Poshte Teleferikut, midis Dajtit e Tiranes

Koment nga Haki Kola

Ai qe e ka privilegjin te ngjitet ne rrugen pothuaj
Fotot nga Erion Kristo

kembesore nen teleferik, ka privilegjin te shijoje

pejsazhe te Shqiperise se Mesme, qe shume prej nesh I
kane ngjitur me deren e shtepise. Tek ecen je ne mes
te nje natyre tipike mesdhetare . Une e kam privilegjin
qe ta shijoj pothuaj njehere ne jave kete pejsazh
fantastik te Tiranes. Udhetimi me jep kenaqesine se
pejsazhit, rruga kembesore e pashtruar dominohet nga
nje shtres shtufi ranor qe shpejt kullohet nga ujrat, e qe
I jep kembesorit nje perkedhelje sa here kembet e
takojne truallin. Pejsazhit e rruges fantastike, I shtohet
larmia mahnitese e shkurreve. Kete vit jane shtuar edhe
zogjte me atmosferen tipike qe krijojne ne cdo stine.
Duket e pabesueshme por udhetimi I perjavshem ne
kete rruge te dhuron edhe eksperience te
papershkrueshme e te pabesueshme te mesuari, te
mesuari rreth te padukshmes e te panjohures, pikerisht
e asaj qe njerezve urban ju mungon se tepermi, te
mesuarit per dinamiken e marredhenieve njeri-pyll, qe
edhe ne kete pjese turistike te Tiranes (mes parkut
kombetar e Kryeqytetit mu nen uren lidhese qe eshte
teleferiku) eshte pothuaj tipike si ne pjeset me te thella
rurale te Shqiperise tone. Jeta rurale shqiptare mbetet
pothuaj enigma e perjeteshme per politike beresit por
edhe per mediat zhurmemedha kryeqytetase.. Pylli
eshte fabrike, ai ka edhe produkt me dhene per cdo
klase te shoqerise.,

Personazhet qe e menaxhojne kete pyll, nuk kane te drejte fjale, ate

jane pothuaj ilegale. Jeta I ka vene te mbijetojne dhe nuk e kane luksin
qe te tregojne. Pak ndryshon riti I te perdoruarit nga ajo qe na tregon
historia per mijera vjet me pare. Kam me dhjetera foto, duket si nje
kantier pune ky pyll krejt i vockel e delikat, kantier pune shpesh me te
gjithe njerezit e familjes, pleq, meso moshe apo te rinj, qe presin
shkurre dru apo rrenje mare, frasher, shgulin shqope, e pasi e
copetojne e futin ne thase, ngarkojne ne krah, apo ne makina, Plot
vajza te reja qe ngarkojne barre te rende druri per te ngrohur edhe nje
nate shtepine e akullt. Plot nena qe pasi e kane ngarkuar drurin si
barre ne krahe, ecin ngadale duke punaur me shtiza. Ka plot femije
mbi tre vjec qe rrijne e shikojne prinderit tek punojne, krejt te
pafajshem, te bukur si drita, qe perjetojne femijeri te veshtire, e
ngarkojne trurin, me nje pervoje qe i shoqeron per aq kohe sa do jene
banore te tokes sone te bukur. Perdorimi aktual jo vetem ne kete
hapesire te ngushte, por ne mbare Shqiperine, ashtu sic e tregon
Erioni me fotot qe ndan me neve, eshte pothuaj barbar, eshte
perdorim jo i floririt te gjelber, por i nje malli tipik fatkeq jetim e pazot i
destinuar per te marre rrugen e shkretimit. Zoti na meshirofte se sa
pak e njohin Shqiperine tone njerezit qe bejne politika, por edhe
shkencetaret e fushes. Jemi pothuaj dy bote, ajo e enderrimtarve, qe
e kane pyllin si imazh qe iu eshte futur ne tru, afer dijeve teorike e larg
se vertetes jetike, qofshin profesore a politike beres, apo opinion
krijues per te vertetat rreth mjedisit ku jetojme, dhe realitetin e
Shqiperise tjeter, familjaret e Lulit te Vocerr, qe jetojne jeten reale,
qofte edhe kur jane banore te Tiranes apo ngjitur Tiranes. Loja e
strucit, dhe politikat enderrimtare gati te pasosura shekullore, uria
,varferia energjitike, e mvartesia e mbijeteses duke vjele ne menyre
informale natyren eshte rruga e pa pasosur e shoqerise tone