Sie sind auf Seite 1von 44

1

2
TEXTOS GANADORES

1º CONCURSO LITERARIO

IPA GALICIA

3
I PREMIO IPA GALICIA

“Nota del editor”

Este primer premio de la “Internacional Police Association”


nace con el propósito de reclutar el talento literario no solo
para que se describa las funciones o se ensalce el trabajo de
los distintos cuerpos de seguridad. Además pretende que sea
un canal por el que las personas puedan expresar que “espe-
ran de estos y estas profesionales y los organismos para los
que trabajan”. Es decir, no solo describir la realidad, también
construirla a través de la litetura.

Para ello, hemos abierto el concurso a todo tipo de géneros y


estilos; desde el himno a la distopía o el cuento largo. Lo que
ha dado lugar a un conglomerado de textos que nadan desde
la crítica constructiva a la exaltación. De lo puramente narra-
tivo a poemas con una profunda elipsis, que cada lector o
lectora deberá saber interpretar.

Como editor, debo de mostrar mi sorpresa, nos hemos en-


frentado a una auténtica avalancha de textos provenientes de
diez países distintos y un nivel literario realmente abrumador,
lo que nos ha dificultado enormemente la selección de los
ganadores y ganadoras. Pero tras arduas reflexiones, nos
complace anunciarlos, cumplir con nuestra promesa permi-
tiendo que estos textos vivan en papel.

Por mi parte felicitar a los y las ganadores, animarles a seguir


creando y concursando en otros certámenes.

4
Sobre los derechos de autor: Esta obra no ha sido registrada,
IPA Galicia y el editor, reconocen la autoría y propiedad inte-
lectual de cada obra a su autor o autora. IPA Galicia y el edi-
tor, tal y como se hizo constar en las bases, solo harán uso de
las obras para la impresión de los presentes ejemplares.

Se ha respetado al máximo los textos originales, los cuales no


han pasado por ningún tipo de corrección, ni ortográfica ni de
estilo ni de forma, solo se ha realizado la maquetación mini-
ma necesaria para su impresión.

5
RELACIÓN DE GANADORES/AS

CATEGORÍA RELATO: “SON POLICÍA” Autor: Pa-


blo Veiga López-Castelo

CATEGORÍA CUENTO LARGO: “CASO CERRADO”


Autora: Rosa García Calleja.

GANADORA HIMNOS-ALEGORÍAS: “ENTONE-


MOS CON ORGULLO” Autor: Vicente Piñeiro

GANADORA CATEGORÍA JUVENIL “CONTRACO-


RRIENTE” Autor: Ana Alonso Atienza

GANADORA CATEGORÍA POESÍA “TU ADIÓS”


Autora: María Rosa Méndez Macías

PREMIO EXTRAORDINARIO “FUERA DE CON-


CURSO” “PARA SER LIBRE” Autora: Alicia (pseu-
dónimo)

6
GANADOR RELATO

“Son Policía”
Autor: Pablo Veiga López-Castelo

Son policía. Por que…?. Non sabería indicar cal foi a razón que
me levou a esta profesión, xa que en principio reconozo que
non sentín unha chamada vocacional, por así dicilo. Estudei
Humanidades, unha carreira con escasas saídas laborais, agás
que te enfoques, fundamentalmente, ó mundo do ensino.
Cando rematei e vendo as expectativas, un amigo conven-
ceume para preparar as oposicións. E iso fixen. Academia e
ximnasio. Estudar o temario e preparar as probas físicas. Nin-
gunha das dúas me infundía especial temor. Aínda que a ca-
rreira non se pode catalogar das máis duras que existían no
mundo universitario, si cumpría dedicarlle tempo ó estudo, e
modestia aparte, as miñas aptitudes físicas, en xeral, eran
boas, xa que practicaba deporte con certa asiduidade, correr,
bicicleta, piscina, … Estaba en forma.

Así foi como despois de ano e pico con dedicación plena, con-
seguín aprobar. A posterior estadía na cidade de Ávila, na
Academia da Policía, foi unha grande experiencia, a pesares
daquel inverno cruel. Na miña vida estiven nun lugar que
tanto frío fixera. Pero ese foi o único aspecto negativo. Do
resto, desde o profesorado ata os compañeiros de promo-
ción, non teño nada que dicir. Bueno, si, algo debería desta-
car por riba de todo o demáis: Chámase Lorena e coma min,
tamén decidiu ser policía. Alí nos fumos encontrar. E ata
hoxe, e que siga. Pódese dicir que en absoluto perdín o tem-
po eses nove meses. Tampouco podería esquecer as saídas

7
gastronómicas. Mira que en Galicia cómese ben, pero as mi-
ñas saídas culinarias por terras castelás eran do máis satisfac-
torio.

Os meus primeiros tempos como policía non os podería cata-


logar como emocionantes nin aventureiros. Estaba na oficina
de expedición do carné de identidade e a miña función, apar-
te da vixilancia das instalacións, cinguíase a botarlle unha
man a aquelas persoas despistadas coa máquina que impri-
mía os números e na que se actualizaba o contrasinal do DNI
electrónico. O traballo non me mataba, certo, pero eu sen-
tíame moi a gusto; tiña unha relación moi afable co resto de
funcionarios e practicamente non se producía nin o máis mí-
nimo incidente. A xente viña realizar as súas xestións para as
que previamente solicitara cita ou as sinaladas na máquina
que se atopaba na entrada da oficina, botaba o tempo nece-
sario e marchaba. Tampouco podo dicir que me aburría. Eu
tiña un cometido e a unhas responsabilidades que trataba de
executar coa mellor dedicación posible á cidadanía, que era
quen me pagaba o salario. Eu estaba feliz.

Lorena foi destinada a outra provincia, pero apenas nos sepa-


raban sesenta quilómetros, polo que aínda vivindo separados,
cada dous días viámonos e a fin de semana, agás nalgunha
garda que tiña ela, estabamos xuntos, aproveitando o tempo
nos múltiples hobbies que compartiamos, principalmente as
viaxes e a bicicleta. De cando en vez, levabamos a cabo rotei-
ros, nosoutros sós e con outros amigos, e incluso participá-
bamos nalgunha competición. As escapadas dun par de días a
unha casa de turismo rural ou marchar varios centos de qui-
lómetros para ver un concerto; calquera escusa nos servía
para saír da rutina e disfrutar da vida. Aínda que os soldos
8
poderían ser algo máis elevados –e deste tema, mellor non
seguir falando-, a falta de responsabilidades familiares e ou-
tras cargas derivaba en que puidésemos manter un ritmo de
gasto que moitos outros da nosa xeración non se podían
permitir, aínda que sempre dentro dun control. Xa empeza-
bamos a pensar nun futuro a medio prazo, no que se incluía
adquirir unha casa e formar unha familia. Pero non corría
presa.

Apenas un ano botei na oficina do DNI. De aí pasei a


patrullar as rúas. Dei un salto cualitativo importante, porque,
en boa lóxica, agardábanme outras emocións que non tiña no
meu anterior destino. Falaba ó principio que non me avalaba
un sentimento de vocación, a diferenza de moitos dos meus
compañeiros, que si manifestaban telo. Pero doce meses
despois de empezar a traballar, non me imaxinaba ter outra
profesión distinta á miña. Nin como docente, nin como guía
nun museo, que sería algunha das opción máis apropiadas ós
meus coñecementos como licenciado en Humanidades. Eu
era policía e disfrutaba cada momento no que saía patrullar
as rúas da que fora a miña cidade de adopción, xa que a miña
familia non era de aquí, na que estudara a carreira, na que
fixera as mellores amizades e á que voltara para quedar e
vivir nela definitivamente, ou iso agardaba. Saíamos no co-
che, que adoitaba conducir Marcelo, un policía dúas promo-
cións maiores cá min, fillo dunha muller colombiana, aínda
que nado aquí. O rasgos físicos delatábano, resultando moi
significativo que unha persoa coma el, con sangue iberoame-
ricano, formase parte das forzas e corpos de seguridade do
Estado. A verdade é que si. Os tempos cambiaron e non po-
demos ser alleos ás novas realidades. Marcelo era simpático,
cunha alegría innata que transmitía ós demáis. Todo un per-
9
sonaxe que era respectado, na comisaría por compañeiros e
superiores, e na rúa polos cidadáns. Para min, era un referen-
te. De familia moi humilde, a súa nai sufrira en carne propia o
rigor do que significa ser inmigrante, pero nunca se rendiu,
sacou adiante unha familia e un dos seus vástagos, aquí esta-
ba, como membro da Policía Nacional.

Tiña diferentes turnos, así que tanto podía traballar


en horario de mañá, como de tarde ou, incluso, de noite.
Unha substancial diferenza respecto ó meu anterior cometido
na oficina de expedición do dni. O meu compañeiro de bata-
lla, adoitaba ser Marcelo, aínda que tamén teño patrullado
con outros policías, tanto homes como mulleres. En xeral,
ningún problema, mais con Marcelo xa formaba unha parella
de feito, un par, como el apuntaba.

As miñas funcións aquí tamén cambiaran de abondo. A tran-


quilidade de antaño substituíuse por unha maior acción e,
tamén cómpre sinalalo, perigosidade. Máis dunha ocasión
houbo que intervir nunha liorta, onde os participantes non
estaban precisamente no seu óptimo estado, senón máis ben
todo o contrario. A aplicación dos conceptos proporcionali-
dade e mesura por parte nosa non sempre resultaba doado.
Os acontecementos condicionábannos e non existía unha
única fórmula que fose válida para resolver todo tipo de al-
tercado. Outras actuacións tiñan como escenario domicilios
particulares, onde os problemas familiares non se afrontaban
con diálogo e boas formas. Constatei o que se coñece como
violencia de xénero, un fenómeno que se produce en tódalas
sociedades, en tódalas clases sociais e en tódolos segmentos
de idade. E a bon seguro, tamén existían os malos tratos en
tempos pasados, aínda que, como diría miña nai, de portas
10
para dentro, cada casa é un mundo e o que aí aconteza, entre
esas paredes queda.

No entanto, os seis primeiros meses nesta nova andaina co-


mo policía de patrulla, en ningunha das actuacións nas que
participei me sentín desbordado, ameazado ou en fora de
xogo. En todo momento fun quen, xunto a Marcelo ou con
outros compañeiros, de saber utilizar a metodoloxía axeitada.
Algún momento foi vivido con certa tensión, ata con angustia,
pero en xeral actuábase con celeridade e boa práctica, dando
servizo ós cidadáns, que era para o que eu me preparara e é
para o que eu levo este uniforme.

Pero chegou a proba de lume, por así denominalo. Un caso


como outros dos que se tiña coñecemento polos medios de
comunicación e que se producía noutras latitudes. Pero esta
vez, foi na nosa cidade, na que residía e na cal eu pretendía
formar unha familia a carón de Lorena.

Os seres humanos somos capaces do mellor. Levamos dentro


de nosoutros alma e corazón; somos solidarios, reaccionamos
ante o dolor dos demáis e botamos unha man a aqueles que o
necesitan. Vivimos en comunidade, non aillados do mundo
nunha burbulla. Temos sentimentos, queremos e precisamos
que nos queiran. Apoiamos e demandamos a mesma recipro-
cidade nos demais. Bueno, sendo optimistas. Cómpre recoñe-
cer que vivimos nunha sociedade cada vez máis indiviudalista,
que nos impregna de egoísmo. Pero eu quero crer nas per-
soas e na nosa capacidade para construírmonos o mundo
máis idóneo posible para todos. Presumo de ter viaxado, de
ter coñecido outros países con diferentes linguas, culturas e
hábitos. Participei incluso en proxectos de cooperación inter-

11
nacional. Pero só teño trinta anos e moito queda por ver e
aprender. A conclusión á que quero chegar é que, os homes
(e as mulleres), aquí e acó, acolá e alí, alá e aló, sendo moi
distintos e vivindo en ambientes totalmente antagónicos, no
fondo somos todos moi parecidos. Extraordinariamente pare-
cidos.

Esa proba da que falaba chegou o día, mellor dito, a noite en


que unha muller chamou á comisaría para denunciar que o
seu ex marido, do que levaba separada dous anos, non devol-
vera o neno de oito anos que tiñan en común, tal e como lle
correspondía no réxime de visitas establecido na separación.
O pai estaba co pequeno en fins de semana alternas e unha
tarde por semana. O domingo á noite, Iago, chamábase así,
tiña que voltar á casa con súa nai, que era quen exercía a
custodia. Esa madrugada comezamos a traballar na súa busca,
seguindo os protocolos. Obtivemos toda a información posi-
ble dese home, onde vivía, traballo, familia próxima, amiza-
des, costumes, … Todo. Tratábamos de escrutar a vida com-
pleta do individuo en cuestión, sobre o que non existían ante-
cedentes sobre posibles malos tratos cara a súa ex esposa,
nin outros que o identificasen cunha persoa violenta. Unha
longa noite aquela, na que non existían indicios dun accidente
de tráfico ou unha hospitalización do neno. Nin el nin o seu
pai apareceran. Era mediodía e un tocáballe descansar, xa
que o seu turno finalizara. Quedara con Lorena para irmos ver
un coche que pretendía comprar, logo de comer e repousar
un pedazo no sofá vendo calquera documental que botasen
na televisión. Pero a foto daquel neno que nos aportara a nai
estaba en todo momento presente. Apenas xantei, descul-
peime con Lorena. O coche podía seguir agardando no conce-
sionario. Eu tiña que facer gala do meu espírito de policía e
12
volver ó traballo e a aquela misión, que non era outra que
atopar a Iago. Cando cheguei á comisaría, unha misión de
xente atopei, xa que aparte de nosoutros, estaban mandos
doutros corpos, como a Garda Civil, cos profesionais específi-
cos neste campo, e a Policía Municipal. Xa pasaran vinte e
catro horas desde que o neno non fose devolto á súa nai. Nin
el nin o pai aparecían por ningures. O nerviosismo e a anside-
dade de tódolos que participábamos no operativo de busca
eran palpables. Buscárase na casa que compartía esa parella
mailo seu fillo antes da separación, así como noutros lugares
e inmobles que tiñan relación con ese home, que resultaba
ser profesor nunha auto-escola ubicada no meu propio ba-
rrio. Na propia comisaría estaba presente un señor maior, do
que de contado deducín que tiña algunha relación co caso.
Non estaba equivocado. Era o pai e avó dos que estabamos
buscando. Ademais, tamén fora policía, aínda que estivera
destinado fóra de Galicia toda a súa vida profesional. Este
home, con apariencia de ser unha persoa preparada e culta,
sería quen facilitase unha información que á postre sería de-
finitiva para solucionar a desaparición. Así foi como a unidade
especializada da Garda Civil puido dar co pendello que se
atopaba nunha propiedade familiar. Iago fora asesinado polo
seu propio pai dun forte golpe na cabeza. A morte parece que
fora instantánea. O asasino, estaba sentado, agardando a que
o viñeran deter, co corpo do seu meniño a uns metros, inerte,
tapado cunha manta. Confesaría que enganou o neno para
levalo de cámping. Pasaron a noite alí dentro e segundo con-
firmaría a autopsia posteriormente, a media mañá foi cando o
matou. Eran as seis da tarde cando remataba a busca, co peor
resultado posible, a morte do neno a cargo do seu pai, o cal
pasou a disposición xudicial.

13
Na comisaría, o vello policía totalmente desencaixado polos
feitos ós que non daba creto. O seu fillo matando o seu neto.
Un verdadeiro pesadelo que era totalmente real.

Afortunadamente, a min non me tocou comunicarlle a mala


nova á nai do neno. E utilizo ese adverbio porque sería un
trago para o que non me sentía preparado.

Pero si pasei as posteriores dúas ou tres horas –a verdade


non sabería dicir canto tempo foi- con aquel policía retirado,
que semellaba ausente, incrédulo ante o que seu fillo lle fi-
xera a un dos seis netos que tiña. Agora, lamentablemente o
pequeno Iago caída desa lista. Repito que tampouco estou
seguro do tempo que alí pasei con este home. O cansanzo de
pasar a noite sen durmir, sen apenas comer e o non poder
quedar con Lorena para ir mirar o novo coche que quería
comprar pasaban a un segundo plano ante o fatal desenlace.

E alí estaba eu, con trinta anos, a carón dun ex compañeiro,


con setenta e cinco. Chamábase Ramón, igual ca meu pai. Eu
non tiña palabras, nin tan siquera as típicas e tópicas frases
feitas. Que lle podía eu dicir a un home que acaba de descu-
brir que o seu fillo matou o seu neto… -. Penso que non existe
academia nin bibliografía suficiente no mundo para poder
afrontar unha situación destas características.

O vello Ramón, a pesares da forte dor que non disimulaba en


ter, así como un sentimento de incredulidade e sorpresa, foi
quen de ter unha longa e fructífera conversa comigo, cargada
de emotividade, iso si. En realidade, reconfortoume el a min,
non ó revés, como cumpriría neses momentos. En pouco
tempo, contoume a súa vida profesional, sempre fora de Ga-
licia, a pesares de que deixara aquí os seus pais e amigos,
14
botando de menos o seu berce e con moitas ganas de regre-
sar, o que fixo segundo se xubilara. A súa muller e o fillo máis
novo –precisamente o que agora estaba detido polo arrepian-
te feito que acababa de cometer- retornaran algún ano antes.
Ramón fíxome sentir policía naquel par de horas, ou talvez
algunha máis, que pasou falando comigo a carón da máquina
de café. Recibín unha clase maxistral que endexamáis antes
recibira. El convidoume a non perder a fe nas persoas e na
sociedade, que nunca me rendese á hora de loitar por un
mundo máis xusto. E dicíamo alguén que estaba tremenda-
mente decepcionado e en estado de shock polo que estaba a
vivir. Non había mellor premio que estarmos ó servizo dos
demáis, por riba dese mellorable salario que se recibe a fin de
mes, dicíame el. A min costábame entender o aplomo dun
home que estaba a vivir o peor momento da súa vida, pero
esas reflexións estaban cargadas de sabedoría e eu sentíame
afortunado de estar compartindo esa vivencia e de escoitar as
súas palabras.

Nunca perdas a esperanza, nunca. Foi o último que me dixo


antes de marchar.

Unhas semanas despois, nuns días de vacacións, fumos de


viaxe co coche novo de Lorena. A vida seguía.

Quería continuar sendo policía. Un policía e un home como


Ramón, que deixou o seu neto no cemiterio e o seu fillo no
cárcere.

15
GANADORA CUENTO LARGO

“CASO CERRADO”
Autora: ROSA GARCIA CALLEJA

El Inspector Camacho da un sorbo al quinto café de la noche.


Está deseando acabar el informe para poder marchar a casa y
dormir.

Ha sido un día interminable, aunque al final consiguieron


desarticular una organización que investigaban desde hacía
semanas.

Ya está, sólo falta imprimirlo.

La puerta se abre y uno de los agentes dice sobresaltado:

—¡Inspector! Acaban de encontrar otro cadáver…

Camacho cierra los ojos exhausto. Está visto que tardará en ir


a casa.

Cuando llegan al lugar del crimen, el forense está examinando


el cuerpo.

—¿Qué hay Logan?

—Hola, Camacho…

—Perdona, para ti soy Inspector Camacho.

—Sí, claro. Y yo Doctor Logan.

16
— Ja,ja,ja, dejémonos chorradas, —y se abrazan— Hacía
tiempo que no te veía…

—He estado fuera. Aquí, por lo que veo, la cosa está animada.

—Sí, el tercer asesinato en lo que va de mes —aclara el ins-


pector— Qué me puedes decir…

—Se trata de un joven, presenta varias incisiones al parecer


por arma blanca…

—¿Eso de la frente es una letra?, los anteriores también te-


nían una.

—Sí, una I.

De pronto suena el móvil, su mujer.

—Cariño, no me esperes levantada.

De vuelta a la oficina, repasa los informes de los dos anterio-


res. Asesinados de la misma forma y con esa maldita letra
escrita en la frente.

Una P, una H y ahora una I.

Lo busca en Google. Camacho lee las entradas. Número áu-


reo, vigésima primera letra del alfabeto griego y un largo
etcétera que para él carece de sentido.

Cierra con rabia el ordenador y se va a casa.

17
Al día siguiente, Camacho se reúne con sus compañeros en la
sala de briefing de comisaría.

—Tres cadáveres y ningún detenido. Los de arriba presionan.


Martínez, ¿qué tenemos hasta ahora?

—Señor, tres varones de entre 29 y 30 años, el primero halla-


do el 3 de febrero. El segundo: el 5 de febrero. Y el último
este lunes 8. Los tres presentan heridas por incisión en el
flanco izquierdo, causada por arma blanca, y una fuerte ero-
sión por presión en el cuello. Podría ser zurdo, los ha podido
agarrar por el cuello con el brazo derecho mientras que con la
izquierda, les asestó las puñaladas.

—¿Puñaladas? —pregunta con asombro, el cabo Santiago.

—Sí, al primero le encajó tres, al segundo cinco y al último


ocho… —aclara Martínez, releyendo el informe.

—¡Ahora caigo en la cuenta…! —dice Camacho, acariciándose


el mentón— El número de puñaladas coincide con el día en
que fueron asesinados…

—Qué magnífica observación, señor —replica Martínez, orgu-


lloso.

— Tenemos que averiguar la identidad del asesino antes de


que lo vuelva a hacer. —exclama Camacho sin importarle el
adulador comentario de su subordinado—Martínez, averigua
la relación entre las víctimas. Santiago, la correlación entre
los días y los lugares dónde fueron encontrados. Tú, Ricardo,
interroga los familiares de los dos primeros que yo iré al del
último.

18
El restaurante japonés tiene la persiana cerrada. Un letrero
anuncia el motivo. Por defunción. Camacho decide pasar por
el domicilio que está en el mismo edificio.

Toca el timbre. Sale una japonesa, con los ojos totalmente


inflamados por el llanto.

—Buenos días… Perdón, no quise decir que fuera un buen día,


después de lo ocurrido, pero… —se disculpa el inspector.

—¿Qué desea?

—Soy el Inspector Camacho, —y le enseña la credencial—


investigo la muerte de su pareja.

Ella comienza un llanto silencioso.

—¿Podemos hablar?

—Sí, pase…

Le cuenta que se conocieron en Osaka, Iván hacía un Máster.


Se enamoraron. A pesar de ser un exitoso dibujante de man-
ga, lo dejó todo para montar el restaurante con ella. Lo en-
contró desangrándose junto al vehículo.

Nada más entrar por la puerta de comisaría, lo aborda Mar-


tínez.

—Señor, señor, en su despacho hay alguien que quiere ha-


blar con usted, dice que es importante.

—Está bien, Martínez. Llévame un café bien cargado.

19
Camacho saluda con un apretón de manos a la señora que lo
espera sentada en una de las sillas.

—Dígame— le dice acomodándose tras su mesa.

—Soy profesora de la Facultad de Bellas Artes. He estado en


Francia un tiempo en un intercambio de profesorado y al
llegar he visto la noticia de la muerte de esos chicos…

El inspector la mira atónito. No entiende qué es lo que hace


esa señora de mediana edad sentada en su despacho y expli-
cándole su vida, con la de asuntos pendientes que tiene por
resolver.

Pulsa el interfono y dice:

— Martínez, ¿y el maldito café?

Al momento se lo trae.

—Perdone, me han entretenido al teléfono…

—Luego me lo explicas y llama antes de entrar — tras dar un


sorbo, le dice a la profesora— ¡Siga!

Ella lo mira ceñuda.

—Señora, no tengo todo el día… —insta impaciente.

—Merezco un respeto, después de haber esperado tanto…


Decía, que soy profesora de la universidad. Hace ocho años
esos chicos fueron alumnos míos.

—¿Los tres? —pregunta Camacho, confuso.

20
El inspector convoca una reunión urgente. Los asistentes lo
miran con un rictus tenso. Siempre que deambula por el des-
pacho con la mirada fija en el suelo y las manos entrelazadas
a su espalda, ha habido gresca. De repente suelta enfurecido:

—¿Se puede saber qué cojones habéis averiguado sobre los


asesinatos?

Los cabos se miran. Martínez es el único que se atreve a decir


algo:

—Lo siento, con el jaleo de la comisaría…

—Y, ¿vosotros? —brama el inspector dirigiéndose al resto.

No dicen nada.

—Menuda panda de inútiles —se lamenta el inspector— ¡La


información tiene que venir a domicilio porque los ineptos
que la tienen que buscar están por otras cosas!

Con voz grave y solemne, les dice:

—Como vuelva a ocurrir, os meto un parte que os arrepenti-


réis de no haber trabajado cuando toca…

Camacho vuelve a la carga:

—Tenemos un nexo común entre las víctimas y no gracias a


vosotros. Los tres estudiaban en la misma Universidad. Mar-
tínez coge las llaves del camuflado y te vienes conmigo. Y
vosotros —dice dirigiéndose a los cabos— levantad el culo y
haced lo que tenéis pendiente.

21
Una vez en la Universidad de Bellas Artes y después de poner
al corriente de todo lo sucedido al secretario, éste se dirige a
uno de los estantes y agarra con firmeza un anuario en el que
pone “Orlas 2001-2010”, lo abre por el año 2009.

—En este año se graduaron todos ellos —aclara.

—¿Qué nos podría decir de estos jóvenes? —dice de pronto


el comisario, señalando las tres fotos.

El secretario comenta que en el último año de carrera, un


grupito se desmarcó, incluidos los tres, acosaban al claustro.
Incluso uno de los profesores los denunció en el juzgado, pero
el rector medió y se quedó en nada.

—¿Podemos hablar con él? —pregunta Camacho.

—Lleva en excedencia desde hace unos años.

—Necesitamos su dirección.

—Un momento —y busca en un archivador— Aquí está.

—Por cierto, ¿me puede hacer una fotocopia de la orla?

Antes de llegar a comisaría se pasaron por el domicilio del


profesor. Dejaron una nota bajo la puerta pues nadie les
abrió.

Ya en el despacho, Camacho pregunta a los cabos por el resul-


tado de sus investigaciones.

22
Uno de ellos comenta, que no encuentra relación entre el
lugar donde fueron encontrados con el día de la semana.

El otro por el contrario, cree haber encontrado algo, los fami-


liares de Josep Aránega le han confesado que era un perla,
metido en drogas y que pasó una temporada en la cárcel. La
mujer de Manuel Méndez está consternada, dice que era un
joven cariñoso y buen padre.

Camacho conduce sin ganas. Su mujer parlotea en el asiento


de al lado, ni la escucha.

Se dirigen a casa de los suegros. Nunca se ha llevado bien con


ellos, pero hoy no ha tenido excusa. La investigación parece
estancada. Martínez ha estado llamando al domicilio del pro-
fesor, sin éxito.

El sonido del móvil lo saca de sus pensamientos. La mujer


contesta al teléfono, con la cara desencajada, dice:

—Es Martínez. Han apuñalado a otro…

—Dile que voy ahora.

—Y, ¿mis padres?

—Lo siento, cariño. Te dejo allí y luego te recojo… —contesta


Camacho satisfecho de escaquearse.

El forense, después de examinar el cuerpo del herido, sale de


la habitación de hospital para informar a la policía.

—El paciente tiene una incisión poco profunda en el lado


izquierdo, el apuñalamiento ha tenido que realizarse con es-
casa fuerza.
23
—¿El asaltante podría ser el mismo?

—No sé, aunque encuentro similitudes en cuanto al ataque y


al arma empleada.

—Gracias, Logan, por venir en tu día de fiesta…

—Sabes que me lo cobraré —y recogiendo el maletín del sue-


lo se marcha sonriendo.

Camacho sabe que no puede interrogarlo por el momento y


se cuela sin ser visto en la habitación.

—Hola, soy inspector de policía. Tengo que hacerle unas


preguntas…

El joven lo mira estupefacto.

—¿Vio al asaltante? —prosigue.

—No.

—¿Cómo ocurrió?

—Caminaba por la calle y alguien me agarró del cuello y me


golpeó en el costado. Caí de rodillas al suelo y no me enteré
que estaba herido hasta que vi sangre en la camisa.

—¿No siguió apuñalándole?

—No.

En ese instante la puerta se abre y entra una enfermera. Ca-


macho da un paso atrás pasando desapercibido.

24
La sanitaria toma el pulso en la muñeca izquierda del pacien-
te. El joven tiene las uñas de los dedos índice y corazón amari-
lleadas. La enfermera al marcharse lo ve:

—Señor, aquí no puede estar. Abandone la habitación, por


favor.

—Sí, sí, una última pregunta… —y dirigiéndose hacia el heri-


do le pregunta— ¿Fuma?

—Sí…

Camacho mira con detenimiento la orla. En la parte superior


se encuentran los profesores. Se fija en Antonio García, el que
denunció a los chicos. Tiene el semblante serio.

—Señor… acabo de averiguar algo que se va a quedar de pie-


dra —interrumpe de pronto Martínez.

El inspector levanta la vista y dando un golpe en la mesa, dice


enfurecido:

—Cuándo aprenderás a llamar antes de entrar.

—Lo siento…

—¿Qué pasa?

—En internet sale una noticia sobre él. Hace un año cayó
desde el balcón de su domicilio.

—¿Cómo? ¿Asesinato o suicidio?

—No quedó claro...

25
Camacho llama inmediatamente al juzgado para solicitar una
orden de registro del piso del profesor.

Después de tocar al timbre repetidas veces, el cerrajero abre


la puerta perforando la cerradura con un taladro. No hay na-
die. En una de las habitaciones, hay gran cantidad de docu-
mentación, libros apilados y una enorme pizarra repleta de
garabatos.

Camacho hace varias fotos con el móvil y se las da a Martínez


para que las envíe a la científica.

Él se queda observando la pizarra. Hay algo que llama su


atención. Es una sucesión de números escrito en varias oca-
siones dentro de una forma geométrica parecida al caracol.

—3,5,8,13… —repite Camacho— Maldita sea ¿a qué me re-


cuerda?

Martínez regresa y se coloca al lado de su jefe. En silencio


también examina el encerado. Martínez esboza una sonrisa
mirando de reojo a su jefe.

Al rato, el inspector dice eufórico:

—¡Joder, cómo no me he dado cuenta antes…!

Martínez, asustado por el grito, da un respingo.

—¿Qué ocurre, señor?

—¡Ya sé que quieren decir estos números…!

—Y yo.

26
—¿Tú?

—Sí, hace un momento que lo he adivinado.

—Maldita sea, Martínez, ¿por qué no me lo has dicho?

—No quería interrumpirle…

—Son los días en que atacaron a los cuatro jóvenes —dice


con rapidez, para ser el primero en decirlo.

—Así es.

—Entonces, el profesor tiene relación directa con las muer-


tes, pero ¿cómo es posible? Si él también lo está…

Uno de los agentes irrumpe reclamando su atención:

—Inspector, hemos descubierto algo…

Se dirigen al otro lado del pasillo y se adentran en una habita-


ción con las paredes empapeladas de fotos.

— ¡Te hemos pillado cabrón! —exclama satisfecho Camacho.

Las fotos de unos jóvenes están clavadas en la pared, el rostro


de tres de ellos tachados con una cruz. Son los chicos asesi-
nados.

Mira el resto de fotos para localizar al cuarto agredido, el que


está ingresado en el hospital. Es extraño que no esté. De
pronto le da como un pálpito. Y comienza a tener sentido
algunas de sus conjeturas.

En ese momento llama la científica, desde la Universidad le


han informado que toda esa simbología es la sucesión de
27
Fibonacci. Que el profesor en cuestión hizo su tesis doctoral
sobre la búsqueda del número áureo en el arte. Estaba obse-
sionado con ello.

Camacho averigua el empadronamiento del domicilio y se


confirma su sospecha. El último atacado, Eduardo García, es
hijo del profesor.

—¡Rápido, Martínez, nos vamos!

De camino al hospital, le explica sus sospechas. Comenzó a


desconfiar al ver que sólo lo apuñalaron una vez y de forma
leve. Después, que sus dedos de la mano izquierda estuvieran
amarilleados por el tabaco. Es zurdo como el sospechoso.

Cuando llegan al hospital, el paciente no está, solicitó alta


voluntaria hace una hora.

—¡Maldita sea! Martínez, llama a los que están registrando el


piso y que se larguen de inmediato…

Lo que no sabe Camacho es que su orden llega tarde. En ese


mismo instante Eduardo, el hijo del profesor, llega confiado a
su domicilio. Empuja la puerta con cautela, pues la cerradura
está agujereada. Nada más entrar por el pasillo ve a la policía
y huye de allí.

Ya en comisaría y con la orla encima de la mesa, Camacho


busca la identidad de las imágenes que se trajo del piso del
profesor.

Uno es alumno de la misma promoción y el otro profesor


titular de la Universidad.

28
Después de localizar la dirección de ambos, trata de contactar
con ellos para ofrecerles protección.

El primero, vive en Italia. Alertan a los aeropuertos por si el


presunto homicida decide coger un vuelo.

Uno de los cabos logra hablar con la hija del profesor que se
encuentra en peligro. Está jubilado y vive en una cabaña junto
a un lago. Solo y sin teléfono. Anota la dirección y se la da a
Martínez.

Cuando llegan al lago ya es de noche. A Camacho no le gustan


las noches cerradas.

Martínez sale del coche y se sitúa junto a su jefe:

—Vaya nochecita nos espera…

Camacho ni lo mira, se dirige hacia la cabaña 66.

A unos metros de distancia, alguien se adentra por el pasillo


de una de las cabañas. Lleva un cuchillo de grandes dimensio-
nes en su mano izquierda. Se asoma a una puerta entreabier-
ta y ve un hombre sobre la cama, roncando. Todavía tiene las
gafas puestas y un libro a medio abrir sobre el pecho. Ha en-
vejecido mucho en estos años. Era su profesor favorito. No
sabe si podrá hacerlo, son demasiados recuerdos y todos
buenos. Pero debe hacerlo. Por su padre.

Mira su reloj y comprueba que ya es día 21. Se acerca sigilo-


samente. Alza el cuchillo. Tiene que asestarle 21 puñaladas.
Con los otros era distinto. Nunca le cayeron bien. Se metían
con su padre. Lo llamaban friki porque andaba obsesionado
con sus cosas. Un día lo acorralaron, lo agarraron y le pinta-
29
ron con un rotulador indeleble la palabra “capullo” en la fren-
te. Después trituraron toda la documentación que tenía en
su despacho. Décadas de estudio e investigación tirados por
la borda. Esos chicos se lo merecían.

En ese mismo instante, Camacho y Martínez llegan a la puerta


de la cabaña número 66. Acceden por una ventana abierta.
Los dos, casi a la vez, desenfundan y montan el arma. El chas-
quido producido rompe el silencio. Todo está oscuro. Cama-
cho carraspea con nerviosismo. Martínez le susurra al oído:

—Señor, si quiere voy yo primero. Como le da miedo la oscu-


ridad…

Camacho le corta con ira:

—¿Eres psicólogo tú ahora? —y dándole un codazo— Échate


a un lado, joder.

Van hasta la puerta que está entornada. Camacho acciona el


interruptor y un grito resuena en la habitación. Una señora de
avanzada edad los mira aterrorizada. No todos los días le
despiertan a una de golpe dos hombres apuntándola con un
arma.

Camacho le pregunta:

—¿Vive aquí Santiago Sánchez?

La señora niega con la cabeza.

—¿Lo conoce?

Asustada, vuelve a negar con la cabeza.

30
Camacho baja el arma y se dirige a Martínez:

—Déjame la nota, —al leerla— Maldita sea, te has equivoca-


do. Es el 99.

Eduardo sigue sin acabar de decidirse. Es una situación difícil,


por un lado está lo que debe hacer por su padre, pero por el
otro lo que le dictan sus sentimientos.

De pronto escucha un ruido atronador, proviene del otro lado


de la casa. Son los policías que han reventado la puerta de un
disparo. En un instante entran en la habitación y lo apuntan
con sus armas. El anciano se despierta sobresaltado:

—¿Qué haces aquí? —y girándose hacia los policías, dice—


¿Qué hace tanta gente en mi habitación?

—Suelta el cuchillo, chico. No lo compliques más… —


recomienda Camacho.

La mirada del joven parece como si quisiera ver algo que está
detrás de ellos.

Camacho insiste.

—Sabes que no saldrás vivo de aquí…

De pronto, se escucha:

—O quizá sea usted el que no salga vivo de aquí.

Se giran alarmados y comprueban que se trata de un hombre


que sentado en una silla de ruedas los encañona con una
escopeta.

31
—¡Tiren las armas al suelo!

—¿Quién es usted? —pregunta Camacho.

—Yo soy su padre.

—¡Pero si está muerto! —exclama Martínez.

Camacho lo mira con inquina.

—Pensé que al caer desde tanta altura…

—No, el suicidio no me salió bien —mira a su hijo y le dice—


Eduardo, hazlo de una vez.

—Hasta ahora he hecho todo lo que me has ordenado, sabes


que yo no quería, pero lo hice. Al profesor no… por favor —
dice sollozando.

—¡Cómo te atreves! Él no me apoyó, me dejó tirado porque


le quedaba poco para jubilarse y no quería problemas…

Camacho aprovecha que están discutiendo para sorprenderle.


No imaginaba que éste dispararía. Pero antes de que la bala
llegue al cuerpo de Camacho, Martínez se interpone entre el
proyectil y su jefe, recibiendo el impacto.

Camacho reacciona disparando con rapidez hacia el agresor,


una vez lo abate se acerca a su compañero y tapona la heri-
da del hombro.

—¿Por qué has hecho esto, Martínez?

—Señor, usted hubiera hecho lo mismo por mi… ¿verdad?

32
GANADORA HIMNOS-ALEGORÍAS
Autor: Vicente Piñeiro

ENTONEMOS CON ORGULLO – HIMNO PARA LA


POLICÍA NACIONAL
Compañeros policías,

alegres coros cantad

esta canción a capela

que es nuestro himno oficial.

Entonemos con orgullo

con nuestra voz este canto,

los hombres y las mujeres,

desde la base hasta el mando.

Dejadnos cantar, dejadnos,

desde el pecho a la garganta,

dejadnos cantar, dejadnos,

borrar el rastro de lágrimas.

Nuestro código es servir,

nuestra ciencia, formación,

nuestra historia es amparar,

33
amor nuestro es la nación.

Nobles custodios del Pueblo,

al servicio de la Ley

y de los pueblos de España,

de la Corona y del Rey.

Nuestro saber la pericia,

el trabajo con esmero,

el sacrificio y la lucha,

con dedicación y esfuerzo.

Compañeros que han caído,

combatiendo al delincuente,

en la lucha terrorista,

retando siempre a la muerte.

Debemos de trabajar

a veces con nuestros perros,

que también son policías

y no son más ni son menos.

¡Ay, emblemas que llevamos!,

con las divisas doradas,


34
desde la cima a la base

con la bandera de España.

Nobles custodios del Pueblo

al servicio de la Ley,

y de los pueblos de España

de la Corona y del Rey.

Atento, gentil, honesto,

es el agente en la calle,

civil, delicado, recto,

a veces fiero y galante.

Nos enfrentamos al crimen,

valiendo a los agredidos

y también guardamos luto

por los compañeros caídos.

Los buenos y generosos

a veces no nos entienden,

con las armas en la mano,

con la ley siempre presente.


35
Pronto, de prisa, sirviendo,

puertas nos abre la muerte,

va detrás de nuestra estela

latiéndonos en la sienes.

Nobles custodios del Pueblo

al servicio de la Ley,

y de los pueblos de España

de la Corona y del Rey.

EXPLICACIÓN DEL MENSAJE EXPRESADO

Este poema es un romance lírico próximo a la canción popular


que ha tenido una constante histórica en toda nuestra litera-
tura. El octosílabo, por coincidir con el grupo fónico medio
mínimo del castellano, se presta como ningún otro para la
canción po-pular, por su reducido número de sílabas y por la
vivacidad tonal que ello entraña. Así, pues, en una serie limi-
tada de octosílabos en los que solamente los pares tie-nen
rima parcial o asonante en la frontera del verso, explico, con
los materiales poé-ticos, el mensaje concreto del himno que,
a mi gusto, podrían cantar a capela los miembros de la Policía
Nacional. No obstante, en los primeros cuatro versos puede
leerse un tipo especial de disposición de la llamada rima en
eco. Con este himno se pretende estimular la unión del colec-
tivo y enunciar impresiones generales que todo policía de
manera colectiva y personal siente. Por otro lado, en el estri-
billo o coro central, no debería faltar una mención a la Corona
y al Jefe del Estado que debe fi-gurar en su interior en toda
36
percepción. A veces un poema es un juego de espejos en el
que es difícil verse reflejado; en este caso, el himno es una
construcción colec-tiva que habla de la Institución sin llama-
das a la individualidad que se impone como definición. Entre
los temas del poema asoma la inquietud patriótica, el pasado,
el presente y el futuro, careciendo de adscripción crítica que
motive su actualización al año y a la época que vivimos: na-
cionalismos ni a la otra España que algunos parece que pre-
tenden. El himno es un compromiso a la Corona, a la Consti-
tución y a la Es-paña moderna en su totalidad. El tema princi-
pal es la descripción del trabajo policial, en el que de forma
sintética, pero entendible, refiere los principios, los valores, la
ética, la ciencia y la tecnología, la dedicación, la historia y la
humanidad de los hom-bres y las mujeres que componen la
Institución, cosa que, evidentemente, no se puede exponer
con todo detalle, lo que sería propio de un tratado enciclopé-
dico más 5

que de unos versos para una canción. En algún verso se hace


referencia a los pe-rros policías, compañeros significados
llenos de sentimientos y fieles a su guía. Des-cubridores, a
través de su olfato y de su oído, de cosas imposibles de detec-
tar por medios físicos o químicos o por cualquier máquina
fabricada por el hombre. El poe-ma está compuesto por 57
versos con un estribillo de cuatro intercalado cada dos estro-
fas de ocho y compuesto también por octosílabos con com-
pleta exclusión de la rima total o consonante. Los símbolos
más reveladores que aparecen en el himno son, la Bandera
Nacional, la Ley, los pueblos de España, la pericia, el amparo,
la nobleza, la muerte siempre con sus puertas abiertas y los
galones específicos del uniforme. En el himno ocupan un es-
pacio relevante el trabajo policial con riesgo a veces de la
propia vida y la estela, o la historia en la que habitan los hé-
roes, los sueños y los miedos. El poema se alimenta de claras
adjetivaciones referentes al policía, hombre o mujer, agru-
pando adjetivos positivos como servidores de la ley, hones-
37
tos, galantes, rectos, protectores de los buenos y generosos,
etc., pero a ve-ces, también fieros o con las armas en la
mano, que nunca son desde una visión violenta o negativa.
No puede faltar el recuerdo al policía caído, a los rastros de
sangre y de lágrimas, al sacrificio, a la lucha y a las heridas. En
cuanto a los campos semánticos se citan unos pocos: las ca-
lles de España, las banderas, los uniformes visibles y las divi-
sas, aunque no se hacen menciones al campo ni a los ríos ni a
los páramos. Como conclusión creo que con este himno se
consiguen transmitir los sen-timientos propios de los hom-
bres y de las mujeres que forman el Cuerpo Nacional de Poli-
cía.

38
GANADORA CATEGORÍA JUVENIL
Autor: Ana Alonso Atienza

CONTRACORRIENTE
El sudor le corría por la frente mientras las gotas de lluvia le
dificultaban la visión.
Le perseguían tres personas; dos hombres y una mujer. Te-
nían complexión atlética y se
notaba que no actuaban sin más. Alguien les había enviado a
por Lara.
Le dolían las piernas y su subconsciente le decía que parase,
que ya no podía más.
Pero otra parte de su mente le decía que en cuanto lo hiciese,
la matarían enseguida. Tenía
algo que ellos querían, algo que podría alterar el sistema. Era
su labor protegerlo en todas
las situaciones y si tenía que arriesgar su vida, así sería.
El chip le quemaba la mano derecha como si la tuviese puesta
sobre el fuego
ardiente, su contenido confidencial sobre el Estado, haría que
los cimientos de la
civilización se tambaleasen peligrosamente.
Subía la cuesta casi a rastras. Hacía ya tiempo que, en su ta-
rea de huida le había
entrado el flato y a cada paso que daba le costaba más man-
tener el equilibrio. Giró a la
derecha con el objetivo de despistar a sus seguidores y subió
por la primera escalera de
incendios que divisó.
La fatiga hacía de sus pensamientos ideas borrosas y difusas.
Y esto hizo que
resbalase con un charco de agua cuando ya estaba llegando a
la parte superior. Su
39
propósito consistía en adentrarse al interior del edificio y allí
engañar a sus perseguidores.
Sabía que no podía enfrentarse a los tres a la vez y por eso
debía crear rápidamente, un
sencillo plan que la llevase a la seguridad de la base.
Por eso, cuando el hombre de menor estatura aunque tam-
bién el más veloz le cogió
la pierna, supo que ya no había nada que hacer. Tiraron del
pie hacia abajo y Lara notó
como se le torcía el tobillo, se debatió un poco de las garras
de su secuestrador pero el
dolor hacía que se le nublase la vista.
2
La tenían atrapada en aquel espacio minúsculo. El agua caía
con fuerza esa noche
de marzo. Estaba asustada, tenía miedo de que sus jefes se
enteraran de que no había
llevado a cabo su única responsabilidad. Después de todo, era
lo que más le importaba.
La única chica del grupo se acercó jadeando hasta donde se
encontraba Lara y con
un movimiento rápido, le dio a esta un fuerte golpe prove-
niente de la culata de su pistola
que hizo que perdiera momentáneamente el conocimiento.
Los dos hombres y la mujer se abalanzaron contra ella con el
objetivo de averiguar
lo que escondía la mano y así neutralizar el daño que ocasio-
naría que eso saliese a la luz.
La decepción se reflejó en sus caras cuando, en aquella mano
ensangrentada
solamente encontraron un pequeño colgante con forma de
león en la que rezaban unas
palabras que ninguno supo descifrar; “mira hacia atrás”. Acto
seguido una nube densa de
algún gas tóxico cubrió la escalera. No había ni rastro del chip

40
.
GANADORA POESÍA
Autora: María Rosa Méndez Macías

“Tu adiós”
Puedo esperar otra primavera más, aunque el frio me hiela.
Las hojas tardías me rodean y tus suaves brazos se ausencian.
No cabe tiempo, porque no hay más tiempo que la espera.
No te espero a ti, espero llegar a esa dulce ladera.
No le dije aun adiós a tú recuerdo, ni siquiera sé si algún día
podré hacerlo,
pero tu mirada jamás volverán a dirigirse a mí,
tu olor está cada vez más lejos.
Ya te dije adiós, pero no a tus recuerdos,
son sombras en mí.

Quiéreme, mentira, no me quieras.


Quererme sería un cruel castigo porque te quiero
y jamás volverás.
No le dije aun adiós a tu recuerdo, ni siquiera sé si algún día
pueda hacerlo,
porque cuando creo que te he olvidado,
vuelves como el aire que necesito.
Son tus cálidas manos sobre las mías las que hace nacer los
colores.

41
Podría olvidarte, pero cuando sospecho que te he olvidado,
me aferro
a no creerlo,
no quiero hacerlo.

Son tus recuerdos los que hacen mis palabras.


Quiero llegar a la orilla de ese mar
donde crecen mis sueños.
No dejes que me olvide.
No dejes que aunque estés lejos
todo se lo lleve el tiempo.

Quiéreme, aunque te diga que no me quieras.


Sé que no me quieres, jamás lo harás.
Pero si estás ahí, quiero que sepas que son tus recuerdos
los que aún me hacen soñar,
no te lleves eso.

42
PREMIO ESPECIAL FUERA DE CONCURSO
Autora: Alicia (Pseudónimo)

“Para ser libre”


(Empoderamiento, reinserción igualdad)

Desde muy pequeña Alicia soñaba con ser policía.


Veía todas las series de televisión que podía – o que sus pa-
dres le dejaban ver – Y cada vez que terminaba un episodio se
quedaba un rato tumbada en el sofá de la sala, imaginando
que era ella quien vestía de uniforme y se ocupaba de las
investigaciones y detenciones de los culpables.

Ahora que es adulta sonríe al recordar en sus sueños


infantiles el uniforme que vestía llevaba bordada un águila en
una manga. Que ella sepa, los policías no llevan ese distintivo.
Seguramente de niña lo veía así porque le gustaban muchos
las aves, y el águila era para ella la que mejor simbolizaba la
libertad. Y si para ser libre hay que ser valiente, como decía
siempre su madre, un águila debería figurar en el uniforme de
un policía porque este en su trabajo no debe de sentir miedo.
Eso creía la Alicia niña: Ahora ha aprendido que la valentía
consiste en superar el miedo, no en no sentirlo. Es algo que, si
fuese policía, intentaría enseñar a las víctimas de malos tra-
tos. Porque está segura de que en esa tarea le gustaría espe-
cializarse.

La verdad es que su familia nunca se opuso a su voca-


ción. La apoyaron y cuidaron de ella, pero la obligaron a va-
lerse por sí misma demasiado pronto, como si fuese un agui-
lucho al que obligaban a volar cuando apenas sabía agitar las
alas. La diferencia es que el aguilucho aprende por instinto y
se las arregla bien; mientras que Alicia se sintió tan insegura
que no se creyó capaz de salir adelante. Todavía hoy no se
explica como sigue gustándole tanto vestirse de negro, cuan-
43
do en aquella época el negro era para ella símbolo de depre-
sión.

Esta tarde está cayendo una tormenta. Alicia oye los


truenos a lo lejos y le parecen amenazas sin palabras. Pero
recuerda que la valentía consiste en superar el miedo y deci-
de que hoy no va ha dejarse asustar por ese sonido siniestro.
Ha aprendido que el poder de la mente es inmenso, y si pien-
sa en el canto de los pájaros que seguro volverá a escuchar
cuando la tormenta haya pasado, es capaz de sonreir y sentir
confianza. Confianza en que el modo en que vea las cosas
influirá en como sean estas; así que agarra su tazón de café,
disfruta del aroma que desprende y piensa que le queda me-
dia taza por tomar y no se apena ni se angustia por la media
taza que se ha tomado ya.

44

Das könnte Ihnen auch gefallen