Angoli Mala - J.M.G.

Le Clzio (1999, 2001)

Oorspr. Angoli Mala

Toen Bravito op het strand kwam waar Nina gewoonlijk ging vissen, zag hij
eerst rook, en toen het kamp en de smokkelaars. Tussen hen in stond de reus
Joo, in zijn militaire uniform en gewapend met zijn geweer. Er was ook een
jonge zwarte zambo die Bravito niet kende. Eerst richtte Joo zijn geweer op
Bravito, maar toen herkende hij hem en begroette hem luidruchtig: Het is de
cholito, onze whiskydrinker! Bravito kwam dichterbij, met zijn machete in zijn
hand en zijn radio aan een riem om zijn schouder. De ogen van de jonge zambo
glansden in zijn donkere gezicht. Ga je met ons mee? vroeg Joo. Het seizoen
begint weer, we zullen veel tochten maken, en veel geld verdienen. Bravito
schudde met zijn hoofd.
Nee, ik wil niet meer. Ik ga hier weg. De reus deed een stap naar Bravito toe
om hem aan te kijken.
Waarom wil je weg? Er klonk woede in zijn stem en Bravito voelde zijn hart
sneller kloppen. Maar hij was niet bang voor de smokkelaars. Hij wilde alleen
maar dat ze nu weggingen, dat ze de rivier vrij lieten zodat Nina erin zou kunnen
blijven vissen. Ik kan niet meer met jullie mee, herhaalde hij terwijl hij met
zijn hoofd schudde. Joo knikte afkeurend. Je kunt ons niet in de steek laten. Ik
heb met de anderen over jou gesproken, ik heb hun gezegd dat we op jou konden
rekenen. Dat heb ik gezegd, waar of niet? Hij keerde zich naar de mannen toe
die op het strand zaten en allemaal knikten ze van ja. Alleen de zambo zweeg en
keek Bravito met zijn starre ogen aan. Bravito bleef onbeweeglijk staan met het
vochtige heft van zijn machete in zijn hand. Hij wist dat hij niet weg kon gaan,
dat ze hem zouden vermoorden als hij probeerde ervandoor te gaan. Op het
strand stonden de rugzakken op een rij, grote blauw nylon rugzakken. Luister,
zei Joo. Kom deze keer nog met ons mee, je zult veel geld verdienen en daarna
kun je gaan waarheen je wilt. Hij legde zijn hand op Bravitos schouder.
Daarna kun je trouwen en bij je vrouwen blijven. Hij zei het langzaam, terwijl
hij Bravito recht in de ogen keek, alsof hij dingen wist die hij niet wilde zeggen.
Bravito dacht aan Nina. Ze had beslist de rook van de smokkelaars gezien en
hield zich nu in het oerwoud verborgen, in de buurt van het huis van haar
ouders. Als hij weer terug zou zijn, zou hij Nina meenemen, terwijl de
smokkelaars in Yaviza zaten om op het vertrek van de kustvaarder te wachten.
Met het geld van deze tocht zouden ze de boot kunnen nemen, ze zouden naar de
grote stad gaan, niemand zou hen daar zoeken.
Die nacht sliep Bravito nauwelijks. Liggend op het strand, met zijn machete in
zijn hand, lette hij op ieder geluid, keek voortdurend in de richting van het licht
van de kerosinelamp. Vr zonsopgang maakten de smokkelaars zich zwijgend
gereed. Ze pakten de rugzakken en Bravito liep met hen mee langs de rivier. Op
het ogenblik dat ze het strand verlieten keek Bravito om, zocht Nina met zijn
ogen. Maar het landschap was grijs en verlaten. Toen volgde hij de troep
smokkelaars door het oerwoud, voorovergebogen onder het gewicht van de
rugzak. Later ging hij hen voor om hen door de wirwar van paadjes te loodsen.
Een paar maal kreeg hij zin om de rugzak in het struikgewas te gooien en terug
te rennen naar Tres Bocas. Maar misschien was het al te laat. Hij dacht aan de
boot waarop Nina mee zou varen als aan een droom: bij zonsopgang zou de boot
de rivier afvaren naar de monding, de oevers zouden uiteenwijken, zich openen
naar de zee, en zwermen pelikanen zouden de boot op zijn vaart begeleiden.
Toen Bravito aan het eind van de volgende dag bij het dorp Yaviza aankwam,
merkte hij dat hij alleen was. Hij zette zijn rugzak op de grond om op de
smokkelaars te wachten, en zag toen in het halfduister dat hij was omsingeld
door gewapende mannen. Heel even dacht hij dat het de smokkelaars waren.
Daarna werd hij de lange gestalte gewaar van sergeant Torre, met een revolver in
zijn hand. Hij wierp zijn machete op de grond en wachtte af, met een blik op de
rivier, die onbereikbaar was geworden.