ขอ

้ ความในใจ

“พี่พิมพใ์ ชไ่ หมคะ่ ”

หลังจากฉันเดินลงมาจากรถหลังการเดินทางที่แสนยาวนานตลอด 2 ชั ่วโมง ฉันตอ ้

้ งนั่งทนตังนานกวา่ จะถึงที่น้ี

ิ เสียงที่น่าราํ คาญของใครบางคนเรี ยกฉัน ฉันหันไปมองเธอตังแต

และฉันก็ไดย้ น ้ ห ่ ั วจรดเทา้ เธอเป็ นเด็กบา้ นๆธรรมดา การ

แตง่ ตัวก็ถือวา่ ดูแยม

่ ากๆ

“หนู ช่ือนํา้ ตาลคะ่ ที่คุยในไลน์กับพี่เมื่อหลายวันกอ

่ นไงคะ”

้ ละวา่ เธอคือคนที่ตอบคาํ ถามที่ฉันถามไปในไลน์ ตอบไมด

ฉันจาํ ไดแ ้ ไมต
่ ีอยา่ งงันก็ ่ อ
้ งตอบดีกวา่ นะ

“ออ๋ คนที่ตอบคาํ ถามของพี่ในไลน์ใชม ้

่ ั ย”

่ ะ่ หนู ขอโทษอีกครัง้ นะคะที่ตอบพี่ไมด

“ใชค ้ ่ นะคะ” นํา้ ตาลวา่ พลางกม
้ ั งใจจะกวนพี
่ ี หนู ไมไ่ ดต ้ หน้าขอโทษ

“พี่ไมค ้
ิ อยา่ งงันเลย
่ ด กลับดีใจเสียอีกที่มีคนมาตอบ”

เชา้ วันพุธที่แสนน่าเบื่อมหาวิทยาลัยไมม ้ ง ฟ้าที่กาํ ลังฝนตก

้ เศร้าคราวกับทอ
่ ายในใจของฉันนัน
่ ีการสอนอะไรแตภ

้ ึงเวลาขึ้นมาเรื่ อยๆ ฉันรู้ สก

ใกลถ ึ กลัว เครี ยด และโกรธกับเวลา ทาํ ไมมันถึงเร็วไดข้ นาดนี้ ฉันพูดซาํ ้ ไปซาํ ้ มากับตัวเอง ฉัน

หันไปมองคนรัก “แฟร์” ดว้ ยความรัก ดว้ ยนิ สัยฉันที่ใจร้อนและโมโหงา่ ย ทาํ ให้ผูค ่ อ่ ยเขา้ หาฉันมากนัก จึงทาํ ให้เวลา
้ นไมค

สว่ นมากฉันตอ ่ ั บโลกของตัวเอง มีหลายครัง้ มากที่ ผูค

้ งอยูก ่ ั นก็ทาํ ให้ผูค
้ นเขา้ มาหาฉัน แตฉ ้ นหนี ออกไป เพราะอารมณ์ร้อน

้ ั นอยากทาํ ลาย ทุกสิง่ ทุกอยา่ งบนโลกและใชช้ ีวต

ของฉัน ถา้ เป็ นไปไดฉ ่ ั บแฟร์สองคน แตม
ิ อยูก ่ ั นคงเป็ นไปไมไ่ ด้ แฟร์เป็ น

คนที่ดีมาก เป็ นคนเดียวที่ฉันเชื่อไดบ

้ นโลกนี้ เนื่ องจากฉันเกิดมาจากความพลาดพลังของหนุ
้ ่ มสาวที่ไมร่ ู้ เทา่ ถึงการณ์ ฉัน

ึ สาํ คัญตอ่ ใครเลย ตอนเป็ นเด็กพอ่ ของฉันมักจะมองฉันเหมือนความผิดพลาดพอ่ ของฉัน จึงให้ความสาํ คัญกับ

จึงไมเ่ คยรู้ สก

ฉันน้อยกวา่ คนอื่นในครอบครัว สว่ นแมข่ องฉันก็ไมค

่ อ่ ยไดส
้ นใจฉันเทา่ ไหร่ อาจจะเป็ นเพราะวา่ ไมไ่ ดร้ ั บความรักความ

่ จากพอ่ และครอบครัวมากที่ควรจึงไมไ่ ดใ้ ห้เวลากับฉัน มาก ฉันจึงเป็ นคนที่ไมไ่ ดพ

อบอุน ้ จนบางที
้ ูดคุยกับพวกเขามากนัน

คิดวา่ ไมไ่ ดเ้ ป็ นสว่ นหนึ่ งของครอบครัวนี้ ดว้ ยซาํ ้

จนกระทั่ง 5 ปี กอ
่ นโลกสีเทาก็เพิม ้ บ “แฟร์” โดยความที่แมต
ี ั นขึ้น ฉันไดพ
่ มีสส ่ อ
้ งยา้ ยจังหวัดมาทาํ งานในตา่ งจังหวัด ฉันจึง

ตอ ่ ีเพื่อนคุยในโรงเรี ยนเลย แตม

้ งยา้ ยตามมาดว้ ย ทาํ ให้ฉันไมม ่ ีเพียงคนเดียวที่เดินมาคุยกับฉัน นัน
้ คือ “แฟร์”

โดยความที่แฟร์มีอะไรที่เหมือนฉันมาก ไมว่ า่ จะเป็ นครอบครัว หรื อ นิ สัย ทาํ ให้เราสอง

 ้ สนิ ทสนมกันไดเ้ ร็วมาก เรามักจะใชเ้ วลาดว้ ยกันบอ่ ยมาก ไมว่ า่ จะพักทานอาหาร หรื อเดินกลับบา้ น จนบางทีคุณครู ท่ี
คนนัน

้ เคยก็ เปลี่ยนเป็ นคุน

โรงเรี ยนพูดกับเราวา่ ตัวติดกันเป็ นปลาทอ่ งโกจ๋ นเวลาผา่ นไปคาํ วา่ คุน ้ ใจ แฟร์เป็ นคนเดียวที่ทาํ ให้

โลกที่แยข่ องฉันนัน ึ ของความรัก ที่ฉันไมเ่ คยไดร้ ั บจากใครมากอ

้ มีเสียงหัวเราะและความรู้ สก ่ น แฟร์ไมเ่ คยปลอ่ ยให้ฉันพบ

้ เขาทาํ ให้โลกมันดูน่าอยู ่ ขึ้นและเขาพร้อมจะเดินไปกับเราและไมเ่ คยปฏิเสธความรักหรื อความเป็ นหว่ งที่

เจอกับสิง่ เหลา่ นัน

ฉันจะให้

“รถมาแลว้ ขึ้นรถกันเถอะ ” แฟร์ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญใ่ ห้พนักงานเก็บสั มภาระ แลว้ จูงมือฉันเดินขึ้นรถโดย

่ - กรุ งเทพฯ
สานขอนแกน

ขณะที่รถที่แสนร้อนอบอา้ วและวิง่ ไปตามถนนคอนกรี ตขรุ ขระ ฉันไดแ ่ นรถและคิดวา่ เมื่อไหร่

่ ั ่ งอารมณ์เสียอยูบ
้ ตน

้ งแยกกับแฟร์ ทาํ ไมโลกนี้ ถึงชา่ งโหดร้าย ถึงแมจ้ ะมีผูค

จะถึงซะที ทาํ ไมฉันถึงจะตอ ้ นมากมายรอบขา้ งฉัน แตฉ ึ เหมือน
่ ั นรู้ สก

โลกนี้ มีเพียงแคฉ ้ ชาดา้ น และ ไร้ความรู้ สก

่ ั นคนเดียว หน้าของฉันนัน ึ

ในยามเชา้ ตรู่ของวันพฤหัสบดี

“อีก10นาที รถจะออกแลว้ นะคะ ขอให้น้องๆ ทุกคนมารวมกันที่หน้าโรงแรมคะ่ ” ฉันไดย้ น

ิ เสียงเรี ยกและเดินไป

ดว้ ยความหงุดหงิดที่มีอยูใ่ นใจ ในตอนนัน

้ ฉันโทษทุกสิง่ ทุกอยา่ งที่ทาํ ให้เกิดการจากลาระหวา่ งฉันกับแฟร์ ณ วินาทีท่ี

สายตาของฉันไดค
้ ลาดกับเขา ฉันสั มผัสไดถ ้ ทุกสิง่ ทุกอยา่ งถาถมเขา้ มาในใจฉัน
้ ึงความเศร้า ความวิตกกังวล ความทอ

้ นหินที่หนักเกินไปกับถุงพลาสติกที่ไมส
เปรี ยบเสมือนกอ ่ ามารถจะแบกรับไวไ้ ด้ หัวใจที่เคยสั มผัสไดถ
้ ึงความรัก ความอบอุน
่

บัดนี้ ไดก
้ ลับสั มผัสไดถ ้ ิ ดตายตัวเองไปจากคนอื่นเป็ นที่เรี ยบร้อย
้ ึงความวา่ งเปลา่ และความทรมาน เหมือนกับตัวฉันไดป

แลว้

“สง่ กระเป๋าเดินทางมาให้พ่ี แลว้ เดินขึ้นรถไดเ้ ลยคะ่ ”

่ ั ่ งบนรถคันนี้ แลว้ ปลีกตัวออกจากคนอื่น ฉันได้

้ รถแลว้ นั่งบนแถวหน้าสุดเพียงลาํ พัง ฉันทาํ ไดเ้ พียงแคน
ฉันเดินขึน

มองทุกคนเปรี ยบเสมือนสั ตวป ่ ูดกับใคร ไมแ

์ ระหลาด ฉันไมพ ้ ตจ่ ะมองดว้ ยซาํ ้ ฉันไดแ
่ มแ ่ ั ่ งเงียบและรอให้เวลาผา่ นไป
้ ตน

แบบชา้ ๆ ในชว่ งเวลานี้ อารมณ์ของฉันนัน

้ ไมส ้ เปลี่ยนแปลง
่ มา่ ํ เสมอ ยิง่ ที่ฉันเป็ นคนนิ สัยขี้โมโห ยิง่ ทาํ ให้อารมณ์ของฉันนัน

ไดง้ า่ ย

“ ทุกคนอายุเทา่ ไรกันบา้ ง ”
 ้ ส่ี ”
“ พวกเธอตื่นกันกี่โมง เมื่อเชา้ ฉันตื่นตังตี

้ นที่อยูใ่ นรถคันนี้ ทาํ ให้ฉันอารมณ์เสีย ฉันแคต

เสียงของผูค ่ อ
้ งการความสงบ ฉันแคต ้ งการแฟร์นอกจากสิง่ อื่น
่ อ

ฉันไมไ่ ดต ้ งการยินเสียงของคนอื่นนอกจากแฟร์ ชว่ งเวลานัน

้ อ ้ เป็ นชว่ งเวลาที่ฉันทาํ อะไรไมไ่ ด้ นอกจากรอให้เวลาผา่ นไป

และอดทนฟังคาํ สนทนาของผูค
้ น เวลาไดผ
้ า่ นไปอยา่ งชา้ ๆ

“ตอนนี้ เราถึงรี สอร์ทแลว้ นะคะ”

ฉันตื่นขึ้นมาบนรถที่อบอา้ วนี้ และก็ไดย้ น

ิ เสียงประกาศนี้ ฉันเดินลงมาจากรถ รี สอร์ทที่มาอยูก ็ ูไมน
่ ด ่ ่ าพักเอาซะ

้ งมาทาํ อะไรแบบนี้ ดว้ ย

เลย ทาํ ไมฉันตอ

“พี่พิมพใ์ ชไ่ หมคะคะ่ ”

สั กพักก็มีเด็กคนหนึ่ งมาทักฉัน เธอคือคนที่ตอบคาํ ถามที่ฉันถามไปในไลน์แบบแยๆ่ และยังมาขอโทษขอโพยฉัน

อีก ดูแลว้ ก็ไมม

่ ีความจริ งใจอะไรเลยตอนขอโทษ

่ ีเพื่อนสั กคนเลยคะ่ เพิง่ ไดค

“มาถึงคา่ ย หนู ไมม ้ ุยกับพี่เป็ นคนแรก”

และยังจะมาชวนฉันทาํ กิจกรรมในรี สอร์ทดว้ ยกันอีก แตอ่ ยา่ งน้อยก็ดีเพราะตอนนี้ แฟร์ไมไ่ ดอ ่ ่ี นี้ กับฉัน ฉัน
้ ยูท

ตอ
้ งอยูค
่ นเดียวไมไ่ ดแ
้ น่ๆถา้ ไมม ็ าํ อะไรให้ฉันอยูเ่ สมอ อยา่ งน้อยมีเด็กนํา้ ตาลคนนี้ ก็คงชว่ ยอะไรฉัน
่ ีแฟร์เพราะปกติแฟร์กท

ไดบ
้ า้ ง

“พี่กเ็ พิง่ ไดค ้ งเหงาตลอดการเขา้ คา่ ยเสียแลว้ ”

้ ุยกับน้องคนแรกเหมือนกัน นึ กวา่ ตอ

้
ฉันก็พูดไปอยา่ งงันและ ึ เหงามันจะเกิดขึ้นมาไดอ
ความรู้ สก ้ ยา่ งไรกัน…

“ไมห
่ รอกคะ่ เราไปดว้ ยกันนะคะ”

้ ประโยคนัน
สิน ้ บึ้งของหัวใจฉันซึ่งฉันเป็ นคนปิ ดตายมันเอาไว้ และอนุ ญาตให้
้ ของนํา้ ตาล ฉันก็ยงิ่ คิดถึงแฟร์ กน

้ เป็ นคนลว่ งรู้ ฉันก็แคอ่ ยากให้แฟร์มาอยูด

แฟร์เทา่ นัน ้
่ ัน
่ ว้ ยกับฉันแคน

คาํ วา่ ‘เรา’ ที่นํา้ ตาลกลา่ ว จะไมม

่ ีใครแทนที่แฟร์ไดท
้ ั งน ้ แหละ ฉันก็แคต
้ ัน ้ งรอให้คา่ ยนี้ จบลงเพื่อจะไปเขา
่ อ

“พี่พิมพ์ เขา้ ที่พักกันเถอะคะ่ ” ฉันตื่นจากห้วงความคิดและเดินตามเสียงเล็กๆ นี้ ไปดว้ ยความรู้ สก

ึ เบื่อหน่าย