Over Grieken en Duitsers: Het opnieuw verbeelden van onze gedeelde toekomst

Iedere weldenkende persoon kan inzien hoe een zekere video onderdeel is
geworden van iets meer dan een gebaar alleen. Het heeft een commotie
veroorzaakt dat illustratief is voor de manier waarop de bankencrisis uit 2008
Europas slecht ontworpen monetaire unie begon te ondermijnen, en trotse
naties tegen elkaar deed keren.
Toen de Griekse staat begin 2010 haar vermogen verloor om haar schulden af te
betalen aan Franse, Duitse en Griekse banken, voerde ik campagne tegen de
zoektocht van de Griekse regering naar een enorme lening van Europas
belastingbetalers. Waarom?
Ik verzette mij tegen de zogeheten bailout leningen door Duitse en andere
Europese belastingbetalers in 2010 en 2012 om de volgende redenen:
-

De nieuwe leningen vormden geen redding voor Griekenland maar een

cynische overheveling van verliezen uit de boeken van private banken
naar de zwakste schouders van de Griekse burgers. (Hoe veel Europese
belastingbetalers, die voor deze leningen hebben betaald, zouden op de
hoogte zijn van het feit dat meer dan 90 procent van de 240 miljard die
Griekenland van ze heeft geleend niet naar de Griekse staat of haar
burgers is gegaan maar naar de financile instellingen?)
Het was duidelijk dat, op een moment dat Griekenland haar bestaande
leningen niet meer kon terugbetalen, de bezuinigingsvoorwaarden voor
het verstrekken van nieuwe leningen aan Griekenland de Griekse nominale
inkomens zou verpletteren, waardoor onze schuld nog minder houdbaar
zou worden.
De last van de zogeheten bailout zou vroeger of later neervallen op Duitse
en andere Europese belastingbetalers, zodra de zwakkere Grieken
eenmaal onder hun schuldenberg waren bezweken (omdat vermogende
Grieken hun geld in deposito al naar Frankfurt en Londen etc. hadden
verplaatst.)
Het misleiden van bevolkingen en parlementen door de noodleningen te
presenteren als een daad van solidariteit met Griekenland zou Duitsers
tegen Grieken keren, Grieken tegen Duitsers en, op den duur, Europa
tegen zichzelf.

In 2010 was Griekenland niet n euro verschuldigd aan Duitse

belastingbetalers. We hadden niet het recht van hen te lenen, of van andere
Europese belastingbetalers, terwijl onze staatsschuld onhoudbaar was. Punt!
Dat was mijn controversile standpunt in 2010: In 2010 had Griekenland niet
n euro mogen lenen vr het in gang zetten van schuldsaneringprocedures en
gedeeltelijke faillietverklaring ten opzichte van schuldeisers in de private sector.
Ruim voor de Mei 2010-bailout drong ik er bij Europese burgers op aan om hun
regeringen te vertellen er niet eens aan te denken om private verliezen af te
wentelen op hun.

Tevergeefs, natuurlijk. Die overheveling werd kort daarna geffectueerd met de

grootste door belastingbetalers gefinancierde lening in de economische
geschiedenis, verstrekt aan de Griekse staat op bezuinigingsvoorwaarden die
ervoor hebben gezorgd dat Grieken een kwart van hun inkomen verloren
waardoor het onmogelijk werd om private en belastingschulden af te betalen, en
met als gevolg een afschuwelijke humanitaire crisis.
Dat was in 2010. Wat zouden we nu in 2015 moeten doen, nu dat Griekenland
nog steeds in crisis verkeert en onze bevolkingen, de Grieken en Duitsers, helaas
maar ook voorspelbaar zijn afgezakt in een spel van wederzijdse vingerwijzing?
Ten eerste moeten we ervoor zorgen dat dat giftige moraliserende spel, dat enkel
in het belang van de vijanden van Europa is, beindigd wordt.
Ten tweede moeten we ons concentreren op ons gemeenschappelijke belang:
Hoe zo snel mogelijk groei en hervormingen in Griekenland te bereiken zodat de
Griekse staat op de beste manier schulden kan terugbetalen die het nooit aan
had mogen gaan, terwijl ze ondertussen voor haar burgers zorgt zoals een
moderne Europese staat geacht is te doen.
Praktisch gezien biedt de Eurogroep overeenkomst van 20 februari jl. een
uitstekende mogelijkheid om vooruit te komen. Laten we deze onmiddellijk
uitvoeren zoals onze leiders dringen hebben aanbevolen op de informele
ontmoeting in Brussel gisteren.
Vooruit kijkend, na de huidige spanningen, is het onze gezamenlijke taak om
Europa zo te herontwerpen dat Duitsers en Grieken, samen met alle Europeanen,
onze Monetaire Unie opnieuw kunnen verbeelden als een staat van gedeelde
voorspoed.

[1] De uitzending waarvan een anders constructieve discussie op de Duitse televisie deed ontsporen.
[2] Eerst in mei 2010 (110 miljard) en daarna opnieuw in de lente van 2012 (nog eens 130 miljard).