‘ALLE MEDIA OP

CURAÇAO ZIJN VERKOCHT’

YVES COOPER
Deze maand heeft Versgeperst.com een gesprek met Yves Cooper (49), die negen jaar
ervaring heeft als verslaggever. Hij is actief geweest voor verschillende Curaçaose
media. “Ik ben één van de weinigen die hier te vertrouwen is. Ik heb geluk gehad
dat ik op jonge leeftijd naar Nederland ben gegaan. Dat ik daar goede vrienden ben
tegengekomen, waardoor ik niet in de criminaliteit ben geraakt. Ik stem niet en heb
dus geen politieke kleur. Ik hoef geen schulden af te lossen voor een hypotheek. Ik heb
geen acht vrouwen en tien kinderen verspreid over het eiland. Ik ga niet vreemd, ga niet
naar de hoeren, gebruik geen drugs, rij niet door rood licht, draag altijd mijn gordel en
spuug niet eens op straat. Maar ik heb er meer aan overgehouden, nu met mijn grote
bek. Ik mag roepen wat ik wil en tegen wie ik wil. En ik praat niet alleen, maar ik steek
ook mijn handen uit mijn mouwen. Ik organiseer dingen. Ik heb twee pleegkinderen
waar ik alles voor doe. Ik lever mijn bijdrage. Daarom heb ik het recht om te klagen.”
Yves vindt dat journalisten zich aan een aantal punten
moeten houden. “Jouw mening telt niet, doe je werk
objectief. Geef het verhaal aan je luisteraars of lezers en
laat ze zelf een conclusie trekken. Beïnvloed dat proces
niet. Dat is het enige wat je moet doen, ‘as simple as that’.
Zorg dat je de stof beheerst, als je naar de minister gaat
en hem kritische vragen wil stellen. Anders houdt je jezelf
voor de gek, je moet dus je huiswerk doen. Je moet ook
onderzoek doen en documenten lezen. Anders red je het
nooit. Je moet heel veel lezen en jezelf voorbereiden, elke
dag. Het werk van een journalist is niet van 8 tot 5, het is
24 uur per dag. Nieuws gaat niet naar bed, nieuws heeft
geen pyjama.”

“Ik heb mijn grote bek

vandaag nog, want ik
ben niet te koop”
Op een zekere dag leerde de verslaggever nog iets,
dat volgens hem erg belangrijk is in de journalistiek.
“Mirjam Sluis is mijn redding geweest. Als ik iemand
moet bedanken op mijn knieën is zij het. Zij heeft mijn
hele leven veranderd, toen ze zei: ‘Er is iets dat heet
journalistieke afstand, en daar houden ze zich hier niet
aan.’ Dat was een openbaring, ik moest opnieuw beginnen.
Ik ben nu denk ik twee jaar bezig om dat toe te passen.
Je hebt hier bijvoorbeeld elk jaar Nieuwjaarsborrels. Ze
geven ze allemaal: Fatum, Isla, Curoil en Banco Maduro.
Ze nodigen de pers uit. Kom eten en drinken en we
maken onze jaarcijfers bekend, gezellig. Hoe kun je dan
de volgende dag nog één kritische vraag stellen. Aan
diezelfde persoon waar je de vorige dag gezellig mee hebt
gegeten en gedronken.”
“Dit jaar heeft Chicu Capriles, directeur van Banco
Maduro, iedereen van de pers bij hem thuis uitgenodigd.
Alle journalisten en verslaggevers zijn bij hem thuis
geweest. Ze hebben gegeten en gedronken en gedanst
tot laat in de nacht. Wie van hen, zal ooit iets over hem
schrijven, als hij iets verkeerd heeft gedaan. Ik heb een
foto van Chicu bellend zonder handsfree set achter het
stuur in zijn auto. Ik heb het al een tijdje en geen enkele
krant wil het plaatsen. Sinds acht maanden heb ik mijn
eigen krant op Facebook en ik ga het plaatsen. Want ik
heb geen werkgever meer, die mij belemmerd in mijn
werk en ik heb Chicu ook niet nodig.”
Yves Cooper in zijn nieuwsatelier
“Iedereen noemt hem paps. Maar als er een iemand
achterbaks is, is het paps. Toen hij op de radio hoorde
dat ik mijn portemonnee was kwijtgeraakt, belde hij mijn
baas op om te vertellen dat hij een cheque voor me had.
Hij probeerde me daarmee om te kopen.”
“Als ik het had aangenomen, had ik nooit van mijn leven
meer iets over Paps kunnen zeggen of schrijven en ook
niet over de bank. Want hij heeft mij toch geld gegeven
toen ik mijn portemonnee kwijtraakte. Iedereen zou mij
een eikel vinden als ze wisten, dat ik iets over hem zou
schrijven wanneer ik de cheque had aangenomen. Ik heb
een verschrikkelijke kerst en nieuwjaar gehad. Maar ik
heb mijn grote bek vandaag nog, want ik ben niet te koop
en dat is journalistieke afstand. Zo’n verhaal kun je alleen
van mij horen, van niemand anders. Ik heb mezelf bevrijd
en uitgeroepen tot vijand van de gevestigde orde.”
“Ik heb het niet als
eerste, maar het is wel
betrouwbaar”

Omkopen
In december 2004 raakte Yves zijn portemonnee kwijt.
Hij ging naar zijn werk, radio Direct, en vertelde het aan
zijn luisteraars. “Mijn hele salaris van de maand december
zat erin. Maar het ging me niet om het geld, maar de
portemonnee, want die was dierbaar voor mij. Ik hoopte
daarom dat iemand hem zou terugbrengen. Lio Capriles,
vader van Chicu, was toentertijd directeur van Banco
Maduro. Hij was heel gerespecteerd. Een man die altijd
iets goeds heeft te vertellen, hij steunt alle goede doelen.”
Betrouwbaar
Sinds een aantal maanden schrijft Yves zijn eigen krant
op Facebook. Dit doet hij, zoals hij het zelf noemt,
in het nieuwsatelier. Overal liggen kwasten, potjes en
schilderijen. Waar hij ’s ochtends werkt als journalist,
helpt hij ’s middags kansarme kinderen met schilderen.
“Hier heb ik de meeste inspiratie om mijn werk te doen.
Mijn krant heet E Korant Verídiko, dat betekent voor 100
procent betrouwbaar. Mijn motto is, ik heb het niet als
eerste, maar het is wel betrouwbaar.”
‘Nieuws heeft geen pyama’
“Weet je hoe je dat moet meten? In de negen jaar dat
ik in de journalistiek werk, heb ik nog nooit iets hoeven
rectificeren. Zo meet je mijn betrouwbaarheid, je kunt het
overal vragen. Ik heb een verhaal en noem de namen niet.
Ook niet van mijn bronnen. Als je die regels niet hanteert,
kun je niet bestaan. Je hebt geen mediawet nodig. Denk je
niet dat wanneer ik dingen roep die niet waar zijn, ze me
dan niet voor de rechter zouden slepen. En als iemand iets
over jouw schrijft wat niet waar is, kun je een rectificatie
eisen.”
Verandering
Er zou volgens Yves het één en ander moeten veranderen
voordat er goede journalistiek bestaat op Curaçao. “We
hebben een aantal journalisten nodig, gewoon mensen
die zijn afgestudeerd in de journalistiek. Dat zou goed
zijn omdat we deskundigheid nodig hebben, want dat
hebben we hier niet. Op Curaçao wordt je journalist als
je een baan nodig hebt.” Yves is het daar niet mee eens.
“Als je een baan nodig hebt, ga je naar McDonald’s, niet
naar TeleCuraçao.”

Voordat Yves met zijn krant op Facebook begon, had hij al

journalistiek ervaring opgedaan. “Ik vertel het altijd zo. Ik “Op Curaçao wordt
je journalist als je een
begon bij radio z86. Daar heb ik ‘journalistiek’ geleerd van
Orlando Cuales en Mariano Heyden, de twee beste op
Curaçao. Ik heb daar anderhalf jaar gewerkt. Daarna ging
ik ‘stagelopen’ bij radio Direct en bij radio Krioyo. En toen
bij La Prensa, een avondblad. En ik ben ‘afgestudeerd’ bij
baan nodig hebt”
TeleCuraçao als nieuwslezer van het acht uur journaal. Ik
heb altijd gewerkt als verslaggever, niet als journalist. Ik “Het kan niet zo zijn dat je ’s ochtends wakker wordt
geloof dat iemand gestudeerd moet hebben om zichzelf en denkt: ik heb geen baan, ik ga de journalistiek
journalist te noemen.” in. Je moet een opleiding hebben, misschien geen
journalistieke, maar wel op zijn minst een HBO-

“Ze hebben hun opleiding. Je moet de capaciteit hebben om dingen in

een kader te plaatsen. Je moet geloven dat het goed is
om mensen objectief te informeren. Je hart moet ernaar
geloofwaarheid verkocht kloppen, je moet in de waarheid geloven. Anders deug
je niet. Want als je die instelling niet hebt, kun je geen
voor geld” journalist worden. Als je denkt dat je met het stellen van
een aantal vragen journalist kunt worden, ben je niet
geschikt voor het vak.”
Beperkingen
Uiteindelijk is de verslaggever bij niet één van de
vijf bedrijven gebleven. “Elke keer ben ik mezelf
tegengekomen, dat ik dacht: hier houdt het op, dit pik
ik niet. En dan ging ik ergens anders werken. Ik kreeg
namelijk beperkingen. Ik mocht bepaalde mensen niet
interviewen, stukjes niet uitzenden of vragen niet stellen.
Bij alle vijf de bedrijven gebeurde dat. En als ik bij acht
bedrijven had gewerkt, had het bij alle acht hetzelfde
gegaan. Alle media op Curaçao zijn verkocht. Zij hebben
hun geloofwaardigheid verkocht voor geld.”

“Alle kranten en radio-omroepen hebben een eigen

politieke kleur. Er is heel veel mening verwerkt in de
teksten die ze schrijven. Ik heb vijf bazen gehad, met
hun eigen agenda en filosofie. En een eigen politieke
kleur die ze moesten beschermen. Ook zijn ze allemaal
afhankelijk van inkomsten uit advertenties, dus moeten
ze hun adverteerders beschermen. En alle grote banken,
instellingen en bedrijven adverteren bij de media. Vandaar
dat er hier nooit objectieve journalistiek is. De journalist
praat vanuit zijn eigen referentiekader. Dat doe ik niet en
daarom ging ik van de ene naar de andere omroep.”