Meet Miss O.

Met trots stelt Olijfschrift aan u voor: onze nieuwe columniste en

ambassadrice Odette Schoonenberg. Odette werd in december 2014
geconfronteerd met de diagnose baarmoederhalskanker, al snel gevolgd
door de diagnose longkanker. Als klap op de vuurpijl kwam daar korte
tijd later de constatering bij dat Odette ook eierstokkanker had.
Momenteel wordt Miss O. zoals Odette ook genoemd wordt, intensief
behandeld voor de baarmoederhalskanker.
Samen met Thijs Willekes (beauty coach, televisiepresentator, tv-programma De
Modepolitie 2.0, en meer) is Odette eigenaar van het door haar opgerichte So PR,
een van de grotere pr-bureaus in Nederland op het gebied van mode, beauty en
lifestyle. Daarnaast schreef Odette vele artikelen voor diverse modebladen,
waaronder Avantgarde en Cosmopolitan. Odette: Ik ben altijd het creatieve brein
geweest. Hoe kun je een merk op een bepaalde manier in the picture zetten
zonder de geijkte paden te bewandelen en zonder emotie uit de weg te gaan?
Waarom koop je bepaalde kleding? Als je een band hebt met een merk: voor
welke emotie staat dat merk? Ik vind het heerlijk om deze vragen vorm te geven
en merken langs deze lijn in de markt te zetten. Ik heb het altijd druk gehad,
maar op een leuke, uitdagende en dynamische manier.
Boeddhiste op hoge hakken?
Maar toen kwamen de kankers en veranderde Odettes leven tot nog toe radicaal.
Qua persoonlijkheid bleef ze gelukkig haar dynamische zelf die de kankers
strijdlustig tegemoet treedt. Om anderen, met of zonder kanker, een hart onder
de riem te steken blogt ze sinds april van dit jaar daarover voor het katern Vrouw
van de digitale Telegraaf, en vanaf het volgende nummer dus ook voor
Olijfschrift. Verder heeft ze al een aantal jaren het blog Meet Miss O. en is ze op
de social media zeer actief. De Telegraaf introduceert Odette als een mindfulle
boeddhiste op hoge hakken, maar sinds de kankers een groot deel van haar
leven dirigeren heeft ze over mindfulness weleens haar twijfels. Ik was al
Zenboeddhist en mindful voordat ik kanker kreeg en ik ben het nog steeds, maar
chemo en dergelijke doen zo ontzettend veel met je geest dat er soms bijna geen
ruimte is om mindful te zijn. Omdat je geest zo vertroebeld wordt. Ik kan wel heel
enthousiast roepen dat ik chemodansjes doe zoals ik in een van mijn blogs schrijf
en ook echt met regelmaat doe, maar er zijn ook dagen dat ik alleen maar naar
de tv lig te staren. Omdat ik op dat moment domweg niet anders kn.
Mindfulness gaat ervan uit dat het verleden achter je ligt en de toekomst nog niet
is begonnen en dat je daarom het best in het nu kan leven, maar het is heel
lastig om in het moment te zijn, in het nu, als dat moment zo vreselijk
getroebleerd is. Want wat is dan de mindfulle setting? Ik ben in het nu maar nu
ben ik misselijk of zo? Onder andere daarom heb ik op Facebook de Kankervrije
dagen in het leven geroepen.
Kankervrije dagen
Ik wil kankervrije dagen, zei ik zeer gedecideerd. Ik ben klaar met [] de
constante onrust en het gevoel dat er elk uur van iedere dag weer wat engs aan
de hand kan zijn.
Ik heb deze dagen [zie het kader voor de link, red.] in het leven geroepen omdat
ik ervan overtuigd ben dat het hebben van kankervrije momenten de mensen
helpt. Ik zit nu, november 2015, midden in het chemo- en radiatietraject voor

baarmoederhalskanker en moet daarom elke dag naar het ziekenhuis. Elke dag
ziekenhuis, elke dag er constant mee bezig moeten zijn, met die kanker. Die
mallemolen slorpt heel veel tijd en energie op. Dat is op zich nog niet zo erg,
maar ik ben groot voorstander van die momenten waarop je gn kanker hebt. Je
hbt wel kanker, maar je bent er even niet zo mee bzig. Ik geloof dat daar een
enorme oplossing ligt. Ik weet alleen niet hoe je m kunt verwezenlijken voor heel
veel mensen. Ik heb het in ieder geval zelf op een gegeven moment gewoon
geist. Zo van: nee sorry, ik doe geen bloedtransfusie op zaterdag. Ik vind jullie
allemaal heel erg lief, leuk en aardig, maar ik ga hier op zaterdag net liggen.
Want ik ben hier maandag ook weer tien uur, en dinsdag ook. Het risico zit er
anders in dat je je kanker wrdt. Eigenlijk is dat al zo. Je wordt kanker als je op
straat loopt, als je naar buiten kijkt, als je je agenda inkijkt. En op die kankervrije
dagen wil ik er even niets mee te maken hebben, voor zover dat kan. Dat is voor
mij echt iets heiligs. En ik denk dat dat voor iedereen zo zou moeten zijn. Want je
moet ontzettend uitkijken dat die ziekte niet lles van je overneemt.
Inspiratie voor anderen
Er is een denkfout in onze maatschappij getreden. We zijn t veel bezig om
kankerpatinten de hele dag met de dood te confronteren. Stel je voor dat dit
inderdaad je laatste jaren zijn. Dan ben je dus de laatste jaren van je leven alleen
maar bezig geweest met de dood. We zijn alleen maar bezig met kanker = dood.
Ik zeg niet dat dat geen realiteit is, dat is het k, maar misschien moeten we die
balans eens even recht gaan trekken. Ik heb er geen zin in om de hele tijd
aangekeken te worden als levend lijk omdat ik kanker heb. Maar zo wordt wel
met mensen omgegaan. De diagnose betekent voor velen automatisch: dood.
Wat kletskoek is, want dat is niet per definitie zo. Ik heb vrienden die ook kanker
hebben gehad en die genezen zijn, en vrienden die al jaren met kanker leven, het
bestaat allemaal. Er zijn veel kankers die goed te genezen zijn, en er zijn mensen
die nog heel lang door kunnen en die leuke dingen doen, maar daar is geen
aandacht voor. Het effect is afschuwelijk, want daardoor kijkt iedereen elkaar aan
alsof ze binnen twee seconden dood zijn. Die blikken zijn zo erg. Daarom wil ik
mensen inspireren anders tegen kanker aan te kijken.
Het liefste zou ik van de daken schreeuwen hoe onwaarschijnlijk dankbaar ik
ben, dat ik zoveel mensen mag helpen inspireren. Van de onbekende vrouw tot
de moeders van vechtende kindjes. Iemand schreef mij: bedankt dat je mij
inspireert, mij helpt te vechten, ik hoop dat ik op mijn beurt ook weer anderen
inspireren mag. Geen pen zal ooit kunnen beschrijven hoe dankbaar dat mij
maakt. Ik zou bijna mijn kankers willen bedanken, dat zij mij tot dit punt gebracht
hebben. Hoe bespottelijk die gedachte in al haar controversie ook klinken mag.
Want waar ik het voor doe is voor die ene vrouw die ik mag inspireren om door te
vechten. Daar doe ik het voor. Want hoeveel groter kan een geschenk zijn? Dat je
iemand een heel klein stukje licht mag geven om verder te vechten. Dat is toch
om onophoudelijk dankbaar voor te zijn?

[streamer]
Je moet ontzettend uitkijken dat die ziekte niet lles van je overneemt.
[streamer]
Die blikken zijn zo erg.

[Kader]
De gecursiveerde uitspraken in dit artikel komen uit Odette blogt in de digitale
Telegraaf. Lees de blogs van Odette en volg haar via de social media:
http://www.telegraaf.nl/vrouw/vrouwblog/odetteblogt
www.meetmisso.com
https://www.facebook.com/odette.schoonenberg
https://www.facebook.com/kankervrijedagen
https://twitter.com/OdetteS
https://twitter.com/MeetMissO
https://www.pinterest.com/meetmisso
https://www.instagram.com/meetmisso
http://www.so-pr.com