c
  







 


 









 R
 

Maandag 1 november ben ik samen met mijn klasgenoten naar het Witte
de With center for contemporary art geweest. Cosima von Bonin was de
kunstenares die hier tentoonstelde. In dit verslag vertel ik eerst een
stukje over het Witte de With center for contemporary art en wat zij
doen. Daarna vertel ik wat over Cosima von Bonin. Vervolgens behandel
ik verschillende kunstwerken van Cosima von Bonin die op de
tentoonstelling te zien waren. Als laatste vertel ik mijn mening over deze
tentoonstelling.
De tentoonstelling is van 10 oktober 2010 tot 9 januari 2011 te
zien in het Witte de With center for contemporary art gelegen
aan de Witte de Withstraat 50 te Rotterdam.
De titel van de tentoonstelling is Ɲfar nienteƞ, dat is Italiaans.
De tentoonstelling is samengesteld door Zoë Gray en Nicolaus
Schafhausen.
Ik heb deze tentoonstelling op maandag 1 november bezocht
samen met mijn klas en mijn leraar. We vertrokken om 2 uur
van school en waren om 3 uur bij het Witte de With center for
contemporary art. Om kwart over 4 vertrokken wij vanuit
Rotterdam terug naar huis.

Ik kon geen recensie vinden op het internet dus heb ik aan mijn
klasgenoten gevraagd wat hun van de tentoonstelling vonden.
Ik kreeg verschillende antwoorden. Sommige vonden het een
leuke tentoonstelling, vooral de knuffeldieren spraken hun echt
aan. Anderen vonden het geen leuke tentoonstelling omdat ze
vonden dat sommige dingen nergens op sloegen, zoals
bijvoorbeeld de knuffels aan de waslijn. Ze vonden dit geen
kunst omdat het niet iets is wat je zelf maakt, want iedereen
kan knuffels aan een waslijn ophangen. De meningen waren
heel erg verdeeld.

Het Witte de With center for contemporary art is een centrum

waar hedendaagse kunstenaards hun kunst kunnen
tentoonstellen. Het Witte de With center for contemporary art
werd in 1990 geopend met als doel om hedendaagse kunst in
Rotterdam en Nederland te introduceren. Het centrum heeft
zich in de afgelopen jaren ook ontwikkeld tot producent en
opdrachtgever van nieuwe kunstwerken. Het is van dinsdag t/m
zondag van 11.00 tot 18.00 geopend.
Cosima von Bonin is een duitse kunstenares. Ze werd in 1962 geboren in
Kenia en is later terug verhuisd naar Duitsland. Ze is erg in haar zelf
gesloten en komt niet vaak in de publiciteit. Zij is ook zelf niet aanwezig
geweest bij de opening van haar tentoonstelling in het Witte de With
center for contemporary art. Dit vind ik heel merkwaardig omdat de
meeste kunstenaars als ze trots zijn op hun werk juist in het openbaar
willen verschijnen. Dit kenmerkt denk ik wel het karakter van Cosima en
ook waarom haar kunstwerken best kinderlijk zijn door verwerkingen van
disneyfiguren en knuffeldieren in haast alle kunstwerken. Ik krijg het
idee dat het een hele verlegen en nog wat kinderlijke vrouw is die haar
emoties of gedachtes kwijt kan in haar kunstwerken. Wat ik wel raar
daar van vind is het feit dat ze haast geen één van haar kunstwerken
zelf heeft gemaakt. Ik vind namelijk dat een kunstwerk meestal een
weerspiegeling is van de kunstenaar/kunstenares en dat dieg ene het
daarom ook zelf heeft gemaakt omdat hij/zij zijn/haar creativiteit kwijt
kan in dat proces. Misschien dat Cosima haar creativiteit al kwijt kan in
het ontwerpproces.
 Dit doek heet Crude Cuisine,
het is in 2003 gemaakt. De
achterliggende gedachte achter
dit doek is een foto van prins
Charles en Camilla Parker-
Bowles. Ik vind dit persoonlijk
geen mooi kunstwerk. Ik vind
de stoffen die gebruikt zijn en
de patronen niet mooi. Ik vind
het ook niet mooi dat de
figuren niet realistisch zijn
gemaakt. Ik hou persoonlijk
meer van kunst waarin je
gewoon gelijk kunt zien wat
het voorstelt, maar dat is mijn
mening.

Ik vind dit wel een grappig

kunstwerk. Dit komt door het
kleurgebruik, ik vind het
kleurgebruik heel vrolijk en
dat geeft gelijk een leukere
indrukken dan het doek
hierboven. Ook vind ik het
mooi dat je gelijk ziet dat het
een octopus is. Wat ik alleen
niet snap is wat dit met de
fenomenen luiheid en
vermoeidheid te maken
heeft. Maar dat had ik
eigenlijk bij alle kunstwerken. Ik vind dit een leuk kunstwerk maar ik zou
het nooit kopen. Dit komt omdat ik het nut van dit kunstwerk niet in zie.
Ik denk niet dat iemand dit snel in zijn/haar huis zou zetten. Met een
schilderij heb ik dat sneller, dan snap ik waarom je het ophangt aan een
lege muur in je huis. Maar bij de kunstwerken van Cosima vond ik dat
heel moeilijk om te begrijpen. Ik vind de stoffen die in deze octopus
verwerkt zijn veel leuker dan de stoffen die in het doek hierboven zijn
verwerkt. Toch vind ik het nog steeds moeilijk om de functie van dit
soort kunstwerken te begrijpen.
 Dit vond ik een heel
moeilijk kunstwerk om te
beoordelen omdat ik er zelf
negatief over ben en dan is
het moeilijk om het
objectief te bekijken. Ik
vind dit niet mooi omdat ik
de functie van het
Ɲkunstwerkƞ heel moeilijk te
beoordelen vind. Ik vind dit
eigenlijk ook niet echt een
kunstwerk omdat ik vind
dat iedereen een paar knuffels aan een waslijn kan ophangen. Maar zijn
dat dan ook kunstenaars? Ik vind het heel moeilijk om te beoordelen of
ik Cosima een kunstenares vind omdat ze het merendeel niet zelf
gemaakt heeft. Nu snap ik dat je kunst niet altijd zelf hoeft te maken.
Maar als ik een doek ontwerp ben ik dan ook gelijk kunstenaar? Dit vind
ik een moeilijke discussie. Ik weet wel dat ik dit niet mooi vind en
eigenlijk nutteloos. Ik snap namelijk niet wie dit in zijn/haar huis zal
willen hangen. Nu zeiden meiden uit mijn klas dat ze er een kleurpatroon
in zagen, maar dat roept bij mij de vraag op: ƝAls ik nou mijn was op
kleur gesorteerd aan de waslijn hang, is dat dan ook kunst?ƞ Ik vind dit
een hele moeilijke kwestie omdat je altijd mensen heb die voor en tegen
zijn. Wat ik weet is dat ik deze waslijn met knuffels niet mooi vind omdat
ik er niet naar kan kijken als kunst, ik vind het eigenlijk gewoon geen
kunst. Dit is mijn mening en er zullen zat mensen met verstand van
kunst zijn die het totaal niet met mij eens zijn. Maar ik vind dat het voor
iemand die niks met kunst heeft en niet vaak tentoonstellingen of
museums bezoekt het moeilijk is om hierin het begrip kunst terug te
vinden. Als ik dit werk in één zin zou moeten samenvatten zou ik
zeggen: Een waslijn met knuffels eraan. Ik kan er niet meer uithalen.
Sommige kinderen die zich meer interesseren in kunst en de
achterliggende gedachten kunnen er misschien prachtige dingen uithalen
maar mij lukt dat gewoon niet. Bij de octopus snap ik nog waarom je het
kunst noemt, daar heeft Cosima vast nagedacht over welke stoffen ze
wilde gebruiken en waar ze die wilde gebruiken. Nu zal ze bij het
uitzoeken van de knuffels ook wel nagedacht hebben over welke knuffels
ze wilde gebruiken maar voor mij zijn het gewoon een stelletje knuffels
aan een waslijn. Maar dit is mijn mening en heelveel mensen zullen het
oneens met mij zijn. Maar ik vind het belangrijk dat je bij kunst je eigen
mening naar voren laat komen. Want kunst is heel persoonlijk.
Ik heb mijn mening al aardig naar voren gebracht in dit verslag vind ik
maar alleen bij specifieke kunstwerken. Nu ga ik dus mijn mening over
de tentoonstelling en de werkwijze van Cosima von Bonin in het
algemeen verwoorden.
Ik vind het moeilijk om Cosima von Bonin voor 100% een kunstenares te
noemen. Dit komt omdat zij haar kunstwerken eigenlijk alleen maar
ontwerpt en niet betrokken is bij het produceren van de kunstwerken. Zij
laat alle knuffelbeesten en doeken maken door naaisters. Nu snap ik dat
kunst niet alleen kunst is als het zelfgemaakt is. Maar ik vind dat kunst
wel meer waarde heeft als het zelf gemaakt is. Als kunstenaar/kunste-
nares heb je meestal een visie over hoe iets eruit moet zien. En ik denk
dat als je zelf het kunstwerk maakt dat er veel meer emotie inzit omdat
je visie dan nog meer tot leven komt. Want puntje bij paaltje kan
niemand iets zo goed verwoorden wat je voelt of ziet dan jijzelf. Alleen
jijzelf weet de allerkleinste details. Nu kan je die wel vertellen aan die
naaisters, maar het is vaak het geval dat als je bezig bent met een
kunstwerk dat je dingen erbij verzint/maakt. Dit kan niet als je het
kunstwerk zelf niet maakt, omdat je dan niet zo betrokken bent bij het
proces. Nu leid mijn mening hierover altijd tot een discussie omdat veel
mensen dan zeggen: ƝDus kunst is alleen kunst als het gemaakt wordt
door een kunstenaar? Dus kunst is alleen kunst als het zelfgemaakt is?ƞ
Nee, dat hoeft niet altijd. Maar het is mijn mening dat ik vind dat kunst
meer waarde en misschien ook wel mooier is als het zelfgemaakt is. Nu
snap ik dat Cosima geen knuffelbeesten kan maken en dat ze dat laat
doen. Maar misschien had het wel leuker geweest als er foutjes in zaten
omdat Cosima nou eenmaal niet naaister van beroep is. Dit had vind ik
misschien wel een toegevoegde waarde kunnen zijn.
Wat mij opviel aan de hele tentoonstelling was het kinderlijke aspect dat
terug was te vinden in haast ieder kunstwerk. Een goed voorbeeld
hiervan zijn natuurlijk de zelfontworpen knuffelbeesten. Die erg vaak
terug kwamen. Ook kwam in haast elk doek een cartoonachtig figuur
terug. In het ene doek zat een hand van Mickey Mouse en in het andere
was een heel cartoonfiguur verwerkt. Als ik dus kenmerkende dingen zou
moeten opnoemen van de kunstwerken die op de tentoonstelling te zien
waren zou ik zeggen: de cartoonfiguren die overal terugkomen, en het
soms hele vrolijke kleurgebruik en de andere keer het hele saaie, grijze,
donkere kleurgebruik. De octopus was bijvoorbeeld heel vrolijk maar de
doeken waren overwegend grijs, zwart en donkergroen. Dit zal wel een
speciale reden hebben denk ik maar daar ben ik niet achter gekomen.
Nog iets heel typerends vond ik het aantal hekken dat op de
tentoonstelling stond. Er stonden groten houten hekken die echt een
indruk achterlieten maar er stonden ook genaaide, stoffen hekken die
juist een beetje vriendelijk indruk achterlieten meer als een tuinhekje in
een voortuin. Terwijl ik bij die grote hekken haast een soort
gevangenishekken idee kreeg. Dit zal ook wel een bepaalde reden
hebben. Ik vind het heel moeilijk om de achterliggende gedachten te
ontdekken. Ik weet niet hoe dit komt, misschien omdat ik niet zo vaak
naar museums en tentoonstellingen ga en daarom niet zo vaak
geconfronteerd wordt met kunst.
Van te voren werd ons verteld dat het thema van de tentoonstelling
luiheid en vermoeidheid was. Ik kon dit nergens terugvinden in de
kunstwerken. Ik kon dit gewoon echt nergens in terug vinden. Ik
probeerde deze twee dingen aan de kunstwerken te linken maar dat
lukte gewoon niet. Ik kan namelijk geen link leggen tussen die twee
dingen en een hek, knuffeldier, doek of waslijn met knuffels eraan. Ik
weet niet of ik hierin de enige ben, maar ik denk dat wel meer kinderen
uit de klas dit met mij eens zijn. Ik denk dat je toch meer geïnteresseerd
moet zijn in kunst wil je die twee dingen goed terug kunnen zien in de
kunstwerken.
Ik vond deze tentoonstelling leuker dan een museum met alleen maar
schilderijen aan een muur, maar ik zou hier uit mezelf nooit naartoe zijn
gegaan. Doordat we nu met school hiernaartoe zijn geweest ben ik er
wel achtergekomen dat ik niet van dit soort kunst houd. Ik ben er dus
achtergekomen wat voor soort kunst ik wel of niet mooi vind.
Ik vond wel dat het meisje die ons de rondleiding gaf erg gemotiveerd
was. Ik kon ook aan haar merken dat zij deze kunst echt heel interessant
vind. Dit was wel eens moeilijk voor mij omdat zij daarom niet altijd mijn
mening begreep. Maar het was ook moeilijk voor haar omdat ik haar
mening wel eens niet begreep.
Wat ik verkeerd heb gedaan bij het bezoeken van deze tentoonstelling is
denk ik het niet echt openstaan voor de mening van anderen. Ik was
heel erg gefocust op mijn mening en dat ik het niet mooi vond. Nu ik
hier thuis achter mijn laptop dit verslag aan het maken ben vind ik wel
dat ik mijn mening beter heb onderbouwd met argumenten en misschien
ook wel ietsjes anders ben gaan denken over de kunst van Cosima von
Bonin. Maar het blijft niet mijn soort kunst. Andere mensen mogen er
heerlijk van gaan genieten maar mij kom je daar niet meer tegen. ;)

xxx
Jeanine Bootsma A4A