Beruflich Dokumente
Kultur Dokumente
Τον Έλληνα, όπως και κάθε «Εθνικό», δεν αφορά καθόλου και ούτε τον
απασχολεί αυτό το προϊόν παθολογικών αντιλήψεων. Έπειτα, για να μπορέσει
κάποιος να πιστέψει σε έναν Σατανά ή Αντίχριστο, θα πρέπει πρώτα να έχει
αποδεχτεί τον Τζεσούα μπεν Γιοσέφ ως σωτήρα ή τουλάχιστον τον Γιαχβέ ως
θεό του και ως θρήσκευμά του μία από τις διαφορες ιουδαϊκές σέκτες
(χριστιανισμός, μουσουλμανισμός, μορμονισμός, κλπ.), πρέπει δηλαδή να είναι
«πιστός» ενός ιουδαϊκού θρησκεύματος. Αφού ο Έλληνας δεν πιστεύει σε
Χριστούς, στο Γιαχβέ και στα ιουδαιοχριστιανικά δόγματα, – γενικώς δεν
«πιστεύει» με την σημερινή έννοια του όρου – είναι λογικό, όχι μονο να μη
λατρεύει αυτή τη φιγούρα, αλλά και να αδιαφορεί για την υποτιθέμενη «ύπαρξη»
της, αφού είναι εφεύρεση μίας διαφορετικής κοσμοαντίληψης, απολύτως ξένης
προς το πολιτισμό του.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει για την ιδέα της κόλασης για τους «άπιστους»,
«παραβάτες» και «αιρετικούς», η οποία αντικατοπτρίζει απόλυτα τον χαρακτήρα
της λατρείας που έχει ενσωματωμένη αυτήν την ιδέα, αλλά και των ανθρώπων
που πιστεύουν σε κάτι τέτοιο. Πρόκειται για μία ιδέα εντελώς αντίθετη προς την
αγάπη, ανάξια για τον άνθρωπο και υβριστική απέναντι στη θεότητα. Ο θεός – ή
ο Δίας για εμάς τους Έλληνες – δεν διαχωρίζει τα έμβια όντα σε «καλά» και
«κακά» (τι γελοίο, να συμπεριφέρεται ο θεός σαν άνθρωπος). Η αγάπη δεν
αποκλείει. Δεν αναθεματίζει ούτε καταδικάζει. Η αγάπη προωθεί την ελευθερία
ως πραγμάτωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. (Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως
ο γράφων δεν νοεί την αγάπη σαν φλυαρία ή συναίσθημα. Το συναίσθημα που ο
σημερινός άνθρωπος ονομάζει αγάπη, συνήθως δεν είναι αγάπη. Η αγάπη είναι
μια καθαρά νοητική υπόθεση και συμπεριφορά, η οποία, αν δεν οριστεί, δεν
χρησιμεύει σε τίποτα τους ανθρώπους.) Στον ελληνισμό τουλάχιστον ο
άνθρωπος δεν στέκεται σαν δούλος ή υπήκοος απέναντι στο θεό. Και ο θεός δεν
είναι δυνάστης ούτε δικτάτορας. Αναγνωρίζει στον κάθε άνθρωπο το δικαίωμα
της αυτοδιάθεσης και ελεύθερης επιλογής. Όχι μόνο επιτρέπει, αλλά παρακινεί
όλα τα πλάσματα στην ελευθερία. Μας αναγνωρίζει την έμφυτη ελευθερία να
σφάλλουμε και να διδαχθούμε από τα σφάλματα μας, ώστε να μπορέσουμε να
αναπτυχθούμε μέσα από πολλές και σύνθετες νοητικές διεργασίες
(συλλογισμός).
Ο θεός δεν ανταμείβει ούτε τιμωρεί. Ούτε ασχολείται μέρα - νύχτα με τους
ανθρώπους και την ανάλυση των χυδαίων σκέψεων τους. Είναι ο άνθρωπος που
τα κάνει όλα. Ο ανθρώπινος ναρκισσισμός είναι αυτός που μετέφερε το
ανθρώπινο είδος στο επίκεντρο του σύμπαντος κόσμου, όχι ο θεός. Ο άνθρωπος
ανταμείβει και τιμωρεί με κάθε πράξη και σκέψη τον εαυτό του. Το να αποδίδει
κανείς συνεχώς την τύχη ή ατυχία, υγεία ή ασθένεια του σε θεούς ή σατανάδες
είναι δείγμα ανωριμότητας και έλλειψη αυτογνωσίας (η ψυχολογία κάνει λόγο για
«external locus of control» ή «εξωτερικού τόπου ελέγχου»). Η αυτογνωσία είναι η
απαρχή κάθε πραγματικής προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας, έγραψε ο
γνωστός ψυχαναλυτής Έριχ Φρόμμ. Αυτογνωσία ωστόσο σημαίνει επίγνωση του
εαυτού, των κινήτρων και ορίων μας. Ο θεός δεν δυστυχεί λόγω της ανθρώπινης
ανοησίας ούτε προκαλεί δυστυχία σε άλλους (Επίκουρος). Η δικαιοσύνη είναι η
«αδελφή» των εποχών (Ησίοδος), δηλ. ένας φυσικός μηχανισμός του σύμπαντος
και απόδειξη της νομοτέλειας του.
Κάπου εδώ εισέρχεται και η νευρωτική ιδέα του «μοναδικού καλού» στο παιχνίδι,
της «μόνης αλήθειας» ή «μοναδικής αληθινής θρησκείας», του «καλού εναντίον
του κακού». Αυτές οι ιδέες συνήθως διδάσκονται σε νεαρή ηλικία, λ.χ. στα
πνευματικά ανυπεράσπιστα παιδιά των Δημοτικών Σχολίων. Δεν είναι τίποτα
άλλο παρά η μεθοδική πλύση εγκεφάλου στην οποία μας υποβάλλει το
εκκλησιαστικό παρακράτος δια μέσω του κράτους. Η αλλοτριωτική νοοτροπία και
αφομοίωση είναι απλά λογικές συνέπειες αυτής της πολιτικής. Έτσι κατεβαίνει ο
τεχνητά διογκωμένος ναρκισσισμός στην «σκηνή». («Εμείς είμαστε
αξιοθαύμαστοι» - «Οι άλλοι είναι τιποτένιοι». «Εμείς είμαστε καλοί» - «Οι άλλοι
είναι κακοί». «Εμείς γνωρίζουμε την αλήθεια» - «Οι άλλοι είναι πλανεμένοι».
«Εμείς έχουμε δίκιο» - «Οι άλλοι άδικο» κτλ.) Άνθρωποι με τέτοιες ιδεοληψίες
αντιλαμβάνονται κάθε κριτική στη διδασκαλία τους ως «ύπουλη» ή «πονηρή
επίθεση», ωστόσο θεωρούν τη δική τους κριτική σε άλλες διδασκαλίες ως αγνή
προσπάθεια να οδηγήσουν τους «πλανεμένους» «πίσω στο σωστό δρόμο» ή
«στην αλήθεια». Δύσκολα μπορούν με καλή διάθεση και πραγματικό ενδιαφέρον
να συζητήσουν με άλλους, με μόνο στόχο τον διάλογο, χωρίς να θέλουν να
επιβάλλουν δικές τους αντιλήψεις ή να μειώσουν τον απέναντι τους.
Το «κακό» ζεί στις καρδιές των ανθρώπων και η ρίζα του είναι η άγνοια
(Κλεάνθης ο Άσσιος). Η χριστιανική έννοια του «κακού» θέλει να
«απελευθερώσει» τον άνθρωπο από την αίσθηση προσωπικής ευθύνης,
θέλοντας έτσι να εξουδετερώσει την πνευματική ανάπτυξη και αυτογνωσία που
οδηγούν σε πραγματική ελευθερία, όπου ο άνθρωπος πλέον πατάει με τα δύο
του πόδια στο έδαφος και δεν παρασύρεται από τον εξωτερικό κόσμο, ούτε
υιοθετεί ασυνείδητα ξένες ή ακόμη ανάξιες ιδέες, εκτός αν το επιθυμεί ο ίδιος
(αυτοδιάθεση). Στην μετά χυδαιότητας εποχή η αυτοδιάθεση έγινε πλάνη και η
παράλογη υπακοή (φόβος, συναισθηματική εξάρτηση) αρετή. Και εδώ φαίνεται
πάλι η διαφορά Ελληνισμού - Χριστιανισμού. Για τον Έλληνα το καλό, η αρετή και
η ηθική δεν είναι εντολές των θεών, αλλα κοσμικές πραγματικότητες. Ο σατανάς,
η πίστη στην ύπαρξη του, η σατανολατρία (ώς λογική συνέπεια των
ιδεοψυχαναγκαστικών αντιλήψεων του χριστιανισμού) και η χριστιανική έννοια
του κακού είναι ανάξιες του περήφανου και ελεύθερου ανθρώπου. Ο άνθρωπος
που αγωνίζεται για αυτογνωσία και ξέρει τι θέλει, τι χρειάζεται και που βαδίζει,
δεν έχει ανάγκη από σατανάδες.
Οι θεοκράτες μας θέλουν φοβισμένους και ταπεινωμένους. Υπό την επιρροή των
ο άνθρωπος γίνεται εργαλείο (μαζάνθρωπος) και παύει να ζεί μια αυθεντική ζωή,
η οποία προϋποθέτει αυτόνομη σκέψη. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι εργαλείο –
μετατρέπεται όμως σε εργαλείο προς ικανοποίηση των άνομων ορέξεων των
θεοκρατών, αρρωσταίνει. Το βασικό μήνυμα του Ελληνισμού είναι: Μη φοβάσαι.
Πράγματι, ο Ελληνισμός προωθεί την αυτογνωσία και μας επιτρέπει να
αναλογιστούμε την πραγματικότητα της ύπαρξης μας. Η αυτογνωσία με τη σειρά
της μας βοηθάει να ωριμάσουμε και να γίνουμε οι άνθρωποι που καταβάθος
είμαστε ή μπορούμε να γίνουμε. Μας βοηθάει να δραπετεύσουμε από τη φυλακή
του εγωισμού μας, ώστε να έρθουμε σε επαφή με τον κόσμο γύρω μας. Ο
Ελληνισμός στηρίζει τον άνθρωπο στο να βρεί τον εαυτό του.
Στυλιανός Αρίστων,
1η Αυγούστου 2.010
* Όταν ένας πολιτικός ή «εθνάρχης» (σαν τους Χίτλερ ή Τζορτζ Μπους, χωρίς να
θέλω να τους συγκρίνω) επιδιώκει συνειδητά μια τέτοια προβολή της «Σκιάς» της
ίδιας του της ομάδας σε άλλες εθνικές ή θρησκευτικές ομάδες ή σε διαφορετικά
πολιτικά συστήματα για να πραγματοποιήσει τα σχέδια του, τότε χρησιμοποιεί
έναν πολύ γνωστό μηχανισμό χειραγώγησης: Τον εθνικισμό, τον οποίο δυστυχώς
ταυτίζουν σήμερα με την λογική αγάπη για την πατρίδα, ήτοι φιλοπατρία.