Αποσπάσματα από

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ
ΟΥΡΑΝΤΙΑ
2
 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Ελάχιστα λόγια για το Βιβλίο της Ουράντια
Κωνσταντίνος Διαμαντόπουλος , ο επίσημος αντιπρόσωπος
του Urantia Foundation στην Ελλάδα
************************************
ΕΙΣΑΓΩΓΗ.....
**********************
Πάτερ ημών
Ουράντια : Το κοσμικό όνομα της γης!
Το Βιβλίο της Ουράντια : Η 5η Αποκάλυψη στον πλανήτη μας!
Πως "γράφτηκε" το Βιβλιο της Ουράντια
******* ΜΕΡΟΣ Ι ***********
ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΕΡΣΥΜΠΑΝΤΑ
************************************
Ο Θεός , Ο Συμπαντικός Πατέρας
Η Παραδείσια Τριάδα
Το Νησί του Παραδείσου
Η τέλεια δημιουργία της Χαβόνα
Το Μέγα Σύμπαν και τα 7 Υπερσύμπαντα (Φωτο και σχήματα)
******* ΜΕΡΟΣ ΙΙ ***********
ΤΟ ΤΟΠΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ
************************************
Το Τοπικό μας Σύμπαν του Νέβαδον
Ο Χριστός Μιχαήλ, ο Κυρίαρχος Δημιουργός του Νέβαδον
Οι κατοικημένοι πλανήτες στο Μέγα Σύμπαν
Η διακυβέρνηση σε έναν γειτονικό πλανήτη
Οι 7 ενσαρκώσεις του Χριστού Μιχαήλ
H εξέγερση του Εωσφόρου
Τα προβλήματα της εξέγερσης του Εωσφόρου
Η εποχή του Φωτός και της Ζωής: Το ανώτατο στάδιο ανάπτυξης του πλανήτη μας
Μοροντιανή υπόσταση- Οι αλλαγές μετά τον υλικό θάνατο
Οι 7 κόσμοι - δώματα :τα σταδια εξέλιξης των θνητών μετα τον θάνατο
Το ταξίδι των θνητών προς τον Παράδεισο
Η συμπαντική ενότητα
******* ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ ***********
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ
************************************
H προέλευση της Ουράντια (του πλανήτη μας)
Η πρώτη ανθρώπνη οικογένεια
Η αυγή του πολιτισμού
Προσαρμοστής της Σκέψης : Το κλάσμα του Θεου που ενοικεί στον άνθρωπο..
Η σχέση των Προσαρμοστών προς τα πλάσματα του Σύμπαντος
Αδάμ και Εύα
Η παράβαση του Αδάμ και της Εύας
Η εξέλιξη του πολιτισμού
Ο θεσμός του γάμου
Γάμος και οικογενειακή ζωή
Αμαρτία, Θυσία και Εξιλέωση
Σεραφείμ,Χερουβείμ και Σανομπείμ
Αγγελοι - Φρουροί του πεπρωμένου των θνητών
Η Σεραφεική κυβέρνηση του πλανήτη
Τα μεσοδιάστατα πλάσματα

3
******* ΜΕΡΟΣ ΙV ***********
Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
************************************
Η εντολή της ενσάρκωσης του Χριστού Μιχαήλ
Η γέννηση του Ιησού
To χρονικό από τη γέννηση του Ιησού έως το 30ο έτος της ηλικίας του.
Το μυστικό ταξίδι του Ιησού στην Ελλάδα
Η βάπτιση του Ιησού
Οι 40 ημέρες μετά την βάπτιση του Ιησού
Οι 12 Απόστολοι
Οι 12 Απόστολοι (β μέρος)
Ο Ροδάν, ο Ελληνας φιλόσοφος και μαθητής του Ιησού
ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
1. Στον γάμο της Κανά
2. Η μεγάλη ψαριά
3. Ο δαιμονισμένος της Καπερναούμ * Η πεθερά του Πέτρου
4. Η ομαδική θεραπεία χιλίων ασθενών
5. Η θεραπεία του λεπρού
6. Ο ασθενής γιός ενός εξέχοντος πολίτη της Καπερναούμ
7. Η "ανάσταση" του γιου της χήρας
8. Ο υπηρέτης του εκατόνταρχου
9.Τα θαύματα στη δεξαμενή της Βηθεσδά
10. Οι θεραπείες στο νοσοκομείο της Βηθσαϊδά
11. O άνδρας με το ξεραμένο χέρι
12. Θεραπεύοντας τον παραλυτικό
13. "Κάποιος με άγγιξε!"
14. Τρέφοντας τα πέντε χιλιάδες άτομα
15. Περπατώντας στα κύματα
16.Η θεραπεία της κόρης του Ιαείρου
17. H θεραπεία του τρελού στην Καπερναούμ
18. Η θεραπεία της 12 χρονης
19. Το επιληπτικό και δαιμονισμένο αγόρι
20. Η θεραπεία του τυφλού ζητιάνου
21. ΟΙ δέκα λεπροί
22. Ο άνδρας με την υδρωπικία
23. Η ανάσταση του Λαζάρου
24. H θεραπεία του τυφλού στην Ιεριχώ
ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ
Είναι η ασθένεια τιμωρία?
Μαγεία και Δεισιδαιμονίες
Ο Ιησούς ομιλεί για τη νηστεία
O Κύριος ομιλεί για τη σωτηρία
"Η Βασιλεία των Ουρανών"
Η Ανάσταση
Οι μετά την Ανάσταση εμφανίσεις του Ιησού σε πιστούς
Οι μετά την Ανάσταση εμφανίσεις στους Αποστόλους και στους Αρχηγούς
Οι τελευταίες εμφανίσεις του Κυρίου πριν την Ανάληψη
Η Ανάληψη του Κυρίου
Η θρησκεία του Ιησού
Τι ακριβώς συνέβη κατά την "Πεντηκοστή"
Ο Χριστιανισμός
Ο εξελληνισμός του Χριστιανισμού
Το πρόβλημα του Χριστιανισμού
Η επιστροφή του Χριστού Μιχαήλ στον πλανήτη μας
Η ελπίδα για την ανθρωπότητα

4
 Ελάχιστα λόγια για το Βιβλίο της Ουράντια

Πρόκειται για ένα Βιβλίο που διδάσκει την αναγέννηση του ανθρώπου από το πνεύμα,
ασκώντας μια προσωπική θρησκεία, μακριά από τον φανατισμό, την εκκλησιαστική οργάνωση
και κάθε δογματική άποψη.

Υποστηρίζει ότι ο κόσμος είναι άπειρος, αιώνιος και ότι - στα πολύμορφα φαινόμενα του
Σύμπαντος - Μία είναι η «Δύναμη» που δίνει συνοχή, συνέχεια και νόημα. Αυτή την Ενοποιό
Ουσία, που ενυπάρχει στα πάντα, στα μέγιστα και στα ελάχιστα, την ονομάζει Πρώτη
Γενεσιουργό Αιτία, Πηγή και Κέντρο. Επισημαίνεται πως είναι αυτό που εμείς εδώ στη Γη
ονομάζουμε Θεό.

Η ανθρώπινη ψυχή είναι ο φορέας της Θεϊκής σπίθας, μιας σκεπτόμενης μονάδας που η
υψηλότερη αποστολή της είναι ο στοχασμός της τελειότητας στην Θεία Ενότητα και - ως
μέλους της Θείας Ζωής μοίρα της η αθανασία.

Πραγματεύεται την ένωση της προσωπικότητας με την θεϊκή αυτή σπίθα - την σκεπτόμενη
μονάδα -, με το άπειρο. Και προτρέπει τον άνθρωπο να κατακτήσει την Αλήθεια, την Ομορφιά
και την Καλοσύνη, μέσα στην πολλαπλότητα των κόσμων και την «πλαστότητα» του
τρισδιάστατου χώρου που μάς περιβάλλει. Δηλαδή μέσα στον Χώρο και στον Χρόνο.

Αναφέρεται αναλυτικά στην κοινωνία των πολιτών του Σύμπαντος, της οποίας είμαστε
κομμάτι και στην συνειδητή κατάκτηση της θέσης μας μέσα σ αυτή, ως άτομα και ως φυλή,
με την αναγνώριση της αδελφότητας των πλασμάτων του Σύμπαντος και της πατρότητας του
Θεού και παραδίδοντας το δικό μας θέλημα στη μεγαλειώδη υπηρεσία της εκτέλεσης του
θεϊκού θελήματος, με μια πράξη συνειδητής εφαρμογής της ελεύθερης βούλησής μας.

Τέλος, παρουσιάζει το παράδειγμα ζωής ενός ατόμου που βιώνοντας τα σκαμπανεβάσματα

της θνητής ύπαρξης, μέσα από την προσωπική και καθαρά πνευματική πίστη έφτασε από το
σφάλμα στην αλήθεια, από το φαύλο μέχρι το καλό, από τον χρόνο ως το αιώνιο, από το
υλικό στο πνευματικό, από το ανθρώπινο στο θεϊκό. Είναι το παράδειγμα πίστης και ζωής
του Ιησού από την Γαλιλαία, Μιχαήλ του Νέβαδον, Υιού του Θεού.

Σάνη Καπράγκου

Αναγνώστρια του Βιβλίου της Ουράντια

5
Κωνσταντίνος Διαμαντόπουλος , ο επίσημος αντιπρόσωπος του
Urantia Foundation στην Ελλάδα

Κωνσταντίνος Διαμαντόπουλος

Γεννήθηκε 18 Μαρτίου 1954 στα Ιωάννινα, αν και οι δυο του γονείς κατάγονται από την Κόρινθο.
Το 1973 εγκαταστάθηκε μονίμως στην Αγγλία αρχικά για σπουδές στο πανεπιστήμιο του Νιουκαστλ και
μετέπειτα για καριέρα στο Λονδίνο. Εργάστηκε σε Ναυτιλιακή εταιρεία του Λονδίνου από το 1978 μέχρι
το 1985 σαν Ναυπηγός Αρχιμηχανικός . Από το 1985 μέχρι το 1995 ασχολήθηκε με την τεχνολογία laser
και οπτικών ινών και τις εφαρμογές της στην βιολογία και στην ιατρική, μέσω της εταιρείας που ίδρυσε
στο Λονδίνο.

Απέκτησε προνόμια ευρεσιτεχνίας και συνέβαλε στην συγγραφή βιβλίου πάνω στην Θεραπευτική Χρήση
του Φωτός. Δίδαξε την χρήση του σε πανεπιστήμια της Ευρώπης, της Αμερικής, της Ασίας και της
Αυστραλίας. Ταξίδεψε σχεδόν σε όλη την υφήλιο με τις δυο αυτές σταδιοδρομίες και γνώρισε
διαφορετικές κουλτούρες και ανθρώπους από όλες τις φυλές. Το 1995, μετά την πώληση της εταιρίας
του, ίδρυσε γραφείο συμβούλων στο Λονδίνο και παραρτήματα σε Νέα Υόρκη, Αθήνα, Βαρσοβία, Μόσχα
και Σόφια. Προς το παρόν μοιράζει τακτικά τον χρόνο του μεταξύ Αθήνας, Λονδίνου και Βαρσοβίας.

Η προσωπική άποψη του Κ. Διαμαντόπουλου για το «Βιβλίο της Ουράντια»

Αν υποθέσουμε ότι τα έγγραφα της Ουράντια δεν είναι αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι, έχουμε τις εξής
πιθανότητες:

1) Εξαπάτηση, εκούσια ή ακούσια, όλων από το κοιμούμενο υποκείμενο.

Πιθανά κίνητρα: Φήμη/ Χρήμα/ Άγνωστο κίνητρο

2) Εκούσια εξαπάτηση από τον Δρ Σάντλερ ή/ και από τους Επίτροπους Επαφής του
Φόρουμ. Πιθανά κίνητρα: Φήμη/ Χρήμα/ Αστείο/ Δημιουργία Νέας Κοσμοθεωρίας με
άγνωστο σκοπό

3) Εκούσια εξαπάτηση των αναγνωστών του Βιβλίου από τον εκδοτικό οίκο για να πουλήσει
πολλά αντίτυπα του Βιβλίου. Κίνητρο: Χρήμα

4) Εξαπάτηση από οντότητες αγνώστου ταυτότητας.

Πιθανά κίνητρα: Πνευματικό Χάος/ Άγνωστο

5) Κάποια άλλη πιθανότητα που δεν μπορώ να σκεφθώ και ίσως κάποιος άλλος μπορεί να
υποδείξει.

Προσωπικά και παρ’ ότι έχω ερευνήσει αρκετά, δεν μπορώ να δεχτώ καμία από αυτές τις υποψίες
συνωμοσίας, για τους λόγους που αναφέρονται παρακάτω και καλύπτουν, πιστεύω, σχεδόν όλες τις
πιθανότητες.

1. Πολύ χρονοβόρα διαδικασία, σχεδόν 40 χρόνια, για τη διατήρηση μιας τέτοιας σκευωρίας.
Για παράδειγμα, τα φαινόμενα άρχισαν είκοσι χρόνια πριν τα έγγραφα δοθούν (δόθηκαν το
1934/35) και μεσολάβησαν άλλα είκοσι χρόνια πριν την έκδοση. Ο άνθρωπος αρέσκεται να
απλοποιεί και όχι να μακρηγορεί τόσο προκειμένου να έχει αποτελέσματα. Ας μην ξεχνάμε
το γηραιό της ηλικίας των περισσότερων.

2. Μια μυθολογία γύρω από την προέλευση του βιβλίου θα μπορούσε να υπάρξει πιο
σύντομα και με έντονα στοιχεία, εξ αιτίας και μόνο του κύρους και της σοβαρότητας του
γιατρού. Δεν ήταν απαραίτητη αυτή η μακρόχρονη προετοιμασία. Επίσης, ο γιατρός ήταν
γνωστός ερευνητής στα απατηλά ψυχικά φαινόμενα. Θα έπρεπε να είχε χάσει το ενδιαφέρον
του πολύ γρήγορα αν δεν είχε ανακαλύψει κάτι διαφορετικό που είχε ήδη γνωρίσει στην
έρευνά του.

3. Θεώρησε ότι ήταν καταπληκτικά μεγάλος ο όγκος των γραπτών κειμένων, τα οποία

6
εμφανίζονταν μέσα σε λίγες ώρες και ταχύτατες οι απαντήσεις των ερωτήσεων, ενώ το χέρι
του "υποκείμενου" δεν παρουσίαζε καμία κόπωση. Κάθε επαφή ήταν διαφορετική από την
προηγούμενη και αυτό ήταν φαινόμενο μοναδικό στην εμπειρία του.

4. Τα θέματα που περιέχονται στο βιβλίο είναι αρκετά πολύπλοκα και δίνονται με τρόπο που
δεν είναι συνηθισμένος για τη σκέψη και, συχνά, για την έκφραση των κατοίκων του
πλανήτη μας. Η μόνη δυνατή περίπτωση είναι να υποθέσουμε ότι ο γιατρός και η ομάδα του,
πράγμα που σημαίνει και πολλοί από το Φόρουμ, ήταν στο παιχνίδι, χρησιμοποίησαν πολλά
συγγράμματα γνωστών και αγνώστων συγγραφέων και τα "έσπασαν" σε κατηγόριες βάσει
των ερωτήσεων, για να προκύψει το κείμενο που έχουμε σήμερα στα χέρια μας. Αυτό
σημαίνει ότι κατά την διάρκεια των ερωτήσεων θα έπρεπε μια ολόκληρη ομάδα να ερευνά
διάφορα συγγράμματα και να συγκεντρώνει ύλη. Αν πιστέψουμε ότι αυτό κάλλιστα μπορεί
να πραγματοποιηθεί, πώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τα πρώτα φαινόμενα όταν οι
καινούργιες έννοιες άρχισαν να δίνονται σε διαφόρους που ήταν παρόντες στις ολονύκτιες
δοκιμές επαφής; Και έπειτα, πώς μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποιος από το Φόρουμ δεν θα
αποκάλυπτε αργότερα την απάτη αυτή δημοσίως, πράγμα που συχνά συμβαίνει με άλλα
τέτοια γεγονότα; Δεν πρέπει επίσης να αγνοήσουμε πως απουσιάζει παντελώς κάποιος
σκιώδης κυβερνητικός οργανισμός που θα φοβερίζει και θα εξαγοράζει σιωπή. ΄Έπειτα, πώς
δόθηκαν όλα αυτά χειρόγραφα;

Θα μπορούσαμε ίσως να υποθέσουμε ότι το κοιμούμενο υποκείμενο αποστήθισε όλα αυτά τα

πολύπλοκα περιεχόμενα, που η ερευνητική ομάδα είχε ετοιμάσει, και τα μετέδιδε χωρίς λάθη
και κομπασμό κατά την διάρκεια του ύπνου του, δεδομένου ότι λέγεται πως το πρωί ο
άνθρωπος αυτός εργαζόταν. Μια ματιά στα κείμενα και στην πολυπλοκότητα τους μπορεί να
πείσει τον οποιονδήποτε ότι αυτό είναι αδύνατο. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι στο βιβλίο του
"Το μυαλό παίζει παιχνίδια", που δημοσιεύτηκε το 1929, ο Δρ Σάντλερ παρουσίαζε την
εμπειρία του από το καλοκαίρι του 1911. Μετά από 250 ολονύκτιες παρατηρήσεις θα
μπορούσε να έχει αποδείξει ότι τα κείμενα είχαν την προέλευσή τους στο μυαλό του
υποκείμενου. Πολλά από τα περιεχόμενα δεν είχαν μέχρι τότε εκφρασθεί από άλλη
ανθρώπινη διάνοια. Δεκαοχτώ χρόνια έρευνας και επιστημονικής παρατήρησης είναι πολλά
για να διατηρείται μια απάτη και να βρεθεί κάποια εξήγηση για την προέλευση των
περιεχομένων, αν αυτή ήταν συνηθισμένη.

5. Γιατί να περιμένουν εντολές για την έκδοση του βιβλίου και γιατί να μην το εκδώσουν
αμέσως μετά τον πόλεμο, για παράδειγμα, όταν το έδαφος ήταν πρόσφορο για κάτι νέο. Και
έπειτα, αν το κίνητρο ήταν το κέρδος, γιατί να δεχθούν τόσο χρονοβόρα εξάπλωση και γιατί
να μην αξιοποιήσουν το χρήμα ευπόρων οπαδών για απόκτηση πλούτου περαιτέρω.

6. Κατά την άποψή μου η πιθανότητα παρατραβηγμένου αστείου από τον Σάντλερ είναι
μηδαμινή. Ο σοβαρότατος αυτός επιστήμων είχε πολλά να χάσει από κάτι τέτοιο και αν ήταν
για να αποδείξει πόσο ευκολόπιστος είναι ο κόσμος γιατί δεν σταμάτησε κάποτε το αστείο,
για να αποδείξει και την αρχική του θέση ότι τα πάντα είναι δημιουργήματα του μυαλού που
παίζει παιχνίδια.

7. Αν αποκλεισθεί ο ανθρώπινος παράγων μένουν οι οντότητες. Έχω δει πολλά κείμενα που
έχουν την προέλευσή τους είτε σε εξωγήινες οντότητες είτε σε πνεύματα. Τη σοβαρότητα
και τη διάχυτη καλοσύνη των κειμένων των εγγράφων και ορισμένων οδηγιών που δίνονται
στο κείμενο, εγώ προσωπικά δεν τις έχω ξανασυναντήσει. Έπειτα, αφού έτσι και αλλιώς
θέλουν να παίξουν, τουλάχιστον οι οντότητες συγγραφείς του βιβλίου, γιατί να μη δίνουν
κάτι πιο προσιτό και λιγότερο πολύπλοκο και με κάποια δόση εκφοβισμού με προφητικές
καταστροφές, όπως συμβαίνει με άλλα κείμενα για εξάρτηση συνεχών αποκαλύψεων.

8. Γιατί να περιγράφουν καινούργιες έννοιες όπως τα επτά υπερσύμπαντα, οι μεσοδιάστατοι,

οι πολλαπλοί Υιοί Δημιουργοί, οι πράσινες, οι μπλε και οι πορτοκαλί και βιολετί φυλές που
σοκάρουν, αντί να εμπεδώνουν καλύτερα ό,τι είναι γνωστό, για μεγαλύτερη αξιοπιστία, αν
πράγματι θέλουν να πείσουν τους απλοϊκούς.

Το κυριότερο από τα παραπάνω είναι ότι, εγώ τουλάχιστον, διαβάζοντας το βιβλίο δεν
μπορώ να βρω πουθενά λόγους ή σημάδια οργανωμένης συνομωσίας από τόσους
ανθρώπους, που θα είχαν σκοπό να εξαπατήσουν θα διακήρυσσαν εκ παράλληλου τις
συμπαντικές αξίες της Αλήθειας, της Ομορφιάς και της Καλοσύνης. Κρατώ πάντα το μυαλό
μου ανοικτό, αλλά πιστεύω πως η απόδειξη είναι όντως μέσα μου.»

7
ΕΙΣΑΓΩΓΗ.....
Πάτερ ημών
Έγγραφο 144 - ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΓΕΛΒΟΥΕ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΕΚΑΠΟΛΗ

(απόσπασμα)

3. Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Οι απόστολοι όμως δεν είχαν ικανοποιηθεί. Επιθυμούσαν να τους δώσει ο Ιησούς ένα μοντέλο
προσευχής το οποίο θα δίδασκαν στους νέους μαθητές. Αφού άκουσε την ομιλία για την
προσευχή, ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος είπε: «Πολύ καλά, Κύριε, αλλά δεν θέλουμε ένα τύπο
προσευχής για μας τόσο, όσο για τους νεότερους πιστούς που πολύ συχνά μας ικετεύουν:
‘Μάθετέ μας πώς να προσευχόμαστε αποδεκτά στον Πατέρα στον ουρανό’ ».

Όταν ο Ιάκωβος σταμάτησε να μιλάει, ο Ιησούς είπε: «Αν, λοιπόν, θέλετε ακόμα μια
τέτοια προσευχή, θα σας δώσω αυτή που έμαθα στα αδέλφια μου στη Ναζαρέτ».

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς,

Αγιασθήτω το όνομά σου,

Ελθέτω η βασιλεία σου,

Γεννηθήτω το θέλημά σου,

Ως εν ουρανώ και επί της γης.

Τον άρτον ημών τον επιούσιον,

Δίδου ημίν το καθ’ ημέραν

Αναζωογόνησε τις ψυχές μας με το νερό της ζωής.

Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών

Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού

Και κάνε μας τέλειους όπως Εσύ.

8
Ουράντια : Το κοσμικό όνομα της γης!
Ουράντια είναι το κοσμικό όνομα του πλανήτη μας. Οι Ουραντιανοί είναι οι φυσιολογικοί
άνθρωποι των διαφόρων φυλών, οι γήινοι του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.

Η Ουράντια είναι ένας συνηθισμένος πλανήτης του Τοπικού μας σύμπαντος, του
Nέβαδον. Το Σύμπαν του Νέβαδον περιέχει περίπου 10 εκατομμύρια πλανήτες από τους
οποίους μόνον οι 3.840.101 ήταν κατοικημένοι το έτος 1934 μ.X που δόθηκαν τα
Έγγραφα του Βιβλίου. Για λόγους που περιγράφονται στο βιβλίο, η Ουράντια επιλέχθηκε από
τον Χριστό-Μιχαήλ, Δημιουργό και Παντοκράτορα του Τοπικού Σύμπαντος του Nέβαδον, για
την ενσάρκωσή του στο ρόλο ενός κοινού θνητού με την προσωπικότητα του Ιησού του
Ναζωραίου.

Ο Μιχαήλ είναι ένας Κυρίαρχος Δημιουργός Υιός του θεού, που ανήκει στο Τάγμα των Μιχαήλ
με αύξοντα αριθμόν 611.131.

Η Ουράντια, ο πλανήτης μας, βρίσκεται στο έβδομο Υπερσύμπαν του Όρβοντον - ο

κεντρικός πυρήνας του οποίου είναι ο Γαλαξίας - Γαλακτώδης Οδός - με
πρωτεύουσα την Ουβέρσα.

O μείζον τομέας μας ονομάζεται Σπλάντον με πρωτεύουσα την Y-Μείζονα την

Πέμπτη και ο ελάσσων τομέας μας λέγεται Ένσα με πρωτεύουσα την Y-Ελάσσονα
την Τρίτη.

Η Ένσα περιλαμβάνει 100 Τοπικά Σύμπαντα μεταξύ των οποίων και το δικό μας Τοπικό
Σύμπαν του Νέβαδον. Η πρωτεύουσα του Νέβαδον είναι η Σάλβινγκτον, όπου εκεί βρίσκεται
η μόνιμη κατοικία του Ανώτατου Παντοκράτορα του Nέβαδον, του Μιχαήλ Χριστού.

Το Τοπικό μας Σύμπαν του Nέβαδον έχει 100 Αστερισμούς, μεταξύ των οποίων είναι και ο
δικός μας, αυτός του Νορλατιαντέκ, με πρωτεύουσα την Εντέντια. O αστερισμός του
Νορλατιαντέκ αποτελείται από 100- συστήματα στα οποία ανήκει και το δικό μας Σύστημα
που ονομάζεται Σύστημα της Σατάνια (από το όνομα του βοηθού του Εωσφόρου, Σατανά,
πριν από την αποστασία). Πρωτεύουσα του Συστήματος της Σατάνια είναι η Τζερουζέμ.

Η Σατάνια δεν είναι ηλιακό σύστημα, αλλά ένα σύστημα από ήλιους που αποτελείται
από 1.000 κατοικήσιμους πλανήτες από τους οποίους οι 619 κατοικούνται, και
μεταξύ των οποίων ο δικός μας,

Η Ουράντια, έχει τον αύξοντα αριθμό 606. Αυτό σημαίνει ότι ήταν ο 606ος πλανήτης του
συστήματος που χρονικά ανέδειξε ζωή μετά τη δημιουργία του συστήματός μας. Από τα
1.000.000 χρόνια που καταγράφτηκε σαν κατοικημένος πλανήτης μέχρι το 1934
που δόθηκαν τα «Έγγραφα της Ουράντια» έχουν κατοικηθεί άλλοι 13 κόσμοι στο
σύστημά μας.

Στους συμπαντικούς χάρτες, ο πλανήτης μας αναφέρεται ως εξής: «O 606 της Σατάνια, στον
Αστερισμό του Νορλατιαντέκ, τοπικό σύμπαν Nέβαδον, ελάσσων τομέας Ένσα, μείζων τομέας
Σπλάντον, Υπερσύμπαν του Όρβοντον». Αυτό είναι αρκετό για τον ουράνιο αγγελιοφόρο να
βρει οποιονδήποτε στη Γη.

Η Ουράντια είναι ένας «δεκαδικός» (σύμφωνα με αναλογίες στη δεκαδική κλίμακα) και
πειραματικός πλανήτης. Σε έναν ανά δέκα πλανήτες, ο Δημιουργός του τοπικού σύμπαντος
αφήνει τη ζωή και την ανθρώπινη κοινωνία να εξελιχθεί με ελάχιστη παρέμβαση εκ μέρους
του.

9
Στους υπόλοιπους εννέα πλανήτες, η ανθρωπότητα είναι πιο στέρεα δομημένη,
διαχειριζόμενη από ουράνιες προσωπικότητες και οδηγείται πιο αυστηρά στο θεϊκό πεπρωμένο
της. Σε δεκαδικούς και πειραματικούς πλανήτες σαν τον δικό μας, όπου επιτρέπεται μεγάλος
αριθμός ελευθεριών, η ζωή παράγει ποικίλους και πρωτότυπους συνδυασμούς που οι
δημιουργοί παρατηρούν και μέσω αυτών κερδίζουν και άλλοι κόσμοι, αλλά το ρίσκο της
αναρχίας και της επαναστάσεως είναι πολύ πιο μεγάλο σε τέτοιους πλανήτες.

10
 Το Βιβλίο της Ουράντια : Η 5η Αποκάλυψη στον πλανήτη μας!

ΟΙ 5 ΕΠΟΧΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑΝΤΙΑ

1. Ο Πλανητικός Πρίγκιπας της Ουράντια

Πως Με την διδασκαλία της Νταλαμέιτια

Πότε 500.000 χρόνια πριν
Σκοπός Εγκαθίδρυση βασικών αρχών για την ίδρυση και ανάπτυξη του πολιτισμού
Διάρκεια 300.000 χρόνια

2. Ο Αδάμ και η Εύα

Πως Με την Διδασκαλία της Εδέμ

Πότε 350.000 χρόνια πριν
Σκοπός Βιολογικός εξευγενισμός των ανθρωπίνων φυλών
Διάρκεια περισσότερα από 1.000 χρόνια

3. Ο Μελχισεδέκ

Πότε 3.973 χρόνια πριν

Να διατηρηθεί ζωντανή η ιδέα του ενός Θεού σε αντιδιαστολή με τις πολλαπλές
Σκοπός
θεότητες. Έκανε συμβόλαιο με τον Αβραάμ.
Διάρκεια 94 χρόνια

4. Η ενσάρκωση του Μιχαήλ του Νέβαδον

Πότε 2002 χρόνια πριν

• Να διδάξει την Πατρική σχέση του ανθρώπου με τον Θεό και την
αδελφοσύνη των ανθρώπων.
Σκοπός • Να κατακτήσει την ιδιότητα του Κυρίαρχου Δημιουργού Υιού.
• Να ξεκαθαρίσει την κατάσταση μετά την εξέγερση του Εωσφόρου.

Διάρκεια 33 χρόνια

5. Το Βιβλίο της Ουράντια

Πότε 60 χρόνια πριν

Σκοπός Να διασαφηνίσει τις έννοιες της πνευματικότητας και της Κοσμολογίας.
Διάρκεια 500 χρόνια (πιθανολογία)

11
 Πως "γράφτηκε" το Βιβλιο της Ουράντια
H Kοσμογονία που περιέχεται στα τρία πρώτα μέρη του Βιβλίου έχει αποκαλυφθεί από το
1930 ώς το 1934 από 48 άυλες οντότητες της Συμπαντικής Πνευματικής Iεραρχίας που
ταξίδεψαν στον πλανήτη μας γι? αυτόν το σκοπό. Tο τέταρτο μέρος παραδόθηκε
ολοκληρωμένο από μια επιτροπή δώδεκα ημι-άυλων οντοτήτων που δημιουργήθηκαν στον
πλανήτη μας και κατοικούν μόνιμα στη Γη εδώ και 300.000 χρόνια, παράλληλα με τον
άνθρωπο.Oι περισσότερες από αυτές τις οντότητες θέλησαν να μείνουν ανώνυμες και έδωσαν
μόνο τη γενική περιγραφή των ιδιοτήτων τους.

Η υλοποίηση των εγγράφων έγινε με τη βοήθεια κάποιου αγνώστου - ακόμα και μέχρι τώρα -
ατόμου (με μια μοναδική στα ιατρικά χρονικά διαδικασία, κατά την οποία ενώ το "υποκείμενο"
ήταν σε κατάσταση βαθέως ύπνου, ολόκληρη ομάδα οντοτήτων χειριζόταν το φυσικό του
σώμα) που βρισκόταν υπό παρακολούθηση από μια ομάδα τριάντα ατόμων (το «Φόρουμ»),
με επικεφαλής τον γνωστό στην αμερικανική Ψυχιατρική δρ. Γουίλιαμ Σάντλερ, στο Σικάγο.

Η ομάδα απαρτιζόταν από πολλούς ακαδημαϊκούς, συναδέλφους του γιατρού, με διαφορετικές

ειδικότητες και γι? αυτό ήταν σε θέση να υποβάλει σοβαρές ερωτήσεις στις οντότητες με τις
οποίες είχε έρθει σε επαφή.

Τα έγγραφα είναι γραμμένα στην αγγλική γλώσσα αλλά οι δυσκολίες που περιείχε η
προσπάθεια των οντοτήτων να αποδώσουν σωστά τα νοήματα από κάποια άλλη συμπαντική
γλώσσα, θεωρήθηκαν δεδομένες από την αρχή. Επίσης είναι εμφανής η δυσκολία
μεταβιβάσεως εννοιών από αυτά τα πεδία που είναι πολύ πιο ανεπτυγμένα από το επίπεδο της
ανθρώπινης σκέψης.

Με άλλα λόγια, υπάρχει περιορισμός στις επιστημονικές αποκαλύψεις από τις οντότητες,
καθώς λίγες ήταν συμβατές με την τότε εξέλιξη της ανθρωπότητας. Διατηρείται έτσι η αρχή
της μη-παρέμβασης στο κοινωνικό-πολιτιστικό πεδίο και γι? αυτό οι οντότητες εστιάζονται
μόνο σε αποκαλύψεις που έχουν αξία για την ψυχική και πνευματική μεταμόρφωση του
μελετητή.

Τα περιεχόμενα έχουν γραφτεί ξεκινώντας από το Yπερβατικό και καταλήγοντας στο πιο
εύκολα κατανοητό. Πολλοί συμβουλεύουν τους μελλοντικούς αναγνώστες του βιβλίου να
διαβάσουν πρώτα την ορολογία και μετά να προχωρήσουν από το τέταρτο μέρος στο τρίτο,
στο δεύτερο και τέλος στο πρώτο. Μ? αυτόν τον τρόπο μπορούν εύκολα να εμπεδώσουν τις
καινούργιες λέξεις, οι οποίες έπρεπε απαραίτητα να χρησιμοποιηθούν για να κατανοήσει κανείς
οντότητες και φαινόμενα μέχρι τώρα άγνωστα στη Γη.

?λλοι διαφωνούν και συμβουλεύουν την ανάγνωση με τη σειρά που έχει δοθεί από την
Πνευματική Iεραρχία, γιατί αυτή η σειρά αντιπροσωπεύει τον τρόπο μεταβίβασης
αποκαλυπτικής Γνώσης και όχι συμβατικής Γνώσης.

12
ΜΕΡΟΣ Ι
ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΤΑ
ΥΠΕΡΣΥΜΠΑΝΤΑ
Ο Θεός , Ο Συμπαντικός Πατέρας
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι ο Θεός ολόκληρης της δημιουργίας, η Πρώτη

Γενεσιουργός Αιτία και το Κέντρο όλων των πραγμάτων και των υπάρξεων.
Θεωρείστε πρώτα το Θεό ως δημιουργό, κατόπιν ως ελεγκτή και τελευταία ως άπειρο
υποστηρικτή. Η αλήθεια για τον Συμπαντικό Πατέρα άρχισε να ανατέλλει πάνω στο γένος των
ανθρώπων όταν ο προφήτης είπε: «Συ, Θεέ, είσαι μόνος. Κανείς δεν υπάρχει εκτός από σένα.
Δημιούργησες τον ουρανό και τον ουρανό των ουρανών, με όλα τους τα πλήθη. Τους
φροντίζεις και τους ελέγχεις. Τα σύμπαντα δημιουργήθηκαν από τους Υιούς του Θεού. Ο
Δημιουργός καλύπτει τον εαυτό του με φως, ως ένδυμα και εξαπλώνει τους ουρανούς, ως
παραπέτασμα.» Μόνο η θεώρηση του Συμπαντικού Πατέρα ενός Θεού στη θέση πολλών θεών
? κατέστησε το θνητό άνθρωπο ικανό να αντιληφθεί τον Πατέρα ως θείο δημιουργό και
άπειρο ελεγκτή.

Όλες οι μυριάδες των πλανητικών συστημάτων δημιουργήθηκαν για να κατοικηθούν, τελικά,

από πολλούς και διαφορετικούς τύπους ευφυών πλασμάτων, υπάρξεων που θα μπορούσαν να
γνωρίσουν το Θεό, να λάβουν τη θεία στοργή του και να τον αγαπήσουν με τη σειρά τους. Το
σύμπαν των συμπάντων είναι έργο του Θεού και τόπος κατοικίας των διαφορετικών
πλασμάτων του. «Ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς και έδωσε μορφή στη γη. Παγίωσε το
σύμπαν και δημιούργησε τον κόσμο αυτό όχι μάταια. Του έδωσε μορφή γα να κατοικηθεί.»

Οι πεφωτισμένοι κόσμοι αναγνωρίζουν όλοι και λατρεύουν τον Συμπαντικό Πατέρα, τον
αιώνιο δημιουργό και άπειρο συντηρητή ολόκληρης της δημιουργίας. Τα ελεύθερης βούλησης
πλάσματα των επάλληλων συμπάντων έχουν ξεκινήσει με το μακρύ ταξίδι προς τον
Παράδεισο, τη συναρπαστική προσπάθεια της αιώνιας περιπέτειας, να φθάσουν στον Θεό τον
Πατέρα. Ο ύψιστος στόχος των παιδιών του χρόνου είναι να βρουν τον αιώνιο Θεό, να
κατανοήσουν τη θεία φύση, να αναγνωρίσουν τον Συμπαντικό Πατέρα. Τα τον Θεό
γνωρίζοντα πλάσματα έχουν μία και μόνο υπέρτατη φιλοδοξία, μία μόνο διακαή επιθυμία και
τούτη είναι να γίνουν, καθώς βρίσκονται στις σφαίρες τους, σαν εκείνον, όπως είναι στην εν
Παραδείσω τελειότητα της προσωπικότητάς του, και στη συμπαντική του σφαίρα του
ενάρετου μεγαλείου. Από τον Συμπαντικό Πατέρα που κατοικεί την αιωνιότητα εκπορεύεται η
υπέρτατη εντολή, «Γίνετε τέλειοι, καθώς εγώ είμαι τέλειος.» Με αγάπη και έλεος οι
αγγελιαφόροι του Παραδείσου μετέφεραν τη θεία αυτή παραίνεση μέσα στους αιώνες και
πέρα στα σύμπαντα, ακόμη και σε πλάσματα τόσο ταπεινής, ζωικής προέλευσης, όσο
οι φυλές των ανθρώπων της Ουράντια. (@ 21)

Η μεγαλειώδης και συμπαντική αυτή εντολή, του να αγωνισθεί κανείς για την
κατάκτηση της τελειότητας του θείου είναι το πρώτιστο καθήκον και πρέπει να
γίνει η υψηλότερη φιλοδοξία όλων των αγωνιζόμενων πλασμάτων της δημιουργίας
του Θεού της τελειότητας. Η δυνατότητα αυτή της κατάκτησης της θείας
τελειότητας είναι ο τελικός και βέβαιος προορισμός όλης της αιώνιας πνευματικής
προόδου του ανθρώπου.

13
Οι θνητοί της Ουράντια μετά βίας μπορούν να ελπίσουν ότι θα γίνουν τέλειοι με την έννοια
του απείρου, ωστόσο είναι απολύτως πιθανό για τις ανθρώπινες υπάρξεις, ξεκινώντας, όπως
ήδη κάνουν, από αυτόν εδώ τον πλανήτη, να κατακτήσουν τον ουράνιο και θείο στόχο τον
οποίο ο άπειρος Θεός έχει θέσει για το θνητό άνθρωπο. Και όταν επιτύχουν αυτό τον
προορισμό, τότε θα γίνουν, σε όλα που αφορούν την αυτοπραγμάτωση και το διανοητικό
επίτευγμα, τόσο πλήρεις στην σφαίρα τους της θείας τελειότητας, όσο είναι ο Θεός ο ίδιος
στην δικιά του σφαίρα του άπειρου και αιωνιότητας. Τέτοια τελειότητα ίσως να μην είναι
συμπαντική υπό την υλική έννοια, απεριόριστη υπό τη διανοητική αντίληψη, ή τελική σε
πνευματική εμπειρία, αλλά είναι τελική και ολοκληρωμένη από κάθε πεπερασμένη άποψη της
θείας φύσης της βούλησης, της τελειότητας των ατομικών κινήτρων και της συνειδητοποίησης
του Θεού.

Τούτη είναι η αληθινή σημασία της θεϊκής εκείνης εντολής, «Γίνετε τέλειοι, ακόμα καθώς εγώ
είμαι τέλειος,» που πάντα ωθεί τον θνητό άνθρωπο προς τα εμπρός και τον ελκύει εσωτερικά,
σ αυτό τον μακρόχρονο και συναρπαστικό αγώνα για την κατάκτηση των ολονέν
υψηλότερων επιπέδων των πνευματικών αξιών και των αληθινών συμπαντικών εννοιών. Η
θεσπέσια αυτή αναζήτηση του Θεού των συμπάντων είναι η ύψιστη περιπέτεια των
κατοίκων όλων των κόσμων του χρόνου και του διαστήματος.

1. ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ

Απ όλα τα ονόματα με τα οποία ο Θεός ο Πατέρας είναι γνωστός σε όλα τα σύμπαντα,

εκείνα που τον ονομάζουν ως την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Συμπαντικό Κέντρο είναι τα
πιο συχνά που συναντά κανείς. Ο Πρώτος Πατέρας είναι γνωστός με διάφορα ονόματα στα
διάφορα σύμπαντα και στους διαφορετικούς τομείς του ίδιου σύμπαντος. Τα ονόματα που τα
πλάσματα δίνουν στον Δημιουργό εξαρτώνται κατά πολύ από την άποψη των πλασμάτων για
το Δημιουργό. Η Πρώτη γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο του Σύμπαντος ποτέ δεν απεκάλυψε
τον εαυτο του διαμέσου του ονόματος του, μόνο διαμέσου της φύσης του. Αν πιστέψουμε ότι
είμαστε τα παιδιά του Δημιουργού αυτού, το φυσικότερο είναι να τον αποκαλέσουμε, τελικά,
Πατέρα. Τούτο, όμως, είναι ένα όνομα δικής μας επιλογής και πηγάζει από την αναγνώριση
της προσωπικής μας σχέσης με την Πρώτη γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο.

Ο Συμπαντικός Πατέρας ουδέποτε επιβάλλει κάποια μορφή αυθαίρετης αναγνώρισης,

επίσημης λατρείας, ή δουλικής υπηρεσίας πάνω στα ελεύθερης βούλησης ευφυή πλάσματα
των συμπάντων. Οι εξελικτικοί κάτοικοι των κόσμων του χρόνου και του διαστήματος πρέπει
από μόνοι τους ? μέσα στην ίδια τους καρδιά ? να τον αναγνωρίσουν, να τον αγαπήσουν και
εκούσια να τον λατρέψουν. Ο Δημιουργός αρνείται να εξαναγκάσει, ή να επιβάλλει την
υποταγή των πνευματικών ελεύθερων βουλήσεων των υλικών του πλασμάτων. Η τρυφερή
αφοσίωση της ανθρώπινης βούλησης στο να πράττει τη βούληση του Πατέρα είναι η κάλλιστη
επιλογή δώρου από τον άνθρωπο στο Θεό. Στην πραγματικότητα, ο καθαγιασμός αυτός της
βούλησης των πλασμάτων συνιστά το μόνο πιθανό δώρο πραγματικής αξίας που είναι
δυνατόν να κάνει ο άνθρωπος στον Πατέρα του Παραδείσου. Μέσα στο Θεό, ο άνθρωπος ζει,
κινείται και υπάρχει. Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να δώσει ο άνθρωπος στο Θεό πέραν
της επιλογής του αυτής, να υπακούσει στη θέληση του Πατέρα και αποφάσεις τέτοιες, που
λαμβάνονται από τα ευφυή, αυτόβουλα πλάσματα των συμπάντων, συνιστούν την
πραγματικότητα της αληθινής αυτής λατρείας της τόσο ικανοποιητικής για την κυριαρχούμενη
από αγάπη φύση του Πατέρα Δημιουργού.

Όταν έχετε γίνει άπαξ πραγματικά Θεό-συνειδητοί, όταν αληθινά ανακαλύψετε το μεγαλειώδη
Δημιουργό και αρχίσετε να βιώνετε τη συναίσθηση της ενοικούσας παρουσίας του θείου
ελεγκτή, τότε, ανάλογα με το διαφωτισμό σας και σύμφωνα με τον τρόπο και τη μέθοδο δια
της οποίας οι θείοι Υιοί αποκαλύπτουν (@ 22) τον Θεό, θα βρείτε ένα όνομα για τον
Συμπαντικό Πατέρα, που θα εκφράζει επαρκώς την άποψή σας για την Πρώτη γενεσιουργό
Αιτία και Κέντρο. Και έτσι, σε διαφορετικούς κόσμους και σε διάφορα σύμπαντα, ο
Δημιουργός γίνεται γνωστός μέσα από αναρίθμητα ονόματα, τα οποία, στο πνεύμα της
σχέσεως όλα έχουν την ίδια σημασία αλλά, σε λέξεις και σύμβολα, το κάθε όνομα συμβολίζει

14
το βαθμό, το βάθος της ενθρόνισής του στην καρδιά των πλασμάτων του, σε οποιοδήποτε
δεδομένο κόσμο.

Κοντά στο κέντρο του σύμπαντος των συμπάντων, ο Συμπαντικός Πατέρας είναι γενικά
γνωστός με ονόματα που μπορούν να θεωρηθούν ότι σημαίνουν την Πρώτη γενεσιουργό
Αιτία. Ακόμη μακρύτερα, στα πέρατα των συμπάντων του διαστήματος, οι όροι που
χρησιμοποιούνται για να προσδιορίσουν τον Συμπαντικό Πατέρα πολύ συχνά σημαίνουν το
Συμπαντικό Κέντρο. Ακόμη μακρύτερα, στην αστρική δημιουργία, είναι γνωστός, όπως και στο
αρχηγείο του δικού σας τοπικού σύμπαντος, ως η Πρώτη Δημιουργική Πηγή και το Θείο
Κέντρο. Σ ένα γειτονικό αστερισμό ο Θεός αποκαλείται Πατέρας των Συμπάντων. Σ έναν
άλλο, ο Άπειρος Συντηρητής και προς ανατολάς, αποκαλείται ο Θείος Ελεγκτής. Έχει επίσης
αποκαλεστεί ο Πατέρας των Φώτων, το Δώρο της Ζωής και ο Παντοδύναμος Ένας.

Στους κόσμους εκείνους όπου ένας Παραδείσιος Υιός έζησε μία ζωή επιφοίτησης, ο Θεός είναι
γενικά γνωστός με κάποιο όνομα ενδεικτικό της προσωπικής σχέσης, της τρυφερής στοργής
και της πατρικής αφοσίωσης. Στα αρχηγεία του αστερισμού σας ο Θεός αναφέρεται ως ο
Συμπαντικός Πατέρας και σε άλλους πλανήτες στο δικό σας σύστημα των κατοικημένων
κόσμων είναι με διάφορους τρόπους γνωστός, ως Πατέρας των Πατέρων, Πατέρας του
Παραδείσου, Πατέρας της Χαβόνα και Πατέρας του Πνεύματος. Εκείνοι οι οποίοι γνωρίζουν το
Θεό δια της αποκάλυψης των επιφοιτήσεων των Υιών του Παραδείσου, ενδίδουν τελικά στη
συναισθηματική έκκληση της τρυφερής σχέσης μεταξύ δημιουργήματος και Δημιουργού και
αναφέρονται στο Θεό ως «ο Πατέρας μας.»

Σ έναν πλανήτη όπου ζουν υπάρξεις φύλων, σ έναν κόσμο όπου τα ορμέμφυτα της
γονικής αγάπης είναι εγγενή στην καρδιά των ευφυών τους υπάρξεων, ο όρος Πατέρας γίνεται
ένα πολύ εκφραστικό και κατάλληλο όνομα για τον αιώνιο Θεό. Στον πλανήτη σας, την
Ουράντια, είναι περισσότερο γνωστός, σχεδόν συμπαντικά αποδεκτός με το όνομα Θεός. Το
όνομα που του δίδεται ελάχιστη έχει σημασία. Το σημαντικό είναι ότι θα πρέπει να τον
γνωρίζετε και διακαώς να επιθυμείτε να του μοιάσετε. Οι παλιοί σας προφήτες σωστά
τον απεκάλεσαν «ο αιώνιος Θεός,» και αναφέρθηκαν σ αυτόν ως εκείνος που «ενοικεί την
αιωνιότητα.»

2. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Θεός αποτελεί βασική πραγματικότητα τον πνευματικό κόσμο. Ο Θεός είναι η πηγή της
αλήθειας στις σφαίρες του νου. Ο Θεός επισκιάζει τα πάντα στο σύνολο των υλικών
βασιλείων. Για όλες τις δημιουργημένες διάνοιες ο Θεός είναι προσωπικότητα και για το
σύμπαν των συμπάντων είναι η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο της αιώνιας
πραγματικότητας. Ο Θεός δεν μοιάζει με άνθρωπο, ούτε με μηχανή. Ο Πρώτος
Πατέρας είναι συμπαντικό πνεύμα, αιώνια αλήθεια, άπειρη πραγματικότητα και
πατρική προσωπικότητα.

Ο αιώνιος Θεός είναι άπειρα μεγαλύτερος από την εξιδανικευμένη πραγματικότητα, ή το

προσωποποιημένο σύμπαν. Ο Θεός δεν είναι απλά η υπέρτατη επιθυμία του ανθρώπου, η
αντικειμενοποίηση της θνητής αναζήτησης. Ούτε ο Θεός είναι απλά μία ιδέα, η κραταιά
δυναμική της ορθότητας. Ο Συμπαντικός Πατέρας δεν αποτελεί ένα συνώνυμο της φύσης,
ούτε είναι η προσωποποίηση των φυσικών νόμων. Ο Θεός είναι μια υπερβατική
πραγματικότητα, όχι απλά η παραδοσιακή αντίληψη του ανθρώπου πάνω στις υπέρτατες
αξίες. Ο Θεός δεν είναι η ψυχολογική εστίαση πνευματικών εννοιών, ούτε είναι «το
υψηλότερο έργο του ανθρώπου.» Ο Θεός μπορεί να είναι οποιαδήποτε, ή όλες, από τις
θεωρήσεις (@ 23) αυτές του ανθρώπινου νου, αλλά είναι περισσότερο απ αυτές. Είναι ένας
λυτρωτής και ένας αγαπών Πατέρας όλων όσων απολαμβάνουν την πνευματική γαλήνη επί
της γης και διακαώς επιθυμούν να βιώσουν τη σωτηρία της προσωπικότητας στο θάνατο.

Η πραγματικότητα της ύπαρξης του Θεού καταδεικνύεται στην ανθρώπινη εμπειρία δια της
ενοίκησης της θείας παρουσίας, του πνευματικού Ελεγκτή που εστάλη από τον Παράδεισο για

15
να ζήσει στο θνητό νου του ανθρώπου και από εκεί να βοηθήσει την εξέλιξη της αθάνατης
ψυχής της αιώνιας επιβίωσης. Η παρουσία του θείου αυτού Προσαρμοστή στον ανθρώπινο
νου αποκαλύπτεται σε τρία εμπειρικά φαινόμενα:

1. Τη διανοητική ικανότητα του ανθρώπου να γνωρίσει τον Θεό ? τη Θεό-συνείδηση.

2. Την πνευματική παρόρμηση να βρει τον Θεό ? την Θεό-αναζήτηση.
3. Την λαχτάρα της προσωπικότητας να γίνει σαν τον Θεό ? την ολόψυχη επιθυμία να
κάνει το θέλημα του Πατρός.

Η ύπαρξη του Θεού δεν μπορεί ποτέ να αποδειχθεί με επιστημονικά πειράματα, ή με την
αμιγή λογική της επαγωγικής αφαίρεσης. Ο Θεός μπορεί να γίνει αντιληπτός μόνο στους
χώρους της ανθρώπινης εμπειρίας. Οπωσδήποτε όμως, η πραγματική θεώρηση της ύπαρξης
του Θεού αποδεκτή από τη λογική, αληθοφανής για τη φιλοσοφία, βασική για τη θρησκεία και
αδιαχώριστη από κάθε προσδοκία για την επιβίωση της προσωπικότητας.

Όσοι γνωρίζουν το Θεό έχουν βιώσει το γεγονός της παρουσίας του. Τέτοιοι, θνητοί γνώστες
του Θεού, διατηρούν στην ατομική τους εμπειρία τη μοναδική θετική απόδειξη της ύπαρξης
του ζώντος Θεού, την οποία μπορεί ένα ανθρώπινο πλάσμα να προσφέρει σε ένα άλλο. Η
ύπαρξη του Θεού είναι απολύτως πέρα από κάθε δυνατότητα απόδειξης, εκτός από
την επαφής μεταξύ της συνειδητοποίησης του Θεού από τον ανθρώπινο νου και τη Θεϊκή
παρουσία του Προσαρμοστή της Σκέψης, ο οποίος ενοικεί τη θνητή διάνοια και χορηγήθηκε
στον άνθρωπο ως το ελεύθερο δώρο του Συμπαντικού Πατέρα.

Θεωρητικά, μπορείτε να σκεφθείτε τον Θεό ως τον Δημιουργό , και είναι προσωπικά ο
δημιουργός του Παραδείσου και του κεντρικού σύμπαντος της τελειότητας, αλλά τα
σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος έχουν όλα δημιουργηθεί και οργανωθεί
από το Παραδείσιο Σώμα των Δημιουργών Υιών. Ο Συμπαντικός Πατέρας δεν είναι
προσωπικά ο δημιουργός του τοπικού σύμπαντος του Νέβαδον. Το σύμπαν στο οποίο ζείτε
αποτελεί δημιουργία του Υιού του Μιχαήλ. Αν και ο Πατέρας δεν δημιουργεί ο ίδιος τα
εξελικτικά σύμπαντα, ελέγχει, ωστόσο πολλές από τις συμπαντικές τους σχέσεις καθώς και
ορισμένες από τις εκδηλώσεις των φυσικών, διανοητικών και πνευματικών μορφών ενέργειας.
Ο Θεός ο Πατέρας είναι ο προσωπικός δημιουργός του σύμπαντος του Παραδείσου
και, συνεργαζόμενος με τον Αιώνιο Υιό, ο δημιουργός όλων των άλλων ατομικών
συμπαντικών Δημιουργών.

Ως ένας φυσικός ελεγκτής στο υλικό σύμπαν των συμπάντων, η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και
Κέντρο λειτουργεί πάνω στα πρότυπα του αιώνιου Νησιού του Παραδείσου, και διαμέσου του
κέντρου αυτού της απόλυτης βαρύτητας, ο αιώνιος Θεός ασκεί κοσμικό υπερέλεγχο του
φυσικού επίπεδου εξ ίσου στο κεντρικό σύμπαν και σ ολόκληρο το σύμπαν των συμπάντων.
Ως διάνοια, ο Θεός λειτουργεί στη Θεότητα του Απείρου Πνεύματος. Ως πνεύμα, ο Θεός
εκδηλώνεται στο πρόσωπο του Αιώνιου Υιού καθώς και στα πρόσωπα των θείων παιδιών του
Αιώνιου Υιού. Ο αλληλοσυσχετισμός αυτός της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου με
τα συνδυαζόμενα Πρόσωπα και Απόλυτα του Παραδείσου ουδέ κατ ελάχιστον αποκλείει την
άμεση, προσωπική δράση του Συμπαντικού Πατέρα σ ολόκληρη τη δημιουργία και σε όλα
τα επίπεδα εφεξής. Δια της παρουσίας του θρυμματιζόμενου πνεύματός του, ο
Δημιουργός Πατέρας διατηρεί άμεση επαφή με τα πλάσματα παιδιά του και τα
σύμπαντα που δημιούργησε.

3. Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

«Ο Θεός είναι πνεύμα.» Είναι συμπαντική πνευματική παρουσία. Ο Συμπαντικός Πατέρας

αποτελεί μια άπειρη πνευματική πραγματικότητα. Είναι «ο κυρίαρχος, αιώνιος, αθάνατος,
αόρατος και μόνος πραγματικός Θεός.» Έστω και αν είστε «απόγονοι του Θεού,» δεν πρέπει
να θεωρήσετε ότι ο Πατέρας σας μοιάζει στη μορφή και τα φυσικά χαρακτηριστικά, επειδή
ειπώθηκε ότι δημιουργηθήκατε «κατ εικόνα και ομοίωσή του» ? ενοικούμενοι από τους
Μυστηριώδεις Ελεγκτές, που απεστάλησαν από την κεντρική κατοικία της αιώνιας παρουσίας

16
του. Οι πνευματικές υπάρξεις είναι πραγματικές, παρά το ότι είναι αόρατες στα ανθρώπινα
μάτια, επειδή δεν έχουν σάρκα και οστά.

Είπε ο παλιός προφήτης: «Ιδού! Περνάει δίπλα μου και δεν τον βλέπω. Προχωρεί επίσης και
δεν τον αντιλαμβάνομαι.» Μπορεί να βλέπουμε συνέχεια τα έργα του Θεού, μπορεί να έχουμε
σαφή συνείδηση των υλικών ενδείξεων της μεγαλειώδους συμπεριφοράς του, αλλά σπάνια
μπορούμε να ατενίσουμε τις ορατές εκδηλώσεις της θείας του φύσης, ούτε ακόμα να δούμε
την παρουσία του επιτετραμμένου πνεύματός του της ανθρώπινης ενοικίασης.

Ο Συμπαντικός Πατέρας δεν είναι αόρατος επειδή αποκρύπτει τον εαυτό του από τα κατώτερα
πλάσματα των υλιστικών μειονεκτημάτων, και των περιορισμένων πνευματικών ικανοτήτων.
Η κατάσταση μάλλον έχει: «Δεν μπορείτε να δείτε το πρόσωπό μου, διότι ουδείς
θνητός μπορεί να με δει και να ζήσει.» Ουδείς υλικός άνθρωπος θα μπορούσε να δει το
πνεύμα Θεό και να διατηρήσει την θνητή του ύπαρξη. Η αίγλη και η πνευματική λαμπρότητα
της παρουσίας της θείας προσωπικότητας είναι αδύνατο να προσεγγισθεί από τις ταπεινότερες
κατηγορίες των πνευματικών υπάρξεων, ή από οποιαδήποτε τάξη υλικών πλασμάτων. Η
πνευματική φωτοβολία της προσωπικής παρουσίας του Πατέρα είναι «φως που κανείς θνητός
δεν μπορεί να πλησιάσει. Που κανένα θνητό πλάσμα δεν έχει δει, ή που μπορεί να δει.» Δεν
είναι όμως απαραίτητο να δει κανείς το Θεό με τα μάτια της σάρκας για να τον διακρίνει με τη
ματιά της πίστης του εξαγνισμένου νου.

Ο Συμπαντικός Πατέρας μοιράζεται απόλυτα την πνευματική του φύση με τον

συνυπάρχοντα εαυτό του, τον Αιώνιο Υιό του Παραδείσου. Τόσο ο Πατέρας όσο και ο
Υιός, με τον ίδιο τρόπο μοιράζονται το συμπαντικό και αιώνιο πνεύμα ολοκληρωτικά και
ανεπιφύλακτα με τον συνδεδεμένης προσωπικότητας συντονιστή τους, το Άπειρο Πνεύμα. Το
πνεύμα του Θεού βρίσκεται εντός και είναι αφ εαυτού απόλυτο. Στον Υιό υπάρχει
ανεπιφύλακτο, στο Πνεύμα συμπαντικό ενώ σε όλες τις εκφάνσεις και δι όλων είναι άπειρο.

Ο Θεός είναι ένα συμπαντικό πνεύμα. Ο Θεός είναι το συμπαντικό πρόσωπο. Η

υπέρτατη ατομική πραγματικότητα της πεπερασμένης δημιουργίας είναι πνεύμα. Η ύπατη
πραγματικότητα του ατομικού κόσμου είναι απολυτοειδές πνεύμα. Μόνο τα επίπεδα του
απείρου είναι απόλυτα και μόνο στα επίπεδα αυτά υπάρχει η τελικότητα της ενοποίησης
μεταξύ της ύλης, της διάνοιας και του πνεύματος.

Στα σύμπαντα, ο Θεός ο Πατέρας είναι, δυνητικά, ο υπερελεγκτής της ύλης, της
διάνοιας και του πνεύματος. Μόνο διαμέσου του δικού του μακράν εκτεταμένου
κυκλώματος της προσωπικότητας ο Θεός συνδιαλέγεται κατ ευθείαν με τις προσωπικότητες
των αυτόβουλων πλασμάτων της αχανούς δημιουργίας του, αλλά μπορεί να γίνει επαφή μαζί
του (εκτός Παραδείσου) μόνο δια μέσου της παρουσίας των θρυμματισμένων οντοτήτων του,
το θέλημα του Θεού πέρα στα σύμπαντα. Το πνεύμα αυτό του Παραδείσου, που ενοικεί στο
νου των θνητών του χρόνου και υποθάλπει την εξέλιξη της αθάνατης ψυχής του επιζώντος
πλάσματος, έχει τη φύση και τη θεία υπόσταση του Συμπαντικού Πατέρα. Η διάνοια όμως
τέτοιων εξελικτικών πλασμάτων προέρχεται από τα τοπικά σύμπαντα και πρέπει να κερδίσει
τη θεία τελειότητα με την επίτευξη των εμπειρικών αυτών μεταμορφώσεων πνευματικής
κατάκτησης, που είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επιλογής των πλασμάτων να πράξουν
σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα εν τοις ουρανοίς.

Στην εσωτερική εμπειρία του ανθρώπου, η διάνοια βρίσκεται ενωμένη με την ύλη. Τέτοιες με
την ύλη συνδεδεμένες διάνοιες δεν μπορούν να επιζήσουν του υλικού θανάτου. Η τεχνική της
επιβίωσης περικλείεται σε αυτές τις προσαρμογές της ανθρώπινης βούλησης και σε αυτούς
τους μετασχηματισμούς της θνητής διάνοιας όπου μια τέτοια διάνοια, που έχει συνείδηση του
Θεού, σταδιακά διδάσκεται από το πνεύμα και, τελικά, οδηγείται από το πνεύμα. Η εξέλιξη
αυτή του ανθρώπινου νου, από το σύνδεσμό του με την ύλη μέχρι την ένωσή του με το
πνεύμα έχει ως αποτέλεσμα τη μεταστοιχείωση των εν δυνάμει πνευματικών φάσεων του
θνητού νου σε μοροντιανές πραγματικότητες της αθάνατης ψυχής. Ο υποκείμενος στη ύλη
θνητός νους προορίζεται να γίνει περισσότερο υλικός και συνακόλουθα να υποστεί την τελική

17
απάλειψη της προσωπικότητας. Ο προσχωρών στο πνεύμα νους προορίζεται να γίνει όλο και
περισσότερο πνευματικός και να επιτύχει τελικά την ένωση με το επιζώντα και καθοδηγούν
θείο πνεύμα και με αυτόν το τρόπο να κατακτήσει την επιβίωση και την αιωνιότητα της
ύπαρξης της προσωπικότητας.

Προέρχομαι από το Αιώνιο και έχω επανειλημμένα επιστρέψει στην παρουσία του
Συμπαντικού Πατέρα. Γνωρίζω την πραγματικότητα και την προσωπικότητα της Πρώτης
Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, του Αιώνιου και Συμπαντικού Πατέρα. Γνωρίζω ότι, ενώ ο
Θεός ο μέγας είναι απόλυτος, αιώνιος και άπειρος, είναι επίσης αγαθός, θείος και
φιλεύσπλαχνος. Γνωρίζω την αλήθεια των θαυμαστών διαβεβαιώσεων: «Ο Θεός είναι πνεύμα»
και «ο Θεός είναι αγάπη», και οι δύο αυτές ιδιότητες αποκαλύπτονται πληρέστατα στο σύμπαν
στον Αιώνιο Υιό.

4.ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Το άπειρο της τελειότητας του Θεού είναι τέτοιο, ώστε να τον κάνει να αποτελεί αιώνιο
μυστήριο. Και το μεγαλύτερο από όλα τα άλυτα μυστήρια του Θεού είναι το φαινόμενο της
από το θείο ενοίκησης του θνητού νου. Ο τρόπος με τον οποίο ο Συμπαντικός Πατέρας
διαμένει μαζί με τα πλάσματα του χρόνου είναι το βαθύτερο απ΄ όλα τα μυστήρια
του σύμπαντος. Η θεία παρουσία στον ανθρώπινο νου αποτελεί το μυστήριο των
μυστηρίων.

Το φυσικά σώματα των θνητών είναι «οι ναοί του Θεού.» Παρά το γεγονός ότι οι Κυρίαρχοι
Δημιουργοί Υιοί έρχονται κοντά στα πλάσματα των κατοικημένων κόσμων τους και «τραβούν
όλους τους ανθρώπους κοντά τους>>, παρά το ότι «στέκονται στην πόρτα» της συνείδησης
και «χτυπούν» και ευφραίνονται να μπαίνουν σε όλους όσους τους «ανοίγουν την πόρτα της
καρδιάς τους,» παρά το γεγονός ότι σαφώς υπάρχει η στενή αυτή προσωπική επικοινωνία
μεταξύ των Δημιουργών Υιών και των θνητών τους πλασμάτων, παρ όλ αυτά, οι θνητοί
άνθρωποι διαθέτουν κάτι από τον ίδιο το Θεό, κάτι που πραγματικά κατοικεί εντός τους. Γι
αυτό και το σώμα τους είναι ναός.

Όταν ολοκληρώσετε τη ζωή σας εδώ κάτω, όταν η πορεία σας, στην προσωρινή
σας μορφή, τελειώσει επί της γης, όταν το δοκιμαστικό σας ταξίδι στη σάρκα
ολοκληρωθεί, όταν η σκόνη που αποτελεί το θνητό σκήνωμα επιστρέψει «στη γη
απ όπου προήλθε», τότε, όπως έχει αποκαλυφθεί, το ενοικούν «Πνεύμα θα
επιστρέψει στον Θεό που το διέθεσε.» Μέσα σε κάθε θνητό πλάσμα του πλανήτη
αυτού διαμένει ένα κομμάτι του Θεού, ένα τμήμα και δώρο του θείου. Δεν σας
ανήκει ακόμη, δικαιωματικά, αλλά έχει φτιαχτεί με το σκοπό να γίνει ένα μαζί σας,
αν επιζήσετε της θνητής ύπαρξης.

Ερχόμαστε διαρκώς αντιμέτωποι με το μυστήριο αυτό του Θεού. Σαστίζουμε με το

αυξανόμενο ξεδίπλωμα του ατέλειωτου πανοράματος της αλήθειας της άπειρης αγαθότητάς
του, του ατέλειωτου ελέους, της απαράμιλλης σοφία και του υπέροχου χαρακτήρα του.

Το θείο μυστήριο συνίσταται στην εγγενή διαφορά η οποία υφίσταται μεταξύ του
πεπερασμένου και του άπειρου, του εγκόσμιου και του αιώνιου, του περιορισμένου από το
χωροχρόνο πλάσματος (@ 26) και του Συμπαντικού Δημιουργού, του υλικού και του
πνευματικού, της ατέλειας του ανθρώπου και της τελειότητας της Παραδείσιας Θεότητας. Ο
Θεός της συμπαντικής αγάπης αλάθητα εκδηλώνει τον εαυτό του σε καθένα από τα πλάσματά
του, μέχρι της πλήρωσης της ικανότητας αυτού του πλάσματος να κατακτήσει, πνευματικά,
τις ποιότητες της θείας αλήθειας, του κάλλους και της αγαθότητας.

Σε κάθε πνευματική ύπαρξη και σε κάθε θνητό πλάσμα, σε κάθε σφαίρα και σε κάθε κόσμο
του σύμπαντος των συμπάντων, ο Συμπαντικός Πατέρας αποκαλύπτει ολόκληρο τον ελεήμονα
και θείο του εαυτό, που μπορεί να διακριθεί, ή να κατανοηθεί από παρόμοιες πνευματικές
υπάρξεις, ή παρόμοια θνητά πλάσματα. Ο Θεός δεν δείχνει προτίμηση σε ορισμένα

18
άτομα, είτε είναι αυτά πνευματικά είτε είναι υλικά. Η θεία παρουσία την οποία κάθε
παιδί του σύμπαντος απολαμβάνει σε κάθε δεδομένη στιγμή περιορίζεται μόνο από
την ικανότητα του συγκεκριμένου πλάσματος να λάβει και να διακρίνει τις
πνευματικές πραγματικότητες του πέραν της ύλης κόσμου.

Ως πραγματικότητα στην ανθρώπινη πνευματική εμπειρία, ο Θεός δεν αποτελεί μυστήριο.

Όταν, όμως, γίνεται κάποια προσπάθεια για να απλοποιηθούν οι πραγματικότητες του
πνευματικού κόσμου στο φυσικό νου του υλικού κόσμου, το μυστήριο εμφανίζεται. Μυστήριο
τόσο λεπτό και βαθύ, που μόνο η πίστη-σύλληψη του Θεό-γνώστη θνητού μπορεί να επιτύχει
το φιλοσοφικό θαύμα της αναγνώρισης του Απείρου από το πεπερασμένο, τη διάκριση του
αιώνιου Θεού από τους εξελισσόμενους θνητούς των υλικών κόσμων του χρόνου και του
χώρου.

5. Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Μην αφήσετε το μέγεθος του Θεού, το άπειρό του, να σκοτεινιάσει, ή να εκλείψει την
προσωπικότητά του. «Δεν θ ακούσει εκείνος που σχεδίασε το αυτί; Δεν θα δει εκείνος που
έφτιαξε το μάτι;» Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι η ακμή της θείας προσωπικότητας. Είναι η
απαρχή και το πεπρωμένο της προσωπικότητας σ ολόκληρη τη δημιουργία. Ο Θεός είναι
τόσο άπειρος όσο και ατομικός. Είναι μία άπειρη προσωπικότητα. Ο Πατέρας αληθώς είναι
προσωπικότητα, παρ' όλο που το άπειρο του προσώπου του τον τοποθετεί για πάντα μακράν
της απόλυτης κατανόησης των υλικών και πεπερασμένων υπάρξεων.

Ο Θεός είναι πολύ περισσότερο από μία προσωπικότητα, όπως η προσωπικότητα γίνεται
κατανοητή από τον ανθρώπινο νου Είναι ακόμη πολύ μεγαλύτερος από οποιαδήποτε δυνατή
θεώρηση μιας υπερπροσωπικότητας. Είναι όμως εντελώς μάταιο να συζητούμε τέτοιες
ακατανόητες θεωρήσεις της θείας προσωπικότητας με τη διάνοια των πλασμάτων της ύλης
των οποίων το μέγιστο της αντίληψης για την πραγματικότητά του είναι συνίσταται στην ιδέα
και το ιδανικό της προσωπικότητας. Η υψηλότερη δυνατή θεώρηση του Συμπαντικού
Δημιουργού από τα πλάσματα της ύλης περικλείεται εντός των πνευματικών ιδεωδών της
εξυψωμένης θεώρησης της θείας προσωπικότητας. Για το λόγο αυτό, αν και μπορεί να
γνωρίζετε ότι ο Θεός πρέπει να είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από την ανθρώπινη θεώρηση
της προσωπικότητας, το ίδιο καλά γνωρίζετε ότι ο Συμπαντικός Πατέρας δεν μπορεί να είναι
τίποτε λιγότερο από μία αιώνια, άπειρη, πραγματική, καλή και αγαθή προσωπικότητα.

Ο Θεός δεν κρύβεται από κανένα από τα πλάσματά του. Είναι απλησίαστος σε τόσες
πολλές τάξεις υπάρξεων μόνο διότι «κατοικεί σε ένα φως, το οποίο ουδέν υλικό
πλάσμα δύναται να πλησιάσει.» Το άπειρο και το μεγαλείο της θείας προσωπικότητας
βρίσκεται πέραν της αντίληψης της ατελούς διάνοιας των εξελικτικών θνητών. Εκείνος «μετρά
τα νερά με τη χούφτα του χεριού του, μετρά το σύμπαν με το άνοιγμα της παλάμης του.
Είναι εκείνος που κάθεται στον κύκλο της γης, που τεντώνει τους ουρανούς σαν παραπέτασμα
και τους απλώνει σαν σύμπαν για να κατοικήσει εκεί.» «Ανασηκώστε τα μάτια στα ύψη και
κοιτάξτε ποιος δημιούργησε όλα αυτά τα πράγματα, ποιος απαριθμεί τους κόσμους τους και
τους φωνάζει με το όνομά τους.» Και είναι επίσης αληθές ότι «τα αόρατα πράγματα του Θεού
γίνονται εν μέρει κατανοητά από τα πράγματα που φτιάχτηκαν. Σήμερα, και όπως είσαστε,
πρέπει να διακρίνετε τον αόρατο Κατασκευαστή μέσω της πολύμορφης και (@ 27)
πολυποίκιλης δημιουργίας του, αλλά και δια της αποκάλυψης και της φροντίδας των Υιών του
και των πολυάριθμων βοηθών τους.

Έστω και εάν οι εκ της ύλης θνητοί δεν μπορούν να δουν το πρόσωπο του Θεού, πρέπει να
χαίρονται με τη διαβεβαίωση ότι εκείνος είναι πρόσωπο. Δια της πίστης να αποδεχθούν την
αλήθεια σύμφωνα με την οποία ο Συμπαντικός Πατέρας τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο ώστε
να φροντίσει για την αιώνια πνευματική πρόοδο των κατώτερων κατοίκων του ,ότι
?αγαλλιάζει με τα παιδιά του?. Δεν λείπει από το Θεό καμία από τις υπεράνθρωπες και θείες
ιδιότητες οι οποίες συνιστούν την προσωπικότητα ενός τέλειου, αιώνιου, στοργικού και
άπειρου Δημιουργού.

19
Στις τοπικές δημιουργίες (με εξαίρεση το προσωπικό των υπερσυμπάντων), ο Θεός δεν έχει
προσωπική η μόνιμη εκδήλωση εκτός των Παραδείσιων Δημιουργών Υιών που είναι οι πατέρες
των κατοικημένων κόσμων και οι κυρίαρχοι των τοπικών συμπάντων. Αν η πίστη των
πλασμάτων ήταν τέλεια, θα γνώριζαν με βεβαιότητα ότι αν είχαν δει έναν Δημιουργό Υιό, θα
είχαν δει τον Συμπαντικό Πατέρα. Αναζητώντας τον Πατέρα, δεν θα ζητούσαν, ούτε θα
ανέμεναν να δουν άλλον από τον Υιό. Ο θνητός άνθρωπος απλά δεν μπορεί να δει τον Θεό
μέχρις ότου επιτύχει την ολοκληρωμένη πνευματική μεταμόρφωση και στην πράξη φθάσει
στον Παράδεισο.

Οι φύσεις των Δημιουργών Υιών του Παραδείσου δεν περιβάλλουν όλα τα ανεπιφύλακτα
δυναμικά του συμπαντικού απόλυτου της άπειρης φύσης της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και
Κέντρου, ο Συμπαντικός Πατέρας, όμως, είναι με κάθε τρόπο θεϊκά παρών στους Δημιουργούς
Υιούς. Ο Πατέρας και οι Υιοί του είναι ένα. Οι Παραδείσιοι αυτοί Υιοί, της τάξης των Μιχαήλ
είναι τέλειες προσωπικότητες, είναι το πρότυπο για κάθε προσωπικότητα των τοπικών
συμπάντων, από εκείνη του Λαμπερού και Πρωινού Αστέρα μέχρι κάτω εκείνης του
χαμηλότερου ανθρώπινου πλάσματος της προοδευτικής ζωικής εξέλιξης.

Χωρίς το Θεό και χωρίς την χάρη του μεγαλειώδους και κεντρικού προσώπου του, δεν θα
υπήρχε προσωπικότητα, σ ολόκληρο το αχανές σύμπαν των συμπάντων. Ο Θεός είναι
προσωπικότητα.

Παρά το γεγονός ότι ο Θεός είναι μια δύναμη αιώνια, μια παρουσία μεγαλειώδης, ένα ιδεώδες
υπερβατικό κι ένα πνεύμα θαυμάσιο, παρά το ότι είναι όλα αυτά και άπειρα ακόμη
περισσότερα, παρ όλα ταύτα, είναι αληθινά και αιώνια μία τέλεια Δημιουργική
προσωπικότητα, ένα πρόσωπο που μπορεί «να γνωρίσει και να γνωριστεί», που μπορεί «να
αγαπήσει και να αγαπηθεί,» κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας, ενώ κι εσείς μπορείτε να
γίνετε γνωστοί, όπως έχουν γίνει και άλλες ανθρώπινες υπάρξεις, ως φίλοι του Θεού. Είναι ένα
πνεύμα αληθινό και μία πραγματικότητα πνευματική.

Όπως βλέπουμε τον Συμπαντικό Πατέρα να αποκαλύπτεται σε ολόκληρο το σύμπαν του,

όπως τον διακρίνουμε να ενοικεί στις μυριάδες των πλασμάτων, όπως τον βλέπουμε στο
πρόσωπο των Κυρίαρχων Υιών του, όπως εξακολουθούμε να νοιώθουμε τη θεία του παρουσία
εδώ και εκεί, κοντά και μακριά, ας μην αμφιβάλλουμε, ας μην αναρωτιόμαστε για την
ανωτερότητα της προσωπικότητάς του. Παρ όλες αυτές τις εκτεταμένες κατανομές,
παραμένει ένα πραγματικό πρόσωπο και αιώνια διατηρεί προσωπική επαφή με τα αμέτρητα
πλήθη των διασκορπισμένων στο σύμπαν των συμπάντων πλασμάτων του.

Η αντίληψη της προσωπικότητας του Συμπαντικού Πατέρα αποτελεί μια διευρυμένη και
αληθέστερη θεώρηση του Θεού, η οποία έφθασε στην ανθρωπότητα κυρίως δια
αποκαλύψεως. Η λογική, η σοφία και η θρησκευτική εμπειρία όλες αναφέρονται στην, και
εννοούν την, προσωπικότητα του Θεού, αλλά δεν την αποδεικνύουν πέρα για πέρα. Ακόμη και
ο ενοικών Προσαρμοστής της Σκέψης είναι προ-ατομικός. Η αλήθεια και η ωριμότητα κάθε
θρησκείας είναι ευθέως ανάλογη με την αντίληψή της για την άπειρη προσωπικότητα του
Θεού. Η ιδέα ενός προσωπικού Θεού γίνεται ,τότε, το μέτρο της θρησκευτικής ωριμότητας
μετέπειτα της διαμορφώσεως από την θρησκεία της έννοιας της ενότητα του Θεού.

Η πρωτόγονη θρησκεία είχε πολλούς προσωπικούς θεούς και όλοι ήταν φτιαγμένοι κατ
εικόνα του ανθρώπου. Η αποκάλυψη επιβεβαιώνει την αξιοπιστία της θεώρησης της
προσωπικότητας του Θεού, η οποία είναι απλά δυνατή στο επιστημονικό αξίωμα μιας Αρχικής
Αιτίας και προσωρινά μόνο υποδηλώνεται στη φιλοσοφική ιδέα της Συμπαντικής Ενότητας.
Μόνο δια της μεθόδου της προσωπικότητας μπορεί κάποιος να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την
ενότητα του Θεού. Η άρνηση της προσωπικότητας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και
Κέντρου δεν αφήνει σε κάποιον παρά την επιλογή δύο φιλοσοφικών διλημμάτων: του υλισμού
και του πανθεϊσμού.

20
Στο στοχασμό περί Θεότητας, η θεώρηση της προσωπικότητας πρέπει να διαχωριστεί από την
ιδέα της σωματικής ύπαρξης. Ένα υλικό σώμα δεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της
προσωπικότητας είτε του ανθρώπου είτε του Θεού. Το σφάλμα της σωματικής ύπαρξης
φαίνεται στα δύο άκρα της ανθρώπινης φιλοσοφίας. Στον υλισμό, εφ όσον ο άνθρωπος
χάνει το σώμα του πεθαίνοντας,, παύει να υπάρχει ως προσωπικότητα. Στον πανθεϊσμό, εφ
όσον ο θεός δεν έχει σώμα, δεν είναι πρόσωπο. Ο υπερ-ανθρώπινος τύπος της
προσωπικότητας που προοδεύει λειτουργεί σε μια ένωση διάνοιας και πνεύματος.

Η προσωπικότητα δεν είναι απλά μία ιδιότητα του Θεού. Ισχύει, μάλλον, για το σύνολο της
συντονισμένης άπειρης φύσης και της ενοποιημένης θείας βούλησης η οποία εκδηλώνεται
στην αιωνιότητα και τη συμπαντικότητα της τέλειας έκφρασης. Η προσωπικότητα, υπό την
υπέρτατη έννοια, είναι η αποκάλυψη του Θεού στο σύμπαν των συμπάντων.

Ο Θεός, όντας αιώνιος, συμπαντικός, απόλυτος και άπειρος, δεν μεγαλώνει σε γνώση, ή
αυξάνει σε σοφία. Ο Θεός δεν αποκτά εμπειρίες, όπως ο θνητός άνθρωπος μπορεί να εικάσει,
ή να κατανοήσει, μπορεί ωστόσο, εντός των πεδίων της ίδιας του αιώνιας προσωπικότητας, να
απολαύσει τις συνεχείς αυτές επεκτάσεις της αυτό-πραγμάτωσης, οι οποίες είναι, κατά κάποιο
τρόπο, συγκρίσιμες και ανάλογες με την κατάκτηση νέων εμπειριών από τα πεπερασμένα
πλάσματα των εξελικτικών κόσμων.

Η απόλυτη τελειότητα του άπειρου Θεού θα τον έκανε να υποφέρει τους τρομερούς
περιορισμούς της ανεπιφύλακτης τελικότητα της τελειότητάς του, αν δεν ήταν γεγονός ότι ο
Συμπαντικός Πατέρας συμμετέχει άμεσα στον αγώνα της προσωπικότητας κάθε ατελούς
ψυχής μέσα στο απέραντο σύμπαν που αναζητά, με τη θεία βοήθεια, να ανέλθει στους
πνευματικά τέλειους κόσμους πάνω ψηλά. Αυτή η προοδευτική εμπειρία κάθε πνευματικής
ύπαρξης και κάθε θνητού πλάσματος σ ολόκληρο το σύμπαν των συμπάντων είναι μέρος
της αεί επεκτεινόμενης Θείας συνειδητοποίησης του μηδέποτε λήγοντος θείου κύκλου της
ακατάπαυστης αυτό-πραγμάτωσης.

Είναι κυριολεκτικά αληθές: «Σε όλα σας τα πλήγματα, πλήγεται.» «Με όλους τους θριάμβους
σας, θριαμβεύει εντός σας και μαζί σας.» Το προ-ατομικό του θείο πνεύμα είναι ένα αληθινό
κομμάτι από εσάς. Το Νησί του Παραδείσου ανταποκρίνεται σε όλες τις φυσικές
μεταμορφώσεις του σύμπαντος των συμπάντων. Ο Αιώνιος Υιός περιλαμβάνει όλα τα
πνευματικά ορμέμφυτα ολόκληρης της δημιουργίας. Ο Συνδεδεμένος Δρων περιβάλλει κάθε
διανοητική έκφραση του διευρυνόμενου κόσμου. Ο Συμπαντικός Πατέρας πραγματώνεται
στην πλήρωση της θείας συνειδητοποίησης κάθε ατομικής εμπειρίας του προοδευτικού αγώνα
των διευρυνόμενων διανοιών και των ανελισσομένων πνευμάτων κάθε οντότητας, ύπαρξης
και προσωπικότητας, ολόκληρης της εξελικτικής δημιουργίας του χρόνου και του διαστήματος.
Και όλα τούτα είναι κυριολεκτικά αληθή, αφού «εν Αυτώ όλοι ζούμε και λειτουργούμε και
υπάρχουμε.»

6. Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ.

Η ανθρώπινη προσωπικότητα είναι η χώρο-χρονική σκιά - εικόνα που βγαίνει από τη θεία
προσωπικότητα του Δημιουργού. Και καμία πραγματικότητα δεν μπορεί ποτέ να γίνει επαρκώς
κατανοητή από την εξέταση της σκιάς της. Οι σκιές πρέπει να ερμηνεύονται σε σχέση με την
πραγματική τους υπόσταση. (@ 29)

Ο Θεός για την επιστήμη είναι ένα αίτιο, για τη φιλοσοφία μία ιδέα, για τη θρησκεία ένα
πρόσωπο, ακόμα και ο αγαπών ουράνιος Πατέρας. Ο Θεός είναι για τον επιστήμονα μια
πρωταρχική δύναμη, για τον φιλόσοφο μια υπόθεση ενότητας, για το θρησκευόμενο μια ζώσα
πνευματική εμπειρία. Η ανεπαρκής ανθρώπινη θεώρηση για την προσωπικότητα του
Συμπαντικού Πατέρα μπορεί να βελτιωθεί μόνο με την πνευματική πρόοδο του ανθρώπου στο
σύμπαν και θα γίνει πραγματικά επαρκής τότε μόνον, όταν οι προσκυνητές του χρόνου και
του διαστήματος κατακτήσουν, τελικά, τον θείο εναγκαλισμό του ζώντος, εν Παραδείσω,
Θεού.

21
Ποτέ μην παραβλέψετε τις αντίποδες απόψεις της προσωπικότητας, όπως αυτή εκλαμβάνεται
από το Θεό και τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος θεωρεί και αντιλαμβάνεται την προσωπικότητα
από τη σκοπιά του πεπερασμένου προς το άπειρο. Ο Θεός κοιτά από το άπειρο προς το
πεπερασμένο. Ο άνθρωπος διαθέτει τον κατώτερο τύπο προσωπικότητας. Ο Θεός τον
ανώτατο, ακόμα και τον υπέρτατο, τον απώτατο και τον απόλυτο. Γι αυτό, ακόμη και η
πληρέστερη πάνω στη θεία προσωπικότητα άποψη έπρεπε υπομονετικά να περιμένει την
εμφάνιση των βελτιωμένων αντιλήψεων της ανθρώπινης προσωπικότητας, ειδικά την υψηλή
αποκάλυψη της θνητής αλλά και θείας μαζί προσωπικότητας στην επί της Ουράντια ζωής
απονομής του Μιχαήλ, του Δημιουργού Υιού.

Το προ-ατομικό θείο πνεύμα που ενοικεί τη θνητή διάνοια φέρει, στην παρουσία του αυτή
καθ εαυτή, την έγκυρη απόδειξη της πραγματικής του ύπαρξης, η κατανόηση όμως της
θείας προσωπικότητας μπορεί να επιτευχθεί μόνο δια της πνευματικής επίγνωσης της γνήσιας,
προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας. Κάθε άτομο, θνητό, ή θείο, μπορεί να αναγνωρισθεί και
να γίνει κατανοητό εντελώς ανεξάρτητα από τις εξωτερικές αντιδράσεις η την υλική παρουσία
αυτού του ατόμου

Κάποιος βαθμός ηθικής συνάφειας και πνευματικής αρμονίας είναι απαραίτητος για να
αναπτυχθεί φιλία μεταξύ δύο ατόμων. Μία γεμάτη αγάπη προσωπικότητα δεν μπορεί να
αποκαλυφθεί σε κάποιον που δεν αγαπά. Ακόμα και για να πλησιάσει ο άνθρωπος στη
γνωριμία μιας θείας προσωπικότητας, όλες οι δυνάμεις της δικής του, της ανθρώπινης
προσωπικότητας πρέπει να είναι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένες στην προσπάθεια αυτή. Με μισή
καρδιά, μερική αφοσίωση θα είναι μάταια.

Όσο περισσότερο ολοκληρωμένα κατανοεί ο άνθρωπος τον εαυτό του και εκτιμά τις αξίες της
προσωπικότητας των συντρόφων του, τόσο περισσότερο βαθιά θα επιθυμήσει να γνωρίσει
την Πρωταρχική Προσωπικότητα και με τόση περισσότερη σοβαρότητα, ένας τέτοιος Θεό-
γνώστης άνθρωπος θα πασχίσει να μοιάσει στην Αυθεντική Προσωπικότητα. Μπορεί να
διαφωνείτε με τις απόψεις περί Θεού, αλλά η εμπειρία μαζί του και εντός του υπάρχει
υπεράνω και πέραν κάθε ανθρώπινης αμφισβήτησης και απλής διανοητικής λογικής. Ο Θεό-
γνώστης άνθρωπος περιγράφει τις πνευματικές του εμπειρίες όχι για να πείσει τους άπιστους,
αλλά για την ηθική εξύψωση και την αμοιβαία ικανοποίηση των πιστών.

Το να υποθέτουμε ότι το σύμπαν μπορεί να κατανοηθεί, ότι είναι ευνόητο, είναι σαν να
υποθέτουμε ότι το σύμπαν είναι ένα διανοητικό κατασκεύασμα, διαχειριζόμενο από μία
προσωπικότητα. Ο ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει μόνον τα διανοητικά φαινόμενα
άλλων διανοιών, είτε αυτές είναι ανθρώπινες, είτε υπεράνθρωπες. Αν η προσωπικότητα ενός
ανθρώπου μπορεί να έχει την εμπειρία του σύμπαντος, υπάρχει μία θεία διάνοια και μια
πραγματική προσωπικότητα κρυμμένη κάπου μέσα στο σύμπαν αυτό.

Ο Θεός είναι πνεύμα ? πνευματική προσωπικότητα. Ο άνθρωπος είναι επίσης πνεύμα ? εν

δυνάμει πνευματική προσωπικότητα. Ο Ιησούς της Ναζαρέτ έφθασε στην πλήρη πραγμάτωση
αυτής της εν δυνάμει πνευματικής προσωπικότητας σε ανθρώπινη εμπειρία. Για το λόγο αυτό,
η ζωή του, κατά την οποία έκαμε το θέλημα του Πατέρα, γίνεται για τον άνθρωπο η πιο
πραγματική και ιδανική αποκάλυψη της προσωπικότητας του Θεού. Έστω και αν η
προσωπικότητα του Συμπαντικού Πατέρα γίνεται αντιληπτή μόνο δια της πραγματικής
θρησκευτικής εμπειρίας, με την επί της γης ζωή του Ιησού εμπνεόμαστε από την τέλεια
εκδήλωση μιας τέτοιας πραγμάτωσης και αποκάλυψης της προσωπικότητας του Θεού μέσα
από μία αληθινά ανθρώπινη εμπειρία. (@ 30)

7. Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Όταν ο Ιησούς μιλούσε για τον «ζώντα Θεό,» αναφερόταν σε μία ατομική Θεότητα ? τον
Πατέρα εν τοις ουρανοίς. Η θεώρηση της Θείας προσωπικότητας διευκολύνει τη
συντροφικότητα. Ευνοεί την συνειδητή λατρεία. Προωθεί την αναζωογονητική εμπιστοσύνη.
Αλληλεπιδράσεις μπορεί να υπάρξουν μεταξύ μη ατομικών πραγμάτων, αλλά όχι

22
συντροφικότητα. Η συντροφική σχέση πατέρα και παιδιού, όπως και μεταξύ Θεού και
ανθρώπου, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εκτός αν και οι δύο είναι άτομα. Μόνον οι
προσωπικότητες μπορούν να επικοινωνήσουν η μία με την άλλη, αν και η προσωπική αυτή
επικοινωνία μπορεί σε μεγάλο βαθμό να διευκολυνθεί δια της παρουσίας μιας τέτοιας,
απρόσωπης οντότητας, όπως είναι ο Προσαρμοστής της Σκέψης.

Ο άνθρωπος δεν κατορθώνει την ένωση με το Θεό, όπως μια σταγόνα νερού θα μπορούσε να
βρει την ένωση με τη θάλασσα. Ο άνθρωπος επιτυγχάνει τη θεία ένωση δια της προοδευτικής,
αμοιβαίας πνευματικής σχέσης, δια της επικοινωνίας της προσωπικότητας με τον προσωπικό
Θεό, με την αυξανόμενη κατάκτηση της θείας φύσης, μέσα από την ολόκαρδη και νοήμονα
συμμόρφωσή του προς τη θεία βούληση. Μια τέτοια μεγαλειώδης σχέση μπορεί να υπάρξει
μόνο μεταξύ προσωπικοτήτων.

Η ιδέα της αλήθειας μπορεί ίσως να βρεθεί πέραν της προσωπικότητας, η ιδέα του κάλλους
μπορεί να υπάρξει χωρίς προσωπικότητα, η ιδέα όμως της θείας αγαθότητας, είναι δυνατόν να
κατανοηθεί μόνο σε σχέση με την προσωπικότητα. Μόνο ένα πρόσωπο μπορεί να αγαπήσει
και να αγαπηθεί. Ακόμα και η ομορφιά και η αλήθεια θα ήταν διαζευγμένες από την ελπίδα της
επιβίωσης, αν δεν αποτελούσαν ιδιότητες ενός ατομικού Θεού, ενός Πατέρα που αγαπά.

Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε απόλυτα το πώς ο Θεός μπορεί να είναι πρωταρχικός,

αναλλοίωτος, παντοδύναμος και τέλειος, και ταυτόχρονα να περιβάλλεται από ένα αεί
μεταβαλλόμενο και προφανώς περιοριζόμενο από νόμους σύμπαν, ένα σύμπαν εξελικτικό με
σχετικές ατέλειες. Μπορούμε όμως να γνωρίσουμε μια τέτοια αλήθεια μέσω της ίδιας της
προσωπικής μας εμπειρίας, αφού όλοι διατηρούμε την ταυτότητα της προσωπικότητάς μας και
την ενότητα της θέλησης παρά τις συνεχείς αλλαγές τόσο του εαυτού μας όσο και του
περιβάλλοντός μας.

Η ύπατη συμπαντική πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή με τα μαθηματικά, τη

λογική, ή τη φιλοσοφία, παρά μόνο με την προσωπική εμπειρία και την προοδευτική
συμμόρφωση με το θείο θέλημα ενός προσωπικού Θεού. Ούτε η επιστήμη, ή η φιλοσοφία,
ούτε η θεολογία μπορούν να επικυρώσουν την προσωπικότητα του Θεού. Μόνο η ατομική
εμπειρία των υιών της πίστης του ουράνιου Πατέρα μπορεί να επηρεάσει την ουσιαστική
πνευματική συνειδητοποίηση της προσωπικότητας του Θεού.

Η ανώτερη θεώρηση της συμπαντικής προσωπικότητας σημαίνει: ταυτότητα, αυτό-συνείδηση,

αυτό- θέληση και δυνατότητα αυτό-αποκάλυψης. Και τα χαρακτηριστικά αυτά προϋποθέτουν
περαιτέρω συντροφικότητα με άλλες και ισότιμες προσωπικότητες, σαν αυτή που υφίσταται
μεταξύ των σχέσεων προσωπικοτήτων των Παραδείσιων Θεοτήτων. Και η απόλυτη ενότητα
των σχέσεων αυτών είναι τόσο τέλεια, ώστε η θεότητα να γίνεται γνωστή από το αδιαίρετο,
από την ενότητα. «Ο Κύριος είναι ένα.» Το αδιαίρετο της προσωπικότητας δεν παρεμβάλλεται
στην του Θεού χορήγηση του πνεύματός του, για να ζήσει στις καρδιές των θνητών
ανθρώπων. Το αδιαίρετο της προσωπικότητας ενός ανθρώπινου πατέρα δεν εμποδίζει την
αναπαραγωγή θνητών υιών και θυγατέρων.

Η ιδέα αυτή του αδιαιρέτου, σε συνδυασμό με την ιδέα της ενότητας, υποδηλοί υπέρβαση
αμφοτέρων του χρόνου και του χώρου από την Υπέρτατη Θεότητα. Γι αυτό, ούτε ο χρόνος
ούτε ο χώρος μπορούν να είναι απόλυτοι, ή άπειροι. Η Πρώτη γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο
είναι εκείνο το άπειρο που ανεπιφύλακτα υπερβαίνει το σύνολο της διάνοιας, το σύνολο της
ύλης και το σύνολο του πνεύματος.

Το γεγονός της ύπαρξης της Τριάδας του Παραδείσου με κανένα τρόπο δεν παραβιάζει την
αλήθεια της θείας ενότητας. Οι τρεις προσωπικότητες της Παραδείσιας Θεότητας είναι, σε
όλες τις αντιδράσεις της συμπαντικής πραγματικότητας και σε όλες τις σχέσεις μεταξύ των
πλασμάτων, ως μία. Ούτε η ύπαρξη των τριών αυτών (@ 31) αιώνιων προσώπων παραβιάζει
την αλήθεια του αδιαίρετου της Θεότητας. Έχω πλήρη γνώση του γεγονότος ότι δεν έχω στη
διάθεσή μου καμία γλώσσα επαρκή, για να κάνω σαφές στον ανθρώπινο νου το πώς

23
παρουσιάζονται σε εμάς τα συμπαντικά αυτά προβλήματα. Δεν πρέπει ωστόσο να
απογοητεύεστε: ακόμα και για τις ανώτερες προσωπικότητες, εκείνες που ανήκουν στη δική
μου τάξη πλασμάτων του Παραδείσου, τα θέματα αυτά δεν είναι σαφή στο σύνολό τους. Να
θυμάστε ακόμη ότι οι βαθυστόχαστες αυτές αλήθειες που αφορούν τη Θεότητα θα
αποσαφηνίζονται ολοένα και περισσότερο, καθώς ο νους σας θα πνευματοποιείται,
προοδευτικά, κατά τις διαδοχικές εποχές της μακράς ανέλιξης των θνητών προς τον
Παράδεισο.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Θείο Σύμβουλο, ένα μέλος μιας ομάδας των ουρανίων
προσωπικοτήτων που τους ανετέθη από τους Αρχαίους των Ημερών της Ουβέρσα, του
αρχηγείου του εβδόμου υπερσύμπαντος, να εποπτεύσουν τους τομείς εκείνους της
επερχόμενης αποκάλυψης, η οποία σχετίζεται με θέματα πέραν των ορίων του τοπικού
σύμπαντος του Νέβαδον. Μου έχει ανατεθεί να υποστηρίξω τα κείμενα αυτά που
παρουσιάζουν τη φύση και τις ιδιότητες του Θεού επειδή εκπροσωπώ την ανώτατη πηγή των
διαθέσιμων για ένα τέτοιο σκοπό πληροφοριών σε οποιονδήποτε κατοικημένο κόσμο. Έχω
υπηρετήσει ως Θείος Σύμβουλος και στα επτά υπερσύμπαντα και έχω για πάρα πολύ καιρό
διαμείνει στον Παράδεισο, το κέντρο των πάντων. Έχω πολλές φορές απολαύσει την
υπέρτατη ευχαρίστηση της προσωρινής διαμονής κοντά στην άμεση, ατομική παρουσία του
Συμπαντικού Πατέρα. Παρουσιάζω την πραγματικότητα και την αλήθεια της φύσης και των
χαρακτηριστικών του Πατέρα με αδιαφιλονίκητο κύρος. Γνωρίζω περί τίνος ομιλώ.)

24
 Η Παραδείσια Τριάδα
Η Παραδείσια Τριάδα των αιώνιων Θεοτήτων διευκολύνει την απόδραση του Πατέρα από το
απόλυτο της προσωπικότητας. Η Τριάδα συνδέει τέλεια την απεριόριστη έκφραση της άπειρης
προσωπικής βούλησης του Θεού με το απόλυτο του Θείου. Ο Αιώνιος Υιός και οι διάφοροι Υιοί
με θεία προέλευση μαζί με τον Συνδεδεμένο Δρώντα και τα συμπαντικά του τέκνα,
διασφαλίζουν αποτελεσματικά την απελευθέρωση του Πατέρα από τους περιορισμούς οι
οποίοι άλλωστε ενυπάρχουν στην πρωτοκαθεδρία, την τελειότητα, την σταθερότητα, την
αιωνιότητα, τη συμπαντικότητα, το απόλυτο και το άπειρο.

Η Παραδείσια Τριάδα διασφαλίζει αποτελεσματικά την πλήρη έκφραση και την τέλεια
αποκάλυψη της αιώνιας φύσης του Θείου. Οι Σταθμευμένοι Υιοί της Τριάδας παρέχουν, με τον
ίδιο τρόπο, πλήρη και τέλεια αποκάλυψη της θείας δικαιοσύνης. Η Τριάδα είναι η ενότητα του
Θείου και η ενότητα αυτή βρίσκεται αιώνια στα απόλυτα θεμέλια της θείας ολότητας των
τριών πρωταρχικών, ισοβάθμιων και συνυπαρχουσών προσωπικοτήτων, του Θεού του
Πατέρα, του θεού του Υιού και του Θεού του Πνεύματος.

Από το τωρινό σημείο στον κύκλο της αιωνιότητας, κοιτάζοντας πίσω, στο ατέλειωτο
παρελθόν, μπορούμε να ανακαλύψουμε μόνο μία αναπόδραστη αναπόφευκτη κατάσταση στα
θέματα του σύμπαντος και τούτη είναι η Παραδείσια Τριάδα. Θεωρώ ότι η Τριάδα ήταν
αναπόφευκτη. Καθώς εξετάζω το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του χρόνου, θεωρώ ότι
τίποτε άλλο στο όλο το σύμπαν των συμπάντων δεν θα μπορούσε να γίνει αναπόφευκτο. Το
παρόν, κύριο σύμπαν, εξεταζόμενο αναδρομικά, ή πρόδρομα, είναι αδιανόητο χωρίς την
Τριάδα. Δεδομένης της Παραδείσιας Τριάδας, μπορούμε να διεκδικήσουμε, να
διαφοροποιήσουμε, ακόμη και να πολλαπλασιάσουμε τους τρόπους που κάνουμε τα πάντα,
χωρίς όμως την Τριάδα του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος μας είναι αδύνατο να
συλλάβουμε πώς το Άπειρο θα μπορούσε να επιτύχει μία τριπλή και συντονισμένη
προσωποποίηση στο πρόσωπο της απόλυτης ολότητας του Θείου. Καμία άλλη θεώρηση της
δημιουργίας δεν συγκρίνεται με τα πρότυπα της Τριάδας για την ολοκλήρωση του απόλυτου
το οποίο συμφυώς υπάρχει στην Θεία ενότητα και που συμπληρώνεται με την πληρότητα της
εκούσιας απελευθέρωσης, συμφυούς στην τριπλή προσωποποίηση του Θείου.

1. ΑΥΤΟ-ΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΟΥ ΑΙΤΙΑΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟΥ

Φαίνεται ότι ο Πατέρας, πίσω στην αιωνιότητα, εγκαινίασε μια πολιτική βαθιάς αυτό-
διανομής. Στην ανιδιοτελή, φιλόστοργη και αξιολάτρευτη φύση του Συμπαντικού Πατέρα
ενυπάρχει κάτι που τον κάνει να κρατά για τον εαυτό του την άσκηση μόνο των δυνάμεων
εκείνων και της εξουσίας εκείνης που προφανώς, θεωρεί αδύνατο να μεταβιβάσει, ή να
απονέμει.

Ο Συμπαντικός Πατέρας είχε ανέκαθεν απεκδυθεί οποιοδήποτε μέρος του εαυτού που θα
μπορούσε να απονεμηθεί πάνω σε άλλο Δημιουργό, ή πλάσμα. Έχει μεταβιβάσει στους θείους
Υιούς του και τις συνεργικές τους διάνοιες κάθε δύναμη και όλη την εξουσία που θα μπορούσε
να μεταβιβασθεί. Έχει, ουσιαστικά, μεταφέρει στους Κυρίαρχους Υιούς του ,στα αντίστοιχα
σύμπαντά τους ,κάθε προνόμιο ή διαχειριστική εξουσία που θα μπορούσε να
(@108)μεταφερθεί. Στα θέματα που αφορούν σ ένα τοπικό σύμπαν, έχει καταστήσει κάθε
Κυρίαρχο Δημιουργό Υιό το ίδιο τέλειο, ικανό και εξουσιαστικό, όσο είναι ο Αιώνιος Υιός στο
αρχικό και κεντρικό σύμπαν. Έχει παραδώσει, έχει ουσιαστικά απονέμει, με την αξιοπρέπεια
και ιερότητα της κατοχής της προσωπικότητας, όλο του τον εαυτό και όλες του τις ιδιότητες,
κάθε τι που θα μπορούσε να αφαιρέσει από τον εαυτό του, με κάθε τρόπο, σε κάθε εποχή, σε
κάθε τόπο και σε κάθε άτομο και σε κάθε σύμπαν εκτός αυτού στο οποίο βρίσκεται η κεντρική
κατοικία του.

Η θεία προσωπικότητα δεν είναι εγωκεντρική. Η αυτό-διανομή και το μοίρασμα της

προσωπικότητας χαρακτηρίζουν τη θεία, εκούσια ατομικότητα. Τα πλάσματα αποζητούν
σχέση με άλλα προσωπικά πλάσματα. Οι Δημιουργοί συγκινούνται να μοιράζονται τη θειότητα

25
με τα συμπαντικά τους παιδιά. Η προσωπικότητα του Απείρου αποκαλύπτεται ως ο
Συμπαντικός Πατέρας, ο οποίος μοιράζεται την πραγματικότητα της ύπαρξης και την ισοτιμία
του ατόμου με δύο ισοδύναμες προσωπικότητες, τον Αιώνιο Υιό και τον Συνδεδεμένο Δρώντα.

Για τη γνώση που αφορά στην προσωπικότητα του Πατέρα και τις θείες ιδιότητες θα
εξαρτώμεθα πάντα από τις αποκαλύψεις του Αιώνιου Υιού, αφού, όταν το από κοινού έργο
της δημιουργίας ολοκληρώθηκε, όταν το Τρίτο Πρόσωπο του Θείου έλαβε ατομική υπόσταση
και εκτέλεσε τις συνδυασμένες ιδέες των θείων γονέων του, ο Πατέρας έπαψε να υπάρχει ως
ανεπιφύλακτη προσωπικότητα. Μόλις απέκτησε υπόσταση ο Συνδεδεμένος Δρων και
υλοποιήθηκε ο κεντρικός πυρήνας της δημιουργίας, έλαβαν χώρα ορισμένες αιώνιες αλλαγές.
Ο Θεός παραδόθηκε, ως απόλυτη προσωπικότητα, στον Αιώνιο Υιό του. Με τον τρόπο αυτό ο
Πατέρας απονέμει την «προσωπικότητα του απείρου» επί του μονογενούς του Υιού, ενώ και
οι δύο μαζί απονέμουν την «συνδεδεμένη προσωπικότητα» της αιώνιας ένωσής των επί του
Απείρου Πνεύματος.

Γι αυτούς, αλλά και για άλλους λόγους πέραν της αντίληψης του πεπερασμένου νου, είναι
εξαιρετικά δύσκολο για ένα ανθρώπινο πλάσμα να κατανοήσει την άπειρη, πατρική
προσωπικότητα του Θεού, πέραν του τρόπου με τον οποίο είναι συμπαντικά αποκαλυμμένος,
στον Αιώνιο Υιό και, με τον Υιό, είναι συμπαντικά δραστηριοποιούμενος, στο Άπειρο Πνεύμα.

Εφ όσον οι Παραδείσιοι Υιοί του Θεού επισκέπτονται τους εξελισσόμενους κόσμους, και
ορισμένες φορές ακόμα διαμένουν εκεί με την ομοιότητα της θνητής σάρκας και εφ όσον οι
απονομές αυτές παρέχουν στον θνητό άνθρωπο τη δυνατότητα να γνωρίσει ουσιαστικά κάτι
από τη φύση και το χαρακτήρα της θείας προσωπικότητας, πρέπει, για το λόγο αυτό, τα
πλάσματα των πλανητικών σφαιρών να ψάξουν στις απονομές αυτών των Παραδείσιων Υιών
για υπεύθυνη και αξιόπιστη πληροφόρηση σε σχέση με τον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα.

2. Η ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ

Με την τεχνική της τριαδικοποίησης ο Πατέρας αφαιρεί από τον εαυτό του την ανεπιφύλακτη
αυτή πνευματική προσωπικότητα που είναι ο Υιός, αλλά με τον τρόπο αυτό καθίσταται ο
Πατέρας του ίδιου αυτού Υιού και εξ αυτού κατέχει ο ίδιος την απεριόριστη ικανότητα να γίνει
ο θείος Πατέρας όλων των πλασμάτων με έλλογη βούληση που στη συνέχεια
δημιουργήθηκαν, υπήρξαν, ή κατ άλλο τρόπο προσωποποιήθηκαν. Ως η απόλυτη και
ανεπιφύλακτη προσωπικότητα ο Πατέρας μπορεί να λειτουργήσει μόνο όπως ο Υιός και μαζί
μ αυτόν, ως ατομικός Πατέρας, όμως, συνεχίζει να απονέμει προσωπικότητα πάνω στις
ποικίλες τάξεις των διαφόρων επιπέδων των πλασμάτων έλλογης βούλησης και διατηρεί για
πάντα προσωπικές σχέσεις στοργής με αυτήν την απέραντη οικογένεια συμπαντικών παιδιών.

Αφού ο Πατέρας έχει απονέμει πάνω στην προσωπικότητα του Υιού του ολόκληρο τον εαυτό
του και όταν το έργο αυτό της απονομής του εαυτού ολοκληρώθηκε και τελειοποιήθηκε δια
της άπειρης δύναμης και φύσης που με τον τρόπο αυτό υπάρχουν στην ένωση Πατέρα-Υιού,
οι αιώνιοι εταίροι από κοινού απονέμουν τις ποιότητες και τις ιδιότητες αυτές οι οποίες
σχηματίζουν ακόμα (@109) μία ύπαρξη σαν αυτούς. Και η συνδεδεμένη αυτή προσωπικότητα,
το Άπειρο Πνεύμα, ολοκληρώνει την υπαρξιακή προσωποποίηση του Θείου.

Ο Υιός είναι απαραίτητος στην πατρότητα του Θεού. Το Πνεύμα είναι απαραίτητο στην
αδελφότητα του Δεύτερου και του Τρίτου Προσώπου. Τρία πρόσωπα αποτελούν την ελάχιστη
κοινωνική ομάδα, ωστόσο αυτός είναι ο μικρότερος από τους πολλούς λόγους για να
πιστέψουμε στο αναπόφευκτο του Συνδεδεμένου Δρώντος.

Η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο είναι η άπειρη προσωπικότητα-πατέρας, η

απεριόριστη γενεσιουργός αιτία της προσωπικότητας. Ο Αιώνιος Υιός είναι η ανεπιφύλακτη
προσωπικότητα-απόλυτο, η θεία αυτή ύπαρξη που παραμένει κατά μήκος του χρόνου και της
αιωνιότητας ως η τέλεια αποκάλυψη της ατομικής φύσης του Θεού. Το Άπειρο Πνεύμα είναι η

26
συνδεδεμένη προσωπικότητα, το μοναδικό ατομικό επακόλουθο της αιώνιας ένωσης Πατέρα-
Υιού.

Η προσωπικότητα της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου είναι η προσωπικότητα του
απείρου πλην της απόλυτης προσωπικότητες του Αιώνιου Υιού. Η προσωπικότητα της Τρίτης
Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου είναι το επιπρόσθετο επακόλουθο της ένωσης της
προσωπικότητας του απελευθερωμένου Πατέρα και της απόλυτης προσωπικότητας του
απόλυτου Υιού.

Ο Συμπαντικός Πατέρας, ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα είναι πρόσωπα

μοναδικά. Κανένα δεν έχει αντίγραφο. Το καθένα είναι αυθεντικό. Όλα είναι
ενωμένα.

Ο Αιώνιος Υιός μόνος βιώνει την πληρότητα της σχέσης με τη θεία προσωπικότητα, της
συνειδητοποίησης τόσο της Υικής σχέσης του προς τον Πατέρα όσο και της πατρικής προς το
Πνεύμα, καθώς και της θείας ισότητας προς τον πατέρα-προπάτορα και το Πνεύμα-
συνεργάτη. Ο Πατέρας γνωρίζει την εμπειρία του να έχει ένα Υιό που είναι ίσος του,
αλλά δεν γνωρίζει προγόνους. Ο Αιώνιος Υιός έχει την εμπειρία του να είναι Υιός,
αναγνωρίζει την γενεαλογία της προσωπικότητας και ταυτόχρονα έχει συνείδηση του
γεγονότος ότι είναι από κοινού γονέας του Απείρου Πνεύματος. Το Άπειρο Πνεύμα έχει
συνείδηση της διπλής γενεαλογίας της προσωπικότητας, αλλά το ίδιο δεν είναι γονέας σε
μια ισότιμη Θεία προσωπικότητα. Με το Πνεύμα ο υπαρξιακός κύκλος της Θείας
προσωποποίησης ολοκληρώνεται. Οι κύριες προσωπικότητες της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας
και Κέντρου είναι εμπειρικές και είναι επτά στον αριθμό.

Είμαι προερχόμενος από την Τριάδα του Παραδείσου. Γνωρίζω την Τριάδα ως ενωμένη
Θεότητα. Γνωρίζω επίσης ότι ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα υπάρχουν και δρουν δια των
καθορισμένων προσωπικών δυνατοτήτων τους. Γνωρίζω θετικά ότι όχι μόνο δρουν ατομικά
και συλλογικά, αλλά ότι επίσης συντονίζουν τη λειτουργικότητά τους σε διάφορες
ομαδοποιήσεις έτσι ώστε στο τέλος να λειτουργούν με επτά διαφορετικές ατομικές και
πλουραλιστικές δυνατότητες. Και εφ όσον οι επτά αυτοί συσχετισμοί εξαντλούν τις
δυνατότητες για παρόμοιο συνδυασμό θεοτήτων, είναι αναπόφευκτο το γεγονός ότι οι
πραγματικότητες του σύμπαντος θα παρουσιασθούν σε επτά παραλλαγές αξιών, εννοιών και
προσωπικότητας.

3. ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ

Παρά το γεγονός ότι υπάρχει μόνο μια Θεότητα, υπάρχουν τρεις θετικές και θείες
προσωποποιήσεις της Θεότητας. Σχετικά με την προίκιση του ανθρώπου με τους θείους
Προσαρμοστές, ο Πατέρας είπε, «Ας δημιουργήσουμε το θνητό άνθρωπο κατ εικόνα
μας.» Επανειλημμένα, σε όλες τις γραφές της Ουράντια επαναλαμβάνεται η αναφορά αυτή
στα έργα και τις πράξεις μιας πλουραλιστικής Θεότητας, δείχνοντας καθαρά ότι αναγνωρίζει
την ύπαρξη και τη λειτουργία των τριών Αρχικών Γενεσιουργών Αιτιών και Κέντρων.

Διδαχθήκαμε ότι ο Υιός και το Πνεύμα διατηρούν την ίδια και ισότιμη σχέση προς τον Πατέρα
καθώς συνδέονται στην Τριάδα. Μέσα στην αιωνιότητα και ως Θεότητες αναμφίβολα το
πράττουν, εν καιρώ όμως και ως προσωπικότητες είναι βέβαιο ότι αποκαλύπτουν σχέσεις
(@110) μιας πολύ διαφορετικής φύσης. Κοιτάζοντας από τον Παράδεισο έξω πάνω στα
σύμπαντα, οι σχέσεις αυτές πράγματι φαίνονται ότι είναι πολύ όμοιες, όταν όμως τις
παρατηρήσουμε από τους τομείς του διαστήματος φαίνονται εντελώς διαφορετικές.

Οι Θείοι Υιοί είναι πράγματι ο «Λόγος του Θεού,» αλλά τα τέκνα του Πνεύματος είναι αληθινά
το «Έργο του Θεού.» Ο Θεός μιλά μέσω του Υιού και, με τον Υιό, δρα μέσω του Απείρου
Πνεύματος, ενώ σε όλες τις συμπαντικές δραστηριότητες ο Υιός και το Πνεύμα έχουν εξαίσια
σχέση αδελφική, εργαζόμενοι ως δύο ισότιμοι αδελφοί γεμάτοι θαυμασμό και αγάπη για ένα
ένδοξο και θεϊκά σεβαστό κοινό Πατέρα.

27
Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα σίγουρα είναι ίσοι κατά φύση, ισότιμοι ως υπάρξεις,
υπάρχουν ωστόσο αλάθητες διαφορές στις συμπαντικές τους δραστηριότητες, και όταν
λειτουργούν μόνοι, το κάθε πρόσωπο του Θείου είναι εμφανώς περιορισμένο όσον αφορά στο
απόλυτο της φύσης του.

Ο Συμπαντικός Πατέρας, πριν από την οικειοθελή αφαίρεση της προσωπικότητας, των
δυνάμεων και των ιδιοτήτων από τις οποίες συνίστανται ο Υιός και το Πνεύμα, έχει υπάρξει,
ως φαίνεται (από φιλοσοφική άποψη), μία ανεπιφύλακτη, απόλυτη και άπειρη Θεότητα. Μία
τέτοια όμως θεωρητικά Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο, χωρίς ένα Υιό, δεν θα
μπορούσε, σε καμία έννοια του όρου να θεωρηθεί Συμπαντικός Πατέρας . Η πατρότητα δεν
είναι πραγματική χωρίς υιότητα. Επιπλέον, ο Πατέρας, για να έχει υπάρξει απόλυτος με την
πλήρη έννοια, πρέπει να είχε υπάρξει, κάποια αιώνια μακρινή στιγμή, μόνος. Ποτέ όμως δεν
είχε παρόμοια μοναχική ύπαρξη. Ο Υιός και το Πνεύμα είναι συναιώνιοι με τον Πατέρα. Η
Πρώτη γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο υπήρχε ανέκαθεν και θα υπάρχει για πάντα, ο αιώνιος
Πατέρας του Πρωταρχικού Υιού και, μαζί με τον Υιό, ο αιώνιος πρόγονος του Απείρου
Πνεύματος.

Παρατηρούμε ότι ο Πατέρας έχει αφαιρέσει από τον εαυτό του όλες τις άμεσες εκδηλώσεις
της απολυτότητας εκτός από την απόλυτη πατρότητα και την απόλυτη θέληση. Δεν
γνωρίζουμε αν η βούληση είναι μία αναπαλλοτρίωτη ιδιότητα του πατέρα. Μπορούμε μόνο να
παρατηρήσουμε ότι δεν αφαίρεσε από τον εαυτό του τη βούληση. Τέτοιο άπειρο της θέλησης
πρέπει να είχε αιωνίως ενυπάρξει στην Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο.

Με την απονομή του απόλυτου της προσωπικότητάς του επί του Αιώνιου Υιού, ο Συμπαντικός
Πατέρας αποδρά από τις δεσμεύσεις του απόλυτου της προσωπικότητας, κατά τη διαδικασία
όμως αυτή, προχωρά ένα βήμα μακρύτερα πράγμα που κάνει γι αυτόν παντοτινά αδύνατο
το να δρα μόνος ως απόλυτη προσωπικότητα. Και με την τελική προσωποποίηση του
συνυπάρχοντος Θεού ? του Συνδεδεμένου Δρώντος ? προκύπτει η κρίσιμη τριαδική
αλληλεξάρτηση των τριών θείων προσωπικοτήτων σε σχέση με την ολότητα της απόλυτης
λειτουργίας του Θείου.

Ο θεός είναι ο Πατέρας-Απόλυτο όλων των προσωπικοτήτων στο σύμπαν των συμπάντων. Ο
Πατέρας είναι προσωπικά απόλυτος σε ελευθερία δράσης, στα σύμπαντα όμως του χρόνου και
του διαστήματος, που δημιουργήθηκαν, που δημιουργούνται και που ακόμα πρόκειται να
δημιουργηθούν, ο Πατέρας δεν είναι ευδιάκριτα απόλυτος ως ολική Θεότητα εκτός εντός της
Παραδείσιας Τριάδας.

Η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο λειτουργεί πέραν της Χαβόνα, στα φαινομενικά
σύμπαντα, ως εξής:

1. Ως Δημιουργός, μέσω των Δημιουργών Υιών, των εγγονών του.

2. Ως ελεγκτής, μέσω του κέντρου βαρύτητας του Παραδείσου.
3. Ως Πνεύμα, μέσω του Αιώνιου Υιού.
4. Ως διάνοια μέσω του Συνδεδεμένου Δημιουργού.
5. Ως Πατέρας, διατηρεί γονική επαφή με όλα τα πλάσματα μέσω του κυκλώματος της
προσωπικότητας.
6. Ως άτομο, λειτουργεί άμεσα σ ολόκληρη τη δημιουργία μέσω των αποκλειστικών
του τμημάτων ? στους θνητούς μέσω των Προσαρμοστών της Σκέψης.
7. Ως Ολική Θεότητα, λειτουργεί μόνο μέσα στην Τριάδα του Παραδείσου.(@111)

Όλες αυτές οι παραιτήσεις και αναθέσεις δικαιοδοσίας από τον Συμπαντικό Πατέρα είναι
απολύτως εκούσιες και αυτό-επιβαλλόμενες. Ο παντοδύναμος Πατέρας σκόπιμα αναλαμβάνει
τους περιορισμούς αυτούς στην εξουσία του σύμπαντος.

Ο Αιώνιος Υιός φαίνεται να λειτουργεί σαν ένας με τον Πατέρα από κάθε πνευματική άποψη
εκτός από τις απονομές των θραυσμάτων του Θεού και σε άλλες προ-ατομικές

28
δραστηριότητες. Ούτε είναι ο Υιός στενά ταυτισμένος με τις διανοητικές δραστηριότητες των
υλικών πλασμάτων ούτε με τις δραστηριότητες της ενέργειας του υλικού σύμπαντος. Ως
απόλυτο, ο Υιός λειτουργεί ως άτομο και μόνο στο χώρο του πνευματικού σύμπαντος.

Το Άπειρο Πνεύμα είναι θαυμαστά συμπαντικό και απίστευτα πολύπλευρο σε όλες τις
δραστηριότητές του. Λειτουργεί στις σφαίρες του νου, της ύλης και του πνεύματος. Ο
Συνδεδεμένος Δρων εκπροσωπεί το σύνδεσμο Πατέρα-Υιού, ενώ επίσης λειτουργεί αφ
εαυτού. Δεν ασχολείται άμεσα με τη φυσική βαρύτητα, την πνευματική βαρύτητα, ή το
κύκλωμα της προσωπικότητας, αλλά είτε λίγο, είτε περισσότερο, λαμβάνει μέρος σε όλες τις
υπόλοιπες συμπαντικές δραστηριότητες. Ενώ φαίνεται ότι εξαρτάται από τρεις υπαρκτούς και
απόλυτους ελέγχους βαρύτητας, το Άπειρο Πνεύμα μοιάζει να ασκεί τρεις υπερελέγχους. Το
τριπλό αυτό χάρισμα προσλαμβάνεται με πολλούς τρόπους για να υπερβεί και φαινομενικά να
εξουδετερώσει ακόμα και τις εκδηλώσεις των βασικών δυνάμεων και ενεργειών, μέχρι τα
υπέρτατα όρια του απόλυτου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι υπερέλεγχοι αυτοί υπερβαίνουν
απόλυτα ακόμη και τις πρωταρχικές εκδηλώσεις της κοσμικής πραγματικότητας.

4. Η ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ

Από όλες τις απόλυτες συσχετίσεις, η Παραδείσια Τριάδα (η πρώτη τριπλή ενοποίηση) είναι
μοναδική ως αποκλειστική συσχέτιση του ατομικού Θείου. Ο Θεός λειτουργεί ως Θεός μόνο σε
σχέση με τον Θεό και γι αυτούς που μπορούν να γνωρίσουν το Θεό, ως απόλυτη Θεότητα
όμως, μόνο στην Παραδείσια Τριάδα και σε σχέση με την ολότητα του σύμπαντος.

Η Αιώνια Θεότητα είναι τέλεια ενοποιημένη. Παρ όλα ταύτα, υπάρχουν τρία τέλεια
εξατομικευμένα πρόσωπα της Θεότητας. Η Παραδείσια Τριάδα καθιστά δυνατή την
ταυτόχρονη έκφραση ολόκληρης της ποικιλίας των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων και των
άπειρων δυνάμεων της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου καθώς και των αιώνιων
ομόβαθμών του, όλης της θείας ενότητας των συμπαντικών λειτουργιών της αδιαχώριστης
Θεότητας.

Η Τριάδα είναι μια σχέση απείρων προσώπων τα οποία λειτουργούν σε μία μη-προσωπική
χωρητικότητα, αλλά χωρίς να αντιβαίνουν στην προσωπικότητα. Το παράδειγμα είναι άτεχνο,
αλλά ένας πατέρας, ο γιος του και ο εγγονός σχηματίζουν μια εταιρική ενότητα η οποία μπορεί
να είναι απρόσωπη, αλλά παρ όλα ταύτα να υπόκειται στην ατομική τους βούληση.

Η Παραδείσια Τριάδα είναι πραγματική. Υπάρχει ως η Θεία ένωση του Πατέρα, του Υιού και
του Πνεύματος. Ακόμα ο Πατέρας, ο Υιός, ή το Πνεύμα, ή δύο από αυτούς, μπορούν να
λειτουργήσουν στο πλαίσιο αυτής καθ εαυτής της Παραδείσιας Τριάδας. Ο Πατέρας, ο Υιός
και το Πνεύμα μπορούν να συνεργασθούν με μη-Τριαδικό τρόπο, αλλά όχι ως τρεις Θεότητες.
Ως άτομα, μπορούν να συνεργασθούν κατ επιλογή, τούτο όμως δεν συνιστά την Τριάδα.

Να θυμάστε πάντα ότι αυτό που κάνει το Πνεύμα είναι η λειτουργία του Συνδεδεμένου
Δρώντα. Τόσο ο Πατέρας όσο και ο Υιός λειτουργούν εντός του , μέσω αυτού, αλλά και όπως
αυτό. Είναι όμως μάταιο να προσπαθήσουμε να διαφωτίσουμε το μυστήριο της Τριάδας: οι
τρεις είναι σαν ένας και μέσα σε έναν και ο ένας είναι όπως οι δύο και λειτουργώντας για δύο.

Η Τριάδα είναι τόσο συνδεδεμένη με τις συνολικές υποθέσεις του σύμπαντος, που το γεγονός
αυτό πρέπει να συνυπολογίζεται όταν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε την ολότητα
οποιουδήποτε μεμονωμένου κοσμικού συμβάντος, ή σχέση προσωπικότητας. Η Τριάδα
λειτουργεί σε όλα τα κοσμικά επίπεδα ,και ο θνητός άνθρωπος είναι (@112 ) περιορισμένος
στο πεπερασμένο επίπεδο. Για το λόγο αυτό, ο άνθρωπος πρέπει να είναι ικανοποιημένος με
μία πεπερασμένη θεώρηση της Τριάδας σαν την Τριάδα.

Σαν ένας θνητός στην σάρκα, πρέπει να αντιμετωπίζετε την Αγία Τριάδα ανάλογα με την
ατομική σας διαφώτιση και σε αρμονία με τις αντιδράσεις του νου και της ψυχής σας. Μπορεί
να γνωρίζετε ελάχιστα για το απόλυτο της Τριάδας, καθώς όμως ανέρχεσθε προς την

29
κατεύθυνση του Παραδείσου θα βιώσετε πολλές φορές έκπληξη με τις διαδοχικές
αποκαλύψεις και τις απρόσμενες ανακαλύψεις της υπεροχής της Τριάδας και του απώτατου
της φύσης της, αν όχι του απόλυτου.

5. ΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΑΣ

Οι προσωπικές Θεότητες έχουν ιδιότητες, αλλά είναι με τα βίας συνεπές να αναφερόμαστε

στην Τριάδα ως έχουσα ιδιότητες. Ο συσχετισμός αυτός των θείων υπάρξεων μπορεί,
σωστότερα, να θεωρηθεί ως έχων λειτουργίες, όπως είναι η απονομή δικαιοσύνης, οι στάσεις
ολότητας, συντονιστική δράση και κοσμικός υπερέλεγχος. Οι λειτουργίες αυτές είναι δραστικά
υπέρτατες, ύπατες και (μέσα στα πλαίσια της Θεότητας) απόλυτες, τουλάχιστον όσον αφορά
σε όλες τις ζώσες πραγματικότητες των αξιών της προσωπικότητας.

Οι λειτουργίες της Παραδείσιας Τριάδας δεν αποτελούν απλά το άθροισμα του προφανούς
δώρου της θείας φύσης που διαθέτει ο Πατέρας, μαζί με τις συγκεκριμένες εκείνες ιδιότητες,
τις μοναδικές στην ατομική ύπαρξη του Υιού και του Πνεύματος. Ο Τριαδικός συσχετισμός
των τριών Θεοτήτων του Παραδείσου έχει ως αποτέλεσμα την εξέλιξη, την ύπαρξη και την
θεοποίηση καινούργιων εννοιών, αξιών, δυνάμεων και ικανοτήτων για τη συμπαντική
αποκάλυψη, δράση και διαχείριση. Οι ζώντες συσχετισμοί, οι ανθρώπινες οικογένειες, οι
κοινωνικές ομάδας, ή η Παραδείσια Τριάδα δεν προσαυξάνονται με απλή αριθμητική άθροιση.
Η δυναμική της ομάδας είναι πάντα πολύ μεγαλύτερη από το απλό άθροισμα των ιδιοτήτων
των μελών που τη συνθέτουν.

Η Τριάδα διατηρεί μία μοναδική πρόθεση ως Τριάδα σε σχέση με ολόκληρο το σύμπαν του
παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Και οι λειτουργίες της Τριάδας μπορούν να
γίνουν καλύτερα κατανοητές σε σχέση με τις συμπαντικές προθέσεις της Τριάδας. Παρόμοιες
προθέσεις είναι ταυτόχρονες και πιθανόν πολλαπλές σε σχέση με οποιοδήποτε μεμονωμένη
κατάσταση, ή συμβάν:

1. Πρόθεση προς το Πεπερασμένο. Ο μέγιστος αυτοπεριορισμός της Τριάδας είναι η

πρόθεση της προς το πεπερασμένο. Η Τριάδα δεν είναι άτομο, ούτε είναι το Υπέρτατο
Ον μια αποκλειστική προσωποποίηση της Τριάδας, αλλά το Υπέρτατο είναι η
πλησιέστερη προσέγγιση προς την επικέντρωση της δύναμης- προσωπικότητας της
Τριάδας η οποία μπορεί να γίνει κατανοητή από τα πεπερασμένα πλάσματα. Επομένως
η Τριάδα στην σχέση με το πεπερασμένο ορισμένες φορές αναφέρεται ως η Τριάδα
του Υπέρτατου.
2. Πρόθεση προς το Απολυτοειδές. Η Παραδείσια Τριάδα σέβεται τα επίπεδα εκείνα της
ύπαρξης τα οποία είναι κάτι περισσότερο από το πεπερασμένο, αλλά κάτι λιγότερο
από το απόλυτο και η σχέση αυτή ορισμένες φορές της δίνει το όνομα Τριάδα του
Απώτατου. Ούτε το Απώτατο, ούτε το Υπέρτατο είναι εξολοκλήρου αντιπροσωπευτικά
της Παραδείσιας Τριάδα, αλλά με κάποια περιορισμένη έννοια και στα αντίστοιχα
επίπεδα ,το καθένα από αυτά φαίνεται ότι αντιπροσωπεύει την Τριάδα κατά τη
διάρκεια των προ-ατομικών καιρών της ανάπτυξης της εμπειρικής δύναμης.
3. Η Απόλυτη Πρόθεση της Παραδείσιας Τριάδας υφίσταται σε σχέση με τις απόλυτες
υπάρξεις και αποκορυφώνεται στη δράση της συνολικής Θεότητας.

Το Τριαδικό Άπειρο εμπεριέχει τη συντονισμένη δράση όλων των τριπλά ενωτικών σχέσεων
της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου ? θεοποιημένων και μη-θεοποιημένων ? και
είναι, εξ αυτού, εξαιρετικά δύσκολο για τις προσωπικότητες να το κατανοήσουν. Στον
στοχασμό της Τριάδας ως άπειρης, μην αγνοείτε τις επτά τριπλές ενότητες, ούτως ώστε
ορισμένες δυσκολίες κατανόησης μπορούν να αποφευχθούν και ορισμένα παράδοξα μπορούν
εν μέρει να επιλυθούν. (@113)

Αλλά δεν είμαι κυρίαρχος της γλώσσας που θα με καθιστούσε ικανό να μεταδώσω στον
πεπερασμένο ανθρώπινο νου την πλήρη αλήθεια και την αιώνια σπουδαιότητα της

30
Παραδείσιας Τριάδας καθώς και τη φύση της ατέλειωτης αλληλένδετης σχέσης των τριών
υπάρξεων της άπειρης τελειότητας.

6. ΟΙ ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΥΙΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΑΣ

Όλοι οι νόμοι εκπορεύονται από την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Αυτή είναι ο νόμος.
Η διαχείριση του πνευματικού νόμου είναι συμφυής στη Δεύτερη Γενεσιουργό Αιτία και
Κέντρο. Η αποκάλυψη του νόμου, η δημοσιοποίηση και η ερμηνεία των θείων θεσπισμάτων
αποτελούν τη λειτουργία της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου. Η εφαρμογή του
νόμου, η δικαιοσύνη, εμπίπτει στη δικαιοδοσία της Παραδείσιας Τριάδας και εκτελείται από
ορισμένους Υιούς της Τριάδας.

Η Δικαιοσύνη ενυπάρχει στη συμπαντική κυριαρχία της Παραδείσιας Τριάδας , η καλοσύνη,

όμως, το έλεος και η αλήθεια αποτελούν τη συμπαντική λειτουργία των θείων
προσωπικοτήτων, των οποίων η ένωση Θεότητας συνιστά την Τριάδα. Η δικαιοσύνη δεν είναι
πρόθεση του Πατέρα, του Υιού, ή του Πνεύματος. Η δικαιοσύνη είναι η Τριαδική πρόθεση των
προσωπικοτήτων αυτών της αγάπης, του ελέους και της προσφοράς. Καμία από τις
Παραδείσιες Θεότητες δεν υιοθετεί τη διαχείριση της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη δεν είναι ποτέ
μια προσωπική πρόθεση. Είναι πάντοτε μία πλουραλιστική λειτουργία.

Η Μαρτυρία, η βάση του δικαίου (η δικαιοσύνη σε αρμονία με το έλεος), παρέχεται από τις
προσωπικότητες της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, τον κοινό εκπρόσωπο του
Πατέρα και του Υιού σε όλα τα βασίλεια και όλες τις διάνοιες των ελλόγων πλασμάτων
ολόκληρης της δημιουργίας.

Η Κρίση, η τελική εφαρμογή της δικαιοσύνης, σύμφωνα με τις μαρτυρίες που

προσκομίσθηκαν από τις προσωπικότητες του Απείρου Πνεύματος, αποτελεί το έργο των
Σταθερών Υιών της Τριάδας, υπάρξεων που συμμετέχουν στην Τριαδική φύση των ενωμένων
Πατέρα, Υιού και Πνεύματος.

Η ομάδα αυτή των Τριαδικών Υιών περιλαμβάνει τις ακόλουθες προσωπικότητες:

1. Τα Τριαδικοποιημένα Μυστικά του Υπέρτατου

2. Τους Αιώνιους των Ημερών
3. Τους Αρχαίους των Ημερών
4. Τους Τέλειους των Ημερών
5. Τους Πρόσφατους των Ημερών
6. Τους Ενωμένους των Ημερών
7. Τους Πιστούς των Ημερών
8. Τους Τελειοποιητές της Σοφίας
9. Τους Θείους Συμβούλους
10. Τους Συμπαντικούς Λογοκριτές

Είμαστε τα τέκνα των τριών Θεοτήτων του Παραδείσου οι οποίες λειτουργούν ως η Τριάδα,
εφ όσον συμβαίνει να ανήκω στην δέκατη κατηγορία της κατάταξης αυτής, στους
Συμπαντικούς Λογοκριτές. Οι κατηγορίες αυτές δεν είναι αντιπροσωπευτικές της πρόθεσης της
Τριάδας υπό μια συμπαντική έννοια. Αντιπροσωπεύουν τη συλλογική αυτή θέση της Τριάδας
μόνο στο χώρο της εκτελεστικής κρίσης ? της δικαιοσύνης. Έχουν ειδικά σχεδιασθεί από την
Τριάδα για την ακριβή εργασία που τους έχει ανατεθεί, και εκπροσωπούν την Τριάδα μόνο
στις λειτουργίες εκείνες για τις οποίες έχουν προσωποποιηθεί.(@114)

Οι Αρχαίοι των Ημερών και οι Τριαδικής προέλευσης συνεργάτες τους απονέμουν την δίκαιη
κρίση της υπέρτατης δικαιοσύνης στα επτά υπερσύμπαντα. Στο κεντρικό σύμπαν παρόμοιες
λειτουργίες υπάρχουν μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Εκεί, η δικαιοσύνη είναι αυταπόδεικτη σε
τελειότητα και η τελειότητα της Χαβόνα αποκλείει κάθε πιθανότητα δυσαρμονίας.

31
Η δικαιοσύνη αποτελεί τη συλλογική σκέψη του ορθού. Το έλεος είναι η ατομική της
έκφραση. Το έλεος είναι ιδιότητα της αγάπης. Ακρίβεια χαρακτηρίζει τη λειτουργία του νόμου.
Η θεία κρίση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης, η οποία πάντα συνάδει με τη δικαιοσύνη της
Τριάδας, πάντα εκπληρώνοντας την θεία αγάπη του Θεού. Όταν γίνουν πλήρως αντιληπτές
και απόλυτα κατανοητές, η δίκαιη κρίση της Τριάδας και η ελεήμων αγάπη του Συμπαντικού
Πατέρα συμπίπτουν. Ο άνθρωπος, ωστόσο, δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως τη θεία
δικαιοσύνη. Έτσι, λοιπόν, στην Τριάδα, όπως μπορεί να την αντιληφθεί ο άνθρωπος, οι
προσωπικότητες του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος έχουν προσαρμοσθεί ώστε να
συντονίζουν την φροντίδα της αγάπης και του νόμου μέσα στα εμπειρικά σύμπαντα του
χρόνου.

7. Ο ΥΠΕΡΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ

Το Πρώτο, το Δεύτερο και το Τρίτο Πρόσωπο του Θείου είναι ίσα μεταξύ τους, ουσιαστικά
είναι ένας. «Ο Κύριος και Θεός μας είναι ένας Θεός.» Υπάρχει τελειότητα σκοπού και ενότητα
εκτέλεσης στη θεία Τριάδα των αιώνιων Θεοτήτων. Ο Πατέρας, ο Υιός και ο Συνδεδεμένος
Δρων είναι αληθινά και θεϊκά ένας. Από μια αλήθεια έχει γραφεί «Είμαι ο πρώτος, είμαι ο
έσχατος και δεν υπάρχει Θεός πλην εμού.»

Όπως φαίνονται τα πράγματα στον θνητό στο πεπερασμένο επίπεδο, η Παραδείσια Τριάδα,
όπως και το Υπέρτατο Ον, νοιάζονται μόνο για το σύνολο ?το σύνολο του πλανήτη, το ολικό
σύμπαν, το ολικό υπερσύμπαν, το ολικό μέγα σύμπαν. Η συνολική αυτή πρόθεση υφίσταται
επειδή η Τριάδα αποτελεί το σύνολο του Θείου, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους.

Το Υπέρτατο Ον είναι ορισμένες φορές κάτι λιγότερο και ορισμένες άλλες κάτι διαφορετικό
από την Τριάδα που λειτουργεί στα πεπερασμένα σύμπαντα. Μέσα σε ορισμένα, όμως,
πλαίσια και κατά τον παρόντα χρόνο της ατελούς εξατομίκευσης της δύναμης η εξελικτική
αυτή Θεότητα πράγματι φαίνεται ότι αντανακλά τη θέση της Τριάδας της Υπεροχής. Ο
Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα δεν λειτουργούν ατομικά μαζί με το Υπέρτατο Ον, κατά τη
διάρκεια, όμως, της παρούσης συμπαντικής περιόδου, συνεργάζονται μαζί του ως η Τριάδα.
Κατανοούμε ότι διατηρούν μία παρόμοια σχέση και προς το Απώτατο. Συχνά αναρωτιόμαστε
ποια θα είναι η προσωπική σχέση μεταξύ των Παραδείσιων Θεοτήτων και του Θεού του
Υπέρτατου, όταν θα έχει τελικά εξελιχθεί, αλλά δεν το γνωρίζουμε στ αλήθεια.

Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε τον υπερέλεγχο του Υπέρτατου απολύτως προβλέψιμο.

Επιπλέον, αυτή η μη-προβλεψιμότητα φαίνεται ότι χαρακτηρίζεται από κάποια αναπτυξιακή
ατέλεια, χαρακτηριστικό, αναμφίβολα, της ατέλειας του Υπέρτατου και της ατέλειας της
πεπερασμένης αντίδρασης της Παραδείσιας Τριάδας .

Ο θνητός νους μπορεί να σκεφθεί αμέσως χίλια και ένα πράγματα ? καταστροφικά φυσικά
συμβάντα, φοβερά ατυχήματα, τρομακτικές καταστροφές, επώδυνες ασθένειες και
παγκόσμιες πληγές ?και αναρωτιέται αν τέτοιες θεομηνίες συσχετίζονται με τους άγνωστους
ελιγμούς της πιθανής αυτής δραστηριότητας του Υπέρτατου Όντος. Ειλικρινά, δεν το
γνωρίζουμε. Δεν είμαστε στ αλήθεια σίγουροι. Σίγουρα, όμως, παρατηρούμε ότι, με
την πάροδο του χρόνου, όλες αυτές οι δυσχερείς και κατά το μάλλον, ή ήττον
μυστηριώδεις καταστάσεις πάντα καταλήγουν στο καλό και την πρόοδο των
συμπάντων. Είναι ίσως το γεγονός ότι οι συνθήκες της ύπαρξης και οι ανεξήγητες
μεταστροφές του ζην είναι όλες συνυφασμένες σ ένα λογικό σχέδιο υψηλής αξίας, υπό τη
λειτουργία του Υπέρτατου και τον υπερέλεγχο της Τριάδας. (@115)

Σαν υιός του Θεού μπορείτε να διακρίνετε την ατομική προδιάθεση της αγάπης σε όλα τα
έργα του Θεού του Πατέρα. Δεν θα μπορείτε όμως πάντα να κατανοείτε πόσα από τα
συμπαντικά έργα της Παραδείσιας Τριάδας συμβάλλουν στο καλό του ατομικού θνητού στους
εξελικτικούς κόσμους του διαστήματος. Στην πρόοδο της αιωνιότητας τα έργα της Τριάδας θα
αποκαλυφθούν όλα ως σημαντικά και συνετά, ωστόσο δεν φαίνονται πάντα έτσι στα
πλάσματα του χρόνου.

32
 8. Η ΤΡΙΑΔΑ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥ

Πολλές αλήθειες και γεγονότα που αναφέρονται στην Παραδείσια Τριάδα μπορούν μόνο εν
μέρει να γίνουν κατανοητά από την αναγνώριση μιας λειτουργίας η οποία υπερβαίνει το
πεπερασμένο.

Δεν θα ήταν συνετό να μιλήσουμε για τις λειτουργίες της Τριάδας του Απώτατου, είναι
δυνατόν, όμως, να αποκαλυφθεί ότι ο Θεός ο Απώτατος είναι η εκδήλωση της Τριάδας, όπως
αυτή γίνεται κατανοητή από όσους έχουν κάνει την υπέρβαση. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι η
ενοποίηση του κύριου σύμπαντος είναι η τελική έκβαση της δράσης του Απώτατου και
πιθανόν αντανάκλαση ορισμένων, αλλά όχι όλων, φάσεων του υπερελέγχου της Παραδείσιας
Τριάδας. Το Απώτατο είναι μία περιορισμένη εκδήλωση της Τριάδας εν σχέσει προς το
απολυτοειδές μόνο υπό την έννοια ότι το Υπέρτατο εκπροσωπεί έτσι εν μέρει την Τριάδα εν
σχέσει προς το πεπερασμένο. Ο Συμπαντικός Πατέρας, ο Αιώνιος Υιός, και το Άπειρο Πνεύμα
είναι, κατά κάποιο τρόπο, οι συστατικές προσωπικότητες της ολικής Θεότητας. Η ένωση τους
στην Παραδείσια Τριάδα και η απόλυτη λειτουργία της Τριάδας ισοδυναμούν στην λειτουργία
της ολικής Θεότητας. Και τέτοια ολοκλήρωση της Θεότητας υπερβαίνει και το πεπερασμένο
και το απολυτοειδές. Ενώ δεν υπάρχει ένα μεμονωμένο πρόσωπο εκ των Θεοτήτων του
Παραδείσου το οποίο να πληροί κάθε Θεία δυναμική, συλλογικά και τα τρία πρόσωπα την
πληρούν. Τρία άπειρα πρόσωπα φαίνεται να αποτελούν τον ελάχιστο αριθμό των υπάρξεων οι
οποίες απαιτούνται για να ενεργοποιήσουν την προ-ατομική και υπαρξιακή δυναμική της
συνολικής Θεότητας ? του Θείου Απόλυτου.

Γνωρίζουμε τον Συμπαντικό Πατέρα, τον Αιώνιο Υιό και το Άπειρο Πνεύμα ως άτομα, δεν
γνωρίζω όμως εγώ προσωπικά την Απόλυτη Θεότητα. Αγαπώ και λατρεύω τον Θεό τον
Πατέρα. Σέβομαι και τιμώ την Απόλυτη Θεότητα.

Ταξίδεψα κάποτε σ ένα σύμπαν όπου κάποια ομάδα πλασμάτων δίδασκε ότι οι τελεκιστές,
στην αιωνιότητα θα γίνονταν τελικά παιδιά του Θείου Απόλυτου. Είμαι ωστόσο απρόθυμος να
δεχθώ τη λύση αυτή για το μυστήριο που περιβάλλει το μέλλον των τελεκιστών.

Τα Σώματα της Τελικότητας περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τους θνητούς εκείνους το χρόνου
και του διαστήματος οι οποίοι κατέκτησαν την τελειότητα σε ό,τι αφορά τη Θεία βούληση. Ως
πλάσματα και μέσα στα όρια των ικανοτήτων των πλασμάτων γνωρίζουν αληθώς και πλήρως
το Θεό. Έχοντας με τον τρόπο αυτό διαπιστώσει ότι ο θεός είναι ο Πατέρας όλων των
πλασμάτων οι τελεκιστές αυτοί πρέπει ορισμένες φορές ν αρχίσουν την αναζήτηση ενός
υπερ-πεπερασμένου Πατέρα. Η αναζήτηση όμως αυτή εμπεριέχει την κατανόηση της
απολυτοειδής φύσης των απώτατων ιδιοτήτων και του χαρακτήρα του Παραδείσιου Πατέρα.
Η αιωνιότητα θα αποκαλύψει εάν ένα παρόμοιο επίτευγμα είναι εφικτό, είμαστε όμως
πεπεισμένοι, έστω και αν οι τελεκιστές όντως κατανοήσουν την απώτατη αυτή ποιότητα του
θείου, ότι δεν θα μπορέσουν να φθάσουν τα υπερ-απώτατα επίπεδα της Απόλυτης Θεότητας.

Είναι ίσως πιθανόν ότι οι τελεκιστές θα φθάσουν, εν μέρει το Θείο Απόλυτο, ακόμη όμως και
αν το φθάσουν, το πρόβλημα του Συμπαντικού Απόλυτου θα συνεχίσει στους αιώνες των
αιώνων να διεγείρει την περιέργεια, να προκαλεί αμηχανία, να μπερδεύει και να προκαλεί τους
ανελισσόμενους και προοδεύοντες τελεκιστές, διότι αντιλαμβανόμαστε ότι το απροσμέτρητο
των (@116) κοσμικών σχέσεων του Συμπαντικού Απόλυτου θα τείνει να αναπτύσσεται
αναλογικά, καθώς τα υλικά σύμπαντα και η πνευματική τους διαχείριση συνεχίζουν να
επεκτείνονται.

Μόνο το άπειρο μπορεί να αποκαλύψει τον Πατέρα-Απειρο.

(Υποστηρίχθηκε από έναν Συμπαντικό Λογοκριτή που ενεργεί εξουσιοδοτημένος από τους
Αρχαίους των Ημερών που κατοικούν στην Ουβέρσα.) (@117)

33
 Το Νησί του Παραδείσου
ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ είναι το αιώνιο κέντρο του σύμπαντος των συμπάντων και ο

μόνιμος τόπος του Συμπαντικού Πατέρα, του Αιώνιου Υιού, του Άπειρου
Πνεύματος, και των θεϊκών συντονιστών και συνεργατών τους. Αυτή η κεντρική
Νησίδα είναι το πιο οργανωμένο σώμα κοσμικής πραγματικότητας σε όλο το κύριο σύμπαν. Ο
Παράδεισος είναι τόσο υλική σφαίρα όσο και πνευματική κατοικία. Όλα τα νοήμονα
δημιουργήματα του Συμπαντικού Πατέρα κατοικούν σε υλικές κατοικίες έτσι λοιπόν, και το
απόλυτο κέντρο ελέγχου πρέπει επίσης να είναι υλικό, κυριολεκτικά. Και πάλι θα έπρεπε να
επαναληφθεί ότι τα πνευματικά πράγματα και τα πνευματικά όντα είναι πραγματικά.

Η υλική ομορφιά του Παραδείσου βρίσκεται στο μεγαλείο της φυσικής του τελειότητας το
μεγαλείο του Νησιού του Θεού φανερώνεται από τα υπέροχα νοητικά επιτεύγματα και
την νοητική ανάπτυξη των κατοίκων του¨ το μεγαλείο του κεντρικού Νησιού επιδεικνύεται
στο άπειρο χάρισμα της προσωπικότητας του θείου πνεύματος-το φως της ζωής. Αλλά τα
βάθη του πνευματικού κάλους και τα θαύματα αυτού του μεγαλειώδους συνόλου είναι
εντελώς άπιαστα για την αντίληψη του περιορισμένου νου των υλικών πλασμάτων. Την δόξα
και την πνευματική λαμπρότητα της θεϊκής κατοικίας είναι αδύνατον να την συλλάβει ο
θνητός νους. Ο Παράδεισος είναι από την αιωνιότητα¨ δεν υπάρχουν ούτε αρχεία ούτε
παραδόσεις όσον αφορά την προέλευση αυτού του πυρηνικού Νησιού του Φωτός και της
Ζωής.

1. Η ΘΕΪΚΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ

Ο Παράδεισος εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς στην διοίκηση των συμπαντικών βασιλείων, αλλά
για τις δημιουργημένες υπάρξεις υπάρχει κύρια σαν η κατοικία της Θεότητας. Η προσωπική
παρουσία του Συμπαντικού Πατέρα κατοικεί στο κέντρο της ανώτερης επιφάνειας αυτής της
σχεδόν κυκλικής, αλλά όχι σφαιρικής, κατοικίας των Θεοτήτων. Η Παραδείσια παρουσία
του Συμπαντικού Πατέρα περιβάλλεται άμεσα από την προσωπική παρουσία του
Αιώνιου Υιού, ενώ και οι δυο περιβάλλονται από την ανείπωτη δόξα του Άπειρου
Πνεύματος.

Ο Θεός κατοικεί, κατοικούσε, και πάντα θα κατοικεί σ? αυτήν την ίδια κεντρική και
αιώνια κατοικία. Πάντα τον βρίσκαμε εκεί και πάντα εκεί θα τον βρίσκουμε. Ο Συμπαντικός
Πατέρας είναι κοσμικά επικεντρωμένος, πνευματικά προσωποποιημένος, και γεωγραφικά
κάτοικος σε αυτό το κέντρο του σύμπαντος των συμπάντων.

Όλοι γνωρίζουμε την άμεση πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε για να βρούμε τον
Συμπαντικό Πατέρα. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πολλά για την θεϊκή κατοικία εξαιτίας της
μεγάλης απόστασής της από σας και της απεραντοσύνης του διαστήματος που
παρεμβάλλεται, αλλά αυτοί που είναι ικανοί να αντιληφθούν την έννοια αυτών των τεραστίων
αποστάσεων γνωρίζουν την τοποθεσία και κατοικία του Θεού με τέτοια βεβαιότητα όπως
γνωρίζουν την τοποθεσία της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, της Ρώμης, ή της Σιγκαπούρης,
πόλεις που βρίσκονται στην Ουράντια. Αν είσαι έξυπνος πλοηγός, εφοδιασμένος με πλοίο,
χάρτες, και πυξίδα, θα μπορούσες σίγουρα να βρεις αυτές τις πόλεις. Κατά τον ίδιο τρόπο, αν
είχες το χρόνο και τα μέσα να περάσεις, αν ήσουν πνευματικά προικισμένος, και είχες την
απαραίτητη καθοδήγηση, θα μπορούσες να πιλοτάρεις από σύμπαν σε σύμπαν και από
κύκλωμα σε κύκλωμα, πάντα ταξιδεύοντας προς τα μέσα, μέσα από τα αστρικά βασίλεια,
μέχρι που στο τέλος θα μπορούσες να σταθείς ενώπιον της κεντρικής λάμψης της
πνευματικής δόξας του Συμπαντικού Πατέρα. Αν είσαι εφοδιασμένος με όλα τα απαραίτητα
για το ταξίδι, είναι το ίδιο δυνατόν να βρεις την προσωπική παρουσία του Θεού στο κέντρο
όλων των πραγμάτων, όσο να βρεις τις μακρινές πόλεις του δικού σου πλανήτη. Το ότι δεν
έχεις επισκεφτεί αυτά τα μέρη δεν ανασκευάζει καθόλου την πραγματικότητα της

34
ύπαρξης αυτών των τόπων. Το ότι τόσο λίγα από τα συμπαντικά πλάσματα έχουν
βρει τον Θεό στον Παράδεισο με κανένα τρόπο δεν ανασκευάζει την
πραγματικότητα της ύπαρξής του ούτε την πραγματικότητα του πνευματικού του
προσώπου στο κέντρο όλων των πραγμάτων.

Ο Πατέρας πάντα θα βρίσκεται σ? αυτήν την κεντρική τοποθεσία. Αν ποτέ μετακινιόταν θα

συνέβαινε φοβερό συμπαντικό πανδαιμόνιο, γιατί όλες οι συμπαντικές δυνάμεις από άκρη σε
άκρη της δημιουργίας συγκλίνουν προς αυτό το κέντρο κατοικίας με τη δύναμη της
βαρύτητας. Είτε χαράξουμε πορεία προς τα πίσω στο κύκλωμα προσωπικότητας μέσα από τα
σύμπαντα, ή ακολουθήσουμε τις ανερχόμενες προσωπικότητες καθώς ταξιδεύουν προς τον
Πατέρα¨ είτε πορευτούμε πάνω στις γραμμές της υλικής βαρύτητας προς τον κάτω
Παράδεισο ή ακολουθήσουμε τους βίαιους κύκλους της κοσμικής δύναμης¨ είτε πορευτούμε
πάνω στις γραμμές της πνευματικής βαρύτητας προς τον Αιώνιο Υιό ή ακολουθήσουμε την
προς το εσωτερικό ομαδική πορεία των Παραδείσιων Υιών του Θεού¨ είτε πορευτούμε πάνω
στα κυκλώματα του νου ή ακολουθήσουμε τα τρισεκατομμύρια των τρισεκατομμυρίων
ουράνιων υπάρξεων που ξεπηδούν από το Άπειρο Πνεύμα-με οποιαδήποτε από αυτές τις
υποθέσεις ή με όλες μαζί, οδηγούμαστε κατευθείαν πίσω στην παρουσία του Πατέρα, στην
κεντρική του κατοικία. Εδώ ο Θεός προσωπικά , κυριολεκτικά και πραγματικά είναι παρών. Και
από την άπειρη ύπαρξή του εκεί αναβλύζουν τα ξέχειλα ποτάμια της ζωής, της ενέργειας, και
της προσωπικότητας σε όλα τα σύμπαντα.

2. Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ ΝΗΣΙΟΥ

Εφόσον ρίξατε μια πρώτη ματιά στην απεραντοσύνη του υλικού σύμπαντος που είναι ορατό
ακόμα και από την δικιά σας αστρονομική τοποθεσία, την διαστημική σας θέση στα αστρικά
συστήματα, θα έπρεπε τώρα να σας είναι προφανές ότι ένα τέτοιο τεράστιο υλικό σύμπαν
πρέπει και να έχει μια επάξια πρωτεύουσα, ένα αρχηγείο ανάλογο με την επιβλητικότητα και
την απεραντοσύνη του συμπαντικού Κυβερνήτη όλης αυτής της αχανούς και απέραντης
δημιουργίας των υλικών βασιλείων και των ζωντανών υπάρξεων.

Σε μορφή ο Παράδεισος διαφέρει από τα κατοικημένους διαστημικούς πλανήτες: δεν είναι

σφαιρικός. Είναι σίγουρα ελλειπτικός, με την από βορά προς Νότο διάμετρο κατά ένα έκτο
μακρύτερη από την διάμετρο από ανατολή προς δύση. Η κεντρική Νησίδα είναι κυρίως
επίπεδη, και η απόσταση από την άνω επιφάνεια ως την κάτω είναι ένα δέκατο της διαμέτρου
από ανατολή προς δύση.

Αυτές οι διαφορές στις διαστάσεις, σε σχέση με την στάσιμη κατάστασή του και την
μεγαλύτερη εξωτερική πίεση ενεργειακής ισχύος στο βόρειο άκρο της Νησίδας, κάνουν
δυνατή την δημιουργία απόλυτης κατεύθυνσης στο κύριο σύμπαν.

Το κεντρικό Νησί χωρίζεται γεωγραφικά σε τρεις τομείς δραστηριότητας:

1. Τον Άνω Παράδεισο

2. Τον Περιφερειακό Παράδεισο
3. Τον Κάτω Παράδεισο

Μιλάμε για εκείνη την επιφάνεια του Παραδείσου που καταλαμβάνεται με δραστηριότητες
προσωπικότητας σαν άνω πλευρά, και για την αντίθετη επιφάνεια, σαν κάτω πλευρά. Η
περιφέρεια του Παραδείσου είναι για δραστηριότητες που δεν είναι μόνο προσωπικές ή μη
προσωπικές. Η Τριάδα φαίνεται ότι κυριαρχεί στο προσωπικό ή άνω επίπεδο, το Τέλειο
Απόλυτο στο κάτω ή απρόσωπο επίπεδο. Πολύ δύσκολα αντιλαμβανόμαστε το Τέλειο
Απόλυτο σαν πρόσωπο, αλλά θεωρούμε ότι η λειτουργική διαστημική παρουσία αυτού του
Απόλυτου επικεντρώνεται στον κάτω Παράδεισο.

Το αιώνιο Νησί αποτελείται από μια μορφή υλοποίησης-στάσιμα συστήματα

πραγματικότητας. Αυτή η κυριολεκτική ουσία του Παραδείσου είναι ένας ομογενής

35
οργανισμός διαστημικής δυναμικότητας που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού σε όλο το
σύμπαν των συμπάντων. Έχει πάρει πολλά ονόματα σε διάφορα σύμπαντα, και οι Μελχισεδέκ
του Νέβαδον εδώ και πολύ καιρό το έχουν ονομάσει «αμπσολούτουμ». Αυτό το πηγαίο
υλικό του Παραδείσου δεν είναι ούτε ζωντανό ούτε νεκρό¨ είναι η αρχική μη πνευματική
έκφραση της Πρώτης Πηγής και Κέντρου¨ είναι ο «Παράδεισος», και ο Παράδεισος δεν έχει
αντίγραφο.

Φαίνεται σε μας ότι η Πρώτη Πηγή και Κέντρο έχει συγκεντρώσει όλο το απόλυτο δυναμικό
για κοσμική πραγματικότητα στον Παράδεισο σαν μέρος της τεχνικής του για αυτό-
απελευθέρωση από τους περιορισμούς του άπειρου, σαν μέσο που κάνει δυνατή τη
δημιουργία του υπό-άπειρου, ακόμα και του χώρο-χρόνου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο
Παράδεισος είναι χώρο-χρόνος περιορισμένος μόνο και μόνο επειδή το σύμπαν των
συμπάντων περιλαμβάνει αυτές τις ιδιότητες. Ο Παράδεισος υπάρχει χωρίς χρόνο και δεν
έχει τοποθεσία στο διάστημα.

Με απλά λόγια: το διάστημα ξεκινά ακριβώς κάτω από τον κάτω Παράδεισο¨ ο
χρόνος ακριβώς πάνω από τον Άνω Παράδεισο. Ο χρόνος, όπως τον αντιλαμβάνεστε,
δεν είναι χαρακτηριστικό της ύπαρξης του Παραδείσου, παρόλο που οι πολίτες του κεντρικού
Νησιού είναι απόλυτοι γνώστες της μη χρονικής ακολουθίας των γεγονότων. Η κίνηση δεν
είναι χαρακτηριστικό έμφυτο του Παραδείσου¨ είναι εκούσια. Αλλά η έννοια της απόστασης,
ακόμα και της απόλυτης, έχει μεγάλη σημασία αφού μπορεί να εφαρμοστεί σε σχετικές
τοποθεσίες του Παραδείσου. Ο Παράδεισος είναι μη διαστημικός -«άχωρος»¨ γι αυτό οι
περιοχές του είναι απόλυτες και γι αυτό χρήσιμες κατά πολλούς τρόπους που ο θνητός νους
δεν μπορεί να συλλάβει.

3. Ο ΑΝΩ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Στον άνω Παράδεισο υπάρχουν τρεις μεγάλες σφαίρες δραστηριότητας: η

«παρουσία της Θεότητας», η «Πανάγια Σφαίρα», και η «Ιερή περιοχή».

Η τεράστια περιοχή που περιβάλλει άμεσα την παρουσία των Θεοτήτων έχει τεθεί κατά μέρος
σαν η Πανάγια Σφαίρα και φυλάσσεται για λειτουργίες λατρείας, τριαδικοποίησης, και
ανώτερης πνευματικής επίτευξης. Δεν υπάρχουν υλικές δομές ούτε σκέτες νοητικές
δημιουργίες σ? αυτήν την ζώνη¨ δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν εκεί. Θα ήταν ανώφελο να
προσπαθήσω να περιγράψω στον ανθρώπινο νου την θεία φύση και το απείρου κάλους
μεγαλείο της Πανάγιας Σφαίρας του Παραδείσου. Αυτό το βασίλειο είναι εξ ολοκλήρου
πνευματικό, και εσείς είσαστε σχεδόν εξ ολοκλήρου υλικοί. Μια εντελώς πνευματική
πραγματικότητα, για μια εντελώς υλική ύπαρξη, είναι προφανώς ανύπαρκτη.

Ενώ δεν υπάρχουν φυσικές υλοποιήσεις στην περιοχή την Πανάγια, υπάρχουν άφθονα
αναμνηστικά των υλικών ημερών σας στους τομείς της Ιερής Χώρας και ακόμα περισσότερα
στις γεμάτες αναμνήσεις ιστορικές περιοχές του περιφερειακού Παράδεισου.

Η Ιερή Περιοχή, το απόμερο ή κατοικημένο τμήμα, διαιρείται σε επτά συγκεντρωτικές

ζώνες. Ο Παράδεισος μερικές φορές αποκαλείται «ο Οίκος του Πατέρα» εφόσον είναι η αιώνια
κατοικία του, και αυτές οι επτά ζώνες συχνά ονομάζονται «τα Παραδείσια αρχοντικά του
Πατέρα». Η εσωτερική ή πρώτη ζώνη καταλαμβάνεται από τους Πολίτες του Παραδείσου και
τους ιθαγενείς της Χαβόνα που μπορεί να τύχει να κατοικούν στον Παράδεισο. Η επόμενη ή
δεύτερη ζώνη είναι η κατοικημένη περιοχή των ιθαγενών των επτά υπερ-συμπάντων του
χωροχρόνου. Αυτή η δεύτερη ζώνη υποδιαιρείται σε επτά τεράστια τμήματα, το Παραδείσιο
σπίτι των πνευματικών όντων και των ανερχόμενων πλασμάτων που προέρχονται από τα
σύμπαντα της εξελικτικής προόδου Ο καθένας από αυτούς τους τομείς είναι αποκλειστικά
αφιερωμένος στην ευημερία και πρόοδο των προσωπικοτήτων ενός και μόνο υπέρ-
σύμπαντος, αλλά αυτές οι ανέσεις είναι σχεδόν απεριόριστα πέρα από τις ανάγκες των
παρόντων επτά υπέρ-συμπάντων.

36
Κάθε ένας από τους επτά τομείς του Παραδείσου υποδιαιρείται σε κατοικήσιμες μονάδες
κατάλληλες για την στέγαση των αρχηγείων ενός δισεκατομμυρίου από ένδοξες ατομικές
ομάδες εργασίας. Χίλιες από αυτές τις μονάδες αποτελούν ένα τμήμα .Εκατό χιλιάδες τμήματα
ισοδυναμούν με μια συνάθροιση. Δέκα εκατομμύρια συναθροίσεις αποτελούν μια συνέλευση.
Ένα δισεκατομμύριο συνελεύσεις κάνουν μια μεγάλη μονάδα. Και αυτή η ανερχόμενη σειρά
συνεχίζει μέσα από την δεύτερη μεγάλη μονάδα, την τρίτη, και ούτω καθεξής έως την έβδομη
μεγάλη μονάδα. Και επτά από τις μεγάλες μονάδες κάνουν την κύρια μονάδα, και επτά από τις
κύριες μονάδες αποτελούν μια ανώτερη μονάδα¨ και έτσι, κατά επτά οι ανερχόμενες σειρές
επεκτείνονται μέσα από τις ανώτερες, υπέρ-ανώτερες, ουράνιες, υπερουράνιες, μέχρι τις
υπέρτατες μονάδες. Αλλά ακόμα και αυτό δεν αξιοποιεί όλο τον διαθέσιμο χώρο. Αυτός ο
ιλιγγιώδης αριθμός ονομασιών κατοικήσιμων περιοχών στον Παράδεισο, ένας αριθμός
υπεράνω της δικής σας αντίληψης, καταλαμβάνει πολύ λιγότερο από ένα τοις εκατό της
καθορισμένης περιοχής της Ιερής Χώρας. Υπάρχει ακόμα πολύς χώρος για εκείνους που
βρίσκονται στο ταξίδι τους προς το εσωτερικό, ακόμα και για εκείνους που δεν θα ξεκινήσουν
την αναρρίχησή τους προς τον Παράδεισο ούτε στον αιώνα τον άπαντα.

4. Ο ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Το κεντρικό Νησί τελειώνει απότομα στην περιφέρεια, αλλά το μέγεθός του είναι τόσο
τεράστιο ώστε αυτή η τερματική γωνία είναι σχετικά δυσδιάκριτη από οποιαδήποτε
καθορισμένη περιοχή. Η περιφερειακή επιφάνεια του Παραδείσου καταλαμβάνεται εν μέρει,
από τα πεδία προσγείωσης και αποστολής των διαφόρων ομάδων πνευματικών
προσωπικοτήτων. Εφόσον οι αδιαπέραστες διαστημικές ζώνες σχεδόν προσκρούουν στην
περιφέρεια, όλες οι μεταφορές προσωπικοτήτων που προορίζονται για τον Παράδεισο
προσεδαφίζονται σε αυτά τα μέρη. Ούτε ο άνω ούτε ο κάτω Παράδεισος είναι προσιτοί για
τους μεταφορείς σουπερναφίμ ή άλλου τύπου διαστημικών διερχομένων.

Τα Επτά Κύρια Πνεύματα έχουν τις προσωπικές θέσεις ισχύος και εξουσίας στις επτά σφαίρες
του Πνεύματος, που κινούνται κυκλικά γύρω από τον Παράδεισο στο χώρο ανάμεσα στις
λαμπερές τροχιές του Υιού και στο εσωτερικό κύκλωμα των κόσμων της Χαβόνα, αλλά
κρατούν και αρχηγεία εστιακής ισχύος στην περιφέρεια του Παραδείσου. Εδώ οι παρουσίες
των Επτά Διευθυντών Υπέρτατης Δύναμης που περιφέρονται αργά, υποδεικνύουν
την τοποθεσία των επτά ενεργειακών σταθμών για τις Παραδείσιες ενέργειες που
κατευθύνονται προς τα επτά υπέρ-σύμπαντα.

Εδώ στον περιφερειακό Παράδεισο βρίσκονται οι τεράστιες περιοχές ιστορικών και

προφητικών εκθεμάτων που έχουν ανατεθεί στους Δημιουργούς Υιούς, αφιερωμένες στα
τοπικά σύμπαντα του χρόνου και του χώρου. Υπάρχουν τώρα επτά τρισεκατομμύρια από
τέτοιες ιστορικές περιοχές είτε σε λειτουργία, είτε σε εφεδρεία, αλλά όλες μαζί
καταλαμβάνουν μόνο περίπου το τέσσερα τα εκατό αυτού του τμήματος της περιφερειακής
περιοχής της προορισμένης γι αυτόν το σκοπό. Συμπεραίνουμε ότι αυτά τα τεράστια
αποθέματα ανήκουν σε δημιουργίες που κάποια στιγμή θα τοποθετηθούν πέρα από τα σύνορα
των παρόντων γνωστών και κατοικημένων επτά υπέρ-συμπάντων.

Αυτό το τμήμα του Παραδείσου που είναι προορισμένο για την χρήση των υπαρχόντων
συμπάντων καταλαμβάνεται μόνο κατά ένα έως τέσσερα τα εκατό, ενώ η περιοχή που
προορίζεται γι αυτές τις δραστηριότητες είναι τουλάχιστον ένα εκατομμύριο φορές
μεγαλύτερη από ότι χρειάζεται για τέτοιους σκοπούς. Ο Παράδεισος είναι αρκετά μεγάλος για
να στεγάσει τις δραστηριότητες μιας σχεδόν άπειρης δημιουργίας.

Αλλά θα ήταν μάταιο να προσπαθήσω να σας περιγράψω περισσότερο τις λαμπρές ομορφιές
του Παραδείσου. Πρέπει να περιμένετε, και να ανέρχεστε όσο περιμένετε, γιατί αληθινά « Τα
μάτια δεν έχουν δει, ούτε τα αυτιά ποτέ ακούσει, ούτε ο θνητός νους έχει ποτέ διανοηθεί τι
έχει ετοιμάσει ο Συμπαντικός Πατέρας γι αυτούς που θα επιζήσουν από την ζωή της σάρκας
στους κόσμους του χωροχρόνου.»

37
5. Ο ΚΑΤΩ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Όσον αφορά τον κάτω Παράδεισο γνωρίζουμε μόνο ό,τι έχει αποκαλυφθεί¨ οι
προσωπικότητες δεν διαμένουν εκεί. Δεν έχει καμία σχέση με τις υποθέσεις των πνευματικών
διανοιών, ούτε λειτουργεί εκεί η Απόλυτη Θεότητα. Έχουμε πληροφορηθεί ότι όλα τα
κυκλώματα φυσικής ενέργειας και κοσμικής ισχύος προέρχονται από τον κάτω
Παράδεισο, και ότι είναι φτιαγμένος κατά τον ακόλουθο τρόπο:

1. Κάτω ακριβώς από την τοποθεσία της Τριάδας, στο κεντρικό τμήμα του κάτω
Παράδεισου, βρίσκεται η άγνωστη Ζώνη του Άπειρου.
2. Αυτή η ζώνη περιβάλλεται άμεσα από μια ανώνυμη περιοχή.
3. Τις εξωτερικές παρυφές της κάτω επιφάνειας, καταλαμβάνει μια περιοχή που έχει
κυρίως να κάνει με χωρητική δυναμικότητα και ενεργειακή ισχύ. Οι δραστηριότητες
αυτού του τεράστιου ενεργειακού ελλειπτικού κέντρου ισχύος δεν ταυτίζονται με τις
γνωστές λειτουργίες καμιάς τριαδικότητας, αλλά το αρχέγονο φορτίο ισχύος του
διαστήματος φαίνεται ότι επικεντρώνεται σε αυτήν την περιοχή. Το κέντρο
αποτελείται από τρεις συγκεντρωτικές ελλειπτικές ζώνες: Η πιο εσωτερική είναι το
εστιακό σημείο των δραστηριοτήτων ενεργειακής ισχύος του ίδιου του Παραδείσου¨
η πιο εξωτερική μπορεί να ταυτίζεται με τις λειτουργίες του Τέλειου Απόλυτου, αλλά
δεν είμαστε βέβαιοι για την διαστημική λειτουργία της ενδιάμεσης ζώνης.

«Η εσωτερική ζώνη» αυτού του κέντρου ισχύος φαίνεται ότι λειτουργεί σαν γιγάντια
καρδιά της οποίας οι παλμοί στέλνουν κύματα ρεύματος στα εξωτερικά όρια του φυσικού
διαστήματος. Κατευθύνει και τροποποιεί ενέργειες ισχύος αλλά δεν τις οδηγεί. Η παρουσία
βαρύτητας αυτής της πρωταρχικής δύναμης είναι σίγουρα μεγαλύτερη στο βόρειο άκρο του
κέντρου του Παραδείσου από ότι στις νότιες περιοχές¨ αυτή είναι μια ομοιόμορφα
καταγραμμένη διαφορά. Η μητρική διαστημική δύναμη φαίνεται να κυλά προς τα μέσα στο
νότο και προς τα έξω στο βορρά μέσα από την λειτουργία κάποιου άγνωστου συστήματος
κυκλώματος που ασχολείται με την διάδοση της ενεργειακής ισχύος. Πότε -πότε
παρατηρούνται επίσης διαφορές στις πιέσεις ανατολής- δύσης. Οι δυνάμεις που απορρέουν
από αυτήν την ζώνη δεν ανταποκρίνονται σε αισθητή φυσική βαρύτητα αλλά υπακούουν
πάντα στην βαρύτητα του Παραδείσου.

«Η ενδιάμεση ζώνη» του κέντρου ισχύος περιβάλλει άμεσα αυτήν την περιοχή. Αυτή η
ενδιάμεση ζώνη φαίνεται να είναι στατική εκτός από το ότι διαστέλλεται και συστέλλεται μέσα
από τρεις κύκλους δραστηριότητας. Ο ελάχιστος από αυτούς τους παλμούς είναι κατεύθυνσης
ανατολικά- δυτικά, ο επόμενος είναι κατεύθυνσης βόρεια- νότια, ενώ η μεγαλύτερη ροή είναι
προς όλες τις κατευθύνσεις, μια γενικευμένη διαστολή και συστολή. Η λειτουργία αυτής της
ενδιάμεσης περιοχής δεν έχει ποτέ στα αλήθεια προσδιοριστεί, αλλά πρέπει να είναι κάτι
σχετικό με αμοιβαία προσαρμογή ανάμεσα στις εσωτερικές και εξωτερικές ζώνες του κέντρου
ισχύος. Πολλοί πιστεύουν ότι η ενδιάμεση ζώνη είναι ο μηχανισμός ελέγχου του
μεσοδιαστήματος ή των ήρεμων ζωνών που χωρίζουν τα διαδοχικά διαστημικά επίπεδα του
κύριου σύμπαντος, αλλά δεν υπάρχουν μαρτυρίες ή αποκάλυψη που να το επιβεβαιώνουν.
Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από την γνώση ότι αυτή η ενδιάμεση περιοχή σχετίζεται κατά
κάποιο τρόπο με τον μηχανισμό του αδιαπέραστου διαστήματος του κύριου σύμπαντος.

«Η εξωτερική ζώνη» είναι η μεγαλύτερη και πιο δραστήρια από τις τρεις ομόκεντρες και
ελλειπτικές ζώνες του άγνωστου διαστημικού δυναμικού. Αυτή η περιοχή είναι το πεδίο
αφάνταστων δραστηριοτήτων, το κεντρικό περιφερειακό σημείο των πηγών που
κατευθύνονται προς το διάστημα προς όλες τις κατευθύνσεις μέχρι τα εξωτερικότερα όρια
των επτά υπέρ-συμπάντων και ακόμα πιο πέρα για να απλώνονται στους απέραντους και
ασύλληπτους χώρους όλου του εξώτερου διαστήματος. Αυτή η διαστημική παρουσία είναι
εντελώς απρόσωπη παρά το ότι κατά κάποιο μυστικό τρόπο φαίνεται να ανταποκρίνεται
έμμεσα στην θέληση και εντολές των άπειρων Θεοτήτων όταν ενεργούν σαν Τριάδα. Αυτή
πιστεύεται ότι είναι η κεντρική εστίαση, το κέντρο του Παραδείσου, της διαστημικής
παρουσίας του Απεριόριστου Απόλυτου.

38
Όλες οι μορφές ισχύος και όλες οι φάσεις ενέργειας φαίνεται ότι εσωκυκλώνονται¨
κυκλοφορούν μέσα από τα σύμπαντα και επιστρέφουν ακολουθώντας συγκεκριμένες πορείες.
Αλλά με τις πηγές της ενεργοποιημένης ζώνης του Απεριόριστου Απόλυτου φαίνεται ότι είτε
πηγαίνουν προς τα έξω είτε προς τα μέσα-ποτέ και τα δύο συγχρόνως. Αυτή η εξωτερική
ζώνη δονείται με κύκλους γιγαντιαίων διαστάσεων που ο καθένας κρατά αιώνες. Για κάτι
περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο χρόνια Ουράντιας η διαστημική ισχύς αυτού του
κέντρου είναι εξερχόμενη¨ μετά για περίπου το ίδιο χρονικό διάστημα- κάτι περισσότερο από
ένα δισεκατομμύριο χρόνια θα είναι εισερχόμενη. Και οι εκδηλώσεις της διαστημικής ισχύος
αυτού του κέντρου είναι συμπαντικές¨ προεκτείνονται σε όλο το διαπερασμένο διάστημα.

Όλη η φυσική ισχύς, η ενέργεια, και η ύλη είναι ένα. Όλη η ενεργειακή δύναμη αρχικά
προήλθε από τον κάτω Παράδεισο και τελικά θα επιστρέψει εκεί ακολουθώντας την
συμπλήρωση της διαστημικής περιοδείας της. Αλλά οι ενέργειες και οι υλικές οργανώσεις του
σύμπαντος των συμπάντων στην παρούσα κατάστασή τους, δεν προήλθαν όλες από τον κάτω
Παράδεισο¨ το διάστημα είναι η μήτρα πολλών μορφών ύλης και προ-ύλης. Παρόλο που η
εξωτερική ζώνη του κέντρου ισχύος του Παραδείσου είναι η πηγή των διαστημικών
ενεργειών, το διάστημα δεν προέρχεται από εκεί. Το διάστημα δεν είναι ισχύς, ενέργεια, ή
δύναμη. Ούτε οι παλμοί αυτής της ζώνης εξηγούν την αναπνοή του διαστήματος, αλλά οι
εισερχόμενες και εξερχόμενες φάσεις αυτής της ζώνης συγχρονίζονται με την διαστολή και
συστολή των κύκλων του διαστήματος διάρκειας δύο δισεκατομμυρίων χρόνων.

6. Η ΑΝΑΠΝΟΗ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ

Δεν γνωρίζουμε τον πραγματικό μηχανισμό της αναπνοής του διαστήματος¨ απλά
παρατηρούμε ότι όλο το διάστημα συστέλλεται και διαστέλλεται διαδοχικά. Αυτή η αναπνοή
επηρεάζει και την οριζόντια επέκταση του διαπερασμένου διαστήματος και τις οριζόντιες
προεκτάσεις του αδιαπέραστου διαστήματος που υπάρχει μέσα στα τεράστια διαστημικά
αποθέματα πάνω και κάτω από τον Παράδεισο. Αν προσπαθήσετε να φανταστείτε το σχήμα
αυτών των αποθεμάτων, θα μπορούσατε να το παρομοιάσετε με μια κλεψύδρα.

Καθώς τα σύμπαντα της οριζόντιας επέκτασης διαπερασμένου διαστήματος διαστέλλονται, τα

αποθέματα της κάθετης επέκτασης του αδιαπέραστου διαστήματος συστέλλονται και
αντίστροφα. Υπάρχει μια συμβολή διαπερασμένου και αδιαπέραστου διαστήματος ακριβώς
κάτω από τον κάτω Παράδεισο. Και οι δυο τύποι διαστήματος εκεί περνούν μέσα από
μεταστοιχειωμένα κανάλια ρύθμισης, όπου γίνονται αλλαγές για να κάνουν το διαπερασμένο
διάστημα αδιαπέραστο και αντίστροφα στους κοσμικούς κύκλους διαστολής και συστολής.

«Αδιαπέραστο» διάστημα σημαίνει: αδιαπέραστο από εκείνες τις δυνάμεις, ενέργειες, και
παρουσίες που είναι γνωστό ότι υπάρχουν στο διαπερασμένο διάστημα. Δεν γνωρίζουμε αν το
κάθετο (αποθεματικό) διάστημα είναι προορισμένο να λειτουργεί πάντα σαν αντισταθμιστής
του οριζόντιου διαστήματος (σύμπαν)¨ δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει κάποιος δημιουργικός
σκοπός όσον αφορά το αδιαπέραστο διάστημα¨ πραγματικά ξέρουμε πολύ λίγα για τα
διαστημικά αποθέματα, απλά γνωρίζουμε ότι υπάρχουν, και ότι αντισταθμίζουν τους κύκλους
διαστημικής διαστολής - συστολής του σύμπαντος των συμπάντων.

Οι κύκλοι διαστημικής αναπνοής επεκτείνονται σε κάθε φάση για κάτι περισσότερο από ένα
δισεκατομμύριο χρόνια Ουράντιας. Κατά τη διάρκεια της μιας φάσης τα σύμπαντα
διαστέλλονται¨ την επόμενη φάση συστέλλονται. Το διαπερασμένο διάστημα φτάνει τώρα
στην μέση της φάσης συστολής, και έχουμε τις πληροφορίες ότι τα εξωτερικά όρια και των
δύο διαστημικών επεκτάσεων, θεωρητικά, απέχουν τώρα το ίδιο από τον Παράδεισο. Τα
αποθέματα αδιαπέραστου διαστήματος τώρα διαστέλλονται κάθετα πάνω από τον άνω
Παράδεισο και κάτω από τον κάτω Παράδεισο σε τόση απόσταση όση το διαπερασμένο
διάστημα του σύμπαντος διαστέλλεται οριζόντια προς τα έξω από τον περιφερειακό
Παράδεισο μέχρι ακόμα μακρύτερα κι από το τέταρτο εξώτερο διαστημικό επίπεδο.

39
Για ένα δισεκατομμύριο χρόνια Ουράντιας τα διαστημικά αποθέματα συστέλλονται ενώ το
κύριο σύμπαν και οι δραστηριότητες ισχύος όλου του οριζόντιου διαστήματος διαστέλλονται.
Έτσι χρειάζεται κάτι παραπάνω από δύο δισεκατομμύρια Ουραντιανά χρόνια για να
συμπληρωθεί ο πλήρης κύκλος διαστολής - συστολής.

7. ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ.

Ο χώρος δεν υπάρχει σε καμία από τις επιφάνειες του Παραδείσου. Αν κάποιος «κοίταζε»
ακριβώς προς τα πάνω από την άνω επιφάνεια του Παραδείσου, δεν θα «έβλεπε» τίποτα άλλο
από αδιαπέραστο διάστημα να εξέρχεται ή να εισέρχεται, αυτή τη στιγμή να εισέρχεται. Ο
χώρος δεν αγγίζει τον Παράδεισο μόνο οι ακίνητες «μέσο-διαστημικές ζώνες» έρχονται σε
επαφή με το κεντρικό Νησί.

Ο Παράδεισος είναι ο πραγματικά ακίνητος πυρήνας των σχετικά ακίνητων ζωνών που
υπάρχουν ανάμεσα στο διαπερασμένο και αδιαπέραστο διάστημα. Γεωγραφικά αυτές οι ζώνες
φαίνεται να είναι μια σχετική επέκταση του Παραδείσου, αλλά πιθανόν υπάρχει κάποια κίνηση
σε αυτές. Πολύ λίγα γνωρίζουμε γι αυτές, αλλά παρατηρούμε ότι αυτές οι ζώνες ελαττωμένης
διαστημικής κίνησης χωρίζουν το διαπερασμένο από το αδιαπέραστο διάστημα. Παρόμοιες
ζώνες κάποτε υπήρχαν ανάμεσα στα επίπεδα διαπερασμένου διαστήματος, αλλά τώρα είναι
λιγότερο ακίνητες.

Η κατακόρυφος τομή του καθολικού διαστήματος μοιάζει λίγο με μαλτέζικο σταυρό, με τα

οριζόντια χέρια να αντιπροσωπεύουν το διαπερασμένο (σύμπαν) διάστημα και τα κάθετα
χέρια να αντιπροσωπεύουν το αδιαπέραστο (αποθεματικό) διάστημα. Οι περιοχές ανάμεσα
στα τέσσερα χέρια θα τα χώριζαν με τρόπο παρόμοιο όπως οι μέσο-διαστημικές ζώνες
χωρίζουν το διαπερασμένο από το αδιαπέραστο διάστημα. Αυτές οι ακίνητες μέσο-διαστημικές
ζώνες, γίνονται όλο και μεγαλύτερες σε όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις από τον Παράδεισο
και τελικά περικλείουν τα όρια ολόκληρου του διαστήματος και περιλαμβάνουν εξ ολοκλήρου
και τα διαστημικά αποθέματα και ολόκληρη την οριζόντια επέκταση διαπερασμένου
διαστήματος.

Το διάστημα δεν είναι ούτε μια κατάσταση υπό-απόλυτου στο εσωτερικό του, ούτε η
παρουσία του, Απεριόριστου Απόλυτου, ούτε είναι λειτουργία του Έσχατου. Είναι ένα δώρο
του Παραδείσου, και το διάστημα του μεγάλου σύμπαντος και εκείνου όλων των εξωτερικών
περιοχών πιστεύεται ότι είναι πραγματικά διαπερασμένο από την προγονική διαστημική
δυναμικότητα του Απεριόριστου Απόλυτου. Από κοντινή προσέγγιση προς τον περιφερειακό
Παράδεισο, αυτό το διαπερασμένο διάστημα επεκτείνεται οριζόντια προς τα έξω μέσα από το
τέταρτο διαστημικό επίπεδο και πέρα από την περιφέρεια του κυρίου σύμπαντος, αλλά πόσο
πέρα δεν γνωρίζουμε.

Αν φανταστείτε ένα πεπερασμένο, αλλά ασύλληπτα μεγάλο, πεδίο σε σχήμα V εγκατεστημένο

σε ορθή γωνία και με τις ανώτερες και τις κατώτερες επιφάνειες του Παραδείσου, με το
μυτερό του σημείο να εφάπτεται σχεδόν με τον περιφερειακό Παράδεισο, και μετά
προσπαθήσουμε να δούμε με την φαντασία μας αυτό το πεδίο σε ελλειπτική περιστροφή
γύρω από τον Παράδεισο, η περιστροφή του μετά βίας θα περιλάμβανε τον όγκο του
διαπερασμένου σύμπαντος.

Υπάρχει ένα ανώτερο και κατώτερο όριο στο οριζόντιο διάστημα με αναφορά σε οποιαδήποτε
τοποθεσία στα σύμπαντα. Αν κάποιος μπορούσε να απομακρυνθεί αρκετά σε ορθή γωνία από
το πεδίο του Όρβοντον, είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω, τελικά θα συναντούσε το
ανώτερο ή κατώτερο όριο του διαπερασμένου διαστήματος. Μέσα στις γνωστές διαστάσεις
του κύριου διαστήματος αυτά τα όρια απομακρύνονται όλο και μακρύτερα μεταξύ τους σε
όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις από τον Παράδεισο¨ το διάστημα πυκνώνει, και πυκνώνει
κάπως γρηγορότερα από ότι το πεδίο δημιουργίας, τα σύμπαντα.

40
Οι σχετικά ήρεμες ζώνες ανάμεσα στα διαστημικά επίπεδα, σαν αυτό που χωρίζει τα επτά
υπέρ-σύμπαντα από το πρώτο εξωτερικό διαστημικό επίπεδο, είναι τεράστιες ελλειπτικές
περιοχές στάσιμων διαστημικών δραστηριοτήτων. Αυτές οι ζώνες χωρίζουν τους αχανείς
γαλαξίες που κινούνται γύρω από τον Παράδεισο με μεγάλη ταχύτητα αλλά και με τάξη.
Μπορεί να δείτε με την φαντασία σας το πρώτο εξωτερικό διαστημικό επίπεδο, όπου
αναρίθμητα σύμπαντα αρχίζουν να πορεύονται τώρα, σαν μια τεράστια πορεία γαλαξιών που
αιωρούνται γύρω από τον Παράδεισο, συνδεδεμένοι από πάνω και από κάτω με μέσο-
διαστημικές ζώνες ακινησίας και στα εσωτερικά και εξωτερικά άκρα συνδεδεμένοι με σχετικά
ήρεμες διαστημικές ζώνες.

Έτσι, ένα διαστημικό επίπεδο λειτουργεί σαν ελλειπτική περιοχή κίνησης περικυκλωμένη από
όλες τις πλευρές από σχετική ακινησία. Τέτοιες σχέσεις ακινησίας και κίνησης κάνουν ένα
καμπυλωτό διαστημικό πέρασμα μειωμένης αντίστασης στην κίνηση που ακολουθείται
συμπαντικά από κοσμική ισχύ και άμεση ενέργεια καθώς διαγράφουν κύκλους μέσα στην
αιωνιότητα γύρω από το Νησί του Παραδείσου.

Αυτός ο εναλλακτικός διαχωρισμός σε ζώνες του κύριου διαστήματος, σε σχέση με την

εναλλακτική δεξιόστροφη και αριστερόστροφη κίνηση των γαλαξιών, είναι παράγοντας
σταθεροποίησης της φυσικής βαρύτητας της προορισμένης να εμποδίζει την αύξηση της
έντασης της πίεσης της βαρύτητας, ώστε να μην μετατραπεί σε διασπαστικές και
διασκορπισμένες δραστηριότητες. Μια τέτοια ρύθμιση χρησιμοποιεί την επίδραση της αντί-
βαρύτητας και ενεργεί σαν φρένο σε πιθανές επικίνδυνες ταχύτητες.

8. Η ΒΑΡΥΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ.

Η αναπόφευκτη έλξη της βαρύτητας κρατά αποτελεσματικά όλους τους κόσμους όλων των
συμπάντων όλου του διαστήματος. Η βαρύτητα είναι η παντοδύναμη λαβή της φυσικής
παρουσίας του Παραδείσου. Η βαρύτητα είναι το πανίσχυρο νήμα πάνω στο οποίο είναι
πλεγμένα τα λαμπερά αστέρια, οι φλεγόμενοι ήλιοι, και οι στροβιλιζόμενες σφαίρες που
αποτελούν το συμπαντικό φυσικό στολίδι του αιώνιου Θεού, που είναι τα πάντα, γεμίζει τα
πάντα, και μέσα στον οποίο δημιουργούνται τα πάντα.

Το κέντρο και εστιακό σημείο της απόλυτης υλικής βαρύτητας είναι το Νησί του Παραδείσου,
συμπληρωμένο από τα σώματα σκοτεινής βαρύτητας που περιβάλλουν την Χαβόνα και
εξισορροπημένο από τα αποθέματα του άνω και κάτω διαστήματος .Όλες οι γνωστές πηγές
ενέργειας του κάτω Παράδεισου σταθερά και με ακρίβεια ανταποκρίνονται στην έλξη της
κεντρικής βαρύτητας που λειτουργεί σε ατέλειωτες περιφέρειες των ελλειπτικών διαστημικών
επιπέδων του κυρίου σύμπαντος. Κάθε γνωστή μορφή κοσμικής πραγματικότητας έχει την
κατεύθυνση των αιώνων, την ροπή του κύκλου, την κίνηση της μεγάλης έλλειψης.

Το διάστημα δεν ανταποκρίνεται στην βαρύτητα, αλλά ενεργεί σαν αντισταθμιστείς στην
βαρύτητα. Χωρίς το διαστημικό στρώμα, εκρηκτική ενέργεια θα εκτίναζε τα περιβάλλοντα
διαστημικά σώματα. Το διαπερασμένο διάστημα επίσης χρησιμοποιεί μια αντί-βαρυτική
επιρροή πάνω στην φυσική και ευθύγραμμη βαρύτητα¨ το διάστημα στην πραγματικότητα
εξουδετερώνει τέτοια βαρυτική ενέργεια παρόλο που δεν μπορεί να την καθυστερήσει. Η
απόλυτη βαρύτητα είναι η βαρύτητα του Παραδείσου. Η τοπική ή ευθύγραμμη
βαρύτητα ανήκει στην ηλεκτρική φάση ενέργειας ή ύλης¨ λειτουργεί μέσα στο κεντρικό
σύμπαν, τα υπέρ-σύμπαντα, και τα εξώτερα σύμπαντα, όπου έχει γίνει η κατάλληλη
υλοποίηση.

Οι πολυάριθμες μορφές κοσμικής ισχύος, φυσικής ενέργειας, συμπαντικής δύναμης, και

διαφόρων υλοποιήσεων περικλείουν τρεις γενικές, αν και όχι εντελώς ευδιάκριτες, φάσεις
ανταπόκρισης στην βαρύτητα του Παραδείσου:

1. Στάδια Προβαρύτητας (ισχύς). Αυτό είναι το πρώτο βήμα στην εξατομίκευση της
διαστημικής δυναμικότητας στις προ-ενεργειακές μορφές κοσμικής ισχύος. Αυτή η

41
 κατάσταση είναι ανάλογη με την έννοια του πρωταρχικού φορτίου ισχύος του
διαστήματος, που μερικές φορές ονομάζεται «καθαρή ενέργεια» ή «σεγκρεγκάτα».
2. Στάδια Βαρύτητας (Ενέργεια). Αυτή η τροποποίηση του φορτίου ισχύος του
διαστήματος γίνεται από την δράση των οργανωτών ισχύος του Παραδείσου.
Σηματοδοτεί την εμφάνιση των ενεργειακών συστημάτων που ανταποκρίνονται στην
έλξη της Παραδείσιας βαρύτητας. Αυτή η αναδυόμενη ενέργεια είναι αρχικά ουδέτερη
αλλά θα υποστεί περαιτέρω μεταμόρφωση που θα παρουσιάσει τις ονομαζόμενες
αρνητικές και θετικές ιδιότητες. Ονομάζουμε αυτές τις φάσεις «ουλτιμάτα».
3. Στάδια Μεταβαρύτητας ( Συμπαντική δύναμη). Σε αυτή τη φάση, η ενέργεια-
ύλη ανταποκρίνεται στον έλεγχο της ευθύγραμμης βαρύτητας. Στο κεντρικό σύμπαν
αυτά τα φυσικά συστήματα είναι τριπλές οργανώσεις γνωστές σαν «τριάτα». Αυτά
είναι μητρικά συστήματα υπερδύναμης των δημιουργιών του χωροχρόνου. Τα φυσικά
συστήματα των υπέρ-συμπάντων κινητοποιούνται από τους Συμπαντικούς
Παντοδύναμους Αρχιτέκτονες και τους συνεργάτες τους. Αυτές οι υλικές οργανώσεις
είναι διπλές σε σύσταση και είναι γνωστές σαν «γκράβιτα». Τα σκοτεινά σώματα
βαρύτητας που περικυκλώνουν την Χαβόνα δεν είναι ούτε τριάτα ούτε γκράβιτα, και
η ελκτική τους δύναμη περιλαμβάνει και τις δύο μορφές φυσικές βαρύτητας,
ευθύγραμμης και απόλυτης.

Η διαστημική δυναμικότητα δεν υπόκειται σε αλληλεπιδράσεις οποιασδήποτε μορφής

βαρύτητας. Αυτό το πρωτογενές γνώρισμα του Παραδείσου δεν είναι κανονικό επίπεδο
πραγματικότητας, αλλά είναι προγονικό σε όλες τις σχετικές λειτουργικές μη πνευματικές
πραγματικότητες-όλων των εκδηλώσεων της ενεργειακής ισχύος και της οργάνωσης δύναμης
και ύλης. Η διαστημική δυναμικότητα είναι ένας όρος δύσκολος να προσδιοριστεί. Δεν
σημαίνει εκείνο που είναι προγονικό του διαστήματος¨ η έννοιά του περιέχει την ιδέα των
δυναμικοτήτων και δυναμικών που υπάρχουν μέσα στο διάστημα. Απλοποιημένα μπορούμε να
το εννοήσουμε ότι περιλαμβάνει όλες εκείνες τις απόλυτες επιδράσεις και δυναμικά που
προέρχονται από τον Παράδεισο και αποτελούν την διαστημική παρουσία του Απεριόριστου
Απόλυτου.

Ο Παράδεισος είναι η απόλυτη πηγή και το αιώνιο εστιακό σημείο όλης της
ενέργειας-ύλης στο σύμπαν των συμπάντων. Το Τέλειο Απόλυτο είναι ο αποκαλύπτων, ο
ρυθμιστής, και ο φύλακας εκείνου που ο Παράδεισος έχει σαν πηγή και προέλευσή του. Η
συμπαντική παρουσία του Απεριόριστου Απόλυτου φαίνεται να είναι ισοδύναμη με την έννοια
του δυναμικού άπειρου της επέκτασης της βαρύτητας, μιας ελαστικής προέκτασης της
παρουσίας του Παραδείσου. Αυτή η έννοια μας βοηθά να καταλάβουμε το γεγονός ότι τα
πάντα έλκονται προς τα μέσα προς τον Παράδεισο. Αυτή η εικόνα μπορεί να είναι
χοντροκομμένη αλλά όμως βοηθά. Επίσης εξηγεί γιατί η βαρύτητα πάντα ενεργεί με
προτίμηση στο πεδίο το κάθετο προς την μάζα, ένα φαινόμενο που δείχνει τις
διαφοροποιημένες διαστάσεις του Παραδείσου και των περιβαλλόντων δημιουργιών.

9.Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ.

Ο Παράδεισος είναι μοναδικός γιατί είναι η σφαίρα προγονικής προέλευσης και ο τελικός
στόχος του προορισμού όλων των πνευματικών προσωπικοτήτων. Παρόλο που είναι αλήθεια
ότι όλα τα κατώτερα πνευματικά όντα των τοπικών συμπάντων δεν προορίζονται άμεσα για
τον Παράδεισο, ο Παράδεισος όμως παραμένει ο στόχος της επιθυμίας όλων των υπέρ-υλικών
προσωπικοτήτων.

Ο Παράδεισος είναι το γεωγραφικό κέντρο του άπειρου¨ δεν είναι μέρος της συμπαντικής
δημιουργίας, ούτε ακόμα και ένα πραγματικό μέρος του αιώνιου σύμπαντος της Χαβόνα.
Συνήθως αναφερόμαστε στο κεντρικό Νησί σαν να ανήκει στο θεϊκό σύμπαν, αλλά στην
πραγματικότητα δεν ανήκει ούτε εκεί. Ο Παράδεισος είναι αιώνια και αποκλειστική ύπαρξη.

Στην αιωνιότητα του παρελθόντος, όταν ο Συμπαντικός Πατέρας έδωσε την άπειρη
έκφραση προσωπικότητας του πνευματικού του εαυτού στην ύπαρξη του Αιώνιου

42
Υιού, την ίδια στιγμή αποκάλυψε το δυναμικό του άπειρου του μη προσωπικού του
εαυτού σαν Παράδεισο. Ο μη προσωπικός και μη πνευματικός Παράδεισος φαίνεται
ότι είναι η αναπόφευκτη επίδραση του θελήματος του Πατέρα και της δράσης του
που αιωνιοποίησε τον Αρχικό Υιό. Έτσι ο Πατέρας πρόβαλε την πραγματικότητα σε
δύο πραγματικές φάσεις-την προσωπική και την μη προσωπική, την πνευματική
και την μη πνευματική. Η ένταση μεταξύ τους, με το πρόσωπο της θέλησης που
γίνεται πράξη από τον Πατέρα και τον Υιό, έκανε υπαρκτό τον Συνδεδεμένου
Δράστη και το κεντρικό σύμπαν των υλικών κόσμων και των πνευματικών όντων.

Όταν η πραγματικότητα διαφοροποιείται στο προσωπικό και μη προσωπικό (Αιώνιος Υιός και
Παράδεισος), δεν είναι σωστό να ονομάσουμε αυτό που είναι μη προσωπικό «Θεότητα» εκτός
και αν ταιριάζει κάπως. Η ενέργεια και οι υλικές επιπτώσεις των πράξεων της Θεότητας δεν θα
μπορούσαν να το ονομαστούν Θεότητα. Η Θεότητα μπορεί να προκαλεί πολλά που δεν είναι
Θεότητα, και ο Παράδεισος δεν είναι Θεότητα¨ ούτε είναι ενσυνείδητος με τον τρόπο με τον
τρόπο που ο θνητός άνθρωπος θα μπορούσε να κατανοήσει ένα τέτοιον όρο.

Ο Παράδεισος δεν είναι ο πρόγονός σε όλες τις υπάρξεις και τα ζωντανά όντα¨ δεν είναι
δημιουργός. Η προσωπικότητα και οι νοητικό-πνευματικές σχέσεις είναι μεταβιβάσιμες, αλλά
το πρότυπο δεν είναι. Τα πρότυπα δεν είναι ποτέ αντανακλάσεις¨ είναι αντίγραφα-
αναπαραγωγές. Ο Παράδεισος είναι το απόλυτο των προτύπων¨ η Χαβόνα είναι ένα τεκμήριο
αυτού του δυναμικού στην πραγματικότητα.

Η κατοικία του Θεού είναι κεντρική και αιώνια, μεγαλειώδης και ιδανική. Το σπίτι του είναι το
πανέμορφο πρότυπο όλων των συμπαντικών αρχηγείων¨ και το κεντρικό σύμπαν της άμεσης
κατοικίας του είναι το πρότυπο για όλα τα σύμπαντα στα ιδανικά τους, την οργάνωσή τους,
και τον τελικό προορισμό τους.

Ο Παράδεισος είναι το συμπαντικό αρχηγείο όλων των προσωπικών

δραστηριοτήτων και το κέντρο που πηγάζουν όλη η διαστημική ισχύς και όλες οι
ενεργειακές εκδηλώσεις. Οτιδήποτε έχει υπάρξει, υπάρχει τώρα, ή θα υπάρξει στο
μέλλον, οτιδήποτε έχει έρθει, έρχεται τώρα, ή θα έρθει, προέρχεται από αυτήν την
κεντρική κατοικία των αιώνιων Θεών. Ο Παράδεισος είναι το κέντρο όλης της
δημιουργίας, η πηγή όλων των ενεργειών, και ο τόπος της πρωταρχικής καταγωγής
όλων των προσωπικοτήτων.

Εξάλλου, για τους θνητούς αυτό που έχει πιο πολύ σημασία για τον αιώνιο Παράδεισο είναι το
γεγονός ότι αυτός ο τέλειος οίκος του Συμπαντικού Πατέρα είναι ο πραγματικός και μακρινός
προορισμός των αθάνατων ψυχών των θνητών και υλικών υιών του Θεού, των ανερχόμενων
πλασμάτων των εξελισσόμενων κόσμων του χωροχρόνου. Κάθε θνητός που είναι
γνώστης του Θεού και που έχει ασπαστεί την υλοποίηση του θελήματος του Θεού,
έχει ήδη ξεκινήσει το μακρινό ταξίδι για τον Παράδεισο, την αναζήτηση της
θεϊκότητας και την επίτευξη της τελειότητας. Και όταν ένα ων ζωώδους καταγωγής
καταφέρει και σταθεί, όπως ήδη αναρίθμητα έχουν καταφέρει, μπροστά στους Θεούς στον
Παράδεισο, έχοντας ανέβει από τις κατώτερες σφαίρες του διαστήματος, ένα τέτοιο επίτευγμα
αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα της πνευματικής μεταμόρφωσης που προσεγγίζει τα όρια
της ανώτατης υπεροχής.

[Παρουσιασμένο από έναν Τελειοποιητή Σοφίας διορισμένο από τους Αρχαίους των Ημερών
στην Ουβέρσα.]

43
 Η τέλεια δημιουργία της Χαβόνα
ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΕΙΟ ΣΥΜΠΑΝ

Το τέλειο και θείο σύμπαν καταλαμβάνει το κέντρο ολόκληρης της δημιουργίας. Είναι ο
αιώνιος πυρήνας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι αχανείς δημιουργίες του χρόνου και
του διαστήματος. Ο Παράδεισος είναι το γιγάντιο Νησί-πυρήνας της απόλυτης
σταθερότητας που κείται, ακίνητο, στην ίδια την καρδιά του μεγαλειώδους αυτού
σύμπαντος. Η κεντρική πλανητική αυτή οικογένεια ονομάζεται Χαβόνα και βρίσκεται πάρα
πολύ μακριά από το τοπικό σύμπαν του Νέβαδον. Έχει απέραντες διαστάσεις, σχεδόν
απίστευτη μάζα και αποτελείται από ένα δισεκατομμύριο πλανήτες αφάνταστης
ομορφιάς και εξαίσιου μεγαλείου, το πραγματικό μέγεθος, ωστόσο, της αχανούς αυτής
δημιουργίας είναι, στ αλήθεια, πέρα από τις ικανότητες του ανθρώπινου νου.

Τούτη είναι η μία και μοναδική σταθερή, τέλεια και μόνιμη συνάθροιση κόσμων.
Είναι ένα πλήρως δημιουργημένο και τέλειο σύμπαν. Δεν αποτελεί μέρος εξελικτικής
διαδικασίας. Είναι ο αιώνιος πυρήνας της τελειότητας, γύρω από τον οποίο στροβιλίζεται
τούτη η ατέλειωτη ακολουθία των συμπάντων, τα οποία αποτελούν το καταπληκτικό
εξελικτικό πείραμα, το τολμηρό εγχείρημα των Δημιουργών Υιών του Θεού, που
φιλοδοξούν να διπλασιάσουν στο χρόνο και να αναπαραγάγουν στο χώρο το
πρότυπο σύμπαν, το ιδανικό της θείας πληρότητας, της υπέρτατης τελικότητας, της
απώτατης πραγματικότητας και της αιώνιας τελειότητας.

1. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ-ΧΑΒΟΝΑ

Από την περιφέρεια του Παραδείσου μέχρι τα εσώτατα όρια των επτά υπερσυμπάντων
υπάρχουν οι ακόλουθες επτά καταστάσεις και κινήσεις:

1. Οι αδρανείς μεσοδιαστημικές ζώνες οι οποίες εφάπτονται του Παραδείσου.

2. Η κατά τη φορά του ρολογιού ακολουθία των τριών κυκλωμάτων του Παραδείσου και
των επτά κυκλωμάτων της Χαβόνα.
3. Η ημιαδρανής διαστημική ζώνη που χωρίζει τα κυκλώματα της Χαβόνα από τα
σώματα σκοτεινής βαρύτητας του κεντρικού σύμπαντος.
4. Η εσώτερη, αντίθετα από τη φορά του ρολογιού κινούμενη ζώνη, των σωμάτων.
5. Η δεύτερη, μοναδική διαστημική ζώνη, η οποία διαιρεί τα δύο διαστημικά μονοπάτια
των σωμάτων σκοτεινής βαρύτητας.
6. Η εξωτερική ζώνη των σωμάτων σκοτεινής βαρύτητας, η οποία περιστρέφεται κατά
τη φορά του ρολογιού γύρω από τον Παράδεισο.
7. Μία τρίτη διαστημική ζώνη - μία ημιαδρανής ζώνη - που χωρίζει την εξωτερική ζώνη
των σωμάτων σκοτεινής βαρύτητας από τα εσώτερα κυκλώματα των επτά
υπερσυμπάντων.

Τα δισεκατομμύρια των κόσμων της Χαβόνα είναι διευθετημένα σε επτά ομόκεντρα

κυκλώματα, που περιβάλλουν άμεσα τα τρία κυκλώματα των Παραδείσιων
δορυφόρων. Προς τα πάνω υπάρχουν τριάντα πέντε εκατομμύρια κόσμοι στο εσωτερικό του
κυκλώματος της Χαβόνα και πλέον των διακοσίων σαράντα πέντε εκατομμυρίων στο
εξωτερικό, με ανάλογους αριθμούς κόσμων να παρεμβάλλονται. Κάθε κύκλωμα διαφέρει,
ωστόσο όλα είναι τέλεια ισορροπημένα και μοναδικά οργανωμένα και κάθε ένα από αυτά
διαπερνάται από μία μοναδική εκπροσώπηση του Απείρου Πνεύματος, από ένα από τα Επτά
Πνεύματα των Κυκλωμάτων. Πέραν των άλλων λειτουργιών, το μη προσωπικό αυτό Πνεύμα
συντονίζει την διεύθυνση των ουράνιων θεμάτων μέσα στο κάθε κύκλωμα.

Τα πλανητικά κυκλώματα της Χαβόνα δεν υπερτίθενται. Οι κόσμοι τους

ακολουθούν ο ένας τον άλλο σε μία κανονική, γραμμική ακολουθία. Το κεντρικό
σύμπαν στροβιλίζεται γύρω από το σταθερό Νησί του Παραδείσου σ ένα απέραντο επίπεδο,

44
αποτελούμενο από δέκα ομόκεντρες σταθεροποιημένες μονάδες - τα τρία κυκλώματα των
Παραδείσιων πλανητών και τα επτά κυκλώματα των κόσμων της Χαβόνα. Από φυσικής
πλευράς, τα κυκλώματα της Χαβόνα και του Παραδείσου αποτελούν όλα ένα και μοναδικό
σύστημα. Η διάζευξή τους γίνεται χάριν λειτουργικού και διοικητικού διαχωρισμού.

Ο χρόνος δεν υπολογίζεται στον Παράδεισο. Η ακολουθία των διαδοχικών γεγονότων

ενυπάρχει στη σκέψη εκείνων που γεννήθηκαν στο κεντρικό Νησί. Η έννοια όμως του χρόνου
υφίσταται για τα κυκλώματα της Χαβόνα και για τα πολυάριθμα πλάσματα με ουράνια αλλά
και γήινη προέλευση που μένουν για λίγο σ αυτά. Κάθε κόσμος της Χαβόνα έχει το δικό του
τοπικό χρόνο, ο οποίος καθορίζεται από το οικείο κύκλωμα. Όλοι οι κόσμοι σε ένα δεδομένο
κύκλωμα έχουν ίσης διάρκειας έτος, αφού αιωρούνται ομοιόμορφα γύρω από τον Παράδεισο,
και το μήκος των πλανητικών αυτών ετών μειώνεται από το εξώτατο προς το εσώτατο
κύκλωμα.

Πέραν του χρόνου του κυκλώματος της Χαβόνα υπάρχει η καθορισμένη ημέρα Παραδείσου-
Χαβόνα καθώς και άλλοι χρονικοί προσδιορισμοί, οι οποίοι καθορίζονται και αποστέλλονται
από τους επτά Παραδείσιους δορυφόρους του Απείρου Πνεύματος. Η τυπική ημέρα
Παραδείσου-Χαβόνα βασίζεται στη διάρκεια του χρόνου που απαιτείται για να συμπληρώσουν
οι πλανητικές κατοικίες του πρώτου, ή εσωτερικού κυκλώματος της Χαβόνα μία περιστροφή
γύρω από το Νησί του Παραδείσου. Και, παρά το ότι η ταχύτητά τους είναι ασύλληπτη, εξ
αιτίας της θέσης τους μεταξύ των σωμάτων σκοτεινής βαρύτητας και του γιγάντιου
Παραδείσου, απαιτούνται σχεδόν χίλια χρόνια για να συμπληρώσουν την
περιστροφή τους οι σφαίρες αυτές. Αντιλαμβάνεσθε, ήδη, ασυναίσθητα, την αλήθεια,
όταν τα μάτια σας σταματούν στη δήλωση, «Μία μέρα είναι χίλια χρόνια με το Θεό, αλλά για
το Θεό δεν είναι παρά μια ματιά στη νύχτα.» Μία ημέρα Παραδείσου-Χαβόνα είναι
ακριβώς χίλια χρόνια μείον επτά λεπτά, τρία δεύτερα και ένα όγδοο, σύμφωνα με
το ισχύον ημερολογιακό έτος της Χαβόνα.

Αυτή η ημέρα Παραδείσου-Χαβόνα είναι η τυπική μέτρηση του χρόνου για τα επτά
υπερσύμπαντα, αν και το καθένα διατηρεί τις δικές του εσωτερικές μετρήσεις του χρόνου.

Στις παρυφές του αχανούς αυτού κεντρικού σύμπαντος, πολύ πέραν και μακράν της έβδομης
ζώνης των κόσμων της Χαβόνα, στροβιλίζεται ένας απίστευτος αριθμός πελώριων
σωμάτων σκοτεινής βαρύτητας. Οι πολυπληθείς αυτές σκοτεινές μάζες είναι εντελώς
ανόμοιες από τα άλλα διαστημικά σώματα σε πολλά σημεία. Είναι διαφορετικές ακόμη και στο
σχήμα .Τα σώματα αυτά σκοτεινής βαρύτητας δεν αντανακλούν, ούτε απορροφούν το φως.
Δεν αντιδρούν στο φυσικής ενέργειας φως και τόσο τέλεια περικυκλώνουν και
περιβάλλουν τη Χαβόνα, ώστε να την κρύβουν από τη θέα και των γειτονικών,
ακόμη, κατοικημένων συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος.

Η μεγάλη ζώνη των σωμάτων σκοτεινής βαρύτητας χωρίζεται σε δύο ίσα ελλειπτικά
κυκλώματα από μία μοναδική διαστημική παρείσφρηση. Η εσωτερική ζώνη περιστρέφεται
αντίθετα από τη φορά του ρολογιού. Η εξωτερική περιστρέφεται κατά τη φορά του ρολογιού.
Οι εναλλασσόμενες αυτές κατευθύνσεις στην κίνηση, μαζί με την ασυνήθιστα μεγάλη μάζα
των σκοτεινών σωμάτων ισοσταθμίζουν τις βαρυτικές γραμμές της Χαβόνα τόσο
αποτελεσματικά, ώστε να προσφέρουν στο κεντρικό σύμπαν μία φυσικά εξισορροπημένη και
τέλεια σταθεροποιημένη δημιουργία.

Η εσωτερική ακολουθία των σωμάτων σκοτεινής βαρύτητας έχει σωληνοειδή διάταξη,

αποτελούμενη από τρεις κυκλικές ομάδες. Μία διατομή του κυκλώματος αυτού θα μπορούσε
να δείξει τρεις ομόκεντρους κύκλους ίσης περίπου πυκνότητας. Το εξωτερικό κύκλωμα των
σωμάτων σκοτεινής βαρύτητας έχει διαμήκη διάταξη και είναι δέκα χιλιάδες φορές ψηλότερο
από το εσωτερικό κύκλωμα. Η διάμετρος του εξωτερικού κυκλώματος από πάνω προς τα
κάτω είναι πενήντα χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από την εγκάρσια διάμετρο.

45
Το διάστημα που παρεμβάλλεται μεταξύ των δύο αυτών κυκλωμάτων των σωμάτων
σκοτεινής βαρύτητας είναι μοναδικό κατά το ότι τίποτα σαν αυτό δεν μπορεί να βρεθεί σε
ολόκληρο το απέραντο σύμπαν. Η ζώνη αυτή χαρακτηρίζεται από πελώριες κυματικές κινήσεις
από πάνω προς τα κάτω και διαπερνάται από τρομακτικά ενεργειακά πεδία άγνωστου είδους.

Κατά τη γνώμη μας, τίποτα που να μοιάζει με τα σώματα σκοτεινής βαρύτητας δεν θα
χαρακτηρίζει τη μελλοντική εξέλιξη των εξωτερικών διαστημικών επιπέδων. Θεωρούμε τις
εναλλασσόμενες αυτές ακολουθίες των τρομακτικής βαρυτικής εξισορρόπησης σωμάτων ως
μοναδικές στο κυρίαρχο σύμπαν.

2. Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΧΑΒΟΝΑ

Οι πνευματικές υπάρξεις δεν κατοικούν στα νεφελώματα του διαστήματος. Δεν κατοικούν
στους αιθέριους κόσμους. Η κατοικία τους βρίσκεται στις πραγματικές, υλικής φύσης,
σφαίρες κόσμους αληθινούς, σαν εκείνους όπου κατοικούν οι θνητοί. Οι κόσμοι της
Χαβόνα είναι πραγματικοί και αληθινοί, αν και η πραγματική τους υπόσταση
διαφέρει από την υλική οργάνωση των πλανητών των επτά υπερσυμπάντων.

Η φυσική πραγματικότητα της Χαβόνα αντιπροσωπεύει μία κατηγορία ενεργειακής οργάνωσης

ριζικά διαφορετικής από οποιαδήποτε άλλη επικρατεί στα εξελικτικά σύμπαντα του
διαστήματος. Οι ενέργειες της Χαβόνα είναι τριμερείς. Οι υπερσυμπαντικές μονάδες ενέργειας-
ύλης περιέχουν διμερές ενεργειακό φορτίο, αν και μία μορφή ενέργειας υπάρχει σε αρνητικές
και θετικές φάσεις. Η δημιουργία του κεντρικού σύμπαντος είναι τριμερής (Τριαδική).
Η δημιουργία ενός τοπικού σύμπαντος (άμεσα) είναι διμερής, από ένα Δημιουργό
Υιό και ένα Δημιουργικό Πνεύμα.

Η ύλη της Χαβόνα συνίσταται στην οργάνωση χιλίων ακριβώς βασικών χημικών
στοιχείων και στην ισορροπημένη λειτουργία των επτά μορφών ενέργειας της
Χαβόνα. Κάθε μία από τις βασικές αυτές ενέργειες παρουσιάζει επτά φάσεις διέγερσης, έτσι
ώστε οι αυτόχθονες της Χαβόνα να αντιδρούν σε σαράντα εννέα διαφορετικά
αισθητηριακά ερεθίσματα. Με άλλα λόγια, από μία αμιγώς φυσική άποψη, οι αυτόχθονες
του κεντρικού σύμπαντος διαθέτουν σαράντα εννέα εξειδικευμένους τύπους
αισθήσεων. Οι μοροντιανές αισθήσεις είναι εβδομήντα και οι υψηλότερες,
πνευματικές κατηγορίες αντίδρασης ποικίλουν στους διάφορους τύπους
πλασμάτων από εβδομήντα μέχρι διακόσιες δέκα.

Κανένα από τα φυσικά πλάσματα του κεντρικού διαστήματος δεν είναι ορατό στους κατοίκους
της Ουράντια. Ούτε οποιοδήποτε από τα φυσικά ερεθίσματα των μακρινών αυτών κόσμων
μπορεί να διεγείρει μία αντίδραση στα πρωτόγονα αισθητήρια όργανά σας. Αν ένας θνητός
της Ουράντια μετεφέρετο στη Χαβόνα, θα ήταν τυφλός, κωφός, θα του έλειπε κάθε
αισθητήρια αντίδραση. Θα λειτουργούσε μόνο ως ύπαρξη περιορισμένης αυτοσυνείδησης,
στερημένος όλων των περιβαλλοντικών ερεθισμάτων και των εξ αυτών προερχομένων
αντιδράσεων .

Υπάρχουν πολυάριθμα φυσικά φαινόμενα και πνευματικές αντιδράσεις που λαμβάνουν χώρα
στην κεντρική δημιουργία, οι οποίες είναι άγνωστες σε πλανήτες όπως η Ουράντια. Η βασική
οργάνωση μιας τριμερούς δημιουργίας είναι εντελώς ανόμοια της διμερούς δομής των
δημιουργημένων συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος.

Όλοι οι φυσικοί νόμοι συντονίζονται σε βάση εντελώς διαφορετική από τη βάση των διπλής
ενέργειας συστημάτων των εξελισσομένων δημιουργιών. Ολόκληρο το κεντρικό σύμπαν είναι
οργανωμένο σύμφωνα με το τριμερές σύστημα του τέλειου και συμμετρικού ελέγχου. Σε
ολόκληρο το σύστημα Παραδείσου-Χαβόνα διατηρείται μία τέλεια ισορροπία μεταξύ όλων των
κοσμικών πραγματικοτήτων και όλων των πνευματικών δυνάμεων. Ο Παράδεισος, σε απόλυτη
επαφή με την υλική δημιουργία, ρυθμίζει και διατηρεί τέλεια τις φυσικές ενέργειες του
κεντρικού αυτού σύμπαντος. Ο Αιώνιος Υιός, ως μέρος αυτής της τα πάντα περιβάλλουσας

46
πνευματικής επαφής, συντηρεί τέλεια την πνευματική ισορροπία όλων όσων κατοικούν στη
Χαβόνα. Τίποτα δεν γίνεται πειραματικά στον Παράδεισο και το σύστημα
Παραδείσου-Χαβόνα αποτελεί μονάδα δημιουργικής τελειότητας.

Η συμπαντική πνευματική βαρύτητα του Αιώνιου Υιού είναι εκπληκτικά δραστήρια σ

ολόκληρο το κεντρικό σύμπαν. Όλες οι πνευματικές αξίες και οι πνευματικές προσωπικότητες
ακατάπαυστα έλκονται προς τον οίκο των Θεών. Τούτη η προς το Θεό ώθηση είναι έντονη και
αναπόφευκτη. Η φιλοδοξία της κατάκτησης του Θεού είναι μεγαλύτερη στο κεντρικό σύμπαν,
όχι επειδή η πνευματική βαρύτητα είναι μεγαλύτερη εκείνης των εξωτερικών συμπάντων,
αλλά επειδή τα πλάσματα εκείνα που έχουν φθάσει στη Χαβόνα είναι πολύ περισσότερο
πνευματοποιημένα και γι αυτό ανταποκρίνονται καλύτερα στην αεί παρούσα λειτουργία της
έλξης της συμπαντικής πνευματικής βαρύτητας του Αιώνιου Υιού.

Με τον ίδιο τρόπο, το Άπειρο Πνεύμα έλκει όλες τις διανοητικές αξίες προς τον Παράδεισο.
Σ ολόκληρο το κεντρικό σύμπαν η διανοητική βαρύτητα του Απείρου Πνεύματος λειτουργεί
σε συνδυασμό με την πνευματική βαρύτητα του Αιώνιου Υιού ενώ και οι δύο μαζί
συνιστούν τη συνδυασμένη ώθηση των ανερχομένων ψυχών για να βρουν το Θεό,
να κατακτήσουν τη Θεότητα, να φθάσουν στον Παράδεισο και να γνωρίσουν τον
Πατέρα.

Η Χαβόνα είναι ένα πνευματικά τέλειο και φυσικά σταθερό σύμπαν. Ο έλεγχος και η
ισορροπημένη σταθερότητα του κεντρικού σύμπαντος φαίνονται ότι είναι τέλειες. Οτιδήποτε
φυσικό, ή πνευματικό είναι τέλεια προβλέψιμο, τα διανοητικά, ωστόσο, φαινόμενα και η
προσωπική βούληση δεν είναι. Συμπεραίνουμε, βέβαια, ότι η αμαρτία θεωρείται αδύνατο να
συμβεί, αλλά το συμπέρασμά μας αυτό βασίζεται στο ότι τα αυτόχθονα, ελεύθερης βούλησης
πλάσματα της Χαβόνα δεν υπέπεσαν ποτέ στο σφάλμα να παραβιάσουν τη θέληση του Θεού.
Σ ολόκληρη την αιωνιότητα, τα ουράνια αυτά πλάσματα υπήρξαν αδιάλειπτα νομιμόφρονα
προς τους Αιώνιους των Ημερών. Ούτε εμφανίσθηκε αμαρτία σε οποιοδήποτε πλάσμα έφθασε
στη Χαβόνα σαν προσκυνητής. Δεν υπήρξε ποτέ ούτε στιγμή ανάρμοστης συμπεριφοράς από
οποιοδήποτε πλάσμα, οποιασδήποτε κατηγορίας προσωπικοτήτων που δημιουργήθηκαν ποτέ,
ή που τους επετράπη η είσοδος στο κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα. Τόσο τέλειες και τόσο θείες
είναι οι μέθοδοι και τα μέσα επιλογής στα σύμπαντα του χρόνου, ώστε ποτέ, στα αρχεία της
Χαβόνα δεν συνέβη λάθος. Ουδέποτε έχουν γίνει σφάλματα. Ουδεμία ανερχόμενη ψυχή έγινε
ποτέ πρόωρα δεκτή στο κεντρικό σύμπαν.

3. ΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΗΣ ΧΑΒΟΝΑ

Μιλώντας για την κυβέρνηση του κεντρικού διαστήματος, δεν υπάρχει καμιά. Η Χαβόνα
είναι τόσο εξαιρετικά τέλεια ώστε δεν απαιτείται κανένα διανοητικό σύστημα
διακυβέρνησης. Δεν υπάρχουν τακτικά δικαστήρια, ούτε νομοθετικά σώματα. Η Χαβόνα
χρειάζεται μόνο διαχειριστική διεύθυνση. Εδώ μπορεί να δει κανείς το αποκορύφωμα
του ιδανικού της πραγματικής αυτο-κυβέρνησης.

Χρεία διακυβέρνησης δεν υπάρχει μεταξύ τόσο τέλειων, ή σχεδόν τέλειων

διανοιών. Δεν χρειάζονται κανονισμούς, διότι είναι υπάρξεις εγγενούς τελειότητας
διασπαρμένης στα εξελικτικά πλάσματα, τα οποία από μακρού πέρασαν την ενδελεχή εξέταση
των υπέρτατων κριτών των υπερσυμπάντων.

Η διοίκηση της Χαβόνα δεν είναι αυτόματη, είμαι όμως θαυμαστά τέλεια και θεϊκά
αποτελεσματική. Είναι κυρίως πλανητική και ασκείται από τον διαπιστευμένο Αιώνιο των
Ημερών, με την κάθε σφαίρα της Χαβόνα να διοικείται από μία εξ αυτών των Τριαδικής
προέλευσης προσωπικοτήτων. Οι Αιώνιοι των Ημερών δεν είναι δημιουργοί, αλλά τέλειοι
διοικητές. Διδάσκουν με υπέρτατη δεξιοτεχνία και κατευθύνουν τα πλανητικά τους παιδιά με
τελειότητα σοφίας που πλησιάζει το απόλυτο.

47
Το ένα δισεκατομμύριο πλανήτες του κεντρικού σύμπαντος αποτελούν τους
κόσμους επιμόρφωσης των ανώτερων προσωπικοτήτων που γεννήθηκαν στον
Παράδεισο και τη Χαβόνα και χρησιμεύουν επιπλέον ως το τελικό επιστημονικό
εργαστήριο για τα ανερχόμενα πλάσματα των εξελικτικών πλανητών του χρόνου.
Στην εκτέλεση του μεγάλου σχεδίου του Συμπαντικού Πατέρα για την ανέλιξη των
πλασμάτων του, οι προσκυνητές του χρόνου προσεδαφίζονται στους κόσμους υποδοχής του
εξωτερικού, ή έβδομου κυκλώματος και έπειτα από αυξημένη εκπαίδευση και διευρυμένη
εμπειρία, προωθούνται, προοδευτικά, προς το εσωτερικό, από πλανήτη σε πλανήτη και από
κύκλωμα σε κύκλωμα, μέχρις ότου στο τέλος κατακτήσουν τις Θεότητες και αποκτήσουν μία
θέση στον Παράδεισο.

Επί του παρόντος, αν και οι σφαίρες των επτά κυκλωμάτων διατηρούνται σε όλο τους το
ουράνιο μεγαλείο, μόνο το ένα τοις εκατό, περίπου, της συνολικής πλανητικής
δυναμικής χρησιμοποιείται στο έργο της επέκτασης του συμπαντικού σχεδίου του
Πατέρα για την ανέλιξη των θνητών. Το ένα δέκατο, περίπου, του ενός εκατοστού
της έκτασης των απέραντων αυτών κόσμων είναι αφιερωμένο στη ζωή και τις
δραστηριότητες των Σωμάτων της Τελικότητας, υπάρξεων αιώνια εγκατεστημένων στο
φως και στη ζωή οι οποίες συχνά μένουν για λίγο και λειτουργούν στους πλανήτες της
Χαβόνα. Οι εξαιρετικές αυτές υπάρξεις έχουν την κατοικία τους στον Παράδεισο.

Η πλανητική δομή των σφαιρών της Χαβόνα είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν των
εξελικτικών κόσμων και συστημάτων του διαστήματος. Πουθενά αλλού, σ ολόκληρο το
μέγα σύμπαν δεν είναι εύκολο να χρησιμοποιηθούν οι πελώριες αυτές σφαίρες ως
κατοικημένοι κόσμοι. Η φυσική δομή της Τριάτα, όπως λέγεται η ενέργεια της Χαβόνα,
μαζί με την εξισορροπητική επίδραση των τεράστιων σωμάτων σκοτεινής βαρύτητας,
καθιστούν τόσο τέλεια δυνατή την ισοστάθμιση των φυσικών δυνάμεων και τόσο εξαίρετη
την ισορροπία των διαφόρων έλξεων της τρομακτικής αυτής δημιουργίας. Η αντιβαρύτητα
λαμβάνει μέρος, επίσης, στην οργάνωση των υλικών λειτουργιών και των πνευματικών
δραστηριοτήτων των πελώριων αυτών κόσμων.

Η αρχιτεκτονική, το φως και η θερμότητα, όπως επίσης και η βιολογική και καλλιτεχνική
ποικιλία των πλανητών της Χαβόνα βρίσκονται μακράν της πλέον δραστήριας ανθρώπινης
φαντασίας. Δεν μπορείτε να μάθετε πολλά για τη Χαβόνα. Για να κατανοήσετε το κάλλος και
το μεγαλείο της πρέπει να τη δείτε. Και όμως, υπάρχουν πραγματικά ποτάμια και λίμνες στους
τέλειους αυτούς κόσμους.

Πνευματικά οι πλανήτες αυτοί είναι τέλεια εφοδιασμένοι. Είναι σωστά προσαρμοσμένοι στο
σκοπό τους, του να φιλοξενούν πολυάριθμες κατηγορίες διαφορετικών πλασμάτων που
δραστηριοποιούνται στο κεντρικό σύμπαν. Πολλαπλές δραστηριότητες λαμβάνουν χώρα σ
αυτούς τους όμορφους κόσμους που βρίσκονται πέραν της ανθρώπινης κατανόησης.

4. ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Υπάρχουν επτά βασικές μορφές ζώντων οργανισμών και πλασμάτων στους

κόσμους της Χαβόνα και κάθε μία από τις βασικές αυτές μορφές υπάρχει σε τρεις
ξεχωριστές φάσεις. Κάθε μία από τις τρεις αυτές φάσεις χωρίζεται σε εβδομήντα μεγάλα
τμήματα και κάθε μεγάλο τμήμα αποτελείται από χίλια μικρότερα τμήματα, με επιπλέον
υποδιαιρέσεις το καθένα, και ούτω καθ εξής. Αυτές οι βασικές ζωικές κατηγορίες
κατατάσσονται ως:

1. Υλικές
2. Μοροντιανές
3. Πνευματικές
4. Μεσοδιάστατες
5. Απώτατες
6. Συναπόλυτες

48
 7. Απόλυτες

Η φθορά και ο θάνατος δεν αποτελούν μέρος του κύκλου ζωής στους κόσμους της Χαβόνα.
Στο κεντρικό σύμπαν, οι κατώτεροι οργανισμοί υποβάλλονται στη μεταστοιχείωση
της υλοποίησης. Αλλάζουν μορφές και εμφάνιση, αλλά δεν καταλύονται δια της φθοράς και
του κυτταρικού θανάτου.

Οι αυτόχθονες της Χαβόνα είναι όλοι απόγονοι της Τριάδας του Παραδείσου. Δεν
έχουν φυσικούς γονείς και δεν αναπαράγονται. Δεν μπορούμε να απεικονίσουμε τη
δημιουργία των πολιτών αυτών του κεντρικού σύμπαντος, πλασμάτων τα οποία ουδέποτε
δημιουργήθηκαν. Ολόκληρη η ιστορία της δημιουργίας της Χαβόνα αποτελεί προσπάθεια
χωροχρονικής τοποθέτησης ενός αιώνιου συμβάντος, το οποίο ουδεμία έχει σχέση με το
χρόνο, ή το χώρο, όπως το αντιλαμβάνεται ο θνητός άνθρωπος. Πρέπει όμως να
παραχωρήσουμε στην ανθρώπινη φιλοσοφία ένα σημείο αναφοράς. Ακόμη και
προσωπικότητες κατά πολύ υψηλότερες του ανθρώπινου επιπέδου χρειάζονται την έννοια του
«αρχικού.» Οπωσδήποτε, όμως, το σύστημα Παραδείσου-Χαβόνα είναι αιώνιο.

Οι γηγενείς της Χαβόνα ζουν σ ένα δισεκατομμύριο σφαίρες του κεντρικού

σύμπαντος υπό την ίδια έννοια κατά την οποία άλλες κατηγορίες μονίμων πολιτών
διαμένουν στις αντίστοιχες σφαίρες όπου γεννήθηκαν. Όπως η υλική τάξη των υιών διευθύνει
την υλική, διανοητική και πνευματική οικονομία ενός δισεκατομμυρίου τοπικών συστημάτων
μέσα σ ένα υπερσύμπαν, έτσι, σε ευρύτερη έννοια, οι αυτόχθονες της Χαβόνα ζουν και
λειτουργούν στο ένα δισεκατομμύριο κόσμους του κεντρικού σύμπαντος. Πιθανόν
να θεωρήσετε τους κατοίκους της Χαβόνα ως πλάσματα της ύλης, υπό την έννοια ότι η λέξη
«υλικός» μπορεί να διευρυνθεί για να περιγράψει τις φυσικές πραγματικότητες του θείου
σύμπαντος.

Υπάρχει ζωή γηγενής στη Χαβόνα σημαντική καθ εαυτή. Οι κάτοικοι της Χαβόνα
λειτουργούν με πάρα πολλούς τρόπους σ εκείνους οι οποίοι κατεβαίνουν από τον
Παράδεισο καθώς και σ εκείνους οι οποίοι ανελίσσονται στο υπερσύμπαν, αλλά ζουν επίσης
μία ζωή μοναδική στο κεντρικό σύμπαν και έχουν σχετική σημασία ανεξάρτητα από τον
Παράδεισο, ή τα υπερσύμπαντα.

Καθώς η λατρεία των πιστών υιών των εξελικτικών κόσμων λειτουργεί για να ικανοποιήσει την
αγάπη του Συμπαντικού Πατέρα, έτσι και η υψηλή λατρεία των πλασμάτων της Χαβόνα
γεμίζει τα τέλεια ιδανικά του θείου κάλλους και της αλήθειας. Όπως ο θνητός άνθρωπος
αγωνίζεται για να πραγματοποιήσει το θέλημα του Θεού, έτσι και οι υπάρξεις αυτές του
κεντρικού σύμπαντος ζουν για να ικανοποιήσουν τα ιδανικά της Τριάδας του
Παραδείσου. Από την ίδια τη φύση τους είναι το θέλημα του Θεού. Ο άνθρωπος
αγαλλιάζει με την καλοσύνη του Θεού, οι κάτοικοι της Χαβόνα αγάλλονται με το θείο κάλλος,
ενώ και οι δύο απολαμβάνετε την λειτουργία της ελευθερίας της ζώσας αλήθειας.

Οι κάτοικοι της Χαβόνα έχουν την πιθανότητα των παρόντων αλλά και των μελλοντικών, μη
αποκαλυπτόμενων, πεπρωμένων τους. Και υπάρχει μία σειρά αυτόχθονων πλασμάτων
ξεχωριστή στο κεντρικό σύμπαν, μία ακολουθία η οποία δεν ανέρχεται προς τον Παράδεισο,
ούτε διαπερνά τα υπερσύμπαντα. Η ακολουθία αυτή προς την υψηλότερη υπαρξιακή
κατάσταση της Χαβόνα μπορεί να περιγραφεί ως εξής:

1. Εμπειρική πρόοδος με κατεύθυνση προς τα έξω, από το πρώτο προς το έβδομο

κύκλωμα.
2. Πρόοδος προς το εσωτερικό, από το έβδομο προς το πρώτο κύκλωμα.
3. Διακυκλική πρόοδος - πρόοδος μέσα στους κόσμους ενός δεδομένου κυκλώματος.

Πέραν των αυτόχθονων της Χαβόνα, στους κατοίκους του κεντρικού σύμπαντος
περιλαμβάνονται πολυάριθμες τάξεις προτύπων πλασμάτων τα οποία ανήκουν σε
διάφορες συμπαντικές ομάδες - σύμβουλοι, διευθυντές και δάσκαλοι του είδους

49
τους, αλλά και προς το είδος τους, σ ολόκληρη τη δημιουργία. Όλα τα πλάσματα σε
όλα τα σύμπαντα δημιουργούνται σύμφωνα με τις προδιαγραφές μιας κατηγορίας προτύπων
πλασμάτων που ζουν σε κάποιον από το ένα δισεκατομμύριο κόσμους της Χαβόνα. Ακόμη και
οι θνητοί του χρόνου έχουν στόχο και ιδανικό το να υπάρξουν στα εξωτερικά κυκλώματα των
προτύπων αυτών, ανώτερων σφαιρών.

Κατόπιν, υπάρχουν οι υπάρξεις εκείνες που έφθασαν στον Συμπαντικό Πατέρα και έχουν
πλέον το δικαίωμα να φεύγουν και να επιστρέφουν, τα οποία αναλαμβάνουν στις διάφορες
περιοχές του σύμπαντος αποστολές ειδικών υπηρεσιών. Και σε κάθε πλανήτη της Χαβόνα θα
βρεθούν υποψήφιοι για το επίτευγμα, εκείνοι οι οποίοι έχουν ως φυσικές υπάρξεις φθάσει στο
κεντρικό σύμπαν, αλλά που δεν έχουν ακόμη επιτύχει την πνευματική αυτή ανάπτυξη η οποία
θα τους επιτρέψει να διεκδικήσουν μία θέση στον Παράδεισο.

Το Άπειρο Πνεύμα αντιπροσωπεύεται στους κόσμους της Χαβόνα από μία στρατιά
προσωπικοτήτων, πλασμάτων κάλλους και μεγαλείου τα οποία διαχειρίζονται τις
λεπτομέρειες των περίπλοκων διανοητικών και πνευματικών θεμάτων του
κεντρικού σύμπαντος. Στους κόσμους αυτούς της θείας τελειότητας επιτελούν το έργο που
ενυπάρχει στη φυσιολογική διεύθυνση της αχανούς αυτής δημιουργίας και, επιπλέον, φέρουν
εις πέρας τις ποικίλες αποστολές της διδασκαλίας, της εκπαίδευσης και της διοίκησης του
άπειρου αριθμού των ανερχομένων πλασμάτων που αναρριχήθηκαν προς στο μεγαλείο από
τους σκοτεινούς πλανήτες του διαστήματος.

Υπάρχουν πολυάριθμες ομάδες αυτόχθονων υπάρξεων στο σύστημα Παραδείσου-Χαβόνα,

πλασμάτων τα οποία κατ ουδένα τρόπο συνδέονται με το σχέδιο ανέλιξης της επίτευξης της
τελειότητας των πλασμάτων. Για το λόγο αυτό, παραλείπονται από την κατάταξη
προσωπικοτήτων η οποία παρουσιάσθηκε στις θνητές φυλές. Μόνον οι μείζονες κατηγορίες
των υπεράνθρωπων πλασμάτων καθώς και οι τάξεις εκείνες οι οποίες συνδέονται άμεσα με
την εμπειρία της σωτηρίας σας παρουσιάζονται εδώ.

Στη Χαβόνα αφθονεί η ζωή όλων των φάσεων των έλλογων πλασμάτων, που αναζητούν εκεί
την πρόοδο από τα χαμηλότερα προς τα ανώτερα κυκλώματα, στην προσπάθειά τους να
κατακτήσουν υψηλότερα επίπεδα θείας κατανόησης και διευρυμένης εκτίμησης των
υπέρτατων εννοιών, των απώτατων αξιών και της απόλυτης πραγματικότητας.

4. Η ΖΩΗ ΣΤΗ ΧΑΒΟΝΑ

Στην Ουράντια υποβάλλεστε σε μία σύντομη και έντονη δοκιμασία κατά τη διάρκεια της
αρχικής σας ζωής με την υλική υπόσταση. Στους κόσμους δώματα, καθώς ανέρχεστε μέσα
στο σύστημά σας, στον αστερισμό και το τοπικό σας σύμπαν περνάτε τις μοροντιανές φάσεις
της προόδου και προετοιμάζεστε για να μεταφερθείτε, επιτέλους, στη Χαβόνα. Στα επτά
κυκλώματα της Χαβόνα η επίτευξή σας είναι διανοητική, πνευματική και εμπειρική. Και
υπάρχει μία συγκεκριμένη αποστολή που πρέπει να εκπληρώσετε σε κάθε ένα από τους
κόσμους του κάθε ενός από τα κυκλώματα αυτά.

Η ζωή στους θείους κόσμους του κεντρικού σύμπαντος είναι τόσο πλούσια και γεμάτη, τόσο
τέλεια και πλήρης, ώστε υπερβαίνει απόλυτα την ανθρώπινη αντίληψη για οτιδήποτε θα ήταν
δυνατόν να βιώσει ένα πλάσμα. Οι κοινωνικές και οικονομικές δραστηριότητες της αιώνιας
αυτής δημιουργίας είναι εντελώς διαφορετικές από τις ενασχολήσεις των πλασμάτων της ύλης
που ζουν σε εξελικτικούς κόσμους, όπως η Ουράντια. Ακόμη και η τεχνική της σκέψης στη
Χαβόνα δεν μοιάζει με τον τρόπο σκέψης στην Ουράντια.

Οι κανονισμοί στο κεντρικό σύμπαν είναι προσηκόντως και εγγενώς φυσικοί. Οι κανόνες που
αφορούν στη διεύθυνση δεν είναι αυθαίρετοι. Για κάθε απαίτηση στη Χαβόνα αποκαλύπτεται
ο λόγος του ορθού και ο κανόνας της δικαιοσύνης. Και αυτοί οι δύο παράγοντες,
συνδυασμένοι, ισοδυναμούν με αυτό που στην Ουράντια αποκαλείται εντιμότητα. Όταν

50
φθάσετε στη Χαβόνα, είναι βέβαιο ότι θα απολαύσετε το να κάνετε πράγματα με τον τρόπο
που πρέπει να γίνονται.

Όταν οι έλλογες υπάρξεις κατακτούν, αρχικά, το κεντρικό σύμπαν,

παραλαμβάνονται και εγκαθίστανται στον πιλοτικό κόσμο του εβδόμου
κυκλώματος της Χαβόνα. Καθώς οι νεοφερμένοι προοδεύουν πνευματικά και κατανοούν
την ταυτότητα του Κυρίαρχου Πνεύματος του υπερσύμπαντός των, μεταφέρονται στον
έκτο κύκλο. (Είναι εξ αιτίας των διευθετήσεων αυτών στο κεντρικό σύμπαν που οι κύκλοι
προόδου στον ανθρώπινο νου έχουν καθοριστεί.) Αφού οι ανερχόμενοι επιτύχουν την
κατανόηση του Υπέρτατου και προετοιμασθούν από το σημείο αυτό και μετά για την
συνάντησή τους με το Θείο, μεταφέρονται στον πέμπτο κύκλο. Και αφού φθάσουν στο
Άπειρο Πνεύμα, μεταφέρονται στον τέταρτο. Μετά την κατάκτηση του Αιώνιου Υιού,
μεταφέρονται στον τρίτο. Και όταν αναγνωρίσουν τον Συμπαντικό Πατέρα ταξιδεύουν στο
δεύτερο κύκλωμα των κόσμων, όπου εξοικειώνονται περισσότερο με τις στρατιές του
Παραδείσου. Η άφιξη στο πρώτο κύκλωμα της Χαβόνα σημαίνει ότι οι υποψήφιοι
του χρόνου έγιναν δεκτοί για να υπηρετήσουν στον Παράδεισο. Για απροσδιόριστο
διάστημα, αναλόγως του μεγέθους και της φύσης της ανέλιξης της ύπαρξης, θα παραμείνουν
στο εσωτερικό κύκλωμα της προοδευτικής πνευματικής επίτευξης. Από το εσωτερικό αυτό
κύκλωμα, οι ανερχόμενοι οδοιπόροι προχωρούν προς το εσωτερικό, στην
Παραδείσια κατοικία και γίνονται δεκτοί από τα Σώματα της Τελικότητας.

Κατά τη διάρκεια της προσωρινής σας παραμονής στη Χαβόνα ως οδοιπόρος της ανέλιξης, θα
σας επιτραπεί να επισκεφθείτε ελεύθερα τους κόσμους του κυκλώματος της αποστολής σας.
Θα σας επιτραπεί, επίσης, να επιστρέψετε στους πλανήτες των κυκλωμάτων εκείνων τα οποία
προηγουμένως διασχίσατε. Και όλα τούτα είναι δυνατά γι αυτούς που έμειναν για λίγο στα
κυκλώματα της Χαβόνα χωρίς να χρειασθεί να γίνουν υπερναφείμ. Οι οδοιπόροι του χρόνου
είναι σε θέση να διασχίσουν το «κατακτηθέν» διάστημα, αλλά εξαρτώνται από την
προκαθορισμένη τεχνική, αν θελήσουν να διαβιβασθούν στο «μη κατακτηθέν» διάστημα. Ο
οδοιπόρος δεν μπορεί να φύγει από τη Χαβόνα, ούτε να προωθηθεί πέραν του
εκχωρημένου σ αυτόν κυκλώματος χωρίς τη βοήθεια ενός μεταφορικού
υπερναφείμ.

Υπάρχει μια αναζωογονητική αυθεντικότητα σ αυτή την αχανή κεντρική δημιουργία. Πέραν
της φυσικής οργάνωσης της ύλης και τη θεμελιώδη δομή των βασικών κατηγοριών των
έλλογων όντων και των άλλων ζώντων οργανισμών, δεν υπάρχει τίποτα κοινό μεταξύ των
κόσμων της Χαβόνα. Κάθε ένας από τους πλανήτες αυτούς είναι μία αυθεντική, μοναδική και
αποκλειστική δημιουργία. Κάθε πλανήτης είναι ένα μοναδικό, υπέροχο και τέλειο έργο. Και η
ποικιλία αυτή της ατομικότητας επεκτείνεται σε όλα τα χαρακτηριστικά των φυσικών,
διανοητικών και πνευματικών πλευρών της πλανητικής ύπαρξης. Κάθε μία από το ένα
δισεκατομμύριο αυτές σφαίρες έχει αναπτυχθεί και μορφοποιηθεί σύμφωνα με το σχέδιο του
εν αυτή κατοικούντος Αιωνίου των Ημερών. Και τούτος είναι ο λόγος για τον οποίο κανένας
δεν μοιάζει με τον άλλο.

Η τόνωση της περιπέτειας και το διεγερτικό της περιέργειας δεν θα χαθούν από το δρόμο σας
μέχρι να διασχίσετε και το τελευταίο από τα κυκλώματα της Χαβόνα και να επισκεφθείτε και
τον τελευταίο από τους κόσμους της. Και τότε η επιθυμία, η προς τα εμπρός ώθηση της
αιωνιότητας θα αντικαταστήσουν τον προκάτοχό τους, τη γοητεία της περιπέτειας του
χρόνου.

Η μονοτονία είναι ενδεικτική της ανωριμότητας της δημιουργικής φαντασίας και της αδράνειας
του διανοητικού συντονισμού με την πνευματική επιφοίτηση. Ως τη στιγμή που ένας
ανερχόμενος θνητός αρχίσει την εξερεύνηση των ουράνιων αυτών κόσμων, έχει ήδη έχει
επιτύχει τη συναισθηματική, διανοητική και κοινωνική, αν όχι και την πνευματική, ωριμότητα.

Όχι μόνο θα αντιμετωπίσετε αλλαγές που δεν είχατε καν ονειρευτεί καθώς προχωρείτε από
κύκλωμα σε κύκλωμα στη Χαβόνα, αλλά η κατάπληξή σας δεν θα μπορεί να εκφρασθεί καθώς

51
θα προχωρείτε από πλανήτη σε πλανήτη μέσα στο κάθε κύκλωμα. Κάθε ένας από το
δισεκατομμύριο αυτούς κόσμους της μάθησης είναι ένα πραγματικό πανεπιστήμιο εκπλήξεων.
Συνεχής κατάπληξη και ατέλειωτο δέος είναι η εμπειρία εκείνων που διασχίζουν τα κυκλώματα
αυτά και περιηγούνται τις γιγάντιες αυτές σφαίρες. Η μονοτονία δεν αποτελεί μέρος της
εμπειρίας στη Χαβόνα.

Η αγάπη για την περιπέτεια, η περιέργεια και ο φόβος της μονοτονίας - αυτά τα εγγενή στην
εξελικτική ανθρώπινη φύση χαρακτηριστικά - δεν δημιουργήθηκαν για να σας ερεθίζουν και
να σας ενοχλούν στη διάρκεια της σύντομης παραμονής σας πάνω στη γη, αλλά μάλλον για
να σας υποδηλώσουν ότι ο θάνατος είναι μόνο η αρχή μιας ατέλειωτης περιπέτειας,
μία παντοτινή ζωή ελπίδας, ένα αιώνιο ταξίδι ανακάλυψης.

Η περιέργεια - το πνεύμα της έρευνας, η επιθυμία για ανακάλυψη, το κίνητρο για εξερεύνηση
- είναι μέρος του εγγενούς και θείου δώρου των εξελικτικών πλασμάτων του διαστήματος. Τα
ορμέμφυτα αυτά δεν σας δόθηκαν απλά για να σας αναστατώνουν και να σας καταπιέζουν.
Είναι αλήθεια ότι οι φιλόδοξες αυτές παρορμήσεις πρέπει συχνά να περιορίζονται κατά τη
διάρκεια της σύντομης ζωής σας στη γη και συχνά να βιώνετε την απογοήτευση,
πραγματοποιούνται, όμως, με τόση πληρότητα και τόσο μεγαλείο στους ατέλειωτους καιρούς
που θα έλθουν.

5. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Το εύρος των δραστηριοτήτων στην Χαβόνα των επτά κυκλωμάτων είναι απέραντο. Γενικά,
μπορούν να περιγραφούν, ως:

1. Δραστηριότητες της Χαβόνα.

2. Δραστηριότητες του Παραδείσου.
3. Ανερχόμενες-πεπερασμένες - Υπέρτατες - Απώτατες εξελικτικές δραστηριότητες.

Πολλές υπέρ-πεπερασμένες δραστηριότητες λαμβάνουν χώρα στη Χαβόνα της παρούσας

χρονικής περιόδου, όπου περιλαμβάνονται ανείπωτες ποικιλίες μεσοδιάστατων και άλλων
φάσεων των διανοητικών και πνευματικών λειτουργιών. Είναι πιθανόν ότι το κεντρικό σύμπαν
εξυπηρετεί πολλές σκοπιμότητες οι οποίες δεν μου έχουν αποκαλυφθεί, καθώς λειτουργεί με
πάρα πολλούς τρόπους, πέραν της κατανόησης του δημιουργημένου νου. Οπωσδήποτε, όμως,
θα επιχειρήσω να δώσω μία εικόνα του πώς αυτή η τέλεια δημιουργία εξυπηρετεί τις ανάγκες
και συνεισφέρει στην ικανοποίηση των επτά κατηγοριών των συμπαντικών διανοιών.

1. Ο Συμπαντικός Πατέρας

Η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο. Ο Θεός ο Πατέρας αντλεί υπέρτατη γονική
ικανοποίηση από την τελειότητα της κεντρικής δημιουργίας. Απολαμβάνει την εμπειρία της
άπλετης αγάπης στα επίπεδα, σχεδόν, της ισότητας. Ο τέλειος Δημιουργός είναι με τρόπο
θεϊκό ευτυχής με τη λατρεία των τέλειων πλασμάτων.

Η Χαβόνα προσφέρει στον Πατέρα την υπέρτατη ικανοποίηση της επίτευξης. Η

πραγματοποίηση της τελειότητας στη Χαβόνα αντισταθμίζει την χωροχρονική καθυστέρηση
της αιώνιας επιθυμίας για άπειρη επέκταση.

Ο Πατέρας απολαμβάνει στη Χαβόνα ανταπόδοση του θείου κάλλους. Ικανοποιεί τη θεία
διάνοια ώστε να παράσχει ένα τέλειο πρότυπο εξαίσιας αρμονίας σε όλα τα εξελικτικά
σύμπαντα.

Ο Πατέρας μας παρατηρεί το κεντρικό σύμπαν με τέλεια ευχαρίστηση επειδή τούτο είναι μία
άξια αποκάλυψη της πνευματικής πραγματικότητας, για όλες τις προσωπικότητες του
σύμπαντος των συμπάντων.

52
Ο Θεός των συμπάντων αντιμετωπίζει ευνοϊκά τη Χαβόνα και τον Παράδεισο, ως τον αιώνιο
πυρήνα δύναμης για όλη τη μετέπειτα επέκταση του σύμπαντος στο χρόνο και το χώρο.

Ο αιώνιος Πατέρας θεωρεί με αιώνια ικανοποίηση τη δημιουργία της Χαβόνα ως άξιο και
ελκυστικό στόχο για την ανέλιξη των υποψηφίων του χρόνου, των θνητών του εγγονών του
διαστήματος, που φθάνουν στον αιώνιο οίκο του Δημιουργού-Πατέρα τους. Και ο Θεός
νοιώθει ευχαρίστηση στο σύμπαν Παραδείσου-Χαβόνα, ως αιώνιο οίκο του Θείου και της θείας
οικογένειας.

2. Ο Αιώνιος Υιός

Η Δεύτερη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο. Στον Αιώνιο Υιό, η υπέροχη κεντρική δημιουργία
προσφέρει αιώνια απόδειξη της εταιρικής αποτελεσματικότητας της θείας οικογένειας -
Πατέρας, Υιός και Πνεύμα. Αποτελεί την πνευματική και υλική βάση της απόλυτης
εμπιστοσύνης στον Συμπαντικό Πατέρα.

Η Χαβόνα προσφέρει στον Αιώνιο Υιό μία σχεδόν απεριόριστη βάση για την αεί επεκτεινόμενη
πραγμάτωση της πνευματικής δύναμης. Το κεντρικό σύμπαν προσέφερε στον Αιώνιο Υιό την
αρένα όπου μπορεί με ασφάλεια και σιγουριά να επιδείξει το πνεύμα και (@ 160) τη
λειτουργία της επιφοίτησης για την καθοδήγηση των συνεργικών Παραδείσιων Υιών του.

Η Χαβόνα αποτελεί το θεμέλιο της πραγματικότητας για τον έλεγχο του σύμπαντος των
συμπάντων από την πνευματική βαρύτητα του Αιώνιου Υιού. Το σύμπαν αυτό προσφέρει
στον Υιό την ικανοποίηση της γονικής επιθυμίας και της πνευματικής αναπαραγωγής.

Οι κόσμοι της Χαβόνα και οι τέλειοι κάτοικοί τους είναι η πρώτη και αιώνια τελική απόδειξη
του ότι ο Υιός είναι ο Λόγος του Θεού. Εξ αυτού ικανοποιείται τέλεια η συνειδητοποίηση του
Υιού ως άπειρου συμπληρώματος του Πατέρα.

Και τούτο το σύμπαν προσφέρει την ευκαιρία για την πραγμάτωση της αμοιβαιότητας της
ισόβαθμης αδελφοσύνης μεταξύ του Συμπαντικό Πατέρα και του Αιώνιου Υιού και τούτο
αποτελεί την αιώνια απόδειξη της άπειρης προσωπικότητας του καθενός τους.

3. Το Άπειρο Πνεύμα

Η Τρίτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο. Το σύμπαν της Χαβόνα προσφέρει στο Άπειρο Πνεύμα
την απόδειξη του ότι είναι ο Συνδεδεμένος Δρων, ο άπειρος εκπρόσωπος του ενοποιημένου
Πατέρα-Υιού. Στη Χαβόνα το Άπειρο Πνεύμα αντλεί τη συνδυασμένη ικανοποίηση του να
λειτουργεί ως δημιουργική δύναμη, ενώ απολαμβάνει τη χαρά της απόλυτης συνύπαρξης με
το θείο τούτο επίτευγμά του.

Το Άπειρο Πνεύμα βρήκε στη Χαβόνα την κονίστρα όπου μπορεί να επιδείξει την ικανότητα
και τη θέληση να υπηρετήσει ως δυνητικός λειτουργός του ελέους. Σ αυτήν την τέλεια
δημιουργία το Πνεύμα προετοιμάστηκε για το εγχείρημα της λειτουργίας στα εξελικτικά
σύμπαντα.

Η τέλεια αυτή δημιουργία προσέφερε στο Άπειρο Πνεύμα την ευκαιρία να λάβει μέρος στη
διακυβέρνηση του σύμπαντος και με τους δύο θείους γονείς του - να διοικήσει ένα σύμπαν ως
συνεργικός-Δημιουργός απόγονος και από το σημείο αυτό να προετοιμαστεί για την από
κοινού διακυβέρνηση των τοπικών συμπάντων, καθώς το Δημιουργικό Πνεύμα συνεργάζεται
με τους Δημιουργούς Υιούς.

Οι κόσμοι της Χαβόνα είναι το διανοητικό εργαστήριο των δημιουργιών της κοσμικής διάνοιας,
αλλά και οι λειτουργοί κάθε πλάσματος με διάνοια που υπάρχει. Η διάνοια διαφέρει σε κάθε

53
κόσμο της Χαβόνα και χρησιμεύει ως πρότυπο για τη διάνοια όλων των πνευματικών και
υλικών πλασμάτων.

Οι τέλειοι αυτοί κόσμοι είναι οι σχολές διανοητικής αποφοίτησης για όλα τα πλάσματα που
προορίζονται για την κοινωνία του Παραδείσου. Προσέφεραν στο Πνεύμα περίσσιες ευκαιρίες
για τον επανειλημμένο έλεγχο της τεχνικής της λειτουργίας επί της διάνοιας σε αξιόπιστες και
συμβουλευτικές προσωπικότητες.

Η Χαβόνα είναι η ανταπόδοση προς το Άπειρο Πνεύμα για το ευρύτατο και ανιδιοτελές έργο
του στα σύμπαντα του διαστήματος. Η Χαβόνα αποτελεί την τέλεια κατοικία και καταφύγιο
για τον ακάματο Διανοητικό Λειτουργό του χρόνου και του διαστήματος.

4. Το Υπέρτατο Ον

Η εξελικτική ενοποίηση της εμπειρικής Θεότητας. Η δημιουργία της Χαβόνα είναι η αιώνια και
τέλεια απόδειξη της πνευματικής πραγματικότητας του Υπέρτατου Όντος. Η τέλεια αυτή
δημιουργία είναι η αποκάλυψη της τέλειας και συμμετρικής πνευματικής φύσης του Θεού του
Υψίστου, προτού αρχίσει η σύνθεση των δυναμικών προσωπικοτήτων των πεπερασμένων
ανακλάσεων των Θεών του Παραδείσου στα εμπειρικά σύμπαντα του χρόνου και του
διαστήματος.

Στη Χαβόνα, οι δυναμικές ισχύος του Παντοδύναμου είναι ενοποιημένες με την πνευματική
φύση του Υπέρτατου. Η κεντρική αυτή δημιουργία είναι ένα δείγμα της μελλοντικής-αιώνιας
ενοποίησης του Υπέρτατου.

Η Χαβόνα είναι το τέλειο πρότυπο της συμπαντικής δυναμικής του Υπέρτατου. Το σύμπαν
αυτό είναι το ολοκληρωμένο πορτρέτο της μελλοντικής τελειότητας του Υπέρτατου και
υποδηλώνει τη δυναμική του Απώτατου.

Η Χαβόνα αναδεικνύει την τελικότητα των πνευματικών αξιών οι οποίες υφίστανται ως ζώσες,
ελεύθερης βούλησης υπάρξεις υπέρτατου και τέλειου αυτοέλεγχου. Η διάνοια υφίσταται ως το
απώτατο ισοδύναμο του πνεύματος. Ως η πραγματικότητα και η ενοποίηση της διανοίας με
μία απεριόριστη δυναμική.

5. Οι Ισόβαθμοι Δημιουργοί Υιοί

Η Χαβόνα είναι ο χώρος εκπαίδευσης και εξάσκησης, όπου οι Μιχαήλ του Παραδείσου
προετοιμάζονται για τα μελλοντικά τους εγχειρήματα στη συμπαντική δημιουργία. Η θεία και
τέλεια αυτή δημιουργία αποτελεί πρότυπο για κάθε Δημιουργό Υιό. Ο καθένας τους αγωνίζεται
ώστε να κάνει το σύμπαν του να φθάσει τελικά στα επίπεδα τελειότητας του Παραδείσου-
Χαβόνα.

Ένας Δημιουργός Υιός χρησιμοποιεί τα πλάσματα της Χαβόνα ως εν δυνάμει προσωπικότητες-

πρότυπα για τα δικά του θνητά τέκνα και πνευματικά πλάσματα. Ο Μιχαήλ και οι άλλοι
Παραδείσιοι Υιοί θεωρούν τον Παράδεισο και τη Χαβόνα ως το θείο πεπρωμένο των παιδιών
του χρόνου.

Οι Δημιουργοί Υιοί γνωρίζουν ότι η κεντρική δημιουργία είναι η πραγματική απαρχή αυτού του
απαραίτητου συμπαντικού υπερελέγχου ο οποίος σταθεροποιεί και ενοποιεί τα τοπικά τους
σύμπαντα. Γνωρίζουν ότι η προσωπική παρουσία της πανταχού παρούσας επιρροής του
Υπέρτατου και του Απώτατου βρίσκονται στη Χαβόνα.

Η Χαβόνα και ο Παράδεισος είναι η πηγή της δημιουργικής δύναμης ενός Υιού Μιχαήλ. Εδώ
κατοικούν οι υπάρξεις που συνεργάζονται μαζί του στη συμπαντική δημιουργία. Από τον

54
Παράδεισο έρχονται τα Πνεύματα Μητέρες του Σύμπαντος, οι συνδημιουργοί των τοπικών
συμπάντων.

Οι Υιοί του Παραδείσου θεωρούν την κεντρική δημιουργία ως τον οίκο των θείων γονέων τους
- πατρίδα τους. Είναι ο τόπος όπου χαίρονται να επιστρέφουν πάντα και πάλι.

6. Οι Ισόβαθμες Λειτουργούσες Θυγατέρες

Τα Συμπαντικά Πνεύματα-Μητέρες, συνδημιουργοί των τοπικών συμπάντων, εξασφαλίζουν

την προ-ατομική τους εξάσκηση στους κόσμους της Χαβόνα σε στενή συνεργασία με τα
Πνεύματα των Κυκλωμάτων. Στο κεντρικό σύμπαν τα Πνεύματα-Θυγατέρες των τοπικών
συμπάντων εκπαιδεύτηκαν κατάλληλα στις μεθόδους συνεργασίας με τους Υιούς του
Παραδείσου, υποκείμενοι όλοι στη βούληση του Πατέρα.

Στους κόσμους της Χαβόνα, το Πνεύμα και οι Θυγατέρες του Πνεύματος βρίσκουν τα
διανοητικά πρότυπα όλων των ομάδων τους, των πνευματικών και υλικών διανοιών και το
κεντρικό τούτο σύμπαν είναι το περιστασιακό πεπρωμένο των πλασμάτων εκείνων τα οποία
ένα Συμπαντικό Πνεύμα-Μητέρα από κοινού υποστηρίζει μαζί με έναν συνεργαζόμενο
Δημιουργό Υιό.

Η Συμπαντική Δημιουργός-Μητέρα θυμάται τον Παράδεισο και τη Χαβόνα ως τον τόπο

καταγωγής της, ως πατρίδα του Απείρου Πνεύματος-Μητέρα, ως οίκο παρουσίας της
προσωπικότητας της Άπειρης Διάνοιας.

Από το κεντρικό αυτό σύμπαν ξεκινά, επίσης, η επιφοίτηση των ατομικών προνομίων των
δημιουργών, τους οποίους ένας Θείος Συμπαντικός Λειτουργός χρησιμοποιεί ως συμπλήρωμα
στο έργο ενός Δημιουργού Υιού, στη δημιουργία, δηλαδή, ζώντων, με ελεύθερη βούληση,
πλασμάτων.

Και τέλος, εφ όσον αυτά τα Πνεύματα-Θυγατέρες του Άπειρου Πνεύματος-Μητέρα

δεν θα επιστρέψουν ποτέ, ως φαίνεται, στην Παραδείσια κατοικία τους, αντλούν
μεγάλη ικανοποίηση από το φαινόμενο της συμπαντικής ανακλαστικότητας που συνδέεται με
το Υπέρτατο Ον στη Χαβόνα και προσωποποιείται στο Μέιτζεστον, στον Παράδεισο.

7. Οι Εξελικτικοί θνητοί Ανελισσόμενης Πορείας.

Η Χαβόνα είναι η κοιτίδα του προτύπου της προσωπικότητας κάθε κατηγορίας θνητού και
επίσης η πατρίδα όλων των υπερανθρώπινων προσωπικοτήτων που συνδέονται με τους
θνητούς, οι οποίοι δεν γεννήθηκαν στις δημιουργίες του χρόνου.

Οι κόσμοι αυτοί δίνουν το ερέθισμα σε όλες τις ανθρώπινες παρορμήσεις για να κατακτήσουν
τις αληθείς πνευματικές αξίες στα υψηλότερα επίπεδα πραγματικότητας που είναι δυνατόν να
γίνουν αντιληπτά. Η Χαβόνα είναι ο προ-Παραδείσιος εκπαιδευτικός στόχος κάθε ανερχόμενου
θνητού. Οι θνητοί εδώ κατακτούν την προ-Παραδείσια Θεότητα - το Υπέρτατο Ον. Η Χαβόνα
βρίσκεται μπροστά σε κάθε πλάσμα ελεύθερης βούλησης, ως Πύλη προς τον Παράδεισο και
την κατάκτηση του Θεού.

Ο Παράδεισος είναι η πατρίδα και η Χαβόνα το εργαστήριο και ο τόπος αναψυχής των
τελικιστών. Και κάθε θνητός που γνωρίζει το Θεό λαχταρά να γίνει τελικιστής.

Το κεντρικό σύμπαν δεν αποτελεί μόνο το προκαθορισμένο πεπρωμένο του ανθρώπου, αλλά
είναι, επίσης, ο τόπος εκκίνησης της αιώνιας πορείας των τελικιστών που κάποτε θα
ξεκινήσουν τη μη αποκαλυφθείσα και συμπαντική τους πορεία για να βιώσουν την εξερεύνηση
της άπειρης φύσης του Συμπαντικού Πατέρα.

55
Η Χαβόνα αναμφισβήτητα θα εξακολουθήσει να λειτουργεί με μεσοδιάστατη σπουδαιότητα
ακόμη και στους μελλοντικούς καιρούς του σύμπαντος, που θα γίνουν μάρτυρες της
προσπάθειας των οδοιπόρων του χρόνου να βρουν το Θεό στα υπερ-πεπερασμένα επίπεδα. Η
Χαβόνα έχει την δυνατότητα να χρησιμοποιείται ως σύμπαν εξάσκησης για τις μεσοδιάστατες
υπάρξεις. Θα γίνει, πιθανόν, το τελικό σχολείο όταν τα επτά υπερσύμπαντα λειτουργήσουν ως
ενδιάμεση σχολή για τους απόφοιτους των βασικών σχολείων του εξωτερικού σύμπαντος. Και
κατατείνουμε στην άποψη ότι οι δυναμικές της αιώνιας Χαβόνα είναι πράγματι απεριόριστες,
ότι το κεντρικό σύμπαν έχει αιώνια δυνατότητα να χρησιμοποιείται ως ένα εμπειρικό,
εκπαιδευτικό σύμπαν για όλους τους παρελθόντες, παρόντες και μελλοντικούς τύπους
πλασμάτων που θα δημιουργηθούν.

(Παρουσιάσθηκε από ένα Τελειοποιητή Σοφίας επιφορτισμένο γι αυτό από τους Αρχαίους
των Ημερών στην Ουβέρσα.)

56
Το Μέγα Σύμπαν και τα 7 Υπερσύμπαντα (Φωτο και σχήματα)

Paradise

57
Master Universe

Havona

58
 Tο Σύμπαν των Συμπάντων

Tο Σύμπαν των Συμπάντων, έτσι όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο της Urantia. Στο
κέντρο, εξακολουθεί να διακρίνεται ο Παράδεισος
Tο Μέγα Σύμπαν

Tο Μέγα Σύμπαν με τα επτά Υπερσύμπαντα που περιστρέφονται αριστερόστροφα

γύρω από το κεντρικό Σύμπαν της Χαβόνα
Tο κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα

Tο κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα, το οποίο περιστρέφεται δεξιόστροφα γύρω από τον
Παράδεισο και τις Σφαίρες του
Tο νησί του Παραδείσου

Tο νησί του Παραδείσου (κέντρο) με τις 21 Ιερές Σφαίρες που περιστρέφονται γύρω
του

59
ΜΕΡΟΣ ΙΙ
ΤΟ ΤΟΠΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ
Το Τοπικό μας Σύμπαν του Νέβαδον
Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΣΥΜΠΑΝΤΩΝ

Ένα τοπικό σύμπαν αποτελεί το προσωπικό έργο ενός Δημιουργού Υιού της
Παραδείσιας τάξης των Μιχαήλ. Αποτελείται από εκατό αστερισμούς, καθένας των
οποίων περιλαμβάνει εκατό συστήματα κατοικημένων κόσμων. Κάθε σύστημα θα
αποκτήσει τελικά χίλιους, περίπου, κατοικημένους πλανήτες.

Τα σύμπαντα αυτά του χρόνου και του χώρου είναι εξελικτικά. Το δημιουργικό σχέδιο των
Μιχαήλ του Παραδείσου βαδίζει πάντοτε στο δρόμο της σταδιακής εξέλιξης και της
προοδευτικής ανάπτυξης της φυσικής, διανοητικής και πνευματικής φύσης και των
δυνατοτήτων των πολύμορφων πλασμάτων που κατοικούν στις διαφορετικές κατηγορίες
πλανητών οι οποίοι συνιστούν ένα τοπικό σύμπαν.

Η Ουράντια ανήκει σε ένα τοπικό σύμπαν κυρίαρχος του οποίου είναι ο Θεός-
άνθρωπος του Νέβαδον, ο Ιησούς της Ναζαρέτ και Μιχαήλ του Σάλβινγκτον. Και όλα
τα σχέδια του Μιχαήλ για το τοπικό αυτό σύμπαν εγκρίθηκαν στο σύνολό τους από την Αγία
τριάδα του Παραδείσου πριν ακόμη ο ίδιος αναλάβει το υπέρτατο εγχείρημα του διαστήματος.

Οι Υιοί του Θεού μπορούν να επιλέγουν τους κόσμους των δημιουργικών δραστηριοτήτων
τους, οι υλικές αυτές ωστόσο δημιουργίες συνελήφθησαν αρχικά, ως ιδέες, και σχεδιάσθηκαν
από τους εν Παραδείσω Αρχιτέκτονες του Κυρίαρχου Σύμπαντος.

1. Η ΦΥΣΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΠΑΝΤΩΝ

Οι προ-συμπαντικοί χειρισμοί των διαστημικών δυνάμεων και η πρωτογενής ενέργεια

αποτελούν έργο των Οργανωτών της Κυρίαρχης Δύναμης στον Παράδεισο. Στους
χώρους όμως των υπερσυμπάντων, όταν η αναδυόμενη ενέργεια ανταποκρίνεται στην τοπική,
ή τη γραμμική βαρύτητα, οι Οργανωτές αποσύρονται για χάρη των διευθυντών δύναμης
των συγκεκριμένων υπερσυμπάντων.

Οι διευθυντές αυτοί της δύναμης λειτουργούν μόνο στις προ-υλικές και μεταδυναμικές φάσεις
της δημιουργίας ενός τοπικού σύμπαντος. Δεν υπάρχει η δυνατότητα για έναν Δημιουργό Υιό
να αρχίσει την οργάνωση ενός σύμπαντος μέχρις ότου οι διευθυντές της δύναμης επιτύχουν
την κινητοποίηση της διαστημικής ενέργειας σε βαθμό ικανοποιητικό ώστε να παρασχεθεί μία
υλική βάση - μιλώντας κυριολεκτικά, ήλιοι και υλικοί πλανήτες - για το αναδυόμενο σύμπαν.

Τα τοπικά σύμπαντα έχουν όλα την ίδια περίπου ενεργειακή δυναμική, αν και διαφέρουν πάρα
πολύ όσον αφορά στις φυσικές τους διαστάσεις ενώ μπορεί και να ποικίλουν ως προς την
αναλογία της ορατής ύλης κατά διαστήματα. Η δυναμική φόρτιση και η δυνητική συσσώρευση
της ύλης ενός τοπικού σύμπαντος καθορίζονται από τους χειρισμούς των διευθυντών της
δύναμης και τους προκατόχους τους, καθώς επίσης και από τις δραστηριότητες των
Δημιουργών Υιών, αλλά και από το δώρο του ενυπάρχοντος φυσικού ελέγχου τον οποίο
διαθέτουν οι δημιουργικοί του συνεργάτες.

Η ενεργειακή φόρτιση ενός τοπικού σύμπαντος είναι το ένα εκατοστό τεσσαρακοστό,

περίπου, της δυναμικής ικανότητας του οικείου υπερσύμπαντος. Στην περίπτωση του

60
Νέβαδον, του δικού σας τοπικού σύμπαντος η υλοποίηση της μάζας είναι εξαιρετικά
ασήμαντη. Από φυσικής πλευράς μιλώντας, ο Νέβαδον διαθέτει το σύνολο της ποσότητας της
ενέργειας και της ύλης η οποία μπορεί να βρεθεί σε οποιαδήποτε τοπική δημιουργία του
Όρβοντον. Ο μόνος φυσικός περιορισμός για την αναπτυξιακή επέκταση του σύμπαντος του
Νέβαδον συνίσταται στην ποσότητα του φορτίου της διαστημικής ενέργειας το οποίο
κατακρατείται από τον βαρυτικό έλεγχο των συνεργαζομένων δυνάμεων και οντοτήτων του
σύνθετου συμπαντικού μηχανισμού.

Όταν η ενέργεια-ύλη φθάσει ένα συγκεκριμένο στάδιο μαζικής υλοποίησης,

εμφανίζεται στο προσκήνιο ένας Δημιουργός Υιός, συνοδευόμενος από μία
Δημιουργική Θυγατέρα του Απείρου Πνεύματος. Ταυτόχρονα με την εμφάνιση του
Δημιουργού Υιού, αρχίζει το έργο στον αρχιτεκτονικό κόσμο που πρόκειται να γίνει ο
αρχηγικός κόσμος του εν λόγω τοπικού σύμπαντος. Μία τέτοια δημιουργία εξελίσσεται
για ατέλειωτους αιώνες, οι ήλιοι σταθεροποιούνται, οι πλανήτες σχηματίζονται και
αιωρούνται στις τροχιές τους, ενώ συνεχίζεται το έργο της δημιουργίας των
αρχιτεκτονικών κόσμων οι οποίοι θα χρησιμοποιηθούν ως αρχηγεία του
αστερισμού και των πρωτευουσών του συστήματος.

2. Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Των Δημιουργών Υιών προηγούνται στη συμπαντική οργάνωση οι διευθυντές δύναμης

καθώς και άλλες υπάρξεις προερχόμενες από την Τρίτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Από τη
διαστημική ενέργεια που με τον τρόπο αυτό οργανώθηκε, ο Μιχαήλ- Χριστός, ο δικός σας
Δημιουργός Υιός παγίωσε τους κατοικημένους κόσμους του σύμπαντος του Νέβαδον και
από τότε αφοσιώθηκε με μεγάλη επιμέλεια στη διακυβέρνησή τους. Από την προϋπάρχουσα
ενέργεια οι θείοι αυτοί Υιοί δημιουργούν την ορατή ύλη, σχεδιάζουν τα ζώντα πλάσματα και,
με τη συνεργασία της συμπαντικής παρουσίας του Απείρου Πνεύματος, δημιουργούν μία
διαφορετική ακολουθία πνευματικών προσωπικοτήτων.

Αυτοί οι διευθυντές δύναμης και ενεργειακοί ελεγκτές που για χρόνια ατέλειωτα προηγήθηκαν
του Δημιουργού Υιού στο προκαταρκτικό έργο της οργάνωσης του σύμπαντος, υπηρετούν
αργότερα σε έξοχη συνεργασία με το συγκεκριμένο Υιό του Σύμπαντος, διατηρώντας για
πάντα τον συνεργικό έλεγχο των ενεργειών εκείνων τις οποίες οι ίδιοι οργάνωσαν και
κυκλωματοποίησαν. Στον Σάλβινγκτον τώρα λειτουργούν τα ίδια εκατό δυναμικά κέντρα που
συνεργάσθηκαν με το δικό σας Δημιουργό Υιό στον αρχικό σχηματισμό του τοπικού τούτου
σύμπαντος.

Η πρώτη ολοκληρωμένη πράξη της φυσικής δημιουργίας στον Νέβαδον συνίστατο

στην οργάνωση του αρχηγικού κόσμου, του αρχιτεκτονικού πλανήτη του
Σάλβινγκτον, και των δορυφόρων του. Από την εποχή της αρχικής δραστηριοποίησης
των ενεργειακών κέντρων και των φυσικών ελεγκτών μέχρι τη στιγμή της άφιξης των ζώντων
πλασμάτων στις ολοκληρωμένες σφαίρες του Σάλβινγκτον, μεσολάβησαν λίγο περισσότερο
από ένα δισεκατομμύριο χρόνια, σύμφωνα με την παρούσα μέτρησή σας του πλανητικού
χρόνου. Την δημιουργία του Σάλβινγκτον αμέσως ακολούθησε η δημιουργία των
εκατό αρχηγικών κόσμων των σχεδιαζόμενων αστερισμών και των δέκα χιλιάδων
πλανητών-αρχηγείων των σχεδιαζόμενων τοπικών συστημάτων πλανητικού
ελέγχου και διοίκησης, μαζί με τους αρχιτεκτονικούς δορυφόρους τους. Οι
αρχιτεκτονικοί αυτοί κόσμοι σχεδιάζονται για να στεγάσουν τόσο τις φυσικές όσο και τις
πνευματικές οντότητες καθώς επίσης και τα παρεμβαλλόμενα μοροντιανά, ή μεταβατικά
στάδια της ύπαρξης.

Ο Σάλβινγκτον, το αρχηγείο του Νέβαδον, βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο ενέργειας-

μάζας του τοπικού σύμπαντος. Το τοπικό σας, όμως, σύμπαν δεν είναι ένα απλό αστρονομικό
σύστημα, αν και στο φυσικό του κέντρο βρίσκεται ένα μεγάλο σύστημα.

61
Ο Σάλβινγκτον αποτελεί το ατομικό αρχηγείο του Μιχαήλ- Χριστού του Νέβαδον, ο
οποίος όμως δεν βρίσκεται πάντοτε εκεί. Ενώ, τώρα, η ομαλή λειτουργία του τοπικού
σας σύμπαντος δεν απαιτεί πλέον τη μόνιμη παρουσία του Δημιουργού Υιού στον πρωτεύοντα
κόσμο, δεν συνέβαινε το ίδιο τους πρώτους καιρούς της φυσικής οργάνωσης. Ένα Δημιουργός
Υιός δεν μπορεί να εγκαταλείψει το αρχηγείο του μέχρις ότου επιτευχθεί η σταθεροποίηση της
βαρύτητας δια της υλοποίησης επαρκούς ενέργειας η οποία θα επιτρέψει στα διάφορα
κυκλώματα και συστήματα να εξισορροπήσουν μεταξύ τους δια της αμοιβαίας υλικής έλξης.

Τώρα πλέον, το φυσικό σχέδιο ενός σύμπαντος έχει ολοκληρωθεί και ο Δημιουργός Υιός, σε
συνεργασία με το Δημιουργικό Πνεύμα, συλλαμβάνει το πλάνο του για τη δημιουργία
της ζωής. Κατόπιν τούτου η εκπροσώπηση του Απείρου Πνεύματος αρχίζει τη συμπαντική
της λειτουργία ως ξεχωριστή, δημιουργική οντότητα. Όταν η αρχική δημιουργική πράξη
μορφοποιηθεί και εκτελεσθεί, αποκτά υπόσταση ο Λαμπερός και Πρωινός Αστέρας,
η προσωποποίηση αυτής της αρχικής δημιουργικής θεώρησης της ταυτότητας και του θείου
ιδεώδους. Είναι ο ανώτερος διοικητής του σύμπαντος, ο προσωπικός συνεργάτης του
Δημιουργού Υιού, που του μοιάζει, απ’ όλες τις απόψεις, στο χαρακτήρα, αλλά διαθέτει
αξιοσημείωτα περιορισμένες θείες ιδιότητες.

Και τώρα που ο κυριότερος βοηθός και ανώτερος διοικητής του Δημιουργού Υιού
εξασφαλίσθηκε, ακολουθεί η έλευση μιας άπειρης και θαυμαστής σειράς
διαφορετικών πλασμάτων. Οι υιοί και οι θυγατέρες του τοπικού σύμπαντος πλησιάζουν και
σύντομα, μετά από αυτό, ορίζεται η κυβέρνηση μιας τέτοιας δημιουργίας, εκτεινόμενη
από τα ανώτατα συμβούλια του σύμπαντος μέχρι τους πατέρες των αστερισμών και τους
κυβερνήτες των τοπικών συστημάτων - τις συναθροίσεις των κόσμων εκείνων οι οποίοι εν
συνεχεία σχεδιάσθηκαν για να γίνουν η πατρίδα των ποικιλόμορφων θνητών φυλών των
ελεύθερης βούλησης πλασμάτων. Και σε κάθε ένα από τους κόσμους αυτούς θα προΐσταται
ένας Πλανητικός Πρίγκιπας.

Και τότε, όταν ένα τέτοιο σύμπαν θα έχει τόσο ολοκληρωμένα οργανωθεί και τόσο
πλούσια στελεχωθεί, θα ακολουθήσει ο Δημιουργός Υιός την πρόταση του Πατέρα,
να δημιουργήσει τον άνθρωπο τον θνητό καθ’ ομοίωση της θείας εικόνας τους.

Η οργάνωση των πλανητικών διαμονών εξακολουθεί να εξελίσσεται στον Νέβαδον, αφού το

σύμπαν αυτό είναι πράγματι μία καινούργια μονάδα στους αστρικούς και πλανητικούς
κόσμους του Όρβοντον. Κατά την τελευταία εγγραφή υπήρχαν 3,840,101
κατοικημένοι πλανήτες στον Νέβαδον και η Σατάνια, το τοπικό σύστημα του κόσμου
σας, είναι αρκετά αντιπροσωπευτική των άλλων συστημάτων.

Το σύστημα των κατοικημένων κόσμων της Σατάνια βρίσκεται πάρα πολύ μακριά από την
Ουβέρσα και το μέγα ηλιακό σύμπλεγμα που λειτουργεί στο φυσικό και αστρονομικό κέντρο
του έβδομου υπερσύμπαντος. Από την Τζερουζέμ, το αρχηγείο της Σατάνια, η απόσταση
είναι πάνω από διακόσιες χιλιάδες έτη φωτός μέχρι το φυσικό κέντρο του υπερσύμπαντος του
Όρβοντον, πάρα πολύ μακριά, την πυκνή διάμετρο του Γαλαξία. Η Σατάνια βρίσκεται στην
περιφέρεια του τοπικού σύμπαντος και ο Νέβαδον βρίσκεται στο άκρο, σχεδόν, του
Όρβοντον. Από το εξώτατο σύστημα κατοικημένων κόσμων μέχρι το κέντρο του
υπερσύμπαντος η απόσταση είναι ελάχιστα μικρότερη των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ετών
φωτός.

Το σύμπαν του Νέβαδον αιωρείται τώρα μακριά, προς το νοτιοανατολικό κύκλωμα

του Όρβοντον. Τα πλησιέστερα όμορα σύμπαντα είναι: ο Άβαλον, ο Χένσελον, ο
Σάνσελον, ο Πόρταλον, ο Γούλβερινγκ, ο Φέϊβονινγκ και ο Άλβορινγκ.

Η εξέλιξη όμως ενός τοπικού σύμπαντος είναι μεγάλη ιστορία. Τα κεφάλαια τα οποία
περιγράφουν τα σύμπαντα κάνουν μία εισαγωγή στο θέμα, τα κεφάλαια του παρόντος
τμήματος που έχουν θέμα τις τοπικές δημιουργίες το συνεχίζουν, ενώ εκείνα που ακολουθούν,
αναλύοντας την ιστορία και το πεπρωμένο της Ουράντια ολοκληρώνουν την ιστορία.

62
Μπορείτε, ωστόσο, αρκετά καλά να αντιληφθείτε το πεπρωμένο των θνητών μιας τέτοιας
τοπικής δημιουργίας απλά και μόνο μελετώντας τα κείμενα που αφορούν στη ζωή και τη
διδασκαλία του Δημιουργού Υιού σας, όπως κάποτε έζησε ως άνθρωπος, με σάρκα θνητή,
στον εξελικτικό σας κόσμο.

3. Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ

Η μοναδική τέλεια παγιωμένη δημιουργία είναι η Χαβόνα, το κεντρικό σύμπαν, το

οποίο δημιουργήθηκε άμεσα από την σκέψη του Πατέρα του Σύμπαντος και το
λόγο του Αιώνιου Υιού. Η Χαβόνα είναι ένα σύμπαν υπαρκτό, τέλειο και ολοκληρωμένο,
που περιβάλλει τον οίκο των αιώνιων Θεοτήτων, το κέντρο των πάντων. Οι δημιουργίες
των επτά υπερσυμπάντων είναι πεπερασμένες, εξελικτικές και συνεχώς
προοδεύουσες.

Τα φυσικά συστήματα του χωροχρόνου έχουν όλα εξελικτική προέλευση. Δεν

σταθεροποιούνται καν από υλικής πλευράς, μέχρις ότου αρχίσουν να αιωρούνται στα σταθερά
κυκλώματα των οικείων υπερσυμπάντων. Ούτε παγιώνεται ένα τοπικό σύμπαν στο φως και
στη ζωή μέχρις ότου οι φυσικές του δυνατότητες για επέκταση και ανάπτυξη εξαντληθούν και
η πνευματική κατάσταση σ’ όλους τους κατοικημένους του κόσμους παγιωθεί και
σταθεροποιηθεί για πάντα.

Εκτός του κεντρικού σύμπαντος, η τελειότητα αποδεικνύεται μία προοδευτική επίτευξη. Στην
κεντρική δημιουργία έχουμε ένα πρότυπο τελειότητας, όλοι οι άλλοι κόσμοι, όμως,
πρέπει να φθάσουν στην τελειότητα αυτή με τρόπους που καθιερώθηκαν για την
πρόοδο των συγκεκριμένων αυτών κόσμων, ή συμπάντων. Και μια σχεδόν άπειρη
ποικιλία χαρακτηρίζει τα σχέδια των Δημιουργών Υιών πάνω στην οργάνωση, την εξέλιξη, την
πειθαρχία και την παγίωση των οικείων τοπικών συμπάντων.

Με εξαίρεση τη θεία παρουσία του Πατέρα, κάθε τοπικό σύμπαν αποτελεί, υπό μία
έννοια, αντιγραφή της διοικητικής οργάνωσης της κεντρικής, ή πρότυπης
δημιουργίας. Αν και ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι ο ίδιος παρών στο σύμπαν στο οποίο
κατοικεί, δεν ενοικεί, ωστόσο, στο νου των υπάρξεων οι οποίες προέρχονται από το
συγκεκριμένο σύμπαν, όπως κυριολεκτικά ενοικεί στις ψυχές του χρόνου και του διαστήματος.
Φαίνεται ότι υπάρχει ένα πάνσοφο αντιστάθμισμα στην προσαρμογή και τη ρύθμιση των
πνευματικών θεμάτων της αχανούς δημιουργίας. Στο κεντρικό σύμπαν ο Πατέρας είναι
ατομικά παρών αυτός καθ’ εαυτός, αλλά δεν βρίσκεται στο νου των παιδιών της
τέλειας αυτής δημιουργίας. Στα σύμπαντα του διαστήματος, ο Πατέρας απουσιάζει
ως οντότητα, εκπροσωπούμενος από τους Κυρίαρχους Υιούς του, ενώ είναι
εσωτερικά παρών στο νου των θνητών του παιδιών, πνευματικά εκπροσωπούμενος από
την προ-ατομική παρουσία των Ελεγκτών των Μυστηρίων που ενοικούν στο νου αυτών των
έλλογων πλασμάτων.

Στο αρχηγείο ενός τοπικού σύμπαντος κατοικούν όλοι οι δημιουργοί και οι δημιουργικές
εκείνες οντότητες οι οποίες αντιπροσωπεύουν την ανεξάρτητη εξουσία και τη διαχειριστική
αυτονομία, εκτός της προσωπικής παρουσίας του Πατέρα του Σύμπαντος. Στο τοπικό
σύμπαν βρίσκεται κάτι από τον καθένα και κάποιος από όλες τις κατηγορίες ευφυών
υπάρξεων που υπάρχουν στο κεντρικό σύμπαν, εκτός του Πατέρα του Σύμπαντος. Αν και ο
Πατέρας του Σύμπαντος δεν είναι ο ίδιος παρών σ΄ ένα τοπικό σύμπαν, εκπροσωπείται
προσωπικά από τον Δημιουργό Υιό του, τον κάποτε αντιβασιλέα του Πατρός και μετέπειτα
υπέρτατο και κυρίαρχο, αυτοδύναμο κυβερνήτη.

Όσο κατερχόμαστε την κλίμακα της ζωής, τόσο γίνεται δυσκολότερο το να εντοπίσουμε, με
τα μάτια της πίστης, τον αόρατο Πατέρα. Τα κατώτερα πλάσματα - και ορισμένες φορές
ακόμη και οι ανώτερες οντότητες - το βρίσκουν πάντα δύσκολο να συλλάβουν μία εικόνα του
Πατέρα του Σύμπαντος και του Δημιουργού Υιού του. Και έτσι, αναλόγως του χρόνου της
πνευματικής τους ανάτασης, όταν η τελειότητα της εξέλιξης τους επιτρέψει να δουν τον ίδιο

63
τον Θεό, αναπτύσσονται σε αργή πρόοδο, βιώνουν πνευματικές αμφιβολίες, διαπράττουν το
αμάρτημα της σύγχυσης και έτσι απομονώνονται από τους προοδευτικούς πνευματικούς
σκοπούς της εποχής τους και του χώρου τους. Χάνουν έτσι την ικανότητα να δουν τον
Πατέρα, όταν προσέχουν τον Αιώνιο Υιό. Ο ασφαλέστερος φρουρός ενός πλάσματος σ’
ολόκληρο τον αγώνα του να φθάσει στον Πατέρα, την εποχή κατά την οποία
εγγενείς συνθήκες καθιστούν ένα παρόμοιο επίτευγμα αδύνατο, είναι να κρατηθεί
σθεναρά από την αλήθεια της παρουσίας του Πατέρα στους Υιούς του.
Κυριολεκτικά και μεταφορικά, πνευματικά και ατομικά, ο Πατέρας και οι Υιοί του
είναι ένας. Είναι γεγονός: Όποιος έχει δει τον Δημιουργό Υιό, έχει δει και τον
Πατέρα.

Αρχικά, οι προσωπικότητες ενός συγκεκριμένου σύμπαντος είναι πάγιες και

έγκυρες, μόνο ανάλογα με το βαθμό συγγενείας τους προς τον Θεό. Όταν η
προέλευση ενός πλάσματος απομακρύνεται πολύ από τις γνήσιες και θείες Πηγές, είτε
πρόκειται για τους Υιούς του Θεού, είτε για πλάσματα της δικαιοδοσίας του Απείρου
Πνεύματος, αυξάνεται η πιθανότητα δυσαρμονίας, σύγχυσης και ορισμένες φορές στάσης-
αμαρτίας.

Εκτός των τέλειων υπάρξεων Θεία προέλευσης, όλα τα πλάσματα στα

υπερσύμπαντα είναι φύσης εξελικτικής, αρχίζοντας από το κατώτερο στάδιο και πάντα
αναρριχώμενα προς την εσωτερική αλήθεια. Ακόμη και οι ανώτερες προσωπικότητες
εξακολουθούν να ανέρχονται την κλίμακα της ζωής δια των προοδευτικών μετασχηματισμών
από τη μία ζωή στην άλλη και από τον ένα κόσμο στον επόμενο. Και στην περίπτωση εκείνων
που μπορούν να αποδεχθούν τους Ελεγκτές των Μυστηρίων, δεν υπάρχουν όρια του ύψους
στο οποίο μπορούν να φθάσουν κατά την πνευματική τους ανέλιξη και το συμπαντικό τους
επίτευγμα.

Η τελειότητα των πλασμάτων του χρόνου, όταν τελικά επιτευχθεί, αποτελεί, συνολικά, μία
κατάκτηση, ένα καλή τη πίστει ατομικό απόκτημα. Ενώ τα στοιχεία της θείας χάρης
παρέχονται ελεύθερα, τα επιτεύγματα των πλασμάτων είναι το αποτέλεσμα των προσπαθειών
ενός εκάστου, καθώς επίσης και η ουσιαστική, ατομική, ζώσα ανταπόκριση στο υπάρχον
περιβάλλον.

Το γεγονός της ζωικής, εξελικτικής προέλευσης δεν αποτελεί στίγμα σε καμία οντότητα του
σύμπαντος, αφού αυτή είναι η μοναδική μέθοδος δημιουργίας ενός, ή δύο βασικών τύπων
πεπερασμένων, ευφυών, αυτόβουλων πλασμάτων. Όταν το αποκορύφωμα της
τελειότητας και της αιωνιότητας κατακτηθεί, η μεγαλύτερη τιμή ανήκει σ’ εκείνους
που ξεκίνησαν από το χαμηλότερο σημείο και ευτυχείς αναρριχήθηκαν την κλίμακα
της ζωής, από το ένα κύκλωμα στο άλλο και οι οποίοι, όταν πράγματι φθάσουν στο
αποκορύφωμα της δόξας, θα έχουν κερδίσει μία προσωπική εμπειρία που θα
περιλαμβάνει μία ουσιαστική γνώση κάθε φάσης της ζωής, από το κατώτερο
σημείο μέχρι την κορυφή.

Μέσα σ’ όλα αυτά διαφαίνεται η σοφία των Δημιουργών. Θα ήταν πανεύκολο για τον
Πατέρα του Σύμπαντος να κάνει όλους τους θνητούς τέλειους , να μεταδώσει την
τελειότητα με το θείο του λόγο. Αυτό όμως, θα αποστερούσε τα πλάσματα από τη
θαυμάσια εμπειρία του εγχειρήματος και την εκπαίδευση που συνεπάγεται η
μακρόχρονη και σταδιακή εσωτερική αναρρίχηση, μία εμπειρία την οποία έχουν
μόνον εκείνοι που υπήρξαν τόσο τυχεροί, ώστε να ξεκινήσουν από το κατώτατο
σημείο της ύπαρξης.

Στα περιβάλλοντα τη Χαβόνα σύμπαντα διατίθεται ένας αριθμός τέλειων πλασμάτων ο οποίος
επαρκεί μόνο για να καλυφθούν οι ανάγκες των διδασκάλων οδηγών για τα πρότυπα όσων
ανέρχονται στην εξελικτική κλίμακα της ζωής. Η εμπειρική φύση των εξελικτικών τύπων της
προσωπικότητας είναι το φυσικό κοσμικό συμπλήρωμα της πάντα τέλειας φύσης των
πλασμάτων του Παραδείσου-Χαβόνα. Στην πραγματικότητα, τόσο τα τέλεια, όσο και τα

64
τελειοποιημένα πλάσματα είναι ατελή όσον αφορά στην πεπερασμένη τελικότητα. Στη
συμπληρωματική όμως σχέση των υπαρχόντων τέλειων πλασμάτων του συστήματος
Παραδείσου-Χαβόνα με τους εμπειρικώς τελειοποιημένους τελικιστές που ανελίσσονται από τα
εξελικτικά σύμπαντα, αίρονται οι εγγενείς περιορισμοί που υπάρχουν και στους δύο τύπους, οι
οποίοι με τον τρόπο αυτό μπορούν από κοινού να επιχειρήσουν να φθάσουν το ανυπέρβλητο
αποκορύφωμα του ύπατου της κατάστασης ενός πλάσματος.

Οι διεργασίες αυτές μεταξύ των πλασμάτων αποτελούν τον συμπαντικό αντίκτυπο των
δράσεων και αντιδράσεων που λαμβάνουν χώρα εντός της Επτάπτυχης Θεότητας, όπου η
αιώνια θεία υπόσταση της Παραδείσιας Τριάδας ενώνεται με την εξελικτική θεία υπόσταση
των Υπέρτατων Δημιουργών των συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος, εντός της και
δια της την δύναμη δραστηριοποιούσας Θείας Υπόστασης του Υπέρτατου Όντος.

Το θεία τέλειο πλάσμα και το εξελικτικά τελειοποιημένο πλάσμα είναι ισότιμα όσον αφορά στο
βαθμό θείας δυναμικής, διαφέρουν όμως στο είδος. Το ένα εξαρτάται από το άλλο
προκειμένου να επιτευχθεί το υπέρτατο της υπηρεσίας. Τα εξελικτικά υπερσύμπαντα
εξαρτώνται από την τέλεια Χαβόνα για να αποκτήσουν οι ανελισσόμενοι πολίτες τους την
τελική τους εκπαίδευση, αλλά και το τέλειο κεντρικό σύμπαν χρειάζεται την ύπαρξη των
τελειοποιούμενων υπερσυμπάντων ώστε να εξασφαλισθεί η πλήρης εξέλιξη των
κατερχομένων κατοίκων του.

Οι δύο κύριες εκδηλώσεις της πεπερασμένης πραγματικότητας, η εγγενής τελειότητα και η

εξελιγμένη τελειότητα, είτε πρόκειται για οντότητες, είτε για σύμπαντα, είναι συντονισμένες,
αλληλοεξαρτώμενες και ολοκληρωμένες. Η κάθε μία χρειάζεται την άλλη για να ολοκληρώσει
τη λειτουργία, την υπηρεσία και το πεπρωμένο της.

4. ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΤΟΠΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ

Μην εμφορείστε με την ιδέα ότι, αφού ο Πατέρας του Σύμπαντος έχει μεταβιβάσει τόσο
μεγάλο μέρος του εαυτού του και της δύναμής του στους άλλους, έχει γίνει πλέον ένα
σιωπηλό, ή ανενεργό μέλος της Θείας συντροφίας. Πέραν των χώρων της προσωπικότητας
και της επιφοίτησης του Προσαρμοστή, ο Πατέρας είναι προφανώς η λιγότερο δραστήρια από
τις Θεότητες του Παραδείσου, εφ’ όσον επιτρέπει στους, ισόβαθμους σε θεία υπόσταση, Υιούς
του, αλλά και σε πολυάριθμες δημιουργηθείσες διάνοιες να επιτελούν ένα πάρα πολύ μεγάλο
μέρος των αιώνιων σκοπών του. Είναι το σιωπηλό μέλος της δημιουργικής τριάδας μόνο στο
ότι δεν αντιδρά ποτέ σε ό,τι μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε από τους ισότιμους, ή κατώτερους
συνεργάτες του.

Ο Θεός κατανοεί πλήρως τις ανάγκες κάθε ευφυούς πλάσματος πάνω στη λειτουργία του και
την απόκτηση εμπειριών και, για το λόγο αυτό, σε κάθε περίσταση, είτε πρόκειται για το
πεπρωμένο ενός σύμπαντος, είτε για την ευημερία του ταπεινότερου των πλασμάτων του, ο
Θεός αποσύρεται από την ενεργό δράση προς χάριν του γαλαξία των δημιουργημάτων και
των Δημιουργικών οντοτήτων οι οποίες εγγενώς παρεμβαίνουν μεταξύ του ιδίου και μιας
συγκεκριμένης συμπαντικής συγκυρίας, ή δημιουργικού γεγονότος. Παρά την απομάκρυνση
όμως αυτή, παρά την επίδειξη τούτη του άπειρου συντονισμού, υπάρχει εκ μέρους του Θεού
μία ουσιαστική, κυριολεκτική και προσωπική συμμετοχή στα γεγονότα τα οποία προκαλούνται
από και διεξάγονται μέσω των εντεταλμένων επιδράσεων και οντοτήτων. Ο Πατέρας
εργάζεται δια μέσου όλων αυτών των διαύλων για την ευημερία ολόκληρης της αχανούς
δημιουργίας του.

Όσον αφορά στην τακτική, τη διεύθυνση και τη διαχείριση ενός τοπικού

σύμπαντος, ο Πατέρας του Σύμπαντος δραστηριοποιείται στο πρόσωπο του
Δημιουργού Υιού του. Στις μεταξύ των Υιών του σχέσεις, στις ομαδικές σχέσεις των από
την Τρίτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο προερχομένων οντοτήτων, ή στις σχέσεις μεταξύ
οποιωνδήποτε άλλων πλασμάτων, όπως ας πούμε των ανθρώπων - όσον αφορά σε
όλες αυτές τις σχέσεις, ο πατέρας του Σύμπαντος δεν παρεμβαίνει ποτέ. Ο νόμος του

65
Δημιουργού Υιού, οι κανονισμοί των Πατέρων των Αστερισμών, οι Κυβερνήτες των
Συστημάτων και οι Πλανητικοί Πρίγκιπες - οι εντεταλμένες τακτικές και διαδικασίες για το
συγκεκριμένο σύμπαν - επικρατούν πάντα. Η εξουσία δεν μοιράζεται. Αλληλοσυγκρουόμενες
λειτουργίες θείας δύναμης και σκοπού ουδέποτε υπήρξαν. Οι Θεότητες βρίσκονται σε τέλεια
και αιώνια ομοφωνία.

Ο Δημιουργός Υιός διαχειρίζεται με τρόπο έξοχο όλα τα δεοντολογικά θέματα, τις

σχέσεις οποιασδήποτε κατηγορίας πλασμάτων έναντι οποιασδήποτε άλλης τάξης
πλασμάτων, ή μεταξύ δύο, ή περισσότερων ατόμων σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη
ομάδα. Ένα τέτοιο σχέδιο, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν μπορεί να
παρέμβει με τον τρόπο του και να ακυρώσει τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ του θείου
νου και οποιουδήποτε μεμονωμένου πλάσματος σ’ ολόκληρη την έκταση της δημιουργίας,
όπως ισχύει για την παρούσα κατάσταση, ή τις μελλοντικές προοπτικές του συγκεκριμένου
ατόμου, ή όσον αφορά στο αιώνιο σχέδιο και τον άπειρο σκοπό του Πατέρα.

Στα θνητά, ελεύθερης βούλησης, πλάσματα ο Πατέρας είναι ουσιαστικά παρών

μέσω του ενοικούντος Προσαρμοστή, ενός τμήματος του προ-ατομικού του
πνεύματος. Και ο Πατέρας αποτελεί επίσης την απαρχή της προσωπικότητας αυτού
του θνητού, ελεύθερης βούλησης πλάσματος.

Οι Προσαρμοστές της Σκέψης, οι επιφοιτήσεις του Πατέρα του Σύμπαντος, είναι

συγκριτικά απομονωμένοι. Ενοικούν τον ανθρώπινο νου, αλλά δεν έχουν εμφανή
σύνδεσμο με τα δεοντολογικής φύσης θέματα μιας τοπικής δημιουργίας. Δεν είναι άμεσα
συντονισμένοι με τη σεραφική υπηρεσία, ούτε με τη διακυβέρνηση των συστημάτων, των
αστερισμών, ή ενός τοπικού σύμπαντος, ούτε καν με τις αποφάσεις ενός Δημιουργού Υιού, η
θέληση του οποίου είναι ο υπέρτατος νόμος του σύμπαντός του.

Οι ενοικούντες Προσαρμοστές είναι ένας από τους ξεχωριστούς αλλά ενιαίους

τρόπους που μεταχειρίζεται ο Θεός για να επικοινωνήσει με τα πλάσματα
ολόκληρης, πλην της άπειρης, δημιουργίας του. Με τον τρόπο αυτό ο αόρατος για το
θνητό άνθρωπο Θεός εκδηλώνει την παρουσία του και αν μπορούσε, θα μας παρουσιαζόταν
και με άλλους ακόμη τρόπους, μία περαιτέρω αποκάλυψη όμως δεν είναι δυνατή από τη θεία
πλευρά της.

Μπορούμε να δούμε και να κατανοήσουμε το μηχανισμό δια του οποίου οι Υιοί εξασφαλίζουν
βαθιά και ολοκληρωμένη γνώση πάνω στα σύμπαντα της δικαιοδοσίας τους. Δεν μπορούμε,
όμως, να αντιληφθούμε απόλυτα τις μεθόδους δια των οποίων ο Θεός έχει τόσο
ολοκληρωμένη και προσωπική γνώση των λεπτομερειών του σύμπαντος των συμπάντων, αν
και μπορούμε τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε την οδό από την οποία ο Πατέρας του
Σύμπαντος μπορεί να λάβει πληροφορίες σχετικά με, και να εκδηλώσει την παρουσία του προς
τις υπάρξεις της αχανούς δημιουργίας του. Μέσω του κυκλώματος της προσωπικότητας, ο
Πατέρας γνωρίζει - έχει προσωπική γνώση - όλες τις σκέψεις και τις πράξεις όλων των
υπάρξεων, σε όλα τα συστήματα, όλων των συμπάντων, ολόκληρης της δημιουργίας. Αν και
δεν μπορούμε να κατανοήσουμε απόλυτα τον τρόπο επικοινωνίας του Θεού με τα παιδιά του,
μπορούμε να νοιώσουμε πιο δυνατοί με τη διαβεβαίωση ότι ο «Κύριος γνωρίζει τα παιδιά
του,» και ότι για τον καθένα μας «σημειώνει το πού γεννήθηκε.»

Ο Πατέρας είναι παρών στο σύμπαν σας και στην καρδιά σας, πνευματικά μιλώντας,
μέσω ενός εκ των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων των κεντρικών δωμάτων και
ιδιαίτερα μέσω του θείου Προσαρμοστή ο οποίος ζει, εργάζεται και περιμένει στα
βάθη του θνητού νου.

Ο Θεός δεν είναι εγωκεντρική προσωπικότητα. Ο Πατέρας διανέμει ελεύθερα τον εαυτό
του στη δημιουργία και τα πλάσματά του. Υπάρχει και λειτουργεί όχι μόνο μέσα στις
Θεότητες, αλλά και στους Υιούς του, τους οποίους εμπιστεύεται αναθέτοντάς τους τη
διεξαγωγή οποιουδήποτε έργου είναι από τη θεία πλευρά δυνατόν να κάνουν. Ο Πατέρας

66
του Σύμπαντος έχει αληθινά αποστερήσει τον εαυτό του από κάθε λειτουργία την
οποία είναι δυνατόν να επιτελέσει κάποια άλλη ύπαρξη. Και τούτο είναι αληθές για το
θνητό άνθρωπο, όπως είναι και για το Δημιουργό Υιό, ο οποίος κυβερνά στη θέση του Θεού,
στο αρχηγείο του τοπικού σύμπαντος. Έτσι βλέπουμε το μέγεθος της ιδανικής και άπειρης
αγάπης του Πατέρα του Σύμπαντος.

Στη συμπαντική αυτή πλήρωση δια του εαυτού του, βρίσκουμε άφθονες αποδείξεις του
μεγέθους, αλλά και της μεγαθυμίας της θείας φύσης του Πατέρα. Αν ο Θεός έχει αποστερήσει
τη συμπαντική δημιουργία από ένα κομμάτι του, τότε από το κομμάτι αυτό είναι που με την
μεγάλη του γενναιοδωρία πληροί τους Προσαρμοστές της Σκέψης επί των θνητών των
κόσμων, τους Ελεγκτές των Μυστηρίων του χρόνου, που τόσο υπομονετικά κατοικούν εντός
των θνητών υποψήφιων για την αιώνια ζωή.

Ο Αιώνιος Πατέρας έχει δώσει όλο του τον εαυτό για να εμπλουτίσει ολόκληρη τη δημιουργία
σε αποθέματα προσωπικότητας και δυνατότητα πνευματικού επιτεύγματος. Ο Θεός μας
χάρισε τον εαυτό του για να γίνουμε σαν αυτόν και κράτησε από τη δύναμη και τη δόξα του
μόνον όσο χρειάζεται για τη διατήρηση των πραγμάτων εκείνων, για την αγάπη των οποίων
αποστέρησε τον εαυτό του από οτιδήποτε άλλο.

5. Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΟΣ ΣΚΟΠΟΣ

Υπάρχει ένας θαυμάσιος και μεγαλειώδης σκοπός στην παρέλαση των συμπάντων
μέσα στο διάστημα. Όλοι εσείς οι θνητοί δεν αγωνίζεστε μάταια. Όλοι μας
αποτελούμε μέρος ενός πελώριου σχεδίου, μια γιγάντιας επιχείρησης και είναι το
άπειρο του εγχειρήματος που καθιστά αδύνατο το να αντιληφθούμε μέρος έστω του μεγέθους
του, κάποια δεδομένη στιγμή, αλλά και κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής. Συμμετέχουμε
όλοι σ’ ένα αιώνιο σχέδιο που εποπτεύουν και διεκπεραιώνουν οι Θεοί. Ολόκληρος ο
θαυμάσιος, συμπαντικός μηχανισμός διασχίζει μεγαλοπρεπώς το διάστημα, με τη μουσική του
μέτρου της άπειρης φροντίδας και του αιώνιου σκοπού της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και
Κέντρου.

Ο αιώνιος σκοπός του αιώνιου Θεού είναι ένα ανώτερο πνευματικό ιδεώδες. Τα
συμβαίνοντα στο χρόνο και οι αγώνες της υλικής ύπαρξης δεν είναι τίποτε άλλο
από περαστικές σκαλωσιές που στήνουν γέφυρες προς την άλλη πλευρά, προς τη
γη της επαγγελίας της πνευματικής πραγματικότητας και της ουράνιας υπόστασης.
Φυσικά, εσείς οι θνητοί δύσκολα κατανοείτε την ιδέα ενός αιώνιου σκοπού. Είστε σχεδόν
ανίκανοι να αντιληφθείτε το νόημα της αιωνιότητας, μιας κατάστασης που δεν άρχισε ποτέ και
δεν τελειώνει ποτέ. Όλα όσα γνωρίζετε έχουν ένα τέλος.

Όσον αφορά στη ζωή ενός εκάστου, τη διάρκεια ενός κόσμου, ή τη χρονολογία οποιασδήποτε
σχετικής σειράς γεγονότων, φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένη επέκταση του
χρόνου. Όλα φαίνονται ότι έχουν αρχή και τέλος. Και μία σειρά παρόμοιων εμπειριών, ζωών,
αιώνων, ή εποχών που διαδέχονται η μία την άλλη, θα φαινόταν ως μία ευθεία, ως ένα
μεμονωμένο χρονικό περιστατικό, που στιγμιαία φωτίζει το άπειρο πρόσωπο της αιωνιότητας.
Όταν όμως όλα αυτά τα δούμε πίσω από τη σκηνή, μία περιεκτικότερη θεώρηση και μία
περισσότερο ολοκληρωμένη προσέγγιση υποδηλώνουν ότι μία τέτοια ερμηνεία είναι
ανεπαρκής, ασύνδετη και εντελώς ακατάλληλη για να ερμηνεύσει σωστά και κάπως να
συσχετίσει τις συναλλαγές του χρόνου με τους υποκείμενους σκοπούς και τις βασικές
αντιδράσεις της αιωνιότητας.

Μου φαίνεται πιο ταιριαστό, και με το σκοπό να προσφέρω μία ερμηνεία στον
θνητό νου, να θεωρήσω την αιωνιότητα ως κύκλο και τον αιώνιο σκοπό ως ένα
ατέλειωτο δακτύλιο, έναν κύκλο της αιωνιότητας, κατά κάποιο τρόπο συγχρονισμένο με
τους μεταβατικούς υλικούς κύκλους του χρόνου. Όσον αφορά στους τομείς του χρόνου τα
οποία συνδέονται με τον κύκλο της αιωνιότητας και αποτελούν μέρος του, είμαστε
υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι παρόμοιες προσωρινές εποχές γεννώνται, ζουν και

67
πεθαίνουν όπως ακριβώς οι προσωρινές υπάρξεις του χρόνου γεννώνται, ζουν και πεθαίνουν.
Οι περισσότερες ανθρώπινες υπάρξεις πεθαίνουν διότι, έχοντας αποτύχει να φθάσουν το
πνευματικό επίπεδο της συγχώνευσής τους με τον Προσαρμοστή, η μεταμόρφωση του
θανάτου συνιστά γι’ αυτούς το μόνο τρόπο για να ξεφύγουν από τα δεσμά του χρόνου και
τους περιορισμούς της υλικής ύπαρξης, και να μπορέσουν από το σημείο αυτό και μετά να
ανακαλύψουν την πνευματική επαφή με την προοδευτική διαδοχή της αιωνιότητας. Έχοντας
διασωθεί από τη δοκιμαστική ζωή του χρόνου και της υλικής υπόστασης, γίνεται εφικτό σ`
σας να διατηρήσετε την επαφή σας με την αιωνιότητα, ακόμη και ως μέρος της, αιωρούμενοι
αιώνια με τους κόσμους του διαστήματος γύρω από τον κύκλο των αιώνιων εποχών.

Οι χρονικοί τομείς μοιάζουν με την αναλαμπή μιας, με γήινη μορφή, προσωπικότητας.

Παρουσιάζονται για μία περίοδο και χάνονται από τα ανθρώπινα μάτια, μόνο και μόνο για να
παρουσιασθούν ως νέοι δρώντες και σταθεροί παράγοντες στην ανώτερη ζωή της ατέρμονης
αιώρησης γύρω από τον αιώνιο κύκλο Δύσκολα μπορεί η αιωνιότητα να θεωρηθεί
μονόδρομος, εξ αιτίας της πίστης μας σε ένα απεριόριστο σύμπαν το οποίο κινείται γύρω από
έναν απέραντο επιμηκισμένο κύκλο γύρω από το κέντρο της κατοικίας του Ουράνιου Πατέρα.

Ειλικρινά, η έννοια της αιωνιότητας είναι ακατανόητη για τον πεπερασμένο νου του χρόνου.
Απλά δεν μπορείτε να τη συλλάβετε. Ούτε εγώ μπορώ να σχηματίσω απόλυτα σαφή εικόνα,
αλλά ακόμη και αν μπορούσα, θα μου ήταν αδύνατο να μεταδώσω τις απόψεις μου στον
ανθρώπινο νου. Παρά ταύτα, έκανα το καλύτερο που μπόρεσα για να σας μεταδώσω κάτι από
τις απόψεις μας, να σας πω λίγα πράγματα πάνω στο πώς αντιλαμβανόμαστε τις αιώνιες ιδέες.
Προσπαθώ να σας βοηθήσω να αποκρυσταλλώστε τις απόψεις σας πάνω στις αξίες αυτές, των
οποίων η φύση είναι άπειρη και η σημασία αιώνια.

Υπάρχει ένα σχέδιο στο νου του Θεού το οποίο περιλαμβάνει κάθε πλάσμα
ολόκληρου του αχανούς χώρου κυριαρχίας του και το σχέδιο αυτό είναι ο στόχος
των αδέσμευτων ευκαιριών, της απεριόριστης προόδου και της αιώνιας ζωής. Και οι
άπειροι θησαυροί μιας τέτοιας μοναδικής πορείας είναι δικοί σας, αν
προσπαθήσετε!

Ο στόχος της αιωνιότητας περιμένει! Η ευκαιρία να κατακτήσετε το θείο βρίσκεται

εμπρός σας! Ο αγώνας για την τελειότητα αρχίζει! Όποιος επιθυμεί μπορεί να λάβει
μέρος και η δόξα σίγουρα θα στεφανώσει τις προσπάθειες κάθε θνητού πλάσματος
που θα τρέξει στον αγώνα με πίστη και εμπιστοσύνη, εναποθέτοντας κάθε βήμα
της πορείας του στην καθοδήγηση του ενοικούντος Προσαρμοστή και στη φώτιση
του αγαθού εκείνου πνεύματος του Υιού του Σύμπαντος, που αφειδώς παρεσχέθη
σε όλους τους θνητούς.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Κραταιό Αγγελιαφόρο προσωρινά αποσπασμένο στο Ανώτατο

Συμβούλιο του Νέβαδον και επιφορτισμένο με την αποστολή αυτή από τον Γαβριήλ του
Σάλβινγκτον.)

68
 Ο Χριστός Μιχαήλ, ο Κυρίαρχος Δημιουργός του Νέβαδον

Η ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΟΠΙΚΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Ενώ ο Πατέρας του Σύμπαντος σαφώς κυβερνά την αχανή δημιουργία του, στη
διακυβέρνηση ενός τοπικού σύμπαντος λειτουργεί δια του προσώπου του
Δημιουργού Υιού. Ο πατέρας δεν λειτουργεί με άλλο τρόπο στις διοικητικές υποθέσεις ενός
τοπικού σύμπαντος. Τα θέματα αυτά τα εμπιστεύεται στον Δημιουργό Υιό και το Πνεύμα-
Μητέρα του οικείου σύμπαντος καθώς και στα πολυποίκιλα παιδιά τους. Τα σχέδια, οι τακτικές
και το κυβερνητικό έργο των τοπικών συμπάντων διαμορφώνονται και εκτελούνται από το
συγκεκριμένο Υιό, ο οποίος, σε συμφωνία με το Πνεύμα-συνεργάτη του, αναθέτει την
εκτελεστική εξουσία στον Γαβριήλ και το δικαιοδοτικό κύρος στους Πατέρες των Αστερισμών,
τους Κυβερνήτες των Συστημάτων και τους Πλανητικούς Πρίγκιπες.

1. Ο ΜΙΧΑΗΛ ΤΟΥ ΝΕΒΑΔΟΝ

Ο Δημιουργός μας Υιός είναι η προσωποποίηση της 611,121ής αυθεντικής ιδέας της άπειρης
ταυτότητας της ταυτόχρονης προέλευσης στον Πατέρα του Σύμπαντος και τον Αιώνιο Υιό. Ο
Μιχαήλ του Νέβαδον είναι ο «μόνος γεννηθείς Υιός» ο οποίος προσωποποιεί αυτή την
611,121ή συμπαντική ιδέα του θείου και του άπειρου. Το αρχηγείο του βρίσκεται στο
τρίπτυχο δώμα του φωτός στον Σάλβινγκτον. Και τούτη η κατοικία είναι με τον τρόπο
αυτό διατεταγμένη επειδή ο Μιχαήλ έχει δια της εμπειρίας γνωρίσει και τις τρεις φάσεις της
εμπειρίας των έλλογων πλασμάτων: την πνευματική, την απολυτοειδή και την υλική. Εξ αιτίας
του ονόματός του το οποίο συσχετίζεται με την έβδομη και τελική του επιφοίτηση στην
Ουράντια, πολλές φορές αποκαλείται Χριστός Μιχαήλ.

Ο Δημιουργός μας Υιός δεν είναι ο Αιώνιος Υιός, ο εμπειρικός εν Παραδείσω συνεργάτης του
Πατέρα του Σύμπαντος και του Απείρου Πνεύματος. Ο Μιχαήλ του Νέβαδον δεν είναι
μέρος της Αγίας Τριάδας του Παραδείσου. Οπωσδήποτε, όμως, ο Κυρίαρχος Υιός μας
διαθέτει στο χώρο κυριαρχίας του όλες τις θείες ιδιότητες και δυνάμεις τις οποίες ο ίδιος ο
Αιώνιος Υιός θα εκδήλωνε, αν επρόκειτο να παρουσιασθεί προσωπικά στον Σάλβινγκτον και να
λειτουργήσει στον Νέβαδον. Ο Μιχαήλ διαθέτει ακόμη μεγαλύτερες δυνάμεις και εξουσίες,
διότι όχι μόνο αποτελεί προσωποποίηση του Αιώνιου Υιού, αλλά διότι επίσης
αντιπροσωπεύει απόλυτα και ενσωματώνει ουσιαστικά την προσωπική παρουσία
του Πατέρα του Σύμπαντος στο τοπικό αυτό σύμπαν. Αντιπροσωπεύει ακόμη και
τον Πατέρα-Υιό. Οι σχέσεις αυτές συνιστούν έναν Δημιουργό υιό, την πλέον
ισχυρή, πολύμορφη και σημαίνουσα από όλες τις θείες υπάρξεις που είναι σε θέση
να διακυβερνούν άμεσα τα εξελικτικά σύμπαντα και προσωπικά να επικοινωνούν
με τις ανώριμες θνητές υπάρξεις.

Ο Δημιουργός μας Υιός ασκεί την ίδια πνευματική ελκτική δύναμη, την ίδια πνευματική
βαρύτητα, από το αρχηγείο του τοπικού σύμπαντος, την οποία θα ασκούσε ο Αιώνιος Υιός του
Παραδείσου αν ήταν ο ίδιος παρών στον Σάλβινγκτον και ακόμη περισσότερη. Ο
Συμπαντικός αυτός Υιός αποτελεί προσωποποίηση του Πατέρα του Σύμπαντος προς
το σύμπαν του Νέβαδον. Οι Δημιουργοί Υιοί είναι κέντρα προσωπικότητας των
πνευματικών δυνάμεων του εν Παραδείσω Πατέρα-Υιού. Οι Δημιουργοί Υιοί αποτελούν την
οριστική επικέντρωση της δυναμικής προσωπικότητας των εξαιρετικών χωροχρονικών
ιδιοτήτων του Θεού του Επτάπτυχου.

Ο Δημιουργός Υιός είναι η υπό μορφή αντιβασιλέα προσωποποίηση του Πατέρα

του Σύμπαντος, ο θείος ομοβάθμιος του Αιώνιου Υιού και ο δημιουργικός
συνεργάτης του Απείρου Πνεύματος. Για το σύμπαν μας και όλους του τους
κατοικημένους κόσμους ο Κυρίαρχος Υιός είναι, από κάθε πρακτική σκοπιά και άποψη, Θεός.
Είναι η προσωποποίηση όλων των παραδείσιων Θεοτήτων τις οποίες μπορούν οι

69
εξελισσόμενοι θνητοί εύκολα και να κατανοήσουν. Ο Υιός αυτός και το συνεργικό του
Πνεύμα είναι οι δημιουργοί γονείς σας. Για εσάς, ο Μιχαήλ, ο Δημιουργός Υιός, είναι η
υπέρτατη προσωπικότητα. Για εσάς, ο Αιώνιος Υιός είναι υπέρ-υπέρτατος - είναι μία άπειρη
Θεία προσωπικότητα.

Στο πρόσωπο του Δημιουργού Υιού έχουμε έναν κυβερνήτη και θείο γονέα τόσο
ισχυρό, αποτελεσματικό και ελεήμονα, όσο θα ήταν ο Πατέρας του Σύμπαντος και ο
Αιώνιος Υιός, αν βρίσκονταν παρόντες στον Σάλβινγκτον και ασχολούνταν με τη
διαχείριση των θεμάτων του σύμπαντος του Νέβαδον.

2. Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΤΟΥ ΝΕΒΑΔΟΝ.

Η παρατήρηση των Δημιουργών Υιών αποκαλύπτει ότι ορισμένοι μοιάζουν περισσότερο στον
Πατέρα, άλλοι στον υιό, ενώ άλλοι αποτελούν ανάμειξη και των δύο των άπειρων γονέων
τους. Ο Δημιουργός μας Υιός σαφέστατα εκδηλώνει γνωρίσματα και
χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν περισσότερο στον Αιώνιο Υιό.

Ο Μιχαήλ επελέγη να οργανώσει τούτο το τοπικό σύμπαν και από τότε το κυβερνά
με τρόπο θαυμάσιο. Η ατομική του δύναμη περιορίζεται από τα προϋπάρχοντα κυκλώματα
βαρύτητας που επικεντρώνονται στον Παράδεισο, αλλά και από την παρακράτηση, εκ μέρους
των Αρχαίων των Ημερών, της υπερσυμπαντικής κυβέρνησης όλων των τελικών
κυβερνητικών αποφάσεων που αφορούν στην απάλειψη της προσωπικότητας. Η
προσωπικότητα αποτελεί τη μοναδική επιφοίτηση του Πατέρα, αλλά οι Δημιουργοί Υιοί, με
την έγκριση του Αιώνιου Υιού, αρχίζουν το σχεδιασμό καινούργιων πλασμάτων ενώ
με τη λειτουργική συνεργασία των εκ του Πνεύματος προερχομένων συνεργατών
τους μπορούν να επιχειρήσουν νέους μετασχηματισμούς ενέργειας-ύλης.

Ο Μιχαήλ είναι η προσωποποίηση του εν Παραδείσω Πατέρα-Υιού στο τοπικό σύμπαν του
Νέβαδον. Γι’ αυτό, όταν το Δημιουργικό Πνεύμα-Μητέρα, ο αντιπρόσωπος στο τοπικό σύμπαν
του Απείρου Πνεύματος τέθηκε υπό τις εντολές του Χριστού Μιχαήλ, όταν εκείνος γύρισε από
τη τελική του επιφοίτηση στην Ουράντια, ο Κυρίαρχος υιός απέκτησε δικαιοδοσία πάνω «σε
όλη τη δύναμη εν ουρανώ και επί της γης.»

Η υποταγή αυτή των Θείων Λειτουργών στους Δημιουργούς Υιούς των τοπικών συμπάντων
συνιστά τα προσωπικά αποθέματα των Κυρίαρχων αυτών Υιών σε σχέση με την πεπερασμένα
δυνάμενη να εκδηλωθεί θεία υπόσταση του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος, ενώ οι
εμπειρίες των επί των πλασμάτων επιφοιτήσεων των υιών Μιχαήλ, τους καθιστούν ικανούς να
παρουσιάσουν την εμπειρική θεία φύση του Υπέρτατου Όντος. Ουδεμία άλλη ύπαρξη στα
σύμπαντα έχει προσωπικά εξαντλήσει τη δυναμική της παρούσης πεπερασμένης εμπειρίας και
ουδεμία άλλη ύπαρξη στα σύμπαντα διαθέτει τέτοια προσόντα για μοναχική κυριαρχία.

Αν και το αρχηγείο του Μιχαήλ βρίσκεται επίσημα στον Σάλβινγκτον, την πρωτεύουσα του
Νέβαδον, εκείνος περνά πολύ από το χρόνο του επισκεπτόμενος τον αστερισμό και το
αρχηγείο του συστήματος, ακόμη και μεμονωμένους πλανήτες. Κατά περιόδους ταξιδεύει στον
Παράδεισο και συχνά στην Ουβέρσα, όπου συσκέπτεται με τους Αρχαίους των Ημερών. Όταν
βρίσκεται μακριά από τον Σάλβινγκτον, τη θέση του παίρνει ο Γαβριήλ, ο οποίος
στην περίπτωση αυτή λειτουργεί ως Έφορος του σύμπαντος του Νέβαδον.

3. Ο ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Καθώς διαπερνά όλα τα σύμπαντα του χρόνου και του χώρου, το Άπειρο Πνεύμα λειτουργεί
από το αρχηγείο του κάθε τοπικού σύμπαντος ως εξειδικευμένη επικέντρωση, ενώ αποκτά όλα
τα γνωρίσματα της προσωπικότητας, με τη μέθοδο της δημιουργικής συνεργασίας με τον
Δημιουργό Υιό. Όσον αφορά σε ένα τοπικό σύμπαν, η διοικητική εξουσία ενός
Δημιουργού Υιού είναι υπέρτατη. Το Άπειρο Πνεύμα, ως Θείος Λειτουργός, είναι
απόλυτα συνεργάσιμο αν και τέλεια ισότιμο.

70
Το Συμπαντικό Πνεύμα-Μητέρα του Σάλβινγκτον, ο συνεργάτης του Μιχαήλ στον
έλεγχο και τη διοίκηση του Νέβαδον, ανήκει στην έκτη κατηγορία των Υπέρτατων
Πνευμάτων, έχοντας τον αριθμό 611,121 της κατηγορίας αυτής. Εθελοντικά
προσφέρθηκε να συνοδεύσει τον Μιχαήλ σε περίπτωση απαλλαγής του από θα καθήκοντά του
στον Παράδεισο και από τότε συνεργάζεται μαζί του στη δημιουργία και διακυβέρνηση του
σύμπαντός του.

Ο Κυρίαρχος Δημιουργός Υιός είναι ο προσωπικός κυβερνήτης του σύμπαντός του, αλλά σε
όλες τις λεπτομέρειες της διακυβέρνησης το Άπειρο Πνεύμα συγκυβερνά με τον Υιό. Ενώ το
Πνεύμα αναγνωρίζει πάντα τον Υιό ως κυρίαρχο και κυβερνήτη, ο Υιός πάντα φέρεται στο
Πνεύμα με διάθεση συνεργασίας και ισότητας ως προς το κύρος σε όλες τις υποθέσεις του
χώρου κυριαρχίας των. Σε ολόκληρο το γεμάτο αγάπη και πλήρωση ζωής έργο του, ο
Δημιουργός Υιός υποστηρίζεται πάντα, τέλεια, και λαμβάνει άφθονη βοήθεια από
το πάνσοφο και πάντα πιστό Συμπαντικό Πνεύμα καθώς και από ολόκληρη τη
διαφοροποιημένη ακολουθία του, την αποτελούμενη από προσωπικότητες
αγγελικές. Ένας τέτοιος Θείος Λειτουργός είναι στην πραγματικότητα η μητέρα των
πνευμάτων και των πνευματικών προσωπικοτήτων, ο πανταχού παρών και πάνσοφος
σύμβουλος του Δημιουργού Υιού, η πιστή και πραγματική εκδήλωση του εν Παραδείσω
Απείρου Πνεύματος.

Ο Υιός λειτουργεί ως Πατέρας στο τοπικό του σύμπαν. Το Πνεύμα, όπως μπορούν
να καταλάβουν οι θνητοί, παίζει το ρόλο της μητέρας, βοηθώντας πάντοτε τον Υιό,
αιώνια αδιαχώριστο από αυτόν στη διακυβέρνηση του σύμπαντος. Στην περίπτωση
επανάστασης, μόνον ο Υιός και οι συνεργαζόμενοι μαζί του Υιοί μπορούν να δράσουν ως
ελευθερωτές. Το Πνεύμα ποτέ δεν αναλαμβάνει να κρίνει τη στάση, ή να υπερασπιστεί την
εξουσία, αλλά πάντα υποστηρίζει τον Υιό σε οτιδήποτε του ζητηθεί να πράξει
προκειμένου να σταθεροποιήσει την κυβέρνηση και να διατηρήσει την εξουσία στους
διεφθαρμένους από το πονηρό, ή κυριαρχημένους από την αμαρτία κόσμους. Μόνον ένας Υιός
μπορεί να αποκαταστήσει το έργο της από κοινού δημιουργίας των, αλλά δεν μπορεί να
ελπίσει ότι τελικά θα επιτύχει χωρίς την ακατάπαυστη συνεργασία του Θείου Λειτουργού και
του άπειρου πλήθους των πνευματικών βοηθών του, των θυγατέρων του Θεού, που με
τόση αφοσίωση και γενναιότητα αγωνίζονται για την ευημερία των θνητών και το μεγαλείο
των θείων γονέων τους.

Μόλις ο Δημιουργός Υιός ολοκληρώσει την έβδομη και τελική του επί των πλασμάτων
επιφοίτηση, η αβεβαιότητα της περιοδικής απομόνωσης του Θείου Λειτουργού τερματίζεται
και ο βοηθός του Υιού στο σύμπαν σταθεροποιείται για πάντα ασφαλής και ισχυρός. Είναι
κατά την ενθρόνιση του Δημιουργού Υιού ως Κυρίαρχου Υιού, στο ιωβηλαίο των ιωβηλαίων,
που το Συμπαντικό Πνεύμα, μπροστά στα συγκεντρωμένα πλήθη, κάνει την πρώτη
δημόσια και συμπαντική ομολογία υποταγής του στον Υιό, ορκιζόμενο πίστη και
υποταγή. Το γεγονός αυτό συνέβη στον Νέβαδον την εποχή της επιστροφής του Μιχαήλ
στον Σάλβινγκτον, μετά την επιφοίτησή του στην Ουράντια. Ποτέ πριν το κοσμοϊστορικό
αυτό συμβάν δεν είχε το Συμπαντικό Πνεύμα δηλώσει υποταγή στον Συμπαντικό Υιό και μόνο
μετά την εκούσια αυτή παράδοση της δύναμης και της εξουσίας στον Συμπαντικό Υιό από το
Πνεύμα, κατέστη δυνατή η ειλικρινής δήλωση για τον Υιό, «όλη η δύναμη εν ουρανώ και επί
της γης παρεδόθη στα χέρια του.»

Μετά από την ομολογία υποταγής από το Δημιουργικό Πνεύμα-Μητέρα, ο Μιχαήλ

του Νέβαδον με ανωτερότητα ομολόγησε την αιώνια εξάρτησή του από το Πνεύμα-
σύντροφό του, καθιστώντας το Πνεύμα συγκυβερνήτη του σύμπαντός του και ζητώντας από
όλα τα άλλα πλάσματα να υποσχεθούν πίστη προς το Πνεύμα, όπως είχαν υποσχεθεί στον
Υιό: Και τότε εκδόθηκε και δημοσιεύθηκε η τελική «Αναγγελία Ισότητας.» Αν και
κυρίαρχος του τοπικού του σύμπαντος, ο Υιός δημοσιοποίησε στους κόσμους το ότι το
Πνεύμα είναι ίσο με τον ίδιο σε όλα τα χαρίσματα της προσωπικότητας και τις
ιδιότητες του θείου χαρακτήρα. Και τούτο γίνεται το υπερβατικό πρότυπο για την
οικογενειακή οργάνωση και τη διακυβέρνηση και των ταπεινότερων ακόμη πλασμάτων των

71
κόσμων του διαστήματος. Τούτο είναι, έμπρακτα και αληθινά, το υψηλό ιδεώδες της
οικογένειας και του ανθρώπινου θεσμού του εκούσιου γάμου.

Ο Υιός και το Πνεύμα είναι υπεύθυνοι πλέον για το σύμπαν, περίπου όπως ένας
πατέρας και μία μητέρα επιβλέπουν και προστατεύουν την οικογένειά τους, τους
γιους και τις θυγατέρες τους. Δεν είναι άτοπο να αναφέρουμε το Συμπαντικό Πνεύμα ως
το δημιουργικό σύντροφο του Δημιουργού Υιού και να θεωρήσουμε τα πλάσματα των
κόσμων ως γιους και θυγατέρες τους - μία θαυμάσια, μεγαλειώδη οικογένεια, αλλά με
άφατες ευθύνες και ατέλειωτη φροντίδα.

Ο Υιός είναι η απαρχή της δημιουργίας ορισμένων από τα παιδιά του σύμπαντος,
ενώ το Πνεύμα είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για την ύπαρξη πολυάριθμων τάξεων
πνευματικών προσωπικοτήτων οι οποίες λειτουργούν και υπηρετούν υπό τις
εντολές και οδηγίες αυτού του ίδιου Πνεύματος-Μητέρα. Στη δημιουργία άλλων
τύπων συμπαντικών προσωπικοτήτων ο Υιός και το Πνεύμα εργάζονται από κοινού
και σε κάθε δημιουργική πράξη δεν γίνεται το παραμικρό χωρίς ο ένας να
συμβουλευθεί τον άλλο και να πάρει την έγκρισή του.

4. Ο ΓΑΒΡΙΗΛ - Ο ΔΙΕΥΘΥΝΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ

Ο Λαμπερός και Πρωινός Αστέρας είναι η προσωποποίηση της αρχικής θεώρησης της
ταυτότητας και το ιδεώδες της προσωπικότητας, όπως το συνέλαβε ο Δημιουργός Υιός και η
εκδήλωση στο τοπικό σύμπαν του Απείρου Πνεύματος. Επιστρέφοντας στους πρώτους
καιρούς του τοπικού σύμπαντος, πριν από την ένωση του Δημιουργού Υιού και του
Πνεύματος-Μητέρα με τα δεσμά της δημιουργικής συνεργασίας, πίσω στους καιρούς πριν από
την αρχή της δημιουργίας της πολύμορφης οικογένειας των υιών και θυγατέρων τους, η
πρώτη από κοινού πράξη της πρώιμης αυτής και απεριόριστης συνεργασίας αυτών των δύο
θείων προσώπων είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της ανώτατης πνευματικής
προσωπικότητας του Υιού και του Πνεύματος, του Λαμπερού και Πρωινού Αστέρα.

Μόνο μία τέτοια ύπαρξη, γεμάτη σοφία και μεγαλείο δημιουργείται σε κάθε τοπικό
σύμπαν. Ο πατέρας του Σύμπαντος και ο Αιώνιος Υιός μπορούν - και πράγματι το πράττουν -
να δημιουργήσουν έναν ατέλειωτο αριθμό θείων Υιών, ίσων με τους ίδιους σε θεία ουσία. Οι
Υιοί όμως αυτοί, όταν ενωθούν με τις Θυγατέρες του Άπείρου Πνεύματος, μπορούν να
δημιουργήσουν μόνον ένα Λαμπερό και Πρωινό Αστέρα σε κάθε σύμπαν, μία ύπαρξη που τους
μοιάζει και μοιράζεται τη συνδυασμένη φύση τους, αλλά όχι και το δημιουργικό τους
προνόμιο. Ο Γαβριήλ του Σάλβινγκτον μοιάζει με το Συμπαντικό Υιό ως προς τη θεία
φύση αν και διαθέτει εξαιρετικά περιορισμένα τα χαρακτηριστικά του Θείου.

Αυτός ο πρωτότοκος των γονιών ενός καινούργιου σύμπαντος είναι

προσωπικότητα μοναδική, η οποία διαθέτει πολλές θαυμάσιες καταβολές, μη άμεσα
ορατές σε κανένα από τους γεννήτορές τους, μία ύπαρξη πρωτοφανούς
πολυμορφίας και αφάνταστης λαμπρότητας. Η ουράνια αυτή προσωπικότητα περικλείει
τη θεία βούληση του Υιού συνδυασμένη με τη δημιουργική φαντασία του Πνεύματος. Οι
σκέψεις και οι πράξεις του Λαμπερού και Πρωινού Αστέρα για πάντα θα αντιπροσωπεύουν τον
Δημιουργό Υιό αλλά και το Δημιουργικό Πνεύμα. Μία τέτοια ύπαρξη είναι επίσης ικανή να
κατανοεί απόλυτα και να επικοινωνεί φιλικά τόσο με τα πνευματικά, σεραφικά πλήθη , όσο και
με τα υλικά, εξελικτικά, αυτόβουλα πλάσματα.

Ο Λαμπερός και Πρωινός Αστέρας δεν είναι δημιουργός, είναι όμως θαυμάσιος
διαχειριστής, όντας ο ατομικός διαχειριστικός εκπρόσωπος του Δημιουργού Υιού. Πέραν της
δημιουργίας και της εμφύσησης της ζωής, ο Υιός και το Πνεύμα ουδέποτε συσκέπτονται πάνω
στα σημαντικά συμπαντικά θέματα χωρίς την παρουσία του Γαβριήλ.

Ο Γαβριήλ του Σάλβινγκτον είναι ο διευθύνων σύμβουλος του σύμπαντος του

Νέβαδον και ο διαιτητής όλων των, σχετικών με τη διακυβέρνησή του, διοικητικών

72
εφέσεων. Ο συμπαντικός αυτός διοικητής δημιουργήθηκε έχοντας όλα τα εφόδια που
απαιτούνται για το έργο του, αλλά αποκτά εμπειρίες με την ανάπτυξη και την εξέλιξη του της
τοπικής μας δημιουργίας.

Ο Γαβριήλ είναι ο προϊστάμενος διεκπεραίωσης των υπερσυμπαντικών εντολών οι

οποίες αφορούν στα μη προσωπικά θέματα του τοπικού σύμπαντος. Η εκτέλεση των
περισσότερων υποθέσεων που αφορούν σε μαζικές κρίσεις και απονεμητικές, κατά το θέλημα
του Θεού, αναστάσεις και κρίνονται από τους Αρχαίους των Ημερών, ανατίθεται στον Γαβριήλ
και το επιτελείο του. Ο Γαβριήλ γίνεται, έτσι, ταυτόχρονα διευθύνων σύμβουλος και
εκτελεστής των κυβερνητών του τοπικού σύμπαντος, αλλά και του υπερσύμπαντος. Έχει υπό
τις εντολές του ένα ικανό σώμα διοικητικών βοηθών που δημιουργήθηκαν για το
συγκεκριμένο αυτό έργο, οι οποίοι είναι άγνωστοι στους εξελικτικούς θνητούς. Πλέον αυτών
των βοηθών ο Γαβριήλ μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε τάξη ουράνιων
υπάρξεων λειτουργεί στον Νέβαδον, ενώ είναι επίσης ο διοικητής του «ουράνιου
στρατού,» - του ουράνιου πλήθους.

Ο Γαβριήλ και το επιτελείο του δεν είναι δάσκαλοι, είναι διαχειριστές. Ουδέποτε
εγκατέλειψαν το έργο τους, από όσο είναι γνωστό, εκτός από όταν ο Μιχαήλ ενσαρκώθηκε σε
κάποια επιφοίτησή του. Όταν λαμβάνει χώρα μία επιφοίτηση, ο Γαβριήλ βρίσκεται πάντα εκεί,
ως παραστάτης της βούλησης του ενσαρκωμένου Υιού και με τη συνεργασία των
Ενοποιήσεων των Ημερών γίνεται ο πραγματικός διευθυντής των συμπαντικών θεμάτων, κατά
τις επόμενες επιφοιτήσεις. Ο Γαβριήλ έχει συνδεθεί στενά με την ιστορία και την
ανάπτυξη της Ουράντια από την εποχή της θνητής επιφοίτησης του Μιχαήλ.

Πέραν του να συναντήσουν τον Γαβριήλ στους κόσμους επιφοίτησης καθώς και τις εποχές
γενικού - ή ειδικού - αναστάσιμου προσκλητήριου, οι θνητοί σπάνια θα τον συναντήσουν
καθώς θα ανέρχονται μέσω του τοπικού σύμπαντος μέχρις ότου εισαχθούν στο διαχειριστικό
έργο της τοπικής δημιουργίας. Ως διαχειριστές, οποιασδήποτε τάξης, ή βαθμού, θα τεθείτε
υπό τις εντολές του Γαβριήλ.

5. ΟΙ ΠΡΕΣΒΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΑΣ

Το έργο της διοίκησης των Τριαδικής προέλευσης προσωπικοτήτων λήγει με την

διακυβέρνηση των υπερσυμπάντων. Τα τοπικά σύμπαντα χαρακτηρίζονται από διπλή
εποπτεία, την απαρχή της ιδέας πατέρα-μητέρας. Ο συμπαντικός πατέρας είναι ο Δημιουργός
Υιός, η συμπαντική μητέρα είναι ο Θείος Λειτουργός, το Δημιουργικό Πνεύμα του τοπικού
σύμπαντος. Κάθε τοπικό σύμπαν, πάντως, έχει την ευλογία της παρουσίας ορισμένων
προσωπικοτήτων από το κεντρικό σύμπαν και τον Παράδεισο. Επικεφαλής της εκ του
Παραδείσου αυτής ομάδας στον Νέβαδον είναι ο πρεσβευτής της Αγίας Τριάδας του
Παραδείσου - ο Εμμανουήλ του Σάλβινγκτον -η Ενοποίηση των Ημερών η
αποσπασμένη στο τοπικό σύμπαν του Νέβαδον. Κατά μία έννοια ο ανώτερος αυτός
Τριαδικής προέλευσης Υιός είναι επίσης ο προσωπικός εκπρόσωπος του Πατέρα του
Σύμπαντος στην αυλή του Δημιουργού Υιού. Εξ αυτού και το όνομά του, Εμμανουήλ.

Ο Εμμανουήλ του Σάλβινγκτον, ο υπ’ αριθμόν 611,121 της έκτης τάξης των
Προσωπικοτήτων της Υπέρτατης Τριάδας είναι ύπαρξη εξαίσιας επιβλητικότητας και τόσο
μεγάλης συμπύκνωσης ώστε να αρνείται τη λατρεία και το προσκύνημα όλων των ζώντων
πλασμάτων. Διακρίνεται σε ολόκληρο τον Νέβαδον ως η μοναδική ύπαρξη που ποτέ
δεν δήλωσε υποταγή στον αδελφό του Μιχαήλ. Λειτουργεί ως σύμβουλος του
Κυρίαρχου Υιού, αλλά παρέχει τις συμβουλές του μόνον όταν του ζητηθεί. Κατά την
απουσία του Δημιουργού Υιού μπορεί να δράσει ως προϊστάμενος οποιουδήποτε ανώτατου
συμπαντικού συμβουλίου, αλλά δεν συμμετέχει κατά τα λοιπά στη διαχείριση του σύμπαντος,
εκτός αν του ζητηθεί.

Ο πρεσβευτής αυτός του Παραδείσου στον Νέβαδον δεν υπόκειται στη δικαιοδοσία
της κυβέρνησης του τοπικού σύμπαντος. Ούτε έχει επίσημη δικαιοδοσία στις

73
διαχειριστικές υποθέσεις ενός εξελισσόμενου τοπικού σύμπαντος, εκτός της εποπτείας των
συνδεδεμένων αδελφών του, των Πιστών των Ημερών, οι οποίοι υπηρετούν στα αρχηγεία
των αστερισμών.

Οι Πιστοί των Ημερών, όπως και οι Ενοποιήσεις των Ημερών, δεν παρέχουν
συμβουλές, ούτε προσφέρουν βοήθεια στους κυβερνήτες των αστερισμών, εκτός εάν τους
ζητηθεί. Οι Παραδείσιοι αυτοί πρεσβευτές των αστερισμών αντιπροσωπεύουν την τελική
προσωπική παρουσία των Σταθερών υιών της Αγίας Τριάδας, ο ρόλος των οποίων
είναι συμβουλευτικός στα τοπικά σύμπαντα. Οι αστερισμοί έχουν στενότερη σχέση με
την υπερσυμπαντική διακυβέρνηση από τα τοπικά σύμπαντα, τα οποία διοικούνται
αποκλειστικά από προσωπικότητες που γεννήθηκαν στο συγκεκριμένο τοπικό σύμπαν.

6. ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Ο Γαβριήλ είναι ο διευθύνων σύμβουλος και ουσιαστικός διοικητής του Νέβαδον. Η

απουσία του Μιχαήλ από τον Σάλβινγκτον κατ’ ουδένα τρόπο επηρεάζει την ομαλή διεξαγωγή
των συμπαντικών υποθέσεων. Κατά την απουσία του Μιχαήλ, όπως πρόσφατα στην
αποστολή επανασύνδεσης των Κυρίαρχων Υιών του Όρβοντον στον Παράδεισο, ο Γαβριήλ
είναι ο έφορος του σύμπαντος. Στις περιπτώσεις αυτές και για όλα τα μείζονα θέματα, ο
Γαβριήλ πάντα ζητά τη συμβουλή του Εμμανουήλ του Σάλβινγκτον.

Ο Πατέρας Μελχισεδέκ είναι ο κυριότερος βοηθός του Γαβριήλ. Όταν ο Λαμπερός και
Πρωινός Αστέρας λείπει από τον Σάλβινγκτον, τις ευθύνες του τις αναλαμβάνει αυτός ο
αυθεντικός Υιός Μελχισεδέκ.

Στις διάφορες υποδιοικήσεις του σύμπαντος ανατίθενται ορισμένοι ιδιαίτεροι τομείς ευθύνης.
Ενώ, γενικά, η κυβέρνηση ενός συστήματος μεριμνά για την ευημερία των πλανητών
του, δίνει μεγαλύτερη προσοχή στη φυσική κατάσταση των ζωντανών του υπάρξεων εκείνων
με τα βιολογικά προβλήματα. Αντίστοιχα, οι κυβερνήτες των αστερισμών δίνουν
ιδιαίτερη σημασία στις κοινωνικές και κυβερνητικές συνθήκες οι οποίες επικρατούν
στους διάφορους πλανήτες και τα συστήματα. Η διακυβέρνηση ενός αστερισμού
ασκείται κυρίως επί της ενοποίησης και της σταθεροποίησης. Ακόμη υψηλότερα, οι
συμπαντικοί κυβερνήτες ασχολούνται περισσότερο με την πνευματική κατάσταση των
κόσμων.

Οι πρεσβευτές ορίζονται με δικαστικό βούλευμα και αντιπροσωπεύουν τα σύμπαντα στα

άλλα σύμπαντα. Οι πρόξενοι είναι οι αντιπρόσωποι του ενός αστερισμού προς στον άλλο,
καθώς και των αστερισμών προς το αρχηγείο του σύμπαντος. Ορίζονται με νομοθετικό
διάταγμα και λειτουργούν μόνο μέσα στα όρια του τοπικού σύμπαντος. Με εκτελεστική
απόφαση του Κυριάρχου του Συστήματος ορίζονται παρατηρητές οι οποίοι αντιπροσωπεύουν
το συγκεκριμένο σύστημα στα άλλα συστήματα, αλλά και στην πρωτεύουσα του αστερισμού,
ενώ επίσης λειτουργούν μόνο μέσα στα όρια του τοπικού σύμπαντος.

Από τον Σάλβινγκτον, οι εκπομπές κατευθύνονται ταυτόχρονα προς τα αρχηγεία του

αστερισμού, τα αρχηγεία του συστήματος καθώς και προς τους μεμονωμένους πλανήτες.
Όλες οι ανώτερες τάξεις των ουράνιων υπάρξεων είναι σε θέση να χρησιμοποιούν την
υπηρεσία αυτή για να επικοινωνούν με τους διασκορπισμένους σ’ ολόκληρο το σύμπαν
συντρόφους τους. Οι συμπαντικές εκπομπές απλώνονται σε όλους τους
κατοικημένους κόσμους, ανεξάρτητα από την πνευματική τους κατάσταση. Η
πλανητική ενδοεπικοινωνία απαγορεύεται μόνο στους πλανήτες εκείνους που βρίσκονται σε
πνευματική καραντίνα.

Οι εκπομπές των αστερισμών γίνονται κατά περιόδους από τα αρχηγεία του αστερισμού από
τον προϊστάμενο των Πατέρων του Αστερισμού.

74
Η χρονολόγηση προσμετράται, υπολογίζεται και ρυθμίζεται από μία ειδική ομάδα υπάρξεων
του Σάλβινγκτον. Η τυπική ημέρα του Νέβαδον ισούται με δέκα οκτώ ημέρες και έξι ώρες
σύμφωνα με το χρόνο της Ουράντια συν δυόμισι λεπτά. Το έτος του Νέβαδον συνίσταται
σε κλάσμα του χρόνου ταλάντωσης του σύμπαντος προς το κύκλωμα της Ουβέρσα και
ισούται με εκατό ημέρες τυπικού συμπαντικού χρόνου, περίπου πέντε έτη του χρόνου της
Ουράντια.

Η ώρα του Νέβαδον, η οποία μεταδίδεται από τον Σάλβινγκτον, είναι τυπική για όλους τους
αστερισμούς και τα συστήματα σ’ αυτό το τοπικό σύμπαν. Κάθε αστερισμός διευθύνει τις
υποθέσεις του σύμφωνα με την ώρα του Νέβαδον, αλλά τα συστήματα, ωστόσο, διατηρούν
τη δική τους χρονολόγηση, όπως και οι μεμονωμένοι πλανήτες.

Η ημέρα στη Σατάνια, όπως αναγνωρίζεται στην Τζερουζέμ, είναι κατά τι μικρότερη (1 ώρα,
4 λεπτά και 15 δεύτερα) από τρεις ημέρες της Ουράντια. Η ώρα αυτή είναι γενικά γνωστή ως
ώρα του Σάλβινγκτον, ή συμπαντική ώρα, καθώς και ώρα της Σατάνια, ή ώρα του
συστήματος. Η τυπική ώρα είναι η συμπαντική ώρα.

7. ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΒΑΔΟΝ

Το υπέρτατο μέλημα του Κυρίαρχου Υιού Μιχαήλ συνίσταται σε τρία πράγματα: τη

δημιουργία, τη συντήρηση και τη λειτουργία. Δεν λαμβάνει προσωπικά μέρος στο δικαστικό
έργο του σύμπαντος. Οι Δημιουργοί δεν δικάζουν ποτέ τα πλάσματά τους. Αυτό είναι
αποκλειστική λειτουργία υπάρξεων ανώτερης εκπαίδευσης και πραγματικής εμπειρίας ζωής.

Ολόκληρος ο δικαστικός μηχανισμός του Νέβαδον βρίσκεται υπό την εποπτεία του
Γαβριήλ. Τα ανώτατα δικαστήρια που βρίσκονται στον Σάλβινγκτον ασχολούνται με
συμπαντικά προβλήματα γενικής φύσης καθώς και με τις εφέσεις που προέρχονται από τα
δικαστήρια των συστημάτων. Υπάρχουν εβδομήντα κλάδοι τέτοιων συμπαντικών δικαστηρίων
οι οποίοι λειτουργούν σε επτά υποδιαιρέσεις με δέκα τομείς η κάθε μία. Σε όλα τα προς κρίση
θέματα προεδρεύει ένα διμελές σώμα κατώτερων δικαστών, αποτελούμενο από ένα δικαστή
της τάξης των προηγηθέντων στην τελειότητα και ένα ειρηνοδίκη από την τάξη των
ανελθόντων πλασμάτων.

Όσον αφορά στη δικαιοδοσία, τα δικαστήρια του τοπικού σύμπαντος περιορίζονται στα εξής
θέματα:

1. Η διακυβέρνηση του τοπικού σύμπαντος ασχολείται με τη δημιουργία, την εξέλιξη, τη

διατήρηση και τη λειτουργία. Για το λόγο αυτό απαγορεύεται στους συμπαντικούς
δικαστές να ασχολούνται με υποθέσεις όπου εμπεριέχεται το θέμα της αιώνιας ζωής
και του θανάτου. Τούτο δεν αναφέρεται στον φυσικό θάνατο, όπως επικρατεί στην
Ουράντια, αν, όμως, το ερώτημα για το δικαίωμα της ύπαρξης να συνεχίσει να
υφίσταται, και η αιώνια ζωή τεθεί προς κρίση, πρέπει να εκδικαστεί από τα δικαστήρια
του Όρβοντον και αν η απόφαση είναι καταδικαστική για τον ενδιαφερόμενο, η ποινή
της εξάλειψης εκτελείται μόλις δοθεί η εντολή και μέσω των αντιπροσώπων των
κυβερνητών της υπερκυβέρνησης.
2. παράβαση, ή η λιποταξία οποιουδήποτε των Υιών του Θεού ενός Τοπικού Σύμπαντος
που θέτει σε κίνδυνο την θέση και το κύρος τους ως Υιούς δεν δικάζεται ποτέ από τα
δικαστήρια των Υιών. Παρόμοιες υποθέσεις μεταφέρονται αμέσως στα δικαστήρια του
υπερσύμπαντος.
3. θέμα της μετάβασης οποιουδήποτε συνιστώντος μέρους ενός τοπικού σύμπαντος -
όπως π.χ. ενός τοπικού συστήματος - στην αδελφότητα της απόλυτης
πνευματικότητας στην τοπική δημιουργία, μετά από μία περίοδο πνευματικής
απομόνωσης πρέπει να τύχει της συναίνεσης της ανώτατης σύσκεψης του
υπερσύμπαντος

75
Σε όλα τα άλλα θέματα τα δικαστήρια του Σάλβινγκτον είναι τελικά και ανώτατα. Δεν υπάρχει
έφεση, ούτε διαφυγή από τις αποφάσεις και τα βουλεύματά τους.

Οσοδήποτε άδικα και αν φαίνονται ορισμένες φορές ότι εκδικάζονται οι ανθρώπινες διαφορές
στην Ουράντια, στο σύμπαν επικρατεί δικαιοσύνη και θεία ισότητα. Ζείτε σε ένα καλά
τακτοποιημένο σύμπαν και αργά ή γρήγορα θα γνωρίσετε τη δικαιοσύνη, ακόμη και το έλεος.

8. ΟΙ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ

Στον Σάλβινγκτον, το αρχηγείο του Νέβαδον, δεν υπάρχουν πραγματικά νομοθετικά σώματα.
Οι αρχηγικοί κόσμοι του σύμπαντος ασχολούνται κυρίως με την επιδίκαση των αποφάσεων. Οι
νομοθετικές επιτροπές του τοπικού σύμπαντος βρίσκονται στα αρχηγεία των εκατό
αστερισμών. Τα συστήματα ασχολούνται κυρίως με το εκτελεστικό και το διαχειριστικό έργο
των τοπικών δημιουργιών. Οι Κυρίαρχοι των Συστημάτων και οι συνεργάτες τους επιβάλλουν
τις νομοθετικές αποφάσεις των κυβερνητών των αστερισμών και εκτελούν τις δικαστικές
αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων του σύμπαντος.

Ενώ η πραγματική νομοθεσία δεν θεσμοθετείται στα αρχηγεία των συμπάντων, στον
Σάλβινγκτον λειτουργεί μία ποικιλία συμβουλευτικών και ερευνητικών επιτροπών, η σύσταση
και διεύθυνση των οποίων εξαρτάται από το αντικείμενο και το σκοπό τους. Ορισμένες είναι
μόνιμες, άλλες διαλύονται μόλις επιτελέσουν το σκοπό τους.

Το Ανώτατο συμβούλιο του τοπικού σύμπαντος αποτελείται από τρία μέλη από κάθε σύστημα
και επτά αντιπροσώπους από κάθε αστερισμό. Τα ευρισκόμενα σε απομόνωση συστήματα δεν
αντιπροσωπεύονται στην επιτροπή αυτή, αλλά τους επιτρέπεται να στέλνουν παρατηρητές οι
παρακολουθούν και μελετούν όλες τις συσκέψεις του.

Τα εκατό συμβούλια της ανώτατης επικύρωσης βρίσκονται επίσης στον Σάλβινγκτον. Οι

πρόεδροι των συμβουλίων αυτών αποτελούν το άμεσα λειτουργούν υπουργικό συμβούλιο του
Γαβριήλ.

Όλα τα πορίσματα των ανώτατων συμπαντικών συμβουλευτικών επιτροπών παραπέμπονται

είτε στα δικαστικά σώματα του Σάλβινγκτον, είτε στις νομοθετικές επιτροπές των αστερισμών.
Τα ανώτατα αυτά συμβούλια δεν έχουν την εξουσία, ή τη δύναμη να επιβάλλουν τις
εισηγήσεις τους. Αν η εισήγησή τους στηρίζεται στους βασικούς συμπαντικούς νόμους, τότε
τα δικαστήρια του Νέβαδον εκδίδουν κανόνες εκτέλεσης. Αν όμως οι εισηγήσεις τους έχουν
να κάνουν με τοπικά, ή επείγοντα θέματα, πρέπει να διαβιβαστούν στις νομοθετικές επιτροπές
του αστερισμού για θεσμοθέτηση κατόπιν συζήτησης και στη συνέχεια στις αρχές του
συστήματος για εκτέλεση. Οι ανώτατες αυτές επιτροπές είναι, στην πραγματικότητα, τα
συμπαντικά υπερνομοθετικά σώματα, αλλά λειτουργούν χωρίς την εξουσία θεσμοθέτησης και
χωρίς τη δυνατότητα εκτέλεσης.

Ενώ μιλούμε για τη συμπαντική διακυβέρνηση με όρους όπως «δικαστήρια» και

«επιτροπές», πρέπει να γίνει σαφές ότι οι πνευματικές αυτές διεργασίες είναι πολύ
διαφορετικές από τις περισσότερο πρωτόγονες και υλικές δραστηριότητες της
Ουράντια για τις οποίες χρησιμοποιούνται οι ίδιοι όροι.

(Παρουσιάσθηκε από τον Προϊστάμενο των Αρχαγγέλων του Νέβαδον.)

76
 Οι κατοικημένοι πλανήτες στο Μέγα Σύμπαν

ΕΓΓΡΑΦΟ 49 – ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Όλοι οι κατοικημένοι κόσμοι είναι βασικά ομαδοποιημένοι για ουράνια διακυβέρνηση στα
τοπικά συστήματα και κάθε ένα από τα τοπικά αυτά συστήματα περιορίζεται σε περίπου
χίλιους εξελικτικούς κόσμους. Ο περιορισμός αυτός είναι απόφαση των Αρχαίων των Ημερών
και αφορά σε πραγματικούς εξελικτικούς πλανήτες, όπου ζουν οι θνητοί που πρόκειται να
σωθούν.

Η Σατάνια η ίδια είναι ένα ατελές σύστημα που περιέχει μόνο 619 κατοικημένους
κόσμους. Τέτοιοι πλανήτες αριθμούνται εν σειρά, σύμφωνα με την ταξινόμησή τους ως
κατοικημένοι κόσμοι, ως κόσμοι κατοικημένοι από αυτόβουλα πλάσματα. Έτσι δόθηκε στην
Ουράντια το αριθμός 606 της Σατάνια, που σημαίνει ο εξακοσιοστός έκτος κόσμος σ’ αυτό το
τοπικό σύστημα στο οποίο η μακρά εξελικτική διαδικασία της ζωής αποκορυφώθηκε με την
εμφάνιση των ανθρώπινων υπάρξεων. Υπάρχουν τριάντα έξι μη κατοικημένοι κόσμοι
που πλησιάζουν στο στάδιο εμφάνισης της ζωής, ενώ αρκετοί άλλοι ετοιμάζονται
τώρα για τους Φορείς της Ζωής. Υπάρχουν σχεδόν διακόσιες σφαίρες που
εξελίσσονται ώστε να είναι έτοιμες για τη εμφύτευση της ζωής εντός των
επομένων λίγων εκατομμυρίων ετών.

Δεν είναι όλοι οι πλανήτες κατάλληλοι για να φιλοξενήσουν τη θνητή ζωή. Οι μικροί, που
έχουν υψηλή ταχύτητα αξονικής περιστροφής είναι εντελώς ακατάλληλοι για κατοικίες της
ζωής. Σε ορισμένα από τα φυσικά συστήματα της Σατάνια οι πλανήτες που περιστρέφονται
γύρω από τον κεντρικό ήλιο είναι πολύ μεγάλοι για να κατοικηθούν, με την υπερβολική μάζα
τους να προκαλεί συνθλιπτική βαρύτητα. Πολλές από τις πελώριες αυτές σφαίρες έχουν
δορυφόρους, κάποιες φορές μισή ντουζίνα, ή και περισσότερους και οι σελήνες αυτές έχουν
συχνά μέγεθος περίπου ίδιο με της Ουράντια, έτσι ώστε να είναι σχεδόν ιδανικές για
εγκατάσταση.

Ο παλαιότερος κατοικημένος κόσμος της Σατάνια, ο κόσμος υπ’ αριθμόν ένα, είναι
η Ανόβα, ένας από τους σαράντα τέσσερις δορυφόρους που περιστρέφονται γύρω
από έναν πελώριο, σκοτεινό πλανήτη, εκτεθειμένο όμως στο διαφορετικό φως
τριών γειτονικών ήλιων. Η Ανόβα βρίσκεται σ’ ένα εξελιγμένο στάδιο προοδευτικού
πολιτισμού.

1. Η ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΖΩΗ

Τα σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος αναπτύσσονται σταδιακά. Η

προοδευτική πορεία της ζωής – επίγειας, ή ουράνιας – δεν είτε ούτε αυθαίρετη, ούτε

77
μαγική. Η κοσμική εξέλιξη μπορεί να μην είναι πάντα κατανοητή (προβλέψιμη),
αλλά σαφώς δεν είναι συμπτωματική.

Η βιολογική μονάδα της υλικής ζωής είναι το πρωτοπλασματικό κύτταρο, ο κοινός

συσχετισμός χημικών, ηλεκτρικών και άλλων βασικών ενεργειών. Οι χημικές φόρμουλες
διαφέρουν σε κάθε σύστημα και η τεχνική της αναπαραγωγής του ζώντος κυττάρου είναι
ελαφρά διαφορετική σε κάθε τοπικό σύμπαν, οι Φορείς της Ζωής, όμως, αποτελούν
πάντα τους ζώντες καταλύτες οι οποίοι εγκαινιάζουν τις πρωταρχικές αντιδράσεις
της υλικής ζωής. Είναι οι διεγέρτες των ενεργειακών συστημάτων της ζώσας ύλης.

Στην εξέλιξη της πλανητικής ζωής, η φυτική μορφή προηγείται πάντα της ζωικής και
ολοκληρώνει απόλυτα την ανάπτυξή της πριν τα ζωικά πρότυπα διαφοροποιηθούν.
Όλοι οι ζωικοί τύποι εξελίσσονται από τα βασικά πρότυπα του προηγηθέντος φυτικού
βασιλείου των ζώντων πλασμάτων. Δεν είναι ξεχωριστά οργανωμένοι.

Τα πρώτα στάδια της εξέλιξης της ζωής δεν συμφωνούν εντελώς με τις σημερινές
απόψεις σας. Ο θνητός άνθρωπος δεν είναι εξελικτικό ατύχημα. Υπάρχει ένα ακριβές
σύστημα, ένας συμπαντικός νόμος, ο οποίος προσδιορίζει την ανάπτυξη του σχεδίου της
πλανητικής ζωής στις σφαίρες του διαστήματος. Ο χρόνος και η παραγωγή σε μεγάλους
αριθμούς ενός είδους δεν είναι οι καθοριστικές επιρροές. Τα ποντίκια αναπαράγονται με πολύ
μεγαλύτερη ταχύτητα από τους ελέφαντες, παρ’ όλ’ αυτά, οι ελέφαντες εξελίσσονται πολύ
ταχύτερα από τα ποντίκια.

Η διαδικασία της πλανητικής εξέλιξης είναι μεθοδική και ελεγχόμενη. Η ανάπτυξη ανώτερων
οργανισμών από τα κατώτερα είδη ζωής δεν είναι τυχαία. Ορισμένες φορές η εξελικτική
διαδικασία καθυστερεί προσωρινά εξ αιτίας της καταστροφής ορισμένων ευνοϊκών πεδίων
ζωικού πλάσματος που εμπεριέχεται σε επιλεγμένα είδη. Απαιτούνται, συχνά, αιώνες επί
αιώνων για να αποκατασταθούν οι ζημίες που προκλήθηκαν εξ αιτίας της απώλειας ενός
μοναδικού, ανώτερου χαρακτηριστικού ανθρώπινης κληρονομικότητας. Τα επιλεγμένα αυτά,
ανώτερα χαρακτηριστικά του ζώντος πρωτοπλάσματος φυλάσσονται ζηλότυπα και έξυπνα,
από τη στιγμή που θα εμφανισθούν. Και στους περισσότερους από τους κατοικημένους
κόσμους οι ανώτερες αυτές δυναμικές εκτιμώνται πολύ περισσότερο από όσο στην Ουράντια.

2. ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΤΥΠΟΙ.

Υπάρχει ένα τυπικό και βασικό πρότυπο φυτών και ζώων σε κάθε σύστημα. Οι
Φορείς της Ζωής, όμως, έρχονται συχνά αντιμέτωποι με την αναγκαιότητα της τροποποίησης
των βασικών αυτών προτύπων, στο συγκεκριμένο σύστημα, υπάρχουν επτά ξεχωριστοί
φυσικοί τύποι, όπως επίσης και χιλιάδες χιλιάδων ελάσσονες παραλλαγές αυτών των επτά
διακεκριμένων διαφοροποιήσεων:

78
1. Οι ατμοσφαιρικοί τύποι

2. Οι Στοιχειώδεις τύποι

3. Οι βαρυτικοί τύποι

4. Οι θερμοκρασιακοί τύποι

5. Οι ηλεκτρικοί τύποι

6. Οι ενεργοποιητικοί τύποι

7. Οι ανώνυμοι τύποι

Το σύστημα της Σατάνια εμπεριέχει όλους αυτούς τους τύπους, αλλά και
πολυάριθμες ενδιάμεσες ομάδες, αν και ορισμένες ελάχιστα εκπροσωπούνται.

1. Οι ατμοσφαιρικοί τύποι. Οι φυσικές διαφορές στους κόσμους όπου

κατοικούν οι θνητοί καθορίζονται κυρίως από τη φύση της ατμόσφαιρας. Οι άλλες
επιδράσεις οι οποίες συμμετέχουν στην πλανητική διαφοροποίηση της ζωής είναι,
σχετικά, μικρότερες.

Υπάρξεις τέτοιες, όπως οι φυλές της Ουράντια ταξινομούνται ως μεσο-

αναπνέοντες. Αντιπροσωπεύετε τη μέση, ή τυπική αναπνέουσα τάξη θνητής
ύπαρξης. Αν τα ευφυή πλάσματα ζούσαν σ’ έναν πλανήτη με ατμόσφαιρα παρόμοια
μ’ εκείνη του πλησιέστερου γείτονά σας, της Αφροδίτης, θα ανήκαν στην υπερ-
αναπνέουσα ομάδα, ενώ εκείνοι που θα κατοικούσαν σ’ έναν πλανήτη με ατμόσφαιρα
αραιή, όπως εκείνη του εξωτερικού σας γείτονα, του Άρη, θα ονομάζονταν υπο-
αναπνέοντες. Αν οι θνητοί ζούσαν σ’ έναν πλανήτη χωρίς αέρα, όπως η σελήνη σας,
θα ανήκαν στην ξεχωριστή κατηγορία των μη-αναπνεόντων. Ο τύπος αυτός
αντιπροσωπεύει μία ριζική, ή ακραία προσαρμογή στο πλανητικό περιβάλλον και
μελετάται χωριστά. Οι μη-αναπνέοντες καλύπτουν το ενάμισι τοις εκατό των
κόσμων της Σατάνια.

2. Οι Στοιχειώδεις τύποι. Οι διαφοροποιήσεις αυτές έχουν να κάνουν με τη

σχέση των θνητών προς το νερό, τον αέρα και το έδαφος και υπάρχουν τέσσερα
ξεχωριστά είδη ευφυούς ζωής, όπως συσχετίζονται με τα περιβάλλοντα αυτά. Οι
φυλές της Ουράντια ανήκουν στο είδος του εδάφους.

Είναι εντελώς αδύνατο για σας να φαντασθείτε το περιβάλλον που επικρατεί τις
αρχικές εποχές ορισμένων κόσμων. Οι ασυνήθιστες αυτές συνθήκες καθιστούν

79
απαραίτητο για την εξελισσόμενη ζωική ύπαρξη να παραμείνει στο θαλάσσιο
περιβάλλον της για μεγαλύτερες περιόδους, απ’ όσο στους πλανήτες εκείνους που
από πολύ νωρίς παρέχουν ένα φιλόξενο εδάφους-ατμόσφαιρας περιβάλλον.
Αντίστροφα, σε κάποιους κόσμους υπερ-αναπνεόντων, όταν ένας πλανήτης δεν είναι
πολύ μεγάλος, θεωρείται σκόπιμο, ορισμένες φορές, να διασφαλισθεί ένας θνητός
τύπος, ο οποίος να μπορεί εύκολα να χρησιμοποιήσει τη δια της ατμόσφαιρας
μεταφορά. Οι ταξιδευτές αυτοί του αέρα πολλές φορές μεσολαβούν μεταξύ των
υδάτινων και γήινων ομάδων και πάντα ζουν, ως ένα σημείο επί του εδάφους,
εξελισσόμενοι τελικά σε κατοίκους του. Σε άλλους κόσμους, όμως, εξακολουθούν
να πετούν ακόμη και αφού γίνουν υπάρξεις του εδάφους.

Ακόμη και στην Ουράντια, υπήρξε μια μακρά περίοδος κατά την οποία ο πρωτόγονος
άνθρωπος συντηρήθηκε και προώθησε τον πρωτόγονο πολιτισμό του ζώντας κατά το
πλείστον στις κορυφές των δένδρων, όπως έκαναν οι αρχικοί δενδρόβιοι πρόγονοί
του. Και στην Ουράντια, έχετε επιπλέον μία ομάδα πάρα πολύ μικρών θηλαστικών
(την οικογένεια των νυκτερίδων), οι οποίες είναι ταξιδιώτες του αέρα, ενώ οι φώκιες
και οι φάλαινές σας, που ζουν σε θαλάσσιο περιβάλλον, ανήκουν, επίσης, στην
κατηγορία των θηλαστικών.

3. Οι βαρυτικοί τύποι. Οι διάφοροι πλανητικοί τύποι των θνητών ποικίλουν

ως προς το ύψος, ο μέσος όρος του οποίου στον Νέβαδον είναι κατά τι λιγότερο
από 2.3 μέτρα. Μερικοί από τους μεγαλύτερους κόσμους κατοικούνται από υπάρξεις
που έχουν μόνο 75 εκατοστά, περίπου, ύψος. Το ανάστημα των θνητών κυμαίνεται
από το σημείο αυτό, προχωρώντας στο μέσο ύψος σε μέσου μεγέθους πλανήτες, ως
τα τρία περίπου μέτρα, στις μικρότερες κατοικημένες σφαίρες. Στη Σατάνια υπάρχει
μόνο μία φυλή με ύψος λιγότερο από 1.2 μέτρα. Το είκοσι τοις εκατό των
κατοικημένων κόσμων της Σατάνια κατοικούνται από θνητούς διαφοροποιημένων
βαρυτικών τύπων, οι οποίοι καταλαμβάνουν τους μεγαλύτερους και τους μικρότερους
πλανήτες.

4. οι Θερμοκρασιακοί τύποι. Υπάρχουν πέντε ξεχωριστές κατηγορίες

υπάρξεων, όπως κατατάσσονται εν σχέσει προς τους μηχανισμούς θερμοκρασιακής
ρύθμισης. Στην κλίμακα αυτή, οι φυλές της Ουράντια έχουν τον αριθμό τρία.
Τριάντα τοις εκατό των κόσμων της Σατάνια κατοικούνται από φυλές
τροποποιημένων θερμοκρασιακών τύπων. Δώδεκα τοις εκατό ανήκουν στις
υψηλότερες κλίμακες θερμοκρασίας, δέκα οκτώ τοις εκατό στις χαμηλότερες,
συγκρινόμενες με τους Ουραντιανούς, οι οποίοι βρίσκονται στην μέσης
θερμοκρασίας ομάδα.

5. Οι ηλεκτρικοί τύποι. Υπάρχουν δέκα πρότυπα θνητής ζωής ποικιλότροπα

διαμορφωμένοι ώστε να αντέχουν στη διαφορετική ενέργεια των σφαιρών. Οι
δέκα αυτές ποικιλίες επίσης αντιδρούν με ελαφρά διαφορετικούς τρόπους στις

80
χημικές ακτίνες του συνηθισμένου ηλιακού φωτός. Οι ελαφρές, όμως, αυτές
παραλλαγές, κατ’ ουδένα τρόπο επηρεάζουν την διανοητική και την πνευματική ζωή.

6. Οι ενεργοποιητικοί τύποι. Δεν είναι όλοι οι κόσμοι ίδιοι στον τρόπο

πρόσληψης ενέργειας. Δεν έχουν όλοι οι κατοικημένοι κόσμοι έναν ατμοσφαιρικό
ωκεανό κατάλληλο για την, δια της αναπνοής, ανταλλαγή αερίων, όπως είναι τώρα
στην Ουράντια. Κατά τα προγενέστερα, αλλά και τα μεταγενέστερα στάδια πολλών
πλανητών, πλάσματα της σημερινής σας κατηγορίας δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν.
Και όταν οι συνιστώσες αναπνοής ενός πλανήτη είναι πολύ υψηλές, ή πολύ χαμηλές,
αλλά όλες οι άλλες απαιτούμενες προϋποθέσεις για την ευφυή ζωή κατάλληλες, οι
Φορείς της Ζωής συχνά εγκαθιστούν σε τέτοιους κόσμους μία τροποποιημένη
μορφή θνητής υπόστασης, υπάρξεις που είναι ικανές να πραγματοποιήσουν τις
ζωτικές τους ανταλλαγές άμεσα, δια της φωτεινής ενέργειας και των αρχικών
δυναμικών μεταστοιχειώσεων των Κυρίαρχων Φυσικών Ελεγκτών.

Υπάρχουν έξι διαφορετικοί τύποι ζωικής και θνητής θρέψης: Οι υπο-αναπνέοντες

χρησιμοποιούν τον πρώτο τύπο θρέψης, οι υδρόβιοι τον δεύτερο, οι μεσο-
αναπνέοντες τον τρίτο, όπως στην Ουράντια. Οι υπερ-αναπνέοντες χρησιμοποιούν
τον τέταρτο τύπο πρόσληψης ενέργειας, ενώ οι μη αναπνέοντες κάνουν χρήση του
πέμπτου τύπου θρέψης και ενέργειας. Η έκτη τεχνική ενεργοποίησης περιορίζεται
στα μεσοδιάστατα πλάσματα.

7. Οι ανώνυμοι τύποι. Υπάρχουν πολυάριθμες επιπλέον φυσικές παραλλαγές

στην πλανητική ζωή, όλες όμως, οι διαφορές αυτές αποτελούν αποκλειστικά θέμα
ανατομικών τροποποιήσεων, φυσιολογικών διαφοροποιήσεων και ηλεκτροχημικών
προσαρμογών. Οι διαχωρισμοί αυτοί δεν αφορούν στην διανοητική, ή την πνευματική
ζωή.

3. ΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΩΝ ΜΗ ΑΝΑΠΝΕΟΝΤΩΝ

Το μεγαλύτερο μέρος των κατοικημένων κόσμων είναι γεμάτοι με ευφυείς

υπάρξεις που αναπνέουν. Αλλά υπάρχουν, επίσης, κατηγορίες θνητών οι οποίες είναι
ικανές να ζήσουν σε κόσμους με λίγο, ή καθόλου αέρα. Από τους κατοικημένους
κόσμους του Όρβοντον, ο τύπος αυτός ισοδυναμεί με λιγότερο από επτά τοις εκατό.
Στον Νέβαδον το ποσοστό αυτό είναι λιγότερο από τρία. Σ’ ολόκληρη τη Σατάνια
υπάρχουν μόνο εννέα τέτοιοι κόσμοι.

81
Υπάρχουν τόσο λίγοι κόσμοι κατοικημένοι με μη αναπνέοντες τύπους στην Σατάνια,
επειδή αυτός, ο πιο πρόσφατα δημιουργημένος, τομέας του Νορλάτιαντεκ είναι
ακόμη γεμάτος μετεωρίτες.

Η ζωή στους κόσμους των μη αναπνεόντων είναι ριζικά διαφορετική από ό,τι είναι
στην Ουράντια. Οι μη αναπνέοντες δεν τρώνε φαγητό και δεν πίνουν νερό, όπως
κάνουν οι φυλές της Ουράντια. Οι αντιδράσεις του νευρικού συστήματος, του
θερμορυθμιστικού μηχανισμού και του μεταβολισμού των μοναδικών αυτών λαών
διαφέρει ριζικά από τις αντίστοιχες λειτουργίες των θνητών της Ουράντια. Σχεδόν
κάθε ζωτική εκδήλωση, εκτός από την αναπαραγωγή, διαφέρει ενώ ακόμη και οι
μέθοδοι αναπαραγωγής είναι λίγο διαφορετικές.

Στους κόσμους των μη αναπνεόντων τα είδη των ζώων είναι εντελώς ανόμοια από
εκείνα που βρίσκονται στους πλανήτες με ατμόσφαιρα. Η διαδικασία της χωρίς
αναπνοή ζωής διαφέρει από τη διαδικασία της ύπαρξης σ’ έναν πλανήτη με
ατμόσφαιρα. Ακόμη και ως προς την επιβίωση διαφέρουν οι λαοί τους, όντας
υποψήφιοι για την δια του Πνεύματος συγχώνευση. Παρ’ όλ’ αυτά, οι υπάρξεις αυτές
απολαμβάνουν τη ζωή και διεξάγουν τις δραστηριότητες του κόσμου με τις ίδιες,
σχετικά, δοκιμασίες και απολαύσεις που βιώνονται από τις θνητές υπάρξεις στους
κόσμους με ατμόσφαιρα. Στο νου και το χαρακτήρα οι μη αναπνέοντες δεν
διαφέρουν από τους άλλους τύπους των θνητών.

Θα νοιώσετε κάτι περισσότερο από ενδιαφέρον στην πλανητική διεύθυνση αυτού

του τύπου των θνητών, επειδή μία τέτοια φυλή πλασμάτων κατοικεί σ’ έναν
κόσμο πολύ κοντά στην Ουράντια.

4. ΤΑ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΑ, ΑΥΤΟΒΟΥΛΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ

Όλοι οι θνητοί ελεύθερης βούλησης είναι όρθια ζώα, δίποδα.

Υπάρχουν έξι βασικές εξελικτικές φυλές: τρεις βασικές – η κόκκινη, η κίτρινη και
η γαλάζια. Και τρεις δευτερεύουσες – η πορτοκαλόχρωμη, η πράσινη και εκείνη στο
χρώμα του λουλακιού. Οι περισσότεροι από τους κατοικημένους κόσμους διαθέτουν
όλες αυτές τις φυλές, αλλά πολλοί από τους τριπλού εγκεφάλου πλανήτες φιλοξενούν
μόνο τους τρεις βασικούς τύπους. Ορισμένα τοπικά συστήματα επίσης έχουν μόνον
αυτές τις τρεις φυλές.

82
Ο μέσος όρος των ιδιαίτερων φυσικών αισθήσεων με τις οποίες είναι
προικισμένες οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι δώδεκα.

Τα παιδιά συνήθως γεννιούνται ανά ένα, με τις πολλαπλές γεννήσεις να αποτελούν

εξαίρεση και η οικογενειακή ζωή είναι αρκετά ομοιόμορφη σε όλους τους τύπους των
πλανητών. Η ισότητα των φύλων επικρατεί σε όλους τους εξελιγμένους κόσμους.
Τα αρσενικά και τα θηλυκά είναι ισότιμα όσον αφορά στις διανοητικές ιδιότητες και
την πνευματική κατάσταση. Δεν θεωρούμε ότι ένας πλανήτης έχει ξεφύγει από τη
βαρβαρότητα, όσο το ένα φύλο προσπαθεί να καταδυναστεύσει το άλλο. Το
χαρακτηριστικό αυτό της εμπειρίας των πλασμάτων πάντα βελτιώνεται κατά πολύ
μετά την άφιξη ενός Υλικού Υιού και μιας Θυγατέρας (Αδάμ και Εύα).

Μεταβολές στις εποχές και τη θερμοκρασία λαμβάνουν χώρα σε όλους τους πλανήτες
που φωτίζονται και θερμαίνονται από τους ήλιους. Η γεωργία είναι συμπαντική, σε
όλους τους διαθέτοντες ατμόσφαιρα κόσμους. Η άροση του εδάφους είναι μία
ασχολία κοινή στις εξελιγμένες φυλές όλων αυτών των πλανητών.

Όλοι οι θνητοί κάνουν γενικά τους ίδιους αγώνες εναντίον μικροσκοπικών εχθρών,
στους πρώιμους καιρούς τους, σαν αυτούς που τώρα βιώνετε στην Ουράντια, αν και,
ίσως, όχι σε τόση έκταση. Η διάρκεια της ζωής ποικίλει σε διαφορετικούς
πλανήτες, από τα είκοσι πέντε χρόνια στους πρωτόγονους κόσμους, μέχρι τα
πεντακόσια, σχεδόν, στις περισσότερο εξελιγμένες και παλαιότερες σφαίρες.

Όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι αγελαίες, ως φυλές, αλλά και ως έθνη. Τα

κοινωνικά, οικονομικά και κυβερνητικά προβλήματα των κατοικημένων κόσμων
ποικίλουν, σύμφωνα με την ηλικία των πλανητών και το βαθμό στον οποίον έχουν
δεχθεί την επίδραση των διαδοχικών επισκέψεων των θείων Υιών.

Η διάνοια είναι η πλήρωση του Απείρου Πνεύματος και λειτουργεί με τον ίδιο
ακριβώς τρόπο σε ανόμοια περιβάλλοντα.. Η διάνοια των θνητών είναι παρόμοια,
ανεξάρτητα από ορισμένες δομικές και χημικές διαφορές που χαρακτηρίζουν την
υλική φύση των αυτόβουλων πλασμάτων των τοπικών συστημάτων. Ανεξάρτητα
από τις φυσικές πλανητικές διαφορές, η διανοητική ζωή όλων αυτών των
ποικίλων τάξεων των θνητών μοιάζει πολύ και η πορεία τους αμέσως μετά τον
θάνατο είναι σχεδόν η ίδια.

5. ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΕΣ ΣΕΙΡΕΣ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ.

83
Θα είναι λίγο δύσκολο να γίνει μία επαρκής παρουσίαση των πλανητικών σειρών των
θνητών, διότι γνωρίζετε ελάχιστα γι’ αυτούς και διότι υπάρχουν πλείστες
παραλλαγές. Τα θνητά πλάσματα, πάντως, μπορούν να μελετηθούν από πάρα πολλές
απόψεις, μεταξύ των οποίων είναι οι εξής:

1. Προσαρμογή στο πλανητικό περιβάλλον

2. Σειρές εγκεφαλικών τύπων

3. Σειρές πνευματικής υποδοχής

4. Εποχές πλανητικών θνητών

5. Σειρές συγγενών πλασμάτων

6. Σειρές συγχωνευόμενες δια του Προσαρμοστή

7. Τεχνικές απόδρασης από τα επίγεια.

Οι κατοικημένες σφαίρες των επτά υπερσυμπάντων κατοικούνται από θνητούς που

ταυτόχρονα ταξινομούνται σε μία, ή περισσότερες κατηγορίες από αυτές τις επτά
γενικευμένες τάξεις της εξελικτικής ζωής των πλασμάτων. Αλλά και οι γενικές αυτές
ταξινομήσεις δεν λαμβάνουν μέριμνα για υπάρξεις όπως οι μεσοδιάστατοι ή
ορισμένες άλλες μορφές ευφυούς ζωής. Οι κατοικημένοι κόσμοι, όπως
παρουσιάσθηκαν στις αφηγήσεις αυτές, κατοικούνται από εξελικτικά, θνητά
πλάσματα, υπάρχουν, ωστόσο, και άλλες μορφές ζωής.

1. Προσαρμογή στο πλανητικό περιβάλλον. Υπάρχουν τρεις μεγάλες ομάδες

κατοικημένων κόσμων, από την άποψη της προσαρμογής των ζώντων πλασμάτων
στο πλανητικό περιβάλλον: η ομάδα φυσιολογικής προσαρμογής, η ομάδα ριζικής
προσαρμογής και η εμπειρική ομάδα.

2. Σειρές εγκεφαλικών τύπων. Η μοναδική φυσική ομοιομορφία των

θνητών είναι ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα. Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχουν
τρεις βασικές οργανώσεις εγκεφαλικού μηχανισμού: ο απλού, ο διπλού και ο
τριπλού εγκεφάλου τύπος. Οι Ουραντιανοί ανήκουν στον διπλού εγκεφάλου τύπο,
κάπως περισσότερο ευφάνταστοι, ριψοκίνδυνοι και φιλοσοφημένοι από τους απλού
εγκεφάλου θνητούς, αλλά κάπως λιγότερο πνευματικοί, ηθικοί και θρησκευόμενοι

84
από τους τριπλού εγκεφάλου τύπους. Οι εγκεφαλικές αυτές διαφορές χαρακτηρίζουν
ακόμη και τις προ-ανθρώπινες, ζωώδεις υπάρξεις.

Από τον δύο ημισφαιρίων τύπο του Ουραντιανού εγκεφαλικού φλοιού, μπορείτε,
αναλογικά, να αντιληφθείτε κάτι για τον απλού εγκεφάλου τύπο. Ο τρίτος εγκέφαλος
των τριπλού εγκεφάλου τάξεων γίνεται περισσότερο αντιληπτός ως εξέλιξη του δικού
σας κατώτερου, ή στοιχειώδους μορφής εγκεφάλου, ο οποίος αναπτύχθηκε μέχρι του
σημείου από το οποίο να λειτουργεί κυρίως ελέγχοντας τις φυσικές δραστηριότητες,
αφήνοντας τους δύο ανώτερους εγκεφάλους ελεύθερους, για ανώτερες λειτουργίες:
έναν για διανοητικές λειτουργίες και τον άλλο για τις συμπληρωματικές των
πνευματικών δραστηριότητες του Προσαρμοστή της Σκέψης.

Ενώ τα επίγεια επιτεύγματα των απλού εγκεφάλου φυλών είναι ελαφρά περιορισμένα
σε σύγκριση με τις διπλού εγκεφάλου τάξεις, οι παλαιότεροι πλανήτες της τριπλού
εγκεφάλου ομάδας παρουσιάζουν πολιτισμούς που θα εξέπλησσαν τους
Ουραντιανούς και που ίσως θα ντρόπιαζαν το δικό σας, συγκρινόμενοι μ’ αυτόν. Ως
προς τη μηχανική εξέλιξη και τον υλικό πολιτισμό, ακόμη και την πνευματική
πρόοδο, οι κόσμοι των διπλού εγκεφάλου θνητών μπορούν να φθάσουν τις τριπλού
εγκεφάλου σφαίρες. Όσον όμως αφορά στον ανώτερο έλεγχο του νου και την
εξέλιξη της διανοητικής και πνευματικής αμοιβαιότητας, είσαστε κάπως
κατώτεροι.

Ενώ οι τριπλού εγκεφάλου λαοί είναι ικανοί για μία ελαφρά ανώτερη πλανητική
εξέλιξη από όση οι απλού, ή διπλού εγκεφάλου τάξεις, όλοι έχουν τον ίδιο τύπο
ζωτικού πλάσματος και διεξάγουν τις πλανητικές δραστηριότητες με πολύ
παρόμοιους τρόπους, εν πολλοίς όπως οι ανθρώπινες υπάρξεις στην Ουράντια. Αυτοί
οι τρεις τύποι των θνητών είναι κατανεμημένοι σε όλους τους κόσμους των τοπικών
συστημάτων.

3. Οι σειρές πνευματικής υποδοχής. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες σχεδιασμού

του εγκεφάλου όσον αφορά την επαφή με τα πνευματικά θέματα. Η κατάταξη αυτή
δεν αναφέρεται στις απλού, διπλού και τριπλού εγκεφάλου τάξεις των θνητών.
Αναφέρεται κυρίως στη χημεία των αδένων, ειδικώτερα δε στον σχηματισμό
ορισμένων αδένων που μπορούν να συγκριθούν με τους αδένες της υπόφυσης. Οι
φυλές σε ορισμένους κόσμους έχουν έναν αδένα, σε άλλους δύο, όπως οι
Ουραντιανοί, ενώ σε άλλες, πάλι, σφαίρες οι φυλές έχουν τρία από τα μοναδικά αυτά
σώματα. Η εγγενής φαντασία και η πνευματική δεκτικότητα επηρεάζονται
καθοριστικά από τις διαφορετικές αυτές χημικές ιδιότητες.

85
Από τους τύπους πνευματικής αποδοχής, το εξήντα πέντε τοις εκατό ανήκει στη
δεύτερη ομάδα, όπως οι φυλές της Ουράντια. Δώδεκα τοις εκατό ανήκουν στον
πρώτο τύπο, φυσικά λιγότερο δεκτικό, ενώ είκοσι τρία τοις εκατό έχουν μεγαλύτερη
κλίση προς το πνεύμα κατά την επίγεια ζωή τους. Τέτοιες διακρίσεις, όμως, δεν
επιζούν του φυσικού θανάτου. Όλες αυτές οι φυλετικές διαφορές χαρακτηρίζουν
μόνο τη ζωή στη σάρκα.

4. Οι εποχές των πλανητικών θνητών. Η ζωή εγκαινιάζεται στους πλανήτες

από τους Φορείς της Ζωής, οι οποίοι εποπτεύουν την ανάπτυξή της μέχρις ενός
χρονικού σημείου, μετά την εξελικτική εμφάνιση του θνητού ανθρώπου. Προτού οι
Φορείς της Ζωής εγκαταλείψουν ένα πλανήτη, εγκαθιστούν με τον δέοντα τρόπο ένα
Πλανητικό πρίγκιπα ως κυβερνήτη του πλανήτη. Μαζί με τον κυβερνήτη αυτό φθάνει
μία πλήρης αναλογία από δευτερεύοντες βοηθητικούς και λειτουργικούς αρωγούς και
η πρώτη απόφαση για ζώντες και νεκρούς γίνεται ταυτόχρονα με την άφιξή του.

Με την εμφάνιση των ανθρώπινων κατηγοριών, ο Πλανητικός αυτός Πρίγκιπας

καταφθάνει για να εγκαινιάσει τον ανθρώπινο πολιτισμό και να συγκεντρώσει την
ανθρώπινη κοινωνία. Ο γεμάτος σύγχυση κόσμος σας δεν αποτελεί κριτήριο των
πρώιμων ημερών της κυριαρχίας των Πλανητικών Πριγκίπων, εφ’ όσον ήταν σχεδόν
στην αρχή μιας τέτοιας διακυβέρνησης στην Ουράντια, όταν ο Πλανητικός σας
Πρίγκιπας, ο Καλιγκάστια προσχώρησε στην εξέγερση του Κυρίαρχου του
Συστήματος, του Εωσφόρου. Ο πλανήτης σας ακολούθησε από τότε μια ταραγμένη
πορεία.

Σ’ ένα φυσιολογικό εξελικτικό κόσμο, η φυλετική πρόοδος φθάνει στο φυσικό,

βιολογικό της αποκορύφωμα κατά τη διάρκεια του καθεστώτος του Πλανητικού
Πρίγκιπα και σύντομα, κατόπιν αυτού, ο Κυρίαρχος του Συστήματος αποστέλλει έναν
Υλικό Υιό και μία Θυγατέρα στον συγκεκριμένοι πλανήτη. Οι εισηγμένες αυτές
υπάρξεις υπηρετούν ως βιολογικοί εξευγενιστές. Η παράβασή τους στην Ουράντια
περιέπλεξε περισσότερο την ιστορία του πλανήτη σας.

Όταν η διανοητική και ηθική πρόοδος μιας ανθρώπινης φυλής φθάσει στα όρια
της εξελικτικής ανάπτυξης, καταφθάνει ένας Υιός Άβοναλ του Παραδείσου με
καθήκοντα δικαστή. Και αργότερα, όταν η πνευματική κατάσταση ενός τέτοιου
κόσμου πλησιάσει το όριο του φυσικού επιτεύγματος, επισκέπτεται τον πλανήτη
ένας Παραδείσιος Υιός της πλήρωσης. Η κύρια αποστολή ενός Υιού πλήρωσης
είναι να παγιώσει την πλανητική κατάσταση, να απελευθερώσει το Πνεύμα της
Αλήθειας ώστε να λειτουργήσει επί του πλανήτη και έτσι να πραγματοποιηθεί η
συμπαντική άφιξη των Προσαρμοστών της Σκέψης.

86
Εδώ, πάλι, η Ουράντια παρεκκλίνει: Ουδέποτε υπήρξε δικαστική αποστολή στον
κόσμο σας, ούτε ο Υιός της πλήρωσης στον πλανήτη σας ανήκε στην τάξη των
Άβοναλ. Ο πλανήτης σας απόλαυσε τη μοναδική τιμή να γίνει ο πλανήτης-
πατρίδα του, ως θνητού, του Κυρίαρχου Υιού, του Μιχαήλ του Νέβαδον.

Ως αποτέλεσμα της λειτουργίας όλων των διαδοχικών κατηγοριών των θείων υιών, οι
κατοικημένοι κόσμοι και οι εξελισσόμενες φυλές τους αρχίζουν να πλησιάζουν τον
κολοφώνα της πλανητικής εξέλιξης. Τέτοιοι κόσμοι είναι πλέον ώριμοι για την
ύψιστη αποστολή, την άφιξη των Διδασκάλων Υιών της Τριάδας. Η εποχή αυτή
των Διδασκάλων Υιών είναι ο προθάλαμος για την τελική πλανητική εποχή – την
εξελικτική ουτοπία – την εποχή του φωτός και της ζωής.

5. Οι σειρές συγγενών πλασμάτων. Οι πλανήτες δεν είναι οργανωμένοι μόνο

κατακόρυφα σε συστήματα, αστερισμούς και ούτω καθεξής, αλλά η διακυβέρνηση
του σύμπαντος μεριμνά, επίσης, για τις οριζόντιες ομαδοποιήσεις σύμφωνα με τον
τύπο, την κατηγορία και τους λοιπούς συσχετισμούς.

Οι παράγοντες αυτοί της συγγένειας εκδηλώνονται σε όλα τα επίπεδα, επειδή οι

συγγενείς σειρές υπάρχουν τόσο μεταξύ των μη ανθρώπινων οντοτήτων, όσο και
μεταξύ των θνητών πλασμάτων – ακόμη και μεταξύ ανθρώπινων και υπεράνω του
ανθρώπινου τάξεων. Οι ευφυείς υπάρξεις είναι συνδεδεμένες κατακόρυφα σε δώδεκα
μεγάλες ομάδες με επτά μείζονες υποδιαιρέσεις η κάθε μία. Ο συντονισμός αυτών
των μοναδικά συνδεδεμένων ομάδων ζώντων πλασμάτων πραγματοποιείται πιθανόν
από κάποια, μη πλήρως κατανοητή, τεχνική του Υπέρτατου Όντος.

6. Οι δια του Προσαρμοστή συγχωνευμένες σειρές.. Το ενενήντα, σχεδόν,

τοις εκατό των κατοικημένων κόσμων του Νέβαδον φιλοξενούν θνητούς
συγχωνευμένους δια του Προσαρμοστή, εν αντιθέσει προς ένα γειτονικό σύμπαν,
όπου ελάχιστα περισσότεροι από τους μισούς κόσμους φιλοξενούν υπάρξεις
υποψήφιες για ενοίκηση υπό του Προσαρμοστή, για την αιώνια συγχώνευση.

7. Τεχνικές απόδρασης από τα επίγεια. Υπάρχει βασικά ένας μόνο τρόπος δια
του οποίου η ζωή των ανθρώπων, ως άτομα, αρχίζει στους κατοικημένους κόσμους
και αυτός είναι δια της αναπαραγωγής των πλασμάτων και της φυσικής γέννησης.
Υπάρχουν, όμως, πολυάριθμες τεχνικές δια των οποίων ο άνθρωπος αποδρά από τη
επίγεια κατάστασή του και βρίσκει πρόσβαση προς το εσωτερικά κινούμενο ρεύμα
των προς τον Παράδεισο ανερχομένων.

87
 Η διακυβέρνηση σε έναν γειτονικό πλανήτη

ΕΓΓΡΑΦΟ 72 –Η ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Σ’ ΕΝΑ ΓΕΙΤΟΝΙΚΟ ΠΛΑΝΗΤΗ

Με την άδεια του Λέιναφορτζ και την έγκριση των Μέγιστων της Εντέντια, είμαι
εξουσιοδοτημένος να σας αφηγηθώ κάτι από την κοινωνική, ηθική και πολιτική
ζωή της πλέον προηγμένης ανθρώπινης φυλής η οποία ζει σ’ έναν όχι πολύ μακρινό
πλανήτη, που ανήκει στο σύστημα της Σατάνια.

Απ’ όλους τους κόσμους της Σατάνια οι οποίοι απομονώθηκαν εξ αιτίας της συμμετοχής τους
στην εξέγερση του Εωσφόρου, ο πλανήτης αυτός έχει βιώσει μία ιστορία η οποία μοιάζει πολύ
μ’ εκείνην της Ουράντια. Η ομοιότητα των δύο σφαιρών αναμφίβολα εξηγεί το γιατί μου
δόθηκε η άδεια για κάνω την εξαιρετική αυτή παρουσίαση, αφού είναι εντελώς ασύνηθες για
τους κυβερνήτες του συστήματος να συναινούν στην εξιστόρηση σ’ έναν πλανήτη των
θεμάτων ενός άλλου.

1. ΤΟ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΕΘΝΟΣ

Παρ’ όλα αυτά τα πλανητικά μειονεκτήματα, ένας πραγματικά ανώτερος πολιτισμός

αναπτύσσεται σε μια απομονωμένη ήπειρο, στο μέγεθος περίπου της Αυστραλίας. Το έθνος
αυτό αριθμεί περίπου 140 εκατομμύρια. Ο λαός του είναι μια μικτή φυλή, με
δεσπόζουσες την γαλάζια και την κίτρινη, ο οποίος διαθέτει ένα μεγαλύτερο ποσοστό της
ιώδους φυλής, από όσο η επονομαζόμενη λευκή φυλή της Ουράντια. Οι διαφορετικές αυτές
φυλές δεν έχουν ακόμη αναμιχθεί πλήρως, αλλά είναι αδελφωμένες και διατηρούν κοινωνικές
σχέσεις σε αρκετά αποδεκτό βαθμό. Η μέση διάρκεια της ζωής στην ήπειρο αυτή είναι
τώρα ενενήντα χρόνια, δεκαπέντε τοις εκατό μεγαλύτερη από εκείνην
οποιουδήποτε άλλου λαού στον πλανήτη.

Ο βιομηχανικός μηχανισμός του έθνους αυτού απολαμβάνει ένα αδιαφιλονίκητο, μεγάλο

πλεονέκτημα το οποίο πηγάζει από τη μοναδική τοπογραφία της ηπείρου. Τα ψηλά βουνά,
στα οποία δυνατές βροχές πέφτουν οκτώ μήνες το χρόνο, βρίσκονται στο κέντρο ακριβώς της
χώρας. Η φυσική αυτή τοποθέτηση ευνοεί τη χρήση της δύναμης του νερού και διευκολύνει
τα μέγιστα την άρδευση του πλέον ξηρού δυτικού τμήματος της ηπείρου.

Οι λαοί αυτοί είναι αυτοσυντήρητοι, δηλαδή, μπορούν να ζουν απεριόριστα χωρίς να

εισάγουν τίποτε από τα γειτονικά έθνη. Οι φυσικοί τους πόροι είναι άφθονοι, ενώ με
επιστημονικές τεχνικές έχουν μάθει πώς να εξισορροπούν τις ελλείψεις τους στα βασικά της
ζωής. Απολαμβάνουν ένα ζωηρό εσωτερικό εμπόριο, αλλά έχουν ελάχιστες εμπορικές σχέσεις
με το εξωτερικό, εξ αιτίας της επικρατούσας εχθρότητας των λιγότερο προοδευτικών
γειτόνων τους.

88
Το ηπειρωτικό αυτό έθνος, γενικά, ακολούθησε την εξελικτική τάση του πλανήτη:
Η εξέλιξη από το στάδιο της φυλής έως την εμφάνιση ισχυρών κυβερνητών και βασιλέων
απαίτησε χιλιάδες χρόνια. Τους απόλυτους μονάρχες διαδέχθηκαν πολλές διαφορετικές
κατηγορίες κυβερνήσεων – θνησιγενείς δημοκρατίες, κομμουνιστικά κράτη και δικτάτορες
ήλθαν και πέρασαν σε μια ατέλειωτη αφθονία. Η ανάπτυξη αυτή συνεχίσθηκε έως πεντακόσια,
περίπου, χρόνια πριν, όταν, σε μία περίοδο πολιτικού αναβρασμού, ένας από τους ισχυρούς
δικτάτορες της τριανδρίας που κυβερνούσε το έθνος υπέστη μια βαθιά αλλαγή. Προσφέρθηκε
να παραιτηθεί, υπό τον όρο ότι ο ένας από τους άλλους κυβερνήτες, ο κατώτερος των
υπολοίπων δύο θα εγκατέλειπε, επίσης, τη δικτατορία του. Έτσι, η κυριαρχία της ηπείρου
πέρασε στα χέρια ενός κυβερνήτη. Η ενωμένη πολιτεία προόδευσε υπό την ισχυρά μοναρχική
κυβέρνηση για περισσότερα από εκατό χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων αναπτύχθηκε ένα
πανίσχυρο σύνταγμα ελευθερίας.

Η παρούσα δημοκρατία υφίσταται τώρα ακριβώς διακόσια χρόνια, στη διάρκεια των
οποίων γίνεται συνεχής πρόοδος προς την κατεύθυνση των κυβερνητικών τεχνικών .

2. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Το ηπειρωτικό αυτό έθνος έχει, πλέον, μία κυβέρνηση αντιπροσώπων με μία πρωτεύουσα που
βρίσκεται στο κέντρο του. Η κεντρική κυβέρνηση συνίσταται σε μία ισχυρή ομοσπονδία
εκατό, ανεξάρτητων, συγκριτικά, πολιτειών. Οι πολιτείες αυτές εκλέγουν τους κυβερνήτες και
τους νομοθέτες τους για δέκα χρόνια και ουδείς δικαιούται να επανεκλεγεί. Οι πολιτειακοί
δικαστές διορίζονται ισόβια από τους κυβερνήτες και επικυρώνονται από τα νομοθετικά
σώματα, τα οποία αποτελούνται από έναν αντιπρόσωπο για κάθε εκατό χιλιάδες πολιτών.

Οι λίγοι αξιωματούχοι της διοίκησης της πόλης ανευρίσκονται με προσοχή μεταξύ

των ανώτερων τύπων των πολιτών.

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση περιλαμβάνει τρεις ισότιμους τομείς: τον εκτελεστικό,

το νομοθετικό και το δικαστικό. Ο ομοσπονδιακός κυβερνήτης εκλέγεται κάθε έξι χρόνια με
γενική τοπική ψηφοφορία. Δεν δικαιούται να επανεκλεγεί, εκτός εάν τούτο αιτηθεί από
εβδομήντα πέντε, τουλάχιστον, πολιτειακά νομοθετικά σώματα. Ενημερώνεται από ένα υπερ-
υπουργείο, αποτελούμενο από όλους τους εν ζωή τέως ομοσπονδιακούς κυβερνήτες.

Το έθνος αυτό διαθέτει δύο μείζονα δικαστικά συστήματα – τα νομικά δικαστήρια

και τα κοινωνικο-οικονομικά δικαστήρια.

89
Τα κοινωνικο-οικονομικά δικαστήρια λειτουργούν στις εξής τρεις υποδιαιρέσεις:

Τα γονικά δικαστήρια, Τα εκπαιδευτικά δικαστήρια ,Τα εργατικά δικαστήρια .

1. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ

Στην ήπειρο αυτή είναι παράνομο για δύο οικογένειες να ζουν κάτω από την ίδια
στέγη. Και εφ’ όσον η ομαδική κατοίκηση έχει τεθεί εκτός νόμου, οι περισσότεροι
τύποι κτιρίων με διαμερίσματα έχουν κατεδαφιστεί. Οι ανύπανδροι, ωστόσο,
εξακολουθούν να ζουν σε λέσχες, ξενοδοχεία και άλλες ομαδικές κατοικίες. Το
μικρότερο οικόπεδο που επιτρέπεται πρέπει να διαθέτει 15000 τετραγωνικά μέτρα
γης. Το σύνολο της γης, αλλά και οι άλλες ιδιοκτησίες που χρησιμοποιούνται για
κατοικία απαλλάσσονται από τη φορολογία, για εκτάσεις έως και δέκα φορές
μεγαλύτερες του ελάχιστου μεριδίου κατοικίας.

Η οικογενειακή ζωή του λαού αυτού βελτιώθηκε πολύ κατά τον τελευταίο αιώνα.
Η φοίτηση των γονέων, των πατέρων αλλά και των μητέρων, στα γονικά σχολεία
είναι υποχρεωτική. Ακόμη και οι γεωργοί, που διαμένουν σε μικρούς οικισμούς
επιτελούν το έργο αυτό δι’ αλληλογραφίας, πηγαίνοντας στα γειτονικά κέντρα
προφορικής διδασκαλίας μία φορά κάθε δέκα ημέρες – κάθε δύο εβδομάδες, αφού
ακολουθούν εβδομάδα των πέντε ημερών.

Ο μέσος αριθμός των παιδιών σε κάθε οικογένεια είναι πέντε και όλα βρίσκονται
υπό τον πλήρη έλεγχο των γονέων τους, ή, σε περίπτωση θανάτου του ενός, ή και
των δύο, υπό τον έλεγχο των κηδεμόνων οι οποίοι ορίζονται από τα γονικά
δικαστήρια.

Ο λαός αυτός θεωρεί την οικογένεια ως το βασικό θεσμό του πολιτισμού του.
Προσδοκάται ότι το πολυτιμότερο μέρος της εκπαίδευσης ενός παιδιού και της
άσκησης του χαρακτήρα του θα εξασφαλισθεί από τους γονείς, στο σπίτι, ενώ οι
πατέρες αφιερώνουν τόση, σχεδόν, προσοχή στην καλλιέργεια ενός παιδιού, όση
και οι μητέρες.

Ολόκληρη η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση γίνεται στο σπίτι από τους γονείς, ή

από νόμιμους κηδεμόνες. Η διδασκαλία των ηθών προσφέρεται από διδάσκαλους

90
κατά τη διάρκεια των περιόδων αναπαύσεως στα σχολικά εργαστήρια, αλλά δεν
συμβαίνει το ίδιο και με τη θρησκευτική διδασκαλία, η οποία θεωρείται ότι είναι
αποκλειστικό προνόμιο των γονιών, εφ’ όσον η θρησκεία θεωρείται
αναπόσπαστο μέρος της οικογενειακής ζωής. Η αμιγώς θρησκευτική
διδασκαλία γίνεται δημόσια μόνο στους ναούς της φιλοσοφίας. Δεν έχουν
δημιουργηθεί τέτοια αποκλειστικά θρησκευτικά ιδρύματα, όπως είναι οι εκκλησίες
της Ουράντια, για το λαό αυτό. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία τους, θρησκεία είναι ο
αγώνας να γνωρίσει κανείς το Θεό και να εκδηλώσει την αγάπη προς τον πλησίον
δια της υπηρεσίας του προς αυτόν, τούτο όμως δεν αποτελεί την τυπική
θρησκευτική κατάσταση των άλλων εθνών του πλανήτη. Η θρησκεία είναι ένα τόσο
αποκλειστικά οικογενειακό θέμα για το λαό αυτό, ώστε δεν υπάρχουν δημόσιοι
χώροι αφιερωμένοι αποκλειστικά σε θρησκευτικές συγκεντρώσεις. Από πολιτικής
πλευράς, η εκκλησία και η πολιτεία, όπως συνηθίζουν να λένε οι Ουραντιανοί, είναι
εντελώς ξεχωριστές, υπάρχει, ωστόσο, μία περίεργη υπέρθεση της θρησκείας και της
φιλοσοφίας.

Τα παιδιά παραμένουν νομικά υποκείμενα στους γονείς τους μέχρις ότου γίνουν
δέκα πέντε χρονών.

Οι νόμοι που αφορούν στο γάμο και το διαζύγιο είναι ομοιόμορφοι σ’ ολόκληρο
το έθνος. Άδεια γάμου δίδεται μόνο μετά από αναγγελία πρόθεσης ένα χρόνο πριν
και αφού τόσο η νύφη όσο και ο γαμπρός παρουσιάσουν πιστοποιητικά τα οποία να
δηλώνουν ότι έχουν δεόντως διδαχθεί στα γονικά σχολεία τα σχετικά με τις ευθύνες
της έγγαμης ζωής.

Οι νόμοι που αφορούν στο διαζύγιο είναι κάπως χαλαροί, οι αποφάσεις, όμως, για
τη διάζευξη μπορεί να μην εκδοθούν έως και ένα χρόνο από όταν καταγραφεί η
αίτηση.

2. ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το εκπαιδευτικό σύστημα αυτού του έθνους είναι υποχρεωτικό και μικτό στα προ
του κολεγίου σχολεία, τα οποία ο μαθητής παρακολουθεί από τα πέντε έως τα
δεκαοκτώ. Τα σχολεία αυτά είναι απέραντα διαφορετικά από εκείνα της Ουράντια.
Δεν υπάρχουν αίθουσες μαθημάτων, μόνο ένα θέμα μελετάται κάθε φορά και μετά
τα τρία πρώτα χρόνια, όλοι οι μαθητές γίνονται βοηθοί διδάσκαλοι καθοδηγώντας
εκείνους που βρίσκονται σε κατώτερες τάξεις. Τα βιβλία χρησιμοποιούνται μόνο
για να εξασφαλίσουν πληροφορίες οι οποίες θα βοηθήσουν στην επίλυση των
προβλημάτων που ανακύπτουν στα σχολικά εργαστήρια και τα σχολικά
συγκροτήματα.

91
Οι διανοητικά καθυστερημένοι ασκούνται μόνο στη γεωργία και την κτηνοτροφία
και παραδίδονται δια βίου σε ειδικές κηδεμονικές αποικίες, όπου διαχωρίζονται
αναλόγως του φύλου για να αποφευχθεί η πιθανότητα να γίνουν γονείς.

Το ένα τέταρτο του σχολικού χρόνου αφιερώνεται στο παιγνίδι – στα

ανταγωνιστικά αθλήματα .

Η διοίκηση των σχολείων είναι πανομοιότυπη της εθνικής κυβέρνησης, με τους

τρεις συσχετιζόμενους κλάδους της και το διδακτικό προσωπικό να λειτουργεί ως ο
τρίτος, ή συμβουλευτικός νομοθετικός τομέας. Το κύριο αντικείμενο της
εκπαίδευσης σ’ αυτή την ήπειρο είναι το να γίνει ο κάθε μαθητής ένας
αυτοσυντηρούμενος πολίτης.

5. Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Η κατάσταση των εργατών του λαού αυτού μακράν απέχει των ιδανικών του. Το
κεφάλαιο και η εργατική τάξη εξακολουθούν να έχουν προβλήματα, αλλά και οι δύο
αρχίζουν να προσαρμόζονται στο σχέδιο ειλικρινούς συνεργασίας. Στη μοναδική
αυτή ήπειρο οι εργαζόμενοι γίνονται μέτοχοι με αυξανόμενο ρυθμό σε όλες τις
βιομηχανίες. Κάθε ικανός εργάτης γίνεται, αργά-αργά, ένας μικρός
κεφαλαιοκράτης.

Ο κοινωνικός ανταγωνισμός μειώνεται και η καλή θέληση αναπτύσσεται γοργά. Δεν

έχουν αναφυεί σοβαρά οικονομικά προβλήματα εξ αιτίας της κατάργησης της
δουλείας (περισσότερα από εκατό χρόνια πριν), εφ’ όσον η ρύθμιση αυτή έγινε
σταδιακά με την απελευθέρωση ενός ποσοστού δύο τοις εκατό κάθε χρόνο. Στους
δούλους εκείνους οι οποίοι πέρασαν ικανοποιητικά τις διανοητικές, ηθικές και
φυσικές δοκιμασίες δόθηκε η ιδιότητα του πολίτη.

Κάθε δέκα χρόνια οι περιφερειακοί διοικητές προσαρμόζουν και ορίζουν τις

κατά το νόμο ημερήσιες ώρες επικερδούς εργασίας. Η βιομηχανία λειτουργεί,
πλέον, σε μία εβδομάδα πέντε ημερών, με τέσσερις ημέρες εργασίας και μία
ανάπαυσης. Οι λαοί αυτοί εργάζονται έξι ώρες κάθε εργάσιμη ημέρα και, όπως οι
μαθητές, εννέα μήνες σε ένα έτος δέκα μηνών. Οι διακοπές αναλίσκονται, συνήθως,
σε ταξίδια και νέες μέθοδοι μεταφοράς έχουν τόσο εξελιχθεί πρόσφατα, ώστε

92
ολόκληρο το έθνος να είναι βατό. Το κλίμα ευνοεί τα ταξίδια περίπου οκτώ μήνες το
χρόνο και οι κάτοικοι επωφελούνται όσο μπορούν περισσότερο.

Διακόσια χρόνια πριν το κίνητρο του κέρδους κυριαρχούσε απόλυτα στη

βιομηχανία, σήμερα, όμως, αντικαθίσταται ραγδαία από άλλες, ανώτερες
κατευθυντήριες δυνάμεις. Ο πλουσιότερος άνθρωπος στην ήπειρο εργάζεται έξι
ώρες την ημέρα στο εργαστήριό του και έπειτα τρέχει στο τοπικό παράρτημα του
πολιτειακού σχολείου, όπου προσπαθεί να αποκτήσει τα εφόδια για κοινωνική
υπηρεσία.

Οι λαοί αυτοί αρχίζουν, επιπλέον, να υιοθετούν μία νέα μορφή κοινωνικής

απαρέσκειας – απαρέσκεια τόσο για την οκνηρία, όσο και για τον μη δεδουλευμένο
πλούτο. Αργά αλλά βέβαια νικούν τα ορμέμφυτά τους. Κάποτε, κι’ εκείνοι
αγωνίζονταν για πολιτική ελευθερία και συνακόλουθη οικονομική ελευθερία.
Τώρα αρχίζουν να τα απολαμβάνουν και τα δύο, ενώ επιπλέον αρχίζουν να
εκτιμούν τον σωστά κερδισμένο ελεύθερο χρόνο τους, ο οποίος μπορεί να
αφιερωθεί στην μεγαλύτερου βαθμού αυτοπραγμάτωση.

3. Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΓΗΡΑΤΟΣ

Ανάμεσα στο λαό αυτό, όλα τα άτομα πρέπει να αποσυρθούν από την επικερδή
απασχόληση στα εξήντα πέντε, εκτός αν εξασφαλίσουν άδεια από τον επίτροπο
εργασίας της πολιτείας, η οποία θα τους επιτρέπει να παραμείνουν στην εργασία τους
ως την ηλικία των εβδομήντα. Το όριο αυτό της ηλικίας δεν ισχύει για τους
κυβερνητικούς ταγούς, ή τους φιλοσόφους. Οι σωματικά ανίκανοι, ή οι μόνιμα
ανάπηροι μπορούν να περιληφθούν στον κατάλογο αποχώρησης σε οποιαδήποτε
ηλικία κατόπιν δικαστικής εντολής, επικυρωμένης από τον επίτροπο συντάξεων της
περιφερειακής κυβέρνησης.

4. Η ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι πατριαρχική μόνο στη διαχείριση των συντάξεων

γήρατος και την υπόθαλψη της ιδιοφυούς και δημιουργικής πρωτοτυπίας. Οι κρατικές
κυβερνήσεις ενδιαφέρονται λίγο περισσότερο με τους πολίτες ατομικά, ενώ οι
τοπικές κυβερνήσεις είναι πολύ περισσότερο πατριαρχικές, ή σοσιαλιστικές. Η πόλη
(ή κάποια υποδιαίρεσή της) ασχολείται με θέματα όπως η υγεία, η αποχέτευση, οι
κανονισμοί των κτιρίων, ο καλλωπισμός, η ύδρευση, ο φωτισμός, η θέρμανση, η
αναψυχή, η μουσική και οι επικοινωνίες.

93
Σε όλα τα εργοστάσια, άμεση προτεραιότητα δίδεται στην υγεία. Ορισμένες
φάσεις σωματικής υγείας θεωρούνται απαραίτητες προϋποθέσεις για την βιομηχανία
και την κοινότητα, αλλά τα ατομικά και οικογενειακά προβλήματα υγείας είναι
θέματα προσωπικής ευθύνης και μόνο. Στην ιατρική, όπως και σε όλα τα αμιγώς
προσωπικά θέματα, αποτελεί σχέδιο της κυβέρνησης, που εφαρμόζεται με
αυξανόμενο ρυθμό, να αποφεύγει να αναμιγνύεται.

Οι πόλεις δεν έχουν δυνατότητα να φορολογούν, ούτε μπορούν να γίνουν

οφειλέτες. Λαμβάνουν παροχές κατά κεφαλήν από το Υπουργείο Οικονομικών και
οφείλουν να συμπληρώνουν το εισόδημα αυτό από τα κέρδη των κοινωνικών τους
επιχειρήσεων και τη χορήγηση αδειών για διάφορες εμπορικές δραστηριότητες.

Δεν υπάρχουν από το δήμο διορισμένοι αστυνομικοί. Οι αστυνομικές δυνάμεις

συντηρούνται από τις κρατικές κυβερνήσεις. Το τμήμα αυτό στελεχώνεται σχεδόν
καθ’ ολοκληρίαν από ανύπανδρους άνδρες μεταξύ είκοσι πέντε και πενήντα. Οι
περισσότερες πολιτείες επιβάλλουν ένα μάλλον βαρύ φόρο αγαμίας, ο οποίος
αποδίδεται σε όλους τους άνδρες που υπηρετούν στην κρατική αστυνομία.

Το εισόδημα για τη συντήρηση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης αντλείται από

τις εξής πέντε πηγές:

Τους εισαγωγικούς δασμούς, Τα πνευματικά δικαιώματα, Τον φόρο κληρονομίας,

Τον στρατιωτικό εξοπλισμό ( Η κυβέρνηση κερδίζει ένα σημαντικό ποσό από την
ενοικίαση στρατιωτικού και ναυτικού εξοπλισμού για εμπορική, ή ψυχαγωγική
χρήση). Τους φυσικούς πόρους.

5. ΤΑ ΕΙΔΙΚΑ ΚΟΛΕΓΙΑ

Πέραν του βασικού, υποχρεωτικού, εκπαιδευτικού προγράμματος που εκτείνεται από

τα πέντε ως τα δέκα οκτώ, υπάρχουν ειδικά σχολεία, ως εξής:

Σχολές πολιτικών επιστημών, Φιλοσοφικές σχολές, Επιστημονικά ιδρύματα ,

Στρατιωτικές και ναυτικές σχολές.

94
 6. Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ

1. Κάθε άνδρας και γυναίκα από τα είκοσι και πάνω διαθέτει μία ψήφο.
Μόλις φθάσουν σ’ αυτή την ηλικία, όλοι οι πολίτες οφείλουν να αποδεχθούν την
ένταξή τους ως μέλη σε δύο ομάδες ψηφοφορίας: Εντάσσονται στην πρώτη σύμφωνα
με την οικονομική τους δραστηριότητα – βιομηχανία, ελεύθερα επαγγέλματα,
γεωργία, ή εμπόριο. Εντάσσονται στη δεύτερη κατηγορία σύμφωνα με την πολιτική,
φιλοσοφική και κοινωνική τους προδιάθεση. Έτσι, όλοι οι εργάτες ανήκουν σε μία
οικονομική ομάδα με δικαίωμα ψήφου και οι συντεχνίες αυτές, όπως και οι μη
οικονομικοί συνεταιρισμοί, διοικούνται κατά το πλείστον όπως η εθνική κυβέρνηση,
με την τριπλή διαίρεση εξουσίας. Η καταχώρηση στις ομάδες αυτές δεν μπορεί να
αλλάξει για δώδεκα χρόνια.

2. Με την ανάδειξή τους από τους κυβερνήτες των πολιτειών, ή τους

περιφερειακούς διοικητές και κατόπιν εντολής των περιφερειακών ανώτατων
δικαστηρίων, οι ιδιώτες οι οποίοι έχουν προσφέρει σημαντικές κοινωνικές υπηρεσίες,
ή έχουν επιδείξει εξαιρετική σύνεση σε κυβερνητική υπηρεσία, μπορούν να
αποκτήσουν επιπλέον ψήφους, οι οποίες τους προσφέρονται όχι συχνότερα από πέντε
χρόνια, ενώ τέτοιες πρόσθετες ψήφοι δεν μπορούν να υπερβούν τις εννέα. Το μέγιστο
δικαίωμα ψήφου οποιουδήποτε πολλαπλού ψηφοφόρου είναι δέκα ψήφοι. Οι
επιστήμονες, οι εφευρέτες, οι διδάσκαλοι, οι φιλόσοφοι και οι πνευματικοί ηγέτες
αναγνωρίζονται δια του τρόπου αυτού και τιμώνται με αυξημένη πολιτική δύναμη.

3. Όλοι οι ιδιώτες οι οποίοι έχουν καταδικασθεί σε υποχρεωτική εργασία

στα ορυχεία, καθώς και όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί οι οποίοι συντηρούνται από
τη φορολογία δεν έχουν δικαίωμα ψήφου.

4. Υπάρχουν πέντε κατηγορίες ψηφοφορίας αναλόγως του μέσου ετήσιου

φόρου που καταβάλλεται για κάθε περίοδο πέντε χρόνων. Στους βαριά
φορολογούμενους επιτρέπονται επιπλέον ψήφοι έως τις πέντε.

5. Την εποχή που υιοθετήθηκε αυτός ο τρόπος δικαιώματος ψήφου, το κατά

περιοχές σύστημα ψηφοφορίας εγκαταλείφθηκε προς χάριν του οικονομικού, ή
υπηρεσιακού συστήματος. Όλοι οι πολίτες, πλέον, ψηφίζουν ως μέλη εργατικών,
κοινωνικών, ή επαγγελματικών ομάδων, ανεξαρτήτως του τόπου κατοικίας τους.
Έτσι, το σώμα των εκλεκτόρων συνίσταται σε σταθερές, ενωμένες και ευφυείς
ομάδες οι οποίες εκλέγουν τα καλύτερα μόνο μέλη τους σε θέσεις κυβερνητικής
εμπιστοσύνης και ευθύνης. Υπάρχει μία μόνο εξαίρεση στο πλαίσιο αυτό της

95
υπηρεσιακής, ή ομαδικής ψηφοφορίας: Η εκλογή ενός ομοσπονδιακού διοικητή κάθε
έξι χρόνια γίνεται με εθνική ψηφοφορία και ουδείς πολίτης δικαιούται ψήφους
επιπλέον της μιας.

Οι σχολές πολιτικών επιστημών έχουν τη δύναμη να αρχίσουν τις διαδικασίες

στα πολιτειακά δικαστήρια προς την κατεύθυνση της στέρησης του δικαιώματος
ψήφου οποιουδήποτε διανοητικά καθυστερημένου, αδρανούς, αδιάφορου, ή
ποινικά διωκόμενου πολίτη.

Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική, ενώ βαριά πρόστιμα επιβάλλονται έναντι όλων

εκείνων οι οποίοι παραλείπουν να δώσουν την ψήφο τους.

7. Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Συνήθως οι εγκληματίες και οι διανοητικά καθυστερημένοι τοποθετούνται κατά φύλο

σε διαφορετικές αγροτικές αποικίες και είναι απολύτως αυτοσυντηρούμενοι. Οι
περισσότερο σοβαροί καθ’ έξιν εγκληματίες καθώς και οι ανίατα παράφρονες
καταδικάζονται σε θάνατο σε θαλάμους αερίων από τα δικαστήρια. Πάμπολλα
εγκλήματα, πέραν της δολοφονίας, περιλαμβανομένης της προδοσίας κατά της
κυβέρνησης, επισύρουν την ποινή του θανάτου, ενώ η εφαρμογή της δικαιοσύνης
είναι βέβαιη και άμεση.

Οι άνθρωποι αυτοί περνούν από την αρνητική στη θετική εποχή του νόμου.
Πρόσφατα προχώρησαν τόσο, ώστε να επιχειρήσουν την πρόληψη του εγκλήματος
καταδικάζοντας εκείνους οι οποίοι πιστεύεται ότι είναι εν δυνάμει εγκληματίες,
καθώς και τους μεγαλύτερους κακοποιούς σε ισόβια κάθειρξη σε αποικίες
περιορισμού. Αν οι κατάδικοι αυτοί, αποδείξουν στη συνέχεια ότι έγιναν περισσότερο
φυσιολογικοί, μπορούν είτε να αποφυλακισθούν με εγγύηση, είτε να αμνηστευθούν.
Η αναλογία ανθρωποκτονιών στην ήπειρο αυτή είναι μόνο το ένα τοις εκατό εκείνης
των άλλων εθνών.

8. Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ

Οι απόφοιτοι των ομοσπονδιακών στρατιωτικών σχολών μπορούν να τοποθετηθούν

ως «φύλακες πολιτισμού» σε επτά βαθμούς, αναλόγως της ικανότητας κα της
εμπειρίας τους, από τον πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Αμύνης. Το συμβούλιο

96
αυτό αποτελείται από είκοσι πέντε μέλη, τα οποία ορίζονται από τα ανώτατα γονικά,
εκπαιδευτικά και εργατικά δικαστήρια, επικυρώνονται από το ανώτατο ομοσπονδιακό
δικαστήριο και προεδρεύονται τιμητικά από τον προϊστάμενο του επιτελείου των
συντονισμένων στρατιωτικών υποθέσεων. Τα μέλη αυτά υπηρετούν ως την ηλικία
των εβδομήντα χρόνων.

Η εξέλιξη που ακολουθούν οι εντεταλμένοι αυτοί αξιωματούχοι έχει διάρκεια

τεσσάρων ετών και σχετίζεται σταθερά με την άριστη γνώση κάποιας πρακτικής, ή
επαγγέλματος. Η στρατιωτική εκπαίδευση δεν παρέχεται ποτέ χωρίς αυτή τη
συσχετιζόμενη εργατική, επιστημονική, ή επαγγελματική μαθητεία. Όταν
ολοκληρωθεί η στρατιωτική εκπαίδευση, το άτομο έχει λάβει, κατά την τετραετή
θητεία του, το ήμισυ της εκπαίδευσης η οποία δίδεται σε οποιαδήποτε από τις ειδικές
σχολές, όπου τα μαθήματα έχουν επίσης διάρκεια τεσσάρων ετών. Με τον τρόπο
αυτό αποφεύγεται η δημιουργία μιας επαγγελματικής στρατιωτικής τάξης, εφ’ όσον
δίδεται η ευκαιρία αυτή σ’ ένα μεγάλο αριθμό ανδρών να συντηρηθούν, ενώ
εξασφαλίζουν το ήμισυ της τεχνικής, ή επαγγελματικής τους εκπαίδευσης.

Οι στρατιωτικές υπηρεσίες, σε περιόδους ειρήνης, είναι απολύτως εθελοντικές

και η κατάταξη σε όλους τους κλάδους υπηρεσίας είναι για τέσσερα χρόνια, στη
διάρκεια των οποίων κάθε άνδρας ακολουθεί μία ειδική γραμμή σπουδών επιπλέον
της επιστήμης της στρατιωτικής τακτικής. Η εκπαίδευση στη μουσική είναι μία
από τις κύριες επιδιώξεις των κεντρικών στρατιωτικών σχολών και των είκοσι
πέντε εκπαιδευτικών εγκαταστάσεων οι οποίες είναι διεσπαρμένες στην περιφέρεια
της ηπείρου. Σε περιόδους εργατικής υποτονικότητας, χιλιάδες ανέργων
χρησιμοποιούνται αυτόματα στην εποικοδόμηση της στρατιωτικής άμυνας της
ηπείρου κατά ξηρά, θάλασσα και αέρα.

Παρά το ότι οι άνθρωποι αυτοί διατηρούν έναν ισχυρό πολεμικό μηχανισμό ως

άμυνα έναντι των επιδρομών από τους περιβάλλοντες εχθρικούς λαούς, μπορεί
να καταχωρηθεί στα υπέρ τους ότι για περισσότερα από εκατό χρόνια δεν έχουν
χρησιμοποιήσει τις στρατιωτικές αυτές δυνάμεις για επιθετικούς σκοπούς. Έχουν
εκπολιτισθεί μέχρι του σημείου εκείνου, από το οποίο μπορούν να υπερασπισθούν
σθεναρά τον πολιτισμό τους χωρίς να υποκύπτουν στον πειρασμό να
χρησιμοποιήσουν τις πολεμικές τους δυνάμεις για επίθεση. Δεν έχουν γίνει εμφύλιοι
πόλεμοι από την ίδρυση του ενωμένου ηπειρωτικού κράτους, κατά τη διάρκεια,
ωστόσο, των τελευταίων διακοσίων χρόνων, ο λαός αυτός εκλήθη να διεξαγάγει
εννέα λυσσαλέους αμυντικούς πολέμους, τρεις από τους οποίους ήσαν εναντίον
πανίσχυρων συμμαχικών δυνάμεων από όλον τον πλανήτη. Αν και το έθνος αυτό
διατηρεί επαρκή άμυνα εναντίον των επιθέσεων εχθρικών γειτόνων, δίνει πολύ
μεγαλύτερη σημασία στην εκπαίδευση των πολιτικών, των επιστημόνων και των
φιλοσόφων.

97
Όταν βρίσκεται σε ειρήνη με τον πλανήτη, όλοι οι κινητοί αμυντικοί μηχανισμοί
ασχολούνται απολύτως με τις επιχειρήσεις, το εμπόριο και την αναψυχή. Όταν
κηρύσσεται πόλεμος, κινητοποιείται ολόκληρο το έθνος. Καθ’ όλη την περίοδο
των εχθροπραξιών ο μισθός των στρατιωτικών πληρώνεται από όλες τις
επιχειρήσεις και οι αρχηγοί όλων των στρατιωτικών τομέων γίνονται μέλη του
υπουργικού συμβουλίου του διοικητού.

9. ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΘΝΗ

Παρά το ότι η κοινωνία και η κυβέρνηση του μοναδικού αυτού λαού είναι από πολλές
απόψεις ανώτερες εκείνων των εθνών της Ουράντια, πρέπει να σημειωθεί ότι στις
άλλες ηπείρους (υπάρχουν ένδεκα στον πλανήτη αυτό), οι κυβερνήσεις είναι σαφώς
κατώτερες εκείνων των περισσότερο προηγμένων εθνών της Ουράντια.

Ακριβώς τώρα, η ανώτερη αυτή κυβέρνηση προτίθεται να ιδρύσει διπλωματικές

σχέσεις με τους κατώτερους λαούς και για πρώτη φορά παρουσιάσθηκε ένας μεγάλος
θρησκευτικός ηγέτης ο οποίος συνηγορεί στην αποστολή ιεραποστόλων στα
γειτονικά αυτά έθνη. Φοβούμαστε ότι πρόκειται να κάνουν το λάθος που τόσοι
άλλοι έχουν κάνει, όταν επεχείρησαν να εισαγάγουν δια της βίας έναν ανώτερο
πολιτισμό και μια ανώτερη θρησκεία σε άλλες φυλές. Πόσο θαυμάσιο θα ήταν
για τον πλανήτη, αν το ηπειρωτικό αυτό έθνος με τον προηγμένο πολιτισμό
έφερνε κοντά του τους καλύτερους από τους γειτονικούς λαούς και κατόπιν,
αφού τους εκπαίδευε, να τους έστελνε πίσω ως αντιπροσώπους του πολιτισμού
στους αδελφούς τους που ζουν στο σκοτάδι! Φυσικά, αν ένας Μάγιστρος Υιός
επρόκειτο να έλθει σύντομα στο προηγμένο αυτό έθνος, αμέσως θα συνέβαιναν
σπουδαία πράγματα σ’ αυτόν τον πλανήτη.

Η αφήγηση αυτή των υποθέσεων ενός γειτονικού πλανήτη έγινε κατόπιν ειδικής
αδείας με πρόθεση την πρόοδο του πολιτισμού και την βελτίωση της εξέλιξης
των κυβερνήσεων στην Ουράντια. Πολλά περισσότερα θα μπορούσαν να
ειπωθούν, που αναμφίβολα θα ενδιέφεραν και θα συνάρπαζαν τους
Ουραντιανούς, αλλά οι αποκαλύψεις αυτές καλύπτουν τα όρια που μας
επιτρέπονται, σύμφωνα με τις εντολές μας.

Οι Ουραντιανοί, πάντως, πρέπει να σημειώσουν ότι ο αδελφός πλανήτης τους

στην οικογένεια της Σατάνια δεν έχει ευεργετηθεί ούτε από την διοικητική, ούτε
από την επιφοιτιστική αποστολή των Υιών του Παραδείσου. Ούτε οι διάφοροι
λαοί της Ουράντια διακρίνονται ο ένας από τον άλλο από τόσο μεγάλη
πολιτισμική ανακολουθία όπως αυτή που χωρίζει το ηπειρωτικό έθνος από τους
επί του πλανήτη συντρόφους του.

98
Η άφθονη ροή του Πνεύματος της Αληθείας παρέχει την πνευματική βάση για
την πραγματοποίηση σπουδαίων επιτευγμάτων προς τα συμφέροντα των
ανθρώπινων φυλών του επιφοιτούμενου κόσμου. Ως εκ τούτου, η Ουράντια είναι
πολύ καλύτερα προετοιμασμένη για την περισσότερο άμεση υλοποίηση μιας
πλανητικής κυβέρνησης με τους νόμους, τους μηχανισμούς, τα σύμβολα, τις
συνήθειες και τη γλώσσα του διαθέτει – και που όλα μπορούν να συμβάλουν τόσο
σθεναρά στην εγκαθίδρυση της παγκόσμιας ειρήνης, σύμφωνα με τους νόμους
και που θα οδηγούσαν στην απαρχή, κάποτε, μιας πραγματικής εποχής
πνευματικών αγώνων. Και μία τέτοια εποχή αποτελεί το κατώφλι του πλανήτη
προς τις ουτοπιστικές εποχές του φωτός και της ζωής.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.)

99
 Οι 7 ενσαρκώσεις του Χριστού Μιχαήλ
ΕΓΓΡΑΦΟ 119 - ΟΙ ΕΝΣAΡΚΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ

Σαν αρχηγός των Εσπερινών Αστέρων του Νέβαδον, μου έχει ανατεθεί από τον Γαβριήλ, η αποστολή
στην Ουράντια, να αποκαλύψω την ιστορία των επτά εμφανίσεων του Συμπαντικού Κυρίαρχου, του
Μιχαήλ του Νέβαδον, και το όνομά μου είναι Γαβάλια. Κάνοντας αυτή την παρουσίαση, θα επιμείνω
αυστηρά στους περιορισμούς που τέθηκαν από την επιτροπή μου.

Το χαρακτηριστικό της ενσάρκωσης είναι έμφυτο στους Παραδείσους Υιούς του Συμπαντικού
Πατέρα. Στην επιθυμία τους να πλησιάσουν τις εμπειρίες της ζωής των κατώτερων ζωντανών
δημιουργημάτων τους, οι ποικίλες τάξεις των Παραδείσιων Υιών αντανακλούν τη θεϊκή φύση
των Παραδείσιων γονιών τους.

Ο Αιώνιος Υιός της Τριάδας του Παραδείσου έδειξε το δρόμο για την πρακτική αυτή, έχοντας
εμφανιστεί ο ίδιος επτά φορές στους επτά κύκλους της Χαβόνα κατά τη διάρκεια των καιρών
της ανόδου του Γκρανφάντα και πρώτου από τους προσκυνητές του χωροχρόνου.

Και ο Αιώνιος Υιός συνεχίζει να ενσωματώνεται στα τοπικά σύμπαντα του χώρου με τα
πρόσωπα των εκπροσώπων του, του Μιχαήλ και των Υιών Αβονάλ.

Όταν ο Αιώνιος Υιός ενσωματώνει ένα Δημιουργό Υιό σε ένα προβαλλόμενο τοπικό σύμπαν, αυτός ο

Δημιουργός Υιός προσλαμβάνει πλήρη ευθύνη για την ολοκλήρωση, τον έλεγχο και την ηρεμία

εκείνου του νέου σύμπαντος, περιλαμβανομένου και του σεβαστού όρκου προς την αιώνια Τριάδα, να

μην προσλάβει πλήρη κυριαρχία επί της νέας δημιουργίας μέχρι ότου η έβδομη εμφάνισή του σαν

ύπαρξη ολοκληρωθεί επιτυχώς και επικυρωθεί από τους Αρχαίους των Ημερών της υπερσυμπαντικής

δικαιοδοσίας. Αυτή η υποχρέωση αναλαμβάνεται από κάθε Υιό Μιχαήλ ο οποίος εθελοντικά εξέρχεται

από τον Παράδεισο για να ασχοληθεί με τη συμπαντική οργάνωση και δημιουργία.

Ο σκοπός αυτών των ενσαρκώσεων σαν δημιουργήματα, είναι να δώσει τη δυνατότητα σε

αυτού του είδους τους Δημιουργούς να γίνουν σοφοί, συμπονετικοί, δίκαιοι και με κατανόηση
κυρίαρχοι. Αυτοί οι θεϊκοί Γιοι είναι ενδογενώς δίκαιοι, αλλά γίνονται ελεήμονες με κατανόηση
σαν αποτέλεσμα αυτών των διαδοχικών εμπειρικών ενσωματώσεων. Είναι φυσικά ελεήμονες,
αλλά αυτές οι εμπειρίες τους κάνουν ελεήμονες με νέους και επιπρόσθετους τρόπους. Αυτές οι
ενσωματώσεις είναι τα τελευταία σκαλοπάτια στην εκπαίδευσή τους για το ύψιστο έργο της
διακυβέρνησης των τοπικών συμπάντων με θεϊκή δικαιοσύνη και με σωστή κρίση.

100
Το τοπικό σύμπαν του Νέβαδον κυβερνάται τώρα από ένα Δημιουργό Υιό –τον Χριστό
Μιχαήλ- που ολοκλήρωσε την υπηρεσία της ενσωμάτωσής του. Βασιλεύει με δίκαιη και
ελεήμονα υπεροχή πάνω σε όλη την ευρύτατη έκταση του αναπτυσσόμενου και
τελειοποιούμενου σύμπαντός του. Ο Μιχαήλ του Νέβαδον είναι η 611.121η εμφάνιση του
Αιώνιου Υιού στα σύμπαντα του χωροχρόνου και άρχισε την οργάνωση του δικού σας
σύμπαντος περίπου τετρακόσια δισεκατομμύρια χρόνια πριν.

Ο Μιχαήλ ετοιμάστηκε για την πρώτη του περιπετειώδη ενσάρκωση την εποχή περίπου που η
Ουράντια έπαιρνε την παρούσα της μορφή, ένα δισεκατομμύριο χρόνια πριν. Οι ενσαρκώσεις
του συνέβησαν μέσα σε εκατόν πενήντα εκατομμύρια χρόνια πριν από την τελευταία, που
έλαβε χώρα στην Ουράντια χίλια εννιακόσια χρόνια πριν. Τώρα θα προχωρήσω στην
αποκάλυψη της φύσης και του χαρακτήρα αυτών των ενσαρκώσεων όσο πιο πλήρως το
επιτρέπει η επιτροπή μου.

1. Η ΠΡΩΤΗ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ : Υιός Μελχισεδέκ

Ήταν μια επίσημη ευκαιρία στο Σάλβινγκτον, σχεδόν ένα δισεκατομμύριο χρόνια πριν, όταν οι
συγκεντρωμένοι διευθυντές και αρχηγοί του σύμπαντος του Νέβαδον άκουσαν τον Μιχαήλ να
αναγγέλλει ότι ο μεγαλύτερος αδελφός του Εμμανουήλ, θα αναλάμβανε χωρίς καθυστέρηση
εξουσία στο Νέβαδον, ενόσω αυτός (ο Μιχαήλ) θα απουσίαζε σε μια ανεξήγητη αποστολή.

Δεν έγινε καμία άλλη αναγγελία γι αυτή τη διεκπεραίωση εκτός από την αποχαιρετιστήρια
γνωστοποίηση στους Πατέρες του Αστερισμού, και μεταξύ άλλων εντολών, είπε: «Και γι αυτή
την περίοδο σας τοποθετώ κάτω από τη φροντίδα και την φύλαξη του Εμμανουήλ ενώ εγώ
θα πάω να εκτελέσω την εντολή του Παραδείσιου Πατέρα μου».

Αφού έκανε αυτή την αποχαιρετιστήρια ανακοίνωση, ο Μιχαήλ εμφανίστηκε στο πεδίο
αποστολών του Σάλβινγκτον, όπως σε πολλές προηγούμενες ευκαιρίες, όταν ετοιμαζόταν να
αναχωρήσει για την Ουβέρσα ή τον Παράδεισο, με την εξαίρεση ότι ήρθε μόνος. Συμπλήρωσε
την αναφορά της αναχώρησής του με αυτές τις λέξεις: «Σας αφήνω αλλά για σύντομο
διάστημα. Πολλοί από σας, γνωρίζω, θα ερχόσασταν μαζί μου, αλλά εκεί που πάω δεν
μπορείτε να έρθετε. Αυτό που πρόκειται να κάνω, εσείς δεν μπορείτε να κάνετε. Πηγαίνω να
κάνω το θέλημα των Παραδείσιων Θεοτήτων, και όταν τελειώσω την αποστολή μου και έχω
αποκτήσει αυτή την εμπειρία, θα επιστρέψω στη θέση μου ανάμεσά σας». Και αφού μίλησε
έτσι, ο Μιχαήλ του Νέβαδον εξαφανίστηκε από το βλέμμα όλων εκείνων των
συγκεντρωμένων και δεν ξαναεμφανίστηκε για είκοσι χρόνια κανονικού χρόνου. Σε όλο το
Σάλβινγκτον, μόνο ο Θεϊκός Υπουργός και ο Εμμανουήλ γνώριζαν τι συνέβαινε, και η Ένωση
των Ημερών μοιραζόταν το μυστικό του μόνο με τον κύριο διοικητή του σύμπαντος, τον
Γαβριήλ, το Λαμπρό και Πρωινό Άστρο.

101
Τίποτε περισσότερο δεν εμφανίστηκε μέχρι μετά από εκατό Ουραντιανά χρόνια, όταν
αναφέρθηκε το γεγονός της επιστροφής του Μιχαήλ και η απροειδοποίητη επανάληψη της
διεύθυνσης των υποθέσεων του σύμπαντος. Μια περίεργη όμως αναφορά βρίσκεται στον
κόσμο των Μελχισεδέκ, ένα ρεσιτάλ υπηρεσίας αυτού του μοναδικού Υιού Μελχισεδέκ, του
σώματος επείγουσας ανάγκης εκείνης της εποχής. Αυτή η αναφορά φυλάσσεται σε έναν απλό
ναό ο οποίος τώρα κατέχει το μπροστινό μέρος της οικίας του Πατέρα Μελχισεδέκ, και
περιέχει την αφήγηση της υπηρεσίας αυτού του μεταβατικού Υιού Μελχισεδέκ σε συνδυασμό
με το ανατεθέν έργο του σε είκοσι τέσσερις αποστολές συμπαντικής επείγουσας ανάγκης.

2. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ: ο Υιός Λανοναντέκ

Για εκατόν πενήντα εκατομμύρια χρόνια σχεδόν μετά την εμφάνιση του Μιχαήλ σαν
Μελχισεδέκ, όλα πήγαιναν καλά στο σύμπαν του Νέβαδον, όταν φασαρίες άρχισαν να
υποκινούνται στο ΙΙ σύστημα του 37ου αστερισμού. Η φασαρία αυτή δημιουργήθηκε από την
παρεξήγηση ενός Υιού Λανοναντέκ, ενός Κυβερνήτη Συστήματος, που είχε κατακυρωθεί από
τον Πατέρα του Αστερισμού και εγκριθεί από τον Πιστό των Ημερών, τον σύμβουλο του
Παραδείσου εκείνου του αστερισμού, αλλά ο διαμαρτυρόμενος Κυβερνήτης Συστήματος δεν
ήταν σύμφωνος με αυτή την ετυμηγορία. Μετά από εκατό χρόνια και πλέον δυσαρέσκειας
οδήγησε τους συνεργάτες του σε μια από τις πιο εκτεταμένες και καταστροφικές εξεγέρσεις,
κατά της κυριαρχίας του Δημιουργού Υιού, που προκλήθηκαν ποτέ στο σύμπαν του Νέβαδον,
μια εξέγερση που κράτησε πολύ από τότε και έληξε με την ενέργεια των Αρχαίων των
Ημερών στην Ουβέρσα.

Αυτός ο επαναστάτης Κυβερνήτης Συστήματος, ο Λουτέντια, βασίλεψε σαν ανώτατος στον

πλανήτη-βάση του περισσότερα από είκοσι χρόνια κανονικού χρόνου Νέβαδον, επί του οποίου
οι Ύψιστοι, με έγκριση από την Ουβέρσα, διέταξαν την απομόνωσή του και ζήτησαν από τους
κυβερνήτες του Σάλβιγκτον το διορισμό ενός νέου Κυβερνήτη Συστήματος να αναλάβει τη
διεύθυνση εκείνου του διαλυμένου από τις συγκρούσεις και μπερδεμένου συστήματος
κατοικημένων κόσμων.

Συγχρόνως με την αποδοχή αυτής της αίτησης από το Σάλβιγκτον, ο Μιχαήλ ξεκίνησε τη δεύτερη από
εκείνες τις καταπληκτικές αναγγελίες πρόθεσης να απουσιάσει από το αρχηγείο του σύμπαντος με
σκοπό να «κάνω την εντολή του Παραδείσιου Πατέρα μου», υποσχόμενος να «επιστρέψει την
κατάλληλη εποχή» και συγκεντρώνοντας κάθε εξουσία στα χέρια του Παραδείσιου αδελφού του,
Εμμανουήλ, την Ένωση των Ημερών.

Τρεις μέρες μετά από αυτή την ανεξήγητη αναχώρηση, εμφανίστηκε ανάμεσα στο διαθέσιμο
σώμα των πρωταρχικών Υιών Λανοναντέκ του Νέβαδον, ένα καινούργιο και άγνωστο μέλος. Ο
νέος αυτός Υιός εμφανίστηκε το μεσημέρι απροειδοποίητα και συνοδευόμενος από ένα
μοναχικό τερτιαφείμ που έφερε τα διαπιστευτήρια από τους Αρχαίους των Ημερών της
Ουβέρσα, πιστοποιημένα από τον Εμμανουήλ του Σάλβιγκτον, που έδιναν εντολή αυτός ο
νέος Υιό να εκχωρηθεί στο σύστημα ΙΙ του αστερισμού 37 σαν διάδοχος του εκθρονισμένου
Λουτέντια και με πλήρη εξουσία, ενεργώντας σαν Κυβερνήτης Συστήματος εν αναμονή του
διορισμού ενός νέου κυβερνήτη.

102
Περισσότερα από δεκαεπτά χρόνια συμπαντικού χρόνου αυτός ο παράξενος και άγνωστος
προσωρινός κυβερνήτης διοίκησε τις υποθέσεις και εκδίκασε τις δυσκολίες αυτού του
μπερδεμένου και διεφθαρμένου τοπικού συστήματος. Κανένας Κυβερνήτης Συστήματος δεν
αγαπήθηκε ποτέ πιο φλογερά ή πιο διάπλατα τιμήθηκε και έγινε σεβαστός. Με δικαιοσύνη και
έλεος αυτός ο νέος κυβερνήτης έβαλε σε τάξη το ανυπότακτο σύστημα ενώ φρόντισε
επιμελώς όλους τους υπηκόους του, προσφέροντας ακόμα και το προνόμιο στον επαναστάτη
προκάτοχό του να μοιραστεί μαζί του το θρόνο εξουσίας του συστήματος αν ζητούσε
συγνώμη από τον Εμμανουήλ για τις αδιακρισίες του. Αλλά ο Λουτέντια απέρριψε τις
προτάσεις αυτές του ελέους, γνωρίζοντας καλά ότι εκείνος ο νέος και άγνωστος Κυβερνήτης
Συστήματος δεν ήταν άλλος από τον Μιχαήλ, τον ίδιο τον κυβερνήτη του σύμπαντος τον
οποίο είχε τόσο πρόσφατα αψηφήσει. Εκατομμύρια όμως από τους λαθεμένα οδηγημένους
και παραπλανημένους οπαδούς του δέχτηκαν τη συγχώρεση του νέου κυβερνήτη, γνωστού
εκείνη την εποχή σαν Σωτήρα Κυβερνήτη του συστήματος της Παλόνια.

Και μετά ήρθε εκείνη η σημαντική ημέρα κατά την οποία αφίχθηκε ο πρόσφατα εκλεγμένος
Κυβερνήτης Συστήματος, προορισμένος από τις αρχές του σύμπαντος να είναι ο μόνιμος
διάδοχος του εκθρονισμένου Λουτέντια, και όλη η Παλόνια θρήνησε για την αναχώρηση του
πιο ευγενικού και πιο ήπιου κυβερνήτη συστήματος που γνώρισε ποτέ το Νέβαδον.
Αγαπήθηκε από όλο το σύστημα και λατρεύτηκε από τους συντρόφους του όλων των ομάδων
των Υιών Λανοναντέκ. Η αναχώρησή του δεν έγινε χωρίς τελετές. Μια μεγάλη γιορτή
κανονίστηκε όταν άφηνε το αρχηγείο του συστήματος. Ακόμα και ο πλανημένος προκάτοχός
του έστειλε αυτό το μήνυμα: «Δίκαιος και σωστός είσαι απ’ όλες τις πλευρές σου. Αν και
συνεχίζω να βρίσκομαι σε απόρριψη από τον κυβερνήτη του Παραδείσου, είμαι αναγκασμένος
να ομολογήσω ότι είσαι δίκαιος και σπλαχνικός διοικητής».

Και ύστερα ο παροδικός αυτός κυβερνήτης του επαναστατημένου συστήματος αποχαιρέτησε

τον πλανήτη της σύντομης διοικητικής παραμονής του, ενώ την τρίτη μέρα μετά από αυτό ο
Μιχαήλ εμφανίστηκε στο Σάλβιγκτον και ξανάρχισε τη διεύθυνση του σύμπαντος του
Νέβαδον.

3. Η ΤΡΙΤΗ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ : Ο Υλικός Υιός

Το ανώτατο συμβούλιο του Σάλβιγκτον είχε μόλις τελειώσει τη μελέτη της αίτησης των
Φορέων Ζωής, του πλανήτη 217 του συστήματος 87 στον 61ο αστερισμό, για την αποστολή
σε βοήθειά τους ενός Υλικού Υιού (Αδάμ). Αυτός λοιπόν ο πλανήτης βρισκόταν σε ένα
σύστημα κατοικημένων κόσμων όπου είχε χαθεί ένας άλλος Κυβερνήτης Συστήματος, η
δεύτερη παρόμοια εξέγερση σε όλο το Νέβαδον μέχρι εκείνη την εποχή.

Ο Μιχαήλ προχώρησε αναθέτοντας τη διεύθυνση του σύμπαντος στα χέρια του Εμμανουήλ,
ενώ εμπιστεύθηκε τη διοίκηση των ουράνιων δυνάμεων στο Γαβριήλ, και έχοντας με αυτό τον
τρόπο απαλλαγεί από τα διοικητικά του καθήκοντα, αποχαιρέτησε το Συμπαντικό Μητρικό
Πνεύμα και χάθηκε από το πεδίο αποστολών του Σάλβιγκτον ακριβώς όπως είχε κάνει στις
δυο προηγούμενες περιπτώσεις.

103
Και όπως αναμενόταν, την τρίτη μέρα μετά από αυτό εμφανίστηκε, απροειδοποίητα, στο
αρχηγείο του κόσμου του συστήματος 87 του αστερισμού 61, ένας άγνωστος Υλικός Υιός,
συνοδευόμενος από ένα μοναχικό σεκοναφείμ, διαπιστευμένος από του Αρχαίους των Ημερών
της Ουβέρσα, και εγκεκριμένος από τον Εμμανουήλ του Σάλβιγκτον. Πάραυτα, ο εν ενεργεία
Κυβερνήτης Συστήματος διόρισε αυτόν τον καινούργιο και μυστηριώδη Υλικό Υιό να ενεργεί
σαν Πλανητικός Πρίγκιπας του 217 κόσμου και αυτός ο διορισμός επικυρώθηκε αμέσως από
τους Ύψιστους του αστερισμού 61.

Έτσι αυτός ο μοναδικός Υλικός Υιός άρχισε τη δύσκολη σταδιοδρομία του σε ένα κόσμο σε καραντίνα εξ αιτίας αποστασίας και
εξέγερσης, που βρισκόταν σ’ ένα καταπονημένο σύστημα χωρίς κάποια άμεση επικοινωνία με το εξωτερικό σύμπαν,
εργαζόμενος μόνος του για πάνω από μια ολόκληρη γενιά πλανητικού χρόνου.

Λυπάμαι που δεν έχω την έγκριση να αφηγηθώ την υπομονή, τη γενναιότητα και την
ικανότητα με τις οποίες αυτός ο Υλικός Υιός αντιμετώπισε τις δύσκολες καταστάσεις πάνω σ’
αυτό τον ευρισκόμενο σε σύγχυση πλανήτη. Η επανόρθωση αυτού του απομονωμένου
κόσμου είναι ένα από τα πιο όμορφα και συγκινητικά κεφάλαια των χρονικών σωτηρίας σε
ολόκληρο το Νέβαδον. Με το τέλος αυτής της αποστολής έγινε προφανές στο Νέβαδον γιατί ο
αγαπημένος τους κυβερνήτης διάλεξε να ασχοληθεί με αυτές τις επαναλαμβανόμενες
ενσωματώσεις με τη μορφή κάποιας υποδεέστερης τάξης νοημόνων όντων.

Οι εμφανίσεις του Μιχαήλ σαν Υιός Μελχισεδέκ, μετά σαν Υιός Λανοναντέκ και μετά σαν
Υλικός Υιός είναι όλες το ίδιο μυστηριώδεις και πέραν εξηγήσεως. Σε κάθε περίπτωση
εμφανίστηκε ξαφνικά και σαν ένα πλήρως αναπτυγμένο άτομο της ομάδας ενσωμάτωσης. Το
μυστήριο τέτοιων ενσαρκώσεων δεν θα γίνει ποτέ γνωστό παρά σ’ εκείνους που έχουν
πρόσβαση στον εσώτερο κύκλο των αναφορών στην ιερή σφαίρα του Σονάριγκτον.

Κάθε μια από αυτές τις αποστολές ακολουθήθηκε από μια εποχή αυξημένης υπηρεσίας και
νομιμότητας ανάμεσα σε όλες τις ουράνιες οντότητες συμπαντικής προέλευσης, ενώ κάθε
διαδοχική εποχή ενσωμάτωσης χαρακτηρίστηκε από πρόοδο και βελτίωση σε όλες τις
μεθόδους συμπαντικής διοίκησης και σε όλες τις τεχνικές διακυβέρνησης. Μετά από αυτή την
ενσωμάτωση κανένας Υλικός Υιός ή Κόρη δεν συμμετείχε εν γνώσει του σε εξέγερση κατά του
Μιχαήλ. Τον αγαπούν και τον τιμούν πολύ αφοσιωμένα για να τον αρνηθούν συνειδητά. Μόνο
μέσα από την κατεργαριά και τη σοφιστεία οι Αδάμ της πρόσφατης εποχής χάθηκαν από
ανώτερες μορφές επαναστατικών προσωπικοτήτων.

4. Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ: το Σεραφείμ

Ήταν κατά το τέλος ενός από τα περιοδικά χιλιετή προσκλητήρια της Ουβέρσα, που ο Μιχαήλ
προχώρησε στην ανάθεση της διακυβέρνησης του Νέβαδον στα χέρια του Εμμανουήλ και του
Γαβριήλ. Και φυσικά, ενθυμούμενοι τι είχε συμβεί σε περασμένους καιρούς που ακολούθησαν
μια τέτοια πράξη, προετοιμαστήκαμε όλοι να παραστούμε μάρτυρες της εξαφάνισης του
Μιχαήλ για την τέταρτη αποστολή ενσωμάτωσής του, και δεν περιμέναμε πολύ, γιατί σύντομα
αναχώρησε για το πεδίο αποστολών του Σάλβιγκτον και χάθηκε από τα μάτια μας.

104
Την τρίτη μέρα μετά από αυτή την εξαφάνιση για ενσωμάτωση, παρατηρήσαμε στις
συμπαντικές γνωστοποιήσεις προς την Ουβέρσα, αυτές τις σημαντικές ξεχωριστές ειδήσεις
από το σεραφικό αρχηγείο του Νέβαδον: «Ανακοινώνοντας την απροειδοποίητη άφιξη ενός
αγνώστου σεραφείμ, συνοδευόμενου από ένα μοναχικό σουπερναφείφ και τον Γαβριήλ του
Σάλβιγκτον, αυτό το μη καταχωρημένο σεραφείμ πιστοποιείται από την τάξη του Νέβαδον και
φέρνει τα διαπιστευτήρια από τους Αρχαίους των Ημερών της Ουβέρσα, πιστοποιημένα από
τον Εμμανουήλ του Σάλβιγκτον. Αυτό το σεραφείμ υπόκειται σε δοκιμασία σαν να ανήκει
στην υπέρτατη τάξη των αγγέλων του τοπικού συστήματος και έχει ήδη εκχωρηθεί στο σώμα
των συμβούλων-διδασκάλων».

Ο Μιχαήλ ήταν απών από το Σάλβιγκτον κατά τη διάρκεια αυτής της σεραφικής
ενσωμάτωσης, για μια περίοδο πάνω από σαράντα κανονικά συμπαντικά χρόνια. Κατά τη
διάρκεια αυτού του καιρού ήταν διορισμένος σαν σεραφικός σύμβουλος-διδάσκαλος, αυτό
που εσείς αποκαλείτε ιδιαίτερο γραμματέα, είκοσι έξι διαφορετικών ανωτέρων διδασκάλων,
που εργαζόντουσαν σε είκοσι δύο διαφορετικούς κόσμους. Το τελευταίο ή τερματικό έργο του
ήταν σαν διορισμένος σύμβουλος και βοηθός σε μια αποστολή ενσωμάτωσης ενός Τριαδικού
Διδασκάλου Υιού στον κόσμο 462 του συστήματος 84 του 3ου αστερισμού στο σύμπαν του
Νέβαδον.

Ο Μιχαήλ λοιπόν πέρασε μέσα από τις εμπειρίες ενσωμάτωσης τριών τάξεων Υιών του
δημιουργημένου σύμπαντός του: τους Μελχισεδέκ, τους Λανοναντέκ και τους Υλικούς Γιους.
Στη συνέχεια καταδέχτηκε να προσωποποιηθεί με τη μορφή της αγγελικής ζωής, σαν Υψιστο
Σεραφείμ, προτού στρέψει την προσοχή του στις ποικίλες φάσεις της ανοδικής καριέρας των
κατωτέρων μορφών δημιουργημάτων, των εξελισσόμενων θνητών του χωροχρόνου.

5. Η ΠΕΜΠΤΗ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ: ο ‘Εβεντοδ , ανοδικός προσκυνητής

Λίγο πάνω από τριακόσια εκατομμύρια χρόνια πριν, όπως υπολογίζεται ο χρόνος στην
Ουράντια, γινήκαμε μάρτυρες μιας άλλης από εκείνες τις μεταβιβάσεις συμπαντικής εξουσίας
στον Εμμανουήλ και παρακολουθήσαμε τις προετοιμασίες του Μιχαήλ για αναχώρηση. Αυτή η
ευκαιρία ήταν διαφορετική από τις προηγούμενες στο ότι αυτός ανακοίνωσε ότι προορισμός
του ήταν το αρχηγείο της Ουβέρσας του υπερσύμπαντος του Όρβοντον. Την κατάλληλη ώρα
ο Κυβερνήτης μας αναχώρησε, αλλά οι ανακοινώσεις του υπερσύμπαντος δεν έκαναν ποτέ
αναφορά για την άφιξη του Μιχαήλ στην αυλή των Αρχαίων των Ημερών. Αμέσως μετά την
αναχώρησή του από το Σάλβιγκτον εμφανίστηκε στις εκπομπές της Ουβέρσα αυτή η
σημαντική ανακοίνωση: «Έφτασε σήμερα ένας μη αναγγελθείς και μη καταχωρημένος
ανοδικός προσκυνητής θνητής προέλευσης από το σύμπαν του Νέβαδον, πιστοποιημένος από
τον Εμμανουήλ του Σάλβιγκτον και συνοδευόμενος από τον Γαβριήλ του Νέβαδον. Αυτή η μη
αναγνωρισμένη ύπαρξη εμφανίζει την ιδιότητα ενός αληθινού πνεύματος και το καλωσορίσαμε
στη συντροφιά μας».

Στο Σάλβιγκτον παρακολουθούσαμε τη σταδιοδρομία αυτού του πνεύματος προσκυνητή με

ενδιαφέρον μεγίστου βαθμού, γνωρίζοντας πολύ καλά, από την παρουσία του Γαβριήλ, ότι
εκείνο το μετριόφρον και ακαταχώρητο πνεύμα-προσκυνητής δεν ήταν άλλος από τον

105
ενσωματωμένο κυβερνήτη του τοπικού μας συστήματος. Αυτή η πρώτη εμφάνιση του
Μιχαήλ, ενσαρκωμένου στο ρόλο της ιδιότητας της θνητής εξέλιξης ήταν ένα γεγονός που
συγκίνησε και σκλάβωσε όλο το Νέβαδον. Είχαμε ακούσει για τέτοια πράγματα αλλά τώρα τα
παρατηρούσαμε.

Μόνο μετά την ολοκλήρωση αυτής της ενσωμάτωσης καταλάβαμε επιτέλους ότι ο Μιχαήλ ήταν πιθανότατα αυτός που
ενσαρκωνόταν με τη μορφή των ποικίλων τάξεων συμπαντικών οντοτήτων του, από τους ανώτατους Μελχισεδέκ μέχρι τους
θνητούς από σάρκα και αίμα στους εξελισσόμενους κόσμους του χωροχρόνου. Την εποχή περίπου εκείνη οι σχολές των
Μελχισεδέκ άρχισαν να διδάσκουν την πιθανότητα του Μιχαήλ να ενσαρκωθεί κάποτε σαν θνητός με σάρκα, και έγιναν πολλές
υποθέσεις για τη δυνατή τεχνική μιας τόσο ανεξήγητης ενσωμάτωσης. Το ότι ο Μιχαήλ είχε εμφανιστεί προσωπικά στο ρόλο
ενός ανερχόμενου θνητού προσέδωσε νέο και πρόσθετο ενδιαφέρον στο όλο σχέδιο της προόδου μιας ύπαρξης σε όλη τη
διαδρομή μέσα από το τοπικό σύμπαν και το Υπερσύμπαν.

6. Η ΕΚΤΗ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ: ο Εντάντουμ, ο μοροντιανός θνητός

Τώρα που όλο το Σάλβιγκτον ήταν εξοικειωμένο με τα προκαταρκτικά μιας επικείμενης

ενσωμάτωσης, ο Μιχαήλ συγκάλεσε τους διαμένοντες στον αρχηγικό πλανήτη και, για πρώτη
φορά, ξεδίπλωσε το εναπομείναν σχέδιο ενσάρκωσης, αναγγέλλοντας ότι θα άφηνε σύντομα
το Σάλβιγκτον με σκοπό να αναλάβει την καριέρα των μοροντιανών θνητών στις αυλές των
Υψίστων Πατέρων στον αρχηγικό πλανήτη του πέμπτου αστερισμού.

Και μετά ακούσαμε για πρώτη φορά την αναγγελία ότι η έβδομη και τελευταία ενσωμάτωση
θα γινόταν σε κάποιο εξελικτικό κόσμο με τη μορφή της θνητής σάρκας.

Πριν αφήσει το Σάλβιγκτον για την έκτη ενσωμάτωση, ο Μιχαήλ μίλησε στους
συγκεντρωμένους κατοίκους της σφαίρας και αναχώρησε απόλυτα ορατός από τον καθένα,
συνοδευόμενος από ένα μοναχικό σεραφείμ και το Λαμπρό Πρωινό Αστέρι του Νέβαδον. Ενώ
η διεύθυνση του σύμπαντος εμπιστεύθηκε πάλι στον Εμμανουήλ, υπήρξε μια ευρύτερη
κατανομή διοικητικών ευθυνών.

Ο Μιχαήλ εμφανίστηκε στο αρχηγείο του πέμπτου αστερισμού έχοντας πλήρως αποκτήσει την
ανερχόμενη ιδιότητα των μοροντιανών θνητών. Λυπάμαι που μου απαγορεύεται να
αποκαλύψω τις λεπτομέρειες αυτής της ακαταχώρητης μοροντιανής θνητής σταδιοδρομίας,
γιατί ήταν μια από τις πιο καταπληκτικές και θαυμαστές εποχές στην εμπειρία των
ενσωματώσεων του Μιχαήλ, μη εξαιρουμένης και της δραματικής και τραγικής παραμονής του
στην Ουράντια. Αλλά ανάμεσα στους πολλούς περιορισμούς που μου επεβλήθησαν στην
ανάληψη αυτής της αποστολής, είναι ένας ο οποίος μου απαγορεύει να αναλάβω την
αποκάλυψη των λεπτομερειών αυτής της υπέροχης σταδιοδρομίας του Μιχαήλ σαν
μοροντιανού θνητού του Εντάντουμ.

Όταν ο Μιχαήλ επέστρεψε από αυτή τη μοροντιανή ενσωμάτωση, έγινε φανερό σε όλους μας
ότι ο Δημιουργός μας είχε γίνει μια συντροφική ύπαρξη, ότι ο Συμπαντικός Κυβερνήτης ήταν
επίσης ο φίλος και συμπονετικός βοηθός ακόμα και της πιο χαμηλής μορφής δημιουργημένης

106
διάνοιας της επικράτειάς του. Είχαμε προσέξει αυτή την προοδευτική απόκτηση των απόψεων
των δημιουργημάτων στη διοίκηση του σύμπαντος πριν από αυτή, γιατί αυτό εμφανιζόταν
σταδιακά, αλλά έγινε πιο εμφανές μετά τη συμπλήρωση της μοροντιανής ενσωμάτωσης, και
ακόμα περισσότερο μετά την επιστροφή του από τη σταδιοδρομία του γιου του μαραγκού
στην Ουράντια.

Είχαμε πληροφορηθεί εκ των προτέρων από τον Γαβριήλ για την ώρα της αποδέσμευσης από
την μοροντιανή ενσωμάτωση, και συνεπώς ορίσαμε μια αρμόζουσα υποδοχή στο Σάλβιγκτον.
Εκατομμύρια επί εκατομμυρίων όντα συγκεντρώθηκαν από τους αρχηγικούς κόσμους των
αστερισμών του Νέβαδον, και μια πλειοψηφία κατοίκων γειτονικών προς το Σάλβιγκτον
κόσμων είχε μαζευτεί για να τον καλωσορίσει πίσω στην αρχηγία του σύμπαντός του. Σε
απάντηση των πολλών λόγων υποδοχής και εκφράσεων εκτίμησης ενός Κυβερνήτη που τόσο
ζωτικά ενδιαφερόταν για τα δημιουργήματά του, αυτός απάντησε μόνο: «Είχα πάει απλά για
τις υποθέσεις του Πατέρα μου. Εκτελώ μόνο την επιθυμία των Παραδείσιων Υιών που
αγαπούν και θέλουν πολύ να κατανοούν τα δημιουργήματά τους».

7. Η ΕΒΔΟΜΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ :ο θνητός Ιησούς της Ναζαρέτ

Για δεκάδες χιλιάδες χρόνια προσμέναμε όλοι την έβδομη και τελευταία ενσωμάτωση του
Μιχαήλ. Ο Γαβριήλ μας είχε διδάξει ότι αυτή η τελική ενσωμάτωση θα γινόταν με τη μορφή
της θνητής σάρκας, αλλά ήμασταν τελείως αδαείς για την ώρα, τον τόπο και τον τρόπο αυτής
της καταπληκτικής περιπέτειας.

Η δημόσια ανακοίνωση ότι ο Μιχαήλ είχε επιλέξει την Ουράντια σαν θέατρο της τελικής του
ενσωμάτωσης έγινε αμέσως μετά που μάθαμε για την παράβαση του Αδάμ και της Εύας. Και
έτσι, για πάνω από τριάντα πέντε χιλιάδες χρόνια, ο κόσμος σας κατείχε μια πολύ ελκυστική
θέση στα συμβούλια όλου του σύμπαντος. Δεν υπήρχε μυστικότητα (εκτός από το μυστήριο
της ενσάρκωσης) συνδυαζόμενη με οποιοδήποτε στάδιο της Ουραντιανής ενσωμάτωσης. Από
την αρχή μέχρι το τέλος, μέχρι την τελική και θριαμβευτική επιστροφή του Μιχαήλ στο
Σάλβικγτον σαν ύψιστος Συμπαντικός Κυβερνήτης, υπήρχε άπλετη συμπαντική δημοσιότητα
όλων εκείνων που συνέβησαν στο μικρό αλλά πολύ τιμημένο κόσμο σας.

Ενώ πιστεύαμε ότι αυτή θα ήταν η μέθοδος, ποτέ δεν μάθαμε, μέχρι την ώρα του ίδιου του γεγονότος, ότι ο Μιχαήλ θα
εμφανιζόταν στη γη σαν ένα αβοήθητο βρέφος της πλάσης. Μέχρι τότε εμφανιζόταν πάντα σαν ένα πλήρως αναπτυγμένο άτομο
της ομάδας προσωπικοτήτων της επιλογής ενσωμάτωσης, και ήταν μια συγκλονιστική ανακοίνωση η οποία έγινε γνωστή από το
Σάλβιγκτον που έλεγε ότι το μωρό της Βηθλεέμ είχε γεννηθεί στην Ουράντια.

Εμείς τότε δεν αντιληφθήκαμε μόνο, ότι ο Δημιουργός και φίλος μας έκανε το πιο επισφαλές
βήμα σε όλη τη σταδιοδρομία του, προφανώς ρισκάροντας τη θέση του και την εξουσία του
σε αυτή την ενσωμάτωση σαν αβοήθητο βρέφος, αλλά καταλάβαμε επίσης ότι η εμπειρία του
σε αυτή την τελική και θνητή ενσωμάτωση θα τον ενθρόνιζε σαν αδιαφιλονίκητο και ύψιστο
κυβερνήτη του σύμπαντος του Νέβαδον. Για ένα τρίτο του αιώνα γήινου χρόνου όλα τα μάτια
σε όλα τα μέρη του τοπικού αυτού σύμπαντος ήταν εστιασμένα στην Ουράντια. Όλες οι
οντότητες αντιλήφθησαν ότι η τελευταία ενσωμάτωση ήταν σε ανάπτυξη και επειδή

107
γνωρίζαμε από παλιά για την επανάσταση του Εωσφόρου στη Σατάνια και για την πολιτική
δυσαρέσκεια του Καλιγάστια στην Ουράντια, εννοήσαμε πολύ καλά τη σφοδρότητα του
αγώνα ο οποίος θα ακολουθούσε, όταν ο κυβερνήτης μας θα καταδεχόταν να ενσαρκωθεί
στην Ουράντια με την ταπεινή μορφή και μοιάζοντας με θνητό.

Ο Τζόσουα μπεν Ιωσήφ, το Ιουδαίο μωρό, συνελήφθη και γεννήθηκε στον κόσμο ακριβώς
όπως όλα τα άλλα μωρά πριν και μετά, εκτός του ότι αυτό το μωρό ήταν η ενσάρκωση του
Μιχαήλ του Νέβαδον, ενός θεϊκού Υιού του Παραδείσου και δημιουργού όλου του τοπικού
αυτού σύμπαντος πραγμάτων και όντων.

Μερικοί σοφοί άνδρες της γης γνώριζαν την επικείμενη άφιξη του Μιχαήλ. Μέσα από τις
επαφές του ενός κόσμου με τον άλλο, αυτοί οι σοφοί άνδρες με πνευματική ενόραση έμαθαν
για την προσεχή ενσάρκωση του Μιχαήλ στην Ουράντια. Και τα σεραφείμ, μέσα από τις
ενδιάμεσες υπάρξεις, το ανακοίνωσαν σε μια ομάδα Χαλδαίων ιερέων των οποίων αρχηγός
ήταν ο Άρντνον. Αυτοί οι άνθρωποι του Θεού επισκέφθηκαν το νεογέννητο παιδί. Το μόνο
υπερφυσικό γεγονός που συνδυάστηκε με τη γέννηση του Ιησού ήταν αυτή η αναγγελία στον
Άρντνον και τους συνεργάτες του από το σεραφείμ του προηγούμενου εντάλματος στον Αδάμ
και την Εύα στον πρώτο κήπο.

Οι γήινοι γονείς του Ιησού ήταν μέσοι άνθρωποι των ημερών τους και της γενιάς τους, και
αυτός ο ενσαρκωμένος Γιος του Θεού γεννήθηκε με τον τρόπο αυτό από γυναίκα και
ανατράφηκε με το συνηθισμένο τρόπο των παιδιών εκείνης της φυλής και εποχής.

Η ιστορία της παραμονής του Μιχαήλ στην Ουράντια, η αφήγηση της θνητής ενσωμάτωσης
του Δημιουργού Υιού στον κόσμο σας, είναι θέμα πέραν από την εμβέλεια και το σκοπό αυτής
της διήγησης.

8. Η ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ

Μετά την τελική και επιτυχή ενσωμάτωση του Μιχαήλ στην Ουράντια, αυτός έγινε όχι μόνο
δεκτός από τους Αρχαίους των Ημερών σαν κυβερνήτης κυρίαρχος του Νέβαδον, αλλά
αναγνωρίστηκε επίσης από το Συμπαντικό Πατέρα σαν ο εγκατεστημένος διευθυντής του
τοπικού σύμπαντος της δικής του δημιουργίας.

Με την επιστροφή του στο Σάλβιγκτον αυτός ο Μιχαήλ, ο Γιος του Ανθρώπου και ο Γιος του
Θεού, ανακηρύχτηκε καθορισμένος κυρίαρχος του Νέβαδον.

108
Χρειάστηκαν σχεδόν ένα δισεκατομμύριο Ουραντιανά χρόνια για να ολοκληρωθεί η
σταδιοδρομία των ενσωματώσεων του Μιχαήλ και να επιτευχθεί η τελική εδραίωση της
ύψιστης εξουσίας του στο σύμπαν της δικής του δημιουργίας.

Ο Μιχαήλ γεννήθηκε δημιουργός, εκπαιδεύτηκε σαν διαχειριστής, εκγυμνάστηκε σαν διοικητής

αλλά χρειάστηκε να κερδίσει την κυριαρχία του με την εμπειρία. Και έτσι έγινε γνωστός ο
μικρός σας κόσμος σε όλο το Νέβαδον σαν η αρένα όπου ο Μιχαήλ ολοκλήρωσε την εμπειρία,
που απαιτείται από κάθε Παραδείσιο Δημιουργό Υιό, πριν του δοθεί απεριόριστος έλεγχος και
διεύθυνση στο σύμπαν της δικής του δημιουργίας. Καθώς ανέρχεστε στο τοπικό σύμπαν, θα
μάθετε ακόμα περισσότερα για τα ιδεώδη των προσωπικοτήτων που είχαν σχέση με τις
προηγούμενες ενσωματώσεις του Μιχαήλ.

Αυτές οι ποικίλες όψεις των Θεοτήτων προσωποποιούνται αιωνίως στις διαφοροποιημένες

φύσεις των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων, και κάθε μία ενσωμάτωση του Μιχαήλ ήταν
ιδιαζόντως αποκαλυπτική μιας εκάστης αυτών των θεϊκών εκδηλώσεων.

Με την ενσωμάτωση σαν Μελχισεδέκ εκδήλωσε το ενωμένο θέλημα του Πατέρα, του Υιού και
του Πνεύματος,

με την ενσωμάτωση σαν Λανοναντέκ το θέλημα του Πατέρα και του Υιού,

με την Αδαμική ενσωμάτωση αποκάλυψε το θέλημα του Πατέρα και του Πνεύματος,

με τη σεραφική ενσωμάτωση το θέλημα του Υιού και του Πνεύματος,

με την ενσωμάτωση σαν θνητός στην Ουβέρσα απεικόνισε το θέλημα του Συνενωμένου
Δράστη,

με την ενσωμάτωση σαν θνητός της μορόντια το θέλημα του Αιώνιου Υιού, και

με την ενσωμάτωση σαν θνητός της Ουράντια έζησε το θέλημα του Συμπαντικού Πατέρα,
όπως ένας θνητός με σάρκα και αίμα.

109
Η Ουράντια είναι ο συναισθηματικός ιερός τόπος όλου του Νέβαδον, ο αρχηγός δέκα
εκατομμυρίων κατοικημένων κόσμων, το θνητό σπίτι του Χριστού Μιχαήλ, κυρίαρχου όλου
του Νέβαδον, λειτουργού Μελχισεδέκ στην πλάση, σωτήρα συστήματος, Αδαμικού λυτρωτή,
σεραφικού ακολούθου, συνεργάτη των ανιόντων πνευμάτων, προοδευτικού μοροντιανού,
Υιού του Ανθρώπου με τη μορφή θνητού και Πλανητικού Πρίγκιπα της Ουράντια. Και τα
αρχεία σας λένε την αλήθεια όταν αναφέρουν ότι αυτός ο ίδιος ο Ιησούς υποσχέθηκε να
επιστρέψει κάποτε στον κόσμο της τελευταίας του ενσωμάτωσης, στον Κόσμο του Σταυρού.

(Το έγγραφο αυτό, που περιγράφει τις επτά ενσωματώσεις του Χριστού Μιχαήλ, είναι το εξηκοστό τρίτο μιας σειράς
παρουσιάσεων, που ανέλαβαν πολυάριθμες οντότητες, και αφηγείται την ιστορία της Ουράντια μέχρι την εποχή της
εμφάνισης του Μιχαήλ στη γη με τη μορφή των θνητών. Αυτά τα έγγραφα έχουν την εξουσιοδότηση μιας
δωδεκαμελούς επιτροπής του Νέβαδον που ενεργεί υπό τη διεύθυνση του Μαντούτια Μελχισεδέκ. Υπαγορεύσαμε
αυτές τι αφηγήσεις και τις βάλαμε στην Αγγλική γλώσσα, με μια τεχνική εγκεκριμένη από τους ανωτέρους μας, το
έτος 1935 μ.Χ. Ουραντιανής χρονολόγησης).

110
 H εξέγερση του Εωσφόρου

Έγγραφο 53 -Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ

Ο Εωσφόρος ήταν ένας εξέχων κύριος Υιός Λανονάντεκ του Νέβαδον. Είχε αποκτήσει μεγάλη
εμπειρία υπηρετώντας σε πολλά συστήματα, υπήρξε ανώτερος σύμβουλος της ομάδας του και
διακρινόταν για τη σοφία, την ευθυκρισία και την αποδοτικότητά του. Ο Εωσφόρος ήταν ο
υπ’ αριθμόν 37 της τάξης του και όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του από τους Μελχισεδέκ,
χαρακτηρίσθηκε ως μία από τις εκατό πλέον ικανές και εξέχουσες προσωπικότητες, μεταξύ
περισσοτέρων των επτακοσίων χιλιάδων του είδους του. Από ένα τέτοιο μεγαλειώδες
ξεκίνημα, μέσα από το πονηρό και την πλάνη, αγκάλιασε την αμαρτία και τώρα είναι ο υπ’
αριθμόν ένας από τους τρεις Κυρίαρχους του Συστήματος στον Νέβαδον, οι οποίοι υπέκυψαν
στον εγωισμό και παραδόθηκαν στις σοφιστείες της πλαστής προσωπικής ελευθερίας – στην
απόρριψη της συμπαντικής πίστης και την ασέβεια προς τις αδελφικές υποχρεώσεις, στην
τυφλότητα έναντι των κοσμικών σχέσεων.

Στο σύμπαν του Νέβαδον, τον χώρο κυριαρχίας του Χριστού Μιχαήλ, υπάρχουν δέκα χιλιάδες
συστήματα κατοικημένων κόσμων. Σ’ ολόκληρη την ιστορία των Υιών Λανονάντεκ, σε
ολόκληρο το έργο τους μέσα σ’ αυτά τα δέκα χιλιάδες συστήματα, αλλά και στο αρχηγείο του
σύμπαντος, μόνον τρεις Κυρίαρχοι του Συστήματος βρέθηκαν να έχουν περιφρονήσει την
κυριαρχία του Δημιουργού Υιού.

1. ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Ο Εωσφόρος δεν ήταν ανερχόμενη ύπαρξη. Ήταν ένας δημιουργημένος Υιός του τοπικού
σύμπαντος και είχε ειπωθεί γι’ αυτόν: «Υπήρξες τέλειος απ’ όλες τις πλευρές, από την ημέρα
που δημιουργήθηκες, μέχρις ότου η αδικία βρέθηκε εντός σου.» Πολλές φορές είχε λάβει
μέρος σε συμβούλια με τους Μέγιστους της Εντέντια. Και ο Εωσφόρος κυβερνούσε «επί του
ιερού όρους του Θεού,» το όρος όπου βρισκόταν η διοίκηση της Τζερουζέμ, αφού εκείνος
ήταν ο κυβερνήτης ενός μεγάλου συστήματος 607 κατοικημένων κόσμων.

Ο Εωσφόρος ήταν μια ύπαρξη μεγαλειώδης, μια προσωπικότητα θαυμάσια. Βρισκόταν δίπλα
στους Μέγιστους Πατέρες των Αστερισμών, σε άμεση σύνδεση με τη συμπαντική εξουσία.
Παρά το αμάρτημα του Εωσφόρου, οι υποδεέστερες προσωπικότητες απέφυγαν να του
δείξουν ασέβεια και περιφρόνηση πριν από την επιφοίτηση του Μιχαήλ στην Ουράντια.

Πολύ λίγα έγιναν γνωστά για τον Εωσφόρο στην Ουράντια, εξ αιτίας του γεγονότος ότι
ανέθεσε στον πρώτο υπαρχηγό του, τον Σατανά, να υπερασπισθεί την υπόθεσή του στον
πλανήτη σας. Ο Σατανάς ήταν μέλος της ίδιας αρχικής ομάδας των Λανονάντεκ, αλλά δεν είχε

111
ποτέ λειτουργήσει ως Κυρίαρχος του Συστήματος. Προσχώρησε απόλυτα στην εξέγερση του
Εωσφόρου. Ο «διάβολος» δεν είναι άλλος από τον Καλιγκάστια, τον εκθρονισμένο Πλανητικό
πρίγκιπα της Ουράντια και Υιό της δευτερεύουσας τάξης των Λανονάντεκ. Την εποχή κατά
την οποία ο Μιχαήλ ήταν ενσαρκωμένος στην Ουράντια, ο Εωσφόρος, ο Σατανάς και ο
Καλιγκάστια συνασπίσθηκαν για να επιτύχουν την αποτροπή της αποστολής της επιφοίτησής
του. Απέτυχαν, όμως, παταγωδώς.

Ο Άμπαντον ήταν ο αρχηγός του επιτελείου του Καλιγκάστια. Ακολούθησε τον κύριό
του στην εξέγερση και έκτοτε λειτουργεί ως αρχηγός των επαναστατών της
Ουράντια. Ο Μπεελζεμπούμπ ήταν ο αρχηγός των άπιστων μεσοδιάστατων
πλασμάτων που συμμάχησαν με τις δυνάμεις του προδότη Καλιγκάστια.

2. ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Ο Εωσφόρος και ο πρώτος βοηθός του, ο Σατανάς, είχαν κυριαρχήσει στην

Τζερουζέμ για περισσότερο από πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια, όταν μέσα από την

καρδιά τους, άρχισαν να αντιπαρατίθενται στον Πατέρα του Σύμπαντος και τον τότε

αντιβασιλέα Υιό του, τον Μιχαήλ.

Δεν υπήρχαν ιδιάζουσες, ή έκτακτες συνθήκες στο σύστημα της Σατάνια, οι οποίες
ενέπνευσαν, ή ευνόησαν την εξέγερση. Πεποίθησή μας είναι ότι η ιδέα γεννήθηκε και
σχηματίσθηκε στο νου του Εωσφόρου και ότι εκείνος θα μπορούσε να έχει προκαλέσει μία
τέτοια εξέγερση, ανεξάρτητα από το πού θα μπορούσε να βρίσκεται. Ο Εωσφόρος
ανακοίνωσε, αρχικά, τα σχέδιά του στον Σατανά, αλλά χρειάσθηκαν πολλοί μήνες για να
εκμαυλίσει το νου του ικανού και ευφυούς συνεργάτη του. Πάντως, όμως, από τη στιγμή που
προσηλυτίσθηκε στις επαναστατικές θεωρίες, έγινε ένας παράτολμος και ένθερμος υπέρμαχος
της «αυτοπροβολής και της ελευθερίας.»

Ουδείς ποτέ πρότεινε την εξέγερση στον Εωσφόρο. Η ιδέα της αυτοπροβολής σε αντίθεση
προς το θέλημα του Μιχαήλ και προς τα σχέδια του Πατέρα του Σύμπαντος, όπως
εκφράζονται στον Μιχαήλ, γεννήθηκε στο νου του και μόνο. Οι σχέσεις του με τον Δημιουργό
Υιό ήταν στενές και πάντα εγκάρδιες. Ουδέποτε, πριν την έξαρση του νου του, εξέφρασε ο
Εωσφόρος ανοικτά δυσαρέσκεια πάνω στη διακυβέρνηση του σύμπαντος. Παρά τη σιωπή
του, για περισσότερα από εκατό έτη τυπικού χρόνου, η Ενοποίηση των Ημερών στον
Σάλβινγκτον είχε δι’ ανακλάσεως ενημερώσει την Ουβέρσα ότι δεν ήσαν όλα εν τάξει στο νου
του Εωσφόρου. Η πληροφορία αυτή είχε επίσης κοινοποιηθεί στον Δημιουργό Υιό και τους
Πατέρες του Αστερισμού του Νορλάτιαντεκ.

112
Κατά τη διάρκεια ολόκληρης αυτής της περιόδου ο Εωσφόρος γινόταν ολοένα περισσότερο
κριτικός πάνω σ’ ολόκληρη τη διαδικασία της διακυβέρνησης του σύμπαντος, αλλά πάντα
δήλωνε ολόψυχη νομιμοφροσύνη προς τους Υπέρτατους Κυβερνήτες. Η πρώτη του ανοικτή
απιστία εκδηλώθηκε με την ευκαιρία μιας επίσκεψης του Γαβριήλ στην Τζερουζέμ λίγες μόνον
ημέρες πριν την δημόσια εξαγγελία της Διακήρυξης της Ελευθερίας του Εωσφόρου. Ο Γαβριήλ
εντυπωσιάσθηκε τόσο βαθιά από τη βεβαιότητα της επικείμενης εξέγερσης, ώστε πήγε κατ΄
ευθείαν στην Εντέντια για να συσκεφθεί με τους Πατέρες του Αστερισμού πάνω στα μέτρα
που έπρεπε να ληφθούν στην περίπτωση ανοικτής στάσης.

Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνουμε την ακριβή αιτία, ή τις αιτίες που τελικά αποκορυφώθηκαν
στην εξέγερση του Εωσφόρου. Είμαστε βέβαιοι για ένα μόνο πράγμα και τούτο είναι ότι:
Οποιοδήποτε κι’ αν ήταν αυτό το αρχικό ξεκίνημα, γεννήθηκε στο νου του Εωσφόρου. Πρέπει
να υπήρξε εγωισμός που καλλιεργήθηκε μέχρι του σημείου της αυταπάτης, έτσι ώστε ο
Εωσφόρος, για κάποιο διάστημα, έπεισε στ’ αλήθεια τον εαυτό του ότι η εξέγερση που
σχεδίαζε ήταν, πράγματι, για το καλό του συστήματος, αν όχι για το καλό του σύμπαντος.

3. ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ

Τα κίνητρα των στασιαστών εκφράσθηκαν σε τρεις τίτλους:

1. Την πραγματικότητα του Πατέρα του Σύμπαντος. Ο Εωσφόρος κατήγγειλε ότι ο Πατέρας
του Σύμπαντος δεν υπήρχε πραγματικά, ότι η φυσική βαρύτητα και η διαστημική ενέργεια
ήσαν εγγενείς στο σύμπαν και ότι ο Πατέρας ήταν μύθος που επινοήθηκε από τους Υιούς του
Παραδείσου για να μπορέσουν να διατηρήσουν την εξουσία των συμπάντων στο όνομα του
Πατέρα. Αρνήθηκε το ότι η προσωπικότητα είναι δώρο του Πατέρα του Σύμπαντος.
Υπαινίχθηκε ακόμη ότι οι τελικιστές συνωμοτούσαν με τους Υιούς του Παραδείσου για να
εξαπατήσουν ολόκληρη τη δημιουργία, αφού ποτέ δεν έδωσαν μία σαφή ιδέα της
πραγματικής προσωπικότητας του Πατέρα, όπως αυτή διακρίνεται στον Παράδεισο.
Εκμεταλλεύθηκε το σεβασμό ως άγνοια. Η κατηγορία ήταν σαρωτική, τρομερή και βλάσφημη.
Ήταν η καλυμμένη αυτή επίθεση κατά των τελικιστών εκείνη που αναμφίβολα επηρέασε τους
ανερχόμενους, τότε, πολίτες στην Τζερουζέμ ώστε να αντισταθούν σταθερά και ακλόνητα σ’
όλες τις προτάσεις των στασιαστών.

2. Τη διακυβέρνηση του σύμπαντος του Δημιουργού Υιού – του Μιχαήλ. Ο Εωσφόρος

ισχυρίσθηκε ότι τα τοπικά συστήματα πρέπει να γίνουν αυτόνομα. Διαμαρτυρήθηκε κατά του
δικαιώματος του Μιχαήλ, του Δημιουργού Υιού, να αναλάβει την κυριαρχία του Νέβαδον στο
όνομα ενός υποθετικού Παραδείσιου Πατέρα και να απαιτεί όλες οι οντότητες να δηλώνουν
υποταγή σ’ αυτόν τον αόρατο Πατέρα. Ισχυρίσθηκε ότι ολόκληρη η διαδικασία της λατρείας
ήταν ένα έξυπνο σχέδιο για να μεγαλύνει τους Υιούς του Παραδείσου. Ήταν πρόθυμος να
αναγνωρίσει τον Μιχαήλ ως τον Δημιουργό-πατέρα του, αλλά όχι ως Θεό του και δικαιωματικό
κυβερνήτη.

113
Ισχυρίσθηκε ότι οι εκτελεστές των Αρχαίων των Ημερών μπορούσαν να αποκλεισθούν από τη
λειτουργία στα τοπικά συστήματα αν οι αυτόχθονες υπάρξεις διεκδικούσαν μόνο την
ανεξαρτησία τους. Υποστήριξε ότι η αθανασία ήταν εγγενής στις προσωπικότητες του
συστήματος, ότι η ανάσταση ήταν φυσική και αυτόματη και ότι όλες οι υπάρξεις θα
μπορούσαν να ζήσουν για πάντα, αν δεν τις εμπόδιζαν οι αυθαίρετες και άδικες ενέργειες των
Αρχαίων των Ημερών.

3. Την επίθεση κατά του συμπαντικού σχεδίου της εκπαίδευσης των ανερχομένων
θνητών. Ο Εωσφόρος υποστήριξε ότι πάρα πολύς χρόνος και ενέργεια αναλίσκονταν στο
σχέδιο των τόσο εξονυχιστικά εκπαιδευόμενων ανερχόμενων θνητών πάνω στις αρχές της
συμπαντικής διακυβέρνησης, αρχές οι οποίες, ισχυρίσθηκε, ήταν ανήθικες και σαθρές.
Διαμαρτυρήθηκε εναντίον του προαιώνιου προγράμματος προετοιμασίας των θνητών του
διαστήματος για ένα άγνωστο πεπρωμένο και συμπέρανε ότι η παρουσία του σώματος των
τελικιστών στην Τζερουζέμ ήταν η απόδειξη ότι αυτοί οι θνητοί είχαν αναλώσει αιώνες
προετοιμασίας για κάποιο καθαρά φανταστικό πεπρωμένο. Ειρωνικά τόνισε ότι οι τελικιστές
είχαν αντιμετωπίσει ένα πεπρωμένο όχι περισσότερο ένδοξο από το να επιστρέψουν σε
ταπεινές σφαίρες παρόμοιες μ’ αυτές απ’ όπου κατάγονταν. Υπαινίχθηκε ότι είχαν διαφθαρεί
από την υπέρμετρη πειθαρχία και την παρατεταμένη εξάσκηση και ότι ήταν στην
πραγματικότητα προδότες έναντι των θνητών συντρόφων τους, εφ’ όσον συνεργάζονταν
τώρα στο σχέδιο εξανδραποδισμού ολόκληρης της δημιουργίας στις φαντασιώσεις ενός
μυθικού, αιώνιου πεπρωμένου για τους ανερχόμενους θνητούς. Υπερασπίσθηκε την άποψη ότι
οι θνητοί πρέπει να απολαμβάνουν την ελευθερία της ατομικής τους αυτοδιάθεσης.
Αμφισβήτησε και καταδίκασε ολόκληρο το σχέδιο ανέλιξης των θνητών, ως διαφημιζόμενο
από τους εν Παραδείσω Υιούς του Θεού και υποστηριζόμενο από το Άπειρο Πνεύμα.

4. Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Το μανιφέστο του Εωσφόρου δημοσιοποιήθηκε στο ετήσιο κονκλάβιο της Σατάνια, στη
γυάλινη θάλασσα, παρουσία των συγκεντρωμένων στρατιών της Τζερουζέμ, την τελευταία
ημέρα του χρόνου, περίπου διακόσιες χιλιάδες χρόνια πριν, κατά τον χρόνο της Ουράντια. Ο
Σατανάς διεκήρυξε ότι η λατρεία μπορούσε να αποδοθεί στις συμπαντικές δυνάμεις – φυσικές,
διανοητικές και πνευματικές – αλλά η υποταγή αυτή θα ομολογείτο μόνο στον ουσιαστικό και
παρόντα κυβερνήτη, τον Εωσφόρο, το «φίλο των ανθρώπων και των αγγέλων,» και «Θεό
της ελευθερίας.»

Ολόκληρο το διοικητικό συμβούλιο του Εωσφόρου συνεκλήθη σε σώμα και όλοι ορκίσθηκαν
δημόσια ως αξιωματούχοι της κυβέρνησης του νέου επικεφαλής των «απελευθερωμένων
κόσμων και συστημάτων.»

Ενώ είχαν λάβει χώρα δύο προηγούμενες εξεγέρσεις στον Νέβαδον, είχαν γίνει σε
απομακρυσμένους αστερισμούς. Ο Εωσφόρος θεώρησε ότι οι εξεγέρσεις αυτές ήσαν
ανεπιτυχείς επειδή η πλειονότητα των ευφυών υπάρξεων απέτυχε να ακολουθήσει τους
αρχηγούς των. Υποστήριξε ότι «οι πλειονότητες κυβερνούν,» ότι «η διάνοια είναι αλάθητη.»
Η ελευθερία που του είχε δοθεί από τους κυβερνήτες του σύμπαντος φαινομενικά

114
επιβεβαίωσε πολλούς από τους φαύλους ισχυρισμούς του. Αψήφησε όλους τους ανωτέρους
του. Και παρ’ όλ’ αυτά, εκείνοι, φαινομενικά, δεν έδωσαν σημασία στις πράξεις του. Του είχε
δοθεί ελευθερία να εκτελέσει το αποπλανητικό του σχέδιο χωρίς προσκόμματα.

Όλες τις ελεήμονες καθυστερήσεις της απονομής της δικαιοσύνης ο Εωσφόρος τις εξέλαβε ως
ανικανότητα της κυβέρνησης των Παραδείσιων Υιών να σταματήσουν την εξέγερση.

Ο Γαβριήλ ήταν ο ίδιος παρών καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών των άνομων διαδικασιών και
δήλωσε μόνον ότι, σε εύθετο χρόνο, θα μιλούσε εκ μέρους του Μιχαήλ και ότι όλες οι
υπάρξεις θα αφήνονταν ελεύθερες και ανεμπόδιστες να επιλέξουν. Ότι η «κυβέρνηση των
Υιών για τον Πατέρα επιθυμούσε μόνο την πίστη εκείνη και την αφοσίωση που ήταν εκούσιες,
ολόψυχες και απαλλαγμένες από σοφιστείες.»

Στον Εωσφόρο επετράπη απόλυτα να εγκαθιδρύσει και να οργανώσει λεπτομερώς την

επαναστατική του κυβέρνηση, προτού ο Γαβριήλ κάνει οποιαδήποτε προσπάθεια να
αμφισβητήσει το δικαίωμα της αποστασίας, ή να αντιδράσει στην επαναστατική προπαγάνδα.
Οι Πατέρες, όμως του Αστερισμού, αμέσως περιόρισαν τη δραστηριότητα των άπιστων αυτών
οντοτήτων στο σύστημα της Σατάνια. Οπωσδήποτε όμως, η περίοδος αυτή της καθυστέρησης
υπήρξε εποχή μεγάλης δοκιμασίας και εξέτασης των πιστών υπάρξεων ολόκληρης της
Σατάνια. Για λίγα χρόνια επεκράτησε χάος και δημιουργήθηκε μεγάλη σύγχυση στους
κόσμους-δώματα.

5. Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ

Μόλις ξέσπασε η εξέγερση στη Σατάνια, ο Μιχαήλ συμβουλεύθηκε τον εν Παραδείσω αδελφό
του, τον Εμμανουήλ. Μετά την κοσμοϊστορική αυτή σύσκεψη, ο Μιχαήλ ανήγγειλε ότι θα
ακολουθούσε την ίδια πολιτική η οποία χαρακτήριζε τη συμπεριφορά του σε παρόμοιες
αναταραχές στο παρελθόν, μία στάση μη εμπλοκής.

Κατά την εποχή της εξέγερσης αυτής, καθώς και των δύο που προηγήθηκαν, δεν υπήρχε
απόλυτη και προσωπική κυριαρχική εξουσία στο σύμπαν του Νέβαδον. Ο Μιχαήλ κυβερνούσε
θείω δικαιώματι, ως αντιβασιλέας του Πατέρα του Σύμπαντος, αλλά όχι ακόμη ως εξουσία ο
ίδιος. Δεν είχε ολοκληρώσει την διαδικασία των επιφοιτήσεων. Δεν είχε ακόμη περιβληθεί με
«όλη τη δύναμη εν ουρανώ και επί της γης.»

Από την έκρηξη της επανάστασης μέχρι την ημέρα της ενθρόνισής του ως κυρίαρχου
κυβερνήτη του Νέβαδον, ο Μιχαήλ ουδέποτε παρενέβη στις επαναστατικές δυνάμεις του
Εωσφόρου. Τους επετράπη να ακολουθήσουν μία ελεύθερη πορεία για σχεδόν διακόσιες
χιλιάδες χρόνια, κατά το χρόνο της Ουράντια. Ο Χριστός Μιχαήλ είχε, πλέον, υπεραρκετή
δύναμη και εξουσία ώστε να χειρισθεί γρήγορα, έστω και συνοπτικά, παρόμοια ξεσπάσματα

115
απιστίας. Αμφιβάλλουμε, όμως, για το ότι αυτή η εξουσία του, ως κυριάρχου, θα μπορούσε να
τον οδηγήσει να δράσει διαφορετικά, αν μία άλλη τέτοια αναταραχή λάμβανε χώρα.

Εφ’ όσον ο Μιχαήλ επέλεξε να παραμείνει μακράν των ουσιαστικών συγκρούσεων της
εξέγερσης του Εωσφόρου, ο Γαβριήλ συγκάλεσε το προσωπικό του επιτελείο από την
Εντέντια και, αφού συσκέφθηκε με τους Μέγιστους, επέλεξε να αναλάβει την αρχηγεία των
πιστών στρατιών της Σατάνια. Ο Μιχαήλ παρέμεινε στον Σάλβινγκτον, ενώ ο Γαβριήλ
προχώρησε στην Τζερουζέμ και, εγκαθιστάμενος στη σφαίρα που προορίζονταν για τον
Πατέρα – τον ίδιο Συμπαντικό Πατέρα την οντότητα του οποίου ο Εωσφόρος και ο Σατανάς
είχαν αμφισβητήσει – παρουσία των συγκεντρωμένων στρατιών των πιστών
προσωπικοτήτων, επέδειξε το λάβαρο του Μιχαήλ, το υλικό έμβλημα της Τριαδικής
κυβέρνησης ολόκληρης της δημιουργίας, τους τρεις κυανούς ομόκεντρους κύκλους σε λευκό
φόντο.

Το έμβλημα του Εωσφόρου ήταν ένα λάβαρο λευκό με ένα κόκκινο κύκλο, στο κέντρο του
οποίου εμφανίζονταν έναν μαύρος, συμπαγής κύκλος.

«Γινόταν πόλεμος στον ουρανό. Ο Μιχαήλ ήταν ο αρχηγός και οι άγγελοί του πολέμησαν
ενάντια στον δράκοντα (τον Εωσφόρο, τον Σατανά και τους αποστάτες πρίγκιπες). Και ο
δράκοντας με τους στασιαστές αγγέλους του πολέμησαν, αλλά δεν επεκράτησαν.» Αυτός ο
«πόλεμος στον ουρανό» δεν ήταν μία φυσική μάχη, διότι μία τέτοια σύγκρουση θα μπορούσε
να είχε γίνει αντιληπτή στην Ουράντια. Τις πρώτες μέρες του αγώνα ο Εωσφόρος
μακρηγορούσε ασταμάτητα στο πλανητικό αμφιθέατρο. Ο Γαβριήλ διηύθυνε μια συνεχή
αποκάλυψη των επαναστατικών σοφιστειών από το αρχηγείο του εκεί κοντά. Οι διάφορες
οντότητες που βρίσκονταν στη σφαίρα και αμφέβαλαν για τη στάση τους, ταξίδευαν ανάμεσα
σ’ αυτές τις συζητήσεις μέχρις ότου έφθασαν σε μία τελική απόφαση.

Ο πόλεμος αυτός, όμως, στον ουρανό ήταν πολύ δύσκολος και πολύ πραγματικός. Ενώ δεν
έγινε καμία από τις βαρβαρότητες, τις τόσο χαρακτηριστικές στους φυσικούς πολέμους,
στους ανώριμους κόσμους, η σύγκρουση αυτή ήταν πολύ περισσότερο αδυσώπητη. Η υλική
ζωή τίθεται σε κίνδυνο σε μία υλική μάχη, ο πόλεμος όμως στον ουρανό διεξήχθη για την ζωή
την αιώνια.

6. ΕΝΑΣ ΠΙΣΤΟΣ ΣΕΡΑΦΙΚΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ

Υπήρξαν πολλές ευγενικές και εμπνευσμένες πράξεις αφοσίωσης που έγιναν από πολυάριθμες
προσωπικότητες στο μεσοδιάστημα μεταξύ της έναρξης των εχθροπραξιών και της άφιξης του
νέου κυβερνήτη του συστήματος και του επιτελείου του. Το συναρπαστικότερο, όμως, απ’ όλ’
αυτά τα παράτολμα μεγαλουργήματα αφοσίωσης ήταν η θαρραλέα συμπεριφορά του
Μανότια, του δεύτερου στην τάξη των σεραφείμ του αρχηγείου της Σατάνια.

116
Με την έναρξη της εξέγερσης στην Τζερουζέμ, ο επικεφαλής των σεραφικών στρατιών
προσχώρησε στην υπόθεση του Εωσφόρου. Τούτο αναμφίβολα εξηγεί το γιατί ένας τόσο
μεγάλος αριθμός από την τέταρτη τάξη, από τα σεραφείμ της διοίκησης του συστήματος,
παραστράτησαν. Ο σεραφικός αρχηγός ήταν πνευματικά τυφλωμένος από την εξέχουσα
προσωπικότητα του Εωσφόρου. Οι θελκτικοί τρόποι του σαγήνευσαν τις κατώτερες τάξεις
των ουράνιων υπάρξεων. Απλά δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι ήταν δυνατόν μία τέτοια
εκθαμβωτική προσωπικότητα να σφάλλει.

Ο άγγελος αυτός υπηρετεί ακόμη στην Ουράντια, λειτουργών ως βοηθός

προϊστάμενος των σεραφείμ.

7. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Η εξέγερση του Εωσφόρου απλώθηκε σ’ ολόκληρο το σύστημα. Τριάντα επτά

αποσκιρτήσαντες Πλανητικοί Πρίγκιπες έστρεψαν τη διοίκηση των κόσμων τους, σε μεγάλο
βαθμό, προς την πλευρά του αρχιστασιαστή. Μόνο στον Πανόπτια ο Πλανητικός Πρίγκιπας
απέτυχε στο να πάρει το λαό μαζί του. Σ’ αυτόν τον κόσμο, υπό την καθοδήγηση των
Μελχισεδέκ, ο λαός συσπειρώθηκε για να υποστηρίξει τον Μιχαήλ. Η Ελλανόρα, μία νεαρή
γυναίκα από το θνητό αυτό βασίλειο, ανέλαβε την αρχηγεία των ανθρώπινων φυλών και ούτε
μία ψυχή σ’ αυτόν τον, κατεστραμμένο από τις συγκρούσεις, κόσμο δεν μπήκε κάτω από το
λάβαρο του Εωσφόρου. Και από τότε, οι πιστοί αυτοί Πανοπτιανοί υπηρετούν στον έβδομο
κόσμο διέλευσης της Τζερουζέμ ως επόπτες και κατασκευαστές στη σφαίρα του Πατέρα και
τους περιβάλλοντες επτά κόσμους κράτησης. Οι Πανοπτιανοί όχι μόνο δρουν ως πραγματικοί
επόπτες των κόσμων αυτών, αλλά επίσης εκτελούν τις προσωπικές εντολές του Μιχαήλ για
την ωραιοποίηση των σφαιρών αυτών, για κάποια μελλοντική και άγνωστη χρήση. Επιτελούν
αυτό το έργο καθώς παραμένουν εκεί, προσωρινά, καθ’ οδόν προς την Εντέντια.

Σ’ όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Καλιγκάστια υπερασπιζόταν τις θέσεις του
Εωσφόρου στην Ουράντια. Οι Μελχισεδέκ αντετέθησαν απόλυτα στον αποστάτη Πλανητικό
Πρίγκιπα, αλλά οι σοφιστείες για άκρατη ελευθερία και οι αυταπάτες της υπεροψίας είχαν κάθε
ευκαιρία να παραπλανήσουν τους πρωτόγονους λαούς ενός νέου και μη εξελιγμένου κόσμου.

Ολόκληρη η προπαγάνδα της αποστασίας έπρεπε να γίνει με ατομική προσπάθεια, αφού η

υπηρεσία εκπομπών και όλες οι άλλες λεωφόροι διαπλανητικής επικοινωνίας είχαν διακοπεί εξ
αιτίας των ενεργειών των εποπτών των κυκλωμάτων του συστήματος. Μόλις άρχισε
ουσιαστικά η εξέγερση, ολόκληρο το σύστημα της Σατάνια απομονώθηκε από τα κυκλώματα
του αστερισμού και του σύμπαντος. Κατά την περίοδο αυτή όλα τα εισερχόμενα και τα
εξερχόμενα μηνύματα διαβιβάζονταν από τους σεραφικούς αντιπροσώπους και τους
Μοναχικούς Αγγελιαφόρους. Τα κυκλώματα προς τους εκπεσόντες κόσμους είχαν επίσης
διακοπεί, έτσι ώστε ο Εωσφόρος να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή την οδό για την

117
επέκταση του φαύλου σχεδίου του. Και τα κυκλώματα αυτά δεν θα αποκατασταθούν όσο ο
αρχιστασιαστής ζει μέσα στα όρια της Σατάνια.

Οι ανώτερες τάξεις των υιών του τοπικού σύμπαντος δεν προσχώρησαν στην αποστασία του
Εωσφόρου, αν και λίγοι από τους Φορείς της Ζωής που στάθμευαν στους εξεγερμένους
πλανήτες επηρεάσθηκαν κάπως από την εξέγερση των άνομων πριγκίπων. Κανείς από τους
Τριαδοποιημένους Υιούς δεν παρεξέκλινε. Οι Μελχισεδέκ, οι αρχάγγελοι και οι Υπέρλαμπροι
Εσπερινοί Αστέρες υπήρξαν όλοι πιστοί στον Μιχαήλ και, μαζί με τον Γαβριήλ, σθεναρά
αγωνίσθηκαν για το θέλημα του Πατέρα και την εξουσία του Υιού.

Καμία από τις καταγόμενες από τον Παράδεισο υπάρξεις δεν αναμίχθηκε στην απιστία. Μαζί με
τους Μοναχικούς Αγγελιαφόρους κατέλαβαν το αρχηγείο στον κόσμο του Πνεύματος και
παρέμειναν υπό την ηγεσία του Πιστού των Ημερών της Εντέντια. Ουδείς από τους
συμφιλιωτές αποστάτησε, κι’ ούτε ένας από τους Ουράνιους Καταγραφείς δεν παρεξέκλινε.
Βαρύ τίμημα, όμως, πλήρωσαν οι Μοροντιανοί Σύντροφοι και οι Διδάσκαλοι των Κόσμων-
Δωμάτων.

Από την ανώτατη τάξη των σεραφείμ ούτ’ ένας άγγελος δεν χάθηκε, αλλά μία αρκετά μεγάλη
ομάδα από την επόμενη τάξη, την ανώτερη, εξαπατήθηκε και παγιδεύτηκε. Με τον ίδιο τρόπο
λίγοι από την τρίτη, ή εποπτεύουσα τάξη των αγγέλων παραπλανήθηκε. Η φοβερή, όμως,
κατάρρευση έγινε στην τέταρτη ομάδα, τους διοικητικούς αγγέλους, τα σεραφείμ εκείνα που
φυσιολογικά ασκούν καθήκοντα στις πρωτεύουσες των συστημάτων. Ο Μανότια έσωσε
τουλάχιστον τα δύο τρίτα από αυτούς, αλλά λίγο περισσότεροι από το ένα τρίτο ακολούθησαν
τον αρχηγό τους στις τάξεις των στασιαστών. Το ένα τρίτο όλων των χερουβείμ της
Τζερουζέμ που ήσαν προσαρτημένα στους διοικητικούς αγγέλους χάθηκαν μαζί με τα άπιστα
σεραφείμ τους.

Από τους πλανητικούς αγγελικούς βοηθούς, εκείνοι που ήσαν προσαρτημένοι στους
Υλικούς Υιούς, το ένα τρίτο περίπου, εξαπατήθηκαν και σχεδόν το δέκα τοις εκατό
των λειτουργών διέλευσης παγιδεύθηκαν.

Η μεγαλύτερη απώλεια συνέβη στις αγγελικές τάξεις, ωστόσο οι περισσότερες από τις
κατώτερες τάξεις είχαν αναμιχθεί στην απιστία. Από τους 681,217 Υλικούς Υιούς που χάθηκαν
στην Σατάνια, το ενενήντα πέντε τοις εκατό ήσαν θύματα της εξέγερσης του Εωσφόρου.
Μεγάλοι αριθμοί μεσοδιάστατων πλασμάτων χάθηκαν στους μεμονωμένους εκείνους πλανήτες
οι Πλανητικοί Πρίγκιπες των οποίων προσχώρησαν στην υπόθεση του Εωσφόρου.

Οι ανερχόμενοι θνητοί ήσαν ευάλωτοι, αλλά αντιστάθηκαν στις σοφιστείες της εξέγερσης
καλύτερα από τα κατώτερα πνεύματα. Ενώ πολλοί στους κατώτερους κόσμους-δώματα, οι
οποίοι δεν είχαν επιτύχει την τελική συγχώνευση με τους Προσαρμοστές τους, εξέπεσαν, έχει
καταγραφεί, προς δόξαν της σοφίας του σχεδίου ανέλιξης, ότι ούτε ένας από τους
ανερχόμενους πολίτες της Σατάνια, που διέμεναν στην Τζερουζέμ δεν έλαβε μέρος στην
εξέγερση του Εωσφόρου.

118
Μεσολάβησαν περισσότερα από δύο χρόνια, σύμφωνα με το χρόνο του συστήματος, από την
έναρξη του «πολέμου στον ουρανό,» μέχρι την εγκατάσταση του διαδόχου του Εωσφόρου.
Στο τέλος, όμως, ο νέος Κυρίαρχος ήλθε, προσθαλασσωνόμενος στη γυάλινη θάλασσα μαζί με
το επιτελείο του. Βρισκόμουν μεταξύ των εφεδρειών που κινητοποιήθηκαν στην Εντέντια από
τον Γαβριήλ και θυμάμαι καλά το πρώτο μήνυμα του Λέιναφορτζ προς τον Πατέρα του
Αστερισμού του Νορλάτιαντεκ. Έγραφε: «Ούτε ένας πολίτης της Τζερουζέμ δεν χάθηκε. Όλοι
οι ανερχόμενοι θνητοί επέζησαν από την παράφορη ταλαιπωρία και αναδύθηκαν από την
κρίσιμη δοκιμασία θριαμβευτές και απόλυτα νικητές.» Και στον Σάλβινγκτον, την Ουβέρσα και
τον Παράδεισο έφθασε αυτό το μήνυμα της διαβεβαίωσης ότι η εμπειρία της διάσωσης της
ανέλιξης των θνητών αποτελεί τη μεγαλύτερη ασφάλεια κατά της εξέγερσης και την πλέον
βέβαιη διασφάλιση κατά της αμαρτίας. Η ανώτερη αυτή ομάδα των πιστών της Τζερουζέμ
αριθμούσε ακριβώς 187,432,811 άτομα.

Με την άφιξη του Λέιναφορτζ οι αρχιστασιαστές εκθρονίστηκαν και αποκόπηκαν από όλες τις
δυνάμεις διακυβέρνησης, αν και τους επετράπη να κυκλοφορούν ελεύθερα στην Τζερουζέμ,
τις μοροντιανές σφαίρες, ακόμη και στους μεμονωμένους κατοικημένους κόσμους. Συνέχισαν
τις απατηλές και αποπλανητικές τους προσπάθειες για να συγχύσουν και να παραπλανήσουν
το νου των ανθρώπων και των αγγέλων. Όσον αφορά όμως στο έργο τους επί του
διοικητικού όρους της Τζερουζέμ, «η θέση τους δεν υπήρχε πια.»

Ενώ ο Εωσφόρος είχε αποστερηθεί όλης της διοικητικής εξουσίας στη Σατάνια, δεν υπήρχε,
εκείνη την εποχή, δύναμη στο τοπικό σύμπαν, ούτε δικαστήριο το οποίο θα μπορούσε να
περιορίσει, ή να καταστρέψει αυτό τον άνομο επαναστάτη. Την εποχή εκείνη ο Μιχαήλ δεν
ήταν ο Κυρίαρχος κυβερνήτης. Οι Αρχαίοι των Ημερών υποστήριξαν τους Πατέρες του
Αστερισμού στην οικειοποίηση της διακυβέρνησης του συστήματος, αλλά δεν πήραν ποτέ
κάποια συνακόλουθη απόφαση πάνω στις πολλές προσφυγές που ακόμη εκκρεμούν σχετικά
με την παρούσα κατάσταση και τη μελλοντική διάθεση του Εωσφόρου, του Σατανά και των
συνεργατών τους.

Έτσι οι αρχιστασιαστές αυτοί αφέθηκαν να περιπλανώνται σ’ ολόκληρο το σύστημα, να

αναζητούν περαιτέρω διείσδυση για τα δόγματά τους της απαρέσκειας και της υπεροψίας.
Αλλά σε σχεδόν διακόσιες χιλιάδες Ουραντιανά χρόνια στάθηκαν ανίκανοι να εξαπατήσουν
άλλο κόσμο. Κανείς από τους κόσμους της Σατάνια δεν χάθηκε από την εποχή της πτώσης
των τριάντα επτά, ούτε καν εκείνοι οι νεότεροι κόσμοι που κατοικήθηκαν από την εποχή
εκείνη της εξέγερσης και μετά.

8. Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑΝΤΙΑ

Ο Εωσφόρος και το Σατανάς περιπλανήθηκαν ελεύθερα στο σύστημα της Σατάνια μέχρις ότου
ολοκληρώθηκε η αποστολή πλήρωσης του Μιχαήλ στην Ουράντια. Τελευταία φορά βρέθηκαν
μαζί στον κόσμο σας κατά την εποχή της συνδυασμένης τους επίθεσης κατά του Υιού του
Ανθρώπου.

119
Η επιφοίτηση του Μιχαήλ τερμάτισε την εξέγερση του Εωσφόρου σ’ Ο Υιός του Ανθρώπου
ήταν βέβαιος για την επιτυχία του και γνώριζε ότι ο θρίαμβός του στον κόσμο σας θα παγίωνε
για πάντα την κατάσταση των προαιώνιων εχθρών του, όχι μόνο στη Σατάνια, αλλά ακόμη
στα δύο άλλα συστήματα όπου είχε εισχωρήσει η αμαρτία. Ήλθε η σωτηρία για τους θνητούς
και η ασφάλεια για τους αγγέλους, όταν ο Κύριός σας, απαντώντας στις προτάσεις του
Εωσφόρου, ήρεμα και με θεία βεβαιότητα, είπε, «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά.» Αυτό ήταν, κατ’
αρχήν, το πραγματικό τέλος της εξέγερσης του Εωσφόρου.

120
 Τα προβλήματα της εξέγερσης του Εωσφόρου

ΦΥΛΛΟ 54 – ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ

Ο εξελικτικός άνθρωπος θεωρεί δύσκολο το να κατανοήσει πλήρως τη σπουδαιότητα και να

αντιληφθεί τη σημασία του κακού, της πλάνης, της αμαρτίας και της αδικίας. Ο άνθρωπος
αργεί να διακρίνει ότι η διαφορά μεταξύ της τελειότητας και της μη τελειότητας γεννούν το εν
δυνάμει κακό. Ότι η ανακόλουθη αλήθεια και το ψεύδος δημιουργούν την πλάνη. Ότι το θείο
χάρισμα της επιλογής δια της ελεύθερης βούλησης καταλήγει στα αποκλίνοντα βασίλεια της
αμαρτίας και της αρετής. Ότι η επίμονη αναζήτηση του θείου οδηγεί στο βασίλειο του θεού,
όπως αντιτίθεται στην συνεχή απόρριψή του, η οποία οδηγεί στο χώρο όπου κυριαρχεί η
αδικία.

Οι θεοί ούτε δημιουργούν το κακό, ούτε επιτρέπουν την αμαρτία και την εξέγερση. Το εν
δυνάμει κακό ενυπάρχει στο χρόνο, σ’ ένα σύμπαν που περιλαμβάνει διαφορετικά επίπεδα
εννοιών και αξιών τελειότητας. Η αμαρτία βρίσκεται εν δυνάμει σε όλους τους χώρους όπου
υπάρξεις ατελείς είναι προικισμένες με το χάρισμα να επιτελούν μεταξύ του καλού και του
κακού. Η εντελώς ανακόλουθη παρουσία της αλήθειας και της αναλήθειας, της
πραγματικότητας και της ψεύδους, συνιστούν την λανθάνουσα δυνατότητα της πλάνης. Η
εσκεμμένη επιλογή του κακού συνιστά αμαρτία. Η εκούσια απόρριψη της αλήθειας αποτελεί
πλάνη. Η επίμονη αναζήτηση της αμαρτίας και της πλάνης συνιστά την αδικία.

1. ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Από όλα τα περίπλοκα προβλήματα που διογκώθησαν με την εξέγερση του Εωσφόρου,
κανένα δεν δημιούργησε μεγαλύτερες δυσκολίες από όσο η αποτυχία των ανώριμων,
εξελικτικών θνητών να διακρίνουν μεταξύ της αληθούς και της ψευδούς ελευθερίας.

Η αληθής ελευθερία είναι η αναζήτηση των αιώνων και η ανταμοιβή της εξελικτικής προόδου.
Η ψευδής ελευθερία αποτελεί την ύπουλη εξαπάτηση της πλάνης του χρόνου και του κακού
του διαστήματος. Η διαρκούσα ελευθερία στηρίζεται στην πραγματικότητα της δικαιοσύνης –
στην ευφυΐα, την ωριμότητα, την συναδέλφωση και την ισότητα.

Η ελευθερία αποτελεί μία αυτοκαταστροφική τεχνική κοσμικής υπόστασης, όταν τα κίνητρά

της είναι ανόητα, απαίδευτα και ανεξέλεγκτα. Η αληθής ελευθερία προοδευτικά συνδέεται με
την πραγματικότητα και πάντα υπολογίζει την κοινωνική ισότητα, την κοσμική δικαιοσύνη,
την συμπαντική συναδέλφωση και τις θείες υποχρεώσεις.

121
Η ελευθερία γίνεται αυτοκτονική όταν διαχωρίζεται από την υλική δικαιοσύνη, την διανοητική
αμεροληψία, την κοινωνική ανοχή, το ηθικό καθήκον και τις πνευματικές αξίες. Η ελευθερία
είναι ανύπαρκτη μακράν της κοσμικής πραγματικότητας και κάθε ατομική πραγματικότητα
είναι ανάλογη με τις σχέσεις της προς το θείο.

Η αληθής ελευθερία είναι ο σύντροφος το γνήσιου αυτοσεβασμού. Η ψευδής ελευθερία είναι

το ταίρι του αυτοθαυμασμού. Η αληθής ελευθερία είναι καρπός του αυτοελέγχου. Η ψευδής
ελευθερία, είναι το τεκμήριο της υπεροψίας. Ο αυτοέλεγχος οδηγεί σε αλτρουιστική υπηρεσία.
Ο αυτοθαυμασμός τείνει προς την εκμετάλλευση των άλλων για την εγωιστική μεγέθυνση
ενός τόσο σφάλλοντος ατόμου, που είναι πρόθυμο να θυσιάσει το ενάρετο επίτευγμα προς
χάριν της κατοχής άδικης δύναμης επί των συντρόφων του υπάρξεων.

Ακόμη και η σοφία είναι θεία και αξιόπιστη μόνον όταν έχει κοσμική θεώρηση και πνευματικά
κίνητρα.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη από το είδος αυτό της αυταπάτης που οδηγεί ευφυείς
υπάρξεις στο να επιθυμούν διακαώς να ασκήσουν εξουσία πάνω σε άλλες υπάρξεις με σκοπό
να αποστερήσουν τα άτομα αυτά από τις φυσικές τους ελευθερίες. Ο χρυσός κανόνας της
ανθρώπινης δικαιοσύνης διαμαρτύρεται εναντίον όλης αυτής της απάτης, της ατιμίας, του
εγωισμού και της αδικίας. Μόνον η αληθής και γνήσια ελευθερία είναι συμβατή με την
κυριαρχία της αγάπης και την λειτουργία του ελέους.

Πώς τολμά το ισχυρόγνωμον πλάσμα να σφετερισθεί τα δικαιώματα των συντρόφων του στο
όνομα της ατομικής ελευθερίας, όταν οι Υπέρτατοι Κυβερνήτες του σύμπαντος παραμερίζουν
με ευσπλαχνικό σεβασμό για το προνόμιο αυτό της βούλησης και τις δυναμικές της
προσωπικότητας! Ουδεμία ύπαρξη, κατά την άσκηση της υποτιθέμενης ατομικής της
ελευθερίας, έχει το δικαίωμα να αποστερεί οποιαδήποτε άλλη ύπαρξη από τα προνόμια εκείνα
της υπόστασης που απονεμήθηκαν από τους Δημιουργούς και που γίνονται όπως τους αξίζει
σεβαστά από όλους τους νομιμόφρονες συνεργάτες, υποτελείς και υποκειμένους τους.

2. Η ΚΛΟΠΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Με τον Υιό και δια του Πνεύματος ο Θεός σχεδίασε την αιώνια Χαβόνα και από τότε
επετεύχθη το αιώνιο πρότυπο της ισότιμης συμμετοχής στην νομή της δημιουργίας. Το
πρότυπο αυτό της νομής αποτελεί το κυρίαρχο σχέδιο για κάθε έναν από τους Υιούς και τις
Θυγατέρες του Θεού που ταξιδεύουν στο διάστημα για να αφοσιωθούν στην προσπάθεια να
αντιγράψουν στο χρόνο το κεντρικό σύμπαν της αιώνιας τελειότητας.

Κάθε πλάσμα, κάθε εξελισσόμενου σύμπαντος που διακαώς επιθυμεί να κάνει το θέλημα του
Πατέρα είναι προορισμένο να γίνει ο συνεργάτης των Δημιουργών του χρόνου και του
διαστήματος στο μεγαλειώδες αυτό εγχείρημα της δια της εμπειρίας επίτευξης της

122
τελειότητας. Αν αυτό δεν ήταν αληθές, δεν θα προίκιζε ο Πατέρας τα πλάσματα αυτά με
δημιουργική ελεύθερη βούληση, ούτε θα κατοικούσε εντός τους, συνεργαζόμενος,
ουσιαστικά, μαζί τους μέσω του ίδιου του πνεύματός του.

Η αφροσύνη του Εωσφόρου απετέλεσε την προσπάθεια να κάνει αυτό που δεν μπορεί να
γίνει, να βραχυκυκλώσει το χρόνο σ’ ένα εμπειρικό σύμπαν. Το έγκλημα του Εωσφόρου ήταν
η επιχειρηθείσα αποστέρηση των δημιουργικών δικαιωμάτων κάθε οντότητας στην Σατάνια, η
μη εγνωσμένη σύντμηση της ατομικής συμμετοχής των πλασμάτων – της εκούσιας
συμμετοχής – στον μακρόχρονο εξελικτικό αγώνα να φθάσουν στην κατάσταση του φωτός
και της ζωής, τόσον ατομικά, όσο και συλλογικά. Πράττοντας αυτό, ο κάποτε Κυρίαρχος του
συστήματός σας έθεσε την εγκόσμια επιδίωξη της δικής του βούλησης ευθέως κατά της
αιώνιας επιδίωξης της βούλησης του Θεού, όπως αυτή αποκαλύπτεται στο δώρο της
ελεύθερης βούλησης εφ’ όλων των εχόντων ατομικότητα πλασμάτων. Η εξέγερση του
Εωσφόρου απετέλεσε, έτσι, τη μεγαλύτερη δυνατή απειλή καταστρατήγησης της δια της
ελεύθερης βούλησης επιλογής των ανερχομένων και των υπηρετών του συστήματος της
Σατάνια – την απειλή να στερηθεί για πάντα, κάθε μία από τις υπάρξεις αυτές, τη
συναρπαστική εμπειρία να συνεισφέρει με κάτι ατομικό και μοναδικό στο βραδέως
ανεγειρόμενο μνημείο της εμπειρικής σοφίας, που κάποτε θα υπάρξει ως το τελειοποιημένο
σύστημα της Σατάνια. Έτσι, το μανιφέστο του Εωσφόρου, μεταμφιεζόμενο με το ένδυμα της
ελευθερίας, παρουσιάζεται στο καθαρό φως της λογικής ως μνημειώδης απειλή που
ολοκληρώνει την κλοπή της ατομικής ελευθερίας και τούτο το επιτυγχάνει σε μία κλιμάκωση
που μόνο δύο φορές μεθοδεύθηκε σ’ ολόκληρη την ιστορία του Νέβαδον.

Ουδεμία ύπαρξη, σ’ ολόκληρο το σύμπαν διαθέτει τη δικαιωματική ελευθερία να

αποστερήσει οποιαδήποτε άλλη ύπαρξη της αληθούς ελευθερίας, του δικαιώματος να

αγαπά και να αγαπάται, το προνόμιο να λατρεύει το Θεό και να υπηρετεί τους

συντρόφους της.

3. ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΟΡΙΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Τα ενάρετα, αυτόβουλα πλάσματα των εξελικτικών κόσμων βασανίζονται πάντα από το

απερίσκεπτο ερώτημα του γιατί οι πάνσοφοι Δημιουργοί επιτρέπουν το κακό και την αμαρτία.
Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι και τα δύο είναι αναπόφευκτα, αν τα πλάσματα πρόκειται να
είναι πραγματικά ελεύθερα. Η ελεύθερη βούληση του εξελισσόμενου ανθρώπου, ή του έξοχου
αγγέλου δεν αποτελεί μία απλή φιλοσοφική θεώρηση, ένα συμβολικό ιδεώδες. Η ικανότητα
του ανθρώπου να επιλέγει το καλό, ή το κακό είναι μία συμπαντική πραγματικότητα. Η
ελευθερία αυτή του να αποφασίζει κάποιος για τον εαυτό του αποτελεί δώρο των Υπέρτατων
Κυβερνητών και εκείνοι ουδέποτε θα επιτρέψουν σε οποιαδήποτε ύπαρξη, ή κατηγορία
υπάρξεων, να αποστερήσει έστω και μία οντότητα στο απέραντο σύμπαν αυτής της θεϊκά
χαρισμένης ελευθερίας – ούτε καν να πείσει τις παραπλανημένες και αδαείς αυτές υπάρξεις να
απολαύσουν την εσφαλμένα αποκαλούμενη αυτή ατομική ελευθερία.

123
Αν και η συνειδητή και ολόψυχη ταυτοποίηση με το κακό (την αμαρτία) ισοδυναμεί με μη-
ύπαρξη (εκμηδενισμό), μεσολαβεί πάντοτε, μεταξύ του χρόνου μιας τέτοιας ατομικής
ταυτοποίησης με την αμαρτία και της εκτέλεσης της ποινής – της αυτόματης κατάληξης μιας
τέτοιας εκούσιας αποδοχής του κακού – μία χρονική περίοδος αρκετά μεγάλη, ώστε να κάνει
μία τέτοια απόφαση πάνω στη συμπαντική κατάσταση ενός τέτοιου ατόμου απόλυτα
ικανοποιητική για όλες τις σχετιζόμενες συμπαντικές προσωπικότητες και η οποία απόφαση θα
είναι τόσο αμερόληπτη και δίκαιη, ώστε να κερδίσει την επιδοκιμασία του ίδιου του
αμαρτωλού.

Αν, όμως, αυτός ο, εναντίον της πραγματικότητας της αλήθειας και της αγαθότητας,
συμπαντικός στασιαστής αρνηθεί να επιδοκιμάσει την ετυμηγορία και αν ο ένοχος αναγνωρίζει
στην καρδιά του την ορθότητα της καταδίκης του, αλλά αρνείται να κάνει μία τέτοια
ομολογία, τότε η εκτέλεση της καταδικαστικής απόφασης πρέπει να καθυστερήσει, σύμφωνα
με τη διακριτική ευχέρεια των Αρχαίων των Ημερών. Και οι Αρχαίοι των Ημερών αρνούνται να
εκμηδενίσουν οποιαδήποτε ύπαρξη μέχρις ότου όλες οι ηθικές αξίες και όλες οι πνευματικές
πραγματικότητες εκλείψουν τόσο από τον αμαρτωλό, όσο και από όλους τους σχετιζόμενους
μ’ αυτόν υποστηρικτές και πιθανούς συμπαθούντες.

4. ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΟΡΙΟ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ

Ένα άλλο πρόβλημα, κάπως δύσκολο να ερμηνευθεί στον αστερισμό του Νορλάτιαντεκ,
αφορά στους λόγους που επέτρεψαν στον Εωσφόρο, τον Σατανά και τους εκπεσόντες
πρίγκιπες να απεργασθούν το κακό τόσο πολύ καιρό προτού τους αντιληφθούν, τους
φυλακίσουν και τους δικάσουν.

Οι γονείς, εκείνοι που έχουν γεννήσει και αναθρέψει παιδιά, είναι περισσότερο ικανοί να
κατανοήσουν το γιατί ο Μιχαήλ, ένας Δημιουργός-πατέρας, μπορεί να καθυστερεί να
καταδικάσει και να καταστρέψει τους ίδιους του τους Υιούς. Η παραβολή του Ιησού για τον
άσωτο υιό εξηγεί καλά το πώς ένας στοργικός πατέρας μπορεί να περιμένει καιρό για τη
μεταμέλεια ενός παιδιού του που έσφαλε.

Αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός ότι ένα αμαρτωλό πλάσμα μπορεί ουσιαστικά να επιλέξει να κάνει
κακό – να διαπράξει αμαρτία – παγιώνει την πραγματικότητα της ελεύθερης βούλησης και
δικαιολογεί απολύτως κάθε μακρόχρονη καθυστέρηση στην εκτέλεση της δικαιοσύνης, με την
προϋπόθεση ότι το παρατεινόμενο έλεος μπορεί να συντείνει στη μεταμέλεια και την
αποκατάσταση.

Τις περισσότερες από τις ελευθερίες που αναζήτησε ο Εωσφόρος, τις είχε ήδη. Στο μέλλον
επρόκειτο να λάβει και άλλες. Όλα αυτά τα πολύτιμα δώρα χάθηκαν επειδή υποχώρησε στην
ανυπομονησία και ενέδωσε σε μία επιθυμία να αποκτήσει αυτό που κάποιος επιθυμεί τώρα και
να το κάνει κτήμα του περιφρονώντας κάθε υποχρέωση να σεβαστεί τα δικαιώματα και τις
ελευθερίες όλων των άλλων υπάρξεων που συνθέτουν το σύμπαν των συμπάντων. Οι ηθικές
υποχρεώσεις είναι έμφυτες, θείες και συμπαντικές.

124
Υπάρχουν πολλοί λόγοι, γνωστοί σ’ εμάς, πάνω στο γιατί οι Υπέρτατοι Κυβερνήτες δεν
κατέστρεψαν, ή δεν φυλάκισαν αμέσως τους αρχηγούς της εξέγερσης του Εωσφόρου.
Υπάρχουν, αναμφίβολα, ακόμη περισσότεροι και πιθανόν καλύτεροι λόγοι, άγνωστοι σ’ εμάς.
Η ευσπλαχνία που χαρακτηρίζει την καθυστέρηση αυτή στην εκτέλεση της δικαιοσύνης
διευρύνθηκε προσωπικά από τον Μιχαήλ του Νέβαδον. Αν δεν υπήρχε η στοργή του
Δημιουργού αυτού πατέρα προς τους σφάλλοντες Υιούς του, η υπέρτατη δικαιοσύνη του
υπερσύμπαντος θα είχε εφαρμοσθεί. Αν ένα τέτοιο γεγονός, σαν την εξέγερση του
Εωσφόρου, είχε λάβει χώρα στον Νέβαδον ενόσω ο Μιχαήλ ήταν ενσαρκωμένος στην
Ουράντια, οι ηθικοί αυτουργοί του κακού αυτού θα είχαν ακαριαία και απόλυτα εξοντωθεί.

Οι ελεήμονες καθυστερήσεις του χρόνου γίνονται με εντολές της ελεύθερης βούλησης των
Δημιουργών. Κάτι αγαθό αποκομίζει το σύμπαν από την μέθοδο αυτή της υπομονής στη
συμπεριφορά προς τους αμαρτωλούς στασιαστές. Ενώ είναι απολύτως αληθές ότι το καλό δεν
μπορεί να προέλθει από το κακό, σ’ αυτόν που σχεδιάζει και πράττει το κακό, είναι εξ ίσου
αληθές ότι τα πάντα (περιλαμβανομένου του κακού, λανθάνον και εμφανές) συνεργάζονται
για το καλό όλων των υπάρξεων που γνωρίζουν τον Θεό, που επιθυμούν να πράττουν το
θέλημά του και που ανελίσσονται προς τον Παράδεισο σύμφωνα με το αιώνιο σχέδιό του και
τη θεία επιδίωξη.

Οι φιλεύσπλαχνες, όμως, αυτές καθυστερήσεις δεν είναι παντοτινές. Παρά την μακρόχρονη
καθυστέρηση (όπως υπολογίζεται ο χρόνος στην Ουράντια) στην εκδίκαση της εξέγερσης του
Εωσφόρου, ας σημειώσουμε ότι, κατά την περίοδο που πραγματοποιήθηκε αυτή η
αποκάλυψη, η πρώτη ακροαματική διαδικασία στην εκκρεμούσα υπόθεση του Γαβριήλ κατά
του Εωσφόρου διεξήχθη στην Ουβέρσα και ότι αμέσως μετά εκδόθηκε η εντολή των Αρχαίων
των Ημερών που επέτασσε να εγκλεισθεί, εφεξής, ο Σατανάς στον κόσμο-φυλακή μαζί με τον
Εωσφόρο. Τούτο τερματίζει την ικανότητα του Σατανά να κάνει περαιτέρω επισκέψεις σε
οποιονδήποτε από τους εκπεσόντες κόσμους της Σατάνια. Η δικαιοσύνη σ’ ένα κυριαρχούμενο
από το έλεος σύμπαν μπορεί να είναι αργή, αλλά είναι βέβαιη.

5. Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗΣ

Από τους πολλούς λόγους που γνωρίζω πάνω στο γιατί ο Εωσφόρος και οι συνένοχοί του δεν
φυλακίσθηκαν νωρίτερα, ή δεν δικάστηκαν, μου επιτρέπεται να απαριθμήσω τους εξής:

1. Το έλεος απαιτεί να έχει κάθε αμαρτωλός αρκετό χρόνο ώστε να διατυπώσει μία
σοβαρή και απολύτως επιλεγμένη θέση σχετικά με τις κακές του σκέψεις και τις αμαρτωλές
του πράξεις.

2. Η υπέρτατη δικαιοσύνη κυριαρχείται από την αγάπη του Πατέρα. Γι’ αυτό ποτέ η
δικαιοσύνη δεν θα καταστρέψει αυτό που μπορεί να σώσει το έλεος. Ο χρόνος για τη σωτηρία
παραχωρείται σε κάθε αμαρτωλό.

125
3. Ουδείς στοργικός πατέρας βιάζεται να επιβάλλει τιμωρία σ’ ένα σφάλλον μέλος της
οικογένειάς του. Η υπομονή δεν μπορεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα από το χρόνο.

4. Ενώ η αμαρτία είναι πάντα επιβλαβής για μία οικογένεια, η σύνεση και η αγάπη
προτρέπουν τα δίκαια παιδιά να ανεχθούν ένα σφάλλοντα αδελφό για το χρόνο που έχει δοθεί
από τον στοργικό πατέρα, κατά τον οποίο ο αμαρτωλός μπορεί να δει το σφάλμα της
συμπεριφοράς του και να σωθεί.

5. Ανεξάρτητα από τη στάση του Μιχαήλ έναντι του Εωσφόρου, παρά το γεγονός ότι
είναι ο Δημιουργός-πατέρας του Εωσφόρου, δεν ήταν στη δικαιοδοσία του Δημιουργού-Υιού
να δικάσει συνοπτικά τον αποστάτη Κυρίαρχο του Συστήματος, επειδή δεν είχε ολοκληρώσει
την επιφοιτιστική του πορεία, κατακτώντας δι’ αυτής την απεριόριστη κυριαρχία του Νέβαδον.

6. Οι Αρχαίοι των Ημερών θα μπορούσαν να είχαν εξοντώσει αμέσως αυτούς

τους στασιαστές, αλλά σπάνια εκτελούν τους αμαρτωλούς χωρίς ολοκληρωμένη
ακροαματική διαδικασία. Στην προκειμένη περίπτωση αρνήθηκαν να ανατρέψουν τις
αποφάσεις του Μιχαήλ.

7. Είναι προφανές ότι ο Εμμανουήλ συμβούλευσε τον Μιχαήλ να μείνει μακριά από
τους στασιαστές και να αφήσει την εξέγερση να ακολουθήσει τη φυσιολογική της πορεία της
αυτοεξάλειψης. Και η σοφία των Ενοποιήσεων των Ημερών αποτελεί τη χρονική αντανάκλαση
της ενωμένης σοφίας της Τριάδας του Παραδείσου.

8. Οι Πιστοί των Ημερών στην Εντέντια συμβούλευσαν τους Πατέρες του Αστερισμού
να επιτρέψουν την ελεύθερη πορεία των στασιαστών μέχρι του σημείου όπου όλη η
συμπάθεια προς τους αμαρτωλούς αυτούς θα ξεριζωνόταν αμέσως από την καρδιά κάθε
παρόντος και μελλοντικού πολίτη του Νορλάτιαντεκ – κάθε θνητού, μοροντιανού, ή
πνευματικού πλάσματος.

9. Στην Τζερουζέμ, ο προσωπικός εκπρόσωπος των Υπέρτατων Εκτελεστών του

Όρβοντον συμβούλευσε τον Γαβριήλ να παράσχει κάθε ευκαιρία, σε κάθε ζωντανό πλάσμα,
να διαμορφώσει μία προσεκτική επιλογή στα θέματα εκείνα που περιλαμβάνονταν στην
Διακήρυξη της Ελευθερίας του Εωσφόρου. Όταν τα αιτήματα της εξέγερσης προβλήθηκαν, ο
σύμβουλος του Γαβριήλ πάνω σε επείγουσες καταστάσεις του Παραδείσου ανέπτυξε την
άποψη ότι εάν μία τέτοια απόλυτη και ελεύθερη ευκαιρία δεν δινόταν σε όλα τα πλάσματα
του Νορλάτιαντεκ, τότε η Παραδείσια καραντίνα εναντίον όλων αυτών των πιθανών
απρόθυμων, ή γεμάτων αμφιβολίες πλασμάτων θα επεκτείνετο για λόγους αυτοπροστασίας
εναντίον ολόκληρου του αστερισμού. Για να παραμείνουν ανοικτές οι Παραδείσιες πύλες
ανέλιξης στις υπάρξεις του Νορλάτιαντεκ, ήταν απαραίτητο να διασφαλισθεί η πλήρης
ανάπτυξη της εξέγερσης και να εξασφαλισθεί η αμέριστη αποφασιστικότητα της στάσης εκ
μέρους όλων των υπάρξεων, με οποιονδήποτε τρόπο και εάν συνδέονταν μ’ αυτήν.

126
10. H Θεία Λειτουργός του Σάλβινγκτον εξέδωσε, ως τρίτο του ανεξάρτητο διάγγελμα,
μία εντολή η οποία επέτασσε ότι τίποτε δεν θα γινόταν ώστε να αποκατασταθεί εν μέρει, να
αποσιωπηθεί από δειλία, ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο να αποκρυφθεί το απαίσιο πρόσωπο
των στασιαστών και της εξέγερσης. Οι αγγελικές στρατιές πήραν την εντολή να εργασθούν
για την πλήρη αποκάλυψη και τις απεριόριστες ευκαιρίες της έκφρασης της αμαρτίας, ως τον
συντομότερο δρόμο για την επίτευξη της τέλειας και ολοκληρωτικής ίασης της μάστιγας του
κακού και της αμαρτίας.

11. Ένα συμβούλιο έκτακτης ανάγκης τέως θνητών, αποτελούμενο από Κραταιούς
Αγγελιαφόρους, μεγαλυνθέντες θνητούς που είχαν προσωπική εμπειρία με παρόμοιες
καταστάσεις, μαζί με τους συντρόφους τους, οργανώθηκε στην Τζερουζέμ. Ενημέρωσαν τον
Γαβριήλ ότι τουλάχιστον τριπλάσιος αριθμός υπάρξεων θα εκμαυλίζονταν αν επιχειρούνταν
αυθαίρετες, ή συνοπτικές μέθοδοι καταστολής. Ολόκληρο το συμβουλευτικό σώμα της
Ουβέρσα ομόφωνα συνέστησε στον Γαβριήλ να αφήσει την εξέγερση να ακολουθήσει την
πλήρη και φυσική της πορεία, έστω και αν απαιτούνταν ένα εκατομμύριο χρόνια για να
απαλειφθούν οι συνέπειες.

12. Ο χρόνος, έστω και σ’ ένα σύμπαν του χρόνου, είναι σχετικός: Αν ένας θνητός της
Ουράντια, με μέση διάρκεια ζωής, διαπράξει ένα έγκλημα που θα οδηγούσε σε παγκόσμιο
πανδαιμόνιο και αν γινόταν αντιληπτός, δικαζόταν και εκτελείτο μέσα σε δύο, ή τρεις ημέρες
από την διάπραξη του εγκλήματος, θα σας φαινόταν πολύς καιρός; Και όμως, αυτό θα ήταν
περισσότερο συγκρίσιμο με τη διάρκεια της ζωής του Εωσφόρου, έστω και αν η δίκη του, που
μόλις άρχισε, δεν θα ολοκληρωνόταν για εκατό χιλιάδες Ουραντιανά χρόνια. Το σχετικό
πέρασμα του χρόνου από την έποψη της Ουβέρσα, όπου εκκρεμεί η αντιδικία, θα μπορούσε
να γίνει κατανοητό λέγοντας ότι το έγκλημα του Εωσφόρου άρχισε να εκδικάζεται μέσα σε
δυόμισι δευτερόλεπτα από τη στιγμή που διαπράχθηκε. Από την έποψη του Παραδείσου η
εκδίκαση είναι ταυτόχρονη με την διάπραξη.

Υπάρχουν άλλοι τόσοι λόγοι για το ότι δεν αναχαιτίσθηκε αυθαίρετα η εξέγερση του
Εωσφόρου, που θα μπορούσαν να γίνουν εν μέρει κατανοητοί σ’ εσάς, αλλά που δεν
έχω το δικαίωμα να αφηγηθώ. Μπορώ μόνο να σας ενημερώσω ότι στην Ουβέρσα
διδάσκουμε σαράντα οκτώ λόγους για τους οποίους επιτρέπεται στο κακό να διανύσει
την πλήρη πορεία της ίδιας της ηθικής του χρεοκοπίας και της πνευματικής
εξάλειψης. Δεν αμφιβάλλω όλοι υπάρχουν άλλοι τόσοι επιπλέον λόγοι άγνωστοι σ’
εμένα.

6. Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Οποιεσδήποτε δυσκολίες και αν συναντήσουν οι εξελισσόμενοι θνητοί στις προσπάθειές τους

να κατανοήσουν την εξέγερση του Εωσφόρου, πρέπει να καταστεί σαφές σε όλους τους
στοχαστικούς διανοητές ότι ο τρόπος χειρισμού των στασιαστών αποτελεί δικαίωση της θείας
αγάπης. Η φιλόστοργη ευσπλαχνία που φθάνει μέχρι τους στασιαστές πράγματι φαίνεται να
εμπλέκει πολλές αθώες υπάρξεις σε δοκιμασίες και βάσανα, όλες όμως αυτές οι ταραγμένες

127
προσωπικότητες μπορούν με ασφάλεια να προσβλέπουν στους πάνσοφους Κριτές να
αποφανθούν για το πεπρωμένο τους με ευσπλαχνία αλλά και δικαιοσύνη.

Σε όλες τις συνδιαλλαγές τους με νοήμονες υπάρξεις, τόσον ο Δημιουργός Υιός όσο και ο εν
Παραδείσω Πατέρας του εμφορούνται από αγάπη. Είναι αδύνατο να αντιληφθεί κανείς πολλές
φάσεις από την στάση των κυβερνητών του σύμπαντος προς τους στασιαστές και την
εξέγερση – την αμαρτία και τους αμαρτωλούς – εκτός αν θυμηθεί ότι ο Θεός, ως Πατέρας έχει
προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων φάσεων της εκδήλωσης της Θείας φύσης, σε όλες τις
συνδιαλλαγές του θείου με την ανθρωπότητα. Πρέπει, επίσης, να θυμόμαστε ότι οι εν
Παραδείσω Δημιουργοί Υιοί εμφορούνται από το έλεος.

Αν ένας στοργικός πατέρας μιας μεγάλης οικογένειας αποφασίσει να δείξει έλεος σε ένα από
τα παιδιά του που ενέχεται σε θλιβερά ανομήματα, μπορεί θαυμάσια να θεωρηθεί ότι η
επέκταση αυτή του ελέους προς το ανάρμοστα φερόμενο αυτό παιδί, θα δημιουργήσει
προσωρινές δυσκολίες σε όλα τα άλλα, τα καλότροπα παιδιά. Τέτοια φαινόμενα είναι
αναπόφευκτα. Ένας τέτοιος κίνδυνος είναι αδιαχώριστος από την πραγματική κατάσταση του
να έχεις ένα φιλόστοργο γονέα και να είσαι μέλος μιας οικογένειας. Κάθε μέλος μιας
οικογένειας ωφελείται από τη σωστή συμπεριφορά κάθε άλλου μέλους. Επιπλέον, κάθε μέλος
οφείλει να υφίσταται τις χρονικές επιπτώσεις του παραπτώματος κάθε άλλου μέλους. Οι
οικογένειες, οι ομάδες, τα έθνη, οι φυλές, οι κόσμοι, τα συστήματα, οι αστερισμοί και τα
σύμπαντα είναι σχέσεις συνεργασίας οι οποίες διαθέτουν ατομικότητα. Και για το λόγο αυτό,
κάθε μέλος μιας τέτοιας ομάδας, μεγάλης, ή μικρής, δρέπει τα οφέλη και υφίσταται τις
συνέπειες των καλών και των κακών πράξεων όλων των άλλων μελών της περί ης ο λόγος
ομάδας.

Ένα πράγμα, ωστόσο, πρέπει να γίνει σαφές: Αν πρόκειται να υποστείτε τις βλαβερές
συνέπειες ενός ανομήματος κάποιου μέλους της οικογενείας σας, κάποιου συμπολίτη, ή
συντρόφου σας, ακόμη και εξέγερση στο σύστημα, ή κάπου αλλού – ασχέτως του τι πρέπει
να υπομείνετε εξ αιτίας των κακών πράξεων των συνεργατών, των συντρόφων, ή των
ανωτέρων σας – μπορείτε να είστε βέβαιοι, με την αιώνια διαβεβαίωση, ότι οι δοκιμασίες
αυτές είναι οδύνες παροδικές. Καμία από τις συνέπειες αυτές της κακής συμπεριφοράς των
αδελφών σας στην ομάδα δεν μπορεί ποτέ να θέσει σε κίνδυνο τις αιώνιες ελπίδες σας, ή κατ’
ελάχιστο βαθμό να σας στερήσει του θείου δικαιώματός σας της προς τον Παράδεισο ανέλιξης
και της κατάκτησης του Θεού.

Και υπάρχει αντιστάθμισμα γι’ αυτές τις δοκιμασίες, τις καθυστερήσεις και τις απογοητεύσεις,
που σταθερά συνοδεύουν την αμαρτία της εξέγερσης. Από τις πολλές, σημαντικές επιπτώσεις
της εξέγερσης του Εωσφόρου που μπορούν να κατονομασθούν, μπορώ μόνο να επιστήσω
την προσοχή σας στην εμπλουτισμένη πορεία των θνητών εκείνων ανερχομένων, των
πολιτών της Τζερουζέμ οι οποίοι, έχοντας αντισταθεί στις σοφιστείες της αμαρτίας, μπήκαν
στη σειρά για να γίνουν οι μελλοντικοί Κραταιοί Αγγελιαφόροι, μέλη της τάξης μου. Κάθε
ύπαρξη που πέρασε με επιτυχία τη δοκιμασία αυτού του φοβερού επεισοδίου, με τον τρόπο
αυτό προώθησε άμεσα τη διοικητική του κατάσταση και μεγάλωσε την πνευματική του αξία.

Αρχικά, η αναταραχή του Εωσφόρου φάνηκε να είναι μια αδυσώπητη θεομηνία στο σύστημα
και στο σύμπαν. Σταδιακά τα οφέλη άρχισαν να συσσωρεύονται. Με το πέρασμα είκοσι πέντε

128
χιλιάδων ετών κατά το χρόνο του συστήματος (είκοσι χιλιάδων ετών, κατά το χρόνο της
Ουράντια), οι Μελχισεδέκ άρχισαν να διδάσκουν ότι το καλό που προέκυψε από την
αφροσύνη του Εωσφόρου είχε φθάσει να ισοσκελίσει το κακό που είχε προκληθεί. Το
συνολικό κακό είχε, ως εκείνη την ώρα, σχεδόν σταθεροποιηθεί, εξακολουθώντας να
μεγαλώνει μόνο σε ορισμένους απομονωμένους κόσμους, ενώ οι ευεργετικές επιπτώσεις
συνέχισαν να πολλαπλασιάζονται και να επεκτείνονται μέσα στο σύμπαν και το υπερσύμπαν,
ακόμη και στη Χαβόνα. Οι Μελχισεδέκ πλέον διδάσκουν ότι το καλό που προκύπτει από την
εξέγερση της Σατάνια είναι περισσότερο από χίλιες φορές μεγαλύτερο από το συνολικό κακό.

Αλλά μία τέτοια ασυνήθιστη και θεάρεστη συγκομιδή κακών πράξεων θα μπορούσε να
προκληθεί μόνο δια της συνετής, θείας και ελεήμονος στάσης όλων των ανωτέρων του
Εωσφόρου, που εκτείνονται από τους Πατέρες του Αστερισμού στην Εντέντια, ως τον Πατέρα
του Σύμπαντος στον Παράδεισο. Το πέρασμα του χρόνου έχει εμπλουτίσει το επακολουθήσαν
καλό που προέκυψε από την αφροσύνη του Εωσφόρου. Και εφ’ όσον το κακό που επρόκειτο
να τιμωρηθεί είχε σχεδόν πλήρως αναπτυχθεί σε συγκριτικά σύντομο χρόνο, είναι προφανές
ότι οι πάνσοφοι και εχέφρονες κυβερνήτες του σύμπαντος σίγουρα θα επεξέτειναν το χρόνο
στον οποίο θα έδρεπαν ολοένα αυξανόμενα ευεργετικά αποτελέσματα. Ανεξάρτητα από τους
πολλούς επιπλέον λόγους που καθυστέρησαν να γίνουν αντιληπτοί και να δικασθούν οι
στασιαστές της Σατάνια, αυτό το συγκεκριμένο κέρδος θα ήταν αρκετό να εξηγήσει το γιατί οι
αμαρτωλοί αυτοί δεν φυλακίσθηκαν νωρίτερα, γιατί δεν καταδικάσθηκαν και δεν
εξοντώθηκαν.

Ο κοντόφθαλμος και περιορισμένος από το χρόνο νους των θνητών πρέπει να κρίνει αργά τις
χρονικές καθυστερήσεις των εχεφρόνων και πάνσοφων διαχειριστών των συμπαντικών
υποθέσεων.

Ένα σφάλμα της ανθρώπινης σκέψης που αφορά στα προβλήματα αυτά συνίσταται στην
αντίληψη ότι όλοι οι εξελικτικοί θνητοί σ’ έναν αναπτυσσόμενο πλανήτη θα επέλεγαν να
ακολουθήσουν την προς τον Παράδεισο πορεία, αν η αμαρτία δεν είχε καταρασθεί τον κόσμο
τους. Η ικανότητα να αποποιούνται τη σωτηρία δεν χρονολογείται από την εποχή της
εξέγερσης του Εωσφόρου. Ο θνητός άνθρωπος διέθετε πάντα το χάρισμα της αυτόβουλης
επιλογής σχετικά με την προς τον Παράδεισο πορεία του.

Καθώς ανέρχεσθε στην εμπειρία της σωτηρίας, διευρύνετε την άποψή σας για το σύμπαν και
επεκτείνετε τον ορίζοντα των εννοιών και των αξιών. Και έτσι θα γίνετε ικανοί να
κατανοήσετε καλύτερα γιατί σε τέτοιες υπάρξεις, όπως ο Εωσφόρος και ο Σατανάς επετράπη
να συνεχίσουν την εξέγερση. Θα αντιληφθείτε, επίσης, καλύτερα πόσο απόλυτο (αν όχι
άμεσο) καλό μπορεί να προέλθει από το χρονικά περιορισμένο κακό. Αφού φθάσετε στον
Παράδεισο, θα διαφωτισθείτε, πραγματικά και θα ανακουφισθείτε, όταν ακούσετε τους
υπεραφικούς φιλοσόφους να συζητούν και να ερμηνεύουν τα βαθιά αυτά προβλήματα της
συμπαντικής τακτοποίησης. Ακόμη και τότε, όμως, αμφιβάλλω αν θα ικανοποιηθείτε απόλυτα
βαθιά στο νου σας. Εγώ τουλάχιστον δεν ικανοποιήθηκα, ακόμη και όταν είχα, έτσι, φθάσει
στο αποκορύφωμα της συμπαντικής φιλοσοφίας. Δεν επέτυχα την πλήρη κατανόηση των
πολυπλοκοτήτων αυτών ει μη μόνον όταν μου ανατέθηκαν διοικητικά καθήκοντα στο
υπερσύμπαν, όπου δια της ουσιαστικής εμπειρίας κατέκτησα επαρκή εννοιολογική ικανότητα
για την κατανόηση τέτοιων πολύπλευρων προβλημάτων στην κοσμική δικαιοσύνη και την
πνευματική φιλοσοφία. Καθώς ανέρχεσθε προς τον Παράδεισο, ολοένα και περισσότερο θα
μαθαίνετε ότι πολλά προβληματικά χαρακτηριστικά της διοίκησης του σύμπαντος μπορούν να

129
γίνουν κατανοητά μόνο μετά την απόκτηση αυξημένης εμπειρικής ικανότητας και την επίτευξη
εμπλουτισμένης πνευματικής ενόρασης. Η κοσμική σοφία είναι βασική για την κατανόηση των
κοσμικών καταστάσεων.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Κραταιό Αγγελιαφόρο της δια της εμπειρίας σωτηρίας στην πρώτη
εξέγερση του συστήματος στα σύμπαντα του χρόνου, προσαρτημένου τώρα στην κυβέρνηση
του υπερσύμπαντος του Όρβοντον και λειτουργούντος επί του θέματος αυτού μετά από
αίτημα του Γαβριήλ του Σάλβινγκτον.)

130
 Η εποχή του Φωτός και της Ζωής: Το ανώτατο στάδιο
ανάπτυξης του πλανήτη μας

ΕΓΓΡΑΦΟ 55 – ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Η εποχή του φωτός και της ζωής είναι το τελικό εξελικτικό επίτευγμα ενός κόσμου του
χρόνου και του διαστήματος.

Μόνον οι πλανήτες εκείνοι οι οποίοι κατακτούν τη θέση τους στα κύρια πλανητικά
κυκλώματα του υπερσύμπαντος διασφαλίζουν την συνεχή επιβίωσή τους, αλλά απ’ όσα
γνωρίζουμε, οι πλανήτες αυτοί που παγιώθηκαν στο φως και τη ζωή προορίζονται να
συνεχίσουν μέσα από τις αιώνιες εποχές όλου του μέλλοντος χρόνου.

Υπάρχουν επτά στάδια στην ανάπτυξη της εποχής του φωτός και της ζωής σ’ έναν εξελικτικό κόσμο :

1. Το αρχικό, ή πλανητικό στάδιο

2. Το δεύτερο στάδιο, ή στάδιο του συστήματος

3. Το τρίτο στάδιο, ή στάδιο του αστερισμού

4. Το τέταρτο στάδιο, ή στάδιο του τοπικού σύμπαντος

5. Το πέμπτο στάδιο, ή στάδιο του ελάσσονος τομέα

6. Το έκτο στάδιο, ή στάδιο του μείζονος τομέα

7. Το έβδομο στάδιο, ή στάδιο του υπερσύμπαντος

Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΜΟΡΟΝΤΙΑ

Η παρουσία ενός μοροντιανού ναού στην πρωτεύουσα ενός κατοικημένου κόσμου είναι το
πιστοποιητικό μιας τέτοιας σφαίρας στις παγιωμένες εποχές του φωτός και της ζωής. Προτού
οι Διδάσκαλοι Υιοί εγκαταλείψουν έναν κόσμο, με την ολοκλήρωση της τελικής τους αποστολής,
εγκαινιάζουν την τελική αυτή εποχή του εξελικτικού επιτεύγματος. Προίστανται την ημέρα κατά την
οποία «ο ιερός ναός χαμηλώνει στη γη.» Το γεγονός αυτό, που σηματοδοτεί την αυγή της εποχής
του φωτός και της ζωής, τιμάται πάντα με την προσωπική παρουσία του επιφοιτούντος Υιού
του Παραδείσου του εν λόγω πλανήτη, που έρχεται για να παραστεί ως μάρτυρας της μεγάλης αυτής
ημέρας.

131
Αν και οι πλανητικοί ναοί έχουν αναφερθεί ως «ερχόμενοι από τον ουρανό,» στην
πραγματικότητα κανένα πραγματικό υλικό δεν μεταφέρεται από το αρχηγείο του
συστήματος. Το αρχιτεκτονικό σχέδιο κάθε ναού εκπονείται ως μικρογραφία της
πρωτεύουσας του συστήματος και οι Επόπτες της Μοροντιανής Δύναμης φέρουν, στη
συνέχεια, τα εγκεκριμένα αυτά σχέδια στον πλανήτη. Εδώ, σε συνεργασία με τους
Κυρίαρχους Φυσικούς Ελεγκτές, προχωρούν στην κατασκευή του μοροντιανού ναού
σύμφωνα με τις προδιαγραφές.

Ο μέσος μοροντιανός ναός χωράει περίπου τριακόσιες χιλιάδες θεατές. Τα κτίρια αυτά δεν
χρησιμοποιούνται για λατρεία, αναψυχή, ή λήψη εκπομπών. Είναι αφιερωμένα στις ειδικές
τελετουργίες του πλανήτη, όπως είναι: οι επικοινωνίες με τον Κυρίαρχο του Συστήματος, ή
με τους Μέγιστους, ειδικές τελετουργίες οραματισμού, σχεδιασμένες να αποκαλύψουν την
προσωπική παρουσία πνευματικών υπάρξεων και σιωπηλή κοσμική συγκέντρωση σε θέματα
πνευματικά. Οι θνητοί του κόσμου λαμβάνουν πλανητική αναγνώριση για επιτεύγματα
ανώτερης κοινωνικής υπηρεσίας, καθώς και άλλες διακεκριμένες πράξεις.

Ένας τέτοιος μοροντιανός ναός χρησιμεύει, επίσης, ως χώρος συγκέντρωσης, όπου

επιβεβαιώνεται η μετάβαση των ζώντων θνητών στη μοροντιανή υπόσταση. Είναι εξ αιτίας του
ότι ο ναός μεταφοράς αποτελείται από μοροντιανά υλικά που δεν καταστρέφεται από την φλογερή
λάμψη του αδηφάγου πυρός, που τόσο ολοκληρωτικά αφαιρεί κάθε ίχνος των φυσικών σωμάτων των
θνητών εκείνων οι οποίοι εκεί ακριβώς βιώνουν την τελική συγχώνευση με τους θείους Προσαρμοστές
τους.

Στους προ της παγίωσης κόσμους, στους πλανήτες χωρίς μοροντιανούς ναούς, οι λάμψεις
αυτές της συγχώνευσης απαντώνται πολλές φορές στην ατμόσφαιρα του πλανήτη, όπου το
υλικό σώμα ενός υποψήφιου για μεταφορά ανυψώνεται από τα μεσοδιάστατα πλάσματα και
τους φυσικούς ελεγκτές.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΑ

Ο φυσικός, υλικός θάνατος δεν αποτελεί αναπόφευκτη κατάληξη των θνητών. Η

πλειονότητα των προηγμένων εξελικτικών υπάρξεων, των πολιτών των κόσμων που
βρίσκονται στην τελική εποχή του φωτός και της ζωής δεν πεθαίνουν. Μεταφέρονται κατ’
ευθείαν από τη ζωή στη σάρκα, στην μοροντιανή υπόσταση.

Η εμπειρία αυτή της μεταφοράς από την υλική ζωή στη μοροντιανή κατάσταση – συγχώνευση της
αθάνατης ψυχής με τον ενοικούντα Προσαρμοστή – αυξάνει σε συχνότητα ανάλογα με την εξελικτική
πρόοδο του πλανήτη. Αρχικά, μόνο λίγοι θνητοί, σε κάθε εποχή, φθάνουν στα επίπεδα μεταφοράς της
πνευματικής προόδου, αλλά με την έναρξη των διαδοχικών εποχών των Διδασκάλων Υιών, ολοένα και
περισσότερες συγχωνεύσεις με τον Προσαρμοστή λαμβάνουν χώρα πριν από τον τερματισμό της
επιμηκυνόμενης ζωής των προοδευόντων αυτών θνητών. Και ως την εποχή της τελικής αποστολής των
Διδασκάλων Υιών, το ένα τέταρτο περίπου των υπέροχων αυτών θνητών εξαιρούνται από το
φυσικό θάνατο.

132
Όσο προχωρεί η εποχή του φωτός και της ζωής, τα μεσοδιάστατα πλάσματα, ή οι συνεργάτες τους
αισθάνονται την κατάσταση της πιθανής ένωσης της ψυχής με τον Προσαρμοστή που πλησιάζει, και το
γνωστοποιούν στους φρουρούς του πεπρωμένου, οι οποίοι στη συνέχεια κοινοποιούν τα θέματα αυτά
στην ομάδα των τελικιστών, υπό τη δικαιοδοσία των οποίων ο συγκεκριμένος θνητός μπορεί να
λειτουργήσει. Κατόπιν δημοσιοποιείται η κλήτευση του Πλανητικού Κυρίαρχου προς ένα τέτοιο θνητό
να παραιτηθεί από όλα τα πλανητικά καθήκοντα, να αποχαιρετήσει τον κόσμο της καταγωγής του και να
προχωρήσει στον εσωτερικό ναό του Πλανητικού Κυρίαρχου, για να περιμένει εκεί τη διέλευση στη
μοροντιανή κατάσταση, τη λάμψη της μετάβασης, από την υλική κυριαρχία της εξέλιξης, στο
μοροντιανό επίπεδο της προ-πνευματικής προόδου.

Όταν η οικογένεια, οι φίλοι και οι συνεργάτες ενός τέτοιου υποψήφιου για συγχώνευση συγκεντρωθούν στον
μοροντιανό ναό, διαμοιράζονται γύρω από την εξέδρα όπου αναπαύονται οι υποψήφιοι για συγχώνευση, ενώ
συνομιλούν ελεύθερα με τους συγκεντρωμένους φίλους τους. Ένας κύκλος παρεμβατικών ουράνιων οντοτήτων
διευθετείται έτσι ώστε να προστατεύσει τους εκ της ύλης θνητούς από τη δράση των ενεργειών που εκδηλώνονται
τη στιγμή της «λάμψης της ζωής», η οποία ελευθερώνει τους υποψήφιους για ανέλιξη από τα δεσμά της υλικής
σάρκας, κάνοντας έτσι στον εξελικτικό αυτό θνητό όλα όσα κάνει ο φυσικός θάνατος σ’ εκείνους οι οποίοι δια του
τρόπου αυτού ελευθερώνονται από τη σάρκα.

Πολλοί υποψήφιοι για συγχώνευση μπορεί να συγκεντρωθούν στον απέραντο ναό ταυτόχρονα. Και τι
θαυμάσια στιγμή είναι αυτή, όταν οι θνητοί συναθροίζονται έτσι για να παραστούν ως μάρτυρες στην
ανέλιξη των αγαπημένων τους μέσα σε πνευματικές λάμψεις, τι αντίθεση με τις προηγούμενες εποχές,
όταν οι θνητοί έπρεπε να παραδώσουν τους νεκρούς τους στην αγκάλη των γήινων στοιχείων! Οι σκηνές
των κλαυθμών και των οδυρμών, χαρακτηριστικές των προηγούμενων εποχών της ανθρώπινης εξέλιξης,
αντικαθίστανται τώρα από εκστατική χαρά και απόλυτο ενθουσιασμό, καθώς αυτοί οι θνητοί που
γνώρισαν τον Θεό λένε στους αγαπημένους τους ένα προσωρινό αντίο, ενώ απομακρύνονται από τις
υλικές τους συναναστροφές μέσα σε πνευματικές πυρές υπέρτατης μεγαλοπρέπειας και απόλυτου
μεγαλείου. Σε κόσμους παγιωμένους στο φως και τη ζωή, οι «κηδείες» γίνονται αιτίες
υπέρτατης χαράς, βαθιάς ικανοποίησης και άφατων προσδοκιών.

Οι θνητοί παρατηρητές δεν μπορούν να δουν κανένα από τους μετασχηματισθέντες συντρόφους τους,
μετά τη λάμψη της συγχώνευσης. Τέτοιες μετασχηματισθείσες ψυχές προχωρούν με τη βοήθεια του
Προσαρμοστή κατ’ ευθείαν στην αίθουσα ανάστασης του οικείου κόσμου μοροντιανής εκπαίδευσης.

Ως την εποχή που ένας κόσμος φθάνει στο τέταρτο στάδιο του φωτός και της ζωής, περισσότεροι από
τους μισούς θνητούς εγκαταλείπουν τον πλανήτη μετασχηματιζόμενοι από τους ζώντες. Μια τέτοια
μείωση του θανάτου συνεχίζεται ατέλειωτα, αλλά δεν γνωρίζω κανένα σύστημα οι κατοικημένοι κόσμοι
του οποίου, έστω και αν από μακρού έχουν παγιωθεί στο φως και τη ζωή, ελευθερώνονται απόλυτα από
τον φυσικό θάνατο, ως τεχνική διαφυγής από τα δεσμά της σάρκας.

Οι μετασχηματισμένες ψυχές των ανεπτυγμένων εποχών των παγιωμένων σφαιρών δεν

περνούν από τους κόσμους-δώματα. Ούτε μένουν προσωρινά, ως σπουδαστές, στους μοροντιανούς
κόσμους του συστήματος, ή του αστερισμού. Δεν περνούν από οποιαδήποτε από τις προηγούμενες
φάσεις της μοροντιανής ζωής. Είναι οι μοναδικοί ανερχόμενοι θνητοί που σχεδόν ξέφυγαν από τη
μοροντιανή διέλευση κατά τη διαδρομή τους από την υλική υπόσταση στην ημιπνευματική κατάσταση.
Η αρχική εμπειρία αυτών των, υπό του Υιού κυριευμένων, θνητών κατά την ανελικτική
πορεία τους βρίσκεται στην υπηρεσία των κόσμων προόδου του αρχηγείου του σύμπαντος.

133
ΟΙ ΧΡΥΣΟΙ ΑΙΩΝΕΣ

Κατά την εποχή αυτή του φωτός και της ζωής, ο κόσμος ευημερεί ολοένα και περισσότερο κάτω από
την πατρική διακυβέρνηση του Πλανητικού Κυρίαρχου. Ως την εποχή αυτή, οι κόσμοι προοδεύουν
με την ώθηση μιας γλώσσας, μιας θρησκείας και, προκειμένου για φυσιολογικούς κόσμους,
μιας φυλής. Η εποχή, ωστόσο, αυτή δεν είναι τέλεια. Αυτοί οι κόσμοι εξακολουθούν να διαθέτουν
καλά εξοπλισμένα νοσοκομεία, ιδρύματα για τη φροντίδα των ασθενών. Εξακολουθούν ακόμη να
υπάρχουν τα προβλήματα της περίθαλψης τυχαίων τραυματισμών καθώς και οι αναπόφευκτες αδυναμίες
που ακολουθούν τη φθορά του γήρατος και τις διαταραχές της άνοιας. Οι ασθένειες δεν έχουν
ολοκληρωτικά νικηθεί, ούτε τα ζώα της γης έχουν υποταχθεί στην τελειότητα.Αυθόρμητα θα
μπορούσατε να περιγράψετε ένα τέτοιο κόσμο – αν μπορούσατε να μεταφερθείτε διαμιάς σ’
έναν πλανήτη ο οποίος να βρίσκεται σ’ αυτό το στάδιο ανάπτυξης – ως επίγειο παράδεισο.

Η ανθρώπινη διακυβέρνηση στη διεύθυνση των υλικών υποθέσεων εξακολουθεί να

λειτουργεί σ’ ολόκληρη αυτή την εποχή της σχετικής προόδου και τελειότητας. Οι δημόσιες
δραστηριότητες ενός κόσμου στο πρώτο στάδιο του φωτός και της ζωής, τον οποίο πρόσφατα
επισκέφθηκα, χρηματοδοτούνταν με τη μέθοδο του φόρου της δεκάτης. Κάθε ενήλικος εργαζόμενος
– καθώς και όλοι οι σωματικά ικανοί πολίτες που απασχολούνταν κάπου – πλήρωνε δέκα τοις εκατό από
το εισόδημά του, ή την αύξησή του στο δημόσιο ταμείο και το ποσό αυτό εδαπανάτο ως εξής:

Τρία τοις εκατό ξοδευόταν στην προώθηση της αλήθειας – στην επιστήμη, την εκπαίδευση και τη φιλοσοφία, τρία
τοις εκατό διετίθετο στο κάλλος – την αναψυχή, τον ελεύθερο χρόνο του κοινωνικού συνόλου και την τέχνη, Τρία
τοις εκατό ήταν αφιερωμένο στην αγαθότητα – την κοινωνική υπηρεσία, τον αλτρουισμό και τη θρησκεία, Ένα
τοις εκατό είχε ορισθεί ως απόθεμα ασφαλείας κατά του κινδύνου της ανικανότητας για εργασία συνεπεία
ατυχήματος, ασθένειας, γήρατος, ή απρόβλεπτων καταστροφών.

Οι φυσικοί πόροι του πλανήτη αυτού διαχειρίζονταν ως κοινωνικά αγαθά, ως κτήμα της κοινότητας.

Σ’ αυτόν τον κόσμο, η ύψιστη τιμή που απενέμετο σ’ έναν πολίτη ήταν το παράσημο της
«υπέρτατης υπηρεσίας», ο μοναδικός τίτλος αναγνώρισης που θα μπορούσε ποτέ να δοθεί
σ’ έναν μοροντιανό ναό. Η αναγνώριση αυτή εδίδετο σ’ εκείνους οι οποίοι είχαν για πολύ
καιρό διακριθεί σε κάποια φάση μιας υπεράνω της ύλης ανακάλυψης, ή σε μία κοινωνική
υπηρεσία επί του πλανήτη.

Η πλειονότητα των κοινωνικών και διοικητικών θέσεων κατείχετο από κοινού, από άνδρες
και γυναίκες. Το μεγαλύτερο μέρος της διδασκαλίας γινόταν από κοινού. Με τον ίδιο τρόπο,
όλες οι δικαστικές υποθέσεις διεξάγονταν από παρόμοια συνεργαζόμενα ζευγάρια.

Σ’ αυτούς τους υπέροχους κόσμους η περίοδος της τεκνοποιίας δεν επιμηκύνεται πολύ. Δεν είναι το
καλύτερο να έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας τα παιδιά μιας οικογένειας. Όταν έχουν μικρή διαφορά
ηλικίας, τα παιδιά μπορούν να συμμετάσχουν πολύ περισσότερο στην αμοιβαία εκπαίδευσή τους. Και
στους κόσμους αυτούς εκπαιδεύονται κατά τρόπο θαυμάσιο, δια του ανταγωνιστικού
συστήματος της ενθουσιώδους προσπάθειας στους προηγμένους χώρους και τομείς
διαφορετικών επιτευγμάτων, πάνω στην απόλυτη γνώση της αλήθειας, του κάλλους και της
αγαθότητας. Δεν υπάρχει φόβος ακόμη και τέτοιες μεγαλυνθείσες σφαίρες να εμφανίσουν αφθονία

134
κακού, πραγματικού και δυνητικού, το οποίο διεγείρει την επιλογή μεταξύ της αλήθειας και της πλάνης,
του καλού και του κακού, της αμαρτίας και της αρετής.

Οπωσδήποτε, όμως, υπάρχει ένα συγκεκριμένο, αναπόφευκτο μειονέκτημα που ακολουθεί τη θνητή
υπόσταση σε τέτοιους προηγμένους, εξελικτικούς πλανήτες. Όταν ένας παγιωμένος κόσμος
προοδεύει πέραν του τρίτου σταδίου του φωτός και της ζωής, όλοι οι ανερχόμενοι είναι
προορισμένοι, πριν φθάσουν στον ελάσσονα τομέα, να δεχθούν κάποιο είδος προσωρινής
αποστολής σε κάποιον πλανήτη που περνά από τα αρχικά στάδια της εξέλιξης.

Ένας πλανήτης του μεγέθους της Ουράντια, όταν παγιωθεί σχετικά καλά, θα έχει περίπου εκατό
υποδιοικητικά κέντρα. Τα δευτερεύοντα αυτά κέντρα θα έχουν ως προϊστάμενο μία από τις ακόλουθες
ομάδες αρμόδιων διοικητών:

1. Νεαρούς Υλικούς Υιούς και Θυγατέρες που μεταφέρονται από το αρχηγείο του
συστήματος για να εργασθούν ως βοηθοί των κυβερνώντων Αδάμ και Εύας.

2. Τους απογόνους του ημιθνητού επιτελείου του Πλανητικού Πρίγκιπα, οι οποίοι

γεννήθηκαν σε ορισμένους κόσμους γι’ αυτές, αλλά και άλλες, παρόμοιες ευθύνες.

3. Τους άμεσους πλανητικούς απογόνους του Αδάμ και της Εύας.

4. Τα υλοποιημένα και εξανθρωπισμένα μεσοδιάστατα πλάσματα

5. Τους θνητούς που συγχωνεύθηκαν με τον Προσαρμοστή

6. Ειδικά εκπαιδευμένους θνητούς των πλανητικών σχολείων διοίκησης,

7. Ορισμένες αιρετές επιτροπές αποτελούμενες από τρεις κατάλληλα πιστοποιημένους

πολίτες.

Το μεγάλο μειονέκτημα που αντιμετωπίζει η Ουράντια πάνω στην επίτευξη του ανώτερου πλανητικού

πεπρωμένου του φωτός και της ζωής περικλείεται στα προβλήματα των ασθενειών, του εκφυλισμού, των

πολέμων, της πολυχρωμίας των φυλών και της πολυγλωσσίας.

135
Ουδείς εξελικτικός κόσμος μπορεί να ελπίσει ότι θα προοδεύσει πέραν του πρώτου σταδίου της παγίωσης στο
φως, μέχρις ότου αποκτήσει μία γλώσσα, μία θρησκεία και μία φιλοσοφία. Το να υπάρχει μία μόνο φυλή
διευκολύνει εξαιρετικά ένα τέτοιο επίτευγμα, οι πολλοί λαοί όμως της Ουράντια δεν αποκλείουν την κατάκτηση
ανώτερων επιπέδων.

ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΗΣ ΥΛΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Στους πολιτισμένους αυτούς κόσμους, έχουν εκλείψει η κενότητα και οι τριβές των προηγούμενων,
πρωτόγονων εποχών. Η ένδεια και η κοινωνική ανισότητα έχουν εξαφανισθεί, ο εκφυλισμός έχει χαθεί και η
εγκληματικότητα παρατηρείται σπάνια. Η τρέλα έχει πρακτικά σταματήσει να υφίσταται και η διανοητική
ανεπάρκεια αποτελεί σπάνιο φαινόμενο.

Η οικονομική, κοινωνική και διοικητική κατάσταση αυτών των κόσμων ανήκουν σε μία ανώτερη και
τελειοποιημένη κατηγορία. Η επιστήμη, η τέχνη και η βιομηχανία ανθίζουν και η κοινωνία είναι ένας εύρυθμα
λειτουργών μηχανισμός υψηλών υλικών, διανοητικών και πολιτισμικών επιτεύξεων. Η βιομηχανία έχει
αλλάξει πορεία, για να εξυπηρετήσει τις ανώτερες επιδιώξεις ενός τέτοιου υπέροχου πολιτισμού. Η
οικονομική ζωή ενός τέτοιου κόσμου έχει γίνει ηθική.

Ο πόλεμος ανήκει πλέον στην ιστορία και δεν υπάρχει πια στρατός, ή αστυνομία. Η κυβέρνηση σταδιακά
εξαφανίζεται. Ο αυτοέλεγχος καταργεί σιγά-σιγά τους από τους ανθρώπους θεσμοθετημένους νόμους. Το
μέγεθος της πολιτικής κυβέρνησης και των θεσμικών κανονισμών, σ’ ένα ενδιάμεσο στάδιο προηγμένου
πολιτισμού, είναι αντιστρόφως ανάλογο προς την ηθική και την πνευματικότητα των πολιτών.

Τα σχολεία έχουν πάρα πολύ βελτιωθεί και είναι αφιερωμένα στη διανοητική εξάσκηση και την
διεύρυνση της ψυχής. Τα καλλιτεχνικά κέντρα είναι εξαιρετικά και οι μουσικοί οργανισμοί υπέροχοι. Οι ναοί
της λατρείας και τα συνδεδεμένα μ’ αυτούς σχολεία της φιλοσοφίας και της εμπειρικής φιλοσοφίας είναι
δημιουργίες κάλλους και μεγαλείου. Οι υπαίθριοι χώροι λατρευτικών συγκεντρώσεων είναι εξ ίσου θαυμάσιοι
μέσα στην απλότητα της καλλιτεχνικής τους ανάδειξης.

Τα παρεχόμενα μέσα για παιγνίδια συναγωνισμού, χιούμορ και άλλες φάσεις ατομικής και ομαδικής επίτευξης
είναι άφθονα και πρόσφορα. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των συναγωνιστικών δραστηριοτήτων σ’
έναν τέτοιο εξαιρετικά καλλιεργημένο κόσμο αφορά στις προσπάθειες των ατόμων και των ομάδων να
αριστεύσουν στις επιστήμες και τη φιλοσοφία της κοσμολογίας. Η λογοτεχνία και η ρητορική ανθούν και
η γλώσσα είναι τόσο βελτιωμένη, ώστε να συμβολίζει τις έννοιες και να εκφράζει τις ιδέες. Η ζωή είναι
αναζωογονητικά απλή. Ο άνθρωπος έχει, επί τέλους, φθάσει σ’ ένα ανώτερο στάδιο τεχνολογικής ανάπτυξης
και σ’ ένα εμπνευσμένο διανοητικό επίτευγμα και τα έχει και τα δύο υπερκεράσει δια της εξαίρετης
πνευματικής κατάκτησης. Η αναζήτηση της ευτυχίας αποτελεί εμπειρία χαράς και ικανοποίησης,

ΤΟ ΘΝΗΤΟ ΑΤΟΜΟ

Καθώς οι κόσμοι προχωρούν προς την παγιωμένη κατάσταση του φωτός και της ζωής, η κοινωνία γίνεται
ολοένα περισσότερο ειρηνική. Ο άνθρωπος, ενώ δεν είναι λιγότερο ανεξάρτητος και αφοσιωμένος στην
οικογένειά του, έχει γίνει περισσότερο αλτρουιστής και με μεγαλύτερη συναίσθηση της αδελφότητας.

Η όραση αλλά και η ακοή διευρύνονται. Ήδη ο πληθυσμός έχει σταθεροποιηθεί σε αριθμό. Η
αναπαραγωγή ρυθμίζεται σύμφωνα με τις πλανητικές απαιτήσεις και τα έμφυτα, κληρονομικά
χαρίσματα. Οι θνητοί σ’ έναν πλανήτη κατά την περίοδο αυτή χωρίζονται σε πέντε έως δέκα κατηγορίες και
στις κατώτερες ομάδες επιτρέπεται να κάνουν τα μισά μόνο παιδιά απ’ όσα οι ανώτερες. Η συνεχής βελτίωση
μιας τέτοιας μεγαλειώδους φυλής, σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της εποχής του φωτός και της ζωής είναι σε
μεγάλο βαθμό θέμα επιλεκτικής αναπαραγωγής των φυλετικών εκείνων γενών τα οποία επιδεικνύουν
ανώτερες ποιότητες κοινωνικής, φιλοσοφικής, κοσμικής και πνευματικής φύσης.

Οι Προσαρμοστές εξακολουθούν να έρχονται όπως ακριβώς στις προηγούμενες εξελικτικές εποχές και καθώς
οι καιροί περνούν, οι θνητοί αυτοί γίνονται ολοένα περισσότερο ικανοί να επικοινωνούν με το ενοικούν

136
κλάσμα του Πατέρα. Το Άγιο Πνεύμα και η λειτουργία των αγγέλων είναι ακόμη περισσότερο
αποτελεσματικά καθώς βιώνονται οι διαδοχικές εποχές της παγιωμένης ζωής.

Πιστεύουμε ότι η φυσική εξέλιξη θα φθάσει στην πλήρη ανάπτυξή της με το πέρας της πέμπτης
περιόδου της εποχής του φωτός και της ζωής. Όσον αφορά, όμως, στη σοφία: Ενώ πραγματικά δεν
γνωρίζουμε, εικάζουμε ότι δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει όριο στην διανοητική εξέλιξη και την κατάκτηση
της σοφίας. Σ’ έναν κόσμο έβδομου σταδίου, η σοφία μπορεί να εξαντλήσει το υλικό δυναμικό, να φθάσει
στην ενόραση της μοροντιανής σοφίας και τελικά να πάρει μία γεύση του απολυτοειδούς μεγαλείου.

Παρατηρούμε ότι σ’ αυτούς τους πολύ εξελιγμένους και από μακρού ευρισκόμενους στο έβδομο στάδιο
κόσμους, οι ανθρώπινες υπάρξεις μαθαίνουν τέλεια τη γλώσσα του τοπικού σύμπαντος προτού
μετασχηματισθούν. Και έχω επισκεφθεί λίγους παλιούς πλανήτες όπου οι Αμπάντοντερς δίδασκαν τους
γεροντότερους κατοίκους τη γλώσσα του υπερσύμπαντος.

Αυτή είναι η ιστορία του μεγαλειώδους στόχου του ανθρώπινου αγώνα στους εξελικτικούς κόσμους. Και
όλος ο αγώνας γίνεται προτού οι ανθρώπινες υπάρξεις αρχίσουν τη μοροντιανή πορεία τους. Όλη αυτή η
εντυπωσιακή ανάπτυξη είναι εφικτή από τους εκ της ύλης θνητούς στους κατοικημένους κόσμους, από
το πρώτο κιόλας στάδιο αυτής της ατέρμονης και ακατανόητης πορείας της προς τον Παράδεισο
ανέλιξης και της κατάκτησης της θεότητας.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Κραταιό Αγγελιαφόρο προσωρινά αποσπασμένο στο Συμβούλιο των Αρχαγγέλων στην
Ουράντια.)

137
 Μοροντιανή υπόσταση- Οι αλλαγές μετά τον υλικό θάνατο

Η ΜΟΡΟΝΤΙΑΝΗ ΖΩΗ

1. Η ΜΟΡΟΝΤΙΑΝΗ ΖΩΗ

Οι θεοί δεν μπορούν – τουλάχιστον δεν το πράττουν – να μετασχηματίσουν ένα

πλάσμα κατώτερης, ζωώδους φύσης σ’ ένα τελειοποιημένο πνεύμα μέσω κάποιας
μυστηριώδους τεχνικής δημιουργικής μαγείας. Όταν οι Δημιουργοί επιθυμούν να
φτιάξουν τέλειες υπάρξεις, το πράττουν μέσω μιας άμεσης και αυθεντικής
δημιουργίας, αλλά ουδέποτε αναλαμβάνουν να μεταλλάξουν ζωώδους προέλευσης
υλικά πλάσματα σε τέλειες υπάρξεις, με μία μοναδική πράξη.

Η μοροντιανή ζωή, στα διάφορα στάδια της πορείας στο τοπικό σύμπαν, αποτελεί τη
μοναδική δυνατή προσέγγιση δια της οποίας οι εκ της ύλης θνητοί μπορούν να φθάσουν στο
κατώφλι του πνευματικού κόσμου. Ποια μαγεία θα μπορούσε ο θάνατος, η φυσική
αποσύνθεση του υλικού σώματος, να ασκήσει ώστε ένα τέτοιο απλό βήμα να μετασχηματίσει
ακαριαία το θνητό και υλικό νου σε ένα αθάνατο, τελειοποιημένο πνεύμα; Οι πεποιθήσεις
αυτές δεν είναι παρά δεισιδαιμονίες των αδαών και ευχάριστα παραμύθια.

Πάντα η μοροντιανή αυτή διέλευση μεσολαβεί μεταξύ της θνητής κατάστασης και
του επακόλουθου πνευματικού επιπέδου των διασωζόμενων ανθρώπινων
υπάρξεων. Η ενδιάμεση αυτή κατάσταση της συμπαντικής προόδου διαφέρει σημαντικά στις
διάφορες τοπικές δημιουργίες, η πρόθεση, όμως, και το αντικείμενο είναι εντελώς ίδια. Η
διευθέτηση των κόσμων-δωμάτων καθώς και των ανώτερων μοροντιανών κόσμων στον
Νέβαδον είναι αρκετά ενδεικτική των καθεστώτων μοροντιανής διέλευσης στο τμήμα αυτό
του Όρβοντον.

2. Η ΜΟΡΟΝΤΙΑΝΗ ΥΛΗ

Οι μοροντιανοί κόσμοι είναι σφαίρες του τοπικού σύμπαντος οι οποίες χρησιμεύουν ως

σύνδεσμοι μεταξύ των υλικών και πνευματικών επιπέδων της υπόστασης των πλασμάτων. Η
μοροντιανή αυτή ζωή ήταν γνωστή στην Ουράντια από τον πρώτο καιρό του Πλανητικού
Πρίγκιπα. Από καιρό σε καιρό, η μεταβατική αυτή κατάσταση διδασκόταν στους θνητούς και η
έννοια, σε παραποιημένη μορφή, βρήκε θέση στις σύγχρονες θρησκείες.

Οι μοροντιανές σφαίρες αποτελούν τις μεταβατικές φάσεις της ανέλιξης των

θνητών μέσω της ακολουθίας των κόσμων του τοπικού σύμπαντος. Μόνο οι επτά
κόσμοι οι οποίοι περιβάλλουν τη σφαίρα των τελικιστών του τοπικού συστήματος
αποκαλούνται κόσμοι-δώματα, αλλά όλες οι πενήντα έξι μεταβατικές κατοικίες του
συστήματος, από κοινού με τις ανώτερες σφαίρες γύρω από τους αστερισμούς και το
αρχηγείο του σύμπαντος, αποκαλούνται μοροντιανοί κόσμοι. Οι δημιουργίες αυτές μετέχουν
στο φυσικό κάλλος και το μοροντιανό μεγαλείο των αρχηγικών σφαιρών του τοπικού
σύμπαντος.

Όλοι αυτοί οι κόσμοι είναι αρχιτεκτονικές σφαίρες και διαθέτουν ακριβώς το διπλάσιο αριθμό
των στοιχείων των εξελιχθέντων πλανητών. Τέτοιοι κατά παραγγελία κόσμοι όχι μόνο είναι
πλούσιοι σε βαρέα μέταλλα και κρυστάλλους, αφού έχουν εκατό φυσικά στοιχεία, αλλά
επιπλέον διαθέτουν εκατό μορφές μιας μοναδικής ενεργειακής οργάνωσης που
ονομάζεται μοροντιανή ύλη. Οι Κυρίαρχοι Φυσικοί Ελεγκτές και οι Επόπτες της
Μοροντιανής Δύναμης είναι σε θέση να τροποποιούν τις περιστροφές των πρωταρχικών
μονάδων της ύλης και ταυτόχρονα να μετασχηματίζουν τις ενώσεις αυτές σε ενέργεια, ώστε
να δημιουργήσουν την νέα αυτή ουσία.

138
Η πρώιμη μοροντιανή ζωή στα τοπικά συστήματα μοιάζει πάρα πολύ με εκείνη του παρόντος
φυσικού σας κόσμου, ενώ γίνεται λιγότερο υλική και περισσότερο πραγματικά μοροντιανή
στους κόσμους μελέτης του αστερισμού. Και καθώς προωθείστε στις σφαίρες του
Σάλβινγκτον, όλο και περισσότερο κατακτάτε τα πνευματικά επίπεδα.

Οι Επόπτες Μοροντιανής Δύναμης μπορούν να πραγματοποιήσουν μία συνένωση

υλικών και πνευματικών ενεργειών, οργανώνοντας δι’ αυτού του τρόπου μία
μοροντιανή μορφή υλοποίησης η οποία είναι δεκτική στην εναπόθεση ενός
ελέγχοντος πνεύματος. Όταν διασχίζετε τη μοροντιανή ζωή του Νέβαδον, οι ίδιοι αυτοί
υπομονετικοί και άξιοι Επόπτες της Μοροντιανής Δύναμης θα σας προμηθεύσουν με
επιτυχία με 570 μοροντιανά σώματα, που καθένα τους είναι μία φάση του
προοδευτικού σας μετασχηματισμού. Από τη στιγμή που εγκαταλείπετε τους
υλικούς κόσμους μέχρις ότου αποτελέσετε ένα πρώτου σταδίου πνεύμα στον
Σάλβινγκτον, θα υποβληθείτε σε 570 ακριβώς ξεχωριστές και ανελικτικές
μοροντιανές μεταβολές. Οκτώ από αυτές λαμβάνουν χώρα στο σύστημα,
εβδομήντα μία στον αστερισμό και 491 κατά τη διάρκεια της προσωρινής σας
παραμονής στις σφαίρες του Σάλβινγκτον.

Ο Παύλος γνώριζε την ύπαρξη των μοροντιανών κόσμων και την πραγματικότητα των
μοροντιανών υλικών, γιατί έγραψε: «Έχουν στον ουρανό μία καλύτερη και ανθεκτικότερη
ουσία.»

3. ΟΙ ΕΠΟΠΤΕΣ ΜΟΡΟΝΤΙΑΝΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

Οι Επόπτες Μοροντιανής Δύναμης είναι οι απόγονοι ενός Πνεύματος-Μητέρα του

τοπικού σύμπαντος. Είναι αρκετά τυπικοί ως προς την κατασκευή, αν και
διαφέρουν ελαφρά ως προς τη φύση, στις διάφορες δημιουργίες. Σχεδιάστηκαν για
τη συγκεκριμένη λειτουργία τους και δεν χρειάζονται εξάσκηση πριν αναλάβουν τις
ευθύνες τους.

Η δημιουργία των πρώτων Εποπτών Μοροντιανής Δύναμης είναι ταυτόχρονη με την άφιξη
του πρώτου θνητού διασωθέντος στις ακτές ενός από τους κόσμους-δώματα στο τοπικό
σύμπαν.

Οι επόπτες δύναμης υπηρετούν πάντα στο γενέθλιο σύμπαν τους. Διατηρούν

αρχηγεία στον κάθε πρώτο από τους κόσμους-δώματα των τοπικών συστημάτων, όπου δρουν
σε στενή συνεργασία τόσο με τους φυσικούς ελεγκτές όσο και με τα σεραφείμ, αλλά
λειτουργούν σ’ ένα δικό τους κόσμο, όσον αφορά στις ενεργειακές υλοποιήσεις και τις
πνευματικές εφαρμογές.

Ορισμένες, επίσης, φορές εργάζονται σε σχέση με υπεράνω της ύλης φαινόμενα στους
εξελικτικούς κόσμους, ως λειτουργοί προσωρινού έργου. Σπάνια, όμως, υπηρετούν στους
κατοικημένους πλανήτες. Ούτε εργάζονται στους κόσμους ανώτερης εκπαίδευσης του
υπερσύμπαντος.

Ρυθμιστές των Κυκλωμάτων. Οι υπάρξεις αυτές είναι γεννήτριες μοροντιανής

δύναμης, όπως και ρυθμιστές των κυκλωμάτων. Όπως περίπου μία γεννήτρια
φαινομενικά παράγει ηλεκτρισμό από την ατμόσφαιρα, έτσι και οι ζώσες αυτές μοροντιανές
γεννήτριες φαίνονται ότι μετασχηματίζουν τις απανταχού ενέργειες του διαστήματος στις ύλες
εκείνες, τις οποίες οι μοροντιανοί επόπτες υφαίνουν μέσα στα σώματα και τις δραστηριότητες
της ζωής των ανερχομένων θνητών.

Οι Συντονιστές του Συστήματος. Όταν οι ανερχόμενοι στους κόσμους-δώματα περνούν

από τη μία σφαίρα στην άλλη, παραδίδονται από τα σεραφείμ μεταφοράς στους παραλήπτες
των συντονιστών του συστήματος στον εξελιγμένο κόσμο. Εδώ, στους μοναδικούς εκείνους
ναούς, στο κέντρο των εβδομήντα ακτινωτών πτερύγων, όπου βρίσκονται θάλαμοι διέλευσης

139
παρόμοιοι με τις αίθουσες ανάστασης στον αρχικό κόσμο υποδοχής για τους γήινης
προέλευσης θνητούς, οι απαραίτητες αλλαγές στη μορφή των πλασμάτων έχουν επιδέξια
πραγματοποιηθεί από τους συντονιστές του συστήματος.

Οι πρώιμες αυτές μοροντιανές μορφές χρειάζονται περίπου επτά ημέρες τυπικού

χρόνου για την ολοκλήρωσή τους.

Οι Πλανητικοί Επόπτες. Το συμβούλιο αυτό χορηγεί τα υλικά για τη μοροντιανή μορφή σε

όλα τα ανερχόμενα πλάσματα που προσεδαφίζονται στις σφαίρες και εγκρίνει τις αλλαγές
εκείνες στη μορφή των πλασμάτων, οι οποίες καθιστούν δυνατό για έναν ανερχόμενο το να
προωθηθεί στην επόμενη σφαίρα.

Οι Συνδυασμένοι Ελεγκτές. Μία από αυτές τις εξαιρετικά μηχανικές οντότητες βρίσκεται
πάντα σταθμευμένη στο κέντρο της κάθε διοικητικής μονάδας ενός μοροντιανού κόσμου. Ο
συνδυασμένος ελεγκτής είναι ευαίσθητος προς, και λειτουργεί με, τις φυσικές, πνευματικές και
μοροντιανές ενέργειες.

Οι Σταθεροποιητές των Συνδέσμων. Τούτοι είναι οι ρυθμιστές της μοροντιανής ενέργειας

σε συνδυασμό με τις φυσικές και πνευματικές δυνάμεις του κόσμου. Καθιστούν δυνατή τη
μετατροπή της μοροντιανής ενέργειας σε μοροντιανή ύλη.

Επιλεκτικοί Συνοδοί. Καθώς προωθείστε από τη μία κατηγορία, ή φάση ενός μοροντιανού
κόσμου σε μία άλλη, πρέπει να επανασυγχρονισθείτε, ή να συγχρονισθείτε σε ανώτερη
κλίμακα και τούτο είναι το έργο των επιλεκτικών συνοδών, να διατηρούν τον προοδευτικό
συγχρονισμό σας με τη μοροντιανή ζωή.

Οι Συνεργαζόμενοι Αρχειοφύλακες. Ο μοροντιανός κόσμος έχει τους δικούς του

καταγραφείς, οι οποίοι υπηρετούν σε συνεργασία με τους πνευματικούς καταγραφείς στην
εποπτεία και φύλαξη των αρχείων και των άλλων δεδομένων των εγγενών στις μοροντιανές
δημιουργίες. Τα μοροντιανά αρχεία είναι διαθέσιμα σε όλες τις τάξεις των προσωπικοτήτων.

Ως μοροντιανοί εξελισσόμενοι θα παραμείνετε σε πλήρη επαφή με τον κόσμο της

ύλης και τις υλικές προσωπικότητες, ενώ όλο και περισσότερο θα διακρίνετε και θα
αδελφοποιείστε με τις πνευματικές οντότητες και, ως τη στιγμή της αναχώρησής
σας από το μοροντιανό καθεστώς, θα έχετε δει όλες τις τάξεις των πνευμάτων με
εξαίρεση ολίγων από τους ανώτερους τύπους, όπως είναι οι Μοναχικοί
Αγγελιαφόροι.

4. ΟΙ ΜΟΡΟΝΤΙΑΝΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Τα πλήθη αυτά των κόσμων-δωμάτων και των μοροντιανών κόσμων είναι οι απόγονοι ενός
Πνεύματος-Μητέρα του τοπικού σύμπαντος. Δημιουργούνται μέσα στους αιώνες σε
ομάδες των εκατό χιλιάδων και στον Νέβαδον υπάρχουν επί του παρόντος πάνω
από εβδομήντα εκατομμύρια από τις μοναδικές αυτές οντότητες.

Οι μοροντιανοί σύντροφοι διατηρούν δέκα χιλιάδες αρχηγεία σ’ ένα τοπικό σύμπαν – σε κάθε
έναν από τους πρώτους κόσμους-δώματα ενός τοπικού σύμπαντος. Χιλιάδες από τα χρήσιμα
αυτά πλάσματα χάθηκαν την εποχή της εξέγερσης του Εωσφόρου στη Σατάνια. Το τοπικό σας
σύστημα έχει τώρα την πλήρη του αναλογία από τις οντότητες αυτές, με τις απώλειες της
εξέγερσης του Εωσφόρου να έχουν μόλις πρόσφατα αποκατασταθεί.

Υπάρχουν δύο ξεχωριστοί τύποι Μοροντιανών Συντρόφων. Ο ένας τύπος είναι επιθετικός και ο
άλλος υποχωρητικός, αλλά κατά τα λοιπά ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Δεν είναι πλάσματα
με φύλο, αλλά επιδεικνύουν μία τρυφερά όμορφη αφοσίωση το ένα για το άλλο.
Και ενώ μετά βίας μπορούν να θεωρηθούν κατάλληλοι συνοδοί, υπό την υλική (ανθρώπινη)
έννοια, έχουν μεγάλη συγγένεια με τις ανθρώπινες φυλές όσον αφορά στην τάξη της

140
υπόστασης των πλασμάτων. Τα μεσοδιάστατα πλάσματα των κόσμων είναι οι στενότεροι
συγγενείς σας. Ύστερα έρχονται τα μοροντιανά χερουβείμ και έπειτα από αυτά, οι
Μοροντιανοί Σύντροφοι.

Οι σύντροφοι αυτοί είναι τρυφερά στοργικοί και γοητευτικά κοινωνικές υπάρξεις.

Διαθέτουν ξεχωριστές προσωπικότητες και όταν τους συναντήσετε στους κόσμους-δώματα,
αφού μάθετε να τους αναγνωρίζετε ως τάξη, γρήγορα θα διακρίνετε την ατομικότητά τους. Οι
θνητοί μοιάζουν ο ένας με τον άλλο. Ταυτόχρονα, ο καθένας σας διαθέτει μία ξεχωριστή και
αναγνωρίσιμη προσωπικότητα.

Κάτι από την αντίληψη της φύσης του έργου των Μοροντιανών αυτών Συντρόφων μπορεί να
εξαχθεί από την ακόλουθη ταξινόμηση των δραστηριοτήτων τους σ’ ένα τοπικό σύστημα:

1. Οι Φρουροί των Οδοιπόρων. Οι σύντροφοι αυτοί είναι υπεύθυνοι για το σύνολο

της μοροντιανής πορείας και ως εκ τούτου οι συντονιστές του έργου όλων των άλλων
μοροντιανών και μεταβατικών λειτουργών.
2. Oι Παραλήπτες των Οδοιπόρων και Ελεύθεροι Συνεργάτες. Αυτοί είναι οι
κοινωνικοί σύντροφοι των νεοαφικνούμενων στους κόσμους-δώματα. Ένας εξ αυτών
θα είναι σίγουρα διαθέσιμος για να σας καλωσορίσει όταν θα ξυπνήσετε στον αρχικό
κόσμο-δώμα από τον πρώτο ύπνο διέλευσης στο χρόνο, όταν βιώσετε την εμπειρία
της ανάστασης από το θάνατο της σάρκας στη μοροντιανή ζωή. Και από τη στιγμή
που έτσι τυπικά σας καλωσορίζουν όταν ξυπνάτε, μέχρις ότου εγκαταλείψετε το
τοπικό σύμπαν ως πρώτου βαθμού πνεύμα, οι Μοροντιανοί αυτοί Σύντροφοι είναι
ακόμη μαζί σας.
3. Οι Οικοδεσπότες των Ουράνιων Επισκεπτών. Τα φιλεύσπλαχνα αυτά πλάσματα
είναι αφοσιωμένα στη διασκέδαση των υπερανθρώπινων ομάδων των σπουδαζόντων
επισκεπτών και των άλλων ουράνιων, που μπορεί να συμβεί να παραμείνουν
προσωρινά στους κόσμους διέλευσης.
4. Συντονιστές και Διευθυντές των Συνδέσμων. Οι σύντροφοι αυτοί είναι
αφοσιωμένοι στη διευκόλυνση των μοροντιανών επαφών και την πρόληψη της
σύγχυσης. Είναι οι καθοδηγητές της κοινωνικής συμπεριφοράς και της μοροντιανής
προόδου.
5. Διερμηνείς και Μεταφραστές. Κατά την πρώιμη πορεία σας στους κόσμους-
δώματα θα προσφεύγετε συχνά στους διερμηνείς και τους μεταφραστές. Γνωρίζουν
και μιλούν όλες τις γλώσσες ενός τοπικού σύμπαντος. Είναι οι γλωσσομαθείς των
κόσμων.Δεν θα μάθετε τις καινούργιες γλώσσες αυτόματα. Θα μάθετε μία γλώσσα
εκεί ακριβώς όπως την μαθαίνετε κι’ εδώ και οι ευφυείς αυτές υπάρξεις θα γίνουν οι
γλωσσικοί σας διδάσκαλοι. Η πρώτη σπουδή σας στους κόσμους-δώματα θα είναι η
γλώσσα της Σατάνια και έπειτα η γλώσσα του Νέβαδον.
6. Οι Επόπτες Περιήγησης και Ψυχαγωγίας. Οι σύντροφοι αυτοί θα σας
συνοδεύσουν στα μακρυνά σας ταξίδια στην αρχηγική σφαίρα και τους περιβάλλοντες
κόσμους της μεταβατικής επιμόρφωσης.
7. Συνοδοί στους Χώρους και τα Κτίρια. Ακόμη και οι υλικές, αλλά και οι
μοροντιανές κατασκευές αποκτούν περισσότερη τελειότητα και μεγαλείο καθώς
προωθείστε στην πορεία σας στους κόσμους-δώματα. Ως άτομα και ως ομάδες σας
επιτρέπεται να κάνετε ορισμένες αλλαγές στους χώρους οι οποίοι σας έχουν ορισθεί
ως κέντρο, για την προσωρινή σας παραμονή στους διάφορους κόσμους δώματα. Η
πλειονότητα των κατασκευών των κόσμων-δωμάτων δεν έχει στέγη, αφού
αποτελείται από περιβόλους μεγαλειώδους δόμησης και εξαιρετικής διακόσμησης. Οι
κλιματολογικές και οι άλλες συνθήκες που επικρατούν στους αρχιτεκτονικούς κόσμους
καθιστούν τις στέγες εντελώς άχρηστες.

Καθώς τα συστήματα και τα σύμπαντα εγκαθίστανται στο φως και στη ζωή, οι
κόσμοι-δώματα όλο και περισσότερο παύουν να λειτουργούν ως μεταβατικές
σφαίρες μοροντιανής εξάσκησης. Όλο και περισσότερο οι τελικιστές καταρτίζουν
το νέο τους εκπαιδευτικό καθεστώς, που φαίνεται να έχει σχεδιαστεί για να
μεταφέρει την κοσμική συνείδηση από το παρόν επίπεδο του μεγάλου σύμπαντος

141
σ’ εκείνο των μελλοντικών εξώτερων συμπάντων. Οι Μοροντιανοί Σύντροφοι είναι
προορισμένοι να λειτουργούν συνεργαζόμενοι ολοένα και περισσότερο με τους
τελικιστές, καθώς και σε πολυάριθμους άλλους χώρους, άγνωστους επί του
παρόντος στην Ουράντια.

5. ΟΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΑΝΑΚΛΗΣΗΣ.

Πιθανόν να κατανοούσατε καλύτερα τη λειτουργία των Διευθυντών Ανάκλησης αν

παρομοιάζονταν με τους ανώτερους τύπους των ευθυμογράφων στην Ουράντια, αν
και θα επρόκειτο για έναν εξαιρετικά τραχύ και κάπως ατυχή τρόπο με τον οποίο θα
προσπαθούσε κάποιος να δώσει μία ιδέα της λειτουργίας των διευθυντών αυτών της αλλαγής
και της χαλάρωσης, των λειτουργών αυτών του ανώτερου χιούμορ των μοροντιανών και
πνευματικών χώρων.

Περιγράφοντας το πνευματικό χιούμορ, αφήστε με πρώτα να σας πω τι δεν είναι. Το

πνευματικό ευφυολόγημα δεν χρωματίζεται ποτέ από τον τονισμό των ατυχιών των αδυνάτων
και των σφαλλόντων. Ούτε ποτέ βλασφημεί πάνω στη δικαιοσύνη και το μεγαλείο του θείου.
Τα αστεία μας περιλαμβάνουν τρία γενικά επίπεδα κατανόησης:

Αστεία αναπόλησης. Είναι η ειρωνεία που βγαίνει από τις αναμνήσεις παρελθόντων
συμβάντων στην εμπειρία ενός ατόμου, των αγώνων, των προσπαθειών και, κάποιες φορές,
του φόβου του και συχνά της ανόητης και παιδιάστικης ανησυχίας του.

Επίκαιρο χιούμορ. Ο παραλογισμός πολλών από εκείνα που τόσο συχνά μας απασχολούν
σοβαρά, η χαρά του να διαπιστώνουμε το επουσιώδες πολλών από τις πιο σοβαρές, ατομικές
μας ανησυχίες.

Προφητική Ευτυχία. Θα είναι, ίσως, δύσκολο για τους θνητούς να αντιληφθούν το είδος
αυτό του χιούμορ, ωστόσο εμείς βρίσκουμε ξεχωριστή ικανοποίηση στη διαβεβαίωση « ότι
όλα τα πράγματα οδηγούν στο καλό» - για τα πνεύματα και τους μοροντιανούς, όπως επίσης
και για τους θνητούς. Η άποψη αυτή του ουράνιου χιούμορ πηγάζει από την πίστη μας στην
τρυφερή, ολοκληρωτική φροντίδα των ανωτέρων μας και στην θεία σταθερότητα των
Υπέρτατων Διευθυντών μας.

Οι Διευθυντές Ανάκλησης, ασχολούνται, επίσης, με την καθοδήγηση της ψυχαγωγίας,

της πνευματικής αναψυχής και της μοροντιανής διασκέδασης. Και για το σκοπό αυτό
έχουν την ολόψυχη συνεργασία των ουράνιων τεχνουργών.

Όταν κανείς είναι εν μέρει εξαντλημένος από τις προσπάθειες του επιτεύγματος και
ενώ περιμένει την λήψη νέου ενεργειακού φορτίου, βρίσκει μία γλυκιά
ευχαρίστηση αναβιώνοντας τα πεπραγμένα άλλων καιρών και εποχών. Οι
προγενέστερες εμπειρίες της φυλής, ή της τάξης μας γαληνεύουν όταν τις
αναπολούμε. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο οι καλλιτέχνες αυτοί
αποκαλούνται Διευθυντές Ανάκλησης – βοηθούν στην αναστροφή της μνήμης σε
ένα προηγούμενο στάδιο ανάπτυξης, ή σε μία λιγότερο βιωμένη κατάσταση
ύπαρξης.

Όσο ανώτερο είναι ένα θνητό είδος, τόσο μεγαλύτερο είναι το άγχος και τόσο
μεγαλύτερη η ικανότητα για την εκδήλωση του χιούμορ, όσο και η ανάγκη γι’ αυτό.
Στον πνευματικό κόσμο αληθεύει το αντίθετο: Όσο ψηλότερα ανερχόμαστε, τόσο
μικρότερη είναι η ανάγκη για ψυχαγωγία, ή εμπειρίες ανάκλησης. Κατερχόμενοι
όμως την κλίμακα της πνευματικής ζωής από τον Παράδεισο στα σεραφικά πλήθη,
υπάρχει μία αυξανόμενη ανάγκη για τη δράση της χαράς και τη λειτουργία της
ευδαιμονίας. Οι υπάρξεις εκείνες που χρειάζονται περισσότερο την αναζωογόνηση
της περιοδικής ανάκλησης στην διανοητική κατάσταση προηγούμενων εμπειριών

142
είναι οι ανώτεροι τύποι των ανθρώπινων ειδών, οι μοροντιανοί, οι άγγελοι και οι
Υλικοί Υιοί, μαζί με όλους τους σχετικούς τύπους προσωπικοτήτων.

6. ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ-ΔΩΜΑΤΩΝ

Οι διδάσκαλοι των κόσμων-δωμάτων είναι ένα σώμα εγκαταλειφθέντων αλλά

μεγαλυνθέντων χερουβείμ και σανομπείμ.

Οι εγκαταλειμμένοι αυτοί βοηθοί των λειτουργικών σεραφείμ καλούνται συχνά στο αρχηγείο
του σύμπαντος, όπου περνούν στην στενότατη περίπτυξη του Συμπαντικού Πνεύματος-
Μητέρα και κατόπιν προχωρούν προς τις εκπαιδευτικές σφαίρες του συστήματος ως
Διδάσκαλοι των Κόσμων-Δωμάτων. Οι διδάσκαλοι αυτοί επισκέπτονται συχνά τους υλικούς
κόσμους και λειτουργούν από τους κατώτερους κόσμους-δώματα μέχρι τις ανώτατες
εκπαιδευτικές σφαίρες που συνδέονται με το αρχηγείο του σύμπαντος. Με δική τους
πρωτοβουλία μπορούν να επιστρέψουν στην προηγούμενη συνεργασία τους με τα
λειτουργικά σεραφείμ.

Υπάρχουν δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων από τους δασκάλους αυτούς στη

Σατάνια και ο αριθμός τους διαρκώς αυξάνεται, επειδή, στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν
ένα σεραφείμ προχωρεί προς το εσωτερικό μαζί με έναν δια του Προσαρμοστή
συγχωνευθέντα θνητό, μένουν πίσω ένα χερουβείμ και ένα σανομπείμ.

Οι Διδάσκαλοι των Κόσμων-Δωμάτων, όπως οι περισσότεροι από τους άλλους εκπαιδευτές,

διορίζονται από τους Μελχισεδέκ.

Τα εξελιγμένα αυτά χερουβείμ εργάζονται συνήθως σε ζευγάρια, όπως και όταν ήταν
αποσπασμένα στα σεραφείμ. Είναι εκ φύσεως πολύ κοντά στο μοροντιανό τύπο ύπαρξης και
εγγενώς φιλικοί διδάσκαλοι των ανερχομένων θνητών, ενώ διευθύνουν πολύ αποτελεσματικά
το πρόγραμμα του κόσμου-δώμα και του μοροντιανού εκπαιδευτικού συστήματος.

Στα σχολεία της μοροντιανής ζωής, οι δάσκαλοι αυτοί ασχολούνται με την ατομική, την
ομαδική, την ανά τάξη και τη μαζική διδασκαλία. Στους κόσμους-δώματα τέτοια σχολεία
είναι οργανωμένα σε τρεις γενικά ομάδες, εκατό υποδιαιρέσεων η κάθε μία:

• τα σχολεία της λογικής,

• τα σχολεία των συναισθημάτων και
• τα σχολεία των έργων.

Όταν φθάσετε στον αστερισμό, προστίθενται τα σχολεία της δεοντολογίας, τα

σχολεία της διοίκησης και τα σχολεία της κοινωνικής προσαρμογής.

Στους αρχηγικούς κόσμους του σύμπαντος θα εισαχθείτε στις σχολές της

φιλοσοφίας, του θείου και τις αμιγούς πνευματικότητας.

Τα πράγματα εκείνα που μπορεί να είχατε διδαχθεί στη γη, αλλά που δεν κατορθώσατε να
μάθετε, πρέπει να κατακτηθούν υπό την καθοδήγηση των πιστών αυτών και υπομονετικών
δασκάλων. Δεν υπάρχουν μεγαλοπρεπείς οδοί, σύντομοι δρόμοι, ή εύκολες ατραποί προς τον
Παράδεισο. Ανεξάρτητα από τις ατομικές παραλλαγές στην πορεία, κατακτάτε τις γνώσεις της
μιας σφαίρας πριν προχωρήσετε σε μία άλλη, τουλάχιστον τούτο είναι αληθές αφού
εγκαταλείψετε το γενέθλιο κόσμο σας.

Ένας από τους στόχους της μοροντιανής πορείας είναι να επιτύχετε η μόνιμη εκρίζωση από
τους θνητούς διασωθέντες παρόμοιων ζωωδών υπολειμματικών ιδιοτήτων, όπως η αναβολή,
η αμφιβολία, η ανειλικρίνεια, η αποφυγή των προβλημάτων, η αδικία και ο ευδαιμονισμός. Η
μανσονιανή ζωή διδάσκει από νωρίς τους νεαρούς μοροντιανούς μαθητές ότι η αναβολή κατ’

143
ουδεμία έννοια σημαίνει αποφυγή. Μετά από τη ζωή στη σάρκα, δεν διατίθεται πλέον χρόνος
ως τεχνική υπεκφυγής των καταστάσεων, ή καταστρατήγησης δυσάρεστων υποχρεώσεων.

7. ΤΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΩΝ ΜΟΡΟΝΤΙΑΝΩΝ ΚΟΣΜΩΝ – ΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΔΙΕΛΕΥΣΗΣ

Αυτοί οι άγγελοι ανήκουν στην έκτη τάξη των σεραφικών υπηρετών και η λειτουργία τους
είναι αφιερωμένη στη διευκόλυνση της διέλευσης των υλικών και θνητών
πλασμάτων από την εγκόσμια ζωή στη σάρκα, προς τα αρχικά στάδια της
μοροντιανής υπόστασης στους επτά κόσμους-δώματα.

Πρέπει να κατανοήσετε ότι η μοροντιανή ζωή ενός ανερχομένου θνητού αρχίζει στην
πραγματικότητα στους κατοικημένους κόσμους, τη στιγμή της σύλληψης της ψυχής, τη
στιγμή κατά την οποία ο ηθικής υπόστασης νους του πλάσματος ενοικείται από τον
πνευματικό Προσαρμοστή. Και από τη στιγμή εκείνη και μετά, η θνητή ψυχή έχει εν δυνάμει
την ικανότητα να λειτουργήσει πέραν του θανάτου, ακόμη και να αναγνωρίσει να ανώτερα
επίπεδα των μοροντιανών σφαιρών του τοπικού σύμπαντος.

Δεν θα έχετε, πάντως, συνείδηση της λειτουργίας των σεραφείμ διέλευσης μέχρις ότου
φθάσετε στους κόσμους-δώματα, όπου εργάζονται ακούραστα για την εξέλιξη των θνητών
μαθητών τους, όντας επιφορτισμένοι με υπηρεσία στις ακόλουθες επτά κατηγορίες:

1. Σεραφικοί ευαγγελιστές. Στους κόσμους-δώματα οι σεραφικοί ευαγγελιστές θα σας

βοηθήσουν να επιλέξετε με σύνεση μεταξύ των προαιρετικών διαδρομών προς την
Εντέντια, τον Σάλβινγκτον, την Ουβέρσα και τη Χαβόνα. Αν υπάρξουν διαδρομές ίσης
σπουδαιότητας, αυτές θα τεθούν υπ’ όψιν σας και θα σας επιτραπεί να επιλέξετε
εκείνη που σας φαίνεται περισσότερο ελκυστική. Τα σεραφείμ αυτά, στη συνέχεια,
κάνουν τις εισηγήσεις τους στους είκοσι τέσσερις συμβούλους στην Τζερουζέμ
σχετικά με την πορεία αυτή, που θα είναι η πλέον επωφελής για κάθε ανερχόμενη
ψυχή. Δεν σας δίδεται απεριόριστη επιλογή, όσον αφορά στη μελλοντική
σας πορεία. Μπορείτε, ωστόσο, να διαλέξετε μέσα στα πλαίσια εκείνων για τις οποίες
οι λειτουργοί διέλευσης και οι ανώτεροί τους συνετά πιστεύουν ότι είναι οι πλέον
κατάλληλες για το μελλοντικό πνευματικό σας επίτευγμα. Ο πνευματικός κόσμος
διέπεται από την αρχή του σεβασμού της ελεύθερης επιλογής σας με την προϋπόθεση
ότι η πορεία που μπορεί να επιλέξετε δεν είναι επιβλαβής για εσάς, ή επιζήμια για τους
συντρόφους σας.
2. Φυλετικοί ερμηνευτές. Όλες οι φυλές των θνητών υπάρξεων δεν είναι ίδιες.
Πράγματι, υπάρχει ένα πλανητικό πρότυπο που διαπερνά τις φυσικές, διανοητικές και
πνευματικές φύσεις και τάσεις των διαφόρων φυλών ενός συγκεκριμένου κόσμου.
Αλλά υπάρχουν, επίσης, ξεχωριστοί φυλετικοί τύποι, ενώ πολύ σαφείς κοινωνικές
τάσεις χαρακτηρίζουν τους απογόνους των διαφορετικών αυτών βασικών τύπων των
ανθρώπινων υπάρξεων. Στους κόσμους του χρόνου οι σεραφικοί φυλετικοί
ερμηνευτές ενισχύουν τις προσπάθειες των επιτρόπων των φυλών να
εναρμονίσουν τις ποικίλες απόψεις των φυλών και εξακολουθούν να
λειτουργούν στους κόσμους-δώματα, όπου οι ίδιες αυτές διαφορές τείνουν
να παραμένουν σταθερές, ως ένα σημείο. Σ΄ ένα πλανήτη όπου επικρατεί
σύγχυση, όπως η Ουράντια, οι ευφυείς αυτές οντότητες μετά βίας είχαν την ευκαιρία
να λειτουργήσουν, είναι όμως οι ικανοί κοινωνιολόγοι και οι συνετοί σύμβουλοι
δεοντολογίας στον πρώτο κόσμο.
3. Προγραμματιστές του Νου. Αυτά τα σεραφείμ είναι αφοσιωμένα στην
αποτελεσματική ομαδοποίηση των μοροντιανών υπάρξεων και στην οργάνωση της
ομαδικής εργασίας τους στους κόσμους-δώματα. Είναι οι ψυχολόγοι του πρώτου
ουρανού. Οι περισσότεροι αυτών των, ιδιαίτερης κατηγορίας σεραφικών λειτουργών
είχαν αποκτήσει προηγούμενη εμπειρία ως φύλακες άγγελοι των παιδιών του χρόνου,
αλλά οι προστατευόμενοί τους, για κάποιο λόγο, δεν κατόρθωσαν να
προσωποποιηθούν στους κόσμους-δώματα, ή κάπου αλλού, με την τεχνική της δια
του Πνεύματος συγχώνευσης. Είναι έργο των προγραμματιστών του νου να
μελετήσουν τη φύση, τις εμπειρίες και την κατάσταση των ψυχών του Προσαρμοστή,

144
 οι οποίες μεταφέρονται δια των κόσμων-δωμάτων και να διευκολύνουν την
ομαδοποίησή τους ώστε να αναλάβουν αποστολή και να εξελιχθούν. Οι
προγραμματιστές αυτοί του νου, όμως, δεν επιβουλεύονται, δεν παραπλανούν, ούτε
με οποιοδήποτε τρόπο επωφελούνται από την άγνοια, ή τους άλλους περιορισμούς
των σπουδαστών των κόσμων-δωμάτων. Είναι απόλυτα έντιμοι και εξαιρετικά δίκαιοι.
Σέβονται τη νεογέννητη μοροντιανή σας βούληση. Σας θεωρούν ανεξάρτητες,
αυτόβουλες οντότητες και προσπαθούν να ενθαρρύνουν την γρήγορη ανάπτυξη και
εξέλιξή σας. Εδώ βρίσκεστε πρόσωπο με πρόσωπο με πραγματικούς φίλους και
φιλικούς συμβούλους, αγγέλους που μπορούν αληθινά να σας βοηθήσουν «να δείτε
τον εαυτό σας όπως, σας βλέπουν οι άλλοι» και να «γνωρίσετε τον εαυτό σας, όπως
σας γνωρίζουν οι άγγελοι.»
4. Μοροντιανοί Σύμβουλοι. Είναι οι δάσκαλοι εκείνων που αναζητούν την βαθιά
γνώση στην εμπειρική εναρμόνιση των αποκλινόντων επιπέδων ζωής, εκείνων που
επιχειρούν την ολοκλήρωση των εννοιών και την ενοποίηση των αξιών. Αυτή είναι η
λειτουργία της φιλοσοφίας στη θνητή ζωή, της σοφίας στους μοροντιανούς κόσμους.
5. Οι Τεχνικοί. Οι ανερχόμενοι πρέπει να εγκλιματισθούν σε κάθε καινούργιο
μοροντιανό επίπεδο και σ’ όλα αυτά, βοηθούνται πάρα πολύ από τους σεραφικούς
τεχνικούς. Τα σεραφείμ αυτά δρουν σε μεγάλο βαθμό ως εκπαιδευτές των
ανερχομένων οδοιπόρων πάνω στη φύση εκείνων των ενεργειών, οι οποίες
χρησιμοποιούνται στους κόσμους διέλευσης.
6. Οι Καταγραφείς-Διδάσκαλοι. Τα σεραφείμ αυτά είναι οι καταγραφείς των
διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στο μεταίχμιο του πνευματικού και του φυσικού,
των σχέσεων των ανθρώπων και των αγγέλων, των μοροντιανών διεργασιών των
κατώτερων κόσμων του σύμπαντος. Υπηρετούν επίσης ως εκπαιδευτές πάνω στις
δυναμικές και αποτελεσματικές τεχνικές της καταγραφής της πραγματικότητας. Οι
αγγελικοί αυτοί επόπτες των γεγονότων του χρόνου είναι οι ιδανικοί εκπαιδευτές για
όλους εκείνους που αναζητούν τα πραγματικά γεγονότα. Πριν εγκαταλείψετε την
Τζερουζέμ, θα γνωρίσετε απόλυτα την ιστορία της Σατάνια και των 619
κατοικημένων κόσμων της και μεγάλο μέρος της ιστορίας αυτής θα
μεταδοθεί από τους σεραφικούς καταγραφείς.
7. Οι Λειτουργικές Εφεδρείες. Ένα πολυμελές σώμα όλων των τάξεων των σεραφείμ
μεταφοράς διατηρείται στον πρώτο κόσμο-δώμα. Μετά από τους φρουρούς του
πεπρωμένου, οι λειτουργοί αυτοί διέλευσης πλησιάζουν τους ανθρώπους περισσότερο
από όλες τις τάξεις των σεραφείμ και θα περάσετε πολλές από τις ώρες ανάπαυσής
σας κοντά τους. Οι άγγελοι απολαμβάνουν την υπηρεσία και, όταν δεν τους έχει
ανατεθεί κάποια αποστολή, συχνά υπηρετούν ως εθελοντές. Η ψυχή πολλών
ανερχομένων θνητών έχει για πρώτη φορά εξαφτεί από τη θεία φλόγα της επιθυμίας
για προσφορά υπηρεσίας μέσω της προσωπικής φιλίας με τους εθελοντές υπηρέτες
των σεραφικών εφεδρειών. Από αυτούς θα μάθετε να δημιουργείτε από την πίεση
σταθερότητα και βεβαιότητα. Να είσαστε πιστοί και, επιπλέον, πρόσχαροι. Να
αποδέχεστε τις προκλήσεις χωρίς παράπονο και να αντιμετωπίζετε τις δυσκολίες και
τις αβεβαιότητες χωρίς φόβο. Θα σας ρωτήσουν: Αν αποτύχεις, θα σηκωθείς πάλι
αδάμαστα για να ξαναπροσπαθήσεις; Αν επιτύχεις, θα διατηρήσεις μια ισορροπημένη
στάση – μία σταθερή και πνευματοποιημένη συμπεριφορά – σε κάθε προσπάθεια, στη
διάρκεια του μακρόχρονου αγώνα για να σπάσετε τα δεσμά της υλικής αδράνειας, να
κατακτήσετε την ελευθερία της πνευματικής υπόστασης; Επιπλέον, όπως οι θνητοί,
έτσι και οι άγγελοι αυτοί έχουν γίνει πρόξενοι πολλών απογοητεύσεων και θα σας
τονίσουν ότι, ορισμένες φορές, οι πιο δυσάρεστες απογοητεύσεις σας έγιναν οι
μεγαλύτερες ευλογίες για σας. Και από αυτούς θα μάθετε να υποφέρετε λιγότερο
μέσα στη λύπη και την απογοήτευση, αρχικά, επενδύοντας λιγότερα στους άλλους και
στη συνέχεια, αποδεχόμενοι την μοίρα σας, αφού θα έχετε πιστά επιτελέσει το
καθήκον σας.

8. Η ΜΟΡΟΝΤΙΑΝΗ ΣΟΦΙΑ

Τα κατώτερα επίπεδα της μοροντιανής σοφίας άπτονται ευθέως των ανώτατων επιπέδων της
ανθρώπινης φιλοσοφίας. Στον πρώτο κόσμο-δώμα η πρακτική είναι να διδάσκονται οι

145
λιγότερο εξελιγμένοι σπουδαστές δια της παράλληλης τεχνικής. Δηλαδή, σε μία
στήλη παρουσιάζονται οι απλούστερες αρχές των εννοιών της σοφίας και στην αντίθετη
στήλη γίνεται μνεία των ανάλογων θέσεων της φιλοσοφίας των θνητών.

9. ΟΙ ΜΟΡΟΝΤΙΑΝΟΙ ΕΞΕΛΙΣΣΟΜΕΝΟΙ

Από την εποχή της αποφοίτησης από τους κόσμους-δώματα μέχρι την κατάκτηση του
πνευματικού κύρους στην υπερσυμπαντική πορεία, οι ανερχόμενοι θνητοί ονομάζονται
μοροντιανοί εξελισσόμενοι. Το πέρασμά σας μέσα από την θαυμάσια αυτή μεταιχμιακή ζωή θα
γίνει μια αλησμόνητη εμπειρία, μια γοητευτική ανάμνηση. Είναι η εξελικτική πύλη προς την
πνευματική ζωή και το συνακόλουθο επίτευγμα της τελειότητας, δια του οποίου οι
ανερχόμενοι φθάνουν στο στόχο του χρόνου – την εύρεση του Θεού στον Παράδεισο.

Υπάρχει ένας σαφής και θείος σκοπός σε ολόκληρο αυτό το μοροντιανό και εν
συνεχεία πνευματικό σχέδιο της προόδου των θνητών, σ’ αυτή την περίτεχνη
συμπαντική σχολή εκπαίδευσης για τα ανερχόμενα πλάσματα. Αποτελεί σχέδιο των
Δημιουργών να παράσχουν στα πλάσματα του χρόνου μία σταδιακή ευκαιρία για να
κάνουν κτήμα τους τις λεπτομέρειες της λειτουργίας και της διακυβέρνησης (@
557) του μεγάλου σύμπαντος και η μακρά αυτή πορεία εκπαίδευσης διεξάγεται
καλύτερα έχοντας τον διασωζόμενο θνητό να αναρριχάται βαθμιαία και ουσιαστικά
να συμμετέχει σε κάθε στάδιο της ανέλιξης.

Η διεύρυνση του σχεδίου ανέλιξης των θνητών φαίνεται ότι είναι μία από τις κύριες
επιχειρήσεις του παρόντος οργανωμένου σύμπαντος και το μεγαλύτερο μέρος των
απειράριθμων τάξεων των δημιουργημένων διανοιών ασχολείται είτε άμεσα, είτε
έμμεσα, με την προώθηση κάποιας φάσης του προοδευτικού αυτού σχεδίου
τελειότητας.

Προχωρώντας την ανελικτική κλίμακα της ζώσας ύπαρξης, από τον θνητό άνθρωπο μέχρι την
περίπτυξη του Θείου, ζείτε πραγματικά, αυτή καθ’ εαυτή, κάθε δυνατή φάση και στάδιο της
τελειοποιημένης υπόστασης των πλασμάτων, μέσα στα πλαίσια της παρούσης συμπαντικής
εποχής.

Από τον θνητό άνθρωπο, ως τον Παραδείσιο τελικιστή, περιλαμβάνει όλα όσα μπορούν τώρα
να υπάρξουν – περικλείει οτιδήποτε είναι επί του παρόντος εφικτό για τις ζώσες τάξεις των
ευφυών, τελειοποιημένων, πεπερασμένων πλασμάτων.

Αν το μελλοντικό πεπρωμένο των εν Παραδείσω τελικιστών είναι η υπηρεσία σε

καινούργια σύμπαντα που τώρα δημιουργούνται, είναι βέβαιο ότι σ’ αυτή την νέα
και μελλοντική δημιουργία δεν θα υπάρξουν δημιουργημένες τάξεις εμπειρικών
πλασμάτων, οι ζωές των οποίων θα είναι εντελώς διαφορετικές από εκείνες τις
οποίες οι θνητοί τελικιστές έχουν ζήσει σε κάποιον κόσμο, ως μέρος της
ανελικτικής τους εκπαίδευσης, ως ένα εκ των σταδίων της αιώνιας προόδου τους
από το ζώο στον άγγελο, από τον άγγελο στο πνεύμα και από το πνεύμα στο Θεό.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Αρχάγγελο του Νέβαδον.)

146
Οι 7 κόσμοι - δώματα :τα σταδια εξέλιξης των θνητών μετα τον
θάνατο

ΟΙ ΕΠΤΑ ΚΟΣΜΟΙ-ΔΩΜΑΤΑ

Ο Δημιουργός Υιός, όταν ήταν στην Ουράντια, μίλησε για τα «πολλά δώματα στο σύμπαν του
Πατρός.» Κατά μία έννοια, όλοι οι πενήντα έξι κόσμοι που περιβάλλουν την Τζερουζέμ
είναι αφιερωμένοι στην μεταβατική επιμόρφωση των ανερχομένων θνητών, οι
επτά, όμως, δορυφόροι του κόσμου υπ? αριθμόν ένα είναι πιο συγκεκριμένα
γνωστοί ως κόσμοι-δώματα.

Ο κόσμος διέλευσης υπ? αριθμόν ένα, αυτός καθ? εαυτός, είναι εντελώς αποκλειστικά
αφιερωμένος στις δραστηριότητες των ανερχομένων, όντας το αρχηγείο του σώματος των
τελικιστών, των αποσπασμένων στη Σατάνια. Ο κόσμος αυτός τώρα χρησιμοποιείται ως
αρχηγείο για περισσότερες από εκατό χιλιάδες ομάδες τελικιστών, ενώ υπάρχουν χίλιες
μεγαλυνθείσες υπάρξεις σε κάθε μία από τις ομάδες αυτές.

Όταν ένα σύστημα εγκατασταθεί στο φως και στη ζωή και καθώς οι κόσμοι-δώματα, ένας
προς έναν, παύουν να χρησιμεύουν ως σταθμοί εξάσκησης των θνητών, καταλαμβάνονται
από τον αυξανόμενο πληθυσμό των τελικιστών, ο οποίος συγκεντρώνεται σ? αυτούς τους
παλαιότερους και ανώτερα τελειοποιημένους κόσμους.

Οι επτά κόσμοι-δώματα βρίσκονται υπό την ευθύνη των μοροντιανών εποπτών και
των Μελχισεδέκ. Υπάρχει ένας εν ενεργεία κυβερνήτης σε κάθε κόσμο, ο οποίος είναι άμεσα
υπεύθυνος έναντι των κυβερνητών της Τζερουζέμ. Οι συμφιλιωτές της Ουβέρσα διατηρούν το
αρχηγείο τους σε κάθε έναν από τους κόσμους-δώματα, ενώ όμορος είναι ο τοπικός χώρος
συνάντησης των Τεχνικών Συμβούλων. Οι διευθυντές ανάκλησης και οι ουράνιοι τεχνουργοί
διατηρούν ομαδικό αρχηγείο σε κάθε ένα από τους κόσμους αυτούς. Οι σπιρόνγκα
λειτουργούν από τον κόσμο-δώμα υπ? αριθμόν δύο και πέρα, ενώ και στους επτά, από κοινού
με τους άλλους πλανήτες μεταβατικής επιμόρφωσης και τον αρχηγικό κόσμο, διατίθενται εφ
αφθονία οι σπορνέιτζια συνήθους δημιουργίας.

1. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΕΛΙΚΙΣΤΩΝ

Παρά το ότι μόνο τελικιστές και ορισμένες άλλες ομάδες διασωθέντων παιδιών και εκείνων
που τα φροντίζουν είναι κάτοικοι του κόσμου διέλευσης υπ? αριθμόν ένα, έχει ληφθεί μέριμνα
για την διασκέδαση όλων των τάξεων των πνευματικών υπάρξεων, των διελαυνόντων
θνητών, και των σπουδαστών-επισκεπτών. Οι σπορνέιτζια, οι οποίοι λειτουργούν σε
όλους αυτούς τους κόσμους, είναι φιλόξενοι οικοδεσπότες για όλες τις υπάρξεις
που μπορούν να αναγνωρίσουν. Έχουν μία ασαφή αίσθηση για τους τελικιστές, αλλά δεν
μπορούν να τους οραματισθούν. Πρέπει να τους θεωρούν, εν πολλοίς, όπως εσείς θεωρείτε
τους αγγέλους στην παρούσα φυσική σας κατάσταση.

Αν και ο κόσμος των τελικιστών είναι μία σφαίρα εξαίρετης φυσικής ομορφιάς και
ασυνήθιστης Μοροντιανής διακόσμησης, η μεγάλη κατοικία του πνεύματος, η οποία βρίσκεται
στο κέντρο των δραστηριοτήτων, ο ναός των τελικιστών, δεν είναι ορατός για την
αβοήθητη υλική, ή πρώιμη μοροντιανή όραση. Οι μετασχηματιστές της ενέργειας, όμως,
μπορούν να διαβιβάσουν* πολλές από τις πραγματικότητες αυτές στους ανερχόμενους
θνητούς και από καιρό σε καιρό λειτουργούν με τον τρόπο αυτό, όπως στις περιπτώσεις των
συγκεντρώσεων της τάξης των σπουδαστών του κόσμου-δώματος σ? αυτή την σφαίρα
επιμόρφωσης.

147
Κατά τη διάρκεια ολόκληρης της εμπειρίας σας στους κόσμους-δώματα, είστε κατά κάποιο
τρόπο πνευματικά ενήμεροι για την παρουσία των μεγαλυνθέντων αδελφών σας που
κατέκτησαν τον Παράδεισο, αλλ? αυτό είναι πολύ αναζωογονητικό, από καιρό σε καιρό, να
τους αντιλαμβάνεσθε πραγματικά καθώς λειτουργούν στις αρχηγικές τους κατοικίες. Δεν θα
οραματισθείτε αυθόρμητα τους τελικιστές, παρά μόνο αφού αποκτήσετε
πραγματική πνευματική όραση.

Στον πρώτο κόσμο-δώμα, όλοι οι διασωθέντες πρέπει να περάσουν από τη γονική

επιτροπή του γενέθλιου πλανήτη τους. Η παρούσα επιτροπή της Ουράντια συνίσταται σε
δώδεκα γονικά ζευγάρια, πρόσφατα αφιχθέντα, οι οποίοι είχαν εμπειρία ως θνητοί
ανατρέφοντας τρία, ή περισσότερα παιδιά μέχρι την εφηβική τους ηλικία. Η υπηρεσία στο
έργο αυτό γίνεται εκ περιτροπής και είναι, κατά κανόνα, μόνο για δέκα χρόνια. Όλοι εκείνοι οι
οποίοι αποτυγχάνουν να ικανοποιήσουν τους επιτρόπους ως προς την γονική τους εμπειρία,
οφείλουν να πιστοποιηθούν περαιτέρω υπηρετώντας στην έδρα των Υλικών Υιών στην
Τζερουζέμ, ή εν μέρει στον δοκιμαστικό παιδικό σταθμό του κόσμου των τελικιστών.
Ανεξάρτητα, όμως, από τη γονική τους εμπειρία, στους γονείς του κόσμου-δώματος που
ανέθρεψαν παιδιά στον δοκιμαστικό παιδικό σταθμό δίδεται κάθε ευκαιρία να συνεργασθούν
με τους μοροντιανούς επόπτες των παιδιών αυτών πάνω στην καθοδήγηση και την
εκπαίδευσή τους. Στους γονείς αυτούς επιτρέπεται να ταξιδεύουν εκεί ως επισκέπτες τέσσερις
φορές το χρόνο. Και αποτελεί μια από τις πιο τρυφερά όμορφες σκηνές, ολόκληρης της
πορείας ανέλιξης, να βλέπει κάποιος τους γονείς του κόσμου-δώματος να αγκαλιάζουν τους
υλικούς τους απογόνους, με την ευκαιρία των περιοδικών τους επισκέψεων στον κόσμο των
τελικιστών. Ενώ ο ένας, ή και οι δύο γονείς, μπορούν να εγκαταλείψουν τον κόσμο-δώμα πριν
από το παιδί, πάρα πολύ συχνά συνυπάρχουν για κάποιο διάστημα.

Ουδείς ανερχόμενος θνητός μπορεί να διαφύγει από την εμπειρία του να

αναθρέψει παιδιά - δικά του, ή άλλων - είτε στους υλικούς κόσμους, είτε
ακολούθως στον κόσμο των τελικιστών στην Τζερουζέμ. Οι πατέρες πρέπει να
περάσουν από τη βασική αυτή εμπειρία όπως ακριβώς και οι μητέρες. Είναι ατυχής
και λανθασμένη η αντίληψη των σύγχρονων λαών της Ουράντια, ότι η ανατροφή
ενός παιδιού αποτελεί εν πολλοίς έργο της μητέρας. Τα παιδιά χρειάζονται τους
πατέρες όσο και τις μητέρες τους και οι πατέρες χρειάζονται την γονική αυτή
εμπειρία όσο και οι μητέρες.

2. Ο ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΟΣ ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Οι παιδικοί σταθμοί της Σατάνια βρίσκονται στον κόσμο των τελικιστών, την πρώτη από τις
σφαίρες μεταβατικής επιμόρφωσης της Τζερουζέμ. Οι παιδικοί σταθμοί αυτοί είναι
επιχειρήσεις αφιερωμένες στην ανατροφή και την εκπαίδευση των παιδιών του
χρόνου, περιλαμβανομένων εκείνων που πέθαναν στους εξελικτικούς κόσμους του
διαστήματος πριν την απόκτηση ατομικής υπόστασης στα αρχεία του σύμπαντος. Στην
περίπτωση διάσωσης ενός, ή και των δύο γονέων ενός τέτοιου παιδιού, ο φρουρός του
πεπρωμένου ενεργεί ως αντιπρόσωπος του συνεργαζόμενου χερουβείμ, ως κηδεμόνας της εν
δυνάμει ταυτότητας του παιδιού, επιφορτίζοντας το χερουβείμ με την ευθύνη της παράδοσης
της ανεξέλικτης αυτής ψυχής στα χέρια των Διδασκάλων του Κόσμου-δώματος, στους
δοκιμαστικούς παιδικούς σταθμούς των μοροντιανών κόσμων.

Είναι τα ίδια αυτά, τα εγκαταλειμμένα χερουβείμ τα οποία, ως Διδάσκαλοι των Κόσμων

Δωμάτων, υπό την εποπτεία των Μελχισεδέκ, διατηρούν τέτοιες εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις
για την εξάσκηση των δοκιμαστικών φρουρών των τελικιστών. Οι φρουροί αυτοί των
τελικιστών, τα νήπια αυτά των ανερχομένων θνητών, προσωποποιούνται πάντα στην ακριβή
φυσική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν τη στιγμή του θανάτου, εκτός της
αναπαραγωγικής δυναμικής. Η αφύπνιση αυτή λαμβάνει χώρα ακριβώς τη στιγμή που
ο γονέας φθάνει στον πρώτο κόσμο-δώμα. Και τότε, δίδεται στα παιδιά αυτά κάθε
ευκαιρία, έτσι όπως είναι, να επιλέξουν τον δρόμο του Παραδείσου, ακριβώς όπως θα έκαναν
μία τέτοια επιλογή στους κόσμους όπου ο θάνατος τόσο άκαιρα τερμάτισε την πορεία τους.

148
Στον κόσμο των παιδικών σταθμών, τα δόκιμα πλάσματα ομαδοποιούνται σύμφωνα με το
εάν, ή όχι, έχουν Προσαρμοστές, εφ? όσον οι Προσαρμοστές έρχονται να ενοικήσουν στα εκ
της ύλης αυτά παιδιά, όπως και στους κόσμους του χρόνου. Τα παιδιά της προ του
Προσαρμοστή ηλικίας τα φροντίζουν σε οικογένειες* των πέντε, με ηλικίες που κυμαίνονται
από ενός έτους μέχρι πέντε περίπου, ή μέχρι την ηλικία κατά την οποία φθάνει ο
Προσαρμοστής.

Όλα τα παιδιά στους εξελισσόμενους κόσμους τα οποία διαθέτουν Προσαρμοστές της Σκέψης,
αλλά που πριν πεθάνουν δεν είχαν κάνει κάποια επιλογή όσον αφορά στην προς τον
Παράδεισο πορεία, επαναπροσωποποιούνται επίσης στον κόσμο των τελικιστών του
συστήματος, όπου με τον ίδιο τρόπο μεγαλώνουν στις οικογένειες των Υλικών Υιών και των
βοηθών τους, όπως συμβαίνει και με τους μικρούς που ήλθαν χωρίς Προσαρμοστές, αλλά που
στη συνέχεια δέχθηκαν τους Ελεγκτές των Μυστηρίων, αφού έφθασαν στην απαιτούμενη
ηλικία της ηθικής επιλογής.

Τα υπό του Προσαρμοστή ενοικούμενα παιδιά και οι νέοι στον κόσμο των τελικιστών,
ανατρέφονται επίσης σε οικογένειες των πέντε, με ηλικίες που κυμαίνονται από τα έξι
έως τα δεκατέσσερα. Κατά μέσον όρο, οι οικογένειες αυτές αποτελούνται από
παιδιά οι ηλικίες των οποίων είναι έξι, οκτώ, δώδεκα και δεκατέσσερα. Οποιαδήποτε
στιγμή μετά τα δέκα έξι, αν γίνει η τελική επιλογή, μεταφέρονται στον πρώτο κόσμο-δώμα και
αρχίζουν την προς τον Παράδεισο ανέλιξή τους. Ορισμένα κάνουν την επιλογή τους πριν από
την ηλικία αυτή και προχωρούν στις σφαίρες ανέλιξης, ελάχιστα, όμως, παιδιά κάτω των
δέκα έξι χρόνων, κρινόμενα με τα στάνταρ της Ουράντια, θα βρεθούν στους
κόσμους-δώματα.

Τα σεραφείμ-φρουροί ακολουθούν τους νέους αυτούς στον δοκιμαστικό παιδικό σταθμό του
κόσμου των τελικιστών, με τον τρόπο ακριβώς που λειτουργούν πνευματικά επί των θνητών
στους εξελικτικούς πλανήτες, ενώ οι πιστοί σπορνέιτζια λειτουργούν επί των φυσικών τους
αναγκών. Και έτσι τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν στον κόσμο διέλευσης μέχρι την εποχή εκείνη
κατά την οποία κάνουν την τελική τους επιλογή.

Όταν η υλική ζωή ολοκληρώσει την πορεία της, εάν δεν έχει γίνει επιλογή για την
ανερχόμενη ζωή, ή, εάν τα παιδιά αυτά του χρόνου οριστικά αποφασίσουν
εναντίον του εγχειρήματος της Χαβόνα, ο θάνατος τερματίζει αυτομάτως την
δοκιμαστική τους πορεία. Δεν υπάρχει κρίση για τέτοιες περιπτώσεις. Δεν υπάρχει
ανάσταση από ένα τέτοιο, δεύτερο θάνατο. Απλώς γίνονται σαν να μην είχαν
υπάρξει.

Αν, όμως, επιλέξουν το Παραδείσιο μονοπάτι της τελειοποίησης, αμέσως

ετοιμάζονται για μεταφορά στον πρώτο κόσμο-δώμα, όπου πολλά από αυτά
φθάνουν έγκαιρα για να ενωθούν με τους γονείς τους στην ανέλιξη προς τη
Χαβόνα. Αφού περάσουν δια μέσου της Χαβόνα και φθάσουν στις Θεότητες, οι διασωθείσες
αυτές ψυχές της θνητής προέλευσης απαρτίζουν τους μόνιμους, ανερχόμενους πολίτες του
Παραδείσου. Τα παιδιά αυτά, τα οποία έχουν στερηθεί την πολύτιμη και θεμελιώδη
εξελικτική εμπειρία στους κόσμους όπου γεννήθηκαν ως θνητοί, δεν εντάσσονται
στο Σώμα της Τελικότητας.

3. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΔΩΜΑ

Στους κόσμους-δώματα, οι αναστημένοι θνητοί διασωθέντες ξαναρχίζουν τη ζωή

τους ακριβώς στο σημείο όπου σταμάτησαν, όταν τους πήρε ο θάνατος. Όταν θα
πάρτε από την Ουράντια στον πρώτο κόσμο-δώμα, θα παρατηρήσετε μια αξιοσημείωτη
αλλαγή, αν όμως είχατε έλθει από μία περισσότερο φυσιολογική και προοδευτική σφαίρα του
χρόνου, μετά βίας θα παρατηρούσατε τη διαφορά, πέραν του γεγονότος ότι θα είχατε ένα
διαφορετικό σώμα. Το σκήνωμα της σάρκας και του αίματος εγκαταλείφθηκε πίσω, στον
γενέθλιο κόσμο.

149
Το κέντρο καθ? εαυτό όλων των δραστηριοτήτων στον πρώτο κόσμο-δώμα είναι η
αίθουσα ανάστασης, ο απέραντος ναός της συνάθροισης των προσωπικοτήτων. Το γιγάντιο
οικοδόμημα αποτελεί τον τόπο συνάντησης των σεραφικών φρουρών του πεπρωμένου, των
Προσαρμοστών της Σκέψης και των Αρχαγγέλων της ανάστασης. Οι Φορείς της Ζωής
λειτουργούν επίσης με τις ουράνιες αυτές υπάρξεις στην ανάσταση των νεκρών.

Οι εγγραφές που αφορούν στις διάνοιες των θνητών και τα ενεργά πρότυπα της μνήμης των
πλασμάτων, όπως μετασχηματίζονται από τα υλικά επίπεδα στα πνευματικά, αποτελούν
ατομική ιδιοκτησία των αποσπασμένων Προσαρμοστών της Σκέψης. Οι πνευματοποιημένες
αυτές συνιστώσες της διάνοιας, της μνήμης και της προσωπικότητας του πλάσματος γίνονται
για πάντα μέρος των Προσαρμοστών αυτών. Η διανοητική φόρμα του πλάσματος και οι
παθητικές δυναμικές της ταυτότητας είναι παρούσες στην μοροντιανή ψυχή η οποία έχει
εμπιστευθεί στη φύλαξη των σεραφικών φρουρών του πεπρωμένου. Και είναι η
επανασυνδεόμενη πίστη των σεραφείμ για τη μοροντιανή ψυχή και η πίστη των
Προσαρμοστών για την πνευματική διάνοια που επαναδομούν την προσωπικότητα του
πλάσματος και δημιουργούν την ανάσταση του κοιμώμενου διασωθέντος.

Αν μία διελαύνουσα προσωπικότητα θνητής προέλευσης δεν επαναδομηθεί ποτέ

κατ? αυτόν τον τρόπο, τα πνευματικά στοιχεία του μη διασωθέντος θνητού
πλάσματος θα συνεχίσουν να υπάρχουν για πάντα ως αναπόσπαστο μέρος της
ατομικής εμπειρικής ικανότητας του κάποτε ενοικήσαντος Προσαρμοστή.

Από τον Ναό της Καινούργιας Ζωής εκτείνονται επτά ακτινωτές πτέρυγες, οι αίθουσες
ανάστασης των θνητών φυλών. Κάθε μία από τις κατασκευές αυτές είναι αφιερωμένη στην
συγκέντρωση μιας από τις επτά φυλές του χρόνου. Υπάρχουν εκατό χιλιάδες ατομικοί
θάλαμοι ανάστασης σε κάθε μία από τις επτά αυτές πτέρυγες, οι οποίες καταλήγουν
στις κυκλικές αίθουσες συγκέντρωσης των τάξεων, που χρησιμοποιούνται ως
θάλαμοι αφύπνισης για σχεδόν ένα εκατομμύριο άτομα. Οι αίθουσες αυτές
περιβάλλονται από τους θαλάμους συγκέντρωσης των προσωπικοτήτων των μικτών φυλών
των φυσιολογικών, προ-Αδαμικών κόσμων. Ανεξάρτητα από την τεχνική που μπορεί να
εφαρμοσθεί στους μεμονωμένους κόσμους του χρόνου εν σχέσει προς τις ειδικές, ή
απονεμητικές αναστάσεις, η ουσιαστική και ενσυνείδητη επαναδόμηση της αληθούς και
ολοκληρωμένης προσωπικότητας λαμβάνει χώρα στις αίθουσες ανάστασης του δώματος υπ?
αριθμόν ένα. Σ? ολόκληρη την αιωνιότητα θα θυμάστε τις βαθιές εντυπώσεις που θα
υπάρχουν στη μνήμη σας, από την πρώτη σας μαρτυρία αυτών των αναστάσιμων
πρωινών.

Από τις αίθουσες ανάστασης προχωρείτε στον τομέα των Μελχισεδέκ, όπου σας
δίδεται μόνιμη κατοικία. Κατόπιν μπαίνετε στην περίοδο των δέκα ημερών
ατομικής ελευθερίας. Είστε ελεύθεροι να εξερευνήσετε την περιοχή που άμεσα γειτονεύει
με το καινούργιο σας σπίτι και να εξοικειωθείτε με το πρόγραμμα που υπάρχει αμέσως
μπροστά σας. Έχετε επίσης χρόνο να ικανοποιήσετε την επιθυμία σας να
συμβουλευθείτε τα μητρώα και να προσκαλέσετε τους αγαπημένους σας, όπως και
άλλους γήινους φίλους σας που μπορεί να έχουν φθάσει στους κόσμους αυτούς
πριν από εσάς. Στο τέλος της δεκαήμερης περιόδου ανάπαυσής σας αρχίζετε το δεύτερο
στάδιο του ταξιδιού προς τον Παράδεισο, αφού οι κόσμοι-δώματα είναι πραγματικές
εκπαιδευτικές σφαίρες, όχι απλά πλανήτες κράτησης.

Στον κόσμο-δώμα υπ? αριθμόν ένα (ή κάποιον άλλο, σε περίπτωση προηγμένης κατάστασης),
θα ξαναρχίσετε τη διανοητική σας εξάσκηση και την πνευματική ανάπτυξη από το ακριβές
σημείο από το οποίο διεκόπησαν από το θάνατο. Μεταξύ της στιγμής του
πλανητικού θανάτου, ή της μεταφοράς και της ανάστασης στον κόσμο-δώμα, ο
θνητός άνθρωπος δεν κερδίζει απολύτως τίποτα, πέραν της εμπειρίας του
γεγονότος της σωτηρίας. Ξαναρχίζετε εκεί, ακριβώς από το σημείο που
σταματήσατε εδώ κάτω.

150
Ολόκληρη σχεδόν η εμπειρία στον κόσμο-δώμα υπ? αριθμόν ένα αφορά στην
αποκατάσταση των ατελειών. Οι διασωθέντες που φθάνουν σ? αυτόν τον πρώτο από τους
κόσμους κράτησης παρουσιάζουν τόσα πολλά και διαφορετικά ελαττώματα στη δομή τους ως
πλάσματα, αλλά και ατέλειες σχετικές με την εμπειρία τους ως θνητών, ώστε οι κυριότερες
δραστηριότητες του κόσμου αυτού ασχολούνται με τη διόρθωση και την αποκατάσταση της
πολύμορφης αυτής κληρονομιάς της ζωής στη σάρκα, στους υλικούς, εξελικτικούς κόσμους
του χρόνου και του διαστήματος.

Η σύντομη παραμονή στον κόσμο-δώμα υπ? αριθμόν ένα έχει σχεδιαστεί για να εξελίξει τους
θνητούς διασωθέντες τουλάχιστον μέχρι το επίπεδο της προ-Αδαμικής απονομής στους
φυσιολογικούς, εξελικτικούς κόσμους. Από πνευματικής πλευράς, φυσικά, οι σπουδαστές του
κόσμου-δώματος είναι πολύ περισσότερο προηγμένοι από ένα τέτοιο επίπεδο απλής
ανθρώπινης εξέλιξης.

Αν δεν πρόκειται να παραμείνετε στον κόσμο-δώμα υπ? αριθμόν ένα, στο τέλος των δέκα
ημερών θα εισέλθετε στον ύπνο μεταφοράς και θα προωθηθείτε στον κόσμο υπ?
αριθμόν δύο και κάθε δέκα ημέρες από το σημείο αυτό και μετά, θα προωθείστε με
τον τρόπο αυτό, μέχρις ότου φθάσετε στον κόσμο της αποστολής σας.

Το κέντρο των επτά μειζόνων κύκλων της διοίκησης του πρώτου κόσμου-δώματος
καταλαμβάνεται από το Ναό των Μοροντιανών Συνοδών, των προσωπικών οδηγών των
αποσπασμένων στους ανερχόμενους θνητούς. Οι συνοδοί αυτοί είναι οι απόγονοι του
Πνεύματος-Μητέρα του τοπικού σύμπαντος και υπάρχουν αρκετά εκατομμύρια από αυτούς
στους μοροντιανούς κόσμους της Σατάνια. Πέρα από αυτούς οι οποίοι έχουν αναλάβει
καθήκοντα ως συνοδοί ομάδων, θα έχετε πολλές συναλλαγές με τους διερμηνείς και τους
μεταφραστές, τους φρουρούς των κτιρίων και τους επόπτες των περιηγήσεων. Και όλοι
τούτοι οι συνοδοί είναι εξαιρετικά συνεργάσιμοι μ? εκείνους που σχετίζονται με την ανάπτυξη
των συνιστωσών της προσωπικότητάς σας διανοητικά και πνευματικά, μέσα στο μοροντιανό
σώμα.

Καθώς ξεκινάτε από τον πρώτο κόσμο-δώμα, ένας Μοροντιανός Συνοδός αναλαμβάνει
υπηρεσία σε κάθε ομάδα αποτελούμενη από χίλιους ανερχόμενους θνητούς, θα
συναντήσετε, όμως, και μεγαλύτερους αριθμούς καθώς προχωρείτε δια μέσου των επτά
κόσμων-δωμάτων. Οι όμορφες και πολύπλευρες αυτές υπάρξεις είναι κοινωνικοί σύντροφοι
και χαριτωμένοι οδηγοί. Είναι ελεύθεροι να συνοδεύουν μεμονωμένα άτομα, ή επιλεγμένες
ομάδες σε οποιοδήποτε σφαίρα μεταβατικής επιμόρφωσης, περιλαμβανομένων των κόσμων-
δορυφόρων τους. Είναι οι οδηγοί περιήγησης και οι σύντροφοι ανάπαυσης όλων των
ανερχομένων θνητών. Συνοδεύουν συχνά ομάδες διασωθέντων σε περιοδικές επισκέψεις στην
Τζερουζέμ και, οποιαδήποτε μέρα βρεθείτε εκεί, μπορείτε να πάτε στον τομέα μητρώων της
πρωτεύουσας του συστήματος και να συναντήσετε ανερχόμενους θνητούς από όλους τους
επτά κόσμους-δώματα, αφού ελεύθερα μετακινούνται εμπρός και πίσω μεταξύ των τόπων
διαμονής τους και του αρχηγείου του συστήματος.

4. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΔΩΜΑ

Είναι σ? αυτήν την σφαίρα που εγκαθίσταστε πληρέστερα στη Μοροντιανή ζωή. Οι ομάδες
της μοροντιανής ζωής αρχίζουν και παίρνουν μορφή. Οι ομάδες εργασίας και οι κοινωνικές
οργανώσεις αρχίζουν να λειτουργούν, οι κοινότητες προσλαμβάνουν τυπικές αναλογίες και οι
εξελιγμένοι θνητοί εγκαινιάζουν καινούργιες κοινωνικές τάξεις και κυβερνητικές διευθετήσεις.

Οι δια του πνεύματος συγχωνευθέντες θνητοί καταλαμβάνουν τους κόσμους-δώματα από

κοινού με τους δια του Προσαρμοστή συγχωνευθέντες ανερχόμενους θνητούς. Ενώ οι
διάφορες τάξεις της ουράνιας ζωής διαφέρουν, όλες είναι φιλικές και αδελφικές. Σε
όλους τους κόσμους ανέλιξης δεν θα βρείτε τίποτε που να συγκρίνεται με την ανθρώπινη
μισαλλοδοξία και τις διακρίσεις του άφρονος συστήματος των κοινωνικών τάξεων.

151
Καθώς ανέρχεστε στους κόσμους-δώματα έναν προς ένα, πυκνώνουν σ? αυτούς οι
μοροντιανές δραστηριότητες των εξελισσόμενων διασωθέντων. Καθώς προχωρείτε,
αναγνωρίζετε ολοένα και περισσότερο τα χαρακτηριστικά της Τζερουζέμ να προστίθενται
στους κόσμους-δώματα. Η γυάλινη θάλασσα κάνει την εμφάνισή της στον δεύτερο κόσμο-
δώμα.

Ένα πρόσφατα εξελιγμένο και κατάλληλα διαμορφωμένο μοροντιανό σώμα αποκτάται τη

στιγμή που πραγματοποιείται η κάθε πρόοδος, από τον ένα κόσμο-δώμα στον άλλο.
Πηγαίνετε για να κοιμηθείτε με τον σεραφικό μεταφορέα και ξυπνάτε με το καινούργιο, αλλά
μη εξελιγμένο σώμα στις αίθουσες ανάστασης, με τον ίδιο περίπου τρόπο που φθάσατε για
πρώτη φορά στον κόσμο-δώμα υπ? αριθμόν ένα, εκτός του ότι ο Προσαρμοστής της Σκέψης
δεν σας εγκαταλείπει κατά τη διάρκεια του ύπνου αυτού της διέλευσης μεταξύ των κόσμων-
δωμάτων. Η προσωπικότητά σας παραμένει άθικτη αφού περάσετε μία φορά από τους
εξελικτικούς κόσμους στον αρχικό κόσμο-δώμα.

Η μνήμη του Προσαρμοστή σας παραμένει απόλυτα ανέπαφη καθώς ανελίσσεστε στη
μοροντιανή ζωή. Οι διανοητικοί εκείνοι συνειρμοί που ήσαν καθαρά ζωώδεις και απόλυτα
υλικοί χάθηκαν, φυσικά, μαζί με τον υλικό εγκέφαλο, αλλά κάθε τι στη διανοητική σας
ζωή που ήταν σημαντικό και άξιζε να διασωθεί, συμπληρώθηκε από τον
Προσαρμοστή και διατηρήθηκε ως μέρος της ατομικής μνήμης σ? όλη τη διαδρομή
της ανελικτικής πορείας. Θα έχετε συνείδηση όλων των αξιόλογων εμπειριών σας,
καθώς θα ανέρχεστε από τον ένα κόσμο-δώμα στον άλλο και από το ένα μέρος του
σύμπαντος στο άλλο, ακόμη και στον Παράδεισο.

Αν και έχετε μοροντιανά σώματα, εξακολουθείτε, σε όλους αυτούς τους επτά

κόσμους, να τρώτε, να πίνετε και να αναπαύεστε. Συμμετέχετε στην μοροντιανή τάξη
σίτισης, ένα βασίλειο ζώσας ενέργειας άγνωστης στους υλικούς κόσμους. Η τροφή και το
νερό αξιοποιούνται πλήρως στο μοροντιανό σώμα. Δεν υπάρχουν υπολείμματα για να
αποβληθούν. Σταθείτε και σκεφθείτε: Ο κόσμος-δώμα* υπ? αριθμόν ένα είναι ένας πολύ
υλικός κόσμος, που εμφανίζει την πρώιμη έναρξη του μοροντιανού καθεστώτος. Είσαστε
ακόμη σχεδόν ανθρώπινοι και όχι πολύ μακριά από τις περιορισμένες απόψεις της θνητής
ζωής, ο κάθε κόσμος, όμως, παρουσιάζει σαφή πρόοδο. Από σφαίρα σε σφαίρα γίνεστε
λιγότερο υλικοί, περισσότερο διανοούμενοι και ελαφρά περισσότερο πνευματικοί. Η
πνευματική πρόοδος είναι μεγαλύτερη στους τρεις τελευταίους των διαδοχικών αυτών
κόσμων.

Οι βιολογικές ανεπάρκειες εν πολλοίς αποκαταστάθηκαν στον πρώτο κόσμο-δώμα.

Εκεί, ατέλειες που αφορούσαν στη σεξουαλική ζωή, στις οικογενειακές σχέσεις και τη γονική
λειτουργία είτε διορθώθηκαν, είτε προωθήθηκαν για μελλοντική αποκατάσταση μεταξύ των
οικογενειών των Υλικών Υιών στην Τζερουζέμ.

Ο κόσμος-δώμα υπ? αριθμόν δύο περισσότερο συγκεκριμένα μεριμνά για την

απομάκρυνση όλων των φάσεων της διανοητικής σύγκρουσης και για την ίαση
όλων των ειδών της διανοητικής δυσαρμονίας. Η προσπάθεια για την πλήρη κατανόηση
της σπουδαιότητας της μοροντιανής σοφίας, που άρχισε στον πρώτο κόσμο-δώμα,
συνεχίζεται εδώ με μεγαλύτερο ζήλο. Η ανάπτυξη στον κόσμο-δώμα υπ? αριθμόν δύο
συγκρίνεται με τη διανοητική κατάσταση του προ των Μαγίστρων Υιών πολιτισμού των
ιδανικών εξελικτικών κόσμων.

5. Ο ΤΡΙΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΔΩΜΑ

Η Μανσόνια* η τρίτη είναι το αρχηγείο των Διδασκάλων των κόσμων-Δωμάτων. Αν

και λειτουργούν και στις επτά σφαίρες-δώματα, διατηρούν το αρχηγείο τους ως ομάδα στο
κέντρο των σχολικών κύκλων του κόσμου υπ? αριθμόν τρία. Υπάρχουν εκατομμύρια από
τους καθοδηγητές αυτούς στους κόσμους-δώματα, καθώς και στους ανώτερους
μοροντιανούς κόσμους. Τα εξελιχθέντα και μεγαλυνθέντα αυτά χερουβείμ υπηρετούν ως

152
μοροντιανοί διδάσκαλοι σ? όλη την προς τα άνω διαδρομή, από τους κόσμους-δώματα ως την
τελευταία σφαίρα της εκπαίδευσης των ανερχομένων του τοπικού σύμπαντος. Θα είναι
μεταξύ των τελευταίων που θα σας πουν το τρυφερό αντίο, όταν έλθει η ώρα του
αποχαιρετισμού, ή ώρα που θα πείτε αντίο - τουλάχιστον για λίγους αιώνες - στο σύμπαν
προέλευσής σας, όταν σεραφειμοποιηθείτε για να μεταφερθείτε στους κόσμους υποδοχής του
ελάσσονος τομέα του υπερσύμπαντος.

Όταν διαμένετε προσωρινά στον πρώτο κόσμο-δώμα, έχετε την άδεια να επισκεφθείτε τον
πρώτο από τους κόσμους διέλευσης, το αρχηγείο των τελικιστών και τον δοκιμαστικό παιδικό
σταθμό του συστήματος, για την ανατροφή των μη ανεπτυγμένων εξελικτικών παιδιών. Όταν
φθάσετε στη μανσόνια υπ? αριθμόν δύο, παίρνετε την άδεια να επισκέπτεστε περιοδικά τον
κόσμο διέλευσης υπ? αριθμόν δύο, όπου βρίσκονται τα αρχηγεία των μοροντιανών εποπτών
για ολόκληρη τη Σατάνια, καθώς και οι σχολές εξάσκησης για τις διάφορες μοροντιανές τάξεις.
Όταν φθάσετε στον κόσμο-δώμα υπ? αριθμόν τρία, σας δίδεται αμέσως άδεια για να
επισκεφθείτε την τρίτη σφαίρα διέλευσης, το αρχηγείο των αγγελικών τάξεων και έδρα
των διάφορων σχολείων εξάσκησής τους, του συστήματος. Οι επισκέψεις στη
Τζερουζέμ από τον κόσμο αυτό γίνονται με αυξανόμενο ρυθμό επωφελείς και παρουσιάζουν
εντεινόμενο, πάντα, ενδιαφέρον για τους εξελισσόμενους θνητούς.

Η μανσόνια η τρίτη είναι κόσμος μεγάλου ατομικού και κοινωνικού επιτεύγματος για όλους
εκείνους οι οποίοι δεν επέτυχαν το αντίστοιχο των κύκλων αυτών της επιμόρφωσης πριν
ελευθερωθούν από τη σάρκα, στους γενέθλιους κόσμους τους των θνητών. Στη σφαίρα αυτή
άρχισε ένα πιο θετικό εκπαιδευτικό έργο. Η εξάσκηση των δύο πρώτων κόσμων-δωμάτων
είναι κυρίως ανεπαρκούς φύσεως - αρνητική - στο ότι έχει κυρίως να κάνει με τη συμπλήρωση
της εμπειρίας της ζωής στη σάρκα. Σ? αυτόν τον τρίτο κόσμο-δώμα, οι διασωθέντες
αρχίζουν πραγματικά την προοδευτική μοροντιανή τους επιμόρφωση. Ο κύριος
σκοπός της εξάσκησης αυτής είναι να ενδυναμώσει την κατανόηση της σχέσης της
μοροντιανής σοφίας και της λογικής των θνητών, το συντονισμό της μοροντιανής σοφίας και
της ανθρώπινης φιλοσοφίας. Οι διασωθέντες θνητοί τώρα κερδίζουν πρακτική
ενόραση στην αληθινή μεταφυσική. Αυτή είναι η πραγματική εισαγωγή στην νοήμονα
κατανόηση των κοσμικών εννοιών και των συμπαντικών συσχετισμών. Η επιμόρφωση του
τρίτου κόσμου-δώματος αποτελεί μέρος της φύσης της προ της επιφοίτησης του Υιού εποχής
ενός φυσιολογικού, κατοικημένου κόσμου.

6. Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΔΩΜΑ

Όταν φθάσετε στον τέταρτο κόσμο-δώμα, έχετε για τα καλά μπει στη μοροντιανή
πορεία. Έχετε κάνει πολύ δρόμο από την αρχική υλική υπόσταση. Τώρα σας δίδεται η άδεια
να επισκεφθείτε τον κόσμο διέλευσης υπ? αριθμόν τέσσερα, για να εξοικειωθείτε εκεί με το
διοικητικό κέντρο και τα σχολεία εξάσκησης των υπεραγγέλων, περιλαμβανομένων των
Υπέρλαμπρων Εσπερινών Αστέρων. Μέσω της σωστής λειτουργίας των υπεραγγέλων αυτών
του τέταρτου κόσμου διέλευσης, οι μοροντιανοί επισκέπτες μπορούν να έλθουν κοντά στις
διάφορες τάξεις των Υιών του θεού, κατά τις περιοδικές επισκέψεις τους στη Τζερουζέμ, αφού
νέοι τομείς της πρωτεύουσας του συστήματος βαθμιαία ανοίγουν στους εξελισσόμενους
θνητούς, καθώς αυτοί πραγματοποιούν τις επανειλημμένες αυτές επισκέψεις στον αρχηγικό
κόσμο. Καινούργια μεγαλεία ξεδιπλώνονται προοδευτικά στις διευρυνόμενες διάνοιες των
ανερχομένων αυτών.

Στην τέταρτη μανσόνια ο μεμονωμένος ανερχόμενος βρίσκει καλύτερα τη θέση του στην
ομαδική εργασία και τις λειτουργίες της τάξης του, της μοροντιανής ζωής. Οι ανερχόμενοι εδώ
αναπτύσσουν αυξημένη εκτίμηση για τις εκπομπές και τις άλλες φάσεις της καλλιέργειας και
της προόδου του τοπικού σύμπαντος.

Είναι κατά την περίοδο αυτή της εξάσκησης στον κόσμο-δώμα υπ? αριθμόν τέσσερα,
που οι ανερχόμενοι θνητοί γνωρίζουν για πρώτη φορά τις απαιτήσεις και τις
απολαύσεις της αληθούς κοινωνικής ζωής των μοροντιανών πλασμάτων. Και τούτο

153
είναι, πράγματι, μια καινούργια εμπειρία για τα εξελικτικά πλάσματα, να συμμετέχουν σε
κοινωνικές δραστηριότητες οι οποίες δεν στηρίζονται ούτε στην προσωπική μεγέθυνση, ούτε
στον ιδιοτελή θρίαμβο. Μία νέα κοινωνική τάξη παρουσιάζεται, μία τάξη βασισμένη
στη γεμάτη κατανόηση συμπάθεια της αμοιβαίας εκτίμησης, την ανιδιοτελή αγάπη
της αμοιβαίας υπηρεσίας και το εξουσιαστικό κίνητρο της πραγματοποίησης ενός
κοινού και υπέρτατου πεπρωμένου - του Παραδείσιου στόχου της σεβάσμιας και
θείας τελειότητας. Οι ανερχόμενοι αποκτούν όλοι συνείδηση της γνώσης, της
αποκάλυψης, της αναζήτησης και της εύρεσης του Θεού.*

Η διανοητική και κοινωνική καλλιέργεια του τέταρτου αυτού κόσμου-δώματος μπορεί να

συγκριθεί με τη διανοητική και κοινωνική ζωή της μετά τον Διδάσκαλο Υιό εποχής στους
πλανήτες της φυσιολογικής εξέλιξης. Η πνευματική κατάσταση είναι πολύ περισσότερο
προοδευμένη από μία τέτοια θνητή απονομή.

7. Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΔΩΜΑ

Η μεταφορά στον πέμπτο κόσμο-δώμα αντιπροσωπεύει ένα τρομακτικό βήμα προς

τα εμπρός στη ζωή ενός μοροντιανού εξελισσόμενου. Η εμπειρία σ? αυτόν τον κόσμο
είναι μία πραγματική πρόγευση της ζωής στη Τζερουζέμ. Εδώ αρχίζετε να αντιλαμβάνεσθε το
υψηλό πεπρωμένο των πιστών εξελικτικών κόσμων, αφού μπορούν φυσιολογικά να
προχωρήσουν στο στάδιο αυτό κατά τη φυσική πλανητική ανάπτυξη. Η καλλιέργεια αυτού
του κόσμου-δώματος αντιστοιχεί γενικά μ? εκείνη της πρώιμης εποχής του φωτός και της
ζωής στους πλανήτες φυσιολογικής εξελικτικής προόδου. Και από αυτό μπορείτε να
καταλάβετε γιατί υπάρχει αυτή η διευθέτηση, ώστε οι ανώτερης καλλιέργειας, προοδευτικοί
τύποι υπάρξεων, που ορισμένες φορές κατοικούν τους προηγμένους αυτούς εξελικτικούς
κόσμους, να εξαιρούνται από το να περάσουν δια μέσου ενός, ή ακόμη και όλων των
σφαιρών-δωμάτων.

Έχοντας αποκτήσει βαθιά γνώση της γλώσσας του τοπικού σύμπαντος πριν εγκαταλείψετε
τον κόσμο-δώμα υπ? αριθμόν τέσσερα, αφιερώνετε τώρα περισσότερο χρόνο στην
τελειοποίηση της γλώσσας της Ουβέρσα ως το σημείο όπου να μπορείτε να θεωρηθείτε
ειδήμονες και στις δύο γλώσσες, πριν φθάσετε στην Τζερουζέμ με την ιδιότητα του κατοίκου.
Όλοι οι ανερχόμενοι θνητοί γνωρίζουν δύο γλώσσες, από το αρχηγείο του συστήματος μέχρι
επάνω, στη Χαβόνα. Και τότε, το μόνο που χρειάζεται είναι να διευρύνετε το λεξιλόγιο του
υπερσύμπαντος, αφού απαιτείται επιπλέον διεύρυνση για να κατοικήσετε στον Παράδεισο.

Φθάνοντας στη μανσόνια υπ? αριθμόν πέντε, ο οδοιπόρος παίρνει την άδεια να επισκεφθεί
τον κόσμο διέλευσης με τον αντίστοιχο αριθμό, το αρχηγείο του Υιού. Εδώ ο ανερχόμενος
θνητός εξοικειώνεται προσωπικά με τις διάφορες ομάδες των θείων υιών. Έχει ακούσει για τις
υπέροχες αυτές υπάρξεις και τις έχει ήδη συναντήσει στην Τζερουζέμ, αλλά τώρα φθάνει να
τις γνωρίσει πραγματικά.

Στην πέμπτη μανσόνια αρχίζετε να μαθαίνετε για τους κόσμους μελέτης του
αστερισμού. Εδώ συναντάτε τον πρώτο των καθοδηγητών ο οποίος αρχίζει να σας
προετοιμάζει για την μετέπειτα παραμονή στον αστερισμό. Περισσότερη από την
προετοιμασία αυτή συνεχίζεται στους κόσμους έξι και επτά, ενώ οι τελικές πινελιές μπαίνουν
στον τομέα των ανερχομένων θνητών της Τζερουζέμ.

Μία πραγματική γέννηση κοσμικής συνείδησης λαμβάνει χώρα στη μανσόνια υπ? αριθμόν
πέντε. Αρχίζετε να ενδιαφέρεστε για το σύμπαν. Τούτη είναι πράγματι μια ώρα όπου
διευρύνονται οι ορίζοντες. Αρχίζει να διαφαίνεται στο διευρυμένο νου των ανερχομένων
θνητών ότι ένα θαυμάσιο και μεγαλειώδες, ένα ουράνιο και θείο πεπρωμένο περιμένει όλους
εκείνους που ολοκληρώνουν την προοδευτική προς τον Παράδεισο ανέλιξη, η οποία με τόσο
κόπο, αλλά και τόσο χαρούμενα και ευοίωνα ξεκίνησε. Και στο σημείο, περίπου, αυτό, ο μέσος
θνητός ανερχόμενος αρχίζει να εκδηλώνει καλόπιστο εμπειρικό ενθουσιασμό για την ανέλιξη
προς τη Χαβόνα. Η μελέτη γίνεται εθελοντική, η ανιδιοτελής υπηρεσία φυσική και η λατρεία

154
αυτόματη. Ένας αληθινός μοροντιανός χαρακτήρας βλασταίνει. Ένα αληθινό
μοροντιανό πλάσμα εξελίσσεται.

8. Ο ΕΚΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΔΩΜΑ

Στους προσωρινά διαμένοντες στη σφαίρα αυτή επιτρέπεται να επισκεφτούν τον κόσμο
διέλευσης υπ? αριθμόν έξι, όπου μαθαίνουν περισσότερα σχετικά με τα ανώτερα
πνεύματα του υπερσύμπαντος, αν και δεν μπορούν να οραματισθούν πολλές από
τις ουράνιες αυτές υπάρξεις. Εδώ παίρνουν επίσης τα πρώτα τους μαθήματα πάνω
στην αναμενόμενη πνευματική τους πορεία που τόσο γρήγορα ακολουθεί την
αποφοίτηση από τη μοροντιανή εκπαίδευση του τοπικού σύμπαντος.

Ο βοηθός Κυρίαρχος του Συστήματος κάνει συχνές επισκέψεις στον κόσμο αυτό και η αρχική
διαπαιδαγώγηση αρχίζει εδώ, με την τεχνική της διακυβέρνησης του σύμπαντος. Τα
πρώτα μαθήματα που περιλαμβάνουν τα θέματα ενός ολόκληρου σύμπαντος διδάσκονται
τώρα.

Τούτη είναι μία εξαιρετική εποχή για τους ανερχόμενους θνητούς και συνήθως γίνεται
μάρτυρας της τέλειας συγχώνευσης της ανθρώπινης διάνοιας και του θείου
Προσαρμοστή. Δυνητικά, η συγχώνευση αυτή θα μπορούσε να είχε γίνει νωρίτερα, η
πραγματική, όμως, λειτουργούσα ταυτοποίηση πολλές φορές δεν επιτυγχάνεται μέχρι τη
στιγμή της προσωρινής παραμονής στον πέμπτο κόσμο-δώμα, ή ακόμη και στον έκτο.

Η ένωση της εξελισσόμενης αθάνατης ψυχής με τον αιώνιο και θείο Προσαρμοστή
σηματοδοτείται από τη σεραφική κλήτευση του εποπτεύοντος αρχαγγέλου προς τους
αναστημένους διασωθέντες και του αρχαγγέλου των αρχείων προς εκείνους οι οποίοι
πρόκειται να κριθούν την τρίτη ημέρα. Και τότε, παρουσία των μοροντιανών συντρόφων ενός
τέτοιου διασωθέντος, οι αγγελιαφόροι αυτοί του χρίσματος μιλούν: «Τούτος είναι ένας
αγαπημένος υιός με τον οποίο είμαι πολύ ευχαριστημένος.» Η απλή αυτή τελετή
σηματοδοτεί την είσοδο ενός ανερχόμενου θνητού στην αιώνια πορεία της εν Παραδείσω
υπηρεσίας.

Αμέσως μετά την επιβεβαίωση της δια του Προσαρμοστή συγχώνευσης, η νέα μοροντιανή
ύπαρξη παρουσιάζεται στους συντρόφους της για πρώτη φορά με το νέο της όνομα και της
δίδονται οι σαράντα ημέρες πνευματικής αποχώρησης από όλες τις τακτικές
δραστηριότητες ώστε να δει βαθιά μέσα της και να επιλέξει έναν από τους
προαιρετικούς δρόμους προς τη Χαβόνα κι? ακόμα να διαλέξει μία από τις
διαφορετικές τεχνικές του Παραδείσιου επιτεύγματος.

Ακόμη, όμως, οι θαυμάσιες αυτές υπάρξεις είναι, λίγο-πολύ, υλικές. Βρίσκονται

μακράν από του να είναι πραγματικά πνεύματα. Είναι περισσότερο σαν υπερ-θνητοί, από
πνευματική πλευρά μιλώντας, ακόμη κατά τι λιγότερο από άγγελοι. Γίνονται, όμως, πράγματι,
υπέροχες υπάρξεις.

Κατά την προσωρινή παραμονή τους στον κόσμο-δώμα υπ? αριθμόν έξι, οι σπουδαστές
φθάνουν σε μία κατάσταση η οποία μπορεί να συγκριθεί με το ανώτερο επίτευγμα που
χαρακτηρίζει τους εξελικτικούς εκείνους κόσμους οι οποίοι φυσιολογικά προόδευσαν πέραν
του αρχικού σταδίου του φωτός και της ζωής. Η κοινωνική οργάνωση στη μανσόνια αυτή
είναι ανώτερης κατηγορίας. Η σκιά της θνητής φύσης ελαττώνεται όλο και περισσότερο,
καθώς οι κόσμοι αυτοί κατακτώνται ένας προς έναν. Γίνεστε ολοένα περισσότερο
αξιαγάπητοι καθώς αφήνετε πίσω τα χοντροκομμένα υπολείμματα της πλανητικής ζωώδους
προέλευσης. «Η άνοδος μέσω μεγάλων δοκιμασιών» έχει σκοπό να κάνει τους
μεγαλυνθέντες θνητούς αληθινά αγαθούς και φιλικούς, πραγματικά πονετικούς και
ανεκτικούς.

9. Ο ΕΒΔΟΜΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΔΩΜΑ

155
Η εμπειρία σ? αυτή τη σφαίρα είναι το ύψιστο επίτευγμα της άμεσης μετά θάνατον πορείας.
Κατά την προσωρινή σας παραμονή εκεί θα δεχθείτε τη διαπαιδαγώγηση πολλών
δασκάλων, που όλοι θα συνεργασθούν στο έργο του να σας προετοιμάσουν για
παραμονή στην Τζερουζέμ. Οποιεσδήποτε διακριτές διαφορές μεταξύ των θνητών εκείνων,
των προερχομένων από τους απομονωμένους και καθυστερημένους κόσμους και των
διασωθέντων εκείνων από τις περισσότερο προηγμένες και διαφωτισμένες σφαίρες
κυριολεκτικά σβήνουν κατά την προσωρινή παραμονή στον έβδομο κόσμο-δώμα. Εδώ θα
εξαγνισθείτε από όλα τα κατάλοιπα μιας ατυχούς κληρονομικότητας, νοσηρού περιβάλλοντος,
ή μη πνευματικών πλανητικών τάσεων. Εδώ εξαλείφονται τα τελευταία κατάλοιπα του
«σημείου του κτήνους».

Ενώ διαμένετε προσωρινά στη μανσόνια υπ? αριθμόν επτά, σας δίδεται άδεια να επισκεφθείτε
τον κόσμο διέλευσης υπ? αριθμόν επτά, τον κόσμο του Πατέρα του Σύμπαντος. Εδώ
αρχίζετε μία νέα και περισσότερο πνευματική λατρεία του αόρατου Πατέρα, μία
συμπεριφορά που ολοένα και περισσότερο θα επιδιώκετε, σ? ολόκληρη την προς τα άνω
διαδρομή της μακράς ανελικτικής σας πορείας. Βρίσκετε το ναό του Πατρός σ? αυτό τον
κόσμο της μεταβατικής επιμόρφωσης, αλλά δεν βλέπετε τον Πατέρα.

Τώρα αρχίζει ο σχηματισμός των τάξεων για την αποφοίτηση στη Τζερουζέμ. Έχετε πάει από
κόσμο σε κόσμο ως άτομα, τώρα όμως προετοιμάζεστε να αναχωρήσετε για την
Τζερουζέμ σε ομάδες, αν και, εντός ορισμένων ορίων, ένας ανερχόμενος μπορεί να
επιλέξει να παραμείνει στον έβδομο κόσμο-δώμα με σκοπό να καταστήσει ικανό
ένα βραδυκίνητο μέλος της γήινης, ή μανσονιανής ομάδας του να τον προφθάσει.

Το προσωπικό της έβδομης μανσόνια συγκεντρώνεται στη γυάλινη θάλασσα για να γίνει
μάρτυρας της αναχώρησής σας για την Τζερουζέμ, με την ιδιότητα του κατοίκου.
Εκατοντάδες, ή χιλιάδες φορές μπορεί να έχετε επισκεφθεί την Τζερουζέμ, αλλά πάντα ως
επισκέπτης. Ποτέ πριν δεν προχωρήσατε προς την πρωτεύουσα του συστήματος με τη
συντροφιά μιας ομάδας συντρόφων σας, που είπαν το αιώνιο αντίο σ? ολόκληρη την
μανσονιανή πορεία ως ανερχόμενοι θνητοί. Γρήγορα θα σας καλωσορίσουν στο χώρο
υποδοχής του αρχηγικού κόσμου ως πολίτες της Τζερουζέμ.

Θα απολαύσετε εξαιρετικά την πρόοδό σας μέσω των επτά κόσμων αποϋλοποίησης. Είναι
πραγματικές σφαίρες αποθανατοποίησης*. Είστε κυρίως θνητοί στον πρώτο κόσμο-
δώμα, μια υλική ύπαρξη μόνο χωρίς το υλικό σώμα, μια ανθρώπινη διάνοια
στεγασμένη σε μοροντιανή μορφή - ένα υλικό σώμα του μοροντιανού κόσμου,
αλλά όχι ένα θνητό σπίτι από σάρκα και αίμα. Περνάτε πραγματικά από το θνητό
επίπεδο στην κατηγορία των αθανάτων τη στιγμή της συγχώνευσης με τον
Προσαρμοστή και τη στιγμή που ολοκληρώνετε την πορεία σας στην Τζερουζέμ,
έχετε γίνει πλήρως ανεπτυγμένοι μοροντιανοί.

10. Η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΤΖΕΡΟΥΖΕΜ

Η υποδοχή μιας νέας τάξης αποφοίτων ενός κόσμου-δώματος είναι το σύνθημα για όλη τη
Τζερουζέμ να συγκεντρωθεί ως επιτροπή καλωσορίσματος. Ακόμη και οι σπορνέιτζια
απολαμβάνουν την άφιξη των θριαμβευτών αυτών ανερχομένων εξελικτικής προέλευσης,
εκείνων που έτρεξαν στον πλανητικό αγώνα δρόμου και ολοκλήρωσαν την διαδοχική πορεία
τους στους κόσμους-δώματα. Μόνον οι φυσικοί ελεγκτές και οι Επόπτες της Μοροντιανής
Δύναμης λείπουν από τις περιστάσεις αυτές που δίνουν χαρά.

Ο Ιωάννης ο της Αποκαλύψεως οραματίσθηκε την άφιξη μιας τάξης ανερχομένων θνητών
από τον έβδομο κόσμο-δώμα στον πρώτο τους ουρανό, τα μεγαλεία της Τζερουζέμ.
Κατέγραψε: «Και είδα ότι ήταν σαν θάλασσα από γυαλί, ανάμικτη με φωτιά. Και εκείνους
που είχαν νικήσει το κτήνος που αρχικά βρισκόταν εντός τους, αλλά και την ιδέα που
επικρατούσε στους κόσμους-δώματα, και τελικά νίκησαν και το τελευταίο σημάδι και ίχνος, να
στέκονται στη γυάλινη θάλασσα, να κρατούν τις άρπες του Θεού και να τραγουδούν το

156
τραγούδι της λύτρωσης από το φόβο των θνητών και τον θάνατο.» (Τελειοποιημένη
διαστημική επικοινωνία πρόκειται να εγκατασταθεί σ? όλους αυτούς τους κόσμους. Και η
λήψη, όπου κι? αν βρίσκεστε, τέτοιας επικοινωνίας γίνεται εφικτή φέροντας την «άρπα του
Θεού,» μία μοροντιανή επινόηση που αντισταθμίζει την ανικανότητα του να προσαρμοσθεί
άμεσα ο ανώριμος μοροντιανός αισθητήριος μηχανισμός στην λήψη των διαστημικών
επικοινωνιών.)

Ο Παύλος είχε επίσης ένα όραμα του αποτελούμενου από ανερχομένους πολίτες σώματος
των τελειοποιημένων θνητών στην Τζερουζέμ, αφού έγραψε: «Πάλι ήλθατε στο όρος της
Σιών και στην πόλη του ζώντος Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ, και σε μια αναρίθμητη
συνοδεία αγγέλων, στη μεγάλη συγκέντρωση του Μιχαήλ και στα πνεύματα των απλών
ανθρώπων που γίνονται τέλειοι.»

Αφού οι θνητοί αποκτήσουν κατοικία στο αρχηγείο του συστήματος, δεν θα βιώσουν
περαιτέρω ουσιαστικές αναστάσεις. Η μοροντιανή μορφή που σας παραχωρήθηκε κατά
την αναχώρησή σας από την εμπειρία στους κόσμους-δώματα είναι τέτοια που θα σας
διακρίνει μέχρι το τέλος της εμπειρίας σας στο τοπικό σύστημα. Αλλαγές θα γίνονται από
καιρό σε καιρό, αλλά θα διατηρήσετε την ίδια αυτή μορφή μέχρις ότου την αποχαιρετήσετε,
όταν αναδυθείτε ως πνεύματα πρώτου σταδίου προετοιμαζόμενα για τη μετάβαση στους
υπερσυμπαντικούς κόσμους της καλλιέργειας των ανερχομένων και της πνευματικής
εξάσκησης.

Επτά φορές βιώνουν, οι θνητοί εκείνοι που ολοκληρώνουν την μανσονιανή

πορεία*, την εμπειρία του ύπνου προσαρμογής και την αναστάσιμη αφύπνηση. Η
τελευταία αίθουσα ανάστασης, όμως, ο τελικός θάλαμος αφύπνησης, έμεινε πίσω, στον
έβδομο κόσμο-δώμα. Ποτέ πια, μία αλλαγή μορφής δεν θα απαιτήσει την έκπτωση της
συνείδησης, ή τη διάσπαση στη συνέχιση της ατομικής μνήμης.

Η θνητή προσωπικότητα που ξεκίνησε στους εξελικτικούς κόσμους και στεγάστηκε στη σάρκα
- ενοικημένη από τους Ελεγκτές των Μυστηρίων και περιβεβλημένη από το Πνεύμα της
Αλήθειας - δεν κινητοποιείται, δεν πραγματώνεται και δεν ενοποιείται πλήρως μέχρι την ημέρα
όπου ένας τέτοιος πολίτης της Τζερουζέμ παίρνει άδεια μετάβασης στην Εντέντια και
ανακηρύσσεται πραγματικό μέλος του μοροντιανού σώματος του Νέβαδον - ένας αθάνατος
διασωθείς ενωμένος με τον Προσαρμοστή, ένας προς τον Παράδεισο ανερχόμενος, μία
προσωπικότητα μοροντιανής υπόστασης, ένα αληθινό παιδί των Μέγιστων.

Ο φυσικός θάνατος είναι μία τεχνική διαφυγής από την υλική ζωή στη σάρκα. Και η
μανσονιανή εμπειρία της προοδευτικής ζωής μέσω των επτά κόσμων της διορθωτικής
εξάσκησης και της επιμορφωτικής εκπαίδευσης αντιπροσωπεύει την εισαγωγή των θνητών
διασωθέντων στην μοροντιανή πορεία, τη μεταβατική ζωή, η οποία μεσολαβεί μεταξύ της
εξελικτικής υλικής υπόστασης και του ανώτερου πνευματικού επιτεύγματος των ανερχομένων
του χρόνου, που προορίζονται να φθάσουν τις πύλες της αιωνιότητας.

(Υποστηρίχθηκε από έναν Υπέρλαμπρο εσπερινό Αστέρα.)

157
 Το ταξίδι των θνητών προς τον Παράδεισο

ΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Τα Σεραφείμ είναι τα λειτουργικά πνεύματα του Παραδείσου και του κεντρικού σύμπαντος.
Πρόκειται για την ανώτερη τάξη της κατώτερης ομάδας των παιδιών του Απείρου Πνεύματος -
τις στρατιές των αγγέλων. Παρόμοια λειτουργικά πνεύματα συναντώνται από το Νησί του
Παραδείσου μέχρι τους κόσμους του χρόνου και του διαστήματος. Κανένα μείζον τμήμα της
οργανωμένης και κατοικημένης δημιουργίας δεν μένει χωρίς τις υπηρεσίες τους.

1. ΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ

Άγγελοι είναι οι λειτουργικοί πνευματικοί συνεργάτες των εξελικτικών και ανερχόμενων

πλασμάτων ελεύθερης βούλησης σ? ολόκληρο το σύμπαν. Είναι επίσης οι σύντροφοι και οι
βοηθοί των ανώτερων στρατιών των θείων προσωπικοτήτων των κόσμων στο έργο τους. Οι
άγγελοι όλων των κατηγοριών είναι ξεχωριστές προσωπικότητες και σε μεγάλο βαθμό
εξατομικευμένες. Διαθέτουν όλοι μεγάλη ικανότητα στο να εκτιμούν τις δραστηριότητες των
διευθυντών ανάκλησης. Μαζί με τις Στρατιές των Αγγελιαφόρων του Διαστήματος, τα
λειτουργικά πνεύματα απολαμβάνουν περιόδους ανάπαυσης και αλλαγής. Η φύση τους είναι
πάρα πολύ κοινωνική και η ικανότητά τους να συνεργάζονται υπερβαίνει κατά πολύ εκείνη
των ανθρώπινων υπάρξεων.

Τα λειτουργικά πνεύματα του μεγάλου σύμπαντος ταξινομούνται ως εξής:

1. Τα Υπερναφείμ
2. Τα Σεκοναφείμ
3. Τα Τερτιαφείμ
4. Τα Ομνιαφείμ
5. Τα Σεραφείμ
6. Τα Χερουβείμ και τα Σανομπείμ
7. Τα Ενδιάμεσα Πλάσματα

Τα μέλη των αγγελικών στρατιών ως άτομα δεν είναι συνολικά σταθερά όσον αφορά στην
προσωπική τους θέση στο σύμπαν. Άγγελοι ορισμένων τάξεων μπορούν να γίνουν
Παραδείσιοι Σύντροφοι για κάποιο διάστημα, άλλοι γίνονται Ουράνιοι Καταγραφείς, άλλοι
προάγονται στις τάξεις των τεχνικών Συμβούλων. Ορισμένα από τα χερουβείμ φιλοδοξούν να
αναρριχηθούν στην θέση και τον προορισμό των σεραφείμ, ενώ τα εξελικτικά σεραφείμ
μπορούν να φθάσουν στα πνευματικά επίπεδα των ανελισσομένων Υιών του Θεού.

2. ΤΑ ΤΡΙΤΕΥΟΝΤΑ ΥΠΕΡΝΑΦΕΙΜ

Οι υπηρέτες αυτοί των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων είναι οι εξειδικευμένοι άγγελοι των
διαφόρων κυκλωμάτων της Χαβόνα και η λειτουργία τους εκτείνεται τόσο επί των
ανερχομένων οδοιπόρων του χρόνου, όσο και επί των κατερχομένων οδοιπόρων της
αιωνιότητας. Στο ένα δισεκατομμύριο εκπαιδευτικούς κόσμους της τέλειας κεντρικής
δημιουργίας, οι υπεραφικοί σας συνεργάτες όλων των τάξεων θα είναι απόλυτα ορατοί. Εκεί
θα γίνεται όλοι, με την ανώτερη έννοια του όρου, αδελφικές και γεμάτες κατανόηση υπάρξεις
μέσω της αμοιβαίας επαφής και συμπάθειας. Επιπλέον θα αναγνωρίσετε πλήρως και θα
συναδελφωθείτε, με τρόπο εξαίσιο, με όλους τους κατερχόμενους οδοιπόρους, τους Πολίτες
του Παραδείσου, που διασχίζουν τα κυκλώματα αυτά από μέσα προς τα έξω, εισερχόμενοι
στη Χαβόνα δια του κόσμου καθοδήγησης του πρώτου κυκλώματος και εν συνεχεία
προωθούμενοι προς το έβδομο, εξωτερικό κύκλωμα.

158
Οι από τα επτά υπερσύμπαντα ανερχόμενοι οδοιπόροι περνούν μέσω της Χαβόνα προς την
αντίθετη κατεύθυνση, εισερχόμενοι δια του κόσμου καθοδήγησης του εβδόμου κυκλώματος
και προωθούμενοι στο εσωτερικό. Δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός όσον αφορά στην
πρόοδο των ανερχομένων πλασμάτων από κόσμο σε κόσμο και από κύκλωμα σε κύκλωμα,
όπως ακριβώς δεν υπάρχει αυθαίρετα καθορισμένο διάστημα παραμονής στους μοροντιανούς
κόσμους. Ενώ, όμως, τα ανεπαρκώς εξελιχθέντα άτομα είναι δυνατόν να εξαιρεθούν από την
παραμονή σε έναν, ή περισσότερους εκπαιδευτικούς κόσμους του τοπικού σύμπαντος, οιυδείς
οδοιπόρος μπορεί να αποφύγει τη διέλευση όλων, και των επτά, κυκλωμάτων της Χαβόνα
προς την προοδευτική πνευματικοποίηση.

Το σώμα αυτό των τριτευόντων υπερναφείμ, το κύρια επιφορτισμένο με την υπηρεσία των
οδοιπόρων του χρόνου ταξινομείται ως εξής:

1. Οι Επόπτες της Αρμονίας. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι απαιτείται κάποιου είδους
συντονιστική επιρροή, ακόμα και στην τέλεια Χαβόνα, ώστε να διατηρηθεί το σύστημα και να
διασφαλισθεί η αρμονία σε ολόκληρο το έργο της προετοιμασίας των οδοιπόρων του χρόνου,
για να κατακτήσουν στη συνέχεια τον Παράδεισο. Αυτή είναι η πραγματική αποστολή των
Εποπτών της Αρμονίας - το να φροντίζουν την ομαλή και γρήγορη μετάδοση των πάντων.
Προερχόμενοι από το πρώτο κύκλωμα, υπηρετούν σε ολόκληρη τη Χαβόνα και η παρουσία
τους στα κυκλώματα σημαίνει ότι τίποτα δεν είναι δυνατόν να γίνει εσφαλμένα. Μία
εξαιρετική ικανότητα να συντονίζουν μια μεγάλη ποικιλία δραστηριοτήτων, όπου
περιλαμβάνονται διαφορετικές κατηγορίες προσωπικοτήτων - ακόμη και προσωπικότητες
πολλαπλών επιπέδων - καθιστά τα υπερναφείμ αυτά ικανά να προσφέρουν βοήθεια
οπουδήποτε και οποτεδήποτε τούτο απαιτείται. Συνεισφέρουν τα μέγιστα στην αμοιβαία
κατανόηση των οδοιπόρων του χρόνου και των οδοιπόρων της αιωνιότητας.

2. Οι Προϊστάμενοι Καταγραφείς. Οι άγγελοι αυτοί δημιουργούνται στο δεύτερο κύκλωμα,

ωστόσο λειτουργούν παντού μέσα στο κεντρικό σύμπαν. Καταγράφουν εις τριπλούν,
φτιάχνοντας τα κατά λέξιν αρχεία της Χαβόνα, τα πνευματικά αρχεία της τάξης των καθώς και
τα επίσημα αρχεία του Παραδείσου. Επιπλέον, διενεργούν αυτόματα τη μετάδοση της
εισαγόμενης αληθούς γνώσης στις ζώσες βιβλιοθήκες του Παραδείσου, τους φρουρούς της
γνώσης της κύριας τάξης των υπερναφείμ.

3. Οι Εκπέμποντες. Τα παιδιά του τρίτου Πνευματικού Κυκλώματος δραστηριοποιούνται σε

ολόκληρη τη Χαβόνα αν και η επίσημη βάση τους βρίσκεται στον υπ? αριθμόν εβδομήντα
πλανήτη του εξώτατου κυκλώματος. Οι έμπειροι αυτοί τεχνικοί είναι εκείνοι οι οποίοι
επιλαμβάνονται των εκπομπών από και προς την κεντρική δημιουργία, αλλά και οι διευθυντές
των διαστημικών αναφορών όλων των επί του Παραδείσου θείων φαινομένων . Μπορούν να
λειτουργήσουν σε όλα τα βασικά κυκλώματα του διαστήματος.

4. Οι Αγγελιαφόροι προέρχονται από το υπ? αριθμόν τέσσερα κύκλωμα.

Δραστηριοποιούνται στο κύκλωμα Χαβόνα-Παραδείσου ως μεταφορείς όλων των μηνυμάτων
τα οποία απαιτούν προσωπική μετάδοση.Υπηρετούν τους συντρόφους τους, τις ουράνιες
προσωπικότητες, τους οδοιπόρους του Παραδείσου, ακόμη και τις ανερχόμενες ψυχές του
χρόνου.

5. Οι Συντονιστές της Διάνοιας. Τα τριτεύοντα αυτά υπερναφείμ, τα παιδιά του πέμπτου

Πνευματικού Κυκλώματος είναι πάντα οι συνετοί και συμπαθούντες διαφημιστές της
αδελφικής σχέσης μεταξύ των ανερχομένων και των κατερχομένων οδοιπόρων. Λειτουργούν
εφ? όλων των κατοίκων της Χαβόνα, ειδικότερα επί των ανερχομένων, κρατώντας τους
ενήμερους πάνω στα τρέχοντα θέματα του σύμπαντος των συμπάντων. Δια των προσωπικών
τους επαφών με τους Εκπέμποντες και τους Ανακλώντες, αυτές οι «ζωντανές εφημερίδες»της
Χαβόνα έχουν άμεση γνώση όλων των πληροφοριών οι οποίες διαπερνούν τα απέραντα
ειδησεογραφικά κυκλώματα του κεντρικού σύμπαντος. Εγγυώνται τη διάνοια μέσω της
τεχνικής γραφημάτων της Χαβόνα, η οποία τους καθιστά ικανούς να αφομοιώνουν αυτόματα,

159
σε ένα λεπτό μόνο βάσει του χρόνου της Ουράντια, τέτοιον όγκο πληροφοριών, που η
ταχύτερη τηλεγραφική σας μέθοδος θα χρειάζονταν χίλια χρόνια για να καταγράψει.

6. Οι Μεταγωγικές Προσωπικότητες. Οι υπάρξεις αυτές, των οποίων η προέλευση

βρίσκεται στο υπ? αριθμόν έξι κύκλωμα, δραστηριοποιούνται συνήθως από τον υπ? αριθμόν
σαράντα πλανήτη του εξώτερου κυκλώματος. Είναι εκείνοι οι οποίοι απομακρύνουν τους
απογοητευμένους υποψήφιους που προσωρινά απέτυχαν να φθάσουν το Θεό. Είναι έτοιμοι να
υπηρετήσουν όλους εκείνους που πρέπει να ενταχθούν στην υπηρεσία της Χαβόνα αλλά και
να την εγκαταλείψουν και οι οποίοι δεν είναι ταξιδιώτες του διαστήματος.

7. Το Εφεδρικό Σώμα. Οι διακυμάνσεις του όγκου του έργου με τις ανερχόμενες υπάρξεις,
τους Παραδείσιους οδοιπόρους και τις άλλες κατηγορίες των υπάρξεων που διαμένουν στη
Χαβόνα καθιστά απαραίτητη τη διατήρηση των εφεδρικών αυτών υπερναφείμ στους κόσμους
καθοδήγησης του έβδομου κυκλώματος, απ? όπου προέρχονται. Δημιουργούνται χωρίς
ιδιαίτερο σχέδιο και είναι σε θέση να αναλάβουν υπηρεσία στις μικρών απαιτήσεων φάσεις
των καθηκόντων των υπεραφικών τους συντρόφων της τρίτης κατηγορίας.

3. ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ ΥΠΕΡΝΑΦΕΙΜ

Τα δευτερεύοντα υπερναφείμ είναι λειτουργοί των επτά πλανητικών κυκλωμάτων του

κεντρικού σύμπαντος. Είναι εν μέρει αφιερωμένοι στην υπηρεσία των οδοιπόρων του χρόνου
ενώ το ήμισυ ολόκληρης της τάξης των είναι αποσπασμένο στην εξάσκηση των Παραδείσιων
οδοιπόρων της αιωνιότητας. Οι Πολίτες αυτοί του Παραδείσου, κατά την πορεία τους μέσω
των κυκλωμάτων της Χαβόνα, περιθάλπονται από εθελοντές του Σώματος Τελικότητας των
Θνητών. Πρόκειται για μία διευθέτηση η οποία επεκράτησε από όταν ολοκληρώθηκε η πρώτη
ομάδα τελικιστών.

Σύμφωνα με την περιοδική τους αποστολή της λειτουργίας επί των ανερχομένων οδοιπόρων,
τα δευτερεύοντα υπερναφείμ δραστηριοποιούνται σε επτά ομάδες, ως εξής:

1. Βοηθοί των Οδοιπόρων

2. Οδηγοί του Υπέρτατου
3. Οδηγοί της Τριάδας
4. Ευρίσκοντες τους Υιούς
5. Οδηγοί του Πατέρα
6. Εισηγητές και Σύμβουλοι
7. Συμπληρωματικοί των Υπολοίπων

Όταν εσείς οι θνητοί της Ουράντια φθάσετε στη Χαβόνα, θα καθοδηγηθείτε σίγουρα από
υπερναφείμ, των οποίων η δημιουργηθείσα φύση - όπως η δική σας εξελιγμένη φύση -
προέρχεται από το Κυρίαρχο Πνεύμα του Όρβοντον. Και, εφ? όσον οι επίτροποί σας
κατάγονται από το Κυρίαρχο Πνεύμα του δικού σας υπερσύμπαντος, είναι οι πλέον αρμόδιοι
να σας κατανοήσουν, να σας ενθαρρύνουν και να σας βοηθήσουν σε κάθε σας προσπάθεια να
φθάσετε στην τελειότητα του Παραδείσου.

Οι οδοιπόροι του χρόνου μεταφέρονται από τα σώματα σκοτεινής βαρύτητας της Χαβόνα
προς το εξωτερικό πλανητικό κύκλωμα δια των προσωπικοτήτων μεταφοράς της κύριας τάξης
των υπερναφείμ οι οποίες λειτουργούν από τα αρχηγεία των επτά υπερσυμπάντων. Η
πλειονότητα, αλλά όχι το σύνολο, των σεραφείμ που ανήκουν στην υπηρεσία των πλανητών
και του τοπικού σύμπαντος και στα οποία έχει διαπιστευθεί η άνοδος προς τον Παράδεισο, θα
αποχωρισθούν τους θνητούς τους συντρόφους πριν από τη μακριά πτήση προς τη Χαβόνα και
αμέσως θα αρχίσουν μία μακρόχρονη και έντονη εξάσκηση για το ουράνιο έργο τους,
προσμένοντας να κατακτήσουν, ως σεραφείμ, την τελειότητα της ύπαρξης και το υπέρτατο
της προσφοράς. Και αυτό πράττουν, ελπίζοντας να συναντήσουν και πάλι τους οδοιπόρους
του χρόνου, να περιληφθούν μεταξύ εκείνων οι οποίοι για πάντα ακολουθούν την πορεία των

160
θνητών αυτών που έφθασαν στον Πατέρα του Σύμπαντος και ανέλαβαν την αφανέρωτη
υπηρεσία του Σώματος της Τελικότητας.

Ο οδοιπόρος προσεδαφίζεται στον πλανήτη υποδοχής της Χαβόνα, τον καθοδηγητικό

κόσμο του έβδομου κυκλώματος, με μία μόνο προοπτική τελειοποίησης, την τελειοποίηση του
στόχου. Ο Πατέρας του Σύμπαντος έχει αποφασίσει: «Γίνου τέλειος, όπως εγώ είμαι
τέλειος.» Τούτη είναι η εκπληκτική πρόσκληση-εντολή που απεστάλη στα πεπερασμένα
τέκνα των κόσμων του διαστήματος. Η εξαγγελία της εντολής αυτής δραστηριοποίησε
ολόκληρη τη δημιουργία σε μία προσπάθεια συνεργασίας των ουρανίων πλασμάτων να
βοηθήσουν την ολοκλήρωση και κατανόηση της τρομακτικής αυτής εντολής της Πρώτης
Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.

Όταν, δια της λειτουργίας όλων των βοηθητικών τάξεων του συμπαντικού σχεδίου επιβίωσης,
εγκατασταθείτε, τελικά, στους κόσμους υποδοχής της Χαβόνα, θα έχετε επιτύχει ένα μόνον
είδος τελειότητα - την τελειότητα του στόχου. Ο στόχος σας έχει εις βάθος πιστοποιηθεί.
Η πίστη σας έχει δοκιμασθεί. Είναι πλέον γνωστό ότι δεν αποτύχατε. Ούτε καν η αποτυχία του
να διακρίνει τον Πατέρα του Σύμπαντος μπορεί να κλονίσει σοβαρά την εμπιστοσύνη ενός
ανερχόμενου θνητού, ο οποίος βίωσε όλες αυτές τις εμπειρίες προκειμένου να φθάσει στους
τέλειους κόσμους της Χαβόνα. Μέχρις ότου φθάσετε στη Χαβόνα, η αγνότητά σας έχει γίνει
απόλυτη. Η τελειότητα του στόχου και η θεία ουσία της επιθυμίας μαζί με τη σταθερότητα
της πίστης έχουν εξασφαλίσει την είσοδό σας στη μόνιμη κατοικία της αιωνιότητας. Η
απελευθέρωσή σας από την αβεβαιότητα του χρόνου είναι πλήρης και ολοκληρωμένη. Και
τώρα, πρέπει να έλθετε πρόσωπο με πρόσωπο με τα θέματα της Χαβόνα και το απέραντο του
Παραδείσου, για την αντιμετώπιση των οποίων έχετε τόσο πολύ καιρό εξασκηθεί στις
εμπειρικές περιόδους του χρόνου, πάνω στους κόσμους-σχολειά του διαστήματος.

Η πίστη του ανερχόμενου οδοιπόρου κέρδισε την τελειοποίηση του στόχου, η οποία επιτρέπει
στα παιδιά του χρόνου να γίνουν δεκτά στις πύλες της αιωνιότητας. Τώρα, πρέπει οι βοηθοί
των οδοιπόρων ν? αρχίσουν το έργο της ανάπτυξης αυτής της τελειοποίησης της κατανόησης,
αλλά και του τρόπου κατανόησης, που τόσο είναι απαραίτητος για την εν Παραδείσω
τελειοποίηση της προσωπικότητας.

Η ικανότητα του να κατανοεί, είναι το διαβατήριο των θνητών προς τον παράδεισο. Η
επιθυμία να πιστέψει είναι το κλειδί για τη Χαβόνα. Η αποδοχή της ύπαρξης των Υιών, η
συνεργασία με τον ενοικούντα Ρυθμιστή είναι το τίμημα του εξελικτικού επιζώντος.

4. ΟΙ ΒΟΗΘΟΙ ΤΩΝ ΟΔΟΙΠΟΡΩΝ

Η πρώτη από τις επτά ομάδες των δευτερευόντων υπερναφείμ που θα συναντήσουν είναι οι
βοηθοί των οδοιπόρων, οι άμεσα κατανοούσες και μέγιστα συμπαθούσες εκείνες ομάδες, οι
οποίες καλωσορίζουν τους πολυταξιδεμένους ανερχόμενους του διαστήματος στους
σταθερούς κόσμους και την τακτική οικονομία του κεντρικού σύμπαντος. Ταυτόχρονα, οι
ανώτεροι αυτοί λειτουργοί αρχίζουν το έργο τους για τους Παραδείσιους οδοιπόρους της
αιωνιότητας, ο πρώτος των οποίων έφθασε στον κόσμο καθοδήγησης του εσώτερου
κυκλώματος της Χαβόνα μόλις προσεδαφίστηκε ο Γκραντφάντα στον καθοδηγητικό κόσμο
του εξώτερου κυκλώματος. Εκείνη τη μακρινή εποχή οι οδοιπόροι από τον Παράδεισο και οι
οδοιπόροι του χρόνου συναντήθηκαν για πρώτη φορά στον κόσμο υποδοχής του υπ? αριθμόν
τέσσερα κυκλώματος.

Οι βοηθοί αυτοί των οδοιπόρων, λειτουργούντες στο έβδομο κύκλωμα των κόσμων της
Χαβόνα, διευθύνουν το έργο τους που αφορά στους ανερχόμενους θνητούς σε τρεις μείζονες
φάσεις: πρώτη είναι η υπέρτατη κατανόηση της Αγίας Τριάδας του Παραδείσου. Δεύτερη η
πνευματική κατανόηση της σχέσης Πατέρα-Υιού. Και Τρίτη, η δια του νου αναγνώριση του
Απείρου Πνεύματος. Κάθε μία από τις καθοδηγητικές αυτές φάσεις χωρίζεται σε επτά κλάδους
αποτελούμενους από δώδεκα ήσσονες υποδιαιρέσεις των εβδομήντα υποδεέστερων ομάδων η
κάθε μία. Και κάθε μία από τις εβδομήντα αυτές κατώτερες ομάδες χωρίζεται σε χίλιες

161
ταξινομήσεις. Λεπτομερέστερες οδηγίες παρέχονται στα επόμενα κυκλώματα, οι γενικές, όμως
γραμμές κάθε Παραδείσιας απαίτησης διδάσκονται από τους βοηθούς των οδοιπόρων.

Αυτή, λοιπόν, είναι το βασικό, ή στοιχειώδες μάθημα που λαμβάνουν οι δοκιμασμένης πίστης,
πολυταξιδεμένοι οδοιπόροι του διαστήματος. Πολύ πριν φθάσουν, όμως, στη Χαβόνα, τα
ανερχόμενα αυτά παιδιά του χρόνου έχουν μάθει να γιορτάζουν με την αβεβαιότητα, να
κάνουν γόνιμη την απογοήτευση, να ενθουσιάζονται με την προφανή αποτυχία, να
δυναμώνουν όταν παρουσιάζονται δυσκολίες, να δείχνουν αδάμαστο θάρρος όταν αντικρίζουν
το άπειρο και να στηρίζονται στην ανυπέρβλητη πίστη τους, όταν αντιμετωπίζουν την
πρόκληση του ανεξήγητου. Από τότε, η πολεμική κραυγή των οδοιπόρων αυτών είναι» Με τη
βοήθεια του Θεού, τίποτα - απολύτως τίποτα - δεν είναι αδύνατον.»

Υπάρχει μία σαφής απαίτηση για τους οδοιπόρους του χρόνου πάνω σε κάθε κύκλωμα της
Χαβόνα. Και ενώ κάθε οδοιπόρος συνεχίζει υπό την εποπτεία του υπερναφείμ εκείνου το οποίο
εκ φύσεως είναι διαμορφωμένο έτσι ώστε να μπορεί να προσφέρει βοήθεια στον
συγκεκριμένο τύπο του ανερχόμενου πλάσματος, η πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί είναι
σχεδόν η ίδια για όλους τους ανερχόμενους που φθάνουν στο κεντρικό σύμπαν. Η πορεία
προς τον στόχο είναι ποσοτική, ποιοτική και εμπειρική - διανοητική, πνευματική και υπέρτατη.

Ο χρόνος δεν έχει μεγάλη σημασία στα κυκλώματα της Χαβόνα. Επιδρά περιορισμένα στις
δυνατότητες προώθησης, ο προορισμός, όμως, είναι η τελική και υπέρτατη γαλήνη του
πνεύματος. Τη στιγμή ακριβώς που ο υπεραφικός σας σύντροφος θα θεωρήσει ότι είστε ικανοί
να περάσετε στο επόμενο κύκλωμα, θα μεταφερθείτε εμπρός στους δώδεκα δικαστές του
έβδομου Πνευματικού Κυκλώματος. Εδώ θα σας ζητηθεί να περάσετε τις δοκιμασίες του
κυκλώματος οι οποίες έχουν καθορισθεί από το υπερσύμπαν κατμετάδοσης σας και από το
σύστημα όπου γεννηθήκατε. Η θεία επίτευξη του κύκλου αυτού λαμβάνει χώρα πάνω στον
κόσμο καθοδήγησης και αποτελείται από την πνευματική αναγνώριση και συνειδητοποίηση
του Κυρίαρχου Πνεύματος του υπερσύμπαντος από το οποίο προέρχεται ο ανερχόμενος
οδοιπόρος.

Όταν το έργο του εξωτερικού κυκλώματος της Χαβόνα ολοκληρωθεί και τα μαθήματα έχουν
γίνει κατανοητά, οι βοηθοί των οδοιπόρων μεταφέρουν τους προστατευόμενούς των στους
κόσμους καθοδήγησης του επόμενου κυκλώματος και τους παραδίδουν στη φροντίδα των
υπέρτατων οδηγών. Οι βοηθοί των οδοιπόρων πάντα μένουν κοντά για κάποιο διάστημα
προκειμένου να βοηθήσουν ώστε η μετάβαση να γίνει ευχάριστη και επικερδής.

5. ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ

Οι ανερχόμενοι του χρόνου ονομάζονται «πνευματικοί απόφοιτοι» όταν μεταφερθούν από το

έβδομο στο έκτο κύκλωμα και τοποθετηθούν υπό την άμεση εποπτεία των οδηγών του
υπέρτατου. Οι οδηγοί αυτοί δεν πρέπει να συγχέονται με τους Οδηγούς Αποφοίτων - τους
ανήκοντες στις ανώτερες προσωπικότητες του Απείρου Πνεύματος - οι οποίοι, μαζί με τους
υπηρέτες συντρόφους τους λειτουργούν εφ? όλων των κυκλωμάτων της Χαβόνα για τους
ανερχόμενους και τους κατερχόμενους οδοιπόρους. Οι οδηγοί του υπέρτατου λειτουργούν
μόνο στο έκτο κύκλωμα του κεντρικού σύμπαντος.

Είναι στο κύκλωμα αυτό που οι ανερχόμενοι επιτυγχάνουν μία νέα συνειδητοποίηση του
Υπέρτατου Θείου. Κατά τη μακρά τους πορεία στα εξελικτικά σύμπαντα, οι οδοιπόροι του
χρόνου έχουν βιώσει μία αυξανόμενη επίγνωση της ύπαρξης ενός κραταιού υπερελέγχου
πάνω στις δημιουργίες του χρόνου και του χώρου. Εδώ, σ? αυτό το κύκλωμα της Χαβόνα
συναντούν σχεδόν τη γενεσιουργό αιτία της ενότητας χρόνου και χώρου στο κεντρικό σύμπαν
- την πνευματική ύπαρξη του Θεού του Υπέρτατου.

Μου είναι κάπως δύσκολο να εξηγήσω τι συμβαίνει στο κύκλωμα αυτό. Ουδεμία
εξατομικευμένη παρουσία του Υπέρτατου γίνεται αντιληπτή από τους ανερχόμενους. Κατά
κάποιο τρόπο, οι καινούργιες σχέσεις που δημιουργούνται με τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα

162
εξισορροπούν την έλλειψη αυτή της επικοινωνίας με το Υπέρτατο Ον. Ανεξαρτήτως όμως της
ανικανότητάς μας να κατανοήσουμε τον τρόπο, κάθε ανερχόμενο πλάσμα φαίνεται ότι
υπόκειται σε μία μετουσιωτική ανάπτυξη, μία νέα ολοκληρωμένη συνειδητοποίηση, ένα
καινούργιο εξαγνισμένο στόχο, μία νέα ευαισθητοποίηση απέναντι στο θείο που δύσκολα
μπορούν να εξηγηθούν ικανοποιητικά χωρίς την προϋπόθεση της μη αποκαλυφθείσας
δραστηριότητας του Υπέρτατου Όντος. Για όσους εξ ημών παρακολούθησαν τις μυστηριώδεις
αυτές διεργασίες, φαίνεται σαν ο Θεός ο Υπέρτατος να επεφοίτησε στοργικά πάνω στα
εμπειρικά του παιδιά, ωθώντας στα όρια την ικανότητά τους να κατανοήσουν δια της
εμπειρίας, ωθώντας στα όρια την βελτίωση της διανοητικής τους επαφής, της πνευματικής
τους ενόρασης και της προσωπικής τους υπέρβασης, την οποία θα χρειασθούν σε κάθε
προσπάθεια να διαπεράσουν το θείο επίπεδο της Αγίας Τριάδας του Υπέρτατου, να φθάσουν
τις αιώνιες και πραγματικές Θεότητες του Παραδείσου.

Όταν οι οδηγοί του υπέρτατου θεωρήσουν τους μαθητές τους ώριμους για προμετάδοση,
τους παρουσιάζουν στην επιτροπή των εβδομήκοντα, μία μικτή ομάδα η οποία υπηρετεί ως
εξεταστική στον κόσμο καθοδήγησης του υπ? αριθμόν έξι κυκλώματος. Αφού ικανοποιήσουν
την επιτροπή αυτή ως προς το αντιστάθμισμα του Υπέρτατου Όντος και της Τριάδας του
Υπέρτατου, οι οδοιπόροι θεωρούνται ικανοί να μεταφερθούν στο πέμπτο κύκλωμα.

6. ΟΙ ΤΡΙΑΔΙΚΟΙ ΟΔΗΓΟΙ

Οι Τριαδικοί οδηγοί είναι οι ακάματοι λειτουργοί του πέμπτου κύκλου της εξάσκησης των
προαγόμενων οδοιπόρων του χρόνου και του διαστήματος στη Χαβόνα. Εδώ, οι πνευματικοί
απόφοιτοι αποκαλούνται «υποψήφιοι για την κατάκτηση του Θείου» εφ? όσον είναι σ? αυτό
τον κύκλο, υπό την καθοδήγηση των Τριαδικών Οδηγών, όπου οι οδοιπόροι θα λάβουν
περαιτέρω οδηγίες σχετικά με την Αγία Τριάδα καθώς προετοιμάζονται για το εγχείρημα της
επίτευξης της προσωπικής αναγνώρισης του Απείρου Πνεύματος. Και εδώ ανακαλύπτουν οι
ανερχόμενοι οδοιπόροι τη σημασία της αληθούς μελέτης και της ειλικρινούς πνευματικής
προσπάθειας, καθώς αρχίζουν να διακρίνουν τη φύση του ακόμη δύσκολου και εξαιρετικά
επίμοχθου πνευματικού αγώνα που θα απαιτηθεί προκειμένου να ικανοποιήσουν τις
απαιτήσεις του υψηλού στόχου του επιτεύγματός των στους κόσμους του κύκλου αυτού.

Οι Τριαδικοί οδηγοί είναι εξαιρετικά πιστοί και ικανοί. Και κάθε οδοιπόρος έχει την αμέριστη
προσοχή τους και απολαμβάνει την απόλυτη στοργή του δευτερεύοντος υπερναφείμ που
ανήκει σ? αυτή την κατηγορία. Ποτέ δεν θα μπορούσε ο οδοιπόρος του χρόνου να βρει το
πρώτο προσεγγίσιμο πρόσωπο στον παράδεισο, αν δεν τον βοηθούσαν και δεν του
παραστέκονταν οι βοηθοί αυτοί, μαζί με τη στρατιά των άλλων πνευματικών υπάρξεων οι
οποίες έχουν αναλάβει την καθοδήγηση των ανερχομένων πάνω στη φύση και τον τρόπο της
επερχόμενης συνάντησης με το Θείο.

Μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης στο κύκλωμα αυτό, οι Τριαδικοί οδηγοί μεταφέρουν
τους μαθητές τους στον κόσμο καθοδήγησης του κυκλώματος και τους παρουσιάζουν σε μία
από τις πολλές τριμελείς επιτροπές οι οποίες λειτουργούν ως εξεταστικές και πιστοποιούν τους
υποψήφιους ως ικανούς για τη συνάντησή τους με το Θείο. Οι επιτροπές αυτές αποτελούνται
από ένα σύντροφο των τελικιστών, ένα εκ των διευθυντών λειτουργίας της τάξης των κύριων
υπερναφείμ και, είτε ένα Μοναχικό Αγγελιαφόρο, είτε ένα Τριαδικοποιημένο Υιό του
Παραδείσου.

Όταν μία ανερχόμενη ψυχή αρχίσει το ουσιαστικό της ταξίδι προς τον Παράδεισο,
συνοδεύεται μόνο από το τρίο διέλευσης: το σύντροφο του υπεραφικού κύκλου, τον Οδηγό
Αποφοίτων και τον πανταχού παρόντα υπηρέτη σύντροφο του τελευταίου. Οι μεταβάσεις
αυτές από τα κυκλώματα της Χαβόνα προς τον Παράδεισο είναι πραγματικά ταξίδια. Οι
ανερχόμενοι δεν έχουν ακόμη θέση στον Παράδεισο. Δεν γίνονται κάτοικοι του Παραδείσου
μέχρις ότου βιώσουν την τελική τους κοίμηση μέσα στο χρόνο, αφού συναντήσουν τον
Πατέρα του Σύμπαντος και φύγουν, τελικά, από τα κυκλώματα της Χαβόνα. Μέχρις ότου
ολοκληρώσουν την θεία κοίμηση δεν συμμετέχουν στην «ουσία του θείου» και στο «πνεύμα

163
του υπέρτατου» και έτσι αρχίζουν να λειτουργούν στον κύκλο της αιωνιότητας, παρουσία της
Τριάδας.

Το τρίο διέλευσης, οι σύντροφοι του ανερχόμενου, δεν είναι υποχρεωμένοι να τον

καταστήσουν ικανό να εντοπίσει τη γεωγραφική παρουσία του πνευματικού αντιφεγγίσματος
της Αγίας Τριάδας, αλλά μάλλον να προσφέρουν κάθε δυνατή βοήθεια στον ανερχόμενο στο
δύσκολο έργο του να αναγνωρίσει, να διακρίνει και να κατανοήσει επαρκώς το Άπειρο
Πνεύμα, ώστε να σχηματίσει προσωπική άποψη. Οποιοσδήποτε ανερχόμενος στον παράδεισο
μπορεί να διακρίνει τη γεωγραφική, ή τοπική παρουσία της Αγίας Τριάδας, ενώ η πλειονότητά
τους μπορεί να έλθει σε επαφή με την διανοητική παρουσία του Θείου, ιδιαίτερα με το Τρίτο
Πρόσωπο, ωστόσο δεν μπορούν όλοι να αναγνωρίσουν, ή έστω να κατανοήσουν εν μέρει την
πραγματικότητα της πνευματικής παρουσίας του Πατέρα και του Υιού. Ακόμη δυσκολότερη
είναι η ελάχιστη έστω πνευματική αντίληψη του Πατέρα του Σύμπαντος.

Η αναζήτηση του Απείρου Πνεύματος σπάνια αποτυγχάνει και όταν οι σ? αυτήν υποκείμενοι
έχουν επιτύχει στο στάδιο αυτό της επαφής με το Θείο, οι Τριαδικοί οδηγοί ετοιμάζονται για
να τους μετατάξουν στη δικαιοδοσία εκείνων οι οποίοι ευρίσκουν τον Υιό, στο τέταρτο
κύκλωμα της Χαβόνα.

7. ΟΙ ΕΥΡΙΣΚΟΝΤΕΣ ΤΟΝ ΥΙΟ

Το τέταρτο κύκλωμα της Χαβόνα αποκαλείται ενίοτε «το κύκλωμα των Υιών.» Από τους
κόσμους του κυκλώματος αυτού, οι ανερχόμενοι οδοιπόροι πηγαίνουν στον Παράδεισο για να
επιτύχουν μία επαφή κατανόησης με τον Αιώνιο Υιό, ενώ στους κόσμους του κυκλώματος
αυτού, οι κατερχόμενοι οδοιπόροι επιτυγχάνουν μία νέα κατανόηση της φύσης και της
αποστολής των Δημιουργών Υιών του χρόνου και του διαστήματος. Υπάρχουν επτά κόσμοι
στο κύκλωμα αυτό, πάνω στο οποίο το εφεδρικό σώμα των Μιχαήλ του Παραδείσου διατηρεί
ειδικά σχολεία υπηρεσίας αμοιβαίας λειτουργίας επί των ανερχομένων και των κατερχομένων
οδοιπόρων. Και είναι σ? αυτούς τους κόσμους των Υιών Μιχαήλ όπου οι οδοιπόροι του χρόνου
και οι οδοιπόροι της αιωνιότητας για πρώτη φορά κατανοούν αμοιβαία και πραγματικά ο ένας
τον άλλο. Από πολλές απόψεις, οι εμπειρίες του κυκλώματος αυτού είναι οι πλέον
ενδιαφέρουσες ολόκληρης της παραμονής στη Χαβόνα.

Οι Ευρίσκοντες τον Υιό είναι υπεραφικοί λειτουργοί των ανερχομένων θνητών του τέταρτου
κυκλώματος. Πέραν της γενικής προετοιμασίας των υποψηφίων τους για τη συνειδητοποίηση
των σχέσεων του Αιώνιου Υιού με την τριάδα, οι Ευρίσκοντες τον Υιό πρέπει να
καθοδηγήσουν πάρα πολύ καλά τους μαθητές τους για να επιτύχουν απόλυτα: αρχικά να
επιτύχουν την επαρκή πνευματική αντίληψη του Υιού. Στη συνέχεια να επιτύχουν την
ικανοποιητική προσωπική αντίληψη του Υιού. Και τέλος, να επιτύχουν στο να διακρίνουν τον
Υιό από την προσωπικότητα του Απείρου Πνεύματος.

Αφού κατανοήσουν το Άπειρο Πνεύμα, τελειώνουν οι εξετάσεις. Οι δοκιμασίες των εσώτερων

κύκλων είναι τα επιτεύγματα των οδοιπόρων υποψηφίων όταν περιβάλλονται από τον
εναγκαλισμό των Θεοτήτων. Η πρόοδος προσδιορίζεται αμιγώς από την πνευματικότητα του
ατόμου και ουδείς πέραν των Θεών τολμά να απορρίψει το επίτευγμα αυτό. Σε περίπτωση
αποτυχίας δεν αναζητούνται οι λόγοι, ούτε οι ίδιοι οι υποψήφιοι, ή οι διάφοροι δάσκαλοί τους
επιπλήττονται, ή κρίνονται. Στον παράδεισο η απογοήτευση δεν θεωρείται ποτέ ήττα. Η
καθυστέρηση δεν αντιμετωπίζεται ως απαρέσκεια. Οι προφανείς χρονικές αποτυχίες δεν
συγχύζονται με τις σημαντικές για την αιωνιότητα καθυστερήσεις.

Ελάχιστοι οδοιπόροι αντιμετωπίζουν την καθυστέρηση της φαινομενικής αποτυχίας στο Θείο
επίτευγμα. Όλοι σχεδόν κατακτούν το Άπειρο Πνεύμα, αν και ενίοτε κάποιος οδοιπόρος από
το υπ? αριθμόν ένα υπερσύμπαν δεν επιτυγχάνει με την πρώτη προσπάθεια. Οι οδοιπόροι που
κατακτούν το Πνεύμα σπάνια αποτυγχάνουν στο να βρουν τον Υιό. Από εκείνους των οποίων
η πρώτη προσπάθεια αποτυγχάνει, όλοι σχεδόν χαιρετίζονται από τα υπ? αριθμόν τρία και
πέντε υπερσύμπαντα. Η πλειονότητα εκείνων που αποτυγχάνουν να κατακτήσουν τον πατέρα,

164
αφού έχουν φθάσει μέχρι τον Υιό και το Πνεύμα, χαιρετίζονται από το υπερσύμπαν υπ?
αριθμόν έξι, αν και λίγοι από τα υπ? αριθμόν δύο και τρία αποτυγχάνουν εξ ίσου. Και όλο
τούτο φαίνεται καθαρά να υποδηλώνει ότι υπάρχει κάποιος καλή και σωστή αιτία για τις
φαινομενικές αυτές αποτυχίες. Στην πραγματικότητα πρόκειται για καθυστερήσεις που δεν
μπορούν να αποφευχθούν.

Οι αποτυχόντες στην κατάκτηση του Θείου υποψήφιοι τίθενται υπό τη δικαιοδοσία των
προϊσταμένων των θέσεων, μία ομάδα κύριων υπερναφείμ και επανακάμπτουν στο έργο επί
των κόσμων του διαστήματος για μία περίοδο όχι μικρότερη της χιλιετηρίδας. Δεν
επιστρέφουν ποτέ στο υπερσύμπαν όπου γεννήθηκαν, μένουν πάντα στην υπερδημιουργία
εκείνη η οποία τους παρέχει τα περισσότερα πλεονεκτήματα για να επανεκπαιδευθούν και να
προετοιμασθούν για τη δεύτερη προσπάθεια να κατακτήσουν το Θείο. Αφού μετά την
υπηρεσία αυτή, με δική τους πρωτοβουλία, επιστρέψουν στο εξώτερο κύκλωμα της Χαβόνα,
συνοδεύονται αμέσως στο κύκλωμα όπου διεκόπη η πορεία τους και αμέσως ολοκληρώνουν
την προετοιμασία τους για τη συνάντηση με το Θείο. Τα δευτερεύοντα υπερναφείμ ουδέποτε
αποτυγχάνουν να καθοδηγήσουν τους μαθητές τους για δεύτερη φορά, ενώ οι ίδιοι οι
υπεραφικοί λειτουργοί καθώς και άλλοι οδηγοί φροντίζουν πάντα τους υποψήφιους αυτούς
κατά τη δεύτερη αυτή προσπάθεια.

8. ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Όταν η ψυχή του οδοιπόρου φθάσει στο τρίτο κύκλωμα της Χαβόνα, τίθεται υπό την
εποπτεία των καθοδηγητών του Πατέρα, των αρχαιότερων, εξαιρετικά ικανών και πλέον
έμπειρων εκ των υπεραφικών λειτουργών. Στους κόσμους του κυκλώματος αυτού, οι
καθοδηγητές του Πατέρα διατηρούν σχολές σοφίας και κολέγια τεχνικών, όπου όλες οι
υπάρξεις που κατοικούν στο κεντρικό σύμπαν υπηρετούν ως δάσκαλοι. Τίποτα από όσα
μπορούν να βοηθήσουν τα πλάσματα του χρόνου στο υπερβατικό αυτό εγχείρημά τους για
την κατάκτηση της αιωνιότητας δεν παραβλέπεται.

Η κατάκτηση του Πατέρα του Σύμπαντος είναι το διαβατήριο για την αιωνιότητα, χωρίς να
παραβλέπονται τα υπόλοιπα κυκλώματα διέλευσης. Για το λόγο αυτό, αποτελεί κοσμοϊστορική
συγκυρία όταν στον καθοδηγητικό κόσμο υπ? αριθμόν τρία, η τριμελής ομάδα διέλευσης
αναγγέλλει ότι το τελευταίο εγχείρημα του χρόνου πρόκειται να λάβει χώρα, ότι άλλο ένα
πλάσμα του διαστήματος ζητά να γίνει δεκτό στον Παράδεισο μέσα από τις πύλες της
αιωνιότητας.

Η δοκιμασία του χρόνου έχει σχεδόν τελειώσει. Ο αγώνας δρόμου προς την αιωνιότητα έχει
ολοκληρωθεί. Οι καιροί της αβεβαιότητας τελειώνουν. Ο πειρασμός της αμφιβολίας
εξαφανίζεται, η εντολή γίνε τέλειος έχει υπακουσθεί. Από το βαθύτερο σημείο της διανοητικής
του ύπαρξης, το πλάσμα του χρόνου και της ύλης έχει ανέλθει στους εξελικτικούς κόσμους
του διαστήματος, αποδεικνύοντας έτσι την επιτευξιμότητα του σχεδίου ανέλιξης,
διαδηλώνοντας στους αιώνες την ορθότητα και τη δικαιοσύνη της εντολής του Πατέρα του
Σύμπαντος προς τα κατώτερα πλάσματα των κόσμων: «Γίνετε τέλειοι, καθώς εγώ είμαι
τέλειος.»

Βήμα με βήμα, από τη μία ζωή στην άλλη, από τον ένα κόσμο στον επόμενο, η ανελικτική
πορεία ολοκληρώθηκε και ο στόχος της κατάκτησης του Θείου πραγματοποιήθηκε. Η επιβίωση
τελειοποιήθηκε και η τελειοποίηση αυτή πληροί το υπέρτατο του θείου. Ο χρόνος χάθηκε
στην αιωνιότητα. Το διάστημα εξαφανίστηκε μέσα στη λατρευτική ταυτοποίηση και αρμονία
με τον Πατέρα του Σύμπαντος. Οι εκπομπές της Χαβόνα στέλνουν αστράφτοντας μηνύματα
μεγαλείου στο διάστημα, το καλό νέο ότι αληθώς, τα ευσυνείδητα πλάσματα με τη ζωική
φύση και την υλική προέλευση έγιναν, δια της εξελικτικής τους ανάβασης, πραγματικοί και
αιώνιοι οι τελειοποιημένοι υιοί του Θεού.

9. ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ

165
Οι υπεραφικοί σύμβουλοι και εισηγητές του δεύτερου κυκλώματος είναι οι καθοδηγητές των
παιδιών του χρόνου σχετικά με την πορεία τους προς την αιωνιότητα. Η κατάκτηση του
Παραδείσου συνεπάγεται ευθύνες μιας νέας και ανώτερης κατηγορίας, και η προσωρινή
παραμονή στον δεύτερο κύκλωμα προσφέρει πολλές ευκαιρίες στο ανερχόμενο πλάσμα ώστε
να δεχθεί τις χρήσιμες συμβουλές των αφοσιωμένων αυτών υπερναφείμ.

Εκείνοι οι οποίοι αποτυγχάνουν στην πρώτη τους προσπάθεια να κατακτήσουν το Θείο,

προωθούνται από τον κύκλο της αποτυχίας κατ? ευθείαν στον δεύτερο κύκλο πριν
επιστρέψουν στην υπηρεσία του υπερσύμπαντος. Με τον τρόπο αυτό, οι σύμβουλοι και οι
εισηγητές υπηρετούν επίσης ως σύμβουλοι αλλά και ως παρηγορητές των απογοητευμένων
αυτών οδοιπόρων. Οι τελευταίοι μόλις πήραν τη μεγαλύτερη απογοήτευσή τους, που διόλου
δεν διαφέρει από το μακρύ κατάλογο παρόμοιων εμπειριών από τις οποίες ξέφυγαν, σαν να
ανέβηκαν μια σκάλα, από το χάος προς τη δόξα - εκτός του μεγέθους της τελευταίας
απογοήτευσης. Είναι εκείνοι που στράγγισαν το ποτήρι της εμπειρίας ως τον πάτο. Και έχω
παρατηρήσει ότι επιστρέφουν προσωρινά στις υπηρεσίες των υπερσυμπάντων ως ο ανώτατος
τύπος στοργικών λειτουργών προς τα παιδιά του χρόνου και των προσωρινών
απογοητεύσεων.

Μετά από μακρά παραμονή στο υπ? αριθμόν δύο κύκλωμα, οι απογοητευμένοι εξετάζονται
από τα συμβούλια τελειότητας που βρίσκονται στον καθοδηγητικό κόσμο του κυκλώματος
αυτού και πιστοποιούνται ως επιτυχόντες τη δοκιμασία της Χαβόνα. Και τούτο, εφ? όσον
μέχρι του σημείου αυτού δεν εξετάζεται η πνευματική τους κατάσταση, τους δίνει στα
σύμπαντα του χρόνου την ίδια θέση που θα είχαν, εάν είχαν επιτύχει την κατάκτηση του
Θείου. Το πνεύμα των υποψηφίων αυτών έγινε απόλυτα αποδεκτό. Η αποτυχία τους ήταν
εγγενής σε κάποιο στάδιο του τρόπου προσέγγισης, ή σε κάποιο σημείο των εμπειρικών τους
αποσκευών.

Κατόπιν οι σύμβουλοι του κυκλώματος τους μεταφέρουν στους προϊσταμένους των

αποστολών του Παραδείσου και αναλαμβάνουν εκ νέου την υπηρεσία του χρόνου στους
κόσμους του διαστήματος. Και αναλαμβάνουν με χαρά και αγαλλίαση το έργο των προτέρων
καιρών και χρόνων. Μια άλλη μέρα θα επιστρέψουν στο κύκλωμα της μεγαλύτερής τους
απογοήτευσης και θα επιχειρήσουν ξανά την κατάκτηση του Θείου.

Για τους επιτυχόντες οδοιπόρους του δεύτερου κύκλου, η ένταση της εξελικτικής ανάβασης
έχει τελειώσει, η ανάθεση ωστόσο της αιώνιας αποστολής δεν έχει καν αρχίσει. Και ενώ η
παραμονή στον κύκλο αυτό είναι απόλυτα ευχάριστη και εξαιρετικά επικερδής, στερείται
μέρους του προσδοκώμενου στους προηγούμενους κύκλους ενθουσιασμού. Πολλοί είναι οι
οδοιπόροι οι οποίοι τέτοιες στιγμές αναθυμούνται την ατέλειωτη προσπάθεια με μια ζήλια
χαρούμενη, ειλικρινά επιθυμώντας να μπορούσαν να γυρίσουν πίσω, στους κόσμους του
χρόνου και ν? αρχίσουν πάλι από την αρχή, όπως εσείς, θνητοί, όταν γερνάτε και κάποιες
φορές αναλογίζεστε τους αγώνες της νιότης και της πρωτινής σας ζωής και ειλικρινά θα
θέλατε να μπορούσατε να ξαναζήσετε.

Η διέλευση όμως του εσώτατου κύκλου βρίσκεται εμπρός, γρήγορα θα τελειώσει ο ύπνος της
τελευταίας διέλευσης και η καινούργια περιπέτεια της αιώνιας πορείας θα αρχίσει. Οι
σύμβουλοι και οι εισηγητές του δεύτερου κύκλου αρχίζουν την προετοιμασία των πλασμάτων
που έχουν αναλάβει για την μεγαλειώδη αυτή και τελική πνευματική ανάπαυση, τον
αναπόφευκτο ύπνο που πάντα παρεμβάλλεται μεταξύ των εποχιακών σταδίων της ανελικτικής
πορείας.

Όταν οι ανερχόμενοι αυτοί οδοιπόροι που έφθασαν στον Πατέρα του Σύμπαντος
ολοκληρώσουν την πορεία τους στο δεύτερο κύκλωμα, οι αεί επιβλέποντες Οδηγοί Αποφοίτων
εκδίδουν την εντολή με την οποία γίνονται δεκτοί στον τελικό κύκλο. Οι οδηγοί αυτοί
κατευθύνουν προσωπικά τους προστατευομένους τους προς τον εσώτερο κύκλο και τους
θέτουν υπό την εποπτεία των υπολοίπων, της τελευταίας των τάξεων των δευτερευόντων

166
υπερναφείμ η οποία είναι επιφορτισμένη με τη λειτουργία επί των οδοιπόρων του χρόνου στα
κυκλώματα των κόσμων της Χαβόνα.

10. ΟΙ ΣΥΜΠΛΗΡΟΥΝΤΕΣ ΤΗ ΓΑΛΗΝΗ

Πολύς από το χρόνο των ανερχομένων στο τελευταίο κύκλωμα αφιερώνεται στη συνέχιση
των σπουδών επικειμένων προβλημάτων της εν τω Παραδείσω κατοικίας. Μία άπειρη και
πολύμορφη στρατιά πλασμάτων, η πλειονότητα των οποίων δεν αποκαλύπτεται, είναι μόνιμοι,
ή και προσωρινοί κάτοικοι του εσώτερου αυτού κύκλου των κόσμων της Χαβόνα. Και η
ανάμιξη των πολύμορφων αυτών τύπων εφοδιάζει τα υπερναφείμ εκείνα που συμπληρώνουν
τα υπόλοιπα με ένα πλούσιο απόθεμα γνώσεων πάνω στις διάφορες καταστάσεις, το οποίο
χρησιμοποιούν αποτελεσματικά για την περαιτέρω εκπαίδευση των ανερχομένων οδοιπόρων,
ιδιαίτερα σε ό,τι έχει σχέση με τα προβλήματα προσαρμογής προς τις πολλές κατηγορίες
υπάρξεων τις οποίες σύντομα θα συναντήσουν στον Παράδεισο.

Μεταξύ εκείνων οι οποίοι κατοικούν στον εσώτερο αυτό κύκλωμα είναι οι εκ των πλασμάτων
τριαδοποιημένοι υιοί. Τα βασικά και δευτερεύοντα υπερναφείμ είναι οι γενικοί Επιτηρητές του
συνενωμένου σώματος των υιών αυτών, στο οποίο περιλαμβάνονται οι τριαδοποιημένοι
απόγονοι των θνητών τελικιστών και των παρόμοιας κατμετάδοσης Πολιτών του Παραδείσου.
Ορισμένοι εξ αυτών έχουν περιβληθεί την Τριάδα και υπηρετούν στα υπερσύμπαντα, άλλοι
έχουν διαφορετική αποστολή, αλλά η πλειονότητα βρίσκεται συγκεντρωμένη στο συνενωμένο
σώμα, στους τέλειους κόσμους του εσώτερου κυκλώματος της Χαβόνα. Εδώ, υπό την
εποπτεία των υπερναφείμ, προετοιμάζονται για κάποιο έργο μελλοντικό, από ένα ειδικό και
άφατο σώμα ανώτερων Πολιτών του Παραδείσου οι οποίοι ήταν, πριν από τον καιρό του
Γκραντφάντα, οι πρώτοι διοικητικοί βοηθοί των Αρχαίων των Ημερών. Υπάρχουν πολλοί λόγοι
που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι δύο αυτές μοναδικές κατηγορίες τριαδοποιημένων
υπάρξεων θα συνεργασθούν στο απώτερο μέλλον και κανείς από τους λόγους αυτούς δεν έχει
σχέση με τον κοινό προορισμό τους στις εφεδρείες του Παραδείσιου Σώματος των
Τριαδοποιημένων Τελικιστών.

Στο εσώτατο αυτό κύκλωμα, τόσο οι ανερχόμενοι όσο και οι κατερχόμενοι οδοιπόροι
αδελφοποιούνται μεταξύ τους αλλά και με τους εκ των πλασμάτων τριαδοποιημένους υιούς.
Όπως οι γεννήτορές τους, οι υιοί αυτοί αποκομίζουν μεγάλα πλεονεκτήματα από τη μεταξύ
τους σχέση και αποτελεί την ειδική αποστολή των υπερναφείμ να διευκολύνουν και να
εξασφαλίσουν την συναδέλφωση των εκ των θνητών τελικιστών και των εκ των Πολιτών του
Παραδείσου τριαδοποιημένων υιών. Οι υπεραφικοί συμπληρούντες τους υπόλοιπους δεν
ασχολούνται τόσο με την εκπαίδευση όσο με την βελτίωση της εποικοδομητικής σχέσης τους
με τις διάφορες ομάδες.

Οι θνητοί έχουν λάβει την εκ Παραδείσου εντολή: «Γίνετε τέλειοι, καθώς ο Παραδείσιος
Πατέρας σας είναι τέλειος.» Στους τριαδοποιημένους αυτούς υιούς του συνενωμένου
σώματος, τα εποπτεύοντα υπερναφείμ δεν παύουν να κηρύσσουν: «Γνωρίστε τους
ανερχόμενους αδελφούς σας, όπως οι Δημιουργοί Υιοί του Παραδείσου τους γνωρίζουν και
τους αγαπούν.»

Το θνητό πλάσμα πρέπει να βρει το Θεό. Ο Δημιουργός Υιός ουδέποτε σταματά μέχρις ότου
βρει τον άνθρωπο - το κατώτερο των πλασμάτων ελεύθερης βούλησης. Πέραν κάθε
αμφιβολίας οι Δημιουργοί Υιοί και τα θνητά τους τέκνα προετοιμάζονται για μία μελλοντική και
άγνωστη υπηρεσία στο σύμπαν. Και οι δύο διασχίζουν το φάσμα των εμπειριών στο σύμπαν
και έτσι εκπαιδεύονται και εξασκούνται για την αιώνια αποστολή τους. Μέσα στα σύμπαντα
γίνεται η μοναδική αυτή ανάμιξη του ανθρώπινου και του θείου, η σύνδεση του
δημιουργήματος και του Δημιουργού. Οι αστόχαστοι θνητοί θεώρησαν την εκδήλωση του
θείου ελέους και αγάπης, ιδιαίτερα προς τους αδύναμους και έχοντες ανάγκη, ως ένδειξη ενός
ανθρωπόμορφου Θεού. Μέγα λάθος! Οι εκδηλώσεις αυτές του ελέους και της ανεκτικότητας
θα έπρεπε μάλλον να εκληφθούν από τους ανθρώπους ως αποδείξεις του ότι οι θνητοί

167
ενοικούνται από το πνεύμα του ζώντος Θεού. Ότι το θνητό πλάσμα διαθέτει, εν τέλει, θεία
ουσία.

Προς το τέλος της παραμονής στο πρώτο κύκλωμα, οι ανερχόμενοι οδοιπόροι συναντούν
αρχικά τους διεγέρτες της γαλήνης της κύριας τάξης των υπερναφείμ. Πρόκειται για τους
αγγέλους του Παραδείσου οι οποίοι προβάλλουν για να χαιρετίσουν εκείνους που στέκονται
στο κατώφλι της αιωνιότητας και να ολοκληρώσουν την προετοιμασία τους για τον ύπνο της
διέλευσης προς την τελική ανάσταση. Δεν θεωρείστε πραγματικά τέκνα του Παραδείσου
μέχρις ότου διασχίσετε τον εσώτερο κύκλο και βιώσετε την ανάσταση της αιωνιότητας από
τον τελικό ύπνο του χρόνου. Οι τελειοποιημένοι οδοιπόροι αρχίζουν την ανάπαυση αυτή,
κοιμούνται, στον πρώτο κύκλο της Χαβόνα και ξυπνούν στις ακτές του Παραδείσου. Από
όλους όσους ανεβαίνουν στο αιώνιο Νησί, μόνον εκείνοι οι οποίοι έφθασαν με τον τρόπο αυτό
θεωρούνται τέκνα της αιωνιότητας. Οι υπόλοιποι πηγαίνουν ως επισκέπτες, ως
φιλοξενούμενοι, χωρίς να μπορούν να κατοικήσουν εκεί.

Και τώρα, στο αποκορύφωμα της Πορείας προς τη Χαβόνα, καθώς εσείς οι θνητοί κοιμάστε
στον κόσμο καθοδήγησης του εσώτερου κυκλώματος, δεν είστε μόνοι όπως στον κόσμο από
τον οποίο ήλθατε, όπου κλείνετε τα μάτια στον φυσικό ύπνο του ανθρώπινου θανάτου, ούτε
όπως όταν κοιμηθήκατε όταν αρχίσατε το μακρύ ύπνο της διέλευσης προετοιμαζόμενοι για το
ταξίδι στη Χαβόνα. Τώρα, καθώς ετοιμάζεστε για τη γαλήνη της κατάκτησης, έρχεται στο
πλευρό σας ο παλιός σας σύντροφος του πρώτου κύκλου, ο μεγαλειώδης εκείνος
ολοκληρωτής της γαλήνης, που είναι έτοιμος να εισέλθει σαν ένας μαζί σας, καθώς η
υπόσχεση της Χαβόνα πραγματοποιείται με την ολοκλήρωση της διέλευσής σας, τώρα που
περιμένετε μόνο το τελικό άγγιγμα της τελειότητας.

Η πρώτη σας διέλευση ήταν πράγματι ο θάνατος, η δεύτερη ένας ύπνος ιδανικός
και τώρα η Τρίτη μεταμόρφωση είναι η πραγματική ανάπαυση, η αιώνια γαλήνη.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Τελειοποιητή της Σοφίας από την Ουβέρσα.)

168
 Η συμπαντική ενότητα

ΕΓΓΡΑΦΟ 56 Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

(Αποσπάσματα)

Ο Θεός είναι ενότητα. Το Θείο είναι συμπαντικά συντονισμένο. Το σύμπαν των συμπάντων
είναι ένας απέραντος, ολοκληρωμένος μηχανισμός, ο οποίος ελέγχεται απόλυτα από μία
άπειρη διάνοια. Οι φυσικοί, διανοητικοί και πνευματικοί χώροι της συμπαντικής δημιουργίας
συνδέονται με τρόπο θείο. Το τέλειο και το ατελές πραγματικά αλληλοσυσχετίζονται και ως εκ
τούτου μπορεί το πεπερασμένο, εξελικτικό πλάσμα να ανελιχθεί στον Παράδεισο,
υπακούοντας στην εντολή του Πατέρα του Σύμπαντος: «Γίνετε τέλειοι, καθώς εγώ είμαι
τέλειος.»

Στον περιορισμένο νου των θνητών του χρόνου και του διαστήματος, το σύμπαν μπορεί να
παρουσιάζει πολλά προβλήματα και καταστάσεις οι οποίες φαινομενικά να εμφανίζουν
δυσαρμονία και να υποδηλώνουν απουσία αποτελεσματικού συντονισμού. Αλλά εκείνοι από
εμάς που είναι ικανοί να παρατηρήσουν την ευρύτερη έκταση των συμπαντικών φαινομένων
και είναι περισσότερο έμπειροι στην τέχνη αυτή του εντοπισμού της βασικής ενότητας, που
συνεπάγεται τη δημιουργική ποικιλία και της ανακάλυψης της θείας αρμονίας, η οποία
απλώνεται πάνω σ ολόκληρη αυτή τη λειτουργία της πολλαπλότητας, αντιλαμβάνονται
καλύτερα την θεία και μοναδική επιδίωξη που παρουσιάζεται σε όλες αυτές τις πολυποίκιλες
εκδηλώσεις της συμπαντικής δημιουργικής ενέργειας.

1. ΦΥΣΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ

Η φυσική, ή υλική δημιουργία δεν είναι άπειρη, αλλά είναι τέλεια συντονισμένη.
Υπάρχει ισχύς, ενέργεια και δύναμη, αλλά όλες έχουν μία προέλευση. Τα επτά
υπερσύμπαντα είναι φαινομενικά δισυπόστατα. Το κεντρικό σύμπαν,
τρισυπόστατο. Ο Παράδεισος, όμως, έχει μία και μοναδική φυσική δομή. Και ο
Παράδεισος είναι η πραγματική γενεσιουργός αιτία όλων των υλικών συμπάντων
παρελθόντων, παρόντων και μελλοντικών. Τα κοσμικά, όμως, αυτά παράγωγα είναι ένα
αιώνιο αποτέλεσμα. Σε μηδέν χρόνο παρελθόντα, παρόντα, ή μέλλοντα το διάστημα,
αλλά και ο υλικός κόσμος εκπορεύονται από το πυρηνικό Νησί του Φωτός. Ως η κοσμική
πηγή, ο Παράδεισος λειτουργεί προγενέστερα του διαστήματος και πριν από το
χρόνο. Εξ αυτού τα παράγωγά του θα φαίνονταν ότι στερούνται χρόνου και διαστήματος αν
δεν αναδύονταν δια του Ανεπιφύλακτου Απόλυτου του ύπατου ταμιευτήρα τους στο
διάστημα, του αποκαλυπτή και ρυθμιστή τους στο χρόνο.

Η αμιγής ενέργεια είναι ο προπάτορας όλων των σχετικών, μη πνευματικών, λειτουργικών

πραγματικοτήτων, ενώ το αμιγές πνεύμα είναι το δυναμικό του θείου και κατευθυντήριου
υπερελέγχου όλων των βασικών ενεργειακών συστημάτων. Και οι πραγματικότητες αυτές,
τόσο διαφορετικές, όπως εκδηλώνονται σ ολόκληρο το σύμπαν και όπως παρατηρούνται

169
στην κίνηση του χρόνου, επικεντρώνονται και οι δύο στο πρόσωπο του Πατέρα του
Παραδείσου. Εντός του γίνονται ένα πρέπει να ενοποιηθούν διότι ο Θεός είναι ένας. Η
προσωπικότητα του Πατέρα είναι απόλυτα ενοποιημένη. Στην άπειρη φύση του Θεού του
Πατέρα δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχει δισυπόστατη πραγματικότητα, όπως φυσική και
πνευματική. Όταν, όμως, κοιτάξουμε πέραν των άπειρων επιπέδων και της απόλυτης
πραγματικότητας των προσωπικών αξιών του Πατέρα του Σύμπαντος, παρατηρούμε την
ύπαρξη των δύο αυτών πραγματικοτήτων και αναγνωρίζουμε ότι αντιδρούν πλήρως στην
προσωπική του παρουσία. Εντός του συνίστανται τα πάντα.

Τη στιγμή που αφήνετε την ανεπιφύλακτη έννοια της άπειρης προσωπικότητας του Πατέρα του

Σύμπαντος, πρέπει να θεωρήσετε τη ΔΙΑΝΟΙΑ ως την αναπόφευκτη τεχνική της ενοποίησης της αεί-

διευρυνόμενης απόκλισης αυτών των δισυπόστατων συμπαντικών εκδηλώσεων της αυθεντικής,

μοναδικής υπόστασης, προσωπικότητας του Δημιουργού, της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και

Κέντρου του ΕΙΜΑΙ.

2. ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Ο Πατέρας-Λογισμός πραγματοποιεί την έκφραση του πνεύματος στον Λόγο-Υιό και

επιτυγχάνει τη διεύρυνση της πραγματικότητας δια του Παραδείσου στα αχανή υλικά
σύμπαντα. Οι πνευματικές εκφράσεις του Αιώνιου Υιού συνδέονται με τα υλικά επίπεδα της
δημιουργίας μέσω της λειτουργίας του Απείρου Πνεύματος, δια της, προς το πνεύμα
αντιδρώσας, διανοητικής λειτουργίας του οποίου και των φυσικών-κατευθυντήριων
διανοητικών πράξεων του οποίου, οι πνευματικές πραγματικότητες του Θείου και οι υλικές
επιπτώσεις του Θείου συνδέονται οι μεν με τις δε.

Η διάνοια αποτελεί το λειτουργικό δώρο του Απείρου Πνεύματος, άπειρη, ως εκ

τούτου, δυνητικά και συμπαντική σε πλήρωση. Ο πρωταρχικός λογισμός του Πατέρα του
Σύμπαντος διαιωνίζεται σε δισυπόστατη έκφραση: Το Νησί του Παραδείσου και το Θείο του
ισόποσο, τον πνευματικό και Αιώνιο Υιό. Τέτοια δυικότητα της αιώνιας πραγματικότητας
καθιστά το διανοητικό Θεό, το πειρο Πνεύμα, αναπόφευκτο. Ο νους αποτελεί τον
απαραίτητο δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ της πνευματικής και υλικής
πραγματικότητας. Το υλικό, εξελικτικό πλάσμα μπορεί να συλλάβει και να κατανοήσει το
ενοικούν πνεύμα μόνο δια της λειτουργίας του νου.

3. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ

Καθώς η συμπαντική διανοητική βαρύτητα επικεντρώνεται στην εν Παραδείσω προσωπική

παρουσία του Απείρου Πνεύματος, έτσι και η συμπαντική πνευματική βαρύτητα
επικεντρώνεται στην Παραδείσια προσωπική παρουσία του Αιώνιου Υιού. Ο Πατέρας του

170
Σύμπαντος είναι ένας, αλλά στο χωροχρόνο αποκαλύπτεται μέσω των
δισυπόστατων φαινομένων της αμιγούς ενέργειας και του αμιγούς πνεύματος.

Ανεξαρτήτως του σε ποιο επίπεδο συμπαντικών δραστηριοτήτων μπορεί να συναντήσετε

πνευματικά φαινόμενα, ή να επικοινωνήσετε με πνευματικές υπάρξεις, γνωρίζετε ότι όλες
εκπορεύονται από τον Θεό ο οποίος είναι πνεύμα, δια της λειτουργίας του Πνεύματος-Υιού και
της πειρης Διάνοιας-Πνεύματος. Και τούτο το ευρύτατα διεσπαρμένο πνεύμα λειτουργεί ως
φαινόμενο στους εξελικτικούς κόσμους του χρόνου, όπως κατευθύνεται από τα αρχηγεία των
τοπικών συμπάντων. Από τις πρωτεύουσες αυτές των Δημιουργών Υιών εκπορεύονται το
γιο Πνεύμα και το Πνεύμα της Αλήθειας, μαζί με τη λειτουργία των συνοδών διανοιών-
πνευμάτων, προς τα κατώτερα, εξελισσόμενα επίπεδα της υλικής διάνοιας.

Ενώ η διάνοια είναι περισσότερο ενοποιημένη στο επίπεδο των Κυρίαρχων Πνευμάτων, σε
συνεργασία με το Υπέρτατο Ον, και όπως η κοσμική διάνοια υποτάσσεται στην Απόλυτη
Διάνοια, η πνευματική λειτουργία επί των εξελισσόμενων κόσμων είναι περισσότερο άμεσα
ενοποιημένη στις προσωπικότητες που κατοικούν στα αρχηγεία των τοπικών συμπάντων και
στα πρόσωπα των προεδρευόντων Θείων Λειτουργών, οι οποίοι είναι με τη σειρά τους σχεδόν
τέλεια συνδεδεμένοι με το εν Παραδείσω κύκλωμα της βαρύτητας του Αιώνιου Υιού, όπου
λαμβάνει χώρα η τελική ενοποίηση όλων των εκδηλώσεων του πνεύματος στο χρόνο και το
διάστημα.

Η τελειοποιημένη υπόσταση των πλασμάτων μπορεί να επιτευχθεί, να διατηρηθεί και να γίνει

αιώνια δια της συγχώνευσης της συνειδητοποιημένης διάνοιας με ένα κλάσμα του προ-
Τριαδικού πνευματικού δώρου ενός εκ των προσώπων της Παραδείσιας Τριάδας. Ο θνητός
νους είναι δημιουργία των Υιών και των Θυγατέρων του Αιώνιου Υιού και του
Απείρου Πνεύματος και, όταν συγχωνεύεται με τον Προσαρμοστή της Σκέψης που
προέρχεται από τον Πατέρα, μετέχει στην τρίπτυχη πνευματική ιδιότητα των
εξελικτικών κόσμων. Οι τρεις, όμως, αυτές πνευματικές εκφάνσεις ενοποιούνται τέλεια
στους τελικιστές, έστω και όπως ήταν στην αιωνιότητα έτσι ενοποιημένοι με το Συμπαντικό
ΕΙΜΑΙ πριν αυτό γίνει ο Συμπαντικός Πατέρας του Αιώνιου Υιού και του Απείρου Πνεύματος.

4. ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι μία θεία τελειοποιημένη προσωπικότητα. Ως εκ

τούτου, όλα τα ανερχόμενα παιδιά του που μεταφέρονται στον Παράδεισο δια της
ανακτώμενης κεκτημένης ταχύτητας των Προσαρμοστών της Σκέψης, οι οποίοι απεστάλησαν
από τον Παράδεισο για να ενοικήσουν τους υλικούς θνητούς υπακούοντας στην εντολή του
Πατέρα, με τον ίδιο τρόπο θα γίνουν πλήρως ενοποιημένες προσωπικότητες πριν φθάσουν
στη Χαβόνα.

Ενώ ο Θεός είναι για τα σύμπαντα και μέσα σ αυτά όλα όσα έχουμε παρουσιάσει, παρά
ταύτα, για εσάς αλλά και για όλα τα άλλα πλάσματα που γνωρίζουν τον Θεό είναι ένας, ο
πατέρας σας και ο Πατέρας τους. Για την προσωπικότητα ο Θεός δεν μπορεί να είναι

171
πλουραλιστικός. Ο θεός είναι ο Πατέρας για κάθε ένα από τα πλάσματά του και είναι
κυριολεκτικά αδύνατο για οποιοδήποτε παιδί να έχει περισσότερους από έναν
πατέρες.

Φιλοσοφικά, κοσμικά και αναφορικά με τα διαφορετικά επίπεδα και χώρους

εκδήλωσης, μπορείτε, αλλά και πρέπει να κατανοήσετε τη λειτουργία των
πλουραλιστικών Θεοτήτων και να υποθέσετε την ύπαρξη των πλουραλιστικών
Τριάδων. Αλλά στη λατρευτική εμπειρία της ατομικής επικοινωνίας κάθε
προσωπικότητας που εκδηλώνει τη λατρεία της, σ ολόκληρο το κυρίαρχο
σύμπαν, ο Θεός είναι ένας. Και αυτή η ενοποιημένη και ατομική Θεότητα είναι ο εν
Παραδείσω γονέας μας, ο Θεός ο Πατέρας, ο επιφοιτών, ο προστάτης και Πατέρας
όλων των προσωπικοτήτων, από το θνητό άνθρωπο στους κατοικημένους
κόσμους, ως τον Αιώνιο Υιό, στο κεντρικό Νησί του Φωτός.

5. Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ

Η ακεραιότητα, το αδιαίρετο, της Παραδείσιας Θεότητας είναι υπαρκτό και

απόλυτο. Υπάρχουν τρεις αιώνιες εξατομικεύσεις της Θεότητας ο Πατέρας του
Σύμπαντος, ο Αιώνιος Υιός και το πειρο Πνεύμα αλλά στην Παραδείσια Τριάδα
είναι ουσιαστικά ένας, αδιαίρετος και αχώριστος.

Η παρούσα δραστηριοποίηση του θείου στα υπερσύμπαντα εκδηλώνεται δραστικά στη

λειτουργία των Υπέρτατων Δημιουργών των Δημιουργών Υιών και Πνευμάτων του τοπικού
σύμπαντος, τους Αρχαίους των Ημερών του υπερσύμπαντος και τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα
του Παραδείσου. Οι υπάρξεις αυτές συνιστούν τα τρία πρώτα επίπεδα του Θεού του
Επτάπτυχου, που οδηγούν προς το εσωτερικό, προς τον Πατέρα του Σύμπαντος και
ολόκληρος αυτός ο χώρος κυριαρχίας του Θεού του Επτάπτυχου συντονίζεται στο πρώτο
επίπεδο της εμπειρικής θεότητας, στο εξελισσόμενο Υπέρτατο Ον. Στον Παράδεισο και στο
κεντρικό σύμπαν η ενότητα του Θείου αποτελεί πραγματικό γεγονός. Σ όλη την έκταση των
εξελισσόμένων συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος, η ενότητα του Θείου είναι
επίτευγμα.

6. Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ

Όταν τα τρία αιώνια πρόσωπα της Θεότητας λειτουργούν ως αδιάσπαστη Θεότητα

στην Τριάδα του Παραδείσου, επιτυγχάνουν την τέλεια ενότητα. Επίσης, όταν
δημιουργούν, είτε συνεργικά, είτε μεμονωμένα, οι Παραδείσιοι επίγονοί τους επιδεικνύουν τη
χαρακτηριστική ενότητα του θείου. Και η θεία αυτή φύση της πρόθεσης που εκδηλώνεται δια
των Υπέρτατων Δημιουργών και των Κυβερνητών των χώρων του χρόνου και του
διαστήματος, έχει ως αποτέλεσμα την λανθάνουσα ενοποιητική δύναμη της κυριαρχίας του
εμπειρικού υπέρτατου, το οποίο, παρουσία της απρόσωπης ενεργειακής ενότητας του
σύμπαντος, δημιουργεί μία ένταση στην πραγματικότητα, η οποία μπορεί να αποσοβηθεί μόνο

172
δια της επαρκούς ενοποίησης με τις εμπειρικές πραγματικότητες της προσωπικότητας της
εμπειρικής Θεότητας.

Οι πραγματικότητες της υπόστασης του Υπέρτατου Όντος πηγάζουν από τις Θεότητες του
Παραδείσου και στον πιλοτικό κόσμο του εξώτερου κυκλώματος της Χαβόνα ενώνονται με τη
δυναμική υπεροχή του Παντοδύναμου Υπέρτατου, του προερχόμενου από τη θεία φύση των
Δημιουργών του μεγάλου σύμπαντος. Ο Θεός ο Υπέρτατος ως οντότητα υπήρχε στη
Χαβόνα πριν από τη δημιουργία των επτά υπερσυμπάντων, αλλά
εδραστηριοποιείτο μόνο σε πνευματικά επίπεδα.

Τα υλικής διάνοιας πλάσματα των εξελικτικών κόσμων των επτά υπερσυμπάντων μπορούν να
κατανοήσουν την ενότητα της Θεότητας μόνο καθώς αυτή εξελίσσεται στη δυναμική αυτή
σύνθεση της προσωπικότητας του Υπέρτατου Όντος. Σε οποιοδήποτε επίπεδο ύπαρξης, ο
Θεός δεν μπορεί να υπερβεί την ικανότητα κατανόησης των υπάρξεων που βρίσκονται σ
ένα τέτοιο επίπεδο. Ο θνητός άνθρωπος οφείλει, δια της αναγνώρισης της αλήθειας,
της εκτίμησης του κάλλους και της λατρείας του καλού, να αναπτύξει την
αναγνώριση ενός Θεού αγάπης και μετά να προχωρήσει, δια των ανελικτικών
επιπέδων του θείου, στην κατανόηση του Υπέρτατου. Η Θεότητα, έχοντας δια του
τρόπου αυτού γίνει κατανοητή ως δυναμικά ενοποιημένη, μπορεί κατόπιν να εξατομικευθεί
πνευματικά για να γίνει κατανοητή και να κατακτηθεί από τα πλάσματα.

Ενώ οι ανερχόμενοι θνητοί επιτυγχάνουν την κατανόηση της δύναμης του Παντοδύναμου στις
πρωτεύουσες των υπερσυμπάντων και την κατανόηση της προσωπικότητας του Υπέρτατου
στα εξώτερα κυκλώματα της Χαβόνα, δεν βρίσκουν πραγματικά το Υπέρτατο Ον, όπως είναι
προορισμένοι να βρουν τις Θεότητες του Παραδείσου. Ακόμα και οι τελικιστές, πνεύματα
έκτου επιπέδου, δεν έχουν βρει το Υπέρτατο Ον, ούτε πρόκειται να το βρουν, μέχρις ότου
επιτύχουν το έβδομου επιπέδου πνευματικό στάδιο και μέχρις ότου το Υπέρτατο καταστεί
ουσιαστικά ενεργό στις δραστηριότητες των μελλοντικών εξώτερων συμπάντων. Όταν, όμως,
οι ανερχόμενοι γνωρίσουν τον Πατέρα του Σύμπαντος ως το έβδομο επίπεδο του Θεού του
Επτάπτυχου, έχουν κατανοήσει την προσωπικότητα του Πρώτου Προσώπου όλων των θείων
επιπέδων των προσωπικών σχέσεων με τα πλάσματα του σύμπαντος.

7. ΟΙ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Η σταθερή πρόοδος της εξέλιξης στα σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος συνοδεύεται
από τις αεί διευρυνόμενες αποκαλύψεις της Θεότητας σ όλα τα ευφυή πλάσματα. Η
επίτευξη του αποκορυφώματος της εξελικτικής προόδου σ έναν κόσμο, ένα σύστημα,
αστερισμό, σύμπαν, υπερσύμπαν, ή στο μέγα σύμπαν, σηματοδοτεί αντίστοιχες διευρύνσεις
του θείου οι οποίες λειτουργούν προς, και εντός των προοδευουσών μονάδων της
δημιουργίας. Και κάθε τέτοια τοπική βελτίωση της συνειδητοποίησης του θείου ακολουθείται
από ορισμένες, σαφώς καθορισμένες επιπτώσεις της διευρυμένης εκδήλωσης του θείου σε
όλους τους άλλους τομείς της δημιουργίας. Εκτεινόμενος έξω από τον Παράδεισο, κάθε νέος
χώρος κυριαρχίας της πραγματοποιηθείσας και επιτευχθείσας εξέλιξης συνιστά μία νέα και
διευρυμένη αποκάλυψη της εμπειρικής Θεότητας στο σύμπαν των συμπάντων.

173
Καθώς τα απαρτίζοντα ένα τοπικό σύμπαν στοιχεία προοδευτικά εγκαθίστανται στο φως και
τη ζωή, ο Θεός ο Επτάπτυχος εκδηλώνεται ολοένα και περισσότερο. Η εξέλιξη του χρόνου και
του διαστήματος δρομολογείται σ έναν πλανήτη με την αρχική έκφραση του θεού του
Επτάπτυχου τη συνεργασία Δημιουργού Υιού-Δημιουργικού Πνεύματος να αναλαμβάνει
τον έλεγχο. Με την παγίωση ενός συστήματος στο φως, αυτός ο σύνδεσμος Υιού-Πνεύματος
φθάνει στην πλήρη λειτουργία του. Και όταν ένας ολόκληρος αστερισμός παγιωθεί δια του
τρόπου αυτού, η δεύτερη φάση του Θεού του Επτάπτυχου ενεργοποιείται περισσότερο σ
όλη την έκταση ενός τέτοιου τόπου. Η ολοκληρωμένη διοικητική εξέλιξη ενός τοπικού
σύμπαντος ακολουθείται από νέα και αμεσότερη επικουρία των Κυρίαρχων Πνευμάτων του
υπερσύμπαντος. Και στο σημείο αυτό αρχίζει επίσης η διαρκώς διευρυνόμενη αυτή
αποκάλυψη και συνειδητοποίηση του Θεού του Υπέρτατου η οποία αποκορυφώνεται στην
κατανόηση του Υπέρτατου Όντος από τους ανερχομένους, ενώ διέρχονται από τους κόσμους
του έκτου κυκλώματος της Χαβόνα.

Ο Πατέρας του Σύμπαντος, ο Αιώνιος Υιός και το πειρο Πνεύμα αποτελούν εμπειρικές
εκδηλώσεις του θείου προς τα ευφυή πλάσματα και ως εκ τούτου δεν προχωρούν σε
προσωπικές σχέσεις με τα διανοητικά και πνευματικά πλάσματα ολόκληρης της δημιουργίας.

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι ανερχόμενοι θνητοί μπορεί να βιώσουν την απρόσωπη παρουσία
των διαδοχικών επιπέδων της Θεότητας πολύ πριν αποκτήσουν επαρκή πνευματικότητα και
σωστή εκπαίδευση ώστε να επιτύχουν την εμπειρική προσωπική αναγνώριση της, και να
επικοινωνήσουν με τις Θεότητες αυτές, ως εξατομικευμένες υπάρξεις.

Κάθε νέα εξελικτική κατάκτηση σ έναν τομέα της δημιουργίας, καθώς επίσης και κάθε νέα
εισόρμηση στο διάστημα των εκδηλώσεων του θείου, ακολουθείται από ταυτόχρονες
διευρύνσεις της λειτουργικής αποκάλυψης της Θεότητας εντός των, κατά την εν λόγω εποχή,
υπαρχουσών και προηγουμένως οργανωθεισών μονάδων ολόκληρης της δημιουργίας. Τούτη η
νέα εισόρμηση του διοικητικού έργου των συμπάντων και των συνιστωσών μονάδων τους,
μπορεί να μην φαίνεται πάντα ότι εκτελείται με ακρίβεια, σύμφωνα με την τεχνική που
περιγράφηκε εδώ, επειδή η πρακτική είναι να αποστέλλονται προπορευόμενες ομάδες
διαχειριστών για να προετοιμάσουν το δρόμο για τις επακόλουθες και διαδοχικές εποχές του
νέου διοικητικού ελέγχου. Ακόμη και ο Θεός ο Ύπατος προαναγγέλλει τον υπερβατικό του
υπερέλεγχο επί των συμπάντων κατά τα τελευταία στάδια ενός τοπικού σύμπαντος
παγιωμένου το φως και τη ζωή.

Είναι γεγονός ότι, καθώς οι δημιουργίες του χρόνου και του διαστήματος εγκαθίστανται
προοδευτικά σε εξελικτικό επίπεδο, παρατηρείται μία νέα και πληρέστερη δραστηριοποίηση
του Θεού του Υπέρτατου ταυτόχρονα με την αντιστοιχούσα ανάκληση των τριών πρώτων
εκδηλώσεων του Θεού του Επτάπτυχου. Εάν και όταν το μέγα σύμπαν παγιωθεί στο φως και
τη ζωή, ποια θα είναι τότε η μελλοντική λειτουργία των Δημιουργών-Δημιουργικών
εκδηλώσεων του Θεού του Επτάπτυχου, εάν ο Θεός ο Υπέρτατος αναλάβει τον άμεσο έλεγχο
των δημιουργιών αυτών του χρόνου και του διαστήματος; Πρόκειται αυτοί οι οργανωτές και
πρωτοπόροι των συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος να αποδεσμευτούν, για
παρόμοιες δραστηριότητες στο εξώτερο διάστημα; Δεν το γνωρίζουμε, αλλά πιθανολογούμε
πολλά πάνω σ αυτά, καθώς και σε σχετικά μ αυτά θέματα.

174
Καθώς τα όρια της εμπειρικής Θεότητας διευρύνονται στους χώρους του Ανεπιφύλακτου
Απόλυτου, οραματιζόμαστε τη δραστηριοποίηση του Θεού του Επτάπτυχου κατά τις
προηγούμενες εξελικτικές εποχές των δημιουργιών αυτών του μέλλοντος. Δεν συμφωνούμε
όλοι πάνω στο μελλοντικό καθεστώς των Αρχαίων των Ημερών και των Κυρίαρχων
Πνευμάτων του υπερσύμπαντος. Ούτε γνωρίζουμε εάν το Υπέρτατο Ον θα λειτουργεί τότε, ή
όχι, όπως στα επτά Υπερσύμπαντα. Όλοι όμως πιθανολογούμε ότι οι Μιχαήλ, οι Δημιουργοί
Υιοί, προορίζονται να λειτουργήσουν σ αυτά τα εξώτερα σύμπαντα. Ορισμένοι
υποστηρίζουν ότι οι μελλοντικές εποχές θα γίνουν μάρτυρες μιας εγγύτερης
μορφής ενοποίησης μεταξύ των Δημιουργών Υιών και των θείων Λειτουργών. Είναι,
επίσης, πιθανό μία τέτοια ενοποίηση των δημιουργών να οδηγήσει σε μία νέα έκφραση της
ταυτοποίησης συνεργατών-δημιουργών σ ένα απώτατο μέλλον. Στην πραγματικότητα,
όμως, δεν γνωρίζουμε τις πιθανότητες αυτές του άγνωστου μέλλοντος.

Γνωρίζουμε πάντως ότι στα σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος ο Θεός ο Επτάπτυχος
προετοιμάζει μία προοδευτική προσέγγιση προς τον πατέρα του Σύμπαντος και ότι αυτή η
εξελικτική προσέγγιση ενοποιείται εμπειρικά στον Θεό τον Υπέρτατο. Μπορούμε να εικάσουμε
ότι ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει να επικρατήσει στα εξώτερα σύμπαντα. Από την άλλη πλευρά, οι
νέες τάξεις των υπάρξεων που μπορεί κάποτε να κατοικήσουν τα σύμπαντα αυτά, ίσως
καταστούν ικανές να προσεγγίσουν τη Θεότητα σ ένα απώτατο επίπεδο και μέσω
απολυτοειδών τεχνικών. Εν συντομία, δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα πάνω στο ποια τεχνική
προσέγγισης του θείου μπορεί να εφαρμοσθεί στα μέλλοντα σύμπαντα του εξώτερου
διαστήματος.

Οπωσδήποτε, όμως, θεωρούμε ότι τα τελειοποιημένα υπερσύμπαντα θα γίνουν, κατά κάποιο τρόπο,
μέρος της προς τον Παράδεισο ανελικτικής πορείας των υπάρξεων εκείνων οι οποίες μπορεί να
κατοικούν σ αυτές τις εξώτερες δημιουργίες. Είναι πολύ πιθανό ότι σ αυτή τη μελλοντική εποχή,
θα γίνουμε μάρτυρες της προσέγγισης στη Χαβόνα των κατοίκων του εξώτερου διαστήματος, δια των
επτά υπερσυμπάντων, δια της λειτουργίας του Θεού του Υπέρτατου, με, ή χωρίς τη συνεργασία των
Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων.

8. Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΕΝΟΠΟΙΗΤΗΣ

Το Υπέρτατο Ον έχει μία τρισυπόστατη λειτουργία στην εμπειρία του θνητού ανθρώπου.
Πρώτον, είναι ο ενοποιητής του θείου μέσα στο χρόνο και το διάστημα, ο Θεός ο
Επτάπτυχος. Δεύτερον, είναι το μέγιστο της Θεότητας το οποίο μπορούν τα πεπερασμένα
πλάσματα να κατανοήσουν. Τρίτον, αποτελεί το μοναδικό δρόμο του θνητού ανθρώπου
ώστε να πλησιάσει την υπερβατική εμπειρία της εναρμόνισης με την απολυτοειδή διάνοια, το
αιώνιο πνεύμα και την Παραδείσια προσωπικότητα.

Οι ανερχόμενοι τελικιστές, έχοντας γεννηθεί στα τοπικά σύμπαντα, ανατραφεί στα

υπερσύμπαντα και εκπαιδευθεί στο κεντρικό σύμπαν, περικλείουν στην προσωπική τους
εμπειρία την πλήρη δυναμική της κατανόησης της θείας φύσης του Θεού του Επτάπτυχου στο
χρόνο και το διάστημα, ενοποιούμενη στο Υπέρτατο. Οι τελικιστές υπηρετούν διαδοχικά στα
σύμπαντα, εκτός εκείνου στο οποίο γεννήθηκαν, συσσωρεύοντας έτσι τη μία εμπειρία επί της
άλλης, μέχρις ότου η ολοκλήρωση της επταπλής διαφορικότητας της πιθανής εμπειρίας των
πλασμάτων επιτευχθεί. Δια της λειτουργίας των ενοικούντων Προσαρμοστών, οι τελικιστές

175
καθίστανται ικανοί να βρουν τον Πατέρα του Σύμπαντος, αλλά είναι δια των τεχνικών αυτών
της εμπειρίας που οι τελικιστές αυτοί φθάνουν πράγματι να γνωρίσουν το Υπέρτατο Ον, ενώ
είναι προορισμένοι να υπηρετήσουν και την αποκάλυψη του Υπέρτατου αυτού Όντος εντός
και προς τα μελλοντικά σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος.

Να θυμάστε όλα αυτά που ο Θεός ο Πατέρας και οι εν Παραδείσω Υιοί του κάνουν για μας,
ενώ εμείς με τη σειρά μας και εν πνεύματι έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε για, και στο,
αναδυόμενο Υπέρτατο Ον. Η εμπειρία της αγάπης, της ευτυχίας και της υπηρεσίας στο
σύμπαν είναι αμοιβαία. Ο Θεός ο Πατέρας δεν χρειάζεται να του επιστρέψουν οι υιοί του
όλα όσα εκείνος πληροί επ αυτών, αλλά πρέπει (ή μπορούν) να πληρώσουν και εκείνοι με
τη σειρά τους όλα αυτά τα πράγματα επί των συντρόφων τους και επί του αναπτυσσόμενου
Υπέρτατου Όντος.

Όλα τα δημιουργικά φαινόμενα αντανακλούν τις προηγηθείσες δραστηριότητες του

δημιουργού-πνεύματος. Είπεν ο Ιησούς και είναι κυριολεκτικά αληθές: «Ο Υιός πράττει
μόνο τα πράγματα εκείνα τα οποία βλέπει τον Πατέρα να πράττει.» Εν καιρώ, εσείς οι θνητοί
ίσως αρχίσετε την αποκάλυψη του Υπέρτατου στους συντρόφους σας και, με αυξανόμενο
ρυθμό, ίσως διευρύνετε την αποκάλυψη αυτή καθώς ανέρχεσθε προς τον Παράδεισο. Στην
αιωνιότητα ίσως σας επιτραπεί να κάνετε ολοένα και μεγαλύτερες αποκαλύψεις του Θεού
αυτού των εξελικτικών πλασμάτων σε ανώτατα επίπεδα ακόμη και απώτατα- όπως είναι οι
τελικιστές του έβδομου σταδίου.

9. Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ

Το Ανεπιφύλακτο Απόλυτο και το Θείο Απόλυτο ενώνονται στο Συμπαντικό

Απόλυτο. Τα Απόλυτα συντονίζονται στο Απώτατο, περιορίζονται στο Υπέρτατο και
μεταβάλλονται, μέσα στο χρόνο και το διάστημα, στον Θεό τον Επτάπτυχο. Σε υπό-άπειρα
επίπεδα υπάρχουν τρία απόλυτα, αλλά στο άπειρο φαίνονται να είναι ένα. Στον Παράδεισο
υπάρχουν τρεις προσωποποιήσεις της Θεότητας, αλλά στην Τριάδα είναι μία.

Το μεγαλύτερο φιλοσοφικό ερώτημα του κυρίαρχου σύμπαντος είναι τούτο: Υπήρχε το

Απόλυτο (τα τρία Απόλυτα, ως ένα στην αιωνιότητα) προ της Τριάδας; Και είναι το Απόλυτο
πρόγονος της τριάδας, Ή προηγήθηκε η Τριάδα του Απολύτου;

Αποτελεί το Ανεπιφύλακτο Απόλυτο μία δυναμική παρουσία, ανεξάρτητη από την Τριάδα;
Επάγεται η παρουσία του θείου Απόλυτου την απεριόριστη λειτουργία της Τριάδας; Και είναι
το Συμπαντικό Απόλυτο η τελική λειτουργία της Τριάδας, ακόμη και μία Τριάδα των Τριάδων;

Σε πρώτη σκέψη, μία θεώρηση του Απόλυτου ως προγόνου πάντων των πραγμάτων ακόμη
και της Τριάδας φαίνεται να παρέχει μία παροδική ικανοποίηση συνακόλουθης ευαρέσκειας
και φιλοσοφικής ενοποίησης, αλλά οποιοδήποτε παρόμοιο συμπέρασμα ακυρώνεται από την

176
πραγματική ύπαρξη της αιώνιας φύσης της Τριάδας του Παραδείσου. Διδαχθήκαμε και
πιστεύουμε ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος και οι Τριαδικοί συνεργάτες του είναι αιώνιοι κατά
φύση και υπόσταση. Επί πλέον, δεν υπάρχει παρά ένα συνακόλουθο φιλοσοφικό συμπέρασμα
και τούτο είναι: Το Απόλυτο είναι, για όλες τις ευφυείς υπάρξεις του σύμπαντος, η απρόσωπη
και ισότιμη αντίδραση της Τριάδας (των Τριάδων) σε όλες τις βασικές και πρωταρχικές
καταστάσεις του διαστήματος, διασυμπαντικές και εξωσυμπαντικές. Για όλες τις ευφυείς
προσωπικότητες του μεγάλου σύμπαντος η Παραδείσια Τριάδα βρίσκεται για πάντα στην
τελικότητα, την αιωνιότητα, το υπέρτατο και το απώτατο και, από κάθε πρακτική άποψη
ατομικής κατανόησης και συνειδητοποίησης των πλασμάτων, ως απόλυτο.

Με τον τρόπο που ο νους των πλασμάτων μπορεί να εξετάσει το πρόβλημα αυτό, οδηγείται
στην τελική θεώρηση του Συμπαντικού ΕΙΜΑΙ ως την πρωταρχική αιτία και την απεριόριστη
πηγή της Τριάδας και του Απόλυτου μαζί. Ως εκ τούτου, όταν επιθυμούμε να αποκτήσουμε
μία προσωπική θεώρηση του Απόλυτου, ξαναγυρίζουμε στο αιώνιο πρότυπο και το ιδεατό του
Πατέρα του Σύμπαντος. Όταν θέλουμε να διευκολύνουμε την κατανόηση, ή να διευρύνουμε
τη συνειδητοποίηση αυτού του, κατά τα λοιπά, απρόσωπου Απόλυτου, επανερχόμαστε στο
γεγονός ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι ο υπαρκτός Πατέρας της απόλυτης
προσωπικότητας. Ο Αιώνιος Υιός είναι το Απόλυτο Πρόσωπο, αν και όχι υπό την εμπειρική
έννοια, η προσωποποίηση του Απόλυτου.

Επιπλέον, εξακολουθούμε να οραματιζόμαστε τις εμπειρικές Τριάδες ως αποκορυφούμενες

στην εμπειρική προσωποποίηση του Θείου Απόλυτου, ενώ αντιλαμβανόμαστε το Συμπαντικό
Απόλυτο ως απαρτίζον τα συμπαντικά και εξωσυμπαντικά φαινόμενα της εκδηλούμενης
παρουσίας των απρόσωπων δραστηριοτήτων των ενοποιημένων και συντονισμένων Θείων
συσχετισμών του υπέρτατου, του απώτατου και του απείρου της Τριάδας των Τριάδων.

Ο Θεός ο Πατέρας διακρίνεται σε όλα τα επίπεδα από το πεπερασμένο ως το άπειρο και, παρά
το ότι τα πλάσματά του, από τον Παράδεισο ως τους εξελικτικούς κόσμους, τον
αντιλαμβάνονται με ποικίλους τρόπους, μόνον ο Αιώνιος Υιός και το πειρο Πνεύμα τον
γνωρίζουν ως αιωνιότητα.

Η πνευματική προσωπικότητα είναι απόλυτη μόνο στον Παράδεισο και η θεώρηση του
Απόλυτου είναι ανεπιφύλακτη μόνο στην αιωνιότητα. Η Θεία παρουσία είναι απόλυτη μόνο
στον Παράδεισο και η αποκάλυψη του Θεού πρέπει πάντα να είναι μερική, σχετική και
προοδευτική, μέχρις ότου η δύναμή του γίνει εμπειρικά άπειρη στη διαστημική δυναμικότητα
του Ανεπιφύλακτου Απόλυτου, ενώ η εκδήλωση της προσωπικότητάς του γίνεται εμπειρικά
άπειρη στην εκδηλούμενη παρουσία του Θείου Απόλυτου και ενώ αυτές οι δύο δυναμικές του
απείρου ενοποιούνται πραγματικά στο Συμπαντικό Απόλυτο.

Πέραν, όμως, των υπό-άπειρων επιπέδων, τα τρία Απόλυτα είναι ένα και ως εκ τούτου το
άπειρο πραγματώνεται δια της Θεότητας, ανεξάρτητα από το αν οποιαδήποτε άλλη κατηγορία
ύπαρξης πραγματώνει ποτέ τη συνειδητοποίηση του απείρου. Η ύπαρξη στην αιωνιότητα
συνεπάγεται την υπαρξιακή αυτοπραγμάτωση του απείρου, έστω και αν μία άλλη αιωνιότητα
είναι δυνατόν να απαιτηθεί για να βιωθεί η αυτοπραγμάτωση των εμπειρικών δυναμικών,
συμφυών σε μία άπειρη αιωνιότητα ένα αιώνιο άπειρο.

177
Και ο Θεός ο Πατέρας είναι η ατομική απαρχή όλων των εκδηλώσεων της Θεότητας, αλλά και
η πραγματικότητα για όλα τα ευφυή πλάσματα και τις πνευματικές υπάρξεις σ ολόκληρο το
σύμπαν των συμπάντων. Ως προσωπικότητες, τώρα, ή στις διαδοχικές συμπαντικές εμπειρίες
του αιώνιου μέλλοντος, ανεξάρτητα από το αν επιτύχετε την κατάκτηση του Θεού του
Επτάπτυχου, αντιληφθείτε το Θεό τον Υπέρτατο, βρείτε τον Θεό τον Απώτατο, ή
προσπαθήσετε να κατανοήσετε την αρχή του Θεού του Απόλυτου, θα ανακαλύψετε, για την
αιώνια ικανοποίησή σας ότι με την ολοκλήρωση κάθε περιπέτειας που θα έχετε, σε καινούργια
εμπειρικά επίπεδα, ξαναβρήκατε τον αιώνιο Θεό τον Παραδείσιο πατέρα όλων των
προσωπικοτήτων του σύμπαντος.

Η διαρκής και επεκτεινόμενη προέλαση των δημιουργικών δυνάμεων του Παραδείσου μέσα
στο διάστημα φαίνεται να προαγγέλλει τον αεί διευρυνόμενο χώρο κυριαρχίας του βαρυτικού
ελέγχου του Πατέρα του Σύμπαντος και τον μηδέποτε λήγοντα πολλαπλασιασμό των
ποικίλων τύπων των ευφυών πλασμάτων, που μπορούν να αγαπούν το Θεό και να αγαπώνται
από αυτόν και τα οποία, γνωρίζοντας έτσι το Θεό, μπορούν να αποφασίσουν να γίνουν σαν
αυτόν, να επιλέξουν να κατακτήσουν τον Παράδεισο και να βρουν τον Θεό. Το σύμπαν των
συμπάντων είναι απόλυτα ενοποιημένο. Ο Θεός είναι ένας σε δύναμη και υπόσταση.
Υπάρχει συντονισμός όλων των επιπέδων της ενέργειας και όλων των φάσεων της
προσωπικότητας. Φιλοσοφικά και εμπειρικά, ως θεώρηση και ως πραγματικότητα,
όλες οι καταστάσεις και οι υπάρξεις έχουν κέντρο τον Πατέρα του Σύμπαντος. Ο
Θεός είναι τα πάντα και εις τα πάντα και καμία κατάσταση, ή πλάσμα, δεν υπάρχει
χωρίς αυτόν.

10. ΑΛΗΘΕΙΑ, ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣΥΝΗ

Καθώς οι παγιωμένοι στο φως και τη ζωή κόσμοι προχωρούν από το αρχικό στάδιο, στην
έβδομη περίοδο, αντιλαμβάνονται προοδευτικά την πραγμάτωση της αλήθειας του Θεού του
Επτάπτυχου, κλιμακούμενοι από την προσκύνηση του Δημιουργού Υιού, μέχρι τη λατρεία του
Παραδείσιου Πατέρα του. Σ όλη τη διάρκεια του συνεχιζόμενου έβδομου σταδίου της
ιστορίας ενός τέτοιου κόσμου οι διαρκώς προοδεύοντες θνητοί διευρύνουν τις γνώσεις τους
για το Θεό τον Υπέρτατο, ενώ αμυδρά διακρίνουν την πραγματικότητα της υπερισχύουσας
λειτουργίας του Θεού του Απώτατου.

Σ ολόκληρη τη διάρκεια της μεγαλειώδους αυτής εποχής το κύριο μέλημα των διαρκώς
προοδευόντων θνητών είναι η επιδίωξη μιας καλύτερης κατανόησης και μιας πληρέστερης
συνειδητοποίησης των αντιληπτών στοιχείων του Θεού της αλήθειας, της ομορφιάς και της
καλοσύνης. Τούτο αντιπροσωπεύει την προσπάθεια του ανθρώπου να διακρίνει το Θεό στη διάνοια,
την ύλη και το πνεύμα. Και καθώς ο θνητός κυνηγά αυτή την επιδίωξη, βρίσκει τον εαυτό του να
απορροφάται ολοένα και περισσότερο στην εμπειρική μελέτη της φιλοσοφίας, της κοσμολογίας και
του θείου.

Τη φιλοσοφία ως ένα σημείο την κατανοείτε και το θείο το αντιλαμβάνεσθε δια της λατρείας,
της κοινωνικής προσφοράς και της ατομικής πνευματικής εμπειρίας, την αναζήτηση όμως της
ομορφιάς της κοσμολογίας πολύ συχνά την περιορίζετε στη μελέτη των ανθρώπινων,

178
άτεχνων, καλλιτεχνικών προσπαθειών. Η Ομορφιά, η τέχνη, είναι εν πολλοίς θέμα ενοποίησης
των αντιθέτων. Η ποικιλία είναι βασική για την θεώρηση της ομορφιάς. Η υπέρτατη ομορφιά,
το απαύγασμα της πεπερασμένης τέχνης, είναι το γίγνεσθαι της ενοποίησης του απείρου των
κοσμικών έσχατων ορίων του Δημιουργού και του δημιουργήματος. Ο άνθρωπος που
βρίσκει το Θεό και ο θεός που βρίσκει τον άνθρωπο το δημιούργημα να γίνεται
τέλειο σαν το Δημιουργό αυτό είναι το ουράνιο επίτευγμα του υπέρτατα ωραίου,
η κατάκτηση του Κολοφώνα της κοσμικής τέχνης.

Ως εκ τούτου, ο υλισμός, η αθεΐα, είναι η μεγιστοποίηση της ασχήμιας, η κορύφωση της πεπερασμένης

αντίθεσης του ωραίου. Η ανώτατη ομορφιά συνίσταται στο πανόραμα της ενοποίησης των

παραλλαγών που δημιουργήθηκαν από την προ-υπαρξιακή αρμονική πραγματικότητα.

Η αλήθεια είναι η βάση της επιστήμης και της φιλοσοφίας, συνιστώσα τη διανοητική
βάση της θρησκείας. Η ομορφιά υποστηρίζει την τέχνη, τη μουσική και τους σημαντικούς
ρυθμούς ολόκληρης της ανθρώπινης εμπειρίας. Η καλοσύνη περιλαμβάνει την έννοια της
ηθικής, του ήθους και της θρησκείας την πείνα για εμπειρική τελειότητα.

Η αγάπη, όμως, το σύνολο των τριών αυτών ιδιοτήτων, αποτελεί τον τρόπο δια του οποίου
αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος το Θεό, ως πνευματικό του Πατέρα.

Για τον πεπερασμένο άνθρωπο η αλήθεια, η ομορφιά και η καλοσύνη περικλείουν

την πλήρη αποκάλυψη της θείας πραγματικότητας. Καθώς αυτή η δια της αγάπης
αντίληψη της Θεότητας βρίσκει πνευματική έκφραση στη ζωή των θνητών που
γνωρίζουν το Θεό, δρέπονται οι καρποί του θείου: η διανοητική γαλήνη, η
κοινωνική πρόοδος, η ηθική ικανοποίηση, η πνευματική ευτυχία και η κοσμική
σοφία. Οι προηγμένοι θνητοί σ έναν κόσμο που βρίσκεται στο έβδομο στάδιο του
φωτός και της ζωής έχουν μάθει ότι η αγάπη είναι το μεγαλύτερο πράγμα στο
σύμπαν και γνωρίζουν ότι ο Θεός είναι αγάπη. Αγάπη είναι η επιθυμία να κάνει
κανείς το καλό στους άλλους.

(Παρουσιάσθηκε από ένας Κραταιό Αγγελιαφόρο που διαμένει προσωρινά στην

Ουράντια, μετά από αίτημα του Σώματος Αποκάλυψης του Νέβαδον και σε
συνεργασία με ένα συγκεκριμένο Μελχισεδέκ, τον επίκουρο Πλανητικό Πρίγκιπα
της Ουράντια.)

179
ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ
H προέλευση της Ουράντια (του πλανήτη μας)

ΕΓΓΡΑΦΟ 57 Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ

(Αποσπάσματα)

1. ΤΟ ΝΕΦΕΛΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΟΝΟΒΕΡ

Η Ουράντια έλκει την προέλευσή της από τον ήλιο σας και ο ήλιος σας είναι ένας από τους
πολυποίκιλους γόνους του νεφελώματος του Αντρονόβερ, το οποίο κάποτε συγκροτήθηκε ως ένα
συστατικό μέρος της φυσικής δύναμης και της υλικής ουσίας του τοπικού σύμπαντος του Νέβαδον.
Και το ίδιο αυτό το μεγάλο νεφέλωμα προήλθε από την συμπαντική δυναμική φόρτιση του
διαστήματος στο υπερσύμπαν του Όρβοντον, πριν από πάρα, πάρα πολύ καιρό.

987,000,000,000 χρόνια πριν, ο συνδεδεμένος οργανωτής της δύναμης και τότε ενεργός
επιθεωρητής υπ αριθμόν 811,307 της σειράς του Όρβοντον, ενώ ταξίδευε μακριά από την
Ουβέρσα, ανέφερε στους Αρχαίους των Ημερών ότι οι διαστημικές συνθήκες ήσαν ευνοϊκές
για την εγκαινίαση φαινομένων υλοποίησης σε ένα συγκεκριμένο τομέα του, τότε, ανατολικού
τμήματος του Όρβοντον.

900,000,000,000 χρόνια πριν, τα αρχεία της Ουβέρσα μαρτυρούν ότι καταχωρήθηκε μία
άδεια, η οποία εκδόθηκε από το Συμβούλιο Εξισορρόπησης της Ουβέρσα προς την κυβέρνηση
του υπερσύμπαντος, το οποίο εξουσιοδοτούσε την αποστολή ενός οργανωτή δύναμης καθώς
και προσωπικού, στον τομέα ο οποίος προηγούμενα είχε υποδειχθεί από τον επιθεωρητή υπ
αριθμόν 811,307. Οι αρχές του Όρβοντον ανέθεσαν στον αρχικό εξερευνητή του εν
δυνάμει αυτού σύμπαντος να εκτελέσει την οδηγία των Αρχαίων των Ημερών,
δίνοντας την εντολή για τη συγκρότηση μιας νέας υλικής δημιουργίας.

875,000,000,000 χρόνια πριν, το πελώριο νεφέλωμα του Αντρονόβερ υπ αριθμόν

876,926 εγκαινιάσθηκε δεόντως. Μόνο η παρουσία του οργανωτή της δύναμης και του
προσωπικού του απαιτήθηκε για να εγκατασταθεί η ενεργειακή δίνη, η οποία τελικά
εξελίχθηκε σ αυτόν τον απέραντο κυκλώνα του διαστήματος. Έπειτα από την εκκίνηση
αυτών των περιστροφών του νεφελώματος, οι οργανωτές της ζώσας δύναμης απλά
απομακρύνονται σε ορθές γωνίες προς το επίπεδο του περιστροφικού δίσκου και, από τη
στιγμή αυτή και μετά, οι εγγενείς ιδιότητες της ενέργειας εξασφαλίζουν την προοδευτική και
κανονική εξέλιξη ενός τέτοιου, νέου, φυσικού συστήματος.

180
 2. ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΝΕΦΕΛΩΜΑΤΟΣ

800,000,000,000 χρόνια πριν η δημιουργία του Αντρονόβερ είχε πλέον εγκατασταθεί ως

ένα από τα μεγαλειώδη πρωταρχικά νεφελώματα του Όρβοντον. Καθώς οι αστρονόμοι των
γειτονικών συμπάντων παρατηρούσαν αυτό το φαινόμενο του διαστήματος, ελάχιστα είδαν
που να τους κινήσουν την προσοχή.

700,000,000,000 χρόνια πριν το σύστημα του Αντρονόβερ έλαβε γιγάντιες διαστάσεις,

ενώ απεστάλησαν επιπλέον φυσικοί ελεγκτές σε εννέα υλικές δημιουργίες που τον πλαισίωναν
για να παράσχουν υποστήριξη και να προσφέρουν συνεργασία στα κέντρα της δύναμης αυτού
του νέου υλικού συστήματος που εξελισσόταν τόσο γρήγορα.

600,000,000,000 χρόνια πριν η περίοδος της ενεργειακής κινητοποίησης του Αντρονόβερ

έφθασε στο αποκορύφωμά της. Το νεφέλωμα είχε αποκτήσει το μέγιστο της μάζας του. Την
εποχή αυτή ήταν ένα γιγάντιο κυκλικό νέφος αερίων που στο σχήμα έμοιαζε κάπως σαν
επίπεδο σφαιροειδές. Αυτή ήταν η πρώτη περίοδος του διαφορικού μαζικού σχηματισμού και
της μεταβλητής περιστροφικής ταχύτητας. Η βαρύτητα, αλλά και άλλες δυνάμεις, επρόκειτο
να αρχίσουν το έργο τους της μετατροπής των διαστημικών αερίων σε συγκροτημένη ύλη.

3. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΓΕΝΕΣ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΝΕΦΕΛΩΜΑΤΟΣ

500,000,000,000 χρόνια πριν, γεννήθηκε ο πρώτος ήλιος του Αντρονόβερ. Η

εκθαμβωτική αυτή φωτεινή λωρίδα αποσπάσθηκε από την μητρική βαρυτική αγκάλη και
αποκόπηκε στο διάστημα σε μία ανεξάρτητη πορεία, μέσα στον κόσμο της δημιουργίας. Η
τροχιά του καθορίσθηκε από την πορεία της διαφυγής του. Τέτοιοι νεαροί ήλιοι γρήγορα
γίνονται σφαιρικοί και αρχίζουν την μακρόχρονη και επεισοδιακή διαδρομή τους ως αστέρες
του διαστήματος.

400,000,000,000 χρόνια πριν άρχισε η περίοδος ανάκτησης του νεφελώματος του

Αντρονόβερ. Πολλοί από τους κοντινούς και μικρότερους ήλιους επανεκτήθησαν, ως
αποτέλεσμα της σταδιακής διεύρυνσης και περαιτέρω συμπύκνωσης του μητρικού πυρήνα.
Πολύ γρήγορα άρχισε η τελική φάση της συμπύκνωσης του πυρήνα, η περίοδος η οποία
πάντα προηγείται του τελικού διαχωρισμού αυτών των πελώριων διαστημικών συσσωρεύσεων
ενέργειας και ύλης.

Ήταν μόλις ένα εκατομμύριο χρόνια μετά την εποχή αυτή, που ο Χριστός Μιχαήλ
του Νέβαδον, ένας Δημιουργός Υιός του Παραδείσου, επέλεξε το διασκορπισμένο
αυτό νεφέλωμα ως χώρο του εγχειρήματός του για τη δημιουργία του σύμπαντος.
Σχεδόν αμέσως δημιουργήθηκαν οι αρχιτεκτονικοί κόσμοι του Σάλβινγκτον και οι
ομάδες των αρχηγικών πλανητών των εκατό αστερισμών. Απαιτήθηκαν σχεδόν ένα
εκατομμύριο χρόνια για να ολοκληρωθούν αυτά τα συμπλέγματα των ειδικά
δημιουργημένων κόσμων. Οι πλανήτες αρχηγεία του τοπικού συστήματος
δημιουργήθηκαν σε μία περίοδο που εκτείνεται από τότε, μέχρι πέντε εκατομμύρια
χρόνια πριν.

181
300,000,000,000 χρόνια πριν οι τροχιές των ήλιων του Αντρονόβερ είχαν, πλέον,
παγιωθεί και το σύστημα του νεφελώματος πέρασε από μια προσωρινή περίοδο σχετικής
φυσικής σταθερότητας. Την εποχή περίπου αυτή, το επιτελείο του Μιχαήλ έφθασε
στον Σάλβινγκτον και η κυβέρνηση του Όρβοντον στην Ουβέρσα παρέσχε φυσική
αναγνώριση στο τοπικό σύμπαν του Νέβαδον.

200,000,000,000 χρόνια πριν έλαβε χώρα η πρόοδος της συστολής και της συμπύκνωσης
με την παραγωγή άπειρης θερμότητας στο κεντρικό σύμπλεγμα του Αντρονόβερ, ή πυρηνική
μάζα. Σχετικό κενό εμφανίσθηκε ακόμη και σε περιοχές κοντά στον κεντρικό τροχό του
μητρικού ήλιου. Οι εξωτερικές περιοχές σταθεροποιήθηκαν ακόμη περισσότερο και
συγκροτήθηκαν καλύτερα. Ορισμένοι πλανήτες που περιστρέφονταν γύρω από τους
νεοδημιουργημένους ήλιους είχαν ψυχθεί αρκετά ώστε να γίνουν κατάλληλοι για την
εμφύτευση της ζωής.

Τώρα, ο ολοκληρωμένος συμπαντικός μηχανισμός του Νέβαδον αρχίζει σε πρώτη

φάση να λειτουργεί και η δημιουργία του Μιχαήλ καταχωρείται στην Ουβέρσα ως
ένα σύμπαν εγκατάστασης και προοδευτικής ανέλιξης των θνητών.

100,000,000,000 χρόνια πριν η ένταση της συμπύκνωσης του νεφελώματος έφθασε στο
αποκορύφωμά της. Είχε επιτευχθεί το σημείο της μέγιστης θερμικής έντασης. Αυτό το κρίσιμο
στάδιο της αντίθεσης μεταξύ της βαρύτητας και της θερμότητας μπορεί, ορισμένες φορές, να
κρατήσει αιώνες, αλλά αργά, ή γρήγορα, η θερμότητα κερδίζει τον αγώνα έναντι της
βαρύτητας και η θεαματική περίοδος της διασκόρπισης ενός ήλιου αρχίζει. Και τούτο
σημειοδοτεί το τέλος του δεύτερου σταδίου ενός διαστημικού νεφελώματος.

4. ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΤΑΔΙΟ

75,000,000,000 χρόνια πριν το νεφέλωμα αυτό έφθασε στο μέγιστο της φάσης της
δημιουργίας ήλιων. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα της πρώτης περιόδου απώλειας των ήλιων. Η
πλειονότητα των ήλιων αυτών διαθέτουν από τότε εκτεταμένα συστήματα πλανητών,
δορυφόρων, σκοτεινών νησιών, κομητών, μετεωριτών και νεφών κοσμικής σκόνης.

50,000,000,000 χρόνια πριν η πρώτη αυτή περίοδος της διασποράς των ήλιων
ολοκληρώθηκε. Το νεφέλωμα τελείωνε γοργά τον τρίτο κύκλο ύπαρξής του, κατά τη διάρκεια
του οποίου δημιούργησε 876,926 ηλιακά συστήματα.

25,000,000,000 χρόνια πριν, έλαβε χώρα η ολοκλήρωση του τέταρτου κύκλου της ζωής
του νεφελώματος το οποίο επέφερε τη συγκρότηση και τη σχετική σταθεροποίηση των
αχανών αστρικών συστημάτων τα οποία προήλθαν από το γονικό αυτό νεφέλωμα.

10,000,000,000 χρόνια πριν άρχισε ο τέταρτος κύκλος του Αντρονόβερ. Το μέγιστο της
θερμοκρασίας της μάζας του πυρήνα επετεύχθηκε. Το κρίσιμο σημείο συμπύκνωσης πλησίαζε.
Ο αρχικός μητρικός πυρήνας συγκλονιζόταν κάτω από τη συνδυασμένη πίεση της έντασης της
ίδιας του της συμπύκνωσης εξ αιτίας της εσωτερικής θερμότητας και της αυξημένης
βαρυτικής, παλιρροϊκής έλξης των απελευθερωμένων ηλιακών συστημάτων που τον
περιέβαλαν.

182
8,000,000,000 χρόνια πριν η τρομερή τελική έκρηξη άρχισε. Μόνο τα εξωτερικά
συστήματα είναι ασφαλή σε περιόδους τέτοιων κοσμικών αναταραχών. Και αυτή ήταν η αρχή
του τέλους του νεφελώματος. Η τελική αυτή ηλιακή διάσπαση διήρκεσε για μία περίοδο δύο,
σχεδόν, εκατομμυρίων χρόνων.

7,000,000,000 χρόνια πριν η τελική διάσπαση του Αντρονόβερ έφθασε στο αποκορύφωμά
της. Αυτή ήταν η περίοδος της δημιουργίας των μεγαλύτερων ακραίων ήλιων και το μέγιστο
των τοπικών φυσικών αναταραχών.

6,000,000,000 χρόνια αργότερα σημειοδοτείται το τέλος της τελικής διάσπασης και

της γέννησης του ήλιου σας, του πεντηκοστού έκτου από την τελευταία
δευτερογενή ηλιακή οικογένεια του Αντρονόβερ. Η τελική αυτή έκρηξη του πυρήνα
του νεφελώματος δημιούργησε 136,702 ήλιους, τους περισσότερους των οποίων
σε μοναχικές τροχιές. Ο συνολικός αριθμός των ήλιων και των ηλιακών
συστημάτων που προήλθαν από το νεφέλωμα του Αντρονόβερ ήταν 1,013,628. Το
σύνολο των ηλιακών συστημάτων είναι 1,013,572.

5. Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΜΕΙΤΙΑ ΤΟ ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ

5,000,000,000 χρόνια πριν ο ήλιος σας ήταν ένα συγκριτικά απομονωμένο ουράνιο σώμα,
που είχε συγκεντρώσει κοντά του το μεγαλύτερο μέρος της διαστημικής ύλης που
κυκλοφορούσε κοντά, απομεινάρια της πρόσφατης αναταραχής την οποία ακολούθησε η
γέννησή του. Έτσι ήταν διαμορφωμένο το τοπικό σύμπαν για τη μοναδική
δημιουργία της Μονμέιτια, αυτό είναι το όνομα της πλανητικής οικογένειας του
ήλιου σας, του ηλιακού συστήματος στο οποίο ανήκει ο κόσμος σας.

4,500,000,000 χρόνια πριν το πελώριο σύστημα της Ανγκόνα άρχισε να πλησιάζει στην
γειτονιά του μοναχικού αυτού ήλιου. Το κέντρο αυτού του μεγάλου συστήματος ήταν ένας
σκοτεινός γίγας του διαστήματος, συμπαγής, πολύ φορτισμένος, ο οποίος διέθετε τρομακτική
βαρυτική έλξη.

Καθώς το σύστημα της Ανγκόνα πλησίαζε πιο κοντά, οι ηλιακές προεξοχές γίνονταν ολοένα
μεγαλύτερες. Όλο και περισσότερη ύλη αποσπάτο από τον ήλιο για να μεταβληθεί σε
ανεξάρτητα, περιστρεφόμενα σώματα στον περιβάλλοντα χώρο. Η κατάσταση αυτή
εξελίχθηκε για περίπου πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια, μέχρις ότου η Ανγκόνα έκανε τη
στενότερη προσέγγισή της προς τον ήλιο. Οπότε ο ήλιος, ταυτόχρονα με μία από τις
περιοδικές, εσωτερικές του αναταραχές, υπέστη μερική διάσπαση. Από τις αντίθετες πλευρές,
ταυτόχρονα, πελώριοι όγκοι ύλης αποσπάσθηκαν. Από την πλευρά που βρισκόταν η Ανγκόνα
αφαιρέθηκε μία πελώρια στήλη ηλιακών αερίων, περισσότερο λεπτή στα άκρα και φανερά
διογκωμένη στο κέντρο, η οποία αποσπάσθηκε μόνιμα από τον άμεσο βαρυτικό έλεγχο του
ήλιου.

Αν και η Ανγκόνα επέτυχε να παρασύρει μακριά το προγονικό υλικό των πλανητών του
ηλιακού συστήματος και τον πελώριο όγκο της ύλης που πλέον κυκλοφορεί γύρω από τον
ήλιο ως αστεροειδείς και μετεωρίτες, δεν εξασφάλισε για λογαριασμό της ένα μέρος αυτού

183
του ηλιακού υλικού. Το σύστημα-επισκέπτης δεν πλησίασε αρκετά κοντά ώστε πραγματικά να
κλέψει ένα μέρος της ουσίας του ήλιου, ωστόσο στροβιλίσθηκε σε αρκετά μικρή απόσταση
ώστε να παρασύρει στο μεσολαβούν διάστημα όλα τα υλικά που αποτελούν το σημερινό
ηλιακό σύστημα.

Οι πέντε εσωτερικοί και οι πέντε εξωτερικοί πλανήτες γοργά σχηματίσθηκαν, σε μικρογραφία,

από τους ψυχόμενους και συμπυκνούμενους πυρήνες στα λιγότερο συμπαγή και μειούμενα
άκρα του γιγάντιου βαρυτικού εξογκώματος, το οποίο η Ανγκόνα είχε επιτύχει να αποσπάσει
από τον ήλιο, ενώ ο Κρόνος και ο Δίας σχηματίσθηκαν από τα περισσότερο συμπαγή και
εξογκωμένα κεντρικά τμήματα. Η ισχυρή βαρυτική έλξη του Δία και του Κρόνου γρήγορα
αιχμαλώτισε το μεγαλύτερο μέρος των υλικών που είχαν κλαπεί από την Ανγκόνα, καθώς η
μαρτυρά η ανάδρομη κίνηση ορισμένων από τους δορυφόρους τους.

Ο Δίας και ο Κρόνος, προερχόμενοι από το ίδιο το κέντρο της πελώριας στήλης των
υπερθερμασμένων ηλιακών αερίων, περιείχαν τόσο πολύ θερμασμένο ηλιακό υλικό, ώστε
έλαμπαν με εκθαμβωτικό φως και εξέπεμπαν πελώριες ποσότητες θερμότητας. Υπήρξαν, στην
πραγματικότητα, δευτερογενείς ήλιοι για μία σύντομη περίοδο μετά το σχηματισμό τους ως
ανεξάρτητα διαστημικά σώματα. Αυτοί οι δύο μεγαλύτεροι πλανήτες του ηλιακού συστήματος
έχουν παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αεριώδεις έως σήμερα, μη έχοντας ψυχθεί ακόμη μέχρι
του σημείου της πλήρους συμπύκνωσης, ή στερεοποίησης.

Ενώ η Ανγκόνα δεν ήταν σε θέση να αιχμαλωτίσει ένα μέρος της ηλιακής μάζας, ο ήλιος σας
πρόσθεσε στην μεταμορφούμενη πλανητική του οικογένεια ένα μέρος από το κυκλοφορούν
διαστημικό υλικό του συστήματος-επισκέπτη. Εξ αιτίας του ισχυρού βαρυτικού πεδίου της Ανγκόνα, η
τριτογενής πλανητική του οικογένεια ακολούθησε τροχιές σε μεγάλη απόσταση από τον σκοτεινό
γίγαντα. Και σύντομα, μετά την εκβολή της προγονικής μάζας του ηλιακού συστήματος και, ενώ η
Ανγκόνα βρισκόταν ακόμη κοντά στον ήλιο, τρεις από τους μεγαλύτερους πλανήτες του συστήματος
της Ανγκόνα κινήθηκαν τόσο κοντά στον συμπαγή πρόγονο του ηλιακού συστήματος, ώστε η
βαρυτική του έλξη, αυξημένη από αυτήν του ήλιου, ήταν αρκετή για να υπερκαλύψει τη βαρυτική έλξη
της Ανγκόνα και να αποσπάσει για πάντα τους τρεις αυτούς υποτελείς του ουράνιου περιπλανώμενου.

6. ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΗΛΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ

ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ

4,000,000,000 χρόνια πριν έλαβε χώρα η συγκρότηση των συστημάτων του Δία και του
Κρόνου σε μεγάλο βαθμό όπως φαίνονται σήμερα, εκτός από τα φεγγάρια τους, που
εξακολούθησαν να αυξάνουν σε μέγεθος για αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια. Στην
πραγματικότητα, όλοι οι πλανήτες και οι δορυφόροι του ηλιακού συστήματος μεγαλώνουν
ακόμη, ως αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων αλώσεων των μετεωριτών.

3,500,000,000 χρόνια πριν οι συμπυκνωμένοι πυρήνες των άλλων δέκα πλανητών είχαν
πλέον σχηματισθεί καλά και οι πυρήνες των περισσότερων φεγγαριών ήταν άθικτοι, αν και
ορισμένοι από τους μικρότερους δορυφόρους ενώθηκαν αργότερα για να σχηματίσουν τα
σημερινά μεγαλύτερα φεγγάρια.

184
3,000,000,000 χρόνια πριν το ηλιακό σύστημα λειτουργούσε σχεδόν όπως λειτουργεί
σήμερα. Τα μέλη του εξακολούθησαν να αυξάνουν σε μέγεθος καθώς οι μετεωρίτες του
διαστήματος εξακολούθησαν να πέφτουν πάνω στους πλανήτες και τους δορυφόρους τους με
πολύ μεγάλη ταχύτητα.

2,500,000,000 χρόνια πριν οι πλανήτες είχαν αποκτήσει τεράστιο μέγεθος. Η

Ουράντια ήταν μια αρκετά ανεπτυγμένη σφαίρα, περίπου το ένα δέκατο της
τωρινής μάζας της και εξακολουθούσε να μεγαλώνει αλματωδώς εξ αιτίας της
προσθήκης των μετεωριτών.

7. Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΕΤΕΩΡΙΤΩΝ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΗΦΑΙΣΤΕΙΩΝ, Η

ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΑΤΜΌΣΦΑΙΡΑ

2,000,000,000 χρόνια πριν η γη άρχισε οριστικά να έλκει τη σελήνη. Ο πλανήτης

πάντα ήταν μεγαλύτερος από το δορυφόρο του, αλλά δεν υπήρχε και τόσο μεγάλη διαφορά
στο μέγεθός τους ως εκείνη περίπου την εποχή, όταν πελώρια διαστημικά σώματα
αιχμαλωτίσθηκαν από τη γη. Σαφής ηφαιστειακή δραστηριότητα χρονολογείται από την εποχή
εκείνη. Η εσωτερική θερμότητα της γης συνέχισε να αυξάνεται εξ αιτίας της όλο και
βαρύτερης ταφής των ραδιενεργών, ή βαρύτερων στοιχείων που είχαν έλθει από το διάστημα
με τους μετεωρίτες. Η μελέτη αυτών των ραδιενεργών στοιχείων θα αποκαλύψει ότι
η επιφάνεια της Ουράντια έχει ηλικία μεγαλύτερη του ενός δισεκατομμυρίου ετών.

1,500,000,000 χρόνια πριν η γη είχε τα δύο τρίτα του σημερινού μεγέθους της, ενώ η
σελήνη πλησίαζε την παρούσα μάζα της. Η αλματώδης αύξηση του μεγέθους της γης έναντι
της σελήνης την κατέστησε ικανή να αρχίσει την αργή αρπαγή της λίγης ατμόσφαιρας που
είχε, αρχικά, ο δορυφόρος της. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα βρίσκεται, τώρα, στο
αποκορύφωμά της. Ολόκληρη η γη είναι ένα πραγματικό πύρινο ηφαίστειο, με την επιφάνεια
να μοιάζει με το προηγούμενο, λιωμένο της, στάδιο, πριν τα βαρύτερα μέταλλα κινηθούν προς
το κέντρο. Αυτή είναι η εποχή των ηφαιστείων.

8. Η ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΣΕΙΣΜΩΝ- Ο

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΗΠΕΙΡΟΣ

1,000,000,000 χρόνια πριν χρονολογείται η ουσιαστική απαρχή της ιστορίας της

Ουράντια. Ο πλανήτης είχε αποκτήσει περίπου στο σημερινό του μέγεθος. Και την
εποχή περίπου αυτή, μπήκε στα φυσικά μητρώα του Νέβαδον και του εδόθη το
όνομά του, Ουράντια.

185
Η πραγματική γεωλογική ιστορία της Ουράντια αρχίζει με την ψύξη του φλοιού της
γης, αρκετά, ώστε να προκαλέσει το σχηματισμό του πρώτου ωκεανού. Η συμπύκνωση των
υδρατμών στην ψυχόμενη επιφάνεια της γης, που άρχισε κάποια στιγμή, συνεχίσθηκε μέχρις
ότου ολοκληρώθηκε σχεδόν απόλυτα. Μέχρι το τέλος της περιόδου αυτής, ο ωκεανός είχε
καταλάβει ολόκληρο τον πλανήτη με ένα μέσο βάθος μεγαλύτερο από 1.6 χιλιόμετρα. Οι
παλίρροιες παρουσιάζονταν περίπου όπως παρατηρούνται και σήμερα, αλλά ο πρωτόγονος
αυτός ωκεανός δεν ήταν αλμυρός. Ήταν πρακτικά ένα κάλυμμα του κόσμου από γλυκό νερό.
Τις μέρες εκείνες, το μεγαλύτερο μέρος του χλωρίου ήταν ενωμένο με διάφορα μέταλλα,
υπήρχε, ωστόσο αρκετό, ενωμένο με υδρογόνο, για να κάνει το νερό αυτό ελαφρά όξινο.

950,000,000 χρόνια πριν η Ουράντια παρουσιάζει την εικόνα μιας μεγάλης ηπειρωτικής
ξηράς και ενός μεγάλου όγκου νερού, του Ειρηνικού Ωκεανού. Τα ηφαίστεια βρίσκονται,
ακόμη, παντού και οι σεισμοί είναι συχνοί αλλά και ισχυροί. Οι μετεωρίτες εξακολουθούν να
βομβαρδίζουν τη γη, φθίνουν, όμως, ως προς τη συχνότητα, αλλά και το μέγεθος. Η
ατμόσφαιρα καθαρίζει, η ποσότητα όμως του διοξειδίου του άνθρακα εξακολουθεί να είναι
μεγάλη. Ο φλοιός της γης σταδιακά σταθεροποιείται.

900,000,000 χρόνια πριν βεβαιώθηκε η άφιξη στην Ουράντια της πρώτης

αναγνωριστικής ομάδας από τη Σατάνια, η οποία εστάλη από την Τζερουζέμ για να
εξετάσει τον πλανήτη και να κάνει μία αναφορά πάνω στην προσαρμογή του σε
σταθμό πειραμάτων ζωής. Η επιτροπή αυτή συνίστατο σε είκοσι τέσσερα μέλη,
περιλαμβάνοντας Φορείς της Ζωής, Υιούς Λανονάντεκ, Μελχισεδέκ, σεραφείμ, καθώς και
άλλες τάξεις ουράνιας ζωής, που είχαν σχέση με τις αρχικές περιόδους της συγκρότησης και
της διοίκησης του πλανήτη.

Αφού έκανε μία προσεκτική επιθεώρηση στον πλανήτη, η επιτροπή αυτή επέστρεψε στην
Τζερουζέμ και έκανε μία ευμενή αναφορά στον Κυρίαρχο του Συστήματος, συνιστώντας να
μπει η Ουράντια στα μητρώα των πειραμάτων ζωής. Ο κόσμος σας στη συνέχεια
καταχωρήθηκε στην Τζερουζέμ ως δεκαδικός πλανήτης και οι γνωστοποιήθηκε στους Φορείς
της Ζωής ότι θα τους εδίδετο άδεια για να θεσπίσουν νέα πρότυπα μηχανικής, χημικής και
ηλεκτρικής κινητοποίησης, την εποχή της επόμενης άφιξής τους, με τις επιταγές της
μεταμόσχευσης και της εμφύτευσης της ζωής.

Πουθενά στην επιφάνεια του κόσμου δεν θα βρεθούν περισσότερα από τα τροποποιημένα
κατάλοιπα των αρχαίων αυτών, των προ της εμφάνισης του ωκεανού, βράχων, από όσα στον
βορειοανατολικό Καναδά, γύρω από τον Κόλπο του Χάντσον. Η εκτεταμένη αυτή από
γρανίτη έξαρση του εδάφους αποτελείται από πέτρες που ανήκουν στις προ της εμφάνισης
του ωκεανού εποχές. Τα στρώματα αυτά των βράχων έχουν θερμανθεί, έχουν λυγίσει, έχουν
συστραφεί, έχουν πιεσθεί και έχουν πολλές φορές περάσει από τις διαστρεβλωτικές αυτές,
μεταμορφωτικές εμπειρίες.

850,000,000 χρόνια πριν, η πρώτη, πραγματική εποχή της σταθεροποίησης του γλοιού της
γης άρχισε. Τα περισσότερα από τα βαρύτερα μέταλλα είχαν κατακαθίσει προς το κέντρο της
σφαίρας. Ο συστελλόμενος φλοιός είχε παύσει να καταρρέει σε τόσο μεγάλη κλίμακα, όσο σε
προηγούμενες εποχές.

800,000,000 χρόνια πριν έγινε η απαρχή της εποχής της πρώτης μεγάλης ξηράς, η εποχή
της αυξημένης ανάδυσης των ηπείρων.

750,000,000 χρόνια πριν τα πρώτα ρήγματα στην μάζα της ηπειρωτικής ξηράς άρχισαν,
όπως το μεγάλο από βορρά προς νότο ρήγμα, το οποίο αργότερα υποδέχθηκε τα νερά των
ωκεανών και ετοίμασε το δρόμο για την προς δυσμάς κίνηση των ηπείρων της Βόρειας και της

186
Νότιας Αμερικής, περιλαμβανομένης της Γροιλανδίας. Η μακριά, με ανατολική-δυτική
κατεύθυνση, αποκοπή διαχώρισε την Αφρική από την Ευρώπη και απέκοψε τις μάζες της
ξηράς, που απετέλεσαν την Αυστραλία, τα Νησιά του Ειρηνικού και την Ανταρκτική, από την
Ασιατική ήπειρο.

700,000,.000 χρόνια πριν η Ουράντια πλησίαζε την ωρίμανση των συνθηκών που
ήταν κατάλληλες για τη συντήρηση της ζωής. Η κίνηση ηπειρωτικής ξηράς συνεχιζόταν.
Ο ωκεανός διείσδυε στην ξηρά όλο και περισσότερο, σαν ένα μακρύ δάκτυλο από θάλασσα,
δημιουργώντας τα αβαθή εκείνα νερά και τους προφυλαγμένους κόλπους που τόσο είναι
κατάλληλοι ως κατοικία της θαλάσσιας ζωής.

650,000,000 χρόνια πριν έγινε ο περαιτέρω διαχωρισμός των μαζών της ξηράς και εν
συνεχεία μία περαιτέρω διεύρυνση των ηπειρωτικών θαλασσών. Και τα νερά αυτά γρήγορα
απέκτησαν το βαθμό εκείνο αλμυρότητας που ήταν απαραίτητος για τη ζωή στην Ουράντια.

Ήταν αυτές οι θάλασσες, καθώς και αυτές που τις ακολούθησαν, εκείνες που
θέσπισαν τις καταγραφές της ζωής στην Ουράντια, όπως στη συνέχεια
ανεκαλύφθη σε καλά διατηρημένες πέτρινες σελίδες, σε ατέλειωτους τόμους,
καθώς οι εποχές διαδέχονταν η μία την άλλη και οι αιώνες περνούσαν ο ένας μετά
τον άλλο. Οι εσωτερικές αυτές θάλασσες των παλαιότερων χρόνων ήταν
πραγματικά το λίκνο της εξέλιξης.

(Παρουσιάσθηκε από ένα Φορέα της Ζωής, ένα μέλος του αρχικού Σώματος της
Ουράντια και νυν μόνιμου παρατηρητή.)

187
 Η πρώτη ανθρώπνη οικογένεια

ΕΓΓΡΑΦΟ 63 Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Η Ουράντια είχε καταχωρηθεί στα μητρώα ως κατοικημένος πλανήτης όταν οι πρώτες δύο ανθρώπινες
υπάρξεις τα δίδυμα ήταν ένδεκα χρονών και πριν γίνουν γονείς του πρωτότοκου της δεύτερης
γενεάς των πραγματικών ανθρώπινων υπάρξεων. Και το μήνυμα του αρχαγγέλου από τον
Σάλβινγκτον, με την ευκαιρία αυτή της επίσημης αναγνώρισης του πλανήτη, έκλεισε με αυτά τα λόγια:
«Η ανθρώπινη διάνοια εμφανίσθηκε στον 606 της Σατάνια και οι γονείς αυτοί της καινούργιας
φυλής θα ονομασθούν ντον και Φόντα. Και όλοι οι αρχάγγελοι προσεύχονται ώστε τα πλάσματα
αυτά να πληρωθούν σύντομα με την προσωπική ενοίκηση του δώρου του πνεύματος του Πατέρα
του Σύμπαντος.»

ντον είναι το όνομα του Νέβαδον που σημαίνει «το πρώτο καθ ομοίωση του Πατέρα
πλάσμα που επιδεικνύει έντονη επιθυμία για την ανθρώπινη τελειότητα.» Φόντα σημαίνει «το
πρώτο καθ ομοίωση του Υιού πλάσμα που επιδεικνύει έντονη επιθυμία για την ανθρώπινη
τελειότητα.» Ο ντον και η Φόντα δεν έμαθαν ποτέ αυτά τα ονόματα, μέχρις ότου
επληρώθησαν σ αυτούς, την εποχή της συγχώνευσής τους με τους Προσαρμοστές της
Σκέψης. Καθ όλη τη διάρκεια της θνητής παραμονής τους στην Ουράντια αποκαλούνταν
μεταξύ τους Σόντα-αν και Σόντα-εν, με το Σόντα αν να σημαίνει «εκείνο που τον αγαπά η
μητέρα» και Σόντα-εν να σημαίνει «εκείνον που τον αγαπά ο πατέρας.» Έδωσαν στους
εαυτούς τους αυτά τα ονόματα και οι έννοιες που είχαν εκφράζουν τον αμοιβαίο σεβασμό και
τη στοργή τους.

1. Ο ΑΝΤΟΝ ΚΑΙ Η ΦΟΝΤΑ

Από πολλές απόψεις, ο ντον και η Φόντα ήταν το πιο αξιόλογο ζευγάρι ανθρώπινων υπάρξεων που

έζησαν ποτέ στο πρόσωπο της γης. Το θαυμάσιο αυτό ζευγάρι, οι πραγματικοί γονείς ολόκληρης της

ανθρωπότητας, ήταν από κάθε άποψη ανώτεροι πολλών από τους άμεσους απογόνους τους, ενώ ήταν

θεμελιωδώς διαφορετικοί από όλους τους προγόνους τους, τόσο τους άμεσους, όσο και τους

παλαιότερους. Οι γονείς αυτού του πρώτου ανθρώπινου ζευγαριού ήταν, φαινομενικά, ελάχιστα

διαφορετικοί από το μέσο όρο της φυλής τους, αν και βρίσκονταν μεταξύ των πλέον ευφυών μελών

της, στην ομάδα εκείνη που πρώτη έμαθε να πετά πέτρες και να χρησιμοποιεί ρόπαλα στη μάχη.

Έκαναν, επίσης, χρήση αιχμηρών λογχών από πέτρα, πυρόλιθο και κόκαλα.

188
Ενώ ζούσε ακόμα με τους γονείς του, ο ντον είχε στερεώσει ένα αιχμηρό κομμάτι πυρόλιθου στο
άκρο ενός ρόπαλου, χρησιμοποιώντας τένοντες ζώων για το σκοπό αυτό και σε όχι λιγότερες από μια
ντουζίνα φορές, έκανε σωστή χρήση του όπλου αυτού σώζοντας τη ζωή του αλλά και τη ζωή της εξ
ίσου ριψοκίνδυνης και περίεργης αδελφής του, που πάντα τον συνόδευε, σε όλες τις εξερευνητικές του
περιηγήσεις. Η απόφαση του ντον και της Φόντα να απομακρυνθούν από τις φυλές των
πρωτευόντων υποδηλώνει μια διανοητική ποιότητα κατά πολύ ανώτερη της ταπεινότερης διάνοιας η
οποία χαρακτήριζε τόσους πολλούς από τους μετέπειτα απογόνους τους, που υποβαθμίστηκαν για να
ζευγαρώσουν με τα καθυστερημένα ξαδέλφια τους, των πιθηκοειδών φυλών. Η ακαθόριστη αίσθησή
τους όμως ότι ήταν κάτι περισσότερο από απλά ζώα, οφείλετο στο ότι διέθεταν προσωπικότητα και
μεγάλωσε με την ενοικούσα παρουσία των Προσαρμοστών της Σκέψης.

2. Η ΦΥΓΗ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ

Ενώ ο ντον και η Φόντα είχαν αποφασίσει να εξαφανισθούν, για ένα διάστημα υπέκυψαν στους

φόβους τους, ειδικώτερα στο φόβο του να δυσαρεστήσουν τον πατέρα τους και την άμεση οικογένεια.

Φαντάσθηκαν ότι τους επετίθεντο εχθρικοί συγγενείς και αναγνώρισαν, έτσι, την πιθανότητα να βρουν

το θάνατο από τα χέρια των ήδη ζηλόφθονων μελών της φυλής τους. Σαν παιδιά, τα δίδυμα είχαν

περάσει τον περισσότερο χρόνο τους ο ένας με τη συντροφιά του άλλου και για το λόγο αυτό δεν είχαν

γίνει ποτέ σε μεγάλο βαθμό δημοφιλείς στα ζωώδους υπόστασης εξαδέλφια τους της φυλής των

Πρωτευόντων. Ούτε είχαν βελτιώσει το κύρος τους στη φυλή, φτιάχνοντας ένα ξεχωριστό και πολύ

ανώτερο δεντρόσπιτο. Και ήταν σ αυτό το καινούργιο σπίτι, ανάμεσα στις δεντροκορφές, μια νύκτα,

αφού τους ξύπνησε μια βίαιη καταιγίδα, καθώς κρατούσαν το ένα το άλλο σ ένα τρομαγμένο και

τρυφερό αγκάλιασμα, που τελικά και απόλυτα αποφάσισαν να δραπετεύσουν από το περιβάλλον της

φυλής και τις πάτριες δεντροκορφές.

Είχαν ήδη ετοιμάσει ένα πρωτόγονο καταφύγιο στην κορυφή ενός δένδρου, περίπου μισή
μέρα ταξίδι προς βορράν. Αυτό ήταν το μυστικό τους και το ασφαλές τους κρησφύγετο για
την πρώτη τους μέρα μακριά από τα δάση της πατρίδας. Παρά το γεγονός ότι τα δίδυμα
μοιράζονταν το θανάσιμο φόβο των Πρωτευόντων να βρίσκονται στο έδαφος κατά τη
διάρκεια της νύκτας, έφυγαν αμέσως πριν πέσει το σκοτάδι για το προς βορράν ταξίδι τους.
Ενώ χρειαζόταν ασυνήθιστο θάρρος για να κάνουν το νυκτερινό αυτό ταξίδι, ακόμη και με
πανσέληνο, συμπέραναν σωστά ότι ήταν απίθανο να τους χάσουν και να τους κυνηγήσουν τα
μέλη της φυλής και οι συγγενείς. Και έκαναν με ασφάλεια τη συνάντηση που είχαν ήδη
προετοιμάσει, αμέσως μετά τα μεσάνυκτα.

189
Καθώς ταξίδευαν προς βορράν, ανεκάλυψαν ένα εκτεθειμένο κοίτασμα πυρόλιθου και,
βρίσκοντας πολλές πέτρες κατάλληλα διαμορφωμένες για διάφορες χρήσεις, συγκέντρωσαν
αποθέματα για το μέλλον. Προσπαθώντας να κόψουν αυτούς τους πυρόλιθους ώστε να
ταιριάζουν καλύτερα σε ορισμένες επιδιώξεις τους, ο ντον ανεκάλυψε την ιδιότητά τους να
παράγουν σπινθήρες και συνέλαβε την ιδέα να ανάψει φωτιά. Η ιδέα, ωστόσο, δεν τον
απασχόλησε πάρα πολύ εκείνη τη στιγμή, εφ όσον το κλίμα ήταν ακόμη υγιεινό και υπήρχε
ελάχιστη ανάγκη για φωτιά.

Ο φθινοπωρινός ήλιος, όμως, χαμήλωνε στον ουρανό και καθώς ταξίδευαν προς τα βόρεια, οι νύκτες
γίνονταν ολοένα πιο κρύες. Είχαν ήδη υποχρεωθεί να χρησιμοποιήσουν δέρματα ζώων για να
ζεσταθούν. Προτού συμπληρώσουν ένα φεγγάρι μακριά από το σπίτι, ο ντον δήλωσε στη σύντροφό
του ότι μπορούσε να ανάψει φωτιά με τον πυρόλιθο. Προσπάθησαν για δύο μήνες να
χρησιμοποιήσουν τις σπίθες του πυρόλιθου για να ανάψουν τη φωτιά, αλλά συνάντησαν την
αποτυχία. Κάθε μέρα το ζευγάρι αυτό κτυπούσε τους πυρόλιθους και προσπαθούσε να βάλει
φωτιά στα ξύλα. Τελικά, ένα βράδυ, την ώρα περίπου που έδυε ο ήλιος, το μυστικό της τεχνικής
αποκαλύφθηκε, όταν σκέφθηκε η Φόντα να σκαρφαλώσει σ ένα κοντινό δέντρο για να
ασφαλίσει μια εγκαταλειμμένη φωλιά πουλιών. Η φωλιά ήταν στεγνή και πολύ εύφλεκτη και
κατά συνέπεια πήρε φωτιά σα λαμπάδα τη στιγμή που έπεσε επάνω της η σπίθα. Εξεπλάγησαν
και αιφνιδιάστηκαν τόσο πολύ με την επιτυχία τους ώστε σχεδόν τους έσβησε η φωτιά, αλλά τη
γλίτωσαν, προσθέτοντας το κατάλληλο καύσιμο και τότε άρχισε η πρώτη αναζήτηση
καυσόξυλων από τους γονείς ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Αυτή ήταν μία από τις πιο χαρούμενες στιγμές στη σύντομη, αλλά γεμάτη συμβάντα ζωή
τους. Όλη τη νύκτα κάθονταν και κοιτούσαν τη φωτιά τους να καίει, αντιλαμβανόμενοι
αμυδρά ότι είχαν κάνει μια ανακάλυψη, η οποία θα τους έδινε τη δυνατότητα να αψηφήσουν
το κλίμα και έτσι να γίνουν για πάντα ανεξάρτητοι από τους, ζωώδους υπόστασης, συγγενείς
τους στις νότιες περιοχές. Μετά από ανάπαυση τριών ημερών και αφού απόλαυσαν τη φωτιά,
συνέχισαν το ταξίδι τους. Οι πρωτεύοντες πρόγονοι του ντον είχαν συχνά
συντηρήσει φωτιά που είχε ανάψει από κεραυνό, αλλά ποτέ πριν τα πλάσματα της
γης δεν διέθεταν μία μέθοδο για να ανάβουν φωτιά κατά βούληση. Πέρασε, όμως,
πολύς καιρός μέχρις ότου να μάθουν τα δίδυμα ότι τα ξερά βρύα καθώς και άλλα υλικά
μπορούσαν να ανάψουν φωτιά το ίδιο καλά όσο οι φωλιές των πουλιών.

3. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝ

Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από τη νύκτα της αναχώρησης των διδύμων από το σπίτι προτού να
γεννηθεί το πρώτο τους παιδί. Το ονόμασαν Σοντάντ. Και ο Σοντάντ ήταν το πρώτο πλάσμα που
γεννήθηκε στην Ουράντια, το οποίο τυλίχθηκε σε προστατευτικά σκεπάσματα τη στιγμή της
γέννησής του. Η ανθρώπινη φυλή είχε αρχίσει και με την καινούργια αυτή εξέλιξη, εμφανίσθηκε
το ένστικτο να φροντίζει κατάλληλα τα εξασθενούντα, σε αυξανόμενο βαθμό, βρέφη, τα οποία θα
χαρακτήριζαν την προοδευτική εξέλιξη της διάνοιας της ευφυούς τάξης, σε αντίθεση με τον
περισσότερο καθαρά ζωώδη τύπο.

Ο ντον και η Φόντα είχαν συνολικά δέκα εννέα παιδιά και έζησαν για να απολαύσουν τη
συντροφιά πενήντα σχεδόν εγγονών και μισής ντουζίνας δισέγγονων. Η οικογένεια κατοικούσε σε
τέσσερα πέτρινα καταφύγια που εφάπτονταν μεταξύ τους, σχεδόν σαν σπηλιές, τρία από τα οποία
συνδέονταν μεταξύ τους με διαδρόμους, που είχαν σκαφτεί στο μαλακό ασβεστόλιθο με εργαλεία από

190
πυρόλιθο σχεδιασμένα από τα παιδιά του ντον. Οι πρώτοι αυτοί Αντονίτες εκδήλωναν ένα πολύ
τονισμένο φυλετικό πνεύμα. Κυνηγούσαν σε ομάδες και ποτέ δεν περιπλανούνταν μακριά από το
σπίτι. Φαίνεται πως αντιλαμβάνονταν ότι ήταν μια απομονωμένη και μοναδική ομάδα ζωντανών
υπάρξεων και γι αυτό απέφευγαν να χωρίζονται. Το αίσθημα αυτό της στενής συγγένειας
αναμφίβολα οφείλετο στην βελτιωμένη διανοητική λειτουργία των συνοδών πνευμάτων.

Ο ντον και η Φόντα εργάζονταν ακατάπαυστα για την ανατροφή και τον εξευγενισμό της
οικογένειας. Έζησαν μέχρι τα σαράντα δύο, όταν και οι δύο σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια ενός
σεισμού, από την πτώση ενός επικρεμάμενου βράχου. Πέντε από τα παιδιά τους και έντεκα εγγόνια
τους χάθηκαν, μαζί τους και είκοσι, σχεδόν, από τους απογόνους τους τραυματίσθηκαν σοβαρά.

Με το θάνατο των γονιών του, ο Σοντάντ, παρά το σοβαρά τραυματισμένο πόδι του, ανέλαβε αμέσως
την αρχηγία της οικογένειας, ενώ είχε την αμέριστη βοήθεια της συζύγου του, της μεγαλύτερης
αδελφής του. Η πρώτη τους δουλειά ήταν να συσσωρεύσουν πέτρες για να θάψουν τους νεκρούς
γονείς τους, τα αδέλφια τους, τις αδελφές και τα παιδιά τους. Δεν πρέπει να δοθεί υπερβολική σημασία
στην πράξη αυτή της ταφής. Οι απόψεις τους για τη μετά θάνατον σωτηρία ήταν πολύ ασαφείς και
αόριστες, προερχόμενες κατά μέγα μέρος από τα φανταστικά και έντονα όνειρά τους. Η οικογένεια
αυτή του ντον και της Φόντα έμεινε ενωμένη μέχρι την εικοστή γενεά, όταν ο συνδυασμός
ανταγωνισμού για την τροφή και κοινωνικών προστριβών προκάλεσαν την απαρχή του
διασκορπισμού.

4. ΟΙ ΑΝΤΟΝΙΚΕΣ ΦΥΛΕΣ

Οι πρωτόγονοι άνθρωποι οι Αντονίτες είχαν μαύρα μάτια και μελαψό δέρμα, κάτι μεταξύ
κόκκινου και κίτρινου. Η μελανίνη είναι μία χρωστική ουσία η οποία βρίσκεται στο δέρμα όλων των
ανθρώπινων υπάρξεων. Είναι η αρχική χρωστική ουσία του Αντονικού δέρματος. Στη γενική
εμφάνιση και το χρώμα του δέρματος οι πρώιμοι αυτοί Αντονίτες έμοιαζαν περισσότερο με τους
σημερινούς Εσκιμώους, απ΄ όσο με οποιοδήποτε άλλο τύπο σύγχρονων ανθρώπινων υπάρξεων. Ήταν
τα πρώτα πλάσματα που χρησιμοποίησαν δέρματα ζώων ως προστασία κατά του κρύου. Είχαν λίγο
περισσότερο τρίχωμα στο σώμα τους από τους σύγχρονους ανθρώπους.

Η ζωή της φυλής των ζωώδους υπόστασης προγόνων αυτών των πρώιμων ανθρώπων προανήγγειλε
την απαρχή πολυάριθμων κοινωνικών συμβάσεων, ενώ με τα διευρυμένα συναισθήματα και τις
αυξημένες εγκεφαλικές δυνάμεις των πλασμάτων αυτών, υπήρξε μία άμεση εξέλιξη στην κοινωνική
οργάνωση και ένας νέος καταμερισμός των εργασιών στην φυλή. Ήταν εξαιρετικά μιμητικοί, το
ένστικτο, όμως, της υποκρισίας ήταν ελάχιστα ανεπτυγμένο και η αίσθηση του χιούμορ ήταν απόλυτα,
σχεδόν, απούσα. Ο πρωτόγονος άνθρωπος χαμογελούσε περιστασιακά, αλλά ποτέ δεν παραδόθηκε
σ ένα εγκάρδιο γέλιο. Το χιούμορ υπήρξε η κληρονομιά της μεταγενέστερης Αδαμικής φυλής.
Αυτές οι πρώιμες ανθρώπινες υπάρξεις δεν ήταν τόσο ευαίσθητοι στον πόνο, ούτε αντιδρούσαν
τόσο έντονα στις δυσάρεστες καταστάσεις, όσο πολλοί από τους μετέπειτα εξελισσόμενους θνητούς.
Η γέννηση των παιδιών δεν αποτελούσε οδυνηρή και εξαντλητική δοκιμασία για τη Φόντα και τις
άμεσες απογόνους της.

Ήταν μια θαυμάσια φυλή. Τα αρσενικά μάχονταν ηρωικά για την ασφάλεια των συντρόφων τους
και των παιδιών τους. Τα θηλυκά ήταν τρυφερά αφοσιωμένα στα παιδιά τους. Ο πατριωτισμός
τους, όμως, περιορίζετο αποκλειστικά στην άμεση οικογένεια. Ήταν πολύ πιστοί στις οικογένειές

191
τους. Πέθαιναν χωρίς δισταγμό για να υπερασπίσουν τα παιδιά τους, αλλά δεν ήταν ικανοί να
συλλάβουν την ιδέα να προσπαθήσουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο για τα εγγόνια τους. Ο
αλτρουισμός ήταν ακόμη αγέννητος στην ανθρώπινη καρδιά, παρά το ότι όλα τα συναισθήματα
τα απαραίτητα για τη γέννηση της θρησκείας ήταν ήδη παρόντα σ αυτούς τους ιθαγενείς της
Ουράντια.

Οι πρώιμοι αυτοί άνθρωποι διέθεταν μια συγκινητική στοργή για τους συντρόφους τους και σίγουρα
είχαν μια πραγματική, αν και χονδροειδή, αντίληψη της φιλίας. Ήταν κοινό θέαμα, σε
μεταγενέστερους καιρούς, κατά τις διαρκώς επαναλαμβανόμενες μάχες τους με κατώτερες φυλές, να
βλέπει κανείς έναν από τους πρωτόγονους αυτούς ανθρώπους να μάχεται θαρραλέα με το ένα χέρι, ενώ
αγωνιζόταν μαζί, προσπαθώντας να προστατεύσει και να γλιτώσει ένα πληγωμένο συμπολεμιστή.
Πολλές από τις πλέον ευγενείς και ανώτερες ανθρώπινες ιδιότητες της μετέπειτα εξελικτικής
ανάπτυξης, προαγγέλλονταν συγκινητικά σ αυτούς τους πρωτόγονους λαούς. Η αρχική Αντονική
φυλή διατήρησε μια αδιάσπαστη γραμμή αρχηγίας ως την εικοστή έβδομη γενεά, όταν, χωρίς αρσενικό
απόγονο να υπάρχει μεταξύ των άμεσων απογόνων του Σοντάντ, δύο αντίπαλοι υποψήφιοι αρχηγοί της
φυλής άρχισαν πάσει δυνάμει να πολεμούν για την κυριαρχία.

Πριν την εκτεταμένη διασπορά των Αντονικών φυλών, μια αρκετά εξελιγμένη γλώσσα είχε
αναπτυχθεί από τις αρχικές τους προσπάθειες να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Η γλώσσα αυτή
συνέχισε να αναπτύσσεται και καθημερινές, σχεδόν, προσθήκες γίνονταν σ αυτήν εξ αιτίας των νέων
εφευρέσεων και προσαρμογών στο περιβάλλον, οι οποίες αναπτύχθηκαν από αυτούς τους
δραστήριους, ακούραστους και περίεργους λαούς. Και η γλώσσα αυτή έγινε ο λόγος της Ουράντια,
η γλώσσα της αρχικής ανθρώπινης οικογένειας, ως τη μεταγενέστερη εμφάνιση των έγχρωμων
φυλών.

Καθώς περνούσε ο καιρός, οι Αντονικές φυλές αυξάνονταν αριθμητικά και η επαφή των
διασκορπισμένων οικογενειών δημιούργησε προστριβές και παρανοήσεις. Δύο μόνο πράγματα
απασχολούσαν το νου αυτών των ανθρώπων: Το κυνήγι για να βρουν τροφή και ο πόλεμος για να
εκδικηθούν κάποια πραγματική, ή υποθετική αδικία, ή προσβολή εκ μέρους των γειτονικών φυλών. Τα
οικογενειακά τιμάρια (φέουδα) αυξήθηκαν, ξέσπασαν πόλεμοι μεταξύ των φυλών, ενώ οι ευγενέστερες
και προηγμένες ομάδες υπέστησαν σημαντικές απώλειες μεταξύ των καλύτερων στοιχείων τους.
Ορισμένα από τα πολυτιμότερα γένη με ικανότητες και ευφυία χάθηκαν για πάντα από τον κόσμο. Η
πρώιμη αυτή φυλή και ο πρωτόγονος πολιτισμός της απειλήθηκαν με εξόντωση από τον
αδιάκοπό αυτό πόλεμο των φυλών.

Είναι αδύνατο να παρακινήσει κανείς τέτοιες πρωτόγονες υπάρξεις να ζήσουν μαζί ειρηνικά για πολύ
καιρό. Ο άνθρωπος είναι απόγονος των μαχόμενων ζώων και, όταν έρχονταν σε στενή επαφή, οι
απολίτιστοι άνθρωποι εξόργιζαν και προσέβαλλαν ο ένας τον άλλο. Οι Φορείς της Ζωής γνωρίζουν
αυτή την τάση μεταξύ των εξελικτικών πλασμάτων και αναλόγως προνοούν για τον τελικό διαχωρισμό
των αναπτυσσόμενων ανθρώπινων υπάρξεων σε τουλάχιστον τρεις, και συχνότερα σε έξι, ευδιάκριτες
και ξεχωριστές φυλές.

5. Η ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΟΝΙΤΩΝ

Οι πρώιμες φυλές του ντον δεν διείσδυσαν βαθιά στην Ασία και δεν πήγαν, αρχικά, στην
Αφρική. Η γεωγραφία εκείνων των καιρών τους έδειχνε το βορρά και οι άνθρωποι αυτοί ταξίδεψαν

192
όλο και μακρύτερα, προς το βορρά, μέχρις ότου τους σταμάτησε ο αργά προελαύνων πάγος του τρίτου
παγετώνα.

Πριν το εκτεταμένο στρώμα πάγου φθάσει στη Γαλλία και τα Βρετανικά Νησιά, οι απόγονοι του
ντον και της Φόντα είχαν προχωρήσει δυτικά στην Ευρώπη και είχαν ιδρύσει περισσότερες από
χίλιες ξεχωριστές αποικίες κατά μήκος μεγάλων ποταμών, που οδηγούσαν στα ζεστά νερά της
Βόρειας Θάλασσας. Αυτές οι Αντονικές φυλές ήταν οι πρώιμοι κάτοικοι των ποταμών της
Γαλλίας. Ζούσαν κατά μήκος του ποταμού Σομ για δεκάδες χιλιάδων χρόνων. Ο Σομ είναι το
μοναδικό ποτάμι που δεν άλλαξε από τους παγετώνες, κυλώντας προς τη θάλασσα εκείνους τους
καιρούς, ακριβώς όπως και σήμερα. Και τούτο εξηγεί το λόγο που τόσα πολλά στοιχεία των απογόνων
του ντον βρίσκονται κατά μήκος της πορείας του ποταμού στην κοιλάδα αυτή.

Οι ιθαγενείς αυτοί της Ουράντια δεν ήσαν δενδρόβιοι, αν και σε επείγουσες περιπτώσεις
εξακολουθούσαν να ανεβαίνουν στις δεντροκορφές. Συνήθως κατοικούσαν στα καταφύγια που τους
προσέφεραν επικρεμάμενοι βράχοι κατά μήκος των ποταμών, καθώς και σε σπηλιές στα πρανή των
λόφων, οι οποίες τους προσέφεραν καλή θέα οποιουδήποτε πλησίαζε και τους προφύλασσαν από τα
στοιχεία της φύσης. Μπορούσαν, έτσι, να απολαμβάνουν την άνεση της φωτιάς τους, χωρίς να
ενοχλούνται πάρα πολύ από τον καπνό. Ούτε ήταν πραγματικοί άνθρωποι των σπηλαίων, αν και
τους χρόνους που ακολούθησαν, τα μεταγενέστερα στρώματα του πάγου ήλθαν πιο νότια και
οδήγησαν τους απογόνους τους στις σπηλιές. Προτιμούσαν να στρατοπεδεύουν κοντά στις παρυφές
ενός δάσους και πλάι σ ένα ποτάμι.

Πολύ γρήγορα έγιναν αξιοπρόσεκτα επιτήδειοι στο να κρύβουν τις εν μέρει προφυλαγμένες κατοικίες
τους και επεδείκνυαν μεγάλη επιδεξιότητα στο να φτιάχνουν πέτρινα υπνοδωμάτια, θολωτές πέτρινες
καλύβες, μέσα στις οποίες έμπαιναν έρποντας τη νύκτα. Η είσοδος σε μια τέτοια καλύβα έκλεινε με
μία πέτρα που κυλούσαν μπροστά της, μια μεγάλη πέτρα που είχε τοποθετηθεί στο εσωτερικό για το
σκοπό αυτό, πριν μπουν τελικά στη θέση τους οι πέτρες της στέγης.

Οι Αντονίτες ήταν ατρόμητοι και επιτυχημένοι κυνηγοί και, με εξαίρεση τα άγρια μούρα και
ορισμένα φρούτα των δένδρων, ζούσαν αποκλειστικά με σάρκα. Όπως ο ντον είχε εφεύρει το
πέτρινο τσεκούρι, έτσι και οι απόγονοί του ανεκάλυψαν γρήγορα και χρησιμοποίησαν αποτελεσματικά
τη ρίψη του ρόπαλου και του καμακιού. Επιτέλους, ένας νους που έφτιαχνε εργαλεία λειτουργούσε
σε συνδυασμό με ένα χέρι που μπορούσε να τα χειρισθεί και οι πρώιμοι αυτοί άνθρωποι έγιναν πολύ
επιδέξιοι στην κατασκευή εργαλείων από πυρόλιθο. Ταξίδευαν προς κάθε κατεύθυνση αναζητώντας
πυρόλιθο, εν πολλοίς όπως οι σύγχρονοι άνθρωποι ταξιδεύουν στα πέρατα της γης σε αναζήτηση
χρυσού, πλατίνας και διαμαντιών. Και με πολλούς άλλους τρόπους, αυτές οι Αντονικές φυλές
εκδήλωναν ένα βαθμό ευφυΐας, την οποία οι οπισθοδρομούντες απόγονοί τους δεν επέτυχαν σε μισό
εκατομμύριο χρόνια, αν και επανανεκάλυψαν πολλές φορές διάφορες μεθόδους για να ανάβουν φωτιά.

6. Ο ΟΝΑΓΚΑΡ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Καθώς η Αντονική διασπορά διευρύνετο, το πολιτιστικό και πνευματικό επίπεδο των φυλών
οπισθοχώρησε για σχεδόν δέκα χιλιάδες χρόνια, μέχρι την εποχή του Όναγκαρ, ο οποίος ανέλαβε
την αρχηγία των φυλών αυτών, έφερε την ειρήνη μεταξύ τους και για πρώτη φορά, τους οδήγησε
όλους στη λατρεία του «Δότη της Αναπνοής σε ανθρώπους και ζώα.» Η φιλοσοφία του ντον ήταν
πολύ μπερδεμένη. Μετά βίας είχε αποφύγει το να λατρεύει τη φωτιά, εξ αιτίας της μεγάλης

193
ανακούφισης που έπαιρνε από την τυχαία ανακάλυψη της φωτιάς. Η λογική, ωστόσο, τον οδήγησε από
τη δική του ανακάλυψη στον ήλιο, ως ανώτερη πηγή θερμότητας και φωτός που ενέπνεε μεγαλύτερο
δέος, αλλά ήταν πολύ μακρινός κι έτσι ο ντον δεν λάτρεψε τον ήλιο.

Οι Αντονίτες γρήγορα ανέπτυξαν ένα φόβο έναντι των στοιχείων της φύσης της βροντής, της
αστραπής, της βροχής, του χιονιού, του χαλαζιού και του πάγου. Η πείνα, ωστόσο, ήταν η συνεχώς
επαναλαμβανόμενη παρόρμηση των καιρών εκείνων και εφ όσον σε μεγάλο βαθμό συντηρούνταν
από τα ζώα, ανέπτυξαν, τελικά, ένα είδος λατρείας των ζώων. Για τον ντον, τα μεγαλύτερα ζώα που
χρησίμευαν για τροφή, αποτελούσαν σύμβολα δημιουργικού σθένους και υποστηρικτικής δύναμης.
Από καιρό σε καιρό, έγινε συνήθεια να ορίζουν διάφορα από τα μεγαλύτερα ζώα ως αντικείμενα
λατρείας. Όσο καιρό ένα ζώο ήταν δημοφιλές, χονδροειδή σκίτσα του σχεδιάζονταν στους τοίχους των
σπηλαίων και, αργότερα, καθώς εξακολουθούσε η πρόοδος στις τέχνες, αυτοί οι θεοί-ζώα σκαλίζονταν
σε διάφορα κοσμήματα.

Πολύ νωρίς οι Αντονικοί λαοί απέκτησαν τη συνήθεια να απέχουν από τη βρώση της σάρκας του
ζώου που λάτρευε η φυλή. Τώρα πλέον, για να εντυπωσιάσουν περισσότερο το νου των νέων τους,
ανέπτυξαν μια ευλαβική τελετουργία που ελάμβανε χώρα γύρω από το σώμα ενός από τα λατρευόμενα
αυτά ζώα. Και ακόμη αργότερα, η πρωτόγονη αυτή παράσταση εξελίχθηκε στις περισσότερο
περίτεχνες εξιλαστήριες τελετουργίες των απογόνων τους. Και αυτή είναι η απαρχή της θυσίας ως
μέρους της λατρείας. Αυτή η ιδέα εκπονήθηκε από τον Μωυσή στην Εβραϊκή ιεροτελεστία και
διατηρήθηκε, κατ αρχήν, από τον Απόστολο Παύλο ως το δόγμα για την εξιλέωση από την αμαρτία
δια της «ρύσης του αίματος.»

Το ότι η τροφή ήταν αυτό που είχε τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα στη ζωή αυτών των πρωτόγονων
ανθρώπινων υπάρξεων, φαίνεται από την προσευχή που διδάσκονταν οι απλοϊκοί αυτοί άνθρωποι από
τον Όναγκαρ, το μεγάλο τους δάσκαλο. Και η προσευχή αυτή, έλεγε: «Ω, Ανάσα της Ζωής, δώσε μας
και σήμερα την τροφή της ημέρας, απάλλαξέ μας από την κατάρα του πάγου, σώσε μας από τους
εχθρούς μας στο δάσος και με ευσπλαγχία δέξου μας στο Μεγάλο Επέκεινα.»

Ο Όναγκαρ είχε το αρχηγείο του στις βόρειες ακτές της αρχαίας Μεσογείου, στην περιοχή της
σημερινής Κασπίας Θάλασσας, σε μία αποικία που ονομαζόταν Ομπάν, τον τόπο στάσης κατά την
προς βορρά στροφή της διαδρομής που οδηγούσε βόρεια της γης της Μεσοποταμίας στο νότο. Από το
Ομπάν έστειλε δάσκαλους στις απομακρυσμένες αποικίες για να διαδώσουν το νέο του δόγμα περί
της μοναδικής Θεότητας, καθώς και την άποψή του για τη μέλλουσα ζωή, την οποία αποκαλούσε
το Μεγάλο Επέκεινα. Αυτοί οι απεσταλμένοι του Όναγκαρ ήταν οι πρώτοι ιεραπόστολοι του κόσμου.
Επιπλέον ήταν οι πρώτες ανθρώπινες υπάρξεις που μαγείρευαν το κρέας, οι πρώτοι που
χρησιμοποίησαν συστηματικά τη φωτιά για την παρασκευή της τροφής. Μαγείρευαν το κρέας στην
άκρη μιας βέργας, καθώς επίσης και σε καυτές πέτρες. Αργότερα έψηναν μεγάλα κομμάτια στη φωτιά,
οι απόγονοί τους, όμως, επανήλθαν σχεδόν ολοκληρωτικά στη χρήση του ωμού κρέατος.

Ο Όναγκαρ γεννήθηκε 983,323 χρόνια πριν (από το έτος 1934 μ.Χ.) και έζησε για να φθάσει
εξήντα εννέα χρονών. Η καταγραφή των επιτευγμάτων αυτού του κυρίαρχου νου και πνευματικού
αρχηγού της προ του Πλανητικού Πρίγκιπα εποχής αποτελεί μια συναρπαστική εξιστόρηση της
οργάνωσης αυτών των πρωτόγονων ανθρώπων σε μια πραγματική κοινωνία. Ίδρυσε μια δυναμική
κυβέρνηση της φυλής, παρόμοια της οποίας δεν επιτεύχθηκε από τις μετέπειτα γενεές για πολλές
χιλιετίες. Ποτέ ξανά, μέχρι την άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα, δεν υπήρξε τέτοιος ανώτερος
πνευματικός πολιτισμός στη γη. Οι απλοϊκός αυτός λαός διέθετε μία αληθινή, αν και πρωτόγονη
θρησκεία, η οποία, όμως, χάθηκε από τους εκφυλιζόμενους απογόνους τους.

194
Παρά το ότι τόσο ο ντον όσο και η Φόντα είχαν δεχθεί τους Προσαρμοστές της Σκέψης, όπως
και πολλοί από τους απογόνους τους, δεν ήταν παρά ως τις μέρες του Όναγκαρ που οι
Προσαρμοστές και τα σεραφείμ-φρουροί ήλθαν στην Ουράντια σε μεγάλους αριθμούς. Αυτός
ήταν, πράγματι, ο χρυσός αιώνας του πρωτόγονου ανθρώπου.

7. Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΟΝΤΑ

Ο ντον και η Φόντα, οι θαυμάσιοι ιδρυτές της ανθρώπινης φυλής, αναγνωρίσθηκαν την εποχή
της κρίσης της Ουράντια, με την άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα και σε εύθετο χρόνο
εμφανίσθηκαν από το καθεστώς των κόσμων-δωμάτων, με την ιδιότητα των πολιτών της
Τζερουζέμ. Αν και δεν τους επετράπη ποτέ να επιστρέψουν στην Ουράντια, είναι γνώστες της
ιστορίας της φυλής την οποία θεμελίωσαν. Εθλίβησαν για την προδοσία του Καλιγκάστια, πικράθηκαν
εξ αιτίας της αποτυχίας του Αδάμ, αλλά αγαλλίασαν εξαιρετικά όταν ελήφθη η αναγγελία ότι ο
Μιχαήλ είχε επιλέξει τον κόσμο τους ως σκηνή της τελικής του επιφοίτησης. Στη Τζερουζέμ ο ντον
και η Φόντα συγχωνεύθηκαν με τους Προσαρμοστές τους της Σκέψης, όπως και αρκετά από τα παιδιά
τους, περιλαμβανομένου του Σοντάντ, η πλειονότητα, όμως, ακόμη και των άμεσων απογόνων τους,
επέτυχε μόνο τη δια του Πνεύματος συγχώνευση.

Ο ντον και η Φόντα, αμέσως μετά την άφιξή τους στην Τζερουζέμ, έλαβαν την άδεια από τον
Κυρίαρχο του Συστήματος να επιστρέψουν στον πρώτο κόσμο-δώμα για να υπηρετήσουν με τις
μοροντιανές προσωπικότητες, οι οποίες καλωσόρισαν τους οδοιπόρους του χρόνου από την
Ουράντια στις ουράνιες σφαίρες. Και η υπηρεσία αυτή τους ανετέθη επ αόριστον. Ζήτησαν να
στείλουν χαιρετισμούς στην Ουράντια, σχετικά με τις αποκαλύψεις αυτές, αλλά αυτή η παράκλησή
τους, συνετά, δεν έγινε δεκτή.

Και αυτή είναι η εξιστόρηση του πλέον ηρωικού και συναρπαστικού κεφαλαίου σ ολόκληρη
την ιστορία της Ουράντια, η ιστορία της εξέλιξης, οι αγώνες της ζωής, ο θάνατος και η αιώνια
σωτηρία των μοναδικών γονέων ολόκληρης της ανθρωπότητας.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Φορέα της Ζωής, ο οποίος διαμένει στην Ουράντια.)

195
 Η αυγή του πολιτισμού

ΕΓΓΡΑΦΟ 68 Η ΑΥΓΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

(Αποσπάσματα)

Ο πολιτισμός αποτελεί φυλετικό απόκτημα. Δεν είναι βιολογικά εγγενής. Για το λόγο
αυτό, πρέπει όλα τα παιδιά να ανατρέφονται σ ένα περιβάλλον πολιτισμένο, ενώ κάθε
διαδοχική γενιά νέων πρέπει να εκπαιδεύεται από την αρχή. Οι ανώτερες ιδιότητες του
πολιτισμού επιστημονικές, φιλοσοφικές και θρησκευτικές δεν μεταδίδονται από τη μία
γενεά στην άλλη κληρονομικά. Τα πολιτισμικά αυτά επιτεύγματα διατηρούνται μόνο δια της
φωτισμένης συντήρησης της κοινωνικής κληρονομιάς.

Η κοινωνική εξέλιξη δια της συνεργασίας εγκαινιάσθηκε από τους διδασκάλους της
Νταλαμέιτια και για τριακόσιες χιλιάδες χρόνια η ανθρωπότητα εξέθρεψε την ιδέα
των ομαδικών δραστηριοτήτων. Ο γαλάζιος άνθρωπος, περισσότερο απ όλους,
επωφελήθηκε από τις διδαχές αυτές, ο κόκκινος άνθρωπος ως ένα σημείο και ο μαύρος
άνθρωπος λιγότερο από όλους. Στους πλέον πρόσφατους χρόνους η κίτρινη φυλή και
η λευκή φυλή παρουσίασαν την πλέον προηγμένη κοινωνική εξέλιξη στην
Ουράντια.

1. Η ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

Όταν έλθουν πολύ κοντά, οι άνθρωποι μαθαίνουν να αγαπούν ο ένας τον άλλο, αλλά ο
πρωτόγονος άνθρωπος δεν ήταν από τη φύση του πλημμυρισμένος από το πνεύμα του
αδελφικού αισθήματος και την επιθυμία κοινωνικής επαφής με τους συντρόφους του. Οι
πρώιμες φυλές έμαθαν, μάλλον, μέσω θλιβερών εμπειριών το «η ισχύς εν τη ενώσει.» Και
είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη της φυσικής αδελφικής έλξης που εμποδίζει τώρα την άμεση
πραγμάτωση της αδελφοσύνης του ανθρώπου στην Ουράντια.

Η πρωτόγονη κοινωνία θεμελιώθηκε στην αμοιβαιότητα της ανάγκης και την μεγαλύτερη
ασφάλεια που προσέφεραν οι σχέσεις. Και η ανθρώπινη κοινωνία έχει εξελιχθεί σε ατέλειωτους
κύκλους, ως αποτέλεσμα του απομονωτικού φόβου, όπως, επίσης, μέσω της απρόθυμης
συνεργασίας.

Οι πρωτόγονες ανθρώπινες υπάρξεις έμαθαν νωρίς ότι οι ομάδες είναι κατά πολύ καλύτερες
και ισχυρότερες από όσο το απλό σύνολο των ατόμων που τις αποτελούν. Εκατό άνθρωποι
ενωμένοι, οι οποίοι ενεργούν με ομοφωνία μπορούν να μετακινήσουν ένα μεγάλο βράχο. Μια
εικοσάδα καλά εκπαιδευμένων φρουρών της ειρήνης μπορούν να αναχαιτίσουν ένα

196
εξαγριωμένο πλήθος. Και έτσι δημιουργήθηκε η κοινωνία, όχι εξ αιτίας απλού συσχετισμού
των αριθμών, αλλά μάλλον ως αποτέλεσμα της συγκρότησης των ευφυών συνεργατών. Η
συνεργασία, ωστόσο, δεν αποτελεί φυσικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Ο
άνθρωπος μαθαίνει να συνεργάζεται, αρχικά από φόβο και αργότερα επειδή
ανακαλύπτει ότι έτσι είναι κατά πολύ ευκολότερο να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες
του χρόνου και να προστατευθεί έναντι των υποθετικών κινδύνων της
αιωνιότητας.

Οι λαοί που έμαθαν έτσι νωρίς να οργανώνονται σε μια πρωτόγονη κοινωνία επέτυχαν
περισσότερο στις εφόδους τους απέναντι στη φύση, καθώς επίσης και στην άμυνά τους κατά
των συντρόφων τους. Είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες να επιβιώσουν. Έτσι ο πολιτισμός
προόδευσε σταθερά στην Ουράντια, παρά τις πολλές παλινωδίες του. Και τούτο συνέβη μόνο
εξ αιτίας του ότι μεγάλωσε η αξία της επιβίωσης σε συσχετισμό με το γεγονός ότι πολλές από
τις ανθρώπινες ανοησίες δεν κατόρθωσαν να σταματήσουν, ή να καταστρέψουν τον
ανθρώπινο πολιτισμό.

Το ότι η σύγχρονη πολιτισμική κοινωνία είναι ένα μάλλον πρόσφατο φαινόμενο αποδεικνύεται
περίτρανα από την ως τις μέρες μας επιβίωση τέτοιων πρωτόγονων κοινωνικών συνθηκών,
όπως είναι αυτές που χαρακτηρίζουν τους Αυστραλούς ιθαγενείς, καθώς, επίσης, τους
Βουσμάνους και τους Πυγμαίους της Αφρικής. Μεταξύ των υποανάπτυκτων αυτών λαών
μπορεί να δει κανείς κάτι από την πρωτινή εχθρότητα της ομάδας, την ατομική καχυποψία,
καθώς και άλλα αντικοινωνικά γνωρίσματα, που τόσο ήταν χαρακτηριστικά όλων των
πρωτόγονων φυλών. Τα αξιολύπητα αυτά κατάλοιπα των μη κοινωνικοποιημένων λαών των
αρχαίων καιρών εύγλωττα μαρτυρούν το γεγονός ότι η φυσική, ατομιστική τάση του
ανθρώπου δεν μπορεί να ανταγωνισθεί με επιτυχία την αποτελεσματικότερη και ισχυρότερη
οργάνωση και τις σχέσεις της κοινωνικής προόδου. Αυτές οι υποανάπτυκτες και
καχύποπτες αντικοινωνικές φυλές, οι οποίες μιλούν από μια διαφορετική διάλεκτο
κάθε εξήντα πέντε, ή ογδόντα χιλιόμετρα, δείχνουν σε τι κόσμο θα μπορούσατε να
ζείτε αν δεν υπήρχε η συνδυασμένη διδασκαλία του υλικού επιτελείου του
Πλανητικού Πρίγκιπα και οι μεταγενέστεροι εργάτες της Αδαμικής ομάδας των
εξευγενιστών των φυλών. Η σύγχρονη φράση, «πίσω στη φύση,» είναι μία αυταπάτη
οφειλόμενη σε άγνοια, μία πίστη στο γεγονός του, κάποτε, φανταστικού «χρυσού αιώνα.» Η
μοναδική βάση για το μύθο του χρυσού αιώνα είναι το ιστορικό γεγονός της Νταλαμέιτια και
της Εδέμ. Αλλά οι βελτιωμένες αυτές κοινωνίες απείχαν μακράν των ουτοπικών ονείρων.

2. ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΟΡΟΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟ.

Ενώ το επίπεδο της διάνοιας συνεισέφερε σημαντικά στο βαθμό της πολιτισμικής προόδου, η
κοινωνία έχει βασικά σχεδιασθεί για να ελαχιστοποιεί το στοιχείο του κινδύνου στον τρόπο
διαβίωσης των ατόμων και έχει προοδεύσει αρκετά γρήγορα, ώστε να επιτύχει την ελάττωση
του πόνου και την αύξηση του στοιχείου της απόλαυσης στη ζωή. Έτσι, λοιπόν, πορεύεται
ολόκληρο το κοινωνικό σώμα, αργά, προς τον προορισμό του πεπρωμένου την απάλειψη,
ή τη σωτηρία αναλόγως του εάν ο στόχος αυτός είναι η αυτοσυντήρηση, ή η ατομική
ικανοποίηση. Η αυτοσυντήρηση είναι η απαρχή της κοινωνίας, ενώ η υπερβολική
ατομική ικανοποίηση καταστρέφει τον πολιτισμό. Η κοινωνία ασχολείται με την
αυτοδιαιώνιση, την αυτοσυντήρηση και την ατομική ευχαρίστηση, αλλά η αυτοπραγμάτωση
αξίζει να γίνει ο άμεσος στόχος πολλών πολιτισμικών ομάδων.

197
Το ένστικτο της αγέλης στον απολίτιστο άνθρωπο δεν αρκεί για να ερμηνεύσει την ανάπτυξη
μιας τέτοιας κοινωνικής συγκρότησης, όπως αυτή που τώρα υπάρχει στην Ουράντια. Παρά το
ότι η αγελαία αυτή τάση βρίσκεται στην καρδιά της ανθρώπινης κοινωνίας, μεγάλο μέρος της
κοινωνικότητας του ανθρώπου είναι επίκτητο. Δύο σημαντικοί παράγοντες οι οποίοι
συνέβαλαν στις πρώιμες σχέσεις των ανθρώπινων υπάρξεων ήταν η πείνα για τροφή και η
αγάπη για το σεξ. Ο άνθρωπος μοιράζεται τις ενστικτώδεις αυτές παρορμήσεις με τον κόσμο
των ζώων. Δύο άλλα συναισθήματα που έκαναν τους ανθρώπους να πλησιάσουν ο ένας τον
άλλο και τους κράτησαν μαζί ήταν η ματαιοδοξία και ο φόβος, ειδικότερα ο φόβος των
πνευμάτων.

Η ιστορία δεν είναι παρά η καταγραφή του αιώνιου αγώνα του ανθρώπου για την
τροφή. Ο πρωτόγονος άνθρωπος σκεφτόταν μόνο όταν πεινούσε. Η φύλαξη της
τροφής ήταν η πρώτη του αυταπάρνηση, η πρώτη του αυτοπειθαρχία. Με την εξέλιξη
της κοινωνίας η πείνα για τροφή έπαψε να αποτελεί το μοναδικό κίνητρο για συνύπαρξη.
Πάμπολλα άλλα είδη πείνας, η συνειδητοποίηση των διαφόρων αναγκών, όλα οδήγησαν την
ανθρωπότητα σε στενότερες σχέσεις. Ωστόσο, σήμερα η κοινωνία είναι
βαρυφορτωμένη με την υπερανάπτυξη των υποτιθέμενων ανθρωπίνων αναγκών. Ο
δυτικός πολιτισμός του εικοστού αιώνα στενάζει κάτω από το τρομακτικό βάρος
της πολυτέλειας και τον άμετρο πολλαπλασιασμό των ανθρωπίνων επιθυμιών και
προσδοκιών. Η σύγχρονη κοινωνία υφίσταται την ένταση μιας εκ των πλέον
επικίνδυνων φάσεων της εκτεταμένης αλληλοδιασύνδεσης και της περίπλοκης
αλληλεξάρτησης.

Η πείνα, η ματαιοδοξία και ο φόβος των πνευμάτων ήσαν διαρκείς όσον αφορά στην
κοινωνική πίεση, αλλά η σεξουαλική ικανοποίηση ήταν παροδική και σπασμωδική. Η
σεξουαλική παρόρμηση από μόνη της δεν εξώθησε τους πρωτόγονους άνδρες και
γυναίκες να αναλάβουν τα βάρη της συντήρησης του σπιτιού. Ο αρχικός οίκος
βασίστηκε στην σεξουαλική αβεβαιότητα του αρσενικού, όταν στερήθηκε τη συχνή
ικανοποίηση, καθώς επίσης και στην αφοσιωμένη μητρική στοργή του
ανθρώπινου θηλυκού, την οποία ως ένα σημείο μοιράζεται με τα θηλυκά όλων των
ανώτερων ζώων. Η παρουσία ενός αδύναμου βρέφους καθόρισε την πρώιμη
διαφοροποίηση των δραστηριοτήτων του αρσενικού και του θηλυκού. Η γυναίκα
έπρεπε να διατηρεί ένα μόνιμο σπιτικό, όπου θα μπορούσε να καλλιεργεί το
έδαφος. Και από τους πρώτους κι όλας χρόνους, εκεί όπου βρισκόταν η γυναίκα,
εθεωρείτο πάντα ότι είναι το σπίτι.

Έτσι η γυναίκα έγινε απαραίτητη στο αναπτυσσόμενο κοινωνικό πλαίσιο, όχι τόσο
πολύ εξ αιτίας του παροδικού σεξουαλικού πάθους, όσο ως συνέπεια της ανάγκης
για τροφή. Ήταν ένας βασικός εταίρος στην αυτοσυντήρηση. Ήταν η
προμηθεύτρια της τροφής, υποζύγιο, αλλά και ο σύντροφος, που ανεχόταν μεγάλη
κακομεταχείριση χωρίς βίαιη δυσφορία, ενώ επιπλέον όλων αυτών των επιθυμητών
τάσεων, ήταν ένα αεί παρόν μέσο σεξουαλικής ικανοποίησης.

Σχεδόν οτιδήποτε σταθερής αξίας στον πολιτισμό έχει τις ρίζες του στην
οικογένεια. Η οικογένεια υπήρξε η πρώτη επιτυχής ειρηνική ομάδα, με τον άνδρα

198
και τη γυναίκα να μαθαίνουν πώς να διευθετούν τις ανταγωνιστικές τους τάσεις,
ενώ ταυτόχρονα να διδάσκουν την επιδίωξη της ειρήνης στα παιδιά τους.

Η λειτουργία του γάμου στην εξέλιξη αποτελεί τη διασφάλιση της επιβίωσης της
φυλής, όχι απλά την πραγματοποίηση της ατομικής ευτυχίας. Η αυτοσυντήρηση και η
αυτοδιαιώνιση είναι τα ουσιαστικά αντικείμενα της οικογένειας. Η ατομική ικανοποίηση είναι
συμπτωματική και όχι βασική, εκτός του ότι αποτελεί ένα κίνητρο το οποίο διασφαλίζει τη
σεξουαλική συνεύρεση. Η φύση απαιτεί την επιβίωση, τα έργα, όμως, του πολιτισμού
εξακολουθούν να αυξάνουν τις ηδονές του γάμου και τις ικανοποιήσεις της
οικογενειακής ζωής.

Αν η ματαιοδοξία διευρυνθεί ώστε να καλύψει την υπερηφάνεια, τη φιλοδοξία και την τιμή, τότε
μπορούμε να διακρίνουμε όχι μόνο πώς οι τάσεις αυτές συνεισφέρουν στο σχηματισμό των
ανθρώπινων σχέσεων, αλλά πώς μπορούν επίσης να ενώσουν τους ανθρώπους, αφού παρόμοια
συναισθήματα είναι μάταια χωρίς κοινό για να επιδειχθούν εμπρός του. Σύντομα η ματαιοδοξία
ενώθηκε με άλλα συναισθήματα και παρορμήσεις, οι οποίες απαιτούσαν την κοινωνική σκηνή όπου θα
μπορούσαν να παρουσιασθούν και ικανοποιηθούν. Το σύνολο αυτό των συναισθημάτων δημιούργησε
την πρώιμη απαρχή όλων των τεχνών, των τελετουργιών και όλες τις μορφές των αθλητικών
παιγνιδιών και αγωνισμάτων.

Η ματαιοδοξία συνέβαλε πάρα πολύ στη γέννηση της κοινωνίας. Την εποχή, όμως,
αυτών των αποκαλύψεων, οι ύπουλοι αγώνες μιας κενόδοξης γενεάς απείλησαν να
τελματώσουν και να καταβυθίσουν ολόκληρη την περίπλοκη διάρθρωση ενός εξαιρετικά
εξειδικευμένου πολιτισμού. Η απαίτηση για ηδονή έχει από καιρό υπερκεράσει την απαίτηση
για τροφή. Οι εύλογες κοινωνικές επιδιώξεις για αυτοσυντήρηση μετατρέπονται ραγδαία σε
βασικές και απειλητικές μορφές ατομικής ικανοποίησης. Η αυτοσυντήρηση οικοδομεί την
κοινωνία. Η αχαλίνωτη ατομική ικανοποίηση καταστρέφει, αλάθητα, τον πολιτισμό.

3. Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ

Πιθανόν ο μεγαλύτερος μεμονωμένος παράγων στην εξέλιξη της ανθρώπινης

κοινωνίας ήταν ο φόβος των πνευμάτων. Παρά το ότι τα περισσότερα όνειρα
συντάραζαν εξαιρετικά τον πρωτόγονο νου, τα όνειρα με πνεύματα ουσιαστικά
τρομοκρατούσαν τους πρωτόγονους ανθρώπους. Οδηγώντας αυτούς τους προληπτικούς
ονειροπόλους τον ένα στην αγκαλιά του άλλου σε μια εκούσια και ένθερμη συναναστροφή για
την αμοιβαία προστασία τους έναντι των ασαφών και αόρατων ονειρικών κινδύνων του
πνευματικού κόσμου. Τα όνειρα με πνεύματα απετέλεσαν μία από τις νωρίτερα
εμφανισθείσες διαφορές μεταξύ του ζωώδους και του ανθρώπινου τύπου διάνοιας.
Τα ζώα δεν οραματίζονται τη μετά θάνατο σωτηρία.

Πέραν αυτού του φόβου των πνευμάτων, ολόκληρη η κοινωνία βασίστηκε σε θεμελιακές
ανάγκες και δομικές βιολογικές παρορμήσεις. Ο φόβος, όμως, των πνευμάτων εισήγαγε ένα
καινούργιο παράγοντα στον πολιτισμό, ένα φόβο ο οποίος υπερβαίνει κατά πολύ τις
στοιχειώδεις ανάγκες του ατόμου και που ορθώνεται πολύ ψηλότερα ακόμα και από τις

199
προσπάθειες να διατηρηθεί η ομάδα. Ο τρόμος των πνευμάτων που εγκατέλειψαν τους
νεκρούς έφερε στο φως ένα καινούργιο και εκπληκτικό είδος φόβου, ένα φρικτό
και πανίσχυρο τρόμο, που συνέβαλε στο να συγκεντρωθούν οι χαλαρές κοινωνικές
ορδές των πρώιμων καιρών στις περισσότερο πειθαρχημένες και καλύτερα
ελεγχόμενες πρωτόγονες ομάδες των αρχαίων χρόνων. Η παράλογη αυτή πρόληψη,
μέρος της οποίας ακόμη διατηρείται, προετοίμασε το νου των ανθρώπων, δια του
προληπτικού φόβου, για το εξωπραγματικό και το υπερφυσικό, για την μετέπειτα ανακάλυψη
του «φόβου του Κυρίου, που συνιστά την αρχή της σοφίας.» Οι αβάσιμοι φόβοι της εξέλιξης
είναι φτιαγμένοι για να αντικαθίστανται από το δέος προς το Θείο, το οποίο εμπνέεται από την
αποκάλυψη. Η πρώιμη πίστη στο φόβο των πνευμάτων έγινε ένας ισχυρός κοινωνικός δεσμός
και από εκείνη την τόσο μακρινή εποχή η ανθρωπότητα αγωνίζεται λιγότερο, ή περισσότερο,
για την κατάκτηση της πνευματικότητας.

Η πείνα και η αγάπη έκαναν τους ανθρώπους να μείνουν μαζί. Η ματαιοδοξία και ο φόβος των
πνευμάτων τους κράτησαν μαζί. Τα συναισθήματα, όμως, αυτά από μόνα τους, χωρίς την επίδραση
των προαγουσών την ειρήνη αποκαλύψεων, είναι ανίκανα να αντέξουν την ένταση της καχυποψίας και
την παρόξυνση των ανθρώπινων αλληλοσυσχετισμών. Χωρίς βοήθεια από υπερανθρώπινες πηγές, η
κοινωνική ένταση καταρρέει μόλις φθάσει σε συγκεκριμένα όρια και αυτές καθ εαυτές οι
επιρροές της κοινωνικής κινητοποίησης η πείνα, η αγάπη, η ματαιοδοξία και ο φόβος
συνωμοτούν για να κάνουν την ανθρωπότητα να βυθιστεί στον πόλεμο και την αιματοχυσία. Η
κλίση προς την ειρήνη της ανθρώπινης φυλής δεν αποτελεί φυσική ιδιότητα. Αντλείται από τα
διδάγματα της αποκαλυφθείσας θρησκείας, από τη συσσωρευμένη εμπειρία των προοδευτικών
φυλών, αλλά ειδικότερα, από τη διδασκαλία του Ιησού, του Πρίγκιπα της Ειρήνης.

4. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΗΘΩΝ

Το σύνολο της σύγχρονης κοινωνικής παιδείας προκύπτει από την εξέλιξη των πρωτόγονων ηθών των
άγριων προγόνων σας. Οι σημερινές συμβάσεις είναι τα τροποποιημένα και διευρυμένα έθιμα του
χθες. Ό,τι είναι η συνήθεια για το άτομο, είναι τα έθιμα για την ομάδα. Και τα ομαδικά έθιμα
εξελίσσονται σε λαϊκές, ή φυλετικές παραδόσεις σε μαζικές συνήθειες. Από την πρώιμη αυτή
απαρχή είναι που έλκει την προέλευσή του το σύνολο της παιδείας της ανθρώπινης κοινωνίας του
σήμερα.

Πρέπει να σημειωθεί ότι τα ήθη προήλθαν από την προσπάθεια του να

προσαρμοσθεί η ομαδική διαβίωση στις συνθήκες της μαζικής ύπαρξης. Τα ήθη
απετέλεσαν την αρχική κοινωνική διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου. Και όλες αυτές οι
αντιδράσεις των φυλών αναπτύχθηκαν από την προσπάθεια τα αποφευχθεί ο πόνος και η
ταπείνωση, ενώ ταυτόχρονα οι φυλές προσπαθούσαν να απολαύσουν τις ηδονές και τη
δύναμη. Η προέλευση των λαϊκών παραδόσεων, όπως και η προέλευση των γλωσσών, είναι
πάντα ασυνείδητη και ακούσια και, εξ αυτού, πάντα καλυμμένη με μυστήριο.

Ο φόβος των πνευμάτων οδήγησε τον πρωτόγονο άνθρωπο να οραματισθεί το

υπερφυσικό και εξ αυτού να θέσει με ασφάλεια τα θεμέλια των ισχυρών εκείνων
κοινωνικών επιρροών της ηθικής και της θρησκείας, οι οποίες εν συνεχεία
διατήρησαν απαραβίαστα τα ήθη και τα έθιμα της κοινωνίας από γενεά σε γενεά. Το
πράγμα εκείνο που από νωρίς καθιέρωσε και αποκρυστάλλωσε τα ήθη ήταν η πεποίθηση ότι

200
οι νεκροί φθονούσαν τον τρόπο με τον οποίο είχαν ζήσει και πεθάνει. Γι αυτό θα επέβαλαν
τρομερές ποινές στους ζώντες εκείνους θνητούς, που τόλμησαν να αντιμετωπίσουν με
αδιάφορη καταφρόνια τους κανόνες διαβίωσης, τους οποίους εκείνοι είχαν τιμήσει όταν
ζούσαν. Όλα αυτά φαίνονται καλύτερα στον σημερινό σεβασμό της κίτρινης φυλής προς τους
προγόνους της. Η μετέπειτα αναπτυχθείσα πρωτόγονη θρησκεία ενίσχυσε πάρα πολύ το φόβο
προς τα πνεύματα σταθεροποιώντας τα ήθη, ο πολιτισμός, όμως, που προόδευε απάλλαξε σε
πολύ μεγάλο βαθμό την ανθρωπότητα από τα δεσμά του φόβου και τη σκλαβιά της
δεισιδαιμονίας.

Πριν από την διαφώτιση των διδασκάλων της Νταλαμέιτια για απαλλαγή και
φιλελευθεροποίηση, ο αρχαίος άνθρωπος παρέμενε αδύναμο θύμα των εθιμικών
τελετουργιών. Ο πρωτόγονος άγριος βρισκόταν περικυκλωμένος από ατέλειωτες
τελετουργίες. Κάθε τι που έκανε, από την ώρα που ξυπνούσε το πρωί, ως τη στιγμή
που πήγαινε να κοιμηθεί στη σπηλιά του τη νύκτα, έπρεπε να γίνεται έτσι ακριβώς
σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις της φυλής. Ήταν σκλάβος της τυραννίας της
συνήθειας. Η ζωή του δεν περιελάμβανε τίποτα το ελεύθερο, αυθόρμητο, ή
αυθεντικό. Δεν υπήρχε φυσική πρόοδος προς μία ανώτερη διανοητική, ηθική, ή
κοινωνική υπόσταση.

Ο πρώιμος άνθρωπος ήταν πιασμένος γερά στη συνήθεια. Ο άγριος ήταν πραγματικός
σκλάβος των εθίμων. Είχαν εμφανισθεί, ωστόσο και πάλι οι παραλλαγές εκείνες από το
πρότυπο που τόλμησαν να εγκαινιάσουν καινούργιους τρόπους σκέψης και βελτιωμένες
μεθόδους διαβίωσης. Παρά ταύτα, η αδράνεια του πρωτόγονου ανθρώπου συνιστά τη
βιολογική τροχοπέδη ασφαλείας κατά του να περιπέσει εντελώς ξαφνικά στην καταστροφική,
λανθασμένη εκτίμηση ενός ταχύτατα αναπτυσσόμενου πολιτισμού.

Οι συνήθειες, ωστόσο, αυτές δεν συνιστούν το απόλυτο κακό. Η εξέλιξή τους συνεχίζεται.
Είναι σχεδόν μοιραίο για τη συνέχιση του πολιτισμού να επιχειρήσει την ολοκληρωτική τους
τροποποίηση δια της ριζοσπαστικής εξέλιξης. Η συνήθεια υπήρξε το νήμα της συνέχειας που
κράτησε τον πολιτισμό σε συνοχή. Ο δρόμος της ανθρώπινης ιστορίας είναι στρωμένος με τα
κατάλοιπα των εθίμων που απορρίφθηκαν και τις άχρηστες κοινωνικές πρακτικές. Κανείς,
όμως, πολιτισμός δεν διήρκεσε, έχοντας εγκαταλείψει τα ήθη του, ει μη μόνο για
να υιοθετήσει καλύτερα και περισσότερο αρμόζοντα έθιμα.

Η επιβίωση μιας κοινωνίας εξαρτάται κυρίως από την προοδευτική εξέλιξη των
ηθών της. Η διαδικασία της εξέλιξης των ηθών αναπτύσσεται από την επιθυμία για
πειραματισμό. Νέες ιδέες προτείνονται με επακόλουθο τον ανταγωνισμό. Ένας
αναπτυσσόμενος πολιτισμός αγκαλιάζει τις προοδευτικές ιδέες και διαρκεί. Ο
χρόνος και οι συνθήκες, τελικά, ξεχωρίζουν την καταλληλότερη ομάδα που θα
επιβιώσει. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι κάθε ξεχωριστή και μεμονωμένη αλλαγή
στη σύνθεση της ανθρώπινης κοινωνίας έγινε για το καλύτερο. Όχι! Πραγματικά
όχι! Διότι έχουν γίνει πολλές, πάρα πολλές οπισθοδρομήσεις στον μακρόχρονο,
προς τα εμπρός, αγώνα του πολιτισμού της Ουράντια.

5. Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ

201
Η γη είναι το προσκήνιο της κοινωνίας. Οι άνθρωποι είναι οι ηθοποιοί. Και ο
άνθρωπος πρέπει πάντα να προσαρμόζει τις προσπάθειές του ώστε να συμμορφώνονται προς
την κατάσταση της γης. Η εξέλιξη των ηθών εξαρτάται πάντα από την αναλογία γης-
ανθρώπου. Τούτο είναι γεγονός, παρά τη δυσκολία που παρουσιάζει στο να γίνει κατανοητό.
Ο τρόπος που ο άνθρωπος καλλιεργεί τη γη, ή η τέχνη της διατροφής, συν τα βιοτικά του
πρότυπα ισούνται με το σύνολο των λαϊκών παραδόσεων, των εθίμων. Και το σύνολο της
προσαρμογής του ανθρώπου προς τις απαιτήσεις της ζωής ισούται με το πολιτιστικό του
επίπεδο. Οι παλαιότεροι ανθρώπινοι πολιτισμοί εμφανίσθηκαν κατά μήκος των ποταμών του
Ανατολικού Ημισφαιρίου και υπήρξαν τέσσερα μεγάλα βήματα στην εξέλιξη του πολιτισμού.
Αυτά ήταν:

1. Το στάδιο της συλλογής. Η ανάγκη για τροφή, η πείνα, οδήγησαν στην αρχική
μορφή της βιομηχανικής συγκρότησης, στις πρωτόγονες γραμμές συλλογής της τροφής.
Μερικές φορές, μία τέτοια γραμμή πορείας εξ αιτίας της πείνας μπορούσε να φθάσει σε μήκος
τα δεκαπέντε χιλιόμετρα καθώς προχωρούσε πάνω στη γη συλλέγοντας τροφή. Αυτό υπήρξε
το πρωτόγονο νομαδικό στάδιο του πολιτισμού και είναι ο τρόπος ζωής που ακολουθείται
σήμερα από τους Αφρικανούς Βουσμάνους.

2. Το στάδιο του κυνηγιού. Η ανακάλυψη των εξοπλισμού έκανε τον άνθρωπο

να γίνει κυνηγός και έτσι να κερδίσει μεγάλη ελευθερία από τη σκλαβιά της τροφής. Ένας
συνετός Αντονίτης, που είχε κτυπήσει άσχημα τη γροθιά του σε μια σοβαρή μάχη,
επανανεκάλυψε την ιδέα να χρησιμοποιήσει μια μακριά βέργα αντί για το μπράτσο του και ένα
κομμάτι σκληρού πυρόλιθου, δεμένο στις άκρες με τένοντες, αντί για τη γροθιά του. Πολλές
φυλές έκαναν ανεξάρτητες ανακαλύψεις αυτού του είδους και οι διάφορες αυτές μορφές
σφυριού αντιπροσωπεύουν ένα από τα μεγαλύτερα προς τα εμπρός βήματα στον ανθρώπινο
πολιτισμό. Σήμερα, κάποιοι Αυστραλοί ιθαγενείς έχουν ελάχιστα προοδεύσει πέρα από το
στάδιο αυτό.

3. Το βουκολικό στάδιο. Η φάση αυτή του πολιτισμού κατέστη εφικτή δια της
εξημέρωσης των ζώων. Οι ραβες και οι ιθαγενείς της Αφρικής είναι μεταξύ των πλέον
πρόσφατων βουκολικών λαών. Η βουκολική ζωή επέτρεψε την περαιτέρω ανακούφιση από τη
δουλεία της τροφής. Ο άνθρωπος έμαθε να ζει με τον τόκο του κεφαλαίου του, την αύξηση
των κοπαδιών του. Και τούτο του παρέσχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο για παιδεία και
πρόοδο.

Η προβουκολική κοινωνία υπήρξε κοινωνία σεξουαλικής συνεργασίας, η εξάπλωση, όμως, της

εκτροφής των ζώων περιόρισε τις γυναίκες στα βάθη της κοινωνικής δουλείας. Στους παλαιότερους

καιρούς ήταν δουλειά του άνδρα να εξασφαλίσει το ζώο-τροφή και δουλειά των γυναικών να

εξασφαλίσουν τα βρώσιμα λαχανικά. Γι αυτό, όταν ο άνθρωπος εισήλθε στη βουκολική εποχή ως

οντότητα, η αξία της γυναίκας έπεσε σε μεγάλο βαθμό. Πρέπει ακόμη να μοχθεί για να

προμηθεύεται τα απαραίτητα για τη ζωή λαχανικά, ενώ ο άνδρας χρειάζεται μόνο να πάει στα κοπάδια

202
του για να προμηθευθεί άφθονη τροφή από τα ζώα. Έτσι ο άνδρας ανεξαρτητοποιήθηκε, ως ένα

σημείο, από τη γυναίκα. Κατά τη διάρκεια ολόκληρης της βουκολικής εποχής το κύρος της

γυναίκας έφθινε σταθερά. Με το πέρας αυτής της εποχής ήταν ελάχιστα καλύτερη από ένα

ανθρώπινο ζώο, προορισμένο να δουλεύει και να γεννά ανθρώπινα μικρά, ακριβώς όπως περίμεναν

από τα ζώα του κοπαδιού να γεννούν και να μεγαλώνουν τα μικρά τους. Οι άνθρωποι της

βουκολικής εποχής έτρεφαν μεγάλη αγάπη για τα γελάδια τους. Και το χειρότερο, δεν μπορούσαν

να νοιώσουν μεγαλύτερη αγάπη για τις γυναίκες τους.

4. Το γεωργικό στάδιο. Η εποχή αυτή αναπτύχθηκε με την καλλιέργεια των

φυτών και αντιπροσωπεύει τον ανώτερο τύπο υλικού πολιτισμού. Τόσον ο Καλιγκάστια όσο
και ο Αδάμ προσπάθησαν να διδάξουν την φυτοκομία και τη γεωργία. Ο Αδάμ και η Εύα
ήταν κηπουροί, όχι βοσκοί και η κηπευτική αποτελούσε προηγμένη κουλτούρα,
εκείνες τις μέρες. Η καλλιέργεια των φυτών ασκεί μια εξευγενισμένη επίδραση σε
όλες τις φυλές της ανθρωπότητας. Η γεωργία υπερτετραπλασίασε την αναλογία
γης και ανθρώπων του κόσμου. Μπορεί να συνδυασθεί με τις βουκολικές ενασχολήσεις
του προηγούμενου πολιτισμικού σταδίου. Όταν τα τρία στάδια επικαλύπτονται, οι άνδρες
κυνηγούν και οι γυναίκες καλλιεργούν το έδαφος.

Υπήρχαν ανέκαθεν τριβές μεταξύ των βοσκών και των καλλιεργητών του εδάφους. Ο κυνηγός
και ο βοσκός είναι μαχητικοί, φιλοπόλεμοι. Ο γεωργός είναι περισσότερο τύπος
φιλειρηνικός. Η συνύπαρξη με τα ζώα υποδηλοί αγώνα και δύναμη. Η συνύπαρξη με τα
φυτά ενσταλάζει υπομονή, ηρεμία και γαλήνη. Η γεωργία και η οργάνωση της
βιομηχανικής κοινωνίας είναι οι δραστηριότητες της ειρήνης. Η αδυναμία, ωστόσο,
και των δύο, ως παγκόσμιων κοινωνικών δραστηριοτήτων, είναι το ότι τους λείπει η διέγερση
και η περιπέτεια. Η ανθρώπινη κοινωνία έχει εξελιχθεί από το στάδιο του κυνηγιού, μέσω
εκείνου των βοσκών, στο εδαφικό στάδιο της γεωργίας. Και κάθε στάδιο του
προοδευτικού αυτού πολιτισμού συνοδευόταν ολοένα και λιγότερο από το
νομαδισμό. Όλο και περισσότερο, ο άνθρωπος άρχισε να ζει στο σπίτι.

Και τώρα, είναι η βιομηχανία που συμπληρώνει τη γεωργία, με αυξανόμενη, κατά συνέπεια,
αστικοποίηση και πολλαπλασιασμό των μη γεωργικών ομάδων των τάξεων των πολιτών. Μία
βιομηχανική εποχή, ωστόσο, δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα επιζήσει αν οι αρχηγοί της δεν κατορθώσουν
να αναγνωρίσουν ότι ακόμη και τα ανώτερα κοινωνικά επιτεύγματα πρέπει πάντα να στηρίζονται σε
μία σταθερή γεωργική βάση.

5. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ο άνθρωπος είναι πλάσμα της γης, ένα παιδί της φύσης. Δεν έχει σημασία πόσο σκληρά
μπορεί να προσπαθήσει να ξεφύγει από τη γη, στο τέλος είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει. «Χους
ει και εις χουν απελεύσει» - είναι κυριολεκτικά αληθές για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Οι

203
βασικοί αγώνες του ανθρώπου ήταν, είναι και θα είναι πάντα για τη γη. Οι πρώτες
κοινωνικές συνεργασίες των πρωτόγονων ανθρώπινων υπάρξεων έγιναν με το σκοπό να
κερδίσουν αυτούς τους αγώνες για τη γη. Η σχέση γης-ανθρώπου βρίσκεται κάτω από το
σύνολο του ανθρώπινου πολιτισμού. Η ευφυία του ανθρώπου, μέσω των τεχνών και της
επιστήμης, αύξησε την απόδοση της γης. Ταυτόχρονα, η φυσική αύξηση των απογόνων
ετέθη, κάπως, υπό έλεγχο και έτσι εξασφαλίσθηκε η τροφή και ο ελεύθερος χρόνος για να
οικοδομηθεί ο πολιτισμός.

Η ανθρώπινη κοινωνία ελέγχεται από ένα νόμο ο οποίος επιβάλλει ότι ο πληθυσμός
πρέπει να μεταβάλλεται ευθέως σύμφωνα με την καλλιέργεια της γης και
αντιστρόφως με ένα δεδομένο πρότυπο διαβίωσης. Καθ όλη τη διάρκεια των
πρώιμων αυτών εποχών και ακόμη περισσότερο σήμερα, ο νόμος της παροχής και της
ζήτησης, όσον αφορά στον άνθρωπο και στη γη, προσδιόρισε την υπολογιζόμενη αξία και των
δύο. Κατά τις εποχές που η γη ήταν άφθονη μη κατακτημένα εδάφη η ανάγκη για
άνδρες ήταν μεγάλη, γι αυτό η αξία της ανθρώπινης ζωής είχε κατά πολύ υπερτιμηθεί. Για
το λόγο αυτό, η απώλεια της ζωής ήταν περισσότερο τρομακτική. Κατά τις περιόδους
σπανιότητας της γης και συνδυασμένου υπερπληθυσμού, η ανθρώπινη ζωή έγινε συγκριτικά
ευτελέστερη, έτσι ώστε ο πόλεμος, ο λιμός και ο λοιμός να αντιμετωπίζονται λιγότερο
σοβαρά.

Όταν η απόδοση της γης μειώνεται, ή ο πληθυσμός αυξάνεται, ο αναπόφευκτος

αγώνας ανανεώνεται. Οι χειρότερες ιδιότητες της ανθρώπινης φύσης έρχονται
στην επιφάνεια. Η βελτίωση της απόδοσης της γης, η επέκταση των μηχανολογικών
τεχνικών και η μείωση του πληθυσμού, όλα τείνουν να υποθάλψουν την εξέλιξη της
καλύτερης πλευράς της ανθρώπινης φύσης. Η μεθοριακή κοινωνία αναπτύσσει την μη
εξειδικευμένη πλευρά της ανθρωπότητας. Οι καλές τέχνες και η πραγματική επιστημονική
πρόοδος, μαζί με την πνευματική καλλιέργεια, άκμασαν όλες στα μεγαλύτερα κέντρα
διαβίωσης, όταν ενισχύονταν από έναν γεωργικό και βιομηχανικό πληθυσμό ελάχιστα
μικρότερο της αναλογίας γης-ανθρώπου. Οι πόλεις πάντα πολλαπλασιάζουν τη δύναμη των
κατοίκων τους για το καλό, ή για το κακό.

Το μέγεθος της οικογένειας επηρεαζόταν πάντα από τα πρότυπα διαβίωσης. Όσο

υψηλότερα ήταν τα πρότυπα, τόσο μικρότερη ήταν η οικογένεια, ως το σημείο της
παγίωσης μιας κατάστασης, ή της σταδιακής εξαφάνισης. Καθ όλη τη διάρκεια των
αιώνων, τα πρότυπα διαβίωσης καθόρισαν την ποιότητα του επιβιούντος πληθυσμού σε
αντίθεση με το απλό μέγεθός του. Τα κατά τόπους ταξικά πρότυπα διαβίωσης δημιούργησαν
νέες φυλετικές κάστες, νέα έθιμα. Όταν τα πρότυπα διαβίωσης έγιναν σε μεγάλο βαθμό
περίπλοκα, ή εξαιρετικά πολυτελή, γρήγορα απέβησαν αυτοκτονικά. Η κάστα είναι το
άμεσο αποτέλεσμα της υψηλής κοινωνικής πίεσης του έντονου ανταγωνισμού, ο οποίος
δημιουργήθηκε από τον υπερπληθυσμό.

Οι πρώιμες φυλές συχνά κατέφευγαν σε πρακτικές σχεδιασμένες να περιορίζουν

τον πληθυσμό. Όλες οι πρωτόγονες φατρίες θανάτωναν τα παραμορφωμένα και ασθενικά
παιδιά. Τα θηλυκά μωρά συχνά θανατώνονταν πριν από την εποχή όπου αγόραζαν τις
συζύγους. Πολλές φορές τα παιδιά στραγγαλίζονταν τη στιγμή της γέννησης, αλλά η
αγαπημένη τους μέθοδος ήταν η εγκατάλειψη. Όταν ένας πατέρας αποκτούσε δίδυμα,
συνήθως επέμενε να θανατωθεί το ένα, αφού οι πολύδυμες κυήσεις επιστεύετο ότι
προκαλούνταν από μαγεία, είτε απιστία. Κατά κανόνα, πάντως, τα δίδυμα του ιδίου φύλου

204
γλίτωναν. Ενώ οι προκαταλήψεις αυτές σχετικά με τους διδύμους υπήρξαν κάποτε
παγκόσμιες, δεν απετέλεσαν ποτέ μέρος των εθίμων των Αντονιτών. Οι λαοί αυτοί πάντα
θεωρούσαν τα δίδυμα ως οιωνούς καλοτυχίας.

Πολλές φυλές έμαθαν την τεχνική της άμβλωσης και η πρακτική αυτή έγινε πολύ κοινή
μετά την παγίωση της προκατάληψης πάνω στις γεννήσεις μεταξύ αγάμων. Για αιώνες ήταν
σύνηθες για μια άγαμη να θανατώνει το παιδί της, ωστόσο, μεταξύ των περισσότερο
πολιτισμένων ομάδων, τα παράνομα αυτά παιδιά κηδεμονεύονταν από τις μητέρες που είχαν
κορίτσια. Πολλές πρωτόγονες φατρίες κυριολεκτικά αφανίσθηκαν εξ αιτίας της εφαρμογής
τόσο των αμβλώσεων, όσο και της βρεφοκτονίας. Ανεξάρτητα, όμως, από τις επιταγές των
ηθών, ελάχιστα παιδιά θανατώνονταν από την εποχή του θηλασμού και μετά. Η
μητρική αγάπη είναι πάρα πολύ δυνατή.

Ακόμα και στον εικοστό αιώνα διατηρούνται κατάλοιπα του πρωτόγονου αυτού ελέγχου των
πληθυσμών. Υπάρχει μία φυλή στην Αυστραλία, οι μητέρες της οποίας αρνούνται να
μεγαλώσουν περισσότερα από δύο, ή τρία παιδιά. Πριν από όχι πολλά χρόνια, μία φυλή
κανιβάλων έτρωγε ένα παιδί στα πέντε που γεννιόταν. Στη Μαδαγασκάρη, κάποιες φυλές
εξακολουθούν να θανατώνουν όλα τα παιδιά που γεννώνται σε ορισμένες όχι τυχερές μέρες,
πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο του είκοσι πέντε περίπου τοις εκατό όλων των
βρεφών.

Από μία παγκόσμια άποψη, ο υπερπληθυσμός δεν απετέλεσε ποτέ σοβαρό

πρόβλημα κατά το παρελθόν, αλλά, εάν οι πόλεμοι μειωθούν και η επιστήμη
ελέγξει σε μεγάλο βαθμό τις ανθρώπινες ασθένειες, μπορεί να αποτελέσει
πραγματικό πρόβλημα στο εγγύς μέλλον. Σε μία τέτοια περίπτωση, θα
πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη δοκιμασία της σύνεσης του κόσμου. Θα έχουν οι
κυβερνήτες της Ουράντια την οξυδέρκεια και το θάρρος να υποθάλψουν τον
πολλαπλασιασμό της μέσης, ή κανονικής ανθρώπινης ύπαρξης, αντί των ακραίων
υπεράνω του φυσιολογικού, ή των απέραντα αυξανόμενων, κατώτερων του
φυσιολογικού, ομάδων; Ο μέσος άνθρωπος πρέπει να υποστηριχθεί. Είναι η
σπονδυλική στήλη του πολιτισμού και η πηγή των μεταλλαγμένων ιδιοφυϊών της
φυλής. Ο κατώτερος του φυσιολογικού άνθρωπος πρέπει να μείνει υπό τον έλεγχο της
κοινωνίας. Δεν πρέπει να δημιουργούνται περισσότεροι από όσους χρειάζονται για να
απασχολούνται στα κατώτερα επίπεδα της βιομηχανίας, στα έργα εκείνα που απαιτούν μεν
ευφυία ανώτερη από εκείνη των ζώων, αλλά που δεν έχουν απαιτήσεις τόσες ώστε να γίνουν
πραγματικοί σκλάβοι και δέσμιοι των ανώτερων ανθρώπινων τύπων.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ, ο οποίος κάποτε διέμενε στην Ουράντια.)

205
 Προσαρμοστής της Σκέψης : Το κλάσμα του Θεου που ενοικεί
στον άνθρωπο..

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Παρά το γεγονός ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι προσωπικά κάτοικος του Παραδείσου, σ’
αυτό καθ’ εαυτό το κέντρο των συμπάντων, είναι, επίσης, ουσιαστικά παρών στους κόσμους
του διαστήματος, στο νου των αμέτρητων παιδιών του, του χρόνου, αφού κατοικεί εντός
τους ως οι Ελεγκτές των Μυστηρίων. Ο αιώνιος Πατέρας είναι την ίδια ακριβώς στιγμή
εντελώς απομακρυσμένος από, αλλά και απόλυτα στενά συνδεδεμένος με, τους πλανητικούς,
θνητούς υιούς του.

Οι Προσαρμοστές είναι η υλοποίηση της αγάπης του Πατέρα που πραγματώνεται

στις ψυχές των ανθρώπων. Είναι η γνήσια υπόσχεση της αιώνιας πορείας του ανθρώπου,
κλεισμένη μέσα στο θνητό νου. Είναι η ουσία της τελειοποιημένης, τελικιστικής
προσωπικότητας του ανθρώπου, της οποίας ο άνθρωπος μπορεί να πάρει μία πρόγευση μέσα
στο χρόνο καθώς προοδευτικά κατακτά τη θεία τεχνική της επίτευξης της πραγματοποίησης
της βούλησης του Πατέρα, βήμα με βήμα, δια της ανέλιξης από σύμπαν σε σύμπαν, μέχρις
ότου πραγματικά φθάνει στη θεία παρουσία του εν Παραδείσω Πατέρα του.

Ο Θεός, έχοντας δώσει στον άνθρωπο την εντολή να γίνει τέλειος, όπως ακριβώς
Εκείνος είναι τέλειος, κατήλθε ως ο Προσαρμοστής για να γίνει ο εμπειρικός
σύντροφος του ανθρώπου στην επίτευξη του αιώνιου πεπρωμένου, που με τον
τρόπο αυτό έχει ορισθεί. Το κλάσμα του Θεού που ενοικεί το νου του ανθρώπου
αποτελεί την απόλυτη και απεριόριστη διασφάλιση του ότι ο άνθρωπος μπορεί να βρει τον
Πατέρα του Σύμπαντος συνδεόμενος με τον θείο αυτό Προσαρμοστή, ο οποίος ήλθε από τον
Θεό για να βρει τον άνθρωπο και να τον καταστήσει υιό του Θεού, ακόμη και κατά την εποχή
της σάρκας.

Όποιος θνητός έχει δει ένα Δημιουργό Υιό, έχει δει τον Πατέρα του Σύμπαντος και εκείνος που
ενοικήθηκε από ένα θείο Προσαρμοστή, ενοικήθηκε από τον Πατέρα του Σύμπαντος. Κάθε
θνητός που συνειδητά, ή ασυνείδητα ακολουθεί την καθοδήγηση του κατοικούντος εντός του
Προσαρμοστή του, ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η συνειδητοποίηση της παρουσίας
του Προσαρμοστή αποτελεί συνειδητοποίηση της παρουσίας του Θεού. Η αιώνια συγχώνευση
του Προσαρμοστή με την εξελικτική ψυχή του ανθρώπου είναι η ουσιαστική εμπειρία της
αιώνιας ένωσης με τον Θεό, ως μία συμπαντική σχέση με το Θείο.

Είναι ο Προσαρμοστής εκείνος ο οποίος δημιουργεί εντός του ανθρώπου τον

ακόρεστο εκείνο πόθο και την άσβεστη λαχτάρα να γίνει σαν το Θεό, να κατακτήσει
τον Παράδεισο και εκεί, εμπρός στο πραγματικό πρόσωπο της Θεότητας να
λατρέψει την άπειρη πηγή του θείου δώρου. Ο Προσαρμοστής είναι η ζώσα
παρουσία η οποία ουσιαστικά συνδέει τον θνητό υιό με τον Παραδείσιο Πατέρα και
τον έλκει ολοένα πιο κοντά στον Πατέρα. Ο Προσαρμοστής είναι η αντισταθμιστική μας
εξίσωση της πελώριας συμπαντικής τάσης, η οποία δημιουργείται από την απόσταση της
απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό και από το βαθμό της μεροληψίας του εν αντιθέσει
προς τη συμπαντικότητα του αιώνιου Πατέρα.

Ο Προσαρμοστής είναι η απόλυτη ουσία μιας άπειρης ύπαρξης, κλεισμένης στο νου ενός
πεπερασμένου πλάσματος, η οποία, αναλόγως της επιλογής του συγκεκριμένου θνητού,
μπορεί τελικά να ολοκληρώσει την προσωρινή αυτή ένωση του Θεού και του ανθρώπου και
πραγματικά να δραστηριοποιήσει μία νέα τάξη υπάρξεων για την αιώνια συμπαντική υπηρεσία.
Ο Προσαρμοστής είναι η θεία συμπαντική πραγματικότητα η οποία υλοποιεί το γεγονός ότι ο

206
Θεός Είναι ο Πατέρας του ανθρώπου. Ο Προσαρμοστής είναι η αλάθητη κοσμική πυξίδα
του ανθρώπου, πάντα και αλάνθαστα να δείχνει στην ψυχή το δρόμο για το Θεό.

Στους Εξελικτικούς κόσμους, τα αυτόβουλα πλάσματα περνούν από τρία γενικά εξελικτικά
στάδια ύπαρξης: Από την άφιξη του Προσαρμοστή στην σχετική πλήρη ανάπτυξη, στην ηλικία
των είκοσι περίπου χρόνων της Ουράντια, οι Ελεγκτές προσδιορίζονται ορισμένες φορές ως
Μεταβολείς της Σκέψης. Από την εποχή αυτή, ως την κατάκτηση της ηλικίας της σύνεσης, στα
σαράντα περίπου, οι Ελεγκτές των Μυστηρίων ονομάζονται Προσαρμοστές της Σκέψης. Από
την κατάκτηση της σύνεσης ως την απελευθέρωση από τη σάρκα, συχνά αναφέρονται ως
Ελεγκτές της Σκέψης. Οι τρεις αυτές φάσεις της θνητής ζωής δεν έχουν καμία σχέση με τα
τρία στάδια της προόδου του Προσαρμοστή στην αναπαραγωγή του νου και την εξέλιξη της
ψυχής.

2. ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Εφ’ όσον οι Προσαρμοστές της Σκέψης έχουν την ουσία της αρχέτυπης Θεότητας, ουδείς
μπορεί να αναλάβει να μιλήσει έγκυρα για τη φύση και την προέλευσή τους. Μπορώ μόνο να
σας μιλήσω για τις παραδόσεις του Σάλβινγκτον και τις πεποιθήσεις της Ουβέρσα. Μπορώ
μόνο να εξηγήσω πώς εμείς θεωρούμε αυτούς τους Ελεγκτές των Μυστηρίων και τις σχετικές
με αυτούς οντότητες στο μέγα σύμπαν.

Αν και υπάρχουν διαφορετικές απόψεις όσον αφορά στον τρόπο της επιφοίτησης των
Προσαρμοστών της Σκέψης, δεν υπάρχουν διαφορές τέτοιες πάνω στην προέλευσή τους.
Όλοι συμφωνούν ότι προέρχονται κατ΄ ευθείαν από τον Πατέρα του Σύμπαντος, την Πρώτη
Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Δεν πρόκειται για πλάσματα που δημιουργήθηκαν. Είναι
κλασματοποιημένες οντότητες οι οποίες συνιστούν την έμπρακτη παρουσία του
άπειρου Θεού. Μαζί με τους πολλούς, μη αποκαλυφθέντες συνεργάτες τους, οι
Προσαρμοστές είναι το αδιάλυτο και ασυγκέραστο θείο, τα απεριόριστα και μη
αποδυναμωμένα μέρη της Θεότητας. Προέρχονται από το Θεό και απ’ όσο μπορούμε να
διακρίνουμε, είναι ο Θεός.

Όσον αφορά στο χρόνο κατά τον οποίο αρχίζουν να γίνονται ξεχωριστές υπάρξεις, μακράν
του απολύτου της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, δεν τον γνωρίζουμε. Ούτε
γνωρίζουμε τον αριθμό τους. Γνωρίζουμε ελάχιστα σχετικά με την πορεία τους μέχρις ότου
φθάσουν στους πλανήτες του χρόνου για να ενοικήσουν το νου των ανθρώπων, αλλά
από τη την ώρα αυτή, είμαστε λίγο-πολύ εξοικειωμένοι με την κοσμική τους πρόοδο μέχρι, και
περιλαμβάνοντας, την ολοκλήρωση του τρισυπόστατου προορισμού τους: κατάκτηση της
προσωπικότητας δια της συγχώνευσης με έναν θνητό ανερχόμενο, κατάκτηση της
προσωπικότητας με εντολή του Πατέρα του Σύμπαντος, ή αποδέσμευση από τα
γνωστά καθήκοντα των Προσαρμοστών της Σκέψης.

Αν και δεν το γνωρίζουμε, υποθέτουμε ότι οι Προσαρμοστές εξατομικεύονται διαρκώς καθώς

διευρύνεται το σύμπαν και καθώς οι υποψήφιοι για συγχώνευση δια του Προσαρμοστή
αυξάνουν σε αριθμούς. Μπορεί όμως να είναι εξ ίσου πιθανό να σφάλλουμε προσπαθώντας να
ορίσουμε ένα αριθμητικό μέγεθος για τους Προσαρμοστές. Όπως ο ίδιος ο Θεός, οι
κλασματοποιήσεις αυτές της απροσμέτρητης φύσης του μπορεί να είναι, υπαρξιακά, άπειρες.

Η τεχνική προέλευσης των Προσαρμοστών της Σκέψης είναι μία από τις μη αποκαλυφθείσες
λειτουργίες του Πατέρα του Σύμπαντος. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι κανείς από τους
άλλους συνεργάτες της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου έχει οτιδήποτε να κάνει με
την παραγωγή των κλασμάτων του Πατέρα. Οι Προσαρμοστές είναι απλά και αιώνια τα θεία
δώρα. Είναι του Θεού και από τον Θεό και είναι όπως ο Θεός.

Στη σχέση τους με τα συγχωνευόμενα πλάσματα αποκαλύπτουν μία ουράνια αγάπη και μία
πνευματική λειτουργία που βαθιά επιβεβαιώνει τη δήλωση ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Υπάρχουν,
όμως, πολλά τα οποία λαμβάνουν χώρα πέραν της υπερβατικής αυτής λειτουργίας που δεν

207
έχει αποκαλυφθεί ποτέ στους θνητούς της Ουράντια. Ούτε κατανοούμε πλήρως τι ακριβώς
συμβαίνει πραγματικά, όταν ο Πατέρας του Σύμπαντος δίνει τον εαυτό του ώστε να γίνει
μέρος της προσωπικότητας ενός πλάσματος του χρόνου. Ούτε η ανελικτική πρόοδος των
Παραδείσιων τελικιστών έχει ως τώρα αποκαλύψει τις πλήρεις δυνατότητες οι οποίες εγγενώς
υπάρχουν σ’ αυτή την ουράνια συνάφεια του ανθρώπου και του Θεού. Σε τελική ανάλυση, τα
κλάσματα του Πατέρα πρέπει να είναι το δώρο του απόλυτου Θεού στα πλάσματα εκείνα το
πεπρωμένο των οποίων περικλείει την δυνατότητα της κατάκτηση Του Θεού ως απόλυτου.

Όπως ο Πατέρας του Σύμπαντος κερματίζει την προ-ατομική Θεία του φύση, έτσι και το
Άπειρο Πνεύμα εξατομικεύει τμήματα του προ-διανοητικού του πνεύματος για να ενοικήσουν
και ουσιαστικά να συγχωνευθούν με τις εξελικτικές ψυχές των διασωθέντων θνητών της
συγχωνευόμενης δια του πνεύματος σειράς. Η φύση, ωστόσο, του Αιώνιου Υιού δεν
κλασματοποιείται με τον τρόπο αυτό. Το πνεύμα του Πρωταρχικού Υιού, είτε διαχέεται, είτε
είναι ξεχωριστά προσωπικό. Τα δια του Υιού συγχωνευόμενα πλάσματα ενοποιούνται με τις
εξατομικευμένες επιφοιτήσεις του Δημιουργού Υιού του Αιώνιου Υιού.

2. ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ

Οι Προσαρμοστές ταξινομούνται ως παρθενικές οντότητες και όλοι προορίζονται να γίνουν

είτε αποδεσμευμένοι, είτε συγχωνευμένοι, είτε Εξατομικευμένοι Ελεγκτές. Συμπεραίνουμε ότι
υπάρχουν επτά τάξεις Προσαρμοστών της Σκέψης, αν και δεν κατανοούμε απολύτως τις
υποδιαιρέσεις αυτές. Συχνά αναφερόμεθα στις διάφορες τάξεις, ως εξής:

1. Παρθενικοί Προσαρμοστές, εκείνοι που υπηρετούν στην αρχική τους αποστολή

στο νου των εξελικτικών υποψήφιων για την αιώνια σωτηρία. Οι Ελεγκτές των
Μυστηρίων είναι αιώνια όμοιοι σε θεία φύση. Είναι, επίσης, όμοιοι σε εμπειρική φύση,
καθώς φεύγουν πρώτοι από τον Ντιβίνινγκτον. Η μετέπειτα εμπειρική διαφοροποίηση
είναι αποτέλεσμα ουσιαστικής εμπειρίας στη λειτουργία του σύμπαντος.
2. Προηγμένοι Προσαρμοστές, εκείνοι οι οποίοι έχουν υπηρετήσει μία, ή
περισσότερες περιόδους με αυτόβουλα πλάσματα σε κόσμους όπου η τελική
συγχώνευση λαμβάνει χώρα μεταξύ της ταυτότητας ενός πλάσματος του χρόνου και
ενός εξατομικευμένου τμήματος του πνεύματος της εκδήλωσης του τοπικού
σύμπαντος της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.
3. Υπέρτατοι Προσαρμοστές, οι Ελεγκτές εκείνοι οι οποίοι έχουν υπηρετήσει στο
εγχείρημα του χρόνου στους εξελικτικούς κόσμους, αλλά που οι ανθρώπινοι
σύντροφοι των οποίων, για κάποιο λόγο, αρνήθηκαν την αιώνια συγχώνευση, καθώς
και εκείνοι οι οποίοι ακολούθως ανέλαβαν άλλα εγχειρήματα σε άλλους θνητούς, σε
άλλους εξελισσόμενους κόσμους. Ένας υπέρτατος Προσαρμοστής, αν και όχι
περισσότερο θείος από έναν παρθενικό Ελεγκτή, έχει μεγαλύτερη εμπειρία, μπορεί να
κάνει πράγματα στον ανθρώπινο νου τα οποία ένας λιγότερο έμπειρος Προσαρμοστής
δεν θα μπορούσε.
4. Χαμένοι Προσαρμοστές. Εδώ γίνεται ένα ρήγμα στις προσπάθειές μας να
παρακολουθήσουμε την πορεία των Ελεγκτών των Μυστηρίων. Υπάρχει ένα τέταρτο
στάδιο υπηρεσίας για την οποία δεν είμαστε βέβαιοι. Οι Μελχισεδέκ διδάσκουν ότι οι
Προσαρμοστές του τέταρτου σταδίου αναλαμβάνουν απομακρυσμένες αποστολές,
περιπλανώμενοι στο σύμπαν των συμπάντων. Οι Μοναχικοί Αγγελιαφόροι τείνουν να
πιστεύουν ότι είναι ενωμένοι με την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο,
απολαμβάνοντας μία περίοδο αναζωογονητικής συνεργασίας με τον ίδιο τον Πατέρα.
Και είναι απολύτως εφικτό το ότι ένας Προσαρμοστής μπορεί να περιπλανάται στο
μέγα σύμπαν ταυτόχρονα με το να είναι ενωμένος με τον πανταχού παρόντα Πατέρα.
5. Αποδεσμευμένοι Προσαρμοστές, οι Ελεγκτές εκείνοι των Μυστηρίων οι οποίοι
έχουν για πάντα αποδεσμευθεί από την υπηρεσία του χρόνου για τους θνητούς των
εξελισσόμενων σφαιρών. Ποιες μπορεί να είναι οι λειτουργίες τους, δεν το
γνωρίζουμε.
6. Συγχωνευμένοι Προσαρμοστές - τελικιστές - εκείνοι οι οποίοι έγιναν ένα με τα
ανερχόμενα πλάσματα των υπερσυμπάντων, οι σύντροφοι στην αιωνιότητα των
ανερχομένων του χρόνου, του Παραδείσιου Σώματος της Τελικότητας. Οι

208
 Προσαρμοστές της Σκέψης που αρχικά συγχωνεύθηκαν με ανερχόμενους θνητούς του
χρόνου και που μαζί με τέτοιους διασωθέντες θνητούς έχουν καταχωρηθεί μέσα και
έξω από τον Ασέντινγκτον. Ακολουθούν την πορεία των ανελισσομένων υπάρξεων.
Μόλις γίνει η συγχώνευση με την ανερχόμενη, εξελικτική ψυχή, φαίνεται ότι ο
Προσαρμοστής μεταφέρεται από το απόλυτο υπαρξιακό επίπεδο του σύμπαντος, στο
πεπερασμένο εμπειρικό επίπεδο της λειτουργικής συνεργασίας με μία ανερχόμενη
προσωπικότητα. Ενώ διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά της οντότητας της θείας φύσης,
ο συγχωνευμένος Προσαρμοστής συνδέεται ακατάλυτα με την ανελικτική πορεία ενός
διασωζόμενου θνητού.
7. Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές, εκείνοι οι οποίοι υπηρέτησαν με τους
Ενσαρκωθέντες Παραδείσιους Υιούς, μαζί με πολλούς οι οποίοι έχουν επιτύχει
ασυνήθιστες διακρίσεις κατά τη θνητή τους ενοίκηση, αλλά που τα άτομα με τα οποία
επρόκειτο να συγχωνευθούν* αρνήθηκαν τη διάσωση. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε
ότι τέτοιοι Προσαρμοστές εξατομικεύονται καθ’ υπόδειξη των Αρχαίων των Ημερών
του υπερσύμπαντος της αποστολής τους.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι σύμφωνα με τους οποίους τα μυστηριώδη αυτά κλάσματα του Θεού
μπορούν να ταξινομηθούν: Σύμφωνα με τη συμπαντική αποστολή, αναλόγως της επιτυχίας
τους στην ενοίκηση ενός συγκεκριμένου θνητού, ή ακόμη, αναλόγως της φυλετικής
προέλευσης των υποψήφιων για συγχώνευση θνητών.

3. Η ΕΣΤΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ ΣΤΟΝ ΝΤΙΒΙΝΙΝΓΚΤΟΝ.

Όλες οι συμπαντικές δραστηριότητες που σχετίζονται με τη μεταφορά, τη διαχείριση, την

κατεύθυνση και την επιστροφή των Ελεγκτών των Μυστηρίων από υπηρεσία σε όλα τα επτά
υπερσύμπαντα φαίνονται να επικεντρώνονται στην καθαγιασμένη σφαίρα του Ντιβίνινγκτον.
Εξ όσων γνωρίζουμε, κανείς εκτός των Προσαρμοστών καθώς και των άλλων οντοτήτων του
Πατέρα δεν έχει υπάρξει σ’ αυτή τη σφαίρα. Φαίνεται πιθανό ότι πολυάριθμες, μη
αποκαλυφθείσες προ-ατομικές οντότητες μοιράζονται τον Ντιβίνινγκτον, σαν πλανήτη-
πατρίδα με τους Προσαρμοστές. Εικάζουμε ότι οι συντροφικές αυτές οντότητες μπορεί κατά
κάποιο τρόπο να συνδέονται με την παρούσα και τη μελλοντική λειτουργία των Ελεγκτών των
Μυστηρίων. Αλλά στην πραγματικότητα δεν το γνωρίζουμε.

Όταν οι Προσαρμοστές της Σκέψης επιστρέφουν στον Πατέρα, γυρίζουν πίσω στον κόσμο της
υποτιθέμενης προέλευσής τους, τον Ντιβίνινγκτον. Και πιθανόν, ως μέρος της εμπειρίας
αυτής, υπάρχει ουσιαστική επαφή με την εν Παραδείσω προσωπικότητα του Πατέρα, όπως
επίσης και με την εξειδικευμένη εκδήλωση της θείας φύσης του Πατέρα η οποία αναφέρεται
ότι βρίσκεται σ’ αυτή την μυστική σφαίρα.

Αν και γνωρίζουμε κάτι για όλες τις επτά μυστικές σφαίρες του Παραδείσου, γνωρίζουμε
λιγότερα για τον Ντιβίνινγκτον απ’ όσα για τις άλλες. Οι υπάρξεις ανώτερης πνευματικής
κατηγορίας λαμβάνουν τρεις μόνο θείες προσταγές και αυτές είναι:

1. Πάντα να δείχνουν τον προσήκοντα σεβασμό στις εμπειρίες και τις ιδιότητες των
αρχαιοτέρων και ανωτέρων τους.
2. Πάντα να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους περιορισμούς και την απειρία των νεωτέρων και
υποδεεστέρων τους.
3. Ποτέ να μην επιχειρούν προσεδάφιση στις ακτές του Ντιβίνινγκτον.

Έχω συχνά σκεφθεί ότι θα ήταν εντελώς άχρηστο για μένα να πάω στον Ντιβίνινγκτον. Θα
ήμουν, πιθανόν, ανίκανος να δω οποιαδήποτε από τις υπάρξεις που κατοικούν εκεί, εκτός
τέτοιων, όπως οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές και τους έχω δει αλλού. Είμαι απόλυτα
βέβαιος ότι δεν υπάρχει τίποτα στον Ντιβίνινγκτον πραγματικής αξίας, ή ωφελιμότητας για
μένα, τίποτα ουσιαστικό για την ανάπτυξη και την εξέλιξή μου, διαφορετικά δεν θα μου είχε
απαγορευθεί να πάω εκεί.

209
Εφ’ όσον λίγα, ή τίποτα δεν μπορούμε να μάθουμε για τη φύση και την προέλευση των
Προσαρμοστών από τον Ντιβίνινγκτον, είμαστε υποχρεωμένοι να συγκεντρώσουμε
πληροφορίες από χίλιες και μία διαφορετικές πηγές και είναι αναγκαίο να συναθροίσουμε, να
συνδέσουμε και να συσχετίσουμε τα συσσωρευμένα δεδομένα ώστε μία τέτοια γνώση να
μπορέσει να δώσει πληροφορίες.

Η ανδρεία και η σύνεση που επιδεικνύεται από τους Προσαρμοστές της Σκέψης δηλοί ότι
έχουν υποστεί μία εκπαίδευση τρομακτικής έκτασης και εμβέλειας. Εφ’ όσον δεν είναι
προσωπικότητες, η εκπαίδευση αυτή πρέπει να έχει παρασχεθεί στα εκπαιδευτικά ιδρύματα
του Ντιβίνινγκτον. Οι μοναδικοί Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές αποτελούν αναμφίβολα το
προσωπικό των εκπαιδευτικών σχολών του Ντιβίνινγκτον. Και πραγματικά γνωρίζουμε ότι σ’
αυτό το κεντρικό, εποπτικό σώμα προΐσταται ο επί του παρόντος Εξατομικευμένος
Προσαρμοστής του πρώτου Παραδείσιου Υιού της τάξης των Μιχαήλ, για να ολοκληρώσει την
επτάπτυχη επιφοίτησή του στις φυλές και τους λαούς των κόσμων του σύμπαντός του.

Γνωρίζουμε πράγματι ελάχιστα πάνω στους μη-εξατομικευμένους Προσαρμοστές. Ερχόμαστε

σε επαφή και επικοινωνούμε μόνο με τις εξατομικευμένες τάξεις. Αυτοί βαπτίζονται στον
Ντιβίνινγκτον και είναι πάντα γνωστοί με το όνομα και όχι με τον αριθμό τους. Οι
Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές διαμένουν πάντα στον Ντιβίνινγκτον. Αυτή η ιερή σφαίρα
είναι η πατρίδα τους. Φεύγουν από την κατοικία αυτή μόνο σύμφωνα με το θέλημα του
Πατέρα του Σύμπαντος. Ελάχιστοι βρίσκονται στους χώρους των τοπικών συμπάντων, αλλά
μεγαλύτεροι αριθμοί είναι παρόντες στο κεντρικό σύμπαν.

4. Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ.

Το να πούμε ότι ένας Προσαρμοστής της Σκέψης είναι θείος, σημαίνει απλά να
αναγνωρίσουμε τη φύση της προέλευσής του. Είναι εξαιρετικά πιθανό ότι μία τέλεια
καθαρότητα του θείου περιλαμβάνει την ουσία του δυναμικού όλων των χαρακτηριστικών της
Θεότητας τα οποία μπορούν να χωρέσουν μέσα σ’ ένα τέτοιο κλάσμα της απόλυτης ουσίας
της συμπαντικής παρουσίας του αιώνιου και άπειρου Πατέρα του Παραδείσου.

Η πραγματική απαρχή του Προσαρμοστή πρέπει να είναι άπειρη και, πριν την συγχώνευση με
την αθάνατη ψυχή ενός εξελισσόμενου θνητού, η ύπαρξη του Προσαρμοστή πρέπει να αγγίζει
το απόλυτο. Οι Προσαρμοστές δεν είναι απόλυτοι με τη συμπαντική έννοια, με την έννοια της
Θεότητας, αλλά είναι πιθανόν πραγματικά απόλυτοι μέσα στις δυνατότητες της κλασματικής
τους φύσης. Είναι περιορισμένοι ως προς τη συμπαντικότητα, αλλά όχι ως προς τη φύση.
Είναι περιορισμένοι ως προς την επέκταση, αλλά ως προς την ένταση των εννοιών, των αξιών
και της πραγματικότητας είναι απόλυτοι. Για το λόγο αυτό, πολλές φορές ονομάζουμε τα θεία
δώρα ως τα περιορισμένα απόλυτα κλάσματα του Πατέρα.

Ουδείς Προσαρμοστής απίστησε ποτέ απέναντι στον Πατέρα του Παραδείσου. Οι κατώτερες
τάξεις των εξατομικευμένων πλασμάτων μπορεί, ορισμένες φορές, να πρέπει να αντιμάχονται
άπιστους συντρόφους, αλλά ποτέ οι Προσαρμοστές. Είναι υπέρτατοι και αλάθητοι στην
ουράνια σφαίρα τους της υπηρεσίας επί των πλασμάτων και της συμπαντικής λειτουργίας.

Οι Μη-εξατομικευμένοι Προσαρμοστές είναι ορατοί μόνο από τους Εξατομικευμένους

Προσαρμοστές. Η τάξη μου, των Μοναχικών Αγγελιαφόρων, μαζί με τα Εμπνευσμένα
Πνεύματα της Τριάδας, μπορούν να ανιχνεύσουν την παρουσία των Προσαρμοστών μέσω
πνευματικών αντιδραστικών φαινομένων. Ακόμη και τα σεραφείμ μπορούν, ορισμένες φορές,
να διακρίνουν την πνευματική φωτοβολία που υποτίθεται ότι συνδέεται με την παρουσία των
Ελεγκτών στον υλικό νου των ανθρώπων. Ουδείς από εμάς, όμως, μπορεί στ’ αλήθεια να
διακρίνει την πραγματική παρουσία των Προσαρμοστών, όχι πριν εξατομικευθούν, αν και η
φύση τους μπορεί να γίνει αντιληπτή συνενούμενη με τις συγχωνευθείσες προσωπικότητες
των ανερχομένων θνητών από τους εξελικτικούς κόσμους.

210
Η συμπαντική αφάνεια των Προσαρμοστών δηλοί κατάφωρα την υψηλή και αποκλειστική θεία
προέλευση και φύση τους.

Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό φως, μία πνευματική φωτοβολία, η οποία συνοδεύει την θεία
αυτή παρουσία και που έχει γενικά συνδεθεί με τους Προσαρμοστές της Σκέψης. Στο σύμπαν
του Νέβαδον η Παραδείσια αυτή φωτοβολία είναι ευρύτατα γνωστή ως το «καθοδηγητικό
φως». Στην Ουβέρσα αποκαλείται «το φως της ζωής.» Στην Ουράντια το φαινόμενο αυτό έχει
αναφερθεί ορισμένες φορές ως «το αληθές φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο ο οποίος
έρχεται στον κόσμο.»

Σε όλα τα πλάσματα που έφθασαν στον Πατέρα του Σύμπαντος οι Εξατομικευμένοι

Προσαρμοστές της Σκέψης είναι ορατοί. Οι Προσαρμοστές όλων των σταδίων, μαζί με άλλες
υπάρξεις, οντότητες, πνεύματα, προσωπικότητες και πνευματικές εκδηλώσεις, είναι πάντα
ευδιάκριτοι στις Υπέρτατες αυτές Προσωπικότητες-Δημιουργούς, οι οποίες προέρχονται από
τις Θεότητες του Παραδείσου και προεδρεύουν στις μείζονες κυβερνήσεις του μεγάλου
σύμπαντος.

Μπορείτε πραγματικά να αντιληφθείτε την αληθινή σημασία της ενοίκησης του Προσαρμοστή;
Μπορείτε πραγματικά να εμβαθύνετε στο τι σημαίνει το να έχετε ένα απόλυτο κλάσμα της
απόλυτης και άπειρης Θεότητας, του Πατέρα του Σύμπαντος, να κατοικεί εντός σας και να
συγχωνεύεται με την πεπερασμένη, θνητή σας φύση; Όταν ένας θνητός άνθρωπος
συγχωνεύεται με ένα πραγματικό κλάσμα της εμπειρικής Αιτίας ολόκληρου του κόσμου, δεν
μπορεί ποτέ να τεθεί όριο στο πεπρωμένο μιας τέτοιας ανεπανάληπτης και πέραν της
φαντασίας σύνδεσης*. Στην αιωνιότητα, ο άνθρωπος θα ανακαλύψει όχι μόνο το άπειρο της
αντικειμενικής Θεότητας, αλλά επίσης την ατέλειωτη δυνατότητα του εξατομικευμένου
κλάσματος αυτού του ίδιου του Θεού. Πάντα ο Προσαρμοστής θα αποκαλύπτει στη
θνητή προσωπικότητα το θαύμα του Θεού και ποτέ δεν μπορεί η ουράνια αυτή
αποκάλυψη να τερματισθεί, αφού ο Προσαρμοστής είναι από το Θεό και ως Θεός
για τον θνητό άνθρωπο.

5. Η ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ

Οι Εξελικτικοί θνητοί τείνουν να αντιμετωπίζουν το νου ως μία κοσμική μεσολάβηση μεταξύ

του πνεύματος και της ύλης, διότι αυτή είναι πράγματι η κύρια λειτουργία του νου, όπως
μπορείτε να την διακρίνετε. Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους θνητούς να
κατανοήσουν ότι οι Προσαρμοστές της Σκέψης διαθέτουν νου, αφού οι Προσαρμοστές
είναι κλάσματα του Θεού σ’ ένα απόλυτο επίπεδο πραγματικότητας, το οποίο δεν είναι μόνο
προ-ατομικό, αλλά προϋπάρχει επίσης του συνόλου της ενεργειακής και πνευματικής
διαίρεσης. Σε ένα μονιστικό* επίπεδο που προϋπήρχε της ενεργειακής και πνευματικής
διαφοροποίησης, δεν θα μπορούσε να υπάρχει μεσολαβητική λειτουργία του νου, εφ’ όσον
δεν υπήρχαν αποκλίσεις οι οποίες να απαιτούν μεσολάβηση.

Αφού οι Προσαρμοστές μπορούν να σχεδιάζουν, να εργάζονται και να αγαπούν πρέπει να

διαθέτουν δυνάμεις ατομικότητας, οι οποίες συνυπάρχουν με το νου. Διαθέτουν απεριόριστη
ικανότητα να επικοινωνούν μεταξύ τους, δηλαδή, όλες οι μορφές των Ελεγκτών πάνω από τις
αρχικές, ή παρθενικές ομάδες. Όσον αφορά στη φύση και τους σκοπούς της ενδοεπικοινωνίας
τους, ελάχιστα μπορούμε να αποκαλύψουμε, διότι δεν γνωρίζουμε. Και γνωρίζουμε, επιπλέον,
ότι πρέπει να διαθέτουν νου, διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να εξατομικευθούν.

Η διανοητική ικανότητα των Προσαρμοστών της Σκέψης μοιάζει με τη διανοητική ικανότητα

του Πατέρα του Σύμπαντος και του Αιώνιου Υιού - αυτή η οποία είναι προγονική στις διάνοιες
του Συνδεδεμένου Δρώντος.

Ο τύπος του νου ο οποίος αποδίδεται σ’ έναν Προσαρμοστή πρέπει να είναι παρόμοιος με το
διανοητικό δώρο πολυάριθμων άλλων τάξεων προ-ατομικών οντοτήτων, οι οποίες με τον ίδιο
πιθανόν τρόπο προέρχονται από την Πρώτη γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Παρά το ότι πολλές

211
από τις τάξεις αυτές δεν έχουν αποκαλυφθεί στην Ουράντια, εμφανίζουν όλες διανοητικές
ιδιότητες. Είναι επίσης δυνατόν γι’ αυτές τις εξατομικεύσεις της πρωταρχικής Θεότητας να
ενοποιούνται με πολυάριθμους εξελισσόμενους τύπους μη-θνητών υπάρξεων, ακόμη και με
ένα περιορισμένο αριθμό μη-εξελικτικών υπάρξεων, οι οποίες ανέπτυξαν την ικανότητα για
συγχώνευση με τέτοια Θεία κλάσματα.

Όταν ένας Προσαρμοστής της Σκέψης συγχωνεύεται με την εξελισσόμενη, αθάνατη

μοροντιανή ψυχή του διασωζόμενου ανθρώπου, ο νους του Προσαρμοστή μπορεί μόνο να
αναγνωρισθεί ως σταθερός πέραν του νου του πλάσματος, μέχρις ότου ο ανερχόμενος θνητός
φθάσει στα πνευματικά επίπεδα της συμπαντικής προόδου.

Μόλις φθάσουν τα επίπεδα των τελικιστών της ανελικτικής εμπειρίας, τα πνεύματα αυτά του
έκτου σταδίου φαίνονται ότι μετουσιώνουν κάποιο διανοητικό παράγοντα, ο οποίος
αντιπροσωπεύει μία ένωση σε ορισμένες φάσεις των διανοιών του θνητού και του
Προσαρμοστή, που είχε προηγούμενα λειτουργήσει ως σύνδεσμος μεταξύ της θείας και της
ανθρώπινης φάσης τέτοιων ανερχομένων προσωπικοτήτων. Η εμπειρική αυτή διανοητική
ιδιότητα πιθανόν «ρατσιστικοποιεί» και στη συνέχεια αυξάνει το εμπειρικό χάρισμα της
εξελικτικής Θεότητας - του Υπέρτατου Όντος.

6. ΟΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΣ ΩΣ ΑΜΙΓΗ ΠΝΕΥΜΑΤΑ

Καθώς οι Προσαρμοστές της Σκέψης απαντώνται στην εμπειρία των πλασμάτων,

αποκαλύπτουν την παρουσία και την καθοδήγηση μιας πνευματικής επίδρασης. Ο
Προσαρμοστής είναι πράγματι πνεύμα, αληθινό πνεύμα, αλλά ένα πνεύμα «συν.» Δεν
καταφέραμε ποτέ να ταξινομήσουμε ικανοποιητικά τους Ελεγκτές των Μυστηρίων. Το μόνο
που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα γι’ αυτούς είναι ότι πράγματι μοιάζουν με τον Θεό.

Ο Προσαρμοστής είναι η δυνατότητα του ανθρώπου για να κατακτήσει την

αιωνιότητα. Ο άνθρωπος είναι η δυνατότητα του Προσαρμοστή για να αποκτήσει
προσωπικότητα. Οι εξατομικευμένοι Προσαρμοστές σας εργάζονται για να σας
πνευματοποιήσουν με την ελπίδα να κάνουν αιώνια την προσωρινή σας ταυτότητα. Οι
Προσαρμοστές είναι διαποτισμένοι με την ωραία και δωρίζουσα εαυτήν αγάπη του Πατέρα
των πνευμάτων. Αληθινά και θεία σας αγαπούν. Είναι οι έγκλειστοι της πνευματικής ελπίδας,
φυλακισμένοι στο νου των ανθρώπων. Λαχταρούν την κατάκτηση του θείου από τις θνητές
σας διάνοιες, ώστε να τερματισθεί η μοναξιά τους, ώστε να απελευθερωθούν μαζί σας από
τους περιορισμούς της υλικής υπόστασης και τα δεσμά του χρόνου.

Ο δρόμος σας προς τον Παράδεισο είναι ο δρόμος της πνευματικής κατάκτησης και η φύση
του Προσαρμοστή πιστά θα ξεδιπλώσει την αποκάλυψη της πνευματικής φύσης του Πατέρα
του Σύμπαντος. Πέραν της προς τον Παράδεισο ανέλιξης και στα μετά-τελικιστικά στάδια της
αιώνιας πορείας, ο Προσαρμοστής ίσως μπορέσει να επικοινωνήσει με τον κάποτε ανθρώπινης
υπόστασης σύντροφό του σε μία άλλη, εκτός της πνευματικής, λειτουργία. Η ανέλιξη προς
τον Παράδεισο, όμως, και η πορεία των τελικιστών συνιστούν τη σχέση μεταξύ του
γνωρίζοντος τον Θεό πνευματοποιημένου θνητού και της πνευματικής λειτουργίας του
αποκαλύπτοντος τον θεό Προσαρμοστή.

Γνωρίζουμε ότι οι Προσαρμοστές της Σκέψης είναι πνεύματα, αμιγή πνεύματα, πιθανόν
απόλυτα πνεύματα. Ο Προσαρμοστής, ωστόσο, πρέπει επίσης να είναι κάτι περισσότερο από
μία αποκλειστικά πνευματική πραγματικότητα. Πέραν της εικαζόμενης διανοητικής ικανότητας,
στοιχεία αμιγούς ενέργειας είναι επίσης παρόντα. Αν θυμηθείτε ότι ο θεός είναι η απαρχή της
αμιγούς ενέργειας και του αμιγούς πνεύματος, δεν θα είναι δύσκολο να αντιληφθείτε ότι τα
κλάσματά του θα ήταν και τα δύο. Είναι γεγονός ότι οι Προσαρμοστές διασχίζουν το διάστημα
πάνω στα ακαριαία και συμπαντικά βαρυτικά κυκλώματα του Νησιού του Παραδείσου.

Το ότι οι Ελεγκτές των Μυστηρίων είναι με τον τρόπο αυτό συνδεδεμένοι με τα υλικά
κυκλώματα του σύμπαντος των συμπάντων, είναι, πράγματι, αινιγματικό. Παραμένει, όμως,

212
γεγονός ότι πετούν σαν αστραπή σ’ ολόκληρο το μέγα σύμπαν πάνω στα κυκλώματα υλικής
βαρύτητας. Είναι απολύτως πιθανόν ότι μπορούν ακόμη και να διαπεράσουν τα επίπεδα του
εξώτερου διαστήματος. Θα μπορούσαν, σίγουρα, να ακολουθήσουν την βαρυτική παρουσία
του Παραδείσου μέσα στις περιοχές αυτές, και, παρά το ότι η τάξη της προσωπικότητάς μου
μπορεί να διασχίσει τα διανοητικά κυκλώματα του Συνδεδεμένου Δρώντος, επίσης πέραν των
ορίων του μεγάλου σύμπαντος, δεν βεβαιωθήκαμε ποτέ ότι ανιχνεύσαμε την παρουσία των
Προσαρμοστών στις αχαρτογράφητες περιοχές του εξώτερου διαστήματος.

Επιπλέον, ενώ οι Προσαρμοστές χρησιμοποιούν τα κυκλώματα υλικής βαρύτητας, δεν

εξαρτώνται από αυτά, όπως η υλική δημιουργία. Οι Προσαρμοστές είναι κλάσματα του
προπάτορα της βαρύτητας, όχι επακόλουθα της βαρύτητας. Έχουν τμηματοποιηθεί σ’ ένα
συμπαντικό επίπεδο ύπαρξης, το οποίο υποθετικά προηγείται της εμφάνισης της βαρύτητας.

Οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν έχουν περιόδους χαλάρωσης από τη στιγμή της
επιφοίτησής τους μέχρι την ημέρα της αποδέσμευσής τους, όπου θα ξεκινήσουν
για τον Ντιβίνινγκτον, τη στιγμή του φυσικού θανάτου των θνητών συντρόφων
τους. Και εκείνοι οι σύντροφοι των οποίων δεν περνούν από τις πύλες του φυσικού
θανάτου, δεν βιώνουν ούτε αυτή την προσωρινή ανάπαυλα. Οι Προσαρμοστές της
Σκέψης δεν χρειάζονται πρόσληψη ενέργειας. Είναι οι ίδιοι ενέργεια της ανώτατης
και πλέον θείας κατηγορίας.

7. ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ.

Οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν είναι προσωπικότητες, είναι, όμως, αληθινές

οντότητες. Είναι πραγματικά και τέλεια εξατομικευμένοι, αν και ποτέ, όσο ενοικούν τους
θνητούς, δεν προσωποποιούνται ουσιαστικά. Οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν είναι αληθείς
προσωπικότητες, αλλά είναι γνήσιες πραγματικότητες, πραγματικότητες της πλέον αμιγούς
τάξης που είναι γνωστή στο σύμπαν των συμπάντων - είναι η θεία παρουσία. Αν και όχι
ατομικά, τα θαυμάσια αυτά τμήματα του Πατέρα αναφέρονται κοινώς ως υπάρξεις και
ορισμένες φορές, εν όψει των πνευματικών φάσεων της παρούσης λειτουργίας τους επί των
θνητών, ως πνευματικές οντότητες.

Αν οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν είναι προσωπικότητες, οι οποίες διαθέτουν το προνόμιο

της ελεύθερης βούλησης και τη δύναμη της επιλογής, πώς τότε μπορούν να επιλέγουν θνητά
υποκείμενα και εθελοντικά να ενοικούν τα πλάσματα αυτά των εξελικτικών κόσμων; Αυτό
είναι ένα ερώτημα που εύκολα γίνεται, αλλά πιθανότατα καμία ύπαρξη στο σύμπαν των
συμπάντων δεν βρήκε ποτέ τη σωστή απάντηση. Ακόμα και η τάξη της προσωπικότητάς μου,
οι Μοναχικοί Αγγελιαφόροι, δεν κατανοεί πλήρως το χάρισμα της βούλησης, της επιλογής και
της αγάπης σε οντότητες οι οποίες δεν είναι προσωπικές.

Έχουμε συχνά σκεφθεί ότι οι Προσαρμοστές της Σκέψης πρέπει να διαθέτουν βούληση σε όλα
τα προ-ατομικά επίπεδα επιλογής. Προσφέρονται εθελοντικά να ενοικήσουν ανθρώπινες
υπάρξεις, κάνουν σχέδια για την αιώνια πορεία του ανθρώπου, προσαρμόζουν, τροποποιούν
και υποκαθιστούν ανάλογα με τις περιστάσεις και οι δραστηριότητες αυτές συνεπάγονται
γνήσια βούληση. Νοιώθουν στοργή για τους θνητούς, λειτουργούν σε συμπαντικές κρίσεις,
περιμένουν πάντα για να δράσουν αποφασιστικά σύμφωνα με την ανθρώπινη επιλογή και όλα
τούτα αποτελούν εξαιρετικά εκούσιες αντιδράσεις. Σε όλες τις καταστάσεις που δεν αφορούν
στο χώρο της ανθρώπινης βούλησης, αναντίρρητα επιδεικνύουν μία συμπεριφορά που
δηλώνει την άσκηση δυνάμεων υπό κάθε έννοια αντίστοιχων της βούλησης, της
μεγιστοποιημένης απόφασης.

Τότε γιατί, αν οι Προσαρμοστές της σκέψης διαθέτουν βούληση, υπηρετούν το θέλημα του
ανθρώπου; Πιστεύουμε ότι τούτο συμβαίνει επειδή η βούληση του Προσαρμοστή, αν και
απόλυτη κατά φύση, είναι προ-ατομική σε εκδήλωση. Η ανθρώπινη βούληση λειτουργεί στο
επίπεδο της προσωπικότητας της συμπαντικής πραγματικότητας και σ’ ολόκληρο τον κόσμο

213
το απρόσωπο, το μη-ατομικό, το υπό-ατομικό και το προ-ατομικό είναι πάντα ευαίσθητο στη
βούληση και τις πράξεις της υπάρχουσας προσωπικότητας.

Σ’ ολόκληρη την έκταση ενός σύμπαντος δημιουργημένων υπάρξεων και μη-ατομικών

ενεργειών δεν βλέπουμε την επιθυμία, τη βούληση, την επιλογή και την αγάπη να
εκδηλώνονται εκτός της προσωπικότητας. Εκτός των Προσαρμοστών και άλλων παρόμοιων
οντοτήτων δεν βλέπουμε να λειτουργούν οι ιδιότητες αυτές της προσωπικότητας σε σχέση με
απρόσωπες πραγματικότητες. Δεν θα ήταν σωστό να χαρακτηρίσουμε έναν Προσαρμοστή ως
υπό-ατομικό, ούτε θα ήταν ορθό να υπαινιχθούμε ότι μία τέτοια οντότητα είναι υπερ-ατομική,
θα ήταν όμως απόλυτα θεμιτό να ονομάσουμε μία τέτοια ύπαρξη προ-ατομική.

Στις τάξεις της ύπαρξής μας τα τμήματα αυτά της Θεότητας είναι γνωστά ως τα θεία δώρα.
Αναγνωρίζουμε ότι οι Προσαρμοστές είναι θείοι στην προέλευση και ότι συνιστούν την πιθανή
απόδειξη και εκδήλωση μιας διασφάλισης εκ μέρους του Πατέρα του Σύμπαντος της
δυνατότητας μιας άμεσης και απεριόριστης επικοινωνίας με όποιο και με όλα τα υλικά
πλάσματα, σ’ όλους τους κυριολεκτικά άπειρους, χώρους κυριαρχίας του και όλα τούτα,
απολύτως μακράν της παρουσίας του στις προσωπικότητες των Παραδείσιων Υιών του, ή δια
των έμμεσων λειτουργιών του στις προσωπικότητες του Απείρου Πνεύματος.

Δεν υπάρχουν δημιουργημένες υπάρξεις που δεν θα ευχαριστούνταν να φιλοξενήσουν τους

Ελεγκτές των Μυστηρίων, αλλά καμία τάξη πλασμάτων δεν ενοικείται με τον τρόπο αυτό,
εκτός των εξελικτικών αυτόβουλων πλασμάτων του πεπρωμένου των τελικιστών.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Μοναχικό Αγγελιαφόρο του Όρβοντον.)

214
Η σχέση των Προσαρμοστών προς τα πλάσματα του Σύμπαντος

ΕΓΓΡΑΦΟ 109 Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ

ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Οι Προσαρμοστές της Σκέψης είναι τα παιδιά της συμπαντικής διαδρομής και, πράγματι, οι
παρθενικοί Προσαρμοστές πρέπει να αποκτήσουν εμπειρίες, καθώς τα θνητά πλάσματα
αναπτύσσονται και εξελίσσονται. Όπως η προσωπικότητα του ανθρώπινου παιδιού
διευρύνεται για τους αγώνες της εξελικτικής ύπαρξης, έτσι και ο Προσαρμοστής αυξάνεται
πάρα πολύ κατά τις δοκιμές του επόμενου σταδίου της ανελισσόμενης ζωής. Όπως το παιδί
αποκτά προσαρμόσιμη μεταβλητότητα για τις δραστηριότητές του, ως ενήλικος, μέσα από την
κοινωνικότητα και το παιγνίδι των πρώτων χρόνων της παιδικής του ηλικίας, έτσι και ο
ενοικών Προσαρμοστής αποκτά την εμπειρία για το επόμενο στάδιο της κοσμικής ζωής, ως
αποτέλεσμα του προκαταρκτικού ανθρώπινου σχεδιασμού και των επανειλημμένων δοκιμών
των δραστηριοτήτων εκείνων οι οποίες σχετίζονται με τη μοροντιανή πορεία. Η ανθρώπινη
ύπαρξη συνιστά μία περίοδο πρακτικής, η οποία αξιοποιείται αποτελεσματικά από
τον Προσαρμοστή κατά την προετοιμασία για τις αυξημένες ευθύνες και τις
μεγαλύτερες ευκαιρίες μιας μέλλουσας ζωής. Οι προσπάθειες, όμως, του Προσαρμοστή,
ενώ υπάρχει εντός σας, δεν αφορούν πολύ στα θέματα της προσωρινής ζωής και της ύπαρξης
επί του πλανήτη. Σήμερα, οι Προσαρμοστές της Σκέψης κάνουν, όπως πάντα, δοκιμές των
πραγματικοτήτων της συμπαντικής διαδρομής στις εξελισσόμενες διάνοιες των ανθρώπινων
υπάρξεων.

1. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ

Πρέπει να υπάρχει ένα κατανοητό και πολύπλοκο σχέδιο για την εξάσκηση και την εξέλιξη των
παρθενικών Προσαρμοστών πριν αποσταλούν από τον Ντιβίνινγκτον, αλλά, πραγματικά, δεν
γνωρίζουμε πάρα πολλά σχετικά μ αυτό. Επίσης, αναμφίβολα υπάρχει ένα εκτεταμένο
σύστημα για την επανεκπαίδευση των Προσαρμοστών που απέκτησαν την εμπειρία της
ενοίκησης, πριν αναλάβουν καινούργιες αποστολές με θνητούς συντρόφους, αλλά και πάλι,
δεν το γνωρίζουμε πραγματικά.

Μου έχουν πει Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές ότι, κάθε φορά που ένας, από τον Ελεγκτή
ενοικούμενος, θνητός δεν κατορθώνει να σωθεί, όταν ο Προσαρμοστής επιστρέψει στον
Ντιβίνινγκτον, παρακολουθεί μία διευρυμένη σειρά μαθημάτων. Η επιπλέον αυτή εξάσκηση
καθίσταται δυνατή βάσει της εμπειρίας που απέκτησε έχοντας ενοικήσει μία ανθρώπινη
ύπαρξη και πάντα γίνεται προτού ο Προσαρμοστής ξανασταλεί στους εξελικτικούς κόσμους
του χρόνου.

Οι Προσαρμοστές περνούν από μία συγκεκριμένη αναπτυξιακή διαδρομή στην ανθρώπινη διάνοια.
Επιτυγχάνουν ένα ουσιαστικό επίτευγμα το οποίο είναι αιώνια δικό τους. Προοδευτικά αποκτούν τη
επιδεξιότητα και την ικανότητα του Προσαρμοστή ως αποτέλεσμα της όποιας μεμονωμένης, αλλά και
όλων των επαφών τους με τις υλικές φυλές, ανεξάρτητα από τη σωτηρία, ή την μη σωτηρία, των

215
συγκεκριμένων θνητών υποκειμένων τους. Είναι επίσης ισότιμοι σύντροφοι της ανθρώπινης διάνοιας
στην υπόθαλψη της εξέλιξης της αθάνατης ψυχής που έχει την δυνατότητα να σωθεί.

Το πρώτο στάδιο της εξέλιξης του Προσαρμοστή επιτυγχάνεται δια της συγχώνευσης με τη
διασωζόμενη ψυχή μιας θνητής ύπαρξης. Έτσι, ενώ φυσιολογικά εξελίσσεσθε προς το
εσωτερικό και προς τα πάνω, από τον άνθρωπο στον Θεό, οι Προσαρμοστές φυσιολογικά
εξελίσσονται προς τα έξω και προς τα κάτω, από το Θεό στον άνθρωπο. Και έτσι, το
τελικό προϊόν της ένωσης αυτής του θείου και του ανθρώπινου θα είναι αιώνια ο υιός του
ανθρώπου και ο υιός του Θεού.

2. ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΥΝΤΕΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΣ

Έχετε κατατοπισθεί για την ταξινόμηση των Προσαρμοστών εν σχέσει προς την εμπειρία
παρθενικού, προηγμένοι και υπέρτατοι. Πρέπει, επίσης, να αναγνωρίσετε μία συγκεκριμένη
λειτουργική ταξινόμηση τους αυτενεργούντες Προσαρμοστές. Ένας αυτενεργών
Προσαρμοστής είναι εκείνος ο οποίος:

1. Έχει αποκτήσει ορισμένη απαραίτητη εμπειρία στην εξελισσόμενη ζωή ενός

αυτόβουλου πλάσματος, είτε ως προσωρινός ενοικών σ έναν τύπο κόσμου, όπου οι
Προσαρμοστές ασκούν μόνο προσωρινά καθήκοντα επί των θνητών υποκειμένων, είτε σ
έναν πλανήτη ουσιαστικής συγχώνευσης, όπου ο άνθρωπος απέτυχε να διασωθεί. Ένας
τέτοιος Ελεγκτής είναι είτε ένας προηγμένος, είτε ένας υπέρτατος Προσαρμοστής.

2. Έχει αποκτήσει την σταθερότητα της πνευματικής δύναμης σ έναν άνθρωπο, ο

οποίος ολοκλήρωσε τον τρίτο ψυχικό κύκλο και στον οποίο εκχωρήθηκε ένας προσωπικός
σεραφικός φρουρός.

3. Έχει υποκείμενο το οποίο έχει φθάσει στην υπέρτατη αποφασιστικότητα, έχει

περιέλθει σε μία ιερή και ειλικρινή μνηστεία με τον Προσαρμοστή. Ο Προσαρμοστής εξετάζει
προκαταβολικά το χρόνο της ουσιαστικής συγχώνευσης και θεωρεί την ένωση ως πραγματικό
γεγονός.

4. Έχει υποκείμενο το οποίο έχει ενταχθεί σ ένα από τα εφεδρικά σώματα του
πεπρωμένου σε έναν εξελικτικό κόσμο ανθρώπινης ανέλιξης.

5. Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια του ύπνου του ανθρώπου, έχει προσωρινά
αποσπασθεί από το νου της θνητής φυλακής για να επιτελέσει τον άθλο ενός συνδέσμου, μια
επαφής, μιας επανακαταχώρησης, ή κάποιας άλλης, πέραν του ανθρώπινου, υπηρεσίας,
σχετικής με την πνευματική διακυβέρνηση του κόσμου στον οποίο υπηρετεί.

216
6. Έχει υπηρετήσει σε μία περίοδο κρίσης μέσα από την εμπειρία ενός ανθρώπινου
πλάσματος, το οποίο υπήρξε το υλικό συμπλήρωμα μιας πνευματικής προσωπικότητας
εμπιστευμένης με τη διάπραξη κάποιας κοσμικής επίτευξης, ουσιαστικής για την πνευματική
οικονομία του πλανήτη.

Οι αυτενεργούντες Προσαρμοστές φαίνονται ότι διαθέτουν αξιοσημείωτο βαθμό βούλησης σε

όλα τα θέματα στα οποία δεν αναμειγνύονται οι ανθρώπινες προσωπικότητες τις οποίες άμεσα
ενοικούν, όπως αποδεικνύεται από τα πολυάριθμα κατορθώματά τους τόσο μαζί, όσο και
χωρίς τα θνητά υποκείμενα προσάρτησής τους. Τέτοιοι Προσαρμοστές συμμετέχουν σε πάρα
πολλές δραστηριότητες του κόσμου, συχνότερα, όμως, λειτουργούν ως απαρατήρητοι ένοικοι
των γήινων σκηνών της επιλογής τους.

Αναμφίβολα, οι ανώτεροι αυτοί και περισσότερο έμπειροι τύποι των Προσαρμοστών μπορούν
να επικοινωνήσουν με εκείνους που βρίσκονται σε άλλους κόσμους. Ενώ, όμως, οι
αυτενεργούντες Προσαρμοστές επικοινωνούν μεταξύ τους με τον τρόπο αυτό, το πράττουν
μόνο στα επίπεδα του αμοιβαίου έργου τους και με το σκοπό να διατηρήσουν τα εποπτικά
δεδομένα που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία τους, ως Προσαρμοστές των κόσμων, όπου
προσωρινά διαμένουν, αν και περιστασιακά είναι γνωστό ότι λειτουργούν σε διαπλανητικά
θέματα κατά περιόδους κρίσεων.

Οι Ανώτεροι και αυτενεργούντες Προσαρμοστές μπορούν να εγκαταλείψουν το ανθρώπινο

σώμα με τη θέλησή τους. Οι ενοικούντες δεν αποτελούν οργανικό, ή βιολογικό μέρος της
θνητής ζωής. Είναι θείες εναποθέσεις επ αυτής. Στα αυθεντικά σχέδια της ζωής είχαν
προβλεφθεί, αλλά δεν είναι απολύτως απαραίτητοι για την υλική ύπαρξη. Πάντως, όμως,
πρέπει να αναφερθεί ότι σπανιότατα, ακόμη και για μικρά χρονικά διαστήματα, εγκαταλείπουν
τις θνητές σκηνές τους, αφού έχουν μία φορά εγκατασταθεί στους χώρους ενοίκησής τους. Οι
υπερδραστήριοι Προσαρμοστές είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν επιτύχει την ολοκλήρωση των
έργων που τους εμπιστεύθηκαν και περιμένουν μόνο τη διάλυση του οχήματος της υλικής
ζωής, ή τη μετατροπή της αθάνατης ψυχής.

3. Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ ΤΩΝ ΘΝΗΤΏΝ

Τα χαρακτηριστικά του λεπτομερούς έργου των Ελεγκτών των Μυστηρίων ποικίλουν ανάλογα
με τη φύση των αποστολών τους, ως προς το εάν είναι, ή όχι Προσαρμοστές συνδέσμου, ή
συγχώνευσης. Ορισμένοι Προσαρμοστές απλά εκχωρούνται για την εγκόσμια ζωή των
υποκειμένων τους. λλοι επιφοιτούν, ως υποψήφιοι για προσωπικότητα έχοντας άδεια για
την αιώνια συγχώνευση, αν τα υποκείμενά τους διασωθούν. Υπάρχει, επιπλέον, μία ελαφρά
παραλλαγή στο έργο τους, μεταξύ των διαφόρων πλανητικών τύπων, όπως επίσης και στα
διάφορα συστήματα και σύμπαντα. Συνολικά, ωστόσο, το έργο τους είναι αξιοσημείωτα
ομοιογενές, περισσότερο απ όσο είναι τα καθήκοντα οποιασδήποτε από τις δημιουργηθείσες
τάξεις των ουράνιων υπάρξεων.

217
Σε ορισμένους πρωτόγονους κόσμους (την ομάδα της πρώτης σειράς), ο Προσαρμοστής
ενοικεί τη διάνοια ενός πλάσματος για εμπειρική εξάσκηση, κυρίως για την αυτοκαλλιέργειά
του και την προοδευτική του ανάπτυξη. Οι Παρθενικοί Προσαρμοστές αποστέλλονται
συνήθως σε τέτοιους κόσμους κατά τους πρώιμους χρόνους, όταν οι πρωτόγονοι άνθρωποι
φθάνουν στην κοιλάδα των αποφάσεων, αλλά λίγοι, συγκριτικά, θα επιλέξουν να ανέλθουν τα
ηθικά ύψη, πέρα από τους λόφους του αυτοελέγχου και της απόκτησης χαρακτήρα, για να
κατακτήσουν τα ανώτερα επίπεδα της αναδυόμενης πνευματικότητας. (Πολλοί, πάντως, οι
οποίοι αποτυγχάνουν να συγχωνευθούν με τον Προσαρμοστή διασώζονται ως δια του
Πνεύματος συγχωνευόμενοι ανερχόμενοι.) Οι Προσαρμοστές λαμβάνουν πολύτιμη εξάσκηση
και αποκτούν θαυμάσια εμπειρία στη μεταβατική τους σχέση με τις πρωτόγονες διάνοιες ενώ
στη συνέχεια είναι ικανοί να αξιοποιήσουν την εμπειρία αυτή για όφελος των ανώτερων
υπάρξεων, σε άλλους κόσμους. Τίποτα που να αξίζει να διασωθεί δεν χάνεται, σ ολόκληρο
το απέραντο σύμπαν.

Σ έναν άλλο τύπο κόσμου (την ομάδα της δεύτερης σειράς) οι Προσαρμοστές απλά εκχωρούνται στις
θνητές υπάρξεις. Εδώ οι Ελεγκτές δεν μπορούν ποτέ να επιτύχουν τη συγχώνευση με την
προσωπικότητα, μέσω μιας τέτοιας ενοίκησης, αλλά προσφέρουν μεγάλη βοήθεια στα ανθρώπινα
υποκείμενά τους κατά τη θνητή τους ζωή, πολύ περισσότερο απ όσο μπορούν να προσφέρουν στους
θνητούς της Ουράντια. Οι Προσαρμοστές εδώ εκχωρούνται στα θνητά πλάσματα μόνο για τη διάρκεια
της ζωής τους, ως πρότυπα για το ανώτερο πνευματικό τους επίτευγμα, ως προσωρινοί αρωγοί στο
ενδιαφέρον έργο της τελειοποίησης μιας προσωπικότητας που αξίζει να σωθεί. Οι Προσαρμοστές δεν
επιστρέφουν μετά τον φυσικό θάνατο. Οι διασωζόμενοι αυτοί θνητοί επιτυγχάνουν την αιώνια ζωή δια
της συγχώνευσης με το Πνεύμα.

Σε κόσμους όπως η Ουράντια (την ομάδα της τρίτης σειράς) υπάρχει μία αληθινή μνηστεία με τα θεία

δώρα, μία σχέση ζωής και θανάτου. Αν σωθείτε, θα υπάρξει μία αιώνια ένωση, μία παντοτινή

συγχώνευση, το να γίνει ο άνθρωπος και ο Προσαρμοστής μία οντότητα.

Στους τριπλού εγκεφάλου θνητούς των κόσμων αυτής της σειράς, οι Προσαρμοστές είναι σε
θέση να επιτύχουν πολύ ουσιαστικότερη επαφή με τα υποκείμενά τους κατά τη διάρκεια της
εγκόσμιας ζωής, απ όσο με απλού, ή διπλού εγκεφάλου τύπους. Στη μετά θάνατον,
ωστόσο, πορεία, ο τριπλού εγκεφάλου τύπος συνεχίζει όπως ακριβώς ο απλού εγκεφάλου
τύπος και ο διπλού εγκεφάλου τύπος οι φυλές της Ουράντια.

Στους κόσμους που κατοικούνται από πλάσματα διπλού εγκεφάλου, μετά την προσωρινή παραμονή
ενός επιφοιτούντος Υιού του Παραδείσου, οι παρθενικοί Προσαρμοστές σπάνια προσαρτώνται σε
άτομα που διαθέτουν αναμφισβήτητη ικανότητα σωτηρίας. Είναι πεποίθησή μας ότι παρόμοιους
κόσμους, όλοι οι Προσαρμοστές που, πρακτικά, ενοικούν ευφυείς άνδρες και γυναίκες με ικανότητα
σωτηρίας, ανήκουν στον προηγμένο, ή τον ανώτατο τύπο.

Σε πολλές από τις αρχικές, εξελικτικές φυλές της Ουράντια, υπήρξαν τρεις ομάδες
πλασμάτων. Υπήρξαν εκείνοι οι οποίοι ήσαν τόσο ζωώδεις, ώστε τελικά απώλεσαν την
ικανότητα να δεχθούν τον Προσαρμοστή. Υπήρξαν εκείνοι οι οποίοι επέδειξαν αναμφίβολη
ικανότητα για τους Προσαρμοστές και γρήγορα τους δέχθηκαν, όταν έφθασαν στην ηλικία

218
της ηθικής υπευθυνότητας. Υπήρξε και μία τρίτη τάξη, που κατελάμβανε μία οριακή θέση.
Είχαν την ικανότητα για να δεχθούν τον Προσαρμοστή, αλλά οι Ελεγκτές μπορούσαν να
ενοικήσουν το νου τους μόνο μετά από προσωπική παράκληση του ατόμου.

Αλλά με τις υπάρξεις εκείνες οι οποίες κρίνονται κατ ουσίαν ακατάλληλες για σωτηρία, δι
αποκλήρωσης, εξ αιτίας της επίδρασης ανίκανων και κατώτερων προγόνων, πολλοί παρθενικοί
Προσαρμοστές έχουν αποκτήσει πολύτιμη προκαταρκτική εμπειρία επικοινωνώντας με την
εξελικτική διάνοια και έτσι απέκτησαν περισσότερα προσόντα για μία επόμενη ανάθεση έργου
σε ένα ανώτερο τύπο διάνοιας, σε κάποιον άλλο κόσμο.

4. ΟΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Οι ανώτερες μορφές ευφυούς ενδοεπικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπινων υπάρξεων

βοηθώνται σε μεγάλο βαθμό από τους ενοικούντες Προσαρμοστές. Τα ζώα ασφαλώς
διαθέτουν συντροφικά αισθήματα, αλλά δεν μεταδίδουν έννοιες το ένα στο άλλο. Μπορούν να
εκφράσουν συναισθήματα, αλλά όχι ιδέες και ιδανικά. Ούτε οι άνθρωποι ζωώδους προέλευσης
μπορούν να βιώσουν έναν ανώτερο τύπο διανοητικής σχέσης, ή πνευματικής επικοινωνίας με
τους συντρόφους τους, μέχρις ότου οι Προσαρμοστές της Σκέψης επιφοιτήσουν, αν και, όταν
τέτοια εξελικτικά πλάσματα αναπτύξουν την ομιλία, είναι καθ οδόν για να δεχθούν τους
Προσαρμοστές.

Τα ζώα επικοινωνούν, με έναν άτεχνο τρόπο, το ένα με το άλλο, αλλά δεν υπάρχει παρά
ελάχιστη, ή καθόλου προσωπικότητα σε μία τέτοια πρωτόγονη επαφή. Οι Προσαρμοστές
δεν είναι προσωπικότητες. Είναι προ-ατομικές υπάρξεις. Εκπορεύονται όμως από την
πηγή της προσωπικότητας και η παρουσία τους πραγματικά αυξάνει τις ποιοτικές εκδηλώσεις
της ανθρώπινης προσωπικότητας. Τούτο είναι ιδιαίτερα αληθές αν ο Προσαρμοστής διαθέτει
προηγούμενη εμπειρία.

Ο τύπος του Προσαρμοστή έχει να κάνει πολύ με τη δυνατότητα έκφρασης της ανθρώπινης
προσωπικότητας. Καθώς περνούν οι αιώνες, πολλοί από τους μεγάλους διανοητικούς και
πνευματικούς αρχηγούς της Ουράντια άσκησαν μεγάλη επίδραση κυρίως εξ αιτίας της
ανωτερότητας και της προηγούμενης εμπειρίας των Προσαρμοστών οι οποίοι τους
ενοικούσαν.

Οι ενοικούντες Προσαρμοστές έχουν σε μεγάλο βαθμό συνεργασθεί με άλλες πνευματικές

επιρροές στον μετασχηματισμό και τον εξανθρωπισμό των απογόνων των πρωτόγονων
ανθρώπων των παλαιότερων εποχών. Αν οι Προσαρμοστές οι οποίοι ενοικούν τη διάνοια των
κατοίκων της Ουράντια επρόκειτο να αποσυρθούν, ο κόσμος θα επέστρεφε σιγά-σιγά σε
πολλές από τις δραστηριότητες και τις πρακτικές των ανθρώπων των πρωτόγονων καιρών. Οι
θείοι Ελεγκτές αποτελούν μία από τις ουσιαστικές δυνατότητες του προοδευτικού πολιτισμού.

219
Έχω προσέξει ένα Προσαρμοστή της Σκέψης που ενοικούσε μία διάνοια στην Ουράντια, ο οποίος έχει,
σύμφωνα με τα αρχεία στην Ουβέρσα, ενοικήσει δεκαπέντε διάνοιες προηγούμενα στον Όρβοντον.
Δεν γνωρίζουμε εάν αυτός ο Ελεγκτής είχες παρόμοιες εμπειρίες σε άλλα υπερσύμπαντα, το
υποπτεύομαι, ωστόσο. Είναι ένας θαυμάσιος Προσαρμοστής και μία από τις πλέον χρήσιμες και
ισχυρές δυνάμεις στην Ουράντια κατά τη διάρκεια της παρούσης εποχής. Αυτό που άλλοι έχουν χάσει,
αυτό για το οποίο αρνούνται να σωθούν, αυτό το ανθρώπινο πλάσμα (και ολόκληρος ο κόσμος σας)
τώρα το κερδίζει. Από αυτόν, ο οποίος δεν διαθέτει δυνατότητες σωτηρίας, θα απομακρυνθεί ακόμη
και ο έμπειρος εκείνος Προσαρμοστής, τον οποίο τώρα έχει, ενώ σ αυτόν που έχει προοπτικές
σωτηρίας θα δοθεί ο προ-της-εμπειρίας Προσαρμοστής ενός οκνηρού λιποτάκτη.

Κατά μία έννοια οι Προσαρμοστές μπορούν να υποθάλψουν ένα ορισμένο βαθμό πλανητικής
διασταυρωτικής γονιμοποίησης στους χώρους της αλήθειας, της ομορφιάς και της
αγαθότητας. Σπάνια, όμως, τους δίδονται δύο εμπειρίες ενοίκησης στον ίδιο
πλανήτη. Δεν υπάρχει Προσαρμοστής που να υπηρετεί τώρα στην Ουράντια, ο
οποίος να έχει υπάρξει προηγούμενα σ αυτόν τον κόσμο. Ξέρω τι λέω, αφού
έχουμε τους αριθμούς τους και τα αρχεία τους στο αρχειοφυλακείο της Ουβέρσα.

5. ΥΛΙΚΑ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΙΚΗΣΗ ΤΩΝ

ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ

Οι ανώτατοι και αυτενεργούντες Προσαρμοστές είναι συχνά ικανοί να συνεισφέρουν σταθερούς όρους
πνευματικής σημασίας στην ανθρώπινη διάνοια, όταν αυτή ρέει ανεμπόδιστα στους ελεύθερους αλλά
ελεγχόμενους διαύλους της δημιουργικής φαντασίας. Σε τέτοιους καιρούς και ορισμένες φορές κατά τη
διάρκεια του ύπνου, ο Προσαρμοστής είναι ικανός να συλλάβει τα διανοητικά ρεύματα, να σταματήσει
τη ροή και στη συνέχεια να αλλάξει την κατεύθυνση της ιδέας. Και όλο τούτο γίνεται για να
επιτευχθούν βαθιές πνευματικές μεταμορφώσεις στις ανώτερες περιοχές της υπερσυνείδησης. Έτσι οι
δυνάμεις και οι ενέργειες της διάνοιας ρυθμίζονται πληρέστερα στο κλειδί των επικοινωνιακών τόνων
του πνευματικού επιπέδου του παρόντος και του μέλλοντος.

Είναι μερικές φορές πιθανόν να έχετε φωτισμένη διάνοια, να ακούτε τη θεία φωνή που
διαρκώς μιλά εντός σας, έτσι ώστε να μπορέσετε εν μέρει να αποκτήσετε συνείδηση της
σοφίας, της αλήθειας της αγαθότητας και της ομορφιάς της εν δυνάμει προσωπικότητας που
συνεχώς σας ενοικεί.

Οι ασταθείς, όμως, και γοργά μετακινούμενες διανοητικές σας θέσεις συχνά έχουν ως
αποτέλεσμα να αποθαρρύνονται τα σχέδια και να διακόπτεται το έργο των Προσαρμοστών.
Το έργο τους δεν συγκρούεται μόνο με την ενδογενή φύση των θνητών φυλών, αλλά η
λειτουργία αυτή καθυστερεί, επίσης, σε μεγάλο βαθμό από τις ίδιες τις προδεδικασμένες
απόψεις σας, τις παγιωμένες ιδέες και τις μακρόχρονες προκαταλήψεις σας. Εξ αιτίας αυτών
των μειονεκτημάτων, πολλές φορές μόνον οι ατελείς δημιουργίες τους αποκτούν συνείδηση
ενώ η σύγχυση των ιδεών είναι αναπόφευκτη. Συνεπώς, κατά την λεπτομερή εξέταση των
διανοητικών καταστάσεων, διασφάλιση υπάρχει μόνο στην άμεση αναγνώριση κάθε μιας,
αλλά και όλων των εννοιών και των εμπειριών γι αυτό που ουσιαστικά και βασικά είναι,
χωρίς να λαμβάνεται καθόλου υπ όψιν αυτό που θα μπορούσε να είναι.

220
Το μέγα πρόβλημα της ζωής είναι η ρύθμιση των προγονικών τάσεων της ζωής στις απαιτήσεις των
πνευματικών ερεθισμάτων τα οποία εκπορεύονται από τη θεία παρουσία του Ελεγκτή των Μυστηρίων.
Ενώ στη συμπαντική και την υπερσυμπαντική πορεία ουδείς άνθρωπος μπορεί να υπηρετεί δύο
κυρίους, στη ζωή που τώρα ζείτε στην Ουράντια κάθε άνθρωπος πρέπει αναγκαστικά να υπηρετεί δύο
κυρίους. Πρέπει να γνωρίσει την τέχνη ενός συνεχούς, ανθρώπινου συμβιβασμού προς τα εγκόσμια,
ενώ ενδίδει στην πνευματική υπακοή ενός μόνο κυρίου. Και τούτος είναι ο λόγος για τον οποίο τόσοι
πολλοί παρεκκλίνουν και αποτυγχάνουν, αγανακτούν και υποκύπτουν στην πίεση του εξελικτικού
αγώνα.

Ενώ τα κληρονομούμενα στοιχεία των εγκεφαλικών ιδιοτήτων καθώς και εκείνα του
ηλεκτροχημικού υπερελέγχου λειτουργούν μαζί για να οριοθετήσουν τη σφαίρα
δραστηριότητας του δυναμικού Προσαρμοστή, δεν υπάρχει κληρονομικό μειονέκτημα (σε
φυσιολογικές διάνοιες) που να μπορεί ποτέ να εμποδίσει το τελικό πνευματικό επίτευγμα. Η
κληρονομικότητα μπορεί να παρέμβει στο βαθμό της κατάκτησης της προσωπικότητας, αλλά
δεν εμποδίζει την τελική ολοκλήρωση της ανελικτικής περιπέτειας. Αν συνεργασθείτε με
τον Προσαρμοστή σας, το θείο δώρο, αργά ή γρήγορα, θα εξελίξει την αθάνατη
μοροντιανή ψυχή και, μετά την συγχώνευση μαζί του, θα παρουσιάσει το
καινούργιο πλάσμα στον ανώτατο Κυρίαρχο Υιό του τοπικού σύμπαντος και τελικά
στον πατέρα των Προσαρμοστών στον Παράδεισο.

6. Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΑΞΙΩΝ

Οι Προσαρμοστές ποτέ δεν αποτυγχάνουν. Τίποτε που να αξίζει να σωθεί δεν χάνεται
ποτέ. Κάθε σημαντική αξία, σε κάθε αυτόβουλο πλάσμα, είναι βέβαιο ότι θα σωθεί,
ανεξάρτητα από τη σωτηρία, ή την μη σωτηρία της προσωπικότητας που ανεκάλυψε, ή
αξιολόγησε την ιδέα. Ακόμη και έτσι, ένα θνητό πλάσμα μπορεί να αποποιηθεί τη σωτηρία.
Επιπλέον, η εμπειρία της ζωής δεν πηγαίνει χαμένη. Ο αιώνιος Προσαρμοστής μεταφέρει τα
χαρακτηριστικά μιας τέτοιας φαινομενικά αποτυχημένης ζωής, που αξίζουν τον κόπο, σε
κάποιον άλλο κόσμο και εκεί, εναποθέτει τις έννοιες αυτές και τις αξίες που αξίζει να
διασωθούν σ έναν ανώτερο τύπο θνητής διάνοιας, μιας διάνοιας που να έχει την ικανότητα
να σωθεί. Καμία εμπειρία που αξίζει τον κόπο δεν λαμβάνει χώρα μάταια. Καμία αληθινή
έννοια, ή πραγματική αξία δεν χάνεται ποτέ.

Όσον αφορά στους υποψήφιους για συγχώνευση, εάν ένας Ελεγκτής των Μυστηρίων
εγκαταλειφθεί από το θνητό σύντροφό του, αν ο ανθρώπινος συνεργάτης αρνηθεί να
ακολουθήσει την ανελικτική πορεία, όταν ελευθερωθεί δια του φυσικού θανάτου (ή, πριν από
αυτόν), ο Προσαρμοστής απομακρύνει οτιδήποτε αξίζει να σωθεί, το οποίο εξελίχθηκε στη
διάνοια αυτού του πλάσματος που δεν πρόκειται να σωθεί. Εάν ένας Προσαρμοστής
επανειλημμένα αποτύχει να αποκτήσει προσωπικότητα δια της συγχώνευσης, εξ αιτίας της
μη σωτηρίας μίας σειράς ανθρώπινων υποκειμένων και, εάν ο Ελεγκτής αυτός εξατομικευθεί
στη συνέχεια, όλη η εμπειρία που απέκτησε έχοντας ενοικήσει και γνωρίσει καλά όλες αυτές
τις θνητές διάνοιες γίνεται το ουσιαστικό κτήμα ενός τέτοιου πρόσφατα Εξατομικευμένου
Προσαρμοστή, ένα δώρο να χαρεί και να αξιοποιήσει στη διάρκεια όλων των μελλοντικών
αιώνων. Ένας Εξατομικευμένος Προσαρμοστής της τάξης αυτής είναι μία σύνθετη
συναρμολόγηση όλων των ιδιοτήτων που διασώθηκαν, όλων των προηγούμενων πλασμάτων
που τον φιλοξένησαν.

221
Όταν οι Προσαρμοστές μακράς συμπαντικής εμπειρίας προσφέρονται εθελοντικά να
ενοικήσουν θείους Υιούς σε αποστολές επιφοίτησης, γνωρίζουν απόλυτα ότι η κατάκτηση της
προσωπικότητας δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί μέσω αυτής της υπηρεσίας. Συχνά, όμως, ο
Πατέρας των πνευμάτων δωρίζει προσωπικότητα στους εθελοντές αυτούς και τους εγκαθιστά
ως διευθυντές του είδους τους. Αυτές είναι οι προσωπικότητες οι οποίες τιμώνται με κύρος
στον Ντιβίνινγκτον. Και η μοναδική τους φύση ενσωματώνει το ανθρώπινο ψηφιδωτό των
πολλαπλών τους εμπειριών της ενοίκησης στους θνητούς επιπλέον, δε, την πνευματική
εγγραφή της ενυπάρχουσας στον άνθρωπο θείας φύσης του Παραδείσιου Υιού επιφοίτησης
της τελικής εμπειρίας ενοίκησης.

Οι δραστηριότητες των Προσαρμοστών στο τοπικό σας σύμπαν κατευθύνονται από

τον Εξατομικευμένο Προσαρμοστή του Μιχαήλ του Νέβαδον, τον ίδιο αυτό Ελεγκτή
που τον οδήγησε βήμα προς βήμα, όταν έζησε την ανθρώπινη ζωή του στο σώμα του Ιησού
μπεν Τζοζέφ. Συνεπής στο έργο που του εμπιστεύθηκαν υπήρξε ο εξαίρετος αυτός
Προσαρμοστής, ενώ με σύνεση, ο γενναίος αυτός Ελεγκτής, κατηύθυνε την ανθρώπινη φύση,
καθοδηγώντας πάντα τη θνητή διάνοια του Παραδείσιου Υιού στην επιλογή του δρόμου της
τέλειας θέλησης του Πατέρα. Ο Προσαρμοστής αυτός είχε προηγούμενα υπηρετήσει με τον
Μελχισεδέκ Ματσιβέντα την εποχή του Αβραάμ και είχε εμπλακεί σε τρομακτικά
ανδραγαθήματα, τόσο πριν την ενοίκησή του, όσο και μεταξύ αυτών των εμπειριών
επιφοίτησης.

Ο Προσαρμοστής αυτός θριάμβευσε πραγματικά στην ανθρώπινη διάνοια του Ιησού τη

διάνοια αυτή η οποία σε κάθε επαναλαμβανόμενη κατάσταση της ζωής, διατήρησε μία ιερή
αφοσίωση στο θέλημα του Πατέρα λέγοντας, «Ας γίνει όχι το θέλημά μου, αλλά το δικό σου.»
Τέτοια κατηγορηματική αφοσίωση συνιστά το πραγματικό διαβατήριο από τους περιορισμούς
της ανθρώπινης φύσης, στην τελικότητα του θείου επιτεύγματος.

Ο ίδιος αυτός Προσαρμοστής τώρα αντανακλά στην ανεξιχνίαστη φύση της εξαιρετικής του
προσωπικότητας την προ της βάπτισης ανθρώπινη φύση του Ιησού μπεν Τζοζέφ την αιώνια
και ζώσα εγγραφή των αιώνιων, ζωντανών αξιών τις οποίες ο μέγιστος των Ουραντιανών
δημιούργησε από τις ταπεινές συνθήκες μιας κοινότοπης ζωής, όπως βιώνονταν μέχρι την
πλήρη κατάρρευση των πνευματικών αξιών που θα μπορούσαν να κατακτηθούν κατά τη
θνητή εμπειρία.

Κάθε τι με μόνιμη αξία, που εμπιστεύθηκε σ έναν Προσαρμοστή έχει εξασφαλίσει την
αιώνια σωτηρία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο Ελεγκτής διατηρεί τα αποκτήματα αυτά για
επιφοίτηση σε μία θνητή διάνοια μελλοντικής ενοίκησης. Σε άλλες, και μόλις εξατομικευθεί,
αυτές οι διασωζόμενες και διατηρούμενες πραγματικότητες φυλάσσονται για μελλοντική
αξιοποίηση στην υπηρεσία των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος.

7. ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΤΩΝ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ

222
Δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα εάν τα μη εκφραζόμενα δια του Προσαρμοστή
κλάσματα του Πατέρα μπορούν να εξατομικευθούν, ή όχι, ωστόσο έχετε μάθει ότι η
προσωπικότητα αποτελεί την κυριαρχούσα επιφοίτηση της θείας βούλησης του Πατέρα του
Σύμπαντος. Εξ όσων γνωρίζουμε, το τύπου Προσαρμοστή κλάσμα του Πατέρα κατακτά την
προσωπικότητα μόνο δια της απόκτησης ατομικών ιδιοτήτων, μέσω της υπηρεσίας-
λειτουργίας του σε μία εξατομικευμένη ύπαρξη. Αυτοί οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές
έχουν πατρίδα τον Ντιβίνινγκτον, όπου εκπαιδεύουν και κατευθύνουν τους προ-ατομικούς
τους συνεργάτες.

Οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές είναι οι πάνσοφοι και ισχυροί εκτελεστές των

Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Είναι οι εξατομικευμένοι αντιπρόσωποι της πλήρους
λειτουργίας του Πατέρα του Σύμπαντος ατομικοί, προ-ατομικοί και υπέρ-ατομικοί. Είναι οι
εξατομικευμένοι λειτουργοί του εξαιρετικού, του ασυνήθιστου και του απρόσμενου σ
ολόκληρη την έκταση, όλων των κόσμων των υπερβατικών απολυτοειδών σφαιρών της
κυριαρχίας του Θεού του Ύπατου, ακόμη και στα επίπεδα του Θεού του Υπέρτατου. Είναι οι
μοναδικές οντότητες των συμπάντων οι οποίες περιλαμβάνουν στην ύπαρξή τους όλες τις
γνωστές σχέσεις της προσωπικότητας. Είναι παν-προσωπικοί υπάρχουν πριν από την
προσωπικότητα, είναι η προσωπικότητα και υπάρχουν μετά την προσωπικότητα. Λειτουργούν
για την προσωπικότητα του Πατέρα του Σύμπαντος ως το αιώνιο παρελθόν, το αιώνιο παρόν
και το αιώνιο μέλλον.

Υπαρξιακή προσωπικότητα στην κατηγορία του πεπερασμένου και του απόλυτου, ο Πατέρας
επεφοίτησε επί του Αιώνιου Υιού, αλλά επέλεξε να διατηρήσει για τη δική του λειτουργία την
εμπειρική προσωπικότητα του τύπου του Εξατομικευμένου Προσαρμοστή, επιφοιτών επί του
υπαρξιακού προ-ατομικού Προσαρμοστή. Και έτσι, είναι και οι δύο προορισμένοι να
σχηματίσουν την μέλλουσα, αιώνια υπερ-προσωπικότητα της υπερβατικής λειτουργίας στους
απολυτοειδείς χώρους του Απώτατου, του Υπέρτατου-Απώτατου, ακόμη και στα επίπεδα του
Απώτατου-Απόλυτου.

Σπάνια οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές φαίνονται, γενικά, στα σύμπαντα. Ενίοτε

συσκέπτονται με τους Αρχαίους των Ημερών, ενώ ορισμένες φορές οι Εξατομικευμένοι
Προσαρμοστές των επτάπτυχων Δημιουργών Υιών έρχονται στους αρχηγικούς κόσμους των
αστερισμών για να συσκεφθούν με τους κυβερνήτες Βοροντάντεκ.

Όταν ο Βοροντάντεκ πλανητικός παρατηρητής της Ουράντια ο Μέγιστος επόπτης, ο οποίος

όχι πριν πολύ καιρό ανέλαβε μία επείγουσα αντιβασιλεία στον κόσμο σας επιβεβαίωσε το
κύρος του, παρουσία του διαμένοντος γενικού κυβερνήτη, άρχισε την επείγουσα
διακυβέρνηση της Ουράντια έχοντας ένα πλήρες επιτελείο της επιλογής του. Ανέθεσε αμέσως
σε όλους τους συνεργάτες και βοηθούς του τα καθήκοντά τους επί του πλανήτη. Ωστόσο, δεν
επέλεξε τους τρεις Εξατομικευμένους Προσαρμοστές οι οποίοι παρουσιάσθηκαν εμπρός του τη
στιγμή που ανέλαβε την αντιβασιλεία. Δεν εγνώριζε καν ότι θα εμφανίζονταν έτσι, διότι δεν
είχαν ποτέ εκδηλώσει την θεία παρουσία τους την εποχή της προηγούμενης αντιβασιλείας. Και
ο Μέγιστος αντιβασιλέας δεν ανέθεσε κάποια υπηρεσία, ή συγκεκριμένα καθήκοντα σ
αυτούς τους εθελοντικά προσφερθέντες Εξατομικευμένους Προσαρμοστές. Παρά ταύτα,
αυτές οι τρεις παν-προσωπικές υπάρξεις ήταν μεταξύ των πλέον δραστήριων από τις
πολυάριθμες τάξεις των ουράνιων υπάρξεων που υπηρετούσαν, τότε, στην Ουράντια.

223
Οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές προσφέρουν μία μεγάλη γκάμα υπηρεσιών σε
πολυάριθμες τάξεις συμπαντικών προσωπικοτήτων, ωστόσο δεν μας επιτρέπεται να
συζητήσουμε για τις λειτουργίες αυτές, με εξελικτικά πλάσματα ενοικούμενα από τους
Προσαρμοστές. Οι ασυνήθιστες αυτές ανθρώπινες θεότητες συγκαταλέγονται μεταξύ των
πλέον αξιοσημείωτων προσωπικοτήτων ολόκληρου του μεγάλου σύμπαντος και ουδείς τολμά
να προείπει ποιες θα μπορούσαν να είναι οι μελλοντικές τους αποστολές.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Μοναχικό Αγγελιαφόρο του Όρβοντον.)

224
 Αδάμ και Εύα

ΕΓΓΡΑΦΟ 74 Ο ΑΔΑΜ ΚΑΙ Η ΕΥΑ

(Αποσπάσματα)

Ο Αδάμ και η Εύα έφθασαν στην Ουράντια 37,848 χρόνια πριν το έτος 1934 μ.Χ.
Ήταν στο μέσον της εποχής όπου ο Κήπος βρισκόταν στη μεγαλύτερή του άνθιση όταν
έφθασαν. Το καταμεσήμερο και χωρίς αναγγελία, οι δύο σεραφικοί μεταφορείς,
συνοδευόμενοι από το διαπιστευμένο με τη μεταφορά των βιολογικών εξευγενιστών στην
Ουράντια επιτελείο της Τζερουζέμ, προσγειώθηκαν απαλά στην επιφάνεια του
περιστρεφόμενου πλανήτη, κοντά στο ναό του Πατέρα του Σύμπαντος. Ολόκληρο το έργο
της επανυλοποίησης των σωμάτων του Αδάμ και της Εύας πραγματοποιήθηκε μέσα στα όρια
αυτού του καινουργιοφτιαγμένου βωμού. Και από τη στιγμή της άφιξής τους, πέρασαν δέκα
μέρες πριν επαναδημιουργηθούν σε διττή ανθρώπινη μορφή, για να παρουσιασθούν ως οι
νέοι κυβερνήτες του κόσμου. Επανέκτησαν τις αισθήσεις τους ταυτόχρονα. Οι Υλικοί Υιοί και
οι Θυγατέρες πάντα υπηρετούν μαζί. Αποτελεί την ουσία της υπηρεσίας τους κάθε εποχή και
σε κάθε τόπο να μην χωρίζουν ποτέ. Τους ανατίθεται να εργάζονται σε ζευγάρια. Σπάνια
λειτουργούν μεμονωμένα.

1. Ο ΑΔΑΜ ΚΑΙ Η ΕΥΑ ΣΤΗΝ ΤΖΕΡΟΥΖΕΜ

Ο Πλανητικός Αδάμ και η Εύα της Ουράντια ήταν μέλη του αρχαιότερου σώματος των Υλικών
Υιών στην Τζερουζέμ, έχοντας από κοινού τον αριθμό 14,311. Ανήκαν στην τρίτη φυσική
σειρά και είχαν ύψος λίγο περισσότερο από δυόμισι μέτρα.

Όταν ο Αδάμ επελέγη για να έλθει στην Ουράντια, πέρασε, μαζί με τη σύντροφό του, από τα
υλικά εργαστήρια δοκιμασίας και ελέγχου της Τζερουζέμ. Για περισσότερες από δέκα
πέντε χιλιάδες χρόνια ήσαν διευθυντές στο τμήμα πειραματικής ενέργειας, όπως
αυτή εφαρμόζεται για την τροποποίηση των ζωντανών μορφών. Πολύ πριν από αυτό,
ήσαν δάσκαλοι στα σχολεία των πολιτών για τους νεοαφικνούμενους στη Τζερουζέμ. Και όλα
αυτά πρέπει να τα έχετε υπ όψιν σας σε σχέση με την διήγηση της μετέπειτα συμπεριφοράς
τους στην Ουράντια.

Όταν δημοσιεύθηκε η αναγγελία που καλούσε εθελοντές για την αποστολή του Αδαμικού
εγχειρήματος στην Ουράντια, ολόκληρο το αρχαιότερο σώμα των Υλικών Υιών και Θυγατέρων
προσφέρθηκε εθελοντικά. Οι εξεταστές Μελχισεδέκ, με την έγκριση του Λέιναφορτζ και των
Μέγιστων της Εντέντια, επέλεξαν, τελικά, τον Αδάμ και την Εύα, οι οποίοι εν συνεχεία
ήλθαν για να λειτουργήσουν ως βιολογικοί εξευγενιστές στην Ουράντια.

225
Το ζευγάρι αυτό της Τζερουζέμ άφησε πίσω του στην πρωτεύουσα της Σατάνια,
αλλά και αλλού, εκατό απογόνους πενήντα γιους και πενήντα θυγατέρες -
θαυμάσια πλάσματα που είχαν διαφύγει τις παγίδες της προόδου και που όλοι υπηρετούσαν
ως πιστοί επόπτες των προσδοκιών του σύμπαντος, κατά την εποχή της αναχώρησης των
γονέων τους για την Ουράντια. Και ήσαν όλοι παρόντες στον όμορφο ναό των Υλικών Υιών,
παρακολουθώντας τις αποχαιρετιστήριες τελετές που σχετίζονταν με τις τελευταίες
τελετουργίες της αποδοχής της επιφοίτησης. Τα παιδιά αυτά συνόδευσαν τους γονείς τους
στο αρχηγείο αποϋλοποίησης της τάξης τους και ήταν οι τελευταίοι που τους αποχαιρέτησαν
και τους ευχήθηκαν θεία ταχύτητα, καθώς εκείνοι κοιμούνταν στην προσωπική απώλεια της
συνείδησης η οποία προηγείται της προετοιμασίας για τη σεραφική μεταφορά. Τα παιδιά
πέρασαν λίγη ώρα μαζί, στον τόπο συνάντησης της οικογένειας, χαρούμενα που οι γονείς τους
επρόκειτο σύντομα να γίνουν οι ορατοί ηγέτες, στην πραγματικότητα οι μοναδικοί
κυβερνήτες, του πλανήτη 606 στο σύστημα της Σατάνια.

2. Η ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΑΣ

Ο Αδάμ και η Εύα κοιμήθηκαν στην Τζερουζέμ και όταν ξύπνησαν στο ναό του Πατέρα στην
Ουράντια, παρουσία μεγάλου πλήθους που είχε συγκεντρωθεί για να τους καλωσορίσει,
βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με δύο πλάσματα για τα οποία είχαν ακούσει πολλά, τον Βαν
και τον πιστό του συνεργάτη τον μαντον. Αυτοί οι δύο ήρωες της αποστασίας του
Καλιγκάστια ήσαν οι πρώτοι που τους καλωσόρισαν στο καινούργιο τους σπίτι, τον κήπο.

Η γλώσσα της Εδέμ ήταν μια Αντονική διάλεκτος, όπως τη μιλούσε ο μαντον. Ο Βαν και ο
μαντον είχαν βελτιώσει σημαντικά τη γλώσσα αυτή, φτιάχνοντας ένα καινούργιο αλφάβητο
με είκοσι τέσσερα γράμματα και έλπιζαν να τη δουν να γίνεται η γλώσσα της Ουράντια, καθώς
ο πολιτισμός της Εδέμ θα εξαπλώνονταν σ ολόκληρο τον κόσμο. Ο Αδάμ και η Εύα κατείχαν
πλήρως την ανθρώπινη αυτή διάλεκτο πριν φύγουν από τη Τζερουζέμ, έτσι ώστε ο γιος αυτός
του ντον άκουσε τον ανώτερο κυβερνήτη του κόσμου του να του απευθύνεται στην ίδια
του τη γλώσσα. Καθώς το νέο για την άφιξη του Αδάμ διαδόθηκε παντού, χιλιάδες μέλη των
γειτονικών φυλών αποδέχθηκαν τη διδασκαλία του Βαν και του μαντον, ενώ για μήνες και
μήνες, προσκυνητές συνέχιζαν να ξεχύνονται στην Εδέμ για να καλωσορίσουν τον Αδάμ και
την Εύα και να δηλώσουν την υποταγή τους στον αόρατο Πατέρα τους.

Αμέσως μόλις ξύπνησαν ο Αδάμ και η Εύα πήγαν με συνοδεία για την τυπική υποδοχή στο
μεγάλο ύψωμα, βόρεια του ναού. Ο φυσικός αυτός λόφος είχε διευρυνθεί και είχε ετοιμαστεί
για την εγκατάσταση των καινούργιων κυβερνητών του κόσμου. Εδώ, το μεσημέρι, η
επιτροπή υποδοχής της Ουράντια καλωσόρισε αυτό τον Υιό και τη Θυγατέρα του συστήματος
της Σατάνια.

Η επόμενη πράξη ήταν η παράδοση της διεύθυνσης της εποπτείας του πλανήτη στον Αδάμ και την Εύα
από τον αρχαιότερο Μελχισεδέκ, τον προϊστάμενο του συμβουλίου των υποδοχέων στην Ουράντια. Ο
Υλικός Υιός και η Θυγατέρα έδωσαν όρκο υποταγής στους Μέγιστους του Νορλάτιαντεκ και στον
Μιχαήλ του Νέβαδον και ανακηρύχθηκαν κυβερνήτες της Ουράντια από τον Βαν, ο οποίος έτσι
εκχώρησε την ονομαστική εξουσία, την οποία είχε για περισσότερο από εκατόν πενήντα χιλιάδες
χρόνια διατηρήσει συνεπεία της δράσης των υποδοχέων Μελχισεδέκ. Έτσι ο Αδάμ και η Εύα φόρεσαν
βασιλικούς μανδύες για την περίσταση αυτή, τη στιγμή που ανέλαβαν επίσημα την κυριαρχία του

226
κόσμου. Δεν είχαν χαθεί όλες οι τέχνες της Νταλαμέιτια από τον κόσμο. Η υφαντουργία
εξακολουθούσε να εξασκείται την εποχή της Εδέμ.

Τότε ακούσθηκε η αναγγελία των αρχαγγέλων και η εκπεμπόμενη φωνή του Γαβριήλ όρισε το
δεύτερο προσκλητήριο κρίσης της Ουράντια και την ανάσταση των κοιμώμενων
διασωθέντων της δεύτερης απονομής χάριτος και ελέους στον πλανήτη 606 της Σατάνια. Η
απονομή του Πρίγκιπα είχε τελειώσει, η εποχή του Αδάμ, η τρίτη πλανητική εποχή,
ανοίγει εν μέσω σκηνών άπειρου μεγαλείου. Και οι νέοι κυβερνήτες της Ουράντια αρχίζουν
την κυριαρχία τους κάτω από φαινομενικά ευνοϊκές συνθήκες, παρά την παγκόσμια σύγχυση
που προκλήθηκε εξ αιτίας της έλλειψης συνεργασίας των προκατόχων τους στην εξουσία επί
του πλανήτη.

3. Ο ΑΔΑΜ ΚΑΙ Η ΕΥΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ.

Έτσι τέλειωσε η πρώτη μέρα του Αδάμ και της Εύας στην απομονωμένη Ουράντια,
τον ευρισκόμενο σε σύγχυση πλανήτη της προδοσίας του Καλιγκάστια. Και περπατούσαν και
μιλούσαν πολύ μέσα στη νύχτα, την πρώτη τους νύχτα στη γη και ήταν τόσο μοναχική.

Η δεύτερη μέρα του Αδάμ στη γη πέρασε σε συνεδρίαση με τους πλανητικούς υποδοχείς και το
συμβούλιο εισηγητών. Από τους Μελχισεδέκ και τους συνεργάτες τους, ο Αδάμ και η Εύα έμαθαν
περισσότερα για τις λεπτομέρειες της εξέγερσης του Καλιγκάστια και το αποτέλεσμα της
αναστάτωσης αυτής πάνω στην πρόοδο του κόσμου. Και ήταν, συνολικά, μια αποκαρδιωτική ιστορία,
η μεγάλη αυτή αφήγηση της κακοδιαχείρισης των υποθέσεων του κόσμου. Έμαθαν όλα τα γεγονότα
πάνω στην απόλυτη κατάρρευση του σχεδίου του Καλιγκάστια για την επιτάχυνση της διαδικασίας
της κοινωνικής εξέλιξης.

Η τρίτη μέρα αφιερώθηκε στην επιθεώρηση του Κήπου. Από τα μεγάλα πουλιά που
μετέφεραν επιβάτες τα φάντορς ο Αδάμ και η Εύα κοιτούσαν κάτω, τις απέραντες
εκτάσεις του Κήπου, ενώ μεταφέρονταν στον αέρα πάνω από αυτό, το ωραιότερο σημείο στη
γη.

Την τέταρτη μέρα ο Αδάμ και η Εύα απευθύνθηκαν στη συνέλευση του Κήπου. Από
το λόφο απ όπου ξεκίνησαν μίλησαν στον κόσμο σχετικά με τα σχέδιά τους για την
αποκατάσταση του κόσμου και περιέγραψαν τις μεθόδους δια των οποίων θα προσπαθούσαν
να ανασχηματίσουν την κοινωνική κουλτούρα της Ουράντια από τα χαμηλά επίπεδα στα οποία
είχε πέσει, εξ αιτίας της αμαρτίας και της εξέγερσης. Τούτη ήταν μια σπουδαία μέρα και
έκλεισε με μια γιορτή για το συμβούλιο των ανδρών και των γυναικών οι οποίοι είχαν επιλεγεί
για να αναλάβουν υπεύθυνες θέσεις στην καινούργια διοίκηση των υποθέσεων του κόσμου.
Σημειώστε! Οι γυναίκες, όπως και οι άνδρες συμμετείχαν σ αυτή την ομάδα και
ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο στη γη, από την εποχή της
Νταλαμέιτια. Ήταν ένας εκπληκτικός νεωτερισμός να βλέπει κανείς την Εύα, μια γυναίκα, να
μοιράζεται τις τιμές και τις ευθύνες των υποθέσεων του κόσμου με έναν άνδρα. Κι έτσι
τέλειωσε η τέταρτη μέρα στη γη.

227
Η πέμπτη μέρα γέμισε με την συγκρότηση της προσωρινής κυβέρνησης, τη διοίκηση
η οποία επρόκειτο να λειτουργήσει έως ότου οι υποδοχείς Μελχισεδέκ θα εγκατέλειπαν την
Ουράντια.

Η έκτη ημέρα αφιερώθηκε στην επιθεώρηση των πολυάριθμων τύπων ανθρώπων

και ζώων. Κατά μήκος του τείχους, προς τα ανατολικά της Εδέμ, ο Αδάμ και η Εύα
συνοδεύονταν όλη την ημέρα, παρατηρώντας τα ζώα του πλανήτη και αποκτώντας καλύτερη
αντίληψη ως προς το τι πρέπει να γίνει ώστε να επέλθει η τάξη μέσα από τη σύγχυση, σ
ένα κόσμο κατοικούμενο από τόσο μεγάλη ποικιλία ζώντων πλασμάτων.

Εξέπληξε σε μεγάλο βαθμό εκείνους που συνόδευαν τον Αδάμ και την Εύα σ αυτό το ταξίδι
το να παρατηρούν πόσο απόλυτα κατανοούσε τη φύση και τη λειτουργία των χιλιάδων επί
χιλιάδων ζώων που του έδειχναν. Τη στιγμή που κοιτούσε ένα ζώο, μπορούσε να υποδείξει τη
φύση και τη συμπεριφορά του. Ο Αδάμ μπορούσε να δώσει ονόματα που να περιγράφουν την
προέλευση, τη φύση και τη λειτουργία όλων των υλικών πλασμάτων που έβλεπε. Εκείνοι που
τον οδηγούσαν σ αυτή την περιήγηση επιθεώρησης δεν γνώριζαν ότι ο καινούργιος
κυβερνήτης του κόσμου ήταν ένας από τους πλέον έμπειρους ανατόμους
ολόκληρης της Σατάνια. Και η Εύα ήταν εξ ίσου ειδήμων. Ο Αδάμ εξέπληξε τους
συντρόφους του περιγράφοντας πλήθος ζώντων πλασμάτων, πάρα πολύ μικρά για να μπορεί
να τα δει μάτι ανθρώπου.

Όταν η έκτη μέρα της προσωρινής τους παραμονής στη γη τελείωσε, ο Αδάμ και η Εύα
αναπαύθηκαν για πρώτη φορά στο καινούργιο τους σπίτι, «ανατολικά της Εδέμ.» Οι πρώτες
έξι μέρες της περιπέτειας στην Ουράντια ήταν πολυάσχολες και πρόσμεναν με μεγάλη
ευχαρίστηση μια ολόκληρη μέρα απαλλαγής απ όλες τις δραστηριότητες.

4. Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ

Τη νύκτα εκείνη, τη νύκτα που ακολούθησε την έκτη ημέρα, ενώ ο Αδάμ και η Εύα
κοιμούνταν, πράγματα παράξενα συνέβαιναν κοντά στο ναό του Πατέρα, στον κεντρικό τομέα
της Εδέμ. Εκεί, κάτω από τις ακτίνες ενός ώριμου φεγγαριού, εκατοντάδες ενθουσιασμένων
και συνεπαρμένων ανδρών και γυναικών άκουγαν επί ώρες τις παθιασμένες εκκλήσεις των
αρχηγών τους. Είχαν καλές προθέσεις, αλλά, απλώς, δεν μπορούσαν να καταλάβουν την
απλότητα του αδελφικού και δημοκρατικού τρόπου των καινούργιων κυβερνητών τους. Και
πολύ πριν το ξημέρωμα, οι νέοι και προσωρινοί διαχειριστές των θεμάτων του κόσμου
έφθασαν σ ένα σχεδόν ομόφωνο συμπέρασμα, ότι ο Αδάμ και η σύντροφός του ήταν
εντελώς μετριόφρονες και ανεπιτήδευτοι. Αποφάσισαν ότι η Θεότητα είχε κατέβει στη γη, με
τη μορφή του σώματος, ότι ο Αδάμ και η Εύα ήταν στην πραγματικότητα θεοί, ή κάτι άλλο
τόσο σχετικό με τέτοια ιδιότητα, ώστε να αξίζει την ταπεινή τους λατρεία.

228
Τα εκπληκτικά γεγονότα των πρώτων έξι ημερών του Αδάμ και της Εύας στη γη, ήταν στο
σύνολό τους πάρα πολύ για τον απροετοίμαστο νου ακόμη και των καλύτερων ανθρώπων του
κόσμου. Το κεφάλι τους στριφογύριζε. Είχαν παρασυρθεί από την πρόταση να φέρουν το
επιβλητικό ζευγάρι στον ναό του Πατέρα το καταμεσήμερο, ώστε ο καθένας να μπορέσει να
υποκλιθεί σε μία γεμάτη σεβασμό λατρεία και να πέσουν στη γη, δηλώνοντας ταπεινή
υποταγή. Και οι κάτοικοι του Κήπου ήσαν πράγματι ειλικρινείς σε όλ αυτά.

Ο Βαν διαμαρτυρήθηκε. Ο μαντον έλειπε, όντας υπεύθυνος της τιμητικής φρουράς που είχε
μείνει πίσω με τον Αδάμ και την Εύα κατά τη διάρκεια της νύκτας. Η διαμαρτυρία, όμως, του
Βαν δεν ελήφθη υπ όψιν. Του είπαν ότι ήταν κι αυτός το ίδιο μετριοπαθής, το ίδιο
ανεπιτήδευτος. Ότι δεν απείχε πολύ από το να είναι και ο ίδιος θεός, διαφορετικά πώς είχε
ζήσει τόσο πολύ στη γη και πώς είχε προκαλέσει ένα τόσο σπουδαίο γεγονός, όπως ήταν ο
ερχομός του Αδάμ; Και καθώς οι ξαναμμένοι Εδεμίτες ήταν έτοιμοι να τον πιάσουν και να τον
πάνε στο ύψωμα για να τον λατρέψουν, ο Βαν άνοιξε το δρόμο του ανάμεσα στο πλήθος και,
όντας σε θέση να επικοινωνεί με τους μεσοδιάστατους, έστειλε τον αρχηγό τους πολύ
βιαστικά στον Αδάμ.

Ήταν κοντά στην αυγή της έβδομης ημέρας στη γη, όταν ο Αδάμ και η Εύα άκουσαν το
απρόσμενο νέο της πρότασης αυτών των καλοπροαίρετων, αλλά παραπλανημένων θνητών.
Και τότε, ενώ ακόμη τα μεταφορικά πουλιά πετούσαν γρήγορα για να τους μεταφέρουν στο
ναό, οι μεσοδιάστατοι, όντας ικανοί να κάνουν παρόμοια πράγματα, μετέφεραν τον Αδάμ και
την Εύα στο ναό του Πατέρα. Ήταν νωρίς το πρωί της έβδομης αυτής ημέρας και από το
ύψωμα της τόσο πρόσφατης υποδοχής τους, απ όπου ο Αδάμ μίλησε για ώρα πολλή,
εξηγώντας τις εντολές των θείων υιών και κατέστησε σαφές στις γήινες αυτές διάνοιες ότι
μόνον ο Πατέρας και εκείνοι τους οποίους αυτός ορίζει μπορούν να λατρεύονται. Ο Αδάμ είπε
με απλά λόγια ότι μπορούσε να δεχθεί κάθε τιμή και να έχει κάθε σεβασμό, αλλά λατρεία,
ποτέ!

Ήταν μια κοσμοϊστορική μέρα και μόλις πριν το μεσημέρι, την ώρα περίπου της άφιξης του σεραφικού

αγγελιαφόρου που μετέφερε την αναγνώριση της Τζερουζέμ για την εγκατάσταση των κυβερνητών

του κόσμου, ο Αδάμ και η Εύα, ξεφεύγοντας από το πλήθος, έδειξαν προς το ναό του Πατέρα και

είπαν: «Πηγαίνετε τώρα στο υλικό έμβλημα της αόρατης παρουσίας του Πατέρα και υποκλιθείτε

για να δείξετε τη λατρεία σας γι αυτόν που μας δημιούργησε όλους και που μας κρατά στη ζωή.

Και ας γίνει η πράξη αυτή η ειλικρινής υπόσχεση ότι ποτέ ξανά δεν θα υποκύψετε στον πειρασμό να

λατρέψετε οποιονδήποτε εκτός του Θεού.» Όλοι έκαναν αυτό που τους διέταξε ο Αδάμ. Ο Υλικός

Υιός και η Θυγατέρα έμειναν μόνοι στο ύψωμα, με το κεφάλι σκυμμένο, ενώ ο λαός έπεφτε καταγής

γύρω από το ναό.

229
Και αυτή ήταν η απαρχή της παράδοσης της ημέρας του Σαββάτου. Πάντα στην
Εδέμ η έβδομη ημέρα ήταν αφιερωμένη στη μεσημβρινή συγκέντρωση στο ναό. Για
πάρα πολύ καιρό ήταν έθιμο να αφιερώνεται αυτή η ημέρα στην αυτοβελτίωση.

5. Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Για επτά, σχεδόν, χρόνια μετά την άφιξη του Αδάμ, παρέμειναν υπεύθυνοι οι υποδοχείς
Μελχισεδέκ, αλλά ήλθε τελικά η ώρα που παρέδωσαν τη διαχείριση των υποθέσεων του
κόσμου στον Αδάμ και επέστρεψαν στην Τζερουζέμ.

Για αιώνες ο Αδάμ και η Εύα είχαν διδαχθεί την τεχνική της βελτίωσης ενός κόσμου, ώστε να είναι
έτοιμος για την εξειδικευμένη τους συνεισφορά στην πρόοδο του εξελικτικού πολιτισμού. Τώρα, όμως,
βρίσκονταν πρόσωπο με πρόσωπο με προβλήματα πιεστικά, όπως η εγκαθίδρυση του νόμου και της
τάξης σ έναν κόσμο αγρίων, βαρβάρων και ημιπολιτισμένων ανθρώπινων υπάρξεων. Εκτός από τους
καλύτερους του πληθυσμού της γης, που είχαν συγκεντρωθεί στον Κήπο, λίγες μόνο ομάδες, εδώ κι
εκεί, ήσαν έτοιμες για να δεχθούν τον Αδαμικό πολιτισμό.

Ο Αδάμ έκανε μια ηρωική και αποφασιστική προσπάθεια να ιδρύσει μια παγκόσμια κυβέρνηση, αλλά
συναντούσε παντού πεισματική αντίδραση. Ο Αδάμ είχε ήδη θέσει σε λειτουργία ένα σύστημα
ομαδικού ελέγχου σ ολόκληρη την Εδέμ και είχε συνδέσει ομοσπονδιακά όλες αυτές τις ομάδες στη
λεγεώνα της Εδέμ. Ωστόσο προβλήματα, σοβαρά προβλήματα προέκυψαν όταν βγήκε έξω από τον
Κήπο και επεχείρησε να εφαρμόσει τις ιδέες αυτές στις εξωτερικές φυλές. Τη στιγμή που οι
συνεργάτες του Αδάμ άρχισαν να εργάζονται έξω από τον Κήπο, συνάντησαν την άμεση και
καλοσχεδιασμένη αντίσταση του Καλιγκάστια και του Νταλιγκάστια. Ο εκπεσών Πρίγκιπας είχε
εκθρονισθεί από παγκόσμιος κυβερνήτης, αλλά δεν είχε διωχθεί από τον πλανήτη. Βρισκόταν
ακόμα στη γη και μπορούσε, τουλάχιστον μέχρις ενός σημείου, να αντισταθεί σε όλα τα σχέδια του
Αδάμ για την αναμόρφωση της κοινωνίας των ανθρώπων. Ο Αδάμ προσπάθησε να προειδοποιήσει τις
φυλές κατά του Καλιγκάστια, αλλά το έργο του αυτό έγινε πολύ δύσκολο, επειδή ο αρχιεχθρός του
ήταν αόρατος στα μάτια των ανθρώπων.Υποχρεώθηκε, τελικά, να ανακαλέσει το πρόγραμμά του για
άμεση κοινωνικοποίηση. Επέστρεψε στη μέθοδο οργάνωσης του Βαν, χωρίζοντας τους Εδεμίτες σε
ομάδες των εκατό, με έναν αρχηγό η κάθε μία και με υπαρχηγούς υπεύθυνους για μικρότερες ομάδες
των δέκα.

Ο Αδάμ και η Εύα είχαν έλθει για να ιδρύσουν κυβέρνηση αντιπροσώπων στη θέση της
μοναρχίας, αλλά δεν βρήκαν κάποια κυβέρνηση που να αξίζει να λέγεται κυβέρνηση σ ολόκληρη
την επιφάνεια της γης. Επί του παρόντος ο Αδάμ εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια να ιδρύσει κυβέρνηση
αντιπροσώπων και πριν από την κατάρρευση του καθεστώτος της Εδέμ, επέτυχε να δημιουργήσει
εκατό, σχεδόν, εξωτερικά εμπορικά και κοινωνικά κέντρα, όπου ισχυρά άτομα κυβερνούσαν επ
ονόματί του.

6. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΑΣ

230
Ο νταμσαν υπήρξε ο πρωτότοκος της ιώδους φυλής της Ουράντια, ακολουθούμενος από την
αδελφή του και τον Ήβσαν το δευτερότοκο γιο του Αδάμ και της Εύας. Η Εύα ήταν μητέρα πέντε
παιδιών πριν φύγουν οι Μελχισεδέκ τριών γιων και δύο θυγατέρων. Τα επόμενα δύο ήσαν δίδυμα.
Γέννησε εξήντα τρία παιδιά, τριανταδύο κόρες και τριανταένα γιους, πριν το παραστράτημα. Όταν ο
Αδάμ και η Εύα εγκατέλειψαν τον Κήπο, η οικογένειά τους αποτελείτο από τέσσερις γενιές που
αριθμούσαν 1,647 καθαρούς απογόνους. Απέκτησαν σαράντα δύο παιδιά αφού έφυγαν από τον κήπο,
εκτός των δύο απογόνων που απέκτησαν από κοινού με τα θνητά γένη της γης. Και σ αυτό δεν
περιλαμβάνεται η γονική συμμετοχή του Αδάμ στους Νοδίτες και τις εξελικτικές φυλές.

Τα παιδιά του Αδάμ δεν έπιναν γάλα ζώων, όταν σταματούσαν να θηλάζουν τη μητέρα τους, σε ηλικία
ενός χρόνου. Η Εύα είχε πρόσβαση στο γάλα μεγάλης ποικιλίας καρπών και στους χυμούς πολλών
φρούτων και, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά τις χημικές ιδιότητες και την ενέργεια των τροφών αυτών,
τις συνδύαζε κατάλληλα για τη διατροφή των παιδιών της, μέχρι να βγάλουν δόντια.

Ενώ οι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο μαγείρευαν, εκτός του άμεσου Αδαμικού τομέα της
Εδέμ, τίποτε δεν μαγειρευόταν στο σπίτι του Αδάμ. Έβρισκαν την τροφή τους φρούτα, καρπούς
και δημητριακά έτοιμα καθώς ωρίμαζαν. Έτρωγαν μία φορά την ημέρα, λίγο μετά το μεσημέρι. Ο
Αδάμ και η Εύα απορροφούσαν «φως και ενέργεια» κατ ευθείαν από ορισμένες διαστημικές
εκπομπές σε συνδυασμό με τη λειτουργία του δένδρου της ζωής.

Τα σώματα του Αδάμ και της Εύας φεγγοβολούσαν, αλλά πάντα φορούσαν ρούχα συμμορφούμενοι
με το έθιμο των συντρόφων τους. Αν και ελάχιστα ρούχα φορούσαν κατά τη διάρκεια της ημέρας, το
βράδυ τυλίγονταν με νυκτερινά ρούχα. Η προέλευση του παραδοσιακού φωτοστέφανου που
περιβάλλει το κεφάλι των υποτιθέμενων ευσεβών και αγίων ανθρώπων χρονολογείται από τις
μέρες του Αδάμ και της Εύας. Εφ όσον οι εκπομπές φωτός των σωμάτων τους κρύβονταν σε
μεγάλο βαθμό από τα ρούχα τους, μόνο η ακτινοβολούσα λάμψη από το κεφάλι τους διακρίνετο. Οι
απόγονοι του νταμσαν πάντα παρουσίαζαν με τον τρόπο αυτό την άποψή τους για τα άτομα που
πιστεύετο ότι διέθεταν ασυνήθιστη πνευματική ανάπτυξη.

Ο Αδάμ και η Εύα μπορούσαν να επικοινωνούν μεταξύ τους αλλά και με τα άμεσαπαιδιά τους
από μία απόσταση περίπου ογδόντα χιλιομέτρων. Αυτή η ανταλλαγή σκέψεων επιτυγχάνετο μέσω
των μικροσκοπικών αεροθαλάμων που βρίσκονταν πολύ κοντά στον εγκέφαλό τους. Με τον
μηχανισμό αυτό, μπορούσαν να αποστέλλουν και να λαμβάνουν κύματα σκέψεων. Η δύναμη, όμως,
αυτή ανεστάλη ακαριαία, μόλις ο νους τους παραδόθηκε στην αταξία και την διάλυση του κακού.

Τα παιδιά του Αδάμ φοιτούσαν στα δικά τους σχολεία έως ότου γίνονταν δέκα έξι, με το μικρότερο να
διδάσκεται από το μεγαλύτερο. Τα μικρά άλλαζαν ασχολία κάθε τριάντα λεπτά, τα μεγαλύτερα κάθε
ώρα. Και ήταν σίγουρα ένα καινούργιο θέαμα στην Ουράντια να βλέπει κανείς αυτά τα παιδιά του
Αδάμ και της Εύας στο παιγνίδι, σε χαρούμενες και διασκεδαστικές δραστηριότητες, για την καθαρή
χαρά του παιγνιδιού και μόνο. Η διασκέδαση και το χιούμορ των σημερινών φυλών προέρχονται σε
μεγάλο βαθμό από το γένος του Αδάμ. Οι Αδαμίτες έτρεφαν όλοι μεγάλη εκτίμηση για τη μουσική,
ενώ διέθεταν επίσης έντονη αίσθηση του χιούμορ.

Η μέση ηλικία κατά την οποία μνηστεύονταν ήταν τα δέκα οκτώ και αυτοί οι νέοι εντάσσονταν στη
συνέχεια σε διετή μαθητεία, προετοιμαζόμενοι για την ανάληψη των καθηκόντων του γάμου. Στα

231
είκοσι είχαν το δικαίωμα να παντρευτούν. Και μετά το γάμο άρχιζαν την κύρια εργασία τους, ή
ακολουθούσαν ειδική προετοιμασία γι αυτήν.

7. Η ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ.

Τα παιδιά του Αδάμ, εκτός από φοίτηση τεσσάρων χρόνων στα σχολεία που βρίσκονταν δυτικά,
ζούσαν και εργάζονταν «ανατολικά της Εδέμ.» Εκπαιδεύονταν διανοητικά μέχρις ότου γίνονταν δέκα
έξι, σύμφωνα με τις μεθόδους των σχολείων της Τζερουζέμ. Από τα δέκα έξι ως τα είκοσι διδάσκονταν
στα σχολεία της Ουράντια στην άλλη άκρη του Κήπου, υπηρετώντας επίσης ως δάσκαλοι στις
μικρότερες τάξεις.

Ολόκληρη η επιδίωξη του συστήματος των δυτικών σχολείων του Κήπου ήταν η
κοινωνικοποίηση. Οι πρωινές περίοδοι ανάπαυσης ήταν αφιερωμένες στην πρακτική κηπουρική και
γεωργία, οι απογευματινές περίοδοι στα παιγνίδια συναγωνισμού. Τα βράδια περνούσαν με
κοινωνικές συναναστροφές και την καλλιέργεια ατομικών φιλικών σχέσεων. Η θρησκευτική και η
σεξουαλική εκπαίδευση θεωρούνταν δικαιοδοσία της οικογένειας, καθήκον των γονέων.

Τα σχολεία, στην πραγματικότητα κάθε δραστηριότητα του Κήπου, ήταν πάντα ανοικτά στους
επισκέπτες. οπλοι παρατηρητές γίνονταν ελεύθερα δεκτοί στην Εδέμ για σύντομες επισκέψεις. Για
να μείνει προσωρινά στον Κήπο, ένας Ουραντιανός έπρεπε να «υιοθετηθεί.» Λάμβανε οδηγίες πάνω
στο σχέδιο και το σκοπό της επιφοίτησης του Αδάμ, δήλωνε την πρόθεσή του να προσχωρήσει στην
αποστολή αυτή και έπειτα έκανε δήλωση νομιμοφροσύνης προς τους κοινωνικούς κανονισμούς του
Αδάμ και της πνευματικής κυριαρχίας του Πατέρα του Σύμπαντος.

Η κοινή ώρα λατρείας ήταν το μεσημέρι. Το απόγευμα ήταν η ώρα της οικογενειακής λατρείας. Ο
Αδάμ έκανε ό,τι μπορούσε για να αποθαρρύνει τη χρήση τυποποιημένων προσευχών, διδάσκοντας ότι
η ουσιαστική προσευχή πρέπει να είναι εντελώς προσωπική, ότι πρέπει να αποτελεί «επιθυμία της
ψυχής.» Ο Αδάμ προσπάθησε, επίσης, να αντικαταστήσει με προσφορά των καρπών της γης τις θυσίες
αίματος στις θρησκευτικές τελετές, αλλά ελάχιστη πρόοδο επέτυχε πριν από τη διάλυση του Κήπου.

Ο Αδάμ προσπάθησε να διδάξει στις φυλές την ισότητα των φύλων. Ο τρόπος με τον οποίον η Εύα
εργαζόταν στο πλευρό του συζύγου της έκανε βαθιά εντύπωση σε όλους τους κατοίκους του Κήπου. Ο
Αδάμ τους δίδαξε με σαφήνεια ότι η γυναίκα, εξ ίσου με τον άνδρα, συνεισφέρει τους ζωτικούς
αυτούς παράγοντες που ενώνονται για να δημιουργήσουν μία νέα ύπαρξη. Ως τότε, η ανθρωπότητα
πίστευε ότι ολόκληρη η διαδικασία της αναπαραγωγής βρισκόταν στις «λαγόνες του πατέρα.»
Αντιμετώπιζαν τη μητέρα σαν να ήταν απλά εκείνη που μεριμνούσε για την κυοφορία των αγέννητων
και την φροντίδα των νεογέννητων.

8. Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

232
Η ιστορία της δημιουργίας της Ουράντια σε έξι μέρες βασίστηκε στην παράδοση ότι ο Αδάμ και
η Εύα χρειάσθηκαν ακριβώς έξι μέρες για την αρχική τους επιθεώρηση στον Κήπο. Το γεγονός
αυτό χάρισε σχεδόν ιερή σημασία στη χρονική περίοδο της εβδομάδας, η οποία είχε αρχικά εισαχθεί
από τους Νταλαμεϊτιανούς. Το ότι ο Αδάμ χρειάσθηκε έξι μέρες για να επιθεωρήσει τον Κήπο και να
διατυπώσει τα προκαταρκτικά του σχέδια για ανασυγκρότηση δεν ήταν προαποφασισμένο. Εξελίσσετο
από μέρα σε μέρα. Η επιλογή της έβδομης ημέρας για τη λατρεία ήταν εντελώς συμπτωματική
προς τα γεγονότα που παρουσιάσθηκαν εδώ.

Ο μύθος της δημιουργίας του κόσμου σε έξι ημέρες ήταν μεταγενέστερος, στην πραγματικότητα
δημιουργήθηκε περισσότερο από τριάντα χιλιάδες χρόνια αργότερα. Ένα χαρακτηριστικό του μύθου,
η αιφνίδια εμφάνιση του ήλιου και της σελήνης, ίσως προήλθε από τις παραδόσεις σχετικά με
την κατά το παρελθόν αιφνίδια ανάδυση του κόσμου μέσα από ένα πυκνό διαστημικό νέφος
μορίων ύλης, που για πολύ καιρό είχε σκοτεινιάσει τον ήλιο και τη σελήνη.

Η ιστορία της δημιουργίας της Εύας από το πλευρό του Αδάμ είναι μια μπερδεμένη συμπύκνωση της
Αδαμικής άφιξης και της ουράνιας επέμβασης για την ανταλλαγή ζωτικών ουσιών οι οποίες είχαν
σχέση με την έλευση του υλικού επιτελείου του Πλανητικού Πρίγκιπα, περισσότερο από τετρακόσιες
πενήντα χιλιάδες χρόνια πριν.

Οι περισσότεροι από τους λαούς του κόσμου είχαν επηρεασθεί από την παράδοση ότι ο Αδάμ και η
Εύα είχαν σώματα που φτιάχτηκαν γι αυτούς μόλις έφθασαν στην Ουράντια. Η πεποίθηση ότι ο
άνθρωπος είχε φτιαχτεί από πηλό ήταν σχεδόν καθολική στο Ανατολικό Ημισφαίριο. Η παράδοση
αυτή μπορεί να βρεθεί από τα νησιά των Φιλιππίνων, και γύρω στον κόσμο, ως την Αφρική. Και
πολλοί λαοί αποδέχθηκαν την ιστορία αυτή ης προέλευσης του ανθρώπου από τον πηλό με κάποια
μορφή ειδικής δημιουργίας, στη θέση των προγενέστερων πεποιθήσεων περί προοδευτικής
δημιουργίας-εξέλιξης.

Η εκτίμηση της Παλαιάς Διαθήκης για τη δημιουργία χρονολογείται πολύ αργότερα από την
εποχή του Μωυσή. Εκείνος ποτέ δεν δίδαξε τους Εβραίους μια τέτοια διαστρεβλωμένη ιστορία.
Παρουσίασε, ωστόσο, μια απλή και συνοπτική αφήγηση της δημιουργίας στους Ισραηλίτες,
ελπίζοντας μ αυτό να μεγιστοποιήσει την έκκλησή τους προς αυτούς να λατρεύουν τον
Δημιουργό, τον Πατέρα του Σύμπαντος, τον οποίον αποκαλούσε ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ.

Στις πρώτες του διδασκαλίες, ο Μωυσής, με μεγάλη σύνεση, δεν επεχείρησε να γυρίσει πίσω, στην
εποχή του Αδάμ και εφ όσον ο Μωυσής υπήρξε ο ανώτατος διδάσκαλος των Εβραίων, οι ιστορίες
του Αδάμ συνδέθηκαν στενά με εκείνες της δημιουργίας. Το ότι οι παλαιότερες παραδόσεις
αναγνώριζαν τον προ του Αδάμ πολιτισμό, φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι οι μεταγενέστεροι
συντάκτες, με την πρόθεση να απαλείψουν όλες τις αναφορές στα προ της εποχής του Αδάμ
ανθρώπινα θέματα, παρέλειψαν να αφαιρέσουν την διαδεδομένη αναφορά στη μετανάστευση του Κάιν
στη γη του Νοντ, όπου βρήκε σύζυγο.

Οι Εβραίοι δεν είχαν γραπτή γλώσσα σε γενική χρήση για πάρα πολλούς αιώνες, αφού έφθασαν
στην Παλαιστίνη. Έμαθαν τη χρήση ενός αλφαβήτου από τους γειτονικούς Φιλισταίους, οι οποίοι
ήσαν πολιτικοί φυγάδες από τον ανώτερο πολιτισμό της Κρήτης. Οι Εβραίοι άφησαν ελάχιστα γραπτά
μνημεία μέχρι περίπου το 900 π.Χ. και μη έχοντας γραπτή γλώσσα ως μία τόσο μεταγενέστερη εποχή,

233
είχαν αρκετές διαφορετικές ιστορίες για τη δημιουργία σε χρήση, αλλά μετά την αιχμαλωσία στη
Βαβυλώνα έκλιναν περισσότερο προς το να αποδεχθούν μια τροποποιημένη Μεσοποταμιακή εκδοχή.

Η Εβραϊκή παράδοση αποκρυσταλλώθηκε την εποχή του Μωυσή και, επειδή εκείνος προσπάθησε να
βρει τη γενεαλογία του Αβραάμ ως την εποχή του Αδάμ, οι Εβραίοι υπέθεσαν ότι ο Αδάμ ήταν ο
πρώτος από ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο Γιαχβέ ήταν ο δημιουργός και αφού ο Αδάμ υποτίθεται ότι
ήταν ο πρώτος άνθρωπος, τότε ο Γιαχβέ πρέπει να είχε φτιάξει τον κόσμο ακριβώς πριν δημιουργήσει
τον Αδάμ. Και τότε, η παράδοση των έξι ημερών του Αδάμ πλέχτηκε στην ιστορία, με αποτέλεσμα,
χίλια σχεδόν χρόνια μετά την παραμονή του Μωυσή στη γη, να καταγραφεί η παράδοση της
δημιουργίας σε έξι μέρες και στη συνέχεια να αποδοθεί σ αυτόν.

Όταν οι Εβραίοι ιερείς επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ, είχαν ήδη ολοκληρώσει τη συγγραφή των
κειμένων τους πάνω στην αρχή των πραγμάτων. Σύντομα ισχυρίσθηκαν ότι οι διηγήσεις αυτές ήταν
μια πρόσφατα ανακαλυφθείσα εξιστόρηση της δημιουργίας γραμμένη από τον Μωυσή. Οι σύγχρονοί
τους όμως Εβραίοι, του 500, περίπου π.Χ., δεν θεώρησαν τα κείμενα αυτά θείες αποκαλύψεις. Τα
αντιμετώπισαν όπως περίπου οι μεταγενέστεροι λαοί αντιμετώπισαν τις μυθολογικές αφηγήσεις.

Αυτό το πλαστό έγγραφο, που πιστεύετο ότι ήταν οι διδασκαλίες του Μωυσή, ετέθη υπ όψιν του
Πτολεμαίου, του Έλληνα βασιλέα της Αιγύπτου, ο οποίος έβαλε να το μεταφράσει στα Ελληνικά μία
επιτροπή εβδομήντα φιλολόγων, για την καινούργια του βιβλιοθήκη στην Αλεξάνδρεια. Και έτσι, το
κείμενο αυτό βρήκε τη θέση του μεταξύ των συγγραμμάτων εκείνων που αργότερα έγιναν μέρος της
μετέπειτα συλλογής των «ιερών γραφών» της Εβραϊκής και της Χριστιανικής θρησκείας. Και δια της
ταυτοποίησης με τα θεολογικά αυτά συστήματα, παρόμοιες απόψεις για αιώνες επηρέασαν βαθιά τη
φιλοσοφία πολλών Δυτικών λαών.

Οι Χριστιανοί διδάσκαλοι διαιώνισαν την πίστη στην κατ εντολήν δημιουργία της ανθρώπινης φυλής
και όλα αυτά οδήγησαν κατ ευθείαν στη διατύπωση της υπόθεσης ενός προγενέστερου χρυσού αιώνα
ουτοπικής ευδαιμονίας και στη θεωρία της πτώσης του ανθρώπου, ή του υπερανθρώπου, η οποία
εξηγούσε τη μη ουτοπική κατάσταση της κοινωνίας. Οι απόψεις αυτές για τη ζωή και τη θέση του
ανθρώπου στο σύμπαν ήταν στην καλύτερη περίπτωση αποθαρρυντικές, αφού στηρίζονταν στην
πεποίθηση της οπισθοχώρησης, παρά της προόδου, ενώ επίσης υπαινίσσονταν μία εκδικητική Θεότητα
που είχε ρίξει την οργή της επί της ανθρώπινης φυλής ως τιμωρία για τα σφάλματα κάποιων,
προηγούμενων, πλανητικών διοικητών.

Ο «χρυσός αιώνας» είναι μύθος, αλλά η Εδέμ είναι γεγονός και ο πολιτισμός του Κήπου ανετράπη,
πραγματικά. Ο Αδάμ και η Εύα διηύθυναν τον Κήπο για εκατόν δεκαεπτά χρόνια όταν, εξ αιτίας
της ανυπομονησίας της Εύας και των σφαλμάτων κρίσης του Αδάμ, τόλμησαν να βγουν από τον δρόμο
που τους είχε ορισθεί, καταστρέφοντας πολύ γρήγορα τον εαυτό τους και προκαλώντας ολέθρια
καθυστέρηση στην εξελικτική πρόοδο ολόκληρης της Ουράντια.

(Παρουσιάσθηκε από τον Σολόνια, τη σεραφική «Φωνή στον Κήπο.»)

234
 Η παράβαση του Αδάμ και της Εύας

ΕΓΓΡΑΦΟ 75 Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΑΣ

Ύστερα από περισσότερα από εκατό χρόνια προσπαθειών στην Ουράντια, ο Αδάμ ελάχιστη
πρόοδο μπορούσε να δει έξω από τον Κήπο. Ο κόσμος, γενικά, δεν φαινόταν να προοδεύει
πολύ. Η πραγματοποίηση της βελτίωσης της φυλής έμοιαζε να βρίσκεται πάρα πολύ μακριά
και η κατάσταση φαινόταν τόσο απελπιστική, ώστε να χρειάζεται κάτι για βοήθεια, κάτι που
δεν περιλαμβάνετο στα αρχικά σχέδια. Τουλάχιστον αυτό ήταν που συχνά περνούσε από το
μυαλό του Αδάμ και που το είχε πει πολλές φορές στην Εύα. Ο Αδάμ και η σύντροφός του
ήσαν πιστοί, αλλά ήσαν απομονωμένοι από τους ομοίους τους και επιπλέον ήσαν οδυνηρά
δυστυχείς για την αξιοθρήνητη κατάσταση του κόσμου τους.

1. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ

Η Αδαμική αποστολή στην πειραματική, καμένη από την εξέγερση και απομονωμένη Ουράντια
ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα. Και ο Υλικός Υιός και η Θυγατέρα αντελήφθησαν αμέσως τις
δυσκολίες και την αβεβαιότητα της πλανητικής τους αποστολής. Παρά ταύτα, καταπιάστηκαν
θαρραλέα με το έργο της επίλυσης των πολύμορφων προβλημάτων τους. Όταν όμως
αφοσιώθηκαν στο μέγιστης σπουδαιότητας έργο της εξάλειψης των καθυστερημένων και
εκφυλισμένων από τα γένη των ανθρώπων, απογοητεύθηκαν πολύ. Δεν μπορούσαν να βρουν
διέξοδο από το δίλημμα δεν μπορούσαν να συμβουλευθούν τους ανωτέρους τους, είτε στην
Τζερουζέμ είτε στην Εντέντια. Βρίσκονταν εδώ, απομονωμένοι και, μέρα με την ημέρα,
αντιμέτωποι με ένα καινούργιο και περίπλοκο μπέρδεμα, ένα πρόβλημα που φαινόταν να είναι
άλυτο.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η πρώτη δουλειά ενός Πλανητικού Αδάμ και μιας Εύας θα ήταν ο
συντονισμός και η ανάμιξη των φυλών. Στην Ουράντια, όμως, ένα τέτοιο σχέδιο φαινόταν
σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθεί, επειδή οι φυλές, αν και βιολογικά έτοιμες, δεν είχαν
ποτέ απαλλαγεί από τα καθυστερημένα και εκφυλισμένα γένη τους.

Ο Αδάμ και η Εύα βρέθηκαν σε μια σφαίρα καθ ολοκληρίαν απροετοίμαστη για την
αναγγελία της αδελφοσύνης των ανθρώπων, σ έναν κόσμο που έψαχνε στα τυφλά, μέσα σε
αξιοθρήνητο πνευματικό σκοτάδι, καταδικασμένο σε σύγχυση που γινόταν ακόμη χειρότερη
από την αποτυχία της αποστολής της προηγούμενης διοίκησης. Η διάνοια και η ηθική
βρίσκονταν στα κατώτατα επίπεδα και αντί να αρχίσουν το έργο της επίτευξης θρησκευτικής
ενότητας, έπρεπε να ξαναρχίσουν το έργο του προσηλυτισμού των κατοίκων στις
απλούστερες μορφές θρησκευτικής πίστης. Αντί να βρουν μια γλώσσα έτοιμη να αποδεχθούν,
βρέθηκαν αντιμέτωποι με την παγκόσμια σύγχυση εκατοντάδων επί εκατοντάδων τοπικών
διαλέκτων. Κανείς Αδάμ πλανητικής υπηρεσίας δεν είχε ποτέ προσγειωθεί σε πιο
δύσκολο κόσμο. Τα εμπόδια φαίνονταν αξεπέραστα και τα προβλήματα πέρα από τις λύσεις
που θα μπορούσαν να δώσουν οι άνθρωποι.

235
Ήσαν απομονωμένοι και το φοβερό αίσθημα μοναξιάς που τους βάραινε γινόταν ακόμη
μεγαλύτερο από την πρώιμη αναχώρηση των υποδοχέων Μελχισεδέκ. Μόνο έμμεσα, μέσω
των τάξεων των αγγέλων, μπορούσαν να επικοινωνήσουν με οποιαδήποτε ύπαρξη εκτός του
πλανήτη. Σιγά-σιγά το κουράγιο τους εξασθένιζε, το ηθικό τους έφθινε και κάποιες
φορές η πίστη τους σχεδόν ταλαντεύετο. Θα μπορούσαν, όμως, να είχαν κάποτε
επιτύχει, αν ήταν περισσότερο προβλεπτικοί και υπομονετικοί. Και οι δύο τους,
ιδιαίτερα η Εύα, ήταν πάρα πολύ ανυπόμονοι. Δεν είχαν καμία διάθεση να υποστούν την
πολύχρονη δοκιμασία αντοχής. Ήθελαν να δουν κάποια άμεσα αποτελέσματα και τα είδαν, τα
αποτελέσματα, όμως, που εξασφάλισαν με τον τρόπο αυτό, απεδείχθησαν εντελώς
καταστροφικά και για τους ίδιους και για τον κόσμο τους.

2. Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΙΓΚΑΣΤΙΑ

Ο Καλιγκάστια έκανε συχνές επισκέψεις στον Κήπο και είχε πολλές συζητήσεις με τον Αδάμ
και την Εύα, εκείνοι, όμως, ήταν ανένδοτοι σε όλες τις προτάσεις του για συγκερασμό και
άμεσα εγχειρήματα. Είχαν εμπρός τους αρκετά από τα αποτελέσματα της εξέγερσης να τους
κάνουν δραστικά άτρωτους έναντι όλων αυτών των υπαινικτικών προτάσεων. Ακόμη και τα
μικρά παιδιά του Αδάμ έμεναν ανεπηρέαστα από τις προτάσεις συμφωνίας του Νταλιγκάστια.
Και φυσικά, ούτε ο Καλιγκάστια, ούτε ο συνεργάτης του είχαν δύναμη να επηρεάσουν
οποιοδήποτε άτομο παρά τη θέλησή του, πολύ λιγότερο να πείσουν τα παιδιά του Αδάμ να
πράξουν το κακό.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Καλιγκάστια ήταν ακόμη ο κατ όνομα Πλανητικός Πρίγκιπας της
Ουράντια, ένας παραπλανημένος αλλά, παρ όλ αυτά, ανώτερος Υιός του τοπικού σύμπαντος. Δεν
εκθρονίσθηκε απόλυτα ως την εποχή του Χριστού Μιχαήλ στην Ουράντια.

Ο εκπεσών Πρίγκιπας, ωστόσο, ήταν επίμονος και αποφασισμένος. Γρήγορα σταμάτησε να

ασχολείται με τον Αδάμ και αποφάσισε να προσπαθήσει μια πανούργα, πλάγια επίθεση στην
Εύα. Ο πονηρός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μοναδική ελπίδα επιτυχίας βρισκόταν στην
έξυπνη χρησιμοποίηση κατάλληλων ατόμων που ανήκαν στα ανώτερα στρώματα της φυλής
των Νοδιτών, των απογόνων του αλλοτινού υλικού επιτελείου του. Και τα σχέδιά του
ετοιμάσθηκαν ανάλογα για να παγιδεύσουν τη μητέρα της ιώδους φυλής.

Ήταν πέραν των προθέσεων της Εύας να κάνει οτιδήποτε θα αντιστρατεύετο στα
σχέδια του Αδάμ, ή θα έθετε σε κίνδυνο την πλανητική τους αποστολή. Γνωρίζοντας
την τάση των γυναικών να επιδιώκουν άμεσα αποτελέσματα από το να σχεδιάζουν
προνοητικά για αποτελέσματα στο απώτερο μέλλον, οι Μελχισεδέκ, προτού να φύγουν, είχαν
ειδικά ενημερώσει την Εύα ως προς τους ιδιαίτερους κινδύνους που περικύκλωναν την
απομονωμένη θέση τους στον πλανήτη και την είχαν ειδικώτερα προειδοποιήσει να μην
απομακρυνθεί από το πλευρό του συντρόφου της, δηλαδή, να μην επιχειρήσει κανένα
ατομικό, ή μυστικό τρόπο για να προαγάγει τις κοινές τους υποχρεώσεις. Η Εύα είχε
ακολουθήσει τις οδηγίες τους με μεγάλη ευσυνειδησία για περισσότερα από εκατό χρόνια και
ποτέ δεν είχε περάσει από το νου της ότι οποιοσδήποτε κίνδυνος μπορούσε να συνδεθεί με
τις όλο και περισσότερο οικείες και εμπιστευτικές συζητήσεις που απολάμβανε με κάποιον

236
Νοδίτη ηγέτη που λεγόταν Σεραπατέιτια. Ολόκληρη η υπόθεση εξελίχθηκε τόσο σταδιακά
και φυσικά, ώστε η Εύα κατελήφθη εξ απίνης.

3. Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΑΣ

Ο Αδάμ μόλις είχε συμπληρώσει τα πρώτα του εκατό χρόνια στη γη όταν ο Σεραπατέιτια, με
τον θάνατο του πατέρα του, έγινε αρχηγός της δυτικής Συριακής ομοσπονδίας των φυλών
των Νοδιτών. Ο Σεραπατέιτια ήταν ένας άνθρωπος με χρώμα καφέ, ένας λαμπρός απόγονος
του πάλαι ποτέ ηγέτη της επιτροπής υγείας της Νταλαμέιτια που πήρε για σύντροφό του μία
από τις μεγαλύτερες θηλυκές διάνοιες της γαλάζιας φυλής εκείνων των μακρινών καιρών. Δια
μέσου των αιώνων, η γενιά αυτή είχε διατηρήσει την εξουσία και ασκούσε μεγάλη επιρροή
ανάμεσα στις προς δυσμάς φυλές των Νοδιτών.

Ο Σεραπατέιτια είχε κάνει αρκετές επισκέψεις στον Κήπο και είχε εντυπωσιασθεί βαθιά από
την ορθότητα των σκοπών του Αδάμ. Και αμέσως αφού ανέλαβε την ηγεσία των Συρίων
Νοδιτών, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να εδραιώσει μια σχέση με το έργο του Αδάμ και της
Εύας στον Κήπο. Το μεγαλύτερο μέρος του λαού του τον ακολούθησε στο πρόγραμμα αυτό
και ο Αδάμ χάρηκε με το νέο ότι η ισχυρότερη και ευφυέστερη από όλες τις γειτονικές φυλές
είχε έλθει κοντά του, σχεδόν σύσσωμη, για να υποστηρίξει το πρόγραμμα για τη βελτίωση
του κόσμου. Ήταν αποφασιστικά εγκαρδιωτικό. Και αμέσως μετά το σπουδαίο αυτό συμβάν,
Ο Σεραπατέιτια και το καινούργιο του επιτελείο έγιναν δεκτοί από τον Αδάμ και την Εύα στο
ίδιο τους το σπίτι.

Ο Σεραπατέιτια έγινε ένας από τους πιο ικανούς και δραστήριους υπαρχηγούς του Αδάμ. Ήταν
απόλυτα έντιμος και βαθιά ειλικρινής σε όλες του τις δραστηριότητες. Δεν είχε συναίσθηση,
ούτε καν αργότερα, ότι χρησιμοποιείτο ως περιστασιακό όργανο του δόλιου Καλιγκάστια.

Τώρα πλέον ο Σεραπατέιτια έγινε ο αντιπρόεδρος της Εδεμικής επιτροπής επί των φυλετικών σχέσεων
και πολλά σχέδια καταστρώθηκαν για πιο δραστική εκτέλεση του έργου του να κερδίσουν τις μακρινές
φυλές για χάρη της υπόθεσης του Κήπου. Έκανε πολλές συσκέψεις με τον Αδάμ και την Εύα
ιδιαίτερα με την Εύα και συζήτησαν για πολλά σχέδια πάνω στη βελτίωση των μεθόδων τους. Μια
μέρα, ενώ συζητούσε με την Εύα, ο Σεραπατέιτια σκέφθηκε ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο αν, ενώ
περίμεναν τη στρατολόγηση πάρα πολλών από την ιώδη φυλή, θα μπορούσε να γίνει κάτι ενδιάμεσα,
ώστε να προαγάγει άμεσα τις ενδεείς φυλές που βρίσκονταν σε αναμονή. Ο Σεραπατέιτια ισχυρίσθηκε
ότι, αν οι Νοδίτες, ως η πλέον προοδευτική και συνεργαζόμενη φυλή, είχαν ένα ηγέτη από τη φυλή
τους, αλλά με μερική καταγωγή από την ιώδη γενεά, αυτό θα αποτελούσε ισχυρό δεσμό, ο οποίος θα
ένωνε τους λαούς αυτούς πιο στενά με τον Κήπο. Και όλα τούτα, ήρεμα και ειλικρινά, θεωρήθηκε ότι
ήταν για το καλό του κόσμου, αφού το παιδί αυτό, που επρόκειτο να ανατραφεί και να εκπαιδευθεί
στον Κήπο, θα ασκούσε μεγάλη επιρροή για το καλό στο λαό του πατέρα του.

Πρέπει και πάλι να τονισθεί ότι ο Σεραπατέιτια ήταν απόλυτα έντιμος και εντελώς
ειλικρινής για όλα όσα πρότεινε. Ούτε για μία φορά δεν υποπτεύθηκε ότι ήταν παιγνίδι στα
χέρια του Καλιγκάστια και του Νταλιγκάστια. Ο Σεραπατέιτια ήταν απόλυτα πιστός στο
σχέδιο της δημιουργίας ισχυρών εφεδρειών της ιώδους φυλής προτού επιχειρηθεί

237
η παγκόσμια αναβάθμιση των σε σύγχυση ευρισκόμενων λαών της Ουράντια. Όλα
αυτά, όμως, χρειάζονταν εκατοντάδες χρόνια για να ολοκληρωθούν κι αυτός ήταν
ανυπόμονος. Ήθελε να δει κάποια άμεσα αποτελέσματα κάτι, όσο ζούσε. Κατέστησε σαφές
στην Εύα ότι και ο Αδάμ συχνά αποθαρρύνετο από τα λίγα που είχαν επιτευχθεί προς την
κατεύθυνση της αναβάθμισης του κόσμου.

Για περισσότερα από πέντε χρόνια τα σχέδια αυτά ωρίμαζαν κρυφά. Τελικά, ωρίμασαν μέχρι
του σημείου που η Εύα συναίνεσε να κάνει μια μυστική συνομιλία με τον Κάνο, τη
λαμπρότερη διάνοια και δραστήριο ηγέτη της γειτονικής αποικίας φιλικών Νοδιτών. Ο Κάνο
ήταν πολύ φιλικός προς το Αδαμικό καθεστώς. Στην πραγματικότητα, ήταν ο αγνός
πνευματικός ηγέτης εκείνων των γειτόνων Νοδιτών που διατηρούσαν φιλικές σχέσεις με τον
Κήπο.

Η μοιραία συνάντηση έγινε στο μισόφωτο της φθινοπωρινής εσπέρας, όχι μακριά από το σπίτι
του Αδάμ. Η Εύα δεν είχε ποτέ πριν συναντήσει τον όμορφο και γεμάτο ενθουσιασμό Κάνο
κι εκείνος ήταν ένα θαυμάσιο δείγμα της επιβίωσης της σωματικής δομής και της
ασυνήθιστης ευφυΐας των μακρινών του προγόνων, που ανήκαν στο επιτελείο του Πρίγκιπα.
Και ο Κάνο, επίσης, πίστεψε βαθιά στην ορθότητα του σχεδίου του Σεραπατέιτια. (Εκτός του
Κήπου, οι πολλαπλές σχέσεις ήταν κοινή πρακτική.) Επηρεασμένη από την κολακεία, τον
ενθουσιασμό και τη μεγάλη προσωπική πεποίθηση, η Εύα συναίνεσε, εκεί και τότε,
να ξεκινήσει το πολυσυζητημένο εγχείρημα, να προσθέσει το δικό της μικρό σχέδιο
για τη σωτηρία του κόσμου στο ευρύτερο και περισσότερο μεγαλεπήβολο θείο
σχέδιο. Προτού καταλάβει καλά τι συνέβαινε, το μοιραίο βήμα είχε γίνει. Ήταν
πλέον γεγονός.

4. Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΑΣΗΣ

Η ουράνια ζωή του πλανήτη βρισκόταν σε αναβρασμό. Ο Αδάμ αντιλαμβάνετο ότι κάτι δεν
πήγαινε καλά και ζήτησε από την Εύα να έλθει μαζί του στον Κήπο. Και τώρα, για πρώτη
φορά, ο Αδάμ άκουσε ολόκληρη την ιστορία του επί μακρόν προετοιμαζόμενου
σχεδίου για την επιτάχυνση της βελτίωσης του κόσμου δια της λειτουργίας,
ταυτόχρονα, προς δύο κατευθύνσεις: την εκτέλεση του θείου σχεδίου μαζί με την
εκτέλεση του εγχειρήματος του Σεραπατέιτια.

Και καθώς ο Υλικός Υιός και η Θυγατέρα συζητούσαν, έτσι, στο φεγγαροφωτισμένο Κήπο, «η
φωνή στον Κήπο» τους επέπληξε για ανυπακοή. Κι εκείνη η φωνή δεν ήταν άλλη από τη
δική μου αναγγελία προς το ζευγάρι της Εδέμ ότι είχαν παραβιάσει τη σύμβαση του Κήπου.
Ότι είχαν παρακούσει τις εντολές των Μελχισεδέκ. Ότι είχαν κάνει παράβαση κατά την
εκτέλεση των όρκων πίστης που είχαν δώσει στον κυρίαρχο του συστήματος.

Η Εύα είχε συναινέσει να συμμετάσχει στην άσκηση του καλού και του κακού. Το καλό είναι η

πραγματοποίηση των θείων σχεδίων. Η αμαρτία είναι η εσκεμμένη παραβίαση της θείας θέλησης. Το

238
κακό είναι η κακή τακτοποίηση των σχεδίων και η λανθασμένη προσαρμογή των τεχνικών που

κατέληξαν σε παγκόσμια δυσαρμονία και πλανητική σύγχυση.

Κάθε φορά που το ζευγάρι του Κήπου έτρωγε από τον καρπό του δένδρου της ζωής,
προειδοποιείτο από τον αρχάγγελο συνοδό να αρνηθεί να παραδοθεί στις υποδείξεις του
Καλιγκάστια, να συνδυάσει το καλό με το κακό. Τους είχαν προειδοποιήσει ότι: «Την ημέρα
που θα συνδέσετε το καλό με το κακό, να είσαστε βέβαιοι ότι θα γίνετε όπως οι
θνητοί του κόσμου. Να είσαστε βέβαιοι ότι θα πεθάνετε.»

Η Εύα μίλησε στον Κάνο γι αυτήν την συχνά επαναλαμβανόμενη προειδοποίηση, τη μοιραία
στιγμή της μυστικής τους συνάντησης, αλλά ο Κάνο, μη γνωρίζοντας τη σημασία, ή τη
σπουδαιότητα μιας τέτοιας προειδοποίησης, την διαβεβαίωσε ότι οι άνδρες και οι γυναίκες με
αγαθά κίνητρα και αγνές προθέσεις δεν μπορούσαν να κάνουν κακό. Ότι βέβαια δεν θα
πέθαινε, αλλά μάλλον ότι θα ξαναζούσε στο πρόσωπο του παιδιού τους, που θα μεγάλωνε για
να βοηθήσει και να σταθεροποιήσει τον κόσμο.

Αν και το σχέδιο αυτό της τροποποίησης του θείου σχεδίου είχε συλληφθεί και
εκτελεσθεί με απόλυτη μυστικότητα και μόνο με τα ευγενέστερα κίνητρα για στην
ευημερία του κόσμου, απετέλεσε πράξη κακή, διότι αντιπροσώπευε το λανθασμένο
τρόπο δια του οποίου επιτυγχάνονται ορθά αποτελέσματα, αφού ξεφεύγει από τον
ίσιο δρόμο, από το θείο σχέδιο.

Μίλησα στον πατέρα και τη μητέρα της ιώδους φυλής εκείνη τη νύκτα στον Κήπο, όπως
επέτασσε το καθήκον μου υπό τις θλιβερές εκείνες συνθήκες. κουσα με προσοχή την
αφήγηση όλων εκείνων που είχαν οδηγήσει στην παράβαση της Μητέρας Εύας και έδωσα και
στους δύο συμβουλές και ορμήνιες πάνω στην παρούσα κατάσταση. Μερικές από τις
συμβουλές μου τις ακολούθησαν. Μερικές τις αγνόησαν. Η συζήτηση αυτή εμφανίζεται στις
καταγραφές σας ως «ο Κύριος και Θεός που φωνάζει τον Αδάμ και την Εύα στον Κήπο και
ρωτά, πού είσαστε; » Ήταν πρακτική των μεταγενέστερων γενεών να αποδίδουν
οτιδήποτε ασυνήθιστο και παράξενο, είτε υλικό, είτε πνευματικό, κατ ευθείαν στην
προσωπική παρέμβαση των Θεών.

5. ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΑΣΗΣ

Η απογοήτευση της Εύας ήταν πράγματι παθητική. Ο Αδάμ κατάλαβε τη δυσάρεστη

κατάσταση στο σύνολό της και, ενώ είχε πληγωθεί και αποθαρρυνθεί, ένοιωθε μόνο οίκτο και
συμπόνια για τη σύντροφό του που έσφαλε.

239
Ήταν μέσα στην απελπισία της συνειδητοποίησης της αποτυχίας που ο Αδάμ, την επομένη του
ολισθήματος της Εύας, αναζήτησε την Λαόττα, την ευφυή Νοδίτισσα που ήταν επικεφαλής των
δυτικών σχολείων του Κήπου και εσκεμμένα διέπραξε την αφροσύνη της Εύας. Αλλά, μην το
παρεξηγήσετε. Ο Αδάμ δεν εξαπατήθηκε. Γνώριζε ακριβώς τι έκανε. Σκόπιμα διάλεξε να
μοιρασθεί τη μοίρα της Εύας. Αγαπούσε τη σύντροφό του, με μια πάνω από το ανθρώπινο
αφοσίωση και η σκέψη της πιθανότητας μιας μοναχικής αγρυπνίας στην Ουράντια χωρίς αυτήν
ήταν περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει.

Όταν έμαθαν τι είχε συμβεί στην Εύα, οι εξαγριωμένοι κάτοικοι του Κήπου έγιναν
ανεξέλεγκτοι. Κήρυξαν πόλεμο στη γειτονική αποικία των Νοδιτών. Ξεχύθηκαν από τις πύλες
της Εδέμ και έπεσαν πάνω στον απροετοίμαστο κόσμο καταστρέφοντάς τους εντελώς δεν
άφησαν ούτ έναν άνδρα, γυναίκα, ή παιδί. Και ο Κάνο, ο πατέρας του αγέννητου
ακόμη Κάιν, χάθηκε κι αυτός.

Μόλις αντελήφθη τι είχε συμβεί, ο Σεραπατέιτια κυριεύθηκε από κατάπληξη και γέμισε με
φόβο και ενοχές. Την επομένη έπεσε και πνίγηκε στο μεγάλο ποτάμι. Τα παιδιά του Αδάμ
προσπάθησαν να παρηγορήσουν την απελπισμένη τους μητέρα, ενώ ο πατέρας τους
περιπλανήθηκε μόνος για τριάντα μέρες. Στο τέλος αυτού του διαστήματος η σύνεση
επεκράτησε και ο Αδάμ επέστρεψε στο σπίτι και άρχισε να σχεδιάζει το μελλοντικό τους
πρόγραμμα δράσης.

Τις συνέπειες της αφροσύνης των παραπλανημένων γονιών τις υφίστανται συχνά και τα αθώα
παιδιά τους. Οι ακέραιοι και ευγενικοί γιοι και θυγατέρες του Αδάμ και της Εύας
εξουθενώθηκαν από την ανεξήγητη πίκρα της απίστευτης τραγωδίας, που τόσο ξαφνικά και
άσπλαχνα είχε πέσει επάνω τους. Το μεγαλύτερο από τα παιδιά αυτά, ούτε μετά από πενήντα
χρόνια δεν είχε συνέλθει από τη θλίψη και τη στενοχώρια των τραγικών εκείνων ημερών,
από τον τρόμο, ιδιαίτερα, εκείνης της περιόδου των τριάντα ημερών, όταν ο πατέρας τους
έφυγε από το σπίτι, ενώ η συγχυσμένη μητέρα τους είχε πλήρη άγνοια για το πού βρισκόταν
εκείνος, ή για το τι του είχε συμβεί.

Και οι τριάντα μέρες αυτές ήταν ατέλειωτες σαν τριάντα χρόνια θλίψης και δυστυχίας για την
Εύα. Η ευγενική αυτή ψυχή ποτέ δεν συνήλθε απόλυτα από τις επιπτώσεις αυτής της
βασανιστικής περιόδου διανοητικού άλγους και πνευματικής θλίψης. Καμία ιδιαιτερότητα των
μετέπειτα απωλειών, αλλά και των υποκειμενικών κακουχιών τους, μπόρεσε ποτέ να συγκριθεί
στην μνήμη της Εύας με τις τρομερές εκείνες ημέρες και τις φριχτές νύκτες της μοναξιάς και
της αβάσταχτης αβεβαιότητας. Έμαθε την απερίσκεπτη ενέργεια του Σεραπατέιτια και δεν
γνώριζε αν ο σύντροφός της είχε σκοτωθεί μέσα στη λύπη του, ή αν είχε απαλειφθεί από τον
κόσμο ως τιμωρία του ολισθήματός της. Και όταν γύρισε ο Αδάμ, η Εύα ένοιωσε μια γεμάτη
ικανοποίηση χαρά και ευγνωμοσύνη, που ποτέ δεν ξεχάστηκε στη μακρόχρονη και δύσκολη
στη διαβίωση σχέση τους της επίπονης υπηρεσίας.

Ο καιρός περνούσε, ο Αδάμ, ωστόσο, δεν ήταν βέβαιος για τη φύση της αμαρτίας
τους, έως εβδομήντα μέρες μετά την παράβαση της Εύας, όταν οι υποδοχείς
Μελχισεδέκ επέστρεψαν στην Ουράντια και ανέλαβαν τη δικαιοδοσία επί των
υποθέσεων του κόσμου. Και τότε, ο Αδάμ έμαθε ότι είχαν αποτύχει.

240
Μεγαλύτερα προβλήματα, ωστόσο, βρίσκονταν σε εξέλιξη: Το νέο της εξόντωσης της αποικίας των
Νοδιτών κοντά στην Εδέμ δεν άργησε να φθάσει στην πατρική φυλή του Σεραπατέιτια στο βορρά και
τώρα, μια μεγάλη στρατιά συναθροιζόταν για να προελάσει στον Κήπο. Και αυτή ήταν η αρχή ενός
μακρόχρονου και άσπονδου πολέμου μεταξύ των Αδαμιτών και των Νοδιτών, αφού οι εχθροπραξίες
αυτές κράτησαν για καιρό, μετά την μετανάστευση του Αδάμ και των οπαδών του στον δεύτερο κήπο,
στην κοιλάδα του Ευφράτη. Υπήρξε μία έντονη και μακρόχρονη «εχθρότητα ανάμεσα στον άνδρα
αυτόν και στη γυναίκα, ανάμεσα στο σπόρο του και στον σπόρο της.»

6. Ο ΑΔΑΜ ΚΑΙ Η ΕΥΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ ΤΟΝ ΚΗΠΟ.

Όταν ο Αδάμ έμαθε ότι οι Νοδίτες βρίσκονταν καθ οδόν, ζήτησε τη συμβουλή των
Μελχισεδέκ, εκείνοι, όμως, αρνήθηκαν να τον συμβουλέψουν, λέγοντάς του μόνο να κάνει
ό,τι νόμιζε καλύτερο και υποσχόμενοι τη φιλική τους συνεργασία, κατά το δυνατόν, σε
οτιδήποτε εκείνος θα αποφάσιζε. Είχε απαγορευθεί στους Μελχισεδέκ να αναμιχθούν στα
προσωπικά σχέδια του Αδάμ και της Εύας.

Ο Αδάμ γνώριζε ότι η Εύα είχε αποτύχει. Η παρουσία των υποδοχέων Μελχισεδέκ του το είπε,
αν και δεν γνώριζε ακόμη τίποτα για την ατομική κατάληξη της μελλοντικής τους μοίρας.
Έκανε μια ολονύκτια σύσκεψη με περίπου χίλιους διακόσιους πιστούς οπαδούς που
υποσχέθηκαν να ακολουθήσουν τον αρχηγό τους και την επόμενη μέρα το μεσημέρι, οι
οδοιπόροι αυτοί έφυγαν από την Εδέμ προς αναζήτηση νέας εστίας. Ο Αδάμ δεν αγαπούσε
τον πόλεμο και ως εκ τούτου επέλεξε να εγκαταλείψει τον πρώτο κήπο στους
Νοδίτες χωρίς να αντισταθεί.

Το καραβάνι της Εδέμ σταμάτησε την τρίτη ημέρα έξω από τον Κήπο εξ αιτίας της άφιξης των
σεραφικών μεταφορέων από την Τζερουζέμ. Και για πρώτη φορά, ο Αδάμ και η Εύα πληροφορήθηκαν
τι επρόκειτο να γίνουν να παιδιά τους. Ενώ οι μεταφορείς περίμεναν σε ετοιμότητα, σ εκείνα τα
παιδιά που είχαν φθάσει στην ηλικία επιλογής (είκοσι χρόνων), δόθηκε η δυνατότητα να παραμείνουν
στην Ουράντια με τους γονείς τους, ή να τεθούν υπό την προστασία των Μέγιστων του Νορλάτιαντεκ.
Τα δύο τρίτα επέλεξαν να πάνε στην Εντέντια. Περίπου το ένα τρίτο επέλεξε να παραμείνει με τους
γονείς τους. Όλα τα παιδιά που των οποίων η ηλικία ήταν μικρότερη από την ηλικία επιλογής
μεταφέρθηκαν στην Εντέντια. Κανείς δεν μπορούσε να δει τη θλιβερή αναχώρηση αυτού του Υλικού
Υιού, της Θυγατέρας και των παιδιών τους, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι η μοίρα του παραβάτη
είναι σκληρή. Οι απόγονοι αυτοί του Αδάμ και της Εύας βρίσκονται πλέον στην Εντέντια. Δεν
γνωρίζουμε τι πρόκειται να τους συμβεί.

Ήταν ένα θλιβερό, πολύ θλιβερό καραβάνι αυτό που ετοιμαζόταν να ταξιδέψει. Τι
θα μπορούσε να είναι πιο τραγικό! Να έχουν έλθει σ έναν κόσμο, με τόσο
μεγάλες προσδοκίες, να τους έχουν δεχθεί τόσο ευνοϊκά και μετά να φύγουν
ατιμασμένοι από την Εδέμ, μόνο και μόνο για να χάσουν τα τρία τέταρτα των
παιδιών τους, πριν ακόμη βρουν ένα καινούργιο τόπο για να μείνουν!

241
 7. Ο ΞΕΠΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΑΣ

Ήταν όταν σταμάτησε το Εδεμικό καραβάνι, που ο Αδάμ και η Εύα πληροφορήθηκαν τη
φύση της παράβασής τους και ενημερώθηκαν για την τύχη τους. Ο Γαβριήλ εμφανίσθηκε
για να αναγγείλει την απόφαση. Και η ετυμηγορία ήταν αυτή: Ο Πλανητικός Αδάμ και η
Εύα της Ουράντια είχαν κριθεί ένοχοι. Είχαν παραβιάσει τη συνθήκη της
επιτροπείας τους, ως κυβερνήτες αυτού του κατοικημένου κόσμου.

Ενώ ήσαν καταβεβλημένοι από το αίσθημα ενοχής, ο Αδάμ και η Εύα ήσαν πολύ
ευχαριστημένοι με την ανακοίνωση ότι οι κριτές τους στον Σάλβινγκτον τους είχαν απαλλάξει
από όλες τις κατηγορίες για «περιφρόνηση της κυβέρνησης του σύμπαντος.» Δεν είχαν κριθεί
ένοχοι για εξέγερση.

Το ζευγάρι της Εδέμ πληροφορήθηκε ότι είχαν υποβαθμιστεί στην κατάσταση των
θνητών του κόσμου. Ότι πρέπει, εφεξής, να συμπεριφέρονται όπως οι άνδρες και
οι γυναίκες της Ουράντια, να αναζητήσουν το μέλλον τους στο μέλλον των φυλών
του κόσμου.

Πολύ καιρό προτού ο Αδάμ και η Εύα αφήσουν την Τζερουζέμ, οι εκπαιδευτές τους, τους
είχαν εξηγήσει πλήρως τις συνέπειες οποιασδήποτε ζωτικής σημασίας απόκλισης από τα θεία
σχέδια. Τους είχα προσωπικά και επανειλημμένα προειδοποιήσει, τόσο πριν, όσο και μετά την
άφιξή τους στην Ουράντια, ότι η υποβάθμιση στην κατάσταση των θνητών ανθρώπων θα
ήταν το βέβαιο αποτέλεσμα, η βέβαιη τιμωρία, που οπωσδήποτε θα ακολουθούσε την
παράβαση στην εκτέλεση της αποστολής τους επί του πλανήτη. Η συνειδητοποίηση όμως, της
αθανασίας των υιών υλικής τάξης είναι βασική για την σαφή κατανόηση των συνεπειών που
ακολούθησαν την παράβαση του Αδάμ και της Εύας.

1. Ο Αδάμ και η Εύα, όπως και οι σύντροφοί τους στην Τζερουζέμ, διατήρησαν την
αθάνατη φύση τους δια της διανοητικής σχέσης τους με το κύκλωμα διανοητικής βαρύτητας
του Πνεύματος. Όταν η ζωτική αυτή συντήρηση διακοπεί, εξ αιτίας διανοητικής διάζευξης,
τότε, ανεξάρτητα από το πνευματικό επίπεδο του συγκεκριμένου πλάσματος, η ιδιότητα της
αθανασίας χάνεται. Η κατάσταση των θνητών, ακολουθούμενη από τη σωματική διάλυση,
ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια της διανοητικής παράβασης του Αδάμ και της Εύας.

2. Ο Υλικός Υιός και η Θυγατέρα της Ουράντια, έχοντας επιπλέον προσωποποιηθεί

ώστε να μοιάζουν με τους θνητούς αυτού του κόσμου, είχαν μεγαλύτερη εξάρτηση από τη
διατήρηση ενός διπλού κυκλοφορικού συστήματος, το ένα μέρος του οποίου ξεκινούσε από
την υλική τους φύση, το άλλο από την υπερ-ενέργεια που ήταν αποθηκευμένη στον καρπό
του δένδρου της ζωής. Ο συνοδός αρχάγγελος πάντα προειδοποιούσε τον Αδάμ και την Εύα
ότι κατάχρηση της εμπιστοσύνης θα μεγιστοποιούσε την υποβάθμιση της κατάστασής τους
και η πρόσβαση σ αυτήν την ενεργειακή πηγή δεν θα τους επετρέπετο μετά την
κατάχρηση.

242
Ο Καλιγκάστια πράγματι πέτυχε να παγιδεύσει τον Αδάμ και την Εύα αλλά δεν
πέτυχε το σκοπό του, να τους οδηγήσει σε ανοικτή εξέγερση κατά της κυβέρνησης
του σύμπαντος. Αυτό που είχαν κάνει ήταν αληθινά κακό, αλλά ποτέ δεν ήσαν
ένοχοι για περιφρόνηση της αλήθειας, ούτε προσχώρησαν εσκεμμένα σε
επανάσταση κατά της δίκαιης κυριαρχίας του Πατέρα του Σύμπαντος και του
Δημιουργού Υιού του.

8. Η ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΗ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο Αδάμ και η Εύα πράγματι εξέπεσαν από την υψηλή θέση των υλικών υιών στην κατώτερη
κατάσταση του θνητού ανθρώπου. Αυτό, όμως, δεν ήταν η πτώση του ανθρώπου. Η
ανθρώπινη φυλή είχε εξευγενισθεί, παρά τις άμεσες συνέπειες της κατάχρησης του Αδάμ. Αν
και το θείο σχέδιο του να δοθεί η ιώδης φυλή στους λαούς της Ουράντια διεκόπη, οι φυλές
των ανθρώπων ωφελήθηκαν πάρα πολύ από την περιορισμένη συνεισφορά που ο Αδάμ και οι
απόγονοί του έκαναν στις φυλές της Ουράντια.

Η πτώση του ανθρώπου δεν συνέβη. Η ιστορία της ανθρώπινης φυλής είναι μια ιστορία
προοδευτικής εξέλιξης και η Αδαμική πλήρωση άφησε τους λαούς του κόσμου βελτιωμένους
σε μεγάλο βαθμό, σε σχέση με την προηγούμενη βιολογική τους κατάσταση. Τα καλύτερα
γένη της Ουράντια περιέχουν πλέον κληρονομικούς παράγοντες που προέρχονται από
τέσσερις ξεχωριστές πηγές: Τους Αντονίτες, τους Σαντζίκ, τους Νοδίτες και τους Αδαμίτες.

Ο Αδάμ δεν πρέπει να θεωρηθεί ως αιτία κατάρας επί της ανθρώπινης φυλής. Ενώ πράγματι απέτυχε
στο να επιτελέσει το θείο σχέδιο, ενώ πράγματι παρέβη τη συνθήκη του με τη θεότητα, ενώ αυτός και
η σύντροφός του ασφαλώς υποβαθμίσθηκαν στην κατηγορία των πλασμάτων, παρ όλα ταύτα, η
συμβολή τους στην ανθρώπινη φυλή βοήθησε πολύ για να προαχθεί ο πολιτισμός στην Ουράντια.

Εκτιμώντας τα αποτελέσματα της Αδαμικής αποστολής στον κόσμο σας, η δικαιοσύνη απαιτεί
την αναγνώριση της κατάστασης του πλανήτη. Ο Αδάμ ήλθε αντιμέτωπος με ένα σχεδόν
ακατόρθωτο έργο όταν, μαζί με την όμορφη σύντροφό του, μεταφέρθηκε από την Τζερουζέμ
σ αυτό τον ζοφερό και σε σύγχυση ευρισκόμενο πλανήτη. Είχαν, ωστόσο, ενημερωθεί από
το συμβούλιο των Μελχισεδέκ και των συνεργατών τους και αν είχαν περισσότερη
υπομονή, θα είχαν τελικά επιτύχει. Αλλά η Εύα εισάκουσε τη δόλια προπαγάνδα περί
ατομικής ελευθερίας και ελευθερίας δράσης του πλανήτη. Οδηγήθηκε στον
πειραματισμό με το ζωτικό πλάσμα της υλικής τάξης των υιών, με το να επιτρέψει
στην παρακαταθήκη αυτή της ζωής να αναμιχθεί πρόωρα με εκείνη της, τότε,
μικτής τάξης του αυθεντικού σχεδίου των Φορέων της Ζωής, που είχε
προηγούμενα συνδυασθεί μ εκείνο των αναπαραγομένων υπάρξεων, οι οποίες
κάποτε είχαν προσαρτηθεί στο επιτελείο του Πλανητικού Πρίγκιπα.

243
Ποτέ, σ ολόκληρη την ανέλιξή σας προς τον Παράδεισο, δεν θα κερδίσετε
οτιδήποτε επιχειρώντας ανυπόμονα να υπερκεράσετε το σταθερό και θείο σχέδιο,
προσπαθώντας να συντομεύσετε τη διαδικασία, με ατομικές επινοήσεις, ή άλλα
μέσα για να βελτιώσετε το δρόμο της τελειότητας, προς την τελειότητα και για την
αιώνια τελειότητα.

Αν τούτο ήταν ένα μηχανιστικό σύμπαν, αν η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο ήταν
μόνο μια δύναμη και όχι μια οντότητα επίσης, αν ολόκληρη η δημιουργία ήταν μια άπειρη
συγκέντρωση ανόργανης ύλης, κυριαρχούμενης από ακριβείς νόμους, που χαρακτηρίζονται
από αμετάβλητη ενεργειακή δραστηριότητα, τότε ίσως μπορούσε να επιτευχθεί η τελειότητα,
έστω και παρά την ατέλεια της κατάστασης του σύμπαντος. Δεν θα υπήρχε ανακολουθία, δεν
θα υπήρχαν τριβές. Στο εξελισσόμενο, σχετικής τελειότητας και ατέλειας σύμπαν μας, όμως,
χαιρόμαστε που είναι δυνατόν να υπάρχουν ανακολουθίες και πλάνες, διότι εξ αυτού
αποδεικνύεται η πραγματικότητα και η δράση της προσωπικότητας στο σύμπαν. Και αν η
δημιουργία μας αποτελεί ύπαρξη κυριαρχούμενη από την προσωπικότητα, τότε μπορείτε να
είσαστε βέβαιοι για τις δυνατότητες της σωτηρίας, της προόδου και του επιτεύγματος της
προσωπικότητας. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ανάπτυξη, την εμπειρία και τα
εγχειρήματα της προσωπικότητας. Πόσο θαυμάσιο είναι το σύμπαν, όντας προσωπικό και
προοδευτικό, όχι απλά μηχανικό, ή, έστω, παθητικά τέλειο!

(Παρουσιάσθηκε από τον Σολόνια, τη σεραφική «φωνή στον Κήπο.»)

244
 Η εξέλιξη του πολιτισμού

ΕΓΓΡΑΦΟ 81 Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

(Αποσπάσματα)

1. ΤΟ ΛΙΚΝΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Για περίπου τριάντα πέντε χιλιάδες χρόνια μετά την εποχή του Αδάμ, το λίκνο του
πολιτισμού βρισκόταν στη νοτιοδυτική Ασία, εκτεινόμενο από την κοιλάδα του
Νείλου προς τα ανατολικά και λίγο προς το βορρά, διασχίζοντας τη βόρεια Αραβία,
περνώντας από τη Μεσοποταμία και φθάνοντας στο Τουρκεστάν. Και το κλίμα
υπήρξε ο αποφασιστικός παράγων για την εγκαθίδρυση του πολιτισμού σ εκείνη
την περιοχή.

2. ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Οι πρώτες τέσσερις μεγάλες πρόοδοι στον ανθρώπινο πολιτισμό ήσαν:

1. Η τιθάσευση της φωτιάς

2. Η εξημέρωση των ζώων

3. Η υποδούλωση των αιχμαλώτων

4. Η ατομική ιδιοκτησία

Ενώ η φωτιά, η πρώτη μεγάλη ανακάλυψη, άνοιξε, τελικά, τις θύρες του επιστημονικού
κόσμου, ελάχιστη αξία είχε, από την άποψη αυτή, για τον πρωτόγονο άνθρωπο. Αρνείτο να
αναγνωρίσει φυσικές αιτίες ως ερμηνείες των κοινότοπων φαινομένων.

Οι αρχαίοι αναζητούσαν μια υπερφυσική ερμηνεία για όλα τα φυσικά φαινόμενα που δεν
βρίσκονταν στην ακτίνα της προσωπικής τους κατανόησης. Και πολλοί σύγχρονοι
εξακολουθούν να το κάνουν αυτό. Η αποπροσωποποίηση των αποκαλούμενων φυσικών
φαινομένων χρειάσθηκε αιώνες και δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Ωστόσο, η ειλικρινής, γνήσια
και χωρίς φόβο αναζήτηση των πραγματικών αιτίων δημιούργησε τη σύγχρονη επιστήμη.
Μετέτρεψε την αστρολογία στην αστρονομία, την αλχημεία στην χημεία και τη μαγεία στην
ιατρική.

245
Οι Ανδίτες του Τουρκεστάν ήσαν οι πρώτοι λαοί που εξημέρωσαν σε μεγάλο βαθμό το άλογο
και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που ο πολιτισμός τους κυριάρχησε για τόσα πολλά χρόνια.
Ως το 5000 π.Χ., οι αγρότες της Μεσοποταμίας, του Τουρκεστάν και της Κίνας είχαν αρχίσει
να εκτρέφουν πρόβατα, κατσίκες, αγελάδες, καμήλες, άλογα, όρνιθες και ελέφαντες.
Χρησιμοποιούσαν ως υποζύγια τα βόδια, τις καμήλες, τα άλογα και τα γιακ. Ο άνθρωπος
υπήρξε, κάποτε, ο ίδιος υποζύγιο. Ένας αρχηγός της γαλάζιας φυλής είχε κάποτε εκατό
χιλιάδες ανθρώπους στην κατοχή του ως υποζύγια.

Οι θεσμοί της δουλείας και της ατομικής ιδιοκτησίας της γης αναπτύχθηκαν μαζί με τη
γεωργία. Η δουλεία ανέβασε τα πρότυπα διαβίωσης του αφέντη και του εξασφάλισε
περισσότερο ελεύθερο χρόνο για κοινωνικές συναναστροφές. Ο άγριος είναι σκλάβος της
φύσης, ο επιστημονικός, όμως, πολιτισμός προσφέρει αυξανόμενη ελευθερία στην
ανθρωπότητα. Με τη βοήθεια των ζώων, της φωτιάς, του ανέμου, του νερού, του
ηλεκτρισμού αλλά και των άλλων, των άγνωστων ακόμη, πηγών ενέργειας, ο άνθρωπος
απελευθερώθηκε και θα εξακολουθήσει να απελευθερώνεται από την αναγκαιότητα του
αδιάλειπτου μόχθου. Ανεξάρτητα από τα παροδικά προβλήματα που δημιουργούνται εξ αιτίας
της γόνιμης εφεύρεσης των μηχανών, τα απώτατα οφέλη που θα αποκομισθούν από τις
μηχανολογικές αυτές εφευρέσεις είναι ανεκτίμητα. Ο πολιτισμός δεν μπορεί ποτέ να
αναπτυχθεί, πολύ λιγότερο να παγιωθεί, έως ότου ο άνθρωπος διαθέσει ελεύθερο χρόνο για
να σκεφθεί, να σχεδιάσει, να φαντασθεί καινούργιους και καλύτερους τρόπους για να κάνει
πράγματα.

Ο άνθρωπος, αρχικά, βρήκε απλά ένα καταφύγιο, έζησε κάτω από βράχους, ή κατοίκησε σε
σπηλιές. Κατόπιν προσάρμοσε φυσικά υλικά, όπως το ξύλο και η πέτρα για να φτιάξει τις
καλύβες της οικογένειάς του. Τέλος, εισήλθε στο δημιουργικό στάδιο της οικοδόμησης
κατοικιών, έμαθε να φτιάχνει τούβλα και άλλα οικοδομικά υλικά. Οι λαοί των υψιπέδων του
Τουρκεστάν υπήρξαν οι πρώτοι από τις πιο σύγχρονες φυλές που έκτισαν ξύλινα σπίτια,
σπίτια που δεν ήσαν διόλου διαφορετικά από τις αρχικές, από κορμούς φτιαγμένες, καλύβες
των πρωτοπόρων Αμερικανών εποίκων. Σε όλες τις πεδινές εκτάσεις οι ανθρώπινες κατοικίες
ήσαν φτιαγμένες από τούβλα. Αργότερα, από ψημένα τούβλα. Οι παλαιότερες παραποτάμιες
φυλές έφτιαχναν τις καλύβες τους τοποθετώντας μακριές κολώνες μέσα στο έδαφος,
κυκλικά. Τα επάνω μέρη τους, στη συνέχεια, ενώνονταν, φτιάχνοντας το σκελετό της
καλύβας, ο οποίος πλεκόταν με εγκάρσια καλάμια, κάνοντας ολόκληρη την κατασκευή να
μοιάζει με πελώριο αναποδογυρισμένο καλάθι. Η κατασκευή αυτή επιχρίζετο, κατόπιν, με πηλό
και, αφού στέγνωνε στον ήλιο, ήταν πλέον μια πολύ εξυπηρετική, αδιάβροχη κατοικία.

Ήταν από τις πολύ παλιές αυτές καλύβες που προήλθε η μεταγενέστερη έμπνευση για την
ανεξάρτητη ύφανση όλων των ειδών των καλαθιών. Μέσα σε μια ομάδα, η έμπνευση της
κατασκευής κεραμικών ξεπήδησε από την παρατήρηση των αποτελεσμάτων της επίχρισης
αυτών των σκελετών με υγρό πηλό. Η πρακτική του να σκληραίνουν τα κεραμικά με το
ψήσιμο ανεκαλύφθη όταν μια από τις καλυμμένες με πηλό, πρωτόγονες αυτές καλύβες κάηκε
συμπτωματικά. Οι τέχνες των παλαιότερων καιρών ήσαν, πολλές φορές, απόρροια τυχαίων
περιστατικών που συνόδευαν την καθημερινή ζωή των πρώτων ανθρώπων. Τουλάχιστον,
αυτό ισχύει για ολόκληρη, σχεδόν, την εξελικτική πρόοδο της ανθρωπότητας μέχρι την
έλευση του Αδάμ.

246
 3. ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ, ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ

Η εξ αιτίας του κλίματος καταστροφή των πλούσιων, απέραντων λιβαδιών που

χρησιμοποιούνταν για κυνήγι και βοσκή του Τουρκεστάν, η οποία άρχισε περίπου το 12,000
π.Χ., ανάγκασε τους ανθρώπους των περιοχών αυτών να καταφύγουν σε νέες μορφές
επινοήσεων και πρωτόγονων κατασκευών. Ορισμένοι στράφηκαν στην εκτροφή
εξημερωμένων κοπαδιών, άλλοι έγιναν γεωργοί, ή συλλέκτες τροφών που μεγάλωναν στο
νερό, ο ανώτερος, ωστόσο, τύπος της Ανδιτικής ευφυΐας διάλεξε να καταπιαστεί με το
εμπόριο και τις κατασκευές. Έφθασε να γίνει έθιμο για ολόκληρες φατρίες να αφιερώνονται
στην ανάπτυξη μιας και μόνης κατασκευής. Από την κοιλάδα του Νείλου ως το Χίντου
Κας και από τον Γάγγη ως τον Κίτρινο Ποταμό, κύρια ασχολία των ανώτερων
φυλών έγινε η καλλιέργεια του εδάφους με το εμπόριο ως δευτερεύουσα
δραστηριότητα.

Περίπου δώδεκα χιλιάδες χρόνια πριν, άρχιζε η εποχή των ανεξάρτητων πόλεων.
Και οι πρωτόγονες αυτές πόλεις του εμπορίου και των κατασκευών περιβάλλονταν, πάντα,
από ζώνες αγροκαλλιέργειας και εκτροφής βοοειδών. Ενώ είναι γεγονός ότι οι κατασκευές
προωθήθηκαν εξ αιτίας της έξαρσης των προτύπων διαβίωσης, δεν πρέπει να έχετε
λανθασμένες απόψεις πάνω στην εκλέπτυνση της πρώιμης αστικής ζωής. Οι πρώτες φυλές
δεν ήσαν σε μεγάλο βαθμό τακτικές και καθαρές και το ύψος μιας μέσης, πρωτόγονης
κοινότητας μεγάλωνε από τριάντα έως εξήντα εκατοστά κάθε είκοσι πέντε χρόνια, ως
αποτέλεσμα της συγκέντρωσης ρύπων και απορριμμάτων. Ορισμένες από τις παλαιότερες
αυτές πόλεις ψήλωναν, επίσης, περισσότερο από το χώρο που τις περιέβαλλε πολύ γρήγορα,
επειδή οι από άψητη λάσπη καλύβες ήταν βραχύβιες και ήταν έθιμο να κτίζουν καινούργιες
κατοικίες πάνω στα ερείπια των παλιών.

Η ευρέως διαδεδομένη χρήση του μετάλλου ήταν χαρακτηριστικό της εποχής αυτής των
αρχικών βιομηχανικών και εμπορικών πόλεων. Έχετε ήδη βρει έναν πολιτισμό χαλκού στο
Τουρκεστάν, που χρονολογείται πριν το 9,000 π.Χ. και οι Ανδίτες από νωρίς έμαθαν να
επεξεργάζονται, επίσης, τον σίδηρο, τον χρυσό και τον χαλκό. Οι συνθήκες, ωστόσο, ήσαν
κατά πολύ διαφορετικότερες εκείνων των πλέον προηγμένων κέντρων του πολιτισμού. Δεν
υπήρχαν ευδιάκριτες περίοδοι, όπως η Λίθινη Εποχή, η Εποχή του Χαλκού και η
Εποχή του Σιδήρου. Και οι τρεις τους υπήρχαν την ίδια εποχή σε διαφορετικά μέρη.
Ο χρυσός ήταν το πρώτο μέταλλο που αναζήτησε ο άνθρωπος. Ήταν εύκολος στην
επεξεργασία και, αρχικά, χρησιμοποιείτο μόνο ως διακοσμητικός. Ο χαλκός χρησιμοποιήθηκε
στη συνέχεια, αλλά όχι σε μεγάλη έκταση, έως ότου αναμίχθηκε με τον κασσίτερο για να
δημιουργήσει τον σκληρότερο ορείχαλκο. Η ανακάλυψη της ανάμιξης του χαλκού και του
κασσίτερου για την κατασκευή ορείχαλκου έγινε από έναν από τους Ανταμσονίτες του
Τουρκεστάν, του οποίου το ορυχείο χαλκού έτυχε να βρίσκεται δίπλα σ ένα κοίτασμα
κασσίτερου.

Ο ταξιδευτής έμπορος και ο περιπλανώμενος εξερευνητής συνέβαλαν περισσότερο στην

πρόοδο του ιστορικού πολιτισμού από όσο όλες οι άλλες επιδράσεις μαζί. Οι στρατιωτικές
κατακτήσεις, ο εποικισμός και οι ιεραποστολικές επιχειρήσεις που υποστηρίχθηκαν από τις
μεταγενέστερες θρησκείες υπήρξαν επίσης παράγοντες στην εξάπλωση της κουλτούρας. Όλα
όμως αυτά ήταν δευτερεύοντα προς τις εμπορικές σχέσεις, οι οποίες διαρκώς επιταχύνονταν
εξ αιτίας της ραγδαίας εξέλιξης των βιομηχανικών τεχνών και επιστημών. Η ενστάλαξη των
Αδαμικών γόνων στις ανθρώπινες φυλές όχι μόνο επετάχυνε το ρυθμό προόδου του

247
πολιτισμού, αλλά επιπλέον διήγειρε την ροπή τους προς την περιπέτεια και την εξερεύνηση,
ως το σημείο όπου το μεγαλύτερο μέρος της Ευρασίας και της βόρειας Αφρικής να έχει πλέον
καταληφθεί από τους ταχύτατα πολλαπλασιαζόμενους, μικτούς απογόνους των Ανδιτών.

4. ΟΙ ΜΙΚΤΕΣ ΦΥΛΕΣ

Καθώς φθάνουμε στην αυγή των ιστορικών χρόνων, το σύνολο της Ευρασίας, η βόρεια Αφρική και τα
Νησιά του Ειρηνικού έχουν κατακλυσθεί από τις σύνθετες φυλές της ανθρωπότητας. Και οι σημερινές
αυτές φυλές προέκυψαν από τη συγχώνευση και την επανασυγχώνευση των πέντε βασικών
ανθρώπινων γενών της Ουράντια.

Κάθε μία από τις φυλές της Ουράντια προσδιορίζετο από ορισμένα ευδιάκριτα φυσικά
χαρακτηριστικά. Οι Αδαμίτες και οι Νοδίτες ήσαν δολιχοκέφαλοι. Οι Αντονίτες ήταν
ευρυκέφαλοι. Οι φυλές του Σαντζίκ είχαν μέτριου μεγέθους κεφαλές, με τους
κίτρινους και γαλάζιους ανθρώπους να τείνουν προς τον ευρυκέφαλο τύπο. Οι
γαλάζιες φυλές, όταν αναμίχθηκαν με το Αντονικό γένος, έγιναν οριστικά
ευρυκέφαλοι. Οι δευτερογενείς Σαντζίκ είχαν μεσαίου μεγέθους κεφαλές, ή ήσαν
δολιχοκέφαλοι. Κατά την αρχική εξέλιξη των φυλών της Ουράντια υπήρχαν, αρχικά, πέντε
ευδιάκριτοι τύποι σκελετικής δομής:

1. η Αντονική, οι αυτόχθονες της Ουράντια

2. Οι βασικοί Σαντζίκ, κόκκινοι, κίτρινοι και γαλάζιοι

3. Οι δευτερεύοντες Σαντζίκ, πορτοκαλόχρωμοι, πράσινοι και μοβ

4. Οι Νοδίτες, απόγονοι των Νταλαμεϊτιανών

5. Οι Αδαμίτες, η ιώδης φυλή.

Η μελέτη των σκελετικών δομών θα αποκαλύψει ότι η ανθρωπότητα χωρίζεται,

πλέον, σε τρεις, κατά προσέγγισιν, κατηγορίες:

1. Την Καυκασοειδή την Ανδιτική πρόσμιξη των Νοδιτικών και Αδαμικών

γόνων, τροποποιημένη περαιτέρω από την πρόσμιξη με τους βασικούς και (λίγο) με τους
δευτερογενείς Σαντζίκ, καθώς και με σημαντική Αντονική συνεισφορά. Οι λευκές φυλές της
Δύσης, μαζί με ορισμένους Ινδικούς πληθυσμούς καθώς και πληθυσμούς των Ουραλίων-Αλτάι
περιλαμβάνονται στην ομάδα αυτή.

2. Την Μογγολοειδή τον βασικό Σαντζίκ τύπο, που περιλαμβάνει τις αρχικές
κόκκινες, κίτρινες και γαλάζιες φυλές. Οι Κινέζοι και οι αυτόχθονες της Αμερικής ανήκουν στην

248
ομάδα αυτή. Στην Ευρώπη ο Μογγολοειδής τύπος τροποποιήθηκε από την πρόσμιξη των
δευτερευόντων Σαντζίκ και των Αντονιτών. Ακόμη, δε, περισσότερο από την ενστάλαξη των
Ανδιτών. Οι Μαλαίοι και οι άλλοι λαοί της Ινδονησίας περιλαμβάνονται στην ταξινόμηση αυτή,
αν και περιέχουν ένα υψηλό ποσοστό αίματος δευτερογενών Σαντζίκ.

3. Τη Νεγροειδή τον τύπο των δευτερευόντων Σαντζίκ, ο οποίος αρχικά

περιελάμβανε την πορτοκαλόχρωμη, την πράσινη και την μαύρη φυλή. Αυτός είναι ο τύπος
που απεικονίζεται καλύτερα από τους Νέγρους και βρίσκεται σ ολόκληρη την Αφρική, την
Ινδία και την Ινδονησία, οπουδήποτε ήσαν εγκατεστημένες οι δευτερεύουσες φυλές του
Σαντζίκ.

5. Η ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η εξέλιξη μπορεί να προαχθεί απουσία της κουλτούρας, αλλά ο ανθρωπιστικός πολιτισμός δεν
ανθεί χωρίς το κατάλληλο υπόβαθρο της προηγηθείσας φυλετικής προόδου. Ο Αδάμ και η Εύα
ουδεμία τέχνη, ξένη προς την πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας, εισήγαγαν. Ωστόσο, το
Αδαμικό αίμα πράγματι αύξησε την εγγενή ικανότητα των φυλών και αληθινά επετάχυνε το
ρυθμό προόδου της οικονομικής ανάπτυξης και της βιομηχανικής προόδου. Η επιφοίτηση του
Αδάμ βελτίωσε τη δύναμη του εγκεφάλου των φυλών, επισπεύδοντας, με τον τρόπο αυτό,
κατά πολύ τη διαδικασία της φυσικής εξέλιξης.

Η ισχύς δεν καθορίζει το δικαίωμα, αλλά, πράγματι, επιβάλλει τα κοινώς

αναγνωρισμένα δικαιώματα κάθε επερχόμενης γενεάς. Η κύρια αποστολής μιας
κυβέρνησης είναι ο καθορισμός των δικαιωμάτων, η δίκαιη και ορθή ρύθμιση των ταξικών
διαφορών και η ενίσχυση της ισότητας των ευκαιριών υπό την αρχή του νόμου. Κάθε
ανθρώπινο δικαίωμα συνδέεται με ένα κοινωνικό καθήκον. Το ομαδικό προνόμιο αποτελεί
ασφαλιστικό μηχανισμό, ο οποίος απαιτεί απαρέγκλιτα την πλήρη εξόφληση των
αναλογούντων ασφαλίστρων της ομαδικής υπηρεσίας. Και τα ομαδικά δικαιώματα, όπως και
τα ατομικά, πρέπει να προστατεύονται, περιλαμβάνοντας ρυθμίσεις για τις σεξουαλικές
κλίσεις. Η υποκείμενη τους ομαδικούς κανονισμούς ελευθερία είναι ο έννομος στόχος της
κοινωνικής εξέλιξης. Η χωρίς περιορισμούς ελευθερία αποτελεί το μάταιο και
ευφάνταστο όνειρο του ανερμάτιστου και ασταθούς ανθρώπινου νου.

6. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ενώ η βιολογική εξέλιξη προχωρούσε πάντα ανοδικά, ένα μεγάλο μέρος της πολιτισμικής
εξέλιξης βγήκε από την κοιλάδα του Ευφράτη κατά κύματα, τα οποία διαδοχικά εξασθενούσαν
με το πέρασμα του χρόνου, ώσπου τελικά το σύνολο των αμιγούς καταγωγής Αδαμικών
απογόνων έφυγε για να εμπλουτίσει τους πολιτισμούς στην Ασία και την Ευρώπη. Οι φυλές
δεν αναμίχθηκαν πλήρως, αλλά οι πολιτισμοί τους αναμίχθηκαν σ ένα σημαντικό βαθμό. Η
κουλτούρα εξαπλώθηκε αργά-αργά σ ολόκληρο τον κόσμο. Και τούτος ο πολιτισμός πρέπει
να διατηρηθεί και να υποστηριχθεί, αφού πλέον δεν υπάρχουν πηγές κουλτούρας, ούτε

249
Ανδίτες για να αναζωογονήσουν και να διεγείρουν την αργή πρόοδο της εξέλιξης του
πολιτισμού.

Ο πολιτισμός ο οποίος τώρα εξελίσσεται στην Ουράντια αναπτύχθηκε και βασίσθηκε στους
ακόλουθους παράγοντες:

1. Τις φυσικές συνθήκες. Η φύση και η έκταση ενός υλικού πολιτισμού είναι εν
πολλοίς μέγεθος που καθορίζεται από τους διαθέσιμους φυσικούς πόρους. Το κλίμα, ο καιρός,
αλλά και πολυάριθμες φυσικές συνθήκες αποτελούν παράγοντες στην εξέλιξη της κουλτούρας.

2. Τα κεφαλαιουχικά αγαθά. Ο πολιτισμός δεν μπορεί ποτέ να αναπτυχθεί υπό συνθήκες πενίας. Ο
ελεύθερος χρόνος είναι βασικός για την πρόοδο του πολιτισμού. Τα ατομικά χαρακτηριστικά με
ηθική και πνευματική αξία μπορούν να αποκτηθούν απουσία υλικού πλούτου, αλλά ο ανθρωπιστικός
πολιτισμός απορρέει μόνον από τις συνθήκες εκείνες της υλικής ευμάρειας, οι οποίες υποθάλπουν τον
ελεύθερο χρόνο σε συνδυασμό με τη φιλοδοξία.

3. Την επιστημονική γνώση. Η υλική θεώρηση του πολιτισμού πρέπει πάντα να περιμένει τη
συγκέντρωση επιστημονικών δεδομένων. Πέρασε πάρα πολύς καιρός, μετά την ανακάλυψη του τόξου
και του βέλους και την αξιοποίηση των ζώων με σκοπό την κινητήρια δύναμη, πριν ο άνθρωπος μάθει
πώς να τιθασεύει τον άνεμο και το νερό, για να ακολουθήσει η χρησιμοποίηση του ατμού και του
ηλεκτρισμού. Σιγά-σιγά, όμως, τα εργαλεία του πολιτισμού βελτιώνονταν. Η υφαντουργία, η
κεραμική, η εξημέρωση των ζώων και η μεταλλουργία ακολουθήθηκαν από μια εποχή γραφής και
τυπογραφίας. Η γνώση είναι δύναμη. Η εφεύρεση προηγείται πάντα της επιτάχυνσης του
ανθρωπιστικού πολιτισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Η επιστήμη και η εφεύρεση ωφελήθηκαν κυρίως
από το τυπογραφικό πιεστήριο και η αλληλεπίδραση όλων αυτών των πολιτισμικών και εφευρετικών
δραστηριοτήτων επετάχυνε απέραντα το ρυθμό της πολιτισμικής προόδου. Η επιστήμη διδάσκει τον
άνθρωπο να μιλά στην καινούργια γλώσσα των μαθηματικών και εξασκεί τη σκέψη του ώστε να
απαιτεί μεγάλη ακρίβεια. Επιπλέον η επιστήμη σταθεροποιεί τη φιλοσοφία δια της εξάλειψης του
σφάλματος, ενώ εξαγνίζει τη θρησκεία δια της εξολόθρευσης των προλήψεων.

4. Τους ανθρώπινους πόρους. Η ανθρώπινη δύναμη είναι απαραίτητη για την εξάπλωση
του πολιτισμού. Γενικά, ένας πολυπληθής λαός θα κυριαρχήσει στον πολιτισμό μιας μικρότερης
φυλής. Επομένως, η αδυναμία ενός λαού να αυξηθεί αριθμητικά ως ένα ορισμένο σημείο εμποδίζει την
πλήρη πραγμάτωση του εθνικού του πεπρωμένου, έρχεται, ωστόσο, ένα σημείο στην αύξηση του
πληθυσμού, από το οποίο και μετά η περαιτέρω ανάπτυξη είναι αυτοκτονική. Ο αριθμητικός
πολλαπλασιασμός πέραν του βέλτιστου της φυσιολογικής αναλογίας ανθρώπου-γης, σημαίνει είτε
υποβάθμιση των προτύπων διαβίωσης, είτε άμεση επέκταση των εδαφικών συνόρων με ειρηνική
εισχώρηση, ή με στρατιωτική κατάκτηση, βίαιη κατοχή.

Ταράζεστε, πολλές φορές, με τις καταστροφές του πολέμου, αλλά πρέπει να αναγνωρίσετε την
ανάγκη της δημιουργίας μεγάλων αριθμών ανθρώπων, έτσι ώστε να υπάρξουν μεγάλες ευκαιρίες
για κοινωνική και ηθική ανάπτυξη. Με μία τέτοια πλανητική γονιμότητα, σύντομα ανακύπτει το
σοβαρό πρόβλημα του υπερπληθυσμού. Οι περισσότεροι από τους κατοικημένους κόσμους είναι
μικροί. Η Ουράντια έχει μέσο μέγεθος, ίσως κατά τι μικρότερο του μέσου. Η βέλτιστη

250
σταθεροποίηση του εθνικού πληθυσμού προάγει τον πολιτισμό και εμποδίζει τον πόλεμο. Και
συνετό έθνος είναι εκείνο που ξέρει πότε να πάψει να αναπτύσσεται.

5. Την λειτουργικότητα των υλικών πόρων. Πολλά εξαρτώνται από τη σύνεση που
επιδεικνύεται στην αξιοποίηση των φυσικών πόρων, της επιστημονικής γνώσης, των
κεφαλαιουχικών αγαθών και των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Ο κύριος παράγων στον πρώιμο
πολιτισμό υπήρξε η ισχύς που ασκήθηκε από συνετούς κοινωνικούς εξουσιαστές.

6. Τη λειτουργικότητα της γλώσσας. Η διάδοση του πολιτισμού πρέπει να υπηρετεί τη

γλώσσα. Οι ζωντανές και αναπτυσσόμενες γλώσσες διασφαλίζουν την εξάπλωση του πολιτισμένου
στοχασμού και σχεδιασμού. Κατά τις πρώιμες εποχές έγιναν σημαντικές πρόοδοι στη γλώσσα.
Σήμερα, μία μεγάλη ανάγκη υφίσταται για την περαιτέρω γλωσσολογική ανάπτυξη, ώστε να
διευκολυνθεί η έκφραση της εξελισσόμενης σκέψης.

Ενώ ελάχιστη πρόοδος έχει γίνει στην Ουράντια προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης μιας διεθνούς
γλώσσας, πάρα πολλά έχουν επιτευχθεί με την καθιέρωση των διεθνών εμπορικών συναλλαγών. Και
όλες αυτές οι διεθνείς σχέσεις πρέπει να υποστηριχθούν, είτε αφορούν στη γλώσσα, είτε στο εμπόριο,
την τέχνη, την επιστήμη, τον αθλητισμό, ή την θρησκεία.

7. Την λειτουργικότητα των μηχανικών συσκευών. Η πρόοδος του πολιτισμού έχει άμεση σχέση με
την ανάπτυξη και την κατοχή εργαλείων, μηχανημάτων και τρόπων διακίνησης. Βελτιωμένα εργαλεία,
έξυπνες και αποδοτικές μηχανές, καθορίζουν την επιβίωση των ομάδων που συναγωνίζονται στην
αρένα του προοδευτικού πολιτισμού.

8. Την προσωπικότητα των πρωτοπόρων. Η κοινωνική κληρονομιά καθιστά τον άνθρωπο ικανό να
στηρίζεται σε όλους εκείνους που προηγήθηκαν και που συνέβαλλαν με οποιοδήποτε τρόπο στο
σύνολο της κουλτούρας και της γνώσης. Στο έργο αυτό της παράδοσης της δάδας του πολιτισμού
στην επόμενη γενεά, η οικογένεια θα αποτελεί για πάντα το βασικό θεσμό. Η διασκέδαση και η
κοινωνική ζωή έπονται, με το σχολείο να βρίσκεται τελευταίο, αλλά εξ ίσου απαραίτητο σε μία
σύνθετη και σε μεγάλο βαθμό οργανωμένη κοινωνία.

9. Τα ιδανικά της φυλής. Τα ιδανικά μιας γενιάς σμιλεύουν τους δρόμους του πεπρωμένου για την
αμέσως επόμενη γενιά. Η ποιότητα των κοινωνικών πρωτοπόρων θα καθορίσει το εάν ο πολιτισμός
προχωρεί, ή οπισθοδρομεί. Οι εστίες, οι εκκλησίες και τα σχολεία μιας γενιάς προκαθορίζουν τη ροπή
του χαρακτήρα της επόμενης γενιάς. Η ηθική και η πνευματική ώθηση μιας φυλής, ή ενός έθνους
προσδιορίζουν εν πολλοίς την πολιτισμική ταχύτητα του συγκεκριμένου πολιτισμού.Τα ιδανικά
εξαίρουν το πρότυπο του κοινωνικού ρεύματος. Και κανένα ρεύμα δεν μπορεί να ανέλθει υψηλότερα
από την πηγή του, ανεξάρτητα από το ποια τεχνική πίεσης, ή κατευθυντήριου ελέγχου μπορεί να
ασκηθεί. Η δύναμη καθοδήγησης ακόμη και των πλέων υλιστικών χαρακτηριστικών ενός
ανθρωπιστικού πολιτισμού βρίσκεται στα λιγότερο υλιστικά επιτεύγματα της κοινωνίας. Η διάνοια
μπορεί να ελέγξει τους μηχανισμούς του πολιτισμού, η σύνεση μπορεί να τον κατευθύνει, αλλά ο
πνευματικός ιδεαλισμός αποτελεί την ενέργεια η οποία πραγματικά εξυψώνει και προάγει την
ανθρώπινη κουλτούρα από το ένα επίπεδο επίτευξης στο άλλο.

251
10. Το συντονισμό των ειδικών. Ο πολιτισμός προήχθη σε τρομακτικό βαθμό δια του εξ αρχής
καταμερισμού της εργασίας και το εν συνεχεία επακόλουθο της εξειδίκευσης. Ο πολιτισμός εξαρτάται,
πλέον, από τον αποτελεσματικό συντονισμό των ειδικών. Καθώς η κοινωνία διευρύνεται, πρέπει να
βρεθεί μια μέθοδος ώστε οι διάφοροι ειδικοί να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο.

11. Τις τεχνικές εύρεσης της κατάλληλης θέσης. Ο επόμενος αιώνας της κοινωνικής ανάπτυξης θα
συστηματοποιήσει μια καλύτερη και αποτελεσματικότερη συνεργασία και συντονισμό της διαρκώς
αυξανόμενης και διευρυνόμενης εξειδίκευσης. Και καθώς η εργασία διαφοροποιείται όλο και
περισσότερο, πρέπει να βρεθεί μια τεχνική για να κατευθύνει τα άτομα στην κατάλληλη εργασία.
Δεν αρκεί να εκπαιδεύονται οι άνθρωποι για να εργασθούν. Σε μία σύνθετη κοινωνία πρέπει, επίσης,
να παρέχονται αποτελεσματικές μέθοδοι εύρεσης εργασίας.

12. Την προθυμία για συνεργασία. Ένα από τα μεγαλύτερα προσκόμματα στην πρόοδο της
ανθρώπινης κοινωνίας είναι η αντιπαράθεση μεταξύ των συμφερόντων και της ευημερίας των
μεγαλύτερων, περισσότερο κοινωνικοποιημένων ομάδων των ανθρώπων και των μικρότερων, αντίθετα
διακείμενων, αντικοινωνικών ομάδων, για να μην αναφέρουμε τα μεμονωμένα, αντικοινωνικά
διακείμενα, άτομα. Ουδείς εθνικός πολιτισμός διαρκεί για πολύ, εκτός εάν οι εκπαιδευτικές του
μέθοδοι και τα θρησκευτικά ιδανικά του εμπνέουν έναν υψηλό είδος ευφυούς πατριωτισμού και
εθνικής αφοσίωσης. Χωρίς το είδος αυτό του ευφυούς πατριωτισμού και της πολιτισμικής
αλληλεγγύης, όλα τα έθνη τείνουν να αποσυντεθούν, ως αποτέλεσμα της επαρχιακής αντιζηλίας και
της τοπικιστικής ιδιοτέλειας. Η διατήρηση του παγκόσμιου πολιτισμού εξαρτάται από το να
μάθουν οι άνθρωποι να συμβιώνουν εν ειρήνη και ομονοία. Χωρίς τον αποτελεσματικό
συντονισμό, ο βιομηχανικός πολιτισμός αντιμετωπίζει τους κινδύνους της υπερ-εξειδίκευσης: τη
μονοτονία, τη στενότητα και την τάση να υποθάλπει την καχυποψία και τη ζήλια.

13. Τη δυναμική και συνετή ηγεσία. Στον πολιτισμό πολλά, πάρα πολλά, εξαρτώνται από το γεμάτο
ενθουσιασμό και δυναμικό ηγετικό πνεύμα. Δέκα άνθρωποι έχουν ελάχιστη παραπάνω αξία από έναν
στο να σηκώσουν ένα βάρος, εκτός εάν το σηκώσουν μαζί όλοι την ίδια στιγμή. Και μια τέτοια
ομαδική εργασία η κοινωνική συνεργασία εξαρτάται από την ηγεσία. Οι ανθρωπιστικοί
πολιτισμοί του παρελθόντος και του παρόντος βασίσθηκαν στην ευφυή συνεργασία των πολιτών με
συνετούς και προοδευτικούς ηγέτες. Και έως ότου ο άνθρωπος εξελιχθεί σε ανώτερα επίπεδα, ο
πολιτισμός θα εξακολουθήσει να εξαρτάται από τη συνετή και δυναμική ηγεσία.

14. Τις κοινωνικές αλλαγές. Η κοινωνία δεν αποτελεί θείο θεσμό. Είναι φαινόμενο της προοδευτικής
εξέλιξης. Και ο προοδεύων πολιτισμός καθυστερεί, πάντα, όταν οι ηγέτες του αργούν να
πραγματοποιήσουν τις αλλαγές εκείνες στην κοινωνική οργάνωση, οι οποίες είναι βασικές για να
συμβαδίσει ο πολιτισμός με τις επιστημονικές εξελίξεις της εποχής. Ο άνθρωπος πρέπει να μη φοβηθεί
να πειραματισθεί με τους μηχανισμούς της κοινωνίας. Καμία σημαντική κοινωνική, ή οικονομική
αλλαγή δεν πρέπει να επιχειρείται με τρόπο αιφνίδιο. Ο χρόνος είναι βασικό στοιχείο σε όλα τα είδη
της ανθρώπινης προσαρμογής φυσικής, κοινωνικής, ή οικονομικής.

15. Την πρόληψη παροδικής κατάρρευσης. Ο μέγας κίνδυνος οποιουδήποτε πολιτισμού σε κάθε
στιγμή είναι η απειλή της κατάρρευσης κατά την εποχή της μετάβασης από τις παγιωμένες μεθόδους
του παρελθόντος σ εκείνες τις καινούργιες και καλύτερες, αλλά αδόκιμες, διαδικασίες του
μέλλοντος. Η ηγεσία είναι ζωτικής σημασίας για την πρόοδο. Η σύνεση, η διορατικότητα και η
πρόνοια είναι απαραίτητες για τη μακροημέρευση των εθνών. Ο πολιτισμός δεν θα απειληθεί ποτέ
πραγματικά, αν δεν εξαφανισθεί η ικανή ηγεσία. Και το ποσοστό τέτοιων συνετών ηγετών δεν
ξεπέρασε ποτέ το ένα τοις εκατό του πληθυσμού. Αυτή είναι η ουσία του μακραίωνου αγώνα των

252
λαών της γης για την ίδρυση του πολιτισμού από την εποχή του Αδάμ. Η σύγχρονη κουλτούρα είναι το
καθαρό αποτέλεσμα αυτής της επίμοχθης εξέλιξης. Πριν την ανακάλυψη της τυπογραφίας, η πρόοδος
ήταν σχετικά αρχή, αφού η μία γενιά δεν μπορούσε να επωφεληθεί άμεσα από τα επιτεύγματα των
προπατόρων της. Τώρα, όμως, η ανθρώπινη κοινωνία προχωρεί με τη δύναμη της συσσωρευμένης
ώθησης όλων των αιώνων μέσα από τους οποίους αγωνίσθηκε ο πολιτισμός.

(Υποστηρίχθηκε από έναν Αρχάγγελο του Νέβαδον.)

253
 Ο θεσμός του γάμου

ΦΥΛΛΟ 83 Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

(Αποσπάσματα)

Ο γάμος απειλήθηκε πολλές φορές και τα γαμήλια ήθη χρησιμοποίησαν σε μεγάλο βαθμό τόσο
την ιδιοκτησία, όσο και την εκκλησία, για υποστήριξη. Η πραγματική, ωστόσο, επιρροή, η
οποία διαφυλάσσει για πάντα το γάμο και την προκύπτουσα οικογένεια είναι το
απλό και συμφυές βιολογικό δεδομένο ότι ο άνδρας και η γυναίκα,
κατηγορηματικά, δεν ζουν ο ένας χωρίς τον άλλο, είτε είναι οι πιο πρωτόγονοι
άγριοι, είτε οι περισσότερο πολιτισμένοι των θνητών.

Είναι εξ αιτίας του ερωτικού ενστίκτου που ο εγωιστής άνθρωπος δελεάζεται στο να κάνει για
τον εαυτό του κάτι καλύτερο από τα ζώα. Οι εξ αιτίας του ατομικού συμφέροντος και
ικανοποίησης ερωτικές σχέσεις συνεπάγονται τις βέβαιες συνέπειες της αυταπάρνησης και
διασφαλίζουν την ανάληψη αλτρουιστικών καθηκόντων και πολυάριθμων οικογενειακών
ευθυνών που αφορούν στο όφελος της φυλής. Γι αυτό το σεξ υπήρξε ο άγνωστος και
πέραν κάθε υποψίας εκπολιτιστής των αγρίων. Διότι αυτή καθ εαυτή η ερωτική
παρόρμηση αυτόματα και αλάθητα υποχρεώνει τον άνθρωπο να σκεφθεί και,
τελικά, τον κάνει να αγαπήσει.

1. Ο ΓΑΜΟΣ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΘΕΣΜΟΣ

Ο γάμος αποτελεί τον κοινωνικό μηχανισμό που σχεδιάσθηκε για να ρυθμίζει και να ελέγχει τις πολλές

εκείνες ανθρώπινες σχέσεις οι οποίες αναφύονται από το φυσιολογικό δεδομένο της

αμφισεξουαλικότητας. Ως θεσμός, ο γάμος λειτουργεί προς δύο κατευθύνσεις:

1. προς την κατεύθυνση της ρύθμισης των ατομικών ερωτικών σχέσεων

2. Προς την κατεύθυνση της ρύθμισης των απογόνων, της κληρονομιάς, της
διαδοχής και της κοινωνικής τάξης, με την τελευταία να είναι η παλαιότερη
και αρχική λειτουργία του.

Η οικογένεια, η οποία αναπτύσσεται δια του γάμου σταθεροποιεί από μόνη της το θεσμό του
γάμου, μαζί με τα περί την ιδιοκτησία έθιμα. λλοι δραστικοί παράγοντες για τη σταθερότητα
του γάμου είναι η τιμή, η ματαιοδοξία, ο ιπποτισμός, η αίσθηση του καθήκοντος και οι

254
θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ενώ, όμως, οι γάμοι μπορεί να εγκρίνονται, ή να
αποδοκιμάζονται άνωθεν, δεν γίνονται στον παράδεισο. Η ανθρώπινη οικογένεια
είναι ένας καθαρά ανθρώπινος θεσμός, μια εξελικτική επέκταση. Ο γάμος είναι
κοινωνικός θεσμός, όχι εκκλησιαστικός τομέας. Πράγματι, η θρησκεία ασφαλώς
τον επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν πρέπει να αναλαμβάνει αποκλειστικά τον
έλεγχο και τη ρύθμισή του.

Ο πρωτόγονος γάμος υπήρξε αρχικά εμπορικός. Ακόμα και στους σύγχρονους καιρούς, είναι
συχνά κοινωνικό, ή επιχειρησιακό θέμα. Δια της επίδρασης της πρόσμιξης των Ανδιτικών
γόνων και ως αποτέλεσμα των ηθών του προοδεύοντος πολιτισμού, ο γάμος γίνεται σιγά-σιγά
αμοιβαίος, ρομαντικός, γονικός, ποιητικός, τρυφερός, ηθικός, ακόμη και ιδεαλιστικός. Ωστόσο,
η επιλογή και η αποκαλούμενη ρομαντική αγάπη, ελάχιστα υπολογίζετο στην πρωτόγονη
συνεύρεση. Κατά τους πρώιμους χρόνους ο σύζυγος και η σύζυγος δεν ήταν πάρα πολύ
κοντά. Δεν έτρωγαν, καν, μαζί πολύ συχνά. Αλλά και στους αρχαίους, η ατομική αγάπη δεν
ήταν στενά συνδεδεμένη με την ερωτική έλξη. Αγαπούσαν ο ένας τον άλλο κυρίως επειδή
ζούσαν μαζί και εργάζονταν μαζί.

2. ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΜΝΗΣΤΕΙΑ

Οι πρωτόγονοι γάμοι σχεδιάζονταν, πάντα, από τους γονείς του αγοριού και του κοριτσιού.
Το μεταβατικό στάδιο ανάμεσα σ αυτό το έθιμο και την εποχή της ελεύθερης επιλογής
καταλαμβάνετο από τους μεσολαβητές του γάμου, ή τους επαγγελματίες προξενητές. Οι
προξενητές αυτοί ήσαν αρχικά οι κουρείς. Αργότερα, οι ιερείς. Ο γάμος ήταν, αρχικά,
υπόθεση της φυλής, αργότερα οικογενειακό θέμα και μόνο πρόσφατα έγινε
προσωπικό εγχείρημα. Ο πρωτόγονος γάμος αντιμετωπίζετο ως εξαναγκασμός, όχι ως
έλξη. Τους πολύ παλιούς καιρούς η γυναίκα δεν είχε ερωτική υπερηφάνεια, μόνο ερωτική
κατωτερότητα, όπως την εμφυσούσαν τα ήθη. Όπως οι επιδρομές προηγήθηκαν του
εμπορίου, έτσι και ο γάμος δι αρπαγής προηγήθηκε του γάμου δια της υπόσχεσης. Πολλές
γυναίκες εθελοτυφλούσαν στην αρπαγή, για να ξεφύγουν από την κυριαρχία των
πρεσβύτερων ανδρών της φυλής τους. Προτιμούσαν να πέσουν στα χέρια ανδρών της ηλικίας
τους από μιαν άλλη φυλή. Αυτή η ψευδο-απαγωγή υπήρξε το μεταβατικό στάδιο μεταξύ της
δια της βίας αρπαγής και της μετέπειτα ερωτοτροπίας από ευχαρίστηση.

Στη γυναίκα είχαν από παλιά αρνηθεί πλήρη ελευθερία και αυτοδιάθεση στο γάμο, αλλά οι
εξυπνότερες γυναίκες ήσαν πάντα ικανές να αντιπαρέρχονται τον περιορισμό αυτό, με την
έξυπνη χρήση της ευστροφίας τους. Ο άνδρας είχε συνήθως τον πρώτο λόγο στην
ερωτοτροπία, αλλά όχι πάντα. Η γυναίκα πολλές φορές επίσημα, αλλά και κρυφά, εγκαινιάζει
τη διαδικασία του γάμου. Και καθώς ο πολιτισμός προόδευσε, οι γυναίκες απέκτησαν, πλέον,
ένα μεγαλύτερο ρόλο σε όλες τις φάσεις της ερωτοτροπίας και του γάμου. Η αγάπη που
μεγαλώνει, το ειδύλλιο και η προσωπική επιλογή στις προγαμιαίες ερωτοτροπίες αποτελούν
συνεισφορά των Ανδιτών στις φυλές του κόσμου. Οι σχέσεις μεταξύ των φύλων εξελίσσονται
ευνοϊκά. Πολλοί προοδευτικοί λαοί υποκαθιστούν σταδιακά, με κάπως εξιδανικευμένες
απόψεις της ερωτικής έλξης, εκείνες που βασίζονταν στα παλιότερα κίνητρα της
χρησιμότητας και της ιδιοκτησίας. Η ερωτική παρόρμηση και τα αισθήματα αγάπης αρχίζουν
να εκτοπίζουν τους ψυχρούς υπολογισμούς στην επιλογή του συντρόφου της ζωής.

255
 3. ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΚΑ

Οι αρχαίοι δυσπιστούσαν στον έρωτα και τις υποσχέσεις. Πίστευαν ότι οι σταθερές ενώσεις
πρέπει να έχουν την εγγύηση μιας απτής διασφάλισης, ιδιοκτησίας. Για το λόγο αυτό, η τιμή
αγοράς μιας συζύγου θεωρείτο ως το τίμημα, ή, η εγγύηση, την οποία ο σύζυγος ήταν
καταδικασμένος να χάσει σε περίπτωση διαζυγίου, ή εγκατάλειψης. Από τη στιγμή που η τιμή
αγοράς της νύφης είχε πληρωθεί, πολλές φυλές επέτρεπαν το μαρκάρισμα της γυναίκας με το
σήμα του συζύγου της. Οι Αφρικανοί ακόμη αγοράζουν τις συζύγους τους. Μια γυναίκα που
την αγαπούν, ή τη γυναίκα ενός λευκού τη συγκρίνουν με τη γάτα τους, επειδή δεν τους
κοστίζει τίποτα.

Οι επιδείξεις των νυφών ήταν ευκαιρίες για τα κορίτσια να ντυθούν καλά και να στολιστούν
για να επιδειχθούν δημόσια, με την ελπίδα να φέρουν μεγαλύτερη τιμή ως σύζυγοι. Δεν
πωλούνταν, ωστόσο, σαν ζώα στις μεταγενέστερες φυλές μια τέτοια σύζυγος δεν ήταν
μεταβιβάσιμη. Ούτε η αγορά της αποτελούσε, απλά, μία εν ψυχρώ συναλλαγή. Η
χρησιμότητα είχε ίση αξία με τα χρήματα στην αγορά μιας συζύγου. Αν ένας, κατά τα λοιπά
επιθυμητός, άνδρας δεν πλήρωνε για τη σύζυγό του, μπορούσε να υιοθετηθεί σαν γιος από
τον πατέρα του κοριτσιού και τότε παντρεύονταν. Και αν ένας φτωχός ζητούσε σύζυγο και
δεν μπορούσε να πληρώσει την τιμή που απαιτείτο από έναν άπληστο πατέρα, οι πρεσβύτεροι
ασκούσαν συχνά πίεση στον πατέρα που κατέληγε σε μια τροποποίηση των απαιτήσεών του,
ή, διαφορετικά, μπορούσε να γίνει απαγωγή.

Η έννοια της προίκας ήταν να δημιουργήσει την εντύπωση της ανεξαρτησίας της
νύφης, να υποδηλώσει ότι έχει προ πολλού παρέλθει η εποχή των συζύγων-
σκλάβων και των ιδιόκτητων συντρόφων.

4. Η ΓΑΜΗΛΙΑ ΤΕΛΕΤΗ

Η μαγεία, οι μυσταγωγίες και οι τελετουργίες περιέβαλαν ολόκληρο το βίο των αρχαίων και ο
γάμος δεν αποτελούσε εξαίρεση. Καθώς προόδευε ο πολιτισμός, καθώς ο γάμος
αντιμετωπίζετο πιο σοβαρά, η γαμήλια τελετή έγινε πιο φαντασμαγορική. Ο γάμος, αρχικά,
ήταν μία συνιστώσα στα ιδιοκτησιακά συμφέροντα, όπως είναι και σήμερα και γι αυτό
απαιτούσε νόμιμες διαδικασίες, ενώ η κοινωνική θέση των παιδιών που θα ακολουθούσαν
απαιτούσε την ευρύτερη δυνατή δημοσιότητα. Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν είχε αρχεία.
Γι αυτό, η γαμήλια τελετή έπρεπε να έχει πολλούς μάρτυρες.

Αρχικά η γαμήλια τελετή ανήκε περισσότερο στην κατηγορία της μνηστείας και συνίστατο
στην δημοσιοποίηση της πρόθεσης του να ζήσουν δυο άνθρωποι μαζί. Αργότερα συνίστατο
σε ένα επίσημο κοινό γεύμα. Σε ορισμένες φυλές, οι γονείς απλώς πήγαιναν τις κόρες τους
στο σύζυγο. Σε άλλες περιπτώσεις, η μοναδική τελετή ήταν η επίσημη ανταλλαγή των δώρων,
μετά την οποία ο πατέρας της νύφης την παρουσίαζε στο γαμπρό. Σε πολλούς λαούς της
Εγγύς Ανατολής ήταν έθιμο να μην ακολουθούν καμία τελετή, με το γάμο να ολοκληρώνεται

256
από τη σεξουαλική πράξη. Ο κόκκινος άνθρωπος ήταν ο πρώτος που ανέπτυξε την πιο
περίτεχνη γαμήλια φιέστα.

Η ατεκνία ήταν κάτι που φοβούνταν πολύ και εφ όσον η στειρότητα απεδίδετο σε
σκευωρίες των πνευμάτων, οι προσπάθειες να διασφαλισθεί η γονιμότητα οδήγησαν, επίσης,
στη σύνδεση του γάμου με ορισμένες μαγικές, ή θρησκευτικές τελετουργίες. Και στην
προσπάθεια αυτή να διασφαλισθεί ένας ευτυχισμένος και γόνιμος γάμος, επιστρατεύονταν
μάγια πολλά. Ακόμα και τους αστρολόγους συμβουλεύονταν για να εξακριβώσουν το γενέθλιο
πεπρωμένο των μελλονύμφων. Κάποια εποχή, η ανθρωποθυσία αποτελούσε σύνηθες
χαρακτηριστικό όλων των γάμων μεταξύ των ευκατάστατων ανθρώπων.

Αναζητούνταν οι τυχερές μέρες, με την Πέμπτη να θεωρείται η πλέον ευνοϊκή, ενώ οι γάμοι
που τελούνταν στη γέμιση του φεγγαριού θεωρούνταν εξαιρετικά τυχεροί. Ήταν το έθιμο
πολλών Μεσανατολικών λαών να πετούν σπόρους στους νεόνυμφους. Επρόκειτο για μια
μαγική τελετουργία η οποία υποτίθεται ότι εξασφάλιζε τη γονιμότητα. Ορισμένοι Ανατολικοί
λαοί χρησιμοποιούσαν ρύζι για τον ίδιο σκοπό. Η φωτιά και το νερό θεωρούνταν ανέκαθεν τα
καλύτερα μέσα για να αντισταθούν στα στοιχειά και τα πονηρά πνεύματα. Γι αυτό οι πυρές
του βωμού και τα αναμμένα κεριά, καθώς επίσης και το ράντισμα κατά τη βάπτιση με
αγιασμένο νερό, αποτελούσαν στοιχεία των γάμων. Για πάρα πολλά χρόνια συνηθιζόταν να
ορίζουν μια ψεύτικη ημερομηνία γάμου και στη συνέχεια να αναβάλουν το γεγονός ώστε να
παραπλανήσουν τα στοιχειά και τα πνεύματα. Τα πειράγματα προς τους νεόνυμφους και
οι φάρσες που παίζονται σ αυτούς που ξεκινούν το μήνα του μέλιτος, όλα είναι κατάλοιπα
αυτών των πολύ μακρινών ημερών, όταν πίστευαν ότι είναι καλύτερο να παρουσιάζεται
κάποιος δυστυχής και ασθενής εν όψει των πνευμάτων, ώστε να αποφύγει να κεντρίσει τη
ζήλια τους. Το να φορά η νύφη πέπλο είναι κατάλοιπο της εποχής κατά την οποία
θεωρείτο απαραίτητο να κρύβουν τη νύφη, ώστε να στοιχειά να μην μπορούν να
την αναγνωρίσουν, επιπλέον, δε, να κρύψουν την ομορφιά της από το βλέμμα των
κατά τα λοιπά ζηλότυπων και φθονερών πνευμάτων. Τα πόδια της νύφης δεν πρέπει
ποτέ να αγγίξουν το έδαφος, πριν ακριβώς από την τελετή. Ακόμη και στον εικοστό αιώνα,
εξακολουθεί να αποτελεί έθιμο υπό τα Χριστιανικά ήθη, να απλώνονται χαλιά από το σημείο
όπου βγαίνει η νύφη από το αμάξι ως το βωμό της εκκλησίας. Μια από τις αρχαιότερες
μορφές γαμήλιας τελετής ήταν να ευλογήσει ο ιερέας το γαμήλιο κρεβάτι ώστε να
εξασφαλισθεί η γονιμότητα της ένωσης. Αυτό γινόταν αιώνες πριν καθιερωθεί η γαμήλια
τελετή. Κατά την περίοδο αυτή, με την εξέλιξη των γαμήλιων εθίμων, περίμεναν από τους
καλεσμένους στο γάμο να παρελάσουν από το υπνοδωμάτιο τη νύκτα, ώστε με τον τρόπο
αυτό να αποτελέσουν νόμιμους μάρτυρες της ολοκλήρωσης του γάμου. Το στοιχείο της
τύχης, το ότι παρ όλους τους προγαμιαίους ελέγχους, ορισμένοι γάμοι
κατέληγαν σε αποτυχία, έκανε τον πρωτόγονο άνθρωπο να αναζητά διασφάλιση
και προστασία κατά της αποτυχίας του γάμου. Τον έκανε να αναζητά ιερείς και
μάγους. Και η τάση αυτή κορυφώθηκε άμεσα στο σύγχρονο θρησκευτικό γάμο. Για
πάρα πολλά, όμως, χρόνια, ο γάμος γενικά αναγνωριζόταν ως συνιστάμενος στις αποφάσεις
των γονέων που έδιναν υπόσχεση γάμου αργότερα του ζευγαριού ενώ κατά τα
τελευταία πεντακόσια χρόνια η εκκλησία και η πολιτεία έχουν αναλάβει τη δικαιοδοσία και
εξακολουθούν να επικυρώνουν το γάμο.

5. ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΓΑΜΟΙ

257
Τους πρώτους καιρούς της ιστορίας του γάμου, οι ανύπανδρες γυναίκες ανήκαν στους άνδρες
της φυλής. Αργότερα, η γυναίκα είχε ένα μόνο σύζυγο τη φορά. Η πρακτική αυτή του ενός
συζύγου κάθε φορά απετέλεσε το πρώτο βήμα για την απομάκρυνση από το ασύδοτο
αγελαίο σεξ. Ενώ στη γυναίκα δεν επιτρεπόταν παρά μόνο ένας άνδρας, ο σύζυγός της
μπορούσε να απομακρυνθεί από μια τέτοια προσωρινή σχέση κατά βούληση. Ωστόσο αυτές,
οι χαλαρά ρυθμισμένες, σχέσεις ήσαν το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της συμβίωσης
ανά ζεύγη, σε αντιδιαστολή με την αγελαία ζωή. Σ αυτό το στάδιο της εξέλιξης του γάμου,
τα παιδιά συνήθως ανήκαν στη μητέρα.Το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της συμβίωσης ήταν ο
ομαδικός γάμος. Η εταιρική αυτή φάση του γάμου έπρεπε να παρεμβληθεί στην εξέλιξη της
οικογενειακής ζωής, επειδή τα έθιμα που αφορούσαν στο γάμο δεν ήσαν ακόμη αρκετά
ισχυρά, ώστε να καταστήσουν τις σχέσεις του ζευγαριού μόνιμες. Οι γάμοι μεταξύ αδελφών
ανήκαν σ αυτή την κατηγορία. Πέντε αδελφοί μιας οικογένειας μπορούσαν να παντρευτούν
πέντε αδελφές μιας άλλης. Σ ολόκληρο τον κόσμο οι χαλαρότερες μορφές εταιρικών γάμων
εξελίχθηκαν σταδιακά σε διάφορους τύπους ομαδικών γάμων. Και αυτές οι ομαδικές σχέσεις
ρυθμίζονταν εν πολλοίς από τα έθιμα των τοτέμ. Η οικογενειακή ζωή εξελίχθηκε αργά και
σταθερά, επειδή οι ερωτικοί και γαμήλιοι κανονισμοί ευνοούσαν την επιβίωση της ίδιας της
φυλής, διασφαλίζοντας την επιβίωση μεγαλύτερων αριθμών παιδιών. Οι ομαδικοί γάμοι
υποχώρησαν σταδιακά με την ανάδυση των πρακτικών πολυγαμίας πολυγυνίας και
πολυανδρίας μεταξύ των περισσότερο προηγμένων φυλών. Η πολυανδρία, ωστόσο,
ουδέποτε γενικεύθηκε, περιοριζόμενη στις βασίλισσες και τις εύπορες γυναίκες.
Επιπλέον, αποτελούσε, κατ έθιμο, οικογενειακή υπόθεση το να ανήκει μία γυναίκα σε πολλά
αδέλφια. Οι κάστες και οι οικονομικοί περιορισμοί καθιστούσαν ορισμένες φορές απαραίτητο
σε πολλούς άνδρες να ικανοποιούνται με μία γυναίκα. Ακόμη και τότε, η γυναίκα παντρευόταν
μόνον έναν, με τους υπόλοιπους να αντιμετωπίζονται χαλαρά ως «θείοι» των από κοινού
απογόνων τους.

Το Εβραϊκό έθιμο που απαιτούσε από έναν άνδρα να γίνει σύζυγος της χήρας του αδελφού του για «να

μεγαλώσει το σπόρο του αδελφού του,» ήταν επίσης έθιμο για τον περισσότερο από το μισό αρχαίο

κόσμο. Αποτελούσε κατάλοιπο της εποχής όπου ο γάμος ήταν οικογενειακή, μάλλον, υπόθεση και όχι

προσωπικό θέμα.

Η πραγματική πολυγυνία, όπου όλες οι σύζυγοι έχουν το ίδιο κύρος και όλα τα παιδιά είναι
ισότιμα, ήταν πολύ σπάνια. Συνήθως, ακόμη και στους πολλαπλούς γάμους, η οικογένεια
εκυβερνάτο από την πρώτη σύζυγο, τη νόμιμη σύντροφο. Μόνον αυτή είχε παντρευτεί με την
τυπική, γαμήλια τελετή και μόνο τα παιδιά αυτής της αγορασμένης, ή διαθέτουσας προίκα
συντρόφου κληρονομούσαν, εκτός και εάν εκείνη έκανε ειδικές διευθετήσεις. Η νόμιμη
σύζυγος δεν ήταν κατ ανάγκην η αγαπημένη. Στους πρώτους καιρούς, συνήθως δεν ήταν.
Η γυναίκα που παντρεύονταν από έρωτα, η αγαπημένη τους, δεν εμφανίσθηκε ει μη μόνο
όταν οι φυλές προόδευσαν αρκετά, ειδικότερα μετά την ανάμιξη των εξελικτικών φυλών με
τους Νοδίτες και τους Αδαμίτες. Η σύζυγος ταμπού η επίσημη σύζυγος δημιούργησε το
έθιμο των παλλακίδων. Σύμφωνα με τα έθιμα αυτά, ένας άνδρας μπορούσε να έχει μία μόνο
σύζυγο, αλλά μπορούσε να διατηρεί ερωτικές σχέσεις με οσεσδήποτε παλλακίδες. Η
παλλακεία ήταν το σημείο εκκίνησης προς τη μονογαμία, η πρώτη κίνηση απομάκρυνσης από
την ανοικτή πολυγαμία. Οι παλλακίδες των Εβραίων, των Ρωμαίων και των Κινέζων ήταν πολύ
συχνά δούλες της νόμιμης συζύγου. Αργότερα, όπως έγινε με τους Εβραίους, η νόμιμη
σύζυγος θεωρείτο μητέρα όλων των παιδιών που γεννώνταν από τον σύζυγό της.

258
Οι παλαιότερες απαγορεύσεις πάνω στις ερωτικές σχέσεις με μια έγκυο, ή θηλάζουσα σύζυγο
επίσης κατέτειναν, σε μεγάλο βαθμό, στην υποστήριξη της πολυγαμίας. Οι πρωτόγονες
γυναίκες γερνούσαν πολύ νωρίς εξ αιτίας της συχνής τεκνοποιίας σε συνδυασμό με τη σκληρή
εργασία. (Αυτές οι υπερφορτωμένες σύζυγοι κατόρθωναν να επιζήσουν εξ αιτίας του
γεγονότος ότι τις απομόνωναν μία εβδομάδα κάθε μήνα, όταν δεν εγκυμονούσαν.) Μία τέτοια
σύζυγος συχνά κουραζόταν να εγκυμονεί και ζητούσε από το σύζυγό της να πάρει μία
δεύτερη και νεότερη γυναίκα, μια γυναίκα ικανή να βοηθήσει τόσο στις εγκυμοσύνες, όσο και
στις δουλειές του σπιτιού. Οι νέες σύζυγοι καλωσορίζονταν, γι αυτό, με χαρά από την
μεγαλύτερη σύζυγο. Δεν υπήρχε τίποτα που να μοιάζει με ερωτική ζήλια. Ο αριθμός των
συζύγων περιορίζετο μόνο από την ικανότητα του συζύγου να τις φροντίζει. Οι εύποροι και
δραστήριοι άνδρες επιθυμούσαν μεγάλους αριθμούς παιδιών και, αφού η βρεφική
θνησιμότητα ήταν πολύ υψηλή, χρειάζονταν πολλές σύζυγοι για να στελεχώσουν μια μεγάλη
οικογένεια. Πολλές από αυτές τις πολλαπλές συζύγους ήσαν απλές εργάτριες, σύζυγοι-
σκλάβες. Τα ανθρώπινα έθιμα εξελίσσονται, αλλά πολύ αργά. Ο σκοπός του χαρεμιού ήταν να
δημιουργήσει ένα ισχυρό και πολυπληθές σώμα συγγενών εξ αίματος για την υποστήριξη του
θρόνου. Κάποιος αρχηγός, κάποτε, πείσθηκε ότι δεν έπρεπε να διατηρεί χαρέμι, ότι έπρεπε να
ικανοποιηθεί με μία μόνο σύζυγο. Έτσι, απέπεμψε γρήγορα το χαρέμι του. Οι δυσαρεστημένες
σύζυγοι πήγαν στο σπίτι τους και οι προσβεβλημένοι συγγενείς τους συνέλαβαν τον αρχηγό
και τον εκτέλεσαν επί τόπου, εκείνη τη στιγμή.

1. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ ΜΟΝΟΓΑΜΙΑ Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ

Η μονογαμία είναι μονοπώλιο. Είναι καλή γι αυτούς που φθάνουν στο επιθυμητό αυτό στάδιο, αλλά
τείνει να δημιουργεί βιολογικά προβλήματα σ εκείνους που δεν είναι τόσο τυχεροί. Ανεξάρτητα,
ωστόσο, από τον αντίκτυπο στο άτομο, η μονογαμία είναι αποφασιστικά καλύτερη για τα παιδιά.
Αρχικά η μονογαμία οφείλετο στην πίεση των συνθηκών, στη φτώχεια. Η μονογαμία είναι πολιτισμική
και κοινωνική, τεχνητή και αφύσικη, δηλαδή αφύσικη για τον εξελισσόμενο άνθρωπο. Ήταν απόλυτα
φυσιολογική για τους πλέον αμιγείς Νοδίτες και τους Αδαμίτες και αποτελούσε μεγάλη πολιτισμική
αξία για όλες τις προηγμένες φυλές.

Οι φυλές των Χαλδαίων αναγνώριζαν το δικαίωμα μια συζύγου να επιβάλει προγαμιαία

δέσμευση στο σύζυγό της, ώστε να μην πάρει δεύτερη γυναίκα, ή παλλακίδα. Τόσον οι
Έλληνες, όσο και οι Ρωμαίοι ευνοούσαν τη μονογαμία. Η λατρεία των προγόνων υπέθαλπε,
πάντα, τη μονογαμία, όπως και οι Χριστιανοί, που κάνουν το σφάλμα να θεωρούν το
γάμο θείο μυστήριο. Επιπλέον, η άνοδος των προτύπων διαβίωσης διαρκώς συνηγορούσε
κατά των πολλών συζύγων. Ως την εποχή της έλευσης του Μιχαήλ στην Ουράντια,
ολόκληρος, πρακτικά, ο πολιτισμένος κόσμος είχε φθάσει στο επίπεδο της
θεωρητικής μονογαμίας. Η παθητική, όμως, αυτή μονογαμία δεν σήμαινε ότι η
ανθρωπότητα είχε εξοικειωθεί με την πρακτική του πραγματικού γάμου ενός
ζευγαριού.

Ενώ επιδιώκει το μονογαμικό στόχο του ιδανικού γάμου μεταξύ ενός ζευγαριού, πράγμα που σημαίνει,
τελικά, μονοπωλιακή ερωτική σχέση, η κοινωνία δεν πρέπει να παραβλέπει την αναντίρρητη
κατάσταση των άτυχων εκείνων ανδρών και γυναικών οι οποίοι απέτυχαν να βρουν μια θέση στ αυτή
την νέα και βελτιωμένη κοινωνική τάξη, έστω και αφού είχαν κάνει το καλύτερο δυνατόν για να
συνεργασθούν με, και να ακολουθήσουν τις, επιταγές της. Η αδυναμία του να βρει κάποιος σύντροφο
στην κοινωνική αρένα του ανταγωνισμού μπορεί να αποδοθεί σε αξεπέραστες δυσκολίες, ή
παμπληθείς περιορισμούς τους οποίους τα κρατούντα ήθη έχουν επιβάλλει. Πράγματι, η μονογαμία
είναι ιδανική για εκείνους οι οποίοι έχουν ένα σύντροφο, αλλά η ευνοημένη πλειονότητα πρέπει πάντα

259
να αντιμετωπίζει με καλοσύνη και φροντίδα τους λιγότερο τυχερούς τους συνανθρώπους, που πρέπει
να πληρώσουν το τίμημα της αποτυχίας για να ενταχθούν στις τάξεις των ιδανικών εκείνων ερωτικών
σχέσεων, οι οποίες διασφαλίζουν την ικανοποίηση όλων των βιολογικών ενστίκτων, υπό την ευλογία
των ανώτερων ηθών της προοδευτικής κοινωνικής εξέλιξης.

Η μονογαμία ανέκαθεν υπήρξε και θα είναι για πάντα ο ιδανικός στόχος της
ανθρώπινης σεξουαλικής εξέλιξης. Το ιδανικό αυτό του πραγματικού γάμου ανάμεσα στο
ζευγάρι συνεπάγεται αυταπάρνηση και γι αυτό συχνά αποτυγχάνει, ακριβώς επειδή το ένα,
ή και τα δύο μέλη είναι ανεπαρκείς ως προς το αποκορύφωμα αυτό των ανθρώπινων αρετών,
του σθεναρού αυτοελέγχου. Η μονογαμία είναι το μέτρο που καθορίζει την πρόοδο του
πολιτισμού στην κοινωνία, όπως αυτή διαχωρίζεται από την καθαρά βιολογική εξέλιξη. Η
μονογαμία δεν είναι κατ ανάγκην βιολογική, ή φυσιολογική, αλλά είναι
απαραίτητη για την άμεση διατήρηση και περαιτέρω εξέλιξη του πολιτισμού στην
κοινωνία. Συμβάλλει ως ένα βαθμό στην ευαισθησία των αισθημάτων, την
εκλέπτυνση των ηθικών ιδιοτήτων και την πνευματική πρόοδο, που είναι εντελώς
αδύνατες στη πολυγαμία. Μία γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να γίνει ιδανική μητέρα,
όταν διαρκώς υποχρεώνεται να ανταγωνίζεται μιαν άλλη για την αγάπη του
συζύγου.

7. Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Κατά την αρχική εξέλιξη των γαμήλιων εθίμων, ο γάμος αποτελούσε μια χαλαρή ένωση που
μπορούσε να τερματισθεί κατά βούληση και τα παιδιά πάντα ακολουθούσαν τη μητέρα. Ο
δεσμός μητέρας-παιδιού είναι ενστικτώδης και ανέκαθεν λειτουργούσε ανεξάρτητα από το
εξελικτικό στάδιο των ηθών. Μεταξύ των πρωτόγονων λαών μόνο το μισό περίπου των γάμων
αποδεικνύονταν ικανοποιητικοί. Η συχνότερη αιτία για χωρισμό ήταν η στειρότητα, για την
οποία πάντα κατηγορείτο η σύζυγος. Και οι άτεκνες γυναίκες επιστεύετο ότι γίνονταν φίδια
στον κόσμο των πνευμάτων. Σύμφωνα με τα πλέον πρωτόγονα έθιμα, το διαζύγιο ήταν
δικαίωμα του συζύγου και μόνο και τα πρότυπα αυτά διατηρήθηκαν ως τον εικοστό αιώνα
μεταξύ ορισμένων λαών. Καθώς τα ήθη εξελίσσονταν, ορισμένες φυλές ανέπτυξαν δύο
μορφές γάμου: Τον κανονικό, ο οποίος επέτρεπε το διαζύγιο και τον θρησκευτικό ο οποίος
απαγόρευε το χωρισμό. Το ξεκίνημα της εποχής όπου οι γυναίκες αγοράζονταν, ή
προικοδοτούνταν, η καθιέρωση κυρώσεων επί της περιουσίας σε περιπτώσεις αποτυχίας του
γάμου, συνετέλεσε πολύ στο να μειωθούν οι χωρισμοί. Και, πράγματι, πολλές σύγχρονες
ενώσεις σταθεροποιούνται εξ αιτίας αυτού του αρχαίου περιουσιακού παράγοντα. Η νέα και
αιφνίδια αντικατάσταση των παλαιότερων και μακρόχρονα καθιερωμένων οικονομικών
κινήτρων με τα ιδεαλιστικότερα, αλλά εξαιρετικά ιδιοτελή κίνητρα της αγάπης στο γάμο,
έχουν αναπόφευκτα κάνει το θεσμό του γάμου να γίνει προσωρινά ασταθής. Τα κίνητρα του
ανθρώπου για να παντρευτεί ανέκαθεν υπερέβαιναν τα πραγματικά γαμήλια έθιμα, ενώ στον
δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα, το ιδανικό του Δυτικού κόσμου για το γάμο ξεπέρασε,
ξαφνικά, κατά πολύ τις εγωκεντρικές και εν μέρει μόνο ελεγχόμενες σεξουαλικές παρορμήσεις
των φυλών. Η παρουσία μεγάλων αριθμών άγαμων ατόμων σε οποιαδήποτε
κοινωνία καταδεικνύει την προσωρινή κατάρρευση, ή τη μεταβατικότητα των
εθίμων.

Η πραγματική δοκιμασία στο γάμο, μέσα στους αιώνες, ήταν πάντα η συνεχής οικειότητα, που
είναι αναπόφευκτη στην οικογενειακή ζωή. Δυο παραχαϊδεμένοι και κακομαθημένοι νέοι,
μαθημένοι να περιμένουν κάθε επιείκεια και πλήρη ικανοποίηση της ματαιοδοξίας και του

260
εγωισμού τους, δεν μπορούν να ελπίσουν ότι θα πετύχουν στο γάμο και τη δημιουργία
οικογένειας σε μια ισόβια σχέση αυθυποχώρησης, συμβιβασμού, αγάπης και ανιδιοτελούς
αφοσίωσης στην ανατροφή των παιδιών. Ο μεγάλος βαθμός φαντασίας και ιδανικού έρωτα
που υπεισέρχεται στην ερωτοτροπία είναι εν πολλοίς υπεύθυνος για την αυξητική τάση των
διαζυγίων μεταξύ των σύγχρονων Δυτικών λαών, ενώ όλα αυτά περιπλέκονται ακόμη
περισσότερο από την μεγαλύτερη ατομική ελευθερία της γυναίκας, αλλά και την αυξημένη
οικονομική ανεξαρτησία. Το εύκολο διαζύγιο, όταν είναι αποτέλεσμα έλλειψης αυτοελέγχου, ή
αδυναμία φυσιολογικής προσαρμογής της προσωπικότητας, οδηγεί με βεβαιότητα κατ
ευθείαν πίσω, σ εκείνα τα πρωτόγονα στάδια της κοινωνίας απ όπου ο άνθρωπος
αναδύθηκε μόλις πρόσφατα, μέσα από τόσο μεγάλη προσωπική οδύνη και φυλετικό άλγος.

Όσο, όμως, η κοινωνία αδυνατεί να εκπαιδεύσει σωστά τα παιδιά και τους νέους, όσο οι
κοινωνικές ρυθμίσεις αδυνατούν να παράσχουν επαρκή προγαμιαία παιδεία και όσο ο
ασύνετος και ανώριμος νεανικός ιδεαλισμός είναι κριτής του γάμου, τόσο θα βασιλεύει το
διαζύγιο. Και όσο καιρό η κοινωνία θα αδυνατεί να προετοιμάζει τους νέους για το γάμο, το
διαζύγιο θα πρέπει να λειτουργεί ως κοινωνική δικλείδα ασφαλείας που θα αποτρέπει ακόμη
χειρότερες καταστάσεις, στις εποχές της ραγδαίας ανάπτυξης των εξελισσόμενων ηθών. Οι
αρχαίοι φαίνεται ότι αντιμετώπιζαν το γάμο με την ίδια σοβαρότητα που τον αντιμετωπίζουν
οι σημερινοί λαοί. Και δεν μοιάζει πολλοί από τους βιαστικούς και ανεπιτυχείς γάμους των
σύγχρονων καιρών, να αποτελούν βελτίωση των αρχαίων πρακτικών, του να πιστοποιείται η
καταλληλότητα των νεαρών ανδρών και γυναικών για γάμο. Η μεγάλη ανακολουθία της
σύγχρονης κοινωνίας είναι το ότι εξαίρει τον έρωτα και εξιδανικεύει το γάμο, ενώ
αποδοκιμάζει την πληρέστερη εξέταση και των δύο.

8. Η ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΣΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Ο γάμος που κορυφώνεται με την οικογένεια αποτελεί, πράγματι, τον ανώτερο θεσμό του
ανθρώπου, είναι, ωστόσο, κατά βάσιν, ανθρώπινος. Δεν θα έπρεπε ποτέ να αποκαλείται
μυστήριο. Οι Σεθίτες ιερείς έκαναν το γάμο θρησκευτική τελετουργία. Αλλά για χιλιάδες
χρόνια μετά την Εδέμ, η σύζευξη συνεχίσθηκε ως καθαρά κοινωνικός και αστικός θεσμός.

Η παρομοίωση των ανθρώπινων σχέσεων προς τις θείες σχέσεις είναι εντελώς
ατυχής. Η ένωση των συζύγων στη σχέση γάμου-οικογένειας, είναι μία φυσική λειτουργία για
τους θνητούς των εξελικτικών κόσμων. Είναι πράγματι αλήθεια ότι μεγάλη πνευματική
πρόοδος μπορεί να προκύψει ως συνέπεια των ειλικρινών προσπαθειών, στα ανθρώπινα
πλαίσια, του και της συζύγου να προοδεύσουν, αλλ αυτό δεν σημαίνει ότι ο γάμος είναι
κατ ανάγκην ιερός. Η πνευματική πρόοδος ακολουθεί την ειλικρινή αφοσίωση σε άλλες
λεωφόρους ανθρώπινης προσπάθειας. Ούτε μπορεί ο γάμος να συγκριθεί πραγματικά με τη
σχέση του Προσαρμοστή προς τον άνθρωπο, ούτε με την αδελφική σχέση του Χριστού
Μιχαήλ προς τους θνητούς αδελφούς του. Σε κανένα, σχεδόν, σημείο δεν μπορούν να
συγκριθούν οι σχέσεις αυτές με τη σχέση των συζύγων μεταξύ τους. Και είναι απολύτως
ατυχές το ότι η ανθρώπινη παρανόηση αυτών των σχέσεων έχει δημιουργήσει τόσο
μεγάλη σύγχυση ως προς το κύρος του γάμου. Είναι, επίσης, ατυχές το ότι
ορισμένες ομάδες ανθρώπων έχουν την άποψη ότι ο γάμος ολοκληρώνεται με θεία
επενέργεια. Οι πεποιθήσεις αυτές οδηγούν κατ ευθείαν στην άποψη στο ακατάλυτο του
γάμου, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, ή τις επιθυμίες των δύο μερών. Το ίδιο το γεγονός,
όμως, της διάλυσης του γάμου υποδηλώνει ότι το Θείο δεν είναι συμμέτοχο σε παρόμοιες
ενώσεις. Αν ο Θεός ενώσει κάποτε δύο καταστάσεις, ή δύο άτομα, αυτά θα

261
παραμείνουν ενωμένα, ως τη στιγμή κατά την οποία το θείο θέλημα θα αποφασίσει
το χωρισμό τους. Όσον αφορά, όμως, στο γάμο, ο οποίος είναι ανθρώπινος θεσμός,
ποιος θα τολμούσε να κρίνει, να αποφασίσει ποιοι γάμοι είναι ενώσεις που πρέπει
να επικυρωθούν από τους επόπτες του σύμπαντος, εν αντιθέσει προς εκείνους οι
οποίοι είναι καθαρά ανθρώπινοι στη φύση και την προέλευση;

Παρά ταύτα υπάρχει το ιδεώδες του γάμου στις ανώτερες σφαίρες. Στην
πρωτεύουσα του κάθε τοπικού συστήματος οι Υλικοί Υιοί και Θυγατέρες του Θεού
αντιπροσωπεύουν πραγματικά την κορύφωση των ιδεωδών της ένωσης ενός άνδρα
και μιας γυναίκας με τα δεσμά του γάμου και με το σκοπό της δημιουργίας και της
ανατροφής απογόνων. Τελικά, ο ιδανικός ανθρώπινος γάμος είναι για τους
ανθρώπους ιερός.

Ο γάμος υπήρξε ανέκαθεν και εξακολουθεί να είναι το υπέρτατο ανθρώπινο όνειρο της
εγκόσμιας εξιδανίκευσης. Αν και το όμορφο αυτό όνειρο σπάνια πραγματοποιείται στο σύνολό
του, παραμένει ως μεγαλειώδες ιδανικό, προσελκύοντας πάντα την προοδεύουσα
ανθρωπότητα σε μεγαλύτερους αγώνες για την ανθρώπινη ευτυχία. Οι νεαροί, όμως,
άνδρες και γυναίκες πρέπει να μάθουν μερικά πράγματα για την πραγματικότητα
του γάμου πριν εμπλακούν στις απαιτητικές αξιώσεις των διαπροσωπικών σχέσεων
μέσα στην οικογένεια. Ο νεανικός ιδεαλισμός πρέπει να κατευνάζεται από κάποιο
βαθμό προγαμιαίας απαλλαγής από την αυταπάτη. Ωστόσο, ο νεανικός ιδεαλισμός για
το γάμο δεν πρέπει να αποθαρρύνεται. Τα όνειρα αυτά αποτελούν την νοερή απεικόνιση του
μελλοντικού στόχου της οικογενειακής ζωής. Η στάση αυτή είναι διεγερτική και χρήσιμη, με
την προϋπόθεση ότι δεν δημιουργεί αναισθησία για την πραγμάτωση των πρακτικών και
κοινότοπων απαιτήσεων του γάμου και της συνακόλουθης οικογενειακής ζωής.

Τα ιδεώδη του γάμου έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο στα πρόσφατα χρόνια. Σε
ορισμένους λαούς η γυναίκα πράγματι απολαμβάνει ίσα δικαιώματα με το σύντροφό της. Ως
έννοια, τουλάχιστον, η οικογένεια γίνεται ένας πιστός εταίρος στην ανατροφή των παιδιών,
ακολουθούμενη από ερωτική αφοσίωση. Ακόμη, όμως, και αυτή η νεώτερη έκδοση του
γάμου δεν χρειάζεται να θεωρεί δεδομένο ότι μπορεί να φθάσει στο ακραίο εκείνο
σημείο, όπου οι σύζυγοι θα μονοπωλήσουν το σύνολο της προσωπικότητας και της
ατομικότητας ο ένας του άλλου. Ο γάμος δεν είναι απλά ένα ιδιοτελές ιδανικό. Είναι η
εξελισσόμενος κοινωνικός συνεταιρισμός ενός άνδρα και μιας γυναίκας, που υπάρχει και
λειτουργεί σύμφωνα με τα κρατούντα ήθη, περιορισμένος από τα ταμπού και ενισχυμένος από
τους νόμους και τους κανονισμούς της κοινωνίας.

Οι γάμοι του εικοστού αιώνα βρίσκονται πολύ ψηλά συγκρινόμενοι με εκείνους

των περασμένων εποχών, παρά το ότι ο θεσμός της οικογένειας υφίσταται, πλέον,
μια σοβαρή δοκιμασία, εξ αιτίας των προβλημάτων που τόσο ξαφνικά έπεσαν πάνω
στον κοινωνικό μηχανισμό, με την επιταχυνόμενη αύξηση των γυναικείων
ελευθεριών, δικαιωμάτων που για τόσο πολύ καιρό τους τα αρνήθηκαν κατά τη
διάρκεια της αργής εξέλιξης των ηθών των περασμένων γενεών.

(Παρουσιάσθηκε από τον Αρχηγό των Σεραφείμ που σταθμεύουν στην Ουράντια.)

262
263
 Γάμος και οικογενειακή ζωή

ΦΥΛΛΟ 84 ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ

(Αποσπάσματα)

Η υλική αναγκαιότητα θεμελίωσε το γάμο, η σεξουαλική πείνα τον ομόρφυνε, η

θρησκεία του προσέδωσε ιερότητα και τον εξύψωσε, η πολιτεία τον απαίτησε και
τον ρύθμισε, ενώ σε μεταγενέστερους χρόνους η αγάπη που αναπτύσσεται αρχίζει
να δικαιώνει και να μεγαλύνει το γάμο, ως πρόγονο και δημιουργό του πλέον
χρήσιμου και ευγενικού θεσμού του πολιτισμού, της οικογένειας. Και η δημιουργία
της οικογένειας πρέπει να είναι το κέντρο και η ουσία κάθε εκπαιδευτικής
προσπάθειας. Τα άτομα είναι εντελώς προσωρινά, ως πλανητικοί παράγοντες
μόνον οι οικογένειες αποτελούν διαρκείς συνιστώσες στην κοινωνική εξέλιξη. Η
οικογένεια είναι ο δίαυλος δια του οποίου το ποτάμι της κουλτούρας και της
γνώσης κυλά από τη μία γενιά στην άλλη.

1. ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΓΟΝΩΝ ΖΕΥΓΑΡΙΩΝ

Ο γάμος δεν βασίσθηκε στις σεξουαλικές σχέσεις. Αυτές ήσαν δευτερεύουσες. Ο γάμος
δεν χρειαζόταν στον πρωτόγονο άνθρωπο, που ικανοποιούσε τις σεξουαλικές του επιθυμίες
ελεύθερα, χωρίς να φορτώνεται με τις ευθύνες της συζύγου, των παιδιών και του σπιτιού. Η
γυναίκα, εξ αιτίας της φυσικής και συναισθηματικής προσκόλλησής της στα παιδιά της,
εξαρτάται από τη συνεργασία με τον άνδρα και τούτο την ωθεί στο προστατευμένο
καταφύγιο του γάμου. Ωστόσο, καμία βιολογική παρόρμηση δεν οδηγούσε τον άνδρα στο
γάμο πολύ λιγότερο να τον κρατήσει παντρεμένο. Δεν ήταν η αγάπη που έκανε
ελκυστικό το γάμο για τον άνδρα, αλλά η πείνα για τροφή, η οποία αρχικά είλκυσε
τον άγριο στη γυναίκα και το πρωτόγονο καταφύγιο, που μοιραζόταν με τα παιδιά
της.

Ο γάμος δεν προκλήθηκε καν από τη συνειδητοποίηση των υποχρεώσεων της ερωτικής
σχέσης. Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν έβλεπε καμία σχέση μεταξύ της ερωτικής ικανοποίησης
και της επακόλουθης γέννησης των παιδιών. Κάποτε όλος ο κόσμος πίστευε ότι μια παρθένα
μπορούσε να μείνει έγκυος. Ο άγριος άνθρωπος, από νωρίς, είχε την άποψη ότι τα παιδιά
δημιουργούνταν στη χώρα των πνευμάτων. Πίστευαν ότι η εγκυμοσύνη ήταν το αποτέλεσμα
της κατάληψης της γυναίκας από κάποιο πνεύμα, από ένα εξελισσόμενο στοιχειό. Πίστευαν,
επίσης, ότι η διατροφή και το κακό μάτι ήταν σε θέση να προκαλέσουν εγκυμοσύνη σε μία
παρθένα, ή ανύπαντρη γυναίκα, ενώ οι μεταγενέστερες πεποιθήσεις συνέδεαν την απαρχή της
ζωής με την αναπνοή και το φως του ήλιου. Πολλοί πρώιμοι λαοί συνέδεαν τα πνεύματα με τη
θάλασσα. Για το λόγο αυτό, οι παρθένες ήσαν πολύ περιορισμένες όσον αφορούσε στην
επαφή τους με τη θάλασσα. Οι νεαρές γυναίκες φοβούνταν πολύ περισσότερο να πλυθούν
στη θάλασσα με τη φουσκονεριά, από όσο να κάνουν έρωτα. Τα παραμορφωμένα, ή πρόωρα

264
μωρά θεωρούνταν μικρά ζώων, που μπήκαν στο σώμα της γυναίκας ως αποτέλεσμα
απροσεξίας στο μπάνιο, ή κακής επίδρασης των πνευμάτων. Οι άγριοι, φυσικά, δεν δίσταζαν
καθόλου να πνίγουν τα μωρά αυτά μόλις γεννιόνταν. Το πρώτο βήμα προς τη διαφώτιση
έγινε με την πεποίθηση ότι οι σεξουαλικές σχέσεις άνοιξαν το δρόμο στο πνεύμα
της εγκυμοσύνης να μπει στο σώμα της γυναίκας. Ο άνθρωπος είχε από τότε
ανακαλύψει ότι ο πατέρας και η μητέρα συμμετείχαν εξ ίσου ως παράγοντες ζώσας
κληρονομιάς, που δημιουργούσαν τη ζωή.

Μια πολύ απλής μορφής οικογένεια διασφαλιζόταν από το γεγονός ότι η αναπαραγωγική
λειτουργία συνεπάγεται τη σχέση μητέρας-παιδιού. Η μητρική αγάπη είναι ενστικτώδης, δεν
ξεκίνησε ως έθιμο, όπως ο γάμος. Σε όλα τα θηλαστικά η μητρική αγάπη είναι το
σύμφυτο δώρο των συνοδών διανοητικών πνευμάτων του τοπικού σύμπαντος, ενώ
σε δύναμη και αφοσίωση είναι πάντα ευθέως ανάλογη με τη διάρκεια της
αδύναμης, νηπιακής ηλικίας του είδους. Η σχέση μητέρας και παιδιού είναι φυσική,
δυνατή και ενστικτώδης, μια σχέση που για τους λόγους αυτούς ανάγκαζε τις πρωτόγονες
γυναίκες να υποτάσσονται σε πολλές περίεργες συνθήκες και να ανέχονται ανείπωτες
δυσκολίες. Αυτή η επιτακτική μητρική αγάπη είναι το αποδυναμωτικό συναίσθημα που
ανέκαθεν έβαζε τη γυναίκα σε μια τόσο τρομερά μειονεκτική θέση, σε όλους τους αγώνες της
με τον άνδρα. Παρά ταύτα, το μητρικό ένστικτο στο ανθρώπινο είδος δεν είναι αξεπέραστο.
Μπορεί να υπερκερασθεί από τη φιλοδοξία, τον εγωισμό και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Ενώ η σχέση μητέρας-παιδιού δεν σημαίνει ούτε γάμο ούτε οικογένεια, υπήρξε ο
πυρήνας από τον οποίο δημιουργήθηκαν και ο γάμος και η οικογένεια. Η μεγάλη
πρόοδος στην εξέλιξη της συμβίωσης επήλθε όταν αυτές οι προσωρινές σχέσεις άρχισαν να
διαρκούν αρκετά, ώστε να ανατραφούν τα παιδιά που γεννήθηκαν και αυτή ήταν η
δημιουργία της οικογένειας. Ανεξαρτήτως του ανταγωνισμού των πρωτόγονων αυτών
ζευγαριών και παρά τη χαλαρότητα της σχέσης τους, οι ευκαιρίες για επιβίωση βελτιώθηκαν
πάρα πολύ από τις σχέσεις αυτές μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Ένας άνδρας και μία γυναίκα
που συνεργάζονται, ακόμη και αν δεν έχουν οικογένεια και παιδιά, είναι άπειρα
ανώτεροι από κάθε, σχεδόν, άποψη, από όσο είναι δύο άνδρες μαζί, ή δύο
γυναίκες. Το ζευγάρωμα, αυτό, των φύλων αύξησε την επιβίωση και απετέλεσε
αυτή καθ εαυτή την απαρχή της ανθρώπινης κοινωνίας. Επιπλέον, ο
καταμερισμός της εργασίας αναλόγως του φύλου συνέβαλε στην άνεση και αύξησε
την απόλαυση.

2. Η ΠΡΩΙΜΗ ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Η περιοδική αιμορραγία της γυναίκας, καθώς επίσης και η περαιτέρω απώλεια αίματος κατά
τον τοκετό, κατεδείκνυε το αίμα ως τον δημιουργό του παιδιού (περαιτέρω, δε, και ως έδρα
της ψυχής), ενώ δημιούργησε την έννοια των δεσμών αίματος στις ανθρώπινες σχέσεις. Κατά
τους πρώιμους χρόνους, όλοι οι απόγονοι εθεωρείτο ότι κατάγονταν από τη μητέρα και τούτο
ήταν το μόνο μέρος της κληρονομικότητας που ήταν απόλυτα βέβαιο. Η πρωτόγονη
οικογένεια, αναπτυσσόμενη εκ του ενστικτώδους βιολογικού δεσμού αίματος μητέρας και
παιδιού, υπήρξε, αναπόφευκτα, μητριαρχική. Και πάρα πολλές φυλές διατήρησαν τη σύνθεση
αυτή. Η μητριαρχική οικογένεια υπήρξε η μοναδική δυνατή μετάβαση από τον ομαδικό γάμο
στην ορδή, στην μεταγενέστερη και βελτιωμένη οικογενειακή ζωή της πολυγαμικής και
μονογαμικής πατριαρχικής οικογένειας. Η μητριαρχική οικογένεια ήταν φυσική και
βιολογική. Η πατριαρχική οικογένεια είναι κοινωνική, οικονομική και πολιτική.

265
Αρχικά, συνηθιζόταν να πηγαίνει ο άνδρας στην οικογένεια της γυναίκας, σε μεταγενέστερους,
ωστόσο, χρόνους, αφού ο άνδρας είχε πληρώσει, ή είχε καταλήξει στην τιμή της νύφης,
μπορούσε να πάρει τη γυναίκα και τα παιδιά του στη φυλή του. Η μετάβαση από την
μητριαρχική στην πατριαρχική οικογένεια εξηγεί τις κατά τα λοιπά χωρίς νόημα απαγορεύσεις
ορισμένων τύπων γάμου μεταξύ εξαδέλφων, ενώ άλλοι τύποι γάμου μεταξύ συγγενών με τον
ίδιο βαθμό συγγένειας επιτρέπονταν. Όταν πέρασε η εποχή του κυνηγίου, όταν η βοσκή των
ζώων έδωσε στον άνθρωπο τον έλεγχο της κύριας προμήθειας τροφής, η μητριαρχία γρήγορα
έφθασε στο τέλος της. Απέτυχε επειδή, απλά, δεν μπορούσε να συναγωνισθεί με επιτυχία τη
νεώτερη πατριαρχική οικογένεια. Η δύναμη την οποία κατείχαν οι άρρενες συγγενείς της
μητέρας δεν μπορούσε να συναγωνισθεί τη δύναμη που συγκέντρωνε ο σύζυγος-πατέρας. Η
μητέρα δεν μπορούσε, ισότιμα, να ασχοληθεί με το συνδυασμένο έργο της ανατροφής των
παιδιών, της άσκησης συνεχούς εξουσίας και της αυξημένης δύναμης μέσα στο σπίτι. Η
επερχόμενη κλοπή των συζύγων και η μεταγενέστερη αγορά τους επετάχυνε τη λήξη της
μητριαρχίας. Η τρομερή αλλαγή από τη μητριαρχία στην πατριαρχία είναι μια από τις
πλέον ριζοσπαστικές και απόλυτα εμφανείς αλλαγές που πραγματοποίησε ποτέ η
ανθρώπινη φυλή. Η αλλαγή αυτή οδήγησε άμεσα σε μεγαλύτερη κοινωνική
έκφραση και αυξημένη οικογενειακή λειτουργικότητα.

3. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Η γυναίκα απέτυχε να κερδίσει κοινωνική αναγνώριση κατά τους πρωτόγονους καιρούς, επειδή
δεν δραστηριοποιείτο σε περιπτώσεις επείγουσας ανάγκης. Δεν υπήρξε εντυπωσιακή ηρωίδα, ή
ηρωίδα σε στιγμές κρίσης. Η μητρότητα αποτελούσε μια σαφή αδυναμία στον αγώνα για
επιβίωση. Η μητρική αγάπη δυσκόλευε τη γυναίκα στην άμυνα της φυλής. Επιπλέον οι γυναίκες
ακούσια δημιούργησαν την εξάρτησή τους από τον άνδρα, με το θαυμασμό και την επευφημία τους για
την επιθετικότητα και την ανδρεία του. Η εξύμνηση αυτή του πολεμιστή εξήρε το ανδρικό εγώ, ενώ
κατέστειλε εκείνο της γυναίκας και την έκανε περισσότερο εξαρτημένη. Μια στρατιωτική στολή
ακόμη διεγείρει σε μεγάλο βαθμό τα γυναικεία συναισθήματα.

Η πρώτη απελευθέρωση της γυναίκας επήλθε όταν ο άνδρας συναίνεσε να

καλλιεργήσει τη γη, όταν συναίνεσε να κάνει αυτό που ως τότε εθεωρείτο
γυναικεία δουλειά. Έγινε ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, όταν οι άνδρες αιχμάλωτοι δεν
δολοφονούνταν, πλέον, αλλά κρατούνταν ως σκλάβοι για να καλλιεργήσουν τη γη. Αυτό
απελευθέρωσε τη γυναίκα, ως προς το ότι μπορούσε να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στα
θέματα του οίκου και την εκπαίδευση των παιδιών.

Οι ελαττούμενοι πρωτόγονοι πόλεμοι μείωσαν κατά πολύ την ανομοιογένεια στον

καταμερισμό της εργασίας βάσει του φύλου. Οι γυναίκες, όμως, έπρεπε ακόμη να κάνουν τις
βαριές δουλειές, ενώ οι άνδρες εκτελούσαν χρέη φρουρών. Ουδείς καταυλισμός, ή χωριό
μπορούσε να μείνει αφρούρητο μέρα, ή νύκτα, αλλά ακόμη και αυτό το έργο ελαφρύνθηκε με
την εξημέρωση του σκύλου. Γενικά, η επέλευση της γεωργίας ενδυνάμωσε το γόητρο και το
κοινωνικό κύρος της γυναίκας - αυτό ίσχυε, τουλάχιστον, ως την εποχή που ο ίδιος ο άνδρας
έγινε καλλιεργητής. Και μόλις ο άνδρας αφοσιώθηκε στην καλλιέργεια της γης,
αμέσως ακολούθησε μεγάλη βελτίωση στις μεθόδους της καλλιέργειας, η οποία
συνεχίσθηκε στις επόμενες γενεές. Στο κυνήγι και τον πόλεμο ο άνδρας είχε μάθει την αξία
της οργάνωσης και εισήγαγε αυτές τις τεχνικές στις κατασκευές και, αργότερα, όταν ανέλαβε
μεγάλο μέρος του έργου των γυναικών, βελτίωσε κατά πολύ τις χαλαρές γυναικείες μεθόδους
εργασίας.

266
 4. Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΙΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η θέση της γυναίκας ήταν ανέκαθεν ένα κοινωνικό παράδοξο. Ήταν πάντα εκείνη που
με πανουργία κατηύθυνε τον άνδρα. Ήταν εκείνη που πάντα εκμεταλλευόταν την μεγαλύτερη
σεξουαλική παρόρμηση του άνδρα για τα συμφέροντά της και την πρόοδό της.
Χρησιμοποιώντας έξυπνα τη σεξουαλική της γοητεία μπορούσε συχνά να ασκεί κυριαρχική
δύναμη πάνω στον άνδρα, ακόμα και όταν ήταν ταπεινή του σκλάβα. Τα φύλα
αντιμετώπιζαν μεγάλη δυσκολία στο να καταλάβουν το ένα το άλλο. Ο άνδρας
έβρισκε δύσκολο το να καταλάβει τη γυναίκα, αντιμετωπίζοντάς την μ ένα παράξενο μείγμα
δύσπιστης άγνοιας και έντρομης σαγήνης, αν όχι με καχυποψία και περιφρόνηση. Πολλές
φατριακές και φυλετικές παραδόσεις αποδίδουν τα προβλήματα στην Εύα, στην Πανδώρα, ή
κάποια άλλη εκπρόσωπο των γυναικών. Οι αφηγήσεις αυτές πάντοτε διαστρέφονταν έτσι,
ώστε να παρουσιάζουν ότι η γυναίκα προκάλεσε το κακό στον άνδρα και όλα τούτα
καταδεικνύουν την, κάποτε παγκόσμια, δυσπιστία προς τη γυναίκα. Μεταξύ των λόγων
που αναφέρονται για να υποστηριχθεί η αγαμία του κλήρου, ο κυριότερος ήταν η
ευτέλεια των γυναικών. Το γεγονός ότι οι περισσότερες από τις υποτιθέμενες μάγισσες
ήταν γυναίκες δεν βελτίωσε την παλαιότερη φήμη του φύλου. Οι άνδρες από παλιά
θεωρούσαν τις γυναίκες παράξενες, ακόμη και αφύσικες. Επιπλέον πίστευαν ότι οι
γυναίκες δεν έχουν ψυχή. Γι αυτό αρνούνταν να τους δώσουν όνομα. Κατά τους πρώιμους
καιρούς φοβούνταν πάρα πολύ την πρώτη σεξουαλική επαφή με τη γυναίκα. Εξ αυτού
δημιουργήθηκε το έθιμο να έχει ο ιερέας την πρώτη σεξουαλική επαφή με μία παρθένα.
Ακόμη και η σκιά της γυναίκας εθεωρείτο επικίνδυνη.

Η αποκαλούμενη σεμνότητα των γυναικών ως προς την περιβολή τους και την
έκθεση του προσώπου αναπτύχθηκε από το θανάσιμο φόβο του να την δουν να
έχει περίοδο. Το να καταλάβουν ότι είχε περίοδο ήταν σοβαρό αμάρτημα, παραβίαση των
ταμπού. Κατά τα ήθη των παλιότερων καιρών, κάθε γυναίκα, από την εφηβεία ως το τέλος
της γόνιμης ζωής της, υπέκειτο σε απόλυτη οικογενειακή και κοινωνική απομόνωση μια
εβδομάδα κάθε μήνα. Οτιδήποτε άγγιζε, οπουδήποτε καθόταν, ή ξάπλωνε ήταν
«βεβηλωμένο.» Για πάρα πολλά χρόνια ήταν έθιμο να κτυπούν σκληρά το κορίτσι μετά την
περίοδό του, προσπαθώντας να διώξουν το κακό πνεύμα από το σώμα της. Όταν όμως μια
γυναίκα περνούσε τη γόνιμη ηλικία, αντιμετωπίζετο με περισσότερη φροντίδα, της έδιναν
περισσότερα δικαιώματα και προνόμια. Κατόπιν όλων αυτών, δεν είναι περίεργο που οι
γυναίκες περιφρονούνταν. Ακόμη και οι Έλληνες θεωρούσαν τις γυναίκες που είχαν
περίοδο ως μία από τις τρεις μεγαλύτερες αιτίες μόλυνσης, οι άλλες δύο ήταν ο
χοίρος και το σκόρδο. Μεγάλη πρόοδος πραγματοποιήθηκε όταν ο άνδρας δεν είχε
πλέον το δικαίωμα να σκοτώνει τη γυναίκα του κατά βούληση.

5. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΥΠΟ ΤΑ ΕΞΕΛΙΣΣΟΜΕΝΑ ΗΘΗ

Καθώς η κοινωνία εξελίσσετο, τα σεξουαλικά πρότυπα έγιναν υψηλότερα μεταξύ των

γυναικών, επειδή εκείνες υπέφεραν περισσότερο από τις συνέπειες της παραβίασης των
σεξουαλικών ηθών. Τα ανδρικά σεξουαλικά πρότυπα βελτιώνονται πάρα πολύ αργά, ως
αποτέλεσμα της διαστρεβλωμένης αίσθησης της δικαιοσύνης εκείνης, την οποία απαιτεί ο

267
πολιτισμός. Η φύση δεν γνωρίζει τίποτα περί δικαιοσύνης κάνει τη γυναίκα να υποφέρει
μόνη τις ωδίνες του τοκετού.

Η σύγχρονη άποψη περί της σεξουαλικής ισότητας είναι όμορφη και άξια ενός
διευρυνόμενου πολιτισμού αλλά δεν υπάρχει στη φύση. Όταν η ισχύς είναι το δίκαιο,
ο άνδρας συμπεριφέρεται σαν αφέντης προς τη γυναίκα. Όταν περισσότερη δικαιοσύνη,
ειρήνη και καλοσύνη επικρατούν, η γυναίκα σταδιακά αναδύεται από τη δουλεία και την
αφάνεια. Η θέση της γυναίκας έχει γενικά διαφοροποιηθεί αντίστροφα από το
βαθμό του μιλιταρισμού, σε κάθε έθνος και κάθε εποχή. Όταν ήλθε, πράγματι, για
τη γυναίκα η ώρα να απολαύσει πρόσθετα δικαιώματα, τα πήρε και τούτο έγινε
εντελώς ανεξάρτητα από τις συνειδητές προθέσεις του άνδρα. Αργά αλλά σίγουρα τα
ήθη αλλάζουν έτσι ώστε να διασφαλίζουν τις κοινωνικές εκείνες ρυθμίσεις, οι οποίες
αποτελούν μέρος της διαρκούς εξέλιξης του πολιτισμού. Τα ήθη που προοδεύουν με αργό
ρυθμό εξασφάλισαν ολοένα καλύτερη μεταχείριση στις γυναίκες. Οι φυλές εκείνες οι
οποίες επέμειναν να τις μεταχειρίζονται σκληρά δεν επέζησαν. Οι Αδαμίτες και οι
Νοδίτες παρείχαν μεγάλη αναγνώριση στις γυναίκες και οι ομάδες εκείνες οι οποίες
επηρεάσθηκαν από τους μεταναστεύοντες Ανδίτες είχαν την τάση να επηρεάζονται από τις
Εδεμικές διδαχές πάνω στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία.

Οι παλιοί Κινέζοι και οι Έλληνες συμπεριφέρονταν στις γυναίκες καλύτερα από όσο
οι περισσότεροι από τους γειτονικούς λαούς. Ωστόσο οι Εβραίοι ήσαν εξαιρετικά
δύσπιστοι προς τις γυναίκες. Στη Δύση η γυναίκα είχε μια δύσκολη ανοδική πορεία υπό το
κράτος του δόγματος του Αποστόλου Παύλου, το οποίο προσαρτήθηκε στο Χριστιανισμό, αν
και ο Χριστιανισμός πράγματι προήγαγε τα ήθη, επιβάλλοντας αυστηρότερους σεξουαλικούς
περιορισμούς στον άνδρα. Η θέση της γυναίκας είναι χειρότερη από απελπιστική υπό τη
χαρακτηριστική υποβάθμιση που της γίνεται στον Μωαμεθανισμό, ενώ αντιμετωπίζεται ακόμα
χειρότερα υπό τις διδαχές αρκετών άλλων Ανατολικών θρησκειών.

Η επιστήμη, όχι η θρησκεία, χειραφέτησε, στην πραγματικότητα, τη γυναίκα. Ήταν

η σύγχρονη βιομηχανική εποχή που την απελευθέρωσε, κατά μέγα μέρος, από τα όρια του
σπιτιού. Οι φυσικές ικανότητες του άνδρα δεν ήσαν, πλέον, ζωτικής σημασίας στον
καινούργιο μηχανισμό συντήρησης. Η επιστήμη άλλαξε τόσο πολύ τις συνθήκες διαβίωσης,
ώστε η ανδρική δύναμη δεν ήταν πια ανώτερη της δύναμης της γυναίκας. Οι αλλαγές αυτές
έτειναν προς την απελευθέρωση της γυναίκας από τη σκλαβιά του σπιτιού και
επέφεραν τόσο μεγάλη τροποποίηση στη θέση της, ώστε τώρα να απολαμβάνει ένα
βαθμό ατομικής ελευθερίας και αποφασιστικότητας πάνω στο σεξ, που πρακτικά
ισούται με την ελευθερία του άνδρα. Έτσι η εκβιομηχάνιση κέρδισε την ασυνείδητη
και ακούσια μάχη της για την κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση της γυναίκας.
Και πάλι η εξέλιξη επέτυχε να κάνει αυτό που ακόμα και η αποκάλυψη απέτυχε να
πραγματοποιήσει.

Η αντίδραση των φωτισμένων λαών πάνω στα άδικα ήθη που εξουσιάζουν τη θέση
της γυναίκας στην κοινωνία υπήρξε πράγματι ακραία, σαν την κίνηση του
εκκρεμούς. Στις εκβιομηχανισμένες φυλές η γυναίκα έχει πάρει όλα, σχεδόν, τα
δικαιώματα και απολαμβάνει την εξαίρεσή της από πολλές υποχρεώσεις, όπως η
στρατιωτική θητεία. Κάθε διευκόλυνση του αγώνα επιβίωσης καταλήγει στην
απελευθέρωση της γυναίκας, η οποία έχει άμεσα ωφεληθεί από κάθε πρόοδο προς

268
την κατεύθυνση της μονογαμίας. Ο πιο αδύναμος πάντα αποκομίζει δυσανάλογα
οφέλη σε κάθε προσαρμογή των ηθών στην προοδευτική εξέλιξη της κοινωνίας.

Μέσα στα ιδανικά του γάμου άνδρα-γυναίκας, η γυναίκα κέρδισε, τελικά, αναγνώριση,
αξιοπρέπεια, ανεξαρτησία, ισότητα και παιδεία. Θα φανεί, όμως, αντάξια όλων αυτών των
καινούργιων και χωρίς προηγούμενο επιτεύξεων; Σήμερα, στον εικοστό αιώνα η γυναίκα
υποβάλλεται στην κρίσιμη δοκιμασία της μακραίωνης υπόστασής της στον κόσμο!
Η γυναίκα είναι ο ισότιμος σύντροφος του άνδρα στην αναπαραγωγή της φυλής και εξ αυτού
εξ ίσου σημαντική στην ανάπτυξη της εξέλιξης της φυλής. Γι αυτό και η εξέλιξη, ολοένα
περισσότερο, προχωρούσε προς την πραγμάτωση των γυναικείων δικαιωμάτων. Τα γυναικεία
δικαιώματα, ωστόσο, κατ ουδένα τρόπο αποτελούν ανδρικά δικαιώματα. Η γυναίκα δεν
μπορεί να αναπτυχθεί πάνω στα ανδρικά δικαιώματα περισσότερο από όσο ο άνδρας μπορεί
να ευημερήσει πάνω στα δικαιώματα της γυναίκας. Κάθε φύλο διαθέτει την ξεχωριστή του
σφαίρα ύπαρξης, μαζί με τα δικαιώματά του, μέσα στη σφαίρα αυτή. Αν η γυναίκα
επιδιώξει κυριολεκτικά να απολαύσει όλα τα δικαιώματα του άνδρα, τότε, αργά, ή
γρήγορα, ο ανελέητος και χωρίς αισθήματα ανταγωνισμός είναι βέβαιο ότι θα
αντικαταστήσει τον ιπποτισμό και την ιδιαίτερη φροντίδα που πολλές γυναίκες
τώρα απολαμβάνουν, πράγματα τα οποία πολύ πρόσφατα κέρδισαν από τους
άνδρες.

Ο πολιτισμός ποτέ δεν μπορεί να εξαλείψει το χάσμα στην συμπεριφορά μεταξύ

των φύλων. Από αιώνα σε αιώνα τα ήθη αλλάζουν, το ένστικτο, όμως, ποτέ. Η
έμφυτη μητρική αγάπη δεν θα επιτρέψει ποτέ στη χειραφετημένη γυναίκα να γίνει
σοβαρός αντίπαλος του άνδρα στην παραγωγή. Το κάθε φύλο θα παραμείνει για
πάντα ανώτερο στον τομέα του, στο χώρο που καθορίζεται από τη βιολογική
διαφοροποίηση και την διανοητική ανομοιότητα.

Κάθε φύλο θα διαθέτει πάντα τη δική του, ιδιαίτερη σφαίρα, παρά το ότι αυτές διαρκώς θα

επικαλύπτονται. Μόνο κοινωνικά μπορούν ο άνδρας και η γυναίκα να συναγωνισθούν επί ίσοις όροις.

6. Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Κάθε επιτυχημένος ανθρώπινος θεσμός περικλείει ανταγωνισμό ατομικών συμφερόντων, που

πρέπει να διευθετηθούν σε μια πρακτική, λειτουργική αρμονία και η δημιουργία της
οικογένειας δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο γάμος, η βάση του οικοδομήματος της οικογένειας είναι
η ανώτερη εκδήλωση της ανταγωνιστικής εκείνης συνεργασίας που τόσο συχνά χαρακτηρίζει
τις φυσικές και κοινωνικές επαφές. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Το ζευγάρωμα είναι
συμφυές. Είναι φυσικό. Ο γάμος, όμως, δεν είναι βιολογικός. Είναι κοινωνιολογικός. Το πάθος
διασφαλίζει το ότι ο άνδρας και η γυναίκα θα έλθουν κοντά, το ασθενέστερο,
ωστόσο, γονικό ένστικτο και τα κοινωνικά ήθη τους κρατούν μαζί.

Ο άνδρας και η γυναίκα είναι, θεωρούνται πρακτικά, δυο ξεχωριστές παραλλαγές του ίδιου
είδους, που ζουν σε στενή και προσωπική σχέση. Οι απόψεις τους και οι αντιδράσεις
ολόκληρης της ζωής τους είναι κατά βάσιν διαφορετικές. Είναι απολύτως ανίκανοι να
καταλάβουν σε βάθος και ουσιαστικά ο ένας τον άλλο. Η πλήρης κατανόηση μεταξύ
των φύλων είναι ανέφικτη. Οι γυναίκες φαίνεται ότι διαθέτουν μεγαλύτερη

269
διαίσθηση από τους άνδρες, αλλά φαίνεται, επίσης, ότι είναι, ως ένα σημείο,
λιγότερο λογικές. Πάντως η γυναίκα υπήρξε πάντα εκείνη που έφερε τα ηθικά
πρότυπα και που ηγείτο πνευματικά της ανθρωπότητας. Το χέρι που κινεί το λίκνο
συνεχίζει να έχει αδελφό το πεπρωμένο.

Πολλές κατηγορίες συμπαντικών πλασμάτων δημιουργούνται σε δισυπόστατες

φάσεις εκδήλωσης της προσωπικότητας. Μεταξύ των θνητών, των Υλικών Υιών και
των μεσοδιάστατων, η διαφορά αυτή περιγράφεται ως αρσενικό και θηλυκό.
Μεταξύ των σεραφείμ, των χερουβείμ και των Μοροντιανών Συντρόφων έχει
ονομασθεί θετική, ή επιθετική και αρνητική, ή υποχωρούσα. Τέτοιες δισυπόστατες
σχέσεις αυξάνουν σε μεγάλο βαθμό την προσαρμοστικότητα και αντιπαρέρχονται
τους εγγενείς περιορισμούς, όπως ακριβώς γίνεται με ορισμένες τρισυπόστατους
συσχετισμούς στο σύστημα Παραδείσου-Χαβόνα.

Οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο στη μοροντιανή, την
πνευματική, αλλά και την θνητή τους πορεία. Οι διαφορές στις απόψεις μεταξύ
ανδρών και γυναικών διατηρούνται ακόμη και μετά την πρώτη ζωή, αλλά και καθ
όλη τη διάρκεια της ανέλιξης στο τοπικό σύμπαν και το υπερσύμπαν. Ακόμη και στη
Χαβόνα, οι οδοιπόροι που κάποτε υπήρξαν άνδρες και γυναίκες θα συνεχίσουν να βοηθούν ο
ένας τον άλλο στην προς τον Παράδεισο ανέλιξη. Ποτέ, ακόμη και στα Σώματα της
Τελικότητας, δεν θα μεταμορφωθεί ένα πλάσμα τόσο πολύ, ώστε να εξαλειφθούν
οι τάσεις της προσωπικότητας που οι άνθρωποι αποκαλούν αρσενικό και θηλυκό.
Πάντα οι δυο αυτές βασικές παραλλαγές του ανθρώπινου είδους θα εξακολουθήσουν να
προκαλούν το ενδιαφέρον, να διεγείρουν, να ενθαρρύνουν και να βοηθούν η μία την άλλη.
Πάντα θα εξαρτώνται και οι δύο από τη συνεργασία για την επίλυση των σύνθετων
συμπαντικών προβλημάτων και για την αντιμετώπιση των πολυποίκιλων κοσμικών δυσκολιών.

7. ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΖΩΗΣ

Η σεξουαλική συνεύρεση είναι ενστικτώδης, τα παιδιά είναι το φυσικό αποτέλεσμα και έτσι
δημιουργείται αυτόματα η οικογένεια. Όπως είναι οι οικογένειες μιας φυλής, ή ενός έθνους,
έτσι είναι και η κοινωνία τους. Αν η οικογένεια είναι σωστή, η κοινωνία είναι το ίδιο
σωστή. Η μεγάλη πολιτισμική σταθερότητα των λαών των Εβραίων και των
Κινέζων έγκειται στη δύναμη των οικογενειών τους. Η σεξουαλική σχέση είναι φυσική,
ο γάμος, όμως, είναι κοινωνικός και ανέκαθεν ρυθμίζετο από τα ήθη. Τα ήθη (θρησκευτικά,
ηθικά και δεοντολογικά), μαζί με την ιδιοκτησία, την υπερηφάνεια και τον ιπποτισμό,
σταθεροποιούν τους θεσμούς του γάμου και της οικογένειας. Όποτε τα ήθη ταλαντεύονται,
υπάρχει επίσης διακύμανση στη σταθερότητα του θεσμού γάμου-οικογένειας. Ο γάμος, πλέον,
ξεπερνά το στάδιο της ιδιοκτησίας και μπαίνει στην προσωπική εποχή. Παλαιότερα ο άνδρας
προστάτευε τη γυναίκα επειδή αυτή αποτελούσε περιουσιακό του στοιχείο και εκείνη υπάκουε
για τον ίδιο λόγο. Ανεξάρτητα από την αξία του, το έθιμο αυτό διασφάλιζε σταθερότητα. Η
γυναίκα, πλέον δεν θεωρείται περιουσία και νέα ήθη αναδύονται, φτιαγμένα να
σταθεροποιήσουν το θεσμό του γάμου-οικογένειας:

270
1. Ο καινούργιος ρόλος της θρησκείας το δόγμα ότι η γονική εμπειρία είναι
θεμελιακή, η ιδέα της αναπαραγωγής κοσμικών πολιτών, η διευρυμένη κατανόηση του
προνομίου της αναπαραγωγής δίνει γιους στον Πατέρα.

2. Ο καινούργιος ρόλος της επιστήμης η αναπαραγωγή γίνεται όλο και

περισσότερο εκούσια, υποκείμενη στον έλεγχο του ανθρώπου. Κατά τους αρχαίους χρόνους,
η έλλειψη κατανόησης εξασφάλιζε την ύπαρξη των παιδιών χωρίς να τα επιθυμούν διόλου.

3. Οι καινούργιες λειτουργίες των θελγήτρων της ηδονής τούτο εισάγει ένα νέο
παράγοντα στην επιβίωση της φυλής. Ο αρχαίος άνθρωπος άφηνε έκθετα τα ανεπιθύμητα
παιδιά να πεθάνουν. Οι σύγχρονοι αρνούνται να τα φέρουν στον κόσμο.

4. Ο τονισμός του γονικού ενστίκτου. Κάθε γενιά τείνει, πλέον, να εξαλείψει από το
αναπαραγωγικό ρεύμα της φυλής τα άτομα εκείνα στα οποία το γονικό ένστικτο είναι
ανεπαρκές, ώστε να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή των παιδιών, των μελλοντικών γονιών της
επόμενης γενεάς.

Η οικογένεια, όμως, ως θεσμός, ως συνεταιρισμός ενός άνδρα και μιας γυναίκας,

χρονολογείται, πιο συγκεκριμένα, από την εποχή της Νταλαμέιτια, μισό περίπου
εκατομμύριο χρόνια πριν, με τις μονογαμικές πρακτικές του ντον και των άμεσων
απογόνων του να έχουν εγκαταλειφθεί από καιρό. Η οικογένεια, πάντως, δεν ήταν κάτι για το
οποίο εκαυχώντο πριν από την εποχή των Νοδιτών και των μεταγενέστερων Αδαμιτών. Ο
Αδάμ και η Εύα άσκησαν μια αιώνια επίδραση σ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Για
πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου οι άνδρες και οι γυναίκες δούλευαν μαζί
στον Κήπο. Το Εδεμικό ιδεώδες, με ολόκληρη την οικογένεια να εργάζονται ως
κηπουροί, ήταν μια καινούργια ιδέα στην Ουράντια.

Η αγάπη για τα παιδιά είναι, σχεδόν, συμπαντική και έχει ξεχωριστή αξία για την επιβίωση. Οι
αρχαίοι πάντα θυσίαζαν τα συμφέροντα της μητέρας για την ευημερία του παιδιού. Τα ζώα
αγαπούν τα παιδιά τους. Ο άνθρωπος ο πολιτισμένος άνθρωπος αγαπά τα
παιδιά των παιδιών του. Όσο ανώτερος είναι ένας πολιτισμός, τόσο μεγαλύτερη
είναι η χαρά των γονέων για την πρόοδο και την επιτυχία των παιδιών τους. Έτσι
δημιουργήθηκε η καινούργια και ανώτερη συνειδητοποίηση της οικογενειακής
υπερηφάνειας.

Τα παιδιά των Εσκιμώων δεν χρειάζονται μεγάλη πειθαρχία και τιμωρία, απλά επειδή είναι εκ
φύσεως πειθήνια ζωάκια. Τα παιδιά των ερυθρόδερμων αλλά και των κίτρινων φυλών είναι
σχεδόν το ίδιο βολικά. Στις φυλές, όμως, όπου υπάρχει η κληρονομιά των Ανδιτών, τα παιδιά
δεν είναι πολύ ανεκτικά. Αυτοί οι πιο ευφάνταστοι και τυχοδιώκτες νέοι χρειάζονται
μεγαλύτερη εκπαίδευση και υπακοή. Τα σύγχρονα προβλήματα της διάπλασης των παιδιών
καθίστανται εξαιρετικά δύσκολα εξ αιτίας:

271
 1. Του μεγάλου βαθμού ανάμιξης των φυλών

2. Της τεχνητής και επιφανειακής εκπαίδευσης

3. Της ανικανότητας του παιδιού να αποκτήσει παιδεία μιμούμενο τους γονείς οι

γονείς είναι απόντες από την οικογενειακή εικόνα τον περισσότερο καιρό.

Οι παλαιότερες απόψεις περί υπακοής στην οικογένεια ήταν βιολογικές, αναπτυσσόμενες από
τη συνειδητοποίηση του ότι οι γονείς ήταν οι δημιουργοί της ύπαρξης του παιδιού. Τα
προηγμένα ιδανικά της οικογένειας οδηγούν στην άποψη ότι το να φέρει κανείς ένα παιδί στον
κόσμο, αντί του να προσφέρει ορισμένα δικαιώματα στους γονείς, συνεπάγεται υπέρτατη
ευθύνη για την ανθρώπινη ύπαρξη. Στην παρούσα, εκβιομηχανισμένη, αστική εποχή, ο
θεσμός του γάμου εξελίσσεται βάσει των νέων οικονομικών δεδομένων. Η
οικογένεια γίνεται όλο και περισσότερο ακριβή, ενώ τα παιδιά, που κάποτε
αποτελούσαν περιουσιακό στοιχείο, έχουν γίνει παθητικό, από οικονομικής
πλευράς. Ωστόσο η ασφάλεια του ίδιου του πολιτισμού βασίζεται στην
αυξανόμενη επιθυμία της μιας γενεάς να επενδύσει στην ευημερία των επόμενων,
μελλοντικών γενεών. Και οποιαδήποτε προσπάθεια να μετατεθεί η γονική ευθύνη
στην πολιτεία, ή στην εκκλησία θα αποδειχθεί αυτοκτονική για την ευημερία και
την πρόοδο του πολιτισμού.

Η οικογένεια είναι η θεμελιακή μονάδα της αδελφότητας, όπου γονείς και παιδιά
διδάσκονται τα μαθήματα εκείνα της υπομονής, του αλτρουισμού, της ανοχής και
της μακροθυμίας, που τόσο είναι βασικά για την πραγμάτωση της συναδέλφωσης
μεταξύ όλων των ανθρώπων. Η ανθρώπινη κοινωνία θα βελτιώνετο πάρα πολύ αν
οι πολιτισμένες φυλές επέστρεφαν γενικότερα στις πρακτικές των οικογενειακών
συμβουλίων των Ανδιτών. Εκείνοι δεν διατήρησαν την πατριαρχική, ή δεσποτική μορφή
της οικογενειακής εξουσίας. Ήσαν πολύ συναδελφωμένοι και συνδεδεμένοι μεταξύ τους,
συζητώντας ελεύθερα και ειλικρινά κάθε πρόταση και ρύθμιση οικογενειακής φύσης. Είχαν
ιδανικά αδελφικά συναισθήματα σε όλες τις εκφάνσεις του οικογενειακού ελέγχου. Μια
πραγματική οικογένεια μια σωστή οικογένεια αποκαλύπτει στους γονείς
δημιουργούς την στάση του Δημιουργού προς τα παιδιά του, ενώ την ίδια στιγμή
τέτοιοι πραγματικοί γονείς, παρουσιάζουν στα παιδιά τους την πρώτη από μια
μακρά σειρά ανελικτικών αποκαλύψεων της αγάπης του εν Παραδείσω γονέα όλων
των παιδιών του σύμπαντος.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗΣ

Η μεγάλη απειλή κατά της οικογένειας είναι η επικίνδυνη ανερχόμενη παλίρροια

της αυτοπραγμάτωσης, η σύγχρονη μανία της ηδονής. Το πρώτο κίνητρο του γάμου
υπήρξε οικονομικό. Η σεξουαλική έλξη ήταν δευτερεύουσα. Ο γάμος, θεμελιωμένος στην
αυτοσυντήρηση, οδήγησε στην αυτοδιαιώνιση και ταυτόχρονα παρέσχε μία από τις πλέον
επιθυμητές μορφές αυτοπραγμάτωσης. Είναι ο μοναδικός θεσμός της ανθρώπινης
κοινωνίας που αγκαλιάζει και τα τρία μεγάλα κίνητρα της ζωής.

272
Η ιώδης φυλή εισήγαγε ένα νέο και ελλιπώς, μόνο, κατανοηθέν χαρακτηριστικό στην εμπειρία
της ανθρωπότητας - το ένστικτο της διασκέδασης μαζί με την αίσθηση του χιούμορ. Υπήρχε,
ως ένα βαθμό, στους Σαντζίκ και τους Αντονίτες, αλλά οι Αδαμικοί γόνοι εξήραν την
πρωτόγονη αυτή κλίση στη δυναμική της απόλαυσης, μια νέα και θαυμάσια μορφή
αυτοπραγμάτωσης. Ο βασικός τύπος της αυτοπραγμάτωσης, εκτός του να κορέσει την πείνα,
είναι η σεξουαλική ικανοποίηση, και η μορφή αυτή της αισθησιακής απόλαυσης επετάθη
τρομακτικά από την ανάμιξη των Σαντζίκ και των Ανδιτών.

Οι Προοδεύουσες ουράνιες υπάρξεις απολαμβάνουν, όλες, την ανάπαυση και τη λειτουργία των
διευθυντών αναστροφής. Κάθε προσπάθεια για την επίτευξη ωφέλιμης απόλαυσης και την
ενασχόληση με ψυχωφελή διασκέδαση είναι νόμιμη. Ο αναζωογονητικός ύπνος, η ανάπαυση, η
ψυχαγωγία και όλες οι ενασχολήσεις που αποτρέπουν την ανία της μονοτονίας είναι καλές. Τα
ανταγωνιστικά παιγνίδια, η αφήγηση, ακόμη και η νοστιμιά του καλού φαγητού μπορούν να
αξιοποιηθούν ως τρόποι αυτοπραγμάτωσης. (Όταν χρησιμοποιείτε αλάτι για να νοστιμίσετε το
φαγητό, σταθείτε και σκεφθείτε ότι, για σχεδόν ένα εκατομμύριο χρόνια, ο άνθρωπος δεν
μπορούσε να βρει το αλάτι παρά μόνο βουτώντας την τροφή του στις στάχτες.)

Ας αφήσουμε τον άνθρωπο να ευχαριστηθεί. Ας αφήσουμε την ανθρώπινη φυλή να

βρει την απόλαυση με χίλιους και ένα τρόπους. Ας αφήσουμε το εξελικτικό
ανθρώπινο είδος να εξερευνήσει κάθε μορφή θεμιτής αυτοπραγμάτωσης, τους
καρπούς του αιώνιου, ανοδικού βιολογικού αγώνα. Ο άνθρωπος έχει άξια κερδίσει
μερικές από τις σημερινές του χαρές και απολαύσεις. Να βλέπετε, όμως, καλά το
στόχο του πεπρωμένου!

Οι ηδονές είναι πραγματικά αυτοκτονικές αν καταφέρουν να καταστρέψουν την

περιουσία, που έχει γίνει ο θεσμός της αυτοδιατήρησης. Και η αυτοπραγμάτωση
έχει, πράγματι, μοιραίο τίμημα αν πρόκειται να επιφέρει την κατάρρευση του
γάμου, την έκπτωση της οικογένειας και την καταστροφή του σπιτιού το
υπέρτατο εξελικτικό απόκτημα του ανθρώπου και τη μοναδική ελπίδα επιβίωσης
του πολιτισμού.

(Παρουσιάσθηκε από τον Αρχηγό των Σεραφείμ που διαμένουν στην Ουράντια.)

273
 Αμαρτία, Θυσία και Εξιλέωση

ΕΓΓΡΑΦΟ 89 ΑΜΑΡΤΙΑ, ΘΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΞΙΛΕΩΣΗ

(Αποσπάσματα)

Ο πρωτόγονος άνθρωπος πίστευε ότι χρωστούσε στα πνεύματα, αφού είχε ανάγκη τη
λύτρωση. Όπως το αντιμετώπιζαν οι άγριοι, αποδίδοντας τα πνεύματα δικαιοσύνη, θα
μπορούσαν να τους είχαν τιμωρήσει με μεγαλύτερη ακόμη κακοτυχία. Με το πέρασμα του
χρόνου, η άποψη αυτή εξελίχθηκε στο δόγμα της αμαρτίας και της σωτηρίας. Η ψυχή
αντιμετωπίζετο σαν να ερχόταν στον κόσμο χωρίς κανένα δικαίωμα το προπατορικό
αμάρτημα. Η ψυχή έπρεπε να λυτρωθεί. Έπρεπε να βρεθεί ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Ο
κεφαλοκυνηγός, πέραν της άσκησης της λατρείας του κρανίου, μπορούσε, επίσης, να
παράσχει ένα υποκατάστατο για τη ζωή του, ένα εξιλαστήριο θύμα.

1. ΤΑ ΤΑΜΠΟΥ

Η τήρηση των ταμπού υπήρξε η προσπάθεια του ανθρώπου να ξεφύγει από την κακή τύχη,
να μην προσβάλει τα πνεύματα-φαντάσματα αποφεύγοντας να πράξει κάτι. Τα ταμπού αρχικά
δεν είχαν σχέση με τη θρησκεία, αλλά συνδέθηκαν σύντομα με τα φαντάσματα, ή τα
πνεύματα και, αφού ενισχύθηκαν εξ αυτού, έγιναν δημιουργοί των νόμων και πλάστες των
θεσμών. Το ταμπού είναι η απαρχή των τελετουργικών προτύπων και ο πρόγονος του
αυτοελέγχου του πρωτόγονου ανθρώπου. Υπήρξε η πρώτη μορφή κοινωνικού κανονισμού και
για αιώνες του μοναδικού. Εξακολουθεί να αποτελεί, βασική μονάδα της κοινωνικής
ρυθμιστικής δομής. Ο σεβασμός, τον οποίο οι απαγορεύσεις αυτές επέβαλλαν, δημιουργούσε
στο νου των αγρίων τον ίδιο ακριβώς φόβο με τις δυνάμεις οι οποίες υποτίθεται ότι τους
ενίσχυαν. Τα ταμπού δημιουργήθηκαν, αρχικά, εξ αιτίας των συμπτωματικών εμπειριών με
την κακοτυχία. Αργότερα, προτείνονταν από τους αρχηγούς και τους σαμάνους φετιχιστές,
για τους οποίους επιστεύετο ότι καθοδηγούνταν από ένα πνεύμα-φάντασμα, ακόμη κι από
ένα θεό. Ο φόβος της εκδίκησης των πνευμάτων ήταν τόσο μεγάλος στο νου των
πρωτόγονων, ώστε πολλές φορές πέθαιναν από το φόβο τους, αν παραβίαζαν ένα ταμπού και
το δραματικό αυτό συμβάν ισχυροποιούσε φοβερά την επίδραση των ταμπού στο νου όσων
είχαν επιζήσει.

Μεταξύ των αρχικών απαγορεύσεων, υπήρχαν οι περιορισμοί όσον αφορούσε στην κατοχή των
γυναικών και των άλλων περιουσιακών στοιχείων. Καθώς η θρησκεία άρχισε να παίζει σημαντικότερο
ρόλο στην εξέλιξη των ταμπού, το αντικείμενο εκείνο το οποίο τελούσε υπό απαγόρευση εθεωρείτο
ακάθαρτο, συνεπώς ανόσιο. Τα αρχεία των Εβραίων είναι γεμάτα με αναφορές πραγμάτων καθαρών
και ακάθαρτων, ιερών και ανίερων, οι πεποιθήσεις τους, ωστόσο, πάνω σ αυτά ήταν λιγότερο
δυσκίνητες και εκτεταμένες, όσο εκείνες πολλών άλλων λαών.

Οι επτά εντολές της Νταλαμέιτια και της Εδέμ, καθώς επίσης και οι δέκα εντολές των Εβραίων
ήσαν σαφείς απαγορεύσεις, εκφρασμένες όλες στην ίδια αρνητική μορφή που είχαν οι
περισσότερες αρχαίες απαγορεύσεις. Οι νεώτεροι, ωστόσο, αυτοί κώδικες υπήρξαν πράγματι

274
απελευθερωτικοί, κατά το ότι πήραν τη θέση χιλιάδων άλλων προϋπαρχόντων ταμπού.
Επιπλέον, δε, αυτές οι μεταγενέστερες εντολές υπόσχονταν κάτι ως αντάλλαγμα της υπακοής.

Ο τρόπος φαγητού σύντομα έγινε ταμπού και έτσι δημιουργήθηκε η αρχαία και σύγχρονη
ετικέτα στο τραπέζι. Το σύστημα της κάστας και των κοινωνικών επιπέδων είναι υποτυπώδη
κατάλοιπα παλιότερων απαγορεύσεων. Τα ταμπού ήσαν εξαιρετικά αποτελεσματικά στην
κοινωνική οργάνωση. Ήσαν, όμως, φοβερά επιβαρυντικά. Το αρνητικό σύστημα των
απαγορεύσεων δεν διατήρησε μόνο χρήσιμους και εποικοδομητικούς κανονισμούς, αλλά
επίσης παλιομοδίτικα, απαρχαιωμένα και άχρηστα ταμπού.

Καμία, ωστόσο, πολιτισμένη κοινωνία δεν πρέπει να ασκεί κριτική στον πρωτόγονο άνθρωπο,
πέραν των διεσπαρμένων και πολυποίκιλων ταμπού, ενώ τα ταμπού δεν έπρεπε να διαρκούν
περισσότερο από όσο απαιτείται για την υποστήριξη της καθιέρωσης της πρωτόγονης
θρησκείας.

2. Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Ο φόβος της σύμπτωσης και ο τρόμος της κακοτυχίας έκαναν τον άνθρωπο να εφεύρει την
πρωτόγονη θρησκεία ως υποθετική διασφάλιση εναντίον παρόμοιων συμφορών. Από τη
μαγεία και τα φαντάσματα, η θρησκεία εξελίχθηκε δια των πνευμάτων και των φετίχ στα
ταμπού. Κάθε πρωτόγονη φυλή διέθετε το δικό της δένδρο του απαγορευμένου καρπού, της
μηλιάς, εν προκειμένω, που μεταφορικά, ωστόσο, είχε χιλιάδες κλαδιά που βάραιναν από κάθε
είδους ταμπού. Και το απαγορευμένο δένδρο έλεγε πάντα «Δεν θα το κάνεις.»

Καθώς ο άγριος νους εξελίσσετο στο σημείο εκείνο όπου μπορούσε να φαντασθεί τα καλά,
αλλά και τα κακά πνεύματα και όταν τα ταμπού έλαβαν τη σοβαρή επικύρωση της
εξελισσόμενης θρησκείας, η σκηνή ήταν έτοιμη για την εμφάνιση της καινούργιας έννοιας της
αμαρτίας. Η αντίληψη της αμαρτίας είχε εγκατασταθεί παντού στον κόσμο, πριν η δια της
αποκάλυψης θρησκεία κάνει την είσοδό της. Ήταν μόνο δια της αντίληψης της αμαρτίας που
κατανοήθηκε ο φυσικός θάνατος από τον πρωτόγονο νου. Η αμαρτία υπήρξε η υπέρβαση των
ταμπού και ο θάνατος η τιμωρία για την αμαρτία. Η αμαρτία ήταν θρησκευτική, όχι λογική.
Ήταν πράξη, όχι σκέψη. Και ολόκληρη αυτή η έννοια της αμαρτίας καλλιεργήθηκε από τις
ζωντανές ακόμη παραδόσεις του Ντιλμούν και την εποχή ενός μικρού παράδεισου στη γη. Οι
παραδόσεις για τον Αδάμ και τον Κήπο της Εδέμ επίσης έδωσαν υπόσταση στο όνειρο του
πάλαι ποτέ «χρυσού αιώνα», τότε που πρωτοεμφανίσθηκαν οι φυλές. Και όλα τούτα
επιβεβαίωναν τις αντιλήψεις που αργότερα εκφράσθηκαν μέσα από την πίστη ότι ο άνθρωπος
προήλθε από μια ξεχωριστή δημιουργία, ότι άρχισε την πορεία του στην τελειότητα και ότι η
υπέρβαση των ταμπού η αμαρτία τον έριξε στην μεταγενέστερη αξιοθρήνητη
κατάστασή του.

Η συνήθης παραβίαση των ταμπού έγινε ανηθικότητα. Ο πρωτόγονος νόμος μετέτρεψε το ελάττωμα

σε έγκλημα. Η θρησκεία το έκανε αμάρτημα. Μεταξύ των πρώιμων φυλών, η παραβίαση ενός ταμπού

ήταν συνδυασμένο έγκλημα και αμάρτημα. Η συμφορά στην κοινότητα θεωρείτο πάντα τιμωρία για τα

275
αμαρτήματα της φυλής. Για εκείνους που πίστευαν ότι η ευημερία και η δικαιοσύνη πήγαιναν μαζί, η

προφανής ευημερία των άνομων προκαλούσε τόσο μεγάλη πίκρα, που ήταν απαραίτητο να

ανακαλυφθεί η κόλαση για την τιμωρία εκείνων που παραβίασαν τα ταμπού. Ο αριθμός των τόπων

αυτών της μελλοντικής τιμωρίας εποίκιλαν από ένα έως πέντε.

Η έννοια της εξομολόγησης και της άφεσης εμφανίσθηκε γρήγορα στην

πρωτόγονη θρησκεία. Ο άνθρωπος ζητούσε συγχώρεση δημόσια για τις αμαρτίες που
επρόκειτο να διαπράξει την επόμενη εβδομάδα. Η εξομολόγηση ήταν, απλά, μία τελετή
άφεσης, ήταν επίσης, μία δημόσια γνωστοποίηση μόλυνσης, μια τελετουργία κραυγών
«ακάθαρτος, ακάθαρτος!» Στη συνέχεια ακολουθούσε όλο το τελετουργικό πρόγραμμα
εξαγνισμού. Όλοι οι αρχαίοι λαοί εξασκούσαν αυτές, τις χωρίς νόημα, τελετουργίες. Πολλά,
φαινομενικά υγιεινά, έθιμα των αρχαίων φυλών ήσαν κατά μέγα μέρος τελετουργικά.

3. ΑΠΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

Η απάρνηση ήλθε ως το επόμενο βήμα στην θρησκευτική εξέλιξη. Η νηστεία

αποτελούσε κοινή πρακτική. Σύντομα έγινε συνήθεια να προηγούνται πολλά είδη
σωματικής απόλαυσης, κυρίως σεξουαλικής φύσης. Το τελετουργικό της νηστείας ήταν βαθιά
ριζωμένο σε πολλές αρχαίες θρησκείες και μεταβιβάσθηκε σε όλα, πρακτικά, τα σύγχρονα
θεολογικά συλλογιστικά συστήματα. Ο πλούτος θεωρήθηκε πνευματικό εμπόδιο. Οι δοξασίες
αυτές περί των πνευματικών κινδύνων εκ της κατοχής υλικών αγαθών ήσαν ευρέως
διαδεδομένες την εποχή του Φίλωνα και του Αποστόλου Παύλου και επηρέασαν, έκτοτε, σε
μεγάλο βαθμό την Ευρωπαϊκή φιλοσοφία.

Καθ όλη τη διάρκεια των αρχαίων εποχών οι άνθρωποι αναζητούσαν, επιπλέον πίστωση στα
λογιστικά βιβλία αυταπάρνησης των θεών τους. Ήταν, κάποτε, έθιμο, όταν κάποιος βρισκόταν
κάτω από συναισθηματική πίεση, να κάνει όρκους αυταπάρνησης και αυτοβασανισμού. Με τον
καιρό, οι όρκοι αυτοί πήραν τη μορφή συμβολαίων με τους θεούς και, υπ αυτή την έννοια,
αντιπροσώπευσαν πραγματική εξελικτική πρόοδο κατά το ότι οι θεοί υποτίθεται ότι έπρεπε να
κάνουν κάτι συγκεκριμένο ως ανταπόδοση αυτού του αυτοβασανισμού και της ταπείνωσης
της σάρκας.

Ήταν εντελώς φυσικό το ότι η λατρεία της απάρνησης και της ταπείνωσης εστίασε
την προσοχή της στη σεξουαλική ικανοποίηση. Η λατρεία της εγκράτειας προήλθε ως
τελετουργία μεταξύ των στρατιωτών πριν πάνε στη μάχη. Αργότερα έγινε πρακτική των
«αγίων.» Ο Απόστολος Παύλος ήταν θιασώτης της λατρείας αυτής, και οι προσωπικές του
απόψεις ανακλώνται στη διδασκαλία του, την οποία προσέδεσε στη Χριστιανική θεολογία:
«Είναι καλό για τον άνδρα να μην αγγίζει γυναίκα.» «Θα επιθυμούσα όλοι οι άνθρωποι να είναι
χωρίς πάθη, όπως εγώ.» «Λέγω, λοιπόν, στους ανύμφευτους και τις χήρες, ότι είναι καλό γι
αυτούς να μένουν χωρίς πάθη, όπως εγώ.» Ο Παύλος εγνώριζε καλά ότι παρόμοιες
διδαχές δεν αποτελούσαν μέρος του ευαγγελίου του Ιησού και η γνώση του αυτή
απεικονίζεται στην αναφορά του: «Τα λέγω αυτά κατόπιν αδείας, όχι κατόπιν

276
εντολής.» Η λατρεία, ωστόσο, αυτή έκανε τον Παύλο να περιφρονήσει τις γυναίκες. Και το
λυπηρό με όλα αυτά είναι το ότι οι ατομικές του απόψεις επηρέασαν για αιώνες τη διδασκαλία
μιας μεγάλης θρησκείας του κόσμου. Αν οι συμβουλές του σκηνοποιού-διδάσκαλου
επρόκειτο να ακολουθηθούν κυριολεκτικά και σε επίπεδο παγκόσμιο, τότε η
ανθρώπινη φυλή θα είχε φθάσει σε ένα ξαφνικό και άδοξο τέλος.

Κάποια μέρα ο άνθρωπος θα μάθει πώς να απολαμβάνει την ελευθερία του χωρίς ασυδοσία, την

τροφή χωρίς τη λαιμαργία και την απόλαυση χωρίς τη διαφθορά. Ο αυτοέλεγχος είναι καλύτερη

ανθρώπινη τακτική για τη ρύθμιση της συμπεριφοράς από όσο η ακραία αυταπάρνηση. Ούτε ο

ίδιος ο Ιησούς δίδαξε ποτέ αυτές τις εξωφρενικές απόψεις στους μαθητές του.

4. Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ

Ο πρωτόγονος άνθρωπος μετρούσε την αξία της θυσίας του με τον πόνο τον οποίο υπέφερε.
Όταν η έννοια της θυσίας προσαρτήθηκε για πρώτη φορά σε θρησκευτική τελετουργία, καμία
προσφορά δεν μελετάτο που να μην προκαλεί πόνο. Οι πρώτες θυσίες ήσαν πράξεις όπως το
ξερίζωμα των μαλλιών, το κόψιμο της σάρκας, οι ακρωτηριασμοί, οι γροθιές στα δόντια και το
κόψιμο των δακτύλων. Καθώς ο πολιτισμός προόδευε, οι σκληρές αυτές αντιλήψεις περί
θυσίας εξήρθησαν στο επίπεδο των τελετών της αυταπάρνησης, του ασκητισμού, της
νηστείας, της αποστέρησης και του μετέπειτα Χριστιανικού δόγματος του καθαγιασμού δια
της λύπης, του πόνου και της ταπείνωσης της σάρκας. Ο άνθρωπος, πολύ αργότερα,
σκέφθηκε ότι η θυσία του, οποιαδήποτε φύσης, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως
αγγελιαφόρος προς τους θεούς. Μπορούσε να είναι σαν άρωμα γλυκό στη μύτη της θεότητας.
Έτσι δημιουργήθηκε το λιβάνισμα, όπως και άλλα αισθητικά χαρακτηριστικά των
εξιλαστήριων τελετών, οι οποίες εξελίχθηκαν στις εξιλαστήριες γιορτές, που με τον καιρό
έγιναν περισσότερο περίτεχνες και φανταχτερές.

Η αρχική έννοια της θυσίας ήταν η έννοια του δασμού της ουδετερότητας που επεβάλλετο
από τα προγονικά πνεύματα. Μόνον αργότερα αναπτύχθηκε η έννοια της εξιλέωσης. Καθώς ο
άνθρωπος απομακρύνετο από την αντίληψη της εξελικτικής προέλευσης της φυλής, καθώς οι
παραδόσεις γύρω από τον Πλανητικό Πρίγκιπα και την παραμονή στη γη του Αδάμ
εξασθενούσαν με τον καιρό, η έννοια της αμαρτίας αλλά και του προπατορικού αμαρτήματος
εξαπλώθηκαν παντού, έτσι ώστε η θυσία για το τυχαίο, ατομικό αμάρτημα εξελίχθηκε στο
δόγμα της θυσίας για την εξιλέωση των αμαρτημάτων της φυλής. Η εξιλέωση δια της θυσίας
ήταν ένα όργανο μικτής ασφάλειας, που κάλυπτε ακόμη και την δυσφορία και τη ζήλια ενός
άγνωστου θεού. Οι προσφορές και οι δωροδοκίες είναι δεδομένες για τον άνθρωπο,
όταν, όμως, προσφέρονται στους θεούς, χαρακτηρίζονται αφιερωμένες, ιερές, ή
ονομάζονται θυσίες. Η απάρνηση ήταν η αρνητική μορφή της εξιλέωσης. Η θυσία
έγινε η θετική μορφή. Οι σύγχρονες μορφές λατρείας είναι, απλά, η εκτέλεση του τυπικού
των αρχαίων αυτών εξιλαστήριων τεχνικών της θετικής εξιλέωσης.

5. ΘΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ

277
Ο κανιβαλισμός αποτελούσε μέρος των ηθών της πρώιμης κοινωνίας. Τα
συμφέροντα της φυλής υπαγόρευαν την πρακτική του κανιβαλισμού. Αναπτύχθηκε μέσα από
την πίεση της ανάγκης και διατηρήθηκε εξ αιτίας της δουλείας στις προλήψεις και την άγνοια.
Ήταν ένα κοινωνικό, οικονομικό, θρησκευτικό και στρατιωτικό έθιμο. Ο πρώιμος
άνθρωπος ήταν κανίβαλος. Ο κανιβαλισμός ήταν κάποτε σχεδόν παγκόσμιος μεταξύ των
εξελισσόμενων φυλών. Οι Σαντζίκ ήσαν όλοι κανίβαλοι, οι Αντονίτες, όμως, αρχικά δεν ήσαν,
ούτε οι Νοδίτες και οι Αδαμίτες. Ούτε οι Ανδίτες ήσαν, ει μη μόνο αφού αναμίχθηκαν σε
μεγάλο βαθμό με τις εξελικτικές φυλές. Η προτίμηση για την ανθρώπινη σάρκα μεγαλώνει.
Έχοντας ξεκινήσει από την πείνα, τη φιλία, την εκδίκηση, ή το θρησκευτικό τελετουργικό, η
βρώση της ανθρώπινης σάρκας εξελίσσεται σε κανονικό κανιβαλισμό. Η βρώση της
ανθρώπινης σάρκας άρχισε εξ αιτίας της έλλειψης τροφής, αν και τούτος σπάνια
ήταν ο πραγματικός λόγος. Οι Εσκιμώοι και οι πρώιμοι Αντονίτες σπάνια γίνονταν
κανίβαλοι, εκτός των περιόδων λιμού. Οι ερυθρόδερμοι, ειδικά στην Κεντρική Αμερική ήσαν
κανίβαλοι. Αποτελούσε, κάποτε, γενικευμένη πρακτική για τις πρωτόγονες μητέρες να
σκοτώνουν και να τρώνε τα ίδια τους τα παιδιά για να ανακτήσουν τη δύναμη που έχαναν
κατά την εγκυμοσύνη, ενώ στο Κουήνσλαντ το πρωτότοκο παιδί ακόμη σκοτώνεται και
καταβροχθίζεται με τον τρόπο αυτό. Σε ορισμένες φυλές, οι γέροντες γονείς επιθυμούσαν να
φαγωθούν από τα παιδιά τους. Σε άλλες ήταν συνηθισμένο να μην τρώνε στενούς συγγενείς.
Τα σώματά τους επωλούντο, ή ανταλλάσσονταν με εκείνα των ξένων. Γινόταν μεγάλο
εμπόριο με γυναίκες και παιδιά που τα πάχαιναν για να τα σκοτώσουν. Όταν οι ασθένειες, ή ο
πόλεμος δεν κατόρθωναν να ελέγξουν τον πληθυσμό, το περίσσευμα, ανεπίσημα, τρωγόταν.
Τελικά τα υποκατάστατα ζώων χρησιμοποιήθηκαν γενικά για εξιλαστήριους
σκοπούς, ενώ ακόμη και στις πλέον υποανάπτυκτες φυλές, η βρώση των σκύλων μείωσε
σημαντικά τη βρώση των ανθρώπων. Ο σκύλος ήταν το πρώτο ζώο που εξημερώθηκε και
εκτιμάτο πάρα πολύ τόσο ως εξημερωμένο ζώο, όσο και ως τροφή.

6. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑΣ

Η ανθρωποθυσία υπήρξε το έμμεσο αποτέλεσμα του κανιβαλισμού, όπως επίσης

και η ίασή του. Η ανθρωποθυσία υπήρξε κυριολεκτικά παγκόσμια. Διατηρήθηκε στα
θρησκευτικά έθιμα των Κινέζων, των Ινδουιστών, των Αιγύπτιων, των Εβραίων, των
Μεσοποταμίων, των Ελλήνων, των Ρωμαίων και πολλών άλλων λαών, ακόμη και ως τις
πρόσφατες εποχές, μεταξύ των υποανάπτυκτων Αφρικανικών και Αυστραλιανών φυλών.

Σε παλιότερους καιρούς, όταν άρχιζε η οικοδόμηση ενός σημαντικού κτιρίου, ήταν έθιμο να
σφαγιάζουν έναν άνθρωπο ως «θεμέλια θυσία.» Τούτο εξασφάλιζε ένα φάντασμα-πνεύμα για
να επιβλέπει και να φροντίζει την οικοδομή. Όταν οι Κινέζοι έλιωναν το μέταλλο για να
φτιάξουν μια καμπάνα, το έθιμο επέτασσε τη θυσία μιας, τουλάχιστον, παρθένας με το σκοπό
να βελτιωθεί ο ήχος της καμπάνας. Το κορίτσι που είχε επιλεγεί ριχνόταν ζωντανό μέσα στο
λιωμένο μέταλλο. Ήταν για πάρα πολλά χρόνια πρακτική πολλών φυλών να κτίζουν σκλάβους
ζωντανούς μέσα σε σημαντικά, γι αυτούς τείχη. Σε μεταγενέστερους χρόνους, οι φυλές της
βόρειας Ευρώπης υποκατέστησαν το έθιμο αυτό του να θάβουν ζωντανούς ανθρώπους στα
τείχη ενός νέου κτιρίου με το να καλύπτουν το τοίχο με τη σκιά κάποιου περαστικού. Οι
Κινέζοι έθαβαν μέσα στον τοίχο τους εργάτες εκείνους που πέθαιναν κατά τη διάρκεια της
οικοδόμησή του.

Το θέαμα του Αβραάμ που υποχρεώθηκε να θυσιάσει το γιο του Ισαάκ, ενώ είναι
συγκλονιστικό για την πολιτισμένη ευαισθησία, δεν αποτελούσε καινούργια, ή παράξενη ιδέα

278
για τους ανθρώπους εκείνου του καιρού. Για αιώνες υπήρξε πάγια τακτική των πατέρων, σε
περιόδους μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης, να θυσιάζουν τους πρωτότοκους γιους τους.
Πολλοί λαοί έχουν παράδοση ανάλογη με την ιστορία αυτή, διότι κάποτε υπήρξε
μια παγκόσμια και βαθιά πεποίθηση ότι ήταν απαραίτητο να προσφερθεί μια
ανθρώπινη θυσία, όταν συνέβαινε κάτι ασυνήθιστο, ή παράξενο.

7. ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑΣ

Ο Μωυσής προσπάθησε να θέσει τέλος στις ανθρωποθυσίες εγκαινιάζοντας τα

λύτρα ως υποκατάστατο.

Μια εξέλιξη της παροδικής θυσίας των παιδιών υπήρξε το έθιμο να επαλείφουν με αίμα τις
κολώνες της πόρτας ενός σπιτιού για την προστασία του πρωτότοκου. Τούτο συχνά γινόταν
σε σχέση με μία από τις ιερές γιορτές του χρόνου και η τελετουργία αυτή είχε κάποτε
κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, από το Μεξικό, ως την Αίγυπτο.

Πολλές από τις παράξενες σχέσεις της σεξουαλικής ελευθεριότητας με την πρωτόγονη λατρεία
είχαν την απαρχή τους στις ανθρωποθυσίες. Σε παλιότερους χρόνους, αν μια γυναίκα
συναντούσε κεφαλοκυνηγούς, εξαγόραζε τη ζωή της παραδιδόμενη σεξουαλικά. Αργότερα,
μια παρθένα που ήταν αφιερωμένη στους θεούς ως εξιλαστήρια προσφορά, μπορούσε να
επιλέξει να εξαργυρώσει τη ζωή της αφιερώνοντας το σώμα της ισόβια στην ιερή σεξουαλική
υπηρεσία του ναού. Με τον τρόπο αυτό μπορούσε να κερδίσει τα χρήματα για την εξαγορά
της. Η ιερή πορνεία διαδόθηκε, σ ολόκληρη τη νότια Ευρώπη και την Ασία. Τα χρήματα που
κέρδιζαν οι ιερές πόρνες θεωρούνταν ιερά απ όλους τους λαούς ένα ανώτερο δώρο να
προσφέρουν στους θεούς. Πολλές από τις καλύτερες τάξεις των γυναικών έφτιαχναν την
προίκα τους με τις προσωρινές σεξουαλικές τους υπηρεσίες στους ναούς και οι περισσότεροι
άνδρες προτιμούσαν αυτές τις γυναίκες για συζύγους.

8. ΕΞΑΓΟΡΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ

Η εξιλαστήρια εξαγορά και η ιερή πορνεία ήσαν στην πραγματικότητα παραλλαγές της
ανθρώπινης θυσίας. Στη συνέχεια ήλθε η εικονική θυσία των θυγατέρων. Το τελετουργικό
αυτό συνίστατο στην αιματοχυσία, δια της οποίας η γυναίκα αφιερώνετο σε ισόβια παρθενία
και αποτελούσε ηθική αντίδραση στην προγενέστερη ιερή πορνεία. Σε πιο πρόσφατες εποχές
οι παρθένες αφιερώνονταν στην υπηρεσία του να φυλάσσουν τις ιερές πυρές των ναών.

Οι άνθρωποι με τον καιρό συνέλαβαν την ιδέα ότι η προσφορά ενός μέρους του σώματος
μπορούσε να πάρει τη θέση της παλαιότερης και πλήρους ανθρωποθυσίας. Ο σωματικός
ακρωτηριασμός επίσης θεωρείτο ένα αποδεκτό υποκατάστατο. Θυσιάζονταν μαλλιά, νύχια,
αίμα, ακόμη και δάκτυλα χεριών και ποδιών. Το μεταγενέστερο και σχεδόν παγκόσμιο έθιμο
της περιτομής, ήταν το αποτέλεσμα της λατρείας της μερικής θυσίας. Ήταν καθαρά
εξιλαστήρια τελετή, χωρίς να υπάρχει σ αυτό ίχνος φροντίδας για την υγιεινή. Οι άνδρες
έκαναν περιτομή. Οι γυναίκες τρυπούσαν τα αυτιά τους.

279
Αργότερα έγινε έθιμο το να δένουν τα δάκτυλα μαζί, αντί να τα κόβουν. Το ξύρισμα της
κεφαλής και το κόψιμο των μαλλιών αποτελούσαν επίσης μορφές θρησκευτικής αφοσίωσης. Ο
ευνουχισμός υπήρξε αρχικά παραλλαγή της έννοιας της ανθρωποθυσίας. Το τρύπημα της
μύτης και των χειλιών εφαρμόζεται ακόμη στην Αφρική, ενώ το τατουάζ είναι η καλλιτεχνική
εξέλιξη της προγενέστερης, σκληρής πρόκλησης ουλών στο σώμα.

Το έθιμο της θυσίας συνδέθηκε, με τον καιρό, ως αποτέλεσμα προοδευτικών

διδαχών, με την έννοια του συμβολαίου. Επιτέλους, οι θεοί εθεωρούντο ότι έκαναν
πραγματικές συμφωνίες με τους ανθρώπους. Και τούτο υπήρξε ένα σπουδαίο βήμα για τη
σταθεροποίηση της θρησκείας. Ο νόμος, ένα συμβόλαιο, παίρνει τη θέση της τύχης, του
φόβου και της πρόληψης.

Η ιδέα, του να κάνει κάποιος συμβόλαιο με τους θεούς ήλθε, επιτέλους. Ο

εξελικτικός άνθρωπος επέτυχε, τελικά, τόσο μεγάλο ηθικό ανάστημα, ώστε
τόλμησε να παζαρέψει με τους θεούς του. Και έτσι, η διαδικασία της προσφοράς θυσίας
εξελίχθηκε σταδιακά στο παιγνίδι του φιλοσοφικού παζαρέματος του ανθρώπου με το Θεό.
Και όλ αυτά αντιπροσωπεύουν ένα καινούργιο τρόπο εξασφάλισης εναντίον της κακοτυχίας,
ή, μάλλον, μια βελτιωμένη τεχνική για μια θετικότερη αγορά ευημερίας. Μην βαυκαλίζεσθε
με την εσφαλμένη άποψη ότι οι πρώιμες αυτές θυσίες αποτελούσαν εκούσιο δώρο
προς τους θεούς, αυθόρμητη προσφορά ευγνωμοσύνης, ή ευχαριστίας. Δεν ήσαν
εκφράσεις αληθούς λατρείας.

Οι πρωτόγονες μορφές προσευχής δεν ήσαν τίποτα λιγότερο, ή περισσότερο από παζάρι με τα

πνεύματα, από διαφωνία με τους θεούς. Ήταν ένα είδος αγοραπωλησίας, στο οποίο η ικεσία και η

πειθώ αντικατέστησαν κάτι περισσότερο απτό και ακριβό. Το αναπτυσσόμενο εμπόριο μεταξύ των

φυλών είχε εμφυσήσει το πνεύμα της ανταλλαγής και είχες αναπτύξει την πονηριά του

συναλλασσόμενου. Και τώρα, οι ιδιότητες αυτές άρχισαν να παρουσιάζονται στις λατρευτικές

μεθόδους των ανθρώπων. Και όπως ορισμένοι άνθρωποι ήσαν καλύτεροι έμποροι από άλλους, έτσι

ορισμένοι θεωρούνταν καλύτεροι στις προσευχές από άλλους. Η προσευχή ενός δίκαιου ανθρώπου

ετιμάτο πολύ. Ένας δίκαιος άνθρωπος ήταν εκείνος που είχε εξοφλήσει όλους τους λογαριασμούς του

με τα πνεύματα, που είχε εκτελέσει στο ακέραιο κάθε τελετουργική υποχρέωση προς τους θεούς.

9. ΘΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ

Οι αρχαίες κοινωνικές αδελφότητες στηρίζονταν στο τελετουργικό της πόσης του αίματος. Οι
πρώτες Εβραϊκές αδελφότητες αφορούσαν την εξιλαστήρια αιματοχυσία. Ο Απόστολος
Παύλος άρχισε τη δημιουργία μιας νέας Χριστιανικής λατρείας επί «του αίματος του αιώνιου
συμβολαίου.» Και ενώ μπορεί να επιβάρυνε, χωρίς λόγο, το Χριστιανισμό με διδασκαλίες πάνω
στο αίμα και τη θυσία, έθεσε τέλος μία για πάντα στα δόγματα της λύτρωσης δια των θυσιών

280
ανθρώπων, ή ζώων. Και έτσι, μετά από ατέλειωτους αιώνες, η λατρεία της θυσίας
εξελίχθηκε στη λατρεία της Θείας Μετάληψης. Οι ευχαριστίες των σύγχρονων
θρησκειών, είναι, λοιπόν, γνήσιοι διάδοχοι των φοβερών εκείνων πρώιμων τελετών της
ανθρωποθυσίας και των ακόμη παλαιότερων κανιβαλιστικών τελετουργικών.

10. Η ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Ο αρχαίος άνθρωπος επετύγχανε την επίγνωση της χάρης του Θεού μόνο δια της θυσίας. Ο
σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να αναπτύξει καινούργιες τεχνικές επίτευξης της αυτεπίγνωσης
της σωτηρίας. Η έννοια της αμαρτίας διατηρείται στο θνητό νου, αλλά τα πρότυπα σκέψης
πάνω στη σωτηρία έχουν διαρκέσει περισσότερο από όσο χρειάζεται και έχουν απαρχαιωθεί. Η
πραγματικότητα των πνευματικών αναγκών παραμένει, αλλά η διανοητική πρόοδος έχει
καταστρέψει τους παλιούς τρόπους διασφάλισης της γαλήνης και της παραμυθίας για το νου
και την ψυχή.

Η αμαρτία πρέπει να επαναπροσδιορισθεί ως εκούσια απείθεια προς το Θείο.

Υπάρχουν βαθμοί απείθειας: Η μερική ευπείθεια που οφείλεται σε δισταγμό. Η διαχωρισμένη
ευπείθεια εξ αιτίας διχογνωμίας. Η θνήσκουσα ευπείθεια εξ αιτίας της αδιαφορίας. Και ο
θάνατος της ευπείθειας που εμφανίζεται με την πίστη σε ιδανικά μακριά από το Θεό.

Η έννοια, ή το συναίσθημα της ενοχής είναι η επίγνωση της παραβίασης των ηθών. Δεν αποτελεί
απαραίτητα αμαρτία. Δεν υφίσταται πραγματική αμαρτία όταν δεν υπάρχει ενσυνείδητη απείθεια προς
το Θείο.

Η δυνατότητα αυτή της αναγνώρισης της έννοιας της ενοχής είναι δείγμα
υπερβατικής διάκρισης για την ανθρωπότητα. Δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι
κακός, αλλά, μάλλον, τον ξεχωρίζει ως πλάσμα δυνητικού μεγαλείου και αιώνια
ανελισσόμενης λάμψης. Μια τέτοια αίσθηση ευτέλειας είναι το αρχικό ερέθισμα
που οδηγεί γοργά και βέβαια στις κατακτήσεις εκείνες της πίστης, που μεταφέρουν
τον θνητό νου στα υπέρτατα επίπεδα της ανθρώπινης ευγένειας, της κοσμικής
ενόρασης και της πνευματικής ζωής. Έτσι, κάθε έννοια της ανθρώπινης υπόστασης
μεταβάλλεται από το εγκόσμιο στο αιώνιο και όλες οι αξίες εξαίρονται από το
ανθρώπινο στο θείο.

Η ομολογία της αμαρτίας αποτελεί θαρραλέα αποκήρυξη της απείθειας, αλλά με

κανένα τρόπο δεν μετριάζει τις χωροχρονικές συνέπειες μιας τέτοιας αμαρτίας.
Ωστόσο, η ομολογία ειλικρινής αναγνώριση της φύσης της αμαρτίας - είναι
απαραίτητη για τη θρησκευτική ανάπτυξη και την πνευματική πρόοδο.

Η συγχώρηση της αμαρτίας από τη Θεότητα είναι η ανανέωση των σχέσεων

ευπείθειας μετά από μία περίοδο επίγνωσης από τον άνθρωπο της έκπτωσης αυτών

281
των σχέσεων, ως συνέπεια ενσυνείδητης εξέγερσης. Η συγχώρηση δεν πρέπει να
αναζητάται, μόνο να γίνεται δεκτή ως η επίγνωση της επανεγκαθίδρυσης των
σχέσεων ευπείθειας μεταξύ του πλάσματος και του Δημιουργού. Και όλοι οι
ευπειθείς υιοί του Θεού είναι ευτυχείς, προσφέρουν με την καρδιά τους και πάντα
προχωρούν στην ανέλιξη προς τον Παράδεισο.

(Παρουσιάσθηκε από ένα Λαμπρό Εσπερινό Αστέρα του Νέβαδον.)

282
 Σεραφείμ,Χερουβείμ και Σανομπείμ

Έγγραφο 38 – ΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΟΠΙΚΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

(αποσπάσματα)

Υπάρχουν τρεις ξεχωριστές τάξεις των προσωπικοτήτων του Απείρου Πνεύματος:

• Τα Υπερναφείμ στο Κεντρικό Σύμπαν

• Τα Σεκοναφείμ στο Υπερσύμπαν , και

• Τα Σεραφείμ με τα συνδεδεμένα χερουβείμ και σανομπείμ αποτελούν το

σώμα των αγγέλων του τοπικού σύμπαντος.

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Τα σεραφείμ δημιουργήθηκαν από το Συμπαντικό Πνεύμα – Μητέρα , από τους πρώτους καιρούς
του σύμπαντος μας και εκτοξεύθηκαν σε ομαδικό σχηματισμό των 41,472 κάθε φορά .

Τα σεραφείμ εξακολουθούν να δημιουργούνται περιοδικά. Το σύμπαν του Νέβαδον εξακολουθεί

να διαμορφώνεται.

Η ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Οι άγγελοι δεν έχουν υλικά σώματα, είναι ωστόσο σαφείς και ξεχωριστές υπάρξεις.
Είναι πνευματικής φύσης και προέλευσης. Αν και αόρατοι στους θνητούς, σας
αντιλαμβάνονται, μέσα στο περίβλημα της σάρκας σας, χωρίς τη βοήθεια μετασχηματιστών, ή
διερμηνευτών. Διανοητικά αντιλαμβάνονται την κατάσταση της θνητής ζωής και μοιράζονται
όλες τις πέραν των αισθήσεων ανθρώπινες συγκινήσεις και συναισθήματα. Εκτιμούν και
πολύ απολαμβάνουν την έφεσή σας στη μουσική, την τέχνη και το πραγματικό
χιούμορ. Είναι απόλυτοι γνώστες των προσπαθειών που κάνετε ως θνητοί και των
πνευματικών σας δυσκολιών. Αγαπούν τους ανθρώπους και μόνο καλό μπορεί να
προέλθει αν προσπαθήσετε να τους γνωρίσετε και να τους αγαπήσετε.

283
Αν και τα σεραφείμ είναι πολύ στοργικές και φιλικές υπάρξεις, δεν είναι πλάσματα
που κυριαρχούνται από το σεξ. Μοιάζουν πολύ μ’ αυτό που θα γίνετε στους κόσμους-
δώματα, όπου «δεν θα νυμφεύεστε, ούτε θα υπανδρεύεστε αλλά θα είσαστε όπως οι άγγελοι
στον ουρανό.» Οπωσδήποτε, όμως, ασχολούμενοι με πλάσματα που διαθέτουν φύλο,
συνηθίζουμε να αποκαλούμε τις υπάρξεις εκείνες οι οποίες προέρχονται από τον Πατέρα και
τον Υιό με τρόπο περισσότερο άμεσο, υιούς του Θεού, ενώ αναφερόμενοι στα παιδιά του
Πνεύματος τα αποκαλούμε θυγατέρες του Θεού. Για το λόγο αυτό, οι άγγελοι
συνήθως προσδιορίζονται με θηλυκές αντωνυμίες στους κόσμους των οποίων τα
πλάσματα διαθέτουν φύλο.

Τα σεραφείμ έχουν δημιουργηθεί με τρόπο ώστε να λειτουργούν τόσο σε πνευματικό, όσο και
σε πραγματικό επίπεδο. Διαθέτουν πολλές δυνάμεις πέραν της ανθρώπινης
αντίληψης.Θα μπορούσατε να θεωρήσετε ένα σεραφείμ ως μαθηματικό θαύμα. Για
το λόγο αυτό, απειράριθμα καθήκοντα που θα μπορούσαν να αποδειχθούν τρομακτικά
καταπιεστικά για τους θνητούς επιτελούνται με πολύ μεγάλη ευκολία από τα σεραφείμ.

Οι άγγελοι είναι ανώτεροί σας σε πνευματικό επίπεδο, αλλά δεν είναι δικαστές, ή
κατήγοροί σας. Ανεξάρτητα από τα λάθη σας, «οι άγγελοι, αν και έχουν μεγαλύτερη
δύναμη και σθένος, δεν σας προσάπτουν καμιά κατηγορία.» Οι άγγελοι δεν δικάζουν το
γένος των ανθρώπων, ούτε και οι μεμονωμένοι θνητοί θα έπρεπε να προδικάζουν
τους συνανθρώπους τους. Πρέπει να τους αγαπάτε, αλλά όχι να τους λατρεύετε. Οι
άγγελοι δεν είναι αντικείμενα λατρείας.

Όσον αφορά στη φύση και τις ιδιότητές τους ως προσωπικότητες, τα σεραφείμ είναι κατά τι ανώτερα

από τις θνητές φυλές στην κλίμακα της ύπαρξής τους ως πλάσματα.

Όταν απελευθερώνεστε από τη σάρκα γίνεστε περίπου σαν κι’ αυτά. Στους κόσμους-δώματα αρχίζετε

να εκτιμάτε τα σεραφείμ, στις σφαίρες των αστερισμών αρχίζετε να απολαμβάνετε την παρουσία τους,

ενώ στον Σάλβινγκτον θα μοιραστούν τους χώρους τους ανάπαυσης και λατρείας μαζί σας. Σ’

ολόκληρη τη διάρκεια της μοροντιανής και μετέπειτα πνευματικής ανόδου σας, η αδελφοσύνη σας με

τα σεραφείμ θα είναι ιδανική. Η συντροφικότητά σας μαζί τους υπέροχη.

ΜΗ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΝΤΕΣ ΑΓΓΕΛΟΙ

284
Στο τοπικό σύμπαν υπηρετούν άλλες έξι τάξεις σχετικών υπάρξεων, οι μη αποκαλυφθέντες
άγγελοι, οι οποίοι δεν συνδέονται με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο με τις συμπαντικές εκείνες
δραστηριότητες τις αναφερόμενες στην προς τον Παράδεισο ανάβαση των εξελικτικών θνητών.

ΟΙ ΣΕΡΑΦΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Οι κόσμοι-αρχηγεία των Σεραφείμ βρίσκονται στο μεγαλειώδη χώρο του Νέβαδον. Τα

σεραφικά βασίλεια χαρακτηρίζονται από ομορφιά αλλά και απεραντοσύνη. Εδώ, κάθε
σεραφείμ διαθέτει ένα πραγματικό σπίτι, και «σπίτι» σημαίνει η κατοικία δύο
σεραφείμ. Ζουν ανά ζευγάρια. Αν και δεν είναι αρσενικά και θηλυκά όπως οι Υλικοί Υιοί και
οι φυλές των θνητών, τα σεραφείμ είναι αρνητικά και θετικά.

Η ΣΕΡΑΦΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Τα σεραφείμ διανύουν την πρώτη χιλιετία της ύπαρξής τους ως μη επιφορτισμένοι με

καθήκοντα παρατηρητές στον Σάλβινγκτον και στα σχολεία των συνδεδεμένων με αυτόν
κόσμων. Η δεύτερη χιλιετία τους περνά στους σεραφικούς κόσμους του κυκλώματος του
Σάλβινγκτον. Κατά τη λήξη αυτής της περιόδου εξάσκησης στους σεραφικούς κόσμους του
Σάλβινγκτον, τα σεραφείμ επιστρατεύονται στις συμβατικές ομάδες και μονάδες της
οργάνωσης των αγγέλων και τους ανατίθεται από ένας αστερισμός.

Η ΣΕΡΑΦΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Μετά την δεύτερη χιλιετία της προσωρινής τους παραμονής στους σεραφικούς κόσμους,, τα
σεραφείμ οργανώνονται σε ομάδες των δώδεκα, με έναν αρχηγό (12 ζευγάρια, 24 σεραφείμ)
και δώδεκα τέτοιες ομάδες συνιστούν μία εταιρία (144 ζευγάρια, 288 σεραφείμ), η οποία
διοικείται από έναν αρχηγό.

Μια σεραφική στρατιά διοικείται από έναν αρχάγγελο, ή κάποια άλλη ισότιμη
προσωπικότητα, ενώ τα αγγελικά στρατεύματα διοικούνται από τον Υπέρλαμπρο Εσπερινό
Αστέρα, ή από έναν εκ των άμεσων υπαξιωματικών του Γαβριήλ. Και ο Γαβριήλ είναι ο
«ανώτατος διοικητής των ουράνιων στρατευμάτων», ο διευθύνων σύμβουλος της
Κυριαρχίας του Νέβαδον, «ο Κύριος και Θεός των στρατιών.»

ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ ΚΑΙ ΣΑΝΟΜΠΕΙΜ

Σε όλες τις βασικές τους ιδιότητες τα χερουβείμ και τα σανομπείμ μοιάζουν με τα

σεραφείμ. Έχουν την ίδια προέλευση, αλλά όχι πάντα το ίδιο πεπρωμένο. Είναι με
τρόπο θαυμαστό ευφυή, εξαιρετικά αποτελεσματικά, συγκινητικά στοργικά και σχεδόν

285
ανθρώπινα. Αποτελούν την κατώτατη τάξη των αγγέλων και για το λόγο αυτό είναι οι
πλησιέστεροι προς τους πλέον προοδευτικούς τύπους των ανθρώπινων υπάρξεων των
εξελικτικών κόσμων.

Τα χερουβείμ και τα σανομπείμ συνδέονται από τη φύση τους και ενώνονται με τη

λειτουργία τους. Το ένα αποτελεί προσωπικότητα φορτισμένη με θετική ενέργεια,
το άλλο με αρνητική. Γι’ αυτό και υπηρετούν πάντοτε σε ζευγάρια.

Όλα τα λειτουργικά πνεύματα του χρόνου γνωρίζουν δύο γλώσσες, μιλούν τη γλώσσα του τοπικού
σύμπαντος από το οποίο προέρχονται καθώς επίσης και εκείνη του υπερσύμπαντος στο οποίο
γεννήθηκαν. Ένα στα τέσσερα χερουβείμ και ένα στα τέσσερα σανομπείμ είναι ημι-υλικά,
προσιδιάζοντα εξαιρετικά προς το μοροντιανό επίπεδο ύπαρξης.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ ο οποίος ενήργησε έπειτα από απαίτηση του Αρχηγού
των Σεραφικών Στρατιών του Νέβαδον.)

Έγγραφο 39 – ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΕΣ ΤΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

(αποσπάσματα)

Όταν τα σεραφείμ υποβληθούν σε εξετάσεις, όσον αφορά στην εκπαίδευση και στην
πειθαρχία της εξάσκησης, μπορούν αλάθητα και με ευκρίνεια να ταξινομηθούν στις εξής επτά
ομάδες:

1. Τα Ανώτατα Σεραφείμ

2. Τα Ανώτερα Σεραφείμ

3. Τα Εποπτεύοντα Σεραφείμ

4. Τα Διοικούντα Σεραφείμ

5. Τους Πλανητικούς Αρωγούς

6. Τους Λειτουργούς Μετάβασης

7. Τα Σεραφείμ του Μέλλοντος.

286
Τα σεραφείμ δεν έχουν προ-ενήλικη ζωή – ούτε παιδική ηλικία που έχουν οι θνητοί. Είναι,
πάντως, πλάσματα που μαθαίνουν, τα οποία δια της εμπειρίας και της επιπλέον
εκπαίδευσης μπορούν να αυξήσουν τις θείες και συμφυείς τους ικανότητες, αποκτώντας
εμπειρικά λειτουργική δεινότητα σε μία ή περισσότερες σεραφικές υπηρεσίες.

ΤΟ ΣΕΡΑΦΙΚΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

Ο Σεράφινγκτον παραμένει για πάντα ο αιώνιος στόχος όλων των αγγέλων. Ο Σεράφινγκτον αποτελεί
το κατώφλι προς τον Παράδεισο και την κατάκτηση του Θείου, τη σφαίρα διέλευσης από τη
λειτουργία του χρόνου στην ανώτερη υπηρεσία της αιωνιότητας. Αφού φθάσουν στον Πατέρα των
πνευμάτων και γίνουν δεκτοί στη σεραφική υπηρεσία της ολοκλήρωσης, οι άγγελοι αναλαμβάνουν
ορισμένες φορές καθήκοντα επί της λειτουργίας των κόσμων που παγιώθηκαν στο φως και τη ζωή. Οι
άγγελοι του Σεραφικού Σώματος της Ολοκλήρωσης υπηρετούν ως συνεργάτες των σεκοναφείμ του
υπερσύμπαντος και ως βοηθοί των ανώτερων τάξεων των υπερναφείμ του Παραδείσου-Χαβόνα. Για
τους αγγέλους αυτούς, η πορεία στο χρόνο έχει ολοκληρωθεί. Εφεξής και για πάντα είναι οι
υπηρέτες του Θεού, οι συνεργάτες των θείων προσωπικοτήτων, ισότιμοι των εν Παραδείσω
τελικιστών.

(Παρουσιάστηκε από έναν Μελχισεδέκ, ο οποίος ενεργεί κατόπιν εντολής του Προϊσταμένου της
Σεραφικής Στρατιάς του Νέβαδον.)

287
 Αγγελοι - Φρουροί του πεπρωμένου των θνητών

Έγγραφο 113 – ΟΙ ΣΕΡΑΦΙΚΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ

(αποσπάσματα)

Έχοντας παρουσιάσει την ιστορία των Λειτουργικών Πνευμάτων του Χρόνου και το Σώμα των
Αγγελιαφόρων του Διαστήματος, φθάνουμε στην ανάλυση των αγγέλων-φυλάκων, των
σεραφείμ των αφοσιωμένων στην υπηρεσία των θνητών ατόμων, για την εξύψωση
και την τελειοποίηση των οποίων δημιουργήθηκε ολόκληρο το απέραντο σχέδιο σωτηρίας της
πνευματικής προόδου.

1. ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ-ΑΓΓΕΛΟΙ

Το δίδαγμα περί των αγγέλων-φυλάκων δεν είναι μύθος. Ορισμένες κατηγορίες

ανθρώπινων υπάρξεων πράγματι διαθέτουν φύλακες αγγέλους. Αρχικά, τα σεραφείμ
είχαν σαφώς εκχωρηθεί στις διάφορες φυλές της Ουράντια. Αλλά από την εποχή της
επιφοίτησης του Μιχαήλ, εκχωρούνται σύμφωνα με την ανθρώπινη ευφυία, την
πνευματικότητα και το πεπρωμένο.

Διανοητικά, η ανθρωπότητα χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες:

1. Εκείνους με την κατώτερη του φυσιολογικού διάνοια . Η κατηγορία αυτή

περιλαμβάνει εκείνους που δεν μπορούν να αντιληφθούν τον Θεό. Στερούνται της
ικανότητας για την ευφυή λατρεία του Θείου. Οι κατώτερες του φυσιολογικού
υπάρξεις της Ουράντια διαθέτουν ένα σώμα σεραφείμ, μια ομάδα με ένα τάγμα
χερουβείμ, επιφορτισμένων να λειτουργούν επ΄ αυτών και να βεβαιώνουν ότι τους
παρέχεται η δικαιοσύνη και το έλεος, στους αγώνες της ζωής τους πάνω
στον πλανήτη.

2. Τον μέσο, φυσιολογικό τύπο ανθρώπινης διάνοιας. Από την άποψη της
σεραφικής λειτουργίας, οι περισσότεροι άνδρες και γυναίκες είναι ομαδοποιημένοι σε
επτά κατηγορίες, σύμφωνα με τη δυνατότητά τους να ολοκληρώνουν τους κύκλους
της ανθρώπινης προόδου και του πνευματικού επιτεύγματος.

3. Εκείνους με διάνοια ανώτερη του φυσιολογικού – εκείνους των μεγάλων

αποφάσεων και του αδιαμφισβήτητου δυναμικού για πνευματικά επιτεύγματα. Άνδρες

288
 και γυναίκες οι οποίοι απολαμβάνουν, λίγο-πολύ, την επικοινωνία με τους ενοικούντες
Προσαρμοστές τους. Μέλη των διαφόρων εφεδρικών σωμάτων του πεπρωμένου.
Ανεξάρτητα από τον κύκλο στον οποίο συμβαίνει να βρίσκεται ένας άνθρωπος, αν
αυτό το άτομο καταταγεί σε οποιοδήποτε από τα διάφορα εφεδρικά σώματα του
πεπρωμένου, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, και σ’ εκείνο το μέρος, προσαρτώνται σ’
αυτόν τα ατομικά σεραφείμ και από τη στιγμή εκείνη, έως ότου ολοκληρωθεί η επί
της γης διαδρομή, ο συγκεκριμένος θνητός θα απολαύσει τη συνεχή λειτουργία και
την αδιάλειπτη φροντίδα του φύλακα-αγγέλου. Επιπλέον, όταν οποιαδήποτε
ανθρώπινη ύπαρξη λάβει την υπέρτατη απόφαση, όταν πραγματοποιηθεί
μια πραγματική δέσμευση με τον Προσαρμοστή, ένας ατομικός φύλακας
προσαρτάται αμέσως στην ψυχή αυτή.

Ξεκινάτε με την, υλικής υπόστασης, διάνοιά σας από τον έβδομο κύκλο και
ταξιδεύετε προς το εσωτερικό, με την αποστολή της αυτογνωσίας, της νίκης επί
του εαυτού και της κυριαρχίας επί του εαυτού. Και από τον ένα κύκλο στον άλλο
προχωρείτε μέχρις ότου (αν ο φυσικός θάνατος δεν τερματίσει την πορεία σας και
δεν μεταφέρει τους αγώνες σας στους κόσμους-δώματα), φθάνετε στον πρώτο, ή
εσώτερο κύκλο της σχετικής επαφής και επικοινωνίας με τον ενοικούντα
Προσαρμοστή.

Οι ανθρώπινες υπάρξεις, στον αρχικό, ή έβδομο κύκλο έχουν ένα φύλακα-άγγελο με

ένα βοηθό χερουβείμ ως σύντροφο, επιφορτισμένους να φροντίζουν και να συνοδεύουν
χίλιους θνητούς.

Στον έκτο κύκλο, ένα σεραφικό ζευγάρι με σύντροφο ένα χερουβείμ επιφορτίζεται να
καθοδηγήσει αυτούς τους ανερχόμενους θνητούς σε ομάδες των πεντακοσίων.

Όταν κατακτηθεί ο πέμπτος κύκλος, οι ανθρώπινες υπάρξεις σχηματίζουν ομάδες των

εκατό, περίπου, ατόμων και ένα ζευγάρι φυλάκων σεραφείμ μαζί με μία ομάδα χερουβείμ
τίθενται επικεφαλής.

Με την κατάκτηση του τέταρτου κύκλου, οι θνητές υπάρξεις συγκεντρώνονται σε ομάδες

των δέκα και πάλι η ανάθεση γίνεται σ’ ένα ζευγάρι σεραφείμ βοηθούμενων από μία ομάδα
χερουβείμ.

Όταν μία θνητή διάνοια ξεφύγει από την αδράνεια της ζωώδους κληρονομίας και φθάσει
στον τρίτο κύκλο της ανθρώπινης διανοητικότητας και της αποκτηθείσας πνευματικότητας,
ένας ατομικός άγγελος (στην πραγματικότητα δύο) θα αφοσιωθούν, εφεξής, ολοκληρωτικά
και αποκλειστικά σ’ αυτόν τον ανερχόμενο θνητό.

289
Και με τον τρόπο αυτό, οι ανθρώπινες αυτές ψυχές, επιπλέον των αεί παρόντων
και, διαρκώς περισσότερο δραστήριων, ενοικούντων Προσαρμοστών της Σκέψης,
λαμβάνουν την αμέριστη βοήθεια αυτών των ατομικών φρουρών του πεπρωμένου
σε όλες τους τις προσπάθειες να ολοκληρώσουν τον τρίτο κύκλο, να διασχίσουν το
δεύτερο και να φθάσουν στον πρώτο.

2. ΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ

Τα σεραφείμ δεν είναι γνωστά ως φρουροί του πεπρωμένου ως τη στιγμή που τους ανατίθεται η
συνεργασία με μία ανθρώπινη ψυχή, η οποία πραγματοποίησε ένα από τα τρία επιτεύγματα:
έλαβε την υπέρτατη απόφαση να μοιάσει με τον Θεό, εισήλθε στον τρίτο κύκλο, ή εντάχθηκε σ’
ένα από τα εφεδρικά σώματα του πεπρωμένου.

Στην Ουράντια, ο πρώτος θνητός που εξασφάλισε έναν προσωπικό φρουρό ήταν ο
Ράντοβοκ, ένας άνδρας σοφός από την κόκκινη φυλή, πολλούς αιώνες πριν.

Όταν οι ανθρώπινες υπάρξεις αποτυγχάνουν να σωθούν, οι ατομικοί και ομαδικοί

τους φύλακες μπορούν πολλές φορές να υπηρετήσουν με το ίδιο κύρος στον ίδιο
πλανήτη.

Οι άγγελοι αναπτύσσουν μια σταθερή στοργή για τους εξ ανθρώπων συντρόφους

τους. Και εσείς, αν μόνο μπορούσατε να δείτε τα σεραφείμ με τα μάτια της φαντασίας, θα
νοιώθατε μια ζεστή τρυφερότητα γι’ αυτά. Χωρίς τα υλικά σας σώματα, έχοντας πάρει
πνευματική μορφή, θα πλησιάζατε τους αγγέλους σε πολλές ιδιότητες της προσωπικότητας.
Συμμερίζονται τα περισσότερα συναισθήματά σας και βιώνουν ακόμη περισσότερα. Το
μοναδικό συναίσθημα που σας ενεργοποιεί και που είναι κάπως δύσκολο γι’ αυτούς να
καταλάβουν είναι η κληρονομιά του ζωώδους προέλευσης φόβου, που σε τόσο μεγάλο
βαθμό ενυπάρχει στη διανοητική ζωή του μέσου κατοίκου της Ουράντια. Οι άγγελοι
δυσκολεύονται, πράγματι, να καταλάβουν γιατί, με τόση επιμονή, αφήνετε τις ανώτερες
διανοητικές σας δυνάμεις, ακόμη και τη θρησκευτική σας πίστη, να κυριαρχούνται σε τέτοιο
βαθμό από το φόβο, να αποθαρρύνονται τόσο βαθιά από τον απερίσκεπτο πανικό του τρόμου
και της αγωνίας.

Όλα τα σεραφείμ έχουν ατομικά ονόματα, αλλά στα αρχεία των αποστολών τους στην
υπηρεσία του κόσμου συχνά προσδιορίζονται από τους πλανητικούς τους αριθμούς. Στο
αρχηγείο του σύμπαντος καταχωρούνται με το όνομα και τον αριθμό. Ο φρουρός του
πεπρωμένου ενός εξ ανθρώπων υποκειμένου, που χρησιμοποιείται σ’ αυτή την επικοινωνιακή
επαφή είναι ο αριθμός 3, της ομάδας 17, του λόχου 126, του τάγματος 4, της μονάδας 384,
της λεγεώνας 6, της στρατιάς 37, της υπ’ αριθμόν 182,314 σεραφικής δύναμης του Νέβαδον.
Ο τρέχων αριθμός του σεραφείμ αυτού στην Ουράντια για το συγκεκριμένο εξ ανθρώπων
υποκείμενο είναι 3,641,852.

290
Στην λειτουργία της ατομικής φρουράς, την αποστολή των αγγέλων ως φρουρών
του πεπρωμένου, τα σεραφείμ πάντα προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους.
Όταν ένα σεραφικό ζευγάρι αποδεχθεί την αποστολή του φρουρού, υπηρετεί για
το υπόλοιπο της ζωής της συγκεκριμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Το συμπλήρωμα της
ύπαρξης (ο ένας από τους δύο αγγέλους) γίνεται ο καταγραφέας της αποστολής.

3. Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που κάνει ένας φρουρός του πεπρωμένου για
το θνητό του υποκείμενο, είναι το να επιτύχει ένα προσωπικό συντονισμό των
πολυάριθμων απρόσωπων πνευματικών επενεργειών οι οποίες ενοικούν,
περιβάλλουν και εισβάλλουν στο νου και την ψυχή του εξελισσόμενου, υλικού
πλάσματος.

Ειδικότερα, ο σεραφικός φρουρός μπορεί και, πράγματι, συσχετίζει τις πολλαπλές

επενέργειες και επιδράσεις του Απείρου Πνεύματος, οι οποίες κλιμακώνονται από
το χώρο των φυσικών ελεγκτών και των συνοδών διανοητικών πνευμάτων, ως το
Άγιο Πνεύμα του θείου Λειτουργού και την Πανταχού παρούσα πνευματική
παρουσία της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου του Παραδείσου. Έχοντας
με τον τρόπο αυτό ενώσει και καταστήσει περισσότερο ατομικές τις απέραντες
αυτές λειτουργίες του Απείρου Πνεύματος, το σεραφείμ, στη συνέχεια,
αναλαμβάνει να συσχετίσει αυτή τη ολοκληρωμένη επίδραση του Συνδεδεμένου
Δρώντος (Άπειρο Πνεύμα) με τις πνευματικές παρουσίες του Πατέρα και του Υιού.

Ο Προσαρμοστής αποτελεί την παρουσία του πατέρα. Το Πνεύμα της Αληθείας την παρουσία των

Υιών. Τα θεία αυτά δώρα είναι ενωμένα και συντονισμένα στα κατώτερα επίπεδα της ανθρώπινης

πνευματικής εμπειρίας, μέσω της λειτουργίας του φρουρού σεραφείμ. Οι αγγελικοί υπηρέτες έχουν το

χάρισμα να συνδυάζουν την αγάπη του Πατέρα και το έλεος του Υιού στη λειτουργία τους επί των

θνητών πλασμάτων.

Ακόμη και όταν αρχίσετε τον ύπνο της τελικής μεταφοράς σας, όταν περάσετε από
το χρόνο στην αιωνιότητα, ένα ανώτερο υπερναφείμ θα μοιραστεί, με τον ίδιο
τρόπο, τη μετάβαση μαζί σας, ως επόπτης της ταυτότητας του πλάσματος και
εγγυητής της ατομικής σας ακεραιότητας.

• Στο πνευματικό επίπεδο, το σεραφείμ καθιστά προσωπικές πολλές κατά τα

λοιπά μη προσωπικές και προ-ατομικές λειτουργίες του σύμπαντος. Είναι οι
συντονιστές.

• Στο διανοητικό επίπεδο, είναι οι συσχετιστές της διάνοιας και της

μορόντια. Είναι οι διερμηνείς.

291
 • Και στο φυσικό επίπεδο διαχειρίζονται το γήινο περιβάλλον μέσω του
συνδέσμου τους με τους Κυρίαρχους Φυσικούς Ελεγκτές, καθώς επίσης και μέσω της
συνεργικής λειτουργίας των μεσοδιάστατων πλασμάτων.

4. Ο ΣΕΡΑΦΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΔΡΑΣΗΣ

Τα σεραφείμ φύλακες δεν είναι διάνοια, παρά το ότι προέρχονται από την ίδια πηγή η
οποία δημιουργεί επίσης την ανθρώπινη διάνοια, το Δημιουργικό Πνεύμα. Τα σεραφείμ είναι
διεγέρτες της διάνοιας. Διαρκώς προσπαθούν να προαγάγουν τις αποφάσεις της
ανθρώπινης διάνοιας που ολοκληρώνουν τους κύκλους. Και τούτο το πραγματοποιούν,
όχι όπως ο Προσαρμοστής, λειτουργώντας εκ των έσω και δια της ψυχής, αλλά μάλλον απ’
έξω προς τα μέσα, εργαζόμενα μέσω του κοινωνικού, εθιμοτυπικού και ηθικού περιβάλλοντος
των ανθρώπινων υπάρξεων. Τα σεραφείμ δεν είναι η δια του θείου Προσαρμοστή έλξη του
Πατέρα του Σύμπαντος, αλλά πράγματι λειτουργούν ως ατομικοί εκπρόσωποι της
λειτουργίας του Απείρου Πνεύματος.

Ο θνητός άνθρωπος, υποκείμενος στην καθοδήγηση του Προσαρμοστή, είναι, επίσης,

πρόθυμος στη σεραφική καθοδήγηση. Ο Προσαρμοστής είναι η ουσία της αιώνιας φύσης του
ανθρώπου. Το σεραφείμ είναι ο δάσκαλος της εξελισσόμενης φύσης του ανθρώπου
– σ’ αυτή τη ζωή της θνητής διάνοιας, στην επόμενη της μοροντιανής ψυχής. Στους
κόσμους-δώματα θα αποκτήσετε συνείδηση και θα γνωρίσετε τους σεραφικούς
καθοδηγητές, αλλά στην πρώτη ζωή, οι άνθρωποι, συνήθως τους αγνοούν.

Τα σεραφείμ λειτουργούν ως δάσκαλοι των ανθρώπων, οδηγώντας τα βήματα της

ανθρώπινης προσωπικότητας σε μονοπάτια καινούργιων και προοδευτικών
εμπειριών. Το να αποδεχθεί κανείς την καθοδήγηση ενός σεραφείμ, σπάνια
σημαίνει ότι κάνει τη ζωή του εύκολη. Ακολουθώντας την καθοδήγηση αυτή, είναι βέβαιο
ότι θα συναντήσετε και, αν έχετε το κουράγιο, θα διασχίσετε, τους απόκρημνους λόφους της
ηθικής επιλογής και της πνευματικής προόδου.

Το ορμέμφυτο της λατρείας προέρχεται εν πολλοίς από τις πνευματικές παροτρύνσεις των
ανώτερων διανοητικών συνοδών, ενισχυμένων από τις οδηγίες του Προσαρμοστή. Η
ανάγκη, όμως, για προσευχή, που τόσο συχνά βιώνεται από τους θνητούς που
έχουν επίγνωση του Θεού, παρουσιάζεται, πάρα πολλές φορές, ως αποτέλεσμα της
σεραφικής επίδρασης. Το σεραφείμ φύλακας διαρκώς παρεμβαίνει στο ανθρώπινο
περιβάλλον με σκοπό να αυξήσει την κοσμική ενόραση του εξ ανθρώπων ανερχόμενου ως το
σημείο όπου ένας τέτοιος υποψήφιος για σωτηρία μπορεί να αποκτήσει καλύτερη αντίληψη
της παρουσίας του ενοικούντος Προσαρμοστή και να καταστεί με τον τρόπο αυτό ικανός να
προσφέρει μεγαλύτερη συνεργασία στην πνευματική αποστολή της θείας παρουσίας.

Ενώ φαινομενικά δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των ενοικούντων Προσαρμοστών και του
περιβάλλοντος σεραφείμ, φαίνονται πάντα ότι εργάζονται σε τέλεια αρμονία και εξαίρετη
συμφωνία. Οι φύλακες είναι εξαιρετικά δραστήριοι τις εποχές εκείνες κατά τις

292
οποίες οι Προσαρμοστές είναι ελάχιστα δραστήριοι, αλλά η λειτουργία τους είναι,
κατά κάποιο τρόπο, παράξενα συνδεδεμένη. Τέτοια θαυμάσια συνεργασία δεν μπορεί να
είναι τυχαία, ούτε συμπτωματική.

5. Η ΣΕΡΑΦΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ

Οι άγγελοι δεν εισβάλλουν στην ιερότητα της ανθρώπινης διάνοιας. Δεν παραποιούν
τη βούληση των θνητών, ούτε επικοινωνούν άμεσα με τον ενοικούντα Προσαρμοστή. Ο
φρουρός του πεπρωμένου σας επηρεάζει με κάθε δυνατό τρόπο σύμφωνο προς την
αξία της προσωπικότητάς σας. Σε καμία περίπτωση αυτοί οι άγγελοι δεν
παρεμβαίνουν στην ελεύθερη λειτουργία της ανθρώπινης βούλησης. Ούτε οι
άγγελοι, ούτε οποιαδήποτε άλλη τάξη συμπαντικών προσωπικοτήτων δεν έχει τη
δύναμη, ή την εξουσία να περιστείλει, ή να μειώσει τα προνόμια της ανθρώπινης
επιλογής.

Οι άγγελοι είναι τόσο κοντά σας και νοιάζονται τόσο τρυφερά για σας, ώστε μεταφορικά
«θρηνούν, εξ αιτίας της εκούσιας μισαλλοδοξίας σας και του δογματισμού σας.» Τα σεραφείμ
δεν χύνουν πραγματικά δάκρυα. Δεν έχουν φυσικά σώματα. Ούτε διαθέτουν φτερά.
Έχουν όμως πνευματικά αισθήματα και αληθινά βιώνουν ευαισθησίες και
αισθήματα πνευματικής φύσης που, από ορισμένες απόψεις, μπορούν να
συγκριθούν με τα ανθρώπινα συναισθήματα.

Τα σεραφείμ δρουν για λογαριασμό σας, εντελώς ανεξάρτητα από τις άμεσες
εκκλήσεις σας. Εκτελούν τις εντολές των ανωτέρων τους και με τον τρόπο αυτό
λειτουργούν ανεξάρτητα από τις παροδικές σας ιδιοτροπίες ή τις μεταβαλλόμενες
διαθέσεις σας. Τούτο δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε να κάνετε το έργο τους ευκολότερο, ή
δυσκολότερο, αλλά μάλλον ότι οι άγγελοι δεν ασχολούνται άμεσα με τις εκκλήσεις
σας, ή τις προσευχές σας.

Στη ζωή της σάρκας η ευφυία των αγγέλων δεν είναι άμεσα διαθέσιμη στους θνητούς
ανθρώπους. Δεν είναι απόλυτοι ηγεμόνες, ούτε διευθυντές. Είναι, απλά, φύλακες. Τα
σεραφείμ σας φυλάσσουν. Δεν προσπαθούν να σας επηρεάσουν άμεσα. Πρέπει να
χαράξετε μόνοι την πορεία σας, αλλά οι άγγελοι αυτοί, θα δραστηριοποιηθούν
κατόπιν για να κάνετε την καλύτερη δυνατή χρήση της πορείας που επιλέξατε. Δεν
παρεμβαίνουν (συνήθως) αυθαίρετα στις συνήθεις υποθέσεις της ανθρώπινης ζωής. Όταν,
όμως, λάβουν οδηγίες από τους ανωτέρους τους για να εκτελέσουν κάποιο ασυνήθιστο
κατόρθωμα, μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι οι φύλακες αυτοί θα βρουν κάποιο τρόπο να
φέρουν εις πέρας τις εντολές αυτές.

6. ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

293
Αφού σας είπα λίγα πράγματα για τη λειτουργία των σεραφείμ κατά τη διάρκεια της φυσικής
ζωής, θα προσπαθήσω να σας δώσω πληροφορίες για τη συμπεριφορά των φρουρών του
πεπρωμένου τη στιγμή της θνητής διάλυσης των εξ ανθρώπων συντρόφων τους.

Μόλις πεθάνετε, τα αρχεία σας, οι λεπτομερείς παρουσιάσεις που αφορούν στην

ταυτότητά σας και η μοροντιανή οντότητα της ανθρώπινης ψυχής – που
εξελίχθηκε με την από κοινού λειτουργία της θνητής διάνοιας και του θείου
Προσαρμοστή – διατηρούνται πιστά από τον φρουρό του πεπρωμένου μαζί με όλες
τις άλλες έννοιες που σχετίζονται με τη μελλοντική σας ύπαρξη, με κάθε τι που συνιστά εσάς,
τον πραγματικό εαυτό σας, εκτός της ταυτότητας της συνεχούς ύπαρξης που
αντιπροσωπεύεται από τον αναχωρούντα Προσαρμοστή και αυτή καθ’ εαυτή την ύπαρξη της
προσωπικότητας.

Τη στιγμή που χάνεται από την ανθρώπινη διάνοια το καθοδηγητικό φως, η

πνευματική φωτοβολία την οποία το σεραφείμ συσχετίζει με την παρουσία του
Προσαρμοστή, ο συνοδός άγγελος αναφέρει ο ίδιος το γεγονός, διαδοχικά, στους
επόπτες αγγέλους της ομάδας, του λόχου, του τάγματος, της μονάδας, της
λεγεώνας και της στρατιάς. Και αφού καταχωρηθεί δεόντως για την τελική
περιπέτεια του χρόνου και του διαστήματος, ο άγγελος αυτός λαμβάνει την
πιστοποίηση από τον υπεύθυνο των σεραφείμ επί του πλανήτη για να αναφερθεί
στον Εσπερινό Αστέρα (ή έναν άλλο υπολοχαγό του Γαβριήλ), που βρίσκεται
επικεφαλής του σεραφικού στρατού του συγκεκριμένου για ανέλιξη στο σύμπαν
υποψήφιου. Και μόλις του δοθεί η άδεια από τον διοικητή αυτής της ανώτερης
οργάνωσης μονάδας, ο φρουρός αυτός του πεπρωμένου προχωρεί προς τον πρώτο
κόσμο-δώμα και εκεί περιμένει την ανάκτηση της συνείδησης του πρότερου,
υλικού του προστατευόμενου.

Σε περίπτωση που η ανθρώπινη ψυχή αποτύχει να σωθεί, αφού έχει δεχθεί την
προσάρτηση ενός ατομικού αγγέλου, το συνοδό σεραφείμ πρέπει να πάει στο αρχηγείο του
τοπικού σύμπαντος, για να καταθέσει στα πλήρη αρχεία του συμπληρωματικού του, όπως
αναφέρθηκε προηγούμενα. Κατόπιν, παρουσιάζεται στο δικαστήριο των αρχαγγέλων για να
απαλλαγεί από τη μομφή πάνω στο θέμα της αποτυχίας της σωτηρίας του υποκειμένου του.
Και έπειτα, επιστρέφει στους κόσμους, για να επαναπροσαρτηθεί σε έναν άλλο θνητό με
δυνατότητα ανέλιξης, ή σε κάποιο άλλο τομέα σεραφικής λειτουργίας.

Ωστόσο οι άγγελοι λειτουργούν στα εξελικτικά πλάσματα με πολλούς τρόπους,

πέραν των υπηρεσιών τους ως ατομικοί και ομαδικοί φύλακες. Οι ατομικοί φύλακες, τα
υποκείμενα των οποίων δεν πηγαίνουν αμέσως στους κόσμους-δώματα, δεν παραμένουν εκεί
αδρανείς, περιμένοντας το απονεμητικό προσκλητήριο της κρίσης. Τους ανατίθενται
πολυάριθμες αποστολές λειτουργίας σ’ ολόκληρη την έκταση του σύμπαντος.

Το σεραφείμ φύλακας είναι ο συνοδός διαχειριστής των σωζόμενων ιδιοτήτων της

κοιμώμενης ψυχής του θνητού ανθρώπου, όπως ακριβώς ο απών Προσαρμοστής
είναι η ταυτότητα αυτής της αθάνατης, συμπαντικής ύπαρξης. Όταν αυτοί οι δύο
συνεργάζονται στις αίθουσες ανάστασης της μανσόνια, σε συνδυασμό με την νεοφτιαγμένη

294
μοροντιανή μορφή, τότε γίνεται η ανασυγκρότηση των παραγόντων οι οποίοι συνιστούν την
προσωπικότητα του θνητού ανερχόμενου.

Ο Προσαρμοστής θα σας αναγνωρίσει. Το σεραφείμ φρουρός θα σας

επαναπροσωποποιήσει και κατόπιν θα σας παρουσιάσει και πάλι στον πιστό
Ελεγκτή των επί της γης ημερών σας.

Και ακόμα, όταν μια πλανητική εποχή φθάσει στο τέλος της, όταν εκείνοι που
βρίσκονται στα κατώτερα κυκλώματα του θνητού επιτεύγματος συναθροιστούν,
είναι οι ομαδικοί τους φύλακες που τους συγκεντρώνουν και πάλι στις αίθουσες
ανάστασης των σφαιρών-δωμάτων, όπως λένε και τα αρχεία σας: «Και Εκείνος θα
στείλει τους αγγέλους του, με τη δυνατή φωνή και θα συγκεντρώσει τους
εκλεκτούς του από το ένα μέρος του κόσμου στο άλλο.»

Η τεχνική της δικαιοσύνης απαιτεί από τον ατομικό, ή τον ομαδικό φρουρό να παρουσιασθούν
στο απονεμητικό προσκλητήριο εκ μέρους όλων των μη διασωζόμενων προσωπικοτήτων. Οι
Προσαρμοστές αυτών των μη σωζόμενων δεν επιστρέφουν και, όταν γίνει το προσκλητήριο,
απαντούν, μεν, τα σεραφείμ, αλλά οι Προσαρμοστές όχι. Τούτο συνιστά την «ανάσταση
των αδίκων», την τυπική, στην πραγματικότητα, αναγνώριση της παύσης της
ύπαρξης ενός πλάσματος. Το προσκλητήριο αυτό της δικαιοσύνης πάντοτε ακολουθεί
αμέσως το προσκλητήριο του ελέους, την ανάσταση των κοιμώμενων διασωθέντων. Αυτά,
όμως, είναι θέματα που δεν ενδιαφέρουν κανένα εκτός από τους ανώτατους και
παντογνώστες Δικαστές των σωζόμενων αξιών. Παρόμοια προβλήματα κρίσης δεν μας
αφορούν στην πραγματικότητα.

Όλοι οι ατομικοί και ομαδικοί φρουροί στο σύστημα της Σατάνια που περιέπεσαν
σε σφάλμα κατά την εξέγερση του Εωσφόρου, παρά το ότι πολλοί μετανόησαν
ειλικρινά για την αφροσύνη τους, θα κρατηθούν στην Τζερουζέμ, ως την τελική
εκδίκαση της εξέγερσης. Ήδη οι Συμπαντικοί Ελεγκτές έχουν με δική τους
πρωτοβουλία αφαιρέσει από τους ανυπάκοους αυτούς και άπιστους φρουρούς όλες
τις ευθύνες τους επί των ψυχών και έθεσαν τις μοροντιανές αυτές
πραγματικότητες για φύλαξη στην κηδεμονία των εθελοντών σεκοναφείμ.

7. ΤΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΛΙΣΣΟΜΕΝΩΝ

Είναι, πράγματι, μια σημαντική στιγμή στην πορεία ενός ανερχόμενου θνητού,
αυτή η πρώτη αφύπνιση στις ακτές του κόσμου-δώμα. Εκεί, για πρώτη φορά, θα
δείτε πραγματικά τους από παλιά αγαπημένους και αεί παρόντες αγγελικούς
συντρόφους των επί της γης ημερών σας. Εκεί, επίσης, θα αποκτήσετε πραγματικά
συνείδηση της ταυτότητας και της παρουσίας των θείων Ελεγκτών, που για τόσο
καιρό ενοίκησαν τη διάνοιά σας στη γη. Μία τέτοια εμπειρία συνιστά μια
μεγαλειώδη αφύπνιση, μια αληθινή ανάσταση.

295
Στις μοροντιανές σφαίρες, το συνοδό σεραφείμ (υπάρχουν δύο από αυτά) είναι οι
ειλικρινείς σας σύντροφοι. Οι άγγελοι αυτοί, όχι μόνο σας συνοδεύουν, καθώς πορεύεστε
στους μεταβατικούς κόσμους, βοηθώντας σας με κάθε τρόπο στην κατάκτηση του
μοροντιανού και πνευματικού επιπέδου, αλλά επωφελούνται, επίσης, από την ευκαιρία για να
βελτιωθούν μελετώντας στα εκτεταμένα σχολεία για τα εξελικτικά σεραφείμ, που υπάρχουν
στους κόσμους-δώματα.

Η ανθρώπινη φυλή δημιουργήθηκε λίγο πιο κάτω από τον απλούστερο τύπο της
τάξης των αγγέλων. Γι’ αυτό, η πρώτη σας αποστολή στην μοροντιανή ζωή θα είναι
να γίνετε βοηθοί των σεραφείμ στο άμεσο έργο που περιμένει, τη στιγμή που
αποκτάτε συνείδηση της προσωπικότητας, μετά την απαλλαγή σας από τα δεσμά
της σάρκας.

Πριν φύγουν από τους κόσμους-δώματα, όλοι οι θνητοί θα έχουν μόνιμους

σεραφικούς συνεργάτες, ή φύλακες. Και καθώς ανελίσσεστε στις μοροντιανές
σφαίρες, είναι, τελικά, οι σεραφικοί φρουροί που βεβαιώνουν και πιστοποιούν την
απόφαση της αιώνιας ένωσής σας με τους Προσαρμοστές της Σκέψης. Μαζί
επαλήθευσαν την ταυτότητα της προσωπικότητάς σας, ως παιδιού της σάρκας από
τους κόσμους του χρόνου. Κατόπιν, όταν αναπτυχθείτε πλήρως στο μοροντιανό
επίπεδο, σας συνοδεύουν ως την Τζερουζέμ και τους συνδεδεμένους κόσμους
προόδου και κουλτούρας του συστήματος. Μετά από αυτό, θα έλθουν μαζί σας
στην Εντέντια και τους εβδομήντα πλανήτες της, της προηγμένης
κοινωνικοποίησης, ενώ στη συνέχεια θα σας οδηγήσουν στους Μελχισεδέκ και θα
σας ακολουθήσουν στη μεγαλειώδη πορεία σας στους κόσμους-αρχηγεία του
σύμπαντος. Και όταν διδαχθείτε τη σοφία και την κουλτούρα των Μελχισεδέκ, θα
σας πάνε στον Σάλβινγκτον, όπου θα βρεθείτε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Χριστό
Μιχαήλ τον Κυρίαρχο του Νέβαδον. Επιπλέον, οι σεραφικοί αυτοί οδηγοί θα σας
ακολουθήσουν στους ελάσσονες και μείζονες τομείς του υπερσύμπαντος, ως τους
κόσμους υποδοχής της Ουβέρσα, μένοντας κοντά σας έως ότου τελικά γίνετε
σεκοναφείμ, για τη μεγάλη πτήση προς τη Χαβόνα.

Ο άνθρωπος και ο άγγελος μπορούν να επανενωθούν, ή να μην επανενωθούν στην

αιώνια υπηρεσία, αλλά οπουδήποτε κι’ αν πάνε τα σεραφείμ, εξ αιτίας κάποιας
αποστολής, θα επικοινωνούν πάντα με τους παλιότερους προστατευόμενούς τους
από τους εξελικτικούς κόσμους, τους ανερχόμενους θνητούς του χρόνου. Οι στενές
σχέσεις και οι τρυφεροί δεσμοί του χώρου της ανθρώπινης προέλευσης δεν
λησμονούνται ποτέ, ούτε ποτέ διακόπτονται εντελώς. Στους ατέλειωτους αιώνες οι
άνθρωποι και οι άγγελοι θα συνεργάζονται στη θεία υπηρεσία, όπως έκαναν και
στην πορεία μέσα στο χρόνο.

Για τα σεραφείμ, ο ασφαλέστερος τρόπος για να φθάσουν στις Θεότητες του Παραδείσου είναι το να
οδηγήσουν με επιτυχία μία ψυχή εξελικτικής προέλευσης στις πύλες του Παραδείσου. Γι’ αυτό και η
αποστολή του φρουρού του πεπρωμένου αποτελεί το πλέον περιζήτητο σεραφικό καθήκον.

Μόνο οι φρουροί του πεπρωμένου εντάσσονται στο βασικό, ή θνητό Σώμα της
Τελικότητας. Και παρόμοια ζευγάρια ασχολούνται με το υπέρτατο εγχείρημα της
ενοποίησης της ταυτότητας. Οι δύο υπάρξεις επέτυχαν την πνευματική
αμφίπλευρη ενοποίηση στον Σεράφινγκτον, πριν γίνουν αποδεκτές στο σώμα των

296
τελικιστών. Κατά την εμπειρία αυτή, οι δύο αγγελικές φύσεις, οι τόσο
αλληλοσυμπληρούμενες σε όλες τις συμπαντικές λειτουργίες, επιτυγχάνουν την
ύψιστη πνευματική ταυτοποίηση παρουσιάζοντας μια καινούργια ιδιότητα για να
γίνουν δεκτές από, και να συγχωνευθούν με ένα εκτός του Προσαρμοστή κλάσμα
του Παραδείσιου Πατέρα. Και με τον τρόπο αυτό, ορισμένοι από τους αγαπημένους
σεραφικούς συντρόφους σας, γίνονται, επίσης, τελικιστές σύντροφοί σας στην
αιωνιότητα, παιδιά του Υπέρτατου και τελειοποιημένοι υιοί του Πατέρα του
Παραδείσου.

(Παρουσιάσθηκε από τον Προϊστάμενο των Σεραφείμ που σταθμεύει στην Ουράντια.)

297
 Η Σεραφεική κυβέρνηση του πλανήτη

ΕΓΓΡΑΦΟ 114 – Η ΣΕΡΑΦΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ

(αποσπάσματα)

Οι Μέγιστοι κυβερνούν τα βασίλεια των ανθρώπων μέσω πολλών ουράνιων δυνάμεων και
επιδράσεων, αλλά κυρίως μέσω της λειτουργίας των σεραφείμ.

Σήμερα το μεσημέρι,(έτος Ουράντια 1935 μΧ) στο προσκλητήριο των αγγέλων, των φρουρών και των
άλλων λειτουργών του πλανήτη στην Ουράντια, ήσαν 501,234,619 ζευγάρια σεραφείμ.
Προσαρτήθηκαν στις διαταγές μου διακόσιες σεραφικές στρατιές 597,196,800 ζευγάρια
σεραφείμ, ή 1,194,393,600 μεμονωμένοι άγγελοι. Τα μητρώα, πάντως, δείχνουν 1,002,469,238
μεμονωμένους αγγέλους. Τούτο συνεπάγεται, επομένως, ότι 191,924,362 άγγελοι ήσαν απόντες
από τον κόσμο αυτό σε υπηρεσίες μεταφοράς, αποστολής μηνυμάτων και θανάτου.

Οι άγγελοι, έχοντας την αμέριστη βοήθεια των μεσοδιάστατων πλασμάτων,

εργάζονται στην Ουράντια ως ουσιαστικοί, υπεράνω της ύλης, λειτουργοί, οι οποίοι
εκτελούν τις εντολές του γενικού, κατοικούντος επί του πλανήτη, κυβερνήτη,
καθώς και όλων των συνεργατών και των υφισταμένων του.

9 ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΠΟΠΤΩΝ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

Από την εποχή της επιφοίτησης του Μιχαήλ στον κόσμο σας, η γενική διεύθυνση της
Ουράντια ανετέθη στην ευθύνη μιας ειδικής ομάδας στην Τζερουζέμ,
αποτελούμενης από είκοσι τέσσερις πάλαι ποτέ Ουραντιανούς που ορίζονται από το
συμβούλιο του Λέιναφορτζ.

Αυτοί οι είκοσι τέσσερις σύμβουλοι κάνουν συχνά ταξίδια ως ιδιώτες σε καθένα

από τους σε καραντίνα ευρισκόμενους κόσμους, ειδικά στην Ουράντια

Το συμβούλιο αυτό των πλανητικών διευθυντών ασχολείται ιδιαίτερα με την εποπτεία

των δραστηριοτήτων εκείνων του κόσμου αυτού, οι οποίες απορρέουν από το γεγονός ότι ο
Μιχαήλ βίωσε εδώ την τελική του επιφοίτηση. Βρίσκονται σε στενή και άμεση επαφή με τον
Μιχαήλ.

298
Κατά την παρούσα φάση, ένας Ιωάννης, γνωστός σ’ εσάς ως «ο Βαπτιστής,» είναι
πρόεδρος του συμβουλίου αυτού, όταν συνεδριάζει στην Τζερουζέμ.

Τα μέλη της τελευταίας επιτροπής, ασχολούνται κύρια και ιδιαίτερα με την ευημερία
και την πρόοδο των θνητών φυλών της Ουράντια, εφ’ όσον εποπτεύουν άμεσα και κατ’
ευθείαν τις υποθέσεις της Ουράντια και ουδενός άλλου πλανήτη.

Ουδείς γνωρίζει για πόσο καιρό αυτοί οι είκοσι τέσσερις σύμβουλοι της Ουράντια
θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται στην παρούσα τους κατάσταση, αποσπασμένοι
από το σύνηθες πρόγραμμα των συμπαντικών δραστηριοτήτων. Αναμφίβολα θα
εξακολουθήσουν να υπηρετούν με την παρούσα τους ιδιότητα έως ότου προκύψει
κάποια μεταβολή στην κατάσταση του πλανήτη, όπως το πέρας της απονομής, η
ανάληψη πλήρους εξουσίας από τον Μελχισεδέκ Ματσιβέντα, ή τελική εκδίκαση
της εξέγερσης του Εωσφόρου, ή η επανεμφάνιση του Μιχαήλ στον κόσμο της
τελικής του επιφοίτησης.

9 Ο ΔΙΑΜΕΝΩΝ ΓΕΝΙΚΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ

Κάθε εκατό χρόνια, σύμφωνα με τη μέτρηση των ετών στην Ουράντια, το σώμα
των είκοσι τεσσάρων εποπτών του πλανήτη που βρίσκεται στη Τζερουζέμ ορίζει
ένα από τα μέλη του να μείνει προσωρινά στον κόσμο σας, για να εργασθεί ως
εκτελεστικός τους αντιπρόσωπος, ως διαμένων γενικός κυβερνήτης. Όταν
ετοιμάζονταν αυτές οι αφηγήσεις, ο εκτελεστικός αυτός αξιωματούχος άλλαξε, έτσι, τον
δέκατο ένατο που υπηρέτησε διαδέχθηκε ο εικοστός. Το όνομα του εν ενεργεία
πλανητικού επόπτη δεν σας αποκαλύπτεται, μόνο και μόνο επειδή ο θνητός
άνθρωπος είναι τόσο επιρρεπής στο να λατρέψει, ακόμη και να θεοποιήσει τους
ασυνήθιστους συμπατριώτες του και τους υπεράνω του ανθρώπινου ανώτερούς
του.

Ο διαμένων γενικός κυβερνήτης δεν έχει ουσιαστική, προσωπική εξουσία στη διοίκηση των
υποθέσεων του κόσμου, εκτός ως αντιπρόσωπος των είκοσι τεσσάρων συμβούλων της Τζερουζέμ.
Λειτουργεί ως συντονιστής της υπεράνω του ανθρώπινου διοίκησης και είναι ο σεβαστός
επικεφαλής και συμπαντικά αναγνωρισμένος ηγέτης των ουράνιων υπάρξεων που λειτουργούν
στην Ουράντια.

9 Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΤΩΝ ΜΕΓΙΣΤΩΝ

Ακόμη διαμένει στην Ουράντια ένας Υιός Βοροντάντεκ, ένας παρατηρητής των
Μέγιστων της Εντέντια και, λόγω της απουσίας άμεσης δράσης εκ μέρους του Μιχαήλ,
διαχειριστής της πλανητικής κυριαρχίας.

299
Οι επίτροποι των φυλών είναι πολύ δραστήριοι στην Ουράντια και οι αρχηγοί των
διαφόρων ομάδων τους είναι ανεπίσημα αποσπασμένοι στον διαμένοντα
παρατηρητή Βοροντάντεκ, ο οποίος λειτουργεί ως ο διευθύνων σύμβουλός τους.

Ένας παρατηρητής των Μέγιστων έχει την εξουσία, να αναλάβει, κατά την κρίση
του, την πλανητική κυβέρνηση σε εποχές σοβαρών πλανητικών κρίσεων και αξίζει
να σημειωθεί ότι αυτό έχει συμβεί τριάντα τρεις φορές στην ιστορία της Ουράντια.

9 Η ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Η πραγματική διοίκηση της Ουράντια, είναι, πράγματι, δύσκολο να περιγραφεί. Δεν

υπάρχει επίσημη κυβέρνηση σύμφωνα με την οργάνωση του σύμπαντος, όπως είναι ο
ξεχωριστός νομοθετικός, εκτελεστικός και δικαστικός τομέας.

• Οι είκοσι τέσσερις σύμβουλοι είναι οι εγγύτεροι προς τον νομοθετικό

τομέα της πλανητικής κυβέρνησης.

• Ο γενικός κυβερνήτης είναι ένας προσωρινός, συμβουλευτικός, ανώτατος

αξιωματούχος, με τη δύναμη του βέτο να παραμένει στον παρατηρητή των
Μέγιστων.

• Δεν υφίστανται απόλυτες δυνάμεις δικαστικής εξουσίας στον πλανήτη –

μόνο οι ειρηνευτικές επιτροπές.

Η πλειονότητα των προβλημάτων που απασχολούν τα σεραφείμ και τους

μεσοδιάστατους επιλύονται, με αμοιβαία συναίνεση, από το γενικό κυβερνήτη.

Η απουσία του υλικού επιτελείου ενός Πλανητικού Πρίγκιπα και του υλικού
καθεστώτος ενός Αδαμικού Υιού και μιας Θυγατέρας, αντισταθμίζονται, εν μέρει,
από την ειδική λειτουργία των σεραφείμ και τις ασυνήθιστες υπηρεσίες των
μεσοδιάστατων πλασμάτων. Η απουσία του Πλανητικού Πρίγκιπα αντισταθμίζεται
αποτελεσματικά από την τριπλή παρουσία των αρχαγγέλων, του παρατηρητή των
Μέγιστων και τον γενικό κυβερνήτη.

300
Από τεχνικής πλευράς, ο πλανήτης εξακολουθεί να είναι πνευματικά απομονωμένος
στα κυκλώματα του Νορλάτιαντεκ, αλλά σε μία επείγουσα ανάγκη, το μειονέκτημα
αυτό μπορεί, πλέον, να υπερκερασθεί δια της αξιοποίησης του κυκλώματος των
αρχαγγέλων. Η απομόνωση του πλανήτη είναι, φυσικά, ήσσονος σημασίας για τους
ανθρώπους, από όταν όλοι κατακλύσθηκαν από το Πνεύμα της Αληθείας (Άγιο
Πνεύμα), εδώ και δέκα εννέα αιώνες (σημ. κατά την Πεντηκοστή).

Κάθε μέρα διοίκησης στην Ουράντια αρχίζει με μια συμβουλευτική σύσκεψη, στην οποία
παρευρίσκονται ο γενικός κυβερνήτης, ο αρχηγός των επί του πλανήτη αρχαγγέλων, ο
παρατηρητής των Μέγιστων, το εποπτεύον υπερναφείμ, ο αρχηγός των Φορέων της Ζωής που
διαμένουν στον πλανήτη, καθώς επίσης και προσκεκλημένοι επισκέπτες από τους ανώτερους
Υιούς του σύμπαντος, ή ορισμένοι από τους σπουδαστές-επισκέπτες που συμβαίνει να διαμένουν
προσωρινά στον πλανήτη.

9 ΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΗΣ ΕΠΟΠΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

Όταν έφθασε στην Ουράντια ο πρώτος γενικός κυβερνήτης, ταυτόχρονα με την

διάχυση του Πνεύματος της Αληθείας (σημ. κατά την Πεντηκοστή), συνοδεύτηκε
από δώδεκα σώματα ειδικών σεραφείμ, αποφοίτων του Σεράφινγκτον, τα οποία
ανέλαβαν αμέσως ορισμένες υπηρεσίες επί του πλανήτη.

Ως προϊστάμενος των σεραφείμ επί του πλανήτη, προΐσταμαι του συμβουλίου

αυτού των σεραφικών αρχηγών και είμαι εθελοντής υπερναφείμ κύριας τάξης,
υπηρετώντας στην Ουράντια ως διάδοχος του πάλαι ποτέ αρχηγού των αγγελικών
στρατιών του πλανήτη, ο οποίος περιέπεσε σε σφάλμα την εποχή της αποστασίας
του Καλιγάστια. Τα δώδεκα σώματα των κυρίαρχων σεραφείμ της εποπτείας του πλανήτη
λειτουργούν στην Ουράντια, ως εξής:

1. Εποχικοί Άγγελοι.

Οι ουράνιοι αυτοί λειτουργοί είναι διαπιστευμένοι με την εποπτεία και τη

διεύθυνση των υποθέσεων κάθε γενιάς, επειδή είναι φτιαγμένοι για να ταιριάζουν
στο μωσαϊκό της εποχής στην οποία βρίσκονται.

2. Άγγελοι Προόδου.

Τα σεραφείμ αυτά είναι διαπιστευμένα με το έργο της εγκαινίασης της εξελικτικής προόδου
των διαδοχικών κοινωνικών εποχών. Υποθάλπουν την ανάπτυξη των εγγενών
προοδευτικών τάσεων των εξελικτικών πλασμάτων. Μοχθούν αδιάκοπα για να
κάνουν τα πράγματα έτσι όπως θα έπρεπε να είναι.

301
3. Θρησκευτικοί φύλακες.

Αυτοί είναι οι «άγγελοι των εκκλησιών», οι ένθερμοι αγωνιστές αυτού το οποίο

υπάρχει και υπήρξε. Αγωνίζονται για να διατηρήσουν τα ιδεώδη των πραγμάτων
που διασώθηκαν, προς χάριν της ασφαλούς διάδοσης των ηθικών αξιών από τη μία
εποχή στην άλλη. Είναι αυτοί που συγκρατούν τους αγγέλους της προόδου,
προσπαθώντας πάντα να μεταφέρουν από τη μία γενιά στην άλλη τις άφθαρτες
αξίες του παλιού καιρού, ενώ μεταφέρουν τις φόρμες αυτές∗ στα καινούργια και,
γι’ αυτό, λιγότερο σταθεροποιημένα πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς. Οι
άγγελοι αυτοί πράγματι αγωνίζονται για τις πνευματικές φόρμες, ωστόσο δεν είναι
αυτοί η πηγή του υπερσχισματισμού και των χωρίς νόημα αντιφατικών διαιρέσεων
των δεδηλωμένων πιστών.

4. Άγγελοι των εθνών.

Αυτοί είναι οι «άγγελοι των σαλπίγγων», εκείνοι που διευθύνουν τις πολιτικές
προσπάθειες των εθνών της Ουράντια. Η ομάδα που τώρα ασχολείται με τον
υπερέλεγχο των διεθνών σχέσεων είναι το τέταρτο σώμα που υπηρετεί στον
πλανήτη. Είναι κυρίως δια της λειτουργίας αυτής της σεραφικής υποδιαίρεσης που
«οι Μέγιστοι κυβερνούν τα βασίλεια των ανθρώπων.»

5. Άγγελοι των φυλών.

Είναι εκείνοι που εργάζονται για τη διατήρηση των εξελικτικών φυλών του χρόνου,
ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους περιπλοκές και τις θρησκευτικές τους
κατευθύνσεις. Στην Ουράντια υπάρχουν κατάλοιπα εννέα ανθρώπινων φυλών, οι
οποίες έχουν αναμιχθεί και συνδυαστεί στους λαούς της σημερινής εποχής.

6. Άγγελοι του μέλλοντος.

Αυτοί είναι οι άγγελοι των υλοποιημένων οραμάτων, που προβλέπουν μια

μελλοντική εποχή και κάνουν σχέδια για την πραγμάτωση των καλύτερων
καταστάσεων μιας νέας, προηγμένης απονομής. Είναι οι αρχιτέκτονες των
διαδοχικών εποχών.

7. Άγγελοι διαφωτισμού.

Η Ουράντια δέχεται, πλέον, τη βοήθεια της τρίτης ομάδας των σεραφείμ που είναι
αφιερωμένα στην υποστήριξη της πλανητικής εκπαίδευσης. Αυτοί οι άγγελοι
ασχολούνται με τη διανοητική και ηθική εκπαίδευση, όπως αυτή αφορά στα άτομα,
τις οικογένειες, τις ομάδες, τα σχολεία, τις κοινότητες, τα έθνη και ολόκληρες τις
φυλές.

302
8. Άγγελοι της υγείας.

Αυτοί είναι οι σεραφικοί λειτουργοί, οι επιφορτισμένοι να βοηθούν τις ανθρώπινες

εκείνες ενέργειες που είναι αφιερωμένες στην προώθηση της υγείας και την
προφύλαξη από τις ασθένειες.

9. Άγγελοι της οικογένειας.

Είναι οι αφοσιωμένοι στη διατήρηση και την πρόοδο της οικογένειας, του βασικού
θεσμού του ανθρώπινου πολιτισμού, άγγελοι.

10. Άγγελοι της παραγωγής.

Αυτή η σεραφική ομάδα ασχολείται με την υποστήριξη της παραγωγικής ανάπτυξης

και τη βελτίωση των οικονομικών συνθηκών μεταξύ των λαών της Ουράντια.

11. Άγγελοι της τέρψης.

Πρόκειται για τα σεραφείμ που υποθάλπουν τις αξίες του παιγνιδιού, του χιούμορ
και της ανάπαυσης. Προσπαθούν πάντα να ενθαρρύνουν τις ψυχαγωγικές
απολαύσεις του ανθρώπου και εξ αυτού να προάγουν την περισσότερο ευεργετική
χρήση της ανθρώπινης ανάπαυσης.

12. Άγγελοι της υπεράνω του ανθρώπινου λειτουργίας.

Αυτοί είναι οι άγγελοι των αγγέλων, τα σεραφείμ εκείνα που είναι επιφορτισμένα με τη
λειτουργία όλων των άλλων υπεράνω του ανθρώπινου υπάρξεων επί του πλανήτη,
προσωρινών, ή μόνιμων.

Ουδεμία από τις αγγελικές αυτές ομάδες ασκεί άμεσο, ή αυθαίρετο έλεγχο στο
χώρο που της έχει ανατεθεί. Δεν μπορούν να ελέγξουν πλήρως τα θέματα των
αντίστοιχων τομέων της δραστηριότητάς των, αλλά μπορούν και σαφώς
χειρίζονται τις πλανητικές συνθήκες και τις συνδεδεμένες μ’ αυτές περιστάσεις
ώστε να επηρεάσουν ευνοϊκά τις σφαίρες της ανθρώπινης δραστηριότητας, στις
οποίες είναι αποσπασμένοι.

Τα κυρίαρχα σεραφείμ πλανητικής εποπτείας χρησιμοποιούν πολλές επενέργειες

για την εκτέλεση της αποστολής τους. Λειτουργούν ως ιδεατοί εκκαθαριστές, ως
διανοητικοί εστιαστές και ως προωθητές σχεδίων. Ενώ είναι ανίκανοι να εμβάλουν
καινούργιες και ανώτερες ιδέες στον ανθρώπινο νου, συχνά εργάζονται για να
επιτείνουν ένα ανώτερο ιδανικό, που έχει ήδη εμφανισθεί σε μια ανθρώπινη
διάνοια.

303
Πέραν, όμως, των πολλών αυτών μέσων θετικής δράσης, τα κυρίαρχα σεραφείμ
εξασφαλίζουν την πλανητική πρόοδο έναντι ζωτικών κινδύνων δια της
κινητοποίησης, εκπαίδευσης και συντήρησης του εφεδρικού σώματος του
πεπρωμένου. Η κύρια λειτουργία αυτών των συντηρητών είναι η εξασφάλιση
έναντι του κινδύνου κατάρρευσης της εξελικτικής προόδου. Είναι η μέριμνα που
έχουν λάβει οι ουράνιες δυνάμεις έναντι των εκπλήξεων. Είναι η εγγύηση έναντι
της καταστροφής.

9 ΤΟ ΕΦΕΔΡΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ

Το εφεδρικό σώμα του πεπρωμένου αποτελείται από ζώντες άνδρες και γυναίκες οι
οποίοι έγιναν δεκτοί στην ειδική υπηρεσία της υπεράνω του ανθρώπινου διοίκησης
των θεμάτων του κόσμου. Το σώμα αυτό φτιάχτηκε από άνδρες και γυναίκες κάθε
γενεάς, που επελέγησαν από τους πνευματικούς διευθυντές του χώρου, για να
βοηθήσουν στη διεξαγωγή της λειτουργίας του ελέους και της σοφίας επί των
παιδιών του χρόνου στους εξελικτικούς κόσμους.

Αποτελεί γενική πρακτική στη διεύθυνση των υποθέσεων των σχεδίων ανέλιξης να
αρχίζει η συνδυασμένη αυτή αξιοποίηση των θνητών, αυτόβουλων πλασμάτων,
αμέσως μόλις γίνουν ικανά και αξιόπιστα να αναλάβουν τέτοιες ευθύνες. Έτσι,
λοιπόν, μόλις οι άνδρες και οι γυναίκες εμφανισθούν στο προσκήνιο της εγκόσμιας
δράσης, έχοντας ικανοποιητικές διανοητικές ικανότητες, επαρκές ηθικό επίπεδο και
την απαραίτητη πνευματικότητα, προσαρτώνται γρήγορα στις κατάλληλες
ουράνιες ομάδες των πλανητικών προσωπικοτήτων ως ανθρώπινοι σύνδεσμοι, ως
θνητοί βοηθοί.

Όταν οι ανθρώπινες υπάρξεις επιλεγούν ως προστάτες του πεπρωμένου του

πλανήτη, όταν αποκτήσουν ζωτική σπουδαιότητα για τα σχέδια που εκτελούνται
από τους διοικητές του κόσμου, εκείνη τη στιγμή, ο προϊστάμενος των σεραφείμ
επιβεβαιώνει την προσωρινή τους απόσπαση στο σεραφικό σώμα και ορίζει
ατομικούς φρουρούς του πεπρωμένου για να υπηρετήσουν με τους θνητούς
αυτούς εφέδρους. Όλοι οι έφεδροι διαθέτουν ενσυνείδητους Προσαρμοστές και οι
περισσότεροι από αυτούς λειτουργούν στους ανώτερους κοσμικούς κύκλους του
διανοητικού επιτεύγματος και της πνευματικής κατάκτησης.

Οι θνητοί του χώρου επιλέγονται για να υπηρετήσουν στο εφεδρικό σώμα του πεπρωμένου
στους κατοικημένους κόσμους εξ αιτίας της:

1. Ιδιαίτερης ικανότητάς τους να εκπαιδεύονται μυστικά για πάρα πολλές

ενδεχόμενες επείγουσες περιστάσεις, στη διεύθυνση των διαφόρων
δραστηριοτήτων των θεμάτων του κόσμου.

304
2. Ολόψυχης αφοσίωσής τους σε κάποιο ιδιαίτερο κοινωνικό, οικονομικό,
πολιτικό, πνευματικό, ή άλλο σκοπό, μαζί με την προθυμία τους να υπηρετήσουν
χωρίς ανθρώπινη αναγνώριση και ανταμοιβές.

3. Του ότι διαθέτουν έναν Προσαρμοστή της Σκέψης ασυνήθιστων

ικανοτήτων και ενδεχόμενης προ-Ουραντιανής εμπειρίας στην αντιμετώπιση
πλανητικών δυσκολιών και στους αγώνες με τις επικείμενες επείγουσες ανάγκες
του κόσμου.

Στην Ουράντια βρίσκονται δώδεκα εφεδρικά σώματα του πεπρωμένου, ένα για
κάθε μία από τις πλανητικές ομάδες της σεραφικής εποπτείας.

Οι δώδεκα ομάδες των εφέδρων του πεπρωμένου της Ουράντια αποτελούνται από
θνητούς κατοίκους της σφαίρας, οι οποίοι εκπαιδεύθηκαν για πάρα πολλές κρίσιμες
θέσεις στη γη και βρίσκονται σε ετοιμότητα για να δράσουν σε ενδεχόμενες
πλανητικές ανάγκες. Το συνδυασμένο αυτό σώμα, τώρα, αποτελείται από 962
άτομα. Το μικρότερο σώμα αριθμεί 41 άτομα και το μεγαλύτερο 172.

Με εξαίρεση λιγότερες από είκοσι προσωπικότητες επικοινωνίας, τα μέλη της

μοναδικής αυτής ομάδας ουδεμία επίγνωση έχουν περί της προετοιμασίας τους για
ενδεχόμενη λειτουργία σε ορισμένες πλανητικές κρίσεις. Οι θνητοί αυτοί έφεδροι
επιλέγονται από το σώμα στο οποίο αντίστοιχα προσαρτώνται και με τον ίδιο τρόπο
εξασκούνται και εκπαιδεύονται στη βαθιά διάνοια μέσω της συνδυασμένης
τεχνικής του Προσαρμοστή της Σκέψης και της λειτουργίας των σεραφικών
φρουρών. Πολλές φορές, πολυάριθμες άλλες ουράνιες προσωπικότητες
συμμετέχουν σ’ αυτή την ασύνειδη εκπαίδευση και σ’ όλη αυτή την ειδική
προετοιμασία, οι μεσοδιάστατοι προσφέρουν ανεκτίμητες και απολύτως
απαραίτητες υπηρεσίες.

Σε πολλούς κόσμους τα καλύτερα προσαρμοσμένα μεσοδιάστατα πλάσματα είναι

σε θέση να φθάσουν σε διάφορους βαθμούς επαφής με τους Προσαρμοστές της
Σκέψης ορισμένων, ευνοϊκά διαμορφωμένων θνητών, δια της επιδέξιας διείσδυσης
στις διάνοιες όπου ενοικούν οι τελευταίοι. (Και ήταν δι’ ενός τέτοιου, ευτυχούς
συνδυασμού κοσμικών διευθετήσεων που οι αποκαλύψεις αυτές υλοποιήθηκαν
στην Αγγλική γλώσσα στην Ουράντια.) Τέτοιοι, δυνητικής επαφής, θνητοί από τους
εξελικτικούς κόσμους επιστρατεύονται στα πολυάριθμα εφεδρικά σώματα και
είναι, ως ένα βαθμό, μέσω των μικρών αυτών ομάδων των φιλοπρόοδων
προσωπικοτήτων, που ο πνευματικός πολιτισμός προωθείται και οι Μέγιστοι
μπορούν να κυβερνήσουν στα βασίλεια των ανθρώπων.

305
Οι άνδρες και οι γυναίκες των εφεδρικών σωμάτων του πεπρωμένου έχουν, με τον
τρόπο αυτό, διαφόρων βαθμών επικοινωνία με τους Προσαρμοστές τους, μέσω της
παρεμβαίνουσας λειτουργίας των μεσοδιάστατων πλασμάτων. Ωστόσο, οι ίδιοι
αυτοί θνητοί είναι ελάχιστα γνωστοί στους συνανθρώπους τους, εκτός των
σπάνιων εκείνων κοινωνικών επειγουσών καταστάσεων και πνευματικών αναγκών,
όπου οι εφεδρικές αυτές προσωπικότητες λειτουργούν για την αποτροπή της
κατάρρευσης του εξελικτικού πολιτισμού, ή της σβέσης του φωτός της ζώσας
αλήθειας. Στην Ουράντια, οι έφεδροι αυτοί του πεπρωμένου σπάνια περιγράφηκαν
με ζωντανά χρώματα στις σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας.

Οι έφεδροι ασυνείδητα δρουν ως διατηρητές των βασικών πλανητικών

πληροφοριών. Πολλές φορές, με το θάνατο ενός εφέδρου, γίνεται μεταφορά
ορισμένων κρίσιμων δεδομένων από το νου του θνήσκοντος εφέδρου σ’ έναν
νεότερο διάδοχο, δια του συνδέσμου των δύο Προσαρμοστών της Σκέψης.

Στην Ουράντια, το εφεδρικό σώμα του πεπρωμένου, παρά το ότι δεν έχει μόνιμο
επικεφαλής, διαθέτει μόνιμα συμβούλια, τα οποία συνιστούν την διοικητική του
οργάνωση. Αυτά περιλαμβάνουν το δικαστικό συμβούλιο, το ιστορικό συμβούλιο,
το συμβούλιο επί της πολιτικής κυριαρχίας, καθώς και πολλά άλλα. Από καιρό σε
καιρό, ανάλογα με την οργάνωση του σώματος, οι κατ’ όνομα (θνητοί) επικεφαλής
ολόκληρου του εφεδρικού σώματος, έχουν επιφορτισθεί, από τα μόνιμα αυτά
συμβούλια, με συγκεκριμένες λειτουργίες. Η διάρκεια της θητείας αυτών των
αρχηγών των εφέδρων είναι συνήθως θέμα λίγων ωρών, περιοριζόμενη ως την
επίτευξη του συγκεκριμένου έργου.

(Το κοσμικό εφεδρικό σώμα των πολιτών που έχουν επίγνωση του σύμπαντος στην Ουράντια αριθμεί,

τώρα, περισσότερους από χίλιους θνητούς, η ενόραση των οποίων πάνω στην κοσμική ιθαγένεια

υπερβαίνει κατά πολύ τη σφαίρα της γήινης κατοικίας τους, αλλά μου απαγορεύεται να αποκαλύψω

την πραγματική φύση της λειτουργίας της μοναδικής αυτής ομάδας των ζωντανών ανθρώπινων

υπάρξεων.)

Οι θνητοί της Ουράντια δεν πρέπει να αφήνουν τη σχετική, από ορισμένα

κυκλώματα του τοπικού σύμπαντος, πνευματική απομόνωση του κόσμου τους να
τους δημιουργεί αίσθημα κοσμικής εγκατάλειψης, ή πλανητικής ορφάνιας.
Λειτουργεί στον πλανήτη μια απόλυτα σαφής και δραστική, υπεράνω του
ανθρώπινου, εποπτεία επί των πλανητικών θεμάτων και του πεπρωμένου των
ανθρώπων.

Ουδείς στο τοπικό σύμπαν φαίνεται να γνωρίζει πότε θα τερματισθεί η ασταθής κατάσταση
της πλανητικής διακυβέρνησης. Οι Μελχισεδέκ του Νέβαδον είναι της άποψης ότι

306
ελάχιστες αλλαγές πρόκειται να γίνουν στην πλανητική διακυβέρνηση και
διοίκηση, ως τη δεύτερη προσωπική έλευση του Μιχαήλ στην Ουράντια.

Ο απομονωμένος σας κόσμος δεν ξεχάσθηκε από τα συμβούλια του σύμπαντος. Η

Ουράντια δεν είναι ορφανή στον κόσμο, στιγματισμένη από την αμαρτία και
αποκλεισμένη από τη θεία φροντίδα, λόγω της εξέγερσης. Από την Ουβέρσα ως τον
Σάλβινγκτον και ως την Τζερουζέμ, ακόμη και στη Χαβόνα και τον Παράδεισο, όλοι
γνωρίζουν ότι είμαστε εδώ. Και σεις οι θνητοί, που κατοικείτε, τώρα, στην
Ουράντια, έχετε την ίδια τρυφερή στοργή και την πιστή φροντίδα, που θα είχατε
αν η σφαίρα δεν είχε ποτέ προδοθεί από έναν δόλιο Πλανητικό Πρίγκιπα, κι’ ακόμα
περισσότερη. Είναι αιώνια αλήθεια, ότι, «ο ίδιος ο Πατέρας σας αγαπά.»

307
 Τα μεσοδιάστατα πλάσματα

ΕΓΓΡΑΦΟ 77- ΤΑ ΜΕΣΟΔΙΑΣΤΑΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ

(αποσπάσματα)

Οι περισσότεροι από τους κατοικημένους κόσμους του Νέβαδον φιλοξενούν μία, ή

περισσότερες ομάδες μοναδικών πλασμάτων, τα οποία υπάρχουν σε ένα επίπεδο ζωής
περίπου μεσοδιάστατο, μεταξύ των εκείνων θνητών των κόσμων και των τάξεων
των αγγέλων. Εξ αυτού αποκαλούνται μεσοδιάστατα πλάσματα. Φαίνεται ότι είναι
χρονικό ατύχημα, αλλά βρίσκονται τόσο ευρέως διεσπαρμένα και είναι τόσο πολύτιμα ως
βοηθοί, που από την αρχή τα αποδεχθήκαμε ως μία από τις βασικές τάξεις της συνδυασμένης
μας λειτουργίας επί των πλανητών.

Στην Ουράντια λειτουργούν δύο ξεχωριστές τάξεις μεσοδιάστατων: Το βασικό, ή

πρεσβύτερο σώμα, το οποίο δημιουργήθηκε την εποχή της Νταλαμέιτια και το δευτερεύον, ή
νεώτερο σώμα, η δημιουργία του οποίου χρονολογείται από την εποχή του Αδάμ.

ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΜΕΣΟΔΙΑΣΤΑΤΟΙ.

Οι βασικοί μεσοδιάστατοι οφείλουν τη γένεσή τους σε μια μοναδική

αλληλεπίδραση του υλικού και του πνευματικού στην Ουράντια. Γνωρίζουμε την
ύπαρξη παρόμοιων πλασμάτων σε άλλους κόσμους και σε άλλα συστήματα, αλλ’ αυτά
δημιουργήθηκαν με ανόμοιες τεχνικές.

Είναι πάντα καλό να θυμόμαστε ότι οι διαδοχικές επιφοιτήσεις των Υιών του Θεού σ’ έναν
εξελισσόμενο πλανήτη δημιουργούν σημαντικές αλλαγές στην πνευματική οικονομία του
χώρου και μερικές φορές τροποποιούν τόσο πολύ το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης των
υλικών και πνευματικών δράσεων σ’ ένα πλανήτη, ώστε να δημιουργούν καταστάσεις
πραγματικά δυσχερείς στην ερμηνεία τους. Η κατάσταση των εκατό υλικών μελών του
επιτελείου του Πρίγκιπα Καλιγκάστια δείχνει μια τέτοια ακριβώς αλληλεπίδραση: Ως
ανερχόμενοι μοροντιανοί πολίτες της Τζερουζέμ, ήταν πλάσματα υπεράνω της ύλης, χωρίς
δικαίωμα αναπαραγωγής. Ως κατερχόμενοι πλανητικοί λειτουργοί στην Ουράντια, ήταν υλικά
πλάσματα που διέθεταν φύλο, ικανά να γεννήσουν υλικούς απογόνους (όπως έκαναν μερικοί
από αυτούς αργότερα). Αυτό που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε ικανοποιητικά είναι το πώς
αυτοί οι εκατό μπορούσαν να λειτουργούν ως γονείς σε ένα υπεράνω του υλικού επίπεδο,
αλλά αυτό ακριβώς συνέβη. Ένας υπεράνω του υλικού (χωρίς φύλο) σύνδεσμος ενός
αρσενικού και ενός θηλυκού μέλους του υλικού επιτελείου είχαν ως αποτέλεσμα
την εμφάνιση του πρωτότοκου εκ των βασικών μεσοδιάστατων.

308
Διεπιστώθη αμέσως ότι ένα πλάσμα αυτής της κατηγορίας, μεσοδιάστατο, ανάμεσα στο θνητό και το

αγγελικό επίπεδο, θα μπορούσε να προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στη διεξαγωγή των υποθέσεων του

αρχηγείου του πρίγκιπα και κάθε ζευγάρι του υλικού επιτελείου έλαβε, στη συνέχεια, άδεια για να

δημιουργήσει μια παρόμοια ύπαρξη. Η προσπάθεια αυτή κατέληξε στην πρώτη ομάδα πενήντα

μεσοδιάστατων πλασμάτων. Μετά από ένα χρόνο παρατήρησης του έργου της μοναδικής αυτής

ομάδας, ο Πλανητικός Πρίγκιπας εξουσιοδότησε την αναπαραγωγή των μεσοδιάστατων χωρίς

περιορισμούς. Αυτό το σχέδιο εκτελείτο όσο εξακολουθούσε να υπάρχει η δύναμη της δημιουργίας και

το αρχικό σώμα των 50,000 δημιουργήθηκε σύμφωνα μ’ αυτό.

Μία περίοδος ενάμισι χρόνου μεσολαβούσε μεταξύ της δημιουργίας δύο

μεσοδιάστατων και όταν το κάθε ζευγάρι γέννησε χίλιες τέτοιες υπάρξεις, δεν
δημιουργήθηκαν πλέον άλλες. Και καμία εξήγηση δεν υπάρχει ως προς το γιατί η
δύναμη αυτή εξαντλήθηκε με την εμφάνιση του χιλιοστού απογόνου. Κανένα
μέγεθος περαιτέρω πειραματισμού κατέληξε δεν ποτέ σε οτιδήποτε, ει μη μόνο σε
αποτυχία.

Τα πλάσματα αυτά συνέστησαν το σώμα πληροφοριών της διοίκησης του Πρίγκιπα.

Περιπλανήθηκαν σε πάρα πολύ μεγάλες αποστάσεις μελετώντας και παρατηρώντας τις φυλές
των κόσμων, προσφέροντας και άλλες, ανεκτίμητες υπηρεσίες στον Πρίγκιπα και το επιτελείο
του πάνω στο έργο της επιρροής επί των ανθρωπίνων κοινωνιών που βρίσκονταν μακριά από το
πλανητικό αρχηγείο.

Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΝΟΔΙΤΩΝ

Τα υλικά μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα είχαν την υπόσταση των πλασμάτων με
φύλο, με σκοπό τη συμμετοχή στο σχέδιο της γέννησης απογόνων που να ενσωματώνουν τις
συνδυασμένες ιδιότητες της μοναδικής τους σειράς με εκείνες του επιλεγμένου γένους των
φυλών του Άντον και όλα τούτα γίνονταν εν αναμονή της μετέπειτα άφιξης του Αδάμ. Οι
Φορείς της Ζωής είχαν σχεδιάσει ένα νέο τύπο θνητού, που να περιλαμβάνει την ένωση
των από κοινού απογόνων του επιτελείου του Πρίγκιπα με τους πρώτης γενεάς απογόνους
του Αδάμ και της Εύας. Είχαν, λοιπόν, ετοιμάσει ένα σχέδιο έχοντας υπ’ όψιν τους μια νέα
τάξη πλασμάτων του πλανήτη, για τους οποίους έλπιζαν ότι θα γίνουν οι δάσκαλοι-
κυβερνήτες της ανθρώπινης κοινωνίας. Τέτοιες υπάρξεις ήσαν σχεδιασμένες για
κοινωνική κυριαρχία, όχι κυριαρχία του κακού. Αφού, όμως, το σχέδιο αυτό απέτυχε
σχεδόν απόλυτα, δεν θα μάθουμε ποτέ τι είδους αριστοκρατία ευγενούς κυριαρχίας και
απαράμιλλου πολιτισμού στερήθηκε, εξ αυτού, η Ουράντια. Διότι, όταν αργότερα το υλικό
επιτελείο αναπαρήχθη, ήταν μετά την εξέγερση και αφού είχαν αποκοπεί από την σύνδεσή
τους με τα ζωτικά ρεύματα του συστήματος.

309
Η μετά την εξέγερση εποχή στην Ουράντια έγινε μάρτυρας πολλών ασυνήθιστων συμβάντων.
Ένας σπουδαίος πολιτισμός – ο πολιτισμός της Νταλαμέιτια – κατέρρεε. «Οι Νεφιλίμ (Νοδίτες)
ζούσαν στη γη τις μέρες εκείνες και όταν οι υιοί των θεών πήγαν στις θυγατέρες των
ανθρώπων και τους έκαναν παιδιά, τα παιδιά τους έγιναν οι ‘κραταιοί άνδρες της αρχαιότητας,’
οι ‘άνδρες οι ξακουστοί’,» ενώ μετά βίας θεωρούνταν τέτοιοι «υιοί των θεών», το επιτελείο
και οι πρώτοι τους απόγονοι από τους εξελικτικούς θνητούς των μακρινών εκείνων ημερών.
Ακόμη και το ανάστημά τους έφθασε να μεγαλώσει με τις παραδόσεις. Αυτή, λοιπόν, είναι η
καταγωγή του σχεδόν συμπαντικού λαϊκού μύθου των θεών που κατέβηκαν στη γη
και εκεί, με τις θυγατέρες των ανθρώπων, δημιούργησαν την αρχαία φυλή των
ηρώων. Και ο μύθος αυτός στο σύνολό του συγχύστηκε αργότερα με την ανάμιξη
των φυλών των μετέπειτα εμφανισθέντων Αδαμιτών στον δεύτερο κήπο.

Εφ’ όσον τα εκατό υλικά μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα έφεραν σπέρμα του πλάσματος
των Αντονικών ανθρώπινων γόνων, θα αναμένετο, φυσιολογικά ότι, αν προχωρούσαν σε
σεξουαλική αναπαραγωγή, οι απόγονοί τους θα έμοιαζαν συνολικά στους απογόνους άλλων
Αντονιτών γονέων. Όταν, όμως, οι εξήντα στασιαστές του επιτελείου, οπαδοί του Νοντ,
προχώρησαν ουσιαστικά στη σεξουαλική αναπαραγωγή, τα παιδιά τους απεδείχθησαν κατά
πολύ ανώτερα, από κάθε σχεδόν άποψη, τόσο από το λαό των Αντονιτών, όσο και από το λαό
του Σαντζίκ. Αυτή η απρόσμενη υπεροχή χαρακτήριζε όχι μόνο τις σωματικές και διανοητικές
τους ιδιότητες, αλλά και τις πνευματικές τους δυνατότητες.

Οι μεταλλαγμένες αυτές ιδιότητες που εμφανίζονται στην πρώτη γενεά των Νοδιτών ήσαν
αποτέλεσμα ορισμένων μεταβολών οι οποίες είχαν γίνει στην διαμόρφωση και τις χημικές
συνιστώσες των κληρονομικών παραγόντων του πλάσματος του σπέρματος των Αντονιτών.
Οι αλλαγές αυτές προκλήθηκαν εξ αιτίας της παρουσίας στα σώματα των μελών του
επιτελείου των ισχυρών κυκλωμάτων διατήρησης της ζωής του συστήματος της Σατάνια. Τα
ζωτικά αυτά κυκλώματα έκαναν τα χρωμοσώματα του ειδικού προτύπου της Ουράντια να
αναδιοργανωθούν καλύτερα πάνω στα πρότυπα της τυποποιημένης οργανικής προσαρμογής
της Σατάνια, σύμφωνα με την εντεταλμένη εκδήλωση της ζωής του Νέβαδον. Η τεχνική της
μεταμόρφωσης αυτής του πλάσματος του σπέρματος δια της δράσης των ζωτικών
ρευμάτων του συστήματος, δεν είναι ανόμοια με τις διαδικασίες εκείνες δια των
οποίων οι επιστήμονες της Ουράντια τροποποιούν το σπερματικό πλάσμα των
φυτών και των ζώων με τη χρήση ακτίνων Χ.

Έτσι, λοιπόν, εμφανίζονται οι λαοί των Νοδιτών, από μερικές παράξενες και απρόσμενες
τροποποιήσεις που συνέβησαν στο ζωτικό πλάσμα, το οποίο είχε μεταφερθεί από τα σώματα των
Αντονικών δοτών στα μέλη εκείνα του υλικού επιτελείου από τους χειρουργούς του Άβαλον.

Θα θυμηθούμε ότι οι εκατό Αντονίτες δότες του πλάσματος του σπέρματος έγιναν με τη σειρά
τους κάτοχοι του οργανικού συμπληρώματος του δένδρου της ζωής, έτσι ώστε τα ζωτικά
κυκλώματα της Σατάνια επίσης περιέβαλαν τα σώματά τους. Οι σαράντα τέσσερις
τροποποιημένοι Αντονίτες που ακολούθησαν το επιτελείο στην εξέγερση, ζευγάρωσαν επίσης
μεταξύ τους και έκαναν μια σπουδαία συνεισφορά για να γίνουν καλύτεροι οι γόνοι του λαού
των Νοδιτών.

310
Αυτές οι δύο ομάδες, που περιελάμβαναν 104 άτομα, τα οποία έφεραν το τροποποιημένο
πλάσμα του σπέρματος των Αντονιτών, αποτελούν τους προγόνους των Νοδιτών, την όγδοη
φυλή που εμφανίσθηκε στην Ουράντια. Κι’ αυτό το νέο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ζωής
στην Ουράντια αντιπροσωπεύει μια άλλη φάση της ολοκλήρωσης του αρχικού σχεδίου της
χρησιμοποίησης αυτού του πλανήτη ως κόσμου τροποποίησης της ζωής, μόνο που
αυτό ήταν μια απρόβλεπτη εξέλιξη.

Οι αμιγούς καταγωγής Νοδίτες ήσαν μια υπέροχη φυλή, αλλά σιγά-σιγά αναμίχθηκαν με τους
εξελικτικούς λαούς της γης και σύντομα επήλθε η φθορά. Δέκα χιλιάδες χρόνια μετά την εξέγερση
είχαν χάσει έδαφος ως το σημείο που η μέση διάρκεια ζωής τους ήταν λίγο μεγαλύτερη εκείνης των
εξελικτικών φυλών.

Όταν οι αρχαιολόγοι ξεθάβουν τις καταγραφές των πήλινων πινακίδων των Σουμέριων
απογόνων των Νοδιτών, ανακαλύπτουν καταλόγους Σουμέριων βασιλέων που
χρονολογούνται αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν. Και καθώς τα αρχεία αυτά πάνε ακόμη
παλιότερα, η ηγεμονία του κάθε βασιλιά ξεχωριστά διαρκεί από περίπου εικοσιπέντε, ή
τριάντα χρόνια έως εκατόν πενήντα χρόνια και περισσότερο. Αυτή η διάρκεια της ηγεμονίας
των παλιότερων αυτών βασιλέων καταδεικνύει ότι ορισμένοι από τους πρώτους Νοδίτες
κυβερνήτες (άμεσους απογόνους του επιτελείου του Πρίγκιπα) πράγματι ζούσαν περισσότερο
από όσο οι μεταγενέστεροι διάδοχοί τους ενώ υποδηλώνει, επίσης, μια προσπάθεια να
φθάσουν οι δυναστείες την εποχή της Νταλαμέιτια.

Οι καταγραφές τέτοιων μακρόβιων ατόμων οφείλονται επίσης στη σύγχυση των μηνών και
των ετών ως χρονικών περιόδων. Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί, επίσης, στη Βιβλική
γενεαλογία του Αβραάμ και τα πρώτα αρχεία των Κινέζων. Η σύγχυση του μήνα των είκοσι
οκτώ ημερών, ή εποχής, με το μετέπειτα εισαχθέν έτος των περισσότερων των εκατόν
πενήντα ημερών ευθύνεται για τις παραδόσεις ανθρώπινων ζωών με τόσο μεγάλη διάρκεια.
Υπάρχουν αρχεία ανθρώπου ο οποίος έζησε πάνω από εννιακόσια «χρόνια.» Η περίοδος αυτή
δεν αντιπροσωπεύει ούτε εβδομήντα χρόνια σωστά και ζωές τέτοιας διάρκειας θεωρούνταν
για αιώνες ως πολύ μεγάλες, «τρεις εικοσάδες χρόνια και δέκα», όπως ονομάσθηκε αργότερα
μια τέτοια διάρκεια ζωής.

ΟΙ ΣΤΑΣΙΑΣΤΕΣ ΜΕΣΟΔΙΑΣΤΑΤΟΙ

Οι περισσότεροι από τους βασικούς μεσοδιάστατους υπέπεσαν σε αμάρτημα την

εποχή της εξέγερσης του Εωσφόρου. Όταν μετρήθηκε η καταστροφή του πλανήτη εξ
αιτίας της εξέγερσης, μεταξύ των άλλων απωλειών, απεκαλύφθη ότι από τους αρχικούς
50,000, οι 49,119 είχαν προσχωρήσει στην αποστασία του Καλιγκάστια.

Ο αρχικός αριθμός των δευτερευόντων μεσοδιάστατων ήταν 1,984 και 873 από αυτούς
απέτυχαν να ευθυγραμμισθούν με τη διοίκηση του Μιχαήλ και φυλακίσθηκαν την ημέρα της
Πεντηκοστής στο πλαίσιο της απονομής δικαιοσύνης στον πλανήτη. Κανείς δεν μπορεί να
προβλέψει το μέλλον αυτών των εκπεσόντων πλασμάτων.

311
Και οι δύο ομάδες των στασιαστών μεσοδιάστατων κρατούνται πλέον υπό επιτήρηση
περιμένοντας την τελική κρίση των θεμάτων της εξέγερσης στο σύστημα. Έκαναν, όμως,
πολλά περίεργα πράγματα στη γη πριν την έναρξη της σημερινής πλανητικής απονομής.

Οι άπιστοι αυτοί μεσοδιάστατοι μπορούσαν να αποκαλυφθούν στα μάτια των θνητών κάτω
από ορισμένες συνθήκες και τούτο ήταν κυρίως αληθές για τους συνεργάτες του
Μπεελζεμπούμπ, του αρχηγού των αποστατών δευτερευόντων μεσοδιάστατων. Τα μοναδικά,
όμως, αυτά πλάσματα δεν πρέπει να συγχέονται με ορισμένα από τα εξεγερθέντα χερουβείμ
και σεραφείμ, τα οποία επίσης βρίσκονταν στη γη ως την εποχή του θανάτου και της
ανάστασης του Χριστού. Ορισμένοι από τους αρχαιότερους συγγραφείς ονομάζουν τα
επαναστατημένα, αυτά, μεσοδιάστατα πλάσματα πνεύματα του κακού και δαίμονες και τους
αποστάτες σεραφείμ επίσης αγγέλους του κακού.

Σε κανένα κόσμο δεν μπορούν τα πνεύματα του κακού να διαθέτουν θνητή διάνοια
μετά την ενσάρκωση ενός πληρούντος Υιού του παραδείσου. Αλλά πριν την εποχή
του Χριστού Μιχαήλ στην Ουράντια – πριν την παγκόσμια έλευση των
Προσαρμοστών της Σκέψης και την άφθονη ροή του πνεύματος του Κυρίου εφ’
όλων των θνητών – αυτοί οι στασιαστές μεσοδιάστατοι μπορούσαν, πράγματι, να
επηρεάζουν τη διάνοια ορισμένων, κατώτερων, θνητών και να ελέγχουν, κάπως, τις
ενέργειές τους. Τούτο επιτυγχάνετο εν πολλοίς με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο τα πιστά
μεσοδιάστατα πλάσματα λειτουργούν όταν υπηρετούν ως άξιοι φύλακες επικοινωνίας των
θνητών διανοιών του εφεδρικού σώματος του πεπρωμένου της Ουράντια κατά τις εποχές
εκείνες όπου ο Προσαρμοστής είναι, ουσιαστικά, αποσπασμένος από την προσωπικότητα,
κατά την εποχή επικοινωνίας με τις υπερανθρώπινες διάνοιες.

Δεν είναι απλό σχήμα λόγου όταν τα αρχεία δηλώνουν: «Και έφεραν σ’ Αυτόν όλα τα είδη των
ασθενών, εκείνους που κατείχοντο από δαίμονες και εκείνους που ήσαν τρελοί.» Ο Ιησούς
γνώριζε και αναγνώριζε τη διαφορά μεταξύ παράνοιας και δαιμονικής κατοχής, αν και οι
καταστάσεις αυτές συγχέονταν σε μεγάλο βαθμό στο νου εκείνων που ζούσαν την εποχή του
και στη γενιά του.

Ακόμη και πριν την Πεντηκοστή κανένα επαναστατημένο πνεύμα δεν μπορούσε να
κυριεύσει μια φυσιολογική ανθρώπινη διάνοια και, από εκείνη την ημέρα, ακόμη
και οι αδύναμες διάνοιες των κατώτερων θνητών είχαν απαλλαγεί από παρόμοιες
πιθανότητες. Η υποθετική αποβολή των διαβόλων ως την άφιξη του Πνεύματος της
Αλήθειας υπήρξε θέμα σύγχυσης της πίστης σε δαιμονική κατοχή με την υστερία, την
παράνοια και την διανοητική καθυστέρηση. Αλλά, ακριβώς επειδή η επιφοίτηση του
Μιχαήλ απάλλαξε για πάντα κάθε ανθρώπινη διάνοια στην Ουράντια από την
πιθανότητα δαιμονικής κατοχής, μην φαντασθείτε ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε σε
παλιότερους καιρούς.

Ολόκληρη η ομάδα των στασιαστών μεσοδιάστατων είναι σήμερα φυλακισμένη με

εντολή των Μέγιστων της Εντέντια. Δεν περιπλανώνται πια στον κόσμο τούτο,
αποφασισμένοι να κάνουν κακό. Ανεξάρτητα από την παρουσία των Προσαρμοστών

312
της Σκέψης, η άφθονη ροή του Πνεύματος της Αλήθειας εφ’ όλων των θνητών
κατέστησε για πάντα αδύνατο για τα άνομα πνεύματα κάθε είδους, ή περιγραφής,
να εισβάλουν ποτέ ξανά ακόμη και στις πλέον αδύναμες ανθρώπινες διάνοιες. Από
την ημέρα της Πεντηκοστής δεν μπορεί ποτέ να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, όπως η
δαιμονική κατοχή.

ΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕΣΟΔΙΑΣΤΑΤΟΙ

Κατά την τελευταία απονομή δικαιοσύνης αυτού του κόσμου, όταν ο Μιχαήλ απομάκρυνε
τους ευρισκόμενους σε λήθαργο διασωθέντες του χρόνου, τα μεσοδιάστατα πλάσματα
έμειναν πίσω, έμειναν για να βοηθήσουν στο πνευματικό και ημιπνευματικό έργο επί του
πλανήτη. Σήμερα λειτουργούν ως ένα μοναδικό σώμα, που περιλαμβάνει και τις δύο
τάξεις και αριθμεί 10,992 μέλη. Οι Ενωμένοι μεσοδιάστατοι της Ουράντια κυβερνώνται επί
του παρόντος εναλλακτικά από το αρχαιότερο μέλος της κάθε ομάδας. Το καθεστώς αυτό
επετεύχθη από την εποχή της συγχώνευσής τους σε μία ομάδα, αμέσως μετά την
Πεντηκοστή.

Και οι δύο τάξεις είναι μη-υλικές υπάρξεις, όσον αφορά στην πρόσληψη τροφής
και ενέργειας, αλλά διαθέτουν πολλά ανθρώπινα χαρακτηριστικά και είναι σε θέση
να απολαμβάνουν και να κατανοούν το χιούμορ σας, όπως επίσης και τη λατρεία
σας. Όταν προσαρτώνται σε θνητούς, μπαίνουν στο πνεύμα του ανθρώπινου
μόχθου, της ανάπαυσης και της διασκέδασης. Οι μεσοδιάστατοι, ωστόσο, δεν
κοιμούνται, ούτε έχουν αναπαραγωγικές δυνάμεις. Κατά μία έννοια, η δευτερεύουσα ομάδα
έχει διαφοροποιηθεί ως προς το φύλο σε άνδρες και γυναίκες, αναφερόμενη συχνά ως
«αυτός» και «αυτή.» Συχνά λειτουργούν μαζί, σε ζευγάρια.

Οι μεσοδιάστατοι δεν είναι άνθρωποι, ούτε άγγελοι, αλλά οι δευτερεύοντες

μεσοδιάστατοι είναι εκ φύσεως πλησιέστερα στον άνθρωπο, από όσο στους
αγγέλους. Ανήκουν, κατά κάποιο τρόπο, στο είδος σας και είναι, εξ αυτού, γεμάτοι
κατανόηση και φιλία στις επαφές τους με τις ανθρώπινες υπάρξεις. Είναι
ανεκτίμητοι για τα σεραφείμ στο έργο τους για, και με, τις διάφορες φυλές των
ανθρώπων, ενώ και οι δύο τάξεις είναι απαραίτητες στα σεραφείμ που υπηρετούν
ως ατομικοί φρουροί στους θνητούς.

Οι Ενωμένοι Μεσοδιάστατοι της Ουράντια είναι οργανωμένοι για να υπηρετούν με τα

πλανητικά σεραφείμ σύμφωνα με τα έμφυτα χαρακτηριστικά τους και τις αποκτηθείσες
ικανότητές τους, στις εξής ομάδες:

1. Μεσοδιάστατοι αγγελιαφόροι. Η ομάδα αυτή έχει ονόματα. Είναι ένα μικρό

σώμα και προσφέρουν σημαντική βοήθεια σ’ έναν εξελικτικό κόσμο στην υπηρεσία της
ταχείας και αξιόπιστης προσωπικής επικοινωνίας.

313
2. Πλανητικοί φρουροί. Οι μεσοδιάστατοι είναι οι φύλακες, οι φρουροί, των
κόσμων του διαστήματος. Εκτελούν το σπουδαίο καθήκον των παρατηρητών για όλα τα
άπειρα φαινόμενα και είδη επικοινωνίας τα οποία είναι σημαντικά για τις υπερφυσικές υπάρξεις
του κόσμου. Περιπολούν τον αόρατο πνευματικό χώρο του πλανήτη.

3. Προσωπικότητες επικοινωνίας. Στις επαφές που γίνονται με τις θνητές

υπάρξεις των υλικών κόσμων, όπως αυτές με τις προσωπικότητες δια των οποίων
μεταδίδονται οι επικοινωνίες, χρησιμοποιούνται πάντα τα μεσοδιάστατα πλάσματα. Αποτελούν
βασικό παράγοντα σε παρόμοιους συνδέσμους των πνευματικών και υλικών επιπέδων.

4. Αρωγοί προόδου. Αυτά είναι τα πλέον πνευματικά των μεσοδιάστατων

πλασμάτων και διανέμονται ως βοηθοί των διαφόρων τάξεων των σεραφείμ, τα οποία
λειτουργούν σε ειδικές ομάδες επί του πλανήτη.

Οι μεσοδιάστατοι διαφέρουν πολύ ως προς την ικανότητά τους να έρχονται σε επαφή με τα

σεραφείμ ψηλά και με τους ανθρώπους-εξαδέλφους τους κάτω. Είναι εξαιρετικά δύσκολο, για
παράδειγμα, για τους βασικούς μεσοδιάστατους να έλθουν σε άμεση επαφή με υλικούς
αντιπροσώπους. Δραστηριοποιούνται ως σύντροφοι και οδηγοί των ουράνιων επισκεπτών και
των σπουδαστών που έρχονται για λίγο, ενώ τα δευτερεύοντα πλάσματα είναι σχεδόν
αποκλειστικά αφιερωμένα στη λειτουργία των υλικών υπάρξεων του κόσμου.

Οι 1,111 πιστοί δευτερεύοντες μεσοδιάστατοι είναι δεσμευμένοι σε σημαντικές

αποστολές επί της γης. Συγκρινόμενοι με τους βασικούς τους συντρόφους, είναι σαφώς
υλικοί. Υπάρχουν πέραν ακριβώς των ορίων της ανθρώπινης όρασης και διαθέτουν αρκετά
μεγάλη προσαρμογή για να πραγματοποιούν, κατά βούληση, υλικές επαφές με αυτά που οι
άνθρωποι ονομάζουν «υλικές καταστάσεις.» τα μοναδικά αυτά πλάσματα διαθέτουν ορισμένες
καθοριστικές δυνάμεις επί των θεμάτων του χρόνου και του διαστήματος, μη εξαιρουμένων
των ζώων του κόσμου.

Πολλά από τα πλέον αληθινά φαινόμενα που αποδίδονται σε αγγέλους έχουν

επιτελεσθεί από τα δευτερεύοντα μεσοδιάστατα πλάσματα. Όταν οι πρώτοι
διδάσκαλοι του ευαγγελίου του Ιησού φυλακίσθηκαν από τους αδαείς θρησκευτικούς ηγέτες
εκείνου του καιρού, ένας πραγματικός «άγγελος Κυρίου» «άνοιξε νύκτα τις θύρες της
φυλακής και τους έβγαλε.» Αλλά στην περίπτωση της απελευθέρωσης του Πέτρου
μετά τη δολοφονία του Ιακώβου κατ΄ εντολήν του Ηρώδη, ήταν ένας δευτερεύων
μεσοδιάστατος εκείνος που επετέλεσε το έργο που αποδίδεται στον άγγελο.

Το κύριο έργο τους σήμερα είναι εκείνο των απαρατήρητων βοηθών ατομικού
συνδέσμου των ανδρών εκείνων και των γυναικών που συνιστούν το εφεδρικό
σώμα του πεπρωμένου του πλανήτη. Ήταν το έργο αυτής της δευτερεύουσας
ομάδας, βοηθούμενης πολύ από ορισμένους του βασικού σώματος, που προκάλεσε
το συντονισμό των προσωπικοτήτων και των περιστάσεων στην Ουράντια, οι
οποίες, τελικά, έκαναν τους ουράνιους επόπτες του πλανήτη να αρχίσουν τις
αιτήσεις, οι οποίες κατέληξαν στο να δοθούν οι εντολές που έκαναν δυνατή τη

314
σειρά των αποκαλύψεων των οποίων η αφήγηση αυτή αποτελεί μέρος. Πρέπει,
ωστόσο, να γίνει σαφές ότι τα μεσοδιάστατα πλάσματα δεν έχουν σχέση με τις άθλιες
διεργασίες που λαμβάνουν χώρα υπό το γενικό προσδιορισμό του «πνευματισμού.» Οι
μεσοδιάστατοι που βρίσκονται σήμερα στην Ουράντια και που όλοι έχουν μεγάλη
υπόληψη, δεν συνδέονται με τα φαινόμενα των αποκαλούμενων «μέντιουμ». Και
δεν επιτρέπουν, κατά κανόνα, σε ανθρώπους να παρευρίσκονται στις, ορισμένες
φορές, απαραίτητες φυσικές τους δραστηριότητες, ή τις άλλες επαφές με τον υλικό
κόσμο, όπως αυτός γίνεται αντιληπτός από τις ανθρώπινες αισθήσεις.

ΟΙ ΜΟΝΙΜΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ

Τα σεραφείμ έρχονται και φεύγουν, αλλά τα μεσοδιάστατα πλάσματα μένουν και

θα μείνουν, αν και είναι, παρά ταύτα, λειτουργοί επί των αυτοχθόνων του πλανήτη
και εξασφαλίζουν το μοναδικό σταθερό καθεστώς που εναρμονίζει και συνδέει τη
μεταβαλλόμενη διοίκηση των σεραφικών στρατιών.

Σαν πραγματικοί πολίτες της Ουράντια, οι μεσοδιάστατοι έχουν ένα εγγενές ενδιαφέρον για το
πεπρωμένο της σφαίρας αυτής. Είναι μια αποφασισμένη ομάδα που εργάζεται με επιμονή για
την πρόοδο του πλανήτη όπου γεννήθηκαν. Η αποφασιστικότητά τους φαίνεται από το
σύνθημα της τάξης τους: «Αυτό που αναλαμβάνουν οι Ενωμένοι Μεσοδιάστατοι, το
πραγματοποιούν.»

Αν και η ικανότητά τους να διασχίζουν τα ενεργειακά κυκλώματα κάνει την

αποχώρηση από τον πλανήτη εφικτή για κάθε μεσοδιάστατο, έχουν ο καθένας
ξεχωριστά δεσμευθεί να μην εγκαταλείψουν τον πλανήτη, πριν από την, κάποτε,
απαλλαγή τους από τις αρχές του σύμπαντος. Οι μεσοδιάστατοι παραμένουν σ’
έναν πλανήτη ως την εποχή του παγιωμένου φωτός και της ζωής. Με την εξαίρεση
του 1-2-3 του πρώτου, κανένα πιστό μεσοδιάστατο πλάσμα δεν έφυγε, ποτέ, από
την Ουράντια.

Οι μεσοδιάστατοι είναι καθηλωμένοι στον πλανήτη, αλλά όπως ακριβώς οι

άνθρωποι συζητούν πολύ με ταξιδιώτες από μακριά και έτσι μαθαίνουν για τις
απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη, έτσι και οι μεσοδιάστατοι συζητούν με
ουράνιους ταξιδιώτες και μαθαίνουν για τα μακρινά μέρη του σύμπαντος. Έτσι
αποκτούν γνώσεις για το σύστημα και το σύμπαν αυτό, ακόμη και για τον
Όρβοντον και τις αδελφές δημιουργίες του και έτσι προετοιμάζονται για την
ιθαγένεια στα ανώτερα επίπεδα της υπόστασης των πλασμάτων.

Ενώ οι μεσοδιάστατοι δημιουργήθηκαν πλήρως ανεπτυγμένοι – χωρίς να βιώσουν

περίοδο ανάπτυξης, ή εξέλιξης από την ανωριμότητα – δεν έπαψαν ποτέ να
μεγαλώνουν σε σοφία και εμπειρία. Όπως και οι θνητοί, είναι εξελικτικά πλάσματα
και διαθέτουν κουλτούρα η οποία αποτελεί γνήσιο εξελικτικό επίτευγμα. Υπάρχουν

315
πολλές σπουδαίες διάνοιες και κραταιά πνεύματα μέσα στο σώμα των
μεσοδιάστατων της Ουράντια.

Από μία ευρύτερη άποψη, ο πολιτισμός της Ουράντια είναι το κοινό προϊόν των θνητών της Ουράντια
και των μεσοδιάστατων της Ουράντια και τούτο είναι αληθές, παρά την παρούσα δυσχέρεια μεταξύ
των δύο επιπέδων πολιτισμού, μία διαφορικότητα που δεν θα εξουδετερωθεί πριν από τις εποχές του
φωτός και της ζωής.

Η κουλτούρα των μεσοδιάστατων, όντας το προϊόν ενός αθάνατου πλανητικού

σώματος πολιτών, είναι σχετικά άτρωτη στις προσωρινές εκείνες μεταλλαγές που
καταπονούν τον ανθρώπινο πολιτισμό. Οι γενεές των ανθρώπων λησμονούν. Το
σώμα των μεσοδιάστατων θυμάται και η μνήμη αυτή αποτελεί το θησαυροφυλάκιο
των παραδόσεων του κατοικημένου σας κόσμου. Έτσι η κουλτούρα ενός πλανήτη
μένει για πάντα ζωντανή στον συγκεκριμένο πλανήτη και σε κατάλληλες
περιστάσεις, αυτές οι πλούσιες αναμνήσεις παρελθόντων γεγονότων είναι
διαθέσιμες, όπως η ιστορία της ζωής και η διδασκαλία του Ιησού δόθηκε από τους
μεσοδιάστατους της Ουράντια στα εξαδέλφια τους, τους ανθρώπους.

Οι μεσοδιάστατοι είναι οι άξιοι λειτουργοί, οι οποίοι αντισταθμίζουν το χάσμα

εκείνο, μεταξύ των υλικών και των πνευματικών θεμάτων της Ουράντια, το οποίο
εμφανίσθηκε με το θάνατο του Αδάμ και της Εύας. Είναι όπως οι μεγαλύτεροι
αδελφοί σας, σύντροφοι στον μακρόχρονο αγώνα της κατάκτησης μιας μόνιμης
κατάστασης φωτός και ζωής στην Ουράντια. Οι Ενωμένοι Μεσοδιάστατοι είναι ένα
σώμα που δοκιμάστηκε κατά την εξέγερση και που όλοι θα παίξουν πιστά το ρόλο
τους στην εξέλιξη του πλανήτη, έως ότου ο κόσμος αυτός επιτύχει το στόχο των
αιώνων, ως τη μακρινή εκείνη μέρα που η πραγματική ειρήνη θα κυβερνήσει στη
γη και ειλικρινά θα υπάρξει καλή θέληση στις καρδιές των ανθρώπων.

Ολόκληρη η οργάνωση των ανώτερων πνευμάτων, των αγγελικών στρατιών και των μεσοδιάστατων
συντρόφων είναι με ενθουσιασμό αφοσιωμένη στην διεύρυνση του Παραδείσιου σχεδίου για την
προοδευτική ανέλιξη και για την επίτευξη της τελειότητας των εξελικτικών θνητών, μιας από τις
ουράνιες αποστολές του σύμπαντος – του υπέροχου σχεδίου διάσωσης που φέρνει το Θεό στον
άνθρωπο και τότε, με ένα ανυπέρβλητο είδος συνεργασίας, φέρει τον άνθρωπο ψηλά, στο Θεό και
στην αιωνιότητα και στη θεία φύση του επιτεύγματος – όμοια τους θνητούς και τους μεσοδιάστατους.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Αρχάγγελο του Νέβαδον.)

316
ΜΕΡΟΣ IV
Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ
ΙΗΣΟΥ
Η εντολή της ενσάρκωσης του Χριστού Μιχαήλ

ΕΓΓΡΑΦΟ 120- Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑΝΤΙΑ

(αποσπάσματα)

Διορισμένος από τον Γαβριήλ να επιβλέπω την επαναδιατύπωση της ζωής του Μιχαήλ όταν
ήταν στην Ουράντια με την μορφή θνητού, εγώ, ο Μελχισεδέκ, διευθυντής της
αποκαλυπτικής επιτροπής που έχει αναλάβει αυτό το έργο, είμαι εξουσιοδοτημένος
να παρουσιάσω την εξιστόρηση κάποιων γεγονότων που προηγήθηκαν άμεσα της
άφιξης του Δημιουργού Υιού στην Ουράντια για να ξεκινήσει την τελευταία φάση
της εμπειρίας του στην ενσάρκωση.

.......

O Εμμανουήλ παρουσίασε την εντολή της έβδομης Παρουσίας. Και από αυτήν, έλαβα την
άδεια να σας παρουσιάσω τα ακόλουθα αποσπάσματα:

Είπε ο Εμμανουήλ :

« Δημιουργέ αδερφέ μου, πρόκειται να γίνω μάρτυρας της εβδόμης και τελικής
συμπαντικής σου Παρουσίας. Πολύ πιστά και άψογα έχεις ήδη εκτελέσει τις έξι
προηγούμενες εντολές, και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα είσαι εξίσου
θριαμβευτής και σε αυτήν, την τελική σου κυριαρχική Παρουσία. Μέχρι τώρα έχεις
εμφανιστεί στις σφαίρες της Παρουσίας σου σαν πλήρως αναπτυγμένη ύπαρξη της
τάξης που είχες επιλέξει. Τώρα πρόκειται να εμφανιστείς στην Ουράντια, τον
άτακτο και ταραγμένο πλανήτη της επιλογής σου, όχι σαν πλήρως αναπτυγμένος
θνητός, αλλά σαν αβοήθητο μωρό. Αυτό, σύντροφέ μου, θα είναι μια καινούρια και
αδοκίμαστη εμπειρία για σένα. Ετοιμάζεσαι να πληρώσεις το πλήρες τίμημα της
Παρουσίας και να αποκτήσεις την εμπειρία της πλήρους διαφώτισης της
ενσάρκωσης ενός Δημιουργού με την μορφή ενός πλάσματος.

317
 «Σε κάθε μία από τις προηγούμενες Παρουσίες σου εθελοντικά υπέβαλλες τον εαυτό σου στην

θέληση των τριών Παραδείσιων Θεοτήτων και των θεϊκών τους συνεργατών. Από τις επτά

φάσεις της θέλησης του Ύψιστου στις προηγούμενες Παρουσίες σου έχεις ήδη υποβληθεί σε όλες

εκτός από το προσωπικό θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα σου. Τώρα που επέλεξες να

υποβληθείς εξ ολοκλήρου στο θέλημα του Πατέρα στην έβδομή σου Παρουσία, εγώ, σαν

προσωπικός αντιπρόσωπος του Πατέρα μας, αναλαμβάνω την απεριόριστη δικαιοδοσία του

σύμπαντός σου για το διάστημα της ενσάρκωσή σου.

«Ξεκινώντας την Παρουσία σου στην Ουράντια, έχεις εθελοντικά απογυμνωθεί

από όλη της εξωπλανητική υποστήριξή σου και την ειδική βοήθεια που θα
μπορούσε να σου προσφερθεί από οποιοδήποτε πλάσμα της δικής σου
δημιουργίας. Όπως οι δημιουργημένοι υιοί σου στον Νέβαδον εξαρτώνται απόλυτα
από σένα για ασφαλή διεξαγωγή σε όλες τους τις συμπαντικές σταδιοδρομίες, το
ίδιο και εσύ πρέπει να γίνεις απόλυτα και χωρίς ενδοιασμό εξαρτημένος από τον
Παραδείσιο Πατέρα σου για ασφαλή διεξαγωγή σε όλα τα άγνωστα ακόμη
σκαμπανεβάσματα της επακόλουθης θνητής σου σταδιοδρομίας. Και όταν θα έχεις
τελειώσει αυτήν την εμπειρία σου από την Παρουσία σου εκεί, θα γνωρίζεις στα
αλήθεια την πλήρη έννοια και την σοβαρή σημασία της πίστης και της
εμπιστοσύνης που εσύ τόσο απαρέγκλιτα απαιτείς από τα δημιουργήματά σου, σαν
μέρος της ατομικής τους σχέσης με σένα σαν Δημιουργό του τοπικού τους
σύμπαντος και Πατέρα τους.

« Κατά την διάρκεια της Παρουσίας σου στην Ουράντια εγώ θα είμαι πλήρως και επαρκώς

υπεύθυνος για την ασφάλεια και την απαραβίαστη διακυβέρνηση του σύμπαντός σου από την

στιγμή που θα έχεις παραιτηθεί εκούσια από την εξουσία σου μέχρι να επιστρέψεις σε μας σαν

Συμπαντικός Άρχοντας, επικυρωμένος από τον Παράδεισο, και θα παραλάβεις από τα χέρια μου

πάλι, όχι την δευτεροβάθμια εξουσία που μου παραδίδεις τώρα, αλλά την υπέρτατη δύναμη και

δικαιοδοσία, πάνω στο σύμπαν σου.

Από την στιγμή που θα παραδώσεις την συνειδητότητά σου, για να ξεκινήσεις την θνητή σου
ενσάρκωση, μέχρι να επιστρέψεις σε μας σαν ανώτατος και αδιαμφισβήτητος άρχοντας αυτού του
σύμπαντος της δικής σου δημιουργίας και οργάνωσης, τίποτα σοβαρό δεν θα μπορεί να συμβεί σε όλο
το Νέβαδον. Σε αυτό το ενδιάμεσο διάστημα της ενσάρκωσής σου, εγώ θα τηρώ τις εντολές των
Αρχαίων των Ημερών που απεριόριστα επιβάλλουν την άμεση και αυτόματη εξάλειψη οποιουδήποτε
ενόχου για στάση ή που θα αποτολμήσει να υποκινήσει κάποια ανταρσία στο σύμπαν του Νέβαδον
όσο απουσιάζεις για αυτήν σου την Παρουσία.

318
«Σαν θνητός ενσαρκωμένος στην υλική σφαίρα θα είσαι χωρίς τα ουράνια
χαρίσματά σου, αλλά όλη η δύναμη από την οποία έχεις τώρα παραιτηθεί θα μπορεί
να επιστρέψει σε σένα όποτε επιλέξεις να αναλάβεις εκ νέου την συμπαντική σου
εξουσία. Όσο θα λείπεις σε αυτήν την τελική και ασυνήθιστη Παρουσία, σου
εγγυώμαι (με την συνεργασία του Γαβριήλ) την ασφαλή διακυβέρνηση του
σύμπαντός σου¨ και σου αναθέτω να αναλάβεις αυτήν την βοήθεια θεϊκής
αποκάλυψης και να υποβληθείς σε αυτήν την εμπειρία της τελειοποιημένης
ανθρώπινης κατανόησης. Ενεργώ για λογαριασμό του Πατέρα μου και του Πατέρα
σου και σου προσφέρω την ακόλουθη νουθεσία, που θα πρέπει να σε οδηγεί στην
γήινη ζωή σου καθώς θα γίνεσαι προοδευτικά γνώστης της θεϊκής αποστολής σου
στην παρατεταμένη παραμονή σου στην θνητή σάρκα:

ΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ.

«1. Σύμφωνα με τις συνήθειες και την πρακτική του Σονάριγκτον- σε

συμμόρφωση με τις εντολές του Αιώνιου Υιού του Παραδείσου- έχω φροντίσει με
κάθε τρόπο για την άμεση είσοδό σου στην θνητή Παρουσία εναρμονιζόμενος με
τα σχέδια που διατυπώθηκαν από σένα και τέθηκαν στην δική μου φύλαξη από τον
Γαβριήλ. Θα μεγαλώσεις στην Ουράντια σαν παιδί της υλικής σφαίρας, θα
συμπληρώσεις την ανθρώπινη μόρφωσή σου- όλο αυτό το διάστημα θα βρίσκεσαι
κάτω από τη θέληση του Παραδείσιου Πατέρα σου- θα ζήσεις την ζωή σου στην
Ουράντια όπως έχεις αποφασίσει, θα τερματίσεις την πλανητική παραμονή σου, και
θα προετοιμαστείς για να ανέλθεις προς τον Πατέρα σου για να λάβεις από αυτόν
την υπέρτατη κυριαρχία του σύμπαντός σου.

«2. Εκτός από την γήινη αποστολή σου και την συμπαντική σου αποκάλυψη,
αλλά σαν αποτέλεσμα και των δύο, σε συμβουλεύω να αναλάβεις, αφού θα έχεις
συνειδητοποιήσει επαρκώς την θεϊκή σου ταυτότητα,, το επιπρόσθετο έργο του
τεχνικού τερματισμού της στάσης του Εωσφόρου στο σύστημα της Σατάνια, και να
το κάνεις αυτό σαν Υιός του Ανθρώπου¨ έτσι, σαν θνητός της υλικής σφαίρας, που
μετέτρεψες την αδυναμία σου σε δύναμη με την πίστη και την υπακοή στο θέλημα
του Πατρός, προτείνω να πράξεις αυτό που αρνήθηκες επανειλημμένα να πράξεις
αυθαίρετα και δεσποτικά με την δύναμη και την εξουσία, όταν είχες αυτό το
χάρισμα την στιγμή της έναρξης αυτής της αμαρτωλής και άδικης επανάστασης. Θα
το θεωρούσα σαν κατάλληλη κλιμάκωση της θνητής σου Παρουσίας αν επέστρεφες
σε μας σαν Υιός του Ανθρώπου, Πλανητικός Πρίγκιπας της Ουράντια, και σαν Υιός
του Θεού, ανώτατος άρχοντας του σύμπαντός σου. Με την ιδιότητα του θνητού,
του κατώτερου τύπου νοήμονος όντος στο Νέβαδον, να συναντήσεις και να
επιδικάσεις τις βλάσφημες αξιώσεις του Καλιγάστια και του Εωσφόρου και, με στην
υποτιθέμενη ταπεινή σου κατάσταση, να δώσεις τέλος μια και για πάντα σε αυτές
τις επαίσχυντες διαστρεβλώσεις αυτών των καθαιρεμένων παιδιών του φωτός.
Έχοντας επίμονα αρνηθεί να δυσφημίσεις αυτούς τους στασιαστές ασκώντας τα
προνόμια που έχεις σαν δημιουργός, τώρα θα ήταν σωστό, με την μορφή των
κατώτερων πλασμάτων της δημιουργίας σου, να αποσπάσεις την εξουσία από τα
χέρια αυτών των καθαιρεμένων Υιών¨ και έτσι όλο σου το τοπικό σύμπαν θα
αναγνωρίσει μια και για πάντα την δικαιοσύνη των πράξεών σου στο ρόλο του
θνητού, πράγματα που η ευσπλαχνία σου σε συμβούλευε να μην τα πράξεις με την
ισχύ της δεσποτικής εξουσίας. Και έχοντας έτσι με την Παρουσία σου θέσει τις
βάσεις της δυνατότητας για την κυριαρχία του Ύψιστου στο Νέβαδον, θα έχεις
κλείσει αποτελεσματικά όλες τις εκκρεμείς υποθέσεις των προηγούμενων

319
εξεγέρσεων, παρά το μεγαλύτερο ή το μικρότερο χρονικό διάστημα που
χρειάστηκε για να επιτευχθεί αυτό το έργο.

«3. Όταν επιτύχεις τον τερματισμό της αποσκίρτησης της Ουράντια, όπως δεν
υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα το πετύχεις, σε συμβουλεύω να δεχτείς από τον
Γαβριήλ την τιμή του τίτλου του «Πλανητικού Πρίγκιπα της Ουράντια» σαν αιώνια
αναγνώριση από το σύμπαν σου, της τελευταίας Παρουσίας¨ και ακόμα να κάνεις
τα πάντα, συνεπής με το νόημα της Παρουσίας σου, για να επανορθώσεις για την
λύπη και την σύγχυση που έφεραν στην Ουράντια η προδοσία του Καλιγάστια και η
επακόλουθη αποτυχία του Αδάμ.

«4. Σύμφωνα με το αίτημά σου, ο Γαβριήλ και όλοι οι αρμόδιοι θα συνεργαστούν

μαζί σου για να λήξει η Παρουσία σου στην Ουράντια, όπως έχεις εκφράσει την
επιθυμία σου, με την διακήρυξη μιας απονομής δικαιοσύνης στην υλική σφαίρα,
που να συνοδεύεται με την λήξη μιας εποχής, την ανάσταση των κοιμισμένων
επιζώντων θνητών , και την θεμελίωση της επιφοίτησης του Πνεύματος της
Αλήθειας (Αγίου Πνεύματος).

«5. Όσον αφορά τον πλανήτη της Παρουσίας σου και την άμεση γενιά ανθρώπων
που θα ζει εκεί το διάστημα της θνητής παραμονής σου, σε συμβουλεύω να
λειτουργήσεις σε μεγάλο βαθμό με τον ρόλο του διδασκάλου. Πρώτα, δώσε
προσοχή στην απελευθέρωση και έμπνευση της πνευματικής φύσης του
ανθρώπου. Έπειτα, διαφώτισε την συσκοτισμένη ανθρώπινη διάνοια, θεράπευσε
τις ψυχές των ανθρώπων, και απελευθέρωσε το μυαλό τους από παλαιούς φόβους.
Και μετά, σύμφωνα με την θνητή σοφία σου, φρόντισε για την φυσική καλή
κατάσταση και την υλική άνεση των αδερφών σου στην σάρκα. Ζήσε την ιδανική
θρησκευόμενη ζωή για την έμπνευση και την βελτίωση όλου του σύμπαντός σου.

«6. Στον πλανήτη της Παρουσίας σου, απελευθέρωσε πνευματικά τους ανθρώπους τους

απομονωμένους από την ανταρσία. Στην Ουράντια, κάνε άλλη μια συνεισφορά προς την

κυριαρχία του Ύψιστου, επεκτείνοντας έτσι αυτήν την κυριαρχία στους ευρύτερους τομείς της

προσωπικής σου δημιουργίας. Στην προσωρινή ζωή σου η θέληση του περιορισμένου πλάσματος

και η θέληση του άπειρου Δημιουργού θα γίνουν ένα, ακόμα και όπως ενώνονται στην

εξελισσόμενη Θεότητα του Ύψιστου Όντος. Στον πλανήτη της Παρουσίας σου άφησε να ξεχυθεί

το Πνεύμα της Αλήθειας και κάνε έτσι όλους τους φυσιολογικούς θνητούς σε εκείνη την

απομονωμένη σφαίρα άμεσα και εντελώς ικανούς να έχουν πρόσβαση στην υπηρεσία της

απομονωμένης παρουσίας του Παραδείσιου Πατέρα, στους Προσαρμοστές Σκέψης των σφαιρών.

320
«7. Σε όλα όσα κάνεις στον κόσμο της Παρουσίας σου, να έχεις πάντα στο νου
σου ότι θα ζεις μια ζωή για την διδασκαλία και βελτίωση όλου του σύμπαντός σου.
Επιχορηγείς αυτή την ζωή της θνητής ενσάρκωσης στην Ουράντια, αλλά θα ζήσεις
μια τέτοια ζωή για την πνευματική έμπνευση κάθε ανθρώπινης και
υπερανθρώπινης διάνοιας που έχει ζήσει στο παρελθόν, υπάρχει τώρα, ή μπορεί να
ζήσει ακόμα σε κάθε κατοικημένο κόσμο που έχει σχηματιστεί, σχηματίζεται τώρα,
ή μπορεί να σχηματίσει στο μέλλον ένα μέρος του τεράστιου γαλαξία του
διακυβερνητικού σου τομέα. Η γήινη ζωή σου με την μορφή θνητού δεν θα έχει
τον σκοπό να αποτελέσει παράδειγμα για τους θνητούς της Ουράντια τις μέρες της
γήινης παραμονής σου ούτε για τις επόμενες γενιές ανθρώπινων υπάρξεων στην
Ουράντια ή σε οποιοδήποτε άλλο κόσμο. Η ζωή σου στην Ουράντια μάλλον θα είναι
η έμπνευση για όλες τις ζωές στους κόσμους του Νέβαδον σε όλες τις γενιές στους
αιώνες των αιώνων.

«8. Η σπουδαία αποστολή σου που θα πραγματοποιηθεί με την θνητή

ενσάρκωση, περιλαμβάνεται στην απόφασή σου να ζήσεις μια ζωή εξ ολοκλήρου
με κίνητρο να κάνεις το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα σου, να αποκαλύψεις
δηλαδή, τον Θεό, τον Πατέρα σου, στην σάρκα, και ιδιαίτερα στα πλάσματα της
σάρκας. Την ίδια στιγμή επίσης θα ερμηνεύεις, με μια νέα διευρυμένη έννοια, τον
Πατέρα μας, στις υπερ-θνητές υπάρξεις όλου του Νέβαδον. Εξ ίσου με αυτήν την
βοήθεια της νέας αποκάλυψης και της διευρυμένης ερμηνείας του Παραδείσιου
Πατέρα στους ανθρώπινους και τους υπερανθρώπινους τύπους νου, θα βοηθήσεις
επίσης να γίνει μια νέα αποκάλυψη του ανθρώπου στον Θεό. Δείξε, με την δική σου
σύντομη ζωή στην σάρκα, αυτό που ποτέ δεν έχει φανεί σε όλο το Νέβαδον, τις
υπερβατικές δυνατότητες τις εφικτές για κάθε άνθρωπο που γνωρίζει τον Θεό στη
διάρκεια της σύντομης θνητής σταδιοδρομίας του, και κάνε μια νέα και
διαφωτιστική ερμηνεία του ανθρώπου και των μεταστροφών της πλανητικής ζωής
του σε όλες τις υπερανθρώπινες διάνοιες όλου του Νέβαδον, και για πάντα.
Πρόκειται να κατέβεις στην Ουράντια με την μορφή θνητού, και ζώντας σαν
άνθρωπος των ημερών και της γενιάς σου θα λειτουργήσεις έτσι ώστε να δείξεις σε
ολόκληρο το σύμπαν σου το ιδανικό της τελειοποιημένης τεχνικής στην ανώτατη
ενασχόληση με τις υποθέσεις της αχανούς δημιουργίας σου: η επίτευξη του Θεού
που αναζητεί τον άνθρωπο και τον βρίσκει και το φαινόμενο του ανθρώπου που
αναζητεί τον Θεό και τον βρίσκει¨ και όλα αυτά γίνονται προς αμοιβαία
ικανοποίηση, και μπορεί να γίνουν στην σύντομη διάρκεια της ζωής στην σάρκα.

«9. Σε προειδοποιώ να έχεις πάντα στο μυαλό σου, ότι ενώ το γεγονός είναι ότι
πρόκειται να γίνεις ένας συνηθισμένος άνθρωπος της υλικής σφαίρας, στο
δυναμικό θα παραμείνεις ένας Δημιουργός Υιός του Παραδείσιου Πατέρα. Σε αυτήν
την ενσάρκωση, ενώ θα ζεις και θα συμπεριφέρεσαι σαν Υιός του Ανθρώπου, οι
δημιουργικές ιδιότητες της προσωπικής σου θεϊκότητας θα σε ακολουθήσουν από
το Σάλβιγκτον στην Ουράντια. Πάντα θα είναι στην διάθεση της δύναμης της
θέλησής σου να λήξεις αυτήν την ενσάρκωση οποιαδήποτε στιγμή μετά την άφιξη
του Προσαρμοστή Σκέψης σου. Πριν την άφιξη και την υποδοχή του Προσαρμοστή
σου εγγυώμαι εγώ την ακεραιότητα της προσωπικότητάς σου. Αλλά μόλις φτάσει ο
Προσαρμοστής σου και αρχίσεις προοδευτικά να συνειδητοποιείς την φύση σου και
την αποστολή σου, θα πρέπει να συγκρατηθείς από το να κάνεις οτιδήποτε
υπεράνθρωπο με την δύναμη της θέλησής σου, λαμβάνοντας υπόψη ότι τα
προνόμιά σου θα παραμείνουν συνδεδεμένα με την θνητή σου προσωπικότητα
εξαιτίας της αναπόσπαστης ιδιότητας αυτών των χαρακτηριστικών από την
προσωπική σου παρουσία. Αλλά κανένα υπεράνθρωπο στοιχείο δεν θα σε

321
συνοδεύει στην επίγεια σταδιοδρομία σου εκτός από την θέληση του Παραδείσιου
Πατέρα εκτός και αν τυχόν πάρεις την απόφαση, συνειδητά και σκόπιμα
οικειοθελώς, να τερματίσεις αυτήν την αποστολή.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΚΟΜΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ.

Και τώρα αδερφέ μου, επέτρεψέ μου να σου παρουσιάσω κάποιες συμβουλές στις οποίες

καταλήξαμε μετά από σύσκεψη με τον Γαβριήλ, και αφορούν δευτερεύουσες φάσεις της επίγειας

ζωής σου. Σου προτείνουμε ακόμα:

«1. Κατά την διάρκεια της αναζήτησης του ιδανικού της θνητής επίγειας ζωής σου, δώσε και λίγη
προσοχή στην πραγματοποίηση και παραδειγματισμό κάποιων πραγμάτων, άμεσα χρήσιμων για τους
συνανθρώπους σου.

«2. Όσον αφορά τις οικογενειακές σχέσεις, δώσε προτεραιότητα στα αποδεκτά
ήθη και έθιμα της οικογενειακής ζωής όπως θα τα βρεις καθιερωμένα την ημέρα
της Παρουσίας σου. Ζήσε την οικογενειακή και κοινοτική ζωή σου σύμφωνα μα τις
πρακτικές των ανθρώπων ανάμεσα στους οποίους επέλεξες να εμφανιστείς.

«3. Στις σχέσεις σου με την κοινωνική τάξη σε συμβουλεύουμε να περιορίσεις τις
προσπάθειές σου κυρίως μόνο στην πνευματική αναγέννηση και την διανοητική
απελευθέρωση. Να αποφύγεις την ανάμιξη με την οικονομική δομή και την
πολιτική των ημερών σου. Ιδιαίτερα να αφοσιωθείς στο να ζήσεις την ιδανική
θρησκευτική ζωή στην Ουράντια.

«4. Σε καμία περίπτωση και ούτε στην παραμικρή λεπτομέρεια, δεν θα έπρεπε να αναμιχθείς με
την ομαλή και τακτική εξέλιξη των φυλών της Ουράντια. Αλλά αυτός ο περιορισμός δεν πρέπει
να ερμηνευτεί ότι περιορίζει τις προσπάθειές σου να αφήσεις πίσω σου στην Ουράντια ένα
διαρκές και βελτιωμένο σύστημα θετικού θρησκευτικού ηθικού κώδικα.

«5. Όπως και συ θα κρίνεις κατάλληλο, θα ταυτιστείς με τα ήδη υπάρχοντα

θρησκευτικά και πνευματικά κινήματα που θα συναντήσεις στην Ουράντια αλλά με
κάθε δυνατό τρόπο προσπάθησε να αποφύγεις να εγκαθιδρύσεις κάποιο
οργανωμένο δόγμα, μια κρυσταλλωμένη θρησκεία, ή κάποια απομονωμένη ομάδα
ανθρώπων κάποιου συγκεκριμένου ηθικού κώδικα. Ο βίος και η διδασκαλία σου θα
γίνουν κοινή κληρονομιά για όλες τις θρησκείες και όλους τους λαούς.

322
«6. Τέλος, να μην συνεισφέρεις χωρίς λόγο στην δημιουργία στερεοτυπικών συστημάτων στις
θρησκευτικές πίστεις της Ουράντια ή άλλους τύπους μη προοδευτικών δοξασιών, σε συμβουλεύουμε
ακόμα: Να μην αφήσεις γραπτά πίσω σου στον πλανήτη. Κρατήσου μακριά από οτιδήποτε γραπτό σε
μόνιμα υλικά¨ και να συστήσεις στους συνεργάτες σου να μην φτιάχνουν απεικονίσεις σου ή άλλες
απομιμήσεις της μορφής σου στην σάρκα. Να φροντίσεις να μην έχει μείνει τίποτα ειδωλολατρικό
στον πλανήτη την στιγμή της αναχώρησής σου.

«7. Ενώ θα ζεις την φυσιολογική και συνηθισμένη κοινωνική ζωή του πλανήτη, όντας ένα
φυσιολογικό άτομο του αρσενικού φύλου, μάλλον δεν θα έρθεις σε γάμο, αν και αυτός ο θεσμός θα
είναι απόλυτα έντιμος και συνεπής και χάρη στην Παρουσία σου¨ αλλά πρέπει να σου υπενθυμίσω ότι
μια από τις εντολές του Σονάριγκτον περί ενσάρκωσης, απαγορεύει να αφήνει ανθρώπινους απογόνους
σε οποιοδήποτε πλανήτη ενσαρκωθεί ένας Υιός του Παραδείσου.

«8. Για όλες τις άλλες λεπτομέρειες της επικείμενης Παρουσίας σου θα αναλάβει την καθοδήγησή
σου ο εσωτερικά διαμένων Προσαρμοστής, την διδασκαλία του παντοτινά παρόντος θεϊκού πνεύματος
που καθοδηγεί τον άνθρωπο. Μια τέτοια σύνδεση των ιδιοτήτων δημιουργήματος και δημιουργού θα
σε κάνει ικανό να ζήσεις για μας την τέλεια ζωή του ανθρώπου στις πλανητικές σφαίρες, όχι
απαραίτητα τέλεια με την έννοια που θα την θεωρούσε ένας άνθρωπος οποιασδήποτε γενιάς σε
οποιοδήποτε κόσμο (ακόμα λιγότερο της Ουράντια) αλλά όπως εκτιμάται για πλήρης, στους πιο υψηλά
τελειοποιημένους και τελειοποιούμενους κόσμους του απέραντου σύμπαντός σου.

« Και τώρα, είθε ο Πατέρας σου και ο Πατέρας μου, που μας έχει πάντα στηρίξει
σε όλες τις περασμένες προσπάθειές μας, να σε οδηγεί και να σε στηρίζει και να
είναι μαζί σου από την στιγμή που θα μας αφήσεις και θα παραδώσεις την
συνειδητότητα της προσωπικότητάς σου, κατά την διάρκεια της σταδιακής
επιστροφής της αναγνώρισης της θεϊκής σου ταυτότητας της ενσαρκωμένης στην
ανθρώπινη μορφή, και σε όλη την εμπειρία της Παρουσίας σου στην Ουράντια
μέχρι της παράδοσης της σάρκας και της ανόδου σου ιεραρχικά στα δεξιά του
Πατρός. Όταν θα σε ξαναδώ στο Σάλβιγκτον, θα καλωσορίσουμε την επιστροφή
σου σε μας σαν ανώτατος και αδιαμφισβήτητος άρχοντας αυτού του σύμπαντος
της δικής σου δημιουργίας , υπηρεσίας, και πλήρους κατανόησης.

« Στην θέση σου τώρα κυβερνώ εγώ. Αναλαμβάνω την δικαιοδοσία όλου του
Νέβαδον σαν ενεργός άρχοντας το ενδιάμεσο αυτό χρονικό διάστημα της έβδομης
και θνητής σου Παρουσίας στην Ουράντια. Και σε σένα Γαβριήλ, αναθέτω την
φύλαξη του Υιού του Ανθρώπου μέχρι που να επιστρέψει δυνατός και ένδοξος σε
μένα σαν Υιός του Ανθρώπου και σαν Υιός του Θεού. Και, Γαβριήλ, εγώ τώρα είμαι
ο Κυριός σου μέχρι να επιστρέψει εδώ ο Μιχαήλ».

Τότε αμέσως, μπροστά σε όλο το συγκεντρωμένο Σάλβιγκτον, ο Μιχαήλ έφυγε από μπροστά μας,

και δεν τον ξαναείδαμε στο συνηθισμένο τόπο του μέχρι την επιστροφή του σαν ανώτατος προσωπικός

κυβερνήτης του σύμπαντος, μετά την εκπλήρωση της αποστολής του στην Ουράντια.

323
Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ : ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΔΥΟ ΕΝΑ

Και έτσι κάποια ανάξια παιδιά του Μιχαήλ, (σημ, εννοεί τον Εωσφόρο, τον Σατανά , τον
Καλιγάστια και τους άλλους στασιαστές) που είχαν κατηγορήσει τον Δημιουργό-
πατέρα τους ότι ασκούσε την εξουσία αλαζονικά και κάνανε τον υπαινιγμό ότι ο
Δημιουργός Υιός ανέβηκε στην εξουσία αυθαίρετα και δεσποτικά, αποστομώθηκαν
μια για πάντα και έμειναν μπερδεμένοι και άναυδοι από μια ζωή ανιδιοτελούς
προσφοράς στην οποία ο Υιός του Θεού τώρα μπήκε σαν Υιός του Ανθρώπου-
πάντα υπακούοντας το «θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα».

Αλλά μην κάνετε λάθος¨ ο Χριστός Μιχαήλ, ενώ ήταν μια οντότητα πραγματικά
δυαδικής προέλευσης, δεν ήταν διπλή προσωπικότητα. Δεν ήταν Θεός
προσεταιρισμένος με τον άνθρωπο αλλά, ήταν μάλλον, Θεός ενσαρκωμένος σε
άνθρωπο. Και πάντα ήταν αυτή η συνδυασμένη ύπαρξη. Ο μόνος προοδευτικός
παράγοντας αυτής της ακατανόητης σχέσης ήταν η προοδευτική συνειδητοποίηση και
αναγνώριση (από τον ανθρώπινο νου) αυτού του γεγονότος- το να είναι Θεός και άνθρωπος.

Ο Χριστός Μιχαήλ δεν έγινε προοδευτικά Θεός. Ο Θεός δεν έγινε άνθρωπος,
κάποια ζωτική στιγμή της επίγειας της ζωής του Ιησού. Ο Ιησούς ήταν Θεός και
άνθρωπος- πάντα και για πάντα. Και αυτός ο Θεός και αυτός ο άνθρωπος ήταν, και
είναι και τώρα, ένα, όπως η Παραδείσια Τριάδα των τριών υπάρξεων είναι στην
πραγματικότητα μια Θεότητα. Ποτέ μην παραβλέψετε το γεγονός ότι ο υπέρτατος
πνευματικός σκοπός της Παρουσίας τον Μιχαήλ στην Ουράντια ήταν να διευρύνει
την αποκάλυψη του Θεού.

Οι θνητοί της Ουράντια έχουν διάφορες απόψεις για το θαυμαστό, αλλά για μας
που ζούμε σαν πολίτες του τοπικού σύμπαντος υπάρχουν λίγα θαύματα, και ένα
από αυτά, το πιο σπουδαίο είναι οι Παρουσίες ενσαρκώσεις των Παραδείσιων Υιών.
Την εμφάνιση στον κόσμο σας, με φαινομενικά φυσικές διαδικασίες, ενός θεϊκού
Υιού, την θεωρούμε θαύμα- την λειτουργία των συμπαντικών νόμων υπεράνω της
αντίληψής μας. Ο Ιησούς της Ναζαρέτ ήταν θαυμαστό πρόσωπο. Κατά την διάρκεια
αυτής της θαυμαστής εμπειρίας, ο Θεός ο Πατέρας επέλεξε να εκδηλωθεί όπως
πάντα- με τον συνηθισμένο τρόπο- με τον φυσιολογικό, φυσικό, και αξιόπιστο
τρόπο θεϊκής δράσης.

***

324
 Η γέννηση του Ιησού

ΕΓΓΡΑΦΟ 122-Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

(Αποσπάσματα)

Θα είναι σχεδόν αδύνατο να εξηγήσουμε πλήρως τις πολλές αιτίες που οδήγησαν στην
επιλογή της Παλαιστίνης σαν τη χώρα για την γήινη ενσάρκωση του Μιχαήλ και ιδιαίτερα
το γιατί ακριβώς επιλέχτηκε η οικογένεια του Ιωσήφ και της Μαρίας σαν άμεσο περιβάλλον
για την εμφάνιση αυτού του Γιου του Θεού στην Ουράντια.

Αφού μελέτησε την ειδική αναφορά για την κατάσταση των διαχωρισμένων κόσμων, που
είχαν ετοιμάσει οι Μελχισεδέκ, ο Μιχαήλ σε σύσκεψη με τον Γαβριήλ, τελικά διάλεξε την
Ουράντια σαν τον πλανήτη όπου θα πραγματοποιούσε την τελική του ενσάρκωση. Σαν
συνέχεια αυτής της απόφασης, ο Γαβριήλ επισκέφθηκε προσωπικά την Ουράντια και, ως
αποτέλεσμα της μελέτης του για τις ανθρώπινες ομάδες καθώς και ως αξιολόγηση των
πνευματικών, διανοητικών και γεωγραφικών χαρακτηριστικών του κόσμου και των ανθρώπων
του, αποφάσισε ότι οι Εβραίοι διέθεταν εκείνο το συγκριτικό πλεονέκτημα που αποτελούσε
εγγύηση την επιλογής τους σαν τη φυλή της ενσάρκωσης. Μετά την αποδοχή από τον Μιχαήλ
αυτής της απόφασης, ο Γαβριήλ διόρισε και απέστειλε στην Ουράντια την Οικογενειακή
Επιτροπή των Δώδεκα επιλεγμένους ανάμεσα από τις πιο υψηλόβαθμες τάξεις των
συμπαντικών προσωπικοτήτων επιφορτισμένη με το καθήκον να διερευνήσει την εβραϊκή
οικογενειακή ζωή. Όταν αυτή η επιτροπή τελείωσε τις εργασίες της, ο Γαβριήλ παρουσιάστηκε
στην Ουράντια και έλαβε την αναφορά που ονομάτιζε τρεις πιθανές οικογένειες, σύμφωνα με
τη γνώμη της επιτροπής, το ίδιο ευνοϊκές σαν οικογένειες που θα δεχόντουσαν την
προσχεδιασμένη ενσάρκωση του Μιχαήλ.

Από τα τρία προτεινόμενα ζευγάρια, ο Γαβριήλ επέλεξε προσωπικά τον Ιωσήφ και τη Μαρία, στη
συνέχεια παρουσιάστηκε στη Μαρία και της μετέδωσε τα ευχάριστα νέα ότι δηλαδή είχε επιλεγεί
για να γίνει η γήινη μητέρα του ενσαρκωμένου παιδιού.

Η Μαρία, η γήινη μητέρα του Ιησού, ήταν η απόγονος μιας μακριάς γραμμής μοναδικών
προγόνων που περιελάμβανε πολλές από τις πιο σημαντικές γυναίκες στη φυλετική ιστορία
της Ουράντια. Αν και η Μαρία ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα της εποχής της και της γενιάς
της, διαθέτοντας ένα σχεδόν κανονικό χαρακτήρα, λογαριάζεται ανάμεσα στις διάσημες
προγόνους της όπως η Αννόν, η Ταμάρ, η Ρουθ, η Βαθσέβα, η νση, η Χλόη, η Εύα και η
Ράττα. Καμία άλλη Ιουδαία γυναίκα εκείνης της εποχής δεν είχε πιο διάσημη καταγωγή κοινών
προγόνων ή που να φτάνει πίσω σε πιο αποδοτικές αρχές. Η γενεαλογία της Μαρίας, όπως και
του Ιωσήφ χαρακτηριζότανε από την επικράτηση ισχυρών αλλά συνηθισμένων ατόμων,
τονισμένη πότε πότε από πολυάριθμες ξεχωριστές προσωπικότητες καθώς προχωρούσε ο
πολιτισμός και εξελισσόταν σταδιακά η θρησκεία. Από φυλετική άποψη δεν είναι σωστό
απόλυτα να θεωρήσουμε τη Μαρία σαν Εβραία. Σε μόρφωση και πιστεύω ήταν Εβραία, αλλά
σε κληρονομικά χαρίσματα ήταν περισσότερο μια σύνθεση από συριακή, χιτταία, φοινικική,

325
ελληνική και αιγυπτιακή γενεαλογία, η φυλετική της κληρονομιά ήταν πιο ευρεία από αυτή του
Ιωσήφ.

Από όλα τα ζευγάρια που ζούσαν στην Παλαιστίνη την εποχή που θα γινόταν η
προσχεδιασμένη ενσάρκωση του Μιχαήλ, ο Ιωσήφ και η Μαρία διέθεταν τον πιο
ιδανικό συνδυασμό εκτεταμένων φυλετικών σχέσεων και ανώτερα από τα
συνηθισμένα χαρίσματα προσωπικότητας. Ήταν σχέδιο του Μιχαήλ να εμφανιστεί στη
γη σαν συνηθισμένος άνθρωπος, τον οποίο οι κοινοί άνθρωποι θα καταλάβαιναν και θα
αποδέχονταν. Ένεκα τούτου ο Γαβριήλ διάλεξε ακριβώς τέτοια άτομα σαν τον Ιωσήφ και τη
Μαρία να γίνουν οι γονείς της ενσάρκωσης.

3. Η ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ

Ένα απόγευμα, κατά τη δύση, πριν ο Ιωσήφ επιστρέψει σπίτι, ο Γαβριήλ εμφανίστηκε στη
Μαρία από τη μεριά ενός χαμηλού πέτρινου τραπεζιού και, μετά που η Μαρία ξαναβρήκε την
αυτοκυριαρχία της, είπε:

«Έρχομαι κατ εντολή ενός που είναι ο Κύριός μου και τον οποίο εσύ θα αγαπήσεις και
θα αναθρέψεις. Σε σένα, Μαρία, φέρνω ευχάριστα νέα όταν σου αναγγέλλω ότι το έμβρυο
μέσα σου είναι ορισμένο από τον Ουρανό και πως τον κατάλληλο καιρό θα γίνεις μητέρα ενός
αγοριού. Θα τον ονομάσεις Ιησού και θα εγκαινιάσει το βασίλειο του Ουρανού στη γη και
ανάμεσα στους ανθρώπους. Μη μιλήσεις γι αυτό το πράγμα παρά μόνο στον Ιωσήφ και
στην Ελισάβετ, τη συγγενή σου, στην οποία ήδη έχω εμφανιστεί και η οποία σύντομα θα
γεννήσει ένα αγόρι, που το όνομά του θα είναι Ιωάννης και ο οποίος θα προετοιμάσει την οδό
για το μήνυμα της λύτρωσης που ο γιος σου θα διακηρύξει στους ανθρώπους με μεγάλη
εξουσία και βαθιά πεποίθηση. Και μην αμφιβάλλεις για τα λόγια μου, Μαρία, γιατί αυτό το
σπιτικό επιλέχτηκε σαν τη θνητή κατοικία του παιδιού της μοίρας. Η ευλογία μου θα μείνει
πάνω σου, η Δύναμη των Μεγάλων Ισχυρών θα σε ενδυναμώνει και ο Κύριος όλης της γης θα
σε επισκιάζει».

Η αναγγελία του Γαβριήλ στη Μαρία έγινε την επομένη ημέρα της σύλληψης του
Ιησού και αυτό ήταν και το μοναδικό υπερφυσικό γεγονός που έλαβε χώρα,
συνδεόμενο με την όλη της εμπειρία της, πώς θα έφερε και θα γεννούσε το παιδί
της μοίρας.

4. ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ

Ο Ιωσήφ δεν συμφιλιώθηκε με την ιδέα ότι η Μαρία θα γινόταν η μητέρα ενός
ασυνήθιστου παιδιού παρά μετά την εμπειρία που είχε από ένα πολύ εντυπωσιακό όνειρο. Στο
όνειρο αυτό, ένας λαμπρός ουράνιος αγγελιαφόρος του εμφανίστηκε και μεταξύ άλλων, είπε:
«Ιωσήφ, έρχομαι κατ εντολή Εκείνου που τώρα βασιλεύει στα ύψη και έχω διαταχθεί να σε

326
συμβουλέψω σχετικά με το γιο σου τον οποίο η Μαρία θα γεννήσει και που θα γίνει μεγάλο
φως για τον κόσμο. Σ αυτόν θα υπάρχει ζωή και η ζωή του θα γίνει το φως των ανθρώπων.
Θα έρθει πρώτα στο λαό του, αλλά αυτοί δύσκολα θα τον δεχτούν. Αλλά σε όσους τον
δεχτούν, σ αυτούς θα αποκαλύψει ότι είναι τα παιδιά του Θεού». Μετά από αυτή την
εμπειρία ο Ιωσήφ ποτέ πια δεν αμφέβαλε για την ιστορία της Μαρίας περί της επίσκεψης του
Γαβριήλ και την υπόσχεση ότι το αγέννητο βρέφος θα γινόταν ένας θεϊκός αγγελιαφόρος στον
κόσμο. Ο Ιωσήφ δεν καταγόταν από τον Δαυίδ. Η Μαρία είχε περισσότερη Δαυιδική
γενεαλογία απ ότι ο Ιωσήφ. Πράγματι, ο Ιωσήφ πήγε στη Βηθλεέμ, την πόλη του Δαυίδ, για
να καταγραφεί εξαιτίας της ρωμαϊκής απογραφής, αλλά αυτό ήταν επειδή, έξη γενεές
πρωτύτερα ο πρόγονος του Ιωσήφ από τη μεριά του πατέρα του, που έζησε τότε, όντας
ορφανός, υιοθετήθηκε από κάποιον Ζάντοκ, που ήταν άμεσος απόγονος του Δαυίδ. Έκτοτε ο
Ιωσήφ υπολογιζόταν ότι ανήκε στον «οίκο του Δαυίδ».

Οι περισσότερες από τις καλούμενες Μεσσιανικές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης

φτιάχτηκαν να ταιριάζουν στον Ιησού πολύ μετέπειτα από τη γήινη ζωή του. Επί αιώνες οι

Εβραίοι προφήτες είχαν διακηρύξει τον ερχομό ενός λυτρωτή και αυτές οι υποσχέσεις είχαν

ερμηνευτεί από τις επόμενες γενεές ότι αναφερόντουσαν σ ένα Ιουδαίο κυβερνήτη που θα

καθότανε στο θρόνο του Δαυίδ και, με τις φημισμένες θαυμαστές μεθόδους του Μωυσή, θα

προχωρούσε στην εγκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη σαν ένα ισχυρό έθνος, ελεύθερο

από κάθε ξένη κυριαρχία. Ακόμη, πολλά μεταφορικά εδάφια που βρισκόντουσαν παντού στα

Εβραϊκά χειρόγραφα αποδόθηκαν κι αυτά στην αποστολή της ζωής του Ιησού. Πολλά

αποφθέγματα της Παλαιάς Διαθήκης παραλλάχθηκαν τόσο ώστε να φαίνονται πως ταιριάζουν με

μερικά επεισόδια από τη γήινη ζωή του Κυρίου.

5. ΟΙ ΓΗΙΝΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Ο Ιωσήφ ήταν άνθρωπος με ήρεμους τρόπους, φοβερά υπεύθυνος και σε όλους

τους τομείς πιστός στους θρησκευτικούς κανόνες και συνήθειες του λαού του.
Σκεπτόταν πολύ αλλά μίλαγε λίγο. Η κακή κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Εβραϊκός
λαός προξενούσε στον Ιωσήφ μεγάλη λύπη. Σαν νέος, ανάμεσα στους οκτώ αδελφούς και
αδελφές του, ήταν πιο χαρούμενος, αλλά στα πρώτα χρόνια της έγγαμης ζωής του (κατά
την παιδική ηλικία του Ιησού) πέρναγε περιόδους ήπιας μορφής πνευματική αποθάρρυνση.
Αυτές οι εκδηλώσεις του χαρακτήρα του καλυτέρευσαν κατά πολύ ακριβώς πριν τον
πρόωρο θάνατό του και αφού πια η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του είχε
βελτιωθεί, μετά την πρόοδό του από την τάξη του μαραγκού στη θέση ενός ευημερούς
εργολάβου.

Η ιδιοσυγκρασία της Μαρίας ήταν αρκετά αντίθετη από αυτή του άντρα της.
Ήταν συνήθως ευδιάθετη, πολύ σπάνια κατηφής και είχε μια πάντοτε αισιόδοξη
διάθεση. Η Μαρία άφηνε τον εαυτό της να εκφράζει ελεύθερα και συχνά τα
συναισθήματά της και δεν την είδε ποτέ κανείς λυπημένη έως τον ξαφνικό θάνατο του
Ιωσήφ. Και μόλις που είχε ξεπεράσει το χτύπημα αυτό, όταν έπεσαν πάνω της οι
ανησυχίες και τα ερωτηματικά που προέκυψαν από την ασυνήθιστη πορεία του
μεγαλύτερου γιου της, την οποία ξετύλιγε τόσο ραγδαία μπροστά στα έκπληκτα μάτια της.

327
Αλλά σ όλη αυτή την σπάνια εμπειρία η Μαρία ήταν ήρεμη, θαρραλέα και σχεδόν σοφή
στη σχέση της με τον παράξενο και λίγο κατανοητό πρωτότοκο γιο της και με τα άλλα
επιζώντα αδέλφια και αδελφές του.

Ο Ιησούς όφειλε πολλά, για την σπάνια ευγένειά του και την εξαιρετική συμπονετική
κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, στον πατέρα του, κληρονόμησε το χάρισμά του σαν
μεγάλος διδάσκαλος και τη φοβερή ικανότητά του για δίκαιη αγανάκτηση από τη μητέρα
του. Οι συναισθηματικές αντιδράσεις του Ιησού, σαν ενήλικας στο περιβάλλον του, άλλοτε
ήταν σαν του πατέρα του, στοχαστικές και σεβάσμιες, μερικές φορές να χαρακτηρίζονται
από φανερή θλίψη, αλλά πιο συχνά θύμιζαν τον αισιόδοξο και αποφασιστικό τρόπο της
μητέρας του. Τελικά, η ιδιοσυγκρασία της Μαρίας έτεινε να επικρατεί στην πορεία
του θεϊκού Γιου καθώς μεγάλωνε και αιωρείτο στις σπουδαίες δρασκελιές της
ενήλικης ζωής του. Σε μερικές λεπτομέρειες ο Ιησούς ήταν ένα μείγμα των
κληρονομημένων χαρακτηριστικών των γονέων του, από άλλη άποψη
παρουσίαζε τα χαρακτηριστικά του ενός σε αντίθεση με εκείνα του άλλου.

Οι οικογένειες και του Ιωσήφ και της Μαρίας ήταν αρκετά μορφωμένες για την εποχή
τους. Ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν μορφωμένοι πολύ περισσότερο από το συνηθισμένο για
κείνη την εποχή και για την κοινωνική τους θέση. Αυτός ήταν στοχαστής, αυτή έκανε
σχέδια, ειδική στην προσαρμογή και θετική στην άμεση εκτέλεση. Ο Ιωσήφ είχε μαύρα
μάτια, καστανός, η Μαρία καστανά μάτια, σχεδόν ξανθιά.

Αν ζούσε ο Ιωσήφ, θα είχε γίνει σίγουρα ένας σταθερός πιστός της θεϊκής αποστολής του
μεγαλύτερου γιου του. Η Μαρία εναλλασσόταν ανάμεσα στην πίστη και την αμφιβολία,
όντας τα μέγιστα επηρεασμένη από τη στάση που είχαν κρατήσει τα άλλα της παιδιά, οι
φίλοι της και συγγενείς της, αλλά πάντα παρέμενε σταθερή στην τελική θέση της εξ αιτίας
της ανάμνησης από την εμφάνιση του Γαβριήλ σ αυτήν αμέσως μετά τη σύλληψη του
παιδιού.

Όταν ο Ιωσήφ ήταν νέος, τον είχε πάρει στη δούλεψή του ο πατέρας της Μαρίας, όταν
έχτιζε μια προσθήκη στο σπίτι του και ήταν τότε που η Μαρία έφερε στον Ιωσήφ ένα
ποτήρι νερό, κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού φαγητού, που ο έρωτας του ζευγαριού,
που ήταν προορισμένο να γίνουν οι γονείς του Ιησού, ξεκίνησε πραγματικά.

Ο Ιωσήφ και η Μαρία παντρεύτηκαν σύμφωνα με τα εβραϊκά έθιμα , στο σπίτι της Μαρίας,
στα περίχωρα της Ναζαρέτ, όταν ο Ιωσήφ ήταν είκοσι ενός ετών. Αυτός ο γάμος ήταν η
ολοκλήρωση ενός έρωτα διάρκειας περίπου δυο χρόνων. Σύντομα κατόπιν μετακόμισαν
στο καινούργιο τους σπίτι στη Ναζαρέτ, που είχε χτιστεί από τον Ιωσήφ με τη βοήθεια δυο
αδελφών του. Το σπίτι βρισκόταν κοντά στους πρόποδες του κοντινού υψώματος που
τόσο γοητευτικά δέσποζε στη γύρω εξοχή. Στο σπίτι αυτό, ειδικά προετοιμασμένο, αυτοί οι
νεαροί μέλλοντες γονείς είχαν σκεφτεί να καλωσορίσουν το παιδί της υπόσχεσης, πολύ
λίγο αντιλαμβανόμενοι ότι αυτό το σπουδαίο γεγονός ενός σύμπαντος θα συνέβαινε ενόσω
θα έλειπαν από το σπίτι, στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας.

Το μεγαλύτερο τμήμα της οικογενείας του Ιωσήφ έγιναν πιστοί της διδασκαλίας του
Ιησού, αλλά πολλοί λίγοι από τους ανθρώπους της Μαρίας πίστεψαν σ αυτόν μέχρι πριν
την αναχώρησή του από τον κόσμο. Ο Ιωσήφ έκλινε περισσότερο προς το
πνευματικό σχέδιο του αναμενόμενου Μεσσία, αλλά η Μαρία και η οικογένειά
της, ιδιαίτερα ο πατέρας της επέμενε στην ιδέα ενός Μεσσία γήινου ελευθερωτή
και πολιτικού κυβερνήτη. Οι πρόγονοι της Μαρίας είχαν καταφανώς αναγνωρίσει τη
δράση των Μακκαβαίων του τότε και του σύγχρονου καιρού.

328
Ο Ιωσήφ επέμενε σταθερά στις ανατολικές ή βαβυλωνιακές όψεις της ιουδαϊκής θρησκείας.
Η Μαρία έκλινε δυνατά προς τις πιο ανεκτικές και ευρύτερες δυτικές ή ελληνιστικές
ερμηνείες του νόμου και των προφητών.

7. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ

Το μήνα Μάρτιο 8 π.Χ. (το μήνα που ο Ιωσήφ και η Μαρία παντρεύτηκαν), ο Καίσαρ
Αύγουστος έβγαλε διάταγμα όλοι οι κάτοικοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας να
καταμετρηθούν, μια απογραφή θα γινόταν που θα χρησίμευε για να επιτευχθεί καλύτερη
φορολογία. Οι Εβραίοι είχαν πάντα μεγάλη προκατάληψη απέναντι σε κάθε προσπάθεια
«καταμέτρησης του λαού», και αυτό, σε συνδυασμό με τις σοβαρές ντόπιες δυσκολίες του
Ηρώδη, βασιλιά της Ιουδαίας, συνέτειναν στην αναβολή της απογραφής στο Ιουδαϊκό
βασίλειο για ένα χρόνο. Παντού σ όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αυτή η απογραφή
καταγράφηκε το έτος 8 π.Χ., εκτός από το Παλαιστινιακό βασίλειο του Ηρώδη, όπου
πάρθηκε το 7 π.Χ., ένα χρόνο αργότερα.

Δεν ήταν απαραίτητο για τη Μαρία να πάει στη Βηθλεέμ για την εγγραφή ο Ιωσήφ ήταν
υπεύθυνος για την καταγραφή της οικογενείας του αλλά η Μαρία, όντας περιπετειώδης
και επιθετική σαν άτομο, επέμενε να τον συνοδεύσει. Φοβόταν να μείνει μόνη μήπως και
το παιδί γεννιόταν ενώ ο Ιωσήφ ήταν μακριά, επιπροσθέτως, επειδή η Βηθλεέμ δεν ήταν
μακριά από την πόλη του Ιούδα, η Μαρία προείδε τη δυνατότητα μιας ευχάριστης
επίσκεψης στη συγγενή της Ελισάβετ. Ουσιαστικά ο Ιωσήφ απαγόρευσε στη Μαρία να τον
συνοδεύσει, αλλά ήταν μάταιο. Όταν η τροφή ήταν ήδη πακεταρισμένη για το ταξίδι των
τριών ή τεσσάρων ημερών, αυτή είχε ετοιμάσει διπλές μερίδες και είχε ετοιμαστεί για την
αναχώρηση. Αλλά πριν καλά ξεκινήσουν, ο Ιωσήφ είχε συμφιλιωθεί με το να πάρει μαζί
του τη Μαρία και έτσι αναχώρησαν χαρούμενοι από τη Ναζαρέτ με το ξημέρωμα.

Ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν φτωχοί και εφόσον διέθεταν μόνο ένα ζώο για τα φορτία, η
Μαρία, που ήταν στο μήνα της, ανέβηκε στο ζώο με τις προμήθειες ενώ ο Ιωσήφ πήγαινε
με τα πόδια, οδηγώντας το ζώο. Το χτίσιμο και η επίπλωση του σπιτιού είχαν εξαντλήσει
οικονομικά τον Ιωσήφ μια και συνεισέφερε επίσης στη συντήρηση των γονέων του, καθώς
ο πατέρας του είχε τελευταία γίνει ανίκανος προς εργασία. Έτσι το εβραϊκό αυτό ζευγάρι
έφυγε από το ταπεινό σπίτι του νωρίς το πρωί της 18ης Αυγούστου 7 π.Χ., για το ταξίδι
στη Βηθλεέμ.
Την πρώτη μέρα της πορείας τους έφτασαν γύρω στους πρόποδες του όρους (Γκιλμπόα),
όπου κατασκήνωσαν για τη νύχτα, κοντά στον ποταμό Ιορδάνη και απασχολήθηκαν
κάνοντας πολλές υποθέσεις όπως τι είδος παιδί θα γεννιόταν, με τον Ιωσήφ να εμμένει στη
σκέψη ενός πνευματικού διδασκάλου και τη Μαρία να επιμένει στην ιδέα ενός Ιουδαίου
Μεσσία, ενός ελευθερωτή του εβραϊκού έθνους.

Δοξάζοντας το Θεό το πρωί της 19ης Αυγούστου, ο Ιωσήφ και η Μαρία πήραν πάλι το
δρόμο. Μοιράστηκαν το μεσημεριανό γεύμα στους πρόποδες του όρους (Σαρτάμπα), που
δεσπόζει της κοιλάδας του Ιορδάνη και συνεχίζοντας το ταξίδι τους έφτασαν το βράδυ
στην Ιεριχώ, όπου σταμάτησαν σ ένα πανδοχείο πάνω στο δρόμο στα προάστια της
πόλης. Μετά το βραδινό φαγητό και αφού συζήτησαν πολύ σχετικά με την καταπιεστική
διακυβέρνηση των Ρωμαίων, τον Ηρώδη, την απογραφή, συνέκριναν την επιρροή της
Ιερουσαλήμ και της Αλεξάνδρειας σαν κέντρα ιουδαϊκής γνώσης και παιδείας, οι ταξιδιώτες
από τη Ναζαρέτ αποσύρθηκαν για την ανάπαυση της νύχτας. Νωρίς το πρωί της 20ης
Αυγούστου ξανάρχισαν το ταξίδι τους, φτάνοντας στην Ιερουσαλήμ πριν το μεσημέρι,

329
επισκεπτόμενοι το Ναό και συνεχίζοντας τον προορισμό τους έφτασαν στη Βηθλεέμ τις
απογευματινές ώρες.

Το πανδοχείο ήταν υπερπλήρες, και ο Ιωσήφ ακολούθως έψαξε για κατάλυμα σε

μακρινούς συγγενείς, αλλά κάθε τόπος στη Βηθλεέμ ήταν γεμάτος, ξέχειλος.
Επιστρέφοντας στην αυλή του πανδοχείου, πληροφορήθηκε ότι οι στάβλοι για τα
καραβάνια, λαξεμένοι στην πλευρά του βράχου και βρισκόμενοι ακριβώς κάτω από το
πανδοχείο, είχαν εκκενωθεί από τα ζώα και καθαριστεί για να δεχτούν ενοίκους.
Αφήνοντας το γάιδαρο στην αυλή, ο Ιωσήφ πήρε στους ώμους του τις τσάντες με τα
ρούχα και τις προμήθειες και κατέβηκε με τη Μαρία τα πέτρινα σκαλοπάτια για το
κατάλυμά τους πιο κάτω. Βρέθηκαν σε αυτό που ήταν μια αποθήκη σιτηρών
μπροστά από τους πάγκους και τα παχνιά. Τεντόπανα είχαν κρεμαστεί και
θεώρησαν τους εαυτούς τους πολύ τυχερούς που είχαν τόσο άνετο κατάλυμα.

Ο Ιωσήφ σκέφτηκε να πάει αμέσως και να εγγραφεί, αλλά η Μαρία ήταν αποκαμωμένη.
Είχε καταπονηθεί σημαντικά και τον εκλιπάρησε να μείνει κοντά της, πράγμα που έκανε.

8. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Όλη τη νύχτα η Μαρία ήταν ανήσυχη έτσι κανείς τους δεν κοιμήθηκε πολύ. Με
το χάραμα οι πόνοι της γέννας ήταν προφανείς και το μεσημέρι, 21 Αυγούστου 7
π.Χ. με τη βοήθεια και συμπαράσταση γυναικών συνοδοιπόρων, η Μαρία έφερε
στον κόσμο ένα αρσενικό παιδί. Ο Ιησούς της Ναζαρέτ είχε γεννηθεί. Τυλίχτηκε
στα ρούχα που η Μαρία είχε φέρει μαζί της για κάθε παρόμοιο ενδεχόμενο, και
τοποθετήθηκε σ ένα διπλανό παχνί.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που όλα τα παιδιά πριν από εκείνη την ημέρα και μετά από
αυτήν έρχονται στον κόσμο, το παιδί της υπόσχεσης γεννήθηκε και την όγδοη μέρα,
σύμφωνα με την ιουδαϊκή τακτική περιτομήθηκε και επίσημα ονομάστηκε Τζόσουα
(Ιησούς).

Την επομένη μέρα της γέννησης του Ιησού, ο Ιωσήφ πήγε και εγγράφηκε. Συνάντησε δε
ένα άνδρα με τον οποίο είχε συνομιλήσει πριν δυο μέρες στην Ιεριχώ. Αυτός τον πήρε σ
ένα καλό φίλο του που είχε δωμάτιο στο πανδοχείο και ο οποίος είπε πως ευχαρίστως θα
άλλαζε το κατάλυμά του με εκείνο του ζεύγους από τη Ναζαρέτ. Εκείνο το απόγευμα
μετακόμισαν στο πανδοχείο πάνω, όπου παρέμειναν για περίπου τρεις εβδομάδες μέχρι
που βρήκαν κατάλυμα στο σπίτι ενός μακρινού συγγενή του Ιωσήφ.

Το μεσημέρι που γεννήθηκε ο Ιησούς τα Σεραφείμ της Ουράντια,

συγκεντρωμένα από τους ανωτέρους τους, πράγματι έψελναν ύμνους δόξας
πάνω από τη φάτνη της Βηθλεέμ, αλλά αυτές οι εκφράσεις λατρείας δεν
ακουγόντουσαν από το ανθρώπινο αυτί. Ούτε βοσκοί ούτε καμία άλλη
ανθρώπινη ύπαρξη ήρθε για να αποτίσει φόρο τιμής στο βρέφος της Βηθλεέμ
μέχρι την ημέρα της άφιξης μερικών ιερέων από την Ουρ, που είχαν σταλθεί εκεί
από την Ιερουσαλήμ, από το Ζαχαρία.

Αυτοί οι ιερείς από τη Μεσοποταμία είχαν ακούσει κάμποσο καιρό πριν, από ένα παράξενο
θρησκευτικό διδάσκαλο της χώρας τους ότι είχε δει όνειρο το οποίο τον πληροφορούσε ότι
«το Φως του κόσμου» θα εμφανιζόταν στη γη σαν βρέφος και ανάμεσα στους Εβραίους.

330
Και αυτοί οι τρεις ιερείς πήγαν τόσο μακριά ψάχνοντας για «το Φως του κόσμου». Μετά
από πολλές εβδομάδες μάταιης αναζήτησης στην Ιερουσαλήμ, θα γύριζαν πίσω στην Ουρ
όταν ο Ζαχαρίας τους συνάντησε και τους αποκάλυψε ότι ο Ιησούς ήταν το αντικείμενο
της έρευνάς τους και τους έστειλε πίσω στη Βηθλεέμ, όπου βρήκαν το βρέφος και άφησαν
τα δώρα τους στη Μαρία, τη γήινη μητέρα του. Το μωρό ήταν περίπου τριών εβδομάδων
την εποχή της επίσκεψής τους.

Αυτοί οι σοφοί άνδρες δεν είδαν κανένα αστέρι να τους οδηγεί στη Βηθλεέμ. Ο
όμορφος θρύλος του άστρου της Βηθλεέμ προήλθε από το εξής: Ο Ιησούς
γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου το μεσημέρι του έτους 7 π.Χ. Στις 29 Μαΐου 7
π.Χ., συνέβη μια ασυνήθιστη ευθυγράμμιση του Δία και του Κρόνου στον
αστερισμό των Ιχθύων. Και είναι αξιοσημείωτο αστρονομικό γεγονός ότι
παρόμοιες ευθυγραμμίσεις έγιναν στις 29 Σεπτεμβρίου και στις 5 Δεκεμβρίου
του ιδίου έτους. Με βάση λοιπόν αυτά τα ασυνήθιστα αλλά τελείως φυσικά
φαινόμενα, οι με την καλή σημασία ζηλωτές των διαδοχικών γενεών έφτιαξαν
τον ελκυστικό θρύλο του άστρου της Βηθλεέμ και των προσκυνητών Μάγων
που οδηγήθηκαν με αυτόν τον τρόπο στη φάτνη, είδαν και λάτρευσαν το
νεογεννηθέν βρέφος.

Μυαλά ανατολίτικά ή πλησίον της Ανατολής απολαμβάνουν τα παραμύθια και

συνεχώς κλώθουν τέτοιου είδους όμορφους μύθους για τη ζωή των
θρησκευτικών αρχηγών τους και των λαϊκών ηρώων τους. Με την απουσία της
τυπογραφίας, όταν η περισσότερη ανθρώπινη γνώση μεταδιδόταν από στόμα σε
στόμα από τη μια γενεά στην άλλη, ήταν πολύ εύκολο για τους μύθους να
γίνουν παραδόσεις και για τις παραδόσεις τελικά να γίνουν αποδεκτές σαν
πραγματικά γεγονότα.

****

331
To χρονικό από τη γέννηση του Ιησού
έως το 30ο έτος της ηλικίας του.
Το μυστικό ταξίδι του Ιησού στην Ελλάδα

Το μυστικό ταξίδι του Ιησού στην Ελλάδα

Αποσπάσματα από τα Έγγραφα : 129, 130, 133

Ο Ιησούς είχε πια διαχωρίσει εντελώς τον εαυτό του από την διαχείριση των οικογενειακών
υποθέσεων της οικογένειας της Ναζαρέτ και από την άμεση διοίκηση των ατόμων της.
Συνέχισε, μέχρι την βάπτισή του, να συνεισφέρει στα οικονομικά της οικογένειας και να
δείχνει έντονο προσωπικό ενδιαφέρον για την καλή πνευματική κατάσταση κάθε ενός από
τους αδερφούς του και τις αδερφές του. Και πάντα ήταν έτοιμος να κάνει ότι ήταν ανθρώπινα
δυνατόν για την άνεση και την ευτυχία της χήρας μητέρας του.

Ο ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΕΝΑΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ (23 Μ.Χ.)

Όλος ο εικοστός ένατος χρόνος του Ιησού πέρασε στην περιοδεία του στην Μεσόγειο. Τα
κύρια γεγονότα, όσο έχουμε την άδεια να αποκαλύψουμε αυτές τις εμπειρίες, είναι οι
εξιστορήσεις που ακολουθούν. Σε όλη αυτή την περιοδεία στον Ρωμαϊκό κόσμο, για
πολλούς λόγους, ο Ιησούς ήταν γνωστός σαν ο γραμματέας από την Δαμασκό.
Στην Κόρινθο και σε άλλες στάσεις του ταξιδιού της επιστροφής, όμως, ήταν
γνωστός σαν ο Εβραίος δάσκαλος.

Ο πραγματικός σκοπός αυτού του ταξιδιού στην Μεσόγειο ήταν να γνωρίσει τους ανθρώπους.
Πλησίασε εκατοντάδες ανθρώπους σε αυτό το ταξίδι. Γνώρισε και αγάπησε όλα τα είδη ανθρώπων,
πλούσιους και φτωχούς, ευγενείς και λαϊκούς, μαύρους και άσπρους, μορφωμένους και αμόρφωτους,
καλλιεργημένους και ακαλλιέργητους , ζωώδεις και πνευματικούς, θρήσκους και άθρησκους, ηθικούς
και ανήθικους.

Σε αυτό το ταξίδι στην Μεσόγειο ο Ιησούς έκανε μεγάλες προόδους στο

ανθρώπινο καθήκον του να αποκτήσεις τέλειες γνώσεις για τον υλικό και θνητό
νου, και εσωτερικά διαμένων Προσαμοστής του έκανε μεγάλη πρόοδο στην άνοδο
και την πνευματική κατάκτηση αυτής της ίδιας ανθρώπινης διάνοιας. Στο τέλος
αυτής της περιοδείας ο Ιησούς ουσιαστικά γνώριζε—με όλη την ανθρώπινη
βεβαιότητα—ότι ήταν Υιός Θεού, ένας Δημιουργός Υιός του Συμπαντικού Πατέρα.

332
Η περιοδεία στον Ρωμαϊκό κόσμο κατανάλωσε τον περισσότερο εικοστό όγδοο και
όλο τον εικοστό ένατο χρόνο της επίγειας ζωής του Ιησού. Ο Ιησούς και οι δύο Ινδοί—
ο Γκονόντ και ο γιος του Γκανίντ— (σημ. ο Ιησούς εργάστηκε ως δάσκαλος του
Γκανίντ)έφυγαν από την Ιερουσαλήμ μια Κυριακή πρωί, στις 26 Απριλίου, το 22 μ.Χ.
Ταξίδεψαν σύμφωνα με το πρόγραμμά τους, και ο Ιησούς αποχαιρέτησε πατέρα και γιο στην
πόλη Χαράξ στον Περσικό Κόλπο στις 10 Δεκεμβρίου τον επόμενο χρόνο, το 23 μ.Χ.

ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΚΡΗΤΗ.

Οι ταξιδιώτες είχαν μόνο ένα σκοπό όταν πήγαν στην Κρήτη, να παίζουν, να κάνουν περιπάτους στο
νησί, και να κάνουν ορειβασία στα βουνά. Οι Κρητικοί εκείνο τον καιρό δεν είχαν και πολύ καλή
φήμη ανάμεσα στους γειτονικούς τους λαούς. Παρόλα αυτά, ο Ιησούς και ο Γκανίντ κέρδισαν πολλές
ψυχές για τα ανώτερα επίπεδα σκέψης και ζωής και έτσι έθεσαν τις βάσεις για την γρήγορη αποδοχή
αργότερα των διδασκαλιών του ευαγγελίου όταν ήρθαν οι πρώτοι κήρυκες από την Ιερουσαλήμ. Ο
Ιησούς αγαπούσε αυτούς τους Κρητικούς, παρά τα σκληρά λόγια με τα οποία μίλησε ο Παύλος
αργότερα για αυτούς όταν έπειτα έστειλε τον Τίτο στο νησί για να οργανώσει πάλι τις εκκλησίες
τους.

Στα βουνά της Κρήτης ο Ιησούς είχε την πρώτη του μακροσκελή συζήτηση για
την θρησκεία με τον Γκονόντ. Και ο πατέρας εντυπωσιάστηκε πολύ, και είπε: «Δεν είναι
περίεργο που ο γιος μου πιστεύει όλα όσα του λες, αλλά δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια
θρησκεία ούτε στην Ιερουσαλήμ, ακόμα λιγότερο στην Δαμασκό.» Ήταν τότε, κατά την
διάρκεια της διαμονής τους στο νησί, που ο Γκονόντ πρότεινε στον Ιησού για πρώτη φορά να
πάει μαζί τους στην Ινδία, και ο Γκανίντ ενθουσιάστηκε με την σκέψη ότι ο Ιησούς μπορεί να
συμφωνούσε με αυτήν την πρόταση.

Κάτι συνέβη σε μια επίσκεψή τους στο Ωραίο Καταφύγιο που ο Γκανίντ δεν ξέχασε ποτέ¨ η
ανάμνηση αυτού του επεισοδίου πάντα τον έκανε να επιθυμεί να μπορούσε να κάνει κάτι για
να αλλάξει το σύστημα των καστών στην πατρίδα του την Ινδία. Ένας μεθυσμένος έκφυλος
επιτέθηκε σε μια δούλα στον δημόσιο δρόμο. Όταν ο Ιησούς είδε την θέση του κοριτσιού,
έτρεξε και τράβηξε την κοπέλα από την επίθεση του τρελού. Ενώ το φοβισμένο κορίτσι είχε
κρεμαστεί πάνω του, αυτός κρατούσε τον έξαλλό άνδρα σε ασφαλή απόσταση κρατώντας τον
με το δυνατό του δεξί χέρι μέχρι που ο καημένος εξαντλήθηκε να χτυπά τον αέρα με τις
θυμωμένες γροθιές του. Ο Γκανίντ αισθάνθηκε μια ισχυρή παρόρμηση να βοηθήσει τον Ιησού
σε αυτήν την κατάσταση, αλλά ο πατέρας του το απαγόρεψε. Παρόλο που δεν μιλούσαν την
γλώσσα του κοριτσιού, αυτή κατάλαβε την πράξη βοήθειάς τους και τους εκδήλωσε την
ειλικρινή ευγνωμοσύνη της όσο οι τρεις τους την πήγαιναν σπίτι της. Αυτή ήταν μια από τις
πολλές φορές που ο Ιησούς ήρθε σε προσωπική αντίθεση με έναν συνάνθρωπό του, σαν
αυτές που πάντα είχε ο Ιησούς σε όλη του την επίγεια ζωή. Αλλά εκείνο το βράδυ
δυσκολεύτηκε πολύ να εξηγήσει στον Γκανίντ γιατί δεν χτύπησε τον μεθυσμένο. Ο Γκανίντ
πίστευε ότι αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να φάει τουλάχιστον όσες ξυλιές είχε δώσει στο
κορίτσι.

Ο ΝΕΑΡΟΣ ΠΟΥ ΦΟΒΟΤΑΝ.

333
 Ενώ βρισκόντουσαν στα βουνά της Κρήτης, ο Ιησούς είχε μια μακροσκελή
συνομιλία με ένα νέο που ήταν φοβισμένος και αποθαρρυμένος. Μην μπορώντας να
νοιώσει ασφάλεια και να πάρει θάρρος συναναστρεφόμενος με τους συνανθρώπους του,
αυτός ο νέος αναζήτησε την μοναξιά των λόφων¨ είχε μεγαλώσει με ένα αίσθημα ανημποριάς
και κατωτερότητας. Αυτές οι φυσικές τάσεις του είχαν ενισχυθεί από διάφορες δύσκολες
καταστάσεις που είχε ζήσει όσο μεγάλωνε, κυρίως, η απώλεια του πατέρα του όταν ήταν
δώδεκα χρονών. Όταν συναντήθηκαν ο Ιησούς είπε: «Γεια σου φίλε μου! Γιατί είσαι τόσο
απογοητευμένος μια τέτοια όμορφη μέρα; Αν κάτι συνέβη που σε στεναχώρησε, ίσως μπορώ
να σε βοηθήσω κάπως. Όπως και να έχει θα ήταν χαρά μου να σου προσφέρω τις υπηρεσίες
μου.»

Ο νέος δεν είχε διάθεση να μιλήσει, έτσι ο Ιησούς έκανε μια δεύτερη προσπάθεια να
προσεγγίσει την ψυχή του, λέγοντας: « Καταλαβαίνω ότι ανέβηκες σε αυτούς τους λόφους
για να ξεφύγεις από τους ανθρώπους¨ έτσι, φυσικά δεν θέλεις να μιλήσεις μαζί μου, αλλά θα
ήθελα να ξέρω αν γνωρίζεις αυτούς τους λόφους¨ ξέρεις προς τα πού πάνε τα μονοπάτια; και,
μήπως θα μπορούσες να μου υποδείξεις τον καλύτερο δρόμο για την Φοινίκη;» Τώρα αυτός ο
νέος είχε εξοικειωθεί πολύ με τα βουνά, και πραγματικά έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον να πει στον
Ιησού τον δρόμο για την Φοινίκη, τόσο που χάραξε όλα τα μονοπάτια στο έδαφος και να
εξηγήσει πλήρως με κάθε λεπτομέρεια. Αλλά ξαφνιάστηκε και παραξενεύτηκε όταν ο Ιησούς
αφού τον αποχαιρέτησε και ετοιμαζόταν να φύγει, ξαφνικά γύρισε προς το μέρος του, και του
είπε: « Ξέρω πολύ καλά ότι επιθυμείς να μείνεις μόνος με την απελπισία σου¨ αλλά δεν θα
ήταν σωστό ούτε ευγενικό εκ μέρους μου αφού έλαβα μια τόσο γενναιόδωρη βοήθεια από
σένα για το πώς να πάω στη Φοινίκη, να φύγω έτσι μακριά σου, χωρίς να σκεφθώ και χωρίς
να κάνω την ελάχιστη προσπάθεια να απαντήσω στις εκκλήσεις σου για βοήθεια και
καθοδήγηση για την καλύτερη διαδρομή προς τον προορισμό σου που ψάχνεις στην καρδιά
σου όσο μένεις εδώ στα βουνά. Όπως εσύ ξέρεις τόσο καλά τα μονοπάτια για την Φοινίκη,
μιας και τα έχεις διαβεί τόσες φορές, έτσι και εγώ γνωρίζω τον δρόμο για την πόλη των
απογοητευμένων ελπίδων σου και των εμποδισμένων φιλοδοξιών σου. Και εφόσον ζήτησες
την βοήθειά μου, δεν θα σε απογοητεύσω.» Οι αντιστάσεις του νέου είχαν σχεδόν
υπερνικηθεί, αλλά κατάφερε να ψελλίσει, «Μα—δεν σου ζήτησα τίποτα». Και ο Ιησούς
ακουμπώντας το χέρι του απαλά στον ώμο του, είπε: «Όχι γιε μου, όχι με λόγια αλλά με
παρακλητικές ματιές συγκίνησες την καρδιά μου. Αγόρι μου, για κάποιον που αγαπά τους
συνανθρώπους του υπάρχει εύγλωττο κάλεσμα βοήθειας στην απελπισμένη και φοβισμένη
σου έκφραση. Κάθισε μαζί μου να σου πω τον δρόμο και τα μονοπάτια της ευτυχίας που θα
σε οδηγήσουν από τις πίκρες του εαυτού σου στις χαρές των όλο αγάπη δραστηριοτήτων
στην αδερφοσύνη των ανθρώπων και στην υπηρεσία του Θεού στον ουρανό.»

Μέχρι εκείνη την στιγμή πια, ο νέος είχε έντονη επιθυμία να μιλήσει με τον Ιησού, και
γονάτισε και ικέτευσε τον Ιησού να τον βοηθήσει, να του δείξει τον δρόμο να ξεφύγει από
τον κόσμο του των προσωπικών θλίψεων και απογοήτευσης. Είπε ο Ιησούς τότε: «Σήκω φίλε
μου! Στάσου σαν άντρας! Μπορεί να είσαι περικυκλωμένος από μικρούς εχθρούς και να σε
καθυστερούν πολλά εμπόδια, αλλά τα μεγάλα και αληθινά πράγματα και του σύμπαντος είναι
στο πλευρό σου. Ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί για να σε χαιρετήσει σαν να ήσουν ο
δυνατότερος και πλουσιότερος άνθρωπος στη γη. Κοίτα—έχεις δυνατό σώμα και δυνατούς
μυς—η σωματική σου κατάσταση είναι καλύτερη από την συνηθισμένη. Φυσικά, είναι σχεδόν
άχρηστη όσο κάθεσαι εδώ στα βουνά και να κλαις για τις ατυχίες σου, πραγματικές και
φανταστικές. Αλλά θα μπορούσες να κάνεις σπουδαία πράγματα με το σώμα σου αν πήγαινες
προς τα εκεί που βρίσκονται τα σπουδαία πράγματα και περιμένουν να γίνουν. Προσπαθείς να
ξεφύγεις από τον δυστυχισμένο σου εαυτό, αλλά αυτό δεν γίνεται. Εσύ και τα προβλήματα
της ζωής σου είσαστε αληθινοί¨ δεν μπορείς να τους ξεφύγεις όσο ζεις. Αλλά κοίταξε πάλι, το
μυαλό σου είναι καθαρό και ικανό. Το δυνατό σώμα σου έχει ένα ευφυές μυαλό να το
κατευθύνει. Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει να επιλύσει τα προβλήματά του¨ μάθε τον νου
σου να δουλεύει για σένα¨ μη δέχεσαι πια να σε κυριαρχεί ο φόβος σαν κάποιο άμυαλο

334
ζώο. Το μυαλό σου θα έπρεπε να είναι ο θαρραλέος σου σύμμαχος στην λύση των
προβλημάτων της ζωής σου, και όχι να είσαι, όπως ήσουν μέχρι τώρα, ο άθλιος φοβισμένος
δούλος και ο δέσμιος σκλάβος της απελπισίας και της ηττοπάθειας. Αλλά το πιο πολύτιμο
από όλα, το δυναμικό των πραγματικών επιτευγμάτων είναι το πνεύμα που ζει μέσα
σου, και θα δώσει τα κίνητρα και θα εμπνεύσει το νου σου να ελέγχει τον εαυτό του και θα
ενεργοποιήσει το σώμα αν το απελευθερώσεις από τα δεσμά του φόβου κι έτσι επιτρέψεις
στην πνευματική φύση σου να ξεκινήσει την απελευθέρωσή σου από τα κακά της αδράνειας
με την δυναμική παρουσία της ζωντανής πίστης. Και έπειτα, από τότε και στο εξής, αυτή η
πίστη θα κατατροπώσει τον φόβο για τους ανθρώπους με την επιβλητική παρουσία
εκείνης της νέας και κυριαρχικής αγάπης για τον συνάνθρωπο που τόσο γρήγορα θα
γεμίσει και θα ξεχυλίσει την ψυχή σου, χάρη στην γνώση που θα έχει γεννηθεί στην καρδιά
σου ότι είσαι παιδί του Θεού.

«Αυτή την μέρα, γιε μου, θα ξαναγεννηθείς, καθιερωμένος πάλι σαν άνθρωπος της πίστης,
του θάρρους, και της αφοσιωμένης υπηρεσίας στον άνθρωπο, για χάρη του Θεού. Και όταν
μέσα σου ξαναπροσαρμοστείς στην ζωή, το ίδιο θα ξαναπροσαρμοστείς και προς το
σύμπαν¨ θα έχεις γεννηθεί ξανά—από το πνεύμα—και από τότε και στο εξής όλη σου η ζωή
θα γίνει ένα θριαμβευτικό επίτευγμα. Τα προβλήματα θα σε αναζωογονούν¨ η απογοήτευση
θα σε δίνει πνοή¨ οι δυσκολίες θα είναι πρόκληση¨ και τα εμπόδια θα σου δίνουν κίνητρα.
Σήκω, νεαρέ! Αποχαιρέτησε την ζωή του δουλοπρεπή φόβου και της δειλίας. Πήγαινε γρήγορα
προς το καθήκον σου και ζήσε την ζωή σου στην σάρκα σαν ένα γιος του Θεού, σαν θνητός
αφοσιωμένος στην ευγενική υπηρεσία του ανθρώπου στην γη και προορισμένος για το
υπέροχη και αιώνια υπηρεσία προς τον Θεό στην αιωνιότητα.» Και αυτός ο νέος, ο
Ευτύχιος, έπειτα έγινε ο ηγέτης των Χριστιανών στην Κρήτη και στενός
συνεργάτης του Τίτου στις προσπάθειές του για την εμψύχωση των Κρητικών
πιστών.

Οι ταξιδιώτες είχαν πραγματικά ξεκουραστεί και ανανεωθεί όταν το μεσημέρι μιας μέρας
ετοιμάστηκαν να ξεκινήσουν για την Καρχηδόνα στην βόρεια Αφρική, αφού σταματούσαν για
δυο μέρες στην Κυρήνη. Εδώ ήταν που ο Ιησούς και ο Γκανίντ έδωσαν τις πρώτες βοήθειες
σε ένα νέο που ονομαζόταν Ρούφος, που είχε τραυματιστεί από την κατάρρευση μιας
φορτωμένης βοϊδάμαξας. Τον μετέφεραν σπίτι του στην μητέρα του, και ο πατέρας του, ο
Σίμων, τότε ούτε που μπορούσε να φανταστεί ότι ο άνδρας του οποίου μετέφερε
τον σταυρό μετά από εντολή ενός Ρωμαίου στρατιώτη, ήταν ο ξένος που κάποτε
είχε γίνει φίλος με τον γιο του.

.....

Πέρασαν πολλές μέρες στην Νικόπολη, την πόλη την οποία είχε ιδρύσει ο Αύγουστος
περίπου πριν από πενήντα χρόνια σαν την «πόλη της νίκης» για να τιμήσει την μνήμη της
μάχης στο Άκτιο, μιας και αυτός ήταν ο τόπος που είχε στρατοπεδεύσει πριν την μάχη.
Έμειναν στο σπίτι κάποιου Ιεραμή, ενός Έλληνα προσήλυτου στην Ιουδαϊκή πίστη, που είχαν
γνωρίσει στο πλοίο. Ο Απόστολος Παύλος πέρασε όλο το χειμώνα με τον γιο του Ιεραμή στο
ίδιο σπίτι όταν βρισκόταν εκεί για το τρίο ιεραποστολικό του ταξίδι. Από την Νικόπολη έφυγαν
με το ίδιο πλοίο για την Κόρινθο, την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Αχαίας.

ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ

335
Τους δεκαοκτώ μήνες που ο Παύλος κήρυσσε στην Κόρινθο, με την βοήθεια
αργότερα του Σίλα και του Τιμόθεου, συνάντησε πολλούς άλλους που είχαν
διδαχθεί από τον «Εβραίο δάσκαλο του γιου ενός Ινδού εμπόρου.»

Στην Κόρινθο συνάντησαν ανθρώπους κάθε φυλής και από τις πέντε ηπείρους. Μετά από
την Αλεξάνδρεια και την Ρώμη, ήταν η πιο κοσμοπολίτικη πόλη της αυτοκρατορίας της
Μεσογείου. Υπήρχαν πολλά για να προσελκύσουν την προσοχή κάποιου σε αυτήν την πόλη,
και ο Γκανίντ ποτέ δεν βαρέθηκε να επισκέπτεται την ακρόπολη που βρισκόταν σε ύψος
περίπου δύο χιλιάδων ποδιών πάνω από την θάλασσα. Επίσης περνούσε πολύ από τον
ελεύθερο χρόνο του στην συναγωγή και στο σπίτι του Κρίσπου. Στην αρχή σοκαρίστηκε,
αλλά μετά γοητεύτηκε, από την θέση της γυναίκας στην Εβραϊκή οικογένεια¨ ήταν μια
αποκάλυψη για αυτόν τον νεαρό Ινδό.

Ο Ιησούς και ο Γκανίντ ήταν συχνά καλεσμένοι και σε ένα άλλο Εβραϊκό σπίτι, του Ιούστου,
ενός ευσεβούς εμπόρου, που έμενε δίπλα στην συναγωγή. Και πολλές φορές, αργότερα, όταν
ο Απόστολος Παύλος διέμεινε σε αυτό το σπίτι, άκουσε την εξιστόρηση εκείνων των
συζητήσεων με τον νεαρό Ινδό και τον Εβραίο δάσκαλό του, ενώ και ο Παύλος και ο Ιούστος
αναρωτιόντουσαν τι απέγινε ένας τόσο σοφός και λαμπρός Εβραίος δάσκαλος.

Όταν ήταν στην Ρώμη, ο Γκανίντ παρατήρησε ότι ο Ιησούς αρνιόταν να πάει μαζί τους στα
δημόσια λουτρά. Ένα βράδυ καθώς περπατούσαν στην Κόρινθο εκεί που το τείχος της
ακρόπολης έφτανε κάτω στην θάλασσα, τους πλησίασαν δύο κοινές γυναίκες. Ο Γκανίντ
πίστευε, πολύ σωστά, ότι ο Ιησούς ήταν άνθρωπος με υψηλές αρχές, και ότι απεχθανόταν
κάθε τι που ήταν ακάθαρτο ή είχε την χροιά του κακού¨ γι αυτό μίλησε σκληρά σε αυτές τις
γυναίκες και τις έδιωξε με άσχημο τρόπο. Όταν ο Ιησούς το είδε αυτό, είπε στον Γκανίντ:
«Μπορεί να έχεις καλό σκοπό, αλλά δεν πρέπει να μιλάς έτσι στα παιδιά του Θεού, ακόμα και
αν έτυχε να βρίσκονται σε πλάνη. Ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε αυτές τις γυναίκες;
Μήπως γνωρίζεις τις περιστάσεις που τις οδήγησαν να καταφύγουν σε αυτήν την μέθοδο για
να κερδίσουν τα προς το ζην; Ας σταματήσουμε εδώ να κουβεντιάσουμε για αυτά τα
θέματα.» Οι εταίρες εξεπλάγησαν με αυτά που είπε περισσότερο από τον Γκανίντ.

Καθώς στεκόντουσαν εκεί κάτω από το φως του φεγγαριού, ο Ιησούς έλεγε: « Μέσα σε
κάθε ανθρώπινο νου ζει ένα θεϊκό πνεύμα, το δώρο του Πατέρα στον ουρανό. Αυτό το καλό
πνεύμα πάντα αγωνίζεται να μας οδηγήσει στον Θεό, να μας βοηθήσει να βρούμε τον Θεό και
να γνωρίσουμε τον Θεό¨ αλλά μέσα στους θνητούς βρίσκονται και άλλες σωματικές τάσεις
που ο Δημιουργός έβαλε εκεί για το καλό των ανθρώπων και της φυλής. Τώρα, πολλές φορές,
οι άνδρες και οι γυναίκες μπερδεύονται στις προσπάθειές τους να καταλάβουν τους εαυτούς
τους και να καταπιαστούν με τις πολλαπλές δυσκολίες να ζήσουν σε ένα κόσμο που
κυριαρχείται από τον εγωισμό και την αμαρτία. Νομίζω, Γκανίντ, ότι καμία από αυτές τις
γυναίκες δεν είναι εκούσια διεφθαρμένη. Καταλαβαίνω από τα πρόσωπά τους ότι έχουν
νοιώσει πολύ πίκρα¨ υπόφεραν πολλά στα χέρια μιας πολύ σκληρής μοίρας¨ δεν είχαν σκοπό
τους να επιλέξουν αυτόν τον τρόπο ζωής¨ από αποθάρρυνση και απελπισία, παραδόθηκαν
στις πιέσεις της στιγμής και δέχτηκαν αυτό τον αποκρουστικό τρόπο για να βγάζουν τα προς
το ζην, μην μπορώντας να βρουν καλύτερο τρόπο για να βγουν από μια απελπιστική
κατάσταση. Γκανίντ, μερικοί άνθρωποι είναι πραγματικά κακοί μέσα στην καρδιά τους¨
σκόπιμα επιλέγουν να κάνουν κακά πράγματα, μα πες μου, όταν κοιτάς αυτά τα δακρυσμένα
πρόσωπα, βλέπεις τίποτα κακό ή διεστραμμένο;» Και όταν ο Ιησούς σταμάτησε περιμένοντας
την απάντησή του, η φωνή του Γκανίντ κόμπιαζε καθώς ψέλλιζε την απάντησή του: «Όχι,

336
Δάσκαλε, δεν βλέπω. Και ζητώ συγνώμη για την αγένειά μου προς αυτές—λαχταρώ για την
συγχώρεσή τους.» Τότε είπε ο Ιησούς: «Και εγώ σου λέγω εκ μέρους τους πως σε έχουν
συγχωρέσει όπως μιλώ και εκ μέρους του Πατέρα μου στον ουρανό πως τις έχει συγχωρέσει.
Τώρα όλοι σας ελάτε μαζί μου στο σπίτι ενός φίλου όπου θα πιούμε κάτι δροσιστικό και θα
σχεδιάσουμε κάποια νέα και καλύτερη ζωή από δω και πέρα.» Μέχρι εκείνη την στιγμή οι
παραξενεμένες γυναίκες δεν είχαν προφέρει ούτε λέξη¨ κοίταξαν η μια την άλλη και σιωπηλά
ακολούθησαν τους άνδρες.

Φανταστείτε την έκπληξη της γυναίκας του Ιούστου όταν, τόσο προχωρημένη ώρα
εμφανίστηκε ο Ιησούς με τον Γκανίντ και αυτές τις δύο ξένες, λέγοντας: «Θα μας
συγχωρήσετε που ήρθαμε τόσο αργά, αλλά ο Γκανίντ και εγώ επιθυμήσαμε να βάλουμε κάτι
στο στόμα μας, και θα θέλαμε να το μοιραστούμε με αυτές τις νέες φίλες μας, που επίσης
έχουν ανάγκη τροφής¨ και εκτός από όλα αυτά, ερχόμαστε σε σας με την σκέψη ότι θα
ενδιαφερόσαστε να δώσετε και εσείς να συζητήσουμε για να βρούμε τον καλύτερο τρόπο για
να κάνουν μια νέα αρχή στην ζωή τους. Μπορούν να σας πουν την ιστορία τους, αλλά εγώ
συμπεραίνω ότι έχουν περάσει πολλά, και η παρουσία τους εδώ από μόνη της είναι απόδειξη
πόσο λαχταρούν να γνωρίσουν καλούς ανθρώπους, και πόσο πρόθυμα θα αγκαλιάσουν την
ευκαιρία να δείξουν σε όλο τον κόσμο—και ακόμα και στους αγγέλους του ουρανού—πόσο
γενναίες και ευγενείς μπορούν να γίνουν.»

Όταν η Μάρθα, η γυναίκα του Ιούστου είχε σερβίρει το φαγητό στο τραπέζι, ο Ιησούς,
φεύγοντας ξαφνικά, είπε: «Καθώς είναι αργά, και ο πατέρας του νέου θα μας περιμένει, σας
παρακαλούμε να μας συγχωρέσετε ενώ αφήνουμε εσάς εδώ—τρεις γυναίκες—τα αγαπημένα
παιδιά του Ύψιστου. Και θα προσευχηθώ για την πνευματική σας καθοδήγηση όσο κάνετε
σχέδια για μια νέα καλύτερη ζωή στην γη και την αιώνια ζωή πέρα από εδώ.»

Αρκετές φορές στο σπίτι του Κρίσπου, ο Ιησούς και ο Γκανίντ συνάντησαν κάποιον Γάϊο, που
αργότερα έγινε πιστός υποστηρικτής του Παύλου. Όλους αυτούς τους δύο μήνες στην
Κόρινθο συζήτησαν προσωπικά με πλήθος αξιόλογων ανθρώπων, και το
αποτέλεσμα όλων αυτών των φαινομενικά τυχαίων συναντήσεων ήταν πιο πολλοί
από τους μισούς να γίνουν αργότερα μέλη της Χριστιανικής κοινότητας.

Όταν ο Παύλος πήγε για πρώτη φορά στην Κόρινθο, δεν σκόπευε να μείνει για πολύ. Αλλά
δεν γνώριζε πόσο καλά ο Εβραίος δάσκαλος είχε προετοιμάσει το έδαφος για το έργο του. Και
ακόμα, ανακάλυψε ότι ήδη είχε ξεσηκωθεί μεγάλο ενδιαφέρον από τον Ακίλα και την
Πρισίλλα, ο Ακίλας ήταν ένας από τους Κυνικούς με τους οποίους ο Ιησούς είχε έρθει σε
επαφή στην Ρώμη. Αυτό το ζευγάρι ήταν Ιουδαίοι πρόσφυγες από την Ρώμη ,και πολύ
σύντομα αγκάλιασαν τις διδασκαλίες του Παύλου. Έζησε μαζί τους και εργάστηκε μαζί τους,
γιατί ήταν και αυτοί κατασκευαστές σκηνών. Εξαιτίας αυτών των περιστάσεων ο Παύλος
παράτεινε την παραμονή του στην Κόρινθο.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ.

337
Ο Ιησούς και ο Γκανίντ είχαν και άλλες ενδιαφέρουσες εμπειρίες στην Κόρινθο. Κουβέντιασαν
από κοντά με μεγάλο αριθμό προσώπων που κέρδισαν πολλά από την διδασκαλία του Ιησού.

Στον μυλωνά δίδαξε να αλέθει τους σπόρους της αλήθειας στον μύλο της ζωντανής
εμπειρίας για να μπορεί έτσι να παραδίδει τα δύσκολα πράγματα της θεϊκής ζωής έτοιμα και
αποδεκτά ακόμα και από τους αδύναμους και τους διστακτικούς συνανθρώπους του.

Στον Ρωμαίο εκατόνταρχο είπε: «Να δίνεις στον Καίσαρα τα πράγματα που είναι του
Καίσαρα και στον Θεό τα πράγματα που είναι του Θεού. Η αληθινή υπηρεσία προς τον Θεό
και η πιστή υπηρεσία προς τον Καίσαρα δεν συγκρούονται εκτός και αν ο Καίσαρ τολμήσει να
διεκδικήσει για τον εαυτό του πράγματα που ανήκουν στην Θεότητα. Η πίστη προς τον Θεό,
αν κάποια στιγμή τον γνωρίσεις, θα σε κάνει ακόμα περισσότερο πιστό και νομοταγή στην
αφοσίωσή σου προς έναν άξιο αυτοκράτορα.»

Στον πρόθυμο ηγέτη της Μιθραϊκής δοξασίας είπε: «Καλά κάνεις που ψάχνεις για μια
θρησκεία αιώνιας σωτηρίας, αλλά σφάλλεις που αναζητάς μια τέτοια λαμπρή αλήθεια σε
μυστήρια φτιαγμένα από τους ανθρώπους και στις ανθρώπινες φιλοσοφίες. Δεν γνωρίζεις ότι
το μυστήριο της αιώνιας σωτηρίας κατοικεί μέσα στην δική σου ψυχή; Δεν γνωρίζεις ότι ο
Θεός του ουρανού έχει στείλει το πνεύμα του να ζήσει μέσα σου, και ότι αυτό το πνεύμα θα
οδηγήσει όλους τους θνητούς θεοσεβούμενους και λάτρεις της αλήθειας σε αυτή την ζωή και
μέσα από την θύρα του θανάτου προς τα αιώνια ύψη του φωτός όπου ο θεός περιμένει να
υποδεχτεί τα παιδιά του; Και ποτέ μην ξεχνάς: Εσείς που γνωρίζετε τον Θεό είσαστε οι υιοί
του Θεού αν ειλικρινά επιθυμείτε να γίνετε σαν αυτόν.»

Στον δάσκαλο της Επικουρικής φιλοσοφίας είπε: «καλά κάνεις που διαλέγεις το
καλύτερο και εκτιμάς το καλό, αλλά είσαι σοφός όταν αποτυγχάνεις να διακρίνεις τα
σπουδαιότερα πράγματα της θνητής ζωής που περιλαμβάνονται στις πνευματικές σφαίρες που
προέρχονται από την συνειδητοποίηση της παρουσίας του Θεού στην ανθρώπινη καρδιά; Το
πιο σπουδαίο πράγμα σε όλη την ανθρώπινη ζωή είναι η συνειδητοποίηση της γνώσης του
Θεού του οποίου το πνεύμα ζει μέσα σου και επιζητά να σε οδηγήσει μπροστά σε εκείνο το
μακρινό και σχεδόν ατελείωτο ταξίδι της επίτευξης της προσωπικής παρουσίας του κοινού μας
Πατέρα, τον Θεό όλης της δημιουργίας, τον Κύριο των συμπάντων.»

Στον Έλληνα εργολάβο και οικοδόμο είπε: «Φίλε μου, όπως κτίζεις τις υλικές
κατασκευές των ανθρώπων, καλλιέργησε και έναν πνευματικό χαρακτήρα παρόμοιο με το θείο
πνεύμα μέσα στην ψυχή σου. Μην αφήνεις την επιτυχία σου σαν προσωρινός κτίστης να
ξεπεράσει την επίτευξή σου σαν πνευματικός γιος της βασιλείας των ουρανών. Ενώ κτίζεις τα
μέγαρα του χρόνου για κάποιον άλλο, μην παραμελείς να κατοχυρώνεις τον τίτλο σου στα
κτίρια της αιωνιότητας για τον εαυτό σου. Πάντα να θυμάσαι, ότι υπάρχει μια πόλη της οποίας
τα θεμέλια είναι η δικαιοσύνη και η αλήθεια, και της οποίας ο κατασκευαστής και κτίστης είναι
ο Θεός.»

338
 Στον Ρωμαίο δικαστή είπε: «Όπως κρίνεις τους ανθρώπους, να θυμάσαι ότι και για σένα
θα έρθει κάποια μέρα που θα κριθείς στο εδώλιο των Κυβερνητών ενός σύμπαντος. Να κρίνεις
δίκαια, ακόμα και με έλεος, ακόμα όπως και εσύ θα παρακαλάς για έλεος στα χέρια του
Ανώτατου Ρυθμιστή. Να κρίνεις όπως θα ήθελες να σε κρίνουν κάτω από παρόμοιες
περιστάσεις, και να καθοδηγείσαι έτσι από το πνεύμα του νόμου όσο και από το γράμμα του.
Και όπως εσύ θα απονέμεις την δικαιοσύνη με καλοσύνη κάτω από το φως της ανάγκης
εκείνων που έρχονται ενώπιόν σου, έτσι και εσύ θα έχεις το δικαίωμα να περιμένεις κρίση
μετριασμένη από το έλεος όταν κάποια στιγμή σταθείς ενώπιον του Δικαστή όλης της γης.»

Στην οικοδέσποινα του Ελληνικού πανδοχείου είπε: «Να προσφέρεις την φιλοξενία
σου σαν να έχεις να κάνεις με τα παιδιά του Ύψιστου. Εξύψωσε τον καθημερινό σου μόχθο
στα υψηλά επίπεδα μιας ωραίας τέχνης μέσα από την αυξανόμενη συνειδητοποίηση ότι
προσφέρεις στον Θεό μέσα από τα πρόσωπα στα οποία κατοικεί το πνεύμα του το οποίο έχει
κατέλθει να ζήσει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, αναζητώντας έτσι να αναμορφώσει τον
νου τους και να οδηγήσει τις ψυχές τους προς την γνώση του Παραδείσιου Πατέρα όλων
αυτών των χαρισμάτων του θεϊκού πνεύματος.»

Ο Ιησούς είχε πολλές συνομιλίες με έναν Κινέζο έμπορο. Αποχαιρετώντας τον, τον
συμβούλεψε: «Να λατρεύεις μόνο τον Θεό, που είναι ο αληθινός πνευματικός σου πρόγονος.
Να θυμάσαι ότι το πνεύμα του Πατέρα ζει πάντα μέσα σου και πάντα δείχνει την κατεύθυνση
της ψυχής προς τα ουράνια. Αν ακολουθήσεις τις υποσυνείδητες καθοδηγήσεις αυτού του
αθάνατου πνεύματος, είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσεις στον εξυψωμένο δρόμο της εύρεσης
του Θεού. Και όταν πραγματοποιήσεις την επίτευξη του Πατέρα στον ουρανό, θα είναι επειδή
αναζητώντας τον γινόσουνα όλο και περισσότερο σαν αυτόν. Γι αυτό στο αντίο Τσαγκ, και
αυτό μόνο για μια περίοδο, γιατί θα ξανασυναντηθούμε στους κόσμους του φωτός όπου ο
Πατέρας των πνευματικών ψυχών έχει παραχωρήσει πολλές υπέροχες στάσεις για εκείνους
που πηγαίνουν προς τον Παράδεισο.»

Στον ταξιδιώτη από την Βρετανία είπε: «Αδερφέ μου, καταλαβαίνω ότι αναζητάς την
αλήθεια, και σου θυμίζω ότι το πνεύμα του Πατέρα όλης της αλήθειας μπορεί να κατοικεί
μέσα σου. Προσπάθησες ποτέ ειλικρινά να κουβεντιάσεις με το πνεύμα που κατοικεί μέσα
στην ψυχή σου; Κάτι τέτοιο είναι πραγματικά δύσκολο και σπάνια συνειδητοποιείς ότι το
πέτυχες¨ αλλά κάθε ειλικρινής προσπάθεια του υλικού νου να επικοινωνήσει με αυτό το
εσωτερικά διαμένον πνεύμα έχει και κάποια επιτυχία, μολονότι η πλειοψηφία όλων των
παρόμοιων μεγαλειωδών ανθρώπινων εμπειριών πρέπει να παραμείνει για πολύ σαν
υπερσυνειδητή καταγραφή στις ψυχές αυτών των θνητών που γνωρίζουν τον Θεό.»

Στον δραπέτη νεαρό ο Ιησούς είπε: «Να θυμάσαι ότι υπάρχουν δύο πράγματα από τα
οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις—ο Θεός και ο εαυτός σου. Όπου και να πας, παίρνεις μαζί σου
τον εαυτό σου και το πνεύμα του ουράνιου Πατέρα που διαμένει μέσα στην καρδιά σου. Γιε
μου σταμάτα να αυταπατάσαι¨ κάθισε να αντιμετωπίσεις με θάρρος τα γεγονότα της ζωής¨
βασίσου στην ασφάλεια που σου δίνει το γεγονός ότι είσαι γιο τους Θεού και στην βεβαιότητα
της αιώνιας ζωής, όπως σου έχω πει. Από σήμερα να βάλεις σκοπό σου να γίνεις πραγματικός
άνδρας, ένας άνδρας αποφασισμένος να αντιμετωπίσει την ζωή γενναία και έξυπνα.»

339
 Στον καταδικασμένο κακοποιό είπε στην τελευταία του ώρα: «Αδερφέ μου, έπεσες σε
κακούς καιρούς. Έχασες τον δρόμο σου¨ εμπλάκηκες στα γρανάζια του εγκλήματος. Μιλώντας
μαζί σου καταλαβαίνω ότι δεν εννοούσες να κάνεις αυτό το πράγμα που θα σου κοστίσει την
προσωρινή σου ζωή. Αλλά όμως έκανες αυτό το κακό, και οι συνάνθρωποί σου σε έκριναν
ένοχο¨ σε καταδίκασαν σε θάνατο. Εσύ ή εγώ μπορεί να μην αρνηθούμε το δικαίωμα της
αυτό- άμυνας κατ’ επιλογήν. Δεν φαίνεται να υπάρχει τρόπος να αποφύγεις ανθρώπινα την
ποινή της πράξης σου. Οι συνάνθρωποί σου σε έκριναν από αυτό που έκανες, αλλά υπάρχει
ένας Δικαστής στον οποίο μπορείς να προσφύγεις για συγχώρεση, και ο οποίος θα σε κρίνει
από τα αληθινά σου κίνητρα και τις καλύτερές σου προθέσεις. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι να
συναντήσεις την κρίση του Θεού αν η μετάνοιά σου είναι γνήσια και η πίστη σου ειλικρινής.
Το γεγονός ότι το σφάλμα σου προκάλεσε την καταδίκη σου σε θάνατο από τους ανθρώπους
δεν προκαταλαμβάνει την ευκαιρία που θα έχει η ψυχή σου να κριθεί δίκαια και να απολαύσει
το έλεος στα ουράνια δικαστήρια.»

Ο Ιησούς απόλαυσε πολλές προσωπικές συνομιλίες με έναν μεγάλο αριθμό πεινασμένων

ψυχών, πάρα πολλές για να μπορέσουμε να βρούμε χώρο να τις καταγράψουμε όλες εδώ. Οι
τρεις ταξιδιώτες απόλαυσαν την παραμονή τους στην Κόρινθο. Εκτός από την Αθήνα, που
ήταν πιο γνωστή σαν μορφωτικό κέντρο, η Κόρινθος ήταν η πιο σημαντική πόλη στην Ελλάδα
εκείνους τους Ρωμαϊκούς καιρούς, και η δίμηνη παραμονή τους σε αυτό το ακμάζον εμπορικό
κέντρο τους χάρισε πολλές ευκαιρίες και για τους τρεις τους για να αποκτήσουν πολλές
πολύτιμες εμπειρίες. Η παραμονή τους σε αυτήν την πόλη ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες
από όλες τις στάσεις τους στον δρόμο της επιστροφής από την Ρώμη.

Ο Γκονόντ είχε πολλές δουλειές στην Κόρινθο, αλλά τελικά οι δουλειές του τελείωσαν, και
ετοιμάστηκαν να πάνε στην Αθήνα. Ταξίδεψαν με ένα μικρό πλοίο που μπορούσε να
μεταφερθεί στην ξηρά πάνω σε μια άμαξα από το ένα από τα λιμάνια της Κορίνθου μέχρι το
άλλο, μια απόσταση δέκα μιλίων.

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ—ΔΙΑΛΕΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ.

Σύντομα έφτασαν στο παλαιό κέντρο της Ελληνικής επιστήμης και μάθησης, και ο Γκανίντ
ήταν ενθουσιασμένος με την σκέψη ότι θα πήγαινε στην Αθήνα, που ήταν στην Ελλάδα
γενικότερα, το πολιτιστικό κέντρο της κάποτε Αλεξανδρινής αυτοκρατορίας, που είχε
επεκτείνει τα σύνορά της ακόμα και μέχρι την δική του χώρα την Ινδία. Ο Γκονόντ είχε
δουλειές εκεί, έτσι πέρασε τον περισσότερο χρόνο του με τον Ιησού και τον Γκανίντ,
πηγαίνοντας να δουν πολλά ενδιαφέροντα μέρη και ακούγοντας ενδιαφέρουσες συζητήσεις
του νεαρού με τον πολύξερο δάσκαλό του.

Ένα μεγάλο πανεπιστήμιο βρισκόταν ακόμα σε άνθηση στην Αθήνα, και οι τρεις τους έκαναν
συχνές επισκέψεις στις αίθουσες των μαθημάτων του. Ο Ιησούς και ο Γκανίντ είχαν συζητήσει
διεξοδικά τις διδασκαλίες του Πλάτωνα όταν παρακολουθούσαν τις διαλέξεις στο μουσείο της
Αλεξάνδρειας. Όλοι απόλαυσαν την Ελληνική τέχνη, παραδείγματα της οποίας βρισκόντουσαν
ακόμα διασκορπισμένα στην πόλη.

340
 Και ο πατέρας και ο γιος απόλαυσαν ιδιαίτερα την συζήτηση για την επιστήμη που είχε ο
Ιησούς στο πανδοχείο τους ένα βράδυ με έναν Έλληνα φιλόσοφο. Αφού αυτός ο σχολαστικός
είχε μιλήσει για σχεδόν τρεις ώρες, και όταν τελείωσε την διάλεξή του, ο Ιησούς, σε μοντέρνα
φρασεολογία, είπε:

« Οι επιστήμονες μπορεί κάποια μέρα να μετρήσουν την ενέργεια, τις εκδηλώσεις

της ισχύος, της βαρύτητας του φωτός, και του ηλεκτρισμού, αλλά αυτοί οι ίδιοι
επιστήμονες ποτέ δεν θα μπορέσουν (επιστημονικά) να σου πουν τι είναι αυτά τα
συμπαντικά φαινόμενα. Η επιστήμη ασχολείται με τις δραστηριότητες της φυσικής
ενέργειας¨ η θρησκεία ασχολείται με αιώνιες αξίες. Η αληθινή φιλοσοφία
αναπτύσσεται από την σοφία που βάζει τα δυνατά της να συσχετίσει αυτές τις
ποσοτικές και ποιοτικές παρατηρήσεις. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος ο απλά φυσικός
επιστήμονας να προσβληθεί με την μαθηματική υπερηφάνεια και τον στατιστικό
εγωισμό, χωρίς να αναφέρουμε βέβαια την πνευματική τύφλωση.

Η λογική έχει αξία στον υλικό κόσμο, και τα μαθηματικά είναι αξιόπιστα όταν
περιορίζονται στην εφαρμογή τους στα φυσικά πράγματα¨ αλλά δεν πρέπει να
θεωρούνται εντελώς αξιόπιστα ή αλάνθαστα όταν εφαρμόζονται στα προβλήματα
της ζωής. Η ζωή περιλαμβάνει φαινόμενα που δεν εξ ολοκλήρου υλικά. Η
αριθμητική λέει ότι, αν ένας άνθρωπος μπορεί να κουρέψει ένα πρόβατο σε δέκα
λεπτά, δέκα άνθρωποι θα μπορούσαν να το κουρέψουν σε ένα λεπτό. Αυτό είναι
σωστά μαθηματικά, αλλά δεν είναι αλήθεια, γιατί οι δέκα άνθρωποι δεν θα
μπορούσαν να το κάνουν¨ θα έμπαιναν ο ένας στα πόδια του άλλου τόσο άσχημα
που η δουλειά θα καθυστερούσε πολύ.

Τα μαθηματικά ισχυρίζονται ότι, αν ένα πρόσωπο αντιπροσωπεύει κάποια

συγκεκριμένη μονάδα νοητικής και ηθικής αξίας, τότε δέκα πρόσωπα θα πρέπει να
αντιπροσωπεύουν δέκα φορές αυτήν την αξία. Αλλά αφού μιλάμε για την
ανθρώπινη προσωπικότητα, θα ήταν πιο κοντά στην αλήθεια να λέγαμε ότι ένας
τέτοιος συσχετισμός προσωπικοτήτων είναι ένα ποσό που ισούται με το
τετράγωνο του αριθμού των προσωπικοτήτων που παίρνουν μέρος στην εξίσωση,
παρά το απλό αριθμητικό σύνολο. Μια κοινωνική ομάδα ανθρώπινων υπάρξεων σε
συντονισμένη εργασιακή αρμονία αντιπροσωπεύει μια δύναμη κατά πολύ
μεγαλύτερη από το απλό σύνολο των τμημάτων του.

Η ποσότητα μπορεί να αναγνωριστεί σαν γεγονός, γινόμενη έτσι μια επιστημονική

ομοιομορφία. Η ποιότητα, αφού είναι θέμα νοητικής επεξεργασίας,
αντιπροσωπεύει μια εκτίμηση αξιών, και πρέπει, γι αυτό να παραμείνει ένα βίωμα
του ατόμου. Όταν η επιστήμη και η θρησκεία γίνουν λιγότερο δογματικές και πιο
ανεκτικές στην κριτική, η φιλοσοφία τότε θα αρχίσει να επιτυγχάνει την ενότητα
στην νοητική κατανόηση του σύμπαντος.

Υπάρχει ενότητα στο κοσμικό σύμπαν αν μόνο μπορέσεις να διακρίνεις πως

δουλεύει στην πραγματικότητα. Το πραγματικό σύμπαν είναι φιλικό σε κάθε παιδί
του αιώνιου Θεού. Το πραγματικό πρόβλημα είναι: Πως μπορεί ο πεπερασμένος
νους του ανθρώπου να πετύχει μια λογική, αληθινή, και αντίστοιχη ενότητα
σκέψης; Αυτή η κατάσταση του νου που γνωρίζει το σύμπαν μπορεί να επιτευχθεί
μόνο αν γίνει αντιληπτό ότι το ποσοτικό γεγονός και η ποιοτική αξία έχουν κοινή

341
αιτία στον Παραδείσιο Πατέρα. Μια τέτοια αντίληψη της πραγματικότητας αποδίδει
μια ευρύτερη εμβάθυνση στην σκόπιμη ενότητα των συμπαντικών φαινομένων¨
αποκαλύπτει ακόμα ένα πνευματικό στόχο προοδευτικής προσωπικής επίτευξης.
Και αυτή είναι μια έννοια ενότητας που μπορεί να διαισθανθεί τον αμετάβλητο
φόντο ενός ζώντος σύμπαντος απρόσωπων σχέσεων που αλλάζουν διαρκώς και
των εξελισσόμενων προσωπικών σχέσεων.

Η ύλη και το πνεύμα και η κατάσταση που βρίσκεται ενδιάμεσά τους είναι τρία
αλληλένδετα και αλληλοσυνδεδεμένα επίπεδα της αληθινής ενότητας του
πραγματικού σύμπαντος. Άσχετα με το πόσο αποκλίνοντα μπορεί να δείχνουν τα
συμπαντικά φαινόμενα γεγονότων και αξιών, είναι, παρόλα αυτά, ενοποιημένα στο
Υπέρτατο.

Η πραγματικότητα της υλικής ύπαρξης αποδίδεται στην μη αναγνωρισμένη

ενέργεια καθώς και στην ορατή ύλη. Όταν οι ενέργειες του σύμπαντος
επιβραδύνονται τόσο ώστε απαιτείται ο αναγκαίος βαθμός κίνησης, τότε, κάτω από
ευνοϊκές συνθήκες, αυτές ακριβώς οι ενέργειες γίνονται μάζα. Και ας μην ξεχνάμε,
ότι ο νους που μπορεί από μόνος του να αντιληφθεί την παρουσία των προφανών
αληθειών είναι επίσης και ο ίδιος πραγματικός. Και η βασική αιτία αυτού του
σύμπαντος ενεργειακής μάζας, νου, και πνεύματος, είναι αιώνια—υπάρχει και
συνίσταται στην φύση και στις αντιδράσεις του Συμπαντικού Πατέρα και των
απόλυτων ομότιμών του».

Όλοι έμειναν άναυδοι με τα λόγια του Ιησού, και όταν ο Έλληνας ετοιμάστηκε να φύγει,
είπε: «Επιτέλους τα μάτια μου είδαν έναν Εβραίο που σκέφτεται κάτι πέρα από την φυλετική
υπεροχή και μιλά και για κάτι άλλο από την θρησκεία.» Και αποσύρθηκαν για την νύχτα.

Η παραμονή τους στην Αθήνα ήταν ευχάριστη και ωφέλιμη, αλλά δεν ήταν
ιδιαίτερα καρποφόρα από ανθρώπινες επαφές. Πάρα πολλοί Αθηναίοι εκείνων των
ημερών ήταν είτε πνευματικά περήφανοι για την φήμη που είχαν παλιά ή ήταν
νοητικά ανόητοι και αδαείς, σαν απόγονοι των κατώτερων σκλάβων εκείνων των
παλαιότερων περιόδων όταν υπήρχε δόξα στην Ελλάδα και σοφία στο μυαλό των
ανθρώπων της. Ακόμα και τότε, υπήρχαν ακόμα πολλά πρόθυμα πνεύματα
ανάμεσα στους πολίτες της Αθήνας. ***

342
 Η βάπτιση του Ιησού

ΕΓΓΡΑΦΟ 136 - Η ΒΑΠΤΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΡΕΣ.

Αποσπάσματα

(Ο Ιησούς ήταν σχεδόν τριάντα ενός έτους και μισό όταν βαπτίστηκε. Ενώ ο Λουκάς λέει ότι ο Ιησούς
βαπτίστηκε στο δέκατο πέμπτο έτος της βασιλείας του Τιβέριου Καίσαρα, που ήταν το 29 μ.Χ εφόσον
ο Αύγουστος πέθανε το 14 μ.Χ, θα έπρεπε να θυμηθούμε ότι ο Τιβέριος ήταν συναυτοκράτορας με τον
Αύγουστο για δυόμισι χρόνια πριν τον θάνατο του Αύγουστου, και έκοψε νομίσματα προς τιμή του τον
Οκτώβριο του 11 μ. Χ. Ο δέκατος πέμπτος χρόνος της κανονικής βασιλείας του ήταν, λοιπόν, ακριβώς
το 26 μ. Χ, τότε που βαπτίστηκε ο Ιησούς. Και αυτή επίσης ήταν η χρονιά που άρχισε η ηγεμονία του
Πόντιου Πιλάτου σαν κυβερνήτης της Ιουδαίας.)

2. Η ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ.

Ο Ιησούς βαπτίστηκε όταν το κήρυγμα του Ιωάννη βρισκόταν στο αποκορύφωμά του, όταν
η Παλαιστίνη φλεγόταν από ανυπομονησία για το μήνυμά του «η βασιλεία των Θεού
πλησιάζει» όταν όλος ο Εβραϊκός κόσμος ήταν απασχολημένος σε σοβαρή και αυτό-εξέταση.
Η Εβραϊκή αίσθηση της φυλετικής αλληλεγγύης ήταν πολύ ισχυρή. Οι Εβραίοι πίστευαν ότι όχι
μόνο οι αμαρτίες των πατέρων τους επηρέαζαν τα παιδιά τους, αλλά και ότι η αμαρτία ενός
ατόμου θα μπορούσε να καταραστεί ένα ολόκληρο έθνος. Έτσι, όλοι που βαπτιζόντουσαν από
τον Ιωάννη, δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους ενόχους κάποιων συγκεκριμένων αμαρτιών
τις οποίες κατηγορούσε ο Ιωάννης. Πολλοί πιστοί βαπτιζόντουσαν από τον Ιωάννη για το
καλό του Ισραήλ. Φοβόντουσαν μήπως κάποια αμαρτία που δεν γνώριζαν θα μπορούσε να
καθυστερήσει τον ερχομό του Μεσσία. Αισθανόντουσαν ότι ανήκαν σε ένα ένοχο και
καταραμένο από αμαρτίες έθνος, και παρουσιαζόντουσαν για βάπτιση για να προσφέρουν κάτι
στην φυλετική μετάνοια του έθνους τους. Έτσι είναι φανερό ότι ο Ιησούς δεν βαπτίστηκε από
τον Ιωάννη για να τελέσει μια τελετουργία μετάνοιας ή για την άφεση αμαρτιών. Δεχόμενος
την βάπτιση από τα χέρια του Ιωάννη, ο Ιησούς ακολουθούσε μόνο το παράδειγμα των
πολλών ευσεβών Ισραηλιτών.

Όταν ο Ιησούς από την Ναζαρέτ κατέβηκε στον Ιορδάνη για να βαπτιστεί, ήταν
ένας θνητός της υλικής σφαίρας που είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της
ανθρώπινης εξελικτικής ανόδου σε όλα τα θέματα τα σχετικά με την κατάκτηση
του νου και την ταύτιση με το πνεύμα.

Στάθηκε εκεί στον Ιορδάνη, εκείνη την ημέρα, ένας τελειοποιημένος θνητός των εξελικτικών
κόσμων του χώρου και του χρόνου. Είχε επιτευχθεί τέλειος συγχρονισμός και πλήρης
επικοινωνία ανάμεσα στον θνητό νου του Ιησού και του εσωτερικά διαμένοντος πνευματικού
Προσαρμοστή, του θεϊκού δώρου του Πατέρα από τον Παράδεισο. Και ακριβώς ένας τέτοιος
Προσαρμοστής κατοικεί σε όλες τις φυσιολογικές υπάρξεις που ζουν στην Ουράντια από τότε
που ο Μιχαήλ ανέβηκε στην ηγεσία του διαστήματός του, εκτός από το ότι ο Προσαρμοστής
του Ιησού είχε προετοιμαστεί από πριν για αυτή την ειδική αποστολή με το να κατοικήσει

343
κατά παρόμοιο τρόπο σε έναν άλλο υπεράνθρωπο που είχε ενσαρκωθεί με την μορφή θνητού,
στον Μαχιβέντα Μελχισεδέκ.

Συνήθως, όταν ένας θνητός από την υλική σφαίρα πετύχει ένα τόσο υψηλά επίπεδα
τελειότητας προσωπικότητας, τότε συμβαίνουν εκείνα προκαταρκτικά φαινόμενα πνευματικής
εξύψωσης που καταλήγουν σε τελική συγχώνευση της ώριμης ψυχής του θνητού με τον
συνδεδεμένο θεϊκό Προσαρμοστή. Και μια τέτοια αλλαγή προφανώς θα συνέβαινε στην
προσωπικότητα του Ιησού από την Ναζαρέτ εκείνη ακριβώς την ημέρα όταν κατέβηκε στον
Ιορδάνη με τους δύο αδερφούς του για να βαπτιστεί από τον Ιωάννη. Αυτή η τελετή ήταν η
τελική πράξη της απόλυτα ανθρώπινης ζωής του στην Ουράντια, και πολλοί υπεράνθρωποι
παρατηρητές περίμεναν να γίνουν μάρτυρες της συγχώνευσης του Προσαρμοστή με
τον νου μέσα στον οποίο διέμενε, αλλά όλοι ήταν γραφτό να απογοητευτούν. Κάτι νέο και
ακόμα σπουδαιότερο συνέβη. Μόλις ο Ιωάννης έβαλε τα χέρια του πάνω στον Ιησού για να
τον βαπτίσει, ο εσωτερικά διαμένων Προσαρμοστής άφησε την τελειοποιημένη ψυχή
του Ιησού του υιού του Ιωσήφ. Και μέσα σε λίγες στιγμές αυτή η θεϊκή οντότητα
επέστρεψε από το Ντίβινινγκτον σαν Προσωποποιημένος Προσαρμοστής και
αρχηγός του είδους του σε όλο το τοπικό σύμπαν του Νέβαδον. Έτσι ο Ιησούς είδε
το δικό του προηγούμενο θεϊκό πνεύμα να κατέρχεται και να επιστρέφει σε αυτόν
με προσωποποιημένη μορφή. Και άκουσε αυτό το πνεύμα Παραδείσιας προέλευσης
να μιλά και να λέει, «Αυτός είναι ο υιός μου ο αγαπητός με τον οποίο είμαι πολύ
ευχαριστημένος.» Και ο Ιωάννης, με τα αδέρφια του Ιησού επίσης άκουσαν αυτά τα λόγια.
Οι μαθητές του Ιωάννη, που στεκόντουσαν δίπλα στο νερό, δεν άκουσαν αυτά τα λόγια, ούτε
είδαν το όραμα του Προσωποποιημένου Προσαρμοστή. Μόνο τα μάτια του Ιησού είδαν
τον Προσωποποιημένο Προσαρμοστή.

Όταν ο Προσωποποιημένος Προσαρμοστής που είχε εξυψωθεί επέστρεψε και είπε αυτά τα
λόγια, παντού βασίλευε ησυχία. Και ενώ οι τέσσερίς παρέμεναν στο νερό, ο Ιησούς,
κοιτάζοντας τον Προσαρμοστή που βρισκόταν εκεί κοντά, προσευχήθηκε: «Πάτερ ημών ο
εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου. Ελθέτω η βασιλεία σου! Γεννηθήτω το
θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί τοις γης.» Και όταν προσευχήθηκε, «άνοιξαν οι
ουρανοί», και ο Υιός του Ανθρώπου είδε το όραμα, που του παρουσίασε ο τώρα
Προσωποποιημένος Προσαρμοστής, με τον εαυτό του σαν Υιός του Θεού όπως ήταν πριν
έρθει στην γη με την μορφή θνητού, και όπως θα γινόταν όταν η ενσαρκωμένη ζωή του θα
είχε πια τελειώσει. Αυτό το ουράνιο όραμα το είδε μόνο ο Ιησούς.

Ήταν η φωνή του Προσωποποιημένου Προσαρμοστή που άκουσαν ο Ιωάννης και ο Ιησούς,
να μιλά εξ ονόματος του Συμπαντικού Πατέρα, γιατί ο Προσαρμοστής είναι του Παραδείσιου
Πατέρα και σαν τον Παραδείσιο Πατέρα. Σε όλη την υπόλοιπη επίγεια ζωή του Ιησού αυτός ο
Προσωποποιημένος Προσαρμοστής ήταν μαζί του σε όλα του τα έργα¨ ο Ιησούς βρισκόταν
σε συνεχή επικοινωνία με αυτόν τον εξυψωμένο Προσαρμοστή.

Όταν ο Ιησούς βαπτίστηκε, δεν μετανοούσε για λάθη του¨ δεν ζητούσε άφεση αμαρτιών. Η
βάπτισή του ήταν κάτι σαν χρίσμα της εκτέλεσης του θελήματος του Ουράνιου
Πατέρα. Στην βάπτισή του άκουσε το αναμφισβήτητο κάλεσμα του Πατέρα του, το τελικό
κάλεσμα για να ξεκινήσει το έργο του Πατέρα του, και πήγε να αποτραβηχτεί από τον κόσμο
για σαράντα μέρες για να διαλογιστεί πάνω σε αυτά τα πολλαπλά προβλήματα. Έτσι, με το να
αποσυρθεί από την επαφή με τους επίγειους συνεργάτες του, ο Ιησούς έτσι όπως ήταν και
ζούσε στην Ουράντια, ακολουθούσε την διαδικασία που ακολουθείται στους μοροντιανούς

344
κόσμους όποτε ένας ανερχόμενος θνητός συγχωνεύεται με την εσώτερη παρουσία του
Συμπαντικού Πατέρα.

Εκείνη η μέρα της βάπτισης σήμανε το τέλος της απόλυτα ανθρώπινης ζωής του
Ιησού. Ο θεϊκός Υιός έχει βρει πλέον τον Πατέρα του, ο Συμπαντικός Πατέρας έχει
βρει τον ενσαρκωμένο του Υιό, και μιλούν ο ένας στον άλλο.

345
 Οι 40 ημέρες μετά την βάπτιση του Ιησού

ΕΓΓΡΑΦΟ 136 - Η ΒΑΠΤΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΡΕΣ.

Αποσπάσματα

3. ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΡΕΣ.

Μετά την βάπτισή του ο Ιησούς, αποσύρθηκε για σαράντα μέρες για να προσαρμοστεί στις
αλλαγμένες σχέσεις του κόσμου και του σύμπαντος που εξελίχτηκαν με την προσωποποίηση
του Προσαρμοστή του. Κατά την διάρκεια της απομόνωσής του στους λόφους της Περέας
αποφάσισε ποια πολιτική θα ακολουθούσε και τις μεθόδους που θα χρησιμοποιούσε σε αυτή
την νέα και αλλαγμένη φάση επίγειας ζωής που ετοιμαζόταν να εγκαινιάσει.

Ο Ιησούς δεν αποσύρθηκε για να νηστέψει και να παιδέψει την ψυχή του. Δεν
ήταν ασκητής, και ήρθε για να καταργήσει μια για πάντα όλες αυτές τις αντιλήψεις όσον
αφορά την προσέγγιση προς τον Θεό. Οι λόγοι που αναζήτησε αυτή την απόσυρση ήταν
εντελώς διαφορετικοί από εκείνους που ώθησαν τον Μωυσή και τον Ηλία, ακόμα και τον
Ιωάννη τον Βαπτιστή. Ο Ιησούς τότε γνώριζε απόλυτα την σχέση του με το σύμπαν της δικής
του δημιουργίας καθώς και με το σύμπαν των συμπάντων, που επέβλεπε ο Παραδείσιος
Πατέρας, ο Πατέρας του στον ουρανό. Τώρα θυμόταν πολύ καλά την ευθύνη που ανάλαβε
για την Προσφορά του στην Ουράντια και τις οδηγίες που του έδωσε ο μεγαλύτερος αδερφός
του, Εμμανουήλ, πριν ενσαρκωθεί στην Ουράντια. Τώρα αντιλαμβανόταν καθαρά και
ολοκληρωτικά όλες αυτές τις μακρινές σχέσεις, και επιθυμούσε να αποσυρθεί για ένα
διάστημα για να διαλογιστεί με ηρεμία και να μπορέσει να σκεφτεί τα σχέδια και να καθορίσει
τις διαδικασίες που θα εκτελούσε το λαϊκό του έργο για λογαριασμό αυτού του κόσμου και για
όλους τους άλλους κόσμους του τοπικού του σύμπαντος.

Όσο περιπλανιόταν στους λόφους, ψάχνοντας για ένα κατάλληλο καταφύγιο, ο Ιησούς
συνάντησε τον κύριο συμπαντικό του διοικητή, τον Γαβριήλ, το Λαμπρό και Πρωινό στρο
του Νέβαδον. Ο Γαβριήλ τώρα αποκατέστησε την προσωπική επικοινωνία με τον Δημιουργό
Υιό του σύμπαντος¨ συναντήθηκαν απ ευθείας για πρώτη φορά από τότε που ο Μιχαήλ
άφησε τους συνεργάτες του στο Σάλβιγκτον όταν πήγε στην Εντέντια για να προετοιμαστεί
για την Προσφορά του στην Ουράντια. Ο Γαβριήλ με τις οδηγίες του Εμμανουήλ και με την
δικαιοδοσία των Αρχαίων των Ημερών της Ουβέρσα, έδωσε στον Ιησού πληροφορίες που
δήλωναν την πρακτική λήξη της εμπειρίας της Προσφοράς του στην Ουράντια όσον αφορά
την απόκτηση της τελειοποιημένης κυριαρχίας του σύμπαντός του και τον τερματισμό της
αποστασίας του Λούσιφερ. Η πρώτη επιτεύχθηκε την μέρα της βάπτισής του όταν η
προσωποποίηση του Προσαρμοστή του δήλωσε την τελειοποίηση και την ολοκλήρωση της
Προσφοράς του με την μορφή θνητού, και η τελευταία ήταν ένα ιστορικό γεγονός εκείνη την
ημέρα που κατέβηκε από το Όρος Χερμών για να συναντήσει τον νεαρό Τιγκλάθ που τον
περίμενε. Ο Ιησούς είχε τώρα πληροφορηθεί, σύμφωνα με την ανώτατη δικαιοδοσία του
τοπικού σύμπαντος και του υπερσύμπαντος, ότι το έργο της Προσφοράς του, όσον αφορά
την προσωπική του κατάσταση σε σχέση με την κυριαρχία του σύμπαντος και τους

346
αποστάτες, είχε ολοκληρωθεί. Είχε ήδη την διαβεβαίωση απευθείας από τον Παράδεισο στο
όραμα που είχε στην βάπτισή του και στο φαινόμενο της προσωποποίησης του εσωτερικά
διαμένοντος Προσαρμοστή Σκέψης του.

Όσο έμενε στο βουνό, και συνομιλούσε με τον Γαβριήλ, ο Πατέρας του Αστερισμού της
Εντέντια παρουσιάστηκε ενώπιον του Ιησού και του Γαβριήλ, και είπε: « Έχουν καταγραφεί
τα πάντα. Η κυριαρχία του Μιχαήλ αριθμός 611.121 πάνω στο σύμπαν του το
Νέβαδον βρίσκεται ολοκληρωμένη στο δεξί χέρι του Συμπαντικού Πατέρα. Σου
φέρνω τώρα την απαλλαγή από την υποχρέωση της Προσφοράς από τον
Εμμανουήλ, τον βοηθό- αδερφό σου για την ενσάρκωση στην Ουράντια. Τώρα ή
όποτε το θελήσεις στο μέλλον είσαι ελεύθερος , με τον τρόπο που θα επιλέξεις, να
τερματίσεις την προσφορά σου με την ενσάρκωσή σου, να ανέλθεις στο δεξί χέρι
του Πατρός σου, και να αναλάβεις την κυριαρχία σου, και την επάξια κερδισμένη
ανεπιφύλακτη ηγεμονία σου σε όλο το Νέβαδον. Επίσης πιστοποιώ την
ολοκλήρωση των αρχείων του υπερσύμπαντος, με εξουσιοδότηση των Αρχαίων
των Ημερών, που έχουν σχέση με τον τερματισμό όλων των αμαρτωλών
αποστασιών στο σύμπαν σου και σου παραχωρείται πλήρης και απεριόριστη
εξουσία για να αντιμετωπίζεις τις όποιες άλλες πιθανές αποστασίες στο μέλλον.
Τεχνικά, το έργο σου στην Ουράντια με την μορφή θνητού είναι ολοκληρωμένο. Η
πορεία σου από τώρα και στο εξής είναι θέμα δικής σου επιλογής.»

Όταν ο Ύψιστος Πατέρας της Εντέντια είχε φύγει, ο Ιησούς κουβέντιασε εκτενώς με τον
Γαβριήλ, για την ευημερία του σύμπαντος και, στέλνοντας τους χαιρετισμούς του στον
Εμμανουήλ, τον διαβεβαίωσε, ότι στο έργο που θα αναλάμβανε τώρα στην Ουράντια, θα
θυμόταν πάντα τις συμβουλές που είχε λάβει σχετικά με τις ευθύνες προ τις Προσφοράς του,
στο Σάλβιγκτον .

Όλες αυτές τις σαράντα μέρες της απομόνωσής του ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης οι γιοι του
Ζεβεδαίου τον αναζητούσαν. Πολλές φορές πλησίασαν το μέρος που βρισκόταν, αλλά ποτέ
δεν τον βρήκαν.

4. ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΕΡΓΟ.

Μέρα με την ημέρα, πάνω στους λόφους, ο Ιησούς διαμόρφωνε τα σχέδιά του για το
υπόλοιπο της Προσφοράς του στην Ουράντια. Πρώτα αποφάσισε να μην διδάξει
συγχρόνως με τον Ιωάννη. Σχεδίαζε να παραμείνει σε σχετική αργία μέχρι το έργο του
Ιωάννη να έχει πετύχει τον σκοπό του, ή μέχρι ο Ιωάννης να σταματήσει ξαφνικά εξαιτίας
σύλληψης και φυλάκισής του.

Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ιησούς, αφού σκέφτηκε διεξοδικά το γενικό του
σχέδιο συντονισμού του προγράμματός του με το κίνημα του Ιωάννη, ήταν να
κάνει μια ανασκόπηση στο μυαλό του, στις οδηγίες του Εμμανουήλ. Προσεκτικά
σκέφτηκε την συμβουλή που του δόθηκε σχετικά με της μεθόδους που θα εργάζεται, και ότι

347
δεν έπρεπε να αφήσει μόνιμα γραπτά του στον πλανήτη. Ποτέ ξανά ο Ιησούς δεν
έγραψε πουθενά παρά μόνο πάνω στην άμμο. Στην επόμενη επίσκεψή του στην Ναζαρέτ,
προς μεγάλη λύπη του αδερφού του Ιωσήφ, ο Ιησούς κατάστρεψε όλα τα γραπτά του
που είχε κρατήσει πάνω σε σανίδες στο ξυλουργείο, και είχε κρεμάσει στους
τοίχους του παλιού σπιτιού. Και ο Ιησούς έλαφε σοβαρά υπόψη του την συμβουλή του
Εμμανουήλ για το να αφήσει την οικονομική και πολιτική κατάσταση του κόσμου
όπως θα την έβρισκε.

Ο Ιησούς δεν νήστεψε εκείνες τις σαράντα μέρες της απομόνωσής του. Η
μεγαλύτερη μέρα που πέρασε χωρίς φαγητό ήταν οι πρώτες δυο μέρες του στους λόφους που
ήταν τόσο απασχολημένος με τις σκέψεις του που ξέχασε τα περί φαγητού. Αλλά την τρίτη
μέρα πήγε προς αναζήτηση τροφής. Ούτε μπήκε σε πειρασμό εκείνο τον καιρό από οτιδήποτε
κακά πνεύματα ή στασιαστικές προσωπικότητες που βρισκόντουσαν σε αυτόν τον κόσμο ή
από οποιοδήποτε άλλον.

Αυτές οι σαράντα μέρες ήταν η τελική συνδιάσκεψη ανάμεσα στο ανθρώπινο και στο θεϊκό
μυαλό, ή μάλλον η πρώτη πραγματική λειτουργία αυτών των δύο διανοιών σαν ένα.
Τα αποτελέσματα αυτής της μνημειώδους περιόδου διαλογισμού δήλωναν ότι το συμπέρασμα
ήταν ότι ο θεϊκός νους υπερίσχυσε θριαμβευτικά πνευματικά της ανθρώπινης διάνοιας. Ο νους
του ανθρώπου έχει γίνει νους του Θεού από τότε και στο εξής, και παρόλο που η
προσωπικότητα του νου του ανθρώπου είναι πάντα παρούσα, πάντα αυτός ο
πνευματικοποιημένος ανθρώπινος νους λέει, « Είθε να γενεί όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το
δικό σου.»

Οι σαράντα μέρες στην ερημιά του βουνού δεν ήταν μια περίοδος μεγάλου
πειρασμού αλλά η περίοδος των μεγάλων αποφάσεων του Κυρίου.

Σε όλα αυτά τα σχέδια για το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του, ο Ιησούς η ανθρώπινη καρδιά
του Ιησού διχαζόταν ανάμεσα σε δύο διαφορετικές πορείες συμπεριφοράς:

1. Είχε μια ισχυρή επιθυμία να κερδίσει τους ανθρώπους του και όλο τον
κόσμο να πιστέψουν σε αυτόν και να δεχτούν την νέα πνευματική βασιλεία
του. Και γνώριζε καλά τις ιδέες τους για τον επερχόμενο Μεσσία.

2. Να ζήσει και να δουλέψει όπως ήξερε ότι θα ενέκρινε ο Πατέρας του, να

κάνει το έργο του για λογαριασμό άλλων κόσμων που είχαν ανάγκη, και να
συνεχίσει, με την εγκαθίδρυση της βασιλείας, να αποκαλύψει τον Πατέρα και
να παρουσιάσει τον θεϊκό του χαρακτήρα αγάπης.

Όλες αυτές τις επεισοδιακές μέρες ο Ιησούς έμενε σε μια παμπάλαια σπηλιά μέσα στον
βράχο, ένα καταφύγιο στην πλευρά των λόφων κοντά σε ένα χωριό που κάποτε λεγόταν

348
 Μπέϊτ ντις. Έπινε από την μικρή πηγή που ανάβλυζε από την πλευρά του λόφου κοντά σε
αυτό το καταφύγιο στον βράχο.

5. Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ.

Την τρίτη ημέρα αφού άρχισε αυτή την σύσκεψη με τον εαυτό του και τον Προσωποποιημένο
Προσαρμοστή του, ο Ιησούς είχε ένα όραμα με τις συγκεντρωμένες ουράνιες στρατιές του
Νέβαδον τους σταλμένους από τους διοικητές τους για να υπηρετήσουν το θέλημα του
αγαπημένου τους Κυρίαρχου. Αυτή η ισχυρή στρατιά περιλάμβανε δώδεκα λεγεώνες σεραφείμ
και ανάλογους αριθμούς από κάθε τάγμα συμπαντικής νοημοσύνης. Και η πρώτη μεγάλη
απόφαση που πήρε ο Ιησούς στην απομόνωσή του ήταν για το αν θα έκανε χρήση ή όχι,
αυτών των ισχυρών προσωπικοτήτων στο πρόγραμμά του για το λαϊκό του έργο στην
Ουράντια. Ο Ιησούς αποφάσισε να μην αξιοποιήσει ούτε μια από αυτές τις
προσωπικότητες αυτής της τεράστιας συνάθροισης εκτός και αν ήταν φανερό ότι
αυτό ήταν το θέλημα του Πατέρα του. Παρά αυτή τη γενική απόφαση, αυτή τεράστια
στρατιά παρέμεινε μαζί του σε όλη την δοκιμασία της επίγειας ζωής του, πάντα σε ετοιμότητα
να υπακούσει στην ελάχιστη έκφραση της θέλησης του Κυρίαρχού τους. Παρόλο που ο
Ιησούς δεν έβλεπε συνέχεια αυτές τις βοηθητικές προσωπικότητες με τα ανθρώπινα μάτια
του, ο συνδεδεμένος Προσωποποιημένος Προσαρμοστής του έβλεπε συνεχώς, και μπορούσε
να επικοινωνήσει με όλους τους. Έτσι με μια μεγάλη απόφαση ο Ιησούς εκούσια
στέρησε τον εαυτό του από όλη την υπεράνθρωπη συνεργασία σε όλα τα θέματα
που είχαν να κάνουν με το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του εκτός και αν ο Πατέρας
ανεξάρτητα αποφάσιζε να επιλέξει να συμμετέχει σε κάποια πράξη ή επεισόδιο
των επίγειων έργων του Υιού του.

6. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΟΦΑΣΗ.

Κατά την τρίτη μέρα των μοναχικών συλλογισμών του το ανθρώπινο σώμα του άρχισε να
πεινά. Θα έπρεπε τώρα να αναζητήσει τροφή όπως θα έκανε κάθε κοινός άνθρωπος, ή θα
έπρεπε απλά να ασκήσει τις φυσιολογικές του δημιουργικές δυνάμεις και να παράγει την
κατάλληλη σωματική διατροφή άμεσα; Και αυτή η μεγάλη απόφαση του Κυρίου σας έχει
περιγραφεί σαν ένας πειρασμός σαν μια πρόκληση από υποτιθέμενους εχθρούς σαν «διέταξε
αυτές τις πέτρες να γίνουν καρβέλια από ψωμί.»

Ο Ιησούς λοιπόν κατάληξε σε μια άλλη συνεπή πολιτική που θα ακολουθούσε σε

όλο το υπόλοιπο επίγειο έργο του. Όσον αφορά τις προσωπικές του ανάγκες, και
γενικότερα ακόμα και τις σχέσεις του με άλλες προσωπικότητες, τώρα συνειδητά
επέλεξε να ακολουθήσει το μονοπάτι της φυσιολογικής γήινης ύπαρξης¨
καταδίκασε απόλυτα μια πολιτική που θα υπερέβαινε, θα παραβίαζε, ή θα τάραζε
τους φυσικούς νόμους που είχε καθιερώσει ο ίδιος.

Η ανθρώπινη φύση του Ιησού του υπαγόρευε ότι το πρωταρχικό του καθήκον ήταν η
αυτοσυντήρηση¨ αυτή είναι η φυσιολογική στάση του κανονικού ανθρώπου στους κόσμους

349
του χώρου και του χρόνου, και γι αυτό είναι η νόμιμη αντίδραση κάθε θνητού της Ουράντια.
Αλλά ο Ιησούς δεν ενδιαφερόταν μόνο για αυτόν τον κόσμο και τα πλάσματά του¨ ζούσε μια
ζωή προορισμένη να καθοδηγεί και να εμπνέει τα πολυάριθμα πλάσματα ενός αχανούς
σύμπαντος.

Μπορεί τις υπεράνθρωπες δυνάμεις του να τις χρησιμοποιούσε για τους άλλους,
αλλά ποτέ για τον εαυτό του. Και ακολούθησε αυτή την τακτική μέχρι το τέλος, τότε που
τον προκαλούσαν χλευαστικά και του έλεγαν: «Έσωσε τους άλλους¨ όμως τον εαυτό του δεν
μπορεί να τον σώσει» επειδή δεν ήθελε.

7. Η ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ.

Ποια θα ήταν η στάση του όταν αντιμετώπιζε προσωπικό κίνδυνο; Αποφάσισε να

ασκεί κάποια φυσιολογική προσοχή για την ανθρώπινη ασφάλειά του και να πάρει
και κάποιες λογικές προφυλάξεις για να εμποδίσει την πρόωρη λήξη της επίγειας
ζωής του αλλά να αποφύγει όλες τις υπεράνθρωπες παρεμβάσεις όταν ερχόταν η
κρίση της ζωής του στην σάρκα. Όταν έφτανε σε αυτήν την απόφαση, ο Ιησούς καθόταν
κάτω από την σκιά ενός δέντρου πάνω σε μια προεξοχή του βράχου με έναν γκρεμό ακριβώς
μπροστά του. Ήξερε πολύ καλά ότι μπορούσε να πηδήξει στο κενό, και να μην του συνέβαινε
τίποτα κακό αν μόνο αναιρούσε την πρώτη του μεγάλη απόφαση να μην προκαλέσει την
παρέμβαση των ουράνιων νοήμονων υπάρξεών του στην επιτέλεση του έργου του στην
Ουράντια, και αν ακύρωνε την δεύτερή του μεγάλη απόφαση για την στάση του προς την
αυτοσυντήρηση.

Ο Ιησούς γνώριζε ότι οι συμπατριώτες του περίμεναν έναν Μεσσία που θα ήταν υπεράνω
του φυσικού νόμου. Το ήξερε καλά αυτό από τις Γραφές: «Δεν θα σου συμβεί κανένα κακό,
ούτε καμιά ασθένεια. Γιατί αυτός θα σου δώσει τους αγγέλους του να σε φυλάνε σε όλα σου
τα βήματα. Θα σε σηκώσουν ψηλά στα χέρια τους για να μην σκοντάψεις πουθενά.» Να
δικαίωνε αυτές τις υποθέσεις, και να αψηφούσε τους νόμους της βαρύτητας του Πατέρα του
για να προστατευτεί από πιθανό κακό, ή να προσπαθήσει μήπως τυχόν μπορέσει να κερδίσει
την εμπιστοσύνη των παραπλανημένων και σαστισμένων ανθρώπων του; Αλλά μια τέτοια
πορεία, όσο και να δικαίωνε τους Εβραίους που περίμεναν τα σημάδια, δεν θα ήταν
αποκάλυψη του Πατέρα του, αλλά ένα ύποπτο παιχνίδι με τους καθιερωμένους νόμους του
σύμπαντος των συμπάντων.

Καταλαβαίνοντας όλα αυτά και γνωρίζοντας ότι ο Κύριος αρνήθηκε να εργαστεί

αψηφώντας τους καθιερωμένους φυσικούς νόμους σχετικά με την προσωπική του
συμπεριφορά, ξέρετε πλέον με σιγουριά ότι ποτέ δεν περπάτησε πάνω στο νερό
ούτε έκανε τίποτα άλλο που θα διατάραζε την υλική τάξη του κόσμου¨ πάντα βέβαια
έχοντας υπόψη μας ότι δεν μπορούσε να υπάρξει απόλυτος έλεγχος στο στοιχείο του χρόνου
σε σχέση με αυτά τα θέματα που είχαν τεθεί στην δικαιοδοσία του Προσωποποιημένου
Προσαρμοστή του.

350
8. Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ.

Το επόμενο μεγάλο πρόβλημα με το οποίο καταπιάστηκε αυτός ο Θεάνθρωπος και

για το οποίο σύντομα αποφάσισε σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό,
αφορούσε το ερώτημα αν θα έπρεπε ή όχι να χρησιμοποιήσει κάποια από τις
υπεράνθρωπες δυνάμεις του με τον σκοπό να προσελκύσει την προσοχή και να
κερδίσει την πίστη των συνανθρώπων του. Αν θα έπρεπε με οποιοδήποτε τρόπο να
δανείσει τις συμπαντικές δυνάμεις του για την ικανοποίηση της λαχτάρας των Ιουδαίων για το
εντυπωσιακό και το θαυμαστό; Αποφάσισε ότι δεν έπρεπε. Κατάληξε σε μια τακτική
που θα απάλειφε όλες τις παρόμοιες τακτικές από την μέθοδό της πρόκλησης της
προσοχής των συνανθρώπων του στην αποστολή του. Και έζησε με συνέπεια προς
αυτή του την μεγάλη απόφαση. Ακόμα και όταν επέτρεπε την εκδήλωση πολλών
χρονικών συντομεύσεων στην απονομή ελέους , σχεδόν πάντα ζητούσε από τους
αποδέκτες της θεραπευτικής προσφοράς του να μην πουν σε κανέναν για το καλό
που τους συνέβη. Και πάντα απόρριπτε τις χλευαστικές προκλήσεις των εχθρών
του «να μας δείξεις ένα σημάδι» προς απόδειξη και επίδειξη της θεϊκότητάς του.

Όταν σκέφτεστε την ζωή και το έργο του Υιού του Ανθρώπου, θα έπρεπε πάντα να έχετε
κατά νου ότι ο Υιός του Θεού είχε ενσαρκωθεί με το μυαλό ενός ανθρώπου του πρώτου
αιώνα, και όχι με το μυαλό ενός θνητού του εικοστού αιώνα ή κάποιου άλλου αιώνα. Με αυτό
θέλουμε να εξηγήσουμε ότι τα ανθρώπινα χαρίσματα του Ιησού ήταν αποκτημένα με απόλυτα
φυσικό τρόπο. Ήταν το προϊόν της κληρονομικότητας και παραγόντων του περιβάλλοντος του
καιρού του, συν την εκπαίδευσή του και την μόρφωσή του. Η ανθρώπινη φύση του ήταν
γνήσια, φυσιολογικά, και προερχόντουσαν εξ ολοκλήρου από τους προγόνους του και από την
πραγματική διανοητική κατάσταση και τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της εποχής και
της γενιάς του. Ενώ στην ζωή αυτού του Θεανθρώπου υπήρχε πάντα η πιθανότητα ο θεϊκός
νους να υπερβεί τον ανθρώπινο νου, όμως, όταν λειτουργούσε ο ανθρώπινος νους του, ήταν
με τον τρόπο που λειτουργεί ένας αληθινός θνητός νους κάτω από τις συνθήκες του
περιβάλλοντος της εποχής του.

9. Η ΠΕΜΠΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ.

Ο Ιησούς τώρα έφτανε στην τελευταία απόφαση που θα απέκλειε εντελώς την
Ιουδαϊκή άποψη για τον Μεσσία, τουλάχιστον όπως καταλάβαιναν τον Μεσσία την
εποχή εκείνη.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι θα είχε γίνει στην Ουράντια αν αυτός ο Θεάνθρωπος, τώρα
κυρίαρχος πάσης δύναμης στον ουρανό και στην γη, αποφάσιζε κάποια στιγμή να ξεδιπλώσει
το λάβαρο της κυριαρχίας του, να επιστρατεύσει τα θαυμαστά του τάγματα σε στρατιωτική
παράταξη! Αλλά δεν ήθελε να συμβιβαστεί. Δεν θα υπηρετούσε το κακό και δεν ήθελε η
λατρεία προς τον Θεό να προέρχεται από αυτό. Θα ακολουθούσε το θέλημα του Πατέρα. Θα
διακήρυσσε σε ένα σύμπαν θεατή, «Θα λατρεύετε τον Κύριο και Θεό σας και μόνον αυτόν θα
υπηρετείτε.»

351
 Όσο περνούσαν οι μέρες, ο Ιησούς με όλο και μεγαλύτερη καθαρότητα αντιλαμβανόταν τι
είδους φανερωτής της αλήθειας θα γινόταν. Διέκρινε ότι ο δρόμος του Θεού δεν θα ήταν ο
εύκολος δρόμος. ρχισε να συνειδητοποιεί ότι το υπόλοιπο ποτήρι του επίγειου βίου του
μπορεί να ήταν πικρό, αλλά αποφάσισε να το πιει.

Ακόμα και ο ανθρώπινος νους του αποχαιρέτησε τον θρόνο του Δαβίδ. Βήμα- βήμα αυτός
ο ανθρώπινος νους ακολουθεί το μονοπάτι του θεϊκού. Ο ανθρώπινος νους ακόμα έκανε
ερωτήσεις αλλά πάντα δέχεται τις θεϊκές απαντήσεις σαν τελικές κατευθύνσεις στην σύνθετη
ζωή σαν άνθρωπος του κόσμου ενώ όλη την ώρα υπάκουε απόλυτα στην αιώνια θεϊκή θέληση
του Πατέρα.

Στο τέλος, ο ανθρώπινος νους του Υιού του Ανθρώπου ξεκαθάρισε εντελώς όλες
αυτές τις Μεσσιανικές δυσκολίες και αντιφάσεις τις Εβραϊκές γραφές, την
διαπαιδαγώγηση των γονέων, τις διδασκαλίες των σαζάνων, τις Ιουδαϊκές
προσδοκίες, και τις ανθρώπινες φιλοδοξίες¨ μια για πάντα κατάληξε για την πορεία
του. Θα γύριζε στην Γαλιλαία και θα ξεκίναγε ήσυχα την διακήρυξη του βασιλείου
και θα εμπιστευόταν τον Πατέρα του (τον Προσωποποιημένο Προσαρμοστή) για
την επεξεργασία των λεπτομερειών της πορείας του μέρα με την ημέρα.

Με αυτές του τις αποφάσεις ο Ιησούς αποτέλεσε ένα άξιο παράδειγμα για κάθε άτομο σε κάθε κόσμο

σε όλο το αχανές σύμπαν όταν αρνήθηκε να εφαρμόσει υλικά μέσα για να επιλύσει πνευματικά

προβλήματα, όταν αρνήθηκε κατηγορηματικά να αψηφήσει τους φυσικούς νόμους. Και αποτέλεσε ένα

εμπνευσμένο παράδειγμα συμπαντικής πίστης και ηθικής ευγένειας όταν αρνήθηκε να αρπάξει την

εφήμερη δύναμη σαν προοίμιο για την πνευματική δόξα.

Αν ο Υιός του Ανθρώπου είχε κάποιες αμφιβολίες για την αποστολή του και την φύση της
όταν ανέβηκε σε εκείνους τους λόφους μετά την βάπτισή του, δεν είχε πια καμία όταν γύρισε
στους ανθρώπους του μετά από αυτές τις σαράντα μέρες απομόνωσης και αποφάσεων.

Ο Ιησούς είχε διαμορφώσει ένα πρόγραμμα για την εγκαθίδρυση της βασιλείας του Πατέρα. Δεν
θα φροντίσει την σωματική ικανοποίηση των ανθρώπων. Δεν θα μοιράσει ψωμί στα πλήθη όπως
έβλεπε τόσο πρόσφατα να γίνεται στην Ρώμη. Δεν θα τραβήξει την προσοχή πάνω του κάνοντας
θαύματα, παρόλο που οι Εβραίοι περιμένουν έναν ακριβώς τέτοιο απελευθερωτή. Ούτε θα
επιδιώξει να κερδίσει την αποδοχή ενός πνευματικού μηνύματος με επίδειξη πολιτικής εξουσίας
ή εφήμερης δύναμης. Απορρίπτοντας αυτές τις μεθόδους εξύψωσης του επερχόμενου
βασιλείου στα μάτια των όλο προσμονή Εβραίων, ο Ιησούς ήταν σίγουρος ότι αυτοί οι ίδιοι
Εβραίοι θα απόρριπταν όλους τους δικούς του ισχυρισμούς για εξουσία και θεϊκότητα.
Γνωρίζοντας όλα αυτά, ο Ιησούς προσπαθούσε για πολύ καιρό να εμποδίσει τους
πρώτους οπαδούς του να αναφέρονται σε αυτόν σαν Μεσσία.

352
 Σε όλη την δημόσια προσφορά του βρισκόταν αντιμέτωπος με τρεις
επανεμφανιζόμενες καταστάσεις: την ανάγκη για τροφή, την επιμονή για θαύματα,
και το τελικό αίτημα να αφήσει τους οπαδούς του να τον κάνουν βασιλιά. Αλλά ο
Ιησούς ποτέ δεν απομακρύνθηκε από τις αποφάσεις που είχε πάρει εκείνες τις
μέρες της απομόνωσής του στους λόφους της Περέας.

10. Η ΕΚΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ.

Την τελευταία μέρα αυτής της μνημειώδους απομόνωσής του, πριν κατέβει το

βουνό για να πάει στον Ιωάννη και τους μαθητές του, ο Υιός του Ανθρώπου πήρε

την τελευταία του απόφαση. Και αυτή την απόφαση την μετέφερε στον

Προσωποποιημένο Προσαρμοστή με αυτά τα λόγια, «Και σε όλα τα άλλα θέματα,

όπως σε αυτές τις αποφάσεις που έχουν τώρα καταγραφεί, σου υπόσχομαι ότι

πάντα θα υπακούω στο θέλημα του Πατέρα.» Και όταν είπε αυτά τα λόγια,

κατέβηκε από το βουνό. Και το πρόσωπό του έλαμπε με την δόξα του πνευματικού

θριάμβου και της ηθικής επίτευξης.

353
 Οι 12 Απόστολοι

ΕΓΓΡΑΦΟ 139- ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ.

Μια εύγλωττη μαρτυρία για την γοητεία και την δικαιοσύνη της γήινης ζωής του Ιησού, αν
και πολλές φορές σύντριψε σε κομμάτια τις ελπίδες των αποστόλων του και κατάστρεψε κάθε
τους φιλοδοξία για προσωπική εξύψωση, ήταν ότι μόνο ένας τον εγκατέλειψε. Οι απόστολοι
έμαθαν από τον Ιησού για την βασιλεία των ουρανών, και ο Ιησούς έμαθε πολλά από αυτούς
για το βασίλειο των ανθρώπων, την ανθρώπινη φύση όπως ζει στην Ουράντια και στους
άλλους εξελισσόμενους κόσμους του χρόνου και του χώρου. Αυτοί οι δώδεκα άνθρωποι
αντιπροσώπευαν πολλούς διαφορετικούς τύπους ανθρώπινων ιδιοσυγκρασιών, και δεν είχαν
εξομοιωθεί από το σχολείο. Πολλοί από αυτούς τους Γαλιλαίους αλιείς είχαν αρκετό μη
Εβραϊκό αίμα εξαιτίας της βίαιης επιβολής του Εβραϊσμού στον αλλόθρησκο πληθυσμό της
Γαλιλαίας πριν από εκατό χρόνια..

Μην κάνετε το λάθος να θεωρείτε ότι οι απόστολοι ήταν εντελώς αδαείς και
αμαθείς. Όλοι τους, εκτός από τους διδύμους του Αλφαίου, είχαν αποφοιτήσει από τα
σχολεία των συναγωγών, είχαν εκπαιδευτεί σύμφωνα με τις Εβραϊκές Γραφές και σύμφωνα με
τις τρέχουσες γνώσεις εκείνης της εποχής. Επτά ήταν απόφοιτοι των σχολείων της συναγωγής
της Καπερναούμ, και δεν υπήρχαν καλύτερα Ιουδαϊκά σχολεία σε όλη την Γαλιλαία.

Όταν τα αρχεία σας αναφέρονται σε αυτούς τους αγγελιαφόρους του βασιλείου σαν «αδαείς
και αμαθείς», είναι γιατί θέλουν να μεταφέρουν την ιδέα ότι ήταν μη ειδικοί, αμαθείς όσον
αφορά τις συνήθειες των ραββίνων και ανεκπαίδευτοι στις μεθόδους της ραββινικής ερμηνεία
των Γραφών. Τους έλειπε η αποκαλούμενη ανώτερη εκπαίδευση. Στην σύγχρονη εποχή
σίγουρα θα τους θεωρούσαν αμόρφωτους, και σε μερικούς κοινωνικούς κύκλους ίσως ακόμα
και απολίτιστους. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Όλοι τους δεν είχαν περάσει από το ίδιο αυστηρό
και στερεότυπο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Από την εφηβεία και μετά είχαν βιώσει ξεχωριστές
εμπειρίες για την μάθηση της ζωής.

1. Ο ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ.

Ο Ανδρέας, ο πρόεδρος του αποστολικού σώματος του βασιλείου, γεννήθηκε στην

Καπερναούμ. Ήταν το μεγαλύτερο παιδί σε μια οικογένεια πέντε παιδιών ο ίδιος, ο αδερφός
του ο Σίμωνας, και οι τρεις αδερφές τους. Ο πατέρας του, τώρα νεκρός, ήταν συνεταίρος του
Ζεβεδαίου στην επιχείρηση αποξήρανσης ψαριών στην Βηθσαϊδά, το αλιευτικό λιμάνι της
Καπερναούμ. Όταν έγινε απόστολος, ο Ανδρέας ήταν ανύπαντρος αλλά έμενε με τον
παντρεμένο αδερφό του, τον Σίμωνα Πέτρο. Και οι δύο ήταν ψαράδες και συνεταίροι του
Ιάκωβου και του Ιωάννη των υιών του Ζεβεδαίου.

Το 26 μ.Χ. την χρονιά που επιλέχτηκε για απόστολος, ο Ανδρέας ήταν 33, έναν ολόκληρο
χρόνο μεγαλύτερος από τον Ιησού και ο μεγαλύτερος από τους αποστόλους. Προερχόταν από
μια θαυμάσια γενιά προγόνων και ήταν ο ικανότερος από τους δώδεκα. Εκτός από την
ρητορική ικανότητα σε όλες τις άλλες ικανότητες ήταν άφταστος ανάμεσα στους συντρόφους
του. Ο Ιησούς δεν έδωσε ποτέ παρατσούκλι στον Ανδρέα, ούτε καμία συντροφική ονομασία.

354
Αλλά όπως οι απόστολοι αποκαλούσαν τον Ιησού Κύριο, έτσι έδωσαν και στον Ανδρέα μια
ονομασία ισοδύναμη με το Αρχηγός.

Ο Ανδρέας ήταν καλός οργανωτής αλλά ακόμα καλύτερος διαχειριστής. Ήταν ένας
από των εσωτερικό κύκλο των τεσσάρων αποστόλων, αλλά ο διορισμός του από τον Ιησού
σαν αρχηγός της αποστολικής ομάδας τον υποχρέωνε να παραμένει στο καθήκον με τους
αδερφούς του ενώ οι άλλοι απολάμβαναν πολύ στενή επικοινωνία με τον Κύριο. Μέχρι το
τέλος ο Ανδρέας παρέμεινε ο πρωτοπρεσβύτερος του αποστολικού σώματος.

Αν και ο Ανδρέας ποτέ δεν ήταν δεινός κήρυκας, ήταν ικανός προσωπικός εργάτης, και αφού
ήταν ο πρωτοπόρος ιεραπόστολος του βασιλείου στο ότι, σαν πρωτόκλητος απόστολος, έφερε
άμεσα στον Ιησού τον αδερφό του τον Σίμωνα, που έπειτα έγινε ένας από τους μεγαλύτερους
κήρυκες του βασιλείου. Ο Ανδρέας ήταν ο κύριος υποστηρικτής του Ιησού στην πολιτική του
αξιοποίησης του προγράμματος του προσωπικού έργου σαν μέσο εκπαίδευσης των δώδεκα
για αγγελιαφόρους του βασιλείου. Είτε ο Ιησούς δίδασκε ιδιωτικά τους αποστόλους ή
κήρυσσε στο πλήθος, ο Ανδρέας συνήθως γνώριζε τι συνέβαινε¨ ήταν ένα εκτελεστικό
στέλεχος όλο κατανόηση και ένας ικανός διαχειριστής. Είχε μια έτοιμη απόφαση για κάθε θέμα
που του αναφερόταν εκτός και αν το πρόβλημα δεν ήταν στην δικαιοδοσία του, οπότε
πήγαινε κατευθείαν στον Ιησού.

Ο Ανδρέας και ο Πέτρος ήταν πολύ ανόμοιοι στον χαρακτήρα και στην ιδιοσυγκρασία, αλλά
θα πρέπει να καταγραφεί μια για πάντα ότι ήταν υπέρ τους γιατί τα πήγαιναν περίφημα
μεταξύ τους. Ο Ανδρέας δεν ζήλευε ποτέ την ρητορική ικανότητα του Πέτρου. Δεν βρίσκεται
συχνά μεγαλύτερος αδερφός στον τύπο του Ανδρέα που να ασκεί τόσο σημαντική επιρροή σε
έναν μικρότερο και ταλαντούχο αδερφό. Ο Ανδρέας και ο Πέτρος ποτέ δεν φαινόταν να
ζηλεύουν ούτε στο ελάχιστο ο ένας τις ικανότητες και τα επιτεύγματα του άλλου. Αργά το
βράδυ την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν, μέσα από το ενθουσιώδες και γεμάτο έμπνευση
κήρυγμα του Πέτρου, δύο χιλιάδες ψυχές προστέθηκαν στο βασίλειο, ο Ανδρέας είπε στον
αδερφό του: «Εγώ δεν θα μπορούσαν να το κάνω αυτό, αλλά χαίρομαι που έχω έναν αδερφό
που μπορεί.» Και ο Πέτρος απάντησε: «Αλλά αν δεν ήσουν εσύ να με φέρεις στον Κύριο και
με την σταθερότητά σου να με κρατήσεις σε αυτόν, δεν θα ήμουν εδώ τώρα να κάνω αυτό.»
Ο Ανδρέας και ο Πέτρος ήταν οι εξαιρέσεις στον κανόνα, και απέδειξαν ότι ακόμα και τα
αδέρφια μπορούν να ζήσουν μαζί ειρηνικά και να δουλεύουν μαζί αποτελεσματικά. Μετά την
Πεντηκοστή ο Πέτρος ήταν διάσημος, αλλά ποτέ δεν ενόχλησε τον μεγαλύτερο Ανδρέα όλη
την υπόλοιπη ζωή του να τον συστήνουν σαν τον «αδερφό του Σίμωνα Πέτρου.»

Από όλους τους αποστόλους, ο Ανδρέας ήξερε να κρίνει καλύτερα τους ανθρώπους του.
Γνώριζε ότι πρόβλημα σιγόβραζε στην καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη ακόμα και όταν
κανένας από τους άλλους δεν υποπτευόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον ταμία τους¨
αλλά δεν είπε σε κανέναν για τους φόβους του. Η σπουδαία υπηρεσία του Ανδρέα στο
βασίλειο ήταν στο να συμβουλεύει τον Πέτρο, τον Ιάκωβο, και τον Ιωάννη για την επιλογή
των πρώτων ιεραποστόλων που θα πήγαιναν να κηρύξουν το ευαγγέλιο, καθώς και οι
συμβουλές του σε αυτούς τους πρώτους ηγέτες για την οργάνωση και την διαχείριση των
υποθέσεων του βασιλείου. Ο Ανδρέας είχε ένα μεγάλο χάρισμα στο να ανακαλύπτει τα κρυφά
χαρίσματα και ταλέντα των νέων ανθρώπων.

355
 Πολύ σύντομα μετά την ανάληψη του Ιησού, ο Ανδρέας άρχισε να γράφει ένα προσωπικό
αρχείο με πολλές από τις ρήσεις και πράξεις του Κυρίου του που είχε πια φύγει. Μετά από τον
θάνατο του Ανδρέα φτιάχτηκαν και άλλα αντίγραφα από αυτό το ιδιωτικό αρχείο και
κυκλοφορούσαν ελεύθερα ανάμεσα στους πρώτους δασκάλους της Χριστιανικής εκκλησίας.
Αυτές οι ανεπίσημες σημειώσεις του Ανδρέα αργότερα εκδόθηκαν, μετατράπηκαν, τους έγιναν
προσθήκες, μέχρι που έγιναν μια αρκετά συνεχής διήγηση για την επίγεια ζωή του Κυρίου. Το
τελευταίο από αυτά τα τροποποιημένα και συμπληρωμένα αντίγραφα καταστράφηκε από την
φωτιά της Αλεξάνδρειας περίπου εκατό χρόνια μετά την γραφή του πρωτότυπου από τον
πρωτόκλητο των δώδεκα αποστόλων.

Ο Ανδρέας είχε διορατικότητα, καθαρό μυαλό, λογική σκέψη, και σταθερές

αποφάσεις, και η μεγαλύτερη δύναμη του χαρακτήρα του συνίστατο στην
ασύγκριτη σταθερότητά του. Το ελάττωμα του χαρακτήρα του ήταν η έλλειψη
ενθουσιασμού¨ πολλές φορές δεν κατάφερνε να ενθαρρύνει τους συντρόφους του με τις
λογικές συστάσεις του και συμβουλές του. Και αυτή η επιφυλακτικότητά του στο να επαινεί
τα άξια επιτεύγματα των φίλων του οφειλόταν στην απέχθειά του στην κολακεία και στην
ανειλικρίνεια. Ο Ανδρέας ήταν ένας από εκείνους τους πολύπλευρους, ήρεμους,
αυτοδημιούργητους, και πετυχημένους άνδρες του κόσμου. Όλοι οι απόστολοι αγαπούσαν
τον Ιησού, αλλά είναι αλήθεια ότι τον καθένα από τους δώδεκα τον έλκυε περισσότερο
κάποιο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του. Ο Ανδρέας θαύμαζε τον Ιησού
για την συνεπή του ειλικρίνεια, και την ανεπηρέαστη αξιοπρέπειά του. Όταν οι άνθρωποι
γνώριζαν τον Ιησού, αισθανόντουσαν την ανάγκη να τον μοιραστούν με τους φίλους τους¨
πραγματικά ήθελαν να τον γνωρίσει όλος ο κόσμος. Όταν οι μεταγενέστερες διώξεις
σκόρπισαν τους αποστόλους από την Ιερουσαλήμ, ο Ανδρέας ταξίδεψε μέσα από την Αρμενία,
την Μικρά Ασία, και την Μακεδονία και, αφού έφερε πολλές χιλιάδες στο βασίλειο, τελικά
συνελήφθη και σταυρώθηκε στην Πάτρα της Αχαΐας. Πέρασαν δύο ολόκληρες μέρες πριν
τελικά εκπνεύσει στον σταυρό αυτός ο ρωμαλέος άνδρας, και όλες αυτές τις τραγικές ώρες
συνέχιζε να διακηρύσσει δυναμικά τα χαρμόσυνα νέα της σωτηρίας του βασιλείου των
ουρανών.

2. Ο ΣΙΜΩΝΑΣ ΠΕΤΡΟΣ.

Όταν ο Σίμων έγινε μέλος της αποστολικής ομάδας, ήταν τριάντα χρονών. Ήταν
παντρεμένος, είχε τρία παιδιά, και ζούσε στην Βηθσαϊδά, κοντά στην Καπερναούμ. Ο αδερφός
του, ο Ανδρέας, και η μήτέρα της γυναίκας του ζούσαν μαζί του. Και ο Πέτρος και ο Ανδρέας
ήταν αλιείς συνεταίροι των γιων του Ζεβεδαίου. Ο Κύριος γνώριζε τον Σίμωνα για κάμποσο
καιρό πριν τον παρουσιάσει ο Ανδρέας για δεύτερο απόστολο. Όταν ο Ιησούς έδωσε στον
Σίμωνα το όνομα Πέτρος, το έκανε με χαμόγελο¨ ήταν ένα είδος προσωνυμίας. Ο Σίμωνας
ήταν πολύ γνωστός στους φίλους του σαν ένας ασταθής και παρορμητικός τύπος. Είναι
αλήθεια ότι, αργότερα, ο Ιησούς προσέθεσε μια νέα και σημαντική σημασία σε αυτό το αρχικά
ανάλαφρο παρατσούκλι.

Ο Σίμωνας Πέτρος ήταν ένας άνθρωπος παρορμητικός, ένας αισιόδοξος. Είχε μεγαλώσει
συνηθισμένος να αφήνεται να παρασύρεται από ισχυρά συναισθήματα¨ συνεχώς έμπλεκε σε
δυσκολίες επειδή πάντα μιλούσε χωρίς να σκέφτεται. Αυτού του είδους η απερισκεψίες
δημιουργούσαν και συνεχείς μπελάδες σε όλους τους φίλους του και τους συνεργάτες του και
ήταν η αιτία που ο Κύριος τον επέπληττε ήπια πολλές φορές. Ο μόνος λόγος που ο Πέτρος
δεν έμπλεκε σε περισσότερες φασαρίες εξαιτίας του άσκεφτου λόγου του ήταν που από νωρίς

356
έμαθε να συζητά πολλά από τα σχέδιά του με τον αδερφό του τον Ανδρέα, πριν φτάσει στο
να τα δημοσιοποιήσει.

Ο Πέτρος ήταν δεινός ρήτορας, εύγλωττος και παραστατικός. Ήταν ακόμα, από φύση του
εμπνευσμένος ηγέτης ανθρώπων, είχε γρήγορη σκέψη αλλά όχι και βαθιά λογική. Ρωτούσε
πολλές ερωτήσεις, περισσότερες από ότι όλοι οι άλλοι απόστολοι μαζί, και αν και οι
περισσότερες από αυτές τις ερωτήσεις ήταν καλές και μέσα στο θέμα, πολλές ήταν
απερίσκεπτες και ανόητες. Ο Πέτρος δεν διέθετε βαθύ νου, αλλά γνώριζε το μυαλό του
αρκετά καλά. Ήταν λοιπόν ένας άνθρωπος γρήγορων αποφάσεων και αιφνίδιων πράξεων. Ενώ
οι άλλοι κουβέντιαζαν έκπληκτοι βλέποντας τον Ιησού στην παραλία, ο Πέτρος πήδηξε στο
νερό και κολύμπησε μέχρι την ακτή για να συναντήσει τον Κύριό του. Το χαρακτηριστικό που
θαύμαζε περισσότερο ο Πέτρος στον Ιησού ήταν η μεγάλη του τρυφερότητα. Ο Πέτρος ποτέ
δεν κουραζόταν να σκέφτεται την καρτερία του Ιησού. Ποτέ δεν ξέχασε το μάθημα για την
συγχώρεση των παραβατών, όχι μόνο για επτά φορές αλλά για εβδομήντα επτά. Και
σκεφτόταν πολύ τον όλο συγχώρεση χαρακτήρα του Κυρίου εκείνες τις μαύρες και θλιβερές
μέρες αμέσως μετά την απερίσκεπτη και χωρίς πρόθεση άρνησή του για τον Ιησού, στην
αυλή του ανώτατου ιερέα.

Ο Σίμωνας Πέτρος ήταν απογοητευτικά ταλαντευόμενος¨ μπορούσε ξαφνικά να ταλαντευτεί

από το ένα άκρο στο άλλο. Πρώτα αρνήθηκε να αφήσει τον Ιησού να του πλύνει τα πόδια και
μετά, ακούγοντας την απάντηση του Κυρίου, ικέτευσε να πλυθεί ολόκληρος. Αλλά, παρόλα
αυτά, ο Ιησούς γνώριζε ότι τα ελαττώματα του Πέτρου ήταν στο κεφάλι του και όχι στην
καρδιά του. Ήταν ένας από τους πιο ανεξήγητους συνδυασμούς θάρρους και δειλίας που
έζησαν ποτέ στην γη. Η μεγάλη δύναμη του χαρακτήρα του ήταν η πίστη και η φιλία. Ο
Πέτρος αληθινά και ειλικρινά αγαπούσε τον Ιησού. Και παρά την απέραντη δύναμη της
αφοσίωσης ήταν τόσο ασταθής και ασυνεπής που άφησε μια μικρή υπηρέτρια να τον
παρασύρει στο να αρνηθεί τον Κύριο και Αφέντη του. Ο Πέτρος άντεχε τις διώξεις και όποια
άλλη μορφή άμεσης επίθεσης, αλλά παράλυε και δείλιαζε μπροστά στην γελοιοποίηση. Ήταν
ένας γενναίος στρατιώτης όταν αντιμετώπιζε μια επίθεση κατά μέτωπο, αλλά ζάρωνε από
φόβο όταν αιφνιδιαζόταν από μια επίθεση από τα όπισθεν.

Ο Πέτρος ήταν ο πρώτος από τους αποστόλους που προχώρησε μπροστά για να
υπερασπιστεί το έργο του Φιλίππου στους Σαμαρίτες και του Παύλου στους αλλόθρησκους¨
και όμως αργότερα στην Αντιόχεια έκανε πίσω όταν αντιμετώπισε κάποιους Ιουδαίους που
τον κορόιδευαν, και αποτραβήχτηκε προσωρινά από τους αλλόθρησκους μόνο και μόνο για να
προκαλέσει την άφοβη καταγγελία του Παύλου. Ήταν ο πρώτος από τους αποστόλους που
παραδέχτηκε ανεπιφύλακτα την συνδυασμένη ανθρώπινη και θεϊκή φύση του Ιησού και ο
πρώτος εκτός από τον Ιούδα που τον αρνήθηκε. Ο Πέτρος ήταν τόσο ονειροπόλος, αλλά
δεν του άρεσε να κατεβαίνει από τα σύννεφα της έκστασης και του ενθουσιασμού στον πεζό
κόσμο της πραγματικότητας. Ακολουθώντας τον Ιησού, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είτε
οδηγούσε την πορεία ή ερχόταν με τους πίσω---«ακολουθούσε από μακριά.» Αλλά ήταν ο πιο
σημαντικός κήρυκας και από τους δώδεκα΄΄ έκανε τα περισσότερα από οποιονδήποτε, εκτός
από τον Παύλο, για να ιδρυθεί η βασιλεία των ουρανών και να σταλούν οι αγγελιαφόροι της
στα πέρατα της γης μέσα σε μια γενιά. Μετά τις επιπόλαιες αρνήσεις για τον Κύριο ξαναβρήκε
τον εαυτό του, και με την όλο κατανόηση καθοδήγηση του Ανδρέα, πήγε πάλι στα αλιευτικά
δίχτυα του ενώ οι απόστολοι περίμεναν για να δουν τι θα συμβεί μετά την σταύρωση. Όταν
είχε πειστεί εντελώς ότι ο Ιησούς τον είχε συγχωρήσει και ήξερε ότι ήταν πάλι δεκτός στο
ποίμνιο του Κυρίου, η φωτιά του βασιλείου έκαιγε με τόση δύναμη στην ψυχή του ώστε έγινε
το μεγάλο και σωτήριο φως για χιλιάδες ανθρώπων που βρισκόντουσαν στο σκοτάδι.

357
 Αφού έφυγαν από την Ιερουσαλήμ και πριν γίνει ο Παύλος το ηγετικό πνεύμα ανάμεσα στις
Χριστιανικές μη ιουδαϊκές εκκλησίες, ο Πέτρος ταξίδεψε πολύ, και επισκέφτηκε όλες τις
εκκλησίες από την Βαβυλώνα μέχρι την Κόρινθο. Επισκέφτηκε ακόμα και πρόσφερε την
βοήθειά του σε πολλές εκκλησίες από τις αυτές που είχαν ιδρυθεί από τον Παύλο. Παρόλο που
ο Πέτρος και ο Παύλος διέφεραν πολύ στον χαρακτήρα και στην εκπαίδευση, ακόμα και στην
θεολογία, δούλευαν μαζί αρμονικά για την ανέγερση των εκκλησιών τα μεταγενέστερα χρόνια
τους .

Κάτι από το στυλ του Πέτρου και την διδασκαλία του φαίνεται στις ομιλίες που
καταγράφτηκαν εν μέρει από τον Λουκά και στο ευαγγέλιο του Μάρκου. Το δυναμικό του
στυλ φαίνεται καλύτερα στην επιστολή του την γνωστή σαν η Πρώτη Επιστολή του Πέτρου¨
τουλάχιστον αυτό ίσχυε πριν υποστεί αλλαγές μεταγενέστερα από κάποιον μαθητή του
Παύλου. Αλλά ο Πέτρος συνεχώς έκανε το λάθος να προσπαθεί να πείσει τους Εβραίους ότι ο
Ιησούς ήταν, μετά από όλα αυτά, στην πραγματικότητα και αληθινά ο Ιουδαίος Μεσσίας.
Μέχρι την ημέρα του θανάτου του, ο Σίμωνας Πέτρος συνεχώς υπόφερε από σύγχυση μέσα
στο μυαλό του ανάμεσα στις αντιλήψεις για τον Ιησού σαν ο Ιουδαίος Μεσσίας, ο Χριστός σαν
σωτήρας του κόσμου, και σαν Υιός του Ανθρώπου η αποκάλυψη του Θεού, του στοργικού
Πατέρα των ανθρώπων.

Η γυναίκα του Πέτρου ήταν μια πολύ ικανή γυναίκα. Για χρόνια δούλευε ικανοποιητικά σαν
μέλος της γυναικείας ομάδας, και όταν ο Πέτρος εκδιώχτηκε από την Ιερουσαλήμ, τον
συντρόφεψε σε όλα του τα ταξίδια στις εκκλησίες καθώς και στις ιεραποστολικές εκστρατείες.
Και την ημέρα που ο λαμπρός της σύζυγος έδωσε την ζωή του, αυτή ρίχτηκε στα άγρια θηρία
στην αρένα της Ρώμης. Και έτσι αυτός ο άνθρωπος ο Πέτρος ο στενός άνθρωπος του Ιησού,
ένας από τον εσωτερικό κύκλο, προχώρησε από την Ιερουσαλήμ διακηρύσσοντας τα
χαρμόσυνα νέα για την βασιλεία με δύναμη και δόξα μέχρι που ολοκληρώθηκε η προσφορά
του¨ και θεώρησε ότι ήταν τιμή του όταν οι δεσμώτες του τον πληροφόρησαν ότι θα πέθαινε
όπως είχε πεθάνει ο Κύριός του πάνω στον σταυρό. Και έτσι ο Σίμωνας Πέτρος σταυρώθηκε
στην Ρώμη.

3. Ο ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΟΥ ΖΕΒΕΔΑΙΟΥ.

Ο Ιάκωβος, ο μεγαλύτερος από τους δύο αποστόλους γιους του Ζεβεδαίου, τους οποίους ο
Ιησούς προσονόμασε «γιους του κεραυνού,» ήταν τριάντα χρονών όταν έγινε απόστολος.
Ήταν παντρεμένος, είχε τέσσερα παιδιά, και ζούσε κοντά στους γονείς του στα περίχωρα της
Καπερναούμ, στην Βηθσαϊδά. Ήταν ψαράς, και ασκούσε το επάγγελμά του μαζί με τον
μικρότερο αδερφό του τον Ιωάννη και συνεταιρικά με τον Ανδρέα και τον Σίμωνα. Ο Ιάκωβος
και ο αδερφός του ο Ιωάννης είχαν το προνόμιο να γνωρίζουν τον Ιησού περισσότερο καιρό
από τους άλλους αποστόλους.

Αυτός ο ικανός απόστολος ήταν αντιφατικός χαρακτήρας¨ φαινόταν σαν να είχε πραγματικά
δύο φύσεις, που και οι δύο προερχόντουσαν από ισχυρά συναισθήματα. Γινόταν πολύ βίαιος
όταν οργιζόταν. Είχε βίαιες αντιδράσεις όταν τον προκαλούσαν, και όταν υποχωρούσε η
καταιγίδα, πάντα συνήθιζε να δικαιώνει και να δικαιολογεί τον θυμό του με την πρόφαση ότι

358
ήταν εξ ολοκλήρου μια εκδήλωση της δίκαιης αγανάκτησής του. Εκτός από αυτές τις
παροδικές εκρήξεις θυμού, η προσωπικότητα του Ιάκωβου έμοιαζε πολύ με του Ανδρέα. Δεν
είχε την διακριτικότητα του Ανδρέα ή βαθιά κρίση για την ανθρώπινη φύση, αλλά ήταν πολύ
καλύτερος ρήτορας. Μετά τον Πέτρο, και εκτός από τον Ματθαίο, ο Ιάκωβος ήταν ο
καλύτερος ρήτορας ανάμεσά τους.

Αν και ο Ιάκωβος δεν ήταν καθόλου κατσούφης, την μια μέρα μπορεί να ήταν σιωπηλός και
ήσυχος και την άλλη ομιλητικός και καλός αφηγητής. Συνήθως μιλούσε ελεύθερα με τον
Ιησού, αλλά στους δώδεκα, μπορεί και για ολόκληρες μέρες να ήταν ο σιωπηλός άνθρωπος. Η
μεγάλη του αδυναμία ήταν αυτές οι περίοδοι ανεξήγητης σιωπής. Το πιο αξιόλογο
χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Ιάκωβου ήταν η ικανότητά του να βλέπει όλες τις
πλευρές μιας πρότασης. Από όλους τους δώδεκα, αυτός ήταν που πλησίασε περισσότερο στο
να καταλάβει την αληθινή σημασία της διδασκαλίας του Ιησού. Και αυτός, στην αρχή, άργησε
να καταλάβει την σημασία των λόγων του Ιησού, αλλά πριν τελειώσουν την εκπαίδευσή τους,
είχε αποκτήσει μια ανώτερη αντίληψη του μηνύματος του Ιησού. Ο Ιάκωβος ήταν ικανός να
καταλαβαίνει μια πλατιά κλίμακα της ανθρώπινης φύσης¨ τα πήγαινε καλά με τον πολύπλευρο
Ανδρέα, τον ορμητικό Πέτρο, και τον κλειστό αδερφό του τον Ιωάννη.

Αν και ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης είχαν τα προβλήματά τους όταν προσπαθούσαν να

δουλέψουν μαζί, ήταν πηγή έμπνευσης να παρατηρείς πόσο καλά τα πήγαιναν. Δεν τα
κατάφερναν τόσο καλά όσο ο Ανδρέας και ο Πέτρος, αλλά τα κατάφερναν πολύ πιο καλά από
ότι ήταν αναμενόμενο για δυο αδέρφια, ειδικά για τόσο πεισματάρικα και αποφασιστικά
αδέρφια. Αλλά, όσο και αν φαίνεται παράξενο, αυτοί οι δύο γιοι του Ζεβεδαίου ήταν πολύ πιο
ανεκτικοί ο ένας με τον άλλο, παρά με τους ξένους. Αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλο¨ από
πάντα ήταν καλοί σύντροφοι στα παιχνίδια τους. Ήταν αυτοί «οι γιοι του κεραυνού» που
ήθελαν να καλέσουν την πυρά εξ ουρανού για να καταστρέψει τους Σαμαρείτες που τόλμησαν
να δείξουν ασέβεια στον Κύριό τους. Αλλά ο πρόωρος θάνατος του Ιάκωβου τροποποίησε
κατά πολύ τον βίαιο χαρακτήρα του νεότερου αδερφού του Ιωάννη. Το χαρακτηριστικό του
Ιησού που θαύμαζε περισσότερο ο Ιάκωβος ήταν στοργικότητα του Κυρίου. Το όλο
κατανόηση ενδιαφέρον του Ιησού για τους μικρούς και τους σπουδαίους, τους πλούσιους και
τους φτωχούς, του έκανε μεγάλη εντύπωση.

Ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου είχε ισορροπημένη σκέψη και προγραμματισμό. Μαζί με τον
Ανδρέα, ήταν ένας από τους πιο λογικούς της αποστολικής ομάδας. Ήταν ένας ρωμαλέος
άνθρωπος αλλά ποτέ δεν βιαζόταν. Ήταν ένας θαυμάσιος εξισορροπητικός τροχός για τον
Πέτρο. Ήταν μετριόφρων και μη δραματικός, ένας καθημερινός βοηθός, ένας ανεπιτήδευτος
εργάτης, που δεν αναζητούσε καμία ειδική ανταμοιβή από την στιγμή που κατάλαβε κάτι από
την πραγματική σημασία του βασιλείου. Ακόμα και στην ιστορία για την μητέρα του Ιάκωβου
και του Ιωάννη, που ζήτησε οι γιοι της να πάρουν τις θέσεις στα δεξιά και στα αριστερά του
Ιησού, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ήταν η μητέρα που έκανε αυτό το αίτημα. Και όταν
επισήμαναν ότι ήταν έτοιμοι να αναλάβουν τέτοιες ευθύνες, θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε ότι
ήταν γνώστες των κινδύνων που συνόδευαν την υποτιθέμενη εξέγερση του Κυρίου ενάντια
στην Ρωμαϊκή εξουσία, και ότι ήταν επίσης πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα. Όταν ο
Ιησούς ρώτησε αν ήταν έτοιμοι να πιουν το πικρό ποτήρι, απάντησαν ότι ήταν. Και όσον
αφορά τον Ιάκωβο, ήταν κυριολεκτικά αλήθεια πραγματικά ήπιε από το πικρό ποτήρι με τον
Κύριο, και ήταν ο πρώτος από τους αποστόλους που μαρτύρησε, και θανατώθηκε από την
αρχή από τον Ηρώδη Αγρίππα. Έτσι ο Ιάκωβος ήταν ο πρώτος από τους δώδεκα που θυσίασε
την ζωή του για την νέα βασιλεία. Ο Ηρώδης Αγρίππας φοβόταν τον Ιάκωβο περισσότερο από
όλους τους αποστόλους. Ήταν πραγματικά ήσυχος και σιωπηλός, αλλά ήταν γενναίος και
αποφασιστικός όταν ένοιωθε ότι προκαλούσαν τις πεποιθήσεις του. Ο Ιάκωβος έζησε την ζωή

359
του στο έπακρο, και όταν ήρθε το τέλος, το άντεξε με πολλή ευγένεια και σθένος ώστε ακόμα
και ο κατήγορός του και καταδότης του, που παρακολούθησε την δίκη και την εκτέλεσή του,
συγκινήθηκε τόσο πολύ που έφυγε μακριά από την σκηνή θανάτου του Ιακώβου για να γίνει
και αυτός μαθητής του Ιησού.

4. Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΟΥ ΖΕΒΕΔΑΙΟΥ.

Όταν έγινε απόστολος, ο Ιωάννης ήταν είκοσι τεσσάρων χρονών και ήταν ο νεότερος από
τους δώδεκα. Δεν ήταν παντρεμένος και ζούσε με τους γονείς του στην Βηθσαϊδά¨ ήταν
ψαράς και εργαζόταν με τον αδερφό του τον Ιάκωβο συνεταιρικά με τον Ανδρέα και τον
Πέτρο. Και πριν και μετά που έγινε απόστολος, ο Ιωάννης λειτουργούσε σαν ο προσωπικός
αντιπρόσωπος του Ιησού αφού ασχολιόταν με την οικογένεια του Κυρίου, και συνέχισε να
έχει αυτήν την ευθύνη όσο ζούσε η μητέρα του Ιησού η Μαρία. Εφόσον ο Ιωάννης ήταν ο
νεότερος από τους δώδεκα και είχε τόσο στενή σχέση με τις οικογενειακές υποθέσεις του
Ιησού, ήταν πολύ αγαπητός στον Κύριο, αλλά δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που έχει
λεχθεί ότι ήταν «ο μαθητής που αγαπούσε ο Ιησούς». Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε
μια τέτοια μεγαλόψυχη προσωπικότητα σαν του Ιησού να ευθύνεται για εύνοια, ότι αγαπούσε
έναν του μαθητή περισσότερο από τους άλλους. Το γεγονός ότι ο Ιωάννης ήταν ένας από
τους προσωπικούς βοηθούς του Ιησού έδωσε περισσότερο χρώμα σε αυτήν την λανθασμένη
ιδέα, εκτός από το ότι ο Ιωάννης μαζί με τον αδερφό του τον Ιάκωβο, γνώριζαν τον Ιησού
περισσότερο καιρό από ότι οι άλλοι.

Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος, και ο Ιωάννης είχαν οριστεί προσωπικοί βοηθοί του Ιησού σχεδόν
αμέσως από τότε που έγιναν απόστολοι. Όταν έγινε η επιλογή των δώδεκα και την στιγμή
που διόρισε τον Ανδρέα να ενεργεί σαν διευθυντής της αποστολικής ομάδας, του είπε: «Και
τώρα επιθυμώ να ορίσεις δύο ή τρεις από τους συντρόφους σου που να είναι μαζί μου και να
παραμένουν στο πλευρό μου, να με στηρίζουν, και να με βοηθούν για τις καθημερινές μου
ανάγκες.» Και ο Ανδρέας θεώρησε καλύτερο να επιλέξει για αυτό το ιδιαίτερο καθήκον τους
επόμενους τρεις πρωτόκλητους απόστολους. Θα ήθελε και ο ίδιος να προσφερθεί για μια τόσο
ευλογημένη υπηρεσία, αλλά ο Κύριος του είχε ήδη αναθέσει το έργο του¨ έτσι αμέσως έδωσε
την εντολή ο Πέτρος, ο Ιάκωβος, και ο Ιωάννης να αναλάβουν να βρίσκονται κοντά στον
Ιησού.

Ο Ιωάννης του Ζεβεδαίου είχε πολλά καλά στοιχεία στον χαρακτήρα του, αλλά ένα από
αυτά που δεν ήταν τόσο καλό ήταν η υπέρμετρη αλλά καλά κρυμμένη έπαρσή του. Η μακρά
σχέση του με τον Ιησού επέφερε πολλές αλλαγές στον χαρακτήρα του. Αυτή του η έπαρση
μειώθηκε κατά πολύ, αλλά όταν γέρασε και άρχισε να ξεμωραίνεται κάπως, αυτή η αυτό-
εκτίμηση ξαναεμφανίστηκε σε κάποιο βαθμό, ώστε, όταν άρχισε να κατευθύνει τον Ναθαναήλ
στο γράψιμο του Ευαγγελίου που τώρα φέρει το όνομά του, ο ηλικιωμένος απόστολος δεν
δίστασε να αναφέρεται επανειλημμένα στον εαυτό του σαν «ο μαθητής που αγαπούσε ο
Ιησούς». Μπροστά στο γεγονός ότι ο Ιωάννης πλησίασε περισσότερο στο να είναι ο
προσωπικός φίλος του Ιησού από ότι οποιοσδήποτε θνητός στην γη, και ότι ήταν ο
επιλεγμένος προσωπικός του αντιπρόσωπος σε τόσο πολλά θέματα, δεν είναι παράξενο που
έφτασε να θεωρεί τον εαυτό του σαν τον «μαθητή που αγαπούσε ο Ιησούς» εφόσον ήξερε με
σιγουριά ότι ήταν ο μαθητής που εμπιστευόταν τόσο συχνά ο Ιησούς.

360
 Τα χαρακτηριστικά του Ιησού που εκτιμούσε περισσότερο ο Ιωάννης ήταν η αγάπη και του
Κυρίου και η αυταπάρνησή του¨ αυτά τα χαρακτηριστικά του έκαναν τέτοια εντύπωση που
όλη την μεταγενέστερη ζωή του την κυριαρχούσε αυτό το συναίσθημα της αγάπης και της
αδερφικής αφοσίωσης. Μιλούσε για αγάπη και έγραφε για αγάπη. Αυτός «ο γιος του
κεραυνού» έγινε «ο απόστολος της αγάπης»¨ και στην Έφεσο, όταν ο ηλικιωμένος επίσκοπος
δεν μπορούσε πια να σταθεί στον άμβωνα και να κηρύσσει αλλά χρειαζόταν να μεταφέρεται
στην εκκλησία με μια καρέκλα, και όταν στο κλείσιμο της λειτουργίας του ζητήθηκε να πει
λίγα λόγια στους πιστούς, για χρόνια τα μόνα του λόγια ήταν, «Μικρά μου παιδιά, αγαπάτε
αλλήλους.» Ο Ιωάννης ήταν ένας άνδρας λιγόλογος εκτός από όταν προκαλούσαν τον θυμό
του. Σκεφτόταν πολλά, μα έλεγε λίγα. Όσο μεγάλωνε, κατόρθωνε να υποτάσσει τον θυμό
του, να τον ελέγχει καλύτερα, αλλά ποτέ δεν ξεπέρασε αυτή την αποστροφή του στο να μιλά,
ποτέ δεν κατανίκησε αυτό το ελάττωμα. Αλλά είχε το χάρισμα μιας σημαντικής και
δημιουργικής φαντασίας .

Υπήρχε άλλη μια πλευρά στον Ιωάννη που κανένας δεν περίμενε ότι θα εύρισκε σε αυτόν τον
ήσυχο και εσωστρεφή τύπο. Ήταν κάπως φανατικός και υπέρμετρα αδιάλλακτος. Από
αυτή την άποψη αυτός και ο Ιωάννης έμοιαζαν πολύ και οι δυο ήθελαν να καλέσουν την
πυρά εξ ουρανού στα κεφάλια των ασεβών Σαμαρειτών. Όταν ο Ιωάννης συνάντησε κάποιους
ξένους που δίδασκαν στο όνομα του Ιησού, αμέσως τους το απαγόρευσε. Αλλά δεν ήταν ο
μόνος από τους δώδεκα που είχε το ελάττωμα αυτού του είδους της αυτό- εκτίμησης και το
συναίσθημα ανωτερότητας. Η ζωή του Ιωάννη επηρεάστηκε πολύ όταν είδε τον Ιησού να
είναι ο ίδιος χωρίς σπίτι και οικογένεια, εγκαταλειμμένος, ενώ ήξερε με πόση προσοχή είχε
φροντίσει για το καλό της οικογένειάς του και της μητέρας του. Ο Ιωάννης ακόμα
συμπονούσε πολύ τον Ιησού για την αποτυχία της οικογένειάς του να τον καταλάβουν,
γνωρίζοντας ότι σταδιακά απομακρύνονταν από αυτόν. Όλη αυτή η κατάσταση, μαζί με το ότι
ο Ιησούς πάντα υποχωρούσε μπροστά στο θέλημα του Πατέρα του στον ουρανό, και η
καθημερινή του ζωή απεριόριστης πίστης, έκαναν τέτοια εντύπωση στον Ιωάννη που
επέφεραν αξιοσημείωτες και μόνιμες αλλαγές στον χαρακτήρα του, αλλαγές που τον
επηρέασαν σε όλη την μεταγενέστερη ζωή του.

Ο Ιωάννης είχε μια ψυχραιμία και θάρρος που λίγοι από τους άλλους αποστόλους το
διέθεταν. Ήταν εκείνος ο απόστολος που ακολούθησε τον Ιησού την νύχτα της σύλληψής του
και τόλμησε να συντροφέψει τον Κύριό του μέχρι την στιγμή του θανάτου του. Ήταν παρών
μέχρι την τελευταία επίγεια στιγμή του και πιστά ακολούθησε τις οδηγίες που του έδωσε ο
Ιησούς τις τελευταίες του στιγμές, όσον αφορά την μητέρα του. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ο
Ιωάννης ήταν απόλυτα αξιόπιστος. Ο Ιωάννης καθόταν συνήθως στα δεξιά του Ιησού όταν
βρισκόντουσαν στο τραπέζι του δείπνου. Ήταν ο πρώτος από τους δώδεκα που πίστεψε
απόλυτα στην ανάσταση, και ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε τον Κύριο όταν ήρθε σε αυτούς
στην παραλία μετά την ανάστασή του. Αυτός ο γιος του Ζεβεδαίου ήταν πολύ στενά
συνδεδεμένος με τον Πέτρο στις πρώτες δραστηριότητες του πρώτου Χριστιανικού κινήματος,
και έγινε ένας από τους κύριους υποστηρικτές της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. Ήταν το δεξί
χέρι του Πέτρου την ημέρα της Πεντηκοστής.

Αρκετά χρόνια μετά το μαρτυρικό θάνατο του Ιάκωβου, ο Ιωάννης παντρεύτηκε την χήρα
του αδερφού του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τον φρόντιζε μια στοργική εγγονή. Ο
Ιωάννης φυλακίστηκε πολλές φορές και εξορίστηκε στη Νήσο Πάτμο για μια περίοδο
τεσσάρων ετών μέχρι που ανήλθε ένας άλλος αυτοκράτορας στην Ρώμη. Αν ο Ιωάννης δεν
ήταν ευγενικός και μυαλωμένος, σίγουρα θα είχε σκοτωθεί όπως ο πιο αθυρόστομος αδερφός
του ο Ιάκωβος. Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο Ιωάννης, μαζί με τον Ιάκωβο τον αδερφό του
Κυρίου, έμαθαν να είναι πιο συμφιλιωτικοί όταν εμφανιζόντουσαν μπροστά σε αστικούς

361
δικαστές. Ανακάλυψαν ότι μια «απαλή απάντηση μπορούσε να αποτρέψει την οργή.» Ακόμα
έμαθαν να αντιπροσωπεύουν την εκκλησία σαν μια «πνευματική αδελφότητα αφιερωμένη
στην κοινωνική υπηρεσία των ανθρώπων» παρά σαν «την βασιλεία των ουρανών.» Δίδασκαν
την υπηρεσία αγάπης παρά την δύναμη εξουσίας το βασίλειο και τον βασιλέα.

Όταν βρισκόταν στην Πάτμο για την προσωρινή του εξορία, ο Ιωάννης έγραψε
το Βιβλίο της Αποκάλυψης, που τώρα έχετε στα χέρια σας σε πολύ συντομευμένη
και παραμορφωμένη μορφή. Αυτό το Βιβλίο της Αποκάλυψης περιέχει τα επιζώντα
κομμάτια μιας μεγάλης αποκάλυψης, μεγάλα μέρη της οποίας είχαν χαθεί, άλλα είχαν
αφαιρεθεί, μετά από την συγγραφή του Ιωάννη. Διατηρείται τώρα μόνο σε αποσπασματική
συντετμημένη μορφή.

Ο Ιωάννης ταξίδεψε πολύ, εργαζόταν ακατάπαυστα, και αφού έγινε επίσκοπος των
εκκλησιών της Ασίας, εγκαταστάθηκε στην Έφεσο. Κατεύθυνε τον συνεργάτη του, τον
Ναθαναήλ, στην συγγραφή του αποκαλούμενου «το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο», στην Έφεσο,
όταν ήταν ενενήντα εννιά χρονών. Από όλους τους δώδεκα αποστόλους, ο Ιωάννης του
Ζεβεδαίου τελικά έγινε επιφανής θεολόγος. Πέθανε από φυσικό θάνατο στην Έφεσο το έτος
103 μ.Χ. όταν ήταν εκατό ενός ετών.

5. ΦΙΛΙΠΠΟΣ Ο ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ.

Ο Φίλιππος ήταν ο πέμπτος απόστολος, που δέχτηκε το κάλεσμα όταν ο Ιησούς και οι πρώτοι
τέσσερις απόστολοί του βρισκόντουσαν στην διαδρομή από το σημείο που βρισκόταν ο
Ιωάννης στον Ιορδάνη, για την Κανά της Γαλιλαίας. Από τότε που ζούσε στην Βηθσαϊδά, ο
Φίλιππος γνώριζε τον Ιησού, αλλά ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό του ότι ο Ιησούς ήταν
ένας σπουδαίος άνθρωπος μέχρι εκείνη την ημέρα στην κοιλάδα του Ιορδάνη όταν του είπε:
«Ακολούθησέ με.» Ο Φίλιππος επίσης επηρεάστηκε κάπως από το γεγονός ότι ο Ανδρέας, ο
Πέτρος, ο Ιάκωβος, και ο Ιωάννης είχαν δεχτεί τον Ιησού σαν τον Απελευθερωτή.

Ο Φίλιππος ήταν είκοσι επτά χρονών όταν έγινε μέλος της αποστολικής ομάδας¨ ήταν
πρόσφατα παντρεμένος, αλλά δεν είχε παιδιά εκείνο τον καιρό. Η προσωνυμία που του
έδωσαν οι απόστολοι σήμαινε «περιέργεια». Ο Φίλιππος ήθελε πάντα να του αποδεικνύουν.
Ποτέ δεν έδειξε να έχει ιδιαίτερα βαθιά σκέψη. Δεν ήταν απαραίτητα ανόητος, αλλά του
έλειπε η φαντασία. Αυτή η έλλειψη φαντασίας ήταν το μεγάλο ελάττωμα του χαρακτήρα
του. Ήταν ένα κοινό και πεζό άτομο. Όταν οι απόστολοι οργανώθηκαν για υπηρεσία, ο
Φίλιππος έγινε τροφοδότης¨ δουλειά του ήταν να φροντίζει να μην τους λείπουν ποτέ οι
προμήθειες. Και ήταν καλός τροφοδότης. Το ισχυρότερο χαρακτηριστικό του ήταν η μεθοδική
του τελειότητα¨ ήταν και μαθηματικός και συστηματικός.

Ο Φίλιππος προερχόταν από μια οικογένεια επτά, τριών αγοριών και τεσσάρων κοριτσιών.
Ήταν ο δεύτερος κατά σειρά ηλικίας, και μετά την ανάσταση βάπτισε ολόκληρη την
οικογένειά του στην βασιλεία των ουρανών. Οι άνθρωποι του Φιλίππου ήταν ψαράδες. Ο
πατέρας του ήταν ένας πολύ ικανός άνθρωπος, είχε βαθιά σκέψη, αλλά η μητέρα του ήταν

362
από πολύ μέτρια οικογένεια. Ο Φίλιππος δεν ήταν ένας άνθρωπος από τον οποίο δεν
μπορούσες να περιμένεις σπουδαία πράγματα, αλλά ήταν ένας άνθρωπος που μπορούσε
να κάνει μικρά πράγματα με σπουδαίο τρόπο, να τα κάνει καλά και σωστά. Πολύ
λίγες φορές στα τέσσερα χρόνια απότυχε να έχει διαθέσιμα τρόφιμα και να ικανοποιεί τις
ανάγκες όλων. Ακόμα και στις επείγουσες ανάγκες που συνάντησαν σπάνια βρέθηκε
απροετοίμαστος. Το τμήμα προμηθειών της αποστολικής οικογένειας είχε πολύ καλή και
αποτελεσματική διοίκηση.

Το ισχυρότερο στοιχείο του Φιλίππου ήταν η μεθοδική υπευθυνότητά του¨ το αδύνατο

στοιχείο του ήταν η παντελής έλλειψη φαντασίας. Η απουσία της ικανότητας να βάλει δύο και
δύο μαζί για να βγάλει τέσσερα. Είχε μαθηματική αφηρημένη σκέψη αλλά δεν είχε
δημιουργική φαντασία. Ήταν ο τυπικός καθημερινός ,κοινός, μεσαίος άνθρωπος. Υπήρχαν
πάρα πολλοί τέτοιοι άνδρες και γυναίκες στα πλήθη που ερχόντουσαν να ακούσουν τον Ιησού
να διδάσκει και να κηρύσσει, και έπαιρναν πολύ θάρρος όταν έβλεπαν έναν όμοιό τους να
είναι εξυψωμένος σε αυτή την τιμημένη θέση στα συμβούλια του Κυρίου¨ έπαιρνα πολύ
θάρρος από το γεγονός ότι ένας όμοιός τους είχε ήδη βρει μια υψηλή θέση στις υποθέσεις της
βασιλείας των ουρανών. Και ο Ιησούς μάθαινε πολλά για τον τρόπο που λειτουργούν μερικά
ανθρώπινα μυαλά όταν τόσο υπομονετικά άκουγε τις ανόητες ερωτήσεις του Φιλίππου και
τόσο συχνά συμμορφωνόταν με το αίτημα του τροφοδότη τους να «του δείξουν».

Η ιδιότητα του Ιησού που πάντα θαύμαζε ο Φίλιππος ήταν η ανεξάντλητη γενναιοδωρία του
Κυρίου. Ποτέ δεν μπορούσε ο Φίλιππος να βρει τίποτα στον Ιησού που να είναι μικροπρεπές,
τσιγγούνικο, ή σφιχτό¨ και λάτρευε αυτή την ανεξάντλητη και πανταχού παρούσα
ελευθεροσύνη.

Δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα που να είναι εντυπωσιακό στην προσωπικότητα του Φιλίππου.
Συχνά τον αποκαλούσαν «Φίλιππο της Βηθσαϊδά, την πόλη που ζουν ο Ανδρέας και ο
Πέτρος.» Δεν είχε σχεδόν καθόλου διορατικότητα¨ ήταν ανίκανος να αντιληφθεί τις
δραματικές πιθανότητες μιας δοσμένης κατάστασης. Δεν ήταν πεσιμιστής¨ ήταν απλά πεζός.
Επίσης του έλειπε η πνευματική διορατικότητα. Δεν δίσταζε να διακόψει τον Ιησού στο μέσο
μιας σοβαρότατης ομιλίας για να κάνει μια ανόητη ερώτηση. Αλλά ο Ιησούς ποτέ δεν τον
αποπήρε για αυτή του την απερισκεψία¨ είχε υπομονή μαζί του και έδειχνε κατανόηση για την
ανικανότητά του να αντιλαμβάνεται την βαθύτερη σημασία της διδασκαλίας. Ο Ιησούς
γνώριζε καλά ότι αν απόπαιρνε τον Φίλιππο επειδή έκανε αυτές τις ενοχλητικές ερωτήσεις, δεν
θα πλήγωνε μόνο αυτή την έντιμη ψυχή, αλλά μια τέτοια επίπληξη θα πλήγωνε τόσο τον
Φίλιππο που ποτέ ξανά δεν θα αισθανόταν ελεύθερος να κάνει ερωτήσεις. Ο Ιησούς ήξερε
καλά ότι στους κόσμους του χώρου υπήρχαν ανυπολόγιστα δισεκατομμύρια παρόμοιων
αργόστροφων θνητών, και ήθελε να τους ενθαρρύνει όλους να τον κοιτούν και να
αισθάνονται ελεύθεροι να έρθουν σε αυτόν με τις ερωτήσεις τους και τα προβλήματά τους.
Εξ άλλου, ο Ιησούς ενδιαφερόταν περισσότερο για τις ανόητες ερωτήσεις του Φιλίππου
παρά για το κήρυγμα που μπορεί να έκανε εκείνη την ώρα. Ο Ιησούς ενδιαφερόταν κυρίως και
τους ανθρώπους, όλων των ειδών τους ανθρώπους.

Ο τροφοδότης των απόστολων δεν ήταν καλός δημόσιος κήρυκας, αλλά ήταν ένας πολύ
πειστικός και πετυχημένος ατομικός εργάτης. Δεν αποθαρρυνόταν εύκολα¨ ήταν αργός αλλά
ευσυνείδητος και επίμονος σε ότι ανελάμβανε. Είχε αυτό το σπάνιο χάρισμα να λέει, «Ελάτε.»
Όταν ο πρώτος προσήλυτός του ο Ναθαναήλ ήθελε να συζητήσει για τα πλεονεκτήματα και
τα μειονεκτήματα του Ιησού από την Ναζαρέτ, η αποτελεσματική απάντηση του Φίλιππου

363
ήταν, «Έλα να δεις.» Δεν ήταν δογματικός κήρυκας που να προτρέπει τους ακροατές του να
«πάνε να κάνουν εκείνο ή το άλλο,» αλλά περισσότερο, «Ελάτε μαζί μας να σας δείξουμε και
να μοιραστούμε μαζί σας τον καλύτερο δρόμο.»

Η ανικανότητα του Φίλιππου να προσαρμοστεί σε μια νέα κατάσταση φαινόταν πολύ

καθαρά όταν ήρθαν οι Έλληνες στην Ιερουσαλήμ, και του είπαν: «Κύριε, επιθυμούμε να
δούμε τον Ιησού.» Ο Φίλιππος θα έλεγε σε οποιονδήποτε Εβραίο που θα είχε ένα τέτοιο
αίτημα, «Έλα.» Αλλά αυτοί οι άνθρωποι ήταν ξένοι, και ο Φίλιππος δεν θυμόταν καμία οδηγία
από τους ανωτέρους του για τέτοια θέματα¨ έτσι το μόνο πράγμα που μπορούσε να σκεφτεί
να κάνει ήταν να συμβουλευτεί τον αρχηγό, τον Ανδρέα, και έπειτα να συνοδεύσουν και οι
δύο τους Έλληνες στον Ιησού. Έτσι, και όταν πήγαν στην Σαμάρεια και κήρυσσαν και
βάπτιζαν πιστούς, όπως τον είχε καθοδηγήσει ο Κύριός του, απέφευγε να βάζει τα χέρια του
στους προσήλυτους σε ένδειξη ότι είχαν δεχτεί το Πνεύμα της Αλήθειας. Αυτό έγινε από τον
Πέτρο και τον Ιωάννη, που κατέβηκαν από την Ιερουσαλήμ για να παρακολουθήσουν το έργο
του για λογαριασμό της μητέρας εκκλησίας. Ο Φίλιππος πέρασε τις ώρες της δοκιμασίας του
θανάτου του Κυρίου, συμμετείχε στην επαναδιοργάνωση των δώδεκα, και ήταν ο πρώτος που
ξεκίνησε για να κερδίσει ψυχές για το βασίλειο έξω από τις άμεσες Ιουδαϊκές τάξεις, και ήταν
πιο επιτυχημένος για το έργο του με τους Σαμαρείτες και σε όλες τις επόμενες προσπάθειές
του για χάρη του ευαγγελίου.

Η σύζυγος του Φιλίππου, που ήταν ένα ικανό μέλος στο γυναικείο τμήμα, ενεργοποιήθηκε
δραστήρια με τον σύζυγό της στο ευαγγελικό του έργο μετά την φυγή τους από τους διώκτες
τους στην Ιερουσαλήμ. Η γυναίκα του ήταν μια ατρόμητη γυναίκα. Στεκόταν στα πόδια του
σταυρού του Φίλιππου και του έδινε θάρρος να διακηρύσσει τα χαρμόσυνα νέα ακόμα και
στους δολοφόνους του, και όταν οι δυνάμεις του τον άφησαν, άρχισε αυτή την διακήρυξη της
ιστορίας της σωτηρίας μέσα από την πίστη στον Ιησού και σταμάτησε μόνο όταν οι
εξαγριωμένοι Εβραίοι όρμησαν πάνω της και την λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου. Η μεγαλύτερη
κόρη της, η Λεία, συνέχισε το έργο της, και αργότερα έγινε η φημισμένη προφήτισσα της
Ιεράπολης. Ο Φίλιππος, ο κάποτε τροφοδότης των δώδεκα, ήταν ένας ισχυρός άνθρωπος
στην βασιλεία των ουρανών, που κέρδιζε ψυχές όπου και να πήγαινε¨ και τελικά σταυρώθηκε
για την πίστη του και θάφτηκε στην Ιεράπολη.

6. Ο ΕΝΤΙΜΟΣ ΝΑΘΑΝΑΗΛ.

Ο Ναθαναήλ, ο έκτος και τελευταίος επιλεγμένος απόστολος από τον Κύριο τον ίδιο, τον
έφερε στον Ιησού ο φίλος του ο Φίλιππος. Είχε συνεργαστεί με τον Φίλιππο σε αρκετές
επιχειρηματικές δραστηριότητες με τον Φίλιππο και, με αυτόν πήγαινε να δει τον Ιωάννη τον
Βαπτιστή όταν συνάντησαν τον Ιησού.

Όταν ο Ναθαναήλ έγινε μέλος των αποστόλων, ήταν είκοσι πέντε χρονών και ήταν ο
νεότερος στην ομάδα εκτός από έναν. Ήταν ο νεότερος σε μια οικογένεια επτά παιδιών, ήταν
ανύπαντρος, και το μόνο στήριγμα των ηλικιωμένων και ασθενικών γονιών του, με τους
οποίους ζούσε στην Κανά¨ οι αδερφοί του και οι αδερφές του ήταν είτε παντρεμένοι ή είχαν
πεθάνει, και κανένας δεν έμενε εκεί. Ο Ναθαναήλ και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν οι δύο πιο
μορφωμένοι ανάμεσα στους δώδεκα. Ο Ναθαναήλ σκεφτόταν να γίνει έμπορος.

364
 Ο Ιησούς δεν έδωσε ο ίδιος προσωνυμία στον Ναθαναήλ, αλλά οι δώδεκα πολύ γρήγορα
άρχισαν να μιλούν γι αυτόν με όρους που σήμαιναν εντιμότητα και ειλικρίνεια. Ήταν «χωρίς
πονηριά». Και αυτή ήταν σπουδαία αρετή¨ ήταν και έντιμος και ειλικρινής. Η αδυναμία
του χαρακτήρα του ήταν η υπερηφάνεια του¨ ήταν πολύ υπερήφανος για την οικογένειά του,
την πόλη του, την φήμη του, και το έθνος του, πράγματα τα οποία είναι αξιέπαινα αν δεν
φτάνουν στα άκρα. Αλλά ο Ναθαναήλ είχε την τάση να φτάνει στα άκρα με τις προσωπικές
του προκαταλήψεις. Είχε την τάση να κρίνει με προκατάληψη τους ανθρώπους σύμφωνα με
την προσωπική του άποψη. Δεν άργησε να ρωτήσει, ακόμα και πριν να συναντήσει τον Ιησού.
«Μπορεί τίποτα καλό να βγει από την Ναζαρέτ;» Αλλά ο Ναθαναήλ δεν ήταν ισχυρογνώμων,
παρόλο που ήταν υπερήφανος. Πολύ γρήγορα άλλαξε γνώμη όταν κοίταξε το πρόσωπο του
Ιησού.

Από πολλές απόψεις ο Ναθαναήλ ήταν η παράταιρη διάνοια ανάμεσα στους δώδεκα. Ήταν ο
αποστολικός φιλόσοφος και ονειροπόλος, αλλά ήταν ένας πολύ πρακτικός ονειροπόλος.
Εναλλασσόταν ανάμεσα σε περιόδους έντονου σοβαρού φιλοσοφικού συλλογισμού και
περιόδους σπάνιας κωμικής διάθεσης¨ όταν ήταν στην κατάλληλη διάθεση, ήταν ίσως ο
καλύτερος αφηγητής από τους δώδεκα. Ο Ιησούς απολάμβανε ιδιαίτερα να ακούει τις
κουβέντες του Ναθαναήλ για τα πράγματα είτε σοβαρά είτε φαιδρά. Ο Ναθαναήλ έπαιρνε όλο
και σοβαρότερα τον Ιησού και την βασιλεία των ουρανών, αλλά τον εαυτό του ποτέ δεν τον
πήρε σοβαρά.

Οι απόστολοι όλοι αγαπούσαν και σέβονταν τον Ναθαναήλ, και αυτός τα πήγαινε περίφημα
μαζί τους, εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Ο Ιούδας πίστευε ότι ο Ναθαναήλ δεν έπαιρνε
αρκετά σοβαρά την αποστολική του ιδιότητα και κάποτε τόλμησε να πάει μυστικά στον Ιησού
και να παραπονεθεί για αυτόν. Ο Ιησούς είπε: «Ιούδα, πρόσεχε πολύ τα βήματά σου¨ μην
μεγαλοποιείς την θέση σου. Ποιος από μας είναι ικανός να κρίνει τον αδερφό του; Δεν είναι το
θέλημα του Πατέρα τα παιδιά του να συμμετέχουν μόνο στα σοβαρά πράγματα της ζωής.
φησέ με να σου επαναλάβω: Έχω έρθει για να βρουν τα αδέρφια μου στην σάρκα χαρά, και
ευτυχία, και να χαρούν την ζωή τους με περισσότερη αφθονία. Πήγαινε λοιπόν, Ιούδα, και
πράξε καλά αυτό που σου έχει ανατεθεί αλλά άφησε τον Ναθαναήλ, τον αδερφό σου να
λογοδοτήσει στον Θεό.» Και η μνήμη αυτών των λόγων, καθώς και πολλές άλλες παρόμοιες
εμπειρίες, υπόβοσκαν για πολύ στην γεμάτη αυταπάτες καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη.
Πολλές φορές, όταν ο Ιησούς βρισκόταν μακριά στο βουνό με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο, και τον
Ιωάννη, και τα πράγματα γινόντουσαν πολύ τεταμένα και μπερδεμένα ανάμεσα στους
αποστόλους, όταν ούτε ο Ανδρέας δεν ήξερε τι να πει στα απαρηγόρητα αδέρφια του, ο
Ναθαναήλ ήταν αυτός που τους ανακούφιζε από την ένταση με λίγη φιλοσοφία ή με μια
αναλαμπή χιουμοριστική¨ και με την καλή του διάθεση ακόμα.

Η δουλειά του Ναθαναήλ ήταν να φροντίζει τις οικογένειες των δώδεκα. Συχνά απουσίαζε από
τις αποστολικές συνεδριάσεις, γιατί να μάθαινε για κάποια ασθένεια ή κάτι ασυνήθιστο
συνέβαινε σε κάποια οικογένεια που είχε αναλάβει, δεν έχανε χρόνο και πήγαινε αμέσως εκεί.
Οι δώδεκα αισθανόντουσαν ασφάλεια γνωρίζοντας ότι ο Ναθαναήλ είχε αναλάβει τις
οικογένειές τους. Ο Ναθαναήλ εκτιμούσε τον Ιησού περισσότερο για την ανεκτικότητά του.
Ποτέ δεν κουραζόταν να διαλογίζεται την ευρύτητα του νου και την γενναιόδωρη συμπάθεια
του Υιού του Ανθρώπου.

365
 Ο πατέρας του Ναθαναήλ (ο Βαρθολομαίος) πέθανε λίγο μετά την Πεντηκοστή, μετά την
οποία αυτός ο απόστολος πήγε στην Μεσοποταμία και στην Ινδία αναγγέλλοντας τα
χαρμόσυνα νέα της βασιλείας και βαπτίζοντας πιστούς. Οι αδερφοί του ποτέ δεν έμαθαν τι
απόγινε ο παλιός φιλόσοφός τους, ποιητής τους, και χιουμορίστας τους. Αλλά ήταν επίσης και
ένας σπουδαίος άνδρας του βασιλείου και έκανε πολλά για να διαδώσει τις διδασκαλίες του
Κυρίου του, παρόλο που δεν συμμετείχε στην οργάνωση της μεταγενέστερης Χριστιανικής
εκκλησίας. Ο Ναθαναήλ πέθανε στην Ινδία.

7. Ο ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΛΕΒΙ.

Ο Ματθαίος, ο έβδομος απόστολος, επιλέχτηκε από τον Ανδρέα. Ο Ματθαίος ανήκε σε μια
οικογένεια φοροεισπρακτόρων, ή τελωνών, αλλά ο ίδιος ήταν τελώνης στην Καπερναούμ,
όπου και έμενε. Ήταν τριάντα ενός έτους και παντρεμένος με τέσσερα παιδιά. Ήταν
άνθρωπος ευκατάστατος, και ο μόνος ανάμεσα στους αποστόλους που είχε οικονομική άνεση.
Ήταν καλός επιχειρηματίας, είχε καλές κοινωνικές σχέσεις, και είχε το χάρισμα να μπορεί να
κάνει φιλίες και να τα πηγαίνει καλά με διάφορους τύπους ανθρώπων.

Ο Ανδρέας διόρισε τον Ματθαίο οικονομικό αντιπρόσωπο των αποστόλων. Κατά κάποιο
τρόπο ήταν ο οικονομικός πράκτορας και αντιπρόσωπος δημοσίων σχέσεων της αποστολικής
οργάνωσης. Είχε οξεία κρίση της ανθρώπινης φύσης και ήταν πολύ ικανός προπαγανδιστής. Η
προσωπικότητά του ήταν δύσκολο να την οραματιστεί κανείς, αλλά ήταν ένας πολύ σοβαρός
μαθητής και η πίστη του για την αποστολή του Ιησού και στην βεβαιότητα του βασιλείου,
ολοένα μεγάλωνε. Ο Ιησούς ποτέ δεν έδωσε κάποια προσωνυμία στον Λεβί, αλλά οι
συνάδερφοί του απόστολοι συνήθως τον αποκαλούσαν «χρηματο-εισπράκτορα».

Το ισχυρό σημείο του Λεβί ήταν η εγκάρδια αφοσίωσή του στον σκοπό τους. Ότι αυτός,
ένας τελώνης, έγινε δεκτός από τον Ιησού και τους αποστόλους του ήταν η αιτία για μια
ευγνωμοσύνη που κατάκλυζε τον πρώην φοροεισπράκτορα. Όμως, χρειάστηκε αρκετός
χρόνος για τους υπόλοιπους από τους αποστόλους, ιδιαίτερα για τον Σίμωνα τον Ζηλωτή και
τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, να συμφιλιωθούν με την παρουσία του τελώνη ανάμεσά τους. Η
αδυναμία του Ματθαίου ήταν η κοντόφθαλμη και υλιστική του άποψη για την ζωή. Αλλά σε
όλα αυτά τα θέματα έκανε μεγάλη πρόοδο όσο περνούσαν οι μήνες. Αυτός, φυσικά,
χρειαζόταν να απουσιάζει σε πολλές από τις πολύτιμες περιόδους διδασκαλίας αφού η δουλειά
του ήταν να συμπληρώνει το ταμείο. Ήταν η διάθεση του Κυρίου για συγχώρεση που
εκτιμούσε περισσότερο ο Ματθαίος. Ποτέ δεν σταματούσε να αναλογίζεται ότι η πίστη ήταν
το μόνο απαραίτητο για την δουλειά της ανεύρεσης του Θεού. Πάντα του άρεσε να μιλά για
το βασίλειο σαν «η δουλειά για την ανεύρεση του Θεού.».

Αν και ο Ματθαίος ήταν ένας άνθρωπος με παρελθόν, λογοδότησε θαυμάσια για τον εαυτό
του, και όσο περνούσε ο καιρός, οι συνεργάτες του γινόντουσαν περήφανοι με τις αποδόσεις
του τελώνη συντρόφου τους. Ήταν ένας από τους αποστόλους που κράτησε πολλές
σημειώσεις για τα λεγόμενα του Ιησού, και αυτές οι σημειώσεις του χρησιμοποιήθηκαν σαν
βάση για την μεταγενέστερη διήγηση του Ίσαδορ για τα λόγια και τις πράξεις του Ιησού, που
είναι γνωστό σαν το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.

366
 Η σπουδαία και χρήσιμη ζωή του Ματθαίου, του επιχειρηματία και τελώνη από
την Καπερναούμ, ήταν το μέσο οδήγησης χιλιάδων άλλων επιχειρηματιών,
δημόσιων αξιωματούχων, και πολιτικών, στις μεταγενέστερες εποχές, για να
ακούσουν και αυτοί την φωνή του Κυρίου να λέει: «Ακολουθήστε με.» Ο Ματθαίος
πραγματικά ήταν δεινός πολιτικός, αλλά ήταν ειλικρινά πιστός στον Ιησού και υπέρτατα
αφοσιωμένος στο έργο του να φροντίζει οι αγγελιαφόροι του επερχόμενου βασιλείου ήταν
οικονομικά εξασφαλισμένοι. Η παρουσία του Ματθαίου ανάμεσα στους δώδεκα ήταν το μέσο
να μείνουν ορθάνοιχτες οι θύρες του βασιλείου σε αμέτρητους καταπτοημένες και απόκληρες
ψυχές που είχαν θεωρήσει ότι δεν υπήρχε γι αυτούς παρηγοριά από την θρησκεία. Απόκληροι
και καταβεβλημένοι άνδρες και γυναίκες συνωστιζόντουσαν για να ακούσουν τον Ιησού, και
αυτός ποτέ δεν έδιωξε κανέναν τους.

Ο Ματθαίος δεχόταν ελεύθερα δωρεές από πιστούς μαθητές και από τους ακροατές των
διδασκαλιών του Ιησού, αλλά ποτέ δεν ζητούσε ανοιχτά χρήματα από τα πλήθη. Έκανε όλο
το οικονομικό του έργο με ήσυχο και προσωπικό τρόπο και εξοικονομούσε τα περισσότερα
χρήματα από τις πιο εύπορες τάξεις πιστών. Στην ουσία ο ίδιος διέθεσε ολόκληρη την
περιουσία του για το έργο του Κυρίου και των αποστόλων του, αλλά αυτοί ποτέ δεν γνώριζαν
για αυτή του την γενναιοδωρία, εκτός από τον Ιησού, που γνώριζε τα πάντα. Ο Ματθαίος
δίσταζε να συνεισφέρει ανοιχτά στο αποστολικό ταμείο από φόβο μήπως ο Ιησούς και οι
σύντροφοί του θεωρήσουν τα χρήματά του μολυσμένα¨ έτσι έδινε πολλά με το όνομα άλλων
πιστών. Τους πρώτους μήνες, όταν ο Ματθαίος ήξερε ότι η παρουσία του ανάμεσά τους ήταν
λίγο πολύ δοκιμαστική, έμπαινε έντονα στον πειρασμό να τους ενημερώσει ότι πολύ συχνά
τα δικά του χρήματα τους εξασφάλιζαν τον άρτο τον επιούσιο, αλλά δεν ενέδωσε. Όταν
εκδηλωνόταν κάποια περιφρόνηση από τους άλλους αποστόλους για τον τελώνη, ο Λεβί
καιγόταν να τους αποκαλύψει την γενναιοδωρία του, αλλά πάντα κατάφερνε να συγκρατείται.

Όταν τα οικονομικά της εβδομάδας δεν έφταναν για τις ανάγκες τους, ο Λεβί πολύ συχνά
θα προσέφευγε στις προσωπικές του πηγές. Επίσης, όταν το ενδιαφέρον του για την
διδασκαλία του Ιησού μεγάλωσε, προτιμούσε να παραμένει να ακούει την διδασκαλία του,
ακόμα και αν ήξερε ότι θα έπρεπε ο ίδιος προσωπικά να πλήρωνε για το έλλειμμα του ταμείου
τους. Όμως, ο Λεβί πραγματικά επιθυμούσε ο Ιησούς να ήξερε ότι πολλά από τα χρήματά
τους προερχόντουσαν από την δική του τσέπη! Δεν ήξερε ότι ο Κύριος ήδη το γνώριζε πολύ
καλά. Όλοι οι απόστολοι πέθαναν χωρίς να ξέρουν ότι ο Ματθαίος ήταν ο ευεργέτης τους σε
τέτοιο μεγάλο βαθμό, που όταν ξεκίνησε για να κηρύξει το ευαγγέλιο του βασιλείου μετά την
αρχή των διωγμών, ήταν ουσιαστικά αδέκαρος. Όταν αυτές οι διώξεις ανάγκασαν τους
πιστούς να αφήσουν την Ιερουσαλήμ, ο Ματθαίος ταξίδεψε προς τα βόρεια, κηρύσσοντας το
ευαγγέλιο του βασιλείου και βαπτίζοντας πιστούς. Για τους άλλους αποστόλους ήταν χαμένος,
αλλά συνέχισε να κηρύσσει και να βαπτίζει, στην Συρία, την Καππαδοκία, την Γαλάτια, την
Βηθυνία, και την Θράκη. Και εκεί στην Θράκη, στην Λυσιμάχεια, κάποιοι άπιστοι Εβραίοι
συνωμότησαν με τους Ρωμαίους στρατιώτες να κανονίσουν τον θάνατό του. Και αυτός ο
αναγεννημένος τελώνης πέθανε θριαμβευτικά πιστεύοντας στην σωτηρία που είχε μάθει τόσο
καλά από τις διδασκαλίες του Κυρίου στην πρόσφατη παραμονή του στην γη.

8. ΘΩΜΑΣ Ο ΔΙΔΥΜΟΣ.

Ο Θωμάς ήταν ο έβδομος απόστολος, και επιλέχτηκε από τον Φίλιππο. Αργότερα έγινε
γνωστός σαν «ο Θωμάς ο αμφισβητίας», αλλά οι σύντροφοί του τον θεωρούσαν χρόνιο
αμφισβητία. Αλήθεια, ήταν ένας λογικός, σκεπτικιστικός τύπος νου, αλλά είχε μια μορφή
θαρραλέας πίστης και αφοσίωσης που απαγόρευε σε αυτούς πουν γνώριζαν προσωπικά να τον
θεωρούν ασήμαντο σκεπτικιστή. Όταν ο Θωμάς έγινε απόστολος, ήταν είκοσι εννιά χρονών,
ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά. Παλαιότερα ήταν ξυλουργός και λιθοξόος, αλλά
έπειτα έγινε ψαράς και κατοικούσε στην Ταριχαία, που βρισκόταν στην δυτική ακτή του

367
Ιορδάνη εκεί όπου χύνεται στην Θάλασσα της Γαλιλαίας, και θεωρείτο ο ηγετικός πολίτης
αυτού του μικρού χωριού. Η μόρφωσή του δεν ήταν μεγάλη, αλλά είχε ένα οξύ, λογικό νου
και ήταν γιος θαυμάσιας οικογένειας, που ζούσε στην Τιβεριάδα. Ο Θωμάς ήταν ο μόνος
πραγματικά αναλυτικός νους από τους δώδεκα¨ αυτός ήταν ο πραγματικός επιστήμονας της
αποστολικής ομάδας.

Τα πρώτα οικογενειακά χρόνια του Θωμά ήταν άτυχα¨ οι γονείς του δεν ήταν πολύ
ευτυχισμένοι στην έγγαμη ζωή τους, και αυτό είχε επίπτωση στην ενήλικη ζωή του Θωμά.
Όταν ενηλικιώθηκε είχε πολύ αντιπαθητικό και εριστικό χαρακτήρα. Ακόμα και η σύζυγός του
χάρηκε όταν τον είδε να πηγαίνει στους αποστόλους¨ ανακουφίστηκε με την σκέψη ότι ο
απαισιόδοξος σύζυγός της θα έλειπε από το σπίτι τον περισσότερο καιρό. Ο Θωμάς είχε επίσης
μια δόση καχυποψίας που τον δυσκόλευε πολύ να τα πηγαίνει καλά με τους άλλους. Ο Πέτρος
στην αρχή θύμωνε πολύ με τον Θωμά, και παραπονιόταν στον αδερφό του τον Ανδρέα, ότι ο
Θωμάς ήταν «κακός, άσχημος, και πάντα καχύποπτος.» Αλλά όσο καλύτερα τον γνώριζαν οι
συνεργάτες του, τόσο περισσότερο τον συμπαθούσαν. Ανακάλυψαν ότι ήταν πολύ έντιμος και
ακλόνητα πιστός. Ήταν απόλυτα ειλικρινής και αναμφισβήτητα φιλαλήθης αλλά ήταν ένας από
φύση μεμψίμοιρος και οι περιστάσεις τον είχαν κάνει πραγματικό πεσιμιστή. Ο αναλυτικός του
νους ήταν καταραμένος με καχυποψία. Έχανε την πίστη του για τους συνανθρώπους του με
μεγάλη ταχύτητα όταν σχετίστηκε με τους δώδεκα και έτσι ήρθε σε επαφή με τον ευγενή
χαρακτήρα του Ιησού. Αυτή του η σχέση με τον Κύριο άρχισε αμέσως να μεταμορφώνει
ολόκληρο τον χαρακτήρα του Θωμά και να επιφέρει μεγάλες αλλαγές στις νοητικές του
αντιδράσεις προς τους συνανθρώπους του. Το μεγάλο προτέρημα του Θωμά ήταν ο
υπέροχος αναλυτικός του νους σε συνδυασμό με ακλόνητο θάρρος όταν είχε
πάρει την απόφασή του. Το μεγάλο του μειονέκτημα ήταν η καχύποπτη
αμφισβήτησή του, την οποία ποτέ δεν ξεπέρασε ολοκληρωτικά σε όλη του την ζωή
στην σάρκα.

Στην οργάνωση των δώδεκα ο Θωμάς ανάλαβε να κανονίζει και να διευθύνει το οδοιπορικό,
και ήταν πολύ ικανός διευθυντής του έργου και των κινήσεων του αποστολικού σώματος.
Ήταν καλό εκτελεστικό στέλεχος, θαυμάσιος επιχειρηματίας αλλά μειονεκτούσε εξαιτίας των
πολλών αλλαγών στην διάθεσή του¨ ήταν άλλος άνθρωπος και άλλος την άλλη. Είχε ροπή
προς την μελαγχολία όταν έγινε απόστολος, αλλά η επαφή με τον Ιησού και τους αποστόλους
τον θεράπευσε κατά πολύ από αυτή την αρρωστημένη εσωστρέφεια.

Ο Ιησούς συμπαθούσε πολύ τον Θωμά και είχε πολλές μακρές, προσωπικές συνομιλίες μαζί του. Η
παρουσία του ανάμεσα στους αποστόλους ήταν μεγάλη ενθάρρυνση σε όλους τους έντιμους
αμφισβητίες και ενθάρρυνε πολλά συγχυσμένα μυαλά να εισέλθουν στην βασιλεία, ακόμα κι αν δεν
μπορούσαν να καταλάβουν απόλυτα τα πάντα από τις πνευματικές και φιλοσοφικές πλευρές των
διδασκαλιών του Ιησού. Η συμμετοχή του Θωμά στους δώδεκα ήταν μια τρανταχτή απόδειξη ότι ο
Ιησούς αγαπούσε ακόμα και τους έντιμους αμφισβητίες.

Οι άλλοι απόστολοι σεβόντουσαν τον Ιησού για κάποιο ξεχωριστό στοιχείο της πολύπλευρης
προσωπικότητάς του, αλλά ο Θωμάς σεβόταν τον Κύριό του για τον υπέροχα ισορροπημένο
χαρακτήρα του. Ο Θωμάς όλο και περισσότερο θαύμαζε και τιμούσε αυτόν που ήταν τόσο
στοργικά ελεήμων αλλά και τόσο αλύγιστα δίκαιος και ορθός¨ τόσο σταθερός αλλά ποτέ
ισχυρογνώμων¨ τόσο ήρεμος αλλά ποτέ αδιάφορος¨ τόσο εξυπηρετικός και τόσο
συμπονετικός αλλά ποτέ ανακατωσούρης ή δικτατορικός¨ τόσο δυνατός αλλά την ίδια στιγμή
τόσο ευγενικός¨ και αθώος αλλά και τόσο ρωμαλέος, δυναμικός και επιβλητικός¨ τόσο

368
πραγματικά θαρραλέος αλλά ποτέ παράτολμος ή απερίσκεπτος¨ τόσο λάτρης της φύσης αλλά
και τόσο απελευθερωμένος από οποιαδήποτε τάση να την θεοποιεί¨ τόσο χιουμοριστικός και
τόσο παιχνιδιάρης, αλλά τόσο ελεύθερος από ελαφρότητα και επιπολαιότητα. Ήταν αυτή η
ασύγκριτη συμμετρία της προσωπικότητας που γοήτευσε τον Θωμά. Ίσως ήταν αυτός από
τους δώδεκα που απολάμβανε περισσότερο την ανώτατη διανοητική κατανόηση και την
εκτίμηση της προσωπικότητας του Ιησού.

Στις συνεδριάσεις των δώδεκα ο Θωμάς ήταν πάντα προσεκτικός, υποστήριζε πάντα την πιο
ασφαλή πολιτική, αλλά αν καταψηφιζόταν ο συντηρητισμός του ή απορριπτόταν, ήταν αυτός
που πρώτος που άφοβα ξεκινούσε για να εκτελέσει το πρόγραμμα που είχε αποφασιστεί.
Πολλές φορές θα αντιτασσόταν σε κάποιο σχέδιο που φαινόταν παράτολμο και
παρακινδυνευμένο¨ πάντα θα διαπραγματευόταν μέχρι το τέλος, αλλά όταν ο Ανδρέας θα
έθετε το θέμα σε ψηφοφορία, και αφού οι δώδεκα αποφάσιζαν να πράξουν αυτό στο οποίο
εκείνος είχε τόσο σθεναρά αντισταθεί, ο Θωμάς ήταν εκείνος που θα ήταν ο πρώτος που θα
έλεγε, «Πάμε!» Ήξερε να χάνει . Δεν κρατούσε κακία ούτε πληγωμένα συναισθήματα.
Επανειλημμένα αντιτασσόταν στο να αφήσει τον Ιησού να εκτεθεί σε κίνδυνο, αλλά όταν ο
Κύριος αποφάσιζε να ριψοκινδυνέψει, πάντα ήταν ο Θωμάς που παρότρυνε τους αποστόλους
με τα γενναία λόγια του, «Ελάτε σύντροφοι, πάμε να πεθάνουμε μαζί του.» Ο Θωμάς ήταν
από κάποιες απόψεις σαν τον Φίλιππο¨ ήθελε και αυτός να «του αποδείξουν», αλλά οι δικές
του εξωτερικές εκφράσεις αμφιβολίας βασιζόντουσαν σε εντελώς διαφορετικές νοητικές
λειτουργίες. Ο Θωμάς ήταν αναλυτικός, όχι απλά σκεπτικιστής. Όσον αφορά το προσωπικό
φυσικό θάρρος, ήταν ένας από τους γενναιότερους ανάμεσα στους δώδεκα.

Ο Θωμάς είχε κάποιες πολύ άσχημες μέρες¨ ήταν μελαγχολικός και καταβεβλημένος μερικές
φορές. Η απώλεια της δίδυμης αδερφής του όταν ήταν εννέα χρονών του είχε αφήσει πολύ
συσσωρευμένη λύπη από τα παιδικά του χρόνια και προσέθετε στα ψυχολογικά προβλήματα
του χαρακτήρα του στην μεταγενέστερη ζωή του. Όταν ο Θωμάς μελαγχολούσε, μερικές
φορές ήταν ο Ναθαναήλ που τον βοηθούσε να το ξεπεράσει, μερικές φορές ο Πέτρος, και όχι
σπάνια ένας από τους Αλφαίους διδύμους. Όταν ήταν πολύ στενοχωρημένος, δυστυχώς
πάντα προσπαθούσε να αποφεύγει να έρχεται σε άμεση επαφή με τον Ιησού. Αλλά ο Κύριος
γνώριζε τα πάντα γι αυτό και έδειχνε κατανόηση και συμπόνια για αυτόν τον απόστολο όταν
τον κατέβαλλε η μελαγχολία και τον βασάνιζαν οι αμφιβολίες. Μερικές φορές ο Θωμάς έπαιρνε
άδεια από τον Ανδρέα να φύγει για μια δυο μέρες. Αλλά σύντομα έμαθε ότι μια τέτοια τακτική
δεν ήταν η σωστή¨ γρήγορα ανακάλυψε ότι ήταν καλύτερο, όταν ήταν αποκαρδιωμένος, να
μένει κοντά στο έργο του και στους συνεργάτες του. Αλλά ότι και να συνέβαινε στην
συναισθηματική του ζωή, συνέχισε ακλόνητα να είναι απόστολος. Όταν ερχόταν η στιγμή για
να προχωρήσουν σε δράση, πάντα ήταν ο Θωμάς που έλεγε, «Πάμε»!

Ο Θωμάς είναι το μεγάλο παράδειγμα του ανθρώπου που έχει αμφιβολίες, τις αντιμετωπίζει,
και κερδίζει. Είχε σπουδαίο μυαλό¨ δεν ήταν γκρινιάρης σκεπτικιστής. Ήταν ένας λογικός
στοχαστής¨ ήταν η οξεία δοκιμασία του Ιησού και των αποστόλων του. Αν ο Ιησούς και το
έργο του δεν ήταν γνήσια, δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν έναν άνθρωπο σαν τον Θωμά
από την αρχή μέχρι το τέλος. Είχε μια οξεία αίσθηση του γεγονότος. Στην πρώτη εμφάνιση
απάτης ο Θωμάς θα τους είχε εγκαταλείψει όλους. Οι επιστήμονες μπορεί να μην μπορούσαν
να καταλάβουν απόλυτα τα πάντα για τον Ιησού και το έργο του στην γη, αλλά κάποτε έζησε
και δούλεψε με τον Κύριο και τους ανθρώπινους συνεργάτες του ένας άνθρωπος του οποίου
το μυαλό ήταν πραγματικά επιστημονικό ο Θωμάς ο Δίδυμος και πίστευε στον Ιησού της
Ναζαρέτ. Ο Θωμάς πέρασε δύσκολες ώρες τις μέρες των παθών και της σταύρωσης. ήταν για
ένα διάστημα στα βάθη της απελπισίας, αλλά επιστράτεψε το κουράγιο του, έμεινε κοντά
στους συντρόφους του, και παρευρισκόταν μαζί τους για να καλωσορίσει τον Ιησού στην

369
Θάλασσα της Γαλιλαίας. για κάποιο διάστημα είχε υποκύψει στην μελαγχολία του εξαιτίας
αμφιβολιών αλλά τελικά επιστράτεψε την πίστη και το θάρρος του. Έδινε σοφές συμβουλές
στους αποστόλους μετά την Πεντηκοστή και, όταν οι διωγμοί διασκόρπισαν τους πιστούς,
αυτός πήγε στην Κύπρο, την Κρήτη, την Βόρεια Αφρικανική ακτή, και την Σικελία,
κηρύσσοντας και βαπτίζοντας μέχρι που συνελήφθη από πράκτορες της Ρωμαϊκής κυβέρνησης
και θανατώθηκε στην Μάλτα. Λίγες εβδομάδες πριν τον θάνατό του είχε αρχίσει την
συγγραφή του βίου και της διδασκαλίας του Ιησού.

9. και 10. Ο ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΟΥΔΑΣ ΑΛΦΑΙΟΣ.

Ο Ιάκωβος και ο Ιούδας οι γιοι του Αλφαίου, οι δίδυμοι ψαράδες που έμεναν κοντά στην
Χερισά, ήταν ο ένατος και ο δέκατος από τους αποστόλους και επιλέχτηκαν από τον Ιάκωβο
και τον Ιωάννη του Ζεβεδαίου. Ήταν είκοσι έξι χρονών και παντρεμένοι, ο Ιάκωβος είχε τρια
παιδιά, και ο Ιούδας δύο.

Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε για αυτούς τους κοινούς ψαράδες. Αγαπούσαν τον Κύριο και
ο Ιησούς τους αγαπούσε, αλλά ποτέ δεν διέκοπταν τις διαλέξεις του με ερωτήσεις.
Καταλάβαιναν πολύ λίγα από τις φιλοσοφικές ή τις θεολογικές συζητήσεις των άλλων
αποστόλων, αλλά χαιρόντουσαν πολύ που ήταν και αυτοί μέλη μιας ομάδας ισχυρών
ανθρώπων. Αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν σχεδόν ολόιδιοι στην εξωτερική εμφάνιση, στα
νοητικά χαρακτηριστικά, και στο μέγεθος της πνευματικής αντίληψης. Ότι μπορούσαμε να
πούμε για τον ένα ισχύει και για τον άλλο. Ο Ανδρέας τους ανάθεσε το έργο της διαχείρισης
του πλήθους. Ήταν οι κύριοι ταξιθέτες των ωρών του κηρύγματος και, στην πραγματικότητα,
οι γενικοί υπηρέτες και παιδιά για θελήματα των άλλων αποστόλων. Βοηθούσαν τον Φίλιππο
με τις προμήθειες τροφών, πήγαιναν τα χρήματα στις οικογένειες για λογαριασμό του
Ναθαναήλ, και ήταν πάντα έτοιμοι να δώσουν ένα χέρι βοηθείας σε οποιονδήποτε από τους
αποστόλους.

Τα πλήθη των κοινών ανθρώπων έπαιρναν πολύ θάρρος όταν έβλεπαν δύο ομοίους τους να
τιμούνται με θέσεις ανάμεσα στους αποστόλους. Με αυτή τους την αποδοχή από το
αποστολικό σώμα αυτοί οι δίδυμοι της μετριότητας ήταν το μέσο που έφερε πλήθη
διστακτικών και ντροπαλών πιστών στην βασιλεία των ουρανών. Και, παρομοίως, οι κοινοί
άνθρωποι δεχόντουσαν καλύτερα να τους καθοδηγούν και να τους διαχειρίζονται επίσημοι
ταξιθέτες που ήταν λίγο πολύ σαν αυτούς. Ο Ιάκωβος και ο Ιούδας, που επίσης
ονομαζόντουσαν Θαδδαίος και Λυββαίος, δεν είχαν ούτε ισχυρά ούτε αδύναμα σημεία. Οι
προσωνυμίες που τους εδόθησαν από τους μαθητές ήταν καλοπροαίρετοι ορισμοί της
μετριότητας. Ήταν οι «ελάχιστοι από όλους τους αποστόλους

τους μαθητές ήταν καλοπροαίρετοι ορισμοί της μετριότητας. Ήταν οι «ελάχιστοι από όλους
τους αποστόλους»¨το γνώριζαν και χαιρόντουσαν γι αυτό.

Ο Ιάκωβος Αλφαίος αγαπούσε ιδιαίτερα τον Ιησού για την απλότητά του. Αυτοί οι δίδυμοι
δεν μπορούσαν να καταλάβουν τον νου του Ιησού, αλλά μπορούσαν να συλλάβουν τον
δεσμό συμπάθειας ανάμεσα σε αυτούς και την καρδιά του Κυρίου τους. το μυαλό τους δεν
ήταν υψηλού επιπέδου¨ μπορεί ακόμα και να τους αποκαλέσουμε χαζούς, αλλά είχαν μια
πραγματική εμπειρία της πνευματικής τους φύσης. Πίστευαν στον Ιησού¨ ήταν υιοί του Θεού

370
και μέλη της βασιλείας των ουρανών. Ο Ιούδας Αλφαίος αγαπούσε ιδιαίτερα τον Ιησού για
την ανεπιτήδευτη ταπεινοφροσύνη του. Μια τέτοια ταπεινοφροσύνη σε συνδυασμό με τέτοια
προσωπική αξιοπρέπεια έκανε μεγάλη εντύπωση στον Ιούδα. Το γεγονός ότι ο Ιησούς πάντα
θα ακολουθούσε την σιωπή όσον αφορά τις ασυνήθιστες πράξεις του έκανε μεγάλη εντύπωση
σε αυτό το απλό παιδία της φύσης.

Οι δίδυμοι ήταν καλόκαρδοι, αγαθοί βοηθοί, και όλοι τους αγαπούσαν. Ο Ιησούς
καλωσόρισε αυτούς τους νέους που είχαν μόνο αυτό το ταλέντο σε θέσεις τιμής του ατομικού
του προσωπικού στην βασιλεία των ουρανών επειδή υπάρχουν ανυπολόγιστα εκατομμύρια και
άλλων τέτοιων απλών φοβισμένων ψυχών στους κόσμους του διαστήματος που θα ήθελε να
τους καλωσορίσει και αυτούς στην ενεργή και γεμάτη πίστη συναδέλφωση με αυτόν και το
Πνεύμα της Αλήθειας. Ο Ιησούς δεν περιφρονεί την μικρότητα και την ασημαντότητα, μόνο
την αμαρτία και το κακό. Ο Ιούδας και ο Ιάκωβος ήταν μικροί, αλλά ήταν επίσης πιστοί. Ήταν
απλοϊκοί και αδαείς, αλλά ήταν επίσης και μεγαλόκαρδοι, καλοί, και γενναιόδωροι. Και με
πόση ευγνωμοσύνη ήταν υπερήφανοι αυτοί οι ταπεινοί άνθρωποι εκείνη την ημέρα που ο
Κύριος αρνήθηκε να δεχτεί κάποιον πλούσιο στο σώμα των ευαγγελιστών εκτός και αν
πουλούσε όλα του τα αγαθά και βοηθούσε τους φτωχούς. Όταν το άκουσαν αυτό οι
άνθρωποι και είδαν τους διδύμους ανάμεσα στους συμβούλους του, ήξεραν πια με σιγουριά
ότι ο Ιησούς δεν λογάριαζε πρόσωπα. Αλλά μόνο ένα θεϊκό ίδρυμα η βασιλεία των
ουρανών θα μπορούσε ποτέ να είναι κτισμένη πάνω σε τέτοια θεμέλια ανθρώπινων
μετριοτήτων!

Μόνο μια ή δύο φορές σε όλη τους την σχέση με τον Ιησού τόλμησαν οι δίδυμοι να κάνουν
ερώτηση δημόσια. Ο Ιούδας μια φορά θέλησε να κάνει στον Ιησού μια ερώτηση όταν ο
Κύριος είχε μιλήσει για την αποκάλυψή του ανοιχτά στον κόσμο. Αισθάνθηκε λίγο
απογοητευμένος που δεν θα υπήρχαν πια μυστικά των δώδεκα, και τόλμησε να ρωτήσει: «Μα
Κύριε, όταν φανερωθείς έτσι στον κόσμο, πως θα ευνοήσεις εμάς με κάποια ιδιαίτερη
εκδήλωση της καλοσύνης σου;» Οι δίδυμοι υπηρέτησαν πιστά μέχρι την τελευταία στιγμή,
μέχρι τις μαύρες μέρες των παθών, της σταύρωσης, και της απελπισίας. Ποτέ δεν έχασαν την
πίστη τους στον Ιησού, και (εκτός από τον Ιωάννη) ήταν οι πρώτοι που πίστεψαν στην
ανάστασή του. Αλλά δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την εδραίωση της βασιλείας των
ουρανών. Σύντομα μετά την σταύρωση του Κυρίου τους, επέστρεψαν στις οικογένειές τους
και στα δίχτυα τους¨ το έργο τους είχε ολοκληρωθεί. Δεν είχαν την ικανότητα να
προχωρήσουν σε πιο σύνθετες μάχες για την βασιλεία. Αλλά έζησαν και πέθαναν γνωρίζοντας
ότι είχαν τιμηθεί και ευλογηθεί με τέσσερα χρόνια στενής και προσωπικής σχέσης με έναν Υιό
του Θεού, τον κυρίαρχο δημιουργό ενός σύμπαντος.

11. ΣΙΜΩΝΑΣ Ο ΖΗΛΩΤΗΣ.

Ο Σίμωνας ο Ζηλωτής, ο ενδέκατος απόστολος, επιλέχτηκε από τον Σίμωνα Πέτρο. Ήταν
ικανός άνθρωπος από καλή οικογένεια και ζούσε με την οικογένειά του στην Καπερναούμ.
Ήταν είκοσι οκτώ χρονών όταν πήγε με τους αποστόλους. Ήταν ένθερμος αγωνιστής και ήταν
άνθρωπος που μιλούσε πολύ χωρίς να σκέφτεται. Στην Καπερναούμ ήταν έμπορος πριν
στρέψει όλη του την προσοχή στην πατριωτική οργάνωση των Ζηλωτών.

Ο Σίμωνας ο Ζηλωτής ανάλαβε την αναψυχή και την ψυχαγωγία της αποστολικής ομάδας,
και ήταν πολύ καλός οργανωτής των ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων των δώδεκα. Το ισχυρό
στοιχείο του Σιμωνα ήταν η εμπνευσμένη αφοσίωσή του. Όταν οι απόστολοι εύρισκαν

371
κάποιον άνδρα ή γυναίκα που αμφιταλαντευόταν αναποφάσιστος στο να μπει στην βασιλεία,
θα καλούσαν τον Σίμωνα. Συνήθως μέσα σε είκοσι λεπτά, αυτός ο ενθουσιώδης κήρυκας της
σωτηρίας με βοηθό την πίστη του στον Θεό κατάφερνε να διώξει όλες τις αμφιβολίες και τους
δισταγμούς, και να φέρει μια ακόμα ψυχή στην «ελευθερία της πίστης και στην χαρά της
σωτηρίας.» Η μεγάλη αδυναμία του Σίμωνα ήταν ο υλιστικός τρόπος σκέψης του. Δεν
μπορούσε εύκολα να μετατραπεί από Ιουδαίος εθνικιστής σε πνευματικό διεθνιστή. Τέσσερα
χρόνια ήταν πολύ λίγα για να επιφέρουν μια τέτοια μεγάλη νοητική και συναισθηματική
μεταβολή, αλλά ο Ιησούς ήταν πάντα υπομονετικός μαζί του.

Το στοιχείο του Ιησού που θαύμαζε περισσότερο ο Σίμωνας ήταν η ηρεμία του Κυρίου, η
βεβαιότητά του, η νηφαλιότητά του, και η ασύγκριτη ψυχραιμία του.

Αν και ο Σίμωνας ήταν φανατικός επαναστάτης, ένας ατρόμητος δαυλός ταραχών, σταδιακά
υπότασσε την βίαιη φύση του μέχρι που έγινε ένας ισχυρός και αποτελεσματικός κήρυκας της
«Ειρήνης στην γη και της καλής θέλησης ανάμεσα στους ανθρώπους.» Ο Σίμωνας ήταν
σπουδαίος συζητητής¨ του άρεσε να συζητά. Και όταν ερχόταν η ώρα για να αντιμετωπίσουν
τους τυπολάτρες μορφωμένους Εβραίους ή τις διανοουμενίστικες σοφιστείες των Ελλήνων, το
καθήκον αυτό το αναλάμβανε ο Σίμωνας. Ήταν ένας από φύση επαναστάτης και
εικονοκλάστης από την εκπαίδευσή του, αλλά ο Ιησούς τον κέρδισε για τις ανώτερες έννοιες
της βασιλείας των ουρανών. Πάντα ταυτιζόταν με το ομάδα της διαμαρτυρίας, αλλά τώρα
πήγε με την ομάδα της προόδου, της απεριόριστης και αιώνιας πορείας του πνεύματος και της
αλήθειας. Ο Σίμωνας ήταν ένας άνθρωπος που όταν πίστευε, πίστευε ένθερμα και
αφοσιωνόταν στους ανθρώπους τους οποίους αγαπούσε, και πραγματικά αγαπούσε πολύ τον
Ιησού. Ο Ιησούς δεν φοβόταν να ταυτίζεται με επιχειρηματίες, εργαζόμενους, αισιόδοξους,
απαισιόδοξους, φιλοσόφους, σκεπτικιστές, τελώνες, πολιτικούς, και πατριώτες. Ο Κύριος
κουβέντιαζε πολλές φορές με τον Σίμωνα, αλλά ποτέ δεν πέτυχε απόλυτα να κάνει διεθνιστή
αυτόν τον φλογερό Εβραίο εθνικιστή. Ο Ιησούς συχνά έλεγε στον Σϊμωνα ότι ήταν σωστό να
θέλει να βλέπει την βελτίωση των κοινωνικών, οικονομικών, και πολιτικών πραγμάτων, αλλά
πάντα προσέθετε: «Αυτή δεν είναι δουλειά της βασιλείας των ουρανών. Πρέπει να
αφιερωθούμε στο να κάνουμε το θέλημα του Πατέρα. Η δουλειά μας είναι να είμαστε
πρέσβεις μιας πνευματικής κυβέρνησης στα ψηλά, και δεν πρέπει να ασχολιόμαστε
άμεσα με τίποτα άλλο παρά με την αναπαράσταση του θελήματος και του χαρακτήρα του
θεϊκού Πατέρα που βρίσκεται στην κορυφή της κυβέρνησης την οποία αντιπροσωπεύουμε.»
Όλα αυτά ήταν δύσκολο να τα κατανοήσει ο Σίμωνας, αλλά σταδιακά άρχισε να
αντιλαμβάνεται κάτι από την σημασία της διδασκαλίας του Κυρίου.

Μετά τον διασκορπισμό εξαιτίας των διωγμών της Ιερουσαλήμ, ο Σίμωνας αποσύρθηκε
προσωρινά. Ήταν στην κυριολεξία συντετριμμένος . Σαν εθνικιστής πατριώτης είχε παραδοθεί
από σεβασμό προς τις διδασκαλίες του Ιησού¨ τώρα όλα είχαν χαθεί. Ήταν απελπισμένος,
αλλά σε λίγα χρόνια ανασυγκρότησε τις ελπίδες του και ξεκίνησε για να κηρύξει το ευαγγέλιο
της βασιλείας. Πήγε στην Αλεξάνδρεια και, αφού κήρυξε στον Νείλο, εισήλθε στην καρδιά της
Αφρικής, και κήρυσσε παντού το ευαγγέλιο του Ιησού και βάπτιζε πιστούς. Έτσι δούλεψε
μέχρι που γέρασε. Πέθανε και θάφτηκε στην καρδιά της Αφρικής.

13. ΙΟΥΔΑΣ Ο ΙΣΚΑΡΙΩΤΗΣ.

372
 Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο δωδέκατος απόστολος, επιλέχτηκε από τον Ναθαναήλ. Γεννήθηκε
στην Κυριόχεια, μια μικρή πόλη στην νότια Ιουδαία. Όταν ήταν παιδί, οι γονείς του
μετακόμισαν στην Ιεριχώ, όπου ζούσε και εργαζόταν στις διάφορες επιχειρήσεις του πατέρα
του μέχρι που άρχισε να ενδιαφέρεται για το κήρυγμα και το έργο του Ιωάννη του Βαπτιστή.
Οι γονείς του Ιωάννη ήταν Σαδδουκαίοι, και όταν ο γιος τους πήγε με τους μαθητές του
Ιωάννη, τον αποκήρυξαν. Όταν ο Ναθαναήλ συνάντησε τον Ιούδα στην Ταριχαία, αυτός
έψαχνε για δουλειά σε μια επιχείρηση αποξήρανσης ψαριών στην κάτω μέρος της Θάλασσας
της Γαλιλαίας. Ήταν τριάντα χρονών και ανύπαντρος όταν μπήκε στην αποστολική ομάδα.
Ήταν ίσως ο πιο μορφωμένος ανάμεσα στους δώδεκα και ο μόνος Ιουδαίος στην
αποστολική οικογένεια του Κυρίου. Ο Ιούδας δεν είχε κανένα ιδιαίτερο δυνατό
προσωπικό στοιχείο, παρόλο που διέθετε πολλά εξωτερικά φαινομενικά προτερήματα
κουλτούρας και εκπαίδευσης. Η σκέψη του ήταν καλή αλλά όχι πάντα έντιμη. Ο Ιούδας δεν
καταλάβαινε πραγματικά τον εαυτό του¨ δεν ήταν πραγματικά ειλικρινής με τον εαυτό του.Ο
Ανδρέας διόρισε τον Ιούδα ταμία των δώδεκα, μια θέση για την οποία ήταν ο πλέον
κατάλληλος, και μέχρι την στιγμή της προδοσίας του Κυρίου του εκτελούσε το έργο του
έντιμα, φιλότιμα, και πάρα πολύ ικανοποιητικά. Δεν υπήρχε κάποιο χαρακτηριστικό του
Ιησού που να θαύμαζε ιδιαίτερα ο Ιούδας, δηλαδή κάτι πέρα από την γοητευτική
προσωπικότητα του Ιησού. Ο Ιούδας δεν μπόρεσε ποτέ να υπερβεί τις Ιουδαϊκές του
προκαταλήψεις ενάντια στους Γαλιλαίους συντρόφους του¨ μερικές φορές στο μυαλό του θα
κριτικάριζε ακόμα και τον Ιησού. Αυτόν τον οποίον οι άλλοι έντεκα απόστολοι θεωρούσαν
άψογο, σαν τον «μόνο εντελώς τέλειο και πρώτο ανάμεσα σε δέκα χιλιάδες,» αυτός ο
αυτάρεσκος Ιουδαίος πολύ συχνά τολμούσε να κριτικάρει μέσα στην καρδιά του. Στην
πραγματικότητα είχε την γνώμη ότι ο Ιησούς ήταν δειλός και κάπως φοβόταν να επιβάλλει
την δύναμη και την εξουσία του.

Ο Ιούδας ήταν καλός επιχειρηματίας. Χρειαζόταν τακτ, ικανότητα, και υπομονή, καθώς και
φιλόπονη αφοσίωση, για να διαχειρίζεται τις οικονομικές υποθέσεις ενός τέτοιου ιδεαλιστή
όπως ο Ιησούς, εκτός από την αντιμετώπιση της ακαταστασίας των επιχειρηματικών μεθόδων
μερικών από τους αποστόλους. Ο Ιούδας ήταν πραγματικά ένα πραγματικό στέλεχος, ένας
διορατικός και ικανός οικονομολόγος. Επέμενε πολύ στην οργάνωση. Κανένας από τους
δώδεκα δεν κριτικάρισε ποτέ τον Ιούδα. Από όσο ξέρουμε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν ένας
απαράμιλλος ταμίας, ένας μορφωμένος άνθρωπος, ένας πιστός (αν και μερικές φορές
κριτικαριζε) απόστολος, και ένας επιτυχημένος άνθρωπος με όλη την σημασία του όρου. Οι
απόστολοι αγαπούσαν τον Ιούδα, ήταν πραγματικά ένας από αυτούς. Πρέπει να πίστευε στον
Ιησού, αλλά αμφιβάλλουμε αν πραγματικά αγαπούσε τον Ιησού με όλη του την καρδιά. Η
περίπτωση του Ιούδα απεικονίζει την αλήθεια του ρητού: «Υπάρχει ένας δρόμος που φαίνεται
σωστός σε έναν άνθρωπο, αλλά το τέλος από εκεί και στο εξής είναι ο θάνατος.» Είναι πολύ
πιθανόν να πέσεις θύμα της εύκολης αυταπάτης της ευχάριστης προσαρμογής στα μονοπάτια
της αμαρτίας και του θανάτου. Να είστε σίγουροι ότι ο Ιούδας ήταν πάντα πιστός οικονομικά
στον Κύριο και στους συναδέλφους του αποστόλους. Τα χρήματα δεν ήταν ποτέ το κίνητρο
της προδοσίας του προς τον Κύριο.

Ο Ιούδας ήταν μοναχοπαίδι ασύνετων γονέων. Όταν ήταν μικρός τον είχαν παραχαϊδέψει¨
ήταν κακομαθημένος. Όσο μεγάλωνε αποκτούσε υπερβολικές ιδέες για την σημασία της
προσωπικότητάς του. Δεν ήξερε να χάνει. Είχε χαλαρές και παραμορφωμένες ιδέες για το
σωστό και το δίκαιο¨ είχε ενδώσει στο μίσος και στην καχυποψία. Ήταν ειδικός στην
παρεξήγηση των λόγων και των πράξεων των φίλων του. Σε όλη του την ζωή ο Ιούδας είχε
καλλιεργήσει την συνήθεια να «πατσίζει» με αυτούς που θεωρούσε ότι τον είχαν αδικήσει. Η
αίσθηση των αξιών και οι πεποιθήσεις του ήταν ελαττωματικές.

373
 Για τον Ιησού, ο Ιούδας ήταν πρόκληση για προσηλυτισμό. Από την αρχή ο Κύριος
κατάλαβε πολύ καλά την αδυναμία αυτού του απόστολου και γνώριζε καλά τους κινδύνους
που τον δέχτηκε στο αποστολικό σώμα. Αλλά είναι στην φύση των Υιών του Θεού να δίνουν
σε κάθε δημιούργημά τους πλήρη και ίση ευκαιρία για την σωτηρία και την αιώνια ζωή. Ο
Ιησούς ήθελε, εκτός από θνητούς αυτού του κόσμου, και οι θεατές από τους αναρίθμητους
άλλους κόσμους να ξέρουν ότι, όταν υπάρχει αμφιβολία για την ειλικρίνεια ενός πλάσματος
όσον αφορά την αφοσίωσή του στην βασιλεία, είναι απαρέγκλιτη συνήθεια των Κριτών των
ανθρώπων να δέχονται τον αμφίβολο υποψήφιο. Η πόστα της αιώνιας ζωής είναι ορθάνοιχτη
για όλους¨ «όποιος θέλει μπορεί να έρθε黨 δεν υπάρχουν περιορισμοί ή απαιτούμενα
προσόντα εκτός από την πίστη του προσερχόμενου.

Αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς επέτρεψε στον Ιούδα να συνεχίσει μέχρι το τέλος, και
έκανε πάντα ότι ήταν δυνατόν για να μεταμορφώσει αυτόν τον αδύναμο και μπερδεμένο
απόστολο. Αλλά όταν το φως δεν γίνεται έντιμα δεκτό και δεν ζεις σύμφωνα με αυτό, τότε
έχει την τάση να γίνεται σκοτάδι μέσα στην ψυχή. Ο Ιούδας έκανε πρόοδο σχετικά με τον
νοητικό τομέα της διδασκαλίας του Ιησού για την βασιλεία,, αλλά δεν έκανε καμία πρόοδο
στην απόκτηση πνευματικού χαρακτήρα όπως έκαναν οι άλλοι απόστολοι. Δεν κατόρθωσε να
κάνει ικανοποιητική προσωπική πρόοδο στην πνευματική εμπειρία. Ο Ιούδας γινόταν όλο και
πιο μελαγχολικός και ένοιωθε απογοητευμένος, και τελικά έγινε θύμα της απόρριψης. Τα
συναισθήματά του είχαν πληγωθεί πολλές φορές και είχε αρχίζει να γίνεται υπερβολικά
καχύποπτος προς τους καλύτερους φίλους του, ακόμα και προς τον Κύριο. Σύντομα του έγινε
έμμονη ιδέα να «πατσίσει», να κάνει οτιδήποτε για να εκδικηθεί, ναι, ακόμα και να προδώσει
τους συντρόφους του και τον Κύριό του.

Αλλά αυτές οι πονηρές και επικίνδυνες ιδέες δεν είχαν κατασταλάξει εντελώς μέχρι την ημέρα
που μια ευγνώμων γυναίκα έσπασε ένα ακριβό μπουκάλι άρωμα στα πόδια του Ιησού. Αυτό
φάνηκε σπατάλη στον Ιούδα, και όταν η δημόσια διαμαρτυρία του απορρίφθηκε τόσο
σαρωτικά από τον Ιησού, και μάλιστα μπροστά σε όλους, το ποτήρι ξεχείλισε. Αυτό το
γεγονός καθόρισε την κινητοποίηση όλου του συσσωρευμένου μίσους, πόνου, κακίας,
προκατάληψης, ζήλιας, και εκδίκησης μιας ολόκληρης ζωής, και αποφάσισε να πατσίσει, ούτε
αυτός δεν ήξερε με ποιον¨ αλλά αποκρυσταλλώθηκε μέσα του όλο το κακό στοιχείο της
φύσης του πάνω στο ένα αθώο πρόσωπο όλου αυτού του άθλιου δράματος της ατυχούς ζωής
του μόνο και μόνο επειδή ο Ιησούς έτυχε να είναι ο πρωταγωνιστής στο επεισόδιο που
σήμανε το πέρασμά του από το προοδευτικό βασίλειο του φωτός στο βασίλειο του σκότους
που διάλεξε ο ίδιος.

Ο Κύριος πολλές φορές, και ιδιωτικά και δημόσια, είχε προειδοποιήσει τον Ιούδα ότι
ολίσθαινε, αλλά οι θεϊκές προειδοποιήσεις είναι συνήθως άχρηστες όταν έχουν να κάνουν με
μια πικρόχολη ανθρώπινη φύση. Ο Ιησούς έκανε ότι ήταν δυνατόν, πάντα συνεπής με την
ηθική ανθρώπινη ελευθερία, για να εμποδίσει τον Ιούδα να ακολουθήσει τον λάθος δρόμο. Η
μεγάλη δοκιμασία τελικά ήρθε. Ο γιος της απόρριψης τελικά δεν τα κατάφερε¨ υπαναχώρησε
μπροστά στις πικρές και αρρωστημένες υπαγορεύσεις ενός υπερήφανου και εκδικητικού νου
της υπερβολικής αυταρέσκειας και πολύ γρήγορα βυθίστηκε στην σύγχυση, την απελπισία, και
την φαυλότητα.

Ο Ιούδας τότε μπήκε στον βασικό και ποταπό πειρασμό να προδώσει τον Κύριο και Αφέντη
του και πολύ σύντομα έβαλε σε εφαρμογή αυτό το άνομο σχέδιο. Σε όλη την διάρκεια της
εφαρμογής των προδοτικών του σχεδίων που ήταν αποτέλεσμα θυμού, αισθάνθηκε κάποιες

374
φορές μετανοιωμένος και ντροπή, και σε αυτά τα φωτεινά διαλείμματα με λιποψυχία
σκέφτηκε, σαν δικαιολογία για τον εαυτό του μέσα στο μυαλό του, ότι ο Ιησούς θα μπορούσε
να επιβάλλει την δύναμή του και να απελευθερωθεί την τελευταία στιγμή. Όταν τελείωσε όλη
αυτή η αμαρτωλή και αρρωστημένη επιχείρηση, αυτός ο θνητός αποστάτης, που με τόση
ελαφρότητα πούλησε τους φίλους για τριάκοντα αργύρια για να ικανοποιήσει την δίψα του για
εκδίκηση, έτρεξε και έπαιξε την τελευταία πράξη στο δράμα δραπετεύοντας από τις
πραγματικότητες της ζωής την αυτοκτονία. Οι έντεκα απόστολοι τρομοκρατήθηκαν και
έμειναν άφωνοι. Ο Ιησούς αντιμετώπισε τον προδότη μόνο με οίκτο. Οι κόσμοι
δυσκολεύονται να συγχωρήσουν τον Ιούδα, και το όνομά του έχει αποπεμφθεί σε
όλο το απέραντο σύμπαν.

375
 Ο Ροδάν, ο Ελληνας φιλόσοφος και μαθητής του Ιησού

ΕΓΓΡΑΦΟ 160 - Ο ΡΟΔΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΧΑΝΔΡΕΙΑ

Την Κυριακή το πρωί, 18 Σεπτεμβρίου, ο Ανδρέας ανακοίνωσε ότι καμία εργασία δεν θα
προγραμματιζότανε για την ερχόμενη εβδομάδα. Όλοι οι απόστολοι, εκτός από τον Ναθαναήλ και τον
Θωμά, πήγαν σπίτι τους να επισκεφθούν τις οικογένειές τους ή να μείνουν με φίλους. Την εβδομάδα
αυτή, ο Ιησούς απόλαυσε μια περίοδο απόλυτης σχεδόν ανάπαυσης, όμως ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς
ήταν πολύ απασχολημένοι με τις συζητήσεις τους με κάποιο Έλληνα φιλόσοφο από την Αλεξάνδρεια
ονόματι Ροδάν. Ο Έλληνας αυτός είχε τελευταία γίνει μαθητής του Ιησού μέσα από τη διδασκαλία
ενός συνεργάτη του μπνερ, που είχε διεξάγει μια αποστολή στην Αλεξάνδρεια. Ο Ροδάν είχε λοιπόν
καταπιαστεί με ζήλο με την αποστολή να συνταιριάξει τη φιλοσοφία του για τη ζωή με τη νέα
θρησκευτική διδασκαλία του Ιησού, και είχε έρθει στη Μαγαδάν ελπίζοντας να συζητήσει ο Κύριος
αυτά τα προβλήματα μαζί του. Επιθυμούσε επίσης να εξασφαλίσει από πρώτο χέρι την αυθεντική
εκδοχή του ευαγγελίου είτε από τον Ιησού είτε από κάποιον απόστολο. Αν και ο Κύριος απέφυγε να
υπεισέλθει σε μια τέτοια συζήτηση με το Ροδάν, τον δέχτηκε όμως ευχάριστα και αμέσως έδωσε
εντολή στον Ναθαναήλ και τον Θωμά να προσέξουν όλα όσα ο Ροδάν είχε να πει και αυτοί να του
πούνε για το ευαγγέλιο σε ανταπόδοση.

1. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΡΟΔΑΝ

Νωρίς το πρωί της Δευτέρας, ο Ροδάν άρχισε μια σειρά δέκα ομιλιών με το Ναθαναήλ, το
Θωμά και μια ομάδα περίπου εικοσιτεσσάρων πιστών που έτυχε να βρίσκονται στη Μαγαδάν.
Αυτές οι ομιλίες, συμπυκνωμένες, ενωμένες και ξαναειπωμένες σε σύγχρονη φρασεολογία,
παρουσιάζουν τις παρακάτω σκέψεις για μελέτη:

H ανθρώπινη ζωή αποτελείται από τρία μεγάλα στοιχεία παρορμήσεις, επιθυμίες και
έλξεις. Ο δυνατός χαρακτήρας, η επιβλητική προσωπικότητα επιτυγχάνεται μόνο
μεταλλάσσοντας τη φυσική παρόρμηση της ζωής με την τέχνη του να ζεις κοινωνικά, με τη
μετατροπή των παρόντων επιθυμιών σε εκείνες τις ανώτερες επιθυμίες οι οποίες είναι ικανές
για διαρκή κατορθώματα, ενώ το κοινότοπο δέλεαρ της ύπαρξης πρέπει να μεταφερθεί από
τις συμβατικές και εδραιωμένες ιδέες στα ανώτερα βασίλεια των ανεξερεύνητων ιδεών και των
ιδεωδών που δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί.

Όσο πιο σύνθετος είναι ένας πολιτισμός, τόσο πιο δύσκολη αποβαίνει η τέχνη να ζεις. Όσο πιο
γρήγορες οι αλλαγές στην κοινωνία, τόσο πιο περίπλοκο το καθήκον της ανάπτυξης του
χαρακτήρα. Κάθε δέκα γενιές το ανθρώπινο είδος πρέπει να μαθαίνει εκ νέου την τέχνη να ζει,
αν θέλει να συνεχίσει να προοδεύει. Και αν ο άνθρωπος γίνει τόσο πολυμήχανος ώστε με πιο
γρήγορο ρυθμό να μεγαλώνει τις πολυπλοκότητες της κοινωνίας, η τέχνη του να ζεις θα
χρειαστεί να επιτευχθεί σε λιγότερο χρονικό διάστημα, ίσως σε κάθε γενιά. Αν η εξέλιξη της
τέχνης να ζεις, αποτύχει να συμβαδίσει με την τεχνική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα γρήγορα
θα επιστρέψει στην απλή παρόρμηση για ζωή την επίτευξη της ικανοποίησης των

376
τρεχουσών επιθυμιών. Έτσι η ανθρωπότητα θα παραμείνει ανώριμη. Η κοινωνία θα αποτύχει
να φτάσει την πλήρη ωριμότητα.

Η κοινωνική ωριμότητα είναι ισοδύναμη με το βαθμό της προθυμίας του ανθρώπου να

εγκαταλείψει την ευχαρίστηση από τους απόλυτα παροδικούς και εφήμερους πόθους, για την
απόλαυση των ανώτερων εκείνων επιθυμιών, η προσπάθεια για την επίτευξη των οποίων
παρέχει την πιο πλούσια ικανοποίηση προοδευτικής οδήγησης προς μόνιμους στόχους. Το
αληθινό όμως έμβλημα της κοινωνικής ωριμότητας είναι η προθυμία ενός λαού να
εγκαταλείψει το δικαίωμα να ζει ειρηνικά και ευχαριστημένα με τα εύκολα κριτήρια της έλξης
των εδραιωμένων πιστεύω και των συνηθισμένων ιδεών, για το ανήσυχο και κουραστικό
δέλεαρ της επιδίωξης των ανεξερεύνητων δυνατοτήτων από την δυνατότητα επίτευξης των
στόχων των ιδεωδών πνευματικών αληθειών που δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί.

Τα ζώα ανταποκρίνονται με μεγαλοπρέπεια στην παρόρμηση της ζωής, αλλά μόνο ο

άνθρωπος μπορεί να επιτύχει την τέχνη να ζει, αν και η πλειονότητα του ανθρώπινου είδους
βιώνει μόνο τη ζωώδη παρόρμηση για ζωή. Τα ζώα γνωρίζουν μόνο την τυφλή και ενστικτώδη
παρόρμηση. Ο άνθρωπος είναι ικανός να ξεπεράσει αυτή την παρόρμηση της φυσικής
λειτουργίας. Ο άνθρωπος μπορεί να διαλέξει να ζει στο ανώτερο επίπεδο της τέχνης της
διανόησης, μέχρι και την ουράνια ευτυχία και την πνευματική έκσταση. Τα ζώα δεν ζητούν
πληροφορίες για τους σκοπούς της ζωής. Επομένως δεν ανησυχούν ποτέ, ούτε αυτοκτονούν.
Η αυτοκτονία μεταξύ των ανθρώπων μαρτυρεί ότι τέτοιου είδους πλάσματα έχουν ξεπεράσει
το καθαρά ζωώδες στάδιο ύπαρξης και επίσης, το επιπλέον γεγονός, ότι οι διερευνητικές
προσπάθειες αυτών των πλασμάτων απέτυχαν να φτάσουν τα καλλιτεχνικά επίπεδα της
θνητής ύπαρξης. Τα ζώα δεν γνωρίζουν το νόημα της ζωής. Ο άνθρωπος όχι μόνον κατέχει
την ικανότητα για την αναγνώριση των αξιών και την κατανόηση των νοημάτων, αλλά
συνειδητοποιεί και το ίδιο το νόημα των νοημάτων έχει αυτοσυνείδηση της επίγνωσης.

Όταν οι άνθρωποι τολμούν να εγκαταλείψουν μια ζωή φυσικών επιθυμιών για μια άλλη
ριψοκίνδυνη και αβέβαιης λογικής, πρέπει να περιμένουν ότι θα υποστούν τα ρίσκα που
συνεπάγονται των συναισθηματικών ατυχιών συγκρούσεις, δυστυχίες και αβεβαιότητες
μέχρι την ώρα τουλάχιστον που θα επιτύχουν κάποιο βαθμό διανοητικής και συναισθηματικής
ωριμότητας. Αποθάρρυνση, ανησυχία και νωθρότητα είναι σίγουρες αποδείξεις ηθικής
ανωριμότητας. Η ανθρώπινη κοινωνία αντιμετωπίζει δυο προβλήματα: επίτευξη ατομικής
ωριμότητας και επίτευξη φυλετικής ωριμότητας. Το ανθρώπινο πλάσμα που είναι ώριμο
αρχίζει να κοιτάζει όλους τους άλλους θνητούς με αισθήματα τρυφερότητας και με
συναισθήματα ανεκτικότητας. Οι ώριμοι άνθρωποι βλέπουν τους ανώριμους λαούς με την
αγάπη και τη σκέψη που οι γονείς δείχνουν στα παιδιά τους.

Το να ζεις με επιτυχία δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την τέχνη να κατέχεις τη
γνώση των τεχνικών για την επίλυση κοινών προβλημάτων. Το πρώτο βήμα για την επίλυση
ενός προβλήματος είναι να εντοπίσεις τη δυσκολία, να απομονώσεις το πρόβλημα και να
αναγνωρίσεις με ειλικρίνεια τη φύση και τη σοβαρότητά του. Το μεγάλο λάθος έγκειται στο
ότι, όταν τα προβλήματα της ζωής διεγείρουν τους βαθύτερους φόβους μας, εμείς
αρνούμαστε να τους αναγνωρίσουμε. Παρομοίως, όταν η αναγνώριση των δυσκολιών μας
απαιτεί μείωση της αγαπημένης μας έπαρσης, παραδοχή του φθόνου, ή εγκατάλειψη των
βαθιά εδραιωμένων προκαταλήψεων, ο απλός άνθρωπος προτιμάει να προσκολληθεί στις
παλιές ψευδαισθήσεις ασφάλειας και στα αγαπημένα αλλά λανθασμένα αισθήματα

377
προστασίας. Μόνο ένας γενναίος άνθρωπος είναι πρόθυμος να παραδεχτεί, με τιμιότητα και να
αντιμετωπίσει άφοβα, αυτό που ανακαλύπτει ένα αγνό και λογικό μυαλό.

Η σωστή και αποτελεσματική λύση κάθε προβλήματος απαιτεί μυαλό ελεύθερο από
προκατάληψη, φόβο και όλες τις άλλες καθαρά προσωπικές προλήψεις, οι οποίες μπορεί να
μπερδευτούν με την αμερόληπτη εξέταση των αληθινών παραγόντων που θα ενεργήσουν
ώστε το πρόβλημα να βρει από μόνο τη λύση του. Η λύση των προβλημάτων της ζωής
απαιτεί κουράγιο και τιμιότητα. Μόνο τα τίμια και γενναία άτομα μπορούν να ακολουθήσουν
θαρραλέα, μέσα από το μπερδεμένο και θολό κυκεώνα της ζωής, εκεί που η λογική και ο
ατρόμητος νους μπορούν να οδηγήσουν. Και αυτή η απελευθέρωση του νου και της ψυχής
δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την καθοδηγητική δύναμη ενός έξυπνου ενθουσιασμού ο
οποίος συνορεύει με το θρησκευτικό ζήλο. Απαιτείται η έλξη ενός μεγάλου ιδανικού για να
οδηγήσει τον άνθρωπο στην επιδίωξη ενός στόχου ο οποίος περιστοιχίζεται από δύσκολα
υλιστικά προβλήματα και πολλαπλασιάζει τα διανοητικά ατυχήματα.

Ακόμα και αν είστε αποτελεσματικά εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσετε τις δύσκολες

καταστάσεις της ζωής, μετά δυσκολίας μπορείτε να προσδοκάτε την επιτυχία, εκτός και αν
είστε εφοδιασμένοι με εκείνη τη σοφία του νου και τη γοητεία της προσωπικότητας που θα
σας επιτρέψουν να κερδίσετε την εγκάρδια υποστήριξη και τη συνεργασία των συνανθρώπων
σας. Δεν μπορείτε να ελπίζετε για μεγάλο βαθμό επιτυχίας και στην εγκόσμια και στη
θρησκευτική εργασία, εκτός και αν μπορέσετε να μάθετε πώς να πείθετε τους συνανθρώπους
σας, πώς να υπερισχύετε των ανθρώπων. Απλώς πρέπει να είστε διακριτικοί και ανεκτικοί.

Αλλά την καλύτερη μέθοδο επίλυσης προβλημάτων την έμαθα από τον Ιησού, τον Κύριό σας.
Αναφέρομαι σε αυτό που τόσο επίμονα εξασκεί, και το οποίο τόσο πιστά σας δίδαξε, την
απομόνωση για περισυλλογή λατρείας. Στη συνήθεια αυτή του Ιησού να αποτραβιέται τόσο
συχνά στον εαυτό του για να επικοινωνεί με τον ουράνιο Πατέρα, βρίσκεται η τεχνική, όχι
μόνο για συλλογή δύναμης και σοφίας για το συνηθισμένο αγώνα της ζωής, αλλά και για την
απόκτηση της κατάλληλης ενέργειας για την επίλυση των μεγαλύτερων προβλημάτων μιας
ηθικής και πνευματικής φύσης. Αλλά ακόμα και σωστοί μέθοδοι επίλυσης προβλημάτων δεν
αντισταθμίζουν τα έμφυτα ελαττώματα της προσωπικότητας και δεν διορθώνουν την
κατάσταση από την απουσία της πείνας και της δίψας για την πραγματική δικαιοσύνη.

Είμαι βαθιά εντυπωσιασμένος με τη συνήθεια του Ιησού να αποτραβιέται στον εαυτό του για
να απασχοληθεί, κατά το διάστημα της μοναχικής ανασκόπησης, με τα προβλήματα της ζωής.
Να ψάξει για καινούργια αποθέματα σοφίας και ενέργειας για να φέρει εις πέρας τις
πολυποίκιλες απαιτήσεις της κοινωνικής υπηρεσίας. Να αναζωογονήσει και να εμβαθύνει τον
ύψιστο σκοπό της ζωής, με το να θέσει όλη την προσωπικότητα κάτω από τη συνειδητή
επαφή με τη θεϊκότητα. Να πάρει στην κατοχή του τις καινούργιες και καλύτερες μεθόδους
προσαρμογής του εαυτού στις πολυκύμαντες καταστάσεις μιας ζωντανής ύπαρξης. Να
επιτελέσει εκείνες τις ζωτικές ανακατατάξεις κι επαναρυθμίσεις της προσωπικής στάσης του
ατόμου, οι οποίες είναι τόσο ουσιαστικές για την εμπλουτισμένη επίγνωση όλων όσων έχουν
αξία και είναι αληθινά. Και να κάνει όλα αυτά με το βλέμμα στραμμένο αποκλειστικά στη δόξα
του Θεού να αποπνέει ειλικρινά την αγαπημένη προσευχή του Κυρίου σας, «Όχι το δικό
μου θέλημα , αλλά το δικό σου, να γίνει».

378
Αυτή η πρακτική λατρείας του Κυρίου σας παράγει εκείνη την χαλάρωση που ανανεώνει το
νου, εκείνη τη φωτεινότητα που δίνει ψυχική ανάταση, εκείνο το κουράγιο που καθιστά ικανό
κάποιον να αντιμετωπίσει θαρρετά τα προβλήματά του, εκείνη την κατανόηση που εξαλείφει
τους φόβους που καταβάλλουν την ψυχή, και τέλος εκείνη τη συναίσθηση της ενότητας με το
θείο που εφοδιάζει τον άνθρωπο με τη βεβαιότητα που τον κάνει να πιστεύει ότι είναι όμοιος
με το Θεό. Η χαλάρωση από τη λατρεία ή την πνευματική επικοινωνία, όπως εφαρμόστηκε
από τον Κύριο, ξεκουράζει από την ένταση, απομακρύνει τις συγκρούσεις και αυξάνει σθεναρά
όλες τις πηγές γνώσης της προσωπικότητας. Και όλη αυτή η φιλοσοφία, μαζί με το ευαγγέλιο
της βασιλείας, συνιστούν τη νέα θρησκεία, όπως εγώ την κατάλαβα.

Η προκατάληψη τυφλώνει την ψυχή από την αναγνώριση της αλήθειας, και η προκατάληψη
μπορεί να εξαλειφθεί μόνο από την ειλικρινή αφοσίωση της ψυχής στη λατρεία ενός σκοπού
που αγκαλιάζει και περικλείει τους συνανθρώπους μας. Η προκατάληψη είναι αδιαχώριστα
ενωμένη με τον εγωισμό. Η προκατάληψη μπορεί να περιοριστεί μόνο από την εγκατάλειψη
του εαυτού και την αντικατάστασή της από την ικανοποίηση που παίρνει κάποιος
υπηρετώντας ένα σκοπό που είναι όχι μόνο ανώτερος από τον εαυτό, αλλά και από όλη την
ανθρωπότητα το ψάξιμο του Θεού, την επίτευξη της θεϊκότητας. Η απόδειξη για την
ωρίμανση της προσωπικότητας συνίσταται από τη μετατροπή της ανθρώπινης επιθυμίας ώστε
αυτή να αναζητά συνεχώς την πραγματοποίηση εκείνων των αξιών που είναι οι ύψιστες και οι
πιο θεϊκές.

Σ ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, στο κέντρο μιας κοινωνικής τάξης που εξελίσσεται, είναι
αδύνατο να διατηρήσει κανείς καθορισμένους και εδραιωμένους στόχους για το πεπρωμένο. Η
σταθερότητα της προσωπικότητας βιώνεται μόνο από εκείνους που έχουν ανακαλύψει και
αγκαλιάσει το Θεό σαν τον αιώνιο στόχο ενός κατορθώματος χωρίς όρια. Και έτσι για να
μεταφέρει κανείς τους στόχους του από το στιγμιαίο στο αιώνιο, από τη γη στον Παράδεισο,
από το ανθρώπινο στο θείο, ο άνθρωπος χρειάζεται να αλλάξει ριζικά, να μετασχηματισθεί, να
ξαναγεννηθεί. Να γίνει το αναδημιουργημένο παιδί του θεϊκού πνεύματος, να κερδίσει την
είσοδο στην αδελφότητα της βασιλείας των ουρανών. Όλες οι φιλοσοφίες και οι θρησκείες
που υπολείπονται αυτών των ιδεωδών είναι ανώριμες. Η φιλοσοφία την οποία διδάσκω, σε
συνδυασμό με το ευαγγέλιο που εσείς κηρύττετε, αντιπροσωπεύει τη νέα ώριμη θρησκεία, το
ιδεώδες για όλες τις μελλοντικές γενιές. Και αυτό είναι αλήθεια επειδή τα ιδεώδη μας είναι
οριστικά, αλάνθαστα, αιώνια, παγκόσμια, απόλυτα και ατελεύτητα.

Η φιλοσοφία μου, μου έδωσε την ώθηση να αναζητήσω τις αλήθειες πραγματικού
κατορθώματος, το στόχο της ωριμότητας. Αλλά η ώθησή μου ήταν στείρα, η αναζήτησή μου
υπολειπόταν σε καθοδηγητική δύναμη, η έρευνά μου υπέφερε από έλλειψη σιγουριάς και
κατεύθυνσης. Και αυτά τα μειονεκτήματα καλύφθηκαν με αφθονία από το νέο ευαγγέλιο του
Ιησού, με τον πλούτο του σε επίγνωση, την ανύψωση των ιδανικών και τον καθορισμό των
στόχων. Χωρίς αμφιβολίες και φόβους μπορώ τώρα να εισέλθω με όλη μου την καρδιά στο
αιώνιο εγχείρημα.

2. Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΖΕΙΣ

Υπάρχουν μόνο δυο τρόποι με τους οποίους μπορούν να συμβιώνουν οι θνητοί: ο

υλιστικός ή ζωώδης τρόπος και ο πνευματικός ή ανθρώπινος τρόπος. Με τη χρήση

379
σινιάλων και ήχων τα ζώα είναι ικανά να επικοινωνούν μεταξύ τους περιορισμένα. Αλλά αυτές
οι μορφές επικοινωνίας δεν μεταδίδουν νοήματα, αξίες, ιδέες. Η μόνη διάκριση μεταξύ
ανθρώπου και ζώου είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του
με τη χρήση συμβόλων τα οποία προσδιορίζουν και αναγνωρίζουν νοήματα, αξίες, ιδέες
ακόμα και ιδανικά.

Μια που τα ζώα δεν μπορούν να μεταδώσουν ιδέες μεταξύ τους, δεν μπορούν να αναπτύξουν
την προσωπικότητα. Ο άνθρωπος αναπτύσσει προσωπικότητα επειδή μπορεί με αυτό τον
τρόπο να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του σχετικά με τις ιδέες και τα ιδανικά.

Είναι αυτή η ικανότητα να επικοινωνεί και να μοιράζεται νοήματα, που συνιστά την ανθρώπινη
παιδεία και καθιστά ικανό τον άνθρωπο μέσα από τις κοινωνικές συναναστροφές να χτίσει
πολιτισμούς. Η γνώση και η σοφία συσσωρεύονται εξαιτίας της ικανότητας του ανθρώπου να
μεταβιβάζει αυτές τις κατακτήσεις του στις επόμενες γενιές. Και από τούτο αναφύονται οι
πολιτιστικές δραστηριότητες της φυλής: τέχνη, επιστήμη, θρησκεία και φιλοσοφία.

Η επικοινωνία με συμβολισμούς μεταξύ των ανθρώπων προδιαθέτει την εμφάνιση κοινωνικών

ομάδων. Η πιο πετυχημένη από όλες τις κοινωνικές ομάδες είναι η οικογένεια, και ιδιαίτερα οι
δυο γονείς. Η προσωπική αγάπη είναι ο δεσμός που κρατά ενωμένες αυτές τις σχέσεις της
θνητής ύπαρξης. Τέτοια πετυχημένη σχέση είναι δυνατή επίσης μεταξύ δυο ατόμων του ιδίου
φύλου, όπως τόσο πλούσια απεικονίζεται στην αφοσίωση της αυθεντικής φιλίας.

Αυτοί οι σύνδεσμοι φιλίας και αμοιβαίας αγάπης είναι προσαρμοσμένοι στις κοινωνικές
ανάγκες και εξευγενίζουν τον άνθρωπο επειδή ενθαρρύνουν και διευκολύνουν τους
ακόλουθους ουσιαστικούς παράγοντες των ανώτερων βαθμίδων της τέχνης να ζεις:

1. Αμοιβαία έκφραση και κατανόηση. Πολλά ευγενικά ανθρώπινα ορμέμφυτα

πεθαίνουν επειδή δεν υπάρχει κανείς για να τα ακούσει να εκφράζονται. Αληθινά, δεν
είναι καλό για τον άνθρωπο να είναι μόνος. Κάποιος βαθμός αναγνώρισης και ένα ποσό
εκτίμησης είναι ουσιώδη για την ανάπτυξη του ανθρώπινου χαρακτήρα. Χωρίς την
αυθεντική αγάπη ενός σπιτιού, κανένα παιδί δεν μπορεί να επιτύχει πλήρη ανάπτυξη
φυσιολογικού χαρακτήρα.

Ο χαρακτήρας είναι κάτι περισσότερο από απλό μυαλό και ηθική. Από όλες τις κοινωνικές σχέσεις που
υπολογίζονται για την ανάπτυξη του χαρακτήρα, η πιο αποτελεσματική και ιδεώδης είναι η γεμάτη
αγάπη και κατανόηση φιλία του άνδρα και της γυναίκας στην αμοιβαία αγκαλιά ενός έξυπνου έγγαμου
βίου. Ο γάμος, με τις πολυσχιδείς σχέσεις του, έχει σαν προορισμό να βγάζει προς τα έξω εκείνες τις
πολύτιμες παρορμήσεις και εκείνα τα ανώτερα κίνητρα που είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη ενός
ισχυρού χαρακτήρα. Δεν διστάζω να επαινέσω με αυτό τον τρόπο την οικογενειακή ζωή, αφού και ο
Κύριός σας με σοφία έχει διαλέξει τη σχέση πατέρα-παιδιού σαν τον ακρογωνιαίο λίθο του νέου
ευαγγελίου της βασιλείας. Και μια τόσο απαράμιλλη σχέση, ένας άνδρας και μια γυναίκα στην
τρυφερή αγκαλιά των υψηλότερων ιδανικών των καιρών, είναι τόσο πολύτιμη και ικανοποιητική σαν
εμπειρία που αξίζει κάθε τίμημα, κάθε θυσία, αναγκαία για την απόκτησή της.

380
2. Ενότητα ψυχών επιστράτευση σοφίας. Κάθε ανθρώπινο πλάσμα αργά ή
γρήγορα αποκτά ένα συγκεκριμένο σχέδιο αυτού του κόσμου και μια συγκεκριμένη άποψη
για τον επόμενο. Είναι δυνατό λοιπόν, μέσα από μια προσωπική σχέση να ενοποιήσει
αυτές τις απόψεις της εγκόσμιας ύπαρξης και των αιώνιων προσδοκιών. Με τον τρόπο
αυτό ο νους του ενός αυξάνει τις πνευματικές του αξίες κερδίζοντας από την επίγνωση
του άλλου. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι πλουτίζουν την ψυχή τους μοιραζόμενοι τις
αντίστοιχες πνευματικές τους κατακτήσεις. Παρόμοια, με αυτό τον τρόπο, ο άνθρωπος
μπορεί να αποφύγει εκείνη την πάντοτε παρούσα τάση του να πέφτει θύμα
διεστραμμένης οξυδέρκειας, προκατάληψης απόψεων και στενότητας κρίσης. Ο φόβος, ο
φθόνος και η έπαρση μπορούν να προληφθούν μόνο από τη στενή επαφή με άλλα μυαλά.
Επιστήνω την προσοχή σας στο γεγονός ότι ο Κύριος ποτέ δεν σας στέλνει να εργαστείτε
μόνοι σας για την επέκταση της βασιλείας. Πάντα σας στέλνει ανά δυο. Και μια και η
σοφία είναι η ανώτερη γνώση, συνεπάγεται ότι, με την ενοποίηση της σοφίας, η
κοινωνική ομάδα, μικρή ή μεγάλη, μοιράζεται αμοιβαία όλη τη γνώση.

3. Ο ενθουσιασμός για τη ζωή. Η απομόνωση έχει την τάση να εξαντλεί την

ενεργητικότητα της ψυχής. Η συναναστροφή με κάποιο συνάνθρωπο είναι ουσιαστική για
την ανανέωση της όρεξης για ζωή και είναι απαραίτητη για τη διατήρηση του θάρρους
που απαιτείται για να αντιμετωπίσει κανείς τους αγώνες που συνοδεύουν την άνοδο στα
υψηλότερα επίπεδα της ανθρώπινης ζωής. Η φιλία αυξάνει τις χαρές και ακτινοβολεί
δοξαστικά τις επιτυχίες της ζωής. Η αγάπη και η στενή ανθρώπινη συναναστροφή κάνει
τον άνθρωπο να υπομένει τις δυσκολίες του με λιγότερη θλίψη και γλυκαίνει τις πίκρες. Η
παρουσία ενός φίλου εμπλουτίζει όλα τα όμορφα πράγματα και εξυψώνει κάθε καλοσύνη.
Με γνωστικούς συμβολισμούς ο άνθρωπος μπορεί να αναζωογονήσει και να μεγεθύνει τις
δυνατότητες των φίλων του. Μια από της μεγαλύτερες δόξες της ανθρώπινης φιλίας είναι
η δύναμη και η δυνατότητα της αμοιβαίας παρακίνησης της φαντασίας. Η μεγάλη
πνευματική δύναμη είναι έμφυτη στην αντίληψη της εγκάρδιας αφοσίωσης σε ένα κοινό
σκοπό, την αμοιβαία πίστη σε μια κοσμική Θεότητα.

4. Η δυναμική άμυνα ενάντια σε κάθε κακό. Η συναναστροφή της προσωπικότητας

και η αμοιβαία αγάπη είναι η καλύτερη ασφάλεια από το κακό. Δυσκολίες, λύπη,
απογοήτευση και ήττα πονάνε και αποθαρρύνουν περισσότερο όταν κάποιος είναι μόνος
του. Η συναναστροφή δεν μεταλλάσσει το κακό σε καλό, αλλά βοηθάει πολύ στη μείωση
του πόνου. Είπε ο Κύριός σας, «ευτυχισμένοι όσοι πενθούν» αν κάποιος φίλος είναι
κοντά τους και τους παρηγορήσει. Υπάρχει θετική δύναμη στη γνώση ότι ζείτε για την
ευημερία των άλλων, και ότι αυτοί οι άλλοι με τον ίδιο τρόπο ζουν για τη δική σας
ευημερία και πρόοδο. Ο άνθρωπος μαραζώνει στην απομόνωση. Τα ανθρώπινα πλάσματα
κατά αδιάλειπτο τρόπο αποθαρρύνονται όταν αποβλέπουν μόνο στις προσωρινές
συνδιαλλαγές του χρόνου. Το παρόν, όταν χωριστεί από το παρελθόν και το μέλλον,
γίνεται εξοργιστικά μονότονο. Μόνο μια ματιά στον κύκλο της αιωνιότητας μπορεί να
εμπνεύσει τον άνθρωπο να κάνει ό,τι μπορεί καλύτερο, και μπορεί να προκαλέσει το
καλύτερο εντός του να κάνει το υπέρτατο. Και όταν ο άνθρωπος κάνει το καλύτερό του,
ζει χωρίς εγωισμό για το καλό των άλλων, των συνανθρώπων του που είναι κι αυτοί
προσωρινοί κάτοικοι στο χρόνο και το άπειρο.

Επαναλαμβάνω ότι αυτή η εμπνευσμένη και εξευγενισμένη συναναστροφή βρίσκει τις ιδανικές
της δυνατότητες μέσα από τη σχέση του ανθρώπινου γάμου. Αληθινά, πολλά επιτυγχάνονται
από το γάμο, και πάρα πολλοί γάμοι αποτυγχάνουν παντελώς να παράγουν αυτούς τους

381
ηθικούς και πνευματικούς καρπούς. Υπερβολικά πολλοί γάμοι γίνονται από εκείνους που
ψάχνουν άλλες αξίες κατώτερες από αυτά τα ανώτερα συμπληρώματα της ανθρώπινης
ωριμότητας. Ο ιδανικός γάμος πρέπει να στηρίζεται σε κάτι πιο σταθερό από τις διακυμάνσεις
του συναισθήματος και την αστάθεια της απλής σεξουαλικής έλξης. Πρέπει να βασίζεται στην
αυθεντική και αμοιβαία προσωπική αφοσίωση. Και έτσι, αν είστε ικανοί να αναπτύξετε
σταδιακά τόσο έμπιστες και αποτελεσματικές μικρές μονάδες ανθρώπινης συναναστροφής,
όταν αυτές συναθροίζονται ο κόσμος θα παρατηρήσει μια μεγάλη και δοξασμένη κοινωνική
δομή, τον πολιτισμό της θνητής ωριμότητας. Αυτή η φυλή πρέπει να αρχίσει να
πραγματοποιεί κάτι από τα ιδανικά του Κυρίου σας όπως το «ειρήνη στη γη και καλή διάθεση
μεταξύ των ανθρώπων». Αν και μια τέτοια κοινωνία δεν θα ήταν τέλεια ή ολοκληρωτικά
ελεύθερη από κακό, θα μπορούσε τουλάχιστον να πλησιάζει στη σταθεροποίηση της
ωριμότητας.

3. ΤΑ ΘΕΛΓΗΤΡΑ ΤΗΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ

Η προσπάθεια προς την ωριμότητα απαιτεί εργασία και η εργασία απαιτεί ενέργεια. Πού
βρίσκεται η δύναμη για να επιτελεσθούν όλα αυτά; Τα φυσικά πράγματα μπορεί να νομίσει
κανείς ότι του έχουν δωριθεί, αλλά ο Κύριος καλά είπε, «Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με άρτο».
Αφού διαθέτουμε ένα φυσιολογικό σώμα με αρκετά καλή υγεία, μετά πρέπει να ψάξουμε για
εκείνα τα θέλγητρα που θα λειτουργήσουν σαν ερέθισμα για να αναδυθούν οι εν υπνώσει
ευρισκόμενες πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου. Ο Ιησούς μας δίδαξε ότι ο Θεός ζει μέσα
στον άνθρωπο. Τότε πώς μπορούμε να παρακινήσουμε τον άνθρωπο ώστε να απελευθερώσει
τις κλεισμένες στην ψυχή δυνάμεις θεϊκότητας και αιωνιότητας; Πώς μπορούμε να
παρακινήσουμε τον άνθρωπο να αφήσει το Θεό να φανερωθεί για την ξεκούραση των δικών
μας ψυχών, καθώς αυτός θα περνάει από τα βάθη της ψυχής προς τα έξω, και μετά να
υπηρετήσουμε το σκοπό για τη διαφώτιση, την εξύψωση και την ευλογία αναρίθμητων άλλων
ψυχών; Πόσο καλύτερα μπορώ να αφυπνίσω τις αφανείς δυνάμεις για το καλό, οι οποίες
βρίσκονται αποκοιμισμένες στις ψυχές σας; Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος: Η συναισθηματική
έξαψη δεν είναι το ιδεώδες πνευματικό ερέθισμα. Η έξαψη δεν αυξάνει την ενέργεια, αντίθετα
εξαντλεί τις δυνάμεις του μυαλού και του σώματος. Από πού λοιπόν προέρχεται η ενέργεια για
να επιτελέσει κανείς αυτά τα μεγαλειώδη πράγματα; Κοιτάξτε τον Κύριό σας. Ακόμα και τώρα
είναι πάνω στους λόφους παίρνοντας δύναμη ενώ εμείς εδώ χάνουμε ενέργεια. Το μυστικό
για όλα τα προβλήματα περικλείεται στην πνευματική επικοινωνία, στη λατρεία.
Από ανθρώπινη άποψη είναι θέμα συνδυασμένης περισυλλογής και χαλάρωσης. Η
περισυλλογή φέρνει σε επαφή το νου με το πνεύμα. Η χαλάρωση είναι καθοριστική
για την ικανότητα της πνευματικής λήψης. Και αυτή η ανταλλαγή δύναμης αντί για
την αδυναμία, θάρρους αντί για το φόβο, του θελήματος του Θεού αντί για το δικό
μας, αποτελεί τη λατρεία. Τουλάχιστον από την άποψη που οι φιλόσοφοι το
αντιλαμβάνονται.

Όταν αυτά τα βιώματα επαναλαμβάνονται συχνά, αποκρυσταλλώνονται σε συνήθειες,

συνήθειες γεμάτες λατρεία που δίνουν δύναμη, και αυτές οι συνήθειες τελικά
σχηματοποιούνται σε ένα πνευματικό χαρακτήρα, και ένας τέτοιος χαρακτήρας αναγνωρίζεται
τέλος από το συνάνθρωπό μας σαν ώριμη προσωπικότητα. Αυτές οι πρακτικές είναι
δύσκολες και κατά πρώτον καταναλώνουν χρόνο, αλλά όταν γίνουν συνηθισμένες,
μετατρέπονται αμέσως σε χαλαρωτικές και γλιτώνουν χρόνο. Όσο πιο περίπλοκη γίνεται η
κοινωνία, και όσο πολλαπλασιάζονται τα δέλεαρ του πολιτισμού, τόσο πιο επείγουσα γίνεται η
αναγκαιότητα στα άτομα που γνωρίζουν το Θεό να δημιουργήσουν καθημερινές
προστατευτικές πρακτικές που θα αποβλέπουν στη διατήρηση και αύξηση των πνευματικών
ενεργειών τους.

382
Κάτι άλλο που απαιτείται για την επίτευξη της ωριμότητας είναι η ρύθμιση των κοινωνικών
ομάδων για συνεργασία σ ένα περιβάλλον που συνεχώς μεταβάλλεται. Τα ανώριμα άτομα
φέρονται ανταγωνιστικά προς τους συνανθρώπους τους. Ο ώριμος άνθρωπος κερδίζει την
εγκάρδια συνεργασία των συντρόφων του και ως εκ τούτου πολλές φορές πολλαπλασιάζει
τους καρπούς των προσπαθειών του στη ζωή.

Η φιλοσοφία μου, μου λέγει ότι υπάρχουν φορές που πρέπει να αγωνιστώ, αν χρειαστεί, για
να υπερασπιστώ τις αρχές μου, αλλά δεν αμφιβάλω ότι ο Κύριος, με πιο ώριμη
προσωπικότητα, θα μπορούσε εύκολα και όμορφα να κερδίσει εξίσου μια νίκη με την ανώτερη
και χαριτωμένη τεχνική της διακριτικότητας και της ανεκτικότητας. Όλοι πολύ συχνά, όταν
αγωνιζόμαστε για το δίκαιο, συμβαίνει και σαν νικητές αλλά και σαν ηττημένοι να έχουμε
υποστεί την ήττα. Μόλις χθες άκουσα τον Κύριο να λέγει ότι «ο σοφός, όταν αναζητά την
είσοδο από μια κλειδωμένη πόρτα, δεν θα πρέπει να καταστρέψει την πόρτα αλλά αντίθετα να
ψάξει για το κλειδί με το οποίο να την ξεκλειδώσει». Πολύ συχνά μπλεκόμαστε σ ένα αγώνα
απλά και μόνο για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι δεν φοβόμαστε.

Το νέο ευαγγέλιο της βασιλείας προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στην τέχνη του να ζεις, επειδή
παρέχει ένα καινούργιο και πιο πλούσιο κίνητρο για ανώτερη ζωή. Παρουσιάζει ένα νέο και
προηγμένο στόχο πεπρωμένου, ένα σκοπό υπέρτατης ζωής. Και οι νέες αυτές αρχές για τον
αιώνιο και θεϊκό στόχο ύπαρξης είναι από μόνες τους υπερβατικά κίνητρα, που προκαλούν την
αντίδραση του καλύτερου μέρους του ανθρώπου που κατοικεί στην ανώτερη φύση του. Στην
κορυφή κάθε διανοητικής σκέψης βρίσκονται: η χαλάρωση για το νου, η ενδυνάμωση για την
ψυχή και η επικοινωνία για το πνεύμα. Από τέτοια πλεονεκτικά σημεία ανώτερης ζωής, ο
άνθρωπος μπορεί να υπερβεί τους υλιστικούς ερεθισμούς των κατώτερων επιπέδων σκέψης
την ανησυχία, τη ζήλια, το φθόνο, την εκδίκηση και την περηφάνια μιας ανώριμης
προσωπικότητας. Οι ψυχές που αναρριχώνται ψηλά απελευθερώνονται από ένα πλήθος
αντικρουόμενων αγώνων για τα ασήμαντα πράγματα της ζωής και μπορούν ελεύθεροι να
επιτύχουν τη συνειδητοποίηση των υψηλότερων ρευμάτων του πνεύματος και της ουράνιας
επικοινωνίας. Αλλά ο σκοπός της ζωής πρέπει να φυλάγεται ζηλόφθονα από τον πειρασμό για
την αναζήτηση της εύκολης και προσωρινής επιτυχίας. Με παρόμοιο τρόπο πρέπει να έχει
κανείς τέτοια καλλιέργεια ώστε να γίνει απρόσβλητος από τις καταστροφικές απειλές του
φανατισμού.

4. Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΗΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ

Ενώ αποβλέπετε μόνο στην επίτευξη των αιώνιων αληθειών, πρέπει όμως να κάνετε
προμήθειες και για τις ανάγκες της εγκόσμιας ζωής. Αν και το πνεύμα είναι ο στόχος σας, η
σάρκα είναι γεγονός. Περιστασιακά, τα απαραίτητα της ζωής μπορεί να έρθουν τυχαία στα
χέρια σας, αλλά γενικά, πρέπει να εργαστούμε με έξυπνο τρόπο γι αυτά. Τα δυο μείζονα
προβλήματα της ζωής είναι: η ζωή στον κόσμο και η επιτυχία της αιώνιας επιβίωσης. Ακόμα
και το πρόβλημα της ζωής στον κόσμο απαιτεί τη θρησκεία για την ιδανική επίλυσή του. Αυτά
είναι και τα δυο, κατά μεγάλο βαθμό, προσωπικά προβλήματα. Η αληθινή θρησκεία, είναι
γεγονός, δεν λειτουργεί μακριά από το άτομο.

383
Τα ουσιώδη για την εγκόσμια ζωή όπως τα αντιλαμβάνομαι είναι:

1. Καλή σωματική υγεία.

2. Διαυγής και καθαρή σκέψη.

3. Ικανότητα και επιδεξιότητα.

4. Αφθονία για τα καλά της ζωής.

5. Ικανότητα να αντιστέκεσαι στην ήττα.

6. Παιδεία μόρφωση και σοφία.

Ακόμα και τα προβλήματα της σωματικής υγείας και αποδοτικότητας λύνονται καλύτερα όταν
θεωρούνται από τη θρησκευτική άποψη της διδασκαλίας του Κυρίου σας: Ότι το σώμα και ο
νους του ανθρώπου είναι το κατοικητήριο του δώρου των Θεών, το πνεύμα του Θεού γίνεται
πνεύμα του ανθρώπου. Ο νους του ανθρώπου με αυτό τον τρόπο γίνεται ο μεσολαβητής
μεταξύ των υλικών πραγμάτων και των πνευματικών αληθειών.

Χρειάζεται εξυπνάδα για να εξασφαλίσει κάποιος το κομμάτι του από τα επιθυμητά πράγματα
της ζωής. Είναι εξ ολοκλήρου λάθος να υποθέσουμε ότι η πίστη του καθενός στην καθημερινή
εργασία του θα του εξασφαλίσει την ανταμοιβή της αφθονίας. Εξαιρουμένης της
περιστασιακής και τυχαίας απόκτησης πλούτου, οι υλικές ανταμοιβές της εγκόσμιας ζωής
βρίσκονται να κυλάνε σε κάποια καλά οργανωμένα κανάλια, και μόνο εκείνοι που έχουν
πρόσβαση σε αυτά τα κανάλια μπορούν να περιμένουν ότι θα ανταμειφθούν καλά για τις
γήινες προσπάθειές τους. Η φτώχεια θα είναι πάντα ο κλήρος όλων των ανθρώπων που
αναζητούν την αφθονία σε απομονωμένα και εξατομικευμένα κανάλια. Ο σωστός σχεδιασμός,
επομένως, γίνεται το μοναδικό ουσιώδες πράγμα για την παγκόσμια ευημερία. Η επιτυχία
απαιτεί όχι μόνο αφοσίωση στην εργασία κάποιου αλλά εκείνος ο κάποιος οφείλει να
λειτουργεί σαν τμήμα κάποιου από τα κανάλια της υλικής αφθονίας. Αν δεν είστε σοφοί,
μπορείτε να ζήσετε μια αφοσιωμένη ζωή της γενιάς σας, αλλά χωρίς υλική ανταπόδοση. Αν
είστε τυχαίος ευνοούμενος της ροής της αφθονίας, μπορείτε να κυλιστείτε στην πολυτέλεια
ακόμα και αν δεν έχετε κάνει τίποτε άξιο για τους συνανθρώπους σας.

384
 Ικανότητα είναι αυτό που κληρονομείτε, ενώ επιδεξιότητα είναι αυτό που αποκτάτε. Η ζωή
δεν είναι αληθινή για κάποιον που δεν μπορεί να κάνει ένα πράγμα καλά, επιδέξια. Η
επιδεξιότητα είναι μια από της αληθινές πηγές ικανοποίησης της ζωής. Η ικανότητα
υποδηλώνει το δώρο της πρόνοιας, της όρασης που βλέπει μακριά και σωστά. Μη ξεγελιέστε
από το πειρασμό της ανταμοιβής από κάποιο αναξιοπρεπές κατόρθωμα. Να είστε πρόθυμοι να
εργασθείτε σκληρά για τις απολαβές που προέρχονται από την έντιμη προσπάθεια. Ο σοφός
άνθρωπος είναι ικανός να διακρίνει μεταξύ των μέσων και των σκοπών. Διαφορετικά, μερικές
φορές το να κάνει υπερβολικά σχέδια για το μέλλον, τον κάνει να χάνει τους υψηλούς
σκοπούς του. Ως αναζητητής της ευδαιμονίας πρέπει κανείς να προσπαθεί να είναι πάντοτε
παραγωγός καθώς και καταναλωτής.

Εξασκείτε τη μνήμη σας να διαφυλάττει με ευθύνη ιερή τα γεγονότα της ζωής που δίνουν
δύναμη και έχουν αξία, τα οποία μπορείτε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας όποτε θελήσετε,
για την ευχαρίστηση και τη διαπαιδαγώγησή σας. Έτσι ανοικοδομείτε μέσα σας και για τον
εαυτό σας αποθέματα ομορφιάς, καλοσύνης και καλλιτεχνικού μεγαλείου. Η πιο ευγενική όμως
από όλες τις μνήμες είναι οι αποθησαυρισμένες αναμνήσεις των μεγάλων στιγμών μιας
υπέροχης φιλίας. Και όλοι αυτοί οι θησαυροί αναμνήσεων εκπέμπουν τις πιο πολύτιμες και
εξυψωμένες επιδράσεις τους κάτω από το απελευθερωτικό άγγιγμα της πνευματικής λατρείας.

Η ζωή όμως θα γίνει ένα βαρύ φορτίο ύπαρξης, εκτός και μάθετε πώς να αποτυγχάνετε με
όμορφο τρόπο. Υπάρχει μια τέχνη στην ήττα την οποία οι ευγενικές ψυχές αποκτούν πάντα.
Πρέπει να μάθετε πώς να χάνετε με χαρά, πρέπει να μην φοβάστε την απογοήτευση. Ποτέ
μην διστάσετε να παραδεχτείτε ότι αποτύχατε. Μην προσπαθήσετε να κρύψετε την αποτυχία
κάτω από απατηλά χαμόγελα και ακτινοβολούσα αισιοδοξία. Ακούγεται πάντα καλά η
διεκδίκηση της επιτυχίας, αλλά τα τελικά αποτελέσματα είναι φοβερά. Μια τέτοια τεχνική
οδηγεί κατευθείαν στη δημιουργία ενός κόσμου ψεύτικου και στην αναπόφευκτη συντριβή και
της έσχατης αυταπάτης.

Η επιτυχία μπορεί να γεννήσει θάρρος και να προαγάγει την εμπιστοσύνη, αλλά η σοφία
έρχεται μόνο από τις εμπειρίες που ακολουθούν τις διευθετήσεις, μετά τα αποτελέσματα των
αποτυχιών. Οι άνθρωποι που προτιμούν τις αισιόδοξες ψευδαισθήσεις από την
πραγματικότητα δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ σοφοί. Μόνο εκείνοι που αντιμετωπίζουν τα
γεγονότα και τα προσαρμόζουν σε ιδανικά μπορούν να επιτύχουν τη σοφία. Η σοφία
συμπεριέχει και το γεγονός και το ιδεώδες και επομένως σώζει τους θαυμαστές της από τη
στείρα και ακραία φιλοσοφία σαν τον άνθρωπο του οποίου ο ιδεαλισμός αποκλείει τα
γεγονότα, και τον υλιστή που είναι απαλλαγμένος από πνευματική θεώρηση. Οι φοβισμένες
εκείνες ψυχές, που μπορούν να συνεχίσουν τον αγώνα της ζωής μόνο με τη βοήθεια των
συνεχόμενων λανθασμένων ψευδαισθήσεων επιτυχίας, είναι καταδικασμένες να υποφέρουν
από την αποτυχία και να βιώνουν την ήττα καθώς θα ξυπνούν από τον ονειρικό κόσμο της
φαντασίας τους.

Και είναι σ αυτό το έργο της αντιμετώπισης της αποτυχίας και της ρύθμισης της ήττας, που
το μεγαλεπήβολο όραμα της θρησκείας ασκεί την ύψιστη επιρροή του. Η αποτυχία είναι απλά
ένα συμβάν για διαπαιδαγώγηση ένα εκπαιδευτικό πείραμα για την απόκτηση της σοφίας
μέσα στη ζωή του ανθρώπου που αναζητά το Θεό, ο οποίος έχει ξεκινήσει για την αιώνια
περιπέτεια της εξερεύνησης ενός σύμπαντος. Γι αυτούς τους ανθρώπους η ήττα δεν είναι
παρά ένα καινούργιο εργαλείο για την επίτευξη των ανώτερων επιπέδων της πραγματικότητας
του σύμπαντος.

385
Η σταδιοδρομία ενός ανθρώπου που αναζητά το Θεό, μπορεί να αποδειχτεί στο φως της
αιωνιότητας ότι είναι μεγάλη επιτυχία, ακόμα και αν όλη η προσπάθεια της γήινης ζωής του
φαίνεται ανυπόφορη αποτυχία, υπό τον όρο ότι κάθε αποτυχία της ζωής απέφερε την
επίτευξη της σοφίας και του πνεύματος. Μην κάνετε το λάθος και μπερδέψετε τη γνώση, την
παιδεία και τη σοφία. Συσχετίζονται στη ζωή, αλλά παρουσιάζουν σε μεγάλο βαθμό
διαφορετικές πνευματικές αξίες. Η σοφία υπερισχύει πάντα της γνώσης και πάντα ακτινοβολεί
την παιδεία.

5. Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΔΕΩΔΟΥΣ

Μου είπατε ότι ο Κύριός σας θεωρεί την αυθεντική ανθρώπινη θρησκεία σαν το βίωμα του
ατόμου με πνευματικές πραγματικότητες. Εγώ θεωρώ τη θρησκεία σαν την εμπειρία του
ανθρώπου να εκτελεί κάτι που θεωρεί ότι αξίζει το σεβασμό και την αφοσίωση όλου του
ανθρώπινου είδους. Με αυτή την έννοια, η θρησκεία συμβολίζει την ύψιστη αφοσίωσή
μας σε εκείνο που αντιπροσωπεύει την ανώτερη αρχή των ιδανικών της
πραγματικότητας και την απώτατη αντίληψη του νου μας προς τις αιώνιες
δυνατότητες της πνευματικής επίτευξης.

Όταν οι άνθρωποι αντιδρούν με τη θρησκεία σε φυλετική η εθνική έννοια, είναι επειδή την
αντιμετωπίζουν χωριστά από την ομάδα της, σαν να μην είναι αληθινά ανθρώπινη..
Κοιτάζουμε πάντα το αντικείμενο της θρησκευτικής πίστης μας σαν να πρέπει να το σέβονται
όλοι οι άνθρωποι. Η θρησκεία δεν μπορεί να είναι θέμα απλού διανοητικού πιστεύω ή
φιλοσοφικής λογικής. Η θρησκεία είναι πάντα και για πάντα μια μέθοδος αντίδρασης στις
καταστάσεις της ζωής. Είναι ένα είδος συμπεριφοράς. Η θρησκεία περιλαμβάνει τη σκέψη, τα
αισθήματα, και αντιμετωπίζει με σεβασμό μερικές αλήθειες τις οποίες κρίνουμε ότι αξίζουν τον
παγκόσμιο θαυμασμό.

Αν στα βιώματά σας κάτι μοιάζει με θρησκεία, είναι αυταπόδεικτο ότι ήδη έχετε μετατραπεί σε
ενεργό ευαγγέλιο αυτής της θρησκείας, αφού θεωρείτε ότι οι ύψιστες αρχές της θρησκείας
σας αξίζουν τη λατρεία όλου του κόσμου, όλων των διανοιών του σύμπαντος. Αν δεν είστε
άξιος ιεραπόστολος της θρησκείας σας, έχετε αυτοεξαπατηθεί στο ότι, αυτό που αποκαλείτε
θρησκεία είναι μόνο μια παραδοσιακή πίστη σε ένα απλό φιλοσοφικό σύστημα της διανόησης.
Αν η θρησκεία σας έχει πνευματική υπόσταση, το αντικείμενο της λατρείας σας πρέπει να είναι
η παγκόσμια πνευματική αλήθεια και ιδανική για όλες τις πνευματικές αρχές σας. Όλες τις
θρησκείες που βασίζονται στο φόβο, το συναίσθημα, την παράδοση και τη φιλοσοφία, τις
ονομάζω θρησκείες της διάνοιας, ενώ εκείνες που βασίζονται στην πραγματική πνευματική
εμπειρία, θα τις ονόμαζα αληθινές θρησκείες. Το αντικείμενο της θρησκευτικής αφοσίωσης
μπορεί να είναι υλικό ή πνευματικό, αληθινό ή λανθασμένο, πραγματικό ή όχι, ανθρώπινο ή
θείο. Οι θρησκείες επομένως μπορούν να είναι καλές ή κακές.

Ηθική και θρησκεία δεν είναι απαραίτητα το ίδιο. Ένα σύστημα ηθικών αρχών, αγκαλιάζοντας
ένα αντικείμενο λατρείας, μπορεί να γίνει θρησκεία. Μια θρησκεία, χάνοντας την παγκόσμια
επίκλησή της στην πίστη και στην απέραντη αφοσίωση, μπορεί να εξελιχθεί σε κάποιο
φιλοσοφικό σύστημα ή κάποιο ηθικό κώδικα. Αυτό το πράγμα, όντας κατεστημένο ή τάξη

386
πραγμάτων ή δυνατότητα για επίτευξη του ύψιστου ιδανικού της θρησκευτικής πίστης, και το
οποίο είναι ο παραλήπτης της θρησκευτικής αφοσίωσης αυτών που το λατρεύουν, είναι Θεός.
Ανεξάρτητα από το όνομα που αποδίδεται σε αυτό το ιδανικό της πνευματικής
πραγματικότητας, αυτό είναι Θεός.

Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά μιας αληθινής θρησκείας συνίστανται στο γεγονός ότι

αμετάβλητα αυτή αναζητά να μεταμορφώσει το άτομο και να αλλάξει τον κόσμο. Η θρησκεία
υπονοεί την ύπαρξη μη ανακαλυφθέντων ιδανικών τα οποία ξεπερνούν κατά πολύ τα γνωστά
επίπεδα της ηθικής, που είναι ενσωματωμένα ακόμα και στις ανώτερες κοινωνικές συνήθειες
των πλέον ώριμων θεσμών του πολιτισμού. Η θρησκεία προσπαθεί να βρει μη ανακαλυφθέντα
ιδανικά, ανεξερεύνητες πραγματικότητες, υπερανθρώπινες αξίες, θεϊκή σοφία και αληθινή
πνευματική προσέγγιση. Η αληθινή θρησκεία τα κάνει όλα αυτά. Όλα τα άλλα πιστεύω δεν
έχουν την ίδια αξία. Δεν μπορείς να έχεις μιαν αυθεντική πνευματική θρησκεία χωρίς το
ύψιστο και ουράνιο ιδανικό του αιώνιου Θεού. Μια θρησκεία χωρίς Θεό είναι μια επινόηση του
ανθρώπου, ένας ανθρώπινος θεσμός με διανοητικά πιστεύω χωρίς ζωή και συναισθηματικές
τελετουργίες άνευ σημασίας. Μια θρησκεία πρέπει να αξιώνει σαν αντικείμενο αφοσίωσης μια
μεγάλη ιδέα. Αλλά τέτοια μη πραγματικά ιδεώδη δεν μπορεί να τα επιτύχει κανείς. Τέτοιες
αρχές είναι απατηλές. Τα μοναδικά ιδεώδη που είναι επιδεκτικά ανθρώπινης κατάκτησης είναι
οι θείες πραγματικότητες των απεριόριστων αξιών που είναι έμφυτες του πνευματικού
γεγονότος του αιώνιου Θεού.

Η λέξη Θεός, η ιδέα του Θεού όπως αντιπαρατίθεται με το ιδεώδες του Θεού, μπορεί να
γίνει μέρος κάθε θρησκείας, άσχετα πόσο παιδαριώδης ή λανθασμένη τυχαίνει να είναι εκείνη
η θρησκεία. Και αυτή η ιδέα του Θεού μπορεί να γίνει οτιδήποτε επιλέξουν να γίνει, εκείνοι
που ασχολούνται με αυτή. Οι κατώτερες θρησκείες διαμορφώνουν τις ιδέες τους περί Θεού
με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιούν τη φυσική κατάσταση της ανθρώπινης καρδιάς. Οι
ανώτερες θρησκείες απαιτούν η ανθρώπινη καρδιά να αλλάξει για να ικανοποιεί τις απαιτήσεις
των ιδανικών της αληθινής θρησκείας.

Η θρησκεία του Ιησού υπερβαίνει όλες τις προηγούμενες αρχές μας για την ιδέα
της λατρείας στο ότι αυτός όχι μόνο περιγράφει τον Πατέρα του σαν το ιδανικό της
απέραντης πραγματικότητας, αλλά δηλώνει κατηγορηματικά ότι αυτή η θεϊκή πηγή
αξιών και αιώνιο κέντρο του σύμπαντος, είναι αληθινά εφικτή από κάθε θνητή
ύπαρξη που διαλέγει να εισέλθει στη γήινη βασιλεία των ουρανών, εφόσον
αναγνωρίσει και αποδεχτεί τη συγγένεια με το Θεό και την αδελφοσύνη της με
τους ανθρώπους. Αυτή, παραδέχομαι ότι είναι η ανώτερη μορφή θρησκείας που
γνώρισε ποτέ ο κόσμος, και αναγγέλλω ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανώτερη μια και
αυτό το ευαγγέλιο περιλαμβάνει το άπειρο των πραγματικοτήτων, τη θεϊκότητα
των αξιών και την αιωνιότητα από τις συμπαντικές επιτεύξεις. Τέτοιου είδους
μορφή συνίσταται από το κατόρθωμα να βιώσει κανείς τον ιδεαλισμό του ύψιστου
και του έσχατου.

Δεν με έχουν μόνο διεγείρει τα τέλεια ιδεώδη της θρησκείας του Κυρίου σας, αλλά και
παρακινούμαι ισχυρά να επιβεβαιώσω το πιστεύω μου με την ανακοίνωση ότι αυτά τα ιδανικά
της πνευματικής πραγματικότητας είναι εφικτά, ότι εσείς και εγώ μπορούμε να μπούμε σ
αυτή τη μακριά και αιώνια περιπέτεια με την εξασφάλιση της βεβαιότητας για την τελική
άφιξή μας στις πύλες του Παραδείσου. Αδελφοί μου, εγώ έχω πιστέψει, έχω ξεκινήσει. Είμαι
καθ΄οδόν μαζί σας προς την αιώνια περιπέτεια. Ο Κύριος λέγει ότι ήρθε από τον Πατέρα, και
ότι θα μας δείξει το δρόμο. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι λέγει την αλήθεια. Έχω τελικά

387
πειστεί ότι δεν υπάρχουν εφικτά ιδανικά ή αξίες τελειότητας μακριά από τον αιώνιο Πατέρα
του Σύμπαντος.

Έρχομαι, λοιπόν, να λατρεύσω όχι απλά το Θεό των υπάρξεων, αλλά το Θεό της δυνατότητας
όλων των μελλοντικών υπάρξεων. Επομένως πρέπει η αφοσίωσή σας σε ένα ύψιστο ιδανικό,
αν το ιδανικό αυτό είναι αληθινό, να είναι η αφοσίωση στον Θεό αυτό των παρελθόντων, των
παρόντων και των μελλοντικών συμπάντων, πραγμάτων και όντων. Και δεν υπάρχει άλλος
Θεός , γιατί δεν μπορεί φυσικά να υπάρξει άλλος Θεός. Όλοι οι άλλοι θεοί είναι επινοήματα
της φαντασίας, ψευδαισθήσεις του θνητού νου, διαστροφές μιας λανθασμένης λογικής, και
απατηλά είδωλα εκείνων που τα δημιούργησαν. Ναι, μπορεί να έχετε μια θρησκεία χωρίς το
Θεό αυτό, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Και αν ψάχνετε να υποκαταστήσετε τη λέξη Θεός
αντί για την αλήθεια του ιδεώδους του ζωντανού Θεού, εξαπατάτε τον εαυτό σας βάζοντας
μια ιδέα στη θέση ενός ιδεώδους, μιας θεϊκής πραγματικότητας. Τέτοια πιστεύω είναι απλά
διακοσμητικές θρησκείες.

Στις διδασκαλίες του Ιησού αντιλαμβάνομαι τη θρησκεία με τον καλύτερο τρόπο. Το

ευαγγέλιο αυτό μας κάνει να ζητάμε τον αληθινό Θεό και να τον βρίσκουμε. Αλλά είμαστε
άραγε πρόθυμοι να πληρώσουμε το αντίτιμο για την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών;
Είμαστε άραγε πρόθυμοι να γεννηθούμε ξανά; Να ξαναδημιουργηθούμε; Είμαστε άραγε
πρόθυμοι να υποστούμε την τρομερή και απαιτητική διαδικασία της αυτοκαταστροφής και της
ανακατασκευής της ψυχής; Δεν έχει πει ο Κύριος: «Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του πρέπει
να τη χάσει. Μη νομίσετε ότι ήρθα για να φέρω ειρήνη αλλά αντίθετα πάλη στην ψυχή;».
Αλήθεια, αφού πληρώσουμε το αντίτιμο της αφοσίωσής μας στο θέλημα του Πατέρα, θα
βιώσουμε μεγάλη ειρήνη, αν συνεχίσουμε να βαδίζουμε στα πνευματικά μονοπάτια της
αφιερωμένης ζωής.

Σήμερα εγκαταλείπουμε αληθινά τα θέλγητρα του γνωστού συστήματος της ύπαρξης, ενώ
ανεπιφύλακτα αφιερώνουμε την υπόθεσή μας στα θέλγητρα του άγνωστου και
ανεξερεύνητου συστήματος μιας μελλοντικής ζωής περιπέτειας στους κόσμους του
πνεύματος, των ανώτερων ιδεωδών, της θεϊκής πραγματικότητας. Και ζητάμε εκείνους τους
συμβολισμούς με τους οποίους θα μεταβιβάσουμε στους συνανθρώπους μας τις αρχές αυτές
της πραγματικότητας των ιδεωδών της θρησκείας του Ιησού, και δεν θα σταματήσουμε να
προσευχόμαστε για κείνη την ημέρα, όταν όλη η ανθρωπότητα θα δονηθεί από το κοινό
όραμα αυτής της ύψιστης αλήθειας. Μόλις τώρα, η εστιασμένη αρχή του Πατέρα, όπως την
κρατάμε στις καρδιές μας, είναι ότι ο Θεός είναι πνεύμα, και όπως τη μεταβιβάζουμε στους
συνανθρώπους μας, ότι ο Θεός είναι αγάπη.

Η θρησκεία του Ιησού απαιτεί ζωντανή και πνευματική εμπειρία. λλες θρησκείες
μπορεί να στηρίζονται σε παραδοσιακά πιστεύω, συναισθηματισμούς, φιλοσοφικές
συνειδητοποιήσεις και όλα εκείνα, αλλά η διδασκαλία του Κυρίου απαιτεί την επίτευξη
αληθινών βαθμίδων πνευματικής προόδου.

Η συνειδητοποίηση της παρόρμησης να μοιάσουμε στο Θεό δεν είναι η πραγματική θρησκεία.
Τα αισθήματα της λατρείας προς το Θεό δεν είναι η πραγματική θρησκεία. Η γνώση της
πεποίθησης να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας και να υπηρετήσουμε το Θεό δεν είναι η
πραγματική θρησκεία. Η σοφία του συλλογισμού ότι αυτή η θρησκεία είναι η καλύτερη όλων

388
δεν αποτελεί τη θρησκεία που βιώνεται προσωπικά και πνευματικά. Η πραγματική θρησκεία
έχει σχέση με την πραγματικότητα της επίτευξης καθώς επίσης με την πραγματικότητα και
τον ιδεαλισμό εκείνου που είναι αποδεκτό με όλη την καρδιά δια της πίστεως. Και όλα αυτά
πρέπει να γίνουν προσωπικά σε μας από την αποκάλυψη του Πνεύματος της Αληθείας.

Και έτσι τελείωσαν οι διατριβές του Έλληνα φιλοσόφου, ενός από τους
μεγαλύτερους της φυλής του, που πίστεψε στο ευαγγέλιο του Ιησού.

389
ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
1. Στον γάμο της Κανά
ΕΓΓΡΑΦΟ 137 ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ

3. Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ.

Την επόμενη μέρα ο Ιησούς έστειλε τους αποστόλους του στην Κανά, εφόσον όλοι τους
ήταν καλεσμένοι στον γάμο μιας επιφανούς νεαρής γυναίκας εκείνης της πόλης, ενώ αυτός
ετοιμάστηκε να κάνει μια σύντομη επίσκεψη στην μητέρα του στην Καπερναούμ,
σταματώντας στα Μάγδαλα να δει και τον αδερφό του τον Ιούδα.

Ο Ιησούς έφτασε στην Καπερναούμ την Δευτέρα την νύχτα, αλλά δεν πήγε στο δικό του
σπίτι, όπου ζούσαν ο Ιάκωβος και η μητέρα του¨ πήγε κατευθείαν στο σπίτι του Ζεβεδαίου.
Όλοι του οι φίλοι στην Καπερναούμ είδαν μια μεγάλη κι ευχάριστη αλλαγή σε αυτόν. Για άλλη
μια φορά έδειχνε σχετικά ευδιάθετος και ήταν πιο πολύ ο παλιός του εαυτός, τα πρώτα χρόνια
στην Ναζαρέτ. Για χρόνια πριν την βάπτισή του και στις περιόδους της απομόνωσης ακριβώς
πριν και μετά, γινόταν όλο και περισσότερο σοβαρός και κλειστός. Τώρα φαινόταν σε όλους
πάλι σαν τον παλιό του εαυτό. Υπήρχε βέβαια σε αυτόν κάτι το μεγαλοπρεπές και
εξυψωμένο, αλλά ήταν πάλι ανέμελος και ευδιάθετος.

Η Μαρία καιγόταν από προσδοκία. Προέβλεπε ότι η υπόσχεση του Γαβριήλ πολύ γρήγορα
θα εκπληρωνόταν. Περίμενε ότι όλη η Παλαιστίνη σύντομα θα ξαφνιαζόταν και θα
σοκαριζόταν από την θαυμαστή αποκάλυψη του γιου της σαν υπερφυσικός βασιλέας των
Ιουδαίων. Αλλά σε όλες τις πολλές ερωτήσεις που του έκαναν η μητέρα του, ο Ιάκωβος, ο
Ιούδας, και ο Ζεβεδαίος, ο Ιησούς χαμογελώντας απαντούσε μόνο: «Καλύτερα να καθίσω
εδώ για ένα διάστημα¨ πρέπει να κάνω το θέλημα του Πατέρα μου που είναι στον
ουρανό.»

Η Μαρία είχε πολλά χρόνια να χαρεί τόσο πολύ. Ταξίδεψε για την Κανά με το πνεύμα της
βασιλομήτορος που πηγαίνει να παρακολουθήσει την στέψη του γιου της. Η οικογένεια και οι
φίλοι του Ιησού είχαν να τον δουν τόσο ανέμελο και χαρούμενο, και να νοιάζεται τόσο για τις
επιθυμίες των συνεργατών του με τόση κατανόηση, από τότε που ήταν δεκατριών χρονών.
Και έτσι όλοι ψιθύριζαν μεταξύ τους, σε μικρές ομάδες, και αναρωτιόντουσαν τι θα συνέβαινε.
Τι θα έκανε αυτός ο παράξενος άνθρωπος; Πως θα εισήγαγε την δόξα του επερχόμενου
βασιλείου; Και όλοι ήταν ενθουσιασμένοι με την σκέψη ότι θα παρευρισκόντουσαν για να
δουν την αποκάλυψη της ισχύος και της δύναμης του Θεού του Ισραήλ.

4. Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΝΑ.

390
 Μέχρι το μεσημέρι της Τετάρτης σχεδόν χίλιοι καλεσμένοι είχαν φτάσει στην Κανά, τέσσερις
φορές περισσότεροι από τον αριθμό που ήταν καλεσμένος για την γαμήλια εορτή. Ήταν
Ιουδαϊκό έθιμο να γιορτάζουν τους γάμους την Τετάρτη, και οι προσκλήσεις είχαν σταλεί ένα
μήνα πριν. Το πρωί και νωρίς το απόγευμα φαινόταν περισσότερο σαν μια λαϊκή υποδοχή του
Ιησού παρά σαν γάμος. Όλοι ήθελαν να χαιρετήσουν αυτόν τον σχεδόν διάσημο Γαλιλαίο, και
αυτός ήταν πολύ εγκάρδιος με όλους, νέους και γέρους, Εβραίους και μη. Και όλοι χάρηκαν
όταν ο Ιησούς δέχτηκε να οδηγήσει την προκαταρκτική γαμήλια πομπή.

Ο Ιησούς τώρα γνώριζε πολύ καλά την ανθρώπινη ύπαρξή του, την θεϊκή του προ- ύπαρξη,
και την κατάσταση των συνδυασμένων, ή συγχωνευμένων, φύσεών του, της ανθρώπινης και
της θεϊκής. Με τέλεια αυτοκυριαρχία μπορούσε την μια στιγμή αναπαραστήσει τον ανθρώπινο
ρόλο του ή αμέσως να αναλάβει τα προσωπικά προνόμια της θεϊκής του φύσης.

Όσο περνούσε η μέρα, ο Ιησούς συνειδητοποιούσε όλο και περισσότερο ότι οι

άνθρωποι περίμεναν από αυτόν να κάνει κάποιο θαύμα¨ ειδικότερα κατάλαβε ότι η
οικογένειά του και τα έξι μάτια των αποστόλων μαθητών του τον κοιτούσαν
περιμένοντας να ανακοινώσει την επερχόμενη βασιλεία με πράττοντας κάτι
εκπληκτικό και υπερφυσικό.

Νωρίς το απόγευμα η Μαρία κάλεσε τον Ιάκωβο, και μαζί πήραν το θάρρος να πλησιάσουν
τον Ιησού και να τον ρωτήσουν αν μπορούσε να τους εμπιστευτεί τι ώρα και σε ποια στιγμή
της γαμήλιας τελετής σχεδίαζε να παρουσιαστεί σαν ο «υπερφυσικός.» Δεν πρόλαβαν να
τελειώσουν τα λόγια τους και είδαν ότι είχαν προκαλέσει την χαρακτηριστική οργή του. Είπε
μόνο: «Αν με αγαπάτε, τότε να είστε πρόθυμοι να μένετε μαζί του και να περιμένετε
όσο εγώ υπηρετώ το θέλημα του Πατρός μου που είναι στον ουρανό.» Αλλά ο θυμός
του καθρεφτιζόταν στην έκφραση του προσώπου του.

Αυτή η κίνηση της μητέρας του ήταν μεγάλη απογοήτευση για τον άνθρωπο Ιησού, και
συνήλθε πολύ με την αντίδρασή του στην πρόταση να αφήσει τον εαυτό του να επιδείξει την
θεϊκότητά του. Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που είχε αποφασίσει να μην κάνει
όταν ήταν απομονωμένος τόσο πρόσφατα στους λόφους. Για αρκετές ώρες η Μαρία
ήταν πολύ λυπημένη. Έλεγε στον Ιάκωβο: «Δεν μπορώ να τον καταλάβω¨ τι μπορεί να
σημαίνουν όλα αυτά; Δεν θα υπάρξει τέλος πια στην παράξενη συμπεριφορά του;» Ο Ιάκωβος
και ο Ιούδας προσπαθούσαν να παρηγορήσουν την μητέρα τους, ενώ ο Ιησούς αποσύρθηκε
για μια ώρα μόνος. Αλλά γύρισε στην μάζωξη και ήταν πάλι χαρούμενος και ανέμελος.

Ο γάμος προχώρησε με μια όλο προσδοκία σιωπή, αλλά όλη η τελετή τελείωσε και ούτε μια
κίνηση, ούτε μια λέξη από τον τιμώμενο καλεσμένο. Τότε άρχισε να ψιθυρίζεται ότι ο
ξυλουργός και κατασκευαστής βαρκών, που ο Ιωάννης τον είχε αναγγείλει σαν «τον
Απελευθερωτή», θα φανερωνόταν στις βραδινές εορταστικές εκδηλώσεις, ίσως και στο
γαμήλιο δείπνο. Αλλά αυτή η ελπίδα τελικά έφυγε από το μυαλό των έξι αποστόλων του όταν
τους κάλεσε λίγο πριν το γαμήλιο γεύμα, και με μεγάλη σοβαρότητα τους είπε: «Να μην
νομίζετε ότι έχω έρθει σε αυτό το μέρος για να κάνω κάποιο θαύμα προς
ικανοποίηση των περίεργων ή για να πειστούν εκείνοι που αμφιβάλλουν. Είμαστε
εδώ για να υπηρετήσουμε το θέλημα του Πατέρα μας που είναι στον ουρανό.» Αλλά
όταν η Μαρία και οι άλλοι τον είδαν να συσκέπτεται με τους συνεργάτες του, πείστηκαν

391
εντελώς ότι κάτι ασυνήθιστο θα συνέβαινε. Και όλοι κάθισαν να απολαύσουν το γαμήλιο
δείπνο και την βραδιά με κέφι και εορταστική συντροφικότητα.

Ο πατέρας του γαμπρού είχε προμηθευτεί άφθονο κρασί για όλους τους καλεσμένους της
γαμήλιας γιορτής, αλλά πώς να ήξερε ότι ο γάμος του γιου του θα γινόταν ένα γεγονός τόσο
συνδεδεμένο με την αναμενόμενη εκδήλωση του Ιησού σαν Μεσσιανικό Απελευθερωτή; Ήταν
πολύ χαρούμενος που είχε την τιμή να έχει τον φημισμένο Γαλιλαίο ανάμεσα στους
καλεσμένους του, αλλά πριν τελειώσει το γαμήλιο δείπνο, οι υπηρέτες του έφεραν τα
ενοχλητικά νέα ότι το κρασί τελείωνε. Την στιγμή περίπου που τελείωσε το επίσημο γεύμα και
οι καλεσμένοι έκαναν βόλτα στον κήπο, η μητέρα του γαμπρού εμπιστεύτηκε στην Μαρία ότι
η προμήθειες του κρασιού είχαν εξαντληθεί. Και η Μαρία εμπιστευτικά είπε: «Μην
ανησυχείς θα μιλήσω στον γιο μου. Θα μας βοηθήσει.» Και έτσι αποτόλμησε να του μιλήσει,
παρά την επίπληξη που είχε δεχτεί πριν από λίγες ώρες.

Για μια περίοδο πολλών ετών, η Μαρία πάντα στρεφόταν στον Ιησού για βοήθεια σε κάθε
κρίση στην οικογενειακή τους ζωή στην Ναζαρέτ και γι αυτό ήταν πολύ φυσικό γι αυτήν να
τον σκεφτεί εκείνη την στιγμή. Αλλά αυτή η φιλόδοξη μητέρα είχε και άλλα κίνητρα που πήγε
στον γιο της σε αυτήν την περίπτωση. Όταν ο Ιησούς στεκόταν μόνος σε μια γωνία του
κήπου, η μητέρα του τον πλησίασε λέγοντας, «Γιε μου, δεν έχουν κρασί.» Και ο Ιησούς
απάντησε, «Καλή μου γυναίκα, και εγώ τι να κάνω;» Η Μαρία ειπε, «Μα πιστεύω ότι η ώρα
σου έχει έρθει¨ δεν μπορείς να μας βοηθήσεις;» Ο Ιησούς απάντησε: «Ξανά σου δηλώνω
ότι δεν έχω έρθει για να κάνω τέτοια πράγματα. Γιατί με ενοχλείς συνέχεια για
τέτοια θέματα;»Και τότε ξεσπώντας σε κλάματα, η Μαρία τον ικέτευσε, «Μα γιε μου τους
υποσχέθηκα ότι θα μας βοηθήσεις¨ δεν μπορείς σε παρακαλώ να κάνεις κάτι για μένα;» Και
τότε ο Ιησούς είπε: «Γυναίκα, τι δουλειά έχεις εσύ να δίνεις τέτοιες υποσχέσεις;
Πρόσεξε να μην επαναλάβεις κάτι τέτοιο. Σε όλα τα πράγματα πρέπει να
υπηρετούμε το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό.»

Η Μαρία η μητέρα του Ιησού ήταν συντετριμμένη¨ τα είχε χαμένα! Έτσι όπως στεκόταν
μπροστά του ακίνητη, με τα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια της στο πρόσωπό της, η
ανθρώπινη καρδιά του Ιησού κατακλύστηκε από συμπόνια για την γυναίκα που τον είχε
γεννήσει στην σάρκα¨ και σκύβοντας προς το μέρος της, έβαλε το χέρι του τρυφερά πάνω
στο κεφάλι της, λέγοντας: «Έλα τώρα, Μητέρα Μαρία, μην λυπάσαι για τα
φαινομενικά σκληρά λόγια μου, αφού δεν σου έχω πει τόσες φορές ότι έχω έρθει
εδώ μόνο για να πράξω το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μου; Με μεγάλη μου χαρά
θα έκανα αυτό που μου ζήτησες αν ήταν μέρος του θελήματος του Πατέρα» και
εκεί ο Ιησούς σταμάτησε και δίστασε. Η Μαρία σαν να κατάλαβε ότι κάτι συνέβαινε. Και
αναπηδώντας, αγκάλιασε τον Ιησού, τον φίλησε, και έτρεξε προς τα διαμερίσματα των
υπηρετών, λέγοντας, «Ότι πει ο γιος μου, αυτό θα γίνει.» Αλλά ο Ιησούς δεν είπε τίποτα.
Τώρα συνειδητοποιούσε ότι ήδη είχε πει ή μάλλον είχε σκεφτεί με επιθυμία--
πάρα πολλά.

Η Μαρία χόρευε με χαρά. Δεν ήξερε πως θα γινόταν το κρασί, αλλά ήταν πεπεισμένη ότι είχε
τελικά πείσει τον πρωτότοκό της να επιβάλει την εξουσία του, να τολμήσει να φανερωθεί, να
διεκδικήσει την θέση του και να επιδείξει την Μεσσιανική του δύναμη. Και, χάρη στην
παρουσία και την συνεργασία κάποιων συμπαντικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων, για τις
οποίες όλοι οι παρευρισκόμενοι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα, δεν θα απογοητευόταν. Το

392
κρασί που επιθυμούσε η Μαρία και το οποίο ο Ιησούς, ο Θεάνθρωπος, ανθρώπινα και
συμπονετικά ευχήθηκε, θα ερχόταν.

Εκεί κοντά βρισκόντουσαν έξι πέτρινα αγγεία νερού, περιεκτικότητας περίπου είκοσι γαλόνια
το κάθε ένα. Αυτό το νερό προοριζόταν για μετέπειτα χρήση στις τελικές τελετές εξαγνισμού
της γαμήλιας εορτής. Η αναστάτωση των υπηρετών γύρω από αυτά τα τεράστια πέτρινα
αγγεία, κάτω από την πολυάσχολη επίβλεψη της μητέρας του, τράβηξε την προσοχή του
Ιησού, και πηγαίνοντας εκεί, παρατήρησε ότι έβγαζαν κρασί μέσα από αυτά με μία στάμνα.

Ο Ιησούς σταδιακά συνειδητοποιούσε τι είχε συμβεί. Από όλους τους

παρευρισκόμενους στην γαμήλια γιορτή στην Κανά, ο Ιησούς ήταν αυτός που είχε
εκπλαγεί περισσότερο. Οι άλλοι περίμεναν από αυτόν να κάνει ένα θαύμα, αλλά
αυτό ακριβώς ήταν που δεν σκόπευε να κάνει ο Ιησούς. Και τότε ο Υιός του
Ανθρώπου θυμήθηκε τις νουθεσίες του Προσωποποιημένου Προσαρμοστή Σκέψης
του στους λόφους. Θυμήθηκε πως ο Προσαρμοστής τον είχε προειδοποιήσει για
την ανικανότητα οποιασδήποτε δύναμης ή προσωπικότητας να του στερήσει τα
προνόμια που έχει σαν Δημιουργός της ανεξαρτησίας από τον χρόνο. Σε αυτή την
περίπτωση μετασχηματιστές δύναμης, μεσόδρομοι, και άλλες προσωπικότητες
ήταν συγκεντρωμένες κοντά στο νερό και σε άλλα αναγκαία στοιχεία, και μπροστά
στην εκφρασμένη επιθυμία του Συμπαντικού Δημιουργού και Κυρίαρχου, δεν
γινόταν να μην εμφανιστεί αμέσως το κρασί. Και αυτό το συμβάν ήταν σίγουρο
εφόσον ο Προσωποποιημένος Προσαρμοστής είχε ξεκαθαρίσει ότι η εκτέλεση της
επιθυμίας του Υιού δεν ήταν καθόλου ενάντια στο θέλημα του Πατέρα.

Αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου θαύμα. Δεν τροποποιήθηκε κανένας νόμος της φύσης,
ούτε καταργήθηκε, ούτε καν δεν την υπερέβησαν. Τίποτα δεν έγινε παρά μόνο η
κατάργηση του χρόνου σε συνεργασία με την ουράνια συγκέντρωση των χημικών
στοιχείων που χρειάζονται για την παραγωγή του κρασιού. Στην Κανά τότε οι
αντιπρόσωποι του Δημιουργού κατασκεύασαν κρασί ακριβώς όπως φτιάχνεται με
την συνηθισμένη φυσική διαδικασία εκτός του γεγονός ότι το έφτιαξαν
ανεξάρτητα από τον χρόνο και με την παρέμβαση υπεράνθρωπων αντιπροσώπων
στο θέμα της συγκέντρωσης στον χώρο των απαραίτητων χημικών συστατικών.
Ακόμα ήταν προφανές ότι η αναπαράσταση αυτού του αποκαλούμενου θαύματος δεν ήταν
ενάντια στο θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα.

Όταν οι υπηρέτες έφεραν αυτό το νέο κρασί στον κουμπάρο, τον «αρχηγό της γιορτής», και
όταν αυτός το δοκίμασε, κάλεσε τον γαμπρό, και είπε: «Συνηθίζεται να παρουσιάζουν το καλό
κρασί πρώτα, και όταν οι καλεσμένοι έχουν πιει καλά, τότε φέρνουν το κατώτερο¨ αλλά εσείς
κρατήσατε το καλύτερο κρασί για το τέλος της γιορτής.»

Η Μαρία και οι μαθητές του Ιησού χάρηκαν πολύ με το υποτιθέμενο θαύμα που νόμισαν
ότι ο Ιησούς είχε κάνει σκόπιμα, αλλά ο Ιησούς αποτραβήχτηκε σε μια άκρη του κήπου και
σκεφτόταν πολύ σοβαρά για λίγα λεπτά. Τελικά αποφάσισε ότι το επεισόδιο ήταν πέρα από
τον προσωπικό του έλεγχο κάτω από τις περιστάσεις και, αφού δεν ήταν αντίθετο με το
θέλημα του Πατέρα, ήταν αναπόφευκτο. Όταν γύρισε στους ανθρώπους , τον κοίταζαν
με δέος¨ όλοι πίστευαν ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας. Αλλά ο Ιησούς ήταν πολύ

393
μπερδεμένος, γνωρίζοντας ότι πίστευαν σε αυτόν μόνο εξαιτίας του ασυνήθιστου
συμβάντος που όλοι είχαν δει τόσο επιφανειακά. Πάλι ο Ιησούς αποσύρθηκε για
ένα διάστημα στην σοφίτα του σπιτιού για να σκεφτεί όλα αυτά.

Ο Ιησούς τώρα συνειδητοποιούσε πλήρως ότι πρέπει συνεχώς να προσέχει μήπως

η συμπόνια του και ο οίκτος του γίνουν υπεύθυνοι για παρόμοια περιστατικά.
Παρόλα αυτά, πολλά παρόμοια γεγονότα συνέβησαν πριν ο Υιός του Ανθρώπου
αφήσει οριστικά την ζωή του στην σάρκα.

2. Η μεγάλη ψαριά
ΕΓΓΡΑΦΟ 145

Ο Ιησούς και οι απόστολοι έφτασαν στην Καπερναούμ το βράδυ της Τρίτης, 13 Ιανουαρίου.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΨΑΡΙΑ

Την Παρασκευή το πρωί εκείνης της ίδιας εβδομάδας, όταν ο Ιησούς δίδασκε κοντά στην
παραλία, είχε μαζευτεί τόσο πλήθος κόσμου κοντά του, στην άκρη του νερού, που έκανε
νεύμα σε μερικούς ψαράδες που βρισκόντουσαν σε ένα παραπλήσιο πλοιάριο να έρθουν να
τον σώσουν. Μπαίνοντας στο πλοιάριο, συνέχισε να διδάσκει στο συγκεντρωμένο πλήθος για
περισσότερες από δυο ώρες. Το πλοιάριο ονομαζόταν «Σίμων» και ήταν το πρώην ψαράδικο
του Σίμωνος Πέτρου, που ο Ιησούς είχε φτιάξει με τα χέρια του. Εκείνη τη συγκεκριμένη
ημέρα το πλοίο το χρησιμοποιούσε ο Δαυίδ Ζεβεδαίος και δυο συνεργάτες του, και οι οποίοι
είχαν μόλις έρθει κοντά στην ακτή μετά από μια άκαρπη νύχτα ψαρέματος στη λίμνη.
Καθάριζαν και μπάλωναν τα δίχτυα τους όταν ο Ιησούς τους ζήτησε να έρθουν προς βοήθειά
του.

Μόλις ο Ιησούς τελείωσε το κήρυγμα, είπε στον Δαυίδ: «Καθώς σας καθυστέρησα με το
να έλθετε να με βοηθήσετε, τώρα αφήστε με να δουλέψω για σας. Πάμε για
ψάρεμα. Ας ξανοιχτούμε εκεί πέρα και ρίξτε τα δίχτυα σας για ψαριά». Αλλά ο Σίμων,
ένας βοηθός του Δαυίδ, αποκρίθηκε: «Κύριε, είναι μάταιο. Μοχθήσαμε όλη νύχτα και
δεν βγάλαμε τίποτα. Όμως, λόγω της παράκλησής σου, θα ξανοιχτούμε και θα
ρίξουμε τα δίχτυα μας». Και ο Σίμων συγκατένευσε να ακολουθήσει τις οδηγίες του Ιησού,
ύστερα από νόημα που του έκανε το αφεντικό του, ο Δαυίδ. Όταν προχώρησαν στο μέρος
που είχε υποδειχθεί από τον Ιησού, έριξαν τα δίχτυα τους και μάζεψαν τόσα ψάρια που
φοβήθηκαν ότι τα δίχτυα τους θα σχιζόντουσαν τόσο πολύ ώστε έκαναν σινιάλο στους
συντρόφους τους στην ακτή να έρθουν να τους βοηθήσουν. Και όταν τρία πλοιάρια γέμισαν
ξέχειλα από ψάρια, ώστε σχεδόν θα βούλιαζαν, ο Σίμων έπεσε στα γόνατα του Ιησού
λέγοντας: «Φύγε από μένα, Κύριε, γιατί είμαι αμαρτωλός». Ο Σίμων και όλοι όσοι είχαν πάρει
μέρος σ αυτό το επεισόδιο, έμειναν κατάπληκτοι από την μεγάλη ψαριά. Από κείνη την
ημέρα ο Δαυίδ Ζεβεδαίος, ο Σίμων και οι βοηθοί τους εγκατέλειψαν το ψάρεμα και
ακολούθησαν τον Ιησού.

394
Αυτή όμως η μεγάλη ψαριά δεν είχε να κάνει με θαύμα. Ο Ιησούς ήταν καλός
μαθητής της φύσης. Ήταν έμπειρος ψαράς και γνώριζε τις συνήθειες των ψαριών
στη Θάλασσα της Γαλιλαίας. Σ αυτή την περίπτωση κατηύθυνε τους άνδρες στο
μέρος όπου συνήθως βρισκόντουσαν τα ψάρια εκείνη την ώρα της ημέρας. Αλλά οι
οπαδοί του Ιησού πάντα το υπολόγιζαν αυτό σαν θαύμα.

3. Ο δαιμονισμένος της Καπερναούμ * Η πεθερά του Πέτρου

ΕΓΓΡΑΦΟ 145 - ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

* Ο δαιμονισμένος της Καπερναούμ

* Η άρρωστη γυναίκα

Αν και οι κάτοικοι της Καπερναούμ είχαν συνηθίσει τις διδασκαλίες του Ιησού, εντούτοις
εντυπωσιάστηκαν με αυτή την ομιλία του Σαββάτου. Δίδασκε, όντως, σαν κάποιος που έχει
εξουσία και όχι όπως οι γραμματείς.

Μόλις ο Ιησούς τελείωσε την ομιλία, ένας νεαρός από το εκκλησίασμα που είχε ταραχθεί πολύ
από τα λόγια του κατελήφθη από μια βίαιη επιληπτική κρίση και φώναζε δυνατά. Στο τέλος
της κρίσης, ενώ ξανάβρισκε τις αισθήσεις του, μίλησε σαν να έβλεπε όνειρο: «Τι πρέπει να
κάνουμε με σένα, Ιησού Ναζωραίε; Είσαι ο άγιος του Θεού, ήρθες για να μας καταστρέψεις;».
Ο Ιησούς παρότρυνε τον κόσμο να ησυχάσει και παίρνοντας το νεαρό από το χέρι, είπε:
«Βγες έξω από αυτό» και αμέσως αυτός ξύπνησε.

Αυτός ο νεαρός δεν είχε καταληφθεί από ακάθαρτο πνεύμα ή δαιμόνιο. Ήταν θύμα
μιας συνηθισμένης επιληψίας. Αλλά τον είχαν διδάξει ότι αυτή η κατάσταση
οφειλόταν σε κατάληψη από κακό πνεύμα. Είχε πιστέψει σ αυτό και
συμπεριφερόταν ανάλογα με αυτό που νόμιζε ότι αφορούσε την πάθησή του. Ο
κόσμος όλος πίστευε ότι τέτοια φαινόμενα προκαλούνταν από την άμεση παρουσία
ακάθαρτων πνευμάτων. Σαν επακόλουθο, πίστεψαν ότι ο Ιησούς είχε βγάλει ένα δαιμόνιο από
τον άνθρωπο. Αλλά ο Ιησούς δεν θεράπευσε εκείνη την ώρα την επιληψία.
Αργότερα, εκείνη τη μέρα, μετά τη δύση του ήλιου, αυτός ο άνδρας θεραπεύτηκε
πραγματικά.

Αρκετό καιρό μετά από την ημέρα της Πεντηκοστής, ο απόστολος Ιωάννης, που ήταν ο
τελευταίος που έγραψε για τη ζωή του Ιησού, απέφυγε κάθε αναφορά σ αυτές τις πράξεις

395
τις λεγόμενες «εκδίωξη δαιμονίων», και το έκανε γιατί τέτοιες δαιμονοκαταληψίες δεν
συνέβησαν ποτέ μετά την Πεντηκοστή.

Το κοινότοπο αυτό συμβάν είχε σαν αποτέλεσμα να διαδοθεί η φήμη σε όλη την Καπερναούμ
ότι ο Ιησούς είχε εκβάλει ένα δαιμόνιο από έναν άνδρα και τον θεράπευσε με θαυματουργικό
τρόπο, στη συναγωγή, μετά το πέρας της απογευματινής ομιλίας. Το Σάββατο ήταν η
κατάλληλη μέρα για την ταχύτατη και αποτελεσματική εξάπλωση μιας τέτοιας τρομερής
φήμης. Αυτή μάλιστα η φήμη μεταφέρθηκε σε όλους τους μικρότερους καταυλισμούς γύρω
από την Καπερναούμ και πολλοί άνθρωποι την πίστεψαν.

Το μαγείρεμα και οι δουλειές του σπιτιού στο ευρύχωρο σπίτι του Ζεβεδαίου, όπου ο Ιησούς
και οι δώδεκα είχαν σαν βάση τους, γινόταν πιο πολύ από την γυναίκα του Σίμωνα Πέτρου και
την μητέρα της. Το σπίτι του Πέτρου ήταν κοντά στου Ζεβεδαίου και ο Ιησούς και οι φίλοι
του σταμάτησαν εκεί, καθώς γύριζαν από τη συναγωγή, επειδή η πεθερά του Πέτρου ήταν
μερικές μέρες άρρωστη με ρίγη και πυρετό. Έτυχε λοιπόν, τη στιγμή που ο Ιησούς
στάθηκε δίπλα στην άρρωστη γυναίκα, κρατώντας της το χέρι, χαϊδεύοντάς της το μέτωπο
και λέγοντάς της λόγια παρηγορητικά και ενθαρρυντικά, ο πυρετός να πέσει. Ο Ιησούς δεν
είχε βρει ακόμη το χρόνο να εξηγήσει στους αποστόλους του ότι δεν είχε συντελεσθεί θαύμα
στη συναγωγή και με αυτό το συμβάν, τόσο νωπό και ζωντανό στη μνήμη τους, και
ενθυμούμενοι το νερό και το κρασί στην Κανά, αρπάχτηκαν από αυτή τη σύμπτωση σαν άλλο
ένα θαύμα, και μερικοί από αυτούς βιάστηκαν να διαδώσουν τα νέα έξω σε όλη την πόλη.

Η μαθα, η πεθερά του Πέτρου, υπέφερε από πυρετό μαλάριας. Δεν θεραπεύτηκε με
θαύμα από τον Ιησού εκείνη τη στιγμή. Αυτό έγινε μερικές ώρες αργότερα, μετά τη
δύση, η θεραπεία της είχε σχέση με το καταπληκτικό γεγονός που συνέβη στη μπροστινή
αυλή του σπιτιού του Ζεβεδαίου.

Και αυτές οι περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές του τρόπου με τον οποίο αδιάκοπα
αρπάζει τέτοιες συμπτώσεις μια γενιά που ψάχνει να βρει θαύματα και ένας λαός
που έχει συνέχεια τη σκέψη του στα θαύματα, σαν δικαιολογία για να δείξουν ότι ο
Ιησούς είχε κάνει και άλλο θαύμα.

4. Η ομαδική θεραπεία χιλίων ασθενών

ΕΓΓΡΑΦΟ 145 ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Την ώρα που ο Ιησούς και οι απόστολοί του ήταν έτοιμοι να μοιραστούν το βραδινό φαγητό
τους, τις τελευταίες ώρες αυτού του γεμάτου γεγονότα Σαββάτου, όλη η Καπερναούμ και τα

396
περίχωρά της ανυπομονούσαν γι αυτά τα ονομαστά θαύματα θεραπείας, και όλοι όσοι ήταν
άρρωστοι ή πονεμένοι άρχισαν να προετοιμάζονται να πάνε στον Ιησού ή να τους
μεταφέρουν οι φίλοι τους μόλις ο ήλιος έδυε. Σύμφωνα με την ιουδαϊκή διδασκαλία δεν
επιτρεπόταν ακόμα και να ζητήσουν να θεραπευτούν τις ιερές ώρες του Σαββάτου.

Έτσι, μόλις ο ήλιος βυθίστηκε στον ορίζοντα, πλήθη πονεμένων ανδρών, γυναικών και
παιδιών άρχισαν να παίρνουν το δρόμο προς το σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊσδά. Ένας
άνδρας μάλιστα ξεκίνησε με την παράλυτη κόρη του μόλις ο ήλιος χάθηκε πίσω από το σπίτι
του γείτονά του.

Τα γεγονότα όλης της μέρας (σημείωση η θεραπεία του επιληπτικού νέου και της άρρωστης
γυναίκας) είχαν προετοιμάσει τη σκηνή για το καταπληκτικό επεισόδιο στη δύση του ήλιου.
Ακόμα και τα κείμενα που είχε χρησιμοποιήσει ο Ιησούς κατά την απογευματινή ομιλία του
υποδήλωναν ότι η ασθένεια θα εξαφανιζόταν, και είχε μιλήσει με τόσο πρωτάκουστη δύναμη
και εξουσία! Το μήνυμά του είχε τόση ένταση! Ενώ δεν επικαλείτο την ανθρώπινη εξουσία,
μιλούσε κατευθείαν στις συνειδήσεις και στις ψυχές των ανθρώπων. Αν και δεν κατέφευγε
στη λογική, νομικές υπεκφυγές ή έξυπνα λόγια, έκανε μια δυναμική, άμεση, καθάρια και
προσωπική έκκληση στις καρδιές των ακροατών.

Εκείνο το Σάββατο ήταν μια μεγάλη μέρα στη γήινη ζωή του Ιησού, ναι, στη ζωή ενός
σύμπαντος. Η μικρή ιουδαϊκή πόλη της Καπερναούμ ήταν εκείνη τη στιγμή, για όλους τους
στόχους και τους σκοπούς του τοπικού σύμπαντος, η πραγματική πρωτεύουσα του Νέβαδον.
Η μια χούφτα Ιουδαίοι στη συναγωγή της Καπερναούμ δεν ήταν τα μοναδικά όντα που
άκουσαν τη βαρυσήμαντη δήλωση, με την οποία έκλεισε την ομιλία του ο Ιησούς: «Το μίσος
είναι η σκιά του φόβου, η εκδίκηση το κάλυμμα της δειλίας». Ούτε μπόρεσαν οι
ακροατές του να ξεχάσουν τις ευλογημένες λέξεις του, όταν διακήρυττε: «Ο άνθρωπος
είναι το παιδί του Θεού, όχι το παιδί του διαβόλου».

Γρήγορα, μετά τη δύση του ήλιου, καθώς ο Ιησούς και οι απόστολοι χρονοτριβούσαν ακόμα
για το βραδινό δείπνο, η γυναίκα του Πέτρου άκουσε φωνές στη μπροστινή αυλή και,
πηγαίνοντας προς την πόρτα, είδε μια μεγάλη συγκεντρωμένη παρέα από άρρωστους και το
δρόμο της Καπερναούμ γεμάτο από αυτούς που ερχόντουσαν να βρουν θεραπεία από τα
χέρια του Ιησού. Βλέποντας αυτό το θέαμα, πήγε αμέσως και πληροφόρησε τον άνδρα της,
που το είπε στον Ιησού.

Όταν ο Κύριος βγήκε στα σκαλιά της μπροστινής εισόδου του σπιτιού του Ζεβεδαίου, τα
μάτια του συνάντησαν μια παράταξη από πληγωμένους και πονεμένους ανθρώπους. Ατένισε
περίπου χίλιες άρρωστες και πάσχουσες ανθρώπινες υπάρξεις. Τουλάχιστον τόσοι
ήταν οι άνθρωποι που είχαν μαζευτεί μπροστά του. Δεν ήταν όλοι οι παρόντες άρρωστοι.
Μερικοί είχαν έρθει για να βοηθήσουν τους αγαπημένους τους στην προσπάθειά τους να
βρουν γιατρειά.

397
Η θέα αυτών των πονεμένων θνητών, ανδρών, γυναικών και παιδιών που
υπέφεραν σε μεγάλο βαθμό, σαν αποτέλεσμα των λαθών και των παραπτωμάτων
των δικών του Παιδιών (σημειωση: εννοεί τον Σατανά, τον Εωσφόρο και τον
Καλλιγάστεια), που τους είχε εμπιστευθεί η συμπαντική διοίκηση, συγκίνησε ιδιαίτερα την
ανθρώπινη καρδιά του Ιησού και διεκδίκησε το θεϊκό έλεος του καλοκάγαθου Γιου
Δημιουργού. Αλλά ο Ιησούς ήξερε καλά πως δεν μπορούσε να στηρίξει ένα διαρκές
πνευματικό κίνημα πάνω στη δημιουργία καθαρώς υλιστικών θαυμάτων. Ήταν
συνεπής τακτική του να αποφεύγει να επιδεικνύει τα δημιουργικά του προνόμια.
Μέχρι το θαύμα της Κανά, το υπερφυσικό και το θαυματουργικό δεν συνόδευε τη
διδασκαλία του. Όμως, αυτό το πονεμένο πλήθος συγκίνησε τη συμπονετική
καρδιά του και επικαλέστηκε δυναμικά την γεμάτη κατανόηση στοργή του.

Μια φωνή από την μπροστινή αυλή αναφώνησε: «Κύριε, πες τη λέξη, αποκατέστησε την
υγεία μας, θεράπευσε τις αρρώστιες μας και σώσε τις ψυχές μας». Μόλις προφέρθηκαν
αυτές οι λέξεις μια τεράστια ακολουθία από Σεραφείμ, φυσικούς ελεγκτές, Φορείς
Ζωής και μεσολαβητές, που πάντα βρισκόντουσαν κοντά στο Δημιουργό ενός
σύμπαντος, προετοιμάστηκαν να δράσουν με δημιουργική δύναμη όταν ο Αρχηγός
τους θα τους έκανε το σήμα. Αυτή ήταν μια στιγμή στη γήινη σταδιοδρομία του
Ιησού στην οποία η θεϊκή σοφία και η ανθρώπινη συμπόνια είχαν τόσο
αλληλοσυνδεθεί στην κρίση του Γιου του Ανθρώπου που ο Ιησούς ζήτησε άσυλο
στο θέλημα του Πατέρα του.

Όταν ο Πέτρος ικέτευσε τον Κύριο να προσέξει την κραυγή τους για βοήθεια, ο Ιησούς,
κοιτάζοντας το πονεμένο πλήθος, απάντησε: «Έχω έρθει στον κόσμο για να αποκαλύψω
τον Πατέρα και να ιδρύσω τη βασιλεία του. Γι αυτό το σκοπό έζησα μέχρι τώρα. Αν,
όμως, είναι θέλημα Αυτού που με έστειλε και δεν αντιβαίνει στην αφιέρωσή μου
στη διακήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών, επιθυμώ να δω τα
παιδιά μου να γίνουν υγιή και » αλλά οι παρακάτω λέξεις του Ιησού χάθηκαν μέσα
στην οχλοβοή.

Ο Ιησούς απέδωσε την ευθύνη για την απόφαση αυτής της θεραπείας στην
κυριαρχία του Πατέρα του. Προφανώς, το θέλημα του Πατέρα δεν επιδεχόταν
αντίρρηση, γιατί τα λόγια του Κυρίου σχεδόν δεν είχαν προφερθεί όταν το σύνολο
των ουράνιων οντοτήτων, εκτελώντας τη διαταγή του Ρυθμιστή της
Προσωποποιημένης Σκέψης του Ιησού, δραστηριοποιήθηκε δυναμικά. Η τεράστια
ακολουθία κατέβηκε στο μέσον αυτού του ανομοιογενούς πλήθους των θνητών
που έπασχαν και σε ένα λεπτό 683 άνδρες, γυναίκες και παιδιά έγιναν υγιείς,
θεραπεύτηκαν εντελώς από όλες τις φυσικές αρρώστιες τους και άλλες διαταραχές.
Ποτέ πριν από εκείνη την ημέρα δεν έγινε στη γη τέτοια εκδήλωση, ούτε μετά. Και
για εκείνους εξ ημών που ήσαν παρόντες και παρατήρησαν αυτό το θεραπευτικό
κύμα ήταν πράγματι ένα συγκινητικό θέαμα.

Αλλά από όλες τις υπάρξεις που εξεπλάγησαν με αυτό το ξαφνικό και απρόσμενο
ξέσπασμα υπερφυσικής θεραπείας, ο Ιησούς ήταν ο πιο έκπληκτος. Τη στιγμή που το
ανθρώπινο ενδιαφέρον και η συμπαράστασή του είχαν εστιαστεί πάνω στο θέαμα των
πασχόντων και πονεμένων που είχαν απλωθεί μπροστά του, παρέλειψε να φέρει στο
ανθρώπινο μυαλό του τις προειδοποιήσεις του Προσωπικού του Ρυθμιστή που αφορούσαν την
αδυναμία περιορισμού του παράγοντα χρόνου των δημιουργικών προνομίων ενός Γιου

398
Δημιουργού κάτω υπό ορισμένες συνθήκες και ορισμένες περιστάσεις. Ο Ιησούς επιθυμούσε
να δει αυτούς τους θνητούς να γίνονται καλά, αν αυτό δεν παραβίαζε το θέλημα του Πατέρα
του. Ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Ιησού όρισε στιγμιαία ότι μια πράξη τέτοιας
θαυματουργικής ενέργειας, εκείνη τη στιγμή, δεν θα παρέβαινε το θέλημα του Πατέρα, και με
αυτή την απόφαση εν όψει της προηγούμενης εκφρασμένης επιθυμίας του Ιησού για
θεραπεία πραγματοποιήθηκε η θαυματουργική πράξη. Ό,τι επιθυμεί ο Δημιουργός
Γιος ΕΙΝΑΙ και το θέλημα του Πατέρα του. Ποτέ άλλοτε στη γήινη ζωή του Ιησού,
που επακολούθησε, δεν έλαβε χώρα παρόμοια πράξη μαζικής σωματικής θεραπείας
θνητών.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η φήμη από αυτή τη θεραπεία κατά τη δύση, στη Βηθσαϊδά της
Καπερναούμ διαδόθηκε σε όλη τη Γαλιλαία και την Ιουδαία και σε περιοχές πέραν αυτών. Για
μια ακόμη φορά οι φόβοι του Ηρώδη φούντωσαν και έστειλε παρατηρητές να του αναφέρουν
για το έργο και τη διδασκαλία του Ιησού και να εξακριβώσουν αν ήταν ο πρώην ξυλουργός
της Ναζαρέτ ή ο Ιωάννης ο Βαπτιστής που σηκώθηκε από τους πεθαμένους.

Κυρίως εξαιτίας αυτής της απρομελέτητης επίδειξης σωματικής θεραπείας, εις το

εξής, καθ όλη την υπόλοιπη σταδιοδρομία του στη γη, ο Ιησούς έγινε τόσο
ιεροκήρυκας όσο και ιατρός. Αλήθεια είναι ότι συνέχισε τη διδασκαλία του, αλλά η
προσωπική του εργασία συνίστατο κυρίως στο να θεραπεύει τους άρρωστους και τους
δυστυχισμένους, ενώ οι απόστολοι έκαναν το δημόσιο κήρυγμα και βάφτιζαν πιστούς.

Αλλά η πλειονότητα εκείνων που έγιναν παραλήπτες της υπερφυσικής ή θαυματουργικής

σωματικής θεραπείας, κατ εκείνη την επίδειξη της θεϊκής ενέργειας την ώρα που έδυε ο
ήλιος, δεν ευνοήθηκαν μόνιμα στο πνεύμα από την καταπληκτική εκδήλωση του ελέους. Ένας
μικρός αριθμός ευνοήθηκε πράγματι εποικοδομητικά από τη φυσική ευεργεσία, αλλά η γνώση
για το πνευματικό βασίλειο δεν προχώρησε στις καρδιές των ανθρώπων από αυτή την
καταπληκτική έκρηξη της αιώνιας θαυματουργικής θεραπείας.

Τα θαύματα θεραπείας που κάθε λίγο συνέβαιναν στην αποστολή του Κυρίου στη
γη δεν αποτελούσαν μέρος του σχεδίου του για τη διακήρυξη της βασιλείας. Η
ύπαρξή τους ήταν παρενθετική επειδή υπήρχε στη γη ένα θεϊκό πλάσμα με σχεδόν
απεριόριστα θαυματουργικά προνόμια σε συνεργασία με έναν άνευ προηγουμένου
συνδυασμό θεϊκής ευσπλαχνίας και ανθρώπινης συμπόνιας. Όμως τέτοιου είδους
θαύματα δημιούργησαν στον Ιησού μεγαλύτερη φασαρία επειδή από τη
δημοσιότητα που του εξασφάλισαν, γεννήθηκαν άδικες προκαταλήψεις και κακή
φήμη που δεν την επιδίωξε.

ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ

Όλο το βράδυ που ακολούθησε τη μεγάλη θεραπευτική έκρηξη, το χαρούμενο και

ευτυχισμένο πλήθος ξεχείλιζε το σπίτι του Ζεβεδαίου, και οι απόστολοι του Ιησού ήταν σε
πολύ μεγάλη υπερένταση από τη συναισθηματική φόρτιση του ενθουσιασμού. Από ανθρώπινη

399
πλευρά, αυτή ήταν πιθανότατα η μεγαλύτερη από όλες τις μεγάλες μέρες της σχέσης τους με
τον Ιησού. Ποτέ πριν ή μετά οι ελπίδες τους δεν έφτασαν σε τόσο μεγάλα ύψη σίγουρων
προσδοκιών. Ο Ιησούς τους είχε πει μόλις πριν λίγες μέρες, και όταν ήσαν ακόμη εντός των
συνόρων της Σαμάρειας, ότι η ώρα θα είχε έρθει όταν θα διακήρυσσαν τη βασιλεία με
δύναμη και τώρα τα μάτια τους είχαν δει αυτό που θεωρούσαν σαν ολοκλήρωση εκείνης της
υπόσχεσης. Είχαν συγκινηθεί από το όραμα για το τι θα επακολουθούσε, αν αυτή η
καταπληκτική υλοποίηση της θεραπευτικής δύναμης ήταν μόνο η αρχή. Οι παρατεινόμενες
αμφιβολίες τους για τη θεϊκότητα του Ιησού είχαν εξαφανιστεί. Είχαν κυριολεκτικά μεθύσει
από την έκσταση της αγαλλίασης.

Αλλά όταν έψαξαν τον Ιησού, δεν μπόρεσαν να τον βρουν. Ο Κύριος είχε ανησυχήσει πολύ
από αυτό που συνέβη. Αυτοί οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά που είχαν γιατρευτεί από
διάφορες ασθένειες, χρονοτριβούσαν μέχρι αργά το βράδυ, προσδοκώντας να επιστρέψει ο
Ιησούς για να τον ευχαριστήσουν. Οι απόστολοι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τη
συμπεριφορά του Κυρίου καθώς οι ώρες περνούσαν και παρέμενε απομονωμένος. Η χαρά
τους θα ήταν πλήρης και τέλεια αν δεν συνέχιζε να είναι απών. Όταν ο Ιησούς επέστρεψε
ανάμεσά τους, η ώρα ήταν περασμένη και πρακτικά όλοι οι ευεργετημένοι από το επεισόδιο
της θεραπείας, είχαν πάει στα σπίτια τους. Ο Ιησούς αρνήθηκε τα συγχαρητήρια και τις
εκφράσεις θαυμασμού των δώδεκα και των άλλων που είχαν καθυστερήσει για να
τον χαιρετήσουν, λέγοντάς τους μόνο: «Μη χαίρεστε που ο Πατέρας μου είναι
δυνατός και θεραπεύει το σώμα, αλλά επειδή είναι ισχυρός για να σώζει τις ψυχές.
Ας αναπαυθούμε γιατί αύριο πρέπει να συνεχίσουμε το έργο του Πατέρα».

Ξανά δώδεκα απογοητευμένοι, μπερδεμένοι και λυπημένοι άνδρες πήγαν να ξεκουραστούν.

Λίγοι από αυτούς, εκτός των διδύμων, μπόρεσαν να κοιμηθούν πολύ εκείνη τη νύχτα. Μόλις ο
Κύριος έκανε κάτι για να χαρεί η ψυχή και να ευχαριστηθεί η καρδιά των αποστόλων του,
μετά αμέσως φαινόταν να καταστρέφει τις ελπίδες τους και να γκρεμίζει τελείως τα
αποθέματα του θάρρους και του ενθουσιασμού τους. Καθώς αυτοί οι μπλεγμένοι ψαράδες
κοιταζόντουσαν στα μάτια, δεν είχαν παρά μόνο μια σκέψη: «Δεν μπορούμε να τον
καταλάβουμε. Τι σημαίνουν όλα αυτά;».

5. Η θεραπεία του λεπρού

ΕΓΓΡΑΦΟ 146 ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Η πρώτη δημόσια περιοδεία για κήρυγμα στη Γαλιλαία, άρχισε την Κυριακή, 18 Ιανουαρίου 28
μ.Χ. και συνεχίστηκε για δυο μήνες περίπου, λήγοντας με την επιστροφή στην Καπερναούμ,
στις 17 Μαρτίου.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΟ ΙΡΟΝ

Το Ιρόν ήταν το μέρος με εκτεταμένα ορυχεία μεταλλευμάτων εκείνης της εποχής, και αφού ο
Ιησούς δεν είχε ποτέ μοιραστεί τη ζωή τού μεταλλωρύχου, περνούσε τον περισσότερο καιρό

400
του, κατά την παραμονή στο Ιρόν, στα ορυχεία. Ενώ οι απόστολοι επισκεπτόντουσαν τα
σπίτια και κήρυτταν σε δημόσια μέρη, ο Ιησούς εργαζόταν στα ορυχεία με αυτούς τους
υπόγειους εργάτες. Η φήμη του Ιησού σαν θεραπευτή είχε διαδοθεί ακόμα και σε αυτό το
απομακρυσμένο χωριό, και πολλοί άρρωστοι και πονεμένοι αναζητούσαν βοήθεια στα χέρια
του και πολλοί είχαν ευεργετηθεί από τη θεραπευτική διακονία του. Αλλά σε καμία από αυτές
τις περιπτώσεις ο Κύριος δεν εκτέλεσε ένα λεγόμενο θαύμα θεραπείας εκτός από αυτήν ενός
λεπρού.

Αργά το απόγευμα της τρίτης ημέρας στο Ιρόν, καθώς ο Ιησούς επέστρεφε από τα ορυχεία,
πέρασε τυχαία από ένα πλαϊνό στενό δρομάκι πάνω στο δρόμο για το μέρος που έμενε.
Καθώς πλησίασε κοντά στη βρώμικη καλύβα κάποιου λεπρού, ο άρρωστος, έχοντας ακούσει
για τη φήμη του σαν θεραπευτή, τόλμησε να απευθυνθεί σ αυτόν, καθώς ο Ιησού πέρναγε
από την πόρτα του, λέγοντας γονατίζοντας μπροστά του: «Κύριε, αν ήθελες μόνο, θα
μπορούσες να με καθαρίσεις. Έχω ακούσει το μήνυμα των δασκάλων σου και θα
εισερχόμουνα στη βασιλεία αν ήμουν καθαρός». Και ο λεπρός μίλησε με αυτό τον
τρόπο επειδή απαγορευόταν στους λεπρούς να παρακολουθούν τη λειτουργία στη συναγωγή
ή να απασχολούνται με άλλο τρόπο με τη δημόσια λατρεία. Αυτός ο άνδρας πίστευε
πραγματικά ότι θα μπορούσε να μην γίνει δεκτός στην επερχόμενη βασιλεία εκτός και
μπορούσε να βρει γιατρειά από τη λέπρα του. Όταν ο Ιησούς τον είδε μέσα στην αρρώστια
του και άκουσε τα λόγια πίστης του, η ανθρώπινη καρδιά και το θεϊκό μυαλό του
συγκινήθηκαν με συμπόνια. Καθώς ο Ιησούς τον κοίταζε, ο άνδρας έπεσε με το πρόσωπο στο
πάτωμα και προσευχήθηκε. Τότε ο Κύριος άπλωσε το χέρι του και αγγίζοντάς τον, είπε:
«Θέλω καθαρίσου». Και αμέσως αυτός θεραπεύτηκε. Η λέπρα δεν τον ταλαιπώρησε
πλέον.

Όταν ο Ιησούς τον ανασήκωσε στα πόδια του, του είπε αυστηρά: «Να μην πεις σε κανένα
για τη γιατρειά σου παρά να πας γρήγορα στη δουλειά σου, δείχνοντας τον εαυτό
σου στον ιερέα και προσφέροντας εκείνες τις θυσίες που ορίζονται από τον Μωυσή
σαν μαρτυρία του καθαρισμού σου». Αλλά ο άνδρας δεν έκανε όπως τον παρότρυνε ο
Ιησούς. Αντίθετα, άρχισε να κοινοποιεί σε όλη την πόλη ότι ο Ιησούς είχε γιατρέψει τη λέπρα
του και αφού ήταν γνωστός σε όλο το χωριό, οι άνθρωποι μπόρεσαν σαφέστατα να δουν ότι
είχε καθαριστεί από την ασθένειά του. Δεν πήγε στους ιερείς όπως ο Ιησούς τον είχε
νουθετήσει. Σαν αποτέλεσμα της διάδοσης των νέων ότι ο Ιησούς τον είχε θεραπεύσει, ο
Κύριος πολιορκήθηκε τόσο από τους άρρωστους ώστε αναγκάστηκε να σηκωθεί νωρίς την
άλλη μέρα και ν αφήσει το χωριό. Αν και δεν εισήλθε ξανά στην πόλη, έμεινε δυο μέρες στα
περίχωρα κοντά στα ορυχεία, συνεχίζοντας να καθοδηγεί επιπλέον τους μεταλλωρύχους που
πίστευαν, σχετικά με το ευαγγέλιο της βασιλείας.

Το καθάρισμα του λεπρού ήταν το πρώτο θαύμα που ο Ιησούς σκόπιμα και
ηθελημένα εκτέλεσε μέχρι τότε. Και επρόκειτο για πραγματική λέπρα.

Από το Ιρόν πήγαν στη Γίσχαλα, περνώντας εκεί δυο μέρες κηρύττοντας το ευαγγέλιο και
μετά αναχώρησαν για τη Χοραζίν, όπου έμειναν περίπου μια εβδομάδα κηρύττοντας τα καλά
νέα. Αλλά δεν μπόρεσαν να κερδίσουν πολλούς πιστούς από το βασίλειο της Χοραζιν. Σε
κανένα άλλο μέρος που δίδαξε ο Ιησούς δεν συνάντησε τόση γενική αποδοκιμασία για το
μήνυμά του. Η παραμονή στη Χοραζίν ήταν πολύ αποκαρδιωτική για τους περισσότερους
αποστόλους, και ο Ανδρέας και ο μπνερ με μεγάλη δυσκολία συγκράτησαν το κουράγιο των
συντρόφων τους. Και έτσι, περνώντας ήσυχα μέσα από την Καπερναούμ, πήγαν στο χωριό

401
Μαδών, όπου τα κατάφεραν λίγο καλύτερα. Εκεί, επικράτησε στο μυαλό των περισσοτέρων
αποστόλων η ιδέα, ότι η αποτυχία τους να έχουν επιτυχία στις πόλεις που επισκέφθηκαν
πρόσφατα, οφειλόταν στην επιμονή του Ιησού να σταματήσουν να αναφέρονται σ αυτόν,
κατά τη διδασκαλία και τα κηρύγματά τους, σαν θεραπευτή. Πόσο επιθυμούσαν να καθαρίσει
άλλον ένα λεπρό ή να επιδείξει τη δύναμή του με κάποιον άλλο τρόπο ώστε να τραβήξουν την
προσοχή του κόσμου! Όμως ο Κύριος ήταν αμετακίνητος παρά τη θερμή προτροπή τους.

***

6. Ο ασθενής γιός ενός εξέχοντος πολίτη της Καπερναούμ

ΕΓΓΡΑΦΟ 146 ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Η πρώτη δημόσια περιοδεία για κήρυγμα στη Γαλιλαία, άρχισε την Κυριακή, 18 Ιανουαρίου 28
μ.Χ.

Ο γιος του Τίτου

Η ομάδα των αποστόλων χάρηκε πολύ όταν ο Ιησούς ανήγγειλε, «Αύριο θα πάμε στην Κανά».
Ήξεραν ότι θα είχαν ένα φιλικό ακροατήριο στην Κανά, επειδή ο Ιησούς ήταν πολύ γνωστός
εδώ. Το έργο τους βάδιζε ικανοποιητικά, φέρνοντας κόσμο στη βασιλεία, όταν την τρίτη
ημέρα, έφτασε στην Κανά κάποιος εξέχων πολίτης της Καπερναούμ, ο Τίτος, που
πίστευε εν μέρει στον Ιησού, και του οποίου ο γιος ήταν σοβαρά άρρωστος.
κουσε ότι ο Ιησούς ήταν στην Κανά, έτσι έσπευσε να τον δει. Οι πιστοί στην Καπερναούμ
πίστευαν ότι ο Ιησούς μπορούσε να γιατρέψει κάθε ασθένεια.

Όταν αυτός ο ευγενής βρήκε τον Ιησού στην Κανά, τον παρακάλεσε να πάει γρήγορα στην
Καπερναούμ και να θεραπεύσει το γιο του. Ενώ οι απόστολοι βρισκόντουσαν σε ετοιμότητα,
με κομμένη την ανάσα από την προσδοκία, ο Ιησούς, κοιτάζοντας τον πατέρα του άρρωστου
αγοριού, είπε: «Για πόσο καιρό θα βρίσκομαι μαζί σας; Η δύναμη του Θεού βρίσκεται
μέσα σας, αλλά εκτός και δείτε σημεία και παρατηρήσετε θαύματα, αρνείστε να
πιστέψετε».

Όμως ο ευγενής τον παρακάλεσε λέγοντάς του: «Κύριέ μου, πιστεύω αληθινά, έλα όμως πριν
χαθεί το παιδί μου, γιατί όταν το άφησα ήταν από τότε στο κατώφλι του θανάτου». Και όταν
ο Ιησούς χαμήλωσε το κεφάλι για ένα λεπτό σε σιωπηλό διαλογισμό, είπε απότομα, «Γύρισε
σπίτι σου, ο γιος σου θα ζήσει». Ο Τίτος πίστεψε τα λόγια του Ιησού και βιάστηκε να
επιστρέψει στην Καπερναούμ. Και καθώς επέστρεφε, οι υπηρέτες του βγήκαν να τον
συναντήσουν, λέγοντας: «Αγαλλιάστε γιατί ο γιος σας έχει βελτιωθεί ζει». Τότε ο Τίτος
τους ρώτησε τι ώρα το παιδί άρχισε να αναρρώνει και όταν οι υπηρέτες απάντησαν «χθες
κατά την εβδόμην ώρα ο πυρετός τον άφησε», ο πατέρας θυμήθηκε ότι ήταν εκείνη περίπου
η ώρα που ο Ιησούς είχε πει, «Ο γιος σου θα ζήσει». Και ο Τίτος έκτοτε πίστεψε με όλη του
την καρδιά και επίσης πίστεψε και όλη του η οικογένεια. Αυτός ο γιος έγινε δυναμικός

402
πρεσβευτής της βασιλείας και αργότερα έδωσε τη ζωή του μαζί με αυτούς που υπέφεραν στη
Ρώμη. Αν και ολόκληρη η οικογένεια του Τίτου, οι φίλοι του, ακόμα και οι
απόστολοι θεώρησαν αυτό το επεισόδιο σαν θαύμα, δεν ήταν. Τουλάχιστον δεν
ήταν θαύμα θεραπείας φυσικής νόσου. Ήταν εν μέρει μια περίπτωση πρόγνωσης
σχετικής με την πορεία του φυσικού νόμου, ακριβώς η ίδια γνώση στην οποία ο
Ιησούς συχνά κατέφευγε μετά τη βάφτισή του.

Ο Ιησούς αναγκάστηκε πάλι να φύγει βιαστικά από την Κανά, ένεκα της υπερβολικής
προσοχής που δημιούργησε το δεύτερο επεισόδιο αυτού του είδους της υπηρεσίας προς το
χωριό. Οι χωρικοί θυμήθηκαν το νερό και το κρασί και τώρα που θεωρήθηκε ότι θεράπευσε
το γιο του ευγενή από τόσο μεγάλη απόσταση, ήρθαν σ αυτόν, όχι μόνο φέρνοντας
άρρωστους και δυστυχείς αλλά στέλνοντας αγγελιαφόρους και ζητώντας να θεραπεύει
ασθενείς από μακριά. Όταν λοιπόν είδε ο Ιησούς ότι όλοι οι κάτοικοι της περιοχής ήταν
ξεσηκωμένοι, είπε: «Πάμε στη Ναΐν».

7. Η "ανάσταση" του γιου της χήρας

ΕΓΓΡΑΦΟ 146 ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Η πρώτη δημόσια περιοδεία για κήρυγμα στη Γαλιλαία, άρχισε την Κυριακή, 18 Ιανουαρίου 28
μ.Χ. και συνεχίστηκε για δυο μήνες περίπου, λήγοντας με την επιστροφή στην Καπερναούμ,
στις 17 Μαρτίου.

Η ΝΑΪΝ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ

Οι άνθρωποι αυτοί πίστευαν στα σημεία. Ήταν μια γενιά που έψαχνε για θαύματα. Την εποχή
εκείνη ο λαός της κεντρικής και νότιας Γαλιλαίας αναζητούσε θαύματα όσον αφορούσε τον
Ιησού και την προσωπική διακονία του. Δεκάδες, εκατοντάδες έντιμων ανθρώπων που
υπέφεραν από καθαρά νευρικές δυσλειτουργίες και ασθενείς με ψυχολογικές διαταραχές
ήρθαν στην παρουσία του Ιησού και μετά γύρισαν στα σπίτια τους, στους φίλους τους
αναγγέλλοντας ότι ο Ιησούς τους είχε θεραπεύσει. Και τέτοιες περιπτώσεις διανοητικής
θεραπείας αυτοί οι αμόρφωτοι και απλοϊκοί άνθρωποι τις θεώρησαν φυσικές ιάσεις, και
θαυματουργικές θεραπείες.

Όταν ο Ιησούς γύρευε να φύγει από την Κανά και να πάει στη Ναΐν, ένα μεγάλο πλήθος από
πιστούς και πολλοί περίεργοι τον ακολούθησαν. Ήταν αποφασισμένοι να δουν θαύματα και
δεν απογοητεύτηκαν. Καθώς ο Ιησούς και οι απόστολοι έφτασαν κοντά στην πύλη της πόλης,
συνάντησαν μια νεκρική πομπή που πήγαινε προς το κοντινό νεκροταφείο, μεταφέροντας το
μοναχογιό μιας χήρας μάνας από τη Ναΐν. Αυτή η γυναίκα ήταν πολύ σεβαστή και το μισό
χωριό ακολουθούσε τους μεταφορείς του φέρετρου του υποτιθέμενου νεκρού αγοριού. Όταν

403
η νεκρική πομπή έφτασε μέχρι τον Ιησού και τους οπαδούς του, η χήρα και οι φίλοι της
αναγνώρισαν τον Κύριο και τον ικέτεψαν να φέρει πίσω στη ζωή το γιο της. Η προσδοκία τους
για θαύμα είχε φτάσει σε τέτοιο υψηλό βαθμό που πίστευαν ότι ο Ιησούς μπορούσε να
γιατρέψει κάθε ανθρώπινη ασθένεια, και γιατί ένας τέτοιος θεραπευτής να μην αναστήσει ένα
νεκρό; Ο Ιησούς, επειδή έγιναν τόσο πιεστικοί, προχώρησε και σηκώνοντας το
κάλυμμα του φέρετρου, εξέτασε το αγόρι. Ανακαλύπτοντας ότι ο νεαρός δεν ήταν
πραγματικά νεκρός, διέκρινε την τραγωδία που η παρουσία του μπορούσε να
αποτρέψει. Έτσι στράφηκε στη μητέρα και είπε: «Μην κλαις. Ο γιος σου δεν είναι
νεκρός. Κοιμάται. Θα ξυπνήσει». Και τότε, πιάνοντας το νεαρό από το χέρι, είπε:
«Ξύπνα και σήκω». Και ο νεαρός που νόμιζαν ότι ήταν νεκρός σηκώθηκε και
άρχισε να μιλάει και ο Ιησούς τους έστειλε πίσω στο σπίτι τους.

Ο Ιησούς προσπάθησε να ηρεμήσει το πλήθος και μάταια δοκίμασε να τους εξηγήσει ότι δεν
ήταν πραγματικά νεκρός, ότι δεν τον έφερε πίσω από τον τάφο, αλλά ήταν άχρηστο. Το
πλήθος που τον ακολουθούσε και όλο το χωριό της Ναΐν είχε ξεσηκωθεί στον ύψιστο βαθμό
της συναισθηματικής φρενίτιδας. Πολλοί καταλήφθηκαν από φόβο, άλλοι από πανικό, ενώ
άλλοι πάλι είχαν πέσει κάτω προσευχόμενοι και θρηνώντας για τις αμαρτίες τους. Και μόνο
αργά μέσα στη νύχτα το πλήθος που φωνασκούσε κατόρθωσε να διαλυθεί. Και, φυσικά,
παρόλη τη δήλωση του Ιησού ότι το αγόρι δεν ήταν νεκρό, καθένας υποστήριζε ότι είχε γίνει
θαύμα, και ότι ο νεκρός είχε αναστηθεί. Αν και ο Ιησούς τους είπε ότι το αγόρι είχε
πέσει σε βαθύ ύπνο, αυτοί το εξήγησαν ότι αυτός ήταν ο τρόπος που μίλαγε και
έδωσαν σημασία στο γεγονός ότι πάντα με μεγάλη μετριοφροσύνη προσπαθούσε
να αποκρύψει τα θαύματά του.

Έτσι εξαπλώθηκε η φήμη σε όλη τη Γαλιλαία και την Ιουδαία ότι ο Ιησούς είχε αναστήσει το
γιο της χήρας από τους νεκρούς και πολλοί που το άκουσαν το πίστεψαν. Ποτέ δεν κατάφερε
ο Ιησούς να κάνει τους αποστόλους του να καταλάβουν τελείως ότι ο γιος της χήρας δεν ήταν
πραγματικά νεκρός όταν τον ξύπνησε και τον σήκωσε. Αλλά τους εντυπωσίασε αρκετά ώστε
να μην το καταγράψουν σε καμία από τις επόμενες αναφορές τους, εκτός από αυτή του
Λουκά, που το κατέγραψε όπως είχαν διηγηθεί το επεισόδιο σ αυτόν. Και πάλι ο Ιησούς
πολιορκήθηκε σαν θεραπευτής ώστε αναχώρησε νωρίς την επομένη για την Ενδώρ

8. Ο υπηρέτης του εκατόνταρχου

ΕΓΓΡΑΦΟ 147 - Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ-ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Ο Ιησούς και οι απόστολοι έφτασαν στην Καπερναούμ την Τετάρτη 17 Μαρτίου και πέρασαν
δυο εβδομάδες στο αρχηγείο τους στη Βηθσαϊδά, πριν αναχωρήσουν για την Ιερουσαλήμ.

Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ

404
Την παραμονή της ημέρας που ήσαν έτοιμοι να αναχωρήσουν για την Ιερουσαλήμ για τον
εορτασμό του Πάσχα, ο Μάνγκος, ένας εκατόνταρχος ή λοχαγός της ρωμαϊκής φρουράς που
στάθμευε στην Καπερναούμ, ήρθε στους αρχιερείς της συναγωγής λέγοντας: «Ο πιστός
αγγελιαφόρος μου είναι άρρωστος σε σημείο να πεθαίνει. Θα μπορούσε, επομένως, να πάει
κάποιος εκ μέρους μου να τον παρακαλέσει να γιατρέψει τον υπηρέτη μου;» Ο ρωμαίος
λοχαγός έπραξε με αυτό τον τρόπο γιατί νόμιζε ότι οι ιουδαίοι ιερείς θα μπορούσαν να
επηρεάσουν περισσότερο τον Ιησού. Έτσι οι πρεσβύτεροι πήγαν να βρουν τον Ιησού και ο
εκπρόσωπός τους είπε: «Διδάσκαλε, θερμά σε παρακαλούμε να έρθεις στην Καπερναούμ και
να σώσεις τον ευνοούμενο υπηρέτη του ρωμαίου εκατόνταρχου, ο οποίος αξίζει το
ενδιαφέρον σου επειδή αγαπάει το έθνος μας και μάλιστα έχτισε την ίδια τη συναγωγή στην
οποία τόσες πολλές φορές έχεις μιλήσει».

Όταν το άκουσε αυτό ο Ιησούς, είπε: «Θα έρθω μαζί σας». Και όπως βάδιζε μαζί τους προς
την οικία του εκατόνταρχου και πριν εισέλθουν στην αυλή, ο ρωμαίος στρατιωτικός έστειλε
τους φίλους του έξω να υποδεχτούν τον Ιησού με τη διαταγή να του πουν: «Κύριε, μην
κάνεις τον κόπο να μπεις στο σπίτι μου, γιατί δεν αξίζω να είσαι κάτω από τη στέγη μου. Ούτε
θεωρώ τον εαυτό μου άξιο να έρθω εγώ σε σένα. Κατόπιν τούτου έστειλα να σε καλέσουν οι
πρεσβύτεροι του δικού σου λαού. Αλλά γνωρίζω ότι μπορείς να πεις το λόγο από εκεί που
βρίσκεσαι και ο υπηρέτης μου θα γιατρευτεί. Γιατί και εγώ, που βρίσκομαι κάτω από τις
διαταγές άλλων, έχω στρατιώτες στις διαταγές μου και λέγω σε τούτον πήγαινε και πηγαίνει,
στον άλλον έλα και έρχεται και στους υπηρέτες μου κάντε αυτό ή κάντε εκείνο και το
κάνουν».

Και όταν ο Ιησούς άκουσε αυτές τις λέξεις, γύρισε και είπε στους αποστόλους και σ εκείνους
που βρισκόντουσαν μαζί τους: «Θαυμάζω την πίστη αυτού του ειδωλολάτρη. Αληθώς,
αληθώς σας λέγω ότι δεν βρήκα τόσο μεγάλη πίστη ούτε στον Ισραήλ». Και ο
Ιησούς γυρίζοντας προς το σπίτι είπε: «Ας πάμε μέσα». Και οι φίλοι του εκατόνταρχου μπήκαν
στο σπίτι και ανέφεραν στο Μάνγκο τι είχε πει ο Ιησούς. Και από εκείνη την ώρα ο
υπηρέτης άρχισε να καλυτερεύει και τελικά αποκαταστάθηκε η υγεία του και η
χρησιμότητά του.

Αλλά ποτέ δεν μάθαμε τι ακριβώς συνέβη σε αυτή την περίπτωση. Αυτή είναι
απλώς η αναφορά και όσο για το αν, ή όχι, αόρατα όντα επενέβησαν στη θεραπεία
του υπηρέτη του εκατόνταρχου δεν αποκαλύφθηκε σ εκείνους που συνόδευαν
τον Ιησού. Εμείς γνωρίζουμε μόνο το γεγονός της πλήρους θεραπείας του
υπηρέτη.

9.Τα θαύματα στη δεξαμενή της Βηθεσδά

ΕΓΓΡΑΦΟ 147 - Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ-ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Ο Ιησούς και οι απόστολοι έφτασαν στην Καπερναούμ την Τετάρτη 17 Μαρτίου και πέρασαν
δυο εβδομάδες στο αρχηγείο τους στη Βηθσαϊδά, πριν αναχωρήσουν για την Ιερουσαλήμ.

405
 ΣΤΗ ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΤΗΣ ΒΗΘΕΣΔΑ

Το απόγευμα του δεύτερου Σαββάτου στην Ιερουσαλήμ, καθώς ο Κύριος και οι απόστολοι
ετοιμαζόντουσαν να παρακολουθήσουν τη λειτουργία στο ναό, ο Ιωάννης είπε στον Ιησού,
«Έλα μαζί μου, θα σου δείξω κάτι». Ο Ιωάννης οδήγησε τον Ιησού έξω από μια πύλη της
Ιερουσαλήμ, προς μια δεξαμενή νερού που λεγότανε Βηθεσδά. Γύρω από τη δεξαμενή ήταν
μια κατασκευή με πέντε στοές όπου ένα μεγάλο πλήθος από αρρώστους παρέμενε ξαπλωμένο
αναζητώντας γιατρειά. Ήταν μια θερμή πηγή της οποίας τα ελαφρώς κόκκινα νερά
δημιουργούσαν φουσκάλες κατά άνισα διαστήματα εξαιτίας της συγκέντρωσης αερίων στις
βραχώδεις σπηλιές κάτω από τη δεξαμενή. Αυτή η αναταραχή των υδάτων περιοδικά, πολλοί
πίστευαν ότι γινόταν από υπερφυσικές δυνάμεις και ο κόσμος θεωρούσε ότι το πρώτο άτομο
που θα έμπαινε στο νερό μετά από μια τέτοια αναταραχή θα γιατρευόταν από οποιαδήποτε
αναπηρία και αν είχε.

Οι απόστολοι ήταν κάπως ανήσυχοι από τους περιορισμούς που είχε επιβάλει ο Ιησούς και ο
Ιωάννης, ο νεώτερος από τους δώδεκα, ήταν εξαιρετικά ανυπόμονος από τον ίδιο περιορισμό.
Είχε φέρει τον Ιησού στη δεξαμενή ελπίζοντας ότι η θέα των μαζεμένων δεινοπαθούντων θα
προκαλούσε τη συμπόνια του Κυρίου, θα συγκινείτο και θα εκτελούσε ένα θαύμα θεραπείας,
και ως εκ τούτου όλη η Ιερουσαλήμ θα έμενε κατάπληκτη και τελικά θα κέρδιζε την πίστη στο
ευαγγέλιο της βασιλείας. Είπε ο Ιωάννης στον Ιησού: «Κύριε, βλέπεις όλους αυτούς που
υποφέρουν; Μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτούς;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε:
«Ιωάννη, γιατί με βάζεις σε πειρασμό να απομακρυνθώ από το δρόμο που διάλεξα;
Γιατί συνεχίζεις να θέλεις να υποκαταστήσεις, με το έργο των θαυμάτων και της
θεραπείας των αρρώστων, την διακήρυξη του ευαγγελίου της αιώνιας αλήθειας;
Παιδί μου, ίσως να μην κάνω αυτό που επιθυμείς, αλλά μάζεψε αυτούς τους
άρρωστους και δυστυχισμένους μαζί ώστε να τους πω λόγια παρότρυνσης και
αιώνιας παρηγοριάς».

Μιλώντας στους συγκεντρωμένους εκείνους, ο Ιησούς είπε: «Πολλοί από σας είστε εδώ,
άρρωστοι και δυστυχισμένοι, εξαιτίας των πολλών ετών λανθασμένης ζωής.
Μερικοί υποφέρετε από τα γεγονότα που φέρνει ο χρόνος, άλλοι σαν αποτέλεσμα
των λαθών των προγόνων σας, ενώ μερικοί από σας προσπαθείτε με τα
μειονεκτήματα των ατελών συνθηκών της γήινης ύπαρξής σας. Αλλά ο Πατέρας
μου εργάζεται και εγώ εργάζομαι για να βελτιώσω τη γήινη κατάστασή σας και
ιδιαίτερα για να εξασφαλίσω την αιώνια κατάστασή σας. Κανείς από εμάς δεν
μπορεί να κάνει πολλά για να αλλάξει τις δυσκολίες της ζωής εκτός και
ανακαλύψουμε ότι έτσι είναι η επιθυμία του ουράνιου Πατέρα. Εξ άλλου, είμαστε
υποχρεωμένοι να κάνουμε την επιθυμία του Αιώνιου. Αν μπορούσατε όλοι να
θεραπευτείτε από τις σωματικές οδύνες σας, πραγματικά θα θαυμάζατε, είναι όμως
ακόμα σπουδαιότερο να καθαριστείτε από όλες τις πνευματικές ασθένειες και να
γιατρευτείτε από όλες τις ηθικές αδυναμίες. Είστε όλοι παιδιά του Θεού, είστε τα
παιδιά του ουράνιου Πατέρα. Τα δεσμά του χρόνου φαίνονται να σας έχουν
εξασθενίσει αλλά ο αιώνιος Θεός σας αγαπάει. Και όταν θα έρθει η ώρα της κρίσης,
μη φοβηθείτε, όλοι θα βρείτε όχι μόνο δικαιοσύνη αλλά αφθονία ελέους. Αληθώς,
αληθώς σας λέγω: Αυτός που ακούει το ευαγγέλιο της βασιλείας και πιστεύει σ
αυτή τη διδασκαλία της συγγενικής σχέσης με το Θεό, έχει αιώνια ζωή. Υπάρχουν
ήδη πιστοί που πέρασαν από την κρίση και το θάνατο στο φως και στη ζωή. Και η

406
ώρα έρχεται που ακόμα και αυτοί που βρίσκονται στους τάφους θα ακούσουν τη
φωνή της ανάστασης».

Και πολλοί από αυτούς που άκουσαν πίστεψαν το ευαγγέλιο της βασιλείας. Μερικοί
άρρωστοι εμπνεύστηκαν τόσο και αναζωογονήθηκαν πνευματικά τόσο που έφυγαν
ανακηρύσσοντας ότι είχαν γιατρευτεί και από τις φυσικές παθήσεις τους.

Ένας άνδρας που ήταν κατάκοιτος πολλά χρόνια και σοβαρά άρρωστος από τις
αδυναμίες του ταραγμένου μυαλού του, αγαλλίασε με τα λόγια του Ιησού και
σηκώνοντας το κρεβάτι του έφυγε για το σπίτι του αν και ήταν Σάββατο. Αυτός ο
άρρωστος περίμενε όλα αυτά τα χρόνια για κάποιον που θα τον βοηθούσε. Ήταν
τόσο θύμα του συναισθήματος της αδυναμίας του που δεν του πέρασε ποτέ η ιδέα
να βοηθήσει μόνος τον εαυτό του, πράγμα που αποδείχτηκε να είναι το μοναδικό
που έπρεπε να είχε κάνει για να βρει τη γιατρειά του να πάρει το κρεβάτι του και
να περπατήσει.

Μετά είπε ο Ιησούς στον Ιωάννη: «Ας φύγουμε πριν οι αρχιερείς και οι γραμματείς έρθουν και
μας κατηγορήσουν για παράπτωμα επειδή μιλήσαμε με λόγια ζωής σε αυτούς τους
δυστυχισμένους». Και γύρισαν στο ναό για να συναντήσουν τους συντρόφους τους και τελικά
όλοι τους αναχώρησαν για να περάσουν τη νύχτα στη Βηθανία. Αλλά ο Ιωάννης δεν είπε
ποτέ στους αποστόλους για την επίσκεψη αυτή του Ιησού και του ιδίου στη
δεξαμενή της Βηθανίας αυτό το απόγευμα του Σαββάτου.

10. Οι θεραπείες στο νοσοκομείο της Βηθσαϊδά

ΕΓΓΡΑΦΟ 148 - ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΣΤΗ ΒΗΘΣΑΪΔΑ

Από τις 3 Μαΐου μέχρι τις 3 Οκτωβρίου 28 μ.Χ., ο Ιησούς και η ομάδα των αποστόλων
διέμεναν στο σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊδά. Όλη αυτή την περίοδο των πέντε μηνών της
ξηρασίας, μια τεράστια κατασκήνωση συντηρούνταν στην παραλία κοντά στην κατοικία του
Ζεβεδαίου, η οποία είχε διευρυνθεί πολύ για να στεγάσει τη μεγάλη οικογένεια του Ιησού.
Αυτή η παράκτια κατασκήνωση, από ένα πλήθος που άλλαζε συνεχώς, περιλάμβανε
αναζητητές της αλήθειας, υποψήφιους για θεραπεία, και θιασώτες της περιέργειας, αριθμούσε
από πεντακόσια έως εξακόσια άτομα. Αυτή η πόλη κάτω από τις τέντες ήταν υπό την γενική
επίβλεψη του Δαυίδ Ζεβεδαίου, βοηθούμενου από τους δίδυμους γιους του Αλφαίου. Η
κατασκήνωση ήταν πρότυπο οργάνωσης και υγιεινής καθώς και γενικής διοίκησης. Οι
άρρωστοι των διαφόρων τύπων είχαν χωριστεί και ήταν κάτω από την επίβλεψη ενός
γιατρού-πιστού, ενός Σύριου ονόματι Ελμάν.

407
ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΤΗ ΒΗΘΣΑΪΔΑ

Σε συνδυασμό με την παράκτια κατασκήνωση, ο Έλμαν ο Σύριος γιατρός, με τη βοήθεια

ενός σώματος από εικοσιπέντε νεαρές γυναίκες και δώδεκα άνδρες, οργάνωσαν και διεύθυναν
για τέσσερις μήνες αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν το νοσοκομείο της βασιλείας. Σ
αυτό το θεραπευτήριο, που βρισκόταν σε μικρή απόσταση, στα νότια από το
κέντρο του καταυλισμού, περιποιόντουσαν τους άρρωστους σύμφωνα με όλες τις
γνωστές μεθόδους καθώς και με πνευματικές πρακτικές προσευχής και
ενδυνάμωσης της πίστης. Ο Ιησούς επισκεπτόταν τους άρρωστους αυτής της
κατασκήνωσης όχι λιγότερο από τρεις φορές την εβδομάδα και είχε προσωπικές συναντήσεις
με καθένα που υπέφερε. Καθ όσον γνωρίζουμε, δεν συνέβησαν τα λεγόμενα θαύματα ή
υπερφυσικές θεραπείες μεταξύ των χιλίων δυστυχισμένων και πασχόντων ατόμων που όμως
έφυγαν από αυτό το θεραπευτήριο με βελτιωμένη την υγεία τους ή θεραπευμένοι. Όμως η
μεγάλη πλειοψηφία αυτών των ευεργετημένων ατόμων δεν σταμάτησε να
διακηρύσσει ότι ο Ιησούς τους είχε θεραπεύσει.

Πολλές από τις θεραπείες που επετεύχθησαν από τον Ιησού σε συνδυασμό με τη
φροντίδα του για το συμφέρον των ασθενών του Έλμαν, πραγματικά έμοιαζαν με
θαύματα, αλλά μας δίδαξαν ότι ήταν μόνο τέτοιες μετατροπές σκέψης και
πνεύματος όπως αυτές που εμφανίζονται σε άτομα που προσμένουν και είναι
γεμάτα πίστη και τα οποία βρίσκονται κάτω από την άμεση και γεμάτη έμπνευση
επιρροή μιας ισχυρής, θετικής και αγαθοεργούς προσωπικότητας η οποία
διασκορπίζει το φόβο και διώχνει το άγχος.

Ο Έλμαν και οι βοηθοί του προσπαθούσαν να διδάξουν την αλήθεια σε αυτούς τους
αρρώστους σχετικά με την «κατοχή από τα κακά πνεύματα», αλλά συνάντησαν πολύ λίγη
επιτυχία. Η πίστη ότι η φυσική και πνευματική διαταραχή μπορούσε να προέρχεται από ένα
λεγόμενο ακάθαρτο πνεύμα ευρισκόμενο μέσα στο μυαλό ή στο σώμα του άρρωστου ήταν
σχεδόν παγκόσμια.

Κατά την επαφή του με τους άρρωστους και δυστυχισμένους, όταν έφτανε στην τεχνική της
θεραπείας ή στην αποκάλυψη των άγνωστων αιτιών της ασθένειας, ο Ιησούς δεν αμελούσε
τις οδηγίες του Ουράνιου αδελφού του, του Εμμανουήλ, που του είχαν δοθεί από τότε που
ξεκίνησε το εγχείρημα της ενσάρκωσης στην Ουράντια. Μολαταύτα, εκείνοι που
περιποιόντουσαν τους ασθενείς έμαθαν χρήσιμα μαθήματα παρατηρώντας τον τρόπο με τον
οποίο ο Ιησούς ενέπνεε την πίστη και την εμπιστοσύνη των αρρώστων και των πασχόντων.

Η κατασκήνωση διαλύθηκε λίγο καιρό πριν πλησιάσει η εποχή που θα αυξανόντουσαν τα κρύα
και ο πυρετός.

408
 11.O άνδρας με το ξεραμένο χέρι
ΕΓΓΡΑΦΟ 148 - ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΣΤΗ ΒΗΘΣΑΪΔΑ

Από τις 3 Μαΐου μέχρι τις 3 Οκτωβρίου 28 μ.Χ., ο Ιησούς και η ομάδα των αποστόλων
διέμεναν στο σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊδά.

Ο ΑΝΔΡΑΣ ΜΕ ΤΟ ΞΕΡΑΜΕΝΟ ΧΕΡΙ

Το προτελευταίο Σάββατο πριν την αναχώρηση των αποστόλων και των νέων ομάδων των
ευαγγελιστών για το δεύτερο γύρο κηρυγμάτων στη Γαλιλαία, ο Ιησούς μίλησε στη συναγωγή
της Καπερναούμ πάνω στην «Χαρά της Δίκαιης Ζωής». Όταν τελείωσε την ομιλία του, μια
μεγάλη ομάδα από σακάτηδες, κουτσούς, άρρωστους και άλλους πάσχοντες, συγκεντρώθηκε
γύρω του, γυρεύοντας γιατρειά. Σε αυτή την ομάδα ήταν και οι απόστολοι, πολλοί από τους
νέους ευαγγελιστές και οι Φαρισαίοι κατάσκοποι από την Ιερουσαλήμ. Παντού όπου πήγαινε ο
Ιησούς (εκτός από τους λόφους όταν βρισκόταν εκεί για το έργο του Πατέρα του) οι έξι
κατάσκοποι από την Ιερουσαλήμ τον ακολουθούσαν σταθερά.

Ο αρχηγός των Φαρισαίων κατασκόπων, καθώς ο Ιησούς μιλούσε όρθιος στο λαό, προέτρεψε
έναν άνδρα με χέρι ξερό να τον πλησιάσει και να τον ρωτήσει αν ήταν νόμιμο να γιατρευτεί
την ημέρα του Σαββάτου ή θα έπρεπε να περιμένει βοήθεια μιαν άλλη μέρα. Όταν ο Ιησούς
είδε τον άνδρα, άκουσε τις κουβέντες του και κατάλαβε ότι είχε σταλθεί από τους Φαρισαίους,
είπε: «Έλα εμπρός να σε ρωτήσω κάτι. Αν είχες ένα πρόβατο και έπεφτε σ ένα
λάκκο το Σάββατο, θα κατέβαινες να το πιάσεις και να το βγάλεις έξω; Είναι νόμιμο
να κάνεις τέτοια πράγματα το Σάββατο;». Και ο άνδρας απάντησε: «Ναι, Κύριε, θα ήταν
νόμιμο να κάνω καλό το Σάββατο». Τότε είπε ο Ιησούς, μιλώντας σε όλους τους: «Γνωρίζω
για ποιο λόγο στείλατε μπροστά μου αυτόν τον άνδρα. Θα βρίσκατε αιτία για να
μου επιτεθείτε, αν μπορούσατε να με δελεάσετε να δείξω έλεος το Σάββατο.
Σιωπηλά συμφωνείτε όλοι ότι ήταν νόμιμο να βγάλει το άτυχο πρόβατο από το
λάκκο, ακόμα και το Σάββατο, και σας καλώ να μαρτυρήσετε ότι είναι νόμιμο να
επιδεικνύει κανείς τρυφερή καλοσύνη το Σάββατο όχι μόνο στα ζώα αλλά και στους
ανθρώπους. Πόση περισσότερη αξία έχει ένας άνθρωπος από ένα πρόβατο! Σας
αναγγέλλω ότι είναι νόμιμο να κάνετε το καλό στους ανθρώπους το Σάββατο». Και
καθώς όλοι ήταν σιωπηλοί μπροστά του, ο Ιησούς απευθυνόμενος στον άνδρα με το ξερό
χέρι, είπε: «Στάσου εδώ δίπλα μου για να μπορούν να σε βλέπουν όλοι. Και τώρα
που ίσως έμαθες ότι είναι επιθυμία του Πατέρα μου να κάνεις το καλό την ημέρα
του Σαββάτου, αν πιστεύεις ότι θα θεραπευτείς, σε διατάσσω να τεντώσεις το χέρι
σου».

Και καθώς ο άνδρας τέντωνε μπροστά το χέρι του, έγινε καλά. Ο κόσμος σκέφτηκε να
στραφεί κατά των Φαρισαίων, αλλά ο Ιησούς τους διέταξε να ησυχάσουν, λέγοντας: «Σας
είπα μόλις τώρα ότι είναι νόμιμο να κάνετε το καλό το Σάββατο, να σώζετε ζωές, αλλά δεν
σας έδωσα εντολή να κάνετε κακό και να εκτονώνετε την επιθυμία σας για φόνο». Οι
θυμωμένοι Φαρισαίοι έφυγαν και παρόλο που ήταν Σάββατο πήγαν στην Τιβεριάδα και έκαναν
συμβούλιο με τον Ηρώδη, κάνοντας τα πάντα με την εξουσία που είχαν, για να αφυπνίσουν

409
την κρίση του ώστε να εξασφαλίσουν τους Ηρωδιανούς σαν συμμάχους κατά του Ιησού.
Αλλά ο Ηρώδης αρνήθηκε να ενεργήσει κατά του Ιησού, συμβουλεύοντάς τους να
μεταφέρουν τα παράπονά τους στην Ιερουσαλήμ.

Αυτή είναι η πρώτη περίπτωση ενός θαύματος που έγινε από τον Ιησού σαν
απάντηση στην προκλητικότητα των εχθρών του. Και ο Κύριος ενήργησε αυτό το
θαύμα όχι σαν επίδειξη της θεραπευτικής του δύναμης, αλλά σαν δραστική
διαμαρτυρία κατά της μετατροπής της θρησκευτικής αργίας του Σαββάτου σε
γνήσια δουλεία περιορισμών άνευ σημασίας για όλους τους ανθρώπους.

Ο άνθρωπος αυτός γύρισε στη δουλειά του σαν λιθοξόος, και αποδείχτηκε σαν ένας από
εκείνους στους οποίους η θεραπεία ακολουθήθηκε από μια ζωή ευχαριστίας και δικαιοσύνης.

12. Θεραπεύοντας τον παραλυτικό

ΕΓΓΡΑΦΟ 148 - ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΣΤΗ ΒΗΘΣΑΪΔΑ

Από τις 3 Μαΐου μέχρι τις 3 Οκτωβρίου 28 μ.Χ., ο Ιησούς και η ομάδα των αποστόλων
διέμεναν στο σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊδά.

ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟ

Την Παρασκευή το απόγευμα, 1η Οκτωβρίου, όταν ο Ιησούς είχε την τελευταία συνάντηση με
τους αποστόλους, ευαγγελιστές και λοιπούς αρχηγούς του απολυμένου καταυλισμού, και με
τους έξι Φαρισαίους από την Ιερουσαλήμ καθισμένους στην πρώτη γραμμή της
συγκέντρωσης, στο ευρύχωρο και μεγαλωμένο μπροστινό δωμάτιο του σπιτιού του
Ζεβεδαίου, συνέβη ένα από τα πιο παράξενα και μοναδικά επεισόδια της γήινης ζωής
του Ιησού. Ο Κύριος, εκείνη την ώρα, μιλούσε στεκόμενος στο μεγάλο δωμάτιο που είχε
χτιστεί για να στεγάσει εκείνες τις συνεστιάσεις κατά την περίοδο των βροχών. Το σπίτι ήταν
περιτριγυρισμένο από τεράστια συνάθροιση ανθρώπων που τέντωναν τα αυτιά τους για να
αρπάξουν κανένα τμήμα από την ομιλία του Ιησού.

Ενώ το σπίτι ήταν κατ αυτό τον τρόπο στριμωγμένο από κόσμο και εξ ολοκλήρου
περικυκλωμένο από θερμούς ακροατές, ένας άνδρας που έπασχε πολύ καιρό από παράλυση,
μεταφερόταν εκεί από την Καπερναούμ, σ ένα μικρό κρεβάτι, από τους φίλους του. Ο
παραλυτικός αυτός είχε ακούσει ότι ο Ιησούς θα έφευγε από τη Βηθσαΐδα και έχοντας μιλήσει
με τον Ααρών το λιθοξόο, που πρόσφατα είχε γιατρευτεί, αποφάσισε να μεταφερθεί μπροστά
στον Ιησού απ όπου θα μπορούσε να ζητήσει θεραπεία. Οι φίλοι του προσπάθησαν να
μπουν στο σπίτι του Ζεβεδαίου από τη μπροστινή και την πίσω πόρτα, αλλά ο πολύς κόσμος
είχε δημιουργήσει συνωστισμό. Όμως ο παραλυτικός αρνήθηκε να δεχτεί την ήττα. Διέταξε

410
τους φίλους του να προμηθευτούν σκάλες με τις οποίες ανέβηκαν στη σκεπή του δωματίου
στο οποίο ο Ιησούς μιλούσε και αφού έβγαλαν τα κεραμίδια, με τόλμη κατέβασαν τον
άρρωστο άνδρα και το κρεβάτι του με σκοινιά, μέχρι που ο πάσχοντας βρέθηκε στο πάτωμα
ακριβώς μπροστά από τον Κύριο. Όταν ο Κύριος είδε τι είχαν κάνει, σταμάτησε να μιλάει, ενώ
όσοι βρισκόντουσαν στο δωμάτιο μαζί του θαύμασαν με την επιμονή του ασθενή και των
φίλων του. Είπε ο παραλυτικός: «Κύριε, δεν θα διέκοπτα τη διδασκαλία σου, αλλά
είμαι αποφασισμένος να γίνω καλά. Δεν είμαι σαν εκείνους που δέχτηκαν τη
θεραπεία και αμέσως ξέχασαν τη διδασκαλία σου. Θα γίνω καλά και θα υπηρετώ τη
βασιλεία των ουρανών». Τώρα, παρόλο που η αρρώστια είχε έρθει στον άνδρα από τη
σπάταλη ζωή του, ο Ιησούς, βλέποντας την πίστη του, είπε στον παραλυτικό: «Γιε μου, μη
φοβάσαι. Οι αμαρτίες σου συγχωρέθηκαν. Η πίστη σου θα σε σώσει».

Όταν οι Φαρισαίοι από την Ιερουσαλήμ, μαζί με άλλους γραμματείς και νομομαθείς που
καθόντουσαν μαζί τους, άκουσαν αυτή την αναγγελία του Ιησού, άρχισαν να λένε μέσα τους:
«Πώς τολμάει αυτός ο άνθρωπος να μιλάει έτσι; Δεν καταλαβαίνει ότι τέτοια λόγια είναι
βλασφημία; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες εκτός από τον Θεό;». Ο Ιησούς,
καταλαβαίνοντας τις σκέψεις τους και όσα λέγανε μεταξύ τους, τους μίλησε, λέγοντας: «Γιατί
σκέπτεστε έτσι μέσα σας; Ποιοι είστε εσείς που με κρίνετε; Ποια η διαφορά μεταξύ
του να πω στον παραλυτικό, οι αμαρτίες σου συγχωρέθηκαν, και του σήκω, πάρε
το κρεβάτι σου και περπάτησε; Αλλά εσείς που είστε μάρτυρες όλων αυτών, για να
μάθετε τελικά ότι ο Γιος του Ανθρώπου έχει εξουσία και δύναμη πάνω στη γη να
συγχωρεί αμαρτίες, θα πω σ αυτόν τον άρρωστο άνθρωπο Σήκω, λάβε το
κρεβάτι σου και πήγαινε σπίτι σου . Και μόλις μίλησε έτσι ο Ιησούς, ο παραλυτικός
σηκώθηκε και καθώς έκαναν δρόμο γι αυτόν, περπάτησε μπροστά από όλους τους. Και εκείνοι
που είδαν αυτά τα πράγματα θαύμασαν. Ο Πέτρος απόλυσε τη συγκέντρωση, ενώ πολλοί
προσευχόντουσαν και δόξαζαν το Θεό, ομολογώντας ότι ποτέ πριν δεν είχαν δει τέτοια
παράξενα συμβάντα.

Ήταν περίπου τότε που οι αγγελιαφόροι του Σανχεντρίν έφτασαν για να διατάξουν τους έξι
κατασκόπους να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ. Όταν άκουσαν το μήνυμα, διαφώνησαν με
ζήλο μεταξύ τους. Και αφού τελείωσαν τις συζητήσεις τους, ο αρχηγός και δυο σύντροφοί του
επέστρεψαν με τους αγγελιαφόρους στην Ιερουσαλήμ, ενώ τρεις κατάσκοποι ομολόγησαν την
πίστη τους στον Ιησού και πηγαίνοντας αμέσως στη λίμνη, βαφτίστηκαν από τον Πέτρο και
ακολούθησαν τους αποστόλους σαν παιδιά της βασιλείας.

13. "Κάποιος με άγγιξε!"

ΕΓΓΡΑΦΟ 152 ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

Η ιστορία της θεραπείας του Αμώς, του παράφρονα από την Κερίσα, είχε ήδη φτάσει στη Βηθσαϊδά
και στην Καπερναούμ, έτσι που ένα μεγάλο πλήθος περίμενε τον Ιησού όταν το πλοίο του προσέγγισε
στη στεριά εκείνο το πρωί της Τρίτης. Μέσα στο πλήθος ήταν οι καινούργιοι παρατηρητές από το
Σανχεντρίν της Ιερουσαλήμ που είχαν έρθει στην Καπερναούμ για να βρουν αφορμή για την σύλληψη
και την καταδίκη του Κυρίου. Καθώς ο Ιησούς μίλαγε με εκείνους που είχαν μαζευτεί για να τον
χαιρετίσουν, ένας από τους αρχιερείς της συναγωγής, άνοιξε δρόμο μέσα από το πλήθος και πέφτοντας
στα πόδια του, τον έπιασε από το χέρι και ικέτευε να πάει γρήγορα μαζί του, λέγοντας: «Κύριε, η
μικρή μου κόρη, το μοναχοπαίδι μου, κείτεται στο σπίτι μου στο χείλος του θανάτου. Παρακαλώ σε να

411
έρθεις και να την θεραπεύσεις». Όταν ο Κύριος άκουσε την παράκληση αυτού του πατέρα, είπε: «Θα
έρθω μαζί σου».

Καθώς ο Ιησούς πήγαινε με τον Ιάειρο, το μεγάλο πλήθος που είχε ακούσει την παράκληση
του πατέρα, ακολουθούσε για να δει τι θα συνέβαινε. Λίγο πριν φθάσουν στο σπίτι του
αρχισυνάγωγου, καθώς περπατούσαν βιαστικά μέσα σ ένα μικρό δρομάκι, και καθώς το
πλήθος τον έσπρωχνε, ο Ιησούς σταμάτησε ξαφνικά αναφωνώντας, «Κάποιος με άγγιξε».
Και όταν εκείνοι που βρίσκονταν κοντά του αρνήθηκαν ότι τον είχαν αγγίξει, ο Πέτρος μίλησε:
«Κύριε, βλέπεις ότι το πλήθος αυτό σε συμπιέζει, απειλώντας να μας λιώσει και εσύ
λες κάποιος με άγγιξε; . Τι εννοείς;». Τότε είπε ο Ιησούς: «Ρώτησα ποιος με
άγγιξε γιατί διαισθάνθηκα ότι ζωτική ενέργεια έφυγε από μένα». Και όπως , ο Ιησούς
τον κοίταζε, τα μάτια του έπεσαν σε μια διπλανή γυναίκα που ερχόμενη προς αυτόν έπεσε
στα πόδια του και είπε: «Από χρόνια έχω αρρωστήσει από μια αιμορραγία που με
βασανίζει. Έχω υποφέρει πολλά από πολλούς γιατρούς. Έχω ξοδέψει όλη μου την
περιουσία, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να με γιατρέψει. Γι αυτό και έσπρωχνα με το
πλήθος καθώς προχωρούσε μπροστά, για να σταθώ κοντά σου, Κύριε, και να πιάσω
την άκρη του ρούχου σου και να γίνω καλά. Ξέρω ότι γιατρεύτηκα από την
αρρώστια μου».

Όταν ο Ιησούς το άκουσε αυτό, πήρε τη γυναίκα από το χέρι και σηκώνοντας την, είπε:
«Κόρη μου, η πίστη σου σε θεράπευσε. Πήγαινε εν ειρήνη». Ήταν η πίστη της και όχι
το άγγιγμά της που την έκανε καλά. Και αυτή η περίπτωση είναι ένα καλό παράδειγμα από
πολλές φαινομενικές θαυματουργικές θεραπείες που συνέβησαν κατά τη σταδιοδρομία του
Ιησού πάνω στη γη, αλλά που δεν το θέλησε συνειδητά. Το πέρασμα του χρόνου έδειξε ότι
αυτή η γυναίκα θεραπεύτηκε πραγματικά από την αρρώστια της. Η πίστη της ήταν του είδους
που είχε κατευθείαν επίδραση πάνω στην δημιουργική δύναμη που κατείχε το πρόσωπο του
Κυρίου. Με την πίστη που είχε, ήταν αρκετό να πλησιάσει μόνο τον Κύριο. Δεν ήταν καθόλου
απαραίτητο να αγγίξει το ρούχο του. Αυτό, ήταν μέρος της πίστης της σε προκαταλήψεις. Ο
Ιησούς προσκάλεσε αυτή τη γυναίκα, τη Βερόνικα από την Καισάρεια του Φιλίππου, να
παρουσιαστεί μπροστά του για να διορθώσει δυο λάθη που μπορεί να είχαν παραμείνει στο
μυαλό της, ή που μπορεί να είχαν παραμείνει στα μυαλά εκείνων που ήταν μάρτυρες της
θεραπείας αυτής: Δεν ήθελε η Βερόνικα να φύγει πιστεύοντας ότι ο φόβος της στην
προσπάθειά της να κλέψει τη θεραπεία της είχε επιβραβευθεί, ή ότι η προκατάληψή της που
συνδύαζε το άγγιγμα του ρούχου του με τη θεραπεία της ήταν αυτό που έφερε το
αποτέλεσμα. Επιθυμούσε να μάθουν όλοι ότι ήταν η καθαρή και ζωντανή πίστη της που είχε
επιτύχει τη θεραπεία.

***

412
 14.Τρέφοντας τα πέντε χιλιάδες άτομα
Έγγραφο 152

ΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΤΟΜΑ

Ο Ιησούς συνέχισε να διδάσκει τον κόσμο την ημέρα ενώ εκπαίδευε τους αποστόλους και
τους ευαγγελιστές τη νύχτα. Την Παρασκευή ανακοίνωσε ότι θα έδινε άδεια μιας εβδομάδος,
ώστε όλοι οι οπαδοί του να μπορέσουν να πάνε σπίτι ή στους φίλους τους για λίγες ημέρες
πριν ετοιμαστούν να ανηφορίσουν στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. Αλλά περισσότεροι από
τους μισούς μαθητές του αρνήθηκαν να τον αφήσουν, και το πλήθος κάθε μέρα μεγάλωνε σε
μέγεθος, τόσο που ο Δαυίδ Ζεβεδαίος ήθελε να εγκαταστήσει ένα νέο καταυλισμό, αλλά ο
Ιησούς αρνήθηκε τη συγκατάθεση. Ο Κύριος ξεκουράστηκε τόσο λίγο το Σάββατο που την
Κυριακή το πρωί, 27 Μαρτίου, ζήτησε να απομακρυνθεί από το πλήθος. Μερικοί από τους
ευαγγελιστές έφυγαν για να μιλήσουν στο πλήθος ενώ ο Ιησούς και οι δώδεκα σχεδίαζαν να
δραπετεύσουν, απαρατήρητοι, στην απέναντι όχθη της λίμνης, όπου προτίθεντο να βρούνε
περισσότερη ανάπαυση, που τους χρειαζότανε, σ ένα όμορφο κήπο στα νότια της
Βηθσαϊδά-Ιουλίας. Αυτή η περιοχή ήταν το αγαπημένο μέρος ξεκούρασης των κατοίκων της
Καπερναούμ, ήταν όλοι εξοικειωμένοι με αυτούς τους κήπους της ανατολικής ακτής.

Αλλά δεν ήταν και για τον κόσμο έτσι. Είδαν την κατεύθυνση που πήρε το πλοίο του Ιησού
και νοικιάζοντας κάθε πρόσφορο πλεούμενο, βγήκαν στο κατόπι του. Εκείνοι που δεν βρήκαν
πλοία ξεκίνησαν με τα πόδια για να κάνουν από το πάνω μέρος το γύρω της λίμνης.

Αργά το απόγευμα περισσότερα από χίλια άτομα εντόπισαν τον Κύριο σε έναν από τους
κήπους και αυτός τους μίλησε σύντομα, ακολουθούμενος από τον Πέτρο. Πολλά από αυτά τα
άτομα είχαν φέρει τρόφιμα μαζί τους, και μετά το βραδινό φαγητό, μαζεύτηκαν γύρω σε
μικρές ομάδες ενώ οι απόστολοι του Ιησού και οι μαθητές τούς δίδασκαν.

Τη Δευτέρα το απόγευμα το πλήθος είχε αυξηθεί σε περισσότερους από τρεις χιλιάδες. Και
ακόμα μέσα στη νύχτα ταξίδευαν το πλήθος συνέχισε να μαζεύεται σαν το κοπάδι,
μεταφέροντας αρρώστους κάθε λογής μαζί του. Εκατοντάδες από άτομα που
ενδιαφερόντουσαν είχαν κάνει σχέδια να σταματήσουν στην Καπερναούμ για να δουν και να
ακούσουν τον Ιησού πηγαίνοντας στο Πάσχα, και αυτοί απλά αρνήθηκαν να απογοητευθούν.
Κατά το μεσημέρι της Τετάρτης περίπου πέντε χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά είχαν
μαζευτεί εδώ στον κήπο αυτό στα νότια της Βηθσαϊδά-Ιουλίας. Ο καιρός ήταν ευχάριστος,
πλησίαζε το τέλος της εποχής των βροχών σε αυτόν τον τόπο.

Ο Φίλιππος είχε κάνει προμήθειες για φαγητό τριών ημερών για τον Ιησού και τους δώδεκα,
και βρισκόντουσαν υπό την επιτήρηση του νεαρού Μάρκου, το παιδί που είχαν για όλες τις
αγγαρείες. Το απόγευμα της τρίτης ημέρας, για τους περισσότερους από το πλήθος, τα
τρόφιμα που είχαν φέρει μαζί τους οι άνθρωποι, σχεδόν εξαντλήθηκαν. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος
δεν είχε εδώ καταυλισμό για να θρέψει και να κοιμίσει τα πλήθη. Ούτε ο Φίλιππος είχε κάνει
προμήθειες για τόσο κόσμο. Αλλά οι άνθρωποι, αν και πεινούσαν, δεν έφευγαν. Είχε διαδοθεί
ψιθυριστά ότι ο Ιησούς, επιθυμώντας να αποφύγει τις φασαρίες με τον Ηρώδη και με τους

413
αρχιερείς της Ιερουσαλήμ, είχε διαλέξει αυτό το ήσυχο μέρος έξω από τη δικαιοδοσία όλων
των εχθρών του, σαν το κατάλληλο μέρος για να στεφθεί βασιλιάς. Ο ενθουσιασμός του
πλήθους ανέβαινε κάθε ώρα. Τίποτε δεν ελέχθη στον Ιησού, όμως, φυσικά αυτός γνώριζε όλα
όσα συνέβαιναν. Ακόμα και οι δώδεκα απόστολοι είχαν διαφθαρεί με τέτοιες γνώμες και
ιδιαίτερα οι νεότεροι ευαγγελιστές. Οι απόστολοι που ευνοούσαν αυτή την προσπάθεια να
ανακηρυχθεί ο Ιησούς βασιλιάς ήταν οι Πέτρος, Ιωάννης, Σίμων Ζηλωτής, και Ιούδας
Ισκαριώτης. Εκείνοι που αντιτίθεντο στο σχέδιο ήταν οι Ανδρέας, Ιάκωβος, Ναθαναήλ, και
Θωμάς. Ο Ματθαίος, ο Φίλιππος και οι δίδυμοι του Αλφαίου δεν είχαν συγκεκριμένη γνώμη. Ο
αρχηγός αυτού του σχεδίου να τον κάνουν βασιλιά, ήταν ο Ιωάβ, ένας από τους νεαρούς
ευαγγελιστές.

Έτσι είχαν τα πράγματα κατά τις πέντε το απόγευμα της Τετάρτης, όταν ο Ιησούς ρώτησε τον
Ιάκωβο Αλφαίο να καλέσει τον Ανδρέα και τον Φίλιππο. Είπε ο Ιησούς: «Τι θα κάνουμε με
το πλήθος; Είναι μαζί μας τρεις μέρες τώρα και πολλοί από αυτούς πεινάνε. Δεν
έχουν τροφή». Ο Φίλιππος και ο Ανδρέας αντάλλαξαν ματιές, και μετά ο Φίλιππος
απάντησε: «Κύριε, θα πρέπει να διώξεις αυτούς τους ανθρώπους ώστε να πάνε στα
γύρω χωριά και να αγοράσουν για τους εαυτούς τους τροφή». Και ο Ανδρέας,
φοβούμενος την πραγματοποίηση του σχεδίου περί βασιλιά, συμφώνησε γρήγορα με τον
Φίλιππο, λέγοντας: «Ναι, Κύριε, νομίζω πως είναι το καλύτερο να απολύσεις το
πλήθος ώστε να φύγουν και να αγοράσουν τρόφιμα ενώ θα εξασφαλίσεις λίγο
καιρό για ξεκούραση. Μέχρι εκείνη την ώρα και άλλοι από τους δώδεκα είχαν
συμμετάσχει στη συζήτηση. Τότε ο Ιησούς είπε: «Αλλά δεν θέλω να τους διώξω
πεινασμένους. Δεν μπορείτε να τους θρέψετε;». Αυτό ήταν πολύ για τον Φίλιππο και
αμέσως μίλησε: «Κύριε, σ αυτό το εξοχικό μέρος από πού να αγοράσουμε ψωμί για
το πλήθος; Διακόσια δηνάρια δεν θα έφταναν για μεσημεριανό».

Πριν οι απόστολοι βρούνε την ευκαιρία να μιλήσουν, ο Ιησούς στράφηκε προς τον Ανδρέα και
τον Φίλιππο, λέγοντας: «Δεν θέλω να διώξω αυτούς τους ανθρώπους. Είναι εδώ σαν
πρόβατα χωρίς βοσκό. Θα ήθελα να τους ταΐσω. Τι τρόφιμα έχουμε μαζί μας;».
Ενόσω ο Φίλιππος συζητούσε με το Ματθαίο και τον Ιούδα, ο Ανδρέας έψαξε να βρει το
νεαρό Μάρκο για να επιβεβαιώσει πόσο τους είχε περισσέψει από τα αποθέματα των
προμηθειών τους. Επέστρεψε στον Ιησού λέγοντας: «Ο νεαρός έχει αφήσει πέντε κριθαρένια
καρβέλια και δυο παστά ψάρια» και ο Πέτρος πρόσθεσε γοργά, «Πρέπει να φάμε και για
βράδυ».

Για ένα λεπτό ο Ιησούς σιώπησε. Υπήρχε ένα απόμακρο βλέμμα στα μάτια του. Οι
απόστολοι δεν έλεγαν τίποτε. Ο Ιησούς γύρισε ξαφνικά στον Ανδρέα και είπε:
«Φέρτε μου τα καρβέλια και τα ψάρια». Και όταν ο Ανδρέας έφερε το καλάθι στον
Ιησού, ο Κύριος είπε: «Δώστε εντολή στον κόσμο να καθίσει κάτω στο γρασίδι σε
παρέες των εκατό ατόμων και ορίστε έναν αρχηγό σε κάθε ομάδα ενώ θα φέρετε
όλους τους ευαγγελιστές εδώ μαζί μας».

Ο Ιησούς πήρε τα καρβέλια στα χέρια του, και αφού απέδωσε ευχαριστίες, έκοψε
το ψωμί και το έδωσε στους αποστόλους, που το έδωσαν στους συνεργάτες τους,
που με τη σειρά τους το μετέφεραν στο πλήθος. Ο Ιησούς με τον ίδιο τρόπο έκοψε
και μοίρασε τα ψάρια. Και το πλήθος αυτό έφαγε και χόρτασε. Και όταν
σταμάτησαν να τρώνε, ο Ιησούς είπε στους μαθητές: «Μαζέψτε τα κομμάτια που
περίσσεψαν για να μην πάει χαμένο τίποτε». Και όταν τελείωσαν το μάζεμα των

414
τεμαχίων, γέμισαν δώδεκα κοφίνια. Όσοι έφαγαν από αυτό το ασυνήθιστο
συμπόσιο, αριθμούσαν περίπου πέντε χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Και αυτό είναι το πρώτο και μοναδικό ουσιαστικό θαύμα που έκανε ο Ιησούς σαν
αποτέλεσμα συνειδητού προσχεδιασμού. Είναι αλήθεια ότι οι μαθητές του ήταν
διατεθειμένοι να ονομάσουν πολλά πράγματα σαν θαύματα, τα οποία δεν ήταν,
αλλά αυτό ήταν ένα αυθεντικό υπερφυσικό λειτούργημα. Σ αυτή την περίπτωση,
έτσι μας δίδαξαν, ο Μιχαήλ πολλαπλασίασε τα στοιχεία της τροφής όπως κάνει
πάντοτε εκτός από την εξάλειψη του παράγοντα χρόνου και το ορατό τμήμα της
ζωής.

3. ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΗΣ ΣΤΕΨΗΣ ΣΕ ΒΑΣΙΛΙΑ

Η τροφοδοσία των πέντε χιλιάδων με την υπερφυσική ενέργεια ήταν άλλη μία από εκείνες τις
περιπτώσεις όπου η ανθρώπινη συμπάθεια μαζί με την δημιουργική δύναμη εξίσωσαν αυτό
που συνέβη. Τώρα που το πλήθος είχε χορτάσει, και αφού η φήμη του Ιησού από εκεί και
πέρα αυξήθηκε εξαιτίας αυτού του φοβερού θαύματος, το σχέδιο να αρπάξουν τον Κύριο και
να τον ανακηρύξουν βασιλιά δεν απαιτούσε περαιτέρω προσωπική κατεύθυνση. Η ιδέα
φαινόταν να εξαπλώνεται μέσα στο πλήθος σαν μεταδοτική αρρώστια. Η αντίδραση του
πλήθους σε αυτό τον ξαφνικό και θεαματικό εφοδιασμό των φυσικών αναγκών τους ήταν
βαθιά εδραιωμένη και αφόρητη. Επί πολύ καιρό οι Ιουδαίοι διδασκόντουσαν ότι ο Μεσσίας, ο
γιος του Δαυίδ, όταν θα ερχόταν, θα έκανε τη χώρα να ρέει πάλι γάλα και μέλι, και αυτός ο
άρτος της ζωής θα εμφανιζόταν ανάμεσά τους όπως το μάνα εξ ουρανού που υποτίθεται ότι
είχε πέσει πάνω στους προγόνους τους στην έρημο. Και δεν εκπληρωνόταν αυτή η προσδοκία
ακριβώς μπροστά στα μάτια τους; Όταν αυτό το πεινασμένο, υποσιτισμένο πλήθος
σταμάτησε να ξεχειλίζει το στομάχι του με τη θαυματουργή τροφή, μια ομόφωνη αντίδραση
υπήρξε: «Αυτός είναι ο βασιλιάς μας». Ο θαυματοποιός απελευθερωτής του Ισραήλ είχε
φθάσει. Στα μάτια αυτών των απλοϊκών ανθρώπων η δύναμη να τους θρέψει πήγαινε μαζί με
το δικαίωμα να κυβερνήσει. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που το πλήθος, όταν τελείωσε το
συμπόσιο, ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος και φώναζε «Κάντε τον βασιλιά!».

Αυτή η δυνατή κραυγή ενθουσίασε τον Πέτρο και όσους από τους αποστόλους διατηρούσαν
ακόμα την ελπίδα να δουν τον Ιησού να διεκδικεί το δικαίωμά του να κυβερνήσει. Αλλά αυτές
οι λανθασμένες ελπίδες δεν επρόκειτο να κρατήσουν για πολύ. Αυτή η δυνατή κραυγή του
πλήθους είχε μόλις σταματήσει να αντηχεί από τους παραπλήσιους βράχους όταν ο Ιησούς
ανέβηκε πάνω σε μια τεράστια πέτρα και υψώνοντας το δεξί του χέρι για να απαιτήσει την
προσοχή τους, είπε: «Παιδιά μου, καλώς εκφράζεστε, αλλά δεν βλέπετε μακριά και
ενδιαφέρεστε για την ύλη». Μια μικρή παύση και αυτός ο ρωμαλέος Γαλιλαίος βρισκόταν
εκεί στεκόμενος μεγαλοπρεπώς στο γοητευτικό κοκκίνισμα του σούρουπου της ανατολικής
ακτής. Κάθε πόντος του φάνταζε σαν βασιλιάς καθώς συνέχιζε να μιλάει στο πλήθος που
άκουγε με κομμένη την ανάσα.: «Θα με κάνετε βασιλιά όχι επειδή οι ψυχές σας έχουν
φωτισθεί με μια μεγάλη αλήθεια, αλλά επειδή τα στομάχια σας έχουν γεμίσει με
ψωμί. Πόσες φορές δεν σας είπα ότι η βασιλεία μου δεν είναι αυτού του κόσμου;
Αυτή η βασιλεία των ουρανών την οποία διακηρύσσουμε είναι μια πνευματική
αδελφότητα και κανένας άνθρωπος δεν κυβερνάει καθισμένος σε υλικό θρόνο. Ο
Πατέρας μου στον ουρανό είναι ο πάνσοφος και ο παντοδύναμος Κυβερνήτης
αυτής της πνευματικής αδελφότητας των γήινων γιων του Θεού. Τόσο πολύ
απέτυχα στο να σας αποκαλύψω τον Πατέρα των πνευμάτων που θα κάνετε

415
βασιλιά της ύλης το Γιο του! Τώρα όλοι εσείς πηγαίνετε από εδώ στα σπίτια σας. Αν
θέλετε να έχετε ένα βασιλιά, αφήστε τον Πατέρα του φωτός να ενθρονιστεί στην
καρδιά του καθενός σας σαν το πνεύμα Κυβερνήτης όλων των πραγμάτων».

Αυτά τα λόγια του Ιησού έδιωξαν το πλήθος έκπληκτο και αποκαρδιωμένο. Πολλοί που είχαν
πιστέψει σ αυτόν γύρισαν πίσω και δεν τον ακολούθησαν ξανά από εκείνη την ημέρα. Οι
απόστολοι ήταν βουβοί. Παρέμεναν σιωπηλοί, μαζεμένοι γύρω από τα δώδεκα κοφίνια με τα
κομμάτια της τροφής. Μόνο το παιδί της αγγαρείας, ο νεαρός Μάρκος μίλησε: «Και αυτός
αρνήθηκε να γίνει βασιλιάς μας».

Ο Ιησούς, πριν απομακρυνθεί στους λόφους για να μείνει μόνος, γύρισε στον Ανδρέα και είπε:
«Πάρε τους αδελφούς σου πίσω στο σπίτι του Ζεβεδαίου και προσευχήσου μαζί
τους, ειδικά για τον αδελφό σου τον Πέτρο».

***

15.Περπατώντας στα κύματα

Έγγραφο 152

(Αποσπάσματα)

(Συνέβη αμέσως μετά την τροφοδοσία των χιλίων ατόμων)

ΤΟ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΣΙΜΩΝΑ ΠΕΤΡΟΥ

Οι απόστολοι, χωρίς τον Κύριό τους σταλμένοι μόνοι τους μπήκαν στο πλοίο και
σιωπηλά άρχισαν να κωπηλατούν προς τη Βηθσαϊδά, στη δυτική όχθη της λίμνης. Κανένας
από τους δώδεκα δεν ήταν τόσο συντετριμμένος και αποθαρρυμένος όσο ο Σίμωνας Πέτρος.
Μετά βίας έλεγε μια κουβέντα. Σκεπτόντουσαν όλοι τον Κύριο που ήταν μόνος του στους
λόφους. Τους είχε εγκαταλείψει; Ποτέ πριν δεν τους είχε διώξει όλους και δεν είχε αρνηθεί να
πάει μαζί τους. Τι σήμαιναν όλα αυτά;

Το σκοτάδι είχε αρχίσει να πέφτει πάνω τους, γιατί σηκώθηκε ένας δυνατός και αντίθετος
άνεμος που έκανε αδύνατη σχεδόν την προώθηση του σκάφους. Καθώς οι ώρες του σκότους
και της σκληρής κωπηλασίας περνούσαν, ο Πέτρος κουράστηκε και έπεσε σε βαθύ ύπνο από
την εξάντληση. Ο Ανδρέας και ο Ιάκωβος τον έβαλαν να ξαπλώσει στη θέση με το μαξιλάρι,

416
στην πρύμνη του πλοίου. Ενόσω οι λοιποί απόστολοι μοχθούσαν κόντρα στον άνεμο και τα
κύματα, ο Πέτρος είδε ένα όνειρο. Είδε το όραμα του Ιησού να έρχεται προς αυτούς
περπατώντας πάνω στη θάλασσα. Όταν ο Κύριος φάνηκε να περπατάει κοντά στο πλοίο, ο
Πέτρος φώναξε: «Σώσε μας, Κύριε, σώσε μας». Και όσοι βρισκόντουσαν στο πίσω μέρος
του πλοίου τον άκουσαν να λέγει αυτά τα λόγια. Όσο συνέχιζε η νυχτερινή αυτή εμφάνιση
στο μυαλό του Πέτρου, αυτός ονειρεύτηκε ότι άκουσε τον Ιησού να λέγει: «Να έχεις καλή
διάθεση, εδώ είμαι Εγώ, μην φοβάσαι». Αυτό ήταν σαν βάλσαμο του Γαλαάδ για την
ταραγμένη ψυχή του Πέτρου. Ηρέμησε το βασανισμένο του πνεύμα, ώστε φώναξε (στο
όνειρό του) προς τον Κύριο: «Κύριε, αν είσαι πραγματικά εσύ, διάταξέ με να έρθω και
να περπατήσω μαζί σου πάνω στο νερό». Και μόλις ο Πέτρος άρχισε να περπατάει πάνω
στο νερό, τα μανιασμένα κύματα τον τρομάξανε και καθώς πνιγότανε, φώναξε: «Κύριε,
σώσε με!». Και πολλοί από τους δώδεκα τον άκουσαν να βγάζει αυτή την κραυγή. Μετά ο
Πέτρος ονειρεύτηκε ότι ο Ιησούς ήρθε και τον έσωσε και απλώνοντας το χέρι του, τον έπιασε
και τον τράβηξε πάνω, λέγοντας: «Ω, εσύ με τη λίγη πίστη, για ποιο λόγο
αμφιβάλεις;».

Σε συνδυασμό με το τελευταίο μέρος του ονείρου του ο Πέτρος σηκώθηκε από το κάθισμα
που κοιμόταν και στην πραγματικότητα βγήκε έξω από το πλοίο και μπήκε στο νερό. Και
ξύπνησε από το όνειρό του όταν ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης τον έφτασαν και τον
έβγαλαν έξω από τη θάλασσα.

Για τον Πέτρο αυτή η εμπειρία ήταν πάντοτε σαν πραγματική. Ειλικρινά πίστεψε ότι
ο Ιησούς τους επισκέφθηκε εκείνη τη νύχτα. Έπεισε όμως εν μέρει τον Ιωάννη
Μάρκο, και αυτό εξηγεί γιατί ο Μάρκος άφησε ένα τμήμα από την υπόθεση έξω από
την αφήγησή του. Ο Λουκάς ο Γιατρός, που έψαξε διεξοδικά αυτήν την υπόθεση,
έβγαλε το συμπέρασμα ότι το επεισόδιο ήταν όραμα του Πέτρου και γι αυτό
αρνήθηκε να καταχωρήσει την ιστορία αυτή στην διήγησή του.

16.Η θεραπεία της κόρης του Ιαείρου

Έγγραφο 152

(αποσπάσματα)

Η ιστορία της θεραπείας του Αμώς, του παράφρονα από την Κερίσα, είχε ήδη φτάσει στη Βηθσαϊδά
και στην Καπερναούμ, έτσι που ένα μεγάλο πλήθος περίμενε τον Ιησού όταν το πλοίο του προσέγγισε
στη στεριά εκείνο το πρωί της Τρίτης. Μέσα στο πλήθος ήταν οι καινούργιοι παρατηρητές από το
Σανχεντρίν της Ιερουσαλήμ που είχαν έρθει στην Καπερναούμ για να βρουν αφορμή για την σύλληψη
και την καταδίκη του Κυρίου. Καθώς ο Ιησούς μίλαγε με εκείνους που είχαν μαζευτεί για να τον
χαιρετίσουν, ένας από τους αρχιερείς της συναγωγής, άνοιξε δρόμο μέσα από το πλήθος και πέφτοντας
στα πόδια του, τον έπιασε από το χέρι και ικέτευε να πάει γρήγορα μαζί του, λέγοντας: «Κύριε, η
μικρή μου κόρη, το μοναχοπαίδι μου, κείτεται στο σπίτι μου στο χείλος του θανάτου. Παρακαλώ σε
να έρθεις και να την θεραπεύσεις». Όταν ο Κύριος άκουσε την παράκληση αυτού του πατέρα, είπε:
«Θα έρθω μαζί σου».

417
 ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΙΑΕΙΡΟΥ

Ο Ιάειρος ήταν, φυσικά, φοβερά ανήσυχος από αυτή την καθυστέρηση του να φτάσουν σπίτι
του. Έτσι τώρα προχωρούσαν με βιαστικό βήμα. Πριν ακόμα μπουν στην αυλή του
αρχισυνάγωγου, ένας από τους υπηρέτες του βγήκε έξω λέγοντας: «Μην ενοχλείς τον
Κύριο, η κόρη σου πέθανε». Αλλά ο Ιησούς φάνηκε να μην προσέχει τα λόγια του
υπηρέτη γιατί, παίρνοντας μαζί του τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, γύρισε και είπε
στον χτυπημένο από τη δυστυχία πατέρα: «Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε». Όταν μπήκε στο
σπίτι, βρήκε τους οργανοπαίχτες που έπαιζαν φλάουτο ήδη εκεί μαζί με τους πενθούντες, που
έκαναν ανάρμοστη φασαρία. Ήταν ακόμα και οι συγγενείς που έκλαιγαν και θρηνούσαν. Και
όταν έβγαλε όλους τους πενθούντες έξω από το δωμάτιο, προχώρησε μέσα με τον πατέρα, τη
μητέρα και τους τρεις αποστόλους. Είχε πει στους πενθούντες ότι η νεαρή δεν ήταν νεκρή,
αλλά γέλασαν περιφρονητικά. Ο Ιησούς στράφηκε τώρα στη μητέρα, λέγοντας: «Η κόρη
σου δεν είναι νεκρή, μόνο κοιμάται». Και όταν το σπίτι ηρέμησε, ο Ιησούς ανεβαίνοντας
εκεί που βρισκόταν το παιδί, της έπιασε το χέρι και είπε: «Κόρη μου, σου λέγω ξύπνα και
σήκω επάνω!». Και όταν το κορίτσι άκουσε αυτές τις λέξεις, σηκώθηκε αμέσως και
περπάτησε μέσα στο δωμάτιο. Και χωρίς καθυστέρηση, μόλις συνήλθε από τη ζάλη, ο
Ιησούς έδωσε εντολή να της δώσουν κάτι να φάει, γιατί ήταν πολύ καιρό χωρίς φαγητό.

Επειδή υπήρχε μεγάλη αναταραχή στην Καπερναούμ εναντίον του Ιησού, φώναξε την
οικογένεια όλη και τους εξήγησε ότι η κοπέλα είχε πέσει σε κώμα μετά από ένα
μεγάλο πυρετό και ότι την είχε ξυπνήσει μερικώς, ότι δεν την σήκωσε δηλαδή από
τους νεκρούς. Το ίδιο εξήγησε και στους αποστόλους του, αλλά ήταν μάταιο. Όλοι
πίστεψαν ότι είχε αναστήσει το μικρό κορίτσι από τους νεκρούς. Όσα ο Ιησούς είπε σαν
εξήγηση των πολλών αυτών φαινομενικών θαυμάτων λίγο επηρέασε τους οπαδούς του.
Ενδιαφερόντουσαν για θαύματα και δεν έχαναν ευκαιρία να αποδώσουν και άλλο ένα θαύμα
στον Ιησού. Ο Ιησούς και οι απόστολοι επέστρεψαν στη Βηθσαϊδά αφού πρώτα ρητά τους
επιφόρτισε όλους τους να μην το πουν σε κανένα.

****

17. H θεραπεία του τρελού στην Καπερναούμ

ΕΓΓΡΑΦΟ 153 Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

(Αποσπάσματα)

Την Παρασκευή το βράδυ, την ημέρα της άφιξής τους στη Βηθσαϊδά, και το Σάββατο το πρωί,
οι απόστολοι παρατήρησαν ότι ο Ιησούς ήταν σοβαρά απασχολημένος με αρκετά σπουδαία
προβλήματα. Ήταν ενήμεροι ότι ο Κύριος έδινε εξαιρετική σημασία σε μερικά σημαντικά
θέματα. Δεν έτρωγε πρωινό και ελάχιστα το μεσημέρι. Όλο το πρωινό του Σαββάτου και το
προηγούμενο βράδυ, οι δώδεκα και οι συνεργάτες τους είχαν μαζευτεί σε μικρές ομάδες γύρω
από το σπίτι, στον κήπο και κατά μήκος της ακτής. Υπήρχε μια τάση αβεβαιότητας και μια

418
αγωνία για τα μελλούμενα σε όλους τους. Ο Ιησούς τους είχε μιλήσει λίγο από τότε που
έφυγαν από την Ιερουσαλήμ.

Ήταν μέσα σε μια τέτοια ομάδα από συντετριμμένους και απαρηγόρητους οπαδούς που ο
Ιησούς πήγε, αυτό το όμορφο απόγευμα του Σαββάτου, να κάνει το μνημειώδες κήρυγμά του
στη συναγωγή της Καπερναούμ.

1. ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΟΓΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΑΓΩΓΗ

Στη μέση της συζήτησης αυτής μετά τη συγκέντρωση, ένας από τους Φαρισαίους από
την Ιερουσαλήμ έφερε στον Ιησού ένα τρελό νέο που εξουσιαζόταν από ένα
ανυπάκουο και επαναστατικό πνεύμα. Οδηγώντας αυτόν τον τρελό νεαρό στον Ιησού,
είπε: «Τι μπορείς να κάνεις για μια ασθένεια σαν κι αυτή; Μπορείς να βγάλεις έξω
δαιμόνια;». Και όταν ο Κύριος κοίταξε το νεαρό, συγκινήθηκε και νεύοντας στο νέο να πάει
σ αυτόν, τον έπιασε από το χέρι και είπε: «Γνωρίζεις ποιος είμαι. Βγες έξω από αυτόν
και θα επιφορτίσω έναν από τους πιστούς συντρόφους σου να προσέχει ώστε να
μην επιστρέψεις». Και αμέσως ο νεαρός έγινε καλά και βρήκε το μυαλό του. Και αυτή
είναι η πρώτη φορά που ο Ιησούς πραγματικά έβγαλε ένα «κακό πνεύμα» έξω από
ένα ανθρώπινο ον. Όλες οι προηγούμενες περιπτώσεις ήταν μόνο υποτιθέμενες
κατοχές από το διάβολο. Αλλά αυτή ήταν μια αυθεντική περίπτωση δαιμονικής
κατοχής, όπως αυτές που συνέβαιναν καμιά φορά εκείνη την εποχή, και μέχρι την
ημέρα της Πεντηκοστής, όταν το πνεύμα του Κυρίου εκχύθηκε σε όλους τους
ανθρώπους, κάνοντας για πάντα αδύνατο σε αυτούς τους ουράνιους επαναστάτες
να έχουν αυτό το πλεονέκτημα εις βάρος μερικών ασταθών τύπων ανθρώπινων
υπάρξεων.

***

18. Η θεραπεία της 12 χρονης

ΕΓΓΡΑΦΟ 156

(αποσπάσματα)

Την Παρασκευή το απόγευμα, 10 Ιουνίου, ο Ιησούς και οι σύντροφοι του έφθασαν στα περίχωρα της
Σιδώνας όπου σταμάτησαν στο σπίτι μιας καλής γυναίκας που είχε υπάρξει ασθενής στο νοσοκομείο
της Βηθσαϊδά τον καιρό που ο Ιησούς ήταν στο απόγειο της λαϊκής εύνοιας.

1. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΡΙΑ

419
Εκεί κοντά στο σπίτι της Καρούσκα, όπου είχε καταλύσει ο Κύριος, έμενε μια Σύρια γυναίκα
που είχε ακούσει πολλά για τον Ιησού σαν θεραπευτή και δάσκαλο, και αυτό το Σάββατο το
απόγευμα ήρθε φέρνοντας και τη μικρή της κόρη. Το παιδί, δώδεκα χρονών περίπου, είχε
αρρωστήσει από μια σοβαρή νευρική διαταραχή που τη χαρακτήριζαν σπασμοί και άλλες
θλιβερές εκδηλώσεις.

Ο Ιησούς είχε διατάξει τους συντρόφους του να μην πουν σε κανένα για την παρουσία του
στο σπίτι της Καρούσκα, εξηγώντας ότι επιθυμούσε να ξεκουραστεί. Αν και είχαν υπακούσει
στις εντολές του Κυρίου τους, η υπηρέτρια της Καρούσκα είχε πάει στο σπίτι αυτής της
Σύριας γυναίκας, της Νοάρα, για να την πληροφορήσει ότι ο Ιησούς έμενε στο σπίτι της
κυρίας της και είχε ωθήσει αυτή την ανήσυχη μητέρα να φέρει την άρρωστη κόρη της για
να θεραπευτεί. Η μητέρα αυτή, φυσικά, πίστευε ότι το παιδί της είχε κυριευτεί από
δαιμόνιο, ένα ακάθαρτο πνεύμα.

Όταν η Νοράνα έφτασε με την κόρη της, οι δίδυμοι του Αλφαίου της εξήγησαν μέσω
διερμηνέα ότι ο Κύριος αναπαυότανε και δεν μπορούσαν να τον ενοχλήσουν. Κατόπιν τούτου
η Νοράνα απάντησε ότι αυτή και το παιδί θα περίμεναν εκεί μέχρις ότου ο Κύριος
ξεκουραστεί. Κι ο Πέτρος προσπάθησε να συζητήσει μαζί της και να την πείσει να πάει σπίτι.
Εξήγησε ότι ο Ιησούς ήταν εξαντλημένος από την πολλή διδασκαλία και τη θεραπεία και ότι
είχε έρθει στη Φοινίκη για μια περίοδο ησυχίας και ανάπαυσης. Αλλά ήταν μάταιο. Η Νοράνα
δεν έφευγε. Στις ικεσίες του Πέτρου απάντησε μόνο: «Δεν φεύγω πριν δω τον Κύριό σας.
Ξέρω ότι μπορεί να εκδιώξει το δαιμόνιο από το παιδί μου και δεν θα φύγω πριν ο
θεραπευτής κοιτάξει την κόρη μου».

Μετά προσπάθησε να απομακρύνει τη γυναίκα ο Θωμάς αλλά κι αυτός απέτυχε. Σ αυτόν

είπε: «Πιστεύω ότι ο Κύριός σας μπορεί να εκδιώξει το δαιμόνιο που βασανίζει το
παιδί μου. Έχω ακούσει για τα φοβερά έργα του στη Γαλιλαία και πιστεύω σ
αυτόν. Τι τρέχει με σας, τους αποστόλους του, και θέλετε να διώχνετε εκείνους που
αναζητούν την βοήθεια του Κυρίου σας;». Και όταν μίλησε έτσι ο Θωμάς υποχώρησε.

Τότε ήρθε ο Σίμων ο Ζηλωτής να διαμαρτυρηθεί στη Νοράνα. Είπε ο Σίμων: «Γυναίκα, είσαι
μια ειδωλολάτρισσα που μιλάει ελληνικά. Δεν είναι σωστό να περιμένεις να πάρει ο
Κύριος το ψωμί που προορίζεται για τα παιδιά του ευνοουμένου σπιτικού και να το
πετάξει στα σκυλιά». Η Νοράνα όμως δεν προσβλήθηκε από την επίθεση που της έκανε ο
Σίμων. Απάντησε μόνο: «Ναι, δάσκαλε, σε καταλαβαίνω. Για τα μάτια των Ιουδαίων
είμαι μόνο ένα σκυλί, αλλά όσον αφορά τον Κύριό σας, είμαι ένα πιστό σκυλί. Είμαι
αποφασισμένη να δει την κόρη μου, γιατί έχω πειστεί ότι, αν της ρίξει μόνο μια
ματιά θα την γιατρέψει. Ακόμα και εσύ, καλέ μου άνθρωπε, δεν θα τολμούσες να
στερήσεις από τα σκυλιά το προνόμιο ν αρπάζουν τα ψίχουλα που κατά τύχη
πέφτουν από το τραπέζι των παιδιών».

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή το μικρό κορίτσι καταλήφθηκε από ένα βίαιο σπασμό μπροστά τους,
και η μητέρα φώναξε: «Να, μπορείτε να δείτε ότι το παιδί μου κατέχεται από ένα
πονηρό πνεύμα. Αν η ανάγκη μας δεν σας κάνει εντύπωση, κάνω έκκληση στον

420
Κύριό σας, ο οποίος μου έχουν πει ότι αγαπάει όλους τους ανθρώπους και τολμάει
να θεραπεύει ακόμα και τους ειδωλολάτρες όταν αυτοί πιστεύουν. Δεν αξίζετε να
είστε μαθητές του. Δεν θα φύγω μέχρι να θεραπευτεί το παιδί μου».

Ο Ιησούς, που άκουσε όλη αυτή τη συνομιλία από ένα ανοιχτό παράθυρο, βγήκε έξω, προς
μεγάλη τους κατάπληξη, και είπε: «Ω γυναίκα, η πίστη σου είναι μεγάλη, τόσο μεγάλη
ώστε δεν μπορώ να αρνηθώ την επιθυμία σου. Πήγαινε με ειρήνη. Η κόρη σου ήδη
έγινε καλά». Και το μικρό κορίτσι ήταν καλά από εκείνη την ώρα. Καθώς η Νοράνα και το
παιδί έφευγαν, ο Ιησούς τους ικέτευσε να μην πουν σε κανένα για το συμβάν αυτό, και ενώ οι
σύντροφοί του συμμορφώθηκαν με αυτή την παράκληση, η μητέρα και το παιδί δεν
σταμάτησαν να διακηρύσσουν το γεγονός της θεραπείας του μικρού κοριτσιού σε όλη την
περιοχή, ακόμα και στη Σιδώνα, τόσο που ο Ιησούς θεώρησε σωστό να αλλάξει τη διαμονή
του μέσα σε λίγες ημέρες.

Την επόμενη μέρα, όπως δίδασκε ο Ιησούς τους αποστόλους του, σχολιάζοντας τη θεραπεία
της κόρης της Σύριας γυναίκας, είπε: «Έτσι ήταν πάντα, βλέπετε από μόνοι σας πως οι
ειδωλολάτρες μπορούν να ασκήσουν μια σωτήρια πίστη με τις διδασκαλίες του
ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών. Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω ότι τη
βασιλεία του Πατέρα θα την πάρουν οι ειδωλολάτρες αν τα τέκνα του Αβραάμ δεν
ενδιαφερθούν να δείξουν αρκετή πίστη για να εισέλθουν σ αυτήν».

***

19. Το επιληπτικό και δαιμονισμένο αγόρι

Έγγραφο 158

(αποσπάσματα)

4. ΤΟ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΟ ΑΓΟΡΙ

Ήταν λίγο πριν την ώρα του πρωινού γεύματος, την Τρίτη το πρωί,(Αύγουστος) όταν ο
Ιησούς και οι σύντροφοί του έφτασαν στην κατασκήνωση των αποστόλων. Καθώς πλησίαζαν,
διέκριναν ένα αξιοσημείωτο πλήθος μαζεμένο γύρω από τους αποστόλους και σύντομα
άκουσαν τα δυνατά λόγια των συζητήσεων και των αντιλογιών της ομάδας αυτής των
πενήντα περίπου ατόμων, που είχαν περιτριγυρίσει τους εννέα αποστόλους καθώς και μια
συνάθροιση μοιρασμένη ισοδύναμα, που αποτελείτο από γραμματείς της Ιερουσαλήμ και
πιστούς μαθητές, οι οποίοι είχαν ακολουθήσει τα ίχνη του Ιησού και των συντρόφων του
καθώς περνούσαν από τη Μαγαδάν.

421
Αν και το πλήθος είχε καταπιαστεί με πολυάριθμες συζητήσεις, η κύρια αντιπαράθεση ήταν για
ένα συγκεκριμένο κάτοικο της Τιβεριάδος που είχε φτάσει την προηγούμενη μέρα
αναζητώντας τον Ιησού. Αυτός ο άνδρας, ο Ιάκωβος του Σάφεδ, είχε ένα γιο περίπου
δεκατεσσάρων ετών, ένα μοναχοπαίδι, που είχε αρρωστήσει σοβαρά από επιληψία.
Επιπροσθέτως σε αυτή την ασθένεια των νεύρων, ο νεαρός βρισκόταν υπό την κατοχή
ενός από εκείνα τα περιπλανώμενα, κακόβουλα και επαναστατικά πνεύματα που
τότε ήταν παρόντα στη γη ανεξέλεγκτα, έτσι ώστε ο νέος ήταν επιληπτικός και
δαιμονισμένος συγχρόνως.

Σχεδόν για δυο εβδομάδες ο ανήσυχος πατέρας, ένας κατώτερος αξιωματικός του Ηρώδη
Αντύπα, περιπλανιόταν στα δυτικά σύνορα της επικράτειας του Φιλίππου αναζητώντας τον
Ιησού με σκοπό να τον ικετέψει για να θεραπεύσει τον άρρωστο αυτό γιο. Και δεν πρόφτασε

την ομάδα των αποστόλων παρά το μεσημέρι της μέρας που ο Ιησούς ανέβηκε στο βουνό με
τους τρεις αποστόλους.

Οι εννέα απόστολοι ξαφνιάστηκαν πολύ και ενοχλήθηκαν σημαντικά όταν αυτός ο άνδρας,
ακολουθούμενος από σχεδόν σαράντα άλλα άτομα που έψαχναν τον Ιησού, ήρθαν προς
αυτούς αναπάντεχα. Την ώρα της άφιξης της ομάδας αυτής, οι εννέα απόστολοι, τουλάχιστον
η πλειονότητα, είχαν παραδοθεί στο παλιό τους δέλεαρ εκείνο του ποιος θα ήταν ο
μέγιστος στην ερχόμενη βασιλεία. Συζητούσαν πολυάσχολα, για τις πιθανές θέσεις που θα
ανατίθεντο ξεχωριστά στους αποστόλους. Γιατί απλά δεν μπορούσαν να απελευθερωθούν
πλήρως από, την αγαπημένη τους από παλιά, ιδέα της υλιστικής αποστολής του Μεσσία. Και
τώρα που και ο ίδιος ο Ιησούς είχε δεχτεί την ομολογία τους ότι ήταν πράγματι ο Λυτρωτής
τουλάχιστον είχε παραδεχτεί το γεγονός της θεϊκότητάς του τι ποιο φυσικό από αυτό,
κατά τη διάρκεια του χωρισμού τους από τον Κύριο, να πέσουν με τα μούτρα στις συζητήσεις
για τις ελπίδες εκείνες και τις φιλοδοξίες που είχαν πρώτιστη θέση στις καρδιές τους. Και είχαν
καταπιαστεί με αυτές τις κουβέντες όταν ο Ιάκωβος του Σάφεδ και οι φίλοι του αναζητητές
του Ιησού ερχόντουσαν προς αυτούς.

Ο Ανδρέας προχώρησε να χαιρετίσει τον πατέρα και το γιο λέγοντας, «Ποιον ζητάτε;». Είπε ο
Ιάκωβος: «Καλέ μου άνθρωπε, γυρεύω τον Κύριό σου. Ζητάω τη θεραπεία για το
άρρωστο παιδί μου. Ο Ιησούς θα έδιωχνε το δαίμονα που κατέχει το παιδί μου». Και
κατόπιν ο πατέρας συνέχισε να αφηγείται στους αποστόλους πως ο γιος του ήταν τόσο
άρρωστος ώστε πολλές φορές είχε χάσει σχεδόν τη ζωή του σαν αποτέλεσμα αυτών των
κακόβουλων καταλήψεων.

Καθώς οι απόστολοι άκουγαν, ο Σίμων ο Ζηλωτής και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης προχώρησαν

προς τον πατέρα, λέγοντες: «Μπορούμε να τον κάνουμε καλά. Δεν χρειάζεται να
περιμένεις για την επιστροφή του Ιησού. Είμαστε πρεσβευτές της βασιλείας, δεν
κρατάμε μυστικά αυτά τα πράγματα πλέον. Ο Ιησούς είναι ο Λυτρωτής και τα
κλειδιά της βασιλείας έχουν δοθεί σε μας». Εκείνη την ώρα ο Ανδρέας και ο Θωμάς
συσκέπτονταν σε μιαν άκρη. Ο Ναθαναήλ και οι άλλοι παρατηρούσαν με κατάπληξη. Ήταν
όλοι σοκαρισμένοι από την ξαφνική τόλμη, αν όχι θρασύτητα, του Σίμωνα και του
Ιούδα. Τότε είπε ο πατέρας: «Αν σας έχει επιτραπεί να κάνετε αυτές τις πράξεις, σας
παρακαλώ να προφέρετε εκείνα τα λόγια που θα λυτρώσουν το παιδί μου από αυτά τα
δεσμά». Τότε ο Σίμων προχώρησε μπροστά και, βάζοντας το χέρι του στο κεφάλι του παιδιού,
κοίταξε κατευθείαν τα μάτια του και πρόσταξε: «Βγες έξω από αυτόν, ακάθαρτο πνεύμα, στο

422
όνομα του Ιησού υπάκουσέ με». Αλλά ο νεαρός ταράχτηκε μόνο βίαια, ενώ οι γραμματείς
περιέπαιζαν τους αποστόλους κοροϊδευτικά, και οι απογοητευμένοι πιστοί υπέφεραν από τη
γελοιοποίηση αυτής της εχθρικής κριτικής.

Ο Ανδρέας πικράθηκε βαθιά από αυτή την ασύνετη προσπάθεια και τη ζοφερή αποτυχία της.
Κάλεσε τους αποστόλους κατά μέρος για σύσκεψη και προσευχή. Μετά την ώρα του
διαλογισμού, αισθανόμενος έντονα το κέντρισμα από την αποτυχία τους και συναισθανόμενος
τον εξευτελισμό που έπεσε πάνω σε όλους, ο Ανδρέας προσπάθησε με μια δεύτερη
προσπάθεια να εκδιώξει το δαιμόνιο, αλλά η αποτυχία έστεψε τις προσπάθειές του. Ο Ανδρέας
ομολόγησε με ειλικρίνεια την ήττα και παρακάλεσε τον πατέρα να παραμείνει μαζί τους τη
νύχτα ή μέχρι την επιστροφή του Ιησού, λέγοντας: «Ίσως αυτό το είδος δεν βγαίνει παρά
μόνο με την προσωπική προσταγή του Κυρίου».

Και έτσι, ενώ ο Ιησούς κατέβαινε από το βουνό με τους εκστατικούς και πλούσιους σε
εντυπώσεις Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, οι εννέα τους αδελφοί παρέμεναν το ίδιο άγρυπνοι
από τη σύγχυση και τον αποκαρδιωτικό εξευτελισμό τους. Αποτελούσαν μια αποθαρρυμένη
και τιμωρημένη ομάδα. Ο Ιάκωβος όμως του Σάφεδ δεν το έβαζε κάτω. Αν και δεν
μπορούσαν να τον πληροφορήσουν για το πότε ο Ιησούς θα επέστρεφε, αποφάσισε να μείνει
μέχρι την επιστροφή του Κυρίου.

5. Ο ΙΗΣΟΥΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΟ ΑΓΟΡΙ

Καθώς πλησίαζε ο Ιησούς, οι εννέα απόστολοι ανακουφίστηκαν πολύ καλωσορίζοντάς τον και
πήραν μεγάλο κουράγιο παρατηρώντας την καλή διάθεση και τον ασυνήθιστο ενθουσιασμό
που έδειχναν οι εκφράσεις του Πέτρου, του Ιάκωβου και του Ιωάννη. Έτρεξαν όλοι να
χαιρετίσουν τον Ιησού και τα τρία αδέλφια τους. Καθώς αντάλλασσαν χαιρετισμούς, το
πλήθος πλησίασε και ο Ιησούς ρώτησε: «Τι συζητούσατε καθώς πλησιάζαμε;». Αλλά πριν
προλάβουν οι συγχυσμένοι και ταπεινωμένοι απόστολοι να απαντήσουν στην ερώτηση του
Κυρίου, ο ανυπόμονος πατέρας του άρρωστου νεαρού προχώρησε μπροστά και γονατίζοντας
στα πόδια του Ιησού, είπε: «Κύριε, έχω ένα παιδί, ένα μοναχοπαίδι, που κατέχεται από ένα
πονηρό πνεύμα. Όχι μόνο ξεφωνίζει με τρόμο, βγάζει αφρούς από το στόμα του και πέφτει
σαν νεκρός την ώρα της κατάληψης, αλλά συχνά το πονηρό πνεύμα που τον κατέχει τον
ταράσσει με σπασμούς και μερικές φορές τον κάνει να πέφτει στο νερό ακόμα και στη φωτιά.
Τρίζοντας τα δόντια του και μετά από μώλωπες, το παιδί μου πέφτει εξαντλημένο. Η ζωή του
είναι χειρότερη από θάνατο. Η μητέρα του και εγώ είμαστε με θλιμμένη την καρδιά και
σπαραγμένο το πνεύμα. Χθες κατά το μεσημέρι, αναζητώντας Σε, πρόφτασα τους μαθητές
σου και ενώ περιμέναμε, οι απόστολοί σου προσπάθησαν να εκδιώξουν το δαίμονα αυτό,
αλλά δεν μπόρεσαν να το κάνουν. Και τώρα, Κύριε, θα το κάνεις εσύ για μας, θα γιατρέψεις
το γιο μου;».

Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτή την αφήγηση, ακούμπησε το γονατισμένο πατέρα και τον
πρόσταξε να σηκωθεί ενώ έριξε ένα ερευνητικό βλέμμα στους αποστόλους που ήταν κοντά.
Μετά είπε ο Ιησούς σε όλους εκείνους που στέκονταν μπροστά του: «Ω άπιστη και
διεστραμμένη γενιά, για πόσο ακόμη θα σας υποφέρω; Πόσο διάστημα θα είμαι
μαζί σας; Πόσο θα κάνετε να μάθετε ότι τα έργα της πίστης δεν προέρχονται από το
πρόσταγμα των αμφίβολων πίστεων;». Και ύστερα, δείχνοντας το σαστισμένο πατέρα, ο

423
Ιησούς είπε: «Φέρε εδώ πέρα το παιδί σου». Και όταν ο Ιάκωβος έφερε το νεαρό
μπροστά στον Ιησού, ρώτησε: «Για πόσο διάστημα είναι άρρωστο το παιδί;». Ο πατέρας
απάντησε: «Από τότε που ήταν πολύ μικρό παιδί». Και καθώς μιλούσαν, ο νεαρός
προσβλήθηκε βίαια και έπεσε στο μέσον τους, τρίζοντας τα δόντια και βγάζοντας αφρούς από
το στόμα του. Μετά από διαδοχικούς σπασμούς έπεσε μπροστά τους σαν πεθαμένος. Και πάλι
ο πατέρας γονάτισε στα πόδια του Ιησού ενώ εκλιπαρούσε τον Κύριο, λέγοντας: «Αν μπορείς
να τον θεραπεύσεις, σε ικετεύω να μας συμπονέσεις και να μας ελευθερώσεις από αυτή την
αρρώστια». Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτά τα λόγια, κοίταξε κάτω το πρόσωπο του πατέρα που
αγωνιούσε και είπε: «Μην αμφιβάλεις για τη δύναμη της αγάπης του Πατέρα μου,
παρά μόνο για την ειλικρίνεια και την έκταση της πίστης σου. Όλα είναι δυνατά σ
αυτόν που πιστεύει». Και ύστερα ο Ιάκωβος του Σάφεδ είπε τα λόγια, που αξίζει να
θυμόμαστε, ανακατεμένης πίστης και αμφιβολίας, «Κύριε, πιστεύω. Προσεύχομαι να
βοηθήσεις την απιστία μου».

Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτά τα λόγια, προχώρησε και πιάνοντας το νεαρό αγόρι από το χέρι,
είπε: «Θα το κάνω σε συνδυασμό με το θέλημα του Πατέρα μου και προς τιμή της
ζώσας πίστης. Σήκω γιε μου! Βγες έξω από αυτόν, ανυπάκουο πνεύμα και μην
επιστρέψεις σ αυτόν». Και βάζοντας το χέρι του νεαρού στο χέρι του πατέρα, είπε ο
Ιησούς: «Πήγαινε. Ο Πατέρας σου δώρισε την επιθυμία της ψυχής σου». Και όλοι
όσοι ήσαν παρόντες, ακόμα και οι εχθροί του Ιησού, εξεπλάγησαν με όσα είδαν.

Ήταν όντως μια απογοήτευση για τους τρεις αποστόλους, που είχαν τόσο πρόσφατα
απολαύσει την πνευματική έκσταση του θεάματος και του βιώματος της μεταμόρφωσης, να
γυρίσουν τόσο γρήγορα σ αυτό το θέαμα της ήττας και της ματαίωσης των σχεδίων των
συντρόφων τους αποστόλων. Αλλά πάντα έτσι ήταν με τους δώδεκα πρεσβευτές της
βασιλείας. Δεν σταμάτησαν ποτέ να εναλλάσσονται μεταξύ της ανύψωσης και της ταπείνωσης
στις εμπειρίες της ζωής τους.

Αυτή ήταν η πραγματική θεραπεία μιας διπλής αρρώστιας, μιας φυσικής και μιας
πνευματικής ασθένειας. Και ο νεαρός θεραπεύτηκε μόνιμα από εκείνη την ώρα.
Όταν ο Ιάκωβος αναχώρησε με τον αποθεραπευμένο γιο του, είπε ο Ιησούς: «Τώρα θα πάμε
στην Καισάρεια του Φιλίππου. Ετοιμαστείτε αμέσως». Και ήταν μια ήσυχη ομάδα καθώς
πορεύονταν νότια ενώ το πλήθος ακολουθούσε από πίσω.

6. ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΚΕΛΣΟΥ

Έμειναν στου Κέλσου όλη τη νύχτα, και το βράδυ εκείνο στον κήπο, αφού έφαγαν και
αναπαύθηκαν, οι δώδεκα μαζεύτηκαν γύρω από τον Ιησού και ο Θωμάς είπε: «Κύριε, αφού
εμείς που σταθήκαμε πίσω παραμένουμε αδαείς για όσα συνέβησαν ψηλά στο βουνό, και για
τα οποία χάρηκαν τόσο πολύ οι αδελφοί μας που ήταν μαζί σου, εκλιπαρούμε να μας μιλήσεις
σχετικά με την αποτυχία μας και να μας εκπαιδεύσεις σε αυτά τα θέματα, κατανοώντας ότι
εκείνα τα πράγματα που συνέβησαν στο βουνό δεν μπορούν να αποκαλυφθούν αυτή την
ώρα».

424
Και ο Ιησούς απάντησε στο Θωμά, λέγοντας: «Όλα όσα άκουσαν οι αδελφοί σου στο
βουνό θα αποκαλυφθούν σε σας την κατάλληλη εποχή. Αλλά τώρα θα σας δείξω
την αιτία της αποτυχίας σας και εκείνο που τόσο ανόητα προσπαθήσατε να κάνετε.
Ενόσω ο Κύριός σας και οι σύντροφοί του, οι αδελφοί σας, ανέβαιναν το βουνό εκεί
πέρα εχθές, αναζητώντας μια ευρύτερη γνώση του θελήματος του Πατέρα, και να
παρακαλέσουν για μια πλουσιότερη δωρεά σοφίας ώστε να κάνουν
αποτελεσματικά αυτό το θεϊκό θέλημα, εσείς που παραμείνατε σε επαγρύπνηση
εδώ με τις εντολές να αγωνισθείτε για την απόκτηση πνευματικής ενόρασης και να
προσευχηθείτε μαζί μας για μια πληρέστερη αποκάλυψη του θελήματος του
Πατέρα, δεν καταφέρατε να ασκηθείτε στην πίστη με την εντολή που είχατε, αλλά,
αντίθετα, ενδώσατε στον πειρασμό και ασχοληθήκατε με τις παλιές σας πονηρές
συνήθειες, αναζητώντας για τους εαυτούς σας τις προτιμητέες θέσεις της βασιλείας
των ουρανών του υλιστικού και γήινου βασιλείου στο οποίο συνεχίζετε να
συγκεντρώνετε τη σκέψη σας. Και προσκολλάστε γερά σε αυτά τα λανθασμένα
σχέδια παρόλη την επαναλαμβανόμενη δήλωσή μου ότι η βασιλεία μου δεν του
κόσμου τούτου.

Δεν πρόλαβε η πίστη σας να κατανοήσει την ταυτότητα του Γιου του Ανθρώπου και
ο εγωιστικός πόθος σας για κοσμική προαγωγή έρπει πάλι πάνω σας και πέφτετε με
τα μούτρα στις συζητήσεις μεταξύ σας για το ποιος θα είναι ο μέγιστος στη
βασιλεία των ουρανών, μια βασιλεία η οποία, με τον τρόπο που την σκέπτεσθε δεν
υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ. Δεν σας έχω πει ότι όποιος θέλει να είναι ο μέγιστος
στη βασιλεία της πνευματικής αδελφότητας του Πατέρα μου πρέπει να γίνει
ελάχιστος στα ίδια του τα μάτια και έτσι να γίνει ο υπηρέτης των αδελφών του; Η
πνευματική μεγαλοσύνη συνίσταται στην γεμάτη αγάπη κατανόηση ότι είναι όμοιος
με το Θεό και όχι στην απόλαυση της άσκησης της υλιστικής δύναμης για την
ανύψωση του εαυτού. Σε ό,τι προσπαθήσατε, στο οποίο τόσο ολοκληρωτικά
αποτύχατε, ο σκοπός σας δεν ήταν καθαρός. Το κίνητρό σας δεν ήταν θεϊκό. Το
ιδανικό σας δεν ήταν πνευματικό. Η φιλοδοξία σας δεν ήταν αλτρουιστική. Η
διαδικασία δεν βασιζόταν στην αγάπη και ο σκοπός του επιτεύγματος δεν ήταν το
θέλημα του ουράνιου Πατέρα.

Πόσο καιρό θα σας πάρει για να μάθετε ότι δεν μπορείτε να συντομεύσετε το χρόνο
της πορείας των φυσικών φαινομένων, εκτός και αν τέτοιου είδους πράγματα είναι
σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα; Ούτε μπορείτε να εκτελέσετε πνευματική
εργασία με την απουσία πνευματικής δύναμης. Και δεν μπορείτε να κάνετε ούτε
αυτά, ακόμα και αν η δυναμική τους είναι παρούσα, χωρίς την ύπαρξη εκείνου του
τρίτου και ουσιαστικού ανθρώπινου παράγοντα, την προσωπική εμπειρία της
κατοχής ζωντανής πίστης. Πρέπει να έχετε πάντοτε υλιστικές αποδείξεις σαν
ατραξιόν για τις πνευματικές αλήθειες της βασιλείας; Δεν μπορείτε να καταλάβετε
την πνευματική σημασία της αποστολής μου χωρίς την ορατή απόδειξη των
ασυνήθιστων εργασιών; Πότε θα αποκτήσετε εμπιστοσύνη για να προσχωρήσετε
στις ανώτερες πνευματικές αλήθειες της βασιλείας ανεξάρτητα από την εξωτερική
εμφάνιση των υλιστικών εκδηλώσεων;».

Αποσύρθηκαν (οι Απόστολοι) για τη νύχτα, θλιμμένοι. Είχαν μπερδευτεί. Δεν μπορούσαν να
καταλάβουν αυτά τα λόγια. Και ενώ φοβόντουσαν να ρωτήσουν κάτι σχετικά με όσα είχε πει,
τα ξαναθυμήθηκαν όλα αυτά μετά την ανάστασή του.

425
20. Η θεραπεία του τυφλού ζητιάνου
Έγγραφο 164

(αποσπάσματα)

ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΥΦΛΟ ΖΗΤΙΑΝΟ

Το άλλο πρωί οι τρεις επισκέφτηκαν το σπίτι της Μάρθας στη Βηθανία για να πάρουν πρωινό
και μετά έφυγαν αμέσως για την Ιερουσαλήμ. Αυτό το πρωινό του Σαββάτου, καθώς ο Ιησούς
και οι δυο του απόστολοι πλησίαζαν το ναό, συνάντησαν ένα γνωστό ζητιάνο, έναν άνδρα
που είχε γεννηθεί τυφλός, να κάθεται στη συνηθισμένη του θέση. Αν και αυτοί οι επαίτες δεν
ζητιάνευαν ή δεν δεχόντουσαν ελεημοσύνες το Σάββατο, επιτρεπόταν να κάθονται στις
συνηθισμένες θέσεις τους. Ο Ιησούς στάθηκε και κοίταξε το ζητιάνο. Καθώς είχε το βλέμμα
του προσηλωμένο πάνω σ αυτόν τον άνδρα, που ήταν εκ γενετής τυφλός, του ήρθε η ιδέα
στο μυαλό για το πώς θα μπορούσε μια φορά ακόμη να κάνει να αντιληφθούν την αποστολή
του στη γη τα μέλη του Σανχεντρίν και οι άλλοι Ιουδαίοι αρχηγοί και θρησκευτικοί διδάσκαλοι.

Καθώς ο Κύριος στεκόταν εκεί, μπροστά στον τυφλό, ο Ναθαναήλ απορροφημένος σε βαθιά
σκέψη, και αναλογιζόμενος την πιθανή αιτία της τυφλότητας αυτού του ανθρώπου, ρώτησε:
«Κύριε, ποιος αμάρτησε, αυτός ο άνθρωπος ή οι γονείς του, για να γεννηθεί τυφλός;».

Οι ραβίνοι δίδασκαν ότι παρόμοιες υποθέσεις τυφλότητας εκ γενετής είχαν σαν αιτία την αμαρτία. Τα
παιδιά όχι μόνο συλλαμβάνονταν και γεννιόντουσαν αμαρτωλά, αλλά ένα παιδί μπορούσε να γεννηθεί
τυφλό σαν τιμωρία για κάποια συγκεκριμένη αμαρτία που είχε διαπράξει ο πατέρας του. Δίδασκαν
ακόμα ότι ένα παιδί μπορούσε να είχε αμαρτήσει πριν γεννηθεί στον κόσμο. Δίδασκαν επίσης ότι
τέτοια ελαττώματα προκαλούνταν από κάποια αμαρτία ή άλλη αδυναμία της μητέρας του ενώ ακόμα
κυοφορούσε το παιδί.

Υπήρχε σε όλες αυτές τις περιοχές μια έντονη πίστη στη μετενσάρκωση. Οι παλαιότεροι
ιουδαίοι διδάσκαλοι, καθώς και ο Πλάτων, ο Φίλων και πολλοί από τους Εσσαίους,
υποστήριζαν τη θεωρία ότι οι άνθρωποι θέριζαν σε μια ενσάρκωση ότι είχαν σπείρει σε μια
προηγούμενη ύπαρξη. Έτσι σε μια ζωή, πίστευαν ότι εξιλεωνόντουσαν για τις αμαρτίες που
είχαν διαπράξει σε προγενέστερες ζωές. Ο Κύριος δυσκολεύτηκε να κάνει τους
ανθρώπους να πιστέψουν ότι οι ψυχές τους δεν είχαν προηγούμενες υπάρξεις.

Όμως, αντιφατικό καθώς φαίνεται, ενώ τέτοια τύφλωση υποτίθεται ότι ήταν αποτέλεσμα
αμαρτίας, οι Ιουδαίοι θεωρούσαν αξιέπαινο σε μεγάλο βαθμό να δίνουν ελεημοσύνη σ

426
αυτούς τους τυφλούς ζητιάνους. Ήταν συνήθεια των τυφλών αυτών να ψάλλουν σταθερά
στους περαστικούς, «Ω, πονόψυχοι, κερδίστε την ανταμοιβή σας βοηθώντας τον τυφλό».

Ο Ιησούς άρχισε τη συζήτηση για την υπόθεση αυτή με το Ναθαναήλ και το Θωμά, όχι μόνο
επειδή είχε ήδη αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τον τυφλό σαν μέσον εκείνη την
ημέρα για να γνωστοποιήσει ακόμη πιο φανερά την αποστολή του στους Ιουδαίους
αρχηγούς, αλλά επίσης επειδή πάντα ενθάρρυνε τους αποστόλους του να ψάχνουν
τις αληθινές αιτίες όλων των φαινομένων, φυσικών ή πνευματικών. Τους
προειδοποιούσε πάντα να αποφεύγουν την κοινή κλίση να απονέμουν πνευματικές
αιτίες σε κοινότοπα φυσικά γεγονότα.

Ο Ιησούς αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το ζητιάνο αυτό στα σχέδιά του για το έργο εκείνης
της ημέρας, αλλά πριν κάνει οτιδήποτε για τον τυφλό, που λεγόταν Ιωσίας, προχώρησε στην
απάντηση της ερώτησης του Ναθαναήλ. Είπε ο Κύριος: «Ούτε αυτός ο άνδρας αμάρτησε,
ούτε οι γονείς του ώστε να εκδηλωθούν πάνω του τα έργα του Θεού. Η τύφλωση αυτή
προέρχεται από φυσικά αίτια, αλλά τώρα πρέπει να κάνουμε το έργο Εκείνου που με έστειλε,
ενόσω είναι ακόμα μέρα, γιατί τη νύχτα, που θα έρθει, θα είναι αδύνατο να κάνουμε το έργο
που πρόκειται να παρουσιάσουμε. Όσο βρίσκομαι στον κόσμο, είμαι το φως του κόσμου,
αλλά σε λίγο δεν θα είμαι μαζί σας».

Όταν ο Ιησούς μίλησε, είπε μετά στο Ναθαναήλ και το Θωμά: «Ας δημιουργήσουμε την
όραση αυτού του τυφλού το Σάββατο ώστε οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι να
έχουν όλη την ευκαιρία που αναζητούν για να κατηγορήσουν το Γιο του
Ανθρώπου». Ύστερα, έσκυψε, έφτυσε στο έδαφος και ανακάτεψε το χώμα με το σάλιο, και
μιλώντας γι αυτό, ώστε ο τυφλός να μπορεί να ακούει, πήγε στον Ιωσία και έβαλε τη λάσπη
πάνω στα τυφλά μάτια του, λέγοντας: «Πήγαινε, γιε μου, ξέπλυνε τη λάσπη στην
κολυμπήθρα του Σιλωάμ και αμέσως θα αποκτήσεις την όρασή σου». Και όταν ο
Ιωσίας έπλυνε τα μάτια του στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, γύρισε στους φίλους του και στην
οικογένειά του βλέποντας.

Όντας πάντοτε ζητιάνος, δεν γνώριζε τίποτε άλλο να κάνει, έτσι, όταν πέρασε ο πρώτος
ενθουσιασμός από τη διόρθωση της όρασής του, γύρισε στη συνηθισμένη του θέση επαιτείας.
Οι φίλοι του, οι γείτονες και όλοι όσοι τον γνώριζαν από παλιά, όταν πρόσεξαν ότι μπορούσε
να δει, είπαν όλοι: «Δεν είναι αυτός ο Ιωσίας, ο τυφλός ζητιάνος;». Μερικοί είπαν ότι ήταν,
ενώ άλλοι είπαν, «Όχι, είναι κάποιος σαν κι αυτόν, αλλά αυτός ο άνδρας βλέπει». Όταν όμως
ρώτησαν τον ίδιο τον άνδρα, αυτός αποκρίθηκε: «Εγώ είμαι αυτός».

Όταν άρχισαν να τον ρωτάνε πώς μπορούσε κι έβλεπε, τους απάντησε: «Ένας άνδρας,
ονόματι Ιησούς με επισκέφθηκε και μιλώντας για μένα με τους φίλους του, έκανε λάσπη με
σάλιο, άλειψε τα μάτια μου και με πρόσταξε να πάω να ξεπλυθώ στην κολυμπήθρα του
Σιλωάμ. Έπραξα όπως μου είπε αυτός ο άνδρας και αμέσως βρήκα το φως μου. Και αυτό έγινε
μονάχα πριν λίγες ώρες. Ακόμα δεν γνωρίζω καλά τη σημασία όσων βλέπω». Και όταν ο λαός
που είχε αρχίσει να μαζεύεται γύρω του ρώτησε πού θα μπορούσαν να βρούνε τον άγνωστο
άνδρα που τον είχε θεραπεύσει, ο Ιωσίας μπόρεσε να απαντήσει μόνο ότι δεν γνώριζε.

427
Αυτό είναι το πιο παράξενο από όλα τα θαύματα του Κυρίου. Ο άνδρας αυτός δεν
ζήτησε θεραπεία. Δεν γνώριζε ότι ο Ιησούς που τον είχε προστάξει να πλυθεί στου Σιλωάμ,
και που του είχε υποσχεθεί την όρασή του, ήταν ο προφήτης από τη Γαλιλαία που είχε
κηρύξει στην Ιερουσαλήμ κατά τη γιορτή της αρτοφορίας. Ο άνδρας αυτός λίγο πίστευε ότι
μπορούσε να βρει την όρασή του, ο κόσμος όμως της εποχής εκείνης πίστευε πολύ στη
δύναμη του σάλιου ενός μεγάλου ή άγιου άνδρα, και από τη συνομιλία του Ιησού με το
Ναθαναήλ και το Θωμά, ο Ιωσίας είχε συμπεράνει ότι ο επίδοξος ευεργέτης του ήταν μέγας
άνδρας, ένας μορφωμένος διδάσκαλος ή ένας άγιος προφήτης. Επομένως έπραξε όπως τον
πρόσταξε ο Ιησούς.

Ο Ιησούς χρησιμοποίησε τον πηλό και το σάλιο και τον πρόσταξε να πλυθεί στη συμβολική
κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τρεις λόγους:

1. Το θαύμα αυτό δεν ήταν μια απάντηση στην πίστη του ατόμου. Ήταν ένα θαύμα που ο
Ιησούς επέλεξε να εκτελέσει για δικό του σκοπό, αλλά που κανόνισε με τέτοιο τρόπο
ώστε ο άνδρας να μπορέσει να λάβει από αυτό ευεργεσία διαρκείας.

2. Μια και ο τυφλός δεν είχε ζητήσει θεραπεία, και μιας και η πίστη που διέθετε ήταν
ασήμαντη, αυτές οι φυσικές πράξεις έγιναν για το σκοπό της ενδυνάμωσής του. Πίστευε
πράγματι στη δεισιδαιμονία της δύναμης του σάλιου και γνώριζε ότι η κολυμπήθρα του
Σιλωάμ ήταν ένα σχεδόν αγιασμένο μέρος. Με δυσκολία όμως θα πήγαινε εκεί αν δεν
χρειαζόταν να ξεπλύνει τη λάσπη της επάλειψής του. Ήταν ακριβώς μια τελετουργική
εκτέλεση αρκετή για να τον αναγκάσει να ενεργήσει.

3. Ο Ιησούς είχε όμως και ένα τρίτο λόγο για να καταφύγει σ αυτά τα φυσικά μέσα σε
συνδυασμό με τη μοναδική του εκτέλεση: κι αυτός ήταν ένα θαύμα που έγινε καθαρά
υπακούοντας στη δική του επιλογή, και με αυτό ήθελε να διδάξει στους οπαδούς του
εκείνης της εποχής και όλων των επόμενων γενεών να αποφύγουν την περιφρόνηση η
την παραμέληση των φυσικών μέσων στη θεραπεία των αρρώστων. Ήθελε να τους
διδάξει ότι όφειλαν να πάψουν να θεωρούν τα θαύματα σαν τη μόνη μέθοδο θεραπείας
των ανθρώπινων ασθενειών.

Ο Ιησούς έδωσε στον άνθρωπο αυτό την όρασή του κατά θαυμαστό τρόπο, το
Σάββατο το πρωί και στην Ιερουσαλήμ, κοντά στο ναό, για τον πρωτεύοντα σκοπό
να αποβεί αυτή η πράξη μια ανοιχτή πρόκληση για το Σανχεντρίν και όλους του
Ιουδαίους διδασκάλους και θρησκευτικούς αρχηγούς. Αυτός ήταν ο τρόπος του για
να αναγγείλει μια ανοιχτή διαμάχη με τους Φαρισαίους. Πάντα ήταν
κατηγορηματικός σε ό,τι έκανε. Και ήταν με το σκοπό να φέρει τα ζητήματα αυτά
ενώπιον του Σανχεντρίν, που ο Ιησούς έφερε τους δυο αποστόλους του στον
άνδρα αυτό, νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου, και σκόπιμα προκάλεσε τις
συζητήσεις εκείνες οι οποίες εξανάγκασαν τους Φαρισαίους να αντιληφθούν το
θαύμα.

4. Ο ΙΩΣΙΑΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΣΑΝΧΕΝΤΡΙΝ

428
Το απόγευμα είχε φτάσει στη μέση του και η θεραπεία του Ιωσία είχε δημιουργήσει τόση
συζήτηση γύρω από το ναό που οι αρχηγοί του Σανχεντρίν αποφάσισαν να συγκαλέσουν
συμβούλιο στο συνηθισμένο μέρος συσκέψεων στο ναό. Και αυτό το έκαναν παραβιάζοντας
έναν ισχύοντα νόμο που απαγόρευε τη σύσκεψη του Σανχεντρίν το Σάββατο. Ο Ιησούς
γνώριζε ότι η παραβίαση του Σαββάτου θα ήταν μια από τις κύριες κατηγορίες που θα του
επέρριπταν κατά την τελική δοκιμασία, και επιθυμούσε να έρθει ενώπιον του Σανχεντρίν για
να επικυρωθεί η κατηγορία ότι είχε θεραπεύσει έναν τυφλό το Σάββατο, όταν η ίδια η
σύνοδος του ανώτατου ιουδαϊκού δικαστηρίου που θα τον έκρινε, για την πράξη αυτή του
ελέους, θα διασκεπτόταν επί των θεμάτων αυτών, την ημέρα του Σαββάτου και
παραβιάζοντας έτσι άμεσα τους νόμους που οι ίδιοι θέσπισαν.

Όμως δεν κάλεσαν τον Ιησού ενώπιόν τους. Φοβόντουσαν. Αντίθετα, έστειλαν αμέσως
μήνυμα στον Ιωσία. Μετά από κάποιες προκαταρκτικές ερωτήσεις, ο εκπρόσωπος του
Σανχεντρίν (ήταν παρόντα περίπου πενήντα μέλη), πρόσταξαν τον Ιωσία να τους πει ό,τι του
είχε συμβεί. Μετά τη θεραπεία του εκείνο το πρωί, ο Ιωσίας είχε μάθει από το Θωμά, το
Ναθαναήλ και άλλους, πως οι Φαρισαίοι ήταν οργισμένοι με τη θεραπεία του το Σάββατο, και
πως πιθανότατα θα δημιουργούσαν φασαρία σε κάθε εμπλεκόμενο. Ο Ιωσίας όμως δεν είχε
καταλάβει ακόμα ότι ο Ιησούς ήταν αυτός που απεκαλείτο Λυτρωτής. Έτσι όταν οι Φαρισαίοι
τον ρώτησαν, αυτός είπε: «Αυτός ο άνδρας εμφανίστηκε, έβαλε λάσπη στα μάτια μου, μου
είπε να πλυθώ στου Σιλωάμ και εγώ τώρα όντως βλέπω».

Ένας από τους γεροντότερους Φαρισαίους, μετά από ένα μακρύ λόγο, είπε: «Αυτός ο
άνδρας δεν μπορεί να είναι από το Θεό, γιατί μπορείτε να δείτε ότι δεν τηρεί το
Σάββατο. Παραβιάζει το νόμο, πρώτα, κάνοντας λάσπη, μετά, στέλνοντας το
ζητιάνο να πλυθεί στου Σιλωάμ το Σάββατο. Ένας τέτοιος άνδρας δεν μπορεί να
είναι διδάσκαλος σταλμένος από το Θεό».

Μετά, ένας από τους νεότερους άνδρες που μυστικά πίστευε στον Ιησού, είπε: «Αν αυτός ο
άνδρας δεν στάλθηκε από το Θεό, πώς μπορεί και κάνει τέτοια πράγματα; Ξέρουμε
πως ένας που είναι κοινός αμαρτωλός δεν μπορεί να εκτελεί τέτοια θαύματα. Όλοι
γνωρίζουμε αυτόν το ζητιάνο και ότι γεννήθηκε τυφλός. Τώρα βλέπει. Θα
ισχυριστείτε πάλι ότι ο προφήτης αυτός κάνει όλα αυτά τα θαύματα με τη δύναμη
του πρίγκιπα των δαιμόνων;». Και σε κάθε Φαρισαίο που τόλμησε να κατηγορήσει και να
καταγγείλει τον Ιησού σηκώθηκε και έκανε πολυσύνθετες και ενοχλητικές ερωτήσεις, ούτως
ώστε δημιουργήθηκε σοβαρή διαφωνία μεταξύ τους. Ο αξιωματούχος που προήδρευε είδε
προς τα πού παρασυρόντουσαν και για να κατευνάσει τη συζήτηση, ετοιμάστηκε να ρωτήσει
περαιτέρω ο ίδιος τον άνδρα. Στρεφόμενος προς τον Ιωσία, είπε: «Τι έχεις να πεις για τον
άνδρα αυτό, αυτόν τον Ιησού, που ισχυρίζεσαι ότι άνοιξε τα μάτια σου;». Και ο Ιωσίας
αποκρίθηκε, «Πιστεύω ότι είναι προφήτης».

Οι αρχηγοί θορυβήθηκαν πολύ και μη γνωρίζοντας τι άλλο να κάνουν, αποφάσισαν να

στείλουν μήνυμα στους γονείς του Ιωσία για να μάθουν αν πραγματικά είχε γεννηθεί τυφλός.
Ήταν απρόθυμοι να πιστέψουν ότι ο ζητιάνος είχε θεραπευτεί.

Ήταν γνωστό στην Ιερουσαλήμ, όχι μόνο πως στον Ιησού είχε απαγορευθεί να εισέρχεται σε
όλες τις συναγωγές, αλλά πως όλοι που πίστευαν στη διδασκαλία του ήταν παρόμοια

429
διωγμένοι από τη συναγωγή, αφορισμένοι από τη συνέλευση των ιεραρχών του Ισραήλ. Και
αυτό σήμαινε την άρνηση όλων των δικαιωμάτων και προνομίων κάθε είδους σε όλη την
Εβραϊκή επικράτεια, εκτός από το δικαίωμα να αγοράζουν τα αναγκαία για να ζήσουν.

Επομένως, όταν οι γονείς του Ιωσία, φτωχοί και με ψυχές γεμάτες φόβο, εμφανίστηκαν
ενώπιον του σεβάσμιου Σανχεντρίν, φοβήθηκαν να μιλήσουν ελεύθερα. Είπε ο εκπρόσωπος
του δικαστηρίου: «Είναι αυτός ο γιος σας; Και σωστά καταλάβαμε πως γεννήθηκε τυφλός; Αν
αυτό αληθεύει, πώς γίνεται και βλέπει τώρα;». Και ύστερα, ο πατέρας του Ιωσία,
βοηθούμενος από τη μητέρα του, απάντησε: «Γνωρίζουμε ότι αυτός είναι ο γιος μας και ότι
γεννήθηκε τυφλός, αλλά πώς γίνεται και βλέπει ή ποιος ήταν αυτός που του έδωσε την όρασή
του, δεν γνωρίζουμε. Ρωτήστε τον, είναι ενήλικας, ας μιλήσει για τον εαυτό του».

Φώναξαν λοιπόν τον Ιωσία ενώπιόν τους για δεύτερη φορά. Δεν τα πήγαιναν καλά με το
σχέδιό τους να διεξάγουν μια κανονική δίκη, και μερικοί είχαν αρχίσει να αισθάνονται
παράξενα με το να το κάνουν αυτό την ημέρα του Σαββάτου. Συνεπώς, όταν ξαναφώναξαν
τον Ιωσία, προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν με διαφορετικό τρόπο επίθεσης. Ο
αξιωματούχος του δικαστηρίου μίλησε στον πρώην τυφλό, λέγοντας: «Γιατί δεν δοξάζεις το
Θεό γι αυτό; Γιατί δεν μας λες όλη την αλήθεια για το τι συνέβη; Ξέρουμε όλοι ότι αυτός ο
άνδρας είναι αμαρτωλός. Γιατί αρνείσαι να διακρίνεις την αλήθεια; Γνωρίζεις ότι αμφότεροι,
εσύ κι αυτός ο άνδρας αντιμετωπίζετε να καταδικαστείτε για παραβίαση του Σαββάτου. Δεν
θα εξιλεωθείς για την αμαρτία σου, με το να αναγνωρίσεις το Θεό σαν θεραπευτή σου, αν
συνεχίσεις να ισχυρίζεσαι ότι βρήκες την όρασή σου σήμερα;».

Ο Ιωσίας όμως δεν ήταν κουτός ούτε του έλειπε το χιούμορ, έτσι απάντησε στον
αξιωματούχο του δικαστηρίου: «Δεν γνωρίζω αν αυτός ο άνδρας είναι αμαρτωλός,
γνωρίζω όμως ένα πράγμα ότι, αν και ήμουν τυφλός, τώρα βλέπω». Μια και δεν
μπορούσαν να παγιδεύσουν τον Ιωσία, προσπάθησαν να τον ανακρίνουν περισσότερο,
ρωτώντας: «Πώς ακριβώς άνοιξε τα μάτια σου; Τι έκανε πραγματικά; Τι σου είπε; Σου ζήτησε
να πιστέψεις σ αυτόν;».

Ο Ιωσίας αποκρίθηκε, κάπως ανυπόμονα: «Σας είπα ακριβώς πώς συνέβησαν όλα και αν
δεν πιστεύετε τη μαρτυρία μου, γιατί θέλετε να την ακούσετε πάλι; Μην τυχόν και
θέλετε κι εσείς να γίνετε μαθητές του;». Όταν μίλησε έτσι ο Ιωσίας, το Σανχεντρίν
διασπάστηκε με μεγάλη αναταραχή, σχεδόν τραχύτητα, γιατί οι αρχηγοί όρμηξαν πάνω του
κραυγάζοντας με θυμό: «Μπορείς να μιλάς για το αν εσύ είσαι μαθητής αυτού του άνδρα,
εμείς όμως είμαστε μαθητές του Μωυσή, και είμαστε διδάσκαλοι των νόμων του Θεού.
Γνωρίζουμε ότι ο Θεός μίλησε μέσω του Μωυσή, αλλά όσο γι αυτόν τον Ιησού, δεν
γνωρίζουμε από πού είναι».

Τότε ο Ιωσίας, ανεβασμένος σ ένα σκαμνί, φώναξε δυνατά σε όλους που τον άκουγαν:
«Προσέξτε, εσείς που ισχυρίζεστε ότι είστε οι διδάσκαλοι όλου του Ισραήλ, ενόσω
σας δηλώνω ότι εδώ πέρα υπάρχει ένα μεγάλο θαύμα, αφού παραδέχεστε πως δεν
γνωρίζετε από πού είναι αυτός ο άνθρωπος, και όμως γνωρίζετε με βεβαιότητα,
από τη μαρτυρία που ακούσατε, ότι μου έδωσε τα μάτια μου. Όλοι γνωρίζουμε πως
ο Θεός δεν εκτελεί τέτοια έργα για τον αμαρτωλό, πως ο Θεός θα έκανε τέτοιο
πράγμα μόνο κατόπιν αιτήματος ενός αληθινού πιστού για κάποιον που είναι

430
άγιος και δίκαιος. Γνωρίζετε ότι ποτέ, από την αρχή του κόσμου, δεν ακούστηκε να
βρίσκει την όρασή του κάποιος που γεννήθηκε τυφλός. Κοιτάξτε με, λοιπόν, όλοι
σας, και αντιληφθείτε τι έγινε σήμερα στην Ιερουσαλήμ! Σας λέγω, πως αν αυτός ο
άνδρας δεν ήταν από το Θεό, δεν θα μπορούσε να κάνει αυτό το πράγμα». Και
καθώς τα μέλη του Σανχεντρίν αναχωρούσαν με οργή και σύγχυση, του κραύγασαν:
«Γεννήθηκες ολοκληρωτικά μέσα στην αμαρτία, και τώρα τολμάς να μας διδάσκεις; Ίσως να
μην γεννήθηκες πραγματικά τυφλός, κι ακόμα, αν τα μάτια σου άνοιξαν την ημέρα του
Σαββάτου, αυτό να έγινε από τη δύναμη του πρίγκιπα των διαβόλων». Και κατευθύνθηκαν
αμέσως στη συναγωγή για να αποκηρύξουν τον Ιωσία.

Ο Ιωσίας πήγε στη δίκη αυτή με φτωχές ιδέες για τον Ιησού και τη φύση της θεραπείας του.
Το μεγαλύτερο μέρος της παράτολμης μαρτυρίας του, την οποία τόσο έξυπνα και θαρραλέα
εκφώνησε ενώπιον του ανώτατου δικαστηρίου όλου του Ισραήλ, ξεδιπλώθηκε στο μυαλό του
καθώς η δίκη προχωρούσε με τόσο αθέμιτη και άδικη τακτική.

***

21. ΟΙ δέκα λεπροί

ΕΓΓΡΑΦΟ 166 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΠΕΡΑΙΑ

Από τις 11 μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου, ο Ιησούς και οι δώδεκα έκαναν περιοδεία σε όλες τις
πόλεις και τα χωριά της βόρειας Περαίας.

ΟΙ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΟΙ

Tην άλλη μέρα ο Ιησούς μαζί με τους δώδεκα πήγε στην μαθο, κοντά στα σύνορα με τη
Σαμάρεια, και καθώς πλησίαζαν στην πόλη, συνάντησαν μια ομάδα δέκα λεπρών που έμεναν
σε εκείνο το μέρος. Οι εννέα από αυτή την ομάδα ήταν Ιουδαίοι, ο ένας Σαμαρείτης. Κανονικά
αυτοί οι Ιουδαίοι θα είχαν αποφύγει κάθε συναναστροφή ή επαφή με αυτό το Σαμαρείτη,
αλλά η κοινή αρρώστια τους ήταν αρκετή για να ξεπεράσει κάθε θρησκευτική προκατάληψη.
Είχαν ακούσει πολλά για τον Ιησού και τα προηγούμενα θαύματα θεραπείας που είχε κάνει,
και αφού οι εβδομήντα είχαν προαναγγείλει το χρόνο που περίμεναν να φτάσει ο Ιησούς,
καθόσον ο Κύριος βρισκόταν με τους δώδεκα σε περιοδεία σε εκείνα τα μέρη, οι δέκα λεπροί
ήταν ενήμεροι και τον περίμεναν να εμφανιστεί στα πέριξ, εκείνη περίπου την ώρα, επομένως
είχαν σταματήσει εκεί, στα περίχωρα της πόλης, όπου ήλπιζαν να τραβήξουν την προσοχή του
και να ζητήσουν να θεραπευτούν. Όταν οι λεπροί είδαν τον Ιησού να έρχεται κοντά τους, μη
τολμώντας να τον πλησιάσουν, στάθηκαν μακριά και κραύγαζαν προς αυτόν: «Κύριε, δείξε
μας έλεος, καθάρισέ μας από την αρρώστια μας. Θεράπευσέ μας όπως θεράπευσες άλλους».

431
Ο Ιησούς εκείνη τη στιγμή εξηγούσε στους δώδεκα γιατί οι εθνικοί της Περαίας, μαζί με τους
λιγότερο ορθόδοξους Ιουδαίους, ήταν πιο πρόθυμοι να πιστέψουν στο ευαγγέλιο που
κήρυτταν οι εβδομήντα από ότι ήταν οι ορθόδοξοι και παραδοσιακά δεσμευμένοι Ιουδαίοι της
Ιουδαίας. Ζήτησε να προσέξουν το γεγονός ότι το μήνυμά τους είχε κατά παρόμοιο τρόπο
γίνει αμέσως αποδεκτό από τους Γαλιλαίους, ακόμα και από τους Σαμαρείτες. Αλλά οι δώδεκα
απόστολοι δεν ήταν πρόθυμοι να φιλοξενήσουν ευγενικά συναισθήματα για τους από καιρό
περιφρονημένους Σαμαρείτες.

Συνεπώς, όταν ο Σίμων ο Ζηλωτής διέκρινε το Σαμαρείτη ανάμεσα στους λεπρούς,

προσπάθησε να πείσει τον Κύριο να προσπεράσουν για την πόλη χωρίς ούτε καν να
ανταλλάξουν χαιρετισμό μαζί τους. Είπε ο Ιησούς στο Σίμωνα: «Κι αν όμως ο Σαμαρείτης
αγαπάει το Θεό το ίδιο όπως οι Ιουδαίοι; Πρέπει να κατακρίνουμε τους συνανθρώπους μας;
Ποιος μπορεί να πει; Αν κάνουμε καλά αυτούς τους δέκα ανθρώπους, ίσως ο Σαμαρείτης
αποδειχτεί πιο ευγνώμων ακόμα και από τους Ιουδαίους. Είσαι σίγουρος για τη γνώμη σου
Σίμων;». Και ο Σίμων αποκρίθηκε γρήγορα: «Αν τους καθαρίσεις, θα το μάθεις γρήγορα». Και
ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Ας γίνει έτσι Σίμων, και γρήγορα θα μάθεις την αλήθεια σχετικά με την
ευγνωμοσύνη των ανθρώπων και τη γεμάτη αγάπη ευσπλαχνία του Θεού».

Ο Ιησούς, πηγαίνοντας κοντά στους λεπρούς, είπε: «Όταν γίνετε καλά, να πάτε και να δείξετε
τους εαυτούς σας στους ιερείς όπως απαιτεί ο νόμος του Μωυσή». Και καθώς βάδιζαν, έγιναν
καλά. Όταν όμως ο Σαμαρείτης είδε πως είχε θεραπευτεί, γύρισε πίσω και,
αναζητώντας τον Ιησού, άρχισε να δοξάζει το Θεό με δυνατή φωνή. Και όταν
βρήκε τον Κύριο, έπεσε με τα γόνατα στα πόδια του μπροστά και του έδινε
ευχαριστίες για τον αποκαθαρισμό του. Οι υπόλοιποι εννέα, οι Ιουδαίοι,
ανακάλυψαν και αυτοί ότι θεραπεύτηκαν, και, αν και αυτοί ήταν ευγνώμονες για
τον αποκαθαρισμό τους, συνέχισαν το δρόμο τους για να δείξουν τους εαυτούς
τους στους ιερείς.

Καθώς ο Σαμαρείτης παρέμενε γονατισμένος στα πόδια του Ιησού, ο Κύριος, κοιτάζοντας
γύρω προς τους δώδεκα, ειδικά για το Σίμωνα Ζηλωτή, είπε: «Δεν καθαρίστηκαν και οι δέκα;
Πού, είναι λοιπόν οι άλλοι εννέα, οι Ιουδαίοι; Μόνο ένας, αυτός ο ξένος γύρισε για να δοξάσει
το Θεό». Και ύστερα είπε στο Σαμαρείτη, «Σήκω και πήγαινε, η πίστη σου σε
θεράπευσε».

Ο Ιησούς κοίταξε ξανά τους αποστόλους του σαν έφυγε ο ξένος. Και όλοι οι απόστολοι
κοίταζαν τον Ιησού, εκτός από τον Σίμωνα το Ζηλωτή, του οποίου τα μάτια ήταν κατηφή. Οι
δώδεκα δεν έβγαλαν ούτε μια λέξη. Ούτε ο Ιησούς μίλησε. Δεν χρειαζόταν να το κάνει.

Αν και οι δέκα αυτοί άνδρες πίστευαν πραγματικά ότι είχαν λέπρα, μόνο τέσσερις
ήταν άρρωστοι. Οι άλλοι έξι έπασχαν από δερματικές νόσους τις οποίες είχαν
εκλάβει για λέπρα. Ο Σαμαρείτης όμως έπασχε πραγματικά από λέπρα.

432
Ο Ιησούς επέβαλλε στους δώδεκα να μην πουν τίποτε για τον καθαρισμό των λεπρών, και
καθώς βάδιζαν προς την μαθο, παρατήρησε: «Βλέπετε πώς γίνεται και τα παιδιά του
σπιτιού, ακόμα και όταν είναι ανυπάκουα στο θέλημα του Πατέρα τους, θεωρούν
την ευλογία τους δεδομένη. Θεωρούν πως είναι μικρό ζήτημα αν αμελήσουν να
δώσουν ευχαριστίες, όταν ο Πατέρας εξασφαλίσει τη θεραπεία πάνω τους, αλλά οι
ξένοι, όταν δέχονται δώρα από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, είναι γεμάτοι θαυμασμό
και δεσμεύονται να δώσουν ευχαριστίες σαν αναγνώριση των καλών πραγμάτων
που φανερώθηκαν πάνω τους». Και πάλι οι απόστολοι δεν είπαν τίποτε σαν απάντηση
στα λόγια του Κυρίου.

***

22. Ο άνδρας με την υδρωπικία

Έγγραφο 167

Ο Ιησούς και οι δέκα απόστολοι έφτασαν στη Φιλαδέλφεια την Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου και
πέρασαν την Πέμπτη και την Παρασκευή αναπαυόμενοι από τα πρόσφατα ταξίδια και τους
αγώνες τους.

1. ΠΡΩΙΝΟ ΓΕΥΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥΣ

Στη Φιλαδέλφεια ζούσε ένας πολύ πλούσιος και σπουδαίος Φαρισαίος με επιρροή, που είχε
δεχθεί τη διδασκαλία του Άμπνερ και ο οποίος είχε προσκαλέσει τον Ιησού στο σπίτι του, το
πρωινό του Σαββάτου, για να πάρουν πρόγευμα . Είχε γίνει γνωστό πως εκείνη την περίοδο
αναμενόταν ο Ιησούς στη Φιλαδέλφεια. Έτσι ένας μεγάλος αριθμός επισκεπτών, μεταξύ των
οποίων και πολλοί Φαρισαίοι, είχαν έρθει από την Ιερουσαλήμ και από άλλα μέρη. Συνεπώς,
περίπου σαράντα από αυτούς τους εξέχοντες άνδρες και λίγοι νομομαθείς είχαν προσκληθεί
στο πρόγευμα, το οποίο δινόταν προς τιμήν του Κυρίου.

Καθόσον διάστημα ο Ιησούς χρονοτριβούσε στην είσοδο, συζητώντας με τον Άμπνερ, και
μετά, αφού ο οικοδεσπότης είχε καθίσει στη θέση του, μπήκε στο δωμάτιο ένας εξέχων
Φαρισαίος της Ιερουσαλήμ, μέλος του Σανχεντρίν, και όπως ήταν συνήθεια, κατευθύνθηκε
προς την τιμητική θέση στα αριστερά του οικοδεσπότη. Αλλά αφού η θέση αυτή είχε κρατηθεί
για τον Κύριο, και εκείνη στα δεξιά για τον Άμπνερ, ο οικοδεσπότης έκανε νεύμα στο
Φαρισαίο από την Ιερουσαλήμ και ο αξιωματούχος προσβλήθηκε πολύ επειδή δεν έλαβε την
τιμητική θέση.

Πολύ γρήγορα όλοι κάθισαν και απολάμβαναν την επίσκεψη αυτή, μια και η πλειονότητα των
παρόντων ήταν μαθητές του Ιησού ή διέκειντο φιλικά προς το ευαγγέλιο. Μόνο οι εχθροί του

433
αντιλήφθηκαν το γεγονός πως δεν τήρησε το τελετουργικό πλύσιμο των χεριών του πριν
καθίσει για το φαγητό. Ο Άμπνερ έπλυνε τα χέρια του στην αρχή του γεύματος αλλά όχι κατά
τη διάρκεια των διαφόρων σερβιρισμάτων.

Καθώς πλησίαζε το τέλος του γεύματος, εισήλθε, από το δρόμο, ένας άρρωστος που έπασχε
από χρόνια νόσο και τώρα βρισκόταν σε κατάσταση υδρωπικίας. Ο άνθρωπος αυτός είχε
πιστέψει, και είχε τελευταία βαφτιστεί από τους συνεργάτες του Άμπνερ. Δεν
ζήτησε από τον Ιησού να γιατρευτεί, αλλά ο Κύριος γνώριζε πολύ καλά πως ο
άρρωστος αυτός είχε έρθει στο γεύμα με την ελπίδα να αποφύγει τα πλήθη που τον
συμπίεζαν και να μπορέσει έτσι ευκολότερα να τραβήξει την προσοχή του. Ο άνδρας
γνώριζε ότι την περίοδο εκείνη γινόντουσαν λίγα θαύματα. Όμως, βαθιά μέσα του πίστευε ότι
η δυσμενής κατάστασή του ίσως να προκαλούσε τη συμπόνια του Κυρίου. Και δεν έκανε
λάθος, γιατί, όταν μπήκε στο δωμάτιο, αμφότεροι ο Ιησούς και ο δικαιοφανής Φαρισαίος από
την Ιερουσαλήμ τον πρόσεξαν. Ο Φαρισαίος δεν άργησε να εκφράσει την ενόχλησή του, ότι
τέτοιοι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να εισέρχονται στο δωμάτιο. Ο Ιησούς όμως κοίταξε τον
άρρωστο και του χαμογέλασε τόσο ευγενικά ώστε αυτός πλησίασε και κάθισε πάνω στο
πάτωμα. Καθώς το γεύμα τελείωνε, ο Κύριος κοίταξε τους συνδαιτυμόνες και μετά, ρίχνοντας
ματιές με νόημα στον άνδρα με την υδρωπικία, είπε: «Φίλοι μου, διδάσκαλοι του Ισραήλ και
μορφωμένοι νομομαθείς, θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση: Είναι νόμιμο να γιατρεύει
κανείς τους αρρώστους το Σάββατο, ή όχι;». Εκείνοι όμως που βρισκόντουσαν εκεί, γνώριζαν
τον Ιησού πολύ καλά. Κρατήθηκαν σε σιωπή. Δεν απάντησαν στην ερώτησή του.

Μετά ο Ιησούς πήγε εκεί που ο άρρωστος ήταν καθισμένος και πιάνοντάς τον από το χέρι,
είπε: «Σήκω και πήγαινε. Δεν ζήτησες να γιατρευτείς, αλλά γνωρίζω την επιθυμία
της καρδιάς σου και την πίστη της ψυχής σου».

***

23. Η ανάσταση του Λαζάρου

ΕΓΓΡΑΦΟ 168 Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Ήταν λίγο μετά το μεσημέρι όταν η Μάρθα ξεκίνησε για να συναντήσει τον Ιησού, μόλις
αυτός εμφανίστηκε στο φρύδι του λόφου που ήταν κοντά στη Βηθανία. Ο αδελφός της, ο
Λάζαρος, ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και είχε ταφεί, στο ιδιωτικό τους μνήμα,
σ ένα απομακρυσμένο μέρος στην άκρη του κήπου, αργά την Κυριακή το
απόγευμα. Ο λίθος στην είσοδο του τάφου είχε κυλιστεί στη θέση της το πρωί
αυτής της ημέρας, της Πέμπτης.

Όταν η Μάρθα και η Μαρία ειδοποίησαν τον Ιησού σχετικά με την αρρώστια του Λαζάρου, είχαν την
πεποίθηση ότι ο Κύριος θα έκανε κάτι γι αυτό. Γνώριζαν ότι ο αδελφός τους ήταν απελπιστικά
άρρωστος και, αν και μετά βίας τολμούσαν να ελπίζουν ότι ο Ιησούς θα άφηνε το έργο της

434
διδασκαλίας και του κηρύγματός του για να έρθει να τους συμπαρασταθεί, είχαν τόση εμπιστοσύνη
στη δύναμή του να θεραπεύει αρρώστιες, ώστε σκέφτηκαν πως αρκούσε μόνο να προφέρει τις
θεραπευτικές λέξεις και ο Λάζαρος θα γινόταν αμέσως καλά. Και όταν ο Λάζαρος πέθανε λίγες ώρες
μετά την αναχώρηση του αγγελιαφόρου από τη Βηθανία για τη Φιλαδέλφεια, αιτιολόγησαν ότι αυτό
έγινε επειδή ο Κύριος δεν έμαθε για την αρρώστια του αδελφού τους παρά όταν ήταν πολύ αργά, παρά
όταν ήταν ήδη νεκρός κάμποσες ώρες.

Όμως αυτές, μαζί με όλους του πιστεύοντας φίλους τους, βρέθηκαν σε αμηχανία με το
μήνυμα που έφερε πίσω ο δρομέας την Τρίτη το πρωί, όταν έφτασε στη Βηθανία. Ο
αγγελιαφόρος επέμενε ότι άκουσε τον Ιησού να λέγει, « αυτή η αρρώστια δεν θα οδηγήσει
πραγματικά στο θάνατο». Ούτε μπορούσαν να καταλάβουν γιατί δεν τους έστειλε καμία
είδηση, ούτε τους προσέφερε αλλιώτικα βοήθεια.

Πολλοί φίλοι από τις διπλανές κωμοπόλεις και άλλοι από την Ιερουσαλήμ είχαν έρθει για να
παρηγορήσουν τις πενθούσες αδελφές. Ο Λάζαρος και οι αδελφές του ήταν παιδιά ενός
ευκατάστατου και σπουδαίου Ιουδαίου, κάποιου που ήταν προύχοντας του μικρού χωριού της
Βηθανίας. Και παρόλο που και οι τρεις ήταν από καιρό πολύ φλογεροί οπαδοί του Ιησού, τους
σεβόντουσαν πολύ όλοι όσοι τους γνώριζαν. Είχαν κληρονομήσει εκτεταμένους αμπελώνες και
ελαιώνες στην περιφέρεια και το ότι ήταν πλούσιοι επιβεβαίωνε και το γεγονός ότι είχαν τη
δυνατότητα να έχουν ιδιωτικό μνήμα στα δικά τους κτήματα. Και οι δυο γονείς τους είχαν
ταφεί ήδη σε αυτό το μνήμα.

Η Μαρία είχε εγκαταλείψει τη σκέψη του ερχομού του Ιησού και είχε παραδοθεί στη θλίψη
της, αλλά η Μάρθα είχε προσκολληθεί στην ελπίδα ότι ο Ιησούς θα ερχόταν, ακόμα και την
ώρα που εκείνο το ίδιο πρωί κυλούσαν την πέτρα μπροστά από το μνήμα και σφράγιζαν την
είσοδο. Ακόμα και τότε είχε δώσει εντολή σ ένα γειτονόπουλο να παραφυλάει το δρόμο της
Ιεριχούς από το φρύδι του λόφου στα ανατολικά της Βηθανίας. Και ήταν το ίδιο αγόρι που
έφερε τα νέα στη Μάρθα ότι ο Ιησούς και οι φίλοι του πλησίαζαν.

Όταν η Μάρθα συνάντησε τον Ιησού, έπεσε στα πόδια του, αναφωνώντας, «Κύριε, αν ήσουν
εδώ, ο αδελφός μου δεν θα είχε πεθάνει!». Πολλοί φόβοι περνούσαν από το μυαλό της
Μάρθας, αλλά δεν εξέφρασε καμία αμφιβολία, ούτε επιχείρησε να κριτικάρει ή να ρωτήσει για
τη συμπεριφορά του Κυρίου σχετικά με το θάνατο του Λαζάρου. Όταν η Μάρθα είπε αυτά, ο
Ιησούς χαμήλωσε και, σηκώνοντας την όρθια στα πόδια της, είπε: «Έχε πίστη μόνο, Μάρθα,
και ο αδελφός σου θα αναστηθεί». Τότε απάντησε η Μάρθα: «Γνωρίζω ότι θα αναστηθεί κατά
την ανάσταση της έσχατης μέρας, και ακόμα και τώρα πιστεύω ότι οτιδήποτε ζητήσεις από το
Θεό, ο Πατέρας μας θα σου το δώσει».

Τότε είπε ο Ιησούς, κοιτάζοντας τη Μάρθα κατευθείαν στα μάτια: «Εγώ είμαι η ανάσταση και
η ζωή. Όποιος πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει. Όντως, όποιος ζει και πιστεύει σε
μένα δεν θα πεθάνει ποτέ. Μάρθα το πιστεύεις αυτό;». Και η Μάρθα απάντησε στον Κύριο:
«Ναι, από καιρό έχω πιστέψει ότι είσαι ο Λυτρωτής, ο Γιος του ζωντανού Θεού, ο ερχόμενος
εις τον κόσμον αυτό».

435
Ο Ιησούς επειδή ρώτησε για τη Μαρία, η Μάρθα πήγε αμέσως στο σπίτι, και ψιθυρίζοντας είπε
στην αδελφή της: «Ο Κύριος είναι εδώ και ρώτησε για σένα». Όταν η Μαρία το άκουσε αυτό,
σηκώθηκε γρήγορα και βιαστικά πήγε να συναντήσει τον Ιησού, που παρέμενε στην ίδια
θέση, λίγο μακρύτερα από το σπίτι, εκεί που τον είχε προϋπαντήσει η Μάρθα. Οι φίλοι που
ήταν με τη Μαρία, προσπαθώντας να την παρηγορήσουν, όταν είδε ότι σηκώθηκε γρήγορα
και βγήκε έξω, την ακολούθησαν, υποθέτοντας ότι κατευθυνόταν στον τάφο για να θρηνήσει.

Πολλοί από τους παρόντες ήταν οι χειρότεροι εχθροί του Ιησού. Γι αυτό η Μάρθα είχε βγει
έξω να τον συναντήσει μόνη και επίσης γι αυτό είχε πάει κρυφά να πληροφορήσει τη Μαρία
ότι ο Ιησούς είχε ρωτήσει γι αυτή. Η Μάρθα, αν και επιθυμούσε πολύ να δει τον Ιησού, ήθελε
να αποφύγει κάθε δυνατή δυσαρέσκεια που μπορεί να προκαλείτο από τον ερχομό του,
ξαφνικά εν μέσω μια μεγάλης ομάδας εχθρών του από την Ιερουσαλήμ. Ήταν πρόθεση της
Μάρθας να παραμείνει στο σπίτι με τους φίλους τους ενόσω η Μαρία πήγαινε να χαιρετήσει
τον Ιησού, αλλά απέτυχε σ αυτό, επειδή όλοι ακολούθησαν τη Μαρία και έτσι βρέθηκαν
όλοι απροσδόκητα μπροστά στον Κύριο.

Η Μάρθα οδήγησε τη Μαρία στον Ιησού, και όταν τον είδε, έπεσε στα πόδια του,
αναφωνώντας, «Αν ήσουν μόνο εδώ, ο αδελφός μου δεν θα είχε πεθάνει!». Και όταν ο Ιησούς
είδε πόσο όλοι θρηνούσαν για το θάνατο του Λάζαρου, η ψυχή του ταράχτηκε από τη
συγκίνηση.

Όταν αυτοί που θρηνούσαν είδαν πως η Μαρία είχε βγει να χαιρετήσει τον Ιησού,
τραβήχτηκαν σε μικρή απόσταση ενώ η Μάρθα και η Μαρία μιλούσαν με τον Κύριο και
δεχόντουσαν επιπλέον λόγια παρηγοριάς και ενθάρρυνσης για να κρατήσουν δυνατή την
πίστη τους στον Πατέρα και να ολοκληρώσουν την υποταγή τους στη θεία θέληση.

Το ανθρώπινο μυαλό του Ιησού ταράχτηκε δυνατά από την αντίθεση μεταξύ της
αγάπης του για το Λάζαρο και τις αδελφές του που υπέφεραν, και της αποστροφής
και περιφρόνησής του για την επίδειξη αγάπης που εκδήλωναν μερικοί από τους
άπιστους και αποφασισμένους να σκοτώσουν Ιουδαίους. Ο Ιησούς δυσανασχέτησε με
αγανάκτηση από την επίδειξη του βεβιασμένου πένθους για το Λάζαρο εκ μέρους μερικών
υποκρινόμενων φίλων, εφόσον μια τόσο ψεύτικη θλίψη συνδεόταν στις καρδιές τους με την
τόσο φοβερή έχθρα τους προς αυτόν. Μερικοί από τους Ιουδαίους, όμως, ήταν ειλικρινείς στη
θλίψη τους, γιατί ήταν αληθινοί φίλοι της οικογένειας.

1. ΣΤΟ ΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Αφού ο Ιησούς παρηγόρησε λίγα λεπτά τη Μάρθα και τη Μαρία, χώρια από τους άλλους, τις
ρώτησε, «Πού τον θάψατε;», και η Μάρθα τότε είπε, «Έλα να δεις». Και καθώς ο Κύριος
ακολουθούσε σιωπηλά τις δυο θλιμμένες αδελφές, έκλαψε. Όταν οι φίλοι Ιουδαίοι, που
ακολουθούσαν μετά από αυτόν, είδαν τα δάκρυα, είπε ένας από αυτούς: «Προσέξτε πόσο τον
αγαπούσε. Δεν μπορούσε αυτός που άνοιξε τα μάτια του τυφλού να κάνει κάτι ώστε να μην
πεθάνει;». Την ώρα εκείνη είχαν φτάσει και στεκόντουσαν μπροστά στον οικογενειακό τάφο,

436
μια μικρή φυσική σπηλιά ή απόκλιση, σε προεξοχή βράχου που υψωνόταν τριάντα πόδια στην
άκρη του χωραφιού.

Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε στα ανθρώπινα μυαλά για ποιο λόγο ακριβώς έκλαιγε ο Ιησούς.
Ενώ έχουμε πρόσβαση στην καταγραφή των συνδυασμένων ανθρώπινων συναισθημάτων και
θεϊκών σκέψεων, όπως βρίσκονται ανεπίσημα στο μυαλό του Προσωπικού Ρυθμιστή, όμως
δεν είμαστε τελείως βέβαιοι για την πραγματική αιτία αυτών των συναισθηματικών
εκδηλώσεων. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς έκλαιγε εξαιτίας ενός αριθμού σκέψεων
και συναισθημάτων που συνέβαιναν στο μυαλό του εκείνη την ώρα, όπως:

1. Ένιωσε μιαν αυθεντική και γεμάτη θλίψη συμπόνια για τη Μάρθα και τη Μαρία.
Αισθανόταν πραγματική και βαθιά ανθρώπινη αγάπη για τις αδελφές αυτές που είχαν
χάσει τον αδελφό τους.

2. Το μυαλό του είχε συγχυστεί από την παρουσία του πλήθους των πενθούντων, μερικών
ειλικρινών και μερικών απλά υποκριτών. Αποστρεφόταν πάντοτε αυτές τις κοσμικές
επιδείξεις πένθους. Γνώριζε ότι οι αδελφές αγαπούσαν τον αδελφό τους και πίστευαν στη
μετά θάνατο επιβίωση. Αυτά τα αντιμαχόμενα συναισθήματα μπορούν πιθανόν να
εξηγήσουν γιατί αναστέναζε όταν πλησίασε το μνήμα.

3. Δίσταζε πραγματικά να φέρει πίσω στη ζωή το Λάζαρο. Οι αδελφές του τον χρειάζονταν
στ αλήθεια, αλλά ο Ιησούς στενοχωριόταν που θα έπρεπε να κάνει πάλι τους φίλους
του να βιώσουν την οδυνηρή καταδίωξη, που πολύ καλά γνώριζε ότι θα υφίστατο ο
Λάζαρος, σαν αποτέλεσμα του γεγονότος ότι υπήρξε υποκείμενο της μεγαλύτερης από
όλες τις επιδείξεις θεϊκής δύναμης του Γιου του Ανθρώπου.

Και τώρα μπορούμε να αφηγηθούμε ένα ενδιαφέρον και διδακτικό γεγονός: Αν και η αφήγηση
αυτή εμφανίζεται σαν ένα προφανές φυσικό και συνηθισμένο γεγονός των ανθρώπινων
υποθέσεων, περιέχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες έμμεσες απόψεις. Όταν ο αγγελιαφόρος
πήγε στον Ιησού την Κυριακή, αναγγέλλοντάς του την αρρώστια του Λαζάρου, και ενώ ο
Ιησούς έστειλε την είδηση ότι αυτό «δεν θα οδηγούσε στο θάνατο», συγχρόνως πήγε
προσωπικά στη Βηθανία και επιπλέον ρώτησε τις αδελφές , «Πού τον έχετε θάψει;». Ακόμα
και αν όλα αυτά φαίνονται να δείχνουν ότι ο Κύριος ακολουθούσε τις συνήθειες της ζωής
αυτής και ήταν σε συμφωνία με την περιορισμένη γνώση του ανθρώπινου μυαλού, εντούτοις,
τα αρχεία του σύμπαντος αποκαλύπτουν ότι ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Ιησού εξέδιδε
εντολές για την επ αόριστο κράτηση (διατήρηση) του Ρυθμιστή Σκέψης του Λαζάρου στον
πλανήτη, που επακολουθούσε του θανάτου του, και αυτή η εντολή δόθηκε μόλις δεκαπέντε
λεπτά πριν ο Λάζαρος ξεψυχήσει.

Μήπως το θεϊκό μυαλό του Ιησού γνώριζε, ακόμα προτού πεθάνει ο Λάζαρος, ότι θα
ανασταινόταν από τους νεκρούς; Δεν γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε μόνο ό,τι παραθέτουμε σαν
αναφορά.

437
Πολλοί από τους εχθρούς του Ιησού ήταν προδιατεθειμένοι να χλευάσουν τις εκδηλώσεις
αγάπης του, και είπαν μεταξύ τους: «Αν νοιαζόταν τόσο πολύ γι αυτόν τον άνδρα, γιατί
καθυστέρησε τόσο πολύ πριν έρθει στη Βηθανία; Αν είναι ό,τι ισχυρίζονται, γιατί δεν έσωσε
τον αγαπημένο φίλο του; Ποιο το όφελος να θεραπεύει αγνώστους στη Γαλιλαία αν δεν
μπορεί να σώσει αυτούς που αγαπά;». Και με πολλούς άλλους τρόπους κοροϊδεύανε και
λέγανε τις απόψεις τους για τη διδασκαλία και το έργο του Ιησού.

Και έτσι, την Πέμπτη το μεσημέρι κατά τις δυόμισι, στήθηκε το σκηνικό, στην μικρή αυτή
πόλη της Βηθανίας, για την παρουσίαση του μέγιστου όλων των έργων που συνδέθηκαν με τη
γήινη υπηρεσία του Μιχαήλ από το Νέβαδον, της μεγαλύτερης επίδειξης θεϊκής δύναμης κατά
τη διάρκεια της ενσάρκωσής του σαν θνητός, αφού η δική του ανάσταση έλαβε χώρα όταν
πια είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά του θνητού σώματος.

Η μικρή ομάδα μαζεύτηκε μπροστά από το μνήμα του Λαζάρου και δεν αντιλήφθηκε την
παρουσία εκεί κοντά, μιας μεγάλης συρροής όλων των τάξεων των ουράνιων όντων,
συγκεντρωμένων κάτω από την καθοδήγηση του Γαβριήλ, που περίμεναν την εντολή του
Προσωπικού Ρυθμιστή του Ιησού, και δονούνταν με προσδοκία και ήταν έτοιμοι να
εκτελέσουν την εντολή του αγαπημένου τους Ηγεμόνα.

Όταν ο Ιησούς πρόφερε τα λόγια της διαταγής: «Απομακρύνατε το λίθο», τα συγκεντρωμένα

ουράνια πνεύματα ετοιμάστηκαν για να παίξουν το δράμα της ανάστασης του Λαζάρου στην
παρόμοια θνητή μορφή του. Τέτοιο είδος ανάστασης εμπεριέχει δυσκολίες στην εκτέλεση οι
οποίες ξεπερνούν κατά πολύ τη συνηθισμένη τεχνική της ανάστασης θνητών υπάρξεων στη
μοροντιανή μορφή και απαιτούνται πολύ περισσότερες ουράνιες προσωπικότητες και πολύ
μεγαλύτερη οργάνωση των συμπαντικών μέσων.

Όταν η Μάρθα και η Μαρία άκουσαν τη διαταγή του Ιησού να δίνει την εντολή, ο λίθος που
έκλεινε το μνήμα να κυλιστεί μακριά, πληρώθηκαν από ανάμεικτα συναισθήματα. Η Μαρία
ήλπιζε ότι ο Λάζαρος θα ανασταινόταν από τους νεκρούς, αλλά η Μάρθα, ενώ μέχρι ενός
ορισμένου σημείου μοιραζόταν την πίστη της αδελφής της, είχε όμως επηρεαστεί από το
φόβο ότι ο Λάζαρος δεν θα ήταν πλέον παρουσιάσιμος, στην εμφάνιση, για τον Ιησού, τους
αποστόλους και τους φίλους τους. Είπε η Μάρθα: «Είναι ανάγκη να κυλήσουμε το λίθο; Ο
αδελφός μου είναι πεθαμένος ήδη τέσσερις μέρες, και η αποσύνθεση του σώματος θα έχει
αρχίσει». Η Μάρθα το ανέφερε επίσης αυτό επειδή δεν ήταν βέβαιη για το λόγο που ο Κύριος
είχε ζητήσει να μετακινηθεί ο λίθος. Νόμιζε ότι ίσως ο Ιησούς να ήθελε να ρίξει μόνο μια
τελευταία ματιά στο Λάζαρο. Δεν ήταν σταθερή και πιστή στη συμπεριφορά της. Καθώς
δίσταζαν να κυλήσουν το λίθο, ο Ιησούς είπε: «Δεν σας είπα από την αρχή ότι αυτή η
αρρώστια δεν θα οδηγούσε στο θάνατο; Μήπως δεν ήρθα για να εκπληρώσω την υπόσχεσή
μου; Και αφού ήρθα σε σας, δεν σας είπα ότι, αν μόνο πιστεύετε, θα δείτε τη δόξα του Θεού;
Γιατί λοιπόν αμφιβάλετε; Πόσο θα κάνετε πριν πιστέψετε και υπακούσετε;».

Όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει, οι απόστολοί του, με τη βοήθεια πρόθυμων γειτόνων,

έπιασαν το λίθο και τον κύλησαν μακριά από την είσοδο του μνήματος.

438
Ήταν κοινή πεποίθηση των Ιουδαίων ότι η πτώση της χολής από τη μύτη του σπαθιού του
αγγέλου του θανάτου, άρχιζε από το τέλος της τρίτης μέρας, έτσι που την τέταρτη μέρα το
αποτέλεσμα ήταν ολοκληρωμένο. Επέτρεπαν να καθυστερήσει η ψυχή του ανθρώπου κοντά
στο μνήμα μέχρι το τέλος της τρίτης μέρας, καθώς αναζητούσε να ξαναζωντανέψει το νεκρό
σώμα, αλλά πίστευαν ακράδαντα πως η ψυχή εκείνη συνέχιζε την πορεία της για τη διαμονή
των αναχωρούντων πνευμάτων πριν από την αυγή της τέταρτης μέρας.

Αυτά τα πιστεύω και οι γνώμες αναφορικά με το θάνατο και την αναχώρηση των πνευμάτων
των νεκρών εξυπηρετούσαν στο να βεβαιώνουν τις σκέψεις όλων εκείνων που ήταν παρόντες
στο μνήμα του Λαζάρου και στη συνέχεια όλους εκείνους που μπορεί να άκουγαν για το τι
είχε συμβεί, ότι αυτή ήταν πραγματικά μια αληθινή περίπτωση ανάστασης από τους νεκρούς
δια της προσωπικής εργασίας του ενός που διακήρυσσε ότι ήταν «η ανάσταση και η ζωή».

2. Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Καθώς αυτή η παρέα των σαράντα-πενήντα θνητών στεκόταν μπροστά από τον τάφο,
μπορούσαν αμυδρά να δουν τη μορφή του Λαζάρου, τυλιγμένη με επιδέσμους από λινό, να
αναπαύεται στη δεξιά χαμηλότερη κόγχη της ταφικής σπηλιάς. Ενόσω αυτές οι γήινες
υπάρξεις στεκόντουσαν εκεί σε μια ησυχία σχεδόν χωρίς να αναπνέουν, μια μεγάλη στρατιά
από ουράνια πλάσματα αιωρούνταν στις θέσεις τους, έτοιμα να ανταποκριθούν στο νεύμα για
δράση, όταν αυτό θα δινότανε από τον Γαβριήλ, τον αρχιστράτηγό τους.

Ο Ιησούς ύψωσε τα μάτια και είπε: «Πατέρα, σ ευχαριστώ που άκουσες και
πραγματοποίησες το αίτημά μου. Γνωρίζω ότι πάντα με ακούς, ένεκα όμως εκείνων που
βρίσκονται εδώ μαζί μου, μιλάω έτσι σε σένα, ώστε να πιστέψουν ότι με έστειλες στον κόσμο,
και για να γνωρίσουν ότι συνεργάζεσαι με μένα σε εκείνο που πρόκειται να κάνουμε». Και
όταν προσευχήθηκε, φώναξε με δυνατή φωνή, «Λάζαρε, έλα έξω!».

Αν και οι παρατηρητές παρέμεναν ακίνητοι, η μεγάλη ουράνια στρατιά ήταν σε έντονη

κινητικότητα για από κοινού δράση υπακούοντας στο λόγο του Δημιουργού. Ακριβώς σε
δώδεκα δευτερόλεπτα γήινου χρόνου, η μέχρι τώρα χωρίς ζωή μορφή του Λαζάρου άρχισε να
κινείται και χωρίς καθυστέρηση ανασηκώθηκε στην άκρη του ίδιου λίθου επί του οποίου
αναπαυόταν. Το σώμα του ήταν τυλιγμένο με βαριές ταινίες και το πρόσωπό του ήταν
καλυμμένο με μαντήλι. Και καθώς στάθηκε όρθιος μπροστά τους ζωντανός ο Ιησούς
είπε, «Λύστε τον και αφήστε τον να φύγει».

Όλοι, εκτός από τους αποστόλους, τη Μάρθα και τη Μαρία, έτρεξαν στο σπίτι. Ήταν ωχροί
από το φόβο και καταβεβλημένοι από την κατάπληξη. Ενώ μερικοί παρέμειναν, πολλοί έφυγαν
βιαστικά για τα σπίτια τους.

439
Ο Λάζαρος χαιρέτησε τον Ιησού και τους αποστόλους και ρώτησε να μάθει τη σημασία των
ταινιών της ταφής και γιατί είχε ξυπνήσει στον κήπο. Ο Ιησούς και οι απόστολοι
αποτραβήχτηκαν σε μια μεριά ενώ η Μάρθα είπε στο Λάζαρο για το θάνατο, την ταφή και την
ανάστασή του. Έπρεπε να του εξηγήσει ότι πέθανε την Κυριακή και τώρα είχε γυρίσει πίσω
στη ζωή, την Πέμπτη, επειδή δεν είχε συνείδηση του χρόνου από την ώρα που πέθανε.

Όταν ο Λάζαρος βγήκε από τον τάφο, ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Ιησού, τώρα αρχηγός του
είδους του στο τοπικό σύμπαν, έδωσε εντολή στον πρώην Ρυθμιστή του Λαζάρου, που
περίμενε, να ξαναρχίσει να κατοικεί στο μυαλό και την ψυχή του αναστημένου ανθρώπου.

Τότε ο Λάζαρος πήγε στον Ιησού και με τις αδελφές του, γονάτισε στα πόδια του Κυρίου, για
να τον ευχαριστήσει και να δοξάσει το Θεό. Ο Ιησούς, πιάνοντας το Λάζαρο από το χέρι, τον
ανασήκωσε, λέγοντας: «Γιε μου, αυτό που συνέβη σε σένα θα το βιώσουν όλοι όσοι
πιστεύουν στο ευαγγέλιο, αυτοί όμως θα αναστηθούν με πιο ένδοξο τρόπο. Θα είσαι
ζωντανός μάρτυρας της αλήθειας που λέγω δηλαδή ότι είμαι η ανάσταση και η ζωή. Πάμε
όμως τώρα στο σπίτι και ας δώσουμε τροφή στα φυσικά αυτά σώματα».

Καθώς βάδιζαν προς το σπίτι, ο Γαβριήλ απέλυσε τις έκτακτες ομάδες των συγκεντρωμένων
ουράνιων πνευμάτων, ενώ έκανε αναφορά για την πρώτη και τελευταία φορά που μια θνητή
ύπαρξη στην Ουράντια αναστήθηκε από το θάνατο.

Ο Λάζαρος δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί. Ήξερε ότι ήταν σοβαρά άρρωστος,
αλλά μπορούσε να θυμηθεί μόνο ότι είχε αποκοιμηθεί και είχε ξυπνήσει. Δεν στάθηκε ποτέ
δυνατό να πει οτιδήποτε για τις τέσσερις αυτές μέρες στον τάφο επειδή δεν είχε καθόλου
συνείδηση. Ο χρόνος δεν υπάρχει για εκείνους που κοιμούνται τον ύπνο του θανάτου.

Αν και πολλοί πίστεψαν στον Ιησού σαν αποτέλεσμα του δυναμικού έργου του, άλλοι
σκλήρυναν τις καρδιές τους και τον απέρριψαν περισσότερο. Το μεσημέρι της επόμενης
ημέρας αυτή η ιστορία είχε διαδοθεί σε όλη την Ιερουσαλήμ. Δεκάδες άνδρες και γυναίκες
πήγαν στη Βηθανία για να δουν το Λάζαρο και να μιλήσουν μαζί του, και οι τρομαγμένοι και
συγχυσμένοι Φαρισαίοι συγκάλεσαν βεβιασμένα συνέδριο του Σανχεντρίν για να αποφασίσουν
τι θα έπρεπε να κάνουν με τις νέες αυτές εξελίξεις.

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΛΑΖΑΡΟΣ

Ο Λάζαρος παρέμεινε στο σπίτι της Βηθανίας, όντας το κέντρο μεγάλου ενδιαφέροντος για
πολλούς ειλικρινείς πιστούς και για πολυάριθμους περίεργους ανθρώπους, μέχρι την εβδομάδα
της σταύρωσης του Ιησού, όταν έλαβε την προειδοποίηση ότι το Σανχεντρίν είχε διατάξει το
θάνατό του. Οι κυβερνήτες των Ιουδαίων είχαν αποφασίσει να σταματήσουν την παρακάτω
εξάπλωση της διδασκαλίας του Ιησού, και έκριναν καλώς ότι θα ήταν άχρηστο να
θανατώσουν τον Ιησού, αν επέτρεπαν στο Λάζαρο, που αντιπροσώπευε την αιχμή της

440
θαυματουργικής εργασίας του, να ζήσει και να αποτελεί τεκμήριο του γεγονότος ότι ο Ιησούς
τον είχε αναστήσει από τους νεκρούς. Ο Λάζαρος είχε ήδη υποστεί διώξεις από αυτούς.

Και έτσι ο Λάζαρος έφυγε βιαστικά από τις αδελφές του στη Βηθανία, εξαφανιζόμενος δια
μέσου της Ιεριχούς και διασχίζοντας τον Ιορδάνη, δεν επέτρεψε στον εαυτό του να
ξεκουραστεί πολύ, πριν φτάσει στη Φιλαδέλφεια. Ο Λάζαρος γνώριζε καλά τον μπνερ, και
εδώ αισθάνθηκε ασφαλής από τις δολοφονικές ραδιουργίες του διεφθαρμένου Σανχεντρίν.

Πολύ σύντομα η Μάρθα και η Μαρία ξεπούλησαν τα χωράφια τους στη Βηθανία και
συνάντησαν τον αδελφό τους στην Περαία. Εν τω μεταξύ, ο Λάζαρος είχε γίνει ταμίας της
εκκλησίας της Φιλαδέλφειας. Έγινε θερμός υποστηρικτής του μπνερ στην αντιπαράθεσή
του με τον Παύλο και την εκκλησία της Ιερουσαλήμ και τελικά πέθανε, όταν ήταν 67 ετών,
από την ίδια αρρώστια που του προκάλεσε το θάνατο όταν ήταν νεότερος στη Βηθανία.

***

24. H θεραπεία του τυφλού στην Ιεριχώ

Έγγραφο 171

(αποσπάσματα)

Ο ΤΥΦΛΟΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΙΧΩ.

Αργά το απόγευμα της Πέμπτης, στις 30 Μαρτίου, ο Ιησούς και οι απόστολοί του, στην
κεφαλή της πομπής περίπου διακοσίων οπαδών, πλησίασαν στα τείχη της Ιεριχούς. Όταν
πλησίασαν στην πύλη της πόλης, συνάντησαν ένα πλήθος από ζητιάνους, ανάμεσά τους και
κάποιος Βαρτιμαίος, ένας ηλικιωμένος άνθρωπος ου είχε χάσει το φως του από τα νιάτα του.
Αυτός ο τυφλός ζητιάνος είχε ακούσει πολλά για τον Ιησού και γνώριζε τα πάντα για την
θεραπεία του τυφλού Ιωσία στην Ιερουσαλήμ. Δεν γνώριζε για την τελευταία επίσκεψη του
Ιησού στην Ιεριχώ μέχρι που αυτός είχε πάει στην Βηθανία. Ο Βαρτιμαίος αποφάσισε να μην
άφηνε ξανά τον Ιησού να επισκεφθεί χωρίς να του κάνει έκκληση να του επαναφέρει το φως
του.

Τα νέα για την προσέγγιση του Ιησού είχαν διαδοθεί σε όλη την Ιεριχώ, και εκατοντάδες
κάτοικοι συνωστίστηκαν για να τον συναντήσουν. Όταν αυτό το μεγάλο πλήθος γύρισε και
συνόδεψε τον Κύριο μέσα στην πόλη, ο Βαρτιμαίος, ακούγοντας τα βήματα του πλήθους,
κατάλαβε ότι κάτι ασυνήθιστο συνέβαινε. Και ένας από τους ζητιάνους είπε, «Περνά ο Ιησούς
από την Ναζαρέτ». Όταν ο Βαρτιμαίος άκουσε ότι ο Ιησούς βρισκόταν κοντά, άρχισε να
φωνάζει δυνατά με όλη την δύναμη της φωνής του, «Ιησού, Ιησού, ελέησέ με!» Και καθώς
συνέχισε να φωνάζει όλο και πιο δυνατά, κάποιος από εκείνους που βρισκόντουσαν κοντά

441
στον Ιησού πήγε και τον επέπληξε, και του ζήτησε να είναι ήσυχος¨ αλλά δεν κατάφερε
τίποτα¨ αυτός συνέχισε να φωνάζει όλο και πιο δυνατά.

Όταν ο Ιησούς άκουσε τις φωνές του τυφλού ανθρώπου, σταμάτησε. Και όταν τον είδε, είπε
στους φίλους του, «Φέρτε μου εκείνον τον άνθρωπο». Και τότε αυτοί πήγαν στον
Βαρτιμαίο και του είπαν: «Σου φέρνομε καλά νέα¨ έλα μαζί μας, γιατί ο Κύριος σε καλεί.»
Όταν ο Βαρτιμαίος άκουσε αυτά τα λόγια, πέταξε τον μανδύα του, και όρμησε στην μέση του
δρόμου, ενώ εκείνοι που βρισκόντουσαν κοντά τον οδήγησαν στον Ιησού. Και ο Ιησούς
απευθυνόμενος στον Βαρτιμαίο, είπε: «Τι θέλεις να κάνω για σένα;» Τότε ο τυφλός
απάντησε, «Θα ήθελα να ξαναβρώ το φως μου.» Και όταν ο Ιησούς άκουσε το αίτημά του και
είδε την πίστη του, είπε: «Θα έχεις το φως σου¨ πήγαινε στον δρόμο σου¨ η πίστη
σου σε θεράπευσε.» Και αμέσως βρήκε το φως του, και παράμεινε κοντά στον Ιησού,
δοξάζοντας το Θεό, μέχρι την επόμενη μέρα που ο Κύριος ξεκίνησε για την Ιερουσαλήμ και
τότε αυτός πήγαινε μπροστά από το πλήθος δηλώνοντας σε όλους πως είχε ξαναβρεί το φως
του στην Ιεριχώ.

442
ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ

Έγγραφο 148

(αποσπάσματα)

Τον καιρό της αποστολής αυτής, άρχισε να εμφανίζεται – και συνέχισε όλο τον υπόλοιπο
καιρό της ζωής του Ιησού στη γη – μια περίεργη και ανεξήγητη σειρά θεραπευτικών
φαινομένων. Στην πορεία της περιοδείας των τριών μηνών, περισσότεροι από εκατό άνδρες,
γυναίκες και παιδιά από την Ιουδαία, την Ιδουμαία, τη Γαλιλαία, τη Συρία, την Τύρο και τη
Σιδώνα καθώς και πέραν του Ιορδάνη, ευεργετήθηκαν από την ασυνείδητη θεραπευτική
ικανότητα του Ιησού και επιστρέφοντας στις πατρίδες τους, συνέβαλαν στην αύξηση της
φήμης του Ιησού. Και το έκαναν αυτό παρόλο που ο Ιησούς, κάθε φορά που παρατηρούσε
μια από αυτές τις αυτόματες περιπτώσεις θεραπείας, αμέσως διέταζε τον ευεργετούμενο να
«μην το πει πουθενά». Ποτέ δεν μας αποκαλύφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε σε αυτές
τις περιπτώσεις της αυτόματης ή ασυνείδητης θεραπείας. Ο Κύριος ποτέ δεν
εξήγησε στους αποστόλους του πώς επιτυγχάνονταν αυτές οι θεραπείες, εκτός από
το ότι σε μερικές περιπτώσεις είπε μόνο: «Αντιλαμβάνομαι ότι δύναμη έχει φύγει
από μένα».

Στην απουσία άμεσης εξήγησης από τον Κύριο σχετικά με τη φύση αυτών των περιπτώσεων
αυθόρμητης θεραπείας, θα περιμένατε να αναλάβουμε εμείς την εξήγηση του πώς
επετεύχθησαν, αλλά επιτρέπεται μόνο να αναφέρουμε τη γνώμη μας για όλα αυτά τα
θεραπευτικά φαινόμενα. Πιστεύουμε ότι πολλά από αυτά τα προφανή θαύματα θεραπείας,
καθώς αυτά συνέβησαν στην πορεία της γήινης υπηρεσίας του Ιησού, ήταν αποτέλεσμα της
συνύπαρξης των ακόλουθων τριών δυναμικών, δραστικών και συνδεομένων επιδράσεων.

1. Η παρουσία δυνατής, επικρατούσας και ζωντανής πίστης στην καρδιά των

ανθρώπινων υπάρξεων που επίμονα αναζητούσαν θεραπεία, μαζί με το γεγονός ότι
τέτοια θεραπεία την επιθυμούσαν για την πνευματική τους ωφέλεια παρά καθαρά
για σωματική αποκατάσταση.

2. Η ύπαρξη, ακολούθως μαζί με αυτή την ανθρώπινη πίστη, της μεγάλης

συμπόνιας και ευσπλαχνίας του ενσαρκωμένου και γεμάτου ελέους Δημιουργού
Γιου του Θεού, ο οποίος κατείχε στην πράξη σχεδόν απεριόριστες και αιώνιες
δημιουργικές θεραπευτικές δυνάμεις και δικαιώματα.

443
3. Μαζί με την πίστη της ύπαρξης και της ζωής του Δημιουργού πρέπει να
σημειωθεί επίσης ότι αυτός ο Θεάνθρωπος ήταν η προσωποποιημένη έκφραση του
θελήματος του Πατέρα. Αν, με την επαφή των ανθρώπινων αναγκών και της θεϊκής
δύναμης, ο Πατέρας δεν είχε διαφορετική επιθυμία, τα δυο γινόντουσαν ένα, και η
θεραπεία προέκυπτε ασυνείδητα από τον Ιησού αλλά αναγνωριζόταν αμέσως από
τη θεϊκή φύση του. Η εξήγηση, τότε, των πολλών αυτών περιπτώσεων θεραπείας,
πρέπει να αποδοθεί στο μεγάλο νόμο που μας είναι από παλιά γνωστός, δηλαδή,
Εκείνο που ο Δημιουργός Γιος επιθυμεί, ο αιώνιος Θεός το ΘΕΛΕΙ.

Είναι γνώμη μας λοιπόν, ότι στην παρουσία του Ιησού, μερικές μορφές βαθιάς ανθρώπινης
πίστης αληθινά και κυριολεκτικά εξανάγκασαν την υλοποίηση της θεραπείας από κάποιες
δημιουργικές δυνάμεις και προσωπικότητες του σύμπαντος, που εκείνη την ώρα είχαν
συνδεθεί πολύ στενά με το Γιο του Ανθρώπου. Έτσι αποτελεί γεγονός η αναφορά ότι ο
Ιησούς συχνά παρότρυνε τους ανθρώπους να θεραπεύσουν τους εαυτούς τους με την
παρουσία του και με την δυνατή δική τους πίστη.

Πολλοί άλλοι αναζητούσαν τη θεραπεία για εντελώς εγωιστικούς σκοπούς. Μια πλούσια χήρα
από την Τύρο, με την ακολουθία της, ήρθε ζητώντας να θεραπευτούν οι αρρώστιες της, που
ήταν πολλές. Και καθώς ακολουθούσε τον Ιησού σε όλη τη Γαλιλαία, προσέφερε συνεχώς
χρήματα, σαν να ήταν η δύναμη του Θεού κάτι που μπορούσε να αγορασθεί από τη
μεγαλύτερη προσφορά. Όμως δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το ευαγγέλιο της βασιλείας, έψαχνε
μόνο να γιατρέψει τις παθήσεις του σώματός της.

Όταν ο ίδιος ο Δημιουργός ήταν στη γη, ενσαρκωμένος στη μορφή όπως οι κοινοί
θνητοί, ήταν αναπόφευκτο ότι ορισμένα πράγματα θα συνέβαιναν. Αλλά δεν
πρέπει να πλησιάσετε ποτέ τον Ιησού δια μέσου αυτών των ονομαζόμενων
θαυματουργικών φαινομένων. Μάθετε να πλησιάζετε το θαύμα δια του Ιησού,
αλλά μην κάνετε το λάθος να πλησιάζετε τον Ιησού μέσα από το θαύμα. Και αυτή η
νουθεσία είναι εγγύηση ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ο μόνος ιδρυτής
θρησκείας που εκτέλεσε υπερφυσικές πράξεις στη γη.

Έγγραφο 152

(αποσπάσματα)

Οι απόστολοι του Ιησού, χωρίς να αναφέρουμε τους απλούς ανθρώπους, δεν μπορούσαν να
κατανοήσουν τη φύση και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτού του Θεανθρώπου. Ούτε
κάποια επόμενη γενιά μπόρεσε να αποτιμήσει τι έλαβε χώρα στη γη όσον αφορά το πρόσωπο
του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Και δεν θα δοθεί ποτέ ευκαιρία είτε για την επιστήμη είτε για τη
θρησκεία να ελέγξουν τέτοια αξιόλογα γεγονότα για τον απλούστατο λόγο ότι τέτοιες
ασυνήθιστες καταστάσεις δεν μπορούν να συμβούν ξανά, είτε σ’ αυτόν τον κόσμο είτε σε
κάποιον άλλο κόσμο στο Νέβαδον. Ποτέ ξανά, σε κανένα κόσμο σε ολόκληρο το σύμπαν δεν
θα εμφανιστεί ένα ον με την εμφάνιση θνητού, και συγχρόνως να ενσωματώνει όλα τα
χαρακτηριστικά γνωρίσματα δημιουργικής ενέργειας συνδυασμένα με πνευματικά χαρίσματα
τα οποία ξεπερνούν τα όρια του χρόνου και πολλούς άλλους περιορισμούς της ύλης.

444
Ποτέ πριν δεν υπήρξε ο Ιησούς στη γη, κι’ ούτε μέχρι τότε είχε γίνει δυνατόν τόσο άμεσα και
παραστατικά να εξασφαλιστούν τα αποτελέσματα που συνοδεύουν τη δυνατή και ζωντανή
πίστη των θνητών ανδρών και γυναικών. Για να επαναληφθούν αυτά τα φαινόμενα, θα πρέπει
να βρεθούμε στην άμεση παρουσία του Μιχαήλ, του Δημιουργού, και να τον συναντήσουμε
όπως ήταν κατ’ εκείνες τις ημέρες – ο Γιος του Ανθρώπου. Επιπροσθέτως, Σήμερα, ενώ η
απουσία του εμποδίζει τέτοιες υλικές εκδηλώσεις, θα πρέπει να αποφύγετε να
θέσετε κάθε είδους περιορισμό στη δυνατότητα της εκδήλωσης της πνευματικής
του δύναμης. Αν και ο Κύριος είναι απών με την υλική μορφή, είναι παρών σαν
πνευματική επίδραση στις καρδιές των ανθρώπων. Φεύγοντας από τον κόσμο, ο
Ιησούς έδωσε τη δυνατότητα στο πνεύμα του να ζει μαζί με αυτό του Πατέρα του,
το οποίο κατοικεί στο νου όλης της ανθρωπότητας.

***

445
Είναι η ασθένεια τιμωρία?
ΕΓΓΡΑΦΟ 148 - ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΣΤΗ ΒΗΘΣΑΪΔΑ

Από τις 3 Μαΐου μέχρι τις 3 Οκτωβρίου 28 μ.Χ., ο Ιησούς και η ομάδα των αποστόλων
διέμεναν στο σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊδά.

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

Σε κάποια άλλη από αυτές τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις στον κήπο, ο Ναθαναήλ ρώτησε τον
Ιησού: «Κύριε, αν και έχω αρχίσει να καταλαβαίνω γιατί αρνείσαι να εφαρμόζεις
θεραπείες ανεξέλεγκτα, δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω γιατί ο αγαπημένος
ουράνιος Πατέρας επιτρέπει τόσα πολλά παιδιά του στη γη να υποφέρουν από
τόσες παθήσεις».

Ο Κύριος απάντησε στο Ναθαναήλ λέγοντας:

«Ναθαναήλ, εσύ και πολλοί άλλοι είστε τόσο μπερδεμένοι επειδή δεν
καταλαβαίνετε πως η φυσική τάξη αυτού του κόσμου έχει διαταραχτεί τόσες
πολλές φορές από τις αμαρτωλές περιπέτειες μερικών αντιδραστικών προδοτών
του θελήματος του Πατέρα,(σημείωση : αναφέρεται στον Εωσφόρο, Σατανά και
Καλλιγάστεια/ Διάβολο) και ήρθα για να κάνω μια αρχή στην τακτοποίηση αυτών των
πραγμάτων. Αλλά θα χρειαστούν πολλές γενεές για να αποκατασταθεί αυτό το
μέρος του σύμπαντος στα προηγούμενα μονοπάτια και έτσι να απελευθερωθούν τα
παιδιά του ανθρώπου από τα έξτρα φορτία της αμαρτίας και της αντίδρασης. Η
παρουσία του κακού από μόνου του είναι αρκετή δοκιμασία για τον ανερχόμενο
άνθρωπο – η αμαρτία δεν είναι απαραίτητη για την επιβίωση.

Όμως, παιδί μου, θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι ο Πατέρας δεν κάνει επί τούτου τα
παιδιά του να πάσχουν. Ο άνθρωπος κουβαλάει μαζί του άχρηστες παθήσεις σαν
αποτέλεσμα της επίμονης άρνησής του να βαδίσει στις καλύτερες οδούς του θεϊκού
θελήματος. Η ασθένεια είναι εν δυνάμει κακό, αλλά πολύ από αυτό έχει παραχθεί
από την αμαρτία και την αδικία. Πολλά ασυνήθιστα γεγονότα έχουν συμβεί σε
αυτόν τον κόσμο, και δεν είναι περίεργο που όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι
αναρωτιούνται από τις σκηνές του πόνου και της αρρώστιας στις οποίες
καθίστανται μάρτυρες. Αλλά για ένα πράγμα πρέπει να είσαι σίγουρος: Ο Πατέρας
δεν στέλνει την αρρώστια σαν αυθαίρετη τιμωρία για τα αδικήματα. Οι ατέλειες και
τα ελαττώματα του κακού είναι έμφυτα. Οι κυρώσεις για την αμαρτία είναι
αναπόφευκτες. Οι καταστρεπτικές συνέπειες της αδικίας είναι αμείλικτες. Ο

446
άνθρωπος δεν θα πρέπει να κατηγορεί το Θεό γι αυτές τις ασθένειες που είναι το
φυσικό επακόλουθο της ζωής που διαλέγει να ζει. Ούτε θα πρέπει ο άνθρωπος να
παραπονιέται γι αυτές τις εμπειρίες που είναι μέρος της ζωής που ζείτε σ’ αυτόν τον
κόσμο. Είναι το θέλημα του Πατέρα ο θνητός άνθρωπος να εργάζεται επίμονα και
με συνέπεια για τη βελτίωση της θέσης του στη γη. Έξυπνες εφαρμογές θα
καταστήσουν τον άνθρωπο ικανό να αντιπαρέλθει πολλή από τη γήινη μιζέρια.

Ναθαναήλ, είναι αποστολή μας να βοηθάμε τους ανθρώπους να λύνουν τα

πνευματικά τους προβλήματα και κατ’ αυτόν τον τρόπο να επιταχύνουμε τη σκέψη
τους ώστε να μπορέσουν να προετοιμαστούν καλύτερα και να εμπνευστούν να
προχωρήσουν στη λύση των πολλαπλών υλικών προβλημάτων τους. Γνωρίζω για
τις απορίες σου καθώς διάβασες τις Γραφές. Πολύ συχνά επικρατεί η τάση σε όλους
να αποδίδουν στο Θεό την ευθύνη για οτιδήποτε ο αδαής άνθρωπος αποτυγχάνει
να καταλάβει. Ο Πατέρας δεν ευθύνεται προσωπικά για όλα όσα δεν μπορείτε να
καταλάβετε. Μην αμφιβάλετε για την αγάπη του Πατέρα ακριβώς επειδή μερικοί
δίκαιοι και σοφοί νόμοι των εντολών του τυγχάνει να σας αρρωσταίνουν επειδή
έχετε αθώα ή σκόπιμα παραβεί μια τέτοια θεϊκή εντολή.

Αλλά, Ναθαναήλ, υπάρχουν πολλά στις Γραφές που θα έπρεπε να σας έχουν διδάξει
αν τις είχατε διαβάσει με οξυδέρκεια. Δεν θυμάσαι που έχει γραφτεί: ‘Γιε μου, μην
περιφρονείς την τιμωρία του Κυρίου. Ούτε να εκνευρίζεσαι από τις διορθώσεις του, γιατί
αυτόν που αγαπά ο Κύριος τον διορθώνει, όπως ο πατέρας διορθώνει το γιο από τον οποίο
λαμβάνει χαρά’. ‘Ο Κύριος δεν δίνει πρόθυμα ασθένειες ’. ‘Πριν ασθενήσω ήμουν στο λάθος
δρόμο, αλλά τώρα φυλάω το νόμο. Η ασθένεια ήταν καλή για μένα γιατί έκτοτε έμαθα τα
θεϊκά θεσπίσματα’. ‘Γνωρίζω τις θλίψεις σου. Ο αιώνιος Θεός είναι η καταφυγή σου, ενώ από
κάτω βρίσκονται τα αιώνια όπλα’. ‘Ο Κύριος είναι επίσης καταφυγή για τον καταπιεσμένο, ένα
λιμάνι ανάπαυσης σε καιρούς δύσκολους’. ‘Ο Κύριος θα τον ενδυναμώσει στο κρεβάτι του
πόνου. Ο Κύριος δεν θα λησμονήσει τον άρρωστο’. ‘Όπως ένας πατέρας συμπονά τα παιδιά
του, έτσι και ο Κύριος είναι συμπονετικός με αυτούς που τον φοβούνται. Γνωρίζει το σώμα
σας. Ενθυμείται ότι είστε από χώμα’. ‘Αυτός θεραπεύει τους απελπισμένους και επιδένει τα
τραύματά τους’. ‘Αυτός είναι η ελπίδα του φτωχού, η δύναμη του άπορου μέσα στην
απελπισία του, το καταφύγιο από την καταιγίδα και η σκιά από τη ζέστη που ερημώνει’.
‘Αυτός δίνει τη δύναμη στον ανίσχυρο και σε αυτούς που δεν έχουν σθένος τους αυξάνει την
ισχύ’. ‘Ένα τσακισμένο καλάμι, αυτός δεν θα το σπάσει και δεν θα καταβρέξει ένα λινάρι που
καπνίζει’. ‘Όταν διαβαίνεις τα νερά της ασθένειας, θα είμαι μαζί σου, και όταν τα ποτάμια της
δυστυχίας σε καλύπτουν Εγώ δεν θα σε εγκαταλείψω’. ‘Αυτός με απέστειλε για να
προστατέψω τον απελπισμένο, για να διακηρύξω την ελευθερία των αιχμαλώτων και για να
παρηγορήσω κάθε πενθούντα’. ‘Υπάρχει διόρθωση στη δυστυχία. Η ασθένεια δεν προέρχεται
από εσάς (το χώμα, την ύλη).

Έγγραφο 148

Η ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ – ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

447
Ήταν το ίδιο αυτό βράδυ στη Βηθσαϊδά, που και ο Ιωάννης ρώτησε τον Ιησού γιατί τόσοι
πολλοί προφανώς αθώοι άνθρωποι υπέφεραν από τόσες πολλές ασθένειες και αντιμετώπιζαν
τόσες παθήσεις. Απαντώντας στον Ιωάννη, μεταξύ πολλών άλλων, ο Κύριος είπε:

«Παιδί μου, δεν κατανοείς τη σημασία της δυστυχίας ή την αποστολή που έχει ο
πόνος. Δεν έχεις διαβάσει εκείνο το αριστούργημα της σημιτικής φιλολογίας – την
ιστορία των Γραφών για τα δεινά του Ιώβ; Δεν ανακαλείς στη μνήμη σου πως αυτή
η θαυμάσια παραβολή αρχίζει με την εξιστόρηση των υλικών αγαθών που είχε ο
δούλος του Κυρίου; Θυμάσαι καλά ότι ο Ιώβ είχε ευλογηθεί και είχε παιδιά, πλούτο,
αξιοπρέπεια, καλή θέση, υγεία, και όλα τα υπόλοιπα που έχουν αξία για τον
άνθρωπο σε αυτή τη γήινη ζωή. Σύμφωνα με την αξιόπιστη διδασκαλία των
παιδιών του Αβραάμ, τέτοια υλική ευδαιμονία ήταν μια καθ’ ολοκληρίαν απόδειξη
της θεϊκής εύνοιας. Όμως τόσα υλικά αγαθά και τόση γήινη ευδαιμονία δεν
δεικνύουν την εύνοια του Θεού. Ο ουράνιος Πατέρας μου αγαπά το φτωχό το ίδιο
ακριβώς όπως και τον πλούσιο. Δεν τον ενδιαφέρουν τα πρόσωπα.

Αν και η παράβαση του θεϊκού νόμου ακολουθείται νωρίτερα ή αργότερα από τη συγκομιδή
της τιμωρίας, καθώς ο άνθρωπος με βεβαιότητα θερίζει ό,τι έσπειρε, θα πρέπει να ξέρετε ότι
η ανθρώπινη δυστυχία δεν αποτελεί πάντοτε τιμωρία για προηγούμενη αμαρτία. Και
ο Ιώβ αλλά και οι φίλοι του απέτυχαν να βρουν απάντηση για τα προβλήματά τους. Και με τη
φώτιση την οποία τώρα κατέχεις με δυσκολία θα απέδιδες είτε στο Σατανά είτε στο Θεό τα
τμήματα για τα οποία είναι υπεύθυνοι σε αυτή τη μοναδική παραβολή. Ενώ ο Ιώβ δεν
μπορούσε να αναλύσει, αν και υπέφερε, την ύπαρξη των διανοητικών προβλημάτων του ή να
λύσει τις φιλοσοφικές δυσκολίες του, όμως κατόρθωσε μεγάλες επιτυχίες. Αν και στο χείλος
της ολοκληρωτικής κατάρρευσης της πίστης του προς το Θεό, ανέβηκε σε τέτοια πνευματικά
ύψη ώστε μπορούσε να λέει, ‘αποστρέφομαι τον εαυτό μου’. Τότε του δωρίθηκε η σωτηρία
ενός οράματος του Θεού. Έτσι ακόμα και μέσα από παρεξηγημένη δυστυχία, ο Ιώβ ανέβηκε
στο υπερανθρώπινο επίπεδο της σωστής κατανόησης και της πνευματικής επίγνωσης. Όταν ο
δούλος που υποφέρει αποκτά ενόραση του Θεού, επακολουθεί η ψυχική ηρεμία η
οποία ξεπερνά κάθε ανθρώπινη κατανόηση.

Ο πρώτος από τους φίλους του Ιώβ, ο Ελιφάς, προέτρεψε τον πάσχοντα να επιδείξει στα δεινά του την
ίδια καρτερία που είχε επιδείξει σε άλλα πράγματα κατά τις ημέρες της ευδαιμονίας του. Είπε αυτός ο
λανθασμένος παρηγορητής: ‘Έχε εμπιστοσύνη στη θρησκεία σου, Ιώβ, θυμήσου ότι ο διεφθαρμένος
υποφέρει και όχι ο δίκαιος. Πρέπει να αξίζεις αυτή την τιμωρία, διαφορετικά δεν θα υπέφερες.
Γνωρίζεις καλά ότι κανένας δεν μπορεί να είναι δίκαιος στα μάτια του Θεού. Γνωρίζεις ότι ο
διεφθαρμένος δεν ευδαιμονεί πραγματικά ποτέ. Πάντως, ο άνθρωπος φαίνεται να είναι προορισμένος
για να βασανίζεται και ίσως ο Κύριος σε τιμωρεί για το δικό σου καλό’. Δεν είναι περίεργο που ο
φτωχός Ιώβ δεν παρηγορήθηκε πολύ από μια τέτοια εξήγηση για το πρόβλημα της ανθρώπινης
δυστυχίας.

Όμως η συμβουλή του δεύτερου φίλου του, του Βιλδάδ, ήταν ακόμη πιο καταθλιπτική,
παρόλο που ήταν ορθή από την άποψη της τότε αποδεκτής θεολογίας. Είπε ο Βιλδάδ: ‘Ο Θεός
δεν μπορεί να είναι άδικος. Τα παιδιά σου πρέπει να ήταν αμαρτωλά αφού χάθηκαν. Πρέπει να
κάνεις λάθος, διαφορετικά δεν θα υπέφερες τόσα βάσανα. Και αν είσαι πραγματικά δίκαιος, ο
Θεός θα σε ελευθερώσει σίγουρα από τα βάσανά σου. Πρέπει να γνώριζες από την ιστορία
των σχέσεων του Θεού με τον άνθρωπο ότι ο Παντοδύναμος καταστρέφει μόνο τον
διεφθαρμένο’.

448
Και μετά θυμήσου πώς απάντησε ο Ιώβ στους φίλους του λέγοντας: ‘Γνωρίζω καλά ότι ο Θεός
δεν με ακούει που φωνάζω βοήθεια. Πώς μπορεί ο Θεός να είναι δίκαιος και συγχρόνως να
παραβλέπει εντελώς την αθωότητά μου; Μαθαίνω πως δεν πρέπει να περιμένω απάντηση
στην αίτησή μου προς τον Παντοδύναμο. Δεν διαβλέπετε ότι ο Θεός ανέχεται την καταδίωξη
του καλού από τον άδικο; Και αφού ο άνθρωπος είναι τόσο αδύναμος, τι ελπίδες έχει για
ανταμοιβή από τα χέρια ενός πανίσχυρου Θεού; Ο Θεός με έκανε όπως είμαι και όπως τώρα
με αποστρέφεται, είμαι ανυπεράσπιστος. Και γιατί με δημιούργησε ο Θεός μόνο για να
υποφέρω με αυτό τον εξαθλιωμένο τρόπο;’.

Και ποιος μπορεί να αντικρούσει τη στάση του Ιώβ σε σχέση με τις συμβουλές των φίλων του
και τις λανθασμένες ιδέες για το Θεό που είχε στο μυαλό του; Δεν καταλαβαίνεις ότι ο Ιώβ
επιθυμούσε έναν ανθρώπινο Θεό, ότι πεινούσε να επικοινωνήσει με ένα θεϊκό Ον που
γνωρίζει τη θνητότητα του ανθρώπου και καταλαβαίνει ότι ο δίκαιος πρέπει συχνά να
υποφέρει αν και αθώος, σαν μέρος της πρώτης αυτής ζωής προς τη μεγάλη άνοδο προς τον
Παράδεισο; Γι αυτό το λόγο ήρθε ο Γιος του Ανθρώπου από τον Πατέρα να ζήσει μια τέτοια
θνητή ζωή ώστε να μπορεί να παρηγορεί και να ανακουφίζει όλους εκείνους που στο εξής θα
υποχρεώνονται να υπομένουν τα βάσανα του Ιώβ.

Ο τρίτος φίλος του Ιώβ, ο Ζοφάρ, μίλησε τότε ακόμα λιγότερο παρηγορητικά όταν είπε: ‘Είσαι
ανόητος να ισχυρίζεσαι ότι είσαι δίκαιος, βλέποντας να υποφέρεις τόσο. Παραδέχομαι όμως
ότι είναι αδύνατο να κατανοήσω τους τρόπους του Θεού. Ίσως υπάρχει κάτι κρυφό σε όλες
σου τις δυστυχίες’. Και όταν ο Ιώβ άκουσε και τους τρεις φίλους του, ζήτησε κατ’ ευθείαν από
το Θεό να τον βοηθήσει, χρησιμοποιώντας σαν στοιχείο υπεράσπισης το γεγονός ότι ‘σαν
άνθρωπος γεννημένος από γυναίκα έχει λίγες μέρες να ζήσει και είναι γεμάτος βάσανα’.

Μετά άρχισε η δεύτερη συνεδρίαση με τους φίλους του. Ο Ελιφάς έγινε πιο άτεγκτος,
κατηγορητητικός και σαρκαστικός. Ο Βιλδάδ αγανάκτησε από την περιφρόνηση του Ιώβ για
τους φίλους του. Ο Ζοφάρ επανέλαβε τις μελαγχολικές συμβουλές του. Ο Ιώβ τώρα αηδίασε
με τους φίλους του και ζήτησε πάλι βοήθεια από το Θεό, τώρα όμως ζήτησε από ένα δίκαιο
Θεό κατά του Θεού της αδικίας που βρισκόταν ενσωματωμένος στη φιλοσοφία των φίλων του
και συντηρούσε και η δική του θρησκευτική νοοτροπία. Στη συνέχεια ο Ιώβ βρήκε καταφύγιο
στην παρηγοριά μιας μέλλουσας ζωής στην οποία οι αδικίες της θνητής ύπαρξης μπορεί να
διορθωνόντουσαν με πιο δίκαιο τρόπο. Η αποτυχία του να βρει βοήθεια από τον άνθρωπο
οδηγεί τον Ιώβ στο Θεό. Μετά ακολουθεί η μεγάλη πάλη μέσα στην καρδιά του, μεταξύ
πίστης και αμφιβολίας. Τελικά, ο πάσχων άνθρωπος αρχίζει να διακρίνει το φως της ζωής. Η
βασανισμένη του ψυχή ανέρχεται σε νέα ύψη ελπίδας και θάρρους. Μπορεί να υποφέρει,
ακόμη και να πεθάνει, αλλά η διαφωτισμένη ψυχή τώρα βγάζει εκείνη την κραυγή του
θριάμβου, ‘Ο Σωτήρ μου ζει!’.

Ο Ιώβ είχε εντελώς δίκιο όταν αμυνόταν υπέρ της θεωρίας ότι ο Θεός βασανίζει τα παιδιά για να
τιμωρήσει τους γονείς τους. Ο Ιώβ ήταν πάντα έτοιμος να παραδεχτεί ότι ο Θεός είναι δίκαιος, αλλά
επιθυμούσε μιαν αποκάλυψη του προσωπικού χαρακτήρα του Αιώνιου που θα ικανοποιούσε την ψυχή.

449
Και αυτή είναι η αποστολή μας στη γη. Οι θνητοί που υποφέρουν δεν θα αρνούνται πλέον την
παρηγοριά του να γνωρίσουν την αγάπη του Θεού και να κατανοήσουν το έλεος του
ουράνιου Πατέρα. Ενώ ο λόγος του Θεού, που μίλησε μέσα από την ανεμοζάλη, ήταν ένα
μεγαλειώδες σχέδιο για τη μέρα εκείνη, εσύ έχεις ήδη μάθει ότι ο Πατέρας δεν
αποκαλύπτεται με αυτό τον τρόπο, αλλά μιλάει μέσα από την ανθρώπινη καρδιά
σαν μια αθόρυβη, μικρή φωνή που λέει, ‘Αυτός είναι ο δρόμος, περπάτησε εκεί
μέσα’. Δεν κατανοείς ότι ο Θεός κατοικεί μέσα σου, ότι σε έφτιαξε ό,τι είσαι, ότι θα σε
κάνει ό,τι είναι!».

Μετά ο Ιησούς έκανε την τελευταία δήλωση: «Ο Πατέρας στον ουρανό δεν βασανίζει
πρόθυμα τα παιδιά του ανθρώπου. Ο άνθρωπος υποφέρει, πρώτα, από τα γεγονότα
του χρόνου και τις ατέλειες μιας ανώριμης φυσικής ύπαρξης. Έπειτα, υποφέρει από
τις αμείλικτες συνέπειες της αμαρτίας – την παράβαση των νόμων της ζωής και του
φωτός. Και τελικά, ο άνθρωπος δρέπει τη συγκομιδή της δικής του άδικης επιμονής
στην εξέγερση κατά του δίκαιου κανόνα του ουρανού στη γη.

Αλλά οι δυστυχίες του ανθρώπου δεν είναι η προσωπική επίσκεψη της θεϊκής
κρίσης. Ο άνθρωπος μπορεί και θα μειώσει τις γήινες δυστυχίες του. Αλλά μια για
πάντα απελευθερωθείτε από τη δεισιδαιμονία ότι ο Θεός βασανίζει τον άνθρωπο
κατά διαταγή του κακού. Μελετήστε το Βιβλίο του Ιώβ μόνο και μόνο για να
ανακαλύψετε πόσες πολλές εσφαλμένες ιδέες για το Θεό μπορούν αληθινά να
πιστεύουν ακόμα και καλοί άνθρωποι. Και σημειώστε κατόπιν πως ακόμα και ο
βασανισμένος Ιώβ βρήκε το Θεό της παρηγοριάς και της σωτηρίας παρά τις τόσες
λανθασμένες διδασκαλίες. Στο τέλος η πίστη του διαπέρασε τα σύννεφα της
δυστυχίας για να διακρίνει το φως της ζωής να ξεχύνεται από τον Πατέρα σαν
θεραπευτική ευεργεσία και αιώνια δικαιοσύνη».

Ο Ιωάννης έθαψε βαθιά μέσα στην καρδιά του αυτά τα λόγια για πολλές μέρες. Η όλη
μετέπειτα ζωή του άλλαξε σημαντικά σαν αποτέλεσμα αυτής της συνομιλίας με τον Κύριο,
στον κήπο, και αργότερα έπραξε πολλά για να προξενήσει και στους άλλους αποστόλους
αλλαγή των απόψεών τους σχετικά με την πηγή, την ουσία και το σκοπό των κοινών
ανθρώπινων ασθενειών. Αλλά δεν μίλησε ποτέ ο Ιωάννης γι αυτή τη συνομιλία παρά μετά,
αφού ο Κύριος είχε αναχωρήσει.

****

450
Μαγεία και Δεισιδαιμονίες
Έγγραφο 150

Αργότερα εκείνο το βράδυ ο Ιησούς έδωσε στη συγκεντρωμένη ομάδα μια αξιομνημόνευτη
ομιλία πάνω στο «Μαγεία και Δεισιδαιμονίες». Εκείνη την εποχή η εμφάνιση ενός
λαμπερού και υποτιθέμενου νέου αστέρα θεωρείτο σημάδι που δήλωνε ότι ένας μεγάλος
άνδρας είχε γεννηθεί στη γη. Επειδή είχαν παρατηρήσει πρόσφατα ένα τέτοιο αστέρι, ο
Ανδρέας ρώτησε τον Ιησού εάν αυτά τα πιστεύω ήταν καλώς θεμελιωμένα. Στη μακριά
απάντηση για την ερώτηση του Ανδρέα, ο Κύριος έκανε μια ολοκληρωμένη συζήτηση για όλο
το θέμα της ανθρώπινης δεισιδαιμονίας. Η παρουσίαση που ο Ιησούς έκανε τότε μπορεί να
συνοψισθεί σε σύγχρονη φρασεολογία ως ακολούθως:

1. Οι πορείες των άστρων στον ουρανό δεν έχουν καθόλου να κάνουν με τα

γεγονότα της ανθρώπινης ζωής στη γη. Η αστρονομία είναι μια αξιοπρεπής
επιδίωξη της επιστήμης, αλλά η αστρολογία είναι ένα σύνολο από λάθη
δεισιδαιμονίας που δεν έχουν θέση στο ευαγγέλιο της βασιλείας.

2. Η παρατήρηση των εσωτερικών οργάνων ενός ζώου πρόσφατα σφαγμένου δεν

μπορεί να φανερώσει τίποτε για τον καιρό, τα μελλούμενα ή την έκβαση των
ανθρώπινων υποθέσεων.

3. Τα πνεύματα των νεκρών δεν επιστρέφουν πίσω, για να επικοινωνήσουν με τις

οικογένειές τους ή τους φίλους του κάποτε, ανάμεσα στους ζωντανούς.

4. Τα φυλαχτά και τα λείψανα δεν βοηθούν στη θεραπεία των ασθενειών, δεν
προστατεύουν από καταστροφές και δεν επηρεάζουν τα κακά πνεύματα. Η
πίστη σε όλα αυτά τα υλικά πράγματα που δήθεν επηρεάζουν τον πνευματικό
κόσμο δεν είναι τίποτε άλλο παρά καταφανής δεισιδαιμονία.

5. Το να ρίχνει κανείς λαχνούς, ενώ μπορεί να είναι ένας κατάλληλος τρόπος για
να διευθετήσει κανείς μικρότερες δυσκολίες, δεν είναι μια μέθοδος
σχεδιασμένη για να αποκαλύπτει το θεϊκό θέλημα. Τέτοια αποτελέσματα είναι
καθαρά θέματα τύχης. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με τον πνευματικό κόσμο
βρίσκεται στο πνεύμα που κατοικεί μέσα στον άνθρωπο, το εντός του
ανθρώπου διαμένον πνεύμα του Πατέρα μαζί με το εκχυόμενο πνεύμα του Υιού
και την πανταχού παρουσία του Αγίου Πνεύματος.

451
6. Η μαντεία, η γοητεία (γητειά) και η μαγική τέχνη είναι δεισιδαιμονίες αμαθών
μυαλών όπως είναι και οι πλάνες της μαγείας. Η πίστη σε μαγικούς αριθμούς,
οιωνούς καλής τύχης και προάγγελους κακής τύχης είναι καθαρή και αστήρικτη
δεισιδαιμονία.

7. Η εξήγηση των ονείρων είναι σε μεγάλο βαθμό δεισιδαιμονία και αποτελεί

αβάσιμο σύστημα ενός άσχετου και φανταστικού συλλογισμού. Το ευαγγέλιο
της βασιλείας δεν πρέπει να έχει τίποτε κοινό με τους μάντεις-ιερείς μιας
πρωτόγονης θρησκείας.

8. Τα πνεύματα του καλού ή του κακού δεν μπορούν να κατοικήσουν μέσα στα
σύμβολα από πηλό, ξύλο ή μέταλλο. Τα είδωλα δεν είναι τίποτε περισσότερο
από την ύλη από την οποία φτιάχτηκαν.

9. Οι τεχνικές των γητευτών και των μάγων προέρχονται από τις δεισιδαιμονίες
των Αιγυπτίων, των Ασσυρίων, των Βαβυλωνίων και των αρχαίων Χαναανιτών.
Φυλαχτά και κάθε είδους ξόρκια είναι μάταια είτε για να κερδίσουν την
προστασία των καλών πνευμάτων είτε για να αποτρέψουν υποθετικά κακά
πνεύματα.

10. Ξεσκέπασε και κατάγγειλε την πίστη τους σε μαγείες, διάφορες δοκιμασίες,
οιωνούς, μανδραγόρες, σχοινιά με κόμπους και όλα τα είδη μιας δεισιδαιμονίας
που δημιουργεί αμόρφωτους και σκλάβους.

****

452
Ο Ιησούς ομιλεί για τη νηστεία
ΕΓΓΡΑΦΟ 147 * Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ-ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Ήταν κατά το μεσημέρι της Δευτέρας, 3 Μαΐου, όταν ο Ιησούς και οι δώδεκα ήρθαν με πλοίο
στην Βηθσαϊδά από την Ταριχέα. Ταξίδεψαν με το πλοίο για να αποφύγουν εκείνους που
ταξίδευαν μαζί τους. Αλλά την επόμενη μέρα οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένων και των
επίσημων κατασκόπων από την Ιερουσαλήμ, είχαν βρει ξανά τον Ιησού.

Την Τρίτη το βράδυ ο Ιησούς διηύθυνε μια από τις συνηθισμένες τάξεις ερωτήσεων και
απαντήσεων, όταν ο αρχηγός των έξι κατασκόπων του είπε: «Σήμερα το πρωί μιλούσα με
έναν από τους μαθητές του Ιωάννη που βρίσκεται εδώ και παρακολουθεί τη
διδασκαλία σου, και δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε γιατί δεν διατάσσεις ποτέ
τους μαθητές σου να νηστεύουν και να προσεύχονται όπως εμείς οι Φαρισαίοι
νηστεύουμε και όπως ο Ιωάννης διέταξε τους οπαδούς του». Και ο Ιησούς,
αναφερόμενος σε μια δήλωση του Ιωάννη, απάντησε στον ερωτούντα: «Μπορούν οι
καλεσμένοι ενός γάμου να νηστεύουν ενώ ο γαμπρός βρίσκεται μαζί τους; Όσο
καιρό ο γαμπρός βρίσκεται μαζί τους αυτοί δύσκολα μπορούν να νηστέψουν. Αλλά
ο καιρός έρχεται που ο γαμπρός θα φύγει μακριά και εκείνες τις ημέρες θα
νηστέψουν χωρίς αμφιβολία και θα προσευχηθούν. Η προσευχή είναι φυσιολογική
για τα παιδιά του φωτός, αλλά η νηστεία δεν είναι μέρος του ευαγγελίου της
βασιλείας των ουρανών. Να θυμάστε ότι ένας σοφός ράφτης δεν ράβει ένα κομμάτι
μπάλωμα από καινούργιο ύφασμα πάνω σε παλιό ρούχο από φόβο μήπως βραχεί
και μαζέψει και δημιουργήσει χειρότερο σχίσιμο. Ούτε βάζουν οι άνθρωποι
καινούργιο κρασί σε παλιά ασκιά, από φόβο μήπως το καινούργιο κρασί σκίσει τα
ασκιά ώστε και το κρασί και τα ασκιά θα καταστραφούν. Ο σοφός άνδρας βάζει το
καινούργιο κρασί σε καινούργια ασκιά. Έτσι οι μαθητές μου δείχνουν σοφία σε
αυτό, δεν βάζουν υπερβολικά πολλές από τις παλιές διδασκαλίες μαζί με τις νέες
διδασκαλίες του ευαγγελίου της βασιλείας. Εσείς που χάσατε το διδάσκαλό σας
είστε δικαιολογημένοι να νηστεύετε πότε-πότε. Η νηστεία μπορεί να αποτελεί
ουσιαστικό τμήμα της νομοθεσίας του Μωυσέως, αλλά στην ερχόμενη βασιλεία τα
παιδιά του Θεού θα απολαμβάνουν εμπειρίες ελεύθερα από φόβο, και με τη χαρά
του θεϊκού πνεύματος».

Όταν άκουσαν αυτά τα λόγια, οι μαθητές του Ιωάννη παρηγορήθηκαν ενώ οι Φαρισαίοι
μπερδεύτηκαν ακόμα περισσότερο.

Μετά ο Κύριος συνέχισε προειδοποιώντας τους ακροατές του κατά της αντίληψης ότι όλη η
παλιά διδασκαλία θα πρέπει να αντικατασταθεί εξ ολοκλήρου από την καινούργια θεωρία. Είπε
ο Ιησούς: «Εκείνο που είναι παλιό αλλά επίσης και αληθινό πρέπει να παραμείνει.
Επιπροσθέτως, εκείνο που είναι καινούργιο αλλά λάθος πρέπει να πεταχτεί. Αλλά
εκείνο που είναι καινούργιο και επίσης αληθινό, να έχετε την πίστη και το θάρρος
να το αποδέχεστε. Θυμηθείτε ότι είναι γραμμένο: «Μην εγκαταλείπετε έναν παλιό
φίλο, γιατί ο καινούργιος δεν μπορεί να συγκριθεί. Ένα καινούργιο κρασί, να τι
είναι ένας καινούργιος φίλος. Όταν παλιώσει θα το πίνετε με ευχαρίστηση».

453
 1. Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ

Εκείνη τη νύχτα, αρκετά ύστερα από την αποχώρηση των συνηθισμένων ακροατών για να
ξεκουραστούν, ο Ιησούς συνέχισε να διδάσκει τους αποστόλους του. Ξεκίνησε αυτήν την
ιδιαίτερη διδασκαλία αναφέροντας εδάφια από τον προφήτη Ησαΐα. (Κεφ. νη΄ 3-12 ).

«Γιατί νηστεύετε; Για ποιο λόγο ταλαιπωρείτε τις ψυχές σας αφού συνεχίζετε να
βρίσκετε ευχαρίστηση στην καταδυνάστευση και χαίρεστε με την αδικία;
Προσέξτε, νηστεύετε χάριν του αγώνος και του ανταγωνισμού και για να
χτυπήσετε με πρόστυχη γροθιά.. Αλλά μη νηστεύετε με αυτό τον τρόπο, ώστε να
ακουστούν οι φωνές σας άνωθεν. Τοιαύτη είναι η νηστεία την οποία εγώ επέλεξα –
μια ημέρα για να ταλαιπωρεί ο άνθρωπος την ψυχή του; Να κλίνει την κεφαλή του
σαν το σπάρτο, να τυλίγεται με τρίχινο ρούχο και στάχτες; Τολμάτε να ονομάζετε
αυτό νηστεία και ημέρα αποδεκτή εις τον Κύριον; Η νηστεία την οποία εγώ επέλεξα
δεν είναι αυτή: το να χαλαρώνεις τα δεσμά της κακίας, το να λύεις τα δεσμά των
βαρέων φορτίων, το να αφήνεις ελεύθερους τους καταδυναστευομένους και το να
συντρίβεις πάντα ζυγόν; Δεν είναι το να διαμοιράζεις τον άρτον σου εις τον
πεινώντα και να εισάγεις εις την οικίαν σου τους αστέγους και φτωχούς; Και όταν
βλέπεις τον γυμνόν να τον ενδύεις.

Τότε το φως σου θα λάμψει σαν το πρωινό ενώ η υγεία σου ταχέως θέλει
βλαστήσει. Η δικαιοσύνη σου θα προπορεύεται μπροστά σου ενώ η δόξα του
Κυρίου θα είναι η οπισθοφυλακή σου. Τότε θα καλέσεις τον Κύριο και ο Κύριος θα
αποκριθεί, θα φωνάξεις και εκείνος θα πει – Εδώ είμαι Εγώ. Και όλα αυτά θα τα
κάνει εάν σταματήσεις να καταδυναστεύεις, να κατηγορείς και να είσαι
ματαιόδοξος. Ο Πατέρας επιθυμεί περισσότερο να ανοίξεις την καρδιά σου στον
πεινασμένο και να ευχαριστείς τις θλιμμένες ψυχές. Τότε το φως σου θα λάμπει
στο σκοτάδι και ακόμα και το σκότος σου θα είναι σαν μεσημέρι. Και ο Κύριος θα
σε οδηγεί πάντοτε, ικανοποιώντας την ψυχή σου και ανανεώνοντας τις δυνάμεις
σου. Θα γίνεις σαν ένας κήπος ποτιζόμενος, και σαν πηγή της οποίας τα ύδατα δεν
εκλείπουν. Και όσοι πράττουν αυτά θα οικοδομήσουν πάλι τις παλαιές δόξες, θα
ανεγείρουν τα θεμέλια πολλών γενεών, θα ονομαστούν οι επιδιορθωτές των
χαλασμάτων, οι αποκαταστάτες των οδών για τον κατοικισμόν».

Και βαθιά μέσα στη νύχτα ο Ιησούς πρότεινε στους αποστόλους του την αλήθεια ότι ήταν η
πίστη τους που τους εξασφάλιζε την είσοδο στη βασιλεία του παρόντος και του μέλλοντος και
όχι οι θλιμμένες ψυχές τους ή η νηστεία του σώματος. Ενθάρρυνε τους αποστόλους
τουλάχιστον να δρουν σύμφωνα με τις ιδέες των προφητών από τα παλιά και εξέφρασε την
ελπίδα ότι θα προόδευαν ακόμα περισσότερο από τα ιδανικά του Ησαΐα και των άλλων
προφητών. Οι τελευταίες λέξεις του εκείνη τη νύχτα ήταν: «Ευδοκιμήστε στη χάρη μέσα
από τη ζωντανή πίστη πως καταλαβαίνετε το γεγονός ότι είστε οι γιοι του Θεού ενώ
συγχρόνως αναγνωρίζετε κάθε άνθρωπο σαν αδελφό».

Ήταν μετά τις δυο το πρωί όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει και καθένας πήγε στο μέρος
του για να κοιμηθεί.

454
O Κύριος ομιλεί για τη σωτηρία
Έγγραφο 150

(Αποσπάσματα)

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΩ;

Ένα βράδυ στο Σάνεμ, μετά την επιστροφή των αποστόλων του Ιωάννη στη Χεβρώνα, και
μετά την αποστολή των μαθητών του Ιησού ανά δυο, όταν ο Κύριος είχε αναλάβει να διδάξει
μια ομάδα δώδεκα από τους νεότερους ευαγγελιστές, που εργαζόντουσαν κάτω από τη
διεύθυνση του Ιακώβ, μαζί με τις δώδεκα γυναίκες, η Ραχήλ ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, τι
θα απαντάμε όταν οι γυναίκες μας ρωτούν Τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;». Όταν
ο Ιησούς άκουσε αυτή την ερώτηση, απάντησε:

«Όταν άνδρες και γυναίκες ρωτούν τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε, θα απαντάτε,
Πιστέψτε αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας, δεχθείτε θεϊκή συγχώρεση. Με την
πίστη αναγνωρίζετε το πνεύμα του Θεού μέσα σας, του οποίου η αποδοχή σας
κάνει γιους του Θεού. Δεν διαβάσατε στις Γραφές, εκεί που αναφέρει: ‘Η δικαιοσύνη μου
είναι πλησίον, η σωτηρία μου έχει έρθει και τα χέρια μου θα αγκαλιάσουν το λαό μου’. ‘Η
ψυχή μου θα χαίρεται στην αγάπη του Θεού μου, γιατί με ένδυσε με τα ρούχα της σωτηρίας
και με σκέπασε με το φόρεμα της δικαιοσύνης του’. Δεν διαβάσατε ακόμη για τον Πατέρα ότι
το όνομά του ‘θα λέγεται ο Κύριος της δικαιοσύνης’. Βγάλτε τα κουρέλια της αυτοδικαίωσης
και ντύστε το γιο μου με το φόρεμα της θεϊκής δικαιοσύνης και της αιώνιας σωτηρίας’. Είναι
παντοτινή αλήθεια, ‘ο δίκαιος θα ζήσει δια της πίστεως’. Η είσοδος στο βασίλειο του
Πατέρα μου είναι τελείως ελεύθερη, αλλά η πρόοδος – η αύξηση της χάρης – είναι
ουσιαστική για να συνεχίσει κανείς εκεί μέσα.

Η σωτηρία είναι το δώρο του Πατέρα και αποκαλύπτεται από τους Γιους του. Η αποδοχή δια
της πίστεως εκ μέρους σας, σας κάνει μέρος της θεϊκής φύσης, ένα γιο ή μια κόρη του Θεού.
Δια της πίστεως δικαιώνεστε. Δια της πίστεως σώζεστε και δια της ίδιας πίστεως
προχωράτε αιωνίως στην οδό της προόδου και της θεϊκής τελειότητας. Δια της
πίστεως δικαιώθηκε ο Αβραάμ και γνώρισε τη σωτηρία από τη διδασκαλία του Μελχισεδέκ. Δια
μέσου των αιώνων αυτή η ίδια πίστη έσωσε τους γιους του ανθρώπου, αλλά τώρα ένας Γιος
έχει έρθει από τον Πατέρα για να κάνει τη σωτηρία πιο πραγματική και αποδεκτή».

Όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει, υπήρξε μεγάλη ευχαρίστηση ανάμεσα σε εκείνους που
άκουσαν αυτά τα γενναιόδωρα λόγια και όλοι συνέχισαν τις επόμενες μέρες να κηρύττουν το
ευαγγέλιο της βασιλείας με καινούργια δύναμη και με ανανεωμένη ενέργεια και ενθουσιασμό.
Και οι γυναίκες χάρηκαν όλες περισσότερο που έμαθαν ότι συμπεριλαμβάνονταν σε αυτά τα
σχέδια για την εγκαθίδρυση της βασιλείας στη γη.

455
Ανακεφαλαιώνοντας την τελευταία του αναφορά, ο Ιησούς είπε: «Δεν μπορείτε να
αγοράσετε τη σωτηρία, δεν μπορείτε να κερδίσετε τη δικαιοσύνη. Η σωτηρία είναι
δώρο του Θεού και η δικαιοσύνη είναι το φυσικό δώρο της αναγεννημένης από το
πνεύμα ζωής που συγγενεύει με το Θεό στη βασιλεία του. Δεν θα σωθείτε επειδή
ζείτε μια δίκαιη ζωή αλλά ζείτε μια δίκαιη ζωή επειδή έχετε ήδη σωθεί, έχετε
αναγνωρίσει τη συγγένειά σας με το Θεό σαν δώρο του Θεού και την υπηρεσία στη
βασιλεία σαν την ύψιστη απόλαυση της ζωής στη γη. Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν
στο ευαγγέλιο, που αποτελεί αποκάλυψη της καλοσύνης του Θεού, θα οδηγηθούν
εθελοντικά στη μετάνοια κάθε γνωστής αμαρτίας. Η αναγνώριση της συγγένειας με
το Θεό είναι ασυμβίβαστη με την επιθυμία για αμαρτία. Οι πιστεύοντες στη
βασιλεία πεινάνε για δικαιοσύνη και διψάνε για θεϊκή τελειότητα»

456
"Η Βασιλεία των Ουρανών"
ΕΓΓΡΑΦΟ 170 Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

(Απόσπασμα)

Το Σάββατο το απόγευμα, 11 Μαρτίου, ο Ιησούς έκανε το τελευταίο του κήρυγμα στην

Πέλλα. Ήταν από τις αξιοσημείωτες αγορεύσεις του κατά τη δημόσια υπηρεσία του, και
περιελάμβανε μια πλήρη και διεξοδική συζήτηση για τη βασιλεία των ουρανών. Ήταν
ενήμερος για τη σύγχυση που επικρατούσε στα μυαλά των αποστόλων και μαθητών του
σχετικά με το νόημα και τη σημασία των όρων «βασιλεία των ουρανών» και «βασιλεία του
Θεού», τους οποίους χρησιμοποιούσε σαν εναλλασσόμενους χαρακτηρισμούς κατά την
αποστολή του στη γη. Αν και αυτός καθαυτός ο όρος βασιλεία των ουρανών έπρεπε να ήταν
αρκετός για να διαχωρίσει όσα είχαν σχέση με γήινες βασιλείες και εγκόσμιες κυβερνήσεις,
δεν ήταν. Η ιδέα μιας εγκόσμιας βασιλείας ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη στην ιουδαϊκή σκέψη
ώστε να μην μπορεί να εκτοπιστεί σε μια μόνη γενιά. Επομένως ο Ιησούς κατ αρχήν δεν
αντιτάχθηκε ανοιχτά στην από πολύ καιρό εμπεδωμένη ιδέα της βασιλείας.

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

Ο Ιησούς δεν έδωσε ποτέ ένα σαφή ορισμό της βασιλείας. Τη μια στιγμή θα μίλαγε για τη μια
πλευρά της βασιλείας και την άλλη θα συζήταγε μια διαφορετική άποψη της αδελφότητας της
εξουσίας του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων. Στην πορεία της ομιλίας αυτού του
Σαββατιάτικου απογεύματος, ο Ιησούς έκανε νύξη για πέντε όψεις ή περιόδους της βασιλείας
και αυτές ήταν:

1. Η προσωπική και ενδόμυχη εμπειρία της πνευματικής ζωής της συντροφιάς του πιστού
με το Θεό Πατέρα.

2. Η διευρυμένη αδελφότητα των πιστών του ευαγγελίου, η κοινωνική άποψη του

προηγμένου δικαίου και της ηθικής που οφείλονται στην εξουσία του πνεύματος του Θεού
στις καρδιές των εξατομικευμένων πιστών.

3. Η υπεράνω των θνητών αδελφότητα των αόρατων πνευματικών όντων η οποία

κυριαρχεί στη γη και τον ουρανό, δηλαδή η υπερανθρώπινη βασιλεία του Θεού.

457
4. Το όραμα της πιο τέλειας εκπλήρωσης του θελήματος του Θεού, η προώθηση προς τη
χαραυγή μιας νέας κοινωνικής τάξης σε συνδυασμό με βελτιωμένη πνευματική ζωή η
επόμενη εποχή του ανθρώπου.

5. Η βασιλεία στην ολοκλήρωσή της, η μελλοντική πνευματική εποχή του φωτός και της
ζωής στη γη.

Για το λόγο αυτό πρέπει πάντοτε να εξετάζουμε τη διδασκαλία του Κυρίου για να είμαστε
σίγουροι σε ποια από τις πέντε αυτές όψεις αναφέρεται όταν κάνει χρήση του όρου βασιλεία
των ουρανών. Με τη διαδικασία αυτή της σταδιακής αλλαγής του ανθρώπινου θελήματος, και
με τον επηρεασμό των ανθρωπίνων αποφάσεων, ο Μιχαήλ και οι συνεργάτες του αλλάζουν με
όμοιο τρόπο σταδιακά αλλά σίγουρα την όλη πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης, κοινωνικής και
λοιπής.

Ο Κύριος με την ευκαιρία αυτή, έδωσε έμφαση στα ακόλουθα πέντε σημεία που
αντιπροσωπεύουν τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ευαγγελίου της βασιλείας:

1. Την υπεροχή του ατόμου.

2. Το θέλημα σαν αποφασιστικό παράγοντα στην ανθρώπινη εμπειρία.

3. Την πνευματική συναδελφοσύνη με το Θεό Πατέρα.

4. Την ύψιστη ικανοποίηση από τη γεμάτη αγάπη υπηρεσία του ανθρώπου.

5. Την υπεροχή του πνεύματος επί της ύλης στην προσωπικότητα του ανθρώπου.

Ο κόσμος αυτός δεν δοκίμασε ποτέ να εφαρμόσει με σοβαρότητα, με ειλικρίνεια ή με

εντιμότητα τις δυναμικές ιδέες και τα θεϊκά ιδεώδη της θεωρίας του Ιησού για τη βασιλεία των
ουρανών. Αλλά να μην απογοητεύεστε από την προφανή αργή πρόοδο της ιδέας της
βασιλείας πάνω στην Ουράντια. Να θυμάστε ότι ο κανόνας της προοδευτικής εξέλιξης
υπόκειται σε ξαφνικές και απρόβλεπτες περιοδικές αλλαγές και του υλικού αλλά και του
πνευματικού κόσμου. Η αποστολή του Ιησού σαν ενσαρκωμένου Γιου ήταν ένα τέτοιο
παράξενο και απρόβλεπτο γεγονός στην πνευματική ζωή του κόσμου. Ποτέ να μην κάνετε το
μοιραίο λάθος, περιμένοντας για τη φανερή επίδειξη της βασιλείας στον κόσμο, να
παραλείψετε την εδραίωσή της μέσα στις ψυχές σας.

458
Αν και ο Ιησούς αναφέρθηκε σε μια μόνο μελλοντική όψη της βασιλείας, και σε πολλές
περιπτώσεις, υποδήλωσε ότι ένα τέτοιο γεγονός θα γινόταν φανερό σαν μέρος μιας
παγκόσμιας κρίσης, αν και κατά τον ίδιο τρόπο σε αρκετές περιπτώσεις, με απόλυτη
βεβαιότητα, σαφώς υποσχέθηκε κάποτε να επιστρέψει στην Ουράντια, θα πρέπει να
αναφερθεί ότι ποτέ δεν συνδύασε κατηγορηματικά τις δυο αυτές ιδέες μαζί. Υποσχέθηκε μια
καινούργια αποκάλυψη της βασιλείας στη γη και σε κάποια μελλοντική εποχή. Επίσης
υποσχέθηκε να επιστρέψει στον κόσμο αυτό προσωπικά. Δεν είπε όμως ότι τα δυο αυτά
γεγονότα ήταν συνώνυμα. Εξ όσων γνωρίζουμε, οι υποσχέσεις αυτές, ίσως ναι, ίσως όχι,
μπορεί να αναφέρονται στο ίδιο γεγονός.

Οι απόστολοι και οι μαθητές του ως επί το πλείστον συνδύασαν τις δυο αυτές διδασκαλίες
μαζί. Όταν η βασιλεία απέτυχε να υλοποιηθεί όπως αυτοί περίμεναν, ανακαλώντας τη
διδασκαλία του Κυρίου σχετικά με μια μελλοντική βασιλεία και ενθυμούμενοι την υπόσχεσή
του ότι θα έλθει πάλι, έφτασαν στο συμπέρασμα ότι αυτές οι υποσχέσεις αναφερόντουσαν
σ ένα ταυτόσημο γεγονός. Και επομένως έζησαν με την ελπίδα της άμεσης δεύτερης
έλευσής του για να εδραιώσει τη βασιλεία στην πληρότητά της με δύναμη και δόξα. Και
πιστεύοντας αυτό, οι διαδοχικές γενιές έζησαν στη γη μοιραζόμενες την ίδια εμπνευσμένη
αλλά απογοητευτική ελπίδα.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

Έχοντας ανακεφαλαιώσει τις διδασκαλίες του Ιησού για τη βασιλεία των ουρανών, μας
επιτρέπεται να αφηγηθούμε κάποιες τελευταίες ιδέες που συμπεριελήφθησαν στο σχέδιο για
τη βασιλεία και να κάνουμε μια προφητική πρόβλεψη για τη βασιλεία όπως μπορεί να εξελιχθεί
στην εποχή που έρχεται.

Κατά τους πρώτους αιώνες της χριστιανικής προπαγάνδας, η ιδέα για τη βασιλεία των
ουρανών ήταν τρομακτικά επηρεασμένη από τις αντιλήψεις του ελληνικού ιδεαλισμού, που
τότε επεκτείνετο ταχύτατα, από την ιδέα ότι το φυσικό ήταν η σκιά του πνευματικού του
πρόσκαιρου σαν τη χρονική σκιά του αιώνιου.

Το μεγάλο όμως βήμα που σηματοδότησε τη μεταφύτευση των διδασκαλιών του Ιησού από
το εβραϊκό στο εθνικό έδαφος, έγινε όταν ο Μεσσίας της βασιλείας μετατράπηκε σε Λυτρωτή
της εκκλησίας, μια θρησκευτική και κοινωνική οργάνωση που αναπτύχθηκε από τις
δραστηριότητες του Παύλου και των διαδόχων του και βασίστηκε στις διδασκαλίες του Ιησού
όπως αυτές συμπληρώθηκαν από τις ιδέες του Φίλωνα και των περσικών θεωριών του καλού
και του κακού.

Οι ιδέες και τα ιδεώδη του Ιησού, που περιείχοντο στη διδασκαλία του ευαγγελίου
της βασιλείας, απέτυχαν σχεδόν να πραγματοποιηθούν καθώς οι οπαδοί του

459
σταδιακά διαστρέβλωσαν τις εξαγγελίες του. Το σχέδιο του Μεσσία για τη βασιλεία
τροποποιήθηκε σημαντικά από δυο μεγάλα ρεύματα:

1. Οι Ιουδαίοι πιστοί επέμεναν να τον θεωρούν Μεσσία. Πίστευαν ότι ο Ιησούς θα

επέστρεφε πολύ σύντομα για να εδραιώσει πραγματικά την παγκόσμια και λίγο-πολύ
υλιστική βασιλεία.

2. Οι χριστιανοί που προερχόντουσαν από τους εθνικούς άρχισαν πολύ νωρίς να δέχονται
τις θεωρίες του Παύλου, οι οποίες οδήγησαν με τον καιρό στη γενική πίστη ότι ο Ιησούς
ήταν ο Λυτρωτής των παιδιών της εκκλησίας, ο νέος και καθιερωμένος διάδοχος του
παλαιότερου σχεδίου της απόλυτα πνευματικής αδελφότητας της βασιλείας.

Η εκκλησία, σαν κοινωνικό συνεπακόλουθο της βασιλείας, ήταν εξ ολοκλήρου υλική ακόμα και
επιθυμητή. Το κακό της εκκλησίας δεν ήταν η ύπαρξή της αλλά μάλλον επειδή
εκτόπισε την ιδέα του Ιησού για τη βασιλεία. Η καθιερωθείσα εκκλησία του
Παύλου έγινε το ουσιαστικό υποκατάστατο της βασιλείας των ουρανών την οποία
είχε διακηρύξει ο Ιησούς.

Αλλά μην αμφιβάλλετε, η ίδια αυτή βασιλεία των ουρανών, την οποία δίδαξε ο
Κύριος, υπάρχει μέσα στις καρδιές των πιστών, και θα κηρυχθεί σε αυτή τη
χριστιανική εκκλησία, όπως και σε όλες τις άλλες θρησκείες, τις φυλές και τα έθνη
της γης ακόμα και σε κάθε άτομο ξεχωριστά.

Η βασιλεία της διδασκαλίας του Ιησού, το πνευματικό ιδεώδες της δικαιοσύνης του ατόμου
και το σχέδιο για τη θεϊκή συναδέλφωση του ανθρώπου με το Θεό, εισχώρησε βαθμιαία στη
μυστικιστική κατανόηση του προσώπου του Ιησού σαν Λυτρωτή-Δημιουργού και πνευματική
κεφαλή μιας κοινωνικοποιημένης θρησκευτικής κοινότητας. Με τον τρόπο αυτό μια επίσημη
και καθιερωμένη εκκλησία έγινε το υποκατάστατο για την ιδιαιτέρως οδηγούμενη από το
πνεύμα αδελφότητα της βασιλείας.

Η εκκλησία ήταν αναπόφευκτο και χρήσιμο κοινωνικό επακόλουθο της ζωής και της
διδασκαλίας του Ιησού. Η τραγωδία συντελέστηκε από το γεγονός ότι αυτή η κοινωνική
αντενέργεια στις διδασκαλίες της βασιλείας εκτόπισε τόσο ολοκληρωτικά το πνευματικό
σχέδιο της αληθινής βασιλείας όπως ο Ιησούς τη δίδαξε και τη βίωσε.

Η βασιλεία για τους Ιουδαίους ήταν η Ισραηλιτική κοινότητα. Για τους εθνικούς έγινε η
Χριστιανική εκκλησία. Για τον Ιησού η βασιλεία ήταν το σύνολο εκείνων των ατόμων
που είχαν ομολογήσει την πίστη τους στην πατρότητα του Θεού, και με τον τρόπο
αυτό δήλωσαν την ολόψυχη αφοσίωσή τους στην εκτέλεση του θελήματος του
Θεού, και έτσι έγιναν μέλη της πνευματικής αδελφότητας του ανθρώπου.

460
Ο Κύριος αντιλήφθηκε πλήρως ότι θα εμφανιζόντουσαν κάποια κοινωνικά επακόλουθα στον κόσμο

σαν συνέπεια της εξάπλωσης του ευαγγελίου της βασιλείας, αλλά σχεδίαζε όλες αυτές οι επιθυμητές

κοινωνικές εκδηλώσεις να εμφανιζόντουσαν σαν ασυνείδητα και αναπόφευκτα παράγωγα, ή φυσικοί

καρποί, της ενδόμυχης προσωπικής εμπειρίας των πιστών, της απόλυτα πνευματικής συντροφιάς και

κοινωνίας με το θεϊκό πνεύμα το οποίο κατοικεί και δραστηριοποιεί όλους αυτούς τους πιστούς.

Ο Ιησούς προέβλεψε ότι μια κοινωνική οργάνωση ή εκκλησία, θα ακολουθούσε την πρόοδο
της αληθινής πνευματικής βασιλείας, και γι αυτό ποτέ δεν εναντιώθηκε στους αποστόλους που
εξασκούσαν το ιεροτελεστικό βάπτισμα του Ιωάννη. Δίδασκε πως η αγαπούσα την αλήθεια
ψυχή, αυτή που πεινάει και διψάει για τη δικαιοσύνη, για το Θεό, δια μέσου της πίστεως
γίνεται δεκτή στην πνευματική βασιλεία. Συγχρόνως οι απόστολοι δίδασκαν ότι ο πιστός
αυτός, δια μέσου της ιεροτελεστίας του βαπτίσματος γίνεται δεκτός στην κοινωνική οργάνωση
των μαθητών.

Όταν οι άμεσοι οπαδοί του Ιησού αναγνώρισαν τη μερική αποτυχία τους να πραγματώσουν
τα ιδεώδη του Ιησού για την εδραίωση της βασιλείας στις καρδιές των ανθρώπων δια της
κυριαρχίας και καθοδήγησης του πνεύματος του πιστού, βάλθηκαν να σώσουν τη διδασκαλία
του από την ολοκληρωτική εξαφάνιση, υποκαθιστώντας τα ιδεώδη του Κυρίου για τη βασιλεία
με τη βαθμιαία δημιουργία μιας ορατής κοινωνικής οργάνωσης, της Χριστιανικής εκκλησίας.
Και όταν εκπλήρωσαν το πρόγραμμα της υποκατάστασης, για να διατηρήσουν τη συνάφεια
και να εξασφαλίσουν την αναγνώριση της διδασκαλίας του Κυρίου σχετικά με το γεγονός της
βασιλείας, προχώρησαν τοποθετώντας τον ερχομό της βασιλείας στο μέλλον. Η εκκλησία,
μόλις εδραιώθηκε γερά, άρχισε να διδάσκει ότι η βασιλεία θα εμφανιζόταν στην
πραγματικότητα κατά το μεσουράνημα της χριστιανικής εποχής, κατά τη δεύτερη έλευση του
Χριστού.

Με τον τρόπο αυτό η βασιλεία έγινε το σχέδιο μιας εποχής, η ιδέα μιας μελλοντικής
έλευσης και το ιδεώδες της τελικής απολύτρωσης των αγίων του Υψίστου. Οι
πρώτοι χριστιανοί (και όλοι οι μετέπειτα), γενικά έχασαν την αντίληψη της ιδέας του Πατέρα
και του Γιου που περιείχετο στη διδασκαλία του Ιησού για τη βασιλεία, και αντί αυτού, έβαλαν
στη θέση του την καλά οργανωμένη κοινωνική συντροφιά της εκκλησίας. Έτσι η εκκλησία
έγινε κυρίως μια κοινωνική αδελφότητα η οποία εκτόπισε αποτελεσματικά το σχέδιο και το
ιδεώδες του Ιησού για μια πνευματική αδελφότητα.

Κατά μεγάλο μέρος το ιδεώδες σχέδιο του Ιησού απέτυχε, αλλά σχετικά με τη
θεμελίωση της προσωπικής ζωής και διδασκαλίας του Κυρίου, συμπληρωμένης από τις
ελληνικές και περσικές ιδέες για την αιώνια ζωή και εμπλουτισμένη με τις θεωρίες του Φίλωνα
για τα εγκόσμια σε αντίθεση με τα πνευματικά, ο Παύλος έχτισε μια από τις πλέον
προοδευτικές ανθρώπινες κοινωνίες που έγινε ποτέ στην Ουράντια.

461
Το σχέδιο του Ιησού είναι ακόμα ζωντανό στις προχωρημένες θρησκείες του
κόσμου. Η χριστιανική εκκλησία του Παύλου είναι η κοινωνικοποιημένη και εξανθρωπισμένη
σκιά εκείνου που ο Ιησούς σχεδίαζε να είναι η βασιλεία των ουρανών, και εκείνο που πολύ
σίγουρα θα γίνει. Ο Παύλος και οι διάδοχοί του μετέφεραν εν μέρει τα θέματα της αιώνιας
ζωής από το άτομο στην εκκλησία. Ο Χριστός έτσι έγινε η κεφαλή της εκκλησίας παρά ο
μεγάλος αδελφός κάθε ξεχωριστού πιστού, μέσα στην οικογένεια της βασιλείας του Πατέρα. Ο
Παύλος και οι σύγχρονοί του εφάρμοσαν όλη την πνευματική διδασκαλία του Ιησού, που
αφορούσε τον ίδιο και τον πιστό, πάνω στην εκκλησία σαν ομάδα πιστών. Και ενεργώντας
έτσι, έδωσαν θανάσιμο κτύπημα στο σχέδιο που είχε ο Ιησούς για τη θεϊκή
βασιλεία μέσα στην καρδιά του πιστού.

Και έτσι, για αιώνες, η χριστιανική εκκλησία εργάστηκε αντιμετωπίζοντας μεγάλα προβλήματα επειδή

τόλμησε να υποστηρίξει εκείνες τις μυστικιστικές δυνάμεις και προνόμια της βασιλείας, δυνάμεις και

προνόμια που μπορούν να ασκηθούν και να βιωθούν μόνο μεταξύ του Ιησού και των πνευματικών

πιστών αδελφών. Με τον τρόπο αυτό γίνεται προφανές ότι το να είναι κανείς μέλος της εκκλησίας δεν

σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και στη συντροφιά της βασιλείας. Το ένα είναι πνευματικό, το άλλο

κυρίως κοινωνικό.

Αργά ή γρήγορα κάποιος άλλος μεγαλύτερος Ιωάννης Βαπτιστής πρόκειται να έρθει

κηρύσσοντας «η βασιλεία του Θεού είναι πλησίον» εννοώντας την επιστροφή
στο ανώτατο πνευματικό σχέδιο του Ιησού, ο οποίος διακήρυξε ότι η βασιλεία είναι
το θέλημα του ουράνιου Πατέρα του, που κυριαρχεί και υπερισχύει στην καρδιά
του πιστού και κάνοντάς όλο αυτό χωρίς να αναφέρεται καθόλου είτε στην
ορατή εκκλησία πάνω στη γη ή στην προβλεφθείσα Δεύτερη Παρουσία του
Χριστού. Θα υπάρξει μια αναβίωση της πραγματικής διδασκαλίας του Ιησού, μια
νέα τοποθέτηση που θα ακυρώσει το έργο των πρώτων οπαδών που δημιούργησαν
ένα κοινωνικοφιλοσοφικό σύστημα πίστης που είχε σχέση με το γεγονός της
παραμονής του Μιχαήλ στη γη.

Σε λίγο διάστημα η διδαχή της ιστορίας αυτής σχετικά με τον Ιησού σχεδόν εκτόπισε το
κήρυγμα του ευαγγελίου του Ιησού για τη βασιλεία. Τοιουτοτρόπως μια ιστορική θρησκεία
εκτόπισε εκείνη τη διδαχή στην οποία ο Ιησούς ανέμειξε τις ύψιστες ηθικές ιδέες του
ανθρώπου και τα πνευματικά ιδεώδη με την ανυπέρβλητη ελπίδα του ανθρώπου για το
μέλλον την αιώνια ζωή. Και αυτό ήταν το ευαγγέλιο της βασιλείας.

Επειδή το ευαγγέλιο του Ιησού ήταν τόσο πολύπλευρο μέσα σε λίγους αιώνες σπουδαστές
των αρχείων της διδασκαλίας του χωρίστηκαν σε τόσες πολλές αιρέσεις και θρησκευτικές
λατρείες. Αυτή η θλιβερή διαίρεση των χριστιανών πιστών προέκυψε από την
αποτυχία να διακρίνουν την πολυσύνθετη διδασκαλία του Κυρίου, τη θεϊκή
μοναδικότητα της απαράμιλλης ζωής του. Κάποια μέρα όμως οι αληθινοί πιστοί του
Ιησού δεν θα χωρίζονται πνευματικά στη νοοτροπία τους κατ αυτό τον τρόπο μπροστά
στους μη πιστεύοντες. Μπορεί πάντοτε να έχουμε διαφορετικότητα στη διανοητική

462
κατανόηση και ερμηνεία, ακόμα και διαφορετικές βαθμίδες κοινωνικοποίησης, αλλά η
έλλειψη πνευματικής αδελφοσύνης είναι ασυγχώρητη και κατακριτέα.

Μη σφάλετε! Μέσα στη διδασκαλία του Ιησού υπάρχει μια αιώνια φύση που δεν θα της επιτρέψει να
παραμείνει για πάντα άκαρπη στις καρδιές των σκεπτόμενων ανθρώπων. Η βασιλεία όπως ο Ιησούς τη
φαντάστηκε απέτυχε κατά μεγάλο βαθμό στη γη. Επί του παρόντος, μια εκκλησία εξωτερικών τύπων
έχει πάρει τη θέση της. Πρέπει όμως να κατανοήσετε ότι αυτή η εκκλησία είναι μόνο το μεταβατικό
στάδιο της εμποδισμένης πνευματικής βασιλείας, η οποία θα τη μεταφέρει μέσα από αυτή την εποχή
της ύλης και θα την φτάσει σε μια πιο πνευματική διανομή, όπου η διδασκαλία του Κυρίου θα
απολαύσει μια πληρέστερη ευκαιρία για ανάπτυξη. Έτσι η αποκαλούμενη χριστιανική εκκλησία
γίνεται το κουκούλι μέσα στο οποίο σήμερα μισοκοιμάται το σχέδιο της βασιλείας του Ιησού. Η
βασιλεία της θεϊκής αδελφότητας είναι ακόμα ζωντανή και τελικά θα εξέλθει με βεβαιότητα από αυτή
τη μεγάλη καταβύθιση, ακριβώς με την ίδια βεβαιότητα που η πεταλούδα τελικά αναδύεται
ξεδιπλώνοντας το όμορφο σώμα της από την λιγότερο ελκυστική ύπαρξή της κατά τη διαδικασία της
μεταμόρφωσης.

***

463
Η Ανάσταση
ΕΓΓΡΑΦΟ 189 - Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αποσπάσματα

Λίγο μετά τον ενταφιασμό του Ιησού την Παρασκευή το απόγευμα, ο αρχηγός των
αρχαγγέλων του Νέβαδον, ευρισκόμενος τότε στην Ουράντια, συγκάλεσε το δικό του
συμβούλιο ανάστασης των υπάρξεων που οι συνειδήσεις τους βρίσκονται σε ύπνο και
εισήγαγε το θέμα μιας λογικής τεχνικής για την επαναφορά του Ιησού. Τα συγκεντρωμένα
παιδιά του τοπικού σύμπαντος, τα πλάσματα του Μιχαήλ, το έπραξαν αυτό με δική τους
υπευθυνότητα. Δεν τους είχε συγκεντρώσει ο Γαβριήλ. Γύρω στα μεσάνυχτα είχαν βγάλει
συμπέρασμα ότι το δημιούργημα δεν μπορούσε να κάνει τίποτε για να διευκολύνει την
ανάσταση του Δημιουργού. Ήταν διατεθειμένοι να δεχτούν τη συμβουλή του Γαβριήλ, που
τους έδωσε τις οδηγίες ότι, αφού ο Μιχαήλ είχε «θυσιάσει τη ζωή του με τη δική του
ελεύθερη βούληση, είχε τη δύναμη επίσης, να την πάρει πάλι πίσω ανάλογα με τη δική του
απόφαση». Λίγο μετά τη διακοπή του συμβουλίου των αρχαγγέλων, οι Φορείς της Ζωής, και
οι ποικίλοι συνεργάτες τους στο έργο της αποκατάστασης των δημιουργημάτων και της
μοροντιανής δημιουργίας, ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Ιησού, έχοντας τότε προσωπικά τη
διοίκηση των συγκεντρωμένων ουράνιων πνευμάτων στην Ουράντια, είπε αυτά τα λόγια
στους ανυπόμονους παρατηρητές που περίμεναν:

«Κανένας σας δεν μπορεί να κάνει κάτι για να συμπαρασταθεί στην επιστροφή στη ζωή του
Δημιουργού-πατέρα σας. Σαν θνητός της πλάσης, βίωσε το θνητό θάνατο, σαν ρχοντας
ενός σύμπαντος ζει ακόμα. Εκείνο που παρατηρείτε είναι η θνητή μεταφορά του Ιησού του
Ναζωραίου από τη ζωή της σάρκας στη ζωή στη μορόντια. Η πνευματική μεταφορά του Ιησού
ολοκληρώθηκε την ώρα που εγώ αποχώρησα από την προσωπικότητά του και έγινα
προσωρινός διευθύνων σε σας. Ο Δημιουργός-πατέρας διάλεξε να περάσει από όλη την
εμπειρία των θνητών πλασμάτων του, από τη γέννηση στους υλικούς κόσμους, μέσα από το
σωματικό θάνατο και την ανάσταση στη μορόντια, στην κατάσταση της αληθινής πνευματικής
ύπαρξης. Εσείς παρατηρείτε κάποια φάση από αυτή την εμπειρία, αλλά δεν συμμετέχετε. Τα
πράγματα εκείνα που κανονικά κάνετε για τα δημιουργήματα, δεν μπορείτε να τα κάνετε για
το Δημιουργό. Ένας Δημιουργός Υιός έχει μέσα του τη δύναμη να εμφανίζεται σαν ένα
οποιοδήποτε από τα δημιουργημένα παιδιά του. Έχει μέσα του τη δύναμη να παραδίνει τη
ζωή του στις αισθήσεις και να την παίρνει πάλι πίσω. Και έχει αυτή τη δύναμη ένεκα της
άμεσης διαταγής του Πατέρα του Παραδείσου, και γνωρίζω γι αυτά που σας λέγω».

Όταν άκουσαν τον Προσωπικό Ρυθμιστή να μιλάει, όλοι άρχισαν να αγωνιούν από την
προσδοκία, από το Γαβριήλ μέχρι το πιο ταπεινό χερουβείμ. Είδαν το θνητό σώμα του Ιησού
στο μνήμα, αναζητούσαν αποδείξεις από τη συμπαντική δραστηριότητα του αγαπημένου τους
ρχοντα, και επειδή δεν κατανοούσαν τέτοιου είδους φαινόμενα, περίμεναν υπομονετικά για
τις εξελίξεις.

1. Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΗ ΜΟΡΟΝΤΙΑ

464
Στις τρεις παρά τέταρτο το πρωί της Κυριακής, η επιτροπή της ενσάρκωσης του Παραδείσου,
αποτελούμενη από επτά μη αναγνωρισμένες οντότητες του Παραδείσου, έφτασαν στην
περιοχή και παρατάχθηκαν γύρω από το μνήμα. Δέκα λεπτά πριν τις τρεις, σφοδρές δονήσεις
από ανάμεικτες υλικές και μοροντιανές δραστηριότητες άρχισαν να εκρέουν από το καινούργιο
μνήμα του Ιωσήφ, και στις τρεις και δυο λεπτά, το πρωί της Κυριακής, 9 Απριλίου 30 μ.Χ., η
αναστημένη μορφή και προσωπικότητα του Ιησού του Ναζωραίου εξήλθε από το μνήμα.

Όταν ο αναστημένος Ιησούς πρόβαλε από το μνήμα που είχε ενταφιαστεί, το

σάρκινο σώμα μέσα στο οποίο είχε ζήσει και εργαστεί στη γη για σχεδόν τριάντα
έξι χρόνια βρισκόταν ακόμα, στην εσοχή του τάφου, απείραχτο και τυλιγμένο με το
λινό σεντόνι, όπως ακριβώς είχε τοποθετηθεί για ανάπαυση από τον Ιωσήφ και
τους συνεργάτες του το απόγευμα της Παρασκευής. Ούτε η πέτρα μπροστά από την
είσοδο του τάφου είχε πειραχτεί. Η σφραγίδα του Πιλάτου ήταν ακόμα άθικτη. Οι στρατιώτες
ήταν ακόμα επιφυλακή. Οι φρουροί του ναού παρέμεναν συνεχώς στο καθήκον τους. Η
Ρωμαϊκή φρουρά είχε αλλάξει τα μεσάνυχτα. Κανένας από αυτούς τους φύλακες δεν
υποπτεύθηκε ότι το αντικείμενο της φρούρησής τους είχε αναστηθεί σε μια νέα και
υψηλότερη μορφή ύπαρξης, και πως το σώμα που φύλαγαν ήταν τώρα ένα εξωτερικό
κάλυμμα που είχε απορριφθεί και το οποίο δεν είχε καμία περαιτέρω σχέση με την
απελευθερωμένη μοροντιανή προσωπικότητα του Ιησού.

Καθ όσον μπορούμε να κρίνουμε, καμία ύπαρξη του σύμπαντος αυτού ούτε
καμία οντότητα από άλλο σύμπαν είχε σχέση με την μοροντιανή ανάσταση του
Ιησού από τη Ναζαρέτ. Την Παρασκευή παρέδωσε τη ζωή του σαν ένας θνητός της
πλάσης, την Κυριακή το πρωί την ανέκτησε σαν μια μοροντιανή ύπαρξη του συστήματος της
Σατάνια στο Νορλατιαντέκ. Υπάρχουν πολλά σχετικά με την ανάσταση του Ιησού που
δεν καταλαβαίνουμε. Αλλά γνωρίζουμε ότι συνέβη όπως αναφέραμε και την
ενδεδειγμένη ώρα περίπου. Επίσης μπορούμε να αναφέρουμε ότι όλα τα γνωστά
φαινόμενα που συνδέονται με αυτή τη θνητή μεταφορά, ή μοροντιανή ανάσταση, έλαβε
χώρα ακριβώς εκεί στο καινούργιο μνήμα του Ιωσήφ, όπου τα υλικά υπολείμματα της θνητής
φύσης του Ιησού κείτονταν τυλιγμένα σε νεκρικά ρούχα.

Ας ξεκαθαρίσουμε για πάντα την αρχή της ανάστασης του Ιησού κάνοντας τις ακόλουθες
παρατηρήσεις:

1. Το υλικό ή φυσικό σώμα του δεν αποτέλεσε τμήμα της αναστημένης προσωπικότητάς
του. Όταν ο Ιησούς εξήλθε από το μνήμα, το σάρκινο σώμα του παρέμεινε απείραχτο
στον τάφο. Αναφάνηκε από το μνήμα χωρίς να μετακινήσει τις πέτρες μπροστά στην
είσοδο και χωρίς να σπάσει τη σφραγίδα του Πιλάτου.

2. Δεν αναφάνηκε από το μνήμα σαν πνεύμα ούτε σαν Μιχαήλ του Νέβαδον, δεν
εμφανίστηκε με τη μορφή του Κυβερνήτη Δημιουργού, την οποία είχε πριν ενσαρκωθεί
μοιάζοντας με ένα θνητό της Ουράντια.

465
3. Εξήλθε από το μνήμα με το παρουσιαστικό των μοροντιανών οντοτήτων εκείνων που,
σαν αναστημένα μοροντιανά ανερχόμενα όντα, αναφαίνονται από τις αίθουσες της
ανάστασης του πρώτου πλανητικού κόσμου αυτού του τοπικού συστήματος της Σατάνια.

Η πρώτη πράξη του Ιησού καθώς σηκώθηκε από το μνήμα ήταν να χαιρετήσει το Γαβριήλ και
να του δώσει τις οδηγίες να συνεχίσει να είναι διοικητικός υπεύθυνος των συμπαντικών
υποθέσεων υπό τον Εμμανουήλ, και μετά έδωσε εντολή στον αρχηγό των Μελχισεδέκ να
μεταφέρει τους αδελφικούς χαιρετισμούς του στον Εμμανουήλ. Αμέσως μετά ζήτησε από τον
Ύψιστο της Εντέντια τη βεβαίωση των Αρχαίων των Ημερών σχετικά με το θνητό πέρασμά
του και στρεφόμενος έπειτα στη συγκεντρωμένη μοροντιανή ομάδα των επτά πλανητικών
κόσμων, που είχαν μαζευτεί εδώ για να χαιρετίσουν και να καλωσορίσουν το Δημιουργό τους
σαν ύπαρξη της δικής τους τάξης, ο Ιησούς είπε τα πρώτα λόγια της μετα-θνητής
σταδιοδρομίας του. Είπε ο μοροντιανός Ιησούς: «Έχοντας τερματίσει τη ζωή μου στη
σάρκα, θα παραμείνω για ένα διάστημα σε μεταβατική μορφή ώστε να μπορέσω να
γνωρίσω πληρέστερα τη ζωή των ανερχομένων πλασμάτων μου και να αποκαλύψω
περαιτέρω το θέλημα του Πατέρα μου στον Παράδεισο».

Όταν μίλησε ο Ιησούς, έγνεψε στον Προσωπικό του Προσαρμοστή ή και όλες οι συμπαντικές
οντότητες που είχαν συγκεντρωθεί στην Ουράντια για να παρευρεθούν στην ανάσταση
έσπευσαν αμέσως στις αντίστοιχες συμπαντικές αποστολές τους.

Ο Ιησούς άρχισε τώρα τις επαφές στο μοροντιανό επίπεδο, και παρουσιάστηκε, σαν ύπαρξη,
με τις ανάγκες της ζωής που είχε επιλέξει να ζήσει για σύντομο διάστημα στην Ουράντια.
Αυτή η μύηση στο μοροντιανό κόσμο απαίτησε περισσότερο από μια γήινη ώρα και
διακόπηκε δυο φορές από την επιθυμία του να επικοινωνήσει με τους πρώην
θνητούς συνεργάτες του, καθώς αυτοί ήρθαν από την Ιερουσαλήμ με κατάπληξη
να περιεργαστούν τον άδειο τάφο για να ανακαλύψουν όσα θεωρούσαν απόδειξη
της ανάστασής του.

Τώρα το θνητό πέρασμα του Ιησού η μοροντιανή ανάσταση του Γιου του Ανθρώπου
ολοκληρώθηκε. Η μεταβατική εμπειρία του Κυρίου σαν ενδιάμεση οντότητα ανάμεσα στην
ύλη και το πνεύμα ξεκίνησε. Και τα επιτέλεσε όλα αυτά με δύναμη έμφυτη μέσα του.
Καμία οντότητα δεν του έδωσε κάποια βοήθεια. Τώρα ζει σαν μοροντιανός Ιησούς, και καθώς
αρχίζει τη μοροντιανή ζωή του, το υλικό του σώμα βρίσκεται εκεί απείραχτο στο μνήμα. Οι
στρατιώτες είναι επιφυλακή ακόμα και η σφραγίδα του κυβερνήτη στους βράχους δεν έχει
ακόμα σπάσει.

2. ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Δέκα λεπτά μετά τις τρεις, καθώς ο αναστημένος Ιησούς αδελφωνόταν με τις συγκεντρωμένες
μοροντιανές οντότητες από τους επτά πλανητικούς κόσμους της Σατάνια, ο αρχηγός των

466
αρχαγγέλων των αγγέλων της ανάστασης πλησίασε το Γαβριήλ και ζήτησε το θνητό
σώμα του Ιησού. Είπε ο αρχηγός των αρχαγγέλων: «Μπορεί να μη συμμετέχουμε στη
μοροντιανή ανάσταση της ενσαρκωμένης εμπειρίας του Μιχαήλ του άρχοντά μας,
αλλά θέλουμε να πάρουμε τα θνητά κατάλοιπά του στη φύλαξή μας για άμεση
διάλυση. Δεν προτείνουμε να χρησιμοποιήσουμε την τεχνική μας της εξαΰλωσης,
επιθυμούμε απλά να θέσουμε σε λειτουργία τη διαδικασία της επιτάχυνσης του
χρόνου. Αρκετό είναι που είδαμε τον ρχοντα να ζει και να πεθαίνει στην
Ουράντια. Τα πνεύματα του ουρανού θα αποφύγουν τη θύμηση από την ανοχή της
θέας της αργής αποσύνθεσης της θνητής μορφής του Δημιουργού και Υποστηρικτή
ενός σύμπαντος. Στο όνομα των ουράνιων οντοτήτων όλου του Νέβαδον, ζητώ την
εντολή που θα μου δώσει την επιτήρηση του θνητού σώματος του Ιησού από τη
Ναζαρέτ και που θα μας εξουσιοδοτήσει να προχωρήσουμε στην άμεση διάλυσή
του».

Και όταν ο Γαβριήλ συσκέφθηκε με το γηραιότερο Ύψιστο της Εντέντια, έδωσε στον
αρχάγγελο-εκπρόσωπο των ουράνιων πνευμάτων την άδεια να διευθετήσει με τον τρόπο που
αποφάσισε τα σωματικά κατάλοιπα του Ιησού.

Όταν παραχωρήθηκε αυτό το αίτημα στον αρχηγό των αρχαγγέλων, αυτός κάλεσε προς
βοήθειά του πολλούς από τους συντρόφους του, μαζί και ένα πλήθος πνευμάτων
εκπροσώπων όλων των τάξεων των ουράνιων οντοτήτων και μετά, με τη βοήθεια των
ενδιάμεσων της Ουράντια, προχώρησε στην κατοχή του φυσικού σώματος του Ιησού. Το
σώμα αυτό του θανάτου ήταν καθαρά ένα υλικό κατασκεύασμα. Φυσικά και
κυριολεκτικά. Δεν μπορούσε να μετακινηθεί από το μνήμα . Με την αρωγή αρκετών
μοροντιανών βοηθητικών οντοτήτων, η μοροντιανή μορφή μπορεί τη μια στιγμή
να γίνει πνευματική και έτσι αδιάφορη για τα συνηθισμένα υλικά πράγματα ενώ
την άλλη στιγμή μπορεί να γίνει ορατή και απτή για τα υλικά όντα, όπως ακριβώς οι
θνητοί της πλάσης.

Καθώς ετοιμαζόντουσαν να μεταφέρουν το σώμα του Ιησού από το μνήμα, πριν του
παράσχουν την τιμητική και γεμάτη σεβασμό στιγμιαία διάλυση, ανατέθηκε στους
υποδεέστερους ενδιάμεσους της Ουράντια να κυλήσουν μακριά τις πέτρες από την
είσοδο του μνήματος. Η μεγαλύτερη από αυτές τις δυο πέτρες ήταν μια τεράστια
στρογγυλεμένη πέτρα, που έμοιαζε πολύ με μυλόπετρα, και μεταφέρθηκε από ένα λαξευμένο
κοίλωμα του βράχου, ώστε να μπορεί να κυλίεται πάλι μπρος και πίσω για να ανοίγει ή να
κλείνει το μνήμα. Όταν οι Ιουδαίοι φρουροί που φύλαγαν καθώς και οι Ρωμαίοι στρατιώτες,
στο θαμπό φως του πρωινού, είδαν την τεράστια πέτρα να κυλάει από την είσοδο του
μνήματος, φαινομενικά με δική της δύναμη χωρίς κάποιο ορατό μέσον να εξηγεί αυτή την
κίνηση καταλήφθηκαν από τρόμο και πανικό και το έσκασαν τρέχοντας από την περιοχή.
Οι Ρωμαίοι κατέφυγαν στο οχυρό της Αντώνιας και ανέφεραν ό,τι είχαν δει στον εκατόνταρχο,
μόλις εκείνος ανέλαβε υπηρεσία.

Οι Ιουδαίοι αρχηγοί ξεκίνησαν το πρόστυχο έργο προσποιούμενοι ότι ήθελαν να ξεφορτωθούν

τον Ιησού δωροδοκώντας τον προδοτικό Ιούδα, και τώρα, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με αυτή
την ενοχλητική κατάσταση, αντί να σκεφτούν να τιμωρήσουν τους φρουρούς που
εγκατέλειψαν τη θέση τους, κατέφυγαν στη δωροδοκία των φρουρών και των Ρωμαίων
στρατιωτών. Έδωσαν στον καθένα από τους είκοσι αυτούς άνδρες ένα χρηματικό
ποσό και τους διέταξαν να πουν σε όλους: «Ενώ κοιμόμασταν, κατά τη διάρκεια

467
της νύχτας, οι μαθητές του μας έπιασαν και πήραν το σώμα του». Και οι Ιουδαίοι
αρχηγοί έδωσαν σοβαρές υποσχέσεις στους στρατιώτες ότι θα τους υπερασπιζόντουσαν
ενώπιον του Πιλάτου, σε περίπτωση που συνέβαινε να πέσει στην αντίληψη του κυβερνήτη,
πως είχαν δεχτεί φιλοδώρημα.

Το χριστιανικό πιστεύω για την ανάσταση του Ιησού βασίστηκε στο γεγονός του
«άδειου τάφου». Ήταν όντως ένα γεγονός το ότι ο τάφος ήταν άδειος, αλλά δεν
είναι αυτή η αλήθεια της ανάστασης. Το μνήμα ήταν πραγματικά άδειο όταν
αφίχθησαν οι πρώτοι πιστοί, και το γεγονός αυτό, συνδυασμένο με την
αναμφίβολη ανάσταση του Κυρίου, οδήγησε στη διατύπωση ενός πιστεύω που δεν
ήταν αληθινό: τη διδασκαλία ότι το υλικό και θνητό σώμα του Ιησού αναστήθηκε
από τον τάφο. Η αλήθεια, όταν έχει να κάνει με πνευματικές πραγματικότητες και
αιώνιες αξίες, δεν μπορεί πάντα να στηρίζεται σε ένα συνδυασμό προφανών
γεγονότων. Αν και ξεχωριστά γεγονότα μπορεί να είναι από υλική πλευρά αληθινά,
δεν συνεπάγεται ότι ο σύνδεσμος ενός συνόλου γεγονότων πρέπει απαραίτητα να
οδηγήσει σε αληθώς πνευματικά συμπεράσματα.

Το μνήμα του Ιωσήφ ήταν άδειο, όχι επειδή το σώμα του Ιησού είχε αναμορφωθεί ή
αναστηθεί, αλλά επειδή είχε εισακουσθεί η παράκληση των ουρανίων πνευμάτων να του
προσφέρουν μια ειδική και μοναδική διάλυση, μια επιστροφή της «σκόνης στη
«σκόνη», χωρίς την παρέμβαση της καθυστέρησης του χρόνου και χωρίς τη δράση
των συνηθισμένων και ορατών διαδικασιών της θνητής αλλοίωσης και της υλικής
αποσύνθεσης.

Τα θνητά κατάλοιπα του Ιησού πέρασαν από την ίδια φυσική διαδικασία της
στοιχειακής αποσύνθεσης που χαρακτηρίζει όλα τα ανθρώπινα σώματα στη γη,
εκτός του ότι, από άποψη χρόνου, αυτή η φυσική μέθοδος διάλυσης επιταχύνθηκε
τα μέγιστα, επισπεύσθηκε μέχρι του σημείου εκείνου ώστε να γίνει σχεδόν
στιγμιαία.

Οι αληθινές αποδείξεις της ανάστασης του Μιχαήλ είναι στη φύση πνευματικές,
μολονότι η διδαχή αυτή επιβεβαιώθηκε από τη μαρτυρία πολλών θνητών της
οικουμένης που συνάντησαν, αναγνώρισαν και επικοινώνησαν με τον αναστημένο
μοροντιανό Κύριο. Αυτό το γεγονός έγινε τμήμα της προσωπικής εμπειρίας σχεδόν
χιλίων ανθρώπινων υπάρξεων, πριν αυτός αναχωρήσει οριστικά από την Ουράντια

3. Η ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Λίγο μετά τις τέσσερις και μισή το πρωί της Κυριακής, ο Γαβριήλ κάλεσε τους αρχαγγέλους
στο πλευρό του και ετοιμάστηκε να εγκαινιάσει τη γενική ανάσταση της λήξης της Αδαμικής
κατανομής στην Ουράντια. Όταν τα αχανή πνεύματα των Σεραφείμ και Χερουβείμ που
εμπλέκοντο στο μεγάλο αυτό γεγονός παρατάχθηκαν σε κατάλληλο σχηματισμό, ο
μοροντιανός Μιχαήλ παρουσιάστηκε μπροστά στον Γαβριήλ, λέγοντας: «Όπως ο Πατέρας

468
μου έχει ζωή μέσα του, έτσι την έδωσε και στο Γιο για να έχει ζωή μέσα του. Αν και
δεν έχω ακόμα ξαναρχίσει πλήρως την άσκηση της συμπαντικής δικαιοδοσίας,
αυτός ο αυτοπεριορισμός δεν εμποδίζει καθόλου την εμφάνιση της ζωής στα παιδιά
μου που βρίσκονται σε ύπνο. Ας αρχίσει το προσκλητήριο της πλανητικής
ανάστασης».

Το κύκλωμα των αρχαγγέλων τότε εργάστηκε για πρώτη φορά από την Ουράντια. Ο Γαβριήλ
και τα αρχαγγελικά πνεύματα μεταφέρθηκαν στο μέρος της πνευματικής πολικότητας του
πλανήτη, και όταν ο Γαβριήλ έδωσε το σύνθημα, έλαμψε στο πρώτο πλανητικό σύστημα των
κόσμων η φωνή του Γαβριήλ, που έλεγε: «Κατόπιν εντολής του Μιχαήλ, ας σηκωθούν
οι νεκροί της κατανομής στην Ουράντια!». Τότε όλοι όσοι επιβίωσαν από το ανθρώπινο
γένος της Ουράντια, που είχαν κοιμηθεί από την εποχή του Αδάμ, και οι οποίοι δεν είχαν
ακόμα κριθεί, εμφανίστηκαν στις αίθουσες ανάστασης της μανσόνια έτοιμοι για να ενδυθούν
τη μοροντιανή φύση. Και σε μια στιγμή τα Σεραφείμ και οι συνεργάτες τους ετοιμάστηκαν να
αναχωρήσουν για τους πλανητικούς κόσμους. Κανονικά, αυτοί οι σεραφικοί φρουροί, που
είχαν επιφορτισθεί με την επιτήρηση του συνόλου των επιζησάντων θνητών, θα ήταν
παρόντες τη στιγμή της αφύπνισής τους, στις αίθουσες της ανάστασης του μανσονικού
κόσμου, αλλά βρισκόντουσαν στον κόσμο αυτό αυτή την ώρα εξαιτίας της ανάγκης της
παρουσίας του Γαβριήλ εδώ σε συνδυασμό με τη μοροντιανή ανάσταση του Ιησού.

Παρόλο ότι αμέτρητα άτομα που είχαν προσωπικούς σεραφικούς φρουρούς και εκείνοι που
είχαν κατορθώσει το απαραίτητο επίτευγμα της προσωπικής πνευματικής προόδου είχαν
συνεχίσει στο μανσονικό κόσμο κατά τη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν την εποχή
του Αδάμ και της Εύας, αν και υπήρξαν πολλές ειδικές και χιλιετείς αναστάσεις παιδιών της
Ουράντια, αυτό ήταν το τρίτο πλανητικό προσκλητήριο, ή ολοκληρωμένες αναστάσεις
κατανομής. Η πρώτη συνέβη την εποχή της άφιξης του Πλανητικού Πρίγκιπα, η
δεύτερη στα χρόνια του Αδάμ, και αυτή, η τρίτη, επεσήμανε τη μοροντιανή
ανάσταση, το θνητό πέρασμα, του Ιησού από τη Ναζαρέτ.

Και αυτή είναι η αφήγηση των γεγονότων της ανάστασης του Ιησού ιδωμένα από
εκείνους που τα είδαν όπως πραγματικά συνέβησαν, ελεύθεροι από τα εμπόδια της
μερικής και περιορισμένης ανθρώπινης όρασης.

469
Οι μετά την Ανάσταση εμφανίσεις του Ιησού σε πιστούς
ΕΓΓΡΑΦΟ 190- ΜΟΡΟΝΤΙΑΝΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

(Οι μετά την Ανάσταση εμφανίσεις σε πιστούς)

Ο αναστημένος Ιησούς ετοιμάζεται να περάσει μια σύντομη περίοδο στην Ουράντια με

σκοπό να βιώσει την ανερχόμενη μοροντιανή πορεία ενός θνητού των σφαιρών
επιρροής. Όλη αυτή η δύναμη που είναι έμφυτη στον Ιησού το χάρισμα της ζωής και η
οποία τον κατέστησε ικανό να αναστηθεί από του νεκρούς, είναι το πραγματικό δώρο της
αιώνιας ζωής που αυτός παρέχει στους πιστούς της βασιλείας, και η οποία ακόμα και τώρα
κάνει βέβαιη την ανάστασή τους από τα δεσμά του φυσικού θανάτου. Οι θνητοί των
σφαιρών επιρροής θα σηκωθούν το πρωινό της ανάστασης με τον ίδιο τύπο
μετάβασης ή μοροντιανό σώμα, που ο Ιησούς είχε όταν αναστήθηκε από το μνήμα
το πρωί της Κυριακής. Τα σώματα αυτά δεν έχουν αίμα που να κυκλοφορεί, και
τέτοια όντα δεν λαμβάνουν κανονική υλική τροφή. Παρόλα αυτά, αυτές οι
μοροντιανές μορφές είναι πραγματικές. Όταν οι ποικίλοι πιστοί είδαν τον Ιησού
μετά την ανάστασή του, τον είδαν πραγματικά. Δεν ήταν τα αυτοεξαπατούμενα
θύματα οραμάτων ή παραισθήσεων.

Η σταθερή πίστη στην ανάσταση του Ιησού ήταν το βασικό χαρακτηριστικό της πίστης όλων
των κλάδων της πρώτης ευαγγελικής διδασκαλίας. Στην Ιερουσαλήμ, την Αλεξάνδρεια, την
Αντιόχεια και τη Φιλαδέλφεια όλοι οι διδάσκαλοι του ευαγγελίου ενώθηκαν σ αυτή την
αναμφίβολη πίστη στην ανάσταση του Κυρίου. Εκτιμώντας το χαρακτηριστικό τμήμα που
έλαβε η Μαρία η Μαγδαληνή διακηρύσσοντας την ανάσταση του Κυρίου, πρέπει να
αναφερθεί ότι η Μαρία ήταν η κύρια εκπρόσωπος του γυναικείου σώματος, όπως
ήταν ο Πέτρος για τους αποστόλους. Η Μαρία δεν ήταν αρχηγός των εργατριών, αλλά
η κύρια διδάσκαλός τους και δημόσια εκπρόσωπος. Η Μαρία είχε γίνει πολύ προσεκτική
γυναίκα, έτσι ώστε η τόλμη της να μιλήσει σ έναν άνδρα που θεώρησε ότι ήταν ο φύλακας
του κήπου του Ιωσήφ, δείχνει μόνο πόσο τρομοκρατημένη ήταν που βρήκε το μνήμα κενό.
Ήταν το βάθος και η αγωνία της αγάπης της, η πληρότητα της αφοσίωσής της, που την έκανε
να ξεχάσει, για ένα λεπτό, τους συμβατικούς περιορισμούς που είχε το πλησίασμα μιας
Ιουδαίας γυναίκας προς έναν άγνωστο άνδρα.

1. ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Οι απόστολοι δεν ήθελαν να τους αφήσει ο Ιησούς, επομένως είχαν περιφρονήσει

όλες τις αναφορές του περί θανάτου, μαζί και με τις υποσχέσεις του ότι θα
ανασταινόταν πάλι. Δεν προσδοκούσαν την ανάσταση όπως συνέβη, και
αρνήθηκαν να πιστέψουν έως ότου αντιμετώπισαν την επιταγή της
αδιαμφισβήτητης απόδειξης και της απόλυτης πιστοποίησης των δικών τους
εμπειριών.

470
Όταν οι απόστολοι αρνήθηκαν να πιστέψουν την αναφορά των πέντε γυναικών που
περιέγραψαν ότι είχαν δει τον Ιησού και μίλησαν μαζί του, η Μαρία η Μαγδαληνή επέστρεψε
στο μνήμα και οι άλλες γύρισαν στην οικία του Ιωσήφ, όπου αφηγήθηκαν τις εμπειρίες τους
στην κόρη του και τις άλλες γυναίκες. Και οι γυναίκες πίστεψαν την αναφορά τους. Λίγο μετά
τις έξη η κόρη του Ιωσήφ από την Αριμαθαία και οι τέσσερις γυναίκες που είχαν δει τον
Ιησού, πήγαν στο σπίτι του Νικόδημου, όπου αφηγήθηκαν όλα αυτά τα συμβάντα στον
Ιωσήφ, το Νικόδημο, το Δαυίδ Ζεβεδαίο και τους άλλους άνδρες που ήσαν μαζεμένοι εκεί. Ο
Νικόδημος και οι άλλοι αμφισβήτησαν την ιστορία τους, αμφισβήτησαν ότι ο Ιησούς είχε
αναστηθεί από τους νεκρούς, υπέθεσαν ότι οι Ιουδαίοι είχαν μετακινήσει το σώμα. Ο Ιωσήφ
και ο Δαυίδ είχαν διάθεση να πιστέψουν την αναφορά, τόσο πολύ που έσπευσαν να
εξετάσουν το μνήμα, και βρήκαν τα πάντα ακριβώς όπως τα είχαν περιγράψει οι γυναίκες. Και
αυτοί ήταν οι τελευταίοι που είδαν έτσι τον τάφο, επειδή ο αρχιερέας έστειλε τον αρχηγό των
φρουρών του ναού στο μνήμα στις επτά και μισή για να αφαιρέσει τα νεκρικά ρούχα. Ο
αρχηγός τα τύλιξε όλα μέσα στο λινό σεντόνι και τα πέταξε πάνω από ένα διπλανό βράχο.

Από το μνήμα ο Δαυίδ και ο Ιωσήφ πήγαν απευθείας στο σπίτι του Ηλία Μάρκου, όπου έκαναν
σύσκεψη με τους δέκα αποστόλους στο υπερώο. Μόνο ο Ιωάννης Ζεβεδαίος ήταν πρόθυμος
να πιστέψει, έστω και αμυδρά, ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Ο Πέτρος στην
αρχή είχε πιστέψει αλλά, όταν δεν κατόρθωσε να βρει τον Κύριο, έπεσε σε μεγάλη αμφιβολία.
Όλοι ήταν πρόθυμοι να πιστέψουν ότι οι Ιουδαίοι είχαν μετακινήσει το σώμα. Ο Δαυίδ δεν
διαφώνησε μαζί τους, αλλά όταν έφυγε, είπε: «Εσείς είστε οι απόστολοι, και οφείλετε να
καταλαβαίνετε αυτά τα πράγματα. Δεν θα διαφωνήσω μαζί σας, παρόλα αυτά, πηγαίνω τώρα
πίσω στο σπίτι του Νικόδημου, όπου έχω ορίσει με τους αγγελιαφόρους να συναντηθούμε
σήμερα, και όταν μαζευτούν όλοι, θα τους στείλω στην τελευταία τους αποστολή, σαν
προάγγελους της ανάστασης του Κυρίου. κουσα τον Κύριο να το λέγει αυτό, αφού θα
πέθαινε, θα ανασταινόταν την τρίτη ημέρα, και τον πιστεύω». Και μιλώντας έτσι στους
αποκαρδιωμένους και δυστυχισμένους πρεσβευτές της βασιλείας, ο αυτοδιορισμένος αρχηγός
επικοινωνίας και πληροφορίας αποχαιρέτησε τους αποστόλους. Καθώς κατέβαινε από το
υπερώο πέταξε το σάκο του Ιούδα, που περιείχε όλα τα αποστολικά έσοδα, στα γόνατα του
Ματθαίου Λεβή. Ήταν κατά τις εννιά και μισή όταν οι τελευταίοι από τους είκοσι έξι
αγγελιαφόρους του Δαυίδ έφταναν στο σπίτι του Νικόδημου. Ο Δαυίδ τους συγκέντρωσε
γρήγορα στην ευρύχωρη αυλή και απευθύνθηκε προς αυτούς:

« νδρες και αδέλφια, όλο αυτό τον καιρό με υπηρετήσατε σύμφωνα με τον όρκο
σας σε μένα και σε κάθε ένα σας, και σας καλώ να μαρτυρήσετε ότι ποτέ δεν
διένειμα ψευδείς πληροφορίες στα χέρια σας. Πρόκειται να σας στείλω στην
τελευταία σας αποστολή σαν εθελοντές αγγελιαφόρους της βασιλείας, και
κάνοντας αυτό σας απαλλάσσω από τους όρκους σας και εφεξής διαλύω το σώμα
των αγγελιαφόρων. νδρες, σας δηλώνω ότι τελειώσαμε το έργο μας. Ο Κύριος
δεν έχει πια ανάγκη από θνητούς αγγελιαφόρους. Αναστήθηκε από τους νεκρούς.
Μας είπε πριν τον συλλάβουν ότι θα πέθαινε και θα ανασταινόταν πάλι την τρίτη
μέρα. Είδα το μνήμα είναι άδειο. Μίλησα με τη Μαρία τη Μαγδαληνή και
τέσσερις άλλες γυναίκες που μίλησαν με τον Ιησού. Τώρα σας απολύω, σας
αποχαιρετώ, και σας στέλνω στο έργο του καθενός σας, και το μήνυμα που θα
μεταφέρετε στους πιστούς είναι: Ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς, ο
τάφος είναι κενός ».

Η πλειονότητα των εκεί παρευρισκομένων προσπάθησαν να πείσουν το Δαυίδ να μην το κάνει

αυτό. Αλλά δεν μπόρεσαν να τον επηρεάσουν. Μετά προσπάθησαν να αποτρέψουν τους
αγγελιαφόρους, αλλά αυτοί δεν έλαβαν υπόψη τους τα λόγια της αμφιβολίας. Και έτσι, λίγο

471
πριν τις δέκα αυτή την Κυριακή το πρωί, οι είκοσι έξι δρομείς αναχώρησαν σαν οι πρώτοι
προάγγελοι του εξαιρετικού αληθινού γεγονότος του αναστημένου Ιησού. Και ξεκίνησαν για
την αποστολή αυτή όπως είχαν κάνει για πολλές άλλες, προς εκπλήρωση του όρκου τους στο
Δαυίδ Ζεβεδαίο και στον κάθε ένα τους. Οι άνδρες αυτοί είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στο
Δαυίδ. Αναχώρησαν για το ανατεθειμένο αυτό έργο χωρίς καν να περιμένουν να μιλήσουν με
εκείνους που είχαν δει τον Ιησού. Δέχτηκαν το λόγο του Δαυίδ. Η πλειονότητα αυτών πίστεψε
όσα τους είπε ο Δαυίδ, και ακόμα και εκείνοι που αμφέβαλαν κάπως, μετέφεραν το μήνυμα με
την ίδια σιγουριά όσο και γρηγοράδα. Οι απόστολοι, το πνευματικό σώμα της βασιλείας,
βρίσκονται σήμερα συγκεντρωμένοι στο υπερώο, όπου εκδηλώνουν φόβο και εκφράζουν
αμφιβολίες, ενόσω αυτοί οι άσχετοι με αυτά, αντιπροσωπεύοντας την πρώτη προσπάθεια για
κοινωνικοποίησης του ευαγγελίου του Κυρίου περί της αδελφότητας του ανθρώπου, υπό τις
διαταγές του ατρόμητου και ικανού αρχηγού τους, αναχωρούν για να διακηρύξουν τον
αναστημένο Σωτήρα ενός κόσμου και ενός σύμπαντος. Και εμπλέκονται με αυτή την
αξιοσημείωτη υπηρεσία προτού οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του προθυμοποιηθούν να
πιστέψουν το λόγο του ή να δεχτούν την κατάθεση των αυτοπτών μαρτύρων.

Όταν ο Δαυίδ αποχαιρέτησε τ αδέλφια του, πήγε στο σπίτι του Ιωσήφ για τη μητέρα του,
και μετά μαζί πήγαν στη Βηθανία για να συναντήσουν την οικογένεια του Ιησού που περίμενε.
Ο Δαυίδ κατέλυσε εκεί στη Βηθανία μαζί με τη Μάρθα και τη Μαρία, μέχρι να πουλήσουν
αυτές την κτηματική περιουσία τους και τις συνόδευσε στο ταξίδι τους για να συναντήσουν
τον αδελφό τους, Λάζαρο, στη Φιλαδέλφεια. Περίπου μια βδομάδα από την ώρα αυτή, ο
Ιωάννης Ζεβεδαίος πήρε τη Μαρία τη μητέρα του Ιησού στο σπίτι του στη
Βηθσαϊδά. Ο Ιάκωβος, ο μεγαλύτερος αδελφός του Ιησού, παρέμεινε με την οικογένειά του
στην Ιερουσαλήμ. Η Ρουθ παρέμεινε στη Βηθανία με τις αδελφές του Λαζάρου. Η λοιπή
οικογένεια του Ιησού επέστρεψε στη Γαλιλαία. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος έφυγε από τη Βηθανία μαζί
με τη Μάρθα και τη Μαρία, για τη Φιλαδέλφεια, νωρίς τον Ιούνιο, την επόμενη μέρα του
γάμου του με τη Ρουθ, τη μικρότερη αδελφή του Ιησού.

2. Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΗ ΒΗΘΑΝΙΑ

Από την ώρα της μοροντιανής ανάστασης μέχρι την ώρα της ανόδου του
πνεύματός του στα ύψη, ο Ιησούς έκανε δεκαεννιά ξεχωριστές εμφανίσεις σε
ορατή μορφή στους πιστούς του στη γη. Δεν εμφανίστηκε στους εχθρούς του ούτε
σε εκείνους που δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν πνευματικά την εκδήλωσή του
με ορατή μορφή. Η πρώτη του εμφάνιση ήταν στις πέντε γυναίκες στο μνήμα, η
δεύτερή του στη Μαρία τη Μαγδαληνή επίσης στο μνήμα.

Η τρίτη εμφάνιση συνέβη κατά το μεσημέρι της Κυριακής αυτής στη Βηθανία. Λίγο μετά το
μεσημέρι, ο μεγαλύτερος αδελφός του Ιησού, ο Ιάκωβος, στεκόταν στον κήπο του Λαζάρου
μπροστά στον κενό τάφο του αναστημένου αδελφού της Μάρθας και της Μαρίας, γυρίζοντας
στο μυαλό του τα νέα που τους είχε φέρει περίπου μια ώρα πρωτύτερα ο αγγελιαφόρος του
Δαυίδ. Ο Ιάκωβος είχε πάντα την τάση να πιστεύει στην αποστολή του μεγαλύτερου αδελφού
του στη γη, αλλά από καιρό είχε χάσει την επαφή του με το έργο του Ιησού και είχε
παρασυρθεί σε σοβαρή αμφισβήτηση που αφορούσε τους μετέπειτα ισχυρισμούς των
αποστόλων ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Ολόκληρη η οικογένεια αιφνιδιάστηκε και σχεδόν
αναστατώθηκε από τα νέα που έφερε ο αγγελιαφόρος. Ενώ ο Ιάκωβος στεκόταν μπροστά από
τον κενό τάφο του Λαζάρου, η Μαρία η Μαγδαληνή έφτασε στην περιοχή και με έξαψη
αφηγήθηκε στην οικογένεια τις εμπειρίες της από τις πρώτες πρωινές ώρες στο μνήμα του

472
Ιωσήφ. Πριν τελειώσει, έφτασαν ο Δαυίδ Ζεβεδαίος και η μητέρα του. Η Ρούθ, φυσικά,
πίστεψε την αναφορά και το ίδιο έκανε και ο Ιούδας (ο αδελφός του Ιησού) μετά τη
συνομιλία του με το Δαυίδ και τη Σαλώμη.

Εν τω μεταξύ, καθώς έψαχναν για τον Ιάκωβο και πριν τον βρουν, ενώ στεκόταν εκεί στον
κήπο κοντά στον τάφο, αυτός αντιλήφθηκε μια κοντινή παρουσία, σαν κάποιος να τον άγγιξε
στον ώμο, και όταν γύρισε να κοιτάξει, πρόσεξε τη βαθμιαία εμφάνιση μιας παράξενης
μορφής πλάι του. Ήταν πολύ έκπληκτος για να μιλήσει και πολύ έντρομος για να το σκάσει.
Και τότε η παράξενη μορφή μίλησε, λέγοντας: «Ιάκωβε, ήρθα για να σε καλέσω στην
υπηρεσία της βασιλείας. Συνεργάσου θερμά με τα αδέλφια σου και ακολούθησέ
με». Όταν ο Ιάκωβος άκουσε να λέγεται το όνομά του, αναγνώρισε ότι ήταν ο μεγαλύτερος
αδελφός του, ο Ιησούς, που είχε απευθυνθεί σ αυτόν. Όλοι είχαν λίγο πολύ δυσκολία
στο να αναγνωρίζουν τη μοροντιανή μορφή του Κυρίου, αλλά λίγοι είχαν τη
δυσκολία να αναγνωρίσουν τη φωνή του ή αλλιώς να αντιληφθούν τη γοητευτική
προσωπικότητά του, όταν άρχιζε να επικοινωνεί μαζί τους.

Όταν ο Ιάκωβος παρατήρησε ότι ο Ιησούς απευθυνόταν σ αυτόν, βάλθηκε να γονατίσει,

αναφωνώντας, «Πατέρα μου και αδελφέ μου», αλλά ο Ιησούς του είπε να σταθεί όρθιος
ενόσω μιλούσε μαζί του. Και περπάτησαν μέσα στον κήπο και συζήτησαν για περίπου τρία
λεπτά. Μίλησαν για τις εμπειρίες των προηγούμενων ημερών και προσχεδίασαν τα γεγονότα
του κοντινού μέλλοντος. Καθώς πλησίαζαν στο σπίτι, ο Ιησούς είπε, «Έχε γεια, Ιάκωβε,
έως ότου σας υποδεχτώ όλους μαζί».

Ο Ιάκωβος όρμισε μέσα στο σπίτι, ενώ τον αναζητούσαν ακόμα στη Βηθφαγία, κραυγάζοντας:
«Μόλις είδα τον Ιησού και μίλησα μαζί του, φλυάρησα μαζί του. Δεν είναι νεκρός,
αναστήθηκε! Χάθηκε από μπροστά μου, λέγοντας, Έχε γεια έως ότου σας χαιρετήσω όλους
μαζί». Δεν είχε καλά-καλά σταματήσει να μιλάει όταν επέστρεψε ο Ιούδας, και ξαναείπε την
εμπειρία της συνάντησης με τον Ιησού στον κήπο, προς όφελος του Ιούδα. Και όλοι άρχισαν
να πιστεύουν στην ανάσταση του Ιησού. Ο Ιάκωβος ανήγγειλε τώρα ότι δεν θα επέστρεφε
στη Γαλιλαία, και ο Δαυίδ αναφώνησε: «Τον είδαν όχι μόνο εξημμένες γυναίκες, ακόμα και
ανεπηρέαστοι άνδρες μπόρεσαν να τον δουν. Προσδοκώ να τον δω και ο ίδιος».

Η τέταρτη εμφάνιση : Και ο Δαυίδ δεν περίμενε πολύ, γιατί η τέταρτη εμφάνιση του Ιησού
σε θνητή αναγνώριση συνέβη λίγο πριν τις δυο στο ίδιο αυτό σπίτι της Μάρθας και της
Μαρίας, όταν εμφανίστηκε ορατός ενώπιον της γήινης οικογενείας του και των φίλων τους,
συνολικά είκοσι. Ο Κύριος εμφανίστηκε στην ανοιχτή πίσω πόρτα, λέγοντας: «Ειρήνη σε
σας. Χαιρετώ εκείνους που κάποτε ήταν δικοί μου στη σάρκα και εύχομαι
συντροφικότητα για τους αδελφούς μου και τις αδελφές μου στη βασιλεία των
ουρανών. Πώς μπορείτε και αμφιβάλετε; Γιατί αργοπορήσατε τόσο πολύ προτού
διαλέξετε να ακολουθήσετε το φως της αλήθειας με όλη σας την καρδιά; Ελάτε,
λοιπόν, όλοι σας στη συντροφιά του Πνεύματος της Αληθείας στο βασίλειο του
Πατρός». Καθώς άρχισαν να συνέρχονται από το πρώτο ξάφνιασμα της έκπληξής τους και
κινήθηκαν γύρω του για να τον αγκαλιάσουν, αυτός χάθηκε από τα μάτια τους.

Όλοι ήθελαν να τρέξουν στην πόλη και να πουν στους δυσπιστούντες αποστόλους τι είχε
συμβεί, αλλά ο Ιάκωβος τους συγκράτησε. Η Μαρία η Μαγδαληνή, μόνο, επετράπη να γυρίσει

473
στο σπίτι του Ιωσήφ. Ο Ιάκωβος απαγόρευσε να δημοσιοποιήσουν προς τα έξω το
γεγονός της μοροντιανής αυτής επίσκεψης εξαιτίας ορισμένων πραγμάτων που του
είπε ο Ιησούς καθώς συζήτησαν στον κήπο. Αλλά ο Ιάκωβος δεν αποκάλυψε ποτέ
περισσότερα για την ομιλία του με τον αναστημένο Κύριο αυτή τη μέρα στο σπίτι
του Λαζάρου στη Βηθανία.

3. ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ

Η πέμπτη μοροντιανή εμφάνιση του Ιησού που αναγνώρισαν θνητά μάτια συνέβη
μπροστά σε καμιά εικοσιπενταριά πιστές γυναίκες που είχαν συγκεντρωθεί στο σπίτι του
Ιωσήφ από την Αριμαθαία, δεκαπέντε λεπτά περίπου μετά τις τέσσερις την ίδια ημέρα την
Κυριακή το απόγευμα. Η Μαρία η Μαγδαληνή είχε επιστρέψει στο σπίτι του Ιωσήφ λίγα μόλις
λεπτά πριν από την εμφάνιση αυτή. Ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Ιησού, είχε παρακαλέσει να
μη λεχθεί τίποτε στους αποστόλους σχετικά με την εμφάνιση του Κυρίου στη Βηθανία. Δεν
ζήτησε από τη Μαρία να μην αναφέρει το συμβάν στις πιστές αδελφές της. Επομένως, αφού η
Μαρία έκανε έκκληση σε όλες τις γυναίκες για μυστικότητα, προχώρησε να αφηγείται τι είχε
τόσο πρόσφατα συμβεί, ενώ βρισκόταν με την οικογένεια του Ιησού στη Βηθανία. Και ήταν
στη μέση ακριβώς αυτής της συνταραχτικής αφήγησης όταν μια ξαφνική και κατανυκτική
σιωπή έπεσε πάνω τους. Παρατήρησαν ακριβώς στο μέσον τους την τέλεια ορατή μορφή του
αναστημένου Ιησού. Τις χαιρέτησε, λέγοντας: «Ειρήνη σε σας. Στη συντροφιά της
βασιλείας δεν θα υπάρχει ούτε Ιουδαίος ούτε εθνικός, πλούσιος ή φτωχός,
ελεύθερος ή δούλος, άνδρας ή γυναίκα. Καλείστε κι εσείς να δημοσιοποιήσετε τα
καλά νέα της ελευθερίας της ανθρωπότητας μέσα από το ευαγγέλιο της συγγένειας
με το Θεό στη βασιλεία των ουρανών. Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο κηρύσσοντας το
ευαγγέλιο αυτό και επικυρώνοντας πιστούς στην πίστη τούτου. Και κάνοντας αυτό,
να μην ξεχνάτε να υπηρετείτε τους άρρωστους και να ενδυναμώνετε εκείνους που
είναι μικρόψυχοι και βασανίζονται από φόβο. Και θα είμαι μαζί σας πάντοτε μέχρι
και τα πέρατα της γης». Και όταν μίλησε με τον τρόπο αυτό, χάθηκε από τα μάτια τους,
ενώ οι γυναίκες χαμήλωσαν τα πρόσωπά τους και επιδόθηκαν σε λατρεία σιωπηλά.

Από τις πέντε μοροντιανές εμφανίσεις του Ιησού που συνέβησαν μέχρι αυτή την ώρα, η Μαρία η

Μαγδαληνή είχε παραστεί σε τέσσερις.

Σαν αποτέλεσμα της αποστολής των αγγελιαφόρων κατά τη διάρκεια του πρωινού και από την
ασυνείδητη διαρροή υπαινιγμών σχετικά με την εμφάνιση του Ιησού στο σπίτι του Ιωσήφ, άρχισε να
καταφθάνει η πληροφορία στους αρχηγούς των Ιουδαίων στη διάρκεια των πρώτων ωρών της νύχτας,
ότι στην πόλη αναφερόταν πως ο Ιησούς είχε αναστηθεί, και πως πολλά άτομα ισχυρίζονταν ότι τον
είχαν δει. Τα μέλη του Σανχεντρίν ταράχτηκαν τελείως με αυτές τις φήμες. Μετά από μια εσπευσμένη
σύσκεψη με τον ννα, ο Καϊάφας κάλεσε μια σύσκεψη του Σανχεντρίν να λάβει χώρα στις οκτώ
εκείνο το βράδυ. Ήταν σε αυτό το συμβούλιο που πήραν την απόφαση να πετάξουν έξω από τις
συναγωγές κάθε άτομο που θα ανέφερε την ανάσταση του Ιησού. Μάλιστα προτάθηκε να θανατώνεται
οποιοσδήποτε ισχυριζόταν ότι τον είχε δει. Αυτή η πρόταση, όμως, δεν ψηφίστηκε εφόσον το
συμβούλιο διαλύθηκε με σύγχυση που έφτανε στα όρια του συνηθισμένου πανικού. Είχαν τολμήσει να
πιστέψουν ότι είχαν ξεμπερδέψει με τον Ιησού. Ανακάλυψαν όμως ότι τα πραγματικά βάσανά τους με
τον άνθρωπο από τη Ναζαρέτ είχαν μόλις αρχίσει.

474
4. Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Η έκτη εμφάνιση : Περίπου κατά τις τέσσερις και μισή, στο σπίτι κάποιου Φλάβιου, ο Κύριος
έκανε την έκτη μοροντιανή του εμφάνιση σε περίπου σαράντα Έλληνες πιστούς που
ήταν μαζεμένοι εκεί. Ενώ ήταν απασχολημένοι με τη συζήτηση των αναφορών για την
ανάσταση του Κυρίου, παρουσιάστηκε ανάμεσά τους, παρόλο που οι πόρτες ήταν
ασφαλισμένες, και μιλώντας τους, είπε: «Ειρήνη σε σας. Αν και ο Γιος του Ανθρώπου
εμφανίστηκε στη γη ανάμεσα στους Ιουδαίους, ήρθε για να υπηρετήσει όλους τους
ανθρώπους. Στη βασιλεία του Πατρός μου δεν θα υπάρχει ούτε Ιουδαίος ούτε
εθνικός, θα είστε όλοι αδέλφια τα παιδιά του Θεού. Πηγαίνετε, επομένως, σε όλο
τον κόσμο, κηρύσσοντας το ευαγγέλιο αυτό της σωτηρίας όπως το λάβατε από
τους πρεσβευτές της βασιλείας, και εγώ θα σας συντροφεύω στην αδελφότητα της
πίστης και της αλήθειας των παιδιών του Πατρός». Και όταν τους ανέθεσε το έργο
αυτό, αποχαιρέτησε και δεν τον είδαν πια. Παρέμειναν στο σπίτι μέσα όλο το βράδυ. Ήταν
καταβεβλημένοι από το δέος και το φόβο για να ριψοκινδυνέψουν να βγούνε. Ούτε κανένας
από τους Έλληνες αυτούς κοιμήθηκε εκείνη τη νύχτα. Έμειναν άγρυπνοι συζητώντας αυτά τα
πράγματα και ελπίζοντας ότι ο Κύριος θα τους επισκεπτόταν ξανά. Μέσα στην ομάδα αυτή
βρίσκονταν πολλοί από τους Έλληνες που ήταν στη Γεσθημανή, όταν οι στρατιώτες
συνέλαβαν τον Ιησού και ο Ιούδας τον πρόδωσε με ένα φιλί.

Φήμες της ανάστασης του Ιησού και αναφορές σχετικές με τις πολλές εμφανίσεις του στους
οπαδούς του διαδίδονταν γρήγορα και όλη η πόλη έφτασε στο ζενίθ της υπερδιέγερσης. Ο
Κύριος είχε ήδη εμφανιστεί στην οικογένειά του, στις γυναίκες, και στους Έλληνες και τώρα
παρουσιάζεται στο μέσον των αποστόλων. Το Σανχεντρίν πρόκειται να αρχίσει σύντομα τη
μελέτη των νέων αυτών προβλημάτων που τόσο ξαφνικά επιβλήθηκαν στους Ιουδαίους
αρχηγούς. Ο Ιησούς σκέφτεται πολύ τους αποστόλους του αλλά επιθυμεί να
παραμείνουν ήσυχοι για λίγες ακόμα ώρες κατανυκτικής σκέψης και σχολαστικής
αντίληψης πριν τους επισκεφθεί.

5. ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

Η έβδομη εμφάνιση

Στους Εμμαούς, έντεκα χιλιόμετρα περίπου δυτικά της Ιερουσαλήμ, ζούσαν δυο αδελφοί,
βοσκοί, που είχαν περάσει την εβδομάδα του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ παρευρισκόμενοι στις
θυσίες, ιεροτελεστίες και γιορτές. Ο Κλεόπας, ο μεγαλύτερος, ήταν εν μέρει πιστός του Ιησού,
τουλάχιστον είχε εκδιωχθεί από τη συναγωγή. Ο αδελφός του, Ιακώβ, δεν ήταν πιστός, αν και
του είχαν κινήσει την περιέργεια όσα είχε ακούσει για τη διδασκαλία και τα έργα του Κυρίου.

Αυτή την Κυριακή το απόγευμα, πέντε χιλιόμετρα περίπου έξω από την Ιερουσαλήμ και λίγα
λεπτά πριν από τις πέντε, καθώς οι δυο αυτοί αδελφοί περπατούσαν βαριεστημένα κατά
μήκος του δρόμου προς τους Εμμαούς, συζητούσαν με μεγάλο ζήλο για τον Ιησού, τις
διδασκαλίες του, το έργο του, και ειδικότερα σχετικά με τις φήμες ότι το μνήμα του ήταν
άδειο και ότι ορισμένες γυναίκες είχαν μιλήσει μαζί του. Ο Κλεώπας ήταν σχεδόν έτοιμος να
πιστέψει αυτές τις αναφορές, αλλά ο Ιακώβ επέμενε ότι η όλη υπόθεση ήταν απάτη. Καθώς
αυτοί διαφωνούσαν και φιλονικούσαν έτσι καθοδόν προς το σπίτι τους, η μοροντιανή

475
παρουσία του Ιησού, η έβδομη εμφάνισή του, ήρθε δίπλα τους καθώς βάδιζαν. Ο Κλεώπας
άκουγε συχνά τον Ιησού να διδάσκει και είχε φάει μαζί του στα σπίτια πιστών της Ιερουσαλήμ
σε αρκετές περιστάσεις. Αλλά δεν αναγνώρισε τον Κύριο ακόμα και όταν αυτός μίλησε
ανεπιφύλακτα μαζί τους.

Αφού περπάτησε λίγο δρόμο μαζί τους, ο Ιησούς είπε: «Τι ήταν τα λόγια που ανταλλάσσατε
τόσο ζωηρά όταν ήρθα σε σας;». Και όταν μίλησε έτσι ο Ιησούς, αυτοί στάθηκαν ακίνητοι και
τον κοίταξαν με λυπημένη έκπληξη. Είπε ο Κλεώπας: «Είναι δυνατόν να κατοικείς στην
Ιερουσαλήμ και να μην γνωρίζεις τα πράγματα που συνέβησαν πρόσφατα;». Τότε ρώτησε ο
Κύριος, «Ποια πράγματα;». Ο Κλεώπας αποκρίθηκε: «Αν δεν γνωρίζεις γι αυτά τα θέματα
είσαι ο μόνος στην Ιερουσαλήμ που δεν άκουσε τις φήμες σχετικά με τον Ιησού το
Ναζωραίο, που ήταν προφήτης δυνατός στα λόγια και στα έργα ενώπιον του Θεού και όλων
των ανθρώπων. Οι αρχιερείς και οι αρχηγοί μας τον παρέδωσαν στους Ρωμαίους και
απαίτησαν να τον σταυρώσουν. Τώρα πολλοί από μας είχαν ελπίσει ότι ήταν αυτός που θα
ελευθέρωνε το Ισραήλ από το ζυγό των εθνικών. Αλλά δεν είναι αυτά μόνο. Είναι σήμερα η
τρίτη μέρα από τότε που σταυρώθηκε και ορισμένες γυναίκες μας κατέπληξαν αυτή τη μέρα
δηλώνοντας ότι πολύ νωρίς το πρωί πήγαν στο μνήμα του και το βρήκαν κενό. Και αυτές οι
ίδιες γυναίκες επιμένουν ότι μίλησαν μαζί με αυτόν τον άνδρα. Ισχυρίζονται ότι αναστήθηκε
από τους νεκρούς. Και όταν οι γυναίκες ανάφεραν αυτό στους άνδρες, δυο από τους
αποστόλους του έτρεξαν στο μνήμα και παρόμοια το βρήκαν κενό» και εδώ ο Ιακώβ
διέκοψε τον αδελφό του για να πει, «αλλά δεν είδαν τον Ιησού».

Καθώς βάδιζαν μαζί, ο Ιησούς τους είπε: «Πόσο αργείτε να εννοήσετε την αλήθεια!
Όταν μου λέτε ότι οι συζητήσεις σας που κάνατε, αφορούσαν τις διδασκαλίες και
το έργο αυτού του άνθρώπου, τότε μπορώ να σας διαφωτίσω εφόσον εγώ είμαι πιο
εξοικειωμένος με αυτές τις διδασκαλίες. Δεν θυμάστε ότι αυτός ο Ιησούς δίδασκε
πάντα ότι η βασιλεία του δεν ήταν από τον κόσμο αυτό, και ότι όλοι οι άνθρωποι,
όντας παιδιά του Θεού, θα βρουν ελευθερία και ανεξαρτησία στην πνευματική χαρά
της συντροφιάς της αδελφότητας, υπηρετώντας με αγάπη, στο νέο αυτό βασίλειο
της αλήθειας της αγάπης του ουράνιου Πατέρα; Δεν θυμάστε πώς ο Γιος του
Ανθρώπου διακήρυττε τη σωτηρία του Θεού για όλους τους ανθρώπους, που
υπηρετούν τους άρρωστους και τους πάσχοντες και ελευθερώνουν εκείνους που
ήταν δέσμιοι του φόβου και σκλάβοι του πονηρού; Δεν γνωρίζετε ότι αυτός ο
άνδρας από τη Ναζαρέτ είπε στους μαθητές του ότι έπρεπε να πάει στην
Ιερουσαλήμ, να παραδοθεί στους εχθρούς του, που θα τον θανάτωναν, και ότι θα
ανασταινόταν την τρίτη μέρα; Δεν σας τα είπε όλα αυτά; Και δεν διαβάσατε ποτέ
στις Γραφές σχετικά με αυτή την ημέρα της σωτηρίας για τους Ιουδαίους και τους
εθνικούς, όπου λέγει ότι μέσα από αυτόν όλες οι οικογένειες της γης θα
ευλογηθούν; Ότι θα ακούσει την κραυγή του αναξιοπαθούντος και θα σώσει τις
ψυχές των φτωχών που τον αναζητούν; Ότι όλα τα έθνη θα τον αποκαλούν
ευλογημένο; Ότι ένας τέτοιος Λυτρωτής θα είναι όπως η σκιά ενός μεγάλου βράχου
σ έναν εξοντωτικό τόπο. Ότι θα ταΐσει το κοπάδι του σαν καλός βοσκός,
μαζεύοντας τα πρόβατα με τα χέρια του και φέροντάς τα τρυφερά στην αγκαλιά
του. Ότι θα ανοίξει τα μάτια του πνευματικά τυφλού και θα φέρει τους δέσμιους
της απόγνωσης έξω στην ελευθερία και το φως. Ότι όλοι όσοι βρίσκονται στο
σκοτάδι θα δουν το υπέροχο φως της αιώνιας σωτηρίας. Ότι θα συγκρατήσει τον
απελπισμένο, θα διακηρύξει την ελευθερία των αιχμαλώτων της αμαρτίας και θα
ανοίξει τις φυλακές σ εκείνους που είναι σκλάβοι του φόβου και δέσμιοι του
πονηρού. Ότι θα παρηγορήσει εκείνους που θρηνούν και θα τους προσφέρει τη
χαρά της σωτηρίας στη θέση της θλίψης και της βαρυθυμίας. Ότι θα γίνει η
επιθυμία όλων των εθνών και η παντοτινή χαρά εκείνων που αναζητούν τη
δικαιοσύνη. Ότι ο Γιος αυτός της αλήθειας και της δικαιοσύνης θα υψωθεί πάνω
από τον κόσμο, με θεραπευτικό φως και σωτήρια δύναμη, ακόμα ότι θα σώσει το

476
λαό του από τις αμαρτίες του, ότι θα αναζητήσει πραγματικά και θα σώσει εκείνους
που έχουν χαθεί. Ότι δεν θα καταστρέψει τον αδύνατο αλλά θα φροντίσει για τη
σωτηρία όλων όσων πεινούν και διψούν για τη δικαιοσύνη. Ότι όλοι όσοι
πιστεύουν σε αυτόν θα έχουν ζωή αιώνιο. Ότι θα εκχύσει το πνεύμα του σε κάθε
ύπαρξη, και ότι το Πνεύμα της Αληθείας θα είναι σε κάθε πιστό σαν ένα πηγάδι
νερού, που θα αναβλύζει στην αιώνια ζωή. Δεν καταλαβαίνετε πόσο μεγαλειώδες
είναι το ευαγγέλιο της βασιλείας που σας παρέδωσε αυτός ο άνδρας; Δεν
αντιλαμβάνεστε πόσο μεγάλη σωτηρία ήρθε σε σας;».

Μέχρι την ώρα αυτή είχαν πλησιάσει το χωριό όπου κατοικούσαν οι δυο αδελφοί. Ούτε μια
λέξη δεν είχαν πει αυτοί οι δυο άνδρες αφότου ο Ιησούς άρχισε να τους διδάσκει, καθώς
βάδιζαν κατά μήκος του δρόμου. Σύντομα έφτασαν μπροστά στο ταπεινό μέρος που
κατοικούσαν και ο Ιησούς ετοιμαζόταν να τους αποχαιρετήσει, συνεχίζοντας παρακάτω το
δρόμο, αλλά τον δέσμευσαν να έρθει μέσα και να μείνει μαζί τους. Επέμεναν ότι ήταν σχεδόν
βράδυ, και να παραμείνει κοντά τους. Τελικά ο Ιησούς συγκατατέθηκε και πολύ γρήγορα
αφού μπήκαν στο σπίτι, κάθισαν να φάνε. Του έδωσαν να ευλογήσει το ψωμί και καθώς
άρχισε να το κόβει και να τους το δίνει, τα μάτια τους άνοιξαν και ο Κλεώπας αναγνώρισε ότι
ο φιλοξενούμενός τους ήταν ο ίδιος ο Κύριος. Και όταν είπε, «Είναι ο Κύριος », ο
μοροντιανός Ιησούς χάθηκε από μπροστά τους.

Κατά τις εννιά εκείνο το βράδυ και λίγο πριν ο Κύριος εμφανιστεί στους δέκα, αυτοί οι δυο
ξαναμμένοι αδελφοί εισέβαλλαν στο υπερώο που ήταν οι απόστολοι, δηλώνοντας ότι είχαν δει
τον Ιησού και μίλησαν μαζί του. Και τους είπαν όλα όσα τους είχε πει ο Ιησούς και πώς δεν
αντιλήφθηκαν ποιος ήταν μέχρι τη στιγμή που μοίρασε το ψωμί.

477
Οι μετά την Ανάσταση εμφανίσεις στους Αποστόλους και στους
Αρχηγούς
ΕΓΓΡΑΦΟ 191 - ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΑΡΧΗΓΟΥΣ

Η αναστάσιμη Κυριακή ήταν μια φοβερή μέρα στη ζωή των αποστόλων. Δέκα από αυτούς
πέρασαν το μεγαλύτερο τμήμα της μέρας στο υπερώο πίσω από φραγμένες πόρτες. Θα είχαν
απομακρυνθεί από την Ιερουσαλήμ, αλλά φοβόντουσαν μήπως συλληφθούν από τους
πράκτορες του Σανχεντρίν, αν τους έβρισκαν έξω. Ο Θωμάς διαλογιζόταν τα βάσανά του
μόνος, στη Βηθφαγία. Θα τα είχε καταφέρει καλύτερα αν είχε μείνει με τους συντρόφους του
αποστόλους, και τους είχε βοηθήσει να κατευθύνουν τις συνομιλίες τους σε πιο ωφέλιμα
θέματα.

Όλη την ημέρα ο Ιωάννης διατηρούσε την ιδέα ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους
νεκρούς. Αφηγήθηκε όχι λιγότερες από πέντε ξεχωριστές φορές που ο Κύριος είχε
επιβεβαιώσει ότι θα ανασταινόταν πάλι και τουλάχιστον τρεις φορές που υπαινίχθηκε την
τρίτη μέρα. Η στάση του Ιωάννη είχε σημαντική επίδραση πάνω τους, ιδιαίτερα στον αδελφό
του Ιάκωβο και στο Ναθαναήλ. Ο Ιωάννης θα τους είχε επηρεάσει περισσότερο αν δεν ήταν
το νεαρότερο μέλος της ομάδας.

Η απομόνωσή τους είχε πολύ να κάνει με τα βάσανά τους. Ο Ιωάννης Μάρκος τους κράτησε
σε επαφή με εξελίξεις στο ναό και τους πληροφορούσε για τις πολλές φήμες που
επικρατούσαν στην πόλη, αλλά δεν του έτυχε να συλλέξει ειδήσεις από τις διαφορετικές
ομάδες πιστών στους οποίους είχε ήδη εμφανιστεί ο Ιησούς. Αυτό ήταν το είδος της
υπηρεσίας που μέχρι τώρα επιτελούσαν οι αγγελιαφόροι του Δαυίδ, αλλά όλοι απουσίαζαν
στην τελευταία αποστολή τους σαν προάγγελοι της ανάστασης στις ομάδες των πιστών που
κατοικούσαν μακριά από την Ιερουσαλήμ. Για πρώτη φορά σε όλα αυτά τα χρόνια οι
απόστολοι κατάλαβαν πόσο πολύ εξαρτιόνταν από τους αγγελιαφόρους του Δαυίδ για την
καθημερινή τους πληροφόρηση σχετικά με τις υποθέσεις της βασιλείας.

Όλη την ημέρα αυτή ο Πέτρος χαρακτηριστικά ταλαντευόταν συναισθηματικώς, μεταξύ

πίστης και αμφιβολίας, σχετικά με την ανάσταση του Κυρίου. Ο Πέτρος δεν μπορούσε να
ξεφύγει από τη θέα των νεκρικών ρούχων που παρέμειναν εκεί στον τάφο, καθώς το σώμα
του Ιησού είχε πριν λίγο εξαερωθεί από μέσα τους. «Αλλά», εξήγησε ο Πέτρος μέσα του, «αν
έχει αναστηθεί και μπορεί να δείχνει τον εαυτό του στις γυναίκες, γιατί δεν δείχνεται και σε
μας, τους αποστόλους του;». Ο Πέτρος θλίφτηκε όταν σκέφτηκε ότι ίσως ο Ιησούς δεν ήρθε
σ αυτούς εξαιτίας της δικής του παρουσίας ανάμεσα στους αποστόλους, επειδή τον είχε
αρνηθεί εκείνη τη νύχτα στον περίβολο του ννα. Και μετά χάρηκε με την είδηση που
έφεραν οι γυναίκες, «Πηγαίνετε και πείτε στους αποστόλους μου και τον Πέτρο». Αλλά για
να αντλήσει κουράγιο από το μήνυμα αυτό συνεπαγόταν ότι έπρεπε να πιστέψει ότι οι
γυναίκες είχαν δει πραγματικά και ακούσει τον αναστημένο Κύριο. Έτσι ο Πέτρος
εναλλασσόταν μεταξύ πίστης και αμφιβολίας όλη τη διάρκεια της μέρας, μέχρι λίγο μετά τις
οκτώ το βράδυ, όταν ρισκάρισε να βγει στην αυλή. Ο Πέτρος σκέφτηκε να μετακινηθεί από
τους αποστόλους ώστε να μην εμποδίζει τον Ιησού να έρθει σ αυτούς εξαιτίας της δικής
του άρνησης του Κυρίου.

478
Ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος κατ αρχήν συνηγόρησε να πάνε όλοι στο μνήμα. Ήταν πολύ υπέρ του
να κάνουν κάτι για να φτάσουν στο βάθος του μυστηρίου. Ήταν ο Ναθαναήλ

που τους εμπόδισε να βγούνε έξω δημόσια, σε απάντηση του καλέσματος του Ιακώβου, και
το έκανε αυτό υπενθυμίζοντάς τους την προειδοποίηση του Ιησού να μη διακινδυνεύσουν
αδικαιολόγητα τις ζωές τους αυτό τον καιρό. Κατά το μεσημέρι ο Ιάκωβος είχε κατασταλάξει
με τους άλλους αποστόλους να περιμένουν άγρυπνοι. Είπε λίγα. Ήταν τρομαχτικά
απογοητευμένος επειδή ο Ιησούς δεν εμφανίστηκε σ αυτούς, και δεν γνώριζε για τις πολλές
εμφανίσεις του Κυρίου σε άλλες ομάδες και άτομα.

Ο Ανδρέας την ημέρα αυτή άκουσε πολύ. Ήταν υπερβολικά μπερδεμένος από την κατάσταση
και είχε παραπάνω από ο δικό του μερίδιο αμφιβολιών, αλλά τουλάχιστον απολάμβανε κάποια
αίσθηση ελευθερίας από την ευθύνη της καθοδήγησης των συντρόφων του αποστόλων. Ήταν
όντως ευγνώμων που ο Κύριος τον είχε απαλλάξει από τα φορτία της αρχηγίας πριν πέσουν
πάνω του αυτοί οι ζαλισμένοι καιροί.

Περισσότερο από μια φορά κατά τη διάρκεια των πολλών και εξαντλητικών ωρών της
τραγικής αυτής μέρας, η μόνη υποστήριξη της ομάδας ήταν η συχνή συμβολή της
χαρακτηριστικής φιλοσοφικής δράσης του Ναθαναήλ. Ήταν πραγματικά η ελεγχόμενη
επιρροή μέσα στους δέκα, ολόκληρη τη μέρα. Ούτε μια φορά δεν εκφράστηκε είτε με πίστη
είτε με απιστία σχετικά με την ανάσταση του Κυρίου. Αλλά καθώς η μέρα περνούσε, έτεινε να
πιστεύει όλο και περισσότερο ότι ο Ιησούς είχε κρατήσει την υπόσχεσή του να αναστηθεί.

Ο Σίμων ο Ζηλωτής ήταν πολύ συντριμμένος για να συμμετέχει στις συζητήσεις. Τον
περισσότερο χρόνο ήταν καθισμένος σ ένα καναπέ στη γωνιά του δωματίου με το πρόσωπό
του προς τον τοίχο. Δεν μίλησε έξι φορές σε όλη τη διάρκεια της ημέρας. Το σχέδιό του για
τη βασιλεία είχε συντριβεί, και δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι μπορούσε η ανάσταση του
Κυρίου να αλλάξει υλικά την κατάσταση. Η απογοήτευσή του ήταν πολύ προσωπική και
ολοκληρωτικά σφοδρή για να συνέλθει από τη μικρή αναφορά, ακόμα και ενός τόσο
καταπληκτικού γεγονότος όπως η ανάσταση.

Περίεργο να αναφερθεί, ο συνήθως ανέκφραστος Φίλιππος έκανε πολλές συζητήσεις όλο το

απόγευμα της ημέρας αυτής. Στη διάρκεια του πρωινού δεν είπε πολλά, αλλά το απόγευμα
έκανε ερωτήσεις στους άλλους αποστόλους. Ο Πέτρος ενοχλήθηκε πολλές φορές από τις
ερωτήσεις του Φιλίππου, αλλά οι άλλοι εξέλαβαν τις απορίες του καλοπροαίρετα. Ο Φίλιππος
λαχταρούσε ιδιαίτερα να γνωρίζει, δεδομένου ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από το μνήμα, αν
το σώμα του έφερε τα φυσικά σημάδια της σταύρωσης.

Ο Ματθαίος ήταν πολύ μπερδεμένος. Πρόσεχε τις συζητήσεις των συντρόφων του αλλά
περνούσε τον περισσότερο καιρό στριφογυρίζοντας στο μυαλό του το πρόβλημα των
μελλοντικών οικονομικών τους. σχετα με την υποτιθέμενη ανάσταση του Ιησού, ο Ιούδας
είχε φύγει, ο Δαυίδ είχε επιστρέψει τις οικονομίες ανεπίσημα σ αυτόν, και βρίσκονταν χωρίς
ένα καθοδηγητή αρχηγό. Πριν προλάβει ο Ματθαίος να σκεφτεί σοβαρά τη συζήτησή τους για
την ανάσταση, είχε ήδη δει πρόσωπο με πρόσωπο τον Κύριο.

479
Οι δίδυμοι του Αλφαίου, πήραν μικρό μέρος σ αυτές τις σοβαρές συζητήσεις. Ήταν αρκετά
απασχολημένοι με τις συνηθισμένες φροντίδες τους. Ένας από αυτούς εξέφρασε τη στάση και
των δυο τους όταν είπε, σαν απάντηση σε μια ερώτηση του Φίλιππου: «Δεν γνωρίζουμε για
την ανάσταση, αλλά η μητέρα μας λέγει ότι μίλησε με τον Κύριο, και την πιστεύουμε».

Ο Θωμάς βρισκόταν στο μέσον μιας τυπικής περιόδου κατάθλιψης από απελπισία. Κοιμόταν
ένα τμήμα της μέρας και περπάταγε στους λόφους τον υπόλοιπο καιρό. Αισθανόταν την
παρόρμηση να συναντήσει τους συντρόφους του αποστόλους, αλλά η επιθυμία να μείνει
μόνος του ήταν μεγαλύτερη.

Ο Κύριος ανέβαλλε τη πρώτη μοροντιανή εμφάνισή του στους αποστόλους για ένα
σωρό λόγους.

Πρώτα, ήθελε να έχουν χρόνο, μετά που άκουσαν για την ανάστασή του, για να
ξανασκεφθούν καλά όσα τους είχε πει για το θάνατο και την ανάστασή του όταν ήταν ακόμα
μαζί τους ζωντανός. Ο Κύριος ήθελε ο Πέτρος να παλέψει με μερικές από τις παράξενες
δυσκολίες του προτού παρουσιαστεί ενώπιον όλων. Δεύτερον, επιθυμούσε να βρίσκεται ο
Θωμάς μαζί τους την ώρα της πρώτης εμφάνισής του. Ο Ιωάννης Μάρκος εντόπισε το Θωμά
στο σπίτι του Σίμωνα στη Βηθφαγία, νωρίς το πρωί της Κυριακής, μεταφέροντας την είδηση
αυτή στους αποστόλους κατά τις έντεκα. Οποιαδήποτε στιγμή εκείνη την ημέρα ο Θωμάς θα
είχε γυρίσει σ αυτούς αν ο Ναθαναήλ ή δυο από τους λοιπούς αποστόλους είχαν πάει να
τον βρουν. Ήθελε πραγματικά να επιστρέψει, αλλά έχοντας αναχωρήσει, όπως έκανε το
προηγούμενο βράδυ, ήταν πολύ περήφανος να γυρίσει με δικό του συμβιβασμό τόσο
γρήγορα. Την επόμενη μέρα ήταν τόσο συντετριμμένος που χρειάστηκε σχεδόν μια βδομάδα
ο ίδιος για να αποφασίσει να γυρίσει. Οι απόστολοι τον περίμεναν, και αυτός περίμενε τ
αδέλφια του να τον ψάξουν και να του ζητήσουν να γυρίσει σ αυτούς. Έτσι ο Θωμάς
παρέμενε μακριά από τους συνεργάτες του μέχρι το επόμενο Σάββατο βράδυ, όταν, αφού
έπεσε το σκοτάδι, ο Πέτρος και ο Ιωάννης πήγαν στη Βηθφαγία και τον έφεραν πίσω μαζί
τους. Και αυτός είναι επίσης ο λόγος που δεν πήγαν κατ ευθείαν στη Γαλιλαία, μετά την
εμφάνιση του Ιησού σ αυτούς. Δεν θα πήγαιναν χωρίς το Θωμά.

H όγδοη εμφάνιση

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΟ

Κόντευε οκτώ και μισή το βράδυ της Κυριακής όταν ο Ιησούς εμφανίστηκε στο Σίμωνα Πέτρο
στον κήπο της οικίας του Μάρκου. Αυτή ήταν η όγδοη μοροντιανή του εμφάνιση. Ο Πέτρος
ζούσε με ένα βαρύ φορτίο αμφιβολίας και ενοχής από τότε που αρνήθηκε τον Κύριο. Όλη τη
μέρα του Σαββάτου και την Κυριακή αυτή πάλευε με το φόβο ότι, ίσως, δεν ήταν πια ένας

480
απόστολος. Ανατρίχιαζε από το τέλος του Ιούδα και σκεπτόταν ακόμα ότι, κι αυτός, είχε
προδώσει τον Κύριό του. Όλο το απόγευμα σκεφτόταν ότι μπορεί να ήταν η παρουσία του με
τους αποστόλους που εμπόδιζε τον Ιησού να εμφανιστεί σ αυτούς, δεδομένου, φυσικά, ότι
είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Και ήταν στον Πέτρο, με τέτοιο σχέδιο μυαλού και με
τέτοια ψυχική κατάσταση, που παρουσιάστηκε ο Ιησούς καθώς ο θλιμμένος απόστολος
περιφερότανε ανάμεσα στα λουλούδια και τους θάμνους.

Όταν ο Πέτρος σκέφτηκε το αγαπημένο βλέμμα του Κυρίου καθώς πέρναγε από το διάδρομο
του ννα, και καθώς στριφογύριζε στο μυαλό του εκείνο το υπέροχο μήνυμα που έφεραν
νωρίς εκείνο το πρωί οι γυναίκες που επέστρεψαν από το κενό μνήμα, «Πηγαίνετε να πείτε
στους αποστόλους μου και στον Πέτρο» καθώς μελετούσε αυτές τις ενδείξεις του
ελέους, η πίστη του άρχισε να υπερνικά τις αμφιβολίες του και στάθηκε ακίνητος, σφίγγοντας
τις παλάμες του, καθώς μίλησε δυνατά: «Πιστεύω ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς, θα πάω
και θα το πω στους αδελφούς μου». Και μόλις το είπε αυτό, εμφανίστηκε εκεί μπροστά του η
μορφή ενός άνδρα, που μίλησε μαζί του με οικείο τρόπο, λέγοντας: «Πέτρο, ο εχθρός
επιθυμούσε να σε πάρει, αλλά εγώ δεν σε παρέδωσα. Ήξερα ότι δεν ήταν από την
καρδιά σου που με απαρνήθηκες, κι έτσι σε συγχώρησα πριν ακόμα μου το
ζητήσεις. Αλλά τώρα πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι για τον εαυτό σου και τα
βάσανα της ώρας, αφού ετοιμάζεσαι να μεταφέρεις τα καλά νέα του ευαγγελίου
σ εκείνους που βρίσκονται στο σκοτάδι. Ούτε πρέπει να ενδιαφέρεσαι πια για το
τι μπορείς να πάρεις από τη βασιλεία αλλά αντίθετα να εξασκηθείς για αυτά που
μπορείς να δώσεις σε εκείνους που ζουν σε φρικτή πνευματική ένδεια. Ζώσου,
Σίμωνα, για τη μάχη μιας νέας μέρας, τον αγώνα με το πνευματικό σκοτάδι, και τις
πονηρές αμφιβολίες του φυσικού μυαλού των ανθρώπων».

Ο Πέτρος και ο μοροντιανός Ιησούς βάδισαν μέσα στον κήπο και μίλησαν για πράγματα του
παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος για σχεδόν πέντε λεπτά. Μετά ο Κύριος
χάθηκε από το βλέμμα του, λέγοντας: «Έχε γεια, Πέτρο, μέχρι να σε ξαναδώ με τους
αδελφούς σου».

Για μια στιγμή, στον Πέτρο υπερίσχυσε η αντίληψη ότι είχε μιλήσει με τον αναστημένο Κύριο,
και ότι μπορούσε να είναι βέβαιος ότι ακόμα ήταν πρεσβευτής της βασιλείας. Είχε μόλις
ακούσει το δοξασμένο Κύριο να τον προτρέπει να συνεχίσει το κήρυγμα του ευαγγελίου. Και
με όλα αυτά να ξεχειλίζουν μέσα στην καρδιά του, έτρεξε στο υπερώο και μπροστά στους
συντρόφους του αποστόλους, αναφώνησε με ξέπνοη έξαψη: «Είδα τον Κύριο, ήταν στον
κήπο. Μίλησα μαζί του και με συγχώρησε».

Η δήλωση του Πέτρου ότι είχε δει τον Ιησού στον κήπο έκανε βαθύτατη εντύπωση στους
συντρόφους του αποστόλους και ήταν έτοιμοι να αφήσουν τις αμφιβολίες τους, όταν ο
Ανδρέας σηκώθηκε και τους προειδοποίησε να μην επηρεάζονται τόσο πολύ από την αναφορά
του αδελφού του. Ο Ανδρέας υπαινίχθηκε ότι ο Πέτρος είχε δει πράγματα πρωτύτερα που δεν
ήταν αληθινά. Αν και ο Ανδρέας δεν αναφέρθηκε άμεσα στο όραμα της νύχτας στη Θάλασσα
της Γαλιλαίας, όπου ο Πέτρος είχε ισχυριστεί πως είχε δει τον Κύριο να έρχεται προς αυτούς
περπατώντας πάνω στο νερό, είπε αρκετά για να υποδηλώσει ότι είχε αυτό το περιστατικό
στο μυαλό. Ο Σίμων Πέτρος πληγώθηκε πολύ από τους υπαινιγμούς του αδελφού του και
αμέσως υποχώρησε ντροπιασμένος με σιωπή. Οι δίδυμοι λυπήθηκαν πολύ για τον Πέτρο, και
αμφότεροι πήγαν να του εκφράσουν τη συμπάθειά τους και να πουν ότι τον πίστευαν και να
τον βεβαιώσουν ότι η ίδια τους η μάνα είχε δει επίσης τον Κύριο.

481
Ένατη εμφάνιση

ΠΡΩΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ

Λίγο μετά τις εννέα εκείνο το βράδυ, μετά την αναχώρηση του Κλεώπα και του Ιακώβ, ενόσω
οι δίδυμοι Αλφαίοι παρηγορούσαν τον Πέτρο, και ενόσω ο Ναθαναήλ διαμαρτυρόταν στον
Ανδρέα, και καθώς οι δέκα απόστολοι ήταν μαζεμένοι στο υπερώο με όλες τις πόρτες
μανταλωμένες από το φόβο της σύλληψης, ο Κύριος, με μοροντιανή μορφή, εμφανίστηκε
ξαφνικά στο μέσον τους, λέγοντας: «Ειρήνη σε σας. Γιατί φοβόσαστε τόσο όταν
εμφανίζομαι, σαν να βλέπετε φάντασμα; Δεν σας μίλησα γι αυτά τα πράγματα
όταν βρισκόμουν μαζί σας; Δεν σας είπα ότι οι αρχιερείς και οι αρχηγοί θα με
παρέδιδαν για να με θανατώσουν, ότι ένας από σας θα με πρόδιδε και ότι την τρίτη
μέρα θα ανασταινόμουν; Προς τι λοιπόν όλες οι αμφιβολίες σας και όλη αυτή η
συζήτηση για τις αναφορές των γυναικών, του Κλεώπα και του Ιακώβ, ακόμα και
του Πέτρου; Πόσο ακόμα θα αμφιβάλετε τα λόγια μου και θα αρνείστε να
πιστέψετε τις υποσχέσεις μου; Και τώρα που με βλέπετε κανονικά, θα πιστέψετε;
Ακόμα και τώρα ένας από εσάς είναι απών. Όταν θα μαζευτείτε όλοι μαζί πάλι, και
όταν όλοι σας θα γνωρίζετε με βεβαιότητα ότι ο Γιος του Ανθρώπου αναστήθηκε
από τον τάφο, πηγαίνετε από εδώ στη Γαλιλαία. Πιστεύετε στο Θεό. Πιστεύετε ο
ένας τον άλλο, και με τον τρόπο αυτό θα εισέλθετε στη νέα υπηρεσία της βασιλείας
των ουρανών. Θα μείνω μαζί σας στην Ιερουσαλήμ, μέχρις ότου είστε έτοιμοι να
πάτε στη Γαλιλαία. Σας αφήνω την ειρήνη μου».

Όταν ο μοροντιανός Ιησούς τους μίλησε , εξαφανίστηκε στη στιγμή από τα μάτια τους. Και
όλοι έπεσαν με το πρόσωπο κάτω, προσευχόμενοι στο Θεό και λατρεύοντας τον
εξαφανισμένο Κύριο. Αυτή ήταν η ένατη μοροντιανή εμφάνιση του Κυρίου.

ΜΕ ΜΟΡΟΝΤΙΑΝΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ

Την επομένη, τη Δευτέρα, την πέρασε εξ ολοκλήρου με τις μοροντιανές υπάρξεις που ήταν
παρούσες τότε στην Ουράντια. Σαν συμμετέχοντες στην εμπειρία της μετάβασης του Κυρίου
στη μορόντια, είχαν έρθει στην Ουράντια περισσότεροι από ένα εκατομμύριο διευθυντές και
συνεργάτες, μαζί με μεταβατικούς θνητούς από ποικίλες τάξεις των επτά μανσονικών κόσμων
της Σατάνια. Ο μοροντιανός Ιησούς παρέμεινε με αυτές τις υπέροχες οντότητες σαράντα
μέρες. Τους έδωσε οδηγίες και έμαθε από τους διευθυντές τους τη ζωή της μοροντιανής
μετάβασης όπως την διέρχονται οι θνητοί των κατοικημένων κόσμων της Σατάνια, καθώς
αυτοί περνούν μέσα από το μοροντιανό σύστημα των σφαιρών.

Κατά τα μεσάνυχτα, αυτής της Δευτέρας, η μοροντιανή μορφή του Κυρίου προσαρμόστηκε
για τη μετάβαση στο δεύτερο επίπεδο της μοροντιανής προόδου. Όταν μετά εμφανίστηκε στα
θνητά παιδιά του στη γη, ήταν σαν ένα μοροντιανό ον δευτέρου επιπέδου. Καθώς ο Κύριος

482
προόδευε στη μοροντιανή σταδιοδρομία του, γινόταν, τεχνικά, όλο και πιο δύσκολο για τις
μοροντιανές οντότητες και τους μετατροπείς βοηθούς τους να κάνουν ορατό τον Κύριο στα
θνητά και υλικά μάτια.

Ο Ιησούς έκανε τη μετάβασή του στο τρίτο επίπεδο της μορόντια την Παρασκευή, 14
Απριλίου. Στο τέταρτο επίπεδο τη Δευτέρα, 17η, στο πέμπτο επίπεδο το Σάββατο, 22η, στο
έκτο επίπεδο την Πέμπτη, 27η, στο έβδομο επίπεδο την Τρίτη, 2 Μαΐου, στους πολίτες της
Τζερουζέμ την Κυριακή, στις 7, και εισήλθε στην αγκαλιά των Υψίστων της Εντέντια την
Κυριακή στις 14.

Με τον τρόπο αυτό ο Μιχαήλ του Νέβαδον συμπλήρωσε την υπηρεσία του στη συμπαντική
εμπειρία εφόσον είχε ήδη, σε συνδυασμό με τις προηγούμενες ενσαρκώσεις του, βιώσει
ολοκληρωτικά τη ζωή των ανερχόμενων θνητών του χρόνου και του χώρου, από την
παραμονή στο αρχηγείο του αστερισμού μέχρι και μέσα από την υπηρεσία στο αρχηγείο του
υπερσύμπαντος. Και ήταν με αυτές τις μοροντιανές εμπειρίες που ο Δημιουργός Γιος του
Νέβαδον τελείωσε πραγματικά και τερμάτισε αποδεκτά την έβδομη και τελική συμπαντική του
φανέρωση.

Η ΔΕΚΑΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ (ΣΤΗ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ)

Η δέκατη μοροντιανή εμφάνιση του Ιησού σε θνητή αναγνώριση συνέβη λίγο χρόνο μετά τις
οκτώ, την Τρίτη, 11 Απριλίου, στη Φιλαδέλφεια, όπου εμφανίστηκε στον μπνερ και στο
Λάζαρο και σε εκατόν πενήντα περίπου συνεργάτες τους, συμπεριλαμβανομένων
περισσότερων των πενήντα από το σώμα των εβδομήντα ευαγγελιστών. Η εμφάνιση αυτή
συνέβη ακριβώς μετά το ξεκίνημα μιας συνεδρίασης της συναγωγής την οποία είχε συγκαλέσει
ο μπνερ για να συζητήσει τη σταύρωση του Ιησού και την τελευταία αναφορά της
ανάστασης που μεταφέρθηκε από τον αγγελιαφόρο του Δαυίδ. Εφόσον ο αναστημένος
Λάζαρος ήταν τώρα μέλος της ομάδας αυτής των πιστών, δεν ήταν δύσκολο γι αυτούς να
πιστέψουν την αναφορά ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς.

Η συνεδρίαση στη συναγωγή είχε μόλις αρχίσει από τον μπνερ και το Λάζαρο, που
στεκόντουσαν μαζί στον άμβωνα, όταν ολόκληρο το ακροατήριο των πιστών είδε τη μορφή
του Κυρίου να εμφανίζεται ξαφνικά. Προχώρησε μπροστά, από εκεί που εμφανίστηκε,
ανάμεσα στον μπνερ και το Λάζαρο, κανένας των οποίων δεν τον είχε παρατηρήσει, και
χαιρετώντας τη συντροφιά, είπε:

«Ειρήνη σε σας. Όλοι σας γνωρίζετε ότι έχουμε ένα Πατέρα στον ουρανό, και ότι
δεν υπάρχει παρά μόνο ένα ευαγγέλιο της βασιλείας τα καλά νέα του δώρου της
αιώνιας ζωής το οποίο οι άνθρωποι λαμβάνουν με την πίστη. Καθώς αγαλλιάζετε με
τη πίστη σας στο ευαγγέλιο, παρακαλέστε τον Πατέρα της αλήθειας να εκχύσει στις
καρδιές σας μια νέα και μεγαλύτερη αγάπη για τους αδελφούς σας. Να αγαπήσετε
όλους τους ανθρώπους όπως εγώ σας αγάπησα. Να υπηρετήσετε όλους τους
ανθρώπους όπως σας υπηρέτησα. Με κατανόηση, συμπάθεια και αδελφική αγάπη,

483
κάνετε αδελφούς σας όλους τους αδελφούς σας που έχουν αφιερωθεί στη
διακήρυξη των καλών νέων, είτε είναι Ιουδαίοι είτε εθνικοί, Έλληνες ή Ρωμαίοι,
Πέρσες ή Αιθίοπες. Ο Ιωάννης διακήρυξε τη βασιλεία προκαταβολικά. Εσείς
κηρύξατε το ευαγγέλιο με δύναμη. Οι Έλληνες διδάσκουν ήδη τα καλά νέα, και εγώ
σύντομα θα στείλω το Πνεύμα της Αληθείας μέσα στις ψυχές όλων αυτών, αδελφοί
μου, που έχουν τόσο αλτρουιστικά αφιερώσει τις ζωές τους για τη διαφώτιση των
συντρόφων τους που βρίσκονται σε πνευματικό σκοτάδι. Είστε όλοι παιδιά του
φωτός. Επομένως μη σκοντάφτετε μέσα στα μπλεξίματα των παρεξηγήσεων της
θνητής υποψίας και της ανθρώπινης μισαλλοδοξίας. Αν έχετε εξευγενιστεί από τη
χάρη της πίστης, και αγαπάτε του άπιστους, δεν πρέπει επίσης παρόμοια να
αγαπάτε εκείνους που είναι πιστοί συνάνθρωποί σας μέσα στην ευρύτατη
οικογένεια της πίστης; Θυμηθείτε, καθώς θα αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όλοι οι
άνθρωποι θα μάθουν ότι είστε μαθητές μου.

Πηγαίνετε, λοιπόν, σε όλο τον κόσμο διακηρύσσοντας το ευαγγέλιο αυτό της

πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας του ανθρώπου σε όλα τα έθνη και
ράτσες και να είστε πάντα γνωστικοί στην επιλογή των μεθόδων για την
παρουσίαση των καλών νέων στις διαφορετικές ράτσες και φυλές της
ανθρωπότητας. Δωρεάν λάβατε το ευαγγέλιο της βασιλείας, και δωρεάν θα δώσετε
τα καλά νέα σε όλα τα έθνη. Μην φοβηθείτε την αντίσταση του πονηρού γιατί θα
είμαι μαζί σας πάντα, και μέχρι το τέλος των εποχών. Και την ειρήνη μου αφήνω
μαζί σας».

Όταν είπε, «Την ειρήνη μου αφήνω μαζί σας», χάθηκε από τα μάτια τους. Με την εξαίρεση
μιας εμφάνισής του στη Γαλιλαία, όπου πάνω από πεντακόσια άτομα τον είδαν συγχρόνως,
αυτή η ομάδα στη Φιλαδέλφεια περιέκλειε το μεγαλύτερο αριθμό θνητών που τον είδαν σε
μια μόνη περίπτωση.

Νωρίς το επόμενο πρωί, ενώ οι απόστολοι έμεναν ακόμα στην Ιερουσαλήμ, περιμένοντας τη
συναισθηματική ανάκαμψη του Θωμά, οι πιστοί αυτοί στη Φιλαδέλφεια βγήκαν να
διακηρύξουν ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είχε αναστηθεί από τους νεκρούς.

Την επομένη, τη Τετάρτη, ο Ιησούς την πέρασε χωρίς διακοπή με την παρέα των
μοροντιανών συνεργατών, και κατά τη διάρκεια των απογευματινών ωρών δέχτηκε την
επίσκεψη μοροντιανών απεσταλμένων από τους μανσονικούς κόσμους κάθε τοπικού
συστήματος κατοικημένων σφαιρών σε όλο τον αστερισμό του Νορλατιαντέκ. Και όλοι
αγαλλίασαν μαθαίνοντας ότι ο Δημιουργός τους ήταν σαν μια, από τη δική τους τάξη,
συμπαντική οντότητα.

Η ενδέκατη εμφάνιση

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ

484
Ο Θωμάς πέρασε μια μοναχική εβδομάδα ολομόναχος στους λόφους γύρω από τον Ελαιώνα.
Όλο αυτό το διάστημα είδε μονάχα τους οικείους του σπιτιού του Σίμωνα και τον Ιωάννη
Μάρκο. Ήταν περίπου εννιά το Σάββατο 15 Απριλίου, όταν οι δυο απόστολοι τον βρήκαν και
τον πήραν μαζί τους πίσω στον τόπο της συνάντησής τους στο σπίτι του Μάρκου. Την
επομένη ο Θωμάς άκουσε να του λένε τις ιστορίες των ποικίλων εμφανίσεων του Κυρίου,
αλλά αυτός αρνιόταν πεισματικά να πιστέψει. Υποστήριζε ότι ο Πέτρος τους είχε ενθουσιάσει
και πίστευαν ότι είδαν τον Κύριο. Ο Ναθαναήλ του εξήγησε, αλλά δεν έβγαλε αποτέλεσμα.
Υπήρχε μια συναισθηματική επιμονή σε συνδυασμό με τη συνηθισμένη του αμφιβολία, και
αυτή η στάση του μυαλού του, ενωμένη με τη θλίψη του, που είχε φύγει μακριά τους,
συνωμότησαν για να δημιουργήσουν μια κατάσταση απομόνωσης την οποία ακόμα και ο ίδιος
ο Θωμάς δεν κατάλαβε τελείως. Είχε απομακρυνθεί από τους συντρόφους του, είχε πάρει το
δικό του δρόμο, και τώρα, που επέστρεψε ανάμεσά τους, είχε ακόμα την τάση να παίρνει
ασυνείδητα μια θέση διαφωνίας. Αργούσε να υποκύψει, αποστρεφόταν να ενδώσει. Χωρίς να
έχει την πρόθεση, απολάμβανε την προσοχή που του έδιναν. Αποκόμιζε ασυνείδητη
ικανοποίηση από τις προσπάθειες όλων των συντρόφων του να τον πείσουν και να του
αλλάξουν γνώμη. Τους είχε χάσει για μια ολόκληρη βδομάδα, και απολάμβανε σημαντική
ευχαρίστηση από τη συνεχή προσοχή τους.

Έπαιρναν το βραδινό φαγητό τους λίγο μετά τις έξι, με τον Πέτρο καθισμένο στο ένα πλευρό
του Θωμά και το Ναθαναήλ στο άλλο, όταν ο άπιστος απόστολος είπε: «Δεν θα πιστέψω
εκτός και δω τον Κύριο με τα ίδια μου τα μάτια και βάλω το δάχτυλό μου στο σημάδι των
καρφιών». Καθώς ήταν καθισμένοι έτσι στο δείπνο, και ενόσω οι πόρτες ήταν κλεισμένες με
ασφάλεια και μανταλωμένες, ο μοροντιανός Κύριος ξαφνικά παρουσιάστηκε μέσα στην
καμπύλη του τραπεζιού και στεκόμενος ακριβώς μπροστά από το Θωμά, είπε:

«Ειρήνη σε σας. Μια ολόκληρη εβδομάδα περίμενα να εμφανιστώ πάλι όταν θα

ήσασταν όλοι παρόντες για να ακούσετε την εντολή να πάτε σε όλο τον κόσμο και
να κηρύξετε το ευαγγέλιο αυτό της βασιλείας. Σας λέγω και πάλι: Όπως με έστειλε
ο Πατέρας στον κόσμο, έτσι σας στέλνω κι εγώ. Όπως εγώ αποκάλυψα τον
Πατέρα, έτσι εσείς θα αποκαλύψετε τη θεϊκή αγάπη, όχι απλά με λόγια, αλλά με την
καθημερινή ζωή σας. Σας στέλνω όχι για να αγαπήσετε τις ψυχές των ανθρώπων
αλλά αντίθετα να αγαπήσετε τους ανθρώπους. Δεν θα διακηρύξετε απλά τις χαρές
του ουρανού αλλά θα δείξετε επίσης με την καθημερινή εμπειρία σας τις
πνευματικές αλήθειες της θεϊκής ζωής εφόσον έχετε ήδη αιώνια ζωή, σαν δώρο
Θεού, δια της πίστης. Όταν πιστεύετε, όταν η δύναμη από ψηλά, το Πνεύμα της
Αληθείας, έρθει πάνω σας, δεν θα κρύβετε το φως σας εδώ, πίσω από κλειστές
πόρτες. Θα κάνετε γνωστή την αγάπη και το έλεος του Θεού σε όλη την
ανθρωπότητα. Μέσα από το φόβο τώρα αποφεύγετε τα γεγονότα δυσάρεστων
εμπειριών, αλλά όταν θα βαφτισθείτε με το Πνεύμα της Αλήθειας, θα προχωρήσετε
με θάρρος και χαρά για να συναντήσετε τις καινούργιες εμπειρίες από τη
διακήρυξη των καλών νέων της αιώνιας ζωής στη βασιλεία του Θεού. Μπορείτε να
παραμείνετε εδώ και στη Γαλιλαία για ένα σύντομο διάστημα, καθόσον θα
συνέρχεστε από το σοκ της μετάβασης από τη ψεύτικη βεβαιότητα της εξουσίας
της παράδοσης στη νέα τάξη της εξουσίας των γεγονότων, της αλήθειας και της
πίστης μέσα στις ύψιστες αλήθειες της ζωντανής εμπειρίας. Η αποστολή σας στη γη
στηρίζεται στο γεγονός ότι έζησα μια ζωή που αποκάλυψα το Θεό σε σας, πάνω
στην αλήθεια ότι εσείς και οι άλλοι άνθρωποι είστε τα παιδιά του Θεού. Και θα
συνίσταται στη ζωή που θα ζήσετε ανάμεσα στους ανθρώπους την καθημερινή
και ζωντανή εμπειρία να αγαπάτε τους ανθρώπους και να τους υπηρετείτε, όπως
σας αγάπησα και σας υπηρέτησα εγώ. Αφήστε την πίστη σας να αποκαλύψει στον
κόσμο το φως σας. Αφήστε την αποκάλυψη της αλήθειας να ανοίξει τα μάτια που

485
είναι τυφλά από την παράδοση. Αφήστε την αγαπημένη υπηρεσία σας να
καταστρέψει με επιτυχία την προκατάληψη που γεννά η άγνοια. Με το να έρθετε
έτσι κοντά στους συνανθρώπους σας με συμπάθεια και κατανόηση και με
ανιδιοτελή αφοσίωση, θα τους οδηγήσετε στη σωτήρια γνώση της αγάπης του
Θεού. Οι Ιουδαίοι εκθειάζουν την καλοσύνη, οι Έλληνες εξυμνούν την ομορφιά, οι
Χίντι κηρύττουν την αφοσίωση, οι μακρινοί ασκητές διδάσκουν την ευλάβεια, οι
Ρωμαίοι απαιτούν νομιμοφροσύνη, αλλά εγώ απαιτώ από τη ζωή των μαθητών μου,
μια ζωή γεμάτη από υπηρεσία με αγάπη για τους θνητούς αδελφούς σας».

Όταν ο Κύριος μίλησε έτσι, κοίταξε μέσα στα μάτια το Θωμά και είπε: «Κι εσύ, Θωμά, που
είπες ότι δεν θα πιστέψεις αν δεν με δεις και βάλεις το δάχτυλό σου στο σημάδι
των καρφιών του χεριού μου, παρατήρησέ με τώρα και άκου τα λόγια μου, και
εφόσον δεν βλέπεις σημάδια καρφιών στα χέρια μου, αφού αναστήθηκα με τη
μορφή που θα έχετε κι εσείς επίσης όταν αναχωρήσετε από αυτό τον κόσμο, τι θα
πεις στους αδελφούς σου; Θα ομολογήσεις την αλήθεια, γιατί ήδη μέσα στην
καρδιά σου έχεις αρχίσει να πιστεύεις ακόμα και όταν με τόσο πείσμα διεκδικείς
την απιστία σου. Οι αμφιβολίες σου, Θωμά, πάντα διεκδικούν το μερίδιό τους με
περισσότερο πείσμα ακριβώς την ώρα που αρχίζουν να συντρίβονται. Θωμά, σε
προσκαλώ να είσαι πιστός και όχι άπιστος και ξέρω ότι θα πιστέψεις και μάλιστα
με όλη σου την καρδιά».

Όταν ο Θωμάς άκουσε αυτά τα λόγια, έπεσε στα γόνατά του μπροστά στο μοροντιανό Κύριο
και αναφώνησε, «Πιστεύω! Κύριέ μου!». Κατόπιν είπε ο Ιησούς στο Θωμά: «Πίστεψες
Θωμά, επειδή με είδες και με άκουσες. Ευλογημένοι είναι εκείνοι στα χρόνια που θα
έλθουν που θα πιστεύουν παρόλο που δεν θα βλέπουν με τα μάτια της σάρκας ούτε
θα ακούνε με τα θνητά αυτιά».

Και τότε, καθώς η μορφή του Κυρίου κινήθηκε προς την άκρη του τραπεζιού, απευθύνθηκε σε
όλους λέγοντας: «Και τώρα πηγαίνετε όλοι σας στη Γαλιλαία, όπου σύντομα θα εμφανιστώ σε
σας». Όταν είπε αυτό, εξαφανίστηκε από τα μάτια τους.

Οι ένδεκα απόστολοι ήταν τώρα τελείως πεπεισμένοι ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους
νεκρούς, και πολύ νωρίς το επόμενο πρωί, πριν από το χάραμα, ξεκίνησαν για τη Γαλιλαία.

Η δωδέκατη εμφάνιση

Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Ενόσω οι ένδεκα απόστολοι ήταν καθοδόν προς τη Γαλιλαία, φτάνοντας στο τέλος του
ταξιδιού τους, την Τρίτη το βράδυ, 18 Απριλίου, κατά τις οκτώ και μισή, ο Ιησούς
εμφανίστηκε στον (Έλληνα) Ροδάν και σε άλλους ογδόντα περίπου πιστούς, στην

486
Αλεξάνδρεια. Αυτή ήταν η δωδέκατη εμφάνιση του Κυρίου σε μοροντιανή μορφή. Ο Ιησούς
εμφανίστηκε ενώπιον αυτών των Ελλήνων και Ιουδαίων στο τέλος της αναφοράς του
αγγελιαφόρου του Δαυίδ σχετικά με τη σταύρωση. Ο αγγελιαφόρος αυτός, όντας ο πέμπτος
στη σειρά των δρομέων Ιερουσαλήμ-Αλεξάνδρειας, είχε φτάσει στην Αλεξάνδρεια αργά το
απόγευμα, και όταν παρέδωσε το μήνυμά του στο Ροδάν, αποφασίστηκε να καλέσουν τους
πιστούς όλους για να πάρουν το τραγικό νέο από τον ίδιο τον αγγελιαφόρο. Περίπου στις
οκτώ, ο αγγελιαφόρος, ο Νάθαν από τη Βούσιρη, ήρθε ενώπιον της ομάδας αυτής και τους
είπε με λεπτομέρειες όλα όσα του είχε πει ο προηγούμενος δρομέας. Ο Νάθαν τελείωσε τη
συγκινητική αφήγησή του με αυτά τα λόγια: «Αλλά ο Δαυίδ, που μας έστειλε αυτό το νέο,
αναφέρει ότι ο Κύριος, προλέγοντας το θάνατό του, δήλωσε ότι θα ανασταινόταν πάλι». Όταν
ο Νάθαν μίλησε, ο μοροντιανός Κύριος εμφανίστηκε εκεί τελείως ορατός απ όλους. Και όταν
ο Νάθαν κάθισε, ο Ιησούς είπε:

«Ειρήνη σε σας. Εκείνο που ο Πατέρας μου με έστειλε να ιδρύσω στον κόσμο δεν
ανήκει σε μια ράτσα, ένα έθνος, ούτε μια ειδική ομάδα δασκάλων ή ιεροκηρύκων.
Το ευαγγέλιο της βασιλείας ανήκει και σε Ιουδαίους και εθνικούς, πλούσιους και
φτωχούς, ελεύθερους και δούλους, άνδρες και γυναίκες, ακόμα και στα μικρά
παιδιά. Και όλοι σας θα κηρύξετε το ευαγγέλιο αυτό της αγάπης και της αλήθειας με
τη ζωή που ζείτε σαν θνητοί. Να αγαπήσετε ο ένας τον άλλο με μια νέα και
αιφνιδιαστική αγάπη, όπως σας αγάπησα εγώ. Να υπηρετήσετε την ανθρωπότητα
με μια νέα και εκπληκτική αφοσίωση, όπως σας υπηρέτησα εγώ. Και όταν οι
άνθρωποι δούνε να τους αγαπάτε τόσο, και όταν παρατηρήσουν πόσο θερμά τους
υπηρετείτε, θα καταλάβουν ότι γίνατε πιστοί οπαδοί της βασιλείας των ουρανών
και θα ακολουθήσουν το Πνεύμα της Αλήθειας που θα βλέπουν στις ζωές σας, για
να βρούνε την αιώνια σωτηρία.

Όπως με έστειλε ο Πατέρας στον κόσμο, έτσι σας στέλνω τώρα εγώ. Καλείστε όλοι
σας να μεταφέρετε τα καλά νέα σε εκείνους που βρίσκονται στο σκοτάδι. Το
ευαγγέλιο της βασιλείας ανήκει σε όλους που το πιστεύουν, δεν θα δοθεί στη
φύλαξη απλών ιερέων. Σύντομα το Πνεύμα της Αληθείας θα έρθει πάνω σας και θα
σας οδηγήσει στην αλήθεια. Πηγαίνετε, λοιπόν, σε όλο τον κόσμο κηρύττοντας το
ευαγγέλιο και ω! θα είμαι μαζί σας για πάντα, μέχρι το τέλος των εποχών».

Όταν ο Κύριος μίλησε έτσι, χάθηκε από τα μάτια τους. Όλη εκείνη τη νύχτα οι πιστοί
παρέμειναν εκεί μαζί, αφηγούμενοι τις εμπειρίες τους σαν πιστοί της βασιλείας και
προσέχοντας στα λόγια του Ροδάν και των συνεργατών του. Και όλοι πίστεψαν ότι ο Ιησούς
είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Φανταστείτε την έκπληξη του προάγγελου της ανάστασης
του Δαυίδ, που έφτασε τη δεύτερη μέρα μετά από αυτό το γεγονός, όταν απάντησαν στην
αναγγελία του, λέγοντας: «Ναι, γνωρίζουμε, γιατί τον είδαμε. Εμφανίστηκε σε μας
προχθές».

487
Οι τελευταίες εμφανίσεις του Κυρίου πριν την Ανάληψη
ΕΓΓΡΑΦΟ 192 ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Τον καιρό που οι απόστολοι άφηναν την Ιερουσαλήμ για τη Γαλιλαία, οι Ιουδαίοι αρχηγοί είχαν
ησυχάσει αξιοσημείωτα. Εφόσον ο Ιησούς εμφανίστηκε μόνο στη δική του οικογένεια πιστών, και
εφόσον οι απόστολοι κρυβόντουσαν και δεν έκαναν δημόσιο κήρυγμα, οι αρχηγοί των Ιουδαίων
συμπέραναν ότι το κίνημα του ευαγγελίου τελικά συντρίφτηκε. Φυσικά, είχαν συγχυστεί από την
αυξανόμενη έκταση των φημών ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, αλλά στηρίζονταν
αποτελεσματικά στους δωροδοκημένους φρουρούς για να αντιμετωπίσουν όλες αυτές τις αναφορές
επαναλαμβάνοντας την ιστορία ότι μια ομάδα οπαδών του είχε μετακινήσει το σώμα.

Από την ώρα αυτή και μετά, μέχρι τη διάλυση των αποστόλων από το κύμα της καταδίωξης
που σηκώθηκε, ο Πέτρος αναγνωρίστηκε γενικά σαν η κεφαλή του αποστολικού
σώματος. Ο Ιησούς δεν του έδωσε ποτέ τέτοια εξουσιοδότηση, και οι σύντροφοί
του απόστολοι δεν τον εξέλεξαν ποτέ επίσημα σε μια τέτοια υπεύθυνη θέση. Την
ανέλαβε αυθόρμητα και τη διατήρησε με κοινή αποδοχή και επειδή ήταν επίσης ο
αρχι-ιεροκήρυκάς τους. Από δω και πέρα το δημόσιο κήρυγμα απέβη η κύρια εργασία των
αποστόλων. Μετά την επιστροφή τους από τη Γαλιλαία, ο Ματθίας, τον οποίο εξέλεξαν για τη
θέση του Ιούδα, έγινε ο ταμίας τους.

Κατά τη διάρκεια της βδομάδας που παρέμειναν στην Ιερουσαλήμ, η Μαρία η μητέρα του
Ιησού πέρασε τον περισσότερο καιρό με τις γυναίκες πιστές που έμεναν στο σπίτι του Ιωσήφ
από την Αριμαθαία. Νωρίς τη Δευτέρα το πρωί, όταν οι απόστολοι αναχώρησαν για τη
Γαλιλαία, ο Ιωάννης Μάρκος πήγε μαζί τους. Τους ακολούθησε έξω από την πόλη, και όταν
αυτοί είχαν προχωρήσει αρκετά πέρα από τη Βηθανία, ήρθε με θράσος ανάμεσά τους,
αισθανόμενος σίγουρος ότι δεν θα τον έστελναν πίσω. Οι απόστολοι σταμάτησαν αρκετές
φορές πηγαίνοντας για τη Γαλιλαία για να πουν την ιστορία του αναστημένου Κυρίου τους και
έτσι δεν έφτασαν στη Βηθσαϊδά παρά πολύ αργά την Τετάρτη το βράδυ. Ήταν μεσημέρι της
Πέμπτης, όταν όλοι ξύπνησαν και ετοιμάστηκαν να πάρουν πρωινό.

H δέκατη τρίτη εμφάνιση

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ

Κατά τις έξι το πρωί της Παρασκευής, 21 Απριλίου, ο μοροντιανός Κύριος έκανε τη δέκατη
τρίτη εμφάνισή του, την πρώτη στη Γαλιλαία, στους δέκα αποστόλους, καθώς το πλοίο τους
πλησίαζε στην ακτή κοντά στο συνηθισμένο αραξοβόλι στη Βηθσαϊδά.

Αφού οι απόστολοι είχαν περάσει το απόγευμα και τις πρώτες βραδινές ώρες της Πέμπτης σε
αναμονή, στο σπίτι του Ζεβεδαίου, ο Σίμων Πέτρος εισηγήθηκε να πάνε για ψάρεμα. Όταν ο
Πέτρος πρότεινε τη βόλτα για ψάρεμα, όλοι οι απόστολοι αποφάσισαν να πάνε μαζί. Όλη
νύχτα μοχθούσαν με τα δίχτυα αλλά δεν έπιασαν ψάρια. Δεν πήραν κατάκαρδα την αποτυχία
τους για μια ψαριά, επειδή είχαν πολλές ενδιαφέρουσες εμπειρίες να συζητήσουν, πράγματα
που τόσο πρόσφατα τους είχαν συμβεί στην Ιερουσαλήμ. Αλλά όταν ήρθε η αυγή,

488
αποφάσισαν να επιστρέψουν στη Βηθσαϊδά. Καθώς πλησίαζαν την ακτή, είδαν κάποιον στην
παραλία, κοντά στο αραξοβόλι του πλοίου, να στέκεται κοντά σε μια φωτιά. Στην αρχή
σκέφτηκαν ότι ήταν ο Ιωάννης Μάρκος, που είχε κατέβει να τους καλωσορίσει πίσω με την
ψαριά τους, αλλά καθώς ήρθαν πλησιέστερα στην ακτή, είδαν πως είχαν κάνει λάθος ο
άνδρας ήταν πολύ ψηλός για τον Ιωάννη. Κανένας δεν φαντάστηκε ότι το άτομο στην ακτή
ήταν ο Κύριος. Δεν καταλάβαιναν καθόλου γιατί ο Ιησούς ήθελε να τους συναντήσει στις
περιοχές της πρωτύτερης συνεργασίας τους και έξω στο ύπαιθρο σε επαφή με τη φύση,
μακριά από το κλειστό περιβάλλον της Ιερουσαλήμ με τις τραγικές συνεργασίες του φόβου,
της προδοσίας και του θανάτου. Τους είχε πει ότι, αν πήγαιναν στη Γαλιλαία, θα τους
συναντούσε εκεί, και ήταν έτοιμος να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του.

Καθώς έριξαν άγκυρα και ετοιμάστηκαν να μπούνε στο μικρό πλοιάριο για να βγούνε στην
ακτή, ο άνδρας στην παραλία τους φώναξε, «Φίλοι, πιάσατε τίποτε;». Και όταν αυτοί
αποκρίθηκαν, «Όχι», μίλησε πάλι. «Ρίξτε το δίχτυ στη δεξιά πλευρά του πλοίου και θα
βρείτε ψάρια». Αν και δεν κατάλαβαν ότι ήταν ο Ιησούς που τους μίλησε, με συγκατάθεση
έριξαν το δίχτυ όπως τους είχαν πληροφορήσει, και αυτό αμέσως γέμισε, τόσο πολύ μάλιστα
που ήταν σχεδόν αδύνατο να το τραβήξουν πάνω. Όμως, ο Ιωάννης Ζεβεδαίος είχε μια
γρήγορη διαίσθηση, και όταν είδε το βαρυφορτωμένο δίχτυ, κατάλαβε ότι ήταν ο Κύριος που
τους είχε μιλήσει. Όταν πέρασε αυτή η σκέψη από το μυαλό του, έσκυψε και ψιθύρισε στον
Πέτρο, «Είναι ο Κύριος». Ο Πέτρος ήταν πάντα άνθρωπος δράσης χωρίς σκέψη και
παράφορης αφοσίωσης, έτσι όταν ο Ιωάννης ψιθύρισε αυτό στο αυτί του, σηκώθηκε γρήγορα
και έπεσε στο νερό για να μπορέσει να φτάσει γρηγορότερα στο πλευρό του Κυρίου. Οι
αδελφοί του πλησίασαν πολύ κοντά του, φτάνοντας στην ακτή με το μικρό πλοιάριο,
σέρνοντας το δίχτυ με τα ψάρια πίσω τους.

O Ιωάννης Μάρκος μέχρι την ώρα αυτή είχε σηκωθεί και, βλέποντας τους αποστόλους να
έρχονται στην ακτή με το βαρυφορτωμένο δίχτυ, έτρεξε κάτω στην παραλία για να τους
υποδεχτεί. Και όταν είδε έντεκα άνδρες αντί για δέκα, μάντεψε ότι ο άγνωστος ήταν ο
αναστημένος Ιησούς, και καθώς οι δέκα έκπληκτοι παραμέναν σιωπηλοί, ο νεαρός έτρεξε προς
τον Κύριο και πέφτοντας στα πόδια του, είπε, «Κύριέ μου». Και τότε ο Ιησούς μίλησε, όχι
όπως είχε κάνει στην Ιερουσαλήμ, όταν τους χαιρέτησε με το «Ειρήνη σε σας», αλλά με
συνηθισμένο τόνο απευθύνθηκε στον Ιωάννη Μάρκο: «Λοιπόν, Ιωάννη, είμαι ευτυχής
που σε ξαναβλέπω και στη ξέγνοιαστη Γαλιλαία, όπου θα κάνουμε μια καλή
επίσκεψη. Μείνε μαζί μας Ιωάννη, και πάρε πρωινό».

Καθώς ο Ιησούς μιλούσε με το νέο άνδρα, οι δέκα είχαν εκπλαγεί και αιφνιδιαστεί τόσο ώστε
ξέχασαν να σύρουν το δίχτυ με τα ψάρια στην παραλία. Τώρα μίλησε ο Ιησούς: «Φέρτε τα
ψάρια σας και ετοιμάστε κάτι για πρωινό. Έχουμε ήδη τη φωτιά και πολύ ψωμί».

Ενόσω ο Ιωάννης Μάρκος τιμούσε τον Κύριο, ο Πέτρος ξαφνιάστηκε από τη θέα των
κάρβουνων που κοκκίνιζαν εκεί πάνω στην παραλία. Η σκηνή του υπενθύμισε πολύ ζωηρά τη
φωτιά τα μεσάνυχτα στην αυλή του ννα, όπου είχε αρνηθεί τον Κύριο, αλλά ταράχτηκε και,
γονατίζοντας στα πόδια του Κυρίου, αναφώνησε, «Κύριέ μου!».

Ο Πέτρος μετά ενώθηκε με τους συντρόφους του που έσερναν το δίχτυ. Όταν εναπόθεσαν τη
ψαριά τους, μέτρησαν τα ψάρια και υπήρχαν 153 μεγάλα. Και πάλι έγινε το λάθος λέγοντας

489
ότι αυτή ήταν άλλη μια θαυματουργική ψαριά. Δεν υπήρξε θαύμα που να συνδέθηκε με το
επεισόδιο αυτό. Ήταν απλά μια άσκηση της προγνωστικής ικανότητας του Κυρίου. Ήξερε ότι
τα ψάρια ήταν εκεί και ανάλογα κατεύθυνε τους αποστόλους πού να ρίξουν το δίχτυ.

Ο Ιησούς τους μίλησε, λέγοντας: «Ελάτε τώρα, όλοι σας, να προγευματίσετε. Ακόμα και οι
δίδυμοι να καθίσουν κάτω ενόσω μιλάω μαζί σας. Ο Ιωάννης Μάρκος θα φτιάξει τα ψάρια». Ο
Ιωάννης Μάρκος έφερε επτά ευμεγέθη ψάρια, τα οποία ο Κύριος έβαλε στη φωτιά, και όταν
ψήθηκαν, το αγόρι τα σερβίρισε στους δέκα.

Ύστερα ο Ιησούς έκοψε το ψωμί και το έδωσε στον Ιωάννη, που με τη σειρά το σερβίρισε
στους πεινασμένους αποστόλους. Όταν πήραν όλοι, ο Ιησούς είπε στον Ιωάννη Μάρκο να
καθίσει κάτω ενώ ο ίδιος σέρβιρε ψάρι και ψωμί στο αγόρι. Καθώς έτρωγαν, ο Ιησούς
φλυάρησε μαζί τους και διηγήθηκε τις πολλές εμπειρίες τους στη Γαλιλαία εκεί
στην ίδια λίμνη.

Αυτή ήταν η τρίτη φορά που ο Ιησούς παρουσιάστηκε στους αποστόλους σαν
σύνολο.

Ο Ιησούς φλυάρησε με τους δέκα αποστόλους και τον Ιωάννη Μάρκο περισσότερο
από μια ώρα, και μετά περπάτησε πάνω και κάτω στην παραλία, μιλώντας ανά δυο μαζί τους
όχι όμως τα ίδια ζευγάρια που είχε πρωτοστείλει να διδάξουν. Και οι έντεκα απόστολοι
είχαν έρθει μαζί από την Ιερουσαλήμ, αλλά ο Σίμων ο Ζηλωτής απελπιζόταν όλο και πιο πολύ
καθώς πλησίαζαν στη Γαλιλαία, και έτσι, όταν έφτασαν στη Βηθσαϊδά, εγκατέλειψε τους
αδελφούς του και γύρισε σπίτι του. Πριν τους αποχαιρετήσει το πρωί, ο Ιησούς έδωσε οδηγία
δυο απόστολοι να προσφερθούν να πάνε στο Σίμωνα το Ζηλωτή και να τον φέρουν πίσω
εκείνη την ίδια μέρα. Και το έκαναν ο Πέτρος και ο Ανδρέας.

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΑΝΑ ΔΥΟ

Με τον Πέτρο και τον Ιωάννη

Όταν αποτέλειωσαν το πρωινό, και ενόσω οι άλλοι καθόντουσαν γύρω από τη φωτιά, ο
Ιησούς ένευσε στον Πέτρο και στον Ιωάννη να πάνε μαζί του μια βόλτα στην παραλία. Καθώς
βάδιζαν μαζί, ο Ιησούς είπε στον Ιωάννη, «Ιωάννη, με αγαπάς;». Και όταν ο Ιωάννης
απάντησε, «Ναι, Κύριε, με όλη μου την καρδιά», ο Κύριος είπε: «Τότε, Ιωάννη, άφησε την
αδιαλλαξία σου και μάθε να αγαπάς τους ανθρώπους όπως σε αγάπησα εγώ. Αφιέρωσε τη ζωή
σου στην απόδειξη ότι η αγάπη είναι το μεγαλύτερο πράγμα στον κόσμο. Είναι η αγάπη του
Θεού που ωθεί τους ανθρώπους να αναζητούν τη σωτηρία. Η αγάπη είναι ο πρόγονος κάθε
πνευματικής καλοσύνης, το άρωμα της αλήθειας και της ομορφιάς».

490
Ο Ιησούς μετά στράφηκε προς τον Πέτρο και ρώτησε, «Πέτρο, με αγαπάς;». Ο Πέτρος
απάντησε, «Κύριε, γνωρίζεις ότι σε αγαπώ με όλη τη ψυχή μου». Τότε είπε ο Ιησούς: «Αν με
αγαπάς, Πέτρο, βόσκε τα αρνιά μου. Μην παραμελήσεις να υπηρετείς τους αδύνατους, τους
φτωχούς και τους νέους. Κήρυξε το ευαγγέλιο χωρίς φόβο ή όφελος. Να θυμάσαι πάντα ότι ο
Θεός δεν είναι λάτρης προσώπων. Υπηρέτησε τους συνανθρώπους σου όπως σε υπηρέτησα
εγώ. Να συγχωρείς τους θνητούς συνανθρώπους σου όπως σε συγχώρησα εγώ. σε την
εμπειρία να σε διδάσκει την αξία του διαλογισμού και τη δύναμη του λογικού στοχασμού».

Αφού περπάτησαν μαζί λίγο παρά κάτω, ο Ιησούς γύρισε στον Πέτρο και ρώτησε, «Πέτρο,
με αγαπάς αληθινά;». Και τότε είπε ο Σίμων, «Ναι, Κύριε, γνωρίζεις ότι σε αγαπώ». Και πάλι
είπε ο Ιησούς: «Τότε ποίμαινε τα πρόβατά μου. Να είσαι ένας καλός και αληθινός βοσκός για
το κοπάδι. Να μην προδώσεις την εμπιστοσύνη τους σε σένα. Να μη πέσεις εξ απήνης στα
χέρια του εχθρού. Να είσαι επιφυλακή όλο τον καιρό να προσέχεις και να προσεύχεσαι».

Όταν περπάτησαν λίγα βήματα παραπέρα, ο Ιησούς γύρισε στον Πέτρο και, για τρίτη φορά,
ρώτησε, «Πέτρο, μ αγαπάς πραγματικά;». Και τότε ο Πέτρος, θλιβόμενος ελαφρά από
τη φαινόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης του Κυρίου, είπε με αρκετή συγκίνηση, «Κύριε, γνωρίζεις
όλα τα πράγματα, και επομένως γνωρίζεις ότι αληθινά και πραγματικά σ αγαπώ». Τότε είπε
ο Ιησούς: «Βόσκε τα πρόβατά μου. Μην εγκαταλείψεις το κοπάδι. Γίνε παράδειγμα και
έμπνευση για όλους τους συντρόφους σου βοσκούς. Αγάπησε το κοπάδι όπως σε αγάπησα
εγώ και αφιέρωσε τον εαυτό σου για την ευημερία τους όπως αφιέρωσα τη ζωή μου για την
ευημερία σου. Και ακολούθησέ με ακόμα και μέχρι το τέλος».

Ο Πέτρος εξέλαβε την τελευταία αναφορά κυριολεκτικά ότι έπρεπε να συνεχίσει να τον
ακολουθεί και γυρίζοντας στον Ιησού, έδειξε τον Ιωάννη, ρωτώντας, «Αν σε ακολουθήσω,
τι θα κάνει αυτός ο άνδρας;». Και τότε, καταλαβαίνοντας ότι ο Πέτρος είχε παρεξηγήσει τα
λόγια του, ο Ιησούς είπε: «Πέτρο, μην ενδιαφέρεσαι για το τι θα κάνουν τ αδέλφια σου. Αν
θέλω να παραμείνει ο Ιωάννης μετά τη δική σου αναχώρηση, ακόμα και έως ότου γυρίσω
πάλι, τι σημαίνει αυτό για σένα; Μόνο να είσαι σίγουρος ότι με ακολουθείς».

Αυτή η παρατήρηση διαδόθηκε μέσα στους αδελφούς και το εξέλαβαν σαν μια δήλωση του
Ιησού με την έννοια ότι ο Ιωάννης δεν θα πέθαινε πριν από την επιστροφή του Κυρίου, όπως
πολλοί πίστευαν και ήλπιζαν ότι θα ίδρυε τη βασιλεία με δύναμη και δόξα. Ήταν αυτή η
ερμηνεία των λόγων του Ιησού που συνετέλεσε πολύ στο γυρισμό του Σίμωνα του Ζηλωτή
πίσω στην υπηρεσία, και τον κράτησε στο έργο.

Με τον Ανδρέα και τον Ιάκωβο

Όταν επέστρεψαν στους άλλους, ο Ιησούς πήγε για μια βόλτα και συζήτηση με τον Ανδρέα
και τον Ιάκωβο. Όταν απομακρύνθηκαν λιγάκι, ο Ιησούς είπε στον Ανδρέα, «Ανδρέα, με
εμπιστεύεσαι;». Και όταν ο πρώην αρχηγός των αποστόλων άκουσε τον Ιησού να κάνει
αυτή την ερώτηση, στάθηκε ακίνητος και αποκρίθηκε, «Ναι, Κύριε, βέβαια σε εμπιστεύομαι,
και το ξέρεις». Τότε είπε ο Ιησούς: «Ανδρέα, αν με εμπιστεύεσαι, εμπιστέψου περισσότερο

491
τ αδέλφια σου ακόμα και τον Πέτρο. Κάποτε σου εμπιστεύτηκα την αρχηγία των
αδελφών σου. Τώρα πρέπει να εμπιστεύεσαι άλλους καθώς θα σε αφήσω και θα πάω στον
Πατέρα. Όταν τ αδέλφια σου αρχίσουν να διασκορπίζονται εξαιτίας σφοδρών διωγμών, να
είσαι συνετός και γνωστικός σύμβουλος για τον Ιάκωβο, τον εξ αίματος αδελφό μου, όταν θα
βάλουν βαριά φορτία πάνω του, τα οποία δεν θα είναι προετοιμασμένος από την πείρα, να
κουβαλήσει. Και ύστερα συνέχισε να εμπιστεύεσαι, γιατί δεν θα σε απογοητεύσω. Όταν
τελειώσεις με τη γη, θα έρθεις σε μένα».

Ύστερα ο Ιησούς γύρισε στον Ιάκωβο, ρωτώντας, «Ιάκωβε, με εμπιστεύεσαι;». Και

βέβαια ο Ιάκωβος απάντησε, «Ναι, Κύριε, σε εμπιστεύομαι με όλη μου την καρδιά». Τότε είπε
ο Ιησούς: «Ιάκωβε, αν με εμπιστευθείς περισσότερο, θα είσαι λιγότερο ανυπόμονος με τους
αδελφούς σου. Αν με εμπιστευθείς, θα σε βοηθήσει να γίνεις πιο ευγενής με την αδελφότητα
των πιστών. Μάθε να υπολογίζεις τις συνέπειες των λόγων και των πράξεών σου. Να θυμάσαι
ότι ο θερισμός είναι ανάλογος με τη σπορά. Να προσεύχεσαι για ηρεμία του πνεύματος και να
καλλιεργείς την υπομονή. Αυτές οι χάρες, μαζί με τη ζωντανή πίστη, θα σε υποστηρίξουν όταν
θα έρθει η ώρα να πιεις το ποτήρι της θυσίας. Αλλά μη δειλιάσεις ποτέ, όταν θα τελειώσεις με
τη γη, θα έρθεις κι εσύ για να είσαι μαζί μου».

Με τον Θωμά και τον Ναθαναήλ

Ο Ιησούς μετά μίλησε με το Θωμά και το Ναθαναήλ. Είπε στο Θωμά, «Θωμά, με
υπηρετείς;». Ο Θωμάς απάντησε, «Ναι, Κύριε, σε υπηρετώ τώρα και πάντα». Τότε είπε ο
Ιησούς: «Αν με υπηρετείς, υπηρέτησε τους θνητούς αδελφούς μου όπως σε υπηρέτησα. Και
μη βαρεθείς να κάνεις αυτές τις καλές πράξεις αλλά να επιμένεις σαν ένας που έχει
χειροτονηθεί από το Θεό στην υπηρεσία της αγάπης. Όταν τελειώσεις την υπηρεσία σου
σχετικά με μένα στη γη, θα υπηρετείς μαζί μου με δόξα. Θωμά πρέπει να σταματήσεις να
αμφιβάλεις. Πρέπει να αυξήσεις την πίστη σου και τη γνώση της αλήθειας. Πίστευε στο Θεό
όπως ένα παιδί αλλά σταμάτησε να αντιδράς τόσο παιδαριώδη. Να έχεις θάρρος, να είσαι
δυνατός στην πίστη και ισχυρός στη βασιλεία του Θεού».

Μετά είπε ο Κύριος στο Ναθαναήλ, «Ναθαναήλ, με υπηρετείς;». Και ο απόστολος

απάντησε, «Ναι, Κύριε, και με αμέριστη αγάπη». Τότε είπε ο Ιησούς: «Αν, λοιπόν, με
υπηρετείς με όλη σου την καρδιά, βεβαιώσου ότι θα αφιερωθείς στην ευημερία των αδελφών
μου στη γη με ακούραστη αγάπη. Ανακάτεψε φιλικότητα στις συμβουλές σου και πρόσθεσε
αγάπη στη φιλοσοφία σου. Υπηρέτησε τους συνανθρώπους σου όπως σε υπηρέτησα εγώ. Να
είσαι πιστός στους ανθρώπους όπως σας φύλαγα κι εγώ. Να είσαι λιγότερο επικριτικός. Να
περιμένεις λιγότερα από κάποιους ανθρώπους και έτσι να ελαττώνεις το μέγεθος της
απογοήτευσής σου. Και όταν το έργο εδώ κάτω τελειώσει, θα υπηρετείς μαζί μου στα ύψη».

Με τον Ματθαίο και τον Φίλιππο

Μετά από αυτό ο Κύριος μίλησε με το Ματθαίο και το Φίλιππο. Στο Φίλιππο είπε, «Φίλιππε,
με υπακούς;». Ο Φίλιππος αποκρίθηκε, «Ναι, Κύριε, θα σε υπακούω και με τη ζωή μου

492
ακόμα». Τότε είπε ο Ιησούς: «Αν με υπακούς, πήγαινε τότε στις χώρες των εθνικών και
κήρυξε το ευαγγέλιο. Οι προφήτες σάς είπαν ότι η υπακοή είναι καλύτερη από τη θυσία. Με
πίστη έχεις γίνει ένα παιδί της βασιλείας που γνωρίζει το Θεό. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας
νόμος που πρέπει να υπακούσεις κι αυτός είναι η εντολή να πας και να κηρύξεις το
ευαγγέλιο της βασιλείας. Πάψε να φοβάσαι τους ανθρώπους. Γίνε ατρόμητος στο κήρυγμα
των καλών νέων της αιώνιας ζωής για τους συνανθρώπους σου που μαραζώνουν στο σκοτάδι
και πεινάνε για το φως της αλήθειας. Μην απασχοληθείς περισσότερο, Φίλιππε, με χρήματα
και αγαθά. Είσαι τώρα ελεύθερος να κηρύξεις τις καλές ειδήσεις όπως είναι και τ αδέλφια
σου. Και θα πηγαίνω μπροστά σου και θα είμαι μαζί σου μέχρι το τέλος».

Και μετά, μιλώντας στο Ματθαίο, ο Κύριος ρώτησε, «Ματθαίε, το έχεις μέσα σου να με
υπακούς;». Ο Ματθαίος απάντησε, «Ναι, Κύριε, έχω αφιερωθεί τελείως στο να κάνω το
θέλημά σου». Τότε είπε ο Κύριος: «Ματθαίε, αν με υπακούς, πήγαινε να διδάξεις σε όλους
τους λαούς το ευαγγέλιο της βασιλείας. Δεν θα προσφέρεις άλλο στους αδελφούς σου τα
υλικά πράγματα της ζωής. Από δω και πέρα θα κηρύττεις τα καλά νέα της πνευματικής
σωτηρίας. Από τώρα και μετά να έχεις μάτια για να εκτελείς μόνο την εντολή να κηρύττεις το
ευαγγέλιο της βασιλείας του Πατέρα. Όπως εγώ έκανα το θέλημα του Πατέρα στη γη, έτσι να
εκπληρώσεις τη θεϊκή εντολή. Να θυμάσαι, και οι Ιουδαίοι αλλά και οι εθνικοί είναι αδέλφια
σου. Μη φοβάσαι κανένα όταν κηρύττεις τις σωτήριες αλήθειες του ευαγγελίου της βασιλείας
των ουρανών. Και εκεί που πηγαίνω, θα έρθεις γρήγορα .

Με τους διδύμους Ιάκωβο και Ιούδα

Μετά περπάτησε και μίλησε με τους δίδυμους Αλφαίους, τον Ιάκωβο και τον Ιούδα, και
μιλώντας και στους δυο, ρώτησε, «Ιάκωβε και Ιούδα, πιστεύετε σε μένα;». Και όταν και
οι δυο απάντησαν, «Ναι, Κύριε, πιστεύουμε», αυτός είπε: «Γρήγορα θα σας αφήσω. Βλέπετε
ότι ήδη σας έχω αφήσει με τη θνητή μορφή. Θα μείνω για λίγο διάστημα με τη μορφή αυτή
πριν πάω στον Πατέρα μου. Πιστεύετε σε μένα είστε οι απόστολοί μου, και πάντα θα είστε.
Συνεχίστε να πιστεύετε και να θυμάστε τη συνεργασία σας μαζί μου, όταν θα έχω
φύγει, και όταν ίσως, επιστρέψετε στην εργασία που κάνατε, πριν έρθετε να ζήσετε
μαζί μου. Μην επιτρέψετε ποτέ μια αλλαγή της εργασίας σας να επηρεάσει την
πίστη σας. Πιστεύετε στο Θεό μέχρι το τέλος των ημερών σας στη γη. Ποτέ μην
ξεχνάτε ότι, όταν είστε πιστά παιδιά του Θεού, κάθε έντιμη εργασία του κόσμου
είναι ιερή. Τίποτε δεν μπορεί να είναι κοινό όταν το κάνει ένα παιδί του Θεού. Κάντε, λοιπόν,
τη δουλειά σας από την ώρα αυτή, σαν να είναι για το Θεό. Και όταν θα έχετε τελειώσει με
τον κόσμο αυτό, έχω άλλους και καλύτερους κόσμους όπου παρόμοια θα εργάζεστε για μένα.
Και σε όλη αυτή την εργασία, σ αυτό τον κόσμο ή σε άλλους, θα εργάζομαι μαζί σας, και το
πνεύμα μου θα κατοικεί μέσα σας». Ήταν σχεδόν δέκα όταν ο Ιησούς γύρισε από τη
συνομιλία του με τους διδύμους Αλφαίους, και καθώς άφηνε τους αποστόλους, είπε: «Έχετε
γεια, μέχρι να σας συναντήσω όλους στο βουνό της χειροτονίας σας αύριο το μεσημέρι».
Όταν μίλησε έτσι, χάθηκε από τα μάτια τους.

Η δέκατη τέταρτη εμφάνιση

ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ

493
Το μεσημέρι του Σαββάτου, 22 Απριλίου, οι έντεκα απόστολοι μαζεύτηκαν στην καθορισμένη
συνάντηση στο λόφο κοντά στην Καπερναούμ, και ο Ιησούς εμφανίστηκε ανάμεσά τους. Η
συνάντηση αυτή έγινε στο ίδιο βουνό όπου ο Κύριος τους είχε χρίσει αποστόλους του και
πρεσβευτές της βασιλείας του Πατέρα στη γη. Και αυτή ήταν η δέκατη τέταρτη μοροντιανή
εμφάνιση του Κυρίου.

Την ώρα εκείνη οι έντεκα απόστολοι γονάτισαν σε κύκλο γύρω από τον Κύριο και τον
άκουσαν να επαναλαμβάνει τις ευθύνες και τον είδαν να ξαναθεσπίζει τη σκηνή της
χειροτονίας όπως τότε που πρωτοχρίστηκαν για το ειδικό έργο της βασιλείας. Και όλα αυτά
ήταν σαν μια ανάμνηση της πρώτης αφιέρωσής τους στην υπηρεσία του Πατέρα, εκτός από
την προσευχή του Κυρίου. Όταν ο Κύριος ο μοροντιανός Ιησούς προσευχήθηκε
τώρα, έγινε με μεγαλοπρεπή τρόπο και με λέξεις δύναμης τέτοιες που οι απόστολοι
δεν είχαν ακούσει ξανά. Ο Κύριός τους μίλησε τώρα με τους αρχηγούς του
σύμπαντος σαν ένας που, στο δικό του σύμπαν, είχε όλη τη δύναμη και την εξουσία
επιφορτισμένη στα χέρια του. Και αυτοί οι έντεκα άνδρες δεν ξέχασαν ποτέ την εμπειρία
αυτή της μοροντιανής επαναφιέρωσης, από τις προηγούμενες δεσμεύσεις σαν πρεσβευτές. Ο
Κύριος πέρασε μια ώρα σε αυτό το βουνό με τους πρεσβευτές του, και αφού τους
αποχαιρέτησε τρυφερά χάθηκε από το βλέμμα τους.

Και κανείς δεν είδε τον Ιησού για μια ολόκληρη βδομάδα. Οι απόστολοι δεν είχαν πραγματικά
ιδέα τι να πράξουν, ούτε γνώριζαν αν ο Κύριος είχε πάει στον Πατέρα του. Σ αυτή την
κατάσταση της αβεβαιότητας έμειναν στη Βηθσαϊδά. Φοβόντουσαν να πάνε για ψάρεμα
μήπως κι ερχόταν να τους μιλήσει και παρέλειπαν να τον δουν. Κατά τη διάρκεια όλης της
βδομάδας ο Ιησούς ήταν απασχολημένος με τις μοροντιανές υπάρξεις στη γη και με τις
υποθέσεις της μοροντιανής μετάβασης την οποία βίωνε στον κόσμο.

Η δέκατη πέμπτη εμφάνιση

Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

Η είδηση των εμφανίσεων του Ιησού εξαπλώθηκε σε όλη τη Γαλιλαία, και κάθε μέρα
μεγαλύτεροι αριθμοί πιστών έφταναν στην οικία του Ζεβεδαίου για να ρωτήσουν για την
ανάσταση του Κυρίου και να ανακαλύψουν την αλήθεια γύρω από αυτές τις φημισμένες
εμφανίσεις. Ο Πέτρος, στην αρχή της βδομάδας, ειδοποίησε ότι θα συγκαλούσε δημόσια
συγκέντρωση στην άκρη της λίμνης το επόμενο Σάββατο στις τρεις το απόγευμα.

Συνεπώς, το Σάββατο 29 Απριλίου, στις τρεις, περισσότεροι από πεντακόσιοι πιστοί από τα
περίχωρα της Καπερναούμ μαζεύτηκαν στη Βηθσαϊδά για να ακούσουν τον Πέτρο να βγάζει
τον πρώτο δημόσιο λόγο του μετά την ανάσταση. Ο απόστολος ήταν στην καλύτερη φόρμα
του, και αφού τελείωσε την ευχάριστη ομιλία του, λίγοι από τους ακροατές του
αμφισβήτησαν ότι ο Κύριος είχε αναστηθεί από τους νεκρούς.

494
Ο Πέτρος τελείωσε το λόγο του, λέγοντας: «Επιβεβαιώνουμε ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος δεν
είναι νεκρός. Δηλώνουμε ότι αναστήθηκε από το μνήμα. Διακηρύσσουμε ότι τον είδαμε και
μιλήσαμε μαζί του». Μόλις έκανε τη διακήρυξη αυτή της πίστης, εκεί στο πλευρό του,
τελείως ορατός από όλους τους ανθρώπους, ο Κύριος εμφανίστηκε με μοροντιανή
μορφή και, μιλώντας τους με οικεία προφορά, είπε, «Ειρήνη σε σας, και σας αφήνω
την ειρήνη μου». Αφού εμφανίστηκε μ αυτό τον τρόπο και τους μίλησε έτσι, χάθηκε από
μπροστά τους. Αυτή ήταν η δέκατη πέμπτη μοροντιανή εμφάνιση του αναστημένου Ιησού.

Εξαιτίας ορισμένων πραγμάτων που ελέχθησαν στους έντεκα καθ όσο διάστημα βρίσκονταν
σε σύσκεψη με τον Κύριο, στο βουνό της χειροτονίας, οι απόστολοι είχαν την εντύπωση ότι ο
Κύριός τους θα έκανε σύντομα μια δημόσια εμφάνιση μπροστά σε μια ομάδα Γαλιλαίων
πιστών, και ότι, αφού θα το έκανε, θα επέστρεφε στην Ιερουσαλήμ. Συνεπώς, νωρίς την άλλη
μέρα, την Κυριακή 30 Απριλίου, οι έντεκα άφησαν τη Βηθσαϊδά και γύρισαν στην Ιερουσαλήμ.
Έκαναν αξιοσημείωτη διδασκαλία και κήρυγμα στο δρόμο κάτω για τον Ιορδάνη, έτσι δεν
έφτασαν στην οικία του Μάρκου στην Ιερουσαλήμ παρά αργά την Τετάρτη 3 Μαΐου. Ήταν
μια θλιβερή επιστροφή για τον Ιωάννη Μάρκο. Λίγες ώρες πριν φτάσει σπίτι, ο πατέρας του,
Ηλίας Μάρκος, πέθανε ξαφνικά από αιμορραγία στο κεφάλι. Αν και η σκέψη της βεβαιότητας
της ανάστασης των νεκρών συνετέλεσε πολύ για να παρηγορήσει τους αποστόλους στη θλίψη
τους, συγχρόνως θρηνούσαν αληθινά για το χαμό του καλού τους φίλου, που υπήρξε
ακλόνητος υποστηρικτής ακόμα και στις ώρες των μεγάλων βασάνων και της απογοήτευσης.
Ο Ιωάννης Μάρκος έκανε ό,τι μπορούσε για να παρηγορήσει τη μητέρα του και, μιλώντας αντί
για κείνη, κάλεσε τους αποστόλους να συνεχίσουν να θεωρούν σπιτικό τους το σπίτι της. Και
οι έντεκα έκαναν το υπερώο αρχηγείο τους μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής. Όλη την
επόμενη ημέρα παρέμειναν ήσυχα σε απομόνωση στο επεισοδιακό υπερώο.

Την Πέμπτη το βράδυ οι απόστολοι είχαν μια υπέροχη συνάντηση στο υπερώο και
όλοι δεσμεύτηκαν να κηρύξουν δημόσια το νέο ευαγγέλιο του αναστημένου
Κυρίου εκτός από το Θωμά, το Σίμωνα το Ζηλωτή και τους δίδυμους Αλφαίους.
Είχαν ήδη αρχίσει τα πρώτα βήματα της αλλαγής του ευαγγελίου της βασιλείας
της συγγένειας με το Θεό και την αδελφότητα των ανθρώπων με τη διακήρυξη
της ανάστασης του Ιησού. Ο Ναθαναήλ είχε αντίρρηση για την αλλαγή αυτή του
κυρίου θέματος του δημόσιου μηνύματός τους, αλλά δεν μπόρεσε να αντισταθεί
στην ευγλωττία του Πέτρου, ούτε μπόρεσε να υπερνικήσει τον ενθουσιασμό των
μαθητών, ιδιαίτερα των γυναικών πιστών. Και έτσι, κάτω από τη δυναμική
αρχηγεία του Πέτρου και πριν ο Κύριος ανεβεί στον Πατέρα του, οι καλοπροαίρετοι
αντιπρόσωποί του άρχισαν την επιδέξια διαδικασία της σταδιακής και σίγουρης
αλλαγής της θρησκείας του Ιησού σε μια νέα και μεταλλαγμένη μορφή θρησκείας
περί τον Ιησού.

ΕΓΓΡΑΦΟ 193 - ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ

Η δέκατη έκτη εμφάνιση

Η δέκατη έκτη μοροντιανή εμφάνιση του Ιησού συνέβη την Παρασκευή, 5 Μαΐου, στην αυλή
του Νικόδημου, κατά τις εννέα το βράδυ. To βράδυ αυτό, οι πιστοί της Ιερουσαλήμ έκαναν
την πρώτη προσπάθειά τους να μαζευτούν όλοι από την ανάσταση. Συγκεντρωμένοι εδώ,

495
αυτή την ώρα, ήταν οι έντεκα απόστολοι, το γυναικείο σώμα και οι συνεργάτες τους,
και περίπου πενήντα άλλοι ηγετικοί μαθητές του Κυρίου, συμπεριλαμβανομένου
και ενός αριθμού Ελλήνων. Αυτή η συντροφιά πιστών συζήταγε ανεπίσημα για πάνω από
μισή ώρα όταν, ξαφνικά, ο μοροντιανός Κύριος εμφανίστηκε πλήρως ορατός και άρχισε
αμέσως να τους εκπαιδεύει. Είπε ο Ιησούς:

«Ειρήνη σε σας. Αυτό είναι το πιο αντιπροσωπευτικό σύνολο πιστών απόστολοι

και μαθητές, άνδρες και γυναίκες στο οποίο εμφανίστηκα από την ώρα της
ελευθέρωσής μου από τη σάρκα. Σας καλώ τώρα να μαρτυρήσετε ότι σας είπα εκ
των προτέρων ότι η παραμονή μου ανάμεσά σας πρέπει να τελειώσει. Σας είπα ότι
σύντομα θα επιστρέψω στον Πατέρα. Και μετά σας είπα καθαρά πώς οι αρχιερείς
και οι αρχηγοί των Ιουδαίων θα με παρέδιδαν για να με θανατώσουν, και ότι θα
ανασταινόμουν από το μνήμα. Γιατί, λοιπόν, επιτρέπετε στον εαυτό σας να
συγχύζεται τόσο από όλα αυτά όταν πρέπει να συμβεί; Και γιατί εκπλαγήκατε τόσο
όταν αναστήθηκα από το μνήμα την τρίτη ημέρα; Αποτύχατε να με πιστέψετε
επειδή ακούσατε τα λόγια μου χωρίς να καταλαβαίνετε τη σημασία τους.

Και τώρα πρέπει να προσέξετε τα λόγια μου μήπως και κάνετε πάλι το λάθος και
ακούσετε τη διδασκαλία μου με το νου ενώ στις καρδιές σας δεν καταφέρνετε να
αντιληφθείτε τη σημασία. Από την αρχή της παρεπιδημίας μου σαν ένας εξ υμών,
σας δίδαξα ότι μοναδικός σκοπός μου ήταν να αποκαλύψω τον ουράνιο Πατέρα
μου στα παιδιά του στη γη. Έζησα αποκαλύπτοντας τον Θεό για να μπορέσετε να
βιώσετε τη γνώση του Θεού στη ζωή σας. Αποκάλυψα το Θεό σαν ουράνιο Πατέρα
σας. Αποκάλυψα εσάς σαν παιδιά του στη γη. Είναι γεγονός ότι ο Θεός αγαπάει
εσάς, τα παιδιά του. Με πίστη στα λόγια μου, αυτό το γεγονός γίνεται μια αιώνια
και ζωντανή αλήθεια στις καρδιές σας. Όταν δια της ζωντανής πίστης, αποκτήσετε
θεϊκή συνειδητότητα του Θεού, τότε θα είστε γεννημένοι από το πνεύμα σαν παιδιά
φωτός και ζωής, επιπλέον η αιώνια ζωή μέσα σας θα ανέλθει στα σύμπαντα των
συμπάντων και θα αποκτήσει την εμπειρία της εύρεσης του Θεού του Πατέρα στον
Παράδεισο.

Σας προτρέπω να θυμάστε πάντοτε ότι η αποστολή σας ανάμεσα στους ανθρώπους
είναι η κήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας την πραγματικότητα της
πατρότητας του Θεού και την αλήθεια της συγγένειας του ανθρώπου. Να
κηρύττετε όλη την αλήθεια των καλών νέων, όχι ένα μόνο μέρος του ευαγγελίου
της σωτηρίας. Το μήνυμά σας δεν άλλαξε από την εμπειρία της ανάστασής μου. Η
συγγένεια με το θεό, δια της πίστης, παραμένει ακόμα η σωτήρια αλήθεια του
ευαγγελίου της βασιλείας. Να πηγαίνετε κηρύττοντας την αγάπη του Θεού και την
υπηρεσία του ανθρώπου. Εκείνο που χρειάζεται να γνωρίζει ο κόσμος είναι: Οι
άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού, και δια της πίστης μπορούν να πραγματώσουν
αληθινά και να βιώνουν καθημερινά αυτή την εξευγενιστική αλήθεια.

Η εμφάνισή μου στη γη θα βοηθήσει όλους τους ανθρώπους να μάθουν ότι είναι τα παιδιά του
Θεού, αλλά αυτή η γνώση δεν θα επαρκέσει, αν προσωπικά αποτύχουν να κατανοήσουν δια της
πίστης τη σωτήρια αλήθεια ότι είναι τα παιδιά του ζωντανού πνεύματος του αιώνιου Πατέρα. Το
ευαγγέλιο της βασιλείας αφορά την αγάπη του Πατρός και την υπηρεσία των παιδιών του στη γη.

496
Ανάμεσά σας, εδώ, μοιράζεστε τη γνώση ότι αναστήθηκα από τους νεκρούς, αλλά
αυτό δεν είναι περίεργο. Έχω τη δύναμη να παραδίνω τη ζωή μου και να την
παίρνω πάλι πίσω. Ο Πατέρας δίνει αυτή τη δύναμη στο Γιο του Παραδείσου. Θα
πρέπει καλύτερα να αναδευτεί η καρδιά σας από τη γνώση ότι οι νεκροί μιας
εποχής εισχώρησαν στην αιώνια ανάβαση αμέσως μετά που άφησα το μνήμα του
Ιωσήφ. Έζησα τη ζωή μου σαν θνητός για να δείξω πως μπορείτε, μέσα από την με
αγάπη υπηρεσία, να αποκαλύψετε το Θεό στους συνανθρώπους σας, όπως εγώ με
το να σας αγαπώ και να σας υπηρετώ, αποκάλυψα το Θεό σε σας. Έζησα ανάμεσά
σας σαν Γιος του Ανθρώπου ώστε εσείς και όλοι οι άλλοι άνθρωποι να μπορέσετε
να μάθετε ότι είστε όλοι όντως τα παιδιά του Θεού. Επομένως, πηγαίνετε τώρα σε
όλο τον κόσμο κηρύττοντας το ευαγγέλιο αυτό της βασιλείας του ουρανού σε
όλους τους ανθρώπους. Αγαπάτε όλους τους ανθρώπους όπως εγώ σας αγάπησα.
Υπηρετείτε τους θνητούς συνανθρώπους σας όπως εγώ σας υπηρέτησα. Δωρεάν
λάβατε, δωρεάν δώστε. Παραμείνετε μόνο εδώ στην Ιερουσαλήμ ενώ εγώ θα πάω
στον Πατέρα και έως ότου σας στείλω το Πνεύμα της Αλήθειας. Αυτό θα σας
οδηγήσει στη διευρυμένη αλήθεια, και εγώ θα είμαι μαζί σας σε όλο τον κόσμο.
Είμαι μαζί σας πάντα και σας αφήνω την ειρήνη μου». Όταν ο Κύριος τους μίλησε έτσι,
εξαφανίστηκε από τα μάτια τους.

Η δέκατη έβδομη εμφάνιση

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΤΗ ΣΥΧΑΡ

Κατά τις τέσσερις το απόγευμα του Σαββάτου, 13 Μαΐου, ο Κύριος εμφανίστηκε στη
Νάλντα και σε περίπου εβδομήντα πέντε Σαμαρείτες πιστούς κοντά στο πηγάδι του
Ιακώβ, στη Συχάρ. Οι πιστοί είχαν τη συνήθεια να μαζεύονται σ αυτό το μέρος, εκεί
κοντά που ο Ιησούς είχε μιλήσει με τη Νάλντα σχετικά με το ύδωρ της ζωής. Τη μέρα αυτή,
μόλις είχαν τελειώσει τις συζητήσεις τους για την αναφερθείσα ανάσταση, ο Ιησούς
εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά τους, λέγοντας: «Ειρήνη σε σας. Αγαλλιάστε που
γνωρίζετε ότι είμαι η ανάσταση και η ζωή, αλλά αυτό δεν θα σας ωφελήσει σε
τίποτα, αν πρώτα δεν γεννηθείτε από το αιώνιο πνεύμα, με αυτό τον τρόπο θα
αποκτήσετε, δια της πίστης, το δώρο της αιώνιας ζωής. Αν είστε τα πιστά παιδιά
του Πατέρα μου, δεν θα πεθάνετε ποτέ, δεν θα χαθείτε. Το ευαγγέλιο της βασιλείας
σας δίδαξε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι τα παιδιά του Θεού. Και το χαρμόσυνο αυτό
νέο που αφορά την αγάπη του ουράνιου Πατέρα για τα παιδιά του στη γη πρέπει να
μεταφερθεί σ όλο τον κόσμο. Ήρθε ο καιρός που δεν θα λατρεύετε το Θεό ούτε
στο όρος Γεριζίμ ούτε στην Ιερουσαλήμ, αλλά εκεί που είστε, όπως είστε, εν
πνεύματι και αληθεία. Είναι η πίστη που σώζει τις ψυχές σας. Η σωτηρία είναι το
άπλετο δώρο του Θεού προς όλους όσους πιστεύουν ότι είναι παιδιά του. Αλλά μην
εξαπατάσθε. Ενώ η σωτηρία είναι το άπλετο δώρο του Θεού και δίνεται σε όλους
που το δέχονται με την πίστη, ακολουθεί η εμπειρία της αποδοχής των καρπών της
πνευματικής αυτής ζωής με τον τρόπο που αυτή βιώνεται στη σάρκα. Η παραδοχή
της θεωρίας της πατρότητας του Θεού συνεπάγεται ότι δέχεστε επίσης δωρεάν τη
συνυφασμένη αλήθεια της αδελφότητας του ανθρώπου. Κι αν ο άνθρωπος είναι
αδελφός σας, είναι κάτι περισσότερο από πλησίον, τον οποίο ο Πατέρας απαιτεί να
αγαπάτε σαν τον εαυτό σας. Τον αδελφό σας, που είναι από τη δική σας οικογένεια,
θα τον αγαπάτε όχι μόνο με οικογενειακή αγάπη, αλλά θα τον υπηρετείτε όπως θα
υπηρετούσατε τον εαυτό σας. Και με τον τρόπο αυτό θα αγαπάτε και θα υπηρετείτε
τον αδελφό σας επειδή εσείς, όντες αδελφοί μου, αγαπηθήκατε και υπηρετηθήκατε
από εμένα. Πηγαίνετε λοιπόν, σε όλο τον κόσμο να πείτε τα χαρμόσυνα νέα σε όλα
τα πλάσματα κάθε ράτσας, φυλής και έθνους. Το πνεύμα θα βρίσκεται μπροστά
σας, και εγώ θα είμαι πάντα μαζί σας». Οι Σαμαρείτες αυτοί εξεπλάγησαν πολύ με την
εμφάνιση του Κυρίου και έσπευσαν στις κοντινές πόλεις και χωριά, όπου διέδωσαν τα νέα ότι

497
είχαν δει τον Ιησού και ότι τους είχε μιλήσει. Και αυτή ήταν η δέκατη έβδομη μοροντιανή
εμφάνιση του Κυρίου.

Η δέκατη όγδοη εμφάνιση

Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Η δέκατη όγδοη μοροντιανή εμφάνιση του Κυρίου έγινε στην Τύρο, την Τρίτη 16 Μαΐου, λίγο
πριν τις εννιά το βράδυ. Εμφανίστηκε και πάλι στο τέλος μιας συγκέντρωσης πιστών, καθώς
ήταν έτοιμοι να διαλυθούν, λέγοντας:

«Ειρήνη σε σας. Αγαλλιάσθε που γνωρίζετε ότι ο Γιος του Ανθρώπου αναστήθηκε
από τους νεκρούς, επειδή εκ τούτου γνωρίζετε ότι εσείς και οι αδελφοί σας επίσης
θα επιβιώσουν από το θνητό θάνατο. Αλλά μια τέτοια επιβίωση βασίζεται στην δική
σας πρότερη αναγέννηση από το πνεύμα της αλήθειας που αναζητά και βρίσκει το
Θεό. Ο άρτος της ζωής και το ύδωρ τούτης δίνονται μόνο σ εκείνους που πεινάνε
για την αλήθεια και διψάνε για τη δικαιοσύνη για το Θεό. Το γεγονός ότι ο
νεκρός ανασταίνεται δεν είναι το ευαγγέλιο της βασιλείας. Οι μεγάλες αυτές
αλήθειες και τα συμπαντικά αυτά γεγονότα συνδέονται όλα με αυτό το ευαγγέλιο,
επειδή αποτελούν τμήμα αυτού που απορρέει από την πίστη στα χαρμόσυνα νέα
και εμπεριέχονται στην επακόλουθη εμπειρία εκείνων που, δια της πίστης, γίνονται,
στην πράξη και αληθινά, τα αιώνια παιδιά του αιώνιου Θεού. Ο Πατέρας μου με
έστειλε στον κόσμο για να αναγγείλω τη σωτηρία της συγγένειας αυτής σε όλους
τους ανθρώπους. Με τον ίδιο τρόπο σας αποστέλλω στον κόσμο για να κηρύξετε τη
σωτηρία αυτή της θεϊκής συγγένειας. Η σωτηρία είναι το δώρο του Θεού, αλλά
εκείνοι που γεννιόνται εκ πνεύματος θα αρχίσουν αμέσως να δείχνουν προς τα έξω
τους καρπούς του πνεύματος υπηρετώντας με αγάπη τις συντροφικές υπάρξεις
τους. Και οι καρποί του θεϊκού πνεύματος που παράγονται στις ζωές των
αναγεννημένων από το πνεύμα θνητών που γνωρίζουν το Θεό, είναι: η υπηρεσία με
αγάπη, η ανιδιοτελής αφοσίωση, η θαρραλέα πίστη, η ειλικρινής εντιμότητα, η
φωτισμένη τιμιότητα, η αθάνατη ελπίδα, η σίγουρη εμπιστοσύνη, η σπλαχνική
φροντίδα, η αστείρευτη καλοσύνη, η συγχωρητική ανεκτικότητα και η διαρκής
ειρήνη. Αν όσοι, που επαγγέλλονται ότι είναι πιστοί, δεν φέρουν αυτούς τους
καρπούς του θεϊκού πνεύματος στις ζωές τους, είναι νεκροί. Το Πνεύμα της
Αληθείας δεν είναι μέσα τους, είναι άχρηστοι κλάδοι της ζωντανής αμπέλου, και
πολύ σύντομα θα αφαιρεθούν. Ο Πατέρας μου απαιτεί από τα παιδιά της πίστης να
φέρουν πολύ πνευματικό καρπό. Αν, λοιπόν, δεν παράγετε καρπό, θα σκάψει τις
ρίζες σας και θα κόψει τους άκαρπους κλάδους σας. Πρέπει διαρκώς όλο και
περισσότερο να αποφέρετε καρπούς πνευματικούς καθώς προοδεύετε προς τον
ουρανό στη βασιλεία του Θεού. Μπορείτε να εισέλθετε στη βασιλεία σαν παιδί,
αλλά ο Πατέρας απαιτεί να αυξάνεστε με τη χάρη, μέχρι το πλήρες ανάστημα της
πνευματικής ενηλικίωσης. Και όταν θα βγείτε στον κόσμο για να πείτε σε όλα τα
έθνη τα χαρμόσυνα νέα του ευαγγελίου, θα είμαι μπροστά σας, και το Πνεύμα της
Αληθείας θα κατοικεί στις καρδιές σας. Αφήνω την ειρήνη μου μαζί σας». Και τότε ο
Κύριος χάθηκε από τα μάτια τους.

Η δέκατη ένατη εμφάνιση

498
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Νωρίς την Πέμπτη το πρωί, 18 Μαΐου, ο Ιησούς έκανε την τελευταία του εμφάνιση στη γη
σαν μοροντιανή οντότητα. Καθώς οι έντεκα απόστολοι καθόντουσαν και έπαιρναν
πρωινό στο υπερώο της οικίας της Μαρίας Μάρκου, ο Ιησούς εμφανίστηκε σ
αυτούς και είπε:

«Ειρήνη σε σας. Σας ζήτησα να παραμείνετε εδώ στην Ιερουσαλήμ μέχρι να

ανέλθω στον Πατέρα, και μέχρι να σας στείλω το Πνεύμα της Αληθείας, που
γρήγορα θα εκχυθεί σε όλα τα πλάσματα, και που θα σας προικίσει με δύναμη από
ψηλά». Ο Σίμων ο Ζηλωτής διέκοψε τον Ιησού, ρωτώντας, «Τότε, Κύριε, θα
αποκαταστήσεις τη βασιλεία και θα δούμε τη δόξα του Θεού να εκδηλώνεται στη
γη;». Όταν ο Ιησούς άκουσε την ερώτηση του Σίμωνα, απάντησε: «Είσαι ακόμα
προσκολλημένος στις παλιές σου ιδέες για τον Ιουδαίο Μεσσία και την υλιστική
βασιλεία. Αλλά θα λάβεις πνευματική βοήθεια όταν το πνεύμα θα κατέβει επάνω
σου, και αμέσως θα πας σε όλο τον κόσμο κηρύττοντας το ευαγγέλιο αυτό της
βασιλείας. Όπως με έστειλε ο Πατέρας στον κόσμο, έτσι σε στέλνω κι εγώ. Και
εύχομαι να αγαπάτε και να εμπιστεύεσθε ο ένας τον άλλο. Ο Ιούδας δεν είναι πια
ανάμεσά σας επειδή η αγάπη του κρύωσε και επειδή αρνήθηκε να εμπιστευθεί
εσάς, τους πιστούς αδελφούς του. Δεν διαβάσατε στις Γραφές όπου είναι
γραμμένο: Δεν είναι καλό για τον άνθρωπο να είναι μόνος. Κανένας δεν ζει για
τον εαυτό του; . Και επίσης εκεί που λέει: Αυτός που έχει φίλους πρέπει να
δείχνεται φιλικός; . Και δεν σας έστειλα στον κόσμο να διδάξετε, ανά δυο, ότι δεν
πρέπει να γίνεστε μοναχικοί και να πέφτετε στη μιζέρια της απομόνωσης;. Ξέρετε
επίσης καλά ότι , όταν βρισκόμουν στη σάρκα, δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να
είναι μόνος για μεγάλες περιόδους. Από την πρώτη στιγμή της συνεργασίας μας
είχα πάντα δυο ή τρεις σας συνεχώς στο πλάι μου ή πολύ κοντά μου διαθέσιμους,
όταν επικοινωνούσα με τον Πατέρα. Εμπιστευθείτε λοιπόν και βασιστείτε ο ένας
στον άλλο. Και αυτό είναι το πιο απαραίτητο εφόσον πρόκειται σήμερα να σας
αφήσω μόνους στον κόσμο. Ήρθε η ώρα. Είμαι έτοιμος να πάω στον Πατέρα».

Όταν μίλησε, τους έγνεψε να πάνε μαζί του και τους οδήγησε έξω στο Όρος των Ελαιών,
όπου τους αποχαιρέτησε προετοιμαζόμενος να αναχωρήσει από την Ουράντια. Ήταν ένα
κατανυκτικό ταξίδι μέχρι τον Ελαιώνα. Ούτε λέξη δεν ειπώθηκε από κανένα τους από τη
στιγμή που άφησαν το υπερώο, έως ότου ο Ιησούς σταμάτησε μαζί τους στο Όρος των
Ελαιών.

499
Η Ανάληψη του Κυρίου
Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ήταν σχεδόν επτά και μισή το πρωί της Πέμπτης, 18 Μαΐου, όταν ο Ιησούς έφτασε στη
δυτική πλευρά του Όρους των Ελαιών μαζί με τους έντεκα αμίλητους και κάπως ζαλισμένους
αποστόλους του. Από αυτό το μέρος, στα δυο τρίτα της απόστασης μέχρι το βουνό πάνω,
μπορούσαν να κοιτάζουν γύρω την Ιερουσαλήμ και προς τα κάτω τη Γεσθημανή. Ο Ιησούς
ετοιμάστηκε να πει τον τελευταίο χαιρετισμό του στους αποστόλους πριν αναχωρήσει από την
Ουράντια. Καθώς στεκόταν εκεί μπροστά τους, χωρίς να τους έχει δώσει καμία εντολή,
γονάτισαν γύρω του σε κύκλο, και ο Κύριος είπε:

«Σας παρακαλώ να παραμείνετε στην Ιερουσαλήμ μέχρις ότου προικιστείτε με

δύναμη από ψηλά. Είμαι έτοιμος να σας αφήσω. Είμαι έτοιμος να ανεβώ στον
Πατέρα μου, και σύντομα, πολύ σύντομα, θα στείλουμε στον κόσμο αυτό της
διαμονής μου, το Πνεύμα της Αληθείας, και όταν έρθει πάνω σας, θα αρχίσετε τη
νέα διακήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας, πρώτα στην Ιερουσαλήμ και μετά
στα πιο απομακρυσμένα μέρη του κόσμου. Αγαπάτε τους ανθρώπους με την αγάπη
που σας αγάπησα και υπηρετείτε τους θνητούς συνανθρώπους σας όπως σας
υπηρέτησα εγώ. Με τους καρπούς του πνεύματος των ζωών σας παρακινείστε
ψυχές να πιστέψουν στην αλήθεια ότι ο άνθρωπος είναι παιδί του Θεού και ότι όλοι
οι άνθρωποι είναι αδέλφια. Θυμηθείτε όλα όσα σας δίδαξα και τη ζωή που έζησα
ανάμεσά σας. Η αγάπη μου σας επισκιάζει, το πνεύμα μου θα κατοικήσει μέσα σας
και η ειρήνη μου θα μείνει σε σας. Σας χαιρετώ».

Όταν ο μοροντιανός Κύριος μίλησε έτσι, χάθηκε από τα μάτια τους. Αυτή η επονομαζόμενη
ανάληψη του Ιησού δεν ήταν κατ ουδένα τρόπο διαφορετική από τις άλλες του εξαφανίσεις
από τη θνητή όραση κατά τη διάρκεια των σαράντα ημερών της μοροντιανής του
σταδιοδρομίας στην Ουράντια.

Ο Κύριος πήγε στην Εντέντια μέσω της Τζερουζέμ, όπου οι Ύψιστοι, υπό την εποπτεία του
Γιου του Παραδείσου, ελευθέρωσαν τον Ιησού της Ναζαρέτ από τη μοροντιανή κατάσταση
και, δια μέσου των πνευματικών διαύλων της ανάληψης, επέστρεψε στην ιδιότητα της
συγγένειας του Παραδείσου και της ύψιστης κυριαρχίας στο Σάλβινγκτον.

Ήταν γύρω στις οκτώ παρά τέταρτο το πρωί όταν ο μοροντιανός Ιησούς εξαφανίστηκε από
την παρατήρηση των έντεκα αποστόλων για να αρχίσει την άνοδο στο δεξί χέρι του Πατέρα
του, για να λάβει επίσημη επιβεβαίωση της ολοκληρωμένης κυριαρχίας του στο Σύμπαν του
Νέβαδον.

ΠΕΤΡΟΣ ΣΥΓΚΑΛΕΙ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

500
Ενεργώντας κατά διαταγή του Πέτρου, ο Ιωάννης Μάρκος και άλλοι αναχώρησαν για να
καλέσουν τους ηγετικούς μαθητές στο σπίτι της Μαρίας Μάρκου. Κατά τις δέκα και μισή,
εκατόν είκοσι από τους σημαντικότερους μαθητές του Ιησού που ζούσαν στην Ιερουσαλήμ
συναθροίστηκαν για να ακούσουν την αναφορά του αποχαιρετιστήριου μηνύματος του
Κυρίου και να μάθουν για την ανάληψή του. Ανάμεσα σε αυτή τη συντροφιά βρισκόταν
η Μαρία η μητέρα του Ιησού. Είχε επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ με τον Ιωάννη Ζεβεδαίο,
όταν οι απόστολοι επέστρεψαν από την πρόσφατη παραμονή τους στη Γαλιλαία. Αμέσως μετά
την Πεντηκοστή γύρισε στο σπίτι της Σαλώμης στη Βηθσαϊδά. Ο Ιάκωβος ο αδελφός του
Ιησού ήταν κι αυτός παρών στο συμβούλιο αυτό, την πρώτη σύσκεψη των μαθητών του
Κυρίου, που συνεκλήθη μετά την ολοκλήρωση της πλανητικής του σταδιοδρομίας του.

Ο Σίμων Πέτρος ανέλαβε ο ίδιος να μιλήσει στους συντρόφους του αποστόλους και έκανε μια
συγκλονιστική αναφορά της τελευταίας συνάντησης των έντεκα με τον Κύριό τους, και με
συγκινητικότατο τρόπο απέδωσε τον τελευταίο χαιρετισμό του Κυρίου και την εξαφάνιση με
την ανάληψή του. Ήταν ένα συμβούλιο που όμοιό του δεν είχε συμβεί ποτέ πριν στον κόσμο.
Αυτό το μέρος της σύσκεψης κράτησε λιγότερο από μια ώρα. Ο Πέτρος τότε εξήγησε ότι
είχαν αποφασίσει να διαλέξουν ένα διάδοχο του Ιούδα του Ισκαριώτη, και θα δινόταν στους
αποστόλους ένα διάλειμμα για να μπορέσουν να αποφασίσουν μεταξύ των δυο ανθρώπων
που προτάθηκαν γι αυτή τη θέση, το Ματθία και τον Ιούστο.

Οι έντεκα μαθητές ύστερα κατέβηκαν κάτω, όπου συμφώνησαν να ρίξουν κλήρο για να
οριστεί ποιος από αυτούς τους άνδρες θα γινόταν απόστολος για να καλύψει τη θέση του
Ιούδα. Ο κλήρος έπεσε στο Ματθία, και αυτός ανακοινώθηκε ότι ήταν ο νέος απόστολος.
Αυτός οδηγήθηκε δεόντως στο γραφείο του και μετά διορίστηκε ταμίας. Αλλά ο Ματθίας
έλαβε λίγο μέρος στις επακόλουθες δραστηριότητες των αποστόλων.

Και τότε ο Πέτρος κάλεσε όλους τους πιστούς να εντρυφήσουν στην προσευχή, την
προσευχή που θα τους προετοίμαζε να λάβουν το δώρο του πνεύματος το οποίο ο Κύριος είχε
υποσχεθεί να στείλει.

Με αυτό, έμειναν έξι από τους αρχικούς δώδεκα αποστόλους για να γίνουν οι
πρωταγωνιστές στη σκηνή της πρώτης διακήρυξης του ευαγγελίου στην
Ιερουσαλήμ: ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης, ο Φίλιππος και ο
Ματθαίος.

(Οι υπόλοιποι Απόστολοι)

Αμέσως μετά την Πεντηκοστή οι δίδυμοι επέστρεψαν στα σπίτια τους στη Γαλιλαία. Ο
Σίμων ο Ζηλωτής είχε αποσυρθεί αρκετό χρόνο πριν αναχωρήσει για την κήρυξη του
ευαγγελίου. Ο Θωμάς βασανίστηκε λιγότερο διάστημα και μετά επανέλαβε τη διδασκαλία
του. Ο Ναθαναήλ ήρθε σε μεγάλη αντιπαράθεση με τον Πέτρο, που αφορούσε το κήρυγμα

501
γύρω από τον Ιησού αντί για το κήρυγμα του προτέρου ευαγγελίου της βασιλείας. Αυτή η
κόντρα έγινε τόσο έντονη μέχρι τα μέσα του επόμενου μήνα που ο Ναθαναήλ αποχώρησε,
πηγαίνοντας στη Φιλαδέλφεια για να επισκεφθεί τον μπνερ και το Λάζαρο. Και αφού
παρέμεινε εκεί περισσότερο από ένα χρόνο, συνέχισε πηγαίνοντας στις χώρες πέρα από τη
Μεσοποταμία κηρύττοντας το ευαγγέλιο όπως το είχε εννοήσει αυτός.

502
Η θρησκεία του Ιησού
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

(Αποσπάσματα από το Έγγραφο 196)

Κάποια μέρα θα γίνει ανασχηματισμός της Χριστιανικής εκκλησίας αρκετά μεγάλος και θα
επιστρέψετε πίσω στις ανόθευτες θρησκευτικές διδασκαλίες του Ιησού, τον πρωτουργό και
ολοκληρωτή της πίστης σας. Μπορεί να κηρύττετε μια θρησκεία γύρω από τον Ιησού
αλλά, πρέπει κατ ανάγκη να ζείτε τη θρησκεία του Ιησού.

Μέσα στον ενθουσιασμό της Πεντηκοστής, ο Πέτρος εγκαινίασε χωρίς να το θέλει μια
νέα θρησκεία, τη θρησκεία του αναστημένου και δοξασμένου Χριστού. Αργότερα, ο
απόστολος Παύλος μεταμόρφωσε αυτό το νέο ευαγγέλιο σε Χριστιανισμό, μια
θρησκεία που ενσωμάτωνε τις δικές του θεολογικές απόψεις και απεικόνιζε τη δική
του προσωπική εμπειρία με τον Ιησού στο δρόμο για τη Δαμασκό.

Το ευαγγέλιο της βασιλείας είναι θεμελιωμένο πάνω στην προσωπική θρησκευτική εμπειρία του Ιησού
του Γαλιλαίου.

Ο Χριστιανισμός είναι θεμελιωμένος σχεδόν αποκλειστικά πάνω στην προσωπική

θρησκευτική εμπειρία του αποστόλου Παύλου. Σχεδόν ολόκληρη η Καινή Διαθήκη είναι
αφιερωμένη, όχι στην αναπαράσταση της σημαντικής και εμπνευσμένης θρησκευτικής ζωής
του Ιησού, αλλά στη συζήτηση της θρησκευτικής εμπειρίας του Παύλου και στην
αναπαράσταση των δικών του προσωπικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Οι μόνες
αξιοσημείωτες εξαιρέσεις αυτής της αναφοράς, εκτός από μερικά τμήματα του Ματθαίου, του
Μάρκου και του Λουκά, είναι το Βιβλίο των Εβραίων και η Επιστολή του Ιακώβου. Ακόμη και ο
Πέτρος, στα γραπτά του, μόνο μια φορά επανήλθε στην προσωπική θρησκευτική ζωή του
Κυρίου του. Η Καινή Διαθήκη είναι ένα υπέροχο Χριστιανικό έγγραφο, αλλά λίγη
σχέση έχει με τη ζωή του Ιησού.

Η γήινη ζωή του Ιησού περιγράφει μια υπερβατική θρησκευτική ανάπτυξη, από τις
πρώτες γνώσεις του πρωτόγονου φόβου και της ανθρώπινης ευλάβειας δια μέσου
ετών προσωπικής πνευματικής επικοινωνίας, μέχρι την τελική άφιξή του στο
προωθημένο και εξυψωμένο επίπεδο συνειδητότητας της ενότητάς του με τον
Πατέρα.

Και έτσι, σε μια σύντομη ζωή, ο Ιησούς διέσχισε εκείνη την εμπειρία της θρησκευτικής πνευματικής

προόδου την οποία αρχίζει ο άνθρωπος στη γη και κανονικά επιτυγχάνει μόνο στο τέλος της μακριάς

παραμονής του στα πνευματικά σχολεία εκπαίδευσης των διαδοχικών επιπέδων της προ-Παραδείσιας

503
σταδιοδρομίας. Ο Ιησούς προόδευσε από μια καθαρά ανθρώπινη συνείδηση για τις βεβαιώσεις της

πίστης της προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας μέχρι τα απόλυτα πνευματικά ύψη της θετικής

αντίληψης της θεϊκής φύσης του και στη συνειδητοποίηση της στενής σχέσης του με το Συμπαντικό

Πατέρα στη διαχείριση ενός σύμπαντος. Προόδευσε από το ταπεινό επίπεδο της θνητής εξάρτησης, η

οποία τον παρακίνησε αυθόρμητα να πει σε αυτόν που τον αποκάλεσε Καλό Διδάσκαλο, «Γιατί με

αποκαλείς καλό; Κανένας δεν είναι καλός παρά μόνον ο Θεός», σ εκείνη την απόλυτη συνείδηση της

επιτευγμένης θεϊκότητας η οποία τον οδήγησε να αναφωνήσει, «Ποιος με καταδικάζει γι αμαρτία;». Κι

αυτή η προοδευτική άνοδος από το ανθρώπινο στο θεϊκό ήταν αποκλειστικά θνητό επίτευγμα. Και

όταν έφτασε με τον τρόπο αυτό στη θεϊκότητα, ήταν ακόμα ο ίδιος ανθρώπινος Ιησούς, ο Γιος του

Ανθρώπου όπως και ο Γιος του Θεού.

Ο Μάρκος, ο Ματθαίος και ο Λουκάς κρατούν κάτι από την εικόνα του ανθρώπινου
Ιησού καθώς είχε αναμειχθεί με το θαυμάσιο αγώνα να εξακριβώσει το θεϊκό θέλημα και να
κάνει αυτό το θέλημα. Ο Ιωάννης παρουσιάζει μια εικόνα του θριαμβεύοντος Ιησού καθώς
περπατούσε στη γη με την πλήρη επίγνωση θεϊκότητας. Το μέγα σφάλμα που έγινε από
εκείνους που μελέτησαν τη ζωή του Κυρίου είναι ότι μερικοί τον κατάλαβαν σαν
τέλειο άνθρωπο, ενώ άλλοι τον σκέφτηκαν σαν θεϊκό μόνο. Σε όλη τη διάρκεια της
εμπειρίας του ήταν αληθινά και τα δυο, ανθρώπινος και θεϊκός, όπως είναι ακόμη.

Αλλά το μεγαλύτερο λάθος έγινε στο ότι ενώ ο άνθρωπος Ιησούς είχε αναγνωριστεί
ότι είχε μια θρησκεία, ο θεϊκός Ιησούς (ο Χριστός ) σχεδόν εν μια νυκτί έγινε
θρησκεία. Ο Χριστιανισμός του Παύλου επιβεβαιώθηκε για τη λατρεία του θεϊκού Χριστού,
αλλά έχασε σχεδόν την αντίληψη του αγωνιζόμενου και γενναίου ανθρώπου-Ιησού του
Γαλιλαίου, ο οποίος, με την ανδρεία της προσωπικής θρησκευτικής του πίστης και του
ηρωισμού του ενοικούντος Προσαρμοστή, ανήλθε από τα χαμηλότερα επίπεδα της
ανθρώπινης φύσης για να γίνει ένα με τη θεότητα, και έτσι να καταστεί ο νέος ζωντανός
δρόμος δια του οποίου όλοι οι θνητοί μπορούν να ανέλθουν από την ανθρώπινη στη θεία
φύση. Οι θνητοί σε όλα τα στάδια της πνευματικότητας και σε όλους τους κόσμους
μπορούν να βρουν στην προσωπική ζωή του Ιησού εκείνο που θα τους
ενδυναμώσει και θα τους εμπνεύσει καθώς θα προοδεύουν από τα χαμηλότερα
επίπεδα του πνεύματος στις υψηλότερες θείες αξίες, από την αρχή μέχρι το τέλος
όλης της προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας.

Την εποχή που γράφτηκε η Καινή Διαθήκη, οι συγγραφείς όχι μόνο πίστευαν πολύ
βαθιά στη θεϊκή φύση του αναστημένου Χριστού, αλλά πίστευαν με αφοσίωση και
ειλικρινά στην άμεση επιστροφή του στη γη για να αποτελειώσει την ουράνια
βασιλεία του. Αυτή η δυνατή πίστη στην άμεση επιστροφή του Κυρίου είχε να
κάνει πολύ με την τάση να παραλειφθούν από τα κείμενα εκείνες οι αναφορές που
απεικόνιζαν τις καθαρά ανθρώπινες εμπειρίες και στάσεις του Κυρίου. Το όλο
Χριστιανικό κίνημα έκλινε μακριά από την ανθρώπινη εικόνα του Ιησού του

504
Ναζωραίου και προς την εξύψωση του αναστημένου Χριστού, του δοξασμένου και
γρήγορα επιστρέφοντος Κυρίου Ιησού Χριστού.

Ο Ιησούς ίδρυσε τη θρησκεία της προσωπικής εμπειρίας εκτελώντας το θέλημα του

Θεού και υπηρετώντας την ανθρώπινη αδελφότητα. Ο Παύλος ίδρυσε μια θρησκεία
στην οποία ο δοξασμένος Ιησούς απέβη το αντικείμενο λατρείας και η αδελφότητα συνίστατο
από πιστούς οπαδούς του θεϊκού Χριστού. Στην εμφάνιση του Ιησού στη γη αυτά τα δυο
σχέδια ήταν εν δυνάμει μέσα στη θεϊκή-ανθρώπινη ζωή του, και είναι όντως κρίμα που οι
οπαδοί του απέτυχαν να δημιουργήσουν μια ενωμένη θρησκεία η οποία θα αναγνώριζε ορθά
αμφότερες, την ανθρώπινη και τη θεϊκή φύση του Κυρίου, όπως ήταν αδιαχώριστα ενωμένες
στη γήινη ζωή του και τόσο θαυμαστά διατυπωμένες στο πρωτότυπο ευαγγέλιο της βασιλείας.

Δεν θα σας ξάφνιαζαν ούτε θα σας ενοχλούσαν κάποιες σπουδαίες αναγγελίες του Ιησού, εάν
απλά θυμόσασταν ότι ήταν ο πλέον ειλικρινής και αφοσιωμένος πιστός του κόσμου. Ήταν
ένας τέλεια αφιερωμένος θνητός, ανεπιφύλακτα αφοσιωμένος στο να κάνει το θέλημα του
Πατέρα του. Πολλά από τα φαινομενικά σκληρά λόγια του ήταν περισσότερο μια προσωπική
ομολογία πίστης και απόδειξη αφοσίωσης παρά εντολές στους οπαδούς του. Και αυτή η
απόλυτη μοναδικότητα του σκοπού και η ανιδιοτελής αφοσίωση τον καθιστούσε ικανό να
επιτελεί τόσο καταπληκτική πρόοδο στην κατάκτηση του ανθρώπινου μυαλού σε μία σύντομη
ζωή. Πολλές από τις ανακοινώσεις του πρέπει να θεωρηθούν σαν ομολογία του τι απαιτούσε
από τον εαυτό του παρά του τι αξίωνε από τους οπαδούς του. Στην αφοσίωσή του στο θέμα
της βασιλείας, ο Ιησούς έκαψε όλες τις γέφυρες πίσω του. Παρέκαμψε κάθε εμπόδιο για
να κάνει το θέλημα του Πατέρα του.

Ο Ιησούς ευλογούσε τους φτωχούς επειδή ήταν συνήθως ειλικρινείς και ευλαβείς.
Αποδοκίμαζε τους πλούσιους επειδή ήταν συνήθως ακόλαστοι και άθρησκοι. Θα
αποδοκίμαζε το ίδιο τους άθρησκους φτωχούς και θα επιδοκίμαζε τους
αφιερωμένους και έντιμους πλούσιους.

Ο Ιησούς έκανε τους ανθρώπους να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους ευρισκόμενοι στον
κόσμο. Τους απελευθέρωσε από τη σκλαβιά των ταμπού και τους έμαθε ότι ο κόσμος δεν
ήταν βασικά φαύλος. Δεν λαχτάρησε να ξεφύγει από τη γήινη ζωή του, έγινε κάτοχος μιας
τεχνικής να κάνει αποδεκτά το θέλημα του Πατέρα ενόσω βρισκόταν στη σάρκα. Επέτυχε μια
ιδεώδη θρησκευτική ζωή μέσα σ ένα ρεαλιστικό κόσμο. Ο Ιησούς δεν συμμεριζόταν την
απαισιόδοξη άποψη του Παύλου για την ανθρωπότητα. Ο Κύριος θεωρούσε τους
ανθρώπους σαν παιδιά του Θεού και προείδε ένα λαμπρό και αιώνιο μέλλον για
εκείνους που διάλεξαν την επιβίωση. Δεν ήταν ένας ηθικολόγος σκεπτικιστής,
έβλεπε τον άνθρωπο θετικά όχι αρνητικά. Είδε τους περισσότερους ανθρώπους σαν
αδύναμους παρά σαν αμαρτωλούς, περισσότερο αλλόφρονες παρά
διεστραμμένους. Αλλά άσχετα με την κατάστασή τους, ήταν όλοι παιδιά του Θεού
και αδέλφια του.

Δίδαξε τους ανθρώπους να βάζουν μια μεγάλη αξία γι αυτούς, στο χρόνο και την αιωνιότητα.
Εξαιτίας της μεγάλης υπόληψης που είχε ο Ιησούς για τους ανθρώπους, ήταν
πρόθυμος να καταναλωθεί στην ακατάπαυστη υπηρέτηση της ανθρωπότητας. Και
ήταν αυτή η άπειρη αξία του πεπερασμένου που έκανε τον χρυσό κανόνα ένα ζωντανό

505
παράγοντα της θρησκείας του. Πώς να μην καταφέρει ο θνητός άνθρωπος να εμψυχωθεί από
την καταπληκτική εμπιστοσύνη που έχει ο Ιησούς σ αυτόν;

Ο Ιησούς δεν προσέφερε κανόνες για κοινωνική προαγωγή. Η δική του ήταν θρησκευτική
αποστολή, και θρησκεία είναι μια αποκλειστικά ατομική εμπειρία. Ο απώτατος σκοπός
του πιο προοδευτικού επιτεύγματος της κοινωνίας δεν μπορεί ποτέ να ελπίζει ότι θα φτάσει
την υπερβατική αδελφότητα του Ιησού που είναι βασισμένη στην αναγνώριση της
πατρότητας του Θεού. Το ιδανικό κάθε κοινωνικής επιτυχίας μπορεί να γίνει
πραγματικότητα μόνο με τον ερχομό της θείας βασιλείας.

Η ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Η προσωπική, πνευματική θρησκευτική εμπειρία δίνει αποτελεσματική λύση στις περισσότερες

δυσκολίες των θνητών. Ταξινομεί δραστικά, αποτιμά και ρυθμίζει όλα τα ανθρώπινα
προβλήματα. Η θρησκεία δεν απαλείφει ή δεν καταστρέφει τις ανθρώπινες
δυσκολίες, αλλά τις διαλύει, τις απορροφά, τις διαφωτίζει και τις υπερσκελίζει.

Η αληθινή θρησκεία ενοποιεί την προσωπικότητα για την αποτελεσματική ρύθμιση όλων των
θνητών αξιώσεων. Η θρησκευτική πίστη η θετική καθοδήγηση της θεϊκής παρουσίας που
διαμένει μέσα στον άνθρωπο καθιστά διαρκώς ικανό τον άνθρωπο που γνωρίζει το Θεό να
γεφυρώνει το κενό που υπάρχει ανάμεσα στη λογική της διανόησης που αναγνωρίζει τη
Συμπαντική Πρώτη Αιτία σαν Αυτό και στις κατηγορηματικές βεβαιώσεις της ψυχής οι οποίες
δηλώνουν αυτή την Πρώτη Αιτία σαν Αυτόν, τον ουράνιο Πατέρα του ευαγγελίου του Ιησού,
τον προσωπικό Θεό της ανθρώπινης σωτηρίας.

Υπάρχουν ακριβώς τρία στοιχεία συμπαντικής πραγματικότητας: γεγονός, ιδέα και σχέση.
Η θρησκευτική συνειδητότητα αναγνωρίζει αυτές τις πραγματικότητες σαν επιστήμη,
φιλοσοφία και αλήθεια. Η φιλοσοφία θα είχε την τάση να θεωρήσει αυτές τις ενέργειες
σαν αιτία, σοφία και πίστη φυσική πραγματικότητα, νοητική πραγματικότητα και
πνευματική πραγματικότητα. Συνηθίζουμε να ονομάζουμε αυτές τις πραγματικότητες σαν
πράγμα, έννοια και αξία.

Η προοδευτική κατανόηση της πραγματικότητας είναι το ισοδύναμο της

προσέγγισης του Θεού. Η εύρεση του Θεού, η συνειδητοποίηση της ομοιότητας με την
πραγματικότητα, είναι το ισοδύναμο της εμπειρίας της αυτο-συμπλήρωσης, της αυτο-
τελειοποίησης, της αυτο-ολοκλήρωσης. Το να έχετε την εμπειρία της ολικής πραγματικότητας
σημαίνει να έχετε πλήρη αντίληψη του Θεού, αυτό είναι και η τελική εμπειρία της γνώσης του
Θεού. Η πλήρης συνόψιση της ανθρώπινης ζωής είναι η γνώση, που ο άνθρωπος μαθαίνει από
τα γεγονότα, εξωραϊζεται δια της σοφίας και διασώζεται δικαιώνεται από τη θρησκευτική
πίστη.

506
Η φυσική σιγουριά συνίσταται από τη λογική της επιστήμης. Η ηθική σιγουριά από τη γνώση της
φιλοσοφίας, η πνευματική σιγουριά από την αλήθεια της γνήσιας θρησκευτικής εμπειρίας.

Ο νους του ανθρώπου μπορεί να φτάσει σε υψηλά επίπεδα πνευματικής επίγνωσης και σε
αντίστοιχες σφαίρες θεϊκότητας αξιών επειδή δεν είναι εξολοκλήρου υλικός. Υπάρχει ένας
πυρήνας πνευματικός στο νου του ανθρώπου ο Προσαρμοστής της θεϊκής
παρουσίας. Υφίστανται τρεις ξεχωριστές αποδείξεις για την ύπαρξη αυτού του πνεύματος
στον ανθρώπινο νου:

1. Ανθρώπινη συναδελφικότητα αγάπη. Ο καθαρά ζωώδης νους μπορεί να ζει σε

αγέλες (κοινωνία), για αυτοπροστασία, αλλά μόνο η διανόηση που κατοικείται από το
πνεύμα είναι ανιδιοτελώς αλτρουιστική και απεριόριστα φιλόστοργη.

2. Εξήγηση του σύμπαντος σοφία. Μόνο ο νους που κατοικείται από το πνεύμα
μπορεί να κατανοήσει ότι το σύμπαν είναι φιλικό προς το άτομο.

3. Πνευματική εξέλιξη της ζωής λατρεία. Μόνο ο άνθρωπος που κατοικείται από το
πνεύμα μπορεί να αντιληφθεί τη θεϊκή παρουσία και να αναζητήσει να επιτύχει μια
πληρέστερη εμπειρία μέσα και με αυτή την πρόγευση της θεϊκότητας.

Ο ανθρώπινος νους δεν δημιουργεί αληθινές αξίες, η ανθρώπινη εμπειρία δεν παράγει
συμπαντική επίγνωση. Αναφορικά με την επίγνωση, για την αναγνώριση των ηθικών αξιών και
τη διάκριση των πνευματικών εννοιών, όλα όσα μπορεί να κάνει ο ανθρώπινος νους
είναι μόνο να ανακαλύψει, αναγνωρίσει, εξηγήσει και επιλέξει.

Οι ηθικές αξίες του σύμπαντος γίνονται νοητικές κατακτήσεις με την άσκηση των τριών
βασικών κριτικών ή επιλογών, του θνητού νου:

1. Αυτοκριτική επιλογή του σωστού.

2. Κοινωνική κριτική επιλογή ηθικής.

3. Θεϊκή κριτική θρησκευτική επιλογή.

507
Έτσι φαίνεται ότι κάθε ανθρώπινη πρόοδος επιτυγχάνεται από μια τεχνική συνενωμένης
αποκαλυπτικής εξέλιξης.

Η ηθική εξέλιξη με θρησκευτική σημασία πνευματική επίγνωση συνδυάζει την

επιλογή του ατόμου ανάμεσα στο καλό και το φαύλο, την αλήθεια και το σφάλμα,
το υλικό και το πνευματικό, το ανθρώπινο και το θεϊκό, το χρόνο και την
αιωνιότητα.

Η ανθρώπινη επιβίωση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αφιέρωση της ανθρώπινης θέλησης στην
επιλογή εκείνων των αξιών που διαλέγει το πνεύμα ο ερμηνευτής και συνενωτής που διαμένει μέσα
στον ανθρώπινο νου.

Η προσωπική θρησκευτική εμπειρία αποτελείται από δυο φάσεις: την ανακάλυψη

μέσα στον ανθρώπινο νου και την αποκάλυψη από το θεϊκό ενοικούν πνεύμα. Μέσα
από την υπερβολική απόκτηση κουλτούρας ή σαν αποτέλεσμα της άθρησκης συμπεριφοράς
των δηλωμένων θρησκευομένων, ένας άνθρωπος, ή ακόμα και μια γενιά ανθρώπων, μπορεί
να επιλέξουν να αναβληθεί η προσπάθειά τους προς την ανακάλυψη του Θεού που κατοικεί
μέσα τους. Μπορεί να αποτύχουν να προοδεύσουν και να πετύχουν τη θεϊκή αποκάλυψη.
Τέτοιες όμως νοοτροπίες μη πνευματικής προόδου δεν μπορούν να επιμείνουν επί πολύ
εξαιτίας της παρουσίας και της επίδρασης του διαμένοντος Προσαρμοστή Σκέψης.

Αυτή η βαθιά εμπειρία της πραγματικότητας του θεϊκού ενοίκου εξυψώνει για πάντα την ακατέργαστη
ματεριαλιστική τεχνική των φυσικών επιστημών. Δεν μπορείτε να βάλετε την πνευματική χαρά κάτω
από ένα μικροσκόπιο, δεν μπορείτε να μετρήσετε την αγάπη με ζυγαριά, δεν μπορείτε να μετρήσετε τις
ηθικές αξίες, ούτε μπορείτε να εκτιμήσετε την ποιότητα της πνευματικής λατρείας.

Οι Εβραίοι είχαν θρησκεία ηθικής υπεροχής, οι Έλληνες ανέπτυξαν μια θρησκεία

κάλλους, ο Παύλος και οι συνεργάτες του ίδρυσαν μια θρησκεία πίστης, ελπίδας και
ελεημοσύνης. Ο Ιησούς αποκάλυψε και έδωσε το παράδειγμα μιας θρησκείας
αγάπης: σιγουριά στην αγάπη του Πατέρα, που συνοδεύεται από τη χαρά και την
ικανοποίηση να θέτει κανείς αυτή την αγάπη στην υπηρεσία της ανθρώπινης
αδελφότητας.

Κάθε φορά που κάνει ο άνθρωπος μια στοχαστική ηθική επιλογή, αμέσως βιώνει
μια νέα θεϊκή εισβολή στην ψυχή του. Η ηθική επιλογή κάνει τη θρησκεία να είναι το
κίνητρο της εσωτερικής απάντησης προς τις εξωτερικές συνθήκες. Όμως μια τέτοια αληθινή
θρησκεία δεν είναι καθαρά υποκειμενική εμπειρία. Εκφράζει όλη την υποκειμενικότητα του
ατόμου εγκολπωμένη σε μια γεμάτη νόημα και λογική απάντηση προς την ολική
αντικειμενικότητα το σύμπαν και το Δημιουργό του.

508
Η αληθινή θρησκευτική λατρεία δεν είναι άχρηστος μονόλογος αυταπάτης. Η λατρεία είναι
προσωπική επικοινωνία με αυτό που είναι θεϊκά αληθινό, με αυτό που είναι η αληθινή πηγή
της πραγματικότητας. Ο άνθρωπος με τη λατρεία φιλοδοξεί να γίνει καλύτερος και με αυτό
τον τρόπο τελικά επιτυγχάνει το κάλλιστο.

Η εξιδανίκευση και η προσπάθεια για την υπηρέτηση της αλήθειας, ομορφιάς και καλοσύνης
δεν είναι υποκατάστατο για τη γνήσια θρησκευτική εμπειρία τη πνευματική
πραγματικότητα. Η ψυχολογία και ο ιδεαλισμός δεν είναι το ισοδύναμο της θρησκευτικής
πραγματικότητας. Οι προβολές της ανθρώπινης διανόησης μπορεί όντως να δημιουργήσουν
ψεύτικους θεούς θεούς κατ εικόνα του ανθρώπου αλλά αυτός που έχει αληθινή
συνείδηση του Θεού δεν κάνει τέτοιες δημιουργίες. Ο έχων συνείδηση του Θεού κατοικεί
μαζί με το πνεύμα. Πολλά από τα θρησκευτικά συστήματα του ανθρώπου προέρχονται από
τα κατασκευάσματα της ανθρώπινης διανόησης, αλλά ο έχων συνείδηση του Θεού δεν
αποτελεί απαραίτητα τμήμα αυτών των αλλόκοτων συστημάτων θρησκευτικής υποδούλωσης.

Ο Θεός δεν είναι η απλή ανακάλυψη του ιδεαλισμού του ανθρώπου. Είναι η
απόλυτη πηγή όλων των επιγνώσεων και αξιών που βρίσκονται πάνω από τη
ζωώδη φύση. Ο Θεός δεν είναι μια υπόθεση που διατυπώθηκε για να ενώσει τα
ανθρώπινα σχέδια για την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη. Είναι η
προσωποποίηση της αγάπης από την οποία προέρχονται όλες αυτές οι εκδηλώσεις
του σύμπαντος. Η αλήθεια, η ομορφιά και η καλοσύνη του ανθρώπινου κόσμου
ενοποιούνται από την αυξανόμενη πνευματικότητα της εμπειρίας των θνητών που
ανεβαίνουν προς τις πραγματικότητες του Παραδείσου. Η ενότητα της αλήθειας,
της ομορφιάς και της καλοσύνης μπορούν να γίνουν αντιληπτές μόνο στην
πνευματική εμπειρία της προσωπικότητας που γνωρίζει το Θεό.

Η ηθική συμπεριφορά είναι το ουσιώδες προϋπάρχον έδαφος της προσωπικής συνείδησης

του Θεού, η προσωπική αντίληψη της εσώτερης παρουσίας του Προσαρμοστή, αλλά μια
τέτοια ηθική συμπεριφορά δεν είναι πηγή θρησκευτικής εμπειρίας και επακόλουθης
πνευματικής επίγνωσης. Η ηθική φύση είναι πάνω από τη ζωώδη αλλά κάτω από την
πνευματική. Η ηθική συμπεριφορά είναι ισοδύναμη με την αναγνώριση του καθήκοντος, την
αντίληψη της ύπαρξης του δικαίου και του αδίκου. Η ηθική περιοχή μπαίνει ανάμεσα στον
ζωώδη και τον ανθρώπινο τύπο του νου, όπως η μοροντιανή κατάσταση λειτουργεί ανάμεσα
στις υλικές και πνευματικές σφαίρες της προσωπικής επίτευξης.

Ο εξελικτικός νους είναι ικανός να ανακαλύψει το νόμο, και την ηθική. Αλλά το πνεύμα, ο
διαμένων Προσαρμοστής, αποκαλύπτει στον εξελισσόμενο ανθρώπινο νου αυτόν που δίνει το
νόμο, τον Πατέρα-Πηγή όλων όσων είναι αληθινά, όμορφα και καλά. Και ένας τόσο
φωτισμένος άνθρωπος έχει μια θρησκεία και είναι εφοδιασμένος πνευματικά για να αρχίσει τη
μακριά και περιπετειώδη αναζήτηση για το Θεό.

Η ηθική συμπεριφορά δεν είναι απαραίτητα πνευματική, μπορεί να είναι

ολοκληρωτικά και καθαρά ανθρώπινη, μολονότι η αληθινή θρησκεία προάγει κάθε
ηθική αξία, τις κάνει να έχουν περισσότερο νόημα. Η ηθική συμπεριφορά χωρίς
θρησκεία αποτυγχάνει να αποκαλύψει την ύψιστη καλοσύνη και επίσης
αποτυγχάνει να εξασφαλίσει την επιβίωση ακόμα και των δικών της ηθικών αξιών.

509
Η θρησκεία εξασφαλίζει την προαγωγή, τη δόξα και τη βέβαιη επιβίωση κάθε
πράγματος που η ηθική συμπεριφορά αναγνωρίζει και επιδοκιμάζει.

Η θρησκεία βρίσκεται υπεράνω της επιστήμης, της τέχνης, της φιλοσοφίας, και της ηθικής
αλλά δεν είναι ανεξάρτητη από αυτές. Είναι όλες ακατάλυτα αλληλοσυσχετισμένες με την
ανθρώπινη εμπειρία, προσωπική και κοινωνική. Η θρησκεία είναι η ύψιστη εμπειρία του
ανθρώπου στη θνητή φύση, αλλά η πεπερασμένη γλώσσα κάνει για πάντα ακατόρθωτο στη
θεολογία να περιγράψει επαρκώς μια αληθινή θρησκευτική εμπειρία.

H θρησκευτική επίγνωση κατέχει τη δύναμη να μετατρέπει την ήττα σε υψηλότερες επιθυμίες

και νέες αποφάσεις. Η αγάπη είναι το υψηλότερο κίνητρο που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο
άνθρωπος στην συμπαντική ανάβασή του. Αλλά η αγάπη, απογυμνωμένη από την αλήθεια,
την ομορφιά και την καλοσύνη, είναι μόνο ένα αίσθημα, μια φιλοσοφική διαστροφή, μια
ψυχική ψευδαίσθηση, μια πνευματική πλάνη. Η αγάπη πρέπει πάντα να επανεξετάζεται στα
διαδοχικά επίπεδα της μοροντιανής και πνευματικής προόδου.

Η τέχνη πηγάζει από την προσπάθεια του ανθρώπου να ξεφύγει από την έλλειψη ομορφιάς
στο υλιστικό του περιβάλλον. Είναι μια κίνηση προς το μοροντιανό επίπεδο. Η επιστήμη είναι
η προσπάθεια του ανθρώπου να λύσει τα αινίγματα του υλιστικού σύμπαντος. Η φιλοσοφία
είναι η προσπάθεια του ανθρώπου για την ενοποίηση της ανθρώπινης εμπειρίας. Η θρησκεία
είναι η υπέρτατη κίνηση του ανθρώπου, η θαυμαστή του έκταση προς την τελική
πραγματικότητα, η αποφασιστικότητά του να βρει το Θεό και να του μοιάσει.

Οι ζωές μερικών ανθρώπων είναι πολύ μεγάλες και εξευγενισμένες για να κατέλθουν στο
χαμηλότερο επίπεδο τού να είναι απλά επιτυχημένες. Το ζώο πρέπει να προσαρμοστεί στο
περιβάλλον, αλλά ο θρησκευόμενος άνθρωπος υπερβαίνει το περιβάλλον του και με τον τρόπο
αυτό ξεφεύγει από τους περιορισμούς του παρόντος υλικού κόσμου δια μέσου αυτής της
επίγνωσης της θεϊκής αγάπης. Αυτό το σχέδιο της αγάπης γεννάει στην ψυχή του
ανθρώπου εκείνη την προσπάθεια ώστε να βρει την αλήθεια, την ομορφιά και την
καλοσύνη. Και όταν πραγματικά τις βρει, δοξάζεται μέσα στην αγκαλιά τους,
κατακλύζεται από την επιθυμία να τις ζήσει, να πράξει το δίκαιο.

Μην απογοητεύεστε, η ανθρώπινη εξέλιξη ακόμα προοδεύει, και η αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο,
δια του Ιησού, δεν θα αποτύχει.

Η μεγάλη πρόκληση του σύγχρονου ανθρώπου είναι να επιτύχει καλύτερη

επικοινωνία με τον θεϊκό Ελεγκτή που κατοικεί μέσα στο ανθρώπινο μυαλό. Η
μεγαλύτερη περιπέτεια του ανθρώπου στη σάρκα συνίσταται στην εξισορροπημένη
και υγιή προσπάθεια να επεκτείνει τα όρια της αυτό-συνείδησης δια μέσου των
σκοτεινών κόσμων της εμβρυϊκής συνειδητότητας της ψυχής με την ολόψυχη
προσπάθεια να φτάσει στην παραμεθόρια περιοχή της πνευματικής
συνειδητότητας στην επαφή με τη θεϊκή παρουσία. Μια τέτοια εμπειρία αποτελεί
τη συνειδητοποίηση του Θεού, μια εμπειρία δυνατά επιβεβαιωτική της

510
προϋπάρχουσας αλήθειας της θρησκευτικής εμπειρίας της γνώσης του Θεού.
Τέτοια πνευματική συνειδητοποίηση είναι το ισοδύναμο της γνώσης της
πραγματικότητας της συγγένειας με το Θεό. Διαφορετικά, η εγγύηση της
συγγένειας είναι η εμπειρία της πίστης.

Και η συνείδηση περί Θεού είναι ισοδύναμη με την ενσωμάτωση του εαυτού με το
σύμπαν, και τα υψηλότερα επίπεδα πνευματικής πραγματικότητας. Μόνο το
πνεύμα που είναι ικανοποιημένο από κάθε αξία είναι άφθαρτο. Ακόμα και εκείνο
που είναι αληθινό, όμορφο και καλό μπορεί να μη χαθεί στην ανθρώπινη εμπειρία.
Αν ο άνθρωπος δεν επιλέξει να επιβιώσει, τότε ο επιζών Προσαρμοστής διατηρεί
εκείνες τις πραγματικότητες που προήλθαν από την αγάπη και ανατράφηκαν με
την υπηρεσία. Και όλα αυτά τα πράγματα είναι τμήμα του Συμπαντικού Πατέρα. Ο
Πατέρας είναι ζώσα αγάπη, και η ζωή αυτή του Πατέρα βρίσκεται στα Παιδιά του.
Και το πνεύμα του Πατέρα βρίσκεται στα παιδιά των Παιδιών του τους θνητούς
ανθρώπους. Όταν όλα ειπώθηκαν και έγιναν, η ιδέα του Πατέρα παραμένει το
υψηλότερο ανθρώπινο σχέδιο του Θεού.

****

511
Τι ακριβώς συνέβη κατά την "Πεντηκοστή"
Η ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

(Αποσπάσματα από το Έγγραφο 194)

Ο Ιησούς έζησε στη γη και δίδαξε ένα ευαγγέλιο που λύτρωσε τον άνθρωπο από την
προκατάληψη ότι ήταν παιδί του διαβόλου και τον ανύψωσε στο αξίωμα ενός πιστού παιδιού
του Θεού. Το μήνυμα του Ιησού, όπως το κήρυξε και το έζησε στην εποχή του, ήταν μια
αποτελεσματική λύση για τις πνευματικές δυσκολίες του ανθρώπου την εποχή της
παρουσίασής του. Και τώρα που άφησε προσωπικά τον κόσμο, στέλνει στη θέση του το
Πνεύμα του της Αληθείας, που είναι προορισμένο να ζει μέσα στον άνθρωπο και, σε
κάθε νέα γενεά, να επαναλαμβάνει το μήνυμα του Ιησού ώστε κάθε καινούργια
ομάδα θνητών που εμφανίζεται πάνω στη γη να έχει μια νέα και σύγχρονη
προσαρμογή του ευαγγελίου, ακριβώς μια τόσο προσωπική διαφώτιση και ομαδική
καθοδήγηση, που θα αποδειχθεί ότι είναι δραστική λύση για τις πάντα νέες και
ποικίλες πνευματικές ανησυχίες του ανθρώπου.

Η πρώτη αποστολή του πνεύματος αυτού είναι, φυσικά, να καλλιεργήσει και να

προσωποποιήσει την αλήθεια, γιατί είναι η κατανόηση της αλήθειας που απαρτίζει
την υψηλότερη μορφή ανθρώπινης ελευθερίας.

Στη συνέχεια, σκοπός του πνεύματος αυτού είναι να καταστρέψει την αίσθηση
ορφάνιας του πιστού. Επειδή ο Ιησούς βρισκόταν ανάμεσα στους ανθρώπους, όλοι οι
πιστοί θα βίωναν μιαν αίσθηση μοναξιάς αν το Πνεύμα της Αληθείας δεν ερχόταν να
κατοικήσει στις καρδιές των ανθρώπων.

Αυτή η φανέρωση του πνεύματος του Υιού προετοίμασε αποτελεσματικά τα μυαλά

όλων των κανονικών ανθρώπων για την επακολουθούσα παγκόσμια φανέρωση του
πνεύματος του Πατέρα (του Προσαρμοστή) σε όλη την ανθρωπότητα. Κατά μια
έννοια, αυτό το Πνεύμα της Αληθείας είναι το πνεύμα αμφοτέρων, και του Συμπαντικού
Πατέρα και του Δημιουργού Υιού.

Μην κάνετε το λάθος και προσδοκάτε να γίνετε δυνατά διανοητικά ενσυνείδητοι του
εκχεομένου Πνεύματος της Αληθείας. Το πνεύμα δεν δημιουργεί ποτέ συνειδητότητα για τον
εαυτό του, μόνο συνειδητότητα για τον Μιχαήλ, τον Υιό. Εξ αρχής ο Ιησούς δίδαξε ότι το
πνεύμα δεν θα μίλαγε για το ίδιο. Η απόδειξη, επομένως, της συντροφιάς σας με το
Πνεύμα της Αληθείας δεν βρίσκεται στη συνειδητοποίησή σας για το ίδιο το πνεύμα
αλλά αντίθετα στην εμπειρία σας της προηγμένης συντροφικότητας με τον Μιχαήλ.

Το πνεύμα ήλθε επίσης για να βοηθήσει τον άνθρωπο να θυμηθεί και να

κατανοήσει τα λόγια του Κυρίου, καθώς επίσης για να διαφωτίσει και να
ερμηνεύσει τη ζωή του στη γη.

512
Ακολούθως, το Πνεύμα της Αληθείας, ήρθε για να βοηθήσει τον πιστό να βεβαιωθεί
για τις αλήθειες των διδαχών και της ζωής του Ιησού, όπως την έζησε στη σάρκα, και
όπως τώρα ζει πάλι εκ νέου στον κάθε πιστό κάθε περαστικής γενιάς των γεμάτων με πνεύμα
παιδιών του Θεού.

Έτσι, φαίνεται ότι το Πνεύμα της Αληθείας έρχεται αληθινά να οδηγήσει όλους
τους πιστούς σε όλη την αλήθεια, μέσα στην εκτεταμένη γνώση της εμπειρίας της
ζωντανής και αυξανόμενης πνευματικής συνειδητοποίησης της πραγματικότητας
της αιώνιας και ανοδικής συγγένειας με το Θεό.

Ο Ιησούς έζησε μια ζωή που είναι μια αποκάλυψη του υποταγμένου στο θέλημα
του Θεού ανθρώπου, όχι ένα παράδειγμα για να προσπαθήσει κυριολεκτικά να
ακολουθήσει κάθε άνθρωπος. Αυτή η ζωή στη σάρκα, μαζί με το σταυρικό του θάνατο και
την επακόλουθη ανάσταση, έγινε τελευταία ένα νέο ευαγγέλιο των λύτρων, που πληρώθηκαν
με τον τρόπο αυτό, ώστε να εξαγοραστεί ο άνθρωπος από την αρπάγη του πονηρού από
την καταδίκη ενός προσβεβλημένου Θεού. Παρόλα αυτά, αν και το ευαγγέλιο υπέστη μεγάλη
διαστροφή, παραμένει γεγονός ότι αυτό το νέο μήνυμα για τον Ιησού μετέφερε μαζί του
πολλές από τις θεμελιώδεις αλήθειες και διδαχές του πρώτου του ευαγγελίου της βασιλείας.
Και, αργά ή γρήγορα, αυτές οι κρυμμένες αλήθειες της πατρότητας του Θεού και
της αδελφότητας των ανθρώπων θα αναδυθούν για να μεταμορφώσουν
εντυπωσιακά τον πολιτισμό όλης της ανθρωπότητας.

Αλλά τα λάθη αυτά της διανόησης δεν συγκρούστηκαν καθόλου με τη μεγάλη πρόοδο του
πιστού στην ανάπτυξη του πνεύματος. Σε λιγότερο από ένα μήνα από την έκχυση του
Πνεύματος της Αληθείας, οι απόστολοι έκαναν περισσότερη ατομική πνευματική πρόοδο από
ό,τι κατά τη διάρκεια των τεσσάρων σχεδόν χρόνων προσωπικής και αγαπημένης συνεργασίας
με τον Κύριο. Ούτε αυτή η αντικατάσταση με το γεγονός της ανάστασης του Ιησού, αντί για
τη σωτήρια αλήθεια του ευαγγελίου της συγγένειας με το Θεό, εμπόδισε καθόλου την
ταχύτατη διάδοση των διδασκαλιών τους. Αντίθετα, αυτή η επισκίαση του μηνύματος του
Ιησού από τις νέες διδασκαλίες γύρω από το άτομό του και την ανάστασή του φάνηκε ότι
διευκόλυνε τα μέγιστα το κήρυγμα των καλών ειδήσεων.

Ο όρος «βάπτισμα με πνεύμα», που χρησιμοποιήθηκε τόσο γενικά εκείνο τον καιρό, σήμαινε
απλά τη συνειδητή αποδοχή του δώρου αυτού του Πνεύματος της Αληθείας και την
προσωπική αναγνώριση της νέας αυτής πνευματικής δύναμης σαν μια αύξηση όλων των
πνευματικών επιρροών που είχαν βιώσει πρωτύτερα οι ψυχές με γνώση του Θεού.

Από την έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας, ο άνθρωπος υφίσταται τη

διδασκαλία και την καθοδήγηση ενός τριπλού πνευματικού χαρίσματος:

™ του πνεύματος του Πατέρα: ο Προσαρμοστής Σκέψης,

513
 ™ του πνεύματος του Υιού: το Πνεύμα της Αληθείας,

™ του πνεύματος του Πνεύματος: το γιο Πνεύμα.

Κατά κάποιο τρόπο, η ανθρωπότητα υφίσταται τη διπλή επιρροή της επταπλής έλξης των
συμπαντικών πνευματικών επιρροών. Οι πρώτες εξελικτικές ράτσες θνητών υπόκεινται στην
προοδευτική επαφή των επτά υποδεεστέρων νοητικών πνευμάτων του Μητρικού Πνεύματος
του τοπικού σύμπαντος. Καθώς ο άνθρωπος προοδεύει προς τα επάνω στη σκάλα της
διανόησης και της πνευματικής αντίληψης, έρχονται τελικά και ίπτανται πάνω του και
κατοικούν μέσα του οι επτά ανώτερες πνευματικές επιρροές. Και αυτά τα επτά πνεύματα
των προοδευτικών κόσμων είναι:

1. Το εκχεόμενο πνεύμα του Συμπαντικού Πατέρα : οι Προσαρμοστές Σκέψης.

2. Η πνευματική παρουσία του Αιώνιου Υιού : η πνευματική έλξη του σύμπαντος

των συμπάντων και το βέβαιο κανάλι όλης της πνευματικής επικοινωνίας.

3. Η πνευματική παρουσία του Απείρου Πνεύματος : το συμπαντικό πνεύμα-νους

όλων των δημιουργημάτων, η πνευματική πηγή της νοητικής συγγένειας όλων
των προοδευτικών διανοιών.

4. Το πνεύμα του Συμπαντικού Πατέρα και του Δημιουργού Υιού : το Πνεύμα της
Αληθείας, θεωρούμενο γενικά σαν το πνεύμα του Συμπαντικού Υιού.

5. Το πνεύμα του Απείρου Πνεύματος και το Μητρικό Συμπαντικό Πνεύμα : το

γιο Πνεύμα, γενικά θεωρούμενο σαν το πνεύμα του Συμπαντικού Πνεύματος.

6. Το πνεύμα-νους του Μητρικού Συμπαντικού Πνεύματος: τα επτά

υποδεέστερα πνεύματα-νόες του τοπικού σύμπαντος.

7. Το πνεύμα του Πατέρα, των Υιών και των Πνευμάτων: το νεο-ονομαζόμενο

πνεύμα των ανοδικών θνητών των κόσμων μετά τη συγχώνευση της θνητής,
αναγεννημένης από το πνεύμα, ψυχής με τον Προσαρμοστή Σκέψης του
Παραδείσου και ύστερα από το επακόλουθο επίτευγμα της θέωσης και της
δοξασμού της κατάστασης του Παραδείσιου Σώματος της Τελείωσης.

514
Και έτσι η έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας έφερε στον κόσμο και στους λαούς του το τελευταίο

χάρισμα του πνεύματος που προορίστηκε να βοηθάει στην ανοδική αναζήτηση για το Θεό.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

Πολλές αλλόκοτες και παράξενες διδαχές συνδυάστηκαν με τις πρώτες αφηγήσεις της ημέρας
της Πεντηκοστής. Σε επόμενους καιρούς τα γεγονότα αυτής της ημέρας, κατά τα οποία το
Πνεύμα της Αληθείας, ο νέος διδάσκαλος, ήρθε να κατοικήσει με την ανθρωπότητα,
μπερδεύτηκαν με τα ανόητα ξεσπάσματα αχαλίνωτου συναισθηματισμού. Η κύρια
αποστολή του εκχεομένου πνεύματος του Πατέρα και του Υιού, είναι να διδάξει
τους ανθρώπους σχετικά με τις αλήθειες της αγάπης του Πατέρα και του ελέους
του Υιού. Αυτές είναι οι αλήθειες της θεότητας τις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει
πληρέστερα από όλα τα άλλα θεϊκά γνωρίσματα του χαρακτήρα. Το Πνεύμα της Αληθείας
πρώτιστα ενδιαφέρεται για την αποκάλυψη της φύσης του πνεύματος του Πατέρα και τον
ηθικό χαρακτήρα του Υιού. Ο Δημιουργός Υιός, στη σάρκα, αποκάλυψε το Θεό στους
ανθρώπους, το Πνεύμα της Αληθείας, στην καρδιά, αποκαλύπτει το Δημιουργό Υιό στους
ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος φέρει τους «καρπούς του πνεύματος» στη ζωή του, απλά
δείχνει προς τα έξω τα γνωρίσματα που ο Κύριος φανέρωσε στη δική του γήινη ζωή. Όταν ο
Ιησούς ήταν στη γη, έζησε τη ζωή του σαν μια προσωπικότητα του Ιησού από τη Ναζαρέτ.
Σαν το πνεύμα του «νέου διδασκάλου», που διαμένει μέσα στον άνθρωπο, ο
Κύριος δυνήθηκε από την Πεντηκοστή και μετά, να ζήσει τη ζωή του εκ νέου μέσα
από την εμπειρία κάθε διδασκομένου την αλήθεια πιστού.

Πολλά πράγματα που συμβαίνουν στην πορεία μιας ανθρώπινης ζωής είναι δύσκολο να
κατανοηθούν, δύσκολο να συμβιβαστεί κανείς με την ιδέα ότι αυτό είναι ένα σύμπαν στο
οποίο η αλήθεια υπερισχύει και στο οποίο θριαμβεύει η δικαιοσύνη. Συμβαίνει τόσο συχνά η
συκοφαντία, τα ψέματα, η ατιμία και η αδικία αμαρτία να υπερισχύουν. Τελικά, η πίστη
θριαμβεύει πάνω στο κακό, την αμαρτία και την αδικία; Θριαμβεύει. Και η ζωή και ο θάνατος
του Ιησού είναι η αιώνια απόδειξη ότι η αλήθεια της καλοσύνης και η πίστη, της οδηγούμενης
από το πνεύμα ύπαρξης, πάντα δικαιώνονται. Περιγελούσαν τον Ιησού στο σταυρό, λέγοντας,
«Ας δούμε αν έρθει ο Θεός και τον ελευθερώσει». Φαινόταν μαύρη εκείνη η μέρα της
σταύρωσης, αλλά έφεξε θριαμβευτικά το πρωί της ανάστασης. Ήταν ακόμα πιο φωτεινά και
πιο χαρούμενα τη μέρα της Πεντηκοστής. Οι θρησκείες της πεσιμιστικής απελπισίας
αναζητούν να πετύχουν τη λύτρωση από το φορτίο της ζωής. Λαχταρούν τον αφανισμό στον
αιώνιο λήθαργο και την ανάπαυση. Αυτές είναι οι θρησκείες του πρωτόγονου φόβου και
τρόμου. Η θρησκεία του Ιησού είναι ένα καινούργιο ευαγγέλιο πίστης που θα
αναγγελθεί στην αγωνιζόμενη ανθρωπότητα. Αυτή η καινούργια θρησκεία
θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη.

Στον Ιησού, η θνητή ζωή μοίρασε τα σκληρότερα, φρικτότερα και πικρότερα

κτυπήματα. Και ο άνδρας αυτός αντιμετώπισε τις καταστάσεις της απελπισίας με πίστη,
θάρρος και την απαρέγκλιτη αποφασιστικότητα να κάνει το θέλημα του Πατέρα του. Ο Ιησούς
αντιμετώπισε τη ζωή με όλες της τις τρομερές αλήθειες και τη δάμασε ακόμα και το
θάνατο. Δεν χρησιμοποίησε τη θρησκεία σαν απαλλαγή από τη ζωή. Η θρησκεία του Ιησού
δεν αναζητά να αποφύγει τη ζωή αυτή για να απολαύσει την τέλεια αναμενόμενη ευτυχία μιας
άλλης ύπαρξης. Η θρησκεία του Ιησού παρέχει τη χαρά και την ειρήνη μιας άλλης

515
συνάμα πνευματικής ύπαρξης για να εμπλουτίσει και να εξευγενίσει τη ζωή που οι
άνθρωποι ζούνε τώρα στη σάρκα.

Αν η θρησκεία είναι όπιο για το λαό, αυτή δεν είναι η θρησκεία του Ιησού. Στο
σταυρό αρνήθηκε να πιει το ποτό που περιείχε ναρκωτικό, και το πνεύμα του, που
εκχύθηκε σε κάθε πλάσμα, αποτελεί παγκόσμια ισχυρή επιρροή που οδηγεί τον
άνθρωπο προς τα άνω και τον ωθεί προς τα εμπρός. Η πνευματική ώθηση προς τα
εμπρός είναι η πλέον ισχυρή οδηγητική δύναμη παρούσα στον κόσμο. Ο πιστός που
σπουδάζει την αλήθεια είναι μια προοδευτική και επιθετική ψυχή στη γη.

Τη μέρα της Πεντηκοστής η θρησκεία του Ιησού διέσπασε όλους τους εθνικούς περιορισμούς
και τα φυλετικά εμπόδια. Είναι για πάντα αλήθεια, «Εκεί που υπάρχει το πνεύμα του Κυρίου,
υπάρχει ελευθερία». Τη μέρα αυτή το Πνεύμα της Αληθείας έγινε το προσωπικό δώρο
του Κυρίου για κάθε θνητό. Το πνεύμα αυτό δωρίθηκε με σκοπό να προετοιμάσει
τους πιστούς να κηρύξουν πιο αποτελεσματικά το ευαγγέλιο της βασιλείας, αλλά
αυτοί εξέλαβαν λανθασμένα την εμπειρία της πρόσληψης του εκχεομένου
πνεύματος, σαν ένα μέρος του νέου ευαγγελίου το οποίο σχηματοποιούσαν
ασυνείδητα.

Μην παραβλέψετε το γεγονός ότι το Πνεύμα της Αληθείας δωρίθηκε σε όλους τους
ειλικρινείς πιστούς. Το δώρο αυτό του πνεύματος δεν δόθηκε μόνο στους
αποστόλους. Οι εκατόν είκοσι άνδρες και γυναίκες που συγκεντρώθηκαν στο υπερώο,
έλαβαν όλοι το νέο διδάσκαλο, όπως έκαναν όλοι, οι ειλικρινείς τη καρδία, σε ολόκληρο τον
κόσμο. Ο νέος αυτός διδάσκαλος φανερώθηκε στην ανθρωπότητα, και κάθε ψυχή τον έλαβε
σύμφωνα με την αγάπη για την αλήθεια και την ικανότητα να αντιληφθεί και να κατανοήσει
τις πνευματικές αλήθειες. Τελικά, η αληθινή θρησκεία ελευθερώνεται από την
κηδεμονία των ιερέων και όλων των ιερών τάξεων και βρίσκει την πραγματική
εκδήλωσή της στην ψυχή κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.

Η θρησκεία του Ιησού καλλιεργεί τον ανώτερο τύπο ανθρώπινου πολιτισμού επειδή δημιουργεί τον
ανώτερο τύπο πνευματικής προσωπικότητας και αναγγέλλει την ιερότητα εκείνου του ατόμου.

Ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας έκανε δυνατή μια θρησκεία η οποία δεν είναι ούτε
ριζοσπαστική ούτε συντηρητική. Δεν είναι ούτε η παλιά ούτε η καινούργια, δεν κυριαρχείται
ούτε από το παλιό ούτε από το νέο. Το γεγονός της γήινης ζωής του Ιησού προμηθεύει με
ένα καθορισμένο σημείο την άγκυρα του χρόνου, ενώ η δωρεά του Πνεύματος της Αληθείας
εξασφαλίζει την αιώνια επέκταση και την ατέρμονη αύξηση της θρησκείας που έζησε αυτός
και του ευαγγελίου που αυτός κήρυξε. Το πνεύμα οδηγεί σε όλη την αλήθεια. Είναι ο
διδάσκαλος μιας επεκτεινόμενης και πάντα αυξανόμενης θρησκείας, μιας αστείρευτης προόδου
και θεϊκής αποκάλυψης. Ο νέος αυτός διδάσκαλος θα αποκαλύπτει πάντα στον πιστό, που
αναζητά την αλήθεια, εκείνο που τόσο θεϊκά αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο και τη φύση του
Γιου του Ανθρώπου.

516
Οι εκδηλώσεις που συνδυάζονται με τη δωρεά του «νέου διδασκάλου», και η αποδοχή του
κηρύγματος των αποστόλων από τους ανθρώπους κάθε ράτσας και εθνικότητας που είχαν
συγκεντρωθεί στην Ιερουσαλήμ, δεικνύουν την παγκοσμιότητα της θρησκείας του Ιησού. Το
ευαγγέλιο της βασιλείας επρόκειτο να ταυτιστεί με κάθε ράτσα, παιδεία ή γλώσσα. Η μέρα
αυτή της Πεντηκοστής μαρτύρησε τη μεγάλη προσπάθεια του πνεύματος να ελευθερώσει τη
θρησκεία του Ιησού από τους κληρονομημένους ιουδαϊκούς περιορισμούς της. Ακόμα και μετά
αυτή την επίδειξη της έκχυσης του πνεύματος σε κάθε πλάσμα, οι απόστολοι κατ αρχάς
προσπάθησαν να επιβάλλουν τις αξιώσεις του Ιουδαϊσμού στους προσήλυτους τους. Ακόμα
και ο Παύλος είχε προβλήματα με τους αδελφούς του στην Ιερουσαλήμ επειδή αρνήθηκε να
υποβάλλει τους εθνικούς σε αυτές τις ιουδαϊκές πρακτικές. Καμία αποκαλυμμένη θρησκεία
δεν μπορεί να διαδοθεί σε όλο τον κόσμο όταν κάνει το σοβαρό λάθος και την
διαπεράσουν ορισμένες εθνικιστικές κουλτούρες ή συνδεθεί με εγκατεστημένες
ρατσιστικές, κοινωνικές ή οικονομικές πρακτικές.

Η δωρεά του Πνεύματος της Αληθείας ήταν ανεξάρτητη από κάθε μορφή
τελετουργίας, ιερών τοποθεσιών και ειδικών συμπεριφορών από εκείνους που
λάμβαναν την πληρότητα της εκδήλωσής της. Όταν το πνεύμα ήρθε σ εκείνους
που ήταν συγκεντρωμένοι στο υπερώο, αυτοί βρίσκονταν απλά καθισμένοι εκεί,
έχοντας εντρυφήσει σε σιωπηλή προσευχή. Το πνεύμα δωρίθηκε στην ύπαιθρο
όπως και στην πόλη. Δεν ήταν απαραίτητο οι απόστολοι να αποτραβηχτούν σ ένα
απομονωμένο μέρος και να ασχοληθούν χρόνια με μοναχικό διαλογισμό για να
λάβουν το πνεύμα. Για όλες τις εποχές, η Πεντηκοστή διαχωρίζει την ιδέα της
πνευματικής εμπειρίας από την έννοια ειδικών ευνοϊκών περιγύρων.

Η Πεντηκοστή, με το πνευματικό χάρισμά της, προορίστηκε να ελαφρύνει για

πάντα τη θρησκεία του Κυρίου από κάθε εξάρτηση που οφείλεται σε φυσική
δύναμη. Οι διδάσκαλοι της νέας αυτής θρησκείας είναι εφοδιασμένοι τώρα με πνευματικά
όπλα. Πρόκειται να βγούνε να κατακτήσουν τον κόσμο με αστείρευτη πίστη, ασυναγώνιστη
καλή θέληση και άφθονη αγάπη. Είναι εφοδιασμένοι να υπερισχύσουν του κακού με το καλό,
να συντρίψουν το μίσος με την αγάπη, να καταστρέψουν το φόβο με θαρραλέα και ζωντανή
πίστη για την αλήθεια. Ο Ιησούς δίδαξε ήδη στους οπαδούς του ότι η θρησκεία δεν ήταν ποτέ
παθητική. Πάντα οι μαθητές του έπρεπε να είναι δραστικοί και κατηγορηματικοί στην
υπηρεσία του ελέους και στις εκδηλώσεις της αγάπης τους. Οι πιστοί δεν θα θεωρούσαν πια
το Γιαχβέ σαν «Κύριο των Πνευμάτων». Τώρα ατένιζαν τη Θεότητα σαν το «Θεό και Πατέρα
του Κυρίου Ιησού Χριστού». Έκαναν αυτή την πρόοδο, τουλάχιστον, ακόμα και αν εν μέρει
απέτυχαν να εννοήσουν τέλεια την αλήθεια ότι ο Θεός είναι επίσης ο πνευματικός Πατέρας
κάθε ατόμου.

Η Πεντηκοστή προίκισε το θνητό άνθρωπο με τη δύναμη να συγχωρεί τα

προσωπικά λάθη, να παραμένει ευχάριστος στο μέσον της χειρότερης αδικίας, να
στέκεται ακίνητος μπροστά σε φοβερό κίνδυνο και να αντικρούει τις κακίες του
μίσους και του θυμού με ατρόμητες πράξεις αγάπης και υπομονής. Η Ουράντια
πέρασε μέσα από την ερήμωση μεγάλων και καταστροφικών πολέμων της ιστορία
της. Όλοι όσοι συμμετείχαν σ αυτούς τους τρομερούς αγώνες συνάντησαν την
ήττα. Μόνο ένας νικητής υπήρξε. Μόνο ένας υπήρξε που βγήκε από αυτούς τους
δύσκολους αγώνες με προηγμένη υπόληψη ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ και το
ευαγγέλιό του που υπερνικούσε το κακό με το καλό. Το μυστικό ενός βελτιωμένου
πολιτισμού περικλείεται στη διδασκαλία του Κυρίου για την αδελφότητα του
ανθρώπου, την καλή προαίρεση της αγάπης και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης.

517
Μέχρι την Πεντηκοστή, η θρησκεία αποκάλυψε μόνο τον άνθρωπο που αναζητούσε
το Θεό, από την Πεντηκοστή, ο άνθρωπος ψάχνει ακόμα για το Θεό, αλλά λάμπει σε
όλο τον κόσμο το θέαμα του Θεού που επίσης αναζητά τον άνθρωπο και στέλνει το
πνεύμα του να κατοικήσει μέσα του όταν τον βρει.

Πριν από τις διδασκαλίες του Ιησού που μεσουράνησαν την Πεντηκοστή, οι γυναίκες είχαν
λίγη ή καθόλου πνευματική θέση στα δόγματα των παλαιότερων θρησκειών. Μετά την
Πεντηκοστή, στην αδελφότητα της βασιλείας η γυναίκα στάθηκε ενώπιον του Θεού
σε ισότητα με τον άνδρα. Ανάμεσα στους εκατόν είκοσι, που έλαβαν την ειδική επίσκεψη
του πνεύματος, βρίσκονταν πολλές γυναίκες μαθήτριες, και μοιράστηκαν τις ευλογίες αυτές
εξίσου με τους άνδρες πιστούς. Δεν μπορεί πια ο άνδρας να μονοπωλεί τη θρησκευτική
υπηρεσία. Ο Φαρισαίος μπορούσε να συνέχιζε να ευχαριστεί το Θεό που δεν γεννήθηκε
«γυναίκα, λεπρός, ή εθνικός», αλλά ανάμεσα στους οπαδούς του Ιησού η γυναίκα
ελευθερώθηκε για πάντα από κάθε θρησκευτική διάκριση βασισμένη στο φύλο. Η
Πεντηκοστή εξάλειψε κάθε θρησκευτική διάκριση που στηριζόταν σε ρατσιστική
διάκριση, διαφορές παιδείας, κοινωνικής θέσης ή προκατάληψης φύλου. Με δέος
αυτοί οι πιστοί της νέας θρησκείας θα αναφωνήσουν, «Εκεί που υπάρχει το πνεύμα
του Κυρίου, υπάρχει ελευθερία».

Και οι δύο, η μητέρα και ο αδελφός του Ιησού, ήταν παρόντες ανάμεσα στους εκατόν είκοσι
πιστούς, και σαν μέλη αυτής της κοινής ομάδας μαθητών, δέχτηκαν επίσης τη δωρεά του
πνεύματος. Δεν έλαβαν περισσότερο καλό δώρο από τους συντρόφους τους. Δεν δωρίθηκε
ειδικό δώρο στα μέλη της γήινης οικογένειας του Ιησού. Η Πεντηκοστή σηματοδότησε το
τέλος των ιερατείων και κάθε πίστης σε ιερές οικογένειες.

Πριν από την Πεντηκοστή οι απόστολοι είχαν παρατήσει πολλά για τον Ιησού.
Είχαν θυσιάσει σπιτικά, οικογένειες, φίλους, εγκόσμια αγαθά και δουλειές. Κατά
την Πεντηκοστή έδωσαν τους εαυτούς τους στο Θεό, και ο Πατέρας και ο Γιος
ανταπάντησαν δίνοντας τους εαυτούς τους στον άνθρωπο στέλνοντας το
πνεύμα τους να ζήσει μέσα στους ανθρώπους. Αυτή η εμπειρία του να χάσεις τον
εαυτό και να βρεις το πνεύμα δεν ήταν κάτι συναισθηματικό. Ήταν μια πράξη
λογικής αυτο-παράδοσης και ανεπιφύλακτης αφιέρωσης.

Η Πεντηκοστή ήταν το κάλεσμα για πνευματική ενότητα ανάμεσα στους πιστούς του
ευαγγελίου. Όταν το πνεύμα κατέβηκε στους μαθητές στην Ιερουσαλήμ, το ίδιο συνέβη στη
Φιλαδέλφεια, στην Αλεξάνδρεια και σε όλα τα άλλα μέρη όπου διέμεναν οι αληθινοί πιστοί.
Ήταν κυριολεκτικά αλήθεια ότι «υπήρχε μόνο μια καρδιά και μια ψυχή ανάμεσα στα πλήθη
των πιστών». Η θρησκεία του Ιησού είναι η πιο ισχυρή ενοποιητική επιρροή που
γνώρισε ποτέ ο κόσμος.

Η Πεντηκοστή προορίστηκε να ελαττώσει την αυτοεπιβεβαίωση των ατόμων,

ομάδων, εθνών και φυλών. Είναι το πνεύμα της αυτοεπιβεβαίωσης που αυξάνει τόσο την
έντασή του ώστε περιοδικά να εκτονώνεται με καταστροφικούς πολέμους. Η ανθρωπότητα

518
μπορεί να ενοποιηθεί μόνο με πνευματικό πλησίασμα, και το Πνεύμα της Αληθείας είναι
μια κοσμική επιρροή που η επίδρασή της είναι συμπαντική.

Ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας καθαρίζει την ανθρώπινη καρδιά και οδηγεί το
υποκείμενο ώστε να φτιάξει ένα σκοπό ζωής αποκλειστικά για το θέλημα του Θεού και την
ευημερία των ανθρώπων. Το υλιστικό πνεύμα του εγωισμού απορροφήθηκε από τη νέα αυτή
πνευματική δωρεά της ανιδιοτέλειας. Η Πεντηκοστή, τότε και τώρα, σημαίνει ότι ο ιστορικός Ιησούς
έγινε ο θεϊκός Γιος της ζωντανής εμπειρίας. Η χαρά του πνεύματος αυτού, όταν βιώνεται συνειδητά
στην ανθρώπινη ζωή, είναι τονωτικό για την υγεία, διεγερτικό για το μυαλό και αστείρευτη
ενέργεια για την ψυχή.

Η προσευχή δεν έφερε το πνεύμα τη μέρα της Πεντηκοστής, αλλά συνετέλεσε πολύ στο να
καθοριστεί η ικανότητα της δεκτικότητας η οποία χαρακτήριζε τους επί μέρους πιστούς. Η
προσευχή δεν κινεί τη θεϊκή καρδιά προς τη γενναιοδωρία της προσφοράς, αλλά
συχνά ξετρυπώνει ευρύτερα και βαθύτερα κανάλια από τα οποία οι θεϊκές δωρεές
μπορούν να ρεύσουν στις καρδιές και στις ψυχές εκείνων που θυμούνται να
διατηρούν ανέπαφη την επικοινωνία με το Δημιουργό τους μέσα από την ειλικρινή
προσευχή και την αληθινή λατρεία.

***

519
Ο Χριστιανισμός
ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

(Αποσπάσματα από το Έγγραφο 195)

Όταν ο Ιησούς συνελήφθη τόσο ξαφνικά από τους εχθρούς του και τόσο γρήγορα
σταυρώθηκε ανάμεσα σε δυο κλέφτες, οι απόστολοί του αποθαρρύνθηκαν εντελώς. Η σκέψη
του Κυρίου, συλληφθέντος, δέσμιου, μαστιγωμένου και σταυρωμένου, ήταν υπερβολική
ακόμα και για τους αποστόλους. Ξέχασαν τις διδασκαλίες του και τις προειδοποιήσεις του. Θα
μπορούσε, όντως, να είναι «ένας προφήτης ισχυρός σε έργα και λόγια ενώπιον του Θεού και
όλων των ανθρώπων», αλλά μετά βίας μπορούσε να είναι ο Μεσσίας που ήλπιζαν ότι θα
αποκαθιστούσε το κράτος του Ισραήλ.

Μετά έρχεται η ανάσταση, με τη λύτρωσή της από την απελπισία και την επιστροφή της
πίστης τους στη θεϊκότητα του Κυρίου. Ξανά και ξανά τον βλέπουν και του μιλάνε, και τους
παίρνει έξω στον Ελαιώνα, όπου τους αποχαιρετά και τους λέγει ότι θα επιστρέψει στον
Πατέρα. Τους είπε να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ μέχρι να προικισθούν με δύναμη
μέχρι το Πνεύμα της Αληθείας να έρθει. Και τη μέρα της Πεντηκοστής αυτός ο καινούργιος
διδάσκαλος έρχεται, και αυτοί βγαίνουν αμέσως στον κόσμο για να κηρύξουν το ευαγγέλιό
τους με νέα δύναμη. Είναι οι τολμηροί και θαρραλέοι οπαδοί ενός ζωντανού Κυρίου, όχι ενός
νεκρού και ηττημένου αρχηγού. Ο Κύριος ζει στις καρδιές αυτών των ευαγγελιστών. Ο Θεός
δεν είναι θεωρία στα μυαλά τους, έχει γίνει μια ζωντανή παρουσία στις ψυχές τους.

«Μέρα με τη μέρα, συνέχισαν να προσέρχονται σταθερά και με μια ψυχή στο ναό και έκοβαν
τον άρτον στα σπίτια. Έπαιρναν την τροφή τους με χαρά και απλότητα καρδιάς,
δοξολογούντες το Θεό και απολαμβάνοντας εύνοια από όλο το λαό. Ήταν όλοι γεμάτοι από το
πνεύμα και μιλούσαν το λόγο του Θεού με τόλμη. Και τα πλήθη εκείνων που πίστεψαν είχαν
μια καρδιά και μια ψυχή. Και κανένας τους δεν είπε ότι κάτι από τα πράγματα που κατείχε
ήταν δικό του, και είχαν όλα τα πράγματα από κοινού».

Τι είχε συμβεί σ εκείνους τους ανθρώπους που ο Ιησούς είχε διατάξει να πάνε
στον κόσμο και να κηρύξουν το ευαγγέλιο της βασιλείας, την πατρότητα του Θεού
και την αδελφότητα του ανθρώπου; Έχουν καινούργιο ευαγγέλιο, φλέγονται από
μια νέα εμπειρία, είναι πλήρεις από νέα πνευματική ενεργητικότητα. Το μήνυμά
τους άλλαξε ξαφνικά στην αναγγελία του αναστημένου Χριστού: «Τον Ιησού το
Ναζωραίο, άνθρωπο που ο Θεός απέδειξε με ισχυρά έργα και θαύματα, αυτόν, που
παραδόθηκε σύμφωνα με την ορισμένη απόφαση και πρόγνωση του Θεού, εσείς σταυρώσατε
και συντρίψατε. Τα πράγματα που ο Θεός προμήνυσε δια του στόματος όλων των προφητών,
αυτός τοιουτοτρόπως εκπλήρωσε. Τούτον τον Ιησού ανέστησε ο Θεός. Ο Θεός τον έκανε
Κύριο και Χριστό. Αφού λοιπόν υψώθηκε δια της δεξιάς χειρός του Θεού και έλαβε από τον
Πατέρα την υπόσχεση του πνεύματος, εξέχυσε αυτό το οποίο βλέπετε και ακούτε.
Μετανοείτε, για να εξαλειφθούν οι αμαρτίες σας, για να στείλει ο Πατέρας το Χριστό, που
ορίστηκε για σας, τον Ιησού, που θα δεχτούν οι ουρανοί μέχρι τον καιρό της παλινόρθωσης
όλων των πραγμάτων».

520
Το ευαγγέλιο της βασιλείας, το μήνυμα του Ιησού, είχε ξαφνικά μετατραπεί στο ευαγγέλιο του Κυρίου
Ιησού Χριστού. Διακήρυσσαν τώρα τα γεγονότα της ζωής, του θανάτου και της ανάστασής του και
κήρυτταν την ελπίδα της σύντομης επιστροφής του σε αυτόν τον κόσμο για να τελειώσει το έργο που
ξεκίνησε. Έτσι το μήνυμα των πρώτων πιστών είχε να κάνει με το κήρυγμα των γεγονότων του πρώτου
ερχομού του και με τη διδασκαλία της ελπίδας του δεύτερου ερχομού του, ένα γεγονός που πίστευαν
ότι ήταν πολύ κοντά.

Ο Χριστός επρόκειτο να γίνει το σύμβολο της ταχύτατα σχηματιζόμενης εκκλησίας. Ο Ιησούς

ζει, πέθανε για τους ανθρώπους, παρέδωσε το πνεύμα, έρχεται ξανά. Ο Ιησούς γέμισε όλες τις
σκέψεις τους και προσδιόρισε όλα τα καινούργια σχέδιά τους για το Θεό και κάθε τι άλλο.
Είχαν τόσο πολύ ενθουσιαστεί από τη νέα θεωρία ότι «ο Θεός είναι ο Πατέρας του Κυρίου
Ιησού» που δεν ενδιαφέρθηκαν για το παλιό μήνυμα ότι «ο Θεός είναι ο αγαπητός Πατέρας
όλων των ανθρώπων», ακόμα και κάθε ξεχωριστού ατόμου. Αλήθεια, μια υπέροχη εκδήλωση
αδελφικής αγάπης και πρωτάκουστης καλής θέλησης ξεπετάχτηκε από αυτές τις πρώτες
κοινότητες πιστών. Αλλά ήταν μια συντροφιά πιστών του Ιησού, όχι μια συντροφιά αδελφών
στην οικογένεια της βασιλείας του ουράνιου Πατέρα. Η καλή τους θέληση αναδύθηκε από την
αγάπη που γεννήθηκε από το σχέδιο της εμφάνισης του Ιησού και όχι από την αναγνώριση
της αδελφοσύνης του θνητού ανθρώπου. Παρόλα αυτά, ήταν γεμάτοι χαρά, και έζησαν τόσο
νέες και μοναδικές ζωές ώστε όλοι οι άνθρωποι προσαρτήθηκαν στη διδασκαλία τους για τον
Ιησού. Έκαναν το μεγάλο λάθος να χρησιμοποιήσουν τα ζωντανά και επεξηγηματικά
ερμηνευτικά σχόλια του ευαγγελίου της βασιλείας για εκείνο το ευαγγέλιο, αλλά ακόμα κι
εκείνο εκπροσώπησε τη μεγαλύτερη θρησκεία που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος.

Καταφανώς, μια καινούργια συντροφιά αναδύθηκε στον κόσμο. «Τα πλήθη που πίστεψαν
προσηλώθηκαν σταθερά στη διδασκαλία και στη συντροφιά των αποστόλων, στο κόψιμο του
άρτου και στις προσευχές». Καλούσαν ο ένας τον άλλο αδελφό και αδελφή, χαιρετούσαν ο
ένας τον άλλο μ ένα αγνό φιλί, φρόντιζαν τους φτωχούς. Ήταν μια συντροφιά ζωής αλλά
και λατρείας. Τα είχαν κοινόχρηστα όχι από κάποιο διάταγμα αλλά από την επιθυμία να
μοιραστούν τα αγαθά τους με τους συντρόφους τους πιστούς. Περίμεναν με πίστη ότι ο
Ιησούς θα επέστρεφε για να ολοκληρώσει την ίδρυση της βασιλείας του Πατέρα στη διάρκεια
της γενιάς τους. Αυτή η αυθόρμητη μοιρασιά των γήινων αγαθών τους δεν ήταν άμεσο
γνώρισμα της διδασκαλίας του Ιησού, συνέβη επειδή αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες πίστευαν
με πολλή ειλικρίνεια και σιγουριά ότι κάποια μέρα θα γύριζε για να τελειώσει το έργο του και
να τελειοποιήσει τη βασιλεία. Αλλά τα τελικά αποτελέσματα του καλοπροαίρετου βιώματος
της απερίσκεπτης αυτής αδελφικής αγάπης ήταν καταστροφικά και γέννησαν θλίψεις. Χιλιάδες
ενθέρμων πιστών πούλησαν την περιουσία τους και διέθεσαν όλα τα κεφάλαιά τους και άλλα
αποδοτικά περιουσιακά στοιχεία. Με το πέρασμα του χρόνου, τα λίγα έσοδα των Χριστιανών
«που διένειμαν εξίσου» τελείωσαν αλλά ο κόσμος όχι. Πολύ γρήγορα οι πιστοί στην
Αντιόχεια ανέλαβαν να κάνουν έρανο για να προστατέψουν τους πιστούς συντρόφους τους
στην Ιερουσαλήμ από τη λιμοκτονία.

Τις μέρες εκείνες γιόρταζαν το Δείπνο του Κυρίου σύμφωνα με τον τρόπο ίδρυσής του.
Δηλαδή, συγκεντρώνονταν για ένα κοινωνικό γεύμα καλής συντροφικότητας και μετείχαν στο
μυστήριο της θείας ευχαριστίας στο τέλος του γεύματος.

Στην αρχή βαφτίζονταν στο όνομα του Ιησού. Πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια πριν αρχίσουν
να βαφτίζουν στο «όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Η βάφτιση ήταν

521
το μόνο που απαιτείτο για να εισέλθουν στη συντροφιά των πιστών. Ακόμα δεν είχαν
οργανωθεί. Ήταν απλά η αδελφότητα του Ιησού.

Αυτή η αίρεση του Ιησού αύξανε ταχύτατα, και για μια φορά ακόμα οι Σαδδουκαίοι τους
έλαβαν σοβαρά υπόψη. Οι Φαρισαίοι λίγο ενοχλήθηκαν από την κατάσταση, δεδομένου ότι
καμία από τις διδασκαλίες δεν συγκρουόταν με την τήρηση των ιουδαϊκών νόμων. Αλλά οι
Σαδδουκαίοι άρχισαν να φυλακίζουν τους αρχηγούς της αίρεσης του Ιησού έως ότου
μεταπείσθηκαν και δέχτηκαν τη συμβουλή ενός από τους πρώτους ραβίνους, του Γαμαλιήλ, ο
οποίος τους ειδοποίησε: «Αποφύγετε αυτούς τους ανθρώπους και αφήστε τους ήσυχους,
επειδή αν αυτή η δράση τους ή αυτό το έργο είναι ανθρώπινο, θα ανατραπεί, αν όμως είναι
από το Θεό, δεν θα μπορέσετε να τους ανατρέψετε, και μάλιστα μπορεί να βρεθείτε
μαχόμενοι κατά του Θεού». Αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη συμβουλή του Γαμαλιήλ, και
ακολούθησε ένα διάστημα ειρήνης και ηρεμίας στην Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια της οποίας
το καινούργιο ευαγγέλιο για τον Ιησού επεκτάθηκε ταχύτατα.

Και έτσι όλα πήγαιναν καλά στην Ιερουσαλήμ μέχρι τον καιρό του ερχομού των
Ελλήνων, κατά μεγάλους αριθμούς, από την Αλεξάνδρεια. Δυο από τους μαθητές του
Ροδάν έφτασαν στην Ιερουσαλήμ και προσηλύτισαν πολλούς από τους Ελληνιστές. Ανάμεσα
στους πρώτους προσήλυτους ήταν ο Στέφανος και ο Βαρνάβας. Αυτοί οι ικανοί Έλληνες
δεν μοιράζονταν πολύ την άποψη των Ιουδαίων, και δεν συμμορφώθηκαν απόλυτα με τον
ιουδαϊκό τρόπο λατρείας και άλλων τελετουργικών πρακτικών. Και ήταν τα έργα αυτών των
Ελλήνων πιστών που έβαλαν τέλος στις ειρηνικές σχέσεις μεταξύ της αδελφότητας του Ιησού
και των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Ο Στέφανος και ο Έλληνας σύντροφός του
άρχισαν να διδάσκουν περισσότερο όπως δίδασκε ο Ιησούς, και αυτό τους έφερε σε
άμεση ρήξη με τους Ιουδαίους αρχηγούς. Σ έναν από τους δημόσιους λόγους του
Στεφάνου, όταν άγγιξε το ενοχλητικό τμήμα της συζήτησης, απέρριψαν κάθε τυπικότητα
δίκης και προχώρησαν σε λιθοβολισμό μέχρι θανάτου επί τόπου.

Ο Στέφανος, ο αρχηγός της Ελληνικής αποικίας των πιστών του Ιησού στην
Ιερουσαλήμ, έγινε με τον τρόπο αυτό ο πρώτος μάρτυρας της νέας πίστης και η
ειδοποιός διαφορά για την επίσημη διοργάνωση της πρώτης Χριστιανικής
εκκλησίας. Αυτή η νέα απόφαση ελήφθη από την αναγνώριση ότι οι πιστοί δεν μπορούσαν
πια να συνεχίσουν σαν αίρεση μέσα στην ιουδαϊκή πίστη. Όλοι συμφώνησαν ότι πρέπει να
αποχωριστούν από αυτούς που δεν πίστευαν. Και μέσα σ ένα μήνα από το θάνατο του
Στεφάνου, η εκκλησία στην Ιερουσαλήμ οργανώθηκε υπό την αρχηγία του Πέτρου, και ο
Ιάκωβος ο αδελφός του Ιησού τοποθετήθηκε επίτιμος αρχηγός.

Και ύστερα ξέσπασε ο νέος και αμείλικτος διωγμός από τους Ιουδαίους, έτσι ώστε
οι δραστήριοι διδάσκαλοι της νέας θρησκείας για τον Ιησού, η οποία στη συνέχεια
ονομάστηκε στην Αντιόχεια Χριστιανισμός, πήγαν μέχρι τα πέρατα της
αυτοκρατορίας κηρύττοντας τον Ιησού.

Στη διάδοση του μηνύματος αυτού, πριν από την εποχή του Παύλου, η αρχηγία ήταν σε Ελληνικά
χέρια, και αυτοί οι πρώτοι ιεραπόστολοι, όπως και οι μετέπειτα, ακολούθησαν την πορεία του
Αλεξάνδρου της προηγούμενης εποχής, πηγαίνοντας από τη Γάζα και την Τύρο στην Αντιόχεια και

522
μετά από τη Μικρά Ασία στη Μακεδονία, μετά συνέχισαν στη Ρώμη και στα πιο απομακρυσμένα μέρη
της αυτοκρατορίας.

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο εξελληνισμός του Χριστιανισμού άρχισε με ζήλο εκείνη τη σημαντική μέρα όταν ο

απόστολος Παύλος στάθηκε ενώπιον του συμβουλίου του Αρείου Πάγου στην Αθήνα και είπε
στους Αθηναίους για τον « γνωστο Θεό». Εκεί, κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, αυτός ο
Ρωμαίος πολίτης διακήρυξε σ εκείνους τους Έλληνες τη δική του εκδοχή για τη νέα
θρησκεία που προερχόταν από την Ιουδαϊκή γη της Γαλιλαίας. Και υπήρχε κάτι παράξενα
όμοιο στην Ελληνική φιλοσοφία και σε πολλές από τις διδαχές του Ιησού. Είχαν ένα κοινό
σκοπό και οι δυο στόχευαν στην ανάδυση της προσωπικότητας. Οι Έλληνες , στην
κοινωνική και πολιτική ανάδυση, ο Ιησούς, στην ηθική και πνευματική ανάδυση. Οι Έλληνες
δίδασκαν διανοητικό φιλελευθερισμό που οδηγεί στην πολιτική ελευθερία. Ο Ιησούς δίδασκε
πνευματικό φιλελευθερισμό που οδηγεί στη θρησκευτική ελευθερία. Αυτές οι δυο ιδέες μαζί,
συνέστησαν ένα νέο και ισχυρό κανονισμό για την ανθρώπινη ελευθερία. Προοιώνιζαν την
κοινωνική, πολιτική και πνευματική ελευθερία του ανθρώπου.

Ο Χριστιανισμός δημιουργήθηκε και θριάμβευσε όλων των αντιμαχόμενων θρησκειών αρχικά

για δυο πράγματα:

1. Η Ελληνική σκέψη ήταν πρόθυμη να δανειστεί νέες και καλές ιδέες ακόμα και
από τους Εβραίους.

2. Ο Παύλος και οι διάδοχοί του ήταν πρόθυμοι αλλά καπάτσοι και οξυδερκείς
συμβιβαστές, ήταν έξυπνοι θρησκευτικοί διαπραγματευτές.

Τον καιρό που ο Παύλος στάθηκε στην Αθήνα κηρύττοντας «Χριστόν τον Εσταυρωμένο», οι
Έλληνες πεινούσαν πνευματικά. Ρωτούσαν, ενδιαφερόντουσαν και έψαχναν στην πράξη για
πνευματική αλήθεια. Μην ξεχνάτε ότι στην αρχή οι Ρωμαίοι πολέμησαν το Χριστιανισμό, ενώ
οι Έλληνες τον αγκάλιασαν και ήταν οι Έλληνες που κυριολεκτικά ανάγκασαν τους Ρωμαίους
να δεχτούν στη συνέχεια αυτή τη νέα θρησκεία, όπως είχε τροποποιηθεί τότε, σαν μέρος της
Ελληνικής παιδείας.

Οι Έλληνες τιμούσαν την ομορφιά, οι Ιουδαίοι την ιερότητα, αλλά και οι δυο λαοί αγαπούσαν
την αλήθεια. Επί αιώνες οι Έλληνες στοχαζόντουσαν σοβαρά και εξέταζαν με ζήλο όλα τα
ανθρώπινα προβλήματα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και φιλοσοφικά εκτός από τη
θρησκεία. Λίγοι Έλληνες είχαν δώσει μεγάλη σημασία στη θρησκεία, δεν έπαιρναν
ούτε τη δική τους θρησκεία πολύ στα σοβαρά. Επί αιώνες οι Ιουδαίοι είχαν παραμελήσει
όλους τους άλλους τομείς σκέψης ενώ αφιέρωσαν το μυαλό τους στη θρησκεία. Πήραν τη
θρησκεία τους πολύ σοβαρά, υπερβολικά σοβαρά. Όπως εκφράζεται από το περιεχόμενο του

523
μηνύματος του Ιησού, το συνδυασμένο προϊόν αιώνων της σκέψης των δυο αυτών λαών
τώρα έγινε η κινητήρια δύναμη μιας νέας τάξης ανθρώπινης κοινωνίας και, σε ένα βαθμό, μιας
νέας τάξης ανθρώπινης θρησκευτικής πίστης και πρακτικής.

Η επίδραση της Ελληνικής παιδείας είχε ήδη διεισδύσει στις χώρες της δυτικής Μεσογείου όταν ο

Αλέξανδρος διέδωσε τον Ελληνιστικό πολιτισμό σε όλο τον κόσμο της Εγγύς Ανατολής. Οι Έλληνες

τα πήγαιναν πολύ καλά με τη θρησκεία τους και την πολιτική τους όσο διάστημα έμεναν σε μικρές

πόλεις-κράτη, αλλά όταν ο Μακεδόνας βασιλιάς τόλμησε να επεκτείνει την Ελλάδα σε Αυτοκρατορία,

απλώνοντάς την από την Αδριατική μέχρι τον Ινδό, άρχισε το πρόβλημα. Η τέχνη και η φιλοσοφία της

Ελλάδας, τελείως ισοδύναμα, ακολούθησαν την επέκταση της αυτοκρατορίας, αλλά δεν έγινε το ίδιο

με την Ελληνική πολιτική διοίκηση ή τη θρησκεία. Μετά την επέκταση των πόλεων κρατών της

Ελλάδας σε αυτοκρατορία, οι τοπικοί θεοί τους έμοιαζαν λίγο αλλόκοτοι. Οι Έλληνες αναζητούσαν

πραγματικά ένα Θεό, ένα μεγαλύτερο και καλύτερο Θεό, όταν η Χριστιανική εκδοχή της παλιότερης

Ιουδαϊκής θρησκείας τους επισκέφθηκε.

Η Ελληνιστική Αυτοκρατορία, σαν τέτοια, δεν μπόρεσε να διαρκέσει. Η επιβολή της παιδείας
της συνεχίστηκε, αλλά μόνο μετά την εξασφάλιση από τη Δύση της Ρωμαϊκής πολιτικής
μεγαλοφυίας στη διοίκηση της αυτοκρατορίας και αφού απέκτησε από την Ανατολή μια
θρησκεία της οποίας ο ένας Θεός κατείχε αυτοκρατορική αξιοπρέπεια.

Τον πρώτο αιώνα μετά Χριστό, η Ελληνιστική παιδεία είχε ήδη φτάσει στα ανώτερα επίπεδά της. Η
οπισθοδρόμηση είχε αρχίσει. Η γνώση προχωρούσε αλλά η μεγαλοφυία εξασθένιζε. Ήταν εκείνη
ακριβώς την εποχή που οι ιδέες και τα ιδεώδη του Ιησού, οι οποίες εν μέρει ενσωματώνονταν στο
Χριστιανισμό, έγιναν μέρος της διάσωσης της Ελληνικής παιδείας και γνώσης.

Ο Αλέξανδρος είχε επιβάλλει στην Ανατολή το μορφωτικό δώρο του πολιτισμού της Ελλάδας. Ο
Παύλος βίασε τη Δύση με τη Χριστιανική εκδοχή του ευαγγελίου του Ιησού. Και οπουδήποτε στη
Δύση επικράτησε η ελληνική παιδεία, εκεί ρίζωσε ο εξελληνισμένος Χριστιανισμός.

Η Ανατολική εκδοχή του μηνύματος του Ιησού, παρόλο που παρέμεινε πιο πιστή στις
διδασκαλίες του, συνέχισε να ακολουθεί την ασυμβίβαστη στάση του μπνερ. Δεν
προόδευσε ποτέ όπως έκανε η εξελληνισμένη εκδοχή και τελικά χάθηκε στο Ισλαμικό κίνημα.

524
Ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ

Η εκκλησία, ούσα βοηθός της κοινωνίας και ο σύμμαχος της πολιτικής, καταδικάστηκε να
μοιραστεί τη διανοητική και πνευματική παρακμή του ονομαζόμενου Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα.
Στη διάρκεια αυτής της εποχής, η θρησκεία γινόταν όλο και περισσότερο μοναστική, ασκητική
και τυπολατρική. Σε πνευματική έννοια ο Χριστιανισμός είχε πέσει σε νάρκη. Όλη αυτή
την περίοδο υπήρχε, παράλληλα με αυτή τη μισοκοιμισμένη και κοσμική θρησκεία, ένα
συνεχές ρεύμα μυστικισμού, μια απίστευτη πνευματική εμπειρία που συνόρευε με το
φανταστικό και φιλοσοφικά συγγενής του πανθεϊσμού.

Κατά τη διάρκεια των σκοτεινών και απελπιστικών αιώνων, η θρησκεία περιήλθε ουσιαστικά
σε δεύτερη μοίρα πάλι. Το άτομο ήταν σχεδόν χαμένο μπροστά στην επιβλητική εξουσία, την
παράδοση και την αυταρχικότητα της εκκλησίας. Μια νέα πνευματική απειλή αναδύθηκε με τη
δημιουργία ενός γαλαξία «αγίων» που υποτίθεται ότι είχαν ειδική επιρροή στις θεϊκές αυλές,
και οι οποίοι, επομένως, αν τους επεκαλείτο κανείς αποτελεσματικά, θα μπορούσαν να
μεσολαβήσουν εκ μέρους του ανθρώπου ενώπιον των Θεών.

Αλλά ο Χριστιανισμός ήταν αρκετά κοινωνικοποιημένος και ειδολωλατροποιημένος ώστε, αν

και ήταν ανίκανος να αναχαιτίσει τον επερχόμενο Μεσαίωνα, όμως προετοιμάστηκε κατά το
καλύτερο δυνατό, για να επιβιώσει σε αυτή τη μεγάλη περίοδο του ηθικού σκοταδισμού και
της πνευματικής στασιμότητας. Και πραγματικά παρέμεινε ακλόνητος μέσα στη μακριά νύχτα
του Δυτικού πολιτισμού και λειτούργησε σαν ηθική επιρροή στον κόσμο όταν ανέτειλε η
Αναγέννηση. Η ανάπλαση του Χριστιανισμού, που ακολούθησε μετά το πέρας του Μεσαίωνα,
είχε σαν αποτέλεσμα να φέρει στην επιφάνεια πολυάριθμες αιρέσεις των Χριστιανικών
διδασκαλιών, δοξασιών που ταίριαζαν σε ειδικούς διανοητικούς, συναισθηματικούς και
πνευματικούς τύπους ανθρώπινης προσωπικότητας. Και πολλές από τις ειδικές αυτές
Χριστιανικές ομάδες ή θρησκευτικές οικογένειες, επιμένουν ακόμα και την εποχή που γίνεται
αυτή η παρουσίαση.

Ο Χριστιανισμός επιδεικνύει την υπόθεση ότι προέρχεται από την απρομελέτητη μετατροπή
της θρησκείας του Ιησού σε μια θρησκεία γύρω από τον Ιησού. Επιπλέον εμφανίζει την
υπόθεση ότι υπέστη εξελληνισμό, ειδωλολατροποίηση, κοσμικοποίηση, τυποποίηση,
διανοητική χειροτέρευση, πνευματική παρακμή, ηθική νάρκη, επαπειλούμενη εξαφάνιση,
κατοπινό ξανάνιωμα, κατακερματισμό και πολύ πρόσφατα σχετική αποκατάσταση. Ένα τέτοιο
πιστοποιητικό καταγωγής είναι ενδεικτικό έμφυτης ανθεκτικότητας και κατοχής ευρύτατων
αποθεραπευτικών μέσων. Και ο ίδιος αυτός Χριστιανισμός είναι σήμερα παρών στον
πολιτισμένο κόσμο των λαών της Δύσης και αντιμετωπίζει κατάφατσα τον αγώνα για ύπαρξη,
ο οποίος είναι ακόμα πιο δυσοίωνος από εκείνες τις σημαντικές κρίσεις που χαρακτήριζαν τις
παρελθούσες μάχες του για επικράτηση.

Η θρησκεία σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με την πρόκληση μιας νέας εποχής επιστημονικής σκέψης
και υλιστικών τάσεων. Σ αυτό το γιγαντιαίο αγώνα ανάμεσα στο κοσμικό και το πνευματικό, η
θρησκεία του Ιησού τελικά θα θριαμβεύσει.

525
****

526
Ο εξελληνισμός του Χριστιανισμού
ΕΓΓΡΑΦΟ 195 - ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

Τα αποτελέσματα του κηρύγματος του Πέτρου κατά την ημέρα της Πεντηκοστής ήταν τέτοια
ώστε να αποφασιστούν οι μελλοντικές τακτικές, και να καθοριστούν τα σχέδια, της
πλειονότητας των αποστόλων, στις προσπάθειές τους να κηρύξουν το ευαγγέλιο της
βασιλείας. Ο Πέτρος ήταν ο πραγματικός θεμελιωτής της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο Παύλος
μετέδωσε το χριστιανικό μήνυμα στους εθνικούς, και οι Έλληνες πιστοί το μετέφεραν σε όλη
τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Αν και οι δέσμιοι της παράδοσης και φοβούμενοι τους ιερείς, οι Εβραίοι, σαν λαός, αρνήθηκαν
να δεχτούν είτε το ευαγγέλιο του Ιησού για την πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα του
ανθρώπου είτε τη διακήρυξη του Πέτρου και του Παύλου για την ανάσταση και ανάληψη του
Χριστού (τον επακόλουθο Χριστιανισμό), η λοιπή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρέθηκε να είναι
δεκτική των εξελισσόμενων Χριστιανικών διδαχών. Ο δυτικός πολιτισμός ήταν τον καιρό
εκείνο διανοητικός, καταπονημένος από πολέμους και τελείως σκεπτικιστικός προς όλες τις
υπάρχουσες θρησκείες και παγκόσμιες φιλοσοφίες. Οι λαοί του δυτικού κόσμου, οι
κληρονόμοι της Ελληνικής παιδείας, είχαν μια σεβαστή παράδοση ενός λαμπρού παρελθόντος.
Μπορούσαν να στοχάζονται πάνω στην κληρονομιά μεγάλων επιτευγμάτων στη φιλοσοφία,
την τέχνη, τη λογοτεχνία και την πολιτική εξέλιξη. Αλλά παρόλα αυτά τα κατορθώματα, δεν
είχαν θρησκεία που να ικανοποιεί την ψυχή. Οι πνευματικές τους ανησυχίες παρέμεναν
ανικανοποίητες.

Για μια τέτοια βαθμίδα ανθρώπινης κοινωνίας, οι διδασκαλίες του Ιησού, που περικλείονταν
στο Χριστιανικό μήνυμα, ήταν ξαφνική επίθεση. Μια νέα τάξη ζήσης παρουσιαζόταν έτσι στις
πεινασμένες καρδιές των δυτικών λαών. Αυτή η κατάσταση σήμαινε άμεση σύγκρουση μεταξύ
των παλιών θρησκευτικών πρακτικών και της νέας χριστιανοποιημένης εκδοχής του
μηνύματος του Ιησού στον κόσμο. Μια τέτοια σύγκρουση πρέπει να καταλήξει είτε σε
αποφασιστική νίκη για το νέο ή το παλιό, είτε σε κάποιο βαθμό συμβιβασμού. Η ιστορία
δείχνει ότι ο αγώνας τελείωσε με συμβιβασμό. Ο Χριστιανισμός υποτίθεται ότι περιελάμβανε
υπερβολικά πολλά, για να μπορέσει ένας λαός να τα αφομοιώσει σε μια ή δυο γενιές. Δεν ήταν
μια απλή πνευματική πρόκληση, όπως ο Ιησούς είχε παρουσιάσει στις ψυχές των ανθρώπων.
Από νωρίς επέδρασε με αποφασιστική στάση στα θρησκευτικά τυπικά, την εκπαίδευση, τη
μαγεία, την ιατρική, την τέχνη, τη λογοτεχνία, το δίκαιο, τη διακυβέρνηση, την ηθική, τις
ρυθμίσεις γύρω από το σεξ, την πολυγαμία, και σε περιορισμένο βαθμό ακόμα και τη δουλεία.
Ο Χριστιανισμός δεν ήρθε απλά σαν μια νέα θρησκεία κάτι που όλη η Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία και όλη η Ανατολή ανάμενε αλλά σαν μια καινούργια τάξη ανθρώπινης
κοινωνίας. Και με τέτοια αξίωση γρήγορα επιτάχυνε την κοινωνικο-ηθική σύγκρουση των
εποχών. Τα ιδεώδη του Ιησού, όπως αυτά ερμηνεύτηκαν εκ νέου από την Ελληνική
φιλοσοφία και σχημάτισαν την κοινωνική βάση του Χριστιανισμού, τώρα προκαλούσαν με
τόλμη τις παραδόσεις της ανθρώπινης ράτσας που είχαν ενσωματωθεί στην ηθική, στη
συμπεριφορά και στις θρησκείες του Δυτικού πολιτισμού.

Κατ αρχάς, ο Χριστιανισμός κέρδισε σαν προσήλυτους μόνο τις κατώτερες κοινωνικά και
οικονομικά τάξεις. Όμως με την αρχή του δεύτερου αιώνα η αφρόκρεμα της Ελληνο-Ρωμαϊκής

527
παιδείας στρεφόταν όλο και περισσότερο προς αυτή τη νέα τάξη του Χριστιανικού πιστεύω,
αυτού του νέου σχεδίου του σκοπού της ζωής και του στόχου της ύπαρξης.

Πώς αυτό το νέο μήνυμα Ιουδαϊκής προέλευσης, το οποίο είχε σχεδόν αποτύχει στη χώρα της
γέννησής του, κατέκτησε τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά τα καλύτερα μυαλά της
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Ο θρίαμβος του Χριστιανισμού πάνω στις φιλοσοφικές
θρησκείες και τις μυστικές λατρείες οφειλόταν σε:

1. Οργάνωση. Ο Παύλος ήταν μεγάλος διοργανωτής και οι διάδοχοί του διατήρησαν το

παράδειγμα που έδωσε.

2. Ο Χριστιανισμός εξελληνίστηκε ολοκληρωτικά. Περιέλαβε το απαύγασμα της

Ελληνικής φιλοσοφίας καθώς επίσης και την κορυφή της Εβραϊκής θεολογίας.

3. Αλλά καλύτερο απ όλα, περιείχε ένα νέο και μεγάλο ιδανικό, τον απόηχο της
ζωής του Ιησού και την αντανάκλαση του μηνύματός του για τη σωτηρία όλης της
ανθρωπότητας.

4. Οι Χριστιανοί ηγέτες ήταν πρόθυμοι να κάνουν τέτοιου είδους συμβιβασμούς με το

Μιθραϊσμό, του οποίου οι μισοί από τους θερμότερους οπαδούς είχαν προσχωρήσει στης
λατρεία της Αντιόχειας.

5. Παρόμοια, οι επόμενες και μετέπειτα γενιές Χριστιανών ηγετών έκαναν επί πλέον
τέτοιους συμβιβασμούς με τον παγανισμό ώστε ακόμα και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας
Κωνσταντίνος προσχώρησε στη νέα θρησκεία.

Αλλά οι Χριστιανοί έκαναν ένα εύστοχο παζάρι με τους ειδωλολάτρες στο ότι υιοθέτησαν το
μυσταγωγικό θέαμα των ειδωλολατρών, ενώ ανάγκαζαν τους ειδωλολάτρες να δεχτούν την
εξελληνισμένη εκδοχή του Χριστιανισμού του Παύλου. Παζάρεψαν καλύτερα με τους
παγανιστές παρά με τη Μιθραϊκή λατρεία, αλλά ακόμα και με εκείνο τον πρώτο συμβιβασμό
τα κατάφεραν περισσότερο σαν κατακτητές στο ότι πέτυχαν να μειώσουν τις χυδαίες
ανηθικότητες καθώς και πολλές άλλες κατακριτέες πρακτικές του Περσικού μυστικισμού.

Σωστά ή λάθος, αυτοί οι πρώτοι ηγέτες του Χριστιανισμού συμβίβασαν σκόπιμα τα ιδεώδη
του Ιησού σε μια προσπάθεια να σώσουν και να προαγάγουν πολλές από τις ιδέες του. Και
είχαν εξαιρετική επιτυχία. Αλλά μην εξαπατάστε! Αυτά τα συμβιβασμένα ιδεώδη του Κυρίου
υποβόσκουν στο ευαγγέλιό του, και τελικά θα διεκδικήσουν την απόλυτη ισχύ τους πάνω
στον κόσμο.

528
Με αυτή την ειδωλολατροποίηση του Χριστιανισμού η παλιά τάξη κέρδισε πολλές μικρότερες
νίκες τελετουργικής φύσης, αλλά οι Χριστιανοί κέρδισαν την υπεροχή στο ότι:

1. Επικυρώθηκε μια καινούργια και κολοσσιαία υψηλότερη ποιότητα ανθρώπινης ηθικής.

2. Δόθηκε στον κόσμο μια καινούργια και ευρύτερη γνώση για το Θεό.

3. Η ελπίδα της αθανασίας έγινε τμήμα της βεβαιότητας μιας αναγνωρισμένης θρησκείας.

4. Ο Ιησούς ο Ναζωραίος αποδόθηκε στην πεινασμένη ψυχή του ανθρώπου.

Πολλές από τις μεγάλες αλήθειες που δίδαξε ο Ιησούς χάθηκαν σχεδόν σ αυτούς τους
πρώτους συμβιβασμούς, αλλά βρίσκονται εν υπνώσει στη θρησκεία αυτή του παγανιστικού
Χριστιανισμού, η οποία ήταν στη σειρά η Παυλιανή εκδοχή της ζωής και της διδασκαλίας του
Γιου του Ανθρώπου. Και ο Χριστιανισμός, πριν ακόμα ειδωλολατροποιηθεί,
εξελληνίστηκε πρώτα ολοκληρωτικά. Ο Χριστιανισμός οφείλει πολλά, πάρα πολλά
στους Έλληνες. Ήταν ένας Έλληνας από την Αίγυπτο, που τόσο θαρραλέα αντιμετώπισε,
ακλόνητα στη Νίκαια, και τόσο άφοβα αντίκρουσε τη σύνοδο που τόλμησε να συσκοτίσει
τόσο τη γνώση για τη φύση του Ιησού ώστε η πραγματική αλήθεια της εμφάνισής του
κινδύνευε να χαθεί από τον κόσμο. Το όνομα αυτού του Έλληνα ήταν Αθανάσιος, και αν δεν
ήταν η ευγλωττία και η λογική του πιστού αυτού, οι πεποιθήσεις του ρειου θα είχαν
θριαμβεύσει.

1. Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο εξελληνισμός του Χριστιανισμού άρχισε με ζήλο εκείνη τη σημαντική μέρα όταν ο

απόστολος Παύλος στάθηκε ενώπιον του συμβουλίου του Αρείου Πάγου στην Αθήνα και είπε
στους Αθηναίους για τον « γνωστο Θεό». Εκεί, κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, αυτός ο
Ρωμαίος πολίτης διακήρυξε σ εκείνους τους Έλληνες τη δική του εκδοχή για τη νέα
θρησκεία που προερχόταν από την Ιουδαϊκή γη της Γαλιλαίας. Και υπήρχε κάτι παράξενα
όμοιο στην Ελληνική φιλοσοφία και σε πολλές από τις διδαχές του Ιησού. Είχαν ένα κοινό
σκοπό και οι δυο στόχευαν στην ανάδυση της προσωπικότητας. Οι Έλληνες , στην
κοινωνική και πολιτική ανάδυση, ο Ιησούς, στην ηθική και πνευματική ανάδυση. Οι Έλληνες
δίδασκαν διανοητικό φιλελευθερισμό που οδηγεί στην πολιτική ελευθερία. Ο Ιησούς δίδασκε
πνευματικό φιλελευθερισμό που οδηγεί στη θρησκευτική ελευθερία. Αυτές οι δυο ιδέες μαζί,
συνέστησαν ένα νέο και ισχυρό κανονισμό για την ανθρώπινη ελευθερία. Προοιώνιζαν την
κοινωνική, πολιτική και πνευματική ελευθερία του ανθρώπου.

529
Ο Χριστιανισμός δημιουργήθηκε και θριάμβευσε όλων των αντιμαχόμενων θρησκειών αρχικά
για δυο πράγματα:

1. Η Ελληνική σκέψη ήταν πρόθυμη να δανειστεί νέες και καλές ιδέες ακόμα και από τους
Εβραίους.

2. Ο Παύλος και οι διάδοχοί του ήταν πρόθυμοι αλλά καπάτσοι και οξυδερκείς
συμβιβαστές, ήταν έξυπνοι θρησκευτικοί διαπραγματευτές.

Τον καιρό που ο Παύλος στάθηκε στην Αθήνα κηρύττοντας «Χριστόν τον Εσταυρωμένο», οι
Έλληνες πεινούσαν πνευματικά. Ρωτούσαν, ενδιαφερόντουσαν και έψαχναν στην πράξη για
πνευματική αλήθεια. Μην ξεχνάτε ότι στην αρχή οι Ρωμαίοι πολέμησαν το Χριστιανισμό, ενώ
οι Έλληνες τον αγκάλιασαν και ήταν οι Έλληνες που κυριολεκτικά ανάγκασαν τους Ρωμαίους
να δεχτούν στη συνέχεια αυτή τη νέα θρησκεία, όπως είχε τροποποιηθεί τότε, σαν μέρος της
Ελληνικής παιδείας.

Οι Έλληνες τιμούσαν την ομορφιά, οι Ιουδαίοι την ιερότητα, αλλά και οι δυο λαοί αγαπούσαν
την αλήθεια. Επί αιώνες οι Έλληνες στοχαζόντουσαν σοβαρά και εξέταζαν με ζήλο όλα τα
ανθρώπινα προβλήματα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και φιλοσοφικά εκτός από τη
θρησκεία. Λίγοι Έλληνες είχαν δώσει μεγάλη σημασία στη θρησκεία, δεν έπαιρναν ούτε τη
δική τους θρησκεία πολύ στα σοβαρά. Επί αιώνες οι Ιουδαίοι είχαν παραμελήσει όλους τους
άλλους τομείς σκέψης ενώ αφιέρωσαν το μυαλό τους στη θρησκεία. Πήραν τη θρησκεία τους
πολύ σοβαρά, υπερβολικά σοβαρά. Όπως εκφράζεται από το περιεχόμενο του μηνύματος του
Ιησού, το συνδυασμένο προϊόν αιώνων της σκέψης των δυο αυτών λαών τώρα έγινε η
κινητήρια δύναμη μιας νέας τάξης ανθρώπινης κοινωνίας και, σε ένα βαθμό, μιας νέας τάξης
ανθρώπινης θρησκευτικής πίστης και πρακτικής.

Η επίδραση της Ελληνικής παιδείας είχε ήδη διεισδύσει στις χώρες της δυτικής Μεσογείου
όταν ο Αλέξανδρος διέδωσε τον Ελληνιστικό πολιτισμό σε όλο τον κόσμο της Εγγύς Ανατολής.
Οι Έλληνες τα πήγαιναν πολύ καλά με τη θρησκεία τους και την πολιτική τους όσο διάστημα
έμεναν σε μικρές πόλεις-κράτη, αλλά όταν ο Μακεδόνας βασιλιάς τόλμησε να επεκτείνει την
Ελλάδα σε Αυτοκρατορία, απλώνοντάς την από την Αδριατική μέχρι τον Ινδό, άρχισε το
πρόβλημα. Η τέχνη και η φιλοσοφία της Ελλάδας, τελείως ισοδύναμα, ακολούθησαν την
επέκταση της αυτοκρατορίας, αλλά δεν έγινε το ίδιο με την Ελληνική πολιτική διοίκηση ή τη
θρησκεία. Μετά την επέκταση των πόλεων κρατών της Ελλάδας σε αυτοκρατορία, οι
τοπικοί θεοί τους έμοιαζαν λίγο αλλόκοτοι. Οι Έλληνες αναζητούσαν πραγματικά ένα Θεό, ένα
μεγαλύτερο και καλύτερο Θεό, όταν η Χριστιανική εκδοχή της παλιότερης Ιουδαϊκής
θρησκείας τους επισκέφθηκε.

Η Ελληνιστική Αυτοκρατορία, σαν τέτοια, δεν μπόρεσε να διαρκέσει. Η επιβολή της παιδείας
της συνεχίστηκε, αλλά μόνο μετά την εξασφάλιση από τη Δύση της Ρωμαϊκής πολιτικής
μεγαλοφυίας στη διοίκηση της αυτοκρατορίας και αφού απέκτησε από την Ανατολή μια
θρησκεία της οποίας ο ένας Θεός κατείχε αυτοκρατορική αξιοπρέπεια.

530
Τον πρώτο αιώνα μετά Χριστό, η Ελληνιστική παιδεία είχε ήδη φτάσει στα ανώτερα επίπεδά
της. Η οπισθοδρόμηση είχε αρχίσει. Η γνώση προχωρούσε αλλά η μεγαλοφυία εξασθένιζε.
Ήταν εκείνη ακριβώς την εποχή που οι ιδέες και τα ιδεώδη του Ιησού, οι οποίες εν μέρει
ενσωματώνονταν στο Χριστιανισμό, έγιναν μέρος της διάσωσης της Ελληνικής παιδείας και
γνώσης.

Ο Αλέξανδρος είχε επιβάλλει στην Ανατολή το μορφωτικό δώρο του πολιτισμού της Ελλάδας.
Ο Παύλος βίασε τη Δύση με τη Χριστιανική εκδοχή του ευαγγελίου του Ιησού. Και
οπουδήποτε στη Δύση επικράτησε η ελληνική παιδεία, εκεί ρίζωσε ο εξελληνισμένος
Χριστιανισμός.

Η Ανατολική εκδοχή του μηνύματος του Ιησού, παρόλο που παρέμεινε πιο πιστή στις
διδασκαλίες του, συνέχισε να ακολουθεί την ασυμβίβαστη στάση του μπνερ. Δεν
προόδευσε ποτέ όπως έκανε η εξελληνισμένη εκδοχή και τελικά χάθηκε στο Ισλαμικό κίνημα.

531
Το πρόβλημα του Χριστιανισμού
ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

(Αποσπάσματα από το Έγγραφο 195)

Ο εικοστός αιώνας έφερε καινούργια προβλήματα για να λύσουν ο Χριστιανισμός και όλες οι
άλλες θρησκείες. Όσο υψηλότερα ανέρχεται ένας πολιτισμός τόσο περισσότερο γίνεται
αναγκαίο το καθήκον να «αναζητηθούν πρώτα οι αλήθειες του ουρανού» σε όλες τις
προσπάθειες του ανθρώπου για να σταθεροποιήσει την κοινωνία και να διευκολύνει την
επίλυση των υλιστικών προβλημάτων της.

Η αλήθεια είναι συχνά μπερδεμένη ακόμα και παραπλανητική όταν διαμελίζεται, διαχωρίζεται,
απομονώνεται και αναλύεται υπερβολικά. Η ζωντανή αλήθεια διδάσκει σωστά τον αληθινό
αναζητητή μόνο όταν λαμβάνεται εξολοκλήρου και σαν μια ζωντανή πνευματική
πραγματικότητα, όχι σαν γεγονός υλιστικής επιστήμης ή σαν έμπνευση παρεμβατικής τέχνης.

Η θρησκεία είναι η αποκάλυψη στον άνθρωπο του θεϊκού και αιώνιου πεπρωμένου
του. Η θρησκεία είναι αμιγώς προσωπική και πνευματική εμπειρία και πρέπει
πάντοτε να ξεχωρίζει από τις άλλες ανώτερες μορφές σκέψης του ανθρώπου, όπως
είναι:

1. Η λογική νοοτροπία του ανθρώπου απέναντι στα υλικά πράγματα.

2. Η αισθητική εκτίμηση του ανθρώπου για την ομορφιά σε αντιπαραβολή με την ασχήμια.

3. Η ηθική αναγνώριση του ανθρώπου για τις κοινωνικές υποχρεώσεις και τις πολιτικές
ευθύνες.

4. Ακόμα και η έννοια του ανθρώπου για την ηθική δεν είναι, εξ ορισμού, θρησκευτική.

Η θρησκεία προορίζεται να βρει εκείνες τις αξίες στο σύμπαν που αποκαλεί πίστη,
εμπιστοσύνη και σιγουριά. Η θρησκεία μεσουρανεί με τη λατρεία. Η θρησκεία ανακαλύπτει
για την ψυχή εκείνες τις ύψιστες αξίες που βρίσκονται σε αντίθεση με τις ανάλογες αξίες που
ανακαλύπτει το μυαλό. Τέτοια υπεράνθρωπη επίγνωση μπορεί να αποκτηθεί μόνο μέσα από
γνήσια θρησκευτική εμπειρία.

532
Ένα διαρκές κοινωνικό σύστημα χωρίς ηθική στηριζόμενη σε πνευματικές αλήθειες δεν μπορεί να
διατηρηθεί περισσότερο από ένα ηλιακό σύστημα χωρίς βαρύτητα.

Μην προσπαθείτε να ικανοποιήσετε την περιέργεια ή να ευχαριστήσετε κάθε

λανθάνουσα τάση για περιπέτεια που ξεπετάγεται από την ψυχή στη σύντομη ζωή
στη σάρκα. Να έχετε υπομονή! Μην μπείτε στον πειρασμό και επιδοθείτε
αχαλίνωτα σε φτηνή και πρόστυχη περιπέτεια. Χαλιναγωγείστε την ενεργητικότητά
σας και ελέγξτε τα πάθη σας. Να είστε ήρεμοι ενόσω περιμένετε το μεγαλοπρεπές
ξεδίπλωμα μιας ατέρμονης καριέρας προοδευτικής περιπέτειας και συγκλονιστικής
ανακάλυψης.

Μπερδεμένοι από την προέλευση του ανθρώπου, μη χάσετε το θέαμα του αιώνιου
πεπρωμένου του. Μην ξεχνάτε ότι ο Ιησούς αγαπούσε ακόμα και τα μικρά παιδιά, και ότι
ξεκαθάρισε για πάντα τη μεγάλη αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Καθώς θα επιθεωρείτε τον κόσμο, να θυμάστε ότι οι μαύρες κηλίδες του κακού, που θα
παρατηρείτε, κάνουν την εμφάνισή τους πάνω στο λευκό υπόβαθρο του απόλυτου καλού. Να
μη βλέπετε απλά λευκές κηλίδες καλού να δείχνουν τρισάθλιες πάνω στο μαύρο υπόβαθρο
του κακού.

Στη θρησκεία, ο Ιησούς συνηγόρησε και ακολούθησε την εμπειρική μέθοδο, όπως η σύγχρονη
επιστήμη επιδιώκει την τεχνική του πειραματισμού. Ανακαλύπτουμε το Θεό μέσα από τις
οδηγίες της πνευματικής επίγνωσης, αλλά προσεγγίζουμε αυτή την επίγνωση της ψυχής μέσα
από την αγάπη για το ωραίο, την επιδίωξη της αλήθειας, την πίστη στο καθήκον και τη
λατρεία της θεϊκής καλοσύνης. Αλλά από όλες τις αξίες, η αγάπη είναι ο πραγματικός
οδηγός προς την αληθινή επίγνωση.

Ο ΥΛΙΣΜΟΣ

Οι επιστήμονες έσπρωξαν ακούσια την ανθρωπότητα σ έναν υλιστικό πανικό. Ξεκίνησαν

έναν απερίσκεπτο αγώνα δρόμου πάνω στην ηθική τράπεζα των αιώνων, αλλά αυτή η
τράπεζα ανθρώπινης εμπειρίας έχει ευρύτατα πνευματικά αποθέματα. Μπορεί να ικανοποιήσει
τις απαιτήσεις που γίνονται γι αυτήν. Μόνο απερίσκεπτοι άνθρωποι πανικοβάλλονται
για τους πνευματικούς πόρους της ανθρώπινης ράτσας. Όταν τελειώσει ο
υλιστικός-κοσμικός πανικός, η θρησκεία του Ιησού δεν θα είναι χρεοκοπημένη. Η
πνευματική τράπεζα της βασιλείας των ουρανών θα ξεπληρώνει την πίστη, την ελπίδα και την
ηθική σιγουριά όλων εκείνων που την χρησιμοποίησαν σαν πηγή τους «στο Όνομά Του».

σχετα με το ποια μπορεί να είναι η φαινομενική διαμάχη μεταξύ του υλισμού και
της διδασκαλίας του Ιησού, εσείς μπορείτε να αισθάνεστε σίγουροι ότι, στις
επερχόμενες εποχές, η διδασκαλία του Κυρίου θα θριαμβεύσει ολοκληρωτικά. Στην

533
πραγματικότητα, η αληθινή θρησκεία δεν μπορεί να αναμειχθεί σε οποιαδήποτε
αμφισβήτηση με την επιστήμη, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα πράγματα της
ύλης. Η θρησκεία είναι απλά ουδέτερη, αλλά και φιλική με την επιστήμη, ενώ
ενδιαφέρεται στον υπέρτατο βαθμό για τους επιστήμονες.

Τον καιρό που γράφονται αυτά, το χειρότερο της υλιστικής εποχής πέρασε. Η μέρα μιας καλύτερης
κατανόησης έχει ήδη αρχίσει να ανατέλλει. Τα μεγαλύτερα μυαλά του επιστημονικού κόσμου δεν είναι
τελείως υλιστικά στη φιλοσοφία τους αλλά οι μέσοι άνθρωποι κλίνουν προς αυτή την κατεύθυνση σαν
αποτέλεσμα προηγούμενων διδαχών. Όμως η εποχή αυτή του φυσικού ρεαλισμού αποτελεί μόνο ένα
περαστικό συμβάν στη γήινη ζωή του ανθρώπου. Η σύγχρονη επιστήμη άφησε την αληθινή θρησκεία
τις διδαχές του Ιησού όπως αυτές ερμηνεύονται στη ζωή των πιστών της ανέγγιχτη. Κάθε
επιστήμη το κάνει αυτό για να καταστρέφει τις παιδιάστικες φαντασιώσεις των παρερμηνειών της
ζωής.

Η επιστήμη είναι μια ποσοτική εμπειρία, η θρησκεία είναι μια ποιοτική εμπειρία, όσον αφορά
τη ζωή του ανθρώπου στη γη. Η επιστήμη ασχολείται με τα φαινόμενα, η θρησκεία με
προελεύσεις, αξίες και στόχους. Το να προσδιορίσει κανείς τις αιτίες για την εξήγηση των
φυσικών φαινομένων είναι σαν να ομολογεί άγνοια των θεμελιωδών αρχών και στο τέλος ο
επιστήμονας οδηγείται κατευθείαν πίσω στην πρώτη μεγάλη αιτία τον Παγκόσμιο Πατέρα
του Παραδείσου.

Ο μηχανοκρατικός νατουραλισμός μερικών υποτιθέμενων μορφωμένων ανθρώπων και ο

απερίσκεπτος υλισμός του απλοϊκού ανθρώπου ενδιαφέρονται και οι δυο αποκλειστικά για τα
πράγματα. Στερούνται κάθε πραγματικής αξίας, επιδοκιμασίας και ικανοποίησης πνευματικής
φύσης, όντας επίσης απαλλαγμένοι από πίστη, ελπίδα και αιώνια σιγουριά. Ένα από τα
μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης ζωής είναι ότι ο άνθρωπος νομίζει πως
είναι πολύ απασχολημένος να βρει χρόνο για πνευματικό στοχασμό και
θρησκευτική αφοσίωση.

Ο υλισμός μετατρέπει τον άνθρωπο σε ένα άψυχο αυτόματο και τον σχηματίζει απλά σε
αριθμητικό σύμβολο που προσπαθεί να βρει μια αδύναμη θέση στη μαθηματική φόρμουλα
ενός πεζού και μηχανοκρατικού σύμπαντος. Αλλά από πού προέρχεται αυτό το ευρύτατο
σύμπαν των μαθηματικών χωρίς έναν Αφέντη Μαθηματικό; Η επιστήμη μπορεί να
μακρηγορήσει για τη διατήρηση της ύλης, αλλά η θρησκεία επικυρώνει τη διατήρηση της
ψυχής των ανθρώπων ενδιαφέρεται για την εμπειρία τους με τις πνευματικές
πραγματικότητες και τις αιώνιες αξίες.

Ο σημερινός υλιστής κοινωνιολόγος αξιολογεί μια κοινότητα, κάνει μια αναφορά γι αυτή και
αφήνει τους ανθρώπους όπως τους βρήκε. Χίλια εννιακόσια χρόνια πριν, αμόρφωτοι Γαλιλαίοι
αξιολόγησαν τον Ιησού, που έδινε τη ζωή του σαν πνευματική συνεισφορά για την εσωτερική
εμπειρία του ανθρώπου, και μετά βγήκαν στον κόσμο και περιφέρθηκαν σε όλη τη Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία.

534
Όμως, οι θρησκευτικοί ηγέτες κάνουν μεγάλο λάθος όταν προσπαθούν να
καλέσουν το σύγχρονο άνθρωπο στην πνευματική μάχη με τους ήχους της
σάλπιγγας του Μεσαίωνα. Η θρησκεία πρέπει να εφοδιαστεί με νέα και σύγχρονα
συνθήματα. Ούτε η δημοκρατία αλλά ούτε καμία άλλη πολιτική πανάκεια θα πάρει
τη θέση της πνευματικής προόδου. Οι ψεύτικες θρησκείες μπορεί να
αντιπροσωπεύουν μια υπεκφυγή από την πραγματικότητα, αλλά ο Ιησούς με το
ευαγγέλιό του έβαλε το θνητό άνθρωπο στην είσοδο για μια αιώνια
πραγματικότητα πνευματικής προόδου.

Το να λένε ότι ο νους «ξεπήδησε» από την ύλη δεν εξηγεί τίποτε. Αν το σύμπαν ήταν απλά
ένας μηχανισμός και ο νους μέρος της ύλης, δεν θα είχαμε ποτέ δυο διαφοροποιημένες
ερμηνείες για κάθε φαινόμενο που παρατηρούμε. Η γνώση για την αλήθεια, την ομορφιά και
την καλοσύνη δεν είναι έμφυτη ούτε για τη φυσική ούτε για τη χημεία. Μια μηχανή δεν
μπορεί να γνωρίζει, πολύ λιγότερο να γνωρίζει την αλήθεια, να πεινάει για τη δικαιοσύνη και
να αγαπά την καλοσύνη.

Η επιστήμη μπορεί να είναι φυσική, αλλά ο νους του επιστήμονα που διακρίνει την αλήθεια
είναι υπερφυσικός. Η ύλη δεν γνωρίζει την αλήθεια, ούτε μπορεί να αγαπήσει το έλεος ούτε
να χαίρεται με τις πνευματικές αλήθειες. Οι ηθικές πεποιθήσεις που βασίζονται στην
πνευματική διαφώτιση και έχουν τη ρίζα τους στην ανθρώπινη εμπειρία είναι το ίδιο αληθινές
και βέβαιες, όσο τα μαθηματικά πορίσματα που βασίζονται σε φυσικές παρατηρήσεις, αλλά σε
κάποιο άλλου και ανώτερο επίπεδο.

Αν οι άνθρωποι ήταν μόνο μηχανές, θα αντιδρούσαν λιγότερο ή περισσότερο ομοιόμορφα σε

ένα υλικό σύμπαν. Η ατομικότητα, πολύ λιγότερο η προσωπικότητα, δεν θα υπήρχαν.

Το γεγονός της απόλυτης μηχανοκρατίας του Παραδείσου στο κέντρο του σύμπαντος των συμπάντων,
μπροστά στην απεριόριστη θέληση της Δεύτερης Πηγής και Κέντρου, κάνει βέβαιο για πάντα ότι οι
καθορίζοντες δεν είναι ο αποκλειστικός κανόνας του Κόσμου. Ο υλισμός είναι εκεί, αλλά δεν έχει την
αποκλειστικότητα, ο μηχανισμός είναι εκεί, αλλά δεν είναι απεριόριστος, ο ντετερμινισμός είναι εκεί,
αλλά δεν είναι μόνος.

Το πεπερασμένο σύμπαν της ύλης θα μπορούσε τελικά να γίνει ομοιόμορφο και καθοριστικό
αλλά με τη συνδυασμένη παρουσία του νου και του πνεύματος. Η επίδραση του κοσμικού νου
εγχέει αδιάλειπτα αυθορμητισμό ακόμα και στους υλικούς κόσμους.

Η ελευθερία ή η πρωτοβουλία σε κάθε περιοχή της ύπαρξης είναι άμεσα ανάλογη

με το βαθμό της πνευματικής επιρροής και του ελέγχου του κοσμικού νου. Δηλαδή,
σε ανθρώπινη εμπειρία, το βαθμό της πραγματικότητας της εκτέλεσης του
«θελήματος του Πατέρα». Και έτσι, όταν ξεκινήσετε κάποτε για να ανακαλύψετε το
Θεό, αυτή είναι η τελειωτική απόδειξη ότι ο Θεός σας έχει ήδη ανακαλύψει.

535
Η ειλικρινής επιδίωξη της καλοσύνης, της ομορφιάς και της αλήθειας οδηγεί στο
Θεό. Και κάθε επιστημονική ανακάλυψη επιδεικνύει την ύπαρξη της ελευθερίας και της
ομοιομορφίας στο σύμπαν. Ο εξερευνητής ήταν ελεύθερος να κάνει την ανακάλυψη. Το
ανακαλυφθέν πράγμα είναι πραγματικό και προφανώς ομοιογενές, διαφορετικά δεν θα
μπορούσε να είχε γίνει γνωστό σαν πράγμα.

ΤΟ ΤΡΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ

Πόσο ανόητο είναι για τον υλιστή άνθρωπο να επιτρέπει σε τόσο τρωτές θεωρίες, όπως
εκείνες του μηχανοκρατικού σύμπαντος, να τον αποστερούν από τα τεράστια πνευματικά
αποθέματα της προσωπικής εμπειρίας με την αληθινή θρησκεία. Τα γεγονότα δεν φιλονικούν
με την αληθινή πνευματική πίστη, οι θεωρίες μπορεί. Καλύτερα η επιστήμη να είναι
αφοσιωμένη στην καταστροφή της δεισιδαιμονίας παρά να επιχειρεί την ανατροπή
της θρησκευτικής πίστης της ανθρώπινης πίστης στις πνευματικές
πραγματικότητες και στις θείες αξίες.

Η επιστήμη θα πρέπει να κάνει από υλιστικής άποψης στον άνθρωπο ό,τι κάνει η θρησκεία γι
αυτόν πνευματικά: να επεκτείνει τον ορίζοντά του και να διευρύνει την προσωπικότητά του. Η
αληθινή επιστήμη μπορεί να μην φιλονικεί επί μακρόν με την αληθινή θρησκεία. Η
«επιστημονική μέθοδος» είναι απλά μια πνευματική μετρική ράβδος με την οποία μετράμε τις
υλικές περιπέτειες και τα φυσικά επιτεύγματα. Αλλά το να είναι κανείς υλιστής και
ολοκληρωτικά διανοούμενος, είναι εντελώς άχρηστο για την αποτίμηση των πνευματικών
αληθειών και των θρησκευτικών εμπειριών.

Η ασυνέπεια του σύγχρονου μηχανολάτρη είναι: Αν αυτό ήταν απλά ένα υλικό σύμπαν και ο
άνθρωπος μόνο μια μηχανή, ένας τέτοιος άνθρωπος θα ήταν εντελώς ανίκανος να
αναγνωρίσει τον εαυτό του σαν μια τέτοια μηχανή, και παρόμοια ένας τέτοιος άνθρωπος-
μηχανή δεν θα είχε καθόλου συνείδηση του γεγονότος της ύπαρξης ενός τέτοιου υλικού
σύμπαντος. Ο υλιστικός φόβος και η απόγνωση μιας μηχανοκρατικής επιστήμης απέτυχε να
αναγνωρίσει το γεγονός ότι ο νους του επιστήμονα κατοικείται από το πνεύμα και του οποίου
η σούπερ-υλιστική επίγνωση δημιουργεί αυτές τις λανθασμένες και αντιφατικές γνώσεις ενός
μηχανοκρατικού σύμπαντος.

Οι αξίες του Παράδεισου για την αιωνιότητα και το άπειρο, την αλήθεια, την ομορφιά και την
καλοσύνη, είναι κρυμμένες μέσα στα φαινόμενα των συμπάντων του χωροχρόνου. Αλλά
χρειάζεται το μάτι της πίστης ενός αναγεννημένου θνητού για να ανιχνεύσει και να διακρίνει
αυτές τις πνευματικές αξίες.

Οι αλήθειες και οι αξίες της πνευματικής προόδου δεν είναι «ψυχολογική προέκταση» - μια
απλή ακτινοβόλα ονειροπόληση του υλικού νου. Αυτά τα πράγματα είναι οι πνευματικοί
προσχεδιασμοί του ενοικούντος Προσαρμοστή, του πνεύματος του Θεού που ζει στο νου του
ανθρώπου. Και μην αφήνετε τα επιπόλαια ενδιαφέροντά σας με τα ανεπαίσθητα φευγαλέα
ευρήματα της «σχετικότητας» να διαταράξουν τη γνώση σας για την αιωνιότητα και την

536
απεραντοσύνη του Θεού. Και σε κάθε σας ερέθισμα που αφορά την αναγκαιότητα της αυτο-
έκφρασης, μην κάνετε το λάθος και παραλείψετε να παράσχετε για τη δήλωση του
Προσαρμοστή, την εκδήλωση του πραγματικού και καλύτερου εαυτού σας.

Αν αυτό ήταν μόνο ένα υλικό σύμπαν, ο υλικός άνθρωπος δεν θα ήταν ποτέ ικανός να φτάσει
στη θεωρία του μηχανοκρατικού χαρακτήρα μιας τόσο αποκλειστικά υλικής ύπαρξης. Αυτή η
πολύ μηχανοκρατική θεωρία του σύμπαντος είναι αφ εαυτής, ένα μη υλιστικό φαινόμενο
του νου, και όλος ο νους έχει μη υλιστική καταγωγή, άσχετα με το πόσο επιμελώς εμφανίζεται
ότι είναι προετοιμασμένος υλιστικά και μηχανοκρατικά ελεγχόμενος.

Η τέλεια απαισιοδοξία του πιο πεσιμιστή υλιστή είναι, από μόνη της, επαρκής απόδειξη ότι το
σύμπαν του πεσιμιστή δεν είναι πλήρως υλιστικό. Η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία είναι
γνωστικές αντιδράσεις ενός νου συνειδητού αξιών καθώς επίσης και γεγονότων. Αν το
σύμπαν ήταν πραγματικά αυτό που θεωρεί ο υλιστής πως είναι, ο άνθρωπος, σαν ανθρώπινη
μηχανή, θα ήταν απαλλαγμένος από κάθε συνειδητή αντίληψη αυτού του γεγονότος. Χωρίς
τη συνειδητοποίηση της θεωρίας των αξιών μέσα στον αναγεννημένο από το πνεύμα νου, το
γεγονός του υλιστικού σύμπαντος και τα μηχανοκρατικά φαινόμενα της συμπαντικής
λειτουργίας δεν θα ήταν καθόλου αναγνωρίσιμα από τον άνθρωπο. Μια μηχανή δεν μπορεί να
έχει συνείδηση της φύσης ή της αξίας μιας άλλης μηχανής.

Μια μηχανοκρατική φιλοσοφία ζωής και το σύμπαν δεν μπορούν να είναι επιστημονικά επειδή
απλά η επιστήμη αναγνωρίζει και συναναστρέφεται μόνο με υλικά και γεγονότα. Η φιλοσοφία
είναι αναπόφευκτα πάνω από την επιστήμη, ο άνθρωπος είναι ένα υλικό γεγονός της φύσης,
αλλά η ζωή του είναι ένα φαινόμενο που ξεπερνάει τα υλικά επίπεδα της φύσης στο ότι
παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ελέγχου του νου και τις δημιουργικές
ιδιότητες του πνεύματος.

Η ειλικρινής προσπάθεια του ανθρώπου να γίνει μηχανοκρατικός απεικονίζει το τραγικό

φαινόμενο της μάταιης προσπάθειας, του ανθρώπου εκείνου, να αυτοκτονήσει νοητικά και
ηθικά. Αλλά δεν μπορεί να το κάνει.

Αν το σύμπαν ήταν μόνο ύλη και ο άνθρωπος μόνο μηχανή, δεν θα υπήρχε
επιστήμη να ενθαρρύνει τον επιστήμονα ώστε να διεκδικεί αυτή τη μηχανοποίηση
του σύμπαντος. Οι μηχανές δεν μπορούν να μετρούν, να αρχειοθετούν, ούτε
αποτιμούν τους εαυτούς τους. Ένα τέτοιο επιστημονικό έργο μπορεί να εκτελεστεί
μόνο από μερικές οντότητες πάνω από την κατάσταση της μηχανής.

Αν η πραγματικότητα του σύμπαντος είναι μόνο μια μεγάλη μηχανή, τότε ο άνθρωπος πρέπει
να είναι έξω από το σύμπαν και χώρια από αυτό για να αναγνωρίζει ένα τέτοιο γεγονός και να
έχει επίγνωση μιας τέτοιας αποτίμησης.

537
Αν ο άνθρωπος είναι μόνο μια μηχανή, με ποια τεχνική πιστεύει ή ισχυρίζεται αυτός ο
άνθρωπος ότι γνωρίζει πως είναι μόνο μηχανή; Η εμπειρία του να έχει κανείς επίγνωση της
αποτίμησης του εαυτού του δεν είναι ποτέ χαρακτηριστικό μιας απλής μηχανής. Ένας
συνειδητοποιημένος και δηλωμένος μηχανικός είναι η καλύτερη δυνατή απάντηση στη
μηχανοκρατία. Αν ο υλισμός ήταν γεγονός, δεν θα υπήρχε μηχανικός με επίγνωση. Αληθεύει
επίσης ότι κανείς πρέπει πρώτα να είναι ηθικό άτομο πριν μπορέσει να εκτελέσει ανήθικες
πράξεις.

Ο απόλυτος ισχυρισμός του υλισμού υπαινίσσεται μια σούπερ υλική συνείδηση του νου η
οποία υποτίθεται ότι επιβεβαιώνει αυτό το δόγμα. Η μηχανοκρατία μπορεί να χειροτερεύει,
αλλά δεν μπορεί να προοδεύει. Οι μηχανές δεν σκέπτονται, δεν δημιουργούν, δεν
ονειρεύονται, δεν έχουν φιλοδοξίες, δεν έχουν ιδανικά, δεν πεινούν για την αλήθεια, ή δεν
διψούν για τη δικαιοσύνη. Δεν υποκινούνται οι ζωές του από το πάθος να υπηρετήσουν άλλες
μηχανές και δεν διαλέγουν σαν σκοπό αιώνιας προόδου το εξαίσιο καθήκον της εύρεσης του
Θεού και της προσπάθειας να γίνουν σαν κι αυτόν. Οι μηχανές δεν έχουν διανόηση,
συναίσθημα, αισθητική, ηθική ή πνευματικότητα.

Η τέχνη αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή, αλλά δεν αποδεικνύει ότι είναι
πνευματικά αθάνατος. Η τέχνη είναι μοροντιανά θνητή, το ενδιάμεσο πεδίο μεταξύ του
ανθρώπου της ύλης, και του ανθρώπου του πνεύματος. Η ποίηση είναι μια προσπάθεια να
ξεφύγει από την υλική πραγματικότητα προς τις πνευματικές αξίες.

Σε ένα ανώτερο πολιτισμό, η τέχνη εξανθρωπίζει την επιστήμη, ενώ με τη σειρά της αυτή
αποπνευματοποιείται από την αληθινή θρησκεία την επίγνωση των πνευματικών και
αιώνιων αξιών. Η τέχνη εκφράζει την ανθρώπινη αποτίμηση μέσα στο χωρόχρονο της
πραγματικότητας. Η θρησκεία είναι ο θεϊκός εναγκαλισμός των κοσμικών αξιών και
συνεπάγεται την αιώνια πρόοδο μέσα στην πνευματική άνοδο και επέκταση. Η τέχνη του
χρόνου είναι επικίνδυνη μόνο όταν γίνεται τυφλή στα πνευματικά κριτήρια των θεϊκών
προτύπων, τα οποία αντανακλά η αιωνιότητα σαν σκιές τής πραγματικότητας του χρόνου. Η
αληθινή τέχνη είναι αποτελεσματική παραποίηση των υλικών πραγμάτων της ζωής. Η
θρησκεία είναι η εξευγενιστική μεταμόρφωση των υλικών γεγονότων της ζωής, και δεν
σταματά ποτέ να αποτιμά πνευματικά την τέχνη.

Πόσο ανόητο να υποθέτετε ότι ένα αυτόματο μπορεί να καταλάβει τη φιλοσοφία του
αυτοματισμού, και πόσο γελοίο ότι θα μπορέσει να αποκτήσει παρόμοια γνώση για άλλα
αυτόματα συντρόφους!

Οποιαδήποτε επιστημονική ερμηνεία του υλικού σύμπαντος είναι χωρίς αξία εκτός και αν
παρέχει την πρέπουσα αναγνώριση για τον επιστήμονα. Καμία εκτίμηση τέχνης δεν είναι
γνήσια εκτός και αν παρέχει αναγνώριση και για τον καλλιτέχνη. Καμία αποτίμηση ηθικής
δεν αξίζει εκτός και αν περιλαμβάνει και τον ηθικοδιδάσκαλο. Καμία αναγνώριση
φιλοσοφίας δεν εποικοδομεί ηθικά εάν αγνοεί τον φιλόσοφο, και η θρησκεία δεν μπορεί να
υπάρξει χωρίς την πραγματική εμπειρία του θρησκευόμενου, ο οποίος δια μέσου αυτής της
απόλυτης εμπειρίας, αναζητά να βρει το Θεό και να τον γνωρίσει. Παρόμοια και το σύμπαν
των συμπάντων είναι άνευ σημασίας χωρίς το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ, τον άπειρο Θεό που το έφτιαξε και
το διευθύνει χωρίς σταματημό.

538
Οι μηχανοκράτες ανθρωπιστές τείνουν να παρασυρθούν με τα υλιστικά ρεύματα. Οι
ιδεολόγοι και οι πνευματικοί άνθρωποι τολμούν να χρησιμοποιήσουν τα κουπιά τους με
εξυπνάδα και σθένος για να τροποποιήσουν την φαινομενικά καθαρά υλιστική πορεία των
ενεργειακών ρευμάτων.

Η επιστήμη ζει από τους μαθηματικούς του νου. Η μουσική εκφράζει το ρυθμό των
συναισθημάτων. Η θρησκεία είναι ο πνευματικός ρυθμός της ψυχής μέσα στην αρμονία του
χωροχρόνου με τα υψηλότερα και αιώνια μελωδικά μέτρα του Απείρου. Η θρησκευτική
εμπειρία είναι κάτι στην ανθρώπινη ζωή που είναι αληθινά υπεράνω των μαθηματικών.

Στη γλώσσα, ένα αλφάβητο παριστάνει το μηχανισμό του υλισμού, ενώ οι λέξεις που
εκφράζουν το νόημα χιλιάδων σκέψεων, μεγάλων ιδεών και ευγενικών ιδανικών αγάπης και
μίσους, δειλίας και θάρρους παριστάνουν τις επιδόσεις του νου μέσα στην εμβέλεια που
καθορίζεται από τον υλικό και πνευματικό νόμο, κατευθύνεται από τη δήλωση της επιθυμίας
της προσωπικότητας και ορίζεται από το έμφυτο χάρισμα το σχετικό με την κατάσταση.

Το σύμπαν δεν είναι όπως οι νόμοι, οι μηχανισμοί και οι σταθερές που ανακαλύπτει ο
επιστήμονας, και τους οποίους θεωρεί σαν επιστήμη, αλλά αντίθετα σαν τον περίεργο,
σκεπτόμενο, επιλεκτικό, δημιουργικό, συνεργαζόμενο και οξυδερκή επιστήμονα που
παρατηρεί με τον τρόπο αυτό συμπαντικά φαινόμενα και καταχωρεί τα μαθηματικά γεγονότα
που είναι έμφυτα στις μηχανοκρατούμενες φάσεις της υλικής πλευράς της δημιουργίας. Ούτε
είναι το σύμπαν σαν την τέχνη του καλλιτέχνη, αλλά αντίθετα σαν τον αγωνιζόμενο,
ονειροπόλο, φιλόδοξο και προοδευτικό καλλιτέχνη που αναζητά να ξεπεράσει τα όρια του
κόσμου των υλικών πραγμάτων σε μια προσπάθεια να επιτύχει ένα πνευματικό στόχο.

Ο επιστήμονας, όχι η επιστήμη, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ενός εξελισσόμενου και

προοδευτικού σύμπαντος από ενέργεια και ύλη. Ο καλλιτέχνης, όχι η τέχνη, επιδεικνύει την
ύπαρξη του μεταβατικού μοροντιανού κόσμου που μεσολαβεί μεταξύ της υλικής ύπαρξης και
της πνευματικής ελευθερίας. Ο θρησκευόμενος, όχι η θρησκεία, αποδεικνύει την ύπαρξη του
πνεύματος και των θεϊκών αξιών που θα συναντήσει κανείς στην πρόοδο της αιωνιότητας.

ΛΑΪΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ

Όμως ακόμα και μετά τη λίγο ή πολύ συντριβή του υλισμού και της μηχανοκρατίας, η
καταστρεπτική επίδραση του υλισμού του εικοστού αιώνα θα καταρρακώνει την πνευματική
εμπειρία εκατομμυρίων ανυποψίαστων ψυχών.

Ο σύγχρονος υλισμός καλλιεργήθηκε από δυο παγκόσμιες επιρροές. Πατέρας του

υλισμού ήταν η στενόμυαλη και αθεϊστική νοοτροπία της επιστήμης του δέκατου

539
ένατου και εικοστού αιώνα η επονομαζόμενη επιστήμη της αθεΐας. Η μητέρα του
σύγχρονου υλισμού ήταν η δεσποτική μεσαιωνική Χριστιανική εκκλησία. Ο υλισμός
έκανε την αρχή του σαν μια αυξανόμενη διαμαρτυρία κατά της σχεδόν απόλυτης
κυριαρχίας του Δυτικού πολιτισμού από την κατεστημένη Χριστιανική εκκλησία.

Την εποχή της αποκάλυψης αυτής, το επικρατούν διανοητικό και φιλοσοφικό κλίμα της
Ευρωπαϊκής και της Αμερικανικής ζωής είναι αποφασιστικά εγκόσμιο ουμανιστικό. Επί
τριακόσια χρόνια η Δυτική σκέψη σταδιακά εκλαϊκεύτηκε. Η θρησκεία έγινε όλο και πιο πολύ
μια ονομαστική επιρροή, κατά μεγάλο μέρος μια τυπολατρική άσκηση. Η πλειονότητα αυτών
που ονομάζονται Χριστιανοί του Δυτικού πολιτισμού είναι, ασυνείδητοι μεν, πραγματικοί δε
λαϊκιστές.

Χρειάζεται μεγάλη δύναμη, μια ισχυρή επιρροή, για να ελευθερωθεί η σκέψη και η ζωή των
Δυτικών ανθρώπων από το μαραμένο αγκάλιασμα του δεσποτισμού της εκκλησιαστικής
κυριαρχίας. Ο λαϊκισμός πράγματι έσπασε τα δεσμά του ελέγχου της εκκλησίας και τώρα με τη
σειρά του απειλεί να εγκαθιδρύσει ένα νέο και άθεο τύπο επιβολής στην καρδιά και τη σκέψη
του σύγχρονου ανθρώπου. Το τυραννικό και δικτατορικό πολιτικό κράτος είναι ο άμεσος
απόγονος του επιστημονικού υλισμού και του φιλοσοφικού λαϊκισμού. Ο υλισμός μόλις
ελευθερώσει τον άνθρωπο από την κυριαρχία της κατεστημένης εκκλησίας, θα τον ξεπουλήσει
παραδίνοντάς τον στη δουλική αιχμαλωσία του ολοκληρωτικού κράτους. Ο υλισμός
ελευθερώνει τον άνθρωπο από την εκκλησιαστική δουλεία μόνο και μόνο για να τον
εγκαταλείψει στην τυραννία της πολιτικής και οικονομικής δουλείας.

Ο υλισμός αρνείται το Θεό, ο λαϊκισμός απλά τον αγνοεί. Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόσφατη
στάση του. Πιο τελευταία, ο λαϊκισμός προσέλαβε μια περισσότερο επιθετική στάση,
αξιώνοντας να πάρει τη θέση της θρησκείας της οποίας η δεσποτική αιχμαλωσία του
αντιστάθηκε κάποτε. Ο λαϊκισμός του εικοστού αιώνα τείνει να επιβεβαιώσει ότι ο
άνθρωπος δεν χρειάζεται το Θεό. Αλλά προσέξτε! Αυτή η άθεη φιλοσοφία της
ανθρώπινης κοινωνίας θα οδηγήσει μόνο σε αναβρασμό, εχθρότητα, δυστυχία,
πόλεμο και παγκόσμια καταστροφή.

Ο λαϊκισμός δεν μπορεί να φέρει ποτέ ειρήνη στην ανθρωπότητα. Τίποτα δεν μπορεί να πάρει
τη θέση του Θεού στην ανθρώπινη κοινωνία. Αλλά σημειώστε καλά! Μη βιαστείτε να
υποκύψετε στα προνομιακά κέρδη της λαϊκής εξέγερσης από τον εκκλησιαστικό δεσποτισμό.
Ο Δυτικός πολιτισμός σήμερα απολαμβάνει πολλές ελευθερίες και ικανοποιήσεις σαν
αποτέλεσμα της λαϊκής εξέγερσης. Το μεγάλο σφάλμα του λαϊκισμού ήταν αυτό: αντιδρώντας
ενάντια στον σχεδόν ολοκληρωτικό έλεγχο της ζωής από την εκκλησιαστική εξουσία, και μετά
την επίτευξη της απελευθέρωσης από μια τέτοια εκκλησιαστική τυραννία, οι λαϊκιστές
συνέχισαν την εξέγερσή τους κατά του ίδιου του Θεού, μερικές φορές σιωπηρά και μερικές
φορές ανοιχτά.

Στην ανταρσία των λαϊκιστών εσείς οφείλετε την καταπληκτική δημιουργικότητα

της Αμερικανικής βιομηχανίας και την πρωτάκουστη υλική πρόοδο του Δυτικού
πολιτισμού. Και επειδή η ανταρσία των λαϊκιστών το παράκανε και έχασε την
επαφή με το Θεό και την αληθινή θρησκεία, ακολούθησαν επίσης οι απροσδόκητοι
παγκόσμιοι πόλεμοι και η διεθνής αστάθεια.

540
Δεν είναι απαραίτητο να θυσιάσετε την πίστη στο Θεό για να απολαύσετε τα επιτεύγματα της
σύγχρονης λαϊκής εξέγερσης: ανεκτικότητα, κοινωνική πρόνοια, δημοκρατική διακυβέρνηση,
και αστική ελευθερία. Δεν ήταν απαραίτητο για τους λαϊκιστές να ανταγωνιστούν την αληθινή
θρησκεία για να προωθήσουν την επιστήμη και να προαγάγουν την εκπαίδευση.

Ο λαϊκισμός όμως δεν είναι ο μοναδικός γονιός όλων αυτών των πρόσφατων επιτευγμάτων
στην καλυτέρευση της ζωής. Πίσω από τα επιτεύγματα του εικοστού αιώνα δεν είναι
μόνο η επιστήμη και ο λαϊκισμός αλλά επίσης το παραγνωρισμένο και ανομολόγητο
πνευματικό έργο και η ζωή και η διδασκαλία του Ιησού του Ναζωραίου.

Χωρίς Θεό, χωρίς θρησκεία, ο επιστημονικός λαϊκισμός δεν μπορεί ποτέ να συντονίσει τις
δυνάμεις του, να εναρμονίσει τα αποκλίνοντα και ανταγωνιστικά του ενδιαφέροντα, φυλές και
εθνικισμούς. Η λαϊκή αυτή ανθρώπινη κοινωνία, παρόλα τα ασύγκριτα υλικά επιτεύγματά της,
βαθμιαία αποσυντίθεται. Η κύρια συνεκτική δύναμη που ανθίσταται σε αυτή την αποσύνθεση
του ανταγωνισμού είναι ο εθνικισμός. Και ο εθνικισμός είναι το κύριο εμπόδιο για την
παγκόσμια ειρήνη.

Η έμφυτη αδυναμία του λαϊκισμού είναι ότι απορρίπτει την ηθική και τη θρησκεία για την
πολιτική και την εξουσία. Δεν μπορείτε να εδραιώσετε την αδελφότητα των
ανθρώπων ενόσω αγνοείτε ή αρνείστε την πατρότητα του Θεού.

Ο λαϊκός κοινωνικός και πολιτικός οπτιμισμός είναι μια ψευδαίσθηση. Χωρίς Θεό, ούτε
ελευθερία και ανεξαρτησία, ούτε φτώχια και πλούτος θα οδηγήσουν στην ειρήνη.

Ο απόλυτος υλισμός της επιστήμης, της εκπαίδευσης, της βιομηχανίας και της κοινωνίας
μπορεί να οδηγήσει μόνο στην καταστροφή. Κατά τη διάρκεια του πρώτου τρίτου του
εικοστού αιώνα οι Ουραντιανοί σκότωσαν περισσότερα ανθρώπινα πλάσματα από όσους
σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια όλης της χριστιανικής περιόδου μέχρι σήμερα. Και αυτή είναι
μόνο η αρχή του φριχτού θερισμού του υλισμού και του λαϊκισμού. Θα επέλθει ακόμα
μεγαλύτερη καταστροφή.

541
Η επιστροφή του Χριστού Μιχαήλ στον πλανήτη μας
ΕΓΓΡΑΦΟ 176 - ΤΡΙΤΗ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ.

(αποσπάσματα από το Έγγραφο)

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Σε πολλές περιπτώσεις ο Ιησούς είχε κάνει κάποιες δηλώσεις που έκαναν τους ακροατές του
να συμπεράνουν ότι, ενώ τώρα σκόπευε να αφήσει σύντομα αυτό τον κόσμο, σίγουρα θα
επέστρεφε να ολοκληρώσει το έργο της ουράνιας βασιλείας. Όσο μεγάλωνε η βεβαιότητά
τους ότι θα τους άφηνε, και αφού θα είχε πλέον φύγει από αυτόν τον κόσμο, ήταν πολύ
φυσικό οι οπαδοί του να πιαστούν από τις υποσχέσεις που τους είχε δώσει ότι θα γύριζε. Η
θεωρία του δευτέρου ερχομού του Χριστού ενσωματώθηκε έτσι πολύ γρήγορα στις
διδασκαλίες των Χριστιανών, και σχεδόν κάθε γενιά μαθητών πίστευε ευλαβικά σε αυτή την
αλήθεια και προσδοκούσε σε αυτό το δεύτερο ερχομό.

Αν ήταν να αποχωριστούν τον Κύριό και Διδάσκαλό τους, πόσο περισσότερο αυτοί
οι πρώτοι μαθητές και απόστολοι πιάστηκαν από αυτή του την υπόσχεση ότι θα
γυρίσει, και δεν έχασαν καιρό και συνέδεσαν αυτή την καταστροφή της
Ιερουσαλήμ που είχε προφητέψει ο Κύριος με την υπόσχεσή του για την
επιστροφή του. Και συνέχισαν να ερμηνεύουν έτσι τα λόγια του παρά το ότι, όλο το
βράδυ της διδασκαλίας στο Όρος των Ελαιών, ο Κύριος κατέβαλε μεγάλες
φροντίδες να εμποδίσει ένα τέτοιο σφάλμα.

Συμπληρώνοντας ακόμα την απάντηση στον Πέτρο, ο Ιησούς είπε: «Γιατί ψάχνετε ακόμα
για τον Υιό του Ανθρώπου να καθίσει στον θρόνο του Δαβίδ και περιμένετε ότι θα
εκπληρωθούν τα υλικά όνειρα των Εβραίων; Δεν σας έχω πει όλα αυτά τα χρόνια
ότι τι βασίλειό μου δεν είναι σε αυτόν τον κόσμο; Τα πράγματα που κοιτάτε τώρα
πλησιάζουν στο τέλος τους, αλλά αυτή θα είναι μια νέα αρχή από την οποία το
ευαγγέλιο της βασιλείας θα πάει σε όλο τον κόσμο και θα απλωθεί σε όλους τους
λαούς. Και όταν η βασιλεία έχει φτάσει στην πλήρη εκπλήρωσή της, να είστε
βέβαιοι ότι ο Πατέρας στον ουρανό θα σας επισκεφθεί με μια ολοκληρωμένη
αποκάλυψη της αλήθειας και μια διευρυμένη επίδειξη δικαιοσύνης, σαν αυτή που
ήδη προσέφερε στον κόσμο, αυτόν δηλαδή που έγινε μετά ο πρίγκιπας του
σκότους, και έπειτα τον Αδάμ, και αργότερα τον Μελχισεδέκ, και αυτές τις μέρες,
τον Υιό του Ανθρώπου. Και έτσι ο Πατέρας μου θα συνεχίσει να εκδηλώνει το έλεός
του και να φανερώνει την αγάπη του, ακόμα και σε αυτόν τον σκοτεινό και
μοχθηρό κόσμο. Έτσι και εγώ, αφού ο Πατέρας μου θα με έχει περιβάλει με όλη την
δύναμη και εξουσία, θα συνεχίσω να παρακολουθώ την τύχη σας και να σας
καθοδηγώ στις υποθέσεις της βασιλείας των ουρανών δια της παρουσίας του
πνεύματος μου, το οποίο σύντομα θα επιφοιτήσω σε όλη την σάρκα. Παρόλο που
θα είμαι παρών μαζί σας με το πνεύμα μου, επίσης σας υπόσχομαι ότι κάποτε θα
επιστρέψω σε αυτόν τον κόσμο, όπου έζησα αυτή την ζωή στην σάρκα και πέτυχα
την εμπειρία της ταυτόχρονης αποκάλυψης του Θεού στον άνθρωπο και της
οδήγησης του ανθρώπου στον Θεό. Πολύ σύντομα πρέπει να σας αφήσω και να
αναλάβω το έργο που μου έχει ο αναθέσει ο Πατέρα μου, αλλά να έχετε θάρρος,
γιατί κάποια στιγμή θα επιστρέψω. Εν τω μεταξύ, το Πνεύμα μου της Αλήθειας ενός
σύμπαντος θα σας εμψυχώνει και θα σας καθοδηγεί.

542
 «Τώρα με βλέπετε σε αδυναμία και στην σάρκα, αλλά όταν επιστρέψω, θα είναι με
δύναμη και στο πνεύμα, αλλά μόνο τα μάτια του πνεύματος θα δουν τον Υιό του
Ανθρώπου δοξασμένο από τον Πατέρα και εμφανιζόμενο στην γη εν ονόματί του.

«Αλλά ο καιρός της επανεμφάνισης του Υιού του Ανθρώπου είναι γνωστός μόνο
στα συμβούλια του Παραδείσου¨ ούτε οι άγγελοι του ουρανού δεν γνωρίζουν πότε
θα συμβεί αυτό. Όμως, θα πρέπει να καταλάβετε ότι, όταν αυτό το ευαγγέλιο της
βασιλείας θα έχει διακηρυχθεί σε όλο τον κόσμο για την σωτηρία όλων των λαών,
και όταν η πληρότητα μιας εποχής έχει πια ολοκληρωθεί, ο Πατέρας θα σας στείλει
μια άλλη απονομή προσφοράς, ειδάλλως ο Υιός του Ανθρώπου θα επιστρέψει να
κρίνει την εποχή.

«Και τώρα όσον αφορά τα μαρτύρια της Ιερουσαλήμ, για τα οποία σας έχω
μιλήσει, ακόμα και αυτή η γενιά δεν θα έχει περάσει μέχρι να εκπληρωθούν τα
λόγια μου¨ αλλά όσον αφορά τον καιρό της επανεμφάνισης του Υιού του
Ανθρώπου, κανένας στον ουρανό ή στην γη δεν τολμά να μιλήσει. Αλλά θα πρέπει
να είσαστε συνετοί όσον αφορά την ωρίμανση μιας εποχής¨ θα πρέπει να έχετε το
νου σας για να διακρίνετε τα σημάδια των καιρών. Ξέρετε ότι η συκιά δείχνει τα
τρυφερά της βλαστάρια και παράγει τα φύλλα της όταν πλησιάζει το καλοκαίρι.
Έτσι, όταν ο κόσμος θα έχει περάσει μέσα από ένα μακροχρόνια χειμώνα υλιστικού
τρόπου σκέψης και διακρίνετε τον ερχομό της πνευματικής άνοιξης μιας νέας
απονομής, τότε θα πρέπει να καταλάβετε ότι πλησιάζει το καλοκαίρι μιας νέας
επίσκεψης.

«Αλλά τι σχέση η σημασία αυτής της διδασκαλίας με τον ερχομό των Υιών του
Θεού; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι, όταν ο καθένας κληθεί να καταθέσει τον αγώνα της
ζωής του και να περάσει μέσα από τις θύρες του θανάτου, στέκεστε τότε στην
άμεση παρουσία της κρίσης, και ότι θα βρίσκεστε πρόσωπο με πρόσωπο με τα
γεγονότα μιας νέας απονομής υπηρεσίας στο αιώνιο σχέδιο του άπειρου Πατέρα;
Αυτό που όλος ο κόσμος πρέπει να αντιμετωπίσει σαν κυριολεκτικό γεγονός στο
τέλος μιας εποχής, εσείς, σαν άτομα, θα πρέπει σιγουρότατα να αντιμετωπίσετε
σαν προσωπική εμπειρία όταν φτάσετε στο τέλος της φυσικής ζωής σας και έπειτα
συνεχίσετε ώστε να έρθετε αντιμέτωποι με τις συνθήκες και απαιτήσεις στην
επόμενη αποκάλυψη της αιώνιας προόδου της βασιλείας του Πατέρα.»

Από όλες τις διδασκαλίες που έκανε ο Κύριος στους αποστόλους του, καμία δεν μπερδεύτηκε τόσο

μέσα στο μυαλό τους όσο αυτή, που δόθηκε εκείνη την Τρίτη το βράδυ στο όρος των Ελαιών, και

αφορούσε το διπλό θέμα της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και του δικού του δεύτερου ερχομού. Έτσι,

πολύ λίγο συμφωνούσαν τα μεταγενέστερα γραπτά τα βασισμένα στις μνήμες όσων είπε ο Κύριος σε

εκείνη την ασυνήθιστη περίσταση. Συνεπώς, όταν τα αρχεία για όσα ελέχθησαν εκείνη την Τρίτη το

βράδυ έμειναν κενά, καλλιεργήθηκαν πολλές παραδόσεις¨ και πολύ νωρίς τον δεύτερο αιώνα ένα

Ιουδαϊκό αποκαλυπτικό έργο για τον Μεσσία που γράφτηκε από κάποιον Σέλτα, που ανήκε στην αυλή

του Αυτοκράτορα Καλιγούλα, ενσωματώθηκε ολόκληρο στο ευαγγέλιο του Ματθαίου και έπειτα

προστέθηκε (μερικώς) στα αρχεία του Μάρκου και του Λουκά. Ήταν σε αυτά τα γραπτά του Σέλτα

543
που εμφανίστηκε η παραβολή των δέκα παρθένων. Κανένα τμήμα του ευαγγελίου δεν υπέστη ποτέ

τέτοια παρερμηνεία όσο η διδασκαλία εκείνης της νύχτας. Αλλά ο απόστολος Ιωάννης ποτέ δεν

συγχύστηκε έτσι.

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΟ.

Όταν καμιά εικοσαριά από αυτούς μαζεύτηκαν γύρω από την φωτιά, ο Θωμάς ρώτησε:
«Εφόσον θα γυρίσεις να ολοκληρώσεις το έργο της βασιλείας, ποια θα πρέπει να
είναι η στάση μας όσο εσύ λείπεις για το έργο του Πατέρα;» Και ο Ιησούς κοιτάζοντάς
τους πάνω από το φως της φωτιάς, απάντησε:

«Ακόμα και εσύ, Θωμά, δεν μπόρεσες να καταλάβεις αυτά που έλεγα. Δεν σας έχω
διδάξει όλο αυτό τον καιρό ότι η σχέση σας με την βασιλεία είναι πνευματική και
ατομική, θέμα εξ ολοκλήρου προσωπικής εμπειρίας με το πνεύμα μέσα από την
συνειδητοποίηση της πίστης ότι είσαστε υιοί του Θεού; Τι άλλο να πω; Η πτώση
εθνών, η συντριβή αυτοκρατοριών, η καταστροφή των απίστων Εβραίων, το τέλος
μια εποχής, ακόμα και το τέλος του κόσμου, τι σχέση έχουν όλα αυτά τα πράγματα
με κάποιον που πιστεύει σε αυτό το ευαγγέλιο, και που έχει κρύψει την ζωή του
μέσα στην ασφάλεια του αιώνιου βασιλείου; Εσείς που γνωρίζετε τον Θεό και
πιστεύετε στο ευαγγέλιο έχετε ήδη λάβει την βεβαιότητα της αιώνιας ζωής.
Εφόσον έχετε ζήσει τις ζωές σας στο πνεύμα και για τον Πατέρα, τίποτα δεν μπορεί
να σας απασχολεί σοβαρά.

Οι ιδρυτές της βασιλείας, οι διαπιστευμένοι πολίτες της ουράνιας βασιλείας, δεν πρέπει να
ενοχλούνται από προσωρινές ταραχές ή επίγειους κατακλυσμούς. Τι σημασία έχει για σας που
πιστεύετε σε αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών αν αναποδογυρίσουν τα έθνη, τελειώσει η
εποχή, ή αν όλα τα υλικά πράγματα συντριβούν, εφόσον γνωρίζετε ότι η ζωή σας είναι το δώρο του
Υιού, και ότι είναι αιώνια ασφαλισμένο από τον Πατέρα; Έχοντας ζήσει την προσωρινή σας ζωή μέσα
από την πίστη και έχοντας παραχωρήσει τους καρπούς του πνεύματος όπως την ορθότητα της
υπηρεσίας αγάπης προς τους συνανθρώπους σας, μπορείτε με σιγουριά να προσδοκείτε το επόμενο
βήμα στην αιώνια σταδιοδρομία με την ίδια πίστη επιβίωσης που σας βοήθησε να διεκπεραιώσετε την
πρώτη σας γήινη περιπέτεια με την ιδιότητα του υιού του Θεού.

«Κάθε γενιά πιστών θα έπρεπε να συνεχίζει το έργο της , σαν να πρόκειται να

επιστρέψει ο Υιός του Ανθρώπου από στιγμή σε στιγμή, ακριβώς όπως κάθε πιστός
ατομικά συνεχίζει το έργο της ζωής του μπροστά στον αναπόφευκτο και
αναμενόμενο φυσικό θάνατο. Όταν έχεις μέσα από την πίστη σου καθιερώσει τον
εαυτό σου σαν υιό του Θεού, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία μπροστά στην
βεβαιότητα της επιβίωσης. Αλλά μην κάνετε κανένα λάθος! Αυτή η πίστη της
επιβίωσης είναι μια ζωντανή πίστη, και όλο και περισσότερο παράγει τους καρπούς
εκείνου του θείου πνεύματος που την ενέπνευσε αρχικά στην ανθρώπινη καρδιά.
Το ότι μια φορά αποδεχτήκατε την ιδιότητα του υιού στην ουράνια βασιλεία δεν θα
σας σώσει μπροστά στην γνώση και συνεχή απόρριψη εκείνων των αληθειών που

544
έχουν να κάνουν με την πνευματική καρποφορία των υιών του Θεού στην σάρκα.
Εσείς που ήσασταν μαζί μου στο έργο του Πατέρα στην γη μπορείτε ακόμα και
τώρα να εγκαταλείψετε την βασιλεία αν ανακαλύψετε ότι δεν αγαπάτε τον δρόμο
της υπηρεσίας του Πατέρα προς την ανθρωπότητα.

«Σαν άτομα, και σαν γενιά πιστών, ακούστε με καθώς θα σας διηγηθώ μια παραβολή: Ήταν
κάποιος σπουδαίος άνθρωπος που, πριν ξεκινήσει για ένα μακρινό ταξίδι σε μια άλλη χώρα,
κάλεσε ενώπιόν του όλους τους έμπιστους υπηρέτες του και παρέδωσε στα χέρια τους όλα
του τα αγαθά. Στον ένα έδωσε πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο, και στον άλλου ένα. Και ούτω
κάθε εξής σε όλους τους τιμώμενους βοηθούς του, στον καθένας τους εμπιστεύτηκε τα αγαθά
του ανάλογα με τις ικανότητές τους¨ και έπειτα ξεκίνησε για το ταξίδι του. Όταν ο αφέντης
τους είχε αναχωρήσει, οι υπηρέτες του ανασκουμπώθηκαν στην δουλειά για να βγάλουν
κέρδη από τον πλούτο που τους είχαν εμπιστευτεί. Αμέσως εκείνος που είχε λάβει τα πέντε
τάλαντα άρχισε να τα αξιοποιεί και πολύ γρήγορα είχε κέρδος άλλων πέντε ταλάντων. Κατά
παρόμοιο τρόπο αυτός που είχε λάβει τα δύο, κέρδισε ‘άλλα δύο. Έτσι και όλοι οι άλλοι
υπηρέτες έβγαλαν κέρδη για τον κύριό τους εκτός από εκείνον που είχε λάβει το ένα τάλαντο.
Αυτός έφυγε μόνος του και έσκαψε μια τρύπα στην γη όπου έκρυψε τα χρήματα του αφέντη
του. Σύντομα ο αφέντης εκείνων των υπηρετών επέστρεψε απρόσμενα και κάλεσε τους
υπηρέτες του για έναν απολογισμό. Και όταν όλοι παρουσιάστηκαν μπροστά στον αφέντη
τους, αυτός που είχε λάβει τα πέντε τάλαντα παρουσίασε τα χρήματα που του είχε
εμπιστευτεί ο αφέντης του και τα άλλα πέντε τάλαντα που είχε κερδίσει, λέγοντας, «Κύριε,
μου έδωσες πέντε τάλαντα να επενδύσω, και με χαρά μου σου παραδίδω άλλα πέντε τάλαντα
κέρδος.» Και τότε ο κύριός του, του είπε: «Μπράβο, καλέ και πιστέ μου υπηρέτη, ήσουν
πιστός σε πολλά πράγματα¨ τώρα θα σε διορίσω υπεύθυνο σε πολλά¨ λάβε και εσύ μέρος
από την χαρά του κυρίου σου.» Και έπειτα εκείνος που είχε λάβει τα δύο τάλαντα
παρουσιάστηκε, λέγοντας: «Κύριε, που παράδωσες δύο τάλαντα, και ορίστε, κέρδισα άλλα
δύο τάλαντα.» Και ο κύριός του τότε του είπε: «Μπράβο καλέ και πιστέ μου υπηρέτη¨ και εσύ
ήσουν πιστός σε μερικά πράγματα, και τώρα θα σε ορίσω υπεύθυνο σε πολλά¨ λάβε και εσύ
μέρος στην χαρά του κυρίου σου.» Και μετά ήρθε η σειρά εκείνου που είχε λάβει το ένα
τάλαντο, να δώσει λογαριασμό. Αυτός ο υπηρέτης παρουσιάστηκε και είπε, «Κύριε, σε ήξερα
και κατάλαβα ότι ήσουν έξυπνος αφού περίμενες κέρδη από κάτι που δεν κόπιασες
προσωπικά¨ έτσι φοβήθηκα να ριψοκινδυνεύσω τίποτα από ότι μου εμπιστεύτηκες. Έκρυψα
με ασφάλεια το τάλαντό σου στην γη¨ ορίστε ,νάτο¨ τώρα πάρε αυτό που σου ανήκει.» Αλλά
ο κύριός του απάντησε: Είσαι νωθρός και οκνηρός υπηρέτης. Με τα ίδια σου τα λόγια
ομολογείς ότι ήξερες ότι θα σας απαιτούσα ένα λογικό κέρδος, σαν αυτό που οι φιλότιμοι
συνάδελφοί σου υπηρέτες παρέδωσαν σήμερα. Γνωρίζοντας αυτό, όφειλες, λοιπόν,
τουλάχιστον να καταθέσεις τα χρήματά μου στην τράπεζα ώστε στην επιστροφή μου να
μπορώ να λάβω και τον ανάλογο τόκο.» Και έπειτα στον αρχι-υπηρέτη είπε ο κύριος: «Πάρε
αυτό το ένα τάλαντο από αυτόν τον ασύμφορο υπηρέτη και δώσε το σε αυτόν που έχει τα
δέκα τάλαντα.»

«Σε όποιον έχει, θα δοθούν περισσότερα, και θα έχει αφθονία¨ αλλά από αυτόν που δεν έχει, ακόμα

και αυτό που έχει θα του αφαιρεθεί. Δεν μπορείτε να στέκεστε ακίνητοι στις υποθέσεις του αιώνιου

βασιλείου. Ο Πατέρας μου χρειάζεται όλα του τα παιδιά να αναπτυχθούν με την χάρη και με την

γνώση της αλήθειας. Εσείς που γνωρίζετε αυτές τις αλήθειες πρέπει να αυξήσετε τους καρπούς του

πνεύματος και να εκδηλώσετε μια αναπτυσσόμενη αφοσίωση στην ανιδιοτελή υπηρεσία των

συνανθρώπων σας. Και να θυμόσαστε ότι, εφόσον προσφέρετε σε έναν από τους ταπεινότερους εκ των

αδερφών μου, είναι σαν να προσφέρετε αυ5τη την υπηρεσία σε μένα.

545
 «Και έτσι θα έπρεπε να πράξετε και στην εργασία του Πατέρα, από τώρα και στο εξής, και
για πάντα. Να συνεχίσετε μέχρι να έρθω. Με πίστη να κάνετε αυτό που σας έχει
ανατεθεί, και έτσι θα είστε έτοιμοι για το λογαριασμό που θα δώσετε με το κάλεσμα
του θανάτου. Και έχοντας ζήσει έτσι για την δόξα του Πατέρα και την ικανοποίηση
του Υιού,, θα εισέλθετε με χαρά και υπέρμετρη ευχαρίστηση στην αιώνια υπηρεσία
του αιώνιου βασιλείου.»

Η αλήθεια είναι ζώσα,το Πνεύμα της Αλήθειας οδηγεί πάντα τα παιδιά του φωτός στις νέες
σφαίρες της πνευματικής πραγματικότητας και της θείας υπηρεσίας. Δεν σας δίδεται η αλήθεια
για να την κρυσταλλώσετε σε καθιερωμένες, ασφαλείς, και τιμημένες μορφές. Η αποκάλυψη
της αλήθειας σας πρέπει να διευρυνθεί τόσο μέσα από την προσωπική σας εμπειρία ότι νέα
ομορφιά και πραγματικά πνευματικά οφέλη θα αποκαλυφθούν σε όλους όσους βλέπουν τους
πνευματικούς καρπούς σας και έτσι να οδηγηθούν και αυτοί να δοξάσουν τον Πατέρα που
είναι στον ουρανό. Μόνο εκείνοι οι πιστοί υπηρέτες που αναπτύσσονται έτσι στην γνώση της
αλήθειας, και που αναπτύσσονται έτσι την ικανότητα της θεϊκής εκτίμησης των πνευματικών
αληθειών, μπορούν να ελπίζουν πάντα να «εισέλθουν ολοκληρωτικά στην χαρά του Κυρίου
τους.»

Τι λυπηρό θέαμα, οι επόμενες γενεές των δήθεν οπαδών του Ιησού που λένε, για την
υπηρεσία τους στην θεϊκή αλήθεια: «Ορίστε, Κύριε, εδώ είναι η αλήθεια που μας παρέδωσες
εκατό ή χίλια χρόνια πριν. Δεν χάσαμε τίποτα¨ διατηρήσαμε πιστά όλα όσα μας έδωσες¨ δεν
αφήσαμε να γίνουν αλλαγές σε αυτά που μας δίδαξες¨ ορίστε η αλήθεια που μας έδωσες.»
Αλλά ένας τέτοιος ισχυρισμός δεν θα δικαιώσει τον στείρο υπηρέτη της αλήθειας μπροστά
στον Κύριο. Ανάλογα με την αλήθεια που έχετε παραλάβει ο Κύριος της αλήθειας θα απαιτήσει
απολογισμό.

Στον επόμενο κόσμο θα σας ζητηθεί να δώσετε λογαριασμό για τα χαρίσματα και τις προσφορές
αυτού του κόσμου. Είτε τα έμφυτα ταλέντα είναι λίγα ή πολλά, θα πρέπει να γίνει ένας δίκαιος και
ελεήμων απολογισμός. Αν τα χαρίσματα χρησιμοποιούνται μόνο για ιδιοτελείς επιδιώξεις και δεν
προσφέρεται καμιά φροντίδα για το υψηλότερο καθήκον της απόκτησης των καρπών του πνεύματος,
με τον τρόπο που εκδηλώνονται στην διευρυμένη υπηρεσία των ανθρώπων και στην λατρεία του Θεού,
τέτοιοι ιδιοτελείς υπηρέτες πρέπει να δεχτούν τις συνέπειες της συνειδητής επιλογής τους.

Και πόσο έμοιαζε εκείνος ο άπιστος υπηρέτης με το ένα τάλαντο, με τους εγωιστές θνητούς,
στο ότι έριξε την οκνηρία του άμεσα στον κύριό του. Πόσο επιρρεπής είναι ο άνθρωπος, όταν
βρίσκεται αντιμέτωπος με τις αποτυχίες για τ6ις οποίες είναι υπεύθυνος, να ρίχνει το φταίξιμο
στους άλλους, και πολύ συχνά σε αυτούς που το αξίζουν πιο λίγο!

Είπε ο Ιησούς εκείνη την νύχτα όταν αποσύρθηκαν για να αναπαυτούν: «Ελεύθερα
λάβατε¨ γι αυτό ελεύθερα να μοιράσετε την αλήθεια των ουρανών, και δίνοντάς
την αυτή η αλήθεια θα πολλαπλασιαστεί και θα παρουσιάσει το φως της σωτήριας
χάρης, ακόμα και καθώς θα την αποδίδετε.»

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ.

546
 Από όλες τις διδασκαλίες του Κυρίου καμία δεν έχει παρεξηγηθεί τόσο όσο η υπόσχεσή του
να επανέλθει κάποτε προσωπικά στον κόσμο αυτό. Δεν είναι παράξενο που ο Μιχαήλ
ενδιαφέρεται να ξαναγυρίσει κάποτε στο πλανήτη όπου έζησε την έβδομη και τελευταία
προσφορά του σαν θνητός της υλικής σφαίρας. Είναι πολύ φυσικό να πιστεύετε ότι ο Ιησούς
της Ναζαρέτ, τώρα κυρίαρχος ηγέτης ενός αχανούς σύμπαντος, θα ενδιαφερόταν να
επανέλθει, όχι μόνο μια φορά αλλά ακόμα και πολλές φορές, στον κόσμο που έζησε μια τέτοια
μοναδική ζωή και Τελικά κέρδισε για τον εαυτό του την απεριόριστη προσφορά συμπαντικής
και εξουσίας δύναμης από τον Πατέρα του. Η Ουράντια θα είναι μια από τις επτά σφαίρες
γέννησης του Μιχαήλ στην απόκτηση της συμπαντικής εξουσίας.

Ο Ιησούς, σε πολλές περιπτώσεις και σε πολλά άτομα, δήλωσε την πρόθεσή του να
επιστρέψει σε αυτόν τον κόσμο. Καθώς οι οπαδοί του συνειδητοποίησαν το γεγονός ότι ο
Κύριός τους δεν επρόκειτο να λειτουργήσει σαν εγκόσμιος απελευθερωτής, και καθώς
άκουγαν τις προβλέψεις του για την πτώση της Ιερουσαλήμ και του Ιουδαϊκού έθνους, ήταν
πολύ φυσικό να αρχίσουν να συνδέουν την επιστροφή που τους είχε υποσχεθεί με αυτά τα
καταστροφικά γεγονότα. Αλλά όταν τα Ρωμαϊκά στρατεύματα ισοπέδωσαν τα τείχη της
Ιερουσαλήμ, κατάστρεψαν τα ναό, και διασκόρπισαν τους Ιουδαίους Εβραίους, και ούτε τότε
ο Κύριος δεν αποκαλύφθηκε με δύναμη και δόξα, οι οπαδοί του άρχισαν να διαμορφώνουν
την πίστη που τελικά συνέδεε την Δευτέρα παρουσία του με το τέλος μιας εποχής, ακόμα και
με το τέλος του κόσμου.

Ο Ιησούς υποσχέθηκε να κάνει δύο πράγματα αφού θα είχε ανέλθει στον Πατέρα,
και αφού όλη η δύναμη του ουρανού και της γης θα είχε αποδοθεί στην διάθεσή του.
Υποσχέθηκε πρώτα, να στείλει στον κόσμο, και στην θέση του, έναν άλλο
διδάσκαλο, το Πνεύμα της Αληθείας¨ και το έπραξε την μέρα της Πεντηκοστής.
Δεύτερον, υποσχέθηκε ξεκάθαρα στους οπαδούς του ότι κάποια στιγμή θα
επέστρεφε προσωπικά σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά δεν είπε πως, που, ή πότε θα
επισκεφθεί ξανά αυτόν τον πλανήτη της Προσφοράς του στην σάρκα. Μια φορά υπαινίχθηκε
ότι, ενώ τα μάτια της σάρκας τον έβλεπαν όταν ζούσε στην σάρκα, στην επιστροφή του
(τουλάχιστον σε μια από τις πιθανές επισκέψεις του) μόνο τα μάτια της πνευματικής πίστης θα
μπορούσαν να τον διακρίνουν.

Πολλοί από εμάς έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς θα επιστρέψει στην Ουράντια
πολλές φορές στις εποχές που έρχονται. Δεν έχουμε συγκεκριμένη υπόσχεση ότι θα γίνουν
αυτές οι πολλαπλές επισκέψεις, αλλά φαίνεται πολύ πιθανό ότι αυτός που φέρει ανάμεσα
στους τόσους τίτλους του και τον τίτλο του Πλανητικού Πρίγκιπα της Ουράντια, θα
επισκεφθεί πολλές φορές τον κόσμο , που η κατάκτησή του, του απέφερε έναν τέτοιο
μοναδικό τίτλο.

Με βεβαιότητα πιστεύουμε ότι ο Μιχαήλ θα επανέλθει προσωπικά στην Ουράντια,

αλλά δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το πότε ή για το με ποιο τρόπο θα επιλέξει
να έρθει. Θα είναι αυτή η δεύτερη άφιξη συγχρονισμένη να συμβεί παράλληλα με την τελική
κρίση αυτής της παρούσης εποχής, είτε με ή χωρίς την παράλληλη εμφάνιση ενός Δικαστικού
Υιού; Θα έρθει παράλληλα με τον τερματισμό μιας μελλοντικής εποχής της Ουράντια; Θα
έρθει απροειδοποίητα, σαν απομονωμένο γεγονός; Δεν ξέρουμε. Μόνο για ένα πράγμα
είμαστε σίγουροι, και αυτό είναι, ότι όταν επιστρέψει όλος ο κόσμος θα το
γνωρίζει, γιατί θα έρθει σαν ο ανώτατος άρχοντας ενός σύμπαντος και όχι σαν ένα
άγνωστο μωρό από την Βηθλεέμ. Αλλά αν όλα τα μάτια θα τον δούνε, και αν μόνο

547
τα πνευματικά μάτια θα μπορούν να διακρίνουν την παρουσία του, τότε αυτή η
άφιξή του πρέπει να καθυστερήσει πολύ.

Καλά θα κάνατε, λοιπόν, να αποσυνδέσετε την προσωπική επιστροφή του Κυρίου στην γη με
οποιαδήποτε σειρά γεγονότων ή καθιερωμένες εποχές. Είμαστε σίγουροι μόνο για ένα
πράγμα: Υποσχέθηκε να επανέλθει. Δεν έχουμε ιδέα για το πότε θα εκπληρώσει
αυτή την υπόσχεση ή πως θα την συνδέσει. Από όσο γνωρίζουμε, μπορεί να εμφανιστεί
στην γη μια μέρα, και μπορεί να μην έρθει μέχρι να έχουν περάσει πολλές γενεές γενεών και
θα έχει αποφανθεί το σώμα των συναδέλφων του Υιών του Παραδείσου.

Η δεύτερη άφιξη του Μιχαήλ στην γη είναι ένα γεγονός τεράστιας συναισθηματικής αξίας και
για τους μεσοδιάστατους και τους ανθρώπους¨ αλλά κατά τα άλλα δεν είναι άμεσης ανάγκης
για τους μεσοδιάστατους και ούτε πρακτικής σημασίας για τις ανθρώπινες υπάρξεις ότι το
κοινό γεγονός του φυσικού θανάτου, που τόσο αιφνιδιάζει τους θνητούς και τους οδηγεί στην
άμεση αντίληψη της σειράς των συμπαντικών γεγονότων που οδηγεί άμεσα σε αυτό τον ίσιο
τον Ιησού, τον κυρίαρχο άρχοντα του σύμπαντος μας. Τα παιδιά του φωτός είναι όλα
προορισμένα να τον δουν, και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το αν εμείς πάμε σε αυτόν
ή τύχει να έρθει αυτός πρώτος σε εμάς. Γι αυτό να είσαστε πάντα έτοιμοι να τον
καλωσορίσετε στην γη όπως είναι και αυτός έτοιμος να σας καλωσορίσει στον
ουρανό. Με πεποίθηση προσδοκούμε την ένδοξη εμφάνισή του, ακόμα και τις
επανειλημμένες επισκέψεις του, αλλά δεν έχουμε ιδέα για το πώς, ή το πότε, η σε
σχέση με τι πρόκειται να εμφανιστεί.

548
Η ελπίδα για την ανθρωπότητα
Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

(«Το σύγχρονο πρόβλημα του Χριστιανισμού» Αποσπάσματα από το Έγγραφο 196)

Μη παραβλέψετε την αξία της πνευματικής κληρονομιάς σας, τον ποταμό της αλήθειας που
κατεβαίνει δια μέσου των αιώνων, ακόμα και στα στείρα χρόνια της υλιστικής και λαϊκιστικής
εποχής. Σε όλες τις επάξιες προσπάθειές σας να απαλλαγείτε από τα δεισιδαίμονα
δόγματα των παρελθόντων καιρών, σιγουρευτείτε ότι κρατάτε γερά την αιώνια
αλήθεια. Αλλά έχετε υπομονή! Όταν η παρούσα δεισιδαιμονική εξέγερση
τερματισθεί, οι αλήθειες του ευαγγελίου του Ιησού θα παραμείνουν μεγαλοπρεπείς
για να φωτίζουν ένα καινούργιο και καλύτερο δρόμο.

Αλλά ο παγανιστικός και προσαρμοσμένος στις κοινωνικές ανάγκες Χριστιανισμός βοηθά στην
ανάγκη της νέας σύνδεσης με την ασυμβίβαστη διδασκαλία του Ιησού. Μαραζώνει από την
έλλειψη ενός νέου οράματος της γήινης ζωής του Κυρίου. Μια νέα και πιο ολοκληρωμένη
αποκάλυψη της θρησκείας του Ιησού προορίζεται να κυριεύσει μια αυτοκρατορία
υλισμού και λαϊκισμού και να ανατρέψει μια παγκόσμια επικράτεια
μηχανοκρατικού νατουραλισμού. Η Ουράντια ριγεί τώρα ευρισκόμενη στο απόλυτο
χείλος μιας από τις πιο εκπληκτικές και γοητευτικές εποχές κοινωνικής
επαναρύθμισης, κοινωνικής αναζωογόνησης και πνευματικής διαφώτισης.

Οι διδασκαλίες του Ιησού, αν και τα μέγιστα τροποποιημένες, επιβίωσαν των μυστικιστικών

θρησκειών της εποχής της γέννησής τους, της δεισιδαιμονίας του Μεσαίωνα και ακόμα και
σήμερα επιβάλλονται αργά του υλισμού, της μηχανοκρατίας και του λαϊκισμού του εικοστού
αιώνα. Και τέτοιες εποχές μεγάλων δοκιμασιών και επαπειλούμενης ήττας είναι πάντοτε
εποχές μεγάλων αποκαλύψεων.

Η θρησκεία όντως χρειάζεται καινούργιους ηγέτες, πνευματικούς άνδρες και

γυναίκες που θα τολμήσουν να βασιστούν μόνο στον Ιησού και στις ασύγκριτες
διδασκαλίες του. Αν ο Χριστιανισμός επιμείνει στο να παραμελεί την πνευματική
αποστολή του ενώ θα συνεχίζει να ασχολείται με κοινωνικά και πολιτικά
προβλήματα, η πνευματική αναγέννηση πρέπει να περιμένει τον ερχομό αυτών των
νέων διδασκάλων της θρησκείας του Ιησού, που θα είναι αποκλειστικά
αφιερωμένοι στην πνευματική ανάπλαση των ανθρώπων. Και μετά αυτές οι
αναγεννημένες από το πνεύμα ψυχές γρήγορα θα αποτελέσουν τα εφόδια για την
αρχηγία και την απαραίτητη έμπνευση για την κοινωνική, ηθική, οικονομική και
πολιτική αναδιοργάνωση του κόσμου.

Η σύγχρονη εποχή θα αρνηθεί να δεχτεί μια θρησκεία που θα είναι ασύμβατη με

γεγονότα και δεν θα εναρμονίζεται με τις υψηλότερες αρχές της για αλήθεια,
ομορφιά και καλοσύνη. Η ώρα σημαίνει για μια εκ νέου ανακάλυψη των αληθινών
και αυθεντικών θεμελίων του σημερινού παραλλαγμένου και συμβιβασμένου
Χριστιανισμού την πραγματική ζωή και τις διδασκαλίες του Ιησού.

549
Ο πρωτόγονος άνθρωπος ζούσε μια ζωή στη δεισιδαιμονική αιχμαλωσία του θρησκευτικού
φόβου. Οι σύγχρονοι, πολιτισμένοι άνθρωποι φοβούνται τη σκέψη να βρεθούν κάτω από την
κυριαρχία ισχυρών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος φοβόταν πάντα
μήπως γαντζωθεί από μια θρησκεία. Όταν μια ισχυρή και δραστήρια θρησκεία απειλεί να τον
κυριεύσει, αυτός προσπαθεί σταθερά να το αιτιολογήσει, να το περιβάλλει με παραδόσεις και
να το θεωρήσει σαν κατεστημένο ελπίζοντας να πάρει πάλι τον έλεγχο. Αλλά με μια τέτοια
διαδικασία, ακόμα και μια εξ αποκαλύψεως θρησκεία γίνεται κατασκεύασμα του ανθρώπου και
ελεγχόμενη από τον άνθρωπο. Οι σύγχρονοι άνδρες και γυναίκες της διανόησης αποφεύγουν
με επιδεξιότητα τη θρησκεία του Ιησού εξαιτίας των φόβων τους για το τι αυτή θα κάνει σε
αυτούς και με αυτούς. Και όλοι αυτοί οι φόβοι καλώς είναι υπαρκτοί. Η θρησκεία του
Ιησού, πραγματικά, κυριεύει και μεταμορφώνει τους πιστούς της, απαιτώντας οι
άνθρωποι να αφιερώσουν τις ζωές τους στην αναζήτηση της γνώσης του
θελήματος του ουράνιου Πατέρα και αξιώνοντας να καταναλώσουν την
ενεργητικότητα της ζωής τους στην ανιδιοτελή υπηρεσία της αδελφότητας του
ανθρώπου.

Ο κόσμος χρειάζεται περισσότερο μια θρησκεία από πρώτο χέρι. Ακόμα και ο Χριστιανισμός
η καλύτερη από τις θρησκείες του εικοστού αιώνα δεν είναι μόνο μια θρησκεία γύρω από
τον Ιησού, αλλά είναι τόσο πολύ μία (θρησκεία) που οι άνθρωποι βιώνουν από δεύτερο χέρι.
Παίρνουν πλήρως τη θρησκεία τους, όπως τους μεταβιβάζεται από τους παραδεκτούς
θρησκευτικούς αρχηγούς τους. Ποια αφύπνιση θα βίωνε ο κόσμος αν μπορούσε μόνο να δει
τον Ιησού όπως πραγματικά έζησε στη γη και να γνωρίσει από πρώτο χέρι τη διδασκαλία του
για την οποία έδωσε τη ζωή του! Περιγραφικά λόγια ωραίων πραγμάτων δεν μπορούν να
συγκινήσουν το ίδιο όπως η οπτική αντίληψη γι αυτά, ούτε μπορούν δογματικές κουβέντες να
εμπνεύσουν τις ανθρώπινες ψυχές όπως η εμπειρία της γνωριμίας με το Θεό. Η προσδοκούσα
πίστη όμως θα κρατήσει για πάντα ανοιχτή την πόρτα της ελπίδας της ανθρώπινης ψυχής για
την είσοδο των αιώνιων πνευματικών αληθειών των θεϊκών αξιών του υπερπέραν.

Ο Χριστιανισμός είχε το θάρρος να χαμηλώσει τα ιδανικά του μπροστά στην πρόκληση της
ανθρώπινης απληστίας, της πολεμικής τρέλας και της λαχτάρας για δύναμη, αλλά η
θρησκεία του Ιησού παραμένει σαν η άσπιλη και υπερβατική πνευματική
πρόσκληση, που καλεί την καλύτερη πλευρά του ανθρώπου να υψωθεί πάνω από
όλα αυτά τα κληροδοτήματα της ζωικής εξέλιξης και με τη χάρη, να αγγίξει τα
ηθικά ύψη του αληθινού ανθρώπινου πεπρωμένου.

Ο Χριστιανισμός απειλείται με αργό θάνατο από την τυπολατρία, την υπερ

οργάνωση, το διανοουμενίστικο κίνημα, και άλλες μη πνευματικές τάσεις. Η
σύγχρονη Χριστιανική εκκλησία δεν είναι αυτή η αδελφότητα των δυναμικών
πιστών, όπως παράγγελνε συνεχώς ο Ιησούς, για να πραγματοποιηθεί η
πνευματική μεταμόρφωση των διαδοχικών γενεών της ανθρωπότητας.

Ο επονομαζόμενος Χριστιανισμός έχει γίνει ένα κοινωνικό και πολιτιστικό κίνημα καθώς
επίσης και ένα θρησκευτικό πιστεύω και πρακτική. Το ποτάμι του σύγχρονου Χριστιανισμού
αποξηραίνει πολλά αρχαία παγανιστικά τέλματα και πολλά βάρβαρα έλη. Πολλά απαρχαιωμένα
πολιτισμικά λιμνάζοντα ύδατα παροχετεύονται στο σημερινό πολιτισμικό ποτάμι, καθώς επίσης
και στα υψίπεδα της Γαλιλαίας τα οποία είναι η υποτιθέμενη αποκλειστική πηγή του.

550
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ο Χριστιανισμός έχει κάνει όντως μεγάλη εξυπηρέτηση στον κόσμο αυτό, αλλά αυτό που
περισσότερο χρειάζεται ο κόσμος είναι ο Ιησούς. Ο κόσμος χρειάζεται να δει τον Ιησού
να ζει πάλι στη γη μέσα στην εμπειρία των αναγεννημένων από το πνεύμα θνητών που
αποκαλύπτουν αποτελεσματικά τον Κύριο σε όλους τους ανθρώπους. Είναι μάταιο να μιλάει
κανείς για αναβίωση του πρωταρχικού Χριστιανισμού. Πρέπει να προχωρήσετε από εκεί
που βρίσκεστε. Ο σύγχρονος πολιτισμός πρέπει να βαφτιστεί πνευματικά με μια
καινούργια αποκάλυψη της ζωής του Ιησού και να φωτιστεί με μια καινούργια
κατανόηση του ευαγγελίου του για την αιώνια σωτηρία. Και όταν ο Ιησούς
ανυψωθεί με τον τρόπο αυτό, θα ελκύσει όλους τους ανθρώπους προς αυτόν. Οι
μαθητές του Ιησού πρέπει να είναι περισσότερο από κατακτητές, (να είναι) πηγές που
πλημμυρίζουν από έμπνευση και εμπλουτίζουν τη ζωή όλων των ανθρώπων. Η θρησκεία είναι
μόνο εξυψωμένος ουμανισμός μέχρι να γίνει θεϊκή με την ανακάλυψη της πραγματικότητας
της παρουσίας του Θεού στην προσωπική εμπειρία.

Η ομορφιά και η μεγαλοπρέπεια, η ανθρωπιά και η θεϊκότητα, η απλότητα και η μοναδικότητα

της ζωής του Ιησού στη γη παρουσιάζουν μια τόσο εντυπωσιακή και ελκυστική εικόνα του
ανθρώπου που σώζει και αποκαλύπτει το Θεό, ώστε οι θεολόγοι και οι φιλόσοφοι όλων των
εποχών πρέπει να συγκρατηθούν αποτελεσματικά και να μην τολμήσουν να σχηματίσουν
δογματισμούς ή να δημιουργήσουν θεολογικά συστήματα πνευματικής αιχμαλωσίας από την
τόσο υπερβατική ενσάρκωση του Θεού με τη μορφή ανθρώπου. Με τον Ιησού το σύμπαν
δημιούργησε ένα θνητό στον οποίο το πνεύμα της αγάπης θριάμβευσε πάνω από τα υλικά
μειονεκτήματα του χρόνου και υπερέβη το γεγονός της φυσικής καταγωγής.

Να έχετε πάντα κατά νου Θεός και άνθρωπος χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Είναι αμοιβαία

αναγκαίοι για την πλήρη και οριστική επίτευξη της αιώνιας προσωπικής εμπειρίας στο θεϊκό

πεπρωμένο της συμπαντικής τελείωσης.

«Η βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας» ήταν προφανώς η μεγαλύτερη εξαγγελία που
έκανε ποτέ ο Ιησούς, μαζί με την ανακοίνωση ότι ο Πατέρας του είναι ένα ζωντανό και
αγαπητό πνεύμα.

Για να κερδιθούν ψυχές για τον Κύριο, δεν είναι το πρώτο μίλι καταναγκασμού, καθήκοντος ή
συμφωνίας που θα μεταμορφώσει τον άνθρωπο και τον κόσμο του, αλλά αντίθετα το
δεύτερο μίλι της δωρεάν υπηρεσίας και της αφοσίωσης που προαναγγέλλει το πλησίασμα
του Ιησού για να αγκαλιάσει τον αδελφό του με αγάπη και να τον φέρει κάτω από την
πνευματική καθοδήγηση προς τον υψηλότερο και θεϊκότερο σκοπό της θνητής ύπαρξης. Ο
Χριστιανισμός ακόμα και σήμερα κάνει πρόθυμα το πρώτο μίλι, αλλά η ανθρωπότητα
μαραζώνει και παραπατάει στο ηθικό σκοτάδι επειδή υπάρχουν τόσο λίγοι γνήσιοι οπαδοί που
θα κάνουν το δεύτερο μίλι, τόσο λίγοι επαγγελματίες οπαδοί του Ιησού που ζούνε και

551
αγαπούν πραγματικά όπως αυτός δίδαξε τους μαθητές του να ζούνε και να αγαπούν και να
υπηρετούν.

Η κλήση στην περιπέτεια του χτισίματος μίας νέας και μεταμορφωμένης ανθρώπινης
κοινωνίας με τη βοήθεια της πνευματικής αναγέννησης της αδελφότητας του Ιησού της
βασιλείας, θα δονεί όλους όσους πιστεύουν σε αυτόν, όπως ποτέ δεν δονήθηκαν οι άνθρωποι
από τις μέρες που περπατούσαν στη γη σαν σύντροφοί του στη σάρκα.

Κανένα κοινωνικό σύστημα ή πολιτικό καθεστώς που αρνείται την πραγματικότητα

του Θεού δεν μπορεί να συνεισφέρει με κανένα εποικοδομητικό και διαρκή τρόπο
στην πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού. Αλλά ο Χριστιανισμός, όπως έχει
υποδιαιρεθεί και εκλαϊκευτεί σήμερα, παρουσιάζει το μεγαλύτερο εμπόδιο για την
περαιτέρω πρόοδό του, αυτό ειδικότερα είναι αλήθεια για την Ανατολή.

Η εκκλησιαστική τυπολατρία είναι άμεσα και παντοτινά ασύμβατη με εκείνη τη ζωντανή πίστη,
το αναπτυσσόμενο πνεύμα και την από πρώτο χέρι εμπειρία των συντρόφων πίστης του
Ιησού μέσα στην αδελφότητα του ανθρώπου και εντός της πνευματικής συνεργασίας της
βασιλείας των ουρανών. Η αξιέπαινη επιθυμία να διατηρήσετε τις παραδόσεις των
επιτευγμάτων του παρελθόντος οδηγεί συχνά στο να υπερασπίζεστε τα υπερβολικά
μεγεθυσμένα συστήματα λατρείας. Η καλώς εννοούμενη επιθυμία για την καλλιέργεια παλαιών
συστημάτων σκέψης εμποδίζει αποτελεσματικά την ανάληψη νέων και επαρκών μέσων και
μεθόδων που προορίζονται αποκλειστικά για να ικανοποιήσουν τις πνευματικές επιθυμίες του
διευρυμένου και προοδευτικού νου του σύγχρονου ανθρώπου. Κατά παρόμοιο τρόπο, οι
χριστιανικές εκκλησίες του εικοστού αιώνα κείνται σαν μεγάλα, αλλά τελείως ασυνείδητα,
εμπόδια για την άμεση πρόοδο του αληθινού ευαγγελίου τη διδασκαλία του Ιησού του
Ναζωραίου.

Πολλά άτομα με ζήλο, που με μεγάλη χαρά θα ενέδιδαν στην πίστη του Χριστού του
ευαγγελίου, βρίσκουν πολύ δύσκολο να υποστηρίξουν με ενθουσιασμό μια εκκλησία η οποία
επιδεικνύει τόσο λίγο από το πνεύμα της ζωής και της διδασκαλίας του, και την οποία
διδάχθηκαν λανθασμένα ότι ίδρυσε. Ο Ιησούς δεν ίδρυσε την επονομαζόμενη
Χριστιανική εκκλησία, αλλά την έχει, με κάθε τρόπο συνεπή προς τη φύση του,
περιθάλψει σαν τον καλύτερο υπάρχοντα αντιπροσωπευτικό τύπο του έργου της
ζωής του στη γη.

Αν η Χριστιανική εκκλησία μπορούσε να τολμήσει μόνο να υιοθετήσει το πρόγραμμα του

Κυρίου, χιλιάδες φαινομενικά αδιάφορων νέων θα προσέτρεχαν να καταταγούν σε ένα τέτοιο
εγχείρημα, και δεν θα δίσταζαν να ακολουθήσουν σε όλο το δρόμο αυτή τη μεγάλη
περιπέτεια.

Ο Χριστιανισμός αντιμετωπίζεται σοβαρά με το θέσφατο που εμπεριέχεται σε ένα από τα δικά

του συνθήματα: «Ένα σπίτι χωρισμένου κατά του ίδιου δεν μπορεί να σταθεί». Ο μη
Χριστιανικός κόσμος πολύ δύσκολα θα συνθηκολογήσει με ένα διαιρεμένο από αιρέσεις

552
Χριστιανικό κόσμο. Ο ζωντανός Ιησούς είναι η μόνη ελπίδα για μια δυνατή ενοποίηση του
Χριστιανισμού. Η αληθινή εκκλησία η αδελφότητα του Ιησού είναι αόρατη, πνευματική
και χαρακτηρίζεται από ενότητα, όχι απαραίτητα από ομοιομορφία. Η ομοιομορφία είναι το
γνώρισμα του φυσικού κόσμου της μηχανοκρατικής φύσης. Η πνευματική ενότητα είναι ο
καρπός τής με πίστη ενότητας με το ζωντανό Ιησού. Η ορατή εκκλησία θα αρνηθεί να βάζει
δυσκολίες επί μακρόν στην πρόοδο της αόρατης και πνευματικής αδελφότητας της βασιλείας
του Θεού. Και αυτή η αδελφότητα προορίζεται να γίνει ένας ζωντανός οργανισμός σε
αντίθεση με τον κατεστημένο κοινωνικό οργανισμό. Μπορεί να χρησιμοποιεί καλά τέτοιους
οργανισμούς αλλά δεν πρέπει να παραγκωνίζεται από αυτούς.

Ο Χριστιανισμός όμως, ακόμα και του εικοστού αιώνα, δεν πρέπει να περιφρονείται. Είναι το
προϊόν της συνδυασμένης ηθικής μεγαλοφυίας των ανθρώπων που γνωρίζουν το Θεό, πολλών
διαφορετικών φυλών κατά τη διάρκεια των αιώνων, και αποτελεί αληθινά μια από τις μεγαλύτερες
δυνάμεις για το καλό πάνω στη γη, και επομένως κανένας δεν μπορεί να το πάρει υπόψη του
επιπόλαια, παρ όλες τις έμφυτες και αποκτηθείσες ατέλειές του. Ο Χριστιανισμός καταφέρνει ακόμα
να συγκινεί τις σκέψεις των στοχαστικών ανθρώπων με πολύ δυνατά συναισθήματα ηθικής φύσεως.

Δεν υπάρχει όμως δικαιολογία για την ανάμειξη της εκκλησίας με το εμπόριο και
την πολιτική. Τέτοιοι ανόσιοι συνεταιρισμοί είναι κατάφωρη προδοσία του Κυρίου.
Και οι γνήσιοι εραστές της αλήθειας θα αργήσουν να ξεχάσουν ότι αυτή η πανίσχυρη
κατεστημένη εκκλησία συχνάκις τόλμησε να καταπνίξει νεογέννητη πίστη και να καταδιώξει
φορείς της αλήθειας που έτυχε να εμφανιστούν με ανορθόδοξη ενδυμασία.

Είναι παντελώς αλήθεια ότι τέτοια εκκλησία δεν θα επιζούσε αν δεν υπήρχαν
άνθρωποι στον κόσμο που προτιμούσαν αυτό το είδος λατρείας. Πολλές
πνευματικά νωθρές ψυχές επιθυμούν πολύ μια παλιά και εξουσιαστική θρησκεία
τελετουργικών και σεβαστών παραδόσεων. Η ανθρώπινη εξέλιξη και η πνευματική
πρόοδος μετά βίας επαρκούν για να πείσουν τους ανθρώπους να κάνουν χωρίς
θρησκευτική εξουσία. Και η αόρατη αδελφότητα της βασιλείας μπορεί καλώς να
συμπεριλάβει αυτές τις οικογενειακές ομάδες των διαφόρων κοινωνικών και
ιδιόρρυθμων τάξεων αν είναι πρόθυμες να γίνουν πραγματικά τα οδηγούμενα από
το πνεύμα παιδιά του Θεού. Αλλά σε αυτή την αδελφότητα του Ιησού δεν υπάρχει
θέση για αιρετική αντιζηλία, κακή συνεργασία των ομάδων, ούτε ισχυρισμοί ηθικής
ανωτερότητας και πνευματικού αλάθητου.

Αυτές οι ποικίλες ομάδες Χριστιανών μπορούν να εξυπηρετήσουν για να συμφιλιώσουν

πολυάριθμους τύπους επίδοξων πιστών ανάμεσα στους διάφορους λαούς του Δυτικού
πολιτισμού, αλλά μια τέτοια διαίρεση του χριστιανικού κόσμου παρουσιάζει σοβαρή αδυναμία
όταν θα προσπαθήσει να μεταφέρει το ευαγγέλιο του Ιησού στους λαούς της Ανατολής. Αυτές
οι φυλές δεν καταλαβαίνουν ακόμα ότι υπάρχει μια θρησκεία του Ιησού χωριστή, και
κάπως μακριά από το Χριστιανισμό, ο οποίος γίνεται όλο και πιο πολύ μια θρησκεία γύρω
από τον Ιησού.

Η μεγάλη ελπίδα της Ουράντια βρίσκεται στην πιθανότητα μιας νέας αποκάλυψης του Ιησού με μια

νέα και διευρυμένη παρουσίαση του σωτήριου μηνύματος το οποίο θα ενώσει πνευματικά με υπηρεσία

γεμάτη αγάπη, τις πολυάριθμες οικογένειες των σημερινών δηλωμένων οπαδών του.

553
Ακόμα και η λαϊκή εκπαίδευση θα βοηθούσε σε αυτή την πνευματική αναγέννηση,
αν έδινε περισσότερη προσοχή στο έργο της διδασκαλίας των νέων, για το πώς θα
ενασχοληθούν με τον προγραμματισμό της ζωής και την πρόοδο του χαρακτήρα. Ο
σκοπός όλης της εκπαίδευσης θα έπρεπε να είναι η καλλιέργεια και η προαγωγή
του ανώτατου σκοπού της ζωής, την ανάπτυξη μιας υπέροχης και καλά
ισορροπημένης προσωπικότητας. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για τη διδασκαλία ηθικής
πειθαρχίας αντί των τόσων πολλών αυτό-ικανοποιήσεων. Για μια τέτοια δημιουργία, η
θρησκεία μπορεί να συνεισφέρει με το πνευματικό της κίνητρο για τη διεύρυνση και τον
εμπλουτισμό της ηθικής ζωής, ακόμα και για τη σιγουριά και τον εμπλουτισμό της αιώνιας
ζωής.

Ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία που αυτοσχεδιάζει, και επομένως πρέπει να λειτουργεί με

χαμηλή ταχύτητα. Οι υψηλών ταχυτήτων πνευματικές επιτεύξεις πρέπει να περιμένουν τη νέα
αποκάλυψη και την πιο γενική αποδοχή της αληθινής θρησκείας του Ιησού. Ο Χριστιανισμός
όμως είναι μια πανίσχυρη θρησκεία, δεδομένου ότι οι απλοί μαθητές ενός σταυρωμένου
ξυλουργού έθεσαν σε κίνηση εκείνες τις διδασκαλίες, οι οποίες κατέκτησαν το Ρωμαϊκό κόσμο
μέσα σε τριακόσια χρόνια και μετά συνέχισαν τη θριαμβευτική πορεία επί των βαρβάρων που
ανέτρεψαν τη Ρώμη. Ο ίδιος αυτός Χριστιανισμός κατέκτησε αφομοίωσε και προήγαγε
όλο το ρεύμα της Εβραϊκής θεολογίας και της Ελληνικής φιλοσοφίας. Και ύστερα, όταν αυτός
ο Χριστιανισμός έπεσε σε κωματώδη κατάσταση για πάνω από χίλια χρόνια, σαν αποτέλεσμα
υπερβολικής δόσης μυστικισμού και παγανισμού, αναστήθηκε και ουσιαστικά ξανακατέκτησε
όλο το Δυτικό κόσμο. Ο Χριστιανισμός περιέχει αρκετές από τις διδασκαλίες του Ιησού για να
τον κάνουν αθάνατο.

Αν ο Χριστιανισμός μπορούσε μόνο να αντιληφθεί περισσότερες διδασκαλίες του Ιησού, θα

ήταν σε θέση να κάνει πολλά περισσότερο για να βοηθήσει το σύγχρονο άνθρωπο να επιλύσει
τα καινούργια και αυξανόμενα πολύπλοκα προβλήματά του.

Ο Χριστιανισμός δοκιμάζεται από ένα μεγάλο μειονέκτημα επειδή έχει ταυτιστεί

στο μυαλό όλου του κόσμου σαν μέρος του κοινωνικού συστήματος, της
βιομηχανικής ζωής και των ηθικών προτύπων του Δυτικού πολιτισμού. Και έτσι
φαίνεται ο Χριστιανισμός να υποστηρίζει αθέλητα μια κοινωνία που κλονίζεται
κάτω από την ενοχή μιας ανεκτικής επιστήμης χωρίς ιδεώδη, πολιτικής χωρίς
αρχές, πλούτου χωρίς εργασία, απόλαυσης χωρίς περιορισμούς, γνώσης χωρίς
χαρακτήρα, δύναμης χωρίς συνείδηση και βιομηχανίας χωρίς ηθική.

Η ελπίδα του σύγχρονου Χριστιανισμού είναι ότι πρέπει να σταματήσει να υποστηρίζει τα κοινωνικά
συστήματα και τη βιομηχανική τακτική του Δυτικού πολιτισμού ενώ θα σκύψει ταπεινά μπροστά στο
σταυρό που εκθειάζει τόσο θαρραλέα, για να μάθει από κει εκ νέου από τον Ιησού το Ναζωραίο τις
μεγαλύτερες αλήθειες που μπορεί να ακούσει θνητός το ζωντανό ευαγγέλιο της πατρότητας του
Θεού και της αδελφότητας του ανθρώπου.

554
 ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Αύγουστος Το Βιβλίο της Ουράντια εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε άρθρο
1997 που δημοσιεύει στο Τρίτο Μάτι ο κ Χρήστος Κώνστας από τη Θεσσαλονίκη.
Νοέμβριος
Το Βιβλίο συναντάει τον κ. Κωνσταντίνο Διαμαντόπουλο στο Λονδίνο.
1998
Μετά από τρεις ολοκληρωμένες αναγνώσεις και με μια εσωτερική
παρόρμηση, ο κ. Κ. Διαμαντόπουλος επικοινωνεί στους έκδοτες των
Σεπτέμβριος
περιοδικών Τρίτο Μάτι και Άβατον/Strange καθώς επίσης και σε μια ομάδα
1999
μελέτης εσωτερικών κειμένων στην Αθήνα τον πνευματικό πλούτο του
Βιβλίου.
Ο εκδότης του περιοδικού Έσοπτρον, Παύλος Βουδούρης, ζητάει από τον κ.
Οκτώβριος
Διαμαντόπουλο μια περίληψη του Βιβλίου στην ελληνική γλώσσα και μια
1999
παρουσίασή του στην Στοά του Βιβλίου τον Ιανουάριο του 2000.
Ιανουάριος Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, λαμβάνει χώρα παρουσίαση του Βιβλίου σε
2000 μια ομάδα εβδομήντα, περίπου, ενδιαφερομένων.
Δημοσιεύεται η περίληψη στο Τρίτο Μάτι, ως ένθετο του περιοδικού, και
Μάρτιος 2000 γίνεται έκκληση για οργάνωση ομάδας, η οποία θα αναλάβει τη μετάφραση
του Βιβλίου στα ελληνικά.
Επισκέπτεται την Ελλάδα ένας από τους θεματοφύλακες του βιβλίου και
μέλος του ιδρύματος στο Σικάγο για το Βιβλίο της Ουράντια, ο κ. George -
Michaelson Dupont, από το Παρίσι, καθώς και ο υπεύθυνος για τις
μεταφράσεις κ. Seppo Kanerva από το Ελσίνκι. Στην επίσκεψη αυτή
Μάιος 2000
αποφασίζεται από το ίδρυμα η χρηματοδότηση της ελληνικής μετάφρασης.
Με επικεφαλής τον κ. Κωνσταντίνο Διαμαντόπουλο, συστήνεται
μεταφραστική ομάδα από τις κ.κ. Τέττα Φατούρος, Χριστίνα Τσιντέα και
Αγγελική Νατσούλη.
Λαμβάνει χώρα στη Νέα Υόρκη εργαστήριο με θέμα «Εκτελώντας το θέλημα
του Πατέρα», στο οποίο συμμετέχουν μελετητές του Βιβλίου από όλον τον
κόσμο. Ο κ. Κ. Διαμαντόπουλος γνωρίζει εκεί διάφορους μελετητές του
Ιούλιος 2000 Βιβλίου, μεταφραστές και αντιπροσώπους του ιδρύματος και αναγνωρίζεται
ως επίσημος αντιπρόσωπος του ιδρύματος στην Ελλάδα. Επίσης αποφασίζει
την οργάνωση του πρώτου εργαστηρίου ανάγνωσης και μελέτης του Βιβλίου
στην Ελλάδα.
Ιανουάριος Δημοσιεύεται άρθρο του κ. Κ. Διαμαντόπουλου στο περιοδικό Το Τρίτο Μάτι,
2001 με θέμα ?Η Τέχνη του Ζειν και το Βιβλίο της Ουραντια?.
Λαμβάνει χώρα διήμερο σεμινάριο/εργαστήριο, με εισηγητές τον καθηγητή
Φεβρουάριος θρησκειολογίας του Πανεπιστημίου του Σικάγου κ. Jeffrey Wattles και τον κ.
2001 Κωνσταντίνο Διαμαντόπουλο. Υπήρξαν σαράντα συμμετέχοντες από όλη την
Ελλάδα.
Απρίλιος Δημιουργούνται πυρήνες και ομάδες μελέτης του Βιβλίου στην Αθήνα και
2001 στη Θεσσαλονίκη.
Ολοκληρώνεται, σε χρόνο ρεκόρ για τα ιστορικά δεδομένα του ιδρύματος, η
πρώτη μεταφραστική προσπάθεια στην ελληνική γλώσσα και αρχίζει να
Μάιος 2001
γίνεται η επιμέλεια της έκδοσης των κειμένων από τον υπεύθυνο του
ιδρύματος στην Ελλάδα.
Λαμβάνει χώρα στο Σικάγο συνάντηση του Διοικητικού Συμβουλίου του
ιδρύματος με τον έλληνα αντιπρόσωπο και όλους τους ισπανόφωνους
αντιπροσώπους και μεταφραστές από τη Λατινική Αμερική. Ο κ. Κ.
Ιούλιος 2001
Διαμαντόπουλος ερευνά τα στοιχεία για την προέλευση του βιβλίου μέσα στο
ίδιο το κτίριο όπου φυλάσσονται τα σχετικά ιστορικά αρχεία και παίρνει
πληροφορίες από την ίδια τη γραμματέα του Δρ Σαντλερ, κυρία Καρολαιν

555
 Κενταλ, η οποία ήταν ακόμη εν ζωή. Οι εκδόσεις ΄Εσοπτρον αποφασίζουν να
εκδώσουν στα Ελληνικά τα Πετράδια της Σοφίας, αποσπάσματα από τα
έγγραφα του Βιβλίου. Το ίδρυμα για το Βιβλίο της Ουράντια αναθέτει στον κ.
Κωνσταντίνο Διαμαντόπουλο αποστολές και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Σεπτέμβριος
Δημιουργείται ιστοσελίδα Ουράντια στο site www.innernet.gr
2001
Παρουσιάζεται για δεύτερη φορά το Βιβλίο, στον χώρο των εκδόσεων
Έσοπτρον Στοά του Βιβλίου και ανακοινώνεται η πρόθεση να δημιουργηθεί
Φεβρουάριος
ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός με την επωνυμία «Φως και Ζωή». Από
2002
τους εξήντα παρισταμένους, οι είκοσι υπογράφουν τη συμμετοχή τους στον
παραπάνω οργανισμό ως ιδρυτικά μέλη.
Λαμβάνει χώρα το δεύτερο σεμινάριο/εργαστήριο στην Ελλάδα, με θέμα:
«Urantia, επαφή με τον Θείο Σπινθήρα» και εισηγητές τον κ. Steve Sinhall
και τον κ. Κωνσταντίνο Διαμαντόπουλο. Γίνεται η πρώτη έκδοση στα
Ελληνικά του ημερολογίου Τα Πετράδια Σοφίας, που κυκλοφορεί από τις
εκδόσεις Έσοπτρον. Αρχίζει να λαμβάνει χώρα συνεργασία μεταξύ των
Μάρτιος 2002
μελετητών του βιβλίου από τα διάφορα μέρη της Ελλάδας. Ενισχύονται οι
ομάδες μελέτης στην Αθήνα με καινούργια μέλη. Αποφασίζεται η οργάνωση,
μέχρι τα μέσα του Ιουνίου 2002, ενός σεμιναρίου/εργαστηρίου, με παρόμοιο
θέμα, στη Θεσσαλονίκη. Δημιουργείται ιστοσελίδα ελλήνων αναγνωστών του
Βιβλίου.

556