ΠΑΣΧΑ

● ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Το Χριστιανικό Πάσχα, ή κοινώς

Πασχαλιά ή ελληνοπρεπώς Λαμπρή, και
ειδικότερα η Ανάσταση του Χριστού ή
απλώς Ανάσταση, είναι η σπουδαιότερη
γιορτή του χριστιανικού εκκλησιαστικού
έτους.[6] Γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή
μετά την πανσέληνο που ακολουθεί την
εαρινή ισημερία της 21ης Μαρτίου μη
συμπεριλαμβανομένης, κατά το Ιουλιανό
ημερολόγιο στην Ορθόδοξη εκκλησία και
κατά το Γρηγοριανό στην
Ρωμαιοκαθολική. Γιορτάζεται η ανάσταση
του Ιησού Χριστού που πιστεύεται ότι
έγινε το 33 μ.Χ.
 ΤΑ ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΑΥΓΑ
● Μέρος του εθίμου των
πασχαλινών αυγών είναι και
το τσούγκρισμα. Πριν την
κατανάλωσή τους, ιδιαίτερα
στο πασχαλινό τραπέζι, ο
καθένας διαλέγει το δικό του
αυγό και το τσουγκρίζει με
αυτό άλλου. Όποιος έχει το
αυγό που δεν έσπασε, το
τσουγκρίζει στη συνέχεια με
το αυγό τρίτου και ούτω
καθεξής μέχρι να αναδειχθεί
αυτός που έχει το πιο ισχυρό
αυγό.
 ΤΟ ΑΡΝΙ ΣΤΟ ΠΑΣΧΑ
● Από την τελετή της εορτής του
Πάσχα στους Εβραίους
προέρχεται και το έθιμο του
θυσιαζόμενου αμνού, με το αίμα
των οποίων έβαφαν την είσοδο
των σπιτιών τους, κατ'
αναπαράσταση της νύκτας της
εξόδου από την Αίγυπτο.
Οι αμνοί είναι από τα πιο
●
αναγνωρίσιμα σύμβολα του
Πάσχα, καθώς συμβολίζουν
το Χριστό. Ο Ιωάννης ο
Βαπτιστής είχε παρομοιάσει
το Χριστό με τον "Αμνό του
Θεού, ο οποίος θα πάρει
μαζί του την αμαρτία του
κόσμου"ριστό. Ο Ιωάννης ο
Βαπτιστής είχε παρομοιάσει
το Χριστό με τον "Αμνό του
Θεού, ο οποίος θα πάρει
μαζί του την αμαρτία του
 ΤΑ ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ

● Είναι ο εξελιγμένος τύπος του

πασχαλινού ψωμιού, της
Λαμπροκουλούρας ή του
.
Λαμπρόψωμου ο όνομα "τσουρέκι"
μάλλον υιοθετήθηκε από τους
Έλληνες κατά την περίοδο της
τουρκικής κατοχής, και έκτοτε
ξεκίνησαν να φτιάχνουν τη δική
τους εκδοχή ενός γλυκού ψωμιού
φτιαγμένο με γάλα, βούτυρο και
αβγά. Βέβαια, σήμερα στην
Ελλάδα το τσουρέκι καταναλώνεται
όλο το χρόνο, όμως έχει μια
μοναδική σημασία κατά την
Πασχαλινή περίοδο.
 ΕΘΙΜΑ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
● ΑΠΟ ΤΗ Ρόδο ως τη Χαλκιδική
και από τη Σύρο ως τη
Λευκάδα, κάθε γωνιά της
Ελλάδας γιορτάζει το Πάσχα με
το δικό της μοναδικό τρόπο.
Εθιμα και παραδόσεις
ζωντανεύουν και πάλι στη
μεγαλύτερη και πλουσιότερη, σε
λαογραφικές εκδηλώσεις, γιορτή
της χριστιανοσύνης, της
άνοιξης, της ζώης.
●
 ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
● ΘΡΑΚΗ
● Στις Μέρες της Θράκης, τα παιδιά
φτιάχνουν το ομοίωμα του Ιούδα
και το περιφέρουν στα σπίτια,
ζητώντας κλαδιά για να τον κάψουν
την επομένη στον Επιτάφιο. Τη
Μεγάλη Παρασκευή η πομπή του
Επιταφίου σταματά εξω από ενα
παρεκκλήσι, όπου εκεί
βρίσκεταιέτοιμη η φωτιά για να καεί
ο Ιούδας. Τ η στιγμή που ο ιερέας
διαβάζει το σχετικό Ευαγγέλιο
ανάβουν τη φωτιά και καίνε το
ομοίωμα. Αργότερα θα πάρουν μια
χούφτα από εκείνη τη στάχτη και
θα τη ρίξουν στα μνήματα.
 ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
● Στη Θάσο στην Κοινότητα
Λιμεναρίων διατηρείται το
πανάρχαιο έθιμο « Για βρέξ'
Απρίλη μ' που γιορτάζεται
την Τρίτη ημέρα του Πάσχα.
Χορεύουν δημοτικούς χορούς
συγκροτήματα απ' όλη την
Ελλάδα.
 Τα έθιμα τησ κρήτης

Πριν την ανάσταση, στις Γκαγκάλες Ηρακλείου, όλα τα παιδιά του χωριού
μαζεύουν ξύλα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να καεί και τα αφήνουν στο προαύλιο
της εκκλησίας. Την παραμονή της Ανάστασης σχηματίζουν ένα βουνό από τα
ξύλα και στην κορυφή έχουν ένα σκιάχτρο με ένα παλιό κουστούμι που
υποτίθεται ότι είναι ο Ιούδας και την ώρα που ο παπάς λεει το ΧΡΙΣΤΟΣ
ΑΝΕΣΤΗ βάζουν φωτιά και τον καίνε. Η νύχτα γίνεται μέρα από τα
πυροτεχνήματα, η καμπάνα του χωριού χτυπά συνεχώς και μάλιστα οι
παλιότεροι λένε ότι όταν αυτοί ήταν μικροί δεν άφηναν 3 μερόνυχτα την καμπάνα
να σταματήσει γιατί το θεωρούσαν για καλό. Ξυπνούσαν ακόμα και τη νύχτα να
πάνε να την χτυπήσουν.
 ΛΑΜΠΑΘΕΣ
● Κάθε χρόνο λίγο πριν το
Πάσχα, όλα τα παιδάκια
περιμένουν με ανυπομονησία
την πασχαλινή τους
λαμπάδα, δώρο από τη νονά
ή το νονό. Και πιο πολύ απ’
όλα φυσικά αγωνιούν για τα
στολίδια ή τα παιχνίδια που
θα τη διακοσμούν.
 ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ

● Το Πάσχα είναι μια από τις

μεγαλύτερες θρησκευτικές
γιορτές του Χριστιανισμού, σε
ανάμνηση του θανάτου και της
Αναστάσεως του Χριστού.
Όμως, όπως συμβαίνει και με
άλλες θρησκευτικές γιορτές,
προϋπήρχε του γεγονότος το
οποίο γιορτάζεται, καθώς ο
άνθρωπος από αρχαιοτάτων
χρόνων έτεινε να συνδυάζει τις
επιταγές από την έλευση μιας
νέας θρησκείας με τα έθιμα και
τις παραδόσεις του.