Γ ΛΩΣΣΩΝ
ΞΕΝΩΝ
ΤΜΗΜΑ
THE ACROPOLIS
Dr. D. Pantermalis spricht über das
neue Museum.
Am 16. Oktober haben wir in Begleitung
von unserem Lehrer Herrn Tatsis mit
großer Freude das neue Museum von
Akropolis besichtigt . Dort sind wir vom
Präsidenten des Museums Dr. Dimitrios
Pantermalis im Empfang genommen. Wir
haben ihn interviewt und er hat uns
durch das Museum geführt und uns
nützliche und interessante Informationen
über die Ausstellung gegeben. Durch
dieses Interview hatten wir die Chance
von einem geehrten und ausgebildeten
Menschen gelehrt werden. Es wurde uns
klar, wie wichtig das Museum für unser
Land und für die ganze Menschheit ist
und natürlich wie wichtig der Rückkehr
der Skulpturen vom britischen Museum
nach Griechenland ist.
Μακαρούνη Ειρήνη, ΓΓ4
Βαγγελάτου Ναταλία, ΓΓ4
Σελίδα 2
Must a work of art be beautiful in order to be a work of art?
Say that the process of creating a
work of art is somewhat reminiscent
of using a pump to blow a balloon
into its full size. The balloon is the
art-piece in process, the pump is the
means with which we shape our art-
piece into full size and of course the
one using the pump is the artist
himself. A myriad of factors play
part in this process. Does the artist
have enough strength and will to use
his means in an appropriate manner
in order to create his masterpiece?
Or will he fail and create nothing
more than a crumpled piece of failed
plastic?
Art is ugly when it fails to blow into
its full potential. Art is ugly when the
artist fails to provide structure and
cohesiveness to the message he is
trying to portray. Either because he
MUSEUM.GR
Michalis Fotiadis, l'architecte grec
du nouveau musée d’Acropole.
Lors d’ un interview accordé à nos lycéens ,
M. Fotiadis analyse, étape par étape, com-
ment on a transformé les particularités de la
région Makrygiannis en occasion architectu-
rale , créant ainsi un musée simple, clair et
majestueux sur la pureté mathématique et
conceptuelle de la Grèce antique. Il décrit
également et révèle les «secrets» de la
protection de l'espace d'exposition (1.450
m2). Grâce à une conception bioclimatique
qui a assuré des bonnes conditions d’éclai-
rage et de chauffage, conçue pour absorber
le bruit et fortifié contre les tremblements de
terre jusqu'à 10 degrés sur l'échelle de
Richter, le nouveau musée dispose de ce qui
est nécessaire aujourd'hui pour fonctionner
comme un organisme vivant: salles d’exposi-
tions, ateliers et entrepôts, amphithéâtre,
boutiques de cadeaux et librairie internatio-
nale, bar et restaurant de normes élevées
L’architecte explique "Nous n’avons pas
essayé de donner au bâtiment un caractère
ancien ou néoclassique parce que notre
objectif était que le musée garde son anony-
mie, comme une coquille qui encapsule les
caractéristiques importants de notre culture."
Γιάννης Μπαµπανιώτης, ΛΒ3 Σελίδα 4
has little to say due to inadequate
research, or too much to say, or no
technical skill or for many reasons,
he will lack the strength to use his
means to full advantage because it’s
the means that is causing the pain in
his arms and the blisters in the back
of his hand. He stops in exhaustion,
the art piece shrivels. Even if it
superficially contains a certain vis-
ual quality, it still cannot stand on its
own since its over-explicitness
leaves nothing to the mind, it fails in
doing the most basic of things artists
are called upon to do: to stimulate
the viewer’s imagination.
Art is beautiful when it has sugges-
tive power which is further amplified
by the artists’ skill and research. It
not only consists of visual quality but
also of depth and meaning and that
VOLUME 3, ISSUE 5
FEBRUARY 2010
Inside this issue:
EDITORIAL 1
∆. ΠΑΝΤΕΡΜΑΛΗΣ: 2
Αυτό το µουσείο έχει
µια παγκοσµιότητα.
Μ. ΦΩΤΙΑ∆ΗΣ: 4
Το όραµα στην αρχι-
Alexander Giarlis comments on the τεκτονική είναι να
Acropolis Museum φυσήξει καινούργιος
Taking the initiative to interview Mr.
Alexander Giarlis, the architect who has
written a most comprehensive critique on ΑΛ. ΓΙΑΡΛΗΣ 7
the Acropolis Museum, proved to be quite Κριτική για το Μου-
gratifying. Being apprehensive about
addressing such a prominent professional σείο της Ακρόπολης
with questions that may have even
sounded naïve, we were astonished to
E-MAIL POETRY: 8
receive a most elaborate response, a
response that shared with us not only his ∆ΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
profound knowledge but also his unwav- ΠΟΙΗΣΗΣ
ering dedication to the field he has
chosen to excel in. Never denying his
unavoidable subjective critical approach ΣΕ ΠΡΩΤΟ 14
to this magnificent structure, the ample
amount of time he devoted to studying ΠΡΟΣΩΠΟ
his object of evaluation, unquestionably
earned our respect. He was quite con-
9∆. ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
vincing in his justification of various 9ΣΠ. ΛΙΒΑΘΗΝΟΣ
structural aspects of the Museum that
have been challenged otherwise while at 9COCO CHANEL
the same time admitting that his evalua-
tion had a constructive purpose, since
9G. HENRY-COURBIN
nothing in this world is perfect.
This whole experience has been quite POINT OF VIEW 20
overwhelming and inspirational for archi- DOMESTIC
tects-in-the making, as we were offered
the opportunity to view Architecture as VIOLENCE
an endless field of visions and dimensions
where new discoveries never cease to
amaze. We would like to thank him
publicly for devoting his precious time to
us and enhancing our passion for the
field we have decided to dedicate the rest
of our lives exploring. Special points of
interest:
Nicole Alexiou, Olga Dritsopoulou, Elena
Tsiknakou, IB1, Art and Design
Σελίδα 7 • SPORTS NEWS
• IN ENGLISH
• MUN 2009
mixture of ambiguity and accessibil- • AMNESTY
ity which characterizes all true great
INTERNATIONAL
works of art and by true, meaning
art that is not necessarily hailed by
either public or critics. The beautiful • DUTCH DELEGATES
work of art is a master in balancing
the characteristics which play the
sum of its parts, since the artist has • T-Shirt Ausstellung
used his means effectively and
wisely.
(Extract from Topic III: Must a work of
art be beautiful in order to be a work of
art, or may a work of art be ugly as
well? If the latter is possible, why
should we take interest in it?)
Christophoros Botsis
(Doukas School - Greek Delegation)
International Philosophy Olympiad
Helsinki 2009
 Αυτό το µουσείο έχει µια παγκοσµιότητα.
αλής και
Ο κ. Παντερµ
φόντο
οι µαθητές µε
ο της
τον ιερό βράχ
Ακρόπολης
Κε Παντερµαλή, καταρχάς θα θέλαµε να σας
ευχαριστήσουµε που µας δεχθήκατε σήµερα
εδώ στο µουσείο
Με χαρά σας δέχοµαι.
Τι ξεχωριστό θεωρείτε ότι έχει το νέο Μουσείο
Ακρόπολης σε παγκόσµιο επίπεδο και για ποιο
λόγο θα προτείνατε σε κάποιον νέο της ηλικίας
µας να επισκεφθεί το µουσείο;
Καταρχήν θα ήθελα να µάθω απ’ έναν νέο της
ηλικίας σας τι θα τον τραβούσε, τι θα του άρεσε απ’
αυτά που θα έβλεπε στο µουσείο. Εµείς ξεκινάµε µε
µια παράδοση. Η παράδοση σε ένα τέτοιο µουσείο
είναι η λεγόµενη κλασική παράδοση δηλ. ο κόσµος
ξέρει υποτίθεται τους αρχαίους συγγραφείς, ξέρει
ποιος είναι ο Θουκυδίδης, ο Πλάτωνας, ο Περικλής
και έρχεται εδώ να δει ορισµένα έργα που
εκπροσωπούν την περίοδο που υπήρξαν αυτοί οι
µεγάλοι άνθρωποι. Προσωπικά έχω την αίσθηση ότι
σήµερα δεν υπάρχει αυτό το µέγεθος. Εµείς
προσπαθήσαµε στην έκθεση του µουσείου να µην
είµαστε σχολαστικοί, το µουσείο να µην γίνει σαν
εικονογραφηµένες σελίδες ενός βιβλίου αλλά να
έχει ορισµένα πράγµατα που τραβούν το
ενδιαφέρον. Να γίνω πιο σαφής: Τι τραβάει το
ενδιαφέρον; Όταν µπαίνεις στην πρώτη αίθουσα
π.χ. υπάρχει µια σειρά αγγείων από δω και µια
σειρά αγγείων από κει. Αυτά αφήνουν µάλλον τον
επισκέπτη σχετικά αδιάφορο δηλ. θα ρίξει µια µατιά.
Εκεί που αρχίζει και σκαλώνει είναι µερικά
πράγµατα που είναι πιο ανθρώπινα και καθηµερινά.
Σε µια θέση έχουµε π.χ. τάµατα από ανθρώπους
αρχαίους, οι οποίοι είχαν κάποιο πρόβληµα µε το
πόδι τους, µε το χέρι, µε τα µάτια κτλ. και
αφιέρωσαν στο Θεό τάµατα. Εκεί λοιπόν βλέπεις
κάτι καταπληκτικά µάτια µιας κυρίας, η οποία κάτι
είχε µε τα µάτια της, δυστυχώς δεν έχουµε ένα
κείµενο που να µας λέει, και το αφιέρωσε στον
Ασκληπιό. Αυτό ενδιαφέρει γιατί είναι ασυνήθιστο.
Ένα άλλο πάλι έκθεµα είναι ένα χειρουργικό
βαλιτσάκι και ένα σετ χειρουργικά εργαλεία και ένα
σετ βεντούζες. Αυτά είναι ορισµένα πράγµατα που
ενδιαφέρουν τον επισκέπτη, φαντάζοµαι λιγότερο
ενδιαφέρει εσάς η ιστορία ίδρυσης του Ιερού του
Ασκληπιού, όσο αυτά που είναι τελείως χειροπιαστά
και ένα κοµµάτι της ζωής. Για να κλείσω µε την
πρώτη αίθουσα, έχουµε ένα αρχαίο παγκάρι που
έβαζαν λεφτά. Ο Ιερέας του Ιερού της Αφροδίτης
ζητούσε απ’ αυτούς που θα παντρευτούν να ρίξουν
χρήµατα, τρία ασηµένια, για να δώσει την ευχή της
η Αφροδίτη. Αυτό λοιπόν είναι κάτι που τραβάει τον
επισκέπτη και έτσι ευκολότερα µπορείς να µάθεις
για την Αφροδίτη. ∆εν είναι λοιπόν σχολαστικός ο
Page 2
τρόπος αλλά προσπαθεί να κεντρίσει το
ενδιαφέρον. Αυτά τα δύο παραδείγµατα για να
καταλάβετε.
Σε παγκόσµιο επίπεδο είναι µοναδικό διότι σε
αντίθεση µε ορισµένα προϊόντα πολιτισµού, τα
οποία είναι σε τοπική έκταση, π.χ. στον ινδικό
πολιτισµό ή στον κινεζικό, χωρίς όµως να βγουν
παγκόσµια, αυτά εδώ είναι αρχέτυπα δηλ.
δηµιουργήθηκαν για πρώτη φορά εδώ και µετά από
την αρχαιότητα τα ξαναχρησιµοποίησαν αυτά γιατί
τα έκαναν σύµβολα, καλώς ή κακώς δεν ξέρουµε,
π.χ. ο Ρωµαίος Αυτοκράτορας Αδριανός είχε
Καρυάτιδες στα ανάκτορά του. Μετά οι Καρυάτιδες
αντιγράφηκαν στη Αναγέννηση, µετά πήγαν σε
ευρωπαϊκά κτήρια και αµερικάνικα τον 19ο αιώνα,
εποµένως ήρθε στο δυτικό πολιτισµό και παράλληλα
είχε διεισδύσει και το αρχαίο κείµενο. Ίσως να µην
το ξέρετε αλλά αρχαία κείµενα χρησιµοποιούνταν
όχι απλώς από φιλολόγους αλλά από γιατρούς έως
τον 18ο αιώνα. Για θέµατα µαιευτικής π.χ. είχαν
ένα αρχαίο κείµενο του Παύλου του Αιγινήτη, το
οποίο πηγαίνει έως τον 4ο αιώνα π.Χ. και το οποίο
έως τον 18ο αιώνα ήταν το εγχειρίδιο των γιατρών
της Ευρώπης και το χρησιµοποιούσαν. Άρα αυτός ο
αρχαίος πολιτισµός είχε διεισδύσει στο δυτικό
πολιτισµό πάρα πολύ βαθιά. Αυτό το µουσείο λοιπόν
έχει µια παγκοσµιότητα.
Πόσους επισκέπτες φιλοξένησε το µουσείο
µέχρι σήµερα; Ποιες είναι οι εντυπώσεις των
ξένων επισκεπτών από το µουσείο;
Το µουσείο σχεδιάστηκε για να έχει άνετα στις
αίθουσές του την ώρα 1.500 επισκέπτες. Αυτή τη
στιγµή έχει κατά µέσο όρο 10.000 την ηµέρα και η
κορυφαία του ήταν 16.000 επισκέπτες.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις των ξένων
επισκεπτών από το µουσείο;
Για µας λιγότερο ενδιαφέρον έχουν οι επαινετικές
διατυπώσεις. Οι έπαινοι είναι καλοί αλλά δεν µας
βοηθούν. Χαιρόµαστε βέβαια, µερικές φορές
βρισκόµαστε µάλιστα και σε αµηχανία γιατί τόσα
ευχαριστώ κάθε µέρα δεν µπορείς να τα σηκώσεις.
Αυτό που µας ενδιαφέρει είναι όταν µας κάνουνε
παρατηρήσεις. Υπάρχουν επισκέπτες που λένε ότι
θέλουν και άλλη πληροφόρηση, ότι θέλουν και
άλλες υπηρεσίες από το µουσείο. Όλα αυτά τα
καταγράφουµε και σιγά-σιγά βελτιωνόµαστε. Βέβαια
το πρόβληµα είναι ότι το µουσείο είναι δηµόσιο και
στο δηµόσιο δεν γίνονται τέτοιου είδους
καταγραφές. Εµείς το κάνουµε γιατί το θέλουµε. Η
υλοποίηση είναι µακρύς δρόµος, πρέπει να περάσεις
από πολλές διαδικασίες. Πάντως οι εντυπώσεις είναι
επαινετικές. Βέβαια πρόσφατα µας άφησε κάποιος
Γάλλος µια επιστολή – βέβαια οι Γάλλοι έχουν σαν
εµάς σε µεγάλο βαθµό πατριωτική ευαισθησία –
λέγοντας µας γιατί έχουµε µονάχα ελληνικές και
αγγλικές πινακίδες και όχι γαλλικές. Η απάντηση
ήταν, εάν βάλουµε γαλλικές γιατί να µην βάλουµε
και γερµανικές και πόσες θα είναι οι πινακίδες σ’
ένα µουσείο; Αυτό βέβαια είναι ακραίο, τα
λαµβάνουµε όµως υπ’ όψη.
Όλη η Ελλάδα παρακολούθησε από την
τηλεόραση τα εγκαίνια του νέου Μουσείου.
Ποια στιγµή υπήρξε για σας έντονη
συγκινησιακά;
Κοίτα, είναι σαν να ρωτάς έναν ηθοποιό, µε ποια
σκηνή συγκινείτε περισσότερο, αλλά εάν ο ηθοποιός
κάνει το σφάλµα να συγκινείτε την ώρα που παίζει,
τότε έρχεται η καταστροφή γιατί η συγκινησιακή
φόρτιση απορυθµίζει το σύστηµα ελέγχου. Εάν
αφήσω τον εαυτό µου στη συγκίνηση θα πάθω κάτι.
Έχω κάνει άσκηση πάνω σ’ αυτό το θέµα, διότι
κάνω ανασκαφές. Στις ανασκαφές λοιπόν βρίσκεις
κάτι, λες τι ωραίο που είναι, τι είναι αυτό και
µοιραία θέλεις να το πιάσεις. Πρέπει όµως να κάνεις
όλες τις σκέψεις, να είσαι εντελώς σίγουρος ότι δεν
θα πάθει ζηµιά αν το αγγίξεις, αλλιώς πρέπει να
περιµένεις το συντηρητή να το
Οι µαθητές µε
τον
κ. Κοτσιώνη, ∆ιπ
λωµα-
τικό Σύµβουλο του
Υπουργού Πολιτισ
µού
DOUKAS POLYGLOT
βγάλει µαζί µε τα χώµατα, να το βάλει στο
εργαστήριο και να το καθαρίσει. Εάν εσύ όµως ως
ευσυγκίνητος βλέπεις ένα ωραίο κεφάλι που είναι
από ελεφαντόδοντο και δεν το ξέρεις, εάν πας να
το πιάσεις θα σου µείνει στα χέρια. Το ίδιο λοιπόν
είναι και στα εγκαίνια. ∆εν µπορεί κανείς εκείνη τη
στιγµή να φορτίζεται. Εάν πάλι έρθει συγκίνηση
πρέπει να το πιέσεις να µη βγει, για να µπορέσεις
να δράσεις σωστά.
Πιστεύετε πως ο Έλληνας έχει µουσειακή
παιδεία; Πως µπορεί να καλλιεργηθεί αυτή;
Να είµαστε ειλικρινής. Υπάρχει ένα µικρό κοινωνικό
στρώµα που έχει µουσειακή παιδεία, αλλά ευρύτερο
κοινωνικό στρώµα, το οποίο να έχει κάποια σχέση
µε τα µουσεία και να έχουν δει τα µουσεία, δεν
υπάρχει. Γ’ αυτό και τα µουσεία είναι άδεια. Οι
αιτίες είναι όµως και στις δύο πλευρές. Στον
επισκέπτη που δεν έχει καλλιέργεια και στο µουσείο
που δεν κάνει τίποτα για να τον προσελκύσει. Σε
πολλά πράγµατα µπορεί κανείς να µη ξέρει κάτι,
αλλά µε τη διαφήµιση, τη παρουσίαση κ.α. αρχίζεις
να προσελκύεις. Βέβαια εκεί αρχίζει µια άλλη
δυσκολία, ότι πρέπει να ξέρεις ποιος είναι απέναντι
σου, πρέπει να προσαρµοστούµε εµείς σ’ αυτόν,
πρέπει να µετατρέψουµε τη παρουσίαση από τον
παραδοσιακό τρόπο σ’ έναν πιο σύγχρονο και έτσι
θα τον κερδίσω. Το ερώτηµά σου έχει να κάνει και
µε την πρόοδο της κοινωνίας. Η Ελλάδα από την
απελευθέρωση και µετά δεν ανέπτυξε τη σχέση µε
τα µουσεία. Αντίθετα η Ευρώπη άρχισε από τον 16ο
αιώνα να έχει µουσεία και κει βέβαια υπήρξε µια
µακρά διαδικασία δηλ. τα πρώτα µουσεία ήταν για
να επιδείξει τον πλούτο του ένας ηγεµόνας και τα
παρουσίαζε, όταν έκανε π.χ. µία µεγάλη δεξίωση.
Μετά άρχισε να προσκαλεί και καλλιτέχνες και
ανθρώπους που ήταν µορφωµένοι. Η αντίληψη για
τα µουσεία άλλαξε µε τη Γαλλική Επανάσταση που
είπαν ότι τα µουσεία δεν είναι µόνο για το Βασιλιά
και τους ευγενείς αλλά είναι για όλο τον κόσµο.
Έτσι µετατράπηκε το παλάτι του Λούβρου σε
µουσείο και σιγά-σιγά έγιναν τα µουσεία της
Ευρώπης από βασιλικές συλλογές έγιναν µουσεία
για τον κόσµο. Εµείς όµως δεν ακολουθήσαµε αυτή
τη πορεία.
Σίγουρα έχετε επισκεφθεί πολλά µουσεία σ’
όλο τον κόσµο. Εάν σας ζητούσαµε να
κατονοµάσετε τα 5 καλύτερα µουσεία, ποια θα
µας αναφέρατε;
Η ερώτηση είναι δηµοσιογραφική (γέλια). ∆εν
µπορεί να πει κανείς ότι ένα µουσείο είναι το
καλύτερο, διότι κατά περιόδους αλλάζουν. Θυµάµαι
π.χ. όταν ήµουν φοιτητής στη Γερµανία, τότε
θεωρούταν και ήταν το καλύτερο µουσείο, ένα από
τα πιο συντηρητικά µουσεία του κόσµου. Το
Βατικανό , Ρώµη είχε τολµήσει να στήσει µια
αίθουσά του εντελώς µεταµοντέρνα µε χάλυβα και
µπετόν. Πάλι στη Ιταλία, το Εθνικό µουσείο
µετέτρεψε ένα εργοστάσιο που είχε κλείσει σε
µουσείο. Εκεί λοιπόν είχες ένα τεράστιο γρανάζι και
δίπλα του µία γυµνή Αφροδίτη, εντελώς
σουρεαλιστικό. Μ’ αυτήν την έννοια θεωρώ ότι κάθε
νέα προσπάθεια, η οποία πραγµατικά βρίσκει
ανταπόκριση, παίρνει τη πρώτη θέση, όµως αυτά
αλλάζουν. Σε µερικά µουσεία π.χ. στο Λούβρο
υπάρχουν υπέροχες αίθουσες και αίθουσες
ανεκδιήγητες, όπου ο φύλακας κοιµάται γιατί δεν
πάει κόσµος σε αυτή την αίθουσα!!
Αυτό συνέβη γιατί το συγκεκριµένο µουσείο
προχώρησε σε µία πιο εµπορική αντίληψη του
µουσείου, να βγάζουν δηλαδή χρήµατα πουλώντας
πολιτισµό. Προσωπικά δεν ξέρω αν είναι αυτό το
πιο σωστό, διότι εάν µεταφέρεις στο µουσείο
εντελώς την αντίληψη της αγοράς µπορείς να
δηµιουργήσεις κάτι τελείως παράταιρο και εφήµερο.
Πιστεύετε πως το Βρετανικό Μουσείο θα
επιστρέψει κάποτε τα µάρµαρα του
Παρθενώνα στο τόπο που ανήκουν;
Κοιτάξτε, σε µια επιστροφή που εµείς θα καθόµαστε
και θα πίνουµε το καφέ µας και κάποιοι θα µας
στείλουν πίσω τα µάρµαρα, κανείς δεν πιστεύει.
Πιστεύει ίσως ένας πατριώτης µας, ο οποίος µε οργή
φωνάζει, ένας όµως νηφάλιος δεν το πιστεύει. Θα
µου πεις τότε, γιατί τα λέµε; ∆εν θα έπρεπε να
είµαστε πιο ρεαλιστές και να πούµε «πάει, έγινε το
κακό και τελείωσε»; Εγώ λέω όχι. Όταν έστηνα την
VOLUME 3, ISSUE 5
έκθεση έθεσα και εγώ ο ίδιος στον εαυτό µου το Ακρόπολη όπως τη αυτή που βλέπουµε µε τα
ερώτηµα «τι κάνω τώρα εδώ»; Σκεφτόµουν λοιπόν αγάλµατά της που δεν βλέπουµε, η οποία υπήρχε
ότι το σηµαντικότερο πράγµα είναι κατ’ αρχής να 100 χρόνια πριν τον Παρθενώνα, η αρχαϊκή
αποτυπώσουµε τη πραγµατικότητα. Ποια είναι η Ακρόπολη. Όλη αυτή η Ακρόπολη καταστράφηκε
πραγµατικότητα; Ότι τα µισά πράγµατα είναι εδώ από τους Πέρσες το 480 π.Χ. Αυτό το γνωρίζαµε,
και τα άλλα µισά είναι στο Βρετανικό Μουσείο. Πως δεν γνωρίζαµε όµως ότι οι Αθηναίοι έθαψαν τα
το αποτυπώνεις αυτό; ∆είχνοντας σε µία αίθουσα τα αγάλµατα, τα οποία βρέθηκαν στο τέλος του 19ου
πρωτότυπα τα δικά µας και αντίγραφα του αιώνα και τώρα έχουµε µια τεράστια αίθουσα µόνο
Βρετανικού. Στη συνέχεια σκεφτήκαµε το θέµα της µε αγάλµατα και αρχιτεκτονικά γλυπτά. Η τελευταία
σύνθεσης. Εάν είχαµε κοµµάτια από δω και από κει ίσως µεγάλη ανακάλυψη ήταν οι βασιλικοί τάφοι
θα κυριαρχούσε η αίσθηση του κενού. Αυτό εµένα στη Βεργίνα. Στο δεύτερο ερώτηµά σου, η
δεν µ’ ενδιαφέρει, είναι ένα είδος πολιτικής, το απάντηση είναι: εξαρτάται από τον αρχαιολόγο. Τι
οποίο όµως µειώνει το µουσείο. Το θέµα για µένα παιδεία έχει διότι δεν είναι όλοι ίδιοι, ούτε οι
ήταν, εάν το µουσείο θα σου δηµιουργεί ένα δάσκαλοί σας είναι όλοι ίδιοι. Το βασικότερο πάντως
αίσθηµα στέρησης ή σου δηµιουργεί ένα αίσθηµα συναίσθηµα είναι η έντονη συγκίνηση, διότι
ευφορίας, ικανοποίησης απεικονίζοντας ένα αποκαλύπτοντας κάτι συνδέεις ακαριαία κάτι που
πρόβληµα. Επειδή η δεύτερη λύση είναι πιο κοντά χάθηκε µε τον 21ο αιώνα.
στη ζωή, η οποία αποτελείται και από προβλήµατα
και από ευτυχείς στιγµές, καταλήξαµε στο εξής: Το
µουσείο να δείχνει όλη τη λαµπρότητα των έργων
Γνωρίζουµε ότι είστε απόφοιτος της
και να λέει ότι υπάρχει ένα µεγάλο πολιτιστικό
Γερµανικής Φιλολογίας. Όλοι εµείς
πρόβληµα που πρέπει να δει η παγκόσµια κοινότητα
διδασκόµαστε στο σχολείο τη Γερµανική
και πρέπει το Βρετανικό Μουσείο σοβαρά να
Γλώσσα. Ποιες είναι για σας οι οµορφιές αυτής
αποφασίσει και να απαντήσει. Πως θα βρεθεί λύση;
της Γλώσσας και τι θα ξεχωρίζατε από το
Υπάρχουν σύγχρονοι τρόποι, πολιτικής και
γερµανικό πολιτισµό;
διπλωµατίας. Μπορείς αντί να κάνεις αντιπαράθεση
µε το Βρετανικό Μουσείο να ρίξεις γέφυρες
Καταρχήν η γλώσσα ως γλώσσα είναι µια εξαιρετικά
συνεργασίας µε δανεισµούς π.χ. ευρηµάτων. Τα
καλλιεργηµένη γλώσσα, µια γλώσσα σύνθετη και
ερωτήµατα που θέτουν οι Βρετανοί να
πολύ κοντινή στην αρχαία ελληνική. Σε αντίθεση µε
αναγνωρίσουµε – απορώ πως το σκέφτηκαν – την
τα Λατινικά που είναι µία παρατακτική γλώσσα. Στα
ιδιοκτησία των µαρµάρων δεν έχουν λογική, διότι
Γερµανικά ο λόγος είναι σύνθετος µε
νοµικά δεν µπορεί κανείς να µιλήσει για ιδιοκτήτες.
δευτερεύουσες προτάσεις, µε απαρεµφατικές
Τα έργα αυτά ανήκουν στο παγκόσµιο πολιτισµό.
προτάσεις, υποκείµενο στο ρήµα και στο
Έτσι όµως ξεκαθάρισε και ποιο είναι το πρόβληµα.
αντικείµενο κ.α. Επίσης έχει, όπως και η αρχαία
Το πρόβληµα δεν είναι η επιστροφή, το πρόβληµα
ελληνική, µια τεράστια διαφοροποίηση σε όρους,
είναι η επανένωση. Ότι τα γλυπτά αυτά πρέπει να
είναι µια γλώσσα µε καθαρά περιγράµµατα στους
ξανακολλήσουν. Μετά βεβαία τίθεται ευθαρσώς το
όρους. Ο γραπτός λόγος στα γερµανικά είναι µια
ερώτηµα εάν ξανακολλήσουν που θα στηθούν;
γλώσσα πολύ προηγµένη.
Στην Αθήνα ή στο Λονδίνο; Εκεί ας απαντήσουν
Μου άρεσε επίσης η γερµανική ποίηση του ’20
όλοι, ας απαντήσει η παγκόσµια κοινότητα. Είµαι
(zwanziger Jahre) και ο Τόµας Μαν (Thomas
βέβαιος λοιπόν ότι υπάρχουν λύσεις από σύγχρονη
Mann). Τον Γκαίτε επειδή υποχρεώθηκα από το
σκοπιά. Εάν πάµε πίσω, λέγοντας να µας
Πανεπιστήµιο να τον διαβάσω, δεν µου άρεσε. Ο
επιστρέψουν τα γλυπτά, επειδή µας τα έκλαψαν,
εξπρεσιονισµός θα έλεγα πως είναι βιολογικό
για να είµαστε ρεαλιστές: ένα µικρό κράτος
στοιχείο στους Γερµανούς σε αντίθεση µε τους
δυσκολεύεται. Εάν ήµασταν οι ΗΠΑ θα τα είχαµε
Έλληνες.
πάρει πίσω.
Ποια πολιτική ακολουθεί η Ελλάδα στην Κύριε Παντερµαλή, σας ευχαριστούµε πολύ.
διεκδίκηση των µαρµάρων; Πιο συγκεκριµένα
ποια επιχειρήµατα προβάλει η Ελλάδα υπέρ Και εγώ σας ευχαριστώ. Ευτυχισµένοι από
την
το
της επιστροφής των µαρµάρων; εµπειρία, έξω από
όπο λης
µουσείο της Ακρ
Το βασικό για µένα
επιχείρηµα είναι ο
διαµελισµός. Είναι µια
πολιτιστική καταστροφή
που συνέβη. Υπάρχει η
δυνατότητα να
θεραπεύσεις αυτό το
διαµελισµό. Το ερώτηµα
που µπαίνει είναι, γιατί
δεν το κάνεις. Εδώ λοιπόν
φαίνεται το Βρετανικό
Μουσείο να είναι
arrogance, λέγοντας ότι
τα θέλει γιατί δείχνουν τη
παγκοσµιότητα. Πιστεύω
πως όπως υπάρχουν τα
ανθρώπινα δικαιώµατα, το
ίδιο έχουν και αυτά τα
έργα. Τα λεηλατηµένα
έργα έχουν δικαιώµατα και
σ’ αυτή τη κατεύθυνση
πρέπει να δουλέψουµε.
Πάντως είναι σηµαντική η
διαφορά προσέγγισης και η
αλλαγή επιχειρηµατολογίας
σε σχέση µε το παρελθόν.
Μαρίνου Φιλίππα, ΓΒ2
Ποιες θεωρείτε κορυφαίες στιγµές για την
Ελλάδα σχετικά µε τις ανασκαφές; Ποια είναι Κοτσιώνης Βασίλης, ΓΒ4
τα πρώτα συναισθήµατα ενός αρχαιολόγου Μαρολαχάκης Νίκος, ΓΓ1
όταν ανακαλύπτει ένα νέο εύρηµα; Μακαρούνη Ειρήνη, ΓΓ4
Βαγγελάτου Ναταλία, ΓΓ4
Στην Ελλάδα υπήρξαν πολλές τέτοιες στιγµές για τις
Καρακατσάνης Κυριάκος, ΛΑ4
αρχαιολογικές ανασκαφές. Να ξεκινήσουµε από τα
Μυκηναϊκά, που ήταν µια τεράστια έκπληξη. Νικοπούλου Αλεξάνδρα, ΛΑ4
Κατόπιν ήταν οι ανασκαφές των Μεγάλων Ιερών Κανακίδη Μαριάννα, ΛΒ3
π.χ. της Ολυµπίας. Αυτό ήταν µια αποκάλυψη γιατί
συνδέεται µε ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα. Μια
επίσης πάρα πολύ µεγάλη ανακάλυψη είναι αυτή
που έχουµε εδώ στο Μουσείο δηλ. µια ολόκληρη
Page 3
 Το όραµα στην αρχιτεκτονική είναι να φυσήξει
καινούργιος αέρας ...
Καληµέρα σας, κε Φωτιάδη. Εκτός από το Νέο
Μουσείο της Ακρόπολης ξέρουµε ότι έχετε
σχεδιάσει το ΓΑΙΑ, το Μουσείο ΒΟΡΡΕ, το
Μουσείο του ΤΣΙΤΟΥΡΑ στην Σαντορίνη και
έχετε ανακαινίσει και την βίλα ΚΑΖΟΥΛΗ στην
Κηφισιά. Τι σας έκανε να ασχοληθείτε περισ-
σότερο µε τον σχεδιασµό τέτοιων αρχιτεκτονη-
µάτων και λιγότερο µε εµπορικά ακίνητα;
Καταρχάς, ευτύχηµα είναι να έρθουν και να σου
ζητήσουν να σχεδιάσεις ένα µουσείο, γιατί τα δεδο-
µένα είναι πιο ελεύθερα . Βέβαια, δεν σηµαίνει πως
ο προγραµµατισµός των µουσείων είναι εύκολος.
Καθόλου. Το αντίθετο µάλιστα.
Ένα θέµα πολύ ουσιαστικό είναι να µπορεί το µου-
σείο να είναι ανοιχτό στον κόσµο δηλ. να υπάρχει
το κατάστηµα δώρων, να υπάρχει εστιατόριο, ανα-
ψυκτήριο, να µπορεί ο κόσµος να πάει και να
κάτσει, να ξανοιχτεί χωρίς να αισθάνεται ότι τώρα
πρέπει να µπει, να δει και να φύγει . ∆εν πρέπει να
δηµιουργείται λοιπόν στον επισκέπτη η αίσθηση ότι
το µουσείο είναι µια αποθήκη που φυλάει πράγµατα
και από κει και πέρα ότι είδατε καλώς, τώρα πρέπει
να φύγετε.
Λοιπόν, δεν ξέρω αν πήγατε στο µουσείο της Ακρό-
πολης. Εκεί πάλι έχει γίνει µεγάλη προσπάθεια να
υπάρχει δυνατότητα εκδηλώσεων. Τέτοιες εκδηλώ-
σεις µπορούν να γίνουν στο χώρο του εστιατορίου
που είναι 300τµ και στην έξω βεράντα που είναι
700τµ, υπάρχουν επίσης αίθουσες για τις περιοδεύ-
ουσες εκθέσεις που είναι 500τµ στο
ισόγειο, αλλά και το αµφιθέατρο
που χωράει 200 άτοµα.
Οι ελεύθεροι αυτοί χώροι δη-
µιουργήθηκαν για να αποφύγου-
µε αυτό που συµβαίνει σε άλλα
µουσεία πχ ένα θέαµα που
συνέβη στο βρετανικό µουσείο
όπου κατά την διάρκεια ενός
κοκτέιλ οι καλεσµένοι είχαν
ακουµπήσει το ποτήρι τους στα
µνήµατα της ζωοφόρου . Αυτά
δε θα συµβούν σε µας.
Πρώτα από όλα γιατί όλο το
µουσείο είναι οργανωµένο έτσι
ώστε οι τρίτες κυκλοφορίες των
εκδηλώσεων να µπορούν να
είναι τελείως ξεχωριστές από
τις µουσειακές δηλαδή, ανοίγει
το µεν και µπορεί να κλείσει το
δε. Και αυτό είναι θέµα ουσίας.
Αν κάνουµε τόση φασαρία για
να αποκτήσουµε ξανά τα
γλυπτά είναι γιατί µπορούµε
να τους δώσουµε καλύτερες
συνθήκες.
Είναι αλήθεια πως είχανε
προταθεί τρία πιθανά ση-
µεία για να κτιστεί το Νέο
Μουσείο της Ακρόπολης.
Τελικά µε ποια κριτήρια
έγινε η επιλογή του σηµείου που βρίσκεται
σήµερα;
Καταρχάς, αυτές τις αποφάσεις δεν τις παίρνουν οι
αρχιτέκτονες. Οι αρχιτέκτονες είναι εκτελεστές.
Σου λένε αυτό είναι το οικόπεδο, σχεδίασε µια
λύση. Το ίδιο θα σας συµβεί όταν µε τον καιρό
γίνεται αρχιτέκτονες . Πολύ δύσκολα θα σας πουν,
«έχω 2-3 οικόπεδα, ποιό νοµίζεις είναι καλύτερο;»
Ωραίο είναι αυτό, αν µπορούσε να συµβεί, αλλά,
µάλλον απίθανο.
Είναι το ΚΑΣ που αποφασίζει µαζί µε τον ΟΑΝΜΑ
(ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΑΝΕΓΕΡΣΗΣ ΝΕΩΝ ΜΟΥΣΕΙΩΝ).
Οταν έγινε ο προηγούµενος διεθνής διαγωνισµός
που ήταν πολύ ενδιαφέρων και πολύ ζωντανός
διαγωνισµός, είχαµε κάπου 430 συµµετοχές. Οι
προτεινόµενες θέσεις ήταν, του εστιατορίου του
∆ιονύσου, σε αυτή έλαβε µέρος το µικρότερο τµήµα
των συµµετεχόντων, του Μακρυγιάννη, εκεί που
έγινε κιόλας το κτίριο και η τρίτη θέση ήταν του
κοίλου. Το κοίλο είναι κάτω από το λόφο του
Φιλοπάππου και κοιτάζει την πόλη, όπως κατεβαί-
νεις, τη θάλασσα και το Σαρωνικό. Εγώ, είχα λάβει
µέρος και σε εκείνο τον διαγωνισµό και είχα κάνει
λύση στο κοίλο. ∆ιότι, δεν έχει αστική παρουσία,
δηλαδή, βλέπει την πόλη αλλά, δεν έχεις τα
Page 4
κτίρια δίπλα σου, έχει πράσινο και η απόστασή από
την Ακρόπολη είναι ίδια χρονικά από ότι είναι και
από του Μακρυγιάννη. Βέβαια, ενώ εκείνη η θέση
είναι κρατική, άρα, δεν θα είχαµε προβλήµατα ούτε
απαλλοτριώσεων, ούτε πολλές τέλος πάντων φθο-
ρές, επιλέξαµε τη θέση Μακρυγιάννη γιατί είναι
πραγµατικά το σωστό σηµείο σε συσχετισµό µε τον
Παρθενώνα. ∆ηλαδή, το ένα βλέπει το άλλο. Οταν
ανεβαίνεις πάνω στην αίθουσα του Παρθενώνα και
κοιτάζεις βόρεια, βλέπεις το κοίλο από το οποίο,
έχουν παρθεί όλα τα γλυπτά που προστατεύονται
τώρα µέσα στο Μουσείο. Βέβαια, είναι µια γη στρι-
µωγµένη, στριµωγµένη αστικά. Η Αθήνα, µεγάλωσε
άναρχα και η µόνιµη κουβέντα είναι ότι εάν αυτή η
άναρχη πόλη είναι επαρκής για την Ακρόπολη, τότε
γιατί να µην είναι και για το µουσείο;
Γνωρίζοντας ότι ο αρχιτέκτονας πρέπει να
λαµβάνει υπ’ όψη του τον περιβάλλοντα χώρο
και µε βάση αυτόν να προχωράει στον σχεδια-
σµό, θα συναινούσατε στην κατεδάφιση των
δύο νεοκλασικών κτιρίων της οδού ∆ιονυσίου
Αρεοπαγίτου χάρη της καλύτερης οπτικής
επαφής του Παρθενώνα από το µουσείο;
Ο αρχιτέκτονας µπορεί να έχει γνώµη αλλά δεν
είναι αυτός που αποφασίζει. Είναι οι αρχαιολόγοι
που αποφασίζουν. Από το ισόγειο θα δείτε ότι, την
Ακρόπολη δεν την βλέπετε διότι είναι καλυµµένη
από την πίσω µεριά αυτών των δύο κτισµάτων.
Όταν ανεβείτε στη µεγάλη βεράντα που είναι το
στέγαστρο, το
Μιχάλης Φωτιάδη
Αρχιτέκτονας
δώµα του
στεγάστρου , εκεί βλέπετε τον Παρθενώνα. ∆εν
βλέπετε όµως το βράχο κι ακόµη όταν βγείτε και πιο
ψηλά πάλι δεν βλέπετε το βράχο και εποµένως δεν
βλέπετε το θέατρο του ∆ιονύσου.
Βλέπει λοιπόν κανείς τον Παρθενώνα, δεν βλέπει το
βράχο άρα, είναι σαν να βλέπεις ένα δόντι χωρίς να
βλέπεις το ούλο του και µέσα σε αυτό το ούλο
κάθεται και το θέατρο ∆ιονύσου. ∆ηλαδή, τι θα
συµβεί; Θα πρέπει να περιµένουµε να αναστηλωθεί
το θέατρο και να δηµιουργηθεί η διάθεση σε κά-
ποιους να πούνε: «βρε παιδιά, να µη το βλέπουµε
κι αυτό»; Κάποια στιγµή λοιπόν θα αποφασιστεί και
τότε θα αποφασιστεί να ανοίξει και ο χώρος και να
µπορέσει το µουσείο να αποκτήσει µεγαλύτερη
ανατοµή.
Πόσο δύσκολη ήταν η συνεργασία σας µε το
αρχιτεκτονικό γραφείο του Bernard Tschumi;
Ο νέος διαγωνισµός έγινε σε δύο στάδια. Πρώτον,
η επιλογή της οµάδας µελέτης, δηλαδή, τα ονόµατα
και τι αντιπροσώπευε το καθένα και δεύτερον η
επιλογή εκείνων που θεωρούνται καταλληλότεροι
για να κάνουν µια προκαταρκτική µελέτη. Και η
καλύτερη λύση θα έπαιρνε ένα βραβείο καθώς και
την ανάθεση του έργου. Λοιπόν, πολλοί ήταν οι
Έλληνες µελετητές που σκέφτηκαν να συνεργα-
στούν µε κάποιον ξένο έµπειρο αρχιτέκτονα. Ο
Τσούµι, κατά σύµπτωση, τον οποίο είχα σκεφτεί,
γιατί θα ταίριαζε η αρχιτεκτονική του µε τα Αθηναϊ-
κά πράγµατα, ήταν εκείνη τη στιγµή το αφεντικό
του γιου µου.
Ο Τσούµι έκανε πολλούς διεθνείς διαγωνισµούς.
Είχε δηλαδή, µιαν εµπειρία σε αυτή την πίεση. Του
έστειλα ένα γράµµα, τα είπαµε και στο τηλέφωνο,
τον ενδιέφερε και έτσι συνεργαστήκαµε .
Να σας πω δε, αυτό είναι από τα πιο ενδιαφέροντα
της συνεργασίας, ότι το γραφείο µου είναι στην
Αθήνα, το γραφείο του είναι στη Νέα Υόρκη. Αυτό
ήταν µια καταπληκτική λύση παραγωγικά, διότι
δεν θα µπορούσε να είχε γίνει το κέρδος το παρα-
γωγικό εάν ήµασταν και οι δύο στην Ευρώπη.
Είχαµε 7 ώρες διαφορά, άρα την ώρα που το ένα
γραφείο πήγαινε να κοιµηθεί, το άλλο γραφείο
δούλευε και έτσι έχοντας και ένα πάρα πολύ γρήγο-
ρο ψηφιακό σύστηµα ότι ετοιµάζαµε το στέλναµε
κατευθείαν στην Ν. Υόρκη και το αντίθετο.
Πείτε µας κάποια πράγµατα για τον διαγωνι-
σµό και τα προβλήµατα που αντιµετωπίσατε.
Είχαµε ένα πολύ σαφές πρόγραµµα. Ο πρόεδρος
του οργανισµού, ο αρχαιολόγος καθηγητής ∆ηµή-
τρης Παντερµαλής, ήθελε µια οµάδα ετοιµοπόλεµη.
∆ηλαδή, να γίνει ο διαγωνισµός και να µην είναι
αόριστος αλλά να µπορεί να ξεκινήσει µετά η
ουσιαστική µελέτη κατασκευ-
ής. Να σας το εξηγήσω αυτό.
Μιλήσαµε για τον προηγού-
ς,
µενο διαγωνισµό που ήταν
πολύ ωραίος. Αυτά είναι και
λίγο ποιητικά. Πως θα βγά-
λεις κάποιον; Ε, βγήκε µια
Ιταλική οµάδα για τη θέση
Μακρυγιάννη. Και µάλιστα
τον Malfredi Nicoletti, τον
γνώρισα στην Αγγλία είναι
πολύ συµπαθής και έχει σπου-
δάσει στο ΜΙΤ, όπως κι εγώ.
∆έκα χρόνια ταλαιπωρούνταν
αυτοί οι άνθρωποι και πηγαι-
νοερχόντουσαν και δεν τους
πλήρωνε η ελληνική κυβέρνη-
ση ούτε το ταξίδι, τα έκαναν
όλα αυτά µε δικά τους έξοδα.
∆εν είναι αστεία η ζωή της
αρχιτεκτονικής, την πληρώνεις.
Είδαν λοιπόν τότε αλλαγές που
έγιναν στο οικόπεδο και τις
οποίες θα έπρεπε να αντιµετω-
πίσουν, όπως π.χ. το µετρό. Το
µετρό δεν είναι µόνο η στάση
του µετρό. Είναι οι υπόγειες
γραµµές που έχουν την τάδε
απόσταση κραδασµών και
πρέπει να προφυλάξει κανείς το
κτίριο από αυτή την υπόγεια
διάβαση. Και µετά ήταν οι ανα-
σκαφές. Στο τέλος λοιπόν η Ε.Ε. και το
Υπουργείο Πολιτισµού ζήτησαν να ξαναγίνει διαγω-
νισµός γιατί είχαν αλλάξει τα δεδοµένα της γης.
΄Ετσι, όταν έγινε ο δεύτερος διαγωνισµός έπρεπε
να γίνει µε µεγάλη ταχύτητα. Γιατί υπήρχαν και
χρήµατα που θα µας έδινε η Ε.Ε. κ.λ.π. Ο διαγωνι-
σµός αυτή τη φορά ήταν αρχιτεκτονικός, αλλά
έπρεπε µέσα στην οµάδα να υπάρχει η οµάδα των
στατικών (πολιτικών µηχανικών), των µηχανολό-
γων, οι ειδικοί µελετητές, οι οποίοι ήταν 16 οµάδες,
από ειδικούς για φωτισµό, ειδικούς για αντισεισµικά
κ.λ.π. Λοιπόν, αυτό όλο το πακέτο µαζί µε µία
σύµβαση που ήταν 62 σελίδες έπρεπε να τα διαβά-
σεις και να τα υπογράψεις και ήσουν δηλαδή δε-
σµευµένος. Αρχικά ήταν 15, επιλέχθηκαν 12 και
τελικά η δική µας οµάδα. Ο σκοπός µας ήταν αυτή
η προκαταρκτική µελέτη που είχαµε κάνει να προ-
χωρήσει στην προµελέτη, την οριστική µελέτη και
στη µελέτη εφαρµογής. Αν θέλετε, θα σας πω,
γιατί ήταν ενδιαφέρον. Όταν κάλεσαν τους εκπρο-
σώπους των οµάδων να πάµε στο κτίριο Βάϊλερ
ήµασταν περίπου 100 άτοµα δηλαδή 12 οµάδες.
Μας µοίρασαν ένα χαρτί που ήταν η βαθµολόγηση
DOUKAS POLYGLOT
των οµάδων, των λύσεων. Η κάθε λύση είχε ένα
νούµερο πενταψήφιο, έτσι γίνεται στους διαγωνι-
σµούς κατά κανόνα. ∆ηλαδή, βγάζεις ένα πενταψή-
φιο νούµερο, το οποίο είναι πολύ απίθανο να είναι
ίδιο µε κάποιο άλλο, κι αν είναι ίδιο µε κάποιο τότε
έχουν τρόπους και λένε όποιος το είπε πρώτος
παίρνει αυτό κι ο άλλος +1. Από πάνω υπήρχαν τα
5 ψηφία του αριθµού και από την αριστερή πλευρά
είχε τις αιτίες κρίσεως. ∆ηλαδή, πως δένει µε το
περιβάλλον, πως δένει µε τη στατική µελέτη κλπ.
Και στο τέλος έβγαινε ένα νούµερο για την κάθε
οµάδα. Το θυµάµαι, καθόµουν δίπλα σε έναν αρχι-
τέκτονα γνωστό που τον ήξερα, κοιτάζαµε το χαρ-
τάκι µας. Και του λέω «κοίταξε, µην στενοχωριέ-
σαι, το πήραµε αυτός ο αριθµός είναι ο δικός µας
και είναι το πιο µεγάλο αποτέλεσµα». ∆εν είχε
ανοίξει, ούτε µας είπαν ποιος είναι ποιος. Είναι µία
άλλη επιτροπή που βρίσκει ταυτότητα αριθµών και
ατόµων. Αλλά ήταν διάφοροι που το ξέρανε.
Λοιπόν, ένα θέµα που είχαµε κι ήταν το ριψοκίνδυ-
νο για την επιλογή µας, ήταν ότι κάναµε γυάλινη
την Αίθουσα του Παρθενώνα. θα µας λέγανε ότι
κάνουµε σπατάλη φωτός και ενέργειας. Πολλοί
κριτές αρχικά ήταν αρνητικοί. Όταν φεύγαµε, όπου
κανένα όνοµα δεν είχε ονοµαστεί ακόµα αλλά
κάποιοι ξέρανε ότι εγώ ήµουν σε εκείνη την οµάδα
και ήρθαν και µου έσφιγγαν το χέρι , ο πρόεδρος
του συλλόγου αρχιτεκτόνων µου λέει: «Μα τόσο
πολύ ανησυχούσαµε µε αυτή την ιστορία µε το
τζάµι που βάλατε». Όταν µας έδωσαν το βραβείο
µας είπαν « Πρέπει να ξέρετε ότι, για να πείτε ότι
πραγµατικά
δικαιούστε αυτό
το βραβείο θα
πρέπει πρώτα να
έχετε λύσει τα
προβλήµατα που
έχετε δηµιουργή-
σει. Προφανώς,
τα λύσαµε για να
είµαστε ακόµα
εδώ.
Η µεγάλη γυάλι-
νη αίθουσα του
Παρθενώνα
εκµεταλλεύεται
το φυσικό φως.
Πως λύσατε το
πρόβληµα της
θερµοµόνωσης;
Η αίθουσα έχει
τζάµι και από τις 4
πλευρές και έχει και
συνέχεια τζάµι στο
δώµα. Τώρα το
τζάµι στο δώµα
ήτανε µια έννοια
περισσότερο θεωρη-
τική παρά πραγµατι-
κή. Θέλαµε το τζάµι
περιµετρικά ώστε η
ποµπή των Παναθη-
ναίων να δέχεται το φως από την ίδια γωνία που το
δέχονταν τα γλυπτά που έφτιαξε η οµάδα του
Φειδία, στον φυσικό τους χώρο.. Το πάνω µέρος
του κτιρίου, η πάνω πλευρά, που έγινε το τζάµι
ήταν η συνέχεια των κάθετων πλευρών και αυτό
σήµαινε, επίσης να λύσουµε άλλα προβλήµατα
µηχανολογικά , να µην έχουµε την κλασσική περί-
πτωση την ευνοϊκή, όπου πάνω στο δώµα περισσεύ-
ουν πράγµατα, φουγάρα, µηχανολογικές εγκατα-
στάσεις κλπ. και όλα αυτά να τα βλέπεις από την
Ακρόπολη . Λοιπόν, για να γυρίσουµε µέσα στο ίδιο
το κτίριο. Η κάθε πλευρά του έχει ένα διαφορετικό
προσανατολισµό. Οι τρεις δέχονται τον ήλιο µε πιο
αµβλύ τρόπο και η βόρεια µε λιγότερο. Η βόρεια
πλευρά είναι ιδιαίτερη. Οι άλλες πλευρές λοιπόν,
έχουν αυτές τις φλύες µεταξοτυπίας δηλαδή κάτι
µαύρες κουκίδες , το κάτω µέρος του τζαµιού είναι
σκουρότερο, ανοίγει στο 1,5 µέτρο εκεί που βλέ-
πεις. Και µετά σιγά-σιγά σκουραίνει και πάλι, αυτό
είναι γιατί κόβει τις ακτίνες τις υπεριώδεις και κόβει
το θάµπος το απ’ έξω και προστατεύει γενικά το
ιστορικό του χώρου.
Τώρα ποιο είναι το δεύτερο κόλπο. Το γυαλί είναι
ιδιαίτερο , δεν έχει σίδερο, δεν έχει πράσινη από-
χρωση. Στις 3 άλλες πλευρές υπάρχουνε κάποια
ρολά σε όλο το µήκος, είναι κρυµµένα κι όταν
αισθητήρες νιώθουνε ότι ανέβηκε η θερµοκρασία
περισσότερο από όσο πρέπει τότε ελευθερώνουνε
VOLUME 3, ISSUE 5
τα ρολά τα οποία και κατεβαίνουν και τα οποία
είναι διαφανή δηλαδή βλέπεις έξω αλλά προστατεύ-
ουν καλύτερα τον ιστορικό χώρο.
Και το πρόβληµα της ηχοµόνωσης πως το
αντιµετωπίσατε;
Τον ήχο τον νιώθεις εύκολα σε ένα µουσείο που
έχει σκληρές επιφάνειες, µην ξεχνάµε ότι και το
τζάµι είναι σκληρή επιφάνεια.
Λοιπόν, στο µουσείο, ο πιο δύσκολος χώρος είναι η
ράµπα που είναι 12 µ. φάρδος και ύψος που κυµαί-
νεται δηλαδή, είναι 4 µ. µετά 6 µ., 9 µ . και µετά
πάει 12 µ. και ανάµεσα υπάρχει ένα τµήµα µε πολύ
φως που είναι µπροστά από το σηµείο που είναι οι
Καρυάτιδες.
Λοιπόν, πίσω από κάποια προκατασκευασµένα
πανό, αριστερά, δεξιά, που έχουν κάτι στρεβλές
τρύπες, υπάρχει µια ηχοαπορροφητική µάζα και έτσι
οτιδήποτε λες, οποιοσδήποτε θόρυβος γίνεται, δεν
κάνει ηχώ, δεν κάνει αντίλαλο και µπορείς να ψιθυ-
ρίζεις και να µην ενοχλείς κανένα.
Αλλιώς, µε το άλλο σύστηµα θα δηµιουργείτο µια
ηχητική ρύπανση, δηλαδή έρχεσαι στο µουσείο και
µετά από λίγη ώρα θέλεις πια να φύγεις γιατί έχεις
πονοκέφαλο, γιατί δεν αντέχεις άλλο την πίεση.
Σε ένα µεγάλο αρχιτεκτόνηµα ακούγεται πάντα
το όνοµα των αρχιτεκτόνων. Ο ρόλος του
πολιτικού µηχανικού είναι λιγότερο
σηµαντικός;
Όχι βέβαια. Ένα από τα πιο βασικά και πρωταρχι-
κά θέµατα ήταν το αντισεισµικό. Γιατί πλην όλων
των άλλων, η Αθήνα είναι σεισµογενής. Λοιπόν, το
κτίριο αυτό, έπρεπε να µπορεί να αντισταθεί σε
σεισµούς τάδε Ρίχτερ. Μας ζήτησαν λοιπόν το
συγκεκριµένο κτίσµα να αντέχει σε 10 Ρίχτερ.
Τα 7,2 Ρίχτερ, είναι το ψηλότερο που µπορεί να
ακούσετε, µπορεί και 8. ∆εν νοµίζω να έχει γίνει
πάνω από 8. Λοιπόν το 10, είναι επιστηµονική
φαντασία. ∆εν γίνεται αυτό το πράγµα. Αλλά,
έπρεπε να λύσουµε αυτό το θέµα . Έπρεπε να το
λύσουν οι πολιτικοί µηχανικοί. Να λοιπόν το πόσο
σηµαντικός είναι ο ρόλος τους. Η οµάδα Ελλήνων
πολιτικών µηχανικών λοιπόν που έλυσαν το θέµα
είχαν επιλεγεί, άλλοι από το δικό µου γραφείο,
άλλοι από το γραφείο του Τσούµι κι έτσι, ήταν µια
σύνθετη οµάδα που δούλεψε µε έναν ειδικό καθη-
γητή σε πανεπιστήµιο της Αµερικής. Να ξέρετε ότι
ο αρχιτέκτων λέει την κουβέντα του αλλά µετά
πρέπει αυτό που έχει πει να διασταυρωθεί και να
ελεγχθεί από τους ειδικούς µελετητές.
Για το αντισεισµικό χρησιµοποιήσαµε την µέθοδο
«του αντιστραµµένου εκκρεµούς» δηλαδή ουσιαστι-
κά µια απλή λύση.
Μπήκαν εφέδρανα, δηλαδή µεταλλικές κατασκευές
διαµέτρου 1,20 και ύψους 1,40 που τοποθετήθηκαν
πάνω από κάθε κολόνα, στο σύνολο 94 κολόνες
κάθε κολόνα, δεν είναι ίδια µε την άλλη. Η κάθε
κολόνα έχει άλλη κλίση, άλλες πιέσεις, άρα έχει
άλλη µελέτη, άρα και ο µηχανισµός είναι διαφορετι-
κός.
Οι δύο χώρες που, έχουν εµπειρία στο σεισµό, είναι
η Ιαπωνία και η Αµερική. Αλλά εµείς είµαστε δε-
σµευµένοι να κάνουµε το έργο µε ευρωπαϊκά χέρια.
Και ως καταλληλότερη βρέθηκε µια γερµανική
εταιρεία η οποία έκανε τις κατασκευές ,τις έστελνε
µετά σε εργαστήριο στην Αµερική, γύριζαν πίσω
στους Γερµανούς και µετά ερχόντουσαν στην Ελλά-
δα µε µια οµάδα τεχνικών για να τα στήσουν.
Το δεύτερο θέµα ήταν πως καθόµαστε πάνω στον
χώρο των ανασκαφών. Κάναµε αντιστηρίγµατα,
δηλαδή, σκεφτείτε σαν δύο ζελατίνες που τσουλού-
σε η µία πάνω στην άλλη, αυτά σε οθόνη κοµπιού-
τερ, για να δούµε που θα έπρεπε να ακουµπήσουµε.
Και το αποτέλεσµα είναι ορατό.
Πιστεύετε ότι η σύλληψη του συγκεκριµένου
αρχιτεκτονήµατος είναι µοναδική για αυτήν
την πόλη ή θα µπορούσε να σταθεί το ίδιο
αρχιτεκτόνηµα και σε µία άλλη ευρωπαϊκή
πρωτεύουσα;
Κοιτάξτε. Μία από τις αρνητικές κριτικές που
δεχτήκαµε, ήταν γιατί χτίστηκε µέσα σε ένα οικοδο-
µικό τετράγωνο. θα θέλαµε να είχαµε περισσότερο
χώρο, πολύ ωραία θα ήταν. Αυτό, ήταν το τετρά-
γωνο, αυτή ήταν η σχέση , αυτά
ήταν τα δεδοµένα. Εάν αυτό που
ενδιέφερε περισσότερο ήταν το
να έχουµε µεγαλύτερο χώρο,
τότε θα διάλεγαν µια θέση στα
Μεσόγεια, στο Φάληρο, κάπου
αλλού. Αλλά, βέβαια, τότε θα
χάναµε την επαφή µε τον Παρ-
θενώνα. Αυτή η επαφή είναι
ουσιαστική, δηλαδή, το να
µπορείς να δεις από το ένα το
άλλο και αυτά τα δύο, δύο
ενότητες να λειτουργήσουν
µαζί. ∆ιαφορετικά, βεβαίως,
µπορείς να το πάρεις και να το
κάνεις και στην Γαλλία και στην
Αµερική.
Βλέποντας σήµερα το νέο
Μουσείο της Ακρόπολης
πιστεύετε ότι το αποτέλε-
σµα αντικατοπτρίζει αυτό
που είχατε οραµατιστεί;
Εγώ είµαι ευχαριστηµένος.
Πολύ ευχαριστηµένος. Θα
ήθελα βέβαια περισσότερο
χώρο. Αλλά, αυτά είναι τα
δεδοµένα. Θα ήθελα να
ανοίξει το τετράγωνο γύρω-
γύρω. Υπάρχουν ήδη, λύσεις
που έγιναν αποδεκτές και που
θα µπορούσαν να συνεχί-
σουν. Όπως για παράδειγµα µία πρόταση πολύ
σεβαστή είναι για το κτίριο Κουρεµένου που έχει
µιαν όψη η οποία είχε αρχικά ονοµαστεί διατηρητέ-
α. Όχι όλο το κτίριο. Για 7-8 χρόνια ήταν η όψη
και µετά ονοµάστηκε όλο το κτίριο. Εκεί, νοµίζω,
υπήρχε ένα λάθος του ΚΑΣ που δεν είχαν σκεφτεί τι
θα βλέπει το µουσείο από µέσα προς τα έξω. Σκε-
φτόντουσαν την οδό ∆ιονυσίου Αεροπαγείτου και
τη συνέχεια του δρόµου. Λοιπόν, ωραία τώρα
έχουµε αυτό και µε αυτό θα ζήσουµε. Γιατί υπήρχε
µαχόµενη άποψη ότι δεν πρέπει να φύγει το κτίριο.
Μπορεί η όψη που θεωρείται διατηρητέα να µετα-
φερθεί πιο πέρα. Την κατεβάζεις πέτρα-πέτρα και
την πας σε ένα κτίριο που είναι στο επόµενο τετρά-
γωνο δηλαδή 3 σπίτια πιο πέρα. Στη γωνία είναι το
προξενείο της Ισπανίας, το επόµενο είναι ένα εγκα-
ταλειµµένο κτίριο. ΄Αµα περάσεις απ’ έξω θα δεις
έχει σπασµένα τζάµια κ.λ.π. Γιατί να µην τ’ αγορά-
σει το Υπουργείο Πολιτισµού, έχει ξοδέψει του
κόσµου τα λεφτά για τις απαλλοτριώσεις στην πόλη.
Να αγοράσει αυτό το κτίριο. Να µεταφέρει την
όψη, να τη χτίσει εκεί και το πίσω µέρος εκείνου
του κτιρίου να το χρησιµοποιήσει για βοηθητικές
χρήσεις που υπάρχουν τώρα στο κτίριο Βάϊλερ.
Εγώ θεωρώ ότι, όλα αυτά θα έπρεπε να φύγουν.
Τι κάνει µία πόλη ιδανική από αρχιτεκτονική
άποψη; Τι πρέπει να αλλάξει ώστε να έχουµε
βελτιωµένες αισθητικά πόλεις; Η νοµοθεσία, η
πολιτική βούληση ή µήπως η εκπαίδευση των
αρχιτεκτόνων;
Page 5

Πόλη ιδανική . Λοιπόν εκεί είµαστε πάλι, θαυµάσια.
Ονοµάζεται κάποια επιτροπή στο Υπ. Περιβάλλοντος
που έρχεται και καθορίζει ότι κάποια κτίσµατα δεν
θα κατεδαφιστούν. Θα παραµείνουν και αν κάποια
είναι πολύ σηµαντικά, δεν θα παραµείνουν µόνο
αυτά αλλά και τα πλαϊνά τους ή τα απέναντί τους.
Αυτά τα ονοµάζουν κτίρια συνοδείας και αποτελούν
τµήµατα ενός συνόλου. Πόσα κτίρια ξέρετε που
έχουν διατηρηθεί και δίπλα τους έχουν γίνει κά-
ποιες πολυκατοικιούλες που δεν έχουν καµία σχέση
µε το άλλο κτίσµα; Λοιπόν, αυτά που έχουν ονοµα-
στεί, θα διατηρηθούν. Οι Βρυξέλλες είναι µια πόλη
µικρή έχει κάποια πάρα πολύ ωραία τµήµατα, µε
αρχιτεκτονική. ∆εν πρόλαβαν να ονοµάσουν τµή-
µατα που έπρεπε να διατηρηθούν και τώρα βλέπετε
ένα δρόµο που έχει µια σειρά από κτίρια µιας επο-
χής, µιας συνέχειας και ξαφνικά βγαίνει ένα κτίριο
που είναι 15όροφο ή 20όροφο µικρό, στενό µαρµά-
ρινο το οποίο, χτίστηκε από λεφτά του Κονγκό και
το οποίο, δεν έχει καµία σχέση µε τίποτα. Υπάρχει
και ο όρος πλέον «la Bruxellisation». ∆ηλαδή,
έρχεσαι και τα κάνεις «Βρυξέλλες» δηλαδή, εκβρυ-
ξελλίζεσαι, τα καταστρέφεις .
Όταν για το Μουσείο της Ακρόπολης έχεις ερωτή-
µατα όπως «Γιατί το κτίριο δεν είναι λίγο νεοκλασι-
κό;» ή «Γιατί η είσοδος δεν είναι σαν του Ζαππεί-
ου;». και τα ερωτήµατα αυτά γίνονται στον Τύπο
από ανθρώπους του επαγγέλµατος , αναρωτιέσαι:
«Καλά δεν έχουν γνώση, αναφορές του τι γίνε-
ται;» Αυτό σηµαίνει ότι η πόλις των Αθηνών είναι
πίσω, δηλαδή, η σύγχρονη αρχιτεκτονική, συµβαί-
νει αλλού κι εµείς δεν γνωρίζουµε τι γίνεται. Ευτύ-
χηµα είναι λοιπόν το ότι το ίδρυµα Νιάρχου
ανέθεσε στο Renzo Piano να κάνει τη βιβλιο-
θήκη και την όπερα στο Φάληρο, δηλαδή θα
υπάρξουν και άλλα κτίρια που θα µπορούν να
είναι αναφορές για όλους αυτούς που κρί-
νουν. Υπήρξε άλλη επιστολή πολύ ενδιαφέ-
ρουσα που έλεγε: «Μα γιατί δεν θα µπορού-
σαµε, αντί να ψάχνουµε άλλο ένα κτίριο να
χτίσουµε 3 κτίρια Βάϊλερ, 3 κτίρια Μακρυγιάν-
νη που είναι τρία Π; Αυτά ήταν στρατώνες.Το
καθένα να έχει λίγο διαφορετικά υλικά και να
τα βάλουµε όλα εκεί; Καταρχάς, υπάρχει ένα
ουσιώδες πρόβληµα ότι η αίθουσα του Παρθε-
νώνα είναι µεγάλη. Που θα την βάζαµε; Θα
την βάζαµε τµηµατικά σε 3 κτίρια; Και τέλος
πάντων, όλα αυτά είναι συµπαθητικά αλλά µη
εφαρµόσιµα. Υπάρχει δυστυχώς ένα θέµα
επαγγελµατικής παιδείας.
Ποια είναι η γνώµη σας για τις ελληνικές
σχολές αρχιτεκτονικής;
Υπάρχουν ζωντανές σχολές και άλλες όχι και
τόσο. Της Θεσσαλονίκης είναι πιο ζωντανή, το
Πολυτεχνείο εδώ δεν ξέρω. Παλιά τα πράγµα-
τα δεν ήταν έτσι. Σπούδασα στην Αµερική
αλλά, όταν ήρθα πήγα και δίδαξα για ενάµισι
χρόνο ως επιµελητής στο ∆εσποτόπουλο. Τότε
Page 6
υπήρχε η ατµόσφαιρα «το είπε ο κύριος καθηγη-
τής» ή ακουγότανε ένας ήχος στην πόρτα «ησυχία
έρχεται ο κύριος καθηγητής». Μετά, ήταν µια
αίθουσα που ήταν γεµάτη σχεδιαστήρια. Και λέω:
-Eίναι τόσα τραπέζια όσοι και φοιτητές;
- Α, όχι είναι πολλοί περισσότεροι.
-Και που είναι οι άλλοι ;
-Έχουν νοικιάσει σπίτια και σχεδιάζουν εκεί για να
έχουν την ησυχία τους.
- Και πότε βλέπουν τον καθηγητή;
-Ε, κανονίζουν ένα ραντεβού.
Και ο καθηγητής µπορεί να µην έρθει και να πάνε
και να στηθούν. Λοιπόν, πρέπει να έχετε κουράγιο
και θάρρος και υποµονή για να µπείτε στην Ελληνι-
κή ανώτερη παιδεία. Στην Πάτρα, όπως είπα, τα
πράγµατα είναι πιο ζωντανά γιατί είναι νέοι καθηγη-
τές είναι άλλη σχέση µεταξύ µαθητών – καθηγη-
τών.
Τι ερεθίσµατα και ποιες πηγές έµπνευσης
µπορεί να έχει σήµερα ένας αρχιτέκτονας;
Εσείς προσωπικά τι βρίσκετε συναρπαστικό
στην αρχιτεκτονική;
Άποψη µου, είναι ότι αυτός που θα ήθελε να κάνει
αρχιτέκτονας θα πρέπει να µπορεί να χρησιµοποιεί
το χέρι του, να µπορεί να ζωγραφίζει, να σχεδιάζει
ελεύθερα .Να µπορεί να το κάνει µ’ ένα µολύβι και
ένα χαρτί ή να µπορεί να το κάνει µε ένα ξύλο στο
έδαφος, γιατί πολύ συχνά πρέπει να εξηγήσει άµεσα
µία σκέψη του και µάλιστα στο χώρο της δουλειάς.
Θα µου πείτε όµως ότι τώρα όλα γίνονται µε κο-
µπιούτερ. Πρέπει όµως κάποιος να το χειριστεί
δεν πρόκειται να λειτουργήσει δηλαδή ένα κο-
µπιούτερ από µόνο του, δεν µπορεί να πάρει απο-
φάσεις κλίµακας. Αυτά τα πράγµατα του τα µαθαί-
νεις.
Εσύ όµως πρέπει να ξέρεις πώς αυτά, θα στοιχειο-
θετηθούν µεταξύ τους. Πρέπει εσύ να του δώσεις
και την έννοια της αισθητικής και την έννοια της
λειτουργικότητας. Άρα πρέπει πρώτα να µπορέσεις
να κάνεις εσύ ένα σκίτσο για τον εαυτό σου, να
αντιληφθείς τι θέλεις να δώσεις στο επόµενο βήµα,
για να µπορέσεις να δώσεις τα εναύσµατα στο
κοµπιούτερ για να σε βοηθήσει να προχωρήσεις.
Αλλιώς και εκείνο θα περιµένει και συ θα περιµέ-
νεις.
Είναι πολύ δυσάρεστο όταν βλέπεις κάποιους
υποψήφιους αρχιτέκτονες, που θέλουν να δουλέ-
ψουν µαζί σου και τους βάζεις να κάνουν ένα δω-
µάτιο, να µην έχουν γνώση βασικών διαστάσεων.
Πρώτα µάθε να σχεδιάζεις. Αν ξέρεις να σχεδιάζεις
µε ελεύθερο χέρι, είσαι ικανός να χρησιµοποιήσεις
το κοµπιούτερ.
Ευχαριστούµε, θα µπορούσαµε να µείνουµε
πολλές ώρες µαζί σας.
Εγώ σας ευχαριστώ. Είναι ένα θέµα που έχει περι-
θώριο κουβέντας. Αυτό που θα πρέπει να ξέρετε
µπαίνοντας στην αρχιτεκτονική είναι ότι, πρέπει να
είστε πάντα ενήµεροι και γνώστες του τι γίνεται.
∆εν µπορείς να είσαι αρχιτέκτονας και να µην σε
ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω σου.
Και κάτι ακόµα. Υπάρχει πάντα περιθώριο για
οράµατα µέσα στην ελληνική πραγµατικότητα;
Το όραµα είναι αυτό που περιµένει κανείς πάντοτε.
Αλλά, εµείς πιστεύω, είχαµε µερικά προβλήµατα,
δεν µιλάω τώρα για το ότι, χάσαµε και τον Μεσαίω-
να και την Αναγέννηση και ό,τι περάσαµε µε τους
Τούρκους ήταν ένας µεγάλος µακρύς Μεσαίωνας.
Λοιπόν, δεν παρήγαµε αρχιτεκτονική. Αλλά όλη
εκείνη η περίοδος ήταν ενδιαφέρουσα, υπήρχαν
αυτές οι σχολές που πήγαιναν από τον Βόλο στα
νησιά και έχτιζαν αυτά τα κτίρια που, αναλόγως
που είσαι έχουν και κάποιο όνοµα. Στη Μυτιλήνη
τα λένε Πύργους. Λοιπόν, όραµα. Κάποια στιγµή,
όταν γίναµε κράτος υπήρχε το νεοκλασικό, η
αναγέννηση της Ελλάδος σαν φιλοσοφία, σαν
τρόπος σκέψης, ήρθαµε κι εµείς και χτίζαµε όλο
νεοκλασικά. Αρχικά, µας τα έχτιζαν οι Βαυαροί, οι
Αυστριακοί και εµείς µαζί. Στην Ελλάδα κράτησε το
νεοκλασικό περισσότερο από οπουδήποτε. Υπάρ-
χουν αρχιτέκτονες στην Ελλάδα που υποστηρίζουν
ότι στον τόπο µας θα έπρεπε να επιτρέπονται µόνο
τα νεοκλασικά και τίποτα άλλο. Να κρατήσουµε µια
ενότητα. Γίνονται αυτά τα πράγµατα; ∆ηλαδή, ο
κόσµος θα περνάει, θα προχωράει και εµείς θα
µένουµε εκεί; Αυτές οι ερωτήσεις που σας είπα
πριν που έγιναν στον Τύπο γιατί δηλαδή δεν είναι
λίγο νεοκλασικό το Μουσείο, µα πόσος κόσµος
σκέφτεται έτσι; ∆ηλαδή, κάτι έχουµε χάσει. Το
όραµα στην αρχιτεκτονική τι είναι; Να ανοίξουν οι
πόρτες και να µπουν καινούργια πράγµατα. Να
φυσήξει καινούργιος
αέρας.
Μπαµπανιώτης Γιάννης ΛΒ3
Τρακοσάρη Πάρις ΛΒ2
Βαρλά Μαργαρίτα ΛΓ3
Βλάχος Αριστοτέλης ΛΓ3
Θεοδοσοπούλου Στέλλα ΛΓ3
Τζώρτζης ∆ηµήτρης ΛΓ3
Χατζηγρηγόρη Λιάνα ΛΓ3
Παπαναστασάτος Γιώργος ΛΓ3
DOUKAS POLYGLOT
Alexander Giarlis comments on the Acropolis Museum
Read the full review at www.architecturetoday.co.uk:Alexander Giarlis enjoys Bernard Tschumi's New Acropolis Museum
Mr. Giarlis, by reading your review on the
Acropolis Museum in Architecture Today, one
cannot help but feel your passion for the
subject. What made you be so passionate
about this field?
In the very beginning, when I first set out to study
it, I had but a hint of what architecture could
encompass. Ever since, the further I travel in it the
more it expands. I find it hard to believe that I will
ever cease to be amazed at the potential or the
incredible variety of scales and fields that it covers.
I have been passionate about my profession for
every discovery that it has allowed me to make
and what keeps me passionate is the assurance
that the discoveries never end.
How did you feel when you were first asked
to review such a reputable structure, de-
signed by a renowned architect?
I felt a great sense of responsibility on many lev-
els. The building is one of Athens’ rare moments of
significant contemporary architecture, its subject
matter is a major point of reference for the history
of the western world, the architect is one of the
most important figures in his field of the late 20th
century and the city apart from its geo-historical
standing is also my own home town. Moreover, the
journal I was writing for is one of the four main
architectural magazines published in London, a city
which is not just one of the world’s greatest cen-
tres of contemporary architecture but also directly
involved in the Elgin Marbles dispute.
How long did it take you to complete your
review of a structure as complicated as this?
It took a couple of weeks to do the research, a
short stay trip over to Athens for the tour of the
building and about three days to write up. As
writing articles is not my full time occupation all
this was done part time along side other activities
which stretched the task and gave me time to
contemplate and elaborate my thoughts on the
subject. I would like to note here though that the
time was not spent analysing the complication of
the structure but its significance and essential
qualities, which are complex in their own right. A
notable act of architecture is not one that is meas-
ured by sheer complexity of its physical members.
One could spend an equal amount of time, if not
longer, studying a chair as its essential complexity
might at first appear hidden in all its seeming
structural simplicity.
How difficult was it for you to remain objec-
tive throughout the process of reviewing?
Architectural criticism is a series of interpretations
that are by nature acts of subjectivity. Besides, a
dry and logistical evaluation is of hardly any inter-
est to anyone. Being conscious to this fact my
intention was to produce my opinion without re-
stricting anyone from being the final judge for
themselves.
If anything you could question my article as focus-
ing mostly on the positive aspects of the project.
This was quite intentional for two reasons. Firstly,
it is far more difficult and serious to produce a
reading that has constructive value as opposed to
consume energy in looking for faults, which is a
very simple task as nothing is perfect. Secondly,
many articles had already been published around
the world that hastily directed the attention to the
project’s shortcomings. I therefore pursued to offer
a point of view that was well grounded and pro-
duced a healthy balance of opinion for the benefit
of the public.
It is obvious that you spent ample time study-
ing the building before writing your review.
Was your first impression the same as the
one you maintain now?
Mostly yes, only my opinion is now more refined
and settled. It was a great opportunity to go in
depth on this building so as to verify initial instincts
as well as discover more aspects of it.
VOLUME 3, ISSUE 5
There are numerous views that the contrast tance as the exhibits simply for being in the same
of this modern museum to its surroundings is focal distance in one’s field of vision. In the British
too dominant and it should have blended in Museum they stand on their own pedestals away
more with the location chosen. Do you feel from the wall, which blurs in the background while
that the location was carefully studied and the eye wonders over the stones.
the contrast was intentionally made bold so Whether it is appropriate for the marbles to return
as to really stand apart so overwhelmingly is more to the point of the matter since this was
from its surroundings? the very driving force behind the entire project.
Athens is not familiar with buildings of that scale The question then becomes what is the most ap-
yet. In its majority the urban fabric is uniform and propriate way to display the marbles if they were
monotonous in the size of its components. It to be returned? Should they be exhibited as an-
mostly consists of blocks of flats that hardly ever cient Greek masterpieces, like they are exhibited
exceed a certain height. I find the introduction of now at the British Museum, or as defining mo-
that volume very refreshing and engaging with the ments of the Enlightenment that made us aware of
existing grid. A proper dialogue begins to form their importance in the first place?
between the museum and its context that is far
more interesting than the constant mumbling that
If you had designed this museum, what would
takes place in most of the city. This dialogue is
you have designed differently, if anything?
performed in a language of materials and scale
that is still foreign to the city but which I believe The wonderful thing about architecture is that it
people will eventually come round to and embrace. isn’t a case of right or wrong; it is not an exact
science and there is a multitude of ways to come
As for the location, after 30 years, 3 unsuccessful
by a design. I would have designed a million things
competitions and 3 proposed sites, it is both a
differently the vast majority of which I don’t even
great relief and accomplishment that it got situated
know myself before I engage in the process from
at all. It is not my intention to be cynical here but
the beginning. It would be very dangerous for me
to offer the least of my sympathy to a reactionary
to attach a couple of half-baked ideas to a some
attitude that is responsible for the indecisiveness
years of other people’s hard efforts.
and unwillingness that characterised the entire
process since 1976.
What advice would you offer to aspiring stu-
dents of architecture?
You mentioned the large entrance canopy as
being “noticeably too large”. Do you consider In its purest form architecture is a practice of ideas
this to be a flaw in its design or do the large and invention. Resist the seduction of superficial
crowds waiting to enter justify its scale? stylistic decisions and go in depth to the heart of
every problem you are posed with. The substance
I found it surprising that this one element was so
tends to lie in places where only your instincts can
over dimensioned, bringing it out of proportion
reach so develop them through hard work and
with the rest of the building when the latter is
experience and always trust them.
articulated so sensibly in its constituent members.
I went on to offer a possible explanation or re-
demption, if you prefer, for its size by suggesting it Olga Dritsopoulou, IB1, Elena Tsiknakou, IB1,
is only anticipating a large number of visitors that Nicole Alexiou, IB1
will hopefully, yes, justify its scale.
The well-calculated impact of the luminous
Athenian sky on the exhibits is truly impres-
sive. The question arises, however, whether
the exhibits are just as impressively illumi-
nated on more gloomy days when clouds
prevail in the sky?
It seems that the question arises only because we
are asking of the artefacts to perform something
other than their original function. They are now
exhibits and not ornaments. They have now be-
come the objects of intense study and their visual
availability is much more demanding than when
they were merely adorning a certain building or
public space. Paradoxically, the intention behind
the lighting ambition of the design is to bring these
objects closer to their original setting. In this line
of thought shouldn’t we be noting that there were
gloomy days in ancient Athens, too?
Perhaps, it is a problem of our contemporary per-
ception of the museum as a static resource of mere
information. A place you would visit only once or
be assured in its readiness to provide you with
what you need when you need it.
A well considered building, like the one in question,
should be revaluating the position of the museum
in our daily lives and achieve out of it a source of
dynamic inspiration. I am sure that the statues
have stories to tell on gloomy days that are differ-
Born in Athens, Greece, 1980, Alexander received his BA
ent from the ones they tell on sunny days.
(Hons) Arch from the University of North London and
completed his Diploma at the University of Cambridge in
Do you feel that this museum has been de- 2004. In 2005 he received an MA in Architectural History,
signed appropriately to welcome the long- Theory and Interpretation from London Metropolitan
awaited Elgin Marbles? University with a thesis on the hermeneutics of the
relationship between land and culture. Whilst at Cambridge
The state of the art facilities that it offers and all Alexander was editor of Scroope, the Cambridge
the technological check boxes that it manages to Architectural Journal and exhibited as an artist at Kettle’s
tick certainly make it one of the most appropriate Yard. He has been teaching architectural history and theory
locations on the planet. On the other hand, I be- at the university of Delft with research interests revolving
lieve that the current way they are exhibited in the around phenomenology, hermeneutics, art and language.
British Museum is slightly more advantageous for For the past 3 years he has been practicing as an architect
at the Office for Metropolitan Architecture working on
the said artefacts. For instance, in the new mu-
various projects in the Middle East, Europe, Asia and Africa.
seum the frieze marbles are set in flush with the
wall which gives the background the same impor-
Page 7
 ∆ιαγωνισµός Ποίησης µέσω e-mail!
Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του µαθήµατος της συγκριτικής λογοτεχνίας (Modern
Greek) οι µαθητές του ΙΒ1 κλήθηκαν να γράψουν ένα ποίηµα µικρής έκτασης και να
το στείλουν, µέσω ηλεκτρονικού ταχυδροµείου, σε συγκεκριµένη διεύθυνση ώστε να
κριθούν. ∆εν υπήρχε περιορισµός στη θεµατολογία, ενώ η γλώσσα µπορούσε να είναι
τόσο η ελληνική όσο και η αγγλική.
Κατά κάποιον τρόπο θεωρήσαµε ότι περιορίζεται έτσι η διστακτικότητά τους να εκφρα-
στούν καλλιτεχνικά και επίσης ωθούνται στη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας. POLYGLOT
Η επιτροπή κρίσης αποτελείται από τον ποιητή Ηλία Γκρή, τον φιλόλογο και συγγρα-
Φιλία είναι...- Χριστίνα Ταλαµάγκα, IB1
φέα Μάριο Μιχαηλίδη και τη φιλόλογο Πέννυ Πανουτσοπούλου. Επιλέχθηκαν τρία
ποιήµατα, αλλά δηµοσιεύονται όλες οι συµµετοχές για να τις απολαύσετε.
Φιλία είναι ένας δεσµός,
Καλή ανάγνωση!
τόσο γλυκός όσο τα πιο όµορφα λόγια του κόσµου,
τρυφερός όπως ένα χάδι,
δυνατός σαν τα συναισθήµατα που κλείνει µέσα της µία αγκαλιά,
µεγαλειώδης σαν την αρµονία της διαφορετικότητας των ανθρώπων του πλανήτη µας...

Το σκεπτικό της επιτροπής

Οι µαθητές που έλαβαν µέρος στον ποιητικό διαγωνισµό, εκτός του ότι µετείχαν σε κάτι θαυµα-
στό, έγιναν κιόλας µέτοχοι στην τράπεζα της ποίησης. ∆ηλαδή, µέτοχοι του ονείρου, αφού η
ποιητική πράξη οφείλει τη γέννησή της στο όνειρο, µέσ’ από ένα αδιόρατο, λεπταίσθητο σκού-
ντηµα του ασυνειδήτου, όπου ενδηµούν τα όνειρα.
Όλα τα ποιήµατα κρύβουν ένα πρώτο δηµιουργικό σκίρτηµα, αυτό της ποίησης! Που όταν αφυ-
πνιστεί και ζητήσει πνοή, ζωή και διάρκεια σ’ αυτήν, βάζει δύο όρους για να ’χει λόγο ύπαρξης:
αγάπη και διαρκή έγνοια για τη γλώσσα και µια στοχαστική µατιά στην ύπαρξη που έχει το νόηµα
της φιλοσοφικής ενατένισης του κόσµου. Από τούτο το δεύτερο, πάντα γυρνά σε ανα-στοχασµό
µέσα στην ίδια την ποίηση που τη βοηθά έτσι ν’ ανέβει τη σκάλα της ωρίµανσης.
Και τα δύο τούτα υπάρχουν εν σπέρµατι και ανιχνεύονται στους στίχους των µαθητών µας. Το αν
θα τους δοθεί η ποίηση, αυτό θα εξαρτηθεί από τη δική τους αφοσίωση σ’ αυτήν. Γιατί όσο πιο
µεγάλη η αφοσίωση κάποιου στην ποίηση –µε την προϋπόθεση του τάλαντου, βέβαια –τόσο
περισσότερο αυτή τού δίνεται!
Με αφετηρία αυτές τις σκέψεις, η επιτροπή προέκρινε για το βραβείο το ποίηµα «Το ναυάγιο»
της Εύης Γεωργαλλή. Εδώ έχουµε έναν ποιητικό τόνο άξιο προσοχής, τόνο που αναπτύσσεται
πάνω στον καµβά συγκεκριµένου µύθου – ο νέος που καταρρέει στην κόλαση των ναρκωτικών.
Η γλώσσα κυλάει αβίαστα, εκπληρώνοντας σε ικανοποιητικό αισθητικό επίπεδο, τους όρους που η
ποίηση θέτει για να υπάρξει.
Επίσης, προκρίθηκε για τον Α΄ έπαινο το ποίηµα «POEM» του Ντίνου Γιαννόπουλου και για το Β΄
έπαινο το ποίηµα «Αναµνήσεις» της Χριστίνας Μαραβέγια.
Και µια παραίνεση. Συνεχίστε να γράφετε διαβάζοντας και συνεχίζοντας, διαβάστε γράφοντας. Η
ποίησή µας έχει ανάγκη από νέο αίµα.
POLYGLOT
Αθήνα, 27 ∆εκεµβρίου 2009 Η επιτροπή
ΟΝΕΙΡΟ ΑΛΗΘΙΝΟ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΕΛΛΑΣ
Πρόεδρος: Ηλίας Γκρής, ποιητής
Μέλη: Πέννυ Πανουτσοπούλου, φιλόλογος
Μάριος Μιχαηλίδης ,φιλόλογος-συγγραφέας Όµορφή µου κοπελιά,
όταν στα µάτια σε κοιτώ
το µέλλον µας θωρώ.
Σαν εικόνα ονείρου αληθινού
µοιάζουν όλα αυτά και
µακάρι να γινόντουσαν όλα αληθινά.
Ας ζούσα έστω µια στιγµή
αγάπης και στοργής και ας
χανόµουν µες του σκότους τη σιωπή.

Ο ποιητής Ηλίας Γκρής

Έργο – Βιογραφικό σηµείωµα
Ο Ηλίας Γκρής γεννήθηκε στην Κραίσταινα (Πελοπόνησος, Ηλεία)και σπούδασε
στην Ανωτάτη Βιοµηχανική Σχολή Πειραιώς(το σηµερινό Πανεπιστήµιο Πειραι-
ώς). Άσκησε τη δηµοσιογραφία σε διάφορες εφηµερίδες, εργάστηκε στην τηλεό-
ραση της ΕΡΤ όπου έκανε εκποµπές ιστορικού περιεχοµένου και παρουσίαζε την POLYGLOT
εκποµπή ΜΟΡΦΕΣ ΤΕΧΝΗΣ(1999-2003).
Εµφανίστηκε στα γράµµατα το 1977 µε την ποιητική συλλογή Οµολογίες. ΠΙΣΤΗ ΚΑΡ∆ΙΑ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ
Έκτοτε, εξέδωσε τις συλλογές: Ρηµαγµένη Πολιτεία(1980), Στα Γεφύρια Του
Κόσµου)(1982), Εχθρικό Τοπίο(1983), Λήθαργος Κόσµος(1987), Η Έφεσος Των
Αλόγων(1993), Αλφειός Ποταµός (2005).
Εξέδωσε επίσης τα πεζά: ΟΙ Αγλύκαντοι(1980), Το Μάτι Του Κόσµου(1990), Εµπιστεύσου την καρδιά σου, είναι σύµβουλος καλός,
Αρσενική Έρηµος(1996).
Οργάνωσε και επιµελήθηκε: (1) τον τόµο-αφιέρωµα «Τάκης Σινόπουλος: λέει πάντα την αλήθεια και είναι σύµµαχος πιστός.
Ένοικος τώρα του παντοτινού και του κεκυρωµένου»(1993),
(2) τις ανθολογίες: Το Μελάνι Φωνάζει- Η 17η Νοέµβρη στη λογοτεχνία (2003),
Κι ας δέχεται χτυπήµατα και ας µπερδεύεται πολύ,
Η Αρχαία πατρίδα των ποιηµάτων: Νεοέλληνες ποιητές για την Αρχαία Ελλάδα
(2004) σωστό δρόµο θα σου δείξει, για να νικήσεις στη ζωή.
Ποιήµατά του έχουν µεταφραστεί σε ξένες γλώσσες και έχουν συµπεριληφθεί σε
ξενόγλωσσες και ελληνικές και ανθολογίες. Τόµος ποιηµάτων του έχει εκδοθεί
στα Βουλγαρικά (εκδ. Μπαλκάνι, 2006).
Συµµετείχε σε ∆ιεθνή Συνέδρια Λογοτεχνίας, βραβεύτηκε µε το Α΄ Βραβείο
Ποίησης «Λιλής Ιακωβίδη» της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Είναι µέλος της ΕΣΗΕΑ και της Εταιρείας Συγγραφέων.

Page 8
DOUKAS POLYGLOT
 POLYGLOT

ΜΑΡΙΟΣ ΝΟΥΤΣΟΣ—THESE EYES

This world sometimes seems unfair

Seems like i am caught in a net
It remains a surprise how a glimpse in your eyes
POLYGLOT Can nulify my despair
No words can achieve the moments i live
End - ∆έσποινα Πολυζωίδου. When i sense your eyes in my rear
They offer my heart a dionysian dance
End. You’re near. And i am free from all fear.
Don’t care cause I’m clear.

Darkness all over the world.

Come and help me, my lord.

Wandering soul give me the sign,

Don’t just forget with a glass of wine.

Torn between white and black,

Does it feel right to go back?

End. You’re near.

Though I do care, cause I’m not clear.

POLYGLOT

ΣΤΕΛΙΝΑ ΝΤΟΥΚΑΚΗ - ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ.

POLYGLOT
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΠΕΙΡΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΡΑΓΙΣΕΙ ΜΙΑ ΚΑΡ∆ΙΑ.
Αλήθεια - Χρήστος Τσακίρης

ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΜΙΑ ΚΑΡ∆ΙΑ

Βλέπω κάθε πρωί όταν ξυπνάω ανθρώπους να τρέχουν βιαστικοί , να «πολεµάνε» για το
αύριο. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο πολεµάµε υπάρχει απλώς το
τίποτα και το µεγαλύτερο τίποτα και όσο πιο πολύ προσπαθεί κανείς να είναι κάτι τόσο πιο ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ.
πολύ βυθίζεται στο τίποτα . Τελικά το τίποτα είναι τα πάντα αλλά τα πάντα είµαστε εµείς ...

POLYGLOT

POEM – ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Your life is a road

Unknown as it’s unique
It is a certain code
POLYGLOT
The only law obeyed
Ignore it in your consciousness
Νικολέτα Βερν - ΣΙΩΠΗ The road will never fade
The road defines your being
ΣΙΩΠΗ Defines you to the core
There is no other path
Σιωπή σηµαίνει ευτυχία No other open door
Σιωπή ποιος ξέρει τι θα πει It’s prison and it is freedom
A truly sacred ride
Εγώ όµως ξέρω As home as it is cell
Είµαι παιδί Enjoy it in your pride
For when the road shall end
Και ένα παιδί στη ζωή του προχωρεί Your end will come as well.
∆εν κάνει στάση για σιωπή…
Σιωπή λοιπόν σηµαίνει πόνος
Καµία ανοιχτή αγκαλιά
Και άµα µιλήσεις θα γίνει πάλι
Όπως παλιά…

Page 9
VOLUME 3, ISSUE 5
 3

POLYGLOT

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ - Χριστίνα Μαραβέγια

Το φως του ήλιου έλαµψε και ήσουν πάντα εκεί,

µα µόλις έφευγε χανόσουν σαν πουλί. POLYGLOT
Σε έψαχνα παντού, µα το µόνο που αντίκριζα
ήταν η σκιά σου χωρίς χρώµα και ουσία. ΄Ενα όνειρο... - Άλεξ Ευαγγέλου
Το σκοτάδι µε φόβιζε πολύ µα µόλις σε σκεφτόµουν
ερχόταν η αυγή.
Περνούσαν µέρες και νύχτες και οι ανεξίτηλες στιγµές µας χάθηκαν
για µια ζωή. Καλπάζαµε µαζί, χαρούµενοι και ζωντανοί,
Ελπίζω η µέρα που θα σε ξαναδώ να έρθει σύντοµα και τότε η µέρα
στα απέραντα λιβάδια µιας ονειρεµένης χώρας.
θα µείνει µέρα και το σκοτάδι και ο φόβος θα εξαφανιστούν
για µια ζωή ... Η µαύρη χαίτη και τα κατάξανθα µαλλιά,

κυµάτιζαν µαζί.

Ταχύτητα και αδρεναλίνη, αίσθηση ελευθερίας.

Ήµασταν ένα.

POLYGLOT

Εφηβικά Χρόνια. – Θάνος Αβραµίδης

POLYGLOT

Τα χρόνια που µαθαίνεις τον κόσµο, τη ζωή αλλά και τους ανθρώπους, είναι τα εφηβικά. Είναι χρόνια Αργύρης Αργυρούδης—Εις τον δρόµο για την Ιθάκη
µε πολλές καινούργιες εµπειρίες, χρόνια µε πολλές χαρές και λύπες, χρόνια µε πολλές δύσκολες και
ταυτόχρονα φανταστικές στιγµές. Γι’ αυτό και πρέπει να χαιρόµαστε την κάθε στιγµή χωρίς γκρίνια και Άµα το όνειρο έχει πλαστεί
στεναχώριες. και τα µονοπάτια έχεις βρει,
το δρόµο να µη φοβάσαι.

Είναι το όνειρο που θα σε ακολουθεί

και το µονοπάτι που θα σε καθοδηγεί,
στο δρόµο να µην πλανάσαι.

Εάν µέσα σου η φλόγα κατοικεί

κι η καρδιά µε πάθος πυρπολεί,
η Ιθάκη δε θα χαθεί.

Μα είναι εκείνη που θα σε προσκαλεί

ο κόπος σου να µη χαθεί,
ώστε το όνειρο να εκπληρωθεί.

1
POLYGLOT

Η ∆ΙΑ∆ΡΟΜΗ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΤΟΓΛΟΥ

POLYGLOT
Μεσ' το δάσος περπατώ και πηγαίνω στο σχολείο
« Το ναυάγιο» - Εύη Γεωργαλλή
µαζί µε την τσαντούλα µου που την σφιγγοκρατώ.

βλέπω και 'να λύκο πιο µετά, και τροµάζω φοβερά.

Περίµενα. Το σχολικό είχε αργήσει. Ήταν κοντά επτάµισυ το πρωί. Σε είδα να περνάς από δίπλα µου και σε
χαιρέτησα. ∆ε µου µίλησες. Ήσουν σκυφτός, τα χέρια σου κρεµόντουσαν µέχρι κάτω. Κρατούσες µια ζακέτα και
τελικά φτάνω στο σχολείο και την δασκάλα χαιρετώ.
την έσερνες στο δρόµο. Η µατιά σου θολή, µετρούσες τα βήµατά σου. Οι µαύροι κύκλοι, µια «άδολη φρίκη» µας
πολύ χαρούµενος µετά, έλεγες συχνά και χανόσουν από ντροπή µη δούµε τη µύτη σου να στάζει αίµα. Σε χαιρέτησα. «Γεια σου ναυαγέ»,
όχι γιατί τραγούδαγες εκείνο το «µπαρ το ναυάγιο», αλλά γιατί είχες µαλλιά µέχρι τους ώµους και ήσουν πάντα
πάω στο µάθηµα τελικά!!! αξύριστος.
Πέρασαν βδοµάδες και δε σε ξαναείδα. Πήγα µια µέρα στην πλατεία. Είδα το Μάκη, «έλα αύριο, µου είπε, θα
τον δεις». Σε είδα. ∆άκρυσα. Τρέκλιζες επικίνδυνα. Μια σκιά. Την άλλη µέρα είµαστε όλοι εκεί. Στη σιωπή των
µνηµάτων. Φορούσαµε µαύρα. Μόνο η µάνα σου φορούσε λευκά. Μετά ήρθε ένα φορτηγάκι που έκανε απαίσιο
θόρυβο και την πήρε.
Καλά, εµάς δε µας λυπήθηκες. Τη µάνα σου; Μα, τι σου λέω. Σάµπως ακούς; Λοιπόν, ναυαγέ: χρωστάς δυο
ατέλειωτα ανέκδοτα, µια βόλτα µε τη µηχανή σου, τα δυο στιχάκια που µαζί σκαρώσαµε και, κοίτα. Σταµάτα,
επιτέλους να τραγουδάς µε την απαίσια φωνή σου. Είναι µέρες τώρα που επιµένεις να µε βασανίζεις και να µου
παίρνεις τ' αυτιά.

Page 10
DOUKAS POLYGLOT
Model United Nations 2009 Action Paper and
tional Delegates
iotou, Aris Pap
Amnesty Intern
Alexandra Pan
ado pou los,
a-
ay-
Natalia
Byron Tsiblako
s.
Vangelatou and

We began preparing for the Model UN Conference weeks in

advance. We had to research our country or organization—in
this year’s conference, we represented The Netherlands and
Amnesty International, and we also had, for the first time,
younger students from the gymnasium who participated in
the two Action Papers on Food Security and Anti-Piracy.

Each delegate in the conference was assigned to a commit-

tee, where we spent three days debating and voting on our
topics, which included political, environmental, and human
rights issues. In addition to the countless hours we spent
researching our topics on the internet, we also visited the
Dutch Embassy and the Greek office of Amnesty Interna-
tional, where we learned valuable information that added to
our insight.

Our MUN experience was valuable for many reasons. We

learned about the United Nations and how it works, and we MUN Deleg
ates 2009
learned about The Netherlands and Amnesty International.
We became very good at researching our topics, and learned
how to write resolutions on them. There was also the lobby-
ing and debating that took place, which helped us to ex-
change ideas with other people, and to argue and effectively
support our opinions. Our contact with students from differ-
ent countries and cultures gave us better insight and under-
standing of other views and ways of thinking. Finally, we
were able to greatly improve our English skills, since every
stage of the conference was in English.

In addition to the work involved, it was also a lot of fun.

There were delegates from many other countries, and we
made lots of friends and exchanged e-mail addresses with
them, promising to keep in touch.

ire Saramandi,
We are very proud to have been a part of Model United Front row: Cla lakos,
tari, Byron Tsib
Nations, and hope to do it again. If you get the chance, you Orianna Bairak
ayi otou, Andrianna
should definitely take part! Alexandra Pan vro ula
poulos, Sta
Mara, Aris Papado -
: George Papado
Nioma. Back row elik i
onis, Ang
Alexandra Panayiotou, C’ Gymnasium poulos, Nasos Chr lou , Nat alia
tso pou
Nasos Chronis, A’ Lyceum Kopsini, Olga Dri
Vangelatou.

los support-
Aris Papadopou
Orianna Bairakta the Anti-
ri and Ange- ing his views in
liki Kopsini represe
nting the Piracy Committee
Netherlands in the
General
Assembly

Nasos
Dutch Delegates
a
Chronis and Olg “Now let’s see
….we start
Dritsopou lou and ex-
with the wide end
tend it abo ut 12 inches
end …
below the narrow
end over the
cross the wide
narrow end …”

Page 11
VOLUME 3, ISSUE 5
 "Dutch delegates" visit the Dutch Embassy
In order to become better prepared for our roles as "Dutch delegates" at the
Deutsche Schule Athen Model UN Conference, we visited the Dutch Embassy
on October 14th, where we spoke at length with Mr. Paul A. van Rhijn, Head
of the Economic Affairs section.

Before our visit we knew a few things about The Netherlands (not "Holland",
as we learned--South Holland and North Holland being the names of two of
the country's twelve provinces). We knew that the country is famous for its
tulips, Gouda cheese, windmills, clogs, and bicycles as a popular form of
transportation. We knew about the many famous Dutch artists such as Rem-
brandt, Vermeer, and Van Gogh. But Mr. van Rhijn enlightened us about
many of the political, environmental, economic and human rights issues that
were on the agenda at the conference, and that we, as Dutch delegates,
would have to discuss from the Dutch point of view.

We learned about the country's concern with environmental issues, which

affect the country directly, as it is located below sea-level, and which ulti-
mately affect the world's geopolitical situation. Mr. van Rhijn spoke to us
about his country's cooperation with developing countries, which involves
monetary aid, working with non-governmental organizations (NGOs), and
sending Dutch experts in agriculture and other areas to developing countries.
We also talked about the social tolerance and liberal policies of The Nether-
lands, such as the country's strong opposition to the death penalty, and
strong support of human rights and the individual's right to choose in matters
of euthanasia, abortion, and sexual preference. In addition, we talked about
how the government works to ensure the welfare of children through numer-
ous and generously funded health, education, and public information pro-
grams.

Our visit to the embassy proved to be most helpful, and made our representa-
tion of The Netherlands easier and our roles as Dutch delegates more accu-
rate.

Olga Dritsopoulou (IB1),

Nasos Chronis (A5'Lyceum),
Stavroula Nioma (A6'Lyceum),
Angeliki Kopsini (B2'Lyceum),
Claire Saramandi (A5'Lyceum)
Students with Mr. Paul A. van Rhijn at the Dutch
Embassy

Amnesty International
(a part of the interview)
Q1: Aggeliki Kopsini: It is common knowledge that,
nowadays, the number of street and working children
is increasing as time goes by. So I would like you, as
AI, to tell me what measures have been taken to
eliminate this phenomenon.
John Piliouris: Well, there is always the long-term goal to
eliminate whatever problem concerns the children or discrimi-
nation. In general, the way that AI works is by doing strong
lobbying. We have, that is, 155 sections all over the world
who try to put some pressure on the countries. So, let us say
that we want to change something in Greece that requires
one to two years of research, there will be a focus on this
country from all the sections of AI so that it can put extra
pressure on the government. Now, concerning the rights of
the children, what we ask is the full implementation of the
convention. Moreover, we try to create pressure from the
media by making a campaign that talks about children who
are victims of trafficking or publicizing a report or also
creating educational games.
Q2: George Papadopoulos: I’m in the social and hu-
manitarian committee so I would like to ask what the
opinion of AI concerning euthanasia is.
John Piliouris: Well, first of all AI covers lots of different
countries so sometimes there are problems with the ethics of
the country, if it is a Catholic country or Christian or Muslim,
so we believe in life and life with dignity. There is not a
certain position of AI concerning euthanasia. However, there
are, as far as I know, some guidelines about life and having
life with dignity. So, the most important is people’s personal
choice and what kind of life they could have. Gener-
ally, AI is in favour of full access to the best medical
health care someone could have and respect for
personal choice. The bottom line is people’s life.
could equally participate in the society.
Q4: Orianna Bairaktari: What about sexual and reli-
gious minorities?
John Piliouris: We are trying to change the perception of
people towards minorities. All people should understand that
everyone has equal access to human rights.
Q5: Byron Tsimplakos: I would like to ask some ques-
tions regarding the situation in Pakistan. What’s their
major problem?
John Piliouris: Well, AI is not taking a political stand or a
political situation of the one or another side. In Pakistan we
have an emergency situation as we have many people who
have lost their houses. Therefore, there should be a provision
so that people will not lose their right to housing, they should
be given support. The basic thing for us is that these people
will not lose their life, meaning that they do not lose their
economical development or they do not lose their right to
education or they do not have severe problems with their
health. It seems that the situation is deteriorating as people
have lost their balance, that is, the way that they used to
live. What AI wants is that these people get the support they
need, especially if they go to other countries. They should be
given humanitarian support. We ask from the international
community to make a strong statement on this, to respect
people’s rights and try to solve the problem. We try not to be
reactive, but proactive.
Owing to our participation in the DSA MUN we visited
the central office of Amnesty International in Athens.
Entering the office we saw people hard at work. In
short time, however, they found someone who would
help us even though they all seemed quite occupied.
The interview started with Mr John Piliouris, Cam-
paigner of the Greek Section of A.I., filling us in a
bit on general information about this non-
governmental organization. He told us all about their
goals, which basically are to pressure governments on
subjects such as the rights of minorities, and he men-
tioned the influence they have exerted on the Greek
government. After this short introduction, we started
to ask questions for each of our committees - we had
one delegate in the political committee representing
A.I., two in the social and humanitarian representing
A.I. and Netherlands and one in the Special Conference
on Child Rights. But as it was expected, he did not have
all the information we needed. He was able to answer
most of our questions, though, underlining every time
that A.I. wants a neutral yet fair solution to the many
problems countries face.
To sum up, other than helping us out with our very,
very hard resolutions, he inspired us. We found out
that there are people who actually care about all these
difficult problems, people who are fighting to make
things better. And ... in case you too feel interested in
this organization, volunteers are accepted 18+…
Orianna Bairaktari A2/Λ
Byron Tsiblakos Α3/Λ
George Papadopoulos Α6/Λ

Q3: George Papadopoulos: What is AI’s position

on ethnic, religious and sexual minorities?

John Piliouris: Well, for us it is very clear that we

want all these minorities to have full access to ser-
vices such as health, education, all the spectrum of
the rights – economical and social – as the main
population of all countries. We know, however, that
sometimes there is hidden discrimination or racism
that goes even through the media or stories that
people say. We want all the human rights to be fully
implemented for them. What we are doing is to find all
these problems and make some reports. Another basic
problem with the minorities is that they do not have a
voice; they are voiceless. They do not have the media
or people in the parliament so we support their social
and political life. We try to empower them so that they

Page 12
DOUKAS POLYGLOT
Skateboarding
t steps
Tony Hawk's firs
g
in skateboardin

Skateboarding is the third most popular sport among

teenagers after football and basketball. But how and
where did skateboarding start and what kind of equip-
ment do skaters really need? What are the most popu-
lar tricks in skateboarding and where can skaters get
together and challenge themselves in competitions?
Skateboarding started in the poor, slum area of Dog-
town, in the south side area of West Los Angeles during
the 70’s. It was initially started from surfers (they were
thought to be very aggressive and antisocial people),
who enjoyed skateboarding as something to do after
surfing. They used to ride the concrete like they were
riding the waves. The most popular surfers/
skateboarders were the Zephyr team (the Z-boys) who
first introduced the most basic tricks of skateboarding
in Venice Beach, Los Angeles. They made the sport a
big hit and the rest….is history!
Skaters who want to be serious about their sport have
to learn a variety of tricks. Some of them are the “heel Tony Hawk pre
sents
flip”, the “kick flip”, the “kick turn” and the “ollie”. The gs
the new Six Fla
last one is the most important, as a real skater has to k in Texas
Theme Par
know how to easily jump with the skateboard stuck to
his/her feet. Some other styles are the slalom and the
freestyle.
However, a good skater has to have the right equip-
ment. Skateboard shoes are very important as they are
specifically designed for skateboarding. Skaters can do
much better wearing the right shoes. Helmets are
another “must-have”. “If there are wheels under your
feet, there’s a helmet on your head. Skaters are going
to crash and don’t want to spray blood all over the
pavement.” professional skaters say. Quality skate-
boards and pads are also necessary. Concerning the
clothes, there is no specific rule; a skater can wear
super tight or baggy jeans, T-shirts or anything that
looks rough or ragged-looking.
Moreover, there are many skateboarding competitions
going on in many countries of the world. The most
popular is the World Cup in Skateboarding, happening
in different venues every year. There is even a Skate-
boarding Day, June 21st, where skaters take a break
from everything and get together with family and
friends to go skateboarding.
The most famous skater in the world is Tony Hawk from
San Diego, California, who has won numerous contests
over the years.
Skateboarding is fun and gives the chance to people to
challenge themselves. Although a bit dangerous, when
having the right equipment, it can be safe. Millions of
teenagers around the world have taken up this hobby
and express themselves through it.

Dimitris Skotidas & Konstantinos Grybogiannis, EN166

move p"
Doing the "ollie" Doing the "kickfli
move

Page 13
VOLUME 3, ISSUE 5
 ∆ηµήτρης Αβραµόπουλος
Πώς νιώθετε που είστε ένας επιτυχηµένος πολιτικός;
Ο πολιτικός είναι πετυχηµένος όταν οι πολίτες αναγνωρίζουν
και εκτιµούν το ήθος του και την χρησιµότητά του. Αν αυτό
ισχύει και για µένα, µε ενθαρρύνει να συνεχίσω.

Πώς πετύχατε τον στόχο σας;

∆ουλεύοντας και προσπαθώντας από παιδί µε οδηγό τα όνειρά
µου και την στήριξη των γονιών µου.

Με ποια αφορµή γίνατε πολιτικός;

Ήταν µια απόφαση που πήρα όταν ήµουν διπλωµάτης και
υπηρετούσα κοντά στον Πρωθυπουργό. Ο λόγος ήταν και
είναι να είµαι χρήσιµος στην κοινωνία.

Θα θέλατε τα παιδιά σας να ακολουθήσουν την πολιτι-

κή;
Όχι, εκτός αν τα ίδια το θελήσουν. Η πολιτική δεν είναι
ιδιωτική ή οικογενειακή υπόθεση, ούτε κληρονοµείται.

Πού σπουδάσατε;
Στο Α’ Γυµνάσιο Αθηνών, στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, Βρυξελ-
λών και Βοστώνης. Νοµική, Πολιτικές Επιστήµες, Ευρωπαϊκές
Σπουδές, ∆ιεθνή Οργάνωση και ∆ιπλωµατική Ακαδηµία.

Πώς ξεκινήσατε την καριέρα σας;

Ως διπλωµάτης καριέρας στο Υπουργείο Εξωτερικών. Πρώτη
µου θέση σε ηλικία 29 χρονών, Πρόξενος της Ελλάδας στο
Βέλγιο.

Τι θέλατε να γίνεται όταν ήσασταν µικρός;

∆ηµοσιογράφος, Αρχαιολόγος ή ∆ιπλωµάτης. Τελικά έγινα
πολιτικός.
Students of EN167

Σπύρος Λιβαθηνός
Γιατί επιλέξατε αυτό το άθληµα; Είναι από τα πιο µελανά σηµεία του σηµερινού ποδοσφαίρου
Γιατί µου άρεσε από µικρός και πιστεύω πως στα περισσότερα και ο κυριότερος λόγος των λιγοστών φιλάθλων που πηγαί-
αγόρια αρέσει. νουν στο γήπεδο πια, σε σχέση µε την εκποµπή µου.

Πόσα χρόνια παίξατε ποδόσφαιρο;
Έπαιξα 27 χρόνια.
Ποιός σας παρότρυνε να παίξετε ποδόσφαιρο;
Τα µεγαλύτερα αδέλφια µου που έπαιξαν και αυτά ποδόσφαι-
ρο και ο πατέρας µου.
Πόσο χρονών σταµατήσατε το ποδόσφαιρο;
Σταµάτησα 35 χρονών.
Ποιόν αθλητή είχατε για πρότυπο;
Τον ∆οµάζο και τον Πελέ.
Τι κανόνες πρέπει ακολουθεί κανείς όταν είναι µέλος
µιας οµάδας;
Να σκέφτεται πάντα για το καλό του συλλόγου και όχι µόνο
για την προσωπική του προβολή.
Ήταν σκληρή η δουλειά στις προπονήσεις;
Πολύ σκληρή. Κι εγώ προσωπικά έκανα πολλές φορές
προπόνηση και ατοµική εκτός της οµάδος.
Ποια είναι η γνώµη σας για το σύγχρονο ποδόσφαιρο;
Το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει ταχύτητα και οµαδικότητα
περισσότερο από παλιά αλλά λείπουν οι καλοί παίκτες, µε
λίγες εξαιρέσεις φυσικά, που µπορούν να πάρουν την οµάδα
επάνω τους.
Τι πρέπει να κάνει κάποιος για να γίνει καλός ποδοσφαι-
ριστής;
Να κάνει καλή ζωή, να έχει υποµονή και επιµονή αλλά και
φυσικά ταλέντο. Ν’ αγαπά το άθληµα πρώτα απ’ όλα και µετά
τα χρήµατα.
Είναι δυσκολότερο να είναι κανείς προπονητής ή ποδο-
σφαιριστής;
Νοµίζω πως είναι πιο δύσκολο να είσαι ο προπονητής.
Άλλωστε βλέπετε πως πολλοί καλοί ποδοσφαιριστές δεν
έγιναν καλοί προπονητές και το αντίθετο. Η ευθύνη είναι πολύ
µεγαλύτερη για τους προπονητές και λιγότερο για τους
παίκτες.
Students of EN165

Αποδεχόσασταν την ήττα; Πόσο εύκολο

είναι για έναν αθλητή να την αποδεχτεί;
Κανείς δεν δέχεται την ήττα. Εάν είναι λόγω
ανωτερότητας του αντιπάλου την δέχεσαι πιο
εύκολα από µια άδικη ήττα που πολλές φορές
συµβαίνει στο ποδόσφαιρο, όµως προχωράς και
σκέφτεσαι πάντα τον επόµενο αγώνα.

Πετύχατε τους στόχους που είχατε βάλει;

Νοµίζω πως ναι. Έπαιξα πολλά χρόνια στην ίδια
οµάδα που αγαπούσα απo µικρός και ήµουν
αναντικατάστατο µέλος της Εθνικής Ελλάδος.

Ποια ήταν η καλύτερη στιγµή στην καριέρα

σας;
Η καλύτερη στιγµή ήταν η πρόκριση της Ελλά-
δας για πρώτη φορά στους τελικούς του Κυπέλ-
λου των Εθνών το 1980.

Ποια είναι η γνώµη σας για τους χούλιγκαν;

Page 14
DOUKAS POLYGLOT
Coco Chanel
Q. Quels étaient vos rêves quand vous étiez petite?
Mon enfance était vraiment marquée par la mort de ma mère
et le départ de mon père en Amérique. Je me suis retrouvée
à l’ âge tendre de 15 ans dans un orphelinat en Corrèze. Mon
rêve était alors de s’ en sortir et mon ambition de devenir
célèbre même en prenant des risques.
Q. Quand est – ce que “Gabrielle” est devenue “Coco”?
A l’ âge de 24 ans j’ ai fait mes débuts dans la chanson dans
un café – concert en interprétant “Qui qu’ a vu coco?” qui
contait l’histoire d’ un chien perdu. Ce surnom ne m’a jamais
quittée.
Q. Quand vous êtes – vous lancée dans la couture?
Au début j΄étais modiste mais, habile à manier le fil et
l΄aiguille, j’ ai toujours rêvé d’ ouvrir une maison de couture.
C’était en 1918 où j’ ai commencé à édifier peu à peu l’ une
des maisons de couture les plus importantes de l’ époque.
Q. Vous avez rendu au corps des femmes sa liberté.
Comment cette «silhouette neuve» a été créée?
J’ ai modernisé l’ habillement féminin en créant des vête-
ments simples et pratiques dont l’ esthétique s’ inspire d’ une
vie dynamique et sportive qui aime jouer avec les codes
féminins / masculins : J’ ai lancé la mode des cheveux courts
et des peaux bronzées (après un bronzage accidentel lors de
mes vacances en mer du Nord, alors qu’ avant les peaux
claires étaient à la mode).
Q. Vous êtes la première couturière à lancer ses pro-
pres parfums. N’ est -ce pas?
C’ est vrai … Mon grand amour est “CHANEL No. 5” mon
premier parfum. Mes parfums connaissent une célébrité
mondiale.
Q. En ce qui concerne les vêtements quelle est votre
création préférée?
Le tailleur de tweed dont la veste à quatre poches (d’ inspira-
tion militaire) est décorée de boutons – bijoux. C’est la
silhouette Chanel qui est devenue un classique.
Q. Votre style est copié partout dans le monde. Com-
ment avez – vous réussi à avoir ce grand succès ?
“Je ne fais pas la mode, je suis la mode”. “La mode se
démode, le style jamais”.

Λυδία Τάγαρη, ΒΓΑ1

Βάνα Τσαγκαρογιαννάκη, ΒΓΑ1
Πάρη Τρακοσάρη, ΒΓΑ1
Ήβη Κουµάκη, ΒΓΑ1

Deux mots sur le film

“Coco avant Chanel”

Ce film d΄époque est l’ histoire d΄une petite

fille qui n’ en revient pas d’ avoir été aban-
Gabrielle Bonheur Chasnel dite Coco Chanel donnée par son père. La jeune Gabrielle
(1883-1971) fut une créatrice, modiste et une Chanel, devenue cousette le jour et chanteuse
styliste française célèbre pour ses créations de pour des soldats la nuit, a décidé de façonner
haute couture et de parfum. Elle est à l’origine de sa vie sur ses mesures. Andrey Tautou, est
la maison de haute couture Chanel. excellente dans ce rôle taillé pour elle, Coco
Chanel avait l’ intuition de la liberté et Anne
Fontaine (mise en scène) a pris la liberté de
la filmer avec intensité.

Geneviève Henry – Courbin: une française au Cambodge !

Les élèves de la première du Lycée de notre école intervie-
went Geneviève Courbin sur son métier et ses projets en
Asie.
Madame Courbin, parlez – nous de votre métier d’
orthophoniste en France, quelles études avez – vous
faites?
Depuis près de 40 ans, je suis orthophoniste spécialisée pour
la rééducation de la surdité.
L΄ orthophonie est une discipline qui s΄ apprend en faculté
de médecine (3 ans de cours théoriques et une année de
stage pratique de spécialisation). Ce métier s’attaque à tous
les troubles du langage et de la parole.
Démosthène en précurseur avait trouvé une méthode de
rééducation.
Quel est l’ âge des élèves avec qui vous travaillez?
Les enfants dont je m’ occupe (de 2 à 20 ans) naissent avec
une surdité qui les empêche plus ou moins d’ entendre, donc
d’ apprendre les mots et de parler.
Ce handicap a de lourdes répercussions sur les fonctions
cérébrales (difficultés à imaginer, à comprendre les
concepts).
«Βρίσκω συναρπαστικό και συγχρόνως
συγκινητικό το ότι φεύγω για να υπηρε-
τήσω ένα λαό µε ραφινάτη κουλτούρα
χιλιετηρίδων και να προσφέρω την
βοήθειά µου σε παιδιά που πράγµατι
έχουν ανάγκη».
travailler a été fondé par deux français qui étaient partis dans
les camps pour s’ occuper des enfants orphelins (les Khmers
rouges entre 1975 et 1979 ont transféré dans les camps de
travail les gens des villes – tous ceux qui savaient lire et
faisaient partie de “l’ élite” intellectuelle et en ont assassiné
une grande partie). La priorité était donnée aux ouvriers et
aux paysans. [*les Khmers = le peuple cambodgien]. Krousar
– Thmey a créé des maisons ou étaient regroupés plusieurs
orphelins avec un couple de «parents» cambodgien pour les
élèves. Par la suite, ils ont bâti des écoles, puis des écoles
spécialisées pour aveugles et sourds ainsi que des centres de
formation professionnelle. Le roi du Cambodge inaugurera en
Novembre la 5e école pour enfants sourds.

Quel est exactement votre travail avec ces élèves – là?
Μοn travail alors est de les accompagner pendant toute leur
scolarité en milieu normal avec les entendants d’ où le besoin
d’ un soutien quotidien pour le langage et les matières
scolaires. Le temps de la séance de ré-éduction varie de 30
min. à 1h30. Ceux qui sont en terminale (classe du bac en
France) travaillent plutôt 3h de suite, 1 ou 2 fois par se-
maine. Plusieurs de mes «anciens élèves» ont obtenu le bac
et suivent des cours à l΄ Université, ce qui est remarquable!
Qu’ est – ce qui vous a poussé à aller au Cambodge
faire du bénévolat?
Après une année de retraite, j’ avais envie de donner du
temps pour une cause humanitaire. Par l’ intermédiaire d’
une amie qui y passe tous ses congés, un Organisme Huma-
nitaire m’ a proposé de partir 6 mois au Cambodge pour
former les instituteurs Khmers à la ré-éducation de la surdité.
J’ ai donc été choisie et je pars le 1er Novembre.
Les français ont – ils déjà travaillé dans l’ Οrganisme
Humanitaire que vous nous avez mentionné et com-
ment?
Κrousar – Thmey (nouvelle famille) pour lequel je pars
Mme Courbin, vous personnellement, comment trouvez
– vous votre mission humanitaire au Cambodge?
Je pense que c’ est passionnant et excitant de partir à la
rencontre d’ un peuple à la culture raffinée et millénaire
(Temple d’ Angkor – patrimoine mondial de l’ UNESCO à Siem
Rep.).
Moi, je serai basée à Phnom – Penh, la capitale, mais je
circulerai dans les écoles de tout le pays.
Aujourd’ hui, je dois vous dire que le pays se trouve dans un
état de grande pauvreté et déficience (pas ou peu de méde-
cins, d΄avocats, de professeurs de lycée ou d’ université) et
réclame l’ aide des organisations humanitaires.
Nous sommes vraiment émus de votre travail Madame, et on
voudrait vous féliciter et vous souhaiter bon courage à votre
Εδώ και περίπου 40 χρόνια η Geneviène Cour-
mission humanitaire au Cambodge !
bin είναι καθηγήτρια ορθοφωνίας στο Παρίσι για
παιδιά µε πρόβληµα ακοής. Ένα χρόνο µετά τη
Κωσταβασίλη Αντιγόνη, ΛΑ3, Μελανούρη Ειρήνη, ΛΑ4, συνταξιοδότησή της, προσφέρεται ως εθελόντρι-
Μητροπούλου Ειρήνη, ΛΑ4, Μπάτσας Αλέξανδρος, ΛΑ5 α µέσω Ανθρωπιστικού Οργανισµού για να
Πιλαφά Στέλλα, ΛΑ4, Σαραµαντή Κλαίρη, ΛΑ5 εκπαιδεύσει δασκάλους στην Καµπότζη που θα
διδάξουν παιδιά µε πρόβληµα ακοής. Ένα πραγ-
Τσιµπλάκος Βύρων, ΛΑ3, Φιλιππάκος Πάνος, ΛΑ3
µατικά συγκινητικό και αξιοσηµείωτο έργο
Χαραλάµπους Πάολα, ΛΑ5, Χριστοπούλου Ισιδώρα, ΛΑ4
Βλάχος ∆ηµήτρης, ΛΑ1 γεµάτο ευαισθησία και ανθρωπιά!

Page 15
VOLUME 3, ISSUE 5
 Let’s Help In The Classroom -
E1252 (B5)

Vangelis Sotiriou
Nicholas Alexandrakis

Page 16
DOUKAS POLYGLOT
Let’s Help In The Classroom -
E1241 (B4)

Boys (left to right, front to back):

Orpheas Kourbelis, Konstantinos
Michaeil Karagiannis, Dionysis Kara-
georgiou, Jason Dais, Constantinos
Constantopoulos, Aggelo DelToro,
Efthimis Spanopoulos

Girls (left to right): Nadia

Karamitsou, Styliana Rouka, Barbara
Perri, Nelly Serdari, Dina Koronaki

Page 17
VOLUME 3, ISSUE 5
 My Alphabet Collage—E1221 (B2)

A=Vasilika Pikoula, B=Maria-Nefeli

Panagiotou, C=Giorgos Mamalis,
D=Athena Georgakopoulou, E=Othon
Nikas, F=Thomas Kontzadonoglou,
J=Phaedon Economides

Page 18
DOUKAS POLYGLOT
 My Alphabet Collage—E1221 (B2)

K=Onnik Atzemian, M=Kostas Papadi-

mos, P=Sofia Moraiti, R=Ms. Mary Fortis,
S=Vasia Kounava, W=Evelina Kouvat-
sou, Z=Marios Babalis

Page 19
VOLUME 3, ISSUE 5
 Η Συντακτική Οµάδα
ευχαριστεί τους εκπαιδευτικούς:
Βενάρδου Χριστίνα, Βλοντάρτζικ Ελβίκα, Γκολέµη Ελένη,
Γλυκή Βίβιαν, Γονιδέλλη Κάθυ, Γραµµάτικα Λίλη, ∆ούνια
Τόνια, Θανοπούλου Αγγελική, Ιωαννίδου Κάτια, Ιωσηφίδης
Θεόδωρος, Καρατζίδου Σοφία, Κελλάρη Αναστασία, Κλαδάκη
Σάντυ, Κόρµπη Φώνη, Κουτσιούκη Βασιλική, Κυρίτση
Λεµονιά, Λιµνιάτη Μαρία, Λυµπερόπουλος ∆ηµήτρης,
Μαδεντζόγλου Νατάσσα, Μιχαηλίδου Μιµή, Μόρλευ Ανέτ,
Μπαγέρη Μπέσυ, Μπαλαφούτη Μικαέλλα, Μπαµπλαδήµου
Νατάσα, Μπάσελ Άνν, Μπορµπουδάκη Λίλιαν, Ντόβα
Αγγελική, Ξένου Μαρία, Πριµάλης ∆ηµήτρης, Σαλιάρη Σοφία,
Στάικου Μπέτυ, Σωτηρίου Χρυσάνθη, Τασιοπούλου Αθανασία,
Τάτση Βασίλη, Τζέµη Πένυ, Τσαγκαράκη Ειρήνη, Τσέβη
Ελένη, Φόρτη Μαίρη, Φραγκούλη Αννα- Μαρία, Χαρµάνη
Βασιλική
ΤΜΗΜΑ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ
ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ 151
15126 ΜΑΡΟΥΣΙ
Phone: 210 6186000
Fax: 210 6186020
E-mail: info@doukas.gr
s.gr
www.douka
Domestic Violence
After the political changeover, when independent
women’s groups with feminist demands were estab-
lished, issues of domestic violence were raised in
Greece. Eventually, this important issue was raised for
the first time at a governmental level and specialised
scientists were approaching the problem from
women’s perspective.
In Greece domestic violence is not dealt with explicitly
in criminal law but is covered under the statutes
governing general assault against the person. In
addition, there are no specific police guidelines, which
means that what the police do in cases of domestic
violence is generally determined by their attitudes to
the specific issue.
A remarkable step happened in 1998, when the
General Secretariat for Equality created the Battered
Women’s Centre in Athens. A few years later the
centre wasn’t only helping women, but also children.
As a result, significant progress was noticed, but the
so-called ‘unseen violence’ is still a silent aspect of
many women's daily life. The issue of women's abuse by
their husbands, lovers, brothers or fathers is not only a Taking everything into consideration, we can honestly say that
''female issue'' but it has further psychological, medical, legal people should be aware of the existence of violence and its
as well as sociological dimensions. consequences.
The majority of people in Greece are not aware of violence
against women. Nevertheless according to recent research
Stella Konstantinidou ΛA3, Katerina Dagalaki ΛA3,
that was conducted in Greece, 23.6% of women declare that
they know a woman from their friendly environment that has
Manolis Karivalis ΛA4, Thanos Pabidis ΛA4, Paola Xaralabous ΛA5
suffered or is suffering from incidents of domestic violence
from her spouse.
ms haben am
ssler des Gymasiu
Unsere Erstklä T – Shirt –
“Uwe – Kind –
23.10.2009 die ucht.
Ausstellung” bes
haben
Instituts Athen
e des Goethe –
Auf der Terass prachigen Rallye
ere Sch üle r an einer mehrs e von
uns Hilf
Sie haben mit
teilgenommen. Entdeckungsreis
e in
T – Shirts eine
“sprechenden” Spr ach en gemacht.
die We lt der