ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Πρόσωπα της Πόλης, ο τίτλος της τέταρτης ατομικής έκθεσης ζωγραφικής του εικαστικού Γιώργου
Κεβρεκίδη, που θα εγκαινιασθεί την Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018, ώρα 18:30, στην Κων/πολη, στον
περίβολο της Εκκλησίας της Παναγιάς της Κουμαριώτισσας, στο Νεοχώρι Βοσπόρου. Η εκδήλωση
πραγματοποιείται κατόπιν πρωτοβουλίας της Κοινότητος Παναγίας Κουμαριωτίσσης Νεοχωρίου,
πρωτοπόρας στην προώθηση τέχνης και πολιτισμού. Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 29 Ιουλίου.
Η έκθεση θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο της ΕΣΤΙΑΣ Νέας Σμύρνης, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, στα
πλαίσια έναρξης των επετειακών εκδηλώσεων μνήμης με τίτλο: «ΜΙΚΡΑΣΙΑ χαίρε!».
Πρόσωπα Της Πόλης
Ηθογραφικές σκηνές και προσωπογραφίες, άλλοτε από το εσωτερικό χριστιανορθόδοξων εκκλησιών,
απεικονίζοντας κληρικούς και πιστούς εν ώρα λειτουργίας, άλλοτε από τις πάμπολλες γωνιές του Πέρα και
τους ανώνυμους ανθρώπους του, που ως «ready made» μοντέλα, ποζάρουν ανυποψίαστα στο ζωγραφικό
μου «φακό». Ιδανική η χρήση των σοφτ παστέλ μολυβιών για τη σύλληψη της νεφελώδους, από τα
θυμιάματα του λιβανιού, ατμόσφαιρας, επηρεαζόμενος υποσυνείδητα απ’ τον ιμπρεσιονιστικό μυστικισμό
του Μονέ, κατά την αποτύπωση του καθεδρικού ναού της Ρουέν, σε τρεις διαφορετικές ώρες της μέρας.
Ένας είναι ο τρόπος να συναπαντηθώ ψυχικά με τα μοντέλα μου. Ν' απεικονίσω αυτό που με συγκινεί σ’ αυτά, ωσάν
να το διακρίνω ν΄ ακτινογραφείται στο διαφανοσκόπιο. Στόχος μου είναι να το ανασύρω στη ζωγραφική επιφάνεια με
μισόκλειστα μάτια, συλλαμβάνοντας την ιδιωτικότητά τους, απ' όποια γωνία επιθυμώ. Αυτό κάνει ο David Hockney
όταν απεικονίζει τον ξαπλωτό γυμνό λουόμενο άντρα, ή ο Jean Roustin όταν σκιτσάρει ένα γυμνό άφυλο σώμα εκ των
όπισθεν, ν' αφήνει κάτουρα στο διάβα του.
Ν΄αποκαλύψω τη διάθεσή τους, ν΄ αποστάξω την ψυχική τους κατάσταση, τη δεδομένη χρονική στιγμή. Κάπως έτσι
ου
είχε ορίσει ο Mallarme, την τέχνη του συμβολισμού, στα τέλη του 19 αιώνα, διατυπώνοντας χαρακτηριστικά: “ΜΗΝ
ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ, ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΟ ΑΣΚΕΙ..."
Ως ανθρωποκεντρικός ζωγράφος προτιμώ να φαντασιώνομαι όταν δε γνωρίζω τα μοντέλα μου διά ζώσης, βάζοντας
μέσα στη δουλειά, όλον τον ερωτισμό μου. «Αναδιατάσσω» τα pixels μιας ready made εικόνας, προσθέτοντας
μεγαλύτερη χρωματική ένταση όπου κρίνω, άλλοτε πάλι αφαιρώντας ένταση απ' όσα δεν κρίνω απαραίτητο να
επανειπωθούν. Δανείζομαι τη φαντασία μου ως επί το πλείστον κι όχι μια ρεαλιστική εικόνα που βίωσα, για να τα
προσεγγίσω ηθογραφικά. Αυτήν την εμπειρία θα αποδώσω εν συνεχεία στον καμβά. "ART IS NOT WHAT YOU SEE
BUT WHAT YOU MAKE OTHER SEE", Edgar Degas..."
Τα ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ συνιστούν ψυχολογικά πορτρέτα, όπου η έμφαση επικεντρώνεται στο βλέμμα τους,
αφήνοντας αδούλευτο το υπόλοιπο λευκό του καμβά, που ανεπιτήδευτα λέκιασε, απ΄ τις άτακτες βουρτσιές του
πινέλου. Στα πορτρέτα Ρωμιών γυναικών της Πόλης, περιέλαβα μοντέλα που δεν τα γνώρισα προσωπικά. Όμως η
καθιστική τους στάση, όπως και το παρουσιαστικό τους, μου ήταν τρομερά οικεία. Κατεξοχήν ελληνικές λαϊκές
φιγούρες που συναντάς συνήθως δύο δύο σ΄ ελληνικές αυλές, να κάνουν παρέα η μία στην άλλη, ειδικά όταν έχουν
χάσει τα συζύγια τους. Μ' αρέσει η επίδειξη της κόμης στη γυναίκα, ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία. Τα κοντά
λευκά της μαλλιά πιασμένα με τις φουρκέτες, τα κοκάλινα γυαλιά οράσεως. Το λεπτό ζακέτο ριγμένο στους ώμους. Τη
λευκή πουδρίσια της επιδερμίδα. Κάπως έτσι στεκόταν κι η γιαγιά Ευαγγελία απ' την Αρτάκη της Κυζίκου, παρέα με τη
φιλενάδα της Ασπασία. Κάτι μου λέει ότι τα άγνωστα μοντέλα απ’ την Ίμβρο έχουν τα ίδια ονόματα με τις
«συγχωρεμένες» Αρτακηνές.

Απ' τα ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ δε λείπουν τα προσχέδια με σοφτ παστέλ μολύβια, που φχαριστιέμαι να
χρησιμοποιώ. Είναι η τακτική που ακολουθώ ως τώρα, στην ηθογραφική ζωγραφική. Ένα γρήγορο σχέδιο του
μοντέλου μου στο χώρο, ενώ παράλληλα σκιαγραφώ τα άδυτα ενός εαυτού, μέσω της λιτής χρήσης του μέσου. Δεν
επιδιώκω τη φωτογραφική αναπαράσταση, ο "κλασικισμός" θαρρώ με ξενίζει για το ψυχρό, επιστημονικό του
background. Τουναντίον, επιδιώκω μια θερμότητα που πηγάζει από μια διονυσιακή διάσταση, που επιχειρώ να
προσδώσω στο μοντέλο καθεαυτό. Να μισοαποκαλύπτεται, ενώ τ' άλλο του μισό αινιγματικά υπαινίσσεται. Γιατί να
"παγώσω" λοιπόν την εικόνα όπως ο φωτογραφικός φακός κάνει, ενώ το ίδιο το μοντέλο ακόμη δε ξέρει το άλλο του
μισό, στ’ αλήθεια;

` Ιούνιος 2018

` Γιώργος Κεβρεκίδης

Εικαστικός – Διπλ. Πολ/κός Μηχ/κός (MSc) – Υπ. Διδάκτωρ Αρχιτεκτονικής

MULTIPLE FACES OF ISTANBUL
Genre scenes, either from Christian orthodox churches’ interior, depicting clerics and pilgrimage in
action, or from the several corners of Pera and its anonymous people who, as “ready made” models,
pose unsuspectingly towards my painting "lens". How ideal the use of soft pastel pencils to capture the
nebulous atmosphere of incense, as been subconsciously influenced by the Impressionist mysticism of
Monet, while depicting Rouen Cathedral at three different times of the day!
One is the way to mentally acquaint my models. To illustrate what attracts me to them, as if distinguishing it
while being x-rayed on the diaphanoscope. My goal is to bring it to the drawing surface with half-closed eyes,
capturing their privacy, whichever angle I desire from. This is what David Hockney does while portraying the
lying naked bather, or Jean Roustin when he sketches a naked body letting urine go of it.
To reveal their mood, distil their mental state at any given moment. This is how Mallarme defined the art of
symbolism, at the end of the 19th century, expressing the following: "DO NOT PAINT THE SAME OBJECT,
PAINT THE EFFECT THAT IS ATTACHED TO IT..."

As an anthropocentric painter I prefer to imagine, when I do not know my models for real, instilling all my
eroticism into work. I "rearrange" the pixels of a ready made image, adding more color intensity where I judge,
sometimes by subtracting tension from what I do not consider necessary to “rewrite”. I take refuge in my
imagination for the most part and not rely on a realistic picture I have experienced, in order to approach them.
This experience will then return to canvas. "ART IS NOT WHAT YOU SEE BUT WHAT YOU MAKE OTHER
SEE", Edgar Degas ... "

MULTIPLE FACES OF ISTANBUL are psychological portraits where the emphasis focuses on their gaze,
leaving untouched the rest of the white canvas, left unmistakably dirty due to the brushless brushes. In the
portraits of Rum women of Istanbul, I included models I did not know personally. But their sedentary attitude, as
well as their appearance, was amazingly intimate. Predominantly Greek cult figures, who are usually found
“coupled” in Greek yards, to join each other, socializing, especially when they have lost their husbands. I like the
ambience of woman’s hairstyle, even at an advanced age. Her short-haired hair caught with hairpins, eye-
catching glasses. Delicate cardigan dropped on the shoulders. Her white purple skin. Somewhat like Mrs.
Evangelia from Erdek, standing along with close friend Aspasia. Something indicates unknown models from
Imbros have the same names, as ex Rums from Erdek.
MULTIPLE FACES OF ISTANBUL also include drafts with soft pastel pencils, which I am happy to use. It is the
tactic I much fancy so far, in genre painting. A quick sketch of my model in space, while outlining inside of
oneself through the simple use of the medium. I do not pursue a photographic representation, "classicism" I
suppose alienates me for its cold, scientific background. On the contrary, I seek a warmness that stems from a
"Dionysian" perspective, which I try to impart to the model itself. To be half-exposed, while the other half of it
envies. Why should I "freeze" the image as photo lens does, while the model itself still does not know the other
half, indeed?

June 2018
Yorgo Kevrekidis
Visual Artist – Civil Engineer (MSc) – Phd student of Architecture