Documentaire: Dawg Fight

Inleiding in het onderwerp

Onderstaand staat een samenvatting van de documentaire Dawg Fight. Ik vond dit een
razend interessante documentaire. Mijn doel van deze samenvatting is het aanreiken van
een voorbeeld als het gaat om de levensstandaard in een willekeurige achterbuurt.
Daarnaast geef ik mijn mening over de manier hoe men hiermee omgaat in de documentaire
en evalueer ik het totaalplaatje. Het stuk is gericht aan sociologen en criminologen. Uiteraard
is het ook beschikbaar voor iedereen die zich voor deze onderwerpen interesseert.
Achtertuinvechters
In de achterbuurten van Miami zijn er talloze jongemannen die wegens een strafblad
nergens aan de bak komen. Om dat probleem uit de weg te helpen heeft Dada 5000(Dhafir
Harris) het achtertuin-vechten gentroduceerd. Hierbij biedt hij de jongemannen uit Miami
Dade County een kans om hogerop te komen in de vechtwereld en geld te verdienen.
Intussen is dit uitgegroeid tot een welbekend weliswaar illegaal evenement waar de lokale
politie haar ogen voor sluit. Voor hen is het namelijk een win-win situatie waarbij jongeren
ruzies op een eerlijke manier in de ring uitvechten i.p.v. wapens te gebruiken en een gevaar
vormen op straat.
In de loop van de tijd wordt er een hirarchie gecreerd binnen het achtertuin-vechten,
waarin bepaalde vechters een status opbouwen en naast in de achtertuin, ook langzaamaan
naam gaan maken binnen de professionele MMA(Mixed Martial Arts)-wereld. De buurt lijkt
volledig positief te worden verandert. Echter, het blijft een achterbuurt waarin mannen van
jongs af aan te maken krijgen met geweld en drugs. Dat is ook terug te zien wanneer een
achtertuinvechter neergeschoten wordt en in coma geraakt.
Motivatie
Ik heb deze documentaire gekozen omdat ik in beginsel de sociale relaties tussen mensen
interessant vind als het gaat om veiligheid. Natuurlijk is een achterbuurt, overspoelt door
verschillende culturen, geweld en drugs, een bron van mogelijke onveiligheden. Daarnaast is
MMA een sport die ik op tv op de voet volg. Een razend interessante combinatie dus. Het
leuke aan deze documentaire is dat vele achtertuinvechters die erin voorkomen momenteel
professioneel MMA-vechter zijn. Het achtertuin vechten is dus een methode die baanloze
jongemannen ook echt werk kan bieden. Dat zorgt ervoor dat de methode iets is om over na
te denken, misschien zelfs in relatie tot Nederland.

Tegelijkertijd ben ik geen grote fan van deze methode. Op deze manier moedigen ze
namelijk vechten aan, terwijl in mijn visie het oplossen van problemen gedaan moet worden
met woorden. Ook krijgen op deze manier kinderen uit de betreffende buurten een verkeerde
interpretatie over hoe ze conflicten moeten oplossen. Het vechten als kans op een baan kan
op zich geen kwaad, maar in mijn ogen zou er nooit een emotioneel aspect aan vooraf
moeten gaan. Dan is de drempel om het buiten fysiek uit te vechten meteen een stuk lager.

Evaluatie differentiatie Sven Jacobs P4 Nederlandse Taal

Evaluatie door: Tom Janssen
Klas: 48IVD1V
Studentnummer: 2101244
Als gekeken wordt naar de checklist zelfcorrectie en de leesgemakschaal van
Flesch, vallen een aantal zaken op. Ten eerste bij de Flesch-schaal, hier komt naar
voren dat het aantal woorden per zin op ongeveer 16.7 uitkomt. Gelet op de
Flesch-schaal komt dat tussen makkelijk en moeilijk uit waarbij het iets meer
richting moeilijk wijst. Het stuk was niet moeilijk te lezen en de zinnen leesten
dan ook erg vlot. Als gekeken wordt naar het aantal lettergrepen per 100
woorden, komt dit ongeveer uit op 170. Op de Flesch-schaal kan met de cijfers
16.7 en 170 gekeken worden hoe leesbaar het document van Sven is. Het komt
uit op een vrij moeilijke tekst. Zelf vond ik het echter vrij makkelijk te lezen en ik
denk dat een tekst op hbo-niveau ook best een beetje moeilijk mag zijn.
Door de tekst te vergelijken met de checklist zelfcorrectie, vallen er een aantal
andere zaken op. Zo gaat het in de checklist over of moeilijke woorden te
vervangen zijn. Ik weet toevallig dat Sven over het algemeen met best veel
moeilijke woorden praat in zijn verslagen. Er is dan niet echt sprake van moeilijke
begrippen, meer van moeilijke (onnodige) opbouw van zinnen. Zo wordt er in
regel 26 gesproken over geraakt terwijl dit ook makkelijk raakt kan zijn. In
regel 28 heeft Sven het over in beginsel terwijl dit eigenlijk niet pers nodig is
om in de zin te lezen. Zonder dat woord is de zin makkelijker leesbaar.
De stijl van Svens stuk is wel erg goed. Hij gebruikt weinig tot nooit dezelfde
woorden meerdere keren achter elkaar en is sterk met synoniemen. Ook is het
stuk niet te formeel waardoor het prettig leest zoals ik eerder al zei. Verder zijn er
ook geen echte stijlfouten te vinden.
Bij structuur is wel een puntje van kritiek. Er is namelijk niet echt sprake van een
duidelijke titel die de lezer trekt. Wel is er sprake van goede alineas met titels die
de inhoud van die alinea duidelijk maken.
De spelling, werkwoordspelling en leestekens zijn goed gebruikt. Uit eerdere
samenwerkingen met Sven weet ik ook dat hij dit goed kan.
De lay-out is prima. Het lettertype Arial en de regelafstand van 1,5 lezen fijn en
zorgen ervoor dat de regels, alineas en woorden niet te dicht op elkaar staan.