Onder die radar: Stories uit ons land

STANINGS

Gaatjiebrood

Patricia is skaars by die agterdeur in, toe vra sy: En as jy so onderstebo lyk vanmôre? Waar’s Mevrou? Is sy al weer stad toe?

Ek sit by die tafel voor die venster met die koerant oop voor my, soos ’n padkaart na nêrens: moorde, verkragtings, rooftogte, korrupsie.

Hulle het ook in die nag weer ingebreek by Leon-hulle van oor­kant die straat.

Na die suide toe, in Moerie-se-Baai se koers, talm ’n misbank oor die diepsee, merk ek deur die venster. Dit beteken teen elfuur se kant gaan die wind tussen die bossies deur geskuur kom en aan die huis kom ruk en pluk.

Patricia Rabie kom twee keer ’n week van Diazville naby Saldanha af om te kom skoonmaak en om my die omgewing se skindernuus te vertel. Het jy sleg geslaap? vra sy. Wat’s fout?

Ek sit sommer en dink. Ek is nie lus vir praatjies nie.

O, nè? Jy sit sommer en dink. Patricia sit haar handsak neer en maak die yskas se deur oop.

My drie honde lê stywebeen op die bank en slaap.

Partykeer kyk ek na my tuin en die lap renosterveld en Kwaaibaai se rotsagtige inham anderkant dit, en dan verbeel ek my ek weet presies wat is fout met hierdie aarde en met my wat dit bewoon. Maar sodra ek woorde daarvoor wil gee, glip die woorde weg, en bly net ’n vae gevoel van verlies oor. Soos vanmôre.

Ek dink ek moet vir jou gaatjiebrood vir brekfis maak – Jerome-se-gaatjiebrood. Is hier eiers?

Wat’s gaatjiebrood? vra ek. En wie’s Jerome?

Sy haal ’n eier uit die rakkie in die deur. Jerome is ’n vrou wat lank gelede in ons straat gebly het se seuntjie. Sy sit die eier op die kas neer.

O, sê ek. En?

Jerome’t altyd vir homself gaatjiebrood gemaak. Ek het dit by hom gesien. Foeitog.

Patricia talm nie as sy eers besluit het sy weet wat jy nodig het nie. Gou is die bestanddele bymekaar vir Jerome-se-gaatjiebrood:

Een hoendereier, gelê deur ’n losloophen,

twee gawe snye witbrood,

kookolie,

sout,

peper.

Dan haal sy my oorle ma se basaarpan uit die kas onder die was­bak, skink ’n leksel olie daarin en maak die gasstoof brand, met die vlam klein gedraai. En dan sit sy die twee snye brood opmekaar, vat ’n messie en sny ’n groterige sirkel in die middel uit. Die binnekantste gedeelte – twee broodwieletjies – haal sy uit en sit dit eenkant neer.

In die middel van die twee snye is nou ’n dammetjie – ’n leë dammetjie.

Ek gaan staan by Patricia.

Ek wonder wat het van Jerome geword, probeer Patricia my stilte wegpraat. Hy was daai tyd sommer nog ’n klonkie. Elf, twaalf jaar oud.

Nou neem sy die twee snye brood met die gaatjie in en lê dit in die pan te ruste, in die lagie olie, wat oënskynlik nie borrelwarm moet wees nie. Dan tel sy die losloophen se eier van die kas af op, kraak dit teen die stoof se rand en laat die eier se geel en wit by daardie gaatjie, daardie dammetjie, inloop. Sjjjj.

Gou slaan ’n vars reukie uit die pan op en die drie honde wip van die bank af en kom nader, vasgevang tussen hul neuse en hul waaiende sterte.

Ek en Patricia staan en kyk na die pan asof dit ’n spieël is wat niks terugkaats nie. Die eier in die gaatjie borrel en bewe.

Jerome se pa was ’n gemors. Patricia druk-druk met die spaan op die brood. Hy’t Jerome se ma geslaat, en dan huil Jerome se ma, en dan kom ek daar, dan staan Jerome voor die stoof. Dan vra ek vir hom: ‘Wat doen jy, Jeromepie?’ Dan sê hy: ‘Ek maak vir my gaatjiebrood, antie Trish.’

Die eier in die gaatjie is nou byna soos ek daarvan hou: sag maar nie te sag nie, loperig maar nie te loperig nie. En die brood is bruin gebraai, maar nie te bruin nie.

Patricia wikkel die spaan onder alles in en draai die twee snye om. Sjjjj, maak die eier weer.

Ander kere gaan bad Jerome se pa, dan sê hy vir Jerome se ma: ‘Stuur Jerome vir my.’ Dan stuur sy vir Jerome, en later dan hoor sy Jerome daar binne roep: ‘Eina! Eina!’ Later as ek daar kom, is Jerome by die stoof, dan maak hy vir hom gaatjiebrood.

Ek kyk na Patricia en ek weet sy weet ek weet nie wat om te sê nie.

Kry vir jou ’n bord. Sy beduie na die kas.

Ek haal een van my oorle ma se Swinnertons-borde – Made in Staffordshire, England – uit.

Een ding moet jy nooit vergeet as jy vir jou gaatjiebrood maak nie. Patricia tel een van die broodwieletjies op wat sy vroeër uitgesny het. Hierdie stukkies moet jy altyd weer terugsit, altyd, altyd.

Sy druk die wieletjie terug in die gaatjie, byna soos ’n prop pas dit daar in. Daarna draai sy die brood om en doen dieselfde aan die ander kant.

Bring. Sy vat die bord uit my hand, druk die spaan onder die gaatjiebrood in, lig dit uit die pan en lê dit in die bord neer.

Dit lyk na ’n gewone geroosterde broodjie. Die eier aan die binne­kant is my en Patricia se geheim. Ons twee, en Jerome s’n.

Ek gaan sit weer by die tafel en neem die eerste hap. Die wit van die eier het in die brood ingesypel en gee dit ’n soet smaak.

Die misbank oor die diepsee in Moerie-se-Baai se koers is nie meer daar nie, sien ek toe ek deur die venster kyk. Die mis het gelig.

Miskien sal die wind nie vandag waai nie.

Tolbos

So ’n droogte vergeet ’n mens nooit nie. Dit bly iewers in jou sit.

Dit was die jaar toe ek agt geword het, die jaar toe dit wéér nie in ons deel van die Noord-Kaap gereën het nie. Selfs die vaalbos se blare het verlep, en laatmiddag kon jy nie meer die dorpsooms op hul voorstoepe hoor lag nie. Hulle het aan hul kromsteelpype se stele gekou en hul oë het pal deur die lug gesoek, terwyl ’n tolbos oor die dorpsplein rol en hulle praat oor boorgate wat op­droog en perskebome wat nie dra nie.

Die son het die dorpsdam se laaste water kom vat en net ’n laag modder het oorgebly, wat begin kraak en bars en opkrul het, asof die aarde besig was om velaf te gaan.

Dit was asof alles stadiger begin beweeg het: uit Kuruman se koers het oom Gert se vaal Thames-lorrie stadig met ’n vrag voer vir sy dorperskape en sy Jerseykoeie in ’n lugspieëling aangedryf ge­kom, en in die Commercial Hotel se kroeg het oom Johnny stadig met ’n glas whiskey na sy mond gesoek, want die man van die bank het klaar vir Haasfontein kom opeis.

Soms het so ’n simpel wind vir ons rooi Kalaharisand gebring wat rondom die klapperhaarmatjie by die voordeur saamgepak het.

En later het Pa opgehou om die pampoenrank agter in die jaart met ’n gieter water te gee.

Die wêreld se probleme het vir ons onbelangrik geword. Niemand was meer bekommerd oor die Sappe se oorwinning in ’n tussenverkiesing in Pinetown of die oorlog in Viëtnam nie. Elke aand het ons voor die radio gewag vir die weervoorspelling ná die seweuurnuus; en elke aand was daar niks vir ons nie. Elke aand was ons die elders waar dit mooiweer en warm sal wees – mooiweer en warm terwyl die blink straaltjie uit ons boorgat al modderiger raak en oom Hans een middag ’n stuk of veertig uitgeteerde dorperooie op sy plaas moes keelaf sny.

Die meeste gesprekke het om reën begin draai. Het jy gehoor daar of daar het hulle darem so ’n los buitjie gehad? Dit was net stof­natmaak, maar dis darem iets.

Elke windjie en wolk was ’n belofte wat oral bespreek is.

En later het Ma opgehou om water by te gooi in die botteltjie op die vensterbank in die kombuis waarin ’n avokadopeerpit besig was om te ontkiem.

Een Sondagoggend het Dominee in die kerk afgekondig: ’n bid­dag vir reën sal Vrydagoggend om elf gehou word. Nou was daar nie meer Gatjieponders en Doppers en Hervormers en Apostolies op die dorp nie. Die biddag was oop vir almal.

Dominee was kalmer as gewoonlik, hy het nie een keer tydens die preek sy vuis in die lug geskud nie, en later was daar geleentheid vir gebed. Oom Andries het eerste orent gekom: Dierbare, Almagtige Vader, ons raak vandag klein en nederig hier voor U . . .

Ek kan nie onthou wanneer dit weer by ons begin reën het nie. Ek onthou daardie droogte beter as die reën wat die uitkoms gebring het.

Nou en dan kom rol die herinneringe daaraan stadig soos ’n tol­bos deur my hart.

Boorman

Toe ek so ses, sewe jaar oud was, wou ek nie soos ander seuns een­dag ’n dokter, ’n veearts of ’n polisieman wees nie. Ek wou ’n boorman word.

Ek wou my eie boormasjien hê en boorgate sink, op soek na water.

In die Noord-Kaap waar ek kind was, was daar knaend droogtes, en kinders het mos maar soms sulke edel drome en begeertes, voor hulle hul onskuld verloor.

Ek onthou baie dinge van daardie droogtes: Pa wat deur die groen­tetuin stap met die stoffies wat onder sy voete opslaan en vir Ma sê: Kyk, Bokkie, die pampoene vrek ook nou.

Of oom Gert wat kom vertel van die agttien dorperooie van hom wat in die veld bly lê het, agttien bondels vel en been, en hoe hy hulle met sy Joseph Rodgers-knipmes van die dors moes verlos.

Ek onthou bankrotveilings, en biddae vir reën waartydens ekstra stoele by die kerk ingedra moes word – biddae wat selfs deur oom Riempies, die hotel se kroegman, bygewoon is.

Ook vir oom Doepie, die boorman, onthou ek.

In droë tye was oom Doepie die draer van hoop in ons omtes.

Miskien is dit ook oor oom Doepie wat ek ’n boorman wou word, want die ou was vol stories – veral oor die plekke waar hy al boorgate gesink het, ver plekke, met name wat selfs ’n kind gelok het: Prieska, Sterkaar, Uitkyk.

Oom Doepie het ook maar lekker met stories gesmokkel, weet ek nou. Hy het my selfs vertel hoe ’n span van honderd kamele sy ou Thames Trader-lorrie en boormasjien een slag uit die sand ge­sleep het toe hy in Egipte gaan boor het. In die Saharawoestyn.

Oom Doepie het sy boormasjien – ’n nerfaf rooi affêre op vier swaar wiele – oral met daardie Thames getrek. Met sy vaal brak Jasper op die sitplek langs hom. En agterop die Thames het Jakkals, oom Doepie se dowe helper, gesit in sy verslete oorpak.

Dink ek aan oom Doepie, dink ek aan ’n spul ou, deurwinterde goed: Die ou boormasjien, die ou Thames, met die klomp ou ge­reed­skap saam met ou Jakkals agterop; deurgeslyte grawe, ’n pik met ’n selfgekerfde steel, ’n effe gebuigde koevoet, geroeste stukke ketting, ’n dopemmer sonder ’n handvatsel; en daardie ge­reed­skap­kis wat jy net so in ’n museum ten toon sou kon stel.

Oom Doepie, wat toe seker so sestig was, het selfs so ’n deurwinterde gesig gehad, vol lyne en plooie. Of miskien moet ’n mens praat van ’n deursomerde gesig, want dis die Noord-Kaapse somers en droogtes wat hom so verniel het.

Die vel op oom Doepie se arms was plek-plek stukkend en rou, asof die son besig was om die bloed uit hom uit te trek. Maar as jy oom Doepie gevra het hoe dit gaan, het hy altyd geantwoord: Uit­hou, aanhou, kophou en bekhou, dankie.

Ek weet nie of oom Doepie ’n huis gehad het nie. Hy het nooit van ’n vrou gepraat nie. Of van enige familie nie. Daar waar oom Doepie geboor het, het hy ’n stowwerige tent opgeslaan. Dit was sy huis.

Die keer toe Pa hom gekry het om ’n nuwe boorgat by ons op die dorp te kom sink, het Ma oom Doepie saans genooi om in ons spaarkamer te slaap, maar die ou het elke keer ’n flouerige versko­ning gehad. Hy wou eerder by die boormasjien wees.

’n Boordery was nie ’n private saak in ons wêreld nie – veral nie op ons dorp nie.

Ons dorp het nie munisipale watertoevoer gehad nie. Op byna elke erf, ook op ons s’n, was ’n boorgat, dikwels met ’n windpomp daarby.

Ons, weer, het ’n Wolseley-enjin gehad wat ’n pomp aangedryf het wat die water tot in ’n asbestenk gestoot het wat op ’n hoë stellasie agter op ons erf gestaan het.

Eintlik kan ’n mens daardie tamaai erf van ons nie ’n erf noem nie. Dit was meer iets soos ’n klein kleinhoewe, met ’n kweperla­ning en ander vrugtebome: appelkoos, perske, vye, lemoen, nartjie, suurlemoen.

Dan was daar die groente: wortels, aartappels, pampoen – ’n hele spens.

Tot die droë jare kom en Pa een oggend die kombuis se sifdeur oopkraak en vir Ma sê: Bokkie, ons gat pomp leeg.

Dis wat gebeur: Jy sal die Wolseley op ’n oggend poef-poef-poef met die slinger aan die brand draai, ’n skaam straal water sal by die asbestenk begin inloop, en dan, ná ’n ruk, raak die straaltjie flouer en modderig – en hou dan op.

En as een boorgat op die dorp begin leegpomp, was daar gou ander ook. En dan het baie gesprekke oor water, of die gebrek daar­aan, begin gaan.

Daarom het almal geweet as iewers geboor gaan word.

Die middag toe oom Doepie met sy trek by ons huis aankom, was daar gou ’n skaretjie dorpenaars om die situasie te kom be­kyk. Selfs oom Niek Louw, die polisiekonstabel, was op die toneel, met sy SAP-pet op.

Pa-hulle moes ’n gedeelte van die agterste heining laat sak, want die Thames en die boormasjien was te wyd vir die hek.

Die volgende probleem was om die boormasjien te kry op die presiese plek wat oom Andries aangewys het waar die nuwe gat geboor moet word.

Oom Andries was ons dorp se waterwyser. Oor hom en al sy maniertjies gaan ek nie nou vertel nie. Ek gaan net sê: oom Andries het op ’n oggend, ná Pa-hulle besluit het om te laat boor, met ’n mikstok uit sy Opel Manta voor ons huis geklim en op die werf begin rondstap, die mikstok oopgesprei in sy hande.

Op ’n sekere plek, naby my duiwehok, het die stok knaend in sy hande begin draai, totdat dit soos ’n pyl grond toe wys. Hier loop die aar, het oom Andries later gesê en ’n groterige klip met sy voet soontoe gerol, want die klip was te warm van die son om met die hande op te tel.

By daardie klip het oom Doepie en Jakkals die boormasjien staan­gemaak en als begin gereed kry vir die boordery.

Ek ken nie die name van ’n boormasjien se onderdele en gedoen­tes nie. Eers het oom Doepie-hulle die boormasjien se toring – of dit het soos ’n toring gelyk – regop getrek. In die toring was ’n kabel wat oor pulleys geloop het, en vooraan die kabel was die boorpunt, so ’n swaar ysterding met ’n skerp punt.

Die volgende oggend het die boormasjien se enjin in ’n blou dieselwolk begin dreun, en toe het die kabel daardie punt op en af laat beweeg, stamp-stamp, duim vir duim die aarde in, terwyl my duiwe uit die hok uit die wolklose lug in fladder en Pa vir Ma sê: Ons sal water kry. As dit die Here se wil is.

Om ’n boormasjien op die werf te hê maak dikwels ’n desperate situasie nog meer desperaat.

Daardie gestamp en lawaai laat jou nie toe om van die modde­rige straaltjie water in die krane en die dooie pampoenranke in die tuin te vergeet nie.

Ek onthou smiddae ná skool kon ek nie gou genoeg by die huis kom nie. Ek is reguit na oom Doepie by die boormasjien toe.

Hallo, oom. Hoe gaan dit hier, oom?

Aanhou, uithou, kophou en bekhou, ou maat.

Het oom-hulle al iets gekry?

Niks nie, ou maat.

Saans het Pa en Ma met gedempte stemme om die oefeningboek waarin hulle hul geldsake neergeskryf het by die kombuistafel sit en praat. Oom Doepie moes betaal word vir elke voet wat hy die aarde in geboor het, ongeag of daar water is of nie.

Soms, laatmiddag, wanneer oom Doepie-hulle klaar vir die dag geboor het, het ek daar by die boormasjien gaan rondhang. Jakkals, oom Doepie se helper, se tent het ook daar opgeslaan gestaan.

Eenkant het ’n swartgebrande ketel op ’n vuurtjie gesing en op ’n riempiestoeltjie het oom Doepie gesit, met sy stories: Hoe hy in Egipte gaan boor het, ook hoe hy in sy jong dae kwansuis in Siberië gewerk het. In ’n snuifmyn.

Jakkals het dikwels by ons gesit, met sy dowe ore. Hy en oom Doepie het oor die jare heen hul eie vingertaal met mekaar leer praat.

Miskien is dit op ’n manier maar beter om doof te wees as jy dag na dag in al daardie lawaai by die bek van ’n nuwe boorgat moes staan, met jou hand om die kabel waaraan die boorpunt is, wat al dieper die aarde in stamp.

Dit was Jakkals se werk: hy moes daar staan met sy hand om die kabel om seker te maak daar word nie skeef geboor nie.

Een of twee keer per dag het oom Doepie-hulle ook so ’n metaal-skepding in die gat laat afsak wat ’n bietjie grond onder uit die gat na bo gebring het.

Ná drie dae se boor het die grond wat boontoe gekom het darem so klammerigheidjie ingehad.

Oom Doepie-hulle het ná ses, sewe dae se geboor ook ’n water­tjie daar langs my duiwehok raakgeboor. Dit was nie veel nie, maar dit was genoeg om die asbestenk weer nou en dan vol te maak.

Ek sal die blydskap nooit vergeet toe oom Doepie kom sê: Ons het die aar gekry. Pa en Ma wat oor die werf draf, Ma sommer met haar voorskoot aan. Met ou Souf, wat in die kombuis gewerk het, agterna. Oom Andries wat ’n ruk later daar in sy Opel stilhou, want sulke nuus het gou versprei op ons dorpie.

Nog mense het gekom, en oom Doepie het die boormasjien afgeskakel, en almal het by die boorgat probeer inloer. En eenkant, eenkant het oom Doepie alleen na almal staan en kyk, met ’n glim­laggie op die gesig.

Net daar het ek besluit ek wil eendag ’n boorman word. Ek wil Siberië en Egipte sien. En Prieska en Sterkaar en Uitkyk. En ek wil vir mense water bring.

Reën

En dan kom die reën.

In die oggend sal daar ’n wind wees, maar dit sal nie ’n moede­lose wind wees wat los papiere straataf laat warrel nie. Dit sal ’n warm wind wees wat die sterte van die dorp se windpompe noord laat draai en dit daar hou.

Oom Andries van langsaan sal