Sie sind auf Seite 1von 2

Hic non immerito reprehenditur quod causam sui modo ut definitum aliquod sumit, cui peculiarem

significationem defin. 1. ascripsit, modo et eo in communi ac vulgari suo significatu utitur. Remedium tamen
facile est, si definitionem illam 1. In axioma convertat, et dicat: Quicquid non ab alio est, id est a se ipso, seu
ex sua essentia. Verum aliae hic supersunt difficultates: Nempe procedit tantum ratiocinatio, posito
substantiam existere posse. Necesse est enim tunc ut quia ab alio produci non potest, a se ipso existat,
adeoque necessario existat; possibilem autem substantiam id est concipi posse demonstrandum est.

Hay aquí una buena razón para objetar que la causa sui, ha sido tomado como algo definido, a quien
diera un significado especial en la definición 1, otras, en su sentido común y vulgar. Sin embargo el
remedio es fácil si aquella definición 1 la convierte en axioma y dice: Todo lo que no procede de
otro, procede de sí mismo, es decir, de su esencia. Pero esto deja otros problemas, a saber, que el
razonamiento se basa en la suposición de que la sustancia puede existir. Por lo tanto es necesario
que, al no poder ser producida por otra, exista de sí ( a se ipso existat), y por ello exista por
necesidad; y demostrar que una sustancia es posible, es decir que pueda ser concebida, debería
demostrarlo. Está concebido para poder se ve en el hecho de que si no se demuestra ninguna, no hay
nada también por cualquier otro medio, será concebido y, por lo tanto, nada en absoluto será
concebido.

Spinosa hac utitur definitione: Causa sui est, quod necessariam involvit existentiam. Postea pergens
ratiocinari voce: causa sui, utitur in recepto sensu. Quod non debet facere, sed perinde fieri debet
ratiocinatio, ac si in locum termini: causa sui substituisset hunc: Blitiri. Nam si utitur significatione peculiari
vocis: causa sui, eo ipso praeter valorem ei uni voci assignatum, novum ei valorem assignat, resolvendo
vocem causa. Ergo ostendere debet prius has duas significationes coincidere, alioqui abutitur ratiocinatione.
Regula utilis: non tantum debet substitui posse definitio in locum definiti, sed et quoties definitionem pro
arbitrio assignavimus, debet posse substitui pro definito quodlibet aliquod, exempli gratia Blitiri, salva
ratiocinatione. (1372)

Spinoza utiliza esta definición: La causa sui es, lo que implica (involvit) la existencia necesaria.
Inmediatamente, prosigue razonando de la siguiente manera: emplea la causa sui, utilizando el
sentido usual. Lo cual no debe hacerse, sino que debe razonar de la misma manera, como si en el
lugar del término causa sui se pudiera sustituir por este: Blitiri. De hecho, si se hace uso del sentido
peculiar del término, causa sui, además del hecho de que se le asigna una valoración a un solo
término, se le está asignando una nueva valoración, por el análisis del término causa. Por lo tanto,
deberá mostrar primero que los dos significados coinciden; de otro modo incurre en un abuso del
razonamiento.
La regla útil es: no alcanza con que la definición pueda sustituir al término definido, mas cada vez
que asignamos una definición arbitrariamente, deberíamos ser capaces de sustituir por otra cosa el
término definido , por ejemplo, por Blitiri, salvando el razonamiento.

Substantia est quod in se est et per se concipitur. Etiam haec obscura. Quid enim in se esse. Deinde
quaerendum est cumulative an disjunctive inter se conjungat: in se esse, et per se concipi. Id est an hoc velit:
substantia est id quod in se est, item substantia est id quod per se concipitur. An vero velit substantiam esse id
in quo utrumque hoc concurrit, ut nempe et in se sit, et per se concipiatur. Aut necesse erit ut demonstret, qui
unum habeat etiam alterum habere, cum contra videatur potius, esse aliqua quae sint in se, etsi non per se
concipiantur. Et ita vulgo homines substantias concipiunt. Subjicit: Substantia est cuius conceptus non indiget
alterius rei conceptu a quo [formari] debeat. Sed in hoc quoque difficultas, nam in sequenti definitione ait
attributum ab intellectu de substantia percipi tanquam eius essentiam constituens. Ergo attributi conceptus
necessarius est ad formandum conceptum substantiae. Si dicas attributum non esse rem, te vero requirere
saltem ut substantia non indigeat conceptu alterius rei; respondeo: explicandum est ergo, quid vocetur res, ut
intelligamus definitionem, et quomodo attributum non sit res. (1765)

Una sustancia es aquello que es concebido en sí y por sí. Lo que sea verdaderamente en sí mismo aún es
oscuro. Entonces, deberíamos preguntarnos si el ser en sí y el ser por sí concebido se conjugan de manera
combinatoria o disyuntiva. Lo que queremos decir es si la sustancia es aquello que es en sí mismo, como
también si es aquello que se concibe por sí. Pero si está dispuesta el ser de la sustancia a concurrir en
cualquiera de las dos alternativas, para que sea en sí, y por sí concebido .

O bien será necesario demostrar que uno tiene que tener una segunda, con
más bien al contrario, parece, que hay ciertas cosas que son en sí mismo, incluso si no lo hace de sí mismo
que se puede obtener. Y así las sustancias generalmente se moldean. El tema: no fue concebido por una
sustancia de la cual es
que necesita el concepto de la cosa de la que [forma] procedimiento. Pero esto también es una dificultad para
los siguientes atributos de la definición de los conocimientos de la sustancia de lo que su gusto
Que se está construyendo. Por lo tanto, es necesario para la formación de un concepto dado, el concepto de
sustancia. Si usted dice que no es un atributo de una cosa, sino que te requieren por lo menos como una
sustancia que no lo hace
necesita el concepto de la otra de la cosa; , Contesto, que se explica que, por lo tanto, dar un nombre a una
cosa, para que podamos entender la definición, y la forma en que el atributo no es una cosa.

Das könnte Ihnen auch gefallen