Biografie Julia

Ik kies ervoor gedeeltelijk

anoniem te blijven, en zal mijn naam dus niet noemen. Terwijl ik dit schrijf,
ben ik 42 jaar. Mijn geboorte vond plaats op 11 september 1974, in een
klein plaatsje vlak naast Utrecht.
Het was jarenlang een perfect gezin, mijn moeder, vader en ik. We leken
recht uit een oude film gestapt. Mijn moeder bleef thuis met mij en kookte,
bakte en maakte schoon. Mijn vader werkte, dag in, dag uit. Mijn moeder
was mijn alles, vooral omdat ik mijn vader amper zag. Hij vertrok voordat
ik uit bed werd gehaald en kwam terug toen ik sliep. Alles was precies
zoals het hoorde, en ik zag het nooit als iets speciaals. Tot mijn moeder
omkwam bij een ongeluk.
Het was de dag voor mijn achtste verjaardag. Ik werd wakker om 6 uur 's
ochtends en rende naar mijn ouders' kamer. Tot mijn verbazing lag mijn
vader ook nog in bed. Ik maakte ze wakker, en toen mijn vader de tijd zag,
sprong hij uit bed. Hij was te druk in zijn hoofd om ons gedag te zeggen,
en raasde de deur uit voordat wij hem hierop konden wijzen. Toen mijn
moeder en ik beneden kwamen, realiseerde mijn moeder zich dat mijn
vader zijn koffertje was vergeten. Na even bellen zonder dat er
opgenomen werd (iets dat normaal was voor een drukke zakenman als
mijn vader), kwam mijn moeder tot het besluit dat wij het koffertje maar
even langs moesten brengen. Dus zo doende.
Bijna aangekomen op mijn vaders kantoor parkeerde mijn moeder de auto.
Ze stapte vlug uit en stak met stevige pas de weg over. Omdat ze dat
koffertje zo snel mogelijk af wilde leveren, keek zij niet eerst links, dan
rechts, dan weer links voordat zij overstak. Er kwam een donkergrijze
vrachtwagen met veel vaart aanrijden. Ik riep nog naar haar dat ze op
moest passen, maar het was te laat. De vrachtwagen zag haar niet en
reed haar aan. Haar verwondingen waren zo zwaar dat ze voor dood werd
verklaard.
Dat was de dag dat alles in mijn leven veranderde. Mijn vader bleef
dagenlang in bed, en kwam er enkel uit om koffie te halen of eten voor mij
te maken. Hij werkte 3 maanden lang niet. Dat was het moment dat ik
voor het eerst stemmen in mijn hoofd kreeg.
School was net begonnen, en ik zat nu in groep 5. Ik had niet veel
vrienden op school, maar dat maakte mij niet uit. Ik begon mentaal te
communiceren met de mensen in mijn hoofd. Zij vertelden mij boeiende,
meeslepende verhalen. Maar als ze ze eens verteld hadden, verdwenen
ze. Dan waren mijn vrienden in mijn hoofd ze vergeten. Toen ik 16 was,
had ik er genoeg van. Ik besloot alles wat mij verteld werd door mijn
vrienden op te schrijven. Eerst waren het korte verhaaltjes, 3 bladzijden
lang. Maar ze werden steeds langer en langer. Uiteindelijk vertelde 1 van
de grootste vrienden die ik ooit had gehad mij een verhaal van 400
bladzijden. Ik besloot het te publiceren. En zo ontstond mijn eerste boek.

Op een gegeven moment was ik klaar met al de verhalen. Ik wilde met

rust gelaten worden. Maar mijn vrienden, die ik monsters begon te
noemen, bleven in mijn hoofd. Ze wilden niet weg. En tegen de tijd dat ik
ze opnieuw begon toe te laten, waren zij te groot voor mij. Dat is nu. Ze
willen uit mijn hoofd, maar dat gaat niet meer. Ze zijn een deel van mij
geworden. Ze zullen mij nooit volledig verlaten.