------------------------------

TITLE: I Love You, ARA ⓒJF

LENGTH: 595
DATE: Jul 05, 2014
VOTE COUNT: 438
READ COUNT: 42450
COMMENT COUNT: 117
LANGUAGE: Filipino
AUTHOR: JamilleFumah
COMPLETED: 1
RATING: 3
MODIFY DATE: 2014-10-17 22:49:02

------------------------------

####################################
✞ DOCUMENTARY
####################################

Copyright © JAMILLEFUMAH ALL RIGHTS RESERVED 2014

No part of this book may be reproduced in any form or by any means without the
author's consent. Please obtain permission.

WARNING: This book contains violence and mature contents. Readers discretion is
adviced.

I LOVE YOU ARA

[ Documentary ]

May iku-kwento ako sa inyo...

Sana maniwala kayo...

Kasi...

Kahit ako,

Hindi ko din mapaniwalaang nangyari ito...

Pero sabi niya,

Nangyari daw talaga...

Ayokong maniwala,

Pero wala akong magawa...

MINAHAL KO NA SIYA.

✞ ✞ ✞

####################################
You Will LOVE Her too
####################################

[Some names and identifying details have been changed to protect the privacy of
individuals.]

∞ ✞∞

Kring! Kring! Krinnngggggggggggg!

It's Monday, tinanghali ako ng gising. Yes I remembered, naka-unifom pa pala ako ng
makatulog ako kagabi. Pero hindi ko na gaanong maalala. Bumalikwas ako ng bangon at
mabilis na hinanap ang aking red shoes, doll-shoe type ito na iniregalo sa akin ni
Nana - my mother.

Damn! Ayoko ng ma-late today dahil baka ma-sermunan na naman ako ng thick-lipped na
nanay ng betsfriend ko na 'teacher' din naming si -Mrs. Ocampo.

Anyway, focus muna ako sa paghahanap ng red shoes ko. Oh! I forgot to mention, last
Saturday was my birthday. No! I mean last Friday pala, so it's been three days past
when I received that red shoes from Nana as a gift. Hindi ito pwedeng mawala!

But I quit, next time ko na hahanapin dahil baka ma-late ako. Knowing that I don't
even know what time was it. Maybe ibang sapatos muna ang susuutin ko. Nagmadali
akong lumabas ng aking kwarto at bumaba ngunit pinilit kong maging marahan. Plan
kong dumiretso sa School since naka-uniform naman na ako. Hindi naman mabaho ang
aking amoy or marumi ang aking suot, so okay lang. Hindi halatang hindi ako naligo
at pinantulog ang suot kong uniform.
I packed my things and checked my wallet, all I needed was in my bag. Ready to go!

Bago ko marating ang pintuan ay nabasa ko ang isang note na naka-stamp sa aming
refrigerator. 'ARA, you're grounded!'

Napapikit na lang ako habang tuloy sa marahan kong paghakbang. Yes I remembered...
again! Three days nga pala akong hindi umuwi since I left last Friday - my
birthday. Pero kasama ko naman si Uncle Roli - Nana's brother.

Sa kusina ay nahagip ng aking paningin si Nana. Tahimik itong naghuhugas ng plato.

Tumikhim ako para iparamdam sa kaniya ang aking presensiya. Pansamantala syang
huminto sa kanyang ginagawa at bahagyang yumukod. Humakbang pa ako ng bahagya upang
mapalapit sa kanyang kinatatayuan. Kahit nakatalikod sya sa akin ay ramdam ko ang
galit nya.

"N-Nana." Nanginginig kong salita. "I-I'm sorry." Nakayuko lang ako.

Hindi sya umimik, kahit singhal ay wala. Narinig kong muli syang kumilos at tanging
tunog ng mga plato ang aking nadinig. Kilala ko si Nana kapag galit sa akin. Hindi
nya ako papansinin. Kung mayroon man syang gustong i-sermon sa akin ay isinusulat
nya iyon sa isang papel at idinidikit sa refrigerator upang mabasa ko. And as I'd
read - I'm grounded.

"P-Pasok na po ako, Nana." Pamamaalam ko sa kanya ng may buong paggalang. Isinukbit

kong muli ang aking bag at lumabas ng aming bahay. Sa tapat nito ay sakayan na ng
jeep patungo sa aking School na pinapasukan. Damn! Hindi ko pa rin alam kung anong
oras na.

Pumili ako ng jeep na kaunti lang ang sakay. Nang makasakay ay pumwesto ako sa
bandang dulo malapit sa exit ng jeep. Ang baho, lahat ng pasahero ay nakatakip sa
ilong nila.

Kaya naman pala, may pasaherong may bitbit ng mga bilao ng bilasa na yatang mga
isda!

Kaunti lang naman kaming pasahero, medyo mabagal ang pag-usad dahil dumaraan ito sa
palengke. Hindi mawala sa isip ko si Nana, alam kong nagtampo sya sa akin. Paano'y
after ng birthday celebration ko sa bahay ay umalis din ako kinagabihan at sa
tantsa ko'y kaninang madaling araw lang ako naka-uwi.

Ibinaling ko ang aking isip sa iba, pinagmasdan ko ang mga pasahero.

Sa unahan ng jeep malapit sa driver ay isang ma-edad na babae na sa tingin ko'y

trenta'y singko na. Chubby ito at naka-duster lang na damit. Sa katapat naman nyang
upuan sa unahan ay may isang lalaki at babae. Nakasandal iyong babae sa lalaki at
sa wari ko'y tulog na tulog kahit hindi ko banaag ang mukha nito. Sweet!
Sa tapat ko namang kina-uupuan ay isang babaeng estudyanteng gaya ko.

Muling natanaw ko sa unahan malapit sa driver ang lalaking sinasandalan ng tila

tulog pa ring babae. Malaking lalaki sya, naka-sumbrelong puti at tila halos nag-
uunahan ang kulot nyang buhok na makalabas sa kanyang cap. Nakasando lang sya na
black at rugged na maong pants. Kahit di ko pa masyadong nakikita ang mukha nung
lalaki ay sure akong guwapo ito. Siguro mga nasa 30's ang edad.

Ngunit mas nakakuha ng aking pansin ay babaeng nakasandal sa kanya, nakayuko ito at
nakasubsob sa kanyang dibdib. Hindi ko maaninag ang mukha ng babae dahil
nakatalukbong ito ng malaking towel na sumasakop sa buong ulo nito ngunit hindi ang
sa buhok. Magkasing-haba kami ng buhok.

Siniyasat kong mabuti ang babaeng tila antok na antok, ni hindi kumikilos.
Nakaakbay pala rito ang lalaki na kulang na lang ay yakapin na ito. Naka-skinny
jeans na maong ito at napapatungan ng jacket na itim ang katawan nito. Ngunit
nakapagtataka lang na walang sapin ito sa paa, nakayapak' lang ito. Marungis ang
mga paa, naninilaw at nangingitim ang mga kuko.

Bahagya nyang iniba ng pwesto ng lalaking sinasandalan nya dahil tila nangalay ito
sa posisyon. Bahagyang napaharap sa akin ang lalaki ngunit hindi napatingin sa
akin. Oh my God! Hindi ako maaaring magkamali, he's Uncle Roli.

Lumakas ang kabog ng aking dibdib at bahagya pang na-iangat ang yakap kong bag
upang maikubli ang aking mukha. Damn! Is this real? Sino ang kasamang iyon ni Uncle
Roli? May - babae sya?

Biglang nanikip ang dibdib ko.

Ang totoo niyan... May gusto ako kay Uncle Roli.

Sabihin man nilang hindi tama o ako'y baliw, pero ito talaga. Wala na akong
magagawa. And I think hindi lang basta pagtingin, I have feelings for him. Anyway
hindi naman siya tunay na kapatid ng Nana ko... dahil sa pagkakaalam ko'y ampon
lang si Uncle Roli.

Si Uncle Roli rin ang dahilan kung bakit kahit gabi na ay umalis ako sa aking
birthday party, upang katagpuin sya. May gift daw kasi sya sa akin. Pero hindi
isang bagay, kundi masayang pangyayari sa buhay ko.

Dinala nya ako sa probinsya nila kung saan sabay silang lumaki ni Nana. I know it's
stupid dahil hindi ko na nagawang magpaalam kay Nana, pero birthday ko naman at
alam kong mauunawaan nila ako. Isa pa, Uncle ko naman ang aking kasama.

Super close na ako noon pa man kay Uncle Roli dahil malambing sya sa akin. Siguro'y
dahil doon ay nahulog ang loob ko sa kanya. Pero hindi pwedeng malaman nina Nana at
ng Papa Roger ko. You know, I'm only 18 years old at mahigit sampung taon ang tanda
sa akin ni Uncle Roli.

Pero one day I was surprised ng magtapat sya sa akin na gusto nya akong maging
girlfriend. Funny kasi naalala ko at kinikilig pa rin ako kung paano sya nagtapat
sa akin. Niyakap nya ako at saka bumulong sya malapit sa aking tainga, 'I love
you... Ara.' Noong una akala ko as his pamangkin lang so hindi ako gaanong umasa,
but then he kissed me sa lips after.

Sa totoo lang hindi naman mahirap magustuhan ang isang tulad niya. Bagamat tahimik
siyang tao ay guwapo ito sa tunay na kahulugan ng salitang iyon. Matangos ang ilong
niya, malalantik ang mga pilik-mata at natural na mapula ang manipis na mga labi.
Aristahin ito kaya lang mahiyain at hindi nga palakibo. Maganda rin ang
pangangatawan nito.

May ilang kamag-anak kaming nagsasabing may sakit daw sa pag-iisip si Uncle Roli
pero hindi ako naniniwala. Mabait siya sa akin kahit pa minsan ay mainitin ang ulo
niya.

Mula noong magtapat siya sakin ay naging lihim na ang aming relasyon lalo na kay
Nana. Hindi man ako sigurado kung true love nga itong nararamdaman ko sa kanya,
pero isa lang ang alam ko... ayaw kong mawala sya sa akin.

Kaya naman halos maghimagsik ang aking kalooban habang nakatanaw sa kanila ngayon
nung babaeng kasama niya.

Sino ba kasi itong babaeng parang ayaw na nyang pakawalan ngunit napakarungis
naman? Alam kong halos ka-edaran ko lang ito kung pisikal itong titingnan, ngunit
di hamak naman yata na mas maganda ang porma ko at lamang ako ng sampung paligo.

Napansin kong nakatingin din sa kanila ang ma-edad ng babae na katapat lang ng
kanilang kina-uupuan. Baling din ang tingin nito sa babaeng nakasandal kay Uncle
Roli.

"Manong, okay lang po ba iyang kasama mo?" Hindi na nakatiis na tanong nito kay
Uncle Roli.

Bahagyang muling kumilos si Uncle Roli upang ayusin ang twalyang nakatakip sa ulo
ng babaenng nakasandal sa kanya. "Okay lang ho sya, naka-inom lang." Nakangiti sya.

"Sigurado ho ba kayo? Eh mukhang namumutla na iyang kasama mo. Iba na ang kulay."
Muling puna ng ma-edad na babae.

Bahagya namang lumaylay ang kamay ng babaeng tila tulog na tulog pa rin at walang
malay mula sa pagkakatabing ng jacket dito. Oo nga! Iba na nga ang kulay nito na
tila namumutla na.

Kumilos muli si Uncle Roli at inayos ang braso ng babae upang muling takpan ng
jacket. At saka inilapit nya ang kanyag bibig malapit sa mukha ng babaeng
natatakpan ng towel at bumulong ito na sila lang ang nakakarinig.
"Tanggalin mo kaya 'yung tuwalya sa ulo nya. Baka hindi makahinga 'yan." Suhestyon
ng babaeng ma-edad na.

"Okay lang daw ho sya." Nakangiting sambit ni Uncle Roli. "Masakit lang daw po ang
ulo nya."

Inihinto ng driver ang kanyang jeep at nilingon sila. "Baka kailangan mo ng dalhin
'yan sa Hospital. Iba na ang kulay nyang kasama mo." Lumingon pa ito sa kanyang
kaliwang bahagi at tumuro panguso. "Dito sa pagtawid hijo, sa sakayan ng tricycle.
Sumakay lang kayo dyan at dadalhin na kayo sa Hospital sa looban."

Bahagya namang sinipat ng tingin ni Uncle Roli ang itinuro ng driver sa pagtawid at
pagkalaunan ay nagdesisyon na din itong bumaba. Inakay nyang paakbay sa kanya ang
babae na tila hindi pa rin nagigising at walang malay. Ngunit dahil malaking tao si
Uncle Roli at may bruskong pangangatawan, madali para sa kanyang naibaba ang babae.
Kapwa napapa-iling ang driver ng jeep at ang babaeng ma-edad na nakatanaw sa
kanilang dalawa.

Nang mapadaan naman sa akin sila Uncle Roli pababa ng sasakyan ay bahagya akong
yumuko upang hindi nya ako mapansin. Mabuti na lang at nakatuon ang kanyang
atensyon sa kanyang inaalalayan kaya't walang duda na hindi nya ako nakita.

"May sakit na yata, hindi pa dalhin sa Hospital." Muling baling ng driver sa

kanyang manubela ng makababa na si Uncle Roli at ang kasama nito.

"Iba na nga ang kulay eh." Tatawa-tawa pang tugon ng ma-edad na babae malapit sa
kinauupuan ng driver.

Pakiramdam ko ay pinagbagsakan ako ng langit at lupa dahil sa mga nasaksihan ko.

Pero hindi ako mapakali, may karapatan ako sa kanya dahil ako ang kasintahan nya.
Kailangan ko ng paliwanag.

Kaya't ng akmang aandar na ang jeep ay mabilis akong sumibad ng pagbaba. Tingin
ko'y hindi ako napansin ng driver dahil abala syang nakikipagkwentuhan sa
pasaherong kalapit lang nya. Nang lumingon ako ay bumaba na rin pala kasunod ko
lang ang estudyanteng katapat ko kanina sa aking kinauupuan. Kaya pala hindi ako
napansin ng driver, hindi pa nga ako bayad.

Luminga-linga ako upang hanapin ang Uncle Roli ko sa pagtawid. Gusto ko syang
kumprontahin sa aking nakita, naghihinagpis ang aking kalooban at naghahanap ng
kasagutan. Iba ang sakit na aking nararamdaman, matinding selos.
Nang maabot ko sila ng tanaw sa pagtawid ay nakita kong pumasok sila sa isang
Tapsihan. Katulad pa rin ng aking nakita, nakaakbay sa kanya 'yung babae at yapos
naman ng kanyang braso ang baywang nito na halos buhat-buhat nya na at kulang na
lang ay pangkain ito. Para syang may akay na lasing na lasing at nakatulog na ni
kahit mga paa'y hindi maihakbang at laylay ang ulo sa kasalingan.

Patakbo akong tumawid upang sundan sila.

Sa tapat ng Tapsihan ay may terminal ng tricycle, ito marahil 'yung tinutukoy ni

Manong driver na sasakyan papuntang Hospital. Ngunit bakit hindi dito sumakay sila
Uncle Roli?

Agad akong pumasok sa Tapsihan, open ito na walang saraduhan ang pinto at may
malalawak na binatana. I know this, dito marahil nagtutungo ang mga taong matapos
magtungo sa bar at nakainom para mahimasmasan. At hindi nga ako nagkakamali ng
hinala, marahil lasing ang babaeng kasama ni Uncle Roli at pick-up girl ito.

Lalong kumulo ang aking dugo, naalala ko kasi na ilang beses ko syang natanggihan
sa kama. Iniisip ko kasi na masyado pa akong bata para sa isang sex. And one more
thing, takot akong mabuntis. Baka malintikan ako kay Nana lalo't matuklasang si
Uncle Roli pala ang karelasyon ko. Kaya iyon ag madalas naming pag-awayan... Minsan
pa'y nasasaktan niya ako. Pero kahit ganoon ay baliw na yata talaga ako sa
pagamahal ko sa kaniya. Siguro ay dahil sa bata pa ako... o talagang nakakahibang
lang ang atensyong ibinibigay sa akin ni Uncle Roli.

Hinagilap ng aking paningin kung saan maaaring pumwesto ang dalawa. Masyado kasing
malawak ang dining area ng Tapsihan na ito. Hindi nagtagal ay natunton ko ang
kinauupuan ng dalawa. Palihim akong umupo sa kanilang likuran, humina ang loob ko
na magpakita sa kanila. Maghihintay na lang ako ng tamang pagkakataon.

Kapwa sila naka-upo at magkatabi, ngunit ang babae ay nakatungo sa mesa na nakaunan
sa sarili nitong mga braso. Ladlad ang buhok nito na nagsisilbing tabing sa kanyang
buong ulo, wala ng towel. Sa hitsura nito'y mukhang tulog na tulog pa rin at walang
malay. Lasing na lasing ito marahil.

Maya-maya ay tumayo si Uncle Noli at pumunta sa counter area. Muli kong pinagmasdan
ang babae, nakatungo pa rin ito at walang imik. Napatingin akong muli sa kanyang
paa, bakit nga ba wala man lang sya kahit tsinelas? Napatingin ako sa jacket na
ngayo'y nakatabing sa kanyang likuran. Ang mga walanghiya! Yes I remembered -- na
naman! Ito 'yung jacket na regalo ko sa kanya noong sinagot ko sya. Bakit ba ngayon
ko lang napansin?

This is it! I can't help it anymore. Galit akong tumayo upang kumprontahin ang
babaeng ito ngunit nakapagpigil ako dahil sya namang balik ni Uncle Roli sa
kanilang kinauupuan. Agad akong bumalik sa aking pagkaka-upo tabing muli ang aking
bag sa aking sarili at yakap ito ng mahigpit. Hindi nya pa dapat ako makita.
Hawak nya na pala ang towel na kanina'y nakatakip sa ulo ng babae at ngayo'y gamit
nya na pamunas ng kanyang pawis nang sulyapan ko sya.

Maya-maya'y dumating na ang order nila, katulad din ng palagi naming kinakain
tuwing may date kami at inaabot kami ng madaling araw sa pag-uwi - Goto with meat
and egg, at soda for drinks. . Wala namang pag-aalala si Nana dahil sya naman ang
kasama ko kahit pa abutin ako ng kinabukasan sa pag-uwi.

Ngunit hindi pa rin kumikilos ang babae kahit dumating na ang kanilang order.
Mabilis na naubos ni Uncle Roli ang pagkain nya kahit ba mainit pa ito at sunod na
nilaklak ang soda. Normal lang ang kanyang kilos at tila kalmado lang. Ni hindi man
lang ako naisip!

Hindi nagtagal ay tumayo na si Uncle Roli mula sa kinauupuan. Yumuko sya ng bahagya
upang ilapit ang kanyang mukha sa tainga ng babaeng nakayukong natutulog pa rin at
saka bumulong.

Oh my God! I heard it! I heard what he whispered. I was shocked. Pagkatapos ay

mabilis na hakbang ang nilikha ni Uncle Roli paalis sa lugar na iyon, iniwan ang
pagkaing para sa kanyang kasama. Nanginginig man ang tuhod ko ay pinilit kong
tumayo sa aking kinauupan sa di kalayuan upang tunguhin ang kinauupuan ng babae.

...

SALAMAT sa writer na ito dahil naipahayag ko sa lahat ang aking kwento. Pasensya na
kung gabi-gabi'y palagi kitang ginugulo at wala akong ibang inisip kundi ang
sariling katahimikan ko. Sa kwentong ito ay natulungan mo ako, at kahit papaano'y
gumaan na ang pakiramdam ko kahit wala pa ring katarungan para sa akin.

...

Nang makalapit kasi ako sa babaeng nakatungo ay halos natakpan ko ang aking bibig
at sunud-sunod na luha ang pumatak sa aking pisngi. Oo, ramdam ko! Napaluhod ako at
napa-upo sa harap ng kanyang tagiliran.

Oh God bakit po? Napatingala ako at puno ng luha, natanaw ko ang wall clock sa taas
ng kanyang kinatutunguhan .

It's already 10:15 a.m.

Napayuko ako. Nahagip ng aking paningin ang kanyang dibdib sa aking pagkakatungo.
Sa loob ng damit niya sa may parteng dibdib ay may nakasuksok na isang bagay. Isang
pares ng sapatos - my red shoes! At dahil doll-shoe type ito, ang isang pares naman
ay nakatiklop sa maliit na tinupi marahil ng dalawang beses at nakasubo sa bibig
nya.

Yes I remembered -again and again. I remembered what I heard when Uncle Roli
whispered to this girl before he went out -
'I love you... ARA.'
####################################
I - Pabalik [SPG]
####################################

SANTOS RESIDENCE

"Damn Clarisse! Hindi ba sinabi ko na sa'yo na wala akong tiwala dyan sa kapatid
mo?!"

"Bakit ba ang laki ng galit mo sa kapatid ko?"

"Because I'm a lawyer! Alam kong hindi inosente iyang si Roli."

Ito ang mga sigawang naulinigan ko pagmulat na aking mga mata. Dinig ko ang
kanilang pagtatalo sa kabilang kwarto.

"So anong gusto mong palabasin? Ha? Na kriminal ang kapatid ko?"

"Ako ang humawak ng kaso nya remember? Wala akong nakikitang katotohanan sa mga
testimonya nya."

"Ganoon naman pala eh. Bakit mo ipinapanalo ang kaso nya? Ano ba talaga ang gusto
mong palabasin?"

"Gusto ko lang naman na - iiwas iyang anak mo sa kanya!"

"Ano?" Nanginginig na ang boses ni Nana - my mother.

Huminga ng malalim si Papa Roger bago ito muling nagsalita. Dinig ko. "Mahirap na.
Baka mapahamak lang si Ara sa kanya."

Narinig kong napaiyak na si Nana. "Anong pinagsasa -" Hindi na sya makapagsalita ng
maayos.

"I'm sorry Clarisse. P-Pero iyon talaga ang konklusyon ko sa kaso nya." Narinig ko
ang paghinahon ng boses nito.
"Sa tingin mo - magagawa nyang patayin ang asawa't anak nya? Anong tingin mo sa
amin? Ha? Mamamatay tao? Baliw? Ano!" Nagtaas ng boses si Nana.

"Will you just please shut up!" Natahimik sila bigla. Natiyanak sa kanilang
pagtatalo. "Birthday ni Ara ngayon. Ayokong sirain ang kaarawan nya ng dahil sa
away natin." Biglang huminahon si Papa. Narinig ko ang paglabas nya ng kwarto at
naiwang umiiyak si Nana.

Pagkuwan ay marahan akong bumangon sa aking higaan upang tunguhin ang labas ng
kwarto. It's Friday, may pasok nga pala ako. Dali akong kumilos at inasikaso ang
sarili at mga gamit sa pagpasok. Sinadya kong bagalan ang aking kilos upang
hintayin na ring humupa ang away nilang dalawa bago ako tuluyang humarap sa hapag
kasalo sila.

Laking gulat ko ng bumulaga sa akin si Nana. Parang walang nangyari at masaya pa

sya. Sinalubong nya ako ng yakap. "Happy birthday, Ara."

Ang sarap ng yakap ni Nana, napakalambot ng katawan nya. Pero ang higit na
nagpasaya sa akin ay ng iabot nya sa akin ang isang box na nakabalot panregalo.
"Ano ito Nana?"

"Regalo ko sa iyo iyan." Nakangiti sya sa akin.

Mabilis ko itong binuksan. Tumambad sa akin ang pulang sapatos - it's a doll-shoe
type na gustong-gusto ko. Yari'y nayakap ko ito sa sobrang saya. "Salamat Nana!"

Ngunit sa aking nakikita ay tila mas higit ang ligayang nadarama ni Nana ng makita
nyang nagustuhan ko ng husto ang regalo nya.

Nang nasa hapag na kami ni Nana ay hindi ko napigilan na sya ay tanungin. "Nana?
Nasaan si Papa?"

"Maagang umalis." Tuloy pa rin sya sa paghahanda para sa aming almusal. "Ganoon
naman iyon. Hindi ka na nasanay."

"Nana?" Malungkot ang aking tinig.

Huminto sya sa kanyang ginagawa. Umupo sya at humarap sa akin. "Alam ko, narinig mo
ang aming pagtatalo."
Yumuko ako at hindi nakapagsalita.

Bumuntong hininga lamang sya at masiglang muling kumilos. "Naku! Huwag mo ngang
pansinin iyang Papa mo. Alam mo inggit lang iyan dahil mas lamang ang atensyon mo
sa Uncle Roli mo kaysa sa kanya." Maya-maya ay naupo syang muli sa aking harapan.
"Palibhasa'y wala na syang oras sa atin."

Hindi ko magawang umimik. May mga bagay akong gustong itanong ngunit hindi ko
mabanggit.

Tumingin sa akin si Nana na tila ba binabasa ang aking nasa isipan. Ilang segudo
lang ay narinig ko ang paghinga nya ng malalim. "Hindi mamamatay tao ang Uncle Roli
mo." Seryoso sya. "Hindi mamamatay tao ang kapatid ko." Pagkatapos ay humigop sya
ng kape na inihanda nya.

"P-Pero Nana, hindi pa rin malinaw sa atin ang lahat. B-Bigla kasi ang pagkawala ng
pamilya nya." Sa wakas at nagagap ko rin ang aking nais sabihin.

"Pero malinaw sa atin na patay na sila." Muling syang tumayo at kumuha ng tubig.
Bahagya pa syang natilihan na napatanaw sa bintana na malapit sa aming kusina.
"Hindi man natagpuan ang katawan nila, nakakasiguro ang mga awtoridad na pinaslang
sila."

"Mabuting tao si Uncle Roli Nana. Hindi nya iyon magagawa sa pamilya nya." Maluha-
luha man ay pinilit kong magsalita.

Ngumiti si Nana. "Alam ko."

"B-Baka iniwan lang sya nina Tiya Laurie?"

Muli ang pagbuntong hininga nya. "Alam mo... masyado ka pang bata para sa ganitong
usapan, ano?" Pilit nyang inabot ang aking ilong at saka ito pinisil. "Ang mabuti
pa, tapusin mo na iyang pagkain mo at pumasok ka na. Baka mapagalitan ka ni Mrs.
Ocampo dahil late ka na naman."

Oh yes. Si Mrs. Ocampo, my thick-lipped teacher. Kailangan ko na ngang

magmadali.Mabilis akong nakasakay ng jeep papasok. But still, I was late!

Wala namang gaanong nangyaring kakaiba. Parang same lessons, same quizes lang. Ang
kakaiba lang ay si Mrs. Ocampo. Naging mabait sya sa akin sa buong araw ng klase.
Maybe because it was my birthday. Kaklase ko rin pala iyong anak ni Mrs. Ocampo na
si Janice-bestfriend ko! Actually tatlo kaming magkakaibigan... Ako, si Janice at
ang inactive na si Rene.
Excited ang lahat sa pagtatapos ng araw dahil sa gaganaping birthday party ko sa
house namin. But me, I'm not. Isang tao lang ang gusto kong makita at makasama - si
Uncle Roli. But he didn't appeared, hindi nya ako sinundo. Kahit text o greet man
lang sa facebook... wala.

Katulad ng mga nakaraang birthdays ko, wala si Papa. Busy sa work, walang time.
Pero si Nana, never nawala sa tabi ko. She was always there especially sa mga
mahahalagang araw ng buhay ko like this - my birtday.

Hindi ko na-enjoy ang birthday party ko although dumalo lahat ng classmates ko

kasama si Mrs. Ocampo. Ngunit hindi ko ito pinahalata. A lot of gifts I received
that day, pero isang gift lang ang nagustuhan ko - my red shoes.

It was 11 in the evening, pero hindi ako dalawin ng antok. I know... may party pa
rin sa ibaba. Tanging mga kaibigan ni Nana at mga asawa nito na lang ang natira,
nag-iiuman. Sa ngayon marahil ay lasing na ang mga ito, kabilang si Nana.

Pilit din akong pinabababa ni Nana para harapin ang mga bisita ngunit wala ako sa
mood. Naghihimutok ang damdamin ko, sumisikdo ang dibdib ko. Why Uncle roli? Why?

Hindi ko mapigilan ang mapaluha, nasasaktan ako at nagluluksa. Maya-maya ay isang

malakas na ringtone ng aking cell phone ang pumukaw sa natutulog kong diwa. Di ko
matatap ang gagawin kaya't dali ko itong sinagot.

"Happy birthday Ara." Bungad nya sa akin sa kabilang linya. Si Uncle Roli.

Labis ang aking pagkaibaya, ngunit hindi ko mahanap ang salitang nais kong itugon
sa kanya.

"Okay ka lang ba Ara? Sorry ah kasi -"

"It's okay!" Hindi ko na sya pinatapos sa kanyang nais sabihin. "Ang mahalaga
tumawag ka." Pagkatapos ay katahimikan.

"Ara?"

"Goodnight Uncle Roli."

"No! Ara. Magkita tayo. Alam kong nagtampo ka sa akin. Babawi ako sa'yo."

"Pero Uncle anong oras na, baka -"

"Hihintayin kita! Sa dati nating tagpuan." Pagkatapos ay nawala na sya sa kabilang
linya.

Hindi na ako nag-isip pa at agad akong kumilos upang magpalit ng maisusuot.

Simpleng sleeveless shirt at maong jeans with my new red shoes na regalo ni Nana.

I know magagalit si Nana kapag nalaman nya ang paglabas ko ng hating gabi but I
have no choice. Kailangan kong makita si Uncle Roli, kailangan ko syang makasama.

Mabilis akong nakarating sa aming laging tagpuan, sa may tapsihan sa di kalayuan sa

aming bayan. Ito ang food trip namin, kumain ng Goto. Minsan Mami lalo na't inaabot
kami ng madaling araw.

Then finally I saw him, he was sitting on a stool. Waiting for me. Nang matanaw nya
ako ay agad syang tumayo mula sa kinauupuan. And there he was, my love. Yes! My
boyfriend

-and my Uncle.

Like same old days, ganoon pa rin ang porma. Black sando at kupas na maong pants.
Naka-tsinelas lang sya at laging nakasumbrelo. Guwapo talaga siya! Masasabi kong
kahawig niya si Imran Abbas hehe.

Dise'ostso pa lang ako ngunit kita na sa aking pisikal ang pagdadalaga. Iyon din
marahil ang dahilan kung bakit nya ako minahal. Masasabi ko na dalagang-dalaga na
ako sa panigin ng kahit na sino.

Hindi ko namalayan na nakadaop na pala sya sa akin. Mabilis nya akong niyakap ng
mahigpit at bumulong malapit sa aking tainga. "I love you, Ara." Usal nya.

Hindi ko napigilan ang mapangiti, this is better than to be with my friends

kaninang birthday party ko. Pagkalas nya ay hinawakan nya ako sa kamay at hinila
palayo sa lugar na iyon.

"Wait Uncle Roli!" Awat ko sa kanya. "Saan tayo pupunta?"

"Basta sumama ka sa akin." Hila-hila nya ako.

"Akala ko'y kakain tayo sa tapsihan?"

"Dadalhin kita sa aking palasyo."

Napahinto ako at piniit ang aking hakbang. "Saan?"

"Sa probinsya namin ng Nana mo." Bahagya pa syang napayuko sa height nyang anim
mahigit na talampakan. "Kung saan kami sabay lumaki noon."

"Pero -"

"Huwag kang mag-alala. Ako ang bahala sa Nana mo. Hindi naman sya mag-aalala kapag
nalaman nyang ako ang kasama mo, hindi ba?" Nakangiti sya sa akin.

Tumango na lang ako. Hindi ko na binanggit ang tungkol sa pagtatalo nila Nana at
Papa tungkol sa kanya.

Tumagal din ang biyahe namin ng apat na oras bago nakarating sa kanilang probinsya.
Hindi mapaghiwalay ang aming mga kamay habang nasa biyahe kaya't hindi maiwasan na
pagka-tinginan kami ng ilang mga pasaherong nakakasabay namin.

Bago marating ang tutuluyan namin doon ay kinailangan pa naming maghintay ng isang
oras sa terminal para sakyan ang tinatawag nilang baby bus. May oras kasi ang bawat
biyahe. Hindi ko na rin namalayan na napahimlay ako sa kanyang mga bisig habang
nasa biyahe.

Malaki ang bahay na aking nadatnan doon. Naikuwento nga sa akin ni Nana dati ang
lugar at bahay na ito. Mayroon daw itong limang kwarto.

Ngunit antigo na ang mga gamit dito at luma na ang style. Tigmak ito ng sapot at
tila maraming relikya sa bahay na ito. Mayroon itong ikalawang palapag. Napaglumaan
na marahil ng panahon kung titingnan ito.

Maya-maya pa'y natanghod ko na ang pagsikat ng araw. Madaling araw nga pala kaming
bumiyahe.

"Dito ka muna at magpahinga. Alam kong pagod ka." Yumakap sa akin si Uncle Roli
mula sa likuran. "Bibili lang ako ng pagkain sa bayan."

"Malayo ba Uncle Roli?"

"Tatlumpu't minuto lang ang biyahe. Isang oras lang at narito na ulit ako."
Malambing nyang tugon.

"Okay." Humarap ako sa kanya. "Maglilinis na lang muna ako dito." Pagkatapos ay
binigyan ko sya ng matamis na halik sa kanyang labi.

Gumanti sya ng halik ngunit kumalas din agad. "Unahin mong linisin iyong isang
kwarto." Isang makahulugang ngiti ang kanyang ipinagkaloob sa akin.

Ginantihan ko na lamang sya ng ngiti at tumango. Saglit pa'y agad na syang

nakaalis.

Nilibot ko muna ang buong bahay. Malaki nga ito ngunit parang may kulang - apat
lang ang kwarto. Na sa pagkakaalam ko ay lima.

Aynway, una kong nilinis ang kwarto sa ikalawang palapag ng bahay sa dulong bahagi
nito. Hindi ko maipaliwanag ang amoy ng aking linisin ito, masangsang at malansa.
Mabaho at masakit sa ilong.

Gunit ang higit na nagbigay atensyon ko ay ang linya ng mga langgam. Sinundan ko ng
tingin kung saan patungo ang mga ito. Sa dingding... hindi! May butas ang dingding,
sa loob ng dingding. Kinatok ko at pinakinggan ang dingding, sarado ang tunog nito.
Marahil ay may lungga lamang ang mga langgam sa loob nito.

Agad kong pinuksa ang abalang mga langgam gamit ang kerosene na natagpuan ko sa
cabinet - downstair. Mabilis ko ring winalis ang mga dumi at alikabok sa kwarto.
Ngunit ang amoy, hindi pa rin mawala ang malansang amoy. Parang nabubulok na karne.

Napugto ang aking pag-iisip ng makarinig ako ng ingay mula sa ibaba. Dali akong
bumaba sa pag-aakalang dumating na si Uncle Roli. Natiyanak ako sa aking nakita -
isang batang babae ang nananakbo patungo sa kusina.

Saglit akong natilihan ngunit agad ding nakabawi ng kilos. Paanong nagkaroon ng
bata sa loob ng bahay na ito? Agad ko itong sinundan, nakita ko syang pumasok sa
loob ng cabinet sa ilalim ng lababo.

"Bata?!" Tawag ko dito habang marahang binabaybay ng mga paa ko ang paghakbang
patungo rito.

Nakita ko ang pagpasok nito sa maliit na cabinet at pinagkasya nito ang kanyang
sarili. Marahil ay nasa edad ito ng anim hanggang pitong taon. Naka-duster lang ito
na hanggang tuhod at nakayapak.

"B-Bata? Lumabas ka dyan." Utos ko dito. Hindi ko rin maipaliwanag kung bakit
maiksi lang ang nalilikha kong paghakbang.

Marahan, paunti-unti. Hanggang sa malapit ko na itong marating. Ang cabinet.

Limang hakbang na lang. Hindi! Apat na hakbang na lang.

Pero bakit ganoon? Parang hindi na ito kumikibo.

"Bata?" Tawag kong muli dito.

Tatlong hakbang na lang.

Dalawa...

Isa.

Marahan kong hinawakan ang handle ng cabinet. Bubuksan ko ito kahit anong mangyari.

Ngunit lalong lumakas ang kabog ng aking dibdib. Bakit?

Bahala na! Basta bubukasan ko ito.

Akma ko na itong hihilahin ng biglang...

"Huwaaaaaaaggggggggg!!!" Isang malakas na tili ng tila tinig ng isang babae ang

nagmula sa aking likuran. Nakakabingi... masakit sa pandinig.

Agad akong humarap dito dahil sa matinding pagkakagulat.

Isang ale ang tumambad sa aking harapan. Nakasuot sya ng maruming sleeve less na
shirt at nakapaldang puti na sa tantsa ko ay ka-edaran ni Uncle Roli.

Napaatras ako, natakot. Paano kasi'y kita ko ang malaki nyang peklat sa kanyang
leeg. Labis akong nangatog. Paanong nagkaroon ng tao sa bahay na ito!
"Huwag kang matakot, hija." Awat nya sa akin. "Pamangkin ka ba ni Roli?"

Kumalma ako ng magsalita sya. Nakahinga ako ng maluwag. Akala ko'y may multo sa
bahay na ito.

"S-Sino ho kayo?" Pautal kong tanong.

"Ah, kami ang kinuhang bantay ng Uncle Roli mo dito." Nakangit itong bahagyang
lumapit sa akin.

"G-Ganoon po ba?" Muli akong napabaling sa cabinet sa ilalim ng lababo. "E-Eh may
bata po kasing pumasok dito."

"Ah. Hayaan mo lang sya. Anak ko sya." Kalmado lang ito. "Tanek na lang ang itawag
mo sa kanya."

"Baka hindi po sya makahinga sa loob."

"Okay lang. Kapag nakatulog na sya dyan ay ilalabas ko rin sya. Magwawala kasi iyan
kapag pinilit ko syang palabasin dyan ngayon."

Hindi pa rin ako kumportable ngunit pinilit kong gantihan sya ng ngiti.

"Anong pangalan mo, hija?" Tanong nya.

"Ara po." Matipid kong tugon.

"Ako si Ane'. Tawagin mo na lang akong Aling Ane'."

Tinanguan ko lang sya. Pagkatapos ay tinulungan nya akong maglinis ng buong bahay.
Isang oras na ang lumipas ngunit wala pa rin si Uncle Roli. Hindi naman ako nainip
dahil madaldal naman si Aling Ane'.

Ang totoo pa lang tagapagbantay dito ay si Ka Aming, ang kanyang ina. Ngunit ng
magkasakit ito ay ipinamana na sa kanya ang pamamahala ng naiwang bahay nila Uncle
Roli at Nana. Buwan-buwan naman silang pinadadalhan ng pera ni Uncle Roli bilang
kabayaran.
"Kung hindi ako nagkakamali, anak ka ni Clarisse. Clarisse VillaVerde." Tanong nya
sa akin ng makapagpahinga na kami.

"Opo. Pero Clarisse Santos na po sya ngayon."

"Ah oo nga pala. Nakapangasawa nga pala sya ng lawyer. Si Attoney Santos. Ang papa
mo, ano?" Nakatanaw sya sa bintana.

"Opo. Ganoon nga po."

"Ang mahalaga ay VilleVerde ka pa rin." Nakangiti ito.

Maya-maya pa'y umakyat na si Tanek. Lumabas na ito mula sa cabinet sa ibaba ng

lababo. Yumakap ito kay Aling Ane'.

"Alam mo ba hija, ang mga VillaVerde noon ang pinakamayaman sa probinsyang ito."
Pagpapatuloy nya. "Si Roli VillaVerde, ang Uncle mo, ay kamuntik ng maging pinuno
ng probinsyang ito." Huminto sya bahagya. "Pero nagbago ang lahat simula ng mamatay
ang mga magulang nila. Ang lolo at lola mo." Sumeryoso sya.

Nakatingin lang ako sa kanya habang pinupunasan ng pawis ang kanyang anak na si
Tanek.

"Nabaliw si Roli dahil sa pangungulila at - dinala sya sa Mental Hospital." Biglang

nagbago ang mood nya.

"Talaga po?"

"Pero ilang buwan lang ay pinalabas din agad sya. Sa kabila noon ay may taong
nagmahal pa rin sa kanya." Muli syang ngumiti. "Ang kanyang asawa."

Tila kumirot ng bahagya ang aking puso. Oo nga pala, napangasawa nya pa rin ang
Tita Laurie ko. At nagkaroon sila ng isang anak, ang pinsan ko. Damn! What am I
thinking? Kirida tuloy ang tingin ko sa sarili ko.

"P-Pero wala na po sila, hindi ba?" Kusang lumabas sa aking bibig.

"Oo hija. Sampung taon na ang nakalilipas ng paslangin sila. Mabuti nga at hindi
nabaliw si Roli sa pagkawala nila eh."

Tila naman napikon ako sa pinagsasasabi nya. "You mind if I ask? Ano pong nangyari
dyan sa leeg nyo? Saan nyo po nakuha ang peklat na yan?"

Nagbago ang mukha nya. "Ah hija. Tutuloy na kami ah. Marami pa kasi akong gagawin
sa bahay eh. Maiwan ka na namin." Agad nyang binuhat si Tanek at daling lumabas ng
bahay. Para bang nagmamadali, hindi ko na sya naawat.

Dalawang oras na ang nakakalipas, wala pa rin si Uncle Roli. Hanggang sa nagtatlong
oras, apat na oras. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako sa sobrang pagod.

TSUG! TSUG! TSUG!!!

Napabalikwas ako ng bangon ng maunanigan ko ang malakas na tunog na ito. Saan kaya
iyon nagmumula? Muli ko itong pinakingggan. Katahimikan lamang ang namutawi sa
paligid. Marahil ay guni-guni ko lamang ito.

TSUG! TSUG! TSUG!!!

Napa-angat ang katawan ko mula sa kinahihigaan ng muling magsimula ang tunog.

Parang magigiba ang dingding sa lakas nito. Nagmumula ito sa dingding malapit sa
kinatitirikan ng aking kamang hinihigaan.

Tumayo ako at bahagyang lumayo dito. Nahagip muli ng aking paningin linya ng mga
langgam na kanina lamang ay sinupil ko na. Heto na naman ang mga ito, patungo sa
butas ng dingding na -

TSUG! TSUG! TSUG!!!

Oh my God! Para talagang binabayo ng malakas ang dingding na ito. Agad akong
nanakbo patungo sa ibaba. Nakadama kasi ako ng takot.
Lumabas ako ng bahay upang doon ito tingnan. And I was shocked, napakalaki pala ng
bahay na ito kung titingnan sa labas. Pero bakit kapag nasa loob ka na ay tila
napakasikip.

Pinagmasdan ko at sinuri ang ikalawang palapag ng bahay mula sa itaas. Binilang ko

ang bintana nito, bawat bintana kasi ay katumbas ng isang kwarto.

Isa, dalawa... tatlo.

Apat -

Ha?

Lima?!

Lima ang kwarto?!!!

Mabilis akong pumasok at umakyat sa ikalawang palapag ng bahay upang bilangin naman
mula sa loob ang kwarto. Tinungo ko ang unang kwarto, ang ikalawa at ang ikatlo.
Pagkatapos ang ikaapat at - damn! Wala na. Bakit ganoon? Apat lang ang kwarto kung
bibilangin ito mula sa loob. Sa dulong kwarto naman ay dead end na!

"Ara..." Isang tinig ang aking narinig. Mahina lang ito ngunit dinig ko.

Lalong lumakas ang kabog ng aking dibdib.

"Ara." Iyon na naman ang tinig ngunit masmalakas ito kaysa sa una.

"Ara!" Mas malakas! Napaatras ako.

"Ara!!" Mas lumalakas! Tila papalapit ito sa akin.

"Ara!!!" Sa lakas ng sigaw ay napatakbo ako sa dulong kwarto. Agad kong isinara ang
pinto at napasandal na hinihingal. Malalim ang aking paghinga, tagaktak ang pawis
ko.

Nawala ang boses, nanlata akong napaupo habang nakasandal sa pintuan. Wala pa rin
si Uncle Roli.

Maya-maya ay tumayo ako, marahan. Takot man ay mahinahon kong binuksan ang pintuan.

"Bulaga!"

Napatili ako ng isang malaking lalaki ang agad na sumunggab sa akin at yumakap.
Humahagikhik ito ng malakas. - si Uncle Roli.

"Nagulat ba kita?" Nakangisi sya sa akin.

Maiyak-iyak ako. "Bakit ang tagal mo?" Sabay yakap sa kanya.

"Di ko akalaing mahirap na pala sumakay pauwi eh. Pero huwag kang mag-alala. Marami
akong pinamiling pagkain. Good for three days!" Nakayakap din sya sa akin.

"Ha?"

"Oo Ara. Sa Lunes ka na ng madaling araw umuwi ah. Akong bahala sa Nana mo."

"Sigurado ka?"
"Oo, akong bahala. Pa-birthday ko ito sa'yo." Pilyo ang ngiti nya sa akin.

Maya-maya ay bumaba na kami upang kumain. Pinagmasdan ko ang pinamili nya na nasa
supot - maso, batuta, kadena at kandila. May mga pagkain din ngunit karamihan ay
gulay na pahaba tulad ng talong, ampalaya at cucumber. Nakakapagtaka man ay
nagkibit-balikat na lang ako.

Pagkatapos naming kumain ay nag-usap kami sa kwarto.

"Uncle Roli, ilan ba talaga ang kwarto dito?" Tanong ko sa kanya.

"Lima." Kampante nitong tugon.

"Pero apat lang ah."

"Ah... oo. Apat lang yata. Hindi ko na matandaan eh." Lumabi sya sa akin. Ang
guwapo niya talaga kapag lumalabi siya ng ganoon.

"Pero binilang ko mula sa labas ay -"

"Ara. Nakapagpahinga ka ba ng husto?" Hindi nya na pinatapos ang sinasabi ko.

Nakangisi sya sa akin.

Tinanguan ko lang sya.

Maya-maya ay nag-umpisa na syang kumilos. Hinalikan nya ako sa aking mga labi,
pababa sa aking leeg.

"U-Uncle Roli, dumaan pala rito iyong katiwala nyo sa bahay na ito. Si -" Naiilang
ako sa ginagawa nya.

"Uhmm... oo. Si Ka Aming." Tuloy pa rin sya sa kanyang ginagawa sa akin.

"Hindi... iyong - "

"Please Ara! Just focus, okay?" Napahinto sya at tumitig sa akin.

Tinanguan ko lang sya. Natatakot akong baka magalit na naman sya kapag muli ko
syang tinanggihan. Ipinagpatuloy nya ang kanyang nasimulan. Naglakbay ang kanyang
mga labi pababa sa aking leeg habang unti-unti tinatanggal ang aking butones ng
suot kong sleeveless shirt.

"Ah... U-Uncle Roli?"

"Uhmmm.."

"K-Kanina ay may m-malakas na katok akong narinig mula -- sa likuran ng dingding na

iyan."

"B-Baka may inaayos lang ang kapitbahay natin sa kabila." Tuloy pa rin sya.

"P-Pero Uncle, wala naman tayong kapitbahay..."

"Ano ba Ara?!" Napahinto muli sya. "Gusto mo ba o ayaw mo?"

"K-Kasi Uncle..." Napayuko ako. "Hindi pa ako handa -"

Isang malakas na sampal ang sinalo ng aking mukha na nagpahiga sa akin sa kama.
Agad syang kumalas sa akin at padabog na tumayo.

"Shit! Hanggang kailan mo ba ako titigangin ah?!" Galit nyang itinumba ang malaking
aparador at tumama ito sa dingding. "Ilang buwan na tayong mag-ON pero ni minsan ay
hindi mo ako pinatikim!" Ibinilaranda nya ng malakas ang pinto ng kwarto at
humarurot ng labas.

Hindi ko maiwasan ang mapaiyak lalo na't matuklasan ko ang pagdurugo ng aking
bibig. Ito ang unang pagkakataon na nagalit sya sa akin ng ganito katindi at nakuha
nya akong saktan.

Oo nga't lalaki sya at may pangangailangan, ngunit masyado pa akong bata para sa
sex.

Naramdaman ko ang kanyang pagsibat, marahil ay sa bayan ang kanyang tungo.

Nananagis ako dahil sa nagawa nya sa akin. Tigagal ako at hindi makapaniwala sa mga
nangyari. Si Uncle Roli ba talaga iyon? Ibang-iba sya ngayon.

Isang oras ang lumipas, nagdalawa. Hanggang sa nagdilim at sumapit ang gabi. It's
Saturday, seven in the evening. Hindi na ako binalikan ni Uncle Roli. Marahil ay
labis ang kanyang galit.

Oh God ang dilim! Wala yata silang kuryente dito. Anyway, hindi naman ako takot sa
dilim. Tiningnan ko ang aking cell phone, walang signal. Ginamit ko itong ilaw
upang maghalungkat sa pinamili ni Uncle Roli. Agad kong natunton ang mga kandila at
posporo.

Sinindihan ko ito upang magkaroon ako ng liwanag. Nililimi ko pa rin ang mga
nangyari, nakakintal pa rin sa aking isipan kung paano nya ako sinampal.

Bumaba ako upang maglagay ng ilaw doon at ako'y muling natigilan ng makita kong
muli si Tanek na patakbong nagtungo sa cabinet sa ilalim ng lababo sa kusina.
Marahil ay matutulog na naman ito roon. Nagkibit-balikat na lamang ako. Pero nasaan
kaya si Aling Ane'?

Nang malagyan ko ito ng kandila ay bumalik na ako sa aking kwarto. Napansin ko ang
pagtama ng malaking aparador na itinumba ni Uncle Roli sa dingding. Nasira ang
dingding, nabutas ito. Marahan kong itinulak ang aparador palayo sa nasirang
dingding. Nalaglag mula sa loob nito ang isang photo album na puro alikabok na.

Ngunit bago ko ito buksan ay may umalingasaw na amoy - mabaho na masakit sa ilong.
Nakakasuka! Doon ko napansin ang nabutas na dingding. Gawa lang pala ito sa makapal
na plywood. Nang ilawan ko ito ay labis ko itong ikinagulat! Oh my God!

Mayroon pa itong isang malawak na space na kasing lawak ng aking kwarto. Ikinagulat
ko rin ng aking matanaw ang loob nito - isang bintana.

This is it! Ang pang-limang kwarto.

Patakbo akong bumaba at kinuha ang isang bagay sa pinamili Uncle Roli - ang maso.
Maliit lang ang masong ito at madaling bitbitin. Nang makabalik ako sa aking kwarto
ay pinukpok ko ng malakas ang dingding.
Isa,dalawang pukpok. Buong pwersa at tatlo! Agad itong bumigay at nawasak, sapat ng
butas upang ako'y makapasok.

Bitbit ang aking kandila ay maingat akong pumasok. Inilawan ko ang paligid,
masangsang na amoy ang sumalubong sa akin, masakit sa ilong.

Katulad lang din ito ng mga naunang kwarto dito, pati ang style. Ngunit bakit kaya
ito nakakubli? Ano kaya ang nakatago dito?

Iginala ko pa rin ang aking paningin sa espasyo ng kwarto. Ni hindi ko magawang

humakbang mula sa aking pagkakatayo. Hinahagilap ko kung saan nagmumula ang
mabahong amoy. Ngunit wala, wala akong makita.

Nang ipinasya ko nang umalis ay may nahagip ang liwanag ng kandila ko sa aking
tabi. Nang matutukan ito ng liwanag ay agad akong napaatras sa takot! Oh God!

Bahagya kong nabitawan ag kandila kong hawak ngunit nanatili ang ningas nito.
Nanginging man ay muli ko itong dinampot. Muli kong tinutukan ng liwanag ang aking
nakita. Marahan... pataas. Nanginginig kong muli itong inilawan.

Tao. Hindi.

Pero... oo nga! Isang tao.

Isang...

Bangkay!
Inaagnas na!

Napapikit ako at napatili. Gustuhin ko mang tumakbo ay hindi ko magawang tumayo.

Nag-uunahan ang aking luha sa magkabila kong mga mata.

Marahan kong iminulat muli ang aking mga mata. Hindi ito guni-guni lamang. Bangkay
nga ng isang babae ang aking kaharap. Daglit nawala ang aking takot ng pakatitigan
ko ito. Nakadikit ang ulo nito sa dingding na tila ba iniuntog ito ng malakas dito
ng maraming beses.

Ito marahil iyong lagabog na narinig ko noong isang araw na gumising sa akin!

Bakas din ang malaking laslas nya sa leeg na isa marahil sa dahilan ng pagkamatay
nito. Ngunit nabubulok na ito at -

- nilalanggam!

Kaya pala hindi nawawala ang mga langgam sa kwarto!

Dahil sa matinding takot ay nakakilos ang aking katawan palabas sa butas na aking
nilikha. Kusang kumilos ang aking katawan at nagawa pang damputin ang photo album
at saka patakbong bumaba. Wala akong ibang nasa isip kundi ang makaalis sa bahay na
iyon.

Ngunit bago ko tunguhin ang pinto palabas ay bigla kong naalala si Tanek na kanina
lamang ay pumasok sa cabinet sa ilalim ng lababo.

"Tanek!" Sigaw ko sa kanya. "Tanek halika na!" Patakbo ko ring tinungo ang kusina
at agad na binuksan ang cabinet. Kukunin ko si Tanek at sabay kaming aalis sa lugar
na ito. Hindi ko sya maaaring iwan.

Nang mabuksan ko ito ay isang masangsang na amoy ang sumalubong sa akin. Oh my God!
Help me please!
Napaatras ako at napalupagi.

Isang bangkay ng bata ang tumambad sa akin.

Inaagnas na rin ito at tila ba isiniksik sa loob ng maliit na cabinet na ito.

Hindi ko nagawang bitawan ang kandilag hawak ko. Ito na lang nagsisilbing kasama ko
sa mga kahindik-hindik na aking nasaksihan. Ngunit ang photo album ay nabitawan ko,
nalaglag itong nakabukas.

Kusang kumilos ang aking kamay na may hawak na kandila upang ilawan ito. Shit!
Picture ito ni Aling Ane' at Tanek, magkayakap. Pero isang bagay ang ikinagulat ko,
ang lalaking nakayakap sa kanila -

si Uncle Roli!

Napaluha ako lalo na ng mabasa ang mga salita sa ilalim ng mga pictures. ROLI AND
LAURIE ANNE VILLA VERDE. A HAPPY FAMILY.

"Ara..." Isang tinig ang nagpalingon sa akin mula sa likuran.

Nakangiti ito at - may hawak na batuta!

-Si Uncle Roli.

####################################
II - Hair On The Floor
####################################

A/N: Hindi masakit sa dibdib ang kabanatang ito. Ang pinaka-light na bahagi... para
sa akin.

The following day takes between Friday (Birthday of Ara) to Monday (When Ara found
dead) but in a different scene.

MRS. OCAMPO -Ara's Teacher.

MADALING ARAW na nang makauwi ako sa aming apartment galing sa naganap na birthday
party ng aking isang paboritong estudyante; si Ara Santos. Kasama ko ang aking anak
na si Janice, classmate nya si Ara at -matalik na kaibigan din. Kaya naman magaan
ang loob ko sa batang iyon ngunit ayokong ipahalata. Gusto ko pa ring magpaka-
istrikta sa lahat ng pagkakataon, sa lahat ng oras. Hindi lamang sa aking anak na
estudyante ko rin o kay Ara, kundi sa lahat ng mag-aaral.

Magkapanabay naming inakyat ni Janice ang makipot na hagdan patungo sa aming

apartment, sa third floor. Hindi tulad ng magara at malaking bahay ni Ara, maliit
lang ang apartment na tinutuluyan namin. Hindi rin naman na masasabing naghihirap
kami, nagkataon nga lang na hindi private lawyer ang napangasawa ko na tulad ng
napangasawa ni Clarisse Santos; tawagin na lang natin syang Nana.

Naramdaman ko agad ang malalim na paghinga ni Janice matapos mahiga sa kama ng

aming kwarto. Marahil ay napagod at napuyat, pasado ala-una na rin kasi ng madaling
araw. Marahan akong pumanaog malapit sa kinahihigaan nya. Pinagmasdan ko ang
kanyang mukha, nakadama ako ng lungkot. Bakit hindi ko maibigay sa kanya ang buhay
ng katulad kay Ara? Dahil ba sa isang guro lang ako sa isang private school?

Ginawaran ko ng halik sa pisngi ang natutulog kong anak. Nakadapa sya tulad ng
paborito nyang posisyon kapag natutulog. But I'm sure later, maiiba na ang pwesto
nya. Malikot kasi sya matulog kaya ipinasadya ko ang aming kama na maging malawak.
Ipinatong ko ang isang unan sa kanyang likod sa bandang puwetan. Kapag nagising
sya, malamang magagalit sya sa'kin because she hate it. Ayaw nya ng nilalagyan sa
likuran ng unan kapag natutulog. Anyway, sa kalikutan naman nya kapag natutulog,
malamang maya-maya lamang ay matatanggal na rin ang unang ito sa kanyang likuran ng
hindi nya namamalayan.

Huminga ako ng malalim at marahang pumikit.

Ako si Mrs. Maria Ocampo - madalas akong tawaging - the thick-lipped teacher ng mga
estudyante ko. I hate those students who called me that way! They out of respect!
Pero totoo naman, makapal ang mga labi ko. Ngunit sa kapwa ko teacher na lalaki,
it's looked sexy. It was thicked literally but it's just - pouted for me.
Namatay ang asawa ko sa isang aksidente; ang ama ni Janice. Maaga akong nabiyuda
dahil sanggol pa sya noon ng maganap ang aksidente. Kaya mag-isa kong binuhay ang
aking nag-iisang anak. Mabuti na lamang at may dekalidad akong trabaho. Wala na rin
akong mga magulang dahil pumanaw na sila bago pa man ako ikasal kay Eric; my
husband. Anyway, ayoko ng pag-usapan iyon.

Tumayo ako at lumabas ng kwarto, bahagya kong kinabig ang pintuan nito. I did'nt
switch off the light because she hated it, takot sya sa dilim. Minabuti ko munang
maglinis sa kusina since wala namang pasok, sa Lunes na ulit. Isa pa, hindi pa
naman ako inaantok.

Biglang pumasok sa isip ko ang biglang pagkawala ni
Masyado ng malalim ang gabi kung lumabas pa iyon ng
na lamang ito, hindi naman na kasi alintana ni Nana
kalasingan. Mabuti na nga lang at naligtasan ko ang
beses sa aking inalok ng mga barkada ni Nana.
Ara sa birthday party nya.
bahay. Ipinagkibit-balikat ko
ang paglabas nito dahil sa
ilang mga shot glass na ilang

Teka! Bakit ganito? Bakit - napakaraming buhok sa sahig?!

Mahahabang hibla ng buhok! Napaisip ako. Imposible namang galing sa akin ito dahil
maiksi lamang ang aking buhok na hindi lumalampas sa aking batok. Maiksi lang din
ang buhok ni Janice na kulot, namana nya sa kanyang ama.

Hindi na bale, I'll ask Janice tomorrow kung may pinapasok ba syang classmate dito
kahapon. Maaga ko nga pala silang pinauwi kahapon upang maghanda sila ng mga
classmate nya para sa birthday party ni Ara.

So I started to sweep this thread of hair, but I'm still wondering where it came
from. Although I was thinking to ask my daughter instead. Matatapos na ako sa aking
ginagawa ng maramdaman kong bumangon si Janice mula sa kama. I left the door ajar,
para malaman nyang nasa labas lamang ako ng kwarto at naglilinis.

Then I felt her behind me, staring at me. "Bakit ang daming hibla ng buhok na
nagkalat dito?" I asked her without looking her at my back.

Pero wala akong sagot na narinig. But I can feel her! She was there sa likod ko.

"Galing ba rito si Ara?" I asked again habang patuloy ako sa aking pagwawalis. "Si
Ara lang naman kasi ang may ganitong kahabang buhok sa lahat ng kaklase mong babae
eh..."
But there's no answer from her again.

Bahagya kong iniangat ang aking katawan mula sa aking pagkakatungo, iniunat ko ang
aking likod. I can see her silhouette from my back. She was just standing there.

Napabuntong hininga ako. "Okay fine. Matulog ka na. Mukhang antok na antok ka pa."
Without turning on her.

Saka ko naramdaman bumalik sya sa kwarto, then I heard she closed the door.
Makalipas ang isang oras na pagwawalis, nakaramdam ako ng pagod. Kaya minabuti ko
na rin na pumasok sa kwarto. Marahan kong binuksan ang pinto and I was surprised!
Patay ang ilaw! Never pang nagpatay ng ilaw si Janice lalo na kapag natutulog.

Then I swicth on the light. Hindi ko alam kung mabibigla ako sa aking nakita. Her
position, the way she lie down on the bed -

Was the same when I left her an hour ago!

Nakapatong pa rin ang unan sa kanyang likuran, nakadapa pa rin sya. Malalim pa rin
ang kanyang paghinga!

Napailing ako, that can't be! Imposibleng hindi sya bumangon, naramdaman ko sya
kanina na nakatayo sa likuran ko. Umupo ako malapit sa kinahihigaan nya. Ito parin
sya; ito pa rin ang ayos nya. Pero -

Ipinilig ko ang aking ulo. No! Maybe tumayo sya kanina para hanapin ako pero dahil
sa sobrang antok ay hindi makapagsalita o makasagot sa mga tanong ko! Then after I
told her to get back to bed, isinara nya ang pinto at - pinatay ang ilaw? Shit!

Napayuko ako, siguro tinatakot ko lang ang sarili ko. Kami lang naman ang tao dito
at mahigit sampung taon na kaming nakatira sa apartment na ito. Maybe I was
hallucinating dahil na rin sa antok at pagod. Tatanungin ko na lang sya bukas,
that's the best thing to do.

Sikat ng araw mula sa bintana ang gumising sa akin. Pasado alas nuebe na pala ng
tingnan ko ang orasan. Agad akong bumangon, tulog pa rin si Janice. Tulad ng
inaasahan ko, wala na ang unan sa kanyang likuran. Nakatihaya na sya.

Mabilis kong tinungo ang banyo at naligo. It's Saturday, it's grocery day. Sigurado
akong excited si Janice for this. Sa maga ganitong pagkakataon ko lang nakakasama
ng solo ang anak ko. Dahil kapag nasa school kami, hindi ko sya anak - she's my
student.

Nang makalabas ako ng banyo ay sya agad ang bumungad sa akin. "Mommy may lakad ako
today." Nakaupo sya sa harapan ng mesa.

"Saan? Akala ko ba it's grocery day today?" Agad kong tinungo ang closet room at
nagbihis.

"I know. Pero my group project kami sa Science." I could hear her voice.

Lumabas ako ng closet room at tinungo ang kusina. "Sinu-sino naman ang kagrupo mo?"

"Don't worry Mom. Kami lang ni Ara ang magme-meet up para gawin ang project na
yun."

Kumuha ako ng cereal at milk sa refrigerator. "Nakauwi na kaya iyon? Eh kagabi nga
bigla na lang syang nawala sa birthday party nya di ba?"

"Sigurado namang nakauwi na yun. May usapan kami ngayon."

Inihain ko ang cereal with milk sa kanyang kaharap na mesa. "Okay sige. May tiwala
naman ako kay Ara eh. Basta huwag kang magpapagabi ah. Doon ka lang kila Nana."

Tumango lang sya habang kumakain ng inihain ko. Lumapit ako sa kanya at hinalikan
sya sa noo. Kasing edad nya lang si Ara, kung pagmamasdan, halos magkamukha sila.
Parehas maganda, maputi ang kutis at matalino.

Pero nitong mga nakaraang buwan ay napansi kong laging late pumasok si Ara. Hindi
ko naman masasabing may kinalolokohang lalaki iyon dahil bantay sarado ito sa Uncle
Roli na laging sumusundo dito.

"Oh paano... Mauna na ako sa iyo ha? Isarado mo na lang itong bahay bago ka umalis
ha? Mamaya dadaanan kita kila Nana." Pinagkalooban ko sya ng isang halik sa noo
bago ako umalis sa kanyang harapan.

"Mommy? Sinong kasama mo sa grocery ngayon?" Malungkot ang mukha nya ng lingunin ko
sya.
"Si Tita Madge mo. Sya na lang muna ang isasama ko." Ngumiti ako sa kanya at saka
ako lumabas ng bahay.

Nakipagkita ako kay Madge malapit sa grocery store sa di kalayuan sa aming lugar.
Isa syang writer at may asawa sa abroad. Love story ang madalas nyang isulat. Since
wala naman syang magawa maliban sa pagsusulat, sya ang palagi kong kasama kapag
wala si Janice at abala sa mga group projects.

"Damn it Madge!" Bungad ko sa kanya. Natampal ko ang aking ulo.

"Oh bakit ang aga-aga eh minumura mo ako." Nakangisi sya sa akin.

"Hindi. May nakalimutan lang akong itanong sa anak ko bago ako umalis."

"Ha?"

"Hay naku! Mahabang kwento. Halika na at mag-grocery na tayo." Para kaming sasabak
sa sugal kung yayain ko sya.

Masayang kasama si Madge. Dati rin syang teacher ngunit huminto at itinuon na lang
ang career sa pagsusulat matapos makapangasawa. Wala pa silang anak ng husband nya
dahil nasa abroad ito. Doon na ito tumuloy matapos silang ikasal.

Si Madge lang din ang nakakatiyaga sa akin na sumama sa grocery, maliban kay
Janice. Inaabot kasi ako ng apat na oras sa pamimili. Matapos mag-grocery, tumungo
kami sa kanugnog ng grocery store na restaurant. Kumain muna kami ng lunch although
ala-una na ng hapon.

"Kila Nana muna tayo ha? Bago sa bahay." Utos ko sa kanya habang isinasalansan ang
mga pinamili namin sa loob ng grocery store sa compartment ng kanyang Toyota Vios.
This is one more thing kung bakit masayang kasama si Madge, may sarili syang
sasakyan.

"Okay. Pero nagtext sakin si Nana. Umalis daw sya ngayon." Tugon nito sa akin
habang papasok sa driver seat ng kanyang kotse. Ka-close nya rin kasi si Nana
matapos syang tulungan ng asawa nitong si Attorney Santos, na ama ni Ara, sa kaso
dahil nakasuhan ang kanyang asawa bago ito lumipad sa ibang bansa.

"Ha? Eh nandoon ngayon si Janice eh..." Pumasok na rin ako sa sa passenger seat ng
sasakyan at isinuot ang seat belt.

"Group projects na naman? Sabi ni Nana hindi pa raw umuuwi si Ara." She said while
inserting the key into the ignition.

"Shit! Mukhang naisahan ako ni Janice ah!"

"Relax Mrs. Ocampo. Hindi naman bulakbulero si Janice tulad ng ibang estudyante
ah." Minapula na nya ang manubela at pinaandar ang sasakyan.

"I know. Pero si Ara.."

"What about Ara?"

"Nitong mga nakaraang buwan, lagi syang late. Tapos kagabi sa birthday party nya,
biglang nawala. Tila tumakas at lumabas ng kanilang bahay."

"Tsk. tsk. Busy kasi ang ama nya kaya hindi sya nakakastigo eh." Patuloy lang ito
sa pagmamanubela.

"Iyon na nga ang inaalala ko. Baka maimpluwensyahan itong si Janice ko."

"Di bale. Dumaan na lang tayo ngayon sa bahay ni Nana. Alamin natin kung naroon nga
si Janice."

Tumango na lang ako at nanahimik.

Nang makarating kami sa bahay ng mga Santos, saradong-sarado ito. Halata namang
walang tao. Naka-ilang pindot ako sa door bell ngunit walang lumalabas mula sa
loob. Pasalampak akong bumalik sa passenger seat ng sasakyan ni Madge.

"Walang tao?" Bungad sa akin ni Madge.

Habul-habol ko ang hininga ko. "Dumiretso tayo sa bahay." Malumanay lang ako ngunit
alam kong nararamdaman ni Madge na galit na ako. Nagdidilim ang aking paningin sa
galit. Ito ang unang beses na pinagsinungalingan ako ni Janice.

Walang imik na pinaharurot ni Madge ang kanyang sasakyan pauwi sa amin. It's four
in the afternoon nang makarating kami sa aking apartment dahil sa traffic, walang
pasintabi akong lumabas ng kotse at mabilis na tinungo ang third floor ng aming
building. Padabog kong binuksan ang pintuan.
"Janice!" Sigaw ko. Nanginginig ang mga laman ko.

Bago ko pa lang bubuksan ang pinto ng kwarto ay biglang bumukas ito. Si Janice.

Hinila ko sya sa braso. "Halika nga rito!"

Kita ko sa mukha nya ang pagkagulat.

"Ang sabi mo sa akin may group project ka ngayon!?" Iniupo ko sya sa bangko kaharap
ng mesa.

Tumingala sya sa akin. "Meron nga po." Kita ko ang takot sa kanyang mukha.

"Sinong kasama mo?!" Pinandilatan ko sya.

"S-Si Ara po."

Saka ko sya nakurot sa kanyang braso. "Sinungaling! Sabi ni Nana, hindi pa raw
umuuwi si Ara mula kagabi!"

Nanginginig ang boses nya. "I-Imposible Mommy, kasama ko sya kanina lang sa bahay
nila."

"Pumunta ako sa bahay ni Ara kanina, wala namang tao doon ah!"

"Mommy I swear! Kahit tanungin mo pa si -" Hindi na nya naituloy ang gusto nyang
sabihin matapos ko syang sampalin. Dito na sya napaiyak.

"Ayoko sa lahat ay sinungaling!" Dinuro ko sya sa noo. "Kakausapin ko si Nana

tungkol dito." Pagsambit ay tinalikuran ko na sya at bumaba muli sa labas ng
building upang puntahan si Madge.

Naroon pa rin sya, nakatayo sa kanyang kotse.

"N-Nandyan sya?" Bungad ni Madge sa akin.

Hindi ko sya tiningnan. "Oo, at nagdadahilan pa."

"A-anong sabi nya?" Para syang naginginig.

Tumingin ako sa kanya. "Okay ka lang. Namumutla ka yata." Tanong ko sa kanya.

"Anong sabi ni Janice?" Hindi nito sinagot ang tanong ko.

Bumaling ako ng tingin sa iba. "Kasama nya daw si Ara sa doon sa bahay nito. Eh
noong pinuntahan natin wala ngang tao doon di ba?"

Hindi sya umimik.

Nang tiningnan ko sya, nakatingala sya at nakatingin sa floor namin.

"Halika pumasok ka muna." Anyaya ko sa kanya.

Nanatili syang nakatingin sa third floor. "H-Hindi na. Uuwi na ako."

Tiningnan ko kung anong tinitingnan nya. "Ano bang tinitingnan mo dyan?"

Tumingin sya sa akin, nanginginig. "Third floor kayo di ba?"

"Oo."

Walang imik syang pumasok ng sasakyan. Dumungaw sya sa akin. "Iyong mga pinamili
natin inilabas ko na sa compartment. Nandoon sa gate ng building nyo." Inginuso nya
pa ang mga ito sa likuran ko upang tukuyin ang kinalalagyan ng mga ito.

Nang lingunin ko ay naroon nga ang mga pinamili namin.

"Pasensya ka na Mrs. Ocampo. Hindi na kita matutulungang iakyat iyang pinamili mo."

Bumaling akong muli sa kanya. "Okay lang. Mag-ingat ka, may sakit ka yata namumutla
ka."
Hindi na ito makatingin sa akin. Ngunit nakita ko pa syang sinulyapan ang third
floor ng gusali kung saan naroon ang apartment ko. Pagkatapos ay pinaandar nya na
ang makina ng sasakyan. Bago nya ito tuluyang paandarin, tumingin sya sa akin. "Sya
nga pala, nag-text sa akin si Attorney Santos."

"Oh anong sabi?"

"Tinatanong nya sa akin kung nasaan daw si Nana at si Ara. Nasa bahay na kasi sya."

Napatadyak pa ako sa aking kinatatayuan. "Lintik talaga oh! Sabi na nga ba

nagsisinungaling sa akin itong si Janice eh."

Pagkatapos noon ay minaneho na nya ang kanyang sasakyan papaalis, na para bang
nagmamadali at tila takot? Pero saan?!

Nagpatulong na lang ako kay Mang Isko, nakatira rin sa building namin ngunit sa
second floor, na iakyat sa third floor ang aking mga pinamili. Halos sya na lahat
ang nag-akyat, kaunti lang ang aking nabitbit.

"Salamat Mang Isko. Halikayo at magmiryenda muna!" Anyaya ko sa kanya ng matapos

nyang maiakyat lahat ng groceries.

"Ah hindi na Mrs. Ocampo. Maghahapunan na rin naman. Doon na ako kakain sa bahay."
Nagsasalita ito ngunit nakatingin sa aking likuran.

Napatingin ako sa likuran ko, wala namang mayroon doon. Humarap muli ako sa kanya.
"Oh sige, salamat na lang. Sa uulitin po."

"O-Okay sige --" Para bang may gusto pa syang sabihin.

Nang lumakad paalis si Mang Isko ay hinabol ko pa ito ng tingin. Kita ko ang
pagsulyap nya sa akin na para bang hindi ito makatingin sa akin ng diretso. Nang
tuluyan ng syang makababa sa second floor, pumasok na ako sa loob ng apartment.
Isinaayos ko na ang aking mga groceries. Bakit ang weird ng mga tao ngayon?

Ala-siete na ng gabi ng makatapos ako, sakto rin naman dahil sinabayan ko ito ng
pagluluto sa kusina para sa hapunan. Tinungo ko ang kwarto kung saan naroon ang
nagtatampong si Janice. Alam ko nabigla sya sa nagawa ko sa kanya, pero mali pa rin
na magsinungaling sya sa akin.
Natagpuan ko syang nakaupo sa kama, yakap nya ang sariling mga tuhod.

"Halika na... kakain na." Mapait kong anyaya sa kanya.

Marahan lang syang tumayo at sumunod sa akin.

Kumain kami ng walang imik sa isa't isa. Pagkatapos nyang kumain ay iniligay nya
lang sa lababo ang kanyang pinagkainan at dumiretso na sa kwarto. Nang matapos din
akong kumain ay nilinis ko ang aming pinagkaininan at pumasok na rin ako sa kwarto.

There she was, mukhang pagod na pagod, lying on her bed. Naririnig ko ang malalim
nyang paghinga. Ganoon muli ang kanyang ayos, nakadapa. Tumabi ako sa kanya at
sinubukang matulog. I close my eyes, sinikap kong makatulog. Pero paulit-ulit
pumapasok sa isip ko ang mukha ni Janice, takot na takot ito sa akin kanina ng
sampalin ko sya.

Dumilat akong muli at nilingon ko sya, tulog na tulog. Ginawaran ko sya ng haplos
sa mukha, I want to say sorry. But even if I say it to her right now, she will not
hear it. Nakaramdam ako bigla ng awa, ngunit galit muli. Naiininis pa rin ako sa
kanya kapag naiisip kong nagsinungaling sya sa akin.

Hindi ko namalayang nakatulog pala ako. Marahan akong bumangon, bumaling ako kay
Janice. She's still asleep, malalim ang tulog nya. Ganoon pa rin ang ayos nya,
nakadapa. Marahan akong kumilos at ipinatong ang unan sa kanyang likuran malapit sa
puwetan. I know she'll hate me for this kapag nagising sya. Pero hindi nya na
mamamalayan iyon, maya-maya lang ay maglilikot na ulit sya sa pagkakatulog.

Lumabas ako ng kwarto, tulad ng dati, I left the door ajar. I avoided to switch off
the light, takot sya sa dilim.

Nang marating ko ang sala, dumiretso ako sa kusina kung saan naroon ang aming
refrigerator. I drunk a glass of water, then went to the room. Ngunit bago ako
pumasok ng kwarto ay napansin ko na naman ang mga nagkalat na buhok sa sahig!

Kumuha ako ng walis at dust pan, winalis ko ito. Oo nga pala, hindi ko pa
natatanong si Janice tungkol sa mga buhok na ito.

Maya-maya ay naramdaman ko na naman ang pagbangon ni Janice mula sa kama. I can

feel her presence near me.
Hindi ko sya pinansin ni nilingon, nagpatuloy lang ako sa pagwawalis. But she's not
moving, I think she was just staring at me.

"Kanino ba galing ang buhok na ito, ha?!" Tanong ko sa kanya without turning to
her.

Katulad noong una. Wala syang imik. Hindi ko rin naman sya kayang lingunin, I know
she was mad at me.

Bahagya akong tumayo ng tuwid at bumuntong hininga. "All right Janice. I'm sorry.
Pasensya ka na -"

PAKKKK!

Biglang sumara ng malakas ang pinto ng kwarto!

Napaigtad ako sa pagkagulat at agad ko syang nilingon. But it was too late that I
can't see her. Maybe she was inside the room!

Padabog kong inilapag ang hawak kong walis at dustpan. Ito ang unang pagkakataon na
pinagdabugan ako ni Janice ah! Lalong kumulo ang dugo ko sa kanya. Hindi nya ba
narinig ang paghingi ko ng tawad.

Mabilis akong humakbang papasok sa kwarto. Nagulat pa ako ng buksan ang pinto

- patay ang ilaw!

I immediately switch on the light. Napatigagal ako...

Janice was -

Still asleep!

Lumapit ako sa kanya, nanginginig ang tuhod ko.

Iyong unan na ipinatong ko sa kanyang likuran -

Ganoon pa rin ang ayos!

Naririnig ko pa rin ang malalim nyang paghinga!

Tulog na tulog pa rin sya!

Oh my God! Dali kong isinara ang pinto ng kwarto. I saw the clock, it's three in
the morning. Humiga ako sa tabi nya at mahigpit ko syang niyakap. Ni hindi man lang
sya natinag sa malalim nyang pagtulog. How could she slammed that ajar door to shut
or even switch off the light kung ganito sya matulog?

Baka stress lang ako. But everything's weird today. Si Madge, the way she looked
frightened while she's staring at our floor; si Mang Isko, na parang balisa at may
nais sabihin sa akin.

Nakatulog pala ako mula sa malalim na pag-iisip. Same day as yesterday, it's nine
in the morning. Bumangon ako at dumiretso sa banyo. I took a bath and prepared a
breakfast for us.

Nakita kong marahang lumabas ng kwarto si Janice, dumiretso sya sa mesa at nag-
almusal. Sinaluhan ko sya, she's quiet.

"Maligo ka na. Magsisimba tayo ngayon remember?" Utos ko sa kanya ngunit hindi ko
sya magawang tingnan.

Hindi sya umimik, marahan lang syang kumakain.

Tiningnan ko sya, seryoso syang sumusubo ng pagkain. Nakatingin sya sa akin, umiwas
ako ng tingin. "Sya nga pala, bakit ang daming buhok na nagkalat dito sa sahig?
Galing ba dito si Ara?"

Umiling lang sya at nanatiling tahimik. Nakatingin lang sya sa akin.

Tumingin ako sa kanya. "Bumangon ka ba kagabi?"

Umiling muli sya at yumuko. Nagpatuloy sa pagkain.

"Siguro nagsleep-walk ka." Ipinagpatuloy ko ang pagkain ko.

Nanatili lang syang tahimik.

Pagkatapos kumain ay naligo na sya , dumiretso sa closet at nagbihis.

"Ayusin mo ang bihis mo ha. Sa simbahan tayo hindi tayo mama -" Nagulat ako ng
bumungad sya sa akin. Nakasuot sya ng unipormeng pamasok. Lumapit ako sa kanya.
"Janice, Linggo ngayon. Magsisimba tayo hindi tayo pupunta sa school." Lumuhod pa
ako sa harapan nito. "Magpalit ka ng damit."

Tumango lang sya at bumalik sa closet. Pagbalik nya ay nakabistida na syang puti.
Lumapit ako sa kanya at niyakap ko sya. Agad din akong bumitaw at tiningnan ko sya.
Blanko ang mukha nya, wala pa rin syang imik. Hindi ko magawang humingi ng tawad sa
kanya sa ngayon.

"Hintayin mo ako sa labas. May kukunin lang ako sa kwarto." Utos ko sa kanya.

Tumango lang sya at humakbang na palayo sa akin patungo sa pintuan palabas ng

apartment.

Mabilis akong tumungo sa harapan ng lifesize mirror malapit sa kwarto upang tingnan
kung maayos ba ang suot ko. Pagkatapos ay bumaling na ako sa pintuan ng kwarto
papasok. Dito na ako napatili sa aking nakita.

I saw her!

I saw Janice -

Still asleep!

Lying on her bed!

Halos mapatakip ako ng bibig sa pagkagulat!

Hindi ako maaaring magkamali. Si Janice ito dahil nakatihaya sya at kitang-kita ko
ang kanyang mukhang tulog na tulog! Naramdaman kong parang kumapal at namanhid ang
aking ulo, tila nagtayuan ang lahat ng balahibo ko!
If Janice was here, sino iyong nasa labas ng pintuan.

Marahan akong gumawa ng hakbang patungo palabas ng kwarto. Marahan lang.

Halos hindi ko maiunat ang aking mga binti, nanginginig ang mga 'to!

Nang makalabas ako ng kwarto, sapat na para matanaw ko ang pintuan palabas ng
apartment. And it was opened -

Humakbang pa ako ng isa...

Nanginginig ang aking katawan, naluluha ang aking mga mata.

Isa pa... marahan lang.

Malapit na.

Then -

I saw her!

Nakatalikod sya sa akin!

Who is she?!

Lumingon ako sa aking kaliwang bahagi kung saan abot tanaw ko si Janice na
natutulog sa kama.

She's still there!

Muli ay lumingon ako paharap kung saan naman nakatayo sya patalikod sa akin sa may
pintuan.

Humugot ako ng malalim na paghinga, at saka muling humakbang...

Isang hakbang...

Marahan lang.

Pangalawang hakbang...

Hindi nya alintana, nakatayo pa rin sya patalikod sa akin.

Pangatlong hakbang...

Dumampot ako ng walis at hinawakan ko ito paamba sa kanya.

Pang-apat...

Nanginginig ang aking mga kamay.

Panglima...

"Janice..." Bulong ko sa kanya habang papalapit na ako.

Ngunit hindi sya lumingon. Nanatili lang syang -

Nakatayo.

"J-Janice..."

TBC!

[My other horror story Demons Activity 101 (here in my wattpad acct) are soon to be
published under Viva Psicom. Thank you guys!]
####################################
III - Don't Call Her Name
####################################

x x x Continuation.

PINILIT kong tatagan ang aking loob. Ang aking mga paang hindi mailakad sa kaba ay
pinilit kong ihakbang papunta sa kanya.

She was still standing there, infront ahead of me. I saw her back. How could she?
I just saw her in her bedroom a minute passed away. Malalim ang tulog nya, paanong
-

Unless I was just dreaming! Baka nga panaginip lang ito. Sana nga panaginip lang
ito.

"Janice..." I called her but whisper.

Hindi sya lumilingon. Hinigpitan ko ang aking pagkakahawak sa walis na hawak ko

kahit nangangatog na ako sa kaba. Sino ang babaeng ito? Hindi sya si Janice! Hindi
sya ang anak ko!

Limang hakbang na lang ang layo ko sa kanya, but I thought she didn't notice me.

Marahan pa akong humakbang.

Apat na hakbang na lang.

Tatlo.

Dalawa.

Isa -
 "Bulaga!"

Napaatras ako! Nagulat!

Tila ang aking dugo'y umakyat sa utak!

"Oh! Bakit gulat na gulat ka?" Sabay baling nito kay Janice. "How are you Janice?"

Si Madge.

Bigla syang sumulpot sa pintuan.

Napatingin sa akin si Madge. "Bakit ka may hawak na walis?"

Para akong na-estatwa. "Ah... wala. Maglilinis sana ako..." Sabay bitaw ko sa
hawak kong walis. Nagulat pa ako ng yakapin nya si Janice sa harapan, o kung si
Janice nga ba ito.

"Ang bango naman ni Jane." Ito ang tawag nya kay Janice. Pagkatapos ay bumaling sya
sa akin. "Akala ko ba magsisimba tayo? " Bumaling sya sa akin.

Tumango lang ako at pilit sinisilip ang kayakap nyang si Janice.

Bumitaw sya sa anak ko sa pagkakayakap. "Bakit parang matamlay ka Jane?"

"Inaantok pa po kasi ako Tita Madge." Tugon nito sa kay Madge. Ito ang unang
pagkakataon na narinig ko ang tinig ni Janice mula nitong umaga.

"Siguro... nasermonan ka ng Mommy mo nuh?" Sabi pa ni Madge habang hinihimas ito sa

buhok.

Yumuko lang si Janice.

 Pero hindi! Hindi ito si Janice! But I heard her voice...

Sino iyong -

Nakahiga sa kwarto?

Wala akong pasintabing tumakbo sa kwarto. Heto na naman ang matinding kaba sa
akin.

Sya agad ang hinanap ng aking paningin nasa pintuan pa lang ako ng kwarto!

Then I was shocked -

She's -

Not there!

Wala ang Janice na kanina'y natutulog lang - dito sa kama!

Nanlambot ako at napaupo.

Doppelganger?!

I know it was in fiction and folklore, and literally a double goer which means - a
double of a living person and sometimes portrayed as a harbinger of badluck. But I
don't believe in this! Not until I saw it with my own eyes!

"Mrs. Ocampo!" Sigaw ni Madge sa pangalan ko.

Agad akong napatayo sa pagkakaupo at pilit pinahid ang luhang namutawi na pala sa
aking mga mata. "I'll be there in a sec!" Tugon ko sa kanya.

What the hell was happening to me! Bakit ako nagkakaganito? Nagsimula lang ang
lahat ng ito matapos naming manggaling sa birthday ni Ara. I think something bad
might happen! Masama ang kutob ko! Or - baka naman stress lang ito. Again? Why am I
always considering this as like that? Siguro pinapalakas ko lang ang loob ko.
 Matapos magsimba, dumiretso kami sa isang fastfood malapit sa aming bayan. Hindi
ko maiwasang pagmasdan si Janice, she's still Janice anyway. Isang bagay lang ang
nagbago, alam kong nagtatampo sya sa akin. Tinatanguan nya lang ako kapag may
tanong ako sa kanya, pero hindi nya ako magawang tingnan sa mga mata. Mabuti na
lang at sumulpot si Rene, classmate nya at estudyante ko rin.

"Mrs. Ocampo, pwede ko po bang isama si Janice dyan sa mall sa tapat nito." Si
Rene, itinuro nito ang tapat ng fastfood na kinakainan namin ngayon.

Tumango ako. "Bumalik din kayo agad ha..."

Tumango lang si Janice. Pagkatapos ay umalis na sila.

Tumingin sa akin si Madge na nakaupo lang sa aking harapan. "May problema ka ba?
Kanina ka pa parang balisa..."

"Ikaw Madge? May problema ka ba? Kahapon ka pa weird." Binalik ko ang tanong sa
kanya.

"What do you mean?" She sipped a drink of ice tea.

"Kahapon Madge, nagmamadali kang umuwi na parang takot na takot ka. The last time
I saw like that is when you - meet Nana and Ara, remember?"

"Ah wala yun. Ganoon talaga ako minsan weird..." Plastic ang ngiti nya. Halatang
may itinatago.

"Speaking of Ara, bakit ang ilap mo sa batang iyon?" Pumangalumbaba ako.

"Hindi naman sa mailap ako sa kanya, hindi ko lang sya - ah ewan! Hindi ko
maipaliwanag eh."

"As I remember, nakikita ko na parang hindi ka makatingin sa kanya. Although

matalik na kaibigan mo naman si Nana at naging close kayo ni Attorney Santos, pero
pagdating sa batang iyon - parang ilang ka."

Nagbago ang mukha nya. Hindi sya makatingin sa akin.

"Look Madge, kaibigan mo rin naman ako katulad ni Nana but you're so close to
Janice. Why can't you be like that to Ara, too? Is there something I don't know?"
Hinawakan ko sya sa kamay.

Huminga sya ng malalim. "Wala... namimili lang talaga ako ng batang magugustuhan
ko."

"So nanggaling na sa bibig. Hindi mo gusto si Ara?"

"Why are you interrogating me about her ha? Eh samantalang kahapon, ikaw na ang
may sabi na baka maging masamang impluwensya itong si Ara kay Janice mo. At saka
wag mong ibalik sa akin ang tanong, I'm asking you, right? Bakit parang balisa ka
kanina ha? Siguro inaway mo si Janice nuh?" Bahagya nya pang inilapit sa akin ang
kanyang mukha.

Hindi ako nakaimik.

"Napansin ko ang palihim mong pagsulyap sa anak mo kanina pa. Parang nangingilap ka
sa kanya..."

Tumanaw ako palayo sa kanya, ni hindi ko sya magawang tingnan. Alam ko, may
kasalanan ako kay Janice ng pagbuhatan ko ito ng kamay. But aside from that, may
bumabagabag sa isip ko. Ang mga pangyayaring hindi ko maipaliwanag, there is
something wrong that was happening after namin manggaling sa birthday ni Ara.
Pakiramdam ko talaga may masamang mangyayari. Natatakot ako! Heto na naman ang kaba
sa dibdib ko!

Who's that girl staring at me last night kung hindi iyon si Janice? I know now,
hindi si Janice iyon. Sino ang babaeng iyon na natutulog katabi ko? How about that
hair on our floor? Kanino galing ang mahahabang hibla ng buhok na iyon?

Biglang may humawak sa balikat ko!

"Wahhh!" Napasigaw ako sa gulat.

It wasn't Madge! Isang batang pulubi ang humawak sa balikat ko!

"Palimos po..." Pagmamakaawa nito sa akin.

Hindi ako nakagalaw, na-estatwa ako sa pagkakagulat ko. Napakarungis ng batang

ito. Paano ito nakapasok sa fastfood na tulad nito?

Maya-maya ay nilapitan ito ng service crew at hinila palabas. "Bawal ka dito. Doon
ka sa labas mamalimos." Utos nito sa batang pulubi at hinila na nga ito palabas.

Halos habol ko ang aking paghinga sa kaba. Nagulat kasi ako sa biglang pagtapik
nya sa akin.

"Okay ka lang?" Ani Madge na nakatingin pala sa akin. "Bakit parang takot na takot
ka?"

"Ah wala, nagulat lang ako dun sa pulubi." Umayos ako ng upo.

"Kahit ako nagulat din eh. Bigla ang pagsulpot nito sa harapan mo. Tulala ka kasi
kaya hindi mo napansin." Nakangisi ito sa akin.

"Ha?"

"I told you. Wala ka sa sarili. Kanina ka pa balisa."

Napayuko na lang ako.

Napakamot si Madge sa kanyang ulo. Ngunit ng ibaba na nya ang kanyang kamay,
natabig nya ang basong may ice tea sa kanyang harapan. "Shit!"

Sabay pa kaming napatayo ng matapon ito.

"Sorry, natapunan ka ba?" Pag-aalala nya sa akin.

"Hindi naman. Kaunti lang." Habang pinupunasan ko ng panyo ang ibabang bahagi ng
aking kasuotan.

Nang mapunasan namin ang natapon na ice tea, biglang pumasok ang isang lalaking
nakaitim na jacket. Halos nagwawala ito sa counter. "Hindi naman ito ang in-order
ko ah! Bakit ito ang ibinigay mo sa akin!" Galit na galit nitong isinalampak ang
pagkaing nakabalot sa harapan ng cashier.

"Sorry Sir. Palitan ko na lang po." Alo ng Cashier dito.

"Aba! Dapat lang! Hindi ko naman pagkakamali iyan!" Sigaw pa ng lalaking
nagrereklamo.

Bumulong sa akin si Madge. "Grabe nuh? May ganyan palang mga tao."

Tinaguan ko lang sya.

Nang makuha ng lalaki ang pinalitang order, padabog itong lumabas ng fastfood at
sumakay sa nakaparada nitong sasakyan. Pagkatapos ay pinaharurot paalis.

Napapailing na lang si Madge.

"Hintayin lang natin si Janice, tapos umuwi na tayo." Habang nakatingin ako sa
aking relo.

Tumango lang si Madge.

Maya-maya ay may pumaradang Honda Jazz na pink malapit sa pwesto namin. We can
barely noticed it through the glass wall beside us. Iniluwa ng sasakyang ito si
Tony Gonzaga. Halos magtilian ang mga service crew sa loob ng fast food.

"Akalain mo, may artista rin palang bumibili sa fastfood na 'to." Walang ganang
sambit ni Madge.

I'm a fan actually. Pero wala ako sa mood dahil malalim ang iniisip ko. Sandali
lang nanatili si Tony at umalis na rin matapos magtake-out ng order nito. Maya-maya
ay dumating na si Janice, kasama si Rene.

"Let's go!" Pagkatayo ko ay tumayo na rin si Madge.

Nang makauwi kami sa apartment, nag-stay muna si Madge at nakipagkwentuhan kay

Janice. Sa amin na rin sya naghapunan. Maaga ko ring pinatulog si Janice dahil
kinabukasan ay may pasok na.

Nagkwentuhan kami ni Madge hanggang alas-nuebe ng gabi. Pagkatapos ay umuwi na rin

sya.

I'm about to go to bed ng mapansin ko na naman ang mga hibla ng buhok na nakakalat
sa sahig. I sighed. Then I swept it again. Saan ba nanggagaling ang mga buhok na
ito. Madge has a long hair but it's blonde, this one is pure black.

After I'm done, I went to bed. Tulog na si Janice, naririnig ko na ang malalim
nyang paghinga. Heto na naman ang takot ko. Baka mangyari na naman ang nangyari
kaninang umaga. Hindi ako natatakot sa mga nangyari, natatakot ako na baka may
mangyaring masama kay Janice.

I stared at Janice, this time, nakatalikod sya sa akin na nakayakap sa unan

patagilid. Is she still mad at me? Hinimas ko ang kanyang buhok. I can feel that
she's in deep sleep. Tumayo at isinara ko ang pintuan ng kwarto. Mula sa pintuang
iyon, tinitigan ko sya. I want to say sorry about what happened yesterday. But how
could I? May kasalanan din naman kasi sya sa akin. She betrayed me, she lied to me!
Well, if she say sorry to me I will forgive her. Maybe tomorrow -

"Why are you staring at me!"

Napaigtad ako sa pagkagulat, isang boses na nagmula kay -

Janice!

But I can't see her talking. Nakatalikod sya sa akin!

"Anong sabi mo?" Nag-init ang ulo ko sa tanong nya.

Hindi sya lumingon o gumalaw. Nakatalikod pa rin sya sa akin at nakayakap sa

kanyang unan.

Hindi sya kumibo.

"I'm still you mother! Hindi ka dapat -"

"Why are you staring at me!" Sigaw nyang muli.

"Ha?"

Ni hindi sya gumagalaw o humaharap sa akin. Sa tono pa ng pananalita nya, para

syang galit!

Lumakad ako papunta sa kabilang bahagi ng kama paharap sa kanya. "Aba't!

Sumusobra ka na ah! Wala ka ng paggalang sa -" Napahinto ako ng makita ko ang
kanyang mukhang --

Tulog na tulog pa rin sya!

"Janice..." Tinawag ko sya.

Pero kita ko na malalim ang pagtulog nya.

Imposible! Sa kanya nagmula ang tinig na iyon!

Bahagya akong umupo paharap sa kanya. "Janice..." Pero kahit yugyugin ko sya ay
mukhang malabo syang magising dahil sa lalim ng pagkakatulog nya.

Napayuko ako. Siguro -

Nananaginip lang sya.

Sleep talking maybe.

Ngunit ano itong nararamdaman ko. Parang halos lahat ng balahibo ko sa katawan
hanggang likod, nagtataasan. Dali kong hinimas ang aking mga braso, baka giniginaw
lang ako. Pero heto na naman, ang pakiramdam na iyon. Natatakot ako --

Tuminign ako kay Janice, natatakot ako -

Natatakot akong baka may mangyaring masama sa kanya.

Hindi ko na naman namalayan na nakatulog na pala ako. Tumayo ako sa aking

kinahihigaan sa gilid ng kama at si Janice agad ang hinanap ng aking paningin.

But she's not in the bed!

"Janice!" Napasigaw ako. I panicked.

Mabilis kong tinahak ang pintuan ng kwarto palabas.

Wala sya sa sala!

"Janice!" Kumakabog ang aking dibdib.

Tinungo ko ang kusina.

Wala.

Ang banyo.
 Wala.

Ang terasa.

Wala.

Nanlambot ang aking mga tuhod na binalikan ang sala. Where the hell is she? Dito
na ako napaiyak. Why? Why is this happening? Something weird is happening!

"Janice..." Napahagulgol na ako.

At saka marahang bumukas ang pinto ng kwarto.

Marahan kong iniangat ang aking ulo.

Iniluwa si Janice ng pintuang ito.

"Mom? Bakit ka umiiyak..." Pupunga-pungas pa ito. Halatang kakagising lang.

Napatigagal ako. How? I didn't see her inside that room when I woke up.

Lalo akong napahagugol. Lumapit sya sa akin at niyakap nya ako. "Mom, ano pong
nangyayari?" Nanginginig ang boses nya.

Ginantihan ko sya ng yakap. "I'm sory anak... I'm sorry..."

"Mom..." Napaiyak na din sya.

Katulad ng nararamdaman ko noong isang araw pa lang, natatakot ako. Natatakot ako
para sa kanya, natatakot akong mawala sya. Ngayon ko lang napagtanto kung gaano ko
sya kamahal.

It's Monday, pasok na naman sa eskuwela. Pagkatapos ng madrama naming tagpo ni

Janice, agad kaming kumilos upang maghanda para sa pagpasok. Bago mag-ala siete,
nakaalis na kami ng apartment at bumyahe papunta sa prestehiyoso at pamosong
paaralan na aking pinagtatrabahuhan. At siyempre, ang school kung saan din
pumapasok si Janice.
 Since estudyante ko naman sya, hindi mahirap sa akin ang mag-adjust sa oras sa
simula pa lang. Kaya hindi ako nahihirapang asikasuhin sya at the same time. Hindi
rin naman kasi malayo sa amin ang nasabing paaralang ito. Isang sakay lang kami ng
jeep para makarating dito.

Nagsimula ang klase ko saktong ala-siete. Kumpleto ng aking mag-aaral maliban kay
-

Ara.

Katulad ng iniisip ko, wala sya. Kaninang umaga lang dumating si Nana buhat pa sa
pagluwas nito sa kanilang probinsya ayon kay Madge. Pero wala pa ring balita kay
Ara, hindi pa rin daw ito nakakauwi mula ng mawala ito ng Biyernes ng gabi.

Ala-una natapos ang klase ko. Pinaiwan ko si Janice, sya lang kasi ang huling
nakasama ni Ara ng Sabado which was - pinagdududahan ko. Ayon nga kasi sa mga
Santos, Biyernes pa lumisan si Ara at hanggang ngayon ay hindi pa rin ito
nagpapakita. Ni hindi raw ito nagpaparamdam, hindi rin ma-contact.

"Janice, may gusto akong itanong sa'yo..." Ani ko sa kanya.

Nakatayo sya sa harapan ko. Nakatingin lang sya sa akin.

"Ikaw lang ang huling nakasama ni Ara noong Sabado, remember? Noong ginawa nyo
yung Science group project?"

Tumango sya at ngumiti. "You mean, naniniwala ka na sa'kin?"

Hinawakan ko sya sa balikat. "I believe in you..." Tiningnan ko sya sa kanyang mga
mata. "Pero mangako ka sakin Janice. Swear to me that you're telling a truth."
Mariin kong pagsusumamo sa kanya.

Itinaas nya pa ang kanyang kanang kamay na parang nanunumpa. "I swear Mom. I swear
to God! Si Ara po ang nakatuwang ko noong Sabado sa group project namin."

Napapikit ako. How come na sinasabi ni Nana na - hindi pa raw umuuwi si Ara since
Friday hanggang ngayon gayong nakasama ito ni Janice noong Sabado? Naguguluhan ako.

"Okay Janice, naniniwala ako sa'yo."

Yumakap sya sa akin. Bumitaw din agad.

 "Janice... wala ka bang napansin sa kanyang kakaiba?"

Tumingin sa itaas ng kisame si Janice na parang nag-iisip. Pagkatapos ay humarap

sa akin. "Tahimik po sya noong araw na iyon, halos walang kibo."

Nangunot ang aking noo na tila nagtatanong.

"Ang duda ko po, nagtatampo sya sa kanyang Daddy dahil wala ito ng birthday party
nya di ba po?"

Napatango lang ako. Lagi naman kasing walang time ang Daddy nya para dito. "Mauna
ka na sa canteen. Susunod na lang ako doon may tatapusin lang akong lesson plan
ha..." Utos ko sa kanya.

Tumango lang sya at humalik sa aking pisngi, at saka mabilis na tinungo ang labas
ng classroom. Hinayaan kong bukas ang pinto, madalas naman akong magpaiwan sa
classroom ko kapag may importante akong tatapusin.

Nag-focus ako sa aking ginagawang lesson plan, pero patuloy ang pagsibat ng isip
ko kay Ara. How could she do this? How could she abandoned her class today? Ganoon
ba kaimportante ang nilakad nito ng gabing iyon at hanggang ngayon ay hindi pa rin
ito umuuwi? Napabuntong-hinga ako at nagpatuloy na sa pagsusulat. Kailangan ko
itong matapos, ayoko rin namang malipasan ng gutom. Isa pa, naghihitay sa akin si
Janice sa canteen.

I'm about to finish the writing - nang may biglang pumasok sa classroom.

Hindi ko na ito pinagkaabalahang tingnan dahil sa peripheral vision ko, naka-

uniform ito ng tulad sa aking mga estudyante. Si Janice, sa tingin ko. Anyway,
ugali ko na rin kasi iyon.

"Sabi ko sa canteen mo na ako hintayin." Sermon ko dito ngunit hindi ko pa rin

magawang tingnan.

Naramdaman kong umupo ito sa hulihang bahagi ng classdesk, sa bandang gitna.

"Anyway, patapos na rin naman ako. Hintayin mo na ko."

Ngunit wala itong imik.

 Nang matapos ko ang lesson plan, mabilis akong tumayo at niligpit ang mga gamit.
"Let's go!"

Ngunit na mapaharap ako dito ay halos napaatras ako sa aking kinatatayuan.

Napatakip ako sa aking bibig.

Kumabog ang aking dibdib.

Kahit sa ganoong sitwasyon, nakapagsalita pa rin ako -

"Ara..."

Wala pa rin syang imik.

Oo, naka-uniform sya - nakapamasok. But still - she was late. So late dahil tapos
na ang klase ko.

"Ara, why are you late?" Umayos ako ng tayo.

Wala pa rin syang imik. Nakayuko lang sya, ni hindi ko maaninag ang kanyang mukha
dahil -

Natatakpan ito ng mahaba nyang buhok.

"Absent ka na Ara. Tapos na ang klase ko." Nakaramdam ako ng pagkainis sa kanya,
napaka-iresponsable nya.

Maya-maya ay marahan akong humakbang palapit sa kanya. "Ano ba ang nangyari sa'yo
ha? Hinahanap ka ni Nana noong Sabado pa."

Wala pa rin syang imik, nakayuko pa rin sya.

Nang makalapit ako sa kanya, dito ko narinig ang kanyang paghikbi.

Parang nakonsensya ako sa aking nasabi. Maari kasing ang dahilan ng lahat ng ito
ay ang pangungulila nya sa ama. Umupo ako sa kanyang tapat. "Ara what happened?"
 Wala pa rin syang sagot sa akin kundi hikbi. Ni hindi ko nga maaninag ang kanyang
mukha dahil natatabingan ito ng kanyang buhok.

"Ara..." Nakaramdam ako ng matinding awa sa kanya. Gusto ko syang yakapin pero
paano?

Maya-maya ay nag-ring ang aking cellphone. Nang iangat ko ito mula sa aking bulsa
- it's Madge who was calling.

Bumaling muli ako kay Ara. "Ara sandali lang ah... I have to take this call."
Tumayo ako at bahagyang lumayo sa kanya. "Wag kang aalis dyan, mag-uusap pa
tayo..." I told her.

Tumapat ako sa bintana ng classroom patalikod sa kanya. "Hello..." I answered the

call.

"Mrs. Ocampo!!!" Sigaw ni Madge sa kabilang linya.

"Hey Madge, bakit humahangos ka yata?" Nakangiti ko pang tanong sa kanya.

"Mrs. Ocampo..." Namamaos ang tinig nya.

"Bakit nga? Bilisan mo busy ako! Ano ba iyon?"

"S-Si... Ara..." Sa tinig nito ay tila umiiyak ito.

"Oh. What about her? Actually she's here-"

"She's dead..."

Tila ako na-estatwa sa aking narinig. "What!?" Baka nabingi lang ako.

"Patay na si Ara Mrs. Ocampo..."

"Ha? Imposible -"

"Natagpuan ang bankay nya sa tapsihan kaninang 10:15 a.m..." Umiiyak na sya sa
kabilang linya.

Napalunok ako ng malalim.

 Hindi ako makapagasalita. Paanong -

Sino itong nasa -

Kahit sa isip ko, hindi ko matunton ang sarili. Nanginginig ang aking katawan,
napakalakas ng kabog ng aking dibdib.

"Mrs. Ocampo? Andyan ka pa ba?" Tanong ni Madge sa kabilang linya.

Gusto ko syang sagutin sa kanyang tanong ngunit walang lumalabas na tinig sa akin.
Ni hindi ko namalayang naibagsak ko na pala ang cellphone ko.

Lilingon ako.

Lilingunin ko si Ara -

Sa likuran ko.

Oo.

Naririnig ko pa rin ang kanyang hikbi.

Shit! Lilingon ako!

Sino itong nasa likuran ko?

Sino ka?

Nang biglang -

May humawak sa aking balikat!

Napaigtad ako at napatili. "Haaaaa!!!"

Agad kong tiningnan ko sino ang humawak sa aking balikat.

 Isang -

Isang batang pulubi?

"Palimos po..." Pagmamakaawa nito sa akin.

What? Bakit parang -

Nang lingapin ko ang paligid -

Nakaupo ako sa isang -

Fastfood!

Kaharap ko si Madge.

Parang - nangyari na ito!

Shit! Hindi ako pwedeng magkamali. Nangyari na nga ito kahapon sa fastfood na
kinainan namin matapos kaming magsimba.

"Okay ka lang?" Nakatinign sa akin si Madge.

Hindi ako makapagsalita.

Maya-maya ay may lumapit sa batang pulubi na service crew at hinila ito palabas.
"Bawal ka dito. Doon ka sa labas mamalimos."

"Okay ka lang?" Ani Madge na nakatingin pala sa akin. "Bakit parang takot na takot
ka?"

Tiningnan ko sya, halos habol ko ang aking paghinga.

"A-Anong nangyari? B-Bakit parang ..." Hindi ko matunton ang nais kong sabihin.

Napakamot si Madge sa kanyang ulo. Ngunit ng ibaba na nya ang kanyang kamay,
natabig nya ang basong may ice tea sa kanyang harapan. "Shit!"

Shit talaga! Hindi ako pwedeng magkamali. Nangyari na nga ang pangyayaring ito.
 Sabay pa kaming napatayo ng matapon ito.

"Sorry, natapunan ka ba?" Pag-aalala nya sa akin.

Pero hindi ako makaimik, nangangatog ang aking mga labi.

Sumimangot sya. "Okay ka lang ba talaga?"

Hindi na ako nakatiis, lumapit ako sa kanya. "Madge... nangyari na ito."

"Ha?" Patuloy lang sya sa pagpunas sa kanyang damit na natapunan ng icetea. "Hindi
kita maintindihan..."

"Madge makinig ka..." Lumapit pa ako sa kanya. Para akong baliw, nangangatog ang
aking katawan. "Nangyari na ang lahat ng ito..." Naluluha ako.

Hinila nya ako at pinaupo. "Okay ka lang ba talaga? Kanina ka pa balisa eh..."

Nang maka-upo na ako, umupo sya paharap sa akin. "Ano bang nagyayari? Nanginginig
ka ah..."

Palinga-linga ako sa paligid na para bang may kinatatakutan. "A-Anong araw ngayon
Madge?"

Ngumiti sya. "Linggo! Nakalimutan mo na ba? Galing tayo sa simbahan kanina lang?"

Napayuko ako.

"Don't tell me natakot ka ng husto doon sa batang pulubi?" Nakangisi pa sya sa

akin.

Tumingin ako sa kanya. "Makinig ka Madge, may papasok dyan na lalaking nakaitim na
jacket." Itinuro ko ang counter area.

Nilingon naman ito ni Madge. "Okay..." Natatawa ito. "Pagkatapos..."

"M-Magrereklamo ang lalaking iyon dahil mali ang ibinigay sa kanyang order for take
out." Nangangatog pa rin ako.
 Nakangiti naman si Madge sa akin. "All right." Umupo sya na nakaharap sa counter
area. "Let's see."

Maya-maya nga ay biglang pumasok ang isang lalaking nakaitim na jacket. Halos
nagwawala ito sa counter. "Hindi naman ito ang in-order ko ah! Bakit ito ang
ibinigay mo sa akin!" Galit na galit nitong isinalampak ang pagkaing nakabalot sa
harapan ng cashier.

"Sorry Sir. Palitan ko na lang po." Alo ng Cashier dito.

"Aba! Dapat lang! Hindi ko naman pagkakamali iyan!" Sigaw pa ng lalaking

nagrereklamo.

Nang makita ko si Madge, napatigagal ito. Marahan syang tumingin sa akin at

namumutla. "My God..." Bulong nya.

Nang makuha ng lalaki ang pinalitang order, padabog itong lumabas ng fastfood at
sumakay sa nakaparada nitong sasakyan. Pagkatapos ay pinaharurot ito paalis.

Napatakip si Madge sa sarili nitong bibig at tila naluluha.

Bumulong muli ako sa kanya. "Maya-maya ay paparada sa harapan natin ang pink Honda
Jazz. Lulan ng sasakyang iyon si Tony Gonzaga at magte-take out order sa fastfoot
na ito."

Nakatanga lang sa akin si Madge.

Ilang minuto lang at nangyari nga. Pumarada ang Honda Jazz na pink malapit sa
pwesto namin. Iniluwa ng sasakyang ito si Tony Gonzaga. Halos magtilian ang mga
service crew sa loob ng fast food.

Halos hindi makapaniwala si Madge, wala syang imik. Maging ako ay hindi
makapaniwala. Gusto nya akong kausapin ngunit katulad ng aking inaasahan, dumating
nga si Janice kasama si Rene mula sa pamamasyal sa mall.

Ipinasya na naming umuwi muna sa apartment. Wala pa rin syang imik, kita ko na rin
sa kilos nya ang panginginig ng kanyang katawan. Nang makarating na kami sa aking
apartment, agad kong pinatulog si Janice matapos maghapunan. Nang makatulog na ito,
lumabas ako ng kwarto. Naroon si Madge, palakad-lakad na para bang hindi mapakali.

"Madge..." Hindi pa rin nawala sa akin ang pangangatog.

 Lumapit sya sa akin at humawak sa aking mga kamay. "Anong nangyari? Bakit? Paanong
-" Halos hindi rin nya matunton ang gusto nyang itanong.

"I told you... nangyari na ang lahat ng ito. Maliban ngayon na nag-uusap tayo
tungkol dito."

Tumingin sya sa akin, naluluha ang kanyang mga mata. "May mga kakaiba pa bang
nangyayari sa'yo bukod doon?"

"Meron. Marami... hindi ko maipaliwanag."

"Kailan pa nagsimula?"

Marahan akong umupo malapit sa kanya. "Simula ng - manggaling kami sa birthday

party ni Ara."

"Shit!" Napa-upo na rin sya sa tabi ko.

"Bakit?"

"It's a premoniton." Hindi sya makatingin sa akin.

"What do you mean?"

"Someone will die."

Doon ko lang napagtanto, napagtagpi-tagpi.

"Si Ara." Makapanabay pa naming bulong.

"Paanong -" Napaangat agad ako sa aking kinauupuan.

Sumeryoso ang kanyang mukha. "Two years ago ng makilala ko ang mga Santos. Si
Nana, si Attorney Santos - si Ara." Napalunok sya. "Una ko pa lang syang makita,
alam ko na - mamatay sya."

"Ha?" Nangilabot ako sa aking narinig.

Tumingin sya sa akin. Naluluha. "I never saw her face."

 "A-Anong ibig mong sabihin..."

"W-Wala syang ulo..."

Napatakip ako sa aking bibig. "Sa simula pa lang na - makita mo sya?"

Tumango sya sa akin. Kaya pala sya mailap sa batang si Ara. Kaya pala.

Hinawakan ko sya sa mga kamay nya, napakalamig nito. "Sabihin mo sa akin ang lahat
Madge, ano pang nalalaman mo?"

Tumingin sa akin ang mga namumugto nyang mga mata. "Remember noong Saturday after
nating mag-grocery?"

Napalunok ako.

"I saw Ara, dito sa third floor." Napakapit sya ng madiin sa aking kamay. "Ara was
there that day."

Kaya pala sya namumutla noong araw na iyon matapos tingalain itong third floor.
Kaya pala maraming buhok sa aming sahig na lagi kong winawalis. Kaya pala may
dopelganger, kaya pala there was something weird happened since Saturday ng
madaling araw. Kaya pala... lahat ay premonisyon sa pagkamatay ni Ara.

"Ano ang kinalaman ko?" Tumingin ako sakanya. "Bakit ako?"

"P-Paano mo ba nasabing - nangyari na ang lahat ng ito?"

Napayuko ako. "Bukas."

"Ha?"

"Bukas, Ara will be found dead sa tapsihan sa bayan." Napaiyak na ako.

Tila nanlata si Madge sa narinig. Pagkatapos at matiim na tumingin sa akin.

"Ikaw."

"A-Anong IKAW?"

Napaluha na rin sya. "Ikaw ang napili nyang - tumulong sa kanya..."

 "What do you mean? Hindi nga ako malapit sa kanya..." Ayaw kong maniwala. Gusto ko
ng konkretong paliwanag.

Huminga sya ng malalim. "Maaaring hindi pa alam ni Ara na patay na sya. Siguro,
ikaw ang naiisip nya sa mga oras na ito. Maaaring, wala syang ibang nasa isip kundi
ang makapasok sa oras ng klase mo. Maaaring ganoon..." Parang hindi sya sigurado.

"Madge, I need an accurate explanation! Bakit ako?!" Halos yugyugin ko na sya.

Napayuko sya, maging ang mukha nya ay nagtatanong. Pagkatapos ay bigla syang nag-
angat ng mukha na para bang may natuklasan. "My God!"

Napaatras ako. "Bakit?"

Kita ko ang pag-agos muli ng luha sa kanyang mga mata. "S-Si Jane..."

"Oh please don't - tell me na..."

At saka marahang bumukas ang pinto.

Magkapanabay naming nilingon ang pintuan na iyon.

Isang segundo.

Lumalaki ang puwang.

Dalawang segundo.

Hayan na.

Tatlo.

"Janice..." Bulong ko.

Apat.
 "No... it's Ara."

Lima!!!

####################################
IV- Don't Read This Chapter At Night.
####################################

Espesyal Na Parte

[START]

Ikaw...

Oo ikaw...

Alam ko binabasa mo ito ngayon.

Kung ako sa'yo, wag mo ng ituloy.

Ang huling nagbasa nito -

Nakita SYA.

Gusto mo rin syang makita?

Ngayon.

Kung nagpatuloy ka sa pagbabasa -

May ipapagawa ako sa'yo.

Tumingin kang mabuti at magbasa.

Makiramdam ka.

Hindi mo ba SYA nakikita?

Tumingin ka sa likod mo.

Ano, nakita mo ba SYA?

Kung hindi - makiramdam ka.

Nandyan lang SYA.

Nasa likod mo at nakikibasa.

Nandyan sa likod mo si -

ARA...
Share ko lang guys...

When I was in high school, I had this friend of mine whom I always called Kenny.
Which, I'm the only one in our class who called him that. He was the same at my
age. Something different about him was - he doesn't believe in God. Funny right, no
man has no God. Kaya nga na-intriga ako sa kanya, kinaibigan ko sya. Although
palagi namin syang binu-bully ng tropa ko.

Kahit magdasal ay hindi nya magawa, ni mag-antanda. Minsan pa nga ay pinipilit

namin syang pumasok sa simbahan. Pero ayaw nya talaga. Para sa kanya -- God is only
written in the book, but doesn't exist. Siyempre tutol ako sa paniniwala nyang
iyon. I'm a christian, and I believe in God.

Anyway, may KAYA naman itong si Kenny sa buhay. Minsan kasi ay sumama na ako sa
kanila. Sa Mandaluyong sya nakatira. Sagana man sya sa salapi, salat naman sya sa
atensyon ng kanyang mga magulang. Tinanong ko kung ano ang relihiyon ng kanyang mga
magulang, katoliko daw. Meaning, sya lang sa kanila ang - walang Diyos.

Moving forward, kakaiba ang ambience ng bahay nila, although malaki ito at mukhang
gawa sa mamahaling materyales. Kakaibang disenyo ang inilapat dito - antique-look.
Kaya noong unang tumuntong ako sa kanila, para lang akong nasa panahon ng mga
kastila. Napakalungkot ng buhay nya dahil madalas syang mag-isa, nasa America kasi
ang parents nya at abala sa trabaho. Ang madalas nya lang makasama doon ay ang
kanyang pinsan na kung minsan ay hindi umuuwi dahil lulong sa samahan ng barkada.

Well, here's the story. One day, everything's change after nyang hindi pumasok ng
isang linggo. Wala naman syang maibigay na dahilan sa amin kung bakit sya umabsent.
Basta ang naaalala ko lang, kapag recess time ay bigla syang nawawala. Mostly kasi,
kaming magkakabarkada ay sabay-sabay kumakain. Especially ng ni-recruit ko sya sa
tropa. And for almost a month, laging ganoon ang sistema nya. Wala naman syang
sinasabi sa amin.

Then one time, habang papasok ako ng comfort room... I saw him.

Praying.

Seriously?
This guy didn't believe in God? How could he pray like this, which was so deep? I
asked myself.

Then I tried to sneak. May binubulong sya.

"Please God, protect me from HER..." Bulong nya.

Sinong HER? Bakit sya humuhingi ng proteksyon? And now, may DIYOS na syang
pinaniniwalaan?

So me and my barkada decided to talk to him. I told him that I saw him praying in
the comfort room yesterday. Kita ko sa mukha nya na kabado sya, pinagpapawisan ng
malapot. Pero wala syang ikinwento, kahit sa'kin. In fact, wala namang pakialam ang
iba naming tropa sa kanya.

On and on, I feel so worried about him and I don't know why? Felt like I was
responsible. Kaya naman pinuntahan ko sya sa kanila at kinausap. As always, sya
lang ang tao sa kanila. Nang bumungad sya sa akin ay halos hindi nya ako matingnan
sa aking mga mata. Bakit kaya?

Then after magmiryenda, pumunta kami sa kwarto nya. Napansin kong ang uluhan ng
kama nya ang hindi nakasagad sa pader, nasa gitna ito. Nakakatawa nga eh, ngayon
lang ako nakakita ng ganitong klaseng pwesto ng kama. Halos nasa gitna ng kwarto
nya.

"Please Kenny, tell me." Sabi ko sa kanya.

Ngunit tumingin lang sya sa akin. Heto na naman sya, pawisan.

"I swear, atin-atin lang muna. Hindi ko sasabihin sa barkada."

Kita ko sa mukha nya na parang umaliwalas ito. Pagkatapos ay lumapit sya sa akin at
idinikit ang mukha nya malapit sa aking tainga. Bumulong sya. "Every night, SHE was
there."

"Who?"

Yumuko sya at hindi umimik. Itinuro nya ang paanang bahagi ng kanyang kama. "Tuwing
gabi."

Napatingin ako sa bahaging iyon. Nang humarap ako sa kanya ay napangiti ako. "Hindi
kita maintindihan."

"Natutulog ako minsan, isang batang babae dyan sa paanan -" Halos namumutla sya.

"Ha?"

"Tuwing gabi." Kita ko sa mata nya ang matinding takot.

"Tuwing gabi ano?"

"Tuwing gabi - nandyan sya sa paanan..."

"Sino nga?" Medyo napipikon na ko, ngunit bahagyang naninindig ang balahibo ko.

Tumingin sya sa akin, dilat na dilat ang kanyang mga mata.

"Sabi nya - tuwing gabi -" Parang wala na sya sa sarili.

"Anong sabi nya?" Hinawakan ko ang nanlalamig nyang mga kamay.

"Sabi nya, sa - sa Morong daw..."

"Ha?"

"S-Sa Morong daw." Kanda-utal sya.

"Anong meron sa Morong?"

"Sa Morong daw sya." Nanlilisik ang kanyang mga mata.

"Ano?"

"Nasa Morong daw -" Nagbubutil ang pawis nya.

"Nasa Morong sya?"

Umiling si Kenny.

"Eh ano ba?"

"Yung katawan nya -"

"Shit!" Bulong ko.

"Yung katawan daw nya - nasa Morong."

Pakiramdam ko ay nangapal ang aking mukha, tumaas ang aking buhok. Ang taong ito,
hindi ito makakapagsinungaling. Paano'y halos mapaluha na ito, hirap na hirap
magkwento. Kaya ba - ganito ang pwesto ng kanyang kama? Nang sa ganun ay -
makaatras pa sya pataas kapag nasa paanan - IYONG...

Nangangatog ako.
"S-Sino?" Tanong kung muli.

Tumingin lang sya sa akin, parang nagtatanong ang kanyang mga mata.

"S-Sino daw sya?"

"A -"

Kahit ako ay namumutla na rin, sa takot. "Sino?" Pag-uulit ko.

"A-Ara."

TRUE!!!

It was September 28th that day, in the year of 1997. In Maybancal Morong Rizal
found a body of a college student. Based on the investigation, the body was merely
almost a month in buried beneath the ground farm. The corpse was a girl, and sadly
- at the same time I was confused. The girl is not Ara, they found it was -

Janice.

Janice Ocampo.

And who's Ara anyway? The one who always bothered Kenny everynight? Is she related
to Janice?
Only you -

Who could answer, right?

Now.

Ready na ba kayo sa susunod na chapter?

Paano SYA pinatay?

At - sino ba talaga ang pumatay sa KANYA?

Don't look at your back. Just read!

ARA will tell us how she died...

1987 - 1997

cardiac arrest syndrome according to the doctors -

--bangungot, pero hindi ako naniniwala!

Befor he died, he told me about HER.

In Memory of Kenneth L. Sanchez

O tawagin na lang natin syang -

Kenny

####################################
HINT .1
####################################

PARA KAY : @MOMOniYATS ,salamat sa komento kahit na ikaw ay isang tahimik na

magbabasa lamang.

[Sa naguguluhan... Tuloy-tuloy pa din po ang flow ng istorya, maaring may ilang
pala-isipan at ibang kwentong humahalo pero lahat ito ay malilinawan pagdating ng
tamang kabanata, enjoy reading! -JAMILLEFUMAH]

~HINT .1~

[Unknown Character's POV : To be revealed soon]

"H-Hello... ikaw ba 'yan?"

"Oo ako nga. Ikaw ba ito, Madge?" Tanong ko. Co-writer ko si Madge pero mas focus
siya sa Romance kesa Horror.

"O-Oo..."

"Bakit ka napatawag? Nangangatog ka ah... may problema ba?"

"L-Listen... wala na akong time para magpaliwanag..."

"Okay..."

"H-Horror writer ka pa rin ba?"

"Yup. Kaka-publish lang ng huli kong ginawa. Bakit?"

"T-Tulungan mo ako. May ipapagawa ako sa'yong istorya..."

"All right. But first, you have to tell. Bakit ka nanginginig?"

"Wala na tayong oras! Tutulungan mo ba ako o hindi?"

"Okay fine! Sige. Tungkol ba saan yang istorya na yan?" Isinara ko muna ang laptop
ko para mag-concentrate sa pakikipag-usap sa kaniya.

"I-It's a true story. A-About sa batang estudyante..."

"Oh wait! Kukuha lang ako ng pen and paper okay? Wag mo ibababa."

"Ha? Sandali -"

(AFTER A COUPLE OF SECONDS)

"Hello? Madge? Andyan ka pa ba?"

(NO ANSWER)

"Hello?"

(NO ANSWER)

"Hello Madge? Are you still there? Hello?"

(NO ANSWER)
"Hello Madge!"

"Hello..." (VOICE OF A YOUNG GIRL)

"Hello! Sino 'to?"

(NO ANSWER)

"Hello! Pwede kay Madge?"

(NO ANSWER)

"Bata! Pakibigay kay Madge yung phone please!"

"Wala na sya..."

"Ha? Nasaan na sya?"

(NO ANSWER)

"Hello Bata? Nasaan na si Madge?"

"Patay na sya..."

"Ano?! Lintik kang bata ka ah! Wag mo akong pinagti-tripan ah. Ibigay mo kay Madge
ang phone!"

(NO ANSWER)

"Hello!"
"Patay na sya..."

"Punyeta! Sino ba 'to? Ha?!"

(NO ANSWER)

"Hello?!"

"Hello..."

"Sino ka ba ha?! Sino ba 'to!?"

"ARA..."

"Ara? Sinong Ara?"

(NO ANSWER)

"Hello Ara? Nasaan ba si Madge? Nasaan ba kayo?"

(NO ANSWER)

"Hello Ara?"

"Hello..."

"Ara saan 'yang lugar nyo? Nasaan ka?"

(NO ANSWER)
"Hello Ara!?"

"Hello..."

"Ara! Nasaan ka?"

"Nandito..."

"Saan!? Anong lugar yan?!"

(NO ANSWER)

"Hello Ara?"

"Nandito..."

"Saan ngang lugar? Nasaan ka Ara?"

"Nandito..."

"Saan?!"

"Sa LIKOD mo..."

---
Shit!

Sa asar ko ibinaba ko na lang ang cellphone ko!

Lintek talaga si Madge! Pinagti-tripan ako... Haist. Kahit naman sanay na ako sa
mga mamaw dahil hilig ko ang Horror Stories ay may time pa din namang naduduwag
ako! Pusang gala! Paano ko ngayon ita-type ang update ko sa Wattpad kung ganitong
parang hindi na bumababa sa pagkakatayo ang mga balahibo ko?

Tumayo ako para sana kumuha ng tubig sa aking personal ref. Paano parang biglang
may pumigil sa aking paghinga...

Medyo malapit na ako sa pintuan ng ref nang biglang...

Biglang...

Biglang...

May malamig na bagay na pumasok sa aking katawan.

Sobrang lamig at para akong...

Sinasapian?

[NOTE: Pinost ko ito to make clear some things out... Ang kasunod ng chapter na ito
ay sa POV mismo ng bidang... mahal na mahal ko... si... ARA]

---BABALA: Ang susunod na chapter ay may kalakip na karahasan.

####################################
10:15 PM
####################################
Sunday. 10:15 in the evening.
[Bago ang kamatayan ko...]

ISANG MALAKAS na pagpukpok ang gumising sa aking pagkakatulog, marahan kong

iminulat ang aking mga mata. Agad na bumungad sa akin si Uncle Roli, he's near
beside me. He's pounding something gamit ang kanyang maso. Nakakaamoy ako ng
malansa, napakasansang ng amoy. Siniyasat kong mabuti kung ano ito, he's pounding
-

-a pair of foot!

Oo! Putol na paa!

Paa ng isang -

-TAO!

I panicked kaya't napabalikwas ako ng bangon paupo mula sa aking kinahihigaan.

Malalim na kinahihigaan. Malamig, giniginaw ako.

Then he looked at me, puro dugo ang kanyang mukha. "Gising ka na pala..."

Doon nanumbalik sa akin ang ala-alang tinatakasan ko sya. Animal ang lalaking ito,
hayop! Demonyo at mamamatay tao. Ang taong ito ang pumatay sa pamilya nya! Sa
auntie ko, sa pinsan ko. Napaluha ako at sa galit ko'y nakapagsalita ako sa kanya.
"Lamimnyungonum..." Shit! Bakit hindi ako makapagsalita!

Then I slowly touched my mouth. Napakalagkit ng aking bibig, napakalansa. Nang

iangat ko ang aking kamay matapos itong hawakan -

-dugo!

What the hell is happening to me?! Bakit puro dugo ang aking bibig? Ng yumuko ako
ay nakita ko rin na umagos ang dugo hanggang sa aking dibdib, sa aking suot na
damit. Ngunit mukhang halos natuyo na ang dugo, malagkit na ito.
Then I felt the pain in my head, may dugo rin ito. Naalala ko, pinukpok nga pala
ako ni Uncle Roli ng batuta sa ulo na sanhi para makatulog ako. Pagkatapos ay
nakaramdam ako ng kirot sa aking bunganga. Napanganga ako sa sakit. Bahagya akong
napayuko at tumulo mula rito ang malapot na dugo na nagmula pa sa aking -

-bibig!

Napaiyak ako! Nangangatog. Natatakot ako. Ang mga dugong ito, nagmumula sa bibig
ko! Napakalakas ng kabog sa dibdib ko. Si Uncle Roli ba ang may gawa nito? Shit!
Papatayin nya ako!

Naulinigan ko ang paghakbang nya papalapit sa akin. Hindi ko sya magawang tingnan
sa kanyang mukha.

Ang kanyang mga kamay, puro dugo ito. Hinagilap ng aking paningin ang pares ng paa
na kanyang pinupukpok. Lalo akong nakaramdam ng matinding takot! Paa nga ito, pares
ng isang paa na halos mayupi na at madurog sa kapupukpok nya. Kaninong paa kaya
ito? Ibig ba sabihin nito ay may pinaslang na syang tao bago pa man ako tumuntong
sa bahay na ito?

Baliw ang taong ito, baliw ang Uncle Roli ko.

Nahagip ng aking paningin ang kanyang mga kamay, naliligo ito sa dugo. Para syang
may in-operahan. Naalala ko, dapat nga pala ay magdu-doktor sya. Kaya nga lang,
huminto sya sa pag-aaral. Maaga nya kasing nabuntis ang Tiya Laurie ko kaya't hindi
na sya nagpatuloy. Ngunit kahit ganun, may alam pa rin sya pagdating sa mga
surgical matters.

Matalim ko syang tiningnan sa kanyang mukha, ang kanyang mukha na puro tilamsik ng
dugo. Wala akong ibang nakikita kundi ang madilim nyang mukha, ang malawak nyang
ngiti na para bang abot hanggang tainga. Ang kanyang mga mata ay natatabingan ng
mahaba nyang kulot na buhok, natatabunan ng itim nyang sumbrelo. Hindi na sya ang
kasintahan ko, hindi na sya ang Uncle Roli na kilala ko.

Gusto ko syang murahin, gusto ko syang saktan. Ngunit walang lumalabas na boses
mula sa aking bibig, ni kahit lakas na pagkukunan. Nanghihina ako, nanglulugo - ang
aking paningin, nanlalabo. Pero tinatatagan ko ang aking loob, kailangan ko ito.
Iniisip ko si Nana, ang Mommy ko! Sya na lang ang pinaghuhugutan ko ng lakas,
kailangan kong lumaban sa tarantadong ito.

"Ara... Sandali lang ah. Kukuha lang ako ng pagkain..." Malambing ang tinig nya.
Pagkatapos ay humakbang sya palabas at nawala sa aking paningin. Pagkakataon ko na,
tatakas ako.
Pero bakit ganito, hindi ako makabangon. Nilingap ko ang paligid, malalim ang aking
hinihigaan -

-nasa bathtub ako!

Malamig! Malansa!

Madilim. Tanging liwanag ng buwan mula sa bintana ang nagsisilbi kong liwanag.

Kalahati ng bathtub ay may tubig! Halos kalahati ng aking katawan ay nakatubog sa

tubig.

Pinagmasdan ko ang tubig, kulay pula ito. Nahaluan marahil ng dugo ko ang tubig na
ito. Kalahati lang ng aking katawan ang natatanaw ko dahil sa tubig na ito. Pinilit
kong makatayo, hindi ako makatayo. Pinasadahan ko ng tingin ang paligid, nasa
malawak akong banyo. Puti ang tiles nito ngunit -

-nagkalat ang dugo sa paligid!

Nakakarinig ako ng ingay. Ingay ng malaking langaw, bangaw. Ngunit wala akong
makita, basta naririnig ko lang ang ingay ng mga ito.

Sinubukan ko na muling bumangon, hindi talaga kaya. Bakit? Kaya naman pinilit kong
lumingon sa aking likuran. Doon ko nakita ang isang kadena. Kadenang nakatali sa
makapal at malaking tubo sa aking likuran. Nakatali ito sa aking beywang, kinapa ko
ito mula sa ilalim ng tubig. Nakabuhol nga ito ng makailang ulit sa aking beywang.

Pinagmasdan ko ang pinto ng banyo, it's ajar. He left it ajar in purpose. Kaya
mabilis kong kinalas ang kadenang nakabuhol sa akin. Ilang beses kaya itong
ibinuhol? Isa? Dalawa? Mga tatlong buhol.

Agad ko itong kinalas. Nakalas ko ang unang buhol.

Maya-maya ay narinig ko ang langitngit ng sahig, yabag ni Uncle Roli!

Lalong bumilis ang kilos ko. Kinapa kong muli ang nakabuhol na kadena, mahigpit ang
pangalawang buhol.

"Ara..."
Si Uncle Roli! Pero mahina ang kanyang boses. Buong lakas kong kinalas ang mahigpit
na buhol ng kadena, nakalas ko. Isang buhol na lang!

"Ara.."

Papalapit na sya. Huminga ako ng malalim, mahigpit ang pangatlong buhol!

"Ara."

Hayan na sya. Bilis pa Ara! Bilis pa!

"Ara?"

Malapit ko ng matanggal. Bilis pa!

"Ara!"

Malapit na sya. Napahinto ako.

Katahimikan.

Nawala ang tinig nya. Gumaan ang aking kamay at marahan kong tinanggal ang
pangatlong buhol ng kadena. Nararamdaman ko, nasa malapit lang sya. Pinagmamasdan
ako, sinisilip ako.

Huminga ako ng malalim upang lumiit ang aking tiyan. Sa ganitong paraan, madali
kong matatanggal ang buhol.

Isa...

Hinga ng malalim. Hila! Hila!

Dalawa...
Hila! Hila! Hinga ng malalim. Habang nasa pinto ang aking paningin.

Tatlo!!!

Napahinto ako.

May mga mata -

Sa pinto.

May mga mata.

Napalunok ako. Finally.

Nakalas ko ang pangatlong buhol.

Ngunit -

Kaninong mga mata ito?

Kumukurap.

Nakasilip sa akin, nakatingin.

Kumukurap.

Nakatitig sa akin.

Kumukurap.

Ang mga matang ito. Pinakatitigan ko.

Hindi si Uncle Roli.

Hindi kay Uncle Roli -

-ang mga matang ito.

Imposible!

Kilala ko ang mga matang ito!

Kilala ko ang may-ari ng mga -

PAK!!!

Napaigtad ako sa gulat! Malakas na sumara ang pinto!

Habul-habol ang aking paghinga, napakalakas ng aking kaba. Kilala ang taong iyon!
Kilala ang nakasilip na iyon!

Maya-maya'y -

Marahang bumukas ang pinto.

Lumalangitngit ito.

Sa takot ko, napapikit ako ng mariin. Hindi ko kayang makita kung sino man ang
iluluwa ng pintuang iyan.

Katahimikan.

Dahan-dahan kong binuksan ang aking mga mata.

Isa.

Dalawa.

Tatlo.

"Ara!"
Napaatras ako. Nagulat!

"Kumain ka muna." Si Uncle Roli. May dala syang plato. Blangko ang maamo niyang
mukha.

Hindi ako kumibo. Gusto kong sabihin sa kanya na ayaw ko, pero paano? Hindi ako
makapagsalita.

Umupo sya at sinilip ang aking mukha. "Kumain ka muna, pagkatapos - maglalaro
tayo." Nakangiti sya sa akin.

Umiling ako.

"Kumain ka muna, sige na..." Nagsusumamo sya.

"Ngwi..." Umungol lang ako, walang tono aking tinig.

Sumimangot sya, mukha syang demonyo. "Kakainin mo ba ito o hindi!" Asik nya sa
akin.

Nakaramdam ako ng takot, panginginig, muli ay takot. Ang taong ito, papatayin ako
ng taong ito.

Nagulat ako ng biglang -

Sinabunutan nya ako ng madiin!

Malakas!

Parang hihiwalay sa anit ko ang aking buhok kung manabunot sya!

"Kakainin mo ito o - kakalbuhin kita!" Mahigpit ang kapit nya sa aking buhok.

Napahagulgol ako sa sakit. Napakasakit! Mahinahon akong tumango...

Bumitaw sya sa aking buhok, kita ko ang ilang hibla ng buhok ko na nalaglag sa
floor mula sa kanyang kamay. Napakalakas nya, sandali nya lang akong sinabunutan
ngunit maraming hibla agad ang natanggal nya mula sa aking anit.

Iniabot nya sa akin ang platito, may kaunti itong kanin. Sa ibabaw nito ay may
ulam. Inabot ko ito.

"Kumain ka ah... bilisan mo para makapaglaro na tayo." Heto na naman sya,

napakalambing ng tono.

Wala naman akong choice kundi kumain. Isa pa, kailangan ko rin ito para magkaroon
ako ng lakas. LAKAS para makatakas.

Pinagmasdan ko ang pagkain. Mainit na kanin. Sa ibabaw nito - isang pirasong ulam.
Teka. Anong klaseng ulam ito? Nanlalabo yata ang paningin ko.

Kinusot ko ang aking mata upang mapagmasdan ang ulam, piraso ng ulam. Piraso ito ng
karne. Kulay pula ito. Hindi! Kulay pink. Flesh pala. Hinawakan ko ito, medyo
matigas na. Firm at magaspang, malagkit at -

SHIT!

Hindi pwede! Kaya ba ako ganito?

Putang ina!

Totoo ba ang nakikita ko?

"Kainin mo yan, Ara. Para makapagsalita ka na..."

Muli akong napaluha, iniangat ko ang aking kamay - mabagal lang. At saka ko kinapa
ang aking -

--bibig. Sumunod ay ngumanga ako at kinapa ang aking -

DILA...

Wala ang aking dila!

Kaya pala...

Hindi ako makapagsalita.

Pinutol nya ang aking -

DILA!!!

Napahikbi ako, hindi ko na maawat ang pag-iyak ko. Ang hayop na ito, ipapakain sa
akin ang dila ko.
"Kainin mo yan!" Pinandilatan nya ako.

Sa takot ko, pikit mata ko itong kinain.

Ang kanin.

Nginuya ko ito.

Sumunod ang ulam.

Ang aking dila.

Nginuya ko ito.

Hindi ko ito malasahan. Basta ang alam ko lang, nginunguya ko ito - marahan.

Nakatingin lang si Uncle Roli sa akin. Pinagmamasdan ang bawat pagnguya ko. Ang mga
mata nya, nakatingin sa akin. Pero napakalikot na mga ito.

Kasabay ng aking pagnguya ay ang aking pagluha. Oh Diyos ko! Bakit sa akin nangyari
ito? Pahihirapan nya ba muna ako bago nya ako patayin? Hindi pwede. Hindi ako
pwedeng mamatay. Paano si Nana? Paano ang Mommy ko?

Nakatitig pa rin sya sa akin. Ganoon pa rin ang kanyang mga mata, napalikot.

"Roli?" Isang tinig ng babae mula sa labas.

Mabilis na tinungo ni Uncle Roli ang bintana, sumungaw sa kanyang mga labi ang
ngiti. Tila may inaasahan syang darating. Sino?

Bumaling sya sa akin. "Dyan ka lang Ara. May surpresa ako sa'yo." Nakangisi pa ang
gago. Then he went out the door but he left it ajar. Lagi nya itong ginagawa.

Nang mawala sya sa paningin ko ay buong lakas akong bumangon. Umahon ako sa tubig
mula sa bathtub. Since nakalas ko na ang kadena, ito na ang pagkakataon ko para
makatakas.

Humakbang ako paahon. Nang makalapag ako sa floor, napaluhod ako. Bakit? Hindi ako
makahakbang?

Then lumingon ako sa aking likuran. Nanlambot ako sa aking nakita.

Oh my God!

Gumapag ako at mabilis na hinablot ang putol na paa. Pares ng paa na kanina pa
pinupukol ni Uncle Roli.

Pagkatapos ay tumungo ako sa sulok at niyakap ko ito. Humagulgol akong muli.

Ang paang ito. Ang pares ng paang ito...

Ito pala ang -

KANANG PAA ko...

Manhid.

Tanging ingay ng BANGAW ang aking naririnig.

Matigas. Malamig.

Masangsang. Malagkit.

Nilalayag ng paningin, ang aking paligid.

MARAHAN KONG MULING iminulat ang aking mga mata. Sa floor. Sa tiles. Nagkalat ang
mga hibla ng buhok. Buhok na galing sa akin. Nagkalat ang Dugo! DUGO na galing sa
akin.

May UGONG. May ugong akong naririnig.

BANGAW. Ngunit wala naman akong nakikita. Pero alam ko ang huni ng insektong iyon.

Humigpit ang aking pagkakayakap - sa piraso ng aking kanang PAA. Putol na PAA.
Niyapos ko ito ng mahigpit, mahigpit na mahigpit. At saka ako umiyak muli. Ano na
ang gagawin ko? Kahit makaligtas ako sa kamay ni Uncle Roli, pilay pa rin ako -
PIPI. Walang kanang paa, at walang dila. I am disabled!

Si Nana! Malamang ay nag-aalala na iyon sa akin at hinahanap ako. Oh Nana! Tulungan

mo po ako!
Pagluha. Paghikbi. Paghagulgol.

Maya-maya ay napahinto ako ng may marinig akong tinig. Bumaling ako sa pinto ng
banyo, tulad ng dati - Uncle Roli left it ajar. Then bumaling ako sa aking kanang
binti. Maraming dugo, malagkit na ang dugo. Tuyo na ang dugo, manhid na! Putol pala
ito hanggang tuhod.

Yumukod ako at dumapa, gumapang ako na parang isang sundalong nasa giyera. Takot
tamaan ng bala. Sa tulong ng mga hiblang buhok na nagkalat sa lapag, madali kong
narating ang pinto. Ang tinig ng isang babae, naririnig ko. Pero malabo, kulob ang
boses nito. Kaya naman buong lakas pa akong gumapang, palabas ng pintuan.

Naririnig ko na ang usapan.

"Hindi mo pa rin itinatapon?" Tanong ng babae. Sino ang babaeng ito? Pamilyar sa
akin ang boses nito.

"Natutulog lang sya. Bakit ko sya itatapon?" Malamig ang tinig ni Uncle Roli.
Animo'y napakabait nyang tao.

Narinig ko ang banayad na paghakbang nung babae. "Roli, patay na sya." Pamilyar
talaga sa akin ang boses nito. Hindi ko lang maalala dahil marami itong katulad,
maraming kapares.

Humikbi si Uncle Roli, dinig ko. "Hindi pa sya patay!" Piyok na ang boses nya.

"No one could survive that. Naubusan sya ng dugo. Bata pa sya, hindi kakayanin ng
katawan nya ang - "

"Hindi! Hindi pa sya patay!" Napahagulgol na si Uncle Roli, ngunit napahinto rin
sya.

Humugot ako ng pwersa upang makaabante pa mula sa aking pwesto, gumagapang. Nang
makakuha ako ng magandang lugar, iniangat ko ang aking leeg at pilit itong pinahaba
upang tanawin kung sino ang babaeng ito na kausap ni Uncle Roli. Ngunit sadyang
mailap ang pigura nito, nakatalikod ito sa akin. Nakayakap kay Uncle Roli. Hindi ko
ito gaanong maaninag, madilim. Natatakpan nito ang liwanag na ilaw ng kandila.
Nakasuot ito ng malapad na black cowboy hat, natatabingan ang buhok nito.

Sino ba ang babaeng ito? Kasintahan ni Uncle Roli? Sabi na nga ba may babae sya eh!
But it's not important now. Kahit naman mahuli ko sya sa akto balewala na rin sa
akin. Wala na akong nararamdamang pagmamahal kanya, takot na lang. Isa syang baliw!
At malamang, masahol pa ang babaeng ito sa kanya.

Kumalas ito sa pagkakayakap kay Uncle at -

Naglapat ng labi sa isa't - isa! SHIT! Sabi na nga ba! May relasyon sila.

Kumalas muli ang babae sa pagkakahalik naman sa kanya. Pagkatapos ay hinimas nito
ang kanyang buhok. "Sinabi ko na kasi sa'yo, wala kang ibang mamahalin kundi AKO.
Ako lang Roli, ako lang."

Baliw nga rin ang babaeng ito! Baliw kay - Uncle Roli.

"Huwag mo syang papatayin." Sa tinig ni Uncle Roli ay parang nagmamakaawa ito.

Natahimik itong babae. Ngunit maya-maya ay padabog itong humakbang patalikod kay
Uncle Roli. "BullSHIT! Gusto mo bang matulad sya sa mag-INA mo, ha?!"

Biglang kumabog ang aking dibdib. Anong ibig nyang sabihin don?

Mabilis itong tinungo ni Uncle Roli upang amuin. "Wag... maawa ka. Mahal ko sya."

"Bakit Roli?! Bakit sa dinami-dami ng babae, sya pa?! Anong meron sya na wala ako,
ha?! Ano?! Ako ang matagal mo ng kasama at hindi siya!" Nanggagalaiti ito sa galit.

Napayuko sa paghagulgol si Uncle Roli. "Mahal din naman kita eh. Sinabi ko naman
sa'yo, bigyan mo lang ako ng panahon. Kaunting oras lang naman ang hiningi ko -"

"Patay na sya Roli!" Hindi na sya nito pinatapos.

Nag-angat ng ulo si Uncle Roli.

Hinawakan sya ng babae sa mukha at hinimas. "Patay na sya Roli... Patay na si -

--Ara..."

SHIT! Napaatras ako sa aking narinig, napaigtad.

"Hindi pa sya patay!" Mariing hiyaw ni Uncle Roli.

"Patay na si Ara, Roli. Kagabi pa lang matapos KONG putulin ang kanyang PAA."
Ha? Ano daw? Totoo ba ang narinig ko? Sya ang pumutol ng paa ko?

Nagwala si Uncle Roli at humugot ng bangko sa kanyang likuran - ibinato ito. "Hindi
patay si Ara! Kanina lang pinakain ko pa sya!"

Tama si Uncle Roli. Hindi pa ako patay. Akala ng babaeng ito, patay na ako. Heto
nga't nakikita ko pa ang usapan nila. Ang walanghiyang babaeng ito! Sya pala ang
pumutol sa paa ko -

"Roli!!!" Isang malakas na sigaw ang pinakawalan nito. Nakakatakot ang tinig nito.

Kaya naman si Uncle Roli na kanina'y tila mabangis na hayop - na ngayo'y parang
maamong tupa na unti-unting nagbago ang anyo. Napayuko sya sa tindig ng babae.

"Sinabi ko na sa'yo na ako lang ang pwede mong mahalin, di ba? Ako lang Roli! Ako
lang!" Napakadominante ng boses nito. Pagkatapos ay humugot ito ng malalim na
paghinga. "Wala ka ng ibang mamahalin, maliwanag ba?"

Walang imik si Uncle Roli. Para itong bata na pinapagalitan.

"Or else - matutulad sila sa ginawa ko...

...sa PAMILYA mo at kay ARA..."

Putang ina! Tama ba ang narinig ko?! Ang babaeng ito ang pumatay sa Auntie ko, sa
pinsan ko? Para akong binuhusan ng nagyeyelong tubig! Nalilito ako. Ang buong akala
ko, si Uncle Roli ang pumatay sa kanila. Hindi pala! Ang babaeng ito! Ang
tarantadong ito! Ito ang -

SHIT! Sobrang SHIT!

Napaluha ako. Gusto kong bumangon at gumanti.

Pero wala akong lakas. Wala akong boses.

"Iuuwi ko sya." Si Uncle Roli. Malumanay ang boses nya.

"Ano?!" Singhal nitong babae.

"Ibabiyahe ko sya... pauwi."

"Hindi mo ba talaga naiintindihan, Roli?! PATAY na si Ara. Dito mo na lang din sya
itago sa bahay na ito, kasama ng pamilya mo!"

"Eh ano kung iuwi ko sya. Pinutol mo naman na ang DILA nya. Hindi sya
makakapagsumbong kahit kanino. Hindi na sya makakapagsalita." Nanginginig ang tinig
ni Uncle Roli na nagsusumamo. Para syang baliw, I mean... baliw talaga sya. "Isa
pa, kakain kami." Bahagya pa syang napahinto. "Kakain kami sa paborito naming
tapsihan..."

Hindi pwede! Hindi nya ako pwedeng iuwi ng ganito ang kalagayan ko. Kailangang ma-
convince ko rin si Uncle Roli na patay na nga talaga ako tulad ng sinasabi ng
babaeng ito. Saka na lang ako mag-iisip ng paraan kung paano ako makakatakas sa
bahay na ito at makakahingi ng tulong.

Imbis na lalong magalit, napahalakhak ang babae. "All right. Pero ikaw na ang
bahala sa kanya. Ikaw na ang bahala sa bangkay nya."

"Hindi pa nga sya PATAY! Kanina lang pinakain ko pa sya." Pagpupumulit nito.

Natatawa na lang iyong babae. "Okay! Let's see."

Oh my God! Pupunta sila -

-DITO!

Mabilis akong kumilos at umikot pabalik. Pagapang.

Hindi ako pwedeng makita ng babaeng ito. Papatayin ako nito! Kailangang makapagtago
ako!

Narinig ko ang kanilang paghakbang. Papalapit.

SHIT! Bilis pa Ara! Bilis pa.

Buong lakas akong gumapang! Sige pa!

Hayan na sila.

Papalapit na.
Damn Ara! Bilis pa.

Gapang Ara! Bilis pa.

Ang mga hakbang nila. Malapit na.

Nang marating ko ang pinto ng banyo, lumingo ako sa kanan.

Dead End! Pader lang. Walang daan.

Lumingon ako sa kaliwa.

May maliit na lababo. Sa ilalim nito, may cabinet. Butas-butas.

Hayan na sila! Malapit na!

Sa harapan ko. Ang pintuan papasok sa loob ng banyo. Sa kaliwa ko. Cabinet na
maliit sa ilalim ng banyo. Saan? Saan ako?

Heto na sila.

Sa tapat ng -

BANYO!!!

Mabilis na humakbang papasok ng pinto iyong babae.

Nakikita ko. Nakasilip ako. Dito.

Dito sa maliit na cabinet, sa ilalim ng lababo. Puro butas nga lang ito.

"Roli!" Sigaw nitong babae.

Itong si Uncle Roli naman ay papasok pa lang sa loob - Nang mapahinto. Kitang-kita
ko sya, nakasilip ako.

"Roli. Nasaan si Ara?" Tanong nitong babae na nasa loob na ng banyo.

Sumilip ako.

Si Uncle Roli - marahang lumingon.

Sa pwesto ko.

Whaaaaaaaaaa! Napayuko ako. Napakalakas ng kabog sa dibdib ko.

Katahimikan.

Iniangat ko ang aking ulo. Marahan. Sumilip muli ako sa butas.

Napaigtad ako.

Si Uncle Roli - Nakatingin sya dito!

Humakbang sya.

Papalapit dito!

Naririnig ko ang yabag nya. Papalapit. SHIT!

Napapikit ako.

Isa.

Dalawa.

Tatlo.

Katahimikan.

Marahang kong iminulat ang aking mga mata. Nangangatog ako.

Dahan-dahan. Muli akong sumilip. Sinilip ko and -

Shocks!

Ano itong nasisilip ko? My God!

Malikot. Gumagalaw. Namumula!

MATA!!!

Sinisilip nya rin ako!

Napaatras ako kahit alam kong wala na akong maatrasan. Labis ang takot na
nararamdaman ko, nagpanik ako. Napatili, napasigaw kahit walang boses. Wala akong
nagawa kundi - takpan ang mga mata ko!

"Roli?" Tinig muli nung babae.

Naramdaman kong nagliwanag. Yari. Lagot ako. Papatayin ako ng babaeng iyon.

Ngunit ng imulat ko ang tinakpan kong mga mata -

Wala si Uncle Roli. Pumasok ito sa loob ng banyo.

Bakit? Hindi nya ba ako nakita? Nakahinga ako ng malalim, ng mapayapa. Whew!

"Roli? Nasaan sya?" Tanong muli nito.

"Andyan lang sya. Sa Bathtub." Tugon nya.

"Walang laman itong bathtub kundi tubig. Duguang tubig."

Lumakad si Uncle Roli palapit sa bathtub, rinig ko ang yabag nya. Pagkatapos ay
lagaslas ng tubig. "Heto sya oh..." Tila may iniangat na bagay mula sa tubig ng
bathtub.

What?! Paanong?! Heto ako! Wala dyan. Baliw nga ang mga ito!

"Linisan mo muna sya bago mo sya ibiyahe pauwi." Utos nung babae na para bang bagay
lang iyon na kailangang hinawan.

"Paano ang binti nya? Putol?" Tanong ni Uncle Roli.

Ano ba ang pinagsasasabi ng dalawang ito?

"Don't Worry. Bumili ako ng packing tape kanina ng mamili ako sa BAYAN."

"Kunin mo na habang nililinis ko ito." Pagkasabi nito ni Uncle Roli ay narinig kong
humakbang palabas ang babae. Nakita ko rin actually.
Sya namang sinamantala ko ang pagkakataon. Gumapang ako palapit sa pinto at
sumilip. Doon na ako napaluha.

Nakita kong nililinisan ni Uncle Roli ang katawan ng isang -

BABAE.

Naestatwa ako. Napatanga. Napatulala.

Sa likuran ko ay narinig ko naman itong yabag ng babae. Namalayan ko na lang na

nilampasan ako nito. Kitang-kita ko! Ang suot nitong sapatos, ay ang -

RED SHOES ko! Iyong regalo sa akin ni Nana.

Lumapit ito kay Uncle Roli. "Oh heto, i-tape mo na lang ang binti nyan. Tapos,
itago mo na lang sa suot nyang jeans."

Ngunit bago iyon tanggapin ni Uncle Roli, kinuha muna nito ang isang putol na paa -
binti.

"Bakit ganyan ang itsura ng binti na yan?" Tanong nito.

"Pinukpok ko." Maiksing tugon nya.

"Ha? Bakit?"

"Gusto kong madurog ang laman at manariwa muli ang dugo nito. Nang sa ganun ay
maikabit ko uli sa katawan nya."

Humagikhik lang yung babae, iiling-iling. "Mabuti na lang at binti lang ang
pinukpok mo. Itong paa nya maayos pa. Maikukubli pa natin itong binti sa pantalon
nya."

Tumingin sya ng matalim sa babae. "Hindi pa sya patay. Hindi pa."

Maya-maya nga ay binalutan na nila ang binti ng packing tape, na para bang naputol
lang itong kable, upang dumugtong sa hita. Sinuutan ng jeans, sinuklayan ang buhok
at tinakluban ng jacket na itim ang katawan. Pagkatapos ay ipinasan ito ni Uncle
Roli sa kanyang likuran. Na para bang taong natutulog lang.

"Wait." Awat nitong babae. "May kulang pa." Tinanggal nito ang suot na sapatos. Ang
red shoes ko. Ang isang pares ay isinuksok nito sa dibdib nung katawan na pasan ni
Uncle Roli. Ang isang pares naman ay tinupi nito ng makatatlong beses at isinuksok
naman sa -

BIBIG nung bangkay.

Which is -

Katawan KO!

Yes I admit! PATAY na ako. Akin ang katawan - na buhat ng Uncle ko.

Iyong UGONG, naririnig ko pa rin. Iyong BANGAW, nakita kong umaaligid sa aking
tainga - sa aking bangkay. Patay na ako. Pero ang tainga ko, responsive pa rin
kahit papaano.

Ngayon, paano ko tatanggapin ito? Parang hindi ako makapaniwala, PATAY na ako. Ang
babaeng ito, kasama na pala ni Uncle Roli nung gabing pukpukin nya ako at nawalan
ako ng malay. Ang babaeng ito ang pumatay sa akin.

Ang babaeng ito na ngayon ay -

Pamilyar ang pananamit sa akin! Ngayon ko lang ito napagmasdan ng husto. Ang damit
nito - ang boses nito -

Humalik itong babae sa noo nitong aking bangkay na buhat ni Uncle Roli. Dito ko
napagmasdan ang mukha nito.

Jesus! Nagulat ako.

Hindi maaari! Paanong? Bakit? Totoo ba ito? Sa dinami-dami - SYA pa! PutangINA!!!

Ngumiti ito at bumulong. "I love you, ARA." At saka siya nag-spray ng pabango sa
katawan-ko.

####################################
HINT .2
####################################

~HINT .2~

SUNDAY 10:15pm
CONTINUATION...

Si Mrs. Ocampo

"Janice! Bakit gising ka pa? Madaling araw na ah." Tanong ko dito habang tigagal pa
rin kami ni Madge sa pagsulpot nito mula sa pintuan ng kwarto.

"Mommy, binangungot ako." Kinukusot pa nito ang sariling mga mata.

Nagkatinginan kami ni Madge.

Pagkuwan ay lumapit ako sa kanya. Marahan. Nangangatog ako. "Janice, anong

napanaginipan mo. Come here."

Yumakap sya sa akin. "Napanaginipan ko si -

--ARA..."

Kumalas agad ako sa pagkakayakap ko sa kanya. Namalayan ko na lang na nasa likuran

ko na si Madge. "Anong napanaginipan mo tungkol kay Ara?" Desididong tanong ni
Madge.

"N-Nakita ko si Ara... sa panaginip ko." Tugon ni Janice.

Muli kaming nagkatinginan ni Madge. Pagkatapos ay bumaling muli kay Janice. "Saan
mo sya nakita?" Tanong ko.

"S-Sa panaginip ko, sinisilip ko sya." Halos hindi ito makapagsalita. "N-Nasa loob
sya ng isang malawak na... banyo. Nakaupo sya sa bathtub."

"Anong ginagawa nya sa bathtub? Naliligo ba sya?" Si Madge.

Umiling si Janice. "D-Duguan po sya tapos... tapos..."

Bigla akong kinabahan. "Tapos ano?!"

"Tapos... n-nakita nya akong sinisilip ko sya..." Kita sa mukha nito ang takot.

Hinawakan ko ang kamay nito. Napakalamig. "Alam mo ba kung saan ang lugar na iyon?
Ha?"

Umiling muli ito.

Nagkatinginan kaming muli ni Madge. Bumaling sya sa anak ko pagkatapos. "Anong

ginawa mo ng makita mong nakatingin sya sa'yo?"

"Natakot ako kaya - isinara ko ng malakas yung pinto ng banyo." Naluluha na ito.

Agad ko itong sinalo ng yakap. "Shsss... tahan na."

"Last na Jane, ano sa tingin mo iyong ginagawa nya sa loob ng bathtub?" Muling
tanong ni Madge.

Umangat ang mukha ni Janice. "P-Para syang may kinakalas na kadena sa kanyang...
katawan."

Ako naman ang nagtanong. "Pagkatapos Janice, ano ng nangyari?" Hinahaplos ang
kanyang mukha. Ramdam ko pa rin ang kanyang panginginig.

"P-Pagkatapos... nakita ko ulit SYA..." Halata ang takot sa tinig nito.

"Saan?" Magkapanabay naming tanong ni Madge.

Nanginginig nyang iniangat ang kanyang kanang kamay. "HAYUN oh... sa -

likod NYO!"

TBC

JAMILLEFUMAH

####################################
Janice Ocampo [ PART 1 ]
####################################

DOCUMENTARY : Ilang kadahilanan kung bakit nabuo ang kwentong ito, ilang kasagutan
para din sa ilang katanungan. HINDI buo pero may kasunod pa.

[Unknown Character's POV from Documentary 2 : Unknown Character: To be revealed

soon]

Tulog! Tulog! Tulog!

SHET! Bakit di ako dalawin ng ANTOK?! Naman oh! Katatapos ko lang magtype ng
sangkatutak ng updates tapos ngayon na nga lang ang pahinga ko hindi pa ako
makatulog! Anak ng tokwa naman oh!

Nakapikit ako ngunit gising ang diwa ko. Nawala na iyong malamig na bagay na
bumalot sakin kanina... Para lang akong biglang binangugot.

Tumihaya. Dumapa. Tumagilid. Tumuwad! Wala talaga!

DAMN that Madge! Bakit pa kasi SYA tumawag?! Iyan tuloy! Hindi na ako makatulog!

And who's that bitch named ARA!!! Pinagti-tripan yata ako eh! Ewan ko ba kay Madge
bakit kwento siya ng kwento about that Ara na hindi ko naman kilala! Wala ako sa
mood makinig ng mga katatakutan! Busy akong tao dahil sa gabi nagta-trabaho ako
bilang call center agent at sa umaga naman ay nagta-type ako ng mga kwento para sa
Wattpad, Facebook pages at sa mga websites! - Iyon ang buhay ko. Sawa na ako sa
Paranormal chorva! Ang gusto ko lang simpleng life na lang na ganito!

Anyway, parang medyo inaantok na ako. Finally, inaantok na ko. Walanghiya! Limang
oras ko ng pinipilit makatulog. Sa wakas ay -

Ano yun! Napabalikwas ako ng bangon! Parang may narinig akong UGONG! Bangaw? Oo!
Parang may BANGAW malapit sa tainga ko! Pero wala naman. BADTRIP naman oh! Kung
kailan matutulog na eh, may umentra pang bangaw.

Tumingin ako sa paligid - wala naman. Airconed itong kwarto ko. Paanong magkakaroon
ng malaking langaw dito?

Anyway, itutuloy ko na ang naudlot kong pagtulog. Maybe, guni-guni ko lang. Hay
naku, feeling ko back to zero ako. Kailangan ko na namang mag-isip ng mga kakaibang
bagay para makatulog - SHET!

Iyon na naman yung UGONG! Hindi ako pwedeng magkamali! BANGAW yun! Pero wala
talaga. Kahit saan ako luminga-linga - WALA! Maliit lang ang kwarto ko. Although
makalat ito pero wala talaga! Hindi kaya - dala lang ito ng antok ko? SHET naman
oh! Paano ako makakatulog nito?

Humilata ako, tumihaya. Antok na antok na ako pero hindi ko magawang makatulog.
Dumagdag pa itong invisible BANGAW na ito na umaaligid malapit sa tainga ko. Hay
naku! Teka - ano itong nasa kisame ko. Foot print? Pinagmasdan ko itong mabuti.
Foot print nga! Kailan pa ito narito? Parang ngayon ko lang ito napansin. At saka
bakit -

Bakit -

Bakit print lang ito ng isang paa?

Tila -

Kaliwang paa?
Kung totoo mang may naglakad sa kisameng ito - wala SYANG kanang PAA.

Natawa ako sa naisip ko. Siguro kung sino man SYA, pilay sya. Haha! Pero salamat sa
kanya, dahil sa naiisip ko, nalibang ako. Inaantok na ako. Kusa ng lumalabo ang
paningin ko, kusang pumupikit ang mga mata ko. This is it! Makakatulog na ako.

Ang sarap sa pakiramdam...

Akala ko hindi na ako makakatulog...

Pero heto, malapit ko ng maabot ang panaginip ko...

Grabe! Ang sarap umunat...

Para akong pagud na pagod...

Ngayon lang ako nakatulog ng gan - SHET! SHET! SHET!

Napaigtad ako at agad bumangon!

Ano yun!?

OH MY GOD! Ano yun?!

Nangangatog ako! Nanginginig!

Ano yun?!

Naluluha ako! Habol ang hiningang inikot ang paningin sa paligid. Wala! AKO lang
ang narito!

Ano yun?!
Yumuko ako ng bahagya. Ang mga PAA ko.

May humila sa -

Mga PAA ko!

SHET! Tindig ang balahibo ko!

Hindi ako nanaginip! O binangungot!

Naramdaman ko talagang may -

Humila sa PAA ko!

Oh my God! Oh my God!

Napalunok ako. Bangungot nga lang kaya? Maybe. Baka nga bangungot lang. Mostly
naman kapag ang isang tao kulang sa tulog, kapag nakatulog - binabangungot.

Whew! Siguro nga. Bangungot lang. Binabangungot na naman ba ako?!

Imposible naman kasi talagang may gumawa sa akin nun eh ako lang ang tao dito sa
kwartong ito. Isa pa, lagi ko namang nila-lock ang pinto nitong - SHET!

Napaatras ako.

Bakit -

Ang pinto!

It's -
AJAR!

Bahagya itong naka-bukas. Weeee! Imposible!

Marahan akong humakbang patungo doon. Habol ang aking hininga.

Isa.

Nakakabinging katahimikan.

Dalawa.

Nakakabulag na kadiliman.

Tatlo!

Oh my God!!!

Nagulat ako ng - Tumunog ang cellphone ko.

Agad kong isinara ang pinto. Ni-lock. Pagkatapos ay kinuha ko ang aking cellphone.

What time is it? Alas-tres y media ng madaling araw?

Sino kaya itong tumatawag?

Si - MADGE?! Na naman?!

Seriously?

Madaling araw na ah?!

Sinagot ko ang tawag. "Hello?"

"kweeeeeeech!" Tunog sa kabilang linya.

"Madge? Hindi kita marinig! Ano yung ingay na yun? Saka sino yung batang tumawag
kanina? Siya daw si Ara?! Pinagti-tripan yata ako eh!"

"kweeeeeeech!" Parang tunog na pinupunit. Masakit sa tainga.

"Hello Madge?"

"kweeeeeeech!" Pamilyar sa akin ang tunog. Parang - Tunog iyon ng PACKING TAPE.
Tama! Packing tape na hinihila!

"Madge!?"

Nawala ang kabilang linya.

"Hello!?"

SHET! Makatulog na nga lang. Nakaka-stress talaga ang gabing ito! Tinungo ko ang
aking higaan but wait -

Nyay! Hindi pwede 'to!

Iyong pinto -

Bahagya na namang naka-BUKAS!

Pinagpawisan ako ng malapot doon ah. Hindi kaya -

Tulog na ako At bangungot lang ito? Kinikilabutan na naman ako. Lecheng bangungot
yan o! Kanina pa ako ginagambala!
Marahan akong muling humakbang patungo dito. And -

Haaaaaaaaaaaaa!

Napaatras ako!

Sino ito?

Nanginginig ako!

Kanino itong -

Mga MATA!!!

May mga MATA!!!

Nakasilip na mga mata!!!

"S-Sino ka?!" Halos hindi ako makasigaw.

Ang mga MATA.

Kumukurap lang ang mga MATA.

"S-Sino yan!!!" Naiiyak kong tanong. Waaa natatakot ako! First time 'to na
nakaramdam ako ng takot kung mumu man ito!

Kumurap ang mga MATA.

"Sino ka!!!" Malakas kong sigaw.

At saka -
Marahang bumukas ang pinto.

Marahan.

Isa.

Dalawa.

Tatlo!

--CUT!

TWENTY FOUR hours later after ARA found dead.

JANICE OCAMPO P.O.V @Ocampo's Residence.

Napabalikwas ako ng bangon. It's morning na pala. Si Mommy? Nasaan kaya sya?

"Janice!" Tinig ni Mommy mula sa labas ng room.

Akma na akong babangon ng iluwa sya ng door ng kwarto.

"Janice! Okay ka lang ba?" Bungad nya sa akin. I can see to her face ang labis na
pag-aalala.

Tumango lang ako. Saka ko lang napansin na pawisan pala ako.

"Nagsisisigaw ka. Binangungot ka na naman ba?" She gasped my hair.

Gusto kong sabihin sa kanya na NO! Pero walang boses na lumabas sa aking bibig. I
just nodded.

Humugot sya ng malalim na paghinga. "Prepare yourself. Pupunta tayo kila Nana."

Muling nagrehistro sa isip ko si ARA. Oo! Si Ara! Kahapon lang. Natagpuan ang body
NYA. Patay na SYA. Patay na si - ARA.

Yumakap sa akin si Mommy. "Lakasan mo ang loob mo, Janice."

Natagpuan ko na lang ang sarili kong humihikbi, lumuluha. Am I crying? I guess so.
Si ARA - wala na SYA. Bakit hindi ko matanggap? Mahal ko si Ara, I love her like a
sister. Kaya napakasakit para sa akin. Pakiramdam ko, namatayan ako ng kapatid.

Bumitaw si Mommy sa akin mula sa pagkakayakap. "Pupuntahan natin si Ara ngayon ah.
Wag ka ng malungkot."

Parang hindi ko SYA kayang makita. Ayoko SYANG makita na nakaratay sa loob ng
kabaong. God what should I do?

"Sige na. Magbihis ka na." Pagkatapos ay hinalikan nya ako sa noo at saka lumabas
ng kwarto.

NANG MAKAPAGHANDA na kami, sakto namang dumating si Tita Madge. Halos hindi
maipinta ang mukha nito. Parang mayroon silang pinag-uusapan ni Mommy na hindi ko
alam. Gayunpaman, I'm not interested.

But anyway, hapon na kami nang nakarating kila Nana. Napakalungkot ng AMBIENCE
doon. Especially si Nana. Tulala lang ito at parang wala sa sarili. Tanging mga
luha lang sa mga mata nito ang aming nakikita.

"Our Condolences, Nana." Mommy greeted her.

Tumingin lang si Nana sa amin. But after that, bumaling ito sa kawalan. We all knew
kung gaano nya kamahal si ARA. Maybe ako man ang nasa kalagayan nya, as a mother,
magkakaganito rin ako.

Pagkatapos nun ay bumungad sa amin si Tito Roger - ang father ni ARA. Si Attorney
Roger Santos. "Tuloy kayo, Mrs. Ocampo. Madge." Hindi rin nito magawang ngumiti. I
could see the sorrow in his face, I know. I'm sure, pinipilit na lang nito na
maging matatag. Mahirap naman kasing tanggapin, lalo na't nag-iisa nilang anak si
ARA.

May mga ilan na rin palang mga bisita ang naroon ng makapasok na kami. And there
she is - sa kabaong na iyon. Doon nakahimlay si ARA. Natatanaw ko na. But wait!
Bakit ganito ang amoy sa lugar na ito. MALANSA!

Yup that's the correct term. Malansa ang naaamoy ko, masangsang na amoy!

On and on, nagpatiuna na sa akin sina Mommy at Tita Madge. Tinungo nila ang kabaong
kung saan nakahimlay si Ara. Bakas sa mga kilos nila ang labis na pakikiramay. If
they will know how much worst mine than them, malamang, mas maaawa sila sa akin.
Gusto kong umiyak ng todo! As in sa place na walang makakarinig sa akin!

Sana alam ko. Sana nakita ko. Sana naituro ko. Sana -

SANA natulungan ko sya. Oh ARA! Sana natulungan kita.

Biglang pumasok sa isip ko si Rene. Nasaan kaya sya? Supposedly narito na sya ah.
Tumingin ako sa paligid.

Tumingin ako sa HARAP - wala!

Sa LIKOD - wala!

Sa KALIWA - wala!

Sa KANAN - Oh my GOD! Napataatras ako!

Nagulat ako sa nakita ko!

"Ara..." Bulong nito.

Si -

Nana!

"A-Ara..." Humihikbi ito.

"Nana..." I whispered. Nakakaawa sya.

"B-Bakit Ara? Bakit mo ako iniwan?" Punung-puno ng luha ang mga mata nito.

Dito na lumapit sina Mommy at Tita Madge ng maulinigan ito. Mabilis nila itong
niyakap. Maging ako, I found myself crying! I know how she feel, napakasakit nun!
Nahagip ng aking paningin si Tito Roger. Ang mga mata nito, nasa mga mata nito ang
matinding galit. Bakit?

Marahan kong nilingon ang kinaroroonan ni Ara. I have to be strong. I need to see
her. Then, humakbang ako patungo dito. Para akong nabingi, nawala ang ingay sa
paligid. Napakalakas ng kabog sa aking dibdib.

Wala akong ibang marinig kundi ang aking paghakbang. This is odd. I can't hear
everybody.

I can feel my feet taking steps.

Malapit na ako.

Slowly.

Malapit na ako.

Abot-kamay ko na -
Ang kabaong NYA.

But I stopped!

Ano yun?! Totoo ba itong nakikita ko?

Bakit -

May mga BANGAW!!!

May mga BANGAW sa IBABAW!

Sa IBABAW ng kabaong NYA!

Tinakbo ko ito at agad -

PINAGPAG! Sinaway.

Nagsiliparan ang mga bangaw.

Papalayo.

Sinundan pa ng aking paningin ang paglipad ng mga ito.

Papalayo.

Tiningala ko ang mga ito.

Papalayo.
Then I realized. Nandito na ako.

Dito sa harap ng kabaong.

Kabaong ni ARA.

Pagkatapos ay marahan akong yumuko.

Yumuko mula sa pagkakatingala.

Marahan.

Makikita ko na SYA.

Dahan-dahan.

Si ARA.

Mahinahon lang.

Ang mukha NYA.

Heto na.

And -

HOLY CHRIST!!!

Bakit?

Bakit SYA - NAKADAPA?!

Napaatras ako. Nilingon ko sila.

I saw THEM. Abala sila.

Napaatras pa ko.

Sige atras pa.

Kailangan kong umatras pa.

Atras pa!

Sige pa!

Sa ilalim ng kabaong ni ARA -

Bilis atras pa!

Sa ilalim nito!

Natakpan ko ang aking bibig. Please atras pa!

Sa ilalim nito - may nakatayo.

Oh my God! Atras!

May nakatayong -
mga PAA!

TBC

####################################
Janice Ocampo [ Part 2 ]
####################################

@BethRosqueta at sa lahat ng sumusuporta kay ate Ara. Malapit na malapit na... Sana
masagot ang ilan niyong katanungan sa Kabanatang ito. Abangan ang Sinco bukas ng
hatinggabi.

JAMILLEFUMAH

JANICE

NANGALAY ANG PWESTO ko sa pagkakatihaya kaya tumagilid ako sa pagkakahiga. I can

hear my Mom's breath, she's at my back - katabi ko.

NAPAKALAMIG!

Giniginaw ako! Sinubukan kong mamaluktot to embrace myself, but it's not enough.
Bahagya kong iminulat ang aking mga mata. I saw my phone lying on infront my face
near me. So pikit-mata ko itong kinapa, then I look at it kung anong oras na.

It's 10:15 in the evening.

Naramdaman kong gumalaw si Mommy sa aking likuran. "M-Mommy, yakap mo ko..." I

whispered but I know she heard it.

Segundo nga lang at naramdaman ko ang kanyang braso na dumantaw sa akin mula sa
likuran. She always did this, ang yakapin ako mula sa likuran. And it was so
comfortable, lalong sumasarap ang aking tulog. But wait!

Ang lamig ng mga braso nya!

Kinapa ko ito.
Malamig.

Is it possible na mas nilalamig pa sya kaysa sa akin? But I did'nt feel her na
giniginaw. "Mommy? Are you okay?" I asked her.

No answer. Mahimbing na siguro ang tulog nya.

Then suddenly, my phone rang.

I looked at it.

It's unknown number.

Sino kaya ito?

Hindi ko pinansin.

I rathered na matulog na lang ng mahimbing.

"M-Mommy, dantay mo ko..." I felt her moving, I guess.

Maya-maya nga ay dumantay na sya sa akin. Naramdaman kong ikinulong ako ng kanyang
mga hita na pumatong sa aking puwetan. Oohh! I love it. Napakasarap matulog kapag
ganito.

Then my phone rang again.

Darn it! Sino ba kasi itong tawag ng tawag?!

Mabilis kong dinampot ang phone and I answered it. "Hello!"

"He+++ Janice!" Sagot nito mula sa kabilang linya. Hindi ko gaanong marinig dahil
choppy.

"Sino 'to?"

"Janice ma+++ ako ng ++i." Garalgal ang boses nito. Siguro dahil sa signal.

"Hello! Choppy! Sino ka!?" Bulong ko pero pasigaw.

"Janice, hin++ ++ k+ nari+++?" Magulo pa rin ang linya.

"Ano yun?!" Parang gusto ko ng ibaba.

"Sabi ko, ma++++ +++ uw+!"

"Ha?!" Isa pa at ibababa ko na.

"Sabi ko, male-late ako ng uwi..." Biglang luminaw ang linya.

"Oh my God..." Parang huminto ang mundo ko!

"Nakitawag lang ako kasi lowbat ako - Janice?"

Bigla akong nanginig! Tindig ang balahibo ko!

Tila ako naluluha, naiiyak. God please help me!

"Janice? Bakit?"

Pinilit kong makapagsalita. "M-Mommy?"

"Ako nga Janice. Bakit?"

SHIT!!! Sino itong...

katabi ko?

NAPASIGAW ako, agad bumangon. Pawis na pawis! Pagud na pagod.

"Janice! Okay ka lang?" Si Mommy. May dala syang tubig.

Naluluha ako. Bangungot!

Agad nya akong niyakap. "Janice anong nangyari? Bigla kang hinimatay dun sa BUROL
ni ARA."

Hindi ako makapagsalita. Bakit ganun? Gusto kong sabihin sa kanya lahat! Gusto kong
malaman nya ang lahat. Bumitiw sya sa pagkakayakap sa akin.

"Janice, anong nangyayari? Nag-aalala na ako sa'yo. Nanginginig ka." Kita sa mukha
nya ang labis na pag-aalala.

Pero bakit ganun? Hindi ako makasagot! Hindi ako makapagsalita!

"Janice?" Nakahawak sya sa magkabila kong balikat.

Maya-maya ay namataan ko si Tita Madge. Papalapit sya sa amin.

"Jane, okay ka lang ba?" Ito ang tawag sa akin ni Tita Madge. Hinimas nito ako sa
aking buhok.

Tumingin lang ako sa kanya. Sa mga MATA ko, ipinakita ko sa kanya na may nais akong
sabihin.

Pero hindi nya iyon pinansin. Bumaling sya kay Mommy. "Mrs. Ocampo, andito na sya."

Ilang segundo lang ay may pumasok nga mula sa pintuan. Isang lalaki, payat lang ito
at matanda na. Kilala ko ito - si Mang Isko. Ito yung kapitbahay namin dito sa
second floor.

Mabilis itong nilapitan ni Mommy. "Mang Isko." Pagkatapos ay napatingin sya kay
Tita Madge.

"Si Mang Isko yung - crime investigator ni Ara." Ani Tita Madge habang nilalamukos
ang sariling mga palad.

Naalala ko na! Si Mang Isko nga pala ay isang pulis. Madalas ko syang makitang
rumoronda tuwing gabi sakay ng police mobile. Akalain mong sya ang may hawak ng
kaso ni Ara.

"Mrs. Ocampo." Kinamayan ni Mang Isko si Mommy.

Sinalo ni Mommy ang palad nitong nakalahad. "We're glad na ikaw ang humawak ng kaso
ni Ara. Hindi na kami mahihirapan na - makapagbigay ng pahayag."

"S-Salamat." Napakalikot ng tingin nitong si Mang Isko. Hindi nya ako matingnan ng
diretso.

"May prime suspect na po ba kayo, Mang Isko?" Tanong ni Tita Madge.

"Meron na. Si - " Inilibot muna nito ang sariling paningin. "Roli..."

Tumingin si Mommy kay Tita Madge, pagkatapos ay bumalik kay Mang Isko. "May
ibedensya na ba?"

Napayuko si Mang Isko. "Wala pa. Pero - " Habol nito ang sariling hininga. "Hindi
na kasi sya nagpakita pagkatapos ng mga pangyayari. Isa pa - "

"SYA ang pumatay, Mang Isko!" Nanginginig ang boses ni Mommy.

"Pero wala ka sa TAPSIHAN na iyon ng dalhin ni Roli ang bangkay ni Ara dun. Tama?"
Hindi magawang tingnan ni Mang Isko si Mommy sa mga mata.

Napaiyak si Mommy at agad syang niyakap ni Tita Madge. "N-Naduwag ako... Alam ko na
mangyayari iyon pero - "

"Mrs. Ocampo..." Alo ni Tita Madge.

"No! Kasalanan ko! Kung sanang nireport ko agad na mangyayari yun - sana nahuli ng
mga pulis si Roli..."

"Tama lang ang ginawa mo Mrs. Ocampo. Kapag nagkataon, maaari ka pang madamay sa
kasong ito. Pwede ka ring mapagbintangan na kasagwat kung sakali." Malumanay na
paliwanag ni Mang Isko. The truth is, hindi ko sila maintindihan.

All I know was, alam na ni Mommy na mangyayari ito. Hindi ko alam kung paano. Basta
una nyang nilapitan si Mang Isko. But the problem is, hindi sya pinaniwalaan nito.
Wala naman kasing matibay na ibedensya kung paano ipapaliwanag ni Mommy kung paano
nya nalaman na doon nga matatagpuan ang bangkay ni Ara bago ang pangyayaring iyon.
And then nangyari nga.

Sa point ni Mang Isko, tama lang ang ginawa ni Mommy na hindi muna ito nag-report
sa pulis. Dahil kung ginawa nya nga iyon, sana ngayon ay kasama na rin sya sa mga
suspect. Paano nya nalaman na mangyayari iyon? Paano nya nalaman na si Tito Roli
ang nagdala doon?

Napahagulgol si Mommy. "Ano ng gagawin natin?"

"Kailangan natin ng matibay na ibedensya. At ayoko ng ma-involve ka Mrs. Ocampo."
Tumingin ito sa akin. "Si Janice..."

Sabi na nga ba eh. May pagtingin ang matandang ito kay Mommy. It so deep naman kasi
ng mga ginagawa nyang pagtulong sa amin, like this.

Ngunit pinili na lang ni Mommy na manahimik. Ganoon din si Tita Madge. Alam kong
alam din nila ang tungkol dito kay Mang Isko. Wala na rin naman kasi itong asawa.
May tatlo itong anak ngunit lahat ay nasa ibang bansa. Hindi malayong labis itong
nangungulila sa pagmamahal. Of course, malamang si Mommy ang napagbalingan nya.
Sampung taon na rin kasi namin itong neighborhood eh, why not?

Humugot ng malalim na paghinga si Mang Isko. "May kilala akong paranormal

expert..."

Napabaling sa kanya sina Mommy at Tita Madge.

"Matutulungan nya tayo..."

KINABUKASAN, pinuntahan namin itong sinasabi ni Mang Isko na makakatulong daw sa

amin dito sa LAGUNA. Sakay ng kanyang pajero, tumagal din ang aming biyahe ng
mahigit apat na oras. Wala yatang alam na shortcut itong si Mang Isko eh.

Anyway, natagpuan naman namin ang lugar na sinasabi nya. But before that, dumaan
muna yata itong sasakyan nya sa kakahuyan? Well, I don't care. Lahat naman kasi
kami ay desidido ng makita ang sinasabi nyang paranormal expert daw. Marami na raw
itong natulungan pagdating sa mga spiritual na gawain, kahit mga artista.

Napakalaki ng bahay nito, iyon nga lang, napapalibutan ng mga punong-kahoy. Pero
sakop pa rin naman iyon ng siyudad. Diretso pasok lang kami sa loob. Hindi naman
kasi naka-lock ang pinto. Isa pa, mukha naman feel at home itong si Mang Isko.

Maganda ang loob ng bahay nito. Halatang gumamit ng mga mamahaling materyales.
Ngunit sa kabila noon, dalawang tao lang daw ang nakatira dito.

"Wala yatang tao, Mang Isko." Bulong ni Mommy.

"Mukha lang walang tao. Nandyan lang sa paligid yun." Ani Mang Isko na palinga-
linga.

So lahat kami ay kanya-kanyang lakad. Para kaming nagwi-window shopping sa isang

mall. Sa lawak at dami ng mga furniture sa paligid, isang pintuan ang nakaagaw ng
aking atensyon. Patungo pa lang ako ng matigilan ako.
Ano yun?

Parang may -

Bumubulong.

Nilingon ko sina Mommy at Tita Madge. May mga sarili silang mundo, abalang
namamangha sa paligid. So bumaling muli ako sa pintuan na ilang hakbang na lang
mula sa aking harapan.

Humakbang ako.

Marahan.

Bakit?

May naririnig ako.

May naririnig akong -

Bulong.

Hindi ko naman maintindihan.

Nagpatuloy ako sa paghakbang.

Marahan.

Sa pintuan.

May butas ang pintuan.

Malaki ang butas nito.

Sa gitna ng pintuan.

May malaking butas.

Sisilipin ko ito.

Marahan.

Sisilipin ko na.

Sinilip ko na.

Madilim.

Wala akong makita.

Wala akong makita maliban sa -

Ano yun?

Ano ang mga iyon?

Isang pares?

Dalawa?

Ano yun?
Sinilip ko pang mabuti.

Sinipat ko pa.

Malaki ang butas. Sakop ang aking dalawang mata.

Tinitigan ko.

Sinipat ko pa.

Oh my God! Naluha ako.

Oh hindi! Heto na naman.

Nakatayo ang mga ito.

Nakatayo.

Nangangatog ako. Nanginginig.

May mga nakatayong -

Nakatayong mga -

PAA!!!
SHIT!!! Napaatras ako.

Mga PAA!

"Janice!" May tumawag sa akin.

Agad akong napalingon. Boses ng isang lalaki. Actually, lahat pala kami ay
napalingon.

Sa aking kaliwa, nakatayo ang isang lalaki. Sino ang lalaking ito? Ngayon ko lang
ito nakita. Paano nya ko nakilala?

Hinas ang buhok nito. Naka-long sleeve ito ngunit naka-short. Napakaputi ng mukha
nito dahil sa poundation, maybe. Which is obvius. Napakatangos ng ilong nito
although mukha na itong matured.

"S-Sino po kayo?" Nanginginig kong tanong.

Nakatingin lang sya sa akin.

"Ka Pineng!" Sigaw ni Mang Isko.

Napabaling ako kay Mang Isko.

Lumapit si Mang Isko sa lalaking ito. "Kamusta, Ka Pineng?"

Ngunit hindi sya tiningnan nito. Bumaling ito kina Mommy at Tita Madge. Lahat kami
ay nagkakatinginan.

Napahalakhak si Mang Isko. "Ah... Ka Pineng, sila nga pala si - "

"Hindi mo na sila kailangang ipakilala sa akin." Hindi na sya pinatapos nito.

Napaawang ang bibig namin.

Tumungin ito sa akin. "Ang batang ito ay si Janice." Pagkatapos ay tumingin ito kay
Mommy. "Ang babaeng ito naman ay si Maria Ocampo. Isang college teacher-Mother ni
Janice." Humakbang ito ng bahagya. "Iyong katabi nya ay si Madge." Parang normal
lang ang kanyang pagsasalita.

Lahat kami ay napanganga. Wala ni isa man sa amin ay makapagsalita.

"Alam ko ang ipinunta nyo rito." Nangunot ang noo nito. "I'm sorry. Hindi ko kayo
matutulungan." Pagkatapos ay tinalikuran na kami nito.

Nagkatinginan lang kami then, hinabol na nila itong si Ka Pineng patungo sa Sala.
Samantalang ako naman ay marahan munang nilingon ang pintuang aking sinilip kanina.
Pagkatapos ay nanakbo na rin ako kung nasaan sila.

"Ka Pineng, hindi mo pa nga naririnig na ang aming panig eh." Habol ni Mang Isko.

Naroon na rin ako at sina Mommy ng huminto itong sa Ka Pineng. "Alam ko kung anong
nangyari."

"Alam mo naman na pala eh. Bakit hindi mo kami tulungan?" Si Tita Madge,
nanginginig ito.

Marahan kaming nilingon ni Ka Pineng. "Ayoko pang -

mamatay..."

Lahat kami'y halos napaatras.

"Ano pong ibig ninyong sabihin?" Tanong ni Mommy na parang maluluha na.

Maya-maya ay may sumulpot na estudyante sa aming likuran, lalaki. Nakabag-pack ito

at mukhang nerd. "Magandang araw po. Pwede po kay Justine?" Nakabaling ito kay Ka
Pineng.

Tumingin muna sa amin si Ka Pineng bago nagsalita. "Umupo muna kayo. Maghahanda ako
ng pagkain." Pagkatapos ay tumingin ito sa batang estudyante. "Sandali lang.
Tatawagin ko si Justine."

Tumango lang yung batang estudyante.

"Justine! Justine!" Nagsisigaw si Ka Pineng. Si Justine marahil ang anak nito.

"Justine! May bisita ka!"

Pero walang sagot mula sa kanyang anak. Napakalaki ba naman kasi ng bahay nila.
Tumayo si Mang Isko. "Ako na ang tatawag kay Justine. Baka natutulog pa iyon sa
kwarto." Mukhang malapit din si Mang Isko sa anak nito. Bago humakbang, bumaling
muna sya sa batang estudyante. "Ah hijo, anong pangalan mo? Para masabi ko kay
Justine."

Ngumiti itong batang estudyante. "KENNY po."

"Ah Kenny sandali lang ah. Pupuntahan ko lang sya sa kwarto." Pagkatapos ay umalis
na si Mang Isko.

Umalis din itong si Ka Pineng at nagtungo sa kusina. Pag balik ay may dala na itong
miryenda. Hotcake yata iyon at softdrinks. Kasabay nito ang isang batang lalaki,
ito marahil si Justine. Nakangiti ito sa akin. "Dad, may bisita po pala kayo."

Halos kasing-edaran ko lang ito. Matapos akong tingnan nito ay tumungo ito kay
Kenny, iyong bisita nito. Classmate nito siguro.

"Kenny! Ang aga mo pre." Bati nitong si Justine.

Tumango lang itong si Kenny.

"Oh sya! Doon na kayo sa kwarto at may importante kaming pag-uusapan nitong mga
bisita ko." Utos ni Ka Pineng.

Tumayo na si Kenny at pumunta sa pwesto ni Jasper. Pero bago yun, nakita kong
sinulyapan muna ako nitong si Justine, may kasama pang kindat. Mukhang maloko itong
anak ni Ka Pineng ah.

Nang mawala na sa paningin namin ang dalawa, bumaling na sa amin itong si Ka

Pineng. "Nakita nyo ba yun? Ako na lang ang pamilya ng batang iyon. Kapag nakialam
ako sa kasong ito - mamamatay ako."

Biglang lumakas ang kabog ng aking dibdib. Nakita kong namumula na ang mga mata ni
Mommy. "Hindi po namin kayo maintindihan."

"The moment pa lang na tumuntong kayo dito sa bahay ko..." Halos hindi ito
makapagsalita. "...nasa hukay na ang isang paa ko."

Seryoso ba ang lalaking ito. Nanginginig na kaming lahat sa takot. What does he
mean? Hindi namin sya maunawaan. Meaning to say ba nun eh, lahat kami ay mamamatay?
At ayaw nyang madamay? Bakit? Paano? Pero nakuha na nito ang tiwala namin. Imagine,
he already knew na darating kami dito at ang mga pangalan namin.
Napaiyak si Mommy at napayakap sa akin.

"So ano ang dapat naming gawin?" Tanong ni Tita Madge. Sa tono nito, parang naiinis
na ito. "M-Mamamatay ba kami? Iyon ba yun?" Paos na rin ang boses nito.

Yumuko lang si Ka Pineng. "I'm sorry." Nag-angat ito ng ulo. "Mahal ko si Justine-
hindi ko kayo matutulungan." Pagkasabi ay lumisan na ito.

Niyakap ni Tita Madge si Mommy na patuloy lang sa pag-iyak. "Sabi na nga ba Madge.
May masama akong kutob sa mga nangyayari..."

"Shhh... gagawa tayo ng paraan. Mag-iisip tayo ng paraan." Napapaiyak na rin si

Tita Madge.

Hindi nila alintana, humakbang ako palayo sa kanila upang habulin si Ka Pineng. I
have to convince him. But how will I do that? Hindi ako makapagsalita.

Nasa labas na sya ng pintuan papuntang garden ng maabutan ko itong si Ka Pineng.

Kinalabit ko sya. Agad nya akong nilingon. "Janice?"

Pero wala akong masabi, hindi ako makapagsalita. Bakit? Bakit nga ba parang
pakiramdam ko ay nawalan ako ng dila?

Umupo sya sa harap ko at hinawakan ako sa magkabilang balikat. "I know. Hindi ka
makapagsalita."

Shit! Kinikilabutan ako sa pinagsasasabi ng lalaking ito. How did he know that?
Saludo na talaga ako sa kanya.

"Janice, makinig ka." Sumeryoso na ang mukha nito. "Tatapatin na kita."

Oh my God. Biglang lumakas ang kabog ng aking dibdib.

Yumuko pa ito ng bahgya na parang hindi masabi ang nais sabihin. Pagkatapos ay
buong tatag itong humarap sa akin. "IKAW ang unang -

MAMAMATAY..."
TBC
####################################
V- Not an update
####################################

To all our beloved readers,

We would like to inform everyone that we are going to delay this chapter SINCO for
a while until we finish this book 1 of I LOVE YOU Ara due to having receiving some
private messages. Some of our anonymous readers who sent us were too much afraid,
some were dealing with fear depression; and we're apologizing on this matter on
behalf of the writer JamilleFumah. But again, we're not encouraging you to read
this story if you feel that you can't handle every chapter. However, it's an honor
to us to have you or those who appreciate this story.

Delaying this chapter could help the readers to make themselves preparing before
reading this SINCO and to make it fair to everyone, we decided not to revise this
chapter. And as the moment, let's just skip into this chapter. We value every
reader because we love them, we love you!

Thank you for understanding. Sorry for our inconvenience.

YOU MAY PROCEED TO THE NEXT CHAPTER 'SEIS'

JF Admins

with:

@JFkathy
####################################
TO: Lovers of Ara
####################################

[ YOU CAN SKIP THIS CHAPTER ]

ILY, Ara.

Ito ay kwentong nagpabagabag ng iilang gabi sa amin. About the story? The plot is
80% true and the rest 20% fiction: to beautify the story. Maraming twist ang
kwentong ito and we want 'you', as our reader, to be the first to solve your
questions while reading this. Diba nga po... Aanhin pa natin ang kwentong
palaisipan kung umpisa palang ay may SAGOT na sa LAHAT ng mga katanungan?

And if 'YOU' think you are: Nape-perwisyo/ Naguguluhan at masaya kayong mag-comment
na hindi mo gusto ang ILY ARA... then you are free to leave.

And about the genre of ARA. Alam niyo namang ito ay under Horror category. Sinabi
ko na ang ilang babala. Hindi ko na kasalanan kung ano ang mangyayari o kung
naperwisyo ko ang ilang readers dahil sa kakaisip sa ILY Ara at binangungot sila.
(Pero sasabihin ko pa rin ang salitang 'sorry' dahil hindi ako masamang tao). Ang
gusto ko lang ay magdeliver ng isang brutal horror o isang suspense na iibigin ng
mga mambabasang gusto ang ganitong genre. Umpisa pa lang you are all forwarned.
Gaya nang sinabi ko sa ilang lines ng SINCO na ito ay Edited at may 'CUT' na (Kahit
na ayaw ko sana).

KAYA sa mga iilang nagkomento na 'ayaw' niyo na itong basahin... Then you are free
to leave at maghanap ng 'TeenFiction' na hindi kayo mape-perwisyo.

At sa lahat nang nagbabasa pa rin at magbabasa pa ng ILY, ARA in the future...

Arigatou!

Ang tanging maaasahan niyo lamang sa akin as the main writer of ILY, Ara ay ang
gagawin ko ang makakaya ko to give you the real meaning of horror. Salamat ulit sa
mga mananatiling solid.

JAMILLEFUMAH

PS. Ang ilang kabanata ay magbabago ng paunti-unti... Depende sa aking Partner &
Editor.

PS. Hindi ako galit hehe.

HORROR?
Def:
: Noun

hor·ror
hôrər,här-/
noun
noun: horror

1.
an intense feeling of fear, shock, or disgust.
a thing causing a feeling of fear, shock, or disgust.
plural noun: horrors
"photographs showed the horror of the tragedy"
synonyms: awfulness, frightfulness, savagery, barbarity, hideousness;
More
atrocity, outrage
"the horror of the tragedy"
a literary or film genre concerned with arousing feelings of horror.
2.
informal
a bad or mischievous person, especially a child.
"that little horror Zach was around"
synonyms: rascal, devil, imp, monkey; More

J F x x x

####################################
VI - The Killer
####################################
[START]

I love Ara, mami-miss ko siya. Kaya lang kinailangan ko talaga siyang patayin.
Masyado na kasi siyang maraming nalalaman. Isa pa, nagkaroon pa siya ng kakaibang
relasyon kay Roli. Nagselos tuloy ako.

Sayang.

Dapat kasi hihintayin ko munang magdalaga nang husto si Ara bago ko ito patayin.
Parang bunga lang ng isang puno: Hihintayin ko munang mahinog bago ko pitasin.

Iyan tuloy hindi na ako masaya. Mabuti na lang at narito pa SIYA - hindi si Ara ah.
Iyong isa pang bunga na pinapahinog ko pa. Pero para sa'kin ay hinog na sya. Hayun
sya at pinagmamasdan ko. Narito ako ngayon sa lamay ni Ara. Hay... excited na akong
patayin sya. Siya ang uunahin ko at isusunod ko ang mga kasama nya. Wala akong
ititira sa kanila, lahat silang nagmamahal kay Ara.

Well, mahal ko rin sya na katulad ng pagmamahal ko kay Ara. Kaya nga lang, mukhang
hindi ko na mapigilang hindi pumatay. Ang sarap pala, lalo na kapag mahal mo yung
taong papatayin mo.

Nanginginig ang buo kong katawan. Ngayon ko lang ulit naramdaman ito, sabik na
sabik. Parang droga, nakaka-addict. Gusto kong pumatay! Ngayong gabi, papatay ako.
Papatayin ko si -

Janice!

Bago yun, pagmamasdan ko muna sya. Natatanaw ko sya, nakaupo sa isang tabi. Walang
imik, walang kibo. Haaaaa! Mukhang di ko matatagalang tingnan sya. Kapag nagpatuloy
ito, baka mawala ako sa sarili. Kailangan kong maghintay ng tamang pagkakataon.
Mamaya... papatayin ko sya.

Papatayin ko sya...

- the KILLER

[ JANICE POV ]
Paano ko ba ipapaliwanag kay Mommy na hindi naman malala ang sakit ko? Hindi lang
talaga ako makapagsalita. And I don't know why. Pero labis ang pag-aalala nya dahil
three days na akong walang boses. To make my story short, narito na kami ngayon sa
hospital. Galing kami sa lamay ni Ara. Well, I really hate talaga na pumunta sa mga
ganitong lugar. Matatakutin kasi ako. Hindi ko na sasabihin kung saang hospital 'to
ah.

Anyway, alas ocho iyon nang gabi. Napilitan akong ipa-confine ni Mommy. Nakakainis
nga eh, ayoko na nga mag-stay dito. Kinuhanan nya ako ng private room at nandito
kami ngayon nila Tita Madge. Speaking of Tita Madge, bakit ganun kaya sya
makatingin? Parang ang talim. Kanina pa yun noong nasa lamay pa lang kami. Kakaiba
sya tumitig sa akin.

Bumukas yung pinto ng kwarto at iniluwa nun sina Nana at Tito Roger - parents ni
Ara, kasama nila si Mang Isko yung detective na katulong nila sa kaso ni Ara. Bago
pa man tumulo ang luha ni Nana ay nasalo na ito ng yakap ni Mommy. "Nana, tatagan
mo ang loob mo..." Alo nya kay Nana.

Lumapit naman si Tito Roger sa kanila. "Salamat Mrs. Ocampo."

Ito namang si Mommy, tila pinamulahan. Uhmm... may something ba? At si Tita Madge,
napaismid. Mukhang hearthrob yata itong si Tito Roger aba! Anyway, kumalas si Nana
sa yakap ni Mommy. "Tulungan mo kami, Mrs. Ocampo... Dalhin mo kami sa sinasabi
nyong si Ka Pineng..." Piyok ang tinig nito.

Nagkatinginan na lamang si Mommy at Tita Madge. Mukhang desperado na talaga sila na

mahuli ang pumatay kay Ara. Well, siguro'y hindi rin sila pinapatahimik ni Ara
katulad ko. Pagkatapos ay bumaling muli si Mommy kay Nana. "Pero..."

Sumingit si Mang Isko. "Kapag isinama natin sila kay Pineng, tiyak na hindi na yun
makakatanggi..." Pursigido ito.

Dito na humawak si Tita Madge sa balikat ni Mommy. "Ako na ang maiwan dito para
bantayan si Janice..."

Napabaling naman silang lahat sa akin. Then, lumapit sa akin si Nana at niyakap
ako. "Oh Janice... are you alright?" Alam ko rin kasi kung gaano ako kamahal ni
Nana. Anak na rin ang turing nya sa akin.

Tumango lang ako. Hindi ako makapagsalita. Accroding to the doctor kasi - aphonia
raw. Pero kailangan ko pang dumaan sa mga tests. Ang Aphonia raw kasi'y may take in
several different forms. Posible rin daw kasing Laryngitis o Dysphonia. Pero wag
naman sanang Laryngeal kasi it's a thyroid cancer. Wala naman kasi akong
nararamdamang pamamaga o sakit sa aking lalamunan. Haist... lalo tuloy na-curious
yung mga doctor.

Lumapit din sa akin si Tito Roger, pagkatapos ay hinimas nya ako sa ulo. Nakita ko
ang labis na lungkot sa mga mata nito. Siguro naalala nito si Ara?

"Okay! Puntahan natin sya ngayon. Sasamahan ko kayo..." Biglang nagsalita si Mommy.
Pero sa akin sya nakatingin.

Maya-maya nga'y nagpaalam na silang lahat sa akin. Naiwan si Mommy. "Janice,

babalik agad si Mommy ha. Gabi naman at mabilis ang biyahe, madali akong
makakabalik..."

Tumango lang ako at yumakap sa kanya. Gusto kong sabihin sa kanya na it's fine with
me. Alam ko kasing nagpaparamdam na rin sa kanya si Ara, sa kanila. Kaya desidido
silang magpatulong kay Ka Pineng para mabigyan na ng katarungan ang pagkamatay ng
kaibigan ko.

Pagkatapos nga nun ay humakbang na palabas ng pintuan si Mommy. But before sya
makalabas, huminto muna sya at humarap sa akin. Sabay muling sulpot naman nila Tito
Roger at Mang Isko sa pinto. Kumaway sila sa akin nila Mommy.

Ngumiti ako sa kanila at kumaway din. Napagmasdan ko ang kanilang ngiti at

- Oh my God!

Nanlaki ang mga mata ko!

Natutop ko ang aking bibig!

Nagbago ang anyo ni Mommy. "Bakit Janice? M-May problema ba?"

Hindi ako makapagsalita. Kinikilabutan ako.

Umiling lang ako.

Lumapit sa akin si Tita Madge. "Okay ka lang ba, Janice?"

Pinilit ko na lang umayos. Ngumiti ako kay Tita Madge.

Ngumiti rin ito sa akin and

- SH*T!!! Ano ba itong nakikita ko?

Bahagya akong napaatras!

Kita sa mga mukha nila ang pagtataka.

Hindi na lang ako nagpahalata. Kinawayan ko sila Mommy ngunit hindi ko na sila
tiningnan sa mukha. Pagkatapos nun ay umalis na sila.

Umayos ako ng upo at saka nahiga. Mabuti na lang at narito si Tita Madge. I know
naman na hindi nya ako pababayaan kahit - masama na ang kutob ko. Parang nagbago
ang pakiramdam ko sa kanya. Tumalikod ako sa kanya sa aking pagkakahiga. Iniiisp ko
pa rin yung nakita ko kanina. Kinikilabutan ako!

Kumakaway sila, nakangiti sa akin.

Pero bakit ganun - ang kanilang ngipin?

Bakit biglang kulay -

ITIM?!!

Oh God! Paano ko ba sasabihin?

Iyong -

Iyong -

Nabubulok nilang ngipin!

Siguro nga imagination ko lang. Pero para kasing nakita ko rin sa ngiti ni Tita
Madge. Maya-maya'y naramdaman kong hinimas nya ang buhok ko, nasa likuran ko sya.
This time, try ko ulit. Baka nagha-hallucinate lang ako kanina. Humarap ako sa
kanya at ngumiti. Of course ngingiti rin sya sa akin.

And - ngumiti nga sya.

Napaatras ako,

Iyong ngipin nya -

Kulay itim nga!

"Janice?" Nangunot ang noo nya. Nakita siguro nyang namutla ako.

Ano kayang ibig sabihin ng mga nakikita ko? Hindi ko na sya inimik. As if naman na
nakakapagsalita ako. Pumikit na lang ako. Naramdaman kong hinaplos nya ako sa
pisngi. Tapos dumilat ako.
Marahan lang.

Iyong pagdilat ko.

Dahan-dahan.

Kinakabahan.

Ang aking mga mata.

Iminulat ko nang -

Marahan.

Hayan na!

Wahhhhhh!
Wala.

Whew! Akala ko kay makikita akong kakaiba. Wala lang pala.

Nakatingin pa rin sya sa akin. Ayoko ng makita ang mga ngiti nya. "Janice bibili
lang ako ng pagkain natin sa labas ah. Mabilis lang ako." Pagkasabi ay tumayo na
sya, kumuha ng wallet at lumabas ng pinto. Pero iniwan nyang bahagyang nakabukas
ang pinto.

Kinuha ko ang aking cellphone, tiningnan ko yung oras. It's nine in the evening.
Ganoon din yung oras sa wall clock na nasa itaas ng pintuan. Tumalikod na akong
muli at saka pumikit. Gusto kong makatulog kahit kaunti lang. Kahit saglit lang.
Matutulog na ako nang marinig kong bumukas ang pinto.

Iyong langitngit ng pinto.

Ang bilis namang nakabalik ni Tita Madge. Pero di bale, itutuloy ko na lang ang
pagtulog ko.

Tapos sumara iyong pinto. Dinig ko.

Then naramdaman kong bahagyang lumubog iyong kama sa aking likuran. Tila may umupo.
Tapos gumalaw uli. Parang may tumuntong.

Parang may tumayo!

Oo! Parang may nakatayo sa likuran ko!

Nakatuntong ito sa gilid ng kama ko!

Ano bang trip ni Tita Madge? Bakit sya nakatayo at nakatungtong pa dito sa likuran
ko?!

Dito pa sa kama ko!

Bigla tuloy lumakas ang kabog sa dibdib ko.

Tapos lumundag ito!

Jesus! Oo! Lumundag ito!

Hindi ito si Tita Madge. Bakit naman sya lulundag-lundag dito pa sa kama ko?

Sa likuran ko?

Tagaktak na ang pawis ko. Mommy ko!

Tapos lumundag ulit!

Diyos ko!

Lumundag pa!
Umuuga na iyong kama!

Sh*t! ayoko na!

Uuwi na ako, di ko na kaya!

Gusto kong sumigaw kaso wala pa rin akong boses.

Umungol na lang ako ng ilang beses.

Tapos nawala yung paglundag.

Pero nararamdaman kong may nakatungtong pa rin.

Lilingunin ko ba?

Huhu di ko malaman ang gagawin.

Kinapa ko yung cellphone ko sa aking likuran.

Naluluha ako, kinikilabutan.

Kapa pa, Janice. Kapa pa!

Ayaw kong tumingin sa likuran.

Kapa pa, Janice. Kapa pa!

Pero wala ito, nasaan?

Tapos may nakapa ako.

Ano itong nakapa ko?

Malamig.

Malagkit.

May mga daliri!

PAA?!

Paa ni -
Ara!!!

Napabalikwas ako ng bangon! Lumayo ako sa kama.

Napasandal ako sa pader, nakaharap sa kama.

Nakapikit ako, nakaharap sa kama.

Didilat ako, paharap sa kama.

Bakit ba Ara? Bakit ba? Anong gusto mong sabihin sakin?!

Ano ba ang gusto mo? Bakit ka nagpapakita?

Dumilat ako ng marahan. Dahan-dahan.

Isa.

Marahan.

Dalawa.

Dahan-dahan.
Tatlo!

Oh God!

Pero wala naman.

Wala naman akong namataan.

Then napansin ko yung orasan.

Totoo ba ito? It's three nang madaling araw.

Pero kanina lang bago ako pumikit, alas nuebe yan ah.

Posible kayang binangungot lang ako?

Baka nga. Baka binangungot lang ako. Hindi kaya may gustong sabihin sakin si Ara
kaya siya nagparamdam ngayon? Parang... parang gusto niya akong balaan sa isang
bagay na posibleng maganap... Ewan, pero iyon ang pakiramdam ko.

Napatingin ako sa pintuan at napansin kong bahagyang nakabukas iyon.

Marahan akong tumayo.

Tapos iyong pinto.

Iyong pinto -
Lumangitngit.

Dahan-dahang bumubukas.

Bumukas iyong pinto. May bumungad.

Isang babae.

Nakasuot ito ng -

COWBOY HAT?!

"Hi Janice..." Ngumiti ito sa akin.

Namutla ako. Paano'y may hawak syang martilyo!

Hindi ko makita ang mukha nya. Hanggang sa bahagya syang tumingala.

Oh hindi! SYA?

"Isusunod na kita kay -

Ara."

Natulala ako.

Hindi ako makapaniwala!

Bakit SYA? Bakit? Sa dinami-dami Bakit SYA pa?

Bakit SYA pa na aking -

TBC

Thank you for reading ILY Ara.

####################################
VII - Tik-Tak
####################################

@psychowriter118 ,Hi! You know what...ganiyan din ang pen name ko nung HS ako :D

At sa lahat ng nagPM sa MB ko at inbox... I love you raw...sabi ni ate Ara! :*

ROGER SANTOS POV

[ father of Ara ]

Tik! Tak! - Tik! Tak!

Katahimikan.

Nakakabinging tunog ng orasan.

Tik! Tak! - Tik! Tak!

Kinakabahan.

Napakagulo ng aking isipan.

I looked at my wrist watch. It's twelve in the midnight. Narito ako ngayon sa sala
ni Ka Pineng - a paranormal expert daw. Kasama ko si Isko na pumunta rito, iyong
detective police officer na may hawak ng kaso ni Ara.

Tik! Tak! - Tik! Tak!

Iyong oras.

Di ko namalayan.

Tik! Tak! - Tik! Tak!

Malamig.

Pero ako'y pawisan.

Nakakailang missed call na ba ako kay Nana? Apat? Lima? Nagpaiwan kasi ito sa
hospital at isinama si Mrs. Ocampo pauwi sa amin. Sasaglit raw muna sila sa bahay
para asikasuhin iyong mga bisita sa lamay ni Ara. Then, susunod na lang sila rito
pagkatapos. Pero bakit ganun? Hindi ko na sila ma-contact? Kahit si Madge ay
kinontak ko, na naiwan din dun sa hospital para naman bantayan si Janice dahil na-
confine ito, hindi rin sumasagot.

Dalawa lang tuloy kami ni Isko na nagpaunang pumunta rito. Ang kaso, sa lawak ng
bahay na ito, parang walang tao. Kailangan pang hanapin ni Isko itong si Ka Pineng,
na inirerekumenda sa akin nina Mrs. Ocampo at Madge, sa mansyong ito. Damn*!!!
Bakit ba naman kasi nagmamadali itong si Nana? Pwede naman namin itong asikasuhin
pagkatapos ng libing ni Ara.
Katahimikan.

Nawala yung ingay nung -

Orasan!

Tumayo ako at luminga sa paligid.

Iyong orasan. Nasaan?

Bakit wala akong mamataan?

Then I looked again sa aking wrist watch - and sh*t!!! It stopped. Tinaktak ko.
Saka ko lang napansin ang oras nito. 10:15. Nalilito tuloy ako. Anong oras na ba
talaga? Tiningnan ko yung oras sa cellphone ko. Wahhh 10:15!!! And it's in the
evening! Namilik-mata ba ako kanina?

Tapos pinakatitigan ko.

Iyong oras sa cellphone ko.

Ilang minuto na ba ang lumipas?

Bakit hindi nagbabago?

Tapos tinaktak ko. Tila ba huminto yung oras. Darn! Kinikilabutan tuloy ako.

Biglang kumurap iyong ilaw. Napatingala tuloy ako.

 Maya-maya may narinig akong ingay. May bumubulong.

Saan kaya nanggagaling yun?

Sinilip ko yung makitid na pasilyo. May bumubulong.

Humakbang ako patungo dun?

May tao! Ito siguro yung bumubulong.

Pero malayo ito. Kaya humakbang pa ako.

Ang layo nito. Pero dinig ko yung bumubulong.

Sino kaya ito? Lumapit pa ako.

Habang papalapit ako, lumalakas yung bumubulong.

Hayan na malapit na ko.

Naaaninagan ko na yung bumubulong.

Babae? Oo babae ito!

Nakatalikod ito sa akin habang bumubulong.

Yakap nito ang sarili. Nanginginig ito.

Iyong balikat nito, umuuga habang bumubulong.

"Miss? Are you alright?" Tanong ko rito. Napansin ko kasing basang-basa ito.

Hindi ito umimik. Basta yung balikat nito - umuuga!

Lumapit pa ako ng bahagya. "M-Miss?" Napalunok ako.

Iyong balikat nito - bumibilis ang pag-uga!

Napansin kong basang-basa ito. Pumapatak sa lupa ang animo'y ulan mula sa mahaba
nitong buhok. Nangangatog ito.

Nakatalikod pa rin ito. Tanging balikat lang nito ang umuuga!

"M-Miss... B-Babalikan kita..." Napaatras ako. Lintek! Natatakot na ako!

Pero itong babae umatras din! Lumakad itong paatras din!

Sheeeeeeeet!!! Wala ba itong balak na ako'y lingunin!

Kaya ako umatras pa! Atras pa! Atras pa!

Pero ito - ganun din! Lumalakad itong patalikod papalapit -

Sa AKIN!
Tang*na!!! Atras pa! Nanginginig ako sa takot... atras pa!

Pero itong babae - bumibilis! Lumalakad patalikod - papalapit!

Pvta!!! Takbo na!

Pero lalo itong bumilis! Papalapit!

Kaya ako - buong lakas pumihit!

Takbo! Hanggang sa marating ko iyong sala na pinagmulan ko.

"Roger Santos?" Tinig na mula sa aking harapan.

Napaangat ako. Hinihingal. "W-Who are you?" Tanong ko sa lalaking sumulpot sa kung
saan.

Lumapit sya sa akin. "Just call me Ka Pineng..." Kinamayan nya ako.

Kinamayan ko sya, napansin kong marami syang bagaheng dala.

"Okay ka lang ba? Mukhang hinihingal ka ah..." Nakakunot ang noo nya.

Tumango lang ako. Darn!!! Paano ko ba sasabihing minulto ako? Paano ko ipapaliwanag
ang nakita ko? "H-How did you know my name?" I asked instead.

Ngumtiti sya sa akin. "Because I knew you're coming. Kayo ni Isko."

Wow! Seriously? Pero ayokong magpaliguy-ligoy pa. Dideretsahin ko na sya. "We came
here to talk to you about -"

"About Ara, right?" Sinalo nya ako sa sasabihin ko.

"Ha?" Napamaang ako dun ha.

"Ka Pineng!" Sabay dating ni Isko mula sa hagdan.

"Isko..." Tinanguan lang nya ito. Pagkatapos ay binuhat na nya ang mga bagahe nya.
"Let's go!"

Nagkatinginan kami ni Isko. "Saan tayo pupunta?" Tanong ko.

"Sa bahay nyo." Seryoso ang mukha nya.

"Sasama ka sa amin?" Parang hindi makapaniwala si Isko.

Tumingin sa akin Ka Pineng. "Oo. Kaya nga hinanda ko na ang gamit ko eh..."

"Alam mong darating kami?" Hindi pa rin ako makapaniwala.

Tumango lang sya. Akala ko mahihirapan kaming kumbinsihin sya.

"A-Akala ko'y ayaw mong madamay?" Kahit si Isko ay hindi pa rin makapaniwala.

Nalungkot ang mukha ni Ka Pineng. "It's too late para tumanggi pa ako. Ayokong
madamay ang anak ko kaya - tutulungan ko na kayo..."

"I-Iyong bang anak mo ay babae?" Pagbabaka-sakali ko.

Nagkatinginan sila ni Isko. "Lalaki ang anak ko. Justine ang pangalan nya..." Aniya
habang nakatingin sa akin.

Naku sabi na nga ba! Eh sino kaya yung babae kanina?

"Isa pa nasa Maynila ngayon si Justine. Ako lang ang tao dito." Patuloy pa nya.

Napayuko na lang ako.

Tumitig sa akin nang matalim si Ka Pineng. "Iyong nakita mo..."

Napaangat ako ng ulo. Paano nya nalaman?

"Iyong nakita mo..." Seryoso ang mukha nya. "...si Ara. Iyong nakita mo..."

"Ano!?" Nawala ako sa sarili at nakwelyuhan ko sya.

Umawat naman si Isko sa amin. "Tama na yan Roger!" Pumagitna sya sa amin.

"Irespeto mo ang pagkamatay ng anak ko!" Hasik ko sa kanya.

"Roger ano ba?!" Sa akin na nakaharang si Isko. "Ano bang nangyayari sa'yo?"

Bahagya akong natigilan. Kahit ako'y hindi ko maunawaan ang aking sarili. Sa dami
ba naman ng nangyayaring hindi ko maunawaan at problema, maging ako'y parang hindi
ko na kontrol ang sarili.

Nakatingin lang sa akin si Ka Pineng. "Umalis na tayo."

"Hintayin lang natin sandali sina Mrs. Ocampo at Nana. Baka paparating na yun..."
Mabuti't nasabi iyon ni Isko.
Pero umiling si Ka Pineng. "Hindi na sila darating..."

Napatigagal kami ni Isko. "B-Bakit?" Tanong ko agad.

Yumuko lang sya at hindi umimik.

Fvck!!! Anong pinagsasasabi nito?

"B-Bakit Ka Pineng? M-May nangyari ba?" Kinakabahang tanong ni Isko.

"Hindi ko rin alam." Nag-angat sya ng mukha. "Basta sigurado akong hindi na sila
darating..."

"Gaano ka namna kasigurado?" Ako naman ang nagtanong na pilit kong pinapakalma ang
sarili ko.

"Kasing-sigurado tulad nung inasaahan ko ang pagdating nyo ngayon..." Diretso ang
tingin ni Ka Pineng. As a lawyer, alam ko kapag nagasasabi ang isang tao ng totoo.
At isa sya run.

Ewan pero bigla akong nanlambot, napaupo. Matapos mamatay ni Ara, kakaiba na ang
mga nangyayari. Pero imposible! Dapat pala hindi na kami nagpauna dito. Sana
hinantay na lang namin sila. Oh God! I can't lose Nana. Nawala na nga si Ara, wag
naman pati sana sya.

"P-Posible bang alam mo kung nasaan sila?" Hindi na ako makatingin sa kanya.

"Hindi ko alam..." Malungkot ang tinig ni Ka Pineng. "Umuwi na tayo sa inyo."

Tumango lang si Isko.

"Wait..." Inawat ko sila. Then I dialed my cellphone, again. Tinawagan ko si Nana.

Tatlong beses. Walang sumasagot. Si Mrs. Ocampo. Ganun din. Si Madge. Wala rin.
Tapos hayun ulit. Iyong ingay... hayun ulit.

Tik! Tak! - Tik! Tak!

"Anong oras na?" Tanong ko agad sa kanila.

Napatingin sila sa kanilang relo. "12:30 midnight." Halos sabay pa sila.

Natutop ko ang sarili kong bibig. Ayoko pa ring maniwala. Totoo ba talagang
nangyayari ito? Kung bangungot man ito, sana magising na ako. I looked at my wrist
watch. They were right. It's 12:30 midnight. Tumingin ako sa kanila. "Maghintay pa
tayo kahit two hours..."

Sumang-ayon naman ang dalawa.

Pero makalipas nga ang dalawang oras, wala pa ring Nana at Mrs. Ocampo na
dumarating. Hindi rin ako nahinto sa pagtawag sa kanila ngunit wala pa ring
sumasagot. Nagpasya na kaming umuwi sa Manila. Bumiyahe kami gamit ang sasakyan ni
Isko. Dumiretso kami sa hospital dahil kailangan ko munang daanan si Madge. Baka
magkakasama lang sila nila Nana at Mrs. Ocampo.

Nang makarating kami dun, nagpatiuna na kami ni Isko. Naiwan si Ka Pineng sa

sasakyan. Halos manlumo ako nang makita kong may nagkakagulong mga pulis pagbungad
pa lang papasok. Nagpaiwan si Isko para alamin kung ano ang dahilan ng kaguluhang
iyon. Ako naman ay dumiretso sa private room ni Janice.

Shit!!! Wala akong nadatnan doon! Maya-maya nga'y nakasalubong ko na si Isko. "N-
Nasaan si Janice?" Kinakabahan ako.

Namumutla si Isko. "Nahagip ng cctv camera na lumabas si Janice ng hospital

kaninang alas tres pasado nang madaling araw."

"Saan naman daw papunta?"

"Nananakbo daw palabas. Walang makapagsabi." Nakayuko lang ito.

Napasuntok ako sa hangin. Parang maiiyak ako. "Eh si Madge..."

"Lumabas daw ng nine p.m. pero hindi na bumalik..."

"A-Anong ibig sabihin nito Isko?" Naluluha na ako.

"Nawawala sila."

Hindi na ako nagdalawang isip. "Tara sa bahay..." Bumalik kami sa sasakyan at

dumiretso sa bahay. Tiningnan ko yung oras. It's four nang madaling araw. Maraming
gustong sabihin si Ka Pineng pero ayaw ko muna syang pagsalitain. Magulo kasi ang
isip ko ngayon. Ang babaeng nakita ko kanina sa bahay nila - totoo bang si Ara
iyon? Posible nga kayang nawawala sila? Wahhhhhhhhhhh! Sasabog na ang utak ko
kakaisip!

4:30 nang madaling araw nang tingnan ko yung orasan namin sa may pintuan, nasa
bahay na kami. Pero walang tao dun. Wala na rin yung mga bisita. Tanging naroon
lang ay yung - kabaong ni Ara. Pvtangena!!! Mababaliw na yata ako! Nag-dial ulit
ako. Tinawagan ko ulit sila. Pero ganun pa rin, walang sumasagot.

"Pupunta muna ako sa apartment. Titingnan ko na rin ang bahay nila Mrs. Ocampo." Si
Isko. Kapitbahay nga lang pala nito sina Mrs. Ocampo at Janice.

Tumango lang ako sa kanya. Wala na ako sa sarili.

"Sa hospital naman ako. Baka makakuha ako ng impormasyon dun." Ani Ka Pineng na
mahinahon.

Pero wala talaga ako sa sarili. Hindi ako makapaniwala sa mga nagyayari. Pinilit
kong magsalita. "A-Akala ko ba paranormal expert ka?" Nakabaling ako kay Ka Pineng.
"B-Bakit hindi mo masabi sa'min ngayon kung nasaan sila?"

Napatingin din sa kanya si Isko.

Napabuntong-hininga ito. "Pinipigilan NYA ako."

"Sino?" Magkapanabay naming tanong ni Isko. "Sino ang pumipigil sa'yo?"

Bumuga muna siya ng hangin. "Pinipigilan ako ni -

- Ara..."

Nagkatinginan muli kami ni Isko. "Bakit naman gagawin ni Ara yun? Biktima rin sya,
diba?" Si Isko ang nagtanong.

"Hindi ko rin alam. Kaya nga gusto kong malaman..." Sagot nya.

Tumikhim muna ako. "Hindi ganun ang pagkakakilala ko kay Ara. Mabait ang anak
ko..."

Tumingin lang sa akin ang malungkot nilang mga mata.

Hindi ko namalayan, napaluha na pala ako. Pero iyong kamay ko, walang hinto sa pag-
dial ng kanilang numero.

"Didiretso na ko sa pulisya. Ire-report ko na 'to..." Si Isko na nakikisimpatya.

Pagkatapos nun ay napayuko na ako. Hindi ko namalayang lumabas na pala sila.

Tik! Tak! - Tik! Tak!

Iyon na naman yung ingay. Tumingin ako sa orasan para tingnan iyong - pvtang*na!!!

Napabalikwas ako.
It's 10:15 na naman! Totoo ba 'to?

Nahagip ng paningin ko yung kabaong ni Ara. Sarado.

Tapos lumapit ako.

Nangangatog ako.

Then kumurap iyong ilaw.

Napatingala ako.

Kumurap ulit.

Then biglang -

Namatay!!!

Fvck*!!! Wala akong makita!

Buti bumukas ulit.

Nakakasilaw.

Napailing na lang ako. Bumaling muli ako sa kabaong ni Ara. Humakbang ako papun -

Diyos ko!

Napaatras ako!

Bakit bahagyang -

Nakabukas ito?!

Iyong kabaong - bahagyang nakabukas!

Lalapit ba ako - o aatras?

Napalunok muna ako bago humakbang papalapit.

Papalapit sa kabaong ni Ara.

Kaso yung ilaw. Kumurap ulit.

Naku wag naman sana.

Eh kaso namatay nga! Shit!!!

Anong gagawin ko? Paano na?

Tapos bumukas ulit.

Napatingin agad ako sa kabaong ni Ara.

Marahan akong humakbang muli para isara.

Itong kabaong NYA.

Isa.

Dalawa.
Nang may biglang pumatak.

Tubig!

Luminga ako sa paligid.

Wala sa aking gilid.

Wala sa kaliwa. Wala sa kanan.

Wala sa likuran. Kundi nasa aking harapan.

Nangangatog ako.

Iyong pagpatak ng tubig - malakas.

Hindi naman umuulan.

Sinubukan kong umatras. Nagmumula ito sa itaas.

Dahan-dahan. Ako'y titingala.

Kinakabahan ako. Sobra!

Hayan na! Malapit ko ng makita!

Tumingala ako. Tangena*!!!

Nabigla ako pvtang*na!!!

Sa kisame naroon SYA.

Naroon sa kisame si -

- ARA.

Tik! Tak! - Tik! Tak!

SHE can stop the clock...

TBC

JAMILLEFUMAH

LIKE : Demons Activity 101 page on Facebook. See you there!

####################################
VIII - A Cowboy Hat
####################################

@JEONBUTTERKOOKIE , ang kyoot ng tula mo. Salamat ha? :) at sa lahat! Salamat sa

komento at boto. Sori at nahuli ako. ..

May isa pa... Iyong nagkomento na halos buong ILY ARA yata inaral niya. As in pati
petsa... nakakatuwa. Salamat po.

*ILY ARA*

Huwag padadaya sa iyong mababasa; minsan ang sagot nasa huli nakikita.

- Tanong...

[ START ]

Ugh!

Nakakatuwa! Ang saya!

Ugh!

Pinagmamasdan ko sya. Habang pinupukol ko ang kanyang mga paa.

Ugh! Ugh! Ang sarap sa pandinig ng ungol nya. Patatagalin ko pa ba? Kaso gusto ko
pa, gusto ko pa! Pero hindi ko na kaya. Baka hindi ko mapigilan at -

-mapatay ko sya...

Heto sya ngayon, nakadapa. Gumagapang, nagmamakaawa. Hindi ko naman maririnig ang
mga sasabihin nya. Paano'y nababalutan ng packing tape ang mukha nya. Makahinga pa
kaya sya? Tanging ungol lang nya ang naririnig ko, ang saya!

Ugh!

Hayan na naman sya, napaungol. Parang musika, para syang ulol! Haha! Hindi naman
sya makatayo kasi -durog na ang mga tuhod nya. Uhmmm... sa sakong ko naman sya
pupukpukin. Heto na! Lalapit pa ako sa kawawang batang ito. Pagkatapos ay iniangat
ko ang aking kaliwang kamay, hawak ko ang martilyo. Hahampasin ko sya! Pupukulin ko
sya! Mamartilyuhin kong muli -

-ang kanyang mga paa! Heto na.

Isa.
Dalawa.

Ugh!

Napalakas yata. Namilipit sya.

Narinig ko ang paghagulgol nya. Shit! Ang sarap sa tainga.

Ugh! Ugh! Nanggigil ako kaya pinukpuk ko pa sya. Ugh! Ugh! Halos madurog ang mga
paa nya! Sige ungol pa, sige iyak pa -

- sige Janice hiyaw pa, sige pa!

Mahal ko sya, pero mas mahal ko si Ara. Pero mahal ko rin sya, kaya lang - mahal ko
si Ara. Pero di na bale, basta ako masaya. Masaya akong nakikita syang nagdurusa.
Noon ko pa sya gustong patayin, kaya lang inuna ko si Ara. Wala tuloy akong choice
kundi ang isunod sya. Saka ko na papatayin yung dalawa, baka bukas o sa makalawa.
Uunahin ko na lang muna sya. Problema ko pa yung mga lalaki, pero papatayin ko rin
sila.

Then pinagmasdan ko si Janice, gumagapang pa rin. Pilit pa ring tumatakas sa akin.

Nanghihina na sya, alam kong hindi sya makahinga. Pero maya-maya lang, mamamatay na
sya. Iyong mga paa nya, durog na. Kaya pumunta ako sa kanyang uluhan. Itong ulo
nya, ito naman. Ito naman ang aking - pag-iinitan.

Itinaas kong muli ang aking kaliwang kamay. Hawak ko ang martilyo. Dudurugin ko,
ang kanyang -

-ulo.

Goodbye Janice, pakisabi na lang kay Ara, 'I love you.'

Isa.

Bumwelo ako.

Dalawa.

Mas malakas ito.

Tatlo!

Ugh! Ugh! Ugh! Ugh! Ugh!

- the Killer.

x x x

[ Carlos "Isko" Abanilla POV ]

Naabutan kong tulog si Roger sa bahay nila, agad ko syang ginising. Paano'y
binabangungot na naman yata. Halos patirin sya nang paghinga nang makabangon sya,
hinihingal. Inabutan ko sya ng isang basong tubig. "Okay ka lang?"

Nilagok nya yung tubig. "Isko... kanina ka pa?" Hindi sya makatingin sa akin.

"Kararating lang. Bangungot na naman?" Umupo ako paharap sa kanya.

Hinihingal pa rin sya. Hindi sya makaimik.

"Si Ara ba?" Mahina lang ang aking tinig.

Bago sya sumagot ay bumukas ang pintuan, iniluwa nun si Ka Pineng. "Anong balita?"
Bungad nito sa amin.

Umiling lang ako. Dalawang araw na kasi ang lumipas, hindi pa rin nagpapakita sina
Nana, Mrs. Ocampo at Madge. Nag-file na rin ako ng report for them as missing
persons. Ito tuloy si Roger, para ng mababaliw. Ikaw ba naman kamamatay lang ng
nag-iisang anak na hindi pa naililibing, tapos biglang mawawala pa ang asawa.
Sa'kin man mangyari yun ay baka di na ako nakakatulog at nakakakain.

Napasulyap ako sa kabaong ni Ara, narito pa rin ito. Pinakansela muna ni Roger ang
lamay, ganun din ang libing na dapat ay ngayon. Pang-walong araw na kasing
nakaburol si Ara dito.

"Napanaginipan ko na naman sya..." Sabi ni Roger, tulala pa rin ito.

Wala naman akong maipayo sa kanya. Malamang si Ara na naman ang nakita nito sa
bangungot nya.

"Hindi ako naniniwalang si Ara yun, hindi ganun ang anak ko... Hindi sya yun diba?"
Piyok ang tinig nya. Nakatingin sya kay Ka Pineng.

Si Ka Pineng naman ay pumunta sa kusina. Pagbalik nito ay may dala na itong tatlong
tasa, thermos at kubyertos. Inilapag nya iyon sa harapan naming lamesita.
Pagkatapos ay sinalinan nya ang bawat tasa ng mainit na tubig. "Naniniwala ako na
ang tao ay nahahati sa tatlo." Sabi pa nito.

Nakatingin lang kami ni Roger dito. Bumalik ulit ito sa kusina, pagbalik nito'y
kape at cream naman ang bitbit.
"Kapag namatay ang isang tao, nahahati ito sa tatlo." Pagpapatuloy ni Ka Pineng.
"Ang una ay ang katawan nito na naiiwan sa lupa, pangalawa ay ang espiritu na
umaakyat sa langit at..." Binuksan nito yung cream. "...pangatlo ay ang kaluluwa.
Iyong kaluluwa ay naiiwan din dito sa lupa, aariin ng kalikasan."

Nagkatinginan lang kami ni Roger. Tapos bumaling ulit kami dito.

"For example: itong mainit na tubig na nasa tasa ay ang kalikasan. At itong cream
ay ang kaluluwa..." Kumuha ito ng isang kutsarang cream. "...iyung taong namatay
nang masaya, ito yung kaluluwa nya." Tapos inihalo nya ito sa tasang may mainit na
tubig at tinimpla. "See, kulay puti." Tapos tinikman nito. "Plain ang lasa..."

Hindi ko ma-gets ang point nito ni Ka Pineng.

Pero nagpatuloy ito. Kumuha naman ito ngayon ng isang kutsarang kape. "Ito naman
yung taong namatay nang may poot at galit..." Pagkatapos ay inihalo nito at
tinimpla. "Umitim..." Tinikman nito. "Pumait..." Tumingin ito kay Roger. "Nasagot
ko na ba ang tanong mo?"

"A-Anong ibig mong sabihin? Hindi na si Ara ang nagpapakita sa'kin?" Utal na tanong
ni Roger.

"Si Ara pa rin sya. Kaya lang, pag-aari na sya ng kalikasan... Itinimpla na may
poot at galit."

"Well, let me talk to her... tulungan mo akong makausap sya." Pagmamakaawa ni

Roger.

Kumuhit pa si Ka Pineng nang isa pang kutasarang kape at inihalo doon sa tinimpla
nito. Lalong umitim ang kulay nun. "Iba na si Ara ngayon; mas mabangis, mas galit
at mas masungit..." Tumikhim ito sa tinimpla nito, napangiwi ito sa lasa. "Mas
mapait..."

"Kaya ba ayaw nyang makipagtulungan sa atin?" Ako naman ang nagtanong.

"Maaari..." Tipid nitong tugon.

"Ngayon ka lang ba naka-engkwentro ng ganito?" Tanong ko ulit.

Tumango lang ito.

"Akala ko ba eksperto ka na sa mga ganitong bagay?" Si Roger, parang galit na naman

ito.

Nagpatuloy na sa pagtitimpla si Ka Pineng. "Para akong runner na tinanggalan nya ng

paa; Na singer na pinutulan nya ng dila; Na writer na tinaga nya sa kamay.
Pinipigilan nya ako. Hindi ko alam kung bakit... Tinanggal nya ang vision ko."
Tumayo ito bitbit ang isang tasa. "Magkape muna kayo..."

"Basta ako, hindi pa rin ako naniniwala na si Ara ang nagpapakita sa'kin. Kilala ko
ang anak ko..." Paninindigan ni Roger.

Wala naman ng umimik sa amin ni Ka Pineng.

Kumuha ako ng isang tasa. "Anong nangyari sa hospital?" Pag-iiba ko ng usapan.

Dalawang araw na kasi itong pabalik-balik dun.

"Wala silang maibigay na pahayag sa pagkawala ni Janice at Madge." Nakatalikod ito

sa amin.
"I'll sue them!" Asik ni Roger. "Responsibilidad nila ang pagkawala ni Janice.
She's in a private room paanong nawala sa paningin nila ang pasyente? Kulang ba
sila sa mga securities at nurses?"

"Bago natin sila sampahan ng kaso, hanapin muna natin iyong tatlo." Suhestyon ko.

Tumango lang ang dalawa.

"Roger, pwede ba akong makialam sa gamit ni Nana? Baka may makita akong lead."
Humigop muna ako ng kape.

"Sure..." Napaupo ulit ito sa sofa.

Dali naman akong nagpunta sa kwarto ni Nana, hinalungkat ko ang mga laman ng
cabinet nito. Hinalukay ko rin ang mga gamit nito, pero wala. Tapos binungkal ko
yung ilalim ng kama, may nakita akong picture. Lumang picture. Sino kaya itong nasa
picture? Dalawang babae. Yung isang babae, namumukaan ko; si Nana ito! Pero yung
isa, hindi. Lumang-luma na ang larawang ito, bata pa si Nana rito.

Pagkatapos ay may nakita pa akong picture. Ito medyo bago. Si Nana, may kasama
syang babae. Si Mrs. Ocampo ito ah. Masaya sila sa picture pero may napansin ako.
Si Mrs. Ocampo may hawak ito. Pinakatitigan ko. Isang bagay. Yung hawak nito.

Then bumaba na ako.

"May nakita kang lead?" Tanong agad ni Ka Pineng.

"W-Wala eh..." Wala naman talaga. "Ah maiwan ko muna kayo, uwi muna ako."

"Bumalik ka agad." Utos ni Roger. "May pupuntahan tayo. Doon, baka may makuha
tayong lead."

"Saan?" Habang papalabas ako ng pintuan.

"Sa probinsya ni Nana. Walong oras ang biyahe dun." Sagot nya.

"Sige. Mabilis lang ako."

MINUTO nga lang at narito na ako sa apartment ko. Pero tumungo ako sa third floor
kung saan nakatira sina Mrs. Ocampo at Janice. Bago yun, kinapa ko muna itong
revolver ko sa bulsa. Mabuti na yung handa.

Hindi naka-lock ang pinto kaya dumiretso na ako pagpasok. Marahan akong humakbang
papasok. Iyong sahig, lumalangitngit. Dito muna ako maghahanap ng lead.

Tapos humugot ako sa aking bulsa, tiningnan ko ulit yung picture ni Mrs. Ocampo.
Ang ganda nya sa picture na 'to. Hay naku, miss ko na sya. Tapos nabaling ulit ako
dun sa bagay na hawak nya. Iyong bagay na hawak nya.

Dumiretso ako sa kusina. Bakit kaya ganito ang amoy dito, ang lansa!

Tumuloy ako sa banyo. Ang sangsang ng amoy!

Humakbang ako patungo sa kwarto. Tinakpan ko ang ilong ko.

Dahan-dahan. Ang tahimik. Kinakabahan tuloy ako.

Marahan. Lumapit ako.

Nakaiwang yung pinto ng kwarto.

Lalong bumabaho, habang papalapit ako.

Dahan-dahan. Malapit na ako.

Hinugot ko yung revolver ko, tas itinutok ko.

Ano kaya ang nasa loob ng kwartong ito?

Bubuksan ko na. Heto.

Biglang may -

Lumangitngit! Sh*t!

May tao! May pumasok na tao!

Nagtago ako. Iyong pinto papasok, sinilip ko.

May tao! Nakikita ko!

Buong lakas akong pumihit, at hinarap ito.

"Freeze!" Sigaw ko. Habang itinutok ko rito ang revolver ko.

Napataas ito ng kamay. "Easy man!" Si Roger.

T*ng*na! Si Roger lang pala. Agad kong sinukbit muli ang baril ko. "Anong ginagawa
mo dito?"

"Well, wala ka sa inyo eh. Sumubok lang akong pumunta dito."

"Pvta! Tinakot mo naman ako eh." Nakahinga ako ng maluwag. Tapos napatingin ako sa
kanya. Nakakapagtaka. Kasi ang lawak ng ngiti nya.

Lumakad sya papuntang kusina. "Anong ginagawa mo dito?" Sabi pa nya.

Bakit kaya ganun? Parang iba yung boses nya? "Naghahanap ako ng lead..."

Napatingin sya sa akin. "May nakita ka?"

Ako naman napatanaga. "Okay ka na ba Roger?" Tanong ko rin sa kanya. Pero ang
totoo, napansin kong sumingkit ang mga mata nya. Siguro dahil sa kakaiyak. Ngunit -
para kasing bahagyang hiniklat.

Ngumiti lang sya sa akin.

Nag-ring yung phone ko. "Roger, sagutin ko lang 'to ah." Sa kanya pa rin ako
nakabaling. Humakbang ako palabas ng pinto. Sinagot ko yung tawag. "Hello?"
Napalingon ako kay Roger, pumasok sya sa kwarto.

"Asan ka na?" Sagot nung lalaki sa kabilang linya.

"Sino 'to?" Tanong ko. Pero yung paningin ko, nasa pinto ng kwarto.

"Si Roger."

Jesus!

Naiangat ko yung CP ko. Oh Diyos ko si Roger nga! Sa gulat ko, yung cellphone ko
naibagsak ko.

Mamaya ko na ito babalikan, mamaya na. Tapos hinugot ko ulit yung revolver ko,
marahan akong humakbang

- patungo sa kwarto.

Kumakabog ang dibdib, pvta! Humakbang pa ako. Napalunok ako.

Sino ang taong ito? Grabe talaga! Nanginginig ang tuhod ko.

Malapit na ako. Malapit na, hayan na ko!

Dahan-dahan. Iyong pintuan.

Marahan kong -binubuksan.

Alerto ako sa aking mamamataan.

Dahan-dahan.

Bumubukas na.

Marahan.

Heto na.

Isa. Dalawa.

Sheeeet!

Bakit -

-wala.

Walang tao!
Tagaktak ang pawis ko! Whew!

Doon sa kama. May bagay.

Hinugot ko muli yung larawan. Iyong bagay.

Sa picture ni Mrs. Ocampo, may hawak ito. Itong bagay.

Katulad nung nasa kama. Ang bagay -

Isang bagay.

Malapad. It's Black.

Isang uri ng hat.

A Black hat.

A Cowboy Hat!

TBC

Magpapaliwanag ako sa susunod... Lahat talaga nang nababasa niyo ngayon ay

kailangan.

JAMLLEFUMAH
####################################
IX- Uubusin Niya Kami
####################################

@jannaakawaiinee , at sa iba pa... Salamat sa inyo. Malapit na malapit na tayo,

Sana walang iwanan! At natutuwa ako sa inyong mga komento, kasi kahit simple lang
ang mga pangyayari ay nagti-tiyaga pa rin kayo.

Nung isang araw pala, binangungot ako. Sabi ko kasi bakla si Ara! Ayaw pala niya
nang jino-joke siya. Tsk.

[ Start ]

Una.

Humawak ka nang mabuti sa iyong kinauupuan.

Huminga ka nang malalim at wag kang kabahan.

Pangalawa.

Wala kang lilingunin,walang ibang titingnan.

Wala kang ibang gagawin, magbabasa ka lang.

May mensahe sya sa'yo, ikukwento nya ito.

Kaya't wag kang kukurap, sa nakasulat dito.

Maya-maya kasi may kakatok sa inyo.

Oo sa'yo, dyan sa pinto nyo.

Iyong killer ni Ara, naku nandito.

Nadito sa -

labas ng pinto.
Pangatlo! Kapit lang - start na tayo.

[ Carlos "Isko" Abanilla POV ]

HINDI na ako sumama kina Roger at Ka Pineng sa pupuntahan nilang probinsya. Ayon pa
kay Roger, dun daw lumaki sila Nana at Roli kaya marami akong makukuhang lead doon.
Ewan pero mukhang mas marami pa akong makukuhang lead dito sa bahay nila kaysa dun
kaya pinauna ko na sila. Langya naman kasi, walong oras ang biyahe sa umaga pero
kapag madaling araw - apat na oras lang. Kaya hihintayin ko na lang magmadaling
araw at saka ako susunod sa kanila.

Anyway, alam ko naman na yung lugar. Ipinaliwanag sa'kin ni Roger ang daan at
tatawag-tawagan na lang daw nila ako. Sa ngayon ay narito na ako sa bahay nila -

dito kila Ara.

GABI.

Binuksan ko yung ilaw.

Hayun yung kabaong ni Ara.

Ako lang ang tao dito.

Pinuntahan ko yung kabaong ni Ara. Tapos sinilip ko sya.

Sinilip ko sya.

Sinilip ko sya.

Sinilip ko sya.

At -

Hayun sya. Parang natutulog lang. Sayang. Napakabata nya pa.

Pagkatapos ay umakyat ulit ako sa 2nd floor. Mabuti na lang at may malaking salamin
dun. Well, tiningnan ko itong aking sarili kung bagay ba sa'kin itong cowboy hat na
nakuha ko sa kwarto ni Mrs. Ocampo. Bagay nga!

Kay Mrs. Ocampo nga kaya talaga ito? Pagkatapos ay hinugot ko muli yung picture nya
sa bulsa ko. Sa picture na yun, sya kasi yung may hawak nito. Tapos napaisip ako
dun sa lumang picture. Si Nana at isang babae. Sino nga kaya yung babaeng iyon?
Ibinigay ko ang lumang picture na iyon kay Roger kanina. Ang sabi nya, hindi nya
raw yun kilala. Nun nya lang daw pati nakita ang picture na yun kung hindi ko pa
ibigay sa kanya.

Tumungo muli ako sa kwarto ni Nana. Ang target ko: Hanapin yung photo album nila.
Pero wala iyon roon. So bumaba ulit ako ng bahay. Hayun ulit yung kabaong ni Ara.
Lumapit ulit ako dun.

Sinilip ko sya.

Animo nga'y natutulog lang. Nakapikit.

Sa uluhan nya, may nakita ako.

Ano yun?

Sinipat ko nang tingin.

Ano kaya yun?

Parang -

Bangaw!

Inangat ko yung takip ng kabaong. Naroon pa rin yung bangaw.

Pero malikot yung bangaw. Sumiksik dun sa buhok ni Ara.

Hinalukay ko nga. Pero marahan lang.

Hindi ko maiwasang mapasulyan sa mukha ni Ara.

Nakapikit.

Bumaling ulit ako sa buhok. Kinapa ko yung bangaw.

Napabaling ako sa mukha nya ulit.

Nakapikit.

Tapos hinanap ko ulit itong bangaw.

Pero napatingin ulit ako sa mukha nya.

Nakapikit.
Balik ako sa paghahanap. Dahan-dahan sa buhok nya.

Tapos sa mukha nya ulit.

Nakapikit.

Tapos sa buhok ulit. Nakakapa ko na.

Tapos sa mukha nya.

Nakapikit.

Sa Buhok nya. Hayun! Nahuli ko na.

Tapos sa mukha nya.

Nakadilat.

Tapos sa buhok nya. Kinuha ko na itong bangaw at -

Pvtang*na!

Napahinto ako.

Tama ba yung nakita ko kanina?

Nakadilat!?

Napalunok ako ng madiin.

As in malalim.

Pero ayoko ng tumingin.

Pero marahan pa rin akong bumaling.

Nangangatog ako.

Marahan lang ako.

Titingnan ko ang mukha nya.

Baka namalik-mata lang ako.

Heto na.

Titingnan ko na.

Hayan na.

Nakadilat nga!

Nakadilat si -

ARA!!!

Sa takot ko, napatakbo ako palabas ng bahay nila. Mabilis akong sumakay sa sasakyan
ko at pinaharurot ito pauwi sa amin. Halos hinihingal pa ko ng makarating ako sa
bahay namin. Totoo ba ang nakita ko? O baka naman - nadala lang ako ng takot ko?

Hindi tuloy ako mapakali kaya tinawagan ko sina Roger at Ka Pineng. Pero hindi nila
sinasagot ang tawag ko. Kanina pa silang tanghali umalis pero mukhang nasa biyahe
pa rin sila ngayon. Hindi ko namalayan, patay pala yung ilaw.

Bubuksan ko sana nang mapahinto ako.

Kasi sa harapan ko -

May tao!

Nakatayo.

Nakasuot ng -

Cowboy hat!

Nahugot ko ng mabilis ang revolver ko at itinutok dito.

Shit!

Natawa tuloy ako.

Nakaharap lang pala ako sa salamin. Lintek ang dilim kasi! Binuksan ko na yung
ilaw. Napaparanoid lang siguro ako dahil sa mga pangyayari. Akalain ko bang suot ko
pa pala itong cowboy hat ni Mrs. Ocampo. Tapos napaisip ako. Siguro kailangan ko
itong ibalik dun. So pumunta ulit ako sa apartment ni Mrs. Ocampo. Ganun pa rin
dun, hindi pa rin naka-lock ang pinto.

Pumasok ako sa loob at isinara ko yung pinto. Malansa pa rin yung amoy. Naalala ko
tuloy yung doppelganger ni Roger na nakita ko rito kaninang umaga. Kinikilabutan
tuloy ako. Ipinilig ko ang ulo ko. Hindi dapat ako matakot. Pero kinakabahan ako.
Masama raw kasi ang ibig sabihin ng doppelganger na yun ayon kay Ka Pineng.

Tinanggal ko itong cowboy hat sa ulo ko at inilapag ko sa mesa. Pagkatapos ay

tinungo ko yung kusina.

Ganun pa rin.

Tapos dun sa banyo.

Ganun pa rin.

Tapos dun sa kwarto.

Ganun p - Diyos ko ano yun?

Napalunok muna ako bago ako marahang lumapit.

Ano yun?

Dahan-dahan. Papalapit.

Ano ka yun?

Papalapit.

Parang may -

Tulog sa kama!

Lumapit pa ako.

May tulog sa kama!

Malapit na ako.

Nakakumot.

Hayan na ako.

Iyong tulog sa kama, nakakumot.

Malapit na ako nang may -

Tok! Tok! Tok!

May kumatok sa labas.

Hinugot ko yung aking revolver at marahan akong lumabas ng kwarto. Pero bago yun,
tiningnan ko muna yung tulog sa kama. Nakatalukbong ito ng kumot. Sino kaya ito?
Bumaling na ulit ako sa may pinto.

Tok! Tok! Tok!

Lumapit ako ng bahagya. Sino pa ba ang magtatangkang kumatok dito sa lalim nang
gabi?

Tok! Tok! Tok!

Inihanda ko ang sarili ko. "Sino yan?" Tanong ko.

Walang sagot.

Tok! Tok! Tok!

Pero kumakatok.

Bahala na. Bubuksan ko itong pinto. Bakit ako matatakot? May baril ako.

Tapos.

Marahan kong binuksan yung pinto.

Marahan lang.
Itinutok ko itong revolver ko.

Marahan lang.

Bumubukas na.

Hayan na.

Heto na.

Shit!

Isinukbit ko agad itong revolver ko. "A-Anong nangyari sa'yo?" Tanong ko sa

bumungad sa akin.

Pero hindi sya umimik. Nanginginig sya at duguan ang mga kamay.

"Halika pumasok ka!" Inalalayan ko sya agad papasok. Dinala ko sya sa kusina.

Marahan lang syang umupo sa bangko, sa kusina. Tila tulala.

Ako naman kabado na. "A-Anong nangyari? Nasaan sila? Dalawang araw na kayong
nawawala ah..."

Tumingin lang sya sa akin. Naluluha ang mga mata nya.

Hindi ako makatingin sa kanya ng diretso. Humugot ako ng cellphone para tumawag
kina Roger at Ka Pineng pero inawat nya ako. "T-Tubig..." Sabi nya.

"Sandali... kukuha lang ako..." Tumakbo ako sa dulong kusina at kumuha ng tubig.
Ngunit walang malinis na baso. Naghugas muna ako ng baso. "Pinag-alala nyo kami ng
husto... Saan ka ba nagpunta? Saka - nasaan sila?" Habang naghuhugas ako ng baso.

Walang sagot mula sa kanya.

Kumuha ako ng pitsel sa refrigerator. Nangangatog ako. "W-Wag kang mag-alala.

Gagawin ko ang lahat para mabigyan ng katarungan ang mga nangyayaring ito."
Nagsalin ako ng tubig sa baso. "Pero bago yun, kailangan ko munang malaman kung
nasaan -" Naramdaman ko na lang umikot ang paningin ko.

Bumagsak ako sa sahig!

Nahilo ako. Masakit!

Sinubukan kong tumayo pero hindi ako makatayo. Ang ulo ko, masakit.

Kinapa ko ang ulo ko. Jesus!

May dugo!

Pero bakit?

Paano?

Tapos napatingin ako sa kanya.

Pvtang*na! Nakangiti sya.

May hawak syang martilyo?!

Kung ganun sya. Sya pala!

Sya pala ang - killer ni Ara!

Pinukpok nya pala ako sa ulo. Nasaan ang revolver ko? Shit! Hayun, nasa paanan nya.
Kinuha nya iyon at isinukbit sa kanyang tagiliran. Tapos pumunta sya sa mesa.
Kinuha nya yung - cowboy hat. "Finally, nakita din kita..." Tapos isinuot na nya
iyon.

Hindi ako makagalaw, ni makakilos. Pagkatapos ay pumunta sya sa kwarto. Narinig

kong may hinila sya. Paglabas nga nya ay may -

Hila-hila na sya!

Hila-hila nya sa buhok - kinakaladkad nya!

Ito yung tulog kanina dun sa kwarto ah. Pero langya! Mukhang patay na! Puro dugo
yung paa!

Tapos pinakatitigan ko yung kinakaladkad nya. Dito na ako napaluha. Tang*na!

Pvtangena talaga! Yung hila-hila nya - si Janice pala. Patay na!

Napahagulgol ako. Paano nya ito nagawa? Bakit nya ito nagawa? Baliw sya! Baliw!
Lahat kami - papatayin nya. Inilapag nya si Janice sa tapat ng pinto at lumapit sya
sa akin.

Nakangiti sya. "Ikaw na ang sunod - Isko." Sunod nun ay bumwelo sya, sa kaliwa
nyang kamay - may martilyo.

Ugh!
Sapol ako sa sintido.

Ugh!

Sapol ako sa panga.

Ugh!

Sapol ako sa mata.

Ugh!

Sapol +k+ +###! Diyos ko!

Ugh!

+##ol +# ++##!

TBC
Near end...

JamilleFumah

follow @JFmichael, siya po ang co-writer ko rito. Magkatulong po kami pati ang isa
pang editor na matapos ang kwentong ito. Ito po sinaliksik pa at binubuhay sa bawat
pahina...
####################################
MGA PILING PARTE
####################################

Para kay @KeeMusicLover, dahil ika-apat na 'komento' na raw niya ito... :)

At pasensiya na @JFmichael, ipinost ko ito ng walang paalam, ang tagal kasi ng edit
mo sa ika-SAMPUNG kabanata eh.

At wag po kayong maguguluhan... Wag kayong tumulad sakin :D

Malapit na malapit na tayo... Kailangan lang talaga ang ibang detalye. Siguro para
mabuo ng maayos ang kwentong ito.

Ang update na ito ay WALANG kinalaman sa ilang kabanata ng ILY ARA, pero ito ay
ilang parte na kinuha ko sa ILY ARA ika-SINCO. Salamat po pala sa lahat ng nagmi-
message sakin! At pls wag niyo naman akong takutin!

ANONYMOUS readers from email.

[Pls be noted : This post is EDITED para sa ikauulnad]

Mga parte ng SINCO

B E N T I L A D O R

Hindi na ako magpapakilala. Sana author, wag mo na din ako ipakilala. Salamat.

Humiga na ako sa aking manipis na kutson. Katatapos ko lang magbasa ng 'I Love You
ARA' ni JamilleFumah. Grabe! Nakakatakot talaga. Hanggang ngayon ay kinikilabutan
pa rin ako.

Nakalapat na ang aking likuran sa higaan, nakalimutan ko palang buksan ang

bentilador. Kaya naman mabilis akong bumangon upang i-switch on ito. Number one
lang kasi ginawin ako. Pagkatapos ay nahiga na ulit ako. Nakatalikod dito. Yakap
ang unan na dantayan ko.

Napapaisip pa rin ako tungkol sa binasa ko kanina. Napakamisteryo kasi ni ARA eh.
Pero teka, bakit parang walang hangin. Tumingin ako sa aking likuran upang tingnan
ang bentilador. Umaandar naman. Bakit parang ang init.

Tumayo muli ako at pinindot ang buton para sa number two. Mainit eh, para mas
malakas. Sunod ay nahiga na ulit ako. Sana makatulog agad ako. Nitong mga araw
kasi, hindi ako makatulog. Simula ng basahin ko si ARA. Napalingon muli ako sa
bentilador, mainit pa rin kasi. Parang walang hangin talaga. Pero umaandar naman.

Bumangon muli ako at nilagay na sa number three ito. O hayan, malakas na.
Pinagmasdan ko ito. Malakas naman, bakit kapag tumatapat sa akin eh - hindi
tumatama yung hangin.

Bigla akong kinilabutan.

Kumurap ako ng mabilis, may napansin akong NAKAHARANG.

Pinagmasdan ko ulit. Yung bentilador, pumapaling. Papunta sa kanan, malakas ang

hangin. Papunta sa akin, nawawala ang hangin - pero malakas pa din ang ihip nito.
Then sa kaliwa, malakas ang hangin.

Kaya marahan ko itong nilapitan at - iniSTEADY. Nakatutok sa akin.

SHET!!! Nay ko po!

May HANGIN pero -

Hindi tumatama sa akin!

Saka ako pumikit ng mariin.

Mabilis kong ikinurap ang aking mga MATA at saka -

PUMIKIT din.

Gosh! Kaya pala!

May namataan akong -

Nakaharang sa bentilador!

Nanginginig ako! Kinikilabutan!

Kukurap ba ulit ako o -

Mananatiling nakapikit na lang.

Pero kumurap ulit ako!

Pumikit din agad! Wahhhh!

May nakaUPO!

May naka-upo sa harapan ko!

Nakaharang sa -

Bentilador ko!

Kumurap muli ako.

Nakatalikod SYA!

Kukurap pa ba ako o HINDI na?

Nakapikit pa rin ako. Kukurap ako!

Kumurap ako! Sabay pikit ulit!

Nakatalikod SYA. MAHABA ang buhok NYA!

Kumurap ulit ako!

Nakatagilid SYA!

SHET! Papaharap SYA!

Kumurap ako!

Haharap na SYA!
Pinigil ko, ang mga MATA ko.

Hindi ako kukurap! HINDI!

Nangangatog ako!

Ang lakas ng KABOG ng dibdib ko!

Isang kurap ko pa -

KAHARAP ko na SYA!

Pero sige! Kukurap ako.

Heto na. Kukurap ako.

Kumurap ako!

WALA!

Bakit wala?

Kumurap ulit ako! Mabilis!

Pero WALA.

Isa pa. Kumurap ako!

WALA.

Last na.

WALA.

Isa na lang talaga.

WALA.
Ayoko na. Pero sige isa pa.

Pvtang@@@8**!

Bumungad sa akin ang -

MUKHA nya!

Sa akin, nakatingin SYA!

NakaDILAT ang -

Mga mata NYA!

Hindi kumukurap - hindi pumipikit.

Pinandidilatan NYA ako, SHIT!

Kaya naman ako, lalong pumikit.

Kumapa ako ng kumot at pinantakip.

Nay ko po! Ito ba SYA?

Ito ba si -

ARA?

Then maya-maya ay nagkahangin na. Medyo nakahinga na ako, mukhang wala na SYA. Kaya
ng buksan ko ang aking mga mata, wala na akong makita. Natatakot man, nilinga ko
ang paligid ng aming sala. Wala na nga. At saka mabilis na pinatay itong bentilador
ko. Desidido na ako, dun ako kay NANAY sa kwarto! Wahhhhhh!

Hindi pa rin ako hihinto sa pagbabasa ng ARA. Reminders lang sa ibang readers: WAG
nyo SYANG mamahalin. Or ELSE, matutulad kayo sakin.

NEXT.
P A K I S A B A Y

Callcenter agent ako at nagsimulang makipag-live in sa kinakasama ko ngayon - itago

na lang natin sya sa pangalang Cathy. Malapit lang pala ang apartment nya sa
pinapasukan ko. Isang sakay lang.

Compound ang apartment ni Cathy. Nagkataon na madaling araw ang pasok ko, sya naman
ay pangGABI. Kaya halos hindi rin kami nagkikita. Sa lugar na iyon, kilalang-kilala
sya dahil may limang taon na pala syang nangungupahan doon. Kaya kampante na rin
ako na manirahan doon, malabong mapag-tripan.

Anyway, laging four a.m. ang pasok ko. Paglabas ko ng gate, sa tapat namin ay may
tindahan. Araw-araw akong binubungaran ng ngiti ni Aling Minda, gising na kasi yun
tuwing ganung oras. Eh hindi pa naman ako palaNGITI. Hindi rin naman sya sa akin
nagSASAWAng ngumiti.

Balingkinitan lang ang katawan ni Aling Minda. Kulot ang kanyang buhok at tila may
lahing intsik dahil sa singkit na mga mata. May sarili syang tindahan pero lagi
naman itong sarado. Pati ang suot nyang damit ay hindi nagbabago. Weird di ba?

On and on, isang madaling araw ay binati nya ako. "Magandang umaga, hijo..." Heto
na naman sya at ngiting-ngiti sa akin.

"Magandang umaga naman ho." Pinilit kong ngumiti.

"Hijo, pwede ba akong makisuyo sa'yo." Nakangiti lang sya sa akin.

Tumango lang ako at ngumiti.

"Pwede mo bang isabay itong ANAK ko sa pagpasok? Madilim pa kasi eh." Sabay bukas
sa pintuan ng tindahan. Doon lumabas ang isang babaeng siguro'y na sa edad na
biente. Naka-uniform ito ng pamasok pang-eskwela?

pangESkwela? Madaling araw ah? May schedule na ba ng ganitong oras?

Nagkibit-balikat na lang ako at tumango. Syempre lalaki ako, siguro ay takot si

Aling Minda na maglakad papasok itong anak nya dahil madilim pa. Kailangan muna
kasing lumakad sa mahaba at madilim na kalsada bago marating ang sakayan.

Bumaling si Aling Minda sa anak nya. "Ara, sumabay ka na sa kanya."

ARA? Ngeeeeee!

Kapangalan nya yung horror story na binabasa ko, yung isinulat ni JamilleFumah.
Bigla tuloy akong natakot. Hitsura pa naman nitong si ARA eh, mahaba ang buhok.
Madilim ang mukha dahil natatabunan ng buhok. Mga MATA lang nito ang nakikita ko.
Shet! Madaling araw pa naman at madilim pa.

Pero wala na akong nagawa, naka-OO na ko eh. Kaya isinabay ko na. So nagpaalam na
kami kay Aling Minda. Habang naglalakad kami sa mahabang kalsada, para akong
mapapanisan ng laway. Napakatahimik naman pala nitong si Ara. Hindi nagsasalita.
Pasimple ko syang tiningnan, hindi ko naman makita ang mukha nya. Grabe tuloy
kinikilabutan ako.

Hanggang sa nakarating na nga kami ng sakayan. Doon na kami naghiwalay. Habang nasa
sasakyan ako, saka tatawag itong si Cathy. "Hello?"

"Nasa office ka na?" Si Cathy sa kabilang linya.

"Wala pa, nasa biyahe pa lang ako." Sagot ko.

"Sige ingat ka ah."

"Okay. I love you."

"I love you too." Then nawala na sya sa kabilang linya.

Laging ganun ang sistema naming dalawa.

Lumipas ang mga araw, nasama na rin sa sistema ko ang makasabay si ARA. Tuwing
papasok kasi ako eh, nakaabang na si Aling Minda. Ipasasabay ang anak nya. Pero
wala namang nagbabago, itong si ARA eh hindi yata nagsasalita. Ni hindi ako
kinakausap.

One day, heto nga at kasabay ko na naman si Ara. Naisipan ko syang tanungin. "Bakit
ganitong oras ang pasok nyo?"

Pero itong si Ara, parang walang narinig. Patuloy lang sa paglalakad. Iyan tuloy
natitigan ko sya. Bakit kaya ganun? Bakit ang putla nya? At saka bakit parang -

Mga MATA nya lang nakikita sa - mukha nya.

Siguro dahil natatabingan lang ng mahaba nyang buhok.

Sumubok muli ako. "Matagal na ba kayo dito ng nanay mo?"

Tumingin sya sa akin.

SHIT! Napaatras ako.

Ewan ko ah. Yung mga mata nya kasi, hindi kumukurap.

Lintek! Kababasa ko kasi ng 'I Love You ARA', iyan tuloy napaparanoid ako.

Hindi ko na sya kinausap. Baka mapandilatan na naman ako eh.

Nagulat ako ng mag-RING ang cellphone ko. Si Cathy GF ko! Napaaga yata ang tawag
nya.

"Hello?" Sinagot ko.

"Papasok ka na?" Tanong nya sa kabilang linya.

"Papunta pa lang kami sa sakayan."

"Kami? May kasama ka?"

"Oo. Sinasabay ko itong si Ara papasok sa eskwela. Madilim kasi sa daan eh.
Nakisuyo si Aling Minda."

"Hahaha! Nagpapatawa ka." Humalakhak sya.

"Anong nakakatawa?"

"Okay fine! Natatakot na ko! Stop na." May pagka-sarcastic ang tono nya.

"Seryoso ako."

"Kinikilabutan na ako, tama na."

"Sira! Narinig mo lang na Ara akala mo agad yung binabasa nating I LOVE YOU ARA ni
JamilleFumah."

"Hindi yun ang ibig kong sabihin..." Nagbago ang tono nya.

"Eh ano?!"

"Baliw si Aling Minda!" Pasigaw na sya.

"Hahaha. Nice joke."

"Hindi ako nagbibiro. Nabaliw sya dahil - namatay ang anak nya. Yung anak nyang
babae na ang pangalan ay ARA!"

Tot! tot! tot! tot!

"Hello andyan ka pa?"

Tot! tot! tot! tot!

"Hello!"

NEXT

LAST

PATOTOO

R E K O R D

CLOSE akong kaibigan ni Author. Wala kaming ginawa kundi mag- picture taking gamit
ang bago kong camera. Pero minsan naman, sa camera ng pc ko. Isang gabi, nakitulog
itong si Author sa amin. Naisipan naming baguhin ang trip, video cam naman. After
naming mag-face book, natulog na kami. Maliit lang naman itong kwarto ko pero
maganda. With AC at kikay style. Kaya kumportable kaming natulog.

Madaling araw ay naalimpungatan ako. Wala itong si Author sa tabi ko. Eh ang kasu
antok na antok ako, kaya hindi ko na sya hinanap. Pero ng magising ako, katabi ko
na sya ulit. Nang magpaalam na sya sa akin, saka ko lang naalala na naiwan ko pala
itong camera ko dito sa ibabaw ng PC ko. Lowbat.

So lumipas ang isang Linggo, hindi na nadadalaw si Author. Hanggang sa nagdalawang

Linggo. Tatlo. Ah naalala ko. Nag-video recording nga pala kami. Then chinarge ko
ngayon itong camera ko. Tapos ay tiningnan ang laman nun, yung nirekord namin ni
Author. Ang saya namin, nakakatawa. Nagkakantahan lang kami sa harap ng camera.

Bahagya akong napa-igtad ng makita kong inilapag ko pala itong camera ko sa tapat
ng PC - ng naka-ON. Shete! Kaya pala na-LOWBAT, nairekord tuloy yung buong
magdamag.

Pero na-curious ako kaya pinanuod ko pa rin. Medyo boring yung part na natulog na
kami, kaya pinindot ko yung FASTFORWARD sa 10pm. Boring din. Fastforward ulit - sa
12mn.
Boring pa rin. Walang nangyari.

Fastforward.

Sa 1am.

Fastforward ulit.

2am.

Fastforward.

3am.

Fastforward. Oops! May napansin ako.

Balik sa 3am.

Mga ilang minuto, tumayo si Author.

Umupo sya sa harap ng PC.

Bakit kaya? Ano ang gagawin nya?

Bumukas ang PC. Nagtype sya.

SHIT!!!

Nagta-TYPE sya habang -

Pumapaling ang ulo NYA!

Kinilabutan ako! Pero itinuloy ko.

Pumapaling ang ulo NYA.

Sa kaliwa.

Nagta-type pa din.
Sa kanan.

Nagta-type pa din.

Kaliwa. Kanan.

Nagta-type pa din.

Kaliwa. Kanan. Kaliwa. Kanan.

SHIT! Pabilis ng pabilis.

Yung ulo NYA.

Pabilis ng pabilis!

Biglang huminto!

Huminto ang ulo nya.

Paharap sa -

CAMERA!

tangENA!

Nakapikit SYA.

Ibig sabihin -

Tulog SYA!

At -

Nagta-TYPE SYA!!!

Hindi ko na tinapos.
Mabilis kung in-ON yung PC ko.

Ano ang tina-TYPE nya?

Nakita ko agad yung FILE. Docs file.

Napaisip muna ako bago buksan.

Yung name kasi ng FILE - the forbidden name.

Huminga muna ako ng malalim.

Then I clicked the file.

Ano ito? Isang article?

Documentary.

A story.

Ang title ay -

I LOVE YOU...

ARA.

TBC

Bahala na kayong humusga! Kapag nagising yung pogi kong editor mag-U-UD ako mamaya
ah! Arigatou!

JAMILLEFUMAH

Follow me for some Private Updates

####################################
X - Haunting Activity 1
####################################

Ano yun?
Patak ba yun ng tubig?

Halos hindi ko maimulat ang aking mga mata. Itong ulo ko, masakit. Sinubukan kong
tumayo - pero hindi ko kaya. Masakit ang aking mga paa.

Madilim. Wala akong makita. Pero may naririnig akong patak ng tubig. Nasaan ako?
Anong klaseng lugar ito? Tapos napaigtad ako sa aking naalala. Shit! Ano kayang
nangyari sa kanya? Okay lang kaya sya? Fvck! Si -

Si -

Si Janice! Kamusta kaya sya?

Pinilit kong alalahanin ang lahat. Sa hospital, oo! Ako ang bantay nya pero
iniwanan ko sya. Ang sabi ko sa kanya ay bibili lang ako ng pagkain namin pero
hindi yun ang totoo.

Hindi yun ang totoo! Napahagulgol ako.

Sa lamay pa lang kasi ni Ara, nakita ko na sya. Napatingin ako sa kanya. Nakita ko
syang -

Walang PAA!!!

Tapos yung mukha nya blangko - wala akong makita!

Hanggang sa dinala nga namin sya ni Mrs. Ocampo sa hospital. Kaso ganun pa rin.
Iyong mukha nya - blangko pa rin.

Sa lamay pa lang ni Ara pinakatitigan ko na sya. Baka kasi namimilik mata lang ako.
Pero ganun pa rin eh. Tulad ni Ara nun, ganun din!

Iyon ang totoo kaya dinahilan kong lalabas ako. Di ko na kasi kayang makita sya.
Kinikilabutan kasi ako, tangina! Tapos inalala ko pa. Paano ba ako napunta dito?
Ang naaalala ko, dun ako dumeretso sa parking lot kahit walang tao. Tapos hayun!

Hayun naalala ko!

May pumalo sa ulo ko!

Pinalo ako ng martilyo!

Nilinga ko ang paligid. Nagsimula na akong kabahan. Naluluha ako pero pilit kong
pinipigilan. Alam kong nasa paligid lang sya. Papatayin nya ako! Papatayin nya
kami! Lahat kami - papatayin nya!

Maya-maya nga ay bumukas ang pintuan. Naroon ang liwanag na sumalubong sa akin na
aking ikinasilaw. Heto sya - tumambad sa aking harapan. May hila-hila syang -

LALAKI!!!

Hila-hila nya sa isang paa ang isang lalaking tila walang malay-tao. Nakikita ko
kahit nasisilaw pa rin ako.

Lumapit sya sa akin ng bahagya. Naka-cowboy hat sya at sa kaliwang kamay nya ay may
hawak syang martilyo. Napatingin ako dun sa taong hinihila nya. Dito na ako
napamura! Kilala ko ang lalaking ito - kilala ko ito!

Kusang yumugyog ang aking balikat. May halong takot ang aking pag-iyak.

Ang babaeng ito - pinatay nya ang lalaking ito. Pinatay nya itong si -

ISKO!!!

Then sumungaw sya sa akin. "Ikaw na ang sunod..."

Jesus! Dito ko na sya nakilala. Bakit? Bakit sya? Bakit sya pa? Imposible! Grabe
talaga! Grabe!

"Handa ka na ba?" Bumwelo sya sa kaliwa. Sa hawak nyang martilyo, bumwelo sya.

Gising! Gising! Hindi pa ako pwedeng mamatay! Kailangan kong umilag o lumaban man
lamang. Tapos sinubukan kong gumapang.
Gumapang.

Gumapang.

Ano itong malagkit sa sahig?

Dugo?

Dugo nga!!!

Tatayo ako at tatakbo! Pero hindi ako makatayo. Nilingon ko ang mga binti ko.

Nilingon ko.

Nilingon.

Nili -

Suko na ako.

Pvtangina!

Wala na pala akong mga -

PAA!!!

Wahhhhhhhhhhhh!!!
Ugh! Ugh! Ugh!

P.S. - Madrigal Celeste's POV.

Her body was never found.

Please pray for her.

Oh by the way.

You can call her -

Madge.

[ START ]

ROGER's POV

Damn it! Bakit hindi ko ma-contact si Isko? Usapan namin ay susunod sya ng madaling
araw dito sa probinsya nila Nana. Tamad talaga ang isang ito. Sinabi ko lang na
masmabilis ang biyahe sa madaling araw eh - hindi sumabay sa'min kagabi.

Anyway, heto na nga kami ni Ka Pineng patungo dun sa dating bahay nila Nana at
Roli. Si Ka Pineng ang driver. Pero bago yun, pansamantala muna kaming tumuloy sa
isang hotel kaninang madaling araw para magpalipas ng umaga. Usapan namin ni Isko
na dun nya kami pupuntahan. Kaso nga heto at tanghali na, wala pa ring paramdam.

Kagabi ko pa napansin itong malaking bagahe ni Ka Pineng. Ano kaya ang laman nun.
Nagkibit -balikat na lang ako.

"Sino pa ang nakakaalam ng lugar na ito?" Tanong ni Ka Pineng habang nagmamaneho

sya.

"Si Mrs. Ocampo bukod sa'kin." Panay pa rin ang dial ko sa aking cellphone.

"Matagal na bang kaibigan ni Nana si Mrs. Ocampo." Tanong nya ulit.

"Siguro. Pero ang alam ko - matagal nang naging kasintahan ni Roli itong si Mrs.
Ocampo."

Tila sya nasamid at nai-preno ang sasakyan. "Ibig mong sabihn... dating
magkasintahan si Mrs. Ocampo at Roli?"

"Yup! Akala ko nga noon ay sila na ang magkakatuluyan kaso - dumating bigla si
Laurie." Hinugot ko yung larawan na ibinigay sa akin ni Isko bago kami naghiwalay
kagabi.

"Si Laurie yung napangasawa ni Roli..."

"Eh nasaan na itong si Laurie?" Huminto ang sasakyan namin.

"Never been found until now. At duda akong si Roli ang pumaslang sa mag-ina nya."
Bumaba ako ng sasakyan.

"Mag-ina? You mean, may anak pa sila." Bumaba na rin sya.

"Hinala ko rin na si Roli ang pumatay kay Ara."

"Tingin ko hindi." Umiling sya.

Nangunot ang noo ko. "Paano mo naman nasabi?"

"Sabi sa'kin ni Isko, posible raw babae ang killer. Based in his investigation,
mula sa mga sugat na natamo ni Ara -"

"Pwede bang wag na nating pag-usapan yan?" Hindi ko na sya pinatapos. Ayokong pag-
usapan kung paano pinatay si Ara.

Napasinghap na lang sya. "Okay. Isang tanong na lang."

Hindi ako umumik.

"Naging defense attorney ka ni Roli diba? Napansin mo bang kaliwete sya magsulat?"

"Kanan." Mabilis kong tugon.

"So hindi nga sya. Ayon pa kay Isko, kaliwete daw ang killer at - ayoko na
magkwento. Baka sakalin mo na ako." Tinapik nya ako sa balikat. Napatingin sya sa
picture na hawak ko. "Ano yan?"

Napatingin din ako dun. "Picture ito ni Nana nung labing-siyam na taong gulang pa
lang sya." Sa totoo lang, ngayon ko lang nakita ang picture na ito.

"Sino yung kasama nya sa picture?"

"Hindi ko rin alam." Napabuga ako ng hangin. "Nakita lang daw ito ni Isko sa ilalim
ng kama namin sa kwarto."

"Well I'm expecting na marami tayong makikitang ganyan dito sa lumang bahay ni
Nana..." Luminga sya sa paligid.

"Teka! Bakit nga pala tayo nandito? Medyo malayo pa ang bahay ni Nana dito." Sabay
tingin ko sa aking wrist watch. Ala-una na pala ng hapon.

"May hihintayin lang tayo sandali."

Minuto nga lang at may sumulpot na dalawang lalaki.

"Heto na sila." Sinalubong ito agad ni Ka Pineng. "They're my crew..."

"Ha?" Ano ba yan nagsama pa itong matandang ito ng back up.

"Guys this is Roger." Bumaling sya sa akin. "Roger, ito si Cary." Itinuro nya yung
lalaking blonde at kulot. Maliit lang ito. "Ito naman si Fin..." Tinapik nya sa
balikat ang isang lalaking malaki ang pangangatawan. Naka-eye glasses ito at may
makapal na bigote.

"Hi Roger... nice to meet you." Bati sa'kin ni Fin.

Kinabig ko si Ka Pineng. "What the hell are they doing here? Don't tell me isasama
mo sila?"

"Listen to me Roger. We need them. Kasama ko na sila for more than 10 years sa mga
ganitong activity." Bulong nya sa akin.

"What do you mean activity?"

"Paranormal activity." Nilingon nya ang dalawa. "Mas matalas ang pakiramdam ng
dalawang yan kaysa sakin."

Napailing na lang ako. "Okay. Pero kargo mo ang dalawang yan ha..."

"Of course!"

Tapos ay sumakay na nga kami ng sasakyan papunta kina Nana. Itong si Fin,
kalalaking tao eh madaldal. Samantalang si Cary naman ay tahimik lang. Wala itong
ibang ginawa kundi tingnan ako. Naiilang tuloy ako.

Minuto lang at narito na kami sa lumang bahay. Namangha ang lahat sa aming nakita.
Yup! Malaki ang bahay na ito at - mukhang hunted house. Matagal na kasing itinirik
ito dito. Panahon pa yata ng mga kastila. Malayo ito sa ibang kabahayan at
napapalibutan ng kagubatan. Hindi ko na nga lang matandaan kung ilan ang kwarto
nito sa loob. Lima yata o apat? Basta ang alam ko lang, mayroon itong dalawang
kusina, anim na maliit na at isang malaking banyo at tatlong sala.

Pagkatapos ay pumasok na kami. Pagbukas ko pa lang ng pinto sa maindoor ay

sinalubong na kami ng masangsang na amoy. Nakakapagtaka lang na parang ayaw pumasok
nina Cary at Fin. Sinenyasan ko sila. "Let's go inside..."

Pero mukha lang silang tangang nakatulala sa looban.

Napatingin na rin ako sa loob. Nasa unahan ko si Ka Pineng, tulala rin ito.

"Ano ang amoy na yun?" Hahakbang sana ako ng mapaatras si Ka Pineng.

May sinusundan sya ng tingin. Sinundan ko rin ng tingin pero wala naman akong
makita. Pagkatapos ay umayos sya ng tao. "Umuwi ka na Roger. Kami ng bahala rito."

"Ha?" Napatigagal ako dun ah.

"Delikado ang lugar na ito." Lumilinga pa rin sya sa paligid.

Ako naman ay pinagpapawisan na ng malapot. Madidiin din ang aking paglunok. "What
do you mean?"

Tumingin sya sa akin. "Dito pinatay si -

ARA..."

Oh Lord! Napaatras ako sa sinabi nya. Ngunit pinilit kong maging matapang. "Hindi
ako uuwi!"

Yumuko lang sya. "Okay... pero hanggang ngayong gabi ka lang ha."

Ngayong gabi? Ibig sabihn - dito kami matutulog? Tangina eh ngayon pa nga lang
umaga natatakot na ako, lalo na kaya kapag nagdilim na. Tumango na lang ako kahit
di ako sigurado.

Pumasok na rin sina Cary at Fin, bitbit nila yung malaking bagahe ni Ka Pineng. May
laman yung mga kandila, flashlights at tila maraming sinulid na ewan. Kakaiba eh,
parang hindi ordinaryo.
Tinungo namin yung second floor. Sa gitnang bahagi, kumuha sila ng upuan at dun
nila pinaupo itong si Fin. "Wag kayong aalis dito." Bilin ni Ka Pineng sa amin.

Bumaba sila ni Cary at may dala silang mga sinulid. Pero bago yun, itinali muna
nila kay Fin yung sinulid. But I am curious kaya sinundan ko sila. Nakita kong
itinali nila yung mga sinulid sa iba't ibang parte nitong bahay at yung dulo nga ng
sinulid ay nakakonekta kay Fin. Bumalik ako kay Fin. "Sigurado ba kayo sa ginagawa
nyo?"

Ngumiti ito sa'kin. "Matagal na namin itong ginagawa."

Hindi na ako umimik. Siguro ay inabot din sila ng ilang oras bago natapos.
Nakakonekta lahat ng sinulid kay Fin na itinali nila sa mga binata, pintuan, banyo,
kwarto at kung saan-saan pang pwedeng daanan. Pagkatapos nun ay kanya-kanya kaming
hawak ng flash light. Sakto at magdi-dilim na. Kinakabahan na ako tangina!

"Makinig kayo." Bulong ni Ka Pineng. "Ang sinulid na ito ay glow-in-the-dark kaya

makikita natin ito sa dilim. Ang base natin ay si Fin. Kung alinmang sinulid na
nakakunekta sa kanya ang gumalaw ay kailangan nating puntahan yun. Madali lang
naman sundan." Bumaling sya sa akin. "Pero - kapag pakiramdam nyo ay naliligaw na
kayo, bumalik kayo dito sa base natin. Maliwanag ba Roger?"

Tumango lang kahit nanginginig na ako sa takot.

"Kailangan natin syang mahanap." Sabi pa nya.

"Sino?" Tanong ko agad.

"Si Ara."

Namilog ang mga mata ko.

"Kapag nakita nyo sya, dalhin nyo sya agad dito sa base natin."

Tigagal lang ako. Parang hindi ko yata kaya 'to.

"One more thing..." Si Ka Pineng ulit. "Bawal tayong sumigaw. Bulungan lang."

Bakit kaya? Imbes na magtanong pa ako, nanahimik na lang ako. Ramdam ko rin kasi
ang pananahimik nila. Mukhang maging sila kinakabahan din.

Hanggang sa dumilim na nga.

Wala nga palang kuryente dito.

Seryoso ang tatlo. Si Fin, nakatulog yata habang nakaupo. Alam ba nito na sa kanya
nakapulupot itong mga sinulid?

Samantalang ako ay panay pa rin ang contact kay Isko. Hindi pa rin ito sumasagot.
Damn! Ano na kayang nangyari dito?

Biglang dumilat si Fin! Nagulat ako. "Sa baba... sa labas" Sabi nya.

Napatingin nga ako dun sa isang linya ng sinulid.

Gumagalaw.

"Ako na ang pupunta?" Sabi ni Cary. May dala itong flashlight.

Tinanguan lang ito ni Ka Pineng.

Bumaba si Cary ng marahan sa hagdan. Ang tapang naman nito.

Maya-maya'y gumalaw ulit yung isang linya ng sinulid. "Sa banyo... sa malaking
banyo..." Sabi ni Fin. Dilat lang ito at hindi kumukurap.
Tumingin sa akin si Ka Pineng. "Puntahan mo..."

Napapikit ako! Pwede kayang tumanggi? Pero nilakasan ko na ang loob ko. Binuksan ko
yung flashlight ko. Malay ko ba, baka si Ara agad ang makita ko.

"Iwasan mong masagi yung mga sinulid ha?" Bilin nya sa akin.

Madali naman iwasan. Kitang-kita naman sa dilim itong mga sinulid.

Marahan na kong bumaba sa hagdan. Sinusundan ko yung galaw nung sinulid. Oo nga,
patungo nga yun sa malaking banyo.

Dahan-dahan akong humakbang.

Madilim.

Pababa ako ng hagdan.

Malamig.

Nasaan na kaya si Cary? Panay ang linga ko sa paligid. Napakalaki at napakalawak

naman kasi ng bahay na ito. Hindi ko namalayan, nawala na sa paningin ko yung linya
ng sinulid na sinusundan ko.

Pero meron akong namataan.

Dun sa kanan ko.

Sa ibaba.

May gumalaw.
Iyong sinulid - gumalaw!

So marahan ko yung pinuntahan.

Mabuti na lang may flashlight ako. Inilawan ko. Walang tao.

Bumaba pa ako.

Inilawan ko.

Walang tao.

Sinundan ko yung galaw ng sinulid.

Papasok dun sa banyo.

Iniliwan ko.

Walang tao.

Tapos may nakita ako.

May batang nanakbo.

Dioys ko! May batang nanakbo!

Paano nagkaroon ng bata rito?

Kaya inilawan ko.

Pero wala na ito.

Bvllshit! Nanginginig na ako!

Pakiramdam ko naliligaw na ako.

Bilin ni Ka Pineng, kapag pakiramdam ko raw ay naliligaw na ako - bumalik na ako sa

base. So mabilis akong bumalik sa pinaggalingan ko.

Patakbo akong umakyat sa hagdan, sa gitna.

Hayun si Fin. Nakaupo pa rin.

Kaso wala si Ka Pineng.

Lumapit ako kay Fin. "Asan si Ka Pineng?"

Wala syang tugon sa akin.

"Fin?" Tawag ko ulit.

Pagkatapos iniliwan ko sya.

Inilawan ko nitong flaslight kong dala.

Tumambad sa akin yung mukha.

Iyong mukha nya.

Iyong mukha nya tangina!

Tila hinampas ng martilyo, yupi yung mukha nya!

Patay na si Fin pvtangina!!!

Sinong may gawa nito sa kaniya?!!!

TBC

TBC-To Be Continued. Ito po ay on-going... Salamat sa mga readers na 'matiyagang'

maghintay sa aming UD. We have other things to do too... you know. But we enjoy
sharing free stories sa lahat ng nais malibang... at makilala si ate Ara.

JAMILLEFUMAH
####################################
XI - Haunting Activity 2
####################################

[ START ]

ROGER's POV

Totoo ba itong nakikita ko? Kanina lang kausap nya ako.

Nananaginip ba ako? O bangungot lang ito?

Iniliwan ko ulit itong mukha nya oh.

Iyong mukha nya, puro dugo.

Tapos sabog ang kanyang bungo.

Nayupi yata iyong kanyang noo.

Hindi na sya humihinga! Diyos ko po!

Patay na si Fin.

Ilang beses ko pang ikinurap ang aking mga mata. Naroon pa rin sya sa aking
harapan. Nangangatog ako. Hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan. Gusto kong
tumakbo sa takot pero kinakabahan ako. Hindi ako makakilos, ni makalingon kahit
saan.

Para kasing ang bilis ng mga pangyayari. Nalingat lang ako tapos ganito na. Ilang
segundo ba akong nawala? Minuto ba? Oras ba? Oh crap! Hindi pa rin ako
makapaniwala.

Sisigaw ba ako? Oo! Tatawagin ko si Cary. Tatawagin ko si Ka Pineng.

Pero hindi! Mahigpit na ipinagbilin ni Ka Pineng na wag akong gagawa ng ingay. Eh

pvta anong gagawin ko?

"Ka Pineng..." Nawala ako sa sarili. Nasambit ko. Pero kulang. Mahina ang tinig ko.

"Ka Pineng." Sabi ko. Pero usal lang ito. Shet! Takut na takot na ako!

"Ka Pineng!" Sigaw ko. Hindi na ako nakapagtimpi, napasigaw ako.

Maya-maya, iyong mga sinulid. Iyong sinulid sa paligid ko. Gumagalaw. Lahat ng
sinulid. Gumagalaw. Itong sinulid na nakakonekta kay Fin. Gumagalaw.
Anong ibig sabihin nito? Bakit gumagalaw lahat?

Itong mga sinulid. Gumagalaw lahat.

Then huminto lahat sa paggalaw.

Katahimikan.

Tapos may narinig ako.

Tapos may narinig akong nananakbo.

Mula sa ibaba, may nananakbo.

Papunta sa hagdan ay may nananakbo.

Pataas ng hagdan, may nananakbo.

Palapit yata sa akin yung nananakbo.

Pvtangina! Roger takbo!

Pero ano ito? Hindi ako makagalaw panu 'to!

Kaya dumapa na lang ako. Nanginginig kong pinatay itong flashlight ko. Pinilit kong
gumalaw, gumapang ako.

Papalapit na yung nananakbo.

Gumapang ako. Mabilis ang gapang ko.

Malapit na yung nananakbo.

Gapang pa! Gumapang pa ako.

Hayan na yung nananakbo.

Ako naman, lalong bumilis ang paggapang ko.

Heto na yung nananakbo.

Kaya ako, gumapang pa nang todo.

Madilim. Basta gumapang lang ako.

Tapos may nakapa ako. Ano ito? Tila ba balat ng tao.

Nakatayo. Malamig. Para bang paa ng tao.

Kaso madilim. Hindi ko makita kung kaninong paa ito.

Basta humakbang ito. Papasok sa pinto. Sa loob ng isang kwarto.

Gumapang ako. Sinundan ko ito. Namalayan ko na lang na nasa loob nga ako ng isang
silid. Buong lakas akong umupo at marahang isinara ang pinto. Pagkatapos, gumapang
pa ako. Hindi ko na nga alam ang ginagapangan ko. Kagagapang ko, may nakapa akong
butas. Butas sa pader, malaking butas. Siguro kasya ang isang tao.

Pumasok ako dun, gumapang ako. Tingin ko, sa kabilang kwarto din yun. Gumapang pa
ako. Hanggang sa may nakapa ako. Ano kaya ito? Animo'y isang libro. Kinuha ko.
Bahagya kong inilawan. Oh! Photo album pala ito. Kanino kaya ito? Isinilid ko muna
sa pocket ng coat ko.
Naramdaman ko na lang na tagaktak na pala ang pawis ko. Luminga ako sa paligid.
Madilim. Wala akong makita. So binuksan ko itong flashlight ko. At hayun, nasa loob
din ako ng isa pang kwarto. Inilawan ko yung butas na nilusutan ko, tanaw ko yung
pinto na pinasukan ko. Dun sa kabilang kwarto.

Sino kaya yung nananakbo? Iyong papalapit sa aking nananakbo? Kanino kayang paa
iyong nahawakan ko? Iyong pumasok sa kwartong ito? Sino kaya yung bata kanina na
nakita ko?

Biglang lumangitngit iyong pinto. Iyong pintong inilawan ko.

Heto na naman yung kaba ko! Tangina natatakot ako!

Marahang bumubukas yung pinto.

Napalunok ako.

Iyong pinto, bumubukas ito.

Napaatras ako.

Malapit ng bumukas yung pinto.

Humihingal ako.

At heto na, bumukas na yung pinto.

Itong flashlight ko, nakatutok pa rin dito.

Pero walang pupamasok. Bumukas ito pero walang tao.

Naghintay pa ako. Pero wala talagang pumasok mula sa labas nito.

Tatayo na ba ako? At isasara ko ito?

Pupuntahan ko na sana kaso may pumasok na.

Napaatras pa ako sa aking nakita.

May pumasok kasing isang babae, pvcha!

Bahagyang nakatingala, nakaliyad pa!

Nakaputi, mahaba ang buhok ng pvtangina!

Lumalakad pero wala namang paa.

Waaaaah! Napaatras ako. Gusto kong sumigaw pero napipilan ako. Nilingon pa kasi ako
nitong babae. Jesus! Ano ito, multo? Iyong bata kaninang nakita ko? Multo? Iyong
paang nahawakan ko? Multo? Nawala ako sa sarili, basta tumakbo na lang ako.

Hindi ko alam kung saan ako nakarating. Wala kasing patid sa pagtakbo itong mga paa
ko. Ang naaalala ko lang, natalisod ako. Heto ako ngayon sa ilalim ng lamesa.
Bvllshit! Akala ko naiwan ko na itong flashlight ko! Hindi na kasi umiilaw.
Tinapik-tapik ko. Hindi pa rin umilaw.

Tapos may narinig akong mga hakbang.

Naglalakad.

Nakita ko mula sa ilalim ng lamesa.

Lumalakad.

Marahan lang ito, parang may hinahanap.

Huminto ito sa paglakad.

Napaigtad ako ng bumulong ito. "Roger..."

Namilog ang mga mata.

Si Cary!

Tatayo na ako ng may narinig ako. Ugh!

Damn! Ano yun?

Ugh!ugh!

Tapos may lumagabog.

Cary? Anong nangyari?

Wala akong makita. Madilim kasi.

Tinapik ko ulit itong flashlight ko. Ayaw talaga umilaw. Nilakasan ko nga yung
pagtapik. Hayun! Umilaw! Kasabay nun yung - muntik na akong mapahiyaw!
Oh God! Si Cary!

Holy shet! Si Cary!

Panu ba 'to? Si Cary.

Si Cary kasi. Si Cary.

Napaluha ako. Halos tumulo ang laway ko.

Si Cary nakahiga.

Yumugyog ang balikat ko. Napayuko ako.

Si Cary nakatingin sa akin.

Nakadapa ako. Sa ilalim ng mesang ito.

Si Cary dilat ang mata.

Pero hindi na sya humihinga.

Duguan ang mukha nya.

Basag ang kanyang panga.

Umikot ang paningin ko. Nagtatakbo ulit ako. Hindi ko na alam kung nasaan ako.
Namalayan ko na lang na nasa banyo ako. Sa ibaba nitong bahay na 'to.

Ano ba talagang nangyayari? Ano bang meron sa bahay na 'to? Kanina multo yung
nakita ko. Tapos ngayon, patay na tao! Hindi! Buhay pa sana si Cary, pero may
pumatay sa kanya. Hindi ko lang natitiyak kung sino sya!

Lalabas sana ako ng banyo nang natigilan ako. Bigla kasi akong may natanaw na tao.

Mula sa liwanag ng buwan mula sa labas - kitang-kita ko ito.

Nakasuot itong cowboy hat at may dalang martilyo.

Sino ito? Sino ang babaeng ito?

"Roger..." Napabalikwas ako ng may bumulong sa likod ko.

"S-Sino yan?" Bulong ko.

"Ka Pineng..."

Hindi ko sya makita. Madilim kasi. Pero nabuhayan ako ng dugo ng marinig ko sya.
"Oh thank God..."
"Wag kang maingay, baka marinig nya tayo..." Sabi nya.

"Nasaan ka?" Tanong ko.

"Narito lang ako sa likod mo."

"So nakikita mo rin sya." Sabay silip ko ulit sa pintuan.

"Oo..."

"Sino sya?" Nakasilip pa rin ako.

"Sya yung - pumatay kay Ara."

Nanlaki ang mga mata ko. "Papatayin ko sya Ka Pineng... papatayin ko sya..." Madiin
ang pagbigkas ko.

"Teka Roger. Pagmasdan mo sya." Awat nya sa akin.

Pinagmasdan ko naman ang kilos nitong killer.

"Tingnan mong mabuti ang paggalaw nya."

"Anong meron sa pagkilos nya?" Naroon pa rin ang paningin ko rito.

"Babae sya pero mukhang sanay ang mga mata nya sa dilim." Narinig kong napalunok si
Ka Pineng. "Alam kong kaya natin syang patumbahin. Pero dehado tayo sa isang taong
sanay pumatay."

"Ha?"

"Delikado tayo Roger. Nakikita nya tayo pero hindi natin sya nakikita. At isa pa,
sa tindig pa lang nyan, mukhang marami nang napatay ang taong yan. Ang taong yan,
baliw ang taong yan." Parang naiiyak na si Ka Pineng sa takot.

Tama si Ka Pineng. Posibleng ang babaeng ito ay sanay ang paningin sa dilim. Hindi
ito magdadalawang isip na patayin kami once na makita nito kami. Samantalang ako,
hindi ko alam kung paano ko ito papatayin. "So anong gagawin natin?"

"Ang dapat nating gawin ay hanapin si Ara at makalabas dito sa bahay na 'to at
makahingi ng tulong."

Sinabi ni Ka Pineng sa amin na kailangan naming makita si Ara dahil umaasa pa rin
kaming makikipagtulungan ito sa amin. At dito sa bahay na ito ang pinakamalaking
posibilidad na mahanap namin ito dahil dito raw ito pinatay. Iyon ang purpose
nitong hunting activity na ito.
"Kailangan nating makita si Ara bago nya tayo mapatay." Kahit hindi ko sya makita,
alam kong nakatanaw sya dun sa killer.

Ano?! Ilang multo pa ba ang makikita ko bago ko makita si Ara? "A-Anong plano
natin?" Bigla na naman akong kinabahan.

"Dito ko sa baba hahanapin si Ara, ikaw dun sa taas."

"Panu ko gagawin yun? Baka paglabas ko pa lang nitong pintuan eh patayin na ako ng
tarantadong iyan. Ni baka nga hindi na ako makarating sa hagdan paakyat sa sobrang
dilim." Pinagpapawisan na naman ako.

"Gamitin mo ang flashlight ng CP mo."

Kinuha ko nga ang cellphone ko sa bulsa ko. Ganun pa rin ito, walang signal. Kanina
ko pa kasi binabalak na tumawag at humingi ng tulong.

"Makinig ka." Hinugot nya rin ang cellphone nya. Dun ko lang sya nakita. "I-aalarm
ko itong cellphone kong ito in a minute para kapag tumunog ito dito, makuha natin
ang atensyon nya." Habang pinipindot na nga nya ang CP nya. "Tumakbo ka papunta sa
itaas. Kapag nakita mo si Ara, buksan mo ang garapon na ito." Inabutan nya ako ng
garapon.

"Pagkatapos."

"Pagkatapos ay makukuha na natin si Ara. Sa ibang lugar ko na lang sya kakausapin."

Inilapag na nya yung cellphone sa lapag.

"You mean, kusa syang papasok sa garapon na ito?"

"Basta gawin mo na lang Roger. At saka halika na! Maya-maya lang ay mag-a-alarm na
itong phone ko."

Humugot muna ako ng malalim na paghinga. Hinanda ko ang sarili ko sa pagtakbo. Sa

kaliwang pasilyo kasi paglabas dito sa banyo, may papasok dun patungo sa kusina.
Kapag dun kami dumaan, maiiwasan namin itong killer na nasa sala. Heto na nga ako.
Handa ng tumakbo.

Isa.

Dalawa.

Takbo!

Tumakbo lang ako nang tumakbo.

Namalayan ko na nga lang na nasa kusina na ako.

Sa tabi ko, naririnig kong hinihingal din si Ka Pineng. Minuto nga lang at tumunog
na yung alarm ng CP nya. Papunta na marahil dun sa banyo yung killer.

"Roger, tumakbo ka na pataas!" Utos nya.

"Saan ka?" Malalim ang aking paghinga.

"Hay naku Roger! Nakinig ka ba sa plano natin kanina?"

"Alam ko! Pero paano tayo magkikita? Paano ko malalalaman na nakita mo na si Ara?
Paano ko sasabihin sa'yo kapag nakita ko si Ara?" Mukha kaming tanga. Parehas
kaming natataranta.

"Pvtangina bahala na! Basta pilitin mong makalabas at pumunta ka sa sasakyan

natin." Tapos naramdaman kong nanakbo na sya.

Ako naman, tumakbo na rin pataas ng hagdan. Naririnig ko pa rin yung ingay ng alarm
ng cellphone. Halos hindi ako makagulapay sa hingal. Heto na ulit ako. Nasa tabi ni
-

Fin!

Bahala na! Basta sana makita ko si Ara.

Tapos heto na naman. Dahil sa ingay ng alarm, yung mga sinulid ay naggagalawan.

Tangina! Sa mga sinulid na ito, saan kaya naroon si Ara?

Then isa-isang tumigil sa paggalaw. Itong mga sinulid, isa-isang natigil sa

paggalaw.

Hanggang sa isa na lang ang gumagalaw.

Oo! Isa na lang ang gumagalaw!

Sinundan ko ng tingin kung saan nakakonekta.

Hayun. Dun sa - wahhhh!

Sa likuran ko! Dun nakakonekta!

Gumagalaw pa rin!

Itong sinulid - sinundan ko ng tingin! Patungo ang aking tingin - dun sa likuran ko
- dun ako titingin!
Marahan akong lumingon.

Gamit ang CP ko, inilawan ko iyon.

At hayun.

Sa aking likod nandun.

May isang babae dun.

Dioys ko po! Sino yun!

Iyong nasa likuran kong iyon.

Kinakalabit nya yung sinulid.

Kaya pala gumagalaw yun.

Napaatras ako! Muntik na akong mapatalon.

Paano kase. Iyung babae -

nasa kisame nakatungtong!

Tapos kumurap, nawala itong flashlight ng aking cellphone.

Nung bumukas ulit, hindi ko na sya matunton.

Nawala yung tunog ng alarm.

Katahimikan.

Nawala sya sa paningin ko.

Katahimikan.

Ilang multo pa ba ang makikita ko?

Katahimikan.

Marahan akong gumalaw, tatakbo ako.

Katahimikan.
Kaso, may humihingal sa likod.

Pvtangina sino 'to?

Napaluha ako.

Itong garapon, gagamitin ko.

Ipanghahampas ko ito.

Pero nung gagawin ko na iyon, bigla itong nagsalita. "Roger..." Oh Lord! Ginulat
nya ako. Si Ka Pineng lang pala ito.

"Tangina tinakot mo ko!" Sigaw ko pero pabulong.

"Roger..."

"Ano?!" Inilawan ko yung mukha nya.

"May iba pa bang daan palabas dito?" Dun sya nakatingin sa kaliwa ko.

"Meron" Tiningnan ko rin yung tinitingnan nya.

"Saan?" Nangangatog sya.

Sa kaliwa namin. Naruon yung hagdan pababa. Kaso, may nakatayo dun. Naka-cowboy hat
at may hawak na martilyo. Hindi ko man gaanung nakikita. Pero naaaninagan ko.
Tumugon ako sa kanyang tanong. "S-Sa - bintana."

Tapos marahan syang humarap sa akin. "Roger..."

Humarap din ako sa kanya. "Ano..."

"Takbo!"

Sabay kaming tumakbo! Agad kung binuksan ang binata at hindi na ako nag-isip na
talunin iyon. Nang bumagsak ako sa lupa, narinig ko rin ang pagbagsak ni Ka Pineng.
Parehas kaming halos di makatayo sa sakit ng paa namin.

Ngunit manhid iyon sa pakiramdam namin. Dali kaming tumayo at tinungo itong
sasakyan namin.

"Roger! Ang susi!" Nanginginig sya.

"Aba ewan ko! Ikaw ang nagmamaneho kanina eh!" Tagaktak ang pawis ko.
"Ilawan mo itong sasakyan!" Natataranta nyang hinanap yun.

Napabaling ako sa rearview mirror. "Ka Pineng..."

"Tulungan mo ako maghanap!"

Natulala lang ako. "K-Ka Pineng..." Kandautal ako.

"Ano!?"

Ngayon, sa rearview mirror, sabay na kaming nakatingin.

Itong killer, papunta sa amin.

Shit! Halos magkauntugan kami sa paghahanap nitong susi. "My God! My God! My God!"
Hanggang sa nakapa ko na nga itong susi. "Oh thank God!"

Agad na ipinasok ni Ka Pineng sa igniton key. Kaso hayun. Bakit ganun?

"Bakit Ka Pineng?"
Namumutla syang napatingin sa akin. "Kailangang itulak."

Sa rearview mirror, napatingin ako ulit. Hayun killer. Papalapit shit!

"Sige na Roger! Itulak mo na!"

Hindi na ako tumugon. Mabilis akong bumaba ng kotse at buong lakas na itinulak
iyon.

Tapos napalingon ako.

Nilingon ko.

Lalong lumakas yung pagtulak ko.

Kasi itong killer - nananakbo!

Malapit na ito!

Kaya itinulak ko pa ng todo!

Please umandar ka na oh!

Kung hindi - mamamatay ako!

Tapos heto na ito.

Malapit na sa tabi ko!

Saka lang umandar itong sasakyan ko!

"Roger takbo!"

Huli na. Kasi yung killer -

heto na sa likod ko!!!

TBC
####################################
XII - ALMOST THERE...
####################################

[ START ]

ROGER's POV

Pakiramdam ko, ang oras ay huminto. Ito na siguro ang pinakamatagal na segundo ng
buhay ko.
Kasabay ng pagpatak ng pawis ko ang pagtulo ng luha ko. Napahagulgol ako.
Pvtangina! Mamamatay na ako! Ito kasing killer - nasa likod ko.

Nablangko ang isip ko, nanginginig ang aking katawan.

Papatayin nya ako ng walang kalaban-laban.

Pero hindi! Lalaban ako! Babae lang sya at lalaki ako.

Buong lakas akong pumihit. Iyong garapong hawak ko, pinaghahampas ko.

Ngunit wala akong tinatamaan. May napupukol ako pero hangin lang.
Madilim - wala naman yung killer sa aking likuran.

Napakalalim ng aking paghinga.

T*ngina! Akala ko mamamatay na ako!

"Roger!" Sigaw ni Ka Pineng mula sa sasakyan. Pero hindi naman yun umaandar.
Nakakapagtaka. Tapos napalingon pa rin ako sa paligid. Madilim. Nasaan yung killer?
Awtomatikong gumalaw ang aking paa paatras. Natalisod pa ako at napaupo pero
pinilit kong tumayo. Nangangatog pa rin ako.

Halos pagapang kong tinakbo ang sasakyan na tinulak ko. Nasa loob nun si Ka Pineng.
Nasa passenger seat sya.

"Ikaw na ang magmaneho!" Sigaw nya.

Wala ako sa sarili. Pilit ko pa ngang kinakapa ang mukha ko kung buhay pa ba ako.
Pagkatapos ay mabilis akong sumakay sa kotse at pinaandar yun. Umaandar naman ah.
Bakit kanina ayaw? Napaharap na naman ako sa rearview mirror.

Napalunok ako.

Sa likod na sasakyan!

Iyong killer - nasa likod at nakatanaw samin at may hawak na martilyo.

Hindi na ako nag-isip pa. Pinaharurot ko ang sasakyan papalayo. Ni hindi ko nga
alam kung saan na kami nakarating. Basta nagmaneho lang ako hanggang sa makalayo.

Samantalang si Ka Pineng ay walang kaimik-imik sa tabi ko. Pero panay ang tingin
nya sa akin. Iyong pag-iyak ko kasi, naroon pa rin. Hindi pa rin kasi ako
makapaniwala na buhay ako. Akala ko talaga ay mamamatay na ako. Ganito pala ang
pakiramdam ng muntik ng mamatay.

Pagkatapos nga nun ay dumeretso na kami sa pinakamalapit na police station dun.

Hindi ko nga alam kung naiintindihan ko pa yung mga tanong ng mga pulis sa akin eh.
Lutang kasi ang isip ko at tulala parin ako. Wala pa rin ako sa sarili pero
nakapagbigay ako ng salaysay.

Ang dami kasing tanong sa isip ko. Bakit hindi nya ako pinatay? Bakit hinayaan nya
akong mabuhay?

Maya-maya ay rumesponde na ang mga kapulisan patungo sa lugar na iyon. Gusto ko

sanang sumama pa pero parang hindi ko na kayang bumalik sa bahay na yun. Pakiramdam
ko tuloy, mababaliw ako. Dalawang tao ang namatay sa harapan ko. Ilang multo ba ang
nakita ko?

Nakatulog pala ako sa sasakyan. Narito pa rin kami sa estasyon ng pulis. Bumungad
sa akin si Ka Pineng. "Roger, okay ka na ba?"

Tumango lang ako. Maliwanag na pala. Kinuha ko ang CP ko. Finally! May signal na
ako. Kinontak ko agad si Isko ngunit hindi pa rin ito sumasagot.

"Shit!" Naibato ko yung cellphone ko. Bakit ba kasi hindi na nagparamdam itong si
Isko? Isang gabi rin namin syang hinintay sa hotel na pinag-usapan namin bago kami
lumarga sa dating bahay ni Nana na asawa ko. Pero hindi ito dumating at nagpakita.
Siguro kung kasama lang namin sya, baka napatay namin yung killer. Kahit papaano
kasi ay marunong sa hand combat si Isko at alam nito ang mamaril.

Napabaling ako sa backseat ng sasakyan. Nakakita ako ron ang isang redwine. Katabi
nun ay naroon ang coat ni Ka Pineng. "Saan galing 'yan?"

Tiningnan din yun ni Ka Pineng. "Nakita ko yan sa bodega kanina nung nandun pa tayo
kaya kinuha ko."

Kinuha ko iyon. "Fonseca 1983. Rare ang wine na ito ah..."

"Vintage Port sa Portugal. Marami nyan dun sa bahay na iyon. Pero karamihan ay
basyo na lang." Nakangiti sa akin si Ka Pineng.

Nangunot ang noo ko. "Bakit mo kinuha ito?"

Inginuso nya yung coat nya sa backseat. "Kunin mo yun."

Kinuha ko naman.

"Kapain mo yung bulsa."

Kinapa ko ang pocket nito sa loob. May nakuha ako dung botilya. "Ano ito?"

"Cyanide. One of the fast killing and lethal poison."

Napatapik ako sa noo ko. "What do you mean? Magpapakamatay tayo?"

Humugot muna nang malalim na paghinga si Ka Pineng. "Sa tingin ko Roger, ginawang
base ng killer ang dating bahay ni Nana." Tumingin ito sa akin. "Meron akong
nabubuong plano kung paano natin sya matatalo." Pagkatapos ay ipinaliwanag nya sa
akin ang plano.

Bigla akong napipilan nang matapos nyang ipaliwanag sa akin ang plano niya. Natutop
ko ang aking sariling bibig. "Jesus! Seryoso ka ba dyan?"

Tumango sya. Kita ko sa kanyang mga mata na desidido sya.

Napayuko ako. Totoo kaya ang lahat ng sinabi nya? Hindi pa rin ako makapagsalita.
Sana nga magtagumpay ang plano naming ito. Ayokong tutulan iyon pero ayaw ko ring
sang-ayunan. Buhay kasi ang nakataya doon. Bumaling na lang ako sa ibang bagay.
Kinapa ko ulit itong coat nya. May nakapa ako rung garapon. Napatingin ako sa
kanya. "Nakuha mo si Ara?"

Tumango ulit sya sa akin habang nakangiti.

Muntik ko na syang mayakap. Sa wakas, makakausap ko si Ara. Pagkatapos nun ay ako

naman ang humugot sa aking coat. Kinuha ko run ang photo album na napulot ko.
Parehas kaming napatingin dun. Luma na ang mga picture dun maliban sa picture ni
Roli at Laurie. Narun din ang anak nila na pamangkin ko. Sa kasamaang palad, hindi
pa rin natatagpuan ang mag-ina ni Roli. Basta na lang naglaho ang mga iyon.

Nasaan na kaya si Roli? Akala ko sya ang killer, mukhang hindi pala. Babae kasi ang
nakita ko. Posible rin kayang ang babae iyon ang dahilan ng pagkawala ng asawa ko
at ng iba pa?

Habang binubuklat pa namin ang photo album, sa likod nun ay may mas lumang mga
larawan. Naroon na naman ang picture ni Nana nung nasa ika-labingwalong taong
gulang pa lang ito. At naroon din yung kasama nyang babae na hindi ko naman kilala.
Lagi nya itong kasama at katabi sa mga pictures. Halos kasing edad nya lang ito at
kasing katawan.
"It's odd." Sabi ni Ka Pineng habang nakatingin sa mga picture na tinitingnan
namin.

"Bakit?" Tanong ko.

"Hindi mo ba napapansin? Itong babaeng laging kasama ni Nana, sa lahat ng kuha

nila, lagi itong nakaupo."

Pinakatitigan ko. Oo nga! Wala itong kuha na nakatayo ito. Bakit kaya? Ibinalik ko
na sa aking bulsa itong photo album. "Magtatanong-tanong ako sa loob since narito
na tayo kung may alam sila sa pamilya ng mga VillaVerde. Baka ito na ang sagot sa
matagal na nating mga tanong."

Pagkuwan ay bumaba na nga ako ng kotse. Ngunit hindi pa man, tinawag ako ni Ka
Pineng. Nilingon ko sya. Nakayuko lang sya. "Naiwan ko sa bahay nyo yung shoulder
bag ko. Sa loob nun, may notebook. Diary ko yun. Pwede mo bang pakibigay yun kay
Justine, iyong anak ko?" Napatikhim sya. "Nasa likod ng notebook na iyon ang
address nya sa Manila."

Napailing na lang ako. "Bakit mo ibinibilin sa akin ito?"

"Wala lang. In case na may hindi magandang mangyari sa akin."

Napangiti ako at nilapitan ko sya. "Walang mangyayari sa atin."

Nagbago ang mukha nya. "Sa tingin mo Roger, sino ang killer?"

Tinanong nya ako nun dahil halos nagkalapit kami nung babaeng iyon. Napapikit ako
bago ako magsalita. Ayaw ko kasing sabihin ito. "Sa tingin ko, si -

- Mrs. Ocampo."

Nanalaki ang mga mata nya. "Paano mo nasabi?"

Napakurap ako. "Hindi ko alam... may palagay lang ako." Hindi ako makatingin sa
kanya. "Kung katawan nito ang pagbabatayan eh -" Natigilan ako.

Nakatingin lang sya sa akin.

"Ewan! Magkasing katawan kasi sila ni Nana eh!" Napasabunot ako sa buhok ko. Bakit
ko ba iniisip ito? Kung sino pa yung mahahalagang tao sa buhay ko, sila pa yung
pinagdududahan ko.
"Mukhang may something din sa inyo ni Mrs. Ocampo ah..." Bumaling sa iba ang
kanyang paningin.

Mahabang kwento na ayaw ko ng sabihin. Lumalim ang tingin ko sa kanya. "Malalaman

din natin ang totoo."

Tumingin sya sa akin. "Basta ikaw na ang bahalang magpaliwanag sa anak ko." Iniba
nya ang usapan.

Nagkibit-balikat na lang ako at iniwan ko na sya.

Pumasok ako sa police station na kaharap lang ng sasakyan namin. Dun ako nagtanong-
tanong tungkol sa mga VillaVerde, ang pamilya ni Nana. Pero wala namang makasagot
sa mga tanong ko.

Hanggang sa may lumapit sa aking isang pulis. "Ako, baka matulungan kita?" Tawagin
ko na lang daw SP01 Arthur o Arthur na lang. May edad na sya at nanay daw nya ang
isa sa mga naging tagapagbantay ng bahay na iyon.

"Masasamahan mo ba ako sa kanya?"

"Pwede kitang dalhin sa bahay ko para makausap mo sya. Kaya lang, tumawag na si
chief." Bumuga ito ng hangin. "Naroon sila sa dating bahay ng mga VillaVerde."

Bigla akong kinabahan. "Nakita ba nila yung dalawang bangkay?"

"Tatlong bangkay ang nakita nila."

Namilog ang mga mata ko. "Ha?"

"Ang mabuti pa, sumama ka sa amin to see it yourself."

Sumang-ayon na lang ako. Marami naman kami at puro pulis ang kasama ko. Agad kong
pinuntahan si Ka Pineng sa sasakyan. Ang kaso bigla syang nawala. Saan kaya
nagpunta iyon?

"Mr. Santos, let's go!" Sigaw sa akin ni Arthur.

"Sandali! Hinahanap ko lang yung kasama ko."

Nangunot ang noo ni Arthur. "Mr. Santos... wala kang kasama. Ikaw lang mag-isa ang
pumunta dito sa station namin."

"Ha?"
"Halika ka na!" Kinabig na ako ni Arthur papasok ng sasakyan.

Habang nasa biyahe ay tulala ako. Hindi ba nila nakita na kasama ko si Ka Pineng?
Hanggang sa narating na nga namin ulit itong dating bahay ni Nana. Maraming pulis
dun at ilang reporters. Tinungo agad namin ang kinalalagyan ng mga bangkay. Tatlo
nga ito, nakahilera. Nakabalot ito sa corpse bag.

Una nilang binuksan yung unang bag. Bumungad sa akin ang mukha ni Fin. "Kilala mo
ba ito?" Tanong sa akin ni Arthur.

Hindi ako makatingin pero tumango ako.

Binuksan ang pangalawa - Si Cary.

Pagkatapos, marahang binuksan yung pangatlo.

Dito ako napaatras. Napaluha ako.

Napatigagal ako sa patay na 'to.

Imposible! Ako'y napailing.

Totoo ba ito o bangungot lang din?

Kanina lang kasi nagbilin pa sya sa akin.

Lumapit ako dito at sinipat ng tingin.

Ang bangkay na ito ay si -

Ka Pineng...

Oh yan... pinagpahinga muna kayo ni Ate Ara sa kaba. Baka daw kasi pagod na kayong
matakot eh.
Next Chapter. Papangalanan na kung sino ang babaeng katabi ni Nana sa picture.
Malaki kaya ang kinalaman nito sa killer? Ano kaya yung plano ni Roger at Ka Pineng
para matalo ang killer? Abangan!

Credits to @JFmichael (Sa Chapter na ito at sa pag-aayos ng buong kwento)

TBC
####################################
XIII - Split
####################################

[ START ]

ROGER's POV

Tahimik.

Wala akong marinig kahit maraming tao sa paligid.

Manhid.

Totoo ba ang lahat ng ito o isa lamang panaginip?

Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyari. Iyong mga taong
kasama ko kasi kagabi lang, patay na ngayon.

Si Ka Pineng? Kailan sya namatay? Pinatay ba sya nung killer? Paano sya namatay?

Ayon kay Arthur, natagpuan daw ang bangkay ni Ka Pineng sa loob ng banyo. Sabog daw
ang likod ng ulo nito. Malamang, pinukpok iyon ng martilyo. Ngayon lang tuloy nag-
sink-in sa utak ko. Kaya pala wala syang ginawa kundi ang utusan ako. Kaya pala
nagbilin na sya sa akin ng kung anu-ano. Kaya pala bigla na lang syang naglaho.
Kaya pala - shit! Naiiyak ako!

Nayakap ko ang aking sarili. Nanginginig ang buo kong katawan. Marahan kong
tiningala ang kalangitan. Dun nagmumula ang malakas na pagpatak ng ulan.

Narito pa rin kami sa dating bahay ng mga VillVerde. I'm sure, isa na ako sa mga
suspect nila. Pero wala naman silang makukuhang ebidensya na ako ang may gawa nito.
Lumapit sa akin si Arthur. "Mukhang may bagyo..." Inabutan nya ako ng isang tasang
kape.

"Hindi ako ang may gawa nito." Inabot ko yung kape at humigop ako.

"Naniniwala ako sa'yo Mr. Santos." Humigop din sya. "Wag kang mag-alala. Hindi ka
naman namin huhulihin hangga't wala kaming matibay na ebidensiya."

"Iyong Nanay mo, madadala mo ba ako sa kanya?"

Tumikhim sya. "Pwede kitang dalhin sa kanya mamaya."

"Malayo ba?"

"Siguro isang oras ang biyahe natin. Pero dumaan muna tayo sa apartment ko. Malapit
lang yun dito."

"Hindi mo sya kasama sa apartment mo?"

Umiling sya. "Naroon sya ngayon sa dati naming hospital. Kasama nya yung kapatid
kong bunso na doctor."

"May sakit sya?"

Napabuga sya ng hangin. "Wala naman. Sobrang katandaan na lang nya siguro kaya
mahina na sya." Tumingin sya sa akin. "Pero madaldal pa rin sya. Wala syang ibang
kwento kundi ang tungkol sa mga VillaVerde."

Hinugot ko yung photo album sa akin. "Makikilala nya pa kaya ang mga larawan dito?"
"Maybe?" Napangiwi sya. "Kung VillaVerde 'yan, malamang makikilala nya pa ang mga
'yan."

Siguradong makikilala nya pa si Nana o si Clarisse VillaVerde sa larawan na ito.

Biglang nag-ring ang phone ko. "May signal dito?"

"Sa loob lang walang signal" Narito kasi kami sa sasakyan ko. Tinapik nya ako sa
balikat. "Balikan kita." Then umalis na sya.

Sinagot ko yung tawag. "Hello?"

"Mr. Attorney, si Marvin 'to." Sagot sa kabilang linya.

"Marvin?"

"Asawa ni Madge."

"Ow!" Napatayo ako. "Nasaan ka?"

"Nandito na ako sa Pilipinas dahil nabalitaan kong nawawala ang asawa ko. May
balita na ba?"

Paano ko ba ipapaliwanag dito ang lahat? "Marvin, I think we need to talk."

"Nasaan ka ba ngayon Attorney."

Ipinaliwanag ko dito kung nasaan ako at willing naman daw itong puntahan ako kahit
gaano ito kalayo. Hindi raw kasi ito mapapakali sa bahay lang at walang ginagawa.
Labis ang pag-aalala nito sa pagkawala ni Madge.

Nakilala ko si Marvin dahil inerekomenda ito sa akin ni Mrs. Ocampo sa kaso nito
bago ito nagtrabaho sa ibang bansa. Whatever that case was, hindi ko na maalala.
Dito ko sila nakilala bilang matalik din na kaibigan ni Mrs. Ocampo bukod kay Nana.
Nagulat na lang ako ng bumulusok patungo sa akin si Arthur. "Mr. Santos..."
Hinihingal pa ito. "May nakita kaming sugatang babae sa basement..."

"Ha?" Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa at mabilis kong tinakbo ang loob ng bahay.
Nagkalat ang kapulisan sa loob at dun sa basement, tumabad sa akin ang katawan ni -

Nana!!!

Agad kong nilapitan si Nana na inilipat na sa stretcher. "Nana..." Naiiyak ako.

Paano'y may putok sya sa noo. "Jesus Christ what happened?"

Hirap syang huminga pero pinilit nyang dumilat ng bahagya. "M-Maria..."

"A-Ano?" Inilapit ko ang aking tainga sa kanya.

"M-Maria... O-Ocampo..."

Namutla ako sa narinig ako. "Si Mrs. Ocampo?"

Marahan syang tumango at saka sya nawalan ng malay.

"No Nana! No please no!.." Pilit ko syang ginigising pero hindi na sya magising.

Agad syang isinakay sa ambulansya. Mabuti na lang at may nurse doon. "Sir, mukhang
nawalan lang po sya ng malay. Dalhin na po natin sya sa hospital."

Tumango na lang ako. Pero bago kami umandar, dumating si Arthur. "Mr. Santos, may
problema tayo." Hindi ito makatingin sa akin ng maayos. "Dahil sa lakas ng ulan,
walang ibang madadaanan ang sasakyan papunta sa bayan." Tumingin ito kay Nana.
"Naroon sa bayan ang hospital."

"Anong gagawin natin?" Nakahawak ako sa kamay ni Nana.

"Ang mabuti pa, doon muna natin sya dalhin sa Nanay ko pansamantala. Doctor ang
bunso kong kapatid at matutulunagn nya tayo. Isa pa, dati ring hospital ang
tinitirhan ni Inang kaya kompleto rin sa equipment dun."

Tinanguan ko na lang si Arthur. Sumama na nga sya sa amin dun sa sinasabi nyang
lugar. Sa ambulance si Nana at kami naman ni Arthur sa sasakyan ko. Mabuti na lang
at kalsada ang daan papunta dun kaya wlang baha. Nang makarating kami dun,
sinalubong agad kami ng dalawa pang nurse kasama ang bunsong kapatid na doctor ni
Arthur. Dinala agad nila si Nana sa isang emergency room.

"Mr. Santos this is Rico. Kapatid ko." Ipinakilala nya ako sa kapatid nyang doktor.

"Nice to meet you, Mr. Santos." Agad sinalo ni Rico ang nakalahad kong palad.

Pumapasok ito sa hospital sa bayan. Pero hindi ito nakapasok ngayon dahil sa lakas
nga ng ulan. Kapag weekends daw, dito ito tumutuloy sa dating hospital na ito dahil
sa Inang nila. Napakalaki ng bahay na ito na may tatlong palapag. Hospital ito
noong araw pero nalugi kaya tinirhan na lang ng Nanay nila na si Inang daw.

Nang malagyan na ng swero si Nana, lumapit sa akin si Arthur. "Sino si Mrs.

Ocampo?"

"Sya ang may gawa ng lahat nang ito." Madiin kong tugon. Narinig nya rin ito kanina
na binanggit ni Nana. Itinawag nya ito agad sa kanilang station at nagfile sya ng
report.

"Dito muna kayo pansamantala. Kakausapin ko lang si Rico tungkol sa kalagayan nya."
Nakatingin sya kay Nana.

"Salamat Arthur..."

Tinanguan nya lang ako.

Narito kami ngayon sa unang palapag. Samantalang si Inang naman nila ay naroon sa
ikatlong palapag kung saan inihahanda ni Rico ang ilang mga gamot nito. Iyong
dalawang nurse kanina na sumalubong sa amin ay personal nurse ni Inang. Sabi ni
Arthur, mamayang gabi ko na lang daw kausapin si Inang paggising nito. Kung
bibilangin, apat lang ang taong nakatira sa malaking bahay na ito kabilang na si
Rico. Buti hindi sila natatakot sa bahay na ito! Kinakabahan tuloy ako. O baka na-
trauma lang ako sa dating bahay nila Nana.

Ang kasama ko na lang ngayon ay itong nurse na naghatid kay Nana dito. "Sir, CR
lang ako." Nagpaalam ito sa akin.

Paglabas nito, kinuha ko yung garapon na ibinilin sa akin ni Ka Pineng. Totoo

kayang narito sa Ara sa loob nito? Kung may pagkakataon man na dapat ko ng kausapin
si Ara, ngayon na iyon. Habang kasama ko si Nana.

Marahan ko itong binuksan.

Iyong takip ng garapon, marahan lang.

Pagkatapos ay inilagay ko ito sa aking paanan.

Aking pinakatitigan.

Pinakatitigan.

Pinakatitigan.

Pero wala naman.

Then.

Maya-maya lang.

Parang...

Parang may...

May...

Ah wala!

Wala talaga.

Mukhang pinagloloko lang ako ni Ka Pineng. Napasandal ako sa aking kinauupuan.

Sabagay, may pagka-albularyo kasi iyon eh.

Tapos napabaling ako kay Nana. Grabe ang babaeng ito, pinag-alala ako ng husto.
Tapos bigla kong naisip si Mrs. Ocampo. Napailing ako. Ang baliw na iyon! Ito pala
ang killer ni Ara! Nalamukos ko ang sarili kong kamao sa galit. Magbabayad ang
babaeng iyon!
Bigla akong nakaramdam ng antok. Naalala ko, halos wala pa pala akong tulog.
Hinagkan ko ang kamay ni Nana at tumungo ako.

"Dad..." Napaigtad ako.

Napatayo ako! Nagpalinga-linga ako sa paligid. Tinig ni Ara 'yun ah! O baka guni-
guni ko lang. Sobra na kasi ang pagod ko. Naupo ulit ako pero hindi ako mapakali.
Para kasi talagang narinig ko ang boses ni Ara.

"Dad..." Hayun na naman yung tinig.

Naiiyak ako. T*ngina kinikilabutan ako! "A-Ara..." Nangangatal ako.

"Dad..."

Sa -

Likuran ko!!!

Mabilis ko itong nilingon. "A-Ara..."

Hayun!
Naroon si -

Ara!!!

Ang anak ko!

Ganun pa rin ang hitsura nya. Maganda at mukhang dalaga na. Pero ako, tigagal pa
rin. Totoo ba ang nakikita ng aking paningin?

"Dad..." Naluluha si Ara. "I'm sorry..."

Iyong mga paa kong ayaw humakbang, lumakad patungo sa kanya. Nawala lahat ng aking
takot nang makita ko ang mga luha nya. "Oh Ara..." Niyakap ko sya. Mahigpit! She's
real!

"Dad I'm sorry..."

"Shhh... ako dapat ang mag-sorry. Hindi ako naging mabuting ama sa'yo..." Garalgal
na ang boses.

Itong si Ara, napahagulgol na. "Dad... I miss you po... mahal na mahal kita Dad..."

Iyong iyak ko, inimpit ko. Tagaktak ang luha ko. "I love you... Ara..." Sa wakas,
nasabi ko rin sa kanya. Isang salita na ipinagkait ko sa kanya nung nabubuhay pa
sya.
Naroon pa rin sya sa aking pagkakayakap at umiiyak.

Bumitiw ako sa kanya at hinaplos ko ang kanyang mukha. Napakaganda talaga ng anak
ko. "Wag mong kakalimutan Ara... mahal na mahal ka ni Daddy ah..." Oh God! Kulang
ang mga salitang ito para malaman nya kung gaano ko sya kamahal. Sayang at hindi ko
na sya makakasama. Sayang at wala na sya.

Pinunasan nya ang luha ko. "Dad... take care of yourself ah... 'wag ka po gaano
magpapagod sa trabaho ah..."

Sa sinabi nyang iyon, napahagulgol na talaga ako. "Ara I'm sorry... kung maibabalik
lang ang lahat anak... kung maibabalik lang ang lahat... ipaparamdam sa'yo ni Daddy
ang lahat ng mga pagkukulang ko... oh huhuhu... Diyos ko po..." Hindi na maampat
ang mga luha ko.

Niyakap nya ulit ako.

Ginantihan ko ang yakap nya ng mas mahigpit. "I love you, Ara..."

Humigpit din ang yakap nya sa akin.

"Ara... sabihin mo sa'kin kung sino ang pumatay sa'yo..."

Bumulong sya sa tainga ko. Pagkatapos, sinabi nya ang pangalan nito.

DITO na ako napaigtad sa aking pagkakatungo. Pvtangina! Panaginip lang pala.

Nakatulog pala ako!

Pero parang totoo! Tapos napatingin ako dun sa garapon sa paanan ko. So kung ganun,
totoo nga. Kaso sa panaginip ko lang sya nakausap.
Napatingin ako kay Nana. Wala pa rin itong malay. Tapos napaatras ako. Saka lumabas
ng kwarto.

Gabi na pala. Wala ng ulan. Matagal din pala akong nakatulog. Tapos napaisip ako.

Totoo kaya? Iyong ibinulong na pangalan sa akin ni Ara, sya nga kaya? Sya nga kaya
ang pumatay kay Ara? Pero paano kung panaginip nga lang iyon? Paano nya magagawang
patayin si Ara?

Biglang sumulpot si Arthur sa harapan ko. "Mr. Santos, may naghahanap sa'yo."

Sa likuran nya, naroon si Marvin. "Attorney." Kinamayan nya ako.

"Mabuti nakarating ka kahit malakas ang ulan kanina." Tinext ko kasi sa kanya
kanina ang exact address ng lugar na ito bago kami nakarating dito.

"Nahirapan nga ako Attorney kaya ginabi na ako." Kita sa mukha ni Marvin ang
lungkot.

"Sya nga pala Mr. Santos." Singit ni Arthur. "Gising na si Inang. Sinabi ko ang
tungkol sa mga VillaVerde at - hinahanap ka nya."

Tinanguan ko lang si Arthur. Umakyat na nga kami sa third floor since naroon naman
na yung nurse ni Nana na nagbabantay dito. Habang paakyat, ipinaliwanag ko lahat
kay Marvin ang mga pangyayari. Halos tulala ito at hindi na makausap. Ako man nasa
kalagayan nya, matutulala rin ako.

Minuto nga lang at narito na kami sa kwarto ni Inang.

Nagulat ako sa histura ni Inang, sobrang tanda na npala nito. Bahagya nang
nakapikit ang mga mata nito at tabingi na ang mukha. Nasa wheel chair ito at hindi
raw nawawalan ng dextrose. Sobrang payat nito at sobrang kulubot na.

Pero isang bagay ang napansin ko ng husto dito - wala itong mga kuko sa paa.
Sa kwartong iyon, naroon si Rico at ang dalawa nitong nurse. "Bukas nyo na dalhin
si Nana sa hospital sa bayan, masyado nang malalim ang gabi." Sabi ni Rico.

"Salamat." Tugon ko. Pero dito ako nakabaling kay Inang. Hinugot ko yung photo
album ko sa aking coat pocket at ipinakita ko iyon kay Inang kahit hindi ako
sigurado kung makikita nya pa yun.

Kinuha naman ito ng matanda at binuklat-buklat. Ngunit matagal tinitigan ni Inang

ang mga larawan lalo na yung picture ni Nana at nung babaeng nakaupong katabi nito.
Halos nagkakatinginan na kami nila Arthur dahil nakatitig lang ito doon.

Lumapit na si Arthur at bahagyang sinigawan ang ina. "Inang. Kilala nyu po ba iyong
nasa larawan?"

Hindi ito tumugon. Hinihimas lang nito ang larawan.

Ako na ang lumapit. "Inang, kilala nyo po ba ang babaeng ito?" Itinuro ko si Nana
dun sa picture.

Tumango si Inang. "S-Si Clarisse..."

Lahat kami ay napaangat ng mukha. Si Clarisse ay si Nana.

Itinuro nya pa iyon. "Ito si Clarisse..."

Kilala nya pa si Nana. Itinuro ko naman ngayon yung katabing babae ni Nana sa
picture. "Ito Inang, kilala nyo po ba ang babaeng ito?"

Tumango ulit sya. "Ito si -

ARA..."

Namilog ang mga mata ko. "Ito pong babaeng ito?" Itinuro ko yung nakaupo ulit.

Tumango si Inang at itinuro ang babaeng katabi ni Nana sa picture na nakaupo. "Ito
si Ara..."

"Imposible po Inang. Si Ara po ang Anak ko. Hindi po si Ara 'yan." Sabi ko nang may
mataaas na tinig.

Itinuro nya ulit itong nasa larawan. "Ito si Ara. Kapatid ni Clarisse. Si Ara...
kakambal ni Clarisse si Ara."

Shit! Napaatras ako. May kakambal si Nana? At ARA ang pangalan nito? Bigla ko tuloy
naalala iyong pangalan na ibinulong sa akin ni Ara dun sa panaginip ko. Nang
tangungin ko sya kung sino ang pumatay sa kanya. Ang sagot nya -

Si NANA.

Tapos biglang namatay yung ilaw.

--

Hephep! Wag malilito. Lahat ng tanong nyo, masasagot sa susunod na chapter nito.

Next chapter - sasagutin na ni Ara ang lahat ng tanong natin. Abangan.

At opo... Ang ilang parte ng ILY ARA ay edited na, sabi nga namin... dumi-depende
lang kami sa mga nakalap naming chismis jk! Pero sa totoo lang... Kahit ako di ko
mapaniwalaang me ganito?

JAMILLEFUMAH
####################################
XIV - Who's Ara?
####################################

AUTHOR's POV

Kwento ni Inang (Si Inang, iyong lola na pinuntahan namin... years ago...)

YEAR 1980

CLARISSE VILLAVERDE a.k.a NANA

"Ara, bakit mo ako pinatawag?" Tanong ni Clarisse sa kanyang kakambal na si Ara.

Tumingin ito sa kanya bagama't nanatili sa pagkakaupo. "Umupo ka sa tabi ko at

magpakuha tayo ng litrato." Nakangiti ito sa kanya. Napakaamo ng mukha nito at
napakaganda. Napakalayo sa itsura nya. Kahit kambal kasi sila ay ipinanganak silang
hindi magkamukha. Sila iyong Fraternal twin o yung tinatawag na non-identical twin.

Umupo naman sya sa tabi nito. Sa harapan nila, naroon si Mang Gustin na tagakuha
ng litrato. "Oh mga hija, ngiti sa kamera ah..." Nakatutok ito sa Lustre-Pak,
modelo ng Bremson na isang wooden camera noong araw.

Pinilit naman nyang ngumiti habang nakatanaw kay Inang, isa sa mga katulong nila-
na itinuturing na rin nyang isang Ina. Namatay kasi ang kanilang tunay na Ina noong
ipinanganak sila ni Ara. Hindi naman kasi ganoon ka-epetikbo noon ang teknolohiya
para magtagumpay na makapagsilang ng kambal na sanggol.

Sa likuran ni Mang Gustin, naroon ang kanilang ama na si Emilio. Masaya nitong
pinagmamasdan si Ara.

"Ibang pwesto naman." Utos muli ni Mang Gustin. "Tumayo naman kayo."

Natawa sya ng pagak sa sinabi ng matanda. Nakalimutan yata nito na lumpo ang
kakambal niyang si Ara. Mayroon itong Metabolic defect na Tay-sachs disease. Birth
defect ito ni Ara na hindi na magagamot ayon sa mga doktor. Milagro nga na hindi
sya ang tinamaan ng inborn disability na ito sa kabila ng pagigi nilang
magkakambal.
Tila naman nasaktan si Ara sa sinabi ni Mang Gustin kaya't sumimangot ang mala-
anghel nitong mukha.

Napaangat ng mukha si Mang Gustin. "Ay oo nga pala, hindi ka nga pala nakakalakad
ano? Nakalimutan -" Hindi na nito natapos ang sinasabi dahil bigla na lang tumarak
sa ulo nito ang isang -

- palakol!

Biak ang bungo nito at wala na itong buhay ng matumba ito sa pagkakatayo.

Hinugot ng kanilang ama ang palakol na nakabaon sa ulo ni Mang Gustin na parang
wala lang. Ito pala ang sumibak sa ulo ng kawawang matanda. Para lang itong
namalakol ng kahoy na panggatong. Parang normal na lang na gawain nito ang pumatay
ng tao. "Ayoko sa lahat, nilalait ang anak kong si Ara..."

Nagbago ang mukha ni Ara na kanina lang ay nakasimangot. Sumungaw ang nakakatakot
nitong ngiti sa mga labi. "Salamat Papa..." Bigla itong bumaling sa kanya.
Tiningnan sya nito ng masama. Pagkatapos nun ay bumaling uli ito sa ama nilang si
Emilio. "Papa, pinagtawanan ako kanina ni Clarisse. Ayaw ko syang makita! Ipatapon
mo uli sya sa kagubatan!"

Namutla sya. Sa tuwi kasing galit sa kanya ang kakambal na si Ara ay ipinapatapon
sya ng kanyang ama sa madilim na kagubatan. Minsan nga ay naranasan na nyang tumira
dun ng anim na buwan. Wala syang ibang pagkain dun kundi ang mga hayop na maaaring
kainin. Wala syang ibang sinisilungan doon kundi ang madilim na kweba. Wala syang
ibang kayakap kapag malamig kundi ang mga ugat ng puno.

Sa ganitong pagkakataon, malamang ay isang buwan sya iiwanan doon. Depende sa galit
ng kanyang kakambal na si Ara. Kapag kasi namimi-miss sya nito, ipinapakuha rin sya
nito doon para may makalaro ito.

Dahil sanay na syang manirahan sa malawak nilang kagubatan, naging matalas ang
kanyang paningin lalo na sa dilim. Lumakas ang kanyang pakiramdam at nasanay na
syang pumatay - ng mga hayop.
 Sila ang pinakamayamang angkan ng mga VillaVerde noon sa kanilang lugar. Hindi
lang sila mayaman, makapangyarihan din ang kanyang ama dahil sa mga ilegal nitong
transaksyon. Kaya kahit ilang tao pa ang patayin nito ay magagawa nito. Walang
batas na sinusunod si Emilio. Naging libangan na nga nito ang pagpatay ng tao. Sa
liblib nilang Probinsiya ay hindi masyadong uso ang batas -lalo na ng panahon nila.

Bumaling ang ama nilang si Emilio kay Inang. "Yaya, pakilinis ang nagkalat na dugo
sa sahig."

Si Inang naman ay tumawag pa ng ilang mga katulong para makatulong sa paglilinis ng

bangkay ni Mang Gustin. Para kay Inang, normal na lang nitong gawain ang ganun.
Alam naman nitong mga baliw ang pamilyang pinagsisilbihan nito. Lalo na si Ara.
Lahat kasi ng hilingin nito sa ama, ibinibigay naman ng ama. Kahit pa humiling ito
ng buhay ng iba.

Napaigtad si Clarisse nang hilahin sya ng kanyang ama para ipatapon na naman sa
madilim na kagubatan. Kahit pumalag sya, wala syang magagawa. Malaking tao si
Emilio at ang pangangatawan nito na kaya syang ihambalos kung gugustuhin nito.
Napaluha na lang sya habang nakatanaw kay Inang. Wala naman magawa ang ginang kundi
ang pabaunan sya ng malungkot na tingin.

Samantalang lumawak naman ang ngiti ni Ara habang pinagmamasdan ang pagluha nya.
Habang kinakaladkad sya ng kanyang ama palabas ng malaking bahay nila. Hindi nya
maintindihan ang sarili ngunit hindi nya magawang magalit sa kakambal. Mahal nya
kasi ito at para sa kanya, normal lang na magkaganito si Ara dahil sa kapansanan
nito.

PAGKALIPAS nga ng dalawang buwan ay hiniling na ni Ara na makabalik sya sa kanilang

mansyon. Nagulat pa sya ng makitang duguan si Ara habang naglalaro ito ng chess.
Napansin din nya ang nagkalat na bangkay ng tao sa paligid. Ganito ang hilig ng
kakambal niya, ang makipaglaban sa larong chess. Ang problema, kapag may natatalo
ito ay ipinapapatay nito sa ama. Ang kadalasang kinakalaro nito ay ang mga tauhan
nila sa hacienda. Sa totoo lang, malapit ng maubos ang mga trabahador nila dahil sa
larong ito ni Ara.

"Checkmate!" Sigaw ni Ara sa kalaro nito ng madatnan nya ito sa malawak nilang
sala.

Napangiwi naman ang binatang kalaro nito. "Maawa po kayo..." Naluluha ito.

Nilapitan naman ni Emilio ang binata at walang awa nitong pinukol iyon ng palakol.
Tirik ang mata nito nang tamaan ito sa panga. Talsik ang malapot nitong dugo sa
katawan ni Ara. Kaya pala maging ito ay duguan din. Hindi matatapos ang larong ito
hangga't hindi nagsasawa si Ara.

Sa kabilang gilid naman ay naroon lang nakatayo si Inang at ang dalawang katulong
na parang walang krimeng nagaganap sa harapan ng mga ito. Tila naaaliw pa ang
dalawang katulong na katabi ni Inang habang nanunuod.

Ganoon ka-makapangyarihan ang mga VillaVerde. Walang makakapalag sa kanila kahit pa

mag-aklas ang buong baryo laban sa makapangyarihang si Don Emilio VillaVerde.
Maraming kapit ang Pamilyang ito at maraming tauhan. Ang mga simpleng trabahador sa
lugar nila ay hindi makakalaban sa kanila kahit pa gustuhin ng mga ito.

"Next!" Sigaw ni Ara.

Maya-maya ay may lumapit muling batang lalaki at umupo sa harap ng chess board.

Napansin naman sya ni Ara. "Clarisse! Nariyan ka na pala. Halika! Panoorin mo ako
maglaro."

Lumapit naman sya rito.

"Alam mo bang hanggang ngayon ay wala pa ring nakakatalo sa akin." Nakangiti ito
na aakalaing napakabait sa kabila ng mga dugo nito sa mukha.

Napabaling sya sa kalaro nitong batang lalaki. Kakaiba kasi ang isang ito. Parang
walang takot at hindi kinakabahan na di tulad ng mga ilang nakaharap na ni Ara sa
larong ito. Wala sya sa sariling naitanong nya ang pangalan nito. "Anong pangalan
mo?"

Napatingin sa kanya ang lahat.

Napasimangot si Ara. "Clarisse - ayokong kinakausap ang kalaro ko." May galit sa
tinig nito. Maldita talaga itong kakambal niya, pero kahit ganoon si Ara ay mahal
niya ito.

Nginitian niya si Ara. "Hindi ba mas maganda kung malalaman mo ang pangalan ng
makakalaro mo bago mo ito talunin?"
 Tumingin ito sa kanya nang masama. Pero maya-maya ay ngumiti na naman ito na para
bang maamong bata. "Kung sabagay..." Bumaling ito sa batang lalaki. "Anong pangalan
mo?"

Nag-angat naman ng mukha ang batang lalaki na sa tantiya nya ay nasa edad sampu.
Mas matanda sila rito ni Ara. "Roli po..." Tugon nito. "Taga-kabilang baryo po
ako... Ulila na."

"Okay! Maglaro na tayo" Pumalakpak si Ara. "Alam mo naman siguro na kapag natalo
kita ay mamamatay ka."

Tumango lang si Roli na parang hindi kakikitaan ng takot.

Nagsimula na nga ang laro ng mga ito. Tumagal iyon ng dalawang oras na may limang
rounds. Pero sa limang rounds na ito, hindi nanalo si Ara. Ito yata ang unang
pagkakataon na may nakatalo kay Ara sa larong chess at limang beses pa!

Kita na sa mukha ni Ara ang pagkapikon. "Nakakainis! Bakit hindi kita matalo?"
Hanggang sa ika-anim na round ay natalo pa rin si Ara. Galit na galit ito kay Roli.
"Papa. Patayin mo sya."

Lumapit naman si Emilio kay Roli at bumwelo hawak ang malaking palakol.

"Sandali!" Sigaw nya.

Napahinto ang kanyang ama.

"Kapag pinatay mo sya Ara, mawawalan ka ng magaling na kalaban." Nakabaling sya

kay Ara.

Napaisip si Ara. "Kung sabagay tama ka." Tapos ay bumaling ito kay Inang. "Sige, si
Inang na lang ang ipapa-patay ko."

Namutla ang ginang! Maging sya ay nagulat din. Napaluhod sya sa harapan ng
kakambal. "Huwag Ara maawa ka..." Si Inang kasi ang pinakamalapit sa kanya sa lahat
ng katulong nila. Ito rin ang nag-alaga sa kanila mula ng pagkabata nila kaya isang
Ina na ang turing nya rito.

Napapikit si Ara. "Oh sige. Hindi ko ipapapatay si Inang. Pero gusto ko ang mga
kuko nya sa paa."

Nanlaki ang mga mata ni Inang. Alam nito na kapag hindi nito tinupad ang kahilingan
ng alaga ay mamatay ito ngayon din.

Tumingin na lang sya kay Inang at tinanguan nya iyon. Mas mabuti na kasi iyon
kaysa ang ipapatay ito.

Si Emilio naman ay humugot ng plies sa bulsa at ibinigay ito kay Inang. "Hugutin
mo ang mga kuko mo sa paa."

Napalunok muna si Inang bago iyon tinanggap. Hindi nga nagtagal at binunot nito
isa-isa ang sarili nitong mga kuko sa paa upang ibigay kay Ara. Halos mapahagulgol
ang ginang sa ginawa nito sa sarili. Iika-ika nitong iniabot kay Ara ang mga kuko
nito.

Lumawak ang ngiti ni Ara. "Hindi ako kuntento rito." Bumaling ito sa isang katulong
na nasa likuran ni Inang. "Ikaw!" Sigaw ni Ara dito. "Ibigay mo sa'kin ang kaliwang
kamay mo..."

Napaatras naman ang isang katulong habang naluluhang umiiling. "Ayaw ko po..."

Lalong sumimangot si Ara.

Dahil sa takot, nagtatakbo ang katulong. Pero bago ito makalabas ng pintuan,
nasapol ang likod nito ng ibinatong palakol ni Emilio. Nangisay ito bago ito bawian
ng buhay.

Bumaling pa si Ara sa isa pang katulong sa likuran ni Inang. "Ibigay mo sa'kin ang
kaliwang kamay mo."

Todo tango naman ang katulong na iyon. "Opo! Opo! Masusunod po!" Humiram ito ng
palakol sa kanilang ama.

"Ayoko ng palakol ang gagamitin mo, gusto ko yung lagare." Matigas ang tinig ni
Ara.

Lalong nanlaki ang mga mata ng katulong na ito nang abutan na ito ni Emilio ng
lagare.

Tanging malakas na lang na tili ang maririnig sa loob ng malaking bahay na iyon.
Dahil sa nilagaring kaliwang kamay nito, naubusan din ito ng dugo na ikinamatay
nito.

Bumaling si Ara kay Roli. "Papa, gusto kong ampunin natin si Roli. Gusto ko syang
maging kapatid."

Iniangat naman ng malapad na kamay ni Emilio ang batang si Roli. "Simula ngayon,
anak na kita. Ipapaayos ko ang mga papeles mo bukas upang mapabilang kang isa sa
mga VillaVerde."

Ngunit ang mukha ng batang si Roli ay hindi kakikitaan ng kagalakan. Bagkus ay tila
mas mabangis pa ito kaysa kay Ara. Tiyak na higit itong mas malaking bulas kaysa sa
kanilang ama kapag nagbinata na ito. Sa edad kasi nitong iyon kasi ay halos
kasinglaki na nila ito ni Ara, na kung tutuusin ay ay labing-walong gulang na
silang magka-kambal.

SIMULA noon ay nabawasan na ang pagpaslang sa bahay ng mga VillaVerde dahil

nalibang si Ara sa pakikipaglaro nito kay Roli. Hanggang sa huling mga buwan kasi
ay hindi nito matalo ang kalaban. Tila ba napagbago ni Roli ang kakambal nya. At
habang nangyayari iyon ay nakuha rin nitong si Roli ang atensyon nya.

Hanggang isang gabing iyon, tumabi si Ara sa kanyang pagtulog. Kinausap sya ng
kakambal. "Clarisse, may hihilingin ako sa'yo..." Napakaamo na naman nito.

Hinimas nya ito sa ulo. Itinuturing nya kasi itong mas nakababata sa kabila ng
kanyang kakulangan sa kaalaman kung sino nga ba ang mas matanda sa kanila.

Tumingala ito sa kanya. "Gusto kong makalakad. Bigyan mo ako ng mga bagong paa..."
Namumugto ang mga mata nito na halatang kaiiyak lamang.

Ito talaga ang tunay na Ara... Isang malungkot at isang batang punong-puno ng
insecurities sa katawan. Si Ara-Ang kaniyang kawawang kakambal.

Niyakap nya ito at napaluha na rin sya. "Pangako Ara, makakalakad ka. Tutulungan
kita..." Mahal na mahal nya si Ara kahit minsan ay inaabandona sya nito kapag galit
ito sa kanya. Kahit kasi nagdaramdam ito sa kanya, ni minsan ay hindi sya nito
nagawang ipapatay sa kanilang ama. Di tulad ng kanyang lolo at lola na kinasakiman
ni Ara. Pinatay ang mga ito ni Emilio dahil hiniling iyon ni Ara.

Si Emililo- na kanilang ama... Wala itong ginagawa na hindi para sa kaniyang

kakambal. Mahal na mahal kasi nito si Ara, siguro ay dahil na rin sa kapansanan ng
kaniyang kapatid.

Pinahiga na nya si Ara at kinumatan. Pagkatapos ay ginawaran nya ng halik sa noo.

Mabilis naman nakatulog ang kakambal.

PAGGISING nito kinabukasan ay naghihiyaw ito sa sakit. "Clarisse! Ahhhhhhh!" Sigaw

nito.

Umaga na noon ng magising si Ara. Pumasok sya sa kwarto nito - duguan.

"Anong nangyari sa mga paa ko? Sa mga binti ko?" Tanong ni Ara habang lumuluha
ito. Putol kasi ang magkabila nitong binti, nagkalat ang dugo nito sa higaan.

Lumapit sya rito at may bitbit syang mga binti. "Papalitan ko ang mga paa mo. Baka
sakaling makalakad ka..." Hindi na sya kumukurap.

Nangangatog na napatingin lang sa kanya ang kakambal. "K-Kaninong mga binti

yan..."

Tumingin sya rito at ngumiti. "Kay Papa..." Naupos siya sa tabi nito. "Pinainom ko
siya ng pampatulog, tapos ay pinilit kong maputol ang mga paa niya." Aniya rito.

Natutop ni Ara ang sariling mga labi. Napahagulgol na ito habang nanginginig.

"Shhhh..." Niyakap nya ito. "Makakalakad ka Ara... makakalakad ka..." Niyakap nya
ito. Tapos ay kumilos na sya. Inilagay nya ang mga binti ng kanyang ama para
idugtong sa mga putol na binti ni Ara. Ang kaso, masyadong malaki iyon. Napailing
sya. "Masyado palang malaki ang mga binti ni Papa. Dapat pala ay binti ng isang
babae at iyong kasing edad natin..."

Ngunit hindi na umiimik si Ara.

"Ara?" Nag-alala na sya. Nang tingnan nya ito sa mukha ay maputla na ito. "Ara!"
Niyugyog nya ito. "Ara!"

Pero hindi na ito humihinga.

"Ara!" Niyakap nya ito habang humihiyaw sya sa pag-iyak.

Pumasok naman sa pintuan si Inang at Roli. "Diyos ko po!" Halos hindi makapaniwala
si Inang. "Diyos ko Clarisse! Bakit mo ito nagawa?! Bakit ka tumulad sa mga baliw
mong Pamilya!" Hagulhol ni Inang.

"Inang... patay na si Ara... huhuhu..." Iyak nya.

Niyakap naman sya ni Inang. "Aalis tayo rito. Lalayo tayo sa lugar na ito."
Bumaling ito kay Roli. "Roli, patayin mo lahat ng natitirang katulong sa loob at
labas ng bahay na ito."

Tumango lang si Roli.

Nang sumapit muli ang gabi, wala silang ginawa kundi ang maghukay ng lupa.
Inilibing nila ang mga katulong na pinapatay ni Ara at pinatay ni Roli ng gabing
iyon. Natagpuan din ni Inang na wala ng buhay si Emilio at putol ang mga binti
nito.

"Inang..." Bumaling si Clarisse sa ginang. "Wag nyo po ilibing si Ara... tutuparin

ko po ang kahilingan nya."

Tinanguan lang sya ni Inang.

Kinuha nya ang bangkay ng kakambal at inlagay sa loob ng drum. Pagkatapos noon ay
sinalinan nila ng tubig iyon na sapat para sakupin ang buong katawan nito. Iniisip
nya na sa ganoong paraan, mananatiling buhay ang katawan ng kanyang kapatid.

Tinakpan nila iyon at isinarang mabuti. Itinago nila iyon sa kwebang tinitirhan nya
sa gitna ng kagubatan sa tuwing ipinapatapon sya doon. Doon nya ito ikinubli ng sa
ganun ay mabalikan nya ito kung gugustuhin nya. Sa lawak ng gubat na iyon ay
malabong madiskubre iyon ng sinuman lalo na't hindi naman nila ibebenta ang lupain.

Kaya habang hindi pa sya nakakakuha ng mga paa para sa kakambal nyang si Ara, doon
muna ito. Naisip nya rin na mas epektibo siguro kung makakahanap sya ng mga paa
mula sa kapangalang Ara at kasing edad nila. Pag-iisipan nyang mabuti kung paano
sya makakahanap ng ganun.

Hindi matukoy kung paano nagawan ng paraan ni Inang na pamahalaan ang mga naiwang
transaksyon ni Emilio. Pero karamihan sa mga negosyo nito at ari-arian ay ibinenta
nito maliban sa malaking bahay nito. Ang napagbentahan ay inilagay nito sa savings
ni Clarisse at ni Roli. Mahalaga kasi kay Clarisse ang bahay na iyon.

[ANG MGA PANGYAYARING IYON AY NAGING MALAKING ISYU SA KANILANG BARYO AT MAGING SA
IBA PANG KARATIG BARYO AT BAYAN SA PROBINSIYA NILA CLARISSE. NAGING BALI-BALITA
ANG TUNGKOL SA ISANG DON EMILIO VILLAVERDE-NA ISANG BALIW NA NEGOSYANTE NA
PUMAPATAY NG MGA TRABAHADOR NITO. NAGING USAP-USAPAN DIN ANG MGA ANOMALYA NITO SA
NEGOSYO AT ANG MADUMING PAGLALARO NG PERA. ANG KRIMENG NAGANAP SA MANSION AY
KUMALAT HANGGANG SA NAGING LAMAN IYON NG DIYARYO AT MGA BALITA SA RADYO- BAGAMAN
WALA PA IYONG MAAYOS NA LEAD MULA SA MGA KAPULISAN- PERO NAISARADO RIN ANG KASO
DAHIL SA KAKULANGAN NG EBIDENSIYA LABAN SA MGA KALABAN SA NEGOSYO NI DON EMILIO NA
NAPAGBINTANGANG MAY GAWA NG MGA PAGPATAY NA IYON. PERO LAHAT DIN AY NAIBAON SA
LIMOT NANG TULUYAN NG MAWALA ANG MGA VILLAVERDE SA TAGONG MANSION NG MGA ITO.
NANAHIMIK NA RIN ANG MGA TAO AT HINDI NA HINANAP ANG MGA NAWAWALANG ANAK NI DON
EMILIO NA INAAKALA NG LAHAT NA MGA BIKTIMA LANG DIN NG KALUPITAN NG BALIW NA AMA NG
MGA ITO.]

Inilayo ni Inang si Clarisse at Roli patungong Manila. Doon nito sila pinag-aral.
Pinilit sila nitong limutin ang mga nangyari sa kanilang probinsiya. Hanggang sa
limang taon nga ang lumipas at nasa kolehiyo na si Clarisse. Bigla na lang ding
naglaho si Inang ng mga panahong iyon kaya sila na lang ni Roli ang namuhay sa
iisang bubong. Mabuti na lang at may pera sila na iniwan sa kanila ni Inang.

-UNIVERSITY-

"NANA!" Napasimangot si Clarisse nang bumungad sa harapan nya si Roger. Ka-

schoolmate nya ang binata sa pinapasukan nyang paaralan at kasalukuyan itong nag-
aaral ng Law.

Nasa ilalim sya ng isang puno at nagpapahinga matapos ang pangalawang klase nya.
"Bakit mo ba ako tinatawag sa pangalang iyan?" Inirapan nya ang lalaki.

"Wala lang. Para kasing ang ganda mo sa pangalang iyon." Simaptiko ang ngiti nito.
"Diba Nana ang tawag sa'yo ng ibang kaibigan mo?"

"Kapag narinig iyan ni Maria, magseselos yun." Si Maria ang bestfriend nya. Ang
Maria ring ito ay si Mrs. Ocampo na tinutukoy nya.

Lumukot ang mukha ni Roger. "Wala na kami."

Namilog ang mga mata nya.

"Meron na syang bagong boyfriend." Tumingin ito sa kanya. "Ang kapatid mo." Ang
tinutukoy nito ay si Roli.

Parang kinurot ang puso nya sa narinig. Napahalukipkip sya at humarap sa binata.
"Akala ko ba gusto ng bestfriend mong si Eric Ocampo si Maria?" Ang Eric na
tinutukoy nya ay ang mapapangasawa ni Mrs. Ocampo.

"Malay mo, sila pa rin sa huli. Hindi naman susukuan ni Eric si Maria eh."

Naroon pa rin ang sakit sa puso nya sa isiping bestfriend nya ang napupusuan ni
Roli. Isinumpa nya kasi na walang ibang mamahalin si Roli kundi sya. Nanumpa rin
naman ito sa kanya. Dahil sa namumuong galit, lumapit sya kay Roger at walang
pasubaling siniil nya ito ng halik. Hindi naman nakapalag ang binata sa ginawa
niya.

"Oooow!" Nakangisi ito at nabigla sa ginawa nya.

"Liligawan mo ba ako?" Tanong nya rito habang nakayapos pa rin sa mga leeg nito.

"Oo sana."
 "Meron lang akong hiling, Roger. Sana tuparin mo."

"Kahit ano pa 'yan, tutuparin ko." Yumakap na rin ito sa kanya.

"Gusto ko, kapag nagkaanak tayo ng babae, Ara ang ipangalan natin."

Napabitiw si Roger sa kanya. "Hindi pa nga 'tayo', anak agad!"

"O sige 'tayo' na. Pero tuparin mo ang hiling ko."

Sunud-sunod naman ang tango ni Roger. Yumakap ulit ito sa kanya. "Meron din akong
hiling. At gusto ko, tuparin mo rin..."

Tumango lang sya.

"Simula ngayon, ang gusto kong pangalan mo -

NANA..."

END of flash back

Ano kaya ang gagawin nila Roger at Arthur gayong kasama lang pala nila ang killer
sa loob ng bahay ni Inang? Makaligtas kaya sila rito gayong sanay ito sa dilim at
sanay pumatay? Next Chapter - aatake na si NANA - ang killer.

TBC

####################################
XV - The Killer's Attack Part1
####################################

To: @KimberlyArellano thank you daw sabi ni Ate Ara sa pagtatanggol mo sa kanya. :)

[ START ]

ROGER's POV

Dugdug!- Dugdug!- Dugdug!

Iyong dibdib ko, ang lakas ng kabog.

Dugdug!- Dugdug!- Dugdug!

Tapos sa ibaba, may narinig kaming lagabog.

Dugdug!- Dugdug!- Dugdug!

Kahit di ko sila makita dahil sa madilim na paligid, alam kong nakikiramdam lang
din sila. Dahil alam kong alam na rin nila kung sino ang killer. Naikwento na sa
amin ni Inang ang lahat ng tanong ko na hindi ko masagot. Sapat na iyon para
mapatay ko SYA nang wala akong takot.

Pvtangina nya! Minahal nya ba ko talaga? O ginamit nya lang ako para mabuo si Ara?
Para sa kakambal NYA? Kaya pala sya pumuputol ng PAA - ay dahil para sa kapatid
NYA.
Papatayin ko SYA!

Ako mismo ang papatay sa KANYA tangina NYA! At ito palang nagpapakita sa amin ay si
Ara - si Ara na kakambal nya. At hindi ang anak kong si Ara. Papatayin ko SYA.
Papatayin ko sila ni Roli - papatayin ko sila!

Iyong putok nya sa noo - pagpapanggap lang pala. Ginamit nya pa ang pangalan ni
Mrs. Ocampo para ligawin kami at makasama namin SYA. Tapos ginagamit nya pa ang
cowboy hat ni Mrs. Ocampo para hindi namin maisip na ang killer ay - SYA. Ngayong
malinaw na sa akin ang lahat, gusto ko ako mismo ang papatay sa'yo NANA.
Ipaghihiganti ko ang anak nating si Ara!

Namalayan ko na lang na napaluhod na pala ako. Napahagulgol. Kinapitan agad ako ni

Arthur. "Mr. Santos... tatagan mo ang loob mo..."

"Papatayin ko sya Arthur... papatayin ko sya..." Mahina lang pero madiin ang
pagbigkas ko.

Tahimik lang ang lahat at halatang nakikisimpatya. Hindi ko man sila makita dahil
madilim, alam kong natatakot din sila. Kahit nga ako'y nangangatog at nakakaramdam
pa rin ng takot - sila pa kaya na hindi pa nakakaengkwentro si Nana. Inalalayan ako
ni Arthur tumayo. "Roger... nasaan si Nana ngayon?"

"Nandun sya sa first floor. Sa emergency room." Si Rico na ang sumagot.

"Okay. Pupunta ako. Dito lang kayo." Utos ni Arthur sa amin.

"Arthur..." Bulong ko. "...meron ka bang ibang sandata dito bukod dyan sa hand gun
mo?"

"Meron kaming palakol dito." Mabilis nyang tugon.

"Nasaan?" Tanong ko ulit.

"Nasa - first floor eh."

"Shit!" Nasapo ko ang aking noo.

"Bakit?" Napalunok muna si Arthur, dinig ko.

"Hawak na ni Nana yun ngayon." Tapos hinugot ko ang CP ko sa bulsa. Fvck! Lowbat
ako. Bumaling ako may Marvin. "Marvin, peram phone mo." Kaso nung nilabas nito iyon
ay halos kumukurap na rin ito. "Arthur, wala ka bang flashlight man lang?"
Kinuha ni Arthur ang cellphone nya at ginamit iyon para magliwanag. Ganun din ang
ginawa ni Rico at ng dalawa pang nurses na kasama namin. Bahagyang nagliwanag ang
paligid dahil sa mga ilaw na ito.

Maya-maya pa'y nag-dial na si Arthur at tumawag ng back-up.

Bumaling ako sa kanilang lahat. "Uubusin nya tayo. Papatayin nya tayong lahat."

"Attorney, babae lang sya. Puro lalaki tayo dito." Ani Marvin sa gilid ko.

"Pero wala tayong mga mata na kasing talas ng sa kanya sa dilim."

Kumasa ng baril si Arthur. "Anong ibig mong sabihin?"

"Ang killer na ito ang umubos sa mga kasama ko sa dating bahay ng mga VillaVerde.
Nakita ko kung paano sya kumilos sa dilim."

"Noong bata pa ako..." Biglang sumingit si Inang. "...mas takot ako sa baliw kaysa
sa multo. Kasi ang ang baliw, hindi lang nakakatakot. Kaya pang pumatay ng tao."

Nagkatinginan kaming lahat. Kita sa mukha ng mga ito ang takot. "Okay. Ganito ang
plano." Si Arthur. "Mr. Santos, samahan mo akong bumaba doon." Inabutan nya ako ng
lighter. "Iyong iba, maiwan dito."

"Sasama ako." Ani Marvin sa likuran ko.

Tinanguan lang ito ni Arthur.

"Mag-iingat kayo mga hijo. Isang hayop ang kalaban nyo at hindi lang basta tao."
Pahabol ni Inang. "Ibang-iba na siya... Mas sumahol pa... Akala ko ay tuluyan na
siyang nagbago... Nagbago nga siya pero sa mas ikasasama pala."

Hindi ko na ito nilingon. Basta naglakad na lang ako palabas.

Dugdug! Dugdug! Dugdug!

Heto na naman yung kabog ng dibdib ko.

"May tatlong daan pababa rito. Iyong una itong bababaan natin. Pangalawa iyong sa
gitna. Pangatlo iyong sa dulo." Paliwanag ni Arthur.

"Anong ibig mong sabihin, maghihiwa-hiwalay tayo?" May takot sa tinig ni Marvin.
Tumingin sa akin si Arthur na para bang humihingi ng suhestyon. "Sa tingin ko, mas
malakas tayo kung magkakasama tayong tatlo."

Tumango na lang sya. At heto na nga kami - marahang bumababa ng hagdanan.

Mula sa third floor.

Pababa.

Second floor.

Pababa.

First floor.

Ano yun?

May naririnig ako.

May naririnig akong -

Ungol!!!

Nagkatinginan kaming lahat.

Pagkatapos ay marahan kaming humakbang.

Marahang humakbang patungo sa kwarto ni Nana.

Marahan lang.

Iyong ungol, palakas nang palakas.

Lalo tuloy akong kinakabahan.

Inilawan ni Arthur yung daan.

Habang humahakbang.

Humahakbang nang marahan.

Tapos - hayun yung pinto.

Marahan naming tinungo ito.

Bukas yung pinto.

Sinilip namin ito.

Madilim.

Inilawan ni Arthur ito.

Si Nana.

Wala na si Nana dito.

May umuungol.

Inilawan ni Arthur ito.

Tapos nakita ko.

Iyong umuungol na tao.

Humihinga pa ito.

Kaso - biyak na ang bibig nito.

Tila ba sinibak ng palakol ito.

Ito yung nurse na bantay ni Nana.

Na iniwan ko dito.

Then napansin ko.

Itong dalawang kasama ko.

Na-estatwa ang mga ito.

Natulala sa nakita nito.

Ako lang ang nakakilos at agad na pinuntahan ito. Naghahabol ito ng hininga.
Nanginginig ako at di malaman ang gagawin. Nasa harapan ko ba naman ang isang taong
nag-aagaw buhay. Nilingon ko yung dalawa, nakatingin lang ang mga ito sa akin. "T-
Tulungan nyo ko..." Nanginginig kong utos sa kanila.

Maya-maya ay nangisay na itong nurse na lalaki.

"Damn! Tulungan nyo ako!" Napasigaw na ako sa dalawa.

Wala sa sarili si Arthur. Parang hibang na nagsalita. "B-Babalikan ko sila Inang."

Bigla na lang itong nagtatakbo at iniwan kami.

"Arthur!" Nawalan tuloy ng liwanag. Sya lang kasi ang may dala ng CP na may
flashlight. Mabuti naalala ko yung binigay nyang lighter sa akin. Sinindihan ko
yun.

CLICK! CLICK!

Pvta mukhang ayaw pang sumindi.

CLICK! CLICK!
Hayun sumindi na.

Kaso itong lalaking nurse -

Mukhang hindi na humihinga.

Nilingon ko si Marvin. "Marvin kailangan natin ng liwanag." Pero tulala pa rin ito.
Bahagyang naluluha. Nilapitan ko ito. "Hey!" Tinampal ko ito.

Para itong nagising sa pagkakatulog. Nanginginig ito.

"Kailangan natin ng ilaw."

Pero tulala lang ito.

Nakatingin lang ito sa likod ko.

Dugdug! Dugdug! Dugdug!

Kinabahan na naman ako.

"M-Marvin?"

Nakatingin lang ito sa likod ko.

"B-Bakit?" Tanong ko.

Tapos namatay yung apoy sa lighter ko.

Parang may umihip dito.

Binuksan ko.

CLICK! CLICK!

Sumindi ito.

Namatay ulit.

Parang may umihip dito.

CLICK! CLICK!

Sumindi ulit.

Tapos may umihip ulit.

Namatay ulit.

Kinakabahan na ako.

Sisindihan ko pa kaya ito?

Tapos nilingon ko yung likod ko.

Saka ko sinindihan ito.

CLICK! CLICK!

Sumindi ito.

Wala namang umiihip dito.

Bigla kong narinig si Marvin.

Humihingal ito.
Bumulong ito sa akin.

"A-Attorney sa taas mo..."

Nangangatog ito.

"Ha?" Anong sa taas ko?

"S-Sa kisame Attorney...

...sa itaas mo..." Sabi pa nito.

Napalunok ako. Saka marahang tumingala.

Nanginginig ako. Habang marahang tumitingala.

May pumapatak na tubig. Sa itaas nagmumula.

Heto na ako at - nakatingala.

May babae dun. Sa kisame nakatungtong.

Nakatingin sa akin at bumubulong.

Iyong mga mata nito, hindi kumukurap.

Nakaliyad ang likod nito paharap.

Tapos - namatay ulit itong lighter ko.

Pvcha! Ayoko ng sindihan ito.

Basta ako - tatakbo.

Makalayo lang dito.

Namalayan ko na lang na hinila ko si Marvin. Tulala pa rin kasi ito. Ni hindi ko na

alam itong nilalakaran ko. Basta ako, takbo lang nang takbo. Narito na pala kami sa
second floor. Halos mapatiran ako ng hininga. Teka -
Bakit -

Para ako na lang mag-isa?

Nasaan si Marvin?

"Marvin?" Bulong ko.

Pero walang sagot mula rito.

Nasaan yun? Hinila ko sya ah. Sinindihan ko ulit itong lighter ko.

CLICK! CLICK!

Ayaw sumindi. Isa pa.

CLICK! CLICK!

Hayun sumindi na.

Tapos sa aking unahan.

May natanaw ako.

Lalaki.

Doble ang laki nito.

Hindi ko maaninag.

Lumapit pa ako.

Imposible naman yatang -

Si Marvin ito.

Tapos - nanlambot ako.

Nang makilala ko kung sino ito.

Namatay yung lighter -

Nang mapaluhod ako.

Lumapit ito at humakbang.

Tapos - narinig ko si Nana sa aking likuran.

"Ang tagal mo naman... bakit ngayon ka lang?"

Nagsalita itong lalaki sa aking harapan. "Hinanap ko pa kasi ang lugar na ito kung
saan..."

Itong lalaki, may martilyo. Ibinato nito iyon sa likod ko. "Hindi ako sanay gumamit
nito, oh..."

Narinig ko naman na nasalo ito ni Nana sa likod ko. "Mas gusto ko ito, kaysa dito
sa palakol na hawak ko..."

Ibinato rin nito yung palakol - sa lalaking nasa harap ko.

Nasalo naman nito!

Ang dalawang ito, parang ang liwanag kung magpalitan ng armas. Napapagitnaan pa ko
ng mga baliw na 'to ang waaah!

"Duguan ka yata?" Puna ni Nana sa lalaki.

"May dalawa kasing parak sa labas. Pinaslang ko na." Tugon nito. Na para bang
normal lang ang ginawa nito.

Itong mga pulis na tinutukoy nito. Ito marahil yung back-up na tinawagan ni Arthur
kanina.
"Ilan pa sila rito?" Tanong pa nito kay Nana.

"Mga anim pa..." Tugon ni Nana.

"Eh paano itong si Roger?"

Muntik na akong kapusin ng hininga.

Kung mag-usap kasi ang dalawang ito.

Parang wala ako sa gitna nila.

"Wag mo syang gagalawin. Ihuhuli ko sya. Ako ang papatay sa kanya..." Bilin ni
Nana.

Pvtangina! Kung magpartihan itong dalawa. Akala mo kakain ng pagkain ang mga pvta!

Hindi ko alam pero natameme ako. Kaya ko ba ang dalawang ito? Basta ang alam ko
lang nanginginig ako. Hindi ako makagalaw - natatakot ako.

"Sige, basta akin si Inang..." Sabi nitong malaking lalaki habang humakbang
palampas sa akin.

Dun ko lang sila nilingon.

Si Nana may hawak na cellphone.

Hindi ko man gaanong makita.

Pero naaninagan ko sila.

Naluluha ako pag-alis nila.

Lagot kami, paano na?

Kay Nana lang hirap na kami.

Tapos, dumating pa itong si -

- ROLI!!!

Malamang mamamatay kami -

Yari kami ngayong gabi...

Dugdug! Dugdug! Dugdug!

Dugdug! Dugdug! Dugdug!

TBC
####################################
XVI - The Killer's Attack Part 2
####################################

[ START ]

ROGER's POV

CLICK! CLICK!
Ayaw na naman bumukas nitong lighter ko, badtrip!
CLICK! CLICK!
Bakit kaya? Hindi naman basa ng tubig.

CLICK! CLICK!
Sinubukan ko pa rin ng makailang ulit.

CLICK! CLICK!
Ayaw pa rin talaga, lintek!

Muntik ko nang maibato itong lighter na 'to, pero pinigilan ko ang sarili ko. Sa
ngayon kasi, ito na lang ang meron ako kung gusto kong makaligtas sa lugar na ito.
Ito lang ang panlaban ko sa dalawang iyon - ang munting liwanag nitong lighter na
'to.

CLICK! CLICK!
Sa wakas! Sumindi na rin.

Ang plano ko - hanapin si Marvin. Alam kong narito pa rin sya sa second floor.
Sigurado akong nadala ko sya rito nang hilahin ko sya kanina rito bago kami
nagtagpo nila Roli at Nana. Kapag nakita ko na sya, kailangan ko naman ngayong
sabihan sila Arthur na narito rin si Roli bukod kay Nana - at papatayin nito kami!
Sana lang ay makita ko pa silang buhay.

The only way para makaligtas ako ay ang iligtas ko rin sila. Hangga't may buhay pa
kasi sa amin ay hindi naman siguro ako papatayin ni Nana. Ang sabi nya kasi kanina
ay ihuhuli nya raw ako di ba?

Anyway, humakbang na nga ako. Bumungad sa akin ang tabi-tabing kwarto. Shit! Gaano
ba kalawak ang dating hospital na 'to? Tinungo ko yung unang kwarto. Naka-lock ang
pinto. Mabuti ay may bintana ito. Inilawan ko ng lighter ko - walang tao.

Pinuntahan ko yung pangalawang kwarto. Inilawan ko yung binatana nito.

Walang tao.

Sumunod yung pangatlong kwarto.

Walang tao.
Tapos yung sumunod na kwarto.

Walang tao.

Iyong sumunod.

Walang tao.

Tapos itong isa.

Walang tao.

Iyong katabi nun.

May babae.

Tapos sa kasunod.

Walang tao.

Tapos sa -

Teka -

Tama ba?
May babae dun sa kwartong -

Iniliwan ko kanina?

Sa likuran ko.

Narinig ko.

Bumukas yung pinto.

Nung kwarto.

Iyong kwartong nakita ko.

May babae dun sa kwarto.

Napalunok ako.

Tapos namatay yung sindi ng lighter ko.

Hala!

CLICK! CLICK!
Ayaw na naman sumindi. Nanginginig ang mga kamay ko.
CLICK! CLICK!
Hay salamat sumindi.

Kaya lang.

Pagsindi nito.

Dun sa harap ko.

Katapat lang ng apoy nito.

May mukha.

Nakatingin sa akin ang pvcha!

Mahaba ang buhok, babae sya.

Hindi kumukurap ang mga mata.

May mga bangaw sya sa tainga.

Tapos yung amoy nya -

Ang sangsang tang*na!

Iyong bibig nya nakanganga.

Nakaliyad sya at basang-basa.

Pvtang*na! Si Ara!

Si Ara na kakambal ni NANA!

Wahhhhh!

Hindi na ako nagsalita! Basta ako, tumakbo na. Hindi ko na nga alam itong
dinadaanan ko. Basta ako - takbo na naman nang takbo.

Tapos may nakabunggo ako.

Nabitawan ko tuloy itong lighter ko.

Kinapa ko ito.

Dammit! Nawawala ito.

Tapos - napatigil ako.

Sino yung nakabangga ko?

Naku yari ako.

Baka mamaya - si NANA o si Roli ito.

Bigla kong nakapa itong lighter ko.

Nanginginig ko itong iniangat.

CLICK! CLICK!
Sumindi agad!

Inilawan ko iyong nakabunggo ko.

Isa.

Nanginginig ako.

Dalawa.

Nangangatog ako.

Tatlo!

"Attorney..."

Wahhhh! Nagulat ako.

Si Marvin lang pala akala ko kung sino. "Marvin!" Nilapitan ko sya.

Umiiyak sya. "A-Attorney..."

"Marvin! Kailangan na nating -" Natigilan ako.

Kasi -

Kasi -

Napatingin ako sa kanyang -

Haaaa! Paano ba?

Napatulala ako.

"A-Attorney tulungan mo ko..."

Paano kasi -

Putol ang kanyang braso.

"A-Attorney... ayoko pang mamatay..." Napahagulgol sya.

Hinawakan ko sya sa magkabila nyang panga. "Anong nangyari Marvin? Bakit putol ang
kanang braso mo?"

Nangangatal sya. "M-May lalaking pumalakol sa akin kanina... malaking lalaki...

hindi ko makita..."

"Shhh..." Alo ko sa kanya kahit natatakot na rin ako. "Halika..." Inakay ko sya
papasok sa isang kwarto dun. Inuupo ko sya sa kama. Tuloy lang sya sa paghagulgol.
Ako naman, natatarantang naghahanap sa medecine kit ng kahit anong gamot o gasa na
pwede kong ipantakip sa putol nyang braso.

"Attorney... mamamatay na yata ako..." Umiiyak pa rin sya at halatang takot na

takot.

"Shhh.. wag kang maingay..." Tuloy lang ako sa paghahalungkat.

"Mamamatay na ako... mamamatay na ako..."

Nang ilawan ko muli, hayun nga ang dugo at nagkalat na sa inuupuan nya. Kailangang
maampat ko ang dugo nya or else, mauubusan sya nito na baka ikamatay nya. Kinuha ko
yung kumot sa higaan. Pinunit ko pahaba at itinali ko dun sa putol nyang braso.
Hindi sya umaaray. Manhid pa yata ito.

Iisa lang ang sinasabi nya. "Mamamatay na ako... mamamatay na ako..."

Nang matalian ko ang sugat nya, humarap ako sa kanya. "Marvin makinig ka. Ihahatid
kita sa labas sa sasakyan ko. Aalis tayo rito."

Tumingin sya sa akin na parang wala sa sarili.

Tapos may narinig ako.

Ano yun?

Parang -

May kinakaladkad.

Kinakaladkad na bakal.
Kinakaladkad na -

Palakol!!!

Tapos yung tunog -

Palakas nang palakas.

Papalapit nang papalapit.

Agad kong inakay si Marvin. Hinila ko sya palabas.

"Attorney mamamatay na yata ako..." Umiiyak pa rin sya.

"Hindi ka mamamatay Marvin... Mabubuhay ka..."

Pero nagpumiglas sya. Itinulak nya ako.

"Marvin?" Inilawan ko sya.

"Attorney... mamamatay na ako..." Para na syang baliw habang umaatras sa akin.

Inilahad ko ang kamay ko sa kanya. "No Marvin... tatagan mo ang loob mo...
makakaligtas tayo -" Wah!

Biglang -
Bumukas ang ilaw!

Thank God may kuryente na.

Napatingala tuloy ako. Nilingon ko ang paligid ko. "Marvin nakita mo... may liwanag
na..." Nilingon ko muli sya. "Makakaligtas na -"

Napatigagal ako.

Dito sa nakita ko.

Si Marvin.

Tirik ang mga mata nito.

Tapos -

May nakatarak.

Sa ulo nito -

May palakol na nakatarak!

Napaatras ako.

Nakita ko kasi si Roli - nasa likod nito.

Sa unang pagkakataon - kusang kumilos ang katawan ko. Pumihit ako at mabilis akong
nakatakbo. Diyos ko po! Si Marvin - patay na ito. Napahinto lang ako nang may
madaanan akong elevator. Ito siguro yung sinasabi ni Arthur na daanan sa gitna
bukod sa hagdan na dinaanan namin. Nangangatog akong pinindot ang button nun para
magbukas.

TING!

Nagbukas naman agad.

BOOM! BOOM!
Tunog iyon ng baril ah.

Si Arthur!

Sumakay ako ng elevator. Sa third floor.

TING!
Nagsara.

Sa third floor.

TING!
Nagbukas.

Marahan akong lumabas.

Nakarinig ako ng putok ng baril? Baka napatay na ni Arthur si Nana. May ilaw na
kasi eh. Kaso biglang -

Wahhhh! Namatay na naman yung ilaw.

Hinugot ko yung lighter.

Biglang bumukas iyong ilaw.

Tapos namatay ulit.

Bumukas ulit.

Namatay.

Bumukas ulit.

Patay-sindi!!!

Pero mas okay na ito kaysa wala talagang ilaw. Iyon nga lang, masakit sa mata.
Luminga ako sa paligid. Saan na nga ba iyong kwarto ni Inang? Hayun! Bukas ang
pinto. Itong ilaw, patay-sindi pa rin.

Pumasok ako.

Pagpasok ko.
Bakit ganito?

Nang pumasok ako.

Nagkalat ang dugo -

Pero walang tao.

Pumasok pa ako.

Nasaan sila? Si Inang? Si Athur at si Rico? Iyong dalawang nurse na kasama nila?

Tapos may narinig akong ungol.

Marahan ko iyong nilingon.

May tao dun.

Nilapitan ko iyon.

Nilapitan ko.

Iyong ilaw.
Kumukurap pa rin ito.

Pero lumapit pa ako.

Tapos heto.

Heto na ako.

Heto.

At -

Nang makalapit na ako.

Nabuhayan ako.

Kilala ko ang dalawang ito. Ito yung dalawang nurse ni Inang. Kaso iyong isang
babae, duguan ang ulo. Nilapitan ko sila. "Anong nangyari?"

Naiiyak yung isang nurse. "May pumukpok po sa ulo nya..."

Humihinga pa itong duguan. "Tulungan mo ako, ihiga natin sya sa kama..."

Binuhat namin itong isang nurse at inihiga sa kama. May malay-tao pa itong duguan.
"Anong pangalan mo?" Tanong ko dito.

Umungol ito. "M-Mary po... Mary Estopil..."

"Okay Mary, kaya mo bang tumayo?"

Tumango lang ito. Bumaling ako dito sa isa pang nurse na babae. "Anong pangalan
mo?"

"C-Cristine May Sir..." Halata ang takot sa tinig nito.

"Okay Cristine May, meron ba dyang pwede nating ibalot sa ulo nya - like guaze..."

Hindi na ito sumagot. Naghanap na lang ito at naghalungkat sa mga cabinet. Pagbalik
nito, may dala na itong benda. Binalutan muna namin ang ulo ni Mary Estopil nang sa
ganun ay maibsan ang pagdurugo noon. Pagkatapos ay inakay ko na ito palabas ng
kwartong iyon.

Bumaling ako kay Cristine May. "Nasaan sina Arthur?"

"H-Hindi ko po alam Sir... basta lang po nung nagkagulo dito eh... nawala na lang
po sila. Nagtago po kasi ako nang matumba sa akin si Mary..." Nangingiyak ang tinig
nito.

"Okay ganito... tatagan mo ang loob mo ah. Lalabas tayo at aalis sa lugar na ito."

Sunud-sunod ang pagtango nito. Nagpatuloy kami sa paglalakad hanggang sa narating

namin iyong elevator sa gitna. Pinindot ko ulit ang buton niyon pababa. Langya!
Ayaw bumukas.

Bumaling ulit ako kay Cristine. "Malayo ba iyong isang daan pababa?"

TING!

Bumukas iyong elevator pero kalahati lang.

"Cristine, alalayan mo muna itong si Mary. Bubuksan ko lang ang elevator."

Inilahad ko dito itong si Mary. Pero tulala lang sya sa likod ko.

"C-Cristine... Bakit?"

Naluluha ang mga mata nito. Nakatingin lang ito sa likod ko.

Napalunok ako. Parang namumutla na rin ako.

So marahan ko itong nilingon.

Marahan.

Marahan.

Heto na.

Nilingon ko na.

Pvtang*na!

May babae dun.

Sa elevator na yun.

Nakatalikod.

Umuuga ang balikat nun.

Tapos sa gilid ko.

May napansin ako.

Ano yun?
Parang bumerang ito.

Mabilis ang ikot -

Lumilipad sa ere.

Hindi ko namalayan -

Ang bilis ng pangyayari.

Kasi itong bagay na 'to -

Nasapol si Cristine sa ulo.

Torpet ang babae -

Basag ang bungo nito!!!

Isa palang martilyo -

Na tumama sa ulo nito.

Agad akong napalingon sa pinanggalingan nito.

Si NANA! Takbo!

Sa takot ko - napilitan akong pasukin itong elevator. Kahit na ba may -

Babaeng multo dito.

Basta - pinagkasya ko yung sarili ko sa makitid na pinto nito.

Paano kasi - bahagya lang nakabukas ito.

Mabilis kong pinidot ang buton nito para magsara.

Tang*na ayaw pa!

Bilis pindot pa!

Si Nana andyan na!

Pindot pa! pindot pa!

Si Nana papalapit na!

Pindot pa!
Hayun at -

TING!

Nagsara!

Sa wakas. Sa first floor!

Tapos na-stock up!

Fvck!

Saka ko lang namalayan.

Katabi ko nga pala si Ara.

Si Ara na kakambal ni NANA.

Heto pa rin sya.

Nasa gilid ko pa.

Naku paano na?!

May multo kaming kasama!

Tapos napalingon ako dito sa akay ko.

Bakit kaya hindi umiimik ito.

"M-Mary..." Bulong ko dito.

Sinilip ko ang mukha nito.

Dun ko na ito binitawan.

Kasi di ko namalayan.

Wala na pala itong buhay.

Isa na lang pala itong bangkay.

Tapos sa gilid ko - may sumitsit.

SHIT!!!

Kahit anong mangyari -

Hindi ko ito lilingunin pakshit!

Eh ang kaso nangalabit!

Habang sumisitsit!

Wahhhhh! May killer na meron pang multo.

Malamang baliw na rin ako makaligtas man ako dito.

Mamalayan ko na lang - killer na rin pala ako.

Kaya sige - heto at lilingun na ko -

Isa -

Dalawa -

Tatlo!

TING! Sakto!

Nasa first floor na pala ako!

Takbo!
Kaya lang napahinto ako.

Bumungad kasi si -

Roli.

Dito sa harap ko.

Mukhang hanggang dito na lang ako.

Kasi - papatayin na nya ako.

Iyong hawak nyang palakol -

Mukhang sa akin ipupukol!

"Ako na ang papatay sa'yo..."

Sabi nya na parang ulol.

TBC
####################################
XVII - ARA
####################################
NEAR END

ROGER's POV

[ START ]

Dad?

Ano yun? Parang may narinig akong boses.

Dad?

Si Ara ba yun? Pinakinggan ko pa nang isang beses

Dad?

Si Ara nga! Pero nasaan sya?

Dad?

Ay hindi. Ala-ala lang pala.

Oo nga. Ala-ala lang pala. Akala ko talaga tinatawag ako ni Ara. Tama. May naalala
lang ako. Naalala ko nung isang beses na lumapit sa akin si Ara noong nabubuhay pa
sya.

'Dad?'

'Not now Ara. I have to get in court. I have a hard case today.'

'But Dad, may tatanong lang po sana ako.'

'Ara, you know I'm busy.'

'I swear. Mabilis lang po ito.'

'Hay. Okay. Anong tanong mo?'

'It's about life. Assignment po namin kay Mrs Ocampo. Hindi ko po kasi alam ang
isasagot ko.'

'Ara, pwede bang diretsahin mo na ko? Ano bang tanong mo?'

'Iyong question po kasi ni Mrs. Ocampo na - bakit daw po nabubuhay ang isang tao.

'Jesus Christ Ara! That was a common question - bakit di mo alam?'

'Hindi ko po kasi talaga alam ang sagot, Dad.'

'You know what? This is a waste of time. I got to go.'

'Dad please. Kahit maiksing sagot lang po.'

'Hay. Okay. Ganito yan Ara - nabubuhay ang tao dahil - may dahilan sila.'

'Like what Dad?'

'Dahilan? Marami. Pwedeng nabubuhay sila dahil para sa minamahal nila or - para sa
nagmamahal sa kanila.'

'Like you, Dad? Nabubuhay ka dahil mahal mo kami ni Nana.'

'Hay. You know what. I have to go.'

'Please Dad last na po.'

'Ano na naman?'

'Paano po kapag nawala iyong mga taong minamahal ng isang tao - ganun din iyong mga
nagmamahal sa kanya? May dahilan pa ba sya para mabuhay?'

'Ha? Ah. Eh. Siguro - wala nang dahilan para mabuhay sya.'

'Wrong Dad.' Umiling pa si Ara.

'What?'

'Kapag wala ka ng dahilan para mabuhay - gumawa ka ng paraan para magkaroon ka ng

dahilan para mabuhay.'

'At anong paraan naman yun, Ara?'

'Magmahal ulit - para magkaroon ka muli ng dahilan para mabuhay.'

'Alam mo naman pala ang sagot, bakit nagtatanong ka pa. Aalis na ako.'

'Dad?'

'Ara please. Wala na akong -'

'I love you.'

'Ha?'

'I love you Dad. At nabubuhay ako dahil sa'yo.'

'Hay. I have to go. See you around.'

Pero ang totoo, gusto kong sabihin sa kanya na: I love you, too Ara. Na sya ang
dahilan kung bakit ako nabubuhay. Ewan at bakit di ko nasabi nung time na yun. At
ngayong wala na sya. Ano pang dahilan ko para mabuhay.

Unti-unti kong iniangat ang aking mukha. Hayun pa rin si Roli - iyong palakol nya,
ipupukol nya sa akin.

Sige lang Roli. Patayin mo na ako. Wala na ang dahilan ko para mabuhay. Wala na.

'Wrong Dad.'

Boses ba ni Ara yun? O ala-ala na naman?

'Dad, mali ka.'

Ala-ala nga yata. Oo ala-ala nga. At naaalala ko. Minsang sinabi sa akin ni Ara.

'Kapag wala ka ng dahilan para mabuhay - gumawa ka ng paraan para magkaroon ka ng

dahilan para mabuhay.'

Ara was right! Gagawa ako ng paraan para magkaroon ako ng dahilan para mabuhay.
Noong araw na sinabi nya sa akin, natuklasan kong alam talaga nya ang sagot sa
kanyang tanong. Gumawa lang sya ng paraan para makausap nya ako. Dahil - gusto
nyang malaman ang dahilan ko.

At ngayon - hindi dapat ako mamatay. Hindi ako mamamatay. Gagawa ako ng paraan para
mabuhay.

Awtomatikong kumilos ang katawan ko palayo. Kahit hindi ko alam kung saan ako
patungo. Naramdaman ko na lang na napasandal na ako sa pader habang habol ang
sarili kong hininga. Namataan ko ang palakol ni Roli na bumaon sa lupa - nakailag
ako!

Napakalakas pa rin ng kabog ng puso ko. Nasa harapan ko pa rin si Roli at muli
syang kikilos para palakulin ako. Pero hindi ako papatalo. Hindi ako papayag na
mapatay nya ako.

Inihanda ko ang sarili ko. Lalaban ako. Bahala na basta lalaban ako. Susugod ako.
Pasugod na ako kay Roli nang biglang -

BOOM!

Putok ng baril!

Namalayan ko na lang na tumalsik sa mukha ko ang - dugo ni Roli!

Sapol ito ng bala sa dibdib!

Nang lungunin ko kung sino ang may gawa non -

 - si Arthur!

BOOM!

Isang putok ulit!

Sapol ulit si Roli sa dibdib. Tumba ito padapa sa harapan ko.

"Sh!t..." Nangangatal ako.

"Mr. Santos! Okay ka lang ba?" Tanong ni Arthur sa akin. Habang si Rico naman ay
buhat-buhat si Inang.

Tumango lang ako. Napatigagal ako. Muntik na ako. Salamat kay Ara dahil may na-
realize ako. Na kailangan ko pang mabuhay.

Nakita kong inilapag ni Rico si Inang sa lupa. Duguan ang matanda. Lumapit ako.
Nakita kong -

Basag ang kaliwang mukha ni Inang! Naghihingalo na ito.

Kumapit sa braso ko ang matanda. "Hijo... hanapin nyo si Ara..." Ang tinutukoy nito
malamang ay iyong kakambal ni Nana.

Napaluha si Rico sa kalagayan ng ina.

"Si Ara... i-ilibing nyo s-si A-Ara... Diablo si... A-Ara" Pinawian na nang buhay
ang matanda.

"Inang!" Napahagulgol si Rico.

Samantalang si Arthur naman ay napasuntok sa lupa. "Papatayin ko ang pvtanginang

Nana na yan!" Akmang tatayo si Arthur nang awatin ito ni Rico.

"Hindi Kuya. Susundin natin ang huling habilin ni Inang. Hanapin natin si Ara sa
kagubatan."
"Paano mo hahanapin ang bangkay ni Ara don? Napakalawak ng kagubatan na iyon!"
Kinabig ni Arthur ang kamay ng kapatid.

"Nakalimutan mo na ba, Kuya. Laging kwento ni Inang na - may palatandaan para

malaman kung nasaan si Ara?" Pagpupursige pa rin ni Rico.

"At anong palatandaan iyon?" Ako naman ang nagtanong.

Bumaling sa akin si Rico. "Ingay."

"Ingay?" Nangunot ang noo ko.

"Iyon daw ang palatandaan sabi ni Inang. Iyong Ingay."

Napaismid si Arthur. "Bakit ba kasi nagpapaniwala ka sa mga kwento ni Inang."

Tiningnan nang masama ni Rico si Arthur. "Paanong hindi ako maniniwala sa mga
kwento nya eh ako ang lagi nyang kasama. At ikaw? Nasaan ka Kuya? Nasaan ka sa
tuwing hinahapin ka nya?"

Napikon si Arthur at kinwelyuhan ang kapatid. "Wag mong isusumbat sa akin ang pag-
aalaga kay Inang! May responsibilidad ka rin sa kanya!"

"Hey guys!" Umapila na ako. "Baka mamaya eh - magpatayan pa kayo?"

Ibinalya ni Arthur si Rico at nagmartsa palayo sa amin. "Kung gusto nyong hanapin
ang bangkay ni Ara - hanapin nyo. Basta ako, papatayin ko si Nana." Tuloy lang ito
sa paglalakad.

"Kuya!" Sigaw ni Rico.

"Ano?!" Humarap ito sa amin.

"Kahit ngayon lang makinig ka kay Inang!" Nagmamakaawa si Rico.

Napailing lang si Arthur. "Ako pa rin ang panganay. Ako ang magdedesisyon sa gusto
kong gawin."

Pagkatapos ay namatay ang ilaw.

Fvck!

Tapos. Bumukas ulit.

Nang bumukas -

nanlaki ang mga mata ko.

Paano kasi - si Arthur -

sa likod nito.

Si Nana.

Nakita ko.

Sa likod ni Arthur.

Nakita ko.

Namatay ulit ang ilaw.

"Arthur sa likod mo!"

Napasigaw ako.

Ugh! Ugh! Ugh!

Narinig ko.
Nang magbukas ulit ang ilaw.

Si Arthur -

Durog na ang ulo.

"Kuya!" Napahiyaw si Rico.

"Rico tara na!" Hinila ko na ito.

Nagpatianod naman si Rico. Tumakbo kami hanggang sa marating namin ang sasakyan ko.
Nag-uunahan kaming makasakay don. Nang makapasok na ako, nangangatog pa akong
ipinasok ang key car sa igniton.

"Bilis! Bilis!" Utos ni Rico.

Damn! Nabitawan ko tuloy iyong susi!

Mabilis akong yumuko para hanapin ito. "Rico, tanawin mo kung papunta ba si Nana
dito..."

Pero walang imik si Rico.

"Rico?" Kinapa ko yung susi ko.

Wala pa ring imik si Rico.

Nakapa ko yung susi ko. "Rico." Umangat ako.

Hayun si Rico. Tulala sa tabi ko. Nakatingin sa side window ng sasakyan ko.

"Bakit?" Tanong ko. Habang kusang kumilos ang kamay ko para i-start ang kotse ko.

"Si N-Nana..." Kandautal si Rico.

"Nasaan?" Namutla ako. Buti nag-start na itong sasakyan ko.

"Hayun oh... sa labas. Sa -

Gilid mo..."

Crap! Napayuko ako nang basagin ni Nana ang salamin ng kotse ko!

Mabuti na lang at naikyambo ko agad ang sinasakyan namin at mabilis kong

pinaharurot ito. Ni wala nang lingon. Basta binilisan ko ang patakbo ko.
Nangangatog pa rin ako.

"Sa gubat tayo..." Maya-maya'y sabi ni Rico.

Hindi ko sya inimik. Inihinto ko ang sasakyan at saka ako bumaling sa kanya.
Pagkatapos ay kinapa-kapa ko sya.

Napailag naman sya. "Anong ginagawa mo?" Reklamo nya.

Nang mahawakan ko sya - nakahinga na ako nang maluwag. Pagkatapos ay nagmaneho na

ulit ako. "Baka kasi kaluluwa ka na lang pala. Tulad nung kaibigan ko. Nakausap ko
pa - patay na pala. Akala ko buhay pa." Si Ka Pineng ang tinutukoy ko.

Napabunga naman ng hangin si Rico. "Akala ko nabaliw ka na eh."

Napabuntong-hininga na lang ako. "Saan ang daan papunta sa gubat na iyon?"

Itinuro naman nya sa akin kung saan. Mabuti na lang at kabisado ni Rico ang
pasikot-sikot sa lugar na ito. Kinse-minutos lang at naroon na nga kami. Iyon nga
lang, mukhang mas nakakatakot dito sa gubat na ito. Maraming puno kasi at masyadong
masukal. Napakatahimik at napakadilim.

"Saan natin hahanapin ang kwebang iyon?" Tanong ko kay Rico. Hawak nito ang
sariling cellphone at gamit ang flashlight non. Kailangan naming makita ang kweba
na tinutukoy ni Inang dahil doon daw itinatago ni Nana ang bangkay ni Ara na
kakambal nito. Ang problema, si Inang lang ang nakakaalam sa amin kung saan talaga
ang eksaktong lugar non.

"Sabi ni Inang - palatandaan daw ang INGAY." Ani Rico habang palinga-linga sa
paligid.

"Anong klaseng ingay?" Hinugot ko itong lighter ko.

"Hindi ko rin alam."

"Kailangan nating makita yun bago tayo mapuntahan ni Nana dito." Sinindihan ko na
rin itong lighter ko. Malamang ay dito na patungo si Nana ngayon. Kailangang
maunahan namin sya. Kapag nakita namin ang bangkay ni Ara, kailangang mailibing
namin ito at madasalan. Sa ganoong paraan lang siguro matatahimik ang baliw na si
Nana. Pero teka - si Roli kaya? Patay na nga kaya? Hindi ko kasi na-check ang pulso
nito matapos itong barilin ni Arthur.

Nanginginig pa rin si Rico. "A-Alam ko..."

Humakbang na rin ako nang marahan. Ngunit biglang napahinto si Rico.

"Bakit?"

Mukha syang nakikiramdam. "Wala ka bang naririnig?"

"Na ano?"

Tumingin sya sa akin. "Ingay ng bangaw."

"Bangaw? Wala." Napalinga na rin ako. "Huni ng kuliglig meron." Paano naman kasi
magkakaroon ng bangaw dito eh gabi?

"Nakakarinig ako ng bangaw." Sabi nya. "Banda don." Itinuro nya ang direksyon.

Nanlaki ang mga mata ko. "Baka iyan na iyong INGAY na tinutukoy ni Inang."

"Baka nga." Pagkatapos ay naglakad na si Rico. Sumunod naman ako.

Nakakapagtaka lang. Bakit sya lang ang nakakarinig ng ingay na iyon ng mga bangaw?
Bakit ako walang marinig? Minuto nga lang at may natanaw na kaming isang malaking
siwang sa malalaking batuhan. Ito na siguro iyong kweba kung saan naroon ang
bangkay ni Ara na kakambal ni Nana. Malayo pa lang ay naaamoy na namin ang
masangsang na amoy.

Nagpatiuna na si Rico. "Palakas nang palakas ang ingay ng mga bangaw na naririnig
ko habang papalapit tayo sa lugar na ito." Sabi pa nya.

Humakbang na rin ako. Damn! Ang baho talaga! Ang lansa ng amoy. "Siguro nga Rico
dito na yun."

Pumasok kami sa loob non. Imbes na mga paniki ang sumalubong sa amin - mga bangaw.
Makitid lang ang daan papasok sa kwebang iyon ngunit mahaba. Hanggang sa pumasok pa
kami sa kaloob-looban non. Doon namin nakita ang isang malaking drum na kasya yata
ang apat na katao at tila gawa sa kahoy ngunit nababalutan ng metal.

"Heto na yun." Inilawan ni Rico ito.

Kumpulan ang mga bangaw sa drum na ito. Nang makalapit kami rito, nagliparan ito na
halos sumalubong pa sa mukha ko. "Buksan na natin ito at kunin natin si Ara." Sabi
ko.

Tumango lang si Rico at walang habas na binuksan nito ang takip non. Lalong
umalingasaw ang nakakasukang amoy. Halos maduwal ako. Ang malas pa, biglang kumurap
ang flashlight sa cellphone ni Rico. "Lowbat ako."

Naku!

So inilawan ko gamit ang lighter ko. Dinungaw namin itong drum.

Dumungaw kami.
Dinungaw namin.

Pero bago namin gawin iyon -

nagkatinginan muna kami.

Tapos dinungaw namin.

Tapos. Sa loob non.

May tubig!

Malapot. Marumi iyon.

Pero meron pa.

Buhok ba yon?

Makapal na buhok.

Mukhang ito na ang -

Bangkay ni ARA!!!
"Kunin natin sya." Inilublob ni Rico ang mga kamay nya ron para dakmain sa
magkabilang balikat ng bangkay. Pagkatapos ay buong lakas nyang iniangat ito. Hayun
si Ara - walang mga paa.

Inilapag namin ang bangkay sa lupa. Pagkatapos ay inilawan ko ito gamit ang lighter
ko. Bakit ganun?

Bakit -

Hindi pa rin inaagnas si Ara. Ilang taon na ah. Although kulay puti na ang mga
balat nito at halos nadudurog na. Pero di ba dapat - bungo na lang ito.

Biglang may narinig kaming umungol.

"Ano yun?" Sabay kaming napabaling sa pinaggalingan non.

Inilawan ko kung saan banda yun. Humakbang kami ni Rico at iniwan muna ang bangkay.

"Narinig mo ba yun, Rico?"

"Oo. Don banda." Itinuro nya ang direksyon.

Kaso nawala na yung ungol. "Ilibing muna natin si Ara." Suhestyon ko.

"Sige. Bilisan na natin." Sinang-ayunan naman nya ako.

Pagkatapos ay binalikan namin ang bangkay. Iniliwan ko iyon.

Iniliwan ko.
- Ha?!

Nasaan?!

Nasaan na si -

ARA?!

Pvtangina!

Nawala iyong bangkay ni Ara!

"N-Nandito lang yun kanina ah..." Kandautal si Rico.

Napalunok ako. Kanina lang kasi ay narito ito.

Dalawa lang pwedeng dahilan. Posibleng may kumuha ng bangkay na ito o -

Bumangon ito.

Bumangon ito.

Bumangon ito.
Sa likod ni Rico!

May babae don!

Puti ang balat... o maputla?

Puro bangaw iyon.

Basa ng tubig -ang katawan niyon.

Oh Diyos ko po -

Si ARA - bumangon?!

Tapos namatay ang sindi ng lighter ko.

"Rico?" Bulong ko.

Tapos may narinig akong parang may pinilipit na buto.

"Ahhhhhhh!" Palahaw iyon ni Rico!

"Rico!" Agad kong sinindihan ang lighter ko.

Pero ayaw sumindi nito.

"Pvtangina ang sakit! Tulong! Ahhhkuuuk - kuk - kek-" Napahagulgol pa si Rico na
parang pinipilipit ito.

"Rico!" Tapos may tumilansik sa mukha ko.

Kinapa ko iyon. Malapot ito.

Inamoy ko. Dugo!

Kasi malansa ito!

Napaatras ako pero natalisod ako.

Napaupo ako habang takot na takot ako.

Naiiyak ako. "Rico..."

Sinindihan ko muli itong lighter ko.

Ayaw. Isa pa. Sinindihan ko.

Ayaw talaga. Sinidihan ko pa.

Tapos hayun! Sumindi na.

Sa wakas.

May liwanag na.

Si Rico? Nasaan ka ba?

Hayun! Nakita ko sya.

Kaso bakit ganun ang katawan nya?

Pilipit ang pvta!

At hindi lang yun -

Tila ba tinupi sya nang lima.

Patay na si Rico!

Hindi na huminga!

Iyong hitsura nya pa.

Nakaka-trauma.

Paano'y tirik ang kanyang mata.

Nakalawit ang dila nya.

Wahhh! Meron pa!

May nakaupo sa kanya.

Sa ibabaw ni Rico.

Nakaupo si -

ARA!!!

TBC

A/N: Tumatanggap ko kami ng donasyon para sa cover ni ARA :) Sa mga nais at may
talentong mag-edit ng Photo cover ... Parinig... You can send it po sa aming page
sa Facebook na: JamilleFumah

hehe, at salamat sa inyong paghihintay ng Update! May good news din kami, ipo-post
namin sa page pag sure na sure na! Muwahugs!

JAMILLEFUMAH
####################################
XVIII - Soul For The Demon
####################################

ANG ISANG TAONG NAMATAY na... ay bihira na lamang makakaalala... Ang namatay sa
panahong hindi niya pa oras at may naiwan pang mithiin sa lupa ay pamamahayan ng
kalikasan. [PGAN101]

Ang isang demonyo na ko-kontrol sa masamang enerhiya ng taong yumao ay ang diablong
maghahari. Hindi siya mawawala dahil ang demonyo ang malabong susuko. Hindi siya
susuko sa Diyos at lalaban ang kanilang lipi at gagawa ng kadayaan sa mundo gamit
ang isip ng mga taong mahal ng Diyos at aagawin sila dito.

May gusto itong makuha mula sa'yo... Pero hindi niya ito makukuha ng 'wala' mong
pahintulot. Gagawa siya ng daan para ikaw mismo ang sumuko sa kanila. Ang isang
matibay na tao ay hindi susuko... pero madaya ang demonyo...
YOUR SOUL kapalit ng bagay na ibibigay niya sa'yo...

Once demon have your soul, then your soul belong to hell once you die. That's if
you get into a covenant with them by talking to them about a 'deal'. Pero you have
to remember... 'ikaw' pa rin ang tao sa huli.

HINDI naman sila lumapit sa'yo para ibigay ang totoong gusto mo. They are very
tricky and they have absolutely NO sympathy for humans. Demons, devil, fallen
angels, unclean souls... they feed off of negative energy.

What demons want from us is our total destruction. NO MORE NO LESS.

-- INSANUS

ILY ARA- Ang ilang parte ng 'ILY ARA' mula sa dalawang huling kabanata ay likhang-
isip na lamang ng may akda (ilang haka-haka at kwento ng mga matatanda) .
Ipagpaumanhin ang ilang unedited chapters... Babalik kami para ayusin muli ang
iilan.

[ START ]

ROGER's POV

Si Ara nasa harapan ko.

Nakatingin sya sa mga mata ko.

Hindi ako kukurap.

Baka mawala sya sa paningin ko.

Eh kaso -

Namatay itong lighter ko!

CLICK! CLICK!

Sumindi.

Shit! Si Ara -

Nawala na!

Nasaan na sya?!

Yari! Paano na?!

Gising! Gising! Tinapik-tapik ko ang mukha ko. Sana panaginip lang ito. Ngayon lang
kasi ako nakakita ng pinilipit na katawan sa tanang ng buhay ko. Para kasing hindi
ito totoo. Sa palabas ko lang kasi napapanood ang ganito.

Inilawan ko ang paligid. Nangangatog ako. Halos mabitawan ko n itong lighter na

hawak ko. Biglang may narinig akong umungol. Ano yun? Iyon na naman iyong ungol na
narinig namin ni Rico.

Inilawan ko iyon. Doon! Banda ron!

Naluluha ako sa takot. Paano kung sa Ara pala yun?

Tapos -

Hayun na naman iyong umuungol.

Inilawan ko.
Shit!

May -

Babae don.

Nakahiga ito! Namamaluktot!

Nanginginig! Umuungol!

"S-Sino yan?" Bulong ko.

Tapos -

Namatay na naman itong lighter ko!

Damn! Ayaw ng sumindi!

Sinindihan ko ulit! Ayaw na talaga!

Napahinto ako.

Paano -

Sa likod ko -

May humihinga!
Pvta may naririnig ako!

Humihinga!

Napalunok ako. Tagaktak ang pawis ko.

Pero ang mas ikinatakot ko -

Iyong lighter ko.

Kusang sumindi ito!

Jesus!

Muntik na akong mapatalon!

Dinampot ko iyon - at saka iniangat.

Inilawan ko ang paligid - at saka lumingat.

Iyong babae -

Nawala.

Nasaan na yun?

Kanina lang, nandi -

Fvck!

Napakawag ako ng may biglang yumakap sa likod ko!

Hinila ako nito. Kinaladkad.

Pinilit kong pumiksi pero di ako nakapalag.

Basta ako - nagkakakawag!

"R-Roger!"

Napahinto ako. Kilala ko ang tinig na iyon.

Inangat ko ang aking mukha mula sa pagkakahiga. Madilim. Habol ko ang aking
hininga. Akala ko kasi mamamatay na ako. Pero kaninong tinig iyon? Tinawag ang
pangalan ko.

"R-Roger..."

Hayun ulit. "S-Sino ka?"

"R-Roger ako ito..." Nanginginig ito.

Bumangon ako. Pamilyar ang boses nito. "Maria..."

"O-Oo... si Mrs. Ocampo."

"Oh my God!" Kahit hindi ko sya makita, alam kong nasa harapan ko lang sya. Agad ko
syang niyakap. Nanginginig sya. "Ikaw nga Maria!"

Napahagulgol sya. "R-Roger..."

Kung ganun, sya pala yung babaeng umuungol. Sya rin iyong babaeng nakita kong
nakahiga at nanginginig kanina. "Maria... kailangan nating makaalis dito..."

"K-Kailangan natin ng ilaw..."

Napaigtad ako ng biglang nagliwanag ang paligid. Isang lalaki mula sa likuran ko
ang bumungad. May dala itong lampara.

"Sino ka!" Takot na takot akong napaatras habang yakap si Mrs. Ocampo.

"It's okay... R-Roger... kilala ko ang lalaking yan..." Awat sa akin ni Maria.

"Narinig ko ang pag-ungol ng babae dito sa loob ng kweba ng mangaso ako kanina.
Nang makita ko sya.." Nakabaling ito kay Mrs. Ocampo. "...humingi agad ako ng
tulong sa tiyuhin ko." Paliwanag nitong lalaking may dalang lampara. Ngunit
nakakapagtakang hindi lang lampara ang dala nito. May dala rin itong malaking bag.

Sa likod naman nito ay may sumilip pang isang matandang lalaki . Ito marahil ang
tiyuhin nito.

"Umalis na tayo rito..." Iniangat ko si Maria. Dito ko lang napansin na tuyong-tuyo

ang mga labi nya. Namumutla at nanghihina sya.

Inabutan kami nitong lalaking may lampara ng tubig na nasa bote. Pinainom ko agad
iyon kay Maria. Nanginginig pa syang inubos nya ang laman niyon. Marahil ay ilang
araw syang hndi nakakain at nakainom ng tubig.

"Sino ang lalaking nakahiga doon?" Tanong ng tiyuhin nitong lalaki.

"Nakahiga?" Napamaang ako.

"Oo, nakahiga. Mukhang wala na syang buhay."

"Hindi ba - pilipit ang katawan nya?" Tumayo ako upang tingnan ang itsura ng
bangkay ni Rico.

"Hindi. Nakahiga lang ito."

Nanlaki ang mga mata ko sa nakita ko. Oo nga! Nakahiga lang ito. Animo'y natutulog
lang na tao. Natutop ko ang sarili kong bibig. Bakit ganun? Kitang-kita ko kung
paano pinilipit ang katawan nito kanina ah. Paanong? Bumalik ako kay Mrs. Ocampo.
"Maria... noong hinila mo ako... nakatayo ba ako?"

Umuling sya. "Hindi Roger... nakapikit ka... mukha kang binabangungot..."

So ganun pala ang nangyari. Bangungot pala iyon. Parang totoo! O - hindi kaya -

Naku! Posible kayang ilusyon iyon? Hipnotismo ni Ara!

Pagkatapos ay bumalik ako sa bangkay ni Rico. Sa tabi nya -

Hayun ang kalansay ni Ara.

Inaagnas na ito.

Bumaling ako sa lalaking may hawak ng lampara. "Ano ang laman ng bag mo?"

"Ah heto ba? Wala naman."

"Pwede ko bang mahiram?"

Napatingin mo na sya sa Uncle nya at saka tumugon. "Sige..."

Nang makuha ko na iyon sa kanya, binuksan ko iyon. Pagkatapos ay pikit-mata kong

binuhat ang labi ni Ara at inilagay ko sa loob ng bag.
"Seryoso ka?" Reklamo nitong lalaking may lampara.

Hindi ko sya tinugon. Bagkus ay itinuloy ko ang aking ginagawa.

Naalala ko. Sabi ni Inang, bago ito binawian ng buhay, diablo raw si Ara. Mukhang
totoo nga ang sinabi nito. Bumaling ako sa kanilang lahat. "Umalis na tayo. Humingi
tayo ng tulong sa mga awtoridad." Pagkasabi ko non ay binuhat ko na si Maria.

Nagkatinginan muna ang dalawa bago sumang-ayon. Paglabas namin ng kweba, sabay-
sabay kaming naglakad patungo sa labasan ng gubat. Pasan-pasan ko si Mrs. Ocampo
habang bitbit ko ang isang bag kung saan naroon ang labi ni Ara. Maya-maya lang at
natanaw na namin ang sasakyan nila sa kalayuan.

"Salamat sa inyo..." Sabi ko sa dalawa.

"Ikaw lang ba mag-isa hijo?" Tanong sa akin nung matanda.

"Dalawa ho kaming pumunta rito. Kaso - namatay ho iyong kasama ko."

"Pinatay mo sya?" Bahagya pa itong napahinto.

"Hindi ho." Tumingin ako sa bitbit kong bag. "Ito ho ang pumatay sa kanya."

Napahalakhak lang ang matanda na halatang hindi naniniwala sa akin. Iniba nya ang
usapan. "May sasakyan ka ba?"

Tumango ako. "Doon ho banda."

Nagulat ako nang maglabas ito ng baril. "Sori hijo. Pero hindi kami narito para
tulungan kayo ng kasama mo. Narito kami para nakawan kayo."

Namutla ako. Tangina! Mga magnanakaw pala ang mga ito. Kaya pala may dalang
malaking bag itong isa. Akala yata may kayamanan dun sa loob ng kweba.
Tinutukan nila ako ng baril at pinalapit sa sasakyan nila. Pagdating namin don,
mayroon pa syang kasamang tatlong lalaki. Nakangisi ito sa amin.

"May pera ba yan?" Tanong nung isa nilang kasama. Mukhang ito iyong pinuno.

"May sasakyan daw sya. Doon banda." Inginuso nito.

"Good job! Eh yung babaeng kasama nya - mapapakinabangan ba?"

Bigla akong kinabahan. Maging si Maria ay humigpit ang pagkapit sa aking likuran.
"Please. Kunin nyo na lang ang sasakyan ko. Banda dun. Sasamahan ko kayo."

"May cash ka dyan?" Tanong ng pinuno nila.

Umiling ako.

"Oh sige. Isama mo kami sa kotse mo. Iwan mo na yang babae."

"Isasama ko na itong babae." Naglakas loob na ako. "Hindi naman kami tatakas..."

Tumango lang ang pinuno nila. Pagkatapos ay humakbang na kami kasama itong lalaking
may hawak ng lampara kanina. "Dito muna kayo boss. Pagbalik namin - dala ko na ang
kotse nito."

"Ingat ka."

Bumulong ako kay Mrs. Ocampo na nangangatog sa likuran ko. "May favor ako sa'yo..."

"Ano?"

"Pumikit ka lang. Wag kang didilat." Usal ko.

"Bakit?" Tanong nya.

"Basta gawin mo na lang. Kapag nakatulog ako, gisingin mo agad ako ah?"
"Hindi ko maintin -"

"Basta gawin mo na lang."

Narinig yata nung kasama namin ang pagbubulungan namin. "Anong pinagbubulungan nyo
ha!"

"Wala." Tipid kong tugon. Bumulong ulit ako kay Mrs. Ocampo. "Nakapikit ka na?"

"Oo." Sagot nya.

"Sandali!" Awat ng pinuno nila.

Halos hindi pa kami nakakalayo. Napalingon kami.

"Sino yung batang kasama nyo dyan?" Tanong ng pinuno nila.

Ha? Sinong bata?

Nagkatinginan kami nitong lalaki. "Nasaan?"

"Hayun oh - sa likod nyo."

Napalunok ako. Heto na naman iyong kaba ko. Malamang si -

Ara ito!

Kaso nong lumingon ako -

Nawala yung lalaki sa tabi ko!

Iyong kasama ko.

Shit! Hindi kaya -

May bumagsak mula sa itaas.

Katawan.

Pilipit na -

Katawan!

Ito yung lalaking -

Katabi ko.

Tapos -

Napatingala ako.

Napatingala ako.

Napatingala ako.

Si Ara!!!
Takbo!

Sunud-sunod na putok ng baril ang naririnig ko. Kung ganun - nakikita rin nila si
Ara. Kung hindi ako nagkakamali -

Nasa ilalim na rin sila ng hipnotismo nito.

Ganoon din ako!

Sana lang gisingin ako ni Mrs. Ocampo.

Kapag napatay ako ni Ara dito sa panaginip ko -

Malabo na kong magising pihado!

Pero sa ngayon - tatakbo lang ako.

Basta takbo lang ako nang takbo!

Iyong mga putok ng baril - isa-isa nang nawawala.

Tapos may mga katawan na humahagis sa kung saan!

Biglang katahimikan.

Napahinto ako.

Wala na kong marinig na sigaw ng tao.

Lilingon ba ako.
Oo, lilingon ako.

Please Maria! Gisingin mo na ako.

Heto na - lilingon na ako.

Kaso - hindi pa ako nakakalingon -

May napansin ako.

Itong pasan-pasan ko.

Para kasing -

Hindi si Mrs. Ocampo.

"Maria?" Bulong ko.

Wala itong tugon.

Bastan ramdam ko -

Basang-basa na ng tubig ang likod ko.

Nanginginig ito.

Naamoy ko - ang baho nito.

Napakalamig nito.

Naririnig kong -

Binabangaw ito.

Diyos ko! Anong gagawin ko!?

Bibitawan ko ito.

Oo, bibitawan ko!

Pero paano?

Nakayapos ito sa likod ko.

Bahala na! Naiiyak na ako.

Isa.

Dalawa.

Tatlo!
Humigpit ang pagkakayakap nito!

"Wahhhh!" Napasigaw ako.

Nang magbangon ako - si Mrs. Ocampo -

Nasa harapan ko.

"Sa waka nagising ka rin..." Nakangiti sya sa akin.

"Anong nangyari?" Nangangatal pa ako.

"Nakatulog ka."

Pagtingin ko sa paligid ko, tulog din itong mga lalaking carnapper.

"Hindi ko alam... pero kanina... umuungol sila..." Sabi pa ni Maria.

Tama nga ako sa hinala ko. Malamang patay na ang mga yan sa bangungot. Tumayo ako
at agad hinanap ng kamay ko ang bag kung saan naroon si Ara. Sa di kalayuan -
natatanaw ko na ang sasakyan ko. "Halika na..." Inalalayan ko na sya.

Pagpasok namin ng sasakyan, ipinaliwanag ko na sa kanya ang mga nangyayari. Namo-

mroblema kasi ako, kailangan kasi'y isa sa amin ang laging nakapakit. Baka kasi
umatake na naman si Ara at parehas kaming mapasailalim ng bangungot.

Napatulala lang sya. "Isa syang diablo?" Parang hindi pa sya makapaniwala.

"Hindi ko rin alam Maria."

"Posible ang sinasabi mo, Roger. Sya rin marahil ang nagpaparamdam sa amin noon."

Namilog ang mga mata ko. "Anong ibig mong sabihin?"

Isinalaysay nya sa akin ang lahat. "Hindi makakapanakit ng pisikal ang isang diablo
pero kaya nilang gumamit ng hipnotismo para makapanakit at makagamit ng katawang
lupa."

"Ano ang dapat nating gawin?" Tanong ko.

"Isa lang naman ang pakay nito - kaluluwa."

Napasandal ako sa driver seat. "Sa dami ng pinatay ni Nana - bakit hindi na lang
iyon ang kuhaan nya ng kaluluwa."

"Roger... hindi basta makukuha ng diablo ang kaluluwa ng isang tao. Unless kung io-
offer mismo ng isang tao ang kaluluwa nya sa diablo."

Napatingin ako sa kanya. "How did you know that?"

"Nagsisimba ako tuwing Linggo. Madalas itong mabanggit sa sermon ng pari."

Nalungkot ang mukha nito. Si Janice kasi ang kasa-kasama nito magsimba.

"Si Janice -"

"Alam ko na Roger." Napaluha sya.

"Alam mo ng nawawala si Janice?"

Umiling ito. "Alam ko ng patay na si Janice. Pinatay sya ni Nana!" Napahagulgol na

ito. "Ang kapal ng mukha nya! Ikinwento nya pa sa'kin kung paano nya pinatay ang
anak ko! Papatayin ko sya! Papatayin ko sila ni Roli!"

Bigla ko syang niyakap. Maging ako ay napaluha na rin.

"Mga hayop sila! Baliw sila!"

"Shhh... tahan na Maria. Wag kang mag-alala. Sisiguraduhin kong magbabayad sila sa
batas." I'm a lawyer. Kaya ko silang idiin sa batas.

Pagkatapos ay humarap na ako sa manibela at pinaandar ang sasakyan ko.

Kaso -
Bago ko mapandar ang sasakyan ko -

Sa gilid ng bintana nito -

May palakol.

May palakol.

May palakol na -

Tumama sa leeg ni Maria.

"Maria!!!" Napahiyaw ako!

Sapol sa leeg si Maria! Napabuga ito ng dugo!

Si Roli!

Nasa gilid pala ng sasakyan ko.

Mabilis kong ikinambyo ang koste ko at pinaandar ito.

Nahigit pa ni Roli ang palakol na ipinukol nito. Nang tingnan ko ito sa rearview
mirror ko - kasama rin pala nito si -

Nana!

Hayun sila at magkasama!

Napahagulgol ako. Hindi sa takot. Hindi sa galit. Kundi sa sobrang habag ko sa

kalagayan ni Maria. Naghihingalo ito. Inihinto ko ang sasakyan ko ng makalayo ako
kila Nana. Tinakpan ko ang hiwa ng kanyang leeg.
Napakaraming dugo ang lumalabas roon. "Maria..." Piyok ang tinig ko.

Kumapit sya sa kamay ko. "R-Roger... minahal mo ba ako..."

Tumango ako. Totoo naman kasi. Minahal ko talaga sya. Kahit noong kasal na kami ni
Nana. Kaya lang, mahal ko rin si Nana.

"Maria... please wag kang magsalita... dadalhin kita sa hospital..."

Ngunit nagpumilit pa rin syang magsalita. "I-Ililigtas kita..." Pagkatapos ay

bahagya syang tumingala kahit na tumatagas ang dugo sa leeg nya. "A-Ara... inaalay
ko sa'yo a-ang aking kaluluwa..."

"Wag!"

"S-Sa'yo na ang aking kaluluwa... b-bumalik ka lang sa impyernong p-pinanggalingan

mo..." Pagkatapos ay sumuka na sya ng dugo.

"Maria!"

Kinapitan nya ako sa kwelyo. May gusto syang ibulong.

Inilapit ko ang tainga ko sa kanya. "Maria... hindi kita marinig..." Umiiyak ako.

Lumapit pa lalo ang bibig nya sa tainga ko. Bumulong sya. "Anak mo si -

JANICE..."

TBC

JAMILLEFUMAH

INSANUS... now posted on my Wattpad Acct.

Abangan ang huling DALAWANG kabanata ng ILY ARA. At salamat sa lahat!
####################################
XIX - The Plan
####################################

[ START ]

ROGER's POV

Janice...

Janice...

Janice...

Anak ko si Janice? Paano nangyari iyon?

Nag-isip ako.

Inalala ko.

Naalala ko.

Noong mga panahong kakakasal pa lang namin ni Nana - hindi nawala ang relasyon
namin ni Maria kahit na isang taon na syang kasal kay Eric.

Hanggang sa nalaman ko mismo kay Eric na baog sya kaya pala hindi pa rin sila
nagkaka-anak.

Ngunit isang araw, nagdalang-tao si Maria. Halos kasabayan ni Nana. Ako lang ang
nagulat dahil ako lang naman ang nakakaalam, bukod sa kanilang dalawa ng asawa nya,
nang tungkol sa disability nito. I thought it was a miracle. Ni hindi sumagi sa
isip ko na sa akin pala ang batang iyon. Ako pa kasi ang walang sawang nagpapayo
kay Eric na wag sumuko - na sumubok pa ulit.

Tapos napaisip ulit ako. Oo nga pala - may nangyayari sa amin ni Maria. Oh God! Ano
ba itong nagawa ko?!

Pagkapanganak ni Maria kay Janice, namatay si Eric sa isang aksidente.

Teka - aksidente nga ba? Posible nga kayang si Nana rin ang pumatay sa kanya?
Naalala ko rin kasi noong gabing namatay si Eric, hindi ko mahagilap si Nana.

Napatingin ako kay Maria sa tabi ko - wala na syang buhay. Narito pa rin ako at
nagmamaneho ng sasakyan ko pauwi. Pagkatapos noon ay hinagkan ko ang muka nya.
Naroon pa rin ang pouted lips nya - napakaganda nya talaga.

Itinuon ko ang sarili ko sa pagmamaneho. Sa wakas, nasilayan ko rin ang araw. And
in that moment - nagpasya na ako. Ipaghihiganti ko ang mga taong nawala sa buhay
ko. Kahit kapalit pa non ang sarili ko - papatay ako.

Habang nasa biyahe ako, saktong umulan nang malakas. Humito ako sa isang liblib na
lugar. Hinubad ko ang suot kong damit at ganoon din ang damit ni Maria. Lumabas ako
ng kotse at naligo ako sa ulan nang sa ganun ay mawala ang malansang dugo sa aking
katawan. Nang malinis ko na ang sarili ko, bumalik ako sa kotse at muling nagbihis
ng hinubad kong damit. Samantalang inilagay ko naman ang katawan ni Maria sa
backseat sa ilalim nito. Pinunasan ko ang sarili ko gamit ang damit na hinubad ko
kay Maria at saka ibinalot iyon sa bangkay nya. Nagpatuloy na ako sa pagmamaneho.

Huminto ako sa isang gasoline station at nagpagasolina gamit ang credit card ko.
Bumaba ako at nagtungo sa convenience store nito. Bumili ako ng maraming kandila at
posporo. Bumili rin ako ng maraming energy drink at kalamansi. Pagbalik ko sa
kotse, ipinagpatuloy ko na ang pagmamaneho ko. Mahaba-haba rin kasi ang biyahe ko.

Tanghali na nang makauwi ako sa bahay. Pagbaba ko ng kotse - luminga muna ako sa
paligid. Walang tao.

Kinuha ko ang bag sa loob ng sasakyan ko kung saan naroon ang labi ni Ara. Kinuha
ko rin ang redwine na nakuha ni Ka Pineng don sa dating bahay nila Nana, ganoon din
ang coat nito. Dinampot ko rin ang mga pinamili ko. Nilingon ko muna ang katawan ni
Maria. Dito muna sya - may tatapusin lang ako. Then, pumasok na ako sa bahay.

Pagpasok ko - naroon pa rin ang kabaong ni Ara. Sinilip ko iyon - wala na si Ara
don.

Inaasahan ko na iyon. Alam kong kukunin nila ang bangkay ni Ara. Kaya nga kinuha ko
itong mga labi ni Ara na kakambal ni Nana para may leverage pa rin ako at hindi
dehado.

Sa harapan ng kabaong, naglatag ako ng lamesita. Naghanda ako ng kopita. Binuksan

ko itong Fonseca 1983 na redwine at sinalinan ko ang isang kopita, pero kalahati
lang. Iyong isang kopita - hindi ko sinalinan.

Pagkuwan ay tumungo ako sa kusina. Mabuti na lang at may stocks pa ako. Kumain ako
hangga't kaya kahit wala ako sa mood. Kailangan ko ng lakas - lakas ng loob.
NANG SUMAPIT ang gabi, naghanda na ako. Pinatay ko ang ilaw. Nagsindi ako ng
kandila at itinayo ko iyon sa gitna ng lamesitang inilatag ko. Pagkatapos ay umupo
ako - nakaabang ako sa pinto. Inilapag ko sa tabi ko itong bag kung saan naroon si
Ara - na kapatid ni Nana. Sa itaas ng pinto, may orasan don. Inorasan ko si Nana.
Alam kong darating sya.

Wala akong ibang tinutunggga kundi itong energy drink upang manatili akong gising.
Ngunit lumipas ang magdamag - walang Nana na dumating. Hanggang sa sumikat na muli
ang araw.

Bumalik ako sa kusina at naghanap ng kutsilyo. Hiniwa ko ang sarili ko at saka ko

dinampian ng kalamansi iyon. Napahiyaw ako sa sakit! Pero gising na naman ako.
Ilang oras pa ba bago sumapit ang gabi? Mahabang oras pa ang hihintayin ko.

Nagtungo ako sa taas ng bahay namin. May mini-gym kami ron at doon muna ako
nagpalipas hanggang magtanghali. Kumain ako pagkatapos at uminom muli ng maraming
energy drink. Nang malapit ng magdilim, kinuha ko ang kopita na may lamang red wine
at itinapon iyon. Tapos ay sinalinan ko ulit iyon - kaunti lang. inilapag ko iyon
sa mesa katabi ng kopitang walang laman. Naupo ako habang umiinom ng energy drink.

At heto na nga - gabi na ulit. Pinatay ko ang ilaw at nagsindi muli ako ng kandila
sa gitna ng lamesita. Nakatingin lang ako sa orasan. Anong oras kaya sya darating?

MADALING ARAW NA.

Bakit wala pa rin sya? Hiniwa ko muli ang sarili ko at pinatakan ko iyon ng
kalamansi. Nawala ulit ang antok ko.

Maya-maya ay lumangitngit na ang pinto.

Heto na sya.

Heto na si Nana.

Mula sa liwanag ng kandila - natanaw ko na sya.

Hayun sya! May hawak syang martilyo!

"Kahapon pa kita inaabangan..." Kalmado kong bungad sa kanya.

"Nasaan ang kapatid ko?" Tanong nya.

Kinuha ko ang bag sa tabi ko at inilapit ko sa kanya. Nang mahawakan nya iyon -
agad nya iyong binuksan. Parang buhay itong Ara na kapatid nya kung yakapin nya
ito. Hinalikan nya pa iyon sa noo at binulungan.

"I love you, Ara." Pagkatapos ay bumaling na sya sa akin.

"Nasaan ang anak kong si Ara?" Ako naman ang nagtanong.

Lumakad sya ng marahan at umupo sya sa upuan kaharap ko. "Bakit mo pa hahanapin ang
anak natin? Maya-maya lang ay mamamatay ka na." Inilapag nya ang hawak nyang
martilyo katabi ng kandilang nakatirik sa gitna ng mesita.

Tinitigan ko sya. Hayun pa rin ang maganda nyang mukha. Alam kong nasusuklam ako sa
kanya ngunit sa kabila noon, mahal ko pa rin sya. "Minahal mo ba talaga ako, Nana?"
Garalgal ang tinig ko.

Tumingin sya sa red wine na nasa harapan namin. "Fonseca 1983 from Vintage Port sa
Portugal, paano mo nalaman na paborito ko ito?" Ngumisi sya.

Napalunok ako.

Napatingin muna sya sa kopitang may laman na sinalinan ko nang kaunti bago kumilos
ang kanyang kamay at hinawakan ang bote ng redwine upang salinan ang kopitang
walang laman. Pagkuwan ay nilanghap nya ang aroma non. "I like this wine." Tumingin
sya sa akin. "Syempre minahal kita."

"Kung ganoon, paano mo ito nagawa. Bakit pati sarili nating -"

"Shut up Roger!" Napatili sya.

Napaigtad ako sa paghiyaw nya.

"Nagbago na ako ng makilala kita. Kinalimutan ko na ang kapatid kong si Ara. Handa
na ako sa bago kong buhay!" Pumiyok sya. "Pero anong ginawa mo? Naghanap ka pa ng
iba!"

"W-What do you mean?"

"Akala mo hindi ko alam?" Nangangalit ang mga bagang nya. "Alam kong anak mo si
Janice!"

Napatigagal ako.
"Lumapit sa akin si Maria isang araw, umiiyak sya. Kamamatay pa lang ng asawa nya.
Humihingi sya ng tawad sa akin dahil nagka-anak kayo." Nanginginig sya. "Ang sabi
ko - pinatawad ko na sya. Basta wag nya lang ipaalam sa'yo. Sabi ko pang tutulungan
ko sya sa pinansyal para kay Janice..."

"Jesus -"

"Ang kaso Roger - ang sakit eh! Ang sakit pala! Pvtangina mahal na kita!" Galit na
galit sya. "Sino ang dumamay sa akin? Si Ara! Ang kapatid ko na si Ara!"

Baliw sya. Kasalanan ko kung bakit - tuluyan na syang nabaliw.

"Kaya tinuloy ko ang naudlot kong plano - ang pangako ko kay Ara. Na hahanapan ko
sya ng PAA. Pero bago yun - papatayin ko muna ang lahat ng mga nagmamahal kay Ara."

"Ang anak natin?" Natutop ko ang sarili kong bibig.

"Matagal ko na syang gustong patayin. Nagtitimpi lang ako. Pero gigil na gigil na
akong patayin sya. Hanggang sa nagka-relasyon sila ni Roli."

"Fvck!" Napatayo ako. "Nagkarelasyon sila ni Roli?!"

Napangiti sya. "Kaya nga napilitan akong patayin na sya eh. Pag-aari ko si Roli.
Walang ibang pwedeng magmahal sa kanya kundi ako lang."

Nanlambot ako sa pagkakaupo. Nanlumo ako sa nalaman ko. "Ngayon Nana, bago mo ako
patayin, may isa pa akong tanong."

Inangat ni Nana ang kopitang hawak nya na may laman. Tumikhim sya nito.

Napapikit ako ng ginawa nya iyon. Buong lakas pa rin akong humarap sa kanya.
"Minahal mo ba si Ara - na anak ko?"

Huminga sya nang malalim at saka -

Hinipan ang kandila sa harap ko!

Shit! Ang dilim!

Mabilis gumapang ang kamay ko para kapain ang martilyong inilagay nya sa gitna ng
lamesita.

Kaso -

Wala na ito.

Tapos may bumulong sa likod ko. "Of course Roger, I love Ara..."

Pagkarinig ko niyon ay bahagyang nagdilim ang paningin ko. Namalayan ko na lang na

sumubsob ako sa sa lapag. Nang kapain ko ang likod ng ulo ko -

Puro dugo iyon!

Pinukpok nya pala ako ng martilyo!

Nagliwanag ang paligid.

Sinindihan nya pala muli ang kandila. "Di ba sinabi ko na sa'yo, ikaw ang ihuhuli
ko." Naglakad sya papalapit sa akin.

Marahan akong kumilos upang tumihaya. Nakakagalaw pa ako! Hindi pa ako patay! Kaya
lang - masakit ang ulo ko. Manhid ang kanang paa ko. Tinanaw ko sya - nakayuko sya
sa akin.

May hawak syang kopita at sinalinan nya iyon. Pagkatapos ay nilagok nya ang laman
non. "Hindi ka nag-iisip." Sabi nya pa. "Matalas ang paningin ko sa dilim. Dapat,
pinuno mo ng ilaw ang paligid natin."

No Nana! Ikaw ang hindi nag-iisip. Hindi mo yata alam na parte ito ng mga plano ko
- ng mga plano namin ni Ka Pineng!

Oo!

Plano ni Ka Pineng! Gusto kong sabihin sa kanya iyon. Subalit hindi na ako
makapagsalita. Ngumiti nalang ako.
Maya-maya'y kusang nalaglag sa kamay nya ang hawak nyang kopita. Nabasag iyon.

Kasunod non ay napaluhod sya.

Bumagsak sya padapa. Tirik ang mga mata nya.

From the moment pa lang na tumikim sya ng wine sa kopita, nagtagumpay na ako. Kaya
nga napapikit ako, kasi - nagtagumapy ako. Ito talaga ang plano namin ni Ka Pineng
ng huli ko syang makausap na akala ko'y buhay pa sya.

Ipinakuha nya sa akin ang coat nya, sa bulsa non - may botilya. Cyanide iyon, isa
sa mga fast killing poison na ginawa para sa perpektong panlasa sa mga babae. Isang
minuto na ang pinakamatagal na epekto non kapag pumasok na ito sa katawan ng isang
tao. Ibinilin sa akin ni Ka Pineng na isalin ko iyon sa redwine na iyon.

Gaano sya kasigurado? Hundred percent!

Nang makita nya raw kasi itong Fonseca red wine sa lumang bahay na iyon ng mga
VillaVerde katabi ng mga basyo nito, naisip na nya na paborito ito ng killer.
Posible rin na ginawang base ng killer ang bahay na iyon dahil malinis ang mga ito
at hindi inaalikabok. Halatang pinupunasan iyon at mahal na mahal ng may-ari nito.
At ito ang ginawa naming pain dahil sigurado syang kahit saan ko ilatag ang rare
wine na ito ay titikim at titikim ang may pabarito nito - at iyon ang killer.

Although hindi sigurado si Ka Pineng sa Cyanide kung mababago nito ang kulay ng red
wine. Pero sigurado sya na tasteless at odorless ang poison na ito.

Dito na pumasok ang ideya ko. Alam kong takot si Nana sa dugo kaya siguro sa dilim
sya pumapatay. Pero nagkamali ako, hindi sya takot sa dugo.

Sa kulay pula talaga sya takot.!

Paano ko nalaman? Binanggit nya kanina na matagal na syang nagtitimpi kay Ara na
patayin ito. Kaya pala ang mga regalo nya rito sa tuwing sasapit ang kaarawan nito
ay mga pulang damit, o di kaya'y sapatos. Nang sa ganun, makontrol nya ang sarili
nya patayin ito. Iyong huling regalo nya ay red doll-shoes. Suot iyon ni Ara
hanggang mamatay ito na marahil ay pinaslang nya ito ng gabi.

To make the story short, mahina ang mga mata nya sa pula kapag gabi. Ganoon din sa
wine. Ang Cyanide ay binabago ang kulay ng wine pero hindi ang aroma at panlasa
nito. Iyon ang dahilan kung bakit patay ang ilaw. Samantalang ang apoy naman ng
kandila ang liwanag na kayang takpan ang kulay ng isang red wine.
Kaya nga nang sinabi sa akin ni Ka Pineng ang planong ito - halos matulala ako.
Hindi ko alam kasi nong una kung kaya kong i-risk ang buhay ko. Malabo kasi akong
makaligtas kay Nana sa dilim.

Marahan kong nilingon si Nana na katabi ko - wala na itong buhay.

Napatingala ako. Kung nabubuhay si Ka Pineng - malamang magiging masaya ito. Dahil
nagtagumpay ako - nagtagumpay kami sa planong ito.

Sa uluhan ko, may natanaw ako.

May babae doon.

Si -

Ara!

Si Ara na anak ko!

Nakangiti sya at masayang-masaya. Napakaganda talaga ni Ara. Kumaway sya sa akin.

Kung halusinasyon lamang ito ay wala na akong pakialam!

"Ara..." Tawag ko sa kaniya.

"I love you Dad." Pagkatapos ay tumalikod na sya sa akin at humakbang palayo.

Pumatak ang aking mga luha. Pinilit kong magsalita. "Ara wait..."

Lumingon sya sa akin.

"Hindi mo ba ako isasama?"

Lumapit sya sa akin. Hinaplos nya ang mukha ko. Napakalamig niya..."No Dad.
Mabubuhay ka..." Nakangiting wika niya sakin.

"Pero... para saan pa?" Mabuway kong tanong. Wala ng silbi ang mabuhay pa ako diba?

Hinagkan nya ako sa noo. "Magmamahal ka. Magkakaroon ka po ng dahilan para

mabuhay..."

"Ara..." Hinawakan ko sya sa kamay.

"Dad, kailangan ko na pong umalis."

Napahagulgol ako. "Ara... hindi kita malilimutan..."

"Ako rin po..." Napaiyak na rin sya. Ang magandang mukha ng anak ko ay umiiyak sa
aking harapan...

Napabangon ako paupo at niyakap ko sya. Kahit pa tila hangin lamang ang aking
nararamdaman...

"Salamat po. Matatahimik na po ako..."

"I love you Ara." Kumalas ako sa kanya at hinalikan ko rin sya sa noo. "Go...
go..." Itinaboy ko na sya paalis.

Humakbang na sya palayo sa akin. Ngunit bago sya yakapin ng liwanag - lumingon sya
sa akin.

Dito ko nasabi sa sarili ko na - habang buhay ko itong sasabihin. Uulit-ulitin ko

ito hanggang sa huling hininga ng buhay ko. Hindi ako magsasawang sabihin sa kanya
na -

"I love you, Ara."

TBC

Maraming salamat po sa inyong pagsubaybay...

UP NEXT: I LOVE YOU ARA Kabanata XX *evil smile*

####################################
XX - Diary
####################################
[ DIARY ]

HABANG isinusulat ko ito, nakaramdam ako ng hindi maganda. Alam ko na ang

mangyayari sa'kin. Tumayo ako mula sa aking kinauupuan at tinungo ang kwarto mo.
Tinabihan kita upang pagmasdan ang mukha mong mahimbing ang tulog. Sayang, hindi ko
na kasi makikita kung paano ka magbinata. Hindi ko na masisilayan ang mga magiging
apo ko na magiging anak mo. Nakakalungkot.

Pagkatapos noon ay bumalik na ako sa aking iniwang mesa at itinuloy itong aking
pagsusulat. Ngunit iba talaga ang aking pakiramdam. Malamig. Malamig ang aking -
mga paa!

Umayos ako ng upo at hinimas ang aking mga paa hanggang sa talampakan. Napakalamig
nito. Pinasadahan ko nang tingin ang aking sakong patungo hanggang sa aking mga
daliri nitong aking kanang paa. Hanggang sa aking -

Jesus! Ano ito?

bakit -

Ang itim ng mga -

Kuko ko?!!

Tinapik-tapik ko ito. Hindi naman manhid.

Namutla ako. Ikaw agad ang naisip ko.

Tatayo sana ako nang may maaninag ako. Holy Christ! Kusa akong napatakbo sa kwarto
mo. Oh Lord! Naroon nga siya. Naroon +# #++ ++ ##++ mo!

Maingay ang paligid! Although tayo lang naman ang nasa bahay natin. Nanigas ang
aking katawan sa aking nakita. Sobra ang pag-aalala ko sa'yo. "Sino ka?! Ikaw ba si
-"

May bumulong sa akin. "Ara..."

Muntik na akong mapatalon sa takot. Pero tinatagan ko ang aking loob. Sa'yo ako
higit na nag-aalala. Ayaw kong idamay ka nila. "Sinungaling!" Sigaw ko.

Naaaninagan ko.

May babae.

May babae sa -
Likuran ko.

"Wag mo akong linlangin! Sino ka?!" Sigaw ko ulit. Sa lakas ng boses kong iyon,
hindi mo magawang magising.

"Ara..." Bumulong sya ulit.

"Sinungaling!" Hiyaw ko. "Hindi ikaw si Ara!"

Napaigtad pa ko ng may -

kumalabit sa akin!

"Sino ka?!!" Sinigawan ko na sya.

Katahimikan.

Nawala iyong ingay sa paligid.

Huminga ako ng malalim. "Sino ka? Bakit mo ginagamit ang pangalan ni Ara?" Tanong
ko ulit. Ngunit mahinahon na ang aking tinig.

Bumulong ang hangin sa akin. "Ara..."

"Hindi mo ako maloloko. Hindi ikaw si Ara..." Marahan kong nililinga ang paligid.
Tumingin ako sa'yo. Naroon pa rin +# #++ ++ ##++ mo habang mahimbing ang iyong
pagtulog.

Tinungo ko agad ang mesa kung saan naroon ito. Itinabi ko ito sa bag ko. Habang +#
#++ ++ ##++ mo'y nakatingin sa akin. Hindi ko sya tiningnan. Ayokong maranasan ko
ang naranasan nyang hirap.

Bukas, ipapadala kita sa Manila. Doon mo ipagpatuloy ang pag-aaral mo ng kolehiyo.

Siguradong mamayang gabi ay pupunta sa akin si Roger at Mang Isko. Dito na mag-
uumpisa ang lahat.

Sana mabasa mo itong aking isinulat. Gusto kong malutas mo ang mga bagay na hindi
ko na malulutas. Patawarin mo ako dahil hanggang dito na lang ako.

P.S. Kung sakaling mabasa mo ito, marahil ay wala na ako. I love you... Justine.
Your loving father,
Pineda Toledo.

Important: Hanapin mo Roger.

BEWARE: Kapag narinig mo ang ingay ng bangaw - it means malapit ka ng mamatay. Ito
iyong INGAY na naririnig ko.

Remember, palagi +# #++ ++ ##++ mo.

In Memory of Pineda "Ka Pineng" Toledo.

[ START ]

JUSTINE's POV

PAGKABASA nito ay isinara ko na ang pahina. Ilang beses ko na ba itong binasa?

Maka-ilang ulit na hindi ko na mabilang. Ito na lang kasi ang naiwan nya sa akin.
Palaisipan pa rin kasi sa akin kung paano sya namatay, kung paano sila namatay.
Especially, may part kasi ako rito na hindi ko maunawaan. Lalo na iyong ibang
phrases na mahirap basahin. Natabunan kasi ng tuyong dugo.

Pinunit ko ang pahina. Pagkatapos ay itinapat ko sa liwanag ng araw. Baka sakaling

maaninagan ko ang nakasulat doon. [Naroon +# #++ ++ ##++ mo!] Doon sa phrase na
iyon.

"Si..." Bahagya ko ngang naaaninagan.

Lumipat ako sa ibang phrase. [Naroon pa rin +# #++ ++ ##++ mo habang mahimbing
ang iyong tulog.] Mas malinaw ang isang ito nang itapat ko sa sinag.

"Si..." Hindi ko mabasa iyong kasunod na word. "...sa tabi." Kahit paano ay medyo
malinaw na.

Sinubukan ko yung isa pang phrase.

[Habang +# #++ ++ ##++ mo'y nakatingin sa akin.]

Naku! Malabo ang isang ito.

Then bumaling ako dun sa huli.

[Remember, palagi +# #++ ++ ##++ mo.] Ngayon malinaw na iyong [+# #++ ++ ##++].

Sabi pala ni Daddy dun ay - oh Shit!

Kinilabutan ako!

'Si... Ara... sa... tabi...'

Marahan akong tumayo. Tagaktak ang pawis ko. Totoo ba iyon?

[Naroon +# #++ ++ ##++ mo!]

[Naroon pa rin +# #++ ++ ##++ mo habang mahimbing ang iyong tulog.]

[Habang +# #++ ++ ##++ mo'y nakatingin sa akin.]

At iyong huli -

[Remember, palagi +# #++ ++ ##++ mo.]

TBC

UP NEXT EPILOGUE para sa inyong katanungan.

INSANUS and TRAUMA now posted on my Wattpad acct.

####################################
Beginning of the End
####################################

####################################
EPILOGUE
####################################

[A/N: Pasyensiya na po kayo kung natagalan ng dalawa o tatlong araw ang huling pag-
update. Mahaba ito... Nakakaumay. Wag niyo na po akong awayin... Robot lang.]
CHAPTER dedicated kay Tita Madel Manalili! Siya po 'yung pinaka sexy sa
Teleperformance Ortigas! Nahihiya ang baby fats ko kapag magkatabi kami ng station!
55 lang ang nagawa kong emails dahil dito!!! Ayan na, bigyan mo na ako ng chocolate
na galing kay Tito Red pls! Ang hirap kayang isa-isahin ng kwentong ito...
hinalungkat ko pa kung saan-saang folder ang bawat karugtong! Saka wala akong
katulong dito sa Epilogue! Chocolate! Chocolate!

PS: Wala po kami sa pinangyarihan. Ang iba ay dugtong-dugtong na lamang.

I LOVE YOU ARA

EPILOGUE

WHEN I was in high school, I had this friend of mine whom I always called 'Kenny'.
Hanggang kolehiyo ay naging kaklase ko siya. Naging mag-bestfriend pa nga yata
kami... mabait si Kenny, iyon nga lang ay di ito masyadong palakibo.

I'm a christian, and I believe in God.

Ewan ko bakit naging magkaibigan kami... gayong hindi siya naniniwala na may Diyos.

Mula nang mabasa ko ang Diary na iniwan sakin ng tatay ko ay mas tumindi na ang
paniniwala ko sa Diyos. Alam kong hindi ako masasaktan ni Ara... hangga't matatag
ang pananalig ko.

Back to Kenny...

Isang araw ay nakita ko siyang nagdarasal na labis kong ipinagtaka...

Tinanong ko siya at pinilit na magkwento sa akin...

at nang magkwento na siya...

daig ko pa ang binagsakan ng bomba!

SI ARA...

Paanong- paanong nakilala niya si Ara?!

Posible bang dahil sa akin kaya...

kaya niya nakilala si Ara?!

O posible bang...

dahil sa mahina ang paniniwala niya sa Diyos ay...

siya ang napagbalingan ni...

ARA?!

Nagpaparamdam daw ito sa kaniya... Hindi ko alam kong si Ara nga 'yon!

Takot na takot si Kenny nang ikwento niya sakin ang tungkol sa babaeng nakikita
niya tuwing gabi na nasa paahan ng kaniyang kama.

May sinasabi raw ang babaeng iyon...

Ang sabi raw ay may bangkay sa Morong. At mas marami pang bangkay kung saan-saan...

Takot na takot si Kenny lalo pa ng sabihin sa kaniya nong babaeng iyon na kailangan
daw nito ng isang paa... kahit kaninong paa.Tila nagpapatulong sa kaniya ang
babaeng iyon. May binanggit daw itong mga pangalan... Janice at Ara... pero mas
tumiim sa isip niya ang pangalang Ara.

Ara raw ang pangalan ng babaeng nagpapakita sa kaniya... pero hindi ito ang Ara na
gusto nitong ipahanap sa kaniya. May Ara raw na gusto nitong makita...

Magulo ang kwento ni Kenny... hindi ko masyadong maintindihan.

Pero isa lang ang nasigurado ko... iyong Ara na nakausap niya ay isang baliw na
nilalang. Wala itong alam sa sinasabi nito... sa halip ay gusto lamang nitong
makuha ang ninanais nito.

1987 - 1997

cardiac arrest syndrome according to the doctors -

-bangungot, pero hindi ako naniniwala.

Befor he died, he told me about HER.

About Ara...

Nakakainis at nakakalungkot...

Siya na nga lang ang natitira sa akin... pero iniwan niya rin ako.

In Memory of Kenneth L. Sanchez

Hinding-hindi kita makakalimutan...

Sana kung nasaan ka man ay tahimik ka na, Kenny...

You will always be my bestfriend pare.

JUSTINE PINEDA.

Iyong huli naming pinag-usapan... tungkol kay Ara.

It was September 28th that day, in the year of 1997. In Maybancal Morong Rizal
found a body of a college student. Based on the investigation, the body was merely
almost a month in buried beneath the ground farm. The corpse was a girl, and sadly
- at the same time I was confused. The girl is not Ara, they found it was -

Janice.

Janice Ocampo.

Pero sa huli, hindi pala...

Napapagod na akong maguluhan.

Kaya nga hindi ko na rin hinanap si Roger... kahit iyon ang huling habilin ng tatay
ko.

Sa ngayon... paalis na ako papuntang Amerika. Kinukuha na kasi ako ng tiyahin ko

para doon na mag-aral.

Kung babalik ako... depende na iyon.

At si Ara? Kung sino mang Ara iyon... kung gusto niya akong sundan hanggang
Amerika, eh di sige! Sumunod siya. Hindi na ako natatakot sa kaniya...

Hindi niya kayang takutin ang mga taong malakas at matatag ang paniniwala sa Diyos.

xxx

PRESINTO

"SPO3 LYNDON P. ROMULO. Kaibigan ako ni Arthur." Isang matangkad at batang pulis
ang tumabi sa kaniya sa mahabang upuan na naroon sa lounge ng Police station.
"Nakikiramay ako sa lahat ng mga pinatay. Lalo na sa mga kaibigan kong pulis...
sina Art at iyong kapatid nito."

Tango lang ang naisagot ni Roger Santos dito.

"Astig nong ginawa mo pero mali iyon, attorney." Anito.

"Alam ko." Maiksing tugon niya.

"Sana sinaksak mo na lang kasi siya, o kaya naman ay hinampas sa ulo." Umiling-
iling pa ang pulis. "Kaya lang nilason mo eh! Syempre ang iisipin nila ay
pinagplanuhan mong paslangin ang asawa mo. Hindi mo pwedeng sabihing self defense
iyon."

"Ikulong niyo ako kung gusto niyo."

"Gusto mo bang makita iyong bayaw mo?"

"Hindi ko siya bayaw." Matigas niyang tugon at saka binigyan nang masamang tingin
si Romulo.

"Pero siya ang makakatulong sa'yo para-"

"Handa akong makulong... kahit habang buhay..." Agaw niya sa pagsasalita nito. Kaya
nga siya nagtungo agad sa Police Station nong patayin niya si Nana eh. Inilibing
niya muna si ang labi nong kapatid nitong si Ara at sumuko na siya pagkatapos.

Tumayo na si Romulo. "Tsk. Tigas ng ulo mo attorney."

Nakatalikod na si Romulo ay nakatingin pa rin dito si Roger. Mapagkakatiwalaan niya

ba ang Romulo na ito? Sa itsura kasi nito ay mukha itong maloko. Pulis ito pero mas
mukha pa itong modelo dahil sa itsura at tangkad nito. Tingin niya ay may pagka-
happy go lucky ang lalaki... pero sa di malamang dahilan ay magaan ang loob niya
rito.

"Sandali!" Habol niya kay Romulo.

Tinaasan siya nito ng kilay. "Ano?"

"Paano niyo nahuli si..."

Ngumisi ito. "Si Roli VillaVerde?"

Tumango siya.

"Sumuko siya..." Anito.

"S-Sige... Kakausapin ko siya."

Dinala siya nito sa tila isang bartolina sa istasyong iyon. Ayon dito ay inihiwalay
nito si Roli sa ibang preso dahil sa madalas daw itong magwala.

"Hindi na siya nagsalita pa matapos niyang sabihin saming gusto ka niyang

makausap." Itinuro nito sa kaniya ang isang bakal na pinto na may maliit na
bintana. "Hihintayin kita dito, kausapin mo na siya."

Naabutan niya Roli na nakasalampak sa sahig at tila natutulog.

"Roli..." Tawag niya sa pansin nito.

Nagtaas ito ng tingin mula sa pagkakatungo sa semento. Ang mukha nito ay marusing
subalit nababakas pa rin doon ang pagiging simpatiko ng lalaki. Maamo ang mga mata
nito na tila hindi makakagawa ng ano mang makakasakit sa kapwa... iyon na nga,
madalas makapanloko ang panlabas na anyo ng isang tao. Sino ba ang magsasabing ang
magandang lalaking ito na kasing payapa ng mukha ng isang anghel ang mukha ay isang
mamamatay at baliw na tao?

"Roger." Ngumiti ito nang makilala siya.

Tumayo ito at naglakad patungo sa pinto.

"Sayang... Sayang hindi kita napatay." Mahinanong wika nito.

Nanlisik ang mga mata niya. "Hayop ka!"

Lumungkot ang mukha ni Roli. "Roger... Mahal ko si Ara."

"Hayop ka talaga! Pati anak ko tinalo mong hayop ka!" Pigil ang boses na angil niya
rito.

Umiling ito at saka muling tumingin sa kaniya. "Masaya sakin si Ara... Ibinigay ko
sa kaniya ang atensyong hindi mo maibigay sa kaniya sa sobrang abala mo sa
trabaho."

Naumid ang dila niya sa sinabi nito. Ganoon ba ito naging close ng kaniyang anak
para ikwento dito ni Ara ang mga nagaganap sa bahay nila?

"Gusto mo bang malaman kung bakit gusto kitang patayin?" Muli ay wika ni Roli.

Hindi siya kumibo.

Nagsalita itong muli. "Baka kasi nalulungkot si Ara..."

Nakamasid lang siya sa malungkot na mukha ni Roli.

"Mahal na mahal ka niya..." Anito. "Sa akin niya palaging sinasabi kung gaano ka
niya kamahal... at kung gaano siya nalulungkot na wala kang panahon sa kaniya."

"Minahal mo ba talaga ang anak ko?" Hirap sa loob na tanong niya rito.
Malungkot itong ngumiti. "Oo... Mas minahal ko siya kesa sa... asawa ko."

Mapait siyang napangiti. "Pero kagaya ng asawa mo't anak ay hinayaan mo ring
mamatay ng walang kalaban-laban ang anak kong si Ara."

Hindi nagsalita si Roli kaya nanggalaiti siya. "Anong klaseng tao ka!" Di niya
napigilang mapaluha. Gusto niyang gulpihin si Roli, gusto niyang magwala!

"Siguro nga hindi ako tao. Sa totoo lang, mas dapat akong tawaging demonyo. Baliw
ako." Muling napaupo sa sahig ng kulungan si Roli. Inihilamos nito ang mga palad sa
marungis nitong mukha. "Mahal ko si Ara... Mahal ko si Laurie... Mahal ko sila...
Pero wala akong magawa nang patayin sila ni Clarisse."

"Bakit hindi ka lumaban kay Nana! Pvtang ina mo!"

Nalilitong tumingin ito sa kaniya. "Si Clarisse... m-mahal niya ako..."

"Pvtang ina mo!" Gigil na bulyaw niya rito. Sinenyasan siya ng nasa di kalayuang
si Romulo na hinaan niya ang boses niya.

Nagulat siya nang biglang umiyak si Roli. Para itong batang ngumunguyngoy. Ngayon
niya lamang ito nakitang ganoon.

Tumingin sa kaniya ang luhaang mga mata nito. "Wala akong pamilya o maski kamag-
anak... Kinupkop ako ng pamilya VillaVerde. Naging maalwan ang buhay ko at
nagkaroon ako ng pamilya."

"Pamilya ng mga baliw!" Mahinang asik niya rito.

"Alam mo ba kung bakit wala akong pamilya?" Bagamat luhaan ay nakangisi na naman
ito sa kaniya. "Ako rin ang pumatay sa kanila..."

Napigil niya ang kaniyang paghinga dahil sa sinabi nito.

"Nahuli ng Tatay ko ang Nanay ko na may kinakasamang iba. Kalat na sa buong baryo
ang kawalanghiyaan nila... ang mura kong pag-iisip noon ay nahaluan ng poot at
malisya." Muli itong tumungo. "May mga nakababata akong kapatid... ayoko silang
madamay. Palagi akong binubugbog ng Tatay ko at kulang na lang ay patayin niya na
ako, laging nag-iiyakan non ang mga kapatid ko. Bata pa ako non Roger... naaawa ako
sa sarili ko pero wala akong magawa. Sa amin ni Itay ibinubuhos ang galit niya sa
Nanay ko."

Hindi niya alam kung ano ang sasabihin dahil sa mga ikinukwento nito.

"Pinatay ko si Nanay at ang kalaguyo niya... Pinatay ko sila ng isang gabing

maabutan ko sila sa silid nila ni Tatay. Pinatay ko sila habang tulog sila... at
isinunod ko ang mga kapatid ko." Balewalang kwento nito na tila. Parang wala lang
dito ang lahat ng naganap.

"Isa kang baliw..." Oo at mamamatay si Roli. Pero hindi niya lubos maisip na bata
palang ito ay pumatay na ito! At ang mahirap tanggapin ay pati mga nakababatang
kapatid nitong walang muwang ay pinatay din nito! "Baliw ka Roli!!!"

Nagkibit-balikat ito. "Maigi ng ganoon... mawawala na ang usapan ng mga tao sa

baryo namin. Maigi ng mamatay ang mga taong mahal ko kesa magdusa sila. Nang
dumating si Itay ay siya ang hinuli ng mga pulis. Siya ang pinagbintangang gumawa
ng krimen na iyon. Wala ng naganap na imbestigasyon, basta na lang nilang hinuli si
Itay kahit anong panlalaban nito. Sa huli ay nabaril ang Tatay ko nang magtangka
itong makipag-agawan ng baril sa isang pulis."

Hindi na talaga siya makatagal na makausap ito.

"At nang mga panahong nag-iisa na ako ay napadpad ako sa mansion ng mga VillaVerde.
Sila ang dahilan kaya ibang tao na ako ngayon... isang taong mas matatag. Sa di
malamang dahilan ay tumaas ang tingin ko sa sarili ko ng muling mamantsahan ng dugo
ang aking mga kamay." Tumingin ito sa kaniya, blangko na ang mga mata nito. "Hindi
ako galit sa'yo kahit pinatay mo si Clarisse. Siguro talagang oras niya ng
mamatay..."

Napatungo na lamang si Roger. Sumakit bigla ang ulo niya sa pinagsasabi ni Roli sa
kaniya.

"Grabe na rin ang pinagdaanan niya sa buhay... Katulad ko ay sugatan din ang
kaluluwa niya..." Saad pa nito sa mababaw na boses.

Umiling siya. "Hindi ko na alam kung anong sasabihin ko sa'yo, Roli." Aniya.

Tumayo ito at lumapit muli sa kaniya. "Ilibing mo na ang labi ni Ara... iyong Arang
baliw." Seryoso at tila may takot na wika nito.

Nakipagtitigan siya rito. Para saan ang takot na nababasa niya sa mga mata nito?
"Inilibing ko na siya bago pa man ako sumuko sa mga pulis."

"Hindi lang basta paglibing... Hindi matatahimik ang pvtang inang iyon."

Hindi siya kumibo. Para sa kaniya ay hindi dapat katakutan ang isang 'patay na'...
ang dapat katakutan ay ang mga 'buhay pa' dahil sila ang may kakayahang saktan ka.
Hangga't may pananalig ka sa Diyos ay hindi ka magagapi ng masasama.

Kung Diablo man si Ara... problema na nito iyon. Sa kabila ng mga kakaibang
pangyayari ay hindi pa rin siya naniniwalang masasaktan sila ng multong iyon. Ang
mga naganap ay bunga lamang ng kahinaan ng isang tao. Pinaglalaruan lamang ng mga
diablo ang isipan ng mga tao at ang mga tao mismo ang ginagamit ng diablo para
saktan ang iba pang tao. He had enough, tama na. Wala na siyang kinatatakutan
ngayon dahil wala na rin namang natitira pa sa kaniya.

Pero si Roli ay hindi mapalagay. Pilit siya nitong inaabot mula sa maliit na
bintana ng pinto ng kulungan nito.

Umatras si Roger. Ayaw niyang madampian siya ng ni dulo ng maruming daliri ni Roli.

Sumigaw si Roli. "Isa pa siya sa dahilan kaya hindi kami makatakas sa nakaraan.
Hanggang ngayon ay demonyita pa rin iyang Ara na iyan. Demonya siya noong nabubuhay
siya... mas naging demonya pa siya nong mamatay na siya. Dahil sa kaniya kaya
tuluyang nasiraan si Clarisse."

Umismid siya. "Wag na nating pagusapan ang babaeng iyon."

"Minahal ka ni Clarisse!" Anito. "Kaya lang napakagago mo... Niloko mo siya dahil
kay Maria. Wala na sanang problema kung hindi ka nagloko. Hindi niya sana itinuloy
ang pagpatay kay Ara at sana'y buhay pa silang lahat ngayon. Buhay pa sana si
Clarisse at magkasama pa rin kayo... at sana ay buhay pa rin si Ara ngayon at ako
ang kasama niya. Pero ito yata talaga ang kapalaran... ang mamatay silang lahat."

"Naging mabuti akong asawa kay Clarisse. Oo natukso akong makipag-relasyon pa rin
kay Maria pero natapos din naman iyon. Hindi dahilan na patayin niya ang anak namin
dahil lang sa-"

Pinutol nito ang pagsasalita niya. "Iba ang takbo ng utak ni Clarisse..."

Hindi siya sumagot.

Nagpatuloy ito. "Natutuwa akong unti-unti nang umaayos ang buhay niya mula ng mag-
asawa siya. Bihira ko na siyang makitang balisa at tulala... Akala ko nakalimutan
niya na ang kapatid niya. Isang araw ay nakita ko siyang matalim ang mga matang
nakatingin sa'yo habang nakatalikod ka. Nag-isip na agad ako na may ginawa kang
hindi maganda."

Gusto niya nang iwan ito roon pero may isang parte niya ang nais pang makinig sa
mga sinasabi nito.

"Ilang araw mula noon ay nakita ko na naman siyang balisa. May mga panahon na
bumubuka ang bibig niya at tila siya may kinakausap... kinabahan na ako noon.
Makalipas ang ilang linggo ay tinawagan niya ako na umuwi sa probinsiya namin."

Pakiramdam ni Roger ay nanikip ang dibdib niya.

Naiiling na muling napaluha si Roli habang nagku-kwento ito. "Tama nga ang hinala
ko... Patay na ang mag-ina ko. Pinatay na sila ni Clarisse..."
"Ni wala kang ginawa!" Mapaklang wika niya rito.

Umiiyak na nagkibit-balikat ito. "Naisip kong oras na nila talaga iyon."

"Sira ulo ka!"

"Nalungkot ako, Roger... Nalungkot ako dahil minahal ko ang asawa kong si Laurie at
ang anak namin. Pero mas nalungkot akong maabutang umiiyak si Clarisse habang
punong-puno siya ng dugo. Umiiyak siya at sinabi niya sa aking malapit ng masira
ang pamilya niya... sinabi niya sa aking niloloko mo siya."

Nag-iwas siya ng tingin dito. Sapul na sapul kasi siya.

"Bata pa non si Ara... Magda-dalaga palang yata. Inutusan niya akong bantayan ang
anak niyo... at dahil sa pangungulila ko sa mag-ina ko ay nahulog ang loob ko kay
Ara makalipas ang ilang taon. Maganda si Ara, mabait at maaalalahanin. Nahihirapan
ang kalooban ko kapag malungkot siya kaya sa tuwina ay nais ko siyang pasayahin."

Muli siyang napangiti nang mapakla.

"Pero nalaman din ni Clarisse ang relasyon namin. Nagalit siya sa akin. Ano raw ang
karapatan kong maging masaya gayon siya ay naghihirap? Tama siya... wala akong
karapatan."

Nagdidingas sa poot na tinapunan niya ng tingin ang baliw na si Roli. "Kaya pinatay
niya na ang anak namin!" Aniya na punong-puno ng galit ang tinig.

"Roger. Hindi ako hihingi ng tawad sa'yo. Naniniwala ako na lahat nang nangyayari
sa mundo ay nakatadhana na."

Hindi niya na pinansin pa ang ibang sinasabi nito. Tinalikuran niya na ito at saka
siya bumalik sa mahabang upuan na kanina ay inuupuan niya. Baka kasi pag hindi niya
pa tinigilan ang pakikipag-usap kay Roli ay mabaliw na rin siya.

Sumunod sa kaniya ang ngingisi-ngising si SPO3 Lyndon Romulo.

"Attorney! Wag mo na masyadong dibdibin... Hayaan mo't pasasaan ba't mabibitay na

ang Roli VillaVerde na iyon." Anito sabay tapik sa balikat niya.

"Romulo!" Isang pulis ang lumapit sa kanila.

Tinanguan ito ni Romulo. "Oh? Sabihin mo na kay Santos."

"Attorney." Baling sa kaniya ng bagong dating na pulis. "Ako po si SPO4 Antonio
Lorenzo ng District 5."

Tinanguan niya ito.

"Nakita na iyong mga bangkay. Iyong Madge pati na rin ang mga naaagnas na katawan
ng nawawalang pamilya nong Roli VillaVerde. Nasa isang closet silang lahat... sa
isang closet sa isang tagong silid sa lumang bahay nina Clarisse VillaVerde-Santos.
May ilan pang bangkay don ng ilang kalalakihang tila mga akyat-bahay."

Napatayo siya bigla. "S-si Janice... iyong bangkay ni Janice Jane Ocampo? Nakita
niyo na ba?"

Kumunot ang noo ni Romulo.

"Si Janice! Si Janice? Nasaan siya?!" Halos yugyugin niya na ang patpating pulis na
bagong dating. "Nasaan ang bangkay ni Janice?!!!"

"Ah... walang Janice." Umiling ito.

"Ano?!"

"Walang nakalagay na Janice." Sabad ni Romulo habang hawak nito ang folder,
nakangiti ito.

Binalingan ito ni SPO4 Lorenzo.

"Iyong nakita niyong bangkay sa Morong Rizal. Iyong dalagitang itinapon ang
bangkay."

Tumango-tango si SPO4 Lorenzo. "Ah si Renalyn Sandoval?"

"Oo! Iyong pinatay sa bahay ng mga Ocampo!" Ani pa ni Romulo.

Nandilat ang mga mata ni Roger.

Renalyn Sandoval?

Renalyn... Renalyn... Renalyn...

Pamilyar ang pangalang iyon...

Saan niya ba nakita iyon?

Napakurap si Roger!

Tama!

Si Renalyn Sandoval ay ang kaibigan nina Ara at Janice. Renalyn Sandoval, nakita
niya ito friendster ni Ara ng isang beses na makigamit ng laptop niya ang kaniyang
anak.

Si Renalyn Sandoval ay si- Rene!

"Anong nangyari kay Rene... Kay Renalyn Sandoval." Agad niyang tanong sa mga ito.

"Hati ang mukha niya, ni hindi na makilala. Puro siya dugo ng makita namin. Wala na
itong buhay." Sagot ni SPO4 Lorenzo. "Siya iyong natagpuan sa Morong. Kahapon lang
namin nalaman sa autopsy."

"Iyon nga! Ang buong akala ay si Janice Ocampo, missing kasi si Janice Ocampo!
Tapos suot pa nitong si Renalyn Sandoval ang damit ni Janice." Tatango-tangong wika
ni Romulo. "Siguro napagkamalan nong Clarisse na si Renalyn ay si Janice. Ayon sa
imbestigasyon ay naganap ang pagpatay sa mismong bahay ng mga Ocampo."

Parang may paa ng kabayong tumadyak sa dibdib ni Roger. "K-Kung ganoon... nasaan si
Janice?" Nabuhayan siya ng loob. Nagsimula na rin siyang maluha.

Inakay siya ni SPO3 Lyndon Romulo sa isang silid sa likuran ng quarters ng mga
pulis. Hindi niya alam kung bakit ngiting-ngiti ito. Nang makarating sila sa pinto
ng isang silid ay binulungan siya ng batang pulis.

"Attorney... Wag ka ng umiyak diyan. Pasayahin mo ang magandang binibini na nasa

loob... kakarating lang niya. Maghihintay ako rito."

Natulala siya nang makita kung sino ang nakaupo sa silyang naroon sa loob ng silid.

�J-Janice?� Parang gripo ang mga mata niya sa tuloy-tuloy na pag-agos ng mga luha
niya roon.

Ang inosente at magandang mukha nito na bahagyang namumutla ay nabahiran din ng

pagkagulat nang tumingin ito sa kaniya.

Nilapitan niya ito kahit tila nanghihina na ang kaniyang mga tuhod sa kaba at iba
pang emosyon.

Ngumiti ito bagamat luhaan na rin. �Narinig kong sabi ni Nana na� k-kapatid ko si
Ara� na kayo ang tunay kong tatay. Totoo po ba?�
�A-Anak ko�� Inabot niya ito at saka niyakap nang mahigpit.

�Papa�� Umiyak nang umiyak sa dibdib niya ang dalagita. �Patay na si Mama� Patay na
rin sina Tita Madge� Patay na sila�� Tangis nito.

�Sshh�� Pag-aalo niya rito. �Magiging okay ang lahat� narito pa tayo�� Inalalayan
niya itong makaupo muli sa silyang naroon at saka siya naupo rin sa isa pang silya
na katapat ng inupuan nito.

�Kaya pala mahal na mahal ko si Ara�� Malungkot na wika nito. �Kaya rin kamukha ko
siya��

�Paanong nangyaring nakaligtas ka kay Nana?� Tanong niya kapagdaka.

Lalo itong namutla. �S-si� Nana po� Pinuntahan niya ako sa Hospital.�

Nagtagis ang mga ngipin ni Roger at nakuyom niya ang kaniyang kamao.

�Alam ko na pong may masama siyang balak sakin�� Napahikbi muli si Janice. �Alam ko
po� Alam ko dahil nagparamdam sakin si Ara. Hindi ko po alam kung binabangungot
lang ako noon� takot na takot ako��

Hinaplos niya ang luhaang pisngi nito upang papayapain ang loob ng dalagita.

Nagpatuloy ito sa pagku-kwento. �Pero dahil sa takot ko kay Ara ay nalaman kong may
masamang mangyayari. Kung nagkataong hindi ako nagising noon ay baka napatay na nga
ako ni Nana. Nakatakas po ako sa kaniya� Wala na po ako sa sarili, ni humingi ng
tulong sa mga nurse at ibang tao sa Ospital ay di ko nagawa. Dumaan ako sa fire
exit. Ang tanging nais ko na lang ay makita si Mama. Lakad-takbo po akong umuwi ng
gabing iyon. Bumalik po ako sa bahay namin kasi akala ko naroon sina Mama at Tita
Madge. Nagpalit po ako ng damit at nakahanda na muling umalis� tapos biglang may
kumatok.�

Pakinig na pakinig si Roger sa mga sinasabi nito.

�Natakot po ako� akala ko si Nana na iyon. Gabing-gabi na po iyon at walang

telepono para makahingi pa ako ng tulong.� Saglit itong natigilan at saka muling
napahikbi. �Natuwa ako nang malamang hindi si Nana iyong dumating. Iyon pong
bestfriend namin ni Ara na si Rene� Tumakas daw po siya sa kanila kasi ayaw siyang
payagan ng parents niya na pumunta sa burol ni Ara. Nagpunta siya sakin kahit gabi
na dahil nakokonsensiya siyang hindi siya nakiramay sa burol ni Ara. Basa siya ng
ulan kaya pinahiram ko siya ng damit ko� Magkasama kami sa kwarto ko non nang
biglang mag-brownout.� Nanginig na ang katawan ni Janice.

Niyakap ni Roger ang dalagita. Ramdam niya ang malakas at mabilis na tibok ng puso
nito na dala ng takot.

�Akala ko brownount lang talaga kaya iniwan ko si� si Rene sa kwarto ko. Kukuha
sana ako ng kandila sa kusina.� Bigla na namang napahagulhol si Janice. �P-Pero
pagbalik ko� may iba na palang tao sa kwarto!�

�Napakahayop niya�� Gigil na bulong niya habang hinahagod ang likuran nang umiiyak
na si Janice.

�Nong kumidlat ay nakita ko ang duguang mukha ni Rene� hati na iyong mukha niya at
di na siya makilala sa dami ng dugo�� Sumigok ito. �Tapos nakilala ko ang
nakatayong babae sa harapan niya�si Nana!�

Lalong nag-igting sa poot ang kaniyang mga ngipin. Nakikita niya pa sa isipan niya
ang mga pangyayari�

�Sa takot ko ay nagtago ako sa closet sa likod ng pinto ng kwarto ko.� Saglit itong
humiwalay sa kaniya at saka nagpahid ng luhaan nitong mukha. �Kitang-kita ko po
nang buhatin niya si Rene papunta sa kama at kumutan ito. Nagso-sorry pa siya rito�
Doon ko po narinig na siya rin ang pumatay kay Ara. Sabi po niya ay mahal na mahal
niya si Ara� pati raw po ako ay itinuring niya ng anak. Ang hindi niya lang daw po
matanggap ay� niloko niyo siya. Doon ko po nalamang kayo ang �daddy� ko.�

�Oh Janice!�

�Doon po may dumating ulit na isang lalaki� pinatay niya rin po iyon! Hanggang sa
makaalis siya at hindi na ako lumabas sa closet. Si Rene po ay binalot niya ng
kumot at saka niya dinala� Akala niya po ako iyon� Namatay si Rene dahil sakin��

Mga ilang minuto rin silang nagyakapan ni Janice bago sila maistorbo ng isang
tikhim mula sa pintuan.

�Attorney.� Si SPO3 Lyndon Romulo. �Oo nga pala, mukhang makakalaya ka na. Nagtext
sakin si Lorenzo.� Anitong nakangiti.

�B-Bakit?�

�Baliw iyong Roli na iyon noh? Kwinento niya na sa amin ang lahat� saka isa pa, sa
dami ng pinatay ng Clarisse VillaVerde na iyon ay imposibleng di ka pa makalaya.
Tamang usapan na lang ito.� At saka siya kinindatan.

�S-Salamat.�

�Maging mabuting ama ka ngayon� sa pangalawang pagkakataon.� Sabi pa nito.

Kumunot ang noo ni Roger.

�Sorry ha? Nakinig ako sa usapan niyo kanina ni Roli. Hindi ko rin sinasadyang
hindi makinig ulit ngayon. May magagawa ba ako? Ako ang bantay mo eh.� Napangisi
ito.

Naiiling na lamang na tinanguan ito ni Roger. �Salamat Romulo.�

Bumaling ito kay Janice pero siya pa rin ang kausap. �Ingatan mo ang anak mo� Wag
mo munang papaligawan. Maganda ang anak mo, attorney. Siguraduhin mong hindi baliw
ang matitipuhan niyan. Siguraduhin mo ring ang makakatuluyan niya ay iyong kaya
siyang ipagtanggol.� Makahulugang wika nito.

Napasimangot ang mukha niya. �Bata pa ang anak ko Romulo. Magdidiso-otso palang
siya.�

�Sige, maiwan ko na kayo.� Patalikod na ito nang muling lumingon sa gawi nila. �Oo
nga pala attorney� 23 palang ako. Bata pa rin.�

Nakita niyang namula ang pisngi ni Janice nang ngitian ito ni Romulo.

Naiiling na lamang si Roger nang tuluyan ng makaalis ang batang pulis.

�Papa�� Tawag sa kaniya ni Janice. Nakangiti na ito at wala ng masyadong luha ang
mga mata.

�Anak�� Ngumiti na rin siya� iyong ngiti na akala niya�y hindi na muling guguhit sa
kaniyang mga labi�

Muli itong yumakap sa kaniya� nang mahigpit�

Buong pagmamahal na hinagkan niya ang ulo nito.

�I love you Janice��

WAKAS

PLUG: *new horror: INSANUS �Now Posted�

Ara's letter kasama ng ilang photos at piling mga komento mula sa inyong mga
readers gayon na rin ang announcement for ILY ARA's book II at sa kaniyang libro ay
will be posted on my Facebook page na : JAMILLEFUMAH

(https://www.facebook.com/howsjam)
MARAMING SALAMAT PO!

JAMILLEFUMAH