
• In het Portugees: “D” + “eu + “s” = “Deus”
• In het Engels: “D” + “i” + “s” = “Dis”
• In het oud-Duits: “D” + “ih” + “s” = “Dis”
• In het Siciliaans: “D” + “iu” = “Diu”

14
Genesis 1:26

7
Ook al zijn deze thesen slechts aan een tiental dialecten uit
afgelegen dalen der Alpen bewijsbaar, moeten wij toch
aannemen, dat deze principes reeds in voorhistorische tijden
zijn vastgelegd.
Bij deze studie is opgevallen, dat deze hiëroglyfen zowel in de
Joodse als in de Indo-Europese talen worden toegepast. Een
gemeenschappelijke bron moet worden aangenomen.

8
Appendix: Correlatie der Pronomina en God
Taal “U” (sing.) “Ik” God Bron
Langue d'Oc Tu ieu , jo Dieu Swadesh
Siciliaans Tu iu Diu Swadesh
(Iu-piter)
Romansch Ti jau, eau Dieu Swadesh
Sursilvaans jeu Dieu
Sutsilvaans jou Dieu
(Diou-piter)
Spaans tú, usted yo Dios Swadesh
Portugees Tu eu Deus Swadesh
Provençaals Tu iéu Diéu Swadesh
Oud-Duits Thu Ih Dis
Italiaans Tu ió Dió Swadesh
Frans Tu je Dieu Swadesh
Engels Thou I Dis Swadesh
(& You15)
Arabisch ‫أنت‬ ‫أنا‬ ‫ا‬ Swadesh
Hebreeuws IHVH Swadesh
Tabel 1: Correlatie van de persoonlijke voornaamwoorden der
1e & 2e persoon en de oppergod

15
Thou is het oorspronkelijke persoonlijke pronomen voor de 2e persoon
enkelvoud