Allerhand Slag Lüüd: 10 Vertellen um Ielenbeek

(FeJ1.3.009)

Dat Gewidder (FeJ1.3.011)

In Ielenbeek* wēērn veel smucke Dēērns un Fruuns. Man dē drēē Wiever, dē an de Pōōrt bi de Hökerkoot |Tante-Emma-Laden ünner dėn brēden Eschenbōōm stohn dään, wēērn niX20 smuck. De ēēn pedd ėn beten kott, un ehr Fōōt wēēr grōōt un brēēt as ėn Mangelholt, vun unsen Herrgott wull ēgens |extra utsöcht för ėn döpelige |tümpelübersäte Mōōrgēgend. De anner hârr man ēēn Ōōğ, un dat sēhǧ ut as de Sünn kott vör ėn Gewidder: Schârp, meist bȫȫs, un dat wiek un wank niX20, wėnn’t mool ėn Sook ōder ėn ârmen Minschen opgrepen hârr. De drüdde hârr in ehr lustigM3 un hēēl gōōtmȫdigM3 Gesicht ėn platte Nöös un ėn grōten brēden Mund mit veel Tung un wēnig Tähn. Âll drēē wēērn dortō ōōlt un gries, krökelig |runzlig un krumm. Persetter* |Schōōlmeister nȫȫm* |nannte sümX05|ehr de drēē ›Parzen‹ |Schicksalsgöttinnen vun Ielenbeek*, sä over niX20, wat hē dormit mēēn.

„Wėnn’t niX20 bâld lōōsgeiht, kann de hēle |ganze Hochtiet noch tō Woter gohn!", sä ōl’ Obel* |Abel |Abelina verdrēētli un kēēk dorbi no’t Westen; över de Dannenkoppel mook de Heḃen ėn hēēl krötigM3 |gnadderigM3 Gesicht.

„Sōōn Köst |Hochzeitsfeier is gewȫhnli langwielig", sä Stuten-Stina* |Brotfrau Christina. „Ik mağ veel lēver ėn lustigM3 Kinnelbēēr |Tauffest, dor fâllt ümmerX21 ėn nett’ Tass Kaffe bi af."

Obel* lach ehr füünsch an un wisch mit de Hand ėn Troon af, dē ut dat blinne Ōōğ lōpen dä. „Dat glȫȫv ik sachs, dėnn verkoffst du dien Stuten un sleist di dėn Pans dortō vull. Nä, mien Dēērn, Hebammsch un Kinnerlârm is nix för mi! Bi ėn Hochtiet gifft dat doch wat anners tō sēhn as Kinnerdȫker un ōle Wiever!"

„Mien beste Tiet is dat ümmerX21, wėnn ēēn vun de rieken Buurn mit Dōōd afgohn deit", sä Fieken* |Sofie MeierschX16 mit ėn grove Stimm, „dėnn gifft dat doch orntli wat vör’t Mess."

„Ümmer slööksch as ėn ōl’ Kreih!", gnurr Obel*.

„Swieǧ du man still, Obel*! Du büst överâll, wō dat Lârm un Spektokel gifft, un wėnn dat hēēl still is in’t Dörp, dėnn speelst du Husoor mit dien Kasper ōder ōōkX22 mit de Strotenjungs!"

Obel* lach. „Hest recht, Fieken*! Dē mi op’n Fōōt pedd, dėn smiet ik mit Schiet un Schimpwȫȫr, wat mi jüst an nēēǧsten liǧǧt. Ėn lütten Lârm is ōōk sō övel niX20, dē bringt doch Leḃen in’e Koot!" (FeJ1.3.012)

„Jo, un ēēn |man verlüst |verliert dor de Ōgen bi ut’n Kopp", mēēn Stina.

„Ēēn heff ik noch no, Stina, un dor sēhX58 ik mēhr mit as jümX01|ji|ju âll beid mit jümX03|juun vēēr!"

„Kiek, dor kummt de Brüdigam – wat is hē fein! BlankM3 Lokentüüǧ |Kleidung aus gutem Tuch, wichste Steveln, witten Krogen un ėn golle |gollen Klockenkeed! WoX30 is’t mȫȫǧli!"

„Snack, Stina, mȫȫǧli! De ōl’ Jasper hett de Schüllgens* |Schillinge sō lang knepen, bet sümX04|se Spēētschendolers* |Speziestaler boren hebbt, un de ōl’ Gēēsche* |Gesa hett mēhr drȫȫǧM3 Brōōt eten as ėn Pracherwief |Bettlerin", sä Obel*.

„Âllns för ehrn smucken Jung!"

„Jo, dat is würkli ėn smucken Bėngel worrn!", sä Obel* un plier dör ėn brēden OolbeinbuschX71 |Busch von schwarzen Johannisbeeren.

„Un liekers wull sēX09 ėm niX20 hėbben, de dumme Dēērn!"

„Wat seǧǧst du, Stina? Minna* Bertram wull ėm niX20 hėbben?", frooğ Fieken* hēēl luut.

„Sch …t! Ōle Dreihbass |Drehorgel, wullt du ėm dat vörblosen op sien Hochtietsdağ?, stüür Obel*. „Ik beduur de beiden jungen Lüüd, wėnn dat sō is. De Minsch mutt eten, wat hē mağ, un frie’en, dē ėm gefâllt, sunst koomt de Wēhdooğ achterher.

„Eten, wat hē mağ, gnurr Fieken*. Jawull, wėnn hē mit ėn Geldkatt um’t Lief boren is, kann dat sachs angohn.

Obel* grins ehr an. „Na, Fieken*, du kannst niX20 klogen! Dien Öllern hârrn di dor wârm hėnsett in de Wischkoot. Man du hest sō lang quōōst |rumgekaut un slampampt |geprasst, bet du Huus un Kluus rein opfreten hârrst. Un wat dorbi an de Ēēr full, dat hest’ ōōk noch mit dien grōten Fȫȫt in’e Schiet pedd. Dien Jörn grēēp doröver no’n Buddel …"

„Wat, du ōl’ Fiddel wullt mi mien Sünnen vörhōlen? Dorbi humpel sē nēger, un dat hârr sachs ėn lütt’ nüüdlige Klopperie geḃen, wėnn Stina dor niX20 twischenkomen wēēr. „Büst’ niX20 klōōk, Fieken*? Schâll hē uns hier wies wârrn un weǧjogen? Kiek, dor kummt sien VoderX11 ōōk!

Richtig, de ōl’ Jasper Timmermann krōōp ut de Döör un snack lies’ un ieverig mit dėn jungen Mann. Wat hē sä, kunnen sümX04|se niX20 verstohn, over dat muss wull wat Truriǧs weenX82, dėnn sümX04|se sēhgen âll beid drang |ernst un angstig ut.

„Worum dat wull niX20 lōōsgeiht?", frooğ Obel*. (FeJ1.3.013)

„Wēēt niX20", sä Stina. „Güstern Oḃend wēēr ik bi de Bertramsch in Kellenhusen* |Kellinghusen. SēX09 frooğ mi, wat de Lüüd sään, un vertell mi dėnn, dattX24 Minna noch ümmerX21 wēnen un hulen un höpen dä, de anner schull komen un ehr hölpen. Wėnn de Dēērn sik nu man niX20 noch op de Hacken sett |rebelliert!"

„De anner? WokēēnX33 is dat?", frooğ Fieken*.

„Ėn jungen Hamborger, dē sō rumreisen deit bi de Kōōplüüd. De is al lang achter ehr herlōpen."

„WokēēnX33 löppt niX20 achter Minna Bertram her!", mēēn Obel*. „As sē verledenM4a |letzten Sünndağ in de Kârk rinkēēm, worr sē vun âll de Sieden bekeken, as wėnn sē ėn Heḃenwunner wēēr. Un de ōl’ griesköppige Hans Mölk hârr sik meist dėn Hâls afdreiht, sō schuul hē ehr no."

„Dat is over ōōkX22 de smuckste Dēērn in’t Kaspel* |Kirchspiel, Obel*, un âll de Mannslüüd nȫȫmt* ehr de Rōōs vun Kellenhusen*."

„Och wat, Stina, ėn smuckM3 Gesicht!", rēēp Fieken* minnachten* |abschätzig dortwischen.

„Dor hest du sachs mien Dooğ kēēn Nōōt mit hatt, Fieken*!", stickel Obel*, „du wēērst ümmerX21 an smucksten in’ Düüstern, wėnn sümX04|se âll schȫȫn sünd."

Fieken* lach mit ėn grōten Mund. „Op dat Flach* |Gebiet hebbt wi drēē sikX07|uns sachs nix vörtōsmieten, mien Dēērn! Vör dien Gesicht wârrt Hunnen un Katten bang, datt sümX04|se sik verkrupen dōōt, wėnn du in de Pōōrt kummst, ha ha ha!"

„Wullt du mool dat Muul hōlen!", drōh Obel*.

Ėn Bullern in de Fēērn mook de drēē opmârksoom.

„An’ Heḃen geiht dat lōōs, over de Hochtiet …"

„Och wat, Stina! Seǧǧ, worum hett sē dėnn niX20 dėn Hamborger heiroodt?"

„Dat is je ėn ârmen Stackel |Schlucker, Obel*, un Anton Timmermann, ēēnziǧsten Söhn, is riek un wârrt de ēērste Kōōpmann in Kellenhusen*. De Öllern vun Minna Bertram hebbt sik sümX06|ehr Leḃen lang sō veel afplooğt, datt sümX04|se nogrood* |allmählich rein hungerig un freetsch |gierig sünd op Geld. De Dēērn bedėnkt je sō wat niX20, dē will dėn Hamborger."

„Dor hett sē hēēl recht, Stina! Lēver mit ėn düchtigen Keerl drȫȫǧM3 Brōōt eten as mit ėn Bėngel, dē mit Plummen un Pepernööt grōōtmookt is, Tōōrten un Broden." (FeJ1.3.014)

„Seǧǧ mi nix op |gegen Anton, ėn beter’n Söhn gifft dat niX20 in’t hēle Dörp. SümX04|Se hebbt ėm sachs ėn beten vertrocken, man hē is sümX05|ehr ōōk dankbor, hett in Hamborğ flietig lēhrt* |gelernt un is ėn leifigen |gewandter jungen Mann, dē sien Kroom versteiht un vörstohn kann. Ut’n Swėngel sloon |Über die Stränge schlagen un Hansbunkentööǧ |Halbstarkenstreiche moken, dat schasst vun ėm niX20 hȫren."

„Nä, Stina, mien Dooğ niX20, dat kann hē gor niX20! Dat seǧǧ ik je: Dor is kēēn Wehl |Saft un Kraft in; hē driǧǧt sien Seeltüüǧ |Selen |Pferdegeschirr un treckt sien Koor as ėn ōl’M4d Krack |Mähre. Wėnn sōōn Minsch ōōlt wârrt, dėnn is hē ėn ōōlM3 Wief mit ėn Büx an. No mien dummen Verstand mutt ėn jungen Bėngel ėn beten Överflōōt an Kraft hėbben, dattX24 hē mool över Knick un Tuun |Hecke geiht as ėn Hingst op’e Weid."

„Dėnkst wull an dien Slüngel vun Hannes", gnurr Fieken*.

„Ut mien Hannes will ik drēē Anton Timmermanns moken, un dėnn schâll dor noch ėn hēle Eel |Elle för Flicken över weenX82! Loot mien Jung man tōfreden! Hē hett de Taschen niX20 vull as dissen, over loot ėm man ēērst mit de Suldoten kloor weenX82, dėnn schasst mool ėn Keerl sēhn!"

De drēē Fruuns kēken sik um no ėn Wogen, dē langs de Dörpstroot jooğ, liek op de Hökerkoot tō, dē in ėn Govel vun twēē Weeǧ stunn.

„Hē fohrt no de anner Siet – dor mööt |möö’X61 wi hėn. Hier köönt wi je niX20 sēhn, wėnn sümX04|se opstiegen dōōt!", sä Stina un schrökel |ging beschwerlich vörop.

***

In de Hökerkoot sēhǧ dat bides snooksch* ut. Dor hârr sik man ėn lütt’M4d Sellschop tōhōpenfunnen, over de ėnge Wohnstuuv wēēr doch vull. Achter’n Oḃen sēēt ōl’ Gēēsche*, de MōderX12 vun Anton, mit fōōlte |gefalteten Hannen un grōte nieschierige Ōgen, dē vun ēēn no’n annern sprungen, as söchen sümX04|se wat. Sē wēēr hēēl dōōf |taub, kunn kēēn Wōōrt un Luut hȫren. Sō wēēr dat niX20 tō verwunnern, dattX24 sē ut Mann un Kind un Bruut rein gor niX20 klōōk wârrn kunn. Dėnn Minna, dē ehr Swiegerdochter wârrn schull, sēēt in dėn ōlen Jasper sien Löhnstōhl an’t Finster un hârr sik doolbȫȫǧt un dat Gesicht in beide Hannen. De Hâls schien bi dat swattsieden Klēēd sō wēēk un witt, un op dat brune Hoor blȫh de fiene Mirtenkranz – pass dat tōhōpen? Anton stunn bi ehr, tuschel ehr wat in’t Ōhr un strokel ehr dėn runnen (FeJ1.3.015) Hâls, man sē ripp un rȫhr sik niX20 – wat bedüüdX60 |bedüü’ dat? Ehrn Mann, de ōl’ Jasper, lēēp ut un in, wēēr jiddelig* un unruhigX52, snack mit dissen un dėn, frooğ no dit un dat un wuss wull gor niX20, wat hē sä un dä. Dėnn de Ōgen sprungen ümmerX21 wedderX41a no sien Löhnstōhl, as wėnn hē sik ârger, datt Minna dor in sēēt. Hârr hē ehr niX20 sülḃen dėn Ēhrenplatz anwiest? Slachter Veit, ehrn Brōder, hârr sien grōten rōden Hannen op de Knēēn, as wėnn hē jēēdēēn Momanġ opstohn wull. Hē wēēr ėn sworen Mann un nēhm de Ârms gēērn tōhölp, wėnn hē tō Bēēn kēēm. Hē wēēr sunst ümmerX21 sō vergnȫȫǧt un lustig, wat ėm nu wull fehl? De brēde Ünnerlipp schōōv hē gēgen de Nöös, un sien blauen, gōōtmȫdigenX50 Ōgen kēken vundooğ sō verdrēētli un schuulsch umher. Un Niels* |Nēēls Kievitt, ehrn Süstersöhn, dē blangen ėm stunn, kunn sėggen un dōōn, wat hē wull, Veit tucks un mucks niX20 un hȫȫrX65 sachs gor niX20 tō. Minna ehrn VoderX11 wēēr buten un lēēt sik gor niX20 sēhn, ehr MōderX12 lēēp ut un in, snack dėnn mool mit Anton ėn fründliM3 Wōōrt, dėnn mit ehr Dochter, dē tōletzt de Hannen in’ Schōōt lä un in’e Hȫȫchd kēēm, over sō witt utsēhǧ as de Dōōd. An besten wēēr sachs lütt’ Anna tōmōōt, dē in de Köök mit ėn Kookfru in vulle Ârbeit wēēr, um ėn gōdeX50 Mohltiet för ehrn Brōder un sien Minna un de hēle Sellschop tō koken.

As de Wogen kēēm un vör de Grōōtdöör fohrX66, mook Jasper de Stuḃendöör wiet lōōs un sä: „Nu man tō, Kinners, nu kann dat lōōsgohn." Dorbi wrung hē de Hannen un mook ėn Gesicht, as wėnn ėn Unglück passēērt wēēr.

„Wat is dor lōōs?", frooğ Gēēsche*.

„Dat geiht ėndli mool lōōs!", brüll Slachter Veit, datt de Stuuv dröhn.

„Huuch!", rēēp Marieken* Kievitt ut de Eck bi dat Wandbett un hēēl sik beide Ōhren tō. „Du lēve Gott, Veit-ŌhmX13, du schriǧǧst |Hē schriǧǧt mi je de Ōhren twei!"

„Ha ha ha!, lach Kievitt, „dor büst’ mool gau ut’n Sloop komen! Mien Marieken slöppt hēēl gresig fast, Veit-ŌhmX13, un wėnn mool över Nacht de jüngste Dağ kēēm, sē hȫȫrX65 dėn Posaunenėngel niX20, sē blēēv wohrhaftig liggen.

„Nu koom, mien Kind!", sä de Bertramsch tō ehr Dochter. „Wėnn jümX01|ji|ju vör’n Regen noch hėnwülltX63, is kēēn Tiet tō verlēren." (FeJ1.3.016)

„Worum hebbt jümX01|ji|ju de Köst niX20 in Kellenhusen* anricht? Dėnn hârrn jümX01|ji|ju je de Kârk dicht bi", mēēn Kievitt.

„Dat is för |wegen Gēēsche*-MedderX14 |-›Mæsch‹ |-Tante, dē niX20 gohn un dat Fohren niX20 verdregen kann", sä Marieken, dē mit flinke Hannen Minna ėn fienM3 Spitzendōōk umhangen dä.

Bertram kēēm rin. „Wüllt |WöötX63 jümX01|ji|ju niX20 lēver dat WedderX41d |Unwetter, Gewitter aftȫḃen? Mi dünkt, dat duurt kēēn Viddelstunn, dėnn brickt dat lōōs."

„Ik bün rein mit di inverstohn, Bertram, sä Slachter Veit, „tȫȫḃt wi noch ėn poor Stunnen, dėnn hebbt wi dor mēhr gōōtX50 vun, dėnn sōōn Köst as disse mutt ēēn langsoom genēten. Veit kēēk dėn Discher dor sō gnadderig |druusch bi an, datt dē niX20 recht wuss, wat hē mit dėn Snack opstellen schull, un swēēǧ.

„In’t Gewidder fohr ik niX20!", sä de Bruut tō Anton. Dat wēēr ehr ēērstM3 Wōōrt vundooğ, wēēr ōōk dat ēērste Mool, datt sē ehrn Brüdigam vull ansēhǧ. Anton verfēēr sik; dat wēērn twēē grōte blaue Ōgen, over sümX04|se wēnen, niX20 in Tronen, dē de Backen hėndoolpârlt, nä, no’n binnen no’t Hatt rin.

„Over de Paster, lütt’ Minna!", sä Marieken – ėn Blitz lei* |blitzte vun boḃen hėndool un klȫȫv |spaltete de swatte Wulkenwand. Un no ėn lütten Stōōt* |Augenblick kēēm ėn Bullern un Gnaschen |Krachen, as brōōk de Heḃen dool un full in Stücken op de Ēēr. Anton gung ruut no’n Goorn, sien VoderX11 slēēk |slieker ėm no. „Wat is dat mit Minna?", frooğ hē liesen.

„Ōh, nix! Sē hett wull Angst vör’t Gewidder." Dorbi biestern sien Ōgen an’ Heḃen rum un sien Backen wēērn hitt un glȫhnig |blȫȫsterig* |ungesund glühend, as hârr hē dat Fēver.

Bertram kēēm um de Huuseck. „Anton, de Peer wârrt unbannig, sümX04|se springt bi jēēdēēn Blitz op un dool. De Fōhrmann hett nu al sien Plooğ, woX30 schâll dat wârrn, wėnn dat slimmer wârrt un jümX01|ji|ju sünd op de Landstroot!"

„Sō köönt jümX01|ji|ju niX20 fohren, mēēn ōl’ Jasper, „wullt du niX20 lēver de Köst ėn poor Dooğ opschuḃen?

„Nä, nä, VoderX11, wi fohrt, wėnn dat UnwedderX41d vörbi is!"

„Hmm – hmm!, sung de Ōl’, twēē Tȫȫn, ēēn hōōch, de anner siet. „Hmm – hmm!, sō lēēp hē um de Eck no de Grōōtdöör, stunn dor ėn Stōōt* still un wrung de Hannen. „Fohr man ēērst mool wedderX41a no Huus", sä hē tō dėn Knecht, „wi wüllt |wöötX63 Beschēēd sėggen, (FeJ1.3.017) wėnn dat lōōsgohn schâll – hmm – hmm!" Un mit ėn langen Hâls un ėn trurigM3 Gesicht kēēk hē achterher, as wēēr’t ėn Liekenwogen.

„Wat is dat?", rēēp ōl’ Obel*, dē mit de annern beiden ünner ėn Pullwichel |Kopfweide stunn, de Hannen in’e Siet.

„Dat is sunnerbor!", sä Stina benaut |bekümmert. „Schull de dumme Dēērn …" Hui!, slōōğ ehr ėn Blitz dat Wōōrt af, un achterher stört |stürzte de Dunner as ėn unklōken Bull. Un dėnn slōgen ėn poor grōte Druppens op de Blööd, datt dat klatschen dä.

„Düvel!", rēēp Stina, „dat Speel mööt |möö’X61 wi opsteken |verlōpen |aufgeben!" De drēē Wiever kēken sik um as op Kummando, un dėnn neihen sümX04|se ut, sō gau as de ōlen Bēēn sümX05|ehr man dregen kunnen. Un de Windküsel wȫhl in sümX06|ehr Röck un sümX06|ehr griesen Hoor, as wėnn hē Lust hârr, sümX05|ehr dör de Luft no’n Blocksbârğ tō karjōlen.

Un nu kēēm dat Gewidder. Boḃen sēhgen de Wulken rein swevelgeel ut, nerrn wēērn sümX04|se pickendüüster. Un dat dröhn man ümmertō ut wiede Fēērn, as kēēm dor hōōch tō Wogen de gneterswatte Nacht ranjogen un wull âllns in Gruus un Muus stampen, wat blink un blȫh un leev un lach. Noch ėn Blitz un Dunnerslağ in ēēn Oten |Atemzug, dėnn stört de Regen vun boḃen dool, datt sik Hâlms un Büsch un Bȫȫm dēēp doolbȫgen dään. Bâld wēērn Goorn un Landstroot vull ünner Woter, un de Regen slōōğ dor rin, datt Schuum un Sprütten |Spritzer hōōch opsprungen, as wėnn dat koken dä. Dat bruus un suus un lei* un gnatter |knatterte un gnasch |krachte in ēēns weǧ, un wō vör ėn Stunns Tiet* de Sünnenschien speelt hârr, stēēǧ Damp ut de Ēēr un dat worr sō düüster, as wėnn de Sünn ehr Ōōğ sloten hârr, um niX20 mit antōsēhn, wėnn ehr lēḃen Kinner in Goorn un Feld in dit UnwedderX41d stârḃen un verdârḃen mussen.

„Dat wârrt je rein düüster – wat is de Klock?", frooğ Gēēsche*.

„De Klock is twēē!"

Marieken schōōt wedderX41a in’ Dutt. „Sō loot |loot Hē doch dat BölkenX72, Veit-ŌhmX13! Gēēsche*-MedderX14 kann je doch nix hȫren. Ēēn kummt gor niX20 ut’e Angst ruut, sett sē hėntō un foot ehrn Niels bi’n Ârm. „Du seǧǧst ōōk gor nix, Kievitt!

„Nu hett uns’ Herrgott dat grōte Wōōrt, wi hōōlt dėn Boort, Marieken!"

„Dat is uns’ ēērstM3 Gewidder, Niels, wat wi as Mann un Fru beleeḃt." (FeJ1.3.018)

„Jawull, mien lütt’ Muus, wi wülltX63 höpen, datt dat niX20 dat letzt’ is! Wėnn’t man niX20 in mien Schōōsterbuck sleit!"

„Wat is de Klock?", frooğ de ōl’ Fru wedderX41a.

Jasper gung dicht an ehr ran un wies ehr twēē Fingern.

„Twēē? Dėnn schullen je de Bruutlüüd in’e Kârk weenX82! Jawull, jawull, Jasper, ik verstoh, dat Gewidder, ik sēhX58 dat al lang. Hölp mi mool in’e Bēēn, ik will mool ruutkieken."

VoderX11 un Söhn foten ehr ünner de Ârms un drōgen ehr meist an’t Finster. Sē hârr vun dē Tiet, as ehr Anna lütt wēēr, ėn krankM3 Bēēn, un dat worr no un no sō slimm, datt sē niX20 mēhr gohn kunn.

„Dat is ėn gresigM3 WedderX41d – gottloff, datt de Kinner hier bi uns in’t Huus sünd!", sä sē, as sē wedderX41a tō Platz wēēr.

„Mi dünkt, dat kloort sik op in’t Westen", mēēn Bertram, dē an’t Finster stunn.

„Dėnn köönt wi bâld fohren, lütt’ Minna!", sä Anton fründli. Sē trock ehr Hand langsoom ut sien un kēēk no’n buten.

„Verdori!"

„Wat seǧǧst du |seǧǧt Hē, Veit-ŌhmX13?", frooğ Kievitt.

„Och nix – mi lēēp ėn Luus över de Lever!"

Anton sien Süster Anna kēēm rin. „In’e Köök is’t doch rein pickendüüster – wi hebbt Licht ansteken", sä sē tō ehrn gōdenX50 Veit-ŌhmX13.

„Dat wēēr wat, ik dach sunst, Katten kunnen in’ Düüstern kieken", spoos hē un knēēp ehr in de rōden Backen. „Wat kookt jümX01|ji|ju dėnn?"

„Wârrt niX20 verroodt, Veit-ŌhmX13, dėnn is nȫȫssen nix verloren, wėnn wat in de Asch fâllt. Minna, di wârrt ōōk wull de Tiet lang. Wėnn de Regen niX20 komen wēēr, dėnn hârrst du al ėn annern Noom un wēērst junge Fru."

„Och, ik heff kēēn Iel!", sä de Bruut mȫȫd.

„Koom mool mit mi no de hōge Stuuv, schasst mool sēhn, wo smuck de Disch is!" Anna foot ehr bi de Hand un trock ehr mit sik no de Deel.

„Dē muss |müsste mool mit ėn stumpM3 Slachtermess balbēērt |schroopt wârrn!, gnurr Veit, man sō luut, datt blōōts sien Süster Gēēsche* dat niX20 hȫren dä. „Nä doch, de dumme Jung kunn sik eḃensō gōōtX50 ėn Bessenstööl antruen loten! (FeJ1.3.019)

„Nu wârrt dat wohrhaftig hell!, rēēp Kievitt gau, um op anner Gedanken tō bringen. „De Regen is meist vörbi, ik will man dėn Wogen bestellen – wat mēēnst du, Anton?

„Ik will Minna mool frogen." Hē wull ruutgohn.

„Dat loot no, lütt’ Jung, dē seǧǧt ›nä‹!, rēēp Veit. „Du wullt Köst geḃen, dien Bruut niX20, sō stoot de Soken. Dē nu dat stiefste Gnick hett, kriǧǧt sien Willen.

Marieken slieker no ėm ran un strokel ėm över sien griesen Kopp un tuschel ėm wat in’t Ōhr.

„Dor hest du recht in, mien Dēērn, sōōn Dağ schull ēgentli ėn Freudendağ weenX82. Koomt mit, wi wülltX63 mool dėn Heḃen besēhn!" Kievitt un sien Fru gungen mit no’n buten; in’t Heckschuur |im überdachten Eingang stunnen Anton un sien VoderX11. Sōōn lütt’ beten regen dat noch, man dat gresige Leien* |Blitzen un Bullern wēēr vörbi.

„Och, hier is anner’ Luft!", rēēp Kievitt.

„Vėllicht koomt hier ōōkX22 anner Gedanken – wat mēēnst du, Anton? Ik lood |loo’X60 dien Bruut, ehrn VoderX11 un ehr MōderX12 op mien Wogen un fohr sümX05|ehr no Huus. Du schriffst ehr achterno ėn lütten Brēēf un giffst ehr dėn Lōōppass. Wat wullt du mit ėn Fru, dē di lēver vun achtern süht as vun vörn! Ėn Dēērn, dē di hattensgēērn will un mağ, finnst du teihn för ēēn, un sōōn Fru is ėn Sünnenstrohl in’t Huus. Disse dorgēgen is ėn Iestappen, blank un hell, over kōōlt, kōōlt. Wat seǧǧst’ tō mien Vörslağ?"

„Nu noch umkēhren, Veit-ŌhmX13? Um mien Leḃen niX20!", rēēp Anton.

„Wėnn ik di doch verstohn kunn, mien Jung! Jawull, wėnn ik op’n Dörpen ėn nüchternM3 Kâlf kōōp un dat will niX20 mit mi, dėnn versȫȫk ik âllns, um dat op ėn gōdeX50 Oort* no Kellenhusen* tō locken. Ik mook de Stimm vun de ōl’ MōderX12 no, un mit mä-mä un mu-mu krieǧ ik dat ēērstmool vun de Hoffsteed. Un wėnn dat mool wedderX41a steetsch |bucksch |störrisch wârrt, dėnn steek ik ėm dėn Dumen in’t Muul un loot dat lütt’ Dēērt mool dorop lutschen. Achterno kann ik drieḃensweǧ |zügig marschēren, dat tâllfȫȫt |trappt |trottelt achteran un levert sik gōōtwilligX50 ünner’t Mess. Man Minna is kēēn nüchternM3 Kâlf, sē lett sik niX20 hissen |antreiben un niX20 locken, du muttst je tōletzt hâlf Gewâlt dōōn! – Sō loot ehr doch gohn un tōsēhn, wattX25 sē bi ėn annern ehr Glück finnt!" (FeJ1.3.020)

„Over de Lüüd, de Lüüd!", rēēp Kievitt.

„Dē sik no jēēdēēn Schoopskopp umkieken will, dē ėm wat noröppt, Niels, dē rennt sik sien dicken Pannkopp an dėn ēērsten Bōōm twei, dē ėm in’ Weǧ steiht, ōder hē fâllt ōōk in ėn Mōōr- ōder Lēhmkuhl un versuppt as ėn Rött. Ėn düchtigen Keerl kickt mit schârpe Ōgen op sien Weǧ un lett de Lüüd tünen |spinnen, wat sümX04|se wülltX63. Is’t niX20 sō, Anton?"

Anton sēhǧ kriedenwitt ut, un sien Stimm bever, as hē sä: „Dat mağ je in dien |sien Ōgen Dōōrheit weenX82, Veit-ŌhmX13, man ik heff dor nu mool mien Kopp op sett. Hėbben will ik ehr, un wėnn dat niX20 schüht |kloorgeiht |geschieht, passēērt ėn Unglück!" Dormit gung hē no de Stuuv rin.

Dat gōōtmȫdigeX50 Gesicht vun Veit-ŌhmX13 worr hēēl bruun |rot un sien Ōgen kēken ėm no, as wėnn sümX04|se sėggen wullen: Wėnn ēēn dėn doren Bėngel ėn Kopp kötter moken dä un sett dor ėn Schoopskopp wedderX41a op, dėnn pass âllns tōhōpen, wat an ėm is. Kievitt kēēk ieverig in de Wulken un sä dėnn: „Dat Gewidder is mool gau vörövergohn, dat hett sachs man ėn Stunn duurt."

„Jo, dat is jammerschood, dėnn dat Gewidder, wat nu noch kummt, wârrt länger duren, is mi bang", mēēn Veit. „Glück ōder Unglück stickt doch in dėn Minschen sülḃen. Dat is ėn slimme Sook, Kievitt, wėnn de ēēnziǧste Söhn ümmerX21 sien Willen kriǧǧt, wėnn sōōn junge Sēēl gor kēēn Stangentōōm |Kandarenzügel un Hâlter |Halfter kėnnenlēhrt* |kennenlernt. Anton muss |brauchte man bedeln un prachern, dėnn gēḃen VoderX11 un MōderX12 âllns hėn. Mit Plummen un Puttrosinen fung dat an, un nu is hē al bi ėn smuckM3 Gesicht: De Dēērn mutt hē hėbben, versteiht sik, ōōk wėnn sē kēēn Puttrosien is, dē sik freten loten mutt. Dat gifft ėn Unglück, kann niX20 utblieḃen! Man de ēērst’ Nōōt mutt wehrt |abgewehrt wârrn – goh hėn no Hans Roov*, Niels, un bestell dėn Bruutwogen!"

No ėn hâlv’ Stunn hârr de Heḃen sik in’t Westen hēēl opkloort un de Wogen hēēl vör de Döör. In’e Stuuv kēēm dėnn ōōk âllns in Bewegen un dat schien, as wėnn mit dėn Sünnenschien ōōk wedderX41a Lust un Lachen in’t openM4a Finster rinsprungen wēēr. DōX23 sä opmool de Bruut: Ehr Öllern schullen mitfohren, dörut |afsluuts op dėnsülvigen Wogen. Ehr MōderX12 snack un dä, dat wēēr |wäre je doch kēēn Mōōd, wēēr rein dösig un worr opfâllen. De Lüüd worrn sümX05|ehr je in’e Tähn wat utlachen – holp nix, sē wull’t patuu niX20 anners.

Slachter Veit lach luut op, man dat klung hēēl verdrēētli: (FeJ1.3.021) „Över sōōn Kinner much ēēn je hulen as ėn Hund! Dat is ēēndōōn |einerlei, Bertram, dien Dēērn hett Gedanken un Infäll! DunnerwedderX41d, dat schull mien Dochter weenX82!"

„Minna, wees doch vernünftig*!", sä de MōderX12.

„Vernünftig*? Insichtig? Nu opmool, Anna Bertram? Kannst’ niX20 verlangen, mien Dēērn! De Insicht un Verstand mutt bi de Gören frȫh plant wârrn. Un wėnn sē opkummt |sprießt, mutt dor ėn Stock bisteken |zugesteckt wârrn, sunst fâllt sē um. Du hest dat Planten un ōōk dėn Stock gottsleider vergeten!"

„Och, wat wēētst du vun Kinnertocht |Erziehung! Kümmer du di man um dien ōlen Kȫh, Veit!"

„Ōle Kȫh, seǧǧst du! Ik slacht ōle Kȫh?, brüll Veit un kēēm ėn Schritt nēger. – Kievitt un Marieken schōten gau dortwischen. „Kinners, Kinners, rēēp Niels, „jümX01|ji|ju wēēt je beid’ niX20, wat jümX01|ji|ju seġġt. Sō loot doch de Bruutlüüd opstiegen! Minna, dor is je kēēn Platz op’n Wogen för dien Öllern!"

„Snack, Kievitt!", rēēp Veit. „In ėn Stōhl, wō Hans Roov un sien Fru kommōdig sitten dōōt, köönt drēē sōōn Lüüd as Bertram un sien Wiever allemool rin. Dor is niX20 veel mēhr an as Knoken un Plünnen, dē mööt je an ėn Besemer* |Handwaage wogen wârrn!"

De Lârm wēēr wedderX41a grōōt worrn, wėnn Bertram ōder sien Fru dat hȫȫrt hârrn. Man dē hârrn nōōğ mit sümX06|ehr Minna tō dōōn, dē stief un blēēk merrn in’e Stuuv stunn un afsluuts niX20 vun’ Placken wull, wėnn sē niX20 ehrn Willen krēēǧ.

„Wat hebbt jümX01|ji|ju vör? Dat schâll wull lōōsgohn?, sä ōl’M4d Gēēsche*. „Koom mool her, mien Dochter, sō, sett di hier bi mi dool, sō veel Tiet hest du noch. Sē nēhm Minna ehr hitte Hand in ehr beiden ōlen un kōlen. „Du sühst witt un blēēk ut, geihst niX20 mit Lachen un Juucheien in dėn Ēhstand rin, mien Dochter, un dat gefâllt mi. De Hochtietsdağ is sachs ėn Freudendağ, man hē is doch de Anfang vun ėn langen sworen Weǧ! Nu wēēn man niX20, mien lütt’ Dēērn, uns’ Herrgott is uns’ besten Fründ, dē hölpt uns, wėnn wi sien Hand niX20 lōōsloot. Un dien Anton wârrt di op Hannen dregen, dat wēēt ik wiss. Dē op sien VoderX11 un MōderX12 sō gōōtX50 hȫȫrt un …"

„De hȫȫrt ōōk op sien lütt’ Fru", gnurr Veit dortwischen mit ėn dēpen Basstōōn. (FeJ1.3.022)

Minna sprung op un lēēp ut’e Döör, ehr Öllern, Anton, Kievitt un sien Fru achterher – ōl’ Gēēsche* hârr noch gēērn mēhr sėggen wullt, man de Stōhl wēēr lerdig. „Veit, wat is dat?", frooğ sē angstig.

„Dat is ėn Komedi, Süster!", bölkX72 hē.

„Ik hârr ehr dat Hatt niX20 grōōtmoken musst! Man wėnn ēēn sülḃen sō bang un trurig tōmōōt is …!" Sē fung an tō snuckern* |schluchzen un tō wēnen.

„Verdori, wat ėn Speelwârk |Spektokel! De ēēn kann niX20 hȫren un de anner will niX20 hȫren!" Dormit gung Veit mit grōte Schreed no de Deel. De ēērste Unglücksminsch, dē ėm in’ Weǧ lōpen dä, wēēr Bertram, dē unruhigX52 hėn un her danz, as wėnn hē Tähnwēh hârr.

„Vundooğ freu ik mi, Bertram, datt ik kēēn VoderX11 worrn bün! Wėnn ik sō op un dool hüppen schull as du un Jasper, dėnn muss ik mi dėn Dağ tōminnst fiefmool umtrecken un blēēv wiss mool ēnerwegens merrn op de Landstroot dōōt beliggen, de Tung lang ut’n Hâls. Man ik mutt di doch sėggen, Bertram, wėnn dat mien Dochter wēēr, dėnn worr ik ehr mit ėn dannigen |stevigen Strōhwiep |Strohwisch, -tau de Vör- un Achterbēēn tōhōōpsnȫren un ehr as ėn nüchternM3 Kâlf no Kellenhusen* karjōlen |karren."

„Du dėnkst un snackst as ėn Slachter, Veit. Ēēn kann doch niX20 op sōōn Dağ dat ârm’ Kind … – un dėnn vergittst du, datt sē twintig Johr is."

„Dor is de Knütten, Bertram! Ik bün wat rammdösig |dämlich un bedėnk sō wat niX20. Mien Gesell Jokob* |Jakob, dē Kruuskopp, wēētst du, dē is al sō Johrer fief |etwa 5 Jahre öller as dien Dochter. Un liekers: Wėnn hē mool niX20 deit, wat ik seǧǧ, dėnn kriǧǧt hē ēēn an’ Dööts, datt ėm de Gedanken dörėnannerrasselt as de Kaffebōhnen in’ Brėnner. Un wėnn hē dėnn noch wat gēgenan hett, dėnn smiet ik ėm ruut, ut Döör ōder Finster, wat jüst nēēǧbi is. Man sō wat deist du je niX20, dortō hest du tō veel Insichten in’ Kopp un tō wēnig Knööv in’e Ârms. Ik will di wat sėggen, lütt’ Jung: Du nimmst dien smuck’ Dochter op’n Schōōt un Anton sien SwiegermōderX12, un dėnn fohrt jümX01|ji|ju ssuck-ssuck-ssuck no Kârk!"

Ēhr Bertram wat dorop sėggen kunn, kēēm sien Fru liesen an ėm ran un tuschel ėm wat in’t Ōhr, dėnn trock sē ėm mit sik no de (FeJ1.3.023) Hökerstuuv |Verkaufsstube, wō de annern âll wēērn. Veit spēēǧ mool ut un gung no de Stuuv |Döns rin.

***

Buten ünner dė Pullwichel hârrn sik de drēē ōlen Wiever wedderX41a infunnen. „Wat, Fieken*, büst’ orntli in Schōh?", frooğ Stina.

„Jo, ik bün ēērsten |vorhin ut beide Tüffeln lōpen un nu kann ik sümX05|ehr niX20 finnen, sünd je sachs weǧswümmt."

„Dor is di wedderX41a ėn Ârbeit afnohmen!"

„Wat dėnn, Obel*?"

„Dien Tüffeln wēērn ümmerX21 sō smerig as ėn Swienstroğ. Nu wârrt dē mool düchtig wuschen."

„Nu geiht’ lōōs!, rēēp Stina. „Wat is dat? BruutvoderX11 un –mōderX12 fohrt mit? Wohrhaftig, sett sik bi dėn Kutscher!

„WülltX63 sachs sümX06|ehr Fârken sülḃen no’n MârktX77 bringen."

„Fui, Fieken*, wo mağst du ėn smucke Bruut mit ėn Swien verglieken!"

„De Ünnerschēēd twischen Minsch un Swien is sō grōōt niX20, Stina," sä Obel*, „man de Snack is dumm. Verkofft is de ârm’ Dēērn al lang – ėn osigen |elender Hannel is dat! Wėnn sümX04|se weǧfohrt, dėnn swieġt rein still!" – SümX04|Se wėnnen sik an de Kinner, de dor rumlungern dään: „Datt jümX01|ji|ju over dat Muul hōōlt!, rēēp sē hâlfluut. „Gröölt wârrt vundooğ niX20, is de Mȫhǧ niX20 wēērt!

„Kiek mool, Slachter Veit hett sien Süster an’ Ârm – och dat ōl’ Minsch!, rēēp Stina. „Un Meister Bertram nimmt bi’t Tschüüssėggen orntli sien spēgelblanken Hōōt af!

„De pōvere |hier: pure Hȫȫflichkeit!", gnurr Obel*. „Dē deit um ėn Düttjen* |3-Schilling-Münze ėn Knēēfâll un küsst de Hand!"

De Peer trocken an un bâld rull de Wogen um de Huuseck un dör de Dörpstroot. De Kinner un ōlen Fruuns kēken ėm still no. Un dor wēēr nix tō hȫren as de Hunnen un dat Brusen vun de Rööd, wėnn sümX04|se dör ėn Woterpōhl |Wasserpfuhl |Pfütze kēmen, un dat Stampen vun de Peer. Schoten worr niX20. Bi Grēten* |Margarete Gripp ehr Hochtiet wēēr meist ėn Malȫȫr passēērt, un vun dē Tiet an hârr de Buurvoogt* |Gemeindevorsteher |Bürgermeister dat verboden.

De Sünn lach hell un wârm vun’ blauen Heḃen hėndool. Kōōrn, Büsch un Bȫȫm schüdden* |schüddeln dėn letzten Schreck af un krēgen no (FeJ1.3.024) un no wedderX41a dėn Kopp hōōch. Dicht över un an dėn Wogen vörbi seilen de Swülken un snacken un saustern |palavern hēēl vergnȫȫǧt, un de Lurken swummen dor boḃen in’t dēpe Blau un sungen sümX06|ehr schȫȫnstM3 Lēēd. De Luft wēēr frisch un kȫhlig, sō recht tō’n Drinken, as wēēr’t luter Wien, dē quickt |erquickt un Kraft un Mōōt gifft.

Anton, dē in’t Huus tōletzt niX20 mēhr wuss, wō ėm de Kopp stunn, kēēm nu wedderX41a tō sik sülḃen |zu sich. De Stunnen, dē achter ėm lēgen, kēmen ėm vör as ėn sworen Drōōm. Nu worr hē wedderX41a wook un kēēk mit openM4a Ōgen in de verkloorte Welt un in dat schȫne Gesicht vun sien Minna. Meister Bertram hârr sik ōōk verhoolt* |erholt un snack wedderX41a vergnȫȫǧt mit sien Fru un dėn Kutscher, kēhr sik ōōk mool um un sä: „Nu sēhtX58 mool, Kinner, dor steiht ėn stootschen Regenbogen över Kellenhusen*!"

„Dat is de Ēhrenpōōrt, Minna, dor schülltX62a jümX01|ji|ju hėndörfohren, mēēn de MōderX12. Sō ēēn hârr de Kȫnig niX20 mool hatt, as hē vör teihn Johr hier wēēr!

Anton swēēǧ, man hē steil |streckte sik hȫger in’ Stōhl |Kutschensitz. Sien Backen krēgen frische Klȫȫr un de Ōgen worrn wedderX41a hell. De Regenbogen wēēr hōōch un kloor, un boḃen doröver schemer |schimmerte noch ėn annern. SümX04|Se umspannen de lütte Stadt as twēē hâlve Ringen – wēēr’t niX20 ėn verkloortM3 Bild in ėn Rohm? Un de gollenM4a Appel op dėn Kârkentōōrn glinster in de Sünn un sēhǧ ut, as wėnn hē sweḃen dä, as de Stēērn över dėn hilligen Stâll in Bethlehem – schull dat nix tō bedüden hėbben? Hē foot Minna ehr Hand liesen an un dat kēēm ėm sō vör, as wėnn sē nēger an ėm ranrücken un sik an ėm löhnen dä. Un nu trock de wârme Sünnenschien sō recht dör sien Hatt – hē sēhǧ de Pōōrt no ėn seligM3 Paradies wiet open un sik sülḃen un sien Minna merrn dorin.

***

As de Bruutwogen weǧfohrt wēēr, hool Anna ėn Stōhl un sett ėm ünner dėn grōten BeerbōōmX70 vör de Blangendöör |Seitentür. Sē mēēn, in de Stuuv wēēr dat gor tō dumpig. Ehr MōderX12 schull ėn beten buten sitten. Man dē wink ehr af un schüdd* dėn Kopp un sä: „Sett mi man wedderX41a achter’n Oḃen, Veit! Mien Gedanken sünd vundooğ wat unrusig |unruhig, buten lōōpt mi dē hēēl un dēēl |völlig weǧ." (FeJ1.3.025)

Kievitt un Veit gungen wedderX41a no’n buten un setten sik in’t Lusthuus |in de Luuv*. Ünner de krusen Wittbȫken |Hain-, Weißbuchen wēēr dat frisch un kȫhlig. Jasper kēēm mit ėn Buddel Wien un twēē Glöös. „Nu drinkt, Kinners, drinkt!", sä hē fründli.

„Wat, wullt’ niX20 mitdrinken, Swoger? An sōōn Dağ mutt de VoderX11 mool ut’n Swėngel sloon |über die Stränge schlagen un ēēn mēhr as sunst op de Lamp gēten!"

„Mağ niX20, Niels, nä! Hmm – hmm …" – Jasper lēēp wedderX41a no’t Huus rin.

„Dē hett ėn Worm in’ Kopp, Kievitt – och, mien ârm’ Süster!"

„Wat dėnn, Veit-ŌhmX13?"

„Jasper un sien Jung sünd hēēl gōdeX50 Minschen, man kēēn Keerls. Wėnn mool ėn Storm kummt, un dē mutt komen no mien dummen Verstand, dėnn küselt sümX04|se rum als lerdige Strōhhâlms, un sē steiht allēēn!"

„Och wat, Veit-ŌhmX13! Wėnn de Paster de nârrsche Dēērn man ēērst anbunnen hett, dėnn wârrt sē sachs tamm |zahm. WülltX63 mool drinken, dat bringt op anner Gedanken!" Kievitt schėnk in un stött mit ėm an. De Wien wēēr gōōtX50, Anton hârr ėm sülḃen utsöcht, op sien Hochtietsdağ wull hē niX20 knickern |knausern. Dat Gedränk dä dėnn ōōk sien Dēēl. Bâld wēērn de beiden in’ besten Toğ, Kievitt vertell vun sien Reisjohren as Gesell, un Veit hȫȫrX65 vergnȫȫǧt tō.

Ėn Brummbass is ēgentli ėn nettM3 Instrument, wėnn ēēn dat tō spelen versteiht un Musik in Kopp un Fingern hett. Lustige un trurige Lēder, ēērnste un spoossige Stückschen – âllns versteiht hē un singt dat luut un lies, groff un fien no, sō as de Speelmann |Spieler dat will. Blōōts wėnn de Fingern vun dėn Hâls hėndoolglieden un ėm an dėn dicken Buuk kėtteln dōōt, dėnn fangt de ōl’ Bass an tō juuchen |jauchzen un sō dwallerwatsch |verrückt an tō kreihen, datt ēēn sik mit Lachen de Ōhren tōhöllt.

Dat gifft Lüüd, dē mit sōōn Bass tō verglieken sünd, un tō disse Lüüd hȫȫrX65 ōōk Slachter Veit. Dē mit ėm snack, kunn dor sien Freud an hėbben, âllns wat hē vertellen dä, op Veit sien Gesicht afspēgelt tō sēhn. Wėnn dat wat Lustiǧs wēēr, dėnn dröhn ut sien grōten Mund ėn Lachen, datt de Nover in’t drüdde Huus dor ōōk noch gōōtX50 vun hârr. Wēēr’t wat Ârgerlichs, dėnn stēēǧ ėm de Groom |Gramm in de Ōgen, un de (FeJ1.3.026) grōten Füüst moken Geberen, as wullen sümX04|se utlangen. Bi trurige Geschichten sack ėm de dicke Ünnerlipp ümmerX21 dēper dool un dat kunn ėm passēren, datt hē sik afwėnn un de Ōgen wischen muss. Vundooğ wēēr hē hēēl lustig, dėnn wat Kievitt vertell, wēērn luter Hansbunkentööǧ |wēēr luter Schovernack. Dorbi worr flietig drunken, un wėnn de Buddel lerdig wēēr, hool Kievitt ėn frische. Hē wuss, wō de Ōl’ dėn Wien hėnstellt hârr. Tōletzt worrn de beiden ėn beten luut. Besunners Kievitt kreih mit sien hōge Stimm gor tō hell, datt Marieken, dē vun Köök no Stuuv gung, ōōk wull mool ėn Hand mit anlä, wėnn’t nȫdig dä un ehr de Sook doch sunnerbor vörkēēm. Sē slēēk no’n buten un schuul mool mit ėn langen Hâls no de Luuv* rin: Kievitt sēēt dor mit ėn hitten Kopp, de Pârlen lēpen ėm vun de Backen dool, as wėnn hē danzt hârr.

„Niels, övernehm di niX20!", wohrschu* |warnte sē.

„Dēērn, wat fâllt di in! Sünd ēērst bi de drüdde Buddel. Wien is kēēn Kööm, sōōn Kroom drinkt ēēn weǧ as Bottermelk!"

„Hett di over ėn netten rōden Kamm opsett, lach Marieken un nipp mool an’t Glas. „Vun uns’ Hochtiet an heff ik kēēn Wien wedderX41a drunken, sä sē.

„Jungedi |Ohauoha, dat wēēr ėn vergnȫȫǧten Dağ!", rēēp Kievitt un schėnk wedderX41a in.

Marieken sett sik bi ėm dool un foot ėm bi de Hand. „Veit-ŌhmX13, worum hest du |hett Hē niX20 heiroodt?"

„Dat will ik di sėggen, lütt’ Dēērn. Wėnn mi mool vör sō Johrer twintig bet dörtig sōōn smucken Ėngel, as du büst, över’n Weǧ lōpen wēēr, dėnn …"

„Is’t niX20 wohr, Veit-ŌhmX13? Is mien Mieke |Marieken niX20 ėn …"

„Niels, büst’ unklōōk? Mi hier vör alle Lüüd |sō openbor tō küssen, fui!"

Veit fōōl |faltete de Hannen över’t Lief, smēēt dėn Kopp in’ Nacken un lach, datt de Ėngeln in’ Himmel sik verjogen un nieschierig hėndoolkēken un sik frogen, wat dor lōōs wēēr. „Na, mien Dēērn, dat loot di man gefâllen, wėnn hē di man niX20 bieten deit!"

Marieken schōōv ehr Huuv wedderX41a tōrecht un rück ėn beten tō Siet. „Nä, in’ Ēērnst, Veit-ŌhmX13, hest du |hett Hē dor gor niX20 an dacht?"

„Nu jo, wėnn du dat dėnn weten wullt, Marieken. Ik hârr mool ėn schȫnen Drōōm, johrenlang blēēv hē bi mi un lēēp mi no as ėn Hund. Dėnn is hē dōōtbleḃen – worum, dat geiht nüms* |kēēnēēn |niemand(en) wat an. Un (FeJ1.3.027) dėnn heff ik ėm begroovt un heff ėn grōten Stēēn op sien Graff leǧǧt. Muttst niX20 verlangen, lütt’ Dēērn, datt ik dat nu wedderX41a opkleien dō, um jümX02|ju de Knoken tō wiesen, dē noch nobleḃen sünd."

Dat worr ėn lütten Stōōt* still in de Luuv*.

„Wēētst wat, Marieken", sä Kievitt mit ėn swore Tung, „op dissen dōden Hund wüllt |wööt |wöö’X63 wi mool ēēn drinken!" Hē hēēl ehr dat Glas hėn.

„Still, Kievitt, dor sleit de Klock – doch unmȫȫǧli fief! Dėnn sünd sümX04|se je över twēē Stunnen weǧ! Un wi sitt hier un drinkt un lacht, un de beiden ōlen Lüüd wēēt sik vör Sorğ niX20 tō loten!" Marieken sprung op un lēēp rin.

Veit kēēk no sien Klock. „Sē hett recht, Kievitt, sunnerbor is dat, loot unsX07b ringohn!" Mit grōte Schreed streev hē no de Blangendöör rin. Man Kievitt schėnk sik noch gau dėn letzten Druppen in un gōōtX50 ėm achter de West, ēhr hē achteran tâllfȫten |tappen dä.

„Na, koomt sümX04|se ėndli?", frooğ de ōl’ MōderX12.

Marieken schüddkopp*.

„Dat duurt je schreckli lang – schull dor wat passēērt weenX82, Veit?"

„Hebbt sachs umsmeten |Sind wohl mit der Kutsche umgekippt!", rēēp hē.

„Still doch, Veit-ŌhmX13, wėnn sē dat ōōk niX20 hȫren kann, sō hȫȫrt de ârm’ VoderX11 dat doch!"

„Dor hest du recht, Anton is je mit op’n Wogen, dat bedach ik niX20. Bertram un sien Wiever hârr ik dat gēērn günnt, wėnn sümX04|se mool in Sand umkēhrt worrn as Pekelflēēsch in Solt."

„De Dēērn hett Schuld an âll dėn Lârm", mēēn Kievitt.

„Hm jo, Niels", brumm Veit langtööǧsch |schwerfällig, „un liekers kann ik ehr noch an ēērsten begriepen. Kiek mool: Wėnn du ėn Ossen slachten wullt un nimmst dat Mess tō Hand, geihst an ėm ran un prickelst |stichst ėm hier un bohrst ėm dor in’t Fell rin, um tō sēhn, wō ėm dat gefâllt, dėnn muttst du di niX20 wunnern, datt hē rein unklōōk wârrt, achter un vör utsleit un di de Hȫȫrn wiest. Un sō hebbt de Öllern dat mit de ârm’ Dēērn mookt. Un mi wunnert, datt sümX04|se ehr noch sō wiet kregen hebbt."

„Ik verstoh blōōts Anton niX20!", mēēn Marieken.

„Verstohn kann ik ėm sachs |wull, man ik worr an sien Steed de Sook hēēl (FeJ1.3.028) anners utfechten", sä Veit-ŌhmX13. „Wėnn Anton wat in’t Ōōğ foot hett, dėnn lett hē dat niX20 lōōs. Hē löppt sō lang dor achterher, bet dat mȫȫd un hâlf dōōt is. Wat sōōn Lüüd as ik mit Gewâlt dwingen dōōt, dat dwingt hē mit Geduld. Dat kummt mi vör, as wėnn uns’ Herrgott ėm ėn togen |zähen Willen geḃen hett, man de Hannen vergeten hett, wō hē mit tōgriepen kann. Hē is jüst as sien VoderX11."

„Hmm, hmm!", kēēm ōl’ Jasper wedderX41a no de Döör rin. Sien Singen wēēr nogrood* |bilüttens* ėn Jammern |Günsen un Klogen.

„Marieken, koomt sümX04|se noch ümmerX21 niX20?", frooğ de MōderX12.

Marieken kēēk mool langs de Stroot – „Gott Loff un Dank!, rēēp sē. „Man wat is dat? Veit-ŌhmX13, Kievitt! Sē stört ut de Döör, un de beiden Mannslüüd lēpen ehr no un lēten de ōl’ Fru allēēn un ohn Antwōōrt. Ėn lütten Stōōt* sēēt sē gedüllig un luur. As ehr over de Sook tō lang duren dä, nēhm sē ehrn Krückstock ut de Eck un kröpel |schrökel |schleppte sik no de Deel un dör dėn Loden no’n buten. Sē hârr dat niX20 dōōn schullt, dėnn wat sē dor vör sik sēhǧ, wēēr grulig |grauenhaft un gresig |grässlich.

Veit hârr dėn Discher Bertram mit beide Füüst an’e Bost tōfoten un schüdd* ėm, datt de Hoor ėm op’n Kopp simmen |schwirren dään un de blanke Hōōt an’e Ēēr trüddel |kullerte, in ėn Woterpōhl |Pfütze. Dorbi sēhǧ ehrn gōdenX50 Brōder puterrōōt |rōōtbruun ut, un ut sien truhattigen Ōgen sprung WōōtX51 un Wēhdooğ. Jasper hârr ehrn Anton bi beide Hannen un snack op ėm in, un dorbi lēpen ėm de Tronen vun de Backen dool. Man Anton ripp un rȫhr sik niX20, sä ōōk nix. Sien Ōgen glupen grōōt un sunnerbor op ēēn Placken. SümX04|Se wēērn as twēē Finstern, wō Licht un Leḃen achter dōōt wēēr. Blōōts de blanke Schien, dē vun’ Heḃen hėndool kummt, speel noch dorop. Un kēēk ēēn dor rin, sō wēēr’t, as wėnn ēēn in ėn Afgrund kieken dä. Kievitt lēēp vun dissen no dėn, un Marieken wrung de Hannen un sēhǧ ut as de Dōōd. WōX31 wēēr de Bruut? Wēēr sē krank? Wēēr vundooğ niX20 lustige Hochtiet, wōX31 ehrn ēēnziǧsten gōdenX50 Anton …? Dat wēēr tō veel för dat MōderhattX12 – Gēēsche* stöhn luut op un sack op de kōle Stēēnbrüch |Steinpflaster un lēēǧ dor, as hârr de Dōōd ehr