Εκλογική διακήρυξη ΡΙΣΤάΡΤ για τις εκλογές του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών

18-20 Μαρτίου 2018

Είναι γεγονός ότι οι επερχόμενες εκλογές στο ΣΜΤ γίνονται σε ένα πλαίσιο όπου οι εργαζόμενοι βρισκόμαστε
αντιμέτωποι με μια συνεχιζόμενη επίθεση ενάντια στα εργασιακά, εργατικά και συνδικαλιστικά μας δικαιώματα. Η
μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προτείνει, ψηφίζει και εφαρμόζει με γρήγορους ρυθμούς και εκβιαστικά
όλες τις απαιτήσεις των δανειστών και των εργοδοτών για την αύξηση της κερδοφορίας τους. Κορυφαίες αιχμές του
«μνημονιακού πακέτου» αποτελούν η περαιτέρω μείωση των δημόσιων δαπανών, η μείωση συντάξεων, η
εκποίηση του δημοσίου πλούτου, οι περικοπές στα εναπομείναντα κοινωνικά επιδόματα, η περαιτέρω ενοποίηση
των εισπρακτικών μηχανισμών σε συνδυασμό με την επιτάχυνση των πλειστηριασμών, η περιστολή των
συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και η διευκόλυνση των μαζικών απολύσεων.

Έτσι, η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι περνάμε από την «Ελλάδα παρία των διεθνών κύκλων» στην «Ελλάδα ως
χώρο επενδύσεων».. Η ανάπτυξη τους είναι η παράδοση των (ιδιαίτερα κερδοφόρων) δεκατεσσάρων
περιφερειακών αεροδρομίων στη Fraport, η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των λιμανιών σε
Πειραιά, Θεσσαλονίκη και περιφέρεια, η επέλαση της Eldoradoστη Χαλκιδική, τα γεωτρύπανα στο Ιόνιο και την
Ήπειρο, τα mallκαι τα νέα γήπεδα στην Αττική, η καταπάτηση του δημόσιου χαρακτήρα του Ελληνικού και τόσα
άλλα. Αυτές οι επενδύσεις δεν είναι παρά η παράδοση της δημόσιας γης και όλων των υποδομών στο κεφάλαιο.

Την ίδια στιγμή, η πραγματικότητα στο εργασιακό τοπίο είναι τρομακτική. Η ανεργία παραμένει εκτοξευμένη, οι
ανασφάλιστοι είναι εκατοντάδες χιλιάδες, οι νεόπτωχοι εκατομμύρια, ενώ ολοένα και περισσότεροι συνάδελφοι
μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Είναι θυσίες χωρίς τέλος για ένα σύστημα που ασθμαίνει να ανακάμψει από την
κρίση του.Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι υποσχέσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ότι οι θυσίες του τρίτου μνημονίου
θα μας βγάλουν από την κρίση είναι για γέλια και για κλάματα και απαιτούν άμεση σύγκρουση με αυτές τις
επικίνδυνες και καταστροφικές πολιτικές.

Είμαστε εργαζόμενες και όχι συνεργάτες !

Για τους/ις νέους/ες εργαζόμενους/ες
Έπειτα από ατελείωτα χρόνια σπουδών σε σχολεία, σχολές και πανεπιστήμια έρχεται για όλους η στιγμή, που θα
βρεθούν στον κυκεώνα της αναζήτησης εργασίας. Πράγμα που στα χρόνια της κρίσης και των ατέρμονων
μνημονίων φαντάζει εφιάλτης για την πλειοψηφία των εργαζομένων και τεράστια ευκαιρία για το σύνολο των
εργοδοτών, που πατώντας πάνω στη σύνθλιψη των εργατικών κατακτήσεων έχουν εντείνει το πόσο κερδίζουν εις
βάρος των εργαζομένων. Εδώ και πολλά χρόνια στους κλάδους της κατασκευής και της μελέτης το «μπλοκάκι»
αποτελεί τη μαζικότερη συνθήκη απασχόλησης. Οι εργαζόμενοι ονομάζονται συνεργάτες για αποκρύπτεται η
εξαρτημένη σχέση εργασίας. Ειδικά για τους νεοεισερχόμενους στον τεχνικό κλάδο η κατάσταση μπορεί να
χαρακτηριστεί απελπιστική, καθώς η έλλειψη συλλογικών διεκδικήσεων στους χώρους δουλειάς και
συνδικαλιστικών πρακτικών δημιουργεί τη δυσκολία των εργαζομένων να αντιληφθούν ότι έχουν και αυτοί
δικαιώματα κι αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι οι μορφές απασχόλησης που μπορεί να συναντήσει κανείς στον
αγώνα του για την εύρεση εργασίας είναι πάρα πολλές: συμβάσεις -ιδιωτικά συμφωνητικά - Δελτίο Παροχής
Υπηρεσιών ή οποιαδήποτε άλλη ευφάνταστη εκδοχή. Αυτό είναι, ίσως, και ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του
κλάδου μας, αφού πολλοί εργαζόμενοι αγνοούν πολλά από τα δικαιώματα τους (μισθολογικά, ασφάλιση,
αποζημιώσεις, ειδικές άδειες εγκυμοσύνης και λοχείας κτλ) και κάτω από την πίεση της τεράστιας ανεργίας, την
πιθανή έλλειψη προϋπηρεσίας ή και την εκβιαστική ανάγκη του βιοπορισμού καταλήγουν έρμαιο στα χέρια της
«διακριτική ευχέρειας» της εργοδοσίας, εάν δεν διεκδικήσουν όσα δικαιούνται.Βασικός λόγος εφαρμογής των
ελαστικών σχέσεων εργασίας είναι καιη μη καταβολή των εργοδοτικών εισφορών προς το ΙΚΑ.

Η εμπέδωση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων στον κλάδο έρχεται όμως και μέσα από τις προωθούμενες
αλλαγές στο ΤΕΕ , όπως με το νέο νόμο για τα μητρώα, στον οποίο οι νέοι μηχανικοί δεν θα έχουν επαγγελματικά
δικαιώματα και θα δουλεύουν ουσιαστικά ως πρακτικάριοι, και προβλέπεται η εργασία με σύμβαση εργασίας να
μην προσμετράται στα χρόνια εμπειρίας για την άνοδο τάξεων στα μητρώα. Με αυτόν τον τρόπο έρχονται να
νομιμοποιήσουν ακόμα περισσότερο το μπλοκάκι και τις άλλες ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Για τα δικαιώματά μας
Παρά τα όσα επιχειρούν να περάσουν οι εργοδότες, όλοι οι εργαζόμενοι έχουντα δικαιώματα που απορρέουν από
μια εξαρτημένη σχέση εργασίας. Μπορεί μια σύμβαση έργου "ελεύθερου επαγγελματία" να ορίζει ότι "δεν είναι
σύμβαση εργασίας", και άρα ότι δεν απορρέουν από αυτή εργασιακά δικαιώματα, όμως αυτό δεν είναι έγκυρο. Οι
όροι εργασίας δεν τεκμαίρονται από τα γραφόμενα στη σύμβαση, αλλά από το γεγονός ότι ο εργαζόμενος ή η
εργαζόμενη έχει σταθερό καθημερινό ωράριο, πληρώνεται σε τακτά διαστήματα με παρόμοια ποσά, χρησιμοποιεί
εξοπλισμό της εταιρίας κι έχει θέση εργασίας, και δέχεται εντολές για τη διεκπεραίωση της εργασίας.

Στην πραγματικότητα, επομένως, τα δικαιώματα είναι ίδια για τους εργαζόμενους, αλλά οι εργοδότες πατάνε πάνω
στην άγνοια των εργαζομένων, ή στην ελπίδα τους ότι θα ξαναβρούν δουλειά στον ίδιο εργοδότη, και δεν
διεκδικούν τα δικαιώματά τους, όταν δεν έχουν τυπική σχέση μισθωτού στα χαρτιά. Χαρακτηριστικότερα
παραδείγματα αποτελούν οι αποζημιώσεις απόλυσης τις οποίες δικαιούνται όλοι οι εργαζόμενοι, δηλαδή και οι
"μπλοκάκηδες", είτε έχουν αναγγελθεί από τους εργοδότες τους στον ΕΦΚΑ είτε όχι, καθώς και τα δικαιώματα στη
διάρκεια της εγκυμοσύνης και της λοχείας. Ειδικά αυτή την περίοδο της ολοκλήρωσης πολλών από τα "μεγάλα
(κατασκευαστικά) έργα", όπως οι αυτοκινητόδρομοι, αλλά και ολοκλήρωσης αρκετών από τις μελέτες του
κτηματολογίου, οι εργαζόμενοι απολύονται χωρίς να τους καταβάλλονται οι νόμιμες αποζημιώσεις. Αυτός αποτελεί
έναν από τους βασικούς λόγους που το ΣΜΤπρέπει να συνεχίσει να έχει ως βασική προτεραιότητα την κατάργηση
των μορφών αδήλωτης και ελαστικής απασχόλησης, και το να δηλώνονται κανονικά ως υπάλληλοι όλοι οι τεχνικοί
(το παλιό καθεστώς του ΙΚΑ ή ΙΚΑ-ΤΣΜΕΔΕ). Την ίδια στιγμή όμως πρέπει να ξέρουμε ότι τα δικαιώματά μας
υφίστανται σε κάθε περίπτωση, και οι συνδικαλιστικοί αγώνες καταφέρνουν σε πολλές περιπτώσεις να
κατοχυρώνουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως και ότι όσες υποθέσεις καταλήγουν σε δικαστικές διαμάχες,
δικαιώνουν τους εργαζόμενους σε συντριπτικά ποσοστά. Εξάλλου, η παλιότερη Σύμβαση Εργασίας για τον κλάδο
που είχε υπογράψει το ΣΜΤ, είχε κατοχυρωθεί ότι κάλυπτε και τους εργαζόμενους με ελαστικές σχέσεις εργασίας,
παρά την αντίδραση των εργοδοτών.

Ασφαλιστικό
Ο νέος νόμος του ασφαλιστικού έφερετην αποχώρηση του κράτους από τη Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση,την
αλλοίωση του αλληλέγγυου χαρακτήρα της, και μετέτρεψε το Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης από αναδιανεμητικό
σε κεφαλαιοποιητικό-φορολογικό. Η ασφάλιση γίνεται ατομική υπόθεση και ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για τις
ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Τις τραγικές συνέπειες εφαρμογής αυτού του νόμου τις βιώνει όλη η κοινωνία:
απίστευτες περικοπές σε συντάξεις, σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, μετατροπή των συντάξεων χηρείας και
αναπηρίας σε φιλοδωρήματα, σφαγή σε εφάπαξ, επικουρικές, αλαλούμ για τις νέες εισφορές
αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, ελεύθερων επαγγελματιών κ.ά. Ελεύθεροι επαγγελματίες και
αυτοαπασχολούμενοι μηχανικοί (πραγματικοί ήμπλοκάκηδες)είδαντις εισφορές τους να εκτινάσσονται στο 37,95%
του εισοδήματός τους, με ορισμένεςεκπτώσεις για τα πρώτα 4 χρόνια εφαρμογής του νόμου. Η αλλαγή της βάσης
υπολογισμού των εισφορών από το 2019, φέρνει κι άλλες αυξήσεις.
Όλο το 2016 η κυβέρνηση υποστήριζε ότι θα βρεθεί ο τρόπος για να πληρώσουν οι εργοδότες για τους
μπλοκάκηδες, και έτσι δεν θα βάλουν οι εργαζόμενοι τις αυξήσεις από την τσέπη τους. Η πραγματικότητα όμως
είναι εντελώς διαφορετική: Στους κατασκευαστικούς ομίλους, στις τεχνικές εταιρείες και στα μελετητικά γραφεία,
στις περισσότερες περιπτώσεις, η εργοδοσία αρνήθηκε να πληρώσει το μερίδιο των ασφαλιστικών εισφορών που
της αναλογεί και προχώρησε σε μειώσεις μισθών φορτώνοντας το σύνολο των εισφορών στον εργαζόμενο, πράγμα
που κατάφερε όπου δεν συνάντησε την οργανωμένη μαζική αντίδραση των εργαζομένων. Έτσι επιβλήθηκαν
δυσμενέστερες ατομικές συμβάσεις, πριμοδοτείταιη αδήλωτη εργασία, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι
εργαζόμενοι εξαναγκάστηκαν στην υπογραφή Υπεύθυνων Δηλώσεων εξαίρεσής από τη ρύθμιση για τα ΔπΥ ως
«ελεύθεροι επαγγελματίες». Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση δεν δέσμευσε κατά κανέναν τρόπο τους εργοδότες για το
τι θα κάνουν, και έκλεισε το μάτι στην ασυδοσία. Εάν η κυβέρνηση ήθελε όντως να λύσει το πρόβλημα στη ρίζα
του, θα καταργούσε το μπλοκάκι με τον τρόπο που λειτουργεί σήμερα και θα ανάγκαζε την εργοδοσία να
σταματήσει αυτή την παράνομη και καταχρηστική πρακτική. Δεν θα επιτρέψουμε να κοστολογείται η αξία της
δουλειάς μαςστη βάση των συμφερόντων του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου, τώρα που στριμώχνεται υπό την
αντικειμενική πίεση της δικιάς του κρίσης.
Στα χρόνια της «ανάπτυξης» ακούγαμε ότι εφόσον οι επιχειρήσεις παίρνουν το ρίσκο των επενδύσεων, πρέπει
αντίστοιχα να καρπώνονται και τα υπερκέρδη. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να επωμιστούμε τις ζημιές τους ή τη
μείωση των κερδών που δεν μοιραστήκανε ποτέ μαζί μας.
Η δε ασφάλιση ιδιότητας, η οποία διατηρήθηκε διαχρονικά επέτεινε τα μεγάλα ασφαλιστικά βάρη ιδιαίτερα για
τους άνεργους. Η κατάργησή της, χρόνιο αίτημα του κόσμου των μηχανικών στα χρόνια της κρίσης, εφαρμόστηκε
μόλις φέτος, τόσο υπό την πίεση της γενικότερης κατακραυγής όσο και λόγω των νομικών προβλημάτωνπου
προέκυψαν από την ενοποίηση των ταμείων στον ΕΦΚΑ. Η κίνηση αυτή είναι μερικώς θετική ως ικανοποίηση ενός
βασικού αιτήματος τα τελευταία χρόνια, που ανακουφίζει τους άνεργους συναδέλφους, αλλά το υπουργείο την
απέκοψε από μια σειρά άλλων αιτημάτων, όπως η καταβολή του επιδόματος ανεργίας.
Εμείς συνεχίζουμε να διεκδικούμε και να παλεύουμε για πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χωρίς
προϋποθέσεις σε όλους τους μηχανικούς, για διαγραφές οφειλών και ευνοϊκές ρυθμίσεις ειδικά για τα τελευταία
χρόνια της κρίσης και της μεγάλης ανεργίας, για κατάργηση του ΚΕΑΟ και των κατασχέσεων και πλειστηριασμών
για τους ανέργους, τους υποαπασχολούμενους και τους εργαζόμενους και για την παροχή επιδόματος ανεργίας και
ένταξης στον ΟΑΕΔ των ανέργων συναδέλφων.

Για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας

Έχουμε ξαναπεί και έχουμε ξαναγράψει ότι βασικός κόμβος των διεκδικήσεων μας στο πλαίσιο του εργατικού
κινήματος είναι η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας σε κάθε κλάδο. Για εμάς η Συλλογική Σύμβαση
Εργασίας (ΣΣΕ) είναι βασικό στοιχείο τόσο για την επαναθεμελίωση των δικαιωμάτων μας και της αντεπίθεσης των
εργαζομένων. Επιμένουμε ότι το σωματείο μας χρειάζεται να επανεκκινήσει άμεσα τη διαδικασία διεκδίκησης της
ΣΣΕ προς δύο κατευθύνσεις: Από τη μία να υπάρξει μια πλατιά ενημέρωση όλων των μελών μας για τη ΣΣΕ, για το τι
καλύπτει και κυρίως για τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να διεκδικηθεί στους χώρους εργασίας από τον
μεγάλο κατασκευαστικό όμιλο μέχρι το μικρότερο τεχνικό γραφείο. Από την άλλη οφείλουμε να βρούμε νέους
τρόπους διεκδίκησης των ΣΣΕ που θα συγκρούονται απευθείας με την εργοδοσία, έχοντας επίγνωση των
πραγματικών συσχετισμών στον κλάδο, αλλά προβαίνοντας σε μαχητικές και ταυτόχρονα αποτελεσματικές
παρεμβάσεις στην κατεύθυνση αυτή. Συνεπώς, απαιτείται έναςμεσοπρόθεσμος σχεδιασμός από το νέο Διοικητικό
Συμβούλιο του σωματείου, που θα εμπλέκει όλα τα μέλη και θα θέσει το ζήτημα με κινηματικό τρόπο (παραστάσεις
διαμαρτυρίας σε εργοδοτικές ενώσεις,υπουργείο Εργασίας). Θα ανοίγει το σχέδιο Σύμβασης που θα ζητάμε και
στους συναδέλφους (με εξορμήσεις σε μεγαλύτερους εργασιακούς χώρους αλλά και διαδικτυακά) και τέλος θα
επιχειρεί να ασκήσει και κεντρικοπολιτική πίεση. Η διαδικασία αυτή θα πρέπει να γίνει τώρα και συμπεριλάβει όλα
τα μέλη μας αλλά και ευρύτερα τους εργαζόμενους του κλάδου μας.
Για τις γυναίκες συναδέλφους
Οι εργαζόμενες αντιμετωπίζουν διπλές δυσκολίες, διπλούς αποκλεισμούς, διπλή εργασιακή τρομοκρατία.Σε εθνικό
επίπεδο, η κατάσταση αυτή φαίνεται στα στατιστικά στοιχεία και είναι αποκαλυπτική. Η επίσημη ανεργία στις
γυναίκες (27,2%), ξεπερνά κατά περίπου 8 ποσοστιαίες μονάδες αυτήν των ανδρών (18,9%).Μέσα στα χρόνια που
ακολούθησαν την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, το ποσοστό των μισθωτών εργαζομένων γυναικών που
ζούν στο όριο της φτώχειας αυξήθηκε κατά πολύ φτάνοντας το 7,5%.Το μισθολογικό χάσμα ανάμεσα στους άνδρες
και τις γυναίκες φτάνει στο 15%, στη χώρα μας (και τι μισθοί αλήθεια!). Αν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε και την
ανεργία και τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας που επιβαρύνουν περισσότερο τις γυναίκες, οι αμοιβές των γυναικών
στο σύνολο τους υστερούν περί το 41,4% σε σχέση με αυτές των ανδρών.

Οι συναδέλφισσες που δουλεύουν στα τεχνικά επαγγέλματα έχουν να αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση η
οποία αλλά δυσχεραίνει την καθημερινότητά τους με πολλούς τρόπους.

Όσοι-ες δουλεύουμε στα τεχνικά επαγγέλματα τα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι. Η υποτίμηση της εργασίας των
συναδελφισσών, η αντιμετώπιση τους ως επικουρικές, οι σεξιστικές συμπεριφορές απέναντί τους στο χώρο
δουλειάς, η υποχρέωση τους να αποδεικνύουν κάθε φορά και εκ νέου την επιστημονική/εργασιακή τους επάρκεια,
είναι δυστυχώς ακόμα καθημερινότητα. Η ζοφερή αυτή κατάσταση αναβαθμίζεται σε στοχευμένο εκφοβισμό των
συναδελφισσών εκ μέρους της εργοδοσίας, όταν πρόκειται για το αυτονόητο δικαίωμα της μητρότητας.Μια
εγκυμοσύνη γίνεται αιτία και αφορμή αναπλαισίωσης των ούτως ή άλλως ευέλικτων όρων της σχέσης εργασίας
προς το χειρότερο.

Προφανώς, ο καπιταλισμός δεν κάνει χάρες. Κι όμως οι εργαζόμενοι, και εν προκειμένω, και κυρίως, οι εργαζόμενες
έχουν δώσει αγώνες και πετύχει νίκες (πχ. άδειες μητρότητας, ανατροφής, θηλασμού κλπ.) για να βελτιώσουν τους
όρους διαβίωσής τους. Όμως, παράτυπα και ενάντια ακόμα και στους δικούς του νόμους, το σύστημα έχει
εγκαθιδρύσει μια ιδιαίτερα απορρυθισμένη κατάσταση στην πράξη, με την εκδικητική απόλυση να περιμένει στη
γωνία.

Το σωματείο μας, δυστυχώς, δέχεται όλο και πιο συχνά καταγγελίες εγκύων εργαζόμενων και νέων
μητέρων.Χαρακτηριστική περίπτωση της συναδέλφισσάς μας, τεχνικού της εταιρείας NETSCOPE SOLUTIONS επί 4
χρόνια. Η εργαζόμενη μητέρα τεχνικός είχε απολυθεί τον περασμένο Σεπτέμβρη, όταν μετά την (άνευ αποδοχών)
άδεια λοχείας της, της ανακοινώθηκε ότι δεν θα ξαναγυρίσει στη δουλειά, και δεν θα λάβει καμία αποζημίωση με
την πρόφαση ότι η συναδέλφισσα είχε παραιτηθεί. Η επιμονή, όμως, και η αποφασιστικότητα της συναδέλφου,
μαζί με την αδιάκοπη στήριξη και κινητοποίηση του ΣΜΤ κατάφερε το Γενάρη να κάμψει την εργοδοσία και να την
αναγκάσει να αποδεχθεί τα αιτήματα της εργαζόμενης μητέρας τεχνικού και να καταβάλει αποζημίωση απόλυσης,
οφειλόμενα δώρα και επιδόματα. Πρόκειται για μια σημαντική νίκη και μια καλή παρακαταθήκη για τους αγώνες
του επόμενου διαστήματος.

Είναι υποχρέωση όλων μας να παλέψουμε ενάντια στην έμφυλη καταπίεση και στους χώρους δουλειάς που
οξύνεται ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της κρίσης και προετοιμάζει ένα μέλλον χειρότερο για άντρες και γυναίκες
εργαζόμενους και εργαζόμενες. Το δρόμο μας δείχνουν οι νίκες των συλλογικών μας αγώνων, μόνος δρόμος για την
διασφάλιση των συμφερόντων μας, μόνη στρατηγική για να δούμε πρακτικές αλλαγές στην καθημερινότητά μας.

Απολογισμός της δουλειάς του σωματείου: Για ένα ΣΜΤ πιο γειωμένο στον κλάδο και πιο ισχυρό

Σε αυτή τη πολύ αρνητική συγκυρία το ΣΜΤ έδωσε και δίνει με επίμονο τρόπο τις δικές του μάχες ενάντια στις
επιδιώξεις και μεθοδεύσεις της εργοδοσίας και τις εφαρμοζόμενες αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές της
κυβέρνησης. Η συνολική αποτίμηση αυτών των δύο χρόνων είναι θετική αναλογιζόμενοι όμως πάντα τον πολύ
αρνητικό συσχετισμό που αντιμετωπίζει το σωματείο μας, το συνδικαλιστικό κίνημα και ο κόσμος της εργασίας
γενικότερα. Υπάρχουν όμως και σημαντικές αδυναμίες, αστοχίες και οργανωτικές/πολιτικές δυστοκίες που πρέπει
να υπογραμμίσουμε. Ζητήματα που πρέπει το σωματείο μέσα από τις διαδικασίες του και την καθημερινή του
δράση αφενός να αναγνωρίσει αφετέρου να εργαστεί για να τα διορθώσει.
Σίγουρα η μεγαλύτερη μάχη του σωματείου στην περίοδο που πέρασε, δόθηκε ενάντια στο νέο (αντι-)ασφαλιστικό
πλαίσιο. Ο αγώνας δόθηκε σε δύο τουλάχιστον επίπεδα: Αρχικά για την πλήρη ανατροπή του νέου νομοσχεδίου και
σε δεύτερη φάση για τη μη μετακύλιση του βάρους των αυξήσεων στους εργαζόμενους συναδέλφους. Το ΣΜΤ είχε
μαζική παρουσία στις μεγάλες διαδηλώσεις ενώ οργάνωσε και μια σειρά από παρεμβάσεις και κινητοποιήσεις (στο
Υπουργείο Εργασίας, σε κατασκευαστικούς ομίλους, σε τεχνικές εταιρείες και μελετητικά γραφεία). Όμως η στάση
της ΓΣΕΕ δεν επέτρεψε την κλιμάκωση του αγώνα ώστε να υπάρχουν πραγματικές δυνατότητες ανατροπής του
νομοσχεδίου.

Επίσης ως σωματείο προσπαθήσαμε να πρωτοστατήσουμε σε πιο οριζόντιες πρωτοβουλίες συντονισμού των

«μπλοκάκηδων» εργαζομένων και των άνεργων τεχνικών, πρωτοβουλίες που είχαν υπάρξει αρκετά μαζικές στο
πρώτο διάστημα των κινητοποιήσεων. Όμως, σε πολλές περιπτώσεις αρκεστήκαμε σε μιακριτική ενάντια στο ΤΕΕ
και στην συντεχνιακή του τοποθέτηση και όχι στην πραγματική δουλειά για την μαζικότερη απεύθυνση μας στο
χώρο των άνεργων και των «μπλοκάκηδων» και στην άμεση υποστήριξη των διεκδικήσεών τους. Μόνο όμως μέσα
από την άμεση εμπλοκή στις διεκδικήσεις αυτής της μερίδας των συναδέλφων (δηλαδή των πιο πληττόμενων) θα
μπορέσει το ΣΜΤ να αποτελέσει έναν διακριτό και μαζικό πυλώνα κινητοποίησης των «από κάτω» του τεχνικού
κλάδου, όπως διακηρυκτικά επιδιώκει.

Κατά τη διάρκεια της μάχης του ασφαλιστικού πάρα πολλοί και πολλές συνάδελφοι-ισες έδωσαν μάχη στους
εργασιακούς τους χώρους. Σε πολλές περιπτώσεις δικά μας μέλη πρωτοστάτησαν στη συσπείρωση των
συναδέλφων τους, όπου αυτό κατέστη εφικτό, και κατάφεραν να αποσοβήσουν σε αρκετές περιπτώσεις την
επιβάρυνση με την αύξηση των εισφορών ή έστω μέρος της. Όμως αυτό δεν έγινε με «γενική γραμμή» του ΣΜΤ.

Το σωματείο δεν έδωσε κατεύθυνση με επιμονή στα μέλη του πώς να κινηθούν στους χώρους εργασίας τους, και
δεν κεφαλαιοποίησε αυτή τη δουλειά, καθώς επικεντρώθηκε περισσότερο στην ορθή καταγγελία του νόμου και
των κυβερνητικών ευθυνών, και σε αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις στο υπουργείο Εργασίας. Παρότι γίνονται
προσπάθειες,η οργάνωση της δουλειάς στους επί μέρους εργασιακούς χώρους από τα ίδια τα μέλη του σωματείου
δεν έχει κατορθώσει να μας απασχολήσει ισοβαρώς. Αυτό είναι ζήτημα στρατηγικής και κατεύθυνσης του ΣΜΤ και
όχι απλώς οργανωτική αδυναμία.

Στο άλλο μεγάλο ζήτημα που καίει το σωματείο, στη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, δεν υπήρξε ιδιαίτερη πρόοδος,
πέρα από μια πιο αναλυτική εσωτερική στις συνελεύσεις συζήτηση. Με όρους υλοποίησης, είμαστε πιο πίσω από
το φθινόπωρο του 2014 οπότε και ανοίξαμε πιο συλλογικά και στοχευμένα το ζήτημα της ΣΣΕ. Η μετάλλαξη του
ΣΥΡΙΖΑ και η μη επαναφορά της υποχρεωτικότητας της διαιτησίας δεν επανάφερε το όπλο του ΟΜΕΔ στην φαρέτρα
των συνδικάτων, με αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό το συνδικαλιστικό κίνημα, και ακόμα και υγιή σωματεία όπως το
δικό μας να είναι σε αμηχανία. Πέρα από την επαναφορά του ζητήματος σε περιοδείες στις μεγάλες
κατασκευαστικές, δεν έχουμε κάνει σοβαρά βήματα. Πράγμα που θα πρέπει να μας απασχολήσει το επόμενο
διάστημα, γιατί όσο ο χρόνος περνάει είναι εναντίον μας.

Το σωματείο ήταν παρόν σε όλες τις μάχες στο μέτωπο των απολύσεων που το κάλεσαν οι συνάδελφοι να σταθεί
στο πλευρό τους. Σε αρκετές περιπτώσεις με άμεση ή σχετικά άμεση επιτυχία (NetscopeSolutions) σε άλλες
περιπτώσεις με τα μέτωπα να μένουν ανοιχτά (ΑΚΤΩΡ/ΒΙΟΣΑΡ, Παπαστράτος, Σωτηρόπουλος). Προφανώς στις
δεύτερες το ζήτημα κρίνεται και από το μέγεθος του αντιπάλου. Χρειάζεται το επόμενο διάστημα να εξετάσουμε
πιο αποτελεσματικούς τρόπους πίεσης αναλόγως με τη φύση και το μέγεθος κάθε εργοδότη. Απαιτείται να
διαφοροποιήσουμε και να εμπλουτίσουμε τις δράσεις μας ώστε να δημιουργήσουμε μεγαλύτερες και άμεσες
πιέσεις (εδώ να θυμηθούμε τον υποδειγματικό τρόπο της παρέμβασης μας στην περίπτωση της απόλυσης της
συναδέλφου από τη MIGATO) που να μας οδηγούν σε νίκες πριν ακόμα από την κατάληξη της δικαστικής οδού.
Εξάλλου, η δικαστική διαμάχη μπορεί να εξουθενώσει τους συναδέλφους αν τραβήξει σε χρόνο, και δεν εγγυάται
«δίκαιες δίκες» λόγω αυταρχικοποίησης και του δικαστικού συστήματος στα χρόνια των μνημονίων.

Ένα σημαντικό πρόβλημα οργάνωσης και πολιτικής παρέμβασης του σωματείου εντοπίζεται στη λειτουργία του ΔΣ.
Πολλές φορές οργανώνονται δράσεις και παρεμβάσεις την τελευταία στιγμή χωρίς να προλαβαίνουν να
ενημερωθούν εγκαίρως ούτε καν τα μέλη του ΔΣ. Κατά συνέπεια, πολλές δράσεις είναι άτονες, χωρίς μαζική
συμμετοχή και με μη αιχμηρή παρέμβαση δημιουργώντας ένα αίσθημα αποσυσπείρωσης.
Στο ίδιο πλαίσιο δεν βγαίνουν εγκαίρως ψηφίσματα για δικαστικές διαμάχες συναδέλφων και μελών διαφόρων
κινημάτων. Τέλος, δεν υπάρχει αξιοποίηση υλικών, μελετών και ερευνών ή ακόμα και δομών/διαδικασιών που
πραγματοποιεί και προσφέρει το ευρύτερο συνδικαλιστικό κίνημα. Το ΔΣ πρέπει να αναβαθμίσει άμεσα τη
λειτουργία του. Ακόμα και μόνο το ζήτημα της ΣΣΕ να θέσουμε ως κέντρο το επόμενο διάστημα, δεν θα μπορέσει
να υλοποιηθεί καμία δράση, παρέμβαση ή στόχευση αν το ΔΣ δεν οργανώνει αποτελεσματικά τόσο την εσωτερική
του λειτουργία όσο και τη δράση όλου του σωματείου.

Μια πτυχή που έχει σημασία για εμάς είναι η γενικότερη κοινωνική παρέμβαση του σωματείου, όχι με όρους
κεντρικοπολιτικής εκφώνησης αλλά με όρους συμβολής και παρέμβασης στα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα και
ειδικότερα αυτά που άπτονται του κλάδου μας. Είναι αλήθεια ότι έχουν γίνει βήματα: το ΣΜΤ συμμετείχε σε
δράσεις για το προσφυγικό και πρόσφερε βοήθεια στη Μάνδρα πριν λίγο καιρό. Σε άλλα ζητήματα όμως έμεινε
πίσω, ενώ θα μπορούσε να βοηθήσει ενεργά. Δεν άνοιξε για παράδειγμα το ζήτημα των συμβάσεων παραχώρησης
και των τιμών των διοδίων των νέων αυτοκινητόδρομων. Στο μέτωπο των πλειστηριασμών, ενώ το σωματείο
τοποθετήθηκε δημόσια δεν προχώρησε εμπράκτως στην οργάνωση των συναδέλφων για το ζήτημα. Ενώ είναι
όντως δύσκολο να συμμετέχει ο κόσμος του σωματείου στις κινητοποιήσεις που μπλοκάρουν τους
πλειστηριασμούς λόγω ωραρίου εργασίας, θα πρέπει να κάνουμε κάλεσμα στους συναδέλφους που
αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα να απευθύνονται στο σωματείο για να τους ενημερώνει για τις δράσεις και
να τους παρέχει κάλυψη.

Απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου κατά της εργασίας μόνο η συγκρότηση μετώπου από την πληττόμενη
πλειοψηφία, η οποία θέλει να αποτρέψει την καταστροφή, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ένα εργατικό κίνημα
που θα δώσει διέξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων.

Την ίδια στιγμή είμαστε απέναντι στον κυβερνητικό φιλομνημονιακό συνδικαλισμό που επιχειρεί να φέρει με την
εμφάνισή της στο ΣΜΤ η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Η παράταξη που προσπαθεί με τις πρακτικές της από τη μία να
δικαιολογήσει και να ενισχύσει τις αντεργατικές κυβερνητικές πολιτικές και από την άλλη να αλλοιώσει την
ταυτότητα του σωματείου μετατρέποντας το σε χώρο έκφρασης συσχετισμών του ΤΕΕ ή άλλων χώρων που δεν
έχουν σχέση με το σωματείο μας. Είναι η «επιτυχημένη» πεπατημένη που χάραξε το ΠΑΣΟΚ παλιότερα: Δεν θα το
επιτρέψουμε!

Εμείς ως ΡΙΣΤάΡΤ είμαστε παρόντες και παρούσες στις μικρές και μεγάλες μάχες του σωματείου. Επιχειρήσαμε και
επιχειρούμε να συμβάλουμε ώστε το επόμενο διάστημα το ΣΜΤ να αντιμετωπίσει με αγωνιστικό τρόπο τις
προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας. Πρέπει να συνεχίσουμε και θα συνεχίσουμε πιο δυναμικά ενάντια σε όποιες
λογικές ανάθεσης: Οι λύσεις στα προβλήματά μας περνάνε από τους αγώνες, και βρίσκονται στο χέρι μας.

Γιατί ΡΙΣΤάΡΤ

Διεκδικούμε λοιπόν την ψήφο των συναδέλφων για να συνεχίσουμε από καλύτερες θέσεις στην ίδια
κατεύθυνση.

Για να βασιστεί το σωματείο στη δουλειά των μελών του στους χώρους δουλειάς και να το πάρουν τα μέλη του
στις πλάτες τους, να το μαζικοποιήσουν και να φέρουν περισσότερους και περισσότερες συναδέλφους στη
συλλογική δράση.

Για να οργανωθεί στην πράξη ο αγώνας για την επαναθεμελίωση της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Για να ενταθεί ο απευθείας αντιεργοδοτικός αγώνας απέναντι στις αυθαίρετες πρακτικές και τις απολύσεις στον
κλάδο.

Θα δώσουμε από κοινού τους αγώνες,παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές μας διαφορές, με όλους τους
συναδέλφους και τις συναδέλφισσες που θέλουν να αγωνιστούν, απέναντι στα αφεντικά στους χώρους
δουλειάς, συνολικά απέναντι στην εργοδοσία του κλάδου, με μέτωπο απέναντι σε όλες τις μνημονιακές
κυβερνήσεις και τους μηχανισμούς της διεθνούς επιτροπείας που συνθλίβουν τους από κάτω της κοινωνίας μας.