De  waarheid  op  de  Wallen  

Waar  de  Wallen  niet  alleen  een  wereldberoemde  trekpleister  voor  toeristen  zijn,  zijn  ze  bovenal  één  van  de  kenmerken  
van  de  Amsterdamse  tolerantie.  Toch  heeft  de  gemeente  besloten  om  een  groot  gedeelte  te  sluiten.  Binnen  drie  jaar  
verdwijnt  tweederde  van  de  Wallen  omdat,  volgens  de  gemeente,  het  een  bolwerk  van  criminele  organisaties  is  waar  
drugs-­‐  en  vooral  vrouwenhandel  massaal  plaats  vindt.  De  situatie  op  de  Wallen  is  zo  bedreigend  dat  de  enige  oplossing  is  
het  gebied  op  te  kopen,  te  sluiten  en  een  andere  bestemming  te  geven.  Is  het  terecht  dat  de  gemeente  onder  deze  
voorwendselen  een  groot  deel  van  de  Wallen  gesloten  wil  hebben  of  is  er  sprake  van  een  dubbele  moraal  en  speelt  er  
werkelijk  iets  anders?  

Om  die  vraag  te  beantwoorden,  dient  men  eerst  te  bekijken  wat  de  gemeente  precies  van  plan  is.  Het  beleid  en  de  visie  op  
het  Wallengebied  wordt  door  de  gemeente  uiteengezet  in  de  nota’s  Grenzen  aan  de  handhaving:  Nieuwe  ambities  voor  de  
Wallen  en  Hart  van  Amsterdam:  Strategienota  Coalitieproject  1012.  In  het  laatstgenoemde  stuk  vinden  we  doelstellingen  
van  de  gemeente  terug  “De  hoofddoelstelling  van  de  Strategienota,  de  vermindering  van  de  omvang  en  concentratie  van  
criminogene  en  economisch  laagwaardige  branches  omwille  van  het  doorbreken  van  de  criminele  infrastructuur,  bereiken  
we  door  het  (laten)  verwerven  van  vastgoed,  óf  door  in  samenspraak  met  bestaande  eigenaren  tot  een  functieverandering  
en  kwaliteitsverbetering  te  komen.“  (Strategienota  Coalitieproject  1012:p5).    
 
De  omvang  van  deze  criminogene  branches  en  hun  praktijken  komen  aan  bod  in  het  stuk  Grenzen  aan  de  handhaving,  waar  
een  nogal  grimmig  beeld  wordt  geschetst  “Ook  een  recent  onderzoek  van  de  Nationale  Recherche  naar  mensenhandel,  
onder  de  naam  Sneep,  laat  opnieuw  zien  dat  de  prostitutiesector  nauw  verweven  is  met  de  georganiseerde  criminaliteit.  
Dwang  en  geweld  zijn,  aldus  dit  onderzoek,  schering  en  inslag.  Met  name  in  de  raamprostitutie,  waarvan  werd  gedacht  dat  
de  legalisering  in  2000  een  einde  zou  maken  aan  de  criminele  afhankelijkheid  van  de  branche.  De  conclusie  dringt  zich  dan  
ook  op  dat  het  gebied  een  criminele  infrastructuur  kent  die  alleen  goed  doorbroken  kan  worden  als  een  aantal  criminogene  
sectoren  wordt  teruggedrongen  en  hervormd.  De  economische  structuur  in  het  gebied  zal  daarbij  tegelijkertijd  moeten  
worden  gediversifieerd  en  versterkt.“  (Grenzen  aan  de  handhaving:p4).  Niet  alleen  zijn  dwang  en  geweld  schering  en  inslag,  
ook  zijn  er  geruchten  “Fenomenen  waar  moeilijk  een  vinger  achter  te  krijgen  is  zijn  de  hardnekkige  geruchten  over  
overnames  die  deels  met  zwart  of  crimineel  geld  plaatsvinden  (witwassen)  en  overnames  door  middel  van  afpersing.“  
(Grenzen  aan  de  handhaving:p6).    
 
Los  van  de  geruchten  is  er  ook  het  feit  dat  prostitutie  gelegaliseerd  is  en  coffeeshops  gedoogd  zijn.  Dit  is  voor  de  gemeente  
eveneens  een  reden  om  de  Wallen  te  sluiten.  Al  zou  niemand  in  het  Wallengebied  met  criminaliteit  te  maken  hebben,  dan  
nog  zorgt  de  Nederlandse  wet  ervoor  dat  de  Wallen  een  crimineel  bolwerk  zijn.  Zo  schrijft  de  gemeente  “De  hasj  en  de  
prostituees  moeten  immers  ergens  vandaan  komen  en  voor  een  groot  deel  voorziet  de  georganiseerde  criminaliteit  in  die  
behoefte.  In  deze  situatie  staat  handhaven  bijna  gelijk  aan  dweilen  met  de  kraan  open.  Want  zelfs  als  alle  
bordeelexploitanten  en  coffeeshophouders  door  de  Bibob-­‐screening  zijn  gekomen  en  aan  alle  eisen  voldoen,  dan  nog  komt  
de  wiet  grotendeels  uit  illegale  teelt  en  wordt  een  aanzienlijk  deel  van  de  vrouwen  door  mensenhandelaren  aangevoerd  uit  
het  buitenland  en  gedwongen  door  souteneurs  tewerk  gesteld.“  (Grenzen  aan  de  handhaving:p12)  
 
Volgens  de  gemeente  vormt  deze  criminele  infrastructuur  een  dusdanige  bedreiging  voor  Amsterdam  dat  het  sluiten  van  
de  Wallen  de  enige  optie  is,  omdat  alle  andere  oplossingen  niet  hebben  gewerkt  aldus  de  gemeente  “Ondanks  een  
geïntensiveerde  inzet  op  tal  van  terreinen  is  er  nog  steeds  sprake  van  criminele  praktijken  en  overlast  in  het  gebied.  Uit  
onderzoeken  van  de  Nationale  Recherche  en  de  gegevens  vanuit  het  ministerie  van  Justitie  blijkt  dat  er  nog  steeds  (relatief)  
veel  ongeoorloofde  praktijken  plaatsvinden  zoals  witwassen,  vrouwenhandel  en  drugsgerelateerde  criminaliteit.  De  recent  
door  het  Openbaar  Ministerie  naar  buiten  gebrachte  bestuursrapportage  Schone  Schijn  over  het  onderzoek  Sneep  is  hier  
een  voorbeeld  van.  Uit  de  rapportage  naar  de  handel  en  wandel  van  een  groep  mensenhandelaren  blijkt  dat  onder  andere  
op  de  Wallen  een  groep  vrouwen  jarenlang  is  uitgebuit  binnen  de  vergunde  raamprostitutie.“  (Strategienota  Coalitieproject  
1012:p7)  
 
De  gemeente  beweert  dus  dat  er  een  geïntensiveerde  inzet  heeft  plaats  gevonden  en  dat  die  inzet  niet  mocht  baten.  Als  
voorvechter  voor  de  rechten  van  de  prostituee  heeft  de  gemeente  daarom  besloten  om  de  Wallen  grotendeels  te  sluiten.  
“Centraal  staat  daarbij  onze  insteek  dat  wij  de  zelfstandige  sekswerker  willen  beschermen  tegen  praktijken  als  dwang,  
geweld  en  uitbuiting.“  (Strategienota  Coalitieproject  1012:p28),  want  “Door  vermindering  en  zonering  van  raamprostitutie  
wordt  het  makkelijker  om  adequaat  toezicht  te  houden.“  (Strategienota  Coalitieproject  1012:p29).  Om  de  sekswerker  te  
beschermen  verdwijnen  daarom  de  volgende  ramen  in  het  Wallengebied:  
 
  
         (Strategienota  Coalitieproject  1012:p26)  

In  beide  stukken  waarin  de  gemeente  de  situatie  op  de  Wallen  schetst,  wordt  gerefereerd  naar  een  onderzoek  van  de  
Nationale  Recherche,  genaamd  Sneep.  Dit  is  een  onderzoek  naar  de  onlangs  veroordeelde  groep  Turkse  pooiers  die  onder  
andere  op  de  Wallen  actief  was.  Het  rapport  van  dit  onderzoek  vormt  de  basis  voor  het  grimmige  beeld  op  Wallen,  waar  
prostituees  massaal  onder  dwang  worden  bedreigd  en  verhandeld  of  “Dwang  en  geweld  zijn,  aldus  dit  onderzoek,  schering  
en  inslag.”  (Grenzen  aan  de  handhaving:p4).    
 
Willen  we  daarom  een  goed  beeld  krijgen  van  de  gang  van  zaken  op  de  Wallen,  dan  dient  het  rapport  Schone  Schijn:  De  
signalering  van  mensenhandel  in  de  vergunde  prostitutiesector  onder  de  loep  te  worden  genomen.  
 
De  aanleiding  
 
Om  prostituees  te  beschermen  tegen  dwang  en  uitbuiting,  om  mensenhandel  tegen  te  gaan  en  om  de  criminele  
infrastructuur  te  doorbreken  is  de  gemeente  van  plan  het  overgrote  deel  van  de  ramen  op  de  Wallen  te  sluiten.  Hun  visie  
wordt  gebaseerd  op  Schone  Schijn,  een  rapport  wat  zich  richt  op  “de  beschrijving  van  de  modus  operandi  van  de  
dadergroep  en  zijn  faciliatoren  én  een  analyse  van  het  signaleringspotentieel  van  het  huidige  prostitutie-­‐  en  
mensenhandelbeleid.”  (Schone  Schijn:p10)  Dit  rapport  heeft  hoofdzakelijk  gediend  als  verantwoording  voor  het  
ontmantelen  van  de  criminele  infrastructuur  op  de  Wallen,  nadat  er  een  geïntensiveerde  aanpak  heeft  plaatsgevonden  
zoals  we  al  eerder  lazen.  
 
Schone  Schijn  is  het  rapport  over  de  onlangs  veroordeelde  Turkse  groepering,  welke  tientallen  vrouwen  onder  dwang  voor  
zich  lieten  werken.  De  groepering  wordt  door  de  Nationale  Recherche  als  volgt  beschreven:  “De  groep  Dürdan  is  behalve  in  
Amsterdam  in  ieder  geval  actief  geweest  in  de  vergunde  raamprostitutiezones  van  Alkmaar,  Utrecht,  Den  Haag  en  
Haarlem.  In  totaal  zijn  er  120  prostituees  met  de  groep  Dürdan  in  verband  gebracht.  Achtenzeventig  van  hen  konden  per  
april  2007  als  vermoedelijk  slachtoffer  worden  bestempeld  op  basis  van  informatie  uit  tapgesprekken,  observaties  of  
verklaringen.  Op  dat  moment,  zo’n  twee  maanden  na  de  eerste  aanhoudingen,  hadden  tien  vrouwen  aangifte  van  
mensenhandel  gedaan  of  een  belastende  verklaring  over  de  groep  Dürdan  afgelegd.  Een  deel  van  de  vrouwen  is  in  het  
uitgaanscircuit  geronseld,  het  grootste  gedeelte  is  echter  ‘afgepakt’  van  andere  pooiers.  “(Schone  Schijn:p11)    
 
Uit   bovenstaand   stuk   blijkt   dat   er   op   het   moment   dat   het   stuk   werd   geschreven   mogelijk   78   slachtoffers   van  
mensenhandel   waren,   die   overigens   niet   per   definitie   in   Amsterdam   werkte.   Hierbij   moet   worden   aangemerkt   dat   de  
Nationale  Recherche  een  erg  ruime  definitie  van  mensenhandel  hanteert;  een  prostituee  die  een  pooier  vrijwillig  betaald  is  
ook  een  slachtoffer  van  mensenhandel,  zo  blijkt  uit  de  volgende  passage  “Uit  de  gegevens  van  het  project  Sneep  zijn  geen  
(vermoedelijke)   slachtoffers   bekend   die   niet   van   tevoren   wisten   dat   zij   als   prostituee   zouden   gaan   werken.   Prostituees  
worden   op   verschillende   wijzen   door   de   groep   ingelijfd.   Meestal   worden   prostituees   ‘afgepakt’   van   andere   pooiers.  
Doorgaans  wordt  een  prostituee  bewogen  om  vrijwillig  ‘over  te  stappen’“.(Schone  Schijn:p34)      
 
Amsterdam  Sociaal  wil  benadrukken  dat  iedere  vorm  van  mensenhandel  hard  aangepakt  moet  worden.  Wij  staan  voor  de  
idealen  vrijheid,  gelijkheid  en  tolerantie  en  vinden  dat  niemand  dwang  over  een  ander  mag  uitoefenen  op  welke  manier  
dan  ook.  Echter  vinden  wij  het  sluiten  van  de  Wallen  een  dermate  rigoureuze  aanpak,  dat  die  alleen  verantwoord  kan  
worden  indien  er  daadwerkelijk  sprake  is  van  massale  dwang  in  stand  gehouden  en  uitgeoefend  door  een  criminele  
infrastructuur  waar  de  gemeente  over  spreekt.    
 
Vooropgesteld  is  de  Turkse  groepering  door  de  rechter  veroordeeld  tot  veel  te  lage  straffen  omdat  er  wel  degelijk  is  
bewezen  dat  zij  vrouwen  onder  dwang  lieten  werken.  Dit  zijn  echter  niet  de  78  slachtoffers  waar  bovenstaand  stuk  over  
spreekt  maar  tientallen.  Nog  steeds  een  erg  groot  aantal,  maar  niet  het  aantal  waar  de  gemeente  over  spreekt.  Bovendien  
waren  de  vrouwen  niet  alleen  in  Amsterdam  werkzaam,  maar  ook  in  onder  andere  Alkmaar,  Utrecht  en  Den  Haag.  Deze  
zaken  praten  de  acties  absoluut  niet  goed,  want  ook  al  zouden  zij  één  vrouw  hebben  gedwongen;  dat  is  er  één  teveel.    
 
Zoals  we  eerder  hebben  kunnen  lezen  heeft  de  gemeente,  volgens  zichzelf,  eerst  zorg  gedragen  voor  een  geïntensiveerde  
inzet.  Ondanks  deze  inzet  heeft  de  Turkse  groep  jarenlang  zijn  gang  kunnen  gaan.  Hierdoor  is  de  gemeente  tot  de  conclusie  
gekomen  dat  de  enige  oplossing  is  om  het  gebied  te  ontmantelen  aangezien  de  criminele  infrastructuur  niet  te  doorbreken  
is.  Het  onderzoek  Schone  Schijn  richt  zich  niet  alleen  op  de  criminele  groepering,  maar  onderzoekt  ook  waarom  deze  
misstanden  niet  eerder  zijn  opgemerkt.  De  gemeente  stelt  tenslotte  zelf  dat  centraal  in  het  beleid  de  positie  van  de  
prostituee  staat  en  dat  het  bestrijden  van  mensenhandel  de  absolute  prioriteit  heeft.  Als  dat  daadwerkelijk  het  geval  is,  
hoe  is  het  dan  mogelijk  dat  de  groep  Dürdan  jaren  lang  ongestoord  hun  gang  heeft  kunnen  gaan?  
 
De  politie  kreeg,  nadat  zij  in  1998  al  door  de  Duitse  politie  werden  gewaarschuwd,  de  eerste  serieuze  aanwijzing  over  de  
groep   in   2004   binnen.   Hierover   schrijft   de   Nationale   Recherche   het   volgende   “In   2004   en   2005   zijn   bovendien   meerdere  
aangiften  gedaan,  zowel  door  slachtoffers  als  door  (voormalige)  handlangers  en/of  concurrenten  van  de  groep.  “(Schone  
Schijn:p12).  Het  is  op  zijn  minst  merkwaardig  te  noemen  dat  wanneer  de  gemeente  claimt  mensenhandel  als  prioriteit  te  
zien  er  niets  met  deze  aangiftes  wordt  gedaan.  Daadwerkelijke  slachtoffers  van  mensenhandel  gaan  dus  naar  de  politie  om  
aangifte  te  doen,  en  de  politie  doet  niets  voor  de  slachtoffers.  Hetgeen  wordt  ook  erkend  in  Schone  Schijn  “Wat  betreft  de  
politie   is   er   volgens   een   collega   voornamelijk   winst   te   behalen   door   meer   capaciteit   in   te   zetten   bij   de   opsporing   van  
mensenhandel.  “Het  is  een  delict  dat  moeilijk  te  onderzoeken  is  en  veel  inzet  en  tijd  kost”.  Het  oppakken  van  signalen  van  
mensenhandel   moet   soms   concurreren   met   zaken   die   sneller   kunnen   worden   afgehandeld,   zoals   verkrachtingszaken“  
(Schone  Schijn:p76).  Dat  aangiftes  van  mensenhandel  geen  prioriteit  heeft  voor  de  politie  blijkt  ook  uit  het  volgende  “Door  
verschillende   factoren,   zoals   het   niet   nakomen   van   een   afspraak   om   aangifte   te   komen   doen,   beperkte   beschikbare  
capaciteit   en   het   gesignaleerd   staan   van   een   verdachte,   komt   het   voor   dat   een   onderzoek   ‘op   de   plank’   komt   te  
liggen“(Schone   Schijn:p77).   Het   komt   dus   geregeld   voor   dat   de   politie   geen   werk   maakt   van   een   aangifte   voor  
mensenhandel.   Hiermee   handelen   zij   in   strijd   met   de   wet,   want   “Overigens   is   volgens   de   Aanwijzing   mensenhandel   een  
aangifte   hoe   dan   ook   de   start   van   een   opsporingsonderzoek   (College   van   Procureurs-­‐generaal,   2005).   Aangiften   van  
mensenhandel  moeten  daarom  altijd  worden  ingestuurd  naar  het  OM“.  (Schone  Schijn:p88).  
 
Waar  de  gemeente  dus  beweerde  dat  mensenhandel  prioriteit  heeft  en  dat  de  huidige  middelen  niet  voldoende  waren  om  
de  criminele  infrastructuur  te  doorbreken,  blijkt  het  dus  wel  mee  te  vallen  met  de  geïntensiveerde  inzet  aangezien  velen  
aangiftes  ‘op  de  plank’  komen  te  liggen.  De  politie  schiet  dus  ernstig  tekort  in  de  aanpak  van  mensenhandel,  waardoor  het  
deels   zo   ver   heeft   kunnen   komen.   Toch   ligt   volgens   de   Nationale   Recherche   niet   alleen   de   schuld   bij   de   politie,   maar   moet  
ook   gekeken   worden   naar   de   gemeente;   “Hoewel   de   gemeenten   door   de   wetgever   een   leidende   rol   toebedeeld   hebben  
gekregen   in   het   houden   van   toezicht   op   de   prostitutiesector,   vervulden   zij   ten   tijde   van   de   interviews   in   de   praktijk   een  
beperkte  of  geen  rol  in  de  signaleringsfase.  In  de  bestudeerde  gemeenten  was  in  alle  gevallen  de  controle  op  en  handhaving  
van  de  vergunningsvoorwaarden  goeddeels  uitbesteed  aan  de  politie.  In  twee  van  de  drie  gemeenten  verzorgde  de  politie  
tevens  de  vergunningverlening.  Door  de  gemeenten  werd  er  niet  of  nauwelijks  op  toegezien  dat  er  voldoende  bestuurlijke  
controles  werden  verricht  en  dat  deze  controles  op  adequate  wijze  plaatsvonden.“(Schone  Schijn:p15)  
 
Hoewel  de  gemeente  dus  beweert  mensenhandel  als  prioriteit  te  zien  en  het  belang  van  de  prostituee  voorop  te  stellen,  
neemt   zij   niet   haar   verantwoordelijk   en   laat   ze   de   boel   op   haar   beloop.   Dat   de   gemeente   weldegelijk   wist   van   de  
knelpunten,  maar  hier  niet  naar  handelde  blijkt  uit  de  volgende  passage  “Een  laatste  opvallend  punt  betreft  de  beperkte  
lering  die  wordt  getrokken  uit  ‘lessen  uit  het  verleden’.  Enkele  knelpunten  die  uit  het  onderzoek  naar  voren  kwamen  zijn  al  
eerder   geconstateerd   of   zelfs   tot   aanbevelingen   en   actiepunten   verwerkt.   Dit   betreft   onder   andere   de   rol   van   de  
gemeenten,   de   onduidelijkheid   omtrent   arbeidsverhoudingen   (met   name   zelfstandigheid),   het   verbeteren   van   de  
communicatie   tussen   ketenpartners   en   het   waarborgen   van   een   adequaat   kennisniveau   onder   de   betrokken   personen.  
“(Schone  Schijn:p98).  
 
Tot  zover  hebben  we  gezien  dat  de  gemeente  de  Wallen  wil  sluiten,  omdat  de  criminele  infrastructuur  niet  te  doorbreken  
is  en  er  voor  zorgt  dat  dwang  en  uitbuiting  massaal  plaats  vindt  in  het  Wallengebied.  De  gemeente  heeft  de  bestrijding  van  
mensenhandel  als  prioriteit  beweert  zij,  terwijl  ze  een  horrorbeeld  schetst  over  de  situatie,  maar  uit  onderzoek  blijkt  dat  
gemeente   alles   behalve   haar   plicht   vervuld.   Ook   de   politie   schiet   te   kort,   waardoor   er   niets   met   aangiftes   van  
daadwerkelijke  slachtoffers  wordt  gedaan.  De  gemeente  stelt  verder  dat  het  overgrote  deel  van  de  prostituees  gedwongen  
wordt  en  er  van  vrijwilligheid  geen  sprake  is,  zoals  zal  blijken  uit  het  volgende  deel.  
 
Gedwongen  prostitutie  

Omdat  er  op  de  Wallen  volgens  de  gemeente  massaal  gedwongen  prostitutie  plaats  vindt  is  het  beter  om  de  Wallen  maar  
helemaal  te  sluiten.  In  haar  stukken  Grenzen  aan  de  handhaving  en  Hart  van  Amsterdam  schetst  de  gemeente  een  
horrorbeeld  over  de  Wallen,  wat  grotendeels  haar  oorsprong  vindt  in  het  onderzoek  Schone  Schijn.  In  het  vorige  deel  
zagen  we  dat  hetzelfde  onderzoek  Schone  Schijn  de  vinger  inderdaad  op  de  zere  plek  legt  en  aantoont  dat  zowel  politie  als  
gemeente  beide  niet  optreden  wanneer  signalen  van  mensenhandel  zich  voordoen.  De  politie  is  zeer  laks  met  aangiftes  en  
de  gemeente  neemt  niet  haar  verantwoordelijkheid  zoals  de  landelijke  wetgever  deze  haar  heeft  toebedeeld.  Ondanks  
deze  feiten  beweert  de  gemeente  het  belang  van  de  prostituee  voorop  te  stellen  en  bestrijding  van  mensenhandel  als  
prioriteit  te  zien.  Is  het  aantal  vrouwen  dat  gedwongen  wordt  werkelijk  zo  hoog  om  daarmee  het  sluiten  van  de  Wallen  te  
rechtvaardigen?  

In   haar   stukken   spreekt   de   gemeente   over   het   feit   dat   het   overgrote   deel   van   de   prostituees   een   slachtoffer   is   van  
mensenhandel   en   dus   gedwongen   wordt.   Zo   stelt   zij   “Uitgaande   van   de   laagste   schatting   van   50%,   zou   dit   alleen   al   in  
Amsterdam   4.000   slachtoffers   van   mensenhandel   op   jaarbasis   inhouden.   De   gemeente   Amsterdam   schatte   het   aantal  
raamprostituees   in   2005   namelijk   op   8.000”   (Gemeente   Amsterdam,   2006).   Ruim   de   helft   van   de   prostituees,   enkele  
duizenden,   worden   dus   gedwongen.   Dat   is   nogal   een   uitspraak,   die   vast   op   feiten   gebaseerd   zal   zijn?   Dan   zou   het   namelijk  
enigszins   te   rechtvaardigen   zijn   dat   de   Wallen   worden   gesloten,   indien   vierduizend   vrouwen   slachtoffer   zijn   van  
mensenhandel.   Waar   halen   ze   die   kennis   vandaan?   Die   kennis   is   gebaseerd   op   schattingen   en   is   dus   alles   behalve   een   feit,  
zoals   blijkt   uit   het   volgende   “De   hypothese   dat   signalen   van   mensenhandel   kennelijk   niet   werden   opgevangen,   werd   echter  
ontkracht  door  het  beeld  dat  de  prostitutiecontroleurs  van  de  raamsector  bleken  te  hebben:  in  alle  drie  de  steden  schatten  
zij   het   percentage   onvrijwillig   werkende   vrouwen   op   50-­‐90%.   Uitgaande   van   de   laagste   schatting   van   50%,   zou   dit   in  
Amsterdam  bijvoorbeeld  4.000  slachtoffers  van  mensenhandel  op  jaarbasis.“  (Schone  Schijn:p84)  en  ook  vermelden  zij  dat  
“Prostitutiecontroleurs   schatten   het   aantal   onvrijwillig   werkende   prostituees   hoog   in,   maar   kunnen   signalen   vaak   niet  
voldoende  concretiseren,  zodat  opvolging  van  de  signalen  uitblijft.  “(Schone  Schijn:p19).  Met  andere  woorden  op  basis  van  
onderbuikgevoelens  van  controleurs  die  met  de  natte  vinger  inschatten  hoeveel  vrouwen  gedwongen  worden,  worden  de  
Amsterdamse  Wallen  gesloten.  
 
Het  feit  dat  het  slechts  schattingen  zijn,  zonder  dat  er  daadwerkelijk  onderzoek  is  gedaan  wijt  de  gemeente  aan  het  feit  van  
die   4000   vrouwen   er   bijna   geen   een   aangifte   durft   te   doen   “Aan   het   feit   dat   de   controles   onvoldoende   (concrete)  
informatie  opleveren  kan  ten  grondslag  liggen  dat  slachtoffers  van  mensenhandel  bij  uitstek  moeilijk  te  identificeren  zijn.  
Ten   eerste   is   de   aangiftebereidheid   laag:   naar   schatting   zo’n   5%   van   de   slachtoffers   doet   aangifte   (Adviesbureau   Van  
Montfoort  &  Verwey-­‐Jonker  instituut,  2006).  “(Schone  Schijn:p92)    
 
Dat   weinig   slachtoffers   aangifte   durven   te   doen   is   niet   alleen   te   wijten   aan   angst   voor   represailles,   maar   heeft   ook   te  
maken  met  de  ruime  definitie  van  mensenhandel  die  de  gemeente  hanteert.  Zoals  eerder  bleek  worden  ook  vrouwen  die  
vrijwillig   een   pooier   hebben   en   vrijwillig   geld   afstaan   ook   als   slachtoffer   van   mensenhandel   gezien,   aldus   de   Nationale  
Recherche  “Uit  het  onderzoek  is  gebleken  dat  de  aangiftebereidheid  van  de  vrouwen  laag  is.  Opvallend  hierbij  is  dat  dit  niet  
geheel  te  wijten  is  aan  de  angst  voor  represailles,  maar  ook  te  verklaren  is  door  een  verschil  van  opvatting  in  normen  en  
waarden.  In  onze  ogen  worden  de  vrouwen  uitgebuit  en  misbruikt,  maar  niet  alle  vrouwen  ervaren  dit  zo.  Dit  komt  omdat  
de  (financiële)  positie  in  Bulgarije  veelal  erg  slecht  is  en  ze  in  Nederland  meer  geld  verdienen  dan  dat  ze  in  hun  eigen  land  
zouden  doen.  Ook  al  gaat  het  meeste  geld  naar  de  mensenhandelaar  (Donar,  2001:12)  (Schone  Schijn:p72).    
 
Wanneer   een   vrouw   dus   vrijwillig   voor   een   dergelijke   constructie   kiest   is   zij   een   slachtoffer   volgens   de   gemeente.   Dat  
wordt   het   meest   treffend   weergegeven   door   het   volgende   citaat;   “Uit   een   onderzoek   in   2001   onder   prostituees   in  
Amsterdam  bleek  dat  veel  Oost-­‐  Europese  vrouwen  het  normaal  vonden  om  een  pooier  te  betalen  of  om  een  contract  met  
een  agency  af  te  sluiten.  Om  die  reden  zagen  zij  ook  geen  reden  tot  het  doen  van  aangifte.  Bovendien  zagen  zij  zichzelf  niet  
als  slachtoffers,  maar  juist  als  survivors:  ‘Of  course  we  know  the  men  of  that  agency  are  taking  advantage  of  us;  we  must  
pay  a  lot  of  money,  but  we  knew  what  the  contract  was  about’.  ‘We  are  all  happy  to  stop  working  in  this  job  once  our  debts  
have  been  paid,  but  we  will  not  go  back  to  Belarus.  Although  we  are  well-­‐educated,  there  is  no  employment  for  us  at  home.  
[…]  The  men  in  my  village  are  also  unemployed.,  they  drink  to  much  and  they  abuse  their  wives  and  children.  We   will   find   a  
nice  man  here  so  that  we  can  stay;  we  are  survivors’  -­‐Lisa,  22“(Schone  Schijn:p93/94).  
 
Het   heeft   er   daarom   alle   schijn   van   dat   de   gemeente   een   overdreven   beeld   schetst   van   de   Wallen   om   zodoende   haar  
plannen  door  te  kunnen  voeren.  Zijn  er  geen  betrouwbare  cijfers  te  vinden  over  mensenhandel  in  de  prostitutie?  In  schone  
schijn  komen  enkele  cijfers  aan  bod  die  de  gemeente  links  heeft  laten  liggen,  maar  die  wel  een  realistisch  beeld  schetsen  
over   gedwongen   prostitutie.   Om   te   beginnen   zijn   dat   het   aantal   aangiftes   wat   wordt   opgenomen.   Daarover   zegt   de  
Nationale   Recherche   het   volgende   “Per   jaar   worden   ongeveer   40   aangiften   van   mensenhandel   door   de   Amsterdamse  
zedenpolitie  opgenomen“  (Schone  Schijn:p77).  Daarnaast  zijn  er  de  rechtszaken,  waarover  we  het  volgende  lezen  “Bij  het  
Amsterdamse   arrondissementsparket   werden   over   de   periode   2001   tot   en   met   2005   in   totaal   92   mensenhandelzaken  
geregistreerd  die  alle  betrekking  hadden  op  uitbuiting  in  de  seksindustrie.  “  (Schone  Schijn:p77).  Jaarlijks  veertig  aangiftes  
en   dertig   zaken   voor   de   rechter   telt   nog   lang   niet   op   tot   de   4000   waar   de   gemeente   over   spreekt,   dat   zijn   er   namelijk  
zeventig   per   jaar.   Wanneer   je   heel   ruim   wil   rekenen   kom   je   misschien   uit   op   500   gedwongen   prostituees   op   basis   van   een  
dergelijke   schatting.   Op   het   totale   aantal   prostituees   wat   volgens   de   gemeente   in   Amsterdam   werkzaam   is   (8000  
personen),  is  dat  minder  dan  10  procent.  Dit  valt  absoluut  niet  te  bagatelliseren,  maar  is  natuurlijk  heel  wat  anders  als  de  
50  tot  90  procent  waar  de  gemeente  over  spreekt.  
 
Zelfs  wanneer  we  meegaan  in  de  redenering  van  een  gemeentelijk  adviesbureau,  die  in  een  eerder  citaat  aangaf  dat  slechts  
5   %   van   de   vrouwen   daadwerkelijk   aangifte   doet,   komen   we   niet   eens   in   de   buurt   van   de   4000   slachtoffers   die   de  
gemeente  predikt.  Wanneer  er  jaarlijks  40  aangiftes  zijn  en  dit  slechts  vijf  procent  is  van  alle  slachtoffers,  dan  bestaat  de  
totale  slachtoffergroep  volgens  deze  redenering  uit  800  personen.  Dat  is  10  procent  van  de  prostituees.    
 
Wanneer   de   gemeente   een   realistische   schatting   zou   hanteren   dan   zou   het   aantal   gedwongen   prostituees   in   heel  
Amsterdam,   dus   niet   alleen   op   de   Wallen,   uit   800   personen   bestaan,   10   procent   van   het   aantal   prostituees   wat   werkzaam  
is  in  Amsterdam.  Echter  probeert  de  gemeente  nu  onder  valse  voorwendselen  het  te  doen  voorkomen  alsof  de  Wallen  een  
crimineel   bolwerk   zijn.   Het   werkelijke   aantal   gedwongen   prostituees   ligt   stukken   lager   dan   de   gemeente   doet   voorkomen,  
wat  tevens  wordt  beaamd  door  de  Nationale  Recherche.  
 
Ook  beweert  de  gemeente  dat  zij  opkomt  voor  prostituees  en  mensenhandel  wil  bestrijden,  terwijl  dit  uit  niets  blijkt.  Om  
de  prostituees  te  beschermen  sluit  zij  de  ramen  op  de  Wallen.  Ramen  die  regelmatig  gecontroleerd  worden  door  politie,  
belastingdienst,  gemeente  en  het  BiBOB  team.  Ramen  die  de  meest  transparante  vorm  van  prostitutie  zijn  en  er  straks  niet  
meer   zijn.   Hierdoor   worden   prostituees   gedwongen   om   in   onder   andere   in   het   illegale   circuit   te   gaan   werken.   Is   dat  
opkomen  voor  hun  belang?  Ligt  de  werkelijke  problematiek  van  gedwongen  prostitutie  wel  daadwerkelijk  op  de  Wallen?  
De  gemeente  weet  beter,  gezien  het  feit  dat  het  stuk  waar  ze  zo  gretig  uit  citeren  waarschuwt  voor  de  gevolgen  van  het  
verdwijnen   van   de   ramen   “Allereerst   moet   benadrukt   worden   dat   deze   conclusies   voortkomen   uit   onderzoek   naar  
mensenhandelproblematiek  in  de  vergunde  raamsector.  Wij  zijn  ons  bewust  van  de  huidige  trend  waarin  prostitutie  behalve  
op   de   geijkte   plaatsen,   zoals   clubs   en   bordelen,   wordt   aangeboden   in   sauna’s   en   parenclubs   (Daalder,2007-­‐I).   In   het  
verlengde   hiervan   erkennen   wij   dat   er   een   illegaal   circuit   bestaat   waarin   mogelijk   evenveel   of   zelfs   meer   gedwongen  
prostitutie   plaatsvindt.   Meerdere   respondenten   hebben   hun   zorg   geuit   over   de   situatie   van   de   vrouwen   die   in   de   escort  
werkzaam   zijn.   Aangezien   dit   buiten   de   reikwijdte   van   dit   onderzoek   valt,   zijn   wij   er   in   dit   rapport   niet   op   in   gegaan.   Nader  
onderzoek  hiernaar  achten  wij  wel  zeer  gewenst.  “(Schone  Schijn:p10)  100    
 
Het   lijkt   er   steeds   meer   op   dat   het   bestrijden   van   mensenhandel   en   het   tegengaan   van   de   criminele   infrastructuur  
helemaal   geen   prioriteit   van   de   gemeente   is.   Ze   hebben   daartoe   al   jaren   de   mogelijkheden   en   schetsen   nu   bewust   een  
onrealistisch   beeld   over   prostitutie   op   de   Wallen.   Wat   zou   voor   de   gemeente   een   reden   kunnen   zijn   om   onder   valse  
voorwendselen  de  Wallen  proberen  te  sluiten?  In  het  kader  daarvan  is  een  onderzoek  van  de  UvA  interessant  die  hebben  
bekeken   wat   de   gemeente   heeft   gedaan   om   de   verschillende   partijen   op   de   Wallen   te   betrekken   bij   het   beleid.   Het  
volgende  deel  zal  zich  richten  op  dit  onderzoek,  waarin  de  acties  van  de  gemeente  onder  de  loep  worden  genomen.  
 
Het  draagvlak  

In  de  vorige  delen  hebben  we  gezien  dat  ondanks  dat  de  gemeente  beweerd  dat  mensenhandel  prioriteit  heeft,  dit  niet  het  
geval  is.  Ook  zagen  we  dat  de  gemeente,  al  dan  niet  bewust,  de  feiten  over  de  Wallen  in  haar  voordeel  heeft  verdraaid.  Het  
werkelijke  aantal  slachtoffers  ligt  veel  lager  en  de  infrastructuur  van  de  Wallen  stond  hier  buiten.  Ook  lazen  we  dat  het  
probleem  van  mensenhandel  en  gedwongen  prostitutie  vele  malen  groter  is  in  het  illegale  circuit,  waar  de  gemeente  de  
meisjes  door  het  sluiten  van  de  ramen  nu  naartoe  jaagt.  Wij  baseren  ons  op  stukken  waar  de  gemeente  zich  ook  op  
baseert,  dus  zij  moeten  dit  weten.  Het  lijkt  er  dus  op  dat  de  gemeente  bewust  zaken  verdraaid  om  zodoende  onder  valse  
voorwendselen  de  Wallen  te  kunnen  sluiten.  
 
De  Universiteit  van  Amsterdam  heeft  onderzocht  wat  de  gemeente  heeft  gedaan  om  de  verschillende  partijen  te  
informeren  en  te  betrekken  bij  het  beleid.  Centraal  in  dat  onderzoek  was  de  vraag  “Hoe  probeert  het  Amsterdamse  college  
van  B  en  W  met  taal  draagvlak  te  creëren  onder  verschillende  groepen  in  Amsterdam  voor  het  Coalitieproject  1012?  “  
(Macht  op  de  Wallen:p13).  Dit  onafhankelijk  onderzoek  heeft  dus  gekeken  naar  welke  acties  de  gemeente  heeft  genomen  
om  tot  hun  beleid  te  komen.  In  een  ideale  democratie  is  de  politiek  volksvertegenwoordiger  en  vertegenwoordigd  zij  de  wil  
van  het  volk.  Het  zou  dan  ook  niet  meer  dan  logisch  zijn  wanneer  alle  partijen  werden  geïnformeerd.  
 
Wanneer  het  belang  van  de  prostituee  echt  centraal  staat  zou  het  verder  aannemelijk  zijn  dat  de  prostituees  om  hun  
mening  werd  gevraagd.  Dat  de  groep  om  wie  het  daadwerkelijk  gaat  niet  bij  het  beleid  is  betrokken  blijkt  uit  het  volgende  
citaat;  “Uit  verschillende  interviews  met  organisaties  is  gebleken  dat  de  communicatie  vanuit  de  gemeente  minimaal  is  
geweest.  Afgezien  van  de  organisaties  het  Scharlaken  Koord  en  P&G292,  die  door  de  gemeente  gesubsidieerd  worden,  
bleken  de  andere  geïnterviewden  niet  door  de  gemeente  op  de  hoogte  te  zijn  gebracht  betreffende  Project  1012.  
Organisaties  zoals  PIC,  de  Rode  Draad  en  Última  Hora  hebben  het  nieuws  via  geruchten  of  media  moeten  vernemen.  Ook  bij  
het  opstellen  van  het  concept  Project  1012  zijn  zij  niet  om  advies  gevraagd.  Dit  vonden  wij  frappant,  vooral  omdat  de  
organisaties  in  direct  contact  staan  met  de  prostituees  en  de  meeste  informatie  kunnen  bieden  vanuit  de  
prostitutiewereld.“  (Macht  op  de  Wallen:p28).  Waarschijnlijk  zijn  deze  groepen  niet  om  raad  gevraagd  omdat  zij  geen  
voorstander  van  het  beleid  zijn.  Dit  komt  naar  voren  in  het  UvA  onderzoek  “Het  P&G292  is  sceptisch  of  het  sluiten  van  de  
ramen  wel  tot  een  succesvolle  conclusie  zal  leiden,  met  name  omdat  de  handelwijze  van  het  P&G  gericht  is  op  veldwerk.  Het  
sluiten  van  een  groot  deel  van  de  ramen  zou  voor  het  P&G  betekenen  dat  de  vrouwen  onbereikbaar  worden.  Met  
betrekking  tot  prostitutie  onder  dwang  nam  mevrouw  Van  der  Helm  een  stellige  positie  in:  ‘Wij  komen  veel  langs  de  ramen  
en  clubs  en  heel  veel  van  die  dames  werken  gewoon  zelfstandig’“(Macht  op  de  Wallen:p29)  
 
De  gemeente  heeft  bij  de  totstandkoming  van  het  beleid  dus  niet  met  prostituees,  raamexploitanten  of  
belangenorganisaties  gesproken.  Echter  heeft  de  gemeente  wel  een  onderzoek  onder  de  bewoners  gehouden  in  de  vorm  
van  een  enquête,  waar  het  volgende  uit  naar  voren  kwam    “Van  de  bewoners  heeft  tien  procent  deelgenomen  aan  de  
enquête.  Opvallend  is  dat  de  bewoners  meer  horeca  en  ateliers  niet  als  bevorderlijk  zien  voor  het  evenwicht  tussen  wonen,  
werken  en  recreatie.  Prostitutie  echter,  wordt  wel  als  bevorderlijk  voor  dit  evenwicht  gezien.  Over  het  al  dan  niet  
vermeerderen,  verminderen  of  handhaven  van  het  aantal  ramen  heerst  grote  verdeeldheid.  Een  kleine  meerderheid  wil  
graag  meer  of  een  gelijk  aantal  ramen  en  het  grootste  deel  van  de  ondervraagden  zou  het  liefst  prostitutie  terugzien  als  
bestemming  voor  de  opgekochte  ramen  (34  procent)”  (Macht  op  de  Wallen:p50).  Hoewel  slechts  tien  procent  van  de  
bewoners  heeft  meegedaan  en  de  enquête  daardoor  niet  zeer  representatief  is,  blijkt  dat  het  wel  meevalt  met  de  
weerstand  van  de  bewoners.  Het  grootste  deel  van  de  ondervraagden  is  voor  het  behoud  van  de  ramen.  Omdat  dit  niet  in  
het  straatje  van  de  beleidsbepalers  paste  is  daarom  geprobeerd  de  uitkomsten  anders  te  doen  voorkomen.  Hierover  
schrijft  het  onderzoek  van  de  UvA  het  volgende:    “Op  de  website  van  de  PvdA  is  een  artikel  verschenen  over  de  uitslag  van  
de  enquête,  PvdA  stadsdeel  Centrum  blij  met  evenwichtige  uitkomst  van  enquête.  De  eerste  zin  luidt:  “Bewoners  en  
ondernemers  van  de  Wallen  willen  een  hardere  aanpak  van  de  overlast  van  dealers  en  verslaafden.”  Uit  de  enquête  blijkt  
echter  niet,  dat  de  bewoners  graag  een  harde  aanpak  zouden  zien.  Een  paar  regels  verder  wordt  weer  een  dergelijke  ‘fout’  
begaan:  “Er  is  brede  steun  voor  het  aanpakken  van  de  misstanden  en  steun  voor  het  aantrekken  van  een  gevarieerd  
winkelaanbod.”  Beide  beweringen  zijn  niet  uit  de  enquête  af  te  leiden.  Verderop  wordt  de  macht  van  taal  alweer  gebruikt  
om  het  te  doen  lijken  dat  de  bewoners  achter  Project  1012  staan:  “Maar  34%  van  de  bewoners  en  ondernemers  ziet  in  de  
vrijgekomen  ramen  het  liefst  prostitutie  terugkeren.”  Er  kan  hier  eigenlijk  niet  van  ‘maar  34  procent’  gesproken  worden,  dit  
is  namelijk  de  grootste  groep.“  (Macht  op  de  Wallen:p50).  De  onderzoekers  concluderen  dus  dat  de  PvdA  de  uitkomst  van  
het  onderzoek  op  een  dergelijke  manier  aan  het  verdraaien  is,  zodat  het  lijkt  alsof  de  gemeentelijke  plannen  veel  steun  
hebben.  Hierover  schrijven  zij  “Dus  hoewel  de  enquête  vrij  objectief  te  noemen  is,  laat  de  interpretatie  ervan  te  wensen  
over.  Uit  het  stuk  op  de  website  van  de  PvdA  blijkt  duidelijk  dat  deze  partij  de  feiten  die  uit  de  enquête  af  te  leiden  zijn  zo  
presenteert,  en  hier  en  daar  zelfs  een  beetje  verdraait,  dat  het  lijkt  of  de  bewoners  enthousiast  zijn  voor  Project  1012.  De  
enquête  is  niet  objectief  benaderd,  maar  vanuit  een  frame  geïnterpreteerd  met  het  doel  draagvlak  te  creëren.  “(Macht  op  
de  Wallen:p50)    
 
De  gemeente  heeft  de  prostituees  en  belangenorganisaties  dus  overgeslagen  en  de  uitkomsten  van  het  
bewonersonderzoek  doelbewust  verdraaid.  Dan  zijn  er  nog  twee  partijen  te  behandelen;  de  media  en  de  marktpartijen  die  
de  panden  kunnen  opkopen  nadat  de  prostitutie  is  verdwenen.  In  de  Macht  op  de  Wallen  heeft  de  UvA  de  contacten  van  
de  gemeente  met  de  media  onderzocht  en  kwamen  zij  tot  de  volgende  conclusie:  “De  relatie  tussen  de  gemeente  
Amsterdam  en  de  media  is  een  ‘machtsspel’,  aangezien  de  media  het  laatste  woord  heeft  in  de  definitieve  publicatie.  De  
gemeente  is  echter  actief  bezig  de  inhoud  van  de  berichtgeving  te  sturen  De  huidige  media  concurreren  namelijk  onderling  
om  de  primeurs.  Uit  de  interviews  is  gebleken  dat  een  medium  ook  daadwerkelijk  de  primeur  verkrijgt,  wanneer  de  
gemeente  mag  meebeslissen  over  de  inhoud  van  de  berichtgeving.”  (Macht  op  de  Wallen:p56).  De  gemeente  stuurt  dus  
ook  doelbewust  de  communicatie  omtrent  project  1012,  blijkt  uit  voorgaand  citaat.  Ten  aanzien  van  de  marktpartijen  
hebben  de  onderzoekers  een  interview  met  van  Rossum,  de  man  verantwoordelijk  voor  de  uitvoer  van  het  1012  project.  
Deze  zegt  over  de  marktpartijen  “Het  bestaande  enthousiasme  onder  marktpartijen  wordt  door  de  gemeente  strategisch  
uitgebuit.  Van  Rossum:  “Dan  ga  ik  jullie  een  beetje  tegen  elkaar  uitspelen  en  dat  ben  ik  op  dit  moment  aan  het  doen.  
(...)  Het  stimuleert  de  koopbereidheid  enorm.  (...)  Ze  krijgen  allemaal  een  compliment  van  de  burgemeester  als  het  ze  gelukt  
is.  (...)  Het  is  een  heel  leuk  spel,  dat  noemen  we  monopolie,  letterlijk,  letterlijk.  (...)  Dus  iedereen  kijkt  welke  straten  hij  kan  
kopen,  welke  delen  van  straten.”  (Macht  op  de  Wallen:p36)  
 
Tenslotte  komen  de  onderzoekers  tot  de  volgende  conclusie  “De  resultaten  van  onze  analyse  wijzen  uit  dat  de  gemeente  
graag  aan  het  publiek  wil  laten  zien  dat  de  situatie  in  postcodegebied  1012  onhoudbaar  is,  de  prostituees  er  de  dupe  van  
zijn  en  zij  de  redder  in  nood  is.  [...]  Door  middel  van  taalanalyse  is  gebleken  dat  de  gemeente  een  overdaad  aan  symbolen  
en  beeldspraak  gebruikt  en  daarbij  bepaalde  aspecten  van  de  plannen  uitlicht,  en  andere  niet  of  nauwelijks  noemt.  Zo  
wordt  vooral  het  terugdringen  van  de  criminaliteit  en  het  realiseren  van  ‘hoogwaardige’  winkels  genoemd.  Daarentegen  
wordt  één  van  de  meest  ingrijpende  aspecten  van  Project  1012,  namelijk  het  verminderen  van  de  prostitutie,  niet  of  
nauwelijks  genoemd.  Laat  staan  de  mogelijke  gevolgen  van  deze  maatregel.“  (Macht  op  de  Wallen:p56)    
 
De  gemeente  heeft  de  zaken  op  de  Wallen  dus  overdreven  en  het  publiek  verkeerd  geïnformeerd  blijkt  uit  onderzoek  van  
de  Universiteit  van  Amsterdam.  Het  doorbreken  van  de  criminele  infrastructuur,  het  tegengaan  van  mensenhandel,  het  
opkomen  voor  prostituees  zijn  allemaal  zaken  waar  de  gemeente  al  voor  kan  zorgen.  Zij  hebben  de  middelen  tot  hun  
beschikking,  maar  maken  hier  geen  gebruik  van.    Ook  is  de  situatie  niet  zo  schrijnend  als  dat  ze  doet  voorkomen.  De  
aanleiding  om  de  Wallen  te  sluiten  blijkt  na  enig  onderzoek  lang  niet  zo  dreigend  te  zijn  als  de  gemeente  doet  voorkomen.  
Volgens  hen  is  namelijk  sluiting  de  enige  optie.  Kan  het  niet  anders?  Daar  zal  het  laatste  stuk  zich  op  richten.  
 
De  mogelijkheden  

De  gemeente  beweert  dat  de  situatie  op  de  Wallen  zo  schrijnend  is,  dat  zij  niets  anders  kan  doen  dan  de  hele  boel  maar  
sluiten.  Het  is  dweilen  met  de  kraan  open  en  het  huidige  beleid  faalt.  Hierdoor  is  er  een  criminele  infrastructuur  ontstaan  
die  niet  te  doorbreken  is.  Zij  zorgen  massaal  voor  vrouwen-­‐  en  drugshandel  waardoor  sluiting  de  enige  optie  is,  omdat  de  
huidige  aanpak  niet  voldoende  was.    
 
Er  is  gebleken  dat  de  uitvoering  van  het  prostitutiebeleid  in  handen  van  de  gemeente  ligt  en  zij  hier  de  afgelopen  jaren  
niets  mee  gedaan  heeft.  Op  dit  moment  wordt  er  geen  voorlichting  aan  prostituees  gegeven,  worden  zij  niet  begeleid  
indien  zij  uit  de  prostitutie  willen  stappen  en  wordt  er  niets  met  aangiften  gedaan.  Toch  claimt  de  gemeente  het  belang  
van  de  prostituee  voorop  te  stellen,  maar  heeft  zij  nooit  contact  gezocht  met  deze  groep.  Hoe  kan  je  iemands  belang  
voorop  stellen,  wanneer  je  niet  weet  wat  dit  belang  is?  Daarnaast  worden  vrouwen  als  slachtoffer  aangemerkt  die  vrijwillig  
werken.  Daarom  is  volgens  Amsterdam  Sociaal  het  opdoeken  van  de  Wallen  zeker  niet  de  laatste  optie;  Laat  de  gemeente  
maar  eens  het  huidige  beleid  uitvoeren.  Ook  komt  de  gemeente  zelf  ook  met  goede  voorstellen  waardoor  de  
prostitutiebranche  beter  te  reguleren  valt,  zo  stellen  zij  het  volgende  voor  “Een  regel  die  de  gemeente  op  korte  termijn  wil  
invoeren  is  een  verplichte  intake  van  prostituees  door  exploitanten  waarbij  zij  kijken  naar  signalen  van  mensenhandel.  Zo  
komt  er  meer  verantwoordelijkheid  bij  bordeelhouders  te  liggen  om  gedwongen  prostitutie  tegen  te  gaan.  Bij  succes  kan  de  
intake  verplicht  worden  voor  alle  prostitutiebedrijven  in  Amsterdam.  Op  die  manier  ondergaat  de  hele  branche  een  
upgrading  en  wordt  verminderen  van  prostitutie  gecombineerd  met  het  verbeteren  van  positie  van  de  
sekswerker.“  (Strategienota  Coalitieproject  1012:p29)  
 
Niet  alleen  gaat  de  gemeente  haar  beleid  aanpassen,  ook  de  belastingdienst  gaat  dit  doen  “In  de  nabije  toekomst  gaat  de  
Belastingdienst  overigens  de  teugels  aantrekken:  ondernemers  worden  OZB-­‐plichtig  en  moeten  een  administratie  bij  gaan  
houden  over  de  verhuur.  Ook  de  dames  zullen  worden  gecontroleerd.“  (Grenzen  aan  de  handhaving:p10).  Tenslotte  geldt  
de  Wet  BIBOB  nog  steeds  als  instrument  wat  prima  functioneert  volgens  de  gemeente;  “De  wet  Bibob  heeft  in  onze  ogen  
zijn  waarde  bewezen.  Ook  de  komende  periode  zullen  wij  exploitatievergunningen  en  bordeelvergunningen  actief  toetsen  
aan  de  wet  Bibob.  Overigens  geldt  dit  niet  alleen  voor  bedrijven  in  het  1012-­‐gebied  maar  voor  geheel  Amsterdam.“  
(Strategienota  Coalitieproject  1012:p37)  
 
Zo  blijkt  dus  dat  het  sluiten  van  de  Wallen  zeker  niet  de  enige  mogelijkheid  is  en  dat  de  gemeente  voldoende  andere  
middelen  tot  hun  beschikking  heeft.  Amsterdammers  worden  door  de  gemeente  gemanipuleerd  om  zodoende  te  geloven  
dat  de  Wallen  bol  staan  van  de  vrouwenhandel  en  gedwongen  prostitutie.  Op  deze  manier  hoopt  de  gemeente  snel  haar  
plannen  door  te  kunnen  drukken.  En  zoals  het  er  nu  voor  staat  gaat  dit  ze  ook  lukken.  
 
Amsterdam  Sociaal  staat  voor  een  Amsterdam  waar  de  Wallen  deel  van  uit  maken.  Het  zal  niet  alleen  een  inbreuk  zijn  op  
de  Amsterdamse  tolerantie  die  wereldwijd  bekend  is,  maar  ook  zal  het  een  negatief  effect  op  het  toerisme  hebben,  
aangezien  veel  mensen  naar  Amsterdam  komen  voor  The  Red  Light  District.    
 
Na  het  Noord/Zuid  debacle,  waar  de  stad  dankzij  de  gemeenteraad  met  een  schuld  van  3  miljard  zit  opgescheept,  kan  het  
sluiten  van  de  Wallen  zomaar  de  volgende  miljoenenstrop  voor  de  stad  zijn.  Hoewel  de  economische  gevolgen  voor  een  
stad  als  Amsterdam  enorm  kunnen  zijn  heeft  onze  gemeente  hier  geen  seconde  aan  gedacht.  Over  de  mogelijke  effecten  
die  sluiting  van  de  Wallen  met  zich  meebrengt  zegt  de  gemeente:  “Wij  hebben  getracht  om  de  economische  effecten  van  
de  veranderingen  in  het  1012-­‐gebied  in  beeld  te  brengen.  Enerzijds  is  de  zorg  dat  een  deel  van  het  toeristische  publiek  dat  
Amsterdam  bezoekt  vanwege  het  Red  Light  District  niet  meer  zal  komen.  Dit  kan  negatieve  gevolgen  hebben  voor  het  totaal  
aantal  bestedingen  en  de  werkgelegenheid.  Anderzijds  is  er  sprake  van  nieuwe  economische  impulsen  en  injecties,  die  juist  
een  positief  effect  kunnen  hebben  op  het  bestedingspatroon.  Vooralsnog  hebben  wij  geen  betrouwbare  uitkomsten  kunnen  
genereren  “  (Strategienota  Coalitieproject  1012:p15/16)    
 
De  gemeente  heeft  dus  geen  idee  wat  de  gevolgen  kunnen  zijn  en  voert  rigoureus  haar  wil  door  onder  valse  
voorwendselen.  De  Wallen  zijn  geen  bedreiging  voor  onze  veiligheid  en  de  mensenhandel  kan  op  effectievere  manieren  
worden  aangepakt.  Het  wordt  tijd  dat  de  Amsterdammer  opstaat  voor  zijn  stad  waar  de  gemeente  een  directe  bedreiging  
vormt  voor  de  Amsterdamse  vrijheid,  gelijkheid  en  tolerantie  en  haar  inwoners  voorliegt.  
 
Stem  Amsterdam  Sociaal  op  3  maart  2010