Beruflich Dokumente
Kultur Dokumente
C C 1 E C C J 0 N L A B 'O R
<mfr4irtn#^tm >nittn»TtW ríT*fTrT iv^r n t^ T t^ n y fnr f ^ r n m f tf r ifnw MÉurw» » ^ » i finniwctvrom—
SANTO T
P r o f . O f. M . O K A B M A N N
EDITORIAL LABOR. 5. A.
V r i t i im i M m i f r 1 11 \f
mm «imJé».«mé .,v4«..n
« h i « i i i ^ n l lr « L M < É < ( * .ik y < M > « tiM » w to 4 ^ « n d N M- . , U I u ,.
MARTIN GRABMANN
Catedrático de la Universidad de Munkh
SANTO TOMÁS
DE A QUINO
Traducido de la «jubila edición alemana v «notada
por
SEGUNDA PARTE
I. Biografía
2. Fe y Ciencia
Tomás de Aquiuo está convencido de que el espíritu
humano puede elevarse a la región de lo suprasensible,
de lo que está tras el mundo de las apariencias, de que
puede alcanzar y apoderarse por el pensamiento de la
esencia, del ser propio de las cosas.
Sin embargo, ei orden mctafísico no representa la
verdadera cumbre del conocimiento humano; hay
todavía un mundo que se cierne sobre el cosmos de las
verdades metafísicas, el reino de lo sobrenatural, en
ijue Dios habita y reina. Este reino no se hace accesible
..qui abajo por el simple esfuerzo de la poLencia natural
de conocer, sino más bien por la revelación y la fe. Se
trata aquí de verdades que el espíritu humano no puede
extraer de la contemplación ue la naturaleza, ni de
verdades interiores al mundo, sino de verdades sobre
naturales que Dios nos ha revelado y a las cuales damos
nuestra adhesión, no porque las comprendemos o las
alcanzamos, sino porque Dios nos las ha revelado.
La doble vía para el conocimiento de lo divino. La
realidad de la verdad sobrenatural. Dios es objeto de
un doble conocimiento, natural y sobrenatural. Hay en
efecto verdades acerca de Dios, que están sobre las
tuerzas de la razón humana, por ejemplo, que en Dios
hay tres personas, llay también otras verdades acerca
de Dios que la razón humana puede alcanzar por sus
inopias fuerzas, como la existencia de Dios, el mono
teísmo.
De que hay y puede haber verdades inaccesibles
al espíritu del hombre abandonado a sus propias fuer
zas nos persuade la consideración del carácter propio
D H . M A R T ÍN O RABM ANN 71
V. El conocimiento en el hombre
tem poral es ú til a esc bien, la sociedad c iv il d irige sus propios asun
tos librem ente y sin ten er que obedecer (M a r i t a i x , obra c lt.).
Aun tratándose de la doctrina del poder indirecto, O l u v i e b ha
sostenido que desde el siglo xvm ha caldo en un gran descrédito
y que ciertas declaraciones de los Papas implican el abandono de
ella. Esto no es exacto. Lo que se puede decir con M a r it a i n es que
hay entre los antiguos y los modernos una diferencia de punto de
vista en la manera de enfocar la teoría. Los antiguos, colocados en
un punto de vista más metaflsico y considerando ante todo la sub
ordinación de los fines, insistían más sobre la sumisión general de
lo temporal a lo espiritual en atención al supremo fin sobrenatural.
Los modernos, colocados en un punto de vista más jurídico, y con
siderando sobre todo las delimitaciones a trazar en la aplicación,
tratan del poder indirecto en un sentido más estrecho, restringido
a las intervenciones expresas de la Iglesia en lo temporal ratione
peccati, c insisten más en'la libertad que la Iglesia, fuera de esos
casos, deja a los poderes temporales.
En nuestro tiempo, han derramado viva luz sobre esta cuestión
las encíclicas de León X IIi ¡amórtale Dei y Sapientiae chrislianae.
cuyo extracto alargarla demasiado esta nota. En la segunda de
ellas se dice: que la Iglesia y la ciudad tiene cada su principado
v, por tanto, en la gestión de sus cosas ninguna de ellas obedece a
ia otra.
Pió XI en la Encíclica Quas primas deshace el error de fundar
en la realeza de Cristo el poder directo sobre lo temporal. Cristo-
hombre lia recibido un imperio absoluto sobre todas las cosas, pero
durante su vida mortal se ha abstenido completamente de ejercer
esta autoridad. Habiendo desdeñado la posesión y el cuidado de
las cosas humanas, las abandonó entonces y las abandona ahora
a sus poseedores. Verdad expresada en estos versos t Non eripit
mortalia qui regna dat caeleslia (no quita reinos mortales el que da
reinos celestes).
D R . M ARTÍN ORABMANN 149
II
T a d e o G a d d i . A legoría de la R eligión católica, y triu n fo de S an to T o m á s de A quino,
en el clau stro de S a n ta M aría N ovella, de F lorencia. (F o t. Alinari)
F « a A n g é l ic o d a 1'i e s o l k . S an to T om ás d e A quino, e n la C apilla
d e Nicolás V, d e l V aticano, R o m a
( Fot. A linar i)
IV
V
VI
I ’xlji’Pino L ip p i - D isp u ta de S an to T om ás con los herejes. Iglesia de S a n ta M aría
S o p ra M inerva, R o m a. ( Fot. A lin a r i)
P o rta d a de las o b ras de S an to T om ás de A qnino, edición de 1570,
co n serv ad a en la U niversidad de S alam anca
VII
K^Jologus
<C 7 nc¡pit fcfls libtr fentétlap dariflími z fSmi tbcologcv qma coluber oicitttr qttafl coles vtnbiam 5 fonat ín pu»
rú pitndpis San en Z borne agnatis oidinis pdicatop. tionc liicieiobliquttaté in boeqb oicu romiofum.cifton
flbirítug ciu0 tum cn¡ é quod rcctimdineobliqua t . £t ió p bttnc colín
biumtoimofum crcamre ¡lie intdligi polTucqiiap pul*
oinatrit celos: ct obfletri cbiimdo clt p partí obfairata;z reanudo oblígala tp*
cite mami ci0tdnet’ é co ctpue oiobolúraiius iniiidia mois mtrame in oibcm ter
lubcrtomtoftis. Job.ztS. rarum.fipic. 5. £ toc vmbtontate cine or.'Job .i¡. S u b
Crtaturarum confidcra< vmbia ooitrut in fccrcto calami.£t re eitis tottuofii ate
|tío pertinet ad tbcologos oictt £fa.z 7 .Uifitabit otie igtadio luoouro zc. ’lVccte
a ad pBos:fcd oiucrfímo' g celos (pOsoiiiaffeDrqiin crea tuna que futim oídme
de.píii.n.creatinas cófl' f tiaucrunt: zoiuina bonitas dariusrdpléderz occoiis
dcrantfm giin j>p¡ia n5 oinatus ímuta tu» non cft. 'Recte ct or coluber toituo»
pfilhint.vd fin ía s cdset fus manu oblictricante cduct',:qu¡a in m al» relucet e't
palTioncs rep inquinint: oíuina poten tia.-ptr boc q>cobibe'mr:r oiuina piouidcn
fed tbcologus conlidcrat na p boc q>cop mala oidin itur in bonum: z fie p; mate
. . . pn<
lcreamras?}q>ap2¡o ha btu’ fait libii in quo oe iníiitutionccreaturarúagif:
II:v
tipioeperútr in finé vltimü oidínifiqui oe’ clt: vñ re • t lapfu per petrit angeli vcl boie.
aeDinafapientianoianu’.qialtidimicámconfidcrat^ (C Ó n u m cíT c rcru m p 2 tn C tp m m o ftc n d ir tlOtl
oatsc.vrt of £cctid.4.z.Tlonnc oeus fccit fanctos filos
marrare zc.pcr modü ifhi in boe ícbo libio oe creatnris
plura: v r quídam pucaucrunt. 23ift. 1.
ígit.vn materia ems ep verbis pmifiisacdpi potefbep *ií\cattonc5 reríiinfinuáo fcriptU’'
quib’’ tria ciñere po(Tiim^.C.rcp piincipiü.pncipq ipfius ra:bcum c¿ crcatoic inítiuniq; té'
actittmz acmé cffcctumfSp parte pncipq Ouo tangútur pojío arce oiim i vifibilium vcl in /
.f.fpús r mamis.-lfcms bonitatisvel volútatis fueifj man*
ptátis.íbcboc fpú of i pe. £mittc fptft mu; 1 crcabunf: uífibllium creaturarfi: in p iim o y
Ouia f in í5ionp.4-0capi.t)c oi.no.Sicut fol radios llio» d io fu io fte d ít bicco. g n piicipio
cinittit ad coipop iUuminatíóem.ita oina bonitas radú crcauitbcuecclum 1 terraj.lDioctcnim ver/
osfuoe.i.pticipadonesfuioifTiinditad rep crcjtionc;: blo ¿Iboyfee fpiriru ücí afrtanioiin vno piín/
£ t ló augu.oirit cp incgtú bontis é fumue:iíhi fpüm ne<
gattcrüt g poftierút oetim jpdupilTc res ep ncf itate nae: rip io abcocrcatotc mundum factú rcfcrticlP
z nóep libértate volütatís:otra quo* oiclt füonjr.ca.4.. dcnocrroiéquoiundí plura fincpim cipio fu '
c e Di.no.0i ointisamoi nó pmifit ctj fine germine < rene. «Te pzlnclpia opínantiú.-Kblaro nácp rria inicia
S e d oe mami ptltis citts in pe legií. apenóte te manü futflTc cpíYímaiiíftDcri.í.'rcpcplan'r materia:
tnamota ímplcbunt bonitate/Jn manu fiquidé eferá t
oes fines terreiqi ab eterno non nifi in cius ptírc crant. x ipfa Incrcata fine principio: x ■ocuin qualf
Spcrta enim manu clattc amoiis crcamrcpdiehit.B cft artificcm:non
W crcatorem. C rcator ctcnim cft
mam ieocquaoicit£fa.5p.£ccenon éabbicuiata ma* q u t b tlib llo aliqu td f d d t: X CTCarCp20 p 2ie c(t
m u dus:quia utTlhita fuá virtute remm ftibam in eép« ^ ní| „ l0 aljq a td faccrcría ccrc V ero nó cft llló
ducit: bañe mánus abbwtiare volucrüt qni a oeo nibtl
fien poflfe cjenibiloaftrtij:erút.£e fie appet in pductióe 6c mbllo aliqnid opan: fed aíam be materu,
ereaturaptrinitaspfonap.in q>ú ipcfpe fcñsbqnooi tln d c x bó vcl áflelua oicíf aliqua facac:fed
eif fapíe.i.Sptio oomini replniitoém térra j.'Jn tnátt fi nócrcarc. tdocaturcB facroa fine artifep: fj nó
litis g ét biacbni pñobf.'Job.+o. S i bes biacbiú Ocut crcatoitboccni nomen folí oeo .ppilc pgrulc
ecus tc.co qiipeé virms r fapia pei.piic Coi.i.£t ola p
ipmfcifttnt.^o.i.Scd in ^moieeiusperíona patri» rp qui x be nibilo queda: 1 be altquo ahqua fa'
piimiturcuius ó r fililí* ríptis féüs.K quoof Serl.pilo. cit. 5 pe cft crgo crcaroa x oplfcp x fact02:fccj
■ Jnpncipioereauit oeus celú r tc rri& c d cp parte detus crcato.'to nomen fibi ppiíe rctínuitialla vero
tangit ét ouo.f.oinatum r obdetrictióie officuioinatus noia ct cTcaturi0 cómunlcauít. 3J11 feripturia
ptinct ad oifpóné rcnipquia caevaria pulcbritudie o ci
eoiatiitivt of £ccrici.4z- ÍOngnalia fapic fue óeotauit. rattié fepe crcatoi accipírur rácpfacroit'Z crea
ÍXbacetiam pulebunidinc B oetius oicit ÍDundum re licut faceré fine oiftínctióc ftgniftcatíonio.
mentegoréspulebtumpnlebcrrimtistpfc.Sedobfletri (J^CbbCCVCrba faccretagcrc non bicuntbc
catiopertinetadpionidentie giibemationem:quarrea< «u,, £a, rónern qua Oicúf t>C crcaturia.
turas per fe ftibliflerc non valen,fs ad modum obftmi _ _ ¿Vltamcnfdcndum CÍt becvcrbaX
cío in clTc conferuatmeccnaria in fíncm miniltrat r ipe.
dtméca 1cpcllu etiam mala In bonum otdinando.vil o f creare: facera x agere x aliabmóibc
3ob. j8- fin (itnilctnmetafúiarmqmsconclufltbofhjs bconon poflc.b(dfm camrónc qua/
marc qrt cntmpebat rc^ p pte effectus ouo tanglt.f. ce/
lutn r colubimu toimoVitj.^n celo ouoeonfidcfarcjvf . f 1Cj n n a ml mn o t o
fumus.f.flabiiitatem.puer.i.Stabiiiuit celo* piudcria m n o efi a liq d faceré n ó alfqiK t o p a n d o m o to
«indeficiente'clam atcmocquacccr1ci.z4.Egofccí in il|iitcll(g im ‘, Ínc(T c:v cla liq u aitlin U bOianoO
edis vtoiireturrc.vndcpa eclosintclligcre poffum* n jffiO M C n r.ñ cU tn o bl0 fo lctaecid crc:fcd cfll0
creatinas que i oceoic íno firmiter pcrlf itcrút. S im tll /rm D ircrtic VOluntatÍ 0 HOlUltU aliqn cm (íg n í'
ter in cohibió tomiofo citoconflácrare poflumus.f.ob< le m p u ct 1 v , u naianlfiM re alP
(airítatcmrobliqtiiutcm.'piimusmnomwecolubii: ftca m tlfl CITCCtljm.i.Ctcma CIU0 VOlUtar^ ^
P ág in a de la Surnm a Theologica.
(D e u n a edición co n serv ad a en la U niversidad de S alam anca)
VIH