ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေရး

အပိုင္း – ၁

            ပင္လုံစာခ်ဳပ္သည္ စာခ်ဳပ္တစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ သေဘာတူညီမႈတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ ကတိကဝတ္တစ္ခုလည္းျဖစ္ပါသည္။ ပင္

လုံစာခ်ဳပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာဆိုၾကလ်င္ ျပည္နယ္မ်ား၏ ခြဲထြက္ခြင့္ကို ေျပာဆိုၾကသည္။သုိ႔ေသာ္ပင္လုံ စာ ခ်ဳပ္တြင္ခြဲထြက္ခြင့္ကိုေဖၚျပေ
ရးသားထားျခင္းမရွိေပ။

.
ပင္လုံ၏အေရးပါပုံ
.
               ျမန္မာျပည္သမိုင္းတြင္တိုင္းရင္ းသားအေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ပင္လုံသည္ အေရး
ပါသည္။ျပည္မႏွင့္ေတာင္တန္းေ ဒသမ်ားအတူတကြေပါင္းစည္း၍လြတ္လပ္ေ ရးယူျခင္းသ
ည္ပင္လုံသေဘာ တူညီခ်က္ေၾကာင့္ျ ဖစ္ သည္။ ပင္လုံသေဘာတူညီခ်က္သာ မရရွိပါက
ယေန႔ျမန္မာျပည္ ျပည္ေထာင္ စုဟုေခၚေသာ နယ္ေျမအားလုံး တစ္စုတစ္စည္းတည္း
လြတ္လပ္ေရးယူရန္ခက္ခဲေပလိမ့္မည္။
.
 ထိုေၾကာင့္လည္း ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြ င္ ျပည္မႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္း ကခ်င္ေတာင္တန္းရွမ္းျပ
ည္နယ္မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားတက္ေရာက္ၾကေသာ ပင္လုံအစည္းအေဝး၌ၾကားျဖတ္ျမန္မာ
အစုိးရႏွင့္ခ်က္ခ်င္းပူး ေပါင္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ရွမ္းကခ် င္ခ်င္းတို႔သည္ျပည္မႏွင့္အတူလြ တ္လ
ပ္ေရးကိုလ်င္ျမန္စြာရရွိလိမ့္ မည္ဟုယူဆကာပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို    တစ္ညီတစ္ၫြတ္ထဲ
သေဘာတူ ခ့ဲၾကသည္ဟုဆိုရပါမည္။

          ထို စဥ္ အဂၤ လိ ပ္တိ့ု ၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စနစ္အရ ျပည္မ ခ်င္း/ကခ်င္/ရွမ္းျပည္နယ္တုိ႔ပါေ

သာ ေတာင္တန္းေဒသႏွင့္ကရင္နီျပည္နယ္ တိ့ုအျဖစ္ခြဲျခားထားေလရာတစ္စု တစ္စည္းလြ
တ္လပ္ေရး ရယူေရးႏုိင္ေရးအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ ရခိုင္ မြန္
ကရင္တို႔မွာ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ ျပည္မအုပ္ ခ်ဳပ္ေရးတြင္ပါဝင္ေလရာ ပင္လုံတြင္သီးျခားမပါဝင္ခ့ဲၾ
ကေပ။

           ထိုပင္လုံစာခ်ဳပ္သည္ ျမန္မာျပည္တစ္ေပါင္းတစ္စည္းထဲ လြတ္လပ္ေရးရယူေပးရာ

တြင္ အေရးပါခ့ဲသက့ဲ သုိ႔ ယခုကာလတြင္လည္း ပင္လုံ ကတိကဝတ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍
မည္သူက လိုက္နာ၍ မည္သူက ေဖါက္ဖ်က္ခ့ဲသည္ဆိုျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မ်ားစြာအျငင္း
ပြါးေနဆဲျဖစ္သည္။

.
အတိုင္ပင္ခံဝန္ႀကီးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အာဏာ
.
              ပင္လုံစာခ်ဳပ္အရေတာင္တန္းေဒသမ်ာ းႏွင့္ပတ္သက္၍ေဆာင္ရြက္ရန္ေတာင္ေ
ပၚသားမ်ားညီၫြတ္ေရးဦးစီးအဖြဲ ႔မွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ေရြးခ်ယ္သည့္ကိုယ္စားလွယ္တ
စ္ဦး ကို ဘုရင္ခံ၏အမႈ ေဆာင္ေကာင္စီတြင္ အတိုင္ပင္ခံအျဖစ္ခန္႔အပ္ရ မည္။၎ ပုဂၢိဳလ္
ကို ဌာနလက္ကိုင္မရွိ ဝန္ႀကီးအျဖစ္ခန္႔အပ္ရမည္။ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံျ ခားေရးဌာန
နည္းတူ ေတာင္တန္းေဒသေရးရာဌာနကို ဥပေဒျဖင့္ျ ပဌာန္း ၍အမွဳေဆာင္ေ ကာ င္စီေ
အာက္တြင္ထားရွိရမည္။အဆိုပါေ တာင္တန္းေဒသဆိုင္ရာအတိုင္ပင္ခံ ဝန္ႀကီးအား အုပ္
ခ်ဳပ္ေရးအာဏာမ်ား လႊဲအပ္ရမည္။

                 ထို႕ျပင္ ထိုအတို င္ပ င္ခံ ဝန္ႀကီး အားကူညီ ရန္ ယင္းႏွင့္လူ မ်ဳိး တူ မဟုတ္သည့္
အျခား ေတာင္တန္းသားမ်ားအား ကိုယ္စားျပဳသည့္ တြဲဖက္အတိုင္ပင္ခံ၂ဦး ရွိရမည္ဟု ဆို
သည္။ ထိုအတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ၂ ဦးသည္ ပထမဦးစြာ မိမိနယ္ပယ္ေရး ရာမ်ားကို ေဆာင္ရြ
က္ရမည္။အတိုင္ပင္ခံ ဝန္ႀကီးက က်န္ရွိသည့္ အျခားေတာင္တန္းေဒသေရးရာမ်ားကို စီမံရ
မည္ဟုဆိုသည္။ ယင္းပုဂၢိဳလ္ ၃ဦးသည္အေျခခံဥပေဒကျပဌာန္းထား သည့္အတိုင္းစုေပါင္း
တာဝန္ယူလုပ္ ကိုင္ရမည္ဟုဆို သည္။ ရွမ္း ကခ်င္ ခ်င္း ကိုယ္စားလည္ ၃ ဦးစလုံးပါဝင္ႏုိ
င္ေစရန္ ရည္ရြယ္ခ့ဲသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

         အတိုင္ပင္ခံဝန္ႀ ကီး သည္ အမႈေဆာင္ေ ကာင္စီအဖြဲ႔ဝင္အေနႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသ

မ်ား၏ တစ္ဦးတည္းေသာကိုယ္စားလည္ျဖစ္ေ သာ္လည္း ေတာင္တန္းကိစၥမ်ား ေဆြးေႏြးေ
သာအခါ တြဲဖက္ အတိုင္ပင္ခံ ပုဂၢိဳလ္ ၂ဦးသည္ေကာင္စီအစည္းအေဝးသုိ႔တက္ေ ရာက္ခြင့္ရွိရမည္ဟုဆိုပါသည္။.
              အထက္ပါသေ ဘာတူခ်က္အရ ဘု ရင္ခံ ၏အမႈေဆာင္ေကာင္စီကို တိုးခ်ဲ႕ မည္ျဖစ္ေ သာ္လည္း ေတာင္တန္းေ ဒသမ်ား၏နယ္အတြင္း
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ယခုရရွိခံစားလ် က္ရွိေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးဆုံးပါးရန္ မည္သည့္ေဒသတြင္မဆို လုံးဝျပဳ မူလိမ့္မည္မဟုတ္ဟုဆိုသ
ည္။ေတာင္ တန္းေဒသမ်ား အတြက္ နယ္တြင္းအုပ္ခ် ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ရွိေၾကာ င္း မူအရ လက္ခံသည္ဟုဆိုသည္။
.
             ထို႔ျပင္ ျမန္မာျပည္ေထာင္စုအတြင္း ကခ်င္ျပည္နယ္အတြက္ နယ္ျခားသတ္မွတ္ေရးႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ တည္ေထာင္ေရးကို တိုင္းျ
ပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္သုိ႔ တင္ျပဆုံးျဖတ္ေစရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုက့ဲသုိ႔ေသာ ျပည္နယ္မွာ လိုအပ္သည္ဟု သေဘာတူလက္ခံၾကသည္။
.
               ခ်ဳပ္၍ ဆိုရလ်င္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ လက္ေတြ႔က်က် အသားေပး၍သေဘာတူခ့ဲသည္မွာ ၿဗိတိသ်ွအစိုးရမွ သီးျခားအုပ္ခ် ဳပ္ထားေ
သာ ခ်င္းေတာင္တန္း ကခ်င္ေတာင္တန္း ရွမ္းျပည္နယ္ ၃ ခုအား ဘုရင္ခံအတိုင္ပင္ခံေကာင္စီျမန္ မာျပည္အစိုးရႏွင့္ပူးေပါင္းလို က္ျခင္းအား
အေလးထားခ့ဲသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ အဆိုပါေတာင္တန္းေဒသ၃ခုအားျပည္မႏွ င့္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေပါင္းရာတြင္ေတာ င္တန္းသားမ်ား ညီၫြတ္ေရး
ဦးစီးအဖြဲ႔မွ ေရြးခ်ယ္ေသာ ကိုယ္စားလည္ ၁ ဦးအား ဘုရင္ခံအတိုင္ပင္ခံေကာင္စီ အဖြဲ႔ဝင္ႏွင့္ အတိုင္ပင္ခံဝန္ႀကီးခန္႔အပ္ျခင္း လူမ်ဳိးမတူသူ ၂
ဦးအားထပ္မံ၍ တြဲဖက္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္မ်ားအျဖစ္ခန္႔အပ္ၿပီး ေတာင္တန္းေဒသ ၃ ခုအား သူ႔လူမ်ဳိးကိုယ္စားလွယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းတို႔အား
သေဘာတူဆုံးျဖတ္ခ့ဲၾကသည္။
.
           ထို ႔ေၾကာင့္ ပင္လုံ စာခ်ဳပ္သည္ ျပည္မႏွင့္ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအား အုပ္ခ်ဳပ္ေ ရးအရ ပူးေပါင္းလို က္ၿပီး ျပည္မႏွင့္ေတာင္တန္းေဒသ
မ်ားပါ ပူးတြဲ၍ ျပည္ေထာင္စုတစ္ရပ္အေနႏွင့္ အဂၤလိပ္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရးအရယူရန္အေလးထား ခ့ဲသည္ ဟုဆိုရမည္။ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ပါ
အခ်က္ ၉ ခ်က္တြင္ ၎ဦးတည္ခ်က္ကို အေလးထားခ့ဲပါသည္။

လက္မွတ္ထိုးခ့ဲသူမ်ား
.
ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ လက္မွတ္ထိုးခ့ဲသူမ်ားမွာ...
.

၁။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း              ျမန္မာအစုိးရကိုယ္စားလွယ္                                                

၂။ စဝ္ခြန္ပန္းစိန ္                         နမ့္ဆန္ေတာင္ပိုင္ေစာ္ဘြား
၃။ စဝ္ေရႊသုိက ္                            ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြား
၄။ စဝ္ဟုန္ဖ                                ေျမာက္ပိုင္း သိႏီၷေစာ္ဘြား
၅။ စဝ္ႏြ ံ                                       လဲခ်ားေစာ္ဘြား
၆။ စဝ္စံထြန္း                               မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား
၇။ စဝ္ထြန္းေအး                          သာမိုင္ခမ္းေစာ္ဘြား
၈။ ခြန္ဖုန္း                                   လူထုကိုယ္စားလွယ္ ( ေျမာက္ပိုင္းသိႏီၷ)
၉။ ဦးတင္ဧ                                               ။                  ( ေတာင္ႀ
ကီး )
၁၀။ ဦးၾကာပု                                             ။                  ( သီေပါ  )
၁၁။ စဝ္ယိပ္ဖ                                            ။                  ( သီေပါ )
၁၂။ ဦးခြန္ထီး                                            ။                   ( ပင္လုံ )
၁၃။ ဦးထြန္းျမင့္                                         ။                    ( ေမာက္မ
ယ္)
၁၄။ ဦးခြန္ေစာ                                          ။                    ( ပင္းတ
ယ)
၁၅။ ဦးျဖဴ                                   ဆီဆိုင္ေစာ္ဘြားကိုယ္စားလွယ္
၁၆။ ဆမားဒူဝါဆင္ဝါးေနာင္     ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္ ( ျမစ္ႀကီးနား )
၁၇။ ဒူဝါေဇာ္ရစ္                                          ။                 (       ။
           )
၁၈။ ဦးဒိန္ရတန္                                          ။                (        ။
          )
၁၉။ ဒူဝါေဇာ္လြန္း                                      ။                  ( ဗန္းေမာ္ )
၂၀။ လဘန္ဂေရာင္                                    ။                  (       ။        )
၂၁။ ဦးလွဴ  မွဳန္                                     ခ်င္းကိုယ္စားလွယ္  ( ဖလမ္း )
၂၂။ ဦးေသာင္ဇာခုတ္                                       ။                  ( တီးတိန္ )
၂၃။ ဦးကီးယ္ိုမန္                                              ။                  ( ဟားခါး )
 တို႔ျဖစ္ၾကသည္။
.
ျမန္မာကိုယ္စား လွယ္ ၁ ဦး ၊ ရွမ္းကိုယ္စားလွယ္ ၁၄ ဦး၊  ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္ ၅ ဦး၊  ခ်င္းကိုယ္စားလွယ္ ၃ ဦး စုစုေပါင္း ၂၃ ဦး တက္ေရာ
က္လက္မွတ္ေရးထိုးခ့ဲပါသည္ ။
.

ပင္လုံစာခ်ဳပ္ပါျပည္နယ္အခြင့္အေရးမ်ား

          လြ တ္လပ္ေရးယူရန္ မည္သုိ ႔ပင္အေလးထားသည္ဆိုေသာ္လည္ းပင္လုံ စာခ်ဳပ္တြင္ တိုင္းရင္း သားမ်ားအေရး ျပည္နယ္မ်ားအေရးကို

ေအာက္ပါအတိုင္းသတ္မွတ္ေဖၚျပထား သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။

         အပိုဒ္ ၅တြင္”ေတာင္တန္းေဒသမ်ား၏နယ္တြင္ းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ယခု႐ရွိခံစား လ်က္ရွိေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ် ဳ ပ္ေရးဆုံးပါးရန္ မည္သ

ည့္ေဒသတြင္မဆို လုံးဝျပဳ မူလိမ့္မည္မဟုတ္။ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား၏ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္း ခြင့္ရွိေၾကာ င္း မူအရလ
က္ခံသည္။ ” ဟု ေဖၚျပရာ ပင္လုံစာခ်ဳ ပ္တြင္ တိုင္းရင္းသားေ ဒသမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကို အသိမွတ္ျပဳ သေ
ဘာတူထားသည္ဟုဆိုရပါမည္။
.

         ပင္လုံစာခ်ဳပ္ အပိုဒ္ ၇ တြ င္ ”ေတာင္တန္းေဒသရွိျပည္သူ တို ႔သည္ဒီမိုကေရစီတို င္းျပည္မ်ားတြ င္ အေျခခံအခြ င့္အေရးႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ား

ဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ အခြင့္အေရးႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ားကို ေတာင္တန္းေဒသမ်ား ရရွိခံစားေစရမည္ ” ဟုပါရွိသည္။ တိုင္းရင္းသားျပည္သူမ်ား
အတြက္ အေျခခံရပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးကို သတ္မွတ္ခ့ဲသည္ဟု ဆိုႏုိင္ပါသည္။.

        ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ခြဲထြ က္ခြင့္ကိုစကားလုံးအတိအက်ျဖင့္ မေဖၚျပခ့ဲေပ။သုိ႔ေသာ္ “ကိုယ္ပို င္ျပဌာန္း ခြင့္”စကားရပ္ကိုမူအရလက္ခံသည္

ဟုေ ဖၚျပထားရာအမ်ားစုနားလည္မႈအရကို ယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ဆိုလ်င္ခြဲ ထြက္ခြင့္ပါသည္ဟုမွတ္ယူထားၾကေ ပသည္။သုိ႔ေသာ္ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြ
င္ ျပည္နယ္မ်ားခြဲထြက္ခြင့္အား တိက်စြာေဖၚျပမထားေခ်။
ပင္လုံကတိကဝတ္ ပင္လုံစာခ် ဳပ္ဟုဆိုလ်င္ ျပည္နယ္မ်ားခြဲထြက္ခြင့္ကို ပါ တပါတည္းတြဲျမင္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ ခြဲထြက္ခြ
င့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းစြာေဖၚျပထားျခင္း လုံးဝ မရွိေပ။
.
               ပင္လုံစာခ်ဳပ္ႏွင့္ပတ္သ က္၍ျပန္ေျ ပါင္းေရးသားၾကေသာစာအုပ္မ်ားမွတ္ တမ္းမ်ားတြင္ မေတာ့ ခြဲထြ က္ခြ င့္ႏွ င့္ ပတ္သက္၍ ေရး
သားေဖၚျပထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အဓိကေဖၚျပခ်က္မွာ ျပည္နယ္မ်ားအေနႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး ရအၿပီး၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ပါက ခြဲထြက္လိုပါက ခြဲ
ထြက္ခြင့္ရွိသည္ ဟူေသာအခ်က္ျဖစ္သည္ ။ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေ အာင္ဆန္းေပးခ့ဲေသာကတိဟုဆိုၾကသည္ ။တဖန္အဆိုပါ ခြဲထြက္ခြင့္အား မလိုလားေ
သာသူ၏ လက္ေအာက္တပ္မွဴး မ်ားအားလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ” ငါတို႔ေ တြ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ခ့ဲရင္ တိုင္းရင္းသားေတြ ခြဲမထြက္ပါ
ဘူးကြာ ” ေျဖာင့္ဖ်ခ့ဲသည္ဟု ဆိုၾကသည္။

           အဆိုပါအခ်က္မ်ားအား ပင္လုံညီလာခံအတြင္းမွ ကတိကဝတ္မ်ားဟုဆိုႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ေတာ့ ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္ပ

တ္သက္၍ တိက်စြာ ေဖၚျပထားျ ခင္းမရွိေပ။ “ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္း ခြင့္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မူအရ သေဘာတူသည္ ” ဟူ၍သာ ေဖၚျပထားေပသည္။
ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ မေဖၚျပထားေသာ ပင္လုံကတိကဝတ္မ်ားဟု ဆိုရမည္။.

          သုိ ႔ေ သာ္ ထိုပင္လုံ ညီ လာခံတြင္ေျပာဆိုခ့ဲ ၾကေသာ  ကတိကဝတ္မ်ားသေဘာထားမ်ားကို လက္ေတြ႔ေ ဖၚျပသည္မွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စ
ည္းပုံအေျခခံဥပေဒျဖစ္သည္။ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒတြင္ ပင္လုံကတိကဝတ္မ်ားကို ဥပေဒေၾကာင္းအရ အခိုင္အမာေရးဆြဲေဖၚျပခ့ဲသည္ဟု
ဆိုရေပမည္။ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ အခန္း ၁၀  တြင္ ” ခြဲထြက္ႏိုင္ေ သာအခြင့္အေရး ” ဟုေဖၚျပခ့ဲသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ႏွ
င့္၁၉၄၇ဖြဲ႔စည္း ပုံအေျခခံဥပေဒသည္ တတြဲတည္းတဆက္စပ္တည္း ျဖစ္ေပသည္။ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ပင္လုံကတိကဝတ္မ်ားေ ပၚတြ
င္ အေျချပဳ သည္ဟု ဆိုရေပမည္။.

            သုိ႔ျဖစ္ရာ ပင္လုံညီလာခံေျပာလ်င္ ခြဲထြက္ခြင့္ပါရမည္ဟူေသာ ေျပာဆိုခ်က္မ်ားသည္ မလုံေလာက္ေခ် ။ ပင္လုံကတိကဝတ္မ်ားေပၚ

အေျခခံသည့္၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတြင္မွ ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးကို ဥပေဒအရ အတည္ျပဳသတ္မွတ္သည္ဟ ုဆိုႏိုင္သည္။
သုိ႔မဟုတ္ပါက ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေရးသည္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္မပါေသာ္လည္း ပင္လုံကတိကဝတ္တြင္ပါသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
.

အပိုင္း ၂
.
ခြဲထြက္ခြင့္

         တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားျပႆနာ တြင္ ခြဲထြက္ခြင့္ ဆိုသည္မွာ လူမ်ဳိးတိုင္း လူမ်ဳိးတိုင္း၏ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြ

င့္မွလာပါ သည္။ ထိုေၾကာင့္လည္း ခြဲထြက္ခြင့္ ပါေသာ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္း ခြင့္ဟု ဆိုၾကျခင္းျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုေနာက္ပိုင္း၌ ခြဲထြက္ျခ
င္းကို မႏွစ္သက္သူမ်ားကေတာ့ ခြဲထြက္ခြင့္မပါေသာ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္လည္းရွိ သည္ဟုဆိုၾက
သည္။ ၎ဖြင့္ဆိုခ်က္မွာ မူလအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ႏွင့္ ကြဲလြဲသည္ဟုဆိုရပါမည္။
.
         ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ေရးထိုးစဥ္ကာလ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ျပည္နယ္မ်ားအေနႏွင့္ ၁၀ ႏွစ္ၾကာလ်င္ ခြဲထြက္ခြင့္ရွိသည္ဟုဆိုခ့ဲျ
ခင္ းကို လူႀကီး လူေကာင္း၏ ကတိကဝတ္ဟုဆိုခ့ဲၾကသည္။ ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေ အာင္ဆန္း ထိုသုိ႔ဆိုခ့ဲျခင္းသည္ ၿဗိတိသ်ွလက္ေအာက္ သီးျ
ခားစီ အုပ္ခ်ဳပ္ထားသည့္ အေျခအေနကို အသိအမွတ္ျပဳ၍လည္းေကာင္း၊  တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ ေမြးရာ ပါ အခြင့္အေရးကို အသိမွတ္ျ
ပဳ၍လည္းေကာင္း၊  မိမိတို႔သာ ျပည္ေထာင္စုကို ေကာင္းမြန္စြာ တည္ေဆာက္ႏုိင္ပါက မည္သူမွ် ခြဲထြက္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ယုံၾကည္၍လ
ည္းေကာင္း၊  ထိုကတိကဝတ္ကို ရဲရဲတင္းတင္း ေပးခ့ဲဟန္ရွိသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
.
            တဖန္ ထိုစဥ္က ပင္လုံစာခ်ဳပ္အရ ျပည္မႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္း ကခ်င္ေတာင္တန္း ရွမ္းျပည္နယ္ တို႔ပူးေပါင္း၍ အတူတကြ လြတ္လ
ပ္ေရးယူသည္အတြက္ျဖစ္ရာ ထိုေဒသမ်ားအေနႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္း ေပါင္းစည္းျခင္း ခြဲထြက္ျခင္းႏွင့္ဆိုင္ေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို
ထိုျပည္နယ္ ထိုလူမ်ဳိးတို႔၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္သာ ဆိုင္သည္ဟု အသိမွတ္ျပဳျခင္းလည္းျဖစ္သည္။

၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲျခင္း

           ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ မွတ္တမ္းတင္မပါဝင္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လူႀကီးလူေကာင္း ကတိကဝတ္သည္ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒေရး

ဆြဲရာမွ စတင္ ၍ပါဝင္လာသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ေမလတြင္ က်င္းပေသာ ဖဆပလ ပဏာမညီလာခံတြင္ ေရးဆြဲလက္ခံေသာ အေျခခံဥပေဒမူၾ
ကမ္းတြင္ ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ တိတိက်က် ေဖၚျပပါဝင္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
.

          အဆိုပါမူၾကမ္းတြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည္နယ္ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပိုင္းျခားသတ္မွတ္မႈ

မ်ားျပဳ ခ့ဲသည္။ျပည္ေထာင္စုျပည္နယ္ ကိုယ္ပိုင္အုပ ခ်ဳပ္ ခြင့္ရျပည္နယ္ လူမ်ဳိးစုျ ပည္နယ္ႏွင့္လူမ်ဳိးစု အခြင့္အေရးေပးျခင္း စသည္ျဖင့္ အဆ
င့္ေလးဆင့္ခြဲ၍ ျပည္ေထာင္စုျပည္နယ္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရျပည္ နယ္မ်ားကို ခြဲထြက္ခြင့္ေပးခ့ဲသည္။
.
           လူႀကီးေကာင္းကတိေပးအပ္ခ့ဲေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွာ ၁၉၄၇ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္တြင္ လုပ္ႀကံခံခ့ဲရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူခ်မွတ္ထား
သည့္ မူအခ်ိဳ႕ပါေသးသည့္ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ ေပၚ ထြက္ခ့ဲၿပီး ၁၉၄၈ မွ ၁၉၆၂ ထိ တည္တန္႔ခ့ဲသည္။

၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒပါ ျပည္နယ္ႏွင့္ ျပည္နယ္သစ္မ်ား

           ၁၉၄၇ အေျခခံ ဥပေဒအရ ရွမ္းျပည္နယ္ ကခ်င္ျ ပည္နယ္ ကယားျပည္န ယ္ ကရင္ျပည္နယ္တို႔ အသိအမွတ္ျပဳခ့ဲၿပီး ခ်င္းေတာင္တ န္း
အား ခ်င္းဝိေသသတိုင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ ခ့ဲသည္။ အဆိုပါ ရွမ္း ကခ်င္ကယားကရင္ခ်င္းေရးရာဝန္ႀကီး မ်ားကိုသက္ဆိုင္ရာျပည္နယ္လႊတ္ေ
တာ္မ်ားကေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္၍ျ ပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ဝန္ႀကီ းမ်ားအျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳကာ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာမ်ား
အပ္ႏွင္းခ့ဲသည္။.

          တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး မ်ား၏ ျပည္နယ္အု ပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသမ်ား ခြဲျခားသတ္မွ တ္ျ ခင္းကို အၿပီး အျပတ္ဟု မသတ္မွတ္ဘဲ ၁၉၄၇ အေျခခံဥ
ပေဒအခန္း ၉ အပိုင္း ၆ ျပည္နယ္သစ္မ်ားဟု ထည့္သြင္းေရးဆြဲခ့ဲသည္။ ၎ဥပေဒျပဌာန္းခ်က္အျပည့္အစုံမွာ
.

            အပိုင္း   ၆  ျပည္နယ္သစ္မ်ား

၁၉၉။       ။ ပါလီမန္သည္ ျပည္နယ္သစ္ကလိုက္နာရမည့္ စည္းကမ္းသတ္ မွတ္ခ်က္မ်ား ပါဝင္သည့္ အက္ဥပေဒျဖင့္ျပည္နယ္သစ္တစ္ခုကိုျ

ပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံတြင္းသုိ႔ ဝင္ခြင့္ျပဳႏိုင္သည္။ ထိုသတ္မွတ္ ခ်က္မ်ားတြင္ ထိုျပည္နယ္မွ ပါလီမန္သုိ႔ ကိုယ္စားလွယ္ အမတ္ဦးေရ မည္ေရြ႕
မည္မွ် ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ႏိုင္သည္ဟူေသာ အခ်က္လည္းပါဝင္ရမည္။
၂၀၀။      ။(က) ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္အသစ္တစ္ခု တည္ေထာင္ဖန္တီးျခင္း
                ( ခ ) ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္တစ္ခုခု၏အက် ယ္အဝန္းကိုတိုးခ်ဲ႕ ျခင္း
                ( ဂ ) ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္တစ္ခုခု၏အက် ယ္အဝန္းကိုေလွ်ာ့ခ် ျခင္း
              (ဃ) ျပည္ေ ထာင္စု အဖြဲ ႔ဝင္တ စ္ခုခု၏နယ္ နမိ တ္မ်ားကိုေျပာင္းလဲျခင္း တုိ႔ကို  ထိုသုိ႔ နယ္နမိတ္ျပဳ ျပင္ျခင္း ခံ ရေသာ ျပည္နယ္တို
င္း၏ေကာင္စီက သေဘာတူညီပါက ပါလီမန္သည္ အက္ဥပေဒျဖင့္ ျပဳႏိုင္သည္။ ထုိ႔ျပင္ ထိုက့ဲသုိ႔ေသာ သေဘာတူညီခ်က္ရရွိပါက ပါလီမန္
သည္ လိုအပ္သည္ဟု သုိ႔တည္းမဟုတ္ သင့္ေလ်ာ္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆေသာ ထပ္ျဖည့္ျပဌာန္းခ်က္
အေၾကာင္းသင့္ျပဌာန္းခ်က္ႏွင့္ ႏိႈင္းညိွျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို ျပဳႏုိင္သည္။ “ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
            သုိ႔ေသာ္ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ တည္ၿမဲေနစဥ္အတြင္း ျပည္နယ္သစ္ေပၚလာျခင္း မရွိခ့ဲဘဲ ၁၉၆၂ ဗိုလ္ေနဝင္းအာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္
ပိုင္း၌ ခ်င္းဝိေသသတိုင္းအား ခ်င္းျပည္န ယ္ အျဖစ္ လည္းေကာင္း  မြန္ျပည္နယ္ ရခိုင္ျပည္နယ္မ်ားအားလည္းေကာင္း ဖြဲ႔စည္းခ့ဲသည္ကို
ေတြ႔ရသည္။
       
၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ခြဲ ထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေရး

            ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ အခန္း ၁၀ ၌ ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေရးကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖၚျပထားပါသည္။

.

                                  အခန္း     ၁၀
                          ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရး

၂၀၁။   ။ ဤအေျခခံဥပေဒ၌ေသာ္၎ ပုဒ္မ ၁၉၉ အရ ပါလီမန္ကျပဳေသာ အက္ဥပေဒ၌ေသာ္၎ အျခားျပဌာန္းခ်က္ ျပဌာန္းထားျခင္းမရွိလ်

င္ ေအာက္၌ျပဌာန္းထားေသာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံမွ ခြဲထြက္ႏိုင္ရန္ ျပည္နယ္တိုင္း၌ အခြင့္အေရးရွိရမည္။.

၂၀၂။   ။ ဤအေျခခံဥပေဒ အာဏာတည္သည့္ေန႔မွ ဆယ္ႏွစ္အတြင္းခြဲထြက္ ႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးကို အသုံးမျပဳရ။

၂၀၃။   ။ ( ၁ )ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေရးကို သုံးစြဲလိုေသာျပည္နယ္သည္ခြဲထြက္ လိုေၾကာင္းအဆိုကို မိမိျပည္နယ္၏ေကာင္စီတြင္ တင္သြ
င္းအတည္ျပဳရမည္။ ျပည္နယ္ေကာင္စီရွိ အမတ္စုစုေပါင္းအနက္ သုံးပုံႏွစ္ပုံေအာက္မေလ်ာ့ေသာ အမတ္မ်ားက ထိုအဆိုက္ို ေထာက္ခံ၍ မဲေ
ပးျခင္းမျပဳလ်င္ အတည္ျပဳ သည္ဟု မမွတ္ယူရ။
.

              ( ၂ ) သက္ဆိုင္ရာျပည္န ယ္၏ဥကၠဌသည္ ျပည္န ယ္ေကာင္စီ၏ဆုံးျဖတ္ျ ခင္းကို ႏိုင္ငံေတာ္ သမတအား အေၾကာင္း ၾကားရမည္ ။
ထို႔ျပင္ အတည္ျပဳလိုက္ေသာေကာင္စီ၏ သဘာပတိက ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း လက္မွတ္ေရး ထိုးေသာဆုံးျဖတ္ခ်က္ မိတၲဴ တစ္ေစာင္ကို ႏုိင္ငံေ
တာ္သမတထံသုိ႔ ျပည္နယ္ဥကၠဌက တင္ျပရမည္။.

၂၀၄။   ။ ထိုအခါ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတသည္ သက္ဆိုင္ရာျပည္နယ္ ၏ လူထုဆႏၵပြဲကို က်င္းပေစရန္ အမိန္႔ထုတ္ရ မည္။ လူထုဆႏၵပြဲကိုက်င္းပျ

ခင္းမွာ သက္ဆိုင္ရာျပည္နယ္ရွိ ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵအမွန္ကို သိရွိႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။
၂၀၅။   ။ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတသည္ လူထုဆႏၵပြဲေကာ္မရွင္တစ္ဖြဲ႔ကို ခန္႔ရမည္။ ထိုအဖြဲ႔တြင္ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံမွလည္းေကာင္း   သက္ဆိုင္ရာျ
ပည္နယ္မွ၎ ကိုယ္စား လွယ္ဦးေရ အညီအမွ်ပါဝင္ရမည္။ ထိုအဖြဲ႔သည္ လူထုဆႏၵပြဲကို ႀကီးၾကပ္စီမံရန္ျဖစ္သည္။
၂၀၆။   ။ ဤအခန္းရွိ ျပဌာန္း ခ်က္မ်ားႏွ င့္ မဆန္႔က်င္ေစဘဲ အဆိုပါခြဲထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေ ရး အသုံးျပဳ ျခင္းႏွင့္စပ္လ်ဥ္းေသာ ကိစၥအား
လုံးကို ဥပေဒျဖင့္ စည္းမ်ဥ္းသတ္မွတ္ရမည္။ “ဟူ၍ ၁၉၄၇ ဖြ႔ဲစည္းပုံအေျခခံဥပေဒ အခန္း ၁၀ တြင္ ပုဒ္မ ၂၀၁ မွ ပုဒ္မ ၂၀၆ အထိ ပုဒ္မ ၆ ခုျဖ
င့္ သီးသန္႔ေဖၚျပပါသည္။
.
             ၁၉၄၇ အေျခခံ ဥပေဒအရ ျပည္န ယ္မ်ား၏ ခြဲထြက္ႏို င္ေ သာအခြ င့္အေရးသည္ ဥပေဒ ေၾကာင္းအရလည္းေကာင္း လူထု အမ်ားစု
ဆႏၵေပၚတြင္လည္းေကာင္ း   အေျချပဳဆုံးျဖတ္သည္။ ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေ ရးသည္ လူတစ္စု တစ္ပါတီ၏ဆႏၵေပၚ၌ မတည္မွီခ့ဲေပ။
လူထုကေရြးခ်ယ္ထားေသာ အမတ္ သုံးပုံႏွစ္ပုံက ေထာက္ခံရမည့္ျပင္ လူထုဆႏၵခံယူပြဲျပဳလုပ္ၿ ပီး အဆုံးအျဖတ္ယူရမည္ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့
သုိ႔ေသာ အေျခခံဥပေဒပါ ခြဲထြက္ႏုိင္ေသာ အခြင့္အေရးကို လက္ေတြ႔အသုံးခ်သည့္ကို ေခတ္သစ္ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံတြင္ ေတြ႔ရွိရပါသည္။
.

ေပါင္းစည္းထားေသာႏိုင္ငံႏွင့္ ခြဲထြက္ႏုိင္သည့္အခြင့္အေရး

             အဂၤလန္ စေကာ့ တလန္ ေဝလ အိုင္ယာလန္တို ႔က့ဲ သို႔ ေပါင္းစည္းထားေသာ ဂရိတ္ၿဗိ တိန္ ၏ဖြဲ႔စည္း ပုံတြင္ လည္း ခြဲထြက္ႏုိ င္ေသာ
အခြင့္အေရးပါသည္ ။ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ အဂၤလန္ႏွင့္ ေပါင္းစည္းလာေသာ စေကာ့တလန္ သည္ ဂရိတိၿဗိတိန္မွ ခြဲထြက္ရန္ စေကာ့ပါလီ
မန္တြင္ မဲခြဲဆုံးျဖတ္အႏိုင္ရခ့ဲသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္က ဥပေဒေရးဆြဲ၍ လူထုဆႏၵခံယူပြဲ
တစ္ရပ္ကို ၂၀၁၄ တြင္ စေကာ့တလန္၌ က်င္းပေပးခ့ဲ သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲမတို င္မီ ခြဲေရး တြဲေရးအတြက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ မဲဆြယ္စည္း႐ံုးခ့ဲၾက
သည္။.

             ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္အရ ခြဲထြ က္ေ ရးကရွံဳးသည္ ။ ဆက္လ က္ေ ပါင္း စည္းေရးက အႏုိင္ရသည္။ စေကာ့တလန္သည္ ခြဲမထြက္ႏိုင္
ခ့ဲေပ။ ဤအေတြ႔အႀကံဳ မွသိႏိုင္သည္မွာ ခြဲထြက္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးသည္ လူမ်ဳိးတစ္ခု၏ အခြင့အ္ ေရးျဖစ္သည္။ အခြင့္အေရးရွိတိုင္း အား
လုံးက ခြဲထြက္လို ၾကသည္မဟုတ္ဟုဆိုရမည္။ ထို႔ျပင္ ခြဲထြက္သည္ မခြဲထြက္သည္က တစ္ပိုင္းျဖစ္သည္။ အခြင့္အေရးကို အသိမွတ္ျပဳျခင္း
က တစ္ပိုင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုရပါမည္။
.
          ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒတြင္ ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေရးအား ထည့္သြင္းထားျခင္းသည္ အဂၤလန္က့ဲသုိ႔ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံႀကီးႏွ
င့္အၿပိဳင္ ဟုဆိုႏုိင္ပါသည္။
.

ပင္လုံကတိကဝတ္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
.
               ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒသည္ ၁၉၄၈ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးသည္မွစ၍ ၁၉၆၂ မတ္လ ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းသည္အထိ ၁၄
ႏွစ္တိတိ တရားဝင္ျဖစ္သည္။ အာဏာသက္ေရာက္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ အဆိုပါ ၁၉၄၇အေျခခံဥပေဒတည္ၿမဲေနစဥ္ကာ လအတြင္း ခြဲထြက္ႏုိင္ေ
သာအခြင့္အေရးကိုေျပာဆိုျခင္းသည္ တည္ဆဲအေျခခံဥပေဒအတိုင္းျဖစ္သည္။ တည္ဆဲအေျခခံ ဥပေဒ၏ ျပဌာန္း ခ်က္မ်ားအတိုင္း ျဖစ္သ
ည္။ တည္ဆဲဥပေဒအတိုင္းေဆာင္ ရြက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပေဒအရ တရားဝင္သည္ဟု ဆိုရေပခ်ိမ့္မည္။
.
           သုိ ႔ေသာ္ ၁၉၆၂ ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းသည္မွစ၍ ၁၉၄၇ အေျခခံ ဥပေဒသည္ အဖ်က္သိ မ္း ခံခ့ဲ ရသည္။၁၉၄၇အေျခခံ ဥပေဒႏွ င့္
အတူ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ား ခြဲထြက္ႏုိင္ေသာ အခြင့္အေရး လည္း ဖ်က္သိမ္းခံခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေနႏွင့္ သူ၏
လူႀကီးလူေကာင္း ဆန္ေသာ ပင္လုံကတိကဝတ္ကို ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတြ င္ ထည့္သြင္းေရးဆြဲျခင္းျဖင့္ သူ၏ ကတိကဝတ္ကို ေ
က်ႁပြန္ခ့ဲသည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းအလုပ္ႀကံမခံရမီ ၁၉၄၇ ေမလတြင္က်င္းပေသာဖဆပလပဏာမညီလာ ခံ တြင္ထိုအေျ
ခခံဥပေဒမူၾကမ္းကိ ု လက္ခံ အတည္ျပဳခ့ဲ့ၿပီး  သူကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္တြင္လည္ း ထို ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ ၁၄ ႏွစ္တာ ဆက္လက္
တည္တန္႔ခ့ဲေပသည္။ ထို႔ေႀကာင့္ ပင္လံု ကတိကဝတ္ကို ေဖါက္ဖ်က္၍ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းခ့ဲသူမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းသာ ျဖစ္သည္
ဟုဆိုရေပမည္။
.

ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္ လက္ရွိကာလ.

          ၁၉၆၂ မွစ၍ ယေန႔ကာလသည္ ျမန္မာစစ္ဖက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို င္စြဲထားသည့္ မူမွာ ခြဲထြက္ေရးကိုဆန္႔က်င္သည္။ ခြဲထြက္ေရးကိုခြ

င့္မျပဳ။ခြဲထြက္ ရန္ႀကိဳးစားျခင္းသည္ ျပည္ေထာင္စုအား ၿဖိဳခြဲရန္ ႀကိဳးစားျခင္း တိုင္းရင္းသားစည္းလုံးညီၫြတ္ေရး ကို ၿပိဳကြဲရန္ႀကိဳးစားျခင္းအျ
ဖစ္ သေဘာထားသည္။
.
          သုိ ႔ျဖစ္ရာ ခြဲထြက္ႏို င္ေသာအခြင့္အေရးမွာ ၁၉၆၂ မွစ၍ စစ္အာဏာရွ င္စနစ္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေန ေသာ ကာလမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ 
၁၉၇၄ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒ အသက္ဝင္ေနေသာ ကာလမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာအခြင့္အေရးသ
ည္ ဥပေဒပ ျဖစ္သြားသည္။ ဥပေဒက့ဲသုိ႔အာဏာတည္ေသာ အမိန္႔မ်ားအရလည္းေကာင္း၊ တည္ဆဲဖြဲ႔စည္းပုံ ဥပေဒမ်ားအရလည္းေကာင္း၊ 
ဥပေဒေၾကာင္းအရ တရားမဝင္ေတာ့။ တရားဝင္ အခြင့္အေရး မရွိေတာ့ဟု ဆိုရေပမည္။ ခြဲထြက္ႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးကိုက်င့္သုံးျခင္းသည္
ဥပေဒကို ခ်ဳိးေဖါက္ျခင္းျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။
.
        ထို႔အတူ ယခင္ကာလက သီးျခားသမၼတႏိုင္ငံ ဖက္ဒေရးရွင္းႏုိင္ငံခြဲထြက္ရန္ ေတာင္းဆိုေသာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားသ
ည္လည္း အဆိုပါေတာင္းဆိုခ်က္ေနရာတြင္ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ဖက္ဒရယ္အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ေျပာင္းလဲေတာင္းဆိုလာသည္ကိုေ
တြ ႔ရသည္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳး တစ္ဦးခ်င္းအေနႏွင့္ ခြဲထြက္ႏုိင္သည့္အခြင့္အေရးက္ို လိုလားေကာင္း လိုလား ႏိုင္ေသာ္လည္း ခြဲထြက္ေရး
ကို ရည္မွန္းခ်က္ထားသည့္ တိုင္း ရင္းသားပါတီႏွင့္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ား ယေန႔အခ်ိန္တြင္ မရွိသေလာက္ဟုဆိုႏုိင္ပါသည္ ။
အေျခအေန အခ်ိန္အခါႏွင့္ ဆိုင္မည္ထင္ပါသည္။
.

နိဂံုး
.
         မိမိ၏ ေဆာင္းပါးသည္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ပင္လုံကတိကဝတ္ႏွင့္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒပါ ခြဲထြက္ႏုိင္ေသာ အခြင့္အေရး တို႔ႏွင့္ပတ္
သက္ေသာ သမိုင္းအခ်က္အလက္မ်ားအား လက္လွမ္းမွီသမွ် ျပန္လည္သုံး သပ္ျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါ သည္။ အတိတ္ကာလက တိုင္းရင္းသားလူ
မ်ဳိးေခါင္းေဆာ င္မ်ားလြတ္လပ္ေရး အတြက္အတူတကြ လက္တြဲႀကိဳးပမ္းခ့ဲႀကသည့္  သမိုင္း စာမ်က္ႏွာမ်ား တိုင္းရင္းသား တန္းတူေရးအတြ
က္ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ႀကီးစြာ ေဆာင္ရြက္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားမွ ကြၽႏ္ုပ္တို႔အတြက္ တန္ဖိုးရွိေသာ သခၤန္းစာမ်ား ရႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယူဆပါသ
ည္။
.

Ref: http://www.federaljournal.org/pinlon-agreement-1947-formation-and-act-opportunity/