Deze keer voor het neersteken van een gozer

De reclassering heeft een duidelijke mening over taakstraffen (zie kader). Maar klopt die ook? Trigger nam een kijkje bij een werkstrafuitvoeringsproject in Noord-Brabant. Straks komt zon jongen in een ziekenhuis te werken. Dat moet je toch niet willen? Theo, een vrolijke oude man van eind vijftig, is vanaf 1999 werkmeester bij de reclassering. Hij heeft in al die jaren veel zien veranderen en zit met de aankomende kabinetsplannen in zijn maag. In een vervallen busje op weg naar de volgende locatie vertelt hij zijn verhaal. Als ze het merendeel van die jongens individueel gaan plaatsen, blijft er voor ons weinig werk over. En als ze die kerels bij een tweede delict gelijk opsluiten, nog minder. Sommige jongens zijn hier al voor de zevende keer. Risicootje Joost, een vroege dertiger, is zon jongen. Hij heeft ondertussen al meer dan zevenhonderd uur taakstraf verricht. Ik heb nog nooit gewerkt, wil ik ook niet. Dan moet je soms een risicootje nemen. Een andere jongen, Ugur, heeft verkeerde vrienden. Een maat van me zit nu zes jaar vast. Echt een aardige gozer, alleen knalt hij er wel n zo neer. Terwijl hij het verhaal vertelt bewegen zijn handen mee. Ze vormen een pistool dat tussen je wenkbrauwen wordt gedrukt. SBS6 had het over een roofmoord vanuit het casino in Breda, maar dat is onzin. Hij kende die jongen en had gewoon nog geld tegoed. Zwerver Een uur of twee eerder is de dag begonnen, in een afgelegen loods vlakbij Gilze. Om acht uur s ochtends vertrekken busjes met werkstraffers en begeleiding richting werklocaties. Anderen blijven in de loods werken. Wie te laat komt heeft pech. Na vijf over acht kom je maar op een andere dag terug, aldus de Reclassering. Bij een man met een grote grijze baard, woest haar en een verweerd gezicht kunnen werkspullen worden opgehaald. Als je hem ergens anders tegenkwam, zou je denken dat het een zwerver was. Onschuldig De eerste locatie is een speeltuin die bladvrij moet worden gemaakt. Het is koud maar droog en iedereen werkt behoorlijk snel door. Om tien uur wordt even pauze gehouden. Daarna is een voetbalveld aan de beurt. Theo en Michiel, een andere werkmeester, spelen tussendoor als kleine kinderen. De kruiwagens met bladeren botsen tegen elkaar aan. Tussendoor geeft Theo zijn mening. De meesten verdienen het gewoon, al beweert negenennegentig procent onschuldig te zijn en bij Marokkanen tweehonderd. Rashid Dan is de grote pauze. In de loods krijgen twee jongens te horen dat ze straks met Theo en Michiel meemoeten. Yusef, een Marokkaanse jongen van een jaar of zesentwintig vindt het niet erg. Maar Rashid, een grote Afrikaanse kerel, wordt boos. Ik heb een ongeluk gehad en kan amper lopen. Ik ga echt niet buiten werken. Peter, de zwerver, besluit dat Rashid in de loods mag blijven. Natte bilnaad Na de lunch is een gigantisch speelplein aan de beurt. Het regent ondertussen. Leuk zon regenjas die je bovenlijf drooghoudt; hij verplaatst het water gewoon naar je broekspijpen! Het bladruimen schiet niet op. Iedereen raakt doorweekt. De gel loopt in je nek en het water in je bilnaad. Theo heeft een

goed plan. Als we deze bende afmaken kunnen we daarna pauze houden in de loods . Dat ziet iedereen wel zitten. Niemand heeft zin om met zijn natte plakbroek een kwartier lang in een koud busje pauze te houden. De berg bladeren verdwijnt als sneeuw voor de zon. Jointje Terug bij de loods heeft Rashid een nieuwe discussie met de werkleiding. Met een Jointje in de hand zegt hij: De vorige keer naaide iemand me bij, dus ik zeg het nu gewoon. Ik ga effe een jointje roken. Dat moet van de dokter, tegen de pijn. De stomverbaasde werkmeester wil dat doktersbriefje wel eens zien. Mo heeft het niet bij zich. Hij loopt naar buiten, met zijn jointje. Opgroeien Bij de gesloopte computers vertelt Yusef over zijn verleden. Ik ben al vijf jaar bezig om allerlei taakstraffen te vervullen. De laatste kreeg ik voor het neersteken van een gozer. Het ligt er gewoon aan hoe je opgroeit. Bijna al mijn vrienden zijn bij de reclassering geweest. Het gesprek wordt abrupt afgebroken, het is vier uur en iedereen verdwijnt vliegensvlug naar huis. Weg van deze rare plaats waar men elkaar automatisch vertrouwt en toch ook weer niet. Een plaats waar iedereen elkaar accepteert zonder vragen te stellen, maar waar de dag ook oppervlakkig en langzaam voorbijgaat.
Door Dave Wens