Νύχτα

Carmine Carbone

'' Νύχτα»

1

Ήταν μία από εκείνες τις νύχτες που όταν βλέπεις τον ουρανό αισθάνεσαι τόσο μικρός που καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο είναι το σύμπαν και πόσο ασήμαντος είσαι εσύ, εκεί, εκείνη τη στιγμή.                                              

Όμως υπάρχεις.

Το φεγγάρι ήταν τόσο μεγάλο και φωτεινό που φώτιζε τα πάντα γύρω του, τα αστέρια έμοιαζαν να λαμπιρίζουν πάνω σε ένα σκούρο μπλε μανδύα.

Μπορούσες να διακρίνεις τη λάμψη των αστεριών πάνω σε οτιδήποτε υγρό ή μεταλλικό: στη λακκούβα με τα νερά που πατούσα, στα αυτοκίνητα που περνούν τον δρόμο με μεγάλη ταχύτητα, στο μεγάλο παρμπρίζ του λεωφορείου και κυρίως στα νερά του ποταμιού που έκαναν όλο αυτό να μοιάζει εξωπραγματικό.

Από τον υπερυψωμένο Κοντινένταλ (έτσι ονομάζεται ο κεντρικός δρόμος) το λαμπερό ποτάμι έμοιαζε σαν μια αστραπή που κομμάτιαζε το τσιμέντο της πόλης.

Ήταν ένα συνηθισμένο βράδυ Δευτέρας.

Φυσιολογικό για μένα, που βλέπω την κανονικότητα της ζωής με μάτια λίγο διαφορετικά από όλους τους άλλους.

Για πολλούς το βράδυ της Δευτέρας σημαίνει να επιστρέφεις στο σπίτι κουρασμένος μετά από την πρώτη εργάσιμη μέρα της εβδομάδας, να πηγαίνεις στο μπαρ με φίλους για μια μπύρα και να κουβεντιάζεις για το τι είχε κάνει η αγαπημένη σου ποδοσφαιρική ομάδα την προηγούμενη ημέρα, να πας στον κινηματογράφο με κάποιους που γνώρισες το προηγούμενο σαββατοκύριακο.

Όχι για μένα. Για μένα ήταν το βράδυ που πήρα τα πλυμένα ρούχα και τη κουβέρτα από τον σύλλογο.

Κάθε Δευτέρα και Πέμπτη: παίρνω τα προσωπικά μου είδη. Πώς μπορούσα να το ξεχάσω; εδώ και δέκα χρόνια έτσι είναι για μένα αυτές οι μέρες της εβδομάδας

Συνήθως τη νύχτα κοιμάμαι στην πλατεία πίσω από την αγορά, αλλά το βράδυ της Δευτέρας είναι η συγκέντρωση της επιτροπής της συνοικίας, έτσι λοιπόν πηγαίνω αλλού.

Μου αρέσουν οι όχθες του ποταμού, και ένα τόσο όμορφο βράδυ δεν θα έχανα την ευκαιρία.

Για μένα λίγες ήταν οι απολαύσεις της ζωής, ωστόσο απολάμβανα την ομορφιά της φύσης, με κάνει να αισθάνομαι ελεύθερος απ' όλα, απαλλαγμένος από τη καθημερινότητα, απελευθερωμένος από την κατάστασή μου, ελεύθερος ώστε να μην αισθάνομαι διαφορετικός και συχνά δακτυλοδεικτούμενος, χωρίς να πρέπει να λέω στους ανθρώπους που με φωνάζουν ζητιάνο ή άστεγο ότι αυτό μ' ενοχλεί και ότι προτιμώ το «κλοσάρ». Μου έδινε την αίσθηση ότι είμαι πιο σημαντικός ή μάλλον, μεταξύ άλλων όρων μου φαινόταν πιο κομψό.

Από εκείνο το σημείο του ποταμού, κοντά στη γέφυρα όπου έβρισκα καταφύγιο, μπορούσα να διακρίνω τα καλύτερα σημεία της πόλης: τη σύγχρονη πόλη με τους ουρανοξύστες και τα κτήρια που ήταν πάντα φωτισμένα, τη παλιά πόλη με τα μνημεία και τις σημαίες στις στέγες που μνημόνευαν και υμνούσαν ζωές και στιγμές του παρελθόντος, το σημείο της πόλης που εγώ θεωρούσα «ήσυχο», όπου τα φώτα σε όλα τα σπίτι έσβηναν από τις έντεκα το βράδυ, όπου όλοι κοιμόντουσαν και οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν ήταν εκείνοι των αδέσποτων που έψαχναν στα σκουπίδια, ή  κάποιου μέλους του συλλόγου που ετοιμαζόταν για τη βραδινή κατάκλιση, το σημείο που θεωρούσα «χαοτικό», όπου μπορούσες να ζήσεις εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, κέντρα διασκέδασης, μπαρ, εστιατόρια, κλαμπ και καζίνο .

Επισκέπτομαι συχνά αυτή την περιοχή, ειδικά σε κάθε Τρίτη, Σάββατο και Κυριακή.

Την Τρίτη, το MAGIK προσέφερε τζαζ μουσική υψηλού επιπέδου κι εκείνος ο σκουπιδοτενεκές στα μετόπισθεν ήταν μια θέση στις πρώτες σειρές, που βασικά αν κοιτούσες μέσα από τον εξαερισμό κατάφερνες να δεις τι νούμερο παπούτσια φορούσαν οι μουσικοί στη σκηνή.

Το Σάββατο στο CLOY μπορούσες να απολαύσει έθνικ μουσική, το περασμένο Σάββατο από την οροφή του άκουγα Αφρο μουσική και χόρεψα για τρεις ώρες, χοροπηδώντας μπρος-πίσω , σαν την μαϊμού, χάρη και σ' εκείνο το χαρτόκουτο με κόκκινο κρασί από κάποια περιοχή της Γαλλίας.

Τη Κυριακή στο GRUNGE μπορείς να απολαύσεις την καλύτερη ροκ μουσική, από παλιά κλασικά μέχρι και σύγχρονα κομμάτια.

Εκεί χάρη στον Λουίτζι, τον Ιταλό σεφ, εκτός από το να κάθομαι ανάμεσα στους νεροχύτες, μπορούσα να δοκιμάσω και κάποιο νόστιμο φαγητό. Όχι ότι στο σύλλογο τρώμε άσχημα, αλλά σπάνια μου πρόσφεραν λαζάνια, μακαρόνια και ιταλικά κρασιά.

Όμως ήμουν εκεί, όχι για το φαγητό αλλά για τη μουσική.

Το πάθος μου: η μουσική.

Ορίστε! Η μουσική ήταν άλλη μια απόλαυση για μένα.

Η ομορφιά της φύσης και της μουσικής.

2

Το πάθος μου και η καταστροφή μου. Η μουσική.

Πώς θα μπορούσα να μη την αγαπώ.

Από τότε που ήμουν μικρό παιδί και νέος δεν έκανα άλλο από το να παίζω κιθάρα.

Ήμουν από τους πιο καλούς ανερχόμενους κιθαρίστες που υπήρχαν, πράγματι, για πολλούς ο καλύτερος, και κυρίως για τον Τζεσ, τον Τομ και την Φέιθ, μαζί με τους οποίους έπαιζα από έντεκα χρονών.

Μεγαλώσαμε στο ίδιο ορφανοτροφείο κι εκείνα τα Χριστούγεννα, δεν μπορώ να θυμηθώ ποιας χρονιάς, τα δώρα που μας κάνανε θα άλλαζαν τη ζωή μας.

Μια κιθάρα, ντραμς και ένα μπάσο, δωρεά του στούντιο ηχογράφησης της περιοχής.

Ήταν το πεπρωμένο μας, το μέλλον μας,