วันนี้ เป็ นเชา้ วันพุธที่ฉันควรจะมีความสุขเพราะมหาวิทยาลัยอยูใ่ นชว่ งของ

การสอบจึงทาํ ให้ไมม ่ ีการเรี ยนการสอนแตภ ่ ายในใจของฉันกลับรู้ สก ึ หมองหมน ่

ราวกับทอ ่
้ งฟ้าทีปกคลุมไปดว้ ยกลุม ่ มวลเมฆสเี ทา
ใกลถ ้ ึงเวลาจากกันเขา้ ไปทุกทีแลว้ สน ิ ะ….ฉันหันไปมองหน้าคนรักดว้ ยความน่า
ตื่นตาตื่นใจดว้ ยนิ สัยที่กลา้
แสดงออกและไมก ่ ลัวคนทาํ ให้ฉันเขา้ กับคนอื่นไดด ้ ีจึงทาํ ให้ฉันรู้ สกึ ตื่นเตน้ เกี่ยว
กับการใชช้ ีวต ิ ในคา่ ยสานฝันถึงแมว้ า่ แฟร์จะไดไ้ ปดว้ ยเเฟร์เป็ นเพียงคนเดียวที่
เขา้ ใจและรู้ จักฉันในแบบที่ไมม ่ ีใครสามารถทาํ ไดใ้ จจริ งฉันอยากจะทิ้งทุกอยา่ ง
แลว้ ใชเ้ วลาอยูก ่ ั บเขาแตแ ่ ฟร์กลับบอกวา่ ถา้ รักเขาจริ งก็อยา่ ทาํ ลายตัวเองดว้ ยการ
ทิ้งประสบการณ์อันมีคา่ นี้ ไปแฟร์เป็ นคนที่ดีมากและเป็ นความเชื่ออีกหนึ่ งอยา่ ง
นอกจากครอบครัวสาํ หรับฉันเนื่ องจากวา่ การมีอยูข่ องฉันเกิดขึ้นมาจากความรัก
และความอบอุน ่ ของหนุ ่ มสาวคูห ่ นึ่ งถึงแมเ้ ขาจะพลาดพลังแต ้ เ่ ขาก็เลี้ยงมาดว้ ย
ความอบอุน ่ ’และดูแลใสใ่ จเป็ นอยา่ งดีในวัยเด็กฉันเกิดมาในครอบครัวที่มีความ
รักความอบอุน ่ และไดร้ ั บความสนใจมากกวา่ พี่น้องคนอื่นเพราะฉันเป็ นพี่คนโต
ฉันเป็ นคนอัธยาศั ยดีมีเพื่อนที่คอยชว่ ยเหลือเกื้อกูลและไดร้ ั บการดูเเลเอาใจใส ่
จากคนรอบขา้ งเสมอไดร้ ั บการสั ง่ สอนจากคุณครู ท่ีโรงเรี ยนความสั มพันธร์ ะหวา่ ง
คนภายในครอบครัวจึงใกลช้ ิดและทาํ ให้การเขา้ สั งคมเริ่ มร่วมกับผูอ ้ ่ืนของฉันเป็ น
ไปอยา่ งราบรื่ นจนไมร่ ู้ สก ึ วา่ ตัวเองโดดเดี่ยวบนโลกนี้ อยา่ งมีความสุขมาโดยตลอด
จนกระทั่งเมื่อไดพ ้ บกับแฟร์เมื่อ5ปี กอ ่ นดว้ ยหน้าที่การงานของคุณแมเ่ ลย
ทาํ ให้ฉันตอ ้ งยา้ ยโรงเรี ยนมาจากตา่ งจังหวัดจึงทาํ ให้ยังไมม ่ ีเพื่อนสั กคนแฟร์เป็ น
คนแรกที่เดินเขา้ มาทาํ ความรู้ จักกับฉันและนิ สัยที่คลา้ ยคลึงกันจนทาํ ให้เราเกิด
ความสนิ ทสนมกันอยา่ งรวดเร็วเราไปกินขา้ วเที่ยงเดินกลับบา้ นดว้ ยกันเกือบทุก
วันเป็ น
อยา่ งนี้ เรื่ อยมาจนวันเวลาไดแ ้ ปรเปลี่ยนให้คนที่คุน ้ เคยกลายเป็ นคนคุน ้ ่
้ ใจตังแต
นัน้ มาแฟร์มีอาวุธติดตัวไปทุก
แหง่ เหมือนฉันนั่นก็คือรอยยิ้มและเรื่ องชวนขันที่พกมาฝากจนเรี ยกเสยี งหัวเราะ
ของฉันไดแ ้ ตเ่ หตุผลสาํ คัญที่ทาํ ให้ฉันรู้ สก ึ วา่ เขาเป็ นคนที่พิเศษมากกวา่ ใครนั่นก็
คือในยามที่ผูค ้
้ นทังโลกหมางเมิ นหรื อหันหลังให้แตแ ่ ฟร์
กลับไมเ่ คยปลอ่ ยให้ฉันเผชิญกับความเควง้ ควา้ งเพียงลาํ พังและไมว่ า่ จะประสบ
พบเจอกับเรื่ องใดๆก็ตามเขาก็
ยังยืนอยูท ่ ่ีเดิมโดยไมห ่ า่ งหายไปไหนกับการเขา้ กรุ งเทพฯ
ครัง้ นี้ ก็เชน ่ กันถึงแมว้ า่ มันจะเป็ นการเดินทางที่กา้ วไปสูค่ วามฝันที่เราไมไ่ ด้
มีร่วมกันแตเ่ ขาก็พร้อมจะ
เดินเคียงขา้ งไปกับฉันดว้ ยความเต็มใจเสมอ
 “รถมาแลว้ ขึ้นรถกันเถอะ” แฟร์ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญใ่ ห้พนักงาน
เก็บสั มภาระ แลว้ จูงมือฉัน
เดินขึ้นรถโดยสารสายขอนแกน ่ -กรุ งเทพฯ
ขณะที่รถกาํ ลังวิง่ ไปตามถนนคอนกรี ต ฉันมองเมฆฝนสด ี าํ กระจายวงกวา้ งบน
ทอ ้ งฟ้า
ซ่ึงคาดวา่ อีกไมน ่ านหยาดฝนก็คงจะร่วงหลน ่ ตามลงมาเป็ นแน่ทอ ้ งฟ้าดูหมองหมน ่
แตกตา่ งกับฉันที่ รู้ สก ึ ตื่นเตน ้ กับสงิ่ ตา่ งๆที่กาํ ลังจะเกิดขึ้นฉันคิดกับตัวเองวา่ ไป
คา่ ยครัง้ นี้ ฉันคงจะพยายามเก็บเกี่ยวประสบการณ์ใหมๆ่ มาให้ไดม ้ ากที่สุดและฉัน
คงคิดถึงแฟร์มากแน่ๆ
เสน ้ ทางสูค่ วามฝันที่โรยไมไ่ ดโ้ รยดว้ ยกลีบกุหลาบแตฉ ่ ั นก็ดีใจที่ฉันมีครอบครัวที่
อบอุน ่ และเพื่อนที่ดีคอยสนับสนุ นและให้กาํ ลังใจฉันเสมอไป ฉันคิดบวกเสมอวา่
คา่ ยนี้ ตอ ้ งให้อะไรกับฉันมากมายและประสบการณ์ท่ีคุม ้ คา่ ที่ฉันตอ ้ งหา่ งจากแฟร์
ไป
ในหัวของฉันตอนนี้ มีแตเ่ รื่ องคา่ ยที่วนเวียนอยูถ่ ึงแมล ้ ึกๆในใจของฉันก็รู้วา่ ฉัน
เป็ นหว่ งแฟร์ท่ีตอ ้ งอยูโ่ ดยไมม ่ ี
ฉันแตฉ ่ ั นก็ให้กาํ ลังใจตัวเองวา่ เธอโตแลว้ นะอยา่ ทาํ ตัวเป็ นเด็กๆ เลิกคิดมากแลว้
กา้ วไปขา้ งหน้าดว้ ยความมั่นใจซะ! ฉันให้กาํ ลังใจตัวเองดว้ ยประโยคปลุกใจ
เชา้ วันพฤหัสบดี
“อีก 10 นาทีรถจะออกนะคะ ขอให้น้องๆ ทุกคนมารวมกันที่หน้าโรงแรมคะ่ ”
ฉันเดินไปยังหน้าโรงแรมตามเสยี งของพี่ท่ีดูแลคา่ ยประกาศ ้ ว่ น
นับตังแต ิ าทีท่ี
สายตาของฉันกับแฟร์
คลาดจากกันหัวใจฉันคิดถึงเรื่ องที่คา่ ยเพื่อจะไดก ้ ลับมาเลา่ ให้แฟร์ฟังวา่ จะเป็ นยัง
ไงและฉันตื่นเตน ้ กับคา่ ยนี้ มาก เพราะเป็ นคา่ ยที่ฝันวา่ อยากไป
และรอบตัวรายลอ ้ มไปดว้ ยเพื่อนร่วมคา่ ย ซ่ึงฉันรู้ สก ึ อยากทาํ ความรู้ จักกับพวก
้
เขาทังหมด
ในจิตวิญญาณฉันมันเหมือนมีสงิ่ ที่ทาํ ให้ฉันรู้ สก ึ ถูกชะตากับพวกเขา และอยาก
เป็ นเพื่อนกับเขาเพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์และเหตุผลที่มาร่วมคา่ ยนี้ ในใจก็
คิดวา่ เมื่อถึงแลว้ จะเริ่ มทาํ ความรู้ จักคนเหลา่ นี้
“สง่ กระเป๋าเดินทางให้พ่ี แลว้ เดินขึ้นรถกันไดเ้ ลยคะ่ ”
ฉันเดินขึ้นรถโดยสารแลว้ นั่งคนเดียวเพราะยังไมร่ ู้ จักใคร และเมื่อฉันไดน ้ ั ่ งอยูค่ น
เดียวทาํ ให้ฉันรู้ สก ึ ผอ่ นคลาย และยังไมไ่ ดพ ้ ูดคุยเพราะตอ ้ งการพักผอ่ นกอ ่ นเพื่อ
เตรี ยมตัวให้พร้อมกอ ่ นถึงคา่ ย
“ทุกคนอายุเทา่ ไหร่กันบา้ ง”
“พวกเธอตื่นกันกี่โมง เมื่อเชา้ ฉันตื่นตังตี ้ ส่”ี
เสยี งของผูค ้ นที่กาํ ลังสนทนากันที่ไมม ่ ีเนื้ อหาหรื อใจความใดเกี่ยวกับฉันเลย ฉัน
รู้ สกึ อยากเขา้ ไปร่วมกับบทสนทนากับพวกเขา แมว้ า่ ตอนแรกจะตอ ้ งการพักผอ่ น
และทันใดนัน ้ เอง มีเสยี งผูห ้ ญิงคนหนึ่ งทักฉันดว้ ยนํา้ เสยี งสดใส
“นี่ เทอมานั่งตรงนี้ กับพวกเรามัย้ ยังมีท่ีวา่ งอยูน ่ ะ”
นับวา่ เป็ นเรื่ องน่าแปลกอีกเชน ่ กันที่ฉันกลับรู้ สก ึ เหมือนรู้ จักกับพวกเขามานาน
ระหวา่ งทางฉันพูดคุยกับเพื่อนร่วมคา่ ยอยา่ งสนุ กสนานเฮฮา
พวกเราทังเล ้ น ่ มุกตลก ร้องเพลงเลน ่ กีตา้ พลัดกันเลา่ เรื่ องตา่ งๆเหมือนสนิ ทกันมา
อยา่ งยาวนาน
“ตอนนี้ เราถึงรี สอร์ทแลว้ นะคะ”
ทุกคนหันไปมองที่ตน ้ เสยี งและในหัวของฉันคิดวา่ ทาํ ไมเวลา 2 ชั ่วโมง ชั ่งผา่ นไป
เร็วเชน ่ นี้ คงอยา่ งที่เขาวา่ สน ิ ะ เวลาแหง่ ความสุขมักจะผา่ นไปอยา่ งรวดเร็ว จาก
นัน ้ ฉันเดินลงจากรถมารับกระเป๋าเดินทางใบโต
“พี่พิมพใ์ ชไ่ หมคะ” ฉันหันไปหาเจา้ ของเสยี งที่เพิง่ ทักทายเมื่อครู่ดว้ ยสห ี น้างุนงง
เด็กคนนี้ เป็ นใครกันนะ?
“หนู ช่ือน้ําตาลคะ่ ที่คุยไลน์กับพี่เมื่อหลายวันกอ ่ นไงคะ”
“ออ๋ คนที่ตอบคาํ ถามของพี่ในไลน์ใชม ้
่ ั ย”
“ใชค ่ ะ่ หนู ขอโทษอีกครัง้ นะคะที่ตอบพี่ไมด ่ ี หนู ไมไ่ ดต ้
้ ั งใจจะกวนพี ่ นะคะ” น้ําตาล
วา่ พลางกม ้ หน้า
ขอโทษ
“พี่ไมค ่ ดิ อยา่ งนัน ้ เลยพี่กลับดีใจเสยี อีกอยา่ คิดมากเลยมีอะไรปรึ กษาพี่ไดท ้ ุกเรื่ อง
เลยน” ฉันยิ้มหวานเพื่อให้น้ําตาลคลายกังวล
หากตอนนี้ จะให้นับเรื่ องมหัศจรรยท ์ ่ีกาํ ลังเกิดขึ้นกับตัวฉัน ฉันรู้ จักคนเพิม ่ ขึ้น
มากมายแมเ้ วลาจะผา่ นไปแคส ่ องชั ่วโมงกวา่ ๆ
ความรู้ สก ึ ตา่ งๆที่ฉันคิดถึงแฟร์กย็ ั งอยูแ่ ตฉ ่ ั นก็รู้ตัวเองดีวา่ ถา้ มัวเเตน ่ ั ่ งคิดถึงไม่
เปิ ดโอกาสตัวเองให้รู้จักคนใหมเ่ เราก็จะไมไ่ ดโ้ ตขึ้นและไมไ่ ดร้ ั บประสบการณ์
ใหมๆ่ ฉันไดร้ ั บมิตรไมตรี จากเพื่อนๆในคา่ ยและเด็กคนหนึ่ งชื่อนํา้ ตาลที่หยิบยื่นมา
ให้
“มาถึงคา่ ย หนู ไมม ่ ีเพื่อนสั กคนเลยคะ่ เพิง่ ไดค ้ ุยกับพี่เป็ นคนแรก”
“มานี่ สเิ ดี๋ยวพี่จะแนะนําให้รู้จักเพื่อนๆในคา่ ยคนอื่น ตอนเเรกพี่กน ็ ึ กวา่ จะตอ ้ งนั่ง
เหงาตลอดการเขา้ คา่ ยเสยี แลว้ ”
ฉันจึงพาน้องนํา้ ตาลมาทาํ ความรู้ จักกับเพื่อนๆทุกคนที่ฉันไดร้ ู้ จักในระหวา่ งทาง
มารี สอร์ท
เพื่อนๆทุกคนตา่ งยิ้มแยม ้ และคุยกับนํา้ ตาลอยา่ งเป็ นมิตรฉันคิดไมผ ่ ิดจริ งๆที่มา
คา่ ยนี้ ถา้ ฉันกลับไปเลา่ ให้แฟร์ฟังแฟร์ตอ ้ งดีใจมากๆแน่ท่ีฉันมาคา่ ยอยา่ งมีความ
สุขและมีมิตรสหายที่ดี
สน้ิ สุดประโยคฉันจึงไดใ้ ชเ้ วลาชว่ งที่อยูค ่ า่ ยซึมซั บความสุขและสนุ กสนานกับน้อง
นํา้ ตาลและเพื่อนๆ โดยลืมความเศร้าและอาการคิดถึงแฟร์การที่ไดเ้ จอนํา้ ตาลและ
เพื่อนในคา่ ยนัน ้ ทาํ ให้ฉันรู้ วา่ แสงไฟของคนเรา
ไมไ่ ดเ้ กิดขึ้นจากการที่เราตอ ้ งไปดูดแสงมาจากคนอื่นแตเ่ ราตอ ้ งสร้างแสงของตัว
เองเพื่อที่จะไดน ้ ํามาแบง่ ปันรับแสงตา่ งๆกับคนอื่นรอบๆตัวเรา ซ่ึงความรู้ น้ี ทาํ ให้
ฉันไดเ้ รี ยนรู้ การอยูต ่ ั วคนเดียวโดยที่หัวใจยังแข็งแกร่ง นั่นทาํ ให้หัวใจของฉัน
แข็งแกร่งกวา่ เดิมขึ้นไปอีก

ฉันจาํ เป็ นตอ ้ งแยกทางจากเพื่อนที่สุดแสนน่ารักของฉันนั่นเป็ นครัง้ แรกที่ทาํ ให้

หัวใจฉันไดเ้ กิดออ่ นแอเล็กน้อยและทาํ ให้รู้ถึงความเปราะบางของหัวใจแตฉ ่ ั นไม่
ไดใ้ ห้บอ่ นํา้ ตาในตาไหลออกมาเนื่ องจากการจากลาครัง้ นี้ ไมใ่ ชก ่ ารจากลาตลอด
ชีวต ิ ฉันจึงหาโอกาสไปเขา้ คา่ ยเพื่อจะไดไ้ มค ิ ถึงเรื่ องการจากลาของแฟร์ซ่ึงการ
่ ด
ึ ถึงความตื่นเตน
เขา้ คา่ ยครัง้ นี้ ทาํ ให้ฉันรู้ สก ้ และการผจญภัยครัง้ ใหมแ ่ ละลบเลือน
ความโศกเศร้า ซ่ึงมันทาํ ให้ฉันรู้ สก ึ วา่ หัวใจของฉันก็แข็งแกร่ง

การเขา้ คา่ ยในครัง้ นี้ สร้างความสนุ กสนานและความสุขที่เขา้ มาเติมเต็มรอย

แผลเดิมที่เป็ นสเก็ดแผลของเพื่อนที่จากลากันไป มีแตร่ อยยิ้มที่ไดเ้ ห็นของคนใน
คา่ ยที่สง่ ให้กันและกัน เพิม ่ สส ี ั นให้กับคนในคา่ ยและความโศกเศร้าที่เคยมีไดห
้ าย
ไป