The Heiress (Completed)

by aleehearts

Behind a cliché title is a not so cliché story. Open and start witnessing what a
magical world really looks like! NO SOFTCOPIES. ON GOING. READ THE PROLOGUE. :)

Ang istoryang ito ay pawang galing lamang sa imahinasyon ko at wala nang iba. Kung
may kagaya man sa ibang story yung mga scenes, well, it's purely coincidental.

=================

Prologue

The Heiress

written by Aleeharts

Copyright (c) 2014

All Rights Reserved

Genre: Fantasy, Romance, Adventure, Fiction, Mystery, Action etc.

PROLOGUE

Two kingdoms,

Two different rulers,

One mission,

A mission that holds the future of the otherworld

But what if love has taken place during this mission?

Are they willing to face the consequences of their forbidden love?

In the world where in

Vampires,

Werewolves,

Witches,

Wizardries,

And other mythical creatures live...

Which kingdom will lead and reign?

Which kingdom will face its cruel downfall?

Now,

The hunt for princess has yet to begin,

And the secrets has yet to unfold...

a/n:
I won't change the prologue since i loved it. But I'll edit the following chapters
after Chapter 1, in short, ako na bahala sa ibang chaps. I hope you'll enjoy
reading The Heiress. Thanks! :)

-Alee

=================

The Heiress - Introduction

Introduction:

----------------------------------------------

Others say that only plants, animals, and mortals live in this world.

What they do not know is apart from that, a portal to enter another world hides
beneath those beliefs and there are creatures living...

IN THE OTHER SIDE OF THE WORLD.

A portal that only one race of creatures got the skill to open...

The Sorcerer/Sorceress. They hold the highest position of the so-called

witches/wizardries, magicians or spell-casters clan. Meaning witches and wizardries
are their apprentices. Aside from learning potions, spell chanting etc, Each of
them have a special unique talent which they can discover as early as their
childhood, or as late as their adulthood.
They practice it along with magic or sorcery and use it especially when putting
someone under a spell. Their intelligence is way beyond the limitations of the
intelligence of a mortal and of an immortal. They can manipulate the world around
them. They can deceive their observer or target by creating and using illusions.

Although Sorcerers are not immortals, they live for thousands of years, like any
other creature in the other world.

A Sorcerer/Sorceress is the ONLY ONE who can open the portal that separates our
world from the otherworld.

The race of the Sorcerer is very powerful. It is considered ROYAL and lives in the
Lairhart Kingdom.

The Lairhart Kingdom is an IDEAL kingdom. This kingdom has a calm atmosphere, fresh
air, and relaxing environment. Trees, flowers, and plants can be seen everywhere.
Different creatures live happily and peacefully in this place. Their races are not
a hindrance to get along with each other.

The otherworld was once ruled by only one kingdom, the Lairhart Kingdom. Until
treacherousness incident happened, and caused for the otherworld to be divided into
two Kingdoms.

The other kingdom lies on the darkest area of the otherworld. It is the Arunafeltz
Kingdom.
The Arunafeltz kingdom is the total OPPOSITE of the Lairhart Kingdom. This kingdom
is covered in darkness. No trees, plants, and flowers stay alive in this place.
PAIN, TORTURE, and DEATH are your punishments if you come without permission coming
from the royal palace. This is the reason why trespassers NEVER got out of this
place alive.

This kingdom is ruled by a race of immortals who owns great power of evil...

The VAMPIRES. Vampires are night creatures. They only come out at night because the
sun can hurt them or kill them. They have fangs, an angular face and a waxy
complexion- looking pale and drained. They have no reflections, so when they look
in mirrors, they don’t see anything. They have the ability to change or transform
into an animal like bats, rats, cats and ravens. They have the power to control the
animals that they can change into. Vampires need BLOOD to survive because it is
their elixir of life, without blood they will die. The blood gives them energy,
power and replenishes their body. It is the key to their IMMORTALITY.

The Lairhart Kingdom and the Arunafeltz Kingdom are surrounded and resided by the
following ‘high races’ of creatures:

The WEREWOLVES. The werewolves are living creatures who have a human-built figure
that has the ability or the power to transform into a wolf. Once they transformed,
they have all the characteristics of a wolf. They have long hair and sharp teeth.
They may run on all fours like a wolf, but may sometimes run up right. In their
transformation, their eyes are the only thing that does not change. A FULL MOON
causes their transformation and also causes them to act more violently. Werewolves
are more intelligent, dangerous, and fierce than a regular wolf. They have supreme
strength, powerful sense of smell, great vision, and addicted to blood.

The WITCHES. The witches practice magic and cast spells. They are women who wear
tall, pointy, black hats. They wear long dresses which are purely black. Some
witches have their pet which is a black cat. They bend over bubbling cauldrons and
ride on a broomstick. The male version of witches might be called WARLOCKS.

The WIZARDS. The wizards are mysterious creatures. They can manipulate the world
around them through magical means. Most wizards, both men and women, are often
depicted as old, white-haired, and (for men) with long white beards. Wizards can be
distinguished by their appearance. Some wizards commonly wear robes or cloaks and
pointed hats. These are often brightly colour and spangled with stars and moons,
astrological symbols, or with magical sigils. Wizards may accessorize their
wardrobe with magical props, such as crystal balls, wands, staves, books, potions,
scrolls or tinkling bells.

The ELVES. They often depicted as a beautiful/handsome creatures who loves to help
their served kingdom.

There are lots of mythical creatures living in the otherworld. Other creatures
decided to keep silent and not to deal with the complications in the other world.

The last set of creatures living in the otherworld is the so-called..

SLAYERS.

A slayer is a threat for every one of them in the otherworld. The slayers hold the
HIGHEST form of strength and skills. They are as FAST as the vampires, as STRONG as
the werewolves, and as INTELLIGENT as the Sorcerers. Lastly...
They are IMMORTALS.

But due to the rapid growth of the race of the slayers in the otherworld, other
creatures used to form a big group to kill them one by one in order to prevent the
growth of their race. And these killings lead the cause of their EXTINCTION.

Slayers are extinct. That’s what they thought, only to find out that there is
still...

ONE SLAYER LEFT LIVING.

What will be the last slayer’s role in the otherworld???

Will the said slayer still be a THREAT to everyone in the otherworld?

Is the said slayer A FRIEND? or a FOE???

-------------

Short background lang itey ng mga possible creatures na maeencounter sa story :)

-Alee

-Alee

=================

Chapter 1: The Seizure

-AT LAIRHART KINGDOM-

QUEEN HERMIONE’s PoV

“A-arcanus, the other kingdom is planning a war against us and they’re going to
attack any moment now. What are we going to do with our Princess Zeira? W-what
if--" I nervously asked while walking back and forth. Tinignan ko siya habang
komportableng nakaupo sa trono niya.

“We will hide her from our enemies, my Queen.” Arcanus said, confidently as he
looks at me. My forehead creased on what he had said.

“But where? I can't think of any place here in the other world that's safe f--” he
cuts me off in mid-sentence.

“Then we have no other choice but to send her in the mortal world.”

I paused for awhile.

"W-what? M-mortal world?" nanginginig kong ulit sa dalawang huling salitang sinabi
niya.
In the mortal world? Magiging maayos kaya ang anak ko doon? Kapag iniwan ko siya,
mabait kaya ang makakapulot sa kanya?

What if, no? How will I protect her from the mortals?

My world seems to crash on that thought. I can’t think properly. Paano na ang anak
ko?

“Everything will be fine, my Queen.” pagpapalakas ni Arcanus sa loob ko. Seryoso

siya. Desidido talaga siya sa sinasabi niya.

“They can still follow her in the mortal world. They already know what our princess
looks like. How are we going to hide her?”

“We need to change her back on being a baby and let the mortals raise her.” he
said.
I-ibabalik sa pagiging sanggol?

Only few sorcerers and sorceress can do that spell. And being the Queen, I am one
of those 'few'. Pero masyadong risky ang spell na iyon.

Once na ginamit ko iyon sa anak ko, pati ang mga ala-ala niya, mawawala. At kasama
na kami don.

"I d-don't think I can do that, Arcanus." nauutal na sabi ko habang umiiling.

"But you need to, Hermione. That's not a request from me, being your husband, but
an order from me, being the king and a father." he exclaimed.

I sighed. I know he is doing this for the sake of our daughter.

It's hard, pero ito nalang ang tanging paraan para makasama ko pa ulit siya, kahit
taon pa ang hihintayin bago mangyari iyon.

Tumayo siya at lumapit sa'kin. "Don't worry, My Queen. Everything will be alright.
Trust me." he said with assurance.

Unti-unti akong tumango at niyakap siya.

"I will, My King." he hugged me back.

"King Arcanus, Queen Hermione." naghiwalay kami ni Arcanus nang may lumapit samin.

"Cyrus." banggit ni Arcanus sa pangalan niya. Siya ang kanang kamay ni Arcanus.
"The battalions from Arunafeltz Kingdom are here and already attacking our
kingdom." Cyrus said. I can feel the fear in his voice.

Mabilis na kumalat ang kaba sa buong sistema ko. Napatingin ako kay Arcanus at
nakitang kalmado lang ito.

“Call all our battalions and tell them to defend our kingdom. You!" sabi niya at
tinuro ang isang sorcerer na nakatayo sa likod ni Cyrus. "Bring your battalion and
guide my Queen and Princess to the woods. Never let them get hurt."

Tumingin siya sakin at hinawakan ang kamay ko. Alam kong kinakabahan rin siya, pero
ayaw niyang ipakita iyon lalo na sa mga kaaway.

That's one of the reason why I love him and why he deserves the throne.

"My Queen, this is the time. Hide our princess to the mortal world. Cast the
APEREINS PORTA and NEONATI spell and leave her there. Let’s just hope that good
mortals will find and raise her. I love you my Queen. Save our princess." then he
kissed me on the forehead.
I nodded and said "I love you, too." then started to walk towards my daughter's
room. Sumunod naman sakin ang mga sorcerer na inutusan ni Arcanus.

"Princess?" tawag ko kay Zeira pagkapasok ko sa kwarto niya. And there I saw her
lying on her bed, sleeping.

Pinigilan ko ang sarili kong maiyak. Ayokong makita ako ng anak kong umiiyak.

"Mommy?" nagmulat siya ng mata at umupo sa kama niya saka tumingin sakin ng
nakangiti.

Sinabihan ko ang mga sorcerers na sa labas nalang muna maghintay.

Lumapit ako kay Zeira nang nakangiti. "Baby."

"Mommy, it's already late. Bakit gising ka pa po?" sabi niya na tumitingin sa
bintana.

Umiling lang ako at itinapat sa mukha ng baby ko ang kamay ko.

Kumunot ang noo niya sa ginawa ko pero ngumiti lang ako sa kanya ng mahina.

"Swei nil uno yul." I chanted a spell.

Unti-unting pumikit ang mga mata ng anak ko. Sinalo ko agad siya nang muntikan na
siyang bumagsak sa sahig.

"I'm sorry, my princess but I need to do this." I whispered on her ears. May
tumulong luha mula sa isa kong mata pero agad ko rin iyong pinunasan.

Hindi pa masyadong marunong gumamit ng spell ang anak ko. She's just 16 years old.
Kaya hindi niya alam ang ginawa ko.

Pinatulog ko lang naman siya gamit ang spell na iyon. Para mas madali para sa akin
ang gawin ito. Para mas matanggap ko.

Baka kasi kapag narinig ko pa ulit ang boses niya ay hindi ko magawang iwan siya sa
mundo ng mga mortal.

Pagkarating namin sa tagong parte ng gubat ay sinimulan ko agad na buksan ang

portal papunta sa mortal world.

“In aceastra vraja am blestema unul... Pentru ca va merge dincolo... De portal si

de pretul!" I started to chant the Apereins Porta spell. "...In aceastra vraja am
blestema unul... Pentru ca va merge dincolo... De portal si de pretul!”

Pinagmasdan ko ang unti-unting pagbukas ng portal. This is the time.

Lumingon ako sa sorcerer na may karga kay Zeira. "P-Put her down." I commanded.
Sinunod naman agad niya iyon at inihiga sa damuhan si Zeira.
Hindi na ako nagdalawang isip na magcast ng spell. Spell na nakakapagbalik sa mga
teenagers sa pagiging sanggol.

Alam kong habang tumatagal kami rito ay mas umiikli ang oras na safe ang anak ko.

“Dea iuventutis,

exaudi me dicere,

adducis meum filia,

retro in ens infantem.”

Unti-unting bumalik sa pagiging baby si Zeira. Kinarga ko siya at pinagmasdan

habang mahimbing na natutulog.

Naglakad na ako papasok sa portal para makarating sa mundo ng mga mortal.

Agad kong pinagmasdan ang buong paligid ko. Ibang iba ang hangin dito kumpara sa
mundo namin. This world's really different from our world. Kung titignan parang ang
payapa.

Inilibot ko pa ang tingin ko. Puro damo lang ang nakikita ko. Madilim na rin dahil
gabi na.

Naglakad ako palapit sa isang malaking puno at inilapag si Zeira sa ilalim noon.

Habang tumatagal ako rito, nararamdaman ko ang pagkulubot ng balat ko. Nararamdaman
ko ang pagtanda ko.

Kapag wala kasi kami sa other world, at pumunta kami rito, paniguradong tatanda
kami at mamamatay. Pwera nalang kung under kami ng isang spell. Spell na kayang
panatilihin ang edad namin sa other world kapag napadpad kami rito.

Hinalikan ko ang noo ni Zeira sa huling pagkakataon. "Farewell, my princess. I

promise you, we'll meet again. I love you, my baby." I said as I kiss her forehead,
again.

Tumayo na ako at lumakad palapit sa portal. I'm crying endlessly.

Pinunasan ko muna ang mukha ko at lumingon sa malaking punong iyon. "Farewell, my

princess."

Pumasok na ako sa portal pabalik sa other world. Bumungad sakin ang mga nag-
aalalang mukha ng mga kasama kong sorcerers.

Nilingon ko ang portal at inumpisahang magchant ng spell.

“In aceastra vraja am blestema unul,

Pentru ca va merge dincolo,

De portal si de pretul!

In aceastra vraja am blestema unul,

Pentru ca va merge dincolo,

De portal si de pretul!”

**

Bumalik agad kami ng mga kasama kong sorcerers sa Lairhart. Hindi ko mapigilang
maiyak. Namimiss ko na agad ang anak ko kahit na minuto palang ang lumilipas.

Gustong-gusto kong balikan si Zeira sa mundo ng mga mortal pero hindi ko magawa.
Alam kong mas magiging ligtas siya doon.

Nang malapit na kami sa Lairhart, nakita ko ang paligid.

DUGO.
Puro dugo ang paligid. Maraming namatay sa labanan.

Natakot ako. Mas lalong naiyak. Hindi ko alam ang gagawin ko.

I looked at my back pero mas nagulantang ako sa nakita ko. Lahat ng kasama kong
sorcerers kanina, lahat sila nakahandusay na sa sahig at mga wala ng buhay.

Nagpunta ako sa loob ng palasyo at ganun din ang nakita ko. Agad kong hinanap si
Arcanus pero nabigo ako. Napapitlag ako nang bigla na lang may humawak sa akin
at...

“If you want to see king Arcanus, come with us... Queen Hermione...”

**

At the Mortal World

Mrs. Saldivar's POV

Pabalik na ko sa bahay namin galing palengke.

Habang naglalakad, parang nakarinig ako ng iyak. Iyak ng bata...

Hindi ko nalang pinansin kasi baka guni-guni ko lang 'yon.

Nagpatuloy lang ako sa paglalakad hanggang sa palakas ng palakas yung iyak.

Sinubukan ko lang ulit na balewalain pero parang may nag-udyok sa akin na puntahan
ito.

Lumingon ako sa kung saan saan para hanapin yung iyak. Wala naman kasing nakatira
sa parteng ito ng subdivision namin. Kaya imposibleng baby iyon sa kapitbahay.
Sinundan ko yung iyak ng bata hanggang sa nakarating ako sa damuhan.

“Damuhan? Anong ginagawa ng isang bata sa damuhan?” sabi ko sa loob-loob ko.

Lumapit pa ako ng lumapit hanggang sa may nakita akong tela na gumagalaw sa ilalim
ng isang malaking puno.

Nilapitan ko pa iyon at nakita ang isang iyak ng iyak na sanggol.

“Bakit may baby dito?” takhang tanong ko sa sarili ko.

Nag-alangan pa akong kunin yung bata nung una dahil baka may magulang 'to, at
sabihin pa kinikidnap ko ang anak nila.
Pero napaisip rin ako, kung may magulang nga to, bakit nila iniwan dito sa damuhan?

Napabuntong hininga nalang ako at kinarga ung sanggol.

Pinagmasdan ko siya at napangiti ako. Tumigil siya sa pag-iyak.

"Ang ganda mo namang bata. Tutal, wala ka naman atang magulang, from now on, ako na
ang Mimi mo." nakangiti kong sabi sa kanya at saka naglakad paalis sa lugar na
iyon.

--------------------------------------------

a/n:

Thanks sa lahat ng nagfan at naglagay ng TH sa RL nila! Thanks sa pagpopromote,

Idol Yana! :') Hindi ko expected. Thank you talaga! Sana nagustuhan niyo chapter 1.
Lovelove! <3
P.S: Thanks po kay Kuya Ken sa ginawa niyang book cover. Ang ganda! ^o^

-Alee

=================

Chapter 2: Zeira, The Heiress

Meet Zeira Saldivar, The Heiress. ;)

------------------------------------------------->

-9 years later-

"Bibi. Where are you going?" Mimi shouted at me, while I'm rushing down the stairs.
I looked at her wearing a genuine smile nang makababa na ako. Bigla siyang
nagkaroon ng hindi maipaliwanag na kaba nang tignan ako and immediately walk
towards me, checking my whole body, weirdly.

"You, little girl! Bakit ka bumababa ng hagdan ng ganoon kabilis?!" then she looked
at the stairs then me, again. "What if nalaglag ka? Oh my Gosh, bibi! You're making
me worry--" I kissed her cheeks and smiled again.

"Mimi, I'm already okay. And maglalaro na po ako sa labas with my friends. I love
you." I said then started to walk towards the door. I don't know why Mimi's acting
like that. And I know she'll nag again so I just decided to kiss her.
"Wait, Bibi! Are you sure you're already okay?" Tumingin ako kay Mimi nang nasa
pinto na ako. "Opo."

She looks relieved. "Don't get hurt, okay?" Nakangiti na siya habang sinasabi yon.
I smiled back, and nodded. "I love you, too, Bibi." Pagkatapos nun, binuksan ko na
ang pinto at lumabas.

Tumakbo ako agad papunta sa bahay nila Mishie at Syn. I miss playing with them.
Nakakulong lang kasi ako sa bahay since last week. At ngayon lang ako pinalabas
nila Mimi at Didi. I guess that's because of what had happened last week? They must
be really worried of me. I should say sorry. But then, I'll play first.

Pinindot ko ang doorbell ng bahay nila Mishie nang makarating ako. Agad namang
lumabas si Yaya Del at pinagbuksan ako ng gate. Nagulat pa siya nung una and asked
me if I'm okay. I smiled and said, "Yes po, ya." She seems satisfied on my answer
kaya pinapasok na niya ako. Inilibot ko ang tingin ko sa bahay nila Mishie. She's
not here. Itatanong ko sana kay Yaya Del kung nasaan si Mishie pero parang nabasa
niya naman yata ang nasa isip ko bago ko pa man masabi. "Nasa garden sila, Zeira."
sabi niya kaya nginitian ko siya at tumakbo papunta sa garden sa likod.

I saw Mishie and Syn playing with their barbie dolls there habang nakasalampak sa
grass. "Mishie! Syn!" I called out their names to catch their attentions. Para
namang nagliwanag ang mga mukha nila when they saw me.
"Waaaaaaah! Zy!" sabay nilang sigaw at tumakbo palapit sakin at niyakap ako ng
mahigpit. Eh? What's happening?

"I can't b--breath-e." That's the only thing that I could say. I really can't
breathe.

"Ops! Sorry, Zy. Nadala lang kami." and with that, bumitaw na silang dalawa sa
pagkakayakap sa'kin, wearing smiles on their faces at teary eyed rin sila.

"Omygosh, Zy! We missed you. We really did!" Syn exclaimed.

"Yes! We did!" segunda naman ni Mishie.

"You did? You don't miss me, now?" I said while pouting. Syn looks disgusted on
what I did. Hindi kasi siya sanay while Mishie just laughed.
"Of course! Nakita ka na namin kaya there's no way na mamimiss ka pa namin. We did
miss you but we don't miss you, anymore. And oh, don't ever pout again, Zy! You
look like a crocodile! Seriously." Syn said. She's being a sarcastic queen, again.
But I just laughed. Sanay naman na kami ni Mishie sa kanya. And honestly, I missed
that sarcasm of her kahit isang linggo lang naman kaming hindi nagkita.

"Don't believe her, Zy. She's being a sarcastic queen, again!" Mishie rolled her
eyes heavenwards. Mas natawa ako sa reaksyon niya. Sa aming tatlo, si Mishie ang
pinakamabait. She's like a princess. Siya rin kasi ang pinakamayaman samin. And
well, she's a damsel in distress. I'm not saying that she's weak but she's a
princess, right? And most princess are weak, kasi may mga prince na magpapatunay na
kaya nila silang alagaan. She's the most childish, too. While me? Well, I think I'm
the most plain friend ever. And... matured. Yes, ako ang pinakamatured mag-isip
saming tatlo. I don't know why. Kahit na 9 years old lang ako, I have the
capability to think like I'm already a 20-year old lady. But then, ako ang
pinakamaloko at pinakamakulit sa amin. How contrasting, right? I'm a mature one but
I'm still a child, though.

"Whatever, Miss Goody-goody." Syn said.

"Hey. That's enough." I said with a smile. Sumunod naman silang dalawa sakin.

"Gosh! Kumpleto na ulit tayo! Group hug, sissies!" Mishie said and we did.
After hugging, ay kinumusta rin nila ako. I said I'm okay, dahil yon naman talaga
ang totoo.

"Are you sure?" Mishie asks with a worried face.

"Isn't it obvious, Mish? Can you see bruises or even scars on her skin?" Syn asked
sarcastically, reason for Mish to roll her eyes. Kapag talaga kay Syn, hindi
mapigilan ni Mish ang mainis.

"Yes. I'm fine, Mishie." Sagot ko sa kanya and that caught her attention.

"B-but, how did that happen? I-i mean, you look perfectly fine, Zy. I'm not saying
na dapat hanggang ngayon n-na---" hindi niya maituloy ang sasabihin niya habang
umiiling. "B-but after that car accident? Nasagasaan ka, Zy! We saw that. But look
at you. In just one week? Just h-how?" seryosong tanong ni Mishie.

Napansin ko rin naman na sumeryoso ang mukha ni Syn at naghihintay sa isasagot ko.
Nasagasaan ba talaga ako? Pero bakit hindi ko matandaan? Ang alam ko lang, muntik
na akong masagasaan. Pero kung talagang nasagasaan ako, bakit ang bilis kong
nakarecover? How did that happen?

Tipid lang akong ngumiti sa kanila. "I don't know, either." alanganin kong sabi.
Alam ko namang nag-aalala lang sila. Pero hindi ko talaga alam kung paano nangyari
ang mga ito. "Tara? Let's just play! We're too young for this kind of puzzle." sabi
ko nalang para hindi na sila mag-isip.

"But puzzles made for the young ones, too." kontra naman ni Syn, sakin.

"Well, not all puzzles are made for us and that includes this one. So don't think
too much. I'm fine." I said, seriously. Mukha namang nasatisfy na sila don at hindi
na ulit nagtanong. Masyado silang nag-aalala sakin. I just don't like that.

"Where are we going, then?" nakangiti nang tanong ni Mishie habang palabas kami ng
bahay nila. Hindi kasi kami naglalaro sa loob ng bahay kapag kasama ako. Usually,
sa labas kami.

"Gatewoods!" I said excitedly. "Sige!" sang-ayon naman ni Syn sa'kin. Ngayon lang
kami pupunta don upang maglaro. I'm excited!
"W-what?" tanong ni Mishie at napahinto sa paglalakad. Lumingon kami sa kanya
habang nakatingin ng nagtataka. "Ayaw mo ba, Mish?" tanong ni Syn sa kanya.

"Ugh. My mom told me na wag pupunta don. Marami daw kasing multo at delikado since
tagong part yun ng subdivision." she stated na halata mong takot.

"OMG! Multo?" sabi naman ni Syn at saka lumapit kay Mishie at balak na sanang
maglakad palayo. "I'd rather play inside our home than to see a ghost!" she
exclaimed.

"Wait up! You guys seriously believing that?" pigil ko sa kanila nang maglakad sila
papasok sa bahay nila Mishie.

Tumingin sakin si Syn, "Y-yes?" alanganing sagot na tanong niya. Ang isang
sarcastic na tulad ni Syndrie Wilward ay takot sa multo. I laugh.

"Ano ba kayo, guys. Walang multo." natatawa kong sabi sa kanila. Tumingin naman
sila sa'kin na parang naninigurado. Nakangiti lang ako and said, "Trust me,
bestfriends."
They both sighed at saka naglakad na ulit papunta sa'kin.

Habang papalapit kami sa mapunong lugar na iyon ng subdivision ay pare-parehas

kaming kinikilabutan. Kahit na tanghaling tapat. Napalingon rin ako sa paligid.
Halos wala ng bahay dito. Pero alam ko, dito dumadaan si Mimi kapag namamalengke
siya. Mas gusto niya kasing naglalakad. At may shortcut daw dito. I've never been
here, though.

"Z-zy. I think we should g-go home, already." napakapit sakin bigla si Mishie.

"Same here." tumingin naman ako sa kaliwa ko at nakakapit na rin sa'kin si Syn.

I sighed. Mukhang takot nga sila.

Huminto ako sa paglalakad kaya napatingin silang dalawa sakin na parang iiyak na.
"Alright. Hindi na tayo pupunta don. Let's play here." sabi ko na ikinatuwa naman
nila. Malapit na rin kami halos sa Gatewoods at wala na rin masyadong bahay dito sa
pinaglalaruan namin.

"Syn, where's the ball?" I asked. We're not the ordinary kids na naglalaro ng
tagu-taguan, piko, chinese garter, tumbang preso at iba pa. We usually play ball-
games. Yes. We're the sporty type of kids. Kaya kailangan namin ng malaking space
lagi, kapag naglalaro. May pinaglalaruan naman kami dati, doon sa malapit lang sa
street namin. Isa iyong bakanteng lote. Kaso lang, nabili na ata. Kaya hindi na
kami nakapaglaro doon. And that's also the reason kung bakit muntik na akong
mabangga last week. Habang naghahanap kami ng pwedeng laruan, hindi namin namalayan
na nakalabas na pala kami ng subdivision. And the rest is history.

Tinanggal naman niya ang bagpack na pinaglalagyan ng volleyball niya at saka

nilabas ang bola mula don.

We started to play. Since tatlo lang kami, at mas magaling sa'min si Syn.
Magkakampi kami ni Mishie.

Two vs one.
Syn served the ball. Nasalo ko naman yon agad at ipinasa pabalik. Syn received it
at pinunta sa direskyon ni Mishie but then... "OMG! I'm sorry guys! OMG!"

Mabilis akong pumunta sa direksyon ni Mishie at tinulungan siyang tumayo. Masyado

atang napalakas ang pagtira ni Syn sa bola kaya imbes na sa kamay ni Mishie tumama,
ay sa ulo niya iyon napunta.

Nakita ko naman na mabilis na tumakbo palapit sa'min si Syn.

"Mish! Sorry talaga. Are you okay?" nag-aalalang tanong ni Syn kay Mishie.

"Don't worry. I'm okay." -Mishie

"Are you sure?" parang iiyak nang tanong ulit ni Syn.

Mishie nodded in response.

Napatingin naman ako sa pinuntahan ng bola. Oh my gosh. Ang layo ng narating. At

talagang sa Gatewoods pa.

"OMG, Zy!" bumalik ang tingin ko sa dalawang kasama ko na ngayon ay nakatingin na

rin sa bola na nasa Gatewoods.

"S-sinong ku--" pinutol ko ang sasabihin ni Mishie at naglakad patungo sa

Gatewoods. "Ako na."

Natatakot rin ako. Walking in this kind of place sent me shivers... in a bad
way. What's up with this place? Totoo kayang may multo dito?

Pakiramdam ko, someone's starring at me while I'm walking. Is someone eyeing me?
Tumingin ako sa paligid pero wala namang tao. I sighed in relief. Baka naman
naghahallucinate lang ako.

Lumapit ako sa isang malaking puno. Ito ata ang pinakamalaking puno dito sa
Gatewoods. Kinuha ko agad ang bola namin nang makita ko iyon.

Nakahinga ako ng maluwag nang makarating ako dito ng maayos. Pakiramdam ko habang
naglalakad ako kanina, ay bigla nalang may sasalubong sakin at magmamake face just
to scare me.

Babalik na sana ako sa pwesto namin kanina nang napansin ko sina Syn at Mishie na
mabilis na tumatakbo papunta sakin. At hindi ko alam kung bakit, pero nanlaki ang
mata ko nang maramdaman ang presensya ng isang tao sa likod ko. Pero bago pa ako
makalingon ay may humawak na sa'kin sa braso at mabilis akong iniharap sa kanya,
only to see a guy. Mas matangkad siya sakin kaya nakatingala ako sa kanya. Hindi ko
maipaliwanag ang itsura niya dahil tanging sa mata niya lang ako nakatingin. Mas
natakot ako nang dahil sa tingin niya. Pakiramdam ko, anytime, papatayin niya ako.
Pero kahit ganoon, hindi ko maialis ang tingin ko sa kanya.

"L-let me go! Ah! Mimi!" sigaw ko sa kanya pero parang mas nagalit lang siya nang
dahil sa sigaw ko. Naiiyak na ako. And then it hits me.
Napatingin ako sa likod ko kung saan tumatakbo pa rin sila Mishie at Syn. Malapit
na sila dito. No. Mapapahamak rin sila. I love my bestfriends. And I won't let
something bad happen to them.

"DON'T GO NEAR ME! JUST GO!" sigaw ko sa kanila na ikinahinto nila. "Just go!"
sigaw ko ulit at humarap sa halimaw na nasa harap ko. Ngayon ko lang nakita ang
kabuuan niya.

He's like a monster. Or a vampire? He's the palest man I've ever seen. Vampire sa
ganitong oras? Napatingin ako sa leeg niya. May nakasulat don na hindi ko
maintindihan kung ano ang ibig sabihin. Isang S at sa S na iyon ay may nakapulupot
na tangkay ng rose. Nasa ulo naman ng S ang pinakabulaklak. Sa gitna non ay may
nakalagay na pangalan. Pero hindi ko iyon mabasa dahil sa sobrang liit. Naalala ko
ang peklat ko sa batok. Pero iba ang peklat na iyon o tatoo? Mukha kasing tatoo ang
isang iyon pero nang tanungin ko naman kila Mimi, ang sabi, peklat daw iyon.

Hanggang sa bumaba ang tingin ko sa kanang braso niya. Kaliwang kamay niya kasi ang
nakahawak sa'kin.

"D-dugo?" hindi ko namalayang sabi ko. Omygod! May dugo sa kanang braso niya.

Namalayan ko nalang na lumuwag ang pagkakahawak niya sa'kin. Titingin sana ako sa
kanya pero napakabilis ng sunod na nangyari. Para siyang hangin na bigla nalang
naglaho sa paningin ko. S-saan siya pumunta?

Nanginginig ang buong katawan ko dahil sa nangyaring iyon. Nanghina rin ang tuhod
ko. Naramdaman ko nalang ang sahig sa mga binti ko. Napaupo ako nang dahil sa
sobrang panghihina ng tuhod ko. Pero nakatingin pa rin ako sa harap ko. Ano iyon?
Is that a dream? P-pero bakit...

Napatingin ako bigla sa braso ko. Sa sobrang higpit ng pagkakahawak ng taong-- tao
ba talaga iyon?-- yon sakin ay nagmarka ang kamay niya. Kung panaginip ang
nangyari, masakit ang wrist ko? Bakit may marka ito? Hindi ko rin namalayan ang
pagkakahulog ko sa volleyball. A-ano ba talaga yon?

"Zy!" napatingin ako sa dalawang taong tumawag sakin. Si Mishie at Syn.

"Ano'ng nangyari sayo? Bakit parang may nakikita kang multo kanina? Sino yung
kausap mo? Omg! M-may nakita ka ba talaga?" Syn asked habang nakatingin sakin na
parang ang weird weird ko.

Huh? What is she saying?

"Oo nga, Zy. Saka bakit mo kami pinapaalis?" Mishie asked too at saka tumingin sa
paligid namin.

Don't tell me, hindi nila nakita ang nakita ko? Pero... "Bakit kayo tumatakbo
palapit sa'kin?" ako naman ang nagtanong.

"Kasi ang tagal mong kunin yung bola. Tumawag sa'kin si Yaya at pinapauwi na ako.
Parating na raw sila Mommy. Tumatakbo kami kanina para sana sunduin ka. Pero
pinapaalis mo kami." Mishie explained. Nanlamig ang buong katawan ko nang dahil sa
sinabi niya.

So that explains everything. But one thing left unexplained, what did I see? Is he
a ghost? Or what? Just by thinking of him makes me want to pee in my shorts.

Tumingin ako sa paligid pero wala ni isang tao. What happened?

"Okay ka na ba?" Syn asked looking at me worriedly.

Kahit na hindi pa ako okay at nanginginig pa ang buong katawan ko, tumango nalang
ako.

"Let's get back home." sabi ko at tumayo.

Ano ba talaga yong nakita ko?

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Next chapter would be the present time. 7 years later na yon. :) Sorry sa
paghihintay! Hindi kasi ako makapagdecide sa mga bagay bagay. Haha.

Add me up on facebook: AleeRoswell WP

Follow: @aleetheheiress

Thanks! :*

-Alee
=================

Chapter 3: Ms. President and The New Kids. (Part 1)

Sorry for the delay! I'll post the part two tomorrow, I guess? Been busy this past
few weeks. Bawi po ako! Thanks. <3

---------------------------

If one is lucky, a solitary fantasy can totally transform one million realities. —
Maya Angelou

-7 years later-

...When you’re dreaming, dreaming like you’re in a different world. A world that is
unique and perfect. War, hate and agony are the most prohibited words and feelings.
You’ll surely be the happiest dreamer. But then, just by seeing those perfect
things, you’ll know that it was just a dream. A fantasy.. A dream that is far from
reality. And it hurts like hell, knowing that it will never be your real world...

*knock knock*
I diverted my look from my book to the door when I heard someone knocked. Inilapag
ko agad ang librong hawak ko at saka nagsalita. “Come in.”

Agad namang bumukas ang pinto at iniluwa ang nakangiting si Master A, angSchool
Master slash Principal ng Finelry High. I’m already a 4th year high school student
here but still, hindi ko pa rin alam kung bakit Master at hindi normal na
‘Principal’ ang tawag sa principal namin. It’s like a secret you’ll never be
interested to know. It’s like a secret but it seems not.

“You’re early.” He exclaimed nang makita ako. Agad akong tumayo at ngumiti sa
kanya. “Good morning, Master A. Nagbabasa lang po ako and I still need to do some
stuff for the party.” I said pertaining to Sem-Ender Party.

Tumango tango naman siya at saka inilibot ang tingin sa buong Finelry High’s Circle
of Leaders’ Office at tumingin sa relo nya.

“You’re really responsible, Zeira.” Puri nya sakin. I’m still smiling at him kahit
hindi siya nakatingin sa akin.
“It’s my responsibility to be responsible, Master.” Tumingin siya sa’kin nang dahil
sa sinabi ko then he smiled. Medyo nasa mid-50 na ang edad ni Master A pero mukha
pa rin siyang malakas. Parang kaya niya pa rin ngang makipagsabayan sa mga runners
ng FH.

“Hindi talaga nagkamali ang buong Finelry High sa pagpili sayo para maging top
student, Ms. President.” Nakangiti siyang lumapit sa’kin. Ang top student sa FH ang
nagsisilbing President ng Circle of Leaders. For a normal school-- not that I’m
saying that our school is not normal-- it’s called Student council.

“Thank you, Master.” Iyon lang ang nasabi ko habang nakatingin sa kanyang papalapit
sa’kin. Ngayon ko lang napansin na may hawak siyang brown folders. Para saan ‘yon?

Huminto siya sa tapat ng table ko at inilapag ang folders doon. Napatingin ako sa
dalawang folders at saka ulit kay Master. I was about to ask him what are these for
when he spoke. “We have new students here. I want you to assist them, Ms.
President.” Biglang sumeryoso ang mukha niya.

New students?
Pero patapos na ang 1st sem. Bawat period kasi sa school na ito ay tinatawag na
Sem. At kada mag-e-end ang sem, nagkakaroon kami ng Sem-Ender party. Transferee at
the end of the sem? Isa pang pinagtataka ko ay hindi naman basta basta
nakakapagtransfer ang students galling sa other schools sa FH. Mahigpit dito. This
school has a criteria—a higher criteria to be exact. But no one knows what those
criterias are. Miski ako, hindi ko alam kung bakit dito ako pinasok nila Mimi at
Didi. At kung bakit at paano ako nakapasok sa school na ito.

Hindi naman puros mayayaman ang mga students dito. But every student here is
unique. They have their own way of uniqueness. Same as the school. That’s why I
love this school as well as the students.

Magtatanong pa sana ako kay Master pero ang papalayong likod nalang niya ang nakita
ko at ang mahinang pagsara ng pinto.

Bumalik ang tingin ko sa dalawang brown folders na nasa table ko. Kinuha ko iyon at
binuksan ang unang folder. I scan the paper inside.

Name: Roanna Zaffre

Age: 16 years old

Gender: Female
Birthday: April 7

Background: Has a brother named Viex. Their parents died in a car accident when
they were 7 and 5.

I continued to scan but... “That’s all?” Natanong ko nalang bigla sa sarili ko.
Napakalimited ng info na nilagay dito. What’s up with this new student? Isa pa,
bakit wala siyang picture? This is weird but I just shrugged. Baka naman nahihiya
siyang magpapicture.

Isinara ko ang folder ni Roanna at kinuha ko yung isang folder.

I started to scan pero ganoong mga infos lang rin ang nakalagay.

Name: Viex Zaffre

Age: 18 years old

Gender: Male

Background: Has a sister named Roanna. Their parents died in a car accident when
they were 7 and 5.
Ang pinagkaiba lang ni Viex, walang nakalagay na birthday ‘yong sa kanya at... may
picture sya.

I looked at his picture at the top right corner.

Kahit sa picture lang, nararamdaman ko ang pagiging cold ng mga mata niya. He looks
so dangerous yet... so sad. Sakto lang ang mga mata niya, hindi maliit, at hindi
rin malaki. Matangos ang ilong. Makapal na kilay. At manipis na labi. He’s
handsome. Pero kapag nakita mo siya sa picture, parang hindi mo na gugustuhing
makita siya sa personal.

So magkapatid pala sila ni Roanna. I bet, maganda siya dahil gwapo ang kuya niya.

“Good morning Zy!!” muntik na akong mapalundag nang dahil sa boses mula sa likod
ko. Agad ko namang sinara ang folder na hawak ko at tumingin sa likuran ko, only to
see Mishie’s smile. Geez. This girl!
“Gosh! Mish. You scared the hell out of me! Don’t you know how to knock?” naiinis
na reklamo ko sa kanya at umayos na ng upo. Kung may sakit lang ako sa puso,
malamang patay na ako ngayon.

“I know. Actually, I did knock, but you’re busy enough to ignore me! You did not
even notice my presence, so I have decided to shout.” She explained habang
lumalakad papunta sa table niya. She’s Mishiena Brent, the secretary of FHCOL.

“Hindi mo pa rin dapat ginawa ‘yon. Geez.” Sabi ko sa kanya at tumingin sa relo ko.

7:30 na pala. Our classes will start at 8am. At kaninang 5am pa ako ditto sa
office. I just can’t sleep. Isa pa, may dorm naman kami dito sa loob ng Finelry. So
I’m free to go here anytime I want. Pwede naman kaming umuwi every weekends. Pero
kapag weekdays, hindi nagpapalabas ng student ang Finelry.

Narinig ko nalang na tumawa si Mish. Childish as ever. “Ano pala ‘yan?” she
suddenly asked.

Napatingin naman ako sa kanya. Hindi siya sa’kin nakatingin kaya sinundan ko ang
tinitignan niya. ‘Yong folders.
“Documents” I simply answered. Documents na wala namang ka-info-info.

“Documents?” nagtatakang ulit nya sa sinabi ko.

I nodded. “Yes. Transferal form to be exact.”

Nakita ko naman ang unti-unting pagbuka ng labi ni Mish.

“TRANSFERAL FORM?!” hindi na niya napigilang sumigaw.

I just nodded in response.

Alam ko namang magugulat siya dahil miski ako nagulat. Like what I have said,
mahigpit ang Finelry.

“OMG! OMG! LALAKI BA?! ILAN?! GWAPO?! MATATAPOS NA ANG SEM HA? PAANO SILA/SYA
NATANGGAP SA FINELRY?!” nakakabinging mga tanong ni Mish habang nakalagay ang
dalawang kamay niya sa magkabilang pisngi niya.

I sighed. “Will you just calm down, Mishiena?”

“No! No! No, Zy! I can’t! OMG!” Kung kanina, gulat ang expression niya, ngayon
parang excited na siya. Seriously, Mish?

Napailing nalang ako. “A guy and a lady.” I said answering her question.

Tumahimik naman siya saglit and the next thing I know? Nasa tabi ko na siya at
kinuha ang folders.

Binuksan niya iyon at binuksan niya iyon. Biglang nagningning ang dalawang mata
niya nang makita ang nasa loob ng isang folder. I think that’s Viex folder.

“Ang gwapo, Zy! OMG. Mas gwapo pa siya kay Nijel! Gosh!” she shrieked.

Agad kong kinuha sa kanya ang dalawang folder dahil baka bigla nalang mapunit sa
sobrang kilig niya.

“Shut up, Mishie. Ang ingay mo.” Someone said.

Napatingin kami parehas ni Mish sa kakapasok lang.

“You don’t care, Syn!” sagot lang ni Mishie at saka umirap kay Syn. Mag-uumpisa na
naman sila.

“Syn! Ang aga mo ata ngayon?” I asked trying to change the subject.
She looked at me, dangerously habang papalapit sa upuan sa harap ng table ko.

“Those bitches run at the ladies’ dorm while shouting ‘God-knows-what’ without even
thinking that someone’s still sleeping!” naiinis na paliwanag niya sa amin.

Oh. So that’s it. Hindi naman kasi sanay ang babaeng ito gumising ng maaga. Kung
hindi ko pa nga siya gigisingin, malamang araw araw siyang late sa first and second
subject namin. Good thing na rin na ako ang nagging kasama niya sa dorm at hindi si
Mishie.

“You should be thankful to them, Syn.” Singit ni Mish.

“What?” iritableng tanong ni Syn. “Why would I?” dagdag pa nito.

Napatingin naman ako kay Mish at naghihintay ng sasabihin niya.

“Because If they did not shout, then you won’t be able to wake up this early.” Then
she smiled triumphantly. They’re starting again.

“You--!!” natigil si Syn sa pag-aalburoto nang biglang bumukas ang pinto. Bumungad
sa harap namin ang nakangiting mukha ni Nijel.

“Good morning, ladies.” Nakangiti niyang bati sa amin. Tumango lang si Syn sa kanya
samantalang ngumiti naman ako.

He’s Nijel Lrindoza. The vice president. He’s tall, chinito and, of course,
handsome. He’s also smart. Almost perfect na nga siya eh. Kaya ang daming
nagkakagustong babae sa kanya. And one of those is Mishie.

Speaking of Mishiena. I glanced at her table at muntik na akong matawa sa itsura

niya. She’s blushing, again! Well, that’s quite normal. Araw araw naman kasi yang
nagbblush kapag nakikita si Nijel.

“What is it, Nij?” tanong k okay Nij. Hindi pa kasi siya pumupunta sa table niya at
nakatingin lang sa’min. So I guess, may sasabihin siya.
“About the new kids.” He started. My heart skip a beat when he says that. And I
don’t know why. Hinintay ko lang ang sasabihin niya.

“I’ll go first, bestfriends.” Sinserong sabi ni Syn, kaya hindi naituloy ni Nijel
ang sasabihin niya. We all nodded in response at saka siya tumayo at umalis. She
must be really irritated nang dahil sa nasira niyang tulog.

“Nijel?” tawag ko kay Nijel signaling him to continue what he is saying a while
ago.

“Ah! I’m sorry. About them, they’re at the school master’s office.” He said with a
smile.

“Alright. Thanks.” Sabi ko at Tumango kaya bumalik na siya sa table niya. Siguro
alam na rin niya na ako ang mag-aassist sa new kids.
Tumayo na ako at inayos ang sarili ko. Nag-umpisa na akong maglakad palapit sa
pinto nang biglang magsalita si Nijel.

“About the guy...” napalingon ako sa kanya. Seryoso siyang nakatingin sa papel sa
table nya habang may sinusulat pero alam kong ako ang kausap niya. “...I don’t like
him.” Bigla siyang tumingin sa’kin. He stares directly onto my eyes.

Tinignan ko lang siya na parang siya na ang pinakaweird na tao sa buong Finelry.
Pakiramdam ko kinilabutan ang buong katawan ko nang dahil sa sinabi niya.

Tinalikuran ko na sila at saka lumabas ng office.

--

Hindi ko talaga alam kung bakit ako kinakabahan. Pakiramdam ko handa nang lumabas
ang puso ko mula sa dibdib ko. I sighed. I don’t know why I am feeling like this.
I am feeling like hell. Ilang minuto na rin ako dito sa t ng tapat ng pinto ng
School Master’s office. Ni hindi ko magawang kumatok. Why am I acting like I’m
going to meet death?

Umiling iling ako. You’re just over thinking, Zeira!

I sighed for the nth time and decided to knock. Pero bago pa ako makakatok ay
bumukas na ang pinto at saka bumungad sa akin ang gwapong mukha ng new kid.

Pero hindi ako masyadong makapagconcentrate sa kabuuan ng mukha niya. Nakatingin

lang ako sa mata niya—his cold eyes and stares.

Habang tumatagal na nakatingin siya sakin ay nakakaramdam ako ng takot. Takot para
sa sarili ko. Takot na naramdaman ko noong bata pa ako.

Napaatras ako bigla habang nanginginig kong ikinuyom ang dalawang kamay ko.
Hindi ko alam kung bakit kusang gumagalaw ang katawan ko. Is it just my instinct?

‘Yong mata niya. Parang nakita ko na. Parang—

“Quit starring at my him!” napaupo ako nang biglang may tumulak sa’kin. Napatingin
ako sa babaeng sumigaw at tumulak sa’kin.

She must be Roanna. This guy’s sister.

Agad namang lumapit sa’kin si Master A at tinulungan akong tumayo. Nanginginig pa

rin ako hanggang ngayon. Hindi dahil sa pagkakatulak sa’kin kundi dahil sa titig ng
lalaking iyon sa’kin.

I can still feel his cold stares so I just vowed my head. “I’m s-sorry.”
Nanginginig pa ring sabi ko at saka tumingin sa kanila. Kay Roanna ako tumingin
dahil hindi ko pa rin maiwasang matakot nang dahil sa tingin ng lalaking iyon.
Tinignan niya ako ng masama at akmang lalapit ulit sakin parang itulak ako nang
bigla siyang hilahin ng kapatid niya. “Stop.” And with that one word, the girl
stopped.

Kung cold ang mga mata niya, mas cold pala siya kapag nagsalita na. Nakakatakot
siya. Parang hindi mo iisiping safe ka kung makakasama mo siya.

“We’re sorry for that, Ms. And Mr. Zaffre.” Hinging paumanhin naman sa kanila ni
Master. Bigla siyang humarap sa’kin.

“Are you okay, Zeira? If you want, ipapatawag ko nalang si Nijel para siya nalang
ang magtour sa kanila.” He said.

“No, Master. I can handle it.” Mabilis kong sagot sa kanya. I don’t want to
disappoint anyone. So I’ll do this.

“Are you sure?” Nagtatakang tanong niya sa’kin. Determinado naman akong tumango sa
kanya.
“Alright.” Humarap na ulit siya sa magkapatid. “Mr. and Ms. Zaffre, this is Zeira
Saldivar, the President of Finelry High’s Circle of Leaders and she’ll assist you
for this day. Siya rin ang maghahatid sa inyo sa magiging mga dorm niyo. Alright.
Enjoy and study well. I’ll leave you now.” He said at saka bumalik sa loob ng
office niya.

I gulped hard. Ramdam ko pa rin kasi ang masamang tingin sa akin ni Roanna. Geez.

I managed a smile at them pero tanging kay Roanna lang ako tumingin. I really don’t
want to see those eyes again. It scares the hell out of me. “S-shall we?” I asked
still smiling. Ayokong maoffend sila so I still manage to smile at them. Kahit
medyo nanginginig pa rin ako.

Nauna na akong maglakad papunta sa Girls’ Dormitory. Una ko silang dadalhin sa dorm
para mailagay na nila ang mga gamit nila doon. Naibigay na rin naman sa kanila ang
mga susi nila so I guess, makakapasok na sila sa mga magiging kwarto nila. At
naibigay na rin sa’kin ni Master A ang mga room numbers.

A32 ang room number ni Roanna. That means sa first floor siya.

Samantalang B57 naman ang kay Viex.

Una kaming pumunta sa Girls’ Dorm. Lahat ng nakakasalubong namin, napapatingin sa
dalawang kasama ko. They’re really a head turner. Hindi ko rin masisisi ang mga
babaeng humanga sa magkapatid na ito. Maganda at gwapo naman kasi sila.

Agad akong huminto sa tapat ng pinto ng A32 at saka ko iyon binuksan. “This will be
your room.” Nakangiti kong sabi sa kanya pero inirapan niya lang ako at saka
pumasok. Napabuntong hininga nalang ako ulit. Bakit ba parang ang init init ng dugo
niya sakin?

She doesn’t know me yet.

“Uhm—wait!” Mabilis pa sa alas kwatrong isinara ko ang pinto sa harap ko nang

mapansin kong papasok si Viex sa loob ng kwarto.

Napatingin siya sakin. As usual, using his cold stares. And it gives me the creeps
again kaya tumingin nalang ako sa ibang direksyon.
“Y-you’re not a-allowed to g-go inside.” Sabi ko sa kanya nang hindi nakatingin.

Nararamdaman ko pa rin ang cold na tingin niya sa’kin.

“Nakapasok ako kahit may nakalagay na ‘No Boys allowed’ sa harap palang ng facility
na ‘to. So better stop blocking my way. That’s no use.” Cold na sabi niya at saka
inalis ang nakahawak kong kamay sa door knob.

Napanganga ako nang bigla niyang buksan ang pinto at pumasok. Gate Crasher!

=================

Chapter 3: Ms. President and The New Kids (Part 2)

“Geez. That creepy guy! What does he think he is doing?” bulong ko sa sarili ko
habang nakayuko. Buti nalang wala nang masyadong student dito sa dorm. Nag-si-
alisan na sila dahil umpisa na ng klase. Lagot ako kay Master A kapag nakarating sa
kanyang may nakapasok na lalaki sa isa sa mga kwarto sa ladies’ dorm! At ako pa ang
dahilan. Pero magkapatid naman sila diba? Geez. Miski na, Zy! He’s still a guy!

And then I realized something. Kaya pala pinagtitinginan kami kanina ng mga
students na nakakasalubong namin sa corridor ng ladies’ dorm! Kasi may kasama akong
lalaki at pumasok pa sa dorm namin.
Gosh Zy! Why are you so stupid?

“Tatayo ka nalang ba dyan?”

“AY STUPID!” napasigaw ako sa sobrang gulat ko nang dahil sa nagsalita.

Tumingala ako at bumungad sa’kin ang mukha ng taong kinatatakutan ko. Hindi siya
ganoon kalapit sa’kin pero ramdam na ramdam ko pa rin ang panginginig ng buong
katawan ko nang dahil sa nakakamatay sa lamig niyang tingin.

Nakakakilabot sa sobrang lamig ang boses niya pati na rin ang mga titig nya. What’s
happening to me? Hindi naman ako matatakutin ah. Gosh.

Nang mapansin kong nakatingin pa rin ako sa kanya ay mabilis pa sa alas kwatrong
iniwas ko ang tingin ko. Ayoko talagang tumingin sa mga mata niya. That pair of
brown orbs. They’re hypnotizing.
Natatakot ako sa mga matang iyon pero kapag nakatingin ako sa kanya, parang hindi
ko na magawang iiwas ang mga tingin ko.

I sighed. I’m just over-thinking, right?

Baka epekto lang ito ng pagiging kulang ko sa tulog.

“Get lost.” I heard that cold voice again pero hindi ko siya tinignan. Ako ba ang
tinutukoy niya? And what? He wants me to get lost? How come na sa unang pagmi-meet
palang namin, he already wants to get rid of me? This is impossible. Everybody in
this school loves me. This is the first time na may nagsabi sa’kin ng ganito.

Napansin kong naglakad na siya palayo pagkatapos niyang sabihin iyon. Hindi ko alam
kung saan siya pupunta. Siguro, sa dorm nila. This guy's really is unpredictable!
Paano niya nasabi ang mga salitang iyon sa isang babae? Pagkatapos tatalikuran niya
lang?

Pero kung nagulat ako sa sinabi niya ay mas nagulat ako nang biglang kusang gumalaw
ang buong katawan ko at namalayan ko nalang ang sarili kong sinusundan siya.
Tumakbo na ako para maabutan siya. Bakit ang bilis niya maglakad?

It’s my responsibility to be responsible, Master.

It’s my responsibility to be responsible, Master.

It’s my responsibility to be responsible, Master.

Paulit ulit na nagp-play sa utak ko ang mga sinabi ko kay Master A kanina. I don’t
want to disappoint him. I’ve got this position because they trust me. This is my
responsibility.

“Wa--! Ouch!" napaupo ako sa sahig at napahawak sa paa ko.

Parang may anong kuryente ang tumama sa paa ko. What was that?

Tumingin ako sa paligid para malaman kung may naapakan ba ako o ano. Pero wala
naman. Malinis ang lugar na ito. Napansin ko ring nakalabas na kami sa Ladies Dorm.

Anong nangyari sa'kin? Pinulikat ba ako? Pero bakit mas masakit pa doon ang
nararamdaman ko? Bakit parang hindi lang iyon basta pulikat?

Tinanggal ko ang doll shoes ko para icheck ang likod ng paa ko at nagulat ako sa
nakita ko doon.

Isang malaking paso. Bilog na bilog. Napaso ba ako? Pero saan?

"O-ouch." mahinang daing ko sa sarili ko nang igalaw ko ng kaunti ang paa ko.
Walang masyadong tao dito dahil nasa mga klase na sila. Mabuti na rin ito dahil
ayokong makita ako ng mga estudyante rito sa ganitong kalagayan.
It really hurts. Pakiramdam ko maiiyak na ako sa sakit. Ito rin kasi ang unang
pagkakataon na nakitaan ko ng sugat ang sarili ko.

Masakit pala talaga.

"Can't stand anymore?" napatingala ako nang biglang may nagsalita sa harap ko. Si
Roanna.

"I c-can." I stammered. Napakagat ako sa labi ko dahil nanginginig talaga ang buong
katawan ko.

I tried to stand. Inilagay ko ang lahat ng pwersa ko sa kaliwang paa ko since kanan
ko yung nadamage. But I failed.

I saw Roanna smirked. "Don't you have plans of helping me?" hindi makapaniwalang
tanong ko. Kanina pa ako hirap na hirap sa pagtayo rito pero nakahalukipkip lang
siya at nakatingin sakin. While wearing an evil grin.
"Why would I help you if I am the one who did that thing to you?" she exclaimed.
Napanganga ako sa sinabi niya. She what?

"What?" tanong ko. I'm hoping na bawiin niya ang sinabi niya but then she did not.

"You're so stupid and weak to be the top student. You don't deserve the position."
sabi niya pa ulit. Wala na ba siyang gagawin kundi ang insultohin ako? Ano bang
ginawa ko sa kanya?

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay tinalikuran niya ako at naglakad sa direksyon na

pinuntahan ni Viex. Bago palang sila dito pero sobra sobrang pananakit na ang
ginawa niya sa'kin.

Ikinuyom ko ang kamay kong nakalapat sa floor na inuupuan ko. I can't feel the pain
in my foot anymore.

So I tried to stand again.

Nagulat pa ako nang bigla akong nakatayo ng walang kahirap hirap. H-how? Pero
mamaya ko na iisipin kung ano ba talagang nangyayari sa'kin. If it is just a
hallucination or a dream or if it is the reality. I don't care for now.

"How can you say that I don't deserve the position when you don't even know me at
all?" tanong ko sa kanya habang nakatayo lang doon. I didn't bother to walk.

Humarap siya sa'kin bigla, wearing her evil grin na agad rin namang naglaho when
she saw me. It's her turn para ngumanga.

Ganoon ba ka-big deal sa kanya na nakatayo ako matapos ng ginawa niya sakin? Pero
ano bang ginawa niya sakin? Paano nagkapaso ang paa ko? Nagsisinungaling lang kaya
siya?

"H-how did that happen?" she murmured, surprised. Malayo siya sa'kin at hindi ko
alam kung bakit narinig ko pa rin ang sinabi niya just by looking directly in her
eyes.

"How did what happen?" naiinis kong ulit na tanong sa tanong niya.
Napaatras siya bigla. Hindi ko alam kung bakit. But I can see fear in her eyes
while looking at me.

It's as if, she saw a ghost.

"I told you to get lost, right?" bigla akong napaharap sa likuran ko nang
maramdaman ang presensya ng isang tao doon. Kusang kumilos ang kamao ko para
suntukin siya pero nahawakan niya agad ang kamay ko.

"That was close." he exclaimed. Parang bumalik ako sa katinuan at nanlaki ang mga
mata ko nang mapagtanto ang ginawa ko. What the heaven is happening to me? Bakit
ang lakas gumana ng instinct ko? Bakit... bakit naisip kong saktan ang taong ito?

At kailan pa ako natutong sumuntok at maging war freak? Lumingon lingon ako sa
paligid para siguraduhing walang nakakita sa'kin. Nakahinga ako ng maluwag nang
wala akong makitang tao. Tinignan ko rin ang kinatatayuan ni Roanna kanina pero
wala na siya doon. Saan siya nagpunta?
Napatingin ako sa mukha ni Viex. He's looking at me, emotionlessly. Gaya ng
ginagawa ko, iniwas ko ang tingin ko sa kanya.

"Sorry." I murmured at saka siya tinalikuran. Hindi ko alam kung narinig niya iyon
dahil parang sa sarili ko ko lang iyon sinabi. I don't really know what's happening
to me.

***

"Oh? Don't you have class?" bungad sa'kin ni Nijel pagkabalik ko sa FHCOL's office.
Dito ako dumiretso pagkatapos kong muntik nang suntukin si Viex. I sighed for the
nth time. Kanina pa ako nanlalambot dahil sa ginawa ko. Bakit ko ba iyon ginawa?
Bakit ginawa yon ng instinct ko?

Kahit kailan hindi ko naisip na manakit ng estudyante dito sa Finelry. Naturuan ako
ni Mimi ng magandang asal. Bakit ngayon, muntik ko nang magawa iyon? At sa new kids
pa. Na pinagkatiwala sakin ng school master.

Paika-ika akong dumiretso sa couch sa loob ng office namin and throw myself on it.
I don't know what to think anymore.
"Are you okay? Bakit paika-ika kang maglakad? Na-injure ka ba?" nag-aalalang
lumapit sakin si Nijel.

Isa pang ipinagtataka ko ay ang biglang pagkawala ng sugat ko sa paa. Kanina lang,
sariwa pa ang sugat na iyon pero ngayon, wala na siya sa paa ko. Tanging konting
kirot nalang ang naiwan.

Hallucination ko lang ba iyon? Gutom lang ba ako? Epekto lang ba ito ng pagiging
puyat ko?

"I just twisted my ankle." pagsisinungaling ko kay Nijel. Alam ko rin naman kasing
hindi siya maniniwala kung sasabihin kong may sugat ako doon, kanina.

"Let me see." nagulat ako nang bigla siyang lumuhod sa harap ko at tinanggal ang
doll shoes ko. "Anong kalikutan na naman kasi ang ginawa mo?" tanong niya habang
may kung ano siyang ginagawa sa paa ko pero hindi naman niyon nababawasan ang
kirot.

Dahil hindi naman ankle ko ang masakit.

"N-natapilok lang ako habang pababa sa hagdan." I tried to laugh pero parang naging
fake laugh ata siya.

"Tsk. Bakit kasi hindi ka nag-iingat?" tanong niya. Hindi nalang ako sumagot. Ayoko
rin naman makipag-usap ngayon. Ang dami kong iniisip.

"Okay na ba? O masakit pa?" he asked worriedly. I smiled and nodded.

"It's okay now. Thanks to you." iyon lang ang sinabi ko. Isinuot niya na sa'kin ang
doll shoes ko at saka tumayo.

"We still have class. Gusto mo ba sabay na tayo? Classmates naman tayo eh. At para
na rin mabantayan kita-- I mean, 'yong paa mo." alanganin siyang ngumiti sa'kin at
tinulungan akong tumayo.

"Uhm. Ano kasi Nij. Ugh." hindi ko alam kung paano ko sasabihing ayoko munang
pumasok ngayon sa klase ko. Gusto ko kasing magpahinga muna. Pero...
"Huh? Ano yon?" takhang tanong ni Nij.

Ngumiti nalang ako sa kanya. "Wala. Tara na."

I can't let those new kids ruin me. Hindi ako dapat magpaapekto sa kanila.

-----------------------

Maikli lang to. :3 Enjoy! :* May fb na si Syn! Just search Syndrie Wilward on FB.
Nag-iisip pa ako kung papayagan ko bang lahat ng characters ng TH may fb. Add niyo
siya ha? Love lots!

Add: AleeRoswell WP on fb kung gusto nyo ng infos at updates about TH.

Follow: @aleetheheiress

Magbabackread ako sa last chapters. Kung sino pinakanatuwa akong comment, sa kanya
ko idededic ang prev updates. :* Yun lang! Lols. Thanks for reading. :)
-Alee

=================

Chapter 4: Mysterious

Being the top student of Finelry High, I think I really have gained so much trust
and love. Well, I guess except for the new kids.

I really don't understand why do they need to act like that in front of me when in
fact, they don't know me at all.

Is it their instincts that hate me? Or they just hate my guts?

I don't know at all. Siguro hindi lang talaga sila friendly. And here comes the
president, whose me, trying to be friends with them. Well, not exactly be-friend.
I'm the top student. I just wanted to make them feel welcomed.

"You're idling." I came back into my senses when Nijel spoke. Muntik ko nang
makalimutang kasama ko siya. Ugh. Why do I keep on thinking about those two
newbie?
"Ugh. Yeah. I'm sorry." i mumbled.

"What were you thinking, Zy?" interesadong tanong niya. Napatingin naman ako kay
Nijel. Nakatingin lang siya sa corridor na dinadaanan namin. He's still this calm.
Lagi naman. Hindi ko pa siya nakitang nagpakita ng ibang emosyon except sa pagiging
calm at concerned. Though nakita ko na naman siyang nakangiti. He's always the good
guy, after all.

I shifted my gaze to the floor. "It was nothing." I lied again. Mukhang naeenjoy ko
na ang pagsisinungaling ah. And it's not a good thing.

"It's not nothing. It's always something." He said as he stopped walking and so I
did.

I looked at him. Nakatingin na rin siya sa'kin. He's damn serious and I don't know
if I can keep this eye contact of ours. I was about to say something when he opened
the door behind him.
Napatingin ako sa pintong binuksan niya then sa kanya ulit. Hindi ko manlang
namalayan na nakarating na kami sa room namin.

He smiled at me at saka binuksan pa ng mas malaki ang pinto para makapasok ako.

"Good morning, Pres." bati sa'kin ng mga kaklase ko habang nakangiti. I smiled
sweetly and answered back. "Good morning, too."

The students here never fail to make me feel so loved. And so I love them too.

"Good morning, Vice!" napatingin ako sa likod ko at nakita ang nakangiting si Nijel
na bumati rin sa kanila ng Good morning. They're respectful like that.

Ibinalik ko ang tingin ko sa buong klase. Then suddenly, I felt someone's staring
at me.

Bigla akong kinilabutan sa nararamdaman ko.

Inilibot ko ang tingin ko pero wala naman akong nakitang ikababahala ko. Geez. Why
am I feeling like this? I feel like someone's eyeing me.

Nagiging sobrang paranoid ko na ata. Masyado bang nakaapekto sa sistema ko ang mga
nangyari kaninang umaga?

I heaved out a deep sigh and started to walk towards my chair at the back beside
the window. Nirequest ko talaga na dito maupo. Gusto ko kasi talaga ang pwestong
ito.

Naramdaman ko ang pag-upo ni Nijel sa tabi ko pero hindi ako lumingon. Nakatingin
lang ako sa labas at sa ibang mga students na naglalakad. Ngayon ko lang rin
napansing wala pa yong instructor namin para sa second subject. Hindi ako nakapasok
sa first subject namin since late ako kanina dahil ako yung nag-assist sa new kids.
Si Nijel naman, ugh, Hindi ko alam kung bakit siya late at kung bakit nasa office
lang siya kanina. That's so not him.

"Are you thinking about them?" I heard him asked. Napalingon naman ako sa kanya na
nakatingin lang rin sakin, seriously and calmly.
Nijel Lrindoza. Behind those beautiful eyes, calm features and handsome face,
there’s an unexpected mystery. Hindi ko alam kung bakit kahit magfo-four years ko
nang kilala si Nijel, nahihiwagaan pa rin ako sa pagkatao niya. It’s like he’s
hiding something from me, from us.

“Them?” takha kong tanong sa kanya. Sino bang ‘sila’ ang tinutukoy niya?

“The new kids.” Mabilis niyang sagot. Pagkatapos, iniiwas niya ang tingin niya sa
akin at tumingin sa harapan.

“Oh. What about them?” pinilit kong ngumiti habang itinatanong iyon kahit hindi
naman siya nakatingin. Hindi ko alam kung paano magrereact. Hindi pa rin talaga
mawala sa isip ko ang mga nangyari kaninang umaga. Sa loob lang ng ilang oras, ang
dami nang nangyari. Malas ba ako ngayong araw?

“Sila ba ang—“

“Good morning class.” Naputol ang sinasabi ni Nijel nang dumating ang instructor
namin. Thank God! I’m saved. Kinakabahan kasi akong kausapin si Nijel. Baka kasi
magtanong siya ng magtanong ng kung anu-ano about sa new kids at hindi ko mapigilan
ang sarili kong sagutin ang mga tanong niya. I suck at lying so it’s better just to
shut my mouth up.

Trigonometry is our second subject. Nagsosolve lang ako ng pinapasagutan ng

instructor namin when I suddenly felt nervous. Pakiramdam ko may nakatingin sa’kin.

Gosh. This feeling. Bakit ba kinakabahan ako ng ganito ngayong araw.

Tumigil ako sa pagsasagot at iniangat ang ulo ko. I scanned the whole room pero
wala namang nakatingin sa akin.

Nang masigurong walang nakatingin sa’kin ay tumingin ako ulit sa notebook ko. I
tried to ignore what I am feeling. Walang magandang maidudulot ang pagiging
paranoid ko sa pag-aaral.

Numbers.
Numbers.

Logarithm.

Logarithm table.

Paano nga ulit ito? Gosh!

What's happening to your mind, Zeira?!

"Are you okay?" nasa kalagitnaan ako ng pagkausap sa sarili ko nang biglang may
magsalita.
I looked up para harapin ang nagsalita pero agad rin akong napaiwas nang makitang
sobrang lapit ng mga mukha namin.

Nagulat rin ata si Nijel dahil kaunting galaw nalang, mahahalikan na niya ang ilong
ko kaya umiwas rin siya.

"H-ha?" tanong ko sa kanya nang makarecover ako sa pagkakagulat. Hindi ko

ipinahalatang na-a-awkward-an ako sa nangyari dahil ayokong mailang rin si Nijel.

I need to act normal. That was just an accident.

"I'm asking you if you're okay." mahinang ulit niya sa sinabi niya dahil baka
makapukaw na kami ng atensyon ng klase at saka siya umayos ng upo pero nanatiling
nakatingin siya sa akin.

Umayos na rin ako ng upo dahil baka mapansin pa kami ng instructor.

Buti nalang may ginagawa siya at nasa likod kami kaya hindi niya kami masyadong
maririnig o mapapansin.

Nakatingin lang rin ako sa kanya nang mapansin kong hindi siya sa akin nakatingin.
Kung hindi ko siya tinitigan, malamang, hindi ko mapapansing ibang bagay ang
tinitignan niya at hindi ako.

"I-i'm okay." sagot ko at lumingon sa likod ko kung saan siya nakatingin.

Halos mapanganga ako nang makita kung sino ang tinitignan ni Nijel mula sa labas.

Nakatayo siya sa may corridor. Sa halos katapat ko lang na part kaya kitang kita ko
ang ang buong pigura niya. He's staring at us blankly. Tulad kaninang umaga at sa
picture, wala pa ring emosyon na mababakas sa mukha niya. Napakahirap ring basahin
kung anong iniisip niya.

Nakatayo lang siya doon at mukhang walang pakialam sa paligid niya at kapag
tinignan ka niya, siguradong kakabahan ka. Nakakatakot siya. Those eyes. Those
brownish meaningful but emotionless orbs.
Agad kong ibinalik kay Nijel ang tingin ko. Bigla siyang ngumiti sa akin at
tumingin ulit sa tao sa likod ko at saka sa harap.

Narinig ko ang unti-unting pagbukas ng pinto kaya napatingin ako sa harap. Nandoon
kasi ang pinto.

Napatayo ang instructor namin habang nakaabang pa rin sa pagpasok ng isang student.

I gulped when I saw him walking towards our instructor. Viex. Who really are you?

"I suppose you're Mr. Zaffre." nakangiting bati ng instructor sa kanya.

"Yes." Viex answered coldly. As usual. Ganoon ba siya sa lahat? Miski sa kapatid
niya, ganyan rin siya ka-cold. Bakit ba siya ganyan?
May ibinigay siyang papel sa instructor namin kaya kinuha nito iyon agad. I bet
that's his schedule. Pero ang alam ko, hindi naman kami magka-section. I have read
his files and that includes his schedule. Sa ibang section silang dalawa ni Roanna.
Bakit siya nandito?

Nakita ko ang pagkunot ng noo ni Sir Rick.

"I think, mali ang napasukan mong kwarto, Mr. Zaffre. This is not your scheduled
room." Sir Rick said at saka ibinalik ang schedule ni Viex sa kanya. Tinignan lang
siya ni Viex. "But I want here." sagot ni Viex sa kanya. Then suddenly, biglang
ibinaba ni Sir Rick ang kamay niya dahil hindi naman kinuha ni Viex ang schedule
nya. Nakatayo lang siya doon at nakatingin lang kay Sir Rick.

Tatayo sana ako para kausapin si Viex since I am the president when suddenly, Sir
Rick looked at us, scanning the whole room. Parang may hinahanap. Tahimik lang ang
buong klase habang nag-aantay sa sasabihin ng instructor.

"You can sit beside Mr. Lrindoza." he said then turned his gaze to Viex, smiling.

Napanganga naman ako nang sabihin niya iyon. What's the meaning of that? He can't
just do that! Bawal lumipat ang mga students sa ibang sections dito sa Finelry
High. Lalo na kung may naka-schedule na room para sa student na iyon. Kaya nga
hindi magawang lumipat nila Syn at Mishie dito. Kasi bawal. Pero ang new kid na
ito? Paano niya nagawang kumbinsihin nang ganon lang si Sir Rick?
Knowing Sir Rick. Hindi siya ganoon kabait sa estudyante. He's quite strict lalo na
kapag nagtuturo.

Napatingin ako kay Viex na papalapit samin pero agad ko ring iniwas ang tingin ko
dahil sa malaming niyang tingin sa akin.

Hindi ko alam kung paano magrereact o kung ano ang gagawin ko kaya nanahimik nalang
ako. Naririnig ko rin ang bulungan ng mga kaklase ko. Sa tingin ko, nagtataka rin
sila sa inakto bigla ng instructor namin.

"Continue what you're doing." Sir Rick said at saka bumalik sa pagkakaupo niya sa
table kanina at sa ginagawa nya.

Napailing nalang ako. A sudden turn of events? A sudden change of minds? This is so
unbelievable!

"This is sick." tumingin ako kay Nijel nang nagsalita siya habang umiiling iling.
Nakatingin lang siya whiteboard habang hindi makapaniwala.
Napatingin rin ako bigla kay Viex na nasa tabi niya. Nakatingin siya sa table niya.

Kung kinikilabutan ako sa tingin niya, may mas nakakakilabot pa pala siyang
magagawa.

I immediately shifted my gaze from him to my notebook when I saw him... smirked.

--

"WHAT?! That's unbelievable!" Mishie blurted out nang ikwento ko sa kanilang dalawa
ni Syn ang paglipat ni Viex sa section namin. I know that would be her reaction
about this dahil sila mismo ni Syn, tinry makiusap sa faculty members na palipatin
sila sa section namin. Pero kahit ata lumuha sila ng dugo, hindi sila pagbibigyan
ng faculty.

"Yeah. Paano niya nagawa yon? Tss. He's just a new kiddo." comment naman ni Syn.
Isa pang kinaiinis nila ay ang pagiging new kid ni Viex. Ganoon ba siya kalakas sa
faculty members? Ganoon siya ka-gusto ng school head?
Hindi ko naman makakailang gwapo si Viex. Pero hindi naman siguro iyon ang dahilan
kung bakit pinalipat siya ng section diba?

"Baka naman may gusto sa kanya si Sir Rick! Ang gwapo kaya ni Viex." Mish concluded
na akala mo kilalang kilala niya ang nakakatakot na nilalang na iyon.

"Mish. Tone down your voice. Baka may makarinig sayo." I said habang pinaglalaruan
ang pagkain ko. Nandito kasi kami sa cafeteria at dahil sa kaingayan ni Mishie,
nakakakuha na kami ng kaunting atensyon mula sa mga katabi naming table.

Nadedepress talaga ako sa mga nangyayari ngayong araw.

Gusto ko na ngang tanggalin ang utak ko para hindi na gumana at mag-isip tungkol sa
mga nangyayari ngayon pero hindi ko naman magawa. I can't really help to think and
that's more depressing.

"Ops! Sorry, Zy." I just nodded at her apology. "How's your foot, anyway?"concerned
na dugtong niya.
"Ugh." Naalala ko na naman ang sugat na iyon pati na rin ang sinabi ni Roanna. Ano
ba talagang meron sa magkapatid na yan? "It's okay." I said. Hindi ko na rin kasi
maramdaman yung kirot ngayon dahil sa mga iniisip ko.

"Should I call tita?" Syn suddenly asked.

"HUH? No! Baka mag-alala pa si Mimi. Don't." I shrieked. Ayoko kasing mag-alala si
Mimi sakin. I'm pretty fine!

"She won't. Baka nga magpaparty pa iyon dahil mapapatunayan na niyang hindi
abnormal ang anak niya." Syn said and they started to laugh. These girls.

I just glared at them. "Hindi naman ako abnormal! Hindi lang talaga ako clumsy." I
tried to explain pero mas lalo lang silang natawa.

"Right. If being an accident-prone is not being clumsy, well, fine. You're not
clumsy." segunda ni Mish.

Alright. I lose.

Napailing nalang ako sa kanilang dalawa.

"Hi Ladies." someone said, putting his tray on our table.

I smiled triumpantly. I know how to make Mish shut up. "Nij." bati ko sa taong
iyon.

Tumango naman si Syn sa kanya samantalang si Mish ay... well. Nagba-blush.

"Can I share table with you?" tanong niya samin.

"Sure." sabay na sagot namin ni Syn. Sanay naman kasi kaming makasama si Nijel
since Vice president siya at president ako. Tapos secretary pa si Mish. While Syn?
Well, she's a student.

"Thanks." nakangiti niyang sabi at saka umupo sa tabi ko. Apatan lang kasi ang
table na ito. Magkatabi sila Syn at Mishie kaya sa tabi ko tumabi ni Nijel. Katapat
ko si Syn kaya naging magkatapat si Nijel at Mishie.

Walang nagsasalita kaya humarap nalang ako kay Nijel. Baka kasi sakaling may alam
siya sa nangyari kanina. But then... this is stupid. How come na mas may alam ang
vice kesa sakin, na president? Am I being irresponsible?

Kaya humarap nalang ako ulit sa pagkain ko. Geez. I'll just ask Master A, later.

"She's one of the new kid, right?"

"Yes. Why is she acting like that? She's so arrogant for a new kid."
"I know right. I heard tinulak niya si President kanina."

"What?! How dare she?!"

Nakarinig ako ng bulung-bulungan sa paligid kaya napatingin ako sa kanila at sa

tinitignan nila. They're looking at the cafeteria's door at sa pumasok na babae
doon.

Si Roanna.

She's walking like a Queen. Like she owns everything in the school.

Ngayon ko lang rin napansin ang pagiging maputi niya.

"She's so pale. Mukha siyang may sakit yet she's so pretty." nabaling ang atensyon
ko kay Mishie na nagsalita.

Nakatingin na rin pala si Mish sa kanya. Napatingin ako kay Syn at Nij na busy lang
sa pagkain nila. They're really the type of person na walang pakialam sa chismis.

Bumalik ang tingin ko kay Roanna na nakatingin na rin sa'kin. If only looks could
kill. Iniwas ko nalang ang tingin ko sa kanya at bumalik sa pagkain. I sighed.

Hindi ko talaga magets ang magkapatid na iyon. They're really mysterious...

...like mysterious I think I am.

--------------------------
Sorry kung panget. TT^TT Bawi nalang ako sa next update. Hart hart!

~Alee

=================

Chapter 5: Viex Zaffre

“Busy?” Napatingin ako sa pintuan ng FHCOL’s office nang may magsalita mula doon.

I smiled and nodded. It’s Syn. Nakadungaw siya mula doon. Hindi talaga marunong
kumatok ang isang ito.

Binuksan niya ang pinto para tuluyan siyang makapasok at inilibot ang tingin sa
buong office namin. “Ikaw lang mag-isa dito?” she then asked. Siguro tapos na rin
ang klase nila. Hapon na kasi at nang matapos ang klase ko, dumiretso agad ako
rito.

Ibinalik ko ang tingin ko sa mga files na hawak ko at saka sumagot. “Yep. May klase
pa si Mishie. Si Nij naman, pinatawag ni Master A.” Tatlo lang naman kasi kami dito
sa office. Weird man para sa isang student government, pero tatlo lang kaming
officer. Pero hindi lang naman kami ang member ng Circle of Leaders. Under din
namin ang bawat officers ng bawat klase sa buong High School department ng Finelry.
“Oh.” Iyon lang ang sinabi niya at saka umupo sa couch na lagi niyang pinupwestuhan
kapag pumupunta siya rito. “What’re those?” dagdag pa niya.

Nakakunot noo naman akong tumingin sa kanya na nakatingin sa mga papel na hawak ko.
“Oh. These? Proposal ng presidents ng bawat sections para sa mga gagawin nilang
booths for sem-ender party.” Paliwanag ko. Kailangan kasi ng booths para sa umaga.
Then ang student council na ang bahala sa totoong party para sa gabi. After ng
party-ng iyon, 2 weeks ang pahinga ng students. Lahat kami ay required na umuwi sa
kanya-kanyang mga bahay namin.

Tumango naman siya. “Ayaw mo talagang nagca-cram ‘no? You still have 3 weeks to
prepare for that party. You’re stressing yourself.” Sabi niya habang nakatingin
sa’kin ng seryoso.

I just smiled at her at saka ko itinuloy ang ginagawa ko. Kailangan nalang namang
aprubahan ang mga proposals na ‘to, then sila na bahala sa pagseset-up at sa lahat
ng gagastusin o sa kung ano pa man na kakailanganin nila para sa mga booths na
napili nila.

“Mas okay na ‘to.” Yun lang ang nasabi ko.

“Whatever, Ms. Top Student.” Kahit hindi ako nakatingin sa kanya, alam kong sinabi
niya iyon with matching irap pa. Natawa nalang ako. Syn, the sarcastic princess.
What will I expect? “Nga pala.” Sabi niya sa bored na tono. Hindi ako nagsalita at
naghintay nalang sa sasabihin niya.

“That Viex Zaffre.” Kumunot ang noo ko at tumingin sa kanya nang banggitin niya ang
pangalang iyon. Nag-uumpisa na namang magsitaasan ang mga balahibo ko. Marinig ko
lang ang pangalan niya, naiimagine ko na agad ang mga malalamig na tingin niya. And
it creeps me out. Geez.

“Si Viex? What about him?” I asked na parang wala lang sakin ang sasabihin niya
about sa monster na iyon.

“I heard from my ‘chismosa’ classmates na dapat pala, sa section namin siya. Our
instructor’s also looking for him earlier. Pati yung Roanna. His sister? Siya lang
yung nandoon sa room namin kanina. And she’s so damn weird... and irritating.” May
halong inis na ang boses niya ng sabihin niya ang pangalan ni Roanna.

“Baka hindi pa siya sanay. Don’t judge her, Syn. Malay mo, mabait rin naman pala
siya.” I defended Roanna at saka ipinagpatuloy ulit ang ginagawa ko.

“Mabait? Mabait ba ‘yong itulak ka niya sa unang pagkikita niyo palang?” naiiritang
sabi niya naman. Narinig niya siguro ang tungkol sa bagay na yan sa mga babaeng
nagkwekwentuhan sa cafeteria kanina. Syn’s always like that. Lalo na kapag ayaw
niya sa tao. Gagawin niya ang lahat para lang sabihing tama siya. Na tama ang
iniisip niya sa taong iyon, na kinaiinisan niya. Kaya nga kaming dalawa lang ni
Mish ang kaibigan niya rito. Maraming gustong makipagkaibigan sa kanya pero ayaw
niya. May trust issues kasi ang isang ito e. Ewan ko kung saan niya nakuha ang
ugaling iyon. Pero mabait naman si Syn. Hindi mo lang siya maiintindihan kapag
hindi mo siya talagang kilala. Itinigil ko ang ginagawa ko at tumingin sa kanya ng
diretso.

“Maybe she just mis-interp—” She cuts me in mid-sentence.

“At ang tignan ka lang habang hindi ka makatayo dahil sa kagagawan niya? I think
that’s not mis-interpretation, Zeira. She hates you.” Diretsong sabi niya. Nanlaki
ang mata ko. Paano niya nalaman iyon?

“What are you saying, Syndrie?” I asked, seriously. Hindi ko alam kung paano niya
nalaman ang nangyaring iyon kanina. Hindi ko rin alam kung ano’ng magiging reaksyon
ko dahil sa mga sinabi niya. Alam ko namang galit sa’kin ang magkapatid na iyon.
Hindi ko lang alam kung saan nila hinuhugot ang galit nila para sa’kin. Lalo na si
Roanna.

“I saw what happened earlier. Nakita ko kung paano ka lang niya tinignan habang
nahihirapan kang tumayo. Narinig ko rin ang sinabi niyang siya ang may gawa non
sayo. Pupuntahan sana kita pero biglang dumating yung Viex. Now, what really
happened to your foot? Nakita ko ang mukha mo kanina. You’re in pain. Hindi lang
iyon basta sprain—” pinutol ko ang mga sinasabi niya.
“You’re just concluding things, Syn. Hindi mo nakita ang buong pangyayari so don’t
conclude. Isa pa, she was just kidding when she said that. Nadapa lang ako dahil sa
pagmamadali kong maglakad. She did nothing.” I tried to explain. Bigla kong naalala
kung bakit ako nagmamadali kanina. Kasi gusto kong maabutan si Viex. Kahit ayaw
niya sakin at sinabihan niya akong mag-get lost, isinaalang alang ko pa rin ang
posisyon ko at ang task na binigay sa’kin ni Master A. Pero nakakapagtaka lang
dahil bigla nalang siyang sumulpot sa likod ko. Ni hindi ko nga alam kung paano
siya nakapunta sa likod ko samantalang siya ang hinahabol ko. May super powers ba
siya kaya ganoon?

Tinry kong alisin ang bagay na iyon sa utak ko. Super powers? You’re crazy, Zeira!
Paano naman siya magkakaroon ng super powers? Tsk. Dapat na ata akong matulog. Dala
lang ito ng puyat.

“Whatever, Zy. Nakakairita talaga ang pagiging mabait mo.” Sabi niya at saka
umirap.

I smiled. “That’s not being kind. I just don’t want to conclude things, Syn. That’s
being matured.”

“Huh?” Napatingin ako sa pinto nang biglang pumasok si Mish. “What’s with the
atmosphere, bestfriends?” nagtataka siyang nakatingin samin habang papalapit sa
table niya.
Umiling lang ako at ngumiti sa kanya atsaka ipinagpatuloy ang ginagawa ko. I know
Syn’s just concerned. Pero may mga bagay na hindi nalang dapat sinasabi sa kanya,
dahil alam ko ang kaya niyang gawin. Ayokong may awayin na naman siya nang dahil
sa’kin.

--

Napatingin ako sa wall clock na nakasabit sa pintuan ng office namin. 7pm na pala.

Inayos ko ang mga gamit ko pati na rin ang mga files na nagkalat sa table ko at
saka tumayo.

“Tara na.” aya ko kay Mishie at Syn na busy sa kani-kanilang mga ginagawa. Tumayo
naman si Syn at nag-ayos ng gamit. Alam ko namang inaantay lang ako nito para may
kasama siyang umuwi sa dorm.

"Ikaw, Mish?" tanong ko kay Mishie na nakaupo pa rin sa table niya. Saglit siyang
tumingin sa'min at ngumiti ng alanganin.
"Una na kayo. May gagawin pa ako e." napangiwi siya samin at saka pinagpatuloy ang
kung anumang ginagawa niya. We nodded in response.

Hindi rin naman namin kasama si Mish sa dorm. Dalawang student lang kasi by dorm
dito sa Finelry. Good thing na rin dahil hindi namin kailangang magsiksikan sa
isang dorm. Though magkatapat lang naman ang dorm namin nila Mishie.

"Alright. Umuwi ka ng maaga ah." sabi ko sa kanya. Sa dorm ko nalang kasi gagawin
ang mga kailangan ko pang gawin hanggang sa antukin ako.

Tumango naman siya kahit hindi siya nakatingin samin. Bubuksan ko na sana ang pinto
nang kusa itong bumukas at bumungad samin ang mukha ni Nijel.

"Oh? What are you still doing here?" tanong ko agad sa kanya. Akala ko kasi umuwi
na siya sa dorm niya. Kanina pa rin siya hindi nagpapakita samin mula nang
ipinatawag siya ni Master A. Ngumiti naman siya sakin.
"Just checking if you're still here." he stated at saka pumasok sa office at
naglakad papunta sa table niya at saka inayos ang mga gamit niya. Uuwi na rin ata
siya sa dorm niya?

"Wala ka nang gagawin?" sabi ko at napatingin kay Mishie na nakayuko lang habang
may isinusulat.

"Meron pa. Sa dorm nalang ako gagawa. Let's go?" aya niya samin ni Syn. Nakatingin
pa rin ako kay Mish na hindi tumitingin sa'min.

Napailing ako. Dapat si Nijel at Mish ang magkasama eh. "Mishiena." tawag ko kay
Mishie.

"H-huh?" naiilang na tanong niya. Ni hindi siya makatingin ng diretso samin.

Naningkit naman ang mata ko nang dahil sa kinikilos niya. Though namumula pa rin
siya. Pero parang may iba pa akong nasesense.

"You sure, you're okay here?" tanong ko nalang sa kanya.

"Oo naman." she answered and smiled. Tumango naman ako at saka lumabas. Sumunod
naman sa'kin yung Syn samantalang si Nijel ay nandoon pa rin.

"Ikaw lang mag-isa rito?" tanong niya kay Mishie. Tumango naman sa kanya si Mish
habang hindi niya pa rin mapigilan ang magblush. Mishiena Brent. Masyado kang
halata. Napangiti naman ako sa sunod na sinabi ni Nijel.

"Samahan na kita. Gusto mo?" tanong pa nito.

Nakita ko ang pag-aalinlangan sa mukha ni Mishie. Mukhang napansin rin naman iyon
ni Syn kaya napatingin siya sakin. We both smiled meaningfully.

"Huh? H--" tatanggi palang si Mishie ay sumingit na ako sa usapan.

"Guys." napatingin silang dalawa sa'kin. I looked at Nijel. "Takot si Mishie sa

multo. And we both know na may something sa office na to. So just stay with her if
that's okay with you?" seryoso kong sabi sa kanya. Though wala naman talagang multo
dito. At alam rin iyon ni Nijel. Mukha namang nagets ni Nijel ang gusto kong
iparating kaya tumango nalang siya at inilagay ang mga gamit niya sa table niya.
"Bye guys." pagpapaalam ko habang nakangiti ng sobrang lapad. Napatingin ako ulit
kay Mishie na nakanganga at hindi alam kung ano ang magiging reaksyon.

Lumabas na kami ulit ni Syn at isinara ang pinto. She smirked. "Ghost huh? Since
when did you learn to lie?" pang aasar niya at saka tumawa.

"Just this moment." natawa rin ako at saka naglakad papunta sa dorm.

Medyo malayo rin ang dorm namin sa High School building pero nasa loob lang rin
naman ito ng Finelry kaya safe naman.

I sighed. "Such a long day." I whispered habang naglalakad kami ni Syn. Tahimik
lang siya. I wonder kung anong iniisip niya.

Naalala ko ang mga napag-usapan namin kanina. Did I lie again? Ilang beses ba akong
nagsinungaling ngayong araw?
"Yeah. Long day." narinig kong sabi ni Syn.

Sa isang araw lang, ang daming nangyari. Ang dami kong nagawa. Ang dami kong
naramdaman. May mas mailalala pa ba ang araw na ito?

Hindi ko namalayan na nakarating na pala kami sa dorm namin. Syn opened the door at
saka nagmamadaling pumasok. Siguro napagod rin siya. Ang aga niya kasing nagising
kanina. Dapat pala laging may nagsisigawan dito sa ladies dorm para maagang
nagigising ang babaeng ito eh.

Papasok na sana ako sa room namin nang maramdaman ko ang biglang pagvibrate ng
phone ko.

Muntik ko nang makalimutan na may cellphone nga pala ako.

Kinuha ko iyon sa bulsa ko. Napangiti ako bigla nang makita kung sino ang
tumatawag.
Mimi's calling...

Isinara ko ang pintuan at naglakad papunta sa gate ng ladies dorm. I touched the
answer button at saka itinapat sa tenga ko ang phone ko.

"Mimi!" I shouted, excitedly. Namimiss ko na sila Mimi at Didi. Simula kasi nung
nagstart ang klase, hindi ako nakakauwi ng weekends. Lagi kasing ang dami kong
ginagawa.

["Bibi! I miss you so much. Kumusta ka na dyan? Kumakain ka ba sa oras? Ano? Baka
nagkakasakit ka na dyan pero hindi mo lang sinasabi ah? Kumusta sila Syn at Mishie?
Uuwi ka ba ngayong pagkatapos ng sem?"] excited rin at tuloy tuloy na tanong niya
mula sa kabilang linya.

Napangiti ako lalo. Si Mimi talaga. "I miss you too, Mimi. Okay lang naman po ako
dito. Ayos lang rin sila Syn at Mishie." natatawa tawang sabi ko.
["Huh? Hindi mo pa sinasagot ang--Dionne! Hwag mo namang masyadong stress-in ang
anak mo sa dami ng tanong mo.-- Che! Manahimik ka dyan, Troy. Namimiss ko lang
naman si Zeira."] mas lalo akong natawa nang marinig ang pag-uusap nila Mimi at
Didi. Kahit na ganyan sila mag-usap madalas, alam ko namang ganoon lang talaga sila
magpakita ng sweetness sa isa't isa.

["Pero Bibi... Ayos ka lang ba talaga dyan?"] she asked again.

Tumigil ako sa pagtawa pero hindi pa rin nawawala sa mukha ko ang ngiti. "Yes,
Mimi. Kayo po ba dyan?"

["Okay na okay lang kami dito! Hwag mo kaming alalahanin. Uuwi ka naman diba?"]
tanong niya pa ulit.

"Opo, Mimi." sagot ko nalang.

Naramdaman ko ang malakas na pag-ihip ng hangin at ang pagdampi nito sa balat ko

kaya bigla akong napayakap sa katawan ko. Ang lamig naman ngayon.
Tumingin ako sa buong paligid mula sa kinatatayuan ko. Puro puno sa parteng ito ng
Finelry kaya malamig. Katapat lang naman halos ng building ng girls dorm ang
building ng boys dorm pero medyo malayo rin iyon kung lalakarin. Malaki lang talaga
ang bawat building dito kaya kitang kita. Kahit nga mula sa HS Building, kitang
kita ang dorm namin. Sa likod naman ng girls and boys dorm, ay mapunong parte na.
Kaya walang masyadong pumupunta sa parteng iyon ng Finelry.

Nag-usap lang kami ni Mimi hanggang sa magpaalam ako at ibaba ang telepono. Medyo
napagod rin kasi ako sa sobrang dami ng nangyari ngayong araw. At ang dami ko pang
gagawin para sa Sem-Ender party.

Babalik na sana ako nang biglang may humatak sa'kin at tinakpan ang bibig ko.

Nanlaki ang mga mata ko at hindi agad nakapagreact. S-sino to?

Hindi ko makita ang mukha niya dahil nakatalikod ako sa kanya. Pero alam kong
lalaki siya. Who's this guy? Where is he dragging me?

Tinry kong magpumiglas pero wala rin akong nagawa dahil masyado siyang malakas.
Naiiyak na ako dahil sa sobrang kaba na nararamdaman ko. Imposibleng outsider ang
isang ito.
Mahigpit ang security ng Finelry kaya hindi siya agad agad makakapasok rito kung
sakaling hindi siya estudyante. At ano bang kailangan niya sakin?

Namalayan ko nalang na dinala niya ako sa likod ng girls dormitory.

A-anong gagawin niya sa'kin?

I gulped hard when he pushed me against a tree habang nakatakip pa rin sa bibig ko
ang isang kamay niya.

Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko nang dahil sa kaba nang ilapit niya ang mukha
niya sa mukha ko.

Is he going to rape me? Oh my God.

Nagulat ako nang bigla niyang inalis ang kamay niya sa bibig ko. Sisigaw na sana
ako para humingi ng tulong nang may bigla siyang itinutok sa leeg ko. Geez. He's
fast.

"Shout or die." banta niya sa'kin. And then something hits me when I heard his
voice.

Tinignan ko siya sa mata habang hindi ako makagalaw dahil sa matalas na kutsilyong
nakatutok sa leeg ko. Isang galaw ko lang, alam kong babaon iyon sa leeg ko.

His voice is familiar. Hindi ako pwedeng magkamali. Kilala ko kung kaninong boses
iyon. P-pero bakit? Bakit parang gusto niya akong patayin? Ganoon ba siya kagalit
sa'kin?

"V-viex." I mumbled his name while he's staring at me, coldly.

Kahit hindi ko makita ang kabuuan ng mukha niya, alam kong siya ang taong nasa
harap ko. Kilalang kilala ko na ang nakakatakot na matang iyan. Gusto ko mang iiwas
ang paningin ko, I can't. Natatakot ako na ikamatay ko kapag gumalaw ako.
Ilang segundo lang siyang nakatingin sa'kin. Ganoon rin naman ako sa kanya.
Napansin ko ring hindi ako masyadong humihinga. Natatakot talaga ako sa kanya. But
now is different. Mas malala pa sa takot ang nararamdaman ko.

Papatayin niya ba talaga ako?

Viex Zaffre... What did I do to you?

=================

Chapter 6: Weird things

I could say that death is the end of everything for a person, but the thing about
death is, you'll never know when it is going to take what you have--your life in
particular. You'll never know when or where it is going to take place. So all you
can do is to wait until it comes and ruin that 'everything'.

And for my case, will I be really going to meet my end? My death? With this guy in
front of me whom I barely know?
I’m feeling cold not because of the wind that touches my skin but because of his
stares--his cold stares, I mean, while he's holding a dagger pointing on my neck.
Ilang beses ko na bang tinanong sa sarili ko ang tanong na yon ngayong mga oras na
'to.

He really hates me that it pushes him to kill me?

I stare at him, blankly as he also did the same. Sa mga oras na 'to, nawala na ang
kabang bumabalot sa akin kani-kanina lang.

He has a reason to hate me and if he'd kill me, I will be having a reason to throw
him the same feelings--he has for me-- too. Ang pinagkaiba nga lang, sa kabilang
buhay ko nalang dadalhin ang galit na yon kung papatayin nya ako ngayon. Still,
useless.

"What do you need? Why are you doing this?" I asked. Hindi ko alam kung bakit
nawala na yung takot ko. Jeez, Zy. Buhay mo ang nakataya dito! Hindi ko alam kung
paano ako lalaban sa taong ito. He's way way stronger than me.

Hindi siya sumagot sa tanong ko. He just stared at me, silently.

"Aren't you go--" I am about to ask him again pero natigilan ako nang mas lalo pa
niyang ilapit ang mukha at katawan niya sa akin at mas lalo niya pang idinikit ang
kutsilyo sa leeg ko. Ramdam na ramdam ko ang pagtusok ng patalim niyon sa balat ko.
Hindi iyon ganoon kalalim para ikamatay ko pero alam kong sapat na ang pagkakatusok
niyon sa leeg ko para lumabas ang dugo mula doon.

Nanlaki ang mata ko dahil sa kaunting hapding naramdaman ko. Is he really serious?

"Talk and I'll make you shut up forever." he said with a bored tone. Nanginginig ko
namang ikinuyom ang kamao ko. My ghad. Bumalik na naman ang kabang nararamdaman ko.
It feels like anytime, lalabas na ang puso ko mula sa bibig ko.

Nagtataka ako kung paano at saan niya nakuha ang patalim niya. Pero nagtataka rin
ako kung bakit hanggang ngayon, hindi niya pa ako pinapatay. Ano pa bang hinihintay
niya?

"If you're going to kill me, then do it immediately. Ano pa bang hinihintay mo?
An--" bago ko pa maituloy ang mga sasabihin ko ay nakaramdam ako ng kaluskos mula
sa kanan ko hanggang sa maramdaman kong may nakatingin sa amin--sa'kin. Sobrang
hinang paggalaw lang iyon mula sa isa sa mga puno pero alam kong may nagtatago mula
sa likod ng punong iyon. Gustuhin ko mang lumingon pero hindi ko pwedeng gawin
iyon. Pero sigurado ako. Hindi lang kaming dalawa ni Viex ang tao rito.
I used to trust my instincts and now, my instinct is telling me that there's
something wrong here. Kung bakit hindi pa ako pinapatay hanggang ngayon. Ang
pagkaluskos at ang pakiramdam kong may nakatingin sa'kin. At--

Napatigil ako sa pag-iisip nang biglang nagsmirk si Viex. He smirked?

Kasabay noon ay ang pagkawala niya sa harapan ko. Sobrang bilis ng mga pangyayari
na hindi ko na namalayan ang mga sumunod. Naramdaman ko nalang ang pagyakap sakin
ng isang tao.

“Zeira?” he cupped my face with his both hands as he calls my name. “Zy! Fck! Are
you okay?”

Tinignan ko siya. “Nijel.” Banggit ko sa pangalan ng taong nasa harap ko at saka

nagnod. Bigla akong napatingin kay Viex na nakaupo sa sahig habang hawak ang labi
niya na may dugo. Sinuntok ba siya ni Nijel? Unti-unting bumalik sa normal ang
ekspresyon ng mukha niya.

Tumayo siya at naglakad papunta sa mas masukal na bahagi ng lugar na ito. Pero
papalayo sa amin. Hindi siya dumaan sa way pabalik sa dormitories. Hindi ko alam
kung bakit siya biglang nagsmirk kanina. Napatingin ako kay Nijel. Nakatingin lang
rin siya sa akin hanggang sa bumaba ang tingin niya sa leeg ko. “Damn him!” naiinis
na bulong niya pero narinig ko pa rin. Ibinalik niya ang tingin niya sa mukha ko.
Galit at inis. Iyon ang nakikita ko ngayon sa mata niya. Lalo na sa expression ng
mukha niya. Ngayon ko lang siya nakitang ganito. Pero kalaunan, bigla ring bumalik
sa dati ang expression niya, gaya ni Viex. Paano ba nila nagagawang itago ang mga
nararamdaman nila?

“May sugat ka. Let’s go.” Hindi na ako nagreklamo nang hatakin niya ako pabalik sa
dormitory namin.

There are so many things that happened on this day. Hindi ko na alam kung ano ang
dapat isipin. Naramdaman ko nalang ang biglang pagbigat ng buong katawan ko. Then
everything went black.

--

I felt a slight sting on my neck as I woke up.

Iminulat ko ang mata ko at nakitang nasa dorm na pala ako. What happened?

I sit on my bed as I look beside me. Nagulat ako nang hindi ko makita si Syn don
sa kama nya. Where is she?
"Gising ka na pala." Napatingin ako sa pinto ng cr nang may magsalita mula doon. Si
Syn. Ang aga niya atang nagising?

"Okay ka na ba?" tanong niya at saka umupo sa kama niya pero nakaharap pa rin
sakin. I nodded. "What really happened?" dagdag niya pa.

Nakatingin lang ako sa kanya at hindi nagsasalita. Pakiramdam ko dehydrated na ako

dahil nanunuyo ang lalamunan ko.

Nang maramdaman niyang hindi ko alam kung anong sinasabi niya ay tinuro niya ang
leeg ko. My forehead creased.

Kusang umakyat ang kamay ko papunta sa leeg ko and I felt a rough piece of fabric.
Nang hawakan ko ang kapirasong telang iyon parang kusang nagpop out sa utak ko ang
mga nangyari kagabi.

Viex threatened and hurt me. No. He's going to kill me pero biglang dumating si
Nijel kaya hindi niya naituloy ang balak niya.
"Si Nijel ang nagbalik sayo dito sa dorm. Where did you get that?" she asked
pertaining to the wound on my neck. "When I asked Nijel, ang sabi niya wala siya sa
posisyon para magkwento. Now, tell me Zeira. Where did you get that?" ibinalik ko
ang tingin ko kay Syn. Her eyes are intensed and dangerous.

Will I tell her? But I know this girl. Siguradong hindi niya palalampasin to.

"I-- I was talking to Mimi over the phone when someone grabbed me to the woods
and--" she cuts me in mid-sentence.

"And you did not even bother to shout?" iritang sabi niya.

"I can't! I was so shocked. At nung natauhan na ako at ready nang sumigaw naglabas
siya ng-- ng knife and pointed it to my neck. He--" napatigil ako sa pagsasalita at
napatingin kay Syn. I can't tell her that that 'someone' is Viex. And I have to
leave no clue.

I don't know why I have this feeling of protecting him against my friends. Siguro
dahil ayoko lang ng gulo?

"--She, I mean-- I don't know if that someone is a girl or a guy. I-I don't know."
umiiling iling ako at saka yumuko. I am really not a good liar.

I am stuttering and I can't even look at her in the eyes.

It's pretty obvious that I am lying.

"Hindi mo ba nakita ang mukha niya?" she asked suspiciously. Isn't she buying my
story?

I tried to look at her. Straight in the eyes. But I really can't. Pero hindi
magiging convincing ang sinasabi ko kung iiwasan ko ang mga tingin niya kaya tinry
kong tignan ang kilay niya. Focus Zeira. Kinalma ko rin ang sarili ko para hindi
ako magstutter.
I sighed. Still looking at her eyebrows. "No."

Maniwala ka. Please. Maniwala ka.

Biglang umaliwalas ang mukha niya. Mula sa pagiging inis ng mga mata niya, parang
biglang nawala ang lahat ng iniisip niya.

And unexpectedly, she said, "Alright. Naniniwala ako sayo, Zy." and smiled-- a
genuine smile. I've never seen Syn smiled like this before.

Parang lahat ng inis niya sa mundo nawala.

Weird.

--
Naligo muna ako after akong interrogate-in ni Syn.

Sakto namang paglabas ko ng dorm ay nakasalubong ko si Roanna. Alright. This is no

good.

I looked at her and wear a genuine smile on my face. I'm matured enough para hindi
patulan ang pag-irap niya sakin. Wala naman akong mapapala kung makikipag-away pa
ako sa kanya.

Pinagpatuloy ko ang paglakad ko papunta sa main building. Nginingitian at binabati

ko ang lahat ng students na nakakasalubong ko.

I saw Mishie talking to one of the member of FHCOL. Isa siya sa mga president ng
class. Night Collins. He's smart and good leader.

Biglang napatingin sakin si Mishie then her happy face turned to a worried one.
"Zy!" tawag niya sakin. Then tumingin siya kay Night at I guess, nagpaalam. Night
smiled and nodded at her.

Tumakbo naman si Mishie papunta sa kinaroonan ko. Tumingin ako kay Night at
ngumiti. He smiled back at saka pumasok sa main building.

"Zy, are you okay? I heard what happened last night. And oh my God. Who did that?"
she asked worriedly.

I smiled. "I'm okay, Mish. And I don't know. I didn't see her or his face. Hindi ko
rin alam kung outsider siya, student or staff dito sa Finelry." I said. This is
bad. But what can I do? Ayokong madamay sila. I should handle my own problems.

Nag-umpisa na ulit akong maglakad kaya naglakad na rin siya.

Nakita ko sa gilid ng mata ko ang pagtango niya. "I see. Pero imposibleng outsider
siya. Mahigpit ang Finelry, Zy. You know that. Right?"
Yes. I know... before.

Gusto kong sabihin sa kanya ang mga salitang yon. Pero hindi ko magawa. Paano pa
kami makakasiguro sa safety ng security sa Finelry kung nakapagpasok si Viex ng
patalim dito? I don't know if I can still trust the security of this school.

Tumigil ako sa paglalakad kaya napatigil rin si Mishie. "I'm not sure anymore."

She gave me weird looks but I just smiled and started to walk inside the main
building.

--

The whole class went well. Hindi ko nakita si Viex buong maghapon. Hindi ko alam
kung nasaan siya and I'm not interested.

Mas okay na rin na hindi ko siya nakita ngayong buong maghapon. Hindi ko rin kasi
alam kung anong magiging reaction ko kapag nagkita kami. Should I slap him hard on
the face? Should I ignore him? Should I tell Master A about what happened last
night? Should I tell my friends? But the real question is: Will I be able to do any
of those questions?

Being the school's top student. Mas marami akong bagay na kailangang asikasuhin
kesa ang intindihin ang nanganib kong buhay.

Kapag nagsumbong ako, ano bang mapapala ko? I know, that will just lead to no good.
I should handle my own problems. Because I can. I know I can.

I am Zeira Saldivar. I'm a 16-year old girl. I should handle my own problem.

Binuksan ko ang pinto ng FHCOL's office. Kailangan ko pa kasing tapusin ang lahat
ng dapat kong tapusin bago mag-end ang sem. At wala akong mapapala kung marami
akong iniisip.

Isinara ko agad ang pinto pagkapasok ko and look at the whole room.
"Geez. What happened here?" I asked habang inililibot ko ang tingin ko sa kabuuan
ng kwartong ito. I tried to calm myself.

Lahat ng papel at gamit sa loob ng room, nakakalat. Parang nadaanan ng bagyo ang
office namin.

Ikinuyom ko ang mga kamao ko para pigilan ang galit na nararamdaman ko. Bakit ba
ang malas ko? May mas imamalas pa ba ako ngayong week na to?

Who did this? Why?

I wish I could see what happened earlier. I wish I could see who did this in my
mind. I wish.

I closed my eyes.

I don't know how pero nang oras na ipikit ko ang mga mata ko, biglang nagpop-out
ang mga events na miski sa panaginip ko ay hindi ko nakita.

Ibinukas ko ang mga mata ko nang matapos iyon. It's like I watched a movie. It was
a fresh scene in this room. At hindi ako pwedeng magkamali sa taong nakita ko sa
loob ng isip ko.

"Roanna Zaffre." bulong ko sa sarili ko ng pangalan niya.

Hanggang kailan ba ako gustong pahirapan ng magkapatid na yon?

Pero hindi iyon ang dapat kong isipin.

Paano ko nakita ang mga nangyaring yon? Do I have powers?

This is really weird.

-----------------xx----------------

A/N:

Bitin! Lol. Sorry for the long wait. Haha. Macucut na yung unli ng bband namin kaya
pinutol ko muna. Babush! Next chappy ko na kwento yung nakita nya.-Alee

=================

Chapter 7: Mind Magic

Nagtataka talaga ko sa mga nakita ko. Paano nangyaring nakita ko sa isip ko ang
nangyari kanina?

I started to walk towards the couch in front of my table at saka umupo doon.
Nanginginig ang buong katawan ko. Hindi sa galit kundi sa kamanghaan at pagtataka.

‘Relax, Zeira. All you need to do is to relax.’ I said at the back of my mind.

Maybe I am just hallucinating. Siguro epekto lang to ng ginawa sakin ni Viex

kagabi. Siguro iniisip ko lang na ang kapatid niya ang may gawa nito dahil halata
namang naiinis silang dalawa sa’kin kaya iyon ang nakita ko sa isip ko.

I must not conclude things, right? That’s being immature and unkind.

I closed my eyes and tried to think something else. But I failed.

(A/N: This is happening only in her mind. :))

Nakapikit ako pero nakikita ko pa rin ang kabuuan ng office namin. The difference
is, this room is peaceful and clean. Ito ang itsura ng office namin bago kami
umalis ditto kagabi. Hindi katulad ng itsura nito ngayon.

I focused on the things that I am seeing. Napatingin ako nang biglang bumukas ang
pinto at pumasok ang isang babae ng padabog. Roanna Zaffre. Just like what I’ve
seen earlier in my mind. Her eyes were burning with anger. She’s still pale yet
pretty.
I shifted my gaze on her hands. They were clenched with anger. Hindi ko alam kung
bakit galit na galit siya.

She started to shout, irritatingly.

“I hate you! I really hate you! You should die! You should’ve died!” she walks
toward my table at saka ginulo ang mga gamit na nandoon.

Nanlaki ang mga mata ko nang gawin nya yon. Tatayo sana ako para mapigilan siya
pero hindi ko magawa. Parang naging paralisado ang buong katawan ko habang nakaupo
sa couch sa tapat ng table ko. Hindi ako makagalaw. Paano ko nga pala siya
mapipigilan? It’s all happening just in my mind.

I hate what she did but I hate myself more. Naiinis ako sa sarili ko dahil sa mga
nakikita ko. Naiinis ako dahil wala akong magawa. Wala akong nagawa para pigilan
to. Isa ang office na to sa pinahahalagahan ko sa buong Finelry. Pero wala akong
ibang magawa kung hindi ang panuorin nalang sa isip ko ang mga ginawa niya. Why am
I even seeing this?

Inilibot niya ang paningin nya sa buong kwarto. Nagulat ako nang tumigil ang tingin
niya sa’kin. Nakikita niya ba ako? She started to walk towards me while still
staring at me. P-paano niya ako nakikita? I gulped hard nang dahil sa kaba.
But then I noticed something. Hindi siya sakin nakatingin kundi sa katabing table
ng couch na ito na katabi ko rin dahil nasa dulong parte ako ng couch nakaupo. It’s
just a super mini-table na kinalalagyan ng pictures naming tatlo nila Mishie at
Nijel. She took mine and looked at it with her intensed eyes. “How will I be able
to find her if you’re blocking my way?! You're not my problem but you're the damn
top student! And you're not her!" habol habol hininga siyang itinapon ang picture
frame ko. Mas lalo akong nakaramdam ng galit. How could she be this cruel?
Pakiramdam ko napakainit na ng mukha ko at namumula na ako sa galit.

Nakatingin lang siya sa picture frame na basag na nasa sahig. "You should've died.
You're going to die." Pagkatapos niyang sabihin ang mga katagang iyon ay naglakad
na siya papunta sa pinto at lumabas.

Nanlaki ang mga mata ko nang may may napansin ako bago siya tuluyang mawala sa
paningin ko.

Medyo napataas ang damit niya kaya medyo nakita ko ang bewang niya pero pagkatapos
nun, bigla nalang naglaho ang lahat ng nakikita ko sa isip ko.

Awtomatiko namang bumukas ang mga mata ko. What does that mean?
What did I see? I put my face on my both hands habang nakasuporta naman ang tuhod
ko sa dalawa kong braso.

Ano ba talagang nangyayari? Bakit ang weird ng mga taong yon? Bakit nila ako
pinapahirapan? Bakit nila ako gustong mamatay? Is it because of my position?

I remember what Roanna said on my mind.

You're not my problem but you're the damn top student!

Ngayon lang nagsisink in sa'kin lahat ng sinabi niya. She wants me dead. But I
can't give her what she wants. I'll fight for what I have. I'll fight for my life.
Yet I'm still not sure.

Kung totoo man o hindi ang mga nakita ko sa isip ko, kailangan ko pa ring mag-
ingat.
"Oh my God! What happened here?" Napatingin ako sa pinto nang may magsalita mula
doon. Her face is pale maybe because of what she is seeing.

Napatingin siya sa couch na inuupuan ko at agad na naglakad palapit sakin.

"Stop, Mishie!" napatayo ako nang biglang maalala ko ang picture frame na basag sa
sahig. "That was close." I murmured when I saw her foot almost hitting the
shattered glass from the frame. Kung hindi ko siya napigilang lumapit sa'kin baka
naapakan na niya yung basag. Geez.

Napatingin rin naman siya sa paa niya at sa basag na frame na halos maapakan na
niya. Mas lalong namutla ang mukha niya. Isa sa mga kinatatakutan ni Mishie ang
magkasugat. Ayaw niya kasi ng dugo.

Napailing ako. "Wait. I'll clean it up." sabi ko at kinuha ang walis at dustpan na
nasa isang sulok ng office namin at nilinis ang mga nagkalat na basag.

"Who did this?" she asked pagkatapos kong walisin yung mga basag na glass at umupo
sa couch na inupuan ko kanina.
Inilibot niya ang buong paningin niya sa office namin kaya ganoon din ang ginawa
ko. Madaming papel at iba pang gamit namin ang nakakalat sa buong office. Sigurado
akong mahihirapan kaming linisin to. Isa pa, gabi na rin pala at kailangan na
naming bumalik sa dorm.

Ibinalik ko ang tingin kay Mishie nang maramdaman ang tingin niya sakin. "Ro--"
Umpisa ko pero biglang nagflash back sakin ang mga nakita ko sa isip ko. Should I
tell her? Pero maniniwala kaya siya? I washed it all out of my head. Wala naman
akong ibang pruweba kaya hindi ko dapat ipagsabi ang nakita ko sa isip ko. My only
proof is the things that I saw on my mind.

Napatingin ulit ako kay Mishie na naghihintay sa sasabihin ko. Umiling ako. "I
don't know, Mish. Pagpasok ko dito, ito na ang naabutan ko."

It sucks. To lie on your friends is hell. And I guess, hell is my hobby now.

--

"How will I be able to find her if you’re blocking my way?! You're not my problem
but you're the damn top student! And you're not her!"
Roanna's voice keep echoing in my mind while I'm walking. Who is that 'her'?

Paano ako nakakasagabal sa kanila-- sa kanya. Bakit ba napakabig deal ng pagiging

top student ko para sa kanya? Bakit gusto niya akong mamatay?

I really don't get it. It is normal to get annoyed to people. But it is not, to
kill people just because they annoy the hell out of you.

Ibig sabihin ba, mas malala pa sa salitang inis ang dahilan niya para ipanalanging
mamatay ako? At para ipapatay ako?

Bigla kong naalala ang mga nangyari kagabi. Viex wants me dead as well as his
sister. By any chance, is it possible na si Roanna ang kasama namin ni Viex sa
likod ng dorm kagabi? Yung kaluskos na narinig ko. Is it possible na sya ang may
gawa non?

It was planned. But Viex's moves were calculated. Kung gusto niya akong patayin,
hindi na dapat niya pinatagal. Right? If it was his intension in the first place,
dapat ginawa na niya nung mga oras palang na isinandal niya ako sa puso. But he
didn’t. What does that mean?

I sighed. I don't know what to think anymore.

"Zeira!" I saw Nijel rushing towards me. Tumigil ako sa paglalakad. Ngayon ko lang
rin napansin na malapit na ako sa dorm. Madilim na rin pero hindi ko alam kung
anong oras na.

“Why did you do that?” he asked calmly. I looked at him puzzled. What is he saying?
Hindi ako nagsalita at hinintay ang mga susunod niyang sasabihin. “It was that damn
Zaffre-guy. Bakit mo sinabing hindi mo kilala yung attacker mo? Bakit hindi mo
sinabi sa kanilang si Viex yon?” dagdag niya pa.

Natahimik ako. Bakit nga ba? All I want is a peaceful life. Ayokong magkagulo.
Ayokong may mag-away. Ayokong problemahin ng iba ang problemang dapat ako ang
lumulutas. Pero kahit anong gawin kong isip, it feels like I am protecting
something. I’m protecting someone. Obviously, my attacker—Viex.

“Ayoko lang na madamay sila. It’s my problem and life. They’re—.“ He cuts me in
mid-sentence.
“Aren’t they a part of your life? They’re your friends, Zeira. And that makes them
involved.” He said.

I know. Pero ibang usapan na ang nakataya dito. Gusto kong sabihin yon, pero
hanggang sa isip ko lang iyon nasabi.

I looked at him, straight in the eyes. “Still, it’s my life to protect. My problem
to solve. And my decision to make. I’m sorry, Nij. But this one’s my story to tell.
I hope you understand.” Tinalikuran ko na siya pero bigla niya akong hinila at
itinago sa likod niya.

I was so shocked to react. Ano’ng ginagawa niya?

Napatingin ako sa likod niya na nakaharap sa’kin. It’s like he’s protecting me from
something—from someone.
Tinignan ko ang taong papalapit samin.

Viex Zaffre. Ano na namang balak niya.

Kinilabutan ako nang huminto siya sa harap ni Nijel pero nakatingin siya sakin.

Halos magkasingtangkad lang sila at nakatingin sa kanya si Nijel. Kahit nasa likod
ako ni Nij, pakiramdam ko kaya niya pa rin akong patayin sa pamamagitan lang ng
tingin niya kaya iniwas ko agad ang tingin ko.
“Let’s talk.” A cold voice, demanded. Kahit hindi ako nakatingin sa kanya, alam
kong ako ang kinakausap niya.

“No. You two are not going to talk.” Nijel replied with the same intensity in his
voice.

Geez Zy. Bakit ba ang malas mo? All I want to do is to rest. And now, I am torn.
Why is that?

“We are.” Narinig ko ulit pero nagulat ako nang biglang may humila sa kaliwang
braso ko.

I looked up only to see Viex’s back in front of me, dragging me God-knows-where.

I tried to stop walking para tumigil rin siya but geez, he’s so strong!

“Let me go!” I demanded. Hindi pa ba sapat ang ginawa niya sa’kin kagabi? He told
me to get lost and I’m sorry for I can’t do that. But hey! Killing me is too much
for a price!

Hindi siya nagsasalita at patuloy lang sa paghila sa’kin.

Tumingin ako sa likod para sana humingi ng tulong kay Nijel pero wala na siya sa
pwesto niya kanina. I looked everywhere and I saw him lying on the floor,
unconsciously. P-paanong nangyari yon? Ni hindi ko nga nakitang sinuntok niya si
Nijel. Paanong--?
Namalayan ko nalang na dinadala ako ng lalaking to sa likod ng dorm. Kung saan niya
ako binalak patayin kagabi. Ano ba talagang gusto niya?

Pinipilit kong pakalmahin ang sarili ko. Pagtatangkaan niya ba ulit ang buhay ko?

We stopped walking. Humarap siya sakin pero yumuko lang ako. Hindi ko talaga kayang
tumingin sa mga mata niya.

"Listen." he ordered.

His voice's full of authority. Hindi ko nga alam kung ako ba o siya ang top
student. Dahil boses palang niya siguradong gugustuhin mo nang sumunod.

Bago pa siya makapagsalita ay inunahan ko na siya.

"Anong ginawa mo kay Nijel?" I asked, still looking on the grass.

"I need to do that. He's--"

"Ano ngang ginawa mo sa kanya?!" Hindi ko na napigilan ang sarili kong sumigaw.
Iniangat ko ang mukha ko para tignan siya sa mata.

How could he be this calm despite of what he did. Threating and hurting me is not
really a big deal for me. But hurting my friends is a different story.

"Pinatulog." he simply said. Nakatingin lang rin siya sa'kin na parang bored na
bored na sagutin ang tanong ko.
I clenched my fist with anger. This is unbearable. Hindi ko na pwedeng palampasin
ang ginawa niya kay Nijel. Sumusobra na sila ng kapatid niya!

I vowed my head. "You're a heartless beast." I murmured. And then I looked up at

him. My eyes burning with anger. "You're not a human! You're a friggin' monster!"

I felt the wind goes wild. Halos tangayin na nga yung mga punong katabi namin.
Hindi ko alam kung saan nanggagaling ang hangin na yon pero wala akong pakialam.

All I care about now is Nijel and this beast in front of me. He's just looking at
me. Hindi nagbabago ang expression ng mukha niya. He's really a monster.

Nakarinig ako ng pagcreak kaya napatingin ako sa katabi kong puno. Nanlaki ang mga
mata ko nang unti-unti itong lumalapit sakin. It's going to fall on me.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Nakatingin lang ako sa punong babagsak sakin.
Gusto kong umalis dito sa kinatatayuan ko pero hindi ko magawa. Parang napako na
ang mga paa ko rito.
I closed my eyes. Hihintayin ko nalang sanang madaganan ako ng punong iyon pero
nagulat ako nang biglang may humila sa braso ko. Naramdaman ko ang isang braso sa
likod ko at ang kamay sa buhok ko. Kasabay non ay ang malakas na kalabog ng
pagbagsak ng punong dapat dumurog na sa katawan ko ngayon.

I looked up to see the guy who saved me. Viex.

He's not looking at me. He's looking at the tree behind me. Nakayakap siya sa'kin.
He saved me.

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Pwede na nga sigurong sumali sa pabilisan
yung puso ko sa sobrang lakas ng kabog nito. Why did he save me? Diba gusto niya
akong mamatay?

Napansin kong nakakuyom pa rin ang mga kamao ko. Niluwagan ko ang pagkakakuyom non
at hinayaan nalang itong bumukas.

Bigla akong nakaramdam ng pagod at antok. Biglang naging blurred ang tingin ko sa
buong paligid. Hindi ko na kayang dalhin ang katawan ko. Pakiramdam ko napakabigat
ko na.
Naramdaman ko ang pagbuhat ni Viex sakin. Hindi ko alam kung dapat ko ba siyang
hayaan na buhatin ako. Baka kasi kapag nakatulog ako ngayon sa mga bisig niya,
hindi na ako magising bukas.

I looked at his blur face and then I closed my eyes. My instinct's telling me to
sleep and don't think of anything, anymore. But then, before I fell asleep. I heard
his voice, saying...

"Yes, I am. And you're stubborn... as always."

That's the last thing I heard before falling asleep.

----------xx---------

A/N:

Thanks for reading! :)

Follow @aleetheheiress for infos. :)

=================

Chapter 8: A Warning or A Threat?

Chapter 8: A Warning or A Threat?

"Are you sure you don't know even a thing about it?" I ask Syn for the hundreth
time. Alam kong naiirita na siya sa kakatanong ko but I need to know kung paano ako
nakauwi sa dorm kagabi.

Did I sleep walk? But that's impossible.

Ang huling naalala ko lang kasi ay magkausap kami ni Nijel. He was asking me kung
bakit ko itinago sa mga kaibigan ko ang tungkol kay Viex at ang pagbabanta niya
sakin. After that, hindi ko na alam ang mga nangyari.

"Hindi nga. How many times do I have to tell you na pagkalabas ko sa cr kagabi,
nakita na kitang nakasalampak sa kama mo?" she irritatingly said.

"Pero--"
"Just be thankful that you got home safe last night okay? And eat. You look like a
zombie." singit ni Mish samin.

Nasa cafeteria kami at kumakain ng breakfast. It's wednesday at wala kaming pasok
buong maghapon.

It's like a day off for the students. Pero bawal naman kaming lumabas ng Finelry
kaya balewala rin. Mapipilitan lang rin kaming mag-aral. But atleast, hindi
required.

Pero sa posisyon ko? Buong araw na naman akong nasa office nito para paghandaan ang
Sem-ender party.

I sighed nang biglang magsink-in sakin ang sinabi ni Mish. "Do I really look like a
zombie?" I asked, curiously. Alam ko namang hindi ako ganun kaganda, pero normal
lang naman sigurong alagaan ko kung anong meron ako, diba?

"Yes. Hwag mo kasing masyadong stress-in ang sarili mo." Mish said with a smile.
Masyado ko na ba talagang ini-stress ang sarili ko?

Pinagpatuloy ko nalang ang pagkain ko. Hindi ko naman gustong ini-stress ang sarili
ko. It's just that I need to. I am required to. But that doesn't mean na hindi ko
mahal ang ginagawa ko. Uh. Nevermind.

Am I that stressed kaya nakikipag-argue na ko sa sarili ko sa utak ko? This is

really insane.

"Ah! Bago ko makalimutan." I said. Napatingin naman sakin yung dalawa. "How's our
office?" tanong ko kay Mish. Dahil nga kasi sa sobrang pagod ko kagabi, nagdecide
kaming ngayon nalang linisin yung office.

Naiinis pa rin talaga ako kapag naalala ko yung nangyari at nakita ko sa isip ko. I
need to punish her. But I, first, will be needing proofs. Pero hindi ko alam kung
saan ako makakakuha non.

Mishie shrugged. "Okay na. Pagkarating ko dun kanina, malinis na siya." may halong
pagtataka sa boses ni Mishie pero pinagpatuloy nya nalang ang pagkain niya.

"Lahat?" tanong ko habang nakakunot ang noo ko. Sino namang naglinis non? Hindi
naman pwedeng ang janitor ng school dahil bawal pumasok sa office na yon ang mga
janitors dito every weekdays.

Required kaming maglinis dun. Because we are responsible on every paper or whatever
na magkakalat dun. Pero every Sundays naman, ang janitors ang naglilinis don. Dahil
wala naman kami sa school.

"Yup. Baka nilinis ni... N-nijel." sabi niya habang nakatingin lang sa pagkain
niya. Ganoon rin naman si Syn. Tinatamad na naman siguro to magsalita.

Tumango-tanong nalang ako. Ayoko nang masyadong mag-isip. Ayoko nang dagdagan ang
mga dapat kong isipin. Siguro nga tama ang mga kaibigan ko. Masyado ko nang ini-
stress ang sarili ko.

I smiled nang bigla akong may maisip. "Bestfriends."

Tumingin naman silang dalawa sakin wearing their confused faces.

Ngumiti pa ako ng mas malapad. Napangiti naman rin si Syn nang marealize niya ang
gusto kong sabihin. Ganoon rin si Mishie.

They look at me, still smiling and said, "Sure."

**

"Are you sure about this, Syn?" Mish asked while we're walking.

Nauuna silang dalawa maglakad sakin. Inilibot ko ang paningin ko at wala akong
ibang makita kundi puno. Dito kami sa likod ng dorm dumaan. Sabi kasi ni Syn mas
madaling makalabas mula dito kesa sa main gate. Hindi ko alam kung paano niya
nalaman yon. I've never been here pwera nalang nung dinala ako ni Viex dito. Ang
creepy talaga ng lugar na ito. Buti nalang talaga maaga pa.

"Jeez. May plano ka bang tumahimik, Mish? You've been asking that question since
the time we set foot here!" iritang sagot naman ni Syn.
Kahit hindi ko nakikita ang mukha ni Mish alam kong irap ang sinagot niya kay Syn.
Sa kulit ba naman yang ni Mish, siguradong kahit sino maiinis.

I laughed at that thought in my mind.

Napansin kong tumigil sa paglalakad yung dalawa kaya tumigil rin ako. They are both
looking at me. My forehead creased.

"Why?" I asked. Tumingin pa ako sa likod ko para lang icheck kung may iba ba silang
tinitignan bukod sakin pero ako lang naman ang tao dito sa likod. Unless may
nakikita silang hindi ko nakikita. And that's creepier.

"Why are you smiling?" Mish asked. Tinignan niya ako na parang ako na ang
pinakaweird na kaibigan sa lahat dahil sa pagngiti ko. Hindi ko rin naman napansin
na nakangiti na ako.

"Creepy, Zy." Syn added.

I just shrugged. "Bawal na bang ngumiti?"

Mish rolled her eyes at saka pinagpatuloy ang paglalakad. Ganon rin naman si Syn
kaya pinagpatuloy ko nalang rin ang paglalakad ko.

"Seriously, it's not. Pero ang ngumiti nang mag-isa? Jeez, Zy. So not you." sagot
ni Mish. May mga time talagang gugustuhin mo nalang tahiin yung bibig ni Mish para
lang manahimik siya.

Napailing nalang ako habang patuloy lang sa pagdaldal si Mish while Syn's seriously
focusing on our way. Tumitingin tingin lang rin naman ako sa paligid. Pero paulit
ulit lang naman na puno ang nakikita ko. May dulo ba talaga ang lugar na ‘to?

Napahawak ako sa maliit bag na dala ko nang bigla akong kilabutan. Is it just me o
talagang parang may mga matang nakasubaybay sa mga galaw namin? O baka nagiging
paranoid na naman ako?
I wash away that thought in my head. Lalabas kami ng Finelry para pumunta sa mall.
Para naman marelax ang mga isip namin. It’s a usual thing for us. Madalas naman
namin itong ginagawa dahil kung meron mang isang bagay kaming mapagkakasunduang
tatlo--bukod sa volleyball—yun ay ang pagliliwaliw sa mall, at first time naming
dumaan dito sa likod.

I am wearing a simple knee-length blue dress. Ganito lang rin naman ang usual na
sinusuot ko sa school. May uniform ang Finelry pero bihira lang namin iyong isuot.
Hindi ko nga alam kung bakit pa sila gumawa ng uniform kung hindi rin naman nila
iyon ipapasuot sa mga students.

Hindi ko namalayang nakayuko na pala ako habang naglalakad. Tinignan ko ang

nilalakaran ko at nag-angat ng tingin. Napanganga ako nang hindi ko makita sila Syn
at Mishie. Nasaan yung dalawang yon?

I stopped walking at inilibot ang paningin ko sa paligid. Masyado ba akong nagspace

out kaya hindi ko namalayang nawala na sila?

Jeez. “Syn? Mishie?” Tawag ko sa mga pangalan nila. “Where are you?” sigaw ko pa.
Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Kung maglalakad ba ako o hindi. Hindi ko alam
ang gagawin ko.
Nag-uumpisa na rin akong kabahan. Babalik ba ako sa Finelry? Pero paano kung may
kumuha kay Syn at Mish? Paano kung mapahamak sila?

What am I going to do? Ghad. Bakit ba kung kelang kailangan ko ng utak, saka ako
tinatakbuhan nito?

My hopes went up when someone grabs my wrist. I immediately looked at her pero
nagbago bigla ang expression ng mukha ko. Mas lalo akong kinabahan nang makita ko
ang mukha niya.

He’s not a her. What is he doing here?

“Viex?” I asked, looking at him confused. For a while, hindi ko alam kung bakit
nang tumingin ako sa mga mata niya, I feel safe. Na parang gusto ko nalang siyang
yakapin bigla. Pero naglaho rin yon agad at napalitan ng takot nang maalala ko ang
ginawa niya sa’kin.

I shifted my gaze to the floor. Kusang umangat ang isang kamay ko papunta sa leeg
ko. Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon hindi pa gumagaling ang sugat na ito.
Hindi naman siya ganon kalalim pero bakit hanggang ngayon, wala pa ring pagbabago
ang itsura? Hindi naman na masyadong mahapdi pero parang ni hindi manlang nga
umeepekto ang gamot.

“You’re not safe here.” He suddenly said.

Of course, I’m not safe here because I’m with you. Gusto kong sabihin ang mga
katagang yan sa kanya pero natatakot akong bigla nalang niya akong saksakin kapag
sinabi ko yan.

Hindi ako pwedeng magpakita ng takot kaya hindi ko nalang siya titignan o
papansinin.

“Don’t ever come back here. Just go home.” Sabi niya na parang wala lang.

He is saying that thing na akala mo yan na ang pinakamadali at pinakamagandang

bagay na ipapagawa niya sakin.
“Sino ka para utusan ako?” naiinis na sabi ko sa kanya. Tumingin ako sa punong nasa
tabi niya. "If you want me to get lost, I won't. If you would kill me because of
that, then do it. I won't care at all." Tumalikod na ako sa kanya at nagsimulang
maglakad. Kailangan ko pang hanapin yung dalawa. Jeez.

"This is earlier from what I expected." he said. Hindi ko siya pinansin at patuloy
lang sa paglakad. Hindi ko rin naman siya magets. He's like a puzzle. "Your
stubborness won't do any good... Lairhart." pahabol at dagdag niyang sabi.

Bigla akong napahinto sa paglalakad when something strikes me. Stubborness.

And you're stubborn... as always.

Bigla nalang nag-echo ang boses niya sa isip ko. Hindi si Nijel ang huling kasama
ko kagabi kundi siya. He wants to talk to me. Dinala niya ako sa likod ng dorm
kagabi at muntik na akong mabagsakan ng puno but he saved me.

And now, he wants me to get lost for me to be safe? From what? From who?
And what did he say? Lairhart? What's that? Is that a name?

"What are you--" Lumingon ako sa likod kung nasaan siya pero hindi ko na siya
nakita.

Jeez. What's happening in the world?

"Zeira Saldivar!" Ibinalik ko ang tingin ko sa unahan ko at nakita ko si Syn at

Mishie na nakatingin sa'kin. Nagtaka ako nang makita ko sila.

"Saan kayo galing?" I asked. Hindi ko sila makita kanina. Saan ba sila nagpunta?

"Huh?" Syn asked. "What are you saying? You're spacing out, Zy! Kanina ka pa namin
tinatawag." she explained.
What? Tinignan ko sila na nagtataka.

Ano bang sinasabi nila?

"That's right. And we're here na kaya." Mish added at tumingin sa likod niya.
There's a wall behind them na may butas na malaki. Pero may nakatapal na malaking
yero dun.

I smiled. Binura ko muna ang mga tanong sa isip ko.

This is the way out.

-----------xx------------

A/N :

Cut muna po! Haha. Later nalang ulit. Cut na unli. Edit ko nalang if may mali.
Seriously, this one's so lame. Lol. I would be glad reading your feedbacks. :)
Thank you! <3

-Alee

=================

Chapter 9: Vampire

Chapter 9: Vampire

Nilanghap ko ang polluted na hangin sa labas ng Finelry High. ibang iba talaga ang
hangin sa loob ng Finelry kesa sa dito labas. Siguro dahil sa puro puno sa loob ng
Finelry kaya iba ang hangin sa loob.

At hindi ko alam na nakakamiss rin palang langhapin ang ganitong klase ng hangin.

Lihim akong napangiti habang naghihintay kaming tatlo nila Mishie at Syn ng bus.
Pupunta kami ng mall. It will surely be fun. Kahit ako ang pinakamatured sa aming
tatlo, hindi ko pa rin talaga maiwasan minsan na maging maloko. I do think that I
have the most boring personality ever yet maloko rin ako. Ako nga ang pinakamakulit
samin. I do love challenges. Gustong gusto kong ipinapasok ang sarili ko sa mga
bagay na na-chachallenge ako.
Iyon nga ata ang rason kung bakit ilang beses na akong mapahamak nung bata na
hanggang ngayon, hindi ko alam kung paano ko naliligtasan. Pati na rin ang pagiging
top student ko sa Finelry. I love thrilling things, that's why.

At dahil sa pagiging challege-seeker ko, stressed na stressed ako ngayon. Hindi ko

naman kasi expected na may magagalit sa'kin dahil sa posisyon ko. Well, kung yon
ang dahilan kung bakit galit sa akin ang magkapatid na new student na yon.

Kaya ba ako niligtas ni Viex kagabi, dahil gusto nyang lumambot ang loob ko sa
kanya? Para kusa akong umalis sa Finelry kapag sinabi niya? Hindi umepekto ang
pananakot na ginawa niya sa'kin. Kaya ngayon, nagkukunwari siyang mabait?

Jeez. This is insane, Zeira. You're judging them.

But what could I expect? They hate me to death! They hate me that they think it's
normal to kill me. And now, I'm telling myself that it's insane to judge them.

Am I crazy?
"Zy? Are you okay?" I heard a voice.

I look at the owner of that voice. "H-huh?" I asked Syn. They're both looking at
me, weirdly.

Nakakainis. Bakit ko ba sila iniisip? Nasa labas na ako ng Finelry pero hanggang
dito nasusundan nila ako. Pwede bang wala munang Roanna at Viex ngayon? Kahit
ngayong araw lang?

I nodded at them in responce. Pero parang mas magandang sabihing responce ko yun sa
sarili ko.

"The bus is coming!" Mishie exclaimed. She's excited as ever. Paano,

makakapagshopping na naman siya. That's her thing, anyway.

**

"Can we just go shopping first, please?"

"Pwede naman yan mamaya, Mish. Let's just eat and go to National Book Store,
first."

"Pero kakakain lang natin ng breakfast!"

"Yeah." Syn looks at her wrist watch then to Mishie again. "4 hours ago. It's
already 12 in the afternoon so we're going to eat first. Got that, Ms. Mishiena
Brent slash Goody-goody?" Naiirita nang sabi ni Syn. Mas maiksi pa talaga sa
galamay ng gagamba ang pasensya ni Syn pagdating kay Mishie.

Natawa nalang ako sa nakikita ko sa kanilang dalawa which is dapat hindi ko na

ginawa dahil parehas silang tumingin sa'kin. Tumigil ako sa pagtawa at tinaasan
silang dalawa ng kilay. "What? I'm creepy again? Or maybe this time, I'm already a
weirdo?" I asked.

"Are you intellectually impaired or something?" They said in unison. Mas lalo akong
natawa. Sa wakas, nagkasundo rin sila. Kahit sa isang bagay lang. At ang bagay na
iyon ay ang laiitin o punahin ako lagi but I don't care. I love these girls.
"The answer is obvious." Syn muttered habang naiiling iling.

"No doubt. Let's go." Mishie agreed and they both started to walk.

Tumigil ako sa kakatawa nang makitang malayo na sila sakin. Napangiwi ako.
Seriously? Diba ako yung nag-aya sa kanila ditto? Pero iniiwan nila ako? At sila pa
ang namimili ng pupuntahan? Jeez. "Wait for me, bestfriends!" I shouted not minding
the people around me.

**

Tahimik akong naglalakad pabalik sa table namin dito sa McDo. Galing ako sa rest
room at katatapos lang rin naming kumain. Tuwing pupunta kaming tatlo sa Mall, kung
saan saan lang kami kumakain. We’re not fond of classy restaurants kaya kung hindi
sa food court, sa Jollibee, Kfc, Chowking at kung ano pang makita naming pwedeng
kainan kami kakain.

At ngayon, mas nauna naming nakita ang McDo kaya dito nalang kami kumain.
Napansin kong medyo hindi maganda ang mood nung dalawa habang papalapit ako sa
kanila. It’s like they’re talking something really sensitive. Kulang na nga lang,
pagdikitin nila ang mga noo nila para lang walang makarinig ng pinag-uusapan nila.

“What’s with the atmosphere?” sabi ko nang pabiro at umupo sa tabi ni Syn. Nasa
tapat naman namin si Mishie.

Bigla silang tumahimik nang dumating ako. Ano’ng meron sa dalawang to?

“Seriously, what are you two talking about?” seryoso ko nang tanong this time.
Hindi ko alam kung dapat ba akong mabother sa inaakto nila. Hindi naman sila ganito
kapag magkasama.
“Ugh, Zy.” Umpisa ni Mishie. Napatingin ako sa kanya na seryoso lang na nakatingin
sakin. “You know Night, right? One of the FHCOL members. The guy you saw with me
yesterday?” she asked.

I nodded. Yes. Night Collins. 4th year student at member ng FHCOL. “What’s with
him?” tanong ko sa kanya habang nakakunot ang noo ko.

Ang alam ko, medyo close sila ni Mishie. Napagkamalan ko pa nga yon na nanliligaw
kay Mish dati.

“Kasi Zy...” she started. Mas lalong kumunot ang noo ko. Hindi ko alam kung bakit
bigla akong kinabahan nang dahil sa sasabihin niya. Akala ko ba wala munang stress
ngayon? Pero bakit pakiramdam ko, another stress na naman ang sasabihin ni Mishie?
Nevertheless, I need to know what it is. Dahil sigurado akong hindi ako makakatulog
sa gabi kapag hindi ko iyon nalaman.

“What? Spill it out.” Hindi na makapaghintay na sabi ko sa kanya.

“I didn’t tell you about this earlier kasi ayoko nang dagdagan pa ang mga iniisip
mo because even if you don’t tell us, we know that you’ve been stressing yourself
out of God-knows-what. But still, you have all the rights to know that Night saw
Roanna Zaffre came out of our office yesterday before the class ended.” Tuloy-tuloy
na sabi niya. Hindi na ako nagulat. I wasn’t expecting na tungkol rito ang
sasabihin niya but I’ve been thinking na tama ang mga nakita ko sa isip ko.

Na totoong si Roanna ang may kagagawan nang nangyari sa office namin. Why is she
like that? Is ruining somebody’s life is normal for her?

“I know.” That’s the only thing I could manage to say. Hindi ko na alam ang iba
kong pwedeng sabihin dahil baka kung saan pa mapunta ang usapan.

“Alam mo?” Hindi makapaniwalang tanong ni Syn. “How?” she added. Miski rin naman
ako hindi ko alam kung paano ko nalaman. Kung paano ko nakita ang mga bagay at
nangyaring iyon sa isip ko. Ang dami kong tanong na hindi naman masagot-sagot.
Dahil hindi ko naman alam kung sino ang makakasagot ng mga tanong na ito sa isip
ko.

“Something weird happened.” I just said. That’s my cue of ending my conversation

with Syn. She just nodded and so I look at Mishie. “Did Night tell you about this
matter?” I asked.

She nodded in response.

...Flashback... (Kay Mishie na PoV ito. Kinukwento niya kasi dun sa dalawa yung
nangyari. Lol)

I’m on my way to our office to somehow help cleaning it. I woke up this early para
lang linisin ang ibang kalat don para naman hindi na masyadong mapagod si Zy
mamaya. Oh how I love that girl!
I was about to open the door when I saw Night walking towards me. I smiled at him
and so does he.

“Ang aga mo naman yata masyado? 7:17 pala ah?” he said after looking at his wrist
watch.

I nodded at saka binuksan na ng tuluyan ang pinto still looking at him. “Kailangan
ko pa kasing maglinis dito. Zy’s stressed. Maybe partly because of who did this
mess.” I explained but I was stunned when I saw our office.

“I see. I’ve heard about what happened.” Dinig ko pang sabi ni Night.
Tinignan ko ang kabuuan ng office and it’s all cleaned. Parang wala ngang
nangyaring hindi maganda dito. Parang hindi ito nagmukhang dinaanan ng bagyo
kahapon.

“What happened here?” Oh my God! Who did this? It’s impossible that the janitors
here cleaned it all up. They’re not allowed to enter our office during weekdays!

“Sinong naglinis dito?” dinig ko ring tanong ni Night.

I shrugged. “No idea. Nonetheless, thanks to him or her! Wala na kaming lilinisin.
OMG. He or she must be an angel!” I said, thankfully.

Natahimik naman si Night. I look at him and my forehead creased. “Why, Night?” I
asked, curiously.
Umiling siya. “Nagtataka lang ako kung pwedeng pumasok dito ang normal student lalo
na kung wala namang tao.” He said.

“What are you saying?”

“I saw Roanna Zaffre left this room yesterday bago pa man matapos ang klase.
Inutusan kasi ako kahapon ng instructor namin na ihatid yung classmate kong babae
sa clinic at pagdaan ko dito after kong maihatid yung kaklase ko, I saw her came
out of your office. I’m just wondering if it’s possible na siya ang may gawa ng
gulo dito sa FHCOL’s office.”

...End of Flashback...
I look at Mishie after niyang ikwento ang nangyari kaninang umaga. So Night is the
witness. This is confirmed. Roanna Zaffre did that mess in our office and she needs
to be punished.

**

After naming kumain ay dumiretso na kami sa National Book Store. Bibili lang kami
ng mga kailangan naming gamit dito. Like books etc.

Syn and I love to read. While Mish loves to dress up. Seriously, she’s really like
a princess.
Mahilig rin naman siyang magbasa pero hindi kasing addict ni Syn. Parang ako, hindi
ako addict sa pagbabasa, I just love to read. Nadadala kasi ako ng pagbabasa sa
ibang mundo. Sa mas payapa at walang problemang mundo.

“Let’s split up.” Syn announces. Mas gusto niya kasing mag-isang namimili sa
National Book Store para walang nagjujudge ng mga pinapamiling libro niya.

We nodded at saka naghiwa-hiwalay.

Pumunta ako sa English novels section at nagsimulang magscan ng libro.

Hindi ko alam kung anong dapat bilhin. I love mystery and thrilling novels
nevermind if it’s fantasy, horror or romance. Basta may mystery sa genre.
I am scanning the books when I’ve noticed something from the other shelf. It’s a
novel. I can’t see its title but I can see its book cover.

Lumapit ako dito at mas pinagmasdan pa lalo. Kinuha ko ang librong iyon mula sa
kinalalagyan nito.

Buong cover nito ay nakukulayan ng black habang may isang simbolo na nakatatak sa
gitna. It’s a V-shaped symbol with a circle around it. At sa bilog na iyon ay may
isa pang bilog na kumucover sa buong symbol. Kung titignang mabuti, para itong
isang pendant ng kwintas.

I’ve seen this symbol before. Alam ko. Ito yung nakita ko. Hindi ako pwedeng
magkamali. Ito yun.
I try to recall that scene in my life kung saan ko nakita ang simbolong ito.

And then a girl appears in my mind, papalabas sa isang pinto. Biglang tumaas ang t-
shirt niya kaya nakita ko ang waist niya.

I saw the same symbol tattooed on her skin and the scene vanished.

“Roanna Zaffre.” Banggit ko sa pangalan ng babaeng nakita kong papalabas sa office

namin sa isip ko.

Tinignan ko ulit ang librong hawak ko at binasa ang nakasulat sa gitna ng simbolong
nakatatak sa pinakagitna ng cover ng librong ito which I assume is the title.
“Vampire.”

=================

Chapter 10: Out of Finelry High

Chapter 10: Out of Finelry High

Naglalakad kami nila Syn at Mish papunta sa sakayan ng taxi. Ayaw raw kasi nilang
magbus pauwi dahil gabi na at punuan ang bus ngayon. I’m carrying two paper bags
and a plastic bag habang si Syn naman, dalawang plastic bags ang dala. I looked at
Mish while she’s walking and smiling like an idiot.
“How can you smile like that despite of carrying those heavy paper bags?” I asked
Mishie. Tinignan ko ang mga paper bags na dala niya. Hindi lang yata sampu ang mga
iyon. Sanay naman kami sa kanya pero everytime na pupunta kami sa mall para
magshopping, at makikita ko ang mga bags na dala niya. Ghad. It all seems new to
me.

“Para namang hindi ka pa sanay dyan, Zy.” Singit ni Syn at saka huminto para pumara
ng taxi. Napailing nalang ako. Ano pa nga bang aasahan ko kay Mishie pagdating sa
pagsho-shopping? Ni hindi ko na nga alam minsan kung saan siya kumukuha ng pera
para lang may maipambili ng dresses. Though I know that they’re rich.

“Ang dami kasing magagandang dresses kanina. I just can’t help myself from buying
them. They’re like babies to me and all I can do is to adopt them!” she said
dramatically. “And these are not heavy, Zy. Don’t worry. I can manage.” Sabi niya
pa habang ngiting ngiti.

“She’s insane.” Syn commented. Napatingin sa kanya si Mishie at umirap. Biglang may
humintong taxi sa harap namin kaya sumakay na agad kami.

Napatingin ako sa wrist watch ko para i-check ang oras.

7:16pm. I looked at the window beside me. Nasa passenger seat ako samantalang nasa
back seat naman yung dalawa. Tahimik lang si Syn. I bet, nakapikit yon dahil sa
pagod. Samantalang si Mishie naman, chinicheck yung mga pinamili niya. We’re always
like this everytime na lalabas kami ng Finelry High nang walang pahintulot. At ako
pa ang pasimuno. What a good president I am. I smiled at that thought.

“Saan ho tayo, Ma’am?” the taxi driver asked.

“Sa Finelry High po.” I simply said while still looking outside. Nakatingin lang
ako sa mga buildings na nadaanan namin. Sa iba’t ibang klase ng tao. Sa mga puno at
kung anu-ano pa. Outside Finelry High is not as peaceful as it seems. Ang totoo,
wala namang safe na lugar sa mundo. Nasa taong mga kasama o nasa paligid mo naman
kasi malalaman ang salitang peacefulness. It really depends upon the person and the
people around him.

“Wait. Saan tayo papasok? Sa likod ba ulit ng dorm?” basag na tanong ni Mishie sa
katahimikan.

Napatingin ako sa kanilang dalawa sa rear view mirron ng taxi. Nakatingin si Mishie
kay Syn na nakapikit lang habang nakasandal. Miski naman ako, kay Syn lang
naghihintay ng sagot.

“Do you want to get caught? Dumaan ka sa main gate.” Syn answered, sarcastically.
Uso nga naman ang common sense. Pero, masyado nang gabi at delikado kung doon kami
dadaan?
“Are you sure? Pero madilim na doon at delikado! I don’t want to die yet.” Reklamo
ni Mish. I was about to say that, too.

Nagbukas ng mata si Syn at tumingin kay Mishie. “What’s the use of having a brain
when you’re not even using it? And what’s the sense of buying a flashlight if
you’re not going to use it?” naiiritang sabi ni Syn.

“Oh.” Yun nalang ang nasabi ni Mishie. Hindi talaga sya mananalo sa kasungitan ni
Syn. At kaya pala bumili si Syn ng flashlight kanina nung pauwi na kami. So that
explains everything.

Bumaling ang tingin ko sa mga pinamili ko kanina. Kinuha ko yung plastic bag na may
tatak na National Book Store.

Binuksan ko ito at inilabas ang librong binili ko kanina.

I sighed. Ito lang ang kaisa-isang binili ko kanina sa National. Hindi ko alam kung
bakit nagkainteres ako sa librong ito. Ni hindi ko nga alam kung may koneksyon ito
sa nakita ko sa bewang ni Roanna. Pero kahit ganon, binili ko pa rin. I look at the
symbol printed on the cover page. This symbol and Roanna. What's the real
connection about them? Bakit siya may ganoon sa bewang niya? Is she a vampire?

Or am I being so judgmental for judging a person based only on what I saw on her
body? Bakit ko ba kasi nakita ang librong to? Jeez, Zeira.

How will you be able to solve a problem if you're going to add more and more
problem on it?

Tinatanong ko ng tinatanong ang sarili ko kung ano na nga ba talagang nangyayari?

Pero bakit kahit isa manlang sa mga tanong na iyon, hindi ko masagot? This is way
harder than solving a math problem!

Napansin kong tutuloy pa si Manong Driver sa gate ng Finelry High kaya tumingin na
ako sa kanya. "Dito nalang po kami." I said. Iniliko naman niya yung taxi sa gilid
at saka huminto.

We get off the car nang makapagbayad kami. Kailangan pa naming umikot sa kabilang
dulo para makapasok mula sa likod ng dorm. Sa pamamagitan din non, hindi mapapansin
ng buong school kung saan kami nagpunta--na nakalabas kami ng Finelry. Dahil
diretso sa dorm ang tuloy namin at hindi sa main building ng finelry.
"Is this safe?" Mishie whispered. Madilim na dahil gabi na. Nakadagdag pa ang
kawalan ng streetlights dito sa dinadaanan namin. Though may mga dumadaang sasakyan
naman paminsan. Pero nakakatakot pa rin talagang maglakad sa ganito kadilim na
lugar lalo na't puro kami babae.

"Shut up, Mishiena. You've been asking that question for the whole time. Can't you
shut your mouth up?" Syn answered, leading our way.

"What? I'm scared, okay? Can't I be?" hindi makapaniwalang tanong ni Mishie. She's
scared. I know. Ako rin naman. Hindi ko nalang ipinahahalata dahil baka mas matakot
sya. I look tough but I'm weak yet I love thrilling things. I'm matured but I can
still be childish. Napakakumplikado talaga ng ugali ko. Ni hindi ko nga alam kung
kilala ko talaga ang sarili ko.

"Of course not. But you, being scared is annoying! So shut up." Said Syn.

"Stop fighting, guys, will you?" singit ko sa kanilang dalawa. Kanina pa kasi sila
ganyan. Hindi ba nila kayang tiisin na hwag munang magtalo kahit sandali lang?
"Eh siya kasi, Zy!" sumbong ni Mishie.

"What?! Why me?!" naiinis na si Syn kaya napahinto ito at lumingon samin ni Mishie.

Umiling nalang ako. Magsasalita pa sana si Mishie pero inunahan ko na sya. "Keep
going, Syn." I said, looking at Syn.

Bumuntong-hininga naman siya at saka nagpatuloy sa paglakad pagkatapos. Buti naman

tumigil na silang dalawa.

Nasa likod lang nila ako for the whole time. Si Mishie naman nakasunod lang rin kay
Syn. They stopped as we reach our destination.

"Careful, Syn." i said habang tinanggal nya yung yerong nakaharang sa malaking
butas. Tumango naman siya at tinanggal yon kaagad. Tumango siya sakin. Nag-umpisa
na silang pumasok don nang mabuksan iyon ni Syn nang biglang nagvibrate ang phone
sa bulsa ko. I took it from my pocket and look at the screen.
Nijel Lrindoza's calling...

I swiped the answer button at saka itinapat ang phone sa tenga ko. "Hello, Nijel?"
mahinahon kong sabi sa kabilang linya.

Napansin ko namang tumingin sa'kin sina Mishie at Syn. Nakapasok na si Syn at

papasok na rin si Mishie nang napatingin siya sakin. Tumalikod na ako sa kanila
para makausap ko si Nijel.

["Zeira? Where are you? Lumabas na naman ba kayo ng Finelry? Why are you not coming
back until now? May nangyari ba? Susunduin ko sana kayo dito sa main gate pero
hindi pa kayo dumadating hanggang ngayon. Nasaan na ba kayo?"] Sunud-sunod na
tanong niya sa'kin mula sa kabilang linya. He's worried. I can sense it in his
voice.

I sighed. "Isa-isa lang, Nijel. Pati ako nagu--" he cuts me in mid-sentence.

["Just f*cking answer me, Zy!"]

Nagulat ako sa pagsigaw niya pero mas nagulat ako nang nagmura siya. It's so
unusual for Nijel to cuss. Pumakawala ulit sa bibig ko ang isa pang buntong-
hininga.

"We're here at the back of the ladies' dormitory. Dito kami dumaan kanina. And
thought that it would be okay na dumaan ulit dito ngayon. What's really the ma--"

["Sh*t! Umalis na kayo dyan ngayon din, Zeira. Umalis na kayo dyan! I'll wait for
you here at the main gate. Please."] sabi niya nang nag-aalala at parang may
hinahabol. Hindi ko alam kung anong meron at ganyan siya umakto ngayon. Gusto niya
bang mahuli kami at masira ang reputasyon ko as the top student? At ni Mishie as
the secretary slash top 3?

"Look, Nijel. Hindi kami pwedeng dumaan sa main gate. Mahuhuli kami." Paliwanag ko
sa kanya. Aminado naman akong kasalanan ko to. Kaya kung may mangyayari mang
masama, I'm willing to take the risk of being in danger hwag lang mapahamak ang mga
kaibigan ko.

I glanced at Syn and Mishie na nakapasok na sa malaking butas. I mouthed 'wait' at

them.
["No, Zeira. Mas delikado kayo dyan. Just listen to me! Get the hell out of that
place, now. I'll wait for you--"]

Hindi ko magets si Nijel. Hindi ko alam kung bakit siya nagkakaganyan. But somehow,
I know I trust him. But not in this one. I trust Syn more.

"We'll be fine, Nij. Don't worry." iyon lang nasabi ko at ibinaba na ang tawag.

Lumingon ako para harapin sila Syn at Mishie pero "N-nasaan sila?" Pakiramdam ko
nabalutan ng takot ang buong katawan ko lalo na nang makita kong wala nang butas
ang malaki at mataas na wall ng Finelry na papasukan ko dapat.

Halos hindi ko na maramdaman ang sarili kong katawan. Buhay pa ba ako? Bakit
pakiramdam ko, ang daming matang nakamasid sa'kin?

Ilang beses akong lumunok para kahit papaano, mawala yung kabang bumabalot sa'kin
pero wala namang nangyayari. Ni hindi ko maigalaw ang paa ko sa sobrang kaba.
Nananaginip ba ako? I hope so. Sana nananaginip lang talaga ako. Pero bakit parang
totoong totoo?

Hindi ko na alam. Hindi ko na kaya. Natatakot na ako. Bigla ko nalang naramdaman

ang mainit na likido na kumawala mula sa mata ko. Kusang umakyat ang kamay ko
papunta sa pisngi ko at saka kinapa ang likidong iyon. Luha.

Umiiyak ako. Hindi ko alam kung kelan ako huling umiyak. Pero natatakot na talaga
ako ngayon. Nanghihina na rin ang buong katawan ko dahil hindi ko ito magawang
igalaw. I can feel the vibration of my phone on my other hand. Hindi ko alam kung
sinong tumatawag but as much as I want to answer the call. Hindi ko naman maigalaw
ang kamay ko.

Unti-unti naramdaman kong bumigat ang talukap ng mata ko. Pati na rin ang pagbagsak
ng buong katawan ko sa lupang kinatatayuan ko.

Then I felt someone lifts me. I looked at his blurred face. Kahit hindi ko makita
ng maliwanag ang buong mukha niya, alam ko kung sino siya. This was the same
feeling I felt when he lifted me yesterday.
Viex Zaffre.

Is it real? I hope it is not. But it seems so.

--

"What are you doing, Viex? Bakit mo ako dinala rito?!" Inilibot ko ang tingin ko sa
bahay na pinagdalhan niya sa'kin. Kagigising ko lang at ito ang bumungad sa'kin.
Isa itong maliit na bahay na walang ibang gamit kundi sa kama, electric fan at
study table na may isang book shelves sa tabi na halos nakadikit na sa wall. Nasa
likod ko ito na katapat yung pinto. May isang pinto pero walang mga bintana. Hindi
ko alam kung sinadya itong hwag lagyan ng bintana dahil ni maliit na butas ata sa
wall, wala akong makita. Kaya hindi ko alam kung nasaan ako. Kung nasaan kami.

Ibinalik ko ang tingin kay Viex. Naiinis ako. Bakit niya ako biglang dinala rito?
Dito niya ba itutuloy ang pagpatay sakin?! Jeez!

"You're insane, Viex! You're insane!" I shouted those words right in front of his
face. All I can feel now is anger. For him and his sister. What have I done for
them to do this thing to me? What?!
Pagkatapos kong sabihin iyon ay nilagpasan ko na siya para umalis pero nang
pipihitin ko na ang door knob ng pinto-- I don't know how-- pero biglang parang
nawala yung pinto sa harap ko. I was stunned from what I saw. What happened?
Namamalikmata ba ako?

"I got no other choice." Mas nagulat ako nang biglang may magsalita mula sa likod
ko. Humarap ako sa kanya nang makarecover ako nang dahil sa pagkagulat nang dahil
sa nangyari sa pinto.

I glared at him. Magsasalita pa sana ako nang mapansin ko kung ano ang nasa likod
niya. Nanlaki ang mga mata ko. Yung pinto. Paanong napunta yung pinto dun? I
glanced at my back at halos hindi ko na alam kung kaya ko pa bang huminga o hindi
na. Yung book shelves nasa likod ko na. This was our position earlier. How did it
switch?

Muli kong ibinalik ang tingin kay Viex na nakatingin lang sa'kin. "What are you?"
hindi makapaniwalang tanong ko at nag-umpisang humakbang paatras. Natatakot ako sa
kanya. Hindi ko alam kung ano'ng kaya niyang gawin sa'kin. Ni hindi ko nga alam
kung tao siya. Ano ba talaga siya? Ano sila ng kapatid niya?

"This is the safest place for you so far. I can't let you leave this place." he
muttered. Muntik na akong matawa nang dahil sa sinabi niya.
"Safe? I'm not safe when you're around! I can't be safe being with you!" I shouted
at him. That's the truth. Simula naman nang dumating sila ng kapatid niya sa
Finelry, puro kamalasan nalang ang nangyayari sa'kin. Hindi ko na alam kung anong
dapat kong isipin dahil sa kanila. Hindi ko alam kung ano sila! Kung bakit nila
gustong kunin ang buhay ko! Hindi ko alam kung bakit galit sila sa pagiging top
student ko. Anong bang nagawa ko sa kanila? Hindi siya umimik kaya dinagdagan ko
ang mga sinabi ko. "I don't even know who really are you, or rather, what are you."

Hindi pa rin siya sumagot. Nakatingin lang siya sa'kin like he doesn't care about
what I've said.

Hindi ba siya capable na masaktan?

Biglang nagflashback sakin ang lahat ng nangyari. Lalong lalo na ang symbol na
nakita ko pati na rin ang nangyari kani-kanina lang. Magmula sa likod ng ladies
dorm ng Finelry. What is that? An illusion?

Does that mean he controlled my mind? Iyon ba ang kapangyarihang meron siya? Is he
a vampire? Meron din ba siyang tattoo o peklat na letter V? Gaya ng sa kapatid
niya? Gaya ng... sakin? Pero hindi naman V ang nasa batok ko. Pero ano bang
kaugnayan nun sa kanila?
Siguro, iisipin ng mga kaibigan ko na baliw ako kung iku-kwento ko sa kanila to at
tingin ko nga baliw na rin ako. At hindi ko na rin naman alam kung makakalabas ako
rito.

Hindi ko rin alam kung kumusta na si Syn at Mishie. Sana naman, okay lang sila.
Hindi ko na alam kung ano pa bang dapat kong gawin. Hindi pa rin umiimik si Viex.
Nakatingin siya sakin na parang wala siyang pakialam.

I look at him with the same intensity in my eyes. What have I gotten myself into?
Isa pang iniisip ko, plano ba nila to? Pinlano ba nila ang lahat ng ito? Ang
pumasok sa Finelry, ang takutin at stress-in ako. Ang lahat. Hanggang sa makuha
nila ako. At saka nila ako papatayin?

Ang dami kong gustong tanungin. Pero apat na salita lang ang lumabas sa bibig ko.

"Are you a vampire?"

------------------------xx---------------------
A/N:

Enjoy. :)

Follow: @aleetheheiress

Add: Aleeharts WP

Love lots sorcerers! <3

~Alee

=================

Chapter 11: Illusions

Chapter 11: Illusions

Nagising ako na wala si Viex. Hindi ko alam kung paano ako nakatulog kagabi.
Inilibot ko ang tingin ko sa kabuuan ng bahay na ito pero wala miski anino niya.
Baka pumasok siya. Buti naman. Ayoko siyang makita. Naiinis ako sa kanya dahil ayaw
niya akong pakawalan. If he's not going to kill me then why keep me?

Unti-unti niya ba akong pahihirapan hanggang sa ako na ang magmakaawang patayin

niya? Hindi ako yung tipo ng taong sobrang judgmental o paranoid sa paligid niya.
Pero hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ako pagdating sa magkapatid
na Zaffre. Sapat na siguro ang ilang beses nilang pananakit at pagtatangka sa buhay
ko para maging paranoid ako pag nasa paligid sila.
I looked at my wrist watch and it says 9:35 in the morning. Ang dami ko pang
gagawin sa school para sa papalapit na Sem-Ender party next next week kaya
kailangan kong makalabas dito. Pero jeez! Everytime na tatangkain kong lumabas,
parang yung mismong pinto na ang lumalayo sa'kin. It's weird, yeah. Pero unti-unti
na ata akong nasasanay. Hindi ordinaryong bahay 'to.

Now that I think about it. Malakas ang kutob kong vampire ang magkapatid na 'yon.
Masakit man sa ulo at hindi kapani-paniwala na may ganoong klase pala ng nilalang
na nabubuhay sa mundo, naniniwala pa rin ako because I witnessed it myself. They
have powers and they used that power on me.

Gusto akong patayin ni Roanna kaya nung gabing nakikipag-usap ako kay Mimi,
inutusan niya si Viex. O talagang planado na nila yon, bago pa man sila pumasok sa
Finelry? I should know. Kailangan kong malaman ang intensyon nila. Why me? At sino
yung hinahanap nila na nakakasagabal ako? Naalala ko na naman yung mga sinabi ni
Roanna nang makita ko siya sa isip ko.

She wants me to be executed because I'm blocking their way. In what sense? Paano ko
sila pinipigilan? At anong kinalaman non sa pagiging top student ko?

Sumasakit na ang ulo ko kakaisip. Umiling-iling ako para mawala lahat ng nasa isip
ko. Kailangan ko munang magfocus sa pagtakas dito. Kailangan kong makaalis dito
bago pa man bumalik si Viex. Paano kung kasama niya na si Roanna pagbalik niya?
Anong laban ko sa kanila? I'm just a normal individual and they're extraordinary.
How will I fight them?
Tumayo ako sa kamang inuupuan ko at naglakad palapit sa pinto. Hindi ko alam kung
kwarto ba itong pinagdalhan sa'kin ni Viex o bahay na talaga. Hindi ko naman kasi
alam kung anong nasa labas nito.

Unti-unti akong lumapit sa pinto at gaya kagabi, parang bulang naglaho ito sa
paningin ko. Napapaisip rin ako kung nababaliw na ba ako o totoo talaga ang
nangyayaring ito.

I tried to concentrate on the door. Ano'ng meron sa labas ng pintong yan?

Tinignan ko lang ang kabuuan ng pinto na animo'y sinusukat lahat ng aspetong meron
ang pintong iyon. I tried to imagine how heavy it is. How rough or smooth it's
texture and all. Even how it tastes. I don't know what I am thinking. Kung
makakatulong ba ang pag-iisip ng mga ganoong bagay para makakaalis ako dito. But I
can't help it. It's like it's the best way for me to escape this house. Parang
inuudyukan ng isip ko ang buong sistema ko para gawin yon.

I closed my eyes and continue to think about those things and then something
flashes in my mind.
Nakita ko ang sarili ko, sa harap ng pinto. Nakatingin ako doon. Pero hindi ko alam
kung anong nasa isip ko. HIndi ko alam kung anong nasa isip ng Zeira na nakikita ko
sa isip ko.

Unti-unti itong naglakad palapit sa pinto. Naramdaman ko rin ang sarili kong
katawan na gumalaw pero hindi ko alam kung saan ito papunta. Nakapikit ako at hindi
ko alam kung ako pa ba talaga ang kumokontrol sa sarili kong katawan.

Nakikita ko lang ang sarili kong papalapit ng papalapit sa pinto. Nagtaka ako nang
hindi nawala ang pinto nang makarating ako sa harap nito. I reached for the door
knob and I was stunned when I felt the metal knob in my hands. Paanong nahawakan ko
ito sa isip ko pero nararamdaman ko rin naman ito sa sarili kong mga kamay?

I opened my eyes. Kung nagulat ako sa mga nakita ko sa isip ko, mas nagulat ako
nang makitang nasa harap ako ng pinto at hawak ang door knob. Paanong nangyari yon?

Ano bang nangyayari sa'kin? Anong nangyayari sa isip ko? Why am I seeing real
things in my mind? Paano ko nagagawa ang bagay na yon?

Pipihitin ko na sana ang door knob para makaalis ako sa bahay na ito pero napatigil
ako nang biglang may magsalita mula sa likod ko.
"You're really unpredictable. I have no doubt about you being the top student. And
you just made me believe more about what Roanna doesn't." Napatingin ako nang dahil
sa sinabi niya.

"What?" puzzled na tanong ko habang nakatingin sa malalamig niyang mga mata. Ngayon
ko lang napagtantong hindi na ako naiilang na tignan ang mga mata niya. Bakit kaya?

"I can manipulate things and even people's minds exclusion of yours." Even though
his eyes were cold as ice, I can see a glint of amusement in it when he said that.

Nakatingin lang ako ng seryoso sa kanya. Bakit niya sinasabi ang mga bagay na ito
sakin? Hinintay ko lang siyang magsalita ulit. Hindi ako kumibo. Baka kasi may mali
akong masabi at hindi niya na ituloy ang mga sinasabi niya. Atleast kahit hindi ko
alam kung totoo ba yang mga bagay yan, somehow, makakakuha ako ng clue tungkol sa
pagkatao nilang dalawa ng kapatid niya.

"All the things you're seeing right now..." sabi niya na hindi manlang natitinag sa
pagkakatitig sa'kin. "All of these are just an illusions." dagdag niya.
My forehead creased. "Illusions?" hindi ko na mapigilang itanong. Hindi ko alam
kung bakit, paano at kailan pa ako naging interesado sa mga sinasabi niya. Hindi ko
siya kilala but why do I have this feeling of trusting him, somehow?

He nodded.

In-analyze kong mabuti sa isip ko ang mga sinabi niya. Manipulation. Illusions.
Sinabi niya na hindi niya kayang imanipulate ang utak ko diba? Bakit hindi? At kung
hindi niya kaya, why am I seeing these illusions he made?

Tinignan ko ulit siya at parang nahulaan naman niya ang mga nasa isip ko. "I can't
manipulate your mind. That's a clear fact. But I can manipulate the things around
you. In that sense, those things will help me manipulate your vision." he
explained.

I nodded. Kaya pala kahit anong gawin kong habol sa pinto, hindi ko ito maabutan.
Kusa itong nawawala dahil hindi naman totoo ang mga nakikita ko. It's weird to have
a conversation like this with him. Hinding-hindi ito ang Viex na nakilala ko.

I flinched when I remember something. Yung nangyari kanina at yung mga iba pang
nakita ko sa isip ko nung mga nakaraang araw. Paano ko nagawa yun? Was that some
kind of manipulation? I was about to ask him kung ano ang mga yon nang matigilan
ako.
I can't trust him with this matter. Pinagtangkaan niya ang buhay ko diba? You can't
trust him, Zeira.

Naisip ko bigla ang lahat ng nangyari. Today is Thursday. Ito ang pang-apat na
araw mula nang makilala ko ang magkapatid na Zaffre. At ang weird lang dahil parang
napakahaba ng bawat araw na dumadaan. Dahil ba yon sa napakadaming nangyayari kada
araw?

"Another thing is, I'm not a vampire." napatingin ako sa kanya nang sabihin niya
yon sa gitna ng katahimikan.

"But Roanna is." I said confidently. Wala nang oras para sa salitang doubt. Ang
dami nang nangyaring napaka-imposibleng bagay para sakin. Kaya alam kong totoo ang
nasa isip ko. Roanna is a vampire. Hindi sumagot si Viex sa sinabi kong iyon. Pero
wala akong pakialam. Ang mahalaga ay ang nasa isip ko. I can't trust anyone. But I
can trust myself.

Unti-unti kong iniyuko ang ulo ko para mag-isip kung paano makakaalis sa lugar na
to. Kung hindi lang sana ako nawala sa concentration kanina, malamang nakaalis na
ako sa ilusyong ito.
Inangat ko ang ulo ko para sana hanapin si Viex. Pero nawala na naman siya. Kung
hindi siya vampire. Ano siya? Ano kaya?

"Zy? Zy! Wake up!" naramdaman ko ang pagyugyog ng katawan ko hanggang sa naging
black na ang buong paligid. Iminulat ko ang mga mata ko pero agad ko ring itinakip
dito ang isang kamay ko. Masyadong nakakasilaw ang sinag ng araw.

"Thank God, you're awake!" napatingin ako sa taong biglang yumakap sakin habang
nakahiga ako. Si Mishie. Tulog ako? Ibig sabihin, panaginip lang ang lahat ng yon?

Inilibot ko ang tingin sa buong paligid at nakita si Syn na nasa tabi lang ni Mish.
She's looking at me with a worried face pero nakangiti siya. Sinuklian ko rin naman
ang ngiting iyon.

Nilibot ko pa ang tingin ko para malaman kung nasaan ako. Puro puti. Mula sa kisame
hanggang sa mga kurtina at sahig. Nasa clinic ako ng Finelry. I've never been here
pero alam ko ang itsura nito since madalas akong nagdadala ng may sakit na students
dito. But why am I here?

"Bakit nandito ako?" tanong ko sa kanilang dalawa nang humiwalay ng yakap sakin si
Mish.

"Hinimatay ka kagabi, Zy. Nung papasok na tayo sa likod ng dorm. Hindi namin alam
kung anong nangyari sa'yo. Kaya nang biglang dumating si Nijel sa lugar na yon,
dinala ka kaagad namin dito sa clinic. And surprisingly, halos 12 hours kang tulog.
Ano'ng napanaginipan mo?" paliwanag ni Mishie. Umupo ako sa kamang hinihigaan ko at
saka tumingin ulit sa kanilang dalawa.

"Hinimatay ako? At biglang dumating si Nijel at tinulungan kayong dalhin ako sa

clinic?" tanong ko. They both nodded. Bigla akong napaisip. Pagkatapos kong
kausapin si Nijel sa phone, something weird happened, na naging sanhi ng panghihina
ng buong katawan ko kaya ako nahimatay. Then someone lifted me. It's Viex. Paanong
si Nijel ang tumulong sa pagdadala sakin dito? So panaginip lang talaga ang lahat
ng nakita ko? Ipinikit ko ang mata ko sa sobrang inis. HIndi ko alam kung bakit ako
naiinis sa sarili ko. Bakit ba kasi kung anu-ano ang iniisip ko? Kung anu-ano tuloy
napapanaginipan ko.

-----------------------------xx--------------------------

a/n:

TBC. Good night sorcerers! <3 Pasensya na kung sabaw. Thanks sa pagbabasa at
pagsuporta! :) Bukas siguro ipopost ko yung kasunod nito. Hihi. Sarreh~!

@aleetheheiress

~Alee
=================

Chapter 12: Forbidden place in Finelry High

Chapter 12: Forbidden place in Finelry High

These things that has been happening right now, what exactly are those? What do
those mean? Everything seems like a puzzle. A puzzle that I'll never ever solve.
Paano ko nga naman masosolve kung wala pa akong nakikitang kahit isang piraso ng
puzzle na yon. Pakiramdam ko balik na naman ako sa square one. Pinapanalangin ko na
nga lang na sana totoo yung mga napanaginipan ko. Atleast kahit konti, may alam na
akong sagot sa isa sa mga tanong sa isip ko.

Who really is Roanna?

I sighed. Ayokong stress-in ang sarili ko pero ang utak ko na mismo ang gumagawa ng
bagay na ika-i-stress ko.

"You sure you'll be okay here?" Mishie asked habang nakaupo siya sa kama ni Syn.
Nandito siya ngayon sa kwarto namin ni Syn. Nung nagising kasi ako, sinabi ng nurse
sa clinic na pwede na raw akong lumabas. Pero mas okay na rin daw na hwag muna
akong pumasok sa klase ko dahil baka mas makasama pa daw at makadagdag sa stress.

I nod at Mishie and look at Syn. Naka-crossed arms siya habang nakasandal sa wall
at nakatingin rin sakin. Gusto nila akong samahan dito dahil baka mahimatay na
naman daw ako pero sinabi kong ayos lang ako.

Hindi na sila nakapasok sa morning class nang dahil sa pag-aalala at pagbabantay

nila sakin. Kaya sinabi kong ako nang bahalang mag-isa dito. Pero ayaw naman
pumayag ni Syn. Pasaway talaga tong babaeng 'to kahit kailan.

Her forehead creased and said, "You're not convincing."

Siguro nga. Dahil hindi ko rin naman maconvince ang sarili kong panaginip lang ang
lahat ng yon. Para kasing totoong nangyari ang lahat ng yon. Hindi ko alam kung
bakit ganito ang nafi-feel ko. O talagang umaasa lang ako na totoo yun? Bakit ako
aasa? Hindi ko rin alam.

Nagpakawala ako ng isang malalim na buntong hininga at yumuko. I tried to compose

myself.

Hindi ko na alam ang gagawin. Masyado na rin akong maraming iniisip. Ako lang naman
ang nagpapahirap sa sarili ko. Thursday na. At may two weeks nalang akong palugit
para sa Sem-Ender party. Napakarami ko pang dapat gawin. Uuwi pa ako sa bahay sa
weekend dahil ineexpect nila Mimi na uuwi ako. Besides, namimiss ko na rin naman
sila.
Thinking of Mimi and Didi makes my mind think of peace. I just smiled from the
thought of hugging them. I looked up at my bestfriends, smiling and said, "I'm
okay. Just attend your classes. Okay?"

They both sighed. "Alright." Mishie said, giving up.

Ganoon din naman si Syn. Tumayo na si Mishie at parehas silang naglakad sa pinto.
Nakatingin lang ako sa kanila nang biglang kumunot ang noo ko.

Ibinaling ko ang tingin ko sa paanan ng kama ko kung saan nakalagay ang dalawang
paper bags na pinamili ko kagabi. Nasaan yung isa?

"Wait up, guys!" I shouted. Nakalabas na kasi yung dalawa at malapit nang maisara
yung pinto.

"Why? Is there something wrong?" Nag-aalalang tanong nilang dalawa pagkabalik nila
dito.
Masyado ba akong OA magreact kaya naging OA din ang reaction nilang dalawa?

Umiling ako at napakamot ng ulo. "Guys. Have you seen my book? The one I bought at
the National Book Store?" I asked. Mahalaga ang book na yon. Ni hindi ko pa nga yon
nababasa. Pakiramdam ko, may makukuha akong sagot dun. Kaya hindi yon pwedeng
mawala.

Nagkatinginan silang dalawa at sabay na tumingin ulit sakin. "Book? Wala ba dyan?"
Syn asked. Lumapit siya sa dalawang paper bags na nasa paanan ko.

"Seriously, Syn. She won't be asking us kung nandyan yun. Right?" Sarkastikong
sagot ni Mish kay Syn. Mag-uumpisa na naman ang dalawang ito.

"Whatever." sagot nalang ni Syn. Parang nakahinga ako ng maluwag nang hindi patulan
ni Syn si Mish. "Baka naman na-misplace mo lang, Zy?" patanong na sagot niya.

"I don't know. I need to see that book. Geez." Napatampal ako sa noo. Saan ko ba
yun naiwan?

"Wala naman kasi kaming nakitang plastic ng National book store nung niligpit namin
yung gamit mo." Singit ni Mishie.

Inisip kong mabuti ang sinabi niya. Hindi. Sigurado akong nadala ko iyon hanggang
sa mawalan ako ng malay.

"Zeira?" nagulat kaming tatlo nang biglang bumukas ang pinto ng room namin at
iniluwa ang hinihingal na si Nijel.

Kumunot ang noo ko sa itsura nya. Mukha siyang sumali sa fun run. What's he doing
here anyway? Bawal ang boys sa ladies dorm ah.

Nagmamadali siyang lumapit sakin at ichineck ang mga braso ko. Nakatingin lang ako
sa kanya. "What happened? Bakit ka sumigaw? May masakit ba sayo?" hindi magkada-
ugagang tanong nya sakin.
"Wait, Nij. Mas nasasaktan ako sa ginagawa mo." sagot ko sa kanya. Napatingin ako
kay Mishie. Hindi siya nakatingin samin. But she looks hurt.

"H-huh? Ugh. Sorry." sabi nya at bumitiw sa pagkakahawak sakin. Mukha namang
napansin na nyang nandito yung dalawa kaya nagsorry din siya sa kanila.

"What are you doing here? Alam mong bawal ang lalaki dito diba?" tanong ko sa kanya
pagkaupo nya sa paanan ng kama ko.

"Papunta na talaga ako dapat dito para icheck kung okay ka when I heard you shout.
Kaya tumakbo na ako papunta dito. I thought you were in danger." paliwanag niya. I
felt a slight sting on my chest. Nijel has been so protective of me since we met in
the Sem-Ender party on our First year days. Simula nun, naging magkaibigan kami.
Pati sila nila Mishie.

Ganito rin siya kay Mishie. Pero hindi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng hindi
maganda sa pagiging protective nya.

"I'm okay. I'm just looking for something." I smiled at him. He was about to speak
when the bell rings.
I look at them. "Better go now. Ako nang bahala dito."

They all nod and go.

Tumayo ako sa kama para umpisahan nang hanapin yung Vampire na book. Hindi ko yun
pwedeng mawala. No. Not now. That's my only hope for now.

Hinalughog ko na lahat ng gamit ko miski gamit ni Syn, pero hindi ko pa rin makita
yung book. Saan ko ba yun naiwan? Bakit hindi ko makita?

Inayos ko ang sarili ko at lumabas ng dorm. Baka nasa clinic. Iyon lang ang tanging
lugar na sigurado akong napuntahan ko. Baka nandun.

Nasa tabi ng main building ang clinic kaya medyo malayo iyon sa dormitories. Sa
tinagal tagal ko sa Finelry High, ngayon ko lang narealize na malaki pala talaga
ang school na to.
Lumilingon lingon ako sa mga nadadaanan ko, hoping na makita yung book na yon. Pero
wala talaga.

Agad akong dumiretso sa clinic nang makarating sa main building. I knocked at the
door, at agad naman itong bumukas.

"Oh, Ms. Saldivar. Are you still not feeling well?" the school nurse asked. If I'm
not mistaken, she's Nurse May. Well, I'm not here to ask her name though.

Pinapasok naman niya ako agad at pinaupo sa couch sa harap ng table niya. "Thanks."
I said as I look at the name on her table. Mina Anne Y, RN(a/n: RN means Registered
Nurse sa mga di nakakaalam. :3).

"Do you need anything?" Ibinalik ko ang tingin ko sa kanya. She's smiling at me and
so do I.

"None." sabi ko habang umiiling. "Actually, I'm looking for something.

Specifically, a book and I think I left it here?" patanong na sabi ko sa kanya.
Hindi naman kasi talaga ako sigurado.
"A book?" her forehead creased. May nakita kaya siya?

I nod. "Yes."

"Pero wala namang dalang mga gamit ang mga kaibigan mo nang dalhin ka nila dito
kagabi." Sabi niya na nagtataka at saka naglakad papunta sa table niya. What? Ang
alam ko. Dumiretso agad sila dito kagabi. "But I'll still check kung may naiwang
book. Okay? Wait here." nakangiti niyang sabi at saka pumasok dun sa room na
pinagdalhan sakin kagabi.

Nagtingin tingin lang ako ng mga gamit na nandoon hanggang sa mabaling ang atensyon
ko sa top view picture ng Finelry High. Nakasabit iyon sa dingding katapat ng table
ni Nurse May.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa couch at naglakad papalapit sa picture.

Finelry High is a boarding school. If I'm not mistaken, kasing edad ko ang school
na ito. 16 years. Ang galing nga dahil parang nakatadhana na talagang dito ako mag-
aral.

I focused my gaze at the picture in front of me. Sa left side ng picture ay ang
dorm. Sa gitna naman hanggang right side ay ang mga buildings ng Finelry.
Napatingin ako sa nag-iisang maliit na facility na nasa picture. Ang clinic. Pero
kumpara naman sa ibang clinic sa ibanh school, mas malaki ang clinic dito.

Sa tabi ng clinic ay puro puno na rin. Ito na yung dulo ng Finelry. Walang
nakakaalam kung gaano ito kalaki dahil hindi kami pwedeng pumasok dun na
pinagtataka ko hanggang ngayon. Pero siguro dahil delikado. May gate kasi ang
parteng iyon. At umpisa palang, sinabi nang bawal ang student sa parteng iyon.
Parang yung parte sa likod ng dormitories lang naman iyon. Mapuno. Ang pinagkaiba
lang, bawal pumasok dun. It's called Forbidden Woods.

It's actually not a big deal for the students na hindi pumasok dun. Dahil tingin
palang sa gate nun, kikilabutan ka na. Kung nakakatakot na ang likod ng dorm, mas
nakakatakot sa FW.

"Ms. Saldivar?" Napaharap agad ako sa tumawag sakin. Si Nurse May. She's smiling
apologetically. Napatingin rin ako sa kamay niya pero wala siyang dala. Siguro nga
wala dito.
I just nod at her. "I understand. Thank you." sabi ko at naglakad na papunta sa
pinto pero natigilan ako nang dahil sa sinabi nya.

"Sometimes, a simple but whole thing is not the answer to every question. Always go
for the complicated and messed up one. Because it always contains a lot of pieces."
she said, smiling.

Napatingin ako sa kanya na gulong-gulo. What is she trying to say?

"What are you saying, Nurse May?"

Hindi siya sumagot sa tanong ko, instead tumingin siya sa harapan niya. Sinundan ko
naman ang tingin na yon. Yung top-view picture ng Finelry.

Hindi ko alam kung paano pero biglang may nalaglag na picture mula sa likod ng
frame nun. Habang nakakunot ang noo ko, lumakad ako papunta sa nahulog na kapiraso
ng papel na yon. At tama nga ang hinala ko. It's a picture. And it's the same
picture na nakita ko sa waist ni Roanna pati na rin sa librong hinahanap ko.
Ibinalik ko ang tingin sa Nurse na nasa likod ko pero wala na siya. Why do people
in this school always disappear, suddenly? Nakakainis.

Pinagmasdan ko nalang mabuti ang picture na nasa kamay ko. Pero ibinaligtad ko rin
agad nang mapansin kong may sulat sa likod non.

Kingdom rule: Once marked. Always belongs to Arunafeltz. Always a... vampire.

Nagulat ako nang bigla kong kusang mabitawan yung picture. Nanginginig ang buong
katawan ko nang dahil sa nabasa ko.

A-anong ibig sabihin nun?

Nagmamadali akong kuhanin yung picture at inilagay sa bulsa ng jeans na suot ko

saka lumabas sa lugar na yon.
Hanggang ngayon nanginginig ako. At nagsisitaasan ang balahibo ko. Arunafeltz.
Vampire. Marked. What are those? What does that Kingdom Rule means?

Dire-diretso lang akong naglalakad habang nakayuko nang bigla akong bumangga sa
isang tao.

"Ouch." daing ko nang mapaupo ako dahil sa lakas ng impact ng pagkakabangga namin.
Sino ba to? Ang alam ko, hindi pa tapos ang mga klase. Bakit may gumagalang
student?

I looked up just to see Viex's hand reaching mine. What can I expect? Hindi naman
ata sumusunod sa rules ang isang ito.

I ignored his hand at saka ako tumayo mag-isa. I look at him dangerously.

"Don't you have class?" I asked then crossed my arms.

"You're not there, either." cold na sabi niya. Nang-aasar ba siya?

"Kailangan ba nandun ako para pumasok ka?" naiinis na sabi ko. Bakit ba dito pa
sila lumipat ng kapatid niya? Sakit sila sa ulo.

"Yes." nakatingin pa rin siya sakin. Kahit ang cold niya, naiilang ako sa mga
tingin niya. Hindi ito yung matang nakita ko nung monday. Bakit ba ang gulo niya?
Then suddenly, narealize ko yung sinabi niya.

"What?" iritableng sabi ko. "Why? Para malaman at mabantayan mo lahat ng gagawin
ko? Huh? Kasama na naman ba yan sa plano nyong i-execute ako?!" I burst out with
anger.

"Yes and no. You always conclude with your guts. I just want to protect you." I saw
the sincerity in his eyes. Pati na rin sa boses nya. He looks so sincere. Pero
ayokong maniwala.

"Do you really think I'll believe you after all what you did?" But I know, a big
part of me wants to believe him. No. I mean, believing on him.
"You should. And I know you do." Pagkatapos niyang sabihin iyon ay bigla siyang
tumalikod sakin at naglakad papunta sa Forbidden woods. Biglang nawala lahat ng
iniisip ko at kusang lumakad ang paa ko papunta sa kanya.

I grabbed his arm nang maabutan ko sya mapaharap siya sakin. "What do you think
you're doing?!" sigaw ko sa kanya. Kinabahan ako nang makita ko siyang naglalakad
papunta sa Forbidden woods. At hindi ko alam kung bakit gusto ko siyang pigilan.
Mapapagalitan siya sa oras na malaman ito ni Master A. At alam kong wala akong
pakialam. Pero bakit pinipigilan ko siya?

Hindi siya sumagot sa tanong ko. Instead, he hugged me and whispered, "Why do you
care?"

Hindi ako agad nakapagreact nang dahil sa ginawa niya. My hand's still holding his
arm. While his other arm wrapped around my neck.

Bigla nalang akong nakaramdam ng panghihilo. Para ding hinahalukay ang tyan ko.
Kaya bigla kong tinulak ang lalaking nakayakap sakin.

"Wha-what are you doing, evil?!" Nakatingin lang siya sakin na ikinahinto at
ikinalamig ng buong katawan ko. Pero mas nanlamig ako nang bigla akong tumingin sa
paligid namin.

"Where are w-we?" I gulped hard habang inililibot ang paningin sa buong paligid.
Nasaan ako? Saan ako dinala ng taong ito? Bakit ang dilim? Anong meron sa lugar na
to? Ano ang lugar na to?

Puro puno, bulaklak at kung anu-ano pa ang paligid. Pero lahat ng bagay na nakikita
ko, lahat patay at walang kakulay kulay. Para itong isang mundo. Isang naiibang
mundo. Malayo at ibang-iba sa mundong kinalakihan ko.

"Dinala kita rito kagabi. Have you forgotten yet?" Ibinalik ko ang tingin kay Viex.

Ibig sabihin...

"Totoo yung nangyari kagabi? P-paano?" naguguluhang tanong ko. Nagnod siya at unti-
unting lumapit sakin. Hindi ako umatras o umiwas. Hinayaan ko lang siyang lumapit
sakin.
Nakatingin siya sakin ng seryoso. At ganun rin ako sa kanya. Those eyes. Pakiramdam
ko talaga, nakita ko na ang mga matang iyon dati. Pero hindi ko alam kung saan.

Bigla siyang nag-angat ng tingin at tumingin sa parteng likuran ko. Kumunot ang noo
ko at humarap sa tinitingnan niya.

Binasa ko ang nakasulat sa isang karatulang nakasabit sa isang gate.

Students are not allowed to go in.

At isa lang ang pumasok sa isip ko ng makita ang karatulang iyon.

"Forbidden woods."

----------xx-----------
Follow: @aleetheheiress@zeiratheheiress

~Alee

=================

Chapter 13: The Other World

Chapter 13: The Other World

"Bakit mo ako dinala rito, Viex? At ano ba itong lugar na to? I mean, I know this
is the forbidden woods in Finelry but... bakit ganito? Bakit parang ibang iba naman
ata sa totoong mundo ang lugar na ito? It this one of your created illusions,
again?" tanong ko sa kanya habang iniikot ko ang paningin sa buong paligid.

Kanina pa kami naglalakad pero parang hindi naman kami nakakarating sa pupuntahan
namin. At hindi ko rin naman alam kung saan pupunta. I'm just following this evil,
ahead of me. I have decided to finally call him evil since powers like these is
only for evils.

Yeah, and I think I'm being close minded which is so not me. Since when did I start
calling someone evil? And since when did I start being judgemental? Geez, Zeira.
Conclusions are not always right. Stop concluding things, will you?

Itinuon ko na lang ang tingin sa likod ni Viex. Ang tangkad ng nilalang na to. Ang
gwapo pa ng likod niya. Kung normal na tao lang sana to malamang nacool-an na ako
sa kanya. Ang kaso-- Geez! Ano bang iniisip mo Zeira? Pinagnanasaan mo ba ang
attacker mo? Muntik ka na nyang patayin, for beef's sake!

"I thought you're smart?" natigil ako sa paglalakad nang bigla syang magsalita.
"Think. And stop blabbering things. You're just putting yourself into some sort of
danger." sinasabi nya ang mga yon nang hindi humihinto sa paglalakad. May
pagkabastos talaga ang unggoy na ito, ano?

At ano daw?

"What?! Dinala mo ako rito para pag-isipin kung anong lugar to? Are you out of your
jelly mind?! Hindi mo ba alam na-- ahhh--" nanlaki ang mga mata ko nang biglang
mabilis siyang maglakad pabalik sa kinaroroonan ko at saka ako hinatak papunta sa
isang malaking puno.

Geez! Nakalagay ang isa nyang kamay sa bibig ko habang nakahawak naman ang isa sa
kanang braso ko. Iyon yung pinanghila niya sakin.

"Ahhno bakdhs?" tintry kong magsalita pero miski ako hindi ko na maintindihan ang
sinasabi ko. Tinry ko ring magpumiglas pero as usual, wala ring nangyari. Isa ba
namang beast ang cumorner sayo, paniguradong wala kang kawala. Gaya ng unang beses
nyang gawin ang bagay na to nung bigla niya akong dinala sa likod ng dorm at
muntikang patayin. Ang pinagkaiba nga lang ngayon, hindi niya ako pinagbabantaan at
wala siyang dalang kutsilyo.

Napansin kong kung saan saan rin siya nakatingin. Ano bang problema ng isang ito?
Hindi naman sa gusto kong sa akin siya tumingin. Mas okay nga yon dahil medyo
naiilang at natatakot pa rin ako sa mga tingin niya pero kinakabahan din ako sa
ikinikilos niya ngayon.

Nang mapansin kong medyo lumuwag ang pagkakahawak niya sa braso ko ay mabilis kong
tinanggal ang kamay niyang nasa bibig ko.

"What is your prob--l-lem...?" pakiramdam ko nanghina ang buong sistema ko kaya

hindi ko naituloy ang gusto kong sabihin nang bigla niyang ilapit ang mukha niya sa
mukha ko.

Kaunting-kaunti nalang, mahahalikan na niya ako. What is he doing? I can feel his
breath on my lips. I don't know what to react. We're so close that I can't even
think of what should I do. I can't even speak a word.

I'm just starring at his blank eyes while he's starring on mine when suddenly, he
spoke.
"The next time you will open your mouth..." he said at saka lumayo ng kaunti
sa'kin. Pero malapit pa rin siya. "I will definitely seal your lips with mine." at
saka siya tumingin sa tinitingnan niya kanina.

My face heat up when he said that. Napayuko ako bigla-- hindi ko alam kung dahil sa
kahihiyan o sa inis. Ano'ng gusto niya? Hindi na ako magsalita?

"Breathe." he whispered pero sapat na para marinig ko. Napa-angat ako ng ulo nang
marealize na nagpipigil ako ng hininga. Geez, Zy. "Look." he commanded kaya
napatingin ako sa kanya.

May itinuro siya gamit ang lips niya kaya tumingin ako doon. Halos mahulog ang
panga ko sa nakikita ko.

"Gods and goddesses." my forehead creased. I can't take my eyes off them. They're
too many and they're all handsome and pretty. They are like gods and goddesses. But
they have one skin color. Looking drained and pale. Like Roanna.
May isa pa akong napansin. They have fangs. And they all have a V-tattoo symbol on
their legs. Kitang-kita iyon sa mga babae dahil maiikling shorts ang suot nila.
While the guys, well, I don't know.

"They're not gods or even goddesses. They're vampires." sabi ni Viex mula sa likod
ko habang nakatingin sa mga naggagandahang nilalang na nakikita namin ngayon.

Napatingin ako sa kanya. "Like Roanna." tumango naman siya sa sinabi ko. That's not
a question but a statement. Ngayong nakikita na ng mismong dalawang mata ko, mas
lalo lang tumindi ang paniniwala kong Vampire si Roanna. Unbelievable and
unrealistic. Yes. But I see it. I can see it. There's no reason for me to not
believe what I see. Unless it is one of Viex's illusions, again.

Pero may isa pa akong bagay na ipinagtataka. "You're Roanna's brother. So you're
also a vampire?" mahinang tanong ko sa kanya. Bigla naman siyang tumingin ng masama
sa'kin. "What? I'm just asking!"

"How many times do I have to tell you that I'm not a vampire?" may halong
pagkairita sa boses nya.

"Then what are you? A magician? That can manipulate minds and create unbelievable
illusions?" sarkastikong sagot ko sa kanya.
Hindi lang siya sumagot at saka ako tinalikuran. "Let's change direction. You will
be in danger when they see you with me."

Nagtaka ako sa sinabi niya pero sumunod nalang ako. Alam ko namang delikado siya
pero may mas delikado pa pala kaysa sa kanya? Geez. What have I gotten myself into?

Walang nagsasalita saming dalawa habang naglalakad. Naiilang akong magtanong sa

kanya dahil baka na-offend ko siya sa mga sinabi ko kanina. Pero ako nga muntik na
niyang patayin diba? Tsk.

Ibinaling ko nalang ang atensyon ko sa paligid. Sa buong paglalakad namin dito,

puro itim lang ang nakikita ko. Ang dilim ng lugar na ito. I've never thought that
Forbidden woods is like this. Pakiramdam ko rin walang katapusan ang lawak ng lugar
na ito.

Kanina pa kasi kami naglalakad. Pero hindi pa ako nakakakita ng hangganan. Ni hindi
ko alam kung may mga bahay ba dito. Puro puno lang kasi ang nakikita ko. Pati mga
bulaklak. Pero lahat ng mga iyon ay patay at walang kulay.
Dahil sa kawalan ng kulay ng mga bagay na nandito, something caught my attention. I
look at it intently. At parang nagliwanag ang mukha ko nang makita iyon.

It was a flower. A yellow flower. I've never seen such beautiful thing. Just here.
And yes! It has a color. Simula nang tumuntong ang mga paa ko dito, ngayon lang ako
nakakita ng bulaklak na may kulay. It's so rare. And it's disappointing. That's why
I feel so glad that I saw one.

Tumakbo ako para puntahan yung flower when Viex grabbed my arm. What seriously is
his problem?

Tumingin ako sa kamay niyang nakahawak sa braso ko then sa kanya. "What?" nakataas
ang kilay na tanong ko sa kanya.

"Where are you going?" asked he.

"Get your hands off me." I said, confidently. Unti-unti, habang nakakasama ko siya,
nawawala na yung takot ko sa kanya.
He has super power, yes. He's dangerous. He can kill me in no time. But one thing
is for certain, he can't use his power on me. He can't manipulate me. At kung gusto
niya talaga akong patayin, sana pinatay na niya ako nung oras na dinala niya ako sa
likod ng dorm. But no. He did not.

He threatened and tried to kill me. But he also saved me and I'm still alive.
That's more important. Until now, palaisipan pa rin sakin kung bakit niya
pinagtangkaan ang buhay ko. At kung bakit siya ganito sa'kin ngayon. He's like a
puzzle. A math problem. I can't solve the mystery on him.

"No. You can't go." parang nagbalik sa kasalukuyan ang mundo ko nang marinig ko ang
boses niya.

"And why can't I?" tanong ko at tinaasan siya ng kilay. Gusto ko siyang sigawan ng
'Hello! Paano ako makakaalis dito? Ni hindi ko alam kung nasaan ang gate at paano
tayo nakapasok sa nakalock na gate na yon!' How would I know how to? Kaya nga ako
nakabuntot lang sa kanya dahil hindi ko alam kung paano bumalik sa Finelry High. At
isa pa, baka makita na naman namin yung mga vampires! Knowing na masasama ang ugali
nila. Well, ni Roanna lang pa. Pero miski na! Saka saan ba ako pupunta? Eh kukunin
ko lang naman yung bulaklak! Geez.

He sighed. "Because this world needs you."

I'm startled on what he said. What? This world? Ano ako? Si Superman na kailangang
iligtas ang mundo laban sa mga evil guys na gaya niya?

"Excuse me? I'm not a superhero!" sabi ko at malakas na hinatak yung kamay ko mula
sa pagkakahawak niya.

Bumitiw naman siya at saka tumingin sakin ng masama pero tinaasan ko lang siya ng
kilay.

"I'm serious. You can't go yet." he said.

"I'm serious, too. I'm not a super hero. So how in the world that this world will
be needing me?" sarkastikong tanong ko sa kanya.

Hindi siya sumagot kaya tinalikuran ko na siya at naglakad palapit sa yellow flower
na iyon.
"Zeira!" I heard his voice called my name. Haharapin ko sana siya when I saw a
light flying towards me. I don't know how pero parang biglang kusang kumilos paikot
ang katawan ko para umilag sa bagay na iyon. Dala na rin siguro ng pagkagulat kaya
ko nagawa iyon.

I immediately look at the tree beside me na tinamaan nung light. Nagulat ako nang
biglang maging abo yung puno at biglang naglaho.

My heart beats fast because of nervousness. Paano kung ako yung natamaan ng light
na yon? Magiging abo rin ako?

My knees went weak on that thought. That was close. Ako talaga dapat ang tatamaan
ng ilaw na yon pero nakaiwas ako. Paano ko nagawang kumilos ng ganun kabilis?

"Are you okay?" napatingala ako kay Viex. Hindi ko namalayan na nakarating na siya
sa harap ko. "Answer me. May masakit ba sayo?" I looked at the windows of his soul.
He looks concerned. And for the first time, hindi cold ang mga mata at boses niya.

Did I make the evil worry?

I nodded. "W-what was that?"

"Who's there?!" someone asked somewhere near.

Napakapit ako sa laylayan ng shirt ni Viex. I'm scared. Ano ba ang lugar na ito?
Bakit ganito?

"Stay at my back." he said.

Sinunod ko naman ang sinabi niya. And then someone came. Isang matandang lalaki.
He's wearing a cloak over his head at saka isang malaki at mahabang damit. He also
has a stick on his hand. Kulay puti na ang buhok at ang balbas niya. My forehead
creased. Who is he?

Napatigil siya sa paglakad at napatingin kay Viex na parang kinikilala niya itong
mabuti. Viex also looked at him.
"Viex?" banggit nung matanda. Parang nagliwanag naman yung mukha niya nang makilala
si Viex. Magkakilala sila?

"Master." mahinahon na sabi ni Viex.

"Who is he?" mahinang tanong ko kay Viex Pero hindi niya ako sinagot. Instead,
bigla siyang umalis sa harap ko.

Nanlaki naman ang mata ko at hindi makakilos. Ito na ba ang katapusan ko? Papatayin
na ba ako?

I gulped hard staring at the unknown guy.

Bigla siyang ngumiti sa'kin and said, "Zeira. Welcome back to the other world."
Welcome... back? And what? Other world?

-----------x-----------

A/n: How's it? Lol. Medyo busy. Hello sa mga silent readers at sa active
magcomment. Thank you po sa pagbabasa. :') Hope you liked it! :)

About sa Update, ang possible days po na magpost ng UD e Friday or Sunday. :) Thank

you so much again! Marami pa pong mangyayari so Abangaaaaan. :D Love love!

follow: @aleetheheiress

Zeira Saldivar: @zeiratheheiress

-Alee

=================

Chapter 14: Magical House

SALI KAYO SA GROUP NG TH HA? HIHIHI. JUST CLICK THE EXTERNAL LINK ------------->
Then tadah~ Thank you! Enjoy reading! Lablab! <3

Chapter 14: Magical House

“Sorry? What do you mean by ‘welcome back’ and ‘other world’?” naguguluhang tanong
ko sa matandang lalaking muntik nang pumatay sa’kin. Nakatingin lang ako sa kanya
habang binabantayan bawat kilos niya. Mahirap na, baka bigla nalang akong bumulagta
o mawalang parang bula ditto sa oras na tanggalin ko mula sa kanya ang tingin ko.
“I...” napatingin siya kay Viex na nasa gilid ko na ngayon sabay balik ng tingin
sakin, “...didn’t get it.” Umiiling na sabi ko sa kanya.
He looks so calm. Parang wala siyang inaalalang kahit anong problema sa buhay.
Nakatingin lang siya sa’kin na parang alam niya lahat ng bagay, na kahit na anong
tanong ang ibato ko sa kanya ay alam niya ang sagot. At higit sa lahat, hindi na
natanggal yung ngiti niya simula nang makita niya kami ni Viex. Hindi ngiting nang-
aasar o nang-iinis.

His smile. It’s a smile of relief. Why is he?

I washed the thought out of my head.

“You were here last night, that’s why.” Narinig kong sagot nung master ni Viex sa
tanong ko kaya bumalik sa kasalukuyan ang isip ko.

"Dinala kita rito kagabi. Have you forgotten yet?"

Parang nag-echo sa isip ko yung sinabi ni Viex kanina. Nung kararating lang namin
dito.
Right! Dinala niya nga pala ako dito kagabi. Pero hindi ko pa rin maintindihan kung
bakit iba ang sinabi sa'kin nila Syn. Paano nangyaring nasa clinic ako at forbidden
woods sa parehong oras at araw? Sa parehong gabing iyon?

I sighed. Nakalimutan kong hindi nga pala normal si Viex. It’s possible that he did
something last night. Para maging ganoon. Kailangan ko na bang sanayin ang sarili
ko? Bakit ba kasi na-involve ako sa ganitong klase ng sitwasyon?

"And I'm sorry for what I acted earlier. I thought you're one of the enemies. My
apology." hinging pasensya niya sa'kin.

Tumango lang ako at tumingin sa kinalalagyan ng puno kanina. Naglaho na talaga

iyon. Nanlulumo ako kapag naiisip kong ako talaga ang balak patamaan ng ilaw na
iyon.

"Follow me." the old guy said. Should I start calling him master too?
Napapitlag ako nang biglang hawakan ni Viex ang braso ko at hilahin ako pasunod dun
sa Master niya. Where is he dragging me this time?

"Wait, Viex." huminto ako sa paglalakad nang may maalala ako kaya napahinto rin
siya. Tumingin siya sa'kin na medyo nakakunot ang noo.

"Why?" asked he.

Kumalas ako sa pagkakahawak niya sa'kin at saka mabilis na bumalik sa pwesto namin
kanina. Nandun pa kasi yung bulaklak.

Pinitas ko iyon at nilagay sa bulsa ko saka tumakbo palapit kay Viex. "Let's go!" I
slightly smiled at him. Nakakunot pa rin ang noo niya na nakatingin sakin at saka
tumango.
Hinawakan niya ako ulit sa braso at saka hinila pasunod dun sa Master niya. I just
realized something, again.

I think I’m starting to trust Viex Zaffre.

Kahit na alam kong delikado ang buhay ko sa kanya--well dahil iyon ang ipinakita
niya sa’kin, umpisa palang—alam kong hindi niya ako pababayaan. Alam kong safe ako
sa kanya, ngayon. Kaya kahit gaano kadilim ang lugar na ito, dahil kasama ko siya,
alam kong walang mangyayaring masama sa’kin.

Though muntik nang may mangyari. Pero dahil naman don, I saw how worried he is.
Nag-aalala siya sa akin. Ayaw niya akong mapahamak. I think that’s enough for me to
trust him with my life.

My mind’s saying na hindi ko siya dapat pagkatiwalaan. But my heart already did
trust him. I don’t know when. Ang mahalaga, alam kong kahit paunti-unti, I’m
learning to trust this evil.

“You’re idling.” Napatingin ako nang biglang magsalita si Viex. We’re still walking
pero bakit ganun? Parang hindi napapagod ang isang ito.
“A-am I?” takhang tanong ko sa kanya habang nakasunod pa rin kami kay Master.

Tumango lang siya at hindi na ulit nagsalita. Ang tahimik niya talaga. Pero
presensya niya palang nakakatakot na. Lalo tuloy siyang nakakatakot kapag
nagsasalita na.

Itinuon ko na lang ang tingin ko sa matandang nasa harap namin. Para siyang si
Master A kung kumilos. Yung tindig niya kapag naglalakad. Yung pagsasalita niya
kanina, para siyang another version ni Master A.

“Should I start calling him master too?” I spitted out of my knowledge. Miski ako
nagulat. Buti nalang, medyo mahina lang ang pagkakasabi ko at hindi narinig ni
Viex. Baka sabihin pa nito, ang feeling close ko.

“He’ll surely be greatful if you start calling him master.”

Napatingin ako ulit sa kanya nang bigla siyang magsalita. Eh? Narinig niya? Geez,
Zeira. Napatango at napangiti nalang ako. Hindi ko alam kung bakit but it feels
good.
Hindi dahil pwede kong tawaging master ang master ni Viex. But the fact na si Viex
ang nagsabi na pwede, nakakatuwa.

Napahinto ako sa paglalakad nang matanaw ko si Master na huminto sa isang sira-

sirang bahay. Halos hindi na nga iyon makita sa sobrang daming puno at halaman na
nasa paligid nito. Natatakpan na ito ng mga iyon. Sobrang dilim pa sa pwesto ng
bahay na iyon kaya alam mong walang magtatangkang tumira doon.

Pero bakit naman hihinto si Master ditto? Dalawa lang naman ang naiisip kong
dahilan, it’s either napadaan lang siya dito o talagang ditto kami papunta?

“We’re here.” Napapitlag ako nang biglang pisilin ni Viex ang kamay ko.

Napatingin ako sa kamay niyang hawak na ang kamay ko. Diba braso ko lang naman ang
hawak niya kanina? Bakit hawak na niya ang kamay ko ngayon?
“O-okay.” Naiilang kong kinuha ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. Hindi ako
sanay na may humahawak na lalaki sa kamay ko. It’s so unusual for me. Ni hindi pa
nga ako nagkakaboyfriend. Hindi ko rin alam kung bakit kahit minsan, hindi sumagi
sa isip ko ang bagay na iyan. At kung bakit hanggang ngayon, hindi pa ako
naiinlove. Masyado ba akong manhid para sa isang normal teenager?

Or maybe, I am just so busy doing all my responsibilities in school being the top
student?

Nauna na akong maglakad papunta sa kinatatayuan ni Master. Nakatingin na pala siya

sa’min ni Viex at naghihintay.

“Ano pong ginagawa natin dito?” tanong ko kay Master habang tinitignang mabuti ang
bahay na nasa harap namin.

“You’ll see, Zeira.” Yun lang ang sinagot niya sa’kin at saka nauna nang pumasok sa
bahay na iyon.

Three words. Tatlong salita lang ang sinabi niya pero pakiramdam ko pati buhok ko
tumaas dahil sa sobrang kilabot. What’s with these creatures?
"What are you still waiting for? Move." may halong pagkairita sa boses ni Viex nang
sabihin niya yon. Nasa pinto na pala siya ng bahay na creepy. Hindi ko manlang
namalayan na naglakad siya papunta don. At bakit parang naiinis siya? Ano'ng
problema ng isang ito?

Bumuntong-hininga muna ako saka tuluyang naglakad papasok sa madilim at creepy na

bahay na pinasukan ni Master.

**

My jaw almost dropped when I saw the familiar things I saw recently--particularly
last night-- inside this house.

'Yong kama, bookshelf at yung pinto na gumagalaw. This small room. I was here last
night! Ito yung pinagdalhan sa'kin ni Viex kagabi. Kung saan sinabi niya sa'kin na
kaya niyang magmanipulate ng isip pwera sa isip ko. Dito ko rin unang naconfirm na
vampire si Roanna.

So that was all real!

Ang galing. Hindi ko na alam kung alin ang totoo sa hindi. Pero alam kong totoo
itong nakikita ko ngayon. This is not a dream.

"Familiar?" napatingin ako kay Viex na nasa likod ko. Tumango ako sa kanya at
napabaling ang tingin kay Master.

Ngumiti siya sa'kin at tumingin sa ibang direksyon kaya sinundan ko ang tinitingnan
niya. 'Yong bookshelf.

Nakakunot naman ang noo kong ibinalik kay master ang tingin.

Nakita kong bumuka ng kaunti ang bibig niya. He mumbled something pero hindi ko
maintindihan kung ano yun. Kasabay non ay may ginawa siyang gesture ng kamay niya
na hindi ko rin alam kung para saan. What is happening?

Suddenly, I heard a slight click from my left kaya napatingin ako doon. There, I
saw the bookshelf moving. Hindi na ako nagulat. 'Yong pinto nga, gumagalaw. Kaya
hindi na ako magtatakang may iba pang gamit dito na kusang gumagalaw.
"Lahat ng nakikita mong mga bagay ngayon dito sa loob ng bahay na ito ay mga
ilusyon lang.” I heard master said. But I can’t take my eyes off the shelf kaya
hindi ako nakasagot sa sinabi niya. It’s not a question so I guess, okay lang.
Besides, I don’t even know if he’s talking to me. Pero common sense na rin naman
siguro na ako ang kausap niya dahil alam na rin naman siguro ni Viex na ilusyon
lang ang lahat ng bagay na nakikita ko, dahil siya mismo ang nagsabi sa’kin non.

Nakatulala lang ako sa gumagalaw na bookshelf na yon habang unti-unti itong

bumubukas at may liwanag na nanggagaling mula doon. I don’t know what it is or
where did it come from. Hindi ko rin alam kung ano ang nasa loob ng lagusang iyon.
And I want to know.

“But the next thing you’re going to see is a real one. A real world. And that is
our world.”

I have a lot of questions in my mind. Like, what am I doing here? What is this
world? Why do people in this place have magics? At marami pa. I will make sure that
those questions won’t be left unanswered, anymore. And I think, this place will
give me the answers for those.

**
“A magical and beautiful place behind a creepy and ruined house. This is awesome.
Why?” I said. Kanina ko pa inililibot ang paningin ko sa lugar na ito pero parang
hindi magsasawa ang mata kong tignan ang magagandang tanawing nakikita ko. This
place is absolutely perfect!

Lahat ng bagay na nakikita ko, lahat may kulay. Lahat maganda. Lahat may buhay.
There are trees and flowers everywhere. Kaya sariwang sariwa ang hangin. May mga
maliliit pero magagandang bahay sa paligid. Nasa bukana palang ata kami pero
kitang-kita na ang ganda ng lugar na ito. Paano pa kung maglilibot kami?

I’ve never thought that Finelry High has this awesome place inside. Well, I always
thought of Finelry being an awesome place, but this is much more awesome!

Compared sa mga bagay na makikita mo sa labas ng bahay na pinasukan namin kanina,

walang wala iyon sa kagandahan ng lugar na ito. This is simply a paradise.

Ang daming bulaklak sa lugar na ito. Yung kaninang yellow flower na nakita ko,
akala ko iisa lang iyon sa buong Forbidden woods. Pero mali ako. Napakadaming
ganoong klase ng bulaklak dito. At iba iba pa ang mga kulay. Awesomely perfect.

I’m out of words. Hindi ko na alam kung paano ko pa ba idedescribe ang lugar na
‘to. All I can think of is the word ‘perfect’. Napapangiti ako sa mga nakikita ko.
Those breath-taking beautiful sights must have drawn perfectly. Like a work of art.
Nasa langit na ba ako? I hope not.

“That was all just a stratagem.” Viex muttered while looking at me. Kahit hindi ako
nakatingin sa kanya, ramdam ko ang tingin niya sa’kin.

Ibinaling ko ang tingin sa malaki at kumikinang na fountain sa gitna at saka ako

saglit na tumingin kay Viex. Hindi ko alam kung saan nagpunta si master dahil hindi
ko na namalayang umalis siya dahil sa pagkamangha ko sa lugar na ito.

“A stratagem?” I asked out of curiosity. Bakit kailangan nila ng panlinlang? May

mga tinataguan ba sila?

Tumango siya at saka inalis ang tingin mula sa’kin papunta sa fountain. “Yes. A
deceitful plan for them to think that there’s nothing else inside that trashy-look
house.”

So that explains it all. Yung look ng bahay. Sino nga ba naman ang mag-iisip na may
ganito kagandang lugar sa loob non? But then, them? Sino’ng sila?
“What do you mean? Are you hiding from something, or rather, someone?” nakakunot
ang noong tanong ko sa kanya. Nakatingin pa rin siya sa fountain sa harap namin
pero ramdam kong nakamasid siya sa paligid.

Paano niya kaya nagagawang magconcentrate sa buong paligid? I mean, karamihan kasi
sa mga tao, sa isang bagay lang kayang magfocus at a time. Pero siya, well, hindi
nga lang pala siya basta tao. He’s an extraordinary kind of a human.

“Neither something nor someone,” umiiling niyang sabi at saka tumingin sa’kin.
Diretso sa mga mata ko. I can feel the intensity in his eyes, like he’s afraid of
something. And determine at the same time. “but from everything.” Dagdag pa niya.

What is that mean? Bakit ba ang hirap basahin ni Viex?

=================

Chapter 15: Marks of Power

Dedication: Ate Yanaaaa! Sinama na kita dito ah! Hahahaha! Lablab! <3

Chapter 15: Marks of Power

Nagising ako gawa ng maliliit na tunog na nanggagaling sa kung saan. What is that?
Kinusot ko ang mga mata ko kasabay ng pag-upo ko sa kamang hinigaan ko. Nasaan na
nga ba ako? I thought. At kailan pa ako nakatulog?

Inilibot ko ang paningin ko sa kabuuan ng kwartong ito. Kumpara sa kwartong

pinagdalhan sa’kin ni Viex nung nakaraan, mas maganda at mas malaki ito. Mas
maaliwalas din. At parang hindi lang ito basta kwarto.

Parang buong bahay na ito dahil nasa gilid ng kama na hinigaan ko yung maliit na
dining table. But there’s still a distance between this bed and that table. Umusod
ako para ma-i-hang yung mga binti ko sa edge ng kama.

There’s also a window on the left side of the bed. May kurtinang nakasabit doon
kaya hindi ko Makita ang labas mula sa kinahihigaan ko. Then, a bookshelf beside
the bed na nakadikit sa wall.

Hindi ko alam kung nasaan ako. Hindi ko pa nakita ang lugar na ito. Ngayon palang.
There is a small chuckle in my left that made me look. Then, I saw two little
people looking at me. Literal na maliliit. Hindi naman ganoon kaliit. Pero maliit
talaga sila kumpara sa mga batang nakikita ko. Hindi rin sila yung mga matatawag
mong pandak, para kasing natural na sa kanila yung laki nila. I don’t know. But
they’re cute. Nakaupo sila sa sofa doon. Hindi ko napansing may sofa pala don.
Katabi noon ay pinto, pero hindi ko alam kung anong pinto iyon.

They both smiled at me so I smiled back. “Nagugutom ka na ba, Missy?” tanong nung
cute na maikli ang buhok. She’s looking at me like I’m a delicious food. But it’s
not that creepy, though. Who is she calling Missy, anyway?

“Missy? Who? Me?” tanong kong nagtataka at saka tinuro ang sarili.

They both nodded. Bakit nila ako tinatawag na missy?

“I’m sorry pero Zeira ang pangalan ko.” Sabi ko at saka ngumiti ng kaunti sa
kanila.
Ngumiti yung cute na may maikling buhok.

“I know, Missy. But I still want to call you, Missy.” She said, pouting.

Oh cute! Oh my. How could I say no to this cutie?

I smiled brightly even more.

“Me too! Me too! I want to call you Missy too!” sabi naman nung isa pang cute na
may mahabang buhok habang nakataas pa ang dalawang kamay.

Hindi ko napigilang matawa kaya natawa rin silang dalawa. They’re really cute!
I nodded and said, “Alright.”

Tumayo sila sa sofa-ng inuupuan nila at saka tumalon-talon. I’m laughing while
still watching them jump in rejoice when I suddenly thought of something. Who are
they? Where am i?

“Wait, cuties.” Awat ko sa kanila. Hanggang ngayon kasi, tumatalon-talon pa rin

sila. Nakakatuwa pero kailangan kong malaman kung nasaan ako. At nasaan na naman
ba si Viex?

“What is it, Missy? Are you hungry?” the little girl with the short hair asked.

Umiling ako sa kanya. “Where am I? And... who are you?” medyo alanganing tanong ko
sa kanya at saka tumingin dun sa isa pa.

Ngumiti lang silang parehas. “I’m Yuki and this is Yumi, Missy!” masiglang
pagpapakilala nung may maikling buhok which is si Yuki. So that’s their name.
I was about to say something when they both speak. “And we’re elves!” they said in
chorus then started to jump again.

My jaw almost dropped, literally. “Wait! Elves? As in, Elf? I mean, dwende?”
natigil naman sila at tumingin sa’kin. Sabay silang tumango habang nakangiti.

“She knows our race, sissy!” sabi ni Yumi, if I’m not mistaken, kay Yuki.

“Waaaaaah! That’s right!” then Yuki screamed. Pero sa liit nila, parang hindi yata
lumagpas ng 40 decibels yung tili niya.

Napailing nalang ako.

Alam kong maliit sila pero mas malaki pa sila sa dwende diba? Gosh. Kailangan ko na
yatang masanay na makihalubilo sa iba’t ibang klaseng nilalang sa mundong napasukan
ko. Kung hindi, baka bigla nalang akong mahimatay kapag may nakilala pa akong iba
sa kanila.

Alam kong umpisa palang ‘to. So... get a grip, Zy!

**

Pinakain lang ako nila Yuki at Yumi at kinuwentuhan ng kung anu-ano habang
kumakain. Halos hindi ko nga alam kung nabusog ba talaga ako dahil sa pagkain o sa
tawa at kwento lang nila eh. Tapos ngayon naman, tinu-tour nila ako sa tinatawag
nilang Mystic Palace. Isa iyon sa mga sinabi nila sa’kin. Kung ano talaga ang tawag
sa lugar na ‘to. Mystic Palace.

Nasa magkabilang gilid ko yung dalawa habang naglalakad lakad kami. Hindi nila
maabot yung kamay ko kaya sa jeans ko nalang sila kumapit. They’re cute and kind.
I’ve never thought that there’s still such kind of creature in this world. Or maybe
this world is just really different from my world.
Kahit sandali palang ako rito, hindi naman ako ganun katanga para hindi marealize
kung anong nangyayari sa paligid. This world is not my world, that’s why it’s
different. And I don’t know why I am here. Nagkataon lang ba na nandito ako o
talagang sinadya akong dalhin ni Viex dito?

“Let’s go there, Missy!” Yuki tapped me tapos may tinuro siya kaya napatingin ako
doon.

Isa ‘yong malawak na plaza na maraming katulad nila Yuki. Pero may iba ring hindi
ko alam kung paano ko icacategorize.

“Bakit parang aligagang-aligaga sila?” tanong ko dito sa dalawang kasama ko. Ang
dami kasi nila, tapos lahat may ginagawa. Parang naghahanda sila for something.

“Oh! May sayawan kasing gaganapin dito mamayang gabi, Missy. And you’ll be joining
us!” excited na sabi ni Yumi.
“I see. But wait! Me? But I don’t dance.” Napangiwi ako nang ma-imagine ang sarili
kong sumasayaw. I suck at dancing.

“It’s okay, Missy. Gagawin ka lang naming palaka ni Master kapag hindi ka sumayaw.
But don’t worry! It will only last for an hour.” Masaya at proud na proud pang sabi
ni Yuki na dahilan para mapahinto ako sa paglalakad at pagpawisan ng malagkit.

“A w-what?!” nanginginig na tanong ko sa kanya. Mabilis akong tumalikod at aalis na

sana don nang biglang may naramdaman akong humawak sa braso ko kaya napaharap ako
sa nilalang na ‘yon. Ano ba talagang dapat itawag ko sa mga kasama ko dito?

“Wait, Missy. She was—“

“Who are you?” nakakunot ang noo kong tanong sa isang magandang babaeng nasa harap
ko. Halos kasing tangkad ko lang siya at... tinawag niya akong missy?

“Missy! It’s me! Yumi!” she then pouted. Niloloko ba ako ng isang ‘to?

Malaki siya! Maliit si Yumi and—“Yuki?” napatingin ako sa likod niya at may kasing
laki rin niyang babae. Oh my Gosh. Then napatingin ako sa kamay niyang nakahawak
sa'kin. I saw a mark on it. Sa mismong wrist niya. Hindi ko lang makita ng maayos
dahil medyo nakatalikod yung wrist niya sakin so in-ignore ko nalang. Ibinaling ko
ang tingin sa kanilang dalawa.

“So that’s one of your powers?” nakakunot ang noo kong tanong sa kanila. They both
nod.

Yung maliliit at makulit at cute na maliliit na dwende kanina, nagtransform into a

lady. Not just a lady but a pretty lady. Mababaliw na yata ako. Bakit kasi
kailangan nila akong biglain lagi? Geez!

“Hehe. Sorry, Missy. Nabigla ka ba namin?” –Yumi.

“Hindi naman, Missy, diba?” –Yuki.

“Manahimik ka nga muna, Yuki! Tinatakot mo si Missy eh.” –Yumi. Then bigla siyang
nagsnap ng fingers and—

“Waaaaaah! Yumi!” sigaw ni Yuki. Tapos may nakita nalang akong maliit na apoy sa
likod ng laylayan ng damit ni Yuki.

Tumatawa lang naming pinagmasdan ni Yumi si Yuki. Gusto ko man siyang tulungan,
natawa nalang rin ako. Kahit pala ganito ang itsura nila, isip bata pa rin silang
dalawa.

**

“Magka-anu-ano ba kayong dalawa?” tanong ko sa kanilang dalawa habang pinapagpagan

ni Yuki yung damit niya. Naglalakad-lakad lang kami ulit dito sa plaza. Napatingin
ako sa langit. Halos pagabi na pala, hindi ko manlang namalayan dahil sa dalawang
makulit na ‘to.

“Magkapatid, missy.” Yumi answered.

Tumango-tango ako.

Nakakita ako ng upuan kaya naglakad kami papunta don. Medyo nangangalay na rin kasi
ang mga paa ko. At ngayon ko lang rin naalalang, hindi pa ako nakakapagpalit ng
damit mula nung napunta ako dito. Geez.

Pinagmamasdan lang namin yung ibang tao dito na maghanda para sa gaganaping sayawan
mamaya.

“Hindi ba natin sila tutulungan?” tanong ko sa kanilang dalawa.

Nakaupo sila sa magkabilang side ko. Lagi nalang nila akong pinagigitnaan.
“Kahit naman alukin mo sila ng tulong, hindi nila iyon tatanggapin, Missy.” Yumi
answered.

Medyo nalungkot ako sa sinabi niya. “Bakit naman? Wala naman naman tayong ginagawa
dito.” Naalala ko tuloy bigla yung mga naiwan kong works sa Finelry. Ano kayang
mangyayari pag balik ko sa school? Makakabalik pa ba ako don? Asan ba kasi si Viex?

“That’s just not your role here, Missy. They won’t let you do things...” napatingin
ako kay Yuki na seryoso ang tono ng boses. “Except for one thing.” She added.

“What’s that ‘one thing’, then?” I curiously asked.

“Yuki.” Napatingin rin ako kay Yumi na bigla ring nagging seryoso. What’s with the
serious tone? Ngumiti sakin si Yumi at siya na yung sumagot ng tanong ko. “Make
friends, Missy. You just need to be friendly and make some friends.”

Ngumiti nalang rin ako at tumango. Something’s weird about them.

“Hi Elves!” sabay-sabay kaming tatlo na napatingin sa babaeng tumawag sa kanilang

dalawa.

“Yana!” Yumi and Yuki cheerfully said in chorus. Tumayo sila at tumakbo para
salubungin yung tinawag nilang Yana.

Tinignan ko mula ulo hanggang paa yung babae. Isa na namang magandang nilalang.
Halos kasing laki lang rin namin siya at ang ganda ng suot niya.
Naka-blazer siya na na kulay violet na may tube sa loob for the top tapos kita yung
pusod niya. Nakapalda siya na color violet pa rin na abot hanggang paa. At
nakatirintas yung buhok niya. Bagay na bagay sa kanya yung suot niya. Bigla tuloy
akong naconscious sa suot ko.

Jeans at shirt. Geez.

"Hi there, Miss Zeira." nakangiti siyang lumapit sa'kin. May isang bagay akong
ipinagtataka mula pa kanina. Bakit ba kilala ako ng halos lahat ng nilalang na
nandito? Binroadcast ba nila Master sa buong Mystic Palace ang pangalan ko?

"Hi." nakangiti nalang rin akong bumati.

"Bakit hindi pa kayo nag-aayos? The dance is about to start!" excited na sabi ni
Yana. Tumalikod siya sa'kin para harapin yung dalawa.

And then I saw something I'm not ready to see. I don't know, maybe I just don't
know what to react. I gulped as I look at her lower back. May tattoo doon na L
sign. Sa tabi ng L na 'yon na parang nasa loob na, may nakalagay na korona.
Napahawak ako sa batok ko. Laging nakalugay ang buhok ko kaya walang nakakakita ng
bagay na nasa batok ko.

At katulad iyon ng mark na nasa waist ni Yana. What is the meaning of that?

Sa lahat ata ng nalaman ko ngayon, ito ang mas makakagulo sa isip ko.

=================

Chapter 16: Different Races

Chapter 16: Different Races

"Awesome!" napapitlag ako nang biglang sumigaw si Yana na nasa harap ko habang
nakatingin sa’kin. She's holding a rose tapos may ginagawa siyang gestures habang
may sinasabing hindi ko maintindihan. Then the next thing I knew, iba na ang suot
ko.

"Kyaaaaa~! Ang galing mo na talaga magcast ng spell, Yana!" Yuki shouted.

Tumingin naman si Yana dun sa dalawa at saka nag-wink. Ako naman, pinagmamasdan
lang ang ginagawa nila. Ganito ba talaga sila magpalit ng damit? In just 5 minutes,
okay na? Parang instant noodles lang?

“Do you want to see yourself, Miss Zeira?” tanong ni Yana. Bakit pakiramdam ko,
kung kausapin ako ni Yana, mas matanda ako sa kanya. I mean, parang puno ng
paggalang. O ganyan lang talaga siya?

I just nodded hesitantly while still looking at her. Hindi naman sa natatakot ako
sa ginagawa niya sa’kin pero gusto ko lang i-observe yung mga galaw niya.

Itinaas niya ang isang kamay niya habang hawak pa rin yung rose na gamit niya sa
ginawa niya sa’kin kanina. Then she motioned her hands randomly. Hindi ko alam kung
paikot ba ‘yon o ano.

I turned my gaze on her lips as she whispered something. Hindi ko talaga marinig. O
hindi ko lang maintindihan?
I then turned to my left as I saw a light coming from there. Una, maliit lang iyon
tapos biglang palaki na iyon ng palaki at kumorte ng isang malaking salamin. Ang
galing.

Pinagmasdan kong mabuti yung itsura ko sa salamin at hindi ko mapigilang mapangiti.

I am now wearing a dress. A color blue dress, to be exact. Hindi pantay yung
laylayan niya. May mahaba at may maikli. Pero sakto lang na umaabot hanggang isang
dangkal mula sa tuhod ko.

Kulay blue na flat shoes rin yung suot kong sapatos. Inangat ko ang tingin ko para
Makita ang kabuuang repleksyon ko. Hindi ko napansin na nakatali na pala ang buhok
ko.

“Like it?” nakangiting sabi ni Yana.

Umiling ako habang nakangiti paring nakatingin sa reflection ko sa salamin. “I

actually love it.”
“So... let’s go!” Yumi excitedly said.

“Let’s go!” segunda naman ni Yuki.

Nandito pala kami sa bahay nung magkapatid na elf kung saan ako nakatulog kagabi.
Dinala pala ako ni Viex dito. Siguro sa sobrang pagod, hindi ko na namalayang
nakatulog ako. And speaking of devil, hindi ko pa rin alam kung nasaan siya. Bahala
na nga. Baka makita ko rin siya mamaya sa sayawan.

**

Malayo palang kami, rinig na yung tunog mula sa plaza. It’s just a rhythm, though.
Walang lyrics, walang kumakanta. Tunog lang talaga pero ang sarap niya sa tenga.
Pakiramdam ko, ang gaan gaan ng loob ko nang dahil sa naririnig ko.

“Bilisan mo naman, Yumi!” narinig kong sigaw ni Yuki mula sa likod. Nauuna kasi
kami ni Yana sa kanilang dalawa.
“Coming, sissy!” –Yumi

Hindi ko alam kung anong ginagawa nila sa likod pero bigla nalang silang tumakbo
papunta sa plaza.

“See you there, Missy and Yana!” they said in chorus at bigla na silang humalo sa
crowd. Madami na rin palang nandito sa plaza. Nagsstart na nga.

“Miss Zeira! Tara, ipapakilala ko sila sayo.” Napatingin ako kay Yana nang bigla
niyang hablutin ang braso ko at saka ako hinila papunta sa plaza.

Nagpatangay nalang ako sa kanya. Nauuna siya kaya kita ko ang likod niya. Hindi ko
talaga mapigilang hindi tumingin sa likod niya. Sa may waist. Nandoon yung mark na
katulad nung sa’kin. Hindi ko pa alam kung saang race si Yana. Pero possible kayang
isa ako sa kanila?
I mean, yung vampires, diba may mark din sila? Pare-parehas silang may V mark. That
symbolizes their race.

Naalala ko bigla yung picture na nakita ko sa clinic. Yung nahulog mula dun sa top-
view picture ng Finelry High. Sa likod nun. Yung rule na, “Once marked, always
belong to Arunafeltz. Always a vampire.”

Marks. It’s all about the marks, right? Pero paano ako magiging isa sa mga nilalang
dito? My mimi and didi are pure mortals.

“Miss Zeira?” parang bumalik ako sa kasalukuyan nang bigla akong yugyugin ni Yana.

“D-did I space out?” nahihiyang tanong ko sa kanya. She nodded. “I’m sorry.” I
said, then turn to the girl in front of us.
Nakangiti ito sa’kin habang nakatingin. I smiled back, apologetically.

“It’s alright, Miss Zeira. By the way, this is Jae Kyline.” Turo niya sa babaeng
nasa harap namin. Maganda ito at naka-black na dress. She’s also wearing a pointy
hat na mas bumagay sa nakalugay at medyo kulot niyang buhok. “She’s the leader of
the Witches’ race.”

Witch? So bukod sa elves at vampires, may witches pa? Saan naman kaya kabilang na
race si Viex?

“I’m Zeira, uhm, Saldivar.” Alanganing sabi ko sa kanya. Makikipagshakehands sana

ako nang bigla niyang itinaas ang hintuturo niya at in-ignore ang kamay ko.

“Hindi ganyan makipagkilala sa other world.” Nakangiti niyang sabi sa’kin at saka
kinuha ang kamay ko. Itinaas niya rin ang hintuturo ko at ipinagdikit ang mga
hintuturo namin. Pagkatapos ‘non, yung iba niyang daliri, inihawak niya sa kamay ko
at ganoon rin naman ako sa kanya. Hindi ko alam kung anong uri ‘yon ng shakehands,
ang hirap ipaliwanag. “Ayan.” Ngumiti pa siya lalo at saka ibinaba ang kamay.
“Welcome to the Mystic Palace. Enjoy the dance, Miss Zeira.” And with that, umalis
na siya at pumunta sa gitna para makipagsayaw.
“Makikilala mo yung mga witch based sa suot nila. They usually wear black dresses
with black pointy hat. May broomstick din silang dala-dala dahil doon nanggagaling
ang kapangyarihan niya. Kumbaga, kung wala yung broomstick nila, walang dadaluyan
yung mga kapangyarihang natural na nasa loob ng katawan nila. At kung nagtataka ka
kung bakit walang dalang broomstick si Jae Kyline, mayroon siyang dala. It’s just
invisible with someone’s naked eyes. Siya lang ang nakakakita non. Advantage of
being a race’s leader. And oh, guys witches call warlocks,” Yana explained then
chuckled. Sumusunod lang ako sa kanya habang nakikinig sa mga sinasabi niya. “And
them.” Huminto siya at may tinuro. Tumingin ako doon at nakita si Master kasama ng
mga kagaya niya ng suot. Pero mga teenager yung kasama niya. “What do you think is
their similarities?”

Narinig kong tanong ni Yana pero hindi ko inalis ang tingin sa grupo na iyon.
“Bukod sa pare-parehas sila ng suot, may mga hawak rin silang stick.” Sagot ko sa
kanya.

“Right. Their race called wizards. Gaya ng witches, may bagay rin silang ginagamit
para mas maging mabisa ang powers nila and that’s their wands. Witches and wizards
are both using spells. Pero ang pinagkaiba lang nila, kayang magcast ng spell ng
mga wizards kahit wala sa kanila yung wands nila. Depende nga lang sa kakayahan ng
magcacast ng spell.” Tumango tango ako. Kaya pala si Master, nung nagcast siya ng
spell nang buksan nya yung portal papunta dito, hindi na siya gumamit ng wand.

“Look at the stage, Miss Zeira.” She commanded.

Tumingin naman ako sa stage kung saan may limang gwapong lalaking tumutugtog.
“Those five handsome guys are werewolves,”

Napatingin ako sa kanya. “Werewolves?”

“Yes. Actually, ten lang silang nandito sa Mystic Palace at puro lalaki pa.
Something just happened that made their race split up. Hindi namin alam kung nasaan
yung iba nilang kalahi, kung buhay pa ba yung mga yon, o ano. One thing we know
about them is their stubbornness. Kaya rin nilang magtransform into wolf. And
they’re more dangerous than any other normal wolf when they’re on their
transformations. So beware,” she winked. “And lastly,” sabi niya habang inililibot
ang paningin niya na parang may hinahanap. “Look!” she said, excitedly. Napatingin
naman ako at nakita ang grupo ng mga kakabaihan at kalalakihan na nakapabilog. Gaya
nung suot ni Yana yung suot nila. Pero syempre, iba yung sa mga lalaki.

“That’s our race. The sorcerers and sorceress, the royal race.” Nakangiti niyang
sabi.

Royal race? What’s that mean?

Magtatanong na sana ako nang biglang may magsalita sa gilid namin.

“Paano ang race namin, Yana? That’s unfair! Sila lang pinakilala mo.” Reklamo ni
Yuki. Napatingin ako sa table na nasa gilid namin. Nandoon silang dalawa ni Yumi.
At mas maliit sila kesa sa unang pagkakakita ko sa kanila.

“Ano na naming nangyari sa height niyo?” natatawang tanong ko sa kanila. Umupo kami
ni Yana sa batong upuan na nakapalibot sa batong lamesa doon.

Nagpout naman sila parehas na mas lalo kong ikinatawa.

“Elves.” Napatingin ako kay Yana na nasa tabi ko. “Sila ang pinakamabait sa lahat
ng race dito sa other world. They’re also the most loyal. Kaya nilang maging kasing
laki natin at kaya rin nilang maging kasing liit ng langgam. Depende sa trip nila.
Usually, iyon lang ang ginagamit nila sa kapangyarihan nila. Pero may mas mga
nakakatuwa pa silang kapangyarihan na kaya nilang palabasin kapag maliit lang
sila.” She added.
Elves. Witches. Wizards. Werewolves. Sorcerers.

So yun ang mga races na nadito sa Mystic Palace. Ang dami nila at lahat sila may
kapangyarihan.

Wala akong ibang maisip kung hindi, saang race nabibilang si Viex. Diba sabi niya,
hindi siya kabilang sa vampire. So saan talaga siya nabibilang?

Pero bakit ko ba siya iniisip?

Napatingin ako sa stage nang biglang mag-iba yung tugtog. Medyo mabagal yung tugtog
kaya ang sarap niyang pakinggan.

Napatingin ako bigla sa tapat ng stage kung saan may limang lalaking nakaupo. Kung
titignan sa malayo, parang ang didilim ng aura nila. Parang walang makakasundo.
Cold. Parang si Viex. Is it possible na isa si Viex sa kanila?
Nagulat ako nang biglang napatingin sa direksyon ko yung isang lalaki. Pakiramdam
ko kinilabutan ako sa tingin niya. Kahit nasa malayo siya, ramdam ko ang pagiging
cold ng mga mata niya.

Tumingin nalang ako kila Yana na kumakain. "You want?" she asked.

Ngumiti nalang ako at umiling. Natapos yung tugtog na hindi ako nagsasalita. Kahit
ano talagang gawin kong isip, bumabagsak pa rin talaga kay Viex ang gustong alamin
ng utak ko.

"Oh, Wren! What are you doing here? Nasaan si Viex?" napapitlag ako sa boses ni
Yana. Hindi ko kilala yung kausap niya na nasa likuran namin pero bakit pakiramdam
ko ready nang magtaasan yung mga balahibo ko sa katawan? Isama mo pa yung buhok ko
nang dahil sa sobrang kaba at kilabot na nararamdaman. Ngayon ko nalang ulit
naramdaman yung ganitong pakiramdam.

Usually kasi, kay Viex lang ako nagiging ganito. Pero ngayon, impossible namang si
Viex yung nasa likod ko diba? Wren nga daw eh. Hindi ko kilala si Wren.
"Miss Zeira. Halika, ipapakilala kita kay Wren," sa sobrang kaba ko, hindi ko na
namalayan na nakatayo na pala si Yana at pinapatayo na rin niya ako. Samantalang
yung dalawang elf naman, hindi ko na alam kung saan nagpunta. Kanina nandito lang
yun ah?

"W-why-- I mean, who?" I stuttered. Pero napilitan pa rin akong tumayo at humarap
sa nilalang na yon.

I gulped as I saw his cold eyes. Green ang mata niya. At mas nakakatakot siya kaysa
kay Viex. Siya rin yung nakita kong tumingin sa direksyon namin kanina. At isa
siyang wolf.

"Miss Zeira, this is Wren. Werewolves' leader." masayang pagpapakilala ni Yana sa

nilalang na nasa harap ko.

Samantalang ako, tinakasan na ata ako ng dugo ko sa katawan.

=================

Chapter 17: Leaders

Chapter 17: Leaders

Hindi ako makatingin ng diretso sa mata ng nilalang na nasa harap ko kaya medyo
iniyuko ko nalang ang mukha ko. Oh my. If only his cold looks could freeze a thing,
malamang nagyeyelo na ako dito. Mas cold pa siyang tumingin kesa kay Viex. Kaya
siguro siya naging leader ng wolves. I can feel that I should stay away from him.

“Heiress, huh?” rinig kong sabi ng isang baritonong boses. I looked up to meet his
eyes. He’s still looking at me. Siya ba yung nagsalita? Sino’ng kausap niya?

“Aahh!” nagulat ako nang biglang may humawak ng mahigpit sa dalawang kamay ko mula
sa likod.

“Wren! Stop it!” and before I knew it, nasa likod ko na siya. Bigla nalang tumakbo
si Yana papunta sa taong nasa likod ko. But Wren did not let go of my hands.
Instead, hinila niya pa ako papalapit sa kanya. I can feel his breathe on my neck.
What is he going to do?
Nagpapanic na ang utak ko dahil sa kaba pero hindi ko pinapakita sa kanya. Pansin
ko rin na medyo nakakapukaw na kami ng atensyon dito. This is no good. Sheez.

He’s too fast. Ni hindi ko naramdaman na nakapunta na siya sa likod ko. Para siyang
si Viex. Does it mean na isa sa kanila si Viex? Bakit ba parang galit na galit
sa’kin ang race nila. Una, si Viex ang nagtangka sa buhay ko. Ngayon naman, itong
Wren na ‘to, may balak pa atang gawing masama sa’kin.

Bumuntong hininga ako para mabawasan yung kabang nararamdaman ko pero wala pa ring
nangyari. I tried to compose myself, again and again, until I finally said, “Let go
of me.” to him.

“Bakit hindi mo patunayan sa bawat nilalang dito na kailangan ka nila?” he

muttered. Nagtaka naman ako sa sinabi niya. Ano bang punto niya?

“I don’t know what you’re talking about. Just—just let go of me, will you?”
iritableng sagot ko sa kanya. Seriously, anong problema ng isang ‘to?

“Leader! Ano’ng ginagawa mo?” napatingin ako sa isang lalaking nasa harap namin.
Naka-leather jacket siya na black na bukas lahat ng buttons at black pants sa
ibaba. He’s wearing a black shoes, too. Kung hindi siguro siya taga-rito sa other
world, malamang napagkamalan ko na siyang normal na tao. Typical handsome guy like
those guys outside this world. Naka-all black siya gaya ng nilalang na nasa likod
ko. Kaya alam kong isa siya sa mga werewolves na nakaupo lang kanina. Napatingin
ako sa likod niya at nakita yung ibang kalahi nila, looking all worried. Lahat sila
naka-black.

“Let go of her, leader.” The other wolf said almost pleading. Hindi ako binitawan
ni Wren kahit pinapakiusapan na siya ng iba pang mga wolf. Pati nga si Yana, Yumi
at Yuki, nakikiawat pero hindi niya pa rin ako binibitawan.

Naramdaman ko ang isa niyang kamay sa leeg ko, habang yung isa naman nakahawak sa
dalawang kamay ko. Unti-unti, nakakaramdam ako ng hapdi sa kanang leeg ko na parang
may bumabaon na kung ano dun. Hindi lang isa, kundi lima. Mukhang alam ko na kung
ano iyon. Geez. Napapangiwi na ako sa sakit kaya nag-umpisa na akong magpumiglas.

“Ano ba?! Bitiwan mo sabi ako!” I screamed but he remained calmed and unstoppable.

“No.” mariing sabi niya.

I was about to say something when someone speaks.

“You should let go of her while I can still see you as my friend, Wren.” Sabi ng
taong kanina ko pa hinahanap. Kampante lang siyang nakatingin kay Wren habang
nakalagay ang dalawang kamay niya sa bulsa niya. He’s also wearing a black leather
jacket and a black pants gaya ng mga wolves na nasa tabi niya. Ang pinagkaiba nga
lang, may black na damit siya sa loob nung jacket, hindi gaya nung ibang wolves na
wala kaya nakaexpose yung mga katawan nila. Ngayon ko lang napansin na lagi nga
pala siyang nakablack. And—

“while I can still see you as my friend, Wren”

Parang nag-echo sa isip ko yung mga sinabi niya. Friend. Kaibigan niya si Wren. So
that explains who he is. And he’s a werewolf.

I heard Wren tss-ed na nagpabalik sa isip ko sa kasalukuyan. Nagulat ako nang

marahas akong bitawan ni Wren na muntik ko nang ikasubsob sa sahig, buti nalang
naalalayan ako ni Yana. What a jerk!

“Are you okay, Miss Zeira?” Yana asked worriedly but I just nod.
Nakatingin ako kay Viex at Wren na cold na nakatingin sa isa’t isa.

“We need to talk.” Nabaling ang atensyon ako kay Wren nang sabihin niya ‘yon at
saka tumalikod paalis. Bumalik naman ang tingin ko kay Viex at nagulat ako nang
nasa harapan ko na siya. Minsan talaga, gusto ko nang isipin na kabute ang lahi
nitong lalaking ‘to e.

“Don’t go anywhere else. We’re going to talk.” And with that, sumunod na siya kay
Wren paalis na hindi manlang hinihintay ang isasagot ko. Ano naman kayang pag-
uusapan namin?

**

Nagpatuloy lang ang lahat sa pagsayaw samantalang mas pinili kong maupo nalang
muna. Medyo masakit pa rin yung leeg ko dahil sa ginawa ni Wren kanina, pero wala
namang sugat. Lahat halos ng nakakasalubong ko kanina, tinatanong kung ayos lang
daw ba ako. Kung may masakit ba sa’kin. At kung anu-ano pa. Nginingitian ko lang
sila dahil mas napapagod ako sa kakatanong nila. Simula nung nangyari yung
insidenteng yun kanina, everybody’s acting so weird. And they’re getting weirder.
Pero in-ignore ko nalang iyon.

Tanaw mula sa kinauupuan ko si Yana na nakikipagsayaw sa isang sorcerer at yung

magkapatid na nakikipagsayaw rin. Nalaman kong sila Yumi at Yuki pala ang leaders
ng mga elves.
Kumuha ako ng apple mula dun sa mga prutas na nakalagay sa gitna ng table at
sinimulan iyong kainin. I’m still waiting for Viex and as what he instructed me,
hindi ako umalis dito. Ilang oras na rin ang nakalipas mula nung umalis siya at
nabobored na ako dito. Hindi ako nakikipagsayaw o nakikipag-usap sa iba. Some are
trying to start a conversation with me but--I don’t know—maybe, I’m not just really
in the mood.

“Hi, Miss Zeira.” Napatingin ako sa taong umupo sa tabi ko. Siya yung kaninang
umawat kay Wren. At isa siyang wolf. Anong kailangan sa’kin ng wolf na ‘to?

Nakatingin lang ako sa kanya na parang ang weird weird niya dahil baka may gawin
rin siyang masama sa’kin. Pero makalipas ang ilang segundo, parang wala naman
siyang ibang balak kung hindi ang umupo sa tabi ko at makipag-usap kaya nginitian
ko nalang siya at saka pinagpatuloy ang pagkain ko.

“Pagpasensyahan mo na si Wren sa ginawa niya sa’yo kanina ah. Medyo marami kasing
iniisip ‘yon.” Paliwanag niya. Hindi ako tumingin sa kanya but I can still feel the
sincerity in his voice. So I nodded saying it’s okay. Maraming iniisip si Wren.
Kasama rin ba sa iniisip niyang saktan ako? What did I do to him?

“Nga pala, I’m Exl.” He said that made me look at him. Inalok niya yung right thumb
niya sa’kin so I answered it with my right thumb too. Yung handshake dito sa other
world. Though it’s not really a handshake. Maybe that just symbolizes acquaintance
here.

Bahagya akong tumango at hindi nalang nagsalita. Alam naman na kasi niya ang
pangalan ko. Bakit ko pa sasabihin?

“Ayaw mo bang sumayaw?” asked he, while looking at the center plaza where the other
races are dancing.

I didn’t bother answering. Instead, kumuha pa ako ng isang apple at saka kinain.
Nagtataka kasi ako kung bakit ako kinakausap ng isang ‘to.

“Gusto mo ba, sayaw tayo—“

That’s the moment na tumingin ako sa kanya and asked, “No. Why are you talking to
me, anyway?” I casually said.

Nabobored na ako kakahintay na bumalik si Viex. Kaya siguro okay na ring kausapin
ko ‘tong si Exl.

Parang medyo nagulat pa nga siya dahil sa tanong ko pero agad rin naman siyang
nakabawi.

“Masama bang kausapin kita? Yung ibang races nga kinakausap ka eh.” Sabi niya
habang nakakunot ang noo at nagtatakang nakatingin sa’kin.

Umiling lang ako. Nakaka-offend naman kung sasabihin kong ayoko sa race nila dahil
pinagtangkaan na ako ng dalawang nilalang na gaya nila.

“Hindi naman. Parang ayaw lang kasi sa’kin ng mga kalahi mo.” Sagot ko nalang.

Totoo naman diba? Parang ayaw naman talaga nila sa’kin. Si Exl nga lang ang
kumausap sa’kin after nung incident na nangyari kanina eh.

“Paano mo naman nasabing ayaw namin sayo? Kakausapin ba kita kung totoo yang
sinasabi mo?” nakakunot pa rin ang noo niya. Pero kahit ganoon, ang gwapo rin pala
niya. Lahat naman ata ng nilalang dito, magaganda’t gwapo. Pero iba yung mga wolves
eh. Parang ibang iba yung aura nila. Hindi pala parang, ibang-iba talaga sila
kumpara sa mga nandito.

Hindi ako sumagot sa sinabi niya at saka nag-iwas ng tingin. Gusto ko mang isiping
totoo yung sinasabi niya pero parang may pumipigil sa'kin.

Ramdam kong may balak pa sana siyang sabihin nang may magsalita mula sa likod
namin.

"Dude! Kayo na next." napatingin kami parehas sa tumapik sa balikat ni Exl. Isa rin
sa wolves na kasama niya kanina. Kung hindi ako nagkakamali, isa siya sa mga
tumutugtog sa stage kanina.

"Tss. Ang hilig mo talagang umeksena, ano?" nakasimangot na sabi ni Exl don sa
tumawag sa kanya at saka tumayo. "Pano, Miss Zeira? Alis muna ako ah. Tutugtog kasi
kami." napapakamot nalang siya sa ulo habang sinasabi yon.

Ngumiti nalang ako at saka tumango. Pinagmasdan ko nalang ang papalayong likod
niya. Buti pa siya, kinakausap ako ng matino. Hindi gaya nung dalawang kalahi niya.
Unang pagkikita palang namin, gusto na akong patayin. Tss.
"Kinukulit ka ba non, Miss Zeira?" nabaling ang atensyon ko mula sa naglalakad
paalis na si Exl papunta sa kasama niyang tumawag sa kanya ngayon-ngayon lang.

Natawa naman ako sa itsura niya na parang curious na curious. "Oo." I, then,
chuckled.

"Tsk. Talaga 'yong si Exl. Minsan talaga--" napatigil siya sa pagsasalita nang
bigla siyang tinawag ni Exl.

"Hoy Riley! Ano pang ginagawa mo dyan?! Sumunod ka sakin!" tawag sa kanya ni Exl na
ikinakamot niya ng rin ng ulo.

"Tss. Agaw eksena!" he also screamed and looked at me, apologetically. "Sorry, Miss
Zeira. Una na ako." tumango nalang ako sa lalaking tinawag ni Exl na Riley at saka
siya naglaho na parang bula sa harap ko. Naglaho nga ba o sadyang mabilis lang
siyang kumilos kaya hindi kinaya ng mata ko na makita yung pagtakbo niya papunta
kay Exl?
'Mukhang mababait naman rin pala yung iba sa kanila.' I thought and smiled.

**

“Uhm. Excuse me. Have you seen Viex?” tanong ko sa lalaking elf na nakikipagsayaw
sa isang cute na babaeng elf. Bakit ba ang cu-cute ng mga elves ditto? Malayong
malayo sa sinasabi ng mga matatanda sa real world. Other world is such a beautiful
place. Halos lahat nga ng nakatira dito, magaganda’t gwapo. Parang walang pangit.
Except nalang siguro sa labas ng Mystic Palace. Dun sa kakahuyan. Yung dark place
sa forbidden woods na hindi mo na gugustuhing bumalik.

He looked at me and smiled. “Nope, Missy.”

Ngumiti lang ako at saka umalis na sa Plaza. Mukha kailangan ko nang masanay na
‘Missy’ ang tawag sa’kin ng mga elves dito. Hindi ko alam kung bakit pero wala rin
naman sigurong rason para humindi ako. I’m starting to love them though. They’re so
kind and cute!

Inilibot ko ang paningin ko but still no signs of Viex. Seriously! Where’s that
evil?
I haven’t seen him since ‘that’ incident happen. Bakit ba ang hirap hagilapin ng
isang ‘yon? Ang tagal na mula nung umalis sila pero hanggang ngayon wala pa siya.
Sabi niya, wag akong aalis sa plaza. Pero asan na ba siya? Aish.

I have a lot of questions in my mind. Yung iba nasagot na, pero yung mga dati ko
pang tanong sa isip ko, hanggang ngayon hindi ko mahanapan ng sagot. So where is
he? Alam kong siya lang ang makakasagot ng mga tanong na iyon. At alam ko rin
namang, tungkol doon ang pag-uusapan namin.

“Miss Zeira?” napatingin ako sa likod ko nang biglang may tumawag sa’kin. Hindi ko
napansin na napunta na pala ako dito sa may part na mayroong malaking malaking
kumikinang na fountain sa paghahanap kay Viex. At wala nang masyadong tao rito kaya
medyo nagulat ako nang may tumawag sa’kin.

Nginitian ko ‘yong babaeng nasa harap ko. “Oh. Hi. Do you need anything?” She looks
familiar pero hindi ko matandaan ang pangalan niya. Sigurado akong isa siya sa mga
pinakilala sa’kin Yana, kanina. And based on her looks, isa siyang witch. She’s
wearing a black dress, and a black pointy hat. Kulay black rin yung lipstick niya
pero wala siyang dalang broomstick. And that just means na siya yung leader nila.
She’s pretty too. Just like the other creatures here.
“I’m Jae Kyline, in case you’ve forgotten.” Nakangiti niyang pagpapakilala sa’kin.

Right. She’s Jae Kyline. The witches’ leader. ‘Yong nagturo sa’kin kung paano
makipagshakehands dito sa other world. Paano ko nagawang kalimutan ang bagay na
'yon?

“Right, Jae Kyline. I’m sorry. I’m not really that good with names.” Napapangiwing
hingi ko ng pasensya sa kanya.

“It’s alright.” She’s still smiling. Ang ganda niya talaga. Sa tuwing nakikita ko
talaga sila, hindi ko maisip na hindi tao ang mga kasama ko ditto. They’re
extraordinary special. A different kind of creature and they’re perfect like this
place.

Bigla siyang naglakad papunta sa may fountain at naupo sa gilid non kaya sumunod
ako. I sat beside her.
Napatingin ako sa kanya na nakatingin sa mga nagsasayaw sa plaza. Medyo malayo nga
yung lugar namin mula doon pero tanaw pa rin namin mula dito yung mga sumasayaw
pati na rin yung mga nakaupo lang.

"This place is awesomely beautiful, right?" sabi niya bigla.

Umiling ako habang hindi mapigilang mapangiti. Napansin ko namang tumingin siya
sa'kin nang nagtataka.

"This place is perfect." pagtatama ko sa sinabi niya. Totoo naman. Kung pwede nga
lang na dito nalang ako habang buhay. Pero hindi pwede. Hindi naman ako kabilang sa
mga nilalang na nandito. They're different. I am, too.

May buhay akong dapat ipagpatuloy sa labas ng lugar na ito.

I heard a slight chuckle. "Do you know that this is just a part of the real perfect
world?"
My forehead creased because of what she said. Kung part lang ito, ibig sabihin, mas
maganda yung kabuuan ng mundo nila?

"But sadly, there's no way you're going to see the real perfect world... for now."
dagdag niya pa. Hindi ako nagsalita at hinintay lang siyang ipagpatuloy ang
sinasabi niya. "Maganda ang lugar na ito, masaya ang lahat. You'll never encounter
any problem in this place... pero dati lang 'yon."

"What do you mean?" Huminto siya bigla kaya nagsalita na ako. Tutal naguguluhan na
rin naman ako sa sinasabi niya.

Ngumiti siya ng mapait pero hindi siya tumingin sa'kin. "It's sad to know that in
every perfect dream, something harsh will wake you up. Something will make you feel
how bad life is. And that's what you called, reality."

Mas lalo akong naguluhan sa sinabi niya pero natawa lang siya. "Naguguluhan ka ba?"

Gusto ko sanang sabihing 'obvious ba?' pero tumango nalang ako.

"Well, this place is just a part of Lairhart Kingdom, the most perfect world you'll
ever see."

Lairhart kingdom? Bakit parang narinig ko na ang salitang 'yon dati? Pero hindi ko
alam kung saan.

"And guess what." Nag-angat ako ng tingin kay Jae Kyline nang tumayo siya.
Nakakunot ang noo ko habang hinihintay ang mga sasabihin niya dahil biglang naging
seryoso ang aura niya. "You were a part of that kingdom," and with that, she left.

Nakatulala lang ako nang dahil sa sinabi niya. What does she actually mean? Bakit
ba habang tumatagal ako dito, mas gumugulo yung utak ko?

"Zeira." napatingin ako sa taong tumawag sa'kin. Isa pa ang taong ito. Hindi ko
siya gaanong kilala pero bakit parang napakalaki na ng tiwala ko sa kanya?
I really need to know things... everything.

"Viex." tumayo ako mula sa pagkakaupo sa gilid ng fountain. "We really need to
talk."

-----------------------------------xx-----------------------------------

NOTE: PLEASE DO LIKE THE HEIRESS' PAGE. :) JUST GO TO MY PROFILE, OKIDOKI? :) THANK
YOUU SA PAGBABASA! :D LOVE LOTS!

Next chapter, malalaman na HALOS lahat. So abangaaan! ;)

@aleehartswp <-- follow

=================

Chapter 18: Fine Line

Spoiler Alert! Next chapter pa pala yung Answers. Pinutol ko muna. Haha. Sarreh. :3

Chapter 18: Fine Line

“What a jerk! How could he just say that?!” naiinis na bulong ko at saka padabog na
inilagay yung mga gamit na dadalhin ko pauwi sa bahay sa maliit na bag. Sa tuwing
naiisip ko talaga ang ginawa niya kagabi, parang gusto ko nalang siyang isumpa.
Napakasama talaga ng ugali ng demonyong ‘yon!

“Seriously, Zeira. Whispering something God-knows-what doesn’t solve problems in

life. Come on. What is it?” Said Syn. Nandito kami ngayon sa dorm ng Finelry High
at nag-aayos ng mga gamit para makauwi na kami sa kanya-kanya naming mga bahay.
It’s Saturday, that’s why.

Kung ako lang naman ang masusunod, hindi muna ako uuwi ngayon dahil madami pa akong
kailangang gawin para sa Sem-Ender party, pero inaasahan rin kasi nila Mimi at Didi
na uuwi ako ngayon. Isa pa, miss ko na rin naman sila.

Padabog akong umupo sa kama ko at humarap kay Syn. I sighed. “Don’t mind me, Syn.
I’m just tired.” Then I shifted my gaze to the floor. Hindi ko alam kung paano
nangyaring hindi alam ng mga tao dito sa Finelry na nawala ako. Pero sigurado akong
si Viex ang may kagagawan non. Ganoon din siguro ang ginawa niya nung una niya
akong dinala sa Other World.

Thinking of him and the other world makes me just want to punch my face. I’m so
stupid to believe that I can trust him when in fact, I can’t. And I shouldn’t have.
That I can find a solution to my problem from that place. The answers to these
thoughts. But I didn’t find any. How stupid of you, Zeira.

“Alright.” I heard her say, unconvinced. Napatingin naman ako sa kanya na ngayon ay
nag-aayos na ng gamit niya.

She’s one of my bestfriends and I’m keeping secrets from her. How good of me,
right? Don’t I trust her?

Naiinis ako sa sarili ko dahil yung taong hindi ko naman dapat pagkatiwalaan dahil
hindi ko naman kilala-- At take note! Muntik pa niya akong patayin--ay pinayagan
kong dalhin ako sa kung saan na kahit sa panaginip ay hindi ko maiimagine. Pero
yung bestfriend ko na kilala ko mula pagkabata. Geez. How could I keep secrets from
her? From them?

“Syn...” I called making her stop from what she is doing. She looked at me with a
question at her face. “Look, I really don’t know how should I start this but...”
nag-aalangan kong sabi sa kanya na lalo lang niyang ipinagtakha.
“But what?”

“Have you ever felt so mad, annoyed, upset or simply you hate a certain person yet
there’s something inside you that somehow trust and care about him?” tuloy-tuloy
kong tanong. Hindi ko alam kung saan ko dinadala ang usapan namin. But that’s what
I am feeling.

“What?” hindi makapaniwalang tanong niya saka tumawa. Like my question’s the most
unpredictable and unbelievable question in the whole wide world and I’m the most
pathetic person who happens to ask it.

“Syndrie Wilward! I’m serious here!” naiinis na sabi ko sa kanya pero tumawa lang
ulit siya. “Fine! Just forget it.” I said. That made her stop.

“Okay. Okay. I’m sorry. I just c-can’t help it.” Natatawa tawa pa rin niyang sabi
pero hindi na katulad ng tawa niya kanina. “I was just so shocked by your
question.”

“Obviously.” I rolled my eyes at her.

She smiled. “Why are you asking me that question, Zy?”

I shrugged. “You asked first, remember?”

“Whatever.” She rolled her eyes but I just smiled at her. Umayos siya ng upo sa
kama niya at humarap sa’kin and so do I.
“There’s a fine line between hatred and with the word ‘care’, Zy.” She started. I
didn’t speak so she could continue. “When you hate a person that’s just mean you
care about him. And when you care about him so much, it will somehow lead you to
hate him. That fine line is called love. You can feel hate because you care...
because you’re concerned. And really,” tumigil ulit siya at saka naging mas
seryoso. “...the people who drew that line never knew the difference.”

“So I’m in love with that person? That’s just so impossible, Syn. I hate that
person so much.” hindi makapaniwalang sabi ko sa kanya. Hindi ko pa na-e-experience
ang ma-inlove so I don’t know how it feels but I know it’s not love I am feeling
for Viex. It’s something different but it’s not close to love.

“Not really. But you’re concerned, Zy. Siguro para sayo, mas matimbang pa rin yung
galit na nararamdaman mo kesa sa care mo para sa taong tinutukoy mo. You’re still
on the process of balancing your feelings. But when you feel you’re crossing the
line between the two, that’s the point you can say you’re in love with that
person.” Sagot niya naman sa’kin. “But maybe you don’t really hate him. It’s just
your guts telling you to hate him.” She then winked.

Umiwas ako ng tingin sa kanya nang bigla siyang ngumiti sa’kin nang nang-aasar.
“So not you, Syn.” I teased back still not looking at her. I heard her laugh but I
just continue what I’m doing.

Is it true? Don’t I really hate him?

Flashback (In the otherworld)

“We really need to talk, Viex.” Napatayo agad ako mula sa pagkakaupo nang makita ko
siyang nakatayo sa harap ko. I can’t wait any longer. Kailangang masagot lahat ng
tanong ko.

Umiling siya at lumapit sa’kin. Naguguluhan lang akong nakatingin sa kanya. “We
need to go back to Finelry High. You can’t stay here any longer.” He then grabbed
my hand and started to drag me out of Mystic Palace.

“What?” patuloy lang siya sa paghila sa’kin habang hindi ko maintindihan kung anong
nangyayari. “No! I need answers, Viex! I know this is the place where I can find
them. You can’t just take me home.”huminto ako sa paglalakad kaya napatigil rin
siya. Mabilis pa sa alas kwatrong humarap siya sa’kin.
“Now is not the time to be stubborn, Zeira.” He said coldly.

“And now, I’m stubborn, huh?” hindi makapaniwalang sabi ko sa kanya. Hindi niya
alam kung ano’ng nararamdaman ko dahil hindi naman siya ang hindi matahimik.

“Damn it!” he hissed. That’s the first time na narinig ko siyang nagmura.
Naihilamos niya yung kamay niya sa mukha niya. He looks so terrified. Ngayon ko
lang siya nakitang ganyan simula nung makilala ko siya.

Pero hindi ko pinansin lahat ng pinapakita niya. Tinalikuran ko siya at maglalakad

na sana palayo nang bigla niya akong hilahin paharap sa kanya.

“You have to continue your life outside this world, Zeira. You know nothing about
otherworld because you’re not a part of it. You don’t belong here.” Galit na sabi
niya sakin pero nananatili pa ring calm ang aura niya. But I can see in his eyes
that he’s scared. Hindi ko alam kung dahil saan.
Natahimik lang ako nang dahil sa sinabi niya. I didn’t expect that. Tama naman siya
eh. Hindi ko naman gustong maging parte ng lugar na ‘to diba? I just want answers.

Pero may something sa’kin na nasaktan dahil sa sinabi niya.

“Let’s go.” Hinawakan niya ulit ang kamay ko pero agad ko ring binawi iyon.

I look at him, sternly. “I can walk away from this place without you holding my
hand.” I said those words as coldly as I could.

I’m hurt and I hate him. He never fails to give me a reason to hate him. One moment
he’s concerned then later he’ll throw hurtful words at you. What a jerk.
End of flashback.

After ng nangyaring yon kagabi hindi ko siya kinausap hanggang sa makabalik kami
dito. Nagdiretso lang ako papunta sa dorm at saka natulog. Hindi ko rin siya
nakikita dahil hindi pa ako lumalabas ng room namin ni Syn.

Isa pa, nag-ayos agad ako ng gamit after kong maligo. Mas okay na rin siguro talaga
na umuwi ako ngayon dahil ayokong magkita kami ni Viex. Ayoko rin munang mag-isip
nang tungkol sa mga nangyari kagabi, yung kay Roanna at iba pa. I need to take a
break.

“Tara na, Zy!” Mish called. Dumating na pala si Tito Mario, Daddy ni Mishie. Siya
kasi yung laging sumusundo sa’min kapag umuuwi kami since magkakalapit lang naman
kami ng bahay.
Ngumiti kami kay Tito Mario at saka pumasok sa loob ng kotse. Sa passenger seat
umupo si Mishie habang kami naman ni Syn sa back seat.

Bigla akong nakaramdam ng excitement nang umandar na yung kotse. I miss my Mimi and
Didi. I’m going home at kailangan ko munang kalimutan lahat ng nangyayari sa
school. Including Viex and Roanna.

**

“Thanks, Tito Mario.” Nakangiting sabi ko kay Tito habang nakadungaw sa bintana ng
kotse nila mula sa labas. He nodded kaya tumingin ako kay Syn at Mish. “See you on
Monday, Beshies.” They both nodded too. Humakbang ako palayo sa kotse nila para
makaalis na. Nakatayo lang ako dun hanggang sa tuluyang maglaho sa paningin ko yung
kotse. Tumingin ako sa langit. Madilim na pala. Hindi ko manlang namalayan.

Maglalakad na sana ako papasok sa bahay namin nang biglang may yumakap sa’kin mula
sa likod. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa takot at kaba. Isang kamay
lang niya ang nakayakap sa’kin samantalang may hawak na matalim na bagay yung isa
niyang kamay na nakatutok sa bewang ko.
Ghad. Ano’ng gagawin sa’kin ng isang to?

“Move and I’ll kill you.” Ani ng taong nasa likod ko.

Nagsimulang magtaasan lahat ng balahibo ko sa katawan hindi dahil sa takot kung

hindi dahil sa excitement. That voice is familiar!

“Kill me and I’ll haunt you forever,” banta ko rin sa kanya habang pinipigilan kong
matawa. “Cyrus.” I called his name.

Biglang nawala ang kamay na nakayakap sa’kin at napalitan ng isang malakas ng tawa.
Napakasiraulo talaga ng lalaking ‘to!
I crossed my arms at saka humarap sa kanya. Hindi ko ipinahalatang natutuwa akong
nakita ko ulit siya. Instead, tinaasan ko lang siya ng kilay. “Sabihin mo lang
kapag tapos ka na tumawa.” Mataray na sabi ko na mas lalo niya lang ikinatawa.

“Jerk!” sigaw ko at saka siya binatukan. Tawa kasi ng tawa e. “You scared me.”

“Masakit yun ah. Sorry na. I just wanted to surprise you.” he jokingly said at saka
ngumiti.

“Well, you succeeded. I’m surprised.” Hindi ko na rin napigilang hindi ngumiti. I
missed this guy!
“Halatang halata ko nga, Couz. Hahaha.”

Yes. He’s my cousin. Mas matanda lang siya sa’kin ng dalawang taon kaya hindi ko
siya tinatawag na Kuya. Ayaw niya rin namang magpatawag ng ganoon dahil ginagawa ko
raw siyang matanda. Siya lang ang kilala kong pinsan ko. Hindi ko rin naman alam
kung may iba pa ba akong pinsan o nag-iisa lang siya.

Sa Manila sila nakatira at doon din siya nag-aaral kaya bihira lang siyang bumisita
dito.

Bata palang kami mahilig na talaga siyang mantrip. Sanay na rin ako sa lahat ng
trip niya sa buhay kaya natatawa nalang ako.

“Whatever.” I rolled my eyes at him at saka naglakad papasok sa bahay. Sumabay

naman siya sa’kin. “Kailan ka pa nakauwi? Alam ba nila Auntie na nandito ka?”
tanong ko sa kanya.
“Kanina lang. Sinabi kasi nila Tita sakin na uuwi ka daw ngayon. Kaya pumunta ako
dito. Wala rin naman akong pasok.” nakangiti niyang sabi sa’kin.

Tumango naman ako. “Kailan ka uuwi sa Manila?”

“Monday.” He winked.

“Bakit hindi pa ngayon?” I jokingly said. Natawa ako nang bigla siyang magpout.
Nagmumukha kasi siyang babae kapag nagpa-pout siya. Sa sobrang gwapo nitong
lalaking to, halos hindi ko na alam minsan kung sino ba talagang babae sa’ming
dalawa.

“Ganyan mo ba ako ka-miss? Ha?” naka-pout pa rin niyang tanong sa’kin. Umiling ako
habang tumatawa sabay peace sa kanya. “Tss. Lika na nga.” Ginulo niya muna ang
buhok ko at saka ako inakbayan. Maglalakad palang sana kami papasok sa loob ng
bahay ay bumukas na ang pinto at saka bumungad sa’min ang nakangiting si Mimi.

“Oh, Bibi, Cyrus. Nagkita na pala kayo.” Mimi said. We both nod.

Humiwalay ako kay Cyrus at saka naglakad papunta kay Mimi. I hugged her and
whispered, “I missed you, Mimi.”

“I missed you more, Bibi. Tara na sa loob..”sabi ni Mimi kaya sabay sabay na kaming
pumasok sa loob.

“Nasaan si Didi, Mi?” takhang tanong ko nang makaupo sa sofa. Hindi ko pa siya
nakikita simula kanina.
“He’s on his way home, Bibi.” She answered and so I nod.

“I’ll just change.” Paalam ko sa kanila at saka umakyat papunta sa kwarto ko.

Nagpalit lang ako ng simpleng damit at umihi. Bababa na sana ako ulit nang mahagip
ng peripheral vision ko yung bintana sa kwarto ko. It’s open na ipinagtakha ko.
Hindi naman binibuksan nila Mimi at Didi ang kwarto ko lalo na ang bintana ng
kwarto ko kapag wala ako dito ah?

“Bakit bukas ‘to?” bulong ko sa sarili ko at saka lumapit sa bintana. Tumingin pa

ako sa labas pero wala namang tao. Isa pa nasa second floor ang kwarto ko kaya
impossible namang may magnanakaw na pumasok dito.

Imbis na mag-isip pa ng kung anu-ano, isinara ko nalang yon. Ayoko na munang

pagurin ang utak ko. But no matter how hard I try not to think about unnecessary
things, I can’t still help it.
Lalo na nang maramdaman ko ang presensya ng ibang tao sa kwarto ko. Like someone’s
eyeing me. Parang yung nafi-feel ko kapag nakatingin si Viex at hindi nga ako
nagkakamali.

“Why are you here, Viex?” tanong ko na nakatalikod sa kanya. Alam kong nasa likod
ko siya. Hindi ko alam kung paano siya napunta don at kung paano ko nalaman pero
alam kong siya yon. Ramdam ko.

Dahil lang naman sa kanya kaya ako nakakaramdam ng ganito. But then, let’s also
include Wren in the list.

“Stubborn.” Narinig kong sabi niya. Mahina lang yon pero sapat na para marinig ko.

“What? Seriously, Viex. Don’t tell me pumunta ka dito para sabihin lang yan—jeez!”
Lumingon ako para harapin siya kaso pagkaharap ko napakalapit na pala ng mukha niya
sa’kin kaya napaatras ako bigla. That was close! Kailangan bang tuwing lilingon ako
sa kanya malapit yung mukha niya sa mukha ko? Alam kong hindi siya tao pero hindi
rin naman siya multo para bigla bigla nalang sumulpot!

“Ano bang problema mo ha?!” galit na sabi ko pero hininaan ko lang ang boses ko.
Baka kasi marinig nila Mimi, magtaka pa sila kapag nakita nila tong lalaking to sa
kwarto ko. Isa pa, andyan si Cyrus. Siguradong magpapaka-over-protective cousin na
naman ‘yon.

“I’m sorry.” He mumbled.

I was stunned. What did he just say?

“What?”
Bigla siyang nag-iwas ng tingin. Hindi ako makapaniwala sa narinig ko. Si Viex?
Hindi naman kami ganoon kaclose para ipakita niya sa’kin yung ibang pagkatao niya.
Nadamay lang naman ako sa pagpunta niya ng Mystic Palace. Pero bakit ganito siya
ngayon sa’kin?

“Can’t you just accept my apology? Quit asking ‘what’ because I don’t say things
twice.” Cold na sabi niya.

Aba! Siya na nga ‘tong nakasakit ng damdamin siya pa galit? I crossed my arms and
give him a stern look. “Okay.” Simpleng sabi ko at nilagpasan siya para bumaba na.
Tumigil ako saglit pero hindi pa rin ako lumingon sa kanya. “You found your way in,
I believe you know your way out.” Sabi ko at naglakad na ulit.

“Wait. I’m sorry. I’m sorry for what I said, yesterday. I’m sorry for hurting your
feelings.”
Hindi ko alam kung bakit pasimple akong napangiti. Viex Zaffre, the cold vampire
slash werewolf, is apologizing to me.

“And I’m sorry for not telling you the things you want to know. And lastly,”
hinantay ko pa ang mga sasabihin niya. “Even though I love your smile and you,
smiling. Will you quit it just for a while?” he demanded.

Bigla ko namang tinanggal yung ngiti ko. What? Paano niya nalamang nakangiti ako?

Humarap ako sa kanya. “I’m not smiling, okay?” depensa ko sa sarili ko.

Bakit kasi niya alam yun? Wala namang salamin sa harapan ko para makita niyang
nakangiti ako ah!
“As you say so.”

“Bibi? Nandito na ang Didi mo! Dinner’s also ready.”

“Wait a sec, Mi!” Nang marinig ko yung sigaw ni Mimi mula sa baba, naglakad ako
palapit sa pinto at sumigaw rin. At saka koi yon sinarado.

“Umuwi ka na, Viex.” Sabi ko sa kanya habang tinutulak siya papunta dun sa bintana.
Dyan naman kasi siya dumaan diba?

Umiling lang siya kaya napatigil ako sa pagtulak sa kanya. “I’ll wait here.”
“Ano? Bakit?” takha kong tanong sa kanya. Yung totoo? Ano na naman bang naisip ng
taong ‘to?

“I’ll wait here until your dinner ends. We need to talk, right?”

Napangiti ako nang dahil sa sinabi niya. Then I nodded. “Are you sure you can wait
here?”

“Even if it takes forever.”

Nakangiti pa rin ako habang nakatingin sa kanya. “As you say so.”
Bakit ganoon? Kahit ang cold ng boses at pakikitungo niya sa’kin, I can still feel
the warmth on his words.

Ang gulo mo, Viex.

-------------------------xx----------------------

A/N:

Light chapter, it is. Super late pa. Hehe.

Be updated. Follow @aleehartswp on twittah~ :D Thanks so much sa pagbabasa at pag-

aantay kahit matagal! :)

HAPPY 70K+ READS! ^O^)/

~Alee
=================

Chapter 19: The Main Portal

Chapter 19: The Main Portal

Mabilis kong inayos ang sarili ko at saka naglakad pababa para kumain. Sinabihan ko
si Viex na huwag bubuksan ang pinto ng kwarto ko. Baka kasi may umakyat sa taas
tapos makita pa siya. Hindi ko alam kung bakit natatakot akong makita nila Mimi si
Viex.

Wala rin kasing ibang lalaking nagpupunta sa bahay bukod kay Nijel. Hindi kasi ako
komportableng may pinapapunta sa bahay namin. And great! Ngayon may tinatago akong
lalaki at sa kwarto ko pa, without the consent of my parents.

“Tagal mo namang magbihis. Gutom na ako e.” bumungad sa’kin ang nakasimangot na
mukha ni Cyrus habang nakahawak sa tiyan niya ang kaliwang kamay niya. Nakatayo
siya sa dulo ng hagdanan at nakatingala sa’kin. Naka gray polo shirt siya at white
na shorts tapos vans shoes. Yan ang usual niyang suot. Tapos ang gwapo pa ng
lalaking to. Kaya kahit anong suotin niya, bagay sa kanya. Hindi na ako
nagtatakhang maraming nagkakagusto sa kanya sa school nila.
“May hinanap lang ako.” I lied. “Lagi ka namang gutom, Cyrus. Walang bago don.”
Natatawa-tawang sabi ko sa kanya para hindi niya paghinalaang nagsisinungaling ako.
He knows me that much kaya kung hindi ako mag-iingat, malalaman niyang
nagsisinungaling ako.

Umiling-iling lang siya at saka ako sinabayan papunta sa kusina. Nandoon na si Mimi
at Didi at nakahanda na rin ang pagkain. Kami nalang ni Cyrus ang hinihintay.

Dumiretso ako sa lagi kong inuupuan kapag kumakain. Maliit lang yung dining table
namin dahil tatlo lang naman kami dito sa bahay pero pang-animan na tao ‘to. Nasa
gitna si Didi habang sa kaliwa niya nakapwesto si Mimi. Ako naman sa kanan at
katabi ko si Cyrus.

Nagku-kwentuhan silang tatlo since matagal ring hindi dumalaw dito si Cyrus. Gusto
ko mang makisali sa usapan nila, hindi ko magawa. Masyadong occupied ang utak ko
para sa mangyayari mamaya. Kung ano ang mga sasabihin ni Viex sa’kin. Kung saan
magsisimula ang topic namin at kung saan matatapos.

Tahimik lang ako habang kumakain na kunyari nakikinig pero hindi. Ngumingiti lang
ako sa kanila kapag nababanggit ang pangalan ko.
Alam kong sinabi ko sa sarili ko bago ako umuwi dito sa bahay na hindi muna ako
mag-iisip tungkol sa bagay na ‘to. Pero hanggang dito sinusundan ako ng mga tanong
na ‘yon. Siguro kailangan ko na nga talagang tapusin yung pag-iisip. Because the
answers are there, right in front of me. All I have to do is to open it para
maliwanagan na ako.

“Why aren’t you talking, Bibi? Masama ba ang pakiramdam mo?” Mimi suddenly asked.

Napatingala ako sa kanya at umiling. “Napagod lang po ako sa byahe, Mimi.” I lied,
again. Simula nang dumating sa buhay ko yung magkapatid na ‘yon, lagi nalang ako
nagsisinungaling. Nagsisinungaling ako para pagtakpan sila. I shook my head
absentmindedly.

Kailangan ko na talagang matapos kumain para makausap ko na si Viex. Kahit ano’ng

mangyari, kailangan kong malaman lahat ng gusto at dapat kong malaman.

“Bilisan mong kumain at magpahinga ka na sa taas, Zeira.” Didi commanded.

Thank God. Hindi ko na kailangang gumawa ng another lie para paakyatin na nila ako.
Tumango ako kay Didi at ngumiti ng malamya.
“Ano ba ‘yan, Insan. Minsan na nga lang ako pumunta dito tapos tutulugan mo pa
ako?” Malungkot na sabat naman ni Cyrus. I felt guilty. Minsan na nga lang naman
siya pumunta dito tapos hindi ko pa susulitin. Mas pinili ko pa si Viex kaysa sa
kanya.

Tumingin ako kay Cyrus na nasa tabi ko at magsasalita na sana nang biglang
nagsalita si Mimi. And I swear muntik na akong mapatayo at mapasigaw ng ‘no’ dahil
sa sinabi niya.

“Bakit hindi ka nalang matulog sa kwarto ni Bibi, Cyrus? Magpinsan naman kayo. Para
narin naman makapagbond kayo.” Nakangiti niyang sabi.

“Pero Mimi. Gusto ko na pong matulog. Hindi ko na rin po ma-e-entertain si Cyrus.”

I reasoned out. And that’s the lamest reason I’ve ever made! Napangiwi ako nang
biglang pinat ni Cyrus ang ulo ko.

“I understand. She needs to rest, Tita. May bukas pa naman.” Cyrus faked a laugh.
Kahit alam kong medyo nasaktan siya dahil sa reason ko. Sobrang close kasi kaming
dalawa since kaming dalawa lang naman ang magpinsan. Parehas kasi kaming only
child.
Tumingin ako sa kanya and I mouthed ‘sorry’. Ngumiti naman siya at nagwink.

Tumayo na ako since tapos na rin naman akong kumain. Naggood night na ako sa
kanilang tatlo at nagmamadaling pumunta sa kwarto ko.

Agad ko ring sinarado ang pinto nang makapasok ako para walang makakita kay Viex. I
feel like Viex’s my boyfriend and we’re hiding our relationship from my parents.
Wait, what? Erase! Erase!

Inilibot ko ang paningin ko sa kabuuan ng kwarto, expecting to see Viex but he’s
nowhere to be found. Nasaan na naman nagpunta ang lalaking ‘yon? Niloloko niya lang
ba ako?

“Viex?” tawag ko sa kanya. Tinignan ko kung nasa loob ba siya ng cr pero wala.
Tinignan ko rin kung nasa walk in closet siya pero wala rin. Nasaan na ba ‘yon?
I’m nearing to lose my patience. Niloloko na naman ba niya ako?

Kasi kung oo, I promise, hinding hindi ko na siya—

“I’m here.” A familiar cold voice said.

Napalingon ako sa may bintana dahil don nanggaling yung boses.

Then there he is. Nakaupo siya sa may window frame. Saan na naman siya galing?
Talaga bang pinanindigan na niya na gawing pinto yung bintana ng kwarto ko?

“Where have you been?” nagtataka kong tanong sa kanya. Binabawi ko na ang nasa isip
ko kanina na multo siya. Kabute ata ang isang ito e.
“On the roof.” Poker faced na sabi niya.

Muntik na akong mapasigaw sa gulat nang sabihin niya yon. Seryoso ba siya?

“Roof? As in, roof? Bubong?” Hindi makapaniwalang tanong ko. Geez! Wala namang
hagdan papunta sa bubong namin. Mahirap umakyat don!

Inosente siyang tumango sa’kin. Then I realize something. Hindi nga pala normal na
tao ang isang to. Pero nakakagulat pa rin. Ano pa bang kaya niyang gawin? E kung
isama ko kaya sa mga itatanong sa kanya yun? Kung hanggang saan ang kaya ng super
powers niya?

“Bakit ka naman umakyat don?”

“I was thinking.”
“Of?”

“Doing this.” Calm na sabi niya at saka mabilis na naglakad papunta sa’kin. And he
then suddenly hugged me. What the?

Sa sobrang gulat ko nang dahil sa ginawa niya, hindi agad ako nakapagreact. Ang
unang reaksyon ko sa mga ganitong pangyayari ay itulak siya. Pero hindi ko ginawa,
hindi ko magawa. I can’t even feel my hands. For a second, hinayaan ko lang na
yakapin niya ako. Ang bango niya at ang sarap niyang yakapin. I’ve always thought
that’s he’s a cold-hearted person. Pero ngayon, nakalimutan ko lahat ng mga yon.
All I can feel is his warm hug. I don’t know why or how but I feel safe in his
hands.

Bigla akong nilamig na nakapagpabalik sa isip ko sa kasalukuyan. Mabilis ko siyang

itinulak pero mabilis niya rin akong hinila pabalik.

“Careful!” he shouted. Muntik na akong mahulog na naging dahilan ng paghawak ko sa

kanya ng mahigpit! Literal! Hindi ko alam kung saan o paano. Bakit ba kasi lagi
nalang niya akong niyayakap? Hindi ko talaga magets ang takbo ng utak ni Viex. Ang
gulo gulo niya.
Lumingon ako sa likod ko habang nakahawak pa rin sa kanya. Geez! Nasa bubong kami
ng bahay ko! Seryoso? Kung hindi siguro niya ako nahawakan, baka pinagppyestahan na
ng mga lamok yung dugo ko! Kailan ba ako masasanay sa mga trip ng taong ‘to sa
buhay?

Natatakot na tuloy akong magpayakap sa kanya sa susunod. Lagi nalang kasi kaming
napupunta sa kung saan!

Nung una sa forbidden woods, ngayon naman dito sa bubong.

“B-bakit tayo nandito?” That was all I could manage to say. Nakatingala ako habang
nakikipag-usap sa kanya. Ang tangkad naman kasi niya masyado.

Matiim siyang tumingin sa’kin. He’s not saying anything. Kumunot ang noo ko dahil
hindi pa rin siya nagsasalita. Nakatingin lang siya sa’kin so I just stared back.

“Mas mahangin dito.” He finally said saka siya tumingin sa ibang direksyon.
Yung totoo? Ano’ng problema niya?

Humiwalay ako sa pagkakahawak sa kanya at saka umupo. Nakatingin ako sa harapan

namin. . I can feel the wind touches my skin. Puro puno sa parting iyon ng
subdivision kaya malamig.

Naramdaman ko ang pagtabi sa’kin ni Viex.

“Alam ba ng kapatid mo na nandito ka?” I asked without even looking at him. Hindi
naman ako galit sa kapatid niya, pero hindi ko kayang banggitin ang pangalan niya.
Hindi ako galit pero naiinis ako. Hindi ko alam kung anong problema ng vampire na
tulad niya sa taong tulad ko.

“No. She left the house earlier than me. I don’t know where did she goes.”

Tumango ako sa naging sagot niya. “Bakit ba siya galit na galit sa’kin? To the
point na gusto niya akong mawala sa paningin niya. As far as I know, I’ve never
done anything to hurt her. So why?” I asked. Napatingin ako sa kanya. That’s the
first thing I want to know.
“Because you’re the top student.” Huminto siya. Hindi na ako nagulat. Alam ko
namang isa ‘yon sa mga rason niya. “At first, she thought you don’t actually
deserve your position. But when she tried to use her fire against you yet you still
manage to stand—“

“I prove her wrong and that makes her hated me more.” Pagdudugtong ko sa sinasabi
niya. Tumango siya habang nakatingin sa’kin pero bumalik din siya sa pagkakatingin
sa harapan namin. Now, I get it. “Does that mean gusto niyang maging top student?”

Umiling-iling siya. “Alam niyang hinding-hindi mangyayari ‘yon. Not even a chance.”

“Pero bakit siya galit sa’kin nang dahil sa pagiging top student ko sa Finelry?”

“Because of the Finelry High’s rule.” Naguluhan ako sa sinabi niya. Anong rule ang
sinasabi niya? “Kung iisipin, mas pwede siyang maging top student kesa sayo.
Because she’s a vampire. Not just an ordinary vampire. She’s the Vampire’s heiress.
But Master A chose you. She couldn’t believe that. That’s why we’ve decided to
transfer... she wants you to be killed.”
“Kaya pinagtangkaan mo ang buhay ko because of her?”

Tumango siya. “But I didn’t make it and I won’t. I know Lrindoza will come. Sinadya
kong ipakita sa kanya ang pagdukot ko sayo papunta sa likod ng dormitories. That’s
the reason why he was there.”

“So that was just a show for Roanna.” I stated as a matter-of-fact. Alam kong
nandon si Roanna nang mga oras na yon. He nodded in response.

Mas lalo na akong naguguluhan sa mga pinagsasabi niya. Nagulat rin ako nang sabihin
niyang si Roanna ang heiress ng vampires. Ibig sabihin, pwede akong mamatay nang
dahil sa ginawa niya sa’kin nung unang pagkikita namin. She used her fire against
me! She could’ve killed me.

Pero lahat ng nasa isip ko, lahat ng katanungan na gusto ko pang itanong ay
naglaho. Ang dami ko pang gustong itanong pero isa nalang ang nasabi ko. “What rule
are you saying?”

He looked at me. “The Sorcerers heir or heiress... siya lang ang pwedeng maging top
student. That’s the main rule, Zeira.”
Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang dahil sa sinabi niya. Dalawa lang ang
ibig sabihin non. Una, nilabag ni Master A ang rule na yon. Pangalawa, ako ang
heiress ng sorcerers. Pero kilala ko si Master A. He doesn’t break rules.

“H-hindi ko maintindihan.” Umiling iling ako. How is that even possible? Me?
Sorceress? Heiress? I’m a human! I’m an ordinary human!

“Noong una, gusto ka lang niyang mawala dahil alam niyang ordinaryong tao ka at
nilabag ni Master A ang rule na ‘yon. But that changes when she learned about you—
about you, being the Lost Heiress of the Lairhart Kingdom. That you’re not Zeira
Saldivar but Zeira Lairhart. She wants you dead even more and I know she’ll never
stop-- not until you’re gone. Kaya kita dinala sa other world nang araw na ‘yon.
She was planning to kill you. This time, she will do it on her own. Lalo na nang
malaman niyang naghihinala ka na sa katauhan niya.”

Natahimik ako nang dahil sa sinabi niya. Pero patuloy lang siyang nagsalita.
Naalala ko yung sinabi ni Jae Kyline kagabi. Na part ako ng Lairhart Kingdom. Now,
I get it. Pero nasaktan ako. Ibig sabihin adopted ako, di ba? Mimi never tells me.

“Finelry High is not just an ordinary school, Zeira. It’s beyond what you think it
is.”
“What do you mean?”

“Because it is the main portal to the other world.”

----------------------xx------------------------

A/N:

Now you know! Hahahaha! Putulin muna dito. :) aalis muna ako. Hihi. Thank you sa
pagbabasa ng TH! Sa feedbacks, etc. Naghahanap ako ng operators para sa TH. DM ako
sa Twitter sa interesado(@aleehartswp).

Yun lang! Don't forget to leave a comment. Kung may ayaw o gusto. Para maimprove.
Okidoks? Thank you! <3

~Alee

=================

Chapter 20: Unexpected Guest

Chapter 20: Unexpected Guest

Nakatingin lang ako kay Viex habang nakakunot ang noo. I don’t get it. What does he
mean by main portal? Bakit Finelry High pa? I really don’t get it. Is it just a
coincidence that I am studying there? I don’t know anymore. Mas lalong nagiging
magulo sa isip ko yung mga nalalaman ko ngayon. But this is what I want, right?

I want answers. I have to digest all of this.

Naihilamos ko ang mga palad ko sa mukha ko. “Hindi ko ma-gets, Viex. Why Finelry?
What does being the main portal have to do with Finelry? And me?” Sabi ko sa kanya
na problemadong problemado. Nafu-frustrate na ako kakaisip pero hindi ko talaga
mapagdugtong-dugtong yung mga sinasabi niya. Hindi ko maintindihan kung alin ang
alin. At kung bakit ganoon.

Hindi ko na rin alam kung ano pa bang totoo sa hindi. Pati ba naman ang Finelry,
may kakaibang bumabalot?

Ang dami ko pa nga sigurong hindi alam.

“Hindi ka ba nagtataka na kasing edad mo ang Finelry? Kung bakit ibang iba si
Master A at ang buong school sa ibang schools dito?” asked he.
Napag-isip-isip ko ang mga sinabi niya. I’m always wondering why. Pero ang akala ko
normal lang ‘yon. Na coincidence lang ang lahat. Pero---

“Right. Pero, bakit nga ba?” I know, my question sounds stupid.

“That’s because Finelry High was built the same day na dinala ka ng mommy mo sa
mundong ‘to, Zeira.,” Someone said. Napalingon ako sa likod namin at nakita ko si
Cyrus. Why is he here? Bakit alam niyang nandito ako? At bakit alam niya ang
tungkol sa bagay na ‘yan? Tatanungin ko sana siya nang bigla niyang ituloy ang
sinasabi niya. “That day, inatake ng Arunafeltz Kingdom ang buong Lairhart. At
nandoon sila para patayin ka. Walang ibang choice ang mga magulang mo kung hindi
ang dalhin ka sa mundong ito. They did that to protect you. For you to live
peacefully, at nang wala nang makahanap sa’yo. Ginawa nila ‘yon kahit ayaw nilang
mawalay ka sa kanila.”

Shocked. Hurt. Glad. Hindi ko na alam kung alin sa mga emosyon ko ngayon ang
nangingibabaw. Ni hindi ko alam kung ano’ng dapat kong maramdaman. My biological
parents sacrificed seeing me, just to protect me against those villains. Hindi ko
alam kung ano yung mas masakit. Kung ang malaman ko bang adopted ako o ang malamang
itinapon ako sa mundong ‘to dahil wala silang ibang choice.
Itinakip ko ang dalawa kong palad sa mukha ko dahil alam kong anytime, tutulo na
ang luha ko. At hindi nga ako nagkamali. Ang bigat bigat ng pakiramdam ko.

Nakaramdam ako ng kamay sa likod ko. Kahit hindi ko na tignan, alam kong si Viex
‘yon. Tina-tap niya ng mahina ang likod ko, like he’s saying that everything will
be alright.

“You were sixteen that time. Nag-uumpisa ka palang mag-aral ng sorcery kaya wala
kang laban sa mga umatake sa kingdom niyo.” I was sixteen? Pinunasan ko ang luha ko
at lumingon ulit kay Cyrus, pero this time buong katawan ko na ang nakaharap sa
kanya.

“I was sixteen that time, pero bakit hindi ko maalala kahit isa sa mga sinasabi
niyo? At bakit sixteen pa rin ako hanggang ngayon? Kung hindi ako nagkakamali,
nangyari ang lahat ng yan, sixteen years ago. Tama?” nagtataka kong tanong sa
kanya.

“You’re right. Dahil ‘yon sa ibinalik ka ng Mommy mo sa pagiging baby. Alam na ng

mga namumuno sa Arunafeltz kung anong itsura mo, at ‘yon lang ang paraan para hindi
ka nila agad matunton dito. Pero may kapalit Zeira. At ‘yon ay ang ala-ala mo.
Lahat ng ala-alang mayroon ka noon, hindi na maibabalik sayo ngayon... at kahit
kalian.” He said.
Natahimik ako nang dahil sa sinabi niya. Kaya pala wala akong maalala. Nothing but
my childhood here.I become a child, twice. At dahil don, pakiramdam ko, ang laking
parte ng pagkatao ko ang nawala.

“Ano’ng kinalaman ng pagiging main portal ng FH sa pangyayaring ‘yon dati?” curious

na tanong ko.

“Do you really want to know?” Cyrus asked.

Napatingin ako kay Viex na nakikinig lang sa tabi ko sabay tingin ulit kay Cyrus.
Kahit naman ayaw kong malaman, kailangan. “Yes.”

“I’ll show you, then.” Sabi niya habang nakangiti ng malumanay. Nakatingin siya sa
mga mata ko kaya hindi ko rin inalis ang tingin ko sa mga mata niya. Hindi ko alam
pero parang pakiramdam ko, kailangan ko siyang tignan sa mga mata.

“We’re here.” Sabi niya.

Napakurap ako nang dahil don. Pakiramdam ko kasi nahypnotize ako ng tingin niya.

Lumingon ako sa paligid. At nasa ibang lugar na kami. Madilim na dahil gabi. Wind
is touching my skin, kaya biglang nagtaasan ang mga balahibo ko. Puro puno sa
paligid. Mga punong parang nawawalan na ng pag-asa. Hindi ko alam kung bakit ganoon
yung nafi-feel ko habang pinagmamasdan ko ang buong paligid. Inilibot ko pa ang
paningin ko at nagulantang ang buong pagkatao ko nang makakita ako ng maraming
dugo.

I gulped hard, once, twice, I don’t know. But there’s one thing I know for a fact.
Nasa otherworld kami. “What happened here?”

“Ibinalik kita sa araw na ‘yon’, Zeira. I want you to see what was really happened.
But this is all just happening in your mind. You can’t touch anything.” Paliwanag
ni Cyrus. I nod.

Napatingin ako sa tabi ko kung saan nakatayo si Viex. Napatingin siya sa’kin at for
the second time, hindi ko makita ang coldness sa mga mata niya. He looks relaxed.
Kaya hindi ko napigilan ang sarili kong mapangiti. Pero mas nagulat ako nang
sinuklian niya yung ngiting yon. He smiled back.
Hindi ko alam kung imagination ko lang ‘yon. His smile was genuine.

“Aaahh!” napalingon ako nang bigla akong may marinig na boses na parang
nahihirapan.

“A-ano ‘yun?” I asked, tensed.

“That’s Queen Hermione, Zeira. She’s your mother.” Viex said. Ngayon lang ulit siya
nagsalita simula nang biglang sumulpot si Cyrus.

Biglang naglakad si Cyrus papunta sa pinanggalingan ng boses ng sinasabi nilang

nanay ko kaya sumunod rin kami ni Viex. Kada-madadaanan namin, puro may mga duguang
katawan na wala ng buhay. Lahat sila halos, nakadamit ng katulad sa damit ni Yana
at ng ibang sorcerers na nakita ko nung Mystic Dance.

Napatigil ako sa paglakad nang bigla ring tumigil yung dalawa. There, I saw her—my
Mom—using her power, but not against her enemies. She’s using her power against
herself. Nanginginig akong napatakip ng palad ko sa bibig. Kusa ring tumutulo ang
mga luha ko.
Kita ko sa maganda at maamo niyang mukha na nahihirapan siya. Puro dugo na ang
katawan niya pero hindi siya tumitigil. Gusto ko siyang lapitan at pigilan pero
hindi ko magawa. Alam ko namang hindi ko rin siya mahahawakan.

“B-bakit niya ginagawa yan sa sarili niya?” tanong ko habang patuloy pa rin sa
pagtulo ang luha ko.

Naririnig ko pa rin ang mga daing niya. Pakiramdam ko ako yung nasasaktan para sa
kanya.

“Because she’s being compelled, Zeira. She was compelled to hurt herself kasi ayaw
niyang buksan ang portal. And she can’t resist it. Her mind can, but her body
can’t.” Cyrus answered and shifted his gaze to the floor.

Tinignan ko ang mga nilalang na nakapalibot sa kanya. Vampires. Alam kong sila ang
namumuno sa Arunafeltz. And I just hated them more.

“Hindi ka pa rin ba sumusuko, Hermione? Mawawala ang sakit na ‘yan basta’t gawin mo
lang ang inuutos ko.” One of the vampires said. Gaya ng ibang vampire na nakita ko,
may V mark din siya pero nasa batok. He also looks so pale and drained. Pero kung
magsalita siya parang napakapowerful niya. Na kaya niyang gawing abo ang lahat ng
nasa paligid niya. He also has this authoritarian tone like he got all the
authority in the otherworld. Doon palang, masasabi ko nang siya ang tatay nila
Roanna. He’s the king of Arunafeltz.

“I don’t care about the pain. I’d rather kill myself than to let my daughter die
with your filthy hands.” Matatag na sabi ng Mommy ko na lalong naging dahilan ng
pag-iyak ko.

I saw the King gritted his teeth in anger. Pero mabilis ring nawala ‘yon. At saka
siya ngumiti ng mala-demonyo. “You know I always have another option, don’t you?”

Biglang may nagsidatingang ibang vampires kasama ang isang lalaki. Tumakbo siya
nang makita niya si Mommy na sinasaktan ang sarili. I-is he my Dad?

“Arcanus, long time no see.” The king said, smirking. Gusto ko siyang saktan dahil
sa pagpapahirap niya sa mga magulang ko. Pero alam kong hindi ko pa kaya, sa
ngayon.

“Itigil mo na ‘to, Leo. Ano ba talagang gusto mo?” galit na tanong ng daddy ko.
“Simple lang naman.” Bigla siyang tumuro sa harap niya kaya napalingon kaming lahat
don. “I want you to make a main portal that is open forever.” Hindi pa rin nawawala
ang smirk sa mukha niya. Dahil alam niyang mananalo siya sa laban na ‘to. Alam niya
siguro kung gaano kamahal ng mga magulang ko ang isa’t isa. Kaya ginagamit niya ang
isa sa kanila laban sa isa. He’s the real evil.

“You know I can’t do it. I will not be able to control my power. Walang sorcerer
ang kayang gawin ang spell na ‘yon. It can and will take my life.” Determinadong
sagot niya.

“Well then, choose. Your life or your beloved Queen’s life.” Leo said. And for the
nth time, I heard my mother’s pain. Pero parang mas hirap na siya ngayon kesa
kanina.

“You’re a monster!” hindi ko na napigilan ang sarili ko at tumakbo palapit sa

kinaroroonan nila pero napatigil ako nang biglang may humila sa’kin pabalik.
Hanggang sa naramdaman ko nalang ang pagyakap ng taong humila sa’kin. That little
act made me cry even more. I can’t do anything, that’s a clear fact. Sa isip ko
lang nangyayari ang lahat ng ‘to.

Bakit ba kasi ang walang kwenta ko? Pakiramdam ko mas lalong nanghihina ang tuhod
ko habang patuloy pa rin ako sa pag-iyak. Hindi ko na kayang makita silang
nahihirapan. Ayoko na.
“Stop this, please.” I whispered. “Stop.” I said between my sobs. I can’t take
anything anymore. Then the next thing I knew, nasa kwarto ko na ako.

Kahit hindi ko nakita, alam ko kung ano ang mga sumunod na nangyari. Na parang isa
‘yong impormasyon na kusang pumasok sa utak ko na hindi ko alam kung paano
nangyari.

My dad did what Leo asked him to do. He can’t control his power and that consumes
his body that made him die. At dahil hindi niya kontrolado ang mga nangyari, hindi
niya alam na nakapagcreate siya ng school na naging main portal. And that’s Finelry
High.

While my mom? Nang nakapagcreate si Daddy ng main portal, Leo compelled her to
torture herself until she can’t bear the pain anymore. Until she dies.

At pakiramdam ko, unti-unti akong pinapatay nang dahil sa mga pangyayaring ‘yon.
It’s actually beyond torture.

**
“Bibi? Wake up! Tanghali na!” nagising ako dahil sa boses ni Mimi. Tamad na tamad
pa akong bumangon dahil pakiramdam ko pagod na pagod ako. “Ikaw talagang bata ka!
Ano’ng oras ka ba natulog kagabi? Tignan mo ngayon! Mukha kang zombie. Get up!
Maligo ka na at may bisita ka.” Sabi niya habang nagliligpit sa kwarto ko.

Napamulat naman ako ng mata dahil sa sinabi niya. Pakiramdam ko nabuhusan ako ng
malamig na tubig dahil sa sinabi niya. Bakit ako kinikilabutan? “Bisita po?”

“Oo. Wren daw ang pangalan niya—“ hindi ko na pinatapos ang sinasabi ni Mimi at
dire-diretso akong bumaba. Bakit nandito si Wren?! At bakit alam niya kung saan ako
nakatira?

Pakiramdam ko, lalabas na sa dibdib ko ang puso ko bawat hakbang ko nang dahil sa
kanya. Kinakabahan ako. Papatayin niya ba ako? At talagang sa sarili ko pang
pamamahay?!

Tanaw ang sala namin mula dito sa hagdan pero habang pababa ako, hindi ko naman
siya nakita sa sala. Asan ‘yon? Pumihit ako para pumunta sa kusina nang mapahinto
ako dahil nakatayo si Wren sa pintuan ng kusina naming habang may hawak na
kutsilyo.
Nanginginig akong napatingin sa kanya habang siya, relaxed na relaxed lang at
nakasmirk pa. I gulped hard by the sight of him. “Good morning, sleepyhead.” Mas
lalong lumaki ang smirk niya sa mukha nang sabihin niya ‘yon.

I composed myself and said, “What exactly are you doing here?!”

---------------------xx---------------------

A/N: Malapit na mag-100K reads ang TH! Salamat sa pagbabasa nyo at paghihintay
kahit medyo matagal mag-update! Sa pagvote at pagco-comment! :) Love love~!

Follow: @aleehartswp

-Alee

=================

Chapter 21: Werewolf Thing (Part I)

Chapter 21: Werewolf Thing (Part I)

I’m still looking at this creature, eyes wide open and mouth agape. I don’t get it.
Why is he here? How in the heaven did he find me? I feel like I am about to lose
the strength my knees are having when I heard my mom hurriedly and literally runs
down the stairs. But I can’t still take my gaze off him. He’s wearing his usual
outfit. Pero hindi iyon ang kailangan kong pagtuunan ng pansin ngayon.
“Oh, hijo. I told you I can handle,” Mimi walks toward him. Maybe she’s pertaining
to the knife in Wren’s hand dahil kinuha niya ‘yon nang makalapit siya sa kanya.
“You’re my daughter’s visitor. You should sit, relax and let me do the cooking,”
She smiles at Wren and beckons him to the living room. Sumunod naman ako sa kanila.

Just the thought of him, walking on the same floor as I am, is unfavorable.
Frightening. The other evil is in my house! Talking to my mom and invading our
kitchen and living room! For pete’s sake. What should I do?

“It’s fine with me, Madame. Mahilig lang po talaga akong magluto. My mom taught
me.” He said, smiling, then turned his gaze on me.

It really creeps me out to see him smile like he’s up to something not really good.
Of course, Zy! It’s just normal for you to act like this because he also tried to
kill you, once. Ugh. Why do these creatures want me dead, anyway? No one’s ever
worth killing!

Napailing nalang ako ng paulit-ulit. Hindi ko talaga alam kung bakit nandito ang
lalaking ‘to. Si Mimi, naman parang tuwang-tuwa pa na nandito si Wren.
My mom clapped her hands, once and smiled like a lunatic. Seriously, Mimi? “I
should meet her, sometimes,” Wren nodded in response as he sat on our sofa.

“I’ll gladly tell her, Madame.” Magalang na sabi ni Wren.

Hindi ko alam kung nagpapanggap lang ba siyang magalang o natural na sa kanya ‘yon.
Pero ang mas ipinagtaka ko ay ang sinabi niya. Buhay pa ba ang Mommy niya? If I’m
not mistaken, there are only ten werewolves left in the otherworld, rather Mystic
Palace. Well, hindi naman siguradong patay na ang iba sa kanila, based on what Yana
told me. Pero kung nasaan man sila bukod sa Mystic Palace at nahuli sila ng mga
vampires, sigurado akong hindi sila makakatakas sa demonyong Leo na ‘yon. Those
vampires are demons at sa nakita ko sa isip ko kagabi na ginawa nila sa mga totoo
kong magulang, hindi malabong ganoon din ang gawin nila sa iba.

I don’t really know what happened on their race. But one thing’s for certain. No
one can easily get away with that demon Leo. Kaya siguro ganoon nalang kung
protektahan ng mga races na ‘yon ang Mystic Palace. I get it now.

“Hoy. Ano’ng balak mo dyan?”

My mind went back to reality when I heard Wren. Napatingin ako sa kanya na nakaupo
sa sofa at nakasmirk. Creepy.

Hindi ko namalayang wala na pala si Mimi dito sa sala. I’ve realized that I am just
standing here for minutes when I felt my knees are getting numb. Umupo ako sa
maliit na sofa na katabi ko. Nasa kaliwa ko yung tv at nasa kanan naman si Wren
kaya kaharap niya ‘yon. Nakaupo siya sa mahabang sofa na may katabi ring maliit na
sofa na nakaharap sa’kin.

I glared at him. ‘Yung kaninang mabait na mukha niya, ngayon naging pangdemonyo na
naman. Sabi ko na nga ba at umaarte lang ang isang ‘to e. Hindi talaga ako dapat
nagtitiwala sa mga ganitong klaseng tao. Pero bakit nagtiwala ka kay Viex? My mind
says. Right. I was caught off guard by myself. Stupid, Zy.

“What seriously comes into your mind to come here?” masama pa rin ang tingin ko sa
kanya. Ano ba kasing balak ng isang ‘to?

“Nothing. I just feel it in my guts. Baka kasi gusto mo akong makita,” he then
shrugged. Umayos siya ng upo sa sofa at saka kumuha ng isang throw pillow at
sumandal. Nilagay nya ‘yung throw pillow sa ibabaw ng tiyan niya at saka iyon
niyakap. What the heaven?

Ini-stretch ko yung kamay ko para padabog na kuhanin sa kanya yung throw pillow
pero hindi manlang siya natinag. “For your information, I would never want to see a
guy who tried kill me.” I said, gritting my teeth in anger.

“Oh,” he crossed his arms so as his legs. He looked at me with a mocking smile. I
hate it! “Why are you always with Viex, anyway? Is that your way of telling him, ‘I
don’t want to see you because you tried to kill me’?”

He caught me there. Napaiwas ako ng tingin sa kanya. Bakit nga ba?

“If I wanted to kill you, then I would have. From the time you’ve set your foot on
the otherworld, your heart would have stopped from beating. That’s a werewolf
thing,” he said matter-of-factly. Tumingin ako sa kanya.

“I don’t trust you,” was the only thing I’ve managed to say.

Ngumiti siya sa’kin. “So do I.”

“Then why are you here?” tinaasan ko siya ng kilay. Nabobother talaga ako na
nandito siya.

“I’ve told you—“

“I want the truth.”

He chuckled. “Then make me say it.”

“What?!” hindi ko na mapigilan ang inis ko kaya napalakas ng kaunti ang boses ko.
Buti nalang hindi ako narinig ni Mimi.

“What? Sabi ko, make me say it.” Nakangiti pa rin siya ng nakakaloko. Bakit niya ba
ako pinaglalaruan? Ano ba talagang problema sa’kin ng lalaking ‘to?

I composed myself and look at him, straight in his green eyes then smiled. “Guess
what?”
“Yeah?” nakangiti pa rin siya.

“I don’t care about your reason. Just leave!” tumayo na ako sa inuupuan ko at
naglakad papunta sa hagdan nang bigla akong napatigil sa paglalakad. Sa isang
iglap, nasa harapan ko na si Wren. Hindi pa rin nawawala ang ngiti sa mukha niya at
mas lalo akong kinabahan dahil don.

“You can’t just easily get away from me, Lairhart,” he said then grabbed my hand.
Mabilis niya akong hinila palabas at wala na akong nagawa don. As a matter of fact,
mas nakahinga ako ng maluwag nang nasa labas na kami.

Baka kasi kung ano pang gawin ng lalaking ‘to sa pamilya ko.

Patuloy lang siya sa paghila sa’kin sa kung saan. Pero hindi naman ako nasasaktan
sa way ng paghila niya.
“Where are you dragging me?” tanong ko habang iniikot ko ang paningin ko. He didn’t
answer. Hindi naman kami papalabas ng subdivision. Saan ako dadalhin ng isang ‘to?

Ugh! I hate this green-eyed monster!

Just when I was about to lose my patience, he stopped walking. Napatingin ako sa
hinintuan namin.

A 2-story house. Katulad lang rin siya ng bahay namin pero halatang mas Malaki ito.
Kulay white and black ang motif ng walls at gate niya. Pero mas kapansin pansin
yung isang malaking glass wall sa gilid kaya kita yung hagdan mula dito sa labas.

Lumingon pa ako sa paligid at wala na halos akong makitang bahay. Nasa dulo na ata
kami ng subdivision at hindi pa ako nakakapunta rito.

“Whose house is this?” wala sa sariling tanong ko.

“Sakin. Tara.” Binuksan niya yung gate at pumasok na doon kaya sumunod nalang ako.

May bahay siya dito? That’s the craziest thing I’ve ever heard.

Napatingin ako sa may tabi ng pintuan ng bahay niya. May tatlong pares ng tsinelas.
Does that means na meron siyang iba pang kasama dito sa bahay?

He opened the front door and made his way inside without even waiting for me. What
a true gentleman. Tsk. Sumunod nalang ako.

Pagpasok ko, may nakita akong batang lalaki na nakaupo sa sofa at nanonood ng tv.
Sa tingin ko mga nasa 9-10 years old na siya. Bakit may bata dito?

“Milo.” Mahinang tawag ni Wren. Tumingin naman yung bata. Milo? “Asan si Mama?”
tanong niya dun sa bata. Nanlaki naman ang mata ko dahil sa tanong niya. Mama?!
Buhay ang mga magulang niya?! At sino ‘tong batang ‘to? Kapatid niya ba? Don’t tell
me, nasa pugad ako ng mga wolf?! Pero hindi nalang muna ako nagreact. O gumawa ng
kahit anong ingay bukod sa paggulp.
“Nagluluto.” Masungit naman na sabi nung bata. Pakiramdam ko nakita ko si Viex sa
kasungitan at ka-cold-an ng boses niya.

“Dito ka lang muna. Hwag kang aalis.” Napatingin ako kay Wren at sunud-sunod na
tumango. I don’t know if that was just me o talagang nakita kong ngumiti si Wren
nang tumalikod na siya.

Pero wala muna akong pakialam sa mga ganyang bagay. Kailangan kong umalis dito!

Unti-unti akong tumalikod para umalis. Nakatalikod naman sa’kin yung kapatid niyang
weird ang pangalan, kaya paniguradong hindi nila mapapansin kung aalis ako.

Hahakbang na sana ako paalis nang biglang—“Hija. Saan ka pupunta?”

This can’t be! I’m doomed.

 ------------------------------------xx-----------------------------------

So here's the part I of Chapter 21. Huhu. Tatapusin ko sana yung buong Ch. 21 kaso
ang dami ko pa ring kailangang gawin. Thanks for waiting! At sa pagsuporta kahit
mabagal ako mag-update. Happy 112K reads! :) Thank you guys. <3

~Alee

=================

Chapter 21: Werewolf Thing (Part 2)

Chapter 21: Werewolf Thing (Part II)

“Uh. A-hh-no—“ unti-unti akong lumingon sa babaeng nagsalita at literal na

napanganga ako. A goddess is standing right in front of me. May hawak siyang sandok
pero pakiramdam ko nagdedeliryo ata ako dahil akala ko nung una, isa iyong magic
wand. She’s wearing a simple knee-length white dress na natatakpan ng apron sa
harap. Simpleng simple lang talaga yung dress, kaya alam kong pambahay lang siya.
Pero parang kapag siya ang nagsuot, ang elegante ng dating.

Mula sa suot niya, umakyat ulit ang tingin ko sa mukha at ulo niya. Nakatali yung
buhok niya pero may mga ibang hibla na nakawala mula doon. At nagulat pa ako nung
makita kong nakangiti siya habang nakatingin sa’kin.

“You must be Zeira.” she asked, still smiling.

“Y-yes—.” Napatingin ako sa likod niya and there, I saw Wren. Mukha siyang
nagpipigil ng tawa. Pinagtatawanan niya ba ako?

Umayos ako ng tayo at tumingin sa ibang direksyon. Just act normal, Zy.

“It’s glad to finally meet you, Hija.” Nakarinig ako ng ilang hakbang papunta
sa’kin kaya tumingin ako dun sa babaeng nasa harap ko. She’s now offering her hand
for a hand shake. I gladly took it. “I’m Eunisa, Wren’s mom. But you can call me
Tita Isa. And that boy is Milo, my younger son.” turo niya kay Milo.

I was taken aback. Mom? Woah. She doesn't look like a Mom. Mukha nga siyang
nakababatang kapatid ni Wren e. I looked at her intently.
"You're a wol--" hindi ko pa natatapos ang sinasabi ko, nagsalita na ulit si Tita
Isa.

"Nope. I'm a mortal." Nakangiti pa rin siya nang sagutin ang tanong ko. So she's--
"I'm not Wren's biological mom. But that doesn't really matter."

Tumango ako. Wren? Ibig sabihin tunay niyang anak si Milo? Napangiti ako. Her love
for him is like the love my Mimi has for me. I can see it in her eyes. "I am also
an adopted child. But I love my family here... so much." Napangiti ako nang ma-
imagine ko sila Mimi at Didi.

"You're really kind. Like what my son told me--" Tita Isa was interrupted by Wren's
cough. My forehead creased when I saw his face. It's red like hell.

"Bakit ka namumula? Are you sick?" Nakakunot pa rin ang noo ko habang nakatingin sa
kanya. Tumingin siya sakin sandali pero umiwas din bigla. Nagulat pa kami ni Tita
Isa nang bigla syang tumalikod mula sa amin.

"Wala akong sakit. Nabulunan lang ako." He said na akala mo nandoon sa likod yung
kausap niya. Seriously? Bastos rin talaga ang isang 'to minsan.

"Don't mind him, Hija." Tita Isa chuckled.

Napatango nalang ako.

"Yow!" Halos mabingi ako nang biglang may mga kalalakihang basta nalang nagbukas ng
pinto ng bahay nila Wren. Sakto pa namang nandito ako sa tapat ng pinto kaya medyo
umatras ako.

Napatingin ako sa kanila at mas lalong kumunot ang noo ko. "Exl? Riley?" Tanong ko
at ininspeksyon pa ang mukha ng dalawa. Pati na rin yung ibang wolves. Nakikilala
ko yung dalawa dahil silang dalawa lang yung kumausap sa'kin nung pinagtangkaan ako
ni Wren. Ano naman kayang ginagawa ng mga 'to dito?

"Hi Miss Zeira!" Sabay na sabi nila. Napakamot naman ng ulo si Riley na parang
nahihiya.

"Gaya-gaya ka. Pumasok ka na nga!" Nagulat ako nang bigla nalang tinulak ni Exl si
Riley papasok. Buti nalang medyo lumayo na ako sa kanila kundi madadamay pa ako sa
kakulitan nila.

"Excuse me! Excuse me!" Said a familiar voice.

Dahil nagkukumpulan yung mga wolves sa pinto, bigla silang naggive way at lumabas
mula doon sila Yumi at Yuki. Pati sila nandito?
"Hi missy!" They both said and hurriedly run towards me. At tulad ng lagi nilang
ginagawa, niyakap nila ako so I hugged them back. Normal ang height nila ngayon.
Kaya pala hindi sila makadaan kanina.

They are both wearing lose shirt for top and shorts matched by their converse
shoes. Color blue ang kay Yuki while pink naman ang kay Yumi. Nakalugay lang
parehas ang mga buhok nila. Kumalas sila sa yakap nila kaya nakita ko si Yana at
Jae Kyline na nakatayo sa may pinto habang nakangiti sa'kin.

Yana's wearing a violet dress matched by a violet dollshoes. Naka-braid ang buhok
niya. "Hi Miss Zeira!" Yana and Jae Kyline said in unison saka lumapit sa'kin para
bumeso. Ngumiti naman ako sa kanilang dalawa at saka sila sumunod sa iba. Nasa sala
na pala silang lahat, hindi ko manlang namalayan.

Napatingin ako kay Jae Kyline. Nakapants at simple shirt lang siya na pinartneran
ng chuckshoes pero maganda pa rin. Bakit ba ang gaganda ng mga nilalang na 'to?

Nilibot ko ang paningin ko. Ngayon ko lang rin napansin na normal na suot yung mga
suot nila. Pati nung mga wolves. Normal na suot ng mga lalaki. Hindi naman sa
abnormal sila manamit pero ibang iba ang suot nila sa other world sa suot nila
ngayon. At parang comfortable na comfortable naman sila sa mga suot nila. Na parang
nakapagsuot na sila ng ganyan ng maraming beses. Kung hindi ko sila kilala malamang
iisipin kong normal na nga nilalang lang sila.

Lagi ba silang pumupunta dito?

I looked at the part where Milo was sitting, earlier pero wala na siya doon. Kaya
hinanap nalang ng mata ko si Wren at saka mabilis na lumakad palapit sa kanya.

"What are they doing here?" Walang kamuwang-muwang na tanong ko.

"Itanong mo sa kanila." At pilosopong sagot naman niya. I rolled my eyes at him.

Wala talaga siyang kwentang kausap.

Nasa tapat kami ng dining area kaya natanaw ko si Tita Isa na nag-aayos na ng
tanghalian. Then a realization suddenly hit me. Mag -isa na nga lang pala si Mimi
sa bahay. At naghanda siya ng pagkain para sa amin ni Wren. Hindi ko rin alam kung
nasaan si Cyrus pero hindi ko na siya nakita kanina kaya malamang umuwi na yon sa
Manila.

"Kailangan ko na palang umuwi," I said. Napatingin ako kay Tita Isa na nakatingin
na rin sa'kin. Medyo napalakas pala yung boses ko.

"Hindi ka ba muna kakain, hija?" Medyo malungkot ang tono ng boses nya.
I looked at her, then smiled apologetically. "Hindi na po, tita. My mom also
cooked lunch. At mag isa lang po siya sa bahay. Dumaan lang po kasi talaga ako
dito."

"Is that so?"

I nodded.

"Babalik ka ba agad, Missy?" I heard Yumi said with a sad tone.

"Uh." Nag-aalangan akong napakamot sa ulo ko. Babalik pa ba ako dito? Natatakot ako
kanina dahil akala ko nasa teritoryo ako ng mga wolves at papatayin nila ako pero
since nandito naman yung iba, then-- "Yes. Babalik ako agad." Nakangiti kong sagot
sa kanya.

"Yehey!"

"Yes!"

"Tuwa ka naman dyan, Eight!"

"Siraulo. Manahimik ka dyan!"

"Hahahaha. Bakit ka namumula, dude?" Exl said.

"Crush niyan si Miss Zeira e." -Riley.

Napatingin ako sa mga wolves. Hindi ko pa sila kilala lahat. Napatingin naman ako
nang bigla nilang itulak tulak yung Eight na tinatawag nila. Blonde siya at mas
matangkad sa iba sa kanila pero kung tulak-tulakin lang nung nga kaibigan niya.
Natatawa rin tuloy ako sa kanila.

Nagulat naman ako nang biglang humarang si Wren sa harap ko habang nakacross arms.
Nakaharap sakin ang likod niya kaya hindi ko makita ang expression ng mukha niya.
Napaka-epal talaga ng isang 'to kahit kailan.

Nakarinig ako ng ilang gulp at "Tatahimik na kami, Leader." "Ito kasi si Eight!"
"Kasalanan ni Eight, Leader."

Dumungaw ako sa kanila at nanahimik na silang lahat. Nakakatuwa pa naman silang

tignan kapag nagkukulitan.

"You're late." I heard Wren, said. Sinong late?

"Patay! Gutom na pala ako." Tumayo si Exl mula sa pagkakaupo habang hinihimas himas
ang tyan niya.

"Ako rin pala."

"Grabe namiss ko luto ni Tita!"

"Oo nga tol, e."

"Kami rin!" Malakas na sabi ni Yumi at Yuki.

"Wait for us, guys!" Sumunod naman si Yana at Jae Kyline.

Pinagmamasdan ko lang sila habang sunud-sunod na nagsipasukan sa dining area.

At hindi ko namalayan na kaming dalawa nalang pala ni Wren ang nandito sa living
room.

Napatingin ako sa kanya pero nakatingin siya sa ibang direksyon . "Uuwi na ako."
Cold na sabi ko sa kanya at saka humarap papunta sa pintuan pero hindi pa ko
nakakahakbang napatigil na agad ako.

"Yeah." Cold na sabi niya.

His eyes are still as cold as eyes but this time, there is something more. Not just
the coldness but I don't know what.

He's just standing there and he's looking at me. Parang nagflashback sakin lahat ng
nangyari kagabi. Lahat. From the start when he said sorry, the confession, and his
comforting hug. Hindi pa rin ako nakakapagthank you sa kanya.

"Viex..." I called out his name.

"You should go home. Your mom's looking for you." He said.

Tumango ako at lumapit sa kanya. Bakit ganito ang nararamdaman ko? Pakiramdam ko
magkakasakit ako habang papalapit ako ng papalapit sa kanya? Daig ko pa ata ang
nabigyan ng sanction ng teacher dahil sa kabang nararamdaman ko. He grabbed my hand
nang ilang hakbang nalang ang layo ko sa kanya at saka niya ako marahang hinila
papalabas.

Kinilabutan ako nang gawin nya yon. What am I feeling? Hindi naman ako ganito dati.
I mean, yes. Kinakabahan talaga ako sa kanya dati. Tignan niya pa lang ako sa mata,
sobrang kinakabahan na ako. Pero dahil yon sa takot. Ngayon, hindi ko alam. Pero
hindi ako takot sa kanya. Nakakaramdam ako ng kaba pero hindi dahil sa takot.

Isa pa ang hindi ko maintindihan sa sarili ko. Nakita ko naman siya kagabi, pero
bakit parang namiss ko siya? At natutuwa ako dahil nandito siya.

Napatigil kami sa paglakad nang biglang sa isang iglap, nasa harap na namin si Wren
at hawak na niya ang isa kong braso.

"May usapan tayo, Viex." He said, menacingly.

"Get your hands off her, Wren." Viex replied with the same intensity.

I gulped hard. Natatakot ako sa kanilang dalawa. Bakit ba nagsama sila?

"Hindi. May usapan tayo.".umiling si Wren. Nagulat ako nang biglang mas tumingkad
ang kulay ng mata niya at nang magkaroon siya ng pangil gaya ng isang aso. Ghad. Is
he going to transform into a wolf, here? Sa harap ko pa?!

"Get off me!" I said, scared. Almost choking. Kung nakakatakot na siya habang tao
palang siya, what more kapag naging werewolf na siya?

"Leader!" I heard the other wolf.

"Wren! Stop this!" Lumapit si Tita Isa sa'min. Pero mas humigpit lang ang
pagkakahawak ni Wren sa'kin. What is he trying to do? Putulin ang kamay ko?

"Ahh!" Pakiramdam ko madudurog na yung buto ko sa braso dahil sa hawak niya.

"Damn it, Wren!" Viex shouted, irritated. "You're scaring her." Lumapit si Viex sa
kanya pero sinuntok niya ito.

Halos hindi ko na maintindihan ang mga sinasabi nila dahil sobrang sakit na talaga
ng braso ko. Sumisigaw na rin yung iba.

"Aray!" I shouted, almost crying because of pain. Hindi ko alam kung anong
nangyayari sa kanya at sa sinasabi niyang usapan nila.

Nahagip pa ng mata ko ang pagtayo ni Viex at pagsuntok niya kay Wren na naging
dahilan ng pagkakakalas ng hawak niya sa kamay ko.

Napaupo ako sa sahig sa sobrang sakit ng braso ko. I'm tired. Physically and
emotionally. Lagi nalang ba akong magiging prone ng pain?
Ganoon ba ako kahina? Gaya ng sabi ni Roanna? Sino pa ba talaga ang mga dapat kong
pagkatiwalaan sa hindi? Sabi niya, hindi niya ako gustong patayin. Ano lang ang
gusto niya? Tanggalan ako ng braso?

I'm crying. Yes. I'm crying again, in front of these creatures. But hell I care.
This pain is too much to bear. I've had enough for this week. Enough.

Naramdaman ko ang pag-alalay sakin ng isang tao para makatayo. I looked at him.
Viex. Siya na naman. He saved me, again.

Sa loob ng isang linggo, ang dami niyang naging role sa buhay ko. He was once my
attacker. But now, he's the one saving me from my attackers. Especially from this
werewolf.

"Nonesense werewolf thing it is." I mumbled nang madaanan namin ang nakaupong si
Wren sa sahig. Nakayuko sya habang nakalagay ang kamay niya sa isa nyang tuhod na
nakatiklop. Hindi siya nagreact.

"Let's go." I said.

Nonsense.

=================

Chapter 22: Heiress Zeira

Chapter 22: Heiress Zeira

*MONDAY*

The whole day went not so well. It's monday pero napaka-unproductive ko. Ang
nakakainis pa doon, masyado ata akong namiss ni Roanna dahil kanina pa siya
gumagawa ng mga bagay para mas lalo akong mainis. Hindi nalang ako nagpapaapekto sa
kanya dahil sigurado namang mas ikakatuwa niya 'yon. At mas marami namang bagay na
mas importanteng problemahin kesa sa kanya.

"Zeira." I looked up just to see Nijel's smiling face. I smiled back. Nandito ako
sa library dahil may tinatapos akong homework sa English class namin. Kahit naman
next week pa 'to ipapasa, ginawa ko na para hindi na ako matambakan ng gawain.
Eksaktong two weeks nalang kasi at sem-ender party na.

"Nij. What are you doing here?" I asked while watching him sits on the chair in
front of me. He looks so happy dahil abot sa mata ang ngiti niya. I wonder why.

"We have the same reason. Ayoko ring matambakan ng mga gagawin."

I chuckled. "Stressful, isn't it?"

I saw him nod but he didn't answer. Napatingin lang ako sa kanya nang makitang
nakatingin lang siya sa'kin. "Why?" I asked, curiously. Gwapo sana ang isang 'to,
kaso minsan talaga ang weird rin niya. Napakamysterious rin kasi ng ni Nijel kaya
madalas hindi ko alam kung ano bang iniisip niya.

"Hahaha. Wala. You were just so stressed this past few weeks kaya hindi na kita
nakikitang ngumingiti. It feels good to see you chuckle," he explained.

Napailing ako at napaisip. "Ganoon ba ako ka-stressed na hindi mo na ako nakikitang

ngumingiti?" I asked more likely to myself.

"Oo. Hahaha," natawa na rin ako. Sino ba namang hindi? Pati tuloy sa sarili ko,
nawi-weirduhan na ako. Geez.

"O-Ouch!" Natigil ako sa pagtawa nang makaramdam ako ng hapdi sa kanang braso ko.
Ito yung brasong muntik nang durugin ng wolf na 'yon. Pero gaya ng nangyari dati sa
sugat ko dahil sa kagagawan ni Roanna, wala na rin iyon. Argh.

Then, in just a snap, the book I was reading is now on fire. Just what the heaven
happens?

"Ano'ng nangyari?!" Natataranta nang tumayo si Nijel mula sa kinauupuan niya at

mabilis akong hinila palayo sa apoy na unti-unting lumalaki, pero hindi naman
nasusunog yung table na pinaglalagyan ng libro na yon. Wala nang ibang tao dito sa
library at nasa medyo tagong parte kasi kami nakapwesto kaya hindi agad malalaman
ang nangyayari dito mula sa table ng librarian.

Tumakbo si Nijel kung saan may makapal na telang nakapatong at saka lumapit sa apoy
at tinry itong patayin. Hindi ko alam kung bakit may tela doon pero buti nalang rin
meron. Pinagmamasdan ko lang siya habang patuloy niyang tinatry patayin ang apoy
pero hindi manlang iyon natitinag. Parang mas lalo pa nga iyong lumalakas.

Tumingin ako sa paligid. Walang tao. I shift my gaze on the fire, again. Nakatingin
lang ako sa apoy na 'yon. Feeling how hot it is. How is it made. And everything
about it. I don't know why am I doing this pero parang ang mismong mata ko na rin
ata ang ayaw bumitaw sa pagkakatingin sa apoy na yun.

Then, unexpectedly, something came up in my mind. Para itong kusang nagpop-out sa

utak ko. At hindi nga ako nagkamali. Walang ibang pwedeng maging dahilan ang apoy
na 'yon dahil wala naman kaming dala na bagay na pwedeng makapagtrigger ng fire.
Lalo na't parang ako pa ang puntirya.

Roanna Zaffre. Again.

Sinet aside ko muna lahat ng iniisip ko. I'll deal with the thought of Roanna,
later. Kailangan naming mapatay ang apoy bago pa 'yon kusang kumalat.

"Shit! Bakit ba ayaw mong mamatay?" Ramdam ko ang inis sa boses ni Nijel. Inilibot
ko ulit ang tingin pero wala akong makitang ibang bagay na pwedeng makatulong para
mapatay yung apoy. Except for one thing.

Magic. Right! Magic!

That fire was created by magic. I know, it's possible to kill it by what it was
composed of, too. But how?

Hindi ko alam kung kaya ko bang gawin ang mga ginagawa ng ibang sorcerers at
sorceress. I know nothing about spells.

Umiling ako habang nakapikit. "You can also do that, Zeira." Am I?

Huminga ako ng malalim at, "Step aside, Nij!" I said. I looked at him and saw how
confused he is when he looked at me but he did it anyway. And with all the
determination, I looked at the fire. Thinking nothing but killing it.

I know, I can kill it.

I tried to concentrate more. Lahat ng iniisip ko, kinalimutan ko muna. Ginawa kong
stable ang paghinga ko ganon rin ang utak ko. Hindi ko alam kung ano'ng pwedeng
mangyari pero ita-try ko pa rin.

Hindi ko alam kung bakit pero parang kusang gumalaw ang kamay ko. Hindi ko rin alam
kung anong galaw ang ginagawa nito dahil nasa apoy pa rin ang tingin ko.
Mas lumakas ang loob ko nang unti-unting humihina ang apoy at nang magkaroon ng
tubig sa table na pinagpapatungan ng libro. Kusa itong kumakalat papunta sa librong
malapit na atang maabo at kalaunan, napatay nito ang apoy.

Napahinga ako ng maluwag nang makita nalang ang itim na mark na naiwan ng apoy sa
lamesa. Miski yung tubig wala na.

At pakiramdam ko ata nanghina ang tuhod ko sa kaba dahil bigla nalang akong
napasalampak sa sahig. "I did it." Napangiti ako ng marahan at napanatag ang loob
ko.

Nararamdaman ko pa rin ang hapdi ng braso ko. Pero nawala narin agad ang paso.

I get it now. Kung bakit ganoon kabilis maghilom ang mga sugat ko sa katawan, kasi
mismong dugo ko ang gumagawa ng spell para pagalingin ang mga 'yon. Kahit hindi ko
alam kung paano nangyayari ang mga ganoong bagay, mismong dugo at katawan ko na ang
gumagawa ng way para malaman ko.

"Z-zeira." Lumapit sa'kin si Nijel with those confused and wondering eyes.

"I'll explain ever--" I started but he cuts me in mid sentense and I was more
shocked on what he asked me, rather, said.

"You're the lost heiress of Lairhart Kingdom." Actually it's more likely a
conclusion than a question.
Nanlaki ang mga mata ko nang dahil sa sinabi niya. Paano niya nalaman ang tungkol
sa bagay na 'yon?

"W-what?" Nagpapanic ang buong katawan ko. Hindi ko alam kung ano bang dapat kong
sabihin sa kanya. O kung meron nga ba akong dapat sabihin.

"That's the reason why Master A chose you to be the top student. Because he knows
you're capable of handling the position. I thought they just changed the rules," he
said to himself.

Hindi siya nakatingin sa'kin at sa tingin ko, sinosolve niya sa utak niya lahat ng
nangyayari ngayon. Is he one of those creatures?

“Apparently, they didn’t.” napatingin ako sa likod ko nang makarinig ako ng isang
pamilyar na boses.

“Viex?” I called out his name. Lumapit naman siya sa akin at tinulungan akong
tumayo.

“That was Roanna’s fire. She’s not going to stop.” Sabi niya habang nakatingin
sa’kin. Tumango naman ako.

“I know.”

“Sinasabi ko na nga ba!” napatingin kami ni Viex kay Nijel. May halong inis ang
boses niya. “You’re a Welsh. Same as your sister.” He said.
“Welsh?” nagtatakang ulit ko sa sinabi niya. Ano’ng welsh?

“Yun ang tawag sa mga taga-other world.” Walang ganang sagot naman ni Viex. Oh!
Bakit ngayon ko lang nalaman ‘yon? Pero si Nijel, alam.

Ang dami ko pa nga sigurong hindi alam sa mga bagay-bagay na nasa paligid ko. Pati
na rin sa mga taong nakakasalamuha ko araw-araw.

“Pano mo nalaman ang tungkol sa mga bagay na ‘yan, Nij?” hindi ko na napigilang
magtanong.

“Of course, he knew. He’s an Alistair, a protector.” Viex said while looking at
Nij.

Mas lalo akong nagtaka. Buong akala ko, normal na tao lang si Nijel. Pero ngayon,
hindi ko na alam kung sino pa bang normal sa hindi.

Mas gumugulo ang isip ko. Bakit ganito?

“Lahat ba ng tao dito, taga-other world?” napaupo ako sa upuan na inupuan ko

kanina. Pakiramdam ko kasi hindi ko na kayang dalhin ang bigat ng mga nangyayari.
“Epekto ba ‘to ng pagiging main portal ng Finelry?” tanong ko sa kanilang dalawa.
Nagkatinginan silang dalawa sandali at saka sinagot ni Nijel ang tanong ko. “Hindi
lahat, Zeira. May mga Welsh dito pero meron ding mga mortal. And yes, that was the
effect.”

“That’s why you should not trust anyone here. May ibang welsh na mapanganib at
merong hindi. But the thing is, hindi natin kilala kung sino-sino sila. It will be
safe for you to trust no one.” Paalala ni Viex.

Mas bumigat ang pakiramdam ko. How would I do that? Buong student body ata,
napalapit na sa akin. Kahit hindi ko sila kilala lahat, mahal ko ang bawat parte ng
school na ito. Like what I’ve said before, it’s like my second home. Pero
pakiramdam ko, paunti-unti nang nasisira yun.

Tumango nalang ako. Ano pa nga bang magagawa ko? Kung si Roanna nga, gustong gusto
akong patayin. Ano pa kaya yung iba? Hindi ko man alam ang reason nila pero tingin
ko, dapat nalang akong maniwala sa mga sinabi ni Viex.

“Bakit ba sila nandito? Ang ibang Welsh? Bakit sila nagpapanggap na mga mortal at
nag-aaral dito sa Finelry?” tanong ko sa kanila.

“Some are scared kaya mas pinili nalang nilang magpanggap na tunay na tao, kesa
madamay sa galit ng Arunafeltz. Some are looking for a home and some are in search
for the lost Heiress, and that’s you, Zeira. Naniniwala kasi silang ikaw lang ang
may kakayanang ibalik ang dating otherworld. That’s why we need you. Otherworld
needs you.” Viex explained. Kaya pala sinabi niya sa’kin dati nung una niya akong
dinala sa otherworld na kailangan ako ng mundong iyon. Pero kaya ko nga ba ang
sinasabi niya?
“Paano ko naman gagawin yun? Paano ko ililigtas ang
about your—your world!” I burst out in frustration.
paano gumamit ng magic. Kaya paano ko lalabanan ang
myself pero alam kong narinig din nila. The picture
still clear in my mind. Pero wala akong magawa.
otherworld? I know nothing
“Ni hindi ko nga alam kung
Leo na ‘yon?” I whispered to
of that demon and my parents is

“But your mind knows it, Zeira.” Napatingin ako kay Nijel nang bigla siyang
magsalita. “You just can’t see it. But you’re powerful. Your mind is powerful
enough to control anything kahit hindi mo alam. I saw it with my own eyes. I saw it
on how you killed the fire without even chanting any spell.” Pagpapatuloy niya.

“What do you mean?” naguguluhan na tanong ko sa kanya. “At paano mo nasabing ako
ang Lost heiress ng Lairhart?” patukoy ko sa sinabi niya kanina. Alam ko kasing
sigurado siya nang sabihin niya na ako ang Lost heiress.

“Isa akong Alistair, Zeira. Dati rin akong nakatira sa otherworld. I never really
met the heiress but I know what she can do. Naririnig ko yun sa ibang Welsh. Alam
kong siya lang ang nag-iisang sorceress na kayang gumamit ng mind magic. That’s
your specialization. And that is absolutely what you did, earlier.” Nakangiti na na
sabi niya.

Mind magic. Sa pagkakaalam ko, ilang beses ko nang nagamit ‘yon. So that’s natural?
“Every sorcerer or sorceress has the capability to do magic, Zeira. But only the
royal sorcerers has a specialization and yours is Mind magic. Lahat ng sorcerer ay
kailangang magchant bago magamit ang isang particular spell. At yun ang kailangang
nilang matutunan. But your case is different. You can do anything as long as you
will think of it. As long as you will want it. Even If you know nothing about
chanting spells.” Si Viex naman ang nagpaliwanag.

“Pero kailangan ko pa ring matutunan ang magchant ng spell, tama?” I asked.

My mom is a royal sorceress pero normal chanting ang nakita kong ginamit niya noong
nakita ko siya sa isip ko. I wonder what her specialization is.

Tumango silang dalawa.

Napayuko ako at nag-isip.

The otherworld needs me. That is my world.

Nagdadalawang isip pa rin ako pero after knowing the truth about this school, my
parents and my whole existence. “What do you want me to do?” I asked.

“Rule the Lairhart Kingdom,” A familiar voice said. Napalingon ako at hindi na
nagtaka na nandito na naman sila. Alam kong kanina pa sila nakikinig sa usapan
namin dito. “Heiress Zeira.” Yana smiled.

Alam kong once na pumayag ako, kailangan kong sumama sa kanila papunta sa
otherworld pero hindi ko naman pwedeng iwan ang buhay ko rito. Ito rin siguro ang
dahilan kung bakit ako dinala ni Wren sa bahay nila nung nakaraan. Dahil gusto
nilang pamunuan ko ang Lairhart.

What should I choose? My responsibilities as a top student here? Or my

responsibilities as the heiress in the otherworld?

Nag-isip pa ako sandali at nang makapagpasya na ako, tumingin ako sa kanilang

lahat.
Bumuntong hininga ako, “I’m sorry but I can’t.”

---------------------------------xx---------------------------------

Hooray for the update and new book cover! Hahaha. Thanks for waiting guys! Ito na
ang UD. :D

Anyways, baka kasi may di kayo nagets. Here's some added words for this update.

Welsh - tawag sa mga taga-otherworld.

Alistair - protector.

You'll know sa mga next updates kung sino at ano ang pinoprotektahan ng mga
Alistairs so keep supporting! Lablab.

Sali pala kayo sa group ng TH! Plissss! :) Para naman makilala ko kayo. Hihi.

Just click the external link or copy this.

https://www.facebook.com/groups/thofficial/

Thank you!

Follow: @aleeharts

Like: The Heiress (page)

=================

Chapter 23: An Alistair

Chapter 23: An Alistair

Author’s POV

“May problema ba, Zy?” hindi mapigilang magtanong ni Mishie sa kaibigan niya.
Simula kasi nang dumating ito sa dorm nila ni Syn, wala itong kibo. Like there’s
something big bothering her, again. Hindi naman kasi sila sanay na ganito ang
kaibigan niya. Oo, lagi itong busy dahil sa pagiging top student nito pero hindi
naman ito nagiging ganito katahimik.

Hindi siya nito sinagot kaya umayos siya ng pagkakaupo sa kama ni Syn at binitawan
muna ang ginagawa niya. “Zeira Saldivar!” she bursts out in annoyance. Mahal niya
ang kaibigan niya at ayaw niyang masyado itong nagpapakasubsob sa tungkulin nito.
Isa nga rin ‘yong dahilan kung bakit siya pumayag na maging secretary ng FHCOL.
Para na rin matulungan niya si Zeira.

“H-huh?” parang wala pa rin sa sariling sagot nito sa kanya.

“I’m asking you kung may problema ka. What’s bothering you?” may halo nang pag-
aalala sa boses niya. Obviously, Zeira’s not paying attention. Halata nga rito ang
dami ng iniisip.
“Wala. Iniisip ko lang yung sem-ender party.”

“What about it? We’re almost done na nga e.” pinakita pa niya rito ang mga papers
at proposals na pinipirmahan nalang nila. Meron na ring budget kaya hindi na rin
naman sila magkakaproblema.

“Uh. Never mind.” Ngumiti nalang ito sa kanya. “Nag-approve na ba yung mga sponsors
na pinadalhan natin ng letters? How about the band?” she suddenly changed the
topic.

Wala namang nagawa si Mishie at bumuntong hininga nalang. “Some sponsors already
sent us emails na they’re approving our proposals, while the others are still not
responding. ‘Yung band naman ay okay na.” she explained.

Dalawang set kasi ang mangyayari sa sem-ender party. Since end naman ‘yun ng sem
and they want it to be memorable, ginawa nila itong hindi lang basta party. Sa
umaga kasi, magkakaroon ng iba’t ibang klaseng booths ang bawat klase ng 3rd at 4th
years. Since may tag-limang section ang 3rd at 4rth years, magkakaroon ng ten
booths. Buong araw itong open habang sa gabi naman ay magkakaroon ng band party.
Kaya nag-imbita sila ng isang sikat na banda para tumugtog.

Ngumiti si Zeira at saka bumalik sa trabaho niya kaya ipinagpatuloy na lang rin ni
Mishie ang ginagawa niya kanina.
Ilang sandal lang ang nakalipas, “Ah—Mish?” nag-angat si Mishie ng tingin nang
tawagin siya ng kaibigan. Nagulat pa siya dahil akala niya mahabang katahimikan na
naman ang mangyayari.

“Why?”

Nagdadalawang isip naman si Zeira kung sasabihin niya ba ang nasa isip niya, o
hindi. Gusto niyang mabawasan kahit manlang konti ang dinadala niya. Isama mo pa
yung konsensyang nararamdaman niya dahil alam niyang may tinatago siya sa mga
kaibigan niya. Ang kaso lang, hindi niya alam kung paano niya sisimulan. Kada kasi
maiisip niyang sabihin sa mga kaibigan niya ang mga nangyayari sa kanya, sobrang
kinakabahan siya. Plus the fact na hindi niya alam kung sino pa baa ng dapat
pagkatiwalaan!

Natatakot na rin kasi siya para sa kaligtasan niya. At natatakot na rin siyang
madamay pa ang mga kaibigan niya. Ang gulo ng utak, ‘diba?

“Ah! Wala.” She finally said. Mas lalong nagtaka ang mukha ni Mishie.

Naisip niyang buti nalang at naliligo pa si Syn kung hindi baka isa pa yun sa mga
mangungulit sa kanya.

“Ano nga ‘yun?”

Umiling siya.

“Zeira naman!” hindi na napigilan ni Mishie ang sarili niya at napasigaw na siya.
Hindi dahil galit siya, kundi dahil sa disappointment. “I know you’re hiding
something from us. Akala mo ba hindi namin ‘yun mapapansin? My gosh, Zy! We’ve been
friends since forever, kaya madali nalang sa amin na basahin kung may problema ka
at kung wala. Come on! Don’t you trust us?”

Zeira’s POV

Right. Napayuko ako nang dahil sa sinabi niya. I’m guilty! Kaibigan ko naman sila
pero parang hindi ko sila pinagkakatiwalaan. Why am I like this?
“Eh kasi...” I started. I don’t know how to start. Should I tell her? But how?

“What?” I know na naiinis na talaga sa’kin si Mish. Kilala ko siya at alam kong
kapag ganito na ang tono ng pananalita niya, disappointed siya.

“Do you believe in supernatural things? I mean the unbelievable ones! Like sorcery,
wizardry or whatever? You know, the magical things.” There! I finally said it.

Nakatingin lang ako sa kanya at pansin kong mas lalong kumunot ang noo niya. Hindi
siya nagsasalita at tingin ko, hindi niya alam kung anong irereact niya.

Pero sa huli, dalawang salita lang ang lumabas sa bibig niya, “Do you?” she said. I
can feel the sincerity in her voice na parang nagging interesado siya sa isasagot
ko.

Bakit ganun? Bakit parang mas gusto ko pang tawanan nalang niya ang tanong ko kesa
sa maging seryoso siya.
Bumuntong hininga ako. “I-I actually don’t know. I mean, hindi ko na rin alam kung
ano pa bang totoo sa hindi. Kung meron pa nga bang word na unbelievable, para
sa’kin.” Halos ibulong ko nalang sa sarili ko ang mga huli kong sinabi.

“I do, Zy.” Napatingin ako sa kanya na gulat. Pero bigla siyang natawa. “Not
literally ha! Supernatural is real, for me. But not the way you interpret it. You
see, our world is natural. Everything na makikita mo sa earth is a natural thing
created by God. Yet, God is believably supernatural. He’s a proof. That’s why I’m a
believer.” Ngumiti siya sa’kin. “Pero yung sinasabi mo namang magic, sorcery and
whatsoever. Who knows? Nothing is impossible in this world, you know. Kung meron
mang ganun, edi meron! Mas masaya nga siguro kung isa ako sa may mga ganun e.”
tumawa siya. “Nakakabilib kasi. I love magical things.”

Napangiti ako sa sagot niya. Oo nga naman. Bakit nga ba naman kasi si Mishiena
Brent ang tinanong ko about sa bagay na ‘yun, e isa siya sa mga naniniwala sa magic
and fairytales.

“Ano na namang pinag-uusapan niyo habang wala ako?” napalingon kami parehas at
nakita si Syn na nakasimagot. Tapos na pala siyang maligo.

“Things you are not interested with, Syn. So just leave it with us.” Nang-aasar na
sagot ni Mish.
“Baka nakakalimutan mong nasa kwarto ka namin, Mishiena Brent?” ganti naman ni Syn
na parang nambabanta.

Geez. Mag-uumpisa na naman sila.

“I know, right! Kaya nga hindi mo ako pwedeng paalisin dito unless Zy also wants me
to leave.”

“Ugh! Such a brat!”

“Hahahaha.”

Napatingin ako sa bedside table ko nang magvibrate ang cellphone ko. Kinuha koi yon
at saka tinignan kung sino ang nagtext.
From: Nijel Lrindoza

We have a problem.

Napakunot ang noo ko.

To: Nijel Lrindoza

About what?

Napatigil yung dalawa sa pag-aasaran nang pare-parehas kaming makarinig ng ingay

mula sa labas. Nagkatinginan pa yung dalawa pero napatayo na ako agad at napatakbo
para lumabas. Naramdaman ko namang sumunod yung dalawa sa’kin.

“What’s happening?” asked Syn.

Actually yan rin ang tanong ko.

Nagtatakbuhang mga students ang bumungad sa’min pagbukas naming ng pinto. Sinilip
ko pa kung saan sila papunta pero hindi ko rin makita.

Pumasok ako agad at nagsuot ng jacket at saka lumabas. Gabi na rin kasi at malamig.
Nakasunod lang kami sa mga nagtatakbuhang mga estudyante hanggang sa makarating
kami sa bukana ng Forbidden woods. Bakit sila nagkukumpulan dito?

Hindi namin makita kung ano ang pinagkukumpulan nila dahil nasa bandang likod kami
pero kinabahan ako nang makarinig ako ng tiliian. Ramdam ko sa mga tili nila na
natatakot sila.

“Oh my gosh! W-what’s that?!”

“Waaaah!”

“Sandali! Huminahon kayo at magsibalik sa mga dormitories!” nakarinig ako ng sigaw

ng isang pamilyar na boses. Nijel?
Nakipagsiksikan ako para makarating sa harap pero dapat pala hindi ko na ‘yun
ginawa.

Nanlaki ang dalawang mata ko at naitakip ang dalawang kamay ko sa bibig. A-anong
nangyari dito?

“N-night?!” I heard Mish shouted in terror. Hindi ko namalayan na sumunod pala sila
sa’kin dito. “Oh my Ghad, Night!” mangiyak ngiyak siyang lumapit sa duguang katawan
ni Night Collins pero pinigilan siya ni Nijel. “W-what happened? Is h-he d-d-
dead?!” nakatingin lang siya kay Night habang umiiyak. Ni hindi na nga maintindihan
ang iba niyang sinasabi dahil sa pag-iyak.

Hindi ako makagalaw at hindi ko nga alam kung humihinga pa ba ako. Halos maging
kulay violet na ang katawan ni Night habang nakasandal ang katawan niya sa gate ng
Forbidden Woods. Nakayuko siya habang nakaupo na nakaharap sa pwesto ko. Punong
puno ng dugo ang katawan niya na galing sa leeg niya.

“Bumalik na muna kayo sa mga dormitories niyo. Kami nang bahala dito.” may halong
awa ang boses ni Nijel habang sinasabi niya yun kay Mish. Miski ako gusto kong
lumapit kay Mishie pero hindi ko magawa. Tumutulong na rin ang ibang members ng
FHCOL para pabalikin ang mga estudyante.
Yung ibang student, makulit pero wala naman silang ibang nagawa kung hindi ang
sumunod lalo na nang dumating na si Master A. “Go to your dormitories! Now!” he
said in authority.

Inilibot ko ang paningin ko at nakita si Viex na nakatingin sa’kin. Medyo malayo

siya sa pwesto namin at hindi ko mabasa ang expression ng mukha niya. Bukod sa
coldness ng mga mata niya, wala na kong ibang makita.

“You, too. Bumalik na kayo sa mga dormitories niyo.” Sabi sa amin ni Master A.
Huminga ako ng malalim at tumango. Lumapit ako kay Mishie at kinuha siya mula sa
hawak ni Nij.

“Ako nang bahala sa kanya.” I said. “Mish? Tara na.”

“Teka! Ano’ng gagawin niyo sa kanya?!”

“Mish, tara na.”

“Dadalhin namin siya sa ospital. Natawagan na rin namin ang mga magulang niya.” Si
Nijel pa rin ang sumagot. I feel so useless. Hindi na nga ako makatulong kila
Master A. Hindi ko pa macomfort ang kaibigan ko.

Tinulungan naman ako ni Syn para dalhin siya sa dorm namin. Ramdam ko ang
panginginig niya habang naglalakad.

Sa pagkakaalam ko kasi talaga, close talaga sila ni Night kaya siguro ganito nalang
ang reaction niya nang dahil sa nangyari. Pero ano kaya talagang nangyari?

**

“I-I can’t believe it, Zy! Kausap ko pa siya kanina. Ano ba talagang nangyari? B-
bakit ganun?” she said. Nagiging hysterical na siya at wala akong magawa para sa
kanya.

Napabuntong hininga nalang ako, “You should rest, Mish.” And that was the only
thing that I could say. Napakawalang kwenta kong bestfriend. I don’t even know how
to comfort her.
“N-n-no! That was Night, Zy! H-hindi naman niya ako i-iiwan ‘diba?” nanginginig pa
rin siya. Hindi na nga namin siya pinapunta sa dorm nila e. Balak naming na dito na
siya patulugin. Kasya naman kasi.

Napatingin ako kay Syn at nakatingin lang rin siya sa’min. Hindi ko alam kung anong
gagawin kay Mishie. Ganito rin kasi ang reaction niya dati nung namatay ang alaga
niyang aso. It feels like it’s the end of the world for her. Sobrang nagiging
emotional siya kaya hindi namin alam kung ano’ng gagawin sa kanya.

Ibinalik ko nalang ang tingin kay Mishie. “Mish kasi ano e—ano, kailangan mo na
talagang magpahinga.” I’m trying to stop her from being hysterical pero ayaw niya
namang magpapigil.

“Ayoko sabi!”

“Hayaan mo siya, Zy.” Sumingit na si Syn. Tumingin ako sa kanya at parang naiinis
na siya. Kanina pa siya tahimik habang nakasandal lang sa wall sa tabi ng pinto.
She’s really a short-tempered person.

“No, Syn. She needs us.” I said. Patuloy lang sa pag-iyak si Mishie kaya tingin ko
hindi niya napapansin na pinag-uusapan na namin siya. She’s so pre-occupied.

“She doesn’t need us. Because if she does, she’s going to stop whining.” Lumapit
siya sa amin ni Mishie. Nag-stop siya sa harap ni Mish at inilagay ang kanang kamay
sa ulo ni Mish.

Nagtaka naman ako sa ginawa niya. “What are you doing, Syn?”

“Moi sui erum.” She mumbled things na hindi ko maintindihan kung ano’ng ibig
sabihin. At nagulat ako nang biglang bumulagta si Mish sa higaan niya.

I was taken aback by what she did. Literal na napanganga rin ako nang bigla siyang
humarap sa’kin na parang walang nangyari. “Pinatulog ko lang siya.” Sabi niya at
saka umupo sa higaan niya.

“W-what did you d-d-do, Syn?” nanginginig na tanong ko sa kanya.

Hindi ito ang first time na makakita ako ng kakaibang bagay. Particular na ang
magchant ng spell. Pero kaibigan ko ang nasa harap ko. It’s Syn! She chanted a
spell! She’s my friend simula pa nung bata kami pero ito ang unang beses na nakita
ko siya na ganun. What does that mean?

“Alam kong alam mo kung anong ginawa ko. It’s just an example of a supernatural
thing...” she answered.

So ibig sabihin, narinig niya ang mga pinag-usapan namin ni Mishie kanina? Is it
possible na alam niya na rin na alam ko ang tungkol sa otherworld, sa mga Welsh at
iba pa? Is it possible na—

“Heiress Zeira.”

She then smiled at me, genuinely. She’s a Welsh.

My world seems to crash. Bakit kailangang pati kaibigan ko pa? Paano niya naitago
ang ganitong bagay sa’kin?
Sa lahat ng mga nangyari ngayon, ano pa bang kailangan kong malaman at ikagulat?

“You’re a Welsh?!” hindi makapaniwalang tanong ko. Tumango siya. “At alam mong alam
ko ang tungkol sa otherworld at sa mga Welsh?” Tumango ulit siya. I can’t believe
it.

“Yana told me earlier. At naconfirm ko lang nang magtanong ka kay Mishie kanina.
‘Yun pala ang dahilan kung bakit ka na-s-stress nitong mga nakaraan. Bakit hindi mo
sinabi sa’min? O kahit sa’kin lang.” mas napanganga ako sa mga sinabi niya.

“Kilala mo si Yana?”

“Hindi.” Bumalik sa poker face ang mukha niya. Of course, as the sarcastic queen,
that means yes.

I just rolled my eyes, “Ayokong sabihin sa inyo dahil natatakot akong hindi naman
kayo maniwala sa’kin.”
“Of course, maniniwala kami sa’yo. Mishie loves magical things while me? I’m your
Alistair. I believe in you more than anything else.”

“W-what?”

I’m your Alistair. I believe in you more than anything else.

“You’re an Alistair, like Nijel?” naging malaplato ata ang mga mata ko nang dahil
sa sinabi niya. At ano daw? Alistair ko siya?

“Yes, Heiress. Alistairs serve for every race’s heiress and, well, I am yours.”

----------------------------------xx--------------------------------

May kadugtong pa sana to kaso medyo nasasabawan ako kaya next UD ko nalang yun.
Hahaha! Sali kayo sa group ng TH ha? :) Lablab!

Follow: @aleeharts
=================

Chapter 24: Vampire's Bite

Chapter 24: Vampire's Bite

I just looked at my bestfriend, blankly. Hindi ko alam kung ano'ng irereact.

Naguguluhan ako sa mga sinasabi niya. Paano ko siya naging Alistair? At geez!
Paano'ng hindi ko nalaman na may kakaiba sa kanya? For pete's sake! Buong buhay ko,
kasama ko na ang babaeng ito.

“Pero simula pagkabata, kaibigan na kita. Ibig bang sabihin nun, kasabay kang
ipinadala sa mortal world, kasama ko?” I asked curiously. Pero ang pagkakaalam ko,
ako lang mag-isa ang dinala dito ni Queen Hermione, ng totoo kong mommy. Kaya
paano?

“Nope, Heiress Zeira—“ pinutol ko na agad ang sasabihin niya nang banggitin niya
ang pangalan na 'yon. Ayokong tawagin nila akong heiress. Kasi ayoko namang maging
heiress nila. Okay na ako sa responsibilidad ko rito sa Finelry. At kaya ko naman
sigurong ipaghiganti ang mga magulang ko sa demonyong Leo na yon kahit hindi ako
maging prinsesa ng Lairhart.

“Quit the Heiress thingy, Syn! It creeps me out.”

“But you’re the lost heiress and I’m just your servant.” she gave me a faint smile.
That's not true. She's my friend. Saka bakit ba bigla nalang nagbago ang
pakikitungo at tawag niya sa'kin? Hindi naman porket ako ang Lost Heiress ng
Lairhart, kakalimutan na niya na kaibigan niya ako.

“I’m your friend, okay?”

“Pero—“

“No buts!”

“As you wish, Zy.” She sighed. Sa pagkakasabi niyang yun, parang napipilitan lang
naman siya. Ngumiti siya bigla. "You're really humble."

I smiled back. “Okay, continue.” Sabi ko nalang.

“As I was saying, bago ka pa man maipadala ng mga magulang mo dito sa mortal world,
nandito na rin ang pamilya ko. At nakita ng Mama ko si Queen Hermione nang dalhin
ka niya dito. My mom saw you first bago ka pa man makita ng Mimi mo, Zy.”
“Pero bakit hindi ang mama mo ang kumuha sa’kin? At saan niya ako nakita?” ayokong
alamin ang mga bagay na ‘to pero hindi ko mapigilan ang magtanong. I can't get away
with the truth. I know that.

“My mom was a powerful witch, Zy. Isa siya sa mga naging apprentice ni Queen
Hermione, she was also her Alistair, to be exact." So kilala pala ng Mommy ko ang
Mommy ni Syn? At Alistair niya rin ito? "Natakot siyang madamay pa kami sa away ng
mga Vampires at Sorcerers. Sinabi ko sayong namatay ang papa ko sa pakikipaglaban
diba?" I nod. Natatandaan ko pa na sinabi niya yun samin nang una namin siyang
nakilala ni Mishie. Parehas kasi kami ni Mishie na sinundo ng mga sari-sarili
naming Daddy pagkatapos naming maglaro pero walang sumundo kay Syn. "My dad wasn't
a soldier of this country. He was a warlock pero napatay siya ng isa sa mga
vampire. Ayaw na ni Mama na maulit ang nangyaring yun kaya dinala niya ako sa
mortal world. I was still a baby back then. Weeks later, nakita niya si Queen
Hermione na may karga-kargang bata. sa subdivision natin, sa Gatewoods. Do you
still remember that scary part in our subdivision?" Tumango ulit ako sa tanong
niya. "Nagtago siya dahil nahihiya siyang makita siya ni Queen Hermione. Kaya
nakita niya rin na iniwan ka ng reyna sa ilalim ng pinakamalaking puno sa Gatewoods
at saka ito umalis." Pakiramdam ko kinilabutan ako nang banggitin niya ang malaking
puno na yun sa gatewoods. I know that tree. Hindi ko yun makakalimutan.

"Kukunin ka sana ng Mama ko pero biglang dumating ang Mimi mo, Zy. She looked so
happy that she saw you. Nung oras na yun alam ng Mama ko na yun talaga ang tadhana
mo. And she doesn't want to interfere for it meant breaking the rule of nature."
She paused but then continue. "Being the Lost Princess, kailangan mo ng guardian na
poprotekta sa'yo, lalo na't hindi mo alam gamitin ang kapangyarihan mo. Gustong
bumawi ng Mama ko sa Reyna kaya ako ang ginawa niyang Alistair mo. Pwede rin naman
yun dahil siya ang alistair ng mommy mo. That's the time na naging magkaibigan
tayo."

Kumunot ang noo ko. "Pero bakit hindi mo sinabi sa'kin kaagad lahat ng ito?"

""Because you're not going to believe it. Mas okay nang ikaw na mismo ang makaalam
para hindi ko na kailangang patunayan sa'yo kung sasabihin ko. That's how you want
to know things, anyway." Ngumiti siya sa'kin. She's right. Gusto kong ako na mismo
ang umaalam ng mga bagay na gusto kong malaman.

Napangiti nalang rin ako ng marahan. Ngayon lang ata nagsink in sa'kin lahat ng mga
sinabi niya. She's my Alistair. Kaya pala napaka-over protective niya sa'kin. This
is beyond my expectation.

"I'm sorry, Zy. Kung tinago ko lahat ng 'to sayo." napatingin ako sa kanya.

"Don't be." Mas lumapad ang ngiti ko sa kanya. "It's kinda cool to have an Alistair
bestfriend, you know."

Umiling siya. "It's more cool to have a princess for a friend."

Nakakagulat, pero ano pa nga bang magagawa ko? Maybe this is really my destiny. But
am I willing to take it?
*4 days later*

"Okay na ba lahat ng dadalhin?" tanong ko sa mga members ng FHCOL. Nag-aayos kasi

kami ng mga gamit ni Night Collins at inilagay yun sa likod ng van na sasakyan
namin papunta sa burol niya. Kasama ko si Nijel at si Mishie na pupunta doon. May
kasama rin kaming iilang mga kaibigan niya. Pinayagan kaming pumunta ngayon sa
kanila since last day na raw ng burol niya at isa pa, para maihatid namin ang mga
naiwang gamit niya rito.

Hindi makakasama si Master A dahil marami pa rin daw siyang aasikasuhin kaya
ipinadala niya kaming leaders doon para maging representative.

"Yes, Pres."

Tumango ako at napatingin kay Mishie. Namumugto pa rin ang mga mata niya. Noong
ginamitan kasi siya ni Syn ng spell at pagkagising niya sa umaga, iyak pa rin siya
ng iyak. Tingin ko, natrauma talaga siya ng dahil sa nangyari.

"Sige. Let's go." sumakay na kaming lahat sa van. Wala pa sa sampu lahat ng kasama
ko, kaya kasya kami sa 12 seater van ng Finelry. Sa passenger's seat sumakay si
Nijel habang magkatabi naman kami ni Mishie. Nasa likod namin yung mga apat na
kaibigan ni Night na sina Alexis, Matt, Stephen at Alee. Walang nagsasalita ni isa
sa'min hanggang sa makarating kami sa burol ni Night.

Napatingin ako sa lugar na binabaan namin. Sa isang maliit na chapel pala nakaburol
si NIght. The place was so gloomy kaya alam mong nagluluksa ang mga nasa loob. It's
a wake, anyway. I sighed. Nalulungkot ako para sa nangyari kay Night. Ang bata pa
niya para mamatay.

"Ms. President, pwede po bang mauna na kami sa loob?" napatingin ako sa nagsalita.
Si Matt pala. Tumango ako kaya naglakad na sila papasok. Pinagmasdan ko lang silang
pumasok sa chapel. Nasasaktan ako para sa kanila.

"Zy, tara na. Kailangan nating makabalik agad sa Finelry." Nij said. Napatingin ako
sa kanila ni Mishie.

Tumango ako kay Nijel at sinenyasan siyang mauna na. Sumunod naman siya agad.

Nilapitan ko si Mishie. "Hey. Are you okay?" I asked.

She gave me a faint smile. She was silent for a moment pero nagsalita rin siya.
"Was it really an animal bite, Zy?"

Nagulat ako sa tanong niya. I didn't expect that she's going to ask me that. "I-I
don't know, Mish. Pero yun naman ang sinabi ng mga pulis diba? Hindi rin naman
malabo dahil sa gate siya ng forbidden woods nakita." I explained pero kahit ako,
umpisa palang, duda na animal bite iyon.

"Pero bakit ganun? If it was an animal attack, dapat diba, hindi lang sa leeg ang
sugat niya? B-but that was the only wound na nakita sa kanya." nanginginig na ang
boses niya nang sabihin 'yon. Napaisip ako. Siguro nga, tama yung sinabi nila Yana.
Siguro nga, hindi yun basta-basta animal attack lang.

---Flashback (2 days after the attack)---

Naningkit ang mga mata ko nang makita ko ang taong nasa harapan ko. Ang taong ilang
beses rin akong pinagtangkaang patayin. "What are you doing here, Wren?"

Lumapit siya sa table ko dito sa FHCOL's office at saka ako hinatak patayo. What
the heaven is he doing now?

"Sumama ka sa'kin."

Nag-init ang ulo ko nang dahil sa inaasal niya ngayon. Ilang araw ko rin siyang
hindi nakita at pabor sa'kin yun. Galit ako sa kanya kahit na naghilom rin naman
agad yung ginawa niya sa braso ko.

"Don't you dare touch me, jerk!" mabilis kong binawi sa pagkakahawak niya ang kamay
ko.

Itinaas niya ang dalawa niyang kamay. "Tsk. Fine. I'm a jerk and I don't deserve to
touch an heiress like you. Ngayon, pwede ka na bang sumama sa'kin?" parang wala
lang na sabi niya sa'kin.

Ang yabang talaga ng isang 'to!

"At bakit naman ako sasama sa'yo?" tinaasan ko siya ng kilay. Hindi ko alam kung
kailan ko siya mapapatawad o kung mapapatawad ko pa ba siya. Ni hindi nga siya
humihingi ng tawad sa'kin eh.

"Alam mo, naiirita na ako sa pagiging matigas ng ulo mo. Now, here's the deal.
Sasama ka sa'kin ng matiwasay o kakaladkarin pa kita para lang pumayag ka?" may
halong pagbabanta ang boses niya pero hindi ako magpapatinag sa kayabangan niya.
Bakit ba kasi siya nandito?

"Alam mo rin, wala akong pakialam kung malakas at mabilis ka pa. Kayang-kaya kitang
gawing maamong aso in just a snap!" pagbabanta ko rin sa kanya. Nakakainis.

"Iyon ay kung kaya mong gamitin ng maayos ang kapangyarihan mo sa'kin, mahal na
prinsesa. Dahil baka hindi ka pa nakakapikit, patay ka na." he said as his lips
drew a smirk on his face. Pakiramdam ko lahat ata ng balahibo ko, nagtaasan nang
dahil sa sinabi niya.

Dahil sa kabang nararamdaman ko, naglakad na ako ng mabilis palabas ng office

namin. I know! Talo ako. Pero ngayon lang. Geez.

Naramdaman ko namang sumunod siya sa'kin habang tumatawa. "Saan ba tayo pupunta?"
hindi nakatingin at naiiritang tanong ko sa kanya.

"Sa likod ng ladies dorm."

"What?!" Napatigil ako sa paglalakad at napaharap sa kanya.

"Ano'ng what? Nagtatanong ka. Sinagot ko lang." pilosopong sagot niya. Nakakunot
ang noo ko habang nakatingin habang naglalakad siya. Madapa ka sana!

"What the?!" sigaw niya na ikinatawa ko. "Ikaw ba yun?!" inis na tanong niya at
saka tumayo ng maayos. Well, nadapa lang naman siya.

"Ang layo ko sayo, pagbibintangan mo ako? Maybe you're just really stupid." sabi ko
at tinalikuran siya. Nag-umpisa na ulit akong maglakad.

"Walang wolf na tanga lalo na kapag mangkukulam ang kasama." he whispered na akala
niya siguro, hindi ko narinig.

I smirked. "Akala ko ba hindi ko magagamit ang kapangyarihan ko sayo? At sorceress

ako! Hindi mangkukulam!" inis na sambit ko sa kanya.

"Ganun na rin 'yon. Pinasosyal mo lang."

Nagulat ako nang makarating kami sa likod ng dorm namin. Nandito silang lahat bukod
kay Viex. Hindi ko pa siya ulit nakita after ng nangyari kay Night.

"Bakit nandito na naman kayong lahat? Baka may makakita sa inyo." tanong ko sa
kanila. Buti nalang gabi na at wala na halos student na nasa labas.

"Missy..." napatingin ako kay Yumi at Yuki.

"Bakit?" nagtataka kong tanong.

"Andito kami para balaan ka, Heiress Zeira." napatingin naman ako kay Jae Kyline ng
magsalita siya.

"She's right, Heiress." Yana said.

"Balaan tungkol saan?"

"Tungkol sa nangyari kay Night Collins." napatingin ako kay Wren.

"Ano'ng meron sa kanya? Dahil ba sa gumagalang hayop dito sa Finelry? Sabi naman ni
Master A, hinahanap na nila yung hayop na 'yun. Kaya hindi kayo dapat mag-alala
sa'kin."

"No, Heiress. It wasn't actually an animal attack." sabi naman ni Exl. Tumango ang
ibang wolves kaya biglang kumunot ang noo ko.

"It wasn't an animal bite. It was vampire's." nagulat ako nang biglang may
magsalita sa likod ko. Kaya napatingin ako doon. Si Viex. Ngayon ko nalang siya
ulit nakita. Pero... vampire bite?

"Ibig sabihin, si Roanna ang may gawa nun?" hindi ko mapigilang hindi magalit. Ano
bang gusto niyang palabasin? Bakit pumapatay na siya ngayon?

"'Yun ang problema, Missy. Hindi si Roanna ang may gawa 'nun. Nasa otherworld siya
nang araw na nangyari yun. Nakita siya ng isa sa mga kaibigan naming elf."
paliwanag ni Yuki.

Hindi si Roanna ang may gawa? Pero siya lang naman ang nag-iisang vampire dito. Na
tingin ko ay kayang gumawa non.

"Kung hindi siya, sino? Ibig sabihin, may iba pang vampire dito sa Finelry?" I
asked curiously.

"We don't know, yet. That's why you need to be careful." sabi ni Viex na nasa tabi
ko na pala.

"But--" aangal sana ako dahil kaya ko naman ang sarili ko pero pinutol ni Wren ang
sasabihin ko.

"Wag mong pairalin ang katigasan ng ulo mo, Zeira. Pwedeng ikaw na ang isunod ng
hayop na 'yun." may diin na sabi niya kaya natahimik nalang ako.

Safe pa ba talaga dito?

---End of Flashback---

"Zy?"
"H-huh?" parang bumalik sa kasalukuyan ang isip ko dahil sa tawag ni Mishie.

Ngumiti siya sa'kin pero halatang halata sa mata niya ang lungkot. "Wag mo nang
isipin ang sinabi ko. Let's go?"

Tumango ako at saka kami sabay na pumasok sa loob ng chapel.

It was a vampire's bite, isn't it?

--------------------------xx--------------------------

Hello! Merry Christmas and Happy new year, Welshes! Sorry, late ang regalo ko.
Hahaha. Anyway, sali kayo sa group ha? Masaya dun! Mabait kami. Lol. Kasali din dun
sila Zeira, Syndrie at Jae Kyline kaya sali kayoooo! :D Yun lang. Mag-uupdate ulit
ako within this week kaya antay lang. Salamat! <3 :*

Click the external link para sa link ng TH Group or copy this

---- https://www.facebook.com/groups/thofficial/

~Alee

=================

Chapter 25: Compulsion

Chapter 25: Compulsion

“Condolence po, Mr. and Mrs. Collins.” Mishie and I both said as we enter the
chapel. Tumango lang ang mga magulang ni Night samin kaya naglakad na kami papunta
sa harap kung nasaan si Night. Maraming tao sa loob dahil na rin sa huling araw na
ito ng lamay.
I looked at Night’s pale face down to his neck. Nakikita pa rin yung dalawang dot
sa kanang leeg niya kahit na medyo natatakpan iyon ng kwelyo ng damit niya. Ilang
inches lang ang layo ng dalawang dor na iyon sa isa’t isa. Mishie’s right. That was
the only wound na makikita sa katawan niya. At imposibleng wild animal ang may gawa
nun.

Fangs. Pero hindi fangs ng isang mabangis na hayop. It was a vampire’s bite, pero
hindi iyon ang sinabi sa lahat ng taong nakakaalam ng pagkamatay ni Night.
Napailing ako.

Pero sabi nila, hindi si Roanna ang gumawa nito. She’s the only vampire that I know
in Finelry High. Alam kong hati ang population ng Finelry. There are Welshes and
there are also mortals. Posible ngang may vampire na nagtatago sa mga welshes na
nasa FH. Pero bakit ngayon lang siya umatake? And who would it possibly be?

Hapon na nang makabalik kami sa Finelry. Dumiretso agad ako sa dorm para
magpahinga. Hindi ko alam pero parang pagod na pagod ako. Physically and
emotionally.

Padabog akong humiga sa kama ko. Wala si Syn dito, pero ayos na rin yun dahil gusto
kong mapag-isa. Wala na rin naman daw klase dahil maaga daw nagpe-prepare ang mga
instructors namin para sa Sem-Ender Party. At sana naman, sa araw na ‘yun, walang
mangyaring hindi maganda.
Bigla akong kinilabutan like someone’s eyeing me kaya napaupo ako bigla sa kama ko.
I don’t know but I felt like closing my eyes and just discern the life air has as
it touches my face lightly like it’s commanding me to look at my right. And so I
did.

I opened my eyes just to see the window open. And as of this moment, I knew that
someone came in. Not from the door but from the window.

I sniffed a familiar women perfume and automatically, my head turns to my left.

Hindi ko alam kung anong ginagawa ko pero pakiramdam ko, utak ko na lang ang
kumokontrol sa katawan ko ngayon.

At mas lalong hindi ko alam kung anong ginagawa niya rito.

“How are you, Zeira?” she smiled evily. Relax na relax siyang nakaupo sa kama ni
Syn habang nakacross ang legs niya.

“Roanna Zaffre.” I exclaimed.

Kumunot ang noo ko nang bigla niyang i-angat ang kamay niya. She’s offering her
hand for a shake? I can’t believe her.

“What are you doing here?” I asked. I hate her. At ayokong makita siya. She always
ruins things.

She shrugged and looked at her hand, then turns her gaze at me. “Come on. It’s just
a hand shake.” Her eyes are looking at me, directly like it’s commanding me to do
something and so I did. I absentmindedly accepted her hand na mas ikinalapad ng
ngiti niya. Nagulat ako nang gawin ko ‘yun pero huli na para bawiin ang kamay ko
dahil hawak na niya iyon ng mahigpit.

I almost cried out in pain because of heat. I feel like my hand is on fire and yes,
it’s literally on fire.

Tatangkain niya bang sunugin ang kamay ko?!

“Aahhh! S-stop i-it!” Hiyaw ko. Pulang pula na ang kamay ko samantalang parang
tuwang-tuwa pa siya sa ginagawa niya. I really hate her!
“I was impressed on how you can easily alleviate my fire, like it’s really nothing
for you.” sabi niya at saka ako binitawan ng marahas kaya napaupo ako sa sahig.
Napatingin ako sa kamay ko at halos makita ko na yata ang laman dito dahil sa
ginawa niya. “So now, why don’t you just feel its effect even just for a moment?”
She smirked.

“Beast! You and you’re family! You’re all demons!” Galit na sabi ko. Ramdam ko na
ang unti-unting pagkawala ng sakit ng kamay ko. Nakakainis! Gaganti ako!

Mas lalo lang siyang ngumiti nang dahil sa sinabi ko. “So marami ka na palang
alam.” Sabi niya habang tumatango tango pa. Ano bang gusto niyang palabasin?

Bigla siyang lumuhod sa harap ko na ikinagulat ko at saka inilevel ang mukha niya
sa mukha ko. Itinago ko sa likod ko ang kamay kong muntik na niyang sunugin kanina
at naghanap ng pwedeng maipanlaban sa kanya pero wala akong makuhang kahit anong
bagay. Buti nalang, gumaling kaagad yung sugat na ginawa niya.

“Tell me, hanggang saan ang alam mo?” tinitigan niya na naman ulit ako sa mata
katulad ng ginawa niya kanina nang kunin niya ang kamay ko. Hindi ko alam kung
bakit pero kapag ginagawa niya yun, pakiramdam ko, hindi ko na maialis ang tingin
ko sa mata niya. Na parang minamagnet nito ang mga mata ko. At sa ilang sandali
lang, gagawin ko agad ang pinag-uutos niya. Hinihypnotize niya ba ako?
If that’s what she is doing then I need to think of a way para hindi niya makuha
ang gusto niyo mula sa’kin. And if she’s controlling me through her eyes, then I
have to cut the contact. Pero gustuhin ko mang pumikit ay hindi ko talaga magawa.
I’ve tried to resist it but I just really can’t.

Bumuka ang bibig ko kaya ginawa ko ang lahat ng makakaya ko para kagatin yung lower
lip ko. Nalalasahan ko na rin yung dugo na lumalabas mula dito pati na rin ang
sakit na nanggagaling dito.

“You’re strong enough to resist it.” Ngumiti siya ng mala-demonyo. Tumayo siya at
umiwas ng tingin sa’kin. I should feel relieved pero bakit hindi ko pa rin
mapigilan na sabihin sa kanya ang lahat ng alam ko? “But you can’t resist my
compulsion, Zeira. You can’t. Kahit na putulin mo pa ang contact natin. It will
still be there once na nasabi ko na ang dapat mong gawin. Now, tell me, how far do
you know?”

Maiiyak na ata ako nang kusang bumuka ang bibig ko para magsalita. “I know about
you, being the vampire heiress. What your Dad did to my Mom and Dad. What Finelry
High is.” Gusto kong tumigil sa pagsasalita pero hindi ko magawa. Geez! She’s
compelling me. Ang sabi nila Viex, kaya itong iresist ng utak mo pero hindi ng
katawan. Ganito ang ginawa ni Leo sa Mommy ko. “I know about otherworld, the
Welshes and the different races. I know a lot about your world. It includes me,
being the lost heiress of the Lairhart Kingdom.“ tumigil na ako sa pagsasalita.
Tinry ko ulit kagatin ang labi ko pero masyado na itong masakit kaya hindi rin
tumagal ay nakapagsalita na naman ako. “I’ve also met the leaders of every races.”
Nafufrustrate na ako sa mga sinasabi ko. Gusto ko nang patayin ang sarili ko sa
sobrang inis na nararamdaman ko. Am I really the lost heiress? Pero bakit
napakawalang kwenta ko? Bakit ang hina ko? Bakit compulsion lang, hindi ko
malabanan? Bakit ganito?

“What else?” excited na tanong niya. “Alam mo ba kung saan sila nagtatago?” ngumiti
siya ng malapad.

Nakatingin lang ako ng masama sa kanya. Hindi! Hindi ko pwedeng sabihin kung saan
sila nagtatago dahil siguradong aatake sila sa Mystic Palace. Gusto kong makawala
sa compulsion na ito. Gusto kong ipakita sa kanya kung sino’ng kinakalaban niya.

Naramdaman kong may luhang tumulo sa mata ko kaya napakurap ako. Hindi ko hahayaang
mapahamak ang mga kaibigan at kalahi ko.

“Arunafeltz Kingdom. They’re hiding in your own kingdom.” I said and I know by
myself that I’m lying. Nako-control ko na ang katawan ko pero hindi ko ipinahalata
sa kanya. Gagantihan ko sila, yun ang nasa isip ko.

Nagbago bigla ang expression ng mukha niya. Kung kanina, nakukuha niya pang
magsaya, ngayon ay nanggagalaiti na siya sa galit. “What are you saying?!”
“I’m just telling you what you want to know, Roanna.” I said.

“Hindi ako naniniwala sayo! Nasaan ang mga kalahi mo?!”

“They’re in Arunafeltz Kingdom. They can cast a spell to hide their true identity.
That’s what they’re doing.” Seryoso lang ang mukha ko nang sabihin ‘yon.

Umiiling-iling siya at halatang nafufrustrate na. Lumapit siya sa’kin at marahas

akong hinatak palapit sa kanya. Kitang kita ko kung paano nagbago ang maganda at
maputla niyang mukha sa pagiging isang nakakatakot na bampira. Her brown eyes
turned into a lifeless plain black orbs. Like she’s going to kill anyone who’s
going to stop her. Her mouth was slightly open and I can see her deadly fangs.
She’s so pale I can already see her veins marking on her skin. Parang kusang
nagpop-out sa utak ko ang mukha ni Night pati na rin ang walang buhay niyang
katawan.

“Tell me the truth.” May diin ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya pero hindi
ako nagpasindak. I keep my straight face as far as I can para hindi niya mahalatang
nagsisinungaling ako.
“You should remember that in every group, especially in yours, not every member
stays in your side. Sometimes, they will stay at your back, wait for the right time
to come, then boom! They’ll take your life. They’re in your kingdom, Roanna. That’s
the truth.”

Marahas niya ulit akong binitawan nang sabihin ko yun kaya napaupo na naman ako sa
sahig. Namamanhid na ata ang katawan ko nang dahil sa mga ginagawa niya.

“Hindi niyo ako mapapatay. Hindi!” yun lang ang huli niyang sinabi at saka mabilis
na nawala sa paningin ko. Hindi ko alam kung saan siya pumunta o pupunta. Wala na
akong pakialam sa kanya.

Bumalik ako sa pagkakaupo ko sa kama ko. Pagod na ako pero pinipilit ko pa ring
mag-isip. Humiga ako sa kama ko at saka pumikit.

Nagulat ako nang makarinig ako ng ilang kalabog dito sa loob ng kwarto ko. At saka
tumambad sa’kin ang nag-aalalang mukha ni Mishie.

“Oh my Ghad, Zy! You’re awake!” nagulat ako nang bigla niya akong yakapin ng
mahigpit.
“W-wait, Mish! H-hindi ako m-m-makahinga!” Ano bang problema ng babaeng ito at
bigla nalang akong niyayakap?

“Ops! I’m sorry. Nag-alala lang ako kasi nakita kitang nakahiga sa kama mo habang
may dugo ang labi. And you’re room! Parang dinaanan ng bagyo itong kwarto niyo.
What happened ba?” nag-aalalang tanong niya with her innocent eyes. Minsan talaga
naiisip ko, na mas mukha pang prinsesa si Mishie kesa sa’kin.

“Gising naman ako. Pumikit lang ako at—“ napatingin ako sa kwarto namin at para
ngang may dumaang bagyo dahil sa sobrang kalat. “Ano kasi—“ hindi ko alam ang
sasabihin ko sa kanya sa mga panahong ito. Hindi niya naman alam ang away namin ni
Roanna kaya hindi ko na talaga alam kung anong gagawin ko.

“What?” she looked at me, suspiciously.

“Kasi nga—“
“Zeira— Oh. I’m sorry. Nakakaistorbo ba kam--ako sa inyo?” nagulat kami parehas
nang biglang bumukas ang pinto at tumambad samin si Nijel. Pero hindi ako dun lang
nagulat. Mas nagulat ako nang makita ko rin sila Jae Kyline at Yana na nasa likod
niya. What the heaven!

“Huh? N-nijel. Ikaw p-pala. Hindi naman.” Tumingin sa’kin si Mishie na namumutla.
Nagtaka ako nang bigla siyang tumayo. “Zy. Babalik na ako sa kwarto ko, ha? Mukhang
may pag-uusapan kayo ni Nijel.” Ngumiti siya sa’kin pero halatang nate-tense pa rin
siya. Tumango lang ako kaya umalis na rin siya.

Pumasok si Nijel sa kwarto ko pati na rin yung dalawa. “Ano’ng ginagawa niyo dito?”
may halong inis ang boses ko. Nakita sila ni Mishie for pete’s sake! Sinabi sa’kin
ni Syn na pure mortal daw si Mishie at kung ayaw naming madamay siya sa mga
problema ng mga Welsh, mas okay na hindi niya malaman ang tungkol sa kahit anong
bagay na may kinalaman sa otherworld.

“We’re sorry, Heiress. Pero hindi naman niya nakita sila Jae Kyline at Yana.” I can
feel the sincerity in Nijel’s voice.

“What are you saying? Hindi niya nakita?” takhang tanong ko.

“We’re under a spell so we won’t be seen by a mere mortal or even a Welsh na nag-
aaral dito, Heiress.” Jae Kyline stated.
I sighed as a sign of relief. “I’m sorry. Hindi lang maganda ang mood ko ngayon.
Roanna came here and—“ naputol ang sinasabi ko nang biglang magsalita si Nijel.

“Si Roanna?” He asked.

Tumango ako kaya nagkatinginan silang tatlo. Nagtaka ako dahil sa mga kinikilos
nila.

“May problema ba?” I asked.

“Actually, meron po, heiress.” Yana said.

“Ano?”
“Jae Kyline’s doing a locator’s spell a while ago, Heiress. We’re trying to locate
the vampire who killed Night Collins. Nagmadali kaming pumunta dito dahil dito ang
eksaktong itinuro ng ginawa niyang spell kaya akala namin nandito yung vampire. And
now, na nabanggit mo si Roanna...” natigil sa pagsasalita si Yana at saka sila
nagkatinginan lahat.

“It’s possible na si Roanna nga ang vampire na pumatay kay Night.” Tapos ko sa
sinasabi nila.

I know. Hindi malabong magawa niyang pumatay. Tumango silang lahat.

“Ano palang ginawa dito ni Roanna? Sinaktan ka ba niya?” Nijel asked worriedly.
“Saka, yung labi mo, Heiress.”

“Bakit?” kinapa ko ang labi ko at nakaramdam ako ng hapdi nang gawin ko yun.
Nagulat rin ako nang tignan ko ang daliri ko na ihinawak ko sa labi ko dahil may
dugo ito. “Diba dapat, magaling na ito ngayon?” nagtatakang tanong ko.

“Did you get it for resisting a compulsion, Heiress?” tanong ni Jae Kyline.
Tumango ako. Paano niya nalaman ang bagay na yun?

Lahat kami ay napatingin sa kanya. “Kapag sinaktan mo ang sarili mo habang under ka
ng compulsion ng isang vampire, hindi kaagad maghihilom ang sugat na iyon. Hindi
rin eepekto ang kapangyarihan mo kung itatry mong pagalingin ang sugat na nakuha
mo, Heiress. Dahil ang isang compulsion ay spell. It’s a dark spell na mas Malala
pa sa panghihypnotize lalo na kung sa masama ito gagamitin. At lalo pa’t vampire
ang gumamit. Kaya hindi rin ito makokontra ng isang Light Spell, na ginagamit
natin. Unless, gagamit ka ng dark spell para kontrahin ito.” Mahabang paliwanag
niya na ikinatango namin.

“Hayaan mo na. Maliit lang naman ‘to.” Sabi ko para hindi na sila mag-alala.

“Are you sure, heiress?” paninigurado ni Yana.

Tumango ako. “Ayos lang. Para rin naman maexperience kong masugatan.”
Natawa naman sila sa sinabi ko pero ngumiti lang ako sa kanila bukod kay Nijel.

“Ano bang dahilan at ginamitan ka ni Roanna ng compulsion?” he asked. The two

stopped laughing.

“Gusto niyang sabihin ko sa kanya lahat ng mga nalaman ko about sa otherworld. That
includes Mystic Palace.” Diretsong sabi ko. Napansin kong medyo namutla sila Yana
at Jae Kyline ng dahil sa sinabi ko. Alam ko namang takot na silang mawala ulit ang
mga natitirang good welshes. At hindi ko rin naman hahayaang mangyari yun. “Pero
don’t worry. Ang sinabi ko naman sa kanya, sa Arunafeltz Kingdom nagtatago ang mga
hinahanap niya. For sure, gumagawa na siya ng paraan ngayon para malaman kung
sinong mga kalaban niya sa mismong pinaniniwalaan niyang kaharian.”

Napansin kong nagbago ang expression ng mga mukha nila ng sabihin ko ‘yun. Ngumiti
silang tatlo sa’kin.

“Bakit?”

“You’re really our heiress, Zeira.” Nakangiting sabi ni Yana.

Ngumiti nalang rin ako sa kanila. Hindi ko alam pero parang tumalbog ang puso ko sa
galak nang dahil sa sinabi niya.

---------------------------------xx----------------------------------

Happy new year, welshes! <3

~Alee

=================

Chapter 26: Beating Heart

Chapter 26: Beating Heart

It’s Saturday. Dapat nasa bahay na ako ng mga oras na ito but I texted Mimi that I
won’t be able to go home dahil na rin sa marami akong gagawin. Gustuhin ko rin man
kasing umuwi, hindi talaga pwede. Isa pa, kailangan kong malaman kung sinong
pumatay kay Night.

“Sure ba kayong hindi kayo uuwi ngayon?” Mishie asked us with her ‘please-go-home’
look. Hindi rin daw kasi uuwi si Syn ngayon. Ewan ko ba dito. Babantayan niya raw
kasi ako. Napapailing nalang ako sa pagiging over-protective niya pati na rin ang
ibang welsh.

I sighed then shook my head. “I’m sorry, Mish. I really have a lot of things to do
here.” Malungkot na sagot ko sa tanong niya. “Besides, papasok ka rin naman sa
Monday so magkikita rin tayo.” Ngumiti ako sa kanya.

“Same here. And stop being clingy, Mishiena.” Syn rolled her eyes. Alam ko namang
nagbibiro lang siya at buti nalang hindi na siya pinatulan ni Mish.

“That’s not my problem, and I’m not being clingy,” sumulyap siya kay Syn at
tumingin ng masama at saka tumingin ulit sa’kin. “Masyado ka nang stressed nitong
mga nakaraang linggo, Zy. Another thing is, diba tapos na naman yung para sa Sem-
Ender party? Bakit hindi ka nalang muna magrelax?”

I chuckled. Mishie is really Mishie. “Okay lang naman ako.” Mukhang hindi pa rin
siya convinced kaya medyo tinulak ko na siya. “Dalian mo na. Naghihintay si Tito
oh,”

Nagpout pa siya at saka tumango. “Sige. Alis na ako. Mag-ingat kayo dito, ha?” she
said. Maybe she’s pertaining to the wild animal na umatake kay Night.
Tumango kami ni Syn.

“You too.” Syn said kaya pumasok na si Mishie sa kotse nila.

Hinintay muna naming makaalis ang kotse nila ng tuluyan bago kami bumalik sa loob
ng school. Wala nang masyadong students dito sa Finelry dahil nagsi-uwi na sa kani-
kanilang mga bahay.

“Nasan sila?” tanong ko kay Syn habang papunta kami sa FHCOL’s office.

“Nasa likod ng dorm, Zy.”

Tumango ako sa kanya. “Mauna ka na don. May kukunin lang ako sa office.”

Kumunot naman bigla ang noo niya nang dahil sa sinabi ko. “Are you sure?”
Tumigil ako sa paglalakad kaya tumigil rin siya at saka ako humarap sa kanya. “Syn,
I’m fine. Walang masamang mangyayari sa’kin.”

“Pero kasi... paano kung magpakita na naman sayo si Roanna? Tapos may gawin na
talaga siyang masama sayo! Hindi ko na alam kung mapap—“

“Stop it.” Putol ko sa sinasabi niya. “I can’t take this anymore. I’m fine, okay?
Besides, you’re not my Alistair because I’m not a princess here, Syn! You’re my
friend because I’m Zeira Saldivar, the top student, and not Zeira Lairhart... not
the heiress. Do you get it?”

Halatang nagulat siya sa sinabi ko. Miski naman ako, nagulat na nasabi ko yung mga
yun. I’m not like this.

“I’m just concerned about you.” She bowed her head and said it with her almost
pleading voice. Like she’s going to cry anytime soon. I’ve never seen her like this
before. Nasaktan ko ba siya? Pakiramdam ko biglang may kumurot sa puso ko. Hindi ko
naman intensyon na saktan siya sa mga sinabi ko pero nasasakal rin kasi ako sa
pagiging ganito niya—nila sakin. I’ve rejected being their heiress because I don’t
want them to treat me like one. I’m not a princess, I don’t deserve to be one. I
can’t even use my power properly.
Alam ko namang ginagawa lang nila ang mga ito para protektahan ako pero hindi pa ba
sapat sa kanila na sabihin kong okay lang ako?

Tumalikod ako kay Syn at nagsimulang maglakad palapit sa pinto ng office. Huminto
ako saglit. “Mauna ka na doon.” I said at saka pumasok sa office. Nahihiya ako sa
kanya. Ang sama kong kaibigan.

Naglakad na ako palapit sa table ko nang mapatigil ako. Kahit nakafocus sa table ko
ang tingin ko, kita ko naman sa peripheral vision ko ang sofa na kaharap nito. May
tao dun. I’m not alone.

Napatingin ako doon and my jaw almost dropped, literally, when I saw who the heaven
it is. Bakit siya nandito?

“Viex?” I called out his name. Akala ko nasa likod ng dorm na sila? Bakit siya
nandito?

Lumapit ako sa kanya nang hindi siya umimik. I can feel his heavy breathing that
made me think he’s sleeping. At hindi nga ako nagkamali. Why is he sleeping here?
Nakaupo siya sa sofa habang nakapatong yung ulo niya sa may sandalan nun. Parang
nag-antay siya dito ng matagal kaya nakatulog na siya. Was he waiting for me?

Marahan akong umupo sa tabi niya para hindi ko siya magising. I looked at his
peaceful face. Then to his closed eyes and the black circle around it. He’s tired,
halata yun sa eyebags niya. Pati pala ang isang Welsh, napupuyat rin. I smiled at
the thought. Ano bang ginagawa niya nitong mga nakaraan? Bihira ko lang kasi siyang
makita.

My gaze shifted to his nose and to his slightly parted lips. My heart skipped a
beat at the view. Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinilabutan at pakiramdam
ko, may humahalukay ng large at small intestine ko. Kinakabahan ako hindi dahil
natatakot ako. Kinakabahan ako dahil natutuwa ako. Ipinahid ko bigla sa suot kong
jeans ang mga palad ko. Pinagpapawisan ako ng malagkit. At parang sasabog na ang
puso ko dahil sa sobrang bilis ng tibok nito. Why? Why am I feeling this? Kahit ba
naman nakapikit siya, kinakabahan pa rin ako sa presensya niya? How is this even
possible?

Dati ang daming tanong na nasa isip ko tungkol sa kanila ng kapatid niya at ngayon,
halos lahat ng yun ay nasagot na. Pero may bago na namang nadagdag. “What is this
feeling, Viex?”

Nagulat ako nang bigla siyang gumalaw at dumilat. Geez! You’re so stupid, Zeira?
Tama ba namang sabihin mo talaga kung anong nasa isip mo? Nagising mo tuloy siya!
“Ah—ano—aw!” Magpapaliwanag sana ako kaso sa sobrang gulat at pagpapanic ko,
nahulog ako sa pagkakaupo ko sa sofa. Geez! Stupid!

“Are you okay?” He said softly. Naramdaman ko nalang ang mabilis na paghawak niya
sa braso ko. I felt a certain current when our skins met that made me jolt away.
Nagulat ako sa reaksyon ko. Bakit ako ganito?

Hindi ko makita ang reaksyon ng mukha niya dahil nakayuko lang ako. I stood up, “I-
I’m okay.” Naramdaman kong patayo na siya kaya naglakad na ulit ako palapit sa
table ko. Na-a-awkwardan ako. For pete’s sake! My system’s messing with my whole
being! Ano bang nangyayari sakin?

“I didn’t mean to sleep here. I was waiting for you. My apologies, heiress.” Sabi
niya, but now, bumalik na ang pagiging cold ng boses niya. Sanay naman ako sa
coldness niya pero napatingin ako sa kanya nang tawagin niya akong heiress.

“Pati ba naman ikaw? Will you all please stop calling me heiress? Zeira’s my name.”
kanina kinakabahan ako dahil masaya ako, pero ngayon, naiinis na ako at pakiramdam
ko, may kumurot sa puso ko. Nasaktan ako nang tawagin niya akong heiress. Bakit
biglang ang moody ko na yata?
Hindi siya sumagot kaya tinalikuran ko na siya at binuksan ang drawer ko. Kinuha ko
ang librong matagal ko nang hinahanap. I didn’t get to read this before at buti
nalang nakita ko na.

I read the title of the book in my mind and a faint smile formed on my face.

Vampire.

I can still remember how I found this book. At hanggang ngayon, nagtataka pa rin
ako kung bakit sa gamit niya ko ito nakita.

Flashback; Yesterday Morning

Inaayos namin ang mga gamit ni Night dahil ngayon na ang huling araw ng burol niya.
Ako, si Nijel at Mishie ang nag-ayos ng mga gamit niya. Medyo naiiyak pa rin si
Mish hanggang ngayon. Hay. If I could only just take away her pain I’ve already did
it. But I just don’t know how.
“Dadalhin ko na ito sa labas. Nandun na rin kasi ang mga kaibigan ni Night.” Paalam
ni Nijel samin. Tumango lang ako pero biglang tumayo si Mish.

“Ah. Samahan na k-kita.” Nahihiyang sabi niya at saka binuhat yung ibang mga
dadalhin sa sasakyan naming van.

Nijel nods. “Thanks.”

I smiled secretly. “Sige. Mauna na kayong dalawa. Ichecheck ko lang kung may naiwan
pa dito.”

Umalis na sila pagkatapos nun kaya tumayo na rin ako at inilibot ang paningin ko.
He was not a very close friend but he’s still a friend. I hope he may now rest in
peace.

Aalis na sana ako nang may mapansin akong nakadungaw na itim na bagay sa ilalim ng
kama niya. What’s that?
Lumapit ako dun at kinuha. My jaw literally dropped nang makita ko ang bagay na
matagal ko nang hinahanap.

Paanong andito to? Yung vampire na book na binili ko dati. Paanong na kay Night
‘to? Hindi siya Welsh. May alam ba siya tungkol sa mga supernatural na nangyayari
sa Finelry?

Kaya ba siya pinatay?

Napaupo ako sa dating kama niya dahil pakiramdam ko, nanghina bigla ang tuhod ko.
Ano ba talagang umatake sa kanya? Posible bang hindi lang yun basta ano, kung
hindi, sino?

Ano bang nangyayari? Bakit ganito?

Masyado nang gumugulo. Hindi ko na alam kung ano pa bang dapat gawin. Nagmamadali
akong lumabas ng dorm nila at dumiretso sa FHCOL’s office para itago itong libro.
Ngayong nakita ko na ‘to, hindi ko na to pwedeng iwala pa ulit.
Huminga muna ako ng malalim at inayos ang sarili ko bago ako tuluyang pumunta kung
nasaan sila Nijel.

“Okay na ba lahat ng dadalhin?” I asked them.

“Yes, Pres.”

----End of Flashback----

Nagsimula na akong maglakad palabas at sumunod naman sa’kin si Viex. Hindi niya
pinansin yung librong hawak ko. Malamang alam niya ang tungkol dito dahil nung araw
na kinuha niya ako, yun din ang araw na binili at nawala ko ito. Hindi naman siya
nagtatanong kaya dumiretso nalang kami ng lakad. Pupunta kami sa likod ng
dormitories kung saan nandoon ang ibang leader ng mga races.

Kailangan ko silang makausap at isa ito sa mga bagay na kailangan naming pag-
usapan.
“Hey.” Viex called out.

Napatingin ako sa kanya. “Bakit?”

Diretso lang ang tingin niya sa nilalakaran namin habang nakalagay naman ang mga
kamay niya sa bulsa ng jeans na suot niya. Napakacold talaga lagi ng aura na
bumabalot sa kanya. Ganito ba talaga siya?

“Are you mad?” he asked. Nabigla ako sa tanong niya. Akala ko naman kung anong
sasabihin niya, yun lang naman pala. Bakit? Ayaw ba niyang magalit ako?

“Bakit naman ako magagalit?” tanong ko rin sa kanya. I can see no reason to be mad,
seriously.

He shrugged, still not looking at me. “You were so upset when I called you heiress.
I’m sorry. I thought you’d like to be called by that.”
So that’s it. Iniwas ko ang tingin ko sa kanya at hindi na sumagot. Hindi ko alam
kung galit ako kanina o naiinis lang. Kaya hindi ko alam kung anong dapat kong
sabihin. Pero siguro, naiinis lang ako. I know, I’ve just known him for weeks but
it feels like we’ve been friends since forever. Kahit hindi ko naman alam kung
itinuturing niya akong kaibigan, since, his sister hates me. Pero para sa’kin,
kaibigan ko na siya. Kaya naiinis ako nang tawagin niya akong heiress. Pero may iba
pa doon. I was hurt. And I don’t know why.

“Zeira,” tumigil siya sa paglalakad kaya tumigil rin ako. He’s now looking at me.
“I—I’m sorry. If you’re mad or upset or annoyed at me.” For a while, I can sense
something different in his voice. Nawala yung coldness niya. All I can feel is the
sincerity and something more—that I can’t figure out what—in it. “But please, do
tell me how you feel about me—and even about what I am doing. Especially whenever
you’re mad or upset. I... I just can’t take it—I mean, you being mad at me. I just
can’t.” pagtatapos niya.

I was shocked at first. Pero napangiti ako. May ganitong side pala ang lalaking
ito? Hindi ko alam kung anong sumapi sa’kin at bigla nalang akong lumapit sa kanya
at... niyakap siya. I feel weird. Bakit ko siya niyayakap? Halata kong nagulat siya
sa ginawa ko kaya kakalas na sana ako sa pagkakayakap ko sa kanya nang maramdaman
ko nalang rin yung kamay niya sa likod ko. He’s hugging me back. Yes, I feel weird
but... I feel happy, at the same time. “Why should I tell my attacker how I feel?
You know, it’s like telling him my weaknesses.” I joked then chuckled.

Naramdaman kong umiling siya and then chuckled, too. “Stubborn, as always.”
Wait? Did I just hear him chuckle?!

Kumalas ako sa pagkakayakap ko sa kanya habang gulat na gulat. Halata ko rin namang
nagulat siya. “Geez! Am I dreaming? Did I just hear this guy—I mean, this cold guy
in front of me chuckle?” sabi ko at kunyaring nagpapanic.

Umiling siya at ngumiti. “Yes, you are. And you are dreaming about me. Why is that
so?” he smirked.

Now, he smirked! He smirked! And he chuckled! And joked! Geez! I’m already losing
my mind!

And what?! Napanganga nalang ako nang dahil sa sinabi niya. Assumero pala ang isang
ito! Inirapan ko nalang siya at tinalikuran. “Forget it. This is already turning
into a nightmare.” I heard him chuckle once more. Napangiti nalang ako dahil don.
Biruin mo? Marunong din naman pala siyang maging tao kahit minsan.

---------------------------------xx------------------------------
Follow: @aleehartswp

Add: Aleeharts WP

Join: The Heiress (Official)

Like: The Heiress

Belated happy birthday sa isa sa mga bibi ko sa TH group! Hi Clarisse Gale.

Lablablab! <3

Hi Welshes! Esp. to Bibi Shaine Cortez, Elly Mirambel and Twin Joyline! <3
Labyuall! Hihi.

Hope you liked this chapter. ;) Please do read two hands of a clock. Side story yun
ni Jae Kyline. Check niyo nalang sa profile ko. Yiii~ Babush!

~Alee

=================

Chapter 27: Misery In Every Mystery

Chapter 27: Misery In Every Mystery

Naglalakad lang kami ni Viex papunta sa likod ng ladies dorm habang nagkukwentuhan.
Nakakatuwa nga at hindi siya masungit ngayon. Ano kayang nakain nito?

"Bakit mo pala ako hinintay sa office?" tanong ko sa kanya.

He shrugged. "I just want to."

Napailing ako sa sagot niya. Gusto niya lang? "Ibang klase." I whispered pero sapat
na para marinig niya. "Alam mo bang bawal pumasok ang hindi member ng FHCOL dun?" I
asked him.

He just nodded. Hindi siya sumagot kaya tinanong ko ulit siya.

"Eh bakit ka pumasok?"

Tumigil siya sa paglalakad kaya napatigil ulit ako. Malapit na kami sa ladies dorm
at liliko nalang para makapunta sa likod ng dormitories. Nag-init ang mukha ko nang
tumingin siya sa'kin. Hindi ko alam kung dahil saan pero siguro dahil sa coldness
niya especially ng mga mata niya. Balik cold Viex na naman kasi siya.

"Why did you hug me?" he asked coldly as I gulp hard. Hindi ko alam ang isasagot.
Kanina ko pa rin kasi tinatanong sa isip ko 'yan. Bakit ko ba siya niyakap?

Parang anytime, sasabog na yung mukha ko sa sobrang init nito kaya umiwas ako ng
tingin sa kanya. Ugh. Bumabalik na naman lahat ng naramdaman ko kanina. Ano ba
talaga 'to?

"W-why did you hug me back?" ganting tanong ko sa kanya. Hindi ko alam kung saan
ako titingin lalo na nang bigla niyang hinuli ang tingin ko na naging dahilan para
mapalapit ang mukha niya sa mukha ko. Geez, Viex! Why are you doing this to me?

"I've always wanted to hug you, Zeira. Now, why did you hug me?" Pilit niya pa ring
hinuhuli ang tingin ko kaya umatras na ako palayo sa kanya. Napatakip ako bigla ng
mukha dahil ang init init na talaga ng mukha ko. Ang lakas pa ng tibok ng puso ko.
Daig ko pa yata ang sinintensyahan ng kamatayan dahil sa nararamdaman ko.

"T-tigilan mo nga ako, Viex." Nanginginig na rin ang boses ko. Naramdaman kong
papalapit siya sa'kin kaya umatras lang ako ng umatras.

"You're blushing." He said.

Nagulat ako nang dahil sa sinabi niya kaya tinanggal ko ang pagkakatakip ko sa
mukha ko. "No, I'm not!" depensa ko. Bakit naman ako magba-blush? Hindi! Hindi!

"Then why is your face turning into an apple with hair?" he asks. Ano ba naman tong
lalaking to? Inaasar niya ba ako?

"Am I wearing my 'Hey! I'm blushing, tease me, Viex' shirt? Bakit mo ba ako
inaasar?" sigaw ko sa kanya. Hindi naman ako naiinis. Actually, I'm enjoying this.
I've never thought na magkakaroon ng time na magiging ganito kaming dalawa. Well,
minus the apple with hair thingy.

"Hahahahahaha!" Nagulat ako nang bigla siyang tumawa ng malakas. As in malakas. Na

tipong nakahawak pa siya sa tiyan niya dahil sa sobrang tawa. What the heaven is
this? Si Viex ba talaga to? He's laughing real real real hard!

"You never cease to amaze me." Napapailing na sabi ko habang nakatingin sa kanya at
pinagmamasdan lang siyang tumawa. Napangiti nalang ako. Ang cute niyang tignan
habang tumatawa.
"Viex?" A familiar voice calls out.

Gulat akong napatingin sa taong 'yon. Si Roanna. Nakatingin siya kay Viex na
mukhang gulat na gulat pero may iba pa. Parang... parang nasasaktan siya.

Napatigil bigla si Viex sa pagtawa niya at napatingin rin kay Roanna. Yung kaninang
masayang expression ng mukha niya, ngayon bumalik na ulit sa pagiging cold. Ang
bilis naman magbago ng expression ng mukha ng lalaking ito.

"What now, Roanna?" bored na tanong niya sa kapatid niya. Nakatingin lang ako sa
kanilang dalawa.

"Why are you with her?" she asked na parang hindi ko deserve na maging kaibigan ang
kapatid niya at na parang wala akong pangalan. Tss.

Hindi ko alam kung dapat ba
kung layasan ko nalang kaya
harap ko. Hindi pa rin kasi
kanya. At saka kailangan ko
kami hinihintay.
akong makialam, hindi naman kasi ako ang kinakausap. E
sila? Hindi ko kasi gustong makita ang babaeng nasa
ganun kagaling yung sugat na natamo ko kagabi dahil sa
pang makausap ang mga Welsh. Malamang kanina pa nila

"Mauna na ako, Viex." Paalam ko nalang at saka naglakad paalis kaso nagulat ako
nang may humila sa'kin pabalik. Napatingin ako nang nagtataka dahil sa ginawa ni
Viex. Napatingin rin ako kay Roanna dahil parang sasabog na siya sa sobrang galit.

"I'll just talk to you later." Sabi niya habang nakatingin kay Roanna at saka ako
hinatak paalis pero hindi pa kami nakakalayo doon nang may biglang humila sa wrist
ko na dahilan upang mapaharap ako sa taong iyon. Hanggang sa makaramdam nalang ako
ng kaunting hilo dahil sa nawawalang dugo sa Sistema ko. Sa sobrang bilis ng
pangyayari, hindi agad ako nakapagreact at nakatingin lang sa wrist kong kagat ni
Roanna. Pakiramdam ko, unti-unting namamanhid ang wrist ko dahil sa ginagawa niya.
Sinisipsip niya ang dugo ko mula doon pero hindi ko alam kung bakit may iba pa
akong nararamdaman. Parang... parang sinasalinan niya rin ako ng dugo.

Napabitaw siya sa pagkakakagat niya sa wrist ko nang dahil sa pagtulak sa kaniya ni

Viex. Nanghina bigla ang tuhod ko kaya napaupo ako sa sahig. Nanginginig ang buo
kong katawan dahil sa lamig na nararamdaman ko. Pero hindi na ako nahihilo. A-anong
ginawa niya sa'kin?

"The fuck, Roanna!" rinig kong sabi ni Viex. Hindi ko alam kung anong ginagawa niya
kay Roanna dahil nakatingin lang ako sa wrist ko na may dalawang bilog na marka.
Katulad iyon ng marka na nakita ko sa leeg ni Night Collins.

"I-I c-can't breathe, V-v-viex."

Napatingin ako sa kanilang dalawa nang dahil sa narinig ko. Sinasakal ni Viex si
Roanna. Kitang kita ko ang takot sa mga mata ni Roanna habang nakatingin siya kay
Viex. Nakatalikod si Viex sa'kin kaya hindi ko makita ang reaksyon ng mukha niya
pero ramdam ko sa boses niya ang galit.

"You know that I can kill you in a snap." He said at saka binitawan si Roanna.
Nagulat nalang ako nang biglang may matulis na kahoy na sa kamay niya.

"I just did what you can't do, Viex. She deserves to die!" turo sa'kin ni Roanna.
Balak niya talaga akong patayin. Nakita ko kung paano humigpit ang hawak ni Viex sa
matulis na kahoy na hawak niya.

"You fucking deserve to die more." May diin sa bawat salitang sinasabi si Viex kaya
miski ako, kinikilabutan. Napakacold ng aura niya ngayon. Mas cold pa sa dati.

Nakaramdam ako bigla ng kirot mula sa wrist ko kaya napatingin ako doon. At
pakiramdam ko yata mas lalo akong nanginig pero hindi na dahil sa lamig na
nararamdaman ko kundi dahil sa takot.

Yung sugat na ginawa ni Roanna, mas lalo iyong lumalaki at nangingitim. Kitang kita
rin yung mga ugat ko na parang sasabog na sa loob ng wrist ko. Anong nangyayari
sa'kin?

Hindi ko na kaya. Ngayon lang ako natakot ng ganito. "V-viex." bulong ko na

halatang hindi narinig ni Viex.. Nanghihina na ang buong katawan ko pero pinilit ko
paring isigaw ang pangalan niya. "Viex!"

The next thing I knew, tuloy tuloy nang bumabagsak ang mga luha sa mata ko.

"Z-zeira. Damn it!" naramdaman ko ang paglapit niya sa'kin at saka ang paghila niya
sa wrist ko. Nakita kong nabitawan niya ang hawak niyang matulis na kahoy kanina.

Nagulat siya nang makita niya ang sugat ko kaya napatingin siya sa likod niya kung
nasaan si Roanna. Napatingin rin ako sa kanya habang nakangiti siya na parang ang
saya-saya niya.

"It worked. Do you know how much glad I am right now?" nakatingin siya sa'kin
habang sinasabi iyon. Gusto ko siyang gamitan ng spell pero alam kong wala ring
mangyayari dahil sobrang nanghihina ako.

"I have a little trivia for you, Zeira. That wound will kill you in less than 24
hours. Unless, mapatakan yan ng dugo ng isang freshly dead mortal. But, if that
happens, you will become a vampire. How cool, right? But don't worry, dear! I gave
you my own blood, so if you die with my blood in your system, you'll come back to
life..." She said. Ngumiti pa rin siya sa'kin at kinilabutan ako lalo nang dahil sa
huling sinabi niya. "...but also as a vampire."

I'll be a vampire? Hindi ako makasagot. Hindi ko alam kung anong dapat kong
sabihin. Wala akong ligtas! And I hate it! How can I be this weak? Mas lalo akong
naiyak samantalang si Viex ay nagtitimpi lang sa tabi ko. Nakayuko siya at parang
bombang sasabog na anytime.

Aalis na dapat si Roanna nang mapatigil siya. Nakangiti pa rin siya. I hate her.
She's a demon! "Oh! I almost forgot. Hindi ka naman nag-iisa. You have a vampire
best friend, anyway. You should thank me for turning her! And oh, I heard she was
the reason behind Night Collins' death?" napailing siya. "It was really awful."
Pagtatapos niya at saka umalis.

Natulala ako nang dahil sa sinabi niya. Isa lang ang pumasok sa isip ko nang dahil
sa sinabi niya.

Mishie.

"V-v-viex. What does she mean? H-hindi naman totoo yun d-diba?" Patuloy lang ang
pagpatak ng mga luha ko kasabay ng paghagulgol ko. Ngayon lang ako umiyak ng
ganito. Hindi ko na alam kung ano pa bang dapat kong maramdaman. Okay lang naman
sa'kin na ako nalang ang maghirap. Wag lang ang mga kaibigan ko. Lalo na si Mishie.
She's innocent. Pero bakit nangyayari ang bagay na 'to samin? Hindi na dapat siya
madamay.

Naramdaman ko ang pagbuhat ni Viex sa'kin. "You need to rest." He said at saka
naglakad papunta sa loob ng dorm. Umiling ako.

"Si Mishie, Viex. Hindi naman si Mishie yung tinutukoy niya d-diba?" sabi ko habang
umiiling-iling. Mas gugustuhin ko nalang mamatay kesa maging Vampire ang kaibigan
ko. Kahit ako nalang. Hwag na siya.

"Oh my Ghad, Missy!"

"Heiress!"

"Viex, ano'ng nangyari?!"

"Are you okay, Heiress?"

"What h-happened?! Z-zy!"

Narinig ko nalang ang mga nag-aalalang boses nila habang buhat pa rin ako ni Viex.
Nakasunod sila samin na papasok sa room namin ni Syn.

Hindi ko alam kung anong sasabihin sa kanila kaya hindi nalang ako umimik hanggang
sa maibaba ako ni Viex sa kama ko.

Hindi na ako umiiyak, at hindi ko na rin maramdaman ang kirot ng sugat ko. Tanggap
ko na. Tanggap ko nang mamamatay ako at magiging vampire. Siguro ganito talaga ako
ka-walang kwenta. Kaya hindi talaga ako dapat maging prinsesa. Hindi ko kayang
pamunuan ang buong Lairhart. Hindi ko kayang talunin ang mga vampires. Hindi ko
kayang patayin ang pumatay sa mga magulang ko. Hindi ko kayang pabalikin sa dati
ang otherworld.

Magiging kalaban nila ako.

Nag-uusap-usap sila pero hindi ko maintindihan kung anong pinag-uusapan nila.

Ayokong intindihin.

Isa lang ang solusyon dito. Tumingin ako sa kanila kaya napatigil sila sa pag-
uusap. "How do you kill a vampire?"

"Heiress..."nag-aalangang nakatingin sa'kin si Yana. Ganon din ang iba.

"How?"

"A wood stake at the heart can do." Viex said. Ngayon alam ko na kung bakit may
hawak siyang matulis na kahoy kanina.

Tumango ako at tumingin sa sugat ko. "Let me die." I said, absentmindedly.

They all gasped. "We're not going to let that happen, Zeira!" Syn shouted as her
voice cracked. Ramdam kong umiiyak na siya ngayon.

"That's right, Heiress. Hindi naming hahayaang mamatay o maging vampire ka." Jae
Kyline stated, as softly as she can.

Umiling ako. "I will turn into a vampire whether we want it or not. And when that
happens, just kill me." Walang pag-aalangang sabi ko.

Lumapit sa'kin si Syn at nagulat ako nang dahil sa ginawa niya. She slapped me,
hard. "No is no, Zy! We're not going to do that! We'll find a way."

Ngumiti ako ng mapakla. "I can't. I don't think I can still live, knowing that
Mishie turned into a vampire."Naiiyak na naman ako. Ang sakit. Napakawalang kwenta
kong kaibigan. Akala ko ba makapangyarihan ako? Bakit hindi ko manlang
naprotektahan si Mishie?

"W-what?" Halata sa boses ni Syn na hindi siya makapaniwala sa sinabi ko pati na

rin ang ibang Welsh na nandito pwera kay Viex. "Ano'ng sinasabi ni Zeira, Viex?!
Ano'ng ginawa ni Roanna kay Mishie?!" Naghyhysterical na si Syn.

"Roanna turned her into a vampire. She was also the one responsible with Night
Collins' death." Sagot ni Viex sa kanya na halatang labag sa loob niya ang sinasabi
niya. Natahimik ang lahat nang dahil don.

"I'm sorry. It was all my fault." Basag ko sa katahimikan. "Simula sa pagkamatay ng

mga magulang ko hanggang sa mga nangyayari ngayon. It was all my fault. I deserve
to die. I-I deserve to die." I said in the between my sobs. Nakayuko ako habang
sorry pa rin ng sorry sa kanila. Napakawalang kwenta mo, Zeira.

"You're in pain. You just need to rest, Zeira." Iyon nalang ang huling mga salitang
narinig ko and then, everything went black.

=================

Chapter 28: Odd Dream

Chapter 28: Odd Dream

It’s a weird thing to wake up in the middle of an unfamiliar place. That was the
first thing that popped out in my mind when I get to open my eyes. Hindi ko alam
kung paano ako napunta rito pero sigurado akong kahit kailan, hindi pa ako
nakakarating dito. Ni sa panaginip, hindi ko maalala ang lugar na ito.

Tumayo ako mula sa malambot na kamang pinaghihigaan ko. Ang totoo, kung hindi ko pa
naramdaman ang lambot ng kamang iyon, hindi ko malalaman na kama ang hinihigaan ko.
It looks like a big stone na nakadikit sa sahig, pero imbis na makasakit ito ay
napakakomportable pa nitong higaan.

I looked around me and all I can see are beautiful trees and flowers. Iba’t iba rin
ang kulay ng mga bulaklak sa paligid, ganoon na rin ang mga bunga ng bawat punong
nandito. Puro damo rin ang paligid pero lahat ng iyon ay kulay puti. Damong kulay
puti? Ngayon lang ata ako nakakita ng ganitong klase ng damo. Nonetheless, ngayon
lang ako nakakita ng isang mundong puno ng kulay. Napakapeaceful ng lugar na ito.
Inilibot ko pa ang paningin ko sa paligid at napangiti ako nang makakita ng iba’t
ibang klaseng ibong lumilipad, pero hindi ko masyadong makita kung anong klaseng
mga ibon sila dahil napakataas ng lipad nila.

I started to walk pero napakunot ang noo ko nang sa bawat hakbang na ginagawa ko ay
unti-unting nagbabago ang paligid. Then something hit me. Hindi pangkaraniwang
mundo ang nilalakaran ko ngayon. I should have known! Nasa otherworld ako. Pero
ano’ng ginagawa ko rito? I tried to think of a reason pero parang wala namang
lumalabas sa isip ko.

Mula sa pagiging makulay ng paligid, nagbago ito at parang napunta ako sa isang
malaking bahay. Napatingin ako sa itaas ng bahay na kinaroroonan ko. Napakataas ng
mga bubong nito na parang sa isang palasyo. Makikita rin ang mga nagkikinangan at
naggagandahang palamuting nakasabit sa itaas. It was all made of gold that contains
different orbs as a design.

“Heiress Zeira.”

A voice said. Tumingin ako sa tumawag sa’kin. Hindi dahil sa tinawag niya akong
heiress kundi dahil pamilyar ang boses niya. Sa lahat ng nangyayari sa’kin ngayon,
ang pagkakarinig ko lang sa boses niya ang pamilyar.
Hindi na ako nagtaka nang makita ko siya rito. “Cyrus.” Tawag ko sa pangalan niya.
I was always bothered by his mysterious personality, well, not until he told me
everything about me being the heiress pati na rin ang sa mga magulang ko. Pero
lahat nga ba? Nang ipaliwanag niya kasi sakin lahat, bigla nalang siyang naglaho.
Ang dami ko pa ring gustong itanong sa kanya. Gaya ng bakit alam nila Mimi at Didi
na pinsan ko siya. Kung bakit niya alam ang lahat ng bagay na alam niya? Saang race
siya nabibilang?

“Matagal ka nang hinihintay ng mga magulang mo, Heiress.” Nakangiti siya sa’kin
habang sinasabi ang mga katagang iyon. Napakapormal niyang magsalita na parang
hindi siya ang pinsan ko. Pero hindi ko na iyon pinansin dahil mas nangibabaw ang
excitement sa puso ko nang dahil sa sinabi niya. Hinihintay ako ng mga magulang ko?
Where are they?

Mukha namang nabasa niya ang nasa isip ko, then he motioned his hand na parang may
itinuturo kaya sinundan ko iyon ng tingin. My heart skipped a beat as my lips
formed into a smile.

Nasa harap ko ngayon ang dalawang taong gustong gusto kong makita at makasama.
Nakangiti sila sakin habang nakaupo sa kanilang mga trono. Sila ang mga magulang ko
pero hindi mo mababakas ang katandaan sa mga mukha nila. Mukhang ang saya saya pa
nga nila na nandito ako.

“Zeira, anak.” Napatingin ako sa Daddy ko. Nakasuot siya ng isang magarang kasuotan
na tanging dito ko lang sa otherworld nakita. Katulad iyon ng mga suot nung mga
nakita kong Sorcerer sa Mystic Dance. Ang pinagkaiba lang, may kapa siyang suot at
korona na puno ng iba’t ibang kulay ng dyamante tapos kulay blue lang yung suot
niya. Ganoon rin naman ang koronang suot ni Mommy, pero mas maliit lang iyon.
Katulad ng suot ni Yana yung suot niya. Parang blazer lang yung pang-itaas kaya
kitang kita yung pusod niya pati na rin ang magandang korte ng katawan niya at saka
mahabang palda na umaabot hanggang sahig. Kulay blue rin ang suot niya kaya ang
ganda nilang pagmasdan ni Daddy.

Napangiti ako lalo at hindi ko namalayang tumutulo na pala ang mga luha sa mata ko.
Mabilis akong lumapit sa kanilang dalawa at mahigpit silang niyakap. “Mommy...
Daddy...” Pakiramdam ko, walang katapusan ang pagdaloy ng tubig sa mata ko dahil
hindi pa rin natatapos ang pag-iyak ko. Kahit wala akong maalala tungkol sa kanila,
pakiramdam ko, nag-uumapaw yung pagmamahal ko para sa kanilang dalawa. “I’m glad
you’re both here.” I said in between my sobs. Kumalas ako sa pagkakayap sa kanilang
dalawa para mapagmasdan sila.

They looked back at me like they love me more than anything else. 16 years nila
akong hindi nakita, while me? I can’t even remember them. Kahit na mga pangalan
nila, hindi ko matandaan. And I hate it. I hate being clueless. Mabuti nalang
ngayon, kahit hindi ko pa rin matandaan yung mga pangyayaring kasama ko sila, alam
ko namang mahal na mahal ko silang dalawa.

“My princess, hinding-hindi na tayo magkakahiwalay ulit. I promise.” Queen

Hermione, my mom, said. Natuwa ako sa sinabi niya.

“Really, mom? Ibig sabihin hindi na kayo aalis? Hindi niyo na ako iiwan?” tanong ko
sa kanilang dalawa. Tumango naman sila bilang sagot. Naramdaman ko na naman ang mga
luha kong nagbabadyang pumatak dahil sa sobrang saya. I’ve never felt this happy
before.
“We’ll take you with us.” King Arcanus said.

“Saan po tayo pupunta?” tanong ko sa kanya. Na-eexcite ako dahil makakasama ko na

sila.

“In the place where you really belong since everything started.” Inilahad ni Mommy
yung kamay niya sa harap ko kaya napatingin ako roon. Since everything started? A
place where I really belong? “Let’s go, Zeira?”

Tumingin ako ulit sa mga nakangiti nilang mukha. Saan kami pupunta? Hindi ko alam.
Pero alam kong sasama ako sa kanila sa kahit saan pa man. Kailangan ko lang
magtiwala.

Tumango ako. Iniangat ko ang kanan kong kamay para abutin ang kamay ng mommy ko
nang biglang may sumigaw ng pangalan ko mula sa likod.

“Zeira! Hwag!”

Agad akong napatingin sa pinanggalingan ng pamilyar na boses. Napakunot ang noo ko

nang makita ko siya rito. Sa lahat ng pwedeng makita rito, siya ang hindi ko
pinaka-inaasahan.

“Wren? Ano’ng ginagawa mo rito?” I asked him.

“Ano ba?! Bitawan niyo ako! Shit!” galit na sabi niya sa mga kawal na humaharang sa
kanya sa paglapit sa’kin kaya parang hindi niya narinig ang tanong ko. Nagsisimula
nang lumabas ang mga pangil niya ganoon na rin ang paghaba ng mga kuko niya sa
kamay.

Maglalakad sana ako palapit sa kanya pero nagulat ako nang may humawak ng mahigpit
sa braso ko. “Let’s go, Zeira. Don’t mind him.” I heard my mom’s soft voice.
Lumingon ako sa kanya.

“Wait a second, Mommy. I need to know why he’s here.” Lalapitan ko sana ulit si
Wren pero hindi pa rin kumawala si Mommy sa pagkakahawak niya sa braso ko at
nagulat ako nang mas humigpit iyon.

“No! You’re coming with us.”

“Hwag, Zeira!” napalingon ako ulit kay Wren. Parang nagmamakaawa na ang mga mata
niya na hwag akong sumama sa mga magulang ko. Bakit siya ganito? Nakakunot lang ang
noo ko sa kanya pero parang nahulaan niya ang gusto kong itanong. “Kapag sumama ka
sa kanila... mamamatay ka. It’s all just a dream, Zeira! They’re not your real
parents!”

I think my heart is about to break when he says that. This is just a dream? Pero
nahahawakan ko ang mga magulang ko. Nandito sila sa harap ko!

“Hwag kang maniwala sa kanya, anak. He’s lying. He just wants to ruin our family.
Tandaan mong muntik ka na niyang patayin.” Bulong sakin ni Daddy. He’s right. Hindi
ko siya dapat paniwalaan. “Kill him!” utos ni Daddy sa mga kawal na humaharang sa
kanya. They started to beat him to death pero hindi siya lumabalan. He just keeps
on calling my name.

“Sila ang hwag mong paniwalaan, Zeira. Please! K-kahit ngayon lang, magtiwala ka
naman s-sakin.” He said literally pleading. Kitang-kita ko rin kung paano tumulo
ang mga luha sa mata niya.

And at this moment, kahit ayaw kong paniwalaan ang mga sinasabi niya ay tumakbo ako
palapit sa kanya. Hindi ko maintindihan kung bakit kumikirot ang puso ko na makita
siyang nasasaktan. “Stop it!” pigil ko sa mga kawal sa pagbugbog sa kanya pero
hindi sila nakinig. Kaya iniangat ko ang kamay ko and started to think of a spell
without chanting it.
Mi su el! I said at the back of my mind. At saka sila tuluyang naging parang abo na
sumasabay sa hangin sa paningin ko. Hindi ko alam kung paano ko iyon nagawa pero
hindi ko na iisipin kung paano. Nilapitan ko si Wren at napangiti naman siya sa’kin
kahit halata sa mukha niyang nahihirapan siya. Nakahawak ang mga kamay niya sa tyan
niya at puro dugo ang mukha niya.

“Zeira!” naririnig ko rin ang pagtawag sa’kin ng mga magulang ko kaya tumingin ako
sa kanilang dalawa. Nag-aapoy ang mga mata nila sa galit nang dahil sa ginawa ko.
Mali bang protektahan ko si Wren? Mali bang magmalasakit ako sa isa sa mga kaibigan
ko?

“I’m so sorry, Mom and Dad pero hindi ako sasama sa inyo.” Umiiyak na naman ako.
But this time, hindi dahil masaya ako kundi dahil nasasaktan ako.

“No! Kailangan mong sumama sa’min! You have to die! You should have died before and
I can’t let you escape from me now!” Mom said.

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Gusto nila akong mamatay! So tama nga si
Wren? Hindi sila ang mga tunay kong magulang!

“You should die, Bibi.” A new voice said. Napatingin ako sa likod ko at halos
manlaki ang mga mata ko nang makita sila.

“Mimi and Didi?” Umiiyak na tanong ko sa kanila.

Ngumiti sila ng mapait sakin. “You should die.” They said in chorus.

Napailing nalang ako. They also want me dead? Bumalik ang tingin ko kay Mommy at
Daddy.

Unti-unti niyang itinaas ang kamay niya para gamitan kami ng spell pero ipinikit ko
lang ang mga mata ko. Hindi ko naiintindihan ang mga nangyayari but one thing’s for
certain.

This is just a dream!

“This is just a dream.” I mumbled.

“Heiress Zeira! Wake up!”

“Oh my gosh, Zy!”

“Missy!”

Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko at bumungad sa’kin ang mga nag-aalalang
mukha nila Yana, Syn, Yumi at Yuki. Parang nakahinga naman sila ng maluwag nang
makitang gising na ako. Napaupo ako sa kamang hinihigaan ko at napasapo ang
dalawang kamay ko sa mukha ko. Napahagulgol ako sa sobrang sakit ng nararamdaman
ko. Isabay mo pa yung braso kong may sugat na nilalamon na yata ang buong sistema
ko. Nakaramdam ako ng mga kamay na humahagod sa likod ko pero hindi ko iyon
pinansin.

Sa lahat ng pwedeng mapanaginipan ko, bakit ang mga magulang ko pa? Okay lang naman
sana kung mapapanaginipan ko sila pero sana yung magandang panaginip naman sana.
Mas lalo ko lang rin silang namimiss.
Naiinis rin ako sa sarili ko. Kung mamamatay ako kung sumama ako sa kanila, paano
nalang ang mga maiiwan ko rito? Sila mimi? Ang mga kaibigan ko? I’m so stupid for
thinking of coming with them so blindly!

Narinig ko ang pagbukas ng pinto at ang kasunod na pagtayo at mga papaalis na

hakbang ng mga Welsh na nandito sa kwarto ko. Iiwan na ba nila ako dahil naisip
nilang wala akong kwenta para maging prinsesa nila? Pakiramdam ko yata mas lalong
sasabog ang puso ko.

“Zeira...”

Nag-angat ako ng ulo nang marinig ko ang boses niya. Nakatayo siya sa harap ko
habang nakatingin sa’kin nang nag-aalala.

“Viex.” Tawag ko sa pangalan niya at saka siya naupo sa dulo ng kama ko. Hindi ko
na napigilan ang sarili kong yakapin siya habang patuloy pa rin sa pag-iyak. Wala
na akong pakialam kung anong gusto niyang isipin dahil niyakap ko siya. Ito nalang
ang gusto kong gawin ngayon. Pero mas lalo yata akong naiyak nang naramdaman ko ang
pagyakap niya rin sa’kin pati na rin ang paglapat ng labi niya sa ulo ko.

“Shh. I’m here. Hwag ka nang umiyak.” Hinahagod niya ang likod ko para icomfort ako
but that doesn’t stop me from crying. Just this little act from him makes me cry
even more.
“V-viex, nanaginip a-ako.” I said in between my sobs. Naramdaman ko naman ang
pagtango niya.

“I know.” He said softly habang hinahaplos ang buhok ko.

Lumayo ako ng konti sa kanya para makita ang mukha niya. “Alam m-mo?”

Tumango ulit siya. “It’s one of the effects of having a vampire’s blood in your
system plus the fact that you also got bitten. It will attack your mind by making
you think of the people you love wanting you dead. It was just an illusion, Zeira.
It wasn’t real.” He explained.

Pinunasan ko ang basa kong pisngi. “The people I love?” I asked more likely to
myself pero alam kong narinig pa rin niya.

“Sino bang napanaginipan mo?”

Hindi ko namalayang tumigil na pala ako sa pag-iyak. “M-my real mom and dad...” I
started. “Si Mimi at Didi—si Cyrus at—“ napatingin ako sa kanya pero hindi ko
mabasa kung anong nasa isip niya. “W-wala na.” I lied at saka ako yumakap ulit sa
kanya. Ayokong makita niyang nagsisinungaling ako. Hindi ko alam kung bakit hindi
ko masabi sa kanya na kasama si Wren sa panaginip ko dahil mismo ako hindi ko
maintindihan kung bakit siya nandoon. Ni hindi naman kami magkaibigan ni Wren pero
bakit kasama siya sa mga taong mahal ko?

He hugged me back and sighed. “I’m sorry.”

I shook my head. “You shouldn’t be. Wala ka namang kasalanan.”

“Hindi kita naprotektahan. I was so stupid to let her do this to you. I should have
—“

Pinutol ko ang sasabihin niya at mas lalong hinigpitan ang yakap ko sa kanya. “Yes,
she’s your sister and no, you’re not stupid. She did this and you didn’t do
anything but protect me.” Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya at tinitigan siya sa
mga mata. “Magkapatid kayo pero magkaiba kayo, Viex.” Ngumiti ako sa kanya ng
marahan.
“About that—“ natahimik siya at ganoon rin ako. “Zei—“ Hinihintay ko ang sasabihin
niya pero nang tangkang magsasalita na ulit siya, bigla namang bumukas ang pinto.

“Viex—“ Iniluwa nito ang gulat na gulat na si Wren. Nagulat rin ako nang makita ko
siya pero mabilis ko namang iniwas ang tingin ko sa kanya at marahang lumayo kay
Viex. Ayokong tumingin sa kanya dahil naaalala ko yung panaginip ko.

“Why?” tanong sa kanya ni Viex.

He cleared his throat. “Gusto kang makausap ni Master A.”

Napakunot ang noo ko. Master A?

He sighed. “Alright.” Naramdaman ko ang paghawak ni Viex sa kamay ko kaya

naramdaman ko ang konting panginginig ng kamay niya. “I’ll be right back.”
Tumango lang ako sa kanya at saka sila sabay na umalis ni Wren. Bakit kaya siya
gustong makausap ni Master A? Tungkol saan ang pag-uusapan nila? At bakit sobrang
nabo-bother ako sa panginginig ng kamay ni Viex? Kinakabahan ba siya?

Sa sobrang dami ng bagay na naiisip ko, hindi na ako nakatiis at tumayo ako mula sa
pagkakaupo ko sa kama. Wala naman akong kasama dito at tingin ko wala ring welsh sa
labas. Mas okay na rin yon dahil sigurado akong pipigilan nila akong lumabas kung
nandito sila.

Ramdam ko ang pagkirot ng sugat ko tuwing hahakbang ako pero hindi ko iyon ininda.
Kailangan kong hanapin sila Viex at Wren.

Gaya ng hinala ko, wala ngang tao sa labas. Napatingin ako sa langit, mag-uumaga na
pala. Ilang oras nalang ang meron ako at magiging vampire na ako at papatayin rin
nila ako. Just by thinking of it makes me want to puke. Hindi ko gustong maging isa
sa kanila pero wala naman akong magawa. I hate myself!

Nagsimula na akong maglakad kahit hindi ko naman alam kung saan ako pupunta.
Huminga ako ng malalim at tumigil sandal dahil parang nag-uumpisa palang akong
maglakad ay pagod na pagod na ako.
“Nasaan na ba kasi sila?” I whispered to myself. Nagulat ako nang humangin ng
malakas sa pwesto ko pero hindi naman iyon ganoon kalakas para matumba ako sa
pwesto ko. Kasabay ng hangin na iyon ay parang may bumulong sa tenga ko ng mga
salitang ‘Ladies Dorm’. Isa lang ang naisip ko nang dahil doon. Yung likod ng
dormitories.

Nag-umpisa na ulit akong maglakad kahit masakit ang bawat hakbang na ginagawa ko at
hindi nga ako nagkamali. Nasa likod silang tatlo ng ladies dorm. Nagtago ako agad
sa isa sa mga malalaking punong nandoon. Nakatalikod mula sa pwesto ko sila Viex at
Wren. Nakaluhod si Viex sa harap ni Master A at nasa tabi naman niya si Wren habang
nakatayo at nakayuko.

“—and I’m very disappointed, Viex. You promised to protect her from Roanna but look
what happened! Naniwala ako sa deal na sinasabi mo pero ganito pa rin ang
nangyari!” galit na galit na sabi ni Master A. Ako ba ang tinutukoy niya? Ngayon ko
lang siya nakitang galit nag alit. Usua

Tahimik lang na nakikinig si Viex sa lahat ng sinasabi ni Master A habang nakayuko

at nakaluhod. “I’m so sorry.” Yun lang ang tanging nasabi niya.

“We’re really sorry. Pero gumagawa na po kami ng paraan para mapigilan ang pagiging
vampire niya.” Singit ni Wren. Ngayon ko lang siya nakitang ganito. Parang takot na
takot sila kay Master A. Why is that?
“You should be. Dahil alam niyo kung ano’ng mangyayari kapag naging vampire siya.
Wala tayong kasiguraduhan kung makokontrol niya pa ang sarili niya o ang dugo ni
Roanna ang kokontrol sa kanya. I can’t let that happen...” naramdaman ko ang
panginginig ng boses ni Master A na parang maiiyak na siya at parang pati yata ako
maiiyak na. Bakit ganito siya ka-concerned sa’kin? “—I-I can’t let my daughter to
be one of my enemies. I’ve sacrificed a lot, but I won’t ever sacrifice her.” His
voice cracked at hindi ko na napigilan ang sarili kong maiyak.

Parang nagulantang ang buong Sistema ko sa sinabi niya at biglang nanghina ang mga
tuhod ko dahil napasalampak ako sa sahig. Naguguluhan ako. Sinong anak ang sinasabi
niya? A-anong ibig sabihin ni Master A?

“I know. I’m so sorry... King Arcanus.” Viex said.

King Arcanus?

--------------------------------xx-------------------------------

How's it? Hope you liked this chapter! Dapat dito ko na rin ilalagay kung anong
mangyayari kay Zy pero hahaba na ng sobra. Kaya ito muna.

Join(fb): The Heiress (Official)

Add me on fb: AleeHarts WP

~Alee

=================

A special day for special readers! <3

So yeah! This is not an update. Sorry to disappoint you guys. Pero ipopost ko ang
update mamayang gabi so chill lang kayo! Hahaha.

What: Welshes' First Ever Meet Up

When: March 1, 2015, Sunday. 12nn.

Where: MOA, sa may sea side muna ang kitaan para sabay sabay na tayong lalayas.

So what is this kaepalan all about? I'd just like to inform you all na sa February
26 na ang 1st ever anniversary ng TH! Emeghed. At napag-isip isip ko at ng ibang
welshes sa group(Hi Zeira and Clarisse! :P) na magkaroon ng meet up. Sinasabi ko na
habang maaga pa para hindi biglaan. Kaso thursday ang Feb. 26 so kaya siya naging
March 1. 12nn-1pm ang intayan.

Pinapaalala ko lang na maliit na gathering lang 'to. Gusto ko lang kayong makita.
Saka yung iba pa. At magpasalamat personally kasi kung wala kayo, walang TH. Hindi
tatagal ang th ng isang taon. Kaya sana makasama kayo! Okay? <3

For more questions, comment lang kayo dito. O kaya add nyo nalang ako sa FB,
Aleeharts WP. Or sali kayo sa group ng TH na bago na ang pangalan ngayon. "Lairhart
Kingdom; Mystic Palace" na! Hart hart! Sana sumama kayo. :)
Sa 1k na followers ko dito sa wattpad, sana may makasama sa inyo. :) Magiging
masaya itoooo! :D

P.S: Busy ako pero para sa inyo, pupunta ako <3

~Alee

=================

Chapter 29: The King is back!

Important note: Please don't kill me after this. Sama kayo sa meet up ha! Love
love!

Chapter 29: The King is back!

Ilang minuto na rin simula nang umalis silang tatlo mula sa kinatatayuan nila dito
sa likod ng dorm pero ako, nakaupo pa rin dito sa tabi ng puno. I’m still crying
my heart out. Ni hindi ko nga alam kung bakit ako umiiyak. Am I sad? Happy? No. All
I could feel is betrayal. I was betrayed by the people I trust the most. All this
time, nasa tabi ko lang pala ang totoo kong tatay pero wala manlang ni isang
nagsabi sa’kin—miski siya. Pinagmukha nila akong tanga. Ganon na ba kababa ang
tingin nila sa’kin?

Tumayo na ako at saka pinagpagan ang suot ko. Pinunasan ko rin ang pisngi ko dahil
basang basa pa rin ito dahil sa kakaiyak ko. Mag-uumpisa na sana akong maglakad
pabalik sa kwarto naming ni Syn nang biglang kumirot na naman ang sugat ko.
“O-ouch!” Hindi ko alam kung natamaan ba yung sugat ko o ano dahil sobrang sakit na
ng kirot nito. Itinaas ko ng konti ang sleeves ng longsleeves na suot ko para
makita yung sugat. At napasinghap ako nang makita kong nasasakop na nito ang buong
braso ko. It was just a small vampire bite yesterday. Ano’ng klaseng lason ba ang
pinasa sa’kin ni Roanna?

Unti-unti akong nakaramdam ng pagsikip ng hininga. Pakiramdam ko, sinasakal ako

kaya napahawak ako sa leeg ko. Unti-unti akong papaupo sa same spot na inuupuan ko
lang kani-kanina. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa’kin! Unti-unti ring
pumipikit ang mga mata ko. Bakit ako nagkakaganito?

“Aah—h-hel-p...” That was the last thing na nasabi ko. Hindi na sapat ang lakas ko
para makasigaw pa. Gusto ko mang labanan ang lasong gumagawa ng ganito sa katawan
ko pero hindi ko alam kung paano. Hanggang sa nararamdaman ko ang unti-unting
paglapat ng ulo ko sa lupa at ang pagkawala ng isang luha mula sa mata ko. Then
everything went black.

Viex, please save me.

**
“Bakit dun niyo siya nakita?”

“Oo nga, Wren. Hindi kaya may ginawa na naman si Roanna sa kanya?”

“Damn that bitch! Sisiguraduhin kong mamamatay siya pati na rin ang mga kalahi
niya!”

“Relax, Syndrie. Baka magising mo si Heiress.”

“I’m sorry.”

“Viex? Kayo ni Wren ang huling lumabas dito diba?”

“Tingin ko, sinundan niya kami.”

“Wren’s right. Tsk. Stubborn as always.”

Nagising ako nang dahil sa naririnig kong ingay sa paligid ko. I tries to open my
eyes pero masyado akong mahina para gawin yon.

“Zy? Gising ka na ba?” rinig kong sabi ni Syn. Hindi ako makadilat dahil nanghihina
pa rin ako pero ramdam ko ang bawat galaw nila.

“Y-y-y—es.” Yes nalang ang sasabihin ko, nahihirapan pa ako. Ayoko talaga ng
ganitong feeling. Naiiyak na naman tuloy ako. Bakit ba napakaiyakin ko?

Pinilit ko ulit buksan ang mga mata ko and this time, nagawa ko naman siya. Una
kong nakita ang nag-aalalang mukha ni Syn. She’s also crying. Kasalanan ko na naman
kung bakit siya umiiyak.

“Zy...” naramdaman kong hinawakan niya ang kamay ko habang umiiyak. Pero nginitian
ko lang siya na parang sinasabi kong okay lang ako at magiging okay rin ang lahat.
Tumango naman siya bilang sagot.

Inilibot ko ang paningin ko at nakita sila Nijel, Yana, Jae Kyline, Wren at ang iba
pang wolves (Exl, Riley, Eight, Winston, Oliah, Leifer, Valter, Ean at Sade),
Master Hans (Siya yung master ni Viex), Si Wren at Viex. Hindi na ako nagtakang
nandito sila lahat. Lalo na nang makita ko si Master A sa sulok habang nakatingin
sa’kin.

Umiwas ako mula sa pagkakatingin sa kanya at saka sinikap na umupo sa higaan. Ayaw
pa nga akong payagan nila Syn pero wala rin naman silang nagawa sa huli.

King Arcanus...

The way Viex said his name, halatang nirerespeto talaga siya. Pero bakit iba ang
itsura niya? Iba sa kilala kong King Arcanus. Ibang iba. Pero mahalaga pa ba talaga
yun, Zeira? Matagal mo nang gustong makasama ang mga magulang mo! At ngayong
binibigyan ka ng chance, balak mo pang talikuran? Stupid!

Gusto kong magalit sa kanya pero hindi ko naman magawa. Kahit na nagmukha akong
tanga. May reason naman siya diba? Maybe he just really loves me na sinakripisyo
nya ang pagkilala ko sa kanya.
Huminga ako ng malalim.

“Ayos ka lang ba, Zeira?” Napatingin ako kay Wren nang magtanong siya pero agad rin
naman akong umiwas. Kapag nakikita ko siya, biglang nagfa-flash sa utak ko lahat ng
nangyari sa panaginip ko. Ano bang kaugnayan niya sa’kin? Bukod sa muntikan na niya
akong patayin?

I slightly nodded as I shifted my gaze to my father. Pero nakayuko na siya.

This is it, Zeira. Nasa harap mo na ang tatay mo. Ano’ng gagawin mo?

Masyado nang maraming nangyari sa buhay mo sa loob lang ng ilang linggo. Ngayong
mamamatay ka na, magpapakatanga ka pa rin ba?

I took all the courage to speak at hindi naman ako nabigo nang buksan ko ang mga
labi ko. “P-pwede bang iwan nyo muna kami n-ni Master A?” sabi ko sa mga Welshes na
nandito habang nakatingin pa rin sa kanya at sinunod naman nila ‘yon. Napansin ko
rin ang tingin ni Viex sa’kin nang papalabas na siya pero hindi ko siya pinansin at
tumingin nalang ulit kay Master A. Hinintay kong makalabas muna silang lahat bago
ako magsalita.
“M-master A...” I called out. Bumalik ang tingin niya sa’kin at nagulat ata siya
nang makitang umiiyak na naman ako. “D-daddy...” Tawag ko ulit sa kanya at saka
tuluyang humagulgol.

Nagulat nalang ako nang yakapin niya ako ng sobrang higpit and so I hugged him
back. “My p-princess.” He whispered as his voice cracked.

Dapat talaga, kanina ko pa ginawa ang bagay na ‘to nung nalaman ko palang na siya
ang tatay ko. Hindi ko kayang magalit sa kanya. I know he has a reason for
everything. Pero saka ko na aalamin ang bagay na ‘yon. Isa lang ang gusto kong
gawin ngayon. At yun ay ang yakapin siya ng sobrang higpit.

“I’m sorry, princess. I’m so sorry for everything. Hindi kita naprotektahan.” Sabi
niya pa pero umiling lang ako.

Wala naman siyang kasalanan. It’s no one’s fault. “No, Dad. Si Roanna lang ang
dapat sisihin dito.” Matigas na sabi ko. Totoo naman. Siya lang ang nag-iisang may
kasalanan. Isama mo na yung mga kalahi niya.
Kumalas si Daddy sa pagkakayakap sa’kin at saka ako hinalikan sa noo. “I promise,
my princess. I won’t let her do anything to hurt you, again.”

Tumango ako. Hindi ko maalala ang Daddy o Mommy ko. Ni hindi ko alam kung paanong
pag-aalaga ang ginawa nila para sa’kin. Pero hindi ko alam kung bakit ang gaan gaan
ng loob ko ngayon dahil nayakap ko si Daddy Arcanus. Ang saya saya sa pakiramdam.

“I love you, my princess.” He said softly habang hinahagod niya ang buhok ko.

“I love you, too, Daddy.”

“Master A.”

Humiwalay na sa pagkakayakap sa’kin si Dad nang may tumawag sa kanya. It was Viex.
Pinunasan ko agad ang luha ko nang dahil sa biglang pagsulpot niya.
“Why?” Dad asked him.

“She’s already here.” Sagot naman ni Viex.

She? Sino’ng pinag-uusapan nila? Tumango naman si Daddy at saka tumingin sakin.
Hinalikan niya ulit ako sa noo at ngumiti ng bahagya. “Nasa labas lang kami,
princess.”

Kahit naguguluhan ako sa mga inaasal nila, tumango nalang ako.

Magpapahinga na sana ako ulit nang bumukas ulit ang pinto at saka pumasok ang isang
taong pinaka-hindi ko inaasahang pupunta rito.

“Zy—,“ her voice cracked at alam kong anytime iiyak na siya. Nagstay lang siya doon
habang nakalagay ang dalawang kamay niya sa likod niya at parang natatakot siyang
lumapit sa’kin.
Hindi ko alam kung ano’ng irereact ko nung una dahil pakiramdam ko, lahat ng sinabi
ni Roanna, paulit-ulit na nagpe-play sa utak ko pero nakarecover rin naman ako sa
huli. And again, my tears started to fall as I said her name. “Mishie.”

**

4 days later (Thursday)

“Kailangan mong kumain ng madami, Zy! Why are you so stubborn?” Mishie shouted at
the top of her lungs while still nudging me. Nakahiga lang ako sa kama buong araw
at hindi lumalabas dahil sa pagod. This past 4 days was hell. After kong gumaling,
bumalik na agad ako sa pagtatrabaho ko as the Top student kahit pinipigilan ako
nila Daddy at pati ang mga kaibigan ko dahil Sem-Ender party na bukas. Pero ano nga
bang laban nila sa pagiging natural na matigas ng ulo ko? At ngayon nga,
pinagbabayaran ko na ang pagiging matigas ng ulo ko dahil pagod na pagod naman ako.
Pakiramdam ko tuloy, itong kama ko na ang makakasama ko bukas sa party.

“Ayoko sabi, Mish. Tinatamad akong kumain.” Sabi ko at saka nagtalukbong ng kumot.

Kanina, si Syn ang pumipilit sa’kin pero nagsawa na ata siya at si Mishie naman
ngayon. Buti nga medyo hindi na sila nagkakailangan ni Mish. Alam kasi niyang
vampire si Mish, diba? At alam ko kung gaano siya kagalit sa vampires. Pero
pinaliwanag ko naman sa kanya na si Mishie yan e. Siya pa rin naman ang kaibigan
namin. Mas naging makulit nga lang siya at hyper. Ganito pala epekto sa kanya ng
dugo ng bampira?

“Isa! Isusumbong kita kay Viex!”

There! She said the keywords! Napaupo ako agad sa kama ko nang marinig ko ang
pangalang ‘Viex’. Bakit ba nila ako tinatakot na isusumbong kay Viex? At bakit ba
ako natatakot? Simple lang naman! Isusumbong lang naman ako ni Viex sa Daddy ko
kapag hindi ako nagtino! Aish! Hindi nga nila alam ang tungkol kay Master A bilang
King Arcanus pero nagagamit pa rin nila yun na panlaban sa’kin!

Speaking of my Dad, sila Wren, Master Hans at Viex lang pala ang nakakakilala sa
kanya. Well, ngayon, pati ako. For 16 years, tinago ni Daddy ang sarili niya as
Master A dahil ayaw niyang malaman ni Leo Arunafeltz na buhay siya. And for 16
years, hinahanap niya lang pala ako habang nagpapalakas pa siya. At nang makita
naman niya ako, hinintay niya munang matuklasan ko ang lahat. Nandito siya sa
Finelry dahil nakokonsensya siya. Dahil kasi sa kanya, nabuo ang finelry. If you
are a mortal, good thing sa’yo yun pero para sa mga welshes, it was a bad thing.
Kasi, dahil sa FH, forever nang bukas ang portal papunta sa otherworld. Sa
pagkakaalam ko, ang alam ng ibang welshes, ay isa siyang wizard kagaya ni Master
Hans.

At tungkol naman sa panlabas na anyo niya, nalaman kong iyon pala ang special
ability ni Daddy. Kaya niyang palitan ang panlabas na anyo niya. Depende sa gusto
niya. Kaya iba ang itsura niya.
Bumalik ako sa katinuan nang marinig ko ang higikgik ni Mishie. “What’s up with you
and Viex at parang takot ka sa kanya? Ayiiiee. Zy ha! Hindi ko alam na may
something pala sa inyo!” sabi pa niya habang kinikilig.

Pakiramdam ko, umakyat sa mukha ko lahat ng dugo ko dahil nag-iinit iyon. Kumukulo
ba ang dugo sa mukha ko kaya mainit?

“A-ano bang pinagsasabi mo, Mishie! Wala kaming something ‘no!” sabi ko at umiwas
ng tingin. Tumayo na ako mula sa pagkakaupo ko sa kama at saka nag-ayos ng sarili.
Pupunta ako sa cafeteria para kumain. Wala ng klase ngayon dahil pinaghahanda na
kami para sa booths and party bukas.

“Sus, Zy! Bakit ka umiiwas?” Pang-aasar pa ni Mishie.

Ano ba naman ‘tong babaeng ‘to! Talagang sumunod pa para lang mang-asar.

“Mish! Kakain na nga ako diba? Stop teasing me! It’s not funny, okay?” sabi ko sa
kanya habang naglalakad na ng mabilis pero ang bruha, ginamit ang pagiging vampire
niya para maabutan ako! Argh!
“Alam mo, Zy, natutuwa talaga ako sa inyo ni Viex. Ang sweet sweet niya sayo kahit
na ang sungit niya sa iba! You know. The glimpse in his eyes when he’s with you is
way different when he’s with the others. Ang sama kasing tumingin nun e. Pakiramdam
ko nga, kapag tumitingin siya sa’kin, nagiging yelo ako sa sobrang cold ng mata
niya! Pero kapag sayo na—Oh em gee! Bagay talaga kayo!”

Napapaface palm nalang ako habang sinasabi ‘yon ni Mish. Mukha kasi siyang nagde-
day dream. Kung anu-ano pang sinasabi. Vampire Mishie is annoying! Napatingin ako
sa kanya at napatigil sa paglakad. Ang laki ng pasasalamat ko sa babaeng ‘to dahil
siya ang nagligtas ng buhay ko. Sinipsip niya ang lason na unti-unting pumapatay
sa’kin. Roanna lied to us. Well, sinabi naman niya yung totoo, hindi nga lang lahat
ng totoo. Sinalinan niya ako ng dugo niya na bubuhay sa’kin kapag namatay ako dahil
dun sa kagat niya. Pero magiging vampire ako once na nangyari ‘yon. But the thing
is, hindi lang pala basta dugo niya ang isinalin niya sa’kin. Sinalinan niya rin
ako ng lason para kung sakaling maging vampire ako, unti-unti rin akong papatayin
ng lasong iyon. Kaya pala hindi lang ako basta nanaginip ng masama, muntik pa akong
mamatay dahil binabalot ng lason ng dugo niya ang puso ko. Nalaman iyon nila Viex
nang makita nila akong walang malay sa likod ng dorm dahil sobrang bagal raw ng
tibok ng puso ko. Pero sinipsip iyon ni Mishie para hindi ako mamatay.

Nang gawin niya ‘yon, bumuti ang pakiramdam ko pero hindi pa rin gumaling ang sugat
ko kaya kinailangan niya akong painumin ng dugo niya. Her vampire blood is pure
kaya ito mismo ang nagpagaling ang sugat ko.

“Zy? Don’t look at me like that! Para mo naman akong kakagatin niyan e. It creeps
me out!” niyakap niya pa kunwari ang sarili niya.
Ngumiti naman ako ng matamis sa kanya. “What? I won’t.” Natawa ako ng dahil sa
itsura niya. “Well, at least not you. You don’t really look delicious.” And then
she rolled her eyes.

“Oh em gee, Zy! Vampire Zeira is a creepy one. Seriously! Mas okay pang maging
sorceress ka nalang.” At saka siya bumuntong hininga.

Ngumiti ako ng mapait sa kanya. She’s right. Vampire Zeira is a creepy one. I’m now
a vampire at tuwing maiisip ko ‘yon parang gusto ko nalang kamuhian ang sarili ko.

It’s true. Her blood healed my wound. But that doesn’t make any difference because
later that day... I still died.

Then, come back to life... as a vampire-- a powerful one.

--------------------------------------xx-----------------------------------------
Ayan! Isa ng hybrid ng vampire at sorceress si Zy. Ano kayang mangyayari sa kanya
pati na rin sa mga taong nakapaligid sa kanya? Let's see! Haha. Love love! <3

New group name: Lairhart Kingdom; Mystic Palace

~Alee

=================

Chapter 30: Sem-Ender Party (Part 1)

Chapter 30: Sem-Ender Party (Part 1)

Nakangiti lang ako habang nakatingin sa bawat booths na madadaanan namin. Iba-iba
ang booths na nakatalaga sa bawat sections at mukhang na-execute naman nila ng
maayos ang mga iyon. Nililibot namin nila Mishie at Syn ang buong main building ng
Finelry para mag-observe dahil sa bawat rooms nakatayo lahat ng booths na napili ng
bawat sections. Bawal kasing gamitin ang open grounds sa gitna ng main building
(Nahahati kasi sa dalawa ang main building ng Finelry tapos magkatapat yung
dalawang yun tapos may malaking open ground sa gitna.) dahil doon gaganapin ang
concert mamaya. Si Nijel naman, tinatawagan na yung band para sa party mamayang
gabi. Natutuwa rin ako dahil bawat makakasalubong naming mga students, ang lalaki
ng mga ngiti sa labi. Mukha namang nag-eenjoy talaga sila.

“Ano bang balak mo, Zy? Tumingin lang sa bawat booths buong araw?” reklamo ni
Mishie habang naglilibot kami na agad namang sinegundahan ni Syn.
“Right, Zy. Mag-enjoy ka naman. Ikaw ang dahilan kung bakit ganito kaganda ang Sem-
Ender party ngayon.”

Ngumiti lang ako sa kanilang dalawa at nagshrug. Nakakatuwa at kahit papaano,

nagkakasundo na silang dalawa.

Pinagpatuloy ko lang ang pag-oobserve. Hindi ko alam pero kahit tumingin lang ako
sa mga booths, sumasaya na ako. It’s all worth it. Lahat ng nangyari, lahat ng
pagod. It was all worth it dahil maganda naman ang kinalabasan. Pakiramdam ko nga
gusto nang tumalon ng puso ko dahil sa sobrang tuwa.

“Hello, Miss President, Miss Syndrie at Mishiena.”

Napatingin ako sa mga nagsalita at nakita ang apat na kaibigan ni Night Collins.
Ganun din naman yung dalawa. Nakangiti sila sa’kin kaya nginitian ko rin sila.

“Alexis, Matt, Stephen and Alee. Hello din sa inyo.” I greeted back. Nakakatuwa ang
apat na ito dahil kahit na namatayan sila ng kaibigan, hindi pa rin sila naghiwa-
hiwalay. Parang mas tumatag pa nga ang samahan nila.
Naalala ko na naman tuloy bigla si Night Collins pati yung libro ko. Hindi ko pa
rin kasi natatanong kay Mishie ang tungkol dun. At ayoko munang tanungin dahil alam
kong sensitive pa rin siya sa lahat ng tungkol kay Night.

Napalingon ako kay Mishie at parang hindi pa rin siya comfortable na nasa harap
niya ang mga kaibigan ni Night. Sinisisi niya pa rin siguro ang sarili niya sa mga
nangyari. Si Syn naman, ngumingiti-ngiti lang sa kanila at hindi nagsasalita. As
usual, suplada talaga ang isang ito.

“Congrats Miss President. You did really great.” Alee said. Her smile was so
genuine when she let those words come out of her mouth. Kaya mas napangiti ako nang
dahil sa sinabi niya.

“Thanks.” Sabi ko nalang.

“Sige, Miss President. I-eenjoy muna namin lahat ng booths.” Singit naman ni
Stephen.

“Oo nga. Ipapakasal pa naming itong si Matt sa crush niya. Hahaha.” Pang-aasar
naman ni Alexis at saka sinundot-sundot sa tagiliran si Matt.
Natawa naman ako sa itsura ni Matt dahil don. Parang sasabog na kasi ang mukha niya
sa sobrang pula nito. Parang nakakakita na nga rin ako ng imaginary na usok na
lumalabas sa tenga at ilong niya. Tapos bigla niyang binatukan yung dalawa pero
tinawanan lang siya ng mga ito.

“Sige. Enjoy!” pagkasabi ko nun ay tinanguan lang nila ako at saka umalis.
Napatingin naman ako kay Mishie.

“You okay?” I asked her. Namumutla kasi siya nang tumingin siya sa’kin. Bigla tuloy
akong nag-alala.

“O-oo, Zy. Nahihiya lang akong humarap sa kanila.” She said, honestly. Sasagutin ko
sana siya nang biglang sumingit si Syn sa usapan.

“You should be, Mishiena. You just killed their friend.” Syn said, emotionlessly.

Napanganga ako nang dahil sa sinabi ni Syn. Paano niya nasasabi ang mga bagay na
yan kay Mishie? Akala ko ba okay na sa kanya ang lahat ng nangyari? O sinasabi niya
lang yon para hindi sumama ang loob ko?

“Syn! Watch your words!” sigaw ko na may halong pagbabanta. Nahalata ko ang biglang
pagbagsak ng balikat ni Mishie. Hindi siya nagsasalita at bumalik na naman sa
pagkakayuko. Namumutla rin siya dahil hindi siya nakakainom ng sariwang dugo.
Kailangan pa kasing kumuha kami ng mga blood bags sa malapit na ospital dito para
hindi manghina. I’m already a vampire at nararamdaman ko ang nararamdaman ni
Mishie. Hindi ako umiinom ng dugo na direktang galing sa ugat ng tao dahil ayokong
pumatay.

But the thing about being a vampire is, the desire to kill will always run in your
blood. That’s why I hate it. I hate being one. Buti na nga lang at kaya kong
pigilan ang lahat ng urges na kapalit ng pagiging bampira ko pero hindi ko alam
kung hanggang kailan ko kakayanin. Yes. I feel more powerful dahil hindi naman
nawala ang pagiging sorceress ko kahit na vampire na ako. But I also feel horrible
dahil ang race na kinamumuhian ko pa pala ang magiging tadhana ko.

“I’m just saying the truth, Zy.” Walang kaemosyon-emosyon na sabi ni Syn at saka
naglakad palayo. Parang tumaas ang lahat ng balahibo ko nang dahil sa sinabi niya
pati na rin sa tono ng pananalita niya. Kayang kaya niya talaga iparamdam sa ibang
tao na wala siyang pakialam kung gugustuhin niya. She really has this cold
personality that can make you shiver in a bad way.

“Syn!” tawag ko pa sa kanya pero hindi naman niya ako pinansin. Kailangan naming
mag-usap mamaya!
“Hayaan mo na, Zy. Tama naman siya.” Malungkot na sabi ni Mishie. Naaawa ako sa
kanya. Akala ko talaga, okay na sila ni Syn pero hindi pa pala? Naaawa ako kay Syn
dahil kung hindi naman sa’kin, hindi naman ‘to mangyayari sa kanya. Sa’kin galit si
Roanna at hindi sa kanya pero nadamay siya nang dahil sa’kin.

“I’m not saying that what she had said is wrong. But her way is.” Paliwanag ko na
ikinatahimik naman niya.

Napahawak ako bigla sa batok ko nang makaramdam ako ng kirot mula don. “A-aray!”
Pakiramdam ko may mainit na bakal na nakadikit sa batok ko sa sobrang hapdi nito.
Ano’ng nangyayari sa’kin?

“Zy? OMG! W-what’s happening? Ano’ng masakit? Tell me!” she asked. Halos ibaliktad
niya na ako para lang hanapin kung anong masakit sa’kin kaya napaupo ako. Mas
sumasakit rin yung batok ko kaya mas napakawak ako dun.

“I don’t know, M-mish. Biglang sumakit yung batok ko.” Sagot ko sa kanya kahit
nahihirapan akong magconcentrate dahil sa nararamdaman ko. Geez! Hindi ko alam kung
ano’ng nangyayari dahil hindi ko naman makita ang batok ko. Pakiramdam ko lang,
parang may umuukit sa batok ko gamit ang isang matalas na patalim. Pero wala naman
akong makapang dugo mula dito.

Napaisip ako bigla. Nandito yung mark ko. Hindi kaya, ‘yon ang sumasakit? Pero
bakit?
“L-let me see, Zy.” Lumapit siya sa’kin at saka ako pinatalikod mula sa kanya,
Hinawi niya kaagad ang buhok ko. Kahit medyo mahaba na yun, hindi ko pa rin
pinapagupitan. At never akong nagtali dahil kapag ginawa ko ‘yun, makikita nila ang
batok ko. Kung titignan kasing mabuti, mukhang tattoo yung birthmark ko. And as a
president, ayokong pumangit ang tingin sa’kin ng mga students dito sa FH. Isa pa,
sabi ni Viex sa’kin, wala daw dapat makakita ng birthmark ko dahil malalaman daw
nila agad na ako ang Lost Heiress. Dahil ako lang daw ang kaisa-isang Royal Blood
Welsh na may birthmark sa batok.

Matagal bago siya nakapagsalita. Naramdaman ko ring parang bigla siyang nanigas sa
pagkakahawak sa’kin. “Z-zy...” her voice was full of horror. What’s the matter?

Humarap ako agad sa kanya at nakita kung gaano siya namumutla. “What is it, Mish?”
I asked her. Hindi ko alam kung kakabahan ba ako o ano.

Once na nakarecover na siya sa kung ano mang nakita niya sa batok ko ay umiling
siya at nagtatakhang tumitig sa mga mata ko. “What exactly your mark looks like?”

Napahawak ako sa batok ko. “Katulad ng mark ni Yana sa likod.” Alam kong nakita
niya na ang mark ni Yana kaya tumango siya. “‘Yon ang mark ng Lairhart Kingdom.
Why? What did you see?” dagdag ko pa.
“I-I don’t understand, Zy. It looks like—“ Naputol ang sinasabi niya nang may
biglang tumawag sa’kin. Naiinis akong humarap sa taong ‘yun.

“What is it, Nij?” I asked, annoyed by his sudden appearance pero nawala rin agad
‘yon nang makita ko ang bothered na itsura niya. What exactly happened?

He was taken aback at first pero nakabawi rin naman siya agad. “I’m sorry but I
thought you need to know this.”

Napailing ako. “What is it?”

“The band. They can’t make it,” he then sighed. My jaw almost dropped.

“What?” pakiramdam ko nilayasan ako ng dugo ko sa katawan. Nanghina ang mga tuhod
ko kaya napahawak ako sa wall sa gilid ng corridor.
Geez! Why now?

“Oh my. Bakit daw?” Mishie mumbled. Nakalimutan ko nang nandito pa nga pala siya.
Hindi ko na rin namalayang hindi na kumikirot ang batok ko. Hindi ko alam kung ano
ang nakita ni Mishie pero hindi na mahalaga yun ngayon. Kailangan ko munang gumawa
ng paraan sa problema namin. Ayoko munang ipasok ang sarili kong mga problema dito.

Nakatingin lang kaming dalawa ni Mishie kay Nijel, naghihintay ng sagot.

“May nangyari daw sa isa sa mga members nila. They said sorry pero hindi daw talaga
sila makakapunta.” Paliwanag ni Nij. Hindi ako nakapagsalita. Hindi naman naming
pwede pilitin ang banda na ‘yon kung may nangyari palang hindi maganda.

“That’s... that’s awful.” Mishie muttered absentmindedly.

Napatango nalang si Nijel. Huminga muna ako ng malalim at saka nagsimulang

maglakad. Hindi ko alam ang gagawin pero hindi pwedeng wala akong gawin. Ilang oras
nalang at mag-uumpisa na ang concert. Hindi ko pwedeng hayaang mapunta lang sa wala
ang lahat.
“Zy? Where are you going?” I heard Mish asked.

Huminto ako sa paglalakad pero hindi tumingin sa kanila. I shrugged. “I need to do

something.” Then continued.

Now, what?

**

Padabog akong umupo sa couch sa harap ng table ko dito sa FHCOL’s office at saka
tumingin sa orasan na nakasabit sa wall. 5: 45 na. 7pm, magsisimula na ang concert.
What should I do? Kanina pa ako tumatawag sa kahit sinong pwedeng tawagan na may
kakilalang band para sa concert pero tama naman yung iba sa kanila. It’s too late
para makahanap pa ako ng band na magpeperform mamaya.

I didn’t even get to enjoy the booths dahil masyado akong nag-aalala para mamaya. I
sighed, exasperatedly. Wala na akong time para masolusyunan ‘to. I’m such a
disappointment. This is going to be a mess.

I cupped my face with my palms and unexpectedly, tears started to fall. I guess, my
emotions are overwhelming that it’s already controlling my own body.

“Missy?” I heard Yuki called. Hindi ako umimik. Not now, please.

“Oh my Gosh, Missy.” That’s Yumi. Naramdaman ko nalang na may biglang humagod sa
buhok ko but that doesn’t stop me from crying. Mas naiyak lang ata ako nang dahil
sa ginawa niya.

Hindi ako nagsalita at ganoon rin sila.

“Zeira.” A familiar cold voice called.

Kahit hindi ako tumingin, alam ko kung kanino nanggagaling ang boses na ‘yon. I
looked up at hindi nga ako nagkakamali. Pakiramdam ko, kusang gumalaw ang buong
katawan ko para tumayo at tumakbo papalapit sa kanya. I hugged him, tightly and
continued to cry on his chest. Naramdaman ko rin naman ang pagyakap niya sa’kin.
Hindi ko alam kung ano’ng nangyayari sa’kin but I felt so secure in his arms. He
was once my attacker but he saved me more than twice. And now, he’s saving me
again. Not from any danger but from this emotion that’s already consuming me.

“Hush. I’m here. We’re here.” He said. And it was so comforting. Idagdag mo pa yung
boses niyang unti-unting natutunaw mula sa pagiging yelo nito.

Tumango ako. “The band. They couldn’t make it. I’m a mess, Viex. What am I supposed
to do?” I asked him and he just chuckled. But I didn’t mind.

“You’re not a mess. Your emotions are just heightened. I’ve already told you that,
right?” He asked and so I nod.

I know. Because I’m a vampire. And I hate it.

I heard someone fake a cough kaya humiwalay ako sa pagkakayakap kay Viex only to
see the other welshes—maliban kay Master A at Master Hans—na nandito rin sa office
namin. They all look normal kagaya nung time na pumunta sila sa bahay nila Wren.
“You’re all here.” Nagtatakhang tanong ko sa kanila habang pinupunasan ang mukha
ko. Tumingin din ako sa likod ko at nakita sila Yumi at Yuki na nakaupo sa couch
habang nakatingin at nakangiti sa’kin. They’re on their normal heights right now.
At normal na damit rin ang suot nila.

“Yes, heiress. We’re going to help you.” Nakangiting sabi ni Jae Kyline na mas lalo
lang nagpagulo sa isip ko. Mukha namang nabasa nilang nagtatakha ako sa sinabi niya
kaya biglang umabante si Exl habang may hawak na gitara?

Ganun rin ang ibang wolves.

Nakakunot pa rin ang noo ko habang tinitignan sila. Tutugtog sila? Naalala ko tuloy
bigla nung unang punta ko sa Mystic palace. Sila nga pala yung tumutugtog nun. Pero
wala namang kanta. It was just a rhythm.

“Hindi naming hahayaang umiyak ang prinsesa namin.” Riley said, still smiling like
the others. They all agreed, well, except for one.

Syndrie rolled her eyes. “Umiyak na nga diba? Stupid.” Sabi niya na ikinatawa naman
ng lahat. Andito rin pala silang dalawa ni Mishie, pati na rin si Nijel. I just
can’t believe it.
“Tss. Lagi mo nalang ba akong kokontrahin?” Riley answered back.

“What? I’m just stating the truth!” Syndrie said, annoyed.

Mukhang nakahanap na ng katapat si Syndrie, ah? Napailing nalang ako habang

nakatingin sa kanilang dalawa.

“Don’t mind them, heiress. Hindi ko alam kung bakit ganyan sila sa tuwing magkita
silang dalawa.” Eight said. Tumango lang ako. Hindi ko ganun ka-close ang iba sa
mga wolves pero alam kong mababait silang lahat.

“Kailangan ko na yatang masanay.” I joked.

They all laughed. Nagtatalo pa rin yung dalawa hanggang sa mapikon na si Syn at
saka lumabas. Hindi ako makapaniwalang napikon siya. That’s so not Syndrie. Siya
ang namimikon. Never siyang napikon.
“Huh! That woman! I just won!” Riley said, proudly.

“I think she got herself a mirror.” I said to Mishie who’s smiling from ear to ear.

“Agreed. Well, an annoying one.” She said back to me. I laughed, hard.

Nakaramdam ako ng kamay sa waist ko at ang paglapit ni Viex ng labi niya sa tenga
ko. Kinilabutan ako nang dahil sa ginawa niya. “Keep laughing. You look awesome.”
He whispered at saka lumayo ng kaunti. Hindi ako makatingin sa kanya dahil baka
anytime, tumakbo ako palabas. Sobrang kinakabahan kasi ako nang dahil sa ginawa
niya. Ugh!

“You look like an apple, heiress!” Oliah said na sinegundahan naman nung iba. Argh!

“Naiinitan ka ba, Heiress?” Sade said.

“Tanga! Baka may sakit si Heiress.” Sabi ni Valter at saka lumapit sa’kin. Kinapa
niya ang noo ko pero mas lalo lang kumunot ang noo niya. “Ang lamig mo, Heiress.”

Tumango ako. “I think that’s a part of being a vampire?” I said, so unsure. Bakit
nga ba ako namumula?

“Pero ngayon lang ako nakakita ng vampire na namumula.” Liefer said.

“Ako rin.” Segunda rin ni Ean.

“Hayaan niyo na nga si Heiress Zeira. Mga pakielamero talaga kayong mga ugok.” Sabi
ni Winston at binatukan sila Leifer at Ean. Napangiti ako nang sila-sila naman ang
magharutan. They all looked so normal. Like they’re not even a dangerous creatures.

“Ang iingay niyo.” Napatingin ako sa pinakasulok ng room at nakita si Wren. Masama
ang tingin niya sa mga wolves niya kaya nagsitahimikan naman ang mga ito.
“Patawad, Leader.” They all said in chorus. Takot talaga sila kay Wren.

Hindi sila sinagot ni Wren at saka padabog na lumabas ng office. Ano’ng problema
niya?

“Hoy. Sundan mo si Leader.” Utos ni Riley kay Exl.

“Bakit ako? Ayoko pang mamatay.”

“Mas lalo naman ako.”

“Ikaw nalang, Sade.”

“Gago. Mag-isa ka.”

“E, kung kayong lahat nalang kaya ang sumunod sa leader niyo?” Mishie suggested
habang nakangiti.

“O-oo nga! Aalis na nga ako. Itong mga panget kasi na ‘to e.” Nagmamadaling sabi ni
Exl. He looks so nervous. Na-i-intimidate ba siya kay Mishie? O may something?
Bakit parang ang tagal ko silang hindi nakausap na parang may iba nang nangyayari?

Mishie chuckled and said, “Go na!”

“Heiress.” Napatingin ako kay Yana nang tawagin niya ako.

“Ano ‘yon?”
“Uhm. I’m just wondering kung pwede ba kaming manuod ng concert?” nahihiyang tanong
niya sa’kin. NAkita ko pang medyo namumula ang mukha niya.

“Oo nga, Heiress! We promise na hindi kami manggugulo or gagamit ng light, spell or
anything.” Sabi naman ni Jae Kyline.

“We promise, Heiress!” Yuki and Yumi said in unison.

Natawa ako sa mga inaakto nila. I smiled and nodded. “Sure.”

And they all shouted in rejoice at sabay sabay na lumabas sa office namin kaya ako,
si Nijel, Mishie at Viex nalang ang nandito. I looked at them both. As usual,
namumula si Mishie.

Napailing ako at tumingin nalang kay Viex. “Tara, Viex?”

Tumango siya sa’kin kaya nag-umpisa na akong maglakad. Bago man naming malagpasan
sila Mishie at Nijel, huminto ako sa tabi ni Mishie and said, “Thanks, Mish, Nij.”

Ngumiti silang dalawa sa’kin. “For you.”

Alam kong sila ni Nijel ang nagsabi sa mga welshes ng problema ko kaya ako
nagpapasalamat. I continued to walk at ramdam kong nasa tabi ko lang si Viex. Nang
makalabas kami ng FHCOL’s office ay tumingin ako sa kanya. Tumingin rin siya sa’kin
kaya umiwas ako ng tingin. Pakiramdam ko kasi lahat ng dugo ko, lumalabas sa
katawan ko nang dahil sa tingin niya. I tried to compose myself. “Thank you, Viex.”

He stopped walking, shocked pero mabilis rin naman siyang nakarecover. And for the
what?-- first? Second? Or third?-- time, I saw his genuine smile. And I know, it’s
for me. “For you, always.”

I felt relaxed by those words so we just continued walking hanggang sa makarating

kami sa open grounds. Nagse-set up na sila ng stage para sa concert.

“Can they really do this?” I asked Viex but he just shrugged. That made me quite
nervous but what can I do? I just need to trust them. Alam ko namang hindi nila ako
hahayaang umiyak.
 ----------------------------------xx---------------------------------

A/N:

Emeghed. Sorry for the late update! Busy kasii. Haha! May part 2 pa 'to. Hindi ko
sure pero sana matapos ko rin ngayon. Maliligo lang ako. Lol. So thanks for reading
and waiting kahit matagal and also for supporting! <3 Salamat sa pumunta nung meet
up! Love love! <3

~Alee

=================

Chapter 31: Sem-Ender Party (Part 2)

Chapter 31: Sem-Ender Party (Part 2)

6:50pm na natapos mag-ayos ng stage kaya nakapatay na halos lahat ng ilaw. Tanging
mga ilaw lang yata ng mga food stalls ang meron kami dito sa likod ng crowd. Dito
kami pumwesto ni Viex dahil masyadong siksikan sa harap. Kanya-kanya na rin kasing
pwesto ang mga students habang nag-uusap-usap. Nasa backstage na rin yung mga
wolves at nagre-ready para sa concert since 10minutes nalang ang meron sa kanila.
Kinakabahan ako para sa kanila.

Since ten silang lahat, mahahati sa dalawang group ang tutugtog. Hindi ko lang alam
kung paanong paghahati ang gagawin nila.
“Nasaan na kaya yung iba?” I asked, nonchalantly. Tumingin-tingin ako sa paligid ko
para hanapin sila but unfortunately, wala akong nakita. Wala rin naman akong
nakuhang sagot mula kay Viex. Well, Viex is Viex. May mga bagay talagang
makakapagpasalita sa kanya at meron ding hindi.

Napangiti ako nang dahil sa naisip ko.

“Why?” Napabaling ang tingin ko kay Viex nang bigla siyang magsalita. Parang nawala
bigla ng nasa isip ko nang dahil sa tingin niya sa’kin. My heart started to beat
irregularly. Just what the heaven is happening to me? Dahil ba ‘to sa coldness ng
mga mata niya? I hope so. This is weird.

“H-huh?” I asked. May sinabi ba ako sa kanya?

“Why are you smiling?” he asked again. Mukhang nagtataka siya pero parang ang saya
pakinggan ng boses niya. Hindi ko alam. Baliw na ba ako? Kung anu-anong iniisip ko.

“Oh.” ‘yun lang ang tanging nasabi ko at saka umiwas ng tingin sa kanya. “Am I?” I
asked more to myself pero nagulat ako nang sumagot pa rin siya.
“It’s alright. I like it.” Mas lalo akong naguluhan sa sinabi niya kaya napatingin
ako ulit sa kanya. Baliw ba ‘tong lalaking ‘to? Mukha namang nagets niyang
naguguluhan ako kaya nagsalita ulit siya. “Slowpoke. Are you really the top
student?” he said jokingly. At ako pa talaga ang nilait? E siya itong hindi ko
magets ang mga pinagsasabi.

I rolled my eyes at him. “Jerk.”

I heard him chuckled, again pero imbis na mainis ako, napangiti nalang rin ako.
Geez, Viex. What are you doing with my emotions?

“Hello guys!” parehas kaming napatingin sa stage nang may magsalita mula doon. Si
Mishie. May hawak siyang mic at placards na may nakaprint na logo ng Finelry sa
likod. Nasa tabi niya si Nijel at parehas silang nakangiti habang nakatingin sa
audience. Sila nga pala ang mga emcee ngayong gabi.

The crowd cheered back. Napangiti ako at napasabay rin sa sigawan nila. Mukhang
magiging masaya ang gabing ito. Napatingin ako kay Viex sandali, pero nakatingin
siya sa stage at seryoso lang ang mukha. Napailing ako at parang kusang lumapit ang
mukha ko sa tenga niya.
“I like it when you smile.” I whispered pero may kalakasan rin ang bulong na ‘yun
dahil na rin sa ingay ng paligid. I felt him froze so I stepped back. Napatingin
siya sa’kin na parang gulat na gulat. Gusto kong matawa dahil sa reaksyon ng mukha
niya. Bihira ko lang kasi siyang makitang ganito. Do I have the same effect on him
like he has on me? I just show him my billion dollar smile. “Just for this night?”

Napailing siya tapos unti-unti siyang ngumiti. And geez! It felt like my whole
existence has been blown away! I quickly shifted my gaze to the stage and gulped
hard. Stupid, Zy!

“Pinapaalala lang namin na iisang band lang sila pero nahati sila sa dalawa.” She
chuckled. “Weird name, it is. So yeah! Now, we’re proud to present to you, the
first band na magpeperform!” Mishie said cheerfully.

“The Princess’ Wolves!” She and Nijel said in chorus. Pagkatapos nun, namatay ulit
ang ilaw. Ilang Segundo lang ay bumukas ulit ito kasabay ng tilian at sigawan ng
mga tao. Nandun na ang mga werewolves. Sila Exl, Riley, Valter, Ean at Sade pala
ang first batch. Exl was the vocalist, Valter’s the bassist, Ean for the rhythm,
Kay Riley naman ang keyboard while Sade got the drums.

Huminga ako ng malalim dahil kinakabahan ako sa magiging performance nila. I’ve
seen them play, but that’s only once. At wala pang kumakanta non.
“Viex, are you sure they can do this?” tanong ko kay Viex na may halong kaba.
Tumingin siya sa’kin at ngumiti ng marahan.

He shrugged. “They said they won’t let you cry.” Kalmadong sagot niya sa’kin.
Tumango ako.

“I trust them.” I whispered pero sapat na para marinig niya.

Tuloy pa rin ang sigawan ng lahat ng nanonood pero pare-parehas lang ang mga
sinasabi nila. Na ang ga-gwapo ng mga members. Sana makapagpapicture sila after ng
concert.

“Yo Finelry people!” mas lalo yatang umingay ang crowd nang magsalita si Exl.
Natawa naman ako sa way ng pag-greet niya. “Ito ang unang beses na magpeperform
kami sa public so please bear with us.” Nagbow pa siya tapos ngumiti. Ang cute niya
tignan! Mukha kasing nahihiya siya. Pero mas lalo yata akong kinabahan sa sinabi
niya. First time nilang magpeperform? “So this song is dedicated to the top
student. Miss Zeira, please don’t ever cry.” Sincere na sabi niya at tumingin
sa’kin. Bigla akong nahiya dahil nagtinginan bigla sa’kin yung mga students kaya
nagthumbs up naman ako sa kanya at nagwink.

Nag-umpisa na silang tumugtog at aaminin kong, ang ga-gwapo nga nilang tignan sa
stage.
I’ve been beaten down, I’ve been kicked around

But she takes it all for me

And I lost my faith, in my darkest days

But she makes me want to believe

Napanganga ako nang mapakinggan ang boses ni Exl. Woah. Just woah. Napakalamig ng
boses niya na parang hindi siya galing sa ibang mundo. Memorized niya ang lyrics na
parang araw-araw niya ‘yung napakikinggan. Parang hindi rin ito ang unang beses na
nagperform sila dito sa mortal world. Ito ba ang pinagkakabusy-han nila sa
nakalipas na ilang taon na bukas ang portal?

They call her love, love, love, love, love

They call her love, love, love, love, love

She is love and she is all I need

She’s all I need.

Maraming sumasabay sa kanta nila kaya mas lalong ginaganahan sila Exl. Hindi ko
alam kung ano’ng kanta ‘yun pero ang ganda ng meaning nya kaya nakangiti lang ako
buong performance nila. Nakakatuwa pa dahil puro masasayang kanta ang mga kinanta
ni Exl. 8pm na nang matapos silang magperform. So ‘yung second batch naman.

Tumingin ako kay Viex at magaan pa rin ang expression ng mukha niya pero hindi na
siya nakangiti katulad kanina. Tumitingin tingin ako sa kanya kanina habang
nagpeperform sila Exl para alamin kung nag-eenjoy ba siya at natutuwa ako tuwing
nakikita ko siyang nakangiti. I don’t know but I feel so happy when he is.

“So guys, have you enjoyed the first batch’s performance?” abot tenga rin ang ngiti
ni Mishie nang tanungin niya ang crowd. And we all said yes, well except siguro sa
katabi ko.

Mukha ring nagkaroon ng instant fans ang The Princess’ Wolves dahil sa mini concert
na ‘to. Lalo na ang mga babae. The Princess’ Wolves. Napailing ako habang natatawa.
Ngayon ko lang narealize na ‘yun pala ang ipinangalan nila sa banda nila.

“Why are you laughing?” Viex asked.

“Weird band name.” sagot ko kay Viex habang tumatawa. He chuckled. “‘Yun ba talaga
pangalan ng band nila?”
“Yeah. They’ve never met you before when you were still in the palace. And when the
war ended, they were so eager to meet you.” He explained. Napatango ako. Sa
pagkakasabi sa’kin nila Yana dati, ang wolves ang pinakamasikreto sa lahat ng race
sa Otherworld. Wala silang pinapanigan dati at hindi rin sila nakikihalubilo sa
ibang welsh. They want to stay uninvolved as possible as they can. Pero inatake rin
sila ng Vampires nang hindi sila pumayag na makisali sa war between Lairhart and
Arunafeltz. Tanging silang ten lang ang nakaligtas sa mga werewolves sa otherworld.

They were so eager to meet me. Siguro, bukod kay Wren. He seems to hate me since
the day we met.

Napatingin ako kay Viex nang may maisip ako bigla. Kumunot naman ang noo niya.
“What is it?”

“Have we met before in the otherworld?” I asked him. Sa lahat ng nalaman ko tungkol
sa mga kakaibang bagay na nakapaligid sa’kin, tungkol samin ni Viex ang wala akong
idea. When he saved me from that tree at the back of the dormitories, he said
something. He said that I was so stubborn as always. Does that mean na magkakilala
na kami dati pa? Hindi ko alam kung sino sa mga kaibigan ko ngayon ang kaibigan ko
na dati pa. I really have no idea about my days in the palace. “Magkaibigan ba tayo
dati? What, Viex?” I asked again. So eager to hear the answer.

Mukhang nagulat siya sa biglang pagtatanong ko pero agad rin namang nakarecover.
“Yes. We’ve met before. But we’re not friends.” He said then shifted his gaze from
me to the stage.
Dahil ba ‘yun anak siya ng hari ng Arunafeltz? We’re not friends. I’m sure we’re
more than enemies. Pero bakit ganito niya ako pakitunguhan ngayon? Bakit parang
hindi magkaaway ang mga kingdom na pinanggalingan namin?

Magtatanong pa sana ako nang biglang may magsalita sa mic. Kusang nabaling ang
atensyon ko sa taong ‘yun. Wren.

Nanlamig ang buong katawan ko nang makita kong nakatingin siya sa’kin. Pakiramdam
ko rin, biglang tumigil sa pagtibok ang puso ko ng ilang Segundo. Pero hindi gaya
ng mga tingin na ibinibigay niya sa’in dati na parang punong-puno ng galit, iba ang
nakikita ko ngayon sa mga mata niya. And that is pain.

Naalala ko bigla yung panaginip ko tungkol sa kanya. Hindi na ‘yun nasundan dahil
gaya nga ng sabi nila Viex, epekto lang yun ng sugat at dugo ni Roanna sa’kin. Pero
hindi ko pa rin magets kung bakit siya nandun. Hindi ko alam at hindi ko gustong
malaman. Pakiramdam ko, kapag nalaman ko ang ibig sabihin ng bagay na ‘yun, guguho
nalang bigla ang mundo ko. At ayokong mafeel ang bagay na ‘yun. Ayoko.

Akala ko, iiwas siya ng tingin sa’kin sa oras na tumugtog siya pero hindi. Nakapako
lang ang tingin niya sa’kin na parang mawawala ako kapag umiwas siya. Why are you
like that, Wren? We’ve never met before. We don’t have a past. Bakit galit ka
sa’kin? Bakit ang labo mo?
Nag-umpisa na siyang magstrum sa gitara at parang bigla akong nagising mula sa
isang panaginip. Umiwas ako ng tingin sa kanya dahil na-a-awkward-an na ako. Ano
bang nasa isip ko? Geez!

Should've kissed you there I should've held your face I should've watched those
eyes Instead of run in place

Ngayon lang yata nagprocess ng maayos ang utak ko kaya ngayon ko lang napansin na
naggigitara rin siya. Kasama niya sila Eight na nagdu-drums, Winston as bassist,
Oliah as the pianist and Leifer for the rhythm guitar.

I should’ve called you out,

I should’ve said your name,

I should’ve turned around,

I should’ve looked again.

Napatingin ulit ako sa kanya. Bakit ganito? Pakiramdam ko, nasasaktan ako sa
kinakanta niya? Ganun ba siya kagaling at ganito ako kaapektado?
But oh, I’m staring at the mess I made,

I’m staring at the mess I made,

I’m staring at the mess I made,

As you turn, you take my heart and walk away.

Hindi ko alam kung bakit ganito at parang gusto ko nalang umiyak at magwalk out.
Pero gusto ko siyang lapitan sa stage at yakapin. At bakit ko naman gagawin ‘yun?
Baliw ba ako? I shook my head in my mind. No, Zy. Bakit ka naman mababaliw? Unless
ginagamitan ka niya ng spell na pwedeng makapagpabaliw sa’yo diba?

Should’ve held my ground

I could’ve been redeemed

For every second chance

That changed its mine on me

I should’ve spoken up

I should’ve proudly claimed

That oh my head’s to blame

For all my heart’s mistake

Nagulat nalang ako nang biglang may kumawalang luha sa mata ko pero mabilis ko rin
iyong pinunasan. Normal lang to, Zy. Napatingin ako sa crowd. Tahimik lang rin
silang lahat at parang dinadama rin nila yung bawat lines sa kanta ni Wren. So baka
dahil nga sa kanta kaya ako nagkakaganito. Tama, Zy. Hwag kang umiyak! I wiped my
tears away, again. I’m so stupid for crying over a song.

But oh, I’m staring at the mess I made,

I’m staring at the mess I made,

I’m staring at the mess I made,

As you turn, you take my heart and walk away.

“Hey. Are you crying?” napatingala ako nang biglang magtanong si Viex. Umiling ako.

“It’s nothing. I’m just overreacting.” I said then faked a laugh. Great, Zeira. Kay
Viex ka pa nagsinungaling. Kumunot lang lalo ang noo niya. “I’m fine. Okay? It’s
just my emotions are... overwhelming.” Naguguluhan ko ring sabi.

“I’ll get you water.” He said at akmang aalis na siya pero nagulat ako nang bigla
ko siyang pigilan.

Ano bang ginagawa ko? Pakiramdam ko, hindi na ako ang kumokontrol sa katawan ko.

“No. I-I need air. Aalis muna ako dito.” Sabi ko at nagsimula nang maglakad paalis
pero pinigilan niya ako.

“Sasamahan na kita.” Sabi niya pero umiling ako.

“I need to think, Viex. Hindi ko alam kung ano’ng nararamdaman ko. At kung bakit
ako nagkakaganito ngayon. I need to be alone.” Naiiyak na sabi ko sa kanya. But no.
Puro na ako iyak these past few days. Hindi ko na kailangang ipakitang sobrang hina
ko.

Unti-unti niyang binitawan ang wrist ko pero nagulat ako nang bago pa man niya
tuluyan niya itong mabitawan ay bigla niyang hinawakan ang kamay ko at saka niya
ako unti-unting inilapit sa kanya.
“V-viex—“ natigil ako sa pagsasalita nang lumapat bigla ang labi niya sa labi ko. I
was so shocked that I don’t even know what to do. Tatakbo ba ako? Itutulak ko ba
siya? Ang daming tumatakbo sa isip ko pero kahit isa sa kanila hindi ko ginawa,
instead, I closed my eyes and feel his breath in mine. Mas lalong lumakas ang tibok
ng puso ko at pakiramdam ko, walang concert na nagaganap sa paligid ko. Parang—
parang kaming dalawa lang ang tao dito.

----------------------------------------------------
xx---------------------------------------------------------

A/N:

Hi guys! Thanks for supporting TH! <3 Hahahaha. Shems. Nahihiya ako sa UD na to sa
totoo lang. LOL. Di kasi yan ang balak ko kaso yan ang tinype ng keyboard! Nako
nako! Hahahaha. So yun enjoy reading.

Yung sa song, She is Love at The Mess I made yun by Parachute. ;)

Lovelots!

-Alee

=================

Chapter 32: The Start of Change

Chapter 32: The Start of Change

Bahagya akong humiwalay kay Viex nang makarinig ako ng malakas na pagsabog mula sa
langit. I immediately look at the sky and I was amazed by those breathtaking
fireworks. Nagsimula na pala ang fireworks display na sinet up ng ibang members ng
FHCOL kanina. It really looks amazing but I’m not in the mood to appreciate how
beautiful it is. Napatingin ako sa stage pero wala nang tao dun. Tapos na palang
magperform sila Wren. I sighed at walang sabi-sabi ay tinalikuran ko si Viex saka
naglakad palayo.

Narinig ko pang tinawag niya ang pangalan ko but I didn’t bother to look back.
Nahihiya ako sa kanya at the same time, naiinis ako. Hindi sa kanya o dahil sa
ginawa niya kundi dahil sa sarili ko. Bakit ako naguguluhan ng ganito? Bakit
pakiramdam ko sasabog ang dibdib ko sa hindi ko naman malaman na dahilan?
Pakiramdam ko, may kulang. Na parang hindi tama yung ginawa ko—namin. Oo.
Nagustuhan ko ang ginawa ni Viex. It was my first kiss but I don’t think it was
worth it. Yes, it is the best place to do something romantic but this is not the
right feelings that I am supposed to feel. I should be happy yet I feel so much
pain in my chest but I don’t know why. It feels so wrong.

Then suddenly, like it really was supposed to happen, Wren’s pained expression
flashed in my head. Napatigil ako sa paglalakad at nagpalinga-linga. Pakiramdam ko
kasi, malapit lang si Wren sa’kin. Pero wala naman akong nakitang nakakainis na
wolf sa paligid. Napailing ako. Baka epekto lang ‘to ng pagkakatitig ko sa kanya
kanina habang kumakanta siya. Siguro nagmark lang talaga sa utak ko yung itsura
niya. Gaya ng nararamdaman ko dati tuwing malapit sa’kin si Viex. And that’s
because of his eyes. Pero ngayon, wala na ‘yung epektong ‘yun.

Nagpatuloy lang ako sa paglalakad kahit hindi ko alam kung saan ako pupunta. I just
really need to think.

Napayakap ako sa sarili ko nang maramdaman ko ang malakas na pag-ihip ng hangin sa

balat ko. Gabing-gabi na at siguradong isa-isa nang nagbabalikan sa mga dormitories
ang mga students. Yung fireworks display na kasi ang signal na tapos na ang party.
Geez. Naiinis talaga ako sa mga nangyari. It was supposed to be an awesome day and
I am supposed to be happy dahil tapos na ang matagal ko nang pinaghahandaan pero,
wala. Nawala lahat ng ‘yon dahil lang sa hindi ko maipaliwanag na nararamdaman ko.
I, myself, personally ruined my day. Great.

Naupo ako sa damuhan ng garden ng Finelry. Hindi ako madalas na pumunta dito dahil
medyo tago ang lugar na ito pero ito yata ang tamang lugar para sa nararamdaman ko
ngayon.

Napasabunot ako sa buhok ko. Ghad! Ngayon lang ako nafrustrate ng ganito.
Nakakainis! Nakakaiyak! Lahat na yata ng pwede kong maramdaman, naramdaman ko na
ngayong araw. Ano pa bang gusto ko? Ako lang naman kasi nagpapahirap sa sarili ko
e!

“Your hair is not the one to blame when you’re upset, princess.” A voice joked.

Napatingin ako sa likod ko at bigla akong napatayo nang makita si Daddy. “Dad? What
are you doing here?” Nakakunot ang noo kong tanong sa kanya.

“I followed you, princess.” Sabi niya at lumapit sa’kin. Nagulat ako nang umupo
siya sa tabi ko. Hindi ko alam kung ano’ng sasabihin ko sa kanya kaya naupo nalang
rin ako. We were silent for a while nang magsalita siya.

“Mahirap ka raw pakainin, sabi ng mga kaibigan mo.” Sabi niya habang napapailing.

Argh! Mishiena! For sure, sinumbong niya ako kay Viex!

“Uh. Dad—“ sinubukan kong magpaliwanag pero pinutol niya lang ang sinasabi ko.

“Princess, alam mo namang kailangan mong magpalakas nang dahil sa ginawa sayo ng
bampira na ‘yon. Hindi ba? Akala ko pa naman, iniwan mo ang pagiging matigas ng ulo
mo sa kaharian.” Natatawang sabi niya sa’kin.

Natawa nalang rin ako. Hindi ko kasi alam kung anong klase ng ugali ang meron ako
dati sa otherworld. Kung ganun pa rin ba ako o nagbago ako dahil sa ibang klase ng
kapaligiran ang kinalakihan ko dito sa mortal world.
Napatingin ako kay Daddy. “Matigas po ba talaga ang ulo ko dati?” tanong ko sa
kanya na natatawa pa rin.

Ngumiti siya sa’kin. “Yes, princess. Sobra.” He honestly said. Ngayong nakikita ko
ng malapitan ang mukha niya, parang nakikita ko na rin talaga ang tunay na mkha
niya dati. Nakakalungkot lang na kailangan pa naming magtago dahil sa Leo
Arunafeltz na ‘yun. “Why did you ask?” dagdag na tanong niya.

Nakangiti akong napayuko. “Lagi po kasing sinasabi ni Viex sa’kin na matigas ang
ulo ko, kahit dati pa.”

Hindi siya sumagot nung umpisa pero tumango rin siya kalaunan. “Gusto mo ba siya,
Zeira?” he asked out of blue.

Gulat akong napatingin sa kanya pero nakangiti lang siya sa’kin. “Daddy naman.
Bakit ganyan—“ he cuts me in mid-sentence.

“I saw what happened earlier.” Nakangiti siya ng nakakaloko sa’kin. Kumunot ang noo
ko sa sinabi niya.
“What are you—“ hindi ko na naituloy ang sinasabi ko nang magsink-in sa’kin yung
sinasabi ni Dad. Geez! Pakiramdam ko, tinakasan ako ng lahat ng dugo sa mukha ko.
‘Yung kiss yung tinutukoy ni Dad! Great! Great! Nakakahiya! To think na nakita pa
ng sarili kong ama? Geez!

He chuckled na naging dahilan kung bakit ako umiwas ng tingin sa kanya. Napatakip
ako ng kamay sa mukha ko. Nakakahiya talaga!

“You really like him, don’t you?” tanong niya pa sa’kin. It’s weird to have this
kind of conversation with him pero ano bang magagawa ko? Kahit kay Didi, never pa
akong nakapag-open up ng tungkol sa lalaki dahil ngayon lang rin naman ako na-
involve sa ganitong klase ng—ng relasyon? Hindi ko alam. Pero siguro, mas okay na
na makausap ko si Daddy tungkol sa nararamdaman ko ngayon. Lalo na’t naguguluhan
ako.

Tinanggal ko ang pagkakatakip ko sa mukha ko at finocus ko nalang ang tingin sa mga

daliri ko na nakapatong sa tuhod ko. Nahihiya akong tignan si Dad. “I-I really
don’t know, Dad.” Honest na sagot ko sa kanya. Paano ko nga naman malalaman kung
hindi ko pa naman nararanasan na magkagusto sa isang lalaki?

“Why is that so?” tanong niya sa’kin. This time, seryoso na ang boses niya.
“I-I’ve never liked someone before, Dad. I mean, uh-- romantically. So I don’t know
what does it feels like.” Sagot ko sa kanya. I know that I’m smart but I feel
stupid in this matter. Geez. “Saka ilang linggo ko palang kilala si Viex, Dad.
That’s impossible. And t-that k-kiss... that was just an accident.”

“Hindi basehan ang tagal ng inyong pagkakakilala, princess. He likes you. That’s
why he’s been protecting you.” Umpisa niya. Napatingin ako kay Dad. He looks so
sure of what he is saying. The same Master A o Master Arcanus na headmaster ng
paaralang ito. “The same reason why he kissed you. No one kisses a girl by
accident, princess. No one. Unless he really likes you.”

Hindi ako nakasagot nang dahil sa sinabi niya. Lalaki siya at alam niya kung ano
ang nararamdaman ng mga kapwa lalaki niya. At alam kong hindi magsisinungaling
sa’kin si Daddy. He’s my father. Hindi naman siya nagsinungaling sa’kin nang
ipakilala niyang Master A ang sarili niya. Hindi niya sinabi sa’kin but he didn’t
lie. Magkaiba ‘yon.

“Now, can you tell me what do you feel whenever he’s around you?” Dad asked.

Nag-isip ako. Ano bang nafi-feel ko kapag nasa paligid ko si Viex? Nag-isip pa ako
saglit at saka sumagot. “Kinakabahan ako, Dad.” ‘yun agad ang una kong nasabi na
ikinatawa naman niya. “I’m serious, Dad. Kinakabahan ako kapag nakikita ko siya.
Kapag tumitingin siya sa’kin. Kapag malapit siya sa’kin. Pakiramdam ko, laging
gustong kumawala ng puso ko sa dibdib ko kapag nandyan siya.” Napailing ako.
“Siguro po, pati ‘yung puso ko, takot rin sa kanya kaya gustong tumakbo palabas.”
Mas lalo siyang tumawa nang dahil sa sinabi ko pero napangiti lang ako. Hindi siya
nagsasalita kaya ipinagpatuloy ko lang ang sinasabi ko. “I feel safe when I’m with
him. Kahit na akala ko, hindi siya mapagkakatiwalaan dati, he still made me feel
that I can trust him. Kapag nasa pahamak ako, siya agad ang unang nasa isip ko.
Kapag ngumingiti siya, parang lumulundag sa tuwa ang puso ko. Siguro po, kasi
bihira niya gawin ‘yun. Lalo naman po kapag tumatawa na siya! Parang buong-buo na
‘yung araw ko. All I know is I’m happy when he’s happy.” Tuloy-tuloy na sabi ko.
Hindi ko alam na nakangiti na pala ako habang nagsasalita.

Ngayon ko lang rin narealize na ganito pala ang nafi-feel ko kapag kasama ko si
Viex. Nawala na ‘yung takot ko sa kanya. Nawala na ‘yung masasamang bagay na
naiisip ko tungkol sa kanya. Wala na lahat ng ‘yon at napalitan na ng kakaiba at
magagandang bagay. What did he do? The last time I checked, galit ako sa kanya.
Pero ngayon, pakiramdam ko, may masamang mangyayari sa’kin kapag wala siya.

Napatingin ako kay Dad at ngumiti siya sa’kin. Parang nababasa niya na ang nasa
isip ko. Bigla siyang tumango na parang sinasabi niyang totoo lahat ng naiisip ko.
Napailing ako habang nakangiti.

“I like him.” I blurted out. “I like him. I really do. And I don’t need an
experience to recognize what I am feeling. I just actually need to analyze it. I
just need to feel it.” Parang baliw na sabi ko sa sarili ko. Stupid, Zeira! Bakit
ngayon mo lang narealize lahat ng bagay na ‘yan? Bakit kailangan pang sarili mong
ama ang magparealize sayo niyan? Geez!

I like him! That’s why I kissed him back! My mind doesn’t know it but my heart and
body already figured it out.

“Just as I thought.” Tumatango-tangong sabi ni Dad. Natawa ako sa reaksyon niya.

Siguro kaya mas lalo akong naguluhan kanina ay dahil sa nakita kong expression ni
Wren. I can feel his pain. Pero malamang, dahil lang ‘yun sa pagiging vampire ko.
Like what they’ve said, my emotions are heightened because of my blood. I have a
pure sorceress blood na hinaluan ng vampire blood. Kaya siguro sobrang OA ng dating
sa emotions ko ng mga nangyayari sa paligid ko. Lalo na sa mga mahahalagang tao sa
buhay ko.

Tumayo ako. Naliwanagan na ako. Tumingin ako kay Dad at niyakap siya. “Thank you,
Daddy. You made me feel what I am supposed to feel.” Sabi ko na naiiyak na.

He hugged me back. “It’s my pleasure, princess. I’m happy if you are. Always
remember that.” He said.

Humiwalay sa pagkakayakap sa kanya at saka tumango. “Mauuna na po ako, Dad.

Hahanapin ko pa si Viex. I love you, Daddy!” masiglang sabi ko pero hindi ko
masyadong nilakasan. Kahit naman tagong lugar itong garden, mahirap nang may
makaalam na mag-ama kami.

“I love you even more, princess.” Nakangiti niyang sagot kaya umalis na ako.
Sobrang saya ko dahil naliwanagan na ako kaya nagmamadali akong hinanap si Viex.
Kailangan ko siyang makita para masabi ko sa kanya ang nararamdaman ko. Bumalik ako
sa grounds para hanapin siya pero pagkarating ko dun, wala nang tao. Nasaan na kaya
yun? Pumunta ako sa boys dormitory para hanapin siya dun. Lahat ng student ay nasa
loob na ng rooms nila. Sana naman nandito na siya.

“Miss President?” bungad sa’kin ng roommate ni Viex pagkabukas niya ng pinto ng

room nila. Gulat na gulat siya nang makita ako.

“Andyan ba si Viex Zaffre?” walang alinlangan na tanong ko sa kanya. Sumilip pa ako

sa loob ng room nila pero wala naman akong nakitang Viex. Baka nasa cr?

“Ah.” Napakamot siya ng ulo. Hindi ko siya kilala pero pamilyar ang mukha niya
sa’kin. “Wala siya dito e.”

“Oh. Alam mo ba kung saan siya nagpunta? Kailangan ko kasi siyang kausapin e. This
is important.” Paliwanag ko sa kanya.

Kumunot naman bigla ang noo niya. “At this hour?” Tumango nalang ako. “ Ano bang
sasabihin mo sa kanya? Kung gusto mo, ako nalang ang magsasabi.”
I rolled my eyes. Bakit ba ng dami pang tanong ng isang ‘to? At hindi niya ba alam
ang ibig sabihin ng salitang importante? Geez! Naiinis na ako ha! Nagmamadali ako,
ang dami pang sinasabi ng isang ‘to.

“For heaven’s sake!” I hissed. I looked directly in his eyes. “Just tell me where
he is!” I said through gritter teeth. Hindi ko na napigilan ang pagtaas ng temper
ko at nagulat ako nang bigla nalang sumeryoso ang mukha ng lalaking nasa harapan
ko. Bumilog rin bigla ang mga mata niyang mapaglaro kanina. Mukha siyang
nahipnotismo.

“I really don’t know, Miss President.” Cold na sabi niya.

Wait, tinignan ko ba siya sa mata? Did I just compel him? Napatampal ako sa noo ko.
This is the first time na gumamit ako ng isa sa mga skills ng pagiging vampire ko.
At great! Nangako akong hindi ko ito gagamitin sa mga students. You’re so stupid,
Zeira!

Hindi siya kumikibo at parang nag-aantay lang ng sasabihin ko. I sighed at saka
tumingin ulit ng direkta sa mga mata niya. “This never happened. You didn’t see me
here and I didn’t asked you about Viex.” Matigas na sabi ko sa kanya at saka
marahang umatras.
“This never happened.” Nang mapansin kong matatauhan na siya ay mabilis akong
tumakbo paalis sa lugar na ‘yon. As a vampire, kaya ko nang kumilos ng maliksi gaya
ng isang wolf. At ngayon ko lang rin iyon nagamit.

Now, think. Saan ko ba makikita ang lalaking ‘yon?

Nagpatuloy ako sa paglalakad habang nag-iisip nang mapahinto ako nang bigla akong
may maamoy. Nanigas ako nang dahil don. It was blood. At base sa lansa ng dugong
iyon, alam kong sariwa ito. Nakasurvive ako ng ilang araw na hindi umiinom ng
sariwang dugo ng tao, alam kong kaya ko ring pigilan ngayon. Pero paano nagkaroon
ng dugo rito sa loob ng Finelry? Unless, may umatake sa isa sa mga estudyante. At
hindi ko yun dapat balewalain ng basta basta. You can do it, Zeira. You know you
can.

Sinundan ko yung pinanggagalingan ng amoy at dinala ako nun sa grounds. Habang mas
lalo akong lumalapit, parang mas sumasakit ang mga gilagid ko. At gaya ng
kinatatakutan ko, kusa na ngang lumabas ang mga pangil ko. Nanginginig ang kamay
kong itinakip sa bibig ko. Parang maiiyak ako, anytime. I hate this feeling. Gusto
kong tumulong pero kung ganito ang nafi-feel ko tuwing may dugong involve, paano ko
magagawa ‘yun?

Nagulat ako nang makita ko yung stage kanina na sira-sira na ngayon. Pati yung
backdraft, nakatumba na rin. Pero wala namang tao. Wala akong makitang ni isang tao
dito. Baka naman nagugutom lang ako kaya ako nakakaamoy ng dugo? Tumalikod na ako
at tangkang aalis na nang biglang may sumigaw.
“Tu-tulong!”

Napatingin ako agad sa natumbang backdraft nang gumalaw ‘yun. Napakaliit na

paggalaw lang nun pero hindi pa rin nakaligtas sa paningin ko. Walang pag-
aalinlangan kong inangat ang kanang kamay ko habang nakatapat don. Nang matantya
kong kaya kong i-angat ‘yun sa hangin ay unti-unti ko pang tinaas ang kamay ko
hanggang sa lumutang ang backdraft. Hinayaan ko lang iyon na nakalutang at saka ako
mabilis na pumunta kung saan nakahiga yung tao. Hindi ko ‘yun pwedeng ibahin ng
pwesto dahil baka may makakita nito bukas. Napaka-imposible naman na sa ibang
bahagi ng grounds makita yung backdraft kung sakaling tutumba ito.

Tinulungan kong tumayo yung lalaki kaya nakita ko ang mukha niya. “Alexis?” tanong
ko at saka ko siya nilayo sa sira-sirang stage. Tiningnan ko yung backdraft na
nakalutang sa ere at saka ito kinontrol gamit ang mata ko para bumaba.

“M-miss president... p-paano at b-bakit—“ hindi na niya maituloy ang sinasabi niya
dahil sa sakit ng sugat niya. At alam ko naman kung ano ang tinutukoy niya. Kung
paano ko nagawang kontrolin ang backdraft at kung bakit may pangil ako.

I gulped hard nang makita ko ang patuloy na pag-agos ng dugo sa braso niya. May
dugo rin siya sa ulo niya. But no, Zeira. You can’t.
“A-alexis. K-kaya mo bang tumakbo? N-no. I mean, tumakbo ka na. N-ngayon na!” sabi
ko sa kanya habang nakatingin pa rin sa dugo sa braso niya. Hindi ko maalis ang
tingin ko sa pulang likidong ‘yun.

“H-huh?” naramdaman ko ang pagtataka sa boses ni Alexis. Pero hindi ko kailangan

ang pagtatakhang iyon ngayon. Kailangan niya nang umalis dito ngayon din dahil baka
hindi ko na mapigilan ang sarili ko. Sobrang lakas ng tibok ng puso ko dahil sa
pagpipigil at sobrang sumasakit ang mga pangil ko.

I took all my strength to shift my gaze to his eyes. “Just run away from me! Go.
Now!” I said, compelling him.

Kahit sobrang hina ng katawan niya ay ginawa niya pa rin lahat ng makakaya niya
para makatakbo. Pero hindi pa rin ‘yun sapat. Hindi ko na kayang kontrolin ang
sarili ko. I can’t do this anymore!

Nagulat ako nang kusa nang gumalaw ang katawan ko at saka naglakad para sumunod kay
Alexis. “No! My ghad, Zy! N-no.” bulong ko sa sarili ko habang naglalakad. Napansin
ko ring kanina basa ang pisngi ko dahil sa luha. Pabilis ng pabilis ang paglakad ko
at konti nalang, maaabutan ko na si Alexis. I need to think! Kailangan kong pigilan
ang nararamdaman ko. Kailangan kong pigilan ang sarili ko.
What should I do?

Lumingon ako sa likod ko para maghanap ng bagay na pwedeng makapigil sa’kin pero
nagulat ako nang makita ko si Roanna habang nakangiti ng malademonyo. Don’t tell
me, siya ang may kagagawan nito? At paano niya nareresist ang dugo?

“You know what can make you stop, Zeira.” Mas lalong lumapad ang ngiti niya at
nabaling ang tingin niya sa sira-sirang stage. Wood. Right. It can kill a vampire.

Napatingin ako sa harap ko at mas napaiyak ako nang makita kong tumigil sa pagtakbo
si Alexis. Konting hakbang nalang at maaabutan ko na siya. Marahas akong tumingin
sa likod at saka itinaas ang kamay ko. “Sielo!” then a piece of wood flew towards
me.

But it’s too late. Nasa harap ko na si Alexis. Nakatalikod siya sa’kin at hingal na
hingal habang nakaupo sa sahig. Nabitawan ko yung wood at saka siya sinunggaban.
Kinagat ko ang leeg niya and started to sip the blood directly from his veins.
Gusto kong umiyak dahil sobrang sarap ng pakiramdam ko habang sinisipsip ko ang
dugo niya. Ayoko ng nafi-feel ko. I’m satisfying myself by killing someone. Halos
hindi ko na nga marinig ang sigaw niya dahil wala akong pakialam.
Bumagsak sa sahig ang kanang kamay ko at saka ako may nakapang matigas na bagay.
Yung kahoy. Kinuha ko ‘yun agad at kahit hindi ko alam kung ano’ng mangyayari
sa’kin, sinaksak ko iyon sa tyan ko. Nabitawan ko ang leeg ni Alexis dahil sa sakit
na nararamdaman ko. Mas okay na ‘to. Mas okay na ako nalang ang mamatay kesa sa
makapatay ako.

Hindi ko na alam kung ano ang mga sumunod na nangyari dahil ang tanging nasa isip
ko lang ay ang sakit na nararamdaman ko.

-------------------------------------------------
xx-------------------------------------------

A/N: Here's another chapter. Omg guys. Malapit na tayo sa kalagitnaan! Hahaha!
Sorry kung ang tagal. Impromptu kasi ako mag-UD lol. Wala talaga kasing plot ang TH
kaya every chapter, pinipiga ko talaga utak ko. Pero worth it naman kasi na-a-
appreciate niyo, so thank you. At saka baka mga 50 to 60 chapters lang 'to. Kaya
konting kembot nalang! Kaya ko to. LOL. AJA! Labyu guys! Thanks ulit!

P.S: Di ko binabasa yung mga ni-u-UD ko kasi napapangitan ako sa sarili kong gawa.
Kaya ayoko basahin LOL So sorry for the errors. Alam niyo na yun. I-eedit ko nalang
kapag tapos na TH. :)

Join: Lairhart Kingdom; Mystic Palace (Group on FB)

Follow: @aleehartswp

Add niyo yung mga characters sa fb. Nasa group lang sila. ;) <3

~Aleeharts
=================

Chapter 33: Vampress

Chapter 33: Vampress

"Bakit nakasimangot ka?"

There was a sigh. "I'm just worried."

"Why?"

"Paano kapag nakita nila tayo? They'll surely get mad!"

"They won't. Wala naman tayong ginagawang masama."

"But--"

"No buts, my princess. We're just doing what is right. I love you and you love me,
right?"

Again, the girl sighed. "So much."

Napabalikwas ako bigla ng bangon at saka napahawak sa ulo ko. "Ouch!" My head
hurts! Nakadagdag pa yung naririnig kong mga boses sa utak ko. Kaninong mga boses
'yun? Hindi ko maintindihan kung bakit naririnig ko sila.
Kahit masakit ang ulo ko ay pinilit kong tumingin sa paligid. All I can see is
white. White walls, ceiling, curtains, beds and floor. Nasa clinic ako. What
exactly am I doing here?

Nakasapo pa rin ang dalawa kong kamay sa ulo ko habang nakayuko. Napatingin ako
bigla sa tyan ko then everything that's happened last night came back to me.
Napahawak ako sa tyan ko but I can't feel anything. Na parang hindi ko naman
sinaksak ang sarili ko dun. Hindi na ako nagtaka. I'm a sorceress-vampire hybrid.
My body will surely heal itself.

"Aahh!" Napasigaw ako sa sakit ng mag-umpisa na namang kumirot ang ulo ko. Ano'ng
nangyayari sakin?

"I love you and you love me, right?"

"So much."

"My princess."

"Hmm?"

"I love you."

"Aahhh!" Mas lalo lang tumindi ang sigaw ko dahil mas sumakit ang ulo ko.

Then there's a familiar chuckle, "I love you even more."

"Stop! Please! Stop it!" Patuloy pa rin ako sa pagsigaw. Hindi nalang basta sa utak
ko nanggagaling ang mga boses nila. Parang binubulong na nila sa mismong tenga ko
ang bawat salita. Sino ba ang mga 'yon? Sino ang babae at lalaking naririnig ko?
Pakiramdam ko, importante silang dalawa. Pero pakiramdam ko ring masama at
makakagulo lang sila sa lahat.

"Zeira?" Nagulat nalang ako nang biglang sumulpot sa harap ko sila Syn at Mishie.
Ni hindi ko sila naramdaman na pumasok dito.
"Oh my Ghad Zy. W-what's happening to you?" Mishie asked.

Naririnig ko ang mga sinasabi nila pero hindi ito magsink in sa utak ko. So I just
ignored them. I can't really take the pain. It feels like the veins in my head are
all exploding. It hurts.

"Stop it, please." I pleaded. Naramdaman ko nalang na basa na pala ng luha ang
pisngi ko. I don't know what to do. Pakiramdam ko kusang gumagalaw ang buong
katawan ko. Wala na akong kontrol dito.

"Stop what, Zy?" Syn asked.

Marahas akong umiling. "Stop!" I can already hear my sobs. There're still voices in
my head. Paulit ulit lang na ganun ang sinasabi. I love you. Paulit-ulit lang.

"Please tell us, Zy! How are we going to help you if you're not even talking to
us?" Mishie demanded. No, it was almost a plead.

I tried to endure the pain for a while and took all the courage to speak up. "M-my
h--ead. V-voi-ces." Hirap na hirap na sabi ko habang nakayuko pa rin at nakahawak
sa ulo ko.

"A-ano'ng gagawin natin, Syn?" Narinig kong tanong ni Mishie kay Syn.

"I-I don't know. I'll call the others. Try mo siyang pakalmahin." Then I heard the
door shuts.

Bakit ganito ang nararamdam ko? "M-mishie. Please! Make it stop, please. It hurts a
lot!" Umiiyak na sabi ko sa kanya. Sobra sobrang sakit na ang nararamdaman ko. Tama
na please?

Naramdaman ko ang yakap niya sa'kin. "I'm sorry, Zy but I don't know how to make
the pain go away. But I'm just here okay? I'm here." She's trying to calm me down
and I know that she's crying too.

Nakarinig ulit ako ng pagbukas at pagsara ng pinto kasabay ng pagpasok ng ibang

welshes dito.

"What happened to her?" Narinig ko ang nag-aalalang boses ni Master Hans pati na
rin ang mahinang pagtawag sa'kin ng ibang Welshes.

"H-hindi po namin alam, Master. Nakahawak lang siya sa ulo niya. She keeps on
saying to make it stop. And-- voices! Kanina, sinabi niya 'yun." Mishie answered.
"Voices?" That's Jae Kyline, I guess.

"Yes." Syn answered.

"Magsitabi muna kayo." Master Hans said. Naramdaman kong pumunta sa may bandang
likod ko si Mishie dahil siya ang katabi ko.

Hinawakan ni Master Hans ang ulo ko at pakiramdam ko, may dumaloy na kuryente mula
sa kamay niya papasok sa ulo at utak ko.

Ilang segundo lang ay bumitaw rin siya. Pero hindi pa rin nawala ang sakit at saka
ako nakaramdam ng panghihina hanggang sa naramdaman ko nalang na nakatulog na ako.

--

Naalimpungatan ako ng dahil sa mahihinang kaluskos na naririnig ko sa loob ng

kwarto pero hindi ko binuksan ang mata ko dahil nanghihina pa ako.

"Nakainom siya ng dugo ng tao." That's Master Hans. Magkakausap sila. Kanina pa ba
sila nandito? Naalala ko na naman ang nangyari kagabi. Si Alexis. Okay lang kaya
siya? I heard them gasped pero yung iba, tahimik lang like Mish and Syn. Alam na
yata nila. "Was it her first time?"

"Yes, Master. Pinapainom namin siya ng dugo ng hayop dahil ayaw niyang pumatay ng
tao." Narinig kong sabi ni Exl.

"But how? Paanong hindi niya napigilan ang sarili niya kagabi? Kilala natin si
Heiress, malakas siya at kaya nyang pigilan ang sarili niya sa urges na
nararamdaman niya." Jae Kyline asked.

"I know. But that's not just the problem." Master Hans said.

"What do you mean, Master?" Sabay-sabay na tanong ng iba.

"There's a block in her head that's been hiding her past life memories. And that's
normal for she undergone a ritual that turned her into a baby. But the human
blood's creating a tiny hole on that block. Hindi ko alam kung paano ito nangyari
pero ito ang unang beses." He explained. Pati ako nagtaka sa sinabi niya. So hindi
pala exactly nabura ang alaala ka? Nakatago lang ito sa pinakasuluksulukan ng utak
ko? But Hole? Ano'ng ibig sabihin nun? "So she's not just hearing voices. It's
possibly her memory coming back." So those voices are part of my past?

"Then perhaps that's a good thing! Maaalala niya na ang lahat." Singit ni Mishie.

"We don't know that yet." Jae Kyline said to her. "It's actually impossible na
maalala niya pa lahat ng nasa past niya. That's a part of the consequences ng
ginawang ritwal para bumalik siya sa pagiging baby niya." Dagdag niya pa.

Bigla kong napansing hindi na ganoon katindi ang sakit ng ulo ko pero masakit pa
rin. Nakapikit pa rin ako habang nakikinig sa kanila.

"Jae Kyline's right. Isa pa, konting dugo lang ang nainom niya kaya Napakakonting
portion lang ng memory niya ang bumabalik sa kanya ngayon which she also considered
as voices. We can't let her drink more human blood because we all know what will
happen." Master Hans stated.

And what exactly will happen?

Sumang-ayon ang lahat sa sinabi ni Master Hans except for Mish.

"What? What will happen to her?" She asked out of curiosity. Parang lahat sila
natameme at ayaw sabihin sa kanya kung ano'ng mangyayari. But I also want to know
so I continued to listen.

"Her vampire blood will dominate her sorceress blood. She'll be one of them."
Narinig ko ang sagot ni Jae Kyline. So that's it. Para lang bumalik sa'kin ang
memories ko, kailangan kong maging isa sa mga kalaban? My case is really hopeless.
Great. Did Roanna plan all this? Para mas lalo akong maging miserable?

"What? That's not going to happen! I'm also a vampire but I'm not one of them and
you all know that!" Pagtanggi ni Mishie.

"Yes. But Zy's case is different, Mish. She's the lost heiress. She's a sorceress.
She can't rule the Lairhart if she's a vampire. She has an important role in the
otherworld. And she might die kung hindi kayanin ng katawan niya ang dugong sasakop
sa kanya. 'Yun ang kinatatakutan namin simula palang ng gawin ito ni Roanna." Syn
explained. Natahimik naman silang lahat habang ako, nakikinig lang. Gusto kong
maiyak dahil sa mga sinasabi nila. Ang dami-dami nang nangyari sakin. Ano pa bang
dapat kong antaying mangyari?

"So that means, dominant pa rin ang dugong sorceress niya?" She asked.

"Yes." They all said in unison.

"What if, magbalance yung dugo niya at dugo ni Roanna?" Tanong ulit ni Mishie.

"That's impossible, Mishiena. Hindi pwedeng mabalanse sa katawan ng isang pure-

blooded sorceress ang dugo ng kalaban nito. May mananaig sa dalawa sa ayaw at sa
gusto natin." Narinig ko ang boses ni Yana. Ngayon ko lang siya narinig na
nagsalita simula kanina.
"What if it is? What will she become?"

"How can you say so?" Yana asked.

"Just answer the damn question!" Nagulat ako nang sumigaw na si Mishie. That's the
first time na narinig ko siyang sumigaw na sobrang galit.

"She will be a vampress. A vampire-sorceress hybrid. But that's impossible. Walang

ganoong race. Kung meron man, mamamatay rin sila agad dahil hindi nila kakayanin
ang contrasting power na meron ang isang vampire at sorceress. Sa ngayon kasi, ang
pwede lang gamiting kapangyarihan ni Heiress, ay isa bawat isa. Hindi pwedeng
sabay. When you're a vampress, you can use both powers. Light being a sorceress and
Fire being a vampire. And I'm telling you, that will be disastrous." Yana
explained.

Pakiramdam ko, nanuyo ang lalamunan ko dahil sa nalaman ko. Pinilit kong alalahanin
kung nagagamit ko ba ng sabay ang kapangyarihan ng isang vampire at sorceress. At
parang kusang pinakita sakin ng utak ko yung ginawa ko kagabi. I've used
Light(tawag sa powers ng sorceress) para ma-i-angat yung natumbang backdraft and
even casted a spell para makuha yung kahoy na sinaksak ko sa tyan ko. Saka ko
naalalang ginamitan ko rin ng compulsion si Alexis. I did that all in my vampire
state. Which means...?

"Then from now on, she's not just a sorceress or even a vampire. Zy's now a
vampress." Confident na sabi ni Mishie.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig ng dahil sa sinabi niya. Hindi ko alam
kung dapat ko bang ikatuwa 'yon o hindi.

"Are you crazy?!" Yana shrieked. Hindi siya naniniwala. Miski naman ako. Hindi.
Ayokong maniwala. Hindi ko na alam.

"I have a proof." What proof Mishie? What proof?

"At ano naman 'yun?" Inis na tanong ni Yana. Tahimik lang ang paligid. Parang lahat
sila ay nag-iisip.

"Her mark." She said. Halos gusto ko nang idilat ang mga mata ko nang dahil sa
sinabi niya. My mark. Right. Hindi niya nasabi sa'kin kung ano'ng nakita niya sa
batok ko kahapon but she seems to be terrified when she saw it. "I saw it changed.
Hindi na 'yun basta mark na katulad ng inyo. May nadagdag dun. It has a V in the
middle with a rose like mine. Kasing laki lang rin nung L na may crown. Now, can
you explain that to me?"

Walang nakasagot. Lahat kami nagulat sa sinabi niya. Hindi ko alam kung maniniwala
ako. Pero kung totoo nga 'yon then I'm now a... vampress. Will I be able to survive
it? O mamamatay lang rin ako sa huli?
Ang gulo gulo na.

--

"Okay ka na ba talaga?" tanong ni Wren sa'kin habang inaalalayan ako papasok sa

kotse niya. Yes. He has a car. Bigay daw sa kanya ng Mom niya dito sa Mortal World.
Ayoko na sanang magpahatid sa kanya kaso mapilit siya. Nauna na rin kasing umalis
sila Syn at Mishie. Ayoko na munang makaabala pa ulit sa kanila kaya pumayag na rin
akong sumabay kay Wren. Tutal magka-subdivision rin naman kami.

"Ilang beses ko bang kailangang sagutin 'yang tanong mo?" Tanong ko rin sa kanya
pagka-upo ko sa passenger seat. Nginitian naman niya ako. Ngiting-aso nga lang.

"Masama na bang magtanong?" Sabi niya pagkapasok niya rin sa kotse.

"Yes. Lalo na kung paulit-ulit. Nakakasawa." I rolled my eyes at him as he started

the engine.

"Pwes, magsawa ka dahil ako lang naman makakasama mo sa two weeks na wala ka sa
Finelry." Pang-asar na sabi niya. Hindi nalang ako sumagot dahil naiinis lang ako.
Mukha ba akong bata at kailangan ko pa ng bodyguard?

Ayaw kasi akong payagan nila Dad na umuwi ngayon pero dahil matigas ang ulo ko,
hindi nila ako napigilan. Hindi ko alam kung ano'ng problema nila at ayaw nila
akong pauwiin. It's not like I'm going to eat my Mimi and Didi. Hindi naman ako
ganun katanga para hayaang madala na naman ako ng pagiging vampire ko. Isa pa, kaya
ko ang sarili ko. Wala na rin ang mga sugat ko dahil gaya nga ng sabi ko, my body
automatically heals itself.

Napahawak ako sa batok ko bigla. I was a mere mortal. Then I became a heiress--a
sorceress. I died and became a vampire. And now, I am a vampress. Hindi nila alam
na narinig ko lahat ng pinag-usapan nila tungkol sa'kin. At hindi ko alam kung
sasabihin ko ba o hindi. Naguguluhan ako. Siguro naman, mapapahinga ako sa 2 weeks
na bakasyon. Sana.

"Wren." Tawag ko sa kanya. Sumulyap naman siya sa'kin habang nagda-drive. "Nakita
mo ba si Viex? I haven't seen him since... since last night." I asked.

Parang nag-iba naman ang aura niya. Mula sa pagiging light, parang bumigat yung
aura niya. "Hindi." Cold na sabi niya. Tumahimik nalang ako at tumingin sa bintana
dahil parang wala naman siya sa mood makipag-usap.

Nasaan na kaya si Viex? Hindi niya ako dinalaw kanina. Hindi ko pa rin siya
nakikita. Nag-aalala ako para sa kanya.

"He visited you earlier. Habang tulog ka." Napatingin ako bigla kay Wren at bumalik
na sa pagiging light ang aura niya. Ang bilis rin palang magbago ng mood ng isang
'to.

"Oh." Napatango nalang ako. Sayang naman. Hindi ko tuloy siya nakausap. Hindi ko pa
nasasabi ang feelings ko sa kanya. Nakatulog kasi ako ulit nung matapos yung
pagtatalo nila. Di bale, sa pasukan nalang. Saka nandun pala si Wren? Hindi ko siya
narinig na nagsalita e. Ganito ba siya lagi? Walang pakialam sa mundo?

"Tungkol nga pala sa nangyari kanina, ano bang mga naririnig mo?" Nagulat ako ng
nagtanong siya. Sa tuwing maaalala ko yung bagay na 'yun, natatakot ako. Hindi ko
alam kung bakit but I feel like it will crash me. Natahimik lang ako. Contemplating
if I'm going to tell him or not.

"Kung ayaw mong sabihin, ayos lang." Marahang sabi niya.

"Voices of-- of a guy and a girl." I said absentmindedly. Pakiramdam ko nagtaasan

lahat ng balahibo ko sa katawan.

"Lalaki at babae?" Tanong niya. Tumango naman ako.

"It's probably my mom and dad." Sabi ko nalang kaya natahimik na siya at hindi na
nagtanong. Hindi na rin naman ako nagsalita hanggang sa makarating kami sa bahay.

Dumiretso nalang ako agad sa kwarto ko pagkarating. Sinabi ko kasi kay Mimi at Didi
na pagod ako at matutulog na lang dahil busog pa rin naman ako kahit hindi pa ako
kumakain mula kaninang umaga. Kinausap rin nila si Wren pero hindi ko naman alam
kung ano'ng pinag-uusapan nila dahil hindi ako interesado.

Inilapag ko lang sa couch dito
nalang aayusin. Hihiga na sana
Naalala ko si Viex. Diyan siya
Natawa ako bigla nang dahil sa
e.
sa kwarto ko lahat ng gamit na dala ko. Bukas ko
ako sa kama ko nang mapatingin ako sa bintana.
pumasok noong una siyang pumunta dito sa bahay.
naisip ko. May lahi atang akyat-bahay ang isang 'yun

Napabuntong hininga ako. Nasaan na naman kaya ang isang 'yun? I miss him.

"Malala ka na." Muntik na akong mapatalon sa gulat ng dahil sa nagsalita.

Napatingin ako bigla kay Wren na nakasandal sa frame ng pintuan ng kwarto ko habang
nakacrossed arms. Isinara ko yun ah? Paano niya nabuksan ng hindi ko manlang
nararamdaman.

"Siraulo ka ba? Bigla-bigla ka nalang sumusulpot dyan." Iritableng sabi ko sa

kanya.

"Alam mo para sa isang bampira, slow ka. Malayo palang ako, dapat alam mo nang
parating ako." Napapailing na sabi niya. Mas lalo kasing lumakas ang pakiramdam ko
dahil sa pagiging vampire ko.
Inirapan ko siya. "I'm pre-occupied." Pag ito talaga ang kasama ko, lumalabas ang
kamalditahan ko. Nakakainis.

"Dahil sa bintana na 'yan? Wow. Buti pa yung bintana." Nang-aasar na sabi niya.

I made face. "Whatever. Bakit ka ba nandito?" Inis na tanong ko.

"I'm hired." Then he gave me a lopsided grin.

"Hired? As what?" Nagtataka kong sabi sa kanya.

"As your oh-so-hot-bodyguard." He answered boastfully.

Literal na napanganga ako. Geez. Ano'ng sabi niya? Bodyguard? Pinandigan niya
talaga?!

=================

Chapter 34: Love and Lies

Chapter 34: Love and Lies

A week passed...

"Bakit ka ba sunod ng sunod?" Naiinis na tanong ko kay Wren.

"Bakit ba reklamo ka ng reklamo?" Pabalang na namang sagot niya. Napakasama talaga

ng ugali! Nakakainis! Geez. For a week, lagi siyang nasa bahay. Kung saan ako
pumunta, nandun rin siya. Parang gusto niya nga yatang pati sa banyo, sundan niya
ako e! Isang linggo ring sumasakit ang ulo ko dahil puro siya lang ang nakakausap
ko. Akala ko pa naman, makakapagpahinga ako sa two weeks na bakasyon pero mukhang
wala yata siyang balak na patahimikin ang mundo ko.

Napatigil ako sa paglalakad at tumingin sa kanya. Nakangisi na naman siya na akala

mo nanalo siya sa lotto. "It's not funny, Wren. Seriously." I rolled my eyes at him
but he just flashed his infamous grin at me. Napipikon na ako pero ano naman silbi?
He still won't back off.

Tinalikuran ko nalang siya at nagpatuloy sa paglalakad papunta sa playground ng

subdivision. Ramdam ko pa ring nakasunod siya sa'kin pero hindi na ako nagreact.
Kung si Viex lang sana ang nandito. I sighed.
I haven't seen him since that night. Namimiss ko siya pero naiinis rin ako at the
same time. How could he just vanished after that kiss? He kissed me! He should take
responsibility of it. but what now? Hindi ko alam kung saan siya hahanapin. Miss na
miss ko na talaga siya. Gusto ko siyang makita kahit sandali lang pero wala talaga.
Hindi ko alam kung sinasadya niyang hindi magpakita sa'kin o talagang busy lang
siya. Pero saan naman siya magiging busy? Hay.

Nang makarating kami sa playground, naupo lang ako sa bench sa may tapat nito.
Pumunta lang naman ako rito para mag-isip at never pa rin naman akong naglaro dito
sa playground. Lagi kasing volleyball ang nilalaro namin nila Syn nung bata pa
kami.

"Bakit nakaupo ka lang dyan?" Naramdaman ko ang pag-upo ni Wren sa tabi ko kaya
medyo umusod ako. Naiinis pa rin ako sa lalaking 'to. Napa-tss nalang siya nung
napansin niyang lumayo ako.

"Bakit nangingialam ka?" Pabalik kong tanong.

"Nagtatanong ako ng maayos." May halong iritasyon na sa boses niya. Great! Siya pa
may ganang mairita ngayon?

"So do I." I simply said. Sa totoo lang, sa loob ng isang linggo, never pa kaming
nakapag-usap ng matino. Laging may mamimilosopo, may mangongontra at may mapipikon.
Kaya nga nakakainis e. Tapos hindi pa ako binibisita nila Syn at Mishie. Kapag
pumupunta naman ako sa kanila, wala sila lagi. Saan naman kaya nagpupunta ang
dalawang 'yon?

"Hindi ka na ba makakausap ng matino?" He asked.

"How about you? Kailan ka ba nakausap ng matino?" Tinignan ko siya pero napaiwas
ako ng tingin nang makitang nakatingin rin siya sa'kin. Geez. Naalala ko bigla yung
tingin niya sa'kin nung concert.

"Tss." Umayos siya ng upo at nanahimik nalang. Napabuntong hininga naman ako.
Tahimik lang kami sa mga sumunod na minuto. Nag-iisip lang ako at parang gusto niya
rin naman siguro ng katahimikan ng utak.

I sighed for the nth time. Tama bang itanong ko sa kanya 'to? Nagdadalawang isip
akong lumingon sa kanya. Napalingon naman siya sa'kin na nagtataka Nang mapansing
nakatingin ako. "Can I ask you something?" Seryoso kong tanong sa kanya.

"You're already ask--" pinutol ko na agad ang sasabihin niya dahil baka hindi na
ako makapagtimpi at layasan ko na siya.

"Have you been in love?" Seryoso kong tanong sa kanya habang nakatingin sa mga mata
niya. His green eyes bore into mine. It looks like na nalilito siya dahil biglang
ganun ang tanong ko. What? Gusto ko lang namang malaman. Hindi na ganoon kalungkot
ang mga mata niya. Hindi gaya nung concert habang kumakanta siya. Siguro nga, fini-
feel niya lang talaga yung kanta nung mga panahon na 'yun.

Umiwas siya ng tingin at saka nag-umpisang tumawa. At hindi lang 'yun basta tawa.
Parang gusto na nga niyang sumalampak sa sahig dahil lang sa sobrang galak.
Napasimangot ako. See? Hindi talaga siya pwedeng makausap ng matino.

"Dyan ka na nga." I said, annoyed as I stood up. Maglalakad na sana ako nang bigla
niyang hatakin ang braso ko, dahilan para mapaupo ulit ako sa bench. Napatingin ako
sa kanya at this time, hindi na siya tumatawa. Napakaseryoso na ng mukha niya at
nakakakilabot ang tingin niya. Ano ba naman 'to! Bakit ang bilis nitong magbago ng
mood? Mas nagulat ako nang bigla niyang ilapit ang mukha niya sa mukha ko. Anong
gagawin niya?

Umusod pa ako ng umusod pero huli na dahil wala na pala akong mauusuran. Hawak niya
rin ang braso ko kaya hindi ako makawala. Kapag naman tumayo ako baka magdikit ang
mga mukha namin at-- basta! Hindi ako makatayo.

"Paano kung sabihin kong oo? Yes, I've been in love, my princess." Nakangiting sabi
niya sa'kin. Kinilabutan ako lalo nang dahil sa tawag niya sa'kin. My princess?
Pakiramdam ko, tinakasan ako ng mga dugo ko sa mukha at bigla nalang akong namutla.
My princess. Did he just call me my princess?

"How sweet!" A voice teased. Mabilis kaming naghiwalay. Ako naman, napatayo agad at
napatingin sa taong nagsalita. She clasped her hands and looked at us, smiling. "I
wonder how Viex would react when he sees this!" Pang-aasar pa niya.

Naikuyom ko ang mga kamao ko nang dahil sa galit. Ang lakas talaga ng loob ng
babaeng 'to para magpakita pa sa'kin.

Mabilis akong pumunta sa kinatatayuan niya and in a snap, nasa likod niya na ako. I
snaked my wrist in her neck while holding a sharp wood. Mukhang nagulat siya ng
dahil sa ginawa ko pero hindi niya pinahalata. I'm a vampress. Kaya kong gamitin
ang pagiging mabilis ng isang vampire and use a light to make a wood. Nagulat pa
nga ako dahil hindi ako nahirapang gawin 'yon.

"Zeira!" May halong pag-aalala sa boses ni Wren pero hindi ko siya pinansin.

"Ang lakas din naman ng loob mong magpakita pa sa'kin. I'm now stronger than you
and I can kill you in a snap. And oh, thanks by the way. For turning me into this."
I said. Walang mababakas na takot sa boses ko pero napansin ko ang panginginig ng
kamay ko. Please, wag naman sana akong traydurin ng sarili kong katawan ngayon.

Nagulat ako nang biglang tumawa si Roanna na parang hindi pa siya kinakabahan. Mas
lalo akong nainis kaya mas lalo ko ring inilapit sa kanya yung wood hanggang sa
dumikit na 'yon sa leeg niya. Napailing siya ng kaunti. "Not so fast, dear. I know
you can't kill me. We both know that." She said confidently. Like she can read my
mind. Pero napansin kong hindi na siya makatawa. And at that monent, I can smell
her blood running down her neck. Though, konti lang 'yon.
Napangisi ako kahit inis na inis na ako. "You're right, Roanna. I can't kill you
because that's not me. That's you. But--" Unti-unti kong ibinababa yung wood at
ramdam kong natutuwa siya dahil akala niya, namamanipulate na naman niya ang utak
ko. But no, Roanna. I'm smarter than you think. Walang pag-aalinlangan kong
isinaksak sa tyan niya yung wood hanggang sa yung pinakadulo nalang nito ang kita.
I stabbed her on the same spot where I stabbed myself. The next thing that I can
hear is her pain. Napaupo siya sa sahig habang nakahawak sa tyan niya. Pumunta ako
sa harap niya kaya napatingala siya. I smiled triumphantly. "--I can hurt you. Fair
enough, huh?"

Tinalikuran ko siya at nag-umpisang maglakad pero napatigil ako nang nag-umpisa na

naman siyang tumawa kahit nahihirapan. Baliw ba 'to?

"P-poor you, Wolf. What now? Hindi mo pa rin nasasabi sa kanya ang totoo?"
Nahihirapang sabi ni Roanna. Napalingon ako sa kanya habang nakakunot ang noo. Ako
ba ang kausap niya?

Pero hindi naman siya nakatingin sa'kin kaya napatingin ako kay Wren na parang
namumutla nang dahil sa sinabi niya. Anong totoo ang sinasabi niya?

Nang makabawi si Wren ay naiinis siyang lumapit dito. Lumuhod siya sa harap nito
para maging magkalebel ang mga mukha nila. "Manahimik ka kung ayaw mong ako ang
magpatahimik sa'yo." He said.

Ayokong makisabat sa usapan nila dahil ayokong malaman ni Roanna na interesado ako
sa sinasabi niya. I don't believe her. But how he reacts made me think twice.
Ano'ng totoo 'yun? Ano'ng dapat kong malaman?

Roanna smirked. "But you can't stop me from telling her what you can't. You know
how much I enjoy hurting her, Wren." May pagbabanta niyang sabi dito.

Nagulat ako nang biglang hawakan ni Wren ang magkabilang pisngi ni Roanna. Hindi ko
makita ang reaksyon ng mukha niya dahil nakatalikod siya sa'kin. "I know." He
simply said and twist her neck na dahilan kung bakit biglang napahiga si Roanna sa
sahig. Nagulat ako nang gawin niya 'yon. Did he just kill her?

"Wren!" Tawag ko sa kanya. Tumayo siya at lumapit sa'kin na parang walang nangyari.

"Hwag kang mag-alala. Mabubuhay naman ulit yan." Walang pakialam na sabi niya sakin
at saka ako nilagpasan. It doesn't matter! He still killed her. It's not like I'm
worried. Nagulat lang ako sa ginawa niya. I know he's capable of killing pero
kailangan bang sa harap ko pa talaga?

Napapailing nalang akong sumunod sa kanya. Tahimik lang siya kaya tumahimik nalang
rin ako hanggang sa makarating kami sa bahay.

"Oh bibi, Wren. Saan kayo galing?" Tanong sakin ni Mimi pagkarating naming dalawa
sa bahay. Nasa gate palang, sinalubong na niya kami.

"Sa playground lang po, Mimi." I answered.

"Ganun ba? Gusto niyo na bang kumain? Dinner's ready." Mimi said. Nagtaka naman
ako. Ang aga pa kasi. Mga 5:30 palang siguro pero baka maagang dumating si Didi
galing sa trabaho.

"Sige po--"

"Hindi na po tita. Uuwi na rin po ako. Salamat nalang." Sagot ni Wren. Napalingon
ako sa kanya na nagsisimula nang maglakad palayo. Nakakunot ang noo kong napatingin
kay Mimi. Mukha rin namang naguguluhan siya sa inaasal nung isang 'yon. Parang dito
na rin kasi yun nakatira dahil kung makakakain dito, akala mo wala na siyang bahay.
Uuwi nalang yun kapag matutulog na.

"Wait, Mi. Sundan ko lang po siya." Sabi ko at hindi ko nahinintay yung sagot ni
Mimi saka sumunod kay Wren.

"Huy!" Tawag ko sa kanya pero hindi niya ako pinansin. Mas binilisan ko pa ang
takbo ko para makasabay sa kanya saka siya kinulbit. "Wren."

Napahinto siya sa paglalakad at tumingin sa'kin. Walang emosyon ang mga mata niya.
Yung mapang-asar na expression niya, wala ngayon.

"Anong problema mo?"

Umiling lang siya sa tanong ko at saka nagpatuloy sa paglalakad. Sumunod naman ako.

"Is it because of Roanna? Dahil sa sinabi niya kanina?" tanong ko ulit. Kumunot
lang ang noo niya. "Ano ba yung sinasabi niyang totoo? Ano'ng dapat kong malaman?"
Pangungulit ko pa rin sa kanya. Hindi ko alam pero parang hindi na ako sanay na
ganito si Wren. Mas okay pa sakin na nambabara at nang-aasar siya kesa maging cold
siya. Parang mas cold pa siya kay Viex sa ganitong state e.

"Hwag mo nang isipin 'yon. Wala lang 'yon." Malumanay na sabi niya. Ayoko talaga ng
ganito siya. Parang nakakalungkot.

"Kung wala lang, bakit nagkakaganyan ka?" Naiinis na tanong ko sa kanya. Bakit ba
kasi hindi nalang niya sabihin? Maiintindihan ko naman e. Well, sana.

Huminto siya sa paglakakad at saka humarap sa'kin kaya napahinto rin ako. Kumunot
lalo ang noo ko nang hawakan niya ako sa magkabilang balikat. Nakatingin lang siya
ng diretso sa mga mata ko. May iba talaga sa mga kinikilos niya ngayon. At hindi
ako mapakali dahil don. "Umuwi ka na, Zeira. Maggagabi na. Baka mapahamak ka pa..."
He trailed off. Parang may gusto pa siyang sabihin pero hindi naman niya masabi.

"Bakit ba kasi ayaw mong sabihin?"

"Dahil wala ka namang kinalaman don. It's my past. And you're not even a part of
it." Seryosong sagot niya. I felt a pang of pain in my chest. I shifted my gaze
from him to the floor. Nasaktan ako sa sinabi niya. Alam ko namang wala akong role
sa past niya pero bakit kailangan niyang ipamukha? At bakit kailangan pang masaktan
ako? Wala naman akong pakialam sa kanya diba?

I sighed. "O-okay." Tinalikuran ko nalang siya at naglakad pabalik sa bahay pero

napahinto ako nang bigla na naman niya akong hatakin pabalik sa kanya. Nanlaki ang
mga mata ko nang maramdaman ang mga bisig niya. He's hugging me? Bakit?

"W-wren. Ano bang ginagawa--" Mas lalo niyang hinigpitan yung yakap nya sa'kin pero
hindi naman umabot sa point na hindi na ako makahinga. "--mo?"

"Please, hayaan mo muna akong yumakap. Kahit ngayon lang." Napakunot ang noo ko
nang maramdaman ko yung lungkot niya. Bakit ba nagkakaganito 'to?

Tumango nalang ako at niyakap siya pabalik. Hindi ko rin kasi maintindihan ang
sarili ko kung bakit parang nararamdaman ko rin yung nararamdaman niya.

Tahimik lang kaming dalawa habang nasa ganung posisyon. Buti na nga lang, walang
masyadong dumadaan sa parteng ito ng subdivision. Papunta na rin kasi ito sa bahay
nila.

Maya-maya, humiwalay na siya sa pagkakayakap. Nang tignan ko siya, nagtaka ako nang
nakangiti na siya. Kumpara sa pang-asar na ngiti niya, ibang iba yung ngiting 'yon.
It looks so genuine. Napangiti nalang rin ako.

"Gusto mo ba talagang malaman?" He asked. He looks so determined. Nagtaka ako pero

tumango nalang bilang sagot. Umupo siya sa katabi naming pavement kaya umupo rin
ako sa tabi niya.

He was silent for a minute. Ilang beses na rin siyang nagbuntong hininga. Parang
hindi pa yata siya ready-ng sabihin sa'kin yung bagay na sasabihin niya.

"Mahal mo ba si Viex?" Diretsong tanong niya sa'kin na ikinagulat ko. Hindi ko

ineexpect na 'yan ang itatanong niya. Nag-isip ako sandali. Mahal ko na nga ba
talaga si Viex? Sa buong linggo na hindi siya nagpakita sa'kin, nainis ako sa kanya
lalo pero mas namimiss ko lang siya araw araw. Naalala ko bigla yung sabi ni Syn
sa'kin dati. Am I already crossing the line? That fine line? Wala sa sariling
napatango ako.

Natawa siya ng mahina. But I can't find any hint of happiness in his laugh. "Ang
tibay talaga ni Zaffre. Pinanindigan niya talaga ang sinabi niya." Naiiling na sabi
niya na mas ikinagulo ng utak ko.

"Ano bang sinabi niya?" Takhang tanong ko.

Napatingin siya sa'kin. Nakangiti siya pero hindi naman yun umaabot sa mata niya.
Malungkot siya. "Na kapag mas nauna siyang mahanap ka, hindi ka na niya isasauli
sa'kin."

"What do you mean, Wren?"

He sighed. "Hindi mo ba ako nabobosesan? My princess?"

=================

Chapter 35: Confession

Chapter 35: ConfessionOf all the things na nangyari sa'kin sa loob lang ng isang
buwan. This confession is the most unexpected. Well, all were unexpected pero sa
lahat ng unexpected na 'yun ito yung napakaimposible. Wren? And I? Geez.
Impossible. I literally froze when I heard him say those words. Pakiramdam ko,
naririnig ko na naman yung mga boses. You're so stupid, Zeira. Bakit nga ba hindi
mo agad nabosesan? Those voices are from Wren and you! Napailing ako ng wala sa
sarili. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Ngayon lang nagsi-sink in sa'kin lahat
ng mga nangyari."I-ikaw? Ikaw yung lalaki?" I asked him. Kahit alam ko na ang
sagot, gusto ko pa ring marinig mula sa kanya. Naguguluhan pa rin kasi talaga ako.
Tumango siya. "Oo, Zeira. Ako 'yun."Marahan kong ipinikit ang mga mata ko, taking
it all in. Makalipas ang ilang segundo ay saka ko binuksan ang mga mata ko at
bumuntong hininga. "So we-- we were together?" Tanong ko pa na tinanguan naman
niya. Nag-aalangan akong tanungin sa kanya ang mga bagay na 'to but I need to know.
Napailing ako na umayos ng upo sa pavement na inuupuan namin. Madilim sa parteng
ito ng subdivision but I don't care. All I care about now is the truth. "You loved
me. I can't believe it." Hindi makapaniwalang sabi ko sa kanya.Minahal niya ako
pero pinagtangkaan niya ang buhay ko. Why? Nakita ko sa gilid ng mata ko ang pag-
iling niya kaya tumingin ako ulit sa kanya. "What? You didn't--" he cuts me in mid
sentence and I was shocked by his answer."Minahal kita. Ang kaso lang, mahal pa rin
kita hanggang ngayon." Prangkang sabi niya. Napatigil ako sa pagsasalita.
Pakiramdam ko, hindi nagfa-function ng maayos ang utak ko ngayon dahil parang hindi
ko naintindihan ang sinabi niya. He chuckled when he saw my expression. Agad naman
akong umiwas ng tingin nang mag-meet ang mga mata namin. Na-a-awkward-an ako sa
sitwasyon namin. I like Viex and he knows that. But I just learned that we had a
past. I loved him."Alam ko namang mahal mo na si Viex." Umpisa niya. Hindi ko siya
tinignan dahil baka kung ano na namang makita kong emosyon sa green niyang mga
mata. Hindi ko rin kasi kayang makita siyang nasasaktan dahil nasasakta rin ako.
Tulad nalang nung concert. "Hindi ko naman sinasabi sa'yo ito para maibalik natin
yung dati. Ayoko lang na sa iba mo pa malaman yung totoo." Dagdag niya pa.Marahan
lang akong tumango dahil hindi ko alam kung ano'ng sasabihin ko. Tahimik lang kami
hanggang sa naisip kong magtanong ulit. "Bakit galit ka sa'kin nung nagkita tayo sa
Mystic Palace?" Nagtatakang tanong ko sa kanya. "Nag-away ba tayo dati? Did we
break up?"Umiling siya. "Hindi ako galit. Nasaktan lang ako dahil hindi mo na ako
kilala. Nakalimutan mo na ako." Narinig kong medyo natawa siya. Pero hindi naman
yung tawang masaya. Sarcastic laugh.Nakaramdam ako ng konting inis dahil sa reason
niya. Pero mas nanaig yung awa at pagkaguilty ko dahil hindi ko siya nakilala. "I'm
sorry, but none of this is my choice and you know that." I blurted out feeling
really sorry for what happened."Don't be sorry. Alam ko namang wala kang kasalanan.
Masyado lang ako nadala ng emosyon ko. I'm sorry, my prin-- Heiress." He said. Then
awkward silence came, again.Ngayon, alam ko na. Kung bakit ko napanaginipan si Wren
nung nakagat ako ni Roanna. Kung bakit malungkot siya nung nakita niya kami ni Viex
sa concert. Nung unang beses kaming magkita at pagtangkaan niya ang buhay ko. At
kung bakit ko naririnig ang boses niya. I guess, he really was the best thing that
happened to me before.Unti-unting gumaan ang nararamdaman ko dahil sa nalaman ko.
But I still feel sorry for Wren. Gustuhin ko man na ibalik yung dati, huli na.
Dahil may mahal na akong iba. And that's Viex."Wren?" I called. Napatingin naman
siya sa'kin."Hmm?" Nakakunot ang noo niyang nakatingin sa'kin "Can we be friends?"
Umpisa ko. Nakita ko kung paano nagbago ang expression ng mukha niya pero ngumiti
rin naman siya pagkatapos. A sad smile in particular. Napayuko ako. "I know I'm
asking for too much but I really want to be friends with you." Tahimik lang siya
kaya siguro ayaw niya. I sighed. Magsosorry sana ako nang bigla niyang hinawakan
ang magkabilang pisngi ko. Nagulat ako hanggang sa naramdaman ko nalang yung labi
niya sa noo ko. Pagkatapos nun, humiwalay siya ang kaunti pero nakahawak pa rin ang
dalawang kamay niya sa pisngi ko. Inangat nya ng onti ang mukha ko at saka ngumiti.
"Matatanggihan ba naman kita?" Nakangiting tanong niya. Napangiti rin ako. "Alam ko
namang maraming gustong makipagkaibigan sakin dahil gwapo ako. Kahit pa ang
prinsesa ng mga mangkukulam." Dagdag nya na ikinasimangot ng mukha ko. Marahas
akong humiwalay sa kanya at tumayo."Ang kapal talaga ng apog mo. Bahala ka dyan.
Uuwi na ako." Sabi ko at nag-umpisa nang maglakad pabalik sa bahay namin.Narinig ko
ang malakas na pagtawa niya. Bumalik na naman siya sa pagiging mapang-asar niya.
Napailing nalang ako habang naglalakad."Ingat, Zeira!" Rinig kong sigaw niya
sa'kin. Napakunot ang noo ko at lumingon sa kanya. Nakatalikod na rin siya sa'kin
at naglalakad papunta sa kanila."Hoy, aso!" Tawag ko sa kanya. Napatigil naman siya
bigla. At muntik na akong matawa sa itsura niya nang humarap siya sa'kin.
Nakasimangot ang mukha niya ng todo na parang gusto niya nang pumatay ng tao.
"Hindi mo ba ako ihahatid?" Takhang tanong ko habang pinipigilan kong matawa.
Marahan siyang umiling. "Hindi. Kaya mo na ang sarili mo. Kapag may humarang sa'yo,
kagatin mo." Nakasimangot pa rin niyang sabi.I pouted. "Okay, aso. Bye!" Paalam ko
sa kanya at madaling tumakbo papunta sa bahay. Wala pang ilang segundo, nakarating
na agad ako. Well, being a vampire really has its own perks.Napahinto ako nang nasa
gate na ako at saka napangiti. Kaibigan ko na si Wren. Ex ko siya, yes. Kaya
natutuwa ako na pumayag siyang maging kaibigan ko. And when he kissed my forehead,
I felt happy. His kiss actually felt familiar.Napatampal ako sa noo ko. "Forget it,
Zeira!" Napapailing na sabi ko sa sarili ko.Sa totoo lang, wala akong pakialam kung
ngayon lang niya sinabi. Ang mahalaga, sinabi niya sa'kin. And I know that time
heals. Alam kong makakamove on rin kami sa mga nangyari.Five days later (Friday)"I
thought we're friends? Bakit sinusungitan mo na naman ako?" Naiinis na tanong ko
kay Wren. Sinusungitan na naman kasi niya ako. Actually, nung nag-usap lang talaga
kami hindi siya nagsungit e. Pero after nun, balik Wren the masungit na naman siya!
Hindi ko rin magets ang ugali ng isang ito e."Ano bang pakialam mo? Manahimik ka
nalang dyan at kumain." Masungit na sabi niya kaya napatingin sa'min yung ibang
Welsh na nandito sa bahay nila. Pati si Tita Ysa, nakatingin samin.Magsasalita pa
sana ako nang biglang kausapin ni Exl si Tita Ysa. "Tita, kung gusto niyo pong
paalisin na yung dalawang away ng away dito, ayos lang po sa'min." seryosong sabi
niya. Napatingin siya sa ibang mga kalahi niya. "Diba mga pre?"Akala ko hindi sila
sasagot dahil takot sila sa leader nila pero lahat sila nagsi-sang-ayon."Oo nga,
tita. Walang problema sa'min." Sabi ni Ean."Naririndi na rin kami sa dalawang yan
e." Singit naman ni Sade."Araw-araw nalang, Tita." Sabi na naman ni Exl.At marami
pa silang comments. Natatawa lang si Tita Ysa pati na sila Yana, Jae Kyline, Yumi
at Yuki. Napabuntong hininga ako at tumingin ng masama kay Exl."Ano ba yan! Ang
init dito. Makalabas nga muna." Bigla niyang sabi. Tumayo siya bigla at saka
lumabas habang dala yung pagkain niya. Mainit? Napailing ako. Buti naman at nakuha
siya sa tingin."Mainit daw. Centralized ang aircon niyo diba?" Tanong ko kay Wren
na nasa tabi ko habang kumakain. Nandito kasi kami kila Tita Ysa para kumain.
Umalis si Mimi at Didi para magdate, kaya hindi na ako sumama. Anniversary kasi
nila. Buti nga, kasya kami sa mesa nila. I mean, buti nalang, nandito si Yana dahil
pinahaba niya yung lamesa.Kinilabutan ako nang tumingin na naman ng masama sa'kin
si Wren. Nagpout nalang ako at hindi na siya kinausap. Baka kasi mamaya, balian na
ako ng buto nun dahil kanina ko pa siya dinadaldal.Pagkatapos naming kumain,
pumunta muna ako sa likod ng bahay nila para magpahangin. May garden kasi sila dito
kaya masarap tumambay. Alagang-alaga rin kasi ito ni Tita Ysa. Ang gaganda pa nung
mga bulaklak.Bigla kong naalala yung bulaklak na kinuha ko dati sa Otherworld nung
unang beses akong dalhin ni Viex dun. Napangiti ako nang maalala yug exact scene.
Yun ang unang beses na nakita kong nag-alala si Viex dahil sa'kin. Siguro nga, nung
mga panahon palang na 'yun, may gusto na ako sa kanya."Miss him?" Napatingin ako sa
pinanggalingan ng boses. Si Jae Kyline. Nakangiti siya sa'kin kaya napangiti rin
ako at tumango. Alam kong si Viex ang tinutukoy niya. Pero hindi ko alam kung paano
niya nalaman. Siguro, halata na rin talaga sa'kin."Almost two weeks na rin siyang
hindi nagpapakita sa'kin." Malungkot na sabi ko nang maupo siya sa tabi ko. Nakaupo
kasi ako sa isang malaking bato na upuan. Medyo mahaba naman kaya kasya kami."Maybe
he's busy, heiress. We know that he likes you. Magpapakita rin siya sa'yo." She
said. Napangiti ako at tumango. She seems to know the feeling."Na-in love ka na ba,
Jae Kyline?" Maang na tanong ko sa kanya. Mukhang nagulat siya sa tanong ko dahil
hindi siya agad nakapagreact. Pero mukhang nakarecover rin naman siya dahil bigla
siyang ngumiti."Yes, Heiress. But it was a tragic one." Nakangiti siya pero ramdam
kong malungkot siya. Mukhang nasasaktan siya hanggang ngayon."I'm sorry." Hindi ko
alam kung anong ibig sabihin niya sa tragic na 'yon. Kung namatay ba yung lalaki o
hindi lang talaga sila pwede pero nafi-feel ko pa rin na sobrang nasasaktan siya
kaya hindi na ako nagtanong ulit. She just sighed and nodded. Siguro, ayaw niya
lang talagang pag-usapan yung tungkol dun."Anyway, Heiress. What's up with you and
Wren?" Natatawa niyang tanong sa'kin. Nagulat naman ako dahil bigla
siyang nagtanong ng ganyan. Almost two weeks na kaming magkasama ni Wren na kaming
dalawa lang pero dahil 'yon sa pagiging bodyguard nya raw. Kaya nga rin pumayag
sila Mimi at Didi na iwan ako sa bahay ay dahil alam nilang kasama ko si Wren."Wala
'yun. We're friends. Saka binabantayan niya raw ako." I shrugged. Hindi rin naman
kasi alam ng mga Welshes na mag-ex kami ni Wren. Kung magkita raw kasi kami dati,
laging pasikreto dahil natatakot raw akong malaman ng mga magulang ko ang relasyon
namin. Kaya bukod saming dalawa at kay Viex, wala nang ibang nakakaalam.Nagulat rin
ako nang malaman na alam pala ni Viex ang tungkol dun. Pero imbis na magalit sa
kanya, mas lalo ko lang siyang namiss. Alam ko rin naman kasing hindi niya ugaling
manghimasok sa business ng iba kaya naiintindihan kong hindi niya sinabi sa'kin."E
bakit ang sungit niya sayo?" Naiintrigang tanong ni Jae Kyline. Nagshrug nalang ako
ulit. Hindi ko rin kasi alam kung bakit ang sungit ng aso na 'yun e."Hey guys!
Ano'ng ginagawa niyo rito?" Napatingin kami parehas sa bagong dating na si Yana.
Nginitian niya kaming dalawa kaya napangiti rin ako sa kanya."Nagku-kwentuhan
lang." Sagot ni Jae Kyline sa kanya.Tumango siya at tumingin ng mataman kay Jae
Kyline kaya napakunot ang noo ko. Biglang nagbago ang expression ng mga mukha nila.
Para silang nag-uusap gamit ang mga mata nila kaya mas lalong kumunot ang noo ko.
"Nag-uusap ba kayo?" Tanong ko sa kanilang dalawa. Naconfirm ko lang na tama ang
hinala ko nang magulat silang pparehas. I can also hear their heartbeats beating
fast kaya alam kong kinabahan sila.

Nagulat ako nang biglang ilabas ni Yana ang rose niya. 'Yun yung ginamit siya
sa'kin dati para bihisan ako. Ano'ng gagawin niya dun?

"Misoru shiuelde." she mumbled at saka niya ipinaikot sa taas ng mga ulo namin yung
rose niya. Nagtaka ako nang gawin niya 'yon. Napatingin pa ako sa paligid namin
pero wala namang nangyari.

"What did you do, Yana?" I asked.

She smiled at me, apologetically. "Don't worry, heiress. It was a shield spell."

"Shield spell?"

"Yes, heiress. Pinoprotektahan nito yung mga pinag-uusapan natin ngayon. As long as
we're under the shield, no one will here our conversation. Lagi namin 'tong
ginagawa kapag nag-uusap-usap tayo." Jae Kyline explained. Napatango ako pero
nagtataka pa rin.

"Bakit kailangan pa natin ng ganito?" Tanong ko pa. Hindi ko rin kasi maintindihan.
Wala namang ibang makakarinig sa'min bukod sa mga Welshes sa loob ng bahay. At
bakit ngayon, kaming tatlo lang ang under ng shield spell na 'to?

"Vampires can hear us, heiress. You know that right? Kaya nilang makinig sa mga
nag-uusap within 20 kilometers from them." Tumango ako. Minsan nagagawa ko yun
basta magconcentrate lang ako. "And also, this is really important na kahit yung
ibang Welsh, hindi dapat malaman."

"What do you mean?""Ah, Heiress. We have to tell you something." Nagkatinginan

silang parehas na parang napakasamang balita ng sasabihin nila sa'kin.

"What is it?" I asked them, eagerly. Naikuyom ko ang mga kamao ko dahil sa kabang
nararamdaman ko. Nagkatinginan pa silang dalawa bago tuluyang magsalita.

"Tingin po namin, may spy sa Mystic Palace." Sabay nilang sabi. Napatayo ako sa
kinauupuan ko.

"Ano? Bakit?" Nag-aalala kong tanong.

"May mga patibong malapit sa House of Magic, pati na rin po Sensor spell. Naglagay
kaming mga leaders ng maraming ganun sa paligid para kapag may malapit na Vampire o
kalaban o may nahulog sa mga patibong na 'yun, biglang titigil sa paglalabas ng
malinis na tubig yung fountain at magiging dugo 'yon. Those won't be triggered if
they don't know what's behind that old house. But it did, heiress." Umpisa niya.
That means may nakakaalam na kung nasaan ang Mystic Palace? "Walang ibang
nakakaalam no'n at imposibleng may nakapasok na vampire sa Mystic Palace. Pwera
nalang, kung may kasama siyang isa sa mga leader ng bawat race na kusang nagpapasok
sa kanya. Kaya sigurado po kaming may spy sa Mystic Palace, Heiress.

=================

Chapter 36: Signs

Chapter 36: Signs

"I'm going home." I said and started to walk towards the door without even
answering Wren's question. I don't want to get involved with their problems but I
was and still am involved. I am their princess. I should protect them but how? I
can't even protect myself.

Narinig ko ang pagtawag ni Wren sa'kin pero hindi ko siya pinansin. Nasa loob na
ako ng bahay nila at naririnig ng ibang welshes ang pagtawag nya sa'kin. Tumingin
ako kila Tita Isa at nagpaalam. Tuloy-tuloy lang ako na lumabas dahil baka tanungin
lang ako ng ibang Welshes. Hindi ko alam kung ano'ng isasagot ko sa kanila.

But one thing's for certain. I need to know who's that traitor. I just don't know
how. Kaya kailangan kong mag-isip.

"Wait, Zeira!" Nagulat nalang ako nang biglang may humila sa'kin kaya napaharap ako
sa taong 'yun. Nakakunot ang noo niyang nakatingin sa'kin.

"Why?" I asked him.

"Are you mad?" Nagtatakha niyang tanong na ipinagtaka ko rin. Bakit naman ako
magagalit? Distracted lang naman ako dahil sa mga sinabi nila Jae Kyline at Yana
sa'kin kaya hindi ko siya pinansin kanina.

Umiling ako and looked directly on his green eyes. I still can't believe that this
green-eyed monster loves me. "No, of course. Bakit?"

He sighed at saka ako binitawan. "Bakit ka uuwi nang mag-isa? Sasamahan na kita."
Sabi niya at saka naunang maglakad. Pasaway.

"Stop there, Wren." And he did. Lumapit ako sa kanya. "Look, I need to think. At
gusto ko ring mapag-isa kaya dito ka nalang muna. As you've said last week, I can
handle myself. Don't worry. Kakagatin ko ang magtatangka sa'kin." Ngumiti ako sa
kanya.

"Pero--"

"No buts, wolf!" Sabi ko sa kanya at nag-umpisa nang maglakad paalis pero napatigil
ako sa paglalakad nang tawagin na naman niya ako.

"What again?" I crossed my arms at nakitang nakatayo pa rin siya kung saan ko siya
iniwan ngayon-ngayon lang.

"Is this about Viex?" Tanong niya. Hindi ko nalang sinagot. Hindi lang si Viex ang
problema ko. Pati na ang Mystic Palace . Pero siguro mas mabuting unahin ko muna
ang mga Welshes do'n kesa sa sarili kong kaligayahan.

"Sige. Okay lang. Naiintindihan ko." He then again sighed. Aalis na sana ako nang
magsalita siya ulit. "Isa pa pala! Pwede mo naman na sigurong tanggalin yung spell
na nilagay mo sa'kin no? Hindi ako maka-alis dito." Mukhang naiinis na sabi niya
naman.

Kumunot ang noo ko. "Wala naman akong nilagay na spell sayo, ah?" Sabi ko at saka
lumapit sa kanya.

"Wala nga. Kaya nga hindi ako makaalis dito ngayon." Sarcastic na sabi niya.
Ngumiti pa siya pero halata namang naiinis na rin siya.

"Pero wala naman talaga! At kung meron man, I don't know how to reverse or to
dispell it." I said, innocently. Ano bang sabi ko? Stop there lang naman ah!
Napatampal ako sa noo ko nang magsink-in sakin 'yon. Malamang nga naging spell yung
sinabi kong 'yun!

"You're powerful, Zeira. Kailan mo ba yun mare-realize?"

I sighed. "Fine. I'm sorry. Hindi ko naman alam na mati-turn into a spell yung
sinabi ko." I said.

"Isipin mo lang o kaya sabihin mo. Dalian mo lang dahil naiinip na ako." He just
said. Inirapan ko lang siya at tumingin sa paa niya. Napakasama talaga ng ugali.
Huminga ako ng malalim at itinuro ko sa paa niya yung hintuturo ko.

"Dispell!" Malakas na sabi ko. Tumingin ako sa kanya pagkatapos. "Ano? Makakalakad
ka na ba-- W-wren?" Nagulat ako nang bigla niya akong yakapin. Ano'ng problema
nito? Bigla-bigla nalang nangyayakap.

"Mag-ingat ka." He said softly. Naramdaman ko nalang bigla na hinalikan niya ako sa
ulo. "Kailangan ka nila, Lairhart. Kailangan ka ng buong otherworld." Sabi niya at
saka mabilis na humiwalay sa'kin. Nginitian niya ako at saka bumalik sa loob ng
bahay nila. Habang ako naman, nakatulala lang dito. Nag-iisip. Napakalaking
responsibilidad ng gusto nilang ibigay sa'kin. Kailangan nila ako pero kailangan
rin ako ng mga taong maiiwan ko rito. I know how much they need me but I can't. I
can't just accept it all. I can't just accept the responsibility of ruling them.

--

Nagkulong lang ako sa kwarto habang nag-iisip. Gusto ko silang tulungan pero ibig
bang sabihin nun, tinatanggap ko na yung trono? Na tinatanggap ko na na pamunuan
sila? This is a really big decision to make. Gusto kong sabihin kay Dad na pamunuan
sila ulit pero ayokong mawala siya sa'kin. Ayokong maging dahilan pa ng katangahan
ko ang pagkawala niya.

Maybe I need some signs. Pero ano?

Napatingin ako sa bintana at nakitang malapit nang magdilim. Kanina pa ako nag-
iisip dito pero hindi ako makapagcome up sa isang desisyon.

"Bibi? Are you there?" Narinig kong tawag ni Mimi mula sa baba. Nakauwi na pala
sila ni Didi.

"Yes, Mi!" Nagmamadali akong lumabas ng kwarto para puntahan sila sa baba. Parehas
silang nakabihis ng elegante. Saan kaya sila nagdate? Nginitian ko sila at
hinalikan parehas. I just love them so much na parang hindi ko hahayaang mawala
sila sa'kin.

"We have a surprise for you, bibi." Mimi said excitedly. Parang mas excited pa nga
siya sa'kin. Nasa pintuan sila ni Didi. Siguro nandun yung surpresa nila.

"Ano po 'yun?" Nakangiting tanong ko sa kanila. Nginitian lang nila ako at saka may
tinawag sa labas. They give way para makapasok yung taong 'yun na ikinagulat ko.

"Cyrus!" Tawag ko sa kanya at saka ako tumakbo para yakapin siya.

"Miss na miss mo na naman ako, insan." Natatawa-tawang sabi niya. Kung hindi ko
lang talaga siya namiss, binatukan ko na 'to. Napakayabang kasi kahit kailan. niya

"Sige na. Alam naming namiss niyo ang isa't isa kaya aakyat muna kami sa kwarto
para magpahinga." sabi ni Didi.

Humiwalay ako ng yakap kay Cyrus and hugged Mimi and Didi. "Thank you, Mi and Di. I
love you both!" Masayang sabi ko sa kanila.

"We love you, too." The both said. Humiwalay na ako ng yakap para makapagpahinga
silang dalawa.

I don't know pero nang makita ko si Cyrus, sobrang naexcite ako. At the same time,
I'm glad dahil alam kong matutulungan niya ako sa problema ko.

"Kumusta?" Tanong niya sa'kin. I sighed.

"Stressed. Halika! I have to tell you something." Sabi ko at saka siya hinila
paakyat sa kwarto ko. Isinara ko agad ang pinto nang makapasok kami.

Iniharap ko ang kanang kamay ko sa bintana para isara 'yon and I did. Mukhang
nakakasanayan ko nang gamitin ang kapangyarihan ko.

"Woah. Nagagamit mo na pala ulit ang kapangyarihan mo." Cyrus said, amazed. Tumango
lang ako sa kanya. Inilibot ko ang tingin sa kwarto ko. I have to make sure na
walang makakarinig ng pag-uusapan namin. Siguro naman, pwede kong gamitin yung
spell na ginawa ni Yana kanina. Shield spell!
"Maupo ka nalang muna, Cy." Utos ko sa kanya. I concentrated and immediately close
my eyes. Kahit nakapikit ako, nakikita ko parin ang paligid ko. "Misoru shiuelde."
I mumbled at opened my eyes. Akala ko walang nangyari pero nakaramdam ako bigla ng
something sa kanang kamay ko. Tinignan ko 'yun at nagulat ako nang may light dun.
Ano'ng gagawin ko dito? Hindi ba effective yung spell?

"Ihagis mo 'yan sa apat na sulok nitong kwarto mo." Nagulat ako nang magsalita
bigla si Cyrus pero sinunod ko nalang siya. Marahan kong inihagis yung light sa
bawat sulok at nakita ko kung pano ito gumawa ng transparent na shield. Napangiti
ako at tumingin kay Cyrus.

"Kailan ka huling bumalik sa otherworld?" Tanong ko agad. Mukha namang nagulat siya
dahil 'yun agad ang tinanong ko.

"Sixteen years ago. Simula nang maipadala ka dito, hindi na ako bumalik sa
otherworld. Your father sent me here to look after you." He said. Nagtakha ako.
Hindi ko pa rin kasi alam kung sino ba siya dati sa otherworld. Mukhang nagets
naman niya na hindi ko maintindihan ang sinasabi niya. "Kanang kamay ako ng hari
and also his alistair." Nakangiti siya sa'kin. "Bakit mo pala natanong?"

Nakahinga naman ako ng maluwag nang sabihin niya 'yon. Atleast alam kong
mapagkakatiwalaan ko talaga siya.

"Kasi, pagkatapos nung war, gumawa ng taguan yung ibang mga race para hindi sila
matunton ng mga vampires." Umpisa ko. "Lahat ng mga nakaligtas na sorcerer at
sorceress nandun. Pati na rin yung mga nakaligtas sa other races. And now, natunton
'yun ng mga vampires dahil may isang traydor sa mga Leaders. It's possible na
pinagpaplanuhan na nila ang pagsugod dun ngayon, Cy. I don't know what to do. Gusto
ko silang tulungan pero hindi ko alam kung paano. Ayokong mapahamak sila pero hindi
ko gustong m-mamuno." Dire-diretso kong sabi habang pabalik balik ako sa
paglalakad.

"Bakit naman?" Nagtatakhang tanong niya. Ang haba ng sinabi ko pero ayan lang ang
tanong niya?

"Ano'ng bakit naman?"

"Bakit ayaw mo silang pamunuan?"

I heave out a deep sigh. "I'm afraid, Cyrus. Natatakot akong hindi ko magawa ng
maayos ang maging prinsesa nila. Natatakot akong masira ko lahat ng pagsasakripisyo
ng mga magulang ko. Natatakot rin akong maiwan yung mga mahahalagang tao sa buhay
ko dito sa mortal world."

Umiling siya. "Mas lalong mawawala ang lahat sayo kung hahayaan mong manaig yang
takot mo. Lairhart Kingdom nalang ang naiwan sayo ng mga magulang mo. Like what you
said, gumawa ng mapagtataguan ang mga welshes na nakaligtas. Hindi sila nagtago
dahil natatakot sila. Ginawa nila 'yon para hanapin at hintayin kang bumalik sa
kanila. Hindi ka nila tinalikuran, Zeira. Gusto nilang pamunuan mo sila kaya sana
wag mo rin silang talikuran. This is what your parents want for you." Nagulat ako
nang bigla siyang tumayo. "You can't let your fear destroy you, Zeira. Or else iyan
mismo ang sisira sa'yo." 'Yun lang at saka siya naglakad papunta sa pinto.

Natulala lang ako nang dahil sa sinabi niya. Masyado ko na bang hinahayaan ang
takot ko na kainin ako?

"At nga pala." Napatingin ako sa kanya na nakaharap na ulit sa'kin ngayon. Akala ko
umalis na siya pero hindi pa pala. "Tungkol dun sa sinasabi mong traydor. Wag kang
masyadong magconcentrate sa kanya. Makikilala mo rin 'yon. Tumingin ka lang ng
maigi sa paligid mo. Goodnight, couz." He then left. Bakit parang kung
makapagsalita siya, alam niya ang lahat? Kilala ba niya kung sinong traydor?

Napaupo lang ako sa kama ko habang nag-iisip. Tama bang sundin ko 'yung sinasabi
niya? Bakit ganito? Bakit ba laging tama ang sinasabi niya? Ito na ba 'yung sign na
hinihingi ko?

Walang gana akong tumingin sa paligid ko. Under pa rin pala ako ng Shield spell.
"Misoru shieulde dispell." I just said at unti-unti itong naglaho na parang bula.

Napatingin ako sa bintana ng kwarto ko nang may mapansin akong kakaiba dun. May
crumpled paper na lumilipad dun at parang gustong pumasok dito sa kwarto. Ano naman
kaya 'yun? Lumapit ako sa kwarto ko at saka iyon binuksan. Gaya ng inaakala ko,
pumasok nga 'yun sa kwarto ko at tumigil sa harap ko. Kusa iyong bumukas pero wala
namang sulat sa loob nung una pero unti-unti rin iyong nagkaroon ng sulat.

Napakunot ang noo ko nang mabasa kung kanino yun galing. Napatingin pa ako sa labas
ng bintana ko pero wala naman siya dun. Binasa ko ulit yung nakasulat dun sa papel
gamit ang isip.

Meet me at the school tomorrow. We need to talk. - Viex

Nagulat ako nang bigla rin iyong nasunog sa harapan ko. Gusto kong maging masaya.
Pero bakit parang kinabahan ako bigla?

=================

Chapter 37: Awaited Answers

Chapter 37: Awaited Answers

Pagkagising ko ng umaga, dun ko lang narealize na wala palang oras na nabanggit dun
sa sulat ni Viex. So ano'ng oras ako pupunta dun? Napabuntong hininga nalang ako.
Baka maya-mayang hapon nalang ako pumunta. Tutulungan ko muna si Mimi dito sa
bahay.
"Morning, Mi." I greeted pagkababa ko sa dining room. Nilapitan ko siya and kissed
her cheeks. Naghahain na ng pagkain si Mimi pero wala pa si Didi dito sa baba. Baka
nag-aayos pa sa taas. May pasok kasi siya ngayon.

"Good morning, bibi. Kain ka na." She greeted back, smiling.

Tumango lang ako at naupo sa usual seat ko. "Si Didi po?" Tanong ko habang
nilalagyan ng fried rice ang plato ko. Okay lang naman kasi samin minsan na kumain
kahit wala pa si Didi. Nagagalit kasi siya kapag hinihintay siya.

"Naku bibi, pumasok na. Maaga ang pasok niya ngayon e." Sagot niya at saka umupo sa
harap ko.

Napatango ako at saka napatingin sa wall clock dito sa dining area. 7:35 palang
pala. May limang wall clock dito sa bahay. Isa sa dining room, sa sala, sa kwarto
ko, sa kwarto nila mimi at didi saka sa guest room. Speaking of guest room. Do'n
nga pala natulog si Cyrus. Tumahimik lang ako habang kumakain at nagconcentrate
para marinig ko kung natutulog pa ba siya o ano.

Halu-halong tunog ang bumungad sa'kin. May iyak ng baby, busina ng sasakyan at kung
anu-ano pa pero nawala rin 'yon kalaunan. Narinig ko ang paglagaslas ng tubig mula
sa guest room. Naliligo pa pala yung isa.

'Wag mo ngang pakinggan ang mga kilos ko. Privacy naman, insan.' Narinig kong sabi
niya and then I heard a chuckle. Paano niya nalaman na pinapakinggan ko ang kilos
niya? Gusto ko lang namang alamin kung pababa na siya e. Napasimangot ako at tinry
kong hindi na makinig. Hindi ako sumagot dahil hindi naman niya maririnig ang sagot
ko. Saka isa pa, baka mapagkamalan akong baliw ni Mimi.

"Nga pala, bibi. Si Cyrus ba dinaanan mo sa guest room? Hindi pa 'yun kumakain e."
Tanong sa'kin ni Mimi. Tumango nalang ako kahit hindi ko naman talaga siya
dinaanan.

"Naliligo pa po siya, Mi." I answered at saka pinagpatuloy ang pagkain ko.

"Nasaan nga pala si Wren?" Nagulat ako nang biglang itanong ni Mimi ang bagay na
'yon pero nakarecover naman ako agad.

"Nasa kanila po, Mimi. Baka hindi po pu--" napatigil ako sa pagsasalita nang may
narinig akong biglang pumasok sa gate namin. At alam ko na agad kung sino.
Napapailing nalang ako na binawi ang sinasabi ko kanina. "Nandyan na po pala siya,
Mi." Walang ganang sabi ko.

"Huh?" Nagtatakhang tanong ni Mimi. Magtatanong pa yata siya dapat nang may biglang
pumasok sa dining room. At si Wren nga 'yun.
"Good morning, tita." Nakangiting bati niya kay Mimi na binati rin naman siya agad
sabay tingin sa'kin. "Good morning din, Zeira." Then, he winked. Ibinalik ko nalang
ang tingin ko sa pagkain.

"Morning." I greeted back. Nagtatakha na ako sa werewolf na 'to. May bahay naman
sila pero dito siya nakikikain ng nakikikain. Masarap rin namang magluto si Tita
Isa a? Hindi naman sa nagdadamot ako ng pagkain. Pero ayoko lang na dito siya
laging tumatambay. Lagi rin kasi kaming nagca-clash e.

Bigla siyang umupo sa tabi ko. "Mukhang masarap, tita." Amaze na amaze na sabi niya
kay Mimi.

Natawa si Mimi sa reaksyon niya. "Sige na at kumain ka na lang."And he did. Mas

marami pa nga yata yung kinuha niyang pagkain kesa sakin.

Sipsip talaga. Anong nakaka-amaze sa fried rice, egg at bacon? Buti ba kung
lumilipad yung mga pagkain at kusang papasok sa bunganga niya. E hindi naman.

"Yo. Good morning-- Sino 'to?" Bigla nalang sumulpot si Cyrus sa pinto at
nagtatakhang napatingin kay Wren. Tinignan rin siya ni Wren. Hindi ba sila
magkakilala? Pero bakit kilala ni Cyrus si Viex?

"Ako ang pinakagwapong lalaki dito. Bakit?" Nang-aasar na sabi ni Wren. Mukhang
hindi naman nagustuhan ni Cyrus ang sinabi niya. Medyo pikon pa naman ang isang
ito.

"Ano'ng pinagsa--" hindi na siya pinatapos ni Wren sa pagsasalita.

Huminto si Wren sa pagkain at parang may kinukuha siya sa bulsa niya na parang
hindi naman niya nakita. "Gusto mo ba ng autograph? Sorry, wala akong dalang
ballpen dito." He smirked.

Napailing nalang ako at inunahan ko na si Cyrus bago siya magsalita. Baka kasi
bigla nalang magkaroon ng nagwawalang sorcerer dito habang may dalang apoy habang
hinahabol ang isang mapang-asar na werewolf. I wouldn't want that to happen.
Especially not in front of Mimi.

"Siya si Wren, Cy." Sabi ko sa kanya at saka tumingin kay Wren. "Wren, si Cyrus.
Pinsan ko. Wag kang makulit kung ayaw mong mapalayas dito." Medyo hininaan ko lang
yung huli kong sinabi para hindi marinig ni Mimi. Pero mukhang narinig niya dahil
tumawa siya.

Wren looked at me while sticking his tongue out. Napailing lang ako at tinignan
siya ng masama. I didn't know that he has this childish side. Puro kayabangan at
pang-aasar kasi ang alam e.
--

Since this morning, hindi na natigil sila Cyrus at Wren na mag-asaran. I mean,
mang-aasar si Wren at mapipikon si Cyrus. Gusto ko na nga silang pag-untugin dahil
pati panonood ko, naiistorbo nang dahil sa asaran nila e. Isa pa 'tong Wren na 'to.
Napaka-moody rin. Kapag yung mga Welshes ang kasama namin, ang sungit sungit
sa'kin. Tapos kapag kami lang dalawa, ang bait bait! Kapag naman si Cyrus, ang isip
bata niya.

Nagbabasa lang ako ngayon habang nag-iingay naman yung dalawa sa tabi ko. Ginamitan
ko na nga sila ng spell kanina para lang tumahimik. Hindi ko sana tatanggalin kaso
biglang sumulpot si Mimi. Napilitan tuloy akong i-dispell.

Napatingin ako sa wall clock dito sa sala. 3:56 na. 5 ako aalis dito sa bahay para
pumunta sa school. Nagpaalam na rin naman ako kay Mimi at pumayag naman siya.
Ihahatid rin daw ako nitong dalawa. Hindi sana ako papayag pero hindi rin daw
papayag si Mimi kapag hindi ako nagpahatid. Kaya wala na akong nagawa.

Iniisip ko palang na makakasama ko silang dalawa hanggang mamaya, parang gusto ko

nalang wag nang pumunta. Kaso si Viex 'yun e. Almost two weeks na siyang hindi
nagpapakita sa'kin. I really miss him so much. Ang dami kong gustong sabihin sa
kanya. Ang dami kong kwentong baon. Gusto ko siyang yakapin. I don't know. Ngayon
ko lang naramdaman ang ganitong bagay, as far as I can remember.

Yung feelings ko kay Wren dati ay exception dahil hindi ko naman maalala yung
naramdaman ko nun. Pero mas okay na rin siguro 'to. He deserves someone better.
Makikita niya rin ang taong para sa kanya. Maybe we're not really meant for each
other. Kasi kung oo, hindi mangyayari 'to. I know hindi ko pa alam ang ending ng
love story namin ni Viex, but if it's real, it won't end.

Tumayo na ako sa sofa na inuupuan ko at akmang aakyat na nang tinawag ako nung
dalawa.

"Saan ka pupunta?" Tanong no Cyrus.

Tinaasan ko siya ng kilay. "Sa CR. Sasama ka?"

"Yuck! Di na." Natawa lang ako sa reaksyon niya. Baliw talaga 'to kahit kailan.

Aakyat na sana ako sa kwarto ko nang bigla na namang sumingit si Wren.

"Ako! Sama ako." He said, smirking. I flushed. Binatukan naman siya ni Cyrus. Buti
nga sa kanya. Napaka-isip bata niya talaga ngayon. I wonder why.

--
Magfa-five na nang matapos akong mag-ayos. Pagbaba ko, si Cyrus nalang ang nadatnan
ko sa sala. Hawak yung cellphone niya at may katext yata. Sa 16 years na nandito
siya, hindi naman nagbabago ang itsura niya at parang hindi naman siya tumatanda. I
mean, oo. Mas matanda lang siya sa'kin ng dalawang taon pero bihira ko kasi siyang
makita dati nung mga bata pa kami dahil nasa Manila nga siya. Parang wala kasing
nagbabago sa mukha niya. Nagtataka rin ako dati pero parang hindi naman 'yun
napapansin nila Mimi. Pero ngayon, alam ko na kung bakit.

"Nasaan si Wren?" Tanong ko sa kanya. Wala rin si Mimi. Sa tingin ko, nagpapahinga
siya sa taas.

"Kukunin raw yung sasakyan niya." Sagot niya. Nagtaka ako nang bigla niyang ibaba
sa lamesa yung phone na hawak niya at tumingin sa'kin ng mataman. "Ano'ng meron sa
inyong dalawa?" He asked, looking at me with scrutiny.

My forehead creased on his question. "Absolutely nothing, Cyrus."

Tumayo siya at naglakad papunta sa kinatatayuan ko. He's still looking at me like a
predator looking at his prey. "Really?"

Tumango ako agad. "Yes. Really."

Mukhang hindi pa rin siya satisfied kaya tinaasan ko nalang siya ulit ng kilay.
"Fine." He said and walked towards the door. Buti naman at tumigil na siya. "Tara.
Sa labas na natin siya antayin."

Tumango ako at sumabay na sa kanya palabas. Hindi pa pala ako nakakapagpaalam kay
Mimi pero hindi na bale, uuwi rin naman siguro agad.

Eksaktong 5 dumating si Wren dala yung kotse niya. Hindi ko alam kung bakit bigla
akong kinabahan paglabas ko ng gate. Napatingin agad ako sa kwarto nila Mimi at
Didi. Nakasara yung ilaw, meaning nagpapahinga nga si Mimi.

"Bakit Zeira?" Cyrus asked. Naramdaman ko ang pagtabi niya sakin habang nakatingin
pa rin ako sa kwarto nila Mimi at Didi sa second floor ng bahay.

"Kinabahan ako bigla." I answered, honestly. Tumingin ako sa kanya. "Wait, Cy. Can
you do some spell na magpo-protect kila Mimi at Didi?" I asked him.

"I know one. Pero yung mismong bahay lang ang mapo-protect. As long as they're
inside this house, they're protected. Pero hindi na no'n sakop kung lalabas man
sila."

I nodded. "Okay lang. Just do it." Sabi ko na sinunod naman niya. He casted some
spell na hindi ko alam at saka kami umalis. I just really need to be sure na hindi
sila masasaktan. Sana umuwi na agad si Didi.
--

Nakarating kami agad sa Finelry dahil hindi naman masyadong traffic. Nagulat nga
ako dahil hindi na masyadong nag-aasaran sila Cyrus at Wren habang bumabyahe kami.
Habang ako naman, hindi nagsasalita. Hindi ko kasi talaga alam kung bakit sobra
sobra yung nararamdaman kong kaba. Na parang anytime, lalabas yung puso ko sa
dibdib ko dahil pati siya hindi na kaya.

"Dito nalang kayo. Hahanapin ko pa kasi si Viex." I said and started to walk away.
Sila rin kasi ang maghahatid sa'kin pauwi. Bago ako tuluyang makaalis, I caught a
glimpse of Wren's pained expression. Hindi ko siya magets. Kung nasasaktan siya,
dapat hindi na siya sumama, right? Nagi-guilty tuloy ako e.

Inisip ko agad kung saan ko siya pwedeng makita. Bakit kasi hindi niya hinabaan
yung message niya? Kailangan ko pa tuloy mag-isip kung saan siya pupuntahan. Buti
nalang wala pang students dito sa Finelry. Naglakad lakad lang ako kahit hindi ko
naman alam kung nandito ba siya o wala. Dinala ako ng mga paa ko sa likod ng
dormitories. Wala na kasi akong ibang place na maisip na pwede niyang puntahan
bukod dito at sa mismong room niya. E hindi naman siya nagsi-stay sa room niya.

Napadaan ako dun sa punong pinagsandalan niya sa'kin dati nung pinagtangkaan niya
ang buhay ko. It's odd but I just found myself smiling while looking at the tree.
Kahit kasi ang haba ng oras na meron siya nun, hindi niya pa rin ako pinatay.

Napangiti ako nang maramdaman ko ang presensiya ng isang tao sa likod ko. Kilalang
kilala ko kung sino 'yun.

Humarap ako agad sa kanya nang nakangiti. And I was right. "Viex!" I said excitedly
and literally run to hug him. "I missed you!" Masayang sabi ko at saka hinigpitan
ang yakap ko sa kanya pero nawala yung ngiti ko nang hindi siya magreact. I can
hear his heartbeat but it's not as excited as mine's. He also didn't hug me back.

Nakakunot ang noo kong humiwalay sa kanya. He looking at me, coldly kaya
kinilabutan ako lalo. Sanay naman ako sa ganyang tingin niya but now? Something's
different with his stares. Like he could kill a person at this very moment without
even regretting about it.

"V-viex? What's the problem?" Kinakabahang tanong ko sa kanya. May problema ba

kami? Bakit ganito siya sa'kin ngayon? Marahan siyang umiling.

"Nothing." Natuwa ako nang magsalita siya pero mas lalo yata akong kinilabutan sa
tono ng boses niya. Ngumiti nalang ako ng pilit kahit alam kong may kakaiba. Hindi
ko naman kasi siya pwedeng kulitin dahil baka mas magalit pa siya sa'kin.

"Good. I have something to tell you." Sabi ko at saka hinawakan ang kamay niya.
"Tara! Doon tayo sa office." Nakangiti kong sabi at saka siya hinila pero napahinto
ako nang bigla niya rin akong hinalahin kaya napabalik ako sa pwesto ko at
napabitaw ako sa pagkakahawak sa kanya. "Aray." Mahinang daing ko dahil marahas
yung pagkakahila niya sa'kin. Bigla ring humigpit yung hawak niya sa braso ko. "V-
viex, nasasaktan ako." Napatingin ako sa kanya bigla and all I can see in his eyes
is hatred. Parang hindi siya yung Viex na nakilala ko. Mas nakakatakot siya ngayon.

Gusto kong maiyak dahil hindi ko naman alam kung bakit siya nagkakaganito.
Nakadagdag pa 'yung pahigpit ng pahigpit na hawak niya sa braso ko.

"Viex, nasasaktan sabi ako." Pilit kong binabawi sa kanya yung braso ko pero hindi
niya pa rin 'yon pinakakawalan.

"Why did you do that?" He just said. Hindi ko alam kung ano'ng sinasabi niya at
hindi rin ako makapagfocus dahil sobrang nasasaktan na ako sa ginagawa niya sa'kin.

"Why did I do w-what?" Nagtatakha kong tanong. "Stop this Viex. Please. Nasasaktan
ako." Ayokong umiyak. Please, don't cry, Zy. This is just a misunderstanding. Don't
cry.

"Stop acting like you did nothing!" Nagulat ako nang marahas niya akong bitawan na
naging dahilan kung bakit ako napasalampak sa sahig. Pero mas nagulat ako nang
bigla niya akong sigawan. I gulped really hard to suppress myself from crying. Ano
bang problema niya? "Why Zeira? Why did you hurt Roanna? I'm trying hard to protect
you from her but what did you do? You killed her! Damn it! You made a decision so
impulsively." Sa sobrang galit niya, pinagsusuntok niya yung puno na malapit
sa'min.

She died? No! That's impossible! Ang sabi ni Wren, hindi siya mamamatay. She's a
vampire! "I didn't kill her, V--iex." I heard my voice cracked. And the next thing
I know, sobrang umiiyak na ako. Umiiling ako habang nakayuko at nakasalampak sa
sahig. "I didn't do anything. Wag ka namang magalit sa'kin." I said, almost
pleading. Alam kong tanga ako pagdating sa mga ganitong bagay pero wala akong
pakialam. Kung mukha na akong kawawa dahil sa pag-iyak ko sa harapan niya, I could
care less. It's Viex, for pete's sake! I love this man!

Nagulat ako nang bigla niya akong hatakin patayo. Nasasaktan ako way ng paghawak
niya sa braso ko. "Technically, you did. And now you're crying?" Mabilis kong
pinunasan ang pisngi ko kahit patuloy pa rin namang tumutulo ang luha ko. Geez,
Zeira! I said don't cry!

"I'm sorry." Napamura ulit siya. I know by this time, na sobrang galit na siya.
Gusto kong sabihin ng paulit ulit na hindi ko naman talaga siya pinatay. At kung
ginawa ko 'yun, alam ko namang mabubuhay siya ulit. I didn't stab her through her
heart! She won't die. Pero hindi naman siya naniniwala.

Marahas niya akong binitawan and walked away. Kung hindi ko pa nga naalalayan ang
sarili ko, mapapasalampak na naman ako sa sahig. Sinundan ko agad siya nang
makarecover ko. Tumatakbo ako habang pinupunasan ang pisngi ko pero sino bang
niloloko ko? Hindi naman tumitigil ang mga mata ko sa pag-iyak.
Hinawakan ko ang kamay niya at saka siya pinigilang maglakad. Ayoko ng ganitong
feeling. Pakiramdam ko, wasak na wasak ako. Pakiramdam ko, mamamatay na ako sa
sobrang sakit.

"Viex, please. This is just a misunderstanding. I--I promise I won't do it again.

Please." Naramdaman ko ang panginginig ng kamay niya. Hindi ko alam kung dahil ba
'yun sa sobrang galit niya sakin o dahil may iba pa. Binawi niya yung kamay niya
mula sa pagkakahawak ko at nagsimula na ulit maglakad palayo. No, Zeira. Ngayon ka
lang naging masaya. Hindi mo pwedeng hayaan nalang na mawala sayo si Viex.

Tumakbo ulit ako para habulin siya ko. Mabilis siyang maglakad pero naabutan ko pa
rin siya. I hugged him from the back that made him stop. I just can't let him go.
Not now na mahal ko na siya. Not now. "Viex, I love you. Please don't-- don't do
this to me." Nagmamakaawa kong sabi but he still didn't say anything. Wala rin
akong maramdamang kakaibang emosyon sa kanya kung hindi galit. Galit para sa'kin.
Bakit ganito siya kagalit? Her sister killed me too. Pero bakit sobra-sobra naman
yata yung galit nya ngayon?

I heard him sighed at saka marahang tinanggal ang pagkakayakap ko sa kanya. Humarap
siya sa'kin pero ganoon pa rin yung expression ng mukha niya. Walang nagbago. Galit
pa rin siya.

"Remember when you asked me if I'm a vampire?" He asked. "I'm not a vampire, Zeira.
I'm not even a werewolf. Sa umpisa palang, nagsisinungaling na ako sa'yo. I lied to
you countless of times." Umiling siya but I just listened. "You can't love a liar
like me. Especially when I'm not even in love with you." That hits me dumbfounded.
I don't really care if he's a liar, a sinner or even a saint. I love him. I love
his good or bad side. Kahit masaktan pa ako, hindi ko mababago ang katotohanan. But
the fact that he's not really in love with me? It hurts like hell.

Hindi ko alam kung bakit natawa ako habang patuloy pa rin ang pagtulo ng luha sa
mga mata ko. "You're really a terrible liar. So no, Viex. You love me. I know
that." I held his hand but he just shook it away. Mas lalo akong nasasaktan sa
ginagawa niya sa'kin.

"None of what I said before was true. Even that kiss. I don't love you, Zeira. I
just pretended that I do because of Roanna. That's part of our plan." He stated.

Umiling ako at napayuko. "Stop."

"Yes, I'm a terrible liar." Pagpapatuloy niya pero umiiling pa rin ako. Ayoko nang
makinig sa kanya. Ang sakit sakit na. Tama na please. "But I can assure you that
what I am about to say is true." Patuloy pa rin ako sa pag-iling. He's a heartless
beast. Bakit niya to ginagawa sa'kin?

"Roanna and I... we're not really blood related." Napahinto ako sa pag-iling at
napatingin sa kanya. Ano'ng sabi niya? Nakatingin lang siya sa'kin na parang
seryosong seryoso siya sa sasabihin niya. "She's my girlfriend... and I love her. I
will do everything for her. So stop this. I'm sorry." Then he walked away.
Napaupo ako sa sahig at patuloy lang na umiyak. This isn't true, right? This isn't
true.

------------------------xx----------------------A/N: Lol. I'm sorry guys. There are

just some things that need to end for others to start. So yeah. I hope you liked
it.

~Alee

=================

Chapter 38: Letting Go

Chapter 38:

Letting Go

Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakasalampak dito sa sahig. Ni hindi ko
alam kung kailan ako tumigil sa pag-iyak. Am I really that stupid? What have I done
to myself? I sighed. Siguro nga, ganoon ako katanga kaya sinamamtala nila 'yon para
saktan ako. I let myself fall for him but he betrayed me. Why does it have to end
when it hasn't even started?

Kaya pala... Kaya pala galit na galit si Roanna
has all the reason to get mad. Sa kanya si Viex
kinonfirm na gusto niya ako. He just kissed me.
assumed that he likes me. Bakit ganito kasakit?
Wren? Paano siya nagsusurvive sa ganitong klase
kapag magkasama kami ni Viex. She
e. E ako? Wala. Ni hindi nga niya
Great. He just kissed me! Then I
Ganito rin ba ang nararamdaman ni
ng pain?

Ang daming tumatakbo sa isip ko ngayon. Gusto ko nang umuwi pero hindi naman ako
makatayo. Nanghihina ang buong katawan ko. Bakit kasi ganito? When you finally get
to know what will make you happy, saka pa iyon mawawala sa'yo. Why life? Ano'ng
ginawa ko sayo?

Pinigilan kong tumulo na naman ang luha ko pero useless rin dahil tumulo rin iyon.
Pasaway kang mata ka. Bakit ba ngayon mo ako trinaydor?

Kahit paulit ulit kong inaalis sa isip ko yung mga sinabi niya, paulit-ulit rin
iyong bumabalik. He's not a vampire nor a werewolf. Then what is he? Bakit niya ako
kailangang saktan ng ganito? Ano'ng nag-udyok sa kanyang pumayag sa gusto ni
Roanna? Sino ka ba talaga Viex Zaffre?

"Zeira?" A familiar voice called. Nag-angat ako ng tingin para makita siya. Wren...
bakit niya pa ako hinanap? Babalikan ko naman sila dun ah.
I smiled at him, bitterly at saka ulit yumuko. Alam kong nagulat siya sa nadatnan
niya. Tatawanan ba niya ako? I deserve this right? I deserve this.

Bigla siyang lumuhod sa harap ko kaya napatingin ako sa kanya nang nagtataka pero
nagulat nalang ako nang bigla niya akong yakapin. No, Wren. Don't do this to me.
Ayoko nang umiyak. But it didn't really help. Namalayan ko nalang na iyak na ako ng
iyak habang yakap niya ako. Traydor talaga 'tong mata ko. Ayoko sabing umiyak e.

"Pasaway ka talaga. Kung alam ko lang na iiyak ka ng ganito, edi sana nagdala ako
ng maramig panyo." Biro niya. Pero alam kong malungkot siya para sa'kin. Paano niya
nagagawang umakto ng ganito sa harap ko? Nasaktan siya dahil sa'kin pero mas lalo
niya lang sinasaktan ang sarili niya ngayon.

Natawa ako ng marahan nang dahil sa sinabi niya at saka siya niyakap pabalik. "I-
I'm sorry. Hindi ko rin kasi alam." I said in between my sobs. He just hugged me
tightly.

"Ayos lang. May damit naman ako. Kahit punasan mo pa ng sipon, ayos lang." He joked
again. Mas lalo akong naiyak dahil sa sinabi niya.

Wren... sana, bumalik nalang 'yung feelings ko sa'yo. Sana.

We just stayed there for almost an hour. Hinintay niya lang na matapos akong umiyak
at saka kami bumalik sa parking lot. Hindi na ako nag-ayos ng itsura ko dahil kahit
ano namang gawin ko, namamaga pa rin ang mata ko.

Naabutan namin si Cyrus na nakasandal sa kotse ni Wren habang hawak na naman 'yung
phone niya. Nagulat pa nga siya nang makita niya ako pero hindi na siya nagtanong
dahil hindi naman rin ako sasagot. Dire-diretso lang akong pumasok sa back seat at
naghintay na paandarin ni Wren ang kotse.

Walang nagsasalita sa buong byahe namin. Nakatingin lang ako sa mga nadadaanan
namin habang umaandar ang sasakyan. Nakaramdam ako ng kaba nang malapit na kami sa
bahay. Parang ayokong umuwi. Baka kasi kapag mag-isa nalang ako sa kwarto ko,
maalala ko lahat. Natatakot akong umiyak na naman. Sa isang buwan na 'yon, nagbago
agad ang buhay ko. Binago ni Viex lahat. Lahat lahat, pero ngayon, binabawi niya
rin lahat.

I've suffered a lot of pain pero yung sakit na nararamdaman ko ngayon, ibang-iba sa
mga naramdaman kong sugat nung mga nakaraan. Ngayon kasi, wala naman akong sugat.
Sa loob ko na mismo nanggagaling yung sakit. And I don't even know kung paano 'yun
gagamutin.

"Zeira. We're here." Parang kusang bumalik sa kasalukuyan ang isip ko nang marinig
ko si Cyrus. Napatango nalang ako. Nakarating na pala kami.

Lumabas rin si Wren sa kotse niya para ihatid kami sa gate pero nang buksan ni
Cyrus 'yung gate, napatigil ako bigla. Napatingin ako sa kwarto ko. Ayokong umuwi.
Ayokong matulog dun pero hindi pwede dahil baka mag-alala sila Mimi at Didi sa'kin.
Ayoko nang mag-alala sila sa'kin.

Napalingon ako bigla kay Wren nang may maisip ako bigla. Siguro, ito na 'yung
tamang panahon.

"I'll meet all the leaders tomorrow. 5:00am." I said to him. Mukhang nagtakha siya
sa sinabi ko pero tumango lang siya at saka ako pumasok sa loob.

Dire-diretso lang ako sa kwarto ko. Don't cry, Zy. Don't cry.

Narinig kong may kumatok sa pinto. Si Mimi. Kinuha ko agad 'yung unan ko at niyakap
iyon. Binuksan ko 'yung pinto pagkatapos.

Nakangiting mukha agad ni Mimi ang bumungad sa'kin kaya nginitian ko rin siya.

"Bibi, kumain ka na ba?" She asked. Tumango ako. Lagi nalang nila akong inaalala.
Hindi nila ako tunay na kadugo pero ramdam na ramdam ko ang pagmamahal nila.

"Tapos na po, Mimi. Dumaan kami sa isang restau kanina." I lied. Hindi pa ako
kumakain pero hindi naman kasi ako nagugutom.

Tumango rin siya at saka napatingin sa unan na yakap ko. "Bakit may hawak kang
unan? Matutulog ka na ba?" She asked.

"Uh, Mimi. Gusto ko po sanang makitulog sa kwarto niyo ni Didi. Kung okay lang po?"
I hesitated.

Biglang lumapad yung ngiti ni Mimi kaya napangiti nalang rin ako. "Syempre naman.
Doon ka rin naman natutulog nung baby ka pa." Natatawa niya pang sabi. Nabitawan ko
yung unan at napayakap sa kanya bigla. Ayoko kasing makita niyang naiiyak ako.
Ayokong maiyak rin si Mimi. Ayoko. "Oh bibi, parang ang sweet mo yata ngayon?" She
said. May pagtatakha sa boses ni Mimi pero umiling lang ako.

"I'm always sweet, Mimi." Natatawa kong sabi at saka pasimpleng pinunasan 'yung
luha na tumulo mula sa mata ko. Humiwalay ako ng yakap sa kanya pero hindi ko
hinarap ang mukha ko sa kanya. Makikita niya kasi 'yung mata ko. Kinuha ko agad
yung unan at saka lumabas ng kwarto. "Una na po ako dun, Mimi ha!" Paalam ko at
saka tumakbo papunta sa kwarto nila ni Didi.

Huminga ako ng malalim at saka pinigilan ang sarili kong umiyak. Bakit ba naman
kasi ang babaw ng luha ko? Buti nalang wala pa si Didi dito. Nang maramdaman kong
papasok na si Mimi sa kwarto ay mabilis akong nahiga sa kama. Malaki naman 'yung
kama nila kaya okay lang na tatlo kami. Magkukunwari nalang muna akong tulog.
I sighed. Everything will change tomorrow, Zeira. You'll see Viex. It will change.
You'll regret everything.

--

At exactly 5:00am, tumayo ako mula sa pagkakahiga. Ayoko pa sanang umalis at gusto
kong silang yakapin buong araw pero hindi pwede. Late na rin ako sa usapan.

Buti nalang sa gilid ako pumwesto kaya hindi na maabala sila Mimi at Didi kapag
umalis ako. Tinignan ko lang sila habang natutulog ng mapayapa. Hindi ako natulog
at pinagmasdan ko lang sila buong magdamag dahil baka ito na yung huling beses na
makikita ko sila. Nasasaktan ako pero wala nang luhang tumutulo mula sa mga mata
ko. Siguro, nagsawa na rin ito sa kadramahan ko. Napailing ako at bumaba. Lalabas
na sana ako nang makita ko si Cyrus sa gate habang nakasandal dun with his arms
crossed.

"Ano'ng ginagawa mo dyan?" Tanong ko sa kanya. Hindi ba siya natulog?

"Sasamahan ka. Tara na." Hindi pa ako nakakasagot, lumabas na agad siya. Kaya wala
na rin akong nagawa kung hindi ang sumunod nalang sa kanya.

Sa bahay nila Wren kami magkikita dahil for sure naman, nandoon rin sila. Malayo
palang kami, naaaninag ko na ang mga leaders na naghihintay sa tapat ng gate nila
Wren.

"Heiress." They greeted and bowed nang makalapit ako. Napansin kong nandito rin
sila Mishie at Syn. Bakit sila nandito? Tinignan ko si Wren habang nakakunot ang
noo. He just shrugged kaya hindi nalang ako nagtanong.

Tinignan ko silang lahat. Sila Yana, Jae Kyline, Wren, Yumi at Yuki, Syndrie,
Mishie and Cyrus. Napansin kong wala dito si Master Hans kaya napabuntong hininga
ako. Alam ko namang alam na nila kung bakit ako nandito at kung bakit ko sila
pinatawag. Lalong-lalo na si Wren at Cyrus.

"I know who the traitor is." I said to them. Mukhang naguluhan naman yung iba
habang tahimik lang sila Jae Kyline, Yana at Wren. Pati na rin si Cyrus. "Alam kong
hindi niyo alam pero sinabi sa'kin nila Jae Kyline at Yana na posibleng alam na ng
mga Vampire kung nasaan ang Mystic Palace. May nakapasok na vampire sa House of
Magic." Nagulat sila nang dahim don. "Pero hindi isa sa leaders ang traydor."
Tumingin ako kay Jae Kyline at Yana. "It's Viex."

Iba't ibang klase ng reaksyon ang natanggap ko pero hindi lang ako kumibo.

"Is that true, Heiress?" Jae Kyline asked. Tumango ako.

"Ginamit niya lang tayo para maipasok niya si Roanna sa Mystic Palace." I felt a
pang of pain and hatred in my chest. How can you love and hate a person at the same
time?

"Alam kong magkapatid sila pero akala ko, nasa atin ang loyalty niya." Napapailing
na sabi ni Yana. Napatango ako sa sinabi niya. Akala ko rin.

"Maybe he has a reason." Napatingin kaming lahat nang magsalita si Mishie.

Malumanay ang tono ng boses niya na parang ayaw niyang maniwala sa sinabi ko.

"What reason, Mishiena?" Yana asked her. Nakatingin lang kaming lahat sa kanila.

"I-- I don't know." Bigla siyang umiwas ng tingin. Kinakampihan niya ba si Viex?

Napailing ako sa kanya. "Magkaiba ang rason sa motibo, Mishie." I said with
conviction na ikinatahimik niya.

Natahimik lang din ang lahat habang nag-iisip nang magsalita ako ulit. "Another
thing." Tumingin silang lahat sa'kin.

"Ano po 'yun Missy?" Yumi and Yuki asked in chorus.

"Pumapayag na ako." I started. Alam ko, masyadong padalus-dalos ang desisyon ko.
Pero ito lang ang naiisip kong paraan para matapos na lahat nang 'to. At kung
tutuusin naman, dapat nung umpisa palang, ginawa ko na ang bagay na 'to.

"What do you mean, Zy?" Syn asked, confused. Mukhang naguluhan rin naman sila sa
sinabi ko.

Ngumiti ako sa kanya. "Pumapayag na akong pamunuan ang Lairhart Kingdom. Bubuhayin
ko ulit ang Otherworld. And I'll start it by eliminating our enemies."

--

May araw na nang mapagpasyahan kong umuwi sa bahay. Napagpasyahan naming magkita
kita mamaya kila Wren para makapunta na ng Mystic Palace. Yes. I'll leave the
Mortal World for good. Tingin ko rin kasi, mas magiging maayos ang buhay nila Mimi
kung wala ako dito. Hindi ko na aantaying madamay sila sa gulong dala ko. Kahit
masakit sa'kin, gagawin ko. Para sa kanila.

Kasabay ko si Cyrus pagkabalik ko ng bahay. Dumiretso agad ako sa kwarto nila Mimi
at Didi. Buti nalang tulog pa sila. Ayoko kasing gawin 'to habang gising sila. Mas
masasaktan lang ako.

"Sure ka bang gagawin mo 'to?" Rinig kong tanong ni Cyrus habang nakatingin ako sa
mga tumayong magulang ko dito sa mortal world.
I nodded. "Mas okay na 'to kesa naman masaktan pa sila. Okay nang ako nalang."
Hindi ko pa rin inaalis ang tingin sa kanila. Ramdam kong tumango siya. Naptingin
ako sa kanya bigla. "Basta, alagaan mo silang mabuti, ha?" Naiiyak na sabi ko.
Ngumiti siya sa'kin.

"For you, heiress."

Pumikit ako at saka ko inangat ang kamay ko. Ramdam ko ang panginginig nito at
nagulat ako nang hawakan iyon ni Cyrus. Napadilat ako at tumingin sa kanya.

"Basta gawin mo lang 'yung tinuro sa'yo ni Yana kanina." He said, still smiling.
Tumango ako at bumuntong hininga. Kaya mo 'to Zeira.

Pumikit ako ulit and casted. "Omnimous memoira." Dumilat ako at kitang-kita ko kung
paano nawala yung mukha ko sa mga pictures naming tatlo nila Mimi at Didi. Naiiyak
ako pero alam ko namang tama lang ito. Tama lang na hindi na nila ako maalala para
hindi na rin sila masaktan kapag nawala ako. Hinawakan ko ang kamay ni Cyrus.
"Exsina cloi."

May liwanag na lumabas mula sa dibdib ni Cyrus at saka iyon mabilis na sumabog.
Napuno ng liwanag ang buong bahay namin kaya napapikit ako. Pero nang muli kong
idilat ang mga mata ko, wala na ako sa kwarto nila Mimi. Nakila Wren na ako.

Unti-unti akong napaluhod. Wala na. Wala na sila. Wala na lahat ng taong
pinakamamahal ko. Masakit. Oo. Pero ito ang kailangan ko.

Naramdaman ko ang yakap sakin ng mga Welshes na nandito. Sana lang, tama ang mga
naging desisyon ko.

-------------------------------xx-----------------------------A/N: Let me know your

reactions, Welshes! Haha. Masipag ako ngayon, yeeees.

Follow me on twitter. @aleehartswp

Sali rin kayo sa group ng mga Welshes. Lairhart Kingdom; Mystic Palace ang name.
Hahaha. Love love love!

~Alee

=================

Chapter 39: Mystic Palace

Chapter 39: Mystic Palace

"Okay ka lang? Sabihin mo lang kung pagod ka na." I looked at Wren who's walking
beside me and nod. Nasa otherworld na kami at naglalakbay papunta sa Mystic Palace.
Naghiwa-hiwalay kami dahil baka makadrag kami ng atensyon sa mga vampires na
nakakalat dito. Nahati kami sa ilang grupo kaya sina Syndrie, Yumi, Yuki at Wren
lang ang kasama ko.

Since burado na ako sa mortal world, pati sa Finelry hindi na rin ako kilala kaya
hindi na kami nahirapang umalis. It hurts because my whole existence in the mortal
world was erased. Parang isa lang akong application na pinagsawaan na at saka
binura sa phone. Pero ayos lang. Alam ko namang aalagaan ni Cyrus lahat ng naiwanan
ko. Siya ang pumalit sa'kin. Siya na ngayon ang anak nila Mimi at Didi at siya na
rin ang top student ng Finelry. Hindi ko na pinasama sina Mishie at Nijel dahil
gusto kong bantayan rin nila si Dad.

Bago kami umalis, pumunta muna kami sa office ni Dad para magpaalam. Gusto niya pa
nga sanang sumama but I can't let him. Not now. Kailangan ko munang ibalik ang
Lairhart sa dati pati na rin ang otherworld. In that case, mas makakasigurado akong
pwede na silang bumalik.

Wala akong ibang dinala bukod sa vampire book na binili ko dati. Nakalagay lang
'yon sa cloak na binigay sa'kin nila Jae Kyline. Kaya kasi nitong magtago ng mga
bagay na importante. Pagkarating ko sa Mystic Palace, uumpisahan ko na 'tong
basahin.

Pinakapakiramdaman ko lang ang paligid dahil baka may bigla nalang sumulpot na
vampire sa harap namin. Ilang minuto palang naman kaming naglalakad pero pakiramdam
ko, ilang oras. Isabay pang ang dilim dilim dito sa otherworld.

"Wait." Napatigil ako sa paglalakad kaya napatingin silang lahat sa'kin.

"Bakit Missy?" Yumi asked.

"Zy?" Kunot noo lang si Syn na nakatingin sakin.

Pinakiramdaman ko pa ang paligid. Alam kong may nagmamasid sa'min. Hindi lang isa.
Napatalikod ako sa kanila nang makaramdam ng ilang bulto ng vampire sa likod. We
all know na hindi magiging madali ang paglalakbay namin. Kaya handa kami.

"They're here." Pagkasabi na pagkasabi ko nun, biglang naglabasan yung mga vampire.
Nagulat ako dahil sobrang dami nila at pinalilibutan nila kami. Ang sabi sa'kin
nila Jae Kyline, kapag may nakaharap kaming vampires, wag na wag akong gagamit ng
dark magic o vampire skills dahil malalaman nilang isa ako sa kanila. Hindi naman
nila alam na pure blooded sorceress ako at ako ang prinsesa. At sigurado akong
papatayin nila ako kapag nalaman nilang vampire ako at tumutulong ako sa mga
sorceress.

Nagulat ako nang may wolf na biglang humarang sa harap ko. Si Wren. Ngayon ko lang
siya nakita sa transformation niya. He's looking dangerously straight at the
vampires in front of us. Napatingin naman ako sa likod at nakita ko si Syn na may
hawak na broomstick. Nakatutok ang ulo nun sa mga vampires na nasa harap nila.
Samantalang sila Yumi at Yuki naman, bumalik na sa pagiging maliit nila. Alam ko
kung gaano sila kaliit, mas malakas sila.

Bumalik ang tingin ko sa mga vampires sa harap namin ni Wren.

"Buhay pa pala ang mga alipin." Ani ng lalaking vampire habang nakatingin sa'min.
Kung ibabase sa mortal world, mukha siyang drug addict pero malaki ang katawan
niya.

Inangilan naman siya bigla ni Wren pero natawa lang siya. "Sugurin sila!" Utos niya
sa mga minions niya. Pati sila Wren, sumugod na. Habang ako, hindi ko alam kung
ano'ng gagawin ko. Pabalik balik lang ang tingin ko sa mga kasama ko pati sa mga
vampire na kalaban nila. Ano bang dapat kong gawin?

Nagulat ako nang biglang may vampire na sumulpot sa harap ko. Napaatras ako dahil
palapit siya ng palapit sa'kin. Hindi ako makapag-isip. Gulung-gulo ang utak ko.

"Zeira!"

Ang sabi nila, wag akong gagamit ng kapangyarihan ko bukod sa pagca-cast ng spell.
Pero paano ko gagawin 'yun kung hindi ko alam kung ano'ng dapat? Paulit-ulit kong
iniisip na mawala siya sa harap ko pero palapit lang siya ng palapit. Hindi ko
magamit ang kapangyarihan ko dahil mismong ako, nagpapanic.

"Lumayo ka sakin!" Sigaw ko sa kanya pero nakasmirk lang siya sa'kin. Kitang kita
ko kung paano lumabas ang mga pangil niya. Geez! Napahinto ako sa paglalakad ng
patalikod nang may mabangga ako. Unti-unti akong napatingin sa kanya. Siya-- siya
yung lalaking vampire na mayabang! Napatingin rin ako bigla sa harap ko dahil mas
lalong lumapit 'yung isang bampira. Tatakbo na sana ako pero bigla akong hinawakan
nung lalaki sa likod ko sa magkabilang braso. At bago pa ako makapag-isip,
naramdaman ko nalang ang mga pangil niya sa leeg ko. He's sucking my blood!

Nagpa-panic ang isip ko pero hindi ako makapagreact. Para lang akong tubig na
biglang naging yelo. Unti-unti kong naramdaman ang panginginig ng buong katawan ko.
Natatakot ako.

"V-viex." I mumbled. Naramdaman ko nalang bigla na humiwalay sa pagkakakagat niya

sakin yung lalaki. Hindi ko rin napansin na nasa harap ko na pala si Wren at
nakatumba na yung nasa harap ko kanina.

"Zeira!" He cupped my face at saka ako pinatingin sa kanya. Kitang kita ko ang mga
dugong nasa gilid ng bibig niya pati na rin sa damit niya.

"L-lumayo ka muna sa'kin, Wren." Mukha namang nagets niya ang ibig kong sabihin
kaya lumayo siya. Pakiramdam ko, bigla akong natauhan at napahawak sa leeg ko.
Inaasahan ko sanang may sugat iyon pero wala. Napalingon rin ako sa likod ko pero
nagulat nalang ako na nakahiga na sa sahig yung lalaki. "A-anong nangyari sa
kanya?" Napaatras ako nang bigla siyang naging kulay gray habang unti-unting
naaagnas.

"Patay na siya, Missy." Yuki said. Napatingin ako sa paligid namin at puro ganito
ang nakikita ko. Lahat ng vampire kanina, nakahiga na sa sahig at kulay gray na.
Ang pinagkaiba nga lang, yung lalaking kumagat sa'kin kanina ay mas mabilis na
naaagnas.

"P-paano siya namatay?" I asked. Hindi ko kasi maintindihan. Paano siya namatay?
Wala naman akong ginawa sa kanya.

"Maybe it's because of your blood, Zeira." Wren answered. Napatingin ako sa kanya
na may pagtatakha.

"My blood?"

Tumango siya. "Alam kong alam mo na kung anong klaseng dugo ang meron ka." Yes.
Vampress blood. "At base sa nakita ko, kaya nitong pumatay ng vampire ng mas
mabilis." Napatingin siya sa bampirang kumagat sa'kin kaya napatingin rin kami dun.
Pero damit nalang niya ang nakita namin. Tuluyan na siyang naagnas.

So my blood can kill a vampire?

"Tara na bago pa tayo mapalaban ulit." Sabi ni Syn kaya napatango nalang kaming
lahat.

"Wait." Pigil ko sa kanila. Napatingin naman sila sa'kin. "Wag niyong sasabihin sa
iba ang tungkol sa bagay na 'to." Kahit halata ko na naguluhan sila sa sinabi ko,
tumango nalang sila. Alam na nila ang lahat. Pati ang tungkol kay Viex alam na
nila. Sinabi ko na sa kanila. Pero ang isang 'to. Alam kong makakatulong 'to sa'kin
sa pagpatay ko sa mga vampires. So I can't just trust anyone with this matter. Not
now.

--

Pagkarating namin sa Mystic Palace, isang mahigpit na yakap agad ang bumungad
sa'kin. "Oh my Gosh, Zy! Buti naman at dumating na kayo!" At 'yon ay galing kay
Mishie. Nakakunot ang noo kong humiwalay sa pagkakayakap sa kanya.

"Bakit ka nandito, Mishie?" Tanong ko sa kanya.

Ngumiti siya sa'kin ng alanganin. "I followed them." Turo niya kila Yana.

Napatingin ako sa kanya ng masama pero nagpeace sign lang siya sa'kin. "Are you out
of your mind?"

"Sorry na, Zy. Hindi ko lang kasi talaga matiis na hindi sumama sa inyo. I'm
worried."

Napailing nalang ako. "Fine. Pero uuwi-uwi ka rin sa inyo, okay?" I demanded.

Tumango siya. "I promise."

Hindi kasi siya pwedeng mawala dahil mag-aalala yung parents niya. Hindi naman
katulad ko na nakalimutan na. At isa pa, she's a vampire. Alam kong hindi siya
paghihinalaan kapag may nakakita sa kanya sa labas ng Mystic Palace.

"Bakit pala ang tagal niyo?" Pahabol niyang tanong. Nasa plaza kami ngayon dahil
dito namin napagdesisyunan na magkita-kita pagkarating dito sa Mystic Palace.

"May humarang samin." Si Wren ang sumagot.

Hindi na sila nagulat dahil alam naman naming lahat na hindi imposibleng harangin
kami.

"Mabuti naman at ayos lang kayo." Jae Kyline said. Kalmado lang ang expression ng
mukha niya.

"Nasaan pala sila Exl?" Tanong ni Wren kila Yana. Wala pala sila dito. Kaya ang
onti namin.

"Nasa headquarters niyo, Wren. Puntahan mo nalang sila do'n." Yana said to him.
Tumango ito at saka umalis. May dugo pa rin kasi siya kaya siguro hindi pa rin siya
makalapit sa'kin.

"Missy, gusto mo ba ng makakain?" Nasa normal na height na nila sila Yumi at Yuki.

I shook my head. "I want to rest. Saan ba ako pwedeng matulog?" Pakiramdam ko kasi,
pagod na pagod ako sa mga nangyari. Ni hindi ko na nga masyadong pinapansin yung
mga Welshes na bumabati sa'kin kanina. Kilala na nga pala nila ako pero hindi pa
siguro nila alam na dito na ako titira for good.

"Kung gusto mo Missy, sa bahay ka muna namin matulog. Hindi pa kasi naaayos yung
magiging bahay mo dito." Pag-aalok ni Yumi. Ngumiti ako sa kanya bilang sagot. May
sarili pa akong bahay dito. I wonder kung ganito rin dati sa Lairhart Kingdom.

Nag-umpisa na kaming maglakad papunta sa bahay nila nang may maalala ako. "Teka,
sila Syn at Mishie saan matutulog?" Tanong ko sa kanilang dalawa.
"Ang alam ko po Missy, dun sila sa bahay ni Jae Kyline makikitulog." Sagot naman ni
Yuki.

"Tama po 'yun, Missy." Segunda naman ni Yumi.

"Oh. Sige. Let's go?" Nakangiti kong aya sa kanilang dalawa.

Walang ipinagbago yung bahay nila Yumi at Yuki pagkarating namin dun. Ang kaso nga
lang, isa nga lang pala yung kama nila. Napalingon ako dun sa sofa nila at saka
nagmamadaling tinanggal yung cloak ko. Naupo ako dun at saka nilapag yung cloak.

Naghahanda ng inumin si Yumi habang umupo naman sa kama si Yuki. Ibinigay naman ni
Yumi yung inumin sa'kin na nasa dahon na hinulma para magmukhang baso kaya
nagpasalamat ako at saka siya umupo sa kama katabi ng kapatid niya.

Nakatingin lang silang dalawa sa'kin hanggang sa maubos ko yung binigay nila. Ang
sarap. Pero hindi ko alam kung juice ba 'yon o ano. Mukha kasing tubig dahil wala
namang kulay o kahit anong amoy. Pero kapag ininom mo na, iba yung lasa niya. Sa
sobrang sarap parang kusang nagrerecharge yung katawan mo kapag nainom mo. Naubos
ko nga agad e.

"Thank you." Sabi ko at saka inabot kay Yuki yung baso

Ngumiti lang silang dalawa at saka binitawan 'yung basong dahon. Akala ko nga
mahuhulog 'yun sa sahig pero kusa iyong lumipad papunta sa lamesa. Saka ko lang
naalalang nasa otherworld nga pala ako.

"Missy pwede ba kaming magtanong sa'yo?" Napatingin ako sa kanilang dalawa na

seryosong nakatingin sa'kin. Ano'ng meron?

"Oo naman. Ano ba 'yun?"

Mukhang hesitant pa silang magtanong nung una kaya nginitian ko sila. Bumuntong
hininga si Yumi at saka nagsalita. "Hindi ba, ang sabi mo dati, ayaw mong pamunuan
kami? Ano'ng nakakapagpabago ng isip mo, Missy?" Hindi makatingin si Yumi habang
tinatanong ang mga bagay na 'yon.

Napabuntong hininga ako. "Hindi naman sa ayaw ko. I just don't know if I can. You
know, sa acads lang ako magaling. Hindi sa pagcha-chant ng spell." Natawa naman
silang parehas sa sinabi ko kaya ngumiti ako. Pero ano nga bang nakapagpabago ng
isip ko? "To be honest, simula nung sinabi sa'kin nila Yana at Jae Kyline yung
tungkol sa traydor, nag-iisip na akong pamunuan kayo. But I can't. I can't just
leave my mortal parents. I can't leave my mortal friends and such. So I've waited
for a sign. Kinausap ko si Cyrus, who happens to be my Father's alistair. He made
me realize na ito nalang 'yung bagay na naiwan sa'kin ng Mommy at Daddy ko. At
kailangang hindi ako dapat magpalamon sa takot ko. Actually kahit kinausap na niya
ako, hesitant pa rin ako dahil baka mabigo ko kayo. But then, Viex confession
happened." I sighed again. Ayoko na kasing maalala 'yung nangyari. Ayoko nang
masaktan. "Maybe that's the sign I was looking for."

Lumapit silang dalawa sa'kin at niyakap ako. "Don't worry, Missy. We're just here.
Hindi ka namin iiwan." I hugged them back and nod.

"Thank you. Hindi ko rin kayo iiwan. I promise."

Humiwalay sila ng yakap sa'kin. "Alam mo, Missy. Kung nasa Lairhart Kingdom lang
talaga tayo, sigurado kaming magugustuhan mo ang kwarto mo." Yumi said.

Natawa naman ako. "Bakit? Nakapasok na ba kayo sa kwarto ko dati?"

Umiling silang dalawa sa'kin. "Lagi lang samin kinukwento ni Mommy Elf na maganda
talaga 'yung kwarto ng prinsesa. Siya kasi yung laging tumutulong na maglinis ng
kwarto mo." Kwento naman ni Yuki.

"Makalat naman daw ba ako sa kwarto?" Natutuwa ako sa mga kinukwento nila. Kung
sakim lang siguro ako at wala akong pakialam sa mga tao, babalik na siguro ang
lahat ng ala-ala ko ngayon. But no, I can't just let myself kill for my memories.

"Hindi naman daw po, Missy. Kahit nga raw ilang linggo pang hindi linisin ang
kwarto mo, malinis pa rin. Saka sobrang laki daw po talaga!" Inistretch pa ni Yuki
yung mga braso niya para lang i-emphasize na malaki talaga.

Tumawa lang ako. "O siya, sige. Matulog na tayo." Sabi ko at akmang hihiga na nang
pigilan nila ako.

"Bakit?"

"Missy, hindi ka pwedeng matulog diyan. Dun nalang tayo sa kama." Sabi ni Yumi.

"Oo nga, Missy."

"E kasya ba tayo diyan?"

"Oo naman, Missy!" Yumi exclaimed.

"Malaki 'tong kama namin, Missy." Yuki said. Nagtakha naman ako nang bigla nilang
pindutin ng daliri nila yung paanan ng kama. Tapos bigla silang umatras kaya
nagtakha ako. Napatingin ako sa kama at kusa iyong humaba. Pagkatapos nun, tumalon
na sila dun sa kama at nahiga. "Tara na, Missy!"

Tumango nalang ako at saka nahiga na. Nakalimutan kong babasahin ko nga pala 'yung
vampire book pero pakiramdam ko, unti-unti na akong hinihila ng antok kaya siguro
bukas nalang.

--

I dreamt of Viex that night. Pero hindi niya ako sinaktan o sinabihan ng masama. I
saw a light coming towards me. Pero hindi ako makagalaw kaya alam kong anytime,
tatama na 'yun sa'kin. That's the same light na ibinato sa'kin ni Masted Hans nung
una kong punta sa otherworld. At alam kong bigla nalang akong maglalaho kapag
natamaan ako nun. I panicked but Viex came. He hugged me kaya yung light, siya ang
natamaan. He saved me again.

Pagkatapos nun, bigla nalang siyang naglaho. I looked everywhere pero hindi ko siya
nakita. Sinubukan kong hanapin kung sino 'yung nagbato ng light na 'yon pero hindi
ko na siya nakita. Then, I cried endlessly.

Pagkamulat ko ng mga mata ko, blurred figures lang ang nakita ko. Hanggang sa
naramdaman ko nalang na basang basa na pala 'yung pisngi ko.

"Missy?"

"Okay ka lang ba?"

Napabangon ako at pinunasan ang mukha ko. Nasa tabi ko sila Yumi at Yuki na
halatang nag-aalala. Ngumiti lang ako sa kanila. "Bad dream."

Mukha namang nakahinga sila ng maluwag.

"Saan pala ako pwedeng maligo?" Yun agad ang tanong ko sa kanila. Wala naman kasi
silang banyo dito kaya hindi ko alam kung saan ako pwedeng maligo. Gusto ko rin
kasi ang malamig na tubig pag kagising ko. Lalo na ngayon at ang sama ng panaginip
ko. I need to think.

Napangiti silang dalawa sa'kin. "May falls po dito sa Mystic Palace, Missy. Masarap
po ang tubig dun."

"Tara, Missy." Tumango ako at saka kami lumabas sa bahay nila. Pagkatapos kong
maligo, kakausapin ko si Master Hans. Tapos magkakaroon ng malaking pagpupulong
kasama lahat ng Welshes. Kinabahan ako bigla. Ano'ng sasabihin ko sa kanilang
lahat?

--------------------------xx------------------------A/N: Thanks guys! I so love

your comments sa last chapter. Hahaha. Thank you sa support dito! Sana samahan niyo
ako hanggang sa matapos ang TH. Love lots!

~Alee
=================

Chapter 40: She Rules

Chapter 40: She Rules

Naglakad kami papunta sa masukal na part ng Mystic Palace. Ngayon lang ako
makakapunta sa part na 'to dahil sabi nila nandito daw 'yung falls na pwedeng
paliguan. Malaki pala talaga ang Mystic Palace. Pero ang sabi nila, mas malaki pa
daw dito ng sampung beses ang Lairhart Kingdom. Para nga itong isang nayon na nasa
gitna ng kagubatan. Pero hindi katulad ng gubat sa labas, makulay ang gubat dito sa
loob ng Mystic Palace.

Ang daming puno na nag-iiba iba ang kulay. Marami ring bunga. May mga puno rin na
nagbubunga ng magagandang bulaklak. Nagulat nga ako nang makita 'yun. Ang bango-
bango pa nung nilapitan namin. Tresenia raw ang tawag sa punong iyon at iilan lang
ang ganoon dito sa Mystic Palace.

Madami daw sanang ganoon sa otherworld dati pero dahil sa pamumuno ng mga Vampires,
namatay 'yun lahat. Kusa raw kasing namamatay ang otherworld kapag masama ang
hangarin ng namumuno rito.

"Bakit ang dami niyong dala?" Nagtatakhang tanong ko kila Yumi at Yuki nang makita
kong ang dami nilang dala-dala. Hindi ko naman makita dahil nasa loob iyon ng mga
lalagyan. Pero hindi naman siya bag. Hindi ko rin maipaliwanag.

"Ah, Missy. Dala po kasi namin 'yung mga damit niyo." Yumi said. My forehead
creased.

"Mga damit?"

"Opo, Missy." Si Yuki ang sumagot.

"Saan niyo naman 'yan nakuha?"

"Tinahi po ito ng mga kapwa naming Elves dati pa. Para kung sakaling babalik kayo,
maibibigay namin." Tuwang-tuwang sabi ni Yumi. Napangiti rin ako. Kaya pala sila
umalis saglit kanina para kunin yung damit. Akala ko, sinundo lang nila si Syn para
may kasama rin kami.

Huminto ako at saka sila niyakap na dalawa. Ang liit pa naman nila kaya kinailangan
ko pang lumuhod para yakapin sila. Nakalutang naman sa ere yung iba nilang dala.
"Salamat, Yumi at Yuki. Pati na rin sa ibang elves."
Mukhang nagulat sila nang dahil sa yakap ko kaya napahinto sila. Humiwalay naman
ako sa pagkakayakap pero mukhang gulat pa rin sila. Tapos bigla silang umirit.
"Niyakap tayo ni Missy!" Sabi nila sa isa't isa. At dahil sa sobrang excitement
nila, nahulog lahat ng dala nila. Pati na rin 'yung mga nakalutang sa ere. Natawa
nalang ako.

"Ikaw kasi!" Sisi ni Yumi sa kapatid niya at saka ulit nilutang sa ere yung mga
dala nila.

"Anong ako? Ikaw!" Reklamo ni Yuki habang ginagawa rin ang ginagawa ng kapatid
niya.

"Tama na 'yan, Elves." Napatingin ako kay Syn nang magsalita ito bigla. Kanina pa
kasi siya tahimik.

Tumigil naman 'yung dalawa sa pagtatalo. "Sorry, Alistair Syn." Hinging paumanhin
nilang dalawa. Hindi pa rin talaga ako sanay sa tawag nila kay Syn.

"Tara na?" I asked. Tumango sila kaya naglakad na ulit kami. "Si Mishie pala, Syn?"
Tanong ko kay Syn nang maalala ko si Mishie.

"Kasama nung isang wolf kanina, Zy." Sagot niya. Nagtakha naman ako.

"Sino namang wolf?" Tanong ko sa kanya. She shrugged. Hindi nga pala siya close sa
mga 'yun. Bukod sa kaaway niya laging si Riley.

"Baka si Exl po, Missy." Singit ni Yuki. Napatango ako. Sabi ko na nga ba. May
something sa dalawang 'yon. Pero paano na si Nijel?

Napatigil silang lahat sa paglalakad na nakapagpabalik ng isip ko sa kasalukuyan.

Namangha ako nang makita ko ang isang portion ng lupa na nakalutang. Para siyang
isang ice cream cone na nakalutang sa hangin. Naririnig ko rin ang paglagaslas ng
tubig. Hindi ko makita kung ano'ng meron dun dahil mas mataas siya kesa sa
kinatatayuan namin. Kaya lahat rin kami ay nakatingala.

"Paano ako makakaakyat diyan?" Tanong ko sa kanila. Ang taas niya kasi tapos wala
naman akong makitang hagdan.

Ngumiti lang sila sa'kin. "Ready ka na ba, Yumi?"

"Oo naman!"

Masigla silang naghawak ng kamay habang magkaharap. Tapos pumikit sila parehas.
Unti-unti silang lumutang sa ere at unti-unting umikot hanggang sa bumilis 'iyon ng
bumilis. Napaatras kami ni Syn dahil baka matangay nila kami. Napatingin naman ako
sa paligid at nakita ko kung paano lumutang yung mga malalaking dahon sa paligid
hanggang sa pumalibot iyon sa kanila. Unti-unti silang tumigil sa pag-ikot at saka
bumaba. Pero nakalutang pa rin yung malalaking dahon na 'yon. Hindi ko alam kung
ano'ng uri ng dahon ang mga 'yun dahil mas malalaki pa yata yun sa dahon ng saging.
At mas malalapad. Nang tuluyan silang makababa ay bigla silang nagsnap ng fingers
nila.

Gumalaw naman yung mga dahon at parang naging hagdan paakyat dun sa falls.
Napangiti ako. "Amazing." I mumbled.

"Sige na, Missy. Hindi ka mahuhulog diyan." Narinig kong sabi ni Yumi. Tumango ako
at unti-unting umakyat sa mga dahon na 'yun. At tama nga ang sinabi nila, hindi nga
ako nahulog. Nang maka-akyat ako ay tumingin ako ulit sa kanilang tatlo. Hindi pa
kasi sila umaakyat.

"Uy! Hindi ba kayo aakyat dito?"

"Hindi po, Missy. We're not allowed to go there. Inyo lang po ang falls na 'yan!"
Yuki said na ipinagtaka ko. Sa'kin lang?

"Ngayon lang magagamit 'yang falls na 'yan dahil kayo lang po ang may karapatan na
gamitin 'yan." Nakangiting sabi ni Yumi. Nalungkot naman ako.

"Pero paano kayo?"

"May ibang mga falls naman dito na pwede naming paliguan, Zy. Wag ka nang mag-
alala. Reserved for the princess talaga 'yan." Natatawa niyang sabi. Napasimangot
lang ako. Ayoko nang nagpapa-VIP talaga. Sumasama ang loob ko.

"Maghihintay nalang po kami hanggang sa matapos kayong maligo." Yumi said. I sighed
and nodded. Ano pa nga bang magagawa ko?

Naglakad na ako papunta dun sa may tubig. Bawat bagay na nakikita kong bago sa
paningin ko, namamangha ako. Hindi naman kasi sila yung tipong nakakatakot.
Napatingin ako sa tubig na umaagos at sa pinakataas nito. Pero ulap na ang nakita
kong nandoon. Hindi ko tuloy alam kung saan nanggagaling yung bumababang tubig.

Mukhang malaking version ng batya itong falls na 'to. At napakilinis ng tubig.

Hindi pa rin ako makapaniwalang sa akin 'to. Hinubad ko na yung suot kong shirt at
pants. Buti nalang nakasando at cycling ako kaya okay lang. Lumusong na ako at nag-
umpisang maligo. Ang sarap sa pakiramdam ng tubig dahil hindi siya malamig at hindi
din mainit. Tamang-tama lang. Nakangiti lang ako buong pagligo ko. Napakaganda nga
talaga ng otherworld kaya kailangan ko talaga itong bawiin sa Leo na 'yon.

--

"Kailangan ba talagang ganito ang suot ko?" Sabi ko habang iniinspeksyon ang damit
na binigay sa'kin ng mga Elves. Isa iyong kulay dark blue na gown na kulay white
yung design sa dulo. Sleeveless ito. Simple lang naman at hindi mabigat pero
kailangan ba talagang naka-gown pa? Komportable naman rin siya sa katawan.

Gumawa sila ng isang maliit na kwarto dito na pwede kong pagbihisan. Ipinipilit pa
nga nilang sila na ang magbibihis sa'kin pero ayoko. Nahihiya kasi ako at hindi ako
sanay na binibihisan ako.

"Hindi mo ba nagustuhan, Missy?" Narinig ko ang kalungkutan sa boses ni Yumi.

"Nagustuhan ko naman, Yumi. Ang kaso lang, baka masanay ako. Sige kayo." I joked at
saka lumabas. Wala naman siguro akong choice kung hindi ang isuot ito. Saka
nahihiya rin ako sa elves dahil sila pa ang nanahi nito. Gusto ko naman talaga siya
e. Ang kaso lang, hindi ako sanay magsuot ng gown.

Lumabas na ako nung maliit na kwarto na gawa sa kung anu-anong bagay dito malapit
sa falls. Napangiti sila nang lumabas ako.

"Ang ganda mo, Zy. Bagay na bagay sa'yo yang kulay ng gown dahil maputi ka." Syn
commented while smiling. Nag-agree naman yung dalawa kaya ngumiti ako sa kanilang
tatlo.

"Salamat. Tama na ang papuri. Baka lumaki na ang ulo ko niyan." Natatawa kong sabi
sa kanila kaya natawa rin sila.

"Pero parang may kulang, diba Alistair Syn?" Tanong ni Yuki kay Syn. Syn winked at
them. Ano'ng kulang naman 'yun?

"Ako nang bahala." Nagulat ako nang biglang ilabas ni Syn 'yung broomstick niya.
Pangalawang beses ko pa lang siyang nakitang gagamit ng kapangyarihan. "Beatus
hekto!" She casted. Nagulat nalang ako nang kusang gumalaw ang buhok ko. Napahawak
ako dito at nakatali na iyon sa gilid ng ulo ko. Tapos nakaladlad yung dulo niya sa
may right side ko.

Ngumiti ako. "Thanks, Syn. Salamat rin, Yumi at Yuki."

"You're always welcome, heiress." They all said and bowed.

--

Dumiretso kami sa Mystic Hall dahil pinapatawag daw lahat nila Master Hans.
Nakasunod lang ako sa sinasabi nilang Mystic Hall dahil hindi pa naman ako
nakakapunta dun. Isang napalaki at napakataas na pinto ang bumungad sa'min pag
punta namin dun. Halos mapanganga ako nang pagpasok namin, nakatingin sa amin lahat
ng Welshes. More on, sa akin pala. Nako-conscious ako sa tingin nila kung hindi
lang sila nakangiti.
Maayos silang nakahilera sa gilid kaya walang tao sa gitna. Napansin kong naglakad
na 'yung dalawa habang nasa likod ko naman si Syn kaya naglakad na rin ako. Sa dulo
non naghihintay si Master Hans pati ang ibang leaders. May iba ring hindi ko kilala
na nakatayo at naghihintay sa'kin. Nakangiti silang lahat pati na rin si Wren kaya
napangiti nalang rin ako.

Sumama sila Yumi at Yuki sa mga leaders na nakatayo sa bandang kanan habang si Syn
naman, nasa tabi ko lang. Nakangiti akong lumapit kay Master Hans. Hindi ko pa rin
talaga alam kung ano'ng nangyayari. Nakangiti siyang humarap sa lahat ng Welshes na
nandito.

"My fellow Welshes," umpisa ni Master Hans. "For so many years, hinanap natin ang
pinakamamahal nating prinsesa. Maka-ilang beses tayong nabigo pero kahit kailan man
ay hindi tayo sumuko. Nawala sa'tin ang mahal na King Arcanus at Queen Hermione
dahil sa pagsalakay ng mga kaaway sa dating Lairhart. Pero nag-iwan sila ng isang
patunay na kailangan nating lumaban para mabawi ang Otherworld. Na kahit kailan,
kahit ano'ng nangyari sa kanila, hindi nila tayo tuluyang iiwan. And that is the
heiress, our Princess Zeira Lairhart." Tumingin si Master Hans sa'kin and the crowd
cheered. Napangiti ako sa kanilang lahat. They all look happy.

Napatingin ako sa gitna ng hall nang may maglakad dun. Isa iyong elf at may hawak
siyang unang na may nakapatong na korona.

Kinuha 'yun ni Master Hans. "Heiress, this crown symbolizes your power and love to
the Otherworld. As you wear this crown, you are accepting us, the whole Otherworld
and the responsibility of ruling and protecting it. Together with it, is your
hatred for all the creature who will try to destroy it." He said.

I smiled and nodded. Desidido na akong pamunuan sila, pagkabalik ko palang dito. So
there's no point of not accepting the crown. "I'm accepting it all, Master Hans." I
said.

Pagkatapos nun, sinuot na ni Master Hans yung crown sakin. Nagpalakpakan lahat ng
Welshes.

"Welcome back, Heiress Zeira." Master Hans said then bowed his head. Nakita ko
namang nagbow rin yung leaders at yung mga katabi nila pati na rin lahat ng
Welshes.

"Welcome back, Heiress Zeira." They all said.

"Thank you, Welshes."

--

Pagkatapos nung nangyari sa Mystic Hall, pinasama kami ni Master Hans sa isang
malaking meeting room. Kasama yung leaders pati na rin yung mga katabi nila kanina.
Napag-alaman kong mga Senior Leaders pala sila. So meaning, sila 'yung leaders ng
bawat race nung sila King Arcanus at Queen Hermione pa ang namumuno minus the
Werewolf's Senior Leader, of course. Pero ngayon, Masters na rin ang tawag sa
kanila. Hindi naman sila ganoong katanda. Parang kasing tanda lang nila sila Mimi
at Didi. Si Master Hans naman, ang sabi niya, may papalit na raw sa kanya. Hindi ko
lang kilala kung sino. Nalaman ko ring siya ang Headmaster ng mga Senior Leaders.

Kasama ko si Syn dahil siya ang Alistair ko. At si Mishie naman, nakikipag-usap pa
sa ibang Welshes.

"Before we start, gusto ko muna palang ipakilala sa inyo ang papalit sa'kin." Sabi
ni Master Hans na nasa kanan ko. May isa kasing mahabang table dito na puro pagkain
ang laman. Nasa gitna ako dahil daw ako ang prinsesa. Nasa kanan ko naman si Master
Hans katabi nung mga Senior Leaders. Habang nasa kanan ko si Syn katabi yung
kasalukuyang leaders. Master Hans snapped his hands kaya bumukas ang pintuan na
nasa harap ng mesa na technically, nasa harap ko rin. Pumasok ang isang lalaking
hindi ko naman kilala. Mukha talaga siyang Wizard dahil sa cloak niya pati sa hawak
niyang wand. Medyo singkit rin ang mata niya at matangos ang ilong. Normal lang ang
haba ng buhok. At mukhang kasing edad ko lang rin. "Siya si Zero Wilkensfield."
Master Hans continued. He bowed his head.

"Kinagagalak kong maging isa sa mga leaders niyo, Mahal na prinsesa." He said.

Ngumiti rin ako sa kanya at tumango. "Welcome here, Zero." Pinagmamasdan ko lang
siya habang paupo sa magiging pwesto niya. Umupo siya sa tabi ni Wren kaya nakita
ko ang expression ng mukha niya. Nakasimangot na naman siya at masamang nakatingin
sa'kin.

Tinaasan ko lang siya ng kilay at saka nakinig sa sinasabi ni Master Hans.

"--siya ang pinakamagaling na Wizard sa batch nila kaya naman siya ang napili kong
maging leader ng Wizards." Pagtatapos niya.

Tumango ako. "I'm happy to know that, Master." I just said. "Ano po palang pagmi-
meeting-an natin?" Tanong ko habang nakatingin sa Senior Leaders. Tahimik lang rin
kasi ang Leaders kaya alam kong wala rin silang alam.

"Alam naming mas malakas ka na ngayon kesa dati, mahal na prinsesa." Sabi ni
Mistress Herina-- Senior Leader ng Witches and Warlocks. Naghintay lang ako ng iba
pang sasabihin niya. Alam na rin nila ang tungkol sa pagiging Vampress ko. Pero ang
sabi ni Master Hans, hindi pa daw nila 'yon pwedeng ipaalam sa ibang Welshes dahil
baka mahati rin ito sa dalawang grupo. Hindi rin kasi nila alam kung maiintindihan
nila ang kalagayan ko. May vampire blood na rin kasi ako. "Pero hindi po tayo
pwedeng magsawalang-bahala na lamang. Habang tumatagal, mas nagiging malakas ang
hari ng kabilang kaharian."

"She's right, Your Highness." Singit naman ni Master Lucio na Senior Leader ng
Elves. "Lalo pa't mas marami sila sa atin. Hindi natin sila agad matatalo."
Pagpapatuloy niya.
Tumango ako. "So what do you all suggest?" Tanong ko sa kanila.

"Sa tingin po namin, kailangan niyo nang magtraining about sa field ng Sorcery,
Heiress." Mistress Lyan, Senior Leader of Sorceress, said.

Nagulat ako. Hindi naman sa hindi ko inaasahan ang bagay na 'to. Para kasi sa'kin,
parang napakabilis naman yata. At natatakot akong hindi ko magawa ng maayos ang
ipapagawa nila. Na baka hindi ko makontrol ang sarili kong kapangyarihan. "Pero,
kaya ko namang gamitin ang Vampire skills ko laban sa mga kalaban." Sabi ko sa
kanila.

Mukhang nadisappoint sila sa sinabi ko. Kaya lahat sila napailing. "Heiress, hindi
mo sila matatalo kung pare-parehas kayo ng lebel ng kapangyarihan. You have a
special skill because your blood is royal pero kailangan mo pa ring pag-aralan ang
sorcery para mas magamit mo ang kapangyarihan ng isang Vampress. Lalo na ngayon at
alam na nila kung saan tayo nagtatago. Anytime, pwede silang sumalakay dito." Si
Master Hans na ang nagsalita. Para tuloy nag-echo yung sinabi ni Cyrus na wag akong
magpapakain sa takot ko. Tama naman kasi sila. Kailangan ko ring mag-aral. Lalo
na't may banta sa kaligtasan ng mga Welshes dito ngayon.

I sighed. "Fine. Pero sino ang magte-train sa'kin? At kailan magsisimula?" Tanong
ko kay Master Hans.

Ngumiti siya sa'kin. "The current Leaders, Heiress. In that way, pare-parehas
kayong lalakas at matututo." Napatingin ako sa current Leaders. Alam ko namang
malalakas talaga silang lahat at kampante akong matuturuan talaga nila ako ng
maayos. Napatigil ang tingin ko kay Wren na parang walang pakialam sa nangyayari.
Ang tanong, sa aso'ng ito kaya, matututo ako? "At bukas rin kayo magsisimula."

Bumalik ang tingin ko kay Master Hans. "Sige po, Master."

"Very well, Heiress." Parang nakahinga naman ng maayos si Master Hans. Tumingin
siya saming lahat. "Dito na natatapos ang ating pagpupulong. Pwede na kayong
umalis." Nakangiti niyang sabi. Nagsitayuan naman kaming lahat pero bago pa
makalabas si Master Hans, ay kinausap ko na siya.

"Pwede ko ba kayong makausap, Master Hans?" I asked him. Kailangang kailangan ko

talaga siyang makausap tungkol kay Viex dahil sila ang pinakaclose bukod kay Wren.

Tumango siya sa'kin. "Walang problema, Heiress."

-----------------------------xx---------------------------A/N: So how's it,

Welshes? :3 Hahaha.

@aleehartswpJoin our group! Lairhart Kingdom; Mystic Palace

~Alee
=================

Chapter 41: Slayer

Chapter 41: Slayer

Pabalik balik lang ako ng lakad dito sa kwarto ko dito sa pinakapalasyo ng Mystic
Palace habang iniisip 'yung mga sinabi ni Master Hans kanina. Bakit ganun? Bakit
ganun si Viex? Hindi ko siya ma-gets!

Naputol ang pag-iisip ko nang maramdaman kong may nakatingin sa'kin. Napaharap ako
sa pintuan at nakita ko dun si Wren na nakatayo habang naka-smirk sa'kin. Nakahinga
naman ako nang maluwag na nandito na siya.

"Pinapatawag mo raw ako, mahal na prinsesa." He said, mockingly. mockingly

I rolled my eyes at him."Pwede ba, Wren? Hindi ako nakikipaglokohan sa'yo."

Seryosong sabi ko.

Bigla mamang kumunot ang noo niya. Siguro dahil sa pagtataka. Wala naman kasi
talaga akong balak makipag-asaran sa kanya. I need to ask him something important.
Sa ngayon kasi, siya lang ang kaya kong pagkatiwalaan sa bagay na 'to. Dahil siya
lang rin naman ang nakakaalam ng totoong mga nangyayari samin ni Viex. "May
problema ba, Zeira?" Tanong niya at saka isinara ang pintuan. Lumapit siya sa'kin.

Naalala ko tuloy bigla yung mga napag-usapan namin kanina ni Master Hans.

"Tungkol saan ba ang pag-uusapan natin, mahal na prinsesa?" Takhang tanong niya.
Isinara ko agad ang pinto nitong Meeting Room at sinabihan ang mga kawal sa labas
na wag magpapapasok.

"About Viex, Master." Seryoso kong sabi sa kanya. "Alam ko na ang lahat, Master.
Alam ko na yung tungkol sa panloloko niya sa'kin. Yung tungkol sa kanila ni
Roanna." Just a mere thought of it makes me want to cry. Nasasaktan pa rin ako
kahit mabanggit lang ang pangalan nilang dalawa. "Pero... totoo ba talaga, Master?
Totoo bang hindi niya ako minahal? Kahit konti? Kasi-- kasi iba po 'yung
nararamdaman ko, Master. Iba sa sinasabi niya." Gusto kong malaman 'yung totoo.
Pero alam ko namang hindi niya sasabihin sa'kin.

"Ang totoo niyan, mahal na prinsesa, hindi ko alam kung ano'ng mga balak niya.
Hindi ko alam ang buong detalye ng nangyari sa inyong dalawa. O kahit ang tungkol
sa kanilang dalawa ni Roanna. Mabait na bata si Viex. Nasubaybayan ko ang paglaki
niya. Kahit wala siyang mga magulang, hindi siya nagtanim ng galit sa mga ito."
Umpisa niya. Inantay ko lang siyang magsalita ulit. "Kaya't hindi ako makapaniwala
nang malaman ko sa isa sa mga leaders na siya ang traydor. Pero kung siya nga, isa
lang ang sinisigurado ko. May rason siya sa lahat ng ginawa niya."
"Pero, sila po ba talaga ni Roanna?"

Tumango siya. It broke my heart. So, all this time. Hindi niya talaga ako mahal?
Napayuko ako. "Pero dati ikaw ang mahal niya."

Napatingin ako sa seryosong mukha ni Master Hans. "A-ano po?"

"Nung hindi pa nangyayari ang pagsalakay ng mga kalaban sa Lairhart Kingdom, lagi
ka niyang pinagmamasdan. Alam niya ang lahat tungkol sa'yo. Pero hindi mo siya
napapansin. Hanggang kaibigan lamang ang tingin mo sa kanya dahil may mahal ka na
raw iba. Pero kahit kailan, hindi ka niya tinuring na kaibigan lang. Hanggang isang
araw, nagbalak siyang magtapat sa'yo. Pero 'yon din ang araw na sumalakay ang mga
kalaban." Napaupo ako sa kaninang inuupuan ko dito sa loob kaya umupo rin si Master
Hans habang nagkukwento. "Nahiwalay ka sa kanya. Naipadaala ka sa Mortal World
habang nakuha naman siya ng mga kalaban."

"P-po? Bakit siya kinuha ng mga vampires?"

"Dahil alam ng pinuno nila ang tungkol sa pagkatao niya."

Napakunot ang noo ko. "Sa pagkatao niya?"

Huminga siya ng malalim. Parang mine-measure niya pa kung sasabihin ba niya sa'kin
ang totoo o hindi. "Master, please." I pleaded. I don't want to hear any lies.

"He's a Slayer, Heiress." Nagtakha ako sa sinabi niya.

"Slayer? May ganoon po bang race dito sa otherworld?"

Tumango siya. "Slayers are extinct. Karamihan sa kanila, mga taksil sa sarili
nitong race na gustong maiba ang kinalalagyan at mga mortal na piniling mamuhay sa
Otherworld. Lahat sila, sumailalim sa isang ritwal na naging dahilan ng pagiging
isang race nila. Ang iba sa kanila, gustong maging vampire, ang iba naman ay
sorceress, werewolf at iba pa. Nakayanan ng ibang taksil ang transition pero ang
ibang mga mortal, hindi kinakaya ito kinaya kaya nawawala sa sarili ang mga ito. At
dahil na rin labag sa batas ng kalikasan ang ginagawa nila, naparusahan sila. Pero
madami rin namang nakakaligtas." Paliwanag niya.

"Pero paano naman po 'yung mga anak nila? Mortal pa rin po ba ang mga nagiging anak
nila?" Tanong ko. Umiling siya.

"Hindi magiging mortal ang mga anak nila. Dahil markado ang mga magulang niya,
markado na rin siya."
"Paano pong nawawala sila sa sarili? Nababaliw?" Hindi ko kasi alam kung paano
nawawala sa sarili ang ibang mga race dito.

Umiling na naman si Master. "Nagiging mas masama sila. Mas masama pa sa vampires."
Kinilabutan ako nang dahil sa sinabi niya.

"Pero once naman po na nakaligtas ka sa transition, safe ka na?"

Tumango siya at saka ipinagpatuloy ang pagkukwento. "Nang mamatay silang lahat, ay
sanggol ka palang. Kaya hindi mo alam ang tungkol sa kanila ngayon. Mas malakas
sila sa kahit na ano'ng race dito sa otherworld at kinokonsidera silang threath
sa'tin. Bukod kasi sa mga kumalat na balita nun na mga wala sila sa sarili dahil sa
pagt-turn sa kanila, may mga nakita rin sa labas ng Lairhart Kingdom na mga katawan
ng mga spell-casters na walang buhay. Wala silang kahit na anong bahid ng kagat ng
isang bampira kaya naisip naming sila ang may kagagawan. Kaya naisipan ng King
Arcanus na magpadala ng pinakamalalakas sa spell-casters clan para patayin sila. At
kasama ako dun. Nang gabing sinalakay namin sila, natuklasan naming hindi sila
lahat ay masama. Ang mga nawala sa sarili noon ay mga namatay na at nasa ilalim ng
compulsion ang iba sa kanila gawa ng mga bampira. Kaya ito pumatay ng mga kalahi
natin. Pinag-aaway nila ang mga Slayers at ang nasasakupan ng Lairhart. Hindi na
sana namin sila susugurin nang biglang nagsidatingan ang mga vampires. Sila ang
pumatay sa mga kalahi ni Viex. Pati na rin ang ibang mga kalahi natin. Kakaunti
lang kaming mga nakaligtas."

Nakikinig lang ako sa kwento niya. So kaya pala hindi siya Vampire o Werewolf? Isa
pala siyang Slayer.

"Nang lisanin ng mga vampires ang kuta ng mga Slayers, naiwan kami. Malubha rin ang
mga lagay ng mga kasamahan kong nakaligtas nun gaya ko pero nagawa rin naming
gamutin ang isa't isa. Dahil sa takot na balikan pa kami ng vampires, nauna na
silang umalis habang naghahanap ako ng pwede pang tulungan na Welsh. Pero wala
akong nakita. Lahat sila, patay na. Hanggang sa makarinig ako ng iyak ng isang
bata. Si Viex. Siya lang ang kaisa-isang slayer na nakaligtas. Pati na rin ang
Witch na nagte-turn sa kanila, namatay." Napailing siya. "Naawa ako sa kanya kaya
kinuha ko siya at dinala sa bahay namin ng asawa ko."

Ngayon ko lang nalaman na may asawa na pala si Master Hans.

"Kinupkop namin si Viex at pinalaki ng maayos. Wala siyang natatandaan sa mga

nangyari nang gabing 'yon dahil dalawang taon palang siya no'n. Hindi rin namin
binabanggit sa ibang Welshes na isang Slayer si Viex. Maski na siya, ay hindi alam.
Tanging sina King Arcanus at Queen Hermione ang pinagsabihan namin ng asawa ko.
Sinabi rin namin sa lahat na patay na ang lahat ng Slayers at ang mga Vampires ang
pumatay sa kanila, pati na rin sa iba nating kalahi. Dahil iyon ang kagustuhan ng
iyong ama. Ayaw na niyang madamay pa ang nasasakupan niya sa mga problema. Hanggang
sa nakuha nga ni Leo Arunafeltz si Viex. Sinabi nila ang totoo kay Viex. Tungkol sa
pagiging Slayer niya. Pinaniwala niya rin ito na mga magulang mo ang nagpapatay sa
mga kalahi niya." Nanlaki ang mga mata ko nang dahil don. "Pinahanap ka niya kay
Roanna Arunafeltz na anak niya at kay Viex para patayin. Pero iba ang ginawa ni
Viex. Ibinalik ka niya dito sa Otherworld. After 16 years, nung gabing iyon lang
siya nagpakita ulit sakin. At kasama ka pa. Sinabi niya rin sakin lahat ng sinabi
sa kanya ni Leo. Pero wala siyang nabanggit sa mga plano niya." He said.
Imbis na patayin ako ni Viex, binalik niya ako dito. Ano bang dapat kong isipin?
Ako ang mahal niya dati. Pero sa loob ng 16 years, pwede 'yong magbago. Lalo na't
si Roanna ang kasama niya sa 16 years na nawala ako.

"Alam mo na pala na Slayer siya." Wren stated pagkatapos kong ikwento sa kanya
lahat ng napag-usapan namin ni Master Hans. Napatango ako at tumingin ng seryoso sa
kanya.

"Alam mo rin?" Takang tanong ko.

"Oo."

"Kailan pa?"

"Matagal na."

Nagpanting ang tenga ko sa sinabi niya. "And you didn't even bother to tell me?"
Naiinis na sigaw ko sa kanya.

"Zeira, I love you." Natigilan ako nang dahil sa sinabi niya. "Pero wala ako sa
posisyon para sabihin ang bagay na 'yun sayo. Hangga't maaari, ayokong maki-alam sa
inyong dalawa."

I sighed. "So hindi talaga siya ang traydor?" Tanong ko sa kanya.

He shrugged. "Malay ko."

Pinalo ko siya sa balikat. "Ano ba! Sumagot ka nga ng maayos."

"Aray ko naman! Pwedeng wag kang mamalo?" Naiinis na sabi niya at saka hinimas yung
balikat niya.

"Sumagot ka kasi ng maayos." Naiinis rin na sabi ko.

"Ewan ko nga. Ano ba kasing pumasok sa isip mo at sinabi mo sa kanilang siya ang
traydor? Malay mo naman, ako pala." Seryosong sabi niya kaya nagulat ako. Natawa
naman siya bigla. "Naniwala ka naman? Napaka-utu-uto mo naman." He said. Bakit
ganun? Parang may iba siyang ibig sabihin sa sinabi niya. Hindi ko nalang pinansin.
Masama lang talaga ugali nito.

"Pero sino naman kaya ang traydor?" Napapaisip talaga ako kung sino siya. Kung
bakit niya 'to ginagawa and such.
"'Yun ang dapat mong alamin." He said seriously. "Ngayong alam na ng traydor na
'yun na itinuturing mo na si Viex ang traydor, mas madali mo na siyang mahahanap."

Napatango ako. He's right. Dahil don, magiging kampante na siyang gumawa ng mga
susunod niyang plano kaya mas magiging madali na siyang i-trace. Mas okay na rin
palang si Viex ang ikinonsider kong traydor. Sigurado kong, iisipin niyang hindi
ako magiging threat sa kanya dahil magmumukha akong tanga para sa kanya.

"Wala ka ba talagang alam sa mga plano ni Viex?"

Umiling siya. "Masikreto ang Slayer na 'yun. Hindi ko rin alam kung ano ang
tumatakbo sa isip niya."

"Kahit konti--"

"Wala nga, Zeira. And honestly? Stop thinking about him. Kaya niya ang sarili niya.
At kung totoo ngang sila na ni Roanna, malamang, hindi ka na talaga niya mahal. Wag
ka nalang umasa ng umasa, prinsesa. Tanggapin mo nalang 'yung naging desisyon niya.
Tanggapin mo nalang na hindi ikaw ang pinili niya." Prangkang sabi niya.

Napatingin lang ako sa kanya. Ang sakit kasi. Masama na bang umasa ngayon?

"May itatanong ka pa ba? Babalik na ako sa headquarters namin."

Umiling ako kaya tumayo na siya at saka naglakad paalis. Pero bago pa man siya
makaalis ng tuluyan, tinawag ko muna siya.

"Ano?" He asked.

Nakayuko ako pero ramdam ko ang tingin niya sa'kin. Bakit ba tama siya? Bakit
pakiramdam ko, ang tanga-tanga ko nalang talaga? At bakit ba ang tigas ng ulo ko?
"I hate you." I just said.

Natawa naman siya bigla. "I know." Then he left.

Thank you, Wren.

--

Nagising ako nang wala sa sarili kinabukasan. Hindi kasi ako masyadong nakatulog
kagabi kakaisip. Gusto ko na ngang tanggalin ang utak ko para lang hindi na
magprocess. Kaso hindi naman pwede yun.
Nagpunta agad ako sa falls ko. Meron namang paliguan sa kwarto ko pero hindi ko pa
tinitignan kung ano'ng itsura. Gusto ko kasing mag-isip muna kaya hindi rin muna
ako nagsama ng kahit na sino. Mag-uumpisa na rin kasi ang training ko mamaya kaya
kailangan kong tanggalin lahat ng iniisip ko ngayon.

Nagbabad lang ako sa tubig at pinakiramdaman ang paligid. Ang payapa ng lugar na
'to at masasabi kong kahit ilang araw palang ako dito, I've learned to love the
place already. Pero nami-miss ko pa rin sila Mimi at Didi. Kamusta na kaya sila?
Inaalagaan ba silang mabuti ni Cyrus? Si Daddy kaya? Nami-miss ko na rin ang
Finelry High.

Napabuntong hininga ako. Sa mga ganitong panahon at mag-isa ako, mas lalo ko silang
nami-miss. Mas lalo kong naaalala lahat ng masasayang moments namin. Pati ang mga
luto ni Mimi. Ang pang-aasar sa kanya ni Didi. Lahat.

Tumingala ako para pigilan ang luhang nagbabadyang kumawala sa mata ko. Ayoko nang
umiyak. Sawang-sawa na ako.

"Ah, shit!"

Napakunot ang noo ko nang may marinig akong boses mula sa baba kasabay ng isang
mahinang tunog. Agad akong umahon sa tubig at saka nagbihis. May dala kasi akong
damit na para sa training ko mamaya. Nakita ko lang ito sa kwarto ko kanina. Dala
raw nila Yumi at Yuki sabi nung mga kawal.

"Sino 'yan?" Sigaw ko nang matapos ako sa pagbibihis.

"Mahal na prinsesa?" Nagulat ako nang makita ko si Zero na nakatingin sakin habang
bumababa ako dun sa hagdan na ginawa ko kanina.

"Zero? Ano'ng ginagawa mo dito?" I asked him. Mukha siyang problemado. Ang gulo pa
ng ayos ng buhok niya.

Umiling siya bilang sagot. "Wala po, mahal na prinsesa." He bowed, then. "Patawarin
niyo po ako. Mauuna na po ako." He said.

"Teka!" Napatigil siya at tumingin sa'kin. Naiinis ako kapag tinitignan nila ako na
parang gusto na nilang umalis dahil natatakot silang magkamali sa harap ko. "May
problema ba?" Concerned na tanong ko.

He smiled. Kahit parang hindi naman siya masaya. "Wala po, princess. Pero salamat
po sa pagtatanong."

Tumango ako. Siguro, hindi lang talaga siya sanay magsabi ng problema sa hindi niya
pa lubusang kilala. "No problem. Pero pwede bang tanggalin mo na 'yung po?
Magkasing edad lang naman ata tayo." Natatawa kong sabi. "Saka kahit Heiress nalang
ang itawag mo sa'kin. Mas sanay kasi ako dun."
Natawa rin siya. "Sige, Heiress." At saka siya naglakad paalis. Pero hindi pa siya
nakakailang hakbang ay tumingin ulit siya sa'kin.

"Bakit?"

"Goodluck sa training, Heiress." He said. And as if on cue, bigla kong naalalang

may training pa nga pala ako. Ang sabi ko kasi sa mga kawal, sandali lang akong
maliligo pero ilang oras na yata ako rito!

Napasampal ako sa noo ko. "Oo nga pala! Sige, mauuna na ako." Sabi ko at
nagmamadaling tumakbo habang hawak yung damit na ginamit ko kanina. Hindi ko na nga
hinintay pang makasagot si Zero. Baka kasi mapagalitan ako ng magsisilbing mga
professors ko kapag late ako!

Nagmamadali akong hinanap ang training room dito sa Mystic Palace at buti nalang,
hindi ako naligaw. Tinuro na kasi sa'kin nila Yumi ang direksyon papunta dito.

Pagkarating ko dun, si Yana agad ang bumungad sa'kin.

"Uh, sorry. Late na ba ako?" Tanong ko agad sa kanya. Inilibot ko ang tingin sa
buong paligid. Mukha lang itong stadium. Pero walang mga upuan. And it looks
enchanted. Like everything can happen in this room kahit sa isang pitik lang ng
kamay.

Umiling si Yana at ngumiti. "Just right on time, Heiress." She said. Napakunot ang
noo ko nang makaramdam ako ng kakaiba sa kilos niya at agad na napatingin sa likod
ko. Napaiwas ako agad nang makakita ng mga arrow na mabilis na papalapit sa'kin.
Nakahinga naman ako ng maluwag nang makaiwas ako dun at sahig 'yun tumama.

"Madaya, Yana! Hindi pa ako ready!" Sigaw ko sa kanya. Pero natawa lang siya.

"Pasensya na, Heiress. Pero hindi ka hihintayin ng kalaban para maging ready."
Natatawa-tawa niyang sabi. Nagulat ako nang ilabas niya ang rose niya at magcast ng
spell. "Attatimus nona!" She said at kusang kumawala yung arrow sa pagkakatusok
nito sa sahig. Hindi lang pala iyon isa. Kung hindi lima!

Agad ako nitong inatake kaya tumakbo nalang ako. Ano bang dapat kong gawin?! "Are
you planning to kill me?" Sigaw ko sa kanya habang patuloy pa rin sa pagtakbo.
Think, Zeira!

Natawa lang si Yana. Bahala na! Tumigil ako sa pagtakbo dahil kahit naman yata
takbuhin ko ang buong training room na 'to, hindi ako titigilan ng mga arrow ni
Yana.

Tinitigan kong maigi ang arrow na papalapit sa'kin nang may mapansin ako. 'Yung
arrow, hindi lang siya basta isang arrow. Mukha siyang tubig na inipon dahil sa
kinang nito. May mga alon pang gumagalaw sa bawat pagkilos nito.

Huminga ako ng malalim at itinapat dito ang kamay ko. Kaya bago pa man ito
makalapit sa'kin, naging isang matulis na yelo na ito. Sa ginawa kong 'yon, nawala
ang kontrol ni Yana sa water arrow na ginawa niya.

Nang tumigil 'yon sa ere, ay kinuha ko iyon at saka malakas na binato sa direksyon
ni Yana. Pero bago pa man iyon makalapit sa kanya, nagawa na niya itong i-dissolve.

Ngumiti siya sa'kin. "Welcome to your Sorcery Class, Heiress." She said. "In this
field, I will be your teacher."

I gulped, hard. Mukhang kahit ako ang prinsesa, hindi mangingimi si Yana na
pahirapan ako. Mukhang kailangan ko talagang mag-aral ng mabuti.

-----------------xx-----------------Hi guys! Kausapin niyo ko sa twitter. Hihi.

@aleehartswp see ya there!

~Alee

=================

Chapter 42: Sorcery Class

Chapter 42: Sorcery Class"Napapagod na ako, Yana. Ilang beses ko bang kailangang
buhatin 'yang kahoy na balde at dalhin sa magkabilang dulo ng training room na
'to?" Angal ko habang iniikot ikot yung kanang balikat ko. Sobrang ngalay na kasi.
Hindi naman kasi ako magrereklamo kung hindi ako napapagod. Isama mo pa na binan
niya ang vampire skills ko sa training na 'to kaya hindi ko magamit. Tinotorture
yata ako nito!Napatingin ako sa dalawang balon sa magkabilang dulo ng training
room. Yana created those well para makapagsalok ako ng tubig, tapos kapag
nakapagsalok ako, itatapon ko 'yon sa isa pang well sa dulo at uulitin na naman.
Halos ilang libong beses ko na yatang nagawa 'yun kaya ngalay na ngalay na ang
braso at balikat ko. Hindi naman sobrang laki nung balde pero malayo naman kasi ang
nilalakad ko at nagsasalok pa.Yana smiled at me apologetically. "I'm sorry, Heiress
but I'm just following orders." Itinaas niya ang kamay niya para magpeace sign.
Napailing ako. "Sinabi ba sa'yo ng Senior Leaders na torture-in ako?" Pabirong
tanong ko sa kanya pero seryoso ang mukha ko. Honestly, I feel so tortured.
Pagkatapos niya akong ipahabol sa water arrows niya, pinagsasalok naman niya ako
ngayon.Natawa naman siya sa sinabi ko. "No, Heiress." Lumapit siya bigla sa'kin.
"Can you still feel the heaviness of the water?" She asked.Hindi ko alam kung nang-
aasar ba siya pero seryoso naman ang mukha niya kaya sumagot nalang ako. "Yes, of
course. Ilang beses ba naman akong magpabalik-balik sa magkabilang Well na 'yan."
Napapailing na sagot ko sa kanya.Tumawa ulit siya. Mukha na ba akong clown para kay
Yana? "Good, Heiress. The familiarity on something can make you control ut." Umpisa
niya. "Naging familiar ka sa bigat ng sinalok mong tubig kaya makakaya mo itong
kontrolin kahit gamit lang ang isip o daliri. Dahil alam mo na ang bigat o gaan
niya. Kung paano ito kumawala sa lalagyan kapag hindi tama ang paghawak, at kung
paano ito gumalaw sa loob ng kahoy na balde habang naglalakad ka." She said.
Napatango ako. She's right. Until now, parang pakiramdam ko, nararamdaman ko pa rin
ang bawat pagtama ng maliliit na alon sa loob ng balde habang naglalakad ako
kanina."Now, try it." Sabi niya. Kumunot naman ang noo ko."Ano'ng gagawin ko?"
Tanong ko sa kanya.She motioned her left hand kaya napatingin ako sa tinuro niya.
Yung balde sa harap namin na walang tubig. "Try to contol the water and put it
there." Sabi niya na parang iyon na ang napakaposibleng bagay sa mundo.Huminga ako
ng malalim at nag-angat ng kamay. Nakaramdam ako ng energy na nanggagaling sa palad
ko na parang kusang lumalabas sa katawan ko. At that very moment, kusa kong naisip
kung gaano kabigat yung tubig na sinasalok ko kanina. And unconsciously, biglang
kusang lumutang yung tubig na galing sa balon. Pero hindi lahat. Parang kasing dami
lang rin siya nung sinasalok ko kanina.Ginalaw ko ang kamay ko at iginaya dun sa
balde, then poof! Kusa na itong nalagay sa lalagyan. Sinilip ko ang laman nun at
namangha ako nang makitang saktong sakto lang ang nailagay kong tubig. Tuwang-tuwa
akong napatingin kay Yana. "Wow!" Iyon lang ang nasabi ko. Napangiti naman siya.
"Tayong mga Sorcerers, hindi lang tayo basta kumukuha ng lakas sa mga incantations,
rituals, magic circles and the likes. We can produce Light by learning to feel
things kahit hindi pa man natin ito nahahawakan. By being a keen observer and
through calculations. Kapag tama ang calculation mo sa isang bagay, mas madali mo
itong makokontrol. Gaya ng mga kalaban mo. Hindi rin natin kailangan ng mga gamit
gaya ng ibang Welshes. We produce Light with our own energy. Sa mismong katawan
natin ito kinukuha." She explained. "Well, except for potions. Na hindi ako ang
magtuturo sa'yo.""Si Jae Kyline ba?" I asked and she just nodded."Ngayong nafeel mo
na siya, at kaya mo nang kontrolin ang tubig na 'yan," She smiled na parang naging
dahilan ng kaba ko. "Make a weapon out of it, Heiress." Napalunok ako dahil sa
sinabi niya."How? Hindi ko alam ang spell--""As I've said earlier, we don't really
depend on incantations that much like other Welshes do. You can make a weapon out
of it by chanting nothing, Heiress." She said.Unti-unti akong napatango. Siguro,
ito ang isa sa perks ng pagiging Royal Race ng Sorcerers. Kaya naming gumamit ng
Light kahit walang wand or broomstick. At kahit walang incantations."Wait, para
saan ang incantations kung hindi naman pala tayo masyadong nagde-depend dun?"
Tanong ko sa kanya dahil medyo hindi ko maintindihan ang part na 'yun. Kasi
naririnig ko rin na nagcha-chant siya minsan."For us, Heiress. It is to make a
certain spell more effective." She said. "Mas nakakadadag kasi ang pagcha-chant
para lumabas ang kapangyarihan ng isang spell-caster.""I see." Yun lang at saka ako
nagfocus sa balde na may tubig. Baka kasi sabihin ni Yana, puro ako tanong.
Ipinikit ko ang mga mata ko at nagconcentrate ulit. Hindi ko alam kung ano ang
gagawin kong weapon sa tubig na 'to. Nag-isip pa ako sandali at nang alam ko na
kung ano'ng weapon ang pwede kong gawin ay dumilat ako. I look intently at the
water na nakalutang na ngayon sa ere. Mabilis ko itong itinapon sa itaas at saka
pinasabog nang alam kong sobrang taas na nito.Mabilis na bumagsak ang maliliit na
patak ng tubig na 'yon pero bago pa man 'yun tuluyang mahulog sa sahig ay naging
matutulis na yelo na ito. Hindi lang 'yon, yung mga dahon na nabagsakan nun dito sa
loob ng training room, biglang mga namatay. Napangiti ako. Nagawa ko!"What-- what
did you do, Heiress?" Hindi makapaniwalang tanong ni Yana sa'kin. Hindi ako
nakatingin sa kanya pero halata ko ang gulat niya sa nangyari."Ginawa kong sharp
weapon yung tubig pero meron din iyong kasamang lason! Nagawa ko Yana! Akala ko
imposible pero nagawa ko-- Yana?" Nagulat ako nang nakaluhod na si Yana sa sahig at
parang may iniinda. "Yana, what's the problem?" Tanong ko sa kanya at saka lumuhod
sa tabi niya. Halos mapanganga ako nang bigla siyang bumagsak sa tabi ko at nawalan
ng malay. That's when I realize na natamaan siya nung yelo sa braso niya. "Yana!
Geez, I'm sorry!"Niyuyugyog ko siya pero hindi siya gumigising. Geez! "Yana!" Ohmy!
Ano'ng gagawin ko? --"Ma-master Hans, ayos na po ba siya?" Napatayo ako sa malambot
na batong inuupuan ko dito sa bahay ni Yana. Yes. Malambot yung bato at mukha
siyang sofa. Napatingin ako agad kay Yana na nakahiga sa kama niya. Kanina pa ako
kinakabahan habang dinadala siya rito sa bahay niya ng mga hiningan ko ng tulong na
Welsh. Buti nalang, nakasalubong namin si Master Hans on our way kaya nagamot agad
siya."Yes, Heiress. Mabuti nalang at hindi ganoon kalala ang lason na pumasok sa
katawan niya dahil kontrolado ang kapangyarihan niyo sa loob ng Training Room." He
said. I sighed in relief. Si Master Hans ang gumamot sa kanya. First time ko ngang
makakita ng isang Welsh na ginagamot."Mabuti naman kung ganun. Kelan po siya
magigising?" Tanong ko sa kanya. Para naman makapagsorry ako. Nahihiya talaga ako
sa nagawa ko sa kanya. Hindi ko rin kasi alam na matatamaan siya. Nasa gilid naman
kami ng Training Room nang pasabugin ko 'yung tubig e. "Maya-maya rin ay magigising
na siya, Mahal na Prinsesa. Wag kayong mag-alala. Makakaabot rin naman siya sa
Royal Dance mamaya."Parang nabunutan ako ng tinik sa lalamunan sa sinabi niya. Pero
napatingin ako sa kanya nang marealize ko ang huli niyang sinabi. "Royal Dance po?"
I asked, confused.Royal Dance? Katulad ba 'yun ng Mystic Dance? I didn't know na
may party mamaya.He nodded and beckons me to the door. Sumunod naman ako. "It's a
party for you, Heiress. It's actually a formal party. It's our way of saying thanks
to you for coming back."So may party nga.I chuckled. "Hindi niyo naman po
kailangang magpasalamat sa'kin. I'm just doing what I have to do. Isa pa po,
mahalaga rin sa'kin ang Otherworld pati na rin ang lahat ng Welshes dito." I said
honestly. Sa ilang araw kong pananatili dito, marami na agad akong natutunan. At
saka wala naman silang ibang ginawa kung hindi ang iparamdam sa'kin na importante
ako. That's why I love them.Master Hans smiled at me with full of respect. Ganoon
rin tumingin sa'kin ang lahat ng Welshes dito. Buti na nga lang at sanay na naman
ako. "Kahit na, mahal na prinsesa. Parang welcome home party na rin ito sa Mortal
World." I just smiled and nodded. There's no point of even stopping them. Alam ko
namang maghahanda at maghahanda pa rin sila.--When Master Hans and I parted ways,
dun ko lang narealize na wala nga pala akong isusuot sa party na 'yon. Ang sabi pa
naman niya, formal party daw ito. At sa Mystic Hall daw gaganapin. Nakita ko na ang
Mystic Hall kaya alam kong malaki ito at kayang i-accommodate lahat ng Welshes dito
sa Mystic Palace. Pero hindi naman 'yon ang problema ko. Kundi yung isusuot ko
mamaya.Kumakain ako ngayon dito sa kwarto ko ng tanghalian dahil ayokong bumaba sa
Dining Hall ng palasyo. Bukod kasi sa mag-isa lang rin naman akong kumakain dun,
pinagtitinginan pa ako ng mga taga-silbi. Inaalok ko naman sila pero lahat sila ay
tumatanggi. Gusto ko na nga sila minsan pagalitan dahil para ayaw naman nila akong
sabayan sa pagkain. Mas lalo lang tuloy akong nalulungkot.Natutuwa na rin ako at
may party mamaya. Makakasama ko na ulit lahat ng kaibigan ko. Bihira rin kasi nila
akong bisitahin dito sa kwarto ko sa mismong palasyo ng Mystic Palace dahil masyado
raw maraming nagbabantay. Actually, si Wren pa nga lang ang bumisita sa'kin dito
dahil pinatawag ko siya.Ito pala yung sinasabi nilang magiging bahay ko dito. E
hindi naman 'to bahay kundi palasyo. Nung unang punta ko kasi rito, nakasarado 'to
dahil wala naman daw ang Hari at Reyna kaya walang tumitira. Nung dumating ako,
saka lang ito binuksan. Hindi ko pa nga rin 'to masyadong nalilibot."Magugustuhan
kaya 'to ni Missy?""I don't know pero sana magustuhan niya!"Napatigil ako ng
pagkain nang marinig ko sila Yumi
at Yuki na nag-uusap. Naglalakad sila at sa tingin ko, papunta sila rito.Nakinig
lang muna ako sa pag-uusap nila."Pero diba, ang sabi niya, hindi siya sanay sa mga
ganyang klase ng damit?""Oo nga pero masasanay rin naman siguro si Missy. Prinsesa
naman kasi siya."Napangiti ako."Saan kayo pupunta, Elves?" Biglang may nagsalitang
babae. Si Syn."Sa kwarto ng prinsesa, Alistair Syn.""Ano yang dala niyo?" Meron
pang isang sumali sa usapan. It was Mishie."Ito ang isusuot ng prinsesa mamaya."
Yumi said excitedly."I see. Siguradong magugustuhan 'yan ni Zy!" Mishie said
happily. Papunta rin ba sila dito? Excited akong napatayo at lumapit sa pintuan
pero bago ko pa mabuksan, narinig ko na silang hinarang ng mga kawal. Agad kong
binuksan ang kurtinang pinto ng kwarto ko."Pasensya na pero hindi kayo pwedeng
pumasok sa loob." Drane said. Siya yung pinuno ng mga kawal dito sa palasyo.
Nalaman ko 'yun dahil kinausap ko siya sa sobrang kaboard-an ko nung nakaraan.
"What? Pero may ibibigay kami sa kanya." Yuki said."That's true. Isa pa, kaibigan
niya kami." Segunda naman ni Mishie."I'm her Alistair. Papasukin mo kami." Cold na
sabi ni Syn."I'm just following orders--""Drane." I called. Pare-parehas naman
silang napalingon sa'kin. "They're my friends.""Pero, mahal na prinsesa--"Hindi ko
na siya pinatapos na magsalita at lumapit na ako kila Syn at saka sila hinila
papasok sa kwarto ko."Bakit ang higpit ni Officer Drane ngayon?" Tanong ni Yumi.
Medyo may halong pagkairita sa boses niya."Baka gusto lang talaga nilang masigurong
ligtas si Missy." Sagot naman ni Yuki sa kanya habang hawak ang isang malaking
lalagyanan."Nasa loob naman ako ng palasyo. Hindi naman siguro ako mapapahamak
dito." I said then shrugged. They just look at me and didn't say anything. "Ano
palang ginagawa niyo rito? Saka ano yang dala mo, Yuki?" I asked pertaining to the
bag she is holding.Parang kusa namang naalala niya bigla 'yung pakay nila dito.
"Ay!" She shrieked. "Para sa inyo po 'to Heiress!" Masiglang sabi niya habang
inilalabas yung nasa loob ng lalagyang hawak niya.Nakatingin lang kami sa kanya
habang inilalabas 'yung para sa akin daw.Inilabas niya mula don ang isang magarang
kasuotan. Isa iyong cocktail dress na kulay violet na sa tingin ko ay hanggang
ibaba lang ng tuhod ko. Ang ganda ng design niya. Wala siyang sleeve sa kanang
balikat pero long sleeve naman dun sa kabila. It has a floral pattern design sa
mismong pinakapalda nito. Kulay violet 'yon at white. Tapos may mga totoong
bulaklak ito sa mismong laylayan na mukhang fresh na fresh pa kaya ang gandang
tignan. It looks so extravagant and magical."A-akin yan?" I said, surprised. Yumi
and Yuki smiled at me from ear to ear then hand me the dress. They both nodded.
"Thank you so much, guys!" Masayang sabi ko sa kanila habang hawak at tinitignan pa
rin ang dress."Walang anuman, Missy." The Elves' Leader said in chorus."Sigurado
akong ikaw ang magiging pinakamaganda sa party mamaya, Zy!" Mishie exclaimed. Para
ngang mas excited pa siya sa'kin."Thank you. Kayo ba may mga isusuot na?" Tanong ko
sa kanila at saka ko ipinatong sa bed ko yung dress. Umupo naman dun si Mishie
habang yung magkapatid naman, sa sofa naupo. Si Syn, nakatayo lang."Yes. Bumili
kami kanina sa Mystic Market." Si Syn naman ang sumagot. Mystic Market. Parang
maliit na palengke 'yon dito sa Mystic Palace. Medyo nakahiwalay siya sa palasyo
kaya medyo malayo rin ang lalakarin. Pero kung sa Mortal World, puro pagkain, damit
at kung anu-ano ang nabibili sa market, dito naman puro potions, magical cloaks at
puro may kinalaman sa magic ang nabibili don. May mga pagkain rin naman daw pero
bihira. Meron ding mga damit. Pero hindi pa ako nakakapunta don dahil hindi ko
naman kailangan bumili ng kung ano. Pwera ngayon na may party. Kung hindi ako
binigyan nila Yumi at Yuki ng dress, baka pumunta ako dun para bumili.Napatango
nalang ako. "Bakit rin pala kayo nandito?" Tanong ko kay Syn at Mishie."Actually,
itatanong talaga dapat namin kung may susuotin ka na para mamaya." Natatawang sagot
ni Mishie."Kaya pala." Ngumiti nalang ako sa kanilang dalawa."Tapos na ba 'yung
training mo, Zy?" Syn asked.Tumango ako. "Dahil sa nangyari kanina kay Yana, sinabi
ni Master Hans na bukas nalang ulit ako magtraining. Isa pa, may party rin kasi
kaya pinagbigyan ako ng Senior Leaders.""Nabigla nga rin sila Mistress Herina dahil
sa nangyari." Said Yumi.Sumang-ayon naman si Yuki. "Hindi daw nila in-eexpect na
ganun ang gagawin mo, Missy."I shrugged. "Parang normal lang naman ata 'yon dito."
I concluded. Matagal na silang gumagamit ng light kaya for sure, halos lahat,
nagawa na nila.Napakunot ang noo ko nang umiling bigla sila Yumi and Yuki. "Ikaw
palang ang nakakagawa non, Missy. Dual-Light ang nagawa mong weapon kanina sa
training niyo. Sa mga normal na Spell-casters, isang weapon lang ang kayang gawin
sa isang element. Except kung gagamitan mo ito ng poisonous potion." Nakikinig lang
kami sa paliwanag ng magkapatid."That's right, Missy. Pero hindi ka naman gumawa ng
poisonous potion kanina. You just turned the water into a poisonous dagger shower.
Patunay lang 'yun na makapangyarihan ka talaga." Hindi na ako nagsalita nang dahil
sa paliwanag nila. I'm speechless. I'm powerful. Ilang beses ko bang makakalimutan
ang bagay na 'yun? I sighed. Kung hindi pala kontrolado ang kapangyarihan na
pinakawalan namin sa Training Room, maaaring naging malubha ang kalagayan ni Yana.
Geez, Zeira!

---------------xx---------------

A/N: Talk to me on twitter and Fb. Hahahaha! Sali kayo sa grouuuup! And simulan na
natin ang countdown kasi baka mga less than 15 chapters nalang ang TH! So sa mga
silent readers dyan, I do hope na magparamdam na kayo ngayon sa comment. Hahahha!
Yiii~ malapit na ang big twist and sana subaybayan niyo pa rin. Thank you, Welshes!
Hearts everywhere!
P.S: Yung mga naka-italic po na convo ay naririnig ni Zy mula sa malayo. Matalas
kasi ang pandinig niya remember? Yun lang. Labyuuuus!

P.S.S: Di ko pa to naeedit. Sarreh sa typos. Hehe

-Alee

=================

Chapter 43: Royal Dance

Chapter 43: Royal DanceAgad kong tinignan ang sarili ko sa full length mirror ng
kwarto ko. Halos mapaluwa ang mata ko nang makita ko ang sarili ko. Suot ko 'yung
dress na binigay sakin ng Elves at inayusan ako ni Mishie. Light lang naman yung
nilagay niyang make up sa mukha ko tapos inayos niya yung buhok ko para magmukhang
bulaklak. Sabi niya, mas bagay raw iyon sa outfit ko ngayon at para na rin daw may
mapaglagyan nung crown ko. At tama nga siya, mas bumagay ito sa suot ko ngayon.
Nakadagdag pa 'yung jewelries na binigay sa'kin ng ibang sorceress kanina na floral
din ang theme.Napangiti ako. Hindi talaga ako makapaniwala sa nakikita ko ngayon.
Ako ba talaga 'to?"You look so pretty, Zy. Mukha ka nang dyosa ng mga bulaklak!"
Nakangiti ring sabi ni Mishie. Nakabihis na rin naman si Mishie bago pa man siya
pumunta rito sa kwarto ko. She's wearing a floor-length dress na kulay pink.
Sleeveless 'yon at may wave pattern design. Bagay na bagay rin sa ito. She's also
wearing a light make up na mas lalong nakapaglabas ng natural na kagandahan niya
habang nakataas rin ang buhok niya.Tinignan ko siya mula sa reflection niya sa
salamin. "Thank you. Ikaw rin, Mish. You're really pretty." I said, honestly.She
giggled and stopped when she remembers something. "Ay wait. May kulang pa pala
dyan!" Sabi niya at saka naghalungkat sa bag na dala niya kanina nung pumunta siya
rito. Naglabas siya ng isang kahon na parang kahon ng sapatos at saka iyon binigay
sa'kin.Nagtatakha naman akong kinuha 'yon. "What's this?" I asked her.She smiled.
"Just open it, Zy." She said so I did. Nagulat ako nang bumungad sa'kin ang isang
magandang sapatos. Kulay white ito na simple lang ang design at parang 4 inches
lang yata ang takong. Ngayon ko lang narealize na wala nga pala akong isusuot na
heels.I looked at her. "This is for me?" I asked her. Tumango siya."Binili namin ni
Syn yan kanina sa Mystic Market para sayo." Nakangiti niyang sabi."Thank you,
Mish." I hugged her.Natawa naman siya. "Just put it on, Zy. Malapit nang magstart
ang party." Tumango ako at humiwalay mula sa pagkakayakap sa kanya. Sinuot ko yung
heels at nagulat ako na saktong sakto lang sa'kin. Alam na alam talaga nila ang
size ng paa ko. "Ayan! Kumpleto na!" She said, excitedly. Napatingin ako sa
balkonahe ng kwarto ko na tanaw ang buong Mystic Palace. Lumapit ako dun para
tignan ang langit. Wala nang araw kaya mag-uumpisa na nga ang Party. Iyon lang kasi
ang nagsisilbing orasan dito sa Mystic Palace. Bumalik ako sa kintatayuan ko
kanina. "Tara na?" Tanong ko at saka siya tumango.Marami nang Welsh sa Mystic Hall
pagkababa namin. Nasa pinakataas kasi na floor ang kwarto ko which is fifth floor
habang nasa ground floor yung Mystic Hall. Napakalaki ng Mystic Palace kaya hindi
kayang libutin ng isang araw lang. Madami ring kwarto pero hindi naman lahat may
tao. Tanging sa kusina nga lang yata laging puno ng Welsh.Nilibot ko ang paningin
ko. Napakaganda ng buong Mystic Hall ngayon. Halatang ginamitan ng magic lahat ng
makikita rito. Kulay white ang motif ng buong Hall at lahat nagkikinangan. May mga
bilog na tables rin para may maupuan ang mga dumalo habang clear naman ang gitna.
Pero may mga nagsasayawan dito. Ito siguro ang dance floor."Ang ganda niyo po,
Mahal na Prinsesa." Napangiti ako sa isang Welsh na bumati at nagpasalamat. Lahat
ng madadaanan namin, binabati ako kaya nginingitian ko sila at pinasasalamatan.
Pamilyar ang mga mukha nilang lahat sakin dahil araw-araw ko silang nakikita pero
hindi ko alam ang mga pangalan nila. Pero may iba naman na akong kilala."Zy, ayun
sila." Mishie whispered on my ear kaya napatingin ako sa sinasabi niya. Nakaupo sa
isang bilog na table sa gilid sa bandang unahan ang mga Leaders. Lumapit kami agad
sa kanila. "Hello, guys." Tawag ko sa kanila. Nagsitayuan naman sila at nagbow.
Nginitian ko nalang sila."Ang ganda mo, Heiress." Jae Kyline said."Oo nga, Missy.
Bagay na bagay sa'yo yung binigay namin!" Said Yumi, excitedly."Oo nga e. Thank you
sa inyo. Ang gaganda niyo rin." Nakangiti kong sabi.Nakita ko ring nakangiti sa'kin
si Yana kaya lumapit ako sa kanya. "Yana, I'm sorry talaga kanina ah."Natawa siya.
"Wala 'yun, Heiress. Inaasahan ko na rin ang mga ganung pangyayari." She said,
honestly. I just smiled."Sorry talaga." I said, again.She smiled at me for the nth
time and nodded. Nagsiupuan lang sila nang umupo na ako sa isang bakanteng upuan.
Nasa tabi ko si Wren na tahimik lang. Napansin kong nasa katabi lang naming table
yung ibang Wolves kaya binati rin nila ako kanina. Ang ga-gwapo rin nila ngayong
araw. Napansin kong umakyat na si Master Hans sa stage. "Magandang gabi, Welshes."
He started. Tumingin siya sa gawi ko. "Heiress Zeira." Then he bowed na ginaya
naman ng ibang Welshes. Ngumiti ako sa kanila. "Alam kong kanina niyo pa hinihintay
na mag-umpisa ang party kaya hindi na ako magtatagal dito." Natatawang sagot ni
Master Hans. Natawa rin ako sa sinabi niya. "So let's all enjoy the night." He just
said at saka bumalik sa upuan niya.Nagsitayuan na ang mga Welsh at nagsipuntahan sa
gitna para sumayaw. Nag-umpisa na rin kasi kasi ang tugtog. Muntik pa nga akong
matawa nang marinig ko na may kumakanta. Si Exl pala. At hindi lang basta kanta ang
kinakanta niya. Kanta iyon sa mortal world.Give me love like her,'Cause lately I've
been waking up alone,Paint splattered teardrops on my shirt,Told you I'd let them
go,Nakangiti lang akong nakatingin sa mga Welshes na nagsasayaw. Pati sila Yana,
Jae Kyline, Mishie, Yumi at Yuki, inaya nang magsayaw nung ibang Welsh. Habang si
Syn naman, nandito lang rin sa tabi ko pati na si Wren. Si Yana kasi, inayang
sumayaw ni Zero. Ang gwapo niya rin ngayon. Habang si Jae Kyline naman, inaya ni
Eight. Sila Yumi at Yuki inaya nung kapwa nila Elves. Tapos si Mish, kasayaw ni
Winston ngayon.Someone clears his throat kaya napatingin kami don. Si Riley pala
habang nakalahad ang kamay sa harap ni Syn. Tinaasan lang siya ng kilay ni Syn kaya
natawa ako."Ano'ng problema mo?" Tanong ni Syn sa kanya."Tss. Obvious bang inaaya
kitang sumayaw?" Pilosopo namang sabi ni Riley. Mukhang mag-uumpisa na naman ang
dalawang 'to."Ayoko. Iba nalang ang ayain mo.""Wala kang magagawa. Ikaw ang gusto
ko." Nagulat ako nang bigla siyang hilahin ni Riley papunta sa dance floor. Mukha
namang nagulat si Syn kaya hindi siya agad nakapag react. Pero bago pa man sila
makalayo samin, tinignan ni Riley si Wren. "Leader! Sunggaban mo na 'yan! Baka
makuha pa ng iba." Then he winked. Narinig ko namang minura siya ni Wren kaya
napatingin ako sa kanya nang nagtatakha.And that I'll fight my corner,Maybe tonight
I'll call ya,After my blood turns into alcohol,No, I just wanna hold ya."Ano'ng
tinitingin tingin mo?" Masungit na tanong ni Wren. Inirapan ko nalang siya dahil
ang sungit."Wala."Give a little time to me or burn this out,We'll play hide and
seek to turn this around,All I want is the taste that your lips allow,My, my, my,
my, oh give me love,My, my, my, my, oh give me love,My, my, my, my, oh give me
love,My, my, my, my, oh give me love,My, my, my, my, give me love,"Tss." Nagulat
ako nang bigla nalang siyang tumayo at naglahad ng kamay sa'kin. Nagtatakha akong
tumingin sa kanya pero hindi siya nakatingin sa'kin."Ano yan?""Isn't it obvious?"
Sinimangutan ko siya at saka tinanggap ang kamay niya. Hinila niya ako patayo at
iginaya sa dance floor. Bago pa man kami makarating sa gitna, narinig ko na 'yung
ibang Wolves na nang-asar at naghiyawan. Mga siraulo talaga 'yung mga 'yon.Give me
love like never before,'Cause lately I've been craving more,And it's been a while
but I still feel the same,Maybe I should let you go,"Ang ganda mo ngayon." Nagulat
ako nang bulungan ako bigla ni Wren. Pakiramdam ko, namula ako bigla. Kanina pa
kasi siya hindi nagsasalita o nagcocomment sa itsura ko. Humarap siya sa'kin at
saka humawak sa bewang ko. I put my arms around his neck kaya para kaming
magkayakap habang sumasayaw."T-thanks." I said. Sobrang lapit namin sa isa't isa
kaya rinig na rinig ko kung paano lumakas ang tibok ng puso niya."Can I ask you
something?"You know I'll fight my corner,And that tonight I'll call ya,After my
blood is drowning in alcohol,No, I just wanna hold ya.Tumango ako bilang sagot.
"Hindi mo ba siya kayang kalimutan?" He said frankly. Napatingin ako sa kanya ng
seryoso.Umiling ako. "Masyado pang sariwa kaya hindi ko pa kaya, Wren.""Kahit
sinaktan ka niya?" He asked, confused."Kahit pa, Wren." Bumuntong hininga ako.
"It's doesn't actually matter kung sinaktan niya ako. I love him kaya natural lang
'yon." Hindi ko rin alam kung saan ko hinuhugot yung mga sinasabi ko sa kanya
ngayon. Umiling lang siya at natawa.Give a little time to me or burn this out,We'll
play hide and seek to turn this around,All I want is the taste that your lips
allow,My, my, my, my, oh give me love,"Sana pala, sineryoso ko nalang 'yung sinabi
niyang hahanapin ka niya. Para naunahan ko siya." Napapailing na sabi niya habang
tumatawa. But deep inside, I know he's not just joking. He would've done that kung
alam niyang seryoso ang sinabi ni Viex.Napangiti nalang ako. "Sana kasi, hinanap mo
agad ako. Edi sana ikaw pa rin ang mahal ko." I said to him. Mukha namang nagulat
siya sa sinabi ko pero hindi niya masyadong pinahalata. Magaling talagang magtago
ng emosyon ang isang 'to. Parang si Viex."Sorry pala sa nasabi ko kahapon." Sincere
na sabi niya. Umiling ako."Wala 'yun. Tama lang naman ang sinabi mo. Ang point ko
lang, hindi ko pa kasi kaya ngayon." Give a little time to me or burn this out,
We'll play hide and seek to turn this around,All I want is the taste that your lips
allow,My, my, my, my, oh give me love,My, my, my, my, oh give me love,My, my, my,
my, oh give me love,My, my, my, my, oh give me love,My, my, my, my, oh give me
love."Pero hindi ko pa rin dapat sinabi 'yon." He said.
I hugged him nang matapos kumanta si Exl na mukhang ikinagulat niya rin."Thank
you." Sabi ko at humiwalay sa yakap ko sa kanya. Babalik na sana ako sa upuan nang
bigla akong may mapansin na kakaiba. Kumunot agad ang noo ko nang magsimulang
magsitaasan ang mga balahibo ko. I gulped hard. Sa isang tao lang ako nagkakaroon
ng ganitong reaksyon. Yung tipong sobrang lumalakas ang tibok ng puso ko at
tumataas lahat ng balahibo ko sa katawan.Tumingin ako sa paligid at hindi nga ako
nagkakamali. I froze when I see him looking at me straightly. Nakablack tux siya na
may white na necktie. Anong ginagawa niya rito?"Zeira? Bakit?" Napatingin ako kay
Wren nang bigla siyang magtanong."M-may pupuntahan lang ako." I said. Hindi ko na
hinintay pa ang sasabihin niya at saka pumunta sa direksyon kung saan ko nakitang
nakatayo si Viex. Pero papalayong likod nalang niya ang nakita ko dun.Tumatakbo
lang ako para sundan siya. I can't call him dahil makakakuha ako ng atensyon sa mga
Welsh dito.Napansin kong papalabas na siya ng palasyo kaya sinundan ko pa rin siya.
"Viex!" Tawag ko sa kanya nang tuluyan kaming makarating sa garden. Huminto naman
siya. I know. Alam kong si Viex siya. Hindi ako pwedeng magkamali. Kabisado ko ang
lakad niya. Ang likod niya. Nilapitan ko siya pero nakatalikod pa rin siya sa'kin.
"V-viex." I held his hand. I was right. Siya nga. Pero ano'ng ginagawa niya rito?
"You shouldn't have followed me here, Zeira." He said. I missed his voice as much
as I missed him. Hindi ako makapaniwalang nandito siya ngayon. Hindi ko pinansin
ang coldness ng boses niya at kung paano niya ako tratuhin na parang nakikipag-usap
siya sa hangin. I hugged him instead."Viex!" I called him again. Niyakap ko lang
siya ng mahigpit na mahigpit. Sobrang nasaktan ako sa ginawa niya pero wala akong
pakialam. Naramdaman ko nalang ang mga luha ko na tumulo. "You're back." But I
don't really care if I'm crying in front of him again. You can't love if you can't
feel the pain."Zeira." Napahiwalay ako sa kanya at napatingin sa nagsalita. Si
Wren. Napatingin siya kay Viex. At biglang kumunot ang noo niya. "Zaffre?"Tumingin
sa kanya si Viex. "Ilayo mo siya dito, Wolf." He said, serioulsy.Napakunot lalo ang
noo ni Wren at saka lumapit sa'min. Hinawakan niya ang wrist ko at saka ako hinila
papunta sa likod niya. Tinatry kong alisin ang pagkakahawak niya sa'kin para
makalapit ako ulit kay Viex pero mas lalo lang itong humigpit."Ano'ng ginagawa mo
dito?" Tanong ni Wren kay Viex.Kay Wren lang siya nakatingin. Ni parang hindi niya
ako nakikita. Mas nasasaktan ako sa inaasal niya ngayon."Basta ilayo mo siya rito."
'Yun lang ang sinabi niya at saka ulit siya naglakad palayo."Viex!" Tawag ko sa
kanya pero hindi niya ako nilingon. Mas lalo akong napaiyak nang mawala siya ng
tuluyan sa paningin ko. "Bitawan mo na ako, Wren." Pakiusap ko kay Wren. Pwede ko
pa siyang maabutan."Hindi." He said at wala na akong nagawa nang tuluyan niya akong
hilahin papasok sa Mystic Hall pero parehas kaming napahinto nang makarinig kami ng
mga sigawan mula sa loob. Napatingin ako sa kanya. "W-wren? Ano yun?" Tanong ko sa
kanya. kanyaMukha ring gulat at kinakabahan siya kaya napamura siya bigla. Hinila
niya ako papasok sa Mystic Hall para malaman kung ano'ng nangyayari. Pero nagulat
kami parehas nang dahil sa nadatnan namin sa loob. Maraming mga Welshes na
tumatakbo palabas ng Mystic Hall. Ang kaninang white motif, nabahidan na ng kulay
pula--dugo. Gulu-gulo na rin ang mga tables at maraming sugatan na nakahiga sa
sahig. Marami rin akong naririnig na pagsabog nang dahil sa mga kapangyarihang
nirerelease ng ibang Welshes.Inaatake kami ng mga Vampires. Hindi ako makagalaw sa
kinatatayuan ko. Ni hindi ko alam kung ano'ng gagawin."Wren! Zeira!" Napalingon ako
sa tumawag. It was Syn. Tumatakbo siya palapit samin. "Kailangan niyo nang makaalis
sa lugar na 'to!" She said nang makalapit samin. Natauhan ako nang dahil sa sinabi
niya."No! Hindi namin kayo pwedeng iwan." Desididong sabi ko.Umiling siya at
tumingin kay Wren. "Ilayo mo siya rito, Wren. She needs to be safe."Mukha ring
natauhan naman si Wren nang dahil sa sinabi niya at mabilis na tumango. "Tara na
Zeira." He said. Hindi pa niya ako binibitawan mula kanina kaya mabilis niya lang
akong nahila papalayo sa Mystic Palace. Wala akong nagawa dahil mas malakas siya
sa'kin.Nang makalabas kami ay napahinto siya bigla kaya napatingin ako sa dahilan
ng paghinto namin."And where do you think you're going?" Roanna said then smirked.

=================

Chapter 44: Total Destruction

Chapter 44: Total DestructionJust looking at Roanna's smiling face makes me want to
take the life out of her pale body. Ngayon ko lang yata narealize kung gaano ako
kagalit sa kanya. I want to kill her so badly. Nagalit sa'kin si Viex nang dahil sa
kanya. I should have stabbed her right through her heart that day. Edi sana, naging
worth it ang galit ni Viex."Akala niyo ba, makakatakas kayo?" Mas lalong lumapad
ang ngiti niya. Naikuyom ko ang mga kamao ko sa sobrang galit. Nanginginig ako
hindi dahil sa kaba o ano. Nanggigigil ako sa kanila. Gusto ko silang ubusin lahat.
Humigpit ang hawak sa'kin ni Wren pero hindi ko 'yun pinansin. Napatingin naman si
Roanna sa wrist kong hawak ni Wren. She, again, smiled mischievously. "Nagkabalikan
na pala kayo." Her smile turned into a smirk. I want to erase that smile off her
face pero hindi ako makalapit sa kanya dahil mahigpit ang hawak sa'kin ni Wren.
"That's good. Para naman hindi mo hinahabol-habol ang boyfriend ko." She said. I
froze.I felt a pang of pain in my chest. Napayuko nalang ako. Ang sakit pala
talagang marinig ang totoo. Na ang tanga tanga ko dahil hinahabol ko ang taong may
nagmamay-ari nang iba."Don't mind her, Zeira." Wren whispered but I just shook my
head.I laughed, sarcastically and look directly in Roanna's eyes. Ito ba ang
nagiging epekto ng taong nasasaktan? I smirked. "It's too early to celebrate,
bitch. You shouldn't take your eyes off your boyfriend, dahil baka magulat ka isang
araw, he's already mine." Mukhang nagulat siya sa sinabi ko dahil bigla siyang
tumingin ng masama sa'kin. Miski ako. Hindi ko alam kung ako pa ba ang nagsasalita
sa mga oras na 'to. "Oh. I must also remind you the fact that he was in love with
me before your demon father took him away from this place. Hindi na ako magtataka
kung mahal niya pa rin ako hanggang ngayon." I smiled triumphantly pero nawala 'yun
nang mapansin kong balak niyang sumugod.Mabilis kong kinuha mula sa pagkakahawak ni
Wren ang kamay ko. Pero nang matanggal ko ang pagkakahawak niya sa'kin ay nasa
likod ko na si Roanna. She snaked her right arm on my neck. I act like I was shock
para hindi niya mabasa ang susunod kong gagawin. Mukhang magsasalita pa siya nang
humawak ako sa right arm niya kaya napasigaw siya bigla at ibinend ang half ng
katawan ko para mapahiga siya sa sahig. Nagmamadali akong pumatong sa kanya and
pinned her on the grass.Magkasing lakas lang kami dahil na rin sa parehas kaming
vampire. Pero hindi siya makakabawi agad ng lakas nang dahil sa tinusok ko sa right
arm niya. As a vampress, I can use both my blood to be more powerful than any
ordinary Welsh. At habang sakal sakal niya ako kanina, nagawa kong gumawa ng
poisonous dagger na ginawa ko sa training namin ni Yana at mabilis 'yong itinusok
sa kanya. I didn't have to use water. The air is enough para makagawa ako nun.
Hindi ko rin alam kung paano, basta nagawa ko nalang. Dahil sa invisible ang
hangin, bigla ring nawala ang dagger na isinaksak ko sa kanya. Pero sigurado akong
nakapasok na ang lason na nandoon bago pa man ito tuluyang maglaho."W-what did you
do to me?" Napansin ko ang pag-uumpisa ng pagkaparalisado ng buong katawan niya.
Medyo nahihirapan na rin siyang huminga. Pero alam kong hindi siya mamamatay rito.
Manghihina lang siya. I still have to stake her through the heart."Have you
forgotten what you did to me already? Ginawa mo akong vampress. Poor you. I'm more
powerful than you, ten times more if you'd ask." Nakangiti kong sabi. I see fear in
her eyes the moment na sinabi ko ang mga bagay na 'yun."Zeira." Napatingin ako kay
Wren na may hawak nang matulis na wood ngayon. Hindi ko alam kung saan niya nakuha
yun pero nakita kong hinihingal siya. Hindi ko napansin na umalis siya. Agad niyang
inihagis sa'kin yung wood at nasalo ko naman 'yun."Ar--e you r-really going to kill
me?" She said, nervously.Umiling ako habang nakangiti. It's weird to find myself
smiling despite the pain that I am feeling. "Not yet, dear." sabi ko at saka
itinusok sa wrist niya yung matulis na kahoy. Nagdugo 'yun kasabay ng malakas na
pagsigaw niya. Hindi ko na siya kailangang hawakan dahil mismong katawan na niya
ang nanghihina dahil sa lason. "I'll make you suffer first. Ang unfair naman kasi
kung ako lang ang laging nasasaktan hindi ba?" I asked her pero parang hindi naman
niya 'yun naiintindihan dahil sigaw pa rin siya ng sigaw. Dahan-dahan kong ibinaba
'yung nakatusok na wood sa braso niya. Kaya puro dugo na 'yung buong braso niya.
Hindi ko na ininda kung puro dugo na rin ang dress na suot ko. All I want now is to
hurt her. To make her feel the pain. Though, I'm hurting her physically and not
emotionally. Hindi ko pa rin mababago ang katotohanang siya na ang mahal ni Viex.I
saw tears running down her face kaya napatigil ako. She's crying. Roanna's crying!
Hindi ko alam kung bakit bigla kong nabitawan yung wood at itinapon. Umiiyak pa rin
siya at nakatingin lang ako. Why am I doing this? This is not me!Nanginginig akong
umalis sa pagkakadagan sa kanya at saka umupo sa grass. Napatingin ako sa kamay
kong puro dugo. What's happening to me? Bakit parang hindi ko na makontrol ang
emosyon ko? At ang nakakapagtaka pa, gusto kong umiyak pero walang lumalabas na
luha sa mga mata ko."Zeira." Narinig kong tawag sakin ni Wren. Ramdam kong umupo
siya sa tabi ko pero hindi ko siya pinansin. Naiinis ako sa sarili ko. Kung gusto
ko siyang patayin, dapat pinatay ko nalang siya agad. Bakit kailangan ko pa siyang
torture-in? Hindi ko na kilala ang sarili ko!"Damn it! Roanna!" A familiar voice
called.Agad akong napatingin sa lalaking dumating na agad chineck si Roanna.
Nakarinig pa ako ng ilang mura galing sa kanya at saka napatingin sa'kin. Nagulat
siya nang makitang puro dugo ang kamay ko habang malapit sa'kin yung wood. Hanggang
sa mapalitan ng galit ang tingin na 'yun. Nasasaktan ako dahil nakikita ko kung
gaano siyang nag-aalala para kay Roanna, habang galit naman ang nararamdaman niya
para sa'kin."Ano na namang ginawa mo?!" Nagulat ako nang sigawan niya ako. Second
time. This is the second time na sinigawan niya ako."I-I'm sorry." Napayuko ako
bigla. "Tumayo ka dyan, Zeira." Naramdaman ko ang paghila ni Wren sa'kin patayo
pero nakayuko pa rin ako. Nahihiya ako at nasasaktan dahil kailangan pang umabot sa
ganito ng lahat. Bakit Viex? Ano bang ginawa kong masama sa'yo? Bakit ganito ka
sa'kin ngayon? "Hindi na sana kayo umatake rito kung hindi niyo expected na ganyan
ang mangyayari." Walang emosyon na sabi ni Wren. Pati ako kinilabutan sa tono ng
boses niya.Napatingin ako kay Viex na nakatingin samin ng masama. "Asshole." He
mumbled and lift Roanna up. Nakita kong gumagalaw si Roanna kaya alam kong gising
siya."Tsk. Umalis na kayo rito at wag na wag na kayong babalik." Wren said . He
looks grave. Why do I feel na parang mas sinasabi niya lang 'yon kay Viex at hindi
sa kanilang dalawa ni Roanna?Hinila na ako paalis ni Wren dun pero hindi pa kami
nakakailang hakbang nang marinig kong nagsalita si Roanna."How will you be able
kill m-my father if you're that afraid to kill?" Napahinto ako sa sinabi niya.
Seryosong seryoso ang boses niya nang sabihin niya 'yon. Walang halong pang-aasar.
Walang halong galit. It's just as plain as asking your acquaintance. Napatingin ako
sa kanya at naghintay pa ng sasabihin. Karga pa rin siya ni Viex at mukhang unti-
unti na siyang nasasany sa sakit na dinulot ko sa kanya. "Come on, Zeira. Hindi ka
dapat matakot na pumatay kung ayaw mong ikaw ang paglamayan." She said with
finality. Hindi ako nakasagot. Dahil tama naman siya.Nang matapos niyang sabihin
'yon ay umalis na sila ni Viex. Ilang minuto rin akong nakatingin sa nilakaran nila
simula nang makaalis. Hindi pa nga siguro ako matatauhan kung hindi pa ako tinawag
ni Wren."I'm so sorry. Hindi ko siya napatay." Mahinang sabi ko kay Wren habang
naglalakad kami papasok sa Mystic Hall. Humupa na kasi ang naririnig naming
pagsabog at sigawan mula sa loob kaya napagpasyahan naming bumalik.Umiling si Wren.
"Wala kang dapat ihingi ng tawad." Mariing sabi niya kaya tumahimik nalang ako.Sira
sirang Mystic Hall ang bumungad samin pagkabalik. Halos hindi na nga aakalaing ang
ganda ng lugar na ito hours ago. Dahil total destruction ang nadatnan namin ngayon.
Ang dami ring katawan na nakabulagta sa sahig. Pati mga nasusunog na kurtina. Butas
na rin ang mga pader dito sa loob. Parang dinaanan ng bagyo at lindol ang lugar.
"Zy!""Heiress Zeira."Nagsilapitan samin ang leaders kasama sila Mishie at Syn.
Lahat sila halos mukhang galing sa pakikipaglaban. Nagulat pa ako nang makitang may
dugo sa leeg ni Zero. "Ayos ka lang, Zero?" Nag-aalalang tanong ko sa kanya.
Tumango siya."Kakaunting dugo lang naman ang nakuha sakin, Heiress." Nakahinga ako
ng maluwag.Napatingin si Syn sa suot ko. Mukhang napansin rin ng ibang leaders na
puro ako dugo. "Anong nangyari? Bakit puro ka dugo?" She asked nervously."My Gosh,
Zy! May sugat ka ba?" Ininspeksyon pa ni Mishie ang buong katawan ko pero napailing
ako."Dugo 'yan ni Roanna." I said. They all gasped. Halatang nagulat sa sinabi ko.
"Hinarang kayo ng prinsesa ng mga Vampires?" Zero asked.Tumango ako."Nasaan sila,
Heiress?" Asked Jae Kyline at mukhang lalabas pa para lang makita kung nandoon pa
sila. I stopped her."Nakatakas sila." I lied. "Don't worry. I'm fine."Nakahinga
naman sila ng maluwag nang dahil sa sinabi ko. Tahimik lang ang iba at parang nag-
iisip kaya natahimik nalang rin muna ako. Mukha ring nashock yung ibang Welshes na
nakaupo sa bawat sulok ng sirang Hall dahil wala ni isa manlang sa kanila ang
nagsasalita. May mga ginagamot na Welshes ang mga Senior Leaders sa isang sulok
habang yung ibang Sorcerers naman ay lumilibot sa buong Hall para magtanong sa mga
nananahimik na Welshes. Konti lang ang natira dito sa Hall. Siguro, nasa labas ng
palasyo yung iba. Napatingin ako kay Wren nang magpaalam siya sa'king pupuntahan
raw
muna niya yung ibang Wolves kaya napatango nalang rin ako. Sugatan rin kasi sila.
Hindi pa sana ako magsasalita nang may mapansin ako. "Nasaan si Yana?" Nag-aalalang
tanong ko sa kanila. Nagkatinginan naman silang lahat na parang ngayon lang rin
napansing nawawala ito."Hindi po namin siya napansin simula kanina, Missy." Yumi
said. Tumango si Yuki bilang pagsang-ayon.Napatingin ako kay Zero pero nagshrug
lang siya. "Hindi ko na siya nakita simula nang may sumabog, Heiress.""Ikaw, Jae
Kyline?" Tanong ko sa kanya. Dahil ang alam ko, bestfriend niya si Yana. Umiling
siya."Hindi ko na rin siya nakita simula kanina, Heiress." Nag-aalala ring sagot
niya. Napakagat ako sa kuko ko nang dahil sa kaba. Hindi kaya--"Heiress!"
Napatingin kaming lahat sa Welsh na tumawag sa'kin mula sa malaking pinto ng Hall.
Nagmamadali siyang tumakbo palapit samin at parang mabunutan ako ng tinik sa dibdib
nang makita ko kung sino siya."Yana!" Jae Kyline and I both exclaimed.Nag-aalala
siyang tumingin sa'kin kaya nag-umpisa na naman akong kabahan."Heiress..." Parang
nag-aalangan siyang sabihin sa'kin kung ano mang sasabihin niya kaya napakunot ang
noo ko."Bakit? Ano'ng nangyari?" I asked, eagerly."Y-yung kwarto niyo, Heiress.
Pinasok ng mga vampires." She said, nervously.Napaisip ako. Bakit sila papasok sa
kwarto ko? Unless may kinuha sila mula don."Nagpunta kami ng ibang Sorcerers sa
ibang parte ng Palasyo para malaman kung may vampires pa don. Sa fifth floor ako
nakarating at nakita kong nakabulagta na 'yung ibang nagbabantay sa kwarto mo so I
walked into your room at nakita kong sira na lahat ng gamit dun. It's like they're
searching for something, Heiress." She explained.Nang sabihin niya ang mga huling
salitang sinabi niya ay parang may nagsink in sa'kin. Napatakbo agad ako palabas ng
hall papunta sa kwarto ko. Yung vampire book! They're searching for the vampire
book! I don't know why pero sigurado akong 'yun ang hinahanap nila dahil wala
namang ibang mahalagang bagay sa kwarto ko kung hindi iyon!"Heiress!" Narinig kong
nagsisunuran sila sakin hanggang sa makarating ako sa fifth floor. May isang
mahabang hagdan naman kasi mula dito sa ground floor papunta sa kwarto ko na
gumagalaw kaya hindi ako nahirapan sa pag-akyat.Tama si Yana nang makarating ako sa
kwarto ko. Lahat ng gamit ko ay sira. Kung hindi naman sira ay nakakalat. Alam ko
na agad na nakuha nila 'yung vampire book dahil nakataob yung bookshelf ko dito sa
kwarto na nakadikit sa pader. Nasa likod kasi nun yung vampire book pero nang
tignan ko dun, wala na akong nakita. Naghanap pa ako dito sa buong kwarto ko pero
wala akong makitang vampire book.Napaupo nalang ako sa kama dahil parang biglang
nanghina yung mga tuhod ko. Nagtataka ako. Bakit nila kinuha yung libro? Ano'ng
kailangan nila don? Napasabunot ako sa sarili ko. Bakit ba kasi hindi ko pa 'yun
binasa? Stupid!"Zy? Ano'ng nakuha nila?" Syn asked.Nakasunod na pala sila dito at
lahat sila nagsipasukan na rin. Napabuntong hininga ako. "Yung vampire book na
binili ko dati, Syn. Yung ang kinuha nila." Nanghihinayang na sabi ko."What?" Gulat
na gulat na sabi ni Mishie. Napatingin ako sa kanya nang nagtataka dahil parang
sobra naman yata ang naging reaksyon niya pero umiwas nalang siya ng tingin sa'kin.
Weird."Bakit naman nila kukunin 'yung librong yun, Zy? Last time I checked, that's
just an ordinary book, right?" She asked. Tahimik lang si Jae Kyline at yung Elves.
Pati na rin si Yana at Zero dahil wala naman silang alam tungkol sa librong binili
ko dati sa Book Store.Napailing ako. "Hindi ko na alam, Syn. Dati ang akala ko,
normal na libro lang 'yun. Not until mamatay si Night Collins." Napatingin ako kay
Mishie na nakatingin na ulit sa'kin. "Nakita ko yun sa gamit niya nung inayos namin
yung kwarto niya." Nagtatakang sabi ko. Pati ako, naguguluhan na rin."Pero anong
connect nun sa pagkamatay ni Night? Kung gusto ni Roanna na kunin yung book kay
Night, edi sana siya na mismo ang pumatay kay Night diba? Bakit kailangan niya pang
i-turn si Mishie?" Sunod-sunod na tanong ni Syn. She's right. Bakit kailangan niya
pang gawing vampire si Mishie at hindi nalang siya ang pumatay kay Night?Napatingin
lang kami kay Mishie pare-parehas. Hindi namin alam ang tunay na sagot sa mga
tanong namin. Si Mishie lang ang makakasagot nun."A-actually, pagkatapos niya akong
i-turn, she compelled me to kill N-night. I didn't want to kill him pero wala akong
nagawa." Umpisa niya. "T-tapos, sinabi niyang kunin ko 'yung libro at--" napatingin
siya sa'kin. "At ibigay ko raw sayo, Zy." Nagulat ako sa sinabi niya. Kinompell
siya ni Roanna para ibigay sakin yung libro? Bakit? "Pero hindi ko nakita yung
book. Buti na nga lang at ikaw na mismo ang nakakita."Napatahimik ako nang dahil sa
sinabi niya. Pati na rin ang ibang kasama ko sa kwarto. Parang nag-echo bigla sa
utak ko yung sinabi Roanna kanina."How will you be able kill m-my father if you're
that afraid to kill? Come on, Zeira. Hindi ka dapat matakot na pumatay kung ayaw
mong ikaw ang paglamayan." Ano'ng ibig niyang sabihin? Bakit gusto niyang makuha ko
yung libro? At bakit gusto niyang hindi ako matakot patayin ang ama niya? Anong
plano niya?"Hey." Napabalik ako sa kasalukuyan nang marinig ko ang boses ni Wren.
Napatingin kami sa kanya."Bakit?" I asked."Pinapasabi ni Master Hans na maghanda
raw kayo." Napakunot ako bigla. Maghanda?"Para saan?" Zero asked what I was about
to ask.He shrugged. "Hindi na raw tayo pwedeng magstay dito kaya babalik na tayo sa
mismong Lairhart Kingdom."

--------------------xx-----------------@aleehartswp

=================

Chapter 45: Lost Invitation

Chapter 45: Lost Invitation

Nagtipon-tipon lahat ng Welshes sa Plaza ng Mystic Palace. Lahat nasabihan na sa

pag-alis. Ayaw umalis ng ibang namatayan ng kamag-anak sa pakikipaglaban kanina
pero wala rin silang nagawa. Nakapasok na ang vampires dito, meaning, nawasak na
nila ang shield ng buong Mystic Palace kaya pwede silang bumalik dito anumang oras.

Habang papunta kami dito, nakita namin na sobra pala talaga yung paninirang ginawa
ng Vampires sa buong Mystic Palace. Hindi lang sa Mystic Hall. Naglipana ang mga
sirang bahay sa paligid ng palasyo, may mga patay rin at maraming sugatan. It's
beyond repair. Kaya rin siguro napagpasyahan nilang umalis na rin dito.

Napaupo ako sa tabi ng mga Leaders pagkatapos kong kausapin yung mga nawalan ng
mahal sa buhay. I know how if feels to lose someone you love forever kaya naman
kinomfort ko sila. Para na rin makilala ko rin ang mga nasasakupan ko.

I sighed and looked up at the sky. Umaga na at hinihintay nalang namin ang go
signal ni Master Hans para umalis. Hindi naman ako kumokontra sa mga nagiging
desisyon ni Master Hans dahil mas matagal niyang nakasama ang mga Welshes dito.
Alam kong alam niya kung ano ang mas makakabuti. While me? Halos ilang araw pa nga
lang. Hindi ko rin matanggap na wala akong nagawa para tulungan sila kagabi. Kung
hindi lang sana ako nagpadaig sa galit ko, hindi tumagal ang laban namin ni Roanna
at natulungan ko lahat ng nasa Hall.

"Kumusta sila?" Syn asked while tapping my left shoulder. Nakaupo kami sa isang
putol na sanga ng puno na tumumba dahil sa laban kanina. Lahat kami wala pang tulog
kaya lahat rin kami ay pagod.

"Malungkot." I sighed for the nth time. How many times do I have to feel unsafe? Ni
hindi ko nga rin alam kung sa pagbalik ba namin sa Lairhart, magiging ayos na ang
lahat. It's just everything is uncertain.

"It's normal, Zy. Makakamove on rin tayong lahat sa mga nangyari." She assured me
but I shook my head.

"We can't just move on, Syn. Kailangan nating gumanti sa ginawa nila." I said,
gritting my teeth. Hindi ko na pwedeng palampasin ang ginagawa nila sa mga kalahi
ko. Tama na 'yung pinatay nila ang mga magulang ko at ang nangyari kanina. Tama na
'yun.

"I know." She said, nodding. Like she understands how I feel. "But not now.
Kailangan muna nating makabawi. Hindi tayo makakalaban dahil mas marami rin sila
sa'tin."

She's right. Kumpara sa mga sumugod kagabi, kakaunti kami. At sigurado akong hindi
pa lahat ng vampires ang sumugod samin. Meron pa. Marami pa sila.

Tumango nalang ako. But no. Hindi ako papayag na hindi makaganti sa kanila agad.
Kailangan ko ring makuha yung vampire book ko. Alam kong sobrang importante ng
vampire book na 'yun sa kanila kaya nila 'yun kinuha dito. At kung kinakailangang
ako lang mag-isa ang pumunta sa Arunafeltz Kingdom para lang kunin 'yon. Gagawin
ko.

"Heiress, bukas na raw ang portal. Pwede na tayong pumasok." Yana said. Napatayo
ako sa pagkakaupo, ganoon rin si Syndrie. Naglakad kami papunta sa unahan kung saan
may isang malaking bilog. Napaiwas ako ng tingin dahil sa sobrang liwanag na
nanggagaling sa malaking bilog na 'yun. Marami kaming aalis kaya hindi kami pwedeng
basta basta maglakbay sa labas. Siguradong marami kaming makakasalubong na
Vampires.
Hindi na namin pwedeng isaalang-alang ang buhay ng ibang Welshes kaya
napagdesisyunan ni Master Hans at ng ibang Senior Leaders na gumawa nalang ng
portal papunta sa Lairhart. Pero ang sabi nila, hindi daw abot sa mismong loob ng
Lairhart ang portal na 'to dahil buhay pa rin daw ang shield ng buong kaharian
hanggang ngayon kaya sa labas lang daw kami nito dadalhin. Maglalakad pa kami ng
konti para makarating sa mismong palasyo.

Nauna ang mga kawal na pumasok habang huli naman ang Senior Leaders. Pero bago pa
man ako tuluyang makapasok sa maliwanag na portal ay hinanap na muna ng mata ko si
Mishie. Nakita ko siya sa isang gilid habang nakatingin samin. I walked towards
her.

Magsasalita pa sana siya nang bigla ko siyang yakapin. She can't go to the Lairhart
Kingdom dahil kailangan niya raw umuwi sa Mortal World. "Mag-iingat ka, okay?"
Paalala ko sa kanya.

She chuckled and hugged me back. "Of course, Zy. Babalik rin naman ako. Sira ka
talaga." Biro niya. Humiwalay naman ako sa pagkakayakap sa kanya at saka nagpout.

"I'll miss you. Basta balitaan mo kami ha? Pakisabi rin kay Cyrus at Nijel na miss
ko na sila." Ngumiti siya at tumango. "At sabihin mo kay Master A ang mga nangyari
dito." Mukhang nagtataka siya sa inutos ko pero tumango nalang rin siya.

I hugged her once again at saka umalis.

--

"Woah! Ang laki!" Manghang-mangha na sabi ni Riley pagkarating namin sa harap ng

Lairhart. Isang napakalaking grey na gate ang bumungad sa'min. May mga nakaukit dun
na hindi ko alam kung ano'ng ibig sabihin habang may malaking L sign sa pinakataas
ng gate na may korona. Gaya nung birthmark ko. Nandito na nga kami.

"Takte tol! Dapat pala dati palang pumunta na tayo dito!" Mangha ring sabi ni Exl.
Napailing nalang ako at napangiti. Miski kasi ako, namamangha rin sa sobrang
engrande ng gate na 'to. Paano pa kaya kapag nasa loob na kami?

"Yung mga bunganga niyo pakisara. Maraming naglipanang pixies dito baka pasukan
yan." Seryosong sabi ni Syn. Bigla namang nanahimik yung dalawa. Pati tuloy ako
napalunok nang dahil sa sinabi niya.

Biglang natawa si Jae Kyline pati na rin yung magkapatid. Napatingin sa kanila sila
Exl at Riley pati na rin ako. Bakit sila tumatawa?

Bigla ring tumawa si Syndrie. "I'm just joking." She said. Napasimangot naman yung
dalawang Wolves.
"Napakasama talaga ng ugali mo, Wilward." Nakasimangot na sabi ni Riley pero
nagsmirk lang si Syn sa kanya kaya natawa nalang kami.

"Atleast ugali lang ang masama. E ikaw masama na ang ugali, dinamay pa yung mukha."
Mas lalo kaming natawa nang dahil sa sinabi ni Syn.

"Ano?!" Paasik na tanong ni Riley kay Syn at akma yatang dito pa sila mag-aaway.
Ibang klase talaga silang mag-asaran dalawa. Akala mo naman hindi sila sweet
kagabi. Buti nalang medyo malayo kami kila Master Hans, kung hindi baka napagalitan
na kami. Hinihintay nalang kasi yung iba para makatawid bago kami pumasok.

"Ano? Pati ba tenga mo, nabingi na ngayon?" Nang-aasar pa rin na sabi ni Syn.
Tahimik lang kaming nakikinig sa pag-uusap nilang dalawa.

"Alam mo ikaw, kung hindi ka lang babae, pinatulan na kita." Naiinis na sabi ni
Riley sa kanya. Mukhang pikon na pikon na itong isa kaya kinalabit ko na si Wren
para awatin yung dalawa.

"Ano?" Masungit na tanong nitong isa. Ngumuso ako sa direksyon nung dalawang kanina
pa nag-aaway at bumalik ang tingin ko sa kanya. Kumunot ang noo niya sakin. Hindi
niya ba nagets? Bakit ba walang paki-alam sa mundo 'tong isang to? Hindi manlang ba
niya alam na nag-aaway na yung dalawa? Magsasalita na sana ako nang unahan niya na
ako. "Kinalabit mo ko para humingi ng kiss?" He said, smirking

Nanlaki ang mga mata ko nang dahil sa sinabi niya. Ang kapal ng mukha ng asong ito!
Inirapan ko siya. "Alam mo, kung gusto ko mang humingi ng kiss, hindi a--"
napahinto ako nang marealize ang gusto kong sabihin. Geez! Nakakainis! Dapat pala
hindi ko nalang siya kinalabit.

Tumango siya bigla. "Alam ko, Zeira. Nagbibiro lang ako." Seryosong sabi niya at
saka naglakad palayo. Nakonsensya naman ako. Bakit ko ba kasi sinabi 'yun? Mukhang
nagalit tuloy si Wren. "Riley." He said with a monotone voice. Napahinto naman si
Riley sa pakikipag-asaran nang makitang badtrip si Wren. Ano ba naman 'yan!
Nakokonsensya talaga ako.

"Kumpleto na ba?" Narinig kong tanong ni Master Hans kaya napatingin ako sa kanya.
Nasa pinakaharap siya ng gate. Sumagot naman ang Welshes na kumpleto na daw kaya
nagready na kami para pumasok. Nagsihilera ang mga Senior Leaders at itinaas ang
mga wands nila. Marahan nilang idinikit ang mga dulo nito sa malaking gate ng
Lairhart. Bigla itong umilaw ng puti at nakarinig kami ng pagclick mula malaking
gate. Hindi lang isa kung hindi marami na parang marami itong lock sa loob.

Nakatingin lang kami dito hanggang sa unti-unti itong bumukas at bumungad samin ang
isang napakahabang daan sa gitna ng maraming puno. Pumasok kaming lahat at kusang
sumara ang pinto. Namangha ako nang makitang ang daming makukulay na puno dito.
Tapos may iba pang puno na nag-iiba iba ng kulay. May ibang puno na nakalutang sa
ere. Hindi na ako magtataka kung may makita akong puno na nagsasalita dito.
"Ang ganda pala ng kaharian niyo, Heiress." Napatingin ako sa gilid ko nang makita
yung ibang wolves na kasabay ko na palang maglakad. Napatingin ako sa likod at
nakita dun si Wren. Nakatingin lang siya sa paligid at parang badtrip pa rin. Nasa
unahan naman namin yung ibang Welshes.

Nginitian ko nalang itong mga katabi ko. Hindi ko rin naman kasi maalala kung
ano'ng meron sa kaharian namin. Ngayon ko lang rin nakita ang mga bagay na nakikita
nila ngayon rito.

"Heiress." Napatingin ako kay Sade nang bigla niyang banggain ng balikat niya ang
balikat ko.

"Bakit?" Tanong ko sa kanya.

"May LQ ba kayo ni Leader?" Nagtatakang tanong niya.

"Oo nga, Heiress. Nabubugnot na naman kasi si Leader." Si Ean naman ang nagtanong
na nasa kanan ko naman. Nakita kong nakikichismis na rin yung ibang Wolves samin.

"LQ?" Natatawa kong tanong sa kanila. Mukha kasing curious na curious sila sa mga
nangyayari. Tumango silang lahat. "Saan niyo naman natutunan ang salitang yan?"
Tanong ko sa kanila.

Nagkatinginan naman silang lahat. "Sa Mortal World, Heiress. Naririnig namin 'yun
kay Milo e." Sabi ni Oliah. Napailing ako. Bata pa si Milo ah? Alam na agad niya
ang salitang LQ.

"Oo, Heiress. Sinasabi niya yun samin kapag nag-aaway kaming dalawa ni Exl e. May
LQ daw kami." Riley said. Mas lalo akong natawa. Mukhang pinagti-tripan sila ni
Milo.

Napailing ako habang tumatawa. "Hindi naman kami nag-away ni Wren." Sabi ko sa
kanila. Sabay sabay naman silang napatingin sa likod kung nasaan si Wren kaya
napatingin rin ako.

Pero Pare-parehas rin kaming napatingin ulit sa dinadaanan namin nang tignan kami
ng masama si Wren. Sungit!

"Wooh! Alam niyo mga tol, siguro kailangang bilisan na natin ang lakad." Suggestion
ni Winston. Nagsitanguan naman ang iba bukod kay Eight.

"Bakit naman tol? E ang sarap pa ma-- aray ko! The fuck!" Binatukan siya bigla ni
Leifer pero hindi ako dun natawa kung hindi sa way ng pagmumura niya. Para kasing
hindi niya alam ang ibig sabihin kung sabihin niya kaya binatukan ko rin siya.
"Aray ko naman, Heiress." Parang nahihiya pa siyang sabi.
"Masama yung sinabi mo, Eight!" Sabi ko sa kanya pero nagpout lang siya kaya mas
lalo akong natawa.

"Hoy tanga, tara na." Biglang hinila nila Leifer at Valter si Eight para tumakbo
paalis. Napalingon ako sa magkabilang side ko at lahat sila, wala na. Napailing
ako. Mga siraulo talaga 'yung mga 'yon. Iwan ba naman ako dito?

Napalingon ako sa likod ko at nandun pa rin si Wren. Nahuli kong nakatingin siya
sa'kin pero hindi naman siya umiwas ng tingin. He's looking at me intently na
ikinabilis ng tibok ng puso ko. Why is he acting like that?

Nagmamadali akong maglakad dahil hindi ko na nakikita yung ibang Welshes sa harap.
Kaming dalawa nalang ang nandito pero napahinto ako nang unahan akong maglakad ni
Wren.

"Hoy aso!" Malakas na tawag ko sa kanya at saka sumabay ng lakad. Nakalagay sa

magkabilang bulsa niya ang mga kamay niya. Patuloy lang siya sa paglakad at hindi
ako kinikibo. Nakakainis naman 'to. Nang dahil sa pang-i-snob niya sakin ay
nakaisip ako ng pwedeng gawin. Nagtiptoe ako habang naglalakad at itinapat ang labi
ko sa tenga niya. "Wren!" I shouted at the top of my lungs.

Mabilis siyang napalayo sa'kin at napahawak sa damaged nyang tenga. Napangiti ako
ng malapad nang tumingin siya sa'kin ng masama.

"Tangina! Kailangan bang sumigaw?" Inis na inis na tanong niya sa'kin. Napasimangot
naman ako dahil dun.

"Hindi mo kasi ako pinapansin!"

"Napakapapansin mo naman!"

"Ako? Ang kapal mo ha! Nakakasakit ka na!" Dire-diretso kong sabi. Napahinto siya
sa paglalakad at napatingin sa'kin. I gulped. Uh-oh. Wrong choice of words, Zeira.
Wrong choice of words.

"Ikaw ba hindi?" Seryoso na namang sabi niya. Hindi ako nakasagot kaya bigla siyang
umalis sa harap ko. Nakatingin lang ako sa papalayo niyang likod. Nakokonsensya na
ako. Nakakadalawa na ako ngayong araw! Hindi ko na nga muna siya kakausapin!

--

Hinatid ako agad ng mga taga-bantay sa sinasabi nilang magiging kwarto ko rito sa
Lairhart pagkarating namin. Tahimik lang ako simula kanina dahil sa tampuhan namin
ni Wren. Nakokonsensya kasi talaga ako. Isabay pa na sobrang hindi mawala sa isip
ko yung Vampire Book. At kung paano ko kukunin sa mga vampires 'yun. Kaya naman
wala akong ganang maglibot.
Pilit ko nalang itinutuon ang atensyon ko sa kagandahan ng Lairhart. Kulay white at
gold lang halos lahat ng makikita sa loob pati na sa mga kwarto. Nakakatakot pang
maglikot masyado dahil baka may mabasag ako. Mukha pa namang mamahalin lahat ng
gamit.

Marami rin palang natirang Welshes dito. Karamihan ay Elves at Sorcerers. Sila ang
nagbabantay ng kaharian simula nung salakayin kami ng mga Vampires. Sila rin ang
nag-ayos ng buong palasyo dahil sobrang nasira daw ito dati. Gusto ko sanang
itanong kila Master Hans kung bakit hindi pa sila lumipat dito dati kung maayos
naman na, kaso parang alam ko na rin ang sagot. Dahil hinahanap nila ako.

Napabuntong hininga ako at naglakad papunta sa malaking balkonahe ng kwarto.

Katulad ito ng kwarto ko sa Mystic Palace pero mas malaki ito ng limang beses dun.
Isang kurtinang transparent lang ang pinto. Nakikita ko kung sino ang mga nasa
labas pero hindi nila ako nakikita dito sa loob. Nasa harap ng pinto ang balkonahe
habang nasa gilid naman ang kama. May bookshelf rin doon na sabi nila, mga librong
gamit ko raw dati. At ilan pang gamit na hindi pamilyar sa'kin.

Nagbilin ako sa mga kawal na wag magpapasok ng kahit na sino dito dahil gusto kong
magpahinga. Wala pa kasi talaga akong tulog.

Pinagmasdan ko lang ang magandang tanawin mula dito sa kwarto ko. Puro puno ang
natatanaw ko mula rito kaya ang sarap sa pakiramdam. Dahil dito, mas narealize ko
lang na ang layo layo ko na talaga kila Mimi.

2 days later

Dalawang araw na ang nakakalipas nang huli kaming mag-usap ni Wren. Hindi niya pa
rin ako pinapansin hanggang ngayon. Hindi ko rin kasi siya mahagilap. Dalawang araw
na rin simula nang ituloy ko ang pagte-training ko kasama ang mga leaders. Naturuan
na ako ng lahat ng Leaders except kay Wren dahil hindi nga siya nagpaparamdam
sa'kin.

So far, maayos naman ang pagtira namin dito sa Lairhart. Walang kakaibang
nangyayari. Dahil alam namin na hindi pa alam ng mga kalaban na bumalik na kami
rito. Mas mabuti na rin 'yon para mas mapaghandaan namin kung sakaling sasalakay
ulit sila.

"Ano'ng subject ko ngayon, Syn?" Tanong ko sa kanya na nakaupo sa kama ko.

Nagpatulong ako sa kanyang i-zipper yung dress na suot ko ngayon. Simple white
dress lang ito na bigay ng mga elves. Sila na yata ang official designer ko rito sa
palasyo.

"Potions and Spells, Zy." Napatango ako. Ano na naman kayang mangyayari sa Potion
and Spell Class ko? Nung nakaraan kasi parang gusto na akong batukan ni Jae Kyline
dahil hindi ko sinusunod ang mga sinasabi niya, kaya naman iba ang nagiging
kinakalabasan ng ginagawa kong potion. Kung hindi lang daw ako prinsesa baka
pinalayas na raw niya ako sa Potion Room. Tinawanan ko nalang tuloy siya. Hindi
naman mahigpit si Jae kaya nag-e-enjoy rin ako sa mga lessons niya.
"Hindi pa ba nakakabalik dito si Mishie?" Tanong ko sa kanya habang itinatali ang
buhok ko. Umiling lang siya. "Kailan kaya babalik ang babaeng 'yun?" I asked more
likely to myself. She shrugged.

"Busy siguro sa Mortal World."

"Siguro nga."

Sabay kaming lumabas ng kwarto ko. Lahat ng madadaanan naming Welsh ay binabati
kami at ganun rin kami ni Syn sa kanila. Nagmadali akong pumunta sa Potion Room
dahil late na ako sa usapan namin ni Jae Kyline.

Naghiwalay na kami ni Syn bago pa man makarating sa Potion Room dahil may
aasikasuhin pa raw siya.

"Jae?" Tawag ko sa kanya pagkapasok ko pero walang sumagot. Nagulat ako nang makita
ang itsura ng Potion Room. Nagmukha itong malawak na battle field kesa sa usual
nitong itsura. Inilibot ko pa ang paningin ko para hanapin siya at saka ako
napadapa nang makitang nakasakay siya sa broomstick niya at papalapit sakin.

"Muntik na 'yon!" Naiinis na sabi ko. Kailan ba ako masasanay sa mga ginagawa
nilang surpresa kada training namin? Nakakainis!

Natawa siya pero nawala rin 'yon agad. "Late ka na naman, Heiress." Naiiling na
sabi niya at saka bumaba. Nakita kong hawak niya ang broomstick niya. Ang sabi ni
Yana dati, invisible ang broomstick ni Jae Kyline which is true. Pero madalas kong
nakikita yung broomstick nya kapag nagsasanay kami. Siguro sinasadya niyang ipakita
sa'kin.

Tumayo ako sa pagkakadapa sa sahig. "May inasikaso lang." I said saka nagpeace sign
sa kanya. Kung kailan kasi wala ako sa school, sa naman ako naging late comer.

Lumapit ako sa kanya nang makita kong nakaupo na siya sa isang table at nakitang
may hawak siyang mga papel, ballpen at isang baso ng tubig pati isang spell book.
"Ano'ng lesson natin ngayon?" Nagtataka kong tanong. Napansin ko rin na bumalik na
sa dati ang Potion Room na plain white lang na may cauldron.

"Wala naman. I'll just teach you kung paano makipagcommunicate sa mga Welsh o tao
na malayo sayo." She explained and motioned to the paper and pen na nakapatong sa
isang table. Bigla akong nexcite. Sigurado akong magagamit ko ito ng madalas!

"Okay, ano'ng gagawin?" Umupo ako sa tabi niya.

Inilagay nya sa harap ko yung pen at papel. "Write a letter first."

Sinunod ko ang sinabi niya. Sinulatan ko agad sila Cyrus.

'Hey Cy! Kamusta na kayo diyan? I missed you so much! Nagti-training ako ngayon
kasama si Jae Kyline. Tinuturuan niya akong magsend ng letter sa mga malalayo. I do
hope na mabasa mo ito! I love you all so much. -Zeira'

Pagkatapos kong magsulat ay ibinigay ko iyon sa kanya. She crumpled it at inilapag

sa table. Nagulat ako nang bigla niya itong buhusan ng tubig na nakalagay sa isang
baso. Pero mas nagulat ako nang bigla niyang itapat ang kamay niya rito at bigla
itong umapoy.

Pinagmasdan ko lang yung sinulat kong letter hanggang sa tuluyan itong matupok ng
apoy. Tumingin siya sa'kin nang maging abo na 'yun. "Ilahad mo yung kamay mo,
Heiress." She said and so I did.

Dinampot niya yung abo gamit ang dalawang papel at inilagay sa palad ko. "Now,
recite this habang iniisip mo yung location ng pagpapadalahan mo ng letter."
Itinapat niya sa'kin yung libro at nakita ko yung spell na sasabihin ko. Tumango
ako.

"Letare om nila imune." I said. Pumikit ako at inulit pa 'yun habang iniisip ang
bahay nila Mimi. "Letare om nila imune." I chanted again.

Napadilat ako nang biglang uminit ang mga palad ko hanggang sa makita ko yung mga
abo na nilipad sa ere at tuluyang nawala sa hangin.

Napatingin ako sa nakangiting mukha ni Jae Kyline. "Message sent!" She said.

--

Pagkatapos ng training ko kasama si Jae Kyline ay dumiretso naman ako sa klase ko

kay Yumi and Yuki. Pagkatapos nun, lumabas naman ako ng palasyo para makipagkulitan
sa mga batang Welshes.

Ganun lang ang everyday routine ko dahil wala naman akong ibang makakausap. Saka
nakakatuwa rin naman kasi yung mga bata habang nag-aaral silang gamitin ang mga
Light nila. Naiinggit nga ako e. Ganun rin kaya ako nung bata pa ako?

Dumiretso agad ako sa kwarto ko nang dumilim na. Sa sobrang dami kong ginawa
ngayong araw, napahiga ako agad sa kama ko dahil sa sobrang pagod.

Matutulog na sana ako nang biglang may narinig akong nahulog. "Ano yun?" Napabangon
ako at tinignan kung saan nanggaling yung tunog. Tumayo ako at naglakad papunta sa
balkonahe ng kwarto nang makakita ng isang papel dun. Na-excite ako dahil baka
sumagot na si Cyrus sa letter ko kaya kinuha ko agad 'yun pero nadisappoit ako nang
makitang hindi naman 'yun sakin nakapangalan.

Actually mas mukha pa nga itong invitation kesa letter. Binasa ko yung pangalan na
nasa likod ng envelope na maliit.

Mishiena Brent.

Kay Mishie? E bakit sa'kin napunta? Napakunot ang noo ko at agad na binuksan 'yon.
Alam kong hindi lang basta co-incidence na sa akin ito naipadala dahil malayo si
Mishie mula dito sa palasyo.

Mas lalo akong nagtakha nang mabasa ko yung mga nakasulat sa loob.

You are cordially invited on the Grand Blood Feast Celebration this 14th of
September at exact sunset. It will be held at the Kingdom's Great Hall. Wear your
best dress and tuxedo with your mask.

Once marked. Always belongs to Arunafeltz Kingdom.

Kinilabutan ako nang mabasa ko yung Grand Blood Feast. Isa pala itong Masquerade
Party. September 14.Bukas yun ah? At bakit may ganitong invitation si Mishie?
Kilala ba siya ng mga vampires?

Hindi kaya pinadala niya sa'kin ang invitation na 'to para pumunta ako dun?

-----------------xx-----------------A/N: We're almost there, Welshes! ;) Last 5

chapters minus the Epilogue nalang 'to! Mahahaba na na chaps ang mga susunod so
wait and keep supporting! Lablablab.

~Alee

=================

Chapter 46: Wren Wolf's Blood

Chapter 46: Wren Wolf's Blood

"Ano?!" Napatayo ang mga balahibo ko sa sigaw ni Syn. I can feel that she's mad.
Alam ko namang magagalit siya but I have no other choice. Kaya ko nga siya
pinatawag rito ay para may mapagsabihan ako ng gagawin ko. Expected ko na rin naman
ito.

"I'm sorry, Syn. Pero nararamdaman ko talagang matutulungan tayo ng librong 'yun
para matalo sila." I said pertaining to the vampire book. Mas nakita ko lang na
sumimangot ang mukha niya sa sobrang galit kaya napayuko nalang ako.

"Zy, I don't care about that book kung pati yang kaligtasan mo, isasaalang-alang
mo! Ni hindi mo pa nga kayang gamitin ng maayos yang kapangyarihan mo e!" Nakita ko
kung paano niya sinunog yung invitation sa mismong kamay niya nang dahil sa sobrang
galit.

I gasped and immediately grabbed the invitation on her hand. Agad ko iyong itinapon
sa sahig at tinapakan para mawala yung apoy. "What the heaven, Syn! Bakit mo
sinunog?!" I asked her. Naiinis na ako sa inaakto niya.

"Syempre para hindi ka makapunta sa party na 'yon!" Kanina pa kami nagsisigawan

dito dahil ayaw niyang pumunta ako sa party sa Arunafeltz. Pero ayokong sundin
siya. 'Yun lang ang tanging paraan para makapasok ako sa Arunafeltz nang walang
hirap. Sigurado akong bukas para sa lahat ng vampires ang kaharian nila bukas. Isa
pa, kaya ko lang naman pinatawag si Syn ay para humingi ng tulong sa kanya para
makalabas ako ng palasyo pero mukhang hindi niya naman ako tutulungan.

"I'm still going, Syn! Whether you like it or not. I'm going to that party."
Matigas na sabi ko. Agad kong kinuha yung cloak ko na pwedeng pagstore-an ng mga
bagay at saka nilagay yung invitation dun. I, then, sat on my bed.

Napansin kong napasabunot si Syn sa buhok niya sa sobrang frustration. "Are you
really that stupid, Zeira?! Ni hindi mo nga alam kung patibong lang 'yan ng
kalaban! Isa pa, kay Mishie 'yan naka-pangalan! Imposibleng nagkamali lang ng
padala yan dito! Sinadya iyan! And do you really think na makakapasok ka dun?!"

Tinignan ko siya at tumango. "I'm a half-vampire, Syn. Nakalimutan mo na ba? Isa

pa, that's a Masquerade Party. Hindi nila ako makikilala." Confident na sabi ko.

Napapailing siyang naglakad palabas sa kwarto ko. "Bahala ka nga!"

"Syn." Marahang tawag ko sa kanya bago pa siya tuluyang makalabas ng kwarto.

Napahinto naman siya pero hindi siya tumingin sa'kin. "Kung ayaw mo akong tulungan,
ako nalang mag-isa ang bahalang tumulong sa sarili ko. But please don't tell the
other Welshes about this matter." Pakiusap ko sa kanya. I trust Syn. Pero mukhang
nagkamali yata ako na siya ang nilapitan ko ngayon.

Finally, she looked at me. "Ewan ko sayo, Zeira." At saka siya tuluyang umalis.
Nakaramdam ako ng kaba nang dahil sa reaksyon niya. Pero kahit anong mangyari,
pupunta pa rin ako sa Arunafeltz Kingdom. Kailangan kong bawiin kung ano ang kinuha
nila mula sa'kin.

Nahiga ako sa kama ko at tumingin sa kisame ng kwarto ko na tanaw ang langit sa

mortal world. It was bewitched. Pinagawa ko ito kila Jae Kyline para naman hindi
ako masyadong malungkot. Medyo kumalma ang buong katawan ko dahil sa mga stars don.

I sighed. Kailangan kong makaisip ng plano para bukas.

The day of the Grand Blood Feast Celebration

Pagkagising na pagkagising ko, naligo agad ako at nag-ayos at saka pumunta sa

Library dito sa tuktok ng palasyo. May mga libro kasi ako sa kwarto pero puro
tungkol lang iyon sa Sorcery. Kailangan ko kasing humanap ng mapa ng buong
otherworld. Magbabasa rin muna ako ng tungkol sa mga vampires.

Malawak ang Library na 'to pero parang kagaya Lang rin ng ibang library sa mortal
world. Ang pinagkaiba lang, parang kasing tataas ng building ang mga bookshelves
kaya hindi ko alam kung saan ako mag-uumpisang maghanap. Ang dami pa. Buti nalang
at wala akong training ngayong araw kaya madami akong oras. At buti walang tao dito
sa loob kaya hindi ko na kailangang mag-imbento ng sagot kapag tinanong ako.

Nag-umpisa akong maghanap ng mapa at hindi naman ako masyadong nahirapan. Inilagay
ko iyon sa isang table na nakita ko dito sa loob at naghanap pa ng ibang kailangan
ko. Naglalakad ako habang nakatingin sa bawat aisle na dinadaanan ko pero parang
hindi ko rin naman makikita kaya huminto muna ako.

Huminga ako ng malalim at ibinukas ang dalawa kong palad. "Sielo Vampire Book!" I
casted. Naghintay ako ng libro na kusang bababa papunta sa'kin pero wala namang
nangyari. Kumunot agad ang noo ko. Baka wala talagang Vampire Book dito? E kung
Vampress book kaya? "Sielo Vampress Book!" I casted again but to my luck, nothing
happened.

Napapakamot nalang ako sa ulo ko na bumalik sa table na pinaglagyan ko ng mapa at

saka iyon tinignan. Namangha ako sa nakita ko. Napakalaki pala talaga ng Otherwold.
Nasa gitna nito ang Lairhart habang nasa bandang North nito ang Arunafeltz Kingdom.
May ibang mga nakita pa akong maliliit na bayan sa paligid ng dalawang kaharian.
Doon rin siguro nakatira ang ibang mga Welshes.

Maraming mga bayan sa gitna ng Lairhart at Arunafeltz pero halos malapit lang yun
sa Lairhart. Nabura na yata sa mapa ang malalapit na bayan sa Arunafeltz. O baka
sinadya nilang burahin sa mapa?

Hindi ko pa alam kung paano ang gagawin kong paglalakbay papunta sa Arunafeltz.
Kaya nga rin gusto kong tulungan ako ni Syn para magamit ko yung broomstick niya.
Pero ngayon, wala na akong choice kung hindi ang gumamit ng ibang pamamaraan.

Itiniklop ko na yung mapa at tangkang aalis na nang may isang librong malakas na
bumagsak sa harap ko. O sinadya talagang itapon dun?

Nakakunot ang noo kong napatingin sa taong 'yun.

"Hinahanap mo? Sorry. Kinailangan kong kunin." Cold na sabi ni Wren. Napalunok ako
ng ilang beses dahil sa tingin na ipinupukol niya sa'kin kaya minabuti ko nalang na
kunin yung librong ibinato niya. Ilang araw ko rin kasi siyang hindi nakita at
hindi ko rin alam kung ano'ng sasabihin ko.

Binasa ko yung title ng librong sinabi niyang kinuha niya. Vampire-Sorcerer Hybrid

Nagtataka akong tumingin sa kanya. Kinailangan niyang kunin? Bakit? "Bakit mo

kinuha 'to?" I asked, seriously. Nakatingin lang rin siya sa'kin at dahil sa
pagtataka, hindi ako masyadong naconscious.

"Malamang binasa ko. Ano'ng gagawin ko dyan?"

I rolled my eyes at him. Hindi talaga makakausap ng matino 'to. Lagi nalang
pabalang ang sagot. "I'm serious, Wren. Bakit nasa iyo ito?"

"Nauna ako sayo dito. Hinanap ko 'yan. At binasa." He's looking at me with those
green seriour orbs. I've never seen him this serious, seriously. Like he's up to
something. Uh. This green-eyed monster.

"At bakit mo naman to babasahin?"

"To learn everything about you."

Tinalikuran ko na siya dahil hindi ko na alam kung saan pa pupunta ang usapang ito.
Ayoko ng mga ganoong banat niya. Parang hindi maganda ang kutob ko. Pero rinig ko
pa rin ang pagsunod niya sa'kin. Nakakainis. Hindi nalang kita papansinin.

"Kung may binabalak ka man, Zeira, wag mo nang ituloy. Pinapahamak mo lang ang
sarili mo." Sabi niya habang nakasunod. Kaya ko gustong makuha yung vampress book
ay dahil baka may makuha ako dun na pwede kong magamit kung sakaling macorner ako
ng vampires. I was also looking for a vampire book to learn more about them pero
mukhang iisa lang yata ang vampire book na nabili ko dati sa NBS sa buong Mortal at
Otherworld. Ibig sabihin, kailangan ko talagang makuha yung librong 'yun.

"Wala akong binabalak." Simpleng sabi ko pero nagulat ako nang hatakin niya ako
paharap sa kanya. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa braso ko pero hindi ako
nasasaktan. Tinignan ko lang siya na walang emosyon sa mga mata.

"Hindi ka pupunta sa Arunafeltz." Matigas na sabi niya. Nabigla ako. Akala ko kasi,
hinuhuli niya lang ako kanina. I should've known that he knows something.

"A-ano bang pinagsasabi mo?" Tanong ko habang tinatry na alisin ang kamay niya sa
braso ko. Pero mas lalo lang humigpit 'yon.
"Your Alistair told me. And you're not going to that party." Geez, Syn.

Tinignan ko siya ng masama. "I am. Whether you like it or not. Wag mo akong
diktahan, Wren. Ako ang namumuno sa kahariang ito. I'm just doing what I think is
best for them." I don't want to be that crybaby Zeira anymore. Gusto ko nang maging
malakas. Mas malakas kesa sa mahinang ako dati. Ayokong mapahamak ang mga
nasasakupan ko dahil sa pagiging mahina ko.

Napabitaw siya sa'kin at natatawang umiling. A sarcastic one. "And what do you
think is the best for them? Ang ipahamak ang sarili mo? Hindi mo ba naiisip 'yun?
Ilang araw ka palang nagti-training. Sa tingin mo ba, maililigtas mo ang sarili mo
kung mismong hari na ang makalaban mo?" Halata ang inis sa boses niya pero hindi ko
iyon pinansin. "No, Zeira. Nilalamon ka lang ng galit mo kaya mo nasasabi 'yan."
Hindi ako nakakibo nang dahil sa huli niyang sinabi.

Tinalikuran ko nalang siya dahil ayoko nang makipagtalo. Sigurado namang hindi ako
mananalo sa kanya.

"Ano? Hindi ka makakibo ngayon?" Ramdam ko pa rin ang pagsunod niya. Pero hindi
niya mababago ang isip ko. Desidido na ako. Kahit ano pang mangyari.

"Pupunta pa rin ako, Wren. Kahit ano pang sabihin mo."

"Fine!" He shrieked. Nakalabas na kami ng Library at buti nalang hindi masyadong

matao dito sa tuktok. "Let's have a deal, then."

Napatingin ako sa kanya habang nakakunot ang noo ko. "No." Sagot ko agad. I have no
time for playing. Marami pa akong gagawin ngayong araw bago ako umalis.

"No? Sige. Sasabihin ko sa Senior Leaders ang balak mo." He said and started to
walk towards the other direction. Napahinto naman ako at napatingin sa likod niya.
Is he serious?!

"Wait!" I called. Huminto naman siya nang nakangiti at mabilis na bumalik sa dati
niyang pwesto.

"Ano? Payag ka na?"

Ipinikit ko ang mga mata ko at huminga ng malalim. Nakakainis. Mas sumasakit ang
ulo ko nang dahil sa asong 'to. "Oo na! Ano ba 'yang deal na 'yan?" Inis na tanong
ko sa kanya. Oras lang talaga na makahanap ako ng tyempo, gagawin kong puppy ang
isang 'to.

"Simple lang. Tatalunin mo lang ako sa isang laban."

"At ano namang mapapala ko kung tatalunin kita?"

"Kapag natalo mo ako, papayagan kitang umalis at tutulungan pa kita--"

"Hindi ko kailangan ng tulong mo."

"Pwede bang patapusin mo muna ako? Tss."

"Fine. Continue."

"Tutulungan kita sa ayaw at sa gusto mo. At kapag natalo kita, hindi ka aalis ng
palasyo. Maliwanag ba?" Tinignan ko siya ng masama. "Wag mo akong tignan ng masama.
Hindi ako natatakot. Mas naiinlove lang ako."

Nasamid ako nang dahil sa sinabi niya pero tinawanan lang niya ako. Pakiramdam ko,
lahat ng dugo ko, pumunta sa mukha ko. Kainis! Wren!

"Payag ka na ba?" Tanong niya ulit. Napilitan nalang akong tumango. "Tara." Sabi
niya at nagsimulang maglakad. Sumunod nalang ako. Parang gusto kong batukan mula sa
likod ang isang ito.

--

Pumunta kami sa likod ng palasyo kung saan maraming puno. Liblib na liblib ang
parteng ito kaya kahit maliwanag pa sa labas, madilim na kapag nandito sa loob.

"Ano bang mechanics nyang laban na sinasabi mo?" Tanong ko agad sa kanya. Gusto ko
nang matapos agad ang laban na 'to nang makapaghanda na ako sa pag-alis.

"Maghahanapan lang tayo sa gubat na 'to. Ang unang maka-atake ang panalo." He said
seriously. Kumunot ang noo ko.

"Ang dali naman masyado niyan." Seryosong sabi ko. Hindi naman sa humihingi ako
nang mas mahirap. Okay na rin siguro 'yon. Siguradong ako naman ang mananalo. Kahit
medyo kinakabahan ako nang biglang nagsmirk si Wren. Mukhang wala talaga siyang
balak na panalunin ako.

"Let's see." Sabi nya at mukhang aalis na pero pinigilan ko siya. "Ano? Scared?"

"Of course not!" Natawa siya bigla. "Kahit ano bang klase ng light ang pwedeng
gamitin?" Tanong ko sa kanya. He shrugged.

"Bahala ka." He said and started to walk away. Napailing ako at saka naglakad para
humanap ng pwede kong taguan.
Nang makakita ako ng isang malaking puno ay mabilis akong umakyat dun hanggang sa
makarating ako sa pinakatuktok. Pumikit ako at nagconcentrate para marinig ko kung
may parating ba dito sa pwesto ko. Ilang ulit ko iyong ginawa pero wala akong
marinig na ibang kaluskos. Puro paggalaw lang ng mga puno sa loob ng gubat na ito
ang naririnig ko.

Geez! Napalingon ako sa paligid nang may marinig akong napakaliit na kaluskos mula
sa likod ko. Napalunok ako agad at tumingin sa buong paligid. Dun ko lang narealize
na kaya pala confident si Wren na makipagdeal sa'kin. Nung naglalakbay kami dati at
may nakasalubong na vampire, ni hindi ko namalayan na nagtransform si Wren. Hindi
ko rin namalayan ang kada paggalaw niya! Nung bigla nalang siya sumulpot sa kwarto
ko, ni hindi ko rin siya narinig hanggang sa makapasok siya sa kwarto. Ibig
sabihin, hindi gumagana ang pagiging alerto ko sa kanya! At hindi ko siya mate-
trace.

Mabilis niya akong sinugod pero nagulat siya nang mabasag ako. And that moment,
parang kusang bumalik sa totoong ako ang isip ko. Napangiti ako habang nakatayo sa
punong hindi ko naman talaga inalisan kanina. "Ferious!" I chanted. Isang malakas
na hangin ang bumulusok papunta sa kanya na naging dahilan ng malakas na
pagkakahiga niya sa sahig. Hanggang sa bumalik ulit siya sa pagiging tao.

Nagmamadali akong bumaba sa puno na una kong inakyat at pumunta sa kinahihigaan

niya. Lumuhod ako agad para macheck kung okay lang siya. "Ayos ka lang?" Nag-
aalalang tanong ko. Ang nakita niya kasi kaninang bumaba sa puno at pumunta sa
katapat ng punong una kong inakyat ay isa lamang salamin. Mas nagmukha lang iyong
totoo dahil nasa Zeira na 'yun ang utak at puso ko. Hindi naman literal pero mas
may tibok ang puso ng clone na yun kesa sakin. Sinadya ko 'yun para hindi ako ang
atakihin niya.Nagtaka ako nang makitang nakangiti siya at napailing. "Tangna. Ang
utak mo talaga." Sabi niya at saka tumayo. Natawa nalang rin ako. Kasi kahit halata
namang nahihirapan siya, pinilit niya pa ring tumayo."Sandali. Gagamutin kita."
Sabi ko at itinapat sa braso niya ang kamay ko. May sugat kasi siya dun. Naramdaman
ko ang pagdaloy ang energy palabas sa kamay ko at papunta sa sugat niya. Napangiti
ako nang mabilis na maghilom yung sugat na nagawa ko sa kanya dahil sa Air Blade na
pinakawalan ko kanina.Ngumiti siya sa'kin. It was one of the most sincere smile
I've even seen. "You won. And you did great. Hindi ko inaasahan na ganun ang
gagawin mo."I smiled back at him and helped him to stand. "Thank you, Wren."
Naglakad lang kami palabas sa gubat na 'yun pero bago pa man kami makalabas ng
tuluyan, huminto siya sa lakad kaya napahinto rin ako. "Bakit? May masakit pa ba?"
Concerned na tanong ko.Umiling siya. "Sasamahan kita sa party." Diretsong sabi
niya.Halata ang pagtutol sa mukha ko. Hindi ko alam pero nang sabihin niya 'yon,
nakaramdam ako ng takot at kaba. Natatakot rin ako para sa sarili ko pero ayoko
namang madamay sila. "Wren. Hindi pwede. Siguradong malalaman nilang hindi ka
vampire." I said.Nararamdaman ko paglalim ng paghinga niya pero seryoso pa rin
siyang nakatingin sa'kin. "Don't worry, they won't notice." Confident na sabi
niya."What do you mean?""Nandoon rin naman ang ibang Wolves." Napansin ko bigla ang
paglungkot ng boses niya. Nagulat ako pero hindi ako nagreact. Hinintay ko lang na
magsalita siya ulit. "Hindi naman sila talaga namatay. Noong sakupin kami ng mga
Vampires, mas pinili nilang magpasakop sa paniniwalang mas mapapabuti sila. They
didn't believe us. Hindi sila naniwalang makikita ka pa. Nawalan sila ng pag-asa."
Nakangiti siya pero halata namang nasasaktan siya. Bakit ba ganito si Wren? Bakit
mas pinipili niyang itago kung ano yung tunay niyang nararamdaman?Napayuko ako
dahil pakiramdam ko, kasalanan ko kung bakit sila nagkawatak-watak. Alam kong hindi
lang isang race ang turingan nila. They're a family. Sa lahat ng race, sila yung
kahit hindi halata, alam kong importante sila sa isa't isa. "I'm sorry, Wren." I
said, sincerely.He chuckled. Naramdaman ko nalang rin bigla ang mga labi niya sa
ulo ko. "Don't be. Wala ka namang kasalanan. Sila lang talaga itong mahina."Nag-
angat ako ng paningin at nakita na nakangiti pa rin siya. I hugged him tightly.
Ayoko talagang nakikitang nasasaktan si Wren dahil nasasaktan rin ako. Hindi ko rin
naman kasi alam kung paano ko siya icocomfort kaya niyakap ko nalang
siya.Naramdaman kong niyakap niya rin ako pabalik. "Tsk. Dapat nireserve mo yang
yakap kapag nandun na tayo sa party. Sigurado akong maiinis si Viex kapag nakita
tayo." Naiiling niyang sabi. Humiwalay ako sa pagkakayakap sa kanya at saka siya
binatukan."Wag ka ngang nag-iimbento!" Naiinis na sabi ko sa kanya. Nakakainis. Sa
lahat naman ng pwedeng sabihin, yun pa talaga? Mabilis akong naglakad palayo sa
kanya."Huy, mangkukulam! Joke lang naman 'yun." Tawag nya sakin habang nakasunod.
Hindi ko siya nililingon."Hindi nakakatawa yung joke mo, Wren." Inis pa rin na sabi
ko."Sorry na."Hindi ko pa rin siya pinansin. Nakakainis naman kasi. Hindi ko na nga
siya iniisip at tinatry ko na siyang kalimutan tapos bigla naman niyang ipapaalala.
Baliw ba 'tong asong ito?"Sorry na, Zeira." Naramdaman ko ang paghawak niya sa
braso ko at ang bahagya niyang paghila sakin. Niyakap niya ulit ako. "See you
later." Kinilabutan ako nang bigla siyang bumulong sa tenga ko at mabilis na
naglakad palayo. Geez.--"Salamat talaga, Yumi at Yuki." Pasalamat ko sa kanila
habang nakatingin sa dress na binigay nila sa'kin. It's a white dress na
sleeveless. Ang sabi nila, magiging black daw ito oras na lumabas ako ng palasyo.
Sinuot ko rin yung cloak ko at inilagay dun yung mask na kulay black. Hinihintay na
siguro ako ni Wren sa labas ng palasyo."Walang anuman, Missy. Basta po mag-iingat
kayo ni Leader Wren." Yumi saidTumango ako sa kanilang dalawa at saka sila niyakap.
"I promise." Alam na nila ang balak namin ni Wren. Hindi ko rin naman pwedeng hindi
sabihin dahil sila lang ang nagbibigay sakin ng dress. "Sige, aalis na ako." Sabi
ko pagkahiwalay ko sa kanila. Tumango sila pero lalabas na sana ako sa kwarto nila
nang bigla namang may pumasok. Si Syn."Syn? Ano'ng ginagawa mo rito?" Seryoso ang
mukha niya kaya kinabahan ako. Nasa kwarto ako nila Yumi at Yuki simula kanina
dahil kung magsi-stay ako sa kwarto ko at bigla akong lumabas ng nakadress ng
magara, iisipin ng mga kawal na aalis ako. Kaya hindi muna ako bumalik sa kwarto ko
simula nung lumabas ako kanina para pumunta sa Library."I'm sorry, Zy." Seryoso pa
rin ang mukha ni Syn kaya nagtaka ako. Nagdala ba siya ng mga kawal dito para hindi
ako makaalis? "Kung tumanggi ako sa hinihingi mong tulong. Pero tutulong na ako
ngayon." She sighed. Imbis na mainis ay lumapit ako sa kanya para yumakap.
Kailangan ko talaga ng tulong niya!"Salamat, Syn.""Ano bang gagawin ko?" Tanong nya
habang nakayakap pa rin ako sa kanya.Humiwalay ako sa pagkakayakap at ngumiti lang
sa kanya.--Nakalubog na ang araw nang makarating kami sa isang tagong bayan na
malapit sa Arunafeltz Kingdom. Buti nalang at walang Welsh dito. Mukha kasing
sirang bayan na ito.Ginamit namin yung mga White Dragons na nasa palasyo para mas
mabilis makarating dito. Si Syn ang pinag-asikaso ko nun dahil may mga kawal ring
nagbabantay dun. Nagkita-kita kami kanina sa likod ng palasyo kung saan kami
naglaban ni Wren at saka pumunta dito.Maiiwan si Syn dito para bantayan yung mga
White Dragons habang kami naman ni Wren ang pupunta sa palasyo. Hindi rin naman
kasi siya makakapasok dun. Mula dito sa kinatatayuan namin, kitang kita na namin
ang isang mataas na gusali na napalilibutan ng maiitim na ulap. May kakunting ilaw
pero hindi na makita dito dahil sa sobrang onti nun."Sigurado kang magiging okay ka
lang dito?" Tanong ko kay Syn habang itinatali namin sa mga puno yung White
Dragons.Tumango siya. "I can handle myself. Basta dapat makabalik kayo dito agad
bago pa man sumikat ang araw." Paalala niya. Tumango kami ni Wren."Take care,
okay?" I said. Tumango rin si Syn.Aalis na sana kami nang bigla akong pigilan ni
Wren. Napalingon ako sa kanya. "Why?"Bigla niyang itinuro yung leeg niya. Mas lalo
akong nagtaka. "Ano'ng gagawin ko sa leeg mo?""Uminom ka ng dugo ko." Diretsong
sabi niya. Nanlaki ang mga mata ko at saka marahan na lumayo sa kanya."Geez, Wren!
Alam mo ba ang sinasabi mo?"Napaiwas ako ng tingin nang unti-unti siyang lumapit
sa'kin."Hoy lalaki! Ano'ng ginagawa mo?!" Sumugod na rin samin si Syn at
pinipigilan niya si Wren.He tsk-ed. "Hindi natin masisiguro kung ano'ng mangyayari
mamaya kaya kailangan handa tayo. Hindi ka pa rin naman ganoon kasanay gumamit ng
Light. Kailangan mong uminom ng dugo. At isa pa, nabasa ko kanina na mas malaki
yung mareretrieve mong memory kapag sa isang taong malaki ang parte sa alaala mo
ikaw uminom ng dugo. And whether you admit it or not, Zeira. Ako 'yun." Dire-
diretsong sabi niya. So kaya pala nasa kanya yung libro kanina ng Vampress?"Ano?
Ano'ng ibig sabihin ng siraulong ito, Zy?" Nagtatakang tanong ni Syn. Hindi niya
nga pala alam ang tungkol sa past namin ni Wren. Wala naman kasi talagang ibang
nakakaalam. Hindi ko muna siya pinansin dahil hindi ngayon ang tamang oras para
magpaliwanag."P-paano kapag naadik ako sa dugo pagkatapos nito?" Tanong ko na
naman.Umiling siya. "Nagbabalanse ang dugo mo dahil Vampress ka na. Kaya kahit
maadik ka sa dugo pagkatapos nito, hindi ka magiging isa sa kanila. You'll still
have the control on yourself, Zeira.""P-paano kapag hindi ko napigilan? Mapapatay
kita, Wren!" Natatakot na sabi ko. Mas lumapit pa siya sa'kin."Alam kong kaya mong
pigilan. May tiwala ako sayo." Nakangiting sabi niya. Nanginginig ang buo kong
katawan habang nakatingin sa kanya hanggang sa tuluyan siyang makalapit sa'kin.
Bumaba ang tingin ko sa leeg niya at unti-unting inilapit ang bibig ko dun.I
gulped hard. Ang bango niya pati na rin ng dugo niya. Napapikit ako at niyakap
siya. Nararamdaman ko ang paglabas ng mga pangil ko at ang desire na makainom sa
dugo niya. Hanggang sa hindi ko na namalayan na iniinom ko na pala ang dugo niya.
Tahimik lang si Wren habang ako naman, enjoy na enjoy.Hindi ko alam pero parang
nawala sa isip ko lahat ng problema. Ni hindi ko na yata matandaan kung bakit ako
nandito. Parang-- parang nakalimutan ko na rin yatang tumigil.I'm still sucking the
blood out of his body nang maalala ko yung sinabi niya. May tiwala siya sa'kin.
Alam niyang mapipigilan ko ang sarili ko.Nagulat ako nang biglang kusang gumalaw
ang katawan ko palayo sa kanya. Umiwas ako ng tingin at tumalikod sa kanilang
dalawa ni Syn. Narinig ko nalang ang mahinang mura ni Wren na halatang medyo
nanghina dahil sa ginawa ko. At ang paggamot ni Syn sa sugat niya."I-I'm sorry!"
Sabi ko habang nakatalikod pa rin. Pinunasan ko yung bibig kong may dugo rin."It's
okay, Zy. Kakaunti lang naman yung nakuha mo sa kanya." She said. Kaya napatingin
ako sa kanilang dalawa.Nakangiti silang parehas sa'kin kaya napangiti rin ako.
Hanggang sa maramdaman ko ang pagtindi ng sakit ng ulo ko. And the next thing I
knew, I'm hearing voices again. So many voices. ---------------xx--------------

A/N: Ito na yata pinakamahaba kong update na nagawa. Hahahha. Hope you enjoyed it!
Let me know your reactions okay? ;) Next will be the Grand Blood Feast
Celebration.Last 5 updates na siguro 'to? Hahahaha. Shems.-Alee

=================

Chapter 47: Grand Blood Feast Celebration

Note: Ipapaalala ko lang na kaya pinainom ni Wren si Zy nung blood niya ay para
maalala rin ni Zy yung times na nagti-training siya dati. Haha! Yun langs! Enjoy!

------------------

Chapter 47: Grand Blood Feast CelebrationWalang puno, mga halaman o bulaklak na
makikita sa Arunafeltz Kingdom. Actually meron naman. Puro patay nga lang. Inilibot
ko pa ang mga mata ko at wala akong ibang makita kung hindi itim at pula. Probably,
blood. Walang bantay sa pinakagate nito kaya nakapasok kami ng walang kahirap-
hirap. Mula sa nilalakaran namin, naririnig ko na ang usapan ng mga vampires sa
Great Hall. At masasabi kong ang dami dami nga nila.Napahinto kami nang makarating
kami sa malapit sa pintuan ng Great Hall. Dahil sa isang pila. May mga kawal na
nakatayo at mukhang mga goons sa mismong tapat ng pintuan. Mukhang dito yata kami
sasablay ah.'Wren, paano tayo makakapasok diyan?' I asked Wren in my mind. Bago
kami pumasok sa teritoryo ng kalaban, gumamit ako ng isang spell kung saan
makakapag-usap kami ni Wren sa isip. Hindi kasi pwedeng basta-basta nalang
kamingkaming mag-usap dito. Siguradong mahahalata nila kami.Pasalamat nalang talaga
ako kay Wren dahil pinainom niya ako ng dugo niya. Halos 30% kasi ng memory ko,
bumalik na sa'kin. Halos lahat ng naging trainings ko dati, naaalala ko na ngayon.
Pero syempre, kasama rin doon yung samin ni Wren.'Just stay beside me. Ako nang
bahala.' He said. Mas lumapit naman ako sa kanya at ipinulupot ang braso ko sa
braso niya. Parehas kaming black ang suot at may kapartner na black mask. Naka suit
siya at dress naman ang akin na umaabot hanggang sa thighs. Makapal rin ang make up
ko para hindi ako masyadong makilala. True enough, naging black nga yung dress na
binigay sa'kin nila Yumi at Yuki pagkalabas ko ng Lairhart. Iniwan ko rin muna yung
cloak ko kay Syn.Nang turn na namin ay dire-diretso lang dapat kaming papasok pero
pinigilan pa rin kami ng isang kawal na Vampire."Do you have an invitation?" Tanong
samin nung kawal na isa. Kitang kita ko ang pangil niya habang nakatingin ng
malagkit sa'kin. Parang gusto ko na tuloy masuka. Marahan akong inilayo ni Wren sa
kanya."We accidentally burned it out. But we received one." Wren said. Napakasama
ng tingin niya dun sa kawal na parang gusto na niyang tanggalan ng ulo. Wag niyang
sabihing badtrip na naman siya?Napatingin rin ako dun sa kawal na manyak kung
makatingin na mukhang hindi kumbinsido. "That's true."Kumunot ang noo nito. "You
can't go inside if you don't have an invitation." Nainis ako nang bigla itong
nagsmirk."I'm a vampire. And as far as I know, all the vampires are invited in the
annual Grand Blood Feast Celebration." Giit ko pa. Pero umiling pa rin ito. E kung
patulugin ko kaya ang pangit na 'to?"But you still have to present to me your
invitation. I'm just following orders from the King." sabi pa nito. Kainis! Kung
hindi lang talaga nasunog yung invitation!'Chill.' Wren said. Napatingin ako sa
kanya at saka dun ulit sa kawal. Naririnig ko ang ilang reklamo mula sa likod namin
dahil nakakapagcause na kami ng delay sa pagpasok nila."Look, Sir. I and my husband
came from Dark Neriva just to go here. And now, you're not letting us in just
because of a useless piece of paper?!" galit na sabi ko. Nalaman kong may mga
vampires pa palang nasa Dark Neriva na mas piniling wag makialam sa mga kalahi
nila. Nasa pinakasouth ito ng Othereworld at malayong malayo dito.Mukhang nagulat
naman siya at bigla siyang nagbow sa'kin. "I-I'm sorry, Madame. You may now go
inside." Sabi niya and motioned to the door. Bigla naman itong bumukas. Pero bago
pa man kami makapasok ay tinawag kami ulit nung kawal. "I'm sorry, Madame but is
your husband also a vampire?"Napatingin ako nang biglang umiling si Wren. "I'm a
wolf." He said, intently.Tumango naman yung kawal at saka kami naglakad papasok sa
loob.'Husband, huh?' Narinig kong sabi ni Wren. Nang mapatingin ako sa kanya ay ang
lapad ng ngiti niya. Sumimangot lang ako at tumingin sa dinadaanan namin.'I had to
tell him that.' Inis na sabi ko. Sana naman wag niya akong asarin tungkol dun buong
gabi.Puro torch lang ang nagsisilbing ilaw dito sa loob ng Great Hall. Kinailangan
ng madaming torches para lang lumiwanag dahil sa sobrang laki nitong venue. Puro
matataas na tables din ang nasa paligid na katulad ng mga table sa mga bars sa
Mortal World at nasa gitna ang dance floor. Walang mga pwedeng upuan kaya naghanap
kami ng pwedeng maging table. Habang naglalakad, puro nakakatakot na rebulto ang
nakikita namin sa bawat sulok nitong Great Hall. Ang creepy tuloy."Drinks, Sir?
Madame?" May lumapit na tagapagsilbi samin na may hawak na tray ng mga dugong
nakalagay sa kopita pagkarating namin sa medyo dulong table na maliit. Ngumiti ako
rito at kumuha ng isa. Ganoon rin naman si Wren.Naglibot ako ng paningin. Mukhang
kakaumpisa lang ng party dahil kakaunti palang yung nagsasayaw sa dance floor.
Iinumin ko san yung dugong kinuha ko kanina nang biglang kunin ni Wren yung
kopitang hawak ko.Tumingin ako sa kanya ng nagtataka pero unti-unti lang siyang
umiling kaya umirap nalang ako. Ibinaba niya sa table namin yung mga yun at saka
inilahad ang kamay sa'kin. Inaaya na naman niya akong sumayaw pero tinignan ko lang
siya.'We're not here to dance, Wren.'Siya naman ang biglang sumimangot. 'Isa lang
e.''Wag kang makulit.''Tss.'"Zy!" Napalingon kami parehas nang may tumawag sa'kin.
Nagmamadali siyang naglakad papunta sa table namin ni Wren. Napangiti naman ako
nang mamukhaan ko siya. Kilos palang, alam ko na."Mishie." Banggit ko sa pangalan
niya. Nakalong bloody red gown siya na umaabot hanggang sa sahig na may gown
spaghetti strap na pinartner-an ng isang red shimmering mask.Agad akong nagcast ng
isang Shield Spell sa isip ko para hindi marinig ng mga Vampires dito ang usapan
naming tatlo."Did you receive my message?" Tanong niya agad. Tumango ako."Binigay
sa'kin ni Syn 'yung message mo. Nakuha niya raw sa kwarto ko." Nakangiti kong sabi.
I can't believe na naisip kong traydor si Mishie. Kanina kasi nung sinabi ko kay
Syn yung favor ko sa kanya, may binigay siya sa'king crumpled paper na nakita niya
raw sa kama ko nung pumunta siya dun. It was Mishie's letter. Nakalagay run na
magkita kami sa mismong palasyo ng Arunafeltz para matulungan niya akong mabawi
yung libro. Hindi ko alam kung paano niya ako tutulungan ngayon pero laking
pasasalamat ko na hindi siya isa sa mga masasamang Vampires dito. She's still the
same Mishie that we all know."That's good." She said, smiling. "I'm really sorry
kung nahuli yung letter na 'yun. Nagpatulong lang kasi ako kay Nijel at may iba pa
akong inasikaso sa Mortal World." She explained."Okay lang, Mish." "So what's the
plan?" Nakatingin lang kami ni Wren kay Mishie at hinihintay siyang sabihin ang
plano niya. Sa totoo lang kasi, wala naman talaga akong idea kung saan nila
tinatago yung libro kaya hindi ko alam kung saan uumpisahang maghanap."Any minute
now, lalabas na ang hari at lahat ng atensyon, siguradong sa kanya mapupunta. Kapag
nangyari yon, Zy," tumingin siya sa'kin. "Kailangan mong pumunta sa pinakatuktok ng
Arunafeltz Palace. Pumasok ka sa kulay red na pinto na makikita mo sa kanan. Don
nakatago yung libro." Tuloy-tuloy na sabi niya. Napatango nalang ako kahit na hindi
ko maiwasang magtaka. Paano niya nalaman ang mga ganitong bagay? Pumupunta ba siya
dito lagi? "But you need to be fast enough para makaalis don dahil may alarm spell
na nakalagay sa pinakalalagyan ng libro. Kapag natrigger 'yun, iilaw ng pula ang
lahat ng torches dito kaya sigurado akong pupuntahan ka nila agad dun. Once na
nakuha mo na yung libro, tumalon ka mula sa window nung kwartong 'yun. Maghihintay
kami sayo. Nasa labas na ng palasyo si Syn dala yung mga White Dragons kaya
makakaalis tayo agad." She ended. Sa lahat ng sinabi niya, sa Alarm Spell ako mas
lalong nagtaka. Katulad ba 'yun ng Alarm Spell na ginawa ng Leaders sa Mystic
Palace?"Alarm Spell?" Ulit ko pa.She nodded. "Yes, Zy." By looking at her, alam
kong alam niya rin ang iniisip ko. Sigurado akong yung traydor ang may gawa nun.
May mga spell kasi na tanging may katungkulan lang ang nakakagawa. Kaya itong gawin
ng ibang spell-casters pero siguradong papalpak ito."Sino kaya--" hindi ko na
natapos ang sasabihin ko nang makarinig kami ng sigawan mula sa mga Vampires.
Napatingin kami sa unahan ng Great Hall nang biglang may naglakad paakyat sa
tronong nandon. Si Leo Arunafeltz kasama si Roanna at Viex.Napansin ko ring
napatingin sa'kin sila Wren at Mish pero hindi ko nalang sila pinansin. Ayokong
masyadong ipakita sa kanilang nasasaktan pa rin ako. Ayoko rin namang madistract sa
talagang dapat naming gawin dito. Hindi si Viex ang pakay ko. Ayokong isipin muna
siya.Napaiwas ako ng tingin sa kanila at saka bumuntong hininga. Nag-umpisa nang
magsalita yung hari. Hudyat para umalis dito."It's a great evening, Vampires. We're
celebrating the Grand Blood Feast for another victory against our enemies--"Unti-
unti na akong umalis sa pwesto ko at naghanap ng pwedeng akyatan dito sa loob ng
palasyo. Nagmadali akong pumasok sa isang pinto na nakita ko kanina at hindi nga
ako nagkakamali. Nandito nga yung hagdan papunta sa taas. Nagmadali akong umakyat
dun dahil wala naman akong maramdamang kakaiba o nagbabantay rito. Siguro, hindi
nila inaasahan na may kalaban na makikiparty sa kanila."--I've been ruling the
whole otherworld for almost sixteen years and this kingdom for hundred of years. At
inimbitahan ko kayong lahat dito ngayon, hindi lang para ipagdiwang ang ating
tagumpay. At para rin ipaalam sa inyo ang isang napakagandang balita."Rinig na
rinig ko pa rin ang mga sinasabi ni Leo Arunafeltz kahit tumatakbo ako pataas. Pero
ayoko munang pansinin kung ano man ang mga sinasabi niya. Ilang baitang nalang kasi
makakarating na ako sa tuktok."Balak kong ipakasal ang kaisa-isa kong anak na babae
sa kanyang pinakamamahal na nobyo."Bago pa man ako makarating sa pinakatuktok ng
palasyo ay napatigil na ako. Ramdam na ramdam ko ang malakas na pagtibok ng puso
ko, hindi dahil sa kaba o pagod. I'm hurting
again.Does he mean Roanna and Viex? Unti-unti kong naramdaman ang mga luha kong
bumagsak sa mga mata ko. No. Hindi yun pwedeng mangyari.Narinig ko bigla ang
pagchi-cheer ng crowd. Halatang masayang masaya sila sa nangyayari habang ako
naman, nagdurusa."The wedding will take place eight months from now. On Roanna's
17th birthday, siya na ang mamumuno sa inyo kasama ng magiging asawa niyang si Viex
Zaffre." He finished.Mas lalong umingay ang mga tao sa baba kaya napaupo nalang ako
bigla. Ayoko mang magpaapekto, mismong katawan ko na ang tumatraydor sa'kin.
Nanginginig ang buong katawan ko sa galit at selos. Gusto kong bumaba dun at
pagpapatayin silang lahat nang dahil sa sakit na dinudulot nila pero wala akong
magagawa kung hahayaan kong lamunin ako ng mahinang pagkatao ko.8 months. 8 months
nalang at magiging mag-asawa na sila. I can't let that happen. I can't let them be
happy. Not when I'm hurting myself so badly.I took all the courage to stand at saka
ko pinagpatuloy ang pag-akyat. Nararamdaman ko pa rin ang luha ko sa pisngi ko pero
hindi na iyon tumutulo. Kusa nalang iyong natuyo dito. Hindi ako pwedeng maging
mahina ngayon.Pumasok ako sa isang silid dito sa taas na may kulay pulang pinto at
nakita yung libro na nakalagay sa isang hugis bilog na poste. Mababa lang iyon pero
nakalutang yung libro mula don. Hindi ko alam kung paano ko ididispell ang Alarm
Spell na nilagay ng traydor na 'yun dito kaya kinuha ko nalang iyon ng walang pag-
aalinlangan. At totoo nga yung sinasabi ni Mishie, nagkulay pula lahat ng apoy na
lumalabas sa mga torches dito sa buong palasyo. Tumakbo ako agad sa nag-iisa at
malaking bintana na nandun at halos manginig ang buong katawan ko sa sobrang taas
nun.Napalingon ako bigla sa likod nang maramdaman ko ang presensya ng isang tao
dun. At hindi nga ako nagkakamali. Nakatayo siya sa pintong pinasukan ko habang
nasa likod niya ang dalawang taong kinamumuhian ko. He's smirking at me and bowed
na ipinagtaka ko."I'm glad to finally meet the Lairhart's Princess." Leo said.
Paano niya ako nakilala?Agad kong niyakap yung libro ng mahigpit na mahigpit.
Nakakaramdam ako ng takot sa presensya ng demonyong ito. Hindi ako pwedeng
magpadalus-dalos ng kilos dahil siguradong mapapatay niya ako."Leo Arunafeltz." I
said. Kahit diretso ang pagkakasabi ko ng pangalan niya, alam kong hindi siya tanga
para hindi mapansin ang panginginig ng buong katawan ko nang dahil sa presensya
niya. Mas lalo siyang napangiti dun."I really am sorry for I didn't acknowledge
your presence in this party. Though I'm quite bothered on how did you get in here
in the first place." He said, sarcastically. Kahit natatakot ako, ngumiti pa rin
ako sa kanya ng nang-aasar. "Drastic measures for desperate situations."I said.
Mukhang nanggalaiti naman siya dahil sa sinabi ko. "Kunin niyo yung libro sa kanya
saka niyo siya patayin." Sabi niya kay Roanna at Viex saka nagsimulang maglakad
palabas ng room. Pero hindi pa siya tuluyang nakalalabas nang magsalita ako ulit.
"Yes, I think I'm going to die but you still won't have this book! Because this is
mine!" Sigaw ko at saka umakyat dun sa bintana at nagpahulog. Hindi ako marunong
lumipad pero alam kong darating sila Syn. Alam kong hindi nila ako pababayaan.
"Zeira!" Narinig ko pang tawag ni Viex bago ko tuluyang ipikit ang mga mata ko
habang tuluyan akong nahuhulog. Ramdam ko ang bawat mararahas na pagtama ng hangin
sa balat ko pero hindi ko yun ininda. Alam kong ikamamatay ko ang pagkakahulog ko
dito kung sakali. Pero sana manlang, kahit ngayon lang, may sumalo sa'kin.--
"Zeira." Iminulat ko ang mga mata ko nang makaramdam ng mahihinang pagtapik sa
pisngi ko. Pero sana hindi ko na ginawa yun dahil nung oras ring iyon ay parang
kusang bumalik sa'kin lahat ng nangyari. Napabalikwas ako ng bangon at napahawak sa
dibdib ko dahil nakaramdam ako ng sobrang pagkahapo na parang ngayon lang ako ulit
huminga."Zeira. Ayos ka lang?" Wren asked habang hinahagod niya ang likod ko. May
ibinigay siya saking baso na may lamang tubig kay agad ko rin iyong ininom. Parang
kusang kumalma ang buong sistema ko pagkatapos kong maubos yung tubig na binigay
niya sa'kin.Inilibot ko ang paningin ko at napansing nasa kwarto ko na ako dito sa
Lairhart Kingdom. At tanaw ko na mula sa kinahihigaan ko ang maliwanag na labas.
Napakunot ang noo ko na napatingin kay Wren na nakaupo sa gilid ng kama ko. "N-
nakauwi na tayo?" I asked him.Ngumiti naman siya. Bigla nalang akong napayakap sa
kanya sa sobrang tuwa. Nang makaharap ko kagabi si Leo Arunafeltz, sobrang natakot
ako dahil hindi ko alam kung ano'ng gagawin ko. Na parang anytime, mamatay na ako.
Pero nung nahuhulog na ako, nakaramdam nalang ako bigla ng mga brasong sumalo
sa'kin. Si Wren. Pagkatapos nun, hindi ko na alam kung ano ang nangyari. Bakit ba
siya ganito? Lagi nalang siya ang nagliligtas sa'kin mula sa mga taong iyon. Mula
sa mga bampirang 'yon. Paano niya ako naliligtas kung nasaktan ko siya? Bakit mahal
niya pa rin ako kahit hindi na siya ang mahal ko?"Salamat, Wren."He chuckled.
"Always. At your service." Naramdaman ko ang mahihinang pagtapik niya sa likod ko
at saka ako humiwalay sa pagkakayakap. Napayuko ako nang makitang nakatingin siya
sa'kin."Bakit?" He asked.Napansin niya sigurong biglang nagbago yung mood ko kaya
bigla niyang hinawakan yung mga kamay ko. Hindi ko namalayan na umiiyak na naman
pala ako. Kailan ba ako titigil sa pag-iyak dahil kay Viex? Kailan ko ba siya
makakalimutan?"He's getting married, Wren." I said and burst out of crying again.
Narinig ko ang malalim na pagbuntong hininga niya at ang mahinang pagpisil niya sa
kamay ko."I'm sorry pero hindi ko na kayang makita kang nasasaktan dahil sa kanya."
He said. Naramdaman kong niyakap niya ako ulit. "Babawiin na talaga kita." He said
with finality. Hindi ko alam pero mas naiyak lang ako nang dahil sa sinabi niya.
Sana nga. Bawiin nalang ako ni Wren. Sana, siya nalang ulit.We just stayed like
that for a while hanggang sa matapos ako sa kakaiyak. Hinintay na naman niya akong
matapos. Buti hindi siya nagsasawa."Tapos ka na ba?" He asked. Iniharap niya ang
mukha ko sa kanya at hinawakan ang magkabilang pisngi ko. He gently pressed his
thumb on my cheek para punasan yung luha ko galing sa pag-iyak. Tapos hinalikan
niya yung noo ko.Ngumiti ako sa kanya pero nagulat ako nang may kumawala na namang
isang kuha mula sa kanang mata ko. Agad ko rin iyong pinunasan at tumingin sa
seryosong mukha ni Wren. I smiled at him. "Ayan. Tapos na."Natawa siya nang dahil
sa sinabi ko kaya pati ako natawa. Para kasi kaming timang na dalawa e. Pero kahit
ganun, thankful ako kay Wren dahil sa tuwing sasaktan ako ni Viex, siya yung laging
sumasalo sakin. Siya yung nagtitiis na mabasa ang damit dahil lang sa balde-baldeng
iyak ko. At kahit yata punasan ko siya ng sipon, ayos lang sa kanya e. Siguro, kaya
ako nainlove sa kanya dati ay dahil sa pagiging ganito niya.Napahinto ako sa
pagtawa at napatingin sa maaliwalas niyang mukha. Mas gumagwapo talaga ang isang
ito kapag nakangiti e. Natigil siya sa pagtawa at napatingin ng seryoso sa'kin."Wag
mo nga akong titigan. Kinikilig ako e." Seryosong sabi niya.Napahagalpak ako ng
tawa ng sabihin niya yon. Siraulo talaga 'to. I think I've just found a reason to
let go and move on.And I promise. Ito na ang huling beses na iiyakan ko si Viex.--
Pagkatapos naming magdrama ni Wren sa kwarto ko ay naligo ako agad. Samantalang
pupuntahan raw niya ang ibang Wolves. Nagulat nga ako nang makita si Syn sa kwarto
ko pagkatapos kong maligo. Ang sabi niya, pinatatawag raw ako ng Senior Leaders.
Hindi ko rin naiwasang makaramdam ng kaba nang makita ko yung expression ng mukha
niya. Para kasing may hindi magandang nangyari kaya kinailangan akong ipatawag.
Hindi kaya nalaman nila yung ginawa namin kagabi?Nilagay ko muna yung vampire book
sa Secret Room sa kwarto ko kanina. Hindi ko pa muna pwedeng ipaalam na nasa akin
yung libro lalo na't hindi ko pa alam kung sino ang traydor. Actually, kasama sa
pagbalik ng alaala ko yung Secret Room dito sa kwarto ko. Walang nakakaalam nun
kung hindi ako lang. Kaya pabor na rin na ginawa ko yun dati. Nakita ko pa rin kasi
yung iba kong gamit dun na pinakaiingatan ko. Kasama na yung mga bigay sa'kin ni
Wren.Agad akong pumunta sa Grand Hall ng Lairhart pagkababa ko. Ang sabi kasi, dito
raw ako kakausapin ng Senior Leaders. Hanggang ngayon nga kinakabahan pa rin ako
kahit mukhang alam ko na ang dahilan kung bakit ako pinatawag. Siguradong
mapapagalitan ako kahit nagtagumpay naman kami sa plano."Good morning, Your
Highness." Nadatnan ko ang dalawang kawal na nakatayo sa pinto ng Grand Hall. I
greeted them back as they opened the door for me. Sinara rin nila agad yun nang
makapasok ako. Tumambad sa'kin ang mga nakahilerang Senior Leaders na hindi ko
mabasa kung ano ang mga iniisip. Napayuko ako dahil nahihiya ako sa kanila."I-I'm
sorry Master Hans, Mistress Herina, Master Lucio and Mistress Lyan." I said
sincerely pero hindi sila nagreact. Nag-angat ako ng tingin dahil ilang minuto na
yata akong nakatayo rito pero hindi naman nila ako kinikibo.Pero nagulat ako nang
makitang nakangiti na silang lahat sa'kin. "B-bakit po?"May narinig akong nagfake
cough kaya napatingin silang lahat sa likod nila. Dun ko lang napansing hindi lang
pala kami ang tao rito. "I really am disappointed in you, princess. At the same
time, proud." Biglang nahawi yung Senior Leaders at tumambad sa'kin si--"Daddy?"
Napatakip ako sa bibig ko nang makita si King Arcanus habang nakaupo sa trono niya.
He's back! He's here!"Won't you give me a hug, princess?" Sabi niya na naka-open
arms. Agad akong tumakbo papunta sa kanya para yakapin siya. Hindi ako
makapaniwala! Nandito si Dad. Pero bakit nandito siya?"Dad, bakit ka pala nandito?
Diba sabi ko sa'yo mas safe ka sa Finelry?" Nagtataka kong tanong pagkahiwalay ko
sa yakap. Natawa naman siya."Sinabi sa'kin ni
Mishiena ang nangyari. I'm the King, princess. I can't hide habang namimiligro ang
buhay niyo rito. Lalong lalo na yung sayo." Naiiling na sabi niya. Napakamot ako sa
ulo ko. Mukhang nasabi na rin sa kanya yung nangyari kagabi."I'm sorry, Dad. Alam
mo na po. Desperate situations call for drastic measures." Natawa siya nang dahil
sa sinabi ko."I see how you've grown, Zeira. And I'm so proud of you." Niyakap ko
ulit si Daddy. I'm so glad na nandito na siya and at the same time, na hindi ako
napagalitan."Thank you, Dad."Tumango siya habang yakap ako. "Don't worry. Parehas
nating babawiin kay Leo ang buong Otherworld." he said kaya mas lalo akong
napangiti. "We surely will, Dad."

=================

Chapter 48: Book of Death

Chapter 48: Book of DeathPagkatapos kong kausapin si Daddy ay bumalik na ako sa

kwarto ko. Ang sabi niya, magpahinga na raw muna ako dahil magkakaroon ng kainan
mamaya. Alam na rin kasi ng buong palasyo na nagbalik na ang hari. Nakakatuwa nga
dahil sobrang saya nilang lahat.Kinuwento ko sa kanya lahat ng nangyari habang wala
siya. Yung pag-atake samin sa Mystic Palace. Yung libro. Yung kasal nila Viex at
Roanna. Yung pagmi-meet namin ni Leo Arunafeltz pati na rin yung traydor na
nagtatago dito sa Lairhart. Nagtaka nga ako nang hindi na magulat si Dad sa mga
nalaman niya. Siguro ine-expect niya na rin talagang hindi magiging madali ang
lahat ngayong nagbalik na kami dito."Drane." Tawag ko kay Drane nang makita ko
siyang nakikipag-usap sa isang kawal na nagbabantay sa kwarto ko. Tumingin siya
sa'kin at nagbow."Ano pong maipaglilingkod ko sa inyo, mahal na prinsesa?" He
asked."Wag muna kayong magpapapasok ng kahit sino sa kwarto ko." I told him.
Tumango naman siya at nagbow ulit kaya dumiretso na ako papasok.I motioned my right
hand to the balcony's door and closed it. Ganoon rin ang ginawa ko sa ibang bintana
dito sa kwarto. Pagkatapos nun, humarap ako sa isang bakanteng wall dito sa kwarto.
Dati, nagtataka ako kung bakit ito lang yung wall na walang nakadikit o ano.
Ngayon, alam ko na kung bakit.Itinaas ko ang kamay ko at idinikit sa wall na 'yun.
"Opiño sekyo." I chanted. Saka ako umatras. Kitang kita ko kung paano kusang
natunaw ang wall na 'yun at naging isang lagusan. My Secret Room.Pumasok ako agad
at saka iyon isinara gamit ang isang spell. Hindi naman kalakihan itong secret room
ko. Parang kasing laki lang rin nung kwarto ko sa Mortal World. Tapos may isang
mahabang table sa pinakadulong gitna nito na napaliligiran ng mga bookshelves. May
mga kahon rin na nakita ko dun sa kabilang sulok. Puro yun gamit na mga binigay
sa'kin ni Wren dati.I walked towards the table. Dito ko kasi inilagay yung libro.
Tumayo ako sa tapat ng pinakagitna nung table at kusang nagbukas ang gitna nito.
Kinuha ko yung Vampire book na nakalagay dun at kusa ulit itong bumalik sa dati.
Nakangiti akong umupo at binuksan yung book.Sa totoo lang, ineexpect ko na pagbukas
na pagbukas ko nung libro, may makikita akong maraming sulat o kung anuman pero
nagulat ako nang wala kahit isang salita o letra ang nandito. "Bakit gusto nilang
makuha 'to e wala naman palang laman?" Tanong ko sa sarili ko habang piniflip ko
kada pages. Wala talagang laman! Paanong binenta 'to sa NBS kung wala namang laman!
Nakalagay pa sa novel section!Paulit ulit ko pang finlip yung bawat pahina ng
librong ito hanggang sa magsawa ako. Hindi talaga ganito ang ineexpect ko kaya
naman sa sobrang inis ko, naibato ko yung libro. "Kainis! Muntik na akong
magpakamatay nang dahil lang sa librong 'yan?" Hindi makapaniwalang tanong ko.
Narinig kong tumama iyon sa pader nitong Secret Room bago bumagsak sa sahig.
Napayuko ako dito sa table dahil sobrang nanghihinayang talaga ako. Akala ko pa
naman, makakatulong 'yun para sa pag-ubos namin sa lahi ng nga vampire pero hindi!
Gusto ko ng umiyak dahil sa sobrang frustration na nararamdaman ko pero alam ko
namang hindi ako matutulungan nun. Mas lalo lang lalala.Tumayo nalang ako para sana
umalis na dito nang may mapansin ako. Napatingin ako sa lamesa at nakitang
nakapatong na ulit dun yung libro. "D-diba, tinapon ko 'to?" Parang baliw na tanong
ko sa sarili ko habang nakaturo pa dun sa libro. Paanong napunta to dito sa tabi
ko? Napalingon pa ako sa paligid ko pero sigurado namang walang ibang makakapasok
dito. Kung meron man, siguradong malalaman ko.Nilapitan ko yung libro pero hindi ko
pa 'yun nahahawakan nang bigla nalang itong bumukas pero wala pa rin namang sulat
dun. Wala pa rin kahit ano. Ano bang dapat kong gawin sa librong ito dahil hindi ko
talaga alam kung ano'ng importansya ang meron dito.Napabuntong hininga nalang ako
at napatingin sa likod kung saan may mga nakahilerang bookshelves. Kakaunti lang
ang libro dito kumpara sa Library pero sigurado akong importante ang mga nilagay ko
rito dati. Nag-umpisa akong maghanap.Spell ChantingA Safe Way to Sorcery
Otherworld's HistorySpell-Casters ClanArt of SorceryPractical ArtsHalos lahat ng
librong nakikita ko ay puro sa Sorcery at Spell Chanting. Pero napatigil ako nang
mapansin ang dalawang libro na nakausli sa halos pinakataas ng bookshelf."Sielo." I
said at kusang bumaba yung dalawang libro papunta sa'kin. Napakunot ang noo ko
sandali nang mabasa yung mga title pero napangiti rin ako sa huli.Vampire Society
Killing a VampireKaya siguro wala akong makitang copy nito sa Library. Dahil ako
mismo ang nagtabi nito dito dati.Makapal at halatang luma na yung dalawang libro
dahil halos magpulbos na yung bawat pages. Siguradong mahihirapan akong hanapin
yung tungkol sa librong ito dito dahil may ibang pages rin na may sira na. I
sighed. Inuna kong tignan yung Vampire Society. May mga sulat ito at may mga
larawan din. Vampires. Arunafeltz. Parang ito na yata ang History Book ng Vampire
Clan. Wala naman akong nakitang tungkol sa libro nang makita ko yung mga last
pages.May nakadrawing dun na katulad nung librong nabili ko. Tapos may nakalagay sa
taas na Book of Death. So ito pala talaga ang makakatulong samin na pumatay sa
kanila?I flipped it to the next page at binasa yung nakasulat. Ayon dito,
naparusahan ng mga sinaunang spell-casters ang Vampires dahil sa panghihimasok nito
sa mundo ng mga mortal. Alam ng lahat na labag yun sa rules of Nature dahil nandito
ang Otherworld para ma-maintain ang balanse ng mundo. But the Welshes are not to
meddle with the people of Mortal World. Nilabag iyon ng ancestors ni Leo Arunafeltz
kaya binigyan ng mga ito ang Vampire Race ng isang librong magtatakda ng pagbagsak
nila. Maraming beses nila itong tinangkang sirain pero wala ring nangyayari
hanggang sa mapagdesisyunan nalang nilang itago ito mula sa mga kalaban.Walang
nakakaalam kung ano ang nilalaman ng Book of Death at ang nakatadhana lang na
pumatay sa hari ang pwedeng makapagpalabas ng tunay na anyo ng nasabing libro.
Kusang sumara yung libro pagkatapos kong basahin ang nilalaman nito. Ibig sabihin,
posibleng isang weapon laban sa mga Vampires ang Book of Death? Pero, paano ko
naman palalabasin kung anong weapon 'to? Ni hindi ko nga alam kung bakit hanggang
ngayon, walang lumalabas na kung ano sa bawat pahina nito. Saka hindi ko naman alam
kung ako yung nakatakdang pumatay kay Leo Arunafeltz.Binasa ko pa yung isang libro
pero yung natural way ng pagpatay sa vampire lang naman ang nakalagay dun. Pansin
ko ring parang limited na limited lang yung information na nakalagay. Kaya hindi ko
na pinagtyagaan.Hindi ko alam kung ilang oras na akong nandito sa loob nang marinig
kong may pumasok sa kwarto ko."Zy?" Rinig kong tawag sa'kin ng isang tao. Si Syn.
Nasa kwarto ko na siya. Hindi naman niya ako makikita dito pero paano ako lalabas
kung nandito siya? At ang alam ko, sinabi ko kay Drane na wag magpapapasok dahil
may ginagawa akong importante. "Wala naman dito ah? Akala ko ba nandito siya?"
Rinig ko pang sabi niya bago tuluyang lumabas sa kwarto.Niligpit ko na lahat ng
librong ginamit ko kanina para makalabas na sana. Kaso nung ililipit ko na yung
Book of Death, bigla akong natusok nung naka-usling kahoy sa gilid ng table.
"Ouch." Nilapag ko muna yung libro na nakabuklat pa rin hanggang ngayon at saka
tinignan yung sukat. Ang daming dugo agad ang lumabas sa kamay ko. Ang laki pala
masyado nung naka-usli. Bakit hindi ko napansin ag-- "Hala! Natuluan!" I shrieked.
Dahil nasa harap ko yung Book of Death, at nakatapat dun yung kamay ko na may dugo,
natuluan yung libro nung tumulo yung dugo sa kamay ko.Agad ko ring ginamit yung
kabila kong kamay para punasan sana pero nabigla ako nang makitang namumuo na yung
dugo. Pero hindi ko naman siya mapunasan. Parang--parang napunto ito dun sa
pinakaloob nung page na natuluan.Napatayo ako at pakiramdam ko, namutla ang buong
mukha ko. Hindi kaya--?Dahil sa sobrang curiosity ay ipinasok ko yung isang daliri
ko sa mismong natuluan ng dugo. Napasinghap ako ng tumagos iyon. Halos paghinga ko,
pigil na pigil nang dahil sa nakikita ko ngayon. Pumasok yung daliri ko sa libro!
Pero sa mismong spot lang yun na natuluan ng dugo.Mabilis kong inangat ang daliri
ko nang unti-unting mabura yung dugo sa pahinang iyon. At nung tangkain ko ulit na
ipasok yung daliri ko, hindi ko na maipasok.I get it now! It's not a weapon! Maybe
its a secret storage for that weapon!--Nagsimula na ang handaan dito sa palasyo
kaya mas maraming Welshes dito ngayon kesa sa mga normal na araw. Nakaupo kami ni
Daddy dito sa harap kung nasaan ang mga trono namin. Nasa gitna siya habang nasa
kaliwa naman niya ako. May isang mahabang table sa harap namin na puno ng masasarap
na pagkain. Medyo elevated itong kinalalagakan ng tronong inuupuan namin kaya
kitang kita namin ang buong Grand Hall. Naka parallel naman ang table ng Senior at
Current Leaders sa table namin habang may mga bilog na malalaking tables sa buong
Grand Hall na puno rin ng pagkain para sa mga dumalong Welshes.Hindi ko na natuloy
na tignan kung ano yung weapon na nakalagay dun sa libro dahil hinahanap na raw ako
para maayusan. May bukas pa naman at alam kong safe yung book sa Secret Room kaya
kampante akong walang makakakuha nun kahit may sumalakay pa dito."Are you happy?"
Dad asked. Napatingin ako sa kanya at napangiti."Yes, Dad. I'm really glad that
you're with me right now." I answered honestly.He held my hand na nakapatong sa
table. "Sana lang nandito ang Mommy mo. I'm sure proud na proud rin siya sa'yo." He
said as he gently squeezed my hand.Ngumiti ako ng mahina. "Sana nga, Dad."Sana nga.
Sana nandito si Mommy. Kaso hindi. Pinatay siya ni Leo Arunafeltz. Naiisip ko pa
lang ang ginawa niya, gusto ko nang kunin sa loob ng katawan niya ang puso niya at
saka ito durugin. Kung hindi niya sana ginawa 'yon
kumpleto pa rin kami hanggang ngayon.Napansin ko na biglang humigpit ang hawak ni
Dad sa kamay ko kaya napatingin ako dun. Nanginginig na pala ang kamay ko at
nakakuyom. Hindi ko alam na sobra na pala akong naaapektuhan ng galit na
nararamdaman ko. Napatingin ako kay Dad na nakangiti at umiiling sa'kin. Na parang
sinasabi niyang hindi niya gusto ang iniisip ko. Bumuntong hininga ako at saka
tumayo. Mukhang nagulat naman silang lahat at napatingin sa'kin. Hindi siguro nila
inaasahan ang gagawin ko."May I have your attention, Welshes?" Malakas na sabi ko
habang nakatingin sa kanila. Napansin ko rin ang tingin ng mga Leaders at Senior
Leaders. Lahat natigil sa kani-kanilang mga ginagawa para lang tumingin sa'kin.
Kanina, habang nasa Secret Room ako at inaalam kung ano'ng pwedeng gawin sa Book of
Death, naka-isip na ako ng susunod na plano. Sana nga lang at gumana."Gusto kong
maghanda ang lahat ng Welshes na nandito. Bata man o matanda. Gusto kong sumailalim
ang lahat sa training sa loob ng isang taon." Seryosong sabi ko.Maraming
napasinghap nang dahil sa sinabi ko. May mga nagtaka at may mga hindi nagreact.
Kabilang na dun sina Mishie, Syn at Wren. Hindi nila alam kung anong plano ko pero
mukhang alam na nila kung bakit sinasabi ko 'to."Ano'ng ibig mong sabihin, mahal na
prinsesa?" Napatayo si Master Hans. Wala namang pagtutol sa tono ng boses niya pero
alam kong nabigla siya.Nginitian ko ng tipid si Master Hans at saka ulit tumingin
sa mga Welshes na nandito. "We will start the second war. Tayo mismo ang susugod sa
Arunafeltz Kingdom para pabagsakin sila." I said gritting my teeth.Hindi nagrereact
si Dad pero alam kong sang-ayon siya sa plano ko. Ganoon rin ang mga Senior Leaders
at halos lahat ng nandito sa loob ng Grand Hall. "It's time to take what's ours
back. And that's the Otherworld."Bigla silang nagsitayuan at nagcheer. Puro Long
Live Lairhart ang naririnig ko kaya napangiti ako. Mas lalo ring lumapad ang ngiti
ko nang makita ang reaksyon niya. Umpisahan na natin ang totoong laban.--Dumiretso
ako sa kwarto ko nang matapos ang party. Lahat rin ng mga Welshes, nagsidiretso sa
mga kwarto at bahay nila sa loob at labas ng palasyo dahil sa pagod. Sobrang
pagsasaya naman kasi ang ginawa nila ngayong gabi. Habang naglalakad ako, ramdam ko
ang pagsunod niya sa'kin. Ano na naman kayang gagawin niya ngayon?Tumigil ako sa
harap ng nga kawal na nagbabantay sa kwarto kaya yumuko sila. "Pwede na kayong
magpahinga." I said, smiling. Mukhang nagtataka naman sila dahil hindi ko naman
sila pwedeng paalisin dito basta. Aangal pa sana yung isa nang unahan ko na siyang
magsalita. "I'll be safe. Isa pa, that's an order." Mahinahon na sabi ko kaya wala
na silang nagawa kung hindi ang magmartsa paalis.Pumasok ako agad sa kwarto
pagkatapos nun at saka tumambay sa balcony. Pero hindi pa ako nakakaisang minuto ay
naramdaman ko na ang presensya niya dito. Nakangiti akong humarap sa kanya."Yana."
"H-heiress." Her voice cracked as she knelt down in front of me. Napabuntong
hininga ako nang makitang umiiyak na siya. "Heiress, I'm sorry." paulit-ulit siyang
humihingi ng tawad kaya nilapitan ko na siya."Tumayo ka dyan, Yana." I said.
Sinunod naman niya ako kaya pinaupo ko muna siya sa kama ko. Hindi ko magawang
magalit sa kanya dahil alam ko namang napilitan lang siyang gawin ang mga bagay na
'yon."H-heiress. I-I'm the traitor." She said. Hindi siya makatingin sakin. Siguro
dahil nahihiya siya o kung ano man. Ang totoo, hindi ko ineexpect na aamin agad
siya nang dahil sa ginawa kong pag-aannounce ng second war. Alam nya kasing
madadamay ang tatay niya kapag sumugod kami sa Arunafeltz. "I'm really sorry.""It's
okay. Alam ko naman." Nakangiti pa ring sagot ko sa kanya. Nag-angat siya bigla ng
tingin."A-alam mo?"Tumango ako. "Uminom ako ng dugo ni Wren at kasama ka sa mga
naalala ko, bessy." Mukhang nagulat siya sa sinabi ko. Totoo naman. Na kasama siya
sa mga naaalala ko. Dahil bestfriend ko siya noon bago pa man ako mapunta sa Mortal
World. Natahimik lang siya at naghintay ng mga susunod kong sasabihin. "I'm sorry.
Kung hindi kita natulungan no'n nang kunin ka at ang papa mo ng mga Vampires. I was
weak that time. I'm so sorry." I said. Bago pa man kasi ako madatnan ni Mommy nun
sa kwarto ko, kasama ko pa si Yana nun bago siya makuha ng mga Vampires. Sinabihan
niyang pumunta ako sa kwarto ko para hindi nila ako makuha kaya yun ang ginawa ko.
Umiling siya. "Pinrotektahan kita non dahil yun ang tungkulin ko bilang bestfriend
mo. P-paano mo nga pala nalaman, Heiress?" Nahihiyang tanong nya."Ang totoo, nakita
ko yung papa mo sa Arunafeltz nung pumunta kami dun kagabi. Isa siya sa mga taga-
silbi. Hindi ko pa nga siya makikilala kung hindi lang dahil sa bracelet na suot
niya." Paliwanag ko. Yun yung bracelet na ginawa namin ni Yana para sa Papa niya
dati nung bata pa kami. Bulaklak yun na pwedeng gawing bracelet na hindi nalalanta.
Nakita ko yun sa nagbigay samin kagabi ng dugo na nasa kopita. Kaya nalaman kong
siya nga ang papa ni Yana. Isa pa, wala siyang pangil nung ngumiti siya sa'kin.
"Simula palang nung natapos yung pagsalakay satin sa Mystic Palace at nakuha yung
libro ko, naghinala na ako sayo. Pero hindi ko masyadong pinansin ang hinalang 'yon
dahil alam kong loyal ka sa pamilyang kinabibilangan ko. Hanggang sa bumalik nga
ang alaala ko. Nagtataka rin ako kung paano ka nakabalik ng matiwasay sa Lairhart
galing sa Arunafeltz. Naconfirm ko lang kanina nung nag-announce ako ng second
war." Mahabang paliwanag ko.Naisip ko rin kasi kanina na kaya pala unang-una siya
sa may tutol sa pagiging Vampress ko ay dahil ayaw niyang bumalik ang ala-ala ko.
Dahil yun mismo ang susi para malaman ko ang traydor."Patawarin mo sana ako,
Heiress. Hindi ko ginusto 'yon. Sinasaktan kasi nila ang Papa ko kaya pumayag akong
maging mata nila sa inyo. Tinakot nila akong papatayin nila ang Papa ko kapag
nagsumbong ako. Ako rin ang nagpasok sa isang Vampire sa Mystic Palace para
manmanan ang bawat kilos ng mga Welshes dun. I'm sorry. Pero ngayon hindi ko na
kayang manahimik, Heiress. Madadamay ang Papa ko kapag sumalakay tayo sa kanila."
Nag-aalalang sabi niya habang umiiyak. Naaawa ako kay Yana. Kahit ano pa mang
nagawa niya, alam ko naman kasing hindi niya rin ginusto. Alam kong napilitan lang
siyang gawin 'yon dahil sa Papa niya. I will do the same thing kung Daddy ko ang
hawak ng demonyong Leo na 'yon.Niyakap ko si Yana habang tinatap ang likod niya.
"Don't worry. Ililigtas natin ang Papa mo." Sabi ko at marahang humiwalay sa
pagkakayakap ko sa kanya. "But promise me one thing." Sumeryoso ang mukha ko habang
nakatingin ng marahan sa kanya.Tumango siya. "What is it, Heiress?""Itutuloy mo pa
rin ang parereport sa kanya ng mga nangyayari dito." Confusion is written all over
her face but I just smiled. "And vice versa." Gusto kong malaman nilang after 1
year, babagsak na sila. Dahil wala naman talaga akong balak umatake sa kanila after
1 year. I want the best occasion in Arunafeltz to be ruined. I want Roanna's
birthday to be a disaster in specific. Like how they turned my last birthday in
Otherworld into a nightmare.Yes. Dahil mismong araw ng birthday ko sila umatake sa
Lairhart. Isa 'yon sa mga bumalik na alaala ko.

--------------------xx--------------------Last 2 chapters na. :) Sana lumabas na

yung mga Silent readers. I want to hear from you guys. <3

=================
Chapter 49: Allies

Chapter 49: Allies

2 days before the wedding

Abala ang lahat sa paghahanda para sa pag-atake namin sa Arunafeltz Kingdom.

Maraming mga inaayos ang mga sandatang gagamitin nila. Mayroon ring mga tuloy lang
sa pagti-training. May mga nagpapahinga. May ibang gumagawa ng ritwal at iba pa. 1
month ago ko lang in-announce sa kanila na sa birthday kami ni Roanna aatake.

Maraming nabigla dahil mas napaaga ang pag-atake. Pero ito kasi ang original plan
ko. Kinabukasan nung araw na umamin sa'kin si Yana, sinabihan ko ang Senior Leaders
at Current Leaders na mas hirapan ang magiging training ng mga Welshes pati na rin
ang mga kawal ng palasyo. Kaya alam kong sapat na ang mga lakas nila para manalo
kami. Malaki rin kasi ang tiwala ko sa kanila.

Kasama namin sa magiging pag-atake ang lahat ng Sorcerers, Witches and Warlocks,
Wizards, Elves at yung sampung Werewolves. May ibang Welshes rin na sasama at
tutulong para mas lumakas ang pwersa namin dahil di hamak na mas marami ang
Vampires samin. Mas mabilis pa sila. Kaya kahit may kakayahan kaming magcast ng
spell, sigurado akong pahihirapan pa rin nila kami.

Pero alam kong matatalo namin sila. Hindi man lahat ng Vampires pero alam kong
mapapatay ko silang mag-ama. Sila lang naman ang target ko. Hindi dahil sa gusto
kong makaganti dahil sa ginawa niya sa parents ko at sa Lairhart. Kundi dahil gusto
kong lumaya na kaming lahat sa kasamaan ni Leo Arunafeltz. Pakiramdam ko kasi,
buong Otherworld ang naghihirap nang dahil sa maling pamumuno niya.

Every month rin akong umiinom ng dugo ni Wren. At ngayon, lahat na ng ala-ala ko,
bumalik na sa'kin. And thanks to him. Kahit kasi nanghihina siya after ng ginagawa
ko, willing pa rin siyang ipagpatuloy yun every month.

Matagal ko nang natuklasan yung tungkol sa Book of Death. Nakuha ko yung weapon na
nakatago dun dahil sa dugo ko. Sounds funny but I feel like my blood is the key to
that book. O sinadyang maging ganito ako para mabuksan 'yon? Kasi nung tinry kong
dugo ni Wren ang ilagay don, hindi naman gumana. Hindi ko siya nabuksan.

And yung tungkol naman sa weapon. It's a Neb wood. Kasing haba yun ng isang buong
braso ng tao at sobrang tulis nung dulo habang may silver na hawakan naman sa
kabilang dulo. Pero hindi lang yun. May nakapulupot dun na parang tangkay ng rose
na naging kasing kulay na nung kahoy.

Nalaman ko ring yun nalang ang kaisa-isang Neb wood dito sa Otherworld dahil
sinunog daw lahat ng Neb Tree dito noon ng mga sinaunang Vampires. Yun daw kasi ang
nakakapatay sa mga Vampire Royalties. Kumbaga, sila kasi yung mga talagang pure
vampires kaya mahirap silang patayin. Hindi sila basta basta namamatay sa isang
ordinaryong kahoy.
Akala nila dati nasunog na nila lahat yun pero may naitago pa pala ang isang
Sorcerer na Ancestor namin at nilagay sa isang libro. Dumaan ang maraming taon at
walang nakapagbukas nung librong yun. Ako palang. Isa yun sa mga rason kung bakit
kampante akong mananalo kami at mababawi ang Otherworld.

Napabuntong hininga ako at napatingin sa papalubog na araw. Nandito ako sa tagong

garden ng Palasyo. Actually, ako lang talaga ang pumupunta dito lagi para mag-isip
isip. Last last month ko lang 'to nadiscover at simula nun, araw-araw na akong
nagpupunta dito. Makulay kasi dito tapos ang sarap pa ng simoy ng hangin.

Napangiti ako ng malapad nang maramdaman ko ang presensya ng isang tao sa likod ko.
Gusto kong matawa dahil kahit nagtatago siya, ramdam na ramdam ko pa rin ang mga
titig niya. "Lumabas ka dyan, Wren. Alam mong nate-trace kita kapag wala ka sa wolf
transformation mo." I smirked.

Ramdam kong napamura siya at lumabas sa isang punong pinagtataguan niya kanina.
Nakaupo ako sa damuhan at napansin kong tumabi siya sa'kin. For the last 8 months,
si Wren ang madalas kong kasama. Kapag may nangyayari sa'king masama o maganda,
siya ang laging nasa tabi ko. Minsan nafi-feel ko na kulang ako kapag hindi ko siya
nakikita pero kapag naman nandyan siya, sobrang sumasaya ako. Yung pakiramdam na
hindi mo na gugustuhing matapos yung nangyayari dahil siya ang kasama mo?

Alam ko namang mahal ko siya. Lalo pa't bumalik na ang mga alaala ko. Mas lalo ko
lang napatunayan na deserving siyang mahalin. Pero kahit ganon, hindi ko masabi sa
kanya yung nararamdaman ko. Hindi ko masabing mas mahal ko na siya kay Viex ngayon.
Ayoko na kasing magkamali. Gusto kong maconfirm ko muna lahat ng nararamdaman ko.
Ayokong sabihin sa kanya na mahal ko siya tapos kapag nakita ko si Viex, malalaman
kong hindi pa pala talaga ako nakakamove on.

Yes. Nakamove on na ako. Ramdam ko 'yun. Pero hindi pa rin ako pwedeng magsabi ng
tapos. Life is tricky. Minsan kasi akala mo nakamove on ka na sa isang tao pero
kapag nakita mo siya, bigla mo nalang kakainin lahat ng sinabi mo. Hangga't ganito
ng nararamdaman ko, hanggang may doubt pa ako sa sarili ko, hindi ko muna sasabihin
sa kanya. Ayokong masaktan na naman siya nang dahil sa'kin. I might as well die if
I hurt him again. Kaya sasabihin ko nalang sa kanya ang bagay na 'to kapag natapos
na ang second war.

"Parang ang lalim ng iniisip mo, ah?" Seryosong tanong sa'kin ni Wren. Napatingin
ako sa kanya pero inirapan ko kaagad siya.

"Ano naman sayo?" Pabalang na sagot ko.

Biglang nagsalubong ang dalawang kilay niya. "May problema ka ba sa'kin?" Halata
kong naiinis na siya kaya napangiti ako ng nakakaloko. Gustong gusto ko talagang
naiinis siya. Hindi kasi siya natatakot na ipakita yung totoo niyang ugali sa'kin.
Na parang sa way na 'yon, sinasabi niyang totoo lahat ng sinasabi at ginagawa niya.

"Wala naman. Iniinis lang kita." Natatawa kong sabi. He tsk-ed kaya mas lalo akong
natawa. Sa totoo lang, hindi ko alam kung paano kami nakakasurvive sa nagca-clash
na ugali namin. Kahit kasi nag-aaway kami madalas at nagsisigawan, we're still
ending up together. To be honest, that's one of the reasons kung bakit alam kong
kami ang magkasama. Kung bakit kami ang pinagsama ng tadhana.

"Ang lakas mo talagang mang-asar." Hindi na siya nakatingin ngayon. Sa araw na na

konti nalang, lulubog na.

"Nagsalita naman ang mas malakas mang-asar." I said, still smirking.

Napasimangot lang lalo si Wren at hindi na sumagot. Nagstay lang kami dun hanggang
sa lumubog yung araw. Aalis na sana kami nang may biglang sumulpot sa harap namin
ni Wren. Nagulat ako nang makita siya dito. Hindi ko ineexpect na magpapakita pa
siya sa'kin pagkatapos ng lahat ng ginawa niya.

"V-viex. Ano'ng ginagawa mo dito?" I said gritting my teeth in anger. Paano siya
nakapasok dito?

"I want to talk to you." Napatingin pa siya kay Wren pagkatapos niyang sabihin
'yon. Na parang gusto niyang sabihin na paalisin ko si Wren dito.

Umiling ako. "Wala tayong dapat pag-usapan. Umalis ka na bago pa man ako tumawag ng
mga kawal." Galit na sabi ko. Tahimik lang si Wren at nakatingin ng masama kay
Viex. Pinakiramdaman ko lang ang sarili ko. What am I feeling? Nararamdaman ko pa
ba yung mga bagay na nararamdaman ko kapag kasama ko si Viex dati?

I tried to wash my thoughts away. Hindi yan ang dapat mong isipin ngayon, Zeira.
May nakapasok na kalaban sa teritoryo namin at hindi ko alam kung ano'ng binabalak
niya.

"We're still going to talk." Cold na sabi niya habang unti-unting lumapit sa'kin.
Pero bago pa siya tuluyang makalapit ay humarang na si Wren sa gitna namin. Kaya
likod nalang niya ang nakikita ko ngayon.

"Umalis ka dito, Viex." Nanlamig ang buong katawan ko sa tono ng boses niya.
Dalawang beses ko palang narinig ang ganyang tono niya. Ngayon at nung kinausap
niya rin si Viex dati nung sumalakay sila sa Mystic Palace.

"No, Wren. She needs to know everything." Giit pa rin niya. Pakiramdam ko,
nagpanting ang tenga ko sa sinabi niya. Agad kong hinawi si Wren sa harap ko para
harapin si Viex. I slapped him hard on the face.

"Everything, huh?" Halos mangiyak-ngiyak kong sabi. But no! Handa ako sa mga
ganitong pangyayari kaya hindi ako iiyak. Hindi. Hindi sa harap niya. "Ano pa bang
natitira sa 'everything' na sinasabi mo, Viex? Didn't you hurt me enough because of
that everything?" Tinulak tulak ko siya dahil sa sobrang galit na nararamdaman ko.
Hindi ko alam pero ayoko nang marinig ang mga sinasabi niya. Pakiramdam ko kasi,
mahuhulog na naman ako sa mga kasinungalingan niya. "Ano pa, ha? Ano pa?" Bulyaw ko
sa kanya.
Napatigil ako sa pagtulak sa kanya nang maramdaman ko ang hawak ni Wren sa balikat
ko. "Ayaw na kitang makita, Viex! Umalis ka na dito!"

Nakayuko lang si Viex at hindi nagrereact. Ano? Tinablan na ba siya? Kasi ako,
sobrang sawa na sa mga ginagawa niya.

"That's so mean, my dear." a familiar voice came.

Napatingin kaming lahat sa kanya. At halos hindi ko napigilan ang sarili kong
lapitan siya pero agad rin naman siyang nakalayo. Tinignan ko silang dalawa. "At
nagsama ka pa talaga ng demonya? Ang kakapal ng mga mukha niyong pumunta dito!"
Naiinis na sigaw ko sa kanila.

Umiling si Roanna habang hindi naman umiimik si Viex. "We just want to help you,
Zeira. Pakinggan mo naman kami." Roanna said. May iba sa boses niya ngayon. Hindi
yung usual na tono niya. Walang halong kasamaan. Parang--parang sobrang sincere ng
sinasabi niya.

"I'm sorry but I don't need your help. Tara na, Wren." Sabi ko at saka hinila si
Wren. Pero napatingin ako sa kanya nang hindi siya gumalaw. Nakatingin lang siya
sa'kin na parang wala siyang pakialam sa nangyayari. At ayaw niyang sumama sa'kin.
Napakunot ang noo ko at nilapitan siya.

May iba sa mata niya. Mas malaki yung irises niya ngayon kesa sa usual na size
nito. Naiinis na napatingin ako kay Roanna. "Why did you compel him?" Wala talaga
akong time para makipagbiruan sa kanilang dalawa.

"Para hindi ka makaalis dito. Alam ko namang hindi mo siya iiwan kasama kami, am I
right?" She said.

Naningkit ang mata ko sa sinabi niya. Nakakainis! Ano bang gusto nilang mangyari?

"Just give us a few minutes to explain. Please." Viex said. Napatingin ako sa kanya
at nakatingin siya sakin ng matiim. Hindi ko mabasa ang iniisip niya. Hindi ko rin
naman kayang magtiwala pa pagkatapos niya akong paikutin.

"Kailangan mo talagang malaman ang mga sasabihin namin, Zeira. So please hear from
us." Sabi naman ni Roanna.

Bumuntong hininga ako at tumango. "Fine. 10 minutes to explain." Sabi ko at

humalukipkip.

Ngumiti sa'kin si Roanna na akala mo magkaibigan kami kaya inirapan ko siya.

Napasimangot siya bigla dahil dun.
"First of all, nabalitaan namin ang gagawin niyong pag-atake sa Arunafeltz. And we
want to help." sincere na sabi niya.

Tinaasan ko siya ng kilay. "What the heaven are you saying?" That's not what I was
expecting for her to say. Sino ba naman ang matinong taong tutulungan ang kalaban
para pabagsakin ang kaharian niyo?

"Sawa na ako sa kasamaan ng Daddy ko. I want all of this to end. And if it meant
killing him, then I won't think twice." determinadong sabi niya. Hindi ko alam kung
dapat ko ba siyang paniwalaan pero may konting part sa'kin na gustong maniwala at
tanggapin yung tulong na gusto nilang ibigay.

"Paano naman ako nakakasigurong hindi ito kasama sa plano niyo para gumanti samin?"

She sighed. "We've been helping you since nakita ka namin sa Finelry High.
Pinapahanap ka samin ni Daddy para patayin pero nang iba ang naging plano namin.
We've been protecting you, Zeira. Kung tutuusin nga, utang mo samin ang buhay mo."
She said. Magrereklamo sana ako pero hindi niya ako hinayaang magsalita. "Hindi ako
ang kaaway mo. Hindi ako ang nanggulo sa office niyo dati. Hindi rin ako ang
gustong magpapatay sayo. True enough. Pinakitaan kita ng puro kasamaan. Pero ginawa
ko yun para hindi maghinala samin si Daddy. Dahil kapag nalaman niyang tinutulungan
ka namin, papatayin niya rin kami."

"What do you mean?" Naguguluhan ako nang dahil sa mga sinasabi niya. Gustuhin ko
mang i-digest lahat, hindi ko magawa.

"Nagpadala dati si King Leo ng taong papatay sa'yo. Nang malaman namin yun, pinilit
namin siya ni Viex na ipadala rin niya kami para hanapin ka at patayin. Para
bantayan ka. Dahil hindi ka pwedeng mamatay. Ikaw lang ang makakapatay sa Daddy ko
kaya hindi ka pwedeng mapatay."

"Sinong pinadala niya para patayin ako?"

"Si Night Collins."

Napakunot ang noo ko. Niloloko ba nila ako? Kaibigan namin si Night Collins! Isa
pa, tao siya! Hindi siya Welsh! Nahalata siguro nila na hindi ako naniniwala sa mga
sinasabi nila kaya nagsalita si Viex.

"He's a slayer, Zeira. He wants to be a vampire but the ritual didn't work on him."
he said.

"That's right. Sinusunod niya si Daddy dahil pinangako ni Daddy na gagawin siya
nitong Vampire kapag sinunod siya nito. At nang nalaman ni Dad na nasa iyo yung
Book of Death, mas lalo niyang inutusan si Night na patayin ka at ipakuha yung
libro." Segunda ni Roanna.
"Hindi ko alam kung maniniwala ako sa inyo. Isa pa, ang sabi nila iisa nalang ang
slayer na natitira sa buong Otherworld. And that's Viex." Naiiling na sabi ko.

Bumuntong hininga si Roanna. "Sa buong Otherworld, oo. Pero hindi sa Mortal World."
Sabi niya. "Siya yung nanggulo ng office niyo. He made an illusion para isipin mong
ako yun. Pabor sakin yun dahil iisipin mong sobrang sama ko. But no, siya ang may
gawa nun dahil hinahanap niya yung libro sayo. Nasa akin pa yung libro nun at
naghahanap ako ng way kung paano ko ibabalik sayo hanggang sa lumabas kayo ng
Finelry. Pero hindi pa rin tumigil si Night hanggang makuha niya yung libro. Kaya
ko siya pinapatay kay Mishiena. At nung namatay siya, nawala na yung Mark niya sa
leeg. At ang nakita mo nalang ay yung kagat ni Mishie sa kanya."

Hindi ako makapaniwalang napatingin sa kanya. Sa lahat ng sinabi niya, isa lang ang
tumatak sa'kin. "You turned her just to kill Night Collins?!"

"Yes and no. Yes dahil isa yun sa mga rason. Dahil hindi ako ang pwedeng pumapatay
kay Night. And no. I turned her para gamutin ka kapag pinasahan kita ng dugo ko.
Para maging Vampress ka. Ayoko mang gawin yun but that's the only way para bumalik
ang alaala mo." Naaalala ko nun na si Viex pa raw ang sumundo kay Mishie. Ibig
sabihin, alam niyang mangyayari yun? Kasabwat siya nila Roanna? At yung gabing
kinagat ko si Alexis at hindi ko makita si Viex. "Planado na lahat, Zeira. Ako ang
gumawa ng paraan para makuha mo yung libro at si Viex naman ang nagdala sayo sa
Otherworld. Pinalabas namin na isa sa mga plano namin ang ma-fall ka kay Viex para
hindi malaman ni King Leo lahat ng ginagawa namin. We did that because we really
need you, Zeira."

Natulala ako nang dahil sa mga sinasabi niya. Dapat ba akong maniwala sa kanila?
Tinry kong isipin lahat ng nangyari. Nakuha ko yung Book of Death sa NBS pero
impossibleng mapunta nalang dun bigla ng isa sa mga pinaka-iingatang libro ng mga
Vampires. Ilang beses akong nanganib mamatay nang dahil dun. Tapos after nun dinala
ako ni Viex sa Otherworld para sabihin na kaya niyang gumawa ng illusion.

Then I became a vampire, then a vampress. Nung nakuha yung Book of Death sakin,
nakatanggap si Mishie ng invitation sa party sa Arunafeltz at pinadala rin nya
sakin yon para pumunta ako. Ibig sabihin, si Roanna ang nagbigay nun sa kanya. Kung
iisipin, planado nga ang lahat.

"You mean, kaya ako sinaktan ni Viex dati ay para maisip kong pamunuan ang Lairhart
at gumanti sa inyo?" Dahan dahang tanong ko. Nagkatinginan sila at tumango. Gusto
kong umiyak pero at the same time, magpasalamat sa mga ginawa nila. Oo. Nasaktan
ako pero yun din ang naging way kung bakit nandito ako ngayon. "Bakit mo 'to
ginagawa, Roanna? Bakit gusto mong patayin ko ang sarili mong ama?" I asked her.

Nagulat ako nang ngumiti siya. Pero may tumulong luha sa mga mata niya. "Because he
killed my mother." Nabigla ako nang dahil sa rason niya. And from that moment,
parang gusto ko siyang lapitan at yakapin. Tuloy-tuloy ang pag-iyak niya. "Mabait
ang Mommy ko pero pinatay niya ito nang hindi nito sundin ang lahat ng gusto niya.
I love my Dad pero hindi ko na kayang tiising ang lahat ng ginagawa niya. I told
you already. If killing him means making him to stop then I won't think twice."

Natahimik lang kami pagkatapos niyang magpaliwanag. Ayaw ko mang aminin, pero alam
ko mismo sa sarili ko na naniniwala ako sa mga sinabi niya. Hindi ko matanggap pero
kailangan.

Hinintay ko muna siyang matapos umiyak bago ako magsalita. "Handa ka bang sirain
ang mismong araw ng kasal mo para lang tumulong samin?" Tanong ko.

Tumango siya. "I love Viex." Napatingin siya sandali kay Viex at saka napangiti.
Nakatingin lang ako pero nagtaka ako nang hindi ako makaramdam ng kahit na anong
kirot sa puso ko. Siguro masakit pa rin yung ginawa niya sa'kin dati pero ngayong
nalaman ko na ang lahat, pakiramdam ko, nakalimutan ko na rin lahat ng sakit na
naranasan ko sa kamay nilang dalawa. Kasabay na rin nung feelings ko para sa kanya.
"Pero hindi ngayon yung tamang oras para magpakasal kami. Lalo na't nasa process pa
siya ng pagmomove on." Sabi niya at saka napatingin sa'kin. Napangiti ako ng
alanganin. Na-awkward-an ako sa sinabi niya. Ibig sabihin, mahal pa ako ni Viex?
"Sana, Zeira, mapatawad mo kaming dalawa sa lahat. Lalo na si Viex. He sacrificed a
lot--"

"Roanna."

"What? I'll tell her. Tanggap na rin naman niya." She rolled her eyes at him. "So
yun nga. He sacrificed a lot even his feelings for you. Sa sixteen years na nawala
ka, halos mabaliw ang isang to para lang mahanap ka. Akala ko pa nga dati, naniwala
siya sa mga pangbi-brainwash ni Daddy sa kanya. Pero may isang rason siya para
hindi gawin 'yon. And that's you. Kung alam mo lang kung gaano kita kinaiinggitan,
Zeira." Napapangiwing sabi niya. Napailing si Viex kaya napangiti nalang ako.

"It's all in the past, Roanna. Napatawad ko na si Viex. Pati na rin ikaw. Lalo na
sa mga sinabi nyo sa'kin ngayon. I'm sorry kung pasaway ako kanina." Napakamot ako
sa ulo ko bigla.

Napangiti rin si Viex sa'kin. Ngayon ko nalang ulit nakita ang genuine smile niya.
"I'm forgiven?" He asked.

I nodded. Nagulat ako nang bigla siyang humakbang palapit sakin. He hugged me as
tightly as he can. And so i hugged him back.

Roanna clears her throat. "Fiancee here, Zeira. Isa pa, nagseselos na rin yata yung
isa." He said. Napatingin naman ako sa tinuturo niya at nakita kong nakatingin na
ng masama samin si Wren. Sinamaan ko lang rin siya ng tingin at saka humiwalay sa
pagkakayakap ni Viex.

Lumapit ako sa kanya. "Nakawala ka na pala sa compulsion ni Roanna, hindi ka pa

nagsasalita." Inis na sabi ko kay Wren. Mas lalo niya akong tinignan ng masama.

"Anong gusto mong sabihin ko? 'Ehem. Ex here. Baka gusto niyong maghiwalay?'? Ganun
ba?" Inis na sabi niya. Natawa naman kaming lahat nang dahil sa asal ng asong to.
Tinignan ko lang ang inis na inis na mukha niya. Ngayong alam ko na lahat at
napatunayan ko nang hindi ko na mahal si Viex gaya ng pagmamahal ko sa kanya dati,
mas confident na akong sabihin sa kanya ang nararamdaman ko.
Umiling ako. "Pwede namang," I cleared my throat. "Boyfriend here. Baka gusto
niyong maghiwalay?" Ginaya ko pa ang boses niya na mas nagpakunot ng noo niya.

"Anong ibig mong sabihin?" Tanong niya.

Napabuntong hininga ako. Ang slow ha! Kainis. "Wala!" Narinig ko pang tumawa si
Roanna kaya napatingin ako sa kanya. May naalala rin kasi akong itanong. "So what's
your plan?" Seryosonh tanong ko kaya napangiti siya ng nakakaloko.

Dahil sa nangyari ngayon, mas lalo lang lumakas ang loob kong matatalo namin ang
Hari ng Arunafeltz Kingdom.

----------------------xx------------------------A/N: Kung may nadisappoint man sa

napagdesisyunan kong pairings, am sarrey okay? Hahahaha. Tinimbang ko kasi kung
sino talaga yung mas deserving. Alam kong si Viex ang para sa inyo. Parehas lang
naman sila ni Wren e. Pero ako kasi yung tipo ng writer na di naniniwala na kung
sino yung unang nakita nung girl sa story (na si Viex talaga. Kasi kahit sa past ni
Zy, siya pa rin yung unang nakilala ni Zy) siya na rin ang end game. Viex has done
enough to hurt Zeira. At may mga tao talagang kapag sobrang nasaktan tayo hindi na
natin kayang ibalik yung dating feelings kahit sobra pa. Lels. So kahit kami talaga
ni Wren ang dapat na magkatuluyan. Charot. XD binigay ko na siya kay Zy. Hahahha.
Last 2 updates. Kasama na yung epilogue. Hahaha.

P.S: Salamat pala sa mga silent readers na nagcomment sa last chapter! I so love
you talagaaaa!! Harts~

~Alee

=================

Chapter 50: Fall of the Vampires

Note: Don't hate me after this. Hahaha. Enjoy.

-----------------

Chapter 50: Fall of the Vampires"Seryoso?" Hindi makapaniwalang tanong ni Syn.

Napagasp naman ang ibang leaders na nandito sa kwarto ko. Kinuwento ko kasi sa
kanila lahat ng nangyari kagabi. Yung revelations na sinabi sa'kin ni Roanna at
Viex. Pati na rin yung kay Night Collins. Si Mishie naman, hindi nag-rereact at
nakikinig lang.Tumango ako sa tanong ni Syn. "Yup. And it also turns out na si
Night Collins yung nakita ko sa may Gatewoods dati. Nung mga bata pa tayo."
Paliwanag ko pa.This time nagsalita na si Mishie. "Omg! Yung multong nakita mo
dati?"Natawa ako. Hindi niya nga pala nakita yun. Pero si Syn alam kong nakita
niya. Kaya rin siguro tumatakbo sila palapit sakin nun. "Hindi siya multo, Mish.
Nasa transition siya nun kaya hindi mo siya nakita." Sabi ko.It all makes sense to
me now. Nakakatuwa nga at pakiramdam ko, unti-unti nang umaayos ang lahat ng bagay.
Pagkatapos ng pag-atake namin sa Arunafeltz, alam kong magiging maayos na talaga.
At magkakabati na lahat ng Race. Si Leo lang naman ang problema namin."I see."
Tumatango-tangong sabi ni Mishie."Buti nalang talaga kakampi natin sila Roanna."
Biglang bulalas ni Yana. Tumango naman kaming lahat."Sa totoo lang, hindi pa rin
ako makapaniwala hanggang ngayon. All this time, itinuturing ko siyang kaaway.
Muntik ko pa siyang patayin tapos siya pala, ilang beses nang nililigtas ang buhay
ko." Napapailing na sabi ko. Siguro nga, hindi lahat ng taong masama sa paningin
natin, wala ng ginagawang mabuti sa'tin. Minsan kasi, mas gusto nilang tumulong na
hindi natin nalalaman. Gaya ni Roanna at Viex."Yun din naman po ang gusto niya,
Missy." Nakangiting sabi ni Yumi. Nginitian ko siya."Nga pala, wala ba kayong
gagawin?" Tanong ko sa kanila. Bukas na kasi mangyayari ang pag-atake tapos nandito
pa sila sa kwarto ko. at saka kanina pa rin naman kami nagkukwentuhan."Wala naman
na, Heiress. Tapos na lahat. Pahinga nalang ang kulang." Natatawang sabi ni Exl.
Natawa rin ako. Ilang months na kasi kaming puro paghahanda ang ginagawa. Hindi
naman pwedeng pagod kami bukas. "Magpahinga na kayo."Nagsitayuan naman sila Syn,
Mishie, Yana, Zero, Jae Kyline, Yumi, Yuki at yung mga Wolves maliban kay Wren.
Nasa tabi ko siya at hindi nagsasalita kanina pa. Ewan ko ba sa asong 'to.
Napakamoody talaga kahit kailan.They all bid their goodbye's and see you later's.
Pero bago pa man tuluyang makalabas yung mga Wolves, napatingin pa sila samin ni
Wren."Anong tinitingin tingin niyo?" Sinamaan sila ng tingin ni Wren. "Aray ko!
Tangina!" Nabatukan ko tuloy. Napakasama talaga ng ugali. Wala namang ginagawa sa
kanya yung Wolves, kung makapagtanong akala mo ready na siyang pumatay."Napakasama
ng ugali mo! Namatay ka ba sa tingin nila? Ha?" Sermon ko. Ako naman ang tinignan
niya ng masama pero sinuklian ko lang yun ng isa ring masamang tingin. Akala mo ha!
I heard the Wolves chuckled kaya napatingin ako sa kanila. Bigla naman silang
napatigil sa pagtawa at saka umiwas ng tingin. Napakunot ang noo ko sa mga itsura
nila. "Bakit hindi pa kayo umaalis?" Tanong ko."May itatanong lang si Eight,
Heiress." Si Riley ang sumagot kaya napatingin ako kay Eight."Ano yun, Eight?"
Napakamot siya ng ulo dahil sa pagtataka. "Ano po bang itatanong ko? Aray--grrr!"
Binatukan na naman siya ni Valter at saka may binulong. Pero narinig ko rin naman.
"Yung kay Leader!" Sabi niya. Pero mukhang hindi pa rin nagets ni Eight."Ano ba
'yun? Dalian niyo kung ayaw niyong tanggalan ko kayo isa isa ng ulo." Naiinis na
sabi naman ni Wren sa kanila. Napasamid silang lahat."Itatanong lang namin kung--"
hindi maituloy ni Winston ang sasabihin niya kaya si Exl na ang nagtuloy."--kayo na
po ba ulit?" he asked curiously.Halos masamid ako sa sarili kong laway ng dahil sa
tanong nila pero bago pa ako makasagot, may nagbato na ng unan sa kanila kaya
mabibilis silang nagsilabasan sa kwarto ko. Rinig na rinig ko pa ang mga tawanan
nila sa labas."Magsilayas kayo dito! Mga gunggong!"Napatingin ako kay Wren na
nakatalikod na sakin ngayon. Sesermunan ko sana siya nang makita kong sobrang
namumula yung batok niya. Imbis tuloy na magalit kasi binato niya yung unan ko,
natawa pa ako. Kinikilig ba ang isang 'to?"Bakit ka tumatawa? Baliw ka ba?" Cold na
tanong niya habang nakatalikod sa'kin. Nagstop ako sa pagtawa dahil alam kong
napapahiya na siya. Nakangiti nalang ako ngayon. Pero hindi pa rin siya tumitingin
sa'kin. Pulang pula pa rin yung batok at likod ng tenga niya.Mas napangiti ako nang
may maisip ako. Lumapit ako ng konti sa kanya. Kinalabit ko siya pero hindi pa rin
siya humaharap sa'kin."Bakit ka ba kalabit ng kalabit? Tigilan mo ko, mangkukulam."
Ayan na naman yang tawag niya sakin! Nakakainis ha! Siya na nga 'tong inaamo, siya
pa 'tong maarte.Tumayo nalang ako at lalabas na sana pero naramdaman ko ang kamay
niya sa wrist ko. Aba! Ngayon naman pinipigilan niya ako?"Galit ka na nyan?" May
halong lambing na ang boses niya. Sa totoo lang, hindi ko talaga alam kung kami na
ba ulit o hindi. Ang slow naman kasi ng isang 'to e. Hindi naman sa minamadali ko
yung bagay na 'yun pero basta. Ang yabang yabang tapos slow naman pala."Ang arte mo
kasi." Naiinis na sabi ko.Bigla siyang tumayo at iniharap ako sa kanya. Pilit
niyang inaangat ang tingin ko sa mukha niya pero iniiwas ko lang. Naiinis talaga
ako."Sorry na." Ngayon magso-sorry sorry siya? Minsan talaga, hindi ko maintindihan
ang isang 'to! Hindi ko pa rin siya kinibo kaya napabuntong hininga siya.
"Tatanggapin mo yung sorry ko o hahalikan kita?" Seryosong tanong niya.Napatingin
naman ako sa kanya ng masama. I looks could kill, siguro nakalambitin na 'to ngayon
sa kisame habang may lubid sa leeg."Ano? Seryoso ako. Hahalikan kita o hahalikan
kita?" Nakasmirk na siya ngayon. Naiinis ako sa kanya pero kapag nakikita ko yung
ngiti niya, parang nagmemelt down talaga yung galit ko. Gusto kong ngumiti pero
hindi pwede. Inis ako sa kanya."Bakit biglang nagbago yung tanong?" I crossed my
arms in front of him. Bigla naman siyang lumapit sa'kin pero hindi ako umatras.
Pero wrong move pala 'yung hindi ko pag-atras.Bigla nyang kinurot ang magkabilang
pisngi ko kaya napahawak ako sa magkabilang kamay niya. Ini-strech niya bigla yung
pisngi ko! Ang sakit! "Hshxak! A-shc ba!" Hindi tuloy ako makapagsalita ng maayos.
Mas nainis ako nang bigla siyang tumawa habang pinagti-tripan ang mukha ko. Moody!
"Ano? May sinasabi ka?" Natatawa pa rin niyang tanong. Nang-iinis talaga siya!
"Shahvi ko--" magsasalita pa sana ako nang bigla niyang ilapit ang mukha niya sa
mukha ko. And the next thing I knew, my lips were already sealed with his. Unti-
unti ring bumaba ang kamay niya at naramdaman ko ang pagyakap niya sa bewang ko.
Gusto ko siyang batukan dahil naisahan niya ako. But all I did is to savor this
moment. Ipinikit ko ang mga mata ko.Pakiramdam ko, biglang nagwala ang mga laman
loob ko dahil sa sobrang sayang nararamdaman ko. Ipinulupot ko rin ang mga braso ko
sa leeg niya para kumuha ng lakas. Nanghihina at nanginginig kasi ang mga tuhod ko.
Pakiramdam ko, kapag binitawan niya ako, bigla nalang akong malulusaw sa sahig.
Napangiti ako habang hinahalikan niya ako. I feel so happy. Pakiramdam ko, wala
nang mas sasaya at mas i-special sa nangyayaring ito ngayon. I can already feel it.
I mean, alam ko namang mahal niya ako at mahal ko rin siya. Pero totoo nga yung
sabi nila. Action speaks louder than words. And his kisses speaks a lot of things
specifically his unconditional and undying love for me. Kusa kaming naghiwalay nang
makaramdam kami ng hingal. Pinagdikit niya ang mga noo namin kaya kitang kita ko
yung ngiti sa labi niya. It was so full of love. Napangiti rin ako. Nagulat ako
nang bigla niya akong yakapin. "Tangina! Wala talaga. Kahit ano talagang gawin kong
pagpigil sa sarili ko, mahal na mahal pa rin talaga kita." Ramdam ko ang pag-iling
siya.Natawa ako at saka siya niyakap pabalik. "That's great. Because I'm so in love
with you, too." Sincere na sabi ko.I felt him stiffened. Hindi niya siguro
ineexpect na sasabihin ko 'yun. Pero nakamove on na talaga ako kay Viex. Kung hindi
nga ako sobrang nasaktan kay Viex dati, iisipin kong si Wren lang talaga ang
minahal ko.Bahagya siyang humiwalay sa pagkakayakap sa'kin at kitang kita ko ang
pamumula ng buong mukha niya. Mas natawa ko lalo. Pero hindi niya pinansin yun. "T-
talaga? Sigurado ka ba diyan? Walang halong biro? Mahal mo na talaga ulit ako? Ibig
sabihin tayo na ulit? Magsalita ka--" dahil sa dami ng tanong niya, hindi ko na
alam kung ano ang dapat kong sagutin so I just give him a peck on the lips. Ngumiti
ako pagkatapos at saka tumango. "Ang dami mong tanong, oo lang naman ang sagot ko."
Imbis na mainis, niyakap niya lang ako habang nakangiti ng sobrang lapad."Tangina.
Mahal na mahal kita." Masayang sabi niya. Pansin ko lang, bakit ang dalas na niyang
magmura ngayon? Epekto ba yan ng pagsi-stay niya sa Mortal World?"I love you so
much too. From then and now." Nakangiti ring sagot ko.Magkayakap lang kami ng
biglang may tumikhim mula sa likod kaya napatingin kami dun. Si Exl pala. Nakangiti
siya ng nakakaloko samin ni Wren kaya pakiramdam ko, namula ako sa sobrang hiya.
Wala namang reaksyon si Wren nang makita ko yung mukha niya. "Heiress. Dumating na
pala yung mga Vampires galing sa Dark Neriva na tutulong satin." Sabi niya at
mabilis na tumakbo paalis. Minura pa siya ni Wren bago tuluyang makalayo samin.
Kaya tumawa nalang ako bago kami lumabas ni Wren sa kwarto.Nandito na pala yung mga
tunay na vampires from Dark Neriva. Tutulong rin kasi sila samin para bukas. And
I'm really thankful of that.--The night of the weddingNasa labas kami lahat ng
Arunafeltz. Nakapalibot kami sa buong palasyo at nagtatago. Hindi kami naririnig
mula sa loob dahil gumamit kami ng spell kung saan maitatago ang presensya naming
lahat. May mga kakampi kaming nasa loob ng palasyo at sila ang unang kikilos.
Kabilang dun ang ibang taga-silbi
na kabilang race namin. Pati na rin mga elves na kinuha ng mga vampires para
gawing alipin. Lahat sila nakausap na ni Roanna at Viex.Ang sabi samin ni Roanna,
mag-uumpisa ang seremonya sa paglilipat ng trono sa kanya. Tapos, magchi-cheers ang
lahat para sa bago nilang Reyna. At yun nga ang nangyayari ngayon.Nakatingin kaming
lahat sa isang nakalutang na malaking Messenger Bubble dito sa pinagtataguan namin.
Nakipag-ugnayan kami sa mga sorcerers na nasa loob para makita rin namin lahat ng
nangyayari sa loob ng palasyo. Naipasa na ang korona kay Roanna. Ibig sabihin siya
na ang Reyna ng Arunafeltz. At wala pa ring ideya si Leo Arunafeltz sa nakatakdang
mangyari ngayon.Ngumiti siya sa lahat habang hawak ang isang wine glass na may
lamang dugo. "I was never expecting to receive so much trust from my father at this
age. Lalo na at buong Arunafeltz Kingdom ang ipinapasa niya sa'kin. But makaasa
kayong lahat na gagawin ko ang buong makakaya ko para pamunuan kayo. At para
maipagpatuloy ko ang nasimulan ng mga magulang ko. Lalo na ng Mommy ko." Nakangiti
niyang sabi at saka itinaas ang hawak niyang wine glass. "Let's all cheers for this
special occasion." She said with finality.I smirked. Nakita ko kung paano nila
ubusin ang mga dugong nasa wine glass nila. Maraming uminom, pero mayroon ding mga
hindi. Maraming malalakas na vampires ang dumalo ngayon. Pero alam kong mas marami
pa sila.Mas lalong lumapad ang ngiti ko nang biglang magkagulo sa loob ng palasyo
dahil sa isang Vampire na biglang napahiga sa sahig. Nakita ko kung paano ito
nangisay at mabilis na naging abo. Ganoon rin yung ibang mga uminom. Kitang kita ko
ang takot sa mukha ng mga nakaligtas na vampires.Natatawa akong napailing. "You
drink the wrong blood." I murmured. Dugo ko ang ininom nila. Nagbigay ako kahapon
sa mga Vampires galing Dark Neriva ng ilang plastik ng dugo ko kaya nagpahinga lang
ako kanina buong maghanapon. Binigay nila yun kanina sa mga tagapagsilbi para ihalo
sa iinumin ng mga Vampires sa Transferring Ceremony. And credits to Roanna for
telling me that.Mas nagulantang ang lahat nang sumigaw ang isang kawal na kakapasok
lang sa Great Hall nila. "We're being attacked!"Napatingin ako sa mga kasama namin
nang marinig ko yun. "Magready na ang lahat. Papasukin na natin ang buong palasyo.
May the odds be ever in our favor!" Sigaw ko. Sa sobrang dami namin, alam kong
sasapat na kami para pasukin ang barrier ng Arunafeltz.Ang mga Senior Leaders ang
babasag ng barrier ng Arunafeltz kasama si Daddy. At sa oras na magawa nila yun,
lahat kami ay papasok na sa loob ng palasyo.Dahil mas naging alerto ang mga
vampires, nagpasabog sila ng ilang kanyon. Nung una, hindi ako naiinis dahil
nakakaya pa ng ilang spell-casters na salagin ang mga 'yun. Pero dahil ang ibang
kalahi namin ay kumampi na rin sa kanila, ginamitan nila iyon ng mga spell na
nakakabutas ng mga shield spell. Nakakainis dahil hindi nalang basta Light ang
ginagamit nila ngayon. They're using it along with Fire or Dark Magic kaya mas
nagiging malakas ito."Kailangan namin ng pwersa dito!" Rinig kong sabi ng isang
kawal.Napatingin ako kila Zero. Hinawakan niya ang kamay ni Yana bago sila tumakbo
papunta sa mga sugatang kawal dahil sa mga pinakawalang kanyon ng Arunafeltz.
Napatingin ako kila Daddy at konti nalang, mababasag na nila ang barrier.Tatakbo na
sana ako papunta sa kanila nang maramdaman ang hawak ni Wren sa kamay ko. Hinila
niya ako palapit sa kanya at hinalikan. "I'll see you later." He said. Ngumiti ako
at tumango bago kami tuluyang maghiwalay ng landas.Ang mga Wolves at ibang kawal
ang haharap sa mga Werewolves na sumanib sa masasamang Vampires. Habang si Jae
Kyline naman ang namumuno sa mga Witches at Warlocks na susugod sa aerial space ng
buong palasyo. Alam naming hindi lang basta Vampires ang mga dumalo. Siguradong
magtatawag pa sila ng ibang creatures na kakampi nila sa ibang bayan dito sa
Otherworld.Lumapit ako kila Daddy habang patuloy nilang pinatatamaan ng Light ang
Barrier. Nagka-crack na ito."Zeira, bakit ka nandito?" He asked. Ngumiti lang ako
at itinaas ang kamay ko. Nag-ipon ako ng lakas at nang matiyak kong sapat na 'yun
ay inilabas ko yun sa palad ko. Napangiti ako nang mawala ang barrier nang tumama
yung pinakawalan kong energy don.Tumingin ako sa likod ko. "Pasukin na natin ang
palasyo!" Sigaw ko. Nagsigawan naman sila bago kami tuluyang pumasok. Tahimik ang
buong palasyo nang makapasok kami sa gate nila. Lahat kami nag-aabang lang na may
sumugod samin. Napatingin ako sa paligid at pilit na inaalam kung saan sila
nagtatago at nang malaman ko na ay tumingin ako sa likod ko kung nasaan ang ilang
mga kawal pati na ang mga Senior Leaders. "Sa likod!" Sigaw ko. At parang kusa
silang naglabasan para atakihin ang lahat ng nandito. Hindi na nakapalag yung ibang
kawal dahil sobrang bilis nila pero bago pa man sila makalapit samin ng mga Seniod
Leaders at ni Daddy ay nagamitan na namin sila ng spell. "Petrimon sikolo!" I
chanted nang makita ko ang isang vampire na balak atakihin si Daddy.Tumalsik ito at
tuluyang naging abo na sumabay sa hangin. Napangiti si Daddy sa'kin. "Sige na,
Zeira. Pumasok ka na sa palasyo. Kami na ang bahala dito." He said.Tumango ako. "I
love you, Daddy. Mag-iingat kayo." Sabi ko at saka siya niyakap."You too,
princess." He said softly. Bago pa ako maiyak ay tumakbo na ako papunta sa palasyo.
Halo-halong katawan ng bawat races ang nadadaanan ko. Lahat sila halos wala nang
buhay. Nalungkot ako nang makitang marami ring mga kawal namin ang kasama dun.
Kakasimula lang ng War pero sobrang dami nang namamatay.Napahinto ako nang
makarinig ako ng pagyanig ng lupa. Napalunok ako agad. "Zy! Umalis ka dyan! Guguho
yung lupang kinatatayuan mo!" Napatingin ako sa taas nang makita ko si si Zy,
kasama si Jae Kyline. May pag-aalala sa boses nila. Aalis na sana ako dito pero
bago pa ako tuluyang makahakbang palayo, bigla na itong gumuho. Kinakabahan ako
pero nagconcentrate pa rin ako. Hindi ako pwedeng mamatay ng ganito. Pumikit ako at
inisteady ang paghinga ko. Hanggang sa maramdaman ko nalang ang sarili kong
sumasabay sa hangin. Nakaya ko! Nakalipad ako!Napatingin ako sa baba ko at nakita
ang napakalaking butas dun. Halos nasama na nga yung mga patay na punong nandun
dahil sa sobrang lawak nung pagguho. Pero hindi ako dun nagulat kung hindi nang
kusa itong gumalaw. Napaiwas ako dahil biglang umangat yung lupang gumuho kaina.
Nagform ito ng isang ulo at halos mawala lahat ng lupang nandito nang magtransform
ito bilang isang higante. Para itong tubig na biglang nagspread para bumuo ng isang
higante.Kusa akong napatingin sa tuktok ng palasyo nang makarinig ako ng mga
nagcha-chant dun. Sorcerers. Sila ang kumokontrol ng higanteng lupa "Heiress, kami
na ang bahala dito! Umalis ka na!" Jae Kyline said. Nakasakay sila sa mga
broomstick nila kagaya ng ibang Witches at Warlocks. Napatingin rin ako kay Syn at
tumango siya sa'kin kaya lumipad ako paalis dun. Kitang kita ko kung paano sila
atakihin ng higanteng lupa pag-alis ko. Pero malaki ang tiwala kong makakaya nilang
talunin yan.Pagkababa ko sa kabilang parte ng lupa ay nakasalubong ko si Yana
kasama si Zero. Nilapitan ko kaagad sila. Sila ang namumuno sa mga Sorcerers at
Wizards na papasok sa likod ng palasyo. Dahil nandun ang ibang mga Sorcerers na
kailangan nilang iligtas. She looks worried nang lapitan ko siya."Nailigtas niyo ba
sila?" I asked. Kailangan kasing iligtas yung mga Sorcerers, Witches at Elves na
nandito. Umiling siya na ipinagtaka ko."They're being compelled to fight against
us, Heiress. Yung mga Elves lang ang nailigtas namin dahil kaya nilang i-repel yung
compulsion." Malungkot na sabi niya."Kasama yung Daddy mo?"Malungkot siyang
tumango. Nag-isip ako sandali bago siya kausapin. "They're at the top of the
Palace. Kailangan mo lang silang pabalikin sa mga senses nila, Yana. That will help
para makawala sila sa compulsion. At para rin hindi na sila makagawa ng mga bagong
kaaway." Sabi ko at tinuro ang higanteng kalaban nila Jae Kyline. "Cheer up.
Maililigtas natin ang Daddy mo." Nakangiti kong sabi. Tumango siya at ngumiti.
"Thank you, Heiress."--Ang mga Elves ang may dala ng mga White Dragons para dalhin
sa ligtas na lugar ang mga na-save naming Elves. And thank God dahil halos lahat ng
Elves, nailigtas na. Sila Yumi at Yuki rin ang namumuno sa kanila. Sila rin ang
gumagamot sa ibang mga kasamahan namin na sugatan. Kaya hangga't kaya nilang wag
sumali sa laban ay ginagawa nila. Mas kailangan namin ang Healing Power nila para
magamot ang mga kayang gamutin. Nakita kong i-sinave nila sila Master Lucio at
Mistress Herina kanina. I just hope na safe ang Daddy ko at ang lahat ng masa panig
namin.Puro katawan lang ng mga Vampires at sira-sirang mga gamit ang nadatnan ko sa
loob ng Great Hall pagpunta ko dun. Lahat sila, patay na. At sigurado akong nasa
labas na yung iba. Nakakita pa ako kanina ng mga lumilipad na apoy na parang may
buhay. At kusang umaatake sa mga kakampi namin. Hindi ko pa rin nakikita sila
Mishie, Roanna at Viex. Pero alam kong lumalaban rin sila kasama ng ibang Vampires
na kakampi namin."Very well." Nanindig ang lahat ng balahibo ko nang may
nakakatakot na boses ang nagsalita. Napatingin ako sa harap ng Great Hall kung
nasaan ang trono. Nakaupo dun si Leo Arunafeltz habang naka-de-kwatro at may hawak
na baso na may lamang dugo. Napatingin siya sa'kin nang nakangiti. "Manang-mana ka
sa ama mo. Parehas kayong tuso." Ramdam na ramdam ko ang galit na nararamdaman
niya."I know, right?" Mapang-asar na sabi ko. Napahawak ako agad sa likod ko. Suot
ko ang cloak ko at nandun yung Neb wood.Natawa bigla si Leo na ipinagtaka ko.
"Aren't you gonna talk to me first before you kill me?""My time's limited, Leo
Arunafeltz. I have no time for some chitchats." Sabi ako at saka dinukot ang weapon
na makakapatay kay Leo Arunafeltz. Mukhang nagulat siya kaya bigla siyang napatayo.
Magsasalita pa sana siya pero mabilis akong tumakbo papunta sa kanya. Nang
makapunta ko sa kinatatayuan niya kanina ay bigla siyang nawala. Napalingon ako
likod ko nang marinig siyang tumawa."Nagkamali ako. Tanga ka rin gaya ng iyong
ama." Nanlaki ang mga mata ko nang makita kong hawak niya si Wren. May silver
dagger siyang hawak at nakaturo yun mismo sa left chest ni Wren.Halos mabitawan ko
ang hawak kong Neb wood dahil don."W-wren. Ano'ng g-ginagawa mo dito?!" Puro sugat
na si Wren dahil sa pakikipaglaban niya sa mga kalahi niya. Nakakainis! Bakit ba
kasi siya pumunta dito?"I-I'm sorry, Z-zeira." Nanghihina na rin siya dahil sa
pagkakasakal ni Leo Arunafeltz sa kanya."You're too weak kaya naman mas madali kang
paikutin." Leo Arunafeltz smirked. Napasigaw ako nang unti-unti niyang itarak sa
dibdib ni Wren yung dagger."Aahh!" Hindi ko kayang marinig ang sigaw ni Wren.
Pakiramdam ko, ako yung sinaksaksak sa sobrang sakit. Konti palang yung nakatarak
sa kanya pero alam kong sobrang nasasaktan siya. Dahil yun ang makakapatay sa Wolf
na gaya niya."Stop it!" Sigaw ko. Kusang tumulo ang mga luha ko dahil sa ginagawa
niyang pagpapahirap kay Wren. Nagshrug siya at tinanggal yung dagger. Nakahinga ako
ng maluwag ng gawin niya yon. Pero rinig ko pa rin ang bawat hirap ni Wren sa
paghinga."W-wren." I mumbled pero parang hindi niya ako naririnig. Puro dugo ang
katawan niya at hindi ko siya kayang tignan kaya napaiwas ako ng tingin at saka
pinunasan ang luha ko. "Give me that weapon, Heiress of Lairhart." Napatingin ako
kay Leo nang bigla niyang sabihin yun. Mas lalo lang humigpit ang hawak ko sa Neb
wood. Gustong gusto ko nang itarak ang bagay na 'to sa puso ni Leo Arunafeltz pero
hindi ko magawa dahil sasaktan niya si Wren. "Ayaw mo?" Tanong niya at saka ako
umiling."Wren!" Mas nanghina ako nang bigla niyang saksakin sa tyan si Wren. Isang
malakas na pagsigaw mula sa kanya ang narinig ko. Napakadaming dugo ang lumabas sa
kanya nang tanggalin ni Leo Arunafeltz yung dagger sa tyan niya."Sa saktong puso na
niya tatarak ang bagay na 'to kapag hindi mo pa rin binigay ang hawak mo." May
pagbabanta na sa boses ni Leo. Bibitawan ko na sana yung Neb wood nang may sumigaw.
"Wag, Zeira!"Napatingin ako sa taong yun. Si Roanna, Viex at Mishie. Hawak sila ng
mga Wolves na kumampi kay Leo. Puro dugo rin sila Roanna at Viex habang walang
malay naman si Mishie."Tsk tsk. My little traitor daughter. Sa umpisa palang
naghinala na ako sayo. Hindi ko inaakalang pagtataksilan mo ang sarili mong ama."
Leo's voice was full of hatred and disappointment at the same time. Napatingin sa
kanya si Roanna."You deserve to die, Dad. Lalo na nang patayin mo si Mom sa mismong
harap ko. Wala kang awa! Dapat kang mamatay!" She said. But Leo just smirked on
her. "Kung mamamatay man ako, isasama ko kayong lahat sa hukay." Pagkatapos niyang
sabihin yun ay parang kusang gumalaw yung mga wolves para saksakin si Roanna.
Narinig ko pang sumigaw si Viex pero pati siya sinaktan rin. "Come on, Zeira
Lairhart. Naghihintay ako." Sabi niya."Z-zeira w-ag--ahh!" Sinaksak ulit nung Wolf
si Roanna gamit yung kahoy na hawak niya hanggang sa nawalan ito ng malay."Stop the
fuck it!" Viex shouted. Pero pati siya, sinaksak ng isa sa mga ito."Pakawalan mo
sila! Ibibigay ko ang Neb wood kung pakakawalan niyo sila." Naiiyak na sabi ko.
Halos magmakaawa na ako para lang pakawalan niya ang mga kaibigan ko.Napangiti
siya. "Pakawalan niyo sila." Sabi niya. Agad naman itong sinunod ng mga Wolves.
Binitawan niya rin si Wren kaya napaluhod ito. Lalapitan ko sana ang mga
nanghihinang katawan nila pero nagsalita agad si Leo."Not so fast. Ibigay mo muna
sa'kin ang Neb wood na hawak mo bago mo malapitan ang mga taong mahal mo." Sabi
niya. Hindi na ako nagdalawang isip at pinalutang na ito agad sa ere papunta sa
kanya. Nang makuha niya na 'yon ay mabilis akong lumapit sa kanila. Pero bago ko pa
yun magawa ay nakuha na niya si Wren at saka ito dinala sa kabilang bahagi ng Hall.
Halos mapamura ako sa isip. Pinaglalaruan niya lang ako!Napatingin ako sa kanya ng
masama pero tumawa lang siya. Aatakihin ko na sana siya gamit ang kapangyarihan ko
nang bigla niyang iharap ang mukha ni Wren sa mukha niya. "Kill Zeira Lairhart. And
don't ever stop until she also kills you." nanlaki ang mga mata ko nang dahil sa
sinabi niya. He's compelling Wren, for Pete's sake!Biglang tumayo ng matuwid si
Wren na parang wala siyang saksak. Ibinigay sa kanya ni Leo Arunafeltz yung Neb
wood. Nanghihina akong tumingin sa kanya. Napatingin rin siya sa'kin pero wala na
akong makitang emosyon sa mga mata niya. Mas lalo akong napaiyak nang sugurin niya
ako. "Wren!" Nanginginig na sabi ko. Nakaiwas ako agad nang tangkain niya akong
saksakin gamit yung wood. Pero hindi pa rin siya tumigil.Hindi ko alam kung anong
gagawin ko. Hindi ko siya kayang labanan!
"Wren! Don't do this to me!" I cried but I got no reply. Ang demonyong tawa lang ni
Leo Arunafeltz ang narinig ko. Prente siyang nakaupo sa trono habang pinagpatuloy
ang pag-inom ng dugo. Sa sobrang inis ko, pinatamaan ko siya ng Air Blades ko kaya
nabasag ang basong hawak niya. Natamaan rin siya nito sa mukha kaya nagkagasgas
siya. Napailing siya sa sobrang inis at tumingin kay Wren."What are you still doing
there?! Kill that bitch!" He said. Mabilis naman siyang sinunod ni Wren. Sinugod
niya ako agad at dahil hindi ko iyon napaghandaan, nadali niya ako. "Ahhh!"
Napasigaw ako sa sakit nang masaksak niya ang kaliwang braso ko. Buti nalang
nakaiwas ako. Papatayin niya talaga ako. Wala na akong choice kung hindi ang
lumaban."Aeriso lumos!" Nagpakawala ako ng isang Light Bomb na sumasabog kapag
nadidikit sa katawan ng tao. Tumalsik siya dahil don at saka niya nabitawan yung
Neb wood. Kukunin ko na sana pero nakaramdam ako ng tao sa likod ko. Si Leo. He
snaked his hands on my neck na naging dahilan kung bakit nahirapan akong huminga.
"Akala mo ba mapapatay mo ako?" He said gritting his teeth. "Tumayo ka dyan, Wolf!"
Sigaw niya kay Wren na agad naman nitong sinunod. Mabilis itong lumapit samin hawak
yung yung Neb wood.Pumikit ako nang may maisip ako. Nahihirapan akong huminga dahil
sinasakal niya ako pero makakaya ko pa rin namang magchant ng spell gamit ang isip
ko. 'Taranspin ferilon.' I chanted in my mind. Isa iyong spell na kayang patagusin
yung Neb wood sakin. Since nasa likod ko si Leo, siya ang masasaksak non.Napadilat
ako bigla at nakita kong bumalik na sa sarili niya si Wren. Ngumiti ako sa kanya
pero biglang tumulo ang luha niya."Z-zeira." His voice cracked bago niya tuluyang
hugutin ang Neb wood samin ni Leo. Narinig ko ang pagkalabog ng sahig dahil sa
pagbagsak niya. Pero kasabay nun ay ang pagbagsak ko rin sa sahig. Nanginginig si
Wren na nilapitan ako. "Z-zeira! I'm sorry! Patawarin mo ko!" Napangiti lang ako sa
kanya nang bigla niya akong niyakap. Nakasalampak ako sa sahig at pakiramdam ko,
unti-unti na akong nagiging abo.Oo, nagawa kong patagusin sa sarili ko yung Neb
wood. Pero bago pa man yun mangyari, nasaksak na rin ako ni Wren. Unti-unti kong
nararamdaman ang paghina ng tibok ng puso ko. Narinig ko ang paglapit ni Viex
samin pero hindi ko siya pinansin. Nagfocus lang ako sa mukha ng taong
pinakamamahal ko. Sino nga ba namang mag-aakala na isang araw lang kami tatagal?
"Zeira! Hold on! We're going to heal you." Narinig ko rin ang panginginig ng boses
ni Viex habang hawak ang isa kong kamay. Marahan akong umiling."I-I'm s-sorry."
Sabi ko sa kanila. Napatingin ako kay Wren. Tuloy-tuloy lang ang pag-agos ng luha
sa mga mata niya. Alam kong ngayon, sinisisi niya ang sarili niya dahil sa
nangyari. Pero hindi naman niya kasalanan. Sana, kapag nawala na ako, hindi niya
parusahan ang sarili niya. Gusto kong ipaliwanag sa kanya ang mga bagay na alam
kong isisisi niya sa sarili niya pero hindi ko na kayang magsalita. Paulit-ulit na
mura ang naririnig ko sa kanya."Sorry, Zeira. Please! Wag mo naman akong iwan."
Bigla niya ako ulit niyakap at paulit-ulit siyang nagsorry. Bahagya ulit akong
umiling at pilit itinapat sa tenga niya ang bibig ko. Nararamdaman ko na ang unti-
unting pagiging abo ng katawan ko at ang pagsama nito sa hangin."I-- love y-you,
Wren. S-so much." I successfully said. Napapikit ako at napangiti. May sinasabi pa
si Wren pero hindi ko na naintindihan. Gumawa ako ng isang malaking magic circle sa
isip ko at nagchant ng spell para patayin lahat ng mga kalaban na nasa buong
Arunafeltz. 'Diatus mongre suen si nor.'Nakarinig ako ng matitinding pagsabog bago
ako tuluyang malagutan ng hininga. I know we're all bound to die. Nauna lang siguro
ako. But I'm glad I'm with the person I love the most when I met my end and that's
Wren Wolf.

----------------xx-----------------A/N: Epilogue will be posted tomorrow! Huhuhuhu.

Then may special announcement ako na sana pansinin niyo. LELS. Yun langs.SALAMAT
SILENT READERS. LUMABAS KAYO! OMG. HAHAHAHAHA.

~Alee
=================

Epilogue

Epilogue

1 year later

Wren's POV

"Wren/Leader..."

"Mauna na kayo. Dito na muna ako." Malamig na sabi ko sa kanila. Ayaw pa sana
nilang umalis pero wala rin naman silang nagawa. Naramdaman ko ang mahinang
pagtapik ng isang tao sa balikat ko kaya napatingin ako sa kanya. "Stop blaming
yourself, bro. Siguradong malulungkot siya." Viex said.

Tumango nalang ako para matapos na. Gusto ko lang namang mapag-isa. Bakit hindi
nila maintindihan 'yon? Naupo ako sa tapat ng isang magandang bulaklak na tumubo
dito sa tagong garden na paborito niyang puntahan dati pa. Dito sa mismong spot na
'to siya laging nauupo dati. Nung nalaman kong dito siya lagi tumatambay para mag-
isip, dinalasan ko na rin ang pagpunta dito. Hindi man kapani-paniwala pero baliw
na baliw talaga ako sa babaeng 'yon. Sa babaeng hindi ako naalala agad. Sa babaeng
pinakamamahal ko. At sa babaeng pinatay ko. Isang taon na rin ang nakalipas pero
tangina, hindi ko pa rin mapatawad ang sarili ko. Napangiti ako ng mapait habang
nakatingin sa bulaklak.

"16 years. Sa loob ng 16 years nagdusa ako dahil wala ka. Nung nakita naman kita,
may mahal ka nang iba. Tangina diba? Tapos nung ako na ulit ang mahal mo, saka ka
naman nawala. Buti kung nilayasan mo lang ako e. Matatanggap ko pa. Kaso hindi e.
Wala na ba talaga tayong pag-asa?" Mapait na sabi ko. Nakakatawang isipin dahil
parang konting tulak nalang, mawawala na ako sa sariling pag-iisip. Ni hindi ko nga
alam kung paano ako nakakasurvive sa araw araw na wala siya e. Hindi ko alam kung
paano ko nakakayanang mabuhay kung yung mismong taong mahal ko, pinatay ko.
Nakakabakla pero naramdaman ko nalang na bigla na namang tumulo ang mga luhang
namumuo sa mata ko.

"Siguro sinisisi mo ako, no? Kasi ako, kahit ilang beses nilang pagaanin ang loob
ko, wala e. Ako pa rin talaga yung nagtarak ng kahoy na 'yun sa dibdib mo. Ang gago
ko talaga 'no?" Natawa ako pero naging iyak rin 'yon. Nababaliw na yata ako.
Kinakausap ko na 'yung bulaklak, tumatawa pa ako habang umiiyak.

"Dapat, Zeira, sinama mo nalang ako e. Nakakaselos. Buti pa yung Leo na 'yon
kasama mo mamatay. E ako, buhay nga. Hindi ko naman alam kung paano ko
ipagpapatuloy yung buhay ko." Pinunasan ko yung mga siraulong luha na lumalabas sa
mata ko at natawa ng mahina.

"Bakit ganun? Bumalik na sa dati yung Otherworld dahil napatay mo na lahat ng

kalaban natin. Nailigtas na ni Yana yung tatay niya. At sila na rin nung gagong
Zero. Nagiging sweet na sa isa't isa sila Syndrie at Riley. Unti-unti, minamahal na
ni Viex si Roanna at pinamumunuan na nila ang Arunafeltz Kingdom. Si Jae Kyline
naman bumalik sa Mortal World para balikan yung mahal niya. Si Lrindoza, grumaduate
na kaya bumalik dito sa palasyo niyo. Kaya nga mas nalilito ngayon si Mishiena kung
sino ang pipiliin sa kanila ni Exl." Napailing ako. "Lahat sila, masaya. Ako,
miserable. Sa bagay, kasalanan ko naman kung bakit. Pinatay kasi kita."

Napabuntong hininga ako. May mga pagkakataon na gusto ko nalang magwala at saktan
ang sarili ko. Pero alam ko namang hindi na nun maibabalik ang buhay na sinayang
ko. Wala na e. Wala na siya. Ano pang magagawa ko? "Makakasama pa kaya kita ulit?"
Malungkot na tanong ko sa kanya.

"Ah. Mali. Alam kong makakasama pa kita. Magpapakasal pa tayo at bubuo ng pamilya."
Napangiti ako. "Hihintayin kita, mangkukulam. Tandaan mo yan. Kapag naman napagod
na ako kahihintay, ako na mismo ang susunod sa'yo dyan. Ipinapangako ko sa'yo yan."

Zeira's POV

1 year ago nagising ako sa isang napakadilim na lugar. I don't know where am I and
all I could feel was beyond loneliness that time. Hindi ko alam kung nasaan ako. I
feel so lost and empty. Ibang iba sa mga naranasan ko dati nung nasa Lairhart ako.
I tried to find Wren but I saw no one. And when I say no one, I mean it.

Sa isang taon na 'yun, natuto akong kausapin ang sarili ko. Natuto akong magpalipat
lipat ng lugar. Natuto akong mamuhay ng walang kasama. Alam kong namatay ako. Kaya
naman sobrang pagtataka ko kung bakit pagkagising ko, nasa isang madilim at
deserted town ako. Tinry kong maghanap ng mapagtatanungan pero wala. This place
looks normal but the fact na walang tao dito, something's really wrong. I am
supposed to be in a place where souls go. Pero pakiramdam ko, buhay pa rin ako at
na-trap lang ako sa isang lugar kung saan walang tao. The funny thing is, I don't
know how to find my way back to my home. Hindi ko rin magamit ang kapangyarihan ko.
Sa araw-araw na paggising ko, ang tinatanong ko sa sarili ko ay kung nasaan ako.
Bakit wala sila Wren dito? Bakit ako lang mag-isa? Is this some kind of a
punishment? And am I really dead?

Until one day, I met a guy. The first man in my whole year here! I felt so relieved
that time. Pakiramdam ko, makakabalik na ako. May pag-asa na ko. He told me na
namatay rin siya and he was also a Welsh. A Werewolf to be exact. Dahil nga sa
kanya, naalala ko si Wren. Pero blue ang mata niya.

"Sigurado ka bang walang way pabalik sa Otherworld?" Tanong ko sa kanya. He

shrugged. "Not sure with that. Pero sinasabi ko na sayo, Zeira. I've been here for
5 years at wala akong nakitang way pabalik. Ikaw nga lang rin ang ka-isa-isang
nakita ko dito. Odd things happen here. Pero ang makakita ng tao o Welsh, yun ang
pinakanakakagulat." Napabuntong hininga nalang ako.

"Ano bang klaseng lugar 'to?" Bulong ko sa sarili ko. Pero hindi pa rin yon
nakaligtas sa tenga niya. Natawa siya. Tawa na nakakapag-paalala sa'kin kay Wren.

"I told you already. I call this place The Lost World."

=================

FAQs and Announcement

So yeah! Hahahaha. Hello, Welshes! Pagbigyan nyo na akong magnobela, last na naman.
Lels.

So yun. Salamat sa lahat ng sumuporta, nagbasa, nagpuyat, naghintay ng matagal na

update lels, nag-enjoy, nang-away lol joke. Hahahaha. Basta salamat sa lahat! Kung
wala kayo, malamang naging isa nalang ang TH sa marami kong on going stories na
hindi ko natapos. Hahahahaha! Salamat din sa admins ng group na sina Gale, Euneun,
Twin Joyline, Ellybells, Shaine. Kahit hindi sa mga admins na sina Ange, Keziah,
Gry, Kwin, BFF Eiah at madami pa! Sa mga OPs ng characters! Thanks for always being
there for me. Kahit madalas dati wala ako. Haha. Tamad e. Saka sa mga silent
readers na nabuhay sa kabila ng pagkamatay ni Zy! Hahahaha. Grabe! Higit sa lahat
Salamat din kay ATE YANA(YanaJin)! For the trust. Ayun maraming salamat talaga ng
super. Sana suportahan niyo pa rin ako kahit sa ibang stories na gagawin ko. At!
Alam kong maraming naguluhan, nainis, at kung ano pa sa Epilogue at Final Chapter.
Kaya ito na ang FAQs:

*May book 2 po ba?- Yes po. Meron na meron! Kaya ganun ang Epilogue dahil pahapyaw
na rin sa Book 2.

*Ano pong title?- The Heiress 2: The Lost World o The Lost World lang. lol.
Pagpipilian ko muna.

*Kailan po ipopost?- Di ko lang sure. Inonotify ko naman kayo kapag ipopost ko na.
Kaya sali kayo sa group sa fb or add nyo ko. or follow sa twitter(@aleehartswp)
para updated kayo.

*Ano pong name nung group?- Welshes' Haven

*May bago po bang characters sa book 2?- Opkors. Hahaha.

*Patay na po ba talaga si Zeira?- Yes and no. Kung bakit? Abangan ang book 2! lol

*WrenZy/ZeiRen pa rin po ba?- Di natin yan masasabi. Hahahaha. Lol. jk.

*Sino pong portrayer ni Wren?-Si Jiro Wang ng Fahrenheit. :)

*Bakit hindi nalang ginamit ni Zy yung spell na alam nya umpisa palang para
najombag na yung mga kalaban?- Kasi po, lahat ng energy nya ang kailangan para
makagawa ng isang malaking magic circle na masasakop yung buong palasyo ng
arunafeltz. Kung ginamit nya yun start palang edi hindi sya makakalaban kay Leo.
Ginamit nya yun sa huli kasi ramdam na nya na mamamatay siya. Kaya inipon nya yung
natitira nyang Energy para gawin yun.

*Sino po yung lalaki sa Epilogue?- Sa Book 2 natin yan malalaman! Hahahaha.

*Bakit po may book 2?- Kasi gusto ko pang mas makilala nyo yung ibang characters ng
TH bukod kay Zy, Wren, Viex and Roanna. ;) Higit sa lahat, may mga problems pang
hindi nabibigyan ng sagot, like (Spoiler Alert!) forever na ba talagang magiging
bukas yung Portal which is Finelry High? So sana talaga support nyo rin yung book
2!

Yun lang. Salamat Welshes! Me loves you all. ❤❤

~Alee