Dnia 2.

listopada tego roku wraz z grupą przyjaciół wybraliśmy się do

Europejskiego Centrum Solidaności w Gdańsku. Jest to instytucja, której
zadaniem jest upowszechnienie wiedzy o „Solidarności” oraz jej czynnym udziale
w budowie Nowej Europy. Siedziba ECS znajduje się w Gdańsku, przy Bramie
Stoczni Gdańskiej nr 2. W jej pobliżu znajduje się również pomnik Poległych
Stoczniowców 1970.
W budynku znajduje się stała ekspozycja, której tematem przewodnim jest
działalność „Solidarności”. Wystawa jest rozlokowana na 5. piętrach budynku;
każde piętro ma inny temat przewodni. W tym obiekcie znajduje się również
ogród ulokowany na parterze. Wszystkie elemnty budynku są dobrze
skąponowane, uzupełniają się nawzajem.
Część wystawy jest także poświęcona innym wydarzeniom
antykomunistycznym, które nie miały związku z „Solidarnością”. Jednym
z takich elementów jest np. ściana poświęcona wydarzeniom z 1956 roku z
różnych krajów zza Żelaznej Kurtyny.
Na wystawie można zauważyć, iż nie dotyczy on tylko „Solidarności”. Na
każdym kroku można dostrzec wpływ zwykłych obywateli na kształtowanie się
nowej, polskiej tożsamości narodowej. Znjaduje się tam wiele fotografi,
przedstawiających prostych obywateli. Niektóre są bardzo drastyczne, inne
pokazują życie codzienne obywateli PRL-u. Część wystawy jest poświęcona
artystom działającym w okresie komunizmu. Przedstawiona jest tam historia
największego w Bloku Wschodnim festiwalu muzycznego w Jarocinie –
„Ogólnopolski Festiwal Muzyki Młodej Generacji”.
Jednym z ciekawszych eksponatów jest tablica z 21. żądaniami
Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Zapisane są na niej postulaty,
których spełnienia domagali się strajkujący robotnicy. Zawiera ona różne
postulaty, niektóre z nich są dzisaj oczywistością bez której nie mogłoby
funkcjonować nasze państwo.
Niektóre z pomieszczeń Centrum Solidarności są poświęcone Wizytom
Ojca Świętego na polskiej ziemi. Pokazują one, jak Papież pomagał Polkom
i Polakom w przetrwaniu tych trudnych chwil. Pięknie została ukazana msza pod
przewodnictwem Jana Pawła na krakowskich Błoniach.
W innej sali, pokazano „sztukę nowoczesną” w komunizmie. Na jednej ze
ścian można było zobaczyć wiele grafiti, najbardziej rzucające się w oczy
przestawiało Lenina z irokezem. Na tej samej ścianie umieszczono również
pomarańczowego krasnoluda – symbolu „Pomarańczowej Alternatywy”.
Prostopadło do tej ściany umieszczono wielką fotografię Edwarda Gierka
i Lenoida Breżniewa – obie postacie całują się. To zdjęcie upubliczniono wiele
lat po jego wykonaniu. Przywódcy państw socjalistycznych całowali się w usta
na znak braterstwa lub przyjaźni, jednak nikt nie jest w stanie powiedzieć kiedy
się to zaczęło.
W ostaniej sali znajduje się skromny, jednak znaczący element całej
wystawy. Jest tam wielka ściana na której można zawieścić małą karteczkę
z podziękowaniami lub przemyśleniami. Karteczki te są dwukolorowe i po
przywieszeniu ich w odpowiedznim miejscu na ścianie tworzy się wielki napis
„Solidarność”. Można tam znaleść myśli zapisane przez ludzi z wielu zakątków
świata.
Według mnie to muzeum zasługuje na specialne wyróżnienie. Opowiada
ono najnowszą historie Polski w przystępny i łatwy sposób. Pokazuje jakie trudy
znosili nasi przodkowie, abyśmy my – młodzi ludzie – mogli żyć w państwie
wolnym i demokratycznym. Uważam, iż każdy Polak powinien udać się do tego
muzeum i zagłębić się w historię walki z socjalizmem. Cała wystawa zasługuję
na bardzo pozytywną ocenę.