Ο ταξιδιώτης μέσα στο χρόνο: Ο ταξιδιώτης μέσα στο χρόνο, #1

Πρόλογος

Η δίκη

Στην αρχή, ήταν κάτι σαν απαλό κούνημα, σαν ένας κεραυνός στο βάθος. Έτρεμε κάτω από τα πόδια μου και κουνούσε τους τοίχους . Τότε το απαλό κούνημα έγινε πιο δυνατό, κάνοντας ήχο μέσα από το ξύλινο πάτωμα και οι σανίδες άρχισαν να αποκολλούν. Σεισμός, πρέπει να ήταν ο  σεισμός! Δεν υπήρχε ταρακούνημα την προηγούμενη φορά που το κάναμε, οπότε τι άλλαξε; Με έπιασε πανικός, και ήθελα να πω στον αδελφό μου ότι  έχω αλλάξει τη γνώμη μου. Όμως ήταν πολύ αργά. Το κούνημα ξαφνικά έγινε πολύ βίαιο, με έριξε στα γόνατα μου, μαζί με την Κέιτ, την καλύτερη μου φίλη.

Ο Όλιβερ, απ την άλλη  φώναζε από ενθουσιασμό. Ήταν η κλασική συμπεριφορά του αδελφού μου που σκεπτόταν ότι υπήρχε λόγος να χοροπηδά από χαρά, αντί να αγχώνεται! Αλλά εκείνος ήταν ευφυΐα! Εκείνος έπρεπε να είχε καταλάβει ότι κάτι τρομερό συνέβαινε. Πολύ τρομερό!

Σηκωθήκαμε κρατώντας  τα έπιπλα, και ακουμπούσαμε σφικτά ότι μπορούσαμε για να παραμείνουμε όρθιοι. Το πρόσωπο της Κέιτ ήταν χλωμό και το στόμα της ανοιχτό από το σοκ και τον ενθουσιασμό. Είμαι σίγουρη πως και εγώ κάπως ετσι έδειχνα.

Χωρίς προειδοποίηση μικροαντικείμενα απ’ όλο το δωμάτιο και μια στοιβάδα βιβλία  που ήταν φτιαγμένα προσεκτικά δίπλα στο θρανίο, πετάχτηκαν στον αέρα, πετώντας λες και δεν τα επηρέαζε πια η βαρύτητα.

Το κούνημα σταμάτησε για μια στιγμή, και ύστερα συνεχίστηκε βίαια. Περίμενα ότι το σπίτι θα έπεφτε πάνω στα κεφάλια μας, σκεπάζοντας μας ζωντανούς. Κακιά ιδέα, ήταν μια πολύ κακιά ιδέα! Ρωγμές άνοιξαν παντού στους τοίχους, και κρατιόμουν από το χέρι της Κέιτ. Ο Όλιβερ κουνήθηκε προς εμάς, και προς μεγάλη μου έκπληξη έπιασε το άλλο μου χέρι.

«Νομίζω ότι έχουμε κάνει λάθος, »ορκίζομαι ότι τον άκουσα να το λέει, αλλά ο ήχος του τριξίματος που γέμισε το χώρο, επισκίασε τα λόγια του. Πήρα μια ανάσα να κάνω την προσπάθεια και να τον ρωτήσω τι είχε πει, αλλά τότε ένα βουητό πήρε τον ήχο της φωνής μου μακριά.

Τότε, για ένα δευτερόλεπτο σα να σταμάτησε ο χρόνος. Επικρατούσε βαριά σιωπή μέσα στο δωμάτιο. Δεν ήμουν σίγουρη τι με τρόμαζε περισσότερο, η σιωπή ή τα αντικείμενα που έτρεμαν και πετούσαν μπροστά στα ματιά μας. Όλα ήταν ίδια, όμως τόσο διαφορετικά. Τι είχαμε κάνει λάθος;

Μετά, σαν να επιτάχυνε ο χρόνος  ξαφνικά. Όλα γύρω μας θόλωσαν και χάθηκαν μέσα στη χλομή ομίχλη, και η ζάλη από το στομάχι  ανέβηκε στο λαιμό μου προκαλώντας μου γρήγορα ναυτία.

Έσφιξα το χέρι της Κέιτ και του Όλιβερ  ακόμα πιο σφικτά. Ανήμπορη να παραμείνω ψύχραιμη, ένιωθα πως γλιστρούσαν μακριά. Τα εντόσθια μου γύρισαν, καθώς  δεν στεκόμουν πια στα πόδια μου, και η φωνή μου έσβηνε μέσα στο λαιμό μου.

Κλάσματα δευτερόλεπτου μετά προσγειώθηκα απότομα στο πισινό μου και άκουσα και τους χτύπους της Κέιτ και του Όλιβερ επίσης. Άνοιξα τα μάτια μου, τα ανοιγόκλεινα προσπαθώντας να δω γύρω μου.

Ήταν ένα άλλο περιβάλλον.

Είχα μια βαθιά αίσθηση ότι το πείραμα απέτυχε.

Όμως αντί να τρελαθώ από τη χαρά μου είχα τρομοκρατηθεί. Εντελώς.

Κεφάλαιο 1

Τρεις εβδομάδες νωρίτερα

«Αυτό το πείραμα θα είναι το χειρότερο, » μουρμούρισα  όσο έβαζα τα βιβλία στο ντουλαπάκι μου, και ευχόμουν να μπορούσα να το καθυστερήσω μερικές μέρες ακόμα. Είχα ήδη πάρει μια αναβολή, και τώρα μου έμεινε μόνο το Σαββατοκύριακο να τελειώσω ολόκληρη την εργασία και να την παρουσιάσω τη

Δεύτερα στο μάθημα. Μερικές φορές μισούσα το σχολείο.

«Έλα τώρα. Δεν μπορεί να είναι τόσο χάλια.» Η Κέιτ Ρόμπερτς, η καλύτερή μου φίλη από το νηπιαγωγείο, χαμογελούσε προσπαθώντας να μου φτιάξει τη διάθεση. Δεν είχα όρεξη για αστεία. Εκείνη όμως δεν το έβαζε κάτω και δοκίμασε άλλη μια φορά. «Το πρόσωπο σου θα παγώσει ετσι, Χόλη.»

«Τώρα ακούγεσαι σαν τη μάνα μου.» Κούνησα το κεφάλι μου νευρικά.

Η Κέιτ χαμογέλασε και έκλεισε το ντουλαπάκι της. « Που το βλέπεις το κακό στην εργασία για το δέντρο της ζωής; Είναι πολύ εύκολο. Είχα καθίσει με τη γιαγιά μου, και μόλις ξεκίνησε να τα λέει είχα ήδη αρκετό υλικό για πέντε εργασίες.»

Έβγαλα τα βιβλία που χρειαζόμουν για να διαβάσω στο σπίτι αυτό το Σαββατοκύριακο, και τα έσπρωξα βαθιά στην τσάντα μου. « Η γιαγιά μου δεν είναι και πολύ ομιλητική, και ο παππούς μου είχε ήδη πεθάνει αφού γεννήθηκε ο αδελφός μου. Οπότε για μένα δεν είναι και τόσο εύκολο. Έχω μόνο τη μαμά μου και τον αδελφό μου. Επίσης, στη μαμά μου δεν της αρέσει να ψάχνω το οικογενειακό μας ιστορικό καθόλου. Τουλάχιστον, όχι τη μεριά του μπαμπά μου. Ποτέ δε μας έχει μιλήσει για εκείνον.»

Έπαιζα με το κολιέ μου. Τις περισσότερες μέρες δεν σκέφτομαι τον μπαμπά μου καθόλου, όμως λόγω των τελευταίων εργασιών μας στην ιστορία  με  το θέμα από που προερχόμαστε και ποιοι ήταν οι πρόγονοί μας, όλο αυτόν σκέφτομαι. Πολύ κρίμα που δεν έχω καμιά ιδέα για την οικογένεια από την μεριά του πατέρα μου. Καμιά απολύτως ιδέα.

Δεν γνωρίζω καν πως ήταν ο πατέρας μου εμφανισιακά.

«Ίσως τώρα η μαμά σου να σου πει όλες τις λεπτομέρειες, ειδικά αν της πεις ότι πρόκειται για την εργασία,»  Η Kέιτ γύρισε προς εμένα όσο πηγαίναμε από τα ντουλαπάκια μας προς το μπροστινό μέρος του σχολείου.

Παντού γύρω μας τα παιδία έκαναν φασαρία, τρέχοντας να προλάβουν το λεωφορείο. Εμείς δεν πήραμε το λεωφορείο. Περπατήσαμε, αφού μέναμε μόνο δυο στενά  πιο πέρα. Ήταν ένα από τα προνόμια της μικρής πόλης, όπως έλεγε η μαμά μου, και συμφωνούσα μαζί της. Μου άρεσε που μπορούσα να πάω περπατώντας στο σχολείο, ή στο κέντρο της πόλης. Όλα ήταν πιο εύκολα ετσι, και είχα και περισσότερο χρόνο για τη φίλη μου.

Ήθελα πολύ να πιστέψω τα λόγια της Κέιτ. Η μαμά αρνιόταν να μου πει οτιδήποτε αφορούσε τον πατέρα μου, όμως ίσως να είχα μια ευκαιρία  να ανακαλύψω ποιος ήταν στ’ αλήθεια. Αν της έλεγα ότι το χρειαζόμουν για τη σχολική γιορτή, σίγουρα θα ήταν υποχρεωμένη να μου δώσει τις απαντήσεις. Ο βαθμός μου αποφασιζόταν εκεί.

« Ο Θεέ μου,» Η Κέιτ ψιθύρισε και άρπαξε το χέρι μου δυνατά να με τραβήξει πίσω. « Εκεί ήταν... το αγόρι των ονείρων μου.»

Γύρισα το βλέμμα  μου, και ταυτόχρονα έσπρωξα τα μαλλιά μου πίσω από τα αφτιά,  όσο χάζευα απέναντι από το γκαζόν του σχολείου. Ήταν ο Ζακ Φρεντερικς. Ήταν  το πιο γλυκό αγόρι της πρώτης γυμνάσιου, και ο πιο εντυπωσιακός. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του για  χρόνια ολόκληρα, όπως και τα μισά κορίτσια του σχολείου. Είχε κοντά, μαύρα μαλλιά, γαλανά μάτια που πάντα χαμογελούσαν, και ήταν ψηλός. Ένα κεφάλι ψηλότερος από μένα. Χαμογέλασα πλατιά όταν με πλησίασε. Τα χέρια μου