ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ

ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ κ. ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ

ΤΟΥ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΟΥ

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ

(12. 8. 2018)

Ἰδού, Πανοσιολογιώτατε ἐκπρόσωπε τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ

Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθoλομαίου, ἀδελφέ Μέγα
Σύγκελλε κ. Ἀμβρόσιε,

Σεβασμιώτατε ἀδελφέ ἐν Χριστῷ Μητροπολῖτα Γέρων Δέρκων κ.

Ἀπόστολε,

Θεοφιλέστατε ἀδελφέ, ἅγιε Ἀραβισσοῦ κ. Κασσιανέ,

Ἀδελφοί συμπρεσβύτεροι τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως, ἐν Χριστῷ

Διακονία, πενθηφόρε λαέ τῆς Χαλκηδόνος,
Ἰδού προτίθεται ἐνώπιόν μας, ἐν μέσῳ τῆς ἐκκλησίας, ἄπνους, ἀκίνητος,
ὁ ταπεινός, ὁ πρᾶος, ὁ εὐαίσθητος λευΐτης τῆς Χάριτος, ὁ ἱερουργός τῶν
Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ, ὁ λάτρης τῆς πολιούχου τῆς τῶν Χαλκηδονίων
Ἐκκλησίας Πανευφήμου Εὐφημίας, Δημήτριος ὁ Ἀποστολίδης, "ἐν ὧ
δόλος" καθ' ὅλην τήν διάρκειαν τῆς μακρᾶς ἱερατικῆς διακονίας του "οὐχ
εὑρέθη", διά νά ἐπαναλάβω τούς λόγους τοῦ Κυρίου πρός τόν
Ἀπόστολον Ναθαναήλ.

«Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ

οὐρανοῦ αὐλισθήσεται...κυκλώσει αὐτόν ἡ ἀλήθεια Αὐτοῦ», θά ἔγραφε καί
διά τόν μακαριστόν π. Δημήτριον ὁ προφητάναξ Δαβίδ, διά νά
συμπληρώσῃ ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος «εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί
πιστέ....εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου» καί διά νά προσθέσῃ ὁ
Ἀπόστολος Παῦλος «ἱλαρόν δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός».

Ὁ ταπεινός, λοιπόν, σήμερα ἀποχαιρετιστήριος λόγος τοῦ εὐλαβῶς

ἐνώπιόν σας ὁμιλοῦντος περί τοῦ πιστοῦ καί ἀγαθοῦ πατρός Δημητρίου
Ἀποστολίδου, τοῦ διαδόχου μακρᾶς σειρᾶς πιστῶς καί θεαρέστως
διακονησάντων ἀνά τούς αἰῶνας τό Ἱερόν Θυσιαστήριον τοῦ
Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, μακαριστῶν παραδοσιακῶν
κληρικῶν, ἐκ τῶν ὁποίων ἄς ἀναφερθοῦν εἰς μνημόσυνον τά ὀνόματα
τῶν ἀπό τοῦ ἔτους 1923 μέχρι σήμερον θεοφιλῶς διακονησάντων, κατά
τό μέτρον ἕκαστος τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ, Οἰκονόμων Ἰακώβου τοῦ
Εὐσταθιάδου, Ἀγγέλου τοῦ Ἀσπρίδου καί Γεωργίου τοῦ Σιμιτσόγλου, μέ
τελευταῖον ἐπισφράγισμα τήν ἐπί τριακονταετίαν περίπου κενωτικήν καί
θυσιαστικήν προσφοράν τοῦ ἐνώπιόν μας προκειμένου ἀδελφοῦ, ὡς θά
ἔλεγεν ἐπιγραμματικῶς καί ὁ μετά λύπης πολλῆς ἀπουσιάζων διά λόγους
ἀνεξαρτήτως τῆς θελήσεως αὐτοῦ σεπτός Ποιμενάρχης σας ἀδελφός κ.
Ἀθανάσιος, νοερῶς παρευρισκόμενος καί συμπροσευχόμενος κατά τήν
ὑστάτην ταύτην στιγμήν τῆς προπομπῆς σου, π. Δημήτριε, ἀπό τῶν
προσκαίρων καί τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα
(πρβλ. εὐχήν Πεντηκοστῆς), καί τοῦ ὁποίου ἁγίου Χαλκηδόνος τήν
προσευχήν καί τάς εὐχάς μεταφέρω πρός πάντας τούς προπέμποντάς σε
συναδέλφους κληρικούς καί λοιπούς οἰκείους καί ἐνορίτας σου.

Ὁμιλῶν πρός εὖ εἰδότας καί συγχρόνως χάριτι εἰδότας τόν

ἀείμνηστον, ἀσφαλῶς καί οὐδέν δύναμαι νά προσθέσω εἰς τήν ἰδικήν σας
προσωπικήν ἐμπειρικήν γνῶσιν, περί τοῦ προσώπου καί τῆς μακρᾶς
προσφορᾶς τοῦ μακαριστοῦ. Διά τοῦτο ἐπιτρέψατέ μοι νά εἴπω ὀλίγους
λόγους ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς σεβομένης μαζί σας καί ἀγαπώσης
αὐτόν καρδίας μου.

Ἐπειδή, λοιπόν, «πάντες πρός τήν αὐτήν κατεπειγόμεθα μονήν, καί

τόν αὐτόν ὑποδυσόμεθα λίθον, καί αὐτοί μετ’ ὀλίγον κόνις ἐσόμεθα....
τοιοῦτος γάρ ἡμῶν ὁ βίος· τοῦτο ἐπί γῆς παίγνιον· οὐκ ὄντας γενέσθαι καί
γενομένους ἀναφθαρῆναι· ὄναρ ἐσμέν οὐχ ἱστάμενον· φυσήματί τι μή
κρατούμενον· πτῆσις ὀρνέου παρερχομένου· ναῦς ἐπί θαλάσσης ἴχνος οὐκ
ἔχουσα», θά σᾶς εἴπω τήν προσωπικήν μου πεποίθησιν καί ἐμπειρικήν
γνῶσιν διά τόν «κατοικοῦντα» μιά ζωή «ἐν βοηθείᾳ τοῦ Θεοῦ τοῦ
Ὑψίστου» εἰς τό Ἱερόν τῆς θαυματουργοῦ Ἁγίας Εὐφημίας καί ἤδη
«αὐλιζόμενον ἐν τῇ σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ» ἀλησμόνητον πατέρα
Δημήτριον, τόν πιστόν καί ἀγαθόν καί δίκαιον, τόν εὐαίσθητον, τήν
καλλιτέχνιδα ψυχήν, τόν ἱλαρόν δότην, τόν λίαν εὐφράναντα τούς
πιστούς Ὀρθοδόξους καί καταισχύναντα τούς ποικιλοτρόπως
ἐπιβουλευσαμένους καί τό πρόσωπον καί τήν μακράν διακονίαν αὐτοῦ,
ἀλλά καί τόν τόπον τόν ἱερόν καί τούς ἀπεριορίστους τούτους χώρους
τῆς ἡμετέρας κληρουχίας καί πικράναντας καί ἀδικήσαντας αὐτόν, ὡς
ἔθος ἐστιν παρ’ ἡμῖν ἀτυχῶς.

Ὁ π. Δημήτριος ὑπῆρξε ὄχι μόνον πιστός καί ἀγαθός καί

εὐαίσθητος, ἀλλά ἐξ ἀγάπης βιωματικῆς καί ἱλαρός δότης πρός πάντας
καί φωτεινόν παράδειγμα καί ὑπόδειγμα πρός μίμησιν, καθόσον
ἠκολούθησε τά βήματα ὅλων τῶν πρό αὐτοῦ παραδοσιακῶν
Χαλκηδονίων ἱερέων, οἱ ὁποῖοι «τῷ Θεῷ ἀφιερωθέντες» εὐηρέστησαν
τόν Ἴδιο καί ἐμερίμνησαν διά βίου διά τόν ἁγιασμό καί τήν σωτηρία τῶν
ἀδελφῶν μας διά τῆς συνεχοῦς εὐχῆς καί προσευχῆς.

Στόν σημερινό κόσμο μας, δυστυχῶς ὑπάρχει «πολύ θέλημα»,

ἐγωϊσμός, φαρισαϊκή συνείδησις καί, θά ἔλεγα, ἀπανθρωπιά. Ὁ π.
Δημήτριος ὑπῆρξε «ὑπερόπτης τῶν κάτω καί παρεπίδημος ἐραστής τῶν
ἄνω» καί μέ τήν ἀφιλοχρηματία καί ἀπόλυτο ὑπακοή, μακράν ἐρίδων καί
φιλοτιμὼν, κατέστη σκεῦος ἐκλογῆς καί ἀγάπης πρός πάντας, «μέτριος,
ἄκακος, πρᾶος, ἁπλοῦς, ἡσύχιος». Ἀκολουθῶν τά βήματα τῶν
Χαλκηδονίων καί Κωνσταντινουπολιτῶν ἡγιασμένων παλαιῶν κληρικῶν,
ἀπετάγη τόν κόσμον καί τά τοῦ κόσμου καί κατέλιπε ἀληθῶς ἴχνος καί
παρακαταθήκην ζωῆς, στοιχῶν, ἐπαναλαμβάνω, τοῖς πρό ἡμῶν θεοφιλῶς
καί θεαρέστως διακονήσασι κληρικοῖς. Ὑπάρχουν, ἀλήθεια μερικά
πρόσωπα ἐντός τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας, τῶν ὁποίων μετά τήν κοίμησί
των ἀναδεικνύεται καί ἀποδεικνύεται ὁλονέν καί περισσότερον ἡ
διαχρονική ἀξία, μέ τήν ὁποία μᾶς ἐμπνέουν καί μᾶς παραδειγματίζουν.
Ὁ πατήρ Δημήτριος, κατά τήν ἐκτίμησιν τοῦ Ποιμενάρχου του,
ἐπεριπάτησε εἰς τόν κόσμον τοῦτον ὡς «τέκνον φωτός», ἐδοκίμασεν
ἀληθῶς «τί ἐστι εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ». Ἐφαρμόζεται, κρίνω ταπεινά, εἰς
τό ἱλαρόν πρόσωπόν του καί εἰς τήν διακονίαν του τό Παυλικόν: «ὁ γάρ
καρπός τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καί δικαιοσύνῃ καί ἀληθείᾳ».

Εἰς τόν π. Δημήτριον Ἀποστολίδη, τόν καλό οἰκογενειάρχη, τόν

πιστό οἰκονόμο τῆς Χάριτος καί εὐαίσθητο καί πάντα δακρυσμένο τήν
ὥρα τῆς Θείας Ἀναφορᾶς κληρικό, θά ἥρμοζε καί θά ἦταν ὁ μόνος
ἐπίκαιρος χαρακτηρισμός Ἁγιορείτου πνευματικοῦ πατρός: «Νά κάνετε
τούς ἄλλους νά σᾶς καμαρώνουν, νά σᾶς ἀγαποῦν. νά χοροπηδοῦν ἀπό τήν
χαρά τους, ὅταν σᾶς συναντοῦν. Διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στήν ζωή τους,
στό σπίτι τους, στό σῶμα καί στήν ψυχή τους ἔχουν πόνο, ἀρρώστιες,
δυσκολίες, βάσανα, καί ὁ καθένας κρύβει τόν πόνο του μέσα στό πουγγί
του τό κρυφό, μέσα στήν καρδιά του, στό σπίτι του, γιά νά μή τό ξέρουν οἱ
ἄλλοι... Μπορεῖ νά γελῶ καί νά φωνάζω, νά παίζω, ἀλλά κατά βάθος
πονῶ, καί γελῶ καί φωνάζω, γιά νά σκεπάσω τήν λύπη μου. Γι’ αὐτό δῶσε
στόν ἄλλο ἕνα χαμόγελο». Αὐτός ἦταν ὁ παπα-Δημήτρης. Αὐτήν τἠν
μαρτυρία μοῦ ἔδωσε ὅταν τελευταία φορά πέρυσι τῆς Ἁγίας Εὐφημίας,
11 Ἰουλίου 2017, ἱερουργήσαμε μαζί του στόν πανηγυρίζοντα Ναό της,
ἐδῶ στήν Χαλκηδόνα.

Τώρα, π. Δημήτριε, τόν «δρόμον τετέλεκας» καί ἀναπαύεσαι

ἀσφαλῶς «ἐν χώρᾳ ζώντων», ἀναμένων ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μεγάλῃ
καί ἐπιφανεῖ τόν στέφανον τοῦ δικαίου παρά τοῦ ἀθλοθέτου Κυρίου τῆς
δόξης. Ὑπῆρξες ἄνθρωπος εὐαίσθητος. Μετέτρεπες πάντοτε σχεδόν τήν
εὐαισθησία σου σέ δάκρυα προσευχῆς, σέ δάκρυα μετανοίας, σέ δάκρυα
ἀγάπης γιά τόν πλησίον. Οἰ χριστιανοί σου καί ὅλοι μας παρατηρούσαμε
μέ θαυμασμό τά χαρίσματά σου αὐτά πού ἐξήσκησες ἐντός τοῦ Ἱεροῦ
Ναοῦ τῆς Μεγαλομάρτυρος καί Θαυματουργοῦ Ἁγίας Εὐφημίας καί
εὐρύτερα ἀσφαλῶς. Μακαρία, λοιπόν, ἡ ὁδός τήν ὁποίαν πορεύεσαι
σήμερον.

Ὁ Κύριός μας σέ ἐδοκίμασε διά τῆς ἀσθενείας κατά τά τελευταῖα

ἔτη ὡς χρυσόν ἐν χωνευτηρίῳ καί ἀπό τόν ἀγῶνα αὐτόν ἐξῆλθες νικητής.
Δέν ἐγόγγυσες, οὔτε μέ τούς πόνους τῆς ἀρρώστιας, οὔτε μέ τούς
πειρασμούς τῶν συνανθρώπων, ἀλλά ἀνέμενες σιωπηλά, καρτερικά, τό
Ἔλεος τοῦ Κυρίου. Ἐπί ὀλίγα ἤσουν πιστός, ἐπί πολλῶν εἴθε νά σέ
καταστήση ὁ Κύριος.

Ἀδελφοί μου,

Ὁμολογοῦμε τήν ὑστάτην αὐτήν ὥραν τοῦ προσκαίρου

ἀποχωρισμοῦ, ὅτι ὁ π. Δημήτριος ἦταν ὁ κληρικός, στόν ὁποῖο
στηρίχθηκαν πολλοί καί στηρίζονται καί τώρα πού μᾶς λείπει, καί
αἰσθανόμεθα τό κενό καί τήν ἀπουσία του, τό ὁποῖο, ἀσφαλῶς
ἀναπληρώνει ἡ ἀγάπη του καί ἡ προσευχητική του δέησι πού συνεχίζει
νά ἀναπέμπῃ πέριξ τοῦ Θρόνου τοῦ Ἀρνίου, ἄδων πρόσωπον πρὸς
πρόσωπον ἐν τοῖς ἐφεξῆς, τόν ἐπινίκιο πρός τόν Κύριον ὕμνον: «ἅγιος,
ἅγιος, ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ». Ἡ μυριάριθμος προσευχή ὅλων μας εἶναι
νά σοῦ ἐπιδαψιλέυσῃ ὁ καλέσας σε κλήσει ἁγίᾳ φιλάνθρωπος Θεός, ὁ
Κύριος τοῦ ἐλέους καί τῶν οἰκτιρμῶν καί πάσης παρακλήσεως, τά πολλά
Του ἐλέη καί νά σέ ἀναπαύῃ ἐν χώρᾳ Παραδείσου, διότι ἠγἀπησας πολύ
τόν Χριστόν καί τόν συνάνθρωπον.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη. Ἀμήν.