Discover millions of ebooks, audiobooks, and so much more with a free trial

Only $11.99/month after trial. Cancel anytime.

Kölsch Levve: Rümcher, Leedcher un Verzällcher
Kölsch Levve: Rümcher, Leedcher un Verzällcher
Kölsch Levve: Rümcher, Leedcher un Verzällcher
Ebook92 pages1 hour

Kölsch Levve: Rümcher, Leedcher un Verzällcher

Rating: 0 out of 5 stars

()

Read preview

About this ebook

Wolfgang Hunsdorf, geboren in Köln ist ne "echte Kölsche Jung". Groß geworden in Köln-Kalk und Köln-Deutz hat er die Kölsche Sproch mit der Muttermilch aufgesaugt und lebt bis heute die Kölsche Mentalität in vollen Zügen.
Seine Änekdötchen, die allesamt den Urkölschen Bewohner seiner Vaterstadt wiederspiegeln beruhen alle auf wahre Begebenheiten. Trotzdem oder gerade deswegen wird sich jeder in der ein oder anderen Geschichte wiederfinden und sagen können: "Eja, jenau dat es mir och ald passeet".
Die vermeindlichen Grammatik- oder Orthografieregeln der "Akademie för uns Kölsche Sproch" oder des bekannten Adam Wrede findet der Leser nicht kontinuierlich. Wolfgang Hunsdorf schwaad wie im de Schnüss jewachse es und so hat er auch seine Geschichten zu Papier gebracht - Eben echt Kölsch!
LanguageDeutsch
Publishertredition
Release dateMar 30, 2021
ISBN9783347201347
Kölsch Levve: Rümcher, Leedcher un Verzällcher

Related to Kölsch Levve

Related ebooks

Literary Fiction For You

View More

Related articles

Reviews for Kölsch Levve

Rating: 0 out of 5 stars
0 ratings

0 ratings0 reviews

What did you think?

Tap to rate

Review must be at least 10 words

    Book preview

    Kölsch Levve - Wolfgang Hunsdorf

    Verzällcher

    E jemötlich Fröhstöck

    Et jitt doch nix Jemütlicheres als wenn am Sunndachmorje de Familich zosamme beim Fröhstöck en dr Köch setz. En dr Woch hät mer jo doför nur en de Ferie Zick. Deshalb freut sich de janze Familich op dr Sunndach.

    Su wor et och bei de Familie Schmitz us der Wiggejass. De Mamm wor am Sunndach zoeesch opjestande, se wor dat jo jewennt, denn en dr Woch wor se morjens och dr Eeschte, se moht jo doför sorje, dat dr Papp und die zwei Pänz - et Nies un et Hermännche - pünktlich us de Feddere kome; do hat m´r kein Zick för e jemeinsam Fröhstöck. En dr Woch jov et dann Jemötlichkeit, wenn se all us däm Huus wore un de Mamm sich endlich en jode Tass Kaffee jönne kunnt.

    Sunndachs wor dat anders. Do wood ens en schöne Deschdeck op dr Desch jelaat, et jode Kaffeeservice opjedeck un em Oven wooten sujar Brüdcher opjebacke. Ävver an däm Sunndach, vun däm ich verzälle well, wor alles anders.

    Wie üblich wood och dismol widder jezänk wä zoeesch en et Badezemmer durf. Bes dat dat entschiede wor, jov et em Kinderzemmer en Kesseschlacht. „Ich riesse dingem Bär e Uhr av! reef et Nies. „Dann schnigge ich Dinger Popp de Zöpp av! reef drop et Hermännche. Su jingk dat hin un her. Ävver noh enem herrschaftliche Brüll vum Vatter soßen de Schmitzens dann doch zesamme am Desch. Dat Hermännche wullt met singer fünf Johr sing Fröhstöcksei selvs köppe. Hä nohm sing Kindermetz un wullt met enem jroße Schwung däm Ei dr Kopp avschlage. Dat dät natürlich esu joot fluppe, dat jejenüvver däm Papp dat halve weichjekochte Ei op et Hemb, de Botz un dann op de Ääd feel. Dat et jetz met dr Rau am Desch vürbei wor, kunnt mer sich jo denke; dat Jeschrei vum Papp wor jross. Als hä opstunt, troot hä dann och noch mem Schluffe op dat Ei. De Schängerei wullt jrad widder losjonn, als de Mamm ihn beruhije kunnt. Sei däht de Eier all köppe un jetz kunnt doch eijentlich nix mih passeere.

    No wor dat Hermännche ene luusije Fetz, dä nix wie Blödsinn em Kopp hatt. Et es jo klor, dat Jeschwister sich jähn zänke, eesch rääch, wenn se Jung un Mädche sin. Do hä jo ne „jrosse Jung" wor, wullt et Hermännche sich natürlich och sing Brüdche selvs schmiere. Noh däm Malheur met däm Ei wullt de Mamm dat eijentlich nit esu jän, ävver hä sullt et jo och ens liere, also hatt se nix dojäjen. Dä kleine Fetz hatt ävver ald widder Blödsinn em Kopp. En dat Brüdche hat hä bovven e Loch jebohrt un dat Wiesse erusjepiddelt. Hä meint dann, hä dät dat Brüdche wie ene Hotdog esse. De Mamm soch ald de Biesterei kumme, wenn he jetz och noch Marmelad en dat Brüdche dät. Ävver statt Marmelad dät et Hermänchen singe Dume en dat Brüdche un fing ahn domet Hännesche ze spelle. Am schönste wor et för inn, wenn hä jetz domet singer Schwester vür de Muul am hanteere wor. Immer dann wenn et Nies zobiesse wullt, wood dat Brüdche zoröckjetrocke un et Herrmännche kunnt sich dann vür Laache kaum noch halde. Su jingk dat en janze Zick. All däten se sich amüsiere, nur et Nies wood innerlich immer wödijer. Dann wor et dat Spillche satt. Et hatt en jünstije Jelejenheit avjepass: Dä Kopp schnell noh vürre, de Muul op, un zojebesse - wor eins. Et hatt singem Broder för luter Woot durch et Brüdche en dr Dume jebesse.

    M´r kunnt jetz nit mih sagen, wä lauter am schreie wor. De Mamm, de Papp ov et Hermännche. De Mamm wor direk opjesprunge un ress dobei de Deschdeck met erav. En Tass Kaffee kippten op dat jode Sunndachskleid, dem Papp feel et Marmeladejlas op sing neue Botz un et Hermännche wor wäjen singem Dume am knaatsche. Nur et Nies dät ruhig wigger esse. It hatt esu öndlich zojebesse, dat de Dume am bloode wor. „Dat bes do selver schuld, do fiese Möpp". Dat wor alles wat et sagen kunnt obwohl ihm singe Broder och leid dät. Dr Papp wullt opstonn, doch durch dat Ei, dat jo noch op dr Ääd loch, kom hä en et Rötsche un schon soss hä nevven däm Stohl met dä neue Botz op däm Ei. De Botz wor am eechte Dag joot enjeweiht. Nur joot, dat et Reinijunge joov. De Mamm leev su schnell sei kunnt en et Badezimmer, öm us däm Verbandskästje för dä Jung ene decke Verband ze holle. De Mamm un et Hermännche hatten sich flöck widder beruhig. Alles wor noch ens joot jejange un soch halv esu schlemm us. Och dr Papp soch jetz, dat Schänge keine Zweck mih hatt, denn et wor jo nix mih zo ändere. För singe Blödsinn hatt dä Jung jo jetz Strof jenoch. Nur et Nies wor jot dovunjekumme. It wor en aller Ruh schon et zweite Brüdche am esse.

    De Köch, die de Mamm am Samsdach jo jrad eesch jeputz hatt, soh us wie noh „de Schlacht vun langs de Wäng". Weil et jo am Beste vun däm janze Thiater dovon jekumme wor, half et Nies dann de Mamm beim Oprüme. !

    Et jitt even nix jäjen ne jemötliche Sunndagmorje zo Hus am Fröhstöcksdesch. Zo sagen bliev noch, dat et vun jetz ahn Sunndachs kein Brüdcher mih jov, nur noch Jraubrud!

    Zo spät

    Et wor ens widder su ene Dag, an dem mer morjens am Beste em Bett jeblevven wör. Om Klo kein Papier mih, beim Fröhstöck an d´r heiße Tass de Muul verbrannt, de Schnürrehme jerisse un dann wor et och noch am räne…!

    Et Pitterche wor en dr letzte Minut no de Schull ungerwäss. Nur jot, dat de Schull direk öm de Eck wor. Su schnell hä kunnt rannt hä no de Schull un hatt dobei allerdings

    Enjoying the preview?
    Page 1 of 1