Sie sind auf Seite 1von 34

EDITORIAL

LUIS CORBELLA
__________________________________________

La búsqueda del éxito (seres incomprendidos de principio de siglo)

E
l reconocimiento, la popularidad, el placer gozoso de la fama. Nunca
disfrutaremos de sus privilegios, nadie nos reservará la mejor mesa
de un restaurante de lujo, ni K. Hepburn dejará que la invite a una
copa, ni subiremos juntos la escalera de aquel hotel de costa, ni… “I love
you, man!!!”.

Para eso es necesario dejar a mucha gente en el camino, como Napoleón, que
es inmortal y murió solo.

Debemos buscar lo esencial, la experiencia de sentirnos queridos, quizá


A M Á R G A M A

amados, y el placer de saber guardar un secreto. Sólo así, entre tú y yo,


cualquier universo es posible.

Por eso, jamás os revelaremos nuestras identidades, aunque tú, lector


empedernido y avezado, sabrás reconocernos por la mirada, a cada golpe de
verso, en nuestra resistencia a ser olvidados por la goma del tiempo, en el
pulso eterno que mantenemos contra la insignificancia.

El mensaje todavía sigue abierto y fluctuando.

Es el mismo para todos, idénticas pasiones vestidas de poesía, una bomba


nuclear autoestallada en millones de partículas voladoras?

En cualquiera de los silencios que siguen a una brisa se adivinan,


ligeramente, los pasos lentos y decididos de esta experiencia adolescente,
perdiéndose, poco a poco, en el remolino de la realidad.

Luis Corbella
A M Á R G A M A P O E S Í A

M Á R G A M
M Á R G A M
P O E S Í A A M Á R G A M A
Cadáveres Exquisitos
Paseamos de la mano
como una pareja modelo.
Buscamos águilas en el horizonte
con pupilas temblorosas, esperando el ocaso.

Sin embargo nunca llega el amanecer, tras la


puesta de sol.

Renunciamos a divertirnos
ya que eso implicaría un cambio de rumbo.
Ya no estábamos para sorpresas.
La noche eclosionó en un cambio de rasante.

El amanecer nos encontró dormidos, cogidos de


la mano pero,
completamente fríos.

Ninguno de nosotros temblaba.

Porque en la inversión del universo


el motor del tiempo,
A M Á R G A M A

hundió su vaho en nuestros huesos


inundando el valle de los sueños.

Fue tarde, fue duro...


la primavera daba ya a luz
nuestro destino.

Ninguno de nosotros miró atrás.


Micropoemas
El orgullo fue un lastre
en los labios de otros.
El tiempo se hizo de adivinanzas,
de futuros inciertos
Me perdí en tu abrazo
aún adivinando, sin prisas,
mis sentidos se nublaron
y llegamos a ser un único ente.
Nos dejamos llevar
a sabiendas de las lágrimas
que hoy brotan de nuestros ojos.
La noche es el broche
mi vida, del día
que junto a ti, mi
boca devora
tu boca
Yo no dije que no,
solo dije a veces,
no siempre ni nunca
solo a veces, nunca…
Me asomé a tu abismo.
Me arrastré por tu borde.
Me deslicé por tu filo.
Me dejé las entrañas.
Me robaste el hechizo.
Hacia el abismo Sexo conceptual
Crees que hay palabras La política se gestó en las cuevas,
Crees que estas dormido votaciones a garrote y fuego.
Dibuja el tiempo, efímero actor desnudo Siempre hubo un cierto aire sexual,
Pero el reloj, sufre la hora y despierto en los ganadores.
Con la duda de si has sido tú Polvo conceptual,
La que sube al barco oscuro de escarmiento a los aspirantes.
Sexo visceral en las entrañas de la tierra,
Encimo la sombra, el refugio de los cobardes en los orígenes de la conciencia.
Acuciantes pájaros azules aletean a lo lejos,
me enseñan el camino al corazón del bosque, Mucho antes del cristianismo
a los llantos de los humildes siervos y su estúpida lapidación de las esencias,
de voces heredadas. su feroz control de los instintos.
Miedo conceptual.
Cruzo ansioso el umbral,
la puerta de hoja seca y metal, Aún hay una excitación terriblemente irracional
para unirme a ellos en su gozo inexpresivo. en los aplausos y felicitaciones,
Los arboles eran de oleo en las inflamas de difusión nacional,
y adorables mariposas

ESTEBAN
en las profecías apocalípticas.
Sus colores me dijeron la contraseña. Un grito de rabia por el sexo aplacado,
por el polvo que nos robaron.
A través de su pictóricos adornos,
acompaso un si imperativo.

Pulso enter

Adiós, hijos de puta

DÁDIK
Abismo es recordar lo que queríamos ser.
Abismo es ver en que nos hemos convertido,
bajo el roce de una lengua.

Paladar oxidado.

Doce ideas
Descubrir el azar.
Posarme en caudalosas corrientes de pétalos.
Imbuirme de ese espíritu olvidado.
Cultivar el sol del mediodía.
Acidificar las aguas del jardín.
Orinar gustoso en tus enaguas.
Maldecir en presencia del padre.
Ignorar los signos evidentes.
Destrozar nudillos en superficies quebradizas.
Arremeter contra tu BMW.
Arrancarme los ojos.
Teñir de verde tu mirada.
Perdida
La guitarra rasgada por el tiempo,
y la piel de papel,
manos de lienzo.
VILA

Conciencia abotargada;
pies de cemento,
ojos de incienso.

Viento aullador de la mañana;


con un sólo acorde, el mundo se deshace entre
tus manos.
JESUS

Un sólo grito, y el mundo despereza y


cobra vida.

Serás conciencia dormida de un mundo aletargado,


cuerdas invisibles de guitarra cruzando los caminos,
pies de llagas.
Perdida, en ensoñaciones de mañanas muertas y tardes eternas
de bochorno.

Nas beiras do mundo


Inverno, noite cedo,
Orballo limpo e fino,
esvara polas rúas de Monforte.
Cardenal, parque dos Condes;
na auga queda,
cúpulas caen mirando ó céo;
perezosas liñas de paxaros
van surcando a tarde esmorecida.

Cando vou, cando me perdo,


seica hai torres vellas coma o sono,
e cidades nadas canda morte;
lendas que son dantes do tempo.

Noitiña, e morre a tarde,


esvara polas rúas de Monforte,
subindo a estrela, cara a Antero,
poderá inda tomarse un viño na ribeira,
esquecendo a vida, e mai-la noite,
na beira perdida do mundo,
na cunca onde foi parida a terra.
Canción al borde de tu muerte Cuando renuncié a ti
Lo lamento Cuando renuncié a ti,
He dejado de buscarte renuncié a cualquier forma de
En este momento vida interesante.
surcan mi cabeza
ideas extrañas El empedrado de las calles asumió
acerca de la muerte mi silencio,
dudas sobre el fin de la locura
y en él,
¿acaso es finito el universo? en la inmensidad de ese océano mudo
inventé enormes laberintos de duda
Nadie ha querido y torturado
Quitar la corona de mi cabeza me perdí…
Y los años me han dejado
Más inútil todavía
Con más canas, sin belleza en la memoria
Y un deseo impenitente por tu cuerpo …renunciando a cualquier ventaja
que pudieras ofrecerme.
¿es que no evolucionan las especies?

PEDRO
¿acaso no mutan los seres humanos?

Lo lamento
He dejado de buscarte y ayer
(no cualquier otro día)
He dejado de quererte.

Billy el niño

CRESPO
se parece a Peter Pan
Vamos

préstame tu olor

revienta (me)
todas las bisagras de mi cuerpo

entrégame tus emociones tus pedazos


irreconciliables todas las películas
salvajes del Viejo Oeste

aquellas en las que no hay

AMOR

Sin ti nada tiene ya sentido

y las agujas del reloj parecen interminables.


La certeza de Auster

Fue en un instante.
La sorpresa de verme encadenado a sus huesos suprimió cualquier instinto natural de
supervivencia.
Parecíamos la radiografía de un cadáver y ninguno de los días que quedaban por venir me
convencieron de lo contrario.

Esta primavera iba a morir y estaba solo.

La certeza de que este momento iba a ocurrir, el saber que ese instante no podría ser
rebobinado me permitió visitar todas las tardes su consulta y pisarla con soltura, seguro de
mí mismo y de mis posibilidades.

Dediqué cada uno de los días que me restaban a ahondar en las raíces de mi locura
y más tarde, consciente del camino,
a desaparecer.

Insomnio

Un soplido en las venas.

Una luz extraña en la habitación


a oscuras

la última huella de un animal torpe.

Tu vida y la mía.

Sometidas a los vaivenes de un desastre.

Pedro Crespo
Cruce de caminos Qué difícil es encontrar un
titulo adecuado
El día es el disfraz de la noche,
la noche el augurio de mañana.
Otro día igual que ayer, He vuelto a ganar otra vez
transcurre sin novedad el desfile del tiempo y tiro mis cartas al suelo.
que no tiene prisa en andar. ¿Por que soy afortunado
en los juegos de azar?
Desearía que mi sombra se separase de mi
para no tenerla que ver más sufrir, ¿Por qué el agua de la que bebo
porque ni siquiera el propio dolor no es potable, del mismo modo
es como el dolor sentido por alguien. que mis secretos para oídos curiosos,
ni mis sentimientos potables para el corazón
Lo que se repite todos los días es mudo, ajeno?
solo la casualidad nos habla.
Y la casualidad ha querido Matad ahora mi espíritu
que nuestros caminos se cruzasen. que puedo sentir como muere,
no lo dejéis consumirse
Como en aquellas viejas canciones blues como las hojas en otoño.
donde hice un pacto con el diablo,
mi alma, por tu corazón. ¿Qué es más importante?¿vivir?
¿O contar que sigues vivo?
Y cuando llegue el momento
de cumplir con mi trato, Aunque es muy fácil confundir
me iré al infierno contento navegar con ir a la deriva,

VODOO
me iré al infierno cantando. ¿quién puede estar seguro de nada
cuando viaja por un camino que no figura en los
mapas?

Y así amigos llegamos al final


que es siempre igual que el principio
dudando de donde estás
y pensando en cómo has venido.
Reconstruindo
Recordo aquel abrente de luz:
Alleos me eran néboa e aire.
O asfalto embravecido, mar frío,
Facíame esculcar no horizonte a saída
lenta e dorosa do sol polo Gaiás.
Entón a ciencia era inexistente,
VERDE

Garfinkel aínda non me puxera a proba.


Lembro os suspiros esculcando rafagas,
O universal era o desterro do Celso Ferreiro.
Ferraba meus pés nas rúas, honra da estirpe.
Fouce e segadora non chocaban
e non había sinistros nas botellas mezcladas.
Eramos salvaxes e salvaxes eran os bicos
que nunca aplacaban a sequía.
Máis alá do Faro habitaba a ambrosía.
Rememoro, fago conciencia cualitativa,
Penso na evolución, no cambio.
RAIZ

Observo, que a acción non nos deixou intactos,


E antes de volver aprender a diseñarnos
Preguntome senón será mellor volvermos
a aquela ignoracia.

Por siempre
100 recuerdos. Una nueva ilusión. Dos miradas.
Seda violeta rozando la carne de Eva,
olor a paraíso, sonrisas, futuro.

Perfección, sentimientos en el aire.


Mirar hacia adelante buscando nuestro camino.
L L Q T L S II

Certeza, decisión, mil “te quiero”, cuatro idiomas.

Una cicatriz marcada sonríe en un viejo sofá,


un buen augurio. Sexo. 10 minutos de película.
Sexo.
Una noche de diciembre. Una tarde mayo.

Todo en sólo 2 fotogramas.


Con permiso Estaba allí

No les pedí permiso para un soneto, Estaba allí, entre caoba,


que escribí tumbado en la arena. entre el rojo del cielo y el gris de la tierra.
Buscaba sólo la dulce condena Estaba quieta, esquiva, vigilante, sola....
del que como yo sueña despierto. Estaba allí, siempre lo estaba.

No les pedí permiso para este soneto, Estaba allí, las musas la ignoraban
lo se pero aun así arriesgo mi tierra como si fuera una montaña de niebla,
que es papel, que es solo dulce de pena, un lucero de bombillas rojas y blancas,
se corta con el hielo de tu invierno. como un pentagrama que sangra tinta.

No se lo pedí y (tristemente) ahora, Sí. Estaba allí.


quizás sea tarde pero estoy tranquilo No se movía, sólo parpadeaba,
ya casi no me quedan puntos ni comas. y cuando la riada arrastraba recuerdos,
y arrancaba de su piel viejos tormentos,
Espero que los catorce racimos entonces, sonreía.
de este reflejo de viento de caracola,
se vayan como vinieron, con permiso.

Preguntas y respuestas

JUAN
¿Qué ves? Un papel.

¿Y qué hay en él? Palabras.

¿Y qué pone? No lo entiendo, aún no se leer bien.

No te preocupes hijo,

YCIA
hay personas más altas que tu padre,
que piensan que aquí no pone nada,
que la poesía son sólo palabras...

Soy

Soy un elemento perdido, un soplo de cierzo,


un matorral comido por los años, un olivo sediento,
un caudal de tierra seca, una montaña de pena.

Soy un periodo sin tiempo, una bala de tinta,


una constante en la ecuación de tus días,
un cordón, una peonza, un cajón de azucenas.

Soy lo que menos te esperas, una caricia de ortigas,


un ramo de esperanza, una piedra (de hielo) en tu vaso,
un sabor dulce que con el tiempo se vuelve amargo.

Soy lo que siempre te esperas, lluvia en el cristal


rayo que no cesa, corazón que no ve ni siente,

pero pesa
Lo que callé
Nunca supe cómo empezar a hablarte del
mañana,
porque siempre acababa contándote mi ayer.
Mi vida, mi obra inacabada, la vieja gloria
muerta.
Una pila de lechos calientes y palabras sordas,
colillas y botellas vacías por doquier.

Cuando me mirabas no me veías,


era imposible, yo me escondía en cualquier
reflejo,
y a ti te eclipsaba la imagen proyectada,
el vacío de la nada que me llenaba.
NOVOA

A veces noto que te alejas y te acercas,


otras que te dejas llevar por el momento,
y las que menos, que me observas en silencio.
Atrás quedan las tardes de palabras y hechos,
el café comienza a enfriarse.

Ya no hay tiempo para el libre albedrío,


y aunque nunca vuelva a decir nada,
puede que el día menos pensado te susurre un te
quiero.
L.

No-poema
Hoy voy a escribir un no-poema.

Hoy no voy a escribir una metáfora.


AL EJANDRA

Hoy voy a decir la verdad.

Hoy no voy a intentarlo.

Jamás podré olvidar ESA peca en tu párpado.

Leyes inversas
Tú y yo luchamos por sobrevivir en un mundo
de estereotipos.

Somos felices con lo que somos,


somos desgraciados por lo que tenemos.
Nos decimos lo que sentimos,
obviamos lo que queremos oír.
Jugamos sin normas impuestas,
creamos nuestra propia realidad.
No fingimos caricias
no tenemos miedo al roce,
no olvidamos los besos,
no ansiamos nada más.
Tú y yo luchamos por sobrevivir cada mañana.
Soidade Quero
É a soidade unha manta espesa, Quero descubrirte espido,

xa non sintes o solano nas montañas, entre os verdes do xardín,

encuberto pola teia da indolencia, quero ser follas novas,

corrompida pola negrura da ialma, finas herbas,

recorrendo o espíritu infestado, e acariciarte cunha danza

e a cada paso a oscuridade. confiada, o son do vento.

Quero susurrarlle a carne,


É a soidade un pracer amargo,
cun doce asubío, erizarte,
carente de cores na almofada,
estrangular a tua paixón, e
sen xanela de luz, sen ollar,
desfacerte en pétalos,
afundido nun discurrir eterno,

MAJO
violetas,
cheo de silentes xa esgotados,
soplar na tua pel, entre beizos.
e a cada paso a escuridade.

Quero torna-lo sol

É a soidade un espíritu errante, que te alumee, esculpir

un descuberto insospeitado, os surcos con barro mollado,

unha fror marchita, deslocida, viaxa-los ríos, garabatear,

un ánimo esotérico e gris, e todo aquí, neste lugar,

expulsada da lide, elixir de penas, arroupados nesta campiña.

e a cada paso a escuridade,

máis só é a soidade.
Pensamientos de alta velocidad

A veces, se me atraganta la distancia,


por eso busco el camino de vuelta a casa
en el mapa de tu cara dormida,
y lo repaso despacio con un dedo imaginario,
con cuidado de no despertarte,
de no despertarme
las ganas de abrirte los ojos con los labios,

entonces, ese paisaje lunar que separa


las dos caras de esta moneda
a punto de decantarse
no me parece ya aquel océano insalvable
de urgente tierra de por medio,
toda esa arena para traducir
la frontera tras la que te escondías.
NOVIEMBRE

Ahora el desierto tiene mucho más sentido.

Esperando la nieve

Creo. Vivir junto a ti es tan sencillo


como seguir las pisadas en la nieve,
tiendes alfombras de palabras rojas
para que no moje mis pies de dudas,
si es preciso, me llevas en volandas
mientras besas mi frente, dándome
la bienvenida al mundo para el que
ya creí haber extraviado pasaporte,
MARTA

y me dices al oído que nunca antes


nada fue tan verde ningún invierno,

mis dedos ya no recorren angustiados


hojas futuras en almanaques de mesa,
siento como de lejos el leve cosquilleo
de mi tristeza antigua, la extremidad
fantasma que amputé con la destreza
de un carnicero sabio, de mis hombros
levantaron el vuelo esos gorriones que
mecía por las noches, cuando la lluvia,
aún a veces creo oír su batir de alas, y
ya no anuncian la vuelta de aguaceros.

Siento que me encontraras así, desaliñada,


no esperaba que me sorprendieran por la espalda
con ese juego infantil que no hizo falta que te contara
y que ahora repites sobre la piel y la toalla.
Gotcha

Desaliñada, digo, porque andaba flotando entre dudas,


descubriéndome acostumbrada a mentir y mentirme,
entreteniéndome en mis porqués y mis comos,
complicando cosas intrincadamente sencillas.

Y lo curioso es que no recuerdo como se selló este pacto,


con qué palabra o con qué beso,
quizá no haga falta marcar la página ni subrayar un párrafo,
sucedió como suceden las cosas que no admiten plan ni guía.

Llenaste el tiempo muerto de todavía, me quitaste el frío.

Óyeme bien. Me quitaste el frío.

Sólo por tí vuelvo a ser cálida.

De camino al autobús

Salto de tu cama a la calle con un trofeo de besos y tostadas bajo el brazo,


sabiendo que puedo volver cuando quiera,
porque quieres,
ahora que la lluvia nos huele distinto.

Salto de tu espalda a la vida con una galaxia de palabras frescas en el pelo,


sabiendo que callo porque puedo hablar cuando quiera,
porque quieres,
ahora que la ciudad no guarda secretos.

Salto desde mi azotea a la tuya con el vértigo guardado en el bolsillo,


sabiendo que lo hago porque quiero,
porque quieres,
ahora que somos cómplices del viento.

Marta Noviembre
Nosotros

Horas y horas de conversaciones


y no nos cansamos de hablar;
tras un tema, otro, y otro más
hasta desvelarnos los sueños más íntimos.
Las horas se convertían en minutos,
y los minutos en segundos
cuando estábamos juntos.
Nuestras risas eran la mejor canción,
nuestras miradas iluminaban la estancia
Todos alrededor lo percibían!
Jugueteábamos con las manos
y nos regalábamos besos y abrazos,
sin importar el dónde ni el quién,
saboreando cada instante,
sin pensar más allá de ese momento.
Nos refugiábamos en nuestro “rincón”,
ese que solo tú y yo conocemos;
con las estrellas y la luna como testigos,
alejados del mundo se desataba la pasión.
Nos entregábamos de tal manera
que el corazón y la razón eran una sola fuerza
Nos fundíamos en un único ser,
viviendo el momento como la primera vez,
disfrutando el uno del otro hasta perder el control
DAPHNE

y explosionar de placer.
Después de entregarnos el cuerpo,
y más aún el alma,
sobraban las palabras entre nosotros,
bastaba con una mirada
para existir únicamente TÚ y YO

NOSOTROS.

Renacer

Una noche que nunca acaba,


la oscuridad cada vez más amenazante,
un sentimiento que se apaga,
su alma que agoniza,
y ella, ella cada vez más distante.
Se divisa una brizna de claridad
que se abre paso y le permite verle,
en cuanto se miran, … la oscuridad
Se desliza, silenciosa, buscando la luz
consigue vislumbrarla
y estalla de felicidad
al fin la oscuridad cesa
y crecen de nuevo sus alas
¡Cuánto las echaba de menos!
A M Á R G A M A P R O S A
M Á R G A M

M Á R G A M
P R O S A A M Á R G A M A
Anxo (Parte primeira)

H oxe é un día triste, coma tantos outros que ten habido e que ninguén recordará. Non esperedes
que estas verbas cambien a vosa vida, porque non será así. As persoas comúns estamos no mundo
pra que as que non o son, as especiais, podan disfrutar de todos os seus privilexios. Eu non tenho
ningunha virtude, nen cualidade, nen sonho,... nen esperanza. Mais un día conhecin a un deses individuos
que nacen ca misión de cambiar o mundo. Todos sabedes a qué me estou a referir. Era unha desas persoas
que están destinadas a facer algo moi grande, e son plenamente conscientes das súas posibilidades. Esta é
a súa historia.

Chámome Anxo e non tenho apelidos. Meus pais queren gardar seu anonimato, pois dis que a xente coma
min cando chega á fama non trae mais ca problemas. Eu coido que non son problemas, senón
consecuencias, danos colaterais dunha gran obra.

O día que nacín non había gran cousa que ver no universo, porque o primeiro que recordo foi a moita
xente o meu redor sorrindo. Se houbese algo máis importante ao que prestarlle atención o mundo digo eu
que estarían a outra cousa, pero non, alí estaban. Ollando cara min. Facendo ademáns de alegría, e non sei
se foi porque nacín eu ou porque minha nai xa non tinha que carrexar con esa barrigola que tantos brincos
dera durante nove meses.

Daquela xente só recordo ao meu


pai, que levaba daquelas un peiteado
propio dos oitenta que non lle
favorecía nada de nada, por non falar
do mostacho no que habitaban catro
cores distintas de pelo, dende loiro
até pardo. Da minha nai non lembro
nada. Se cadra foi porque cando eu a
vin por primeira vez levaba un pucho
verde e tinha a cara da cor dos
tomates da horta da tía Petalía.
Cando de verdade conhecin a mamá
quedei prendado da súa beleza. A súa
pel era mais suave ca minha, o seu
cabelo tinha as mesmas cores ca
unha posta de sol, e o seu sorriso
converteuse na minha cousa favorita
do mundo.

É ben curioso isto das cousas


favoritas no mundo, non si? Para mi
son pequenas cousas, que non tenhen
valor mercantil, e as veces tampouco
sentimental, pero que cando as vexo
fanme sentir ben. Cando paso preto da panadería do meu barrio, e cheira a cebola porque están facendo as
empanadas síntome moi relaxado, porque sei que é un cheiro que o resto do mundo non se para a
desfrutar. Tamén é certo que as cebolas non están moi ben vistas na sociedade, e non entendo por qué. O
caso é que sei que ese cheiro estará ahí sempre, non cambiará xamais por moitas cousas que acontezan no
mundo, ou iso é o que quero pensar. Preciso dun ponto de apoio perenne pra poder manter o meu
equilibrio, e é que todos temos alomenos un, ainda que non o saibamos. Non vaides pensar que o meu
epicentro mental son as cebolas, non, pero forman parte dise conxunto o que acodo cando quero
distanciarme diso que chaman mundo real.

Eu non creo nos mundos reais. creo que cada quen ten o seu mundo interior, e a xuntanza de todos os
mundos interiores fan un mundo moi grande e variado no que teñen cabida todas as cousas. Por eso están
as cebolas no mundo, porque a min me gustan, e pode que a algunha persoa máis tamén, pero con que
haxa unha soa persoa á que lle guste unha cousa, tede por seguro que xa estará no mundo "real".
Volvendo o día do meu nacemento, como tenho memoria selectiva, non recordo o mal que o pasei cando
pasei polas mans duns cantos desconhecidos que me fixeron moitas probas. E como iso xa pasou fai
moito tempo, tampouco vou dicir nada sobre os buratos que me fixeron nas orellas accidentalmente.
Disque foi produto dun erro administrativo, e a enfermeira veu na minha tarxeta de identificación Ánxela,
e non Anxo. se pensades que non lle din voltas ao tema ao logno da minha vida estades moi equivocados,
porque non hai día en que non me pregunte cómo caralho foi posíbel que a boa muller non se dise conta
de que tenho pirola. Debía ter un tamanho minúsculo daquelas, ou é que a muller non vía moi ben (iso xa
quedou patente). Sexa como fose, medrei con dos buracos nas orellas, e non pensedes que me foi tan mal
na vida. Nos oitenta era todo un pioneiro e chuleaba máis que ninguén da minha aula. Chamábanme o
Bon Jovi da Zapateira, e iso que no chegaba á década de idade.

Cando pasaron algúns anos máis e deus sabe cómo xurdíu un novo conceito de home chamado
"metrosesual", os meus buracos das orellas convertiríanse nunha maldición. Eu adoitaba pender deles
unhas arandelas moi feitinhas cas que a minha prima Susana, que era a filla da tía Petalia, me agasallara
unha tarde de verán.

Estivera chovendo toda a manhá, o cal foi unha faena moi grande poque non puiden levar a cabo a minha
actividade preferida daquel verán: vixiar a obra da praza. Si, eu e mais Don Cosme e o Senhor Emilio
eramos o equipo que velaba pola boa execución das manobras da pa mecánica, porque todas as baldosas
estiveran ao mesmo nível (o certo é que nos facía moita graza ser os primeiros en deixar aló a nosa
pegada), mais o que nos tinha realmente preocupados era que non arranplaran cas raices dos vellos
carballos. Ben sabido é que os obreiros e xefes de obra tenhen especial predileción polas fochancas, se
cadra calquer lugar é bo pra plantar un burato, coma se fosen trampas pra osos. Pode que a enfermeira
tamén tivese especial interés en que algún vecinho caera polos fochancos das minhas orellas, ou pode que
o fixera con vistas a que algún piollo sen sentido da orientación perecera alí até que alguén reparase na
súa presenza, vai ti saber. O caso é que os da obra non se decataran de que os carballos non só cumprían
unha función social, porque eran tema de conversación todo o ano, senón que tamén daban unha sombra
que era moi de agradecer cando facía un calor abafante. Pode que vos estedes a preguntar pola nosa
"metodoloxía de execución de obra", e é que cada mestre ten o seu libro e o noso era digno do mesmo
Castelao. Pois ben, a cousa constaba esencialmente de dúas accións a levar a cabo: berrido e
demostración empírica. O dos berridos era a minha especialidade, mentres que a demostración empírica
corría, omo non podía ser menos, a cargo dos vellos, que pra iso eran vellos e ao ter vivido tantos anos
sabían un pouco (ou un moito) de cada cousa. A tía Petalia adoita dicir que eles, os vellos, pode que non
soubesen de matemáticas nin ciencia, pero tinhan pasado moitas horas aprendendo na universidade da
vida, que é a que paga a pena. É unha magoa que argumentarlle con iso a minha nai cando lle dixen que
quería deixar os estudos non fose a decisión máis intelixente da minha vida, pero eu estaba nas minhas
trece de que quería sacar o graduado nese estudo. Se cadra o feito de que llo dixera con doce anos non
axudou moito, pero sempre fun un pouco espabilado demais.

As obras da praza foron o epicentro da vida do barrio aquel verán. Os vecinhos nunca estiveron moi
convencidos dise troco de terra por granito de Carballo, e iso que o feito de que o material fose de
Carballo era un ponto positivo. Nótase que non conhecían ó Moncho. O Moncho era un colega meu, ou
iso dicía cando vinha polo meu almorzo día si día tamén. Uns dicían que era o matón da clase, pero eu
gostaba de pensar que era colega meu e gran admirador das galletas da minha nai, mais era un raparigo
moi tímido e como tinha que conservar a faciana de tipo duro non se atrevía a pedilas educadamente. Eu
sei que no fondo O Moncho tínhame certo apego, só que o demostraba ó seu xeito. O caso é que o
conceito que tinha eu daquelas sobre a xente de Carballo non era moi bó, porque se todas as persoas eran
coma O Moncho debían andar á rella todo o santo día, pero eran xente forte coma cabestros así que o
material daí debía ser cousa boa.

Hai unha cousa que a día de hoxe aínda non comprendo, e é por qué os concellos non piden opinión ou
aceptan as suxerencias dos vecinhos en materia de obras públicas. ¿Quen mellor que eles pra sacarlle bo
partido as reformas? Don Cosme dicían que o feito de saca-la terra ía traer problemas, e púxome como
exemplo unha das minhas constantes batidas ao chan. Cando tropezaba e caían sempre saía ben parado,
un par de moratóns nas pernas, algunha que outra rascadura, pero sempre saían ben parados os meus
dentes. Co granito de Carballo meus dentes non ían durar nen un xornal, e a súa parte de razón tinha, mais
non lle facía ascos á idea de crear arte moderno. Se cadra olladores profesionais que pasasen pola praza
decataríanse da metáfora social duns dentes de cativo esnaquizados contra o chan, collerían ese trozo de
chan e levaríano con eles de xira polo mundo. Os meus dentes serían obxeto de estudo en grandes museos
coma o Moma, o Tate e o Museo do Humor de Fene.

Continuará… Alejandra L. Novoa


O relato de Arnold London (Parte primeira)

A
cidade érguese na liña do horizonte, envolta nunha néboa tenue e escura, mestura
de polución, vapor de auga e pequenas partículas de sal mariño arrastradas polo
vento.

No seu skyline, como dirían os seus orgullosos habitantes, destacan os xigantescos edificios
da zona 0, o núcleo, o corazón da cidade, o cal bombea en intervalos de oito horas, recursos
humanos, materiais e económicos ao resto da urbe a través das súas xigantescas arterias,
que se van ramificando e estenden o seu dominio ata os recunchos máis afastados, incluíndo
os vertedoiros e os barrios obreiros da periferia. Pero…

O certo é que non me interesa un carallo esta cidade, ¡Nin sequera sei en que condenado
estado se atopa! Se vos conto todo isto é só porque, como todo bo narrador, trato de crear
atmosfera, de contextualizar un pouco esta historia que certo día me conto un fulano, nun
tugurio infecto, cheo de borrachos e pesadelos, dos que proliferan coma fungos nesa cidade
que algúns bastardos hipócritas chamaron Metrópole. E o certo é que esta parécese
bastante á da película que dirixiu o tal Lang, ese alemán paranoico.

Porque se algo aprendín, neste mundo de merda, cheo de falsedade, traizóns e miseria é que
hai dúas clases de homes; os que mandan e os que son mandados, e amigo meu, se es destes
últimos, mais che vale estar alerta e durmir cun ollo entreaberto ou non durarás moito.

Pero deixémonos de contextualizar, de soltar banalidades superfluas en aras dunha maior


beleza descritiva e vaiamos ao gran, ao mollo, ao quid da cuestión que nos ocupa, que non é
outra que a caída en desgraza e
desaparición dese home, que digo
home, superhome, (aínda que
técnicamente non sexa humano) ao
que os seus amigos e veciños
coñecían como Clark Kent. O fodido
home de aceiro…

Pois resulta que me atopaba eu por


casualidade en Metrópole, eu non
son de Metrópole senón da fodida
costa Oeste, pero por mor de certas
débedas que adquirín fai anos
cunha xente nada recomendable
(refírome a débedas morais, ou
neste caso amorais) da que non
darei detalles, tiven que facer un
traballiño na cidade. Aínda a costa
de expoñerme a certas represalias
que por outra banda ben merezo, o
certo é que xa pouco me importa,
confesareivos que me dedico á
limpeza química. Non é que vaia
por aí de cidade en cidade limpando
manteis e edredóns con manchas
difíciles, desas de aceite, graxa de
coche, ou de fodida marmelada de
amorodo que tanto odian as mamás
americanas. Non. Eu non me dedico
a esa merda.
Na xerga do sector, o termo limpeza química quere dicir que fago desaparecer cadáveres, e
que o fago usando certas técnicas que empregan principalmente substancias químicas como
o sulfúrico, clorhídrico e outros ácidos fortes. O procedemento é sinxelo, recibo unha
chamada na cal dinme un enderezo en calquera cidade do país (nunca acepto traballos no
estranxeiro), preséntome alí dentro das 24 horas seguintes á chamada e fago a limpeza.
Pensaredes que este é un traballo desagradable, e de certo que o é, pero está ben pago (seis
mil por traballo máis dietas), e trato de desempeñalo con profesionalidade e eficiencia. E
desde logo moitos dirían que o consigo…

Pois ben, como vos dicía, atopábame en Metrópole. Acababa rematar unha limpeza na casa
dun pobre diaño, un tipo anano e mal encarado natural de Nogales, chamado Nick. Eu
coñecíao dun traballo facía uns anos no sur. Nick “dúas pistolas”, adoitaban chamarlle, o
fillo de puta só manexaba un 38 mm, pero tiña unha caralla do tamaño dun fodido canón.
Parece ser que o tal Nick non puido conter a tentación de roubarlle un par de miles de
dólares a uns tipos con moi pouco sentido do humor. Unha xogada arriscada.
Cando cheguei á súa casa atopeime ao bastardo sentado nunha cadeira, atado de pés e
mans. A súa cabeza non estaba. Supoño que algún sicario tolo fixera con ela un chaveiro, ou
algo peor. Esas cousas pasan, xúrovolo. Neste negocio a xente pode ser sádica ata extremos
insospeitados.

O caso é que o tipo era un retaco e ademais non tiña cachola, así que o choio lévome menos
tempo do previsto. Cando saín á rúa aínda era noite pechada, así que dei un paseo
respirando fondo e estirando o pescozo cara arriba para me librar do cheiro abafante dos
químicos. Gústame pasear de noite ¿sabedes? Un non ten que aturar pallasadas de
ninguén. Os que están na rúa a esas horas non adoitan ter tempo nin ganas de meter os
fociños en asuntos alleos.

Así que alí estaba eu, paseando por unha calella pestilente, na parte de atrás do piso do bo
de Nick “dúas pistolas”, tentando librarme do cheiro dos seus restos mesturados co ácido,
cando me atopei de fronte cun cartel que rezaba, -Edie´s- en luz vermella de puticlube,
titilando na escuridade da noite.

¡O carallo! asegúrovos que foi coma un chispazo, como unha descarga eléctrica no meu
centro neurálxico, o que me fixo atravesar aquela porta.
Maldigo ese momento cada día, e fareino durante os días que me queden nesta cela noxenta
antes de que me colguen. Eu sabía que nunca debes ficar moito tempo preto de onde
fixeches un traballo, o seu é fuxir coma un condenado o máis lonxe posible, e non regresar á
cidade durante un par de meses polo menos. ¡Cona!, para algo existen as regras, o fodido
código dos limpadores. Eu paseino polo forro dos collóns, e agora teño que pagar a peaxe.
Cando os veciños avisaron dun cheiro estraño no edificio, á policía non lle custou demasiado
relacionar a desaparición de Nick, a bañeira con restos de ácido na súa casa e un fulano da
costa oeste cheirando a produtos químicos no bar da esquina.
Parece ser que unha anciá inválida do piso de arriba creu que cheiraba a gas, se soubese
que se trataba do corpo do seu antipático veciño disolvéndose na bañeira nin se oubera
molestado en chamar, tal é a natureza dos bos e cordiais habitantes de Metrópole.

Pero todo iso xa non ten solución, e xa que logo, non quero perder un segundo máis do voso
tempo recreándome no que puido ser e non foi. O feito é que entrei naquel pendello ¡Carallo!

O sitio non era dende logo o Cotton Club, e o gordo fedorento que estaba tralo mostrador,
aínda que era negro, non era precisamente Luis Amstrong, e apostaría os meus collóns a
que non tiña nin idea de toca-la fodida trompeta…

Continuará…

Esteban Dádik
Ciudad

D
e pie sobre el suelo de piedra dura, inmóvil, dejándome invadir por el ruido que se
va convirtiendo, a medida que me hace suya, en murmullo, cada vez más rápido,
hasta que se hace extraño y horrible. Todo gira en torno a mi piel, que la traspasa
quedando el pensar sin pensar suspendido en el humo contaminado. Luces y sombras,
sarcástica metáfora de lo que me es tangente. A mi paso ligero y huidizo la ciudad se me
antepone, llegándome a irritar, la esquivo, se ríe, frunzo el ceño y me deja paso durante
algún tiempo. Tengo tantos pensamientos a los que quisiera dar carpetazo que ni se
molestan ahora, mientras huyo por las venas de la ciudad, en golpearme la frente.
Siento detrás de mí que el tiempo se me descuelga, se pierde, y sólo arreo el lamento de no
saber cómo rescatarlo. Me confundo, entre tantos olores mezclados, olores a cementos
húmedos en obras inacabadas, a petróleos quemados, a cigarros moribundos en bocas
apestosas, a perfumes pesados, no me reconozco en el caliente aire recargado. Las leves
luces de la calleja deprimida parecen un mal agüero de mi actitud.

Neko
Carta a mi querida ave de rapiña

Hace años que nos desconocemos.


Tú vives en tu mundo nocturno,
y yo siempre he sido un pájaro de día.
Nos separan quilómetros de distancia,
y seamos sinceros,
no hay nada mejor que poner tierra de por medio.
Ahora vuelves a mi vida
y me dices que te llame por tu nombre real,
que aquello es agua pasada.
Ni siquiera tu mismo sabes cuál es tu nombre real,
lo olvidaste hace tiempo,
el mismo día en que perdiste tu inocencia.
De nuestra desgracia común sólo quedan dos cosas:
colillas y sábanas sucias.
Tu, mi querido Bukowski de segunda.
¿Crees que por aparentar ser el hombre sin futuro,
tu presente pasará más rápido?
Permíteme que arroje un poco de luz sobre tu oscuridad:
abre los ojos, mira a tu alrededor y busca a alguien.
¿Lo ves? Estás sólo.
Y tantos versos que tú me has dedicado,
yo los utilizo para demostrarte algo:
que todavía te odio.
Y si no lo hiciese lo sabrías,
porque te habría escrito una carta de amor,
pero tu y yo nunca hemos sido así.

GIA
Estoy seguro

N
OTA FINAL: Nada de esto hubiera sucedido si no hubieran ganado aquel concurso.
Se escuchaban pasos en el pasillo. Al abrir la puerta pude ver como dos muchachos
forcejeaban.

La cosa se iba calentando y de los golpes


iban surgiendo múltiples fracturas y
abundantes chorros de sangre.

Nadie les había hablado de ese peaje.


Jamás lo habrían imaginado. Ni una sola
sospecha a lo largo de todos estos años.

En mitad de uno de sus saltos, cuando la


pelea comenzaba a romper sus brazos y a
amoratar todas las mejillas,
comprendieron que nunca alcanzarían la
fama.

A partir de ahora, tendrían que disfrutar


a solas de su lectura y su violencia escrita,
pues nadie, repito nadie en este mundo,
les había dado permiso para utilizarla.

Al finalizar la pelea, pude adivinar un


gesto cansado y resignado en sus caras.

Habían entendido el mensaje…


Pero mañana lo intentarán de nuevo.
Estoy seguro.

Pedro Crespo

Mi último adiós hoy

G
uardo en la parte más segura de mi memoria, todo aquello que únicamente yo puedo
inmortalizar.
El silencio de esas cuatro paredes y el murmullo en prolongados instantes. La duda
y la inseguridad en largas horas. Miradas imprecisas y conversaciones dudosas de ser
verdad. Un café, tras una comida en una sala con vistas a lo más maravilloso de aquella
ciudad. Una crítica y un suspiro tras la decisión. Frío, nieve, lluvia, sol. Un pitillo para
relajar una larga mañana o para superar un stress de un largo día. Tú y yo. El nuevo y la
veterana. Un romance oculto y una amistad que florece sin forzar. Superación y
aprendizaje. Ambientes formales y círculos cuerdos. Cotilleo, carcajadas y contradicciones.
Quizás, no es necesario gustar nada más llegar a un nuevo lugar, sino ser reconocido con el
paso del tiempo, y más tarde poder ser criticado.

Es mi último adiós hoy, mañana será un hasta luego.

Brida
Nena

A
s túas cadeiras cimbreaban como as campás da vella igrexa, aquélas que sobresaían
entre os tellados da barriada. Aquel andar pomposo, regustado, debuxando ondas
mariñas nunha beirarúa acolchada de lousas, desiguais, indiferentes, xordas.

As casoupas de antano son agora deshonestos


edificios, un, dous, tres, un, dous, tres, un, dous,
tres, simulan casillas dun taboleiro de xadrez de
chirriantes cores e gritan o pasar, chirrían,
arañan a ialma, os sentidos, a carne.

Os teus peitos, nena, alumeaban a cidade,


pernoctaban polas rúas e arrulaban o mencer. A
túa sonrisa era fresa doce, vermella, agrumada,
fruta fervorosa, compracida, ardente.

Beizos meus os que recordo. Case imposibles. Os


recordo como anuncios fluorescentes, de neón.

Os semáforos pechados, as ventás pechadas, os


bares pechados, as tendas pechadas, parece
tarde e noite, parece inverno e frío, parécema
nena que só estou aquí de paso, paréceme, nena,
que xa estás pasada de moda, e o verte decidín
cambia-lo recordo polo desta noite, porque
allada, o tintineo das campás segue a soar
dentro de min como unha chamada salvaxe,
esmerada, ata o fin do mundo. E os teus ollos,
nena, os teus ollos ... mírame, fanme soñar.

Majo

Mi recuerdo y una canción

E
l recuerdo de una canción, mientras mis manos se deslizan entre las cuerdas de mi
guitarra.
Risas, entre palomitas y aquellas películas que nunca nos poníamos de acuerdo en
escoger.
Las noches en vela, contando nuestras historias con un helado de vainilla y dos cucharillas.
Nuestras fotografías que inundaban la pared de una de las habitaciones de la casa.
Esas tardes tirada en el sofá intentando solucionar aquello que llamaba problema.
Un suspiro, una voz, un despertador sonando, el café recién hecho, ese cenicero lleno de
colillas con un cigarro encendido.
Mis aventuras de una noche y tus consejos a plena luz del día. Esa botella de Ron encima de
la mesa y mis esfuerzos para recordar más allá de mis lagunas. Una maleta en la entrada,
la puerta abierta. Allí estaba, la casa nuevamente vacía como la encontramos el primer día,
lo último en recoger…aquel póster de aquel grupo madrileño que representaba algo
especial. Es hora de seguir. Siento miedo, pero no es malo abrir otra nueva puerta para
poder componer una nueva canción.

Brida
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!

¡N O S O T R O S M A T A M O S T U S S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S M A T A M O S T U S S U E Ñ O S!

¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
¡N O S O T R O S MATAMO S TUS S U E Ñ O S!
WHO WATCHES THE WATCHMEN

S
eguramente a muchos de ustedes les metáfora literaria y visual que nos regala el
suene una película llamada Watchmen cómic se pierden por completo entre
que llegó a nuestros cines el 6 de Marzo fotograma y fotograma, aunque haya que
de 2009. Algunos también sabrán que reconocerle una buena fotografía a la película.
está basado en un cómic, y los que menos que
este cómic está escrito por un caballero Por mencionar un ejemplo de omisión
llamado Alan Moore. Este buen hombre ha deliberada: los Relatos del Navío Negro que se
tenido a bien regalarnos algunas perlas de la intercalan en el cómic son una serie de
literatura como V de Vendetta, capítulos publicados en un periódico sobre un
From Hell o La Cosa del náufrago que intenta regresar a su hogar. Si, un
Pantano, y como no, náufrago para una sociedad que ve a los
superhéroes como algo normal. Se le podría
A

Watchmen.
sacar bastante jugo, ya no porque sea
Como era de esperar el metaficción postmodernista o esté basado en
resultado no estuvo a la altura una canción perteneciente a una obra cuyo
ni por asomo, y es que nos han libreto está escrito por Bertolt Brecht, sino por
vendido un producto comercial la contraposición superhéroe vs. Humano
común ¿qué resulta más interesante? Hay
C

que está muy lejos de alcanzar


el trasfondo esperado. opiniones al respecto, pero no esperen
Para aquellos que todavía no formarse una viendo la película, porque
hayan visto la película, les diré echarán algo en falta, no obstante puede que
que su argumento principal es disfruten con la banda sonora.
una historia de amor en medio
Í

de una conspiración para


eliminar a los superhéroes que
antaño habían sido utilizados
por EEUU como “arma” de
T

contención social. O al menos


eso es lo que intentan subrayar
dentro del cómic con una de las
tramas más complejas que se
hayan visto.
I

Como todos sabemos,


Hollywood intenta escapar de la
polémica para conseguir llegar
a todos los públicos, y vaya si lo
R

consiguen. Tengamos los


siguientes factores en cuenta:
año 1985, EEUU a punto de
entrar en una guerra nuclear
contra la Unión Soviética,
Nixon, Watergate, Hiroshima,
C

Nagasaki e invasión. Si, es difícil Watchmen, la película, se suma a esa gran lista
no tocar alguna fibra sensible, de obras literarias que no deberían haber sido
pero la adaptación cinematográfica escapa llevadas a la gran pantalla, porque los libros
totalmente a la complejidad de la trama están para eso, para leerlos, y si a estas alturas
subyacente, no consigue captar el sentimiento hay gente que no considera los cómics
auténtico que transmite el cómic, y lo más literatura es porque evidentemente no han
importante, no aporta nada nuevo al leído algo que vaya más allá de la etiqueta del
espectador. Los pequeños detalles en forma de champú.

Alejandra Novoa
LA BIBLIA NEGRA O EL RETORNO DE LOS SEÑORES DE LA NOCHE

T
odavía no toco el suelo después de escuchar cuatro o cinco veces "The devil you know", el
pedazo de disco que acaba de publicar Heaven & Hell, o lo que es lo mismo, los Black Sabbath
de Dio con otro nombre.
Haciendo un pequeña retrospectiva, tenemos que en 1979, Ozzy Osbourne fue expulsado de
Sabbath, en medio de una espiral de decadencia etílica y estupefaciente del "Madman". De esa espiral
autodestructiva lo sacaría la que luego se convertiría en su mujer, Sharon Osbourne. Ozzy conoce en
una prueba de sonido al mítico guitarrista Rhandy Rhoads y el resto es historia: grabaría con él una de
las obras maestras del rock, "Blizzard of Ozz", mientras Sabbath reclutarían a Ronnie
James Dio, un cantante, a la vez que Ozzy, muy personal pero mucho más técnico, y con
el modernizarían su sonido dejando pasmado al personal con otra obra maestra que
A

mira de tú a tú a cualquier disco de la era Ozzy, el impresionante "Heaven & Hell". Con el
curioso resultado que ese mismo año 1980, Ozzy por un lado y Sabbath por otro,
coincidirían publicando dos de los mejores discos de su carrera, y de la historia del rock,
"Blizzard of Ozz" y "Heaven & Hell". Ozzy continuaría exitosamente con su carrera a lo
largo de los 80, mientras Sabbath publican otro discazo en 1981, "The mob rules" con
Dio, prácticamente el que sería su último gran disco de estudio (está el gran "Seventh
C

star" en el 86, pero es más un disco en solitario de Iommi) , porque después se debatirían
entre cantantes algo mediocres y discos que no estaban a la altura de su leyenda; un
regreso con Dio daría como resultado otro album menor "Dehumanizer" en el 92, y en
1997, la reunión de los Sabbath originales, con Ozzy al frente, los haría saltar otra vez al
primer plano de actualidad. Un disco en directo "Reunion", y la lógica satisfacción de los
Í

fans, hizo que la reunión mereciera la pena, pero con claros tintes nostálgicos, y con un
Ozzy que ya no está en la mejor forma. Los Sabbath de Ozzy no parece que fueran
capaces de grabar ahora mismo otro albúm a la altura de sus mejores discos.

Sin embargo hete aquí que,


T

recientemente, la formación que


grabó "Mob rules" y "Heaven &
Hell", se reúne, no bajo el nombre
de Sabbath, sino bajo el de su
mítico disco "Heaven & hell", y
graban un disco que te vuela la
I

cabeza desde la primera escucha.


Un disco oscuro como el infierno,
que a pesar de exudar metal clásico
por los cuatro costados, nadie podrá
R

decir que suene desfasado ni por un


momento, sino completamente
atemporal, es decir que tienes la
sensación de escuchar lo que YA es
un clásico, desde el momento de su
C

edición.
Majestuosa portada del álbum. 100% Lovecraft,
Y se ha notado, por cierto, el claramente inspirada en su mundo, y podría bien ser la
hambre que había de un disco como este, ya que portada de una de sus obras.
pocos discos provocan la revulsión que está
provocando éste en el mundo del rock: reacciones inmediatas de fans apasionados en los foros y en los
blogs, críticos "hueso" de los que no tendrían un empacho alguno en llamar mediocre a un disco cuando
lo es, rindiéndose a los pies del álbum desde su primera escucha, el disco salta directamente al número
8 de las listas de ventas de EEUU, disco del mes en las revistas especializadas... (Y hay que tener en
cuenta, que en principio, esta banda, que hace la friolera de más de 20 años que no publican un disco de
estudio que se pueda calificar como "muy bueno", partía de una
predisposición negativa del público y la crítica: nadie esperaba un gran disco de ellos, sino algo decente
pero mediocre, como de leyendas venidas a menos). Pues de eso, resulta que naranjas de la china. Hay
una frase que destaco de la crítica de Popular1, y que
define al disco: "está a la altura de la leyenda"; y si la
leyenda se llama Black Sabbath, ya sabemos de
qué clase de álbum estamos hablando. Desde la
primera canción, el tempo pesado de la guitarra de
Iommi nos hunde por todas las gamas de la
oscuridad, y un Dio que parece en estado de gracia
nos vuela la cabeza con esa voz privilegiada que se
antoja producto de un verdadero pacto diabólico.
Siempre me ha sorprendido ver como este hombre
saca tamaño vozarrón de ese diminuto cuerpo sin el
menor esfuerzo, la manera en que modula su voz, su
profundidad, potencia y sensibilidad. Y un dato es un
dato: los años no han hecho ni la sombra de una
mella en esa garganta tocada por las fuerzas de la
oscuridad. "Bible black", es el impresionante primer
single, que empieza en clave de balada para acabar
Album Heaven and Hell de Black Sabbath, publicado en
hundiéndonos en las profundidades del abismo. "Let 1980
me go I've seen a vision/But the line has left me
blind/Take me back, I must have the Bible Black" Se trata de un disco que me llega en un momento
especialmente propicio, cuando paso por una obsesión por el cine de terror, y lo poco que leo, por lo
limitado de mi tiempo libre últimamente, en la cama antes de dormir, vienen siendo pequeños
fragmentos de "El paraíso perdido" de Milton y "Los otros mitos de Cthulhu", de Lovecraft, unas lecturas
que no podrían tener mejor banda sonora que un disco de Sabbath como este.
Aunque confieso, me lo he bajado, porque después de leer las críticas no podía esperar más para
escucharlo, tengo claro que lo compraré; es el tipo de disco que deseas comprar, además de que deseas
escucharlo en a mejor calidad de sonido posible; me encantaría tener esa portada en una bonita edición
de lujo de vinilo de 180 grs.
Este disco, que por cierto no hará la delicia de ningún "alternative kid" fanático de Yolatengo, (no
esperéis encontrar aquí otra cosa más que monolítico Metal oscuro), es también una patada en la boca
para los que piensan que no se puede hacer buen rock a cierta edad, a mi me despierta una enorme
admiración ver como estos señores se plantan y dicen, "aún somos Tony Iommi, Ronnie James Dio y
Geezler Buttler, y además os lo podemos demostrar".
Olvidemos "Dehumanizer". Esta es la tercera parte de una trilogía perfecta: "Heaven & hell", "The mob
rules" y "The devil you know". Y lo que es increíble y todavía me cuesta asimilar, es que esa trilogía se
complete nada menos que 28 años después y de esta forma. Y mientras, da comienzo la gira mundial,
con un repertorio que tira de espaldas, y se le hace a uno la boca agua de leerlo.

Mis gustos se inclinan al rock genérico, nunca he sido un metalhead, pero tampoco le he hecho ascos al
buen Metal, que para mí es sólo un estilo de hacer rock. Y esto, amigos míos, es Metal etiqueta negra,
con clase, estilo, impactante, y en una palabra, que aún estoy rozando el cielo con el disco...o
espera....déjame mirar otra vez...

Quizás es el infierno...

Jesús Vila

Album: “The Devil you Know”


Artista: Heaven and Hell
Discográfica: Rhino Records
Fecha edición: 28 de Abril de 2009
COLABORA CON NÓS
ROSA ENRÍQUEZ
__________________________________________

R osa Enríquez ( A Rúa de Valdeorras,


1969)
É Licenciada en Filoloxía Hispánica
pola Universidade de Santiago e na actualidade exerce como profesora de
francés no I.E.S. Macías o Namorado de Padrón.

Colabora como articulista no xornal La Región onde cada xoves publica unha
columna de opinión.

Participa habitualmente en revistas literarias como Dorna, A Casa da


Gramática, Xistral, Ólisbos, A Xanela e Leña Verde. Amais, ten publicados
poemas en libros colectivos homenaxeando á María Mariño e Uxío
Novoneyra.

Interesada por proxectos nos que a poesía dialoga con outras artes, xa non é
a primeira vez que a poeta forma parte de exposicións colectivas como A
intersexualidade nas artes mesturadas (2005), organizada e dirixida por ela,
Iconos (2006) inaugurada no Barco de Valdeorras para continuar a súa
andaina por Ourense, e Artnatura (2007)
Como Bloggueira (www.valdeorosa.blogspot.com) deixou tamén a súa
pegada no e-book Proxecto de Identidade, un libro feito polo blogomillo, que
xa pode baixarse na Regueifa.

A performance presentada en Ourense o 13 de xuño do 2008, Palabra en


movemento, está baseado nos textos do seu libro, Vestíbulo da devastación.

Recibiu o premio Francisco Añón 2005 polo poemario titulado Nas aforas
que editou o concello de Outes nun volume colectivo e o 1º accésit no
certame literario I Conde de Gondomar 2007 polo poemario Raizame
vexetal, que será editado ao longo do 2008 ou a principios do 2009 pola
editorial Alvarellos.

Vestíbulo da devastación (ed. Espiral Maior) é o seu primeiro libro


individual que ve a luz.

Actualmente ten no prelo Unicrom, a súa primeira achega narrativa de


ciencia ficción (Ed. Sotelo Blanco, colección Medusa).

Velaquí dous poemas que nos mandou para colaborar con Amárgama.
O mundo dos cavorcos
Este é un lugar para que ti nunca vaias,
un burato escuro que non dorme
que dá medo.
omedoquesintotenformadecadea
pero sempre atopo unha excusa
e introduzo alí a ansia toda,
insistente.

-Aprender a vivir non está nos libros- Dicías.

A escoitar tampouco.
É unha mágoa, pensei.

De aí esta dor intensa


provocada pola xordeira.

Si.
O mundo dos cavorcos
é un lugar para que eu nunca vaia

A miña rara flor veluda

Sigo a buscar o meu refuxio en ti, miña rara flor veluda a agromar cada día no medio dos
muros, a abrir a túa casa para min.

Eis o gozo do teu ámbito e a sensación de tocarte que tanto me perturba.

Ámame por dentro e bota o alento de cabalo no meu embigo.


Sílvame aí, suave, para que os cadradiños de amor que teño gardados flúan polos condutos internos e
sinta a inmensa fartura de amarte no eixo do corpo. É esa a única maneira de que me coñezas, enterrando
a alma intramuros.

Nunca deixarei de quererte, penso.

Hei amarte fondamente como unha pranta verde, vexetal os días pares.
Igual que a mellor carne poética o resto da semana.

Así serás para sempre o meu animal precioso.

E querereite de amar, de acreditar na túa boca


máis que en calquera catecismo cultural.

Ti, que me amas, sabes porque digo isto.


Dígoo porque sempre que abrín as mans foi para vivir no conxunto,
convencida de que son parte mecánica e sentimental
dun crebacabezas inusitado.
Ti
a peza máis importante
a proba definitiva de que existo
porque a morte chega moito despois de irmos.

Exactamente cando a imaxe de nós esmorece.


Rosa Enríquez
COUSAS DA TERRA
O COMER, E O NON COMER
______________________________________________

P
ara a xente que naceu fai 20 anos que agora están na
Universidade, pensan que sempre estiveron en democracia .
Nunca souberon o que é estar privados de liberdade nin que cando García Márquez
gañou o Nóbel moita xente aínda non sabía ler. Nin se acordan da Guerra Fría, nin das
dúas Alemanias , da Dictadura , da fame e das inxustizas infames. Os mozos /as de agora
pensan que o sida é cousa de toda a vida. Non saben que non había CDS, nin tocadiscos ,
que non había TV, ou un só canle sen mando a distancia, que era en branco e negro ; que
non fai moito, unhas décadas atrás, para falar por teléfono había que ir a unha central,
pedir unha conferencia, esperar horas que a deran anque fose para chamar ó pobo do lado ,
porque hoxe en día teñen móbiles e ordenadores para poder falar co mundo enteiro,

GERMÁN
Ben , pois toda esta xeración da xuventude de hoxe en día, non se decatan de que, non
fai moitos anos a vida era a de comer o pan co suor do rostro,(cando había o pan) , que
traballábamos para os ricos por un bocado del, e que eles mesmos por moitos cartos e bens
que tivesen tiñan que andar cando mellor a cabalo xa que non había coches, non ter
calefaccións que non fosen de braseiros e non poder disfrutar, en comparación, como a
maioría das persoas de hoxe, que por ter un traballo poden ter moitos dos adiantos das
tecnoloxías, viaxar en aviación AVE, autobuses, turismos, cibernética, sanidade, e non
digamos da luz do candil cando non de fachos de palla que nestes tempos trocamos pola
eléctrica, fogar con sofás , comer de restaurante, tendo que facer dietas por tantas

LÓPEZ
larpeiradas , mais, aínda con todo elo, con tanto que lle sobra a moita xente , ningún
goberno afronta en profundidade o de que deixe de haber menos ricos e menos pobres, ou de
que, cando menos, os que menos, teñan un mínimo digno de subsistencia e humano para
poder comer e durmir sen vivir na indixencia con calamidades infrahumanas de ter que
durmir no inverno no chan ,e comer o que lle dan.

Cando nos piden unha esmola, sexamos xenerosos, para que non teñan que roubar ou
morrer de fame, e non pensemos que van a toma-lo viño ou xoga-lo á máquina ,ou dicirlles
que busquen traballo xa que non hai para todos, co cal queremos como buscar unha

QUIROGA
xustificación para que non nos remorda a conciencia por non darlles unha axuda.

Afortunadamente, a xente de hoxe vai a Universidade e non a pedir, pero non todos, xa
que ó noso arredor aínda quedan os que non teñen treito, nin para levar a boca, que
somentes poden sobrevivir se lle damos comprensión, amor e axuda para que ninguén
teñamos que soportar tal situación, aínda que ben mirado isto deberían facelo os Servizos
Sociais do Goberno Xunta e Concellos, porque moito antes que humanizar as cidades con
investimentos en obras, a mellor de todas é a de humanizar a pobreza onde máis de
800.000 persoas non teñen ningunha prestación oficial.

Non escatimemos en dar algo a quen nos pide para comer, por que si lle lo damos, nós
faremos mellor a dixestión.
ESTÚPIDO 1

¿Cuánto vale un verso?


¿Cuánto tiempo consume un poema?
¿Cuánta energía gasta una emoción?

¿A qué suena un guiño?


¿Es dulce el desierto de noche?
¿Con qué remiendo un descuido?

ESTÚPIDO 2

¿Cuánto vale un verso? a 0,05 céntimos palabra


¿Cuánto tiempo consume un poema? algunos unos minutos.
Otros toda la vida
¿Cuánta energía gasta una emoción? la mitad de la que
dispones, una cuarta parte de lo que queda y algo mas

¿A qué suena un guiño? a lujuria o a traición


¿Es dulce el desierto de noche? no puedo comer desiertos de noche, me quitan el sueño
¿Con qué remiendo un descuido? con una acción

ESTÚPIDO 3

¿Cuánto vale un verso? Ahora mismo, más que Wall Street...

¿Cuánto tiempo consume un poema? REspuesta a la gallega, pues depende:


algunos siempre están esperando por el último verso...

¿Cuánta energía gasta una emoción? Si es de las buenas, 1,21 Gw.

¿A qué suena un guiño? SI el ojo está seco suena a algo chungo... Si no lo


está mejor esperar a que se le seque el ojo.

¿Es dulce el desierto de noche? Te lo diré cuando lo pruebe; Ah espera, de pequeño le


regalaron un poco de tierra del Saharaa mi hermano, si todavía me queda esperaré a la noche y
ya os cuento....

¿Con qué remiendo un descuido? Normalmente poniendo cara de gilipollas como si por mi
naturaleza hubiese sido inevitable... Por cierto, mi gran amigo T. es un experto en remiendos
de estos, si os veis en un apuro consultarle...
LA ULTIMA DE AMÁRGAMA

O
17 de xuño, na Fundación Caixa Galicia de Lugo, presentouse o novo traballo de
Alexandro González “Oito cancións para oito poemas”, un percorrido musical polo
universo poético de Lois Pereiro. Para este traballo contou coa colaboración de oito
ilustres recitadores pertencentes a diferentes ámbitos da cultura galega como Antón Patiño,
Julián Hernández, Uxía Senlle, Luis Iglesia e Lino Braxe, así como de Manuel Valcárcel no
deseño gráfico e na elaboración do vídeo que serviu como presentación do traballo.

A vestimenta que Alexandro aporta aos poemas de Lois, os tecidos que escolle e que como
un mestre artesán vai enlazando e tecendo, ao igual que a Penélope do poema, intensifican
as emocións que xa de por sí os versos de Lois nos transmiten, e as transforma nunha
banda sonora da vida, da morte, do amor e do desamor…de cada unha das dúbidas que
anhelamos resolver.

Alexandro apórtanos un código para tratar de descifrar cada un destes enigmas, cada un
dos síntomas desta enfermidade.

Así que, xa saben, reserven 28 minutos do seu tempo e disfruten da boa música e dos versos
dun poeta único e inolvidable: Lois Pereiro.

Publicada on-line en Agosto 2009 por el Colectivo Amárgama

Para conseguir esta revista ponte en contacto con nosotros a través de nuestro foro o
email y te enviaremos un enlace para descargarla o para consultarla on-line.
También está disponible en formato papel en bares y librerías de Monforte de Lemos
(Lugo).

Foro: www.amargama.foroactivo.com
Email: amargama07@yahoo.es

Das könnte Ihnen auch gefallen