Sie sind auf Seite 1von 21

Espectro continuo → Generalización n → ∞

Cuerda tensa con extremos fijos (0, L). Como transmitir estado?

N intervalos: (f (x1 ), f (x2 ) . . . f (xN )) Cuando N → ∞ ∼ f (x)

La N-pleta componentes del vector fN en una base dada: |fN >


   
fN (x1 ) 0
 .  .
 .  .
 .  . X
|fN > →  fN (xi )  ; |xi > →  i  ; < xi |xj >= δij ; |i >< i| = 1
   
 ..   .. 
   
i
 .  .
fN (xN ) 0
N
X
|fN >= fN (xi )|xi >; < xj |fN >= fN (xj )
i=1

Espacio Vectorial: Suma y multiplicación × escalar: componentes

J. L. Lucio MATEMATICAS
PRODUCTO INTERNO
N
X
< fN |gN >= fN (xi )gN (xi ); fN ⊥ gN ↔ < fn |gN >= 0
i=1

N
X N
X
< fN |fN >= |fN (xi )|2 , ∀i, |fN (xi )|2 ≥ 0; lı́m →∞
N→∞
i=1 i=1

Z
× ∆= L
N+1
< f |g >= lı́m < fN |gN >= f ∗ (x)g(x)dx
N→∞

?
Si x 6= x 0 < x|x 0 >= 0; |x 0 >< x 0 |dx 0
P R
1= i |xi >< xi | ↔

Z
< x|x 0 >< x 0 |f > dx 0 = < x|f >= f (x); < x|x 0 >= δ(x, x 0 )

J. L. Lucio MATEMATICAS
(
6 x 0,
0 if x =
δ(x, x 0 )f (x 0 )dx 0 = f (x) → δ(x, x 0 ) =
R
? if x = x 0 .

Z x+ Z x+
lı́m δ(x, x 0 )f (x 0 )dx 0 = f (x) lı́m δ(x, x 0 )dx 0 = 1
→0 x− →0 x−

R x+
δ(x, x 0 ) no puede ser finita, porque lı́m→0 x− δ(x, x 0 )dx 0 = 0

1
Área bajo curva=1; Base 2 → δ(...) = 2
→ δ(...) = δ(x − x 0 )

Delta de Dirac

0
 if x 6= x 0 ,
< x|x 0 >= δ(x − x 0 ) 3
R b
δ(x − x 0 )f (x 0 )dx 0

a if x ∈ (a, b)

J. L. Lucio MATEMATICAS
Delta Dirac: Definida bajo integral. Igualdad × función suave.

Existen Representaciones. Área=1

Función par, real. δ(x − y) =< x|y >=< y|x >∗ = (δ(y − x))∗ = δ(y − x)

dδ(x−y)
d
Derivada respecto al primer argumento dx
→ δ(x − y) dy
Rb 0 d
Rb df (x)
a δ (x − y)f (y)dy = dx a δ(x − y)f (y)dy = dx ; x ∈ (a, b)

Derivada respecto al segundo argumento:


dδ(x−y ) df (x)
→ ab δ 0 (x − y)f (y)dy = − dx ; x ∈ (a, b)
R
dy

R∞ R∞
f (k) = √1 e−ikx f (x)dx; f (y) = √1 eiky f (k)dk
2π −∞ 2π −∞

1
R∞
δ(x − y) = 2π −∞ dkeik (x−y)

J. L. Lucio MATEMATICAS
Operadores N → ∞
d
f (x) → lı́m |fN > → |f >; Ω|f >= |f̃ >; D= dx
; < x|D|y >=?
N→∞

df df (x) R
< x|D|f >=< x| dx >= dx
= < x|D|y >< y|f > dy =

d df (y)
∴ < x|D|y >= Dx,y = δ 0 (x − y) = δ(x − y) dy
R
→ δ(x − y) dy
dy

df
Si < x|f >= f (x) → < x|D|f >= dx

Es D hermitico ? → Dx,y = Dy∗,x ; Dx,y = δ 0 (x − y)

∗ = (δ 0 (y − x))∗ = δ 0 (y − x) = −δ 0 (x − y)
Dy,x → D 6= D †

K ≡ −iD; K = K † . AUTOADJUNTO?

J. L. Lucio MATEMATICAS
< g|K |f >=< g|Kf >=< Kf |g >∗ =< f |K † |g >∗ =< f |K |g >∗

RR RR
<g|x><x|K |y><y|f> dxdy = < f |x><x|K |y><y |g>dxdy

Rb R bd Rb
a
df
g(x)∗ (−i dx )dx = −i a dx (g
∗ f )dx + a (−i dg
dx
)∗ fdx

Relevancia del dominio de los vectores y sus propiedades

Dos opciones para formular la QM. Postular [, ] o analogı́a con MC de generadores

H generador de transl. temporales U(t, t0 ) = e−iH(t−t0 ) → |ψ(t)>= U(t, t0 )|ψ(t0 )>

p generador de transl. espaciales τ (x, x0 ) = e−ip(x−x0 ) → |ψ(x)>= τ (x, x0 )|ψ(x0 )>

τ (x, x0 ) = τ (x − x0 ) = τ (δx), Translaciones espaciales, → [x, p] = i

τ † = τ, τ (δ1 x)τ (δ2 x) = τ ((δ1 + δ2 )x), τ −1 (δx) = τ (−δx), , τ (δx) ≈ 1 − ip δx → 1.

J. L. Lucio MATEMATICAS
d
Eigenkets de K : K |k>= k|k>; (−i dx )

d
<x|k> ∴ <x|k>= Aeikx
R
<x|K |k>= k <x|k>= dy <x|K |y><y|k>= −i dx

dψk (x)
= kψk (x) → ψk (x) = Aeikx
R R
|k>= dy|y><y|k>= dyψk (y)|y>; −i dx

R R R R
|f>= dy |y><y|f>= dyf (y)|y>= dk|k><k|f>= dkf (k)|k>

1 0
<k|k 0>= dx <k|x><x|k 0>= dxe−i(k −k )x = δ(k − k 0 )
R R

√1 dxe−ikx f (x)
 R R
f (k ) =<k|f>= dx <k|x><x|f>=
 2π
T. Fourier:
√1 dkeikx f (k)
 R R
f (x) =<x|f>= dk <x|k><k|f>=

J. L. Lucio MATEMATICAS
T. Fourier: Relación entre las componentes en la base x̂ y p̂

Existe un operador del cual |x> es eigenket? X̂ |x>= x|x>

<x 0 |X̂ |x>= x <x 0 |x>= xδ(x 0 − x); X̂ |f>= |f̃>?


R R
<x|X̂ |f>= dy <x|X̂ |y><y|f>= dy y δ(x − y)f (y ) = xf (x) = f̃ (x)

<k|X̂ |k 0>= dx dy <k|x><x|X̂ |y><y|k 0>


R
Reciprocidad entre X̂ y K̂

1 0 1 0 d
dx dye−ikx yδ(x − y)eik y dxe−ikx xeik x δ(k − k 0 )
R R
= 2π
= 2π
= i dk

<k|X̂ |g>= dk 0<k|X̂ |k 0><k 0 |g>


R
Si <k|g>= g(k),

d dg(k) d
= i dk 0 δ(k − k 0 ) dk g(k 0 ) = i dk
R
X̂ → i dk

J. L. Lucio MATEMATICAS
Operador Base : |x> Base : |k>
d
X̂ x i dk
d
K̂ −i dx k

X̂ |f> → xf (x) <x|X̂ |f>=<x|xf>= xf (x)

d d
K̂ |f> → −i dx f (x) <x|K̂ |f> = <x|K̂ f>= −i dx f (x)

R R df (y) df (x)
<x|X̂ K̂ |f>= dy <x|X̂ |y><y|K̂ |f>= −i dyδ(x − y)y dx = −ix dx

R R dyf (y) dxf (x)


<x|K̂ X̂ |f>= dy <x|K̂ |y><y |xf>= −i dy δ(x − y) dy = −i dx

<x|[X̂ , K̂ ]|g>= ig(x) → [X̂ , K̂ ] = i

J. L. Lucio MATEMATICAS
R∞
Estado |α> . En la base de coordenadas |α> = −∞ dx 0 |x 0><x 0 |α>

∆x
R x+ ∆x
Detector localizado en x ± . Estado → |α> = 2
dx 0 |x 0><x 0 |α>
2 x− ∆x
2

Probabilidad de que el detector haga click: | <x 0 |α> |2 ∆x


R∞
Edo normalizado <α|α>= 1. Probabilidad-espacio: −∞ dx 0 | <x 0 |α> |2

Espacio 3-dimensional xi ; i = 1, 2, 3. ⊗ tensorial espacios vectoriales. Supone


coordenadas conmutan [xi , xj ] = 0 → |~x>= |x1 , x2 , x3>

τ
Translaciones: τ (d x~0 )|x~0> = |x~0 + d x~0>; |α> → τ (d x~0 )|α> =

= τ (d x~0 ) d 3 x 0 |x 0><x 0 |α> = d 3 x 0 |x 00><x 00 − d x~00 |α> ψ(x 0 − d x~0 )


R R

τ (x) seguido × τ (y) = τ (y) seguido × τ (x) [τ (xi ), τ (xj )] = 0


Esto implica que [pi , pj ] = 0 → |p~0> = |px0 , py0 , pz0>
~0 ~0
τ (d x~0 )|p~0> = e−i p ·d x |p~0> → [~p, τ (d x~0 )] = 0

J. L. Lucio MATEMATICAS
02
1√ k ·x~0 − x 2
i~
Paquete Gaussiano: <x 0 |α> = e 2d
π 1/4 d
d2 d2
Por simetrı́a <α|x|α>= 0; → <α|x 2 |α> = 2
→ <(∆x)2>= 2

<α|~p|α> = ~k; <α|p2 |α>= k 2 + 1


2d 2
; <(∆p)2>= 1
2d 2
1
<(∆x)2><(∆p)2>= 4
Independiente de d - FWHM

Gaussiano: Paquete de incertidumbre mı́nima

De regreso al oscilador armónico

1
H= 2m
(p̂2 + m2 ω 2 x̂ 2 )


[x̂, p̂] = i [x̂, Ĥ] = i m [p̂, Ĥ] = −imω 2 x̂

J. L. Lucio MATEMATICAS
N= √1 a = N(mω x̂ + i p̂) a† = N(mω x̂ − i p̂)
2mω

Ĥ|n >= En |n >, < x|Ĥ|n >= En < x|n >= En ψn (x)

R R
< x|Ĥ dxo |xo >< xo |n >= dxo < x|Ĥ|xo > ψn (xo )

R
= dxo δ(x − xo )Ĥψn (xo ) = Ĥψn (x) = En ψn (x) ←− Verificar !

a|0 >= 0 → < x|â|0 >= N < x|mω x̂|0 > +iN < x|p̂|0 >=

d d
= Nmωxψ0 (x) + iN(−i) dx ψ0 (x) → ψ (x)
dx 0
+ mωxψ0 (x) = 0

mω x 2 1 2 √
ψ0 (x) = e− 2 , ψ0 (y) = e− 2 y y= mωx

1 d 1
Φ1 (x) =<x|1>=<x|↠|0>= √ (y − )ψ0 (y) = √ h (y)ψ0 (y )
2 dy 2 1

J. L. Lucio MATEMATICAS
h2 (y)
Φ2 (x) =<x|2>= √1 <x|↠|1>= √1 d
(y− dy )ψ1 (y) = √ ψ (y)
2 ( 2)2 ( 2)2 0

hn (y )
Φn (x) = √1n <x|↠|n −1>= √1 (y − dy
d
)ψn−1 (y)= √ ψ (y)
2n 2n 0

d
(y − dy
)hn−1 (y)ψ0 (y) = hn (y)ψ0 (y)

d
yhn−1 (y)ψ0 (y) − dy
(hn−1 (y)ψ0 (y)) = hn (y)ψ0 (y)

d dψ0 (y)
= yhn−1 (y)ψ0 (y) − ( dy hn−1 (y))ψ0 (y)) − hn−1 (y) dy

d
= 2yhn−1 (y)ψ0 (y) − ( dy hn−1 (y))ψ0 (y))

d
hn (y) = 2yhn−1 (y) − h
dy n−1
(y)

2
Hermite: Φn (x) = C Hn (y)e−y /2

√ √
y= mωx |C |2 = 2n n! π

J. L. Lucio MATEMATICAS
WKB- Wentzel, Kramers, and Brillouin → aprox. solución de la Ec. de Sch.
Energı́a estados ligados, barreras de V(x).

Aproximación cuando V (x) ≈ E, i.e. cuando p → 0


∆V
E > V . En clásica tiene K 6= 0. En cuántica, si V = cte ó V
< λ es pequena,
→ ψ(x) ∼ eikx , k = 2m(E − V ) y k = 2π
p
λ

E < V . Si V = cte ó ∆V < λ es pequena, solución a la Ec. de Sch.


pV
ψ(x) ∼ e±κx , κ = 2m(V − E). Túnela.

E > V ; ψ(x) = f (x)eiφ(x) ; ψ 0 (x) = (f 0 (x) + iφ0 (x)f (x))eiφ(x) →


Sch
f 00 + 2if 0 φ0 + if φ00 − f φ02 = −p2 f ; −→ f 00 = f (φ02 − p2 ); (f 2 φ0 )0 = 0
f 00
R
f (x) = √C 0 ; f
 (φ0 )2 , p2 → φ0 (x) = ±p(x) → φ(x) = e±i p(x)dx
φ

R
ψ(x) = √C e±i p(x)dx
p(x)

|C|2
|ψ(x)|2 ∼ p(x)
en clásica: mas probable encontrarla donde es lenta.

J. L. Lucio MATEMATICAS
R
C
E > V; ψ(x) = √ e± p(x)dx Potenciales suaves, tunelamiento.
|p(x)|

Puntos de retorno. E = V (x) → p(x) = 0, → ψ→∞


2
d ψ(x)
≈ variación lı́neal, V (x) = cx; dx 2
= 2mcxψ(x) ;
d 2 ψ(z) d 2 ψ(x) 1
dz 2
= zψ(z); z = ρx; dx 2
= ρ3 xψ(x); ρ = (2mc) 3


2 3/2
Ai(z)

 if E > V , z  0, sen(−z 3/2 ) z  0 e− 3 z
ψ(x) ∼
 2 3/2
if E > 0 , z  0, sen(−z 3/2 ) z  0 e 3 z

Bi(z) .

z→∞
E < V : 2 soluciones: WKB y V ∼ x. Ai(z), Bi(z) −→ .
z→∞
E > V : 2 soluciones: WKB y V ∼ x. Ai(z), Bi(z) −→ .

TAREA (28/09). Mostrar que en la aprox. WKB, el estado se aproxima:



√2N sen( xx0 p(z)dz + π
R
 4
) if E > V
 p(x)


ψ(x) ∼
− xx |p(z)|dz
 R
√ N e if E < V .

 0
|p(x)|

J. L. Lucio MATEMATICAS
Conservación de probabilidad e interpretación:
∂ψ(x,t)
ψ(x, t)∗ i = − 1 ∇2 ψ(x, t) + V (x)ψ(x, t)
∂t 2m
∂ψ ∗ (x,t)
−i = − 1 ∇2 ψ ∗ (x, t) + V ∗ (x)ψ ∗ (x, t) ψ(x, t)
∂t 2m

∂|ψ(x,t)|2 i ∂|ρ|2
= ∇ · (ψ ∗ (x, t)∇ψ(x, t) − ψ(x, t)∇ψ ∗ (x, t)); +∇·J = 0
∂t 2m ∂t

ρ = |ψ(x, t)|2 J = −i (ψ ∗ (x, t)∇ψ(x, t) − ψ(x, t)∇ψ ∗ (x, t)) = 1 Im(ψ ∗ (x, t)∇ψ(x, t))
2m m

ρ(x, t)eiS(x,t) ψ ∗ (x, t)∇ψ(x, t) =
p p p
ψ(x, t) = → ρ(x, t)∇ ρ(x, t) + iρ∇S

PROPAGADOR
ψ(x, t) = <x|ψ(t)> = <x|U(t, t 0 )|ψ> = dx 0 <x|U(t, t 0 )|x 0><x 0 |ψ> = dx 0 K (x, t; x 0 , t 0 )ψ(t 0 )
R R

K (x, t; x 0 , t 0 ) = <x|U(t, t 0 )|x 0> = <x, t|x 0 , t 0>

U(tf , ti ) = U(tf , tm )U(tm , ti ) → K (x, t; x 0 , t 0 ) = dx1 dx2 · dxn K (x, t; x1 , t1 )K (x1 , t1 ; x2 , t2 ) · K (xn , tn ; x 0 , t 0 )
R

i S[x(t)]
K (x, t; x 0 , t 0 ) = D[x(t)]e ~
R

J. L. Lucio MATEMATICAS
Formas de calcular el propagador: Algebraico, Integral de camino · · · antes definición formal.

K (xf , xi , τ ) = θ(t) <xf |U(τ )|x>


i U(τ ) = e−iHτ → i ∂ K (xf , xi , τ ) =<xf |He−iHτ |x>
i
∂τ

x(t) = eiHt xe−iHt ; → x(t)|x, t>= x|x, t> → |x, t>= eiHt |x> → i ∂ <xf , τ |xi , 0>=<xf , τ |H|xi , 0>
∂τ

Método algebraico: Ordenar en el tiempo los operadores y calcular los elementos de matrı́z.

dp
Resolver la Ec. de Heisemberg para los operadores x y p : → i dx = [x, H]; i = [p, H] Solución en términos de
dt dt
x(t), x(0) y p(0).

(x(t) ←), (x(0) →), y p(0) = f (x(t), x(0)); → [x(t), x(0)] =? → H = Hord (x(t), x(0))
R
<xf , τ |xi , 0> = N(xf , xi )ei dτ H(xf ,xi ,τ ) . N constante de integración arbitraria.

[x(t), p(t)] = [x(0), p(0)] = i; → limτ →0 <xf , τ |xi , 0>= δ(xf − xi )

<xf , τ |p(τ )|xi , 0>= −i ∂ <xf , τ ||xi , 0>; <xf , τ |p(τ )|xi , 0>= i ∂ <xf , τ ||xi , 0>
∂xf ∂xi

Ejemplo: Oscilador Armónico

dx(t) p(t) dp(t) p(0)


= ; = −mω 2 x(t) → x(t) = x(0)cos(ωt) + sen(ωt)
dt m dt mω
p(t) = −mωx(0)sen(ωt) + p(0)cos(ωt)

Expresar p(0) en términos de x(t), x(0) → p(0) = mω (x(τ ) − x(0)cos(ωτ ))


sen(ωτ )

J. L. Lucio MATEMATICAS
p(0)2 mω 2
H = + 1 mω 2 x(0)2 = [x 2 (t) + x 2 (0)cos2 (ωτ ) − (x(0)x(τ ) + x(τ )x(0))cos(ωτ )] + 1 mω 2 x 2 (0)
2m 2 2sen2 (ωτ ) 2

p(0)
[x(0), x(τ )] = [x(0), x(0)cos(ωτ ) + sen(ωτ )] = i sen(ωτ ) → x(0)x(τ ) = x(τ )x(0) + i sen(ωτ )
mω mω mω

H = mω 2 [x 2 (τ ) + x 2 (0)cos2 (ωτ ) − 2x(τ )x(0))cos(ωτ )] − iω cot(ωτ ) → H(xf , xi , τ )?


2sen2 (ωτ ) 2

<xf ,τ |H|xi ,0> 2


H(xf , xi , τ ) = = mω [(x 2 + x 2 )csc 2 (ωτ ) − 2xf xi cot(ωτ )csc(ωτ )] − iω cot(ωτ )
<xf ,τ |xi ,0> 2 f i 2

csc 2 (x)dx ∼ cot(x);


Rτ Rτ Rτ
→ csc(x)cot(x)dx ∼ csc(x); → cot(x)dx ∼ ln(τ )dx

C(x ,x )
<xf , τ |xi , 0>= p f i [(x 2 + x 2 )cos(ωτ ) − 2xf xi ]
sen(ωτ ) f i

Determinación de C(xf , xi ). → p(τ ) = mωcot(ωτ )(x(τ ) − x(0)cos(ωτ )) − mωx(0)sen(ωτ )

∂C(xf ,xi )
<xf , τ |p(τ )|xi , 0>= −i ∂ <xf , τ ||xi , 0>; Derivada en términos de
∂xf ∂xf

∂C(xf ,xi ) i α (x −xi )2


= 0; → limτ →0 <xf , τ |xi , 0> ∼ limτ →0 √1 e τ f ∼ δ(xf − xi )
∂xf τ

r i mω [(x 2 +x 2 )cos(ωτ )−2xf xi ]


K (x, t; x 0 , t 0 ) = mω e 2sen(ωτ ) f i
2iπsen(ωτ )

J. L. Lucio MATEMATICAS
Integrales de camino, una aplicación. Determinación del espectro.

<x, t|x 0 , t 0> = D[x(t)]eiS[x(t)]


R

1 d2x d2x d x 2
R R
S[x(t)] = dtL = dt{ 2m dt 2
− V (x)} t → iT dt 2
→ − dT 2

d2x
R
1
<x, t|x 0 , t 0> = D[x(T )]e− dT H[x(T )]
R R
S[x(t)] = i dt{ 2m dT 2
+ V (x)};

0
<x, t|x 0 , t 0> → <x, T |x 0 , 0> = <x|e−H(t−t ) |x 0> = e−En T <x|n> <n|x 0>
P
n

lı́mT →∞ → e−E0 T <x|0> <0|x 0>


R x(T )=x
SE = −i ⊗ SM continuación al C <x|e−H T |x 0> = x(0)=x 0
D[x(t)]e−SE [x] . Los
xn conjunto completo, i.e. →

No sabemos como calcular la integral, métodos de aproximaxión. Gaussianas.


Recordar, hay una ~. Si ~ = 0, clásica, si ~ 6= 0, → 0 δS[x] = 0; clásica.

Aprox. semi-clásica: Camino(s) que mı́nimiza(n) SE y fluctuaciones gaussianas.

D[x(t)]e−SE ≈ D[x(t)]e−SE [xmin +x]


R P R
xmin gaussianos

J. L. Lucio MATEMATICAS
δSE [xcl ] P
Para aproximar, xmin = xcl ; δx
= 0; Otros caminos; x(t) = xcl + n cn xn (t)
R
xn (t) : C.C. → dtxn (t)xm (t) = δnm (0, T ) → (−T /2, T /2) → xn (±T /2) = 0;

Significado de D[x(t)] D[x(t)] = (2π~)−1/2 dcn


R RQ

R δSE [xcl ] 1
R δ 2 SE [xcl ]
SE [xcl + x] = SE [xcl ] + dt1 δx[t1 ]
∆x[t1 ] + 2
dt1 dt2 δx[t ∆x[t1 ]∆x[t2 ] +
1 ]δx[t2 ]

L (x, ẋ, t)dt;


R
Cálculo de variaciones: S[x] = Extremo de la acción;


L (x + v η, ẋ + v η̇, t)dt
R
∂v
S[x + v η] = 0; S[x + v η] =

δ 2 SE [xcl ] 2 2 2
dt{η 2 ddxL ∂ L 2∂ L }
δSE [xcl ]
dt{η dL + η̇ ∂L
R R
δx[t1 ]
= dx ∂ ẋ
}; δx[t1 ]δx[t2 ]
= 2 +2η̇η ∂x∂ ẋ + η̇ ∂ 2 ẋ

δSE [xcl ] δ 2 SE [xcl ] 2


ηdt{ dL d ∂L d 00
R R
δx[t1 ]
= dx
− dt ∂ ẋ
}; δx[t1 ]δx[t2 ]
= ηdt{− dt 2 + V (x)}η

2
S
dt2 { δx[tδ ]δx[t
R
Como seleccionar las xn ? ]
}xn [t2 ] = λn xn [t1 ]
1 2

J. L. Lucio MATEMATICAS
λn cn2 ; λn cn2
R P P P P
dt1 n cn xn [t1 ] m cm xm [t1 ] = n S = S[xcl ] + n

2
<x, t|x 0 , t 0> = D[x(t)]e−SE [x(t)] = N dcn
e−cn λn /~ = Ne−S[xcl ]/~ Det(−∂t2 + v 00 [xcl ])
R R Q
n 1
(π~) 2

2 bn2 =cn2 λn /~ 1 Q dbn −bn2 λn / 1


dcn
e−cn λn /~ = N( λn )− 2 n λn )− 2
RQ Q Q
N n 1 −→ √
π
e = N(
(π~) 2

Calcular la energı́a del estado base → producto de eigenvalores del operador

Camino clásico, debe tener traslape con el estado de mı́nima energı́a (<0|x>)

Evaluación de la acción para el camino clásico. (Ejem. Pozo, x = 0, −a < x < a)

Ejem: Doble pozo de potencial. Instantones. Estado de mı́nima energı́a.

Problemas: 25, 30, 36 y 37 capitulo 2 de la version revisada del Sakurai


Entregar a mas tardar el martes 9 de octubre.

EXAMEN: 9 DE OCTUBRE

J. L. Lucio MATEMATICAS

Das könnte Ihnen auch gefallen