Beruflich Dokumente
Kultur Dokumente
LUIS CORBELLA
__________________________________________
E
l reconocimiento, la popularidad, el placer gozoso de la fama. Nunca
disfrutaremos de sus privilegios, nadie nos reservará la mejor mesa
de un restaurante de lujo, ni K. Hepburn dejará que la invite a una
copa, ni subiremos juntos la escalera de aquel hotel de costa, ni… “I love
you, man!!!”.
Para eso es necesario dejar a mucha gente en el camino, como Napoleón, que
es inmortal y murió solo.
Luis Corbella
A M Á R G A M A P O E S Í A
M Á R G A M
M Á R G A M
P O E S Í A A M Á R G A M A
Cadáveres Exquisitos
Paseamos de la mano
como una pareja modelo.
Buscamos águilas en el horizonte
con pupilas temblorosas, esperando el ocaso.
Renunciamos a divertirnos
ya que eso implicaría un cambio de rumbo.
Ya no estábamos para sorpresas.
La noche eclosionó en un cambio de rasante.
ESTEBAN
en las profecías apocalípticas.
Sus colores me dijeron la contraseña. Un grito de rabia por el sexo aplacado,
por el polvo que nos robaron.
A través de su pictóricos adornos,
acompaso un si imperativo.
Pulso enter
DÁDIK
Abismo es recordar lo que queríamos ser.
Abismo es ver en que nos hemos convertido,
bajo el roce de una lengua.
Paladar oxidado.
Doce ideas
Descubrir el azar.
Posarme en caudalosas corrientes de pétalos.
Imbuirme de ese espíritu olvidado.
Cultivar el sol del mediodía.
Acidificar las aguas del jardín.
Orinar gustoso en tus enaguas.
Maldecir en presencia del padre.
Ignorar los signos evidentes.
Destrozar nudillos en superficies quebradizas.
Arremeter contra tu BMW.
Arrancarme los ojos.
Teñir de verde tu mirada.
Perdida
La guitarra rasgada por el tiempo,
y la piel de papel,
manos de lienzo.
VILA
Conciencia abotargada;
pies de cemento,
ojos de incienso.
PEDRO
¿acaso no mutan los seres humanos?
Lo lamento
He dejado de buscarte y ayer
(no cualquier otro día)
He dejado de quererte.
Billy el niño
CRESPO
se parece a Peter Pan
Vamos
préstame tu olor
revienta (me)
todas las bisagras de mi cuerpo
AMOR
Fue en un instante.
La sorpresa de verme encadenado a sus huesos suprimió cualquier instinto natural de
supervivencia.
Parecíamos la radiografía de un cadáver y ninguno de los días que quedaban por venir me
convencieron de lo contrario.
La certeza de que este momento iba a ocurrir, el saber que ese instante no podría ser
rebobinado me permitió visitar todas las tardes su consulta y pisarla con soltura, seguro de
mí mismo y de mis posibilidades.
Dediqué cada uno de los días que me restaban a ahondar en las raíces de mi locura
y más tarde, consciente del camino,
a desaparecer.
Insomnio
Tu vida y la mía.
Pedro Crespo
Cruce de caminos Qué difícil es encontrar un
titulo adecuado
El día es el disfraz de la noche,
la noche el augurio de mañana.
Otro día igual que ayer, He vuelto a ganar otra vez
transcurre sin novedad el desfile del tiempo y tiro mis cartas al suelo.
que no tiene prisa en andar. ¿Por que soy afortunado
en los juegos de azar?
Desearía que mi sombra se separase de mi
para no tenerla que ver más sufrir, ¿Por qué el agua de la que bebo
porque ni siquiera el propio dolor no es potable, del mismo modo
es como el dolor sentido por alguien. que mis secretos para oídos curiosos,
ni mis sentimientos potables para el corazón
Lo que se repite todos los días es mudo, ajeno?
solo la casualidad nos habla.
Y la casualidad ha querido Matad ahora mi espíritu
que nuestros caminos se cruzasen. que puedo sentir como muere,
no lo dejéis consumirse
Como en aquellas viejas canciones blues como las hojas en otoño.
donde hice un pacto con el diablo,
mi alma, por tu corazón. ¿Qué es más importante?¿vivir?
¿O contar que sigues vivo?
Y cuando llegue el momento
de cumplir con mi trato, Aunque es muy fácil confundir
me iré al infierno contento navegar con ir a la deriva,
VODOO
me iré al infierno cantando. ¿quién puede estar seguro de nada
cuando viaja por un camino que no figura en los
mapas?
Por siempre
100 recuerdos. Una nueva ilusión. Dos miradas.
Seda violeta rozando la carne de Eva,
olor a paraíso, sonrisas, futuro.
No les pedí permiso para este soneto, Estaba allí, las musas la ignoraban
lo se pero aun así arriesgo mi tierra como si fuera una montaña de niebla,
que es papel, que es solo dulce de pena, un lucero de bombillas rojas y blancas,
se corta con el hielo de tu invierno. como un pentagrama que sangra tinta.
Preguntas y respuestas
JUAN
¿Qué ves? Un papel.
No te preocupes hijo,
YCIA
hay personas más altas que tu padre,
que piensan que aquí no pone nada,
que la poesía son sólo palabras...
Soy
pero pesa
Lo que callé
Nunca supe cómo empezar a hablarte del
mañana,
porque siempre acababa contándote mi ayer.
Mi vida, mi obra inacabada, la vieja gloria
muerta.
Una pila de lechos calientes y palabras sordas,
colillas y botellas vacías por doquier.
No-poema
Hoy voy a escribir un no-poema.
Leyes inversas
Tú y yo luchamos por sobrevivir en un mundo
de estereotipos.
MAJO
violetas,
cheo de silentes xa esgotados,
soplar na tua pel, entre beizos.
e a cada paso a escuridade.
máis só é a soidade.
Pensamientos de alta velocidad
Esperando la nieve
De camino al autobús
Marta Noviembre
Nosotros
y explosionar de placer.
Después de entregarnos el cuerpo,
y más aún el alma,
sobraban las palabras entre nosotros,
bastaba con una mirada
para existir únicamente TÚ y YO
NOSOTROS.
Renacer
M Á R G A M
P R O S A A M Á R G A M A
Anxo (Parte primeira)
H oxe é un día triste, coma tantos outros que ten habido e que ninguén recordará. Non esperedes
que estas verbas cambien a vosa vida, porque non será así. As persoas comúns estamos no mundo
pra que as que non o son, as especiais, podan disfrutar de todos os seus privilexios. Eu non tenho
ningunha virtude, nen cualidade, nen sonho,... nen esperanza. Mais un día conhecin a un deses individuos
que nacen ca misión de cambiar o mundo. Todos sabedes a qué me estou a referir. Era unha desas persoas
que están destinadas a facer algo moi grande, e son plenamente conscientes das súas posibilidades. Esta é
a súa historia.
Chámome Anxo e non tenho apelidos. Meus pais queren gardar seu anonimato, pois dis que a xente coma
min cando chega á fama non trae mais ca problemas. Eu coido que non son problemas, senón
consecuencias, danos colaterais dunha gran obra.
O día que nacín non había gran cousa que ver no universo, porque o primeiro que recordo foi a moita
xente o meu redor sorrindo. Se houbese algo máis importante ao que prestarlle atención o mundo digo eu
que estarían a outra cousa, pero non, alí estaban. Ollando cara min. Facendo ademáns de alegría, e non sei
se foi porque nacín eu ou porque minha nai xa non tinha que carrexar con esa barrigola que tantos brincos
dera durante nove meses.
Eu non creo nos mundos reais. creo que cada quen ten o seu mundo interior, e a xuntanza de todos os
mundos interiores fan un mundo moi grande e variado no que teñen cabida todas as cousas. Por eso están
as cebolas no mundo, porque a min me gustan, e pode que a algunha persoa máis tamén, pero con que
haxa unha soa persoa á que lle guste unha cousa, tede por seguro que xa estará no mundo "real".
Volvendo o día do meu nacemento, como tenho memoria selectiva, non recordo o mal que o pasei cando
pasei polas mans duns cantos desconhecidos que me fixeron moitas probas. E como iso xa pasou fai
moito tempo, tampouco vou dicir nada sobre os buratos que me fixeron nas orellas accidentalmente.
Disque foi produto dun erro administrativo, e a enfermeira veu na minha tarxeta de identificación Ánxela,
e non Anxo. se pensades que non lle din voltas ao tema ao logno da minha vida estades moi equivocados,
porque non hai día en que non me pregunte cómo caralho foi posíbel que a boa muller non se dise conta
de que tenho pirola. Debía ter un tamanho minúsculo daquelas, ou é que a muller non vía moi ben (iso xa
quedou patente). Sexa como fose, medrei con dos buracos nas orellas, e non pensedes que me foi tan mal
na vida. Nos oitenta era todo un pioneiro e chuleaba máis que ninguén da minha aula. Chamábanme o
Bon Jovi da Zapateira, e iso que no chegaba á década de idade.
Cando pasaron algúns anos máis e deus sabe cómo xurdíu un novo conceito de home chamado
"metrosesual", os meus buracos das orellas convertiríanse nunha maldición. Eu adoitaba pender deles
unhas arandelas moi feitinhas cas que a minha prima Susana, que era a filla da tía Petalia, me agasallara
unha tarde de verán.
Estivera chovendo toda a manhá, o cal foi unha faena moi grande poque non puiden levar a cabo a minha
actividade preferida daquel verán: vixiar a obra da praza. Si, eu e mais Don Cosme e o Senhor Emilio
eramos o equipo que velaba pola boa execución das manobras da pa mecánica, porque todas as baldosas
estiveran ao mesmo nível (o certo é que nos facía moita graza ser os primeiros en deixar aló a nosa
pegada), mais o que nos tinha realmente preocupados era que non arranplaran cas raices dos vellos
carballos. Ben sabido é que os obreiros e xefes de obra tenhen especial predileción polas fochancas, se
cadra calquer lugar é bo pra plantar un burato, coma se fosen trampas pra osos. Pode que a enfermeira
tamén tivese especial interés en que algún vecinho caera polos fochancos das minhas orellas, ou pode que
o fixera con vistas a que algún piollo sen sentido da orientación perecera alí até que alguén reparase na
súa presenza, vai ti saber. O caso é que os da obra non se decataran de que os carballos non só cumprían
unha función social, porque eran tema de conversación todo o ano, senón que tamén daban unha sombra
que era moi de agradecer cando facía un calor abafante. Pode que vos estedes a preguntar pola nosa
"metodoloxía de execución de obra", e é que cada mestre ten o seu libro e o noso era digno do mesmo
Castelao. Pois ben, a cousa constaba esencialmente de dúas accións a levar a cabo: berrido e
demostración empírica. O dos berridos era a minha especialidade, mentres que a demostración empírica
corría, omo non podía ser menos, a cargo dos vellos, que pra iso eran vellos e ao ter vivido tantos anos
sabían un pouco (ou un moito) de cada cousa. A tía Petalia adoita dicir que eles, os vellos, pode que non
soubesen de matemáticas nin ciencia, pero tinhan pasado moitas horas aprendendo na universidade da
vida, que é a que paga a pena. É unha magoa que argumentarlle con iso a minha nai cando lle dixen que
quería deixar os estudos non fose a decisión máis intelixente da minha vida, pero eu estaba nas minhas
trece de que quería sacar o graduado nese estudo. Se cadra o feito de que llo dixera con doce anos non
axudou moito, pero sempre fun un pouco espabilado demais.
As obras da praza foron o epicentro da vida do barrio aquel verán. Os vecinhos nunca estiveron moi
convencidos dise troco de terra por granito de Carballo, e iso que o feito de que o material fose de
Carballo era un ponto positivo. Nótase que non conhecían ó Moncho. O Moncho era un colega meu, ou
iso dicía cando vinha polo meu almorzo día si día tamén. Uns dicían que era o matón da clase, pero eu
gostaba de pensar que era colega meu e gran admirador das galletas da minha nai, mais era un raparigo
moi tímido e como tinha que conservar a faciana de tipo duro non se atrevía a pedilas educadamente. Eu
sei que no fondo O Moncho tínhame certo apego, só que o demostraba ó seu xeito. O caso é que o
conceito que tinha eu daquelas sobre a xente de Carballo non era moi bó, porque se todas as persoas eran
coma O Moncho debían andar á rella todo o santo día, pero eran xente forte coma cabestros así que o
material daí debía ser cousa boa.
Hai unha cousa que a día de hoxe aínda non comprendo, e é por qué os concellos non piden opinión ou
aceptan as suxerencias dos vecinhos en materia de obras públicas. ¿Quen mellor que eles pra sacarlle bo
partido as reformas? Don Cosme dicían que o feito de saca-la terra ía traer problemas, e púxome como
exemplo unha das minhas constantes batidas ao chan. Cando tropezaba e caían sempre saía ben parado,
un par de moratóns nas pernas, algunha que outra rascadura, pero sempre saían ben parados os meus
dentes. Co granito de Carballo meus dentes non ían durar nen un xornal, e a súa parte de razón tinha, mais
non lle facía ascos á idea de crear arte moderno. Se cadra olladores profesionais que pasasen pola praza
decataríanse da metáfora social duns dentes de cativo esnaquizados contra o chan, collerían ese trozo de
chan e levaríano con eles de xira polo mundo. Os meus dentes serían obxeto de estudo en grandes museos
coma o Moma, o Tate e o Museo do Humor de Fene.
A
cidade érguese na liña do horizonte, envolta nunha néboa tenue e escura, mestura
de polución, vapor de auga e pequenas partículas de sal mariño arrastradas polo
vento.
No seu skyline, como dirían os seus orgullosos habitantes, destacan os xigantescos edificios
da zona 0, o núcleo, o corazón da cidade, o cal bombea en intervalos de oito horas, recursos
humanos, materiais e económicos ao resto da urbe a través das súas xigantescas arterias,
que se van ramificando e estenden o seu dominio ata os recunchos máis afastados, incluíndo
os vertedoiros e os barrios obreiros da periferia. Pero…
O certo é que non me interesa un carallo esta cidade, ¡Nin sequera sei en que condenado
estado se atopa! Se vos conto todo isto é só porque, como todo bo narrador, trato de crear
atmosfera, de contextualizar un pouco esta historia que certo día me conto un fulano, nun
tugurio infecto, cheo de borrachos e pesadelos, dos que proliferan coma fungos nesa cidade
que algúns bastardos hipócritas chamaron Metrópole. E o certo é que esta parécese
bastante á da película que dirixiu o tal Lang, ese alemán paranoico.
Porque se algo aprendín, neste mundo de merda, cheo de falsedade, traizóns e miseria é que
hai dúas clases de homes; os que mandan e os que son mandados, e amigo meu, se es destes
últimos, mais che vale estar alerta e durmir cun ollo entreaberto ou non durarás moito.
Pois ben, como vos dicía, atopábame en Metrópole. Acababa rematar unha limpeza na casa
dun pobre diaño, un tipo anano e mal encarado natural de Nogales, chamado Nick. Eu
coñecíao dun traballo facía uns anos no sur. Nick “dúas pistolas”, adoitaban chamarlle, o
fillo de puta só manexaba un 38 mm, pero tiña unha caralla do tamaño dun fodido canón.
Parece ser que o tal Nick non puido conter a tentación de roubarlle un par de miles de
dólares a uns tipos con moi pouco sentido do humor. Unha xogada arriscada.
Cando cheguei á súa casa atopeime ao bastardo sentado nunha cadeira, atado de pés e
mans. A súa cabeza non estaba. Supoño que algún sicario tolo fixera con ela un chaveiro, ou
algo peor. Esas cousas pasan, xúrovolo. Neste negocio a xente pode ser sádica ata extremos
insospeitados.
O caso é que o tipo era un retaco e ademais non tiña cachola, así que o choio lévome menos
tempo do previsto. Cando saín á rúa aínda era noite pechada, así que dei un paseo
respirando fondo e estirando o pescozo cara arriba para me librar do cheiro abafante dos
químicos. Gústame pasear de noite ¿sabedes? Un non ten que aturar pallasadas de
ninguén. Os que están na rúa a esas horas non adoitan ter tempo nin ganas de meter os
fociños en asuntos alleos.
Así que alí estaba eu, paseando por unha calella pestilente, na parte de atrás do piso do bo
de Nick “dúas pistolas”, tentando librarme do cheiro dos seus restos mesturados co ácido,
cando me atopei de fronte cun cartel que rezaba, -Edie´s- en luz vermella de puticlube,
titilando na escuridade da noite.
¡O carallo! asegúrovos que foi coma un chispazo, como unha descarga eléctrica no meu
centro neurálxico, o que me fixo atravesar aquela porta.
Maldigo ese momento cada día, e fareino durante os días que me queden nesta cela noxenta
antes de que me colguen. Eu sabía que nunca debes ficar moito tempo preto de onde
fixeches un traballo, o seu é fuxir coma un condenado o máis lonxe posible, e non regresar á
cidade durante un par de meses polo menos. ¡Cona!, para algo existen as regras, o fodido
código dos limpadores. Eu paseino polo forro dos collóns, e agora teño que pagar a peaxe.
Cando os veciños avisaron dun cheiro estraño no edificio, á policía non lle custou demasiado
relacionar a desaparición de Nick, a bañeira con restos de ácido na súa casa e un fulano da
costa oeste cheirando a produtos químicos no bar da esquina.
Parece ser que unha anciá inválida do piso de arriba creu que cheiraba a gas, se soubese
que se trataba do corpo do seu antipático veciño disolvéndose na bañeira nin se oubera
molestado en chamar, tal é a natureza dos bos e cordiais habitantes de Metrópole.
Pero todo iso xa non ten solución, e xa que logo, non quero perder un segundo máis do voso
tempo recreándome no que puido ser e non foi. O feito é que entrei naquel pendello ¡Carallo!
O sitio non era dende logo o Cotton Club, e o gordo fedorento que estaba tralo mostrador,
aínda que era negro, non era precisamente Luis Amstrong, e apostaría os meus collóns a
que non tiña nin idea de toca-la fodida trompeta…
Continuará…
Esteban Dádik
Ciudad
D
e pie sobre el suelo de piedra dura, inmóvil, dejándome invadir por el ruido que se
va convirtiendo, a medida que me hace suya, en murmullo, cada vez más rápido,
hasta que se hace extraño y horrible. Todo gira en torno a mi piel, que la traspasa
quedando el pensar sin pensar suspendido en el humo contaminado. Luces y sombras,
sarcástica metáfora de lo que me es tangente. A mi paso ligero y huidizo la ciudad se me
antepone, llegándome a irritar, la esquivo, se ríe, frunzo el ceño y me deja paso durante
algún tiempo. Tengo tantos pensamientos a los que quisiera dar carpetazo que ni se
molestan ahora, mientras huyo por las venas de la ciudad, en golpearme la frente.
Siento detrás de mí que el tiempo se me descuelga, se pierde, y sólo arreo el lamento de no
saber cómo rescatarlo. Me confundo, entre tantos olores mezclados, olores a cementos
húmedos en obras inacabadas, a petróleos quemados, a cigarros moribundos en bocas
apestosas, a perfumes pesados, no me reconozco en el caliente aire recargado. Las leves
luces de la calleja deprimida parecen un mal agüero de mi actitud.
Neko
Carta a mi querida ave de rapiña
GIA
Estoy seguro
N
OTA FINAL: Nada de esto hubiera sucedido si no hubieran ganado aquel concurso.
Se escuchaban pasos en el pasillo. Al abrir la puerta pude ver como dos muchachos
forcejeaban.
Pedro Crespo
G
uardo en la parte más segura de mi memoria, todo aquello que únicamente yo puedo
inmortalizar.
El silencio de esas cuatro paredes y el murmullo en prolongados instantes. La duda
y la inseguridad en largas horas. Miradas imprecisas y conversaciones dudosas de ser
verdad. Un café, tras una comida en una sala con vistas a lo más maravilloso de aquella
ciudad. Una crítica y un suspiro tras la decisión. Frío, nieve, lluvia, sol. Un pitillo para
relajar una larga mañana o para superar un stress de un largo día. Tú y yo. El nuevo y la
veterana. Un romance oculto y una amistad que florece sin forzar. Superación y
aprendizaje. Ambientes formales y círculos cuerdos. Cotilleo, carcajadas y contradicciones.
Quizás, no es necesario gustar nada más llegar a un nuevo lugar, sino ser reconocido con el
paso del tiempo, y más tarde poder ser criticado.
Brida
Nena
A
s túas cadeiras cimbreaban como as campás da vella igrexa, aquélas que sobresaían
entre os tellados da barriada. Aquel andar pomposo, regustado, debuxando ondas
mariñas nunha beirarúa acolchada de lousas, desiguais, indiferentes, xordas.
Majo
E
l recuerdo de una canción, mientras mis manos se deslizan entre las cuerdas de mi
guitarra.
Risas, entre palomitas y aquellas películas que nunca nos poníamos de acuerdo en
escoger.
Las noches en vela, contando nuestras historias con un helado de vainilla y dos cucharillas.
Nuestras fotografías que inundaban la pared de una de las habitaciones de la casa.
Esas tardes tirada en el sofá intentando solucionar aquello que llamaba problema.
Un suspiro, una voz, un despertador sonando, el café recién hecho, ese cenicero lleno de
colillas con un cigarro encendido.
Mis aventuras de una noche y tus consejos a plena luz del día. Esa botella de Ron encima de
la mesa y mis esfuerzos para recordar más allá de mis lagunas. Una maleta en la entrada,
la puerta abierta. Allí estaba, la casa nuevamente vacía como la encontramos el primer día,
lo último en recoger…aquel póster de aquel grupo madrileño que representaba algo
especial. Es hora de seguir. Siento miedo, pero no es malo abrir otra nueva puerta para
poder componer una nueva canción.
Brida
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S M A T A M O S T U S S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S M A T A M O S T U S S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
WHO WATCHES THE WATCHMEN
S
eguramente a muchos de ustedes les metáfora literaria y visual que nos regala el
suene una película llamada Watchmen cómic se pierden por completo entre
que llegó a nuestros cines el 6 de Marzo fotograma y fotograma, aunque haya que
de 2009. Algunos también sabrán que reconocerle una buena fotografía a la película.
está basado en un cómic, y los que menos que
este cómic está escrito por un caballero Por mencionar un ejemplo de omisión
llamado Alan Moore. Este buen hombre ha deliberada: los Relatos del Navío Negro que se
tenido a bien regalarnos algunas perlas de la intercalan en el cómic son una serie de
literatura como V de Vendetta, capítulos publicados en un periódico sobre un
From Hell o La Cosa del náufrago que intenta regresar a su hogar. Si, un
Pantano, y como no, náufrago para una sociedad que ve a los
superhéroes como algo normal. Se le podría
A
Watchmen.
sacar bastante jugo, ya no porque sea
Como era de esperar el metaficción postmodernista o esté basado en
resultado no estuvo a la altura una canción perteneciente a una obra cuyo
ni por asomo, y es que nos han libreto está escrito por Bertolt Brecht, sino por
vendido un producto comercial la contraposición superhéroe vs. Humano
común ¿qué resulta más interesante? Hay
C
Nagasaki e invasión. Si, es difícil Watchmen, la película, se suma a esa gran lista
no tocar alguna fibra sensible, de obras literarias que no deberían haber sido
pero la adaptación cinematográfica escapa llevadas a la gran pantalla, porque los libros
totalmente a la complejidad de la trama están para eso, para leerlos, y si a estas alturas
subyacente, no consigue captar el sentimiento hay gente que no considera los cómics
auténtico que transmite el cómic, y lo más literatura es porque evidentemente no han
importante, no aporta nada nuevo al leído algo que vaya más allá de la etiqueta del
espectador. Los pequeños detalles en forma de champú.
Alejandra Novoa
LA BIBLIA NEGRA O EL RETORNO DE LOS SEÑORES DE LA NOCHE
T
odavía no toco el suelo después de escuchar cuatro o cinco veces "The devil you know", el
pedazo de disco que acaba de publicar Heaven & Hell, o lo que es lo mismo, los Black Sabbath
de Dio con otro nombre.
Haciendo un pequeña retrospectiva, tenemos que en 1979, Ozzy Osbourne fue expulsado de
Sabbath, en medio de una espiral de decadencia etílica y estupefaciente del "Madman". De esa espiral
autodestructiva lo sacaría la que luego se convertiría en su mujer, Sharon Osbourne. Ozzy conoce en
una prueba de sonido al mítico guitarrista Rhandy Rhoads y el resto es historia: grabaría con él una de
las obras maestras del rock, "Blizzard of Ozz", mientras Sabbath reclutarían a Ronnie
James Dio, un cantante, a la vez que Ozzy, muy personal pero mucho más técnico, y con
el modernizarían su sonido dejando pasmado al personal con otra obra maestra que
A
mira de tú a tú a cualquier disco de la era Ozzy, el impresionante "Heaven & Hell". Con el
curioso resultado que ese mismo año 1980, Ozzy por un lado y Sabbath por otro,
coincidirían publicando dos de los mejores discos de su carrera, y de la historia del rock,
"Blizzard of Ozz" y "Heaven & Hell". Ozzy continuaría exitosamente con su carrera a lo
largo de los 80, mientras Sabbath publican otro discazo en 1981, "The mob rules" con
Dio, prácticamente el que sería su último gran disco de estudio (está el gran "Seventh
C
star" en el 86, pero es más un disco en solitario de Iommi) , porque después se debatirían
entre cantantes algo mediocres y discos que no estaban a la altura de su leyenda; un
regreso con Dio daría como resultado otro album menor "Dehumanizer" en el 92, y en
1997, la reunión de los Sabbath originales, con Ozzy al frente, los haría saltar otra vez al
primer plano de actualidad. Un disco en directo "Reunion", y la lógica satisfacción de los
Í
fans, hizo que la reunión mereciera la pena, pero con claros tintes nostálgicos, y con un
Ozzy que ya no está en la mejor forma. Los Sabbath de Ozzy no parece que fueran
capaces de grabar ahora mismo otro albúm a la altura de sus mejores discos.
edición.
Majestuosa portada del álbum. 100% Lovecraft,
Y se ha notado, por cierto, el claramente inspirada en su mundo, y podría bien ser la
hambre que había de un disco como este, ya que portada de una de sus obras.
pocos discos provocan la revulsión que está
provocando éste en el mundo del rock: reacciones inmediatas de fans apasionados en los foros y en los
blogs, críticos "hueso" de los que no tendrían un empacho alguno en llamar mediocre a un disco cuando
lo es, rindiéndose a los pies del álbum desde su primera escucha, el disco salta directamente al número
8 de las listas de ventas de EEUU, disco del mes en las revistas especializadas... (Y hay que tener en
cuenta, que en principio, esta banda, que hace la friolera de más de 20 años que no publican un disco de
estudio que se pueda calificar como "muy bueno", partía de una
predisposición negativa del público y la crítica: nadie esperaba un gran disco de ellos, sino algo decente
pero mediocre, como de leyendas venidas a menos). Pues de eso, resulta que naranjas de la china. Hay
una frase que destaco de la crítica de Popular1, y que
define al disco: "está a la altura de la leyenda"; y si la
leyenda se llama Black Sabbath, ya sabemos de
qué clase de álbum estamos hablando. Desde la
primera canción, el tempo pesado de la guitarra de
Iommi nos hunde por todas las gamas de la
oscuridad, y un Dio que parece en estado de gracia
nos vuela la cabeza con esa voz privilegiada que se
antoja producto de un verdadero pacto diabólico.
Siempre me ha sorprendido ver como este hombre
saca tamaño vozarrón de ese diminuto cuerpo sin el
menor esfuerzo, la manera en que modula su voz, su
profundidad, potencia y sensibilidad. Y un dato es un
dato: los años no han hecho ni la sombra de una
mella en esa garganta tocada por las fuerzas de la
oscuridad. "Bible black", es el impresionante primer
single, que empieza en clave de balada para acabar
Album Heaven and Hell de Black Sabbath, publicado en
hundiéndonos en las profundidades del abismo. "Let 1980
me go I've seen a vision/But the line has left me
blind/Take me back, I must have the Bible Black" Se trata de un disco que me llega en un momento
especialmente propicio, cuando paso por una obsesión por el cine de terror, y lo poco que leo, por lo
limitado de mi tiempo libre últimamente, en la cama antes de dormir, vienen siendo pequeños
fragmentos de "El paraíso perdido" de Milton y "Los otros mitos de Cthulhu", de Lovecraft, unas lecturas
que no podrían tener mejor banda sonora que un disco de Sabbath como este.
Aunque confieso, me lo he bajado, porque después de leer las críticas no podía esperar más para
escucharlo, tengo claro que lo compraré; es el tipo de disco que deseas comprar, además de que deseas
escucharlo en a mejor calidad de sonido posible; me encantaría tener esa portada en una bonita edición
de lujo de vinilo de 180 grs.
Este disco, que por cierto no hará la delicia de ningún "alternative kid" fanático de Yolatengo, (no
esperéis encontrar aquí otra cosa más que monolítico Metal oscuro), es también una patada en la boca
para los que piensan que no se puede hacer buen rock a cierta edad, a mi me despierta una enorme
admiración ver como estos señores se plantan y dicen, "aún somos Tony Iommi, Ronnie James Dio y
Geezler Buttler, y además os lo podemos demostrar".
Olvidemos "Dehumanizer". Esta es la tercera parte de una trilogía perfecta: "Heaven & hell", "The mob
rules" y "The devil you know". Y lo que es increíble y todavía me cuesta asimilar, es que esa trilogía se
complete nada menos que 28 años después y de esta forma. Y mientras, da comienzo la gira mundial,
con un repertorio que tira de espaldas, y se le hace a uno la boca agua de leerlo.
Mis gustos se inclinan al rock genérico, nunca he sido un metalhead, pero tampoco le he hecho ascos al
buen Metal, que para mí es sólo un estilo de hacer rock. Y esto, amigos míos, es Metal etiqueta negra,
con clase, estilo, impactante, y en una palabra, que aún estoy rozando el cielo con el disco...o
espera....déjame mirar otra vez...
Quizás es el infierno...
Jesús Vila
Colabora como articulista no xornal La Región onde cada xoves publica unha
columna de opinión.
Interesada por proxectos nos que a poesía dialoga con outras artes, xa non é
a primeira vez que a poeta forma parte de exposicións colectivas como A
intersexualidade nas artes mesturadas (2005), organizada e dirixida por ela,
Iconos (2006) inaugurada no Barco de Valdeorras para continuar a súa
andaina por Ourense, e Artnatura (2007)
Como Bloggueira (www.valdeorosa.blogspot.com) deixou tamén a súa
pegada no e-book Proxecto de Identidade, un libro feito polo blogomillo, que
xa pode baixarse na Regueifa.
Recibiu o premio Francisco Añón 2005 polo poemario titulado Nas aforas
que editou o concello de Outes nun volume colectivo e o 1º accésit no
certame literario I Conde de Gondomar 2007 polo poemario Raizame
vexetal, que será editado ao longo do 2008 ou a principios do 2009 pola
editorial Alvarellos.
Velaquí dous poemas que nos mandou para colaborar con Amárgama.
O mundo dos cavorcos
Este é un lugar para que ti nunca vaias,
un burato escuro que non dorme
que dá medo.
omedoquesintotenformadecadea
pero sempre atopo unha excusa
e introduzo alí a ansia toda,
insistente.
A escoitar tampouco.
É unha mágoa, pensei.
Si.
O mundo dos cavorcos
é un lugar para que eu nunca vaia
Sigo a buscar o meu refuxio en ti, miña rara flor veluda a agromar cada día no medio dos
muros, a abrir a túa casa para min.
Hei amarte fondamente como unha pranta verde, vexetal os días pares.
Igual que a mellor carne poética o resto da semana.
P
ara a xente que naceu fai 20 anos que agora están na
Universidade, pensan que sempre estiveron en democracia .
Nunca souberon o que é estar privados de liberdade nin que cando García Márquez
gañou o Nóbel moita xente aínda non sabía ler. Nin se acordan da Guerra Fría, nin das
dúas Alemanias , da Dictadura , da fame e das inxustizas infames. Os mozos /as de agora
pensan que o sida é cousa de toda a vida. Non saben que non había CDS, nin tocadiscos ,
que non había TV, ou un só canle sen mando a distancia, que era en branco e negro ; que
non fai moito, unhas décadas atrás, para falar por teléfono había que ir a unha central,
pedir unha conferencia, esperar horas que a deran anque fose para chamar ó pobo do lado ,
porque hoxe en día teñen móbiles e ordenadores para poder falar co mundo enteiro,
GERMÁN
Ben , pois toda esta xeración da xuventude de hoxe en día, non se decatan de que, non
fai moitos anos a vida era a de comer o pan co suor do rostro,(cando había o pan) , que
traballábamos para os ricos por un bocado del, e que eles mesmos por moitos cartos e bens
que tivesen tiñan que andar cando mellor a cabalo xa que non había coches, non ter
calefaccións que non fosen de braseiros e non poder disfrutar, en comparación, como a
maioría das persoas de hoxe, que por ter un traballo poden ter moitos dos adiantos das
tecnoloxías, viaxar en aviación AVE, autobuses, turismos, cibernética, sanidade, e non
digamos da luz do candil cando non de fachos de palla que nestes tempos trocamos pola
eléctrica, fogar con sofás , comer de restaurante, tendo que facer dietas por tantas
LÓPEZ
larpeiradas , mais, aínda con todo elo, con tanto que lle sobra a moita xente , ningún
goberno afronta en profundidade o de que deixe de haber menos ricos e menos pobres, ou de
que, cando menos, os que menos, teñan un mínimo digno de subsistencia e humano para
poder comer e durmir sen vivir na indixencia con calamidades infrahumanas de ter que
durmir no inverno no chan ,e comer o que lle dan.
Cando nos piden unha esmola, sexamos xenerosos, para que non teñan que roubar ou
morrer de fame, e non pensemos que van a toma-lo viño ou xoga-lo á máquina ,ou dicirlles
que busquen traballo xa que non hai para todos, co cal queremos como buscar unha
QUIROGA
xustificación para que non nos remorda a conciencia por non darlles unha axuda.
Afortunadamente, a xente de hoxe vai a Universidade e non a pedir, pero non todos, xa
que ó noso arredor aínda quedan os que non teñen treito, nin para levar a boca, que
somentes poden sobrevivir se lle damos comprensión, amor e axuda para que ninguén
teñamos que soportar tal situación, aínda que ben mirado isto deberían facelo os Servizos
Sociais do Goberno Xunta e Concellos, porque moito antes que humanizar as cidades con
investimentos en obras, a mellor de todas é a de humanizar a pobreza onde máis de
800.000 persoas non teñen ningunha prestación oficial.
Non escatimemos en dar algo a quen nos pide para comer, por que si lle lo damos, nós
faremos mellor a dixestión.
ESTÚPIDO 1
ESTÚPIDO 2
ESTÚPIDO 3
¿Con qué remiendo un descuido? Normalmente poniendo cara de gilipollas como si por mi
naturaleza hubiese sido inevitable... Por cierto, mi gran amigo T. es un experto en remiendos
de estos, si os veis en un apuro consultarle...
LA ULTIMA DE AMÁRGAMA
O
17 de xuño, na Fundación Caixa Galicia de Lugo, presentouse o novo traballo de
Alexandro González “Oito cancións para oito poemas”, un percorrido musical polo
universo poético de Lois Pereiro. Para este traballo contou coa colaboración de oito
ilustres recitadores pertencentes a diferentes ámbitos da cultura galega como Antón Patiño,
Julián Hernández, Uxía Senlle, Luis Iglesia e Lino Braxe, así como de Manuel Valcárcel no
deseño gráfico e na elaboración do vídeo que serviu como presentación do traballo.
A vestimenta que Alexandro aporta aos poemas de Lois, os tecidos que escolle e que como
un mestre artesán vai enlazando e tecendo, ao igual que a Penélope do poema, intensifican
as emocións que xa de por sí os versos de Lois nos transmiten, e as transforma nunha
banda sonora da vida, da morte, do amor e do desamor…de cada unha das dúbidas que
anhelamos resolver.
Alexandro apórtanos un código para tratar de descifrar cada un destes enigmas, cada un
dos síntomas desta enfermidade.
Así que, xa saben, reserven 28 minutos do seu tempo e disfruten da boa música e dos versos
dun poeta único e inolvidable: Lois Pereiro.
Para conseguir esta revista ponte en contacto con nosotros a través de nuestro foro o
email y te enviaremos un enlace para descargarla o para consultarla on-line.
También está disponible en formato papel en bares y librerías de Monforte de Lemos
(Lugo).
Foro: www.amargama.foroactivo.com
Email: amargama07@yahoo.es