Beruflich Dokumente
Kultur Dokumente
Index
Pop Zavs FFF - And The Magical No Banda...............................3 Woost - Welcome To Teleskopia................................................4 Deviation - A Gentlemens Agreement.........................................5 Tenement Kids - Weve All Been Down...........................................6 Duroc - Since Youve Been Around.................................................7 Airbag - Emotions Of Steel...........................................................8 Drive Like Maria - Elmwood.........................................................9 Leo Gstrein - Strange Ways To Save The World.............................10 Johan - 4...................................................................................11 Mama Loo - Orange Heart.........................................................12 Supernova - Wonderful Solution................................................13 Clemm - Far From Arcadia..........................................................14 Daily Bread - Well. Youre Not Invited..........................................15 The Gasoline Brothers - Tsk!.......................................................16 Shady Lane - Between Two........................................................17 Excitors - Sexcitorsexcit.............................................................18 Nuff Said - Supernatural............................................................19 I Kissed Charles - This Is Not Romantic..........................................20 Edwin de Herder - Slaap.............................................................21 Bettie Serveert - Pharmacy Of Love.............................................22 The Rudolfs - Streets Of Glass.....................................................23 A Liquid Landscape - Long Lost Traveler.......................................24 Fervid - Oh!...............................................................................25 Little Things That Kill - Smokescreens.........................................26 Noblesse - We Are Noy Humanity...............................................27 Woost - 6 Minutes South............................................................28 The Klaus Kinskies - Dont Trust Blondes......................................29 Viberider - The Big Show............................................................30 The Keefmen - Mirror Of Time....................................................31 13 - 11.....................................................................................32 Make Believe - City Lights..........................................................33 The Boys And Crash - Favorite Amongst Thieves..........................34 Me & Stupid - In A Cabin With......................................................35 Pien Feith - Dance On Time.........................................................36 Paulusma - Up On The Roof........................................................37 The Deaf - Toot Whistle Plunk Boom!..........................................38 Death Letters - Post-Historic......................................................39 Racoon - Liverpool Rain..............................................................40 Woody & Paul - Heroes and Zeros................................................41 Anouk - To Get Her Together.......................................................42 Gods Monkey - Room For A Pony.................................................43 The Medics - Dance Into The Dark...............................................44 Gem - Hunters Go Hungry..........................................................45 The May Bees - Saint Denis.........................................................46 Rats On Rafts - The Moon Is Big....................................................47 Pete Philly - One........................................................................48 The Fudge - Morning Comes Again.............................................49 Dyzack - This Mangy Soul...........................................................50 Heideroosjes - Cease-Fire.........................................................51 Fervid - How?...........................................................................52 Moss - Ornements...................................................................53
10
Johan - 4
www.musicfrom.nl / 04-05-2009 stijl: pop/rock/alternative wat: cd label: Excelsior Recordings/V2 Onze zuiderburen hebben dEUS maar wij kaaskoppen hebben Johan! Deze boute bewering heeft ondergetekende wel eens gemaakt na het nuttigen van n of twee Belgische biertjes teveel. Nu zijn deze bands qua stijl natuurlijk niet met elkaar te vergelijken, maar toch zit er, naast een flinke dosis patriottisme en een behoorlijk alcoholpromillage, een kern van waarheid in deze uitspraak. Want hoewel het Nederlandse Johan veel meer poppy en minder experimenteel is dan dEUS, lijkt zij/hij net zoals de Belgische godenzonen maar geen slechte plaat te kunnen maken. Vanaf vier mei ligt namelijk een vierde meesterwerkje, dat is ontsproten aan het brein van Jacco de Greeuw en de zijnen, in de winkelschappen. Dit nieuwe pareltje heeft, hoe toepasselijk, de naam 4 meegekregen. In tegenstelling tot eerdere albums, waar de band gemiddeld zon vijf jaar de tijd voor nam, is deze plaat er in maar drie jaar doorgedrukt. Gelukkig is dit niet ten koste van de kwaliteit gegaan, ook met 4 hebben de Noord-Hollanders weer een plaat van wereldformaat afgeleverd. Wellicht is deze hogere productiviteit te danken aan het feit dat voor het eerst in het bestaan van Johan de bezetting van de band tussen twee albumopnames ongewijzigd is gebleven. De kracht van dit nieuwe huzarenstuk ligt in het feit dat het weer een onmiskenbaar Johan-geluid heeft, maar tegelijkertijd duidelijk anders klinkt dan haar voorgangers. Het zijn tien echte popliedjes die stuk voor stuk muzikaal en tekstueel sterk zijn. Als nuchtere Noord-Hollanders lijken de vier bandleden van Johan niet al teveel tijd nodig te hebben om hun boodschap over te brengen; tracks duren zelden veel langer dan vier minuten en dat is geen seconde teveel of te weinig. De eerste nieuwe single In The Park, die al veelvuldig op de radio te horen is geweest, is een goed voorbeeld van zon echte Johan-track. Het nummer is toegankelijk, pakkend en lijkt speciaal gemaakt te zijn om door de ether geslingerd te worden. Kortom: het is een single met hitpotentie. Ook in tracks als het melancholische Maria of het radiogevoelige Together Now horen we deze typische sound terug. Zoals we al in een eerder artikel op onze website verklapt hebben klinken sommige nummers wat bombastischer of wat voller dan we gewend zijn van Johan. Goede voorbeelden hiervan zijn het prachtige The Recieving End en het stevige Over. Het wonderschone sluitstuk Why Dont We verdient in deze categorie wat speciale aandacht. De gelaagdheid, de opbouw en vooral de zangpartij van deze compositie doen ons vanaf de eerste seconde denken aan een moderne variant van Brian Wilson en de Beach Boys. Als je het ons vraagt is dit misschien wel het mooiste nummer van Johan ooit. Johan heeft dus maar weer eens bewezen n van de beste hedendaagse groepen in haar genre te zijn en dat er bovendien goede Engelstalige popmuziek in Nederland gemaakt wordt. Wat dat betreft kunnen we de band beter vergelijken met Nederlandse bands dan met dEUS of Brian Wilson. Inmiddels bevindt Johan zich wel in het gezelschap van illustere voorgangers Daryll-Ann en Bettie Serveert; stuk voor stuk bands die veel betekend hebben voor de Engelstalige rockmuziek in Nederland. Wanneer we een canon van de Nederlandse popgeschiedenis zouden mogen maken, zouden deze twee bands en Johan zeker niet mogen ontbreken. Je zou soms wel eens wensen dat er wat meer bands van dit kaliber zouden zijn (of dat Johan wat minder lang over een album zou doen). Maar aan de andere kant zou dat het wel weer stukken minder speciaal maken. aantal tracks: 10 speelduur: 40:47 minuten
11
12
13
14
15
16
17
Excitors - Sexcitorsexcit
www.musicfrom.nl / 20-11-2009 stijl: rock/pop wat: cd label: eigen beheer De Haagse muziekscene doet de laatste weken goede zaken. Di-Rect heeft in Marcel een nieuwe zanger gevonden en lijkt met het succes van hun nieuwe single Times Are Changing het vertrek van Tim al vergeten te zijn. Kane staat met hun nieuwste single No Surrender hoog in de hitlijsten en bovendien heeft Dinand daarnaast de titeltrack voor de boekverfilming van Komt Een Vrouw Bij De Dokter geschreven; een film die voor de premire al de meest besproken Nederlandse bioscoopproductie van het jaar lijkt te zijn. Tenslotte mogen we in dit rijtje Haagse Trots natuurlijk de wederom bezwangerde Anouk niet vergeten, die met For Bitter Or Worse alweer een succesvol album heeft afgeleverd en met twee sterke singles hoog in de hitlijsten bivakkeert. Je zou bijna vergeten dat er behalve eerdergenoemd machtsvertoon, ook nog kleinere bands in de Hofstad zijn, die stuk voor stuk hun stinkende best doen vergelijkbare roem te vergaren als deze flinke namen. Excitors is zon band. Sinds kort is het eerste volwaardige album Sexcitorsexcit van deze formatie verkrijgbaar. De groep werd door ons al eerder redelijk positief ontvangen. We bespraken hun eerste ep en vonden het lekker energiek klinken. Wel was er wat gebrek aan variatie (wat wil je op een extended play?) maar dit werd niet als hinderlijk beschouwd. Integendeel, het bracht een lekkere roes tot stand. Tot zover onze eerdere bevindingen met betrekking tot Excitors. De logische vraag die nu volgt is of de muziek op dit zelfgeproduceerde debuutalbum goed genoeg is om de luisteraar de volle twaalf nummers in zon roes te laten verkeren? Na veelvuldig luisteren van de plaat kunnen we deze vraag helaas nog niet volmondig met ja beantwoorden. Energiek is de muziek zeker; de band stoomt als een op hol geslagen locomotief door de tracks heen. De kwaliteit van de nummers is echter nog niet van dien aard dat je het gevoel hebt dat je naar een kraker van een album luistert. Maar wat nog niet is kan nog komen. Wat het album namelijk wel zeker alleraardigst maakt is dat het Haagse vijftal van verschillende stromingen binnen de rockmuziek elementen weet te lenen en hiervan n geheel weet te breien. Zo doen de tracks Highlands en Didnt You ons denken aan de vrolijke postpunk van Maxmo Park, terwijl single Itchin Bitchin riekt naar een luchtige variant van de rapcore van Limp Bizkit. Vervolgens weet de band het geheel schaamteloos (en niet onverdienstelijk) af te sluiten met de Johaneske ballad Hunger For Speed. Nogmaals, Excitors is er nog niet. De songwriters-vaardigheden van deze vijf muzikanten moeten en kunnen echt veel beter worden. Gelukkig bezit de groep het talent te luisteren naar en te leren van andere formaties. We kennen weinig beginnende bands die al zon vermogen hebben tot het creren van een muzikale smeltkroes van verschillende stijlelementen zonder dat het een samengeraapt zooitje wordt. Het is dus bij lange na nog geen excit voor Excitors en we kijken dan nu ook al reikhalzend uit naar het volgende album. Chapeau! aantal tracks: 12 speelduur: 39:49 minuten
18
19
20
21
22
23
24
Fervid - Oh!
www.musicfrom.nl / 23-03-2010 stijl: rock/gitaarpop wat: cd label: AG Music Het nieuwste album Oh van Fervid laat maar eens te meer blijken dat sommige muziekstukken meerdere luisterbeurten verdienen. Na de eerste draaisessie een klein weekje geleden waren we niet bijster onder de indruk van de tweede volledige studioplaat van dit Dordtse viertal. Het deed ons soms iets te vaak denken aan zon Time Life jaren zestig compilatie. Het klonk ons een beetje te kitscherig in de oren, wat er toe leidde dat het album op de figuurlijke plank belandde. Aangezien deze recensie zichzelf niet schrijft en een deadline de vervelende eigenschap heeft langzaam naderbij te kruipen, hebben we afgelopen weekend noodgedwongen Oh maar weer eens aangeslingerd. Tot onze grote verbazing maakte dezelfde kitscherige muziek opeens stukken meer indruk op ons. Sterker nog, we werden er verdomde vrolijk van. Toegegeven, ons humeur zit al dagen in de lift en sinds de ramen weer wijd open staan is er weinig voor nodig om ondergetekende fluitend door het huis te laten scharrelen. De goedgemutste klanken van Fervid gaven de slepende winterdepressie dat laatste zetje de deur uit. Waarvoor dank, bij deze. Nog steeds klinkt het album bij vlagen als een Golden Oldies verzamelaar, maar ook die luisteren soms nog lekker weg (als je ze maar niet te vaak op zet). Verwijzingen naar The Beatles, Simon & Garfunkel, Beach Boys en Roy Orbinson zijn snel terug te vinden in nummers als Shimiaha, The One I Am In Love With (Is Not In Love With Me) en November. Het geheel wordt aan elkaar geweven met een Weezeresk punkrock thema. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat Weezer in de biografie van de band als inspiratie wordt opgevoerd. Deze formule lijkt te werken. Bovendien blijkt dat Fervid gewoon pakkende, (met alle respect) pretentieloze popliedjes kan schrijven, waarbij stil zitten eigenlijk niet mogelijk is. Je blijft tijdens het luisteren van de hele plaat wel een bepaald soort gevoel van paranoia behouden. Het voelt alsof je stiekem de honderdste herhaling van Happy Days zit te kijken en van de bank rolt van het lachen, terwijl je vrienden in de kamer naast je zitten, of dat je op een openbaar toilet The Fonz nadoet terwijl je weet dat alle hokjes bezet zijn. Eeejjj! Je wordt heen en weer geslingerd tussen herkenning, schaamte, plezier en nostalgie, in een willekeurige volgorde. Wat mag blijken is dat Fervid met Oh op zijn zachtst gezegd een apart album heeft gemaakt. We kiezen bewust voor het woord apart omdat we nog steeds niet zeker weten of het voor de volle honderd procent complimenteus bedoeld is. Hoe het ook zij, we hebben een weekend lang plezier gehad met Fervid. We raden iedereen aan het album eens te beluisteren, het kost je maar een half uur van je leven en wie weet vind je het leuk. Wij in ieder geval wel denken we. aantal tracks: 12 speelduur: 28:28 minuten
25
26
27
28
29
30
31
32
13 - 11
www.musicfrom.nl / 19-10-2010 stijl: rock wat: cd label: Excelsior Recordings/V2 De totstandkoming van de debuutplaat (11) van het Amsterdamse trio 13 (lees: dertien) is op zijn zachtst gezegd een opmerkelijk verhaal. Niet minder dan vijftien jaar geleden brengt de band haar eerst single uit op het dan net opgerichte Electrolux label. Het label, dat we tegenwoordig kennen onder de naam Excelsior Recordings, vraagt ter ere van haar oprichting in 1995 behalve 13, ook de veelbelovende bands Caesar, Visions of Johanna (later Johan), Slide en Scram C Baby om een single, die op vinyl uitgebracht kan worden. Meteen blijkt het neusje dat Excelsior heeft voor talent. In die eerste jaren bij Excelsior slaat de muziek van 13 niet aan bij een groter publiek waardoor het opnemen van een plaat niet de moeite waard lijkt. Daarnaast vreten hand- en spandiensten bij acts zoals Daryll-Ann, Hallo Venray, Kane en Ellen ten Damme zoveel tijd dat bandleden Berlijn, Jonkers en Brouwers er niet eens de tijd voor lijken te hebben. Tot nu dus. Ongeveer tegelijkertijd met alweer het zesde studioalbum van Scram C Baby, de laatste nog actieve labelgenoten van dat eerste uur, ligt eindelijk het lang verwachte debuutalbum in de schappen. En wat voor debuut! (11) laat zich beluisteren als een kleine canon van de alternatieve rockmuziek zoals die de afgelopen decennia in Nederland (en ook daar buiten trouwens) gemaakt is. De bluesy garagesound van 13 klinkt op momenten rauw en ouderwets, als een krakende langspeler, en soms juist modern, fris en retro. Nergens komt de muziek op het album gezocht of gemaakt over; (11) klinkt overal authentiek en kent geen zwakke nummers. Wel valt er een tweetal uitschieters in de positieve zin aan te wijzen. Gimme A Reason klinkt als een uptempo nummer van The Velvet Underground. Je zou zweren dat Lou Reed zangles heeft genomen, zijn neus gepoederd heeft en deze geweldige track hoogstpersoonlijk heeft ingezongen. Luister maar eens naar Waiting For The Man en hoor wat we bedoelen! In Get Your Act Together horen we hoe Bob Dylan had kunnen klinken wanneer hij met zijn tijd was mee gegaan. Het is een aangenaam akoestisch nummer met een prachtig folkrandje, dat nergens inkakt en heerlijk wegluistert. Al met al mag (11) van 13 (het blijft wel verwarrend) een van de meest verrassende Nederlandse releases van dit jaar genoemd worden. Eentje die we niet aan zagen komen. Excelsior flikt het weer of alsnog. We bidden op onze knietjes dat we niet nog eens vijftien jaar moeten wachten op een vervolg. Dus stoppen met al die nevendiensten en aan de slag! We zitten te wachten. aantal tracks: 10 speelduur: 37:09 minuten
33
34
35
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
www.musicfrom.nl / 18-10-2011
Zoals je de neiging hebt een nieuwe liefde in het begin van de relatie nog dikwijls met die ex-vlam te vergelijken, zo beleven we het solowerk van zowel Pete Philly als Perquisite. Je weet dat het oneerlijk is, maar je kunt het niet helpen terug te kijken. Pieter Perquisite Perquin ging na het uiteengaan met Pieter Pete Monzon in 2009 als een malle aan de slag. Uit deze noeste arbeid vloeide al snel een eigen album voort, evenals onder andere de soundtrack voor Carmen van het Noorden en vele gastoptredens. Het duurde echter wat langer voordat we iets van die andere Pieter hoorde. Aan het begin van dit jaar was daar dan ineens het Open Loops project van Pete Philly. Een crossmediaal muziekproject dat zowel visueel als muzikaal sterk in elkaar stak. En Open Loops was slechts de amuse, een verdraaid lekker hapje op een shiny presenteerblaadje. Het echte werk moest nog komen en is dus nu met One gearriveerd. Al watertandend halen we het schijfje uit de prachtige verpakking en tot ons genoegen bevat het album als extraatje ook het gehele Open Loops project op cd. Mooi meegenomen dus. Dan over One, waar het hier natuurlijk allemaal om draait. De plaat begint meteen met titeltrack One, een herkenbare jazzy flow van Pete Philly over een soort a capella beat. De sfeer van dit eerste nummer is rustig en zet, zo blijkt, de toon voor de rest van het album. Muzikale middelen lijken tot een minimum te worden beperkt. Het draait vooral om de vocalen van de mc. Dat de rapper hierin slaagt zonder een al te saai geheel te creren is op zich prijzenswaardig te noemen. Heel spannend wordt het album er echter ook niet van. De muziek heeft de neiging weg te zakken. De aandacht van de luisteraar verslapt halverwege het album. De weinige uptempo nummers zoals True, What Do We Fight For en Let It Go, een duet met Alain Clark, zijn niet uptempo genoeg om het geheel vlot te trekken. Wanneer wij zouden mogen hebben kiezen, zouden we One als gratis download beschikbaar hebben gesteld en Open Loops als te kopen plaat in de winkels hebben gelegd. De laatste is gewaagder en gevarieerder en daarom interessanter, mede door de creative commons gedachte achter het project (wat het tegelijkertijd ook weer minder geschikt maakt voor de verkoop). Wat overigens niet wil zeggen dat One een slecht album is. Integendeel, het is een knap gemaakt, coherent geheel. Het is gewoon alleen geen Mindstate en al helemaal geen Mystery Repeats. Desalniettemin is het een muzikale noodzaak een mc als Pete Philly te koesteren. Zoveel goede Engelstalige rappers kennen we niet in ons land. Misschien is het geheel meer dan de som der delen en moeten we er ons bij neerleggen dat de beide Pieters hun eerste twee platen niet meer zullen evenaren. Of misschien is er slechts sprake van onwennigheid voor zowel Pete Philly als voor ons luisteraars en slaat een volgend soloalbum weer in als een bom. We hopen het in ieder geval. Na die eerste maanden met je nieuwe geliefde ben je die ex immers ook dikwijls vergeten. aantal tracks: 12 speelduur: 44:46 minuten
49
50
51
Heideroosjes - Cease-Fire
www.musicfrom.nl / 29-11-2011 stijl: punk/hardcore wat: cd label: Pias In een lichte lentelucht staat een dorpsjochie klaar. Zn avontuur begint vandaag. Hij is net veertien jaar. Hij kent drie akkoorden en de waarheid. En zijn tweedehands gitaar, die mist een snaar. Een tijdje geleden was daar dan het persbericht: Heideroosjes stopt ermee. Wel pas over een jaar, maar ze stoppen ermee. De handdoek wordt in de ring gesmeten, de pijp wordt aan Maarten gegeven en er wordt ook nog iets aan de wilgen gehangen. Dat we dat alvast weten. Maar eerst gaan ze nog een jaartje stevig toeren. Koop dus vlug een kaartje, nu het nog kan. En oh ja, laten ze nu ook nog een album uitbrengen. Dat is toevallig! Kopen, kopen, kopen! Dit alles riekt naar het werk van een goocheme marketingmedewerker. Uitverkochte zalen zullen volgen en wellicht wordt die laatste Nederlandse show in de Melkweg op 22 september 2012 wel helemaal niet de laatste. Het riekt hier naar een Doemaartje of een Krezipje. Deze uiterst cynische gedachten schoten allemaal even door ons hoofd bij het lezen van dat ene persbericht. We konden het niet helpen. Maar uiteindelijk geven we de sympathieke punklimbos het voordeel van de twijfel. Waarom? Omdat ze zulke slinkse verkooptechnieken helemaal niet nodig hebben en omdat ze ons vertrouwen hebben verdiend. Al ruim tweentwintig jaar speelt Heideroosjes namelijk vol gas en compromisloos het snot voor de ogen van uitverkochte clubzalen over de gehele wereld. De formule is al die jaren nauwelijks veranderd, hooguit geperfectioneerd. Energieke punkrock met een maatschappijkritische knipoog van tekstschrijver Marco Roelofs. De kracht van de band ligt verscholen in de herkenbaarheid (mede tot stand gekomen door de veelal Nederlandse teksten) en het extreem hoge meezinggehalte. Het viertal uit Horst heeft haar muzikale afkomst nooit verloochend (evenals haar geografische trouwens). Ook deze negende met de toepasselijke titel Cease-Fire volgt dit beproefde recept en is wederom catchy as hell. Natuurlijk wordt menig heilig huisje omver geblazen, met als topstuk Burka Blues, een liefdesrelaas over een getatoeerde Romeo en een gesluierde Juliet. De Nederlandstalige liedjes zijn op de plaat in de meerderheid, wat ons goed doet. Want zeg nou zelf, dat is toch Heideroosjes op zijn best? De Engelstalige tracks klinken ook wat bozer en op een of andere manier past dat de mannen niet (meer). Met Knetterhard en Dansen Met De Dood heeft het viertal warempel weer een aantal potentile radiohits geschreven, misschien wel net zo groot als Klapvee of Johnny en Anita ooit waren. Toegegeven, ondergetekende moest even slikken bij het op de deurmat ploffen van Cease-Fire. Zou hij nog kunnen luisteren naar de punkrock die hem zo lief was in zijn pubertijd, of zou na de ontnuchterende remake van het televisieprogramma Fort Boyard, ook deze jeugddroom als een zeepbel uit elkaar spatten? Gelukkig kunnen we achteraf met een gerust hart stellen dat het goed was en nog steeds is. Heideroosjes heeft met de laatste langspeler een solide album afgeleverd. Misschien is het allemaal niet heel bijzonder, maar dat is in het geval van Neerlands meest succesvolle punkband ooit al bijzonder genoeg. Pik dus zeker nog een liveshow van de mannen mee. Het zal de moeite waard zijn. Op een waterige winterdag zit een man in een kroeg. Heeft ieder werelddeel gezien en verhalen genoeg. En zn gitaar rust in de hoek, naast zn reistas, omdat het nooit meer mooier was dan het ooit was. aantal tracks: 11 speelduur: 31:44 minuten 52
Fervid - How?
www.musicfrom.nl / 11-01-2012 stijl: rock/gitaarpop wat: cd label: JVGM Music Na het faillissement van platenmaatschappij AG Music gaat het Dordtse Fervid niet bij de pakken neer zitten. Integendeel, er wordt rustig doorgewerkt aan een nieuw album en in augustus van het vorige jaar is daar dan witte rook: er is in de vorm van JVGM Music een nieuwe partij gevonden die het derde album How? van Fervid uit zal gaan brengen. Het voorlaatste album Oh werd door ondergetekende op een nogal omslachtige wijze omschreven. Die plaat werd eigenlijk een beetje in de hoek gezet als een guilty pleasure in een Weezeresk jaren zestig hoekje. In het begin wat moeilijk te verteren, maar na stocijns doorkauwen eigenlijk best wel goed te pruimen. Met de nieuwe platenmaatschappij lijkt opvallend genoeg ook een compleet nieuw geluid gevonden te zijn. Net nu we aan de oude sound gewend zijn. Het vizier lijkt grofweg een decennium of wat de toekomst in verplaatst te zijn. De band omschrijft het zelf op haar website zeer treffend als post-punk-new-wave-grunge-pop-garage, of zoiets, en beter hadden wij het niet kunnen omschrijven. Vooral dat of zoiets slaat de spijker op zijn kop. How? lijkt net zoals Oh zo nu en dan te zijn ingespeeld door verschillende bands. Er lijkt geen enkele lijn in te zitten. Dus dat wordt weer lastig om een oordeel te vellen. Het olijke dat van Oh een prima plaat voor een ontluikende lente maakte is verdwenen, het springerige van die plaat is daarentegen nog steeds terug te horen op How?, zij het dat er met een enigszins boze frons gesprongen dient te worden. De muziek is steviger; klinkt serieuzer. Wat betreft de kwaliteit van de songs zwalkt het ons inziens nog wel behoorlijk heen en weer. Albumopener Tragedy loopt niet lekker en zet de luisteraar op het verkeerde been. Deze muzikale schijnbeweging wordt gelukkig meteen goed gemaakt door de twee sterke nummers Walls Of Jericho, met een pakkend refrein, en The Tiger And The Lamb, met een lekker gitaarriffje. Kort gezegd lijkt How? het best te behappen te zijn wanneer het retrosausje met mate over de muziek gegoten is. Of deze plaat naast een stap zijwaarts ook een stap voorwaarts is, is lastig te beoordelen. Het album klinkt niet verkeerd, maar wij vonden Oh prettiger om naar te luisteren. We zijn benieuwd of Fervid nu hun sound enigszins afgebakend heeft. aantal tracks: 13 speelduur: 35:43 minuten
53
Moss - Ornements
www.musicfrom.nl / 31-01-2012 stijl: pop/alternative/indie wat: cd label: Excelsior Recordings Soms heb je het gevoel dat Moss beter Midas had kunnen heten, naar de Bijbelse koning die alles wat hij aanraakte in goud veranderde. Ook nagenoeg alles wat Marien Dorleijn aanraakt lijkt in een muzikaal goudklompje te veranderen. Zo werd het voorlaatste album van Moss, Never Be Scared/Dont Be A Hero, alom de hemel in geprezen en speelden Dorleijn en kornuiten in 2010 de Grolschtent van Lowlands aan gort, wat hen volgens 3voor12 de best presterende act van het festival maakte (en daarmee artiesten als Queens Of The Stone Age, Snow Patrol en Mumford & Sons het nakijken gaven). Bovendien verraste hij vrij recentelijk nog vriend en vijand met een prachtige samenwerking met David Pino. Onder het pseudoniem Tika werd onder de vlag van In A Cabin With een prachtig album afgeleverd. Om maar even Carice van Houten aan te halen: Houdt het dan nooit op!? Blijkbaar niet, want nu is daar Ornaments, de derde plaat van Moss en misschien wel ht album van vaderlandse bodem waar muziekminnend Nederland het meest naar uitgekeken heeft. En terecht, zo blijkt. Moss heeft weer raak geschoten. Er is weer goud gemaakt. OOR omschreef frontman Dorleijn zelfs als het grootste popmuzikale genie dat momenteel in Nederland rondloopt. [Stilte] De Lennon van de Lage Landen? We snappen wel dat de vers benoemde muzikale Messias in DWDD aangaf huizenhoog op te zien tegen het opnemen van een vierde album. Welke sterveling zou dat niet hebben? Maar goed, om de analogie nog maar even aan te houden: als Moss uit Liverpool zou komen en Dorleijn niet zon hippe bril maar een ziekenfondsbrilletje zou dragen, dan zou Ornaments het beste te vergelijken zijn met Rubber Soul, het Beatles album dat veelal gezien wordt als overgangsalbum van het meer ambachtelijke gitaarwerk naar het meer experimentele werk. Deze nieuwste plaat is er namelijk niet eentje die even gemakkelijk weg luistert als eerdergenoemde Never Be Scared/Dont Be Hero. Op Ornaments is voor het eerst een duidelijke rol weggelegd voor elektronica. Luister maar eens naar tracks als Almost A Year, A Real Hero Dies At The End en Tiny Love, misschien wel het mooiste nummer van het album. Wanneer je dit album naast het debuut The Long Way Back legt kun je nauwelijks bevroeden dat het werk van dezelfde muzikanten betreft. Alleen de typische stem van de troubadour klinkt als vanouds. Dit mag gezien worden als een natuurlijke ontwikkeling, een gezond proces in elke muzikantenleven, maar wel een die van Ornaments een minder gemakkelijke plaat maakt en vermoedelijk een minder groot bereik zal hebben dan haar voorganger (wat de liefde van ons muzieksnobs voor Moss waarschijnlijk alleen nog maar groter maakt). Gelukkig is het niet alleen maar experiment wat de klok slaat en staat er voor hen die sinds Kid A en Amnesiac ook niet meer van Radiohead kunnen genieten, ook nog wat toegankelijk gitaarwerk op, met The Hunter en single What You Want als mooiste voorbeelden. En terwijl wij van de muziekbeschouwende pers over elkander heen buitelen om deze Amsterdamse band de hemel in te prijzen, blijft zij er zelf gelukkig heel gewoon onder. Geen bed-ins in het Amsterdamse Hilton en geen subliminale boodschappen verborgen in de muziek, maar doodgewoon sublieme muziek uitgebracht op een oer-Hollands platenlabel. Chapeau Moss, et au revoir! aantal tracks: 11 speelduur: 31:44 minuten
54