Sie sind auf Seite 1von 4

Odkrycia naukowe w dziedzinie fizyki.

1. Antyelektron (pozyton) – elementarna cząstka antymaterii oznaczana symbolem e+,


będąca antycząstką elektronu. Należy do grupy leptonów.

Jej ładunek elektryczny jest równy +1 (jednostce ładunku elementarnego), masa jest równa
masie elektronu. Spin pozytonu jest połówkowy.

Cechą charakterystyczną jest fakt, że po spotkaniu elektronu z pozytonem najczęściej, bo z


prawdopodobieństwem 99,8%, dochodzi do anihilacji na dwa kwanty gamma. Fotony
anihilacyjne emitowane są wówczas (w układzie środka masy) w dokładnie przeciwnych
kierunkach. Muszą być spełnione zasady zachowania ładunku, pędu jak i energii, stąd też
energia każdego z kwantów przy anihilacji dwufotonowej jest równa 511 keV. Możliwe, choć
mało prawdopodobne, ale obserwowane są również inne kanały anihilacji, wśród których
można wymienić anihilację 3-fotonową (3QA). Na przykład przekrój czynny na anihilację
dwufotonową jest 371 razy większy od przekroju na anihilację trójfotonową.

2. Mechanika kwantowa (teoria kwantów) – teoria praw ruchu obiektów świata


mikroskopowego. Poszerza zakres mechaniki na odległości czasoprzestrzenne i energie, dla
których przewidywania mechaniki klasycznej nie sprawdzały się. Opisuje przede wszystkim
obiekty o bardzo małych masach i rozmiarach - np. atom, cząstki elementarne itp. Jej granicą
dla średnich rozmiarów lub średnich energii czy pędów jest mechanika klasyczna.

Dla zjawisk zachodzących w mikroświecie konieczne jest stosowanie mechaniki kwantowej,


gdyż mechanika klasyczna nie daje poprawnego opisu tych zjawisk. Jest to jednak teoria
znacznie bardziej złożona matematycznie i pojęciowo.

Zasady mechaniki kwantowej są obecnie paradygmatem fizyki i chemii. Wraz ze Szczególną


teorią względności mechanika kwantowa jest podstawą opisu wszelkich zjawisk fizycznych.

Nierelatywistyczna mechanika kwantowa pozostaje słuszna, dopóki stosuje się ją w


odniesieniu do ciał poruszających się z prędkościami dużo mniejszymi od prędkości światła.
Jej uogólnieniem próbowała być relatywistyczna mechanika kwantowa, ale ostatecznie
okazało się, że takie uogólnienie musi mieć postać kwantowej teorii pola.

Mechanika kwantowa została stworzona niezależnie przez Wernera Heisenberga i Erwina


Schrödingera w 1925 r. Została szybko rozwinięta dzięki pracom Maxa Borna i Paula Diraca.
Jeszcze przed powstaniem ostatecznej wersji mechaniki kwantowej prekursorskie prace
teoretyczne stworzyli Albert Einstein i Niels Bohr. Jej wersję obejmującą teorię pól
kwantowych doprowadzili do ostatecznej formy Richard Feynman i inni.

3. Światłowód - przezroczyste włókno (szklane lub wykonane z tworzyw sztucznych), w


którym odbywa się propagacja światła.

Aby wyeliminować - lub, przynajmniej, znacząco ograniczyć - wypromieniowanie światła


przez boczne powierzchnie światłowodu, stosuje się odpowiednio dobrany poprzeczny
gradient współczynnika załamania światła. W najprostszym przypadku, gradient ten
realizowany jest skokowo - wewnątrz światłowodu współczynnik załamania ma wartość
wyższą, niż na zewnątrz; utrzymanie promieni światła w obrębie takiego światłowodu
zachodzi na skutek całkowitego wewnętrznego odbicia. W przypadku, gdy współczynnik
załamania maleje z odległością od osi światłowodu w sposób ciągły, mówimy o
światłowodach gradientowych.

4. Antyproton – cząstka elementarna będąca antycząstką protonu, różniąca się od niego m.in.
znakiem ładunku elektrycznego, momentu magnetycznego, liczby barionowej oraz liczby
leptonowej, mająca zaś tę samą masę i czas życia. Oddziaływanie protonu z antyprotonem
powoduje ich anihilację.

Antyproton został odkryty w 1955 r. przez O. Chamberlaina, E. Segrègo, C. Wieganda i Th.


Ypsilantisa.

Antyprotony występują również w naturze. Odnajdywane są w promieniowaniu kosmicznym


docierającym do Ziemi. Przypuszcza się, że większość z tych antyprotonów ma pochodzenie
wtórne – powstają w wyniku oddziaływania promieniowania kosmicznego z materią
międzygwiezdną.

5. Kwazikryształy - szczególna forma ciała stałego, w której atomy układają się w pozornie
regularną, jednak nie w powtarzającą się strukturę, co uniemożliwia wyróżnienie ich komórek
elementarnych. Kwazikryształy odkrył Dan Shechtman w 1984 roku, gdy w szybko
schłodzonym stopie glinu z manganem zaobserwował niekrystalograficzną 5-krotną oś
symetrii.

Większość własności fizycznych kwazikryształów jest taka sama jak klasycznych kryształów,
choć wykazują one również wiele własności charakterystycznych tylko dla siebie. M.in.
wykazują one słabe przewodnictwo cieplne i elektryczne, przy zachowaniu wysokiej
twardości, odporności na czynniki chemiczne i korozję. Dzięki temu stosuje się je do pokryć
przeciwzużyciowych i przeciwkorozyjnych, jako materiały do magazynowania wodoru,
bariery termiczne, czujniki podczerwieni i inne. Kwazikryształy tworzą m.in. niektóre stopy
metali zawierające 60 - 70% glinu.

Kwazikryształy posiadają ostre sygnały na dyfraktogramie rentgenowskim, co wskazuje na


istnienie wysokiego stopnia uporządkowania na poziomie mikroskopowym. Dyfraktogramy
kwazikryształów wykazują zabronione, poprzez warunek translacji, niekrystalograficzne osie
symetrii - pięciokrotną i powyżej sześciu, i nie jest możliwe przypisanie strukturze kryształu
żadnej z komórek elementarnych z 14 sieci Bravais'go.

6. Teoria pola (fizyka), dział fizyki wypracowujący metody badania oraz badajaca pola
fizyczne, czyli obszary w których występują zjawiska fizyczne. Fizycy matematyzując
problem opisują te zjawiska poprzez przypisanie każdemu punktowi przestrzeni
matematycznego obiektu, co odpowiada określeniu pewnej funkcji na przestrzeni, w której
występuje pole.

Pola dzieli się ze względu na rodzaj funkcji:

• pole skalarne (np. temperatura, ciśnienie, potencjał elektryczny) - każdemu punktowi


przypisuje liczbę;
• pole wektorowe (prędkość płynięcia cieczy, natężenie pola elektrycznego)
• pole tensorowe (naprężenia w ciałach)
• inne - obiekt matematyczny.

Zazwyczaj to samo pole fizyczne można opisywać polami różnego typu np. pole elektryczne
można opisywać przez potencjał elektryczny lub przez natężenie pola elektrycznego.

7. Broń jądrowa – rodzaj broni masowego rażenia wykorzystującej wewnątrz jądrową


energię wydzielaną podczas łańcuchowej reakcji rozszczepienia jąder ciężkich pierwiastków
(uranu i plutonu - broń atomowa) lub reakcji termojądrowej syntezy lekkich pierwiastków z
wodoru - bomba wodorowa – o sile wybuchu znacznie większej od broni atomowej. Dzięki
istnieniu tej broni powstało przekonanie o możliwości pokonania przeciwnika bez użycia
ogromnych armii, do zadania dużych zniszczeń na obszarze przeciwnika wystarczy samolot
bombowy, pocisk artyleryjski lub rakieta przenosząca atomowe głowice bojowe.

Czynnikami rażenia broni jądrowej są:

• fala uderzeniowa,
• promieniowanie przenikliwe,
• promieniowanie cieplne (świetlne),
• skażenie promieniotwórcze,
• impuls elektromagnetyczny.

Siła rażenia jest daleko większa niż w przypadku konwencjonalnego materiału wybuchowego
- największe bomby są zdolne zniszczyć całe miasta. Bomby atomowe zostały zastosowane
dwukrotnie w celach wojennych przez armię Stanów Zjednoczonych przeciwko japońskim
miastom Hiroszima i Nagasaki, w trakcie II wojny światowej. Od tego czasu użyto ich około
2000 razy, jedynie w ramach testów, przeprowadzanych przez dziesięć państw (USA,
Związek Radziecki, Wielka Brytania, Francja, Chińska Republika Ludowa, Indie, Pakistan i
RPA wspólnie z Izraelem[1]).

Mocarstwami nuklearnymi są Stany Zjednoczone, Rosja, Wielka Brytania, Francja, Chińska


Republika Ludowa, Indie, Pakistan, Korea Północna i Izrael, którego władze nie potwierdzają
ani nie zaprzeczają tym podejrzeniom. RPA wyprodukowała 4 bomby atomowe, lecz po
upadku apartheidu jej arsenał nuklearny został zdeponowany w Izraelu[1]. Korea Północna
ogłosiła, że posiada arsenał nuklearny. Próbny ładunek został zdetonowany 9 października
2006 o 4.36 czasu polskiego. Eksplozję przeprowadzono w wyrytej w górach kopalni w
prowincji Hamgyong. Jednak według wielu ekspertów władze w Pjongjangu potrzebują
jeszcze 5-10 lat na przełamanie technicznych problemów i takie udoskonalenie ładunku, by
móc umieścić go na rakiecie dalekiego zasięgu. Ukraina może posiadać głowice atomowe,
które w wyniku pomyłki nie zostały zabrane przez Armię Radziecką. O prace nad budową
broni atomowej podejrzewany jest Iran.

Prace nad budową broni atomowej prowadziły swego czasu RPA oraz Irak. Przed upadkiem
muru berlińskiego broń atomowa znajdowała się także na terenie NRD oraz w pewnym
okresie na terenie Polski (patrz: LWP - Broń jądrowa na terytorium Polski). W okresie zimnej
wojny przez krótki czas na Kubie stacjonowały także radzieckie pociski balistyczne.

8. Elektrodynamika kwantowa (ang. QED – Quantum ElectroDynamics) jest to kwantowa


teoria pola opisująca oddziaływanie elektromagnetyczne. Jest ona kwantowym uogólnieniem
elektrodynamiki klasycznej. Elektrodynamika kwantowa wyjaśnia takie zjawiska jak
rozszczepianie poziomów energetycznych atomu w polach elektrycznych i magnetycznych,
oraz zwiększanie się wówczas liczby linii widmowych.

9. Pluton (oznaczenie oficjalne: 134340 Pluton) – planeta karłowata, najjaśniejszy obiekt


pasa Kuipera. Został odkryty w 1930 roku przez amerykańskiego astronoma Clyde'a
Tombaugha. Od odkrycia do 24 sierpnia 2006 r. Pluton był uznawany za dziewiątą planetę
Układu Słonecznego. Tego dnia astronomowie na Zgromadzeniu Ogólnym Międzynarodowej
Unii Astronomicznej w Pradze odebrali Plutonowi status planety, co oznacza, że w Układzie
Słonecznym jest teraz tylko 8 planet.

Pluton należy do szerszej grupy obiektów transneptunowych. Płaszczyzna, po której się


porusza, jest mocno nachylona do płaszczyzny ekliptyki, z silnie ekscentryczną orbitą, która
częściowo przebiega wewnątrz orbity Neptuna. Pluton posiada trzy obiegające go księżyce, z
których jeden, Charon, jest tylko o połowę mniejszy od niego. Nazwa została zapożyczona od
rzymskiego boga Plutona, zaś jego symbol – złożenie liter P i L – pochodzi od inicjałów
Percivala Lowella, amerykańskiego astronoma.

10. Pasmowa teoria przewodnictwa elektrycznego – kwantowomechaniczna teoria


opisująca przewodnictwo elektryczne. W przeciwieństwie do teorii klasycznej punktem
wyjścia w tej teorii jest statystyka Fermiego-Diraca i falowa natura elektronów.
Najważniejszym pojęciem tej teorii jest pasmo energetyczne - jest to przedział energii, jaką
mogą posiadać elektrony w przewodniku. Istnienie ciągłego widma energetycznego jest
związane z oddziaływaniem na siebie poszczególnych atomów (jest to zbiór bardzo blisko
położonych widm liniowych), natomiast występowanie obszarów zabronionych wynika z
warunków nakładanych na periodyczność funkcji falowej elektronów.

Das könnte Ihnen auch gefallen