maddox voor adoptieouders van nu

In
een dag een
compleet
gezin
De papa’s
van
PLUS HEEL
Arwen VEEL MODE
VOOR JE KLEINE
ZEEBONK

DE ADOPTIEDRIEHOEK
Twee papa’s,
twee mama’s,
één
kind
Maddox april/mei 4.75 euro
Dit is een nepadvertentie alleen voor onderwijsdoeleinden
maddox

In maddox
6
16

30
Ook
6 Opeens heb je twee papa’s 4 Van ons

10 Dagboek: ik heb eindelijk 5 Gehoord

een gezin 8 Post voor Maddox

16 Valancia (13) zoekt naar 9 Column: niets te klagen

antwoorden 14 Tien opvoedtips

18 Pleegouderschap: dat kan 24 Mode voor zeebonkies

natuurlijk ook 34 In beeld

20 Ik houd van mijn geboorteland! Of toch niet? 36 Gezien

26 Adoptiedriehoek: papa’s, mama’s en kinderen 37 Column: ‘hé spleetoog!’

30 Identiteitscrisis: hoe je je kind eruit haalt 38 Op de planning

3
maddox

Van ons
Adoptie: de aanname van een persoon als
kind. De definitie is zo simpel. Maar in de
praktijk is het anders: meestal besluit je niet
op adopteren over te gaan als je op vakan-
tie bent en je toevallig een hulpeloos kind
met Bambi-ogen tegen het lijf loopt. Mad-
dox, het eerste adoptiekind van Angelina
Jolie, lijkt makkelijk gebombardeerd te zijn
tot celebritykind. Toch heeft ook Angelina
ongetwijfeld met vragen geworsteld als: ben
ik geschikt als adoptieouder? Hoeveel pa-
pierwerk komt erbij kijken? Zal het kind zijn
nieuwe nationaliteit in de armen sluiten, of
zal het altijd terug blijven verlangen naar zijn
geboorteland?
Het programma Spoorloos bestaat inmid-
dels al twintig jaar, en al die jaren zijn er in
het programma mensen voorbijgekomen
die blij werden van het ontmoeten van hun
biologische ouders. Maar het valt ook wel
eens tegen. Sommige geadopteerden heb-
ben überhaupt weinig behoefte om hun
biologische ouders ooit te zien. Over die te-
genstelling kun je lezen in het interview met
Kathalijn en Kristie op pagina 20 en 21.
Zoals bij alle dingen die niet voor de hand
liggen, heb je voor het zijn of worden van
adoptieouder steun en advies nodig. Of
misschien overweeg je het ouderschap nog.
In alle gevallen heb je nu MADDOX als jouw
nieuwe adoptiebijbel. Tijdens het maken
van dit blad is deze redactie al veel ervarin-
gen rijker geworden. Zo ontmoetten we een
gezin met twee vaders en weten we hoe we
een kind dat zich ‘anders’ voelt, moeten ge-
ruststellen.
Wat je ook besluit te doen, of waar je als
ouder dan ook mee te maken hebt, MAD-
DOX is er om je een handje te helpen. Of je
nu meer wilt weten over het verschil tussen
adoptie en pleegouderschap of als je be-
nieuwd bent naar de nieuwste kindermode:
sla de bladzijde om en kom erachter! Veel
plezier!
Esther de Roos
Hoofdredacteur Maddox

Colofon

Abonnee Hoofdredacteur
Esther de Roos
Adjunct-hoofdredacteur
Salim Elfassi

worden?
Een halfjaar lang genieten van Maddox?
Art directie
Anouk Mentink

Redactie
Pauline den Hartog Jager;
Suzanne Lommers; Lars van
Soest; Julie der Kinderen;
Neemt u nu een abonnement dan krijgt u Reinout Schreuders; Sarah
het boek ‘Moeder nummer nul’ van Marjo- Graman

lijn Hof cadeau. Het kinderboek vertelt het Eindredactie

Rosanne Sies; Moira Lai;
verhaal van de geadopteerde Fejzo. Zijn Thomas van Driel;
Annemarie Rozendaal
biologische moeder komt uit Bosnië. Als hij
besluit haar te gaan zoeken, heeft dat ge- Vormgeving
Bobbie van der List; Patricia
volgen voor het hele gezin. Jaspers; Hanne Maasson;
Yvette Hazebroek; Mark
Schoones

Maddox wordt uitgegeven

Ga voor dit cadeau of korting naar www.maddox.nl/abonnement door uitgeverij P-ter te
Bussum

Wilt u een abonnement

op Maddox?
Bel de abonneeservice op
0800 – MADDOX.

4
maddox

Gehoord
Geadopteerde broers blijken buurmannen
Twee Canadese mannen die bij hun geboorte werden opgegeven ter adop-
tie, ontdekten na jaren zoeken naar hun biologische familie in dezelfde
straat te wonen.

De verrassing kwam toen een van de mannen, Tommy Larkin, telefonisch contact had
met het adoptiebureau over de identiteit van zijn broer. “Die mevrouw gaf me zijn naam
en vroeg steeds of ik hem kende”, zegt Larkin tegen een Canadese krant. “Ik zei van niet,
maar ze bleef maar doorvragen of ik het zeker wist.”
Toen de medewerker van het adoptiebureau vroeg of het adres van zijn broer hem dan
bekend voorkwam, reageerde Larkin met de woorden: “Ja, ik kijk nu recht tegen dat
huis aan.”
De 30-jarige Tommy Larkin en 29-jarige Stephen Goosney bleken al zeven maanden
buren te zijn in Corner Brook in de Canadese provincie Newfoundland. “Het is nogal
overdonderend”, reageert Goosney. “We zien elkaar nu iedere dag en hebben behoorlijk
wat tijd in te halen.”
Bron: Telegraaf

Jessica Alba wil kind adopteren

Jessica Alba (28), die in juni 2008 dochter Honor
Marie kreeg met haar man Cash Warren, kreeg
het idee een kind te adopteren nadat ze voor Adoptie of puberteit?
een tv-show een gezin met 13 adoptiekinderen Stemmingswisselingen, ongeduld
bezocht dat in een krappe trailer woont. en ongehoorzaamheid. Elke ouder
met pubers komt ze tegen. Daarom
“Mijn moeder groeide op in de buurt van een groot gezin organiseert de Fiom een oudercur-
waarvan de ouders altijd maar meer kinderen wilden. Ik sus voor ouders met buitenlandse
dacht ‘waarom adopteren ze dan niet?’. Als je de liefde adoptiekinderen in de puberteit. De
hebt en de capaciteit om van kinderen te houden, moet cursus start op 7 april.
je adopteren. Dat is wat ik ook van plan ben”, verklaarde
ze in een interview. ‘Voor ouders is de puberteit vaak net zo’n
Bron: Elle stormachtige periode als voor het kind zelf.
De opvoedsituaties waar adoptieouders
mee te maken krijgen, kunnen ook verband
Holebi’s in Belgie hebben het houden met het feit dat hun kind geadop-
teerd is’, vertelt Gerda Andriesma, maat-
moeilijk om kinderen te adopteren schappelijk werkster bij de Fiom in Alkmaar.
Samen met Helen Mulder, ook maatschap-
Amper vier holebikoppels hebben een kindje kunnen adopteren in pelijk werkster, gaat ze de cursus binnen-
de laatste drie jaar. Vlaams parlementslid Jan Roegiers maakt zich kort uitvoeren. ‘Ook hebben ouders vragen
zorgen. Adoptie door holebi’s (samentrekking tussen homoseksueel, die adoptiegerelateerd zijn. Een voorbeeld
lesbienne en biseksueel) is sinds 2006 toegestaan. is de leeftijd waarop puberverschijnselen
optreden. Het is bekend dat sommige bui-
Roegiers wil graag meer duidelijkheid van Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen. tenlands geadopteerde kinderen eerder in
“Ofwel verplicht hij de adoptiediensten om meer inspanningen te leveren voor ho- de puberteit komen.’
lebi’s, ofwel communiceert hij eerlijk naar kandidaat-ouders dat hun kans op succes De acht avonden geven inzicht in het om-
nihil is”, aldus Roegiers. gaan met de puberteitsfase van het kind.
Uit cijfers blijkt dat holebi’s vaak een kinderwens hebben. Maar liefst 40 procent van De groep is bedoeld voor ouders met adop-
de aanvragen kwam van holebikoppels. Van de 638 geadopteerde kinderen, kwamen tiekinderen in de leeftijd van 11 tot 18 jaar
er maar vier bij holebi-ouders terecht. Geen enkel holebikoppel kon de afgelopen drie en is eens in de twee weken op de woens-
jaar een buitenlands kindje adopteren. dagavond (19.30 tot 21.30 uur).
Kind en Gezin benadrukt dat er inspanningen worden gedaan. “Maar onze eerste Bron: Alkmaars Weekblad
bezorgdheid zijn wel de kinderen”, aldus woordvoerder Leen Du Bois.
Bron : De morgen

5
maddox

Two men and

two
babies
Tekst Suzanne Lommers
Beeld Jarko de Witte van Leeuwen (vakantiefoto)

‘s Morgens met twee papa’s aan het ontbijt en altijd een

papa die je naar school brengt. Dat is niet het beeld van
de standaard gezinssituatie. Maar er zijn ook homo- of
lesbostellen die een kinderwens hebben.

Afgelopen herfst is het kinderboekje ‘Arwen en haar papa’s’

uitgekomen. Het boek vertelt het verhaal van de adoptie van
het Afrikaans-Amerikaanse meisje Arwen, geboren in New
York, door de twee Nederlandse pappa’s Jarko en Jos. Vader
Jarko besloot na lang zoeken naar een boekje over twee
pappa’s het zelf maar te schrijven. In het boekje, geïllustreerd
met vrolijke kindertekeningen, wordt op een vanzelfsprekende
kinderlijke manier verteld hoe adoptie door twee mannen in zijn
werk gaat.
In 2001 trouwde het stel en startte zij de procedure om een
kindje te adopteren. Jarko de Witte van Leeuwen: ‘Ik ben nu
twintig jaar samen met mijn partner. Toen we in 2001 trouw- ‘Dat twee homo’s niet samen een
den kwam het idee een kindje te adopteren in beeld. Na onze
huwelijksreis hebben we dan ook direct de adoptieprocedure kindje konden adopteren is gewoon
gestart.’ Het bleek dat Jarko en Jos in eerste instantie niet
samen een kindje konden adopteren voor de Nederlandse wet, discriminatie’
wel was éénouderadoptie mogelijk. Dat houdt in dat eerst één
vader of moeder juridisch een kind adopteert.
‘Wij vonden dat helemaal niet leuk natuurlijk’, vertelt Jarko de
Witte van Leeuwen. ‘We waren net leuk getrouwd en we dach-
ten: nu gaan we samen een kindje krijgen. Toen liepen we hier
tegenaan. Het is gewoon een stuk discriminatie in de wet.’

De eerste stap in de procedure is om de aanvraag te melden

bij het ministerie van Justitie. Maatschappelijk werk komt langs
om de thuissituatie te bekijken en interviews af te nemen en
de adoptieouder in spe moet verplicht op cursus. Wanneer
de uitslag van dat onderzoek positief is, wordt er door Justitie
een beginseltoestemming verstrekt. Binnenlandse adoptie is
op dit moment mogelijk, maar buitenlandse adoptie is een wat
lastigere kwestie.
Met de beginseltoestemming kun je je melden bij een vergun-
ninghouder. Dit zijn organisaties, zoals bijvoorbeeld Wereld-
kinderen, die bemiddelen bij adoptie. Maar deze organisties
kunnen voor homostellen weinig betekenen. Ze bemiddelen
2

6

bij adoptie uit ontwikkelingslanden en die accepteren vaak
niet dat het kind bij twee ouders met hetzelfde geslacht
terecht komt.
Wanneer er adoptie plaatsvindt via een organisatie in
Nederland wordt dit volledige bemiddeling genoemd. Maar
ook zijn er ‘zelfdoeners in adoptie’. De adoptie loopt dan
niet via een Nederlandse bemiddelingsorganisatie maar de
adoptieouders zoeken zelf een een adoptiebureau in het
buitenland.
Amerika
Het is wel mogelijk om als homostel een kindje uit de
Verenigde Staten te adopteren. Jarko: ‘Er zijn in Amerika
progressieve staten waar ze het helemaal geen probleem
vinden als een kindje door twee mannen wordt geadop-
teerd. In Amerika zijn er enorm veel kinderen die worden
afgestaan, zoveel dat ze niet in andere gezinnen opgeno-
men kunnen worden. De blanke kindertjes worden meestal
door binnenlandse adoptie opgevangen, maar de zwarte
kindertjes niet echt. Er is daar nog steeds een rassen-
kwestie. Wanneer een tienermoeder niet goed voor haar
kind kan zorgen wordt het gezien als een verantwoorde
beslissing wanneer ze het afstaat voor adoptie, niet als een
taboe. De zaken rond de adoptie worden goed en open
geregeld.’
Van links naar rechts: Jarko, Arwen, Jos, Wolf de Witte van Leeuwen
Het bleek dat in deze staten in Amerika wél tweeouderadop-
tie mogelijk was door twee mensen van hetzelfde geslacht.
‘Justitie had zijn huiswerk niet zo goed gedaan’, vertelt Jarko
de Witte van Leeuwen. ‘Het was voor de Amerikaanse wet dus
wel mogelijk maar voor de Nederandse wet niet. Ik ben toen
brieven gaan schrijven naar de politieke partijen en het onder-
werp werd al snel opgepikt. Ondertussen zijn wij wel gewoon
de éénouderadoptieprocedure gestart.’
In 2005 kregen Jarko en Jos Arwen. Twee jaar later adop-
teerden ze nog een kindje, Wolf kwam ook vanuit de VS naar
Nederland. Om beide juridisch gezien volledig vader van de
kinderen te worden is er een erkenningsprocedure nodig. Dit
houdt in dat de partner die het kind niet officieel heeft geadop-
teerd na drie jaar zorg ook voogdij over het kind kan krijgen.
Wanneer een homostel tegewoordig een procedure start, kan
dit gelukkig wel gewoon een tweeouderadoptie zijn. n
7
maddox
Post
voor
Maddox
Hallo Maddox,
Mijn partner en ik hebben besloten nog een derde kind te
willen. We hebben al twee jongens en nu willen we graag
een meisje. Zelf nog een keer zwanger worden is medisch
te zwaar voor mij. Nu hebben wij besloten een kindje te
adopteren. Van wat ik tot nu toe heb gelezen over adoptie
op internet, is het normaal gesproken zo dat je na een hele
procedure uiteindelijk een kind krijgt toegewezen. Bestaat
de mogelijk om zelf af te reizen naar Zuid Amerika, daar
een weeshuis te bezoeken en een meisje naar keuze te
adopteren? Of is dat heel naïef? Waar kunnen we hiervoor
terecht, wat zijn de mogelijkheden?!
Bedankt,
Suzanne
Beste Suzanne,
Het is niet mogelijk om zomaar een kindje uit te kiezen in
Zuid Amerika. In het Haags adoptieverdrag is dit illegaal
verklaard, kort gezegd omdat men bang is dat adoptiekin-
deren op deze manier als objecten beschouwd worden.
Een adoptieprocedure is langdurig en zwaar, omdat de
nieuwe ouders het kindje een goede toekomst moeten
kunnen geven. Je kiest er tenslotte niet voor een nieuw
kindje te nemen, maar om een kindje een nieuw leven te
geven. Houdt hier rekening mee. Veel wijsheid en succes
gewenst met je beslissing.
Groetjes,
Maddox
8
Maddox en zijn moeder Angelina Jolie
Beste Maddox,
Ik ben Mariska en ik ben geadopteerd. Twintig jaar geleden
ben ik geboren in Boxtel. Ik begin de laatste tijd steeds
meer vragen en gevoelens te krijgen over mijn adoptie. Aan
de ene kant wil ik erg graag weten wie mij ter wereld heeft
gebracht, aan de andere kant vind ik het doodeng. Ik heb
zoveel vragen en de enige manier om hier antwoord op te
krijgen is door te zoeken. Maar hoe vraag je zoiets aan je
adoptieouders?
Ik ben bang dat ze zich beledigd voelen, of denken dat ze
niet goed genoeg zijn.
Wat als mijn biologische ouders geen contact willen? Ik
weet niet of ik dat wel aan kan. Waar moet ik beginnen?
Mariska
Beste Mariska,
Dat je op zoek gaat is een heel normaal proces en iedere
adoptieouder zal ook moeten erkennen dat er een moment
gaat komen waarop die vraag gesteld wordt. Dat heeft
niets te maken met een goede of slechte opvoeding, en
dat is precies wat je ook als reden moet vertellen. Je bent
op zoek naar een stukje van jezelf. Dat is iets wat voor jou
vanzelfsprekend nodig is om je adoptie te verwerken. Vraag
je adoptieouders of ze weten wie je echte ouders zijn. Als
zij je niet kunnen helpen, dan kan het contactregister (www.
contactregister.nl) of de gemeente dat wel.
Veel succes,
Maddox
maddox

Hoe zien Marks ideale adoptieouders eruit?

Niets te klagen
Tekst Mark Schoones
Beeld Thomas van Driel

Door wie zou ik geadopteerd willen worden? Mijn

oppervlakkige helft zegt ‘EEN RIJKE STINKERD’. Hoe
grandioos moet het zijn om het zoontje van bijvoorbeeld
Madonna te zijn. Zoveel LEGO als je maar wilt, altijd de
hipste merkkleding en de mooiste cadeaus op feest- en
verjaardagen. Ideaal! Aan de andere kant; die ‘PC Hooft-
kids’ irriteren mij tegenwoordig mateloos. Ze zijn vaak
arrogant, asociaal en ietwat dommig. Daarnaast heeft
welvarend volk vaak de vreemde neiging hun kinderen links
te laten liggen ten gunste van carrière en golfbaan. Ik heb
veel aandacht nodig dus rijke adoptieouders zijn bij nader
inzien geen goede optie.

‘Al voor mijn vijfde levensjaar

zal ik een verfijnde smaak op het
gebied van interieur en mode
hebben’

Nee dan gelovige ouders. Gewoon een net katholiek stel.

Ik zal opgroeien met een prima ‘normen en waarden-
pakket’ en hoef me bovenal niet druk te maken over
genoeg aandacht; mochten mijn ouders me niet zien staan
dan biedt de pastoor me wel de portie toewijding die ik
behoef. Echter, ik wil op zaterdagavond wel doorzakken
en om nou iedere zondagochtend met kloppende slapen
in het huis van God te gaan zitten zie ik niet echt zitten.
Daarnaast drink ik geen wijn en heb ik een hekel aan
zingen dus ik zie maar af van gelovige adoptieouders.

Een homoseksueel stel dan. Twee papa’s. Al voor mijn

vijfde levensjaar zal ik een verfijnde smaak op het gebied
van interieur en mode hebben. Keerzijde: wie gaat mij het
andere geslacht uitleggen? Met twee mannen aan het
hoofd van het gezin zal daar niet heel veel van terecht
komen.

Ik trek mijn adoptie nu toch langzamerhand wel in twijfel.

Eigenlijk heb ik over huidige situatie niets te klagen. Niet
dat ik nu helemaal niets weet van vrouwen. Niet dat ik nu
geen behoorlijk setje normen en waarden ken. Niet dat ik
nu aandacht te kort kom. Verdomd. Ik denk dat ik zojuist
de ideale adoptieouders heb gevonden. Ik ga direct mijn
moeder bellen om haar het goede nieuws te vertellen.

37
maddox

Drie kinderen in
één klap
Tekst Pauline den Hartog Jager
Beeld Familie de Keijzer-Straatsma

Zeven jaar lang hebben Martin de Keijzer (38) en Laura Straatsma (40) uit
Assen moeten wachten, maar sinds kort zijn ze papa en mama van drie
kinderen. Zes weken geleden kwamen de Colombiaanse Jennifer (8) en haar
tweelingbroertjes Juan Pablo en Esteban (3) thuis. ‘Je zegt ja en opeens ben je
ouders van drie kinderen.’

2003. Martin en Laura merken dat ze zelf

geen kinderen kunnen krijgen.
Martin: ‘We waren nog bezig met IVF, maar
we wisten dat de wachtlijst van Stichting
Adoptievoorzieningen erg lang was en
schreven ons in.’
Laura: ‘Achteraf zijn we daar blij om. Anders
waren we wellicht te oud geweest.’
Martin: ‘Na je inschrijving volg je een cursus
en komt er iemand van de kinderbescher-
ming langs. Ze zoeken de beste ouders
voor de kinderen.’

Laura: ‘Vervolgens kies je een bemidde-

lingsinstantie, in ons geval Wereldkinderen,
en een land. Colombia was voor ons een
praktische keuze, want veel landen vielen
af. Wij waren niet getrouwd, wat vaak juist
verplicht is, dus zijn we snel getrouwd. Voor
Taiwan was ik al te oud en voor Zuid-Afrika
moesten we een brief van de kerk hebben.’
Martin: ‘De hele procedure duurt erg lang en
je moet veel wachten. In ons geval duurde
het zeven jaar. Er zijn veel ouders die een
adoptiekindje willen. Je maakt een grotere
kans als je kiest voor meer kinderen, oudere
kinderen of kinderen die een speciale ver-
zorging nodig hebben. Gelukkig wilden we
zelf vanaf het begin al een meerling, inclusief
mogelijk een ouder kind.’ Het gezin in Colombia

10
 In Nederland in de bakfiets

‘De kinderen hebben veel liefde en warmte

nodig en wij kunnen ze dat geven.’
5 oktober 2009, Laura’s verjaardag
Laura: ‘De telefoon ging. ‘Ga even rustig zit-
ten,’ hoorde ik iemand zeggen. Dan weet je
het eigenlijk wel. Drie kinderen konden we
krijgen, en dat op mijn verjaardag. Heel bij-
zonder.’
Martin: ‘Ik zat in een vergadering en mijn
telefoon ging af. Ik drukte weg. Een paar
seconden later ging hij opnieuw en nam ik
toch maar op. De volgende dag moesten
we direct naar het kantoor van Wereldkin-
deren.’

6 oktober 2009, Wereldkinderen Den Haag
Martin: ‘We kregen het hele dossierverleden
van de kinderen te horen, maar je krijgt nog
geen namen of foto’s. Daarna zijn we even
naar buiten gegaan, maar je weet al dat je
ja gaat zeggen.’
Laura: ‘De kinderen hebben veel liefde en
warmte nodig en wij kunnen ze dat geven.
Maar we waren zo zenuwachtig. Je zegt
ja, en opeens zijn het je kinderen. Direct
daarna kregen we voor het eerst een foto te
zien. Het voelde heel raar. Op dat moment
wil je het liefst direct op het vliegtuig stap-
pen. Maar zo werkt het niet. We moesten
een paar maanden wachten. De kinderen
zijn ouder, inmiddels 3 en 8 jaar, en hadden
een goede voorbereiding nodig. Ze komen
uit een pleeggezin, die de kinderen erg goed
hebben klaargestoomd. Vanaf dat moment
doe je alles voor het laatst met z’n tweeën
en neem je afscheid van een lange periode.’
19 januari, Colombia. Laura en Martin
wachten in een kamertje van het Colom-
biaanse Ministerie van Familie en Welzijn
op de kinderen.
Laura: ‘We waren ontzettend zenuwachtig.
Het was zo spannend. De tranen stroom-
den over onze wangen.’
Martin: ‘Daar stonden ze. Ze kwamen naar
ons toe en gaven ons een knuffel.’
Laura: ‘Niet veel later zaten we op de bank,
zo opgelucht. Dit zijn onze kinderen.’
Martin: ‘Na een kwartier moesten we weg,
want de volgende adoptieouders stonden
klaar. Plotseling sta je op straat en ben je
met z’n vijven. Opeens ben je een familie.’

11
Esteban krijgt zijn paspoort
De familie blijft nog vier weken in Colom-
bia, waarvan een week in Bogotá.
Laura: ‘Die eerste weken waren lastig. De
kinderen waren druk en de communicatie
verliep stroef. Ondanks dat wij wat Spaans
spreken, begrepen wij hun niet goed en zij
verstonden ons ook niet. Ontzettend frus-
trerend.’
Martin: ‘Verder dachten wij dat we de groot-
ste problemen met Jennifer zouden krijgen,
aangezien zij toen al 7 was, maar Esteban
bleek gedragsmatig het grootste obstakel.
Ze waren ons duidelijk aan het testen, door
bijvoorbeeld heel snel Spaans te praten.
Wel waren ze erg knuffelig.’
Laura: ‘Als net-moeder was ik heel bang dat
ze weg zouden lopen als we in een winkel-
centrum waren, maar dat deden ze niet. Ze
hebben je nodig.’
16 februari. De familie komt aan in
Nederland.
Laura: ‘Vanuit Nederland zijn we goed voor-
bereid. Doe rustig aan, niet teveel visite en
niet teveel speelgoed en cadeautjes in één
12
‘Als net-moeder was ik heel bang dat ze weg zouden
lopen als we in een winkelcentrum waren, maar dat
deden ze niet. Ze hebben je nodig.’
keer. Martin heeft de eerste weken vrij ge-
nomen.’
Martin: ‘Rust, structuur en regelmaat. Laat
ze merken dat dit hun thuis is en dat wij er
voor ze zijn. Hier in onze eigen omgeving
kwamen we echt tot rust, en dat merkten
we ook aan de kinderen. Ook begrepen
we elkaar steeds beter. De eerste dagen
sneeuwde het, dat was ook nog nieuw voor
ze.’
Laura: ‘Jennifer zou in Nederland een fiets
krijgen. Geweldig vond ze dat! Binnen twee
weken kon ze fietsen zonder zijwieltjes.’
Eind februari. Jennifer gaat al naar
school en begint in groep 3.
Martin: ‘Met naar school gaan zijn we veel
sneller geweest dan wat men aanraadt.
Maar Jennifer is leergierig en wilde zo graag
naar school.’
Laura: ‘Ze praat weinig, maar ze begrijpt
veel. De eerste keer bleef ik tien minuten op
de gang staan en zag haar stralen. En ze
straalt nog steeds! Ze doet het fantastisch.’
Martin: ‘Iedereen wil haar vriendinnetje zijn,
dat vindt ze prachtig. Ze gaat met spron-
gen vooruit, ook wat betreft de Nederlandse
taal.’
Laura: ‘De jongens spreken ook al behoor-
lijk Nederlands (‘yo quiero brood met pinda-
kaas’). Zij gaan twee keer per week naar de
peuterspeelzaal, ook heel bewust.’
Martin: ‘Wanneer Jennifer naar school gaat,
staat Juan Pablo al klaar met zijn rugzakje
en brood. ‘Ik ook naar school!’’
28 maart. De kinderen zijn nu zes weken
in Nederland.
Martin: ‘Ik heb ooit ergens gelezen dat je
de eerste tijd de kinderen niet moet straf-
fen, om ze zo beter aan je te laten hechten.
Maar wij hebben vanaf dag drie het belang-
rijke nee-woord ingevoerd.’
Laura: ‘De jongens hebben behoorlijk wat
Zuid-Amerikaans temperament meegeno-
men. Regels heb je nodig. Wij proberen te
doen wat voor kinderen die hier geboren en
getogen zijn ook normaal is. Tot nu toe gaat
het veel beter dan verwacht. Colombia was
voor ons een moeilijke tijd, maar hier gaat
 ‘Adoptie staat vaak in een negatief daglicht, maar
voor deze kinderen is het zo’n mooie en geweldige
kans. Voor hun is het de enige uitkomst.’

het zo goed. Natuurlijk hebben ze ruzie on-

derling. Natuurlijk is het af en toe niet leuk
en zwaar en soms wil je ze het liefst achter
het behang plakken, maar dat hebben alle
ouders.’
Martin: ‘We rijden hier rond op de bakfiets
met drie donkere kinderen erin, maar opval-
lend genoeg valt de huidskleur je zelf steeds
minder op.’
Laura: ‘Hier in Assen zijn we net een at-
tractie! Maar laatst in het zwembad had-
den we de eerste negatieve ervaring. Een
paar kinderen vroegen of onze kinderen uit
de dierentuin kwamen. ‘Nee, die komen uit
Afrika,’ zeiden hun ouders. ‘Niet waar, deze
komen uit Assen!’ zeiden wij. Je weet dat
zulke opmerkingen gaan komen, maar het
doet zeer.’
Toekomst
Laura: ‘Als de kinderen vragen gaan stel-
len, zullen wij die absoluut beantwoorden.
Daar willen we heel open in zijn. Het schijnt
belangrijk te zijn om voor de puberteit hun
het hele verhaal verteld te hebben. Ze zul-
len ongetwijfeld een moment krijgen waar
ze met zichzelf gaan worstelen, dus daarom
vinden we het heel fijn dat we zoveel van de
kinderen weten. We gaan ook absoluut een
keer terug naar Colombia.’
Martin: ‘Daarnaast hebben ze elkaar nog.
Maar men zegt dat adoptie een levens-
lang proces is. Ze zullen altijd met vragen
komen. We moeten het stapje voor stapje
aanpakken, maar de eerste twee maanden
zijn goed gegaan.’
Laura: ‘Adoptie staat vaak in een negatief
daglicht, maar voor deze kinderen is het
zo’n mooie en geweldige kans. Voor hun is
het de enige uitkomst. Wij zijn ontzettend
gelukkig en zien dat de kinderen ook heel
blij zijn, en dat is het mooiste!’ n

Tips van Martin en Laura:

- Begin heel erg vroeg met het adoptieproces. Dertig jaar kan
al bijna te oud zijn. Wachtlijsten lopen vol en wachtijden lopen
op. Een volledige procedure tijd van 10 jaar is tegenwoordig niet
ongewoon.
- Laat de kinderen in Nederland langzaam wennen. Wil niet alles
in een keer.
- Kijk wat voor kind het is en pas daar de regels op toe.
- Luister naar je gevoel. Wil je kind graag naar school, doe dat
dan.
-Er zijn speciale mailinglisten waarin adoptieouders contact met
elkaar hebben.
-Kijk op www.stichtingadoptievoorzieningen.nl, daar staat veel
handige informatie.

Jennifer staat klaar om te vertrekken naar Nederland

13
maddox

Tien tips
Tekst Annemarie Rozendaal

4
Beeld Flickr

Elke Maddox geeft jou tien

handige tips. Deze keer alles
wat je altijd al wilde weten over
opvoeden.

1
• H ou rekening met je kind. Laat
• Adoptiekinderen hebben vanaf hun
geboorte meestal geen gevoel van
geborgenheid, veiligheid en een thuis. Ze
kunnen hierdoor problemen krijgen om
zich te binden aan hun adoptieouders. In
de periode tot hun adoptie voelen ze zich
vaak angstig. Ze leren zichzelf bepaalde
overlevingsstrategieën aan. Ze zijn
bang geworden om in de steek gelaten te
worden. Als ouder kun je de band met je
hem zelf naar je toe komen als hij
behoefte heeft aan genegenheid,
maar neem hem niet zelf op schoot
als hij dat niet wil. Respecteer
je kind als een volwaardig mens
en praat niet kleinerend. Laat je
kind in zijn waarde. Anders
bestaat de kans dat hij zich
opstandig gaat gedragen en kan
het later problemen geven voor het
zelfvertrouwen van jouw kind.

5
kind versterken door je begrijpend op te
stellen. Praat veel met het kind en probeer

2
erachter te komen wat hij of zij voelt of
denkt.
• O ok is het gevoel van bescherming en
veiligheid erg groot. Kinderen hebben vaak
een vorm van verlatingsangst . Laat ze
• L aat je kind helpen bij het
vaststellen van de regels in
huis. Zo leert je kind een stukje
verantwoordelijkheid, en zal hij zich
eerder aan de regels houden. Hij
heeft ze immers zelf bedacht. Let er
ook op dat er niet teveel regels zijn.
Dit is verwarrend voor een kind en
maakt het een stuk minder gezellig.

3
zien dat je er voor ze bent en maak duide-
lijk dat je liefde onvoorwaardelijk is.

• L eg je kind altijd uit waarom je iets

doet. Dus als je hem wilt straffen,
zeg dan waarom je dat doet. Dus
niet alleen ‘Dat mag niet!’, maar
‘Dat mag niet, omdat het gevaarlijk
is’ bijvoorbeeld.
6 • L aat het merken als je kind iets goed doet.
Wees oprecht blij als je kind zijn schoenen
voor het eerst zelf strikt. Geef geen
beloningen zoals snoepjes, want dan
zalkind het snoepje als doel zien.

24
7
8
• Toon belangstelling voor alles
wat je kind doet. Vraag hem wat
hij aan het doen is en laat hem
vertellen wat hem bezighoud
zonder te oordelen. Wees oprecht
geïnteresseerd en luister.

• L oopt je kind te zeuren om aandacht?

Geef het dat dan ook. Natuurlijk is dat
niet altijd mogelijk, maar probeer het
zoveel mogelijk. Als je dit niet doet,
loopt het irritatieniveau alleen maar
hoger op en komt er uiteindelijk een nare
confrontatie. Probeer dit te vermijden.

9
• H et is heel belangrijk om bij de opvoeding
niet jezelf uit het oog te verliezen. Je moet
10
• Je bent een voorbeeld voor je kinderen. Leef dus
volgens de normen en waarden die jij voorstaat.
goed voor jezelf zorgen zodat je goed in Kinderen doen in eerste instantie hun ouders na.
je vel zit. Zo raak je minder snel geïrriteerd, Bedenk hoe jij wil zien hoe je kind opgroeid en zich
heb je meer geduld en kun je meer aandacht gedraagd.
opbrengen voor je kind.
25
‘Ik ben nog te jong om
contact te zoeken met
mijn biologische moeder’
maddox
‘Ik weet alleen dat
mijn moeder
Marie-Louise heet’
Tekst Lars van Soest
Beeld Valancia Dekker
Op jonge leeftijd kwam
Valancia Dekker vanuit Haïti
naar Nederland. De dertien-
jarige Castricumse ziet haar
adoptieouders John en Mar-
griet als haar echte vader en
moeder. Toch blijft de hang
naar het vaderland aanwezig.
‘Ik wil graag duidelijkheid.’
Wat weet je nog van je adoptie?
‘Niet zo veel. Ik was twee jaar toen ik naar
Nederland kwam. Ik heb in mijn hoofd wel
beelden. Die komen van de filmpjes en
foto’s die ik heb gezien. Daardoor weet ik
wel nog wel wat dingen van de dag dat ik
aankwam en van het welkomstfeest. Mijn
adoptiebroer Jacques is anderhalf jaar ou-
der dan ik. Hij was toen ik kwam al dik een
jaar in Nederland. We zijn officieel geen fa-
milie van elkaar. Jacques komt uit de hoofd-
stad Port-au-Prince en ik uit Duval. Dat ligt
meer zuidelijk. Toch zie ik hem wel als mijn
echte broer. We praten ook regelmatig over
het feit dat we geadopteerd zijn. We hebben
het dan over de cultuur van het land en over
onze echte ouders. De laatste tijd hebben
we het natuurlijk veel gehad over de aard-
beving van januari.’
Weet je hoe het na de ramp met je biolo-
gische ouders gaat?
‘Nee. Ik weet sowieso niet zoveel van mijn
familie in Haïti. Het enige dat ik weet, is dat
mijn moeder Marie Louise heet. Ik ben ook
naar haar vernoemd. Marie en Louise zijn
mijn tweede en derde naam. Daarnaast
weet ik dat mijn moeder eenentwintig was
toen ze mij afstond. Ze wilde dat ik een be-
ter leven zou krijgen. Of ze het echt slecht
had, weet ik niet. Van mijn vader weet ik he-
lemaal niets.
Zou je niet meer willen weten over je
roots?
‘Ik denk daar af en toe wel over na. Ik zou
graag duidelijkheid krijgen over mijn familie.
Ik wil weten of ik nog meer familieleden heb.
Ik ben ook benieuwd naar mijn moeder. Ik
zou haar graag nog een keer willen opzoe-
ken, maar nu nog niet. Ik vind dat ik er nog
iets te jong voor ben. Ik ben er voor mijn
gevoel nog niet aan toe. Als ik kijk naar de
situatie in Haïti ben ik wel blij dat ik geadop-
teerd ben, maar ik vind het wel zwaar als
ik er aan denk dat mijn biologische moeder
daar nog zit en het misschien moeilijk heeft.
Daar word ik verdrietig van. Misschien dat ik
later met mijn broer nog iets ga doen voor
het land. Wat dat moet gaan worden, weet
ik nog niet precies.’
Wanneer kwam je er achter dat je gea-
dopteerd was?
‘Dat was toen ik een jaar of zes was. Ik ver-
moedde wel al iets, want ik had natuurlijk
een andere kleur dan mijn ouders. Kinderen
op school zeiden dat ook wel eens. Toen
dacht ik gewoon: ‘Ik kom uit een ander
land.’ Het moment dat ik er écht bewust
van werd, kan ik me niet meer voor de geest
halen. Ik denk dat het een geleidelijk proces
was. Langzaamaan ging het steeds meer
dagen dat ik geadopteerd was.’
Was dat niet moeilijk?
‘Ja, daar had ik moeite mee. Ik vond het
vervelend dat ik mijn biologische ouders
hier niet had, terwijl andere kinderen wel
met hun echte vader en moeder wonen. Ik
was niet echt jaloers, maar ik moest er wel
vaak aan denken. Ik heb er met mijn adop-
tieouders toen veel over gepraat. Jacques
had het er een stuk moeilijker mee toen hij
erachter kwam. Het ligt er natuurlijk aan wat
voor karakter je hebt. Ik ben best open, ter-
wijl Jacques misschien wat meer gesloten
is, maar dat gaat nu ook beter.’
Maar waar praatte je met je biologische
ouders dan over?
‘Ik had vooral vragen. Over wanneer ik mis-
schien terug zou willen - mijn ouders staan
daarachter. En of we nog wel eens wat te
horen zouden krijgen van een mevrouw uit
Haïti. Zij zou informatie geven, maar die is
er nooit echt gekomen. Zo zijn er nog veel
meer vragen die onbeantwoord zijn geble-
ven. Ik heb veel aan de gesprekken met mijn
ouders, maar ik zou graag nog wat meer
willen weten. Daar ga ik later misschien nog
achteraan. Ik heb ook veel aan mijn broer.
Jacques zit natuurlijk in hetzelfde schuitje
als ik en aan hem heb ik erg veel steun. Bij
mijn vriendinnen kan ik ook altijd mijn hart
luchten. Dat is erg prettig.’
Hoe is de band met je adoptieouders?
‘Ik zie John en Margriet gewoon als mijn
echte ouders. Ik noem ze ook niet bij hun
voornaam, ze zijn gewoon mijn ‘papa’ en
‘mama’.’ n
17
maddox

Elma’s magazijn
mag er zijn
Tekst Julie der Kinderen
Beeld Julie der Kinderen

Elma en Ralph Schep hebben drie pleegkinderen. Ondanks de lasten

die pleegouders hebben, zijn er ook veel mooie momenten. Elma
runt naast het huishouden ook een kledingmagazijn om andere
pleegouders te helpen. Elma (40) en Ralph (38) over de voor- en
nadelen van het pleegouderschap.

Elma en Ralph wisten van tevoren dat

ze geen rechten over de pleegkinderen
zouden krijgen; het is voor hen een kwestie
van accepteren. Het gaat af en toe wel ver,
vindt Elma: ‘Wij mogen niet eens bepalen
of de kinderen naar de kapper gaan; echt
alles moet via de biologische ouders.
Ondanks alle regels vindt Elma het fijn om
pleegouder te zijn. In praktijk is pleegouder-
schap volgens haar anders dan in theorie:
‘Je hebt op papier geen rechten, maar de
kinderen zijn elke dag bij je. Jij bepaalt de
opvoeding; jij bepaalt wat ze eten en welke
kleren ze dragen. De kinderen zijn altijd bij
je dus je kunt wel vader en moeder zijn.’

Kledingmagazijn
In het Brabantse Werkendam, vlakbij
Gorinchem, ligt Elma’s kledingmagazijn Je
mag er zijn. Ze begon haar magazijn in
2007 aan huis, maar dat werd te vol. Sinds
een jaar heeft ze de beschikking over een
klein gebouw aan de rivier waar ze een
verzameling kinderkleding, speelgoed en

‘Alles staat in het

teken van het kind’ Elma in haar kledingmagazijn

18
babyspullen zoals buggy’s bewaart. Die
krijgt ze van ouders uit het hele land.
In het magazijn kunnen pleegouders de
spullen gratis op komen halen. Dit kan
soms hard nodig zijn. Elma: ‘Als je aan cri-
sisopvang doet, kun je ’s ochtends worden
gebeld en dan komt het kind ’s middags al
bij je in huis. Meestal heeft zo’n kind niet
meer dan dat het aan heeft. Je hebt dan
ineens heel veel nodig voor zo’n kind. Dat
kun je ook allemaal kopen, maar het kind
kan drie weken later al weer weg zijn. Als
je daarna een kind in huis krijgt van een
andere leeftijd of geslacht, dan kun je weer
opnieuw beginnen.’

Plichten
Pleegouderschap begint met een verplichte
cursus. Als pleegouders hebben Elma en
Ralph zorgplicht over de kinderen. We
werken samen met Bureau Jeugdzorg
en de biologische ouders. We delen het
ouderschap, we zijn niet de ouders.’ Het
contact tussen de kinderen en de biologi-
sche ouders moet onderhouden worden en
dat vinden Elma en Ralph goed: ‘Alles staat
in het teken van het kind.’
Een nadeel is dat deze bezoeken enorm
veel rompslomp met zich meebrengen.
Elma: ‘Je rijdt het hele land af voor die
bezoeken.’ Hoe vaak de bezoeken plaats- Elma’s verzameling kinderkleding, schoenen en speelgoed

vinden, bepaalt de rechter en dat verschilt
per kind.
Rechten
Pleegouders hebben geen enkel recht
over het kind. Zo mogen ze bijvoorbeeld
niet hun naam veranderen. Elma accep-
teert dat, maar vindt het wel eens lastig:
‘We hadden een keer een pleegkind en
dat heette Sky. Het is echt raar om dat op
straat te moeten roepen.’
Vervelender vinden Elma en Ralph het
dat ze zo vaak naar de rechter moeten.
Die bepaalt om de zoveel maanden hoe
lang het kind nog onder toezicht van de
pleegouders staat. Ralph: ‘Voor de oudste
hoeven we maar één keer per jaar naar de
rechtbank. Voor de twee jongsten gaan we
elke drie maanden.’ Ondanks dat ze graag
pleegmoeder is, vindt Elma het heftig:
‘Pleegouderschap is een emotionele rol-
lercoaster.’ n

De verschillen tussen pleegzorg en adoptie

Bij pleegzorg worden de juridische en de feitelijke banden tussen het kind en de biolo-
gische ouders niet verbroken. Het pleegkind blijft juridisch het kind van de natuurlijke
ouders. Pleegkinderen behouden dus ook hun eigen naam en delen niet in de erfenis van
hun pleegouders. Pleegzorg is tijdelijk.

Adoptie creëert een juridische en feitelijke band tussen de adoptieouders en het kind. Alle
banden met de natuurlijke ouders worden verbroken. Adoptiekinderen behouden hun ei-
gen naam niet altijd en delen in de erfenis van hun adoptieouders. Adoptie is van blijvende
aard.

Adoptie is in de eerste plaats een middel tot gezinsvorming, terwijl pleegzorg een vorm
van hulpverlening is.

19
Tekst Julie der Kinderen
Beeld Julie der Kinderen

Vorig jaar maakte Kathalijn Vergeer een reis naar haar geboorteland India. Ze is in het dagelijks
leven veel met India bezig. Kristie Groeneveld is minder met haar geboorteland Korea bezig. Twee
twintigers over hun leven in Nederland en de band met hun adoptieland.

Voor altijd een

band met je
geboorte land
20
 Kathalijn Vergeer (21) was tweeënhalf jaar toen ze vanuit India naar Nederland kwam. Nu, twintig jaar
later, speelt India nog steeds een grote rol haar leven. Ze studeert Taal en Cultuur Studies in Utrecht en is
daarnaast dit jaar begonnen met India en Tibet Studies in Leiden.
Kathalijn: ‘Ik heb altijd veel interesses en ik wil altijd alles weten. Zo is het ook met India. Ik ben er altijd wel
veel mee bezig geweest en ik kreeg ook het idee dat mensen dat van mij verwachtten. Toen ik een jaar of
elf was werd ik voor de televisie gezet. Dan was het weer tijd om verplicht naar Spoorloos te kijken’, vertelt
ze lachend. ‘Mijn ouders wilden me zo veel mogelijk met het fenomeen adoptie in aanraking laten komen. Ik
vind dat achteraf heel goed wat dan ga je daar als kind ook over nadenken.’

Kathalijn: ‘Toen ik elf jaar was moest ik

verplicht naar Spoorloos kijken’

Kristie Groeneveld (24) komt oorspronkelijk uit Korea. Toen ze drie maanden oud was, kwam ze naar Ne-
derland voor adoptie. ‘We hebben thuis wel een paar boeken over Korea maar verder hebben mijn ouders
niets speciaals met het land.’ Kristie praat met haar ouders wel eens over haar adoptie, maar ze hebben
het er niet heel vaak over. Toen ze klein was hebben haar ouders wel eens uitgelegd hoe het precies zit.
Ook heeft Kristie op de basisschool een keer haar spreekbeurt over adopteren gehouden. Nu is ze in het

d
dagelijks leven niet met haar geboorteland bezig. Kristie: ‘Ik wil vast wel een keer terug, maar later pas. Ik
ben wel benieuwd hoe het leven in Korea is. Ik hoef mijn moeder niet te vinden, want ik heb helemaal geen
band met haar. Ze heeft me op de wereld gezet maar verder niets meer gedaan.’

Kristie: ‘Ik hoef mijn moeder niet te ontmoeten. Ze heeft

me op de wereld gezet maar verder heeft ze niets gedaan’

21
 Kathalijn: ‘Het zijn hele fijne mensen die Indiërs, heel
intrigerend’
Terugkeer
Kathalijn is wel al een keer teruggekeerd
naar India. Stralend vertelt ze over haar reis:
‘Ik had altijd gezegd dat ik na het behalen
van mijn middelbareschooldiploma naar
India wilde. Samen met mijn vader en mijn
oom ben ik toen drie weken in India ge-
weest.’
‘We hebben het weeshuis in Amvarati be-
zocht waar ik een hele tijd heb gewoond’,
vervolgt Kathalijn haar verhaal. ‘Daar heb-
ben we Zulu ontmoet, zij heeft de leiding
over alle kinderen en hun adopties. Ze kon
mij heel veel vertellen over de eerste ja-
ren van mijn leven. Persoonlijke informatie
over mijn moeder kon ze mij niet geven. De
mensen in India zoals mijn moeder hebben
het niet makkelijk. Ik heb gehoord dat mijn
moeder uit haar dorp gevlucht was om mij
te krijgen. Zulu had een groot boek waarin
alle informatie over de kinderen staat. Over
de persoonlijke gegevens van mijn moeder
zat een briefje geplakt. Dit briefje was iets
verschoven, en ik kon de gegevens onder-
steboven lezen. De naam en de woonplaats
van mijn moeder heb ik op een briefje ge-
schreven. Ik heb er nooit meer iets mee ge-
daan.’
Kristie uit Korea heeft wel eens op internet
gekeken hoe ze haar ouders eventueel op
zou kunnen sporen. Via een reisorganisatie
die ‘rootsreizen’ organiseert zou ze op zoek
kunnen gaan naar haar moeder. De reis is
dan een combinatie tussen kennismaken
met het land en je biologische ouders zoe-
ken. De organisatie helpt met het opsporen
van je vader en moeder.
Obsessie
Ieder adoptiekind gaat op een eigen manier
om met het land waar ze oorspronkelijk van-
daan komen. Kathalijn is samen met haar
beste vriendinnetje Elvira uit het weeshuis
naar Nederland gekomen. Nu, twintig jaar
22
later, hebben Kathalijne en Elvira nog steeds
goed contact. ‘Elvira wil met een Indiase
jongen trouwen en een Indiase bruiloft. Als
ze zou weten waar haar moeder was zou ze
onmiddellijk het vliegtuig naar India pakken.
Ook als ik bij haar ben is India het onder-
werp dat erg veel aan bod komt.’ Kathalijn
denkt dat dit komt omdat de ouders van El-
vira in haar opvoeding nooit heel open zijn
geweest over de adoptie. ‘Het weinige pra-
ten over haar adoptie er voor heeft gezorgd
dat mijn vriendin nu heel erg met India be-
zig is. Op vijftienjarige leeftijd is ze al terug-
gegaan naar India, ik vind dat erg jong. Ze
was na haar reis ook erg overstuur, en kreeg
toen een beetje een obsessie voor het land’.
Nature of Nurture
Kathalijn vertelt vol trots over haar afkomst:
‘Het zijn hele fijne mensen die Indiërs, hele
intrigerende mensen. Ik vind het fenomeen
adoptie ook erg interessant. Om te kijken
wat echt van mij is, wat ik van mijn biologi-
sche ouders zou kunnen hebben en wat ik
van mijn adoptieouders overgenomen heb.
Ik word bijvoorbeeld op dezelfde manier
boos als mijn vader. Maar op sommige ge-
bieden ben ik ook wel weer totaal anders. Ik
zie wel heel veel karaktertrekken terug van
mij in Indiase mensen. Toen ik vorig jaar in
India was voelde het als thuiskomen. De
mensen, de kleuren en de geuren, dat voel-
de vertrouwd.’ n
maddox

Koken met je
Tekst Rosanne Sies
Beeld flickr

Je kind moet waarschijnlijk aan veel dingen in Nederland

kids
wennen. Ook het eten is vast anders dan hij of zij gewend
is. Door van jongs af aan te beginnen met verschillende
smaken en producten, leer je hen proeven. Zijn je kinde-
ren al wat ouder, kook dan samen met hen een maaltijd.
Dit is niet alleen erg leuk en gezellig, maar ook nog eens
heel erg leerzaam!

Tips voor in de keuken

Meekijken
Je kind is natuurlijk hartstikke nieuwsgie-
rig wat er allemaal op dat hoge aanrecht
gebeurt. Plaats een trapje of krukje bij het
aanrecht en laat zien wat je doet. Je kunt
je kind ook mee laten helpen door af en toe Voor de kleintjes Ingevroeren is dit hapje
eens wat groenten te laten wassen of an- Bloemkool wortelpuree twee maanden houdbaar.
dere simpele klusjes te laten doen. hapje
Een hapje met twee oer-
Posters Hollandse
Met vrolijke informatieve posters aan de groentesoorten. Voor de rest
muur wek je de interesse van je kind. Via Tomatensoep met
bijvoorbeeld het Nederlands Visbureau en Ingrediënten sneeuwballen (4 perso-
het Groentenfruit Bureau zijn mooie posters - 150 gram wortel, ge- nen)
te bestellen. schrapt en in plakjes Bijna alle kinderen vinden
- 150 gram bloemkool, in tomatensoep lekker. Bij
Keukenplantjes kleine roosjes dit gerecht krijgt elk kind
Extra leuk om je kind bij het koken te be- een bundeltje soepsten-
trekken en verschillende smaken te leren Bereiding gels met
proeven. Koop een paar kruidenplantjes 1. Kook de wortel samen een leuk lintje er om
(kan gewoon in de supermarkt) en laat je met de bloemkool afge- heen.
kind hier voor zorgen. Het wordt natuurlijk dekt in een pan met een
helemaal spannend als je de plantjes zelf bodem water in 10-12 Ingrediënten
zaait en zit opbloeien. minuten gaar. Giet de - 1 zak Italiaanse toma-
groenten af, maar vang tensoep (Albert Heijn,
en beetje van het kook- Unox)
vocht op. - 1 bakje minimozzarella
2. Pureer de wortel bolletjes, uitgelekt
en bloemkool met de - Soepstengels
staafmixer tot een gladde
puree. Voeg tijdens het Bereiding
pureren eventueel wat Verwarm de soep al
kookvocht toe om het roerend. Verdeel de moz-
hapje te verdunnen. zarellaballetjes over vier
Tip: Vervang voor een soepkommen. Schenk
broccoli-wortelpuree de de soep erbij en leg op of
bloemkool door brocco- naast elke soepkom het
liroosjes. bundeltje soepstengels.
23
maddox

Tekst Moira Lai

De marinelook is een klassieker en

Echte Z e
Beeld: bijenkorf.nl, oilily.nl, esprit.nl

wordt om de zoveel tijd heruitgevon- 5

den door verschillende designers. Dit
jaar zagen we onder andere Tommy
Hilfiger en Esprit de marinelook weer
op de catwalk brengen. Strepen,
ankers, bootschoenen en espa-
drilles zullen we deze lente en
zomer veel voorbij zien komen.

1 Blauw t-shirt met print Esprit €12.95, 2 Rood getreept badpak Tommy Hilfiger Stijl, Becky € 35,00 3 Sophia weekend bag, Tommy Hilfiger € 55,00, 4 Witte
€25.95, 7 Blauw met witte rok, Oilily € 45.00, 8 Rode tanktop van lichte, zachte jersey Esprit €15.95, 9 Lichtblauwe zwembroek, Tommy Hilfiger € 25,00, 10 W

24
Z eebonkies
7

8
10

r € 55,00, 4 Witte sneaker Tommy Hilfiger Stijl € 59,90, 5 Oranje met wit jerseyshirt met hart Esprit €15.95, 6 Katoenen zomerblouse in denimlook Esprit
figer € 25,00, 10 Wandelwagen Maxi Cosi € 449,00

25
maddox

De adoptiedriehoek

26
zorgt voor

balans
Tekst Reinout Schreuders
Beeld Yvonne Heijmans

Bij een adoptie krijg je als nieuwe ouders een relatie met je geadopteerde
kind. Minder bekend is dat je ook direct een band aangaat met de biolo-
gische ouders. Binnen de adoptiedriehoek staan alle partijen met elkaar
in verbinding. Nu is er een boek dat die driehoek zichtbaar maakt.

‘Ik heb een dochter uit China geadopteerd. Je kunt zeggen
dat je met de biologische ouders niets te maken hebt,
maar dat heb je wel degelijk. Het zijn óók haar ouders. On-
danks dat ik niet weet wie ze zijn of waar ze wonen, krijgen
ze een plek in mijn leven’, vertelt Marieke Anthonisse (40).
Aankomend adoptiemoeder Margot van de Mortel (36): ‘Er
is nu ergens een moeder die een verschrikkelijke beslis-
sing moet nemen, wat voor mij dadelijk een jubeltelefoontje
wordt. Dat vind ik zo moeilijk en tegenstrijdig. Ik ben heel
veel met die moeder bezig, voor mij is zij er ook echt. Een
adoptiekind heb je niet alleen.’
Samen schreven zij het boek Adoptie. Verhalen, ervaringen
en adviezen uit de adoptiedriehoek. De adoptiedriehoek is
de onzichtbare band die de drie partijen bij een adoptie, de
adoptieouder, de geadopteerde en de biologische ouder,
met elkaar hebben.
Onvolledig beeld
De twee leerden elkaar een aantal jaren geleden bij toeval
kennen in de winkel van Mariekes man, raakten aan de
praat over adoptie en zijn nu vriendinnen. Marieke had al
een adoptiekind en Margot was in die periode net gestart
met haar adoptieprocedure. Margot: ‘Op dat moment was
er veel negatieve en ongenuanceerde berichtgeving in de
media. Negativiteit is niet erg, maar ongenuanceerdheid
wel. Westerse ouders zouden de adoptiemarkt in stand
houden en koste wat kost hun kinderwens in vervulling
willen laten gaan. Dertig jaar geleden waren adoptieouders
helden omdat ze een arm kind hielpen. Dat is ook niet het
goede beeld, maar nu worden we snel gecriminaliseerd. Wij
hadden sterk het gevoel dat dit niet het hele plaatje was.’
Het bracht hen op het idee om een boek te gaan schrijven
waarin alle partijen uit de driehoek aan het woord zou-
den komen, een aspect dat ze in de bestaande literatuur
misten. Marieke: ‘Je kunt het eenzijdig belichten: wij willen
een kind. Maar er zijn inmiddels ook veel geadopteerden
van onze leeftijd: hoe denken zij er nu over en hoe denken
afstandsouders (de biologische ouders die hun kind ter
adoptie afstaan red. ) erover? Wat kunnen we leren van de
andere partijen?’
Hoewel het bestaan van de adoptiedriehoek bij ieder-
een die zich met adoptie bezighoudt bekend is, wordt er
volgens de schrijfsters te weinig mee gedaan. ‘Tijdens
de voorbereidingsbijeenkomsten in de adoptieprocedure,
komt er een middag een adoptieouder praten,’ vertelt
Margot. ‘Die houdt vooral een positief verhaal, maar dat
stimuleert eigenlijk alleen maar dat je op die roze wolk blijft
zitten. Daar had wat ons betreft een afstandsouder en een
volwassen geadopteerde moeten staan. Dan voel je het
verdriet en de wond. Het is heel belangrijk dat je weet dat
dat er is, want dan kan je er ook in de opvoeding van je
kind rekening mee houden.’
27
‘Ook de biologische ouders
krijgen een plek in mijn leven’
Marieke Anthonisse en Margot van de Mortel
schreven het boek Adoptie
28
Isabel
Bij adoptie is het niet alleen een kwestie van genoeg liefde
geven en dan komt het wel goed. Het zijn kinderen die in
twee culturen leven en daar vaak mee worstelen. In het
verhaal van Isabel (21) komt dat duidelijk naar voren. Zij
was vier maanden oud toen ze vanuit Colombia door een
Nederlands echtpaar werd geadopteerd. Haar afkomst
houdt haar erg bezig en sinds een aantal jaren weet ze wie
haar biologische moeder is. In het boek zegt ze daar-
over: ‘Vroeger dacht ik altijd dat ze heel arm was en jong
zwanger raakte van mij. Maar ze was toen 24 jaar, dat is in
Colombia relatief oud om een eerste kind te krijgen en ze
studeerde. Ze heeft nu een nieuwe man en samen hebben
zij een fietsenwinkel en ze hebben het heel erg goed. Dus
ja, daar ligt het niet aan.’
Isabel wil haar moeder graag ontmoeten, maar die heeft
dat herhaaldelijk afgewezen. Isabel heeft het daar duidelijk
moeilijk mee: ‘Als ze het dan zo goed blijkt te hebben, vind
ik het egoïstisch dat ze mij niet wil ontmoeten. Misschien
was het toen allemaal goed bedoeld om je kindje af te
staan voor een betere toekomst. Maar nu zou ze mij wat
meer kunnen uitleggen.’ Eigenlijk wordt Isabel hier voor een
tweede keer afgewezen. Marieke vindt dan ook dat je als
geadopteerde recht zou moeten hebben op een ontmoe-
ting met de biologische ouders . ‘De wond is veel minder
groot als dat contact er is,’ vult Margot aan. ‘De dochter
van Marieke weet helemaal niets, die kan nergens naar toe.
Daar kan zo’n kind heel verdrietig van worden. Een kind
dat weet: mijn moeder is binnen handbereik en ik kan daar
naar toe wanneer ik er aan toe ben en wanneer ik dat wil,
groeit rustiger op.’
Afstandsmoeder
De Belgische Stéphanie (24) was dertien toen ze per onge-
luk zwanger raakte. Ze kon daar met niemand over praten,
hield het zelfs voor haar moeder geheim en stond het kind
direct na de bevalling ter adoptie af. In het boek blijkt hoe
zwaar ze het daar nog steeds mee heeft. Het spaarzame
contact via brieven en foto’s is heel belangrijk voor haar:
‘Als het wachten me te lang duurt, vraag ik mijn contact-
persoon of ze de adoptieouders wil vragen nieuws en foto’s
te sturen. Meestal pas na meerdere verzoeken sturen de
ouders dan uiteindelijk iets op. Het is fijn als ik weet dat er
 ‘Stephanie
zit wel eens
huilend bij
de brieven-
iets van Marie onderweg is. Als de post er dan wat langer
over doet, zit ik soms te huilen bij de brievenbus.’ Stépha-
nie verheugt zich al op het moment dat haar afgestane kind
achttien wordt en ze haar mag ontmoeten.

bus’
Zo’n actieve houding van een afstandsmoeder zou Marieke
niet vervelend vinden: ‘Stéphanie is misschien wel een beet-
je naïef. Het kan voor haar heel vervelend uitpakken als die
dochter dadelijk zegt: rustig aan. Je moet als ouder uitgaan
van het beste voor je kind. Als een kind heel graag contact
wil met haar biologische moeder, denk ik dat het heel veel
rust creëert als het puzzelstukje op zijn plaats valt. Extreem
wordt het pas als ze zegt: ‘Doei, ik ga bij mijn echte moeder
wonen.’ De driehoek leert dan ook dat je als adoptieouders
de biologische ouders er bij moet betrekken, ook als niet
bekend is wie dat zijn. Margot: ‘Je mag ook gewoon mama
zijn en hoeft niet elke keer de biologische moeder erbij te
halen. Het is belangrijk daar een middenweg in te vinden.
Hoe vaak praat je erover en wanneer laat je het met rust.’

Overhoop
Een belangrijke constatering die uit de dertien interviews
met geadopteerden, adoptieouders en afstandsmoeders
naar voren kwam, was voor de schrijfsters dat de andere
twee partijen niet perse negatief tegenover adoptie staan.
Het sterkte Margot in haar eigen adoptieproces, maar er
waren ook momenten waarop juist het tegenovergestelde
gebeurde. De vele confronterende verhalen die ze hoorde,
maakten haar onzeker. Zo erg zelfs dat er een moment
kwam waarop ze overwoog te stoppen. Een geadop-
teerde zei tegen haar: ‘Jij denkt dat je mij helpt, maar
had mij maar daar gelaten.’ ‘Dat gooide bij mij alles waar
ik in geloofde overhoop en het heeft heel lang geduurd
voordat ik daar weer balans in had gevonden.’ Ondertussen
heeft het een plaats gekregen en ziet ze de toekomst met
vertrouwen tegemoet. Ze is ver in de procedure om twee
oudere kinderen uit Ethiopië te adopteren en heeft zich ook
opengesteld voor binnenlandse adoptie. Marieke is bezig
met het adopteren van een tweede kind, maar had ook
een moeilijke periode: ‘Op een gegeven moment voelde
ik me gewoon slecht omdat ik een kind geadopteerd had.
Dat kan ook niet de bedoeling zijn. Het is wel een kind dat
in een weeshuis zat, zonder familie of iets. Het is dan het
beste af bij ons.’ n
gewoon kind zijn
Bertie Treur is oprichtster en directeur van
Stichting Kind en Toekomst en helpt ouders in
de adoptieprocedure. Zij vindt dat je als adop-
tieouders niet constant bezig hoeft te zijn met
de driehoek: “Als jij als adoptieouder steeds
maar weer over de biologische ouders praat en
over het land van herkomst, dat zeg je eigenlijk:
je hoort ook nog een beetje daar. Dat onthecht
enorm. Het betekent dat je als adoptieouders
bijna inwisselbaar wordt voor je kind. Geef je
kind de vrijheid zich aan je te hechten. Sta jezelf
toe moeder of vader te zijn. Het is wel belang-
rijk dat je het land van herkomst levend houdt
en dat er spullen uit dat land in je huis staan.
Het kind hoeft ook maar in de spiegel te kijken
om te zien dat het uit een ander land komt. Dat
is wat anders dan de hele tijd te bespreken hoe
het nou met de biologische moeder gaat. Geef
je kind de kans gewoon kind te zijn.
29
maddox

‘Waarom ben ik bruin

en jullie niet?’

30

Personalia
Sandra Knuiman is 28 jaar en nu 2 jaar verbonden
aan de Universiteit van Utrecht. Ze is afgestudeerd
in Pedagogische Wetenschappen aan de Universiteit
van Utrecht en heeft zich gespecialiseerd in adoptie.
Ze is Arts In Opleiding (AIO) en doet onderzoek naar
Poolse adoptiekinderen. Hiervoor werkte ze in de
jeugdzorg.
Door Julie der Kinderen
Veel geadopteerden worstelen met hun
identiteit. Ze stellen zichzelf vragen als ‘Wie
ben ik?’, ‘Op wie lijk ik?’ en ‘Van wie heb
ik mijn belangrijkste eigenschappen?’. Deze
vragen kunnen niet beantwoord worden
door de biologische ouders. De geadop-
teerde moet zelf een nieuwe identiteit op-
bouwen en dat is voor de meesten heel
moeilijk. Een grote rol ligt bij de nieuwe ou-
ders. ‘Adoptieouders moeten vooral open
zijn over de adoptie, dat is het beste voor
de ontwikkeling van het kind’, zegt Sandra
Knuiman die onderzoek doet naar geadop-
teerden.
Adoptieouders kunnen hun kind helpen een
identiteitscrisis zo klein mogelijk te maken.
In de opvoeding van een jong adoptiekind
zijn er verschillende aspecten waar de ou-
ders rekening mee moeten houden. Een
identiteitscrisis vindt meestal plaats tussen
het 15de en 21ste levensjaar. Het kan zich
ook voordoen bij jongvolwassenen, zo rond
hun 25ste. Soms hebben geadopteerden
last van een crisis bij belangrijke gebeurte-
nissen in hun leven. Knuiman: ‘Als een ge-
adopteerde zelf zwanger wordt, kan er ook
een identiteitscrisis ontstaan. Zo’n vrouw
heeft dan voor het eerst iemand met de-
zelfde genen in haar leven.’ Door een goede
opvoeding kunnen zulke problemen op la-
tere leeftijd voorkomen worden.
Praten over de adoptie
Adoptieouders moeten het kind volgens
Knuiman beetje bij beetje inlichten over de
adoptie. ‘Het is het beste om er pas over te
beginnen als het kind er zelf naar vraagt; als
het kind beseft dat het er anders uitziet.’ Dit
gebeurt meestal als ze net kunnen praten.
Voor adoptiekinderen met dezelfde huids-
kleur als de ouders geldt dat de ouders er
rond het derde levensjaar over kunnen be-
ginnen. Knuiman: ‘Als ouder voel je wel aan
wanneer het kind er klaar voor is.’ Er zijn
heel veel boekjes die ouders helpen uit te
leggen wat adoptie is. Deze kunnen ze aan
hun kind voorlezen. Met het vliegtuig gebo-
ren van Liesbeth Groenhuijsen is daar een
voorbeeld van.
Echtpaar Leo en Tineke Coopmans adop-
teerden twee dochters uit Sri Lanka. Zij
voelden goed aan wanneer hun kind klaar
was voor een eerste gesprek over de adop-
31
 ‘Het is voor geadopteerden
anders-zijn
schrijven wat dat
tie. Leo: ‘Wij hebben vanaf het begin ge-
dacht: ze komen er vanzelf achter dat ze
geadopteerd zijn. En zo ging het ook. Toen
de oudste 2 jaar was, kregen we ons an-
dere kindje van zeven weken. Toen vroeg ze
waarom dat dat kindje ook bruin was en wij
niet. Toen hebben we het haar verteld.’
Informatie verzamelen
Op het moment dat je een kind adopteert,
moet je alle informatie verzamelen die er is
over de biologische ouders en de familie
van het kind. Je kunt dan antwoord geven
op vragen die je kind je later zal gaan stellen.
Het is daarbij volgens Knuiman belangrijk
om altijd het kind te volgen: ‘Ouders moeten
kinderen alles vertellen wat ze willen weten.
De informatie moeten ze niet in een keer
over het kind uitstorten, maar ze moeten
de informatie wel hebben voor als het kind
erom vraagt.’ Ook is het voor het kind fijn
als je zijn persoonlijke spulletjes meeneemt
naar Nederland.
Leo en Tineke Coopmans verzamelden
in Sri Lanka veel informatie over de biolo-
gische ouders van hun twee kinderen. Ze
zochten de twee verschillende moeders op
en vroegen hen naar de reden van adoptie.
Ook noteerden ze adresgegevens.
‘Je moet als ouder open zijn over de adop-
tie en begrip tonen, maar tegelijkertijd mag
je het niet te veel benadrukken. Dat is niet
goed voor het kind. Ouders moeten er niet
te veel mee bezig zijn. Ze moeten het juist
van het kind laten afhangen; ze moeten din-
gen vertellen en uitleggen als het kind daar
om vraagt. Dat is per geval verschillend’,
zegt Knuiman.
32
Hechting creëren
Met het kind praten over de adoptie is be-
langrijk, maar ouders moeten ook zorgen
dat het kind zich bij hen thuis gaat voelen
en dat het zich aan hen gaat hechten. Als
het kind voelt dat het een thuis heeft, zal het
minder snel met zichzelf in de knoop raken.
Knuiman: ‘Ouders moeten investeren in
het gezin; vooral tijdens het eerste jaar dat
het kind bij je is, moet je lekker veel samen
doen. Ook moeten de ouders veel thuis
zijn.’ Bezoek moet tijdens het eerste jaar
zeer beperkt blijven. Het is niet erg als oma
af en toe op bezoek komt, maar dit mag niet
te vaak gebeuren. Ander bezoek dan fami-
lie moet buiten de deur worden gehouden.
Knuiman: ‘Het moet voor het kind duidelijk
zijn wie zijn ouders zijn, dus het moet niet te
veel verschillende mensen zien.’
Alleen de ouders mogen het kind eten en
speelgoed geven. Anderen mogen dit niet
doen. Ook dit moet ervoor zorgen dat het
kind zich aan je gaat hechten. Je mag het
kind niet te veel verwennen. Dit geldt vooral
bij kinderen die al een paar jaar in een wees-
huis hebben gezeten; zij zijn gewend om
niks te hebben. Deze regels moet je onge-
veer een jaar handhaven.
De uitspraak ‘Hoe jonger bij adoptie, hoe
beter’ gaat volgens Knuiman niet altijd op:
‘Ouders moeten dingen
vertellen als het kind daar om vraagt’
moeilijk te om
precies inhoudt’
‘Als een kind op latere leeftijd wordt ge-
adopteerd heeft het nog herinneringen aan
vroeger. Het kind weet dan hoe erg zijn situ-
atie eerst was en beseft dat het in een be-
tere situatie terecht is gekomen. Zij kunnen
de positieve kanten van hun adoptie inzien.’
Oorspronkelijke naam
De kinderen van Leo en Tineke Coopmans
heten Yinga en Sheva. Leo: ‘Deze namen
komen uit India en passen bij onze kinde-
ren.’ Door je kind zijn oorspronkelijke naam
te laten houden, bouw je al een klein stukje
identiteit voor hen op.
Je kunt als ouder een naam eventueel ver-
nederlandsen of je kunt een andere naam uit
het land van herkomst kiezen. Dit gebeurt
vaak als de eigen naam voor Nederlanders
onuitspreekbaar is. De echte naam kan dan
ook nog gebruikt worden als tweede naam.
‘Als een kind een Nederlandse naam krijgt,
dan wordt het altijd raar aangekeken als
het zich voorstelt. Ook reageren mensen
vreemd als ze alleen de Nederlandse naam
van iemand kennen en bij ontmoeting blijkt
een persoon een getinte of donkere huid te
hebben. De achternaam is Nederlands en
dat is al genoeg’, legt Knuiman uit.
Anders zijn
‘De kern van geadopteerden is dat ze an-
ders zijn; ook al worden ze nog zo goed
behandeld en opgevangen, dat gevoel blij-
ven ze altijd houden. Het is voor mensen
die geadopteerd zijn moeilijk te omschrijven
wat dat anders zijn precies inhoudt’, zegt
Knuiman. Als adoptieouders kun je dit niet
voor honderd procent begrijpen, omdat je
het zelf niet hebt meegemaakt. Mensen die
geadopteerd zijn, voelen altijd een klik met
elkaar omdat ze elkaar begrijpen. Het an-
ders zijn bindt hen dan juist.

Het is voor een kind daarom fijn als het

samen met zijn broertje of zusje wordt ge-
adopteerd. Knuiman: ‘Een kind voelt zich
dan niet zo anders dan als het alleen zou
zijn. Ook is het blij dat het iemand heeft die
biologische familie is; iemand waarin hij zich
kan herkennen.’ Leo en Tineke kozen er
bewust voor om twee meisjes uit hetzelfde
land te adopteren: ‘Ze hebben steun aan
elkaar.’

Reizen naar het vaderland

Een reis naar het vaderland en een ontmoe-
ting met de biologische ouders moeten de
adoptieouders stimuleren. Knuiman: ‘Ze
moeten het niet opdringen, maar het kind
moet weten dat het een optie is. Heel veel
kinderen voelen zich schuldig tegenover
hun adoptieouders als ze over hun biologi-
sche ouders beginnen. Dit kunnen ouders
voorkomen door er heel open over te zijn.’
n

‘Ouders moeten open zijn

over de adoptie, maar het niet te veel benadrukken’

33
Beeld Flickr

De kinderen van de Gerard Jacobsbasisschool

schreeuwen het uit. Ze wonnen de prijs voor

de ‘Meest multiculturele basisschool 2010’.

Naast de eer mogen de kids een dag rondren-

nen in De Efteling.
beeld
in
maddox
Ben ik een Indiaan?
Tekst Patricia Jaspers
Wie ben je eigenlijk? En wie ben je als
je niet op je ouders lijkt? Met deze filos-
ofische vragen worstelt de achtjarige,
geadopteerde Koos Stiggelaar (Mat-
thias den Besten) in de familiefilm De
Indiaan.
De identiteitscrisis van Koos begint wanneer
hij een groep indianen muziek ziet maken bij
de supermarkt. Later gaat hij op bezoek bij
de familie en het schijnen toevallig indianen
uit Peru te zijn, het land waar hij vandaan
komt. Vanaf nu wil hij ook indiaan worden.
Het jongetje uit de indianenfamilie wordt zijn
vriend en maakt hem wegwijs in Incaritu-
elen, de indianen waar Koos van afstamt.
Hoewel er wordt ingespeeld op de kinder-
lijke fantasie dat houten beeldjes kunnen
praten, is er ook sprake van een cultureel
misverstand. Het Ekekobeeldje komt oor-
spronkelijk niet uit Peru, maar uit La Paz in
Bolivia. Wat betreft de Inca-indianen heeft
regisseur Ineke Houtman een slechte keuze
gemaakt. In Peru had ze elke indianenstam
36
Gezien
kunnen kiezen, maar ze kiest voor de Inca’s
die ruim 500 jaar geleden voor het laatst
gezien zijn.
Wel geeft Ineke Houtman de kijkende adop-
tieouders stof tot nadenken. De moeder
van Koos (Angelique de Bruijne) is zwanger,
maar ze betrekt Koos niet bij de zwanger-
schap. Zo zitten vader (Bastiaan Ragas) en
moeder aan de keukentafel met een namen-
boekje. Zodra Koos binnenkomt verstop-
pen ze het boekje. Die afstand voelt Koos.
En hij is boos, op iedereen, maar vooral op
zijn nieuwe broertje of zusje. Hoe ga je daar
als adoptieouder mee om?
De film biedt spanning, en sensatie voor het
hele gezicht. Hoewel de regisseur zich wat
meer mogen verdiepen in de rituelen en tra-
dities uit Peru. Toch is de film zeker geschikt
om samen met je (geadopteerde) kinderen
te kijken en biedt na afloop een uitstekend
aanknopingspunt voor een goed gesprek
met je adoptiekind.
Ontmoetingen met een scherp randje
Tekst Anouk Mentink
Axel is een eikelige yup. Yanne is haast
engelachtig lief. Toch zijn ze broer en zus. de zijlijn toekijkt. De karak-
Met Upperdog laat de Noorse regisseuse tereigenschappen van de
Sara Johnsen zien dat een hereniging tus- vier hoofdpersonen worden
sen een geadopteerde halfbroer en zus symbolisch in beeld ge-
vreemd kan lopen, zonder sentimenteel te bracht. De regisseuse heeft
worden. Een geslaagde film in meerdere duidelijk oog voor details.
opzichten. Zo komen de onbeschofte
De Koreaanse Axel en Yanne zijn geadopteerd, en seksistische grillen van
maar worden allebei opgenomen in een ander Axel het beste tot zijn re-
Noors gezin. Axel, een snelle jongen, lijdt een cht als hij zijn minnares
hip leven bij zijn materialistische adoptieouders Maria een enorme dildo
in het rijke oosten van Oslo. Hij heeft er geen geeft in cadeaupapier.
idee van dat hij nog een halfzus heeft. Yanne Yanne is beleefd, praat niet
kan daarentegen hun aankomst in Noorwegen teveel en vervult het stere-
nog goed herinneren, maar weet niet waar haar otype van een stil Aziatisch
halfbroer nu is. Ze werkt in een Aziatisch res- meisje. Johnsen laat zien
taurant in het westen van Oslo. Terwijl Yanne dat het niet uitmaakt waar
heimelijk verliefd is op Per, een militair die aan je vandaan komt, want het
de overkant van de straat woont, wordt haar is uiteindelijk de opvoed-
Poolse vriendin Maria dienstmeid bij Axel thuis. ing die het karakter van het
Een kinderfoto van hem op het vliegveld lijkt kind het meest vormt. Het is
precies op de foto die Yanne heeft. Maria besluit knap dat ze niet in de ver-
ze bij elkaar te brengen, maar dat verloopt niet leiding is gekomen een sen-
zonder onbedoelde gevolgen en ontmoetingen. timenteel adoptieverhaal te
Upperdog is een film die originele shots heeft, maken. Upperdog is verre
alsof je als kijker in het verhaal staat en vanaf van.
maddox

Bianca werpt haar frisse blik op de wereld van adoptie

‘Hé spleetoog!’
Tekst Bianca Brasser
Beeld Thomas van Driel

De eerste zonnestralen zoeken een weg tussen de wolken

door en dat betekent dat de buurtkinderen met hun fietsen
en supersonische rode skelters de buitenlucht weer opzoe-
ken. Al jaren verzamelen deze buurtkids zich op het speel-
veldje vlak achter mijn huis. Zo ook vandaag.
Vanuit mijn achtertuin zie ik de oudste van de groep, een
jongen van een jaar of acht met een bal onder zijn arm drif-
tig zijn verhaal doen. Hier en daar hoor ik gegrinnik totdat
het plotseling abrupt stil wordt. Twee Chinese meisjes ko-
men hand in hand het veldje op gelopen. De jongen met
de bal trekt met zijn vingers zijn ogen tot spleetjes en knikt
veelzeggend naar zijn vriendjes. “Hey daar heb je twee ge-
adopteerde spleetogen”, galmt het over het speelveldje. De
Chinese meisjes moeten het gehoord hebben, maar lopen
onverstoorbaar door richting de groep.
Even denk ik na over het woord ‘spleetoog’. Kinderen zijn
hard. Ze zullen altijd zeggen wat ze zien, maar doen ze dit
bewust om deze twee Chinese meisjes te kwetsen?
Vanaf het speelveldje hoor ik een bekend wijsje opkomen:
“Hanky Panky Shanghai”. Tot mijn verbazing zie ik de twee
Chinese meisjes uit volle borst meezingen. Inclusief de bij-
behorende bewegingen die de ogen tot spleetjes trekken.

‘Tot mijn verbazing zie ik

de twee Chinese meisjes
uit volle borst meezingen’
Vaak hoor ik adoptieouders klagen over andere kinderen
die hun zoon of dochter gediscrimineerd zouden hebben.
Opzich ook niet gek, aangezien ‘omgaan met discriminatie’
een van de verplichte cursussen is voor adoptieouders in
spe. Zoeken naar problemen, als je het mij vraagt. Natuurlijk,
je kind is anders en zal hier ongetwijfeld eens in zijn leven
mee geconfronteerd worden. Maar is het nodig om gelijk te
roepen van discriminatie?
Scheldwoorden als spleetoog kun je niet uitroeien. Kinde-
ren zien iets wat ze niet begrijpen en benoemen dit. Pas als
je als adoptieouder hier bovenop gaat zitten, voelt je kind
zich buitengesloten. Breng je kinderen liever bij dat ze geen
tijd moeten verspillen met het altijd en overal zoeken naar
discriminatie.
“Hoe heet een adoptiekind uit China?”, hoor ik de lange jon-
gen met de bal roepen. Na een lange stilte roept dezelfde
jongen: “Een afhaalchinees!”, de groep lacht. En de twee
Chinese zusjes? Die lachen het hardst van allemaal.

37
maddox

Op de planning
De toekomst van interlandelijke
adoptie uit China Thema-avonden rond adoptie
Voor: Voor:
alle geïnteresseerden betrokkenen bij afstand en adoptie
Wanneer: Wanneer:
17 april van 14.00 tot 17.00 uur zes keer per jaar
Door: Door:
Adoptievereniging De Rode Draad FIOM
Waar: Waar:
Hotel Congrescentrum Belmont, Ede Zwolle
Informatie: Informatie:
www.derodedraad.nl FIOM Zwolle tel. 068 421 86 81

Cursus Shantalamassage voor

aanstaande adoptieouders WK 4 Kinderen
Voor: Voor:
allle geinteresseerden Alle geinteresseerden
Wanneer: Wanneer:
Verschillende data 12 en 13 juni van 18:00 tot 20:00 uur
Door: Door:
Vakgroep Shantalamassage Wereldkinderen
Waar: Waar:
Meerdere locaties Almere
Informatie: Informatie:
www.shantala.nl www.wk4kids.nl

Informatiemiddag over adoptie Sherbornecursus ouders en hun

van kinderen met HIV kinderen
Voor: Voor:
alle geïnteresseerden Alle geinteresseerden
Wanneer: Wanneer:
18 juni van 13:30 tot 17:00 Verschillende data
Door: Door:
Stichting adoptievoorzieningen Pedagogische praktijk Prins van Haarlem
Waar: Waar:
Woerden Meerdere locaties
Informatie: Informatie:
www.adoptie.nl www.prinsvanhaarlem.nl

Cartoon

38
maddox

Volgende keer
in
maddox
Gesprek
‘Mijn biologische
moeder wilde mij terug’

Verhaal
Tussenstation voor
adoptiekinderen:
adoptiehuis Samuel in
Paramaribo

Dossier
China en haar
adoptieprocedures

Gastcolumn
Paul de Leeuw
Over z’n zoons
En andere BN’ers
Over hun geadopteerde
kinderen

Boeken
De tien beste over adoptie

en als je niet kan wachten, surf dan naar: www.maddox.nl

39
 advertentie

Grat
boek i s
je

Voor een
moeder
zoals jij...
Een bijzonder boekje met verhalen van
moeders uit Nederland, Tanzania en Indonesië
over de bijzondere band met hun kind.
Dit is een nepadvertentie voor onderwijsdoeleinden

Vraag nu gratis aan

op 0800 1700
of worldvision.nl