Klein geluk kan nog groeien

Dit boekje verschijnt in een beperkte oplage ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van de auteur in 2019.

Woord vooraf

In dit boekje zijn zeven autobiografische teksten samengebracht die ik tussen 1999 en 2018 schreef.

‘Klein geluk in de Moncareystraat’ ontstond in 1999 op verzoek van de Wijnendaalse heemkundige kring Carolus Bonus.

‘De Stoffenkoningin is niet meer’ is de toespraak die ik op donderdag 8 mei 2008 hield tijdens de begrafenisplechtigheid van mijn moeder. Eén dag later werd in het kasteel van het Brabantse dorp Meldert mijn boek En we zouden iets van ons leven maken (over de geschiedenis van het Sint-Janscollege) officieel voorgesteld. Daar las ik voor de genodigden ‘Er is hier een pater voor je geweest.’

‘Het huis van mijn geheugen heeft vele kamers’ verscheen in 2012 in het boek Wijnendale 100, dat Patrick Demarest samenstelde naar aanleiding van het eeuwfeest van het dorp.

Op zaterdag 12 maart 2016 ontving ik van de Vriendenkring Kunst Houtland de cultuurprijs De Gouden Feniks. ‘Als het tot de dood ontroert’ is mijn toespraak van die dag.

Op woensdag 31 augustus 2016 werd mijn vader negentig. Enkele dagen tevoren stuurde ik hem een brief: ‘Kijk, daar stapt nu mijn vader’.

‘Het was een nacht’ is de brief die ik op maandag 30 april 2018 (de tiende sterfdag van mijn moeder) in Amsterdam schreef. Bestemmelingen waren mijn zussen Lut en Veronique.

Klein geluk in de Moncareystraat

En het gebeurde in die dagen dat ze in Wijnendale kwamen wonen: Robrecht Adriaens en Andrea Vandecasteele, samen met hun vijf kinderen. Februari 1967. Veronique, de jongste, was pas negentien maanden oud. Kort daarop zagen de buren het meisje al herhaaldelijk blootsvoets buiten spelen. Ze konden maar niet begrijpen dat lage temperaturen haar niet leken te deren. Ik, de oudste van de vijfkoppige kroost, zou binnenkort acht jaar worden.

Vijf kinderen in zes jaar tijd hadden Robrecht en Andrea op de wereld gezet. ‘En allemaal gewenst, hoor’, drukte moeder ons later nog vaak op het hart. Eigenlijk had zij zelfs zes kinderen gewild, maar na vijf vond mijn vader het welletjes. In een ander opzicht had mijn moeder wél haar zin gekregen. ‘Ik wil  dat onze eerste zoon Emmanuël heet’, zei ze tegen vader. Dat vond ze al van jongs af een mooie naam, vooral vanwege de betekenis: ‘God met ons’. Dat werd ik dus.

*

Nog voor we naar Wijnendale verhuisden, had ik al eens met vader een kijkje in onze toekomstige woonst mogen nemen. Moeder bleef die dag in Zedelgem bij mijn broer en drie zussen. In haar plaats ging grootmoeder met vader en mij mee. Zij zou het huis in Wijnendale een opfrisbeurt geven. Van die dag herinner ik me vooral de smaak van de boterham met worst die ik buiten, op een van de stenen pilaren aan de voorkant, zat te eten. Die boterham smaakte naar geluk. Het geluk dat in het verschiet lag.

*

In Zedelgem woonden we in een krot. Vanop de hoofdweg die Aartrijke met Zedelgem verbindt,