Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 7 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniu 23 stycznia 2008 r.

(drugi dzień obrad)

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
7. posiedzenia Sejmu
(Obrady w dniu 23 stycznia 2008 r.)
str.
Wznowienie posiedzenia
Komunikaty
Sekretarz Poseł Michał Jaros . . . . . . . . . . . . . 99
Punkt 8. porządku dziennego: Pytania
w sprawach bieżących
Poseł Andrzej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . 100
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruktury
Tadeusz Jarmuziewicz. . . . . . . . . . . . . . . . . . 100
Poseł Janusz Cichoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 101
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruktury
Tadeusz Jarmuziewicz. . . . . . . . . . . . . . . . . . 101
Poseł Jan Ołdakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 102
Minister Sportu i Turystyki
Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 102
Poseł Jan Ołdakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103
Minister Sportu i Turystyki
Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 104
Poseł Anita Błochowiak. . . . . . . . . . . . . . . . . 104
Prokurator Krajowy Zastępca Prokuratora
Generalnego RP Marek Staszak. . . . . . . . . . . 105
Poseł Anita Błochowiak. . . . . . . . . . . . . . . . . 106
Prokurator Krajowy Zastępca Prokuratora
Generalnego RP Marek Staszak. . . . . . . . . . . 106
Poseł Mirosław Maliszewski . . . . . . . . . . . . . 106
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Marek Sawicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107
Poseł Mirosław Maliszewski . . . . . . . . . . . . . 108
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Marek Sawicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108
Poseł Krzysztof Gadowski . . . . . . . . . . . . . . . 108
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Chojna-Duch . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109
Poseł Wojciech Saługa . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Chojna-Duch . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110
Poseł Jarosław Stawiarski. . . . . . . . . . . . . . . 110
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Gospodarki
Eugeniusz Postolski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 111
Poseł Jarosław Stawiarski. . . . . . . . . . . . . . . 111
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Gospodarki
Eugeniusz Postolski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 112
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 112
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Andrzej Witold Włodarczyk. . . . . . . . . . . . . . 113
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . . 113
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Andrzej Witold Włodarczyk. . . . . . . . . . . . . . 113
str.
str.
Poseł Teresa Piotrowska . . . . . . . . . . . . . . . . 114
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Juliusz Engelhardt. . . . . . . . 114
Poseł Teresa Piotrowska . . . . . . . . . . . . . . . . 116
Poseł Elżbieta Witek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 116
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 117
Poseł Beata Szydło. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 117
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118
Poseł Cezary Tomczyk. . . . . . . . . . . . . . . . . . 118
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztof Grzegorek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 119
Poseł Grzegorz Dolniak . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztof Grzegorek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
Poseł Andrzej Mikołaj Dera. . . . . . . . . . . . . . 120
Poseł Zbigniew Dolata . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Antoni Podolski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121
Punkt 9. porządku dziennego: Informacja
bieżąca
Poseł Eugeniusz Czykwin . . . . . . . . . . . . . . . 123
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Piotr Stachańczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124
Poseł Józef Piotr Klim . . . . . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Marek Kuchciński . . . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 127
Poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk. . . . . . . . . 127
Poseł Ryszard Galla . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127
Poseł Piotr Tomański . . . . . . . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Jarosław Zieliński . . . . . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Stanisław Wziątek . . . . . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Jan Łopata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Miron Sycz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Wojciech Żukowski. . . . . . . . . . . . . . . . 130
Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 130
Poseł Mirosław Maliszewski . . . . . . . . . . . . . 130
Poseł Grzegorz Raniewicz . . . . . . . . . . . . . . . 131
Poseł Mariusz Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . 131
Poseł Tomasz Kulesza . . . . . . . . . . . . . . . . . . 132
Poseł Beata Mazurek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 132
Poseł Michał Szczerba . . . . . . . . . . . . . . . . . . 132
Poseł Andrzej Ćwierz. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 133
Poseł Adam Abramowicz . . . . . . . . . . . . . . . . 133
 str.
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . 134
Poseł Jarosław Żaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . . 134
Poseł Piotr Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 134
Poseł Eugeniusz Czykwin . . . . . . . . . . . . . . . 135
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Piotr Stachańczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 136
Punkt 10. porządku dziennego: Pierwsze
czytanie poselskiego projektu ustawy
o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza
do rad gmin, rad powiatów i sejmików
województw
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski . . . . . . 139
Poseł Waldy Dzikowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 141
Poseł Krystyna Grabicka. . . . . . . . . . . . . . . . 141
Poseł Jan Kochanowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 142
Poseł Bronisław Dutka . . . . . . . . . . . . . . . . . 143
Poseł Paweł Arndt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 143
Poseł Henryk Milcarz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Poseł Jarosław Zieliński . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 144
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 145
Poseł Halina Rozpondek . . . . . . . . . . . . . . . . 145
Poseł Zbigniew Matuszczak . . . . . . . . . . . . . 145
Poseł Marek Krząkała . . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Poseł Maria Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Poseł Zbigniew Dolata . . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
Grzegorz Schetyna. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski . . . . . . 147
Poseł Zbigniew Dolata . . . . . . . . . . . . . . . . . . 150
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . 151
Punkt 11. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Edukacji, Nauki
i Młodzieży o rządowym projekcie usta-
wy o nadaniu nowej nazwy Akademii
Wychowania Fizycznego w Katowicach
Poseł Sprawozdawca Maria Nowak . . . . . . . 152
Poseł Jerzy Ziętek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 153
Poseł Jadwiga Wiśniewska . . . . . . . . . . . . . . 154
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 155
Poseł Maria Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155
Punkt 12. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Edukacji, Nauki i Mło-
dzieży o rządowym projekcie ustawy
o nadaniu nowej nazwy Akademii
Świętokrzyskiej im. Jana Kocha-
nowskiego w Kielcach
Poseł Sprawozdawca Mirosław Pawlak . . . . 155
Poseł Marzena Okła-Drewnowicz . . . . . . . . . 156
Poseł Przemysław Gosiewski . . . . . . . . . . . . 157
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 158
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 158
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . 159
Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . . 159
Poseł Henryk Milcarz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 160
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 160
str.
Punkt 13. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Edukacji, Nauki i Mło-
dzieży o rządowym projekcie ustawy
o nadaniu Akademii Medycznej w War-
szawie nazwy „Warszawski Uniwersytet
Medyczny”
Poseł Sprawozdawca Andrzej Smirnow . . . . 160
Poseł Alicja Dąbrowska . . . . . . . . . . . . . . . . . 161
Poseł Artur Górski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 162
Poseł Marek Balicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 163
Poseł Aleksander Sopliński . . . . . . . . . . . . . . 163
Punkt 14. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Edukacji, Nauki i Mło-
dzieży o rządowym projekcie ustawy
o nadaniu Akademii Medycznej
im. prof. Feliksa Skubiszewskiego
w Lublinie nazwy „Uniwersytet Me-
dyczny w Lublinie”
Poseł Sprawozdawca Tadeusz Sławecki . . . . 163
Poseł Magdalena Gąsior-Marek . . . . . . . . . . 165
Poseł Lech Sprawka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 166
Poseł Izabella Sierakowska . . . . . . . . . . . . . . 167
Poseł Tadeusz Sławecki. . . . . . . . . . . . . . . . . 167
Punkt 15. porządku dziennego: Spra-
wozdanie Komisji Edukacji, Nauki
i Młodzieży o rządowym projekcie
ustawy o nadaniu Akademii Medycznej
w Białymstoku nazwy „Uniwersytet
Medyczny w Białymstoku”
Poseł Sprawozdawca Elżbieta Witek . . . . . . 167
Poseł Damian Raczkowski. . . . . . . . . . . . . . . 169
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 169
Poseł Jarosław Matwiejuk. . . . . . . . . . . . . . . 170
Poseł Jan Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 171
Poseł Damian Raczkowski. . . . . . . . . . . . . . . 171
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Andrzej Witold Włodarczyk. . . . . . . . . . . . . . 171
(Przerwa w posiedzeniu)
Wznowienie posiedzenia
Komunikaty
Sekretarz Poseł Cezary Tomczyk . . . . . . . . . 172
Punkt 1. porządku dziennego: Sprawozda-
nie Komisji Finansów Publicznych
o stanowisku Senatu w sprawie ustawy
budżetowej na rok 2008 (cd.)
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 172
Poseł Krzysztof Tchórzewski . . . . . . . . . . . . 172
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Suchocka-Roguska . . . . . . . . . . . . . 172
Poseł Barbara Bartuś . . . . . . . . . . . . . . . . . . 174
Poseł Małgorzata Sadurska. . . . . . . . . . . . . . 174
Poseł Anita Błochowiak. . . . . . . . . . . . . . . . . 174
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Suchocka-Roguska . . . . . . . . . . . . . 175
Poseł Stanisław Pięta . . . . . . . . . . . . . . . . . . 175
Prezes Rady Ministrów Donald Tusk. . . . . . 176
 str. str.

Komunikaty Punkt 13. porządku dziennego: Sprawoz-

Sekretarz Poseł Cezary Tomczyk . . . . . . . . . 177 danie Komisji Edukacji, Nauki i Mło-
Punkt 2. porządku dziennego: Pierwsze dzieży o rządowym projekcie ustawy
czytanie poselskiego projektu ustawy o nadaniu Akademii Medycznej w War-
o zmianie ustawy o radiofonii i telewi- szawie nazwy „Warszawski Uniwersytet
zji i innych ustaw (cd.) Medyczny” (cd.)
Głosowanie Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 177 Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 181
Punkt 3. porządku dziennego: Sprawoz-
Punkt 14. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Edukacji, Nauki i Mło-
danie Komisji Edukacji, Nauki i Mło-
dzieży o rządowym projekcie ustawy
o zasadach uznawania kwalifikacji dzieży o rządowym projekcie ustawy
zawodowych nabytych w państwach o nadaniu Akademii Medycznej im.
członkowskich Unii Europejskiej (cd.) prof. Feliksa Skubiszewskiego w Lubli-
Głosowanie nie nazwy „Uniwersytet Medyczny
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 178 w Lublinie” (cd.)
Punkt 4. porządku dziennego: Sprawozda- Głosowanie
nie Komisji Finansów Publicznych Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 181
o rządowym projekcie ustawy o zmia- Punkt 15. porządku dziennego: Spra-
nie ustawy o rachunkowości (cd.) wozdanie Komisji Edukacji, Nauki
Poseł Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 178 i Młodzieży o rządowym projekcie
Poseł Bożena Szydłowska . . . . . . . . . . . . . . . 178 ustawy o nadaniu Akademii Medycznej
Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 178 w Białymstoku nazwy „Uniwersytet
Głosowanie Medyczny w Białymstoku” (cd.)
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 179 Głosowanie
Poseł Bożena Szydłowska . . . . . . . . . . . . . . . 179 Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 181
Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 179 Punkt 16. porządku dziennego: Zmiany
Poseł Aleksandra Natalli-Świat . . . . . . . . . . 179
w składach osobowych komisji sejmo-
Punkt 5. porządku dziennego: Sprawozda-
wych
nie Komisji Polityki Społecznej
i Rodziny o rządowym projekcie ustawy Głosowanie
o przeniesieniu praw emerytalnych Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 181
urzędników Wspólnot Europejskich (cd.) Komunikaty
Głosowanie Sekretarz Poseł Cezary Tomczyk . . . . . . . . . 181
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 180 (Przerwa w posiedzeniu)
Punkt 11. porządku dziennego: Sprawozda-
nie Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży Wznowienie posiedzenia
o rządowym projekcie ustawy Oświadczenia
o nadaniu nowej nazwy Akademii Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 182
Wychowania Fizycznego w Katowicach Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . 183
(cd.) Poseł Waldemar Wrona . . . . . . . . . . . . . . . . . 183
Głosowanie Poseł Dariusz Bąk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 184
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 180 Poseł Andrzej Nowakowski . . . . . . . . . . . . . . 185
Punkt 12. porządku dziennego: Sprawoz- Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 186
danie Komisji Edukacji, Nauki i Mło- Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . . 187
dzieży o rządowym projekcie ustawy Poseł Lidia Staroń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 188
o nadaniu nowej nazwy Akademii Świę- Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 188
tokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego Poseł Tadeusz Sławecki. . . . . . . . . . . . . . . . . 189
w Kielcach (cd.)
Poseł Piotr Tomański . . . . . . . . . . . . . . . . . . 190
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 180 (Przerwa w posiedzeniu)
 (Wznowienie posiedzenia o godz. 9 min 04)
(Na posiedzeniu przewodniczą marszałek Sejmu
Bronisław Komorowski oraz wicemarszałkowie
Jarosław Kalinowski, Krzysztof Putra, Stefan
Niesiołowski i Jerzy Szmajdziński)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Wznawiam posiedzenie.
Na sekretarzy dzisiejszych obrad powołuję panów
posłów: Adama Rogackiego, Michała Jarosa, Cezare-
go Tomczyka i Krzysztofa Matyjaszczyka.
W pierwszej części obrad sekretarzami będą pa-
nowie posłowie: Adam Rogacki i Michał Jaros.
Protokół i listę mówców prowadzić będą posłowie:
Adam Rogacki i Krzysztof Matyjaszczyk.
Proszę wyznaczonych panów posłów sekretarzy
o zajęcie miejsc przy stole prezydialnym.
Proszę pana posła sekretarza o odczytanie komu-
nikatów.
Sekretarz Poseł Michał Jaros:
Informuję, że w dniu dzisiejszym odbędzie się po-
siedzenie Komisji:
— Edukacji, Nauki i Młodzieży – godz. 11;
— Etyki Poselskiej – godz. 11;
— Finansów Publicznych – godz. 11;
— Zdrowia – godz. 11.30;
— Sprawiedliwości i Praw Człowieka – godz. 12;
— Obrony Narodowej – godz. 12;
— Ustawodawczej – godz. 12;
— do Spraw Unii Europejskiej – godz. 12;
— Gospodarki – godz. 13;
— do Spraw Kontroli Państwowej – godz. 13;
— Regulaminowej i Spraw Poselskich – godz.
13.30;
— Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo” do spraw
związanych z ograniczeniem biurokracji – godz. 14;
— Polityki Społecznej i Rodziny – godz. 14;
— Łączności z Polakami za Granicą – godz. 14;
— Skarbu Państwa – godz. 14;
— Infrastruktury – godz. 15;
— Samorządu Terytorialnego i Polityki Regional-
nej – godz. 15;
— Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfika-
cjach – godz. 15;
— Kultury Fizycznej i Sportu – godz. 15;
— Rolnictwa i Rozwoju Wsi – godz. 16;
— Administracji i Spraw Wewnętrznych – bezpo-
średnio po głosowaniach;
— Finansów Publicznych wspólnie z Komisją
Spraw Zagranicznych – bezpośrednio po głosowa-
niach, ok. godz. 19.30.
Przypominam o posiedzeniu Poselskiego Zespołu
Strażaków o godz. 19.30.
Informuję również, że w dniu dzisiejszym odbędą
się zebrania konstytucyjne następujących grup i ze-
społów bilateralnych:
— Grupy Polsko-Chińskiej – godz. 12;
— Grupy Polsko-Rosyjskiej – godz. 12.30;
— Grupy Polsko-Niemieckiej – godz. 13.30;
— Grupy Polsko-Ukraińskiej – godz. 14;
— Zespołu Polska–Stany Zjednoczone – godz. 14.30;
— Grupy Polsko-Kubańskiej – godz. 15;
— Zespołu Polsko-Tajwańskiego – godz. 15.20
w sali klubowej nr 1 w nowym Domu Poselskim oraz
w sali nr 105 w starym Domu Poselskim:
— Grupy Polsko-Czeskiej – godz. 16;
— Grupy Polsko-Słowackiej – godz. 16.20;
— Grupy Polsko-Rumuńskiej – godz. 16.40;
— Grupy Polsko-Chorwackiej – godz. 17;
— Grupy Polsko-Hiszpańskiej – godz. 17.20;
— Grupy Polsko-Ekwadorskiej – godz. 17.40;
— Grupy Polsko-Brazylijskiej – godz. 18.
Zebranie inaugurujące Polsko-Izraelską Grupę
Parlamentarną odbędzie się w dniu jutrzejszym
o godz. 8.30 w sali nr 105 w starym Domu Poselskim.
Informuję również, że w dniu dzisiejszym w sali
nr 179 w budynku Senatu odbędą się posiedzenia
inauguracyjne delegacji parlamentarnych do zgro-
madzeń międzyparlamentarnych:
— Delegacji Parlamentarnej do Zgromadzenia Par-
lamentarnego Sejmu i Senatu RP, Sejmasu Republiki
Litewskiej i Rady Najwyższej Ukrainy – godz. 13;
— Delegacji Parlamentarnej do Zgromadzenia
Parlamentarnego RP i Ukrainy – godz. 13.30.
Jeszcze ostatni komunikat. Marszałek Sejmu RP
Bronisław Komorowski serdecznie zaprasza wszyst-
kich parlamentarzystów na pokaz filmu pt. „Jego-
mość Tischner i jego filozofia po góralsku”. Pokaz
odbędzie się dzisiaj w sali konferencyjnej w nowym
Domu Poselskim. Początek projekcji – godz. 19.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
100 Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 8.
porządku dziennego: Pytania w sprawach bie-
żących.
Przypominam, że postawienie pytania nie może
trwać dłużej niż 2 minuty, zaś udzielenie odpowiedzi
nie może trwać dłużej niż 6 minut. Prawo do posta-
wienia pytania dodatkowego przysługuje wyłącznie
posłowi zadającemu pytanie. Dodatkowe pytanie nie
może trwać dłużej niż 1 minutę, a uzupełniająca od-
powiedź nie może trwać dłużej niż 3 minuty. Marsza-
łek Sejmu może wyrazić zgodę na wydłużenie czasu
odpowiedzi na pytanie dodatkowe.
Posłowie Andrzej Orzechowski i Janusz Cichoń
z klubu Platforma Obywatelska zadadzą pytanie do
ministra infrastruktury w sprawie połączenia dro-
gowego Mazur ze stolicą kraju w kontekście drogi Via
Baltica.
Bardzo proszę, jako pierwszy głos zabierze pan
poseł Andrzej Orzechowski.
Poseł Andrzej Orzechowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Północno-wschodnia Polska to biała plama na mapie
modernizacji i budowy dróg w najbliższych kilku la-
tach. Ełk, Gołdap, Olecko są komunikacyjnie odcięte
od Warszawy, a w zasadzie od całej Polski. Mimo iż
strumień pojazdów z państw bałtyckich i Finlandii
na zachód Europy skierowano na dotychczasową dro-
gę nr 8, tj. drogę Budzisko–Suwałki–Augustów–Bia-
łystok–Warszawa, to i tak duży ruch odbywa się dro-
gą przez Łomżę i Grajewo, bo trasa ta jest krótsza.
Nie uzurpuję sobie prawa do wnioskowania
o zmianę trasy Via Baltica, niech o tym zadecydują
rzetelne analizy i fachowcy, ale zapytuję: Czy i kiedy
powstanie dobry szlak komunikacyjny ze stolicy na
Mazury, do obszaru EGO? Wbrew pozorom ten pro-
blem nie ma tylko lokalnego charakteru, ale jest
ważny dla wszystkich, w tym także dla turystów,
którzy chcieliby w miarę komfortowo dojechać na
wypoczynek nad jeziorami, jak również inwestorów,
którzy lokują swoje inwestycje w specjalnej strefie
ekonomicznej, a przypominam, że właśnie w Ełku,
Gołdapi i Suwałkach jest taka specjalna strefa eko-
nomiczna.
Kiedy odcinek drogi pomiędzy Ostrowią Mazo-
wiecką a Łomżą – w ciągu drogi Warszawa–Ełk –
przestanie być drogą wojewódzką, a stanie się drogą
krajową?
Czy w obliczu niezliczonych problemów z lanso-
wanym dotychczas przebiegiem trasy Via Baltica
przez Białystok i Augustów nie warto rozważyć no-
wego jej przebiegu, o 60 km krótszego, przez okolice
Łomży, Grajewa, Ełku, Kalinowa, Raczek i Suwałk?
Jest to wariant krótszy, tańszy i pozwoli na ominięcie
dolin Rospudy i Narwi, Biebrzańskiego Parku Naro-
dowego oraz bagien w okolicy Rajgrodu. Tak popro-
wadzona trasa przyniosłaby wiele korzyści. Zadowo-
leni byliby zarówno mieszkańcy Augustowa, ponie-
waż z miasta zniknąłby uciążliwy ruch, jak i dyspo-
nenci środków publicznych, bowiem za te same pie-
niądze zbudowałoby się więcej dróg. Zadowoleni by-
liby turyści i inwestorzy, ale także przedstawiciele
Unii Europejskiej, bo byłaby to krótsza i bezkonflik-
towa droga, co może przyczynić się do wywalczenia
większych środków na infrastrukturę w Polsce
Wschodniej.
Pytam zatem, w kwestii szlaku drogowego na Ma-
zury: Czy zmienić trasę Via Baltica, a jeśli nie, to co
w zamian?
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli sekretarz stanu w Minister-
stwie Infrastruktury pan Tadeusz Jarmuziewicz.
Bardzo proszę, panie ministrze.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Tadeusz Jarmuziewicz:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Pa-
nie Pośle! Warmia i Mazury są w tej chwili skomu-
nikowane w co najmniej trojaki sposób ze stolicą
Polski, bo o to państwo pytacie.
Mianowicie, z zachodniej strony mamy drogę S7,
której budowa jest na ukończeniu, jeżeli chodzi
o przystosowanie do standardu S. Jest to kontrakt
w ramach Euro 2012, a budowa zostanie zakończona
do 2011 r. Jest to akurat coś, co w tej chwili kończy-
my. W związku z tym ta siódemka wygląda w tej
chwili zupełnie przyzwoicie.
Za chwilę powiem o wschodniej stronie, o co pa-
nowie pytacie, czyli przebiegu drogi S8. Chciałbym
jeszcze tylko uzupełnić odpowiedź o ten wariant
środkowy. Jeśli chodzi o drogę krajową nr 61, gdzie
niektóre odcinki mogą opcjonalnie znaleźć się w prze-
biegu Via Baltica – do tego zaraz wrócę – w tej chwi-
li w kilku miejscach na odcinku z Serocka do Legio-
nowa rozpoczyna się budowa. Za chwileczkę będzie
rozpoczęta budowa obwodnic Bargłowa Kościelnego
i Stawisk.
Przejdę teraz do kwestii dotyczących drogi S8.
Najpierw może wskażę detale, jeśli chodzi o węzeł
S8/S7 Opacz–Paszków wraz z powiązaniami, z drogą
krajową nr 7 w węźle Magdalenka, realizacja plano-
wana jest na lata 2006–2011. Obecnie jest to na eta-
pie wstępnych prac projektowych. Z Radzymina do
Wyszkowa, wraz z obwodnicą Wyszkowa, realizacja
planowana jest na lata 2005–2008. Ten odcinek jest
już ewidentnie w budowie. Natomiast z Wyszkowa do
Białegostoku realizacja planowana jest na lata 2009–
–2012. Dla części odcinka trwają wspólne prace pro-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruktury
Tadeusz Jarmuziewicz
jektowe, natomiast dla obwodnicy Zambrowa i Wi-
śniewa uzyskana jest decyzja o środowiskowych
uwarunkowaniach i decyzja o ustaleniu lokalizacji.
Obwodnica w Ostrowi Mazowiekiej jest już zbudowa-
na, a dla odcinka Jeżewo–Białystok uzyskana zosta-
ła decyzja o uwarunkowaniach środowiskowych.
Droga z Białegostoku do granicy państwa, planowa-
na realizacja w latach 2011–2015, jest obecnie na
etapie prac projektowych.
Panie Pośle! Przebieg Via Baltica, jak pan wie,
jest w tej chwili niesprecyzowany. Bez przerwy toczą
się dyskusje. Ostatnio nasiliły się one znacznie ze
względu na sytuację, jaką mamy w okolicach Augu-
stowa. W związku z tym nie ustosunkuję do pań-
skich argumentów, bo prace trwają. Wiele z tych
argumentów, których pan użył, zostanie z całą pew-
nością uwzględnionych w czasie badań, które mają
miejsce.
Via Baltica powstała na bazie porozumień mini-
strów transportu. Umówiono się, w jaki sposób ruch
z krajów nadbałtyckich zostanie przetransferowany
do Polski i na południe Europy. Nie mamy wyraźne-
go cenzusu czasowego, kiedy mamy to zrobić. To są
zobowiązania zewnętrzne.
Odnosząc się do kwestii związanej z przebiegiem
drogi ekspresowej S8, należy podkreślić, że zostało
to jednoznacznie ustalone w rozporządzeniu Rady
Ministrów z maja 2004 r. w sprawie sieci autostrad
i dróg ekspresowych, zgodnie z którym droga ma
przebieg: Warszawa–Ostrów Mazowiecka–Zambrów–
–Choroszcz–Knyszyn–Korycin–Augustów–Budzi-
sko–granica państwa. W ramach budowy tej drogi
realizowana jest budowa obwodnicy Augustowa,
o czym już wspominałem. Należy zauważyć, iż zloka-
lizowanie trasy Via Baltica w wariancie proponowa-
nym przez pana posła, panów posłów, bo zdaje się, że
jeden z panów posłów jeszcze będzie dopytywał,
w okolicach Łomży, Grajewa, Ełku, Kalinowa, Ra-
czek i Suwałk spowoduje jedynie odciągnięcie od Au-
gustowa części ruchu tranzytowego pokonującego
duże odległości. Rozwiązanie to pozostawi natomiast
w Augustowie cały dotychczasowy lokalny ruch tran-
zytowy, który uzasadnia budowę obwodnicy tego mia-
sta. Należy w takim razie stwierdzić, że istniejąca
inwestycja polegająca na budowie obwodnicy Augusto-
wa w ciągu drogi S8 realizowana jest niezależnie od
inwestycji polegającej na budowie trasy Via Baltica.
Panie Marszałku! Na obecnym etapie miałbym
tyle do powiedzenia. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe zada pan poseł Janusz Cichoń.
Bardzo proszę.
101
Poseł Janusz Cichoń:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
W kontekście tej wypowiedzi widzimy, że realizacja
Via Baltica ciągle stoi pod znakiem zapytania i napo-
tyka na problemy. W związku z tym większego zna-
czenia nabiera jeszcze to połączenie, które dzisiaj tak
na dobrą sprawę wiąże Białoruś, Rosję, Litwę, Łotwę,
Estonię z Europą Zachodnią, czyli droga nr 16.
Wobec tego mam pytanie: Czy w tej sytuacji nie
powinna ulec przyspieszeniu modernizacja tej drogi
i jakie są na to szanse? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli sekretarz stanu w Minister-
stwie Infrastruktury pan Tadeusz Jarmuziewicz.
Bardzo proszę, panie ministrze.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Tadeusz Jarmuziewicz:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Pa-
nie Pośle! Oczywiście, zgadzam się w pełni, że powin-
no ulec to przyspieszeniu, natomiast powiem, że jest
to początek kadencji. Jaki stan zastaliśmy? Zastali-
śmy mianowicie taką oto sytuację, gdzie jest zdefi-
niowany program budowy dróg i autostrad w Polsce
ujęty w 150 kontraktach. Powiem szczerze, że jest to
niezły dokument. Możemy się spierać co do preferen-
cji, co do tego, że to powinno być pierwsze, a to dru-
gie. Jednak w odróżnieniu od poprzednich ekip nie
rozpoczynamy od zburzenia tego programu. Będzie-
my go realizowali. Chcąc być konkretnym, powiem
panu, że rozbudowa drogi nr 16… Kontrakty, które
będą realizowane w ramach skomunikowania War-
mii i Mazur ze stolicą Polski, to kontrakt nr 132
w tym zestawieniu, czyli rozbudowa drogi nr 16 na
odcinku Gietrzwałd–Naglady i Wójtowo–Barczewo
– drugi etap, i kontrakt nr 133, też na drogę nr 16
Olsztyn–Augustów wraz z obwodnicą Olsztyna. Nie
będę wracał do drogi nr 61, siódemki czy ósemki.
Kolejność realizacji tych kontraktów będzie w pew-
nym sensie wymuszona stanem budżetu i tym, jak
będziemy mogli dysponować środkami na realizację
zadań. Odsyłam pana i państwa na stronę interne-
tową i zapewniam pana, że już za kilka dni zawiśnie
na niej cały program i będzie można się zorientować,
jaka jest wielkość tego programu i rozbicie na kwar-
tały stopni realizacji. Za chwileczkę będziemy mogli
się przekonać, jak to będzie rozłożone w czasie.
Panie pośle, jeżeli ta odpowiedź panu wystarczy, to
zakończę, a jeżeli byłoby dodatkowe zainteresowanie,
to udzielę odpowiedzi na piśmie. Dziękuję bardzo.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
102 Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Przechodzimy do kolejnego pytania.
Posłowie Elżbieta Jakubiak, Jan Ołdakowski i Pa-
weł Kowal z klubu Prawo i Sprawiedliwość zadadzą
pytanie skierowane do ministra sportu i turystyki
w sprawie realizacji budowy stadionu narodowego
w Warszawie oraz innych stadionów, na których mają
być rozgrywane mecze Euro 2012.
Bardzo proszę, poseł Jan Ołdakowski.
Poseł Jan Ołdakowski:
Szanowny Panie Marszałku! Swoje pytanie w spra-
wie realizacji budowy stadionu narodowego w War-
szawie oraz innych stadionów, na których mają być
rozgrywane mecze Euro 2012, kieruję do ministra
sportu i turystyki.
W związku z informacjami na temat odszkodo-
wań dla spadkobierców gruntów pod przyszły, bu-
dowany Stadion Dziesięciolecia, zapowiedzią po-
wrotu kupców na koronę Stadionu Dziesięciolecia
w Warszawie oraz brakiem działań pana ministra
w tej sprawie mam następujące pytania: Czy pan
minister ma pełną informację na temat spadko-
bierców zgłaszających roszczenia do gruntów, na
których ma stanąć Narodowe Centrum Sportu?
Czy w innych miastach, gdzie mają być rozgrywa-
ne mecze Euro 2012, również pojawiają się proble-
my z roszczeniami do gruntów, na których mają
stanąć stadiony? Jaki jest stan prac przygotowują-
cych dotyczących budowy targowiska przy ul. Ra-
dzymińskiej w Warszawie? Przygotowanie projek-
tu zlecone zostało spółce Narodowe Centrum Spor-
tu. Kiedy zostanie powołany zarząd spółki mającej
koordynować, zgodnie z ustawą, przygotowania do
Euro 2012?
Panie Ministrze! Czy pan minister nie obawia
się zarzutów działania na szkodę Skarbu Państwa?
Przecież spółka została wyposażona w kapitał za-
kładowy w wysokości 2 mln zł, a pozostaje bez usta-
wowych władz. Jaki pan minister przyjął plan do-
tyczący funkcjonowania koordynatorów zadań
związanych z przygotowaniem mistrzostw, jaki jest
dzisiaj ich status? Czy trwają prace związane z przy-
gotowaniem umowy z Ukrainą dotyczącej wspól-
nych przedsięwzięć?
Mam prośbę o to, aby pan minister odpowiedział
mi na te pytania.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli minister sportu i turystyki
pan Mirosław Drzewiecki.
Minister Sportu i Turystyki
Mirosław Drzewiecki:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie i Panowie
Posłowie! Pytanie pierwsze: Czy mam wiedzę i infor-
mację na temat spadkobierców zgłaszających rosz-
czenia do gruntów, na których ma stanąć Narodowe
Centrum Sportu, a krótko mówiąc, stadion narodowy
w Warszawie? Właścicielem gruntu, na którym po-
wstać ma stadion narodowy w Warszawie, jest Skarb
Państwa, w imieniu którego działa minister sportu
i turystyki. Trwały zarząd nad tą nieruchomością
sprawuje Centralny Ośrodek Sportu w Warszawie.
Dochodzenie przez spadkobierców przedwojennych
właścicieli gruntów swych roszczeń wobec Skarbu
Państwa pozostaje bez jakiegokolwiek wpływu na
przebieg realizacji inwestycji budowy stadionu naro-
dowego w Warszawie. Aktualnie sprawa jest rozpa-
trywana w postępowaniu administracyjnym przez
urzędników ministerstwa budownictwa i po ewentu-
alnym uznaniu przez sąd praw byłych właścicieli
gruntów, panie pośle, Skarb Państwa na mocy wyro-
ku sądu będzie zobowiązany wypłacić ewentualne
i stosowne odszkodowanie. Jeszcze raz chcę jednak
podkreślić, żeby nie wprowadzać atmosfery zagroże-
nia, że w tej chwili media wykorzystują tę sytuację,
rozmawiając z pełnomocnikiem ludzi, którzy mają
roszczenia dotyczące części tego gruntu. Nawet gdyby
doszło do tego, że sąd orzekłby i zdecydował, że należy
wypłacić odszkodowania, to nie ma to nic wspólnego
z budową stadionu narodowego w Warszawie.
Jeżeli chodzi o inne miasta – gospodarzy turnieju
finałowego Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro
2012, to w trzech z nich, czyli w Gdańsku, w Warsza-
wie i we Wrocławiu, mają być budowane nowe stadio-
ny. W Poznaniu, Chorzowie i Krakowie mamy tylko
do czynienia z modernizacją już funkcjonujących sta-
dionów. Problem roszczeń do gruntów, na których
mają stanąć stadiony, pojawia się tylko w Warszawie.
W Gdańsku na obszarze, gdzie ma być wybudowany
stadion Baltic Arena, 37 ha jest własnością gminy
miasta Gdańsk. W maju 2007 r. miasto objęło ten
teren planem zagospodarowania przestrzennego
Gdańska-Letnicy, a 30 listopada zawarto umowę
z Polskim Związkiem Działkowców i wypowiedziano
umowę wieczystej dzierżawy, zamieniając grunty dla
działkowców na inne – na Krakowcu. W związku
z tym poruszana sprawa Gdańska nie dotyczy. Jeże-
li chodzi o Wrocław, mamy tam sytuację taką, że
21 ha jest własnością miasta Wrocławia. Tego miasta
podobna sprawa nie dotyczy.
Jaki jest stan prac przygotowujących budowę targo-
wiska przy ul. Radzymińskiej? Przygotowanie projektu
było zlecone spółce Narodowe Centrum Sportu, jest to
więc trudne pytanie, dlatego że sytuacja kupców ze
Stadionu Dziesięciolecia, czyli Jarmarku Europa, sta-
nowi pewien problem. W ustawie z dnia 7 września
2007 r. wpisano jako jedno z 8 zadań Euro 2012 budowę
targowiska dla kupców ze Stadionu Dziesięciolecia na
ul. Radzymińskiej, ale trzeba stwierdzić, że obecnie jest
olbrzymi spór między kupcami.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących 103

Minister Sportu i Turystyki i Turystyki oraz miasta stołecznego Warszawy, chce-

Mirosław Drzewiecki my szybko doprowadzić do rozwiązania tego proble-
mu. Żeby pani miała jasność: przez 18 lat COS, któ-
(Poseł Anna Sikora: Nie ma sporu.)
ry jest administratorem tego terenu – właścicielem
Powiem, że jednak jest, bo śledzę to od dłuższego
czasu. Istnieje spór. Jest część kupców, którzy uwa- jest Skarb Państwa i to leży w gestii Ministerstwa
żają, że są większością, bo mówią, że jest ich 2400, Sportu i Turystyki – wynajmował go prywatnej fir-
i są za tym, żeby wybudować – za własne pieniądze mie Damis, by prowadziła tam działalność niezgodną
tylko w zamian za to, że dostaną od miasta teren z tym, do czego był przeznaczony.
w użytkowanie na 30 lat – targowisko przy ul. Mary- (Poseł Anna Sikora: Ale prowadziła.)
wilskiej. Druga część kupców twierdzi, że to oni są
większością, i chcą budować targowisko na ul. Radzy-
mińskiej. W związku z tym podstawowy problem, jaki Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
dzisiaj powstaje, to brak zgody między kupcami.
(Poseł Anna Sikora: Panie ministrze, to nie jest Panie ministrze, przepraszam. Myślę, że wykra-
prawda.)
Pani poseł, wiem, że pani jest w to bardzo poważnie czamy poza zadane pytanie.
zaangażowana, ale prawda wygląda w ten sposób, że
od 2 tygodni czekam na informację od kupców, ilu jest
ich naprawdę po jednej i drugiej stronie, tymczasem ani Minister Sportu i Turystyki
jedni, ani drudzy nie potrafią tego wykazać. Mówienie, Mirosław Drzewiecki:
że 93% kupców jest po naszej stronie… Ale czego 93%,
ile to jest osób? Chcę wiedzieć, ile to jest osób. Inna kwestia...
Poza tym skończę jeszcze swoją wypowiedź na
temat tego, co ma minister sportu i turystyki do bu-
dowy targowiska. Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
(Poseł Anna Sikora: Tak.)
Wracając do meritum sprawy: jedna grupa kup- Mimo wszystko wykraczamy. Bardzo bym prosił
ców jest skupiona wokół Stowarzyszenia Kupców
panią poseł Sikorę, żeby na następnym posiedzeniu
„Stadion” – to pani świetnie wie, bo pani reprezen-
tuje ten… zadała stosowne pytanie i właściwy minister na nie
(Poseł Anna Sikora: Nie reprezentuję.) odpowie.
I walczą o miejsce na Targówku przy ul. Radzy- (Poseł Anna Sikora: Ale to jest odpowiedź na moje
mińskiej. Druga grupa kupców zorganizowana wokół pytanie.)
byłego administratora tzw. jarmarku Europa szykuje W tej chwili naprawdę wykraczamy poza ramy
się do budowy pawilonów handlowych w dzielnicy Bia- pytania zadanego przez pana posła Ołdakowskiego.
łołęka przy ul. Marywilskiej. Pani poseł, Ministerstwo Czy pan poseł Ołdakowski ma pytanie dodatkowe?
Sportu i Turystyki nie ma jakichkolwiek kompetencji
do organizowania działalności handlowej i admini-
strowania nią. (Dzwonek)
(Poseł Anna Sikora: Osiemnaście lat mieliście Poseł Jan Ołdakowski:
pieniądze.)
Organizacja tego typu obiektu komunalnego leży Jeśli można, to tak.
w gestii władz miasta stołecznego Warszawy. Nie ma
też środków finansowych w części budżetu, której
dysponentem jest minister sportu i turystyki na bu- Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
dowę centrum kupieckiego. Nie ma na to pieniędzy.
(Poseł Anna Sikora: Czy ja mogę? Muszę.) Panie ministrze proszę chwilę poczekać.
Proszę bardzo, panie pośle.

Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:

Pani poseł...
(Poseł Anna Sikora: Mieliście ponad 6 mln rocznie.)
Minister Sportu i Turystyki
Mirosław Drzewiecki:
Pani poseł, wyjaśnię jeszcze, co braliśmy. W tej
sprawie prowadzone są zaawansowane rozmowy mię-
dzy przedstawicielami władz Ministerstwa Sportu
Poseł Jan Ołdakowski:
Bardzo cenię szarmanckość pana ministra. Mając
do wyboru odpowiadanie posłowi i posłance, pan mi-
nister wybrał posłankę.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle, czas biegnie, proszę o pytanie.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
104 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Jan Ołdakowski:
Chciałbym w takim razie poprosić jeszcze o pod-
sumowanie i precyzyjne wskazanie, czy i kiedy roz-
poczną się prace nad budową targowiska przy ul. Ra-
dzymińskiej, co było jednym z warunków wyjścia
kupców z terenu Stadionu Dziesięciolecia. A to był
wstęp do budowy Narodowego Centrum Sportu.
I drugie pytanie. Co z zarządem spółki Narodowe
Centrum Sportu? Kiedy te władze zostaną skomple-
towane? Bardzo proszę, panie ministrze.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Jednak pojawiło się pytanie, zostało doprecyzo-
wane.
Panie ministrze, bardzo proszę, 3 minuty.
Minister Sportu i Turystyki
Mirosław Drzewiecki:
Skończę tę sprawę. Rzeczywiście COS wynajął
teren firmie Damis, która później podpisała umowę
z prywatnymi kupcami. W związku z tym Skarb Pań-
stwa nigdzie nie jest stroną umowy z kupcami. To
pierwsza sprawa.
Jeżeli chodzi o Radzymińską, jest 17 tys. prote-
stów mieszkańców Targówka, którzy nie chcą, żeby
ono tam powstało. Ponieważ prowadzenie targowisk
to zadanie miasta, ministrowi sportu i turystyki jest
kompletnie obojętne, która lokalizacja będzie reali-
zowana. Jeżeli fizycznie nie będzie możliwe, żeby
była to Radzymińska, niech to będzie Marywilska,
Nowokijowska, każda inna. Minister sportu w żad-
nym wypadku nie będzie przeszkadzał powstaniu
targowiska w takiej czy innej lokalizacji. I nie ma nic
więcej do powiedzenia poza tym, że może warunkowo
przekazać ten grunt nie w użytkowanie wieczyste,
tylko w 30-letnią dzierżawę. Warunkowo, to znaczy
pod warunkiem, że kupcy uzyskają wszystkie wyni-
kające z przepisów prawa zgody na wybudowanie
tego targowiska. I to jest odpowiedź jeżeli chodzi
o targowisko.
Jeżeli chodzi o spółkę PL 2012, to w ciągu najbliż-
szych dwóch tygodniu prawdopodobnie będzie już
prezes. Chcę zrelacjonować, że spółka została powo-
łana, to znaczy zarejestrowana 16 października. Na-
stępnie, już po wyborach, prezes spółki pan Maciej
Janicki zrezygnował z jej prowadzenia. W związku
z tym odpowiadając na pytanie dodatkowe, czy są
zagrożone te 2 mln zł, które są kapitałem zakłado-
wym spółki, uspokajam pana posła, że są one na kon-
cie w PKO BP, tam są zdeponowane.
Spółka nie prowadzi jeszcze żadnej działalności,
ponieważ nie ma organu, jakim jest prezes. Nato-
miast jest 5-osobowa rada nadzorcza i kilku koordy-
natorów poza spółką. Zatem mogę panu udzielić in-
formacji jeżeli chodzi o radę nadzorczą, bo jest 5 osób,
z jakich są działów. Natomiast nie ma prezesa spółki.
Nie podjęła ona działalności, a powód tego jest bar-
dzo prosty: po pierwsze, nie ma lokalizacji, miejsca,
gdzie będzie pracować, po drugie, nie ma personelu,
i po trzecie, nie ma dokładnej koncepcji jej działalno-
ści. Jesteśmy na etapie jej ustalania.
Dodam jeszcze dla ułatwienia, jakby pan spytał,
ile osób się troszczy i pochyla nad tak ważnym zada-
niem, jak Euro 2012, że w Ministerstwie Sportu zo-
stał powołany jesienią tego roku departament do
spraw Euro 2012, który liczy zero pracowników.
(Dzwonek) W związku z tym ministerstwo obecnie
kończy sprawę tworzenia i obsadzania tej spółki, in-
nymi zaś siłami organizuje z troską działania zwią-
zane z Euro 2012. W najbliższym czasie będzie wy-
pełniało departament do spraw Euro 2012 ludźmi,
by nie był on tylko szyldem. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Przechodzimy do kolejnego pytania.
Posłowie Anita Błochowiak i Wacław Martyniuk,
Lewica i Demokraci, zadadzą pytanie do prezesa
Rady Ministrów w sprawie działań Prokuratury
Okręgowej w Warszawie w związku ze śledztwem
dotyczącym śmierci Justyny Zawadki i Tomasza
Twardo – policjantów z Komisariatu Kolejowego
w Warszawie.
Bardzo proszę, jako pierwsza pytanie zada pani
poseł Anita Błochowiak.
Poseł Anita Błochowiak:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Panie ministrze ponad rok temu pan Tomasz Se-
rafin, ówczesny dyrektor Departamentu Porządku
Publicznego MSWiA, po towarzyskim spotkaniu
w klubie Melodia poprosił swojego kolegę Waldemara
P. o tzw. blue taxi, czyli policyjny radiowóz, aby od-
wiózł go do domu do Siedlec. Dwóch policjantów, pan
Tomasz Twardo i pani Justyna Zawadka, zostali po-
leceniem służbowym skierowani w tę drogę, i naza-
jutrz, dwa dni później cała Polska dowiedziała się, że
samochód z tym policjantami utonął w pobliskim
rozlewisku.
Minął już rok i pytamy: Na jakim etapie jest śledz-
two? Jakie zostały poczynione ustalenia? Bo kolejne
artykuły prasowe dowodzą, iż śledztwo owiane jest
tajemnicą i wiele ważnych kwestii do dzisiaj nie po-
zostało wyjaśnionych. Czy rodziny zmarłych poli-
cjantów zostały otoczone należytą opieką? Czy dziec-
ko pana Tomasza Twardy uzyskało rentę? Jaka po-
moc została skierowana do tych rodzin? Czy zapo-
wiedź ówczesnego ministra pana Ludwika Dorna,
jaką słyszeliśmy w Sejmie, na posiedzeniu komisji
sejmowej, iż wszystkie osoby winne tej tragedii zo-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Anita Błochowiak
staną ukarane i zostaną wyciągnięte należyte służ-
bowe konsekwencje? Czy zostali przesłuchani pan
Roman Polko, pan minister Surmacz i pan Włady-
sław Stasiak, którzy wedle informacji medialnych
wielokrotnie rozmawiali następnego dnia z panem
Tomaszem Serafinem? Czy odnaleziono zapis na ta-
śmie z klubu Melodia, który mógłby wyjaśnić okolicz-
ności tej śmierci i wskazać osoby, które brały udział
w tym spotkaniu? Czy wszystkie ważne czynności
i przesłuchania świadków zostały wykonane? Na ja-
kim etapie w tej chwili jest postępowanie? Co może
pan na ten temat powiedzieć? Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, pani poseł.
Z upoważnienia prezesa Rady Ministrów odpowie-
dzi udzieli prokurator krajowy – zastępca prokurato-
ra generalnego pan Marek Staszak.
Bardzo proszę.
Prokurator Krajowy
Zastępca Prokuratora Generalnego RP
Marek Staszak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Pani Poseł! Od-
powiadając na państwa pytanie w sprawie działań
Prokuratury Okręgowej w Warszawie w związku ze
śledztwem dotyczącym śmierci pani Justyny Zawad-
ki i pana Tomasza Twardo – policjantów z Komisa-
riatu Kolejowego w Warszawie, uprzejmie informuję,
że w dniu 30 maja 2007 r. prokurator okręgowy
w Warszawie skierował do Sądu Rejonowego dla War-
szawy Śródmieścia akt oskarżenia w sprawie prze-
ciwko Waldemarowi P., komendantowi Komisariatu
Kolejowego Policji w Warszawie, oraz przeciwko To-
maszowi S. pełniącemu obowiązki dyrektora Depar-
tamentu Bezpieczeństwa Publicznego w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji. Chodzi
oczywiście o funkcje pełnione w tamtym okresie.
Waldemar P. oskarżony został o to, że w dniu
2 grudnia 2006 r. w Warszawie, będąc funkcjonariu-
szem publicznym i pełniąc obowiązki komendanta
Komisariatu Kolejowego Policji w Warszawie, prze-
kroczył swoje uprawnienia i nie dopełnił obowiąz-
ków w ten sposób, że wbrew zarządzeniu nr 7
komendanta głównego Policji z dnia 26 maja 2000 r.
w sprawie szczegółowych zasad przyznawania i użyt-
kowania sprzętu transportowego w Policji wydał
dyżurnemu Komisariatu Kolejowego Policji polecenie
skierowania będących na służbie funkcjonariuszy
Policji tego komisariatu Justyny Zawadki i Tomasza
Twardo służbowym radiowozem nieoznakowanym
marki Polonez Caro, który był przeznaczony do pa-
trolowania rejonu podległego temu komisariatowi,
poza rejon działania tego komisariatu celem odwie-
105
zienia do miejsca zamieszkania w Siedlcach podró-
żującego prywatnie dyrektora Departamentu Bezpie-
czeństwa Publicznego Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji, czym działał na szkodę
interesu publicznego, pozbawiając niezbędnej ochro-
ny policyjnej teren podległy temu komisariatowi oraz
działając na szkodę funkcjonariuszy Justyny Zawad-
ki, Tomasza Twardo, którzy w drodze powrotnej do
Warszawy ulegli wypadkowi drogowemu ze skutkiem
śmiertelnym, to jest o czyn z art. 231 § 1 Kodeksu
karnego.
Tomasz S. oskarżony został natomiast o czyn
z art. 18 § 2 w związku z art. 231 § 1 Kodeksu kar-
nego, to jest o podżeganie Waldemara P. do opisane-
go wcześniej przestępstwa.
Akt oskarżenia w przedmiotowej sprawie oparty
został na wynikach przeprowadzonego osobiście
przez prokuratora śledztwa, w toku którego ustalono
i przesłuchano wszystkie osoby uczestniczące wraz
z Tomaszem S. w przyjęciu w restauracji Melodia
w Warszawie.
W wyniku tych czynności ustalono, że w przyjęciu
tym brali udział pracownicy Departamentu Bezpie-
czeństwa Publicznego MSWiA. Nie stwierdzono na-
tomiast, by jego uczestnikami były inne osoby za-
trudnione w MSWiA lub w CBA. W toku śledztwa nie
zdołano odtworzyć zapisu z monitoringu w restaura-
cji Melodia. Z opinii powołanego w sprawie biegłego
z zakresu odtwarzania zapisu wynika, że nie ujaw-
niono na zabezpieczonym w sprawie dysku plików,
które mogły być utworzone od godz. 18 w dniu 1 grud-
nia 2006 r. do godz. 3 w dniu 2 grudnia 2006 r., przy
założeniu, że data systemowa jednostki centralnej
dowodowego komputera pokrywa się z datą kalenda-
rzową i godziną czasu lokalnego w chwili nagrywa-
nia plików. Biegły wskazał, iż konfiguracja systemu
umożliwia automatyczne kasowanie plików wideo.
W sprawie nie ustalono danych wskazujących na ce-
lowe skasowanie zapisu, wobec czego brak było pod-
staw do podejmowania w tym zakresie czynności
przeprowadzenia odrębnego postępowania w sprawie
utrudniania śledztwa.
Z informacji prokuratora okręgowego w Warsza-
wie wynika także, iż w śledztwie nie zostali przesłu-
chani członkowie kierownictwa Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji, albowiem w ocenie
prowadzącego sprawę prokuratora w jego toku nie
stwierdzono faktów mogących dowodzić, iż w sprawie
podejmowano pozaprawne działania mające na celu
nieujawnienie wszystkich okoliczności sprawy. Po-
wyższe nie wyklucza możliwości przesłuchania tych
osób w toku postępowania sądowego, o ile wyszłyby
na jaw okoliczności uzasadniające dokonanie tych
czynności.
W związku z sugestią, która zawarta jest jakby
w pytaniu państwa posłów, jakoby MSWiA wprowa-
dzało w błąd opinię publiczną i powodowało utrud-
nienia w szybkim wyjaśnieniu wszystkich okoliczno-
ści, zaś wiceminister Surmacz miał naciskać na ko-
mendę główną, aby nie ujawniać wszystkich aspek-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
106 Pytania w sprawach bieżących
Prokurator Krajowy Zastępca Prokuratora
Generalnego RP Marek Staszak
tów sprawy, informuję państwa, że ponieważ proku-
rator prowadzący postępowanie nie ujawnił takich
okoliczności, nie prowadził w tym zakresie dalszych
czynności dowodowych, ale te czynności mogą być
wykonane, mogą stanowić przedmiot odrębnego po-
stępowania. Gdyby takie nowe okoliczności zostały
ujawnione – na przykład znane są państwu posłom,
a w trybie art. 303 Kodeksu postępowania karnego
można złożyć w tej sprawie doniesienie – będziemy
niewątpliwie takie czynności prowadzić. Mówię: Nie
podejmowano takich czynności z uwagi na to, że
ustalenia śledztwa nie wskazywały, że takie utrud-
nianie śledztwa miało miejsce.
Co do pytań dodatkowych (Dzwonek), które poja-
wiły się dzisiaj w wypowiedzi pani poseł, dotyczących
opieki nad rodzinami obu funkcjonariuszy i konse-
kwencji służbowych wobec policjantów, którzy w ja-
kikolwiek sposób brali udział w tym zdarzeniu, to
z przykrością stwierdzam, że na to pytanie nie jestem
w stanie odpowiedzieć, bo jest to pytanie nie z dzie-
dziny mojego resortu. Musiałby na nie odpowiedzieć
minister spraw wewnętrznych i administracji. Nie
jestem zorientowany, czy takie czynności zostały wo-
bec rodzin tych funkcjonariuszy podjęte. Dziękuję
bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe – pani poseł Anita Błochowiak.
Bardzo proszę.
Poseł Anita Błochowiak:
Dziękuję bardzo.
Informacja, panie marszałku, czy należyta pomoc
rodzinom zmarłych została udzielona, jest istotna.
Ale jeśli pan prokurator pozwoli, zadam jeszcze jedno
pytanie. Otóż podkreślił pan, iż inne osoby z mini-
sterstwa nie były przesłuchiwane w prokuraturze,
tymczasem z informacji medialnych dowiedzieliśmy
się, że nazajutrz po odwiezieniu pana Serafina do
domu wielokrotnie funkcjonariusze ci i ministrowie
kontaktowali się z panem Serafinem telefonicznie, co
wynika z billingów, które są w aktach sprawy. Inną
informacją, także medialną, niepotwierdzoną, jest
wiadomość – proszę o jej potwierdzenie bądź zaprze-
czenie jej – że rodziny zmarłych policjantów miały
założony podsłuch, były wielokrotnie przesłuchiwa-
ne, że w ich domach pojawiali się funkcjonariusze
i że były one, mówiąc wprost, zwyczajnie zastraszone.
Tymczasem ministrowie czy wiceministrowie z de-
partamentu MSWiA, pracownicy departamentu nie
byli w ogóle przesłuchiwani. Czy jest to prawdą?
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Odpowiedzi udzieli prokurator krajowy zastępca
prokuratora generalnego pan Marek Staszak.
Prokurator Krajowy
Zastępca Prokuratora Generalnego RP
Marek Staszak:
Pani poseł, informacje, o których pani mówi, nie-
stety – nie wiem, ani niestety, ani stety – w śledztwie
się nie ujwniły. Czynności procesowe były prowadzo-
ne wcześniej przez prokuratora, który w tej chwili
nie jest już prokuratorem, bo odszedł ze służby. Nie
ma to nic wspólnego z tą sprawą, ale chciałbym za-
znaczyć po prostu, że prokurator, który prowadził to
postępowanie, nie jest już prokuratorem, ponieważ
odszedł ze służby. Te informacje z akt śledztwa nie
wynikają, a ja nie mogę opierać się na informacjach
medialnych. Nic mi nie wiadomo też o podsłuchach
czy jakichś innych technikach operacyjnych, które
miały być stosowane wobec rodzin zmarłych funk-
cjonariuszy Policji. Jeśli pani poseł ma tego typu
informacje, to nie widzę żadnych przeszkód, żebyśmy
potraktowali je jako nowe okoliczności, które mogły-
by spowodować wszczęcie postępowania karnego
w zakresie wyjaśnienia, czy rzeczywiście tego typu
czynności o charakterze przestępczym miały miejsce.
Jesteśmy gotowi do podjęcia takiego postępowania,
jeśli tylko znajdziemy, że tak powiem, poza medial-
nymi doniesieniami jakieś okoliczności, które by uza-
sadniały podejrzenie popełnienia przestępstwa w tej
sprawie. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Kolejne pytanie.
Pytanie do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie efektów polityki rządu w zakresie wzno-
wienia handlu artykułami rolno-spożywczymi z Fe-
deracją Rosyjską. Pytanie to zada poseł Mirosław
Maliszewski, klub Polskie Stronnictwo Ludowe.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Mirosław Maliszewski:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Panie i Pano-
wie Posłowie! Rynek rosyjski jest naszym tradycyj-
nym rynkiem zbytu, jeżeli chodzi o produkty rolni-
cze. Nie można go chyba nawet przecenić, mówiąc, że
znaczna część naszej produkcji jest kierowana, ma
tam ugruntowaną pozycję, jest bardzo chętnie naby-
wana. Rynek ten jest szczególnie istotny dla producen-
tów owoców i warzyw, producentów mięsa i innych
produktów rolnych. Ale taka gradacja ważności jest.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Mirosław Maliszewski
Tak się stało, że przez minione dwa lata, nad czym
wszyscy ubolewamy, obowiązywało embargo w han-
dlu. Nie udało się tego embarga znieść. Straty pono-
sili producenci rolni w Polsce, i to straty ogromne.
W związku z tym, że nadwyżki produkcji nie udało
się lokować na tamtym rynku, ona musiała być za-
gospodarowana w kraju, przez co były niższe ceny
skupu. Cieszy oczywiście i ma kapitalne znaczenie
przełom w kontaktach handlowych z Federacją Ro-
syjską i tych sygnałów, które do nas dochodzą, nie
należy inaczej odbierać jak bardzo pozytywnie. Od-
blokowany został rynek mięsa, częściowo rynek pro-
duktów roślinnych, natomiast jeszcze nie został od-
blokowany rynek dla owoców i warzyw. W związku
z tym, doceniając, panie ministrze, to, co zostało do
tej pory zrobione – i bardzo bym prosił o przedsta-
wienie efektów pana zabiegów w tej materii – chciał-
bym zapytać, jak wygląda sprawa dalszego otwarcia
rynku rosyjskiego, kiedy może nastąpić otwarcie tego
rynku właśnie dla producentów owoców i warzyw,
zwłaszcza w kontekście tego, że zapowiada się, iż
obecny sezon będzie sezonem normalnym, w którym
możemy się spodziewać normalnych zbiorów. Przy-
pomnę, że na rynek rosyjski sprzedajemy od 300 do
400 tys. ton owoców rocznie i taką samą ilość wa-
rzyw, a więc ten rynek ma dla nas kapitalne znacze-
nie. Do tej pory aż tak bardzo skutków embarga nie
odczuliśmy, jako że mieliśmy klęski żywiołowe, które
skutecznie zmniejszyły produkcję w Polsce, ale zapo-
wiada się, że rok obecny będzie rokiem normalnych
zbiorów, a więc otwarcie tego rynku będzie dla nas
bardzo istotne.
Jak pan widzi sprawę czasu i terminu otwarcia
tego rynku dla owoców i warzyw? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli minister rolnictwa i rozwoju
wsi pan Marek Sawicki.
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Marek Sawicki:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Odpo-
wiadając na pytanie pana posła Mirosława Maliszew-
skiego, przekazane do marszałka pismem z dnia
21 stycznia 2008 r., uprzejmie informuję, że zakaz
importu mięsa nieprzetworzonego z Polski został
zniesiony przez Federację Rosyjską w wyniku podpi-
sanego 19 grudnia 2007 r. memorandum między In-
spekcją Weterynaryjną Rzeczypospolitej Polskiej
a Federalną Służbą Nadzoru Weterynaryjnego i Fi-
tosanitarnego o warunkach dostaw produktów po-
chodzenia zwierzęcego do Federacji Rosyjskiej i im-
107
port z Polski wyżej wymienionego rodzaju mięsa
został wznowiony.
Jeśli chodzi o import z Polski produktów roślin-
nych, to wprowadzone przez Federację Rosyjską
14 listopada 2005 r. ograniczenia w imporcie z Polski
produktów roślinnych podlegających przepisom kwa-
rantannowym tego kraju nie polegały na całkowitym
zakazie ich importu. Restrykcje te polegały jedynie
na nieuznawaniu polskich certyfikatów fitosanitar-
nych, co oznacza, że produkty pochodzenia polskiego
mogły być importowane przez Federację Rosyjską,
jednakże z certyfikatami fitosanitarnymi innych
krajów członkowskich Unii Europejskiej, takich jak
Litwa, Czechy, Słowacja. W związku z tym eksport
z Polski do Federacji Rosyjskiej w trakcie obowiązy-
wania restrykcji był utrudniony. Podpisane przeze
mnie z Federacją Rosyjską 18 stycznia 2008 r. memo-
randum w zakresie kwarantanny roślin przy ekspor-
cie roślin i produktów roślinnych z Rzeczypospolitej
Polskiej do Federacji Rosyjskiej umożliwia wznowie-
nie uznawania przez Federację Rosyjską certyfika-
tów fitosanitarnych wydawanych przez Państwową
Inspekcję Ochrony Roślin i Nasiennictwa Rzeczypo-
spolitej. Ze względu na zastrzeżenia zgłoszone przez
stronę rosyjską odnośnie do zawartości w polskich
produktach roślinnych pozostałości pestycydów, na-
wozów sztucznych i metali ciężkich wznowienie
uznawania polskich świadectw fitosanitarnych na-
stąpiło w odniesieniu do produktów podlegających
przepisom fitosanitarnym Federacji Rosyjskiej prze-
znaczonych na cele przemysłowe i paszowe. Eksport
do Federacji Rosyjskiej polskich produktów podlega-
jących przepisom kwarantannowym Federacji Rosyj-
skiej przeznaczonych na cele spożywcze będzie moż-
liwy jednak na dotychczasowych zasadach.
Taka sytuacja ma obowiązywać do momentu pod-
pisania przez Unię Europejską i Federację Rosyjską
porozumienia dotyczącego zawartości pozostałości
pestycydów w produktach roślinnych eksportowa-
nych do Federacji Rosyjskiej. Takie rozwiązanie zo-
stało przyjęte z uwzględnieniem faktu, że zastrzeże-
nia zgłaszane przez stronę rosyjską odnośnie do za-
wartości pozostałości pestycydów, nawozów sztucz-
nych i metali ciężkich w produktach roślinnych
eksportowanych do Federacji Rosyjskiej dotyczą tak-
że produktów z innych krajów członkowskich Unii
Europejskiej. W związku z powyższym uznano, iż
sprawa kontroli produktów roślinnych pod kątem
zawartości pozostałości pestycydów ma charakter
systemowy i powinna być uregulowana porozumie-
niem zawartym między Unią Europejską i Federacją
Rosyjską, jednolitym dla wszystkich państw człon-
kowskich.
Projekt porozumienia w tej sprawie został przy-
gotowany przez Komisję Europejską – strona polska
w przygotowaniu tego projektu uczestniczyła aktyw-
nie – i obecnie jest konsultowany z krajami członkow-
skimi. Istnieje więc szansa, że porozumienie takie
może być zawarte jeszcze w I półroczu roku 2008.
Wówczas to zlikwidowane zostałyby wszystkie ogra-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
108 Pytania w sprawach bieżących
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Marek Sawicki
niczenia w imporcie Federacji Rosyjskiej z Polski
produktów roślinnych podlegających przepisom fito-
sanitarnym tego kraju. Chcę zwrócić uwagę, że stro-
na rosyjska oczekiwała od strony polskiej indywidu-
alnego zobowiązania w sprawie dodatkowych badań
i przedstawiania dodatkowych certyfikatów, jednak
ze względu na wiążące nas zobowiązania w ramach
Wspólnoty ten jeden element pozostał jeszcze nieroz-
wiązany.
Minister Wojciech Mojzesowicz rozkłada ręce
i wesoło pomachuje, ale, panie ministrze, problem
polega na tym, że w tych wszystkich kwestiach za-
strzeżeń – dotychczas już uchylonych – w sprawie
uznawania świadectw weterynaryjnych i fitosanitar-
nych Polska była dyskryminowana przez stronę ro-
syjską i traktowana inaczej niż państwa Wspólnoty
Europejskiej. Jeśli chodzi o pozostałości pestycydów,
wszystkie państwa Wspólnoty przez stronę rosyjską
są traktowane jednakowo. Jest duża szansa, że jeśli
chodzi o sprawy gospodarcze, da się te sprawy ure-
gulować i mam nadzieję, panie pośle Maliszewski, że
kiedy rozpocznie się sezon zbioru owoców miękkich,
ale także jabłek, pomidorów, będą one mogły być tak-
że kierowane bezpośrednio na rynek konsumpcyjny.
Dziękuję bardzo.
(Poseł Wojciech Mojzesowicz: I nadal po 2,70.)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe?
Bardzo proszę, pan poseł Maliszewski.
Poseł Mirosław Maliszewski:
Panie Ministrze! Należy przez to rozumieć – pro-
szę mnie ewentualnie wyprowadzić z błędu – że rola
strony polskiej w tej chwili w rozwiązaniu tego nie-
wątpliwie konfliktu jest niejako zakończona i ocze-
kujemy na rezultaty ustaleń Komisji Europejskiej
z Federacją Rosyjską, od których zależy termin cał-
kowitego odblokowania i umożliwienia wpływu pro-
duktów polskich na rynek rosyjski – czy tak?
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Bardzo proszę, pan minister Sawicki.
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Marek Sawicki:
Zawarte porozumienia doprowadzają do tego, że
wszystkie nasze świadectwa fitosanitarne i wetery-
naryjne są przez stronę rosyjską uznawane i eksport
jest wznawiany. Ponaglany tu przez pana ministra
Mojzesowicza mogę tylko tyle powiedzieć, że, panie
ministrze, tego, co zostało zablokowane przez dwa
lata, nie uruchamia się w ciągu jednego dnia. Ale
zapewniam pana...
(Poseł Jerzy Materna: I co dalej?)
...że pierwsze transporty mięsa z Polski do Rosji, już
na naszych świadectwach weterynaryjnych, idą. Tak
więc spokojnie, niedawno miał pan szansę to popra-
wiać...
(Poseł Wojciech Mojzesowicz: Nie mogę teraz nic
odpowiedzieć.)
...na ile się to panu udało, wszyscy wiemy. Da pan mi
szansę przynajmniej przez tyle miesięcy, ile pan miał.
Natomiast chcę wyraźnie podkreślić, że jeśli cho-
dzi o kwestię decyzji Komisji Europejskiej, to także
pod wpływem moich uzgodnień, moich negocjacji ak-
tywność urzędników Komisji Europejskiej w tej spra-
wie również wzrosła. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Przechodzimy do kolejnego pytania.
Posłowie Krzysztof Gadowski, Wojciech Saługa
i Grzegorz Dolniak z klubu Platforma Obywatelska
zadadzą pytanie w sprawie opodatkowania podat-
kiem dochodowym od osób fizycznych przychodu, jaki
stanowi wykup byłych mieszkań zakładowych oraz
mieszkań lokatorskich na mocy art. 48 znowelizowa-
nej ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.
To pytanie jest kierowane do ministra finansów.
Jako pierwszy pan poseł Krzysztof Gadowski.
Bardzo proszę.
Poseł Krzysztof Gadowski:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Od 31 lipca 2007 r. obowiązuje znowelizowana usta-
wa o spółdzielniach mieszkaniowych. Ostatnio duży
niepokój wzbudza jej interpretacja, zwłaszcza art. 48
w powiązaniu z przepisami art. 21 ust. 1 pkt 93 usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pro-
blem interpretacji przepisów dotyczy lokatorów by-
łych mieszkań zakładowych, którzy prawdopodobnie
będą musieli zapłacić podatek dochodowy po prze-
kształceniu tych mieszkań w odrębną własność, czy-
li po wykupie. Chodzi o mieszkania zakładowe, które
wcześniej zostały nieodpłatnie przejęte przez spół-
dzielnie. Problem jest niebagatelny, bo dotyczy nawet
kilkunastu tysięcy lokali i wielu spółdzielni, które te
kwestie muszą rozstrzygnąć. Jedna ze spółdzielni
mieszkaniowych na Śląsku zwróciła się do izby skar-
bowej z zapytaniem, czy zasadne jest opodatkowanie
podatkiem dochodowym od osób fizycznych transak-
cji polegającej na wykupie mieszkania zakładowego,
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Krzysztof Gadowski
bo przecież art. 21 ust. 1 pkt 93 ustawy wyraźnie
mówi, że z podatku dochodowego zwolniony jest do-
chód uzyskany z tytułu zakupu mieszkań zakłado-
wych przez dotychczasowych najemców w wysokości
odpowiadającej różnicy między ceną rynkową tych
lokali a ceną ich zbytu. Tymczasem z interpretacji
tego przepisu wydanej przez izbę skarbową wynika,
że zwolnienie to nie dotyczy byłych mieszkań zakła-
dowych wykupionych na mocy przywołanego już art.
48 nowelizowanej ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych. Zdaniem skarbówki osoby, które wykupiły
mieszkania zakładowe, uzyskały dochód, który na-
leży opodatkować. Paradoksem jest to, że w sierpniu
2007 r. Ministerstwo Finansów wyraźnie stwierdziło,
że nie ma podstaw do naliczania podatku. Dlatego
chciałbym zapytać w imieniu spółdzielni, jak i tych,
którzy chcą wykupić te mieszkania: Czy wykup
byłych mieszkań zakładowych przekształconych
w mieszkania spółdzielcze na mocy obowiązującej
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych obowiązu-
jącej jeszcze ustawy stanowi dochód w rozumieniu
przepisów o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych? Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Finansów pani Elżbieta Chojna-Duch.
Bardzo proszę panią minister.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Chojna-Duch:
Dziękuję.
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Na
pytanie panów posłów uprzejmie odpowiadam, iż za-
sady zawierania z członkami spółdzielni mieszkanio-
wej, którym przysługuje spółdzielcze lokatorskie
prawo do lokalu mieszkalnego, umowy przeniesienia
własności lokalu określają przepisy ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych, w szczególności art. 12
tej ustawy. Zgodnie z ust. 1 tego artykułu w brzmie-
niu obowiązującym, co tu trzeba podkreślić, od 31
lipca 2007 r. na pisemne żądanie członka, któremu
przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu
mieszkalnego, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć
z tym członkiem umowę przeniesienia własności lo-
kalu po dokonaniu przez niego trzech rodzajów czyn-
ności. Po pierwsze, spłaty przypadającej na jego lokal
części kosztów budowy będących zobowiązaniami
spółdzielni, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1,
w tym w szczególności odpowiedniej części zadłuże-
nia kredytowego wraz z odsetkami, z zastrzeżeniem
pkt 2. Po drugie, spłaty nominalnej kwoty umorzenia
kredytu lub dotacji w części przypadającej na jego
109
lokal, o ile spółdzielnia skorzystała z pomocy podle-
gającej odprowadzeniu do budżetu państwa uzyska-
nej ze środków publicznych lub z innych środków.
I po trzecie, spłaty zadłużenia z tytułu opłat, o któ-
rych mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych.
Umowę przeniesienia własności spółdzielnia
mieszkaniowa zawiera w terminie trzech miesięcy od
dnia złożenia wniosku przez osobę uprawnioną, chy-
ba że nieruchomość posiada nieuregulowany stan
prawny w rozumieniu art. 113 ust. 6 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami lub spółdzielni nie przysłu-
guje prawo własności bądź użytkowania wieczystego
gruntu, na którym wybudowała sama budynek lub
wybudowali go jej poprzednicy prawni.
I co jest istotne, zgodnie z art. 48 ust. 1, o który
właśnie pytali panowie posłowie, ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych na pisemne żądanie najemcy
spółdzielczego lokalu mieszkalnego, który przed
przejęciem przez spółdzielnię mieszkaniową był
mieszkaniem przedsiębiorstwa państwowego, pań-
stwowej osoby prawnej lub państwowej jednostki
organizacyjnej, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć
z nim umowę przeniesienia własności lokalu po do-
konaniu przez niego – tu są dwa konieczne warunki
do spełnienia – spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń
wynikających z umowy najmu lokalu i wpłaty wkła-
du budowlanego określonego przez zarząd spółdziel-
ni w wysokości proporcjonalnej do powierzchni użyt-
kowej zajmowanego mieszkania, wynikającej ze zwa-
loryzowanej ceny nabycia budynku, jeżeli spółdziel-
nia nabyła budynek odpłatnie. Żądanie to przysługu-
je również osobie bliskiej w stosunku do najemcy.
Jeżeli spółdzielnia mieszkaniowa nabyła mieszkanie
zakładowe nieodpłatnie, najemca powinien pokryć
koszty dokonanych przez spółdzielnię nakładów ko-
niecznych do utrzymania budynku, w którym znaj-
duje się ten lokal. To jest ust. 3 tego artykułu.
A zatem jeżeli przeniesienie własności lokali od-
bywa się zgodnie z tymi właśnie warunkami, z zasa-
dami zawartymi w art. 48, to nie powstaje przychód
podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym
od osób fizycznych z tytułu realizacji tej umowy.
W konsekwencji przedstawiana czynność nie rodzi
obowiązku w zakresie podatku dochodowego od osób
fizycznych. Tym samym uchylenie z dniem 31 lipca
2007 r. art. 122 ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych nie zmienia na gruncie ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych sytuacji prawno-podat-
kowej członków spółdzielni, którzy po wejściu w życie
ustawy z 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw zawarli umowę przeniesienia wła-
sności lokalu zgodnie z obowiązującymi w tym zakre-
sie regulacjami.
Jeżeli pojawiłyby się tu problemy interpretacyjne,
a takie, jak panowie wskazują, były, to Ministerstwo
Finansów wyda stosowną interpretację urzędową na
podstawie Ordynacji podatkowej. Nie ma obecnie
podstaw, jeszcze raz potwierdzamy, tak jak i poprzed-
nio, do naliczania podatku. Dziękuję bardzo.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
110 Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, pani minister.
Pan poseł Wojciech Saługa – pytanie dodatkowe.
Poseł Wojciech Saługa:
Dziękuję, panie marszałku.
Pani minister, zrozumiałem, że stanowisko pani
minister jest takie, że interpretacja wydana przez
Izbę Skarbową w Katowicach jest błędna. Stąd moje
pytanie: Kiedy ministerstwo wyda stosowne oświad-
czenie, ponieważ izba skarbowa taką interpretację
wydała już w zeszłym roku? Obecnie jest mały zamęt
w spółdzielniach. Lokatorzy dostają informacje czy
pisma jakby sugerujące wstrzymanie się od wykupu
mieszkań, w których właśnie, powołując się na tę
interpretację, mówi się, że będzie naliczony podatek.
Także wielu z tych, którzy mają lokatorskie prawo
do lokalu, też się wstrzymuje od wykupu, jakby bojąc
się tego, że ich taka interpretacja może dotknąć, że
im też będzie taki podatek naliczony.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiada pani minister Elżbieta Chojna-Duch.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Chojna-Duch:
Ministerstwo Finansów wyda tę interpretację
niezwłocznie. Natomiast ta niejasność pojawiła się
prawdopodobnie w związku tym, że zmieniona usta-
wa z 31 lipca 2007 r. dotyczy już nowego stanu praw-
nego. Poprzedni art. 12, uchylony, tej ustawy brzmiał
w sposób wskazujący na to, że być może ten obowią-
zek podatkowy istnieje. Brzmiał on następująco:
zmniejszenie płatności członka na pokrycie różnicy
między wartością rynkową lokalu a zwaloryzowaną
wartością wkładu, o którym mowa w art. 11, jest do-
chodem członka niepodlegającym opodatkowaniu, ale
nie było to jasne. W związku z tym obecnie od lipca,
od momentu wydania tej ustawy, sytuacja powinna
być już jednoznaczna. Jeżeli byłyby jeszcze jakieś
wątpliwości, Ministerstwo Finansów jeszcze raz to
wyjaśni. Podkreślam, że obecnie nie ma takiego obo-
wiązku podatkowego w tym zakresie. Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani minister.
Przechodzimy do kolejnego pytania.
Posłowie Aleksandra Natalli-Świat i Jarosław
Stawiarski z klubu Prawo i Sprawiedliwość zadadzą
pytanie skierowane do prezesa Rady Ministrów
w sprawie drastycznego wzrostu cen żywności i ener-
gii elektrycznej.
Bardzo proszę, pan poseł Jarosław Stawiarski.
Poseł Jarosław Stawiarski:
Panie Marszałku! Pani Minister! Z początkiem
stycznia 2008 r. zalała nas fala podwyżek. Zaraz po
nowym roku drastycznie wzrosły ceny żywności, co
może mieć długotrwałe skutki inflacyjne. Następ-
stwem tego mogą być podwyżki cen innych produk-
tów i usług. Także wzrost kosztów produkcji w kraju
może prowadzić nie tyle do wzrostu cen, co do spadku
opłacalności produkcji, a w skrajnych przypadkach
do upadłości firm lub przenoszenia produkcji za gra-
nicę. Na skutek obecnej podwyżki cen energii elek-
trycznej i prawdopodobnie gazu już niedługo wzrosną
koszty utrzymania gospodarstw domowych. Spełnił
się czarny scenariusz. Urząd Regulacji Energetyki,
który ma pilnować, aby zakłady energetyczne
oszczędnie podwyższały ceny energii, zgodził się na
horrendalne podwyżki cen prądu. Średnio zapłacimy
za energię 11,6% więcej. Są jednak takie regiony Pol-
ski, gdzie będą jeszcze wyższe rachunki. Urząd Re-
gulacji Energetyki podał, że 12 spółek zażyczyło sobie
średnio 23%. Co gorsza, większość z nich działa na
wschodzie Polski, czyli tam, skąd ja pochodzę, a po-
chodzę z Lubelskiego. Podwyżka w Lubelskich Za-
kładach Energetycznych będzie wynosiła około
30%. Mocno też odczują to warszawiacy, bo cena
energii wzrośnie tu o 19,5%. Średnio każde gospo-
darstwo domowe w Polsce ma płacić więcej o 11,6%.
Najmocniej, jak już powiedziałem, podwyżki odczu-
ją mieszkańcy Lubelszczyzny – podwyżka średnio
o 15,1% – najsłabiej mieszkańcy Rzeszowa (prawie
9,2%). W sumie za prąd rocznie zapłacimy około
100 zł więcej.
Mam dwa pytania do rządu. Pierwsze: Co rząd
zrobił lub zamierza zrobić, aby przeciwdziałać gwał-
townym wzrostom cen żywności i energii? I drugie
pytanie: Czy rząd zamierza w najbliższym czasie
opracować system programów osłonowych dla tych
grup społecznych, które tak ogromnych podwyżek
nie są w stanie udźwignąć? Mogę odwołać się tutaj
do exposé premiera Tuska. Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, podsekretarz stanu w Ministerstwie Go-
spodarki pan Eugeniusz Postolski.
Bardzo proszę, panie ministrze.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Gospodarki
Eugeniusz Postolski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowni Pań-
stwo! Ja chciałbym na początku przedstawić parę
uwag co do przyczyn takiej sytuacji w energetyce.
Otóż pan premier Kaczyński odwołał prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki pana Juchniewicza w lipcu ub.
r. i powołał na stanowisko prezesa pana Szafrańskie-
go, który 31 października ub. r. uwolnił w ogóle ceny
energii. Po uwolnieniu cen energii pan prezes Sza-
frański został odwołany z tej funkcji i powołano na
stanowisko prezesa pana Mariusza Sworę, który te
ceny przyblokował. To jedna z uwag ogólnych.
Natomiast, proszę państwa, polska gospodarka nie
jest wyalienowana z gospodarki światowej i z ogólny-
mi trendami, które są na rynkach światowych, jeśli
chodzi o ceny energii, wiążą się również ceny w Pol-
sce. Pragnę tylko przypomnieć, że w ubiegłym roku
cena za baryłkę ropy wzrosła do około 100 dolarów,
natomiast w 2006 r. było to średnio w całym roku
około 55 dolarów za baryłkę. Za tym idzie również,
jak pan poseł słusznie zauważył, wzrost cen gazu.
Również w tym roku wzrosły ceny węgla, zarówno
węgla kamiennego, jak i brunatnego, dla odbiorców
tego paliwa, czyli elektrowni, o około 10%. Natomiast
jeśli popatrzymy na wzrost cen ropy chociażby, to jest
to praktycznie już 100-procentowy wzrost.
Również odniósłbym się do cen zbóż. W tym roku
odniesieniem jest cena jednej tony pszenicy, to jest
200 euro. W roku ubiegłym wynosiła ta cena około
100 euro za tonę, czyli wzrost jest też drastyczny.
Chciałbym odpowiedzieć w zasadzie na pytanie
drugie, dotyczące sytuacji związanej ze wzrostem cen
energii elektrycznej. Odpowiadając na to pytanie,
pragnę uprzejmie wyjaśnić, że tryb wprowadzania
w życie taryf na energię elektryczną, zatwierdzanych
zgodnie z Prawem energetycznym przez prezesa
Urzędu Regulacji Energetyki, nie miał obecnie za-
stosowania do cen energii ustalonych przez wytwór-
ców tej energii, bo od połowy 2001 r. zostali oni przez
prezesa URE zwolnieni z obowiązku przedkładania
taryf do zatwierdzania. Ponadto prezes URE jeszcze
przejściowo na rok 2008 utrzymał obowiązek za-
twierdzania taryf dla odbiorców w gospodarstwach
domowych zaliczanych umownie do gospodarstw
w grupie G. Utrzymanie takiej regulacji jest bardzo
istotne, w szczególności właśnie z punktu widzenia
interesu odbiorców w gospodarstwach domowych,
bowiem struktura ponoszonych przez nich opłat za
używaną energię elektryczną wskazuje, że sama
energia stanowi od 30 do 50% wartości ich rachun-
ków, natomiast usługa dostarczenia tej energii na
drodze od wytwórców do odbiorców stanowi około
47%. Resztę, tj. 23%, stanowią podatki, a więc VAT
i akcyza, nałożone przez państwo.
W grudniu 2007 r. prezes Urzędu Regulacji Ener-
getyki zatwierdził dla przedsiębiorstw sieciowych
taryfy za usługi przesyłu i dystrybucji. Wzrost opłat
111
za te usługi wynosi średnio około 1,46%, przy czym,
w zależności od spółki, zmiana w stosunku do okresu
poprzedniego wynosi od niespełna 2% do 6,5%.
W dniu 17 stycznia tego roku prezes Urzędu Re-
gulacji Energetyki zatwierdził i opublikował decyzję
w sprawie taryf dla energii elektrycznej dla 12 przed-
siębiorstw obrotu powstałych od 1 lipca 2007 r. w wy-
niku prawnego wyodrębnienia operatorów systemów
dystrybucyjnych, jakie będą obowiązywały od 1 lute-
go 2008 r. dla odbiorców grupy G przyłączonych do
sieci tych operatorów. Zgodnie z tymi decyzjami cena
energii elektrycznej dla odbiorców w grupie G, łącz-
nie z usługą dystrybucyjną, wzrośnie średnio około
11,6%. Wzrost ten jest zróżnicowany w poszczegól-
nych spółkach i waha się od 9,2% np. w spółce rze-
szowskiej do 15,5% w spółce lubelskiej. Potwierdzam
to, co pan poseł słusznie zauważył. Ta zmiana cen
przełoży się następująco na wzrost płatności mie-
sięcznie za zużywaną energię elektryczną na ra-
chunku dla odbiorców w gospodarstwach domowych
w grupie G, a zatem tych typowych z licznikami
jednofazowymi: za zużycie 500 kW od 1 zł do 2,60;
1500 kW – 3 zł 90 gr i 3000 kW – 8,20 zł. (Dzwonek)
Teraz chciałbym, ponieważ już czas się kończy,
odnieść się do wzrostu cen żywności. Obserwowany
w ostatnich miesiącach wzrost cen dotyczy niektó-
rych surowców rolnych (zboże, mleko, owoce) i jest
tylko jednym z czynników wzrostu cen detalicznych
żywności. Ich udział w cenie detalicznej wynosi oko-
ło 20%.
Drugie pytanie dotyczyło tego, co rząd zamierza
zrobić, żeby osłaniać najmniej zamożnych naszych
obywateli.
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: No właśnie, co za-
mierza zrobić rząd?)
A więc rząd będzie nadal realizował program „Po-
moc państwa w zakresie dożywiania”, który został
wprowadzony ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r.
o ustanowieniu programu wieloletniego „Pomoc pań-
stwa w zakresie dożywiania”. Środki planowane co-
rocznie w budżecie państwa na realizację programu
nie będą niższe niż 500 mln zł. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe, pan poseł Jarosław Stawiar-
ski, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Jarosław Stawiarski:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Nie jestem
kontent, nie jestem usatysfakcjonowany tą odpowie-
dzią. Pytanie nie dotyczyło uwarunkowań makro-
ekonomicznych cen energii i analizy, ile energia kosz-
tuje i jak to się ma do ceny finalnej energii. Tak na-
prawdę na żadne pytanie pan minister nie odpowie-
dział. Ja pytałem, co zrobi rząd, żeby nie było tak
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
112 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Jarosław Stawiarski
drastycznych podwyżek. Chciałbym tutaj podpowie-
dzieć rządowi, co eksperci od energetyki mówią od-
nośnie do tego, co należy robić, co można zrobić.
A więc przede wszystkim chodzi o zmniejszenie po-
datku akcyzowego. W Polsce podatek akcyzowy na
energię wynosi 20 zł za 1 MWh, a w Unii Europejskiej
minimalna wymagana stawka to jest 0,5 euro dla
odbiorców instytucjonalnych i 1 euro dla odbiorców
indywidualnych, czyli 2 i 4 zł. Czyli u nas są stawki
praktycznie 10 razy większe niż wymagane w Unii
Europejskiej minimalne stawki.
Druga sprawa: obniżenie stawek przesyłowych –
Polskie Sieci Energetyczne.
Trzecia sprawa: obniżenie składnika wyrównaw-
czego stawki systemowej i weryfikacja obowiązku
zakupu energii ze źródeł odnawianych, obniżenie
udziału, stworzenie płynnego rynku hurtowego gieł-
dowego.
Chciałbym, żeby pan minister na te pytania też
odpowiedział. Czy te instrumenty, o których w tej
chwili mówię, o których mówią eksperci, można wy-
korzystać do obniżenia cen, a przede wszystkim do
zapobiegania tak drastycznym podwyżkom, bo te pod-
wyżki na pewno będą? Zgodzę się tu z panem mini-
strem, że podlegamy tzw. rynkom światowym i gospo-
darce makroekonomicznej. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiada podsekretarz stanu w Ministerstwie
Gospodarki pan Eugeniusz Postolski.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Gospodarki
Eugeniusz Postolski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Z braku czasu nie
udało mi się na te pytania, które pan poseł w tej
chwili wyartykułował, odpowiedzieć. Natomiast nie
ukrywam, że minister gospodarki podejmuje działa-
nia, o których pan mówił. Temat odnawialnych źró-
deł energii jest tematem, który jest znany w Polsce
i na świecie. Państwo dobrze wiecie, że do 2020 r.
mamy obowiązek wytwarzania 20% energii z tych
źródeł, w związku z tym nad tym programem rząd
obecnie również pracuje. Rząd przedstawi parlamen-
towi program w kwestii źródeł odnawialnych, nato-
miast jeśli chodzi o perspektywy wzrostu cen energii,
to została stworzona przez prezesa Urzędu Regulacji
Energetyki tzw. mapa drogowa. Jest to świeży doku-
ment, który w ubiegłym tygodniu, w piątek, wpłynął
do ministra gospodarki. Nawiasem mówiąc, mamy
dzisiaj spotkanie w ministerstwie. Chodzi bowiem
o to, żeby przedstawić również państwu, jakie prezes
Urzędu Regulacji Energetyki będzie czynił w przy-
szłości kroki, aby, powiedzmy, była stabilizacja na
rynku energii. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Przechodzimy do kolejnego pytania.
Posłowie: Leszek Aleksandrzak, Wacław Marty-
niuk, Elżbieta Streker-Dembińska i Tadeusz Toma-
szewski, klub Lewica i Demokraci, zadadzą pytanie
skierowane do ministra zdrowia w sprawie zwiększe-
nia ilości ośrodków dokonujących w Polsce transplan-
tacji serca.
Pierwszy pytanie zada pan poseł Tadeusz Toma-
szewski.
Poseł Tadeusz Tomaszewski:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoki Sej-
mie! Pierwszego przeszczepu serca w Polsce w 1985
r. w Zabrzu dokonał pan prof. Zbigniew Religa. Dwa
lata później takie operacje zaczęto wykonywać w
Krakowie. Przeprowadzane są one obecnie również
w Warszawie. Jednak w roku ubiegłym liczba prze-
szczepów znacznie zmalała. W 2003 r. dokonano 122
przeszczepów, natomiast w 2007 r. – 63 przeszczepy,
jak podają media.
Panie Ministrze! Czy to nie jest wynik m.in. na-
gonki ze słynnej konferencji prasowej pana ministra
Ziobry? Jakie działania podjął rząd, żeby zmienić
klimat wokół tej sprawy i aby zwiększyć również licz-
bę ośrodków dokonujących transplantacji serca?
Mam na myśli starania ośrodka poznańskiego, który
może być kolejnym ośrodkiem w Polsce, gdzie będzie
dokonywać się przeszczepu serca. W tej chwili w
Wielkopolsce na nowe serce czeka prawie 100 osób.
Co roku klinika poznańska kwalifikuje do przeszcze-
pu 60 pacjentów, niemniej jednak również odległość
jest jednym z elementów decydujących o powodzeniu
tej transplantacji.
Polska przeprowadza w przeliczeniu na 10 mln
mieszkańców 33 zabiegi, w sumie – jak wspomniałem
– w ubiegłym roku przeprowadzono 63, średnio do-
konuje się około 100 transplantacji. W innych pań-
stwach ten wskaźnik przedstawia się następująco:
Czechy – 48, Finlandia – 66, Niemcy – 50, Austria –
ponad 80. W Polsce z powodu braku dawcy umiera
rocznie około 400 osób. Dlatego też w imieniu posłów
z Wielkopolski chcielibyśmy zapytać: Czy ośrodek
poznański spełnia już kryteria, jeśli chodzi o możli-
wości przeprowadzania transplantacji serca, i kiedy
będzie pozytywna decyzja resortu zdrowia? Dziękuję
uprzejmie.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Zdrowia pan Andrzej Włodarczyk.
Bardzo proszę, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Andrzej Witold Włodarczyk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Odpowiadam na
pytanie pana posła wprost. Tak, niewątpliwie, słyn-
na konferencja prasowa pana ministra Ziobry przy-
czyniła się do tego, że w Polsce spadła liczba zabiegów
transplantacyjnych. Inne działania podejmowane
w środowisku lekarzy zajmujących się identyfikacją
potencjalnych dawców, jak wielogodzinne przesłu-
chania, podejrzenia o to, że czerpią z tego tytułu ko-
rzyści finansowe, doprowadziły do sytuacji, jaką
mamy obecnie.
W tej chwili w Polsce działają 3 ośrodki transplan-
tacji serca: w Warszawie, Krakowie i Zabrzu, które
wykonały w ubiegłym roku łącznie 54 operacje prze-
szczepienia serca. Przy obecnym poziomie dokonywa-
nych przeszczepień te 3 ośrodki są całkowicie wystar-
czające, lecz przy założeniu, że polska transplantologia
odzyska swoją dynamikę, kiedy to rocznie przeszcze-
piano w Polsce ponad 120 serc – dokładnie 122, jak
powiedział pan poseł – zajdzie potrzeba uruchomienia
dodatkowego ośrodka przeszczepiania serca w północ-
nej bądź w północno-zachodniej części kraju.
W konkursie ofert na realizację świadczeń wyso-
kospecjalistycznych finansowanych z budżetu pań-
stwa w roku 2008 oferty na wykonywanie transplan-
tacji serca złożyły – poza trzema wyżej wymieniony-
mi jednostkami, tzn. w Warszawie, Krakowie i Za-
brzu – dwa nowe ośrodki, tj. Szpital Kliniczny Prze-
mienienia Pańskiego Uniwersytetu Medycznego im.
Karola Marcinkowskiego w Poznaniu i Akademickie
Centrum Kliniczne – Szpital Akademii Medycznej
w Gdańsku.
Szpitale te wynegocjowały wstępne warunki umo-
wy na transplantacje serca, lecz ostateczne zawarcie
tych umów uzależniono od dostarczenia przez te jed-
nostki pozytywnych opinii właściwych konsultantów
krajowych oraz Krajowej Rady Transplantacyjnej. Po
otrzymaniu tych dokumentów minister właściwy do
spraw zdrowia wyraża zgodę bądź nie na przeprowa-
dzanie tych procedur.
Z informacji posiadanych przez ministra zdrowia
wynika, że pozytywnie zaopiniowany został jedynie
ośrodek gdański. Ta opinia dotyczy audytu przepro-
wadzonego przez członków Krajowej Rady Transplan-
tacyjnej, natomiast oficjalnie opinii tej rady jeszcze nie
ma, ponieważ zbiera się ona dopiero w lutym br.
Natomiast przyczyną braku pozytywnej opinii
w stosunku do Poznania nie jest bynajmniej zła oce-
na tego ośrodka bądź stwierdzenie, że ośrodek ten
nie jest przygotowany w tej chwili do wykonywania
113
transplantacji serca, ale fakt, że w tym ośrodku
w roku 2008 będzie wdrażany program przeszczepia-
nia płuca. W zgodnej opinii wielu konsultantów,
w tym członków komisji, która przeprowadzała audyt
w ubiegłym roku, wdrażanie dwóch dużych progra-
mów transplantacyjnych równocześnie jest pod wie-
loma względami zbyt ryzykowne, toteż należy ten
proces przeprowadzić stopniowo, czyli dopiero po za-
kończonym powodzeniem wdrożeniu programu prze-
szczepiania płuca można będzie wdrażać program
przeszczepiania serca. W tej sytuacji minister zdro-
wia czeka na opinię Polskiej Rady Transplantacyjnej.
Jeżeli ta rada uzna, że ośrodek w Poznaniu może
przeprowadzać transplantacje, nic nie stoi na prze-
szkodzie, żeby minister zdrowia wydał taką zgodę.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe zada pani poseł Elżbieta Stre-
ker-Dembińska, bardzo proszę.
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! W odpowiedzi
na pytania usłyszeliśmy, że Krajowa Rada Trans-
plantacyjna wydała opinię, która nie jest pozytywna
dla Poznania, ale mam również inne pytanie: Czy
zgodnie z doniesieniami prasowymi, jakie znamy,
wśród osób Krajowej Rady Transplantacyjnej, które
negatywnie zaopiniowały ośrodek poznański, był pan
prof. Zbigniew Religa?
Drugie pytanie: Jeżeli nie w tej chwili, to kiedy
Poznań może liczyć na wdrożenie tego programu?
Rozumiem, że po wdrożeniu programu przeszczepu
płuc. W jakim czasie należy spodziewać się wdrożenia
programu przeszczepu serca?
I ostatnie pytanie, które dotyczy zmniejszenia,
jeśli o tym mówimy, liczby przeszczepów. Chodzi mia-
nowicie o to, czy resort przewiduje jakąś akcję spo-
łeczną, promocyjną, edukacyjną, aby jednak przy-
wrócić wiarę Polaków w to, że transplantacja jest
ratunkiem dla życia.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Odpowiedź uzupełniająca – pan minister Andrzej
Włodarczyk.
Bardzo proszę.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Andrzej Witold Włodarczyk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Poseł! Naj-
pierw odpowiem na pytanie ostatnie. Tak, resort
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
114 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Andrzej Witold Włodarczyk
podejmuje działania w celu odwrócenia złej tendencji,
jeśli chodzi o liczbę przeszczepów w Polsce. Są przy-
gotowane specjalne audycje, które będą emitowane
przez media, i oczywiście są podejmowane inne kroki
jak chociażby rozmowy z przedstawicielami ducho-
wieństwa, które wspiera program, jeśli chodzi o trans-
plantację. Bardzo dobra jest w tym zakresie reakcja
i pomoc Episkopatu i duchowieństwa polskiego. Myślę,
że jest to ten potencjalny, możliwy strumień, który
dociera do ludzi, do obywateli naszego kraju i może
zmienić nastawienie rodzin potencjalnych dawców.
Jeżeli zaś chodzi o pytanie, to ja chciałbym odpo-
wiedzieć wprost: Krajowa Rada Transplantacyjna
nie wydała w tej sprawie jeszcze żadnej opinii. Na
razie był przeprowadzony audyt i jeśli chodzi o ośro-
dek poznański, to spełnia on warunki. Jedyną wąt-
pliwością jest to, o czym mówiłem przedtem, czy nie
jest problemem wprowadzenie dwóch bardzo trud-
nych programów. Stąd biorą się wątpliwości. Jaka
będzie ostateczna opinia krajowej rady, na dzień dzi-
siejszy nie jestem w stanie odpowiedzieć, ponieważ
ta rada jeszcze nie wydała opinii. Również nie słysza-
łem, żeby w sprawie ewentualnej decyzji dotyczącej
wykonywania przeszczepów przez ośrodek poznański
wypowiadał się pan prof. Religa.
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Krzysztof Putra)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Proszę o zadanie pytania panią poseł Teresę Pio-
trowską w sprawie nierzetelnego wykonywania za-
dań statutowych przez PKP SA związanych z za-
rządzaniem Grupą PKP, w zakresie zapewnienia
porządku i bezpieczeństwa na obszarze kolejowym
i w pociągach, na podstawie raportu NIK za okres
2005–2006 – do ministra infrastruktury.
Bardzo proszę.
Poseł Teresa Piotrowska:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Najwyższa
Izba Kontroli negatywnie oceniła działania zarząd-
ców infrastruktury kolejowej oraz kolejowych prze-
woźników pasażerskich w zakresie zapewniania po-
rządku i bezpieczeństwa na obszarze kolejowym.
Okres objęty badaniami kontrolnymi dotyczył lat
2005 i 2006.
Panie Ministrze! NIK stwierdza w raporcie, iż za-
rządcy infrastruktury kolejowej, w tym głównie PKP
SA i PKP PLK SA, w zakresie realizacji obowiązków
związanych z ochroną ładu i porządku na obszarze
dworców kolejowych nie zagwarantowali rzetelnej
i skutecznej ochrony porządku i bezpieczeństwa na
terenie tych obiektów. Ponadto nie utrzymywali obiek-
tów dworcowych w należytym stanie technicznym,
a także nie byli właściwie przygotowani do działań
w przypadku zaistnienia sytuacji kryzysowych.
Raport NIK zwraca uwagę, iż Straż Ochrony Kolei
w zakresie wykonywania zadań dotyczących ochrony
porządku na obszarze kolejowym i w pociągach nie-
rzetelnie wykonywała swoje obowiązki, często nie
reagując na naruszenia przepisów porządkowych na
obszarach dworców i w pociągach. Wspomniany ra-
port obnaża szarą i smutną rzeczywistość, z jaką każ-
dego dnia spotykają się tysiące podróżnych.
Panie Ministrze! Czy podjęto już działania mają-
ce na celu zapewnienie pełnej, skutecznej i właściwie
skoordynowanej współpracy wszystkich zarządców
infrastruktury kolejowej i pasażerskich przewoźni-
ków kolejowych w zakresie ochrony porządku i bez-
pieczeństwa na dworcach i w pociągach?
Panie Ministrze! Czy podjęto już współpracę z mi-
nistrem spraw wewnętrznych, zasugerowaną przez
NIK i chyba konieczną, w podjęciu skutecznych dzia-
łań w zakresie zwiększenia poczucia bezpieczeństwa
pasażerów na naszych dworcach i w pociągach?
I jeszcze jedno: Jakie jest stanowisko ministra
infrastruktury w sprawie funkcjonowania Straży
Ochrony Kolei jako wyodrębnionej zgodnie z przepi-
sami ustawy o transporcie kolejowym z 2003 r. jed-
nostki organizacyjnej PKP PLK SA? Czy umiejsco-
wienie formacji SOK w strukturze organizacyjnej
spółki prawa handlowego jest zdaniem pana ministra
właściwe po lekturze tego raportu?
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o udzielenie odpowiedzi pana pod-
sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury
Juliusza Engelhardta.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Juliusz Engelhardt:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Od-
powiadając na te pytania, chciałbym jeszcze nawią-
zać do przeprowadzonej kontroli NIK-owskiej. Celem
tej przeprowadzonej w okresie 2005–2006 kontroli
była ocena działalności zarządców infrastruktury
kolejowej i pasażerskich przewoźników kolejowych
w zakresie zapewnienia ładu, porządku i bezpieczeń-
stwa na obszarze kolejowym i w pociągach.
Kontrolą objęto zagadnienia dotyczące przygoto-
wania zarządców infrastruktury kolejowej do ochro-
ny ładu i porządku na obszarze kolejowym, przewoź-
ników kolejowych do ochrony ładu i porządku w po-
ciągach oraz wykonywanie przez Straż Ochrony
Kolei zadań dotyczących ochrony porządku na obsza-
rze kolejowym i w pociągach.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Juliusz Engelhardt
Kontrolę przeprowadzono w kilku jednostkach,
mianowicie w PKP SA i jej oddziałach Dworce Kole-
jowe, w PKP PLK SA i jej oddziałach regionalnych,
w zakładach linii kolejowych, komendach regional-
nych SOK i w rejonach SOK, wreszcie w Kolejach
Mazowieckich, w PKP Intercity, w PKP Przewozy
Regionalne, w PKP Warszawska Kolej Dojazdowa
oraz w PKP Szybka Kolej Miejska w Trójmieście.
Rzeczywiście NIK negatywnie oceniła działania
ww. podmiotów w obszarze poddanym kontroli, po-
nieważ stwierdzono, że PKP SA nie zorganizowały
skutecznej ochrony porządku i bezpieczeństwa na
obszarze zarządzanych dworców kolejowych, a PKP
PLK na obszarze peronów, że PKP PLK SA nierze-
telnie zorganizowały ochronę przed kradzieżami
i dewastacją składników kolejowej infrastruktury
liniowej, w tym zwłaszcza składników wpływających
na bezpieczeństwo ruchu pociągów, że PKP SA i PKP
PLK SA nie utrzymywały obiektów dworcowych
w należytym stanie technicznym, a także nie były
właściwie przygotowane do działań w przypadku za-
istnienia sytuacji kryzysowych, że ww. przewoźnicy
pasażerscy niedostatecznie zorganizowali ochronę
porządku i bezpieczeństwa osób i mienia w pocią-
gach, wreszcie że Straż Ochrony Kolei w zakresie
wykonywania zadań dotyczących ochrony porządku
na obszarze kolejowym i w pociągach nierzetelnie
wykonywała swoje obowiązki, często nie reagując na
naruszanie przepisów porządkowych na obszarach
dworców i w pociągach.
W informacji NIK wnioskuje do ministra właści-
wego ds. transportu o podjęcie, po pierwsze, pilnych
działań w celu zapewnienia pełnej, skutecznej i wła-
ściwie skoordynowanej współpracy wszystkich
zarządców infrastruktury kolejowej i pasażer-
skich przewoźników kolejowych w zakresie ochro-
ny porządku i bezpieczeństwa w obszarze kolejo-
wym i w pociągach, po drugie, w porozumieniu
z ministrem właściwym ds. wewnętrznych odpo-
wiednich kroków, w tym analiz aktualnie obowią-
zujących unormowań prawnych dotyczących sposo-
bu zapewnienia porządku i bezpieczeństwa publicz-
nego na obszarze kolejowym.
Przyczynami nieprawidłowości, o których mówi-
my, w ocenie NIK były, po pierwsze, nierzetelnie
i niecelowo prowadzone przez zarząd PKP SA dzia-
łania związane z restrukturyzacją Grupy PKP, pole-
gające na wyeliminowaniu z zakresu realizowanych
przez nią zadań funkcji związanych z nadzorem nad
działalnością eksploatacyjną i inwestycyjną w Grupie
PKP, po drugie, brak ochrony dworców i wnętrz wa-
gonów kolejowych monitoringiem wizyjnym, po trze-
cie, niezapewnienie przez przewoźników kolejowych
należytej ochrony terenów postojowych taboru kole-
jowego w celu zapobiegania jego okradaniu i dewa-
stacji, po czwarte, brak środków finansowych, po
115
piąte, słabe przygotowanie organizacyjne i kadrowe
SOK do wykonywania ustawowych obowiązków z za-
kresu ochrony porządku publicznego oraz – to, co pani
poseł podnosiła – umiejscowienie SOK w strukturze
organizacyjnej spółki prawa handlowego Polskie Linie
Kolejowe SA, co spowodowało, że SOK nie była skon-
centrowana jedynie na ochronie porządku publiczne-
go, lecz również na działalności komercyjnej.
O działaniach podjętych przez byłego ministra
transportu w sprawie poprawy bezpieczeństwa został
poinformowały prezes NIK.
W zakresie nierzetelnie i niecelowo prowadzonych
przez zarząd PKP SA działań związanych z restruk-
turyzacją Grupy PKP w celu wyeliminowania po-
wstałych nieprawidłowości w projekcie zmiany usta-
wy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
PKP wprowadzono zapisy zobowiązujące PKP SA
w ramach wykonywania praw z akcji i udziałów
w spółkach do realizacji zadań koordynacyjnych i re-
gulacyjnych między tymi spółkami m.in. w zakresie
ich restrukturyzacji, działań strategicznych oraz pla-
nowania inwestycji.
Odnośnie do braku ochrony dworców i wnętrz wa-
gonów kolejowych przy pomocy monitoringu wizyjne-
go informuję, że PKP SA przygotowały, na wniosek
resortu, program odnowy i lepszego zagospodarowa-
nia obiektów dworcowych. Dworce kolejowe w cen-
trach miast mają być zagospodarowane na cele komer-
cyjne. Projekt ustawy zmieniającej ustawę o komer-
cjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji PKP prze-
widuje przekazywanie dworców kolejowych na liniach
lokalnych jednostkom samorządu terytorialnego w celu
ich remontu lub przebudowy, a tym samym poprawy
wizerunku tych obiektów. Przewoźnicy pasażerscy
coraz lepiej radzą sobie z ochroną pociągów. PKP In-
tercity i Koleje Mazowieckie wdrażają na przykład
system monitorowania bezpieczeństwa, a spółka Prze-
wozy Regionalne, której sytuacja finansowa polepsza
się, może część środków skierować na zastosowanie
monitoringu wizualnego w celu polepszenia bezpie-
czeństwa wykonywanych przewozów.
Zapewnienie należytej ochrony terenów postojo-
wych taboru kolejowego, zapobieganie jego okrada-
niu i dewastacji, można osiągnąć poprzez utworzenie
straży kolei, która działałaby na zasadzie policji ko-
lejowej poza strukturami PKP. Resort transportu
popiera poselską inicjatywę dotyczącą utworzenia
takiej formacji mundurowej. W listopadzie 2007 r.
grupa posłów PiS złożyła na ręce marszałka Sejmu
RP kolejny projekt ustawy o Straży Kolejowej. Obec-
ny projekt jest wersją przyjętą przez ówczesną Komi-
sję Infrastruktury, który oczekiwał na drugie czyta-
nie. Projekt ten uzyskał pozytywną opinię ministra
infrastruktury. Opinia ta została przesłana mini-
strowi spraw wewnętrznych i administracji do zaopi-
niowania i podpisania w porozumieniu.
Obecnie funkcjonowanie Straży Ochrony Kolei na
podstawie ustawy z 28 marca o transporcie kolejo-
wym w ocenie Ministerstwa Infrastruktury nie jest
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
116 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Juliusz Engelhardt
najlepszy rozwiązaniem. Na Straż Ochrony Kolei na-
łożone są zadania zbliżone do zadań ustawowych
przewidzianych dla innych służb odpowiedzialnych
za bezpieczeństwo publiczne na terenie kraju. Roz-
wiązanie obecne nie jest korzystne zarówno z punk-
tu widzenia możliwości wywiązywania się z zadań
ustawowych, jak i skutecznego ich wykonywania.
Zadania nałożone na Straż Ochrony Kolei są sprzecz-
ne z podstawowym interesem spółek, których dzia-
łalność nastawiona jest na uzyskiwanie zysków, co
powoduje znaczne ograniczenia w zatrudnianiu
funkcjonariuszy oraz doposażeniu Straży Ochrony
Kolei w odpowiedni sprzęt techniczny i prewencyjny.
Ma to zasadniczy wpływ na zapewnienie bezpieczeń-
stwa na obszarze kolejowym.
Nie jest właściwe, aby funkcjonariusze Straży
Ochrony Kolei, będąc pracownikami spółki prawa
handlowego PKP PLK SA, mieli uprawnienia inge-
rujące w prawa obywateli. Przekształcenie Straży
Ochrony Kolei w formację podporządkowaną bezpo-
średnio ministrowi spraw wewnętrznych i admini-
stracji, działającą na zasadach określonych w projek-
cie ustawy o Straży Kolejowej, pozwoli na poprawę
ochrony porządku i bezpieczeństwa publicznego na
obszarze kolejowym, w pociągach i innych pojazdach
kolejowych. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Czy pani poseł życzy sobie zadać pytanie dodat-
kowe?
Poseł Teresa Piotrowska:
Chciałabym podziękować panu ministrowi za od-
powiedź, jako że moje pytanie dodatkowe dotyczyło
właśnie Straży Ochrony Kolei i kwestii, które zosta-
ły zawarte w raporcie, dotyczących między innymi
posługiwania się bronią bez stosownego zezwolenia
itd. Proponowane rozwiązanie dotyczące powołania
specjalnej formacji podlegającej bezpośrednio mini-
strowi infrastruktury pozwoli te wszystkie sprawy
definitywnie rozwiązać. Dziękuję bardzo.
(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Juliusz Engelhardt: Zdecydowanie popieramy
ten projekt, pani poseł.)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo.
Przechodzimy do pytania pań posłanek Elżbiety
Witek i Beaty Szydło z Prawa i Sprawiedliwości
w sprawie wycofania z listy indykatywnej „Infra-
struktura szkolnictwa wyższego” 30 projektów, któ-
re miały otrzymać dotację z Unii Europejskiej.
Pytanie skierowane jest do ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego.
Bardzo proszę o zadanie pytania.
Poseł Elżbieta Witek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Minister!
W ostatnim czasie mamy do czynienia z bardzo nie-
pokojącym zjawiskiem weryfikacji projektów z listy
projektów kluczowych, które miały otrzymać dotację
z Unii Europejskiej poza konkursem. Między innymi
z listy indykatywnej „Infrastruktura szkolnictwa
wyższego”, na której znalazły się 32 inwestycje stra-
tegiczne wyższych uczelni, wykreślonych zostało
30 projektów, jakie wskazał do realizacji we wrześniu
2007 r. rząd Prawa i Sprawiedliwości. Ta decyzja ni-
weczy ogromną pracę, jaką w krótkim czasie wyko-
nały uczelnie, żeby przygotować projekty, a następ-
nie, na wezwanie ministerstwa, uzupełnić je o wy-
magane materiały.
Realizacja tych projektów dawała uczelniom wyż-
szym ogromną szansę na rozwój, zwłaszcza że w te-
gorocznym budżecie nakłady na szkolnictwo wyższe,
mimo zapewnień Platformy Obywatelskiej składa-
nych w czasie kampanii wyborczej, nie zostały zna-
cząco zwiększone. W wielu przypadkach uczelnie,
które znalazły się na liście indykatywnej, rozpoczęły
już proces przygotowania lub realizacji inwestycji,
starając się jak najlepiej i najskuteczniej wykorzystać
środki unijne. Teraz zostały zaskoczone decyzjami
pani minister, decyzjami, które mogą pociągnąć za
sobą negatywne konsekwencje.
Z wyjaśnień udzielonych posłom na posiedzeniu
Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży w dniu 10 stycz-
nia br. wynikało, że pani minister podjęła swoją de-
cyzję po zasięgnięciu opinii komisji analizującej
wnioski uczelni i na tej podstawie uznała za koniecz-
ne ich weryfikację w drodze procedury konkursowej.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na na-
stępujące pytania.
Po pierwsze, kto wchodził w skład komisji anali-
zującej wnioski uczelni i jakimi kryteriami kierowa-
ła się ta komisja?
Po drugie, czy pani minister osobiście zapoznała
się z projektami z listy indykatywnej, czy też opiera-
ła się pani na ich streszczeniach i opinii powołanego
przez siebie zespołu konsultacyjnego?
Po trzecie, czy jest pani w stanie zagwarantować,
że rozpoczynanie w tej chwil procedury konkursowej
nie będzie stanowiło zagrożenia dla terminowego
wykorzystania środków unijnych?
I po czwarte, biorąc pod uwagę, że rozpoczynanie
w tej chwili procedury konkursowej może narazić
uczelnie, które nie zostały zakwalifikowane w wyni-
ku nowej procedury, na poważne straty finansowe
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Elżbieta Witek
środków własnych zaangażowanych już w przygoto-
wanie projektów inwestycyjnych, rodzi się pytanie,
czy ministerstwo zrekompensuje uczelniom wyższym
ewentualne straty finansowe. Jeśli tak, to w jaki spo-
sób? Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o udzielenie odpowiedzi panią mi-
nister nauki i szkolnictwa wyższego Barbarę Ku-
drycką.
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka:
Panie Marszałku! Pani Poseł! Szanowni Państwo!
Dziękuję bardzo za to pytanie. Chciałabym odnieść
się konkretnie do postawionych pytań, a potem wy-
powiem się ogólnie.
Powołana przeze mnie komisja do oceny listy in-
dykatywnej nie analizowała każdego z wniosków
merytorycznie, lecz stwierdziła uchybienia procedu-
ralne, które miały miejsce przy przygotowywaniu
listy indykatywnej na pierwszym etapie. Takie uchy-
bienia mogłyby stanowić naruszenie systemowe, któ-
re mogłoby doprowadzić nie tylko do tego, że benefi-
cjenci tych środków musieliby zwracać pieniądze, ale
nawet do tego, że rząd polski musiałby zwrócić całą
sumę 600 mln euro za program operacyjny, jeśli Ko-
misja Europejska by to stwierdziła.
Rolą ministra nauki i szkolnictwa wyższego jest
dbanie o dyscyplinę finansową oraz o sposób wyda-
wania środków. Dlatego też zgodziłam się z opinią
komisji, w skład której weszły następujące osoby: pan
prof. Bogusław Smólski, który jest obecnie szefem
NCBR, i panowie Krzysztof Pawłowski, Łukasz Tur-
ski, Tomasz Perkowski, Robert Gwiazdowski, Woj-
ciech Niewierko.
Po mojej decyzji o tym, żeby nie skreślać tych pro-
jektów z listy, lecz po stwierdzeniu uchybień proce-
sowych skierować listę do ponownego rozpatrzenia
merytorycznego, a nie do otwartego konkursu – za-
raz wrócę do tego terminu – i po spotkaniu ze wszyst-
kimi 32 przedstawicielami potencjalnych beneficjen-
tów z listy, a także z tymi, którzy znaleźli się na liście
rezerwowej i którzy złożyli swoje wnioski, stwierdzi-
liśmy, wspólnie z Ministerstwem Rozwoju Regional-
nego, że powołamy komisję ekspertów, specjalistów
w zakresie wydatkowania środków unijnych, w celu
dokonania oceny merytorycznej każdego projektu
z punktu widzenia spełniania kryteriów określonych
w Programie Operacyjnym „Infrastruktura i środo-
wisko”, oś 13.
Stwierdzenie to będzie o tyle ważne, że kryteria
określone w tym programie operacyjnym przyjęła
117
w grudniu 2007 r. Komisja Europejska, a rząd polski
przyjął je w styczniu 2008 r. Komisja ekspertów jesz-
cze tego nie rozstrzygnęła. Do momentu ogłoszenia
tego przez panią minister rozwoju regionalnego nie
będziemy wiedzieli w Ministerstwie Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego, jakie są ostateczne rezultaty decyzji.
Jest to jednak sprawa do rozstrzygnięcia przez komi-
sję, nie mamy do czynienia z jakąś indywidualną
decyzją ministra nauki i szkolnictwa wyższego, któ-
ry działa sam, bez żadnej pomocy eksperckiej, a tak-
że bez odniesienia się do określonych kryteriów. Waż-
ne jest jeszcze, że poprzedni minister, podejmując
wcześniejszą decyzję, nie mógł bazować również na
strategii rozwoju szkolnictwa wyższego, jako że ta-
kowej nie ma. Dopiero teraz opracowujemy tę strate-
gię rozwoju szkolnictwa wyższego, aby móc stwier-
dzić, że określone projekty kwalifikują się jako stra-
tegiczne dla rozwoju Polski i wypełniania celów
strategii lizbońskiej. Dlatego też, pani poseł, odpo-
wiadam krótko. Nie ma otwartego konkursu. W tej
chwili trwa weryfikacja projektów znajdujących się
tylko na liście indykatywnej i tych, które są na liście
rezerwowej i zostały złożone. Jeśli rozstrzygnięcie
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego bę-
dzie takie, że cała pula środków nie zostanie wyko-
rzystana, ponieważ część beneficjentów, potencjal-
nych beneficjentów nie spełnia tych kryteriów, to
dopiero wówczas na tę resztę ogłosimy konkurs. Na-
tomiast w tej chwili mogę panią zapewnić, że takiego
konkursu nie przewiduję dopóty, dopóki nie będzie
rozstrzygnięć nie tylko co do kryteriów ogólnych, nad
którymi pracujemy, lecz także rozstrzygnięć w Mini-
sterstwie Rozwoju Regionalnego związanych ze zgod-
nością projektów z kryteriami szczegółowymi. Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani minister.
Bardzo proszę, pani poseł Beata Szydło zada py-
tanie dodatkowe.
Poseł Beata Szydło:
Panie Marszałku! Pani Minister! Chciałybyśmy
uzyskać jeszcze odpowiedź na pozostałe pytania, bo
wydaje nam się, że temat nie został wyczerpany. Na-
tomiast, jeszcze w nawiązaniu do wypowiedzi pani
minister, chciałabym zapytać o następujące kwestie.
Czy możemy rozumieć, że z 32 wniosków, które zo-
stały złożone, 30 miało uchybienia formalne i w związ-
ku z powyższym zostały one wycofane? Mam również
pytanie dotyczące strategii, o której pani mówiła.
Z wypowiedzi pani minister wynika, że strategia jest
dopiero opracowywana, w związku z tym należy za-
łożyć, że część tych wniosków, które w tej chwili zna-
lazły się na liście, może nie spełniać kryteriów, o któ-
rych pani również tutaj wspomniała. Proszę powie-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
118 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Beata Szydło
dzieć, kiedy zakończą się przygotowania do opraco-
wania tej strategii, kiedy tak naprawdę będzie moż-
liwość, żeby wyższe uczelnie mogły uzyskać te środ-
ki i znaleźć się już ostatecznie na liście.
Chciałam jeszcze raz powtórzyć pytania, na które
chciałybyśmy uzyskać odpowiedź. Czy jest pani
w stanie zagwarantować, że rozpoczynanie w tej
chwili procedury konkursowej nie będzie stanowiło
zagrożenia dla terminowego wykorzystania środków
unijnych? Biorąc pod uwagę, że rozpoczynanie w tej
chwili procedury konkursowej może narazić uczelnie,
które nie zostały zakwalifikowane w wyniku nowej
procedury, na poważne straty finansowe, utratę środ-
ków własnych zaangażowanych już w przygotowanie
projektów inwestycyjnych, chcę zapytać, czy mini-
sterstwo zrekompensuje uczelniom wyższym ewen-
tualne straty finansowe. Jeśli tak, to w jaki sposób.
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę, pani minister.
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka:
Pani poseł, 32 projekty były kwalifikowane wedle
tej samej procedury, tylko że 2 projekty zostały już
wysłane do zatwierdzenia przez Komisję Europejską,
chodzi o projekty powyżej 50 mln euro. Byłam w ta-
kiej sytuacji, która nie pozwalała mi zastosować tego
wobec wszystkich 32 projektów, tylko wobec tych,
które są jeszcze w naszej dyspozycji.
Po drugie, jeśli chodzi o kryteria, to powiedzia-
łam, że operujemy tylko na podstawie tych, które są
zatwierdzone przez Komisję Europejską i rząd. Kiedy
będzie ogłoszona informacja? Mam nadzieję, że mi-
nister rozwoju regionalnego ogłosi ją 1 lutego, przed-
stawiając wszystkie listy indykatywne, tak że już
będziemy wiedzieć, które projekty zostały na liście
indykatywnej. Dalsza procedura będzie realizowana
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego i tam pro-
szę pytać.
Jeśli chodzi o straty finansowe, to chcę powie-
dzieć, że umieszczenie na liście indykatywnej, a na-
wet zawarcie preumowy nie jest zobowiązaniem rzą-
du ani organu administracji do zawarcia ostatecznej
umowy z potencjalnym beneficjentem. Jest to tylko
wskazanie warunków, jakie potencjalny beneficjent
ma spełnić, żeby można było potem realizować pro-
jekt. W związku z tym nie ma tutaj obowiązku zwro-
tu kosztów i wszyscy beneficjenci, którzy byli na liście
indykatywnej, dokładnie wiedzieli o tym, że lista in-
dykatywna nie jest jeszcze zobowiązaniem do reali-
zacji tych projektów.
Mogę powiedzieć jeszcze jedno. Proszę cierpliwie
zaczekać na ogłoszenie przez minister rozwoju regio-
nalnego listy indykatywnej każdego z programów
operacyjnych. Jak powiedziałam, konkurs otwarty
może dotyczyć tylko sumy, która ewentualnie zosta-
nie w sytuacji, gdy część projektów z tej listy nie za-
kwalifikuje się do realizacji. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani minister.
Proszę o zadanie pytania pana posła Cezarego
Tomczyka i pana posła Grzegorza Dolniaka, Platfor-
ma Obywatelska, w sprawie rozstrzygnięcia kwestii
przetargu i w związku z tym dostarczenia nowych
helikopterów dla Lotniczego Pogotowia Ratunkowe-
go – do ministra zdrowia.
Bardzo proszę.
Poseł Cezary Tomczyk:
Panie Marszałku! Pani Minister! We wrześniu
2006 r. Ministerstwo Zdrowia ogłosiło przetarg na
dostawę 23 helikopterów dla Lotniczego Pogotowia
Ratunkowego, który był prowadzony w formie tzw.
dialogu konkurencyjnego. Zwycięzca został wyłonio-
ny 10 października 2007 r., jednak konkurencyjna
firma oprotestowała wynik, powołując się na zaist-
niałe nieprawidłowości. Miesiąc później zespół arbi-
trów Urzędu Zamówień Publicznych unieważnił
przetarg, uznając, że żadna z firm nie spełniła wy-
mogów specyfikacji. Ministerstwo Zdrowia odwołało
się od tej decyzji, jednak ze względu na niedostarcze-
nie przez ministerstwo odpowiednich dokumentów
rozprawa została odroczona do dnia 4 lutego br.
Prace komisji przetargowej, której przewodniczył
Jarosław Pinkas, były podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Zdrowia, były wielokrotnie poddawane
krytyce. Obecnie prokuratura bada podejrzenie sfał-
szowania protokołu postępowania przetargowego.
Tymczasem, jak powszechnie wiadomo, obecna sytu-
acja LPR wygląda dramatycznie. Używane helikop-
tery są przestarzałe i dopuszczono je do lotów jedynie
warunkowo. Jednak już za kilka miesięcy te zezwo-
lenia wygasną, a konieczność jak najszybszej wymia-
ny maszyn jest chyba kwestią, która nie podlega
dyskusji.
W związku z tym pragnę zwrócić się do pani mi-
nister z pytaniem, czy resort zdrowia podjął kroki
w celu rozstrzygnięcia kwestii dostarczenia nowych
maszyn dla służb LPR. Czy ministerstwo w związku
z nieprawidłowościami, jakie miały miejsce, prowadzi
jakieś postępowanie wyjaśniające wobec osób, które
były winne ewentualnych nieprawidłowości w związ-
ku z tym przetargiem? Dziękuję bardzo.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę o udzielenie odpowiedzi sekretarza sta-
nu w Ministerstwie Zdrowia pana Krzysztofa Grze-
gorka.
Bardzo proszę, panie ministrze.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztof Grzegorek:
Panie Marszałku! Panie Pośle! Jest to bardzo
trudne pytanie. Tak naprawdę cała sprawa, o której
pan poseł powiedział, w jurysdykcji obecnego kierow-
nictwa resortu znalazła się dopiero 15 listopada.
Krótkie przypomnienie całej historii. Postępowanie
o udzielenie zamówienia publicznego na zakup 23 śmi-
głowców i symulatora lotów dla LPR zostało ogłoszo-
ne na podstawie zapisów ustawy z dnia 3 czerwca
2005 r. Powyższa ustawa zobowiązywała ministra
zdrowia do podjęcia wszelkich czynności związanych
z wymianą śmigłowców Lotniczego Pogotowia Ra-
tunkowego. Minister zdrowia zlecił przeprowadzenie
postępowania o udzielenie zamówienia publicznego
jednostce, która zajmuje się stałą obsługą Minister-
stwa Zdrowia w zakresie udzielania zamówień pu-
blicznych, tj. Zakładowi Zamówień Publicznych przy
Ministerstwie Zdrowia. Postępowanie zostało wsz-
częte 6 września 2006 r., po przekazaniu ogłoszenia
o zamówieniu do Dziennika Urzędowego Unii Euro-
pejskiej. Pierwszym etapem postępowania była ocena
wniosków potencjalnych wykonawców, którzy chcie-
li wziąć udział w tym postępowaniu. Wnioski złożyły
trzy podmioty: Agusta Westland, Eurocopter i PZL
Świdnik. Z uwagi na fakt, iż PZL Świdnik nie spełnił
wszystkich warunków określonych w dokumentacji
przetargowej, oferta złożona przez ten zakład musia-
ła zostać wykluczona przez kierownika zamawiają-
cego. Kolejnym etapem postępowania był dialog kon-
kurencyjny prowadzony z dwoma podmiotami, które
przeszły etap oceny podmiotowej, tj. z firmami Euro-
copter i Agusta Westland. Po zakończeniu dialogu
powstała specyfikacja istotnych warunków zamówie-
nia, która została przekazana wykonawcom. Doku-
mentacja ta, obejmująca opis przedmiotu zamówie-
nia, wywołała protesty firmy Agusta Westland,
która wskazywała na trudności z modyfikacją pro-
dukowanych modeli śmigłowców w zakresie dosto-
sowania ich do potrzeb określonych w specyfikacji.
Firma ta zaskarżyła decyzje podjęte przez zamawia-
jącego. Ostatecznym rozstrzygnięciem przedmioto-
wego sporu było orzeczenie sądu przyznające rację
zamawiającemu, iż w taki właśnie sposób może
stworzyć specyfikację i ocenić w niej istotne warun-
ki zamówienia.
Na tym etapie w ramach tego postępowania decy-
zje podejmowane przez zamawiającego były wielo-
krotnie poddawane ocenie sądu. Powyższa sytuacja
119
była spowodowana faktem, iż uczestnicy postępowa-
nia korzystali z ustawowo zagwarantowanego prawa
do weryfikacji wszelkich rozstrzygnięć zamawiającego
mogących naruszyć interes zainteresowanych pod-
miotów. W wyniku przeprowadzonego postępowania
oferty złożone przez konkurujące firmy, tj. Agusta
Westland i Eurocopter, różniły się cenowo w niewiel-
kim stopniu na korzyść firmy Agusta Westland. Jed-
nakże w zakresie wymaganych przez zamawiającego
parametrów zawartych w specyfikacji istotnych wa-
runków zamówienia oferta firmy Eurocopter okaza-
ła się w opinii komisji przetargowej korzystniejsza.
Postępowanie zostało zakończone wyborem firmy
Eurocopter i odrzuceniem oferty firmy Agusta We-
stland, która w wyniku tej decyzji złożyła szereg
środków odwoławczych. Obecnie większość zarzutów
w stosunku do czynności podejmowanych przez za-
mawiającego w tym postępowaniu została oddalona
przez sądy powszechne. Jedyną pozostałą do roz-
strzygnięcia kwestią jest zarzut firmy Agusta We-
stland zmierzający do wyeliminowania pozostałej
w postępowaniu jedynej nieodrzuconej oferty. Oferta
złożona przez firmę Eurocopter nie została odrzuco-
na przez komisję przetargową, ponieważ nie dopa-
trzyła się ona uchybień w tej ofercie. Jednak firma
Agusta Westland skierowała skargę do zespołu arbi-
trów, który w swoim ostatecznym wyroku nakazał
unieważnienie postępowania przetargowego.
I tu następują pewne istotne sprawy. Wyrok ze-
społu arbitrów został wydany 13 listopada 2007 r.,
a w dniu zaprzysiężenia rządu Donalda Tuska zama-
wiający, czyli Ministerstwo Zdrowia, zaskarżył ten
wyrok do Sądu Okręgowego w Warszawie. Teraz cze-
kamy na ostateczny wyrok i orzeczenie niezawisłego
sądu, który odbędzie się w dniu 4 lutego. Oczywiście
obecne kierownictwo ministerstwa nie miało możli-
wości, aby unieważnić ten przetarg, ponieważ wyrok
zespołu arbitrów został zaskarżony.
Dodatkowym problemem towarzyszącym przetar-
gowi jest sprawa złożenia podpisów przez dwóch
członków komisji przetargowej – w tym jedną osobę
wymienił pan poseł w trakcie swojego pytania – na
druku protokołu postępowania w terminie później-
szym niż ten, w którym komisja przetargowa podję-
ła decyzję o wyborze oferty. Warszawska prokuratu-
ra wszczęła śledztwo w sprawie przekroczenia upraw-
nień i spreparowania dokumentu z postępowania
przetargowego.
Ministerstwo Zdrowia nie ma obecnie możliwości
przyspieszenia zakupu śmigłowców. Oczekujemy na
decyzję niezawisłego sądu. Powyższa sprawa powin-
na zostać rozstrzygnięta na posiedzeniu sądu okrę-
gowego w dniu 4 lutego 2008 r. Wyrok ten zakończy
postępowanie odwoławcze. Jeżeli będzie pozytywny,
umożliwi to zawarcie umowy na realizację zamówie-
nia. Jeżeli zaś wyrok utrzyma w mocy postanowienie
zespołu arbitrów, skutkować będzie potrzebą ogło-
szenia następnego postępowania o udzielenie zamó-
wienia publicznego. (Oklaski)
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
120 Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Czy panowie posłowie mają jeszcze pytanie?
Bardzo proszę, pan poseł Dolniak.
Poseł Grzegorz Dolniak:
Panie Ministrze! Nie ukrywam, że dużym niepo-
kojem napawa nas informacja pana ministra. Nie
przypisuję złej woli panu ministrowi czy resortowi
zdrowia, bo w sposób oczywisty jesteście w tej mie-
rze, przynajmniej obecnie, zupełnie bezradni wobec
zaistniałej sytuacji.
Mam natomiast pytania: W jakim wobec powyż-
szego terminie należy oczekiwać rozpisania nowego
przetargu i jego szczęśliwego finału, gdyby została
przez sąd utrzymana w mocy decyzja zespołu arbi-
trów? Co w tej sytuacji ma robić Lotnicze Pogotowie
Ratunkowe? Za chwilę skończy się możliwość, z przy-
czyn oczywistych, eksploatacyjnych, dalszego funk-
cjonowania starych śmigłowców Mi-2, które nie mają
podstawowych walorów technicznych; chodzi cho-
ciażby nawet o to, by udzielać pomocy w porze nocnej.
Z tego, co wiem, raptem ze dwa śmigłowce nadają się
w tej chwili do użycia nocą. To wielki kłopot. I wresz-
cie istnieje obawa, czy 500 mln zagwarantowanych
w budżecie na realizację tego zamówienia nie rozpły-
nie się gdzieś we mgle różnych ważnych potrzeb,
które trzeba zrealizować w najbliższej przyszłości.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę, panie ministrze, o udzielenie od-
powiedzi.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztof Grzegorek:
Panie Marszałku! Panie Pośle! Wysoka Izbo! Musi-
my poczekać na wyrok niezawisłego sądu, aczkolwiek
jesteśmy przygotowani na każdy wariant. Oczywiście
jeżeli będzie konieczne nowe postępowanie o udzielenie
zamówienia publicznego, zostanie ono przeprowadzone
w możliwie najszybszym terminie.
Co do floty, którą w tej chwili posiadamy, jej stan
techniczny znamy wszyscy. W tym roku przeprowa-
dziliśmy już przesunięcia finansowe, po to by zabez-
pieczyć większe środki na ewentualne remonty ma-
szyn, które mogą ulec awarii. Są to jednak tylko
oczywiście działania doraźne, do których jesteśmy
zmuszeni, ale oczekujemy, jak pan poseł słusznie
zauważył, na zmiany systemowe i na zakup całej
nowej floty.
Zapewniam pana posła, że środki zabezpieczone
ustawowo na nowoczesną flotę śmigłowców nie zo-
staną ani zaprzepaszczone, ani wykorzystane w inny
sposób, bo ochrona zdrowia i bezpieczeństwo pacjen-
tów w Polsce jest dzisiaj priorytetem rządu Donalda
Tuska. Możemy oczywiście zastanawiać się, dlacze-
go do tego doszło. Możemy dzisiaj zadać szereg py-
tań, np. dlaczego działania podjęto dopiero po roku
obowiązywania ustawy. Możemy zadać też pytanie,
dlaczego w istotnych warunkach specyfikacji ważne
było 97 cm, nie mogło być 96 cm, a nie wzięto pod
uwagę tego, z jaką prędkością będą latały te śmi-
głowce. Są to kwestie, które od początku budziły
wątpliwości.
Sugestie, że jest preferowana jedna firma, skut-
kowały niestety szeregiem różnego rodzaju prote-
stów, nieporozumień, podejrzeń, od których nie moż-
na się było ustrzec, i niestety w konsekwencji zarzu-
tem poświadczenia nieprawdy. Orzeczenie zespołu
arbitrów było bowiem jednoznaczne. Zapisano, że
śmigłowce mogą latać na wysokości 13 tys. stóp, a nie
wynikało to z analizy dokumentów technicznych fir-
my. Tylko trzeba brać pod uwagę jeszcze to, że toczy
się postępowanie prokuratorskie; pewnie gdybyśmy
się zamienili miejscami, wyrok już byłby wydany.
Mówiliśmy, że będzie inaczej, panie pośle, i jest
inaczej. Dlatego cierpliwie czekamy na orzeczenie
niezawisłego sądu. Każdy wyrok będzie dla nas obo-
wiązujący i absolutnie do przyjęcia. Pewnie byłoby
lepiej, gdyby można było realizować to zamówienie
i przetarg, który już został rozstrzygnięty. Ale
wszystko jest w gestii niezawisłego sądu. W zależno-
ści od tego, jaki będzie wyrok, takie będą podejmo-
wane działania. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Bardzo dziękuję panu ministrowi.
Proszę o zadanie pytania pana posła Zbigniewa
Dolatę, pana posła Andrzeja Mikołaja Derę i pana
posła Artura Górskiego, Prawo i Sprawiedliwość,
w sprawie nieuzasadnionego odwołania starszego
brygadiera Marka Kubiaka z funkcji komendanta
głównego Państwowej Straży Pożarnej oraz bardzo
poważnych zarzutów wobec jego następcy Wiesława
Leśniakiewicza – pytanie do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Andrzej Mikołaj Dera:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! W dniu 2 stycz-
nia br. minister spraw wewnętrznych i administracji
Grzegorz Schetyna bez podania powodów odwołał
starszego brygadiera Marka Kubiaka z funkcji ko-
mendanta głównego Państwowej Straży Pożarnej.
Jedynym komentarzem dla tej niezrozumiałej decyzji
była wypowiedź rzecznik ministerstwa pani Wioletty
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Andrzej Mikołaj Dera
Paprockiej, która stwierdziła, że przyczyną zmian
jest dobór współpracowników. Postąpiono tak wobec
człowieka, którego wysokich kompetencji meryto-
rycznych i kryształowej uczciwości nikt nie kwestio-
nował. Pan Marek Kubiak wprowadził rzeczywisty
nadzór oraz harmonogram realizacji ustawy moder-
nizacyjnej i dbał o to, aby przetargi spełniały warun-
ki pełnej przejrzystości, rzetelności i uczciwości. Po-
przez faktyczne wprowadzenie zasad kompetencji,
rzetelności i uczciwości w działaniu funkcjonariuszy
Państwowej Straży Pożarnej dokonano znacznego
przełomu w funkcjonowaniu formacji, a w szczegól-
ności jej organów centralnych, czyli Komendy Głów-
nej Państwowej Straży Pożarnej oraz komend woje-
wódzkich. W ciągu 6 miesięcy doprowadził on do
poprawy prawa obejmującego funkcjonowanie straży,
realizując nowelizację ustawy o Państwowej Straży
Pożarnej oraz nowelizując rozporządzenia, które po-
winny być wydane już w 2005 r. Łącznie w ciągu
6 miesięcy funkcjonowania przygotowano do zmiany
lub zmieniono 10 spośród 70 rozporządzeń obejmują-
cych działanie Państwowej Straży Pożarnej. Ustalo-
no i wdrożono transparentne, równe dla wszystkich,
warunki naboru do szkół pożarniczych na kierun-
kach zaocznych, co do kwietnia ubiegłego roku było
domeną, kwestią uznaniowości kierownictwa Pań-
stwowej Straży Pożarnej. Dużym osiągnięciem ostat-
niego komendanta była harmonijna współpraca z jed-
nostkami ochotniczej straży pożarnej, które zostały
znacznie dofinansowane i doposażone w sprzęt ra-
towniczo-gaśniczy. Mimo tak znaczących dokonań
i przymiotów osobistych starszy brygadier Marek
Kubiak został odwołany, a na jego miejsce minister
Grzegorz Schetyna powołał Wiesława Leśniakiewi-
cza, wobec którego toczy się postępowanie prokura-
torskie, a ustalenia wewnętrznej kontroli minister-
stwa wskazują na bardzo poważne nadużycia. Stąd
zadajemy następujące pytania.
Poseł Zbigniew Dolata:
Chcielibyśmy zapytać pana ministra, czy powołu-
jąc pana Leśniakiewicza na stanowisko komendanta
głównego PSP, znał ustalenia kontroli doraźnej
MSWiA, która wykazała nieprawidłowości podczas
naborów do szkoły aspirantów w Krakowie w latach
1999–2005? W dokumencie pokontrolnym stwierdzo-
no, że rekrutacja w szkole mogła sprzyjać zjawiskom
korupcyjnym. Czy pan minister wiedział, że komen-
dantura szkoły w roku 2006 złożyła do prokuratury
zawiadomienie o możliwości popełnienia przestęp-
stwa na szkodę interesu publicznego z art. 231 Ko-
deksu karnego przez osoby odpowiedzialne za prze-
prowadzenie naboru i wniosła o wszczęcie postępo-
wania przygotowawczego w sprawie? Należy dodać,
że w czasie kontroli ustalono m.in. że w okresie, kie-
dy komendantem szkoły był nadbrygadier Leśniakie-
121
wicz, spoczywał na nim obowiązek przeprowadzenia
zgodnego z przepisami prawa postępowania rekruta-
cyjnego zgodnie z rozporządzeniem MSWiA z 1997 r.
w sprawie szczegółowych zasad, warunków i trybu
przyjmowania do służby kandydackiej w PSP. Czy
pan minister miał wiedzę, że nadbrygadier Leśnia-
kiewicz nadzorował i zatwierdzał czynności związa-
ne z przeprowadzeniem procedury udzielenia zamó-
wienia publicznego na dostawę radiotelefonów o war-
tości ponad 18 mln zł, które przygotowano i przepro-
wadzono w sposób niezapewniający zachowania zasad
uczciwej konkurencji oraz równego traktowania wy-
konawców, co jest naruszeniem dyscypliny finansów
publicznych? W wyniku tych zaniedbań postępowa-
nie przetargowe unieważniono.
Zmiana na stanowisku komendanta głównego
PSP może być symbolem polityki personalnej rządu
Donalda Tuska, która polega na bezwzględnym usu-
waniu ludzi kompetentnych i uczciwych, których je-
dynym grzechem jest to, że zostali powołani w cza-
sach rządów Prawa i Sprawiedliwości, i zastępowanie
ich osobami, na których ciążą poważne zarzuty, a je-
dyną legitymacją do zajmowania określonych stano-
wisk są związki z politykami rządzącej koalicji. Jak
pan minister wytłumaczy swoją decyzję w kontekście
przedwyborczych zapowiedzi Platformy Obywatel-
skiej? Czy decyzja pana ministra jest sygnałem, że
nastąpi teraz odwrót od zasad uczciwości i przejrzy-
stości w Państwowej Straży Pożarnej oraz w innych
podległych panu służbach? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panom posłom.
Przypominam, że na zadanie pytania są 2 minuty
i na dodatkowe pytanie jest 1 minuta. Wyczerpaliście
już panowie posłowie te 3 minuty.
Odpowiedzi udziela podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji pan
minister Antoni Podolski.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Antoni Podolski:
Panie Marszałku! Szanowni Państwo Posłowie!
Odpowiadając na zapytanie panów posłów, chciałbym
wyjaśnić, że, po pierwsze, zarzut, iż minister spraw
wewnętrznych i administracji odwołał 2 stycznia
starszego brygadiera Marka Kubiaka bez podania
przyczyn, jest o tyle w moim przekonaniu nie do koń-
ca uzasadniony, iż ustawa nie nakłada na ministra
spraw wewnętrznych obowiązku… nie ogranicza mi-
nistra spraw wewnętrznych w zakresie odwoływania
i powoływania komendantów głównych Państwowej
Straży Pożarnej, stanowi jedynie, iż powołuje go spo-
śród oficerów Państwowej Straży Pożarnej, a odwo-
łuje prezes Rady Ministrów na wniosek ministra
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
122 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Antoni Podolski
właściwego do spraw wewnętrznych. W związku
z tym minister spraw wewnętrznych miał prawo, po
ocenie funkcjonowania Komendy Głównej Państwo-
wej Straży Pożarnej pod kierownictwem starszego
brygadiera Marka Kubiaka, odwołać go z tej funkcji.
Ta ocena nastąpiła, przypomnę, po ponad miesiącu
funkcjonowania nowego rządu. Przypomnę również,
że poprzednio te zmiany zostały przeprowadzone
znacznie szybciej. W ciągu ostatnich dwóch lat było
trzech komendantów. Zmiana miała również związek
z tym, że są kandydaci, bo ta zmiana dotyczyła rów-
nież zastępców komendanta głównego, którzy lepiej
podołają zadaniom nałożonym na komendanta głów-
nego PSP, także nowym zadaniom, które będą zwią-
zane z powierzeniem mu ponownie funkcji szefa
obrony cywilnej kraju. Chciałbym zaznaczyć, iż zmia-
na ta wynikała z oceny, iż pan komendant Leśnia-
kiewicz oraz inni oficerowie, którzy w tej chwili zo-
stali zastępcami komendanta głównego, będą najbar-
dziej kompetentnymi osobami do wprowadzania
zmian w Państwowej Straży Pożarnej, do wprowa-
dzania modernizacji w krajowym systemie ratowni-
czo-gaśniczym, a także jeśli chodzi o funkcjonowanie
komendanta głównego jako szefa obrony cywilnej
kraju i współpracę z ministerstwem w zakresie reali-
zacji ustawy o zarządzaniu kryzysowym, która w tej
chwili jest wprowadzana w życie.
Chciałbym również podkreślić, nie negując za-
sług i osiągnięć poprzedniego komendanta, że cyto-
wane rozporządzenia i decyzje prawne przywołane
w państwa pytaniach zostały w dużej części przygo-
towane w ministerstwie spraw wewnętrznych.
Oczywiście nie negując udziału Komendy Głównej
Państwowej Straży Pożarnej w tych pracach, trudno
rozdzielić tu wkład i trudno stwierdzić, że było to
wyłączną zasługą jednej osoby, konkretnie komen-
danta głównego PSP.
Odnosząc się do ostatnich pytań, dotyczących
ustaleń kontroli doraźnej MSWiA w szkole aspiran-
tów w Krakowie, chciałbym przede wszystkim pod-
kreślić, że zespół kontrolny MSWiA nie znalazł po-
twierdzenia zarzutów, że rekrutacja w szkole w la-
tach 2000–2003 mogła sprzyjać zjawiskom korupcyj-
nym. Rzeczywiście zwrócono uwagę na brak czytel-
nych procedur dotyczących np. postępowania w sy-
tuacjach, gdy liczba kandydatów spełniających kry-
teria przyjęć była niższa od obowiązującego limitu
miejsc, ale zwrócono również uwagę, iż osoby, które
wówczas zostały przyjęte do szkoły, przeszły cały
proces rekrutacyjny i zdały egzaminy wstępne w tej
lub innej szkole tego typu.
Chciałbym również podkreślić, że zwrócono uwa-
gę, że ówczesne procedury nie określały jednoznacznie
postępowania w ww. sytuacjach i – co zresztą państwo
przywoływali – że dopiero w kwietniu 2007 r. określo-
no równe i transparentne warunki przyjęć do wszyst-
kich rodzajów szkół pożarniczych. Przypomnę, że
w tym czasie zastępcą komendanta głównego Pań-
stwowej Straży Pożarnej – o ile mnie pamięć nie myli
– był właśnie przywoływany tutaj w negatywnym kon-
tekście ówczesny komendant Leśniakiewicz.
Chciałbym również wyjaśnić, że przywoływana
tutaj kwestia skierowania sprawy do prokuratury
została rozstrzygnięta już 31 grudnia. Prokuratura
Rejonowa w Nowej Hucie umorzyła śledztwo w tej
sprawie wobec braku znamion czynu zabronionego.
Odnosząc się do ostatniej kwestii przetargu na ra-
diotelefony w Państwowej Straży Pożarnej, chciałbym
wyjaśnić, że kwestia ta nie była przedmiotem kontro-
li Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji,
natomiast przetarg rzeczywiście został unieważniony,
zgodnie z wyrokiem arbitrów, ze względu na zarzuca-
ne pewne uchybienia formalne. Chciałbym również
zaznaczyć, że z posiadanych przez nas informacji wy-
nika, że ówczesny komendant Kubiak przesłał mini-
strowi spraw wewnętrznych wyjaśnienie, w którym
nie zgadzał się z orzeczeniem zespołu arbitrów, jednak
ze względu na zawity termin wniesienia skargi do
sądu odstąpił od jej wniesienia. Przetarg został unie-
ważniony, a środki przekazane na inne cele.
Chciałbym również zaznaczyć, że kwestie doty-
czące tych zarzutów nie były nowe. (Dzwonek) Ko-
mendant Leśniakiewicz wnioskował do ówczesnego
komendanta głównego o przeprowadzenie kontroli
ww. procedur, co według naszej wiedzy jednak nie
nastąpiło, komendant główny z tego prawa nie sko-
rzystał.
Nie chcę odnosić się do pytań, zarzutów o charak-
terze politycznym. Chciałbym stwierdzić, że w moim
przekonaniu, jako podsekretarza stanu nadzorujące-
go od 15 stycznia Państwową Straż Pożarną, Obronę
Cywilną i zarządzanie kryzysowe, ta zmiana nie jest
symbolem usuwania ludzi uczciwych i kompetent-
nych i zastępowana ich ludźmi, na których ciążą za-
rzuty, natomiast jest symbolem mianowania na sta-
nowiska ludzi jeszcze bardziej kompetentnych, jesz-
cze bardziej doświadczonych i zdolnych do realizacji
znacznie bardziej złożonych zadań niż te, które do-
tychczas ciążyły na komendancie głównym Państwo-
wej Straży Pożarnej. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Czas przeznaczony na pytania został wyczerpany.
Regulamin obowiązuje nas wszystkich, również pana
ministra. Pan minister przekroczył czas na udziele-
nie odpowiedzi o minutę.
Na tym kończymy rozpatrywanie tego punktu
porządku dziennego.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 9. po-
rządku dziennego: Informacja bieżąca.
Przypominam, że Sejm w głosowaniu podjął de-
cyzję o rozpatrzeniu na bieżącym posiedzeniu infor-
macji w sprawie sytuacji w ruchu granicznym ze
wschodnimi sąsiadami: Republiką Białoruś, Federa-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Informacja bieżąca
Wicemarszałek Krzysztof Putra
cją Rosyjską i Ukrainą, po wejściu Polski do strefy
Schengen, o której przedstawienie wnosił Klub Po-
selski Lewica i Demokraci.
Przypominam również, że przedstawienie uza-
sadnienia wniosku przez posła przedstawiciela wnio-
skodawców nie może trwać dłużej niż 5 min, a udzie-
lenie odpowiedzi przez przedstawiciela Rady Mini-
strów – dłużej niż 10 min.
Wystąpienia posłów w dyskusji nie mogą trwać
dłużej niż 2 minuty.
Na zakończenie dyskusji głos zabierają kolejno
przedstawiciel wnioskodawców oraz przedstawiciel
Rady Ministrów. Wystąpienie przedstawiciela wnio-
skodawców nie może trwać dłużej niż 5 min, a wy-
stąpienie przedstawiciela Rady Ministrów – dłużej
niż 10 min.
Proszę o zabranie głosu przedstawiciela wniosko-
dawców pana posła Eugeniusza Czykwina.
Poseł Eugeniusz Czykwin:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W nocy z 20
na 21 grudnia ub.r. Polska przystąpiła do strefy
Schengen. W tę noc na zachodnich i południowych
granicach piłowano graniczne szlabany, pito szam-
pana. Polacy cieszyli się z wejścia do strefy swobod-
nego przepływu osób. Jednak nie wszyscy się cieszą.
Dla wielu data 21 grudnia 2007 r. oznacza początek
trudności, pogorszenie, i to nie tylko w wymiarze
materialnym, warunków ich życia. W pierwszej ko-
lejności dotyczy to mieszkańców przygranicznych
wschodnich regionów naszego kraju. Wzdłuż całej
wschodniej granicy, gdzie każdego dnia przed każ-
dym hipermarketem i bazarem stało po kilkadzie-
siąt autokarów i kilkaset aut osobowych z rejestra-
cjami naszych wschodnich sąsiadów, dziś parkingi
są puste. Centrum z wyrobami ze szkła i srebra – za-
mknięte na głucho, składy odzieżowe i magazyny
z dywanami i odzieżą, z dwujęzycznymi szyldami
– wyładowane towarem i tylko klientów brak. Tak
21 stycznia 2008 r. dziennikarz Kuriera Porannego
opisywał sytuację na jednym z większych targowisk,
na Kawaleryjskiej w Białymstoku. Zamiera przy-
graniczny handel, ludzie biednieją i są zrozpaczeni,
bo grozi im utrata pracy.
Niezadowolenie z zaostrzenia polskiej polityki
wizowej czynnie wyrazili już mieszkańcy przygra-
nicznych miejscowości Ukrainy. Na drodze dojazdo-
wej do jednego z przejść granicznych zorganizowali
blokadę. Protestujący Ukraińcy mieszkający przy
granicy z Polską wyrażają oburzenie brakiem umo-
wy o tzw. małym ruchu granicznym, domagając się
uproszczonych zasad wydawania wiz osobom ze
strefy przygranicznej.
Ogromne utrudnienia występują również w ruchu
samochodowym. „Widmo paraliżu unijnej granicy”,
„Kierowcy blokują przejście granicy w Dorohusku”,
123
„Blokada przejścia granicznego w Krakowcu” – to
tylko niektóre tytuły codziennych publikacji praso-
wych. Celnicy pracujący na wschodniej granicy, chcąc
zwrócić uwagę rządzących na ogromne niedoinwe-
stowanie wschodnich przejść granicznych, prowadzą
akcję protestacyjną. Przewodnicząca Zrzeszenia
Związków Zawodowych Służby Celnej RP Barbara
Smolińska oświadczyła: Jesteśmy na skraju wyczer-
pania fizycznego i psychicznego. Rozumiem kolegów,
którzy wybierają zwolnienia lekarskie.
Pogorszenie sytuacji gospodarczo-społecznej w re-
gionach przygranicznych to nie jedyny negatywny
skutek wprowadzenia schengeńskich wiz. Inny, rów-
nie ważny aspekt tego problemu to ogromne utrud-
nienia w kontaktach międzyludzkich. Koszt wizy
wprowadzony przez Polskę w wysokości 60 euro sta-
nowi dla wielu obywateli Republiki Białoruś barierę
nie do przebycia, a przecież granica rozdzieliła żywe
organizmy lokalnych społeczności, w wielu przypad-
kach rozdzieliła najbliższe rodziny.
Wysoki Sejmie! Nie trudno było przewidzieć kon-
sekwencje wejścia Polski do strefy Schengen, które
są – podkreślmy to – korzystne i aprobowane przez
zdecydowaną większość społeczeństwa. Czy więc – war-
to postawić to pytanie – można było ograniczyć ne-
gatywne skutki, o których dziś mówimy? Czy musia-
ło dojść do sytuacji opisywanej porzekadłem ludo-
wym: Jeden skacze, a drugi płacze? Otóż nie. Unia
Europejska wyposażyła kraje członkowskie w cały
szereg kompetencji pozwalających przyjmować roz-
wiązania łagodzące skutki wprowadzenia nowego
reżimu wizowego. Jakie to środki? Po pierwsze, to
możliwość zmniejszania cen wiz i zwalniania z opłat
w ramach przewidzianych dorobkiem schengeńskim
wyjątków, m.in. „(...) gdy służy to promocji interesów
kulturalnych, celom polityki zagranicznej czy polity-
ki rozwojowej lub innym interesom publicznym albo
wynika ze względów humanitarnych”.
Drugi ważny instrument to możliwość zawiera-
nia wspomnianych porozumień o małym ruchu
przygranicznym. Możliwość taką polski rząd po-
siada od grudnia 2006 r. Węgry z Ukrainą zawar-
ły już takie porozumienie we wrześniu 2006 r. Li-
twa i Łotwa w listopadzie ub.r. przeprowadziły na
ten temat konsultacje z Białorusią i rozmowy te są
zaawansowane.
Gdy w kwietniu ub.r. w interpelacji do ówczesnej
minister spraw zagranicznych wyrażałem zaniepo-
kojenie brakiem aktywności polskiego rządu – podob-
ne zaniepokojenie wyrażali inni posłowie, m.in. poseł
Czesław Fiedorowicz z grupą posłów – otrzymałem
odpowiedź: W najbliższym czasie prawdopodobnie
będzie możliwe przeprowadzenie polsko-białoruskich
konsultacji. Do dziś takich konsultacji nawet nie pod-
jęto. Rodzi się więc pytanie, w jaki sposób chcemy
przekonywać – o czym mówił premier Donald Tusk
w swoim exposé – społeczeństwo białoruskie do de-
mokracji. Nikt jeszcze nie wymyślił lepszego sposobu
niż ten zawarty w ewangelicznym przesłaniu: Przyjdź
i zobacz. My postępujemy inaczej. Dlatego chciałbym
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
124 Informacja bieżąca
Poseł Eugeniusz Czykwin
postawić rządowi pytania: Jakie działania zamierza
podjąć rząd, by rozwiązać istniejące obecnie na
wschodniej granicy problemy przede wszystkim z ru-
chem towarowym i osobowym?
Jaka jest perspektywa zawarcia porozumień przy-
granicznych o małym ruchu granicznym w strefie
przygranicznej między Polską a Ukrainą, Polską
a Białorusią i Polską a Federacją Rosyjską? Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
O udzielenie odpowiedzi proszę podsekretarza
stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji pana Piotra Stachańczyka.
Bardzo proszę, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Piotr Stachańczyk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Pośle!
Rzeczywiście, 21 grudnia zeszłego roku Rzeczpospo-
lita Polska przyłączyła się do obszaru Schengen.
Oznacza to, że zniesiona została kontrola graniczna
na wewnętrznych granicach Unii, ale równocześnie
nasze państwo rozpoczęło stosowanie zasad Schen-
gen w sprawach wizowych. Spowodowało to rzeczy-
wiście pewne wydłużenie procedury wydawania wiz
w związku z obowiązkiem weryfikacji wymaganych
dokumentów (m.in. polisy potwierdzającej wykupie-
nie ubezpieczenia medycznego). Wielu interesantów
w nowym stanie prawnym nie ma także, mimo pro-
wadzonej akcji informacyjnej, właściwie przygotowa-
nych dokumentów, stąd również opóźnienia w proce-
durze. Uważamy jednak, że wspomniane zjawiska
mające miejsce w polskich konsulatach mają w dużej
części charakter przejściowy i systematycznie wraz
z nabywaniem doświadczenia zarówno przez osoby
starające się o wizę, jak i przez personel konsularny
ulegną ograniczeniu. W naszej opinii polska służba
konsularna jest przygotowana do sprawnego wyda-
wania wiz zgodnych z zasadami dorobku Schengen.
Zarówno liczba placówek konsularnych na Białorusi,
w Rosji, na Ukrainie, jak i liczba zatrudnionych tam
pracowników pozwala na sprawne wykorzystywanie
posiadanego sprzętu i maksymalnie sprawne wdawa-
nie wiz. Przy obecnych możliwościach lokalowych
większej liczby konsulów do pracy tam skierować się
nie da. W chwili obecnej od początku grudnia konsu-
laty pracują w przedłużonym czasie pracy, łącznie
z sobotami i niedzielami, a konsulat we Lwowie pra-
cuje na dwie zmiany. Pracujemy również nad budową
nowego konsulatu we Lwowie, co powinno w znaczą-
cy sposób rozwiązać w przyszłości problemy w tym
mieście.
Odnosząc się do kwestii dotyczących ułatwień
w ruchu granicznym i przygranicznym z państwami
za wschodnią naszą granicą w związku z wejściem
do strefy Schengen, pragnę przypomnieć, że Polska
jako członek Unii Europejskiej, a od niedawna także
pełnoprawny członek Schengen ma możliwość samo-
dzielnego kształtowania zasad przekraczania naszej
wschodniej granicy, również będącej zewnętrzną gra-
nicą Unii, tylko w takim zakresie, w jakim zezwala-
ją na to unijne regulacje prawne. Należy pamiętać,
że zgodnie z tymi regulacjami obywatele Rosji, Ukra-
iny i Białorusi zobowiązani są posiadać wizę, wjeż-
dżając na terytorium Unii Europejskiej.
Uwzględniając powyższe fakty, a także mając na
względzie to, że swoboda przepływu osób przez gra-
nicę jest rzeczywiście jednym z podstawowych czyn-
ników służących rozwojowi stosunków między kra-
jami, a zwłaszcza między narodami, Polska aktywnie
uczestniczyła we wszystkich pracach unijnych mają-
cych na celu ułatwienie przyjazdów przede wszyst-
kim dla obywateli Ukrainy i Rosji poprzez zawarcie
przez te kraje umów ze Wspólnotą Europejską o uła-
twieniach w wydawaniu wiz. Do tych umów dostoso-
wane zostały następnie umowy bilateralne zawarte
między Polską a Ukrainą i Rosją.
W tym zakresie dzisiejszy stan prawny dotyczący
ułatwień wizowych między Polską a tymi państwami
przedstawia się następująco: W stosunkach z Ukra-
iną obowiązuje Umowa między Wspólnotą Europej-
ską a Ukrainą o ułatwieniach w wydawaniu wiz,
sporządzona w Luksemburgu 18 czerwca 2007 r. i Umo-
wa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Ga-
binetem Ministrów Ukrainy o zasadach ruchu oso-
bowego, podpisana w Kijowie 30 lipca 2003 r., zmie-
niona protokołem z 30 listopada 2007 r. Ułatwienia
na podstawie powyższych umów obejmują: zwolnie-
nie z obowiązku wizowego posiadaczy paszportów
dyplomatycznych; obowiązek podejmowania decyzji
wizowych przez konsulów w ciągu 10 dni, a w szcze-
gólnych sytuacjach w ciągu 3 dni lub w krótszym
czasie, wydawanie wiz wielokrotnych z okresem waż-
ności do 5 lat m.in. biznesmenom, dziennikarzom czy
też najbliższym krewnym obywateli Ukrainy za-
mieszkujących legalnie w Polsce; wydawanie wiz
wielokrotnych z okresem ważności do 1 roku m.in.
kierowcom TIR-ów i autobusów, załogom pociągów,
osobom biorącym udział w przedsięwzięciach nauko-
wych, kulturalnych i artystycznych czy uczestnikom
imprez sportowych. Ponadto umowa ta zawiera wy-
kaz 14 kategorii obywateli Ukrainy zwolnionych
z opłat za wizy. Są to m.in.: bliscy krewni obywateli
Ukrainy legalnie zamieszkujących na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, członkowie wszelkich de-
legacji oficjalnych, uczniowie, studenci, studenci stu-
diów podyplomowych wraz z nauczycielami podróżu-
jący w celu podjęcia nauki lub odbycia szkoleń, osoby
niepełnosprawne, osoby, które przedstawiają doku-
menty potwierdzające konieczność wyjazdu z przy-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Informacja bieżąca
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Piotr Stachańczyk
czyn humanitarnych, jak choćby leczenie, uczestnicy
imprez sportowych, uczestnicy przedsięwzięć nauko-
wych, kulturalnych oraz artystycznych, uczestnicy
oficjalnych programów wymiany, dziennikarze, eme-
ryci i renciści, kierowcy stale przewożący towary
w ruchu międzynarodowym, członkowie załóg pocią-
gów czy wreszcie dzieci w wieku do 18 lat oraz osoby,
które nie ukończyły 21 roku życia i pozostają na
utrzymaniu rodziców. Powyższe zwolnienia z opłat
są stosowane przez Polskę od 1 stycznia 2008 r., czy-
li od momentu, kiedy umowa Unia Europejska – Ro-
sja weszła w życie. Zdaniem Ministerstwa Spraw
Zagranicznych wprowadzone zwolnienia obejmują
w praktyce istotną część osób ubiegających się w po-
przednim okresie o uzyskanie wiz w polskich urzę-
dach konsularnych.
Ponadto umowa Unia – Ukraina wprowadziła ob-
niżoną opłatę za wizy Schengen w wysokości 35 euro.
Jest to preferencyjna stawka w stosunku do innych
krajów świata; stawka podstawowa za wizy unijne
wynosi 60 euro. Zwolnienia, o których mówił w swo-
im wystąpieniu pan poseł i które rzeczywiście do-
puszczają przepisy załącznika do wspólnych instruk-
cji konsularnych, mogą mieć jedynie charakter indy-
widualny; nie upoważnia to państwa do wprowadze-
nia zwolnień, szerokich zwolnień, zwolnień grupo-
wych od obowiązku uiszczania opłat wizowych.
Adekwatnie do wysokości opłaty za wizę Schen-
gen ustalona została przez ministra spraw zagranicz-
nych opłata za wizę krajową na pobyt długotermino-
wy, ponad 90 dni. Jest to także 35 euro. Należy jed-
nak pamiętać, że zgodnie z rozporządzeniem mini-
stra spraw zagranicznych szereg rodzajów wiz wyda-
wanych osobom nie podlega opłacie za wizę krajową,
a ponadto że konsul w każdym przypadku może mocą
własnej decyzji odstąpić od pobrania opłaty za wizę
lub obniżyć jej wysokość.
Jeśli chodzi o sytuację z Rosją, obowiązuje tu
Umowa między Wspólnotą Europejską a Federacją
Rosyjską o wydawaniu wiz obywatelom Unii Euro-
pejskiej i Federacji Rosyjskiej, sporządzona w Soczi
w dniu 25 maja 2006 r. i Umowa między Rządem
Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Federacji Rosyj-
skiej o warunkach podróży obywateli RP i obywate-
li Federacji Rosyjskiej, podpisana dnia 18 września
2003 r., w brzmieniu nadanym jej w końcu maja ze-
szłego roku.
Postanowienia umowy Rosja – Unia Europejska
są podobne do postanowień ukraińskich, mniej wię-
cej zbliżone grupy zwalniają z opłat, z obowiązku
posiadania wiz, więc nie będą tego, ze względu na
krótki czas, powtarzał. Pragnę jednak zwrócić uwa-
gę, że sytuacja prawna na granicy polsko-rosyjskiej
nie została ustalona w momencie wejścia Polski do
Schengen, tylko została ustalona, jeśli chodzi o opła-
ty, z dniem 1 czerwca zeszłego roku, kiedy weszła
125
w życie umowa między Rosją a Polską. Wtedy już
opłaty za wizy rozpoczęto pobierać w wysokości prze-
widzianej tą umową. Również wtedy minister spraw
zagranicznych określił opłaty za wizę krajową, która
w niezmienionej wysokości jest pobierana do chwili
obecnej, tak że na granicy polsko-rosyjskiej wejście
Polski do strefy Schengen, jeśli chodzi o opłaty za
wydawanie wiz, nie wprowadziło żadnej zmiany.
Inna sytuacja jest z Białorusią. Białoruś bowiem
nie ma umowy z Unią Europejską i nie ma w chwili
obecnej rozmów na temat takiej umowy. W stosun-
kach między naszymi krajami obowiązuje umowa
o ruchu osobowym zawarta w drodze wymiany not
i obowiązująca od 21 grudnia 2007 r., zawarta zresz-
tą z inicjatywy strony polskiej, która w maksymal-
nym stopniu, jaki był wtedy dopuszczalny, czy jaki
jest dopuszczalny, ułatwia niektóre rzeczy, choćby
skraca termin wydawania wiz i rozpatrywania wnio-
sków wizowych. Natomiast z powodu braku umowy
z Unią stosowana jest, jeśli chodzi o opłaty za wizę
Schengen, stawka podstawowa 60 euro i, tak jak po-
wiedziałem, poza indywidualnymi decyzjami konsu-
lów w szczególnych sytuacjach oraz wymienionymi
we wspólnych instrukcjach konsularnych przypad-
kami dzieci do lat 6, uczniów, studentów, doktoran-
tów i naukowców przybywających w celu prowadze-
nia badań, nie ma możliwości obniżenia tej stawki.
Jeśli chodzi o mały ruch graniczny, Polska była
i jest zainteresowana tym ruchem. Bardzo aktywnie
uczestniczyliśmy w pracach nad unijnym rozporzą-
dzeniem. Pamiętać trzeba, że mały ruch graniczny
pozwala przekraczać granicę tylko stałym mieszkań-
com strefy sięgającej w zasadzie do 30 km od granicy
oraz pozwala tylko na ograniczony w czasie pobyt
w strefie przygranicznej.
Jeśli chodzi o umowy, to w chwili obecnej na pod-
pis prezesa Rady Ministrów czeka wniosek o rozpo-
częcie negocjacji projektu umowy z Ukrainą. Projekt
ten jest gotowy. W tym tygodniu podjęta została de-
cyzja polityczna o rozpoczęciu rozmów z Federacją
Rosyjską. Natomiast osobnym problemem są rozmo-
wy z Białorusią. Trzeba podkreślić, że porozumienia
dotyczące ułatwień, zarówno odnośnie do zmniejsze-
nia wysokości opłat za wizy krajowe, jak i dodatko-
wych możliwości przekraczania granicy, takich jak
mały ruch graniczny, muszą być, naszym zdaniem,
powiązane z przestrzeganiem przez władze białoru-
skie podstawowych norm demokratycznych, zwłasz-
cza w stosunku do przedstawicieli Związku Polaków
na Białorusi. (Dzwonek)
Pragnę też przypomnieć, że jeśli chodzi o ułatwie-
nia związane zwłaszcza z opłatami za wizy, to w mar-
cu br. wejdzie w życie Karta Polaka, która pozwoli
ubiegać się o refundację kosztów wiz długotermino-
wych osobom, które uzyskają taki dokument. Chciał-
bym stanowczo w tym miejscu zdementować pogło-
ski, jakoby planowane było opóźnienie terminu wej-
ścia w życie Karty Polaka. Wejdzie ona w życie
w terminie przewidzianym w ustawie.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
126 Informacja bieżąca
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Piotr Stachańczyk
Osobną kwestią, przepraszam za przedłużenie
wypowiedzi, jest kwestia ruchu towarowego. Otóż,
proszę państwa, jeśli chodzi o ruch towarowy, jest to
zupełnie inna sytuacja. Na granicy Polski Wschod-
niej nie uległ on zmianie, jeśli chodzi o sytuację praw-
ną, od momentu wejścia Polski do Unii. Już w mo-
mencie wejścia Polski do Unii to polska granica
wschodnia stała się granicą unijną, również unijną
granicą celną, i wejście Polski do strefy Schengen nic
w tym zakresie nie zmieniło.
Zupełnie osobną kwestią jest sytuacja Służby Cel-
nej, jej dofinansowanie na tej granicy, wzrost ilości
etatów, zwiększenie wynagrodzeń, o co bardzo upo-
minają się przedstawiciele Służby Celnej, również
problem odpowiedzialności jej funkcjonariuszy – zwią-
zany, powiedziałbym, z rozgoryczeniem funkcjona-
riuszy w związku z zasadami, jeśli chodzi o ich odpo-
wiedzialność – wreszcie łącząca się z tym kwestia
budowy nowych i rozbudowy istniejących przejść gra-
nicznych, które również powinny ułatwić pracę
przede wszystkim funkcjonariuszom Służby Celnej.
Nie ma jednak związku między tą sytuacją, a wej-
ściem Polski do strefy Schengen, to jest zupełnie od-
dzielne zagadnienie, które wymagałoby odrębnej,
również bardzo poważnej, niestety z uwagi na prze-
kroczenie czasu niemożliwej już w tej chwili debaty
i wyjaśnień. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Otwieram dyskusję.
Do dyskusji zapisało się 24 posłów. Jeśli ktoś
z pań i panów posłów pragnie jeszcze zapisać się do
dyskusji, to bardzo proszę. Listę zamknę po zabra-
niu głosu przez pierwszego posła biorącego udział
w dyskusji.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Józefa
Piotra Klima, Platforma Obywatelska.
Przypominam, czas: 2 minuty.
Poseł Józef Piotr Klim:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Chciałbym po-
dziękować panu ministrowi za wyczerpujące wyja-
śnienia. Jeszcze kilka uwag.
Jestem mieszkańcem województwa podlaskiego,
gdzie wejście do strefy Schengen było bardzo wnikli-
wie obserwowane i, szczerze mówiąc, dusza się radu-
je, kiedy obserwuję pas przygraniczny między Polską
a Litwą. Widać tam tę współpracę oraz wymianę tu-
rystyczną i gospodarczą. Natomiast, oczywiście, go-
rzej jest w pasie przygranicznym z Białorusią. Pro-
blem współpracy z Białorusią ma swoje pewne zawi-
rowania polityczne, ale i samorządy, i mieszkańcy po
obu stronach wielokrotnie wskazują na to, iż taka
współpraca jest konieczna.
Mam pytanie: Kiedy możemy spodziewać się na
linii Polska–Białoruś pewnych uzgodnień, ażeby taki
ruch przygraniczny nastąpił w większym może stop-
niu? Byłem na przejściu granicznym w Kuźnicy Bia-
łostockiej. Tam ruch jest minimalny. Zdaję sobie
sprawę, iż ułatwienia, które są stosowane w polityce
wizowej, są bardzo ważne. Zwracam uwagę szczegól-
nie na to, iż właściwa polityka kadrowa, czyli więcej
konsulów, większe możliwości załatwiania interesan-
tów, pewne procedury i ich uproszczenie są bardzo
istotne z punktu widzenia wydawania wiz.
Bardzo ważnym problemem jest też otwieranie,
budowa nowych przejść granicznych, szczególnie
z Białorusią i Ukrainą. W związku z tym, gdyby
pan minister w kilku słowach mógł jeszcze ten pro-
blem przybliżyć, byłbym bardzo wdzięczny. Dzię-
kuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę o zabranie głosu pana posła Marka Kuch-
cińskiego, klub Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Marek Kuchciński:
Dziękuję bardzo.
Panie Ministrze! Chciałbym zadać kilka pytań
odnoszących się do pańskiej wypowiedzi i dodatkowo
ją rozszerzających.
Przede wszystkim mówił pan o konsulacie we
Lwowie. Czy może pan podać termin, kiedy zostanie
oddany do użytku budynek nowego konsulatu i jakie
działania podejmuje polski rząd w celu ułatwienia
czy rozwiązania problemów, jakie są wokół konsula-
tu? Chodzi o ludzi starających się o wizy. Często me-
dia przedstawiają to jako dramatyczny problem i na
Ukrainie, i w Polsce.
Po drugie, zgadzam się, że istnieje konieczność
szybkiego podpisania umowy o małym ruchu gra-
nicznym. Węgry i Słowacja podpisały już taką umo-
wę, konkretnie z Ukrainą. Chciałbym więc zapytać
pana ministra, jaki jest planowany przez rząd termin
finalizacji umowy o małym ruchu granicznym?
Jeśli chodzi o granicę wschodnią, to oczywiście
nie dotyczy to bezpośrednio przepisów Schengen, ale
generalnie sytuacji w ruchu granicznym na granicy
wschodniej. W związku z tym prosiłbym jednak pana
ministra również o informację dotyczącą nowych
przejść granicznych na granicy polsko-ukraińskiej
na Podkarpaciu. Chodzi o Malhowice, Budomierz,
nowe przejście w Bieszczadach.
Kiedy nastąpi sfinalizowanie, uruchomienie od-
praw fitosanitarnych w Medyce? Poprzedni rząd roz-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Marek Kuchciński
począł, czy przyspieszył prace nad tymi nowymi
przejściami. Czy nowy rząd zamierza te prace konty-
nuować i czy możliwe jest podanie konkretnych ter-
minów? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Romu-
alda Ajchlera, klub Lewica i Demokraci.
Poseł Romuald Ajchler:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Otóż z pań-
skiej wypowiedzi można wysnuć wniosek, że strona
polska jest przygotowana, że sprawa wejścia do strefy
Schengen nas nie zaskoczyła, nie potwierdzają jednak
tego fakty. Skoro bowiem mamy informacje, iż inne
państwa, np. przed chwilą wspomniane Węgry i Sło-
wacja, mają już podpisane umowy, to muszę zapytać,
co było powodem, że strona polska tych umów nie
przygotowała na czas i z chwilą wejścia do strefy
Schengen zaskoczyliśmy naszych wschodnich sąsia-
dów. To jest pierwsza kwestia.
Mówił pan również, iż potrzebne są wzmocnienia
etatowe, chodzi przede wszystkim o celników i pod-
wyżki płac. Panie ministrze, czy dowiedział się pan
już po wejściu do strefy Schengen, że płynności ruchu
granicznego będzie wymagało zwiększenia ilości eta-
tów? Przecież wiadomo było o tym wcześniej. Dlacze-
go nie zostało to przygotowane na czas? To jest dru-
ga sprawa.
Wspomniał pan również o sprawie blokad granicy,
która zresztą obiegła całą Polskę. Sądzę, że nie tylko.
Co w takim razie na to strona polska, skoro mówił
pan, że jesteśmy przygotowani, że z naszej strony jest
wszystko okej? Dlaczego jest niezadowolenie, z czego
to wynika? Czy brakuje informacji? Jeśli tak, to do
której strony należy obowiązek zagwarantowania,
powiedzmy, takiej informacji wschodnim sąsiadom?
Czy ta sytuacja, która nas w tej chwili spotkała, nie
wpłynie ujemnie na stosunki gospodarcze, ba, na
wpływy gospodarcze i na nasze dochody? Myślę tutaj
o stronie polskiej. Jakie skutki dla społeczności przy-
granicznej będą miały te uciążliwe i niezałatwione
sprawy związane z małym ruchem granicznym?
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Zamykam listę posłów zapisanych do dyskusji.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka, Polskie Stronnic-
two Ludowe.
127
Poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Wysoka Izba po-
chyla się nad bardzo ważnym tematem, bo gdyby
obliczyć dotychczasowe dochody mieszkańców Polski
Wschodniej z tytułu przygranicznej współpracy i wy-
miany handlowej, to prawdopodobnie przełożyłoby
się to na dziesiątki tysięcy miejsc pracy. Polska ma
możliwość regulacji i łagodzenia sytuacji w ruchu
granicznym. Pytam zatem: Czy jest możliwość sta-
rania się strony polskiej w Unii Europejskiej, by nad-
zwyczajnie złagodzić sytuację w ruchu granicznym
na naszej granicy wschodniej?
Drugie pytanie: Czy strona polska jest w pełni
otwarta na współpracę z Białorusią, jeśli ta poczyni
kroki w kierunku zawarcia z Unią Europejską umo-
wy o małym ruchu granicznym?
Pytanie kolejne: Czy czyni się coś, czy zostały
podjęte kroki w celu zwiększenia etatów oraz popra-
wienia warunków pracy i płac Służby Celnej? Dzię-
kuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana Ryszarda
Gallę, posła niezrzeszonego.
Poseł Ryszard Galla:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Serdecznie dziękuję za podjęcie tematu związanego
z służbami celnymi. Szkoda tylko, że ten temat nie
został przez pana ministra rozwinięty.
Jak wiemy, szanowni państwo, jednym z elemen-
tów niepokojów, panujących na przejściach granicz-
nych, są właśnie protesty służb celnych. Jak pamię-
tamy, w pracach nad budżetem państwa na 2008 r.
były składane wnioski, sam osobiście taki składałem,
o zwiększenie środków finansowych na wynagrodze-
nie dla pracowników służb celnych. Okazało się, że
nie znalazły one uznania Wysokiej Izby, a jak wiemy,
w rezerwie takie środki są zabezpieczone. Dzisiaj
protesty dotyczą już nie tylko kwestii płacowych, ale
także zasad funkcjonowania, zrównania tych służb
z innymi służbami mundurowymi w Polsce. Myślę,
że jest to temat bardzo ważny. Szkoda, że do dzisiaj
nie jest załatwiony.
W związku z tym mam pytanie do pana ministra:
Jakie działania skierowane do służb celnych podej-
muje rząd, aby rozwiązać sytuację nie tylko na przej-
ściach granicznych, bo służby celne pracują także
wewnątrz kraju i mają istotny wpływ na to, jakie
mamy dochody z akcyzy.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
128 Informacja bieżąca
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Piotra
Tomańskiego, Platforma Obywatelska.
Poseł Piotr Tomański:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Wiele powiedziano już na temat sytuacji w ruchu
granicznym m.in. z Ukrainą. Dlatego zapytam pana
ministra: Co należałoby zrobić, by przyśpieszyć,
usprawnić odprawy na przejściach granicznych?
Straż Graniczna, służby celne… Dla przykładu po-
dam, że na granicy w Medyce stoi autobus kursowy,
czekając na odprawę już 15 godzin. Czy i w jak
krótkim czasie można zwiększyć liczbę wydawanych
wiz, co jest chyba niezbędne w obecnej sytuacji.
W związku z tym czy istnieje możliwość obsługi zwią-
zanej z wydawaniem wiz w innym miejscu niż kon-
sulat? A jeśli tak, to niezwłocznie wnioskowałbym
i prosił o rozważenie takiej możliwości.
Chciałbym zapytać również o warunki, jakie po-
winni spełniać ukraińscy przedsiębiorcy, aby mieli
możliwość otrzymania 2-, 3-letnich wiz wielokrot-
nego przekraczania granicy. Chciałbym zapytać
również, co należy zrobić i na jakim etapie są prace
– padło już takie pytanie – jeśli w ogóle są prowa-
dzone, by przywrócić przejście fitosanitarne Żura-
wica–Medyka?
Na koniec pytanie, które też już padło, chyba naj-
ważniejsze: W jakim terminie polski rząd planuje
podpisanie umowy polsko-ukraińskiej o tzw. małym
ruchu granicznym i czy mógłby być to obszar nie
30 km, ale do 100 km? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Jaro-
sława Zielińskiego, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Jarosław Zieliński:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! Ruch graniczny pomiędzy Polską a Białorusią
w ciągu pierwszego miesiąca funkcjonowania nasze-
go państwa w strefie Schengen zmniejszył się o 40%.
Dotyczy to zarówno osób, jak i pojazdów, chodzi
o samochody osobowe.
Panie ministrze, proszę o odpowiedź na pytanie:
Jakie są tego przyczyny? Pan poseł Czykwin opisy-
wał przewidywane gospodarcze i społeczne skutki
zmniejszonego ruchu granicznego. Chciałbym zapy-
tać o przyczyny. Czy jedyną przyczyną w ocenie rzą-
du jest wysokość opłaty wizowej, czy są też inne?
Chciałbym uzyskać informację o tym, jak funkcjonu-
ją systemy informatyczne. Czy nie ma opóźnień zwią-
zanych z wydawaniem dokumentów wizowych? Pro-
szę także o odpowiedź na pytanie, jak są przygoto-
wane polskie służby dyplomatyczne, polskie konsu-
laty do obsługi obywateli Ukrainy, Białorusi i Rosji,
którzy zechcą skorzystać z zapisów Karty Polaka.
Karta Polaka wejdzie w życie, ale jest pytanie, czy
polskie konsulaty są przygotowane do udzielania po-
mocy Polakom, bo wiemy, że będą duże problemy
z gromadzeniem dokumentacji. Polskie służby dyplo-
matyczne powinny pomóc naszym rodakom miesz-
kającym w tych krajach.
Panie ministrze, proszę o odpowiedź na pytanie:
Czy słuszne były obawy tych, którzy sądzili, że wej-
ście Polski do strefy Schengen wpłynie negatywnie
na względy bezpieczeństwa? Czy zwiększyła się licz-
ba przestępstw celno-skarbowych i innych, np. zwią-
zanych z próbą nielegalnego przekraczania granicy
przez osoby do tego nieuprawnione?
Proszę, panie ministrze, o rozwinięcie wątku,
o którym zaczął pan mówić. Jakie rząd przygotował
propozycje dla polskich służb celnych w zakresie za-
równo poprawy warunków ich pracy, jak i podniesie-
nia wynagrodzenia? To ma istotne znaczenie dla
należytego wykonywania obowiązków przez polskie
służby celne. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Stani-
sława Wziątka, Lewica i Demokraci.
Poseł Stanisław Wziątek:
Szanowny Panie Marszałku! Panie i Panowie Po-
słowie! Panie Ministrze! W czerwcu 2007 r. Najwyższa
Izba Kontroli przekazała do Sejmu raport o wynikach
kontroli i przygotowaniu organów administracji rzą-
dowej w związku z wejściem Polski do strefy Schen-
gen. W tym raporcie dosyć precyzyjnie określono ele-
menty, które mogą stanowić o mocnej stronie naszych
przygotowań, ale także wskazano na wiele nieprawi-
dłowości, niedociągnięć. Powiedziano, że Służba Cel-
na nie została w pełni wyposażona w sprzęt do prze-
prowadzania kontroli celnych na przejściach granicz-
nych. Mowa w nim także o trudnościach z zapewnie-
niem obsady kadrowej funkcjonariuszy celnych prze-
noszonych na placówki rozlokowane na wschodniej
granicy z innych regionów. Mówi się także o pogarsza-
jącej się sytuacji w związku z tym, iż większość funk-
cjonariuszy celnych korzysta bardzo często ze zwol-
nień lekarskich.
Czy zatem ta wiedza nie mogła być wcześniej wy-
korzystana do tego, żeby uniknąć trudnych sytuacji
jak te, które pojawiły się w tej chwili? Czy tylko takie
kryzysowe sytuacje mobilizują nas do tego, żeby nad-
zwyczajnie przerzucać funkcjonariuszy celnych w celu
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Stanisław Wziątek
stworzenia lepszych możliwości przepływu towarów
i ludzi przez granicę wschodnią?
Kolejne pytanie. Panie ministrze, czy komendant
główny Straży Granicznej zbudował elektroniczny sys-
tem ochrony granic? Czy on jest i czy funkcjonuje?
W zaleceniach Najwyższej Izby Kontroli uwzględ-
niono także to, że minister spraw wewnętrznych
i administracji zainicjuje szereg inicjatyw legislacyj-
nych, które stworzą systemowe rozwiązania proble-
mu transportu towarów i osób. Czy podjęto takie
działania i na jakim są one etapie?
Jeszcze jeden problem, już ostatni. Panie mini-
strze, w tej chwili ten problem jeszcze nas nie do-
tknął, ale w marcu na pewno nas dosięgnie chodzi
o lotniska w kontekście Schengen. Czy będziemy mie-
li taką samą sytuację na lotnisku w Warszawie jak
w tej chwili na granicy wschodniej? Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Jana
Łopatę, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Jan Łopata:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W badaniach
CBOS, w których zostało zadane pytanie o najważ-
niejsze wydarzenia minionego roku, 39% responden-
tów odpowiedziało, że wybory, i trudno się dziwić. Ale
na drugim miejscu, bo aż dla 26% odpowiadających,
było to wejście do strefy Schengen. I to jest znacznie
wyższy wynik niż uzyskany przez odpowiedź, która
znalazła się na trzecim miejscu, mianowicie przyzna-
nie Polsce Euro 2012. Tylko 6% pytanych tak odpo-
wiedziało.
Czy należy się temu dziwić? Myślę, że nie, bo któż
z naszego pokolenia nie pamięta tego dreszczyka
emocji, jaki zawsze towarzyszył przekraczaniu gra-
nicy? Kto nie pamięta wywracanych walizek, które
się potem nie dały powtórnie spakować, i opryskli-
wości służb granicznych? Dlatego dla wielu Polaków
ta data 21 grudnia ubiegłego roku jest tak ważna.
Jest wręcz symbolem.
Poświęciłem tych parę zdań historii, bo ze wzglę-
du na nią tym bardziej nie możemy obojętnie patrzeć
na to, co dzieje się na wschodniej granicy. Mnie jako
posłowi z Lubelszczyzny lokalne media wręcz co-
dziennie dostarczają świeżej porcji horroru z granicy,
szczególnie z przejścia granicznego w Dorohusku.
Kilka dni temu kolejka sięgała kilkudziesięciu kilo-
metrów, a czas oczekiwania wynosił około 60 godzin.
A najświeższe doniesienia z frontu granicznego
brzmią, że Hrebenne nie przyjmuje tirów i odsyła do
129
Dorohuska. Przyczyna: urlopy na żądanie celników.
Mówię w tej chwili o Hrebennem
I właśnie w tej sprawie mam pytanie: Czy to całe
zamieszanie na wschodniej granicy, jak je określiłem,
jest spowodowane przez przystąpienie do strefy
Schengen i związane z tym procedury? Czy też pro-
blemem jest brak przejść granicznych, mała ich licz-
ba lub ich techniczne niedostosowanie? Czy ma to
wymiar ludzki, pracowniczy? (Dzwonek)
Kilka tygodni temu siedząca na galerii grupa cel-
ników nie kryła niezadowolenia z powodu braku re-
alizacji ich postulatów płacowych. Jeśli to jest przy-
czyną, należy natychmiast rozpocząć rozmowy. Stra-
ty finansowe i moralne są znacznie większe. Dzięku-
ję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Miro-
na Sycza, Platforma Obywatelska.
Poseł Miron Sycz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Już ponad rok
minął od przyjęcia przez Unię Europejską rozporzą-
dzenia nr 1931/06 ustanawiającego zasady małego
ruchu granicznego na zewnętrznych granicach państw
członkowskich. Zasady te należałoby z pożytkiem dla
sąsiadów zastosować na granicy Polski z Ukrainą
i obwodem kaliningradzkim Federacji Rosyjskiej.
O ile ostatnio, zresztą pod wyraźną presją opinii
ludności obszarów przygranicznych, trwają już prace
końcowe nad umową w sprawie wdrażania zasad ma-
łego ruchu granicznego z Ukrainą, o tyle sprawa ta
na odcinku kaliningradzkim nie stała się przedmio-
tem działań poświadczających wolę szybkiego wpro-
wadzenia tych zasad obu stron państwowych. Ja
wraz z kolegami posłami ziemi warmińsko-mazur-
skiej jesteśmy tym żywo zainteresowani.
Wobec tego pytania: Kiedy ostatecznie zostanie pod-
pisana umowa o małym ruchu granicznym z Ukrainą?
Na jakim etapie są prace przygotowawcze jeśli chodzi
o podobną umową z Rosją i kiedy mogą zostać zakoń-
czone? Czy zakłada się zwiększenie liczby przejść
granicznych z obwodem kaliningradzkim Federacji
Rosyjskiej i z Ukrainą oraz, co się z tym wiąże, roz-
budowę infrastruktury, a konkretnie dróg wiodących
do granicy?
Natomiast mając na względzie ostatnie wydarze-
nia na granicy – choć zdaję sobie sprawę z tego, że te
pytania już się w tej części przewijały – proszę o in-
formację, kiedy zwiększy się ilość celników na grani-
cy polsko-ukraińskiej. Czy urzędy konsularne Rze-
czypospolitej Polskiej będą miały zapewnione środki
techniczne i finansowe na przygotowanie się do wy-
stawiania odpowiednich dokumentów wizowych?
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
130 Informacja bieżąca
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Woj-
ciecha Żukowskiego, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Wojciech Żukowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym zapy-
tać pana ministra o planowaną budowę nowych
przejść granicznych na terenie woj. lubelskiego. Otóż
przejście graniczne w Dołhobyczowie planowano uru-
chomić w roku 2010. Chciałbym się upewnić, czy ta
data nie ulegnie zmianie. Czy jest szansa, że na te-
renie województwa lubelskiego powstaną nowe przej-
ścia graniczne? To jest pierwsza kwestia.
I druga. Pytanie to było stawiane tutaj wielokrot-
nie, a ja bym je chciał skierować do Ministra Finan-
sów, bo dotyczy zatrudnienia w Służbie Celnej.
Chciałbym to zrobić na przykładzie danych, które
Ministerstwo Finansów posiada, ponieważ badało
obciążenia służb granicznych w roku ubiegłym.
Stwierdzono, że na terenie Izby Celnej w Białej Pod-
laskiej braki sięgają ponad 220 etatów. Pytanie
brzmi: Czy planuje się uzupełnić te etaty?
I druga niesłychanie ważna kwestia dotyczy dużej
fluktuacji kadr Służby Celnej. Wiąże się to oczywiście
z finansami. Jeżeli celnik rozpoczynający pracę
otrzymuje uposażenie około 1800 zł brutto, a prak-
tycznie nie ma możliwości uzupełnienia tych pensji
ze środków izby celnej, to daje taki efekt, że w roku
2007 odeszło 90 funkcjonariuszy. Ogromna więk-
szość z nich tłumaczyła swoją decyzję właśnie złą
sytuacją finansową. Zatrudniono 115 osób, a więc
w niewielkim stopniu, wręcz niezauważalnie uzupeł-
niono braki kadrowe na wschodnich przejściach gra-
nicznych obsługiwanych przez Izbę Celną w Białej
Podlaskiej, na terenie której wystąpiły w ostatnim
czasie – i mam, niestety, wrażenie, że będą występo-
wały nadal – największe trudności w przekraczaniu
granicy. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Stani-
sława Steca, Lewica i Demokraci.
Poseł Stanisław Stec:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie Ministrze! Mam nadzieję, że ktoś z resortu
słucha rano informacji z przejść granicznych. Dzisiaj
w Programie I Polskiego Radia były one dramatycz-
ne. Mówiono o kolejkach na granicach wschodnich,
była przytaczana wypowiedź jednego z celników, że
musi on wykonywać swoje czynności w czterech
punktach, że na jednym przejściu było tylko czterech
funkcjonariuszy. Co się dzieje? Przecież celnik to pra-
cownik administracji państwowej. Jak te służby pra-
cują, tak oceniana jest sprawność organizacyjna
państwa polskiego.
Proszę sobie wyobrazić sytuację kierowców, któ-
rzy tam czekają 15–20 godzin. Ich praca, ich proble-
my z higieną, brak możliwości terminowego dostar-
czania towarów i usług do zagranicznego odbiorcy...
Jakie działania są podejmowane? Przecież jest dobry
przykład Słowacji czy Węgier. Tam z tymi problema-
mi się uporano. Ruch po przystąpieniu do strefy
Schengen, po 21 grudnia odbywa się tam, przynajm-
niej według informacji prasowych, normalnie. Nie
ma przestojów, nie ma komplikacji. Dlaczego nas na
to nie stać? Może faktycznie trzeba docenić celników,
podwyższyć im wynagrodzenia i stworzyć warunki
do właściwej pracy? Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Mi-
rosława Maliszewskiego, Polskie Stronnictwo Lu-
dowe.
Poseł Mirosław Maliszewski:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Kilka dni temu miałem możliwość przebywać w oko-
licach, gdzie jest trójstyk granic Polski, Czech i Nie-
miec, i obserwować skutki wejścia w życie umowy
z Schengen. Są to bardzo pozytywne efekty, widzia-
łem swobodny przepływ obywateli między Czechami
a Polską, a także między Niemcami i tymi dwoma
krajami. Zatem nie sprawdziły się przewidywania, że
wejście Polski do strefy Schengen może spowodować
wzrost przestępczości bądź jakieś utrudnienia w tych
krajach. Chciałoby się, aby podobny ruch odbywał się
w najbliższym czasie i w najbliższych latach na gra-
nicy z krajem, z którym sąsiadujemy, jakim jest
Ukraina, zważywszy na to, że już obserwujemy
w Polsce dość duży brak siły roboczej w wielu dzie-
dzinach gospodarki, ale także ze względu na zaszło-
ści historyczne w stosunkach między naszymi kraja-
mi, dobre zaszłości, i to, że tam mieszka bardzo dużo
ludzi pochodzenia polskiego. W związku z tym mam
pytanie do pana ministra: W jakim stopniu Polska
może być elastyczna w formułowaniu prawa o ruchu
między naszym krajem a Ukrainą? Moim zdaniem
bowiem powinniśmy maksymalnie z możliwości libe-
ralizacji przepisów skorzystać, tak aby ten ruch od-
bywał się jak najsprawniej i aby był to ruch jak naj-
większej ilości ludzi. Mówię o tym zarówno w intere-
sie obywateli Ukrainy, jak i w interesie Polaków,
zwłaszcza pracodawców, którzy chcą mieć w swoich
firmach, przedsiębiorstwach bardzo dużo pracowni-
ków z Ukrainy, także w rolnictwie. W związku z tym
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Mirosław Maliszewski
mam także pytania bardzo szczegółowe: Czy polskie
placówki dyplomatyczne są dzisiaj dobrze przygoto-
wane do tego, aby wydawać wizy, i te turystyczne, ale
także pracownicze. Bo sygnały z minionych kilku lat
wskazują, że kolejki będą ogromne i że nie wystarczy
kilka dni na uzyskanie wizy, także wizy pracowni-
czej. A przypomnę, że ma to kapitalne znaczenie.
Sprawa kolejna to odpłatność za wizy. Wydaje mi się,
że w tym zakresie także powinniśmy stosować maksy-
malne ulgi, tak aby dla obywateli po tamtej stronie,
którzy mają niskie dochody, mało zarabiają, nie był
(Dzwonek) barierą we wjeździe do Polski brak środków
finansowych na opłacenie wizy. Bardzo bym prosił
o poważne potraktowanie tego tematu i działania rzą-
du w kierunku zastosowania ułatwień, tak aby kontakt
między Polską a Ukrainą, a w zasadzie między obywa-
telami tych dwóch krajów, był płynny, docelowo taki jak
z krajami w strefie Schengen. Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę o zabranie głosu pana posła Grzegorza
Raniewicza, Platforma Obywatelska.
Poseł Grzegorz Raniewicz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pozwoliłem sobie
wejść na mównicę, gdyż o tej sprawie nie można mó-
wić na siedząco. Przed chwilą zmarł kierowca stojący
ponad 36 godzin w kolejce w Dorohusku. To już są
tragedie ludzkie. Kilka tygodni temu Polska weszła
do strefy Schengen, zniknęły kontrole graniczne na
większości granic. Było to wydarzenie bez preceden-
su dla nas. Rozszerzyła się nowa Europa bez granic.
Ale wejście do Schengen dało nam nie tylko nowe
prawa, ale nałożyło na nas również nowe obowiązki.
Dbałość o granice nie sprowadza się jednak tylko do
ochrony Unii Europejskiej przed nielegalną emigra-
cją, przemytem i kontrabandą, to także, a może
przede wszystkim, zapewnienie odpowiedniej, syste-
matycznej i sprawnej obsługi rosnącego ruchu gra-
nicznego na wszystkich przejściach granicznych,
w tym wypadku szczególnie na granicy wschodniej.
Co kilka tygodni jesteśmy świadkami kolejnych kry-
zysów na wschodniej granicy. Coraz częściej tworzą
się gigantyczne kolejki, które utrudniają życie nie tyl-
ko kierowcom, ale również mieszkańcom strefy przy-
granicznej. Przyczyny tego są bardzo niepokojące.
Powszechnie wiadomo, że największym problemem
jest zbyt mała liczba ludzi obsługujących wciąż rosną-
cy ruch graniczny. Chodzi przede wszystkim o funk-
cjonariuszy celnych, ich bardzo ciężką pracę, a jedno-
cześnie olbrzymią odpowiedzialność. Szczególnie
w ostatnich dwóch latach widzimy olbrzymią nagonkę
na tych funkcjonariuszy. Zbyt małe zarobki powodują,
131
że wielu celników odchodzi z zawodu. Na terenie dzia-
łania naszej bielskiej izby celnej brakuje 300 etatów
celników. Ci, którzy pozostali na przejściach, słusznie
domagają się podwyżek. (Dzwonek) Niedawno mieli-
śmy do czynienia ze strajkiem włoskim.
Kończąc, chciałbym zadać dwa podstawowe (Dzwo-
nek) pytania: Czy polskie służby są przygotowane do
zwiększenia ilości wydawanych wiz obywatelom ze
Wschodu chcącym przekroczyć nasze granice? Jakie
działania podejmie – lub już podejmuje – w najbliższej
przyszłości polski rząd, aby udrożnić przejścia gra-
niczne i usprawnić obsługę rosnącego ruchu na
wschodniej granicy? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Ma-
riusza Kamińskiego, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Mariusz Kamiński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Niedługo wchodzą w życie zapisy Karty Polaka.
Chciałbym zapytać: Czy rząd prowadzi akcję infor-
macyjną wśród Polaków na Wschodzie o możliwo-
ściach, jakie daje ta ustawa, o tym, jakie mają prawa,
w jaki sposób mogą z nich korzystać? Wszyscy wiemy,
że tak naprawdę Polacy, szczególnie na Białorusi,
mają ograniczony lub żaden dostęp do polskich me-
diów elektronicznych, skąd mogą takie informacje
czerpać. W związku z tym chciałbym prosić o bardzo
konkretną odpowiedź: Jakie działania prowadzi rząd,
szczególnie na Białorusi, ale i w innych krajach, aby
Polacy mieli tam pełną świadomość, jak mogą korzy-
stać z uprawnień, które daje im Karta Polaka? Chciał-
bym poza tym zapytać o braki kadrowe na wschod-
niej granicy oraz to, z czym mieliśmy do czynienia
na początku poprzedniego roku, kiedy wiadomo było,
że granica zachodnia przestanie tak naprawdę ist-
nieć, a celnicy pracujący tam mają przenieść się na
granicę wschodnią. Ilu z nich się tak naprawdę prze-
niosło? Często są to pracownicy bardzo doświadczeni,
świetnie wyszkoleni, tak że należy na pewno w du-
żym stopniu korzystać z ich doświadczenia, z ich
pracy. Czy rząd prowadzi jakąkolwiek akcję, propo-
nuje jakieś ułatwienia, aby zachęcić ich do tego, aby
przenieśli się na wschód, by tam mogli pracować?
I wreszcie chciałbym zapytać, panie ministrze, o sam
fakt wprowadzenia podobnych przepisów i umów do
tych, jakie Polska ma podpisane z Ukrainą, jeżeli
chodzi o Białoruś i o Rosję? W przypadku Rosji użył
pan sformułowania, że zapadła decyzja polityczna
o tym, aby takie rozmowy toczyć. Chciałbym zapytać
o konkrety. W jakim przedziale czasowym przewidu-
je pan, że takie rozmowy mogą się zakończyć, kiedy
dana umowa może być podpisana? I podobnie jeżeli
chodzi o Białoruś. Czy w ogóle polski rząd zamierza
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
132 Informacja bieżąca
Poseł Mariusz Kamiński
prowadzić dyskusje, wstępne rozmowy z rządem bia-
łoruskim na temat wprowadzenia podobnych zapisów
do tych, jakie są w umowie z Ukrainą? (Dzwonek)
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Toma-
sza Kuleszę, Platforma Obywatelska.
Poseł Tomasz Kulesza:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Co najmniej kilka lat temu sprawy związane z pro-
blematyką służb celnych miały mieć swój finał i mia-
no znaleźć praktyczne, pragmatyczne rozwiązania,
żeby nie dopuścić do sytuacji, którą mamy dzisiaj.
Chciałbym zapytać pana ministra: Co w ciągu ostat-
nich dwóch lat zrobiono w tej sprawie, by polscy cel-
nicy nie grozili eskalacją strajku i nie upominali się
m.in. o słuszne wyższe wynagrodzenia? Federacja
Związków Zawodowych Służby Celnej domaga się od
rządu gwarancji zatrudnienia dla wszystkich funk-
cjonariuszy celnych oraz podwyżki wynagrodzeń
miesięcznie w wysokości około 1500 zł, grożąc, że jeśli
celnicy tych podwyżek nie otrzymają, to nastąpi eska-
lacja akcji protestacyjnych. Chciałbym zapytać: O ile
wzrosło od 1 stycznia 2008 r. przeciętne miesięczne
wynagrodzenie dla służb celnych? Czy te podwyżki
obejmują także pracowników Służby Celnej? Czy rząd
podjął albo czy podejmie próby zagwarantowania cel-
nikom zatrudnienia obejmującego wszystkich funk-
cjonariuszy? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Bardzo dziękuję panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Beatę
Mazurek, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Beata Mazurek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Reprezentuję Lubelszczyznę, jestem z Chełma, a więc
sprawy Dorohuska są mi bliskie i o sprawy celników
z Dorohuska będę pytała, bo to im obiecałam. Otóż
czy prawdą jest, że dyrektor Izby Celnej w Białej Pod-
laskiej wydał pisemną decyzję dotyczącą odpraw sa-
mochodów osobowych, nakazującą ograniczenie kon-
troli celnej do pobieżnych oględzin auta na zewnątrz
bądź bagażu, z pominięciem kontroli takich elemen-
tów, jak na przykład nadkola czy tapicerka? Czy
prawdą jest, że zostało zawarte porozumienie pomię-
dzy dyrektorem Izby Celnej w Białej Podlaskiej
a komendantem Nadbużańskiego Oddziału Straży
Granicznej wprowadzające tzw. odprawę potokową
aut osobowych, to jest jednorazową kontrolę trzech
aut? Czy prawdą jest, że dyrektor Izby Celnej w Bia-
łej Podlaskiej telefonicznie wydał decyzję kierowni-
kowi Oddziału Celnego Drogowego w Dorohusku
nakazującą kierownikom znieść kontrole ważenia
i wymiarów pojazdów ciężarowych oraz pomiar wwo-
żonego paliwa pod względem dozwolonej ilości? I czy
prawdą jest, że dyrektor, na skutek telefonów od po-
dróżnych przekraczających granicę RP na przejściu
w Dorohusku, wywiera naciski na funkcjonariuszy
celnych, aby bezzasadnie przyspieszali odprawę tych
podróżnych? I wreszcie, czy prawdą jest, że funkcjo-
nariusze są zastraszani groźbami dyscyplinarnego
zwolnienia w momencie, kiedy chcą uzyskać urlop na
żądanie? Panie ministrze, jak to się ma do obowią-
zujących przepisów prawa? Ja mam świadomość, że
są to pytania szczegółowe i odpowiedzi na nie pan
znać w tej chwili nie musi, w związku z czym ocze-
kuję od pana odpowiedzi na piśmie.
Kolejna rzecz: Czy zamierza pan – jeśli tak, to
kiedy – zmieniać ustawę o służbie cywilnej tak, aby
funkcjonariusze mieli nie tylko obowiązki, ale i pra-
wa? Nasze lokalne gazety piszą o tym, że nagminnie
celnicy co tydzień są zamykani. Jeśli są winni, niech
będą zamykani, ale ja nie rozumiem sytuacji takiej,
że po zamknięciu i tymczasowym aresztowaniu ci,
którzy przyznają się do czynności korupcyjnej, są
natychmiast zwalniani i otrzymuję połowę wynagro-
dzenia, a ci, którzy są tymczasowo aresztowani i nie
przyznają się do zarzucanych im czynów, są dyscypli-
narnie zwalniani, nie mają nic i pół biedy, jeśli pra-
cują ich żony, gorzej jeśli są jedynymi żywicielami
rodziny. (Dzwonek) Co pan, panie ministrze dla tych
ludzi zamierza zrobić? Kiedy będą likwidowane czy
zniesione nadgodziny, kiedy dacie tym ludziom wol-
ne? Kiedy wreszcie zajmiecie się sprawą celników
w Dorohusku i tego, co tam się dzieje?
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Micha-
ła Szczerbę, Platforma Obywatelska.
Poseł Michał Szczerba:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie
Ministrze! Chciałbym odnieść się do wpływu przy-
stąpienia Polski do strefy Schengen na ruch granicz-
ny z Białorusią. Jest to sprawa bardzo mi bliska, bo
od kilku lat starałem się działać na rzecz demokra-
tyzacji i tworzenia społeczeństwa obywatelskiego na
Białorusi. Jeździłem do Mińska, spotykałem się
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Michał Szczerba
z organizacjami pozarządowymi. Polska musi w mo-
jej opinii dołożyć wszelkich starań, by jej członkostwo
w strefie Schengen nie wpłynęło negatywnie na na-
sze kontakty z obywatelami Europy Wschodniej.
W tej chwili czeka nas tak naprawdę prawdziwy test
skuteczności w kształtowaniu polityki wschodniej
także w wymiarze europejskim.
Unia Europejska podjęła w zeszłym roku decyzję
o podniesieniu opłat wizowych do 60 euro. W świetle
dwustronnych umów wizowych Unii Europejskiej
z Ukrainą i Rosją, jak to wszyscy wiemy, udało się
osiągnąć pewien kompromis i ta cena wynosi 35 euro.
W momencie gdy zasadniczą osią polityki unijnej ma
być izolowanie reżimu, przy jednoczesnym budowa-
niu pomostów ze społeczeństwem białoruskim, po-
wyższe ceny wiz stanowią bolesny paradoks. Decyzja
o podwyżce opłat wizowych to także doskonały pre-
zent dla Łukaszenkowskiej propagandy, która syste-
matycznie tępi proeuropejskie nastroje przy użyciu
także państwowych mediów, twierdząc, że na Biało-
rusinów nikt w Europie nie czeka. Muszę także
stwierdzić, że decyzję rady trzeba niestety uznać za
porażkę polskiej dyplomacji.
Chciałbym także zauważyć, że w 2006 r. przybyło
do Polski 3900 tys. Białorusinów, w tym 1700 tys.
turystów z Białorusi. Utrzymanie obecnej ceny wizy
na poziomie 60 euro sprawi, że ucierpi wymiana tu-
rystyczna z naszymi sąsiadami. Ta cena będzie sta-
nowić nieprzekraczalną barierę dla naszych sąsia-
dów. 60 euro to mniej więcej 1/3 średniego miesięcz-
nego wynagrodzenia na Białorusi. (Dzwonek)
Mam pytanie do pana ministra: Czy rząd polski
może stać się pionierem działań na rzecz podpisania
dwustronnej umowy wizowej Unii Europejskiej z Re-
publiką Białorusi i zmniejszenia ceny wizy do 35 euro?
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła An-
drzeja Ćwierza, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Andrzej Ćwierz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Jestem osobą,
która reprezentuje Podkarpacie. Powiat jarosławski,
z którego się wywodzę, graniczy z Ukrainą na przej-
ściu w Korczowej. Problem przejść granicznych jest
szczególnie ważny dla mieszkańców Podkarpacia.
To, co w tej chwili się dzieje na przejściach granicz-
nych, napawa nas dużym niepokojem. Kilkudziesię-
ciogodzinne kolejki na przejściu w Dorohusku, pro-
testy po stronie ukraińskiej powodują, że ten problem
staje się szczególnie ważny.
133
Polska weszła do strefy Schengen 21 grudnia,
minął w tej chwili już miesiąc naszej przynależności
do Schengen i w związku z tym chciałbym zapytać
o następujące rzeczy: Panie ministrze, kiedy możemy
się spodziewać, że zostanie podpisana umowa o ma-
łym ruchu granicznym? Wiem, że ta umowa jest przy-
gotowana, natomiast mnie interesuje konkretny
termin. Obywatele Ukrainy zwracają się do mnie
z pytaniem właśnie o to, kiedy ta umowa zostanie
podpisana.
I druga rzecz: Polska jest państwem należącym
do Unii Europejskiej i korzysta z uprawnień traktatu
w Schengen. Kiedy podróżowałem przez ostatnich
kilkanaście lat po Europie, to nie spotkałem takiej
sytuacji, żeby w państwach europejskich stało się po
kilkanaście godzin na granicy, bez względu na to, czy
było się obywatelem państwa należącego do Schen-
gen, czy też nie. Przed wejściem Polski do obszaru
Schengen, przejeżdżając przez granicę niemiecko-
-polską, czekałem tam najwyżej godzinę. Pytam się:
Co powoduje, że na granicy ukraińsko-polskiej czeka
się kilkanaście godzin? Czy przypadkiem to nie jest
kwestia ludzi, czy nie jest to przypadkiem kwestia
podejścia do tego zagadnienia przez nasze służby cel-
ne? Czy nie można byłoby spowodować, żeby na gra-
nicy ukraińsko-polskiej odbywały się wspólne odpra-
wy? Takie odprawy odbywają się na przejściach gra-
nicznych w Krościenku, takie odprawy odbywają się
częściowo na granicy w Zosinie, takie odprawy odby-
wają się również na granicy państw należących do
Schengen i Szwajcarii. (Dzwonek) Czy w takim razie
– pytam, panie ministrze, jeszcze raz – nie można
byłoby tych odpraw wprowadzić u nas na przejściu
z Ukrainą? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Adama
Abramowicza, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Adam Abramowicz:
Pan minister, udzielając informacji bieżącej, za-
znaczył, że warunkiem podjęcia przez Polskę rozmów
z Białorusią na temat ułatwień wizowych jest zmia-
na polityki rządu białoruskiego m.in. wobec działa-
czy związku polaków w tym kraju. Zbudowanie muru
pomiędzy oboma państwami na pewno nie przyspie-
szy zmian demokratycznych na Białorusi i nie polep-
szy sytuacji polskiej mniejszości narodowej. Raczej
odwrotnie, podróże obywateli Białorusi do Polski
będą naturalnie przyspieszać aktywność obywatel-
ską na rzecz zmian w tym kraju.
Rząd powinien także brać pod uwagę sytuację
ekonomiczną rejonów przygranicznych. Duża część
przychodów firm na tym terenie pochodzi właśnie
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
134 Informacja bieżąca
Poseł Adam Abramowicz
z handlu przygranicznego. Aktualnie kupcy z Tere-
spola, Sławatycz czy innych przygranicznych miej-
scowości przeżywają osobisty dramat i bardzo proszą,
żeby rząd wziął pod uwagę ich sytuację.
Także chciałbym zwrócić uwagę na problem bo-
rykania się przez polskie przedsiębiorstwa z brakiem
pracowników sezonowych. Rząd wydał rozporządze-
nie w tej sprawie umożliwiające otrzymanie pozwo-
lenia na pracę na okres 3 miesięcy. Niedługo nadej-
dzie wiosna i rozpocznie się okres zapotrzebowania
na tego typu pracowników przez polskie przedsię-
biorstwa. Czy wobec wejścia w życie w marcu prze-
pisów o Karcie Polaka i w związku z tym ogromnej
ilości wniosków, które napłyną do konsulatów, będą
one w stanie wydawać wizy na pracę sezonową w
takich terminach, żeby w ogóle umożliwić przyjazd
tych pracowników do Polski? Już teraz terminy są
tak długie, że wiele osób rezygnuje ze skorzystania z
tych możliwości. Co będzie teraz, po skomplikowaniu
się przepisów po wejściu Polski do strefy Schengen,
po wejściu w życie Karty Polaka? Zwracam uwagę,
żeby rząd jednak rozważył techniczne możliwości
zareagowania na tę sytuację. Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Kazi-
mierza Gwiazdowskiego, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Kazimierz Gwiazdowski:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Po wejściu Polski do strefy Schengen znacznie pogor-
szyły się warunki przekraczania granicy obywatelom
Białorusi, Ukrainy, Rosji. Widoczne to jest również
na polskich bazarach przy granicy, w handlu przy-
granicznym. Wobec powyższego chciałbym zadać
następujące pytania:
Jakie będą zasady przyznawania przez konsulat
polski na Białorusi ulg obywatelom białoruskim w
zakresie otrzymania wizy?
We wniosku o wizę obywatele państw muszą po-
dawać konkretny cel przyjazdu. Jak strona polska
zamierza weryfikować ten cel przyjazdu, czy jest on
prawdziwy, a jeżeli nie zamierza sprawdzać albo nie
jest w stanie sprawdzić, to po co go podawać?
Kiedy będą podpisane umowy o ruchu przygra-
nicznym z tymi krajami, umożliwiające ruch bezwi-
zowy w 50-kilometrowej strefie?
Jakie kroki zamierza podjąć polski rząd, aby gra-
nica polsko-ukraińska została jak najszybciej odblo-
kowana i ruch odbywał się na niej bezkonfliktowo?
Czy na granicy Polski z Białorusią i Litwą plano-
wane jest otwarcie nowych przejść granicznych?
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Jaro-
sława Żaczka, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Jarosław Żaczek:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wiele problemów zostało już
poruszonych przez moich przedmówców. Panie mini-
strze, kilka pytań:
Czy protesty Ukraińców przed konsulatem pol-
skim we Lwowie są związane wyłącznie z ponosze-
niem opłaty wizowej i jej wysokością, czy są inne
przyczyny? Jeśli tak, to w jaki sposób ministerstwo
zamierza te problemy rozwiązać?
Powtórzę pytanie: kiedy ostatecznie zostanie pod-
pisana umowa międzyrządowa o małym ruchu przy-
granicznym? W jaki sposób w praktyce będą realizo-
wane zapisy takiej umowy? I czy znane są już wstęp-
ne koszty funkcjonowania w przyszłości małego ru-
chu przygranicznego?
I ostatnie pytanie: Czy System Informacyjny
Schengen funkcjonuje już w pełni, czy są jakieś pro-
blemy z dostępem do niego? I co Polska ma jeszcze do
wykonania, aby doprowadzić do sprawnego pełnego
jego funkcjonowania? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Piotra
Polaka, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Piotr Polak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
20 grudnia ubiegłego roku przez aklamację przyjęli-
śmy uchwałę o wejściu Polski do strefy Schengen. W
uchwale tej między innymi wyraziliśmy nadzieję, że:
„wejście Polski do strefy Schengen nie będzie wiąza-
ło się z nadmiernymi kosztami i barierami dla oby-
wateli państw – sąsiadów wschodnich Unii Europej-
skiej starających się o wjazd do jednego z krajów
strefy i że w ich przypadku zostaną zastosowane
wszelkie możliwe ułatwienia mieszczące się w prze-
pisach wspólnotowych”.
Niestety, panie ministrze, rzeczywistość okazała
się inna, a jaka, to w dniu dzisiejszym z ust pań i pa-
nów posłów wielokrotnie to słyszeliśmy. I tak jak to
było mówione przez panie i panów posłów, można było
też obserwować to dzisiaj czy wczoraj w mediach.
W związku z tym pytam: Co zrobiono do dnia dzi-
siejszego, aby się wywiązać z zobowiązań zawartych
we wspomnianej deklaracji? Jakie środki finansowe
zamierza przeznaczyć rząd na poprawę organizacji
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Piotr Polak
pracy na przejściach granicznych i spełnienie postu-
latów płacowych celników i innych pracowników
przejść granicznych?
I ostatnie pytanie: Jak to się stało, że do 20 grud-
nia Polska nie podpisała stosownych umów o ruchu
przygranicznym ze wschodnimi sąsiadami? Czyżby
zabrakło wyobraźni stosownym osobom, że rzeczy-
wistość w tym względzie może być aż tak trudna czy
wręcz brutalna? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Wyczerpaliśmy listę osób zapisanych do głosu.
Bardzo proszę o zabranie głosu przedstawiciela
wnioskodawców pana posła Eugeniusza Czykwina.
Poseł Eugeniusz Czykwin:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoki Sej-
mie! Bardzo dziękuję panu ministrowi za wyczerpu-
jącą informację. Dziękuję także koleżankom i kole-
gom posłom, którzy wyrażali zaniepokojenie, w
szczególności wyrażali swoje oczekiwanie i przeko-
nanie co do konieczności podpisania przez Polskę ze
wschodnimi sąsiadami, mówię tu o Białorusi, poro-
zumienia o małym ruchu przygranicznym.
W swoim exposé premier Donald Tusk powiedział,
że: „Polska ma uzasadnioną ambicję współkształto-
wać wymiar wschodni Unii Europejskiej”. Dobrze się
stało i rządowi pana Donalda Tuska należą się słowa
uznania za nowe podejście do polityki wschodniej, w
szczególności za już przynoszącą korzyści poprawę
relacji z Rosją. Jednak wejście nowych państw do
strefy Schengen, w tym Polski, będzie stanowiło fun-
dament geopolitycznej sytuacji w Europie i to na
wiele lat i z całą pewnością odbije się na efektywności
naszej polityki wschodniej. Nie bez znaczenia będzie
też reakcja społeczeństw krajów sąsiednich. Dziś ne-
gatywne skutki w relacjach polsko-ukraińskich, pol-
sko-białoruskich, może w mniejszym stopniu polsko-
-rosyjskich, ponosi wyłącznie Polska, gdyż to przed
naszymi konsulatami w upokarzających kolejkach
muszą stać chcący do nas przyjechać obywatele
Ukrainy czy Białorusi.
Pan zapowiedział rychłe podpisanie porozumie-
nia o małym ruchu granicznym z Ukrainą. To dobra
wiadomość, jednak fakt zamieszkiwania około 10
mln obywateli na obszarze objętym lwowskim okrę-
giem konsularnym powinien skłonić rząd do pilnych
działań mających na celu wzmocnienie infrastruktu-
ry, a także liczebności naszych służb konsularnych.
Chciałbym też się odnieść do problemu relacji z
Białorusią. To nasz najbliższy sąsiad, łączy nas wie-
le wieków wspólnej historii. Obecnie, o czym nie
wszyscy chcemy pamiętać, rząd Białorusi czyni wie-
le, by chronić i zachować wspólne dziedzictwo kultu-
135
rowe. Jednak zaniepokoiło mnie, i to bardzo, pana
stwierdzenie, że ewentualne podpisanie z Białorusią
porozumienia o małym ruchu przygranicznym rząd
polski uzależnia od przestrzegania na Białorusi praw
człowieka, a w szczególności praw polskiej mniejszo-
ści. W moim przekonaniu to głęboko niesłuszne sta-
nowisko. Zabiegając i stanowczo upominając się o
prawa naszych rodaków na Białorusi, nie możemy
tego czynić kosztem całego społeczeństwa białoru-
skiego i kosztem naszych obywateli.
Panie ministrze, najbardziej zainteresowaną gru-
pą w Polsce kontaktami z Białorusią jest naturalnie
mniejszość białoruska. Dla obywateli polskich nale-
żących do białoruskiej mniejszości możliwość kontak-
tów z Białorusią jest nie mniej ważna niż dla Polaków
mieszkających na Białorusi z Polską. Poprzedni par-
lament, uchwalając Kartę Polaka, zadbał o złagodze-
nie skutków wejścia Polski do strefy Schengen dla
naszych rodaków. Stworzyliśmy możliwość refundo-
wania, mówił zresztą pan minister o tym, kosztów
ich wiz. Oznacza to, że z naszych podatków, ale tak-
że z podatków obywateli polskich należących do bia-
łoruskiej mniejszości w Polsce, będziemy te wizy re-
fundować. Chcę pana zapewnić, że mieszkający w
Polsce Białorusini akceptują takie rozwiązanie. Mają
jednak prawo oczekiwać, że rząd polski nie będzie ich
traktował jako zakładników polityki innego, w tym
wypadku białoruskiego, państwa. Takie działanie
narusza ramową konwencję Unii Europejskiej o
ochronie mniejszości narodowych.
Polska bardzo sprawnie realizuje różnorakie pro-
gramy mające eksportować na Białoruś nasze idee,
nasze widzenie świata, nasze pomysły na urządzanie
życia. Wydajemy z budżetu państwa wielkie sumy, w
tym roku chyba około 30 mln zł, na białoruskie tele-
wizję i radio. Rezygnujemy jednocześnie z najbardziej
efektywnego sposobu przekonywania ludzi, mówiłem
o tym już w swoim pierwszym wystąpieniu, z tej
ewangelicznej zasady: przyjdź i zobacz. W moim prze-
konaniu podpisanie z Białorusią porozumienia o ru-
chu przygranicznym powinno być nawet ważniejsze
niż z tymi państwami, z którymi nasze stosunki są
poprawne. Już więcej uzasadniać tego nie będę. Chcę
tylko powiedzieć, że praktycznie wszystkie samorzą-
dy województwa podlaskiego znajdujące się w przy-
granicznym regionie są tym zainteresowane. Spoty-
kam się z ich przedstawicielami, ale nie słyszałem
ani jednej wypowiedzi, w której by wspomniano, że
takie porozumienie nie jest potrzebne.
Panie ministrze, chciałbym też zaapelować do
pana i do rządu polskiego o pewną aktywność także
na forum Unii Europejskiej, choćby taką jaką zapre-
zentował premier Litwy Gediminas Kirkilas 14 grud-
nia, który, będąc w Brukseli, apelował do państw
Unii Europejskiej o zmniejszenie cen wiz. Unia, traf-
nie zauważył wówczas premier Litwy, postawiła na
korzyści finansowe, kosztem relacji i bezpośrednich
kontaktów między społeczeństwami.
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Stefan Niesiołowski)
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
136 Informacja bieżąca
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę kontynuować.
Poseł Eugeniusz Czykwin:
Jeszcze chciałbym powiedzieć o jednym tylko
aspekcie. Wielu posłów mówiło już tu o tym. Niepo-
koją nas informacje, sygnały i ostrzeżenia poważnych
analityków o ewentualnym kryzysie w Stanach Zjed-
noczonych, w Ameryce, również u nas, co obserwu-
jemy poprzez zachowanie giełdy w Polsce. Powinno
nas to szczególnie zmobilizować do złagodzenia
wszelkich trudności w kontaktach, w tym także han-
dlowych, ze Wschodem.
I na koniec, panie ministrze…
Panie marszałku, proszę mi pozwolić, chciałbym
podzielić się jedną refleksją osobistą. Pamiętam z
czasów dzieciństwa, że moja mama, której wieś zo-
stała oddzielona granicą od wsi ojca, a pobierali się
w czasie okupacji, przez siedem lat nie mogła poje-
chać do mojej babci, do swojej rodziny. I teraz dla
takich ludzi właśnie, bo ci ludzie otrzymują rentę w
wysokości 700–800 zł, a w tym regionie nie jest to
wyjątkowe, płacenie takiej opłaty za wizy stanowi
powtórną barierę. No, nie możemy z tych ludzi robić
zakładników polityki Łukaszenki czy polityki pań-
stwa polskiego. Nie możemy kosztem interesów na-
szych obywateli i naszego państwa, jestem o tym
głęboko przekonany, budować nowego muru berliń-
skiego czy nowej żelaznej kurtyny na wschodniej
granicy. Dziękuję uprzejmie.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę o zabranie głosu podsekretarza stanu w
Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji
pana Piotra Stachańczyka.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Piotr Stachańczyk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie i Panowie!
Odpowiadając na dziesiątki pytań, z góry przepra-
szam, że możliwe jest, że nie na wszystkie odpo-
wiem, ponieważ była ich ogromna ilość. Jeżeli na
któreś nie odpowiem, to zapewniam, że po zapozna-
niu się ze stenogramem posiedzenia odpowiem na
postawione pytania, na które tu nie padnie odpo-
wiedź, pisemnie.
Przede wszystkim chciałbym, rozpoczynając od-
powiedź, podkreślić to, co mówiłem na zakończenie
swojego pierwszego wystąpienia, bo mamy do czynie-
nia w całej tej sprawie z jednym bardzo poważnym
nieporozumieniem. Proszę państwa, wejście Polski
do strefy Schengen 21 grudnia zeszłego roku nie ma
żadnego w związku z funkcjonowaniem służb celnych
na polskiej granicy wschodniej. Te służby celne zo-
stały tam przeniesione w roku 2004 z granicy połu-
dniowej, z granicy wschodniej, z granicy z Litwą. W
związku z tym – odpowiadam tu też na jedno z pytań
– nie było żadnej możliwości przenoszenia funkcjo-
nariuszy z granicy zachodniej w roku 2007, bo tych
funkcjonariuszy na granicy zachodniej w roku 2007
nie było. To po pierwsze.
Po drugie, i to jest konsekwencja tego, co powie-
działem, problem funkcjonowania ruchu towarowego
na granicy wschodniej to nie jest wydarzenie, które
jak Feniks z popiołów zaistniało nagle w ciągu dwóch
miesięcy działania tego rządu, bo to jest problem, z
którym nie poradziły sobie kolejne rządy Rzeczypo-
spolitej Polskiej od wielu lat, a już zwłaszcza od roku
2004. Bo to nie jest tak, że mamy dzisiaj do czynienia
z pierwszą czy drugą blokadą przejścia granicznego.
Proszę popatrzeć na sprawozdania z roku zeszłego czy
z lat wcześniejszych. Te blokady na przejściach gra-
nicznych na wschodzie powtarzają się regularnie.
Również problem celników to nie jest problem,
który nagle objawił się w ciągu ostatnich kilku tygo-
dni po wejściu Polski do strefy Schengen, bo to po
prostu jest nieprawda. Celnicy według informacji,
które posiadam z Ministerstwa Finansów, nie mieli
praktycznie podniesionej kwoty bazowej wynagrodze-
nia od co najmniej 4 lat, między celnikami a innymi
służbami mundurowymi rozpiętość tzw. mnożnika w
ciągu ostatnich kilku lat „rozjechała się” kompletnie,
bo tu mamy 1 i chyba 3 czy 4, a tam już przekroczy-
liśmy 2 (2 i kilka dziesiątych), a więc tych pieniędzy
celnicy nie dostawali. Nie dostawali i teraz ponosimy
tego konsekwencje. W uchwalonym, bo padały sto-
sowne pytania, budżecie przewidziany został wzrost
kwoty bazowej o 2,3% oraz dodatkowa kwota na
wzrost uposażeń o 245 zł brutto na 1 etat. Taka bę-
dzie w sumie kwota, obie te podwyżki mają według
zapewnień Ministerstwa Finansów dać około 9% pod-
wyżki średnio dla funkcjonariusza Służby Celnej.
Obsada etatowa. To jest też problem, który pró-
buje się rozwiązać już przynajmniej od 2004 r., bo od
tego czasu obsada etatowa, jak wskazuje minister
finansów, wzrosła do 1 stycznia 2008 r. łącznie o 901
etatów, w tym w Izbie Celnej w Białej Podlaskiej o
214 etatów. Również wolne etaty z wewnętrznych izb
celnych przekazywane są stale na granicę wschod-
nią. W tym roku do 1 lutego Izba Celna w Białej Pod-
laskiej ma dostać 35 etatów.
Ja się również zgadzam, po rozmowach z przed-
stawicielami służb celnych, że przepisy dotyczące
odpowiedzialności celników powinny zostać zmienio-
ne, bo to jest rzeczywiście jedyna formacja, gdzie
najpierw się człowieka zwalnia z pracy, a potem do-
piero niezawisły sąd decyduje, czy on tak naprawdę
cokolwiek złego zrobił. W innych formacjach mundu-
rowych te regulacje są inne. I to nie jest kwestia wal-
ki z korupcją wśród celników, bo z korupcją wśród
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Informacja bieżąca
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Piotr Stachańczyk
celników trzeba walczyć, trzeba walczyć ogniem i
żelazem, jak to się czasem mówi, ale jednak nie może
być tak, że mamy do czynienia z ewidentnym rozgo-
ryczeniem funkcjonariuszy w terenie, którzy nie ro-
zumieją, dlaczego jako jedyna służba traktowani są
jako superspecjalnie podejrzani i o ich losach przesą-
dza się już na etapie decyzji prokuratury, a nie na
etapie decyzji niezawisłego sądu. Z tego, co wiem,
przygotowanie projektu zmian ustawy o Służbie Cel-
nej, bo o to również pytano, jest w tej chwili na naj-
lepszej drodze. Powinien się on w najbliższym czasie
ukazać i być przedmiotem dalszych prac.
Również systematycznie co roku, zarówno z fun-
duszy wojewodów, jak i z funduszy pomocowych
zwłaszcza, poprawiane jest wyposażenie służb cel-
nych. Prawdopodobnie nie jest ono jeszcze takie ide-
alne, jak być powinno. Również planowana jest na
najbliższe lata rozbudowa i budowa nowych przejść
granicznych.
Tu bym przeszedł od tej ogólnej w gruncie rzeczy
odpowiedzi do kwestii przejść granicznych. Jeśli cho-
dzi o granicę z Rosją, to podstawowy problem przejść
granicznych na granicy z Rosją to jest kwestia tego,
że strona rosyjska nie buduje drugiej części przejścia
Grzechotki–Mamonowo II. My naszą mamy gotową,
to jest po naszej stronie, co miało być, i oczekujemy
od dawna na działania strony rosyjskiej. Według na-
szej wiedzy, według wiedzy urzędu wojewódzkiego
obecnie nie są prowadzone żadne prace inwestycyjne
po stronie rosyjskiej, mimo że w I kwartale 2009 r.
było planowane uruchomienie tego przejścia. I
wszystkie inne przejścia na tej granicy warunkowa-
ne są zbudowaniem i wykorzystaniem tego, co w tej
chwili już po stronie polskiej mamy.
Na granicy z Białorusią do listy planowanych
przejść granicznych dojdzie, na co Rada Ministrów
już się zgodziła, przejście dla międzynarodowego ru-
chu osobowego i towarowego do 3,5 tony Lipszcza-
ny–Sofijewo. Będziemy także dążyć do zmiany, po-
szerzenia możliwości prowadzenia ruchu o między-
narodowy ruch autobusów i towarów na przejściu
Sławatycze–Domaczewo.
Natomiast jeśli chodzi o granicę z Ukrainą, tam
jest zaplanowana budowa 8 przejść granicznych w
najbliższej przyszłości. Przejścia te będą zgodnie z
planem budowane, w tym również wspomniane tutaj
przez niektórych posłów przejście Dołhobyczów–
–Uhrynów.
Natomiast jeśli chodzi o pytanie o przejścia z Li-
twą, to tych przejść nie ma. Granica z Litwą jest gra-
nicą wewnętrzną Schengen. Tam przejścia graniczne
nie istnieją.
Jeśli chodzi o mały ruch graniczny. Mały ruch gra-
niczny, proszę państwa, nie może zostać rozszerzony
na obszar do 100 km. Rozporządzenie 1931/2006, któ-
re jest podstawą w ogóle zawierania dwustronnych
umów o małym ruchu granicznym, bardzo precyzyjnie
137
mówi, że mały ruch graniczny dotyczy osób, które za-
mieszkują w pasie do 30 km od granicy. W szczególnej
sytuacji, jeżeli część jednostki administracyjnej jest w
tym pasie, a część jest poza, to ta część tej jednostki,
która mieści się między 30 a 50 km, też może być za-
liczona, ale nic więcej. Również jednostki, które są
usytuowane między 30 a 50 km, ale nie „wchodzą” w
ten pierwszy pas, do 30 km, do obszaru małego ruchu
granicznego zaliczone być nie mogą. I to jest uregulo-
wane w rozporządzeniu jednoznacznie. Oczywiście w
niektórych przypadkach mamy do czynienia z taką
sytuacją, że te jednostki tak są „zrobione”, że zawsze
wyjdzie 50 km, po prostu każda się rozszerza. Ale to
wymaga analizy sytuacji na granicy.
Ja bym bardzo prosił o nieporównywanie jednak
naszej sytuacji z sytuacją na granicy węgiersko-ukra-
ińskiej, która liczy kilkadziesiąt kilometrów, czy na
granicy słowacko-ukraińskiej, która liczy, o ile pamię-
tam, około 90 km – jest tam jedno poważne przejście
graniczne w Użgorodzie i chyba dwa bardzo niewiel-
kie. Obejmuje to w gruncie rzeczy, mówię o ruchu
przygranicznym, kilkadziesiąt tysięcy, podejrzewam,
ludzi maksimum i trudno to porównać z sytuacją na
wielosetkilometrowej polskiej granicy, z wieloma
przejściami, gdzie ten mały ruch graniczny prawdo-
podobnie obejmie kilkaset tysięcy osób, jeżeli chodzi o
uprawnienia, o uzyskanie zezwolenia na tego typu
przekraczanie granicy po stronie ukraińskiej.
To jest nieporównywalna skala zjawiska i również
nieporównywalna skala kosztów. Proszę pamiętać,
że mały ruch graniczny to nie jest wyłącznie kwestia
zawarcia umowy. Jeszcze trzeba zorganizować sys-
tem przyjmowania wniosków, system produkcji do-
kumentów. Tam jest przewidziany szczególny doku-
ment, i to dokument bardzo dobrze zabezpieczony,
tak jak dokumenty unijne upoważniające do przekra-
czania granicy. Trzeba system drukowania tych do-
kumentów, ich personalizacji stworzyć. Trzeba stwo-
rzyć system przekazywania tych dokumentów z po-
wrotem do konsulatów, trzeba zbudować centralny
rejestr tego typu dokumentów i wszystkich spraw
związanych z ich wydawaniem, pozbawianiem, a tak-
że związanych z przekraczaniem granicy. To wszyst-
ko są pieniądze. Te pieniądze w przypadku Słowacji
i Węgier są nieporównywalne z tymi, jakie są po-
trzebne po stronie polskiej, żeby można było zbudo-
wać ten system. To był zresztą jeden z powodów tego,
o ile pamiętam, że prace dotyczące małego ruchu
granicznego nie zaczęły się również za poprzedniego
rządu. Bo my znowu mówimy: nie zawarto umów w
ciągu 2 miesięcy. Proszę państwa, można było roz-
począć prace i negocjacje przecież ponad rok temu.
Nie rozpoczęto. Nie było... (Dzwonek)
Przepraszam, panie marszałku, ale niestety z
uwagi na wiele pytań...
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę kontynuować.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
138 Informacja bieżąca
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Piotr Stachańczyk:
Nie było takich prac, były prowadzone prace czy-
sto przygotowawcze. Potem nastąpiła zmiana rządu
w Polsce, potem nastąpiła zmiana rządu na Ukra-
inie. Przecież też musiał się pojawić partner, z któ-
rym można by negocjować. W tej chwili sytuacja,
jeśli chodzi o mały ruch graniczny z Ukrainą, wyglą-
da w ten sposób, że Ukraińcy w zeszłym roku prze-
kazali nam projekt, jest gotowy polski kontrprojekt,
potrzebny jest wyłącznie podpis premiera. Myślę, że
jest to wyłącznie już w tej chwili kwestia techniczna,
żeby przekazać ten projekt stronie ukraińskiej i roz-
począć negocjacje. Ale, proszę państwa, nie ma takiej
możliwości, żebym w tej chwili powiedział, kiedy te
negocjacje się skończą, bo negocjacje – jak wiadomo
– mają dwóch partnerów i będą trwały dopóty, dopó-
ki partnerzy się nie dogadają. Zwracam także uwagę,
że zgodnie z art. 13 wspomnianego wcześniej rozpo-
rządzenia 19.31 umowa powinna zostać przekazana
do przeglądu Komisji Europejskiej, która to komisja
powinna się wypowiedzieć na temat tego, czy umowa
jest zgodna z rozporządzeniem. Dopiero wtedy będzie
można bez problemu tę umowę zawierać, następnie
ratyfikować i wprowadzać ją w życie.
Pytano o Rosję. Otóż Rosja to jest sprawa świeża.
W trakcie wizyty ministra Sikorskiego i rozmów z
ministrem Ławrowem zapadła decyzja o tym, że roz-
poczną się możliwie pilnie negocjacje umowy o ma-
łym ruchu granicznym. Z tego, co wiem w tej chwili,
dzisiaj w Moskwie jest delegacja Departamentu Kon-
sularnego MSZ, trwają rozmowy z przedstawiciela-
mi Departamentu Konsularnego MSZ Federacji
Rosyjskiej na temat wszystkich problemów konsu-
larnych między Polską a Rosją. Między innymi jest
tam również omawiana kwestia ewentualnego ter-
minarza działań służących zawarciu umowy o MRG
między Polską a Rosją. Przy czym przypominam to,
co już mówiłem, że sytuacja – zwłaszcza jeśli chodzi
o koszty wiz na granicy rosyjskiej – nie zmieniła się
z chwilą wejścia do Schengen, tylko zmieniła się w
połowie zeszłego roku, kiedy mieliśmy do czynienia
z wejściem w życie umowy między Unią Europejską
a Rosją.
Osobną kwestią, o której tu była mowa, jest Bia-
łoruś. Proszę państwa, to nie jest tak, jak… Prosił-
bym bardzo o nieużywanie takich sformułowań, jak
to czynił pan poseł Czykwin, że my z kogokolwiek
czynimy zakładników. My jesteśmy naprawdę otwar-
ci na rozmowy z Białorusinami. Zgadzamy się z tezą,
że otwarcie granicy przyczynia się do rozwoju wza-
jemnych kontaktów, przyczynia się do poprawy kon-
taktów strony białoruskiej z nami, do lepszej znajo-
mości tego, co jest u nas – demokracji – może przy-
czynić się w związku z tym do zmian czy rozwoju
sytuacji na Białorusi. Nie może być jednak tak, że
będziemy negocjować z krajem, który w tym samym
czasie będzie prześladować naszych rodaków tam
mieszkających. Nie oczekujemy cudów, nie oczekuje-
my tego, że nagle zmieni się polityka rządu białoru-
skiego, ale jednak są jakieś granice. Możemy rozma-
wiać, możemy rozmawiać o ułatwieniach, możemy
rozmawiać o MRG, ba, możemy nawet na samym
końcu rozmawiać o białoruskim wniosku do Unii
Europejskiej w sprawie umowy o ułatwieniach wizo-
wych. O tym wszystkim możemy rozmawiać, ale są
pewne granice tego, co w tym czasie może czy powin-
no dziać się na Białorusi, i jeżeli zostaną one prze-
kroczone, to my tego faktu tolerować nie możemy i
tolerować nie będziemy, bo niestety tego typu sytu-
acja byłaby generalnie niezrozumiała.
Jeśli chodzi o konsulaty, to nowy konsulat we
Lwowie powinien działać w 2009 r. Obecnie jest eki-
pa MSZ we Lwowie, która stara się wynająć nowe
pomieszczenia na okres przejściowy po to, by zwięk-
szyć możliwości działania konsulatu we Lwowie w
trybie natychmiastowym, bez czekania na zakończe-
nie tej inwestycji. Pozostałe konsulaty są doposażone,
zostanie zwiększona liczba –uzyskałem taką infor-
mację – o około 30 etatów osób, które głównie będą
się zajmowały Kartą Polaka, a także ewentualnie
sprawami wizowymi. Przy czym ta liczba wiz, tak czy
owak, będzie jednak malała, toteż nie należy w tym
przypadku oczekiwać jakiegoś gwałtownego wzrostu
liczby wiz. Raczej dopiero sytuacja, kiedy będziemy
wdrażać umowy o MRG, wymagać będzie dodatko-
wych wzmocnień kadrowych naszych placówek kon-
sularnych na Wschodzie.
System informatyczny zarówno łączący konsula-
ty z centralą, jak i system informatyczny Schengen
działają poprawnie. Nie mamy sygnałów ani ze stro-
ny polskich organów, ani ze strony naszych partne-
rów zagranicznych, że coś jest tutaj źle.
Jeśli chodzi o Kartę Polaka, to Karta Polaka zo-
stanie wdrożona. Jak już przed chwilą powiedziałem,
MSZ przygotował etaty. Trwają właśnie szkolenia
konsulów w tej chwili po to, by jak najlepiej potrafili
pomagać osobom ubiegającym się o Kartę Polaka w
przygotowaniu niezbędnych dokumentów, wypełnie-
niu niezbędnych wniosków. Trwają prace legislacyjne
nad niezbędnymi rozporządzeniami i nie widzę…
Aha, jeśli chodzi o informacje. Wydrukowano kilka-
dziesiąt tysięcy informatorów w językach: ukraiń-
skim, białoruskim, rosyjskim i litewskim, które zo-
stały przekazane do placówek i które mają być przez
placówki – jeżeli nie w tej chwili, to w najbliższej
przyszłości – dystrybuowane wśród podmiotów zain-
teresowanych. Informatory te mówią o tym, czym
jest Karta Polaka, komu przysługuje, jak się o nią
ubiegać, kto może ją dostać i jakie uprawnienia z kar-
tą tą wiążą się na terytorium Polski.
Panie Marszałku! Szanowni Państwo! Pozwolę
sobie w tym momencie zakończyć swoją odpowiedź
na podstawowe, fundamentalne pytania, jakie były
zadawane. Natomiast na dziesiątki pytań szczegóło-
wych, które państwo zadali, odpowiemy w ciągu naj-
bliższych dni na piśmie. Dziękuję. (Oklaski)
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Wypowiedź pana ministra kończy rozpatrywanie
tego punktu porządku dziennego.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 10.
porządku dziennego: Pierwsze czytanie posel-
skiego projektu ustawy o zmianie ustawy Ordy-
nacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i
sejmików województw (druk nr 126).
Proszę o zabranie głosu pana posła Witolda Gin-
towt-Dziewałtowskiego w celu przedstawienia uza-
sadnienia projektu ustawy.
Proszę bardzo, panie pośle.
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! 11 września 2006 r.
grupa posłów trzech – wówczas opozycyjnych – klu-
bów parlamentarnych: Platformy Obywatelskiej,
Polskiego Stronnictwa Ludowego i Sojuszu Lewicy
Demokratycznej wystąpiła do Trybunału Konstytu-
cyjnego z wnioskiem o stwierdzenie zgodności z kon-
stytucją właśnie niedawno uchwalonej wówczas no-
welizacji ustawy – ordynacji wyborczej do organów
jednostek samorządów terytorialnych. Wnosiliśmy o
stwierdzenie zgodności z konstytucją przepisów, któ-
re w naszym przekonaniu były sprzeczne z konkret-
nymi przepisami Konstytucji Rzeczypospolitej Pol-
skiej, ale również Europejskiej Karty Samorządu
Terytorialnego. Nasze wystąpienie opieraliśmy na
czterech przesłankach:
Po pierwsze, uważaliśmy, iż zmian ustawy nie
można było wprowadzić w życie w terminie krótszym
niż po 27 lipca 2006 r., tj. krótszym niż 3 miesiące
przed upływem kadencji rad gmin itd., wybranych 27
października 2002 r. Przekroczenie tego terminu w
naszym przekonaniu stanowiło naruszenie art. 2
konstytucji, albowiem uznawaliśmy, iż w demokra-
tycznym państwie prawnym jakiekolwiek zmiany
przepisów ordynacji wyborczych – zwłaszcza zaś tak
istotne, jak wówczas wprowadzone dotyczące syste-
mu wyborczego – nie mogły być ustanawiane bez
stosownego vacatio legis. Tymczasem nastąpiło istot-
ne naruszenie tej zasady. Po pierwsze, powodowało
to w naszym przekonaniu naruszenie zasady pewno-
ści prawa i zaufania do państwa, po drugie zaś – na-
ruszenie zasady wolności oraz wolnych i uczciwych
wyborów. Obowiązujące wówczas, ale także dzisiaj
przepisy prawa wyborczego zakładają, iż zmiany gra-
nic okręgów wyborczych nie można było dokonywać
w terminie krótszym niż 3 miesiące przed upływem
kadencji. Ta zmiana tymczasem powodowała istotną
kolizję. Ten tok rozumowania potwierdziło zresztą
uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z
15 marca 1995 r. w sprawie ustalenia, że ustawy po-
datkowej – sprawa może nie jest identyczna, ale zbli-
żona w charakterze – nie można zmieniać po 30 li-
stopada, jeżeli zmiany te miałyby dotyczyć następne-
139
go roku kalendarzowego. Zasadę tę osobno zupełnie
potwierdza Kodeks dobrych praktyk wyborczych –
kodeks uchwalony przez Komisję Wenecką – jedno-
cześnie wiążący państwa członkowskie Unii Europej-
skiej, gdzie w rozdziale II pkt 2 lit. b stwierdza się,
iż: podstawowe elementy prawa wyborczego, w szcze-
gólności system wyborczy jako taki, członkostwo
komisji wyborczej, ustalenie okręgów wyborczych,
nie powinny podlegać zmianom później niż na rok
przed wyborami albo powinny być zapisane odrębnie
w konstytucji lub akcie normatywnym rangi wyższej
niż zwykła ustawa.
Po drugie, uznaliśmy, iż doszło do naruszenia za-
sady równości prawa wyborczego, albowiem preferen-
cje, które ta nowelizacja wprowadzała, powodowały,
iż przez przystąpienie do bloku, do grupy wyborczej
w sposób oczywisty naruszana była zasada równości
prawa wyborczego gwarantująca równą siłę głosu
każdego wyborcy. Mogło to spowodować bardzo zna-
czącą nadreprezentację silnego podmiotu członka
grupy. Tym samym głos wyborcy mógł być przezna-
czony często na rzecz nie tego komitetu, na rzecz
którego wyborca oddawał głos, ale na rzecz przypad-
kowego rozstrzygnięcia. Mogło to powodować, że
wyborca, oddając głos na jednego kandydata, tak na-
prawdę wbrew własnej woli realizował zamierzenie,
którego nigdy nie podjąłby, nigdy nie zagłosowałby
na inny komitet wyborczy, na innego kandydata, ale
jednak ta zmiana w ordynacji takie przypadkowe
rozstrzygnięcia mogła powodować i zresztą powodo-
wała, co wkrótce wybory samorządowe udowodniły.
Po trzecie, w naszym przekonaniu nastąpiło na-
ruszenie konstytucyjnej zasady decentralizacji wła-
dzy publicznej. O ile relatywizacja zasady równości
biernego prawa wyborczego jest zdaniem ekspertów,
konstytucjonalistów dopuszczalna w ustawie zasad-
niczej, komentarzach i orzeczeniach Trybunału Kon-
stytucyjnego, o tyle w odniesieniu do wyborów w
przypadku ordynacji samorządowych rozstrzygnięcia
konstytucyjne mają charakter odwrotnie proporcjo-
nalny do wyborów parlamentarnych. Wynika to z
preambuły do konstytucji, z zasady demokratycznego
państwa prawnego oraz z tejże zasady, o której mó-
wię, czyli z zasady decentralizacji władzy publicznej.
W systemie samorządowym tak naprawdę chodzi
w pierwszej kolejności nie o koncentrację systemu
partyjnego i scentralizowaną dominację jakiegoś
konkretnego ugrupowania czy to politycznego, czy to
również obywatelskiego, ale o coś wprost przeciwne-
go – o decentralizację tychże reprezentacji. Wiąże się
to z umacnianiem praw obywatelskich, z prawem i
obowiązkiem reprezentowania interesów również
każdej mniejszości, która postanowi wystartować w
wyborach samorządowych.
Po czwarte, uznaliśmy, iż w sposób bardzo istot-
ny, co zresztą potwierdziła debata w Trybunale Kon-
stytucyjnym, zostały naruszone tryb i zasady prze-
biegu procesu legislacyjnego. Nie dopełniono licznych
obowiązków wynikających z naszego wewnętrznego
prawa sejmowego, parlamentarnego, ale również obo-
wiązków wynikających z przepisów ustaw. Przede
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
140 Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski
wszystkim nie zasięgnięto opinii strony samorządo-
wej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorial-
nego. Poza tym nie dopełniono obowiązku umożliwie-
nia w pracach nad projektem ustawy reprezentacji
korporacji samorządowych. Przepis jednoznacznie
sformułowany w regulaminie Sejmu. Nie uwzględ-
niono uwag i spostrzeżeń sygnalizowanych w prak-
tycznie wszystkich ekspertyzach, które w tamtym
czasie zostały przedłożone Wysokiej Izbie. Bezpraw-
nie odstąpiono od wysłuchania publicznego.
Proszę państwa, pierwsze w dziejach Wysokiej Izby
wysłuchanie publiczne musiało odbyć się poza tere-
nem Sejmu, albowiem marszałek w sposób nieupraw-
niony doprowadził do zmiany orzeczenia, zmiany de-
cyzji komisji i jednocześnie odmówił posłom ubiegają-
cym się o przeprowadzenie wysłuchania publicznego
prawa do przeprowadzenia tego wysłuchania na tere-
nie Sejmu. Spowodowało to, iż zainteresowani posło-
wie, liczni eksperci, działacze samorządowi z całej
Polski w liczbie około tysiąca osób musieli na mieście
szukać lokalu, w którym mogliby spotkać się celem
wymienienia opinii, wypracowania stanowiska w tej
tak ważnej nie tylko dla samorządów terytorialnych,
ale dla całego państwa i społeczeństwa sprawie.
Dla uchwalenia ustawy zastosowano tryb nad-
zwyczajny, przyśpieszony, bardzo szybki nawet dla
ustaw tzw. pilnych, które to procedury są przewidzia-
ne w naszym prawie. Nie dano posłom ani innym
zainteresowanym czasu na gruntowne zapoznanie
się z przyjmowanymi tekstami po kolejnych czyta-
niach druków, bo Sejm uchwalił ustawę, przeprowa-
dzając kolejne czytania, praktycznie rzecz biorąc, w
ciągu jednej doby. Rozwiązanie wyjątkowe i wyjąt-
kowo niebezpieczne.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Wiemy i pamię-
tamy, że Trybunał Konstytucyjny nie zakwestiono-
wał przepisów wprowadzonych tą ustawą, ale jedno-
cześnie czworo sędziów w sposób zdecydowany, jed-
noznaczny w swoich zdaniach odrębnych określiło
zastrzeżenia i uwagi, które ich zdaniem powinny być
wzięte pod uwagę przez Trybunał Konstytucyjny.
W naszym przekonaniu i w przekonaniu posłów
wnioskodawców na takim, a nie innym rozstrzygnię-
ciu Trybunału Konstytucyjnego zaciążyły dwie kwe-
stie. Po pierwsze, już wyznaczony termin wyborów
samorządowych i zagrożenie, że oto postanowienie
Trybunału uchylające wprowadzone przepisy ustawy
może spowodować niemożność odbycia wyborów sa-
morządowych w wyznaczonym terminie. Po drugie,
w moim przekonaniu, ale być może również innych,
pewne znaczenie miało i to, że Trybunał Konstytu-
cyjny był przed bliskim terminem rozstrzygnięcia
przez prezydenta Rzeczypospolitej kwestii tego, kto
ma być jego prezesem.
Stało się, jak się stało. Niemniej Trybunał Kon-
stytucyjny, idąc nieco w ślad za wnioskami przedkła-
danymi przez posłów, przyjął pewne bardzo ważne
rozstrzygnięcie i to był sygnał także dla nas, iż oto
po raz ostatni i nigdy więcej w przyszłości nie zgodzi
się na to, aby Wysoka Izba uchwalała zmiany w pra-
wie wyborczym, i to którymkolwiek bądź, czy to do-
tyczącym parlamentu, czy to dotyczącym wyborów
europejskich, czy też wyborów samorządowych, aby
te zmiany mogły wchodzić w życie w terminie krót-
szym niż 6 miesięcy od daty ich uchwalenia.
Nie kryję, że był to jeden z podnoszonych przez
nas kardynalnych wniosków. W naszym przekonaniu
co najmniej 6-miesięczny termin vacatio legis powi-
nien być w przyszłości przestrzegany w sposób bez-
względny. Zresztą Trybunał zapewnił, że będzie od-
rzucał każdą inną zmianę prawa wyborczego.
Ponadto w wyborach, które odbyły się 12 listopa-
da 2006 r., zaistniały pewne zjawiska, które niejako
dowodziły tego, iż wady zawarte w znowelizowanej
ustawie utrudniają wyborcom, ale chyba i nie tylko,
zrozumienie jej treści, sensu, ale i procedur tamże
zastosowanych. Proszę państwa, w wyborach do rad
gmin w 2006 r. odnotowano prawie 6% głosów nie-
ważnych, do rad powiatów prawie 8,5%, do sejmików
województw aż 13%. W moim przekonaniu oznacza
to, że skoro co 7, co 8 wyborca oddał głos nieważny,
jego wiedza i znajomość przepisów prawa, ale także
znajomość własnych praw wyborczych chyba są i były
wówczas niewystarczające.
Dlatego też, mając to wszystko na uwadze, w
przedłożeniu proponujemy odstąpienie od grupowa-
nia list i skupiamy się, praktycznie rzec biorąc, tylko
na tej jednej zmianie i konsekwencjach temu towa-
rzyszących. Proponujemy pozostawienie możliwości
głosowania na listy wyborcze zgłaszane albo przez
komitety wyborcze pojedynczo, albo też przez koali-
cyjne komitety wyborcze.
Przedkładana propozycja nie jest objęta żadnymi
regulacjami prawnymi Unii Europejskiej, nie spowo-
duje żadnych istotnych kosztów poza tym, że rzeczy-
wiście Państwowa Komisja Wyborcza będzie musiała
dokonać pewnych drobnych wydatków polegających
chociażby na zmianie programu komputerowego słu-
żącego do obliczenia zbiorczych wyników wyborów.
Chciałbym jednak powiedzieć, iż projekt, o któ-
rym dzisiaj mówię w imieniu posłów wnioskodawców,
był poddany konsultacjom społecznym. Wynika on z
jednoznacznych i jednomyślnych opinii korporacji
samorządowych, strony samorządowej, ale również
wielu środowisk eksperckich.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mając na uwadze
to wszystko, uprzejmie proszę w imieniu posłów
wnioskodawców o uchwalenie przedkładanego pro-
jektu ustawy. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów.
Otwieram dyskusję.
Proszę o zabranie głosu pana posła Waldy Dzi-
kowskiego, Platforma Obywatelska.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Poseł Waldy Dzikowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Mam przyjemność w imieniu klubu Platformy Oby-
watelskiej wyrazić opinię na temat projektu ustawy
o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin,
rad powiatów i sejmików województw.
Pan poseł wnioskodawca rzeczywiście przedsta-
wił uzasadnienie. Nie chciałbym wszystkiego powta-
rzać, ale kilka zdań powiem, bo też miałem przyjem-
ność występowania przed Trybunałem Konstytucyj-
nym w imieniu Platformy Obywatelskiej w sprawie
projektu ustawy, który wszedł w życie 6 września
2006 r. Przedmiotowy projekt ustawy zakłada skre-
ślenie wszystkich zapisów dotyczących grupowania
czy też blokowania list w formie porozumienia komi-
tetów wyborczych partii politycznych lub komitetów
wyborczych wyborców.
Grupowanie wprowadzone zostało w poprzedniej
kadencji, przez poprzedni rząd, poprzedni parlament,
do ordynacji wyborczej z 1998 r. z późniejszymi zmia-
nami, także z 2002 r. Wprowadzało ono możliwość
zawierania, jak powiedziałem wcześniej, porozumień
przez komitety wyborcze i głosowania na poszczegól-
ne listy, także na formułę grup czy też bloków. We-
dług opinii ekspertów, jak również mojego ugrupowa-
nia, wprowadzenie blokowania deformowało wynik
wyborczy w wyborach samorządowych, koncentrowa-
ło władzę i upolityczniało wybory samorządowe.
Ustawa podwyższała także w przypadku list blo-
kujących próg do 10% w wyborach do rad gmin, rad
powiatów, a do sejmików województw – do 15%, a
więc umniejszała rolę społeczności lokalnych i lokal-
nych więzi społecznych. Przede wszystkim została
złamana zasada równego traktowania wyborców i
równego prawa biernego. W związku z tym skiero-
wany został wniosek do Trybunału Konstytucyjnego
w trzech kwestiach.
Po pierwsze, złamana została, o czym wspomnia-
łem przed chwilą, zasada równego głosu, a w związ-
ku z tym również zasada zaufania do demokratycz-
nego państwa.
Jeżeli chodzi o drugi element, który został poru-
szony w Trybunale Konstytucyjnym, to dotyczył on
złamania zasady vacatio legis. Ustawa weszła w ży-
cie 13 września, a więc w okresie krótszym niż 14
dni, czego wymaga poprawność legislacyjna. W
związku z tym radykalnie i w sposób rażący złama-
na została zasada vacatio legis. W tym aspekcie Try-
bunał Konstytucyjny przyznał rację wnioskodawcom
i podkreślił, że w toku następnych prac legislacyj-
nych dotyczących ordynacji musi być zachowany
termin półroczny, aby trybunał nie zakwestionował
danej ustawy. Wynika to nie tylko z Ordynacji po-
datkowej, jak przypomniał pan poseł wnioskodawca.
W celu zmiany okręgów wyborczych, co obowiązuje
zgodnie z poprzednim prawem, wymagany jest okres
3 miesięcy. Dlatego okres półroczny jest okresem
minimalnym. Parlament musi w toku dalszych prac
141
legislacyjnych nad ordynacja wyborczą zachować
półroczne vacatio legis.
Podkreślaliśmy, że została też złamana konstytu-
cja w jej wstępie, także w art. 2 i 7. Ta kwestia była
poruszana. Złamany został także art. 70e regulami-
nu Sejmu oraz art. 3 ust. 1 i 2 Europejskiej Karty
Samorządu Terytorialnego.
W specyficznych okolicznościach, mianowicie już
ogłoszonego terminu wyborów przypadającego na 12
listopada 2006 r., Trybunał Konstytucyjny nie za-
kwestionował zapisów i treści ustawy ze względu na
biegnący tryb, już określony, w wyborach. Dlatego
też nie kwestionując zapisów, podkreślił tylko i wy-
łącznie element półrocznego vacatio legis. Zwrócił
jednocześnie uwagę, w zdaniu odrębnym, co uczyni-
ło czworo sędziów, na nadzwyczajną pilność prac, w
związku z czym nie pozwolono na wysłuchanie pu-
bliczne, jak również naruszono dobry obyczaj kodek-
su legislacyjnego.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu klubu
Platformy Obywatelskiej proszę o skierowanie przed-
miotowego projektu do komisji samorządu terytorial-
nego w celu dalszych prac. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Głos zabierze posłanka Krystyna Grabicka, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Poseł Krystyna Grabicka:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
przedstawić stanowisko Klubu Parlamentarnego PiS
w sprawie poselskiego projektu ustawy o zmianie
ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powia-
tów i sejmików województw, druk nr 126.
Jak większość z nas pamięta, 6 maja 2006 r. zmie-
niono wcześniej obowiązującą ustawę w taki sposób,
iż umożliwiono komitetom wyborczym grupowanie
list wyborczych w celu wspólnego udziału w podziale
mandatów między kandydatów z wyłączeniem gmin
liczących do 20 tys. mieszkańców. Klub Prawo i Spra-
wiedliwość w tamtym czasie uważał, że uchwalenie
tej ustawy stworzy lepsze warunki do zgodnego
współdziałania różnych ugrupowań dla dobra spo-
łeczności regionalnych i lokalnych. Z wcześniejszych
doświadczeń wynikało, że samorządy charakteryzu-
ją się tym, iż często dochodzi w nich do zgodnego
współdziałania partii, stowarzyszeń i grup niezrze-
szonych, które choć różnią się poglądami polityczny-
mi, to na gruncie lokalnym potrafią ze sobą zgodnie
współpracować. Klub Prawo i Sprawiedliwość chciał,
aby w sejmikach i radach powstała stabilna więk-
szość, która będzie mogła bez przeszkód zarządzać
daną jednostką samorządową. Wreszcie, klub Prawo
i Sprawiedliwość miał na uwadze, że zmiany w ordy-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
142 Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Poseł Krystyna Grabicka
nacji pozwolą uzyskać mandat lokalnym liderom,
ludziom znanym w społeczności lokalnej, którzy kan-
dydowali z list mających mniejsze poparcie.
Częściowo zamierzenia ówczesnej koalicyjnej więk-
szości zostały osiągnięte. Jak pamiętamy, niemal we
wszystkich sejmikach wojewódzkich rządzi koalicja
Platforma Obywatelska–Polskie Stronnictwo Ludowe,
czasami jeszcze przy pomocy SLD. Na uchwaleniu tej
ustawy najwięcej zyskało więc PSL, które samo osią-
gnęło słaby wynik wyborczy, a dzięki blokowaniu list
współrządzi w wielu samorządach, szczególnie w sej-
mikach wojewódzkich, i tak się zaprzyjaźniło z Plat-
formą Obywatelską, że ten mariaż przełożył się na
rządzenie państwem. A zatem Polskie Stronnictwo
Ludowe powinno być nam najbardziej wdzięczne za
uchwalenie tej ustawy. Pomimo zaskarżenia ustawy
do Trybunału Konstytucyjnego nie została ona za-
kwestionowana, pomijając tryb uchwalenia.
Dziś debatujemy nad projektem ustawy, która od-
chodzi od blokowania list wyborczych. Zdaniem klu-
bu Prawo i Sprawiedliwość jest za wcześnie na pełną,
kompleksową ocenę skutków działania poprzedniej
ustawy, jako że obowiązywała ona tylko w czasie jed-
nych wyborów samorządowych w 2006 r. Ustawa,
oprócz dobrych uregulowań, przysparzała czasami
kłopotów tym wyborcom, którzy nie zawsze rozumie-
li sens jej regulacji. Mamy na uwadze także fakt, iż
w trakcie liczenia głosów okazało się, że było dużo
głosów nieważnych, co świadczy o braku zrozumienia
reguł tej ustawy. Wreszcie praktyka pokazała, że
przy podziale mandatów radnymi zostawały osoby z
małych ugrupowań, które uzyskały małą liczbę gło-
sów, jeśli tylko przekroczyły 5-procentowy próg wy-
borczy, a czasami osoby, które uzyskały dużo większą
liczbę głosów, z dużych klubów, dużych partii, nie
otrzymywały mandatu.
Reasumując, klub Prawo i Sprawiedliwość nie
będzie utrudniał zmiany ustawy Ordynacja wybor-
cza do rad gmin, rad powiatów i sejmików woje-
wództw. Przypominamy jednak, i chcemy także prze-
strzec wnioskodawców, o pewnym mechanizmie,
który od wielu lat się sprawdza. Otóż prawie zawsze
ten, kto majstruje przy Ordynacji wyborczej, źle na
tym wychodzi. Należy o tym pamiętać. Dziękuję bar-
dzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, pani poseł.
Głos zabierze pan poseł Jan Kochanowski, Lewica
i Demokraci.
Poseł Jan Kochanowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym przy-
pomnieć, że już w ubiegłym roku grupa posłów klubu
Lewica i Demokraci złożyła do laski marszałkowskiej
projekt zmiany ordynacji wyborczej, krótko mówiąc,
w sprawie blokowania list. Przypomnę tylko, że w
sposób niezgodny z procedurami panującymi w Sej-
mie poprzednia koalicja, Prawo i Sprawiedliwość,
Liga Polskich Rodzin i Samoobrona, uchwaliła tę
zmianę przed samymi wyborami samorządowymi. W
związku z powyższym kwestionowane przepisy
umożliwiają blokowanie, tworzenie tzw. grupy list.
Naszym zdaniem powoduje to duże uprzywilejowanie
podmiotów, które przystępują do bloków. Przy usta-
laniu wyników głosowania na grupę list uwzględnia
się przecież głosy oddane na komitety, których listy,
wchodzące w skład grup, nie uzyskały co najmniej
5% ważnych głosów. Deformuje to przecież wynik
wyborów w taki sposób, że procent mandatów uzy-
skanych przez dane ugrupowania znacznie przewyż-
sza procent zdobytych przez nie głosów. W związku
z powyższym może dochodzić do centralizacji samo-
rządów, czy też centralizacji partyjnej samorządów
kosztem więzi lokalnych, interesów wspólnoty, co jest
sprzeczne zarówno z Konstytucją RP, jak i z Euro-
pejską Kartą Samorządu Lokalnego.
Wysoka Izbo! Posłowie klubu Lewica i Demokraci
są przeświadczeni, że zmiana obowiązującej ordynacji
wyborczej była przeprowadzona w sposób sprzeczny z
interesem publicznym, że nie służy poprawie prawa
wyborczego, nie wypełnia standardów wymaganych
od prawa wyborczego zarówno w warunkach Rzeczy-
pospolitej Polskiej, jak też w warunkach określonych
przez Unię Europejską. Nie odpowiada również kry-
teriom określonym w Kodeksie dobrych praktyk wy-
borczych uchwalonym w 2002 r. przez Komisję Wenec-
ką, który jest aktem Rady Europy i obowiązuje rów-
nież na terenie naszego kraju.
W dalszym ciągu uważamy, iż w poprzedniej ka-
dencji, podejmując decyzję o przyjęciu nowelizacji
ustawy ordynacja wyborcza, naruszono szereg zasad
konstytucyjnych. Po pierwsze, w naszym przekona-
niu naruszono zasadę równości prawa wyborczego.
Uznaliśmy, że preferencje uzyskiwane przez przystą-
pienie do grupy list w sposób oczywisty naruszają
zasadę równości prawa wyborczego, zasadę gwaran-
tującą równą siłę wszystkich głosów wyborczych.
Spowodowało to przecież bardzo znaczącą nadrepre-
zentację jednego ugrupowania wyborczego w stosun-
ku do liczby głosów oddanych w rzeczywistości na to
ugrupowanie. Podam tylko jeden przykład z woj. lu-
buskiego. Platforma Obywatelska uzyskała poparcie
w wyborach do sejmiku w wysokości 28%, Lewica i
Demokraci – 24%, Prawo i Sprawiedliwość – 19%.
Podział mandatów wynosi odpowiednio 10, 6, i 9
mandatów. Wyborcy pytają, jak to możliwe, że ktoś,
kto otrzymuje 24% poparcia, ma o trzy mandaty
mniej niż ktoś, kto uzyskał wynik 19%, czyli prak-
tycznie o 5% mniej. Można powiedzieć, że jest to
oszustwo wyborcze, gdyż wyborcy głosowali inaczej,
a wynik pokazał w konsekwencji coś innego.
Zwracamy również uwagę, że nastąpiło pewne na-
ruszenie bardzo istotnej równowagi między dwoma
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Poseł Jan Kochanowski
rodzajami oczekiwań w stosunku do ordynacji wybor-
czej, między zasadą funkcjonalności działania orga-
nów wybieralnych a zasadą reprezentatywności. Uwa-
żamy, iż nie wolno doprowadzić do stanu, w którym
znaczące grupy społeczne, stanowiące jednak mniej-
szości w określonych środowiskach, nie będą mogły
mieć wpływu na sposób funkcjonowania samorządu,
na decyzje podejmowane przez jego organy, również
na wydatki materialne uchwalane przez radę gminy,
radę powiatu czy samorząd województwa. Blokowanie
list stwarza prostą drogę do obejścia ustawowego pro-
gu wyborczego, do uzyskania mandatów dla komite-
tów, które nigdy nie byłyby reprezentowane w tych
organach. Jest to zakamuflowany sposób na dostanie
się przedstawicieli do samorządów.
Chcę też powiedzieć o uchwalaniu vacatio legis.
Mój kolega mówił tutaj o 6 miesiącach. Przypomnę
tylko, że Kodeks dobrych praktyk wyborczych, który
obowiązuje również Polskę, mówi o roku. Rok przed
wyborami nie powinno się majstrować i zmieniać or-
dynacji wyborczej.
W związku z powyższym, biorąc pod uwagę wszyst-
kie argumenty, uwagi, spostrzeżenia, przedłożone
również przez przedstawicieli samorządów, w imieniu
klubu Lewica i Demokraci proponuję poprzeć ustawę
zawartą w druku nr 126. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Głos zabierze pan poseł Bronisław Dutka, Polskie
Stronnictwo Ludowe.
Poseł Bronisław Dutka:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu klubu
Polskiego Stronnictwa Ludowego mam zaszczyt wy-
głosić oświadczenie w związku z ustawą o zmianie
ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powia-
tów i sejmików województw, druk nr 126.
Historia zapisu o blokowaniu list została tu przed-
stawiona. W tej historii Polskie Stronnictwo Ludowe
poniosło dość spore, bolesne straty. Przypomnę, że
wysłuchanie publiczne zaskutkowało wtedy odwoła-
niem przewodniczącego komisji. Nie broniliśmy inte-
resu partii, broniliśmy jasności i czytelności ordyna-
cji wyborczej. Broniliśmy też zasad poprawnego two-
rzenia prawa. Dziś ten zapis, o którym mówimy, jest
w ordynacji wyborczej likwidowany. Wprawdzie w
najbliższych miesiącach jest planowana duża zmiana
we wszystkich ordynacjach – mówię tutaj o tzw. ko-
deksie wyborczym, który w przyszłości będzie obo-
wiązywał w kraju – może się jednak zdarzyć, że
gdzieś będą musiały być przeprowadzone wcześniej-
sze wybory, bo jest taka ustawowa możliwość. Wtedy
mielibyśmy do czynienia z tym trochę krzywym za-
pisem, jeśli chodzi o praktykowanie demokracji.
143
Polskie Stronnictwo Ludowe wprowadziło najwię-
cej radnych na wszystkich poziomach. Najwięcej rad-
nych wprowadziliśmy na tych poziomach, gdzie blo-
kowania list nie było. Wprawdzie w niektórych przy-
padkach były sytuacje, kiedy uzyskiwaliśmy mandat
w wyniku blokowania. Mówiąc trochę filozoficznie,
co już było zresztą wspomniane, trzeba stwierdzić,
że tym, którzy manipulowali przy ordynacji wybor-
czej, zaszkodziło to najbardziej. Dzisiaj, kiedy Polskie
Stronnictwo Ludowe poważnie stanęło na nogi, kiedy
rozdrobnienie polityczne w naszym parlamencie jest
znacznie mniejsze i mamy liczną reprezentację w sa-
morządzie, możemy śmiało powiedzieć, że to nie za-
pisy o blokowaniu list, nie jakieś manipulacje przy
ordynacji wyborczej wpływają na wyniki wyborów.
Wyniki wyborcze przynoszą dobrzy kandydaci, któ-
rzy uzyskują zaufanie wyborców. Celem Polskiego
Stronnictwa Ludowego jest stworzenie zapisów, któ-
re będą dawały wyborcy jasną informację, w jaki
sposób i na kogo głosuje.
Blokowanie list powoduje, że w bardzo wielu przy-
padkach, zwłaszcza tam, gdzie blokowania mają nie-
co egzotyczny charakter – bywały w powiatach różne
sytuacje – zupełnie różniące się w poglądach grupy
polityczne łączyły się w bloki. Efekt był taki, że wy-
bierani byli ludzie o różnych poglądach, na których
wyborca nigdy by nie zagłosował, a tak naprawdę
właśnie na nich oddawał swój głos. Ten element oczy-
wiście trzeba zlikwidować. Wolelibyśmy, aby praca
nad ordynacją wyborczą była całościowa, jednak ten
przepis, naszym zdaniem, należy zmienić i wykreślić
możliwość blokowania list.
Polskie Stronnictwo Ludowe opowiada się za
przekazaniem projektu ustawy z druku nr 126 do
komisji i pracowaniem nad nim w przyszłości. Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Przystępujemy do zadawania pytań.
Zgłosiło się 11 posłów.
Chcę zapytać przed zamknięciem listy, czy są jesz-
cze chętni.
Nie widzę zgłoszeń.
W takim razie zamykam listę pytających.
Ustalam czas zadawania pytania na 1 minutę.
Proszę o zadanie pytania pana posła Pawła Arndta,
Platforma Obywatelska.
Poseł Paweł Arndt:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
W pełni popieram zawartą w projekcie ustawy pro-
pozycję likwidacji możliwości blokowania list. Nie
było to dobre rozwiązanie i musimy z tego szybko
zrezygnować. Natomiast wśród argumentów, które
przedstawił pan poseł wnioskodawca, był argument
dotyczący danych statystycznych związanych z nie-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
144 Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Poseł Paweł Arndt
ważnością oddawanych głosów. Pan poseł stwierdził,
że w przypadku sejmików wojewódzkich było to na-
wet blisko 13%. Panie pośle, ale w poprzednich wy-
borach samorządowych, w 2002 r., liczba ta była
równie albo prawie tak samo wysoka.
Chciałbym zapytać, czy w związku z tym, że zmie-
niamy ordynację wyborczą, nie warto by było się
zastanowić nad wprowadzaniem takich mechani-
zmów i rozwiązań, które w przyszłości jednak tę sy-
tuację poprawią i uniemożliwią czy wręcz zlikwidują
wysoki odsetek nieważnie oddawanych głosów. Dzię-
kuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Henryk Milcarz, Lewica
i Demokraci.
Poseł Henryk Milcarz:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Zmiany w ordynacji wyborczej były niedobre dla Pol-
ski, źle się przysłużyły rozwojowi procesów demokra-
tycznych. Dobrze się stało, że klub Lewicy i Demo-
kratów podjął inicjatywę ustawodawczą, aby ten zły
stan zmienić. I dobrze się stało, że Sejm podjął prace,
żeby ten błąd naprawić.
Chciałbym zapytać posła wnioskodawcę, czy ma
wiedzę, jakie straty spowodowała ta ustawa. Myślę o
tym, że często obywatel, oddając głos na danego kan-
dydata, na dany komitet wyborczy, tak naprawdę od-
dał głos na zupełnie inną osobę. Chciałbym zapytać
również pana posła wnioskodawcę, czy nie uważa, że
najwyższa pora, aby Sejm Rzeczypospolitej zajął się
pracami nad uchwaleniem konstytucji wyborczej lub
innego aktu prawnego, który by był dostosowany do
obecnych czasów, który by był na miarę czasów, w ja-
kich żyjemy. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Jarosław Zieliński, Prawo
i Sprawiedliwość.
Poseł Jarosław Zieliński:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Można propo-
nować takie czy inne rozwiązania w ordynacjach
wyborczych, natomiast istotne jest też to, jakich się
używa argumentów. Powracało tu szereg argumen-
tów co najmniej wątpliwych. Niepotrzebnie przywo-
łuje się wątpliwości konstytucyjne, bo przecież Try-
bunał tak naprawdę ich nie podzielił, jako że nie
uchylił przepisów, niezależnie od szczegółów związa-
nych z tą sprawą. Nieprzekonujący jest argument o
tym, że jest zachwiana siła głosów, bo przecież w
przypadku nieblokowania list, ale też niebrania
udziału w podziale mandatów przez listy, które otrzy-
mały mniej głosów, głosy te również tak naprawdę
giną. Chcieliśmy stworzyć szansę, żeby one były jed-
nak uwzględnione w ramach blokowania list itd.
Chciałbym zapytać w związku z tym, czy przez
wnioskodawców zostały przeprowadzone badania,
które by w skali całego kraju dokonały oceny, bilan-
su, jak działała ta ordynacja podczas jedynych wybo-
rów, w których obowiązywała, jakie liczby mandatów
zostały uzyskane przez mniejsze ugrupowania dzię-
ki takim rozwiązaniom w ordynacji, jakie były inne
okoliczności? (Dzwonek)
Już kończę, panie marszałku.
Chodzi także np. o to, czy podając procenty zwią-
zane z głosami nieważnymi, zadaliście sobie państwo
porównania pierwszych wyborów według poprzedniej
ordynacji, tego, ile tam było głosów nieważnych i z
jakich powodów. Żeby używać argumentów, które są
wiarygodne, trzeba mieć badania, mieć dane. Chciał-
bym zapytać, czy to zostało przez państwa przepro-
wadzone.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Sławomir Kopyciński,
Lewica i Demokraci.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Wprowadzając w
2006 r. możliwość blokowania list wyborczych, koali-
cja PiS, Ligi i Samoobrony działała w celu poprawy
swojej sytuacji. Nie działała w celu usprawnienia pro-
cesu kształtowania większości w poszczególnych ra-
dach gmin, powiatów czy w sejmikach, ale w wyniku
wyrachowanej politycznej kalkulacji, która miała
skutkować lepszym wynikiem wyborczym tych ugru-
powań. Rządząca wtedy koalicja szła do tego celu
prawie po trupach, cynicznie łamiąc regulamin Sej-
mu i dobry obyczaj. Kampania wyborcza i wyniki
wyborów samorządowych w pełni wykazały absur-
dalność tych przepisów. Bloki list wyborczych powo-
ływane były nie tyle na zasadzie podobieństwa pro-
gramowego partii wchodzących w dany blok, ile na
zasadzie przypadkowych i bardzo nietrwałych, co
potwierdzają fakty, koalicji, gdzie wokół dużego ugru-
powania skupiały się małe, czasami wprost egzotycz-
ne. Nowe uregulowania upośledzały listy z dużym
poparciem. Znane są przykłady, że radnymi zostawa-
ły osoby z trzykrotnie niższym wynikiem wyborczym
niż wynik tych, którzy mandatu nie uzyskali. (Dzwo-
nek) Dlatego pytam, czy uregulowania proponowane
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Poseł Sławomir Kopyciński
w projekcie ustawy zapobiegną patologicznemu de-
formowaniu wyników wyborczych, patologii, którą
zafundowała nam poprzednia ekipa rządząca? Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, panie pośle.
Pytanie zadanie pan poseł Jan Kulas, Platforma
Obywatelska.
Poseł Jan Kulas:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Szanowny Pa-
nie Ministrze! Prawo wyborcze powinno być rzeczą
świętą, powinno być szczególnie szanowane. W trosce
o to zadaję trzy pytania.
Pierwsze pytanie kieruję do posła sprawozdawcy.
Panie pośle, mówił pan, że nie było wysłuchania pu-
blicznego, że naruszono dobry obyczaj, elementarne
zasady demokracji. Proszę jasno, konkretnie powie-
dzieć, który marszałek tak postąpił, czym uzasadniał
tę niegodziwą praktykę. Opinia publiczna ma prawo
o tym wiedzieć. Drugie pytanie. Czy ta szkodliwa
wtedy zmiana ordynacji wyborczej mogła mieć wpływ
na frekwencję w wyborach i jak ewentualnie pan po-
seł to szacuje?
Trzecie pytanie jest moim zdaniem najważniejsze,
skierowane ku przyszłości, adresowane do pana mi-
nistra czy do pana posła sprawozdawcy: Czy obecnie
należałoby podjąć taki wysiłek dotyczący komplekso-
wej zmiany prawa wyborczego, Ordynacji wyborczej
do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw,
tak by prawo było bardziej atrakcyjne, korzystne dla
obywateli? Chodzi o to, aby tak naprawdę zachęcić
ich do powszechnego udziału w wyborach powszech-
nych, w tym także w wyborach samorządowych, żeby
docelowo frekwencja wyborcza sięgała 60% czy nawet
70%. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pani posłanka Halina Rozpondek,
Platforma Obywatelska.
Poseł Halina Rozpondek:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Inicjatywa
zmiany w Ordynacji wyborczej do rad gmin, rad po-
wiatów i sejmików województw, dotycząca blokowa-
nia list jest ze wszech miar zasadna. Wszyscy pamię-
tamy sposób wprowadzenia zapisu blokowania list
niezgodny z wszelkimi zasadami procedowania sej-
145
mowego, w trybie ekspresowym i bezwzględnym. Dla
ówczesnych koalicjantów żadne przeszkody prawne
czy publiczne, np. protesty samorządowców, posłów
opozycji czy też dziennikarzy, nie miały znaczenia.
Szli jak taran, mając na względzie tylko swoje poli-
tyczne cele. Nawiasem mówiąc, wiele osób powtarza-
ło, że w wyborach samorządowych opartych na tej
bezprawnej zmianie koalicja nie odniosła sukcesów,
a wiele głosów było nieważnych, bo wyborcy nie ro-
zumieli zasad głosowania.
Moje pytanie do pana posła sprawozdawcy jest
retoryczne, ale podkreśla ważność omawianej dziś
zmiany. Czy mylę się, panie pośle, że wybory samo-
rządowe w 2006 r. wystarczająco potwierdziły fakt,
że pomysł blokowania list dla własnych celów poli-
tycznych jest bezprawny i niezgodny z zasadą równe-
go dostępu społeczności lokalnych do głównie bierne-
go, ale też czynnego prawa wyborczego? Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, pani poseł.
Pytanie zadaje pan poseł Zbigniew Matuszczak,
Lewica i Demokraci.
Poseł Zbigniew Matuszczak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam następujące
pytanie. Co było powodem, że we wrześniu 2006 r.
Prawo i Sprawiedliwość wraz ze swoimi ówczesnymi
koalicjantami na miesiąc przed wyborami samorzą-
dowymi uchwaliło taki bubel prawny? Zastosowano
praktykę, z której obecnie nie korzystają żadne do-
brze rozwinięte europejskie samorządy, praktykę
obliczoną na wprowadzenie w błąd wyborcy. I było
tak, że głosując na kandydata Samoobrony czy Ligi
Polskich Rodzin, faktycznie wybieraliśmy kandyda-
tów Prawa i Sprawiedliwości. Dziś, szczerze mówiąc,
gdyby nie trik wyborczy, to znaczna część tak wybra-
nych radnych nigdy nie zasiadałaby w samorządzie.
Lewica i Demokraci proponują dziś odrzucenie
instytucji blokowania list wyborczych, głównie po to,
by w radach znów zasiadały osoby posiadające naj-
wyższe zaufanie społeczne, by koalicję wyborczą bu-
dowano na bazie faktycznego poparcia społecznego
po wyborach, zgodnie z oczekiwaniami społecznymi.
Polski samorząd stanowi podstawowy filar struktury
państwa, nie można nim grać i wykorzystywać go do
doraźnych celów. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Marek Krząkała, Plat-
forma Obywatelska.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
146 Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Poseł Marek Krząkała:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przez ostatnie
lata wielokrotnie ulegała zmianom ordynacja wy-
borcza. System wyborczy był często traktowany
jako najskuteczniejszy mechanizm zwiększania siły
politycznej poszczególnych partii. Pomysł Prawa i
Sprawiedliwości na blokowanie list wyborczych,
przeforsowany tuż przed wyborami samorządowymi
w 2006 r., wpisał się w tę złą tendencję, wzbudzając
silny sprzeciw, był on kontestowany przez wszystkie
partie opozycyjne i specjalistów do spraw samorządu
terytorialnego.
Pytania do wnioskodawcy. Czy sztuczki technicz-
ne w postaci grupowania list miały zastąpić zdrowy
rozsądek i pracę na rzecz poprawy ordynacji wybor-
czej oraz standardów demokracji, a nowelizacja ordy-
nacji przeprowadzona bezpośrednio przed wyborami
w 2006, bez żadnej dyskusji publicznej, była nową
jakością wpływającą na rozwój samorządności w Pol-
sce? Czy wnioskodawcy nie wydaje się zatem zasadne
wydłużyć zalecany przez Trybunał Konstytucyjny
(Dzwonek), jak czytamy w uzasadnieniu projektu,
okres przyszłych regulacji wyborczych, na przykład
do połowy kadencji? Czy wręcz wnioskodawca prze-
widział dla zabezpieczenia tego zapisu jakąś formułę
prawną uniemożliwiającą w przyszłości powrót do
grupowania list? Wreszcie, skoro wniosek ma zachę-
cić do udziału w wyborach, czy nie lepiej dla demo-
kracji bezpośredniej oddać głos wyborcom i wprowa-
dzić jednomandatowe okręgi wyborcze, ponieważ
mimo słuszności kierunków zmian projekt ten nie
jest doskonały? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pani poseł Maria Nowak, Prawo i
Sprawiedliwość.
Poseł Maria Nowak:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Mam pytania
najpierw do pana posła sprawozdawcy. Jest to projekt
poselski i dlatego pytam: czy tylko w takim zakresie,
jaki jest opisany w tym projekcie, wnioskodawcy wi-
dzą potrzebę zmian w ustawie ordynacja wyborcza?
Pytanie do pana posła sprawozdawcy, związane z
tym, co tutaj usłyszeliśmy, iż niegodziwe było, że
marszałek wstrzymał wysłuchanie czy nie dopuścił
do wysłuchania publicznego. Czy prawdą jest, że wy-
słuchanie publiczne nie jest obligatoryjne, to komisja
może zgodzić się na wysłuchanie publiczne? Jak to
było, jeżeli chodzi o to wysłuchanie publiczne w po-
przedniej kadencji?
Pytanie do pana premiera. Wczoraj prasa donio-
sła, że powstał jakiś zespół do opracowania ordynacji
wyborczej (Dzwonek), tego wprawdzie nie ma w tym
projekcie, ale myślę, że przy okazji warto o to zapy-
tać, którym ma kierować, czy już kieruje, pan poseł
Rokita. Proszę powiedzieć coś więcej: co to za zespół,
czym się zajmuje? Myślę, że Sejm jest tym zaintere-
sowany. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, pani poseł.
Pytanie zadaje pan poseł Zbigniew Dolata, Prawo
i Sprawiedliwość.
Poseł Zbigniew Dolata:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Wypowiedzi
kilku przedmówców skłoniły mnie do zadania tego
pytania przedstawicielowi wnioskodawców. Dlaczego
Sojusz Lewicy Demokratycznej wziął udział w tym
niecnym procederze, jak tutaj to określacie, oszu-
stwie wyborczym, w tej patologii? Podobne słowa
padały też z ust przedstawicieli Platformy Obywatel-
skiej. Byliście beneficjentami tych zmian. Mogę po-
dać przykład mojego powiatu, powiatu gnieźnień-
skiego: Prawo i Sprawiedliwość – 23% głosów, 6
mandatów, Platforma Obywatelska – 18% głosów, 6
mandatów, SLD – 25% głosów, tylko 2% więcej niż
Prawo i Sprawiedliwość, i aż 8 mandatów, czyli 2
mandaty więcej. Czy większym oszustwem nie jest
proceder, który też miał miejsce w powiecie gnieź-
nieńskim, kiedy jeden z działaczy Platformy Obywa-
telskiej utworzył komitet wyborczy (Dzwonek), który
w ogóle nie wystawił kandydatów, natomiast wysta-
wił kandydatów do komisji wyborczych i oczywiście
z tego tytułu były jakieś profity dla lokalnych dzia-
łaczy? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Waldemar Andzel, Prawo
i Sprawiedliwość.
Poseł Waldemar Andzel:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Mam pytanie do wnioskodawców: czy zmiany w Or-
dynacji wyborczej do rad gmin, rad powiatów i sejmi-
ków województw proponowane przez Lewicę i Demo-
kratów poprawią czy też pogorszą funkcjonowanie
samorządu terytorialnego, bo jasno z tego to nie wy-
nika? Czy nie jest tak, że zmian chce Lewica i Demo-
kraci ze względu na swój interes polityczny, ponieważ
najwięcej straciła w wyborach 2006 r., czy nie jest to
partykularny interes głównie Sojuszu Lewicy Demo-
kratycznej? Czy obecna ordynacja z 2006 r. zmniej-
szyła czy też zwiększyła liczbę komitetów wyborczych
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Poseł Waldemar Andzel
funkcjonujących w samorządach gmin, w samorzą-
dach powiatów i sejmikach wojewódzkich i czy są
dokładne dane w tym względzie? Czy prawdą jest, że
komitety wyborcze, które nie przeszły, a zblokowały
się, mają swoje przedstawicielstwo w samorządzie
terytorialnym? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Proszę o zabranie głosu ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji pana Grzegorza Schetynę.
Proszę bardzo, panie premierze.
Wiceprezes Rady Ministrów Minister
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Grzegorz Schetyna:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Czas płynie, inne
debaty dotyczące tych samych spraw widzieliśmy w tej
Izbie, były inne głosy. Niektórzy inicjatorzy, czy wszy-
scy inicjatorzy, opuścili ten sympatyczny budynek,
zostaliście wy, biedne ofiary złego prawa – posłowie
PiS-u szantażowani przez polityków Ligi Polskich Ro-
dzin i Samoobrony uporczywie zmieniali, łamiąc…
(Poseł Zbigniew Dolata: Niech pan się o nas nie
martwi.)
Nie mówię do pana, bo pana nie było w Sejmie. Opo-
wiadam panu, żeby pan wiedział, jak to wtedy było.
(Poseł Zbigniew Dolata: Byłem, byłem.)
Nie widziałem. Nie widziałem pana tutaj wtedy,
ale jeżeli pan był, to proszę sobie przypomnieć, jak to
było. Tak było, to jest złe prawo. Cieszę się, że dzisiaj
wszyscy mówimy: przyjęliśmy, bo parlament to przy-
jął, złe prawo i od tego prawa trzeba odejść. Chcę
tylko powiedzieć w tej Izbie, bo to nie zostało powie-
dziane, rzeczywiście był wstyd, jeśli chodzi o wysłu-
chanie publiczne, ale było także złamanie obyczaju
sejmowego, czyli odwołanie przewodniczącego komi-
sji samorządu Waldemara Pawlaka.
(Poseł Waldemar Andzel: Blokował prace parla-
mentu.)
Zrobiliście to, łamiąc zasady parytetu i podziału,
złamaliście wtedy obyczaj parlamentarny, po raz
pierwszy od 1989 r., i to też trzeba powiedzieć. Jed-
nak zostawiamy to, rozumiem, że wszyscy wyciąga-
my wnioski, nawet Prawo i Sprawiedliwość.
Chciałbym powiedzieć, że jeśli chodzi o głosy, któ-
re się tutaj pojawiły, to z większością musimy się
zgadzać, bo ten klimat jest podobny. To jest złe pra-
wo, ono odchodzi. Chciałbym powiedzieć, że rząd
Donalda Tuska, ja osobiście, deklaruje wspólną pra-
cę, także z samorządem, z komisją parlamentarną na
temat dobrego prawa przed wyborami samorządowy-
147
mi, przed wyborami do europarlamentu, wreszcie
przed wyborami parlamentarnymi. To jest nasza
wspólna praca i wspólna odpowiedzialność. Dzisiaj
jest dobry czas na to. Mówiliśmy o tym w kampanii
wyborczej, emocje nie pozwoliły może nadać wyraź-
nego tonu tym stwierdzeniom, ale chcemy nad tym
pracować już dzisiaj, w tym roku. Kodeks wyborczy
to czas, o tym trzeba rozmawiać po wyborach, a nie
przed wyborami. Nie chcemy zmieniać prawa wybor-
czego przed wyborami, bo dojdzie do takiego absur-
du, do jakiego doszło, a wy jesteście ofiarami takiego
politycznego spojrzenia na ordynację wyborczą. Kto
mieczem wojuje, od miecza ginie. Taką ordynacją
wyborczą napisaliście z waszymi kolegami z LPR-u
i Samoobrony, że sromotnie polegliście w wyborach
do samorządu, taka jest prawda.
(Poseł Waldemar Andzel: Nieprawda.)
Proszę nie czarować rzeczywistości, bo tu kole-
żanka mówiła, kto rządzi w sejmikach wojewódzkich.
Jak pan nie pamięta, to proszę sobie przypomnieć;
oprócz jednego we wszystkich.
Nie potrzeba dodatkowych emocji, bo emocje były
i zostawmy je na kampanię wyborczą. Jest po kam-
panii wyborczej, skończyliśmy kampanię wyborczą,
następna jest za jakiś czas, za półtora roku. Dzisiaj
jako przedstawiciel rządu deklaruję pełną współpra-
cę, pracujemy nad koncepcjami.
Pani poseł Nowak odpowiem tylko, że koncepcja
dotycząca Jana Rokity jako eksperta komisji to po-
mysł parlamentarny, nie rządowy, ale jeżeli zechciał-
by zaszczycić taką pracę komisyjną swoją osobą, to
uważam, że byłoby bardzo dobrze, bo on ma ogromne
doświadczenie w tej sprawie.
Z naszej strony przedstawimy szereg projektów,
pomysłów, koncepcji – wszystko do debaty, otwartej
rozmowy, także z samorządami, czy głównie z samo-
rządami i z ludźmi. Debata publiczna musi się odbyć.
Mam nadzieję, że wspólnie zakończymy ją przygoto-
waniem i przyjęciem konstytucji wyborczej odnoszą-
cej się do wyborów wszystkich szczebli. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Proszę o zabranie głosu przedstawiciela wnioskodaw-
ców pana posła Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego.
Proszę bardzo, panie przewodniczący.
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Wysoka Izbo! Rzeczywiście większość pytań i wy-
powiedzi skierowanych do mnie, do pana ministra
jest oparta na prawdzie. Zgadzam się z tym w zupeł-
ności. Nie tylko z tymi wypowiedziami, które były
wygłaszane przez posłów opozycji, ale również i ko-
alicji rządzącej.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
148 Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski
Zgadzam się z tym, iż rzeczywiście w przeszłości
również odsetek głosów nieważnych był wysoki. Ale
prawdą jest też, że wybory samorządowe, mimo tak
wyraźnego konfliktu, który wystąpił przed wybora-
mi, mimo pewnej mobilizacji opinii publicznej, cecho-
wały się bardzo niską frekwencją. I prawdą jest, że
w normalnie funkcjonujących systemach w miarę
upływu czasu wyborcy poznają coraz lepiej ordynację
wyborczą i powinni popełniać coraz mniej błędów.
Niestety ta statystyka nie wskazuje na to, żeby w
wyborach w 2006 r. wyborcy lepiej rozumieli ordyna-
cję wyborczą. Dlatego wydaje się, że ta część uzasad-
nienia – w moim przekonaniu, w przekonaniu posłów
wnioskodawców – jest trafna i warta uwzględnienia
w toku przyszłych prac legislacyjnych.
Zgadzam się też z treścią wypowiedzi paru panów
posłów. O ile pamiętam, pan poseł Arndt, poseł Mil-
carz mówili i pytali, czy Polska nie potrzebuje kon-
stytucji, kodeksu wyborczego. Występuję tutaj jako
poseł reprezentujący wnioskodawców, ale akurat tak
się składa, iż wiem doskonale, że mój klub pracuje od
ośmiu miesięcy nad przygotowaniem kodeksu wybor-
czego. Cieszę się, bo od wczoraj słyszę, że również
Platforma Obywatelska, czy też właściwie rząd, przy-
gotowuje rozwiązanie zmierzające do kodyfikacji
wszystkich przepisów prawnych związanych z ordy-
nacjami wyborczymi, ich uporządkowania, ale rozu-
miem, że też i poprawienia tych przepisów, które
wymagają nowej regulacji. Przypominam cały czas
chociażby słynne cegiełki w ordynacji wyborczej do-
tyczącej wyboru prezydenta Rzeczypospolitej Pol-
skiej. To jest absolutny archaizm, ale takich niezbęd-
nych poprawek zapewne znajdziemy więcej.
Mam natomiast też nadzieję, iż w toku prac nad
kodeksem wyborczym uda się Wysokiej Izbie uchwa-
lić tak dobrze zagregowane i skodyfikowane prawo
wyborcze, że będzie ono czytelne i zrozumiałe nie
tylko dla tych, którzy ukończyli wyższe studia i mają
specjalizację prawniczą, ale również dla przeciętnego
wyborcy.
Mało tego, mam nadzieję, że uda się nam również
w toku prac nad kodeksem wyborczym doprowadzić
do tego, że uchwalimy takie prawo, które nie będzie
uwzględniało żadnych interesów partyjnych czy po-
litycznych, a przede wszystkim będzie miało na uwa-
dze interes Rzeczypospolitej i wyborców. I właśnie w
taki sposób te przepisy będą kształtowane.
Dlatego też rację miał jeden z panów posłów, któ-
ry mówił o tym, czy nie warto byłoby wydłużyć va-
catio legis niezbędnego dla przyjmowania zmian w
prawie wyborczym. Uważam, że decyzja podjęta kie-
dyś przez Komisję Wenecką w sprawie dobrego pra-
wa wyborczego jest co najmniej wymagająca uwzględ-
nienia i ten roczny okres vacatio legis jest rozwiąza-
niem również co najmniej wartym uwzględnienia.
Oczywiście, jeżeli byłyby to 2 lata przed kolejnymi
wyborami, to jeszcze lepiej. Stąd też – mam nadzieję
– prace nad kodeksem wyborczym zaczniemy i
skończmy w tej połowie kadencji, tak żeby rzeczywi-
ście presja przyszłych kampanii wyborczych, wybo-
rów nie spowodowała różnego rodzaju wypaczeń i
błędów, które mogą się przytrafić. Niestety z prak-
tyki wiemy również, że jeżeli nie wszystkie, to w
większości koalicje rządzące mają pod koniec kaden-
cji taką skłonność do dostosowywania niektórych
przepisów ordynacji wyborczych do własnych po-
trzeb. Później się okazuje, że te zmiany szkodzą aku-
rat najbardziej tym, którzy je powodowali, ale to już
zupełnie inna sprawa.
(Poseł Waldemar Andzel: Nieprawda.)
Panie pośle, pozostańmy przy swoich racjach, do-
brze? Do prawdy za moment dojdziemy. Prawdą jest,
że wielu wyborców w rzeczywistości oddało głos na
osoby, na które nigdy by nie zagłosowało. Niestety,
jeżeli chodzi o grupowanie list wyborczych, to było
od początku wiadomo, że część grupy wyborczej nie
uzyska uprawnień i w tej sytuacji ten oddany głos –
jak tutaj któryś z posłów pięknie powiedział – nie
zmarnuje się i przejdzie na drugą osobę, wbrew in-
tencjom głosującego. Tak się przecież działo.
Oczywiście panowie posłowie macie rację, nie
mamy takiej statystyki, ilu posłów w ten sposób zo-
stało wybranych, ile głosów zostało w sposób, po-
wiedzmy, niesłuszny, niezgodny z intencjami głosu-
jącego zaliczonych na rzecz innego kandydata. Ale
takie przypadki były i to całkiem liczne.
Pan poseł Jarosław Zieliński ma rację. Rzeczywi-
ście trybunał nie uwzględnił naszej skargi. Ale też –
panie pośle, pan doskonale o tym wie – odrębne zdanie
czterech bardzo znaczących, moim zdaniem o najwyż-
szym autorytecie, sędziów trybunału było dla ustawy
druzgocące. Pan doskonale również wie, że do dnia
dzisiejszego te kwestie, o których wówczas mówiliśmy,
nadal budzą wiele wątpliwości.
Nie chodzi o to, że upominam się dzisiaj, żeby
przyznać mi rację. Mówię, że są wątpliwości i uwagi,
które powinniśmy uwzględniać w toku prac legisla-
cyjnych. Natomiast sami państwo dzisiaj przyznaje-
cie, że była to próba, która jednak także przez was
nie została uznana za do końca pomyślną. Róbmy
prawo lepsze, lepsze jest zawsze wrogiem dobrego,
chociaż tutaj to akurat nie było w moim przekonaniu
dobre. Także w przekonaniu wielu osób. Nie bez zna-
czenia, panie pośle, jest również fakt, że wszystkie,
co do jednej, korporacje samorządowe – nieprawdą
jest, że tam są sami wójtowie, burmistrzowie czy sta-
rostowie – jednolicie, w sposób absolutnie zgodny,
krytycznie oceniły wprowadzoną zmianę. I być może
to była najważniejsza z opinii.
Między nami mówiąc, panie pośle, gdyby nie było
grupowania list i gdyby Prawo i Sprawiedliwość nie
występowało w tej grupie razem z LPR i Samoobro-
ną, dzisiaj większość radnych LPR-u i Samoobrony
nie byłaby radnymi. Ten głos albo by tej grupie nie
przypadł, albo kandydaci z Prawa i Sprawiedliwości
by go otrzymali. Czy to nie byłoby naruszeniem in-
teresów również waszych wyborów, wyborców Prawa
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski
i Sprawiedliwości? Przypuszczam, że tak. Pan wie
doskonale, że się tego do końca nie da zrobić.
(Poseł Jarosław Zieliński: Trzeba zrobić cały
bilans.)
Oczywiście wprowadzane rozwiązania nie wyeli-
minują wszystkich wad i niedoskonałości ordynacji
samorządowej. Jednak, proszę państwa, skupiamy
się na tej zmianie z jednego zasadniczego powodu:
Otóż wybory w samorządach trwają cały czas. Nie
tak dawno temu mieliśmy przecież kompletne wy-
bory do sejmiku woj. podlaskiego. Pan poseł to wie,
bo, można powiedzieć, jest tamtejszy. Te wybory
musiały się odbyć pod rządami tej ustawy. Nie mamy
żadnej gwarancji, że gdzie indziej nie będzie trzeba
przeprowadzać wyborów przedterminowych. I dla-
tego, żeby tych wad ordynacji nie powtarzać, nie
rozbudowujemy propozycji zmian o inne propozycje,
o których można byłoby dyskutować, odkładając to
niejako na czas prac nad kodeksem wyborczym. Po
prostu chcemy dostosować to do pewnej realnej po-
trzeby i jednocześnie pewnej normalizacji prawa
wyborczego.
Pani Rozpondek – to faktycznie był głos, który
miał charakter wystąpienia retorycznego – wyniki
wyborów rzeczywiście potwierdziły pewne wady
wprowadzonych rozwiązań, mówiłem o tym, mówili
o tym też inni posłowie.
Natomiast jeżeli chodzi o pytanie o powód wpro-
wadzenia zmian w ordynacji wyborczej, to nie ma co
się oszukiwać. Koalicja wówczas rządząca: Prawo
i Sprawiedliwość, LPR i Samoobrona w procesie
zmian ordynacji wyborczej uznała za ważniejsze
dostosowanie przepisów ordynacji do własnych in-
teresów partyjnych. Przecież to było wiadome. Cho-
dziło o to, żeby po prostu ta grupa wyborcza, w tym
składzie, uzyskała większą ilość głosów. Natomiast
dziwię się niektórym, iż podejrzewają Sojusz Lewicy
Demokratycznej, że na tej ustawie zrobiliśmy inte-
res. Do tej kwestii przejdę jednak jeszcze na samym
końcu.
Pan poseł Marek Krząkała mówił o ewentualnym
rozważeniu wprowadzenia wyborów w okręgach jed-
nomandatowych w dużo większym zakresie. Ta kwe-
stia powtarza się i powraca w Sejmie od wielu lat, jak
pamiętam. Jest to bardzo ważne rozstrzygnięcie,
bardzo kontrowersyjne, budzące liczne wątpliwości,
dlatego też uznaliśmy, iż nie powinniśmy w tym cza-
sie i w tym miejscu próbować nawet podejmować
dyskusji na ten temat. Chcemy zostawić ewentualne
rozstrzygnięcia z tym związane do czasu rozpatry-
wania projektu ustawy dotyczącej kodeksu wyborcze-
go. Myślę, że tak jak i te pozostałe kwestie, które
z naszego punktu widzenia, rozumiem też, że całego
Sejmu – i opozycji, i koalicji rządzącej – będziemy
uważali je za ważne i istotne. Mam nadzieję, że uda
się w związku z tym wszystkim podejmować decyzje
w sposób demokratyczny, ale i zgodny z interesem
publicznym.
149
Pani Nowak mówiła natomiast o wysłuchaniu
publicznym, czy to było konieczne i kto podjął decy-
zję. Pani poseł…
(Poseł Maria Nowak: Czy to jest obligatoryjne?)
Oczywiście, że nie. Pani to wie i ja wiem. Pani
pamięta jednak, jak to się działo? Byliśmy razem
w tym Sejmie. Przypomnę – skoro pani przywołała
już ten temat, to go nie odpuszczę, pani poseł – zgło-
siłem wniosek o wysłuchanie publiczne. Lege artis,
zgodnie z przepisami wręczyłem ten wniosek prze-
wodniczącemu, zebrała się komisja samorządu tery-
torialnego, która podjęła uchwałę większością głosów
w obecności przedstawicieli samorządu terytorialne-
go, wyznaczyła miejsce i termin odbycia. Pani pamię-
ta, co się później działo? Była ogromna awantura
polityczna. Otóż w ciągu jednego tygodnia komisja
rozbudowała się o kolejnych 70 osób, w jej skład we-
szli posłowie LPR, Samoobrony oraz Prawa i Spra-
wiedliwości. W ten sposób koalicja rządząca zyskała
w komisji bardzo znaczącą przewagę liczbową nad
resztą posłów.
(Głos z sali: I bardzo dobrze.)
Mało tego, w ślad za tym wymieniono szybko
przewodniczącego komisji samorządu terytorialnego.
Był nim pan Pawlak.
(Poseł Waldemar Andzel: Bo blokował prace.)
Tak, panowie, tak wówczas mówiliście. Został
wymieniony. Mało tego, pamiętam, że komisja powa-
żyła się wówczas na wybór siedmiu zastępców. Tak
było, mógłbym nawet wymienić nazwiska.
(Poseł Maria Nowak: Tak było.)
(Poseł Waldy Dzikowski: Trzeba wymienić, panie
pośle.)
Przez pewien czas była to najbardziej kosztowna
komisja. Oczywiście jak awantura się skończyła
i trybunał już odrzucił etc., wówczas komisja znowu
schudła do dwudziestu paru osób, do jednego prze-
wodniczącego i trzech zastępców, czy nawet dwóch,
bo jeden przez pewien czas nie obejmował stanowi-
ska. Natomiast nie ulegało wątpliwości, że został
wówczas wykonany przez koalicję rządzącą ruch, tak
między nami mówiąc, mało etyczny.
(Głos z sali: Przesadza pan.)
Posługując się bowiem nie siłą argumentów,
a argumentem siły doprowadzono do tego, że komisja
podjęła kolejną uchwałę kasującą potrzebę przepro-
wadzenia wysłuchania publicznego. To nie było
w porządku. Tym niemniej to wysłuchanie, jak mó-
wiłem, odbyło się na mieście. Jak było, tak było.
I tutaj kwestii, w moim przekonaniu, nie ma.
Pan poseł Zbigniew Dolata mówił o tym, iż SLD
było beneficjentem. Mam prośbę do pana Zbigniewa
Dolaty, aby spotkał się z panem posłem Andzelem,
który mówił zaraz po nim o tym, że na tej ordynacji
najwięcej straciło właśnie SLD. Kiedy panowie
uzgodnicie między sobą stanowisko, to wówczas będę
mógł wystąpić między wami jako negocjator.
(Poseł Zbigniew Dolata: Powiedziałem o konkret-
nym przypadku.)
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
150 Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski
Zanotowałem pierwsze zdanie, a jeśli chodzi
o późniejsze, to wszystkiego zanotować nie mogłem.
Natomiast…
(Poseł Maria Nowak: Bo oni są z różnych okręgów.)
Tak myślę. Proszę państwa, na pewno nie chodzi
o to, żeby jakikolwiek komitet wyborczy miał zara-
biać na ordynacji wyborczej. Nawet jeżeli miało być
tak, że gdzieś tam komitet wyborczy Sojuszu Lewicy
Demokratycznej zyskał na tej ordynacji, to nadal
twierdzę, że była to zła ordynacja i nie powinno to
mieć miejsca.
(Poseł Waldemar Andzel: Stracił.)
Nie, pan poseł Dolata mówił, że zyskał, a pan po-
seł Andzel mówił, że stracił. Dlatego proszę, poroz-
mawiajcie panowie ze sobą.
(Głos z sali: Ale są dane, ile macie mandatów.)
Natomiast, wracając jeszcze do pana posła Zbi-
gniewa Dolaty, mam prośbę, panie pośle. Tutaj
w Sejmie od wielu lat stosujemy zasadę, że jeżeli już
występujemy na mównicy, to staramy się mówić
prawdę i nie wprowadzać w błąd ani opinii publicz-
nej, ani również posłów. Otóż powiedział pan, że nie-
które komitety wyborcze, nawet nie wystawiając
kandydatów na radnych, wprowadzały do obwodo-
wych komisji wyborczych swoich przedstawicieli.
Panie pośle, jest to niemożliwe z mocy prawa. Prze-
czytam panu art. 18 ust. 1: Obwodową komisję wy-
borczą powołuje najpóźniej w 21 dniu przed dniem
wyborów gminna komisja wyborcza spośród wybor-
ców zgłoszonych przez pełnomocników, o których
mowa w art. 101. To są pełnomocnicy komitetów wy-
borczych. Nikt inny nie może zostać członkiem ob-
wodowej komisji wyborczej tylko ten, kto został za-
rekomendowany przez komitet wyborczy.
(Poseł Zbigniew Dolata: Panie pośle, ale ja…)
Na pańskim miejscu już nic bym nie mówił.
(Poseł Zbigniew Dolata: Panie pośle, ja…)
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Jarosław Kalinowski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle Dolata, miał pan możliwość mówie-
nia. Teraz głos ma poseł sprawozdawca.
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski:
To jednak jest taki drobiazg.
(Poseł Maria Nowak: Możesz zawsze sprostować.)
Pan poseł Dolata, tak samo jak my wszyscy, uczy
się i mam nadzieję, że ta nauka nie pójdzie w las.
Natomiast, proszę państwa…
(Poseł Maria Nowak: Pan źle zrozumiał.)
Nie, dobrze zrozumiałem.
Proszę państwa, myślę, że ten projekt ustawy
jest niewielką nowelizacją, ale rzeczywiście doty-
czącą ważnej kwestii, która powinna być uregulo-
wana w miarę możliwości jak najszybciej. Nie ule-
ga wątpliwości, że polskie prawo wyborcze wymaga
zmian i uporządkowania, bo nie może być tak, żeby
przepisy prawa wyborczego znajdowały się w kil-
kudziesięciu różnych miejscach w różnych Dzien-
nikach Ustaw.
Mam nadzieję, że Wysoka Izba uwzględni to,
o czym dzisiaj mówiono, chociażby w toku zapytań
i w odpowiednim czasie przystąpi do przygotowania
takiego dokumentu, który będzie spełniał oczekiwa-
nia przede wszystkim wyborców. Tak naprawdę, pro-
szę państwa, w Polsce jest jeden problem, który może
się nasilać. Każdy z naszych wyborców musi mieć
świadomość siły i znaczenia jego uczestniczenia
w akcie wyborczym. Niestety, jest to dla mnie bolesne
i myślę, że dla was również, gdy słyszymy, że wybor-
cy, którzy nie idą do lokalu wyborczego w dniu wy-
borów, mówią: Co mogę zmienić, co mój głos będzie
znaczył? Powinniśmy doprowadzić do tego, żeby lu-
dzie uwierzyli, że ich głos jest ważny, że ich decyzja
jest znacząca i ich uczestniczenie w akcie wyborczym
jest również rozstrzygnięciem o sprawach, które będą
się działy w przyszłości. Życzę tego państwu i sobie.
Dziękuję, panie marszałku.
(Poseł Jan Kulas: Panie pośle, pytałem o marszał-
ka, nie odpowiedział pan.)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
W jakim trybie, panie pośle?
(Poseł Zbigniew Dolata: Ad vocem, bo zostałem
wymieniony z nazwiska.)
Nie szkodzi, że został pan wymieniony z nazwi-
ska. W jakim trybie?
(Poseł Zbigniew Dolata: I zostało to…)
(Poseł Maria Nowak: Zabierał głos.)
Ale w jakim trybie chce pan zabrać głos?
(Poseł Maria Nowak: Chce sprostować.)
(Poseł Zbigniew Dolata: W trybie regulaminowym.)
W trybie regulaminowym? Proszę powiedzieć do-
kładnie. Rozumiem, że chodzi o sprostowanie. Trze-
ba powiedzieć, że chodzi właśnie o sprostowanie.
Pamięta pan, na czym polega sprostowanie? Chodzi
o źle przytoczoną albo źle zrozumianą pańską wypo-
wiedź. Proszę trzymać się tego trybu.
(Poseł Zbigniew Dolata: Oczywiście, panie mar-
szałku.)
Bardzo proszę.
Poseł Zbigniew Dolata:
Bardzo dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Pośle!
Bardzo cenię sobie pana wiedzę dotyczącą samorzą-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw
Poseł Zbigniew Dolata
dów, ale nie chciałbym, żeby wprowadzał pan w błąd
opinię publiczną, zarzucając mi mówienie nieprawdy.
Powiedziałem, że zdarzały się takie przypadki i po-
dałem przykład z mojego powiatu – powiatu gnieź-
nieńskiego – gdzie jeden z działaczy Platformy Oby-
watelskiej zarejestrował komitet wyborczy, który to
komitet zgłosił swoich kandydatów do obwodowych
komisji wyborczych, natomiast nie zgłosił listy kan-
dydatów. Czyli po prostu ten komitet był stworzony
tylko po to, żeby działaczom Platformy dać te 150 zł
za zasiadanie w komisjach wyborczych, natomiast
w wyborach jako taki nie uczestniczył, bo nie zgłosił
kandydatów do rad powiatu czy miasta.
(Poseł Maria Nowak: Ale zarejestrowali komitet.)
Oczywiście komitet był zarejestrowany. Proszę
sprawdzić, tak, jest to dostępne na stronach Pań-
stwowej Komisji Wyborczej. Takie sytuacje miały
miejsce również chociażby na Śląsku, zresztą myślę,
że też w całym kraju. Jeśli chcecie naprawiać –
a myślę, że to jest jak najbardziej na poważnie, na
serio – ordynację wyborczą, to należy również próbo-
wać naprawić tego typu nieprawidłowości, czy tego
typu luki prawne, bo to jest znacznie poważniejsze
niż to, o czym mówicie. Bo to, panie…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle, to już przekracza formułę sprostowania.
Poseł Zbigniew Dolata:
Panie marszałku, to jest zawsze, oczywiście, ocena…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Proszę mi wybaczyć, jestem naprawdę bardzo to-
lerancyjny i liberalny w odnoszeniu się do formuły
sprostowania, ale pan już ją przekracza, naprawdę.
Poseł Zbigniew Dolata:
Pan marszałek lubi mi przerywać, ale rzeczywi-
ście, ulegnę tutaj…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Nie, nie, ale tu nie chodzi, panie pośle…
Poseł Zbigniew Dolata:
…władzy marszałka. Dziękuję bardzo.
151
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
…tu naprawdę nie chodzi o to, czy my się lubimy, czy
nie, tylko chodzi o elementarne przestrzeganie regu-
laminu Sejmu. Po prostu musimy go stosować.
(Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski: To nie było
sprostowanie.)
Nie prowadziłem wcześniej posiedzenia. Czy pan
zabierał wcześniej głos? Tak? Rozumiem, że też
w formule sprostowania.
Poseł Waldemar Andzel:
Tak jest, panie marszałku.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Proszę się trzymać tej formuły.
Poseł Waldemar Andzel:
Panie Marszałku! W trybie sprostowania chciał-
bym wyjaśnić wnioskodawcy, panu posłowi Gintowt-
-Dziewałtowskiemu, doskonałemu znawcy samorządu
terytorialnego, który doskonale wie, czy Sojusz Lewi-
cy Demokratycznej stracił na wyborach do samorządu
w 2006 r., a stracił, bo są wyniki, ile procentowo dostał
w wyborach do sejmików…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie Pośle!
Poseł Waldemar Andzel:
…wojewódzkich, a ile…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie Pośle!
(Poseł Waldemar Andzel przemawia przy wyłączo-
nym mikrofonie)
Panie pośle, przed chwilą pan prosił o zabranie
głosu w trybie sprostowania, a teraz pan prowadzi
polemikę. Nie można wyjaśniać, tylko powiedzieć, że
pańska wypowiedź została źle przytoczona i powie-
dzieć, co pan mówił, albo stwierdzić, że pańskie wy-
powiedzi zostały źle zrozumiane, a pan mówi zupeł-
nie o czym innym. Pan dalej prowadzi polemikę.
(Głos z sali: Panie marszałku, proszę wszystkich
traktować jedną miarą.)
Jedną miarą wszystkich, tak jest.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
152 Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski
Panie pośle, czy ma pan zamiar sprostować wy-
powiedź, czy chce pan dalej polemizować, bo jeżeli
polemizować, to zaraz panu podziękuję.
(Głos z sali: Niech mówi.)
(Poseł Waldemar Andzel: No, chciałbym tylko
sprostować…)
Chwilę, na razie ma pan wyłączony mikrofon.
Proszę o sprostowanie.
Poseł Waldemar Andzel:
Dziękuję, panie marszałku.
Chciałbym sprostować i powiedzieć, że nadal pod-
trzymuję to, że zmiana ordynacji wyborczej jest par-
tykularnym interesem, ponieważ na tej ordynacji
najwięcej stracił Sojusz Lewicy Demokratycznej.
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle Andzel, to nie było sprostowanie, ale
taka jest ta formuła.
Zamykam dyskusję.
Marszałek Sejmu, po zasięgnięciu opinii Prezy-
dium Sejmu, proponuje, aby Sejm skierował poselski
projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja wybor-
cza do rad gmin, rad powiatów i sejmików woje-
wództw, zawarty w druku nr 126, do Komisji Samo-
rządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej w celu
rozpatrzenia.
Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 11.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Edukacji, Nauki i Młodzieży o rządowym projek-
cie ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii
Wychowania Fizycznego w Katowicach (druki
nr 106 i 132).
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
panią poseł Marię Nowak.
Poseł Sprawozdawca Maria Nowak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Mam zaszczyt
przedstawić Wysokiej Izbie sprawozdanie z prac Ko-
misji Edukacji, Nauki i Młodzieży nad rządowym
projektem ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii
Wychowania Fizycznego w Katowicach.
Pierwsze czytanie tego projektu, zawartego
w druku nr 106, odbyło się w dniu 9 stycznia na po-
siedzeniu komisji. Projekt ustawy przedstawiła pani
Grażyna Prawelska-Skrzypek, podsekretarz stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Zgodnie z art. 18 ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym w projekcie zawarto propozycję nadania
imienia Jerzego Kukuczki Akademii Wychowania
Fizycznego w Katowicach. Wniosek o nadanie imie-
nia został złożony w Ministerstwie Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego w dniu 6 grudnia 2006 r. przez rekto-
ra Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach.
Do wniosku załączono uchwałę Senatu z lipca 2006 r.
w sprawie powołania Jerzego Kukuczki, wielkiego
polskiego alpinisty i himalaisty, który mieszkał
w Istebnej, w Beskidzie Śląskim, na patrona Akade-
mii Wychowania Fizycznego w Katowicach. Kandy-
datura ta, jak poinformowała pani minister, została
wyłoniona w drodze ogólnouczelnianego konkursu
i pozytywnie zaopiniowana przez senacką komisję ds.
oceny kandydatur, a wniosek skonsultowano z samo-
rządem studentów i doktorantów. Władze uczelni
wystąpiły z zapytaniem o opinię do pani Celiny Ku-
kuczki, wdowy po tragicznie zmarłym himalaiście,
oraz do jego dwóch pełnoletnich synów Macieja i Woj-
ciecha. Rodzina Jerzego Kukuczki złożyła oświadcze-
nie, w którym wyraziła zgodę na nadanie Akademii
Wychowania Fizycznego w Katowicach imienia Je-
rzego Kukuczki.
Pani minister poinformowała członków komisji,
że omawiana ustawa nie powoduje skutków finanso-
wych dla budżetu państwa ani budżetów samorzą-
dów lokalnych. Koszty związane ze zmianą pieczęci,
druków, tablic itp. zostaną zgodnie z oświadczeniem
rektora uczelni pokryte ze środków pozostających
w dyspozycji Akademii Wychowania Fizycznego
w Katowicach.
W czasie posiedzenia komisji głos zabrał przewod-
niczący Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego prof.
Jerzy Błażejowski, który poinformował posłów, że
Rada Główna uchwałą nr 171 z 2007 r. pozytywnie
zaopiniowała przedstawiony projekt ustawy. Dodał, że
taki patron jak Jerzy Kukuczka na pewno będzie za-
szczytem dla uczelni i należy ze wszech miar ten wnio-
sek Akademii Wychowania Fizycznego poprzeć.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Do projektu usta-
wy posłowie nie zgłaszali żadnych uwag. Jedynie
przedstawicielka Biura Legislacyjnego zwróciła uwa-
gę na datę wejścia w życie ustawy, stwierdzając, że
właściwsza byłaby standardowa data wejścia uchwa-
ły w życie, tzn. po upływie 14 dni od daty ogłoszenia.
Uzasadniała to faktem, że termin wejścia ustawy
w życie z dniem ogłoszenia stosuje się w sytuacjach
wyjątkowych. W przypadku nadania uczelni patrona
nie zachodzi sytuacja wyjątkowa. Posłowie zgodzili
się z tym i w art. 2 przyjęto, że ustawa wejdzie
w życie po 14 dniach od dnia ogłoszenia. Następnie
przystąpiono do głosowania nad całością projektu
ustawy i muszę dodać z dużą satysfakcją, że rządowy
projekt ustawy nadający Akademii Wychowania Fi-
zycznego w Katowicach imię Jerzego Kukuczki przy-
jęto jednogłośnie. Jerzy Kukuczka, zdobywca korony
Himalajów i wielu trudnych dróg wspinaczkowych,
uhonorowany w 1988 r. srebrnym medalem olimpij-
skim, z pewnością będzie dobrym wzorem dla stu-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach
Poseł Sprawozdawca Maria Nowak
dentów oraz pracowników Akademii Wychowania
Fizycznego w Katowicach. Komisja Edukacji, Nauki
i Młodzieży rekomenduje Wysokiej Izbie przyjęcie
tego projektu. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, pani poseł.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów.
Otwieram dyskusję.
W imieniu klubu Platforma Obywatelska głos za-
bierze pan poseł Jerzy Ziętek.
Bardzo proszę.
Poseł Jerzy Ziętek:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie!
W imieniu Klubu Parlamentarnego Platformy Oby-
watelskiej mam zaszczyt przedstawić stanowisko
dotyczące projektu ustawy o nadaniu Akademii Wy-
chowania Fizycznego w Katowicach imienia Jerzego
Kukuczki.
Katowiczanin z urodzenia, góral z pochodzenia,
sportowiec, alpinista i himalaista z wyboru – tak po-
krótce można scharakteryzować postać Jerzego Ku-
kuczki. Jest jednak małe ale. Kukuczka był człowie-
kiem, który wymykał się szufladkowaniu. Był postacią,
której nie sposób określić tak prostymi ogólnikami.
Sportowa przygoda Jerzego Kukuczki zaczęła się
nie od zdobywania gór, ale podnoszenia ciężarów.
Ostatecznie jednak, jak sam podkreślał po latach,
„skalna zabawa wciągnęła mnie tak bardzo, że
wszystko inne przestało się dla mnie liczyć”. Tymi
słowami Kukuczka wspominał swoje pierwsze spo-
tkanie z górami w skałkach w okolicach Podlesic.
Góry to wprawdzie żadne, ale Kukuczka złapał bak-
cyla i naprawdę wszystko inne przestało być ważne.
Zamiast na zawodach ciężarowych, na które otrzy-
mał powołanie z klubu ciężarowego, w dniu startu
pojawił się ze znajomymi na skałkach. Rok po zara-
żeniu się górami ukończył kurs taternicki i przeszedł
swoisty chrzest, pokonując swoją pierwszą drogę
wspinaczkową na północno-zachodniej ścianie Mni-
cha. Góry stawały się dla niego całym życiem. Po-
chłonęły go do tego stopnia, że w podróż poślubną
Jerzy wybrał się w Alpy, zaś jego żona Cecylia na
Mazury. To właśnie żona i rodzina były dla niego
wielkim, nieocenionym oparciem. Jak sam mówił:
„Jeden jest górnikiem, inny kaskaderem, pilotem czy
marynarzem i każdy z nich, wykonując swoje zajęcie
czy realizując swoje pasje, ryzykuje. Moim zdaniem
rodzina powinna być dla nich oparciem, a nie bala-
stem. Ja mam to szczęście, że mogę zawsze liczyć na
153
swoich najbliższych”. Dzięki żonie i synom miał siłę,
by zdobywać kolejne szczyty.
Co jednak ostatecznie przekonuje do kandydatury
Jerzego Kukuczki na patrona katowickiej Akademii
Wychowania Fizycznego? Przekonuje jego hart ducha
i sportowy upór. Każdy sportowiec musi bowiem wy-
znaczać sobie szczyt, jaki chce osiągnąć. Dla jednych
to medal olimpijski, dla innych rekord świata, dla
Kukuczki był to zawsze górski szczyt, i to szczyt naj-
wyższy, a jeszcze lepiej jak zdobyty nową, jeszcze
trudniejszą drogą. Tylko najbliżsi wiedzieli, że na
pierwsze wyjazdy w góry ten młody chłopak zarabiał,
wykonując prace, jakich nie chcieli się podjąć inni.
Dopiero gdy przyszła sława, znaleźli się sponsorzy.
Wierzę, że dzięki temu postać Kukuczki będzie wska-
zywać studentom AWF, że w sporcie prócz sprzętu
i nowoczesnych technologii liczy się przede wszyst-
kim człowiek.
Kukuczka wielokrotnie podkreślał, że Himalaje
to coś więcej niż najlepszy sprzęt czy wytrenowanie.
Podstawą działania w Himalajach jest pewien poziom
kondycyjny i fizyczny, ale sukces chyba najbardziej
zależy od psychiki. Po prostu trzeba chcieć się wspi-
nać i bardzo lubić to zajęcie. Kukuczka jest więc dla
młodego pokolenia przykładem, że podstawą sukcesu
jest walka z własnymi słabościami i lenistwem, a nie
tylko zaufanie w sprzęt. Tego samego stara się uczyć
katowicka uczelnia, która już za 2 lata świętować
będzie swoje czterdziestolecie.
Akademia Wychowania Fizycznego w Katowicach
od momentu swego powstania w roku 1970 diame-
tralnie zmieniła swoje oblicze: z jednokierunkowej
szkoły wyższej przekształciła się akademię kształcą-
cą dziś prawie 5 tys. studentów na 4 kierunkach,
a już niedługo będzie otwarty piąty kierunek – sport.
Widać więc wyraźnie, że katowicka Akademia Wy-
chowania Fizycznego to uczelnia, która, tak jak Ku-
kuczka, poszukuje nowych dróg, mających powiązać
sport wyczynowy z działalnością akademicką.
Dzięki specjalnemu programowi planowania stu-
diów już dziś na uczelni kształcą się wyczynowi spor-
towcy. AWF jest Alma Mater dla takich sław polskie-
go sportu, jak medaliści olimpijscy Justyna Kowal-
czyk i Tomasz Sikora, snowboardowy klan Ligockich,
skoczek Marcin Bachleda czy najsilniejszy człowiek
świata Mariusz Pudzianowski. Jednym z najsłynniej-
szych absolwentów katowickiej akademii jest Robert
Korzeniowski, który dosłownie wszedł do historii
zarówno uczelni, jak i polskiego sportu.
Dzięki takim studentom i absolwentom uczelnia
pokazuje, że zdobywanie szczytu sportowej sławy nie
musi być odcięte od solidnego akademickiego wy-
kształcenia, które dostępne jest także dla osób nie-
pełnosprawnych.
Wszyscy studenci sportowcy przynoszą chwałę tej
uczelni, zdobywając liczne medale na olimpiadach
i paraolimpiadach. Patronem tej kuźni medalistów
olimpijskich Akademii Wychowania Fizycznego ma
zostać także medalista. Jurek Kukuczka na Igrzy-
skach Olimpijskich w Calgary w 1988 r. odebrał
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
154 Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach
Poseł Jerzy Ziętek
srebrny medal olimpijski. Reinholdowi Messnerowi,
który odmówił przyjęcia medalu, gdyż uważał, że
alpinizm to twórczość, a nie sportowa rywalizacja,
odpowiedział: W alpinizmie, jak w szachach, jest
miejsce na swego rodzaju twórczość i sportową rywa-
lizację. Gdyby jej zabrakło, być może nigdy bym się
nie wspinał.
Wszyscy na tej sali wiemy, że Kukuczka był pierw-
szym Polakiem i drugim człowiekiem, który sięgnął
po Koronę Ziemi. Jest zdobywcą wszystkich czterna-
stu ośmiotysięczników. (Dzwonek) Nie wszyscy jed-
nak wiemy, że swą górską przygodę zaczynał pod
ziemią. Drogę na szczyt Himalajów zaczynał w 1966 r.
w naszych polskich Tatrach jako grotołaz.
W marcu tego roku Jerzy Kukuczka świętowałby
swoje 60. urodziny. Nie wiadomo, jak wiele szczytów
i jakimi drogami by zdobył, z pewnością o wiele wię-
cej niż w momencie, kiedy odszedł. Odszedł w czasie
wspinaczki na południową ścianę Lhotse 24 paź-
dziernika 1989 r. Był człowiekiem bardzo wierzącym
i swoim modlitwom nadał wymiar alpinistyczny.
Używał słów: od śmierci w dolinach zachowaj nas,
Panie.
Wysoka Izbo! Mam zaszczyt przedstawić stano-
wisko klubu Platformy Obywatelskiej, która popiera
ten projekt ustawy. Zaszczyt jest tym większy, iż jako
posłowi ziemi śląskiej postać Jerzego Kukuczki, czło-
wieka wielkiego serca, hartu ducha, siły woli, jest mi
doskonale znana. Osoba, którą wybrał senat kato-
wickiej AWF, jest nietuzinkowa. Można rzec za Re-
inholdem Messnerem, pierwszym zdobywcą Korony
Ziemi: nie druga, ale największa.
Klub Parlamentarny Platformy Obywatelskiej po-
piera w całej rozciągłości projekt ustawy o nadaniu
Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach imie-
nia Jerzego Kukuczki. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Głos zabierze pani poseł Jadwiga Wiśniewska,
klub Prawo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę.
Poseł Jadwiga Wiśniewska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
w imieniu Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawie-
dliwość zarekomendować Wysokiej Izbie projekt usta-
wy o nadaniu Akademii Wychowania Fizycznego
w Katowicach imienia Jerzego Kukuczki, alpinisty
i himalaisty.
Akademia Wychowania Fizycznego w Katowicach
wykształciła już ponad 12 tys. absolwentów na 4 kie-
runkach studiów: wychowania fizycznego, fizykote-
rapii, zarządzania i marketingu oraz turystyki i re-
kreacji. Mury tej uczelni opuściło wielu wybitnych
sportowców, mistrzów Europy, świata i medalistów
igrzysk olimpijskich, m.in. Robert Korzeniowski, Ar-
kadiusz Skrzypaczek, Andrzej Supron, Dariusz Gę-
sior, Justyna Kowalczyk i Tomasz Sikora.
Kandydatura na patrona uczelni została wyłonio-
na w drodze ogólnouczelnianego konkursu i pozy-
tywnie zaopiniowana przez senacką komisję do spraw
oceny kandydatur. Wniosek został także zaakcepto-
wany przez kolegium rektorskie. Propozycja była
konsultowana z samorządem studentów i doktoran-
tów, inicjatywa uzyskała również poparcie pani Ce-
liny Kukuczki oraz panów Wojciecha i Macieja Ku-
kuczków, synów Jerzego.
Jerzy Kukuczka jako drugi człowiek na ziemi zdo-
był koronę Himalajów i Karakorum, a także wszyst-
kie czternaście szczytów o wysokości ponad 8 tys. m.
Spośród 14 ośmiotysięczników, które zdobył w latach
1979–1987, na 11 wszedł nowymi drogami.
Kukuczka zginął 24 października 1989 r. na wy-
sokości 8300 m podczas wejścia na Lhotse nową dro-
gą, przez niezdobytą wówczas południową ścianę.
Pochowano go w lodowej szczelinie nieopodal miejsca
upadku. Zwykł mawiać: Mnie nie wystarczy być tyl-
ko w górach, nie wystarczy być na wyprawie. Uwa-
żam, że jeżeli podchodzi się pod górę, to z jakimś
celem, a celem tym jest wejść na tę górę.
Partnerzy i przyjaciele podkreślali, że Jerzy Ku-
kuczka charakteryzował się wielką siłą fizyczną,
dużą wytrzymałością, niesamowitą psychiką i ogrom-
ną determinacją w działaniu. Był człowiekiem reli-
gijnym. Modlił się przytaczanymi już dzisiaj słowami:
od śmierci w dolinach zachowaj nas, Panie.
W Polsce jest już kilkanaście szkół, stowarzyszeń
i drużyn harcerskich dumnie noszących imię Jerzego
Kukuczki. Liczne są również koła zainteresowań tą
piękną, wyjątkową dyscypliną, którą reprezentował
ten niezwykły człowiek.
Jerzy Kukuczka całym swoim życiem pokazał, że
najważniejsze cechy charakteru to wytrwałość w dą-
żeniu do celu i zamiłowanie do uprawianej dyscypli-
ny. Te właśnie wartości przekazuje swoim studentom
Akademia Wychowania Fizycznego w Katowicach.
Projektowana regulacja nie jest objęta zakresem
prawa Unii Europejskiej. Wprowadzenie jej nie spo-
woduje dodatkowych skutków finansowych dla bu-
dżetu państwa i budżetów jednostek samorządu te-
rytorialnego. Wejście w życie projektowanej ustawy
nie wywoła również skutków na rynku pracy, a tak-
że nie wpłynie na konkurencyjność gospodarki
i przedsiębiorczość, w tym na funkcjonowanie przed-
siębiorstw.
Wysoki Sejmie! Mam nadzieję, że Wysoka Izba
przyjmie tę ustawę jednogłośnie, niezależnie od różnic
poglądów, a nawet podziałów politycznych. Klub Par-
lamentarny Prawo i Sprawiedliwość zgodnie z wolą
uczelni zagłosuje za projektem. Głęboko wierzymy, iż
dzięki nowemu patronowi uczelni wzrosną ranga, pre-
stiż i znaczenie Akademii Wychowania Fizycznego
w Katowicach. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję pani poseł.
Poseł Andrzej Celiński Lewica i Demokraci.
Nie widzę.
W takim razie poseł Mirosław Pawlak, Polskie
Stronnictwo Ludowe.
Poseł Mirosław Pawlak:
Panie marszałku! Wysoki Sejmie! Każdy naród
w cywilizowanym świecie, niezależnie od osiągnięć
na różnych płaszczyznach, winien jest zachowywać
pamięć najwybitniejszych rodaków, synów swojej zie-
mi. Osiągnięcia wymagające niejednokrotnie odwagi,
ryzyka, narażania życia zasługują zawsze na najwyż-
szy szacunek. Tak oto jest i tym razem.
Panie i Panowie Posłowie! Postaci Jerzego Ku-
kuczki nikomu na tej sali nie trzeba przypominać,
gdyż doskonale zostało to uczynione w poprzednich
wystąpieniach. Miał osobowość, którą cechowała
wielka odwaga, graniczącą nieraz z ryzykiem i boha-
terstwem, prezentował wręcz niespotykaną pasję,
miłość do dziedziny, którą uprawiał. Ale przede
wszystkim wyróżniała go skromność i umiłowanie
ojczystego kraju – to wręcz z Jerzego Kukuczki ema-
nowało. Dlatego realizacja pomysłu uchwały senatu
Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach,
aby obrać go za patrona, a następnie nadać uczelni
imię Jerzego Kukuczki, jest pomysłem ze wszech
miar godnym realizacji. Przedstawiony Wysokiemu
Sejmowi projekt ustawy z druku nr 106 ocenić nale-
ży jako wyraz intencji idącej w tym właśnie kierun-
ku. Komisja Edukacji, Nauki i Młodzieży na posie-
dzeniu w dniu 9 stycznia br., uznając oraz w pełni
podzielając intencje rządu, aby pośmiertnie oddać
hołd i okazać szacunek człowiekowi, którego zasługi
dla polskiego sportu tak wyczynowego, jak i indy-
widualnego są bezsporne, oraz uczcić jego pamięć,
wniosła, aby Wysoki Sejm uchwalić raczył projekt
ustawy o nowej nazwie Akademii Wychowania Fi-
zycznego w Katowicach, nadaniu jej imienia Jerzego
Kukuczki, co mój Klub Poselski Polskiego Stronnic-
twa Ludowego w pełni popiera. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Bardzo proszę, poseł sprawozdawca pani Maria
Nowak.
Poseł Maria Nowak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Bardzo krótko.
Myślę, że cieszy to, że wszyscy na tej sali są tak zgod-
155
ni. Sądzę, że głosowanie tak jak w komisji będzie
jednomyślne także w czasie posiedzenia. Na pewno
jest to bardzo ważna, prestiżowa sprawa dla uczelni.
Ale chciałabym zwrócić uwagę, kończąc swoją wypo-
wiedź, na jeszcze jedną rzecz – że będzie to też ukłon
w kierunku tego wielkiego człowieka, wielkiego Po-
laka, bo właśnie w marcu tego roku, gdyby żył, skoń-
czyłby 60 lat. Myślę, że to będzie głęboki ukłon
w kierunku Jerzego Kukuczki, ale i wyraz świado-
mości tego, co zrobił dla Polski, a także tego, co robi
ciągle dla następnych pokoleń młodych Polaków. Je-
żeli jednomyślnie zagłosujemy, już w najbliższym
czasie Akademia Wychowania Fizycznego będzie no-
siła imię Jerzego Kukuczki. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Zamykam dyskusję.
Do trzeciego czytania projektu ustawy przystąpi-
my w bloku głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 12.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Edukacji, Nauki i Młodzieży o rządowym projek-
cie ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii
Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego
w Kielcach (druki nr 107 i 133).
Proszę o zabranie głosu posła sprawozdawcę ko-
misji pana Mirosława Pawlaka.
Poseł Sprawozdawca Mirosław Pawlak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowni Pań-
stwo Rektorzy, siedzący na galerii! Mam zaszczyt
przedstawić jako poseł sprawozdawca Wysokiemu
Sejmowi stanowisko zawarte w sprawozdaniu Komi-
sji Edukacji, Nauki i Młodzieży o rządowym projekcie
ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Święto-
krzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach.
W dniu 21 grudnia 2007 r. marszałek Sejmu skie-
rował powyższy rządowy projekt ustawy do komisji
do pierwszego czytania. Ustawa jest bardzo krótka,
albowiem zawiera jedynie dwa artykuły, a jej meri-
tum polega na przekształceniu Akademii Święto-
krzyskiej w Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodni-
czy, z pozostawieniem patrona Jana Kochanowskie-
go. Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnic-
twie wyższym na podstawie przepisu art. 3 ust. 3 daje
uczelniom spełniającym wymagania określone w tym
przepisie możliwość używania w swojej nazwie wy-
razu „uniwersytet”, uzupełnionego przymiotnikiem
lub przymiotnikami określającymi profil uczelni.
W tym miejscu godzi się zauważyć, iż uczelnia, o któ-
rej mowa w projekcie ustawy, spełnia wszystkie kry-
teria związane z liczbą posiadanych uprawnień do
nadawania stopnia naukowego doktora, nadaje go
bowiem w następujących dyscyplinach: historia, ję-
zykoznawstwo, fizyka, biologia, geografia oraz sztuki
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
156 Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach
Poseł Sprawozdawca Mirosław Pawlak
piękne, ponadto ubiega się dodatkowo o możliwość
doktoryzowania na dwóch następnych kierunkach.
Obecna Akademia Świętokrzyska kształci 26 tys.
studentów i ponad 2 tys. słuchaczy podyplomowych.
Powstała ona na bazie Studium Nauczycielskiego
w Kielcach, którego początki sięgają lat 60. Obecnie
posiada dwie filie i kształci słuchaczy na 17 kierun-
kach studiów magisterskich. Wszystkie akredytowa-
ne kierunki uzyskały wysoką ocenę Państwowej Ko-
misji Akredytacyjnej. Zajęcia dydaktyczne ze studen-
tami prowadzi 228 samodzielnych pracowników,
w tym 53 profesorów tytularnych i 175 profesorów nad-
zwyczajnych oraz 406 adiunktów i 112 asystentów.
Podnoszeniu jakości kształcenia i badań nauko-
wych służy systematyczny rozwój współpracy na-
ukowej z zagranicą. Uczelnia oprócz stałych kon-
taktów z państwami europejskimi utrzymuje także
kontakty ze Stanami Zjednoczonymi i Japonią. Na
przestrzeni ostatnich dwóch lat Akademia Święto-
krzyska pozyskała środki unijne na projekty badaw-
cze, edukacyjne i inwestycyjne w kwocie 36 mln zł.
Warto wspomnieć także o bibliotece, która jest
w pełni skomputeryzowana i posiada 440 tys. wolu-
minów i 700 tytułów czasopism. Przekształcenie
akademii w uniwersytet wydatnie rozszerzy ofertę
kształcenia studentów oraz zakres prowadzonych
badań naukowych.
W dniu 4 października 2007 r. uchwałą nr 63/2007
senat akademii wyraził wolę zmiany nazwy uczelni.
Również projekt ustawy przedstawiony do konsulta-
cji społecznych następującym podmiotom: Konferen-
cji Rektorów Akademickich, Państwowej Komisji
Akredytacyjnej oraz Radzie Głównej Szkolnictwa
Wyższego spotkał się z aprobatą. Biorąc pod uwagę
przytoczone przeze mnie powyższe okoliczności, Ko-
misja Edukacji, Nauki i Młodzieży po rozpatrzeniu
powyższego projektu ustawy na posiedzeniu w dniu
9 stycznia 2008 r., bez żadnych poprawek, jednogło-
śnie przyjęła ten projekt i wnosi, aby Wysoki Sejm
uchwalić raczył projekt ustawy z druku nr 107. Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów.
Otwieram dyskusję.
Jako pierwsza pani poseł Marzena Okła-Drewno-
wicz, Platforma Obywatelska.
Bardzo proszę.
Poseł Marzena Okła-Drewnowicz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przypadł mi
w udziale zaszczyt przedstawienia stanowiska Klubu
Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej dotyczą-
cego projektu ustawy o nadaniu nowej nazwy Aka-
demii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego
w Kielcach.
Uczelnia ta spełniła wymagania przewidziane
przez Prawo o szkolnictwie wyższym. Posiada upraw-
nienia do nadawania stopnia naukowego doktora
w sześciu dyscyplinach. Od decyzji parlamentu zale-
ży, czy już wkrótce będziemy o niej mówić Uniwersy-
tet Humanistyczno-Przyrodniczy Jana Kochanow-
skiego w Kielcach.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Stoję przed pań-
stwem w historycznym, jak sądzę, dniu dla woj. świę-
tokrzyskiego. Oto po 38 latach istnienia wolą polskie-
go parlamentu kielecka Akademia Świętokrzyska im.
Jana Kochanowskiego ma stać się uniwersytetem. Po
latach istnienia jako Wyższa Szkoła Nauczycielska,
potem Wyższa Szkoła Pedagogiczna, a wreszcie Aka-
demia Świętokrzyska, największa uczelnia humani-
styczna w regionie świętokrzyskim i jedna z najwięk-
szych szkół pedagogicznych w Polsce sięgnie po tytuł
uniwersytetu. Gdy dziś czytamy, że spełnia kryteria
ustawowe związane z liczbą posiadanych uprawnień
do nadawania stopnia naukowego doktora, pamiętaj-
my przede wszystkim, że szkoła, której patronuje
wielki poeta z Czarnolasu, od lat systematycznie po-
szerza swą ofertę dydaktyczną. Od czasów, gdy
kształtowani piórem Stefana Żeromskiego na kar-
tach „Syzyfowych prac”, z pewnością pamiętni dla
wielu tu zebranych, Marcin Borowicz i Andrzej
Radek kształcili się w literackim pierwowzorze Kielc
– Klerykowie, nie zmienił się tu duch pchający do
wiedzy ludzi wywodzących się z bardzo różnych śro-
dowisk. To oni przez lata tworzyli kielecką szkołę,
wierzyli w nią i stawali się przez nią sobie bliscy jak
prawdziwi przyjaciele.
Dziś świętokrzyska uczelnia oferuje młodym lu-
dziom studia w zakresie nauk ścisłych, humanistycz-
nych, pedagogicznych, medycznych oraz sztuk pięk-
nych i edukacji muzycznej. Według uczelnianych
danych tylko w ciągu ostatniej dekady z tytułem ma-
gistra opuściło mury szkoły znad Silnicy prawie 58
tys. absolwentów. Zajęcia dydaktyczne prowadzi tu
ponad tysiąc nauczycieli akademickich, z czego po-
nad 50 profesorów tytularnych. To oni nadają nauko-
wy szlif młodzieży z 7 wydziałów: 5 w Kielcach
i kolejnych 2 w filii w Piotrkowie Trybunalskim.
Łącznie na 23 kierunkach kształci się tu dziś ok. 25
tys. studentów.
O tym jak bardzo upragniona jest dla wielu nasza
szkoła, niech świadczą choćby tegoroczne dane,
z których wynika, że o indeks kieleckiej uczelni ubie-
gało się przed kilkoma miesiącami 15 tys. kandyda-
tów. Blisko połowa z nich może dziś korzystać
z szansy, jaką są wyższe studia dla każdego młode-
go człowieka.
Trzeba też wiedzieć, że kielecka uczelnia należy
do szkół wyższych, które od lat prowadzą systema-
tyczną współpracę naukową z zagranicą. Owocuje to
szeregiem konferencji i sympozjów naukowych, orga-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach
Poseł Marzena Okła-Drewnowicz
nizowanych wspólnie z placówkami m.in. z Niemiec,
Francji, Czech, Słowacji, Japonii, Litwy, Rosji, Łotwy
i Ukrainy.
Godzi się również przypomnieć, że świętokrzyska
uczelnia aktywnie współpracuje z miejscowym śro-
dowiskiem medycznym ze Świętokrzyskiego Cen-
trum Onkologii i Centrum Kardiologii w Kielcach.
Jest też mocno zaangażowana w pozyskiwanie
zewnętrznych środków finansowych przeznaczonych
na realizację różnorodnych projektów badawczych,
edukacyjnych, inwestycyjnych itp.
Nie tylko mieszkańcom regionu świętokrzyskiego
znane są efekty nasilonych w ostatnich latach dzia-
łań inwestycyjnych placówki, działań, które przynio-
sły rozwój jej infrastruktury dydaktyczno-naukowej,
ale i rozbudowę kampusu uczelni. Kolejne etapy re-
alizowane są w oparciu o fundusze strukturalne Unii
Europejskiej.
Przypominając historię i dzień dzisiejszy święto-
krzyskiej uczelni, mam zaszczyt i okazję złożyć wy-
razy szacunku i uznania wszystkim tym, którzy
tworzyli w przeszłości i tworzą dziś jej piękną trady-
cję. I niezależnie od tego, co mówią dziś politycy, ta
akademia sama sobie zawdzięcza to, że spełniła
wszystkie ustawowe kryteria, aby stać się uniwersy-
tetem. Niech tytuł uniwersytetu nie tylko stanie się
dla was zwieńczeniem wieloletnich starań i wysiłków,
ale i niczym pozytywny bodziec wiedzie pokolenia
następców Andrzeja Radka ku nowym naukowym
wyzwaniom.
Klub Parlamentarny Platformy Obywatelskiej
poprze projekt ustawy, na którą czekają od dawna
świętokrzyskie środowiska naukowe. Dziękuję za
uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Głos zabierze poseł Przemysław Gosiewski, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Poseł Przemysław Gosiewski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mamy dzisiaj
dzień historyczny, dzień szczególnie ważny dla regio-
nu świętokrzyskiego, ale również dzień ważny dla
polskiej nauki. Oto dyskutujemy dzisiaj nad powoła-
niem kolejnej uczelni typu uniwersyteckiego – Uni-
wersytetu im. Jana Kochanowskiego w Kielcach. To
jest zwieńczenie wieloletnich starań środowiska aka-
demickiego regionu świętokrzyskiego o to, aby zosta-
ła zlikwidowana jedyna biała plama na mapie uczel-
ni uniwersyteckich w kraju, bo województwo świę-
tokrzyskie było jedynym województwem pozbawio-
nym własnego uniwersytetu. Dzięki staraniom
środowiska akademickiego, dzięki wydatnemu
157
wsparciu rządu pana premiera Jarosława Kaczyń-
skiego, dzięki połączeniu sił wszystkich środowisk
politycznych, samorządowych, kulturalnych, nauko-
wych regionu możemy stanąć w tym ważnym dniu
tu, w Wysokiej Izbie, i prezentować stanowiska klu-
bów w sprawie powołania Uniwersytetu im. Jana
Kochanowskiego.
Takiego dnia woj. świętokrzyskie nie miało od
wielu lat, być może od momentu jego powołania
w 1998 r. Ale o tym, że ta decyzja dotycząca tej uczel-
ni jest w pełni uzasadniona, świadczy choćby fakt, że
jest to największa publiczna uczelnia w województwie
świętokrzyskim, że studiuje na niej ponad 26 tys.
studentów na 7 kierunkach, że ma pakiet inwesty-
cyjny, na który w ciągu ostatnich dwóch lat zostało
zabezpieczonych blisko pół miliarda złotych. To są te
trwałe podstawy tego, że ta decyzja nie oznacza dzi-
siaj tylko zmiany nazwy, ale tworzenie nowej jakości
kształcenia dla tysięcy młodych ludzi, którzy chcą
studiować i dalej pracować w regionie, z którym wią-
że ich pochodzenie, i których wiąże miłość do ziemi
świętokrzyskiej.
Dzisiaj mamy ten szczególny moment, kiedy wła-
śnie tym tysiącom młodych ludzi Sejm może powie-
dzieć, iż podzielając wszystkie argumenty za powo-
łaniem Uniwersytetu im. Jana Kochanowskiego,
podejmie decyzję, aby została przyjęta ustawa
i w niedługim czasie mogła wejść w życie, bo blisko
5 tys. młodych ludzi czeka, aby jeszcze w tym roku
ukończyć uczelnię z dyplomem uniwersytetu, a nie
dyplomem akademii.
To działanie jest przykładem wielkiej jedności,
jest przykładem wielkiej woli wszystkich środowisk,
a przede wszystkim środowisk naukowych. Chciał-
bym w tym miejscu na ręce pani rektor tu obecnej na
tej sali złożyć podziękowanie całemu środowisku
akademickiemu za państwa ciężką pracę, za państwa
determinację i za to, że zawsze wierzyliście i zagrze-
waliście środowiska ziemi kieleckiej do tego, aby po-
wstała uczelnia typu uniwersyteckiego, abyśmy dzi-
siaj mieli w tym ważnym miejscu, jakim jest ziemia
świętokrzyska, własny uniwersytet. (Oklaski) Ale
chciałbym bardzo wyraźnie to podkreślić, iż nie czy-
nimy tego dla samego faktu powołania nowej uczelni,
czynimy to dla tysięcy młodych ludzi, którzy dzięki
temu będą mieć lepsze wykształcenie, a w związku z
tym lepszą szansę na zdobycie dobrej pracy i swój
trwały związek z regionem.
Wspaniały przykład tej uczelni pokazuje, że dzi-
siaj średnie uczelnie mogą wznosić się na wyżyny,
mogą być ważnymi miejscami działalności naukowej
i dydaktycznej w kraju, że właśnie dzisiaj przed ta-
kimi uczelniami stoi wielka szansa rozwojowa. Wie-
rzę, że będzie to bardzo dobry przykład dla innych
uczelni, dla Politechniki Świętokrzyskiej, aby mogły
starać się o status uniwersytecki. Będzie to również
ważny przykład, aby można było nadawać uczel-
niom, które będą chciały współpracować w ramach
Centralnego Okręgu Przemysłowego, tego histo-
rycznego związku miast centralnej Polski, również
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
158 Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach
Poseł Przemysław Gosiewski
status uniwersytecki poprzez takie oddziały, jak
choćby w Piotrkowie Trybunalskim czy w przyszło-
ści planowany w Sandomierzu. Wierzę, że to jest
dzisiaj przykład integracji środowiska naukowego,
która będzie wzmacniała to środowisko, ale będzie
również pokazywała, że właśnie dzięki sercom, my-
ślom, uczynkom tysięcy ludzi można doprowadzić
do tak wspaniałego dzieła.
Chciałbym w tym zakresie jeszcze raz podkreślić,
że klub Prawa i Sprawiedliwości zawsze wspierał
i wspiera obecnie powstanie uniwersytetu. Chciał-
bym podziękować wszystkim parlamentarzystom
ziemi świętokrzyskiej, którzy uczestniczyli w pracach
Komitetu Honorowego na rzecz powołania uniwer-
sytetu, na którego czele stałem (Dzwonek), chciałbym
podziękować wszystkim ludziom dobrej woli, dzięki
którym mamy dzisiaj wigilię podjęcia decyzji o powo-
łaniu uniwersytetu świętokrzyskiego. Dziękuję bar-
dzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Głos zabierze poseł Sławomir Kopyciński, Lewica
i Demokraci.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
przedstawić stanowisko Klubu Poselskiego Lewicy
i Demokratów w sprawie projektu ustawy o nadaniu
Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego
w Kielcach nazwy „uniwersytet”.
Zaszczyt to dla mnie tym większy, że sam jestem
absolwentem tej właśnie uczelni. Akademia Święto-
krzyska jest uczelnią o bogatej tradycji, ugruntowa-
nej pozycji wśród innych krajowych uczelni publicz-
nych. Powstała w 1969 r., kiedy to powołano Wyższą
Szkołę Nauczycielską w Kielcach. Uczelnia ta rozwi-
jała się w szybkim tempie i w 1973 r. została prze-
kształcona w Wyższą Szkołę Pedagogiczną prowa-
dzącą 14 kierunków studiów dziennych i zaocz-
nych. W wyniku jej dalszego rozwoju w roku 2000 – to
ważny moment w historii tej uczelni – uzyskała ona
status akademii i nazwę Akademii Świętokrzyskiej
im. Jana Kochanowskiego w Kielcach. Obecnie uczel-
nia ta posiada prawo doktoryzowania na sześciu kie-
runkach, spełniając wymogi określone w ustawie
Prawo o szkolnictwie wyższym dla tzw. uniwersyte-
tów przymiotnikowych.
Akademia Świętokrzyska należy do najwięk-
szych uczelni tego typu w kraju. Była tu dzisiaj o tym
mowa. Na pięciu wydziałach i w filii kształci się oko-
ło 25 tys. studentów i około tysiąca słuchaczy studiów
podyplomowych. Zajęcia prowadzone są na 24 kie-
runkach studiów stacjonarnych i niestacjonarnych
niemal w 70 specjalnościach. Aktualnie trwają dalsze
prace nad poszerzeniem oferty dydaktycznej akade-
mii oraz unowocześnieniem jej bazy technicznej
i lokalowej.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Akademia Świę-
tokrzyska powstała i rozwija się między innymi dzię-
ki porozumieniu i współpracy przedstawicieli wszyst-
kich sił politycznych województwa świętokrzyskiego.
W komitecie honorowym patronującym przedsięwzię-
ciu przekształcenia akademii w uniwersytet znaleź-
li się przedstawiciele wszystkich sił politycznych,
społecznych i naukowych. Co ważne, mieliśmy pełne
poparcie mediów. Uniwersytet ten jest bowiem do-
brem wspólnym wszystkich mieszkańców wojewódz-
twa świętokrzyskiego, jest wyrazem naszych aspira-
cji i dążenia do poprawy statusu naszego regionu.
Ten uniwersytet to nasze wielkie marzenie. Mam
nadzieję, że jest to marzenie, które dzisiaj zostanie
spełnione.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Spełnione zosta-
ły wszystkie wymogi ustawowe niezbędne do nadania
Akademii Świętokrzyskiej nazwy uniwersytet. Od-
było się to ogromnym wysiłkiem władz uczelni, któ-
rym z tego miejsca chciałbym bardzo serdecznie po-
dziękować i pogratulować. Gratuluję i dziękuję rów-
nież – przypomnę to jeszcze raz – jako były absolwent
Akademii Świętokrzyskiej. Powstanie tego uniwer-
sytetu to oczywiście nie zasługa pojedynczych poli-
tyków ani posłów, którzy dzisiaj mają zaszczyt tę
sprawę referować, ale właśnie zasługa władz uczelni
i całego środowiska naukowego.
O zmianę nazwy uczelni wniósł senat Akademii
Świętokrzyskiej. Stanowisko to wyraził w uchwale
z dnia 4 października 2007 r. W związku z powyż-
szym nie pozostaje nam nic innego jak dziś jeszcze
– tak zapewniał marszałek – poprzeć ten wniosek.
Klub Poselski Lewicy i Demokratów będzie gło-
sował za nadaniem Akademii Świętokrzyskiej im.
Jana Kochanowskiego w Kielcach nazwy uniwersy-
tet. Uczyni to z ogromną radością i z ogromną dumą.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Poseł Mirosław Pawlak, Polskie Stronnictwo
Ludowe.
Poseł Mirosław Pawlak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Stojąc dzisiaj
przed Wysoką Izbą, aby zaprezentować stanowisko
klubu Polskiego Stronnictwa Ludowego wobec pro-
cedowanego projektu ustawy, pozwolę sobie na drob-
ną refleksję natury osobistej. Akademia Świętokrzy-
ska to zacna uczelnia, która na przestrzeni swych
dziejów przeżywała kolejne przeobrażenia, począw-
szy od studium nauczycielskiego, które stanowiły
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach
Poseł Mirosław Pawlak
bazę i podwaliny obecnie istniejącej Alma Mater.
I właśnie z tego miejsca pragnę podziękować i złożyć
hołd całemu ówczesnemu gronu pedagogicznemu za
otrzymane tam wykształcenie, albowiem w roku
1962 w moim dwuetapowym kształceniu pedagogicz-
nym właśnie dane mi było zostać absolwentem Stu-
dium Nauczycielskiego w Kielcach. Solidne wykształ-
cenie, wiedza i wychowanie, które tam otrzymałem,
a szczególnie pod kierunkiem profesora Sylwestra
Kowalczewskiego, to zasługa oddanego polskiemu
szkolnictwu grona pedagogicznego.
Panie i Panowie Posłowie! Jako poseł sprawoz-
dawca starałem się dokonać niemalże w jednej eg-
zemplifikacji ówczesnych i bieżących osiągnięć uczel-
ni. Zarówno Komisja Edukacji, Nauki i Młodzieży,
jak i Wysoka Izba in gremio nie mają cienia wątpli-
wości, że omawiany projekt ustawy w pełni przyczy-
ni się do prawnego usankcjonowania zacnych zamie-
rzeń i planowanego dalszego rozwoju akademii już
w nowym kształcie i zgodnie z nowym statusem –
jako uniwersytetu.
Wierząc, że temu właśnie celowi służyć będzie
powołanie uniwersytetu, Klub Poselski Polskiego
Stronnictwa Ludowego jednogłośnie opowie się
w trakcie głosowania za uchwaleniem projektu usta-
wy. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Czy pan poseł sprawozdawca? Jednak… Aha,
przepraszam bardzo. Przepraszam, panie pośle, prze-
praszam. Lista nie została wyczerpana. Są posłowie
zgłoszeni do pytań.
Czas na zadanie pytania – jedna minuta.
Czy ktoś z pań i panów posłów chciałby dopisać
się jeszcze na listę posłów pytających?
Nie widzę. Zamykam listę.
Jako pierwszy poseł Jarosław Rusiecki, Prawo
i Sprawiedliwość, bardzo proszę.
Poseł Jarosław Rusiecki:
Wielce Szanowny Panie Marszałku! Pani Rektor
Akademii Świętokrzyskiej! Wysoki Sejmie! Dla tej
pięknej uczelni świętokrzyskiej to zaiste historyczny
moment. Przechodzimy jak przez Jordan z Akademii
Świętokrzyskiej do uniwersytetu, który jest zwień-
czeniem pracy wielu pracowników, wielu naukowców.
I chciałbym tu jeszcze raz podziękować, bo podzięko-
wań nigdy nie dość, za wielki wysiłek całej kadry
naukowców, za ten czyn, którego państwo dokonali-
ście w ostatnich latach całej swojej historii. Podzię-
kowanie również składam całej wspólnocie akade-
159
mickiej, łącznie z młodzieżą, która zdecydowała
o tym, że chce studiować w Kielcach. To dzieło, sądzę,
potrzebowało zawsze wsparcia, stąd też i komitet
honorowy, który został powołany trzy lata temu
w tamtej sytuacji politycznej.
Moje pytanie jest proste: Czy aktualna ekipa rzą-
dząca będzie kontynuowała to dzieło ponadpartyjne-
go działania dla naszego regionu? Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
O zabranie głosu proszę pana posła Krzysztofa
Lipca, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Krzysztof Lipiec:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mojego głosu też
nie może w tej debacie zabraknąć, albowiem jestem
absolwentem tej zacnej uczelni, z pokolenia pierwsze-
go NZS-u, kiedy to podczas strajków u schyłku PRL-u
marzyliśmy o tym, aby dawna Wyższa Szkoła Peda-
gogiczna przekształciła się w uniwersytet. Jedno
z tych marzeń się spełniło. Po 1989 r. budynek daw-
nego komitetu wojewódzkiego jedynej słusznej partii
został przejęty przez Wyższą Szkołę Pedagogiczną.
Miałem też możliwość, będąc w Senacie, walczyć
o Akademię Świętokrzyską, byłem sprawozdawcą
komisji, stąd też, Wysoka Izbo, pragnę się podzielić
radością, że dzisiaj moja uczelnia staje się uniwersy-
tetem. Jest to dzień bardzo radosny, ale również prze-
pojony pewną troską, jeśli chodzi o działania, które
zostały podjęte w resorcie szkolnictwa wyższego
i nauki, albowiem uczelnia została skreślona z waż-
nego programu, z którego miało być jej przyznane
22 mln euro na rozwój infrastruktury.
Pani minister… Nie widzę pani minister, ale my-
ślę, że pewnie przeczyta to pytanie w stenogramie.
Chciałbym zapytać: Czy pani minister zmieni zdanie
i wesprze już Uniwersytet Świętokrzyski w pozyski-
waniu europejskich środków na rozwój tej ważnej
w regionie uczelni? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Pan poseł Henryk Milcarz, Lewica i Demokraci.
Co do listy i środków europejskich dla uczelni,
z tego co wiem, to dzisiaj pani minister Kudrycka
odpowiadała w tej sprawie. Jeżeli jednak będzie
taka wola pani minister Prawelskiej, to będzie też
odpowiedź.
Bardzo proszę, panie pośle.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
160 Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach
Poseł Henryk Milcarz:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Pani Minister! Wysoka Izbo!
Marzenia się spełniają pod warunkiem, że człowiek
chce i potrafi marzyć, pod warunkiem, że człowiek
chce i potrafi marzenia przekuwać w rzeczywistość.
W dniu dzisiejszym spełnią się marzenia wielu poko-
leń mieszkańców świętokrzyskiej ziemi. Sejm Rze-
czypospolitej VI kadencji, o czym jestem głęboko
przekonany, w głosowaniu, mam nadzieję, że jedno-
głośnie, uchwali ustawę o nadaniu nowej nazwy Aka-
demii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego.
Proszę państwa, jestem przekonany, że duch pa-
trona uczelni Jana z Czarnolasu w dniu dzisiejszym
jest z nami i na pewno dzieli radość, ogromną radość,
jaka towarzyszy nam z tego powodu, że możemy
w tym historycznym momencie uczestniczyć.
Moje pytanie, żeby dopełnić formy, będzie skiero-
wane do posła sprawozdawcy. Odpowiedź znam. Pa-
nie pośle, czy warto było podjąć ten trud? Odpowiesz,
Mirku, że warto. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
(Głos z sali: Warto.)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Pan poseł Mirosław Pawlak jako sprawozdawca
komisji.
Pana posła Krzysztofa Lipca proszę o zajrzenie do
stenogramu i do dzisiejszej odpowiedzi pani minister
Kudryckiej w sprawie, którą pan przywoływał przed
chwilą z trybuny.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Mirosław Pawlak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Jako poseł
sprawozdawca pragnę wyrazić słowa podziękowania
przedstawicielom wszystkich klubów za poparcie pro-
cedowanej tutaj ustawy o przekształceniu Akademii
Świętokrzyskiej w Uniwersytet Humanistyczno-
-Przyrodniczy. Wszystkie kluby wyraziły pełne po-
parcie i tu serdecznie dziękuję.
Powiedziałbym, że w dniu dzisiejszym, bo dzisiaj
będzie głosowanie – przynajmniej ta wigilia, panie
pośle, nie będzie długa, bo do bloku głosowań się zbli-
żamy – kończy się ciernista droga, okrutna droga,
jeśli chodzi o tę wolę wyrażoną przez senat uczelni,
przez pana rektora Masalskiego, obecną panią rektor
Reginę Renz, kończy się ten długi adwent – tak bym
powiedział; skoro przechodzimy do wigilii, to musi
być adwent – czas oczekiwania na tę upragnioną na-
zwę, czas oczekiwania przez środowisko naukowe
uczelni, przez środowisko studenckie, przez środowi-
sko polityczne, samorządowe, przez mieszkańców
ziemi świętokrzyskiej się kończy. I wielka jest z tego
tytułu radość. Tak że wyrażam słowa wielkiej podzię-
ki za hart i wolę ciężkiej pracy pani rektor, za to, że
właśnie uczelnia nie „tak sobie”, tylko niejako nor-
malnie staje się uniwersytetem, spełniając wszystkie
warunki.
Serdecznie dziękuję i już gratuluję. Wszystkiego
najlepszego i dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Zamykam dyskusję.
Do trzeciego czytania projektu ustawy przystąpi-
my w bloku głosowań.
Niemniej w istocie już możemy pani rektor po-
gratulować i złożyć najlepsze życzenia całej społecz-
ności akademickiej – uniwersyteckiej, już tak może-
my powiedzieć. (Oklaski)
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 13.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Edukacji, Nauki i Młodzieży o rządowym projek-
cie ustawy o nadaniu Akademii Medycznej
w Warszawie nazwy „Warszawski Uniwersytet
Medyczny” (druki nr 108 i 134).
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
pana posła Andrzeja Smirnowa.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Sprawozdawca Andrzej Smirnow:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam przyjem-
ność w imieniu Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży
przedstawić sprawozdanie o rządowym projekcie
ustawy o nadaniu Akademii Medycznej w Warszawie
nazwy „Warszawski Uniwersytet Medyczny”.
Senat Akademii Medycznej w Warszawie 29 wrze-
śnia 2006 r. uchwalił wniosek o nadaniu tej uczelni
nazwy Warszawski Uniwersytet Medyczny. Marsza-
łek Sejmu skierował rządowy projekt ustawy 21 grud-
nia 2007 r. do Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży.
Komisja przeprowadziła pierwsze czytanie i rozpa-
trzyła projekt w dniu 9 stycznia 2007 r.
Ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym uchwalo-
na w 2005 r. uporządkowała nazewnictwo polskich
wyższych uczelni, wprowadzając nazwy: akademia,
uniwersytet techniczny, uniwersytet z dodatkowym
przymiotnikiem określającym profil kształcenia
w danej uczelni, uniwersytet bądź też politechnika.
Przy tym kryteria, jakim powinny odpowiadać uczel-
nie, którym nadaje się te nazwy, wiążą się przede
wszystkim z uprawnieniami do nadawania stopnia
naukowego doktora. W przypadku uniwersytetów
o określonym profilu kształcenia, w tym uniwersyte-
tów medycznych, konieczne jest, aby uniwersytet ten
posiadał 6 uprawnień do nadawania stopnia doktora,
tzn. żeby 6 rad wydziałowych posiadało takie upraw-
nienia, przy czym 4 uprawnienia w profilu kształce-
nia danej uczelni. W przypadku warszawskiej Aka-
demii Medycznej to kryterium spełnione jest z na-
wiązką, ponieważ Akademia Medyczna w Warszawie
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu Akademii Medycznej w Warszawie nazwy „Warszawski Uniwersytet Medyczny”
Poseł Sprawozdawca Andrzej Smirnow
posiada 7 uprawnień do nadawania stopnia nauko-
wego doktora.
W sprawie Akademii Medycznej w Warszawie,
ustawy o zmianie nazwy Akademii Medycznej
w Warszawie pozytywną opinię wyraziła Rada Głów-
na Szkolnictwa Wyższego. Tę opinię przedstawił prof.
Błażejowski, przewodniczący rady, na posiedzeniu
komisji. Komisja jednogłośnie przyjęła projekt usta-
wy, nie wnosząc żadnych poprawek. Stąd w imieniu
komisji proszę Wysoką Izbę o uchwalenie projektu
ustawy.
Warto jeszcze wspomnieć przy tej okazji, że korze-
nie Akademii Medycznej w Warszawie sięgają 1809 r.,
bo wtedy powstała w Warszawie Akademia Lekar-
ska, która dała początek kształceniu medycznemu
i, można uznać, dała też początek Akademii Medycz-
nej w Warszawie. Losy Akademii Medycznej czy też
uczelni kształcących w kierunkach medycznych
w Warszawie są ściśle związane z bardzo skompliko-
waną historią naszego kraju, zwłaszcza w XIX w.,
w okresie zaborów. Stąd warto wspomnieć, że w przy-
szłym roku ta uczelnia będzie obchodziła 200 roczni-
cę swojego powstania, i sądzę, że dobrze będzie, iż ta
uczelnia przyjmie nazwę: uniwersytet, bo wprawdzie
jest to tylko nazwa uczelni, ale nazwa uczelni często
określa kierunek jej rozwoju. Sądzę też, że Akademia
Medyczna, tak jak wiele innych uczelni polskich, roz-
wija się obecnie bardzo intensywnie. Przed chwilą
rozpatrywaliśmy zmiany nazw akademii, które kie-
dyś były wyższymi szkołami pedagogicznymi. Nie
tak dawno, bo chyba w III kadencji Sejmu, te uczelnie
przekształcone zostały w akademie, przyjęły nazwę
akademii. I to się wiązało z nadaniem innego kierun-
ku rozwoju tym uczelniom. W ten sposób powstają
w pełni wartościowe uniwersytety w miejscach,
w których ich jeszcze nie było. A Warszawski Uniwer-
sytet Medyczny będzie trzecim uniwersytetem
w Warszawie. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Otwieram dyskusję.
Bardzo proszę, głos zabierze pani poseł Alicja Dą-
browska, klub Platforma Obywatelska.
I jeszcze informacja. Sejm ustalił, że w dyskusji
nad tym punktem porządku dziennego wysłuchamy
5-minutowych oświadczeń w imieniu klubów.
Bardzo proszę, pani poseł.
Poseł Alicja Dąbrowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przypadł mi
w udziale zaszczyt przedstawienia Wysokiej Izbie
stanowiska Klubu Parlamentarnego Platforma Oby-
watelska w sprawie rządowego projektu ustawy
161
o nadaniu Akademii Medycznej w Warszawie nazwy
„Warszawski Uniwersytet Medyczny” (druki nr 108
i 134).
Uchwałą nr 29/2006 z dnia 29 września 2006 r.
senat Akademii Medycznej w Warszawie wyraził wolę
zmiany nazwy uczelni na Warszawski Uniwersytet
Medyczny. Taką możliwość zmiany daje bowiem usta-
wa Prawo o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca
2005 r. Zgodnie z zapisem art. 3 ust. 3 tejże ustawy
uczelnie wyższe mają możliwość używania w swojej
nazwie wyrazu „uniwersytet” wraz z przymiotnikiem
określającym profil uczelni. Warunkiem jest spełnie-
nie kryteriów, o których mowa w tym artykule.
Akademia Medyczna w Warszawie spełnia te kry-
teria, które ustawowo związane są z liczbą posiada-
nych uprawnień do nadawania stopnia naukowego
doktora. Uczelnia posiada uprawnienia do nadawa-
nia stopnia naukowego doktora nauk medycznych
w zakresie: medycyny, biologii medycznej, stomato-
logii oraz stopnia naukowego doktora nauk farma-
ceutycznych.
Oczywiście spełnianie kryteriów ustawowych to
nie jedyny powód, dla którego powinniśmy przyjąć
proponowaną ustawę. Nowa nazwa – Warszawski Uni-
wersytet Medyczny – odzwierciedli właściwy poten-
cjał, siłę naukową i prestiż warszawskiej uczelni.
Korzenie Akademii Medycznej w Warszawie się-
gają roku 1809, kiedy to z inicjatywy lekarzy: Augu-
sta Wolffa, Jacka Dziarkowskiego, Józefa Czekier-
skiego i Franciszka Brandta oraz asesora farmacji
Józefa Celińskiego powstała Akademia Lekarska.
Akademia Medyczna w Warszawie jest uczelnią
prężną i dynamiczną, której rozwój oparty jest na
nowoczesnej bazie naukowej i dydaktycznej. Na jej
obecną pozycję wpływa wysoki poziom kształcenia,
poparty osiągnięciami naukowymi kadry akademic-
kiej – blisko 1500 nauczycieli akademickich, w tym
164 profesorów, 700 adiunktów. Uczelnia kształci
ponad 10 tys. studentów, słuchaczy studiów stacjo-
narnych, podyplomowych i doktoranckich. Akademia
Medyczna w Warszawie wnosi również znaczący
wkład w rozwój polskiej nauki i medycyny. Jej zaple-
cze stanowi pięć szpitali klinicznych, dla których
uczelnia jest organem założycielskim. Akademia Me-
dyczna od wielu lat współpracuje z ośrodkami nauko-
wo-badawczymi na całym świecie, m.in. we Francji,
Szwecji, Wielkiej Brytanii, Holandii, Niemczech, Sta-
nach Zjednoczonych. Uczelnia realizuje 16 oficjalnych
umów o współpracy naukowej, w ramach których
prowadzi się wymianę osobową, wspólne projekty
naukowo-badawcze, a także wydaje się liczne publi-
kacje naukowe.
Projekt rządowy (druk nr 108) przedstawiony zo-
stał do zaopiniowania 19 partnerom społecznym,
w tym m.in. Polskiej Akademii Nauk, Centralnej Ko-
misji ds. Stopni i Tytułów, Konferencji Rektorów
Akademickich Uczelni Medycznych, Krajowej Repre-
zentacji Doktorantów. W trakcie konsultacji nie
wniesiono do projektu żadnych uwag. Projektowana
regulacja nie powoduje również skutków finanso-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
162 Projekt ustawy o nadaniu Akademii Medycznej w Warszawie nazwy „Warszawski Uniwersytet Medyczny”
Poseł Alicja Dąbrowska
wych dla budżetu państwa ani dla jednostek samo-
rządu terytorialnego, lecz jedynie dla samej akade-
mii. Skutki finansowe szacowane na sumę około
120 tys. zł zostaną pokryte ze środków finansowych
uczelni. Ustawa nie będzie miała wpływu na rynek
pracy, sytuację i rozwój regionalny ani na konkuren-
cyjność gospodarki i przedsiębiorczość.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W przekonaniu,
iż nie tylko spełnienie stosownych kryteriów ustawo-
wych, ale przede wszystkim wysoka ranga dydak-
tyczna i naukowa uzasadniają nazwę Warszawski
Uniwersytet Medyczny, posłowie Platformy Obywa-
telskiej będą głosowali za uchwaleniem proponowa-
nej ustawy. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pan poseł Artur Górski, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Artur Górski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Mam zaszczyt
przedstawić stanowisko Klubu Parlamentarnego
Prawo i Sprawiedliwość wobec projektu ustawy
o nadaniu Akademii Medycznej w Warszawie nazwy
Warszawski Uniwersytet Medyczny. Czynię to z wiel-
ką satysfakcją, gdyż Akademia Medyczna w Warsza-
wie jest jedną z najlepszych uczelni medycznych
w Polsce, o bardzo bogatej tradycji.
Jako poseł z Warszawy muszę przypomnieć, że
początki nauczania medycyny w naszym mieście się-
gają 1809 r., kiedy to Izba Edukacyjna Księstwa War-
szawskiego zorganizowała przy Szkole Prawa Wy-
dział Akademicko-Lekarski, tzw. Akademię Lekar-
ską, której prezesem został Stanisław Staszic. Już
w pierwszym roku istnienia Akademia Lekarska
miała 44 studentów medycyny oraz 14 studentów
farmacji, a pierwsze dyplomy wydane zostały 18 ab-
solwentom w 1813 r. Cztery lata później Akademię
Lekarską włączono jako Wydział Lekarski w skład
Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Po po-
wstaniu listopadowym car Mikołaj I zamknął uni-
wersytet, zaś Wydział Lekarski uległ likwidacji. Jego
następca – car Aleksander II – wyraził zgodę na
utworzenie Akademii Medyko-Chirurgicznej w War-
szawie, w której rozpoczęto naukę 1 października
1857 r. Pięć lat później Akademia Medyko-Chirur-
giczna jako Wydział Lekarski weszła w skład nowej
Szkoły Głównej Warszawskiej, która jednak została
rozwiązana po powstaniu styczniowym. Nauczanie
medyczne w języku polskim zostało wznowione
w 1917 r. wraz z utworzeniem Wydziału Lekarskiego
na Uniwersytecie Warszawskim. Pod taką nazwą,
z przerwą na okres okupacji, wydział działał do koń-
ca 1949 r. W dniu 1 stycznia 1950 r. została powołana
do życia Akademia Lekarska w Warszawie, która
3 marca otrzymała nazwę Akademii Medycznej
w Warszawie.
Obecnie w Akademii Medycznej w Warszawie stu-
diuje około 10 tys. studentów i pracuje około 1600
nauczycieli akademickich, w tym około 160 profeso-
rów i około 700 adiunktów. Oferta edukacyjna uczel-
ni obejmuje kształcenie na dziewięciu kierunkach
i w czterech specjalnościach. Akademia prowadzi po-
nadto nauczanie w ramach zawodowych kursów spe-
cjalistycznych i dokształcających.
Akademia posiada bogaty profil badawczy i jest
rozpoznawana na świecie w wielu dziedzinach me-
dycznych. Projekty badawcze, w tym liczne przedsię-
wzięcia interdyscyplinarne i wymagające współpracy
klinik i instytucji, są stale prowadzone i rozwijane
zarówno w dziedzinie medycyny klinicznej, jak i me-
dycznych nauk teoretycznych. Uczelnia uczestniczy
w najważniejszych międzynarodowych programach
wymiany studentów i pracowników naukowo-dydak-
tycznych, a także w programach naukowo-badaw-
czych. Z powodzeniem pracuje nad wzmocnieniem
powiązań edukacji i badań naukowych.
Akademia Medyczna w Warszawie jest prawdziwą
europejską uczelnią, kształcącą w oparciu o nowo-
czesne programy nauczania i standardy europejskie.
Dlatego też współpraca międzynarodowa jest jednym
z ważniejszych elementów strategii edukacyjnej
uczelni. Choć nasza uczelnia medyczna nie ustępuje
poziomem uniwersytetom medycznym na świecie, to
jednak dopiero dzięki tej nazwie uzyska formalny
status równy statusowi tych uczelni.
Muszę podkreślić – co zresztą uczynili już moi
przedmówcy – że uczelnia spełnia wszystkie wymogi
formalne, aby w świetle polskiego prawa stać się uni-
wersytetem. Przede wszystkim posiada wymaganą
ilość uprawnień do nadawania stopnia naukowego
doktora. Na sześciu wydziałach uczelni można uzy-
skać stopień naukowy doktora w zakresie medycyny,
biologii medycznej i stomatologii, zaś na jednym wy-
dziale – doktora nauk farmaceutycznych.
Na koniec muszę zaznaczyć, że Senat Akademii
Medycznej w Warszawie w dniu 25 września 2006 r.
w uchwale nr 29 jednogłośnie pozytywnie zaopinio-
wał zmianę nazwy uczelni na Warszawski Uniwer-
sytet Medyczny. W tym samym duchu wypowiedzia-
ły się m.in. Rada Główna Szkolnictwa Wyższego,
Państwowa Komisja Akredytacyjna, organizacje stu-
denckie i związki zawodowe działające w obszarze
szkolnictwa wyższego.
Reasumując, posłowie Prawa i Sprawiedliwości
poprą projekt ustawy o nadaniu Akademii Medycznej
w Warszawie nazwy Warszawski Uniwersytet Me-
dyczny. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Głos zabierze poseł Marek Balicki, klub Lewica
i Demokraci.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu Akademii Medycznej w Warszawie nazwy „Warszawski Uniwersytet Medyczny”
Poseł Marek Balicki:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Pań-
stwo Ministrowie! Klub Lewicy i Demokratów będzie
głosował za przyjęciem ustawy, która zmienia nazwę
Akademii Medycznej w Warszawie na Warszawski
Uniwersytet Medyczny.
Już pan poseł sprawozdawca przytoczył najważ-
niejsze argumenty przemawiające za zmianą nazwy
Akademii Medycznej w Warszawie, zwrócę więc tylko
uwagę na kilka najważniejszych spraw. Po pierwsze,
Akademia Medyczna w Warszawie spełnia nie tylko
wymogi formalne, ale przede wszystkim jest uczelnią
o wielkim dorobku, jeśli chodzi o naukę, badania,
kształcenie oraz trzeci element, który wyróżnia
uczelnie medyczne spośród większości uczelni, tzn.
świadczenia zdrowotne, wysokospecjalistyczne
świadczenia zdrowotne. Akademia Medyczna w War-
szawie, a niedługo Warszawski Uniwersytet Medycz-
ny to uczelnia, która mieści się w ścisłej czołówce
uczelni krajowych – nie tylko tych zajmujących się
ochroną zdrowia, ale wszystkich uczelni. Jest też
jedną z największych i dynamicznie rozwijających się
uczelni. W przyszłym roku będzie obchodzić 200-lecie
nauczania medycyny w Warszawie i zdaniem Lewicy
i Demokratów jest to najlepszy moment do tego, żeby
Akademia Medyczna w Warszawie uzyskała nazwę
Warszawski Uniwersytet Medyczny.
Tak jak powiedziałem na wstępie, posłowie Lewi-
cy i Demokratów będą głosować za przyjęciem tej
ustawy. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Głos zabierze poseł Aleksander Sopliński, Polskie
Stronnictwo Ludowe.
Poseł Aleksander Sopliński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przywracamy
nazwę uniwersytecką Akademii Medycznej w War-
szawie. W poprzednich dwóch tematach, dwóch usta-
wach powoływaliśmy uniwersytety, a obecnie przy-
wracamy nazwę uniwersytecką. Utrata nazwy przez
Uniwersytet Medyczny w Warszawie była utratą na-
prawdę niepowetowaną, dlatego że właściwie poprzez
politykę, poprzez taką, a nie inną sytuację polityczną
i podporządkowanie nazewnictwa w systemie, w któ-
rym byliśmy, historia Uniwersytetu Medycznego
w Warszawie została przerwana.
Nie jestem absolwentem Akademii Medycznej
w Warszawie, tak jak przed chwilą również pan mi-
nister Balicki, ale nie przypuszczałem, że przyjdzie
mi referować i przywracać w swoim wystąpieniu klu-
bowym godność uniwersytecką Akademii Medycznej
w Warszawie, która właściwie tę godność uniwersy-
tecką traciła wielokrotnie li tylko z powodów poli-
163
tycznych, a nie z powodów naukowych czy też jakości
nauczania.
Bogata historia Polski spowodowała, że Akade-
mia Medyczna w Warszawie, o której mówimy, utra-
ciła tytuł uniwersytecki. Tak to się stało w 1950 r.,
że z połączenia wydzielonych z Uniwersytetu War-
szawskiego wydziałów lekarskiego i farmaceutyczne-
go oraz Akademii Stomatologicznej powstała samo-
dzielna Akademia Medyczna w Warszawie. Przez
pewien okres Wydział Lekarski był również kierun-
kiem szkoły głównej.
Dlatego też Klub Poselski Polskiego Stronnictwa
Ludowego z satysfakcją przyjmie przywrócenie god-
ności uniwersyteckiej Akademii Medycznej w War-
szawie. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
(Głos z sali: Olek, śpiewać „Sto lat” czy nie?)
Czy poseł sprawozdawca chce zabrać głos? Nie ma
potrzeby.
Zamykam dyskusję.
Do trzeciego czytania projektu ustawy przystąpi-
my w bloku głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 14.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Edukacji, Nauki i Młodzieży o rządowym pro-
jekcie ustawy o nadaniu Akademii Medycznej
im. prof. Feliksa Skubiszewskiego w Lublinie
nazwy „Uniwersytet Medyczny w Lublinie”
(druki nr 109 i 135).
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
pana posła Tadeusza Sławeckiego.
Poseł Sprawozdawca
Tadeusz Sławecki:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Przypadł mi w udziale zaszczyt zaprezentowania
w imieniu Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży spra-
wozdania tejże komisji o rządowym projekcie ustawy
o nadaniu Akademii Medycznej im. prof. Feliksa Sku-
biszewskiego w Lublinie nazwy Uniwersytet Medycz-
ny w Lublinie.
Marszałek Sejmu zgodnie z regulaminem skiero-
wał w grudniu powyższy projekt ustawy do Komisji
Edukacji, Nauki i Młodzieży do pierwszego czytania.
Pierwsze czytanie odbyło się 9 stycznia 2008 r. i – tak
jak w poprzednich projektach – komisja jednogłośnie
skierowała tenże projekt do drugiego czytania.
Akademia Medyczna w Lublinie, a konkretnie
senat tejże uczelni, wyraziła wolę przekształcenia...
(Dzwonek)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Ten dzwonek nie dotyczy pana, panie pośle.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu Akademii Medycznej im. prof. Feliksa Skubiszewskiego
164 w Lublinie nazwy „Uniwersytet Medyczny w Lublinie”
Poseł Sprawozdawca
Tadeusz Sławecki:
Tak też myślę.
…w uniwersytet już 8 listopada 2006 r. Akademia
spełnia kryteria ustawowe związane z ilością posia-
danych uprawnień do nadawania stopnia naukowego
doktora. Posiada bowiem uprawnienia do nadawania
stopnia naukowego doktora nauk medycznych w za-
kresie medycyny – 3 wydziały, biologii medycznej –
2 wydziały, stomatologii – 1 wydział, doktora nauk
farmaceutycznych – 1 wydział.
Teraz kilka słów na temat tejże uczelni, która do
dzisiaj nosiła imię wybitnego polskiego chirurga, za-
łożyciela tejże placówki, urodzonego w Czemierni-
kach prof. Feliksa Skubiszewskiego.
Nauczanie medycyny i farmacji w Lublinie wiąże
się z powstaniem w 1944 r. na Uniwersytecie Marii
Curie-Skłodowskiej wydziałów lekarskiego i farma-
ceutycznego. W wyniku wydzielenia w 1950 r. z uni-
wersytetu wydziały te uzyskały autonomię, a pierw-
szym rektorem i patronem tej uczelni był wspomnia-
ny przeze mnie chirurg prof. Feliks Skubiszewski.
Obecnie tą uczelnią kieruje nefrolog prof. Andrzej
Książek, jedenasty w jej dziejach rektor.
W lubelskiej Akademii Medycznej wykładali i pro-
wadzili badania naukowe wybitni przedstawiciele
lekarskiej profesji. W Lublinie pracował przed pół-
wieczem prof. Ludwik Hirszfeld, odkrywca zasad
dziedziczenia grup krwi. Dobre imię uczelni rozsła-
wił w świecie także prof. Tadeusz Krwawicz – słynna
szkoła Krwawicza – twórca kriooftalmologii. W lu-
belskiej Akademii Medycznej trzydzieści kilka lat
temu rozpoczynał pracę naukową doktor Stanisław
Burzyński, autora teorii i praktyki leczenia nowo-
tworów. W latach siedemdziesiątych powołano na
uczelni Wydział Pielęgniarski oraz Oddział Stoma-
tologii Wydziału Lekarskiego. W 1995 r. utworzono
Oddział Analityki Medycznej, a w 2001 r. wydzielono
z Wydziału Lekarskiego Oddział Anglojęzyczny Wy-
działu Lekarskiego, zaś w 2004 r. powstał II Wydział
Lekarski.
Do chwili obecnej Akademia Medyczna wykształ-
ciła 14 tys. lekarzy medycyny, 2,5 tys. lekarzy stoma-
tologów, 6,5 tys. magistrów farmacji oraz 5 tys. ma-
gistrów pielęgniarstwa.
Akademia Medyczna w Lublinie zatrudnia ponad
tysiąc pracowników, wśród których są m.in. nauczy-
ciele akademiccy. W tej grupie znajduje się 90 osób
z tytułem profesora, 89 doktorów habilitowanych
i 663 ze stopniem doktora nauk medycznych, farma-
ceutycznych lub przyrodniczych. Akademia Medycz-
na w Lublinie posiada 125 wydziałowych jednostek
organizacyjnych – katedr, zakładów i klinik. Impo-
nująca to statystyka.
W strukturze uczelni funkcjonują trzy szpitale:
Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny Nr 1, Sa-
modzielny Publiczny Szpital Kliniczny nr 4 i Dziecię-
cy Szpital Kliniczny, o łącznej liczbie 2100 łóżek, le-
gitymujące się certyfikatami akredytacyjnymi Cen-
trum Monitorowania Jakości w Ochronie Zdrowia
oraz oferujące szkolenie przed- i podyplomowe w każ-
dej dziedzinie medycyny. Szpitale kliniczne zapew-
niają mieszkańcom miasta, województwa i regionu
większość specjalistycznych usług medycznych.
Warto przypomnieć, że to właśnie w klinice po-
łożnictwa dzięki heroicznym wysiłkom tutejszych
lekarzy przyszły na świat bliźniaczki syjamskie,
szczęśliwie rozdzielone później w Stanach Zjednoczo-
nych pod opieką lubelskich lekarzy. Wdrożenie przez
tę klinikę tzw. systemu regionalizacji w położnictwie
pozwoliło zoptymalizować opiekę medyczną nad ko-
bietą ciężarną i znacząco przyczyniło się do obniżenia
wskaźnika śmiertelności niemowląt. Mamy jeden
z najniższych wskaźników na terenie kraju. Nie spo-
sób wymienić wszystkich aktualnie liczących się
w kraju i na świecie osiągnięć katedry w dziedzinie
lecznictwa, ale warto wiedzieć, że Klinika Neurochi-
rurgii jako jedyna w Polsce prowadzi stereotaktyczne
leczenie nowotworów mózgu przy użyciu promienio-
twórczego jodu oraz leczenie wad naczyniowych mó-
zgu za pomocą naświetlania przyspieszaczem linio-
wym. Klinika Hematologii, która dołączyła do zaled-
wie 5 innych ośrodków w kraju, uruchamiając proce-
durę autologicznego przeszczepiania komórek macie-
rzystych szpiku, wprowadza nowoczesne metody le-
czenia chorób nowotworowych.
Można byłoby przytaczać wiele osiągnięć poszcze-
gólnych działów, katedr, ale warto zauważyć, że ta
uczelnia, kształcąca bez mała 5 tys. studentów, pro-
wadzi studia anglojęzyczne dla obcokrajowców, któ-
rych jest 250. Są to obywatele USA, Kanady, Norwe-
gii i Szwecji. I prowadzi zajęcia po angielsku.
Od kilku lat lubelska uczelnia jest członkiem eli-
tarnego, o zasięgu międzynarodowym, Stowarzysze-
nia Uczelni Medycznych z siedzibą w Nowym Jorku.
Odbyło się tutaj wiele sympozjów, zjazdów, kongre-
sów. Uczelnia otrzymuje ożywione międzynarodowe
kontakty naukowe, między innymi z uniwersytetami
w Chicago, Kopenhadze, Tilburgu, Pensylwanii, Me-
diolanie, New Delhi, Bochum czy Uniwersytetem
Medycznym we Lwowie. Można byłoby wymieniać
osiągnięcia, wyróżnienia dla poszczególnych pracow-
ników i poszczególnych katedr.
Chciałbym zauważyć, że uczelnia im. prof. Felik-
sa Skubiszewskiego, pomna tradycji nauczania me-
dycyny akademickiej, odgrywa szczególną rolę
w kreowaniu kadr medycznych dla kraju i regionu,
przyszłych lekarzy, stomatologów, magistrów farma-
cji oraz magistrów pielęgniarstwa.
Młodzież akademicka rozwija swoje zaintereso-
wania w organizacjach samorządowych, Studenckim
Ruchu Naukowych, chórze i jedynym pośród uczelni
medycznych, co warto zauważyć, Zespole Pieśni
i Tańca Akademii Medycznej w Lublinie. Prowadzo-
nych jest wiele akcji skierowanych do ludności z te-
renu Lubelszczyzny z zakresu promocji zdrowia,
takich jak chociażby „Rak piersi – lepiej zapobiegać
niż się bać”, „Szpital Pluszowego Misia”, „Jak pomóc
bocianowi?” Organizowane są corocznie podczas wa-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu Akademii Medycznej im. prof. Feliksa Skubiszewskiego
w Lublinie nazwy „Uniwersytet Medyczny w Lublinie”
Poseł Sprawozdawca Tadeusz Sławecki
kacji we wsiach, miasteczkach Lubelszczyzny obozy
społeczno-naukowe. Jest bogate zaplecze, jest kam-
pus uczelni.
Chcę powiedzieć, że pomimo kłopotów lokalo-
wych uczelnia została zmuszona do zwrotu 2 po-
ważnych obiektów: Collegium Anatomicum oraz
budynku dawnej jesziwy. To jest przykład, o któ-
rym pewnie jeszcze będziemy musieli głośno mó-
wić, jako że okazało się, co podała lokalna prasa,
że ten budynek dwukrotnie został zwrócony, bo
ktoś czegoż niedopatrzył. W latach 60. ktoś otrzy-
mał odszkodowanie, a teraz uczelni pozbawiono
tego budynku po raz drugi.
Kończąc, chciałbym w imieniu Komisji Edukacji,
Nauki i Młodzieży zwrócić się do Wysokiej Izby
o uchwalenie projektu ustawy z druku nr 109 bez
poprawek, aby, jak powiedział jeden z dyskutantów,
studenci mogli zakończyć drugi semestr już jako stu-
denci Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Dzięku-
ję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów.
Otwieram dyskusję.
Pierwsza głos zabierze pani poseł Magdalena Gą-
sior-Marek, Platforma Obywatelska.
Bardzo proszę panią poseł.
Poseł Magdalena Gąsior-Marek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Jestem zaszczy-
cona, że w imieniu Klubu Parlamentarnego Platfor-
ma Obywatelska mogę przedstawić stanowisko po-
pierające ustawę nadającą Akademii Medycznej im.
prof. Feliksa Skubiszewskiego nazwę Uniwersytet
Medyczny w Lublinie. Nadanie akademii miana uni-
wersytetu wieńczy wieloletni trud nauczania w Lu-
blinie medycyny i farmacji. W 1944 r. w ramach Uni-
wersytetu Marii Curie-Skłodowskiej utworzono Wy-
dział Lekarski, w 1945 r. – Wydział Farmaceutyczny.
W 1950 r. wydziały te uzyskały autonomię i począt-
kowo przekształcone zostały w Akademię Lekarską.
Po 3 miesiącach funkcjonowania przyjęła ona osta-
tecznie nazwę Akademia Medyczna.
Patronem uczelni jest pierwszy rektor, chirurg,
prof. Feliks Skubiszewski. Obecnie kieruje nią nefro-
log, prof. Andrzej Książek. Z uczelnią związane są
takie znakomitości nauk medycznych, jak: prof. Lu-
dwik Hirszweld, prof. Tadeusz Krwawicz, dr Stani-
sław Burzyński. Wśród zadań statutowych, jakie
stawia sobie uczelnia, są między innymi: realizacja
badań naukowych, rozwój kadry dydaktycznej i na-
165
ukowej, kształcenie lekarzy medycyny, lekarzy sto-
matologów, magistrów farmacji oraz magistrów pie-
lęgniarstwa, wysokospecjalistyczna diagnostyka
i leczenie chorych, specjalistyczny nadzór medyczny
w regionie oraz promocja zdrowia.
Do chwili obecnej Akademia Medyczna wykształ-
ciła 14 tys. lekarzy medycyny, 2,5 tys. lekarzy stoma-
tologów, 6,5 tys. magistrów farmacji, 5 tys. magi-
strów pielęgniarstwa. W lubelskiej Akademii Me-
dycznej pracuje 1810 osób. Wśród nauczycieli akade-
mickich znajduje się 86 osób z tytułem profesora, 96
doktorów habilitowanych i ponad 600 osób ze stop-
niem doktora nauk medycznych, farmaceutycznych
lub przyrodniczych.
Akademia Medyczna posiada 164 wydziałowe jed-
nostki organizacyjne, katedry, zakłady i kliniki. Wie-
le jednostek organizacyjnych utrzymuje ożywione
kontakty oraz współpracuje w ramach podpisanych
porozumień z zagranicznymi placówkami naukowy-
mi. Obecnie w uczelni w systemie stacjonarnym
i niestacjonarnym kształci się 5,5 tys. studentów.
Poszczególne wydziały uczelni mają uprawnienia do
nadawania stopni naukowych.
Od 10 lat Akademia Medyczna oferuje również
studia anglojęzyczne dla obcokrajowców. Akademia
Medyczna jest członkiem elitarnego Stowarzyszenia
Uczelni Medycznych z siedzibą w Nowym Jorku.
O wysokim poziomie kadry naukowej Akademii Me-
dycznej świadczą przyznawane im prestiżowe nagro-
dy: Prezesa Rady Ministrów, Polskiej Akademii
Nauk, stypendia Fundacji na rzecz Nauki Polskiej
oraz wyróżnienia towarzystw naukowych.
Uczelnia dostosowała proces edukacji medycznej
do standardów wymaganych w krajach Unii Euro-
pejskiej. W Lublinie corocznie odbywa się kilkadzie-
siąt zjazdów i konferencji o zasięgu międzynarodo-
wym i krajowym. Także pracownicy naukowi uczelni
uczestniczą w kongresach międzynarodowych. Po-
twierdza to rangę lubelskiego ośrodka medycznego.
W strukturze uczelni funkcjonują trzy szpitale:
Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny nr 1, Sa-
modzielny Publiczny Szpital Kliniczny nr 4 i Dziecię-
cy Szpital Kliniczny, o łącznej liczbie łóżek 2100,
posiadające certyfikaty Centrum Monitorowania Ja-
kości w Ochronie Zdrowia. Szpitale oferują formy
kształcenia przed- i podyplomowego w prawie każdej
dziedzinie medycyny. Szpitale kliniczne zapewniają
mieszkańcom miasta, województwa i regionu więk-
szość specjalistycznych usług medycznych.
Sprawowanie przez klinicystów nadzoru specjali-
stycznego w makroregionie gwarantuje wysoką ja-
kość oferowanych usług, zapewnia wdrażanie postę-
pu nauk medycznych do diagnostyki i terapii. Aka-
demia Medyczna jest też jednym z największych
pracodawców w regionie lubelskim. Oferując pracę,
stwarza ludziom perspektywy rozwoju.
Oczywiście uczelnia spełnia wszystkie kryteria
ustawowe wymagane przy nadaniu mocą ustawy na-
zwy uniwersytet. Ten wielki dorobek naukowy, etycz-
ny, społeczny uczelni w pełni uzasadnia nadanie jej
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu Akademii Medycznej im. prof. Feliksa Skubiszewskiego
166 w Lublinie nazwy „Uniwersytet Medyczny w Lublinie”
Poseł Magdalena Gąsior-Marek
zaszczytnego miana uniwersytet. Klub Platforma
Obywatelska będzie głosować za nadaniem Akademii
Medycznej w Lublinie nazwy Uniwersytet Medyczny
w Lublinie. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
O zabranie głosu proszę pana posła Lecha
Sprawkę.
Bardzo proszę.
Nie wiem, czy dobrze odmieniłem. Dobrze, dzię-
kuję bardzo.
Poseł Lech Sprawka:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Z wielką radością w imieniu Klubu Parlamentarnego
Prawo i Sprawiedliwość pragnę poprzeć projekt usta-
wy o nadaniu Akademii Medycznej w Lublinie nazwy
Uniwersytet Medyczny w Lublinie. Uchwalenie tej
ustawy będzie wielkim świętem dla społeczności aka-
demii, lubelskiego ośrodka akademickiego i całej
Lubelszczyzny. Stało się to możliwe dzięki wspaniałej
pracy i postawie władz uczelni i wszystkich jej pra-
cowników. Jest to ukoronowanie 57 lat, a właściwie
63 lat badań naukowych, rozwoju kadry dydaktycz-
nej i naukowej, kształcenia lekarzy medycyny, leka-
rzy stomatologów, magistrów farmacji i magistrów
pielęgniarstwa, wysokospecjalistycznej diagnostyki
i leczenia chorych, kompetentnego i specjalistycz-
nego nadzoru medycznego w regionie lubelskim
i promocji zdrowia.
Nadanie nazwy Uniwersytet Medyczny w Lubli-
nie to nie kurtuazyjny gest, lecz dowód na spełnienie
formalnych wymagań i docenienie realnych osią-
gnięć uczelni. Jak wspomniał poseł sprawozdawca,
Akademia Medyczna w Lublinie posiada 7 uprawnień
do nadawania stopnia doktora, należy podkreślić, że
we wszystkich 4 dyscyplinach, w których nadawane
są medyczne stopnie doktora nauk. Dodatkowym
uzasadnieniem jest to, że w Oddziale Angielskoję-
zycznym studiuje ok. 400 studentów ze Stanów Zjed-
noczonych, Kanady, Norwegii i Szwecji, których
uczelnia przygotowuje do pracy w europejskim i ame-
rykańskim systemie ochrony zdrowia. Jak wspo-
mniała moja przedmówczyni, akademia kształci bli-
sko 6 tys. studentów, zatrudniając ok. 1,8 tys. osób,
zarówno nauczycieli akademickich, jak i pracowni-
ków, którzy nie są nauczycielami akademickimi.
Przykłady osiągnięć najlepiej ilustruje wypowiedź
JM prof. dra hab. Andrzeja Książka: Ostatnio nastą-
pił ogromny wzrost liczby doktoratów i habilitacji, co
pozwoli nam na uniknięcie luki pokoleniowej wśród
kadry naukowej. Mamy kilka naprawdę świetnych
klinik cieszących się znakomitą reputacją, ulokowa-
nych w czołówce rankingów na najlepsze placówki
medyczne kraju, czego przykładem mogą być m.in.:
Klinika Położnictwa i Perinatologii, hospitalizująca
pacjentki z ciążą wysokiego ryzyka, najlepsza w Pol-
sce Klinika Neurochirurgii, jak również Zakład Ra-
diologii Zabiegowej i Neuroradiologii, który stał się
europejskim ośrodkiem referencyjnym, Klinika He-
matoonkologii i Transplantacji Szpiku, Klinika Chi-
rurgii Ogólnej i inne, a także zakłady teoretyczne,
jak Zakład Farmakologii i Zakład Patofizjologii. Nasi
profesorowie zasiadają w prestiżowych polskich
i międzynarodowych gremiach naukowych, pełnią
funkcje konsultantów krajowych i wojewódzkich.
Potwierdzeniem słów pana rektora może być
przykład pana prof. Tomasza Trojanowskiego, kie-
rownika Katedry i Kliniki Neurochirurgii i Neuro-
chirurgii Dziecięcej Akademii Medycznej w Lubli-
nie, który został wybrany na przewodniczącego
sekcji neurochirurgii Europejskiej Unii Specjali-
stów Medycznych, ciała opiniotwórczego i doradcze-
go Parlamentu Europejskiego i Rady Europy. To
pierwszy przypadek wyboru na takie stanowisko
Polaka. Siedmiu profesorów otrzymało godność dok-
tora honoris causa nadaną przez uczelnie krajowe
i zagraniczne. W lubelskiej akademii wykładali
wspomniani Ludwik Hirszfeld, Tadeusz Krwawicz
– twórca kriooftalmologii.
Przykłady te świadczą, że powstanie Uniwersyte-
tu Medycznego w Lublinie, a właściwie przekształce-
nie lubelskiej akademii w Uniwersytet Medyczny
w Lublinie jest jak najbardziej należne tej uczelni.
Jest to również sukces lubelskiego środowiska aka-
demickiego, na które będą od tego momentu składać
się trzy uniwersytety, a w nieodległej przyszłości,
mamy nadzieję, cztery, a może pięć. Mam tu na myśli
Akademię Rolniczą w Lublinie oraz uniwersytet pol-
sko-ukraiński. To ważne również dla regionu, dla
którego rozwój lubelskiego ośrodka naukowego jest
jednym z priorytetów. O znaczeniu tego ośrodka
świadczy fakt, że 23% mieszkańców Lublina to stu-
denci.
Na zakończenie, jako reprezentant i końcowy be-
neficjent owoców pracy przedstawicieli uczelni i leka-
rzy, chciałbym im podziękować, przekazać wyrazy
szacunku, złożyć gratulacje – myślę, że nie zapeszę
– oraz życzyć dalszego wspaniałego rozwoju. Jeszcze
raz, w imieniu klubu Prawo i Sprawiedliwość, gorąco
popieram projekt ustawy o nadaniu Akademii Me-
dycznej w Lublinie nazwy Uniwersytet Medyczny
w Lublinie. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Pani poseł Izabella Sierakowska, Lewica i Demo-
kraci.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu Akademii Medycznej im. prof. Feliksa Skubiszewskiego
w Lublinie nazwy „Uniwersytet Medyczny w Lublinie”
Poseł Izabella Sierakowska:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! O Akademii
Medycznej w Lublinie powiedziano właściwie wszyst-
ko, nic dodać, nic ująć. Szanując państwa czas, nie
będę powtarzać tych argumentów.
Klub Lewica i Demokraci popiera ustawę o nada-
niu Akademii Medycznej im. prof. Feliksa Skubiszew-
skiego w Lublinie nazwy Uniwersytet Medyczny
w Lublinie. Argumenty merytoryczne zostały przed-
stawione przez pana posła sprawozdawcę.
Otrzymanie tej nazwy zobowiązuje do jeszcze lep-
szej pracy, stałego podnoszenia poziomu wykształce-
nia przyszłych lekarzy, farmaceutów, pielęgniarek,
pielęgniarzy oraz opieki nad pacjentami w klinikach
Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Poseł Tadeusz Sławecki, Polskie Stronnictwo Lu-
dowe. Rozumiem, że równie krótko.
Poseł Tadeusz Sławecki:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Tak jak moja
przedmówczyni, ograniczę się tylko do kilku słów
poparcia. Jako poseł urodzony w Czemiernikach, tak
jak prof. Feliks Skubiszewski, chciałem wyrazić ubo-
lewanie z tego powodu, że senat tej uczelni nie pozo-
stawił w nazwie imienia swego patrona, bądź też nie
przyjął innego ze znamienitego grona profesorów,
którzy byli wymieniani przeze mnie i przez moich
przedmówców. Jednak tak się stało. Oświadczenie
poselskie zechcę dzisiaj poświęcić osobie prof. Feliksa
Skubiszewskiego.
Oprócz wymieniania nazwisk, osiągnięć i historii
związanych z uczelnią, warto podkreślić, że jest to
chyba największa uczelnia medyczna na wschodzie
Polski, która wpisała się w krajobraz Lublina i pomi-
mo kłopotów lokalowych świetnie sobie radzi, buduje
nowe obiekty. Myślę, że dzisiaj powinniśmy wyjaśnić
okoliczności odbierania uczelni niektórych obiektów.
Nazwiska profesorów są znane nie tylko w Polsce, ale
również na całym świecie. Potwierdzeniem wysokiej
pozycji lubelskich farmaceutów w świecie była nie-
dawna prestiżowa wizyta w Lublinie księżniczki Taj-
landii prof. Chulabhorn Mahidol i jej udział w sym-
pozjum naukowym dotyczącym surowców roślinnych
i leku naturalnego.
Warto wreszcie zauważyć, że w ramach finanso-
wanych przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa
Wyższego grantów zrealizowano kilkaset posiadają-
cych walor poznawczy, a także służących poszukiwa-
niu nowych metod diagnostyki i terapii projektów
skoncentrowanych na współczesnych problemach
nauk medycznych. Warto także zauważyć, że w ubie-
167
głorocznym rankingu ogólnopolskim, ogłoszonym
przez dziennik „Rzeczpospolita” oraz miesięcznik
„Perspektywy”, uwzględniającym prestiż szkoły
wyższej, siłę naukową, warunki studiowania oraz
kontakty zagraniczne, obejmującym 82 uczelnie pań-
stwowe, lubelska Akademia Medyczna zajęła 22.
miejsce w kraju przed Akademią Rolniczą, KUL-em,
Politechniką Lubelską i UMCS-em, uzyskała 6. lo-
katę wśród 11 ocenianych uczelni wyższych, co był
uprzejmy zauważyć przedstawiciel Ministerstwa
Zdrowia w czasie pierwszego czytania.
Wielki sukces odniósł niedawno Samodzielny
Publiczny Szpital Kliniczny nr 4, największy w re-
gionie szpital kliniczny, plasując się na drugim miej-
scu w ogólnopolskim rankingu dziennika „Rzeczpo-
spolita”.
Myślę, że dzisiaj wszyscy na sali są przyjaciółmi
tejże uczelni. Ale pamiętajmy, że uczelnia ta ma szpi-
tale kliniczne. Ostatnio prasę obiegły niepokojące
wieści dochodzące z klinicznego szpitala dziecięcego,
dotyczące protestu lekarzy, w sprawie bytu tych
świetnie leczonych młodych pacjentów. Myślę, że jako
posłowie Lubelszczyzny również zainteresujemy się
tym problemem.
Dlatego, reasumując, w imieniu Klubu Parlamen-
tarnego Polskiego Stronnictwa Ludowego wnoszę
o poparcie tego projektu i o przyjęcie go w głosowaniu
bez poprawek. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Czy pan poseł sprawozdawca widzi potrzebę za-
brania głosu? Nie.
Bardzo dziękuję.
Zamykam dyskusję.
Do trzeciego czytania projektu ustawy przystąpi-
my w bloku głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 15.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Edukacji, Nauki i Młodzieży o rządowym projek-
cie ustawy o nadaniu Akademii Medycznej
w Białymstoku nazwy „Uniwersytet Medyczny
w Białymstoku” (druki nr 110 i 136).
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
panią poseł Elżbietę Witek.
Bardzo proszę, pani poseł.
Poseł Sprawozdawca Elżbieta Witek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu Komi-
sji Edukacji, Nauki i Młodzieży chciałabym przedsta-
wić Wysokiej Izbie sprawozdanie z prac komisji nad
rządowym projektem ustawy o nadaniu Akademii
Medycznej w Białymstoku nazwy „Uniwersytet Me-
dyczny w Białymstoku” (druk nr 110).
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
168 Projekt ustawy o nadaniu Akademii Medycznej w Białymstoku nazwy „Uniwersytet Medyczny w Białymstoku”
Poseł Sprawozdawca Elżbieta Witek
W dniu 21 grudnia 2007 r. powyższy projekt zo-
stał skierowany przez marszałka Sejmu do pierwsze-
go czytania w Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży.
Komisja przeprowadziła pierwsze czytanie na posie-
dzeniu w dniu 9 stycznia br. Zmiana nazwy Akademii
Medycznej w Białymstoku na nazwę Uniwersytet
Medyczny w Białymstoku wynika z ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca 2005 r. Daje
ona uczelniom, których jednostki organizacyjne po-
siadają co najmniej 6 uprawnień do nadawania stop-
nia naukowego doktora, w tym co najmniej 4 w za-
kresie nauk objętych profilem uczelni, możliwość
używania w swojej nazwie wyrazu: uniwersytet, uzu-
pełnionego przymiotnikiem określającym profil
uczelni.
Akademia Medyczna w Białymstoku spełnia
wszystkie ustawowo wymagane kryteria. Posiada
uprawnienia do nadawania stopnia naukowego dok-
tora w zakresie: medycyny – 2 wydziały; biologii me-
dycznej – 2 wydziały; stomatologii – 1 wydział; dok-
tora nauk farmaceutycznych – 1 wydział.
Wola zmiany nazwy uczelni wyrażona została
w uchwale jej senatu z dnia 21 grudnia 2006 r.
Projekt ustawy został skierowany do konsultacji
społecznych, w których nie zgłoszono żadnych uwag.
Opiniowany był m.in. przez NSZZ „Solidarność”,
Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych,
Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów, Par-
lament Studentów Rzeczypospolitej Polskiej, Polską
Akademię Nauk i kilkanaście innych podmiotów spo-
łecznych. Także Rada Główna Szkolnictwa Wyższego
uchwałą z dnia 17 maja 2007 r. pozytywnie zaopinio-
wała zmianę nazwy uczelni na Uniwersytet Medycz-
ny w Białymstoku.
W czasie dyskusji w komisji zwracano uwagę na
fakt, iż Akademia Medyczna w Białymstoku jest
w regionie wiodącą uczelnią, w której kształci się
prawie 4 tys. studentów, a w ciągu minionych 50 lat
istnienia akademii tytuł naukowy profesora uzyska-
ło 200 osób. Akademia zatrudnia obecnie 91 profeso-
rów, 85 doktorów habilitowanych i 523 pozostałych
nauczycieli akademickich. Reprezentują oni niemal
wszystkie specjalności nauk lekarskich, stomatologii,
farmacji i analityki medycznej. Blisko 90% obecnie
zatrudnionych profesorów i doktorów habilitowanych
to absolwenci i wychowankowie uczelni. Ponad 30
absolwentów, profesorów i doktorów habilitowanych
pełni kierownicze funkcje w innych akademiach me-
dycznych, instytutach i placówkach służby zdrowia
w kraju i za granicą, a rektor tej uczelni, pan prof.
Jan Górski jest przewodniczącym Konferencji Rek-
torów Uczelni Medycznych, co jest niewątpliwie za-
szczytem dla uczelni, ponieważ z grona rektorów
wielu medycznych szkół wyższych to właśnie on zo-
stał wybrany na tę ważną funkcję.
Na uwagę zasługuje dynamicznie rozwijająca się
działalność naukowa i współpraca międzynarodowa
uczelni. Akademia podjęła szeroki program między-
narodowej współpracy nie tylko w dziedzinie badań
naukowych, ale i w zakresie wdrażania nowych mo-
deli nauczania. Uczelnia dysponuje nowoczesnymi
gmachami, w których znajduje się wiele nowych za-
kładów nauk podstawowych i klinik. W ostatnich
latach unowocześniono wyposażenie naukowe i za-
plecze diagnostyczno-lecznicze tych jednostek.
Obecnie w akademii funkcjonuje wydział lekarski
z oddziałem stomatologii i oddziałem nauczania
w języku angielskim, wydział farmaceutyczny z od-
działem medycyny laboratoryjnej oraz wydział pielę-
gniarstwa i ochrony zdrowia. Nauczanie studentów
realizuje 59 zakładów podstawowych nauk medycz-
nych, 46 klinik, 3 studia oraz 5 samodzielnych pra-
cowni. Od roku akademickiego 2004/2005 Akade-
mia Medyczna w Białymstoku rozpoczęła na wy-
dziale lekarskim kształcenie studentów w języku
angielskim.
Zmiana nazwy na uniwersytet to nie tylko kwe-
stia podniesienia prestiżu tej uczelni, co ma ogromne
znaczenie zarówno dla kadry naukowej, jak i dla stu-
dentów. Przede wszystkim daje to nowe możliwości
rozwoju, w tym nawiązania ściślejszej współpracy
z uczelniami zagranicznymi, zwłaszcza z naszymi
wschodnimi sąsiadami, Litwą, Ukrainą i Białorusią.
Poza tym Białystok to miasto, które się prężnie roz-
wija i potrzebuje uczelni wyższych, także nowocze-
snych uniwersytetów, a takim ma szanse być obecna
akademia medyczna. Na poparcie tej tezy niech prze-
mawia fakt, iż w rankingu uczelni wyższych medycz-
nych prowadzonym co 4 lata przez Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego wydział lekarski aka-
demii w Białymstoku uplasował się na pierwszym
miejscu w Polsce, a wydział farmaceutyczny – na
trzecim.
Projekt ustawy, o której mówię, nie spowoduje do-
datkowych skutków finansowych dla budżetu państwa
ani jednostek samorządu terytorialnego, a kwota 140
tys. zł, niezbędna do pokrycia kosztów związanych ze
zmianą nazwy uczelni, zostanie pokryta z budżetu
akademii medycznej. Projektowana regulacja nie jest
objęta zakresem prawa Unii Europejskiej.
Na zakończenie chciałabym podkreślić, że projekt
ustawy, o której mowa, nie wzbudził żadnych kontro-
wersji podczas posiedzenia komisji i został przez nią
przyjęty jednogłośnie. Członkowie komisji wyrazili
również przekonanie, że prace nad tym projektem
powinny przebiegać na tyle sprawnie, by jeszcze
w styczniu mogło się odbyć trzecie czytanie. Dzięki
temu nowy semestr byłby już semestrem uniwersy-
teckim, a młodzi ludzie mogliby ukończyć ten rok
akademicki nie jako absolwenci akademii medycznej,
ale jako absolwenci uniwersytetu medycznego.
W związku z powyższym Komisja Edukacji, Na-
uki i Młodzieży wnosi, aby Wysoki Sejm raczył
uchwalić projekt ustawy o zmianie nazwy Akademii
Medycznej w Białymstoku na Uniwersytet Medyczny
w Białymstoku, zawarty w druku nr 110. Dziękuję.
(Oklaski)
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu Akademii Medycznej w Białymstoku nazwy „Uniwersytet Medyczny w Białymstoku”
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów.
Otwieram dyskusję.
Jako pierwszy poseł Damian Raczkowski, Platfor-
ma Obywatelska.
Poseł Damian Raczkowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu Klubu
Parlamentarnego Platforma Obywatelska mam wiel-
ką przyjemną przedstawić Wysokiej Izbie stanowisko
mojego klubu w kwestii poparcia projektu ustawy
o nadaniu Akademii Medycznej w Białymstoku na-
zwy Uniwersytet Medyczny w Białymstoku. Na wstę-
pie chciałbym podziękować pani poseł Elżbiecie Wi-
tek, że powiedziała tyle ciepłych słów o Podlasiu
i o naszej uczelni, mimo że nie jest – z tego, co wiem
– związana z Podlasiem.
Taka okazja jest znamienitą okazją do tego, żeby
przybliżyć rys historyczny powstania i funkcjonowa-
nia Akademii Medycznej w Białymstoku – mam na-
dzieję, że już niedługo Uniwersytetu Medycznego
w Białymstoku.
Wysoka Izbo! Akademia Medyczna w Białymsto-
ku została utworzona w 1950 r. Pierwszym rektorem
akademii został prof. Tadeusz Kielanowski. Już
w drugim roku istnienia akademia uzyskała upraw-
nienie do nadawania stopni naukowych. W 1954 r.
oddano do użytku budynek Collegium Universum,
który pomieścił większość zakładów podstawowych.
W roku 1953 powołano pierwsze kliniki. W 1962 r.
oddano do użytku gmach Państwowego Szpitala Kli-
nicznego, który, mam nadzieję, w najbliższych latach
będzie mógł uzyskać duże wsparcie z budżetu pań-
stwa na realizację bardzo istotnych inwestycji, któ-
re pomogą w utrzymaniu na wysokim poziomie
zdrowia mieszkańców Podlasia. W 1968 r. powołano
oddział stomatologii. W 1977 r. utworzono wydział
farmaceutyczny z oddziałem analityki medycznej.
Początkowo dokonano naboru jedynie na oddział
analityki medycznej tego wydziału. Naboru na stu-
dia farmaceutyczne dokonano w roku 1987. W roku
1982 przekazano gmach Collegium Pathologicum.
W 1988 r. rozpoczął działalność świetnie funkcjonu-
jący do dzisiaj Dziecięcy Szpital Kliniczny. W roku
1999 przekazano do użytku budynek Collegium No-
vum. W tym samym czasie powołano oddział pielę-
gniarstwa.
W ciągu minionych 50 lat w akademii tytuł na-
ukowy profesora uzyskało 189 osób, stopień nauko-
wy doktora habilitowanego – 255 osób i stopień
doktora – 1586 osób. Uczelnia nadała tytuł doktora
honoris causa 36 osobom. Dotychczas w Białostoc-
kiej Akademii Medycznej dyplomy lekarza uzyskało
10 058 osób, lekarza stomatologa – 2112 osób, ma-
169
gistra farmacji – 549 osób, magistra analityki me-
dycznej – 849 osób i tytuł licencjata analityki me-
dycznej – 34 osoby. Na dzień dzisiejszy na wydziale
lekarskim studiuje 1625 osób, na wydziale farma-
ceutycznym – 868 osób, na wydziale pielęgniarstwa
i ochrony zdrowia – 1419 osób, a łączna liczba stu-
diujących wynosi prawie 4000.
Jak wcześniej zauważyła pani poseł Elżbieta Wi-
tek, w roku akademickim 2004/2005 Akademia Me-
dyczna w Białymstoku rozpoczęła na wydziale lekar-
skim kształcenie studentów w języku angielskim.
W tamtym czasie naukę rozpoczęło 25 studentów
z Norwegii i Niemiec, a do tego czasu, wcześniej,
uczelnia wykształciła również wielu lekarzy z krajów
rozwijających się, głównie z obszaru Bliskiego Wscho-
du, Afryki Północnej, a także Ameryki Łacińskiej.
Wysoka Izbo! Ostatnio Akademia Medyczna
w Białymstoku podjęła szeroki program międzyna-
rodowej współpracy w zakresie wdrażania nowych
metod nauczania w dziedzinie badań naukowych
oraz w zakresie diagnostyki i terapii. Unowocześnio-
no także wyposażenie aparaturowe zakładów nauk
podstawowych i zaplecze diagnostyczno-lecznicze
klinik.
W związku z powyższym klub Platformy Obywa-
telskiej deklaruje poparcie omawianego projektu
ustawy. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Poseł Krzysztof Jurgiel, klub Prawo i Sprawie-
dliwość.
Poseł Krzysztof Jurgiel:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Rozpatrujemy
dziś rządowy projekt ustawy o nadaniu Akademii
Medycznej w Białymstoku nazwy „Uniwersytet Me-
dyczny w Białymstoku”. Nie chodzi tutaj o zwykłą
zmianę nazwy tej istniejącej od ponad pół wieku
uczelni, ale o podniesienie jej rangi, prestiżu i stwo-
rzenie nowych możliwości rozwojowych, naukowych
i badawczych. Jest to tym bardziej ważne, że uczelnia
ta funkcjonuje w Białymstoku, mieście, które jest już
znanym w Polsce i Europie ośrodkiem akademickim,
a w najbliższych latach ma szanse stać się metropolią
Polski Wschodniej. Tutaj apel do rządzących, aby te
działania, które rząd Jarosława Kaczyńskiego podjął
w stosunku do Polski Wschodniej, wspierane przez
pana prezydenta, nie były blokowane, bo widzimy, że
decyzje, które zapadają, mogą spowodować, że ten
rozwój będzie mocno opóźniony.
Mój klub, Prawo i Sprawiedliwość, który repre-
zentuję w tej debacie, chcę już na wstępie to zadekla-
rować, choćby tylko z tych powodów, że może to być
metropolia Polski Wschodniej, poprze przedłożony
projekt. Białystok jest obecnie ważnym ośrodkiem
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
170 Projekt ustawy o nadaniu Akademii Medycznej w Białymstoku nazwy „Uniwersytet Medyczny w Białymstoku”
Poseł Krzysztof Jurgiel
akademickim w Polsce. Na kilkunastu uczelniach,
zarówno państwowych, jak i prywatnych studiuje
około 60 tys. młodych ludzi. Ważne miejsce w syste-
mie kształcenia na poziomie wyższym zajmowała
i zajmuje Akademia Medyczna w Białymstoku. Była
to pierwsza samodzielna uczelnia w tym mieście.
Akademia Medyczna w Białymstoku została powoła-
na 3 lutego 1950 r. Wiele informacji na temat uczelni,
wykładowców, infrastruktury przekazała w imieniu
komisji pani poseł Witek. Cieszy to, że tak mówiła
o naszym przyszłym uniwersytecie, tym bardziej że
jest ze Śląska. Myślę, że nasi posłowie odwdzięczą się
przy innych ustawach, które będą dotyczyły tego
okręgu.
(Poseł Damian Raczkowski: Żeby tylko nie przy
budżetowych.)
Przy budżetowych też, panie pośle. Wszystkie
zgłoszone poprawki regionalne, dotyczące Śląska,
popieraliśmy, Platforma niestety nie.
Od 10 lat wydział lekarski i wydział farmaceu-
tyczny akademii posiadają najwyższą pierwszą kate-
gorię według rankingu Ministerstwa Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego, zaś wydział lekarski jest aktualnie
najwyżej sklasyfikowany w Polsce i zajmuje pierwszą
pozycję wśród wydziałów lekarskich w kraju. Na po-
trzeby kształcenia przyszłych lekarzy w ramach aka-
demii działają: Państwowy Szpital Kliniczny i Dzie-
cięcy Szpital Kliniczny. PSK wybudowany na począt-
ku lat 90. minionego stulecia, w najbliższym czasie
ma zostać poddany generalnemu remontowi i moder-
nizacji. Jest realna szansa, o ile rządowe programy
Prawa i Sprawiedliwości będą realizowane i szpital
otrzyma zapisane w nich środki, że stanie się on no-
woczesnym ośrodkiem badawczym i leczniczym.
Obok kształcenia studentów zawsze w centrum za-
interesowań pracowników uczelni były prace badaw-
cze, zarówno w zakresie podstawowych nauk me-
dycznych, jak i klinicznych. Uczelnia ma w tym za-
kresie znaczny dorobek, a jej dokonania są znane
w Europie i na świecie. Tylko w latach 2001–2007
w Akademii Medycznej w Białymstoku zrealizowano
380 programów badawczych finansowanych przez
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz
7 programów ramowych Unii Europejskiej. W ra-
mach realizowanych prac badawczych akademia
współpracuje z ponad 50 partnerami naukowymi
krajowymi i zagranicznymi, głównie w postaci sieci
konsorcjów naukowo-badawczych. Białostocka uczel-
nia posiada bardzo nowoczesną infrastrukturę do
prowadzenia prac badawczo-rozwojowych. W ostat-
nich latach powstało, jedno z najnowocześniejszych
w Europie, Centrum Medycyny Doświadczalnej oraz
innowacyjne Transgraniczne Centrum Technologii
Leków. Trwa obecnie budowa nowoczesnego gmachu
naukowo-dydaktycznego dla wydziału pielęgniar-
stwa i ochrony zdrowia. Budowane jest także pierw-
sze w Polsce Euroregionalne Centrum Farmacji.
Przytoczyliśmy państwu, pan poseł Raczkowski,
a przede wszystkim pani poseł sprawozdawca, wiele
argumentów, które przemawiają za tym, aby Akade-
mii Medycznej w Białymstoku nadać nazwę uniwer-
sytetu medycznego. Pokazują one, że uczelnia spełnia
wymagane kryteria ustawowe, ma bowiem 6 upraw-
nień do nadawania stopnia naukowego doktora. Po-
wszechne jest także oczekiwanie studentów, pracow-
ników uczelni, mieszkańców miasta na zmianę na-
zwy uczelni.
Uwzględniając przytoczone przez mnie racje i wy-
chodząc naprzeciw społecznym oczekiwaniom, mogę
jeszcze raz stwierdzić, że Klub Parlamentarny Prawo
i Sprawiedliwość będzie głosował za przyjęciem
przedłożonej pod dzisiejsze obrady uchwały. Dzięku-
ję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Głos zabierze poseł Jarosław Matwiejuk, Lewica
i Demokraci.
Poseł Jarosław Matwiejuk:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Mam
przyjemność przedstawić w imieniu klubu Lewica
i Demokraci stanowisko klubu w sprawie ustawy
o nadanie Akademii Medycznej w Białymstoku na-
zwy „Uniwersytet Medyczny w Białymstoku”.
Mam podwójną radość, przemawiając z tego miej-
sca, albowiem jestem mieszkańcem Białegostoku
i pracownikiem naukowym, prodziekanem wydziału
prawa, który znajduje się po sąsiedzku z akademią
medyczną. W tym momencie muszę podziękować
pani poseł sprawozdawcy oraz panom posłom z Plat-
formy i PiS-u za tak znakomite przedstawienie na-
szej akademii, naszej najstarszej wyższej uczelni.
W zasadzie chciałoby się powiedzieć, że nie ma już co
dodać, wszystkie najważniejsze kwestie zostały
przedstawione. Znalazłem jednak jeszcze kilka, na
które szczególnie jako pracownik naukowy zwrócił-
bym uwagę. Przede wszystkim Akademia Medyczna
w Białymstoku, posiadając ten wspaniały potencjał
naukowy, jest jednym z liderów w zakresie publikacji
naukowych w liczących się periodykach nie tylko kra-
jowych, ale również międzynarodowych. Wreszcie
sama wydaje czasopismo naukowe Roczniki Akade-
mii Medycznej. Warto wspomnieć, że wydaje je już od
1955 r.
Jeżeli chodzi o studentów, to 4 tys. studentów jak
na Akademię Medyczną – miejmy nadzieję, że nieba-
wem Uniwersytet Medyczny – to oczywiście bardzo
dużo, jednak w stosunku do innych uczelni to może
nie największa liczba. W tym momencie przypomnę,
że Wydział Prawa Uniwersytetu w Białymstoku ma
też ok. 4 tys. studentów.
To akademia, która ma wielkie zasługi w kształ-
ceniu kadr medycznych na Bliskim Wschodzie,
w Afryce, w Azji Południowo-Wschodniej. Na podsta-
wie często sojuszniczych umów przez te mury prze-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu Akademii Medycznej w Białymstoku nazwy „Uniwersytet Medyczny w Białymstoku”
Poseł Jarosław Matwiejuk
winęło się w minionym okresie wielu znakomitych
medyków.
Sądzę, że warto w tym miejscu też przypomnieć,
odwołując się do historii, kilka znanych postaci, któ-
re pracowały, kształciły młodzież, a jednocześnie
znajdowały czas na to, aby służyć Rzeczypospolitej.
Przypomnę ministra Cybulkę, który bodajże w latach
80. był ministrem zdrowia, przypomnę wreszcie Ta-
deusza Szalachowskiego, wiceprzewodniczącego
Rady Państwa. Nie wszyscy pamiętają, że Rada Pań-
stwa, kolegialna głowa państwa w okresie PRL-
-owskim, była właśnie powoływana przez Sejm i je-
den z profesorów tej uczelni służył ojczyźnie w owym
czasie swoją wiedzą.
Dlatego też mój klub, Lewica i Demokraci, popie-
ra ten projekt ustawy. Będziemy głosowali za. Dzię-
kuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Poseł Jan Kamiński, bardzo proszę.
Poseł Jan Kamiński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Nie da się chyba
już za dużo dodać do tego, co powiedzieli przedmów-
cy, ale chciałbym podziękować. Dziękuję w tym miej-
scu pani poseł sprawozdawcy, moim przedmówcom
za tyle ciepłych słów na temat naszej Akademii Me-
dycznej. Dowodzi to, że ta akademia jest dobrze zna-
na nie tylko u nas w kraju, ale również i poza jego
granicami. Świadczy o tym chociażby to, że co roku
tylko najlepsi kandydaci ubiegający się o indeks stu-
denta – a na jedno miejsce jest kilkanaście osób – ten
indeks otrzymują. Właśnie dzięki temu ta uczelnia
ma tak duży dorobek naukowy i dydaktyczny.
Myślę, że ta uczelnia dzięki swojej pracy i dorob-
kowi naukowemu, ogromnej rzeszy absolwentów
z tytułem lekarza w pełni zasługuje na nazwę uni-
wersytetu. To ją jeszcze bardziej zmobilizuje do dal-
szej pracy naukowej i dydaktycznej. Myślę, że popra-
wi to relacje między pacjentami a lekarzami jak
również między pacjentami a szpitalami, na co przy
tej nazwie też bardzo mocno liczymy.
Dlatego klub Polskiego Stronnictwa Ludowego
będzie głosował za przyjęciem ustawy o zmianie na-
zwy białostockiej uczelni medycznej. Dziękuję bar-
dzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Bardzo dziękuję.
Czy ktoś chciałby się dopisać do listy posłów py-
tających?
Nie widzę.
171
Zamykam listę.
O zadanie pytania proszę posła Damiana Racz-
kowskiego – 1 minuta, panie pośle.
Poseł Damian Raczkowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Króciutko: Czuję
się również zaniepokojony tym, co w swojej wypowie-
dzi zawarł mój kolega z regionu, pan poseł Krzysztof
Jurgiel, mówiąc o tym, że z jego punktu widzenia
zagrożona jest realizacja inwestycji, która miała po-
legać na modernizacji Państwowego Szpitala Klinicz-
nego w Białymstoku. Więc mam, może nie pytanie,
ale prośbę – jeżeli pan marszałek pozwoli – do pana
ministra Włodarczyka, aby uspokoił pana posła
Krzysztofa Jurgiela i przekazał Wysokiej Izbie po-
twierdzenie, taką informację o tym, że realizacja tej
inwestycji nie jest zagrożona, a rząd pana premiera
Donalda Tuska zamierza realizować przebudowę,
modernizację Państwowego Szpitala Klinicznego
w Białymstoku. Dziękuję bardzo.
(Poseł Krzysztof Putra: Brawo, brawo.)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Lista posłów zapisanych do zabrania głosu zosta-
ła wyczerpana.
Głos zabierze podsekretarz stanu w Ministerstwie
Zdrowia pan Andrzej Włodarczyk.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Andrzej Witold Włodarczyk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałem po-
twierdzić: Inwestycja jest niezagrożona, natomiast
rzeczywiście część środków na inwestycje została
ograniczona. Chciałem jednak przypomnieć, że re-
alizujemy budżet uchwalony, zdaje się, przez PiS,
panie marszałku. Dziękuję. (Oklaski)
(Poseł Krzysztof Putra: Dlaczego przez PiS? Przez
parlament.)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Zamykam dyskusję.
Do trzeciego czytania projektu ustawy przystąpi-
my w bloku głosowań.
Ogłaszam przerwę do godz. 17.30. Dziękuję bardzo.
(Przerwa w posiedzeniu od godz. 16 min 16
do godz. 17 min 33)
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
172 Punkt 1. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek:
Wznawiam obrady.
Proszę o zajmowanie miejsc w ławach poselskich.
Proszę państwa, Prezydium Sejmu, po zasięgnię-
ciu opinii Konwentu Seniorów, przedłożyło wniosek
w sprawie zmian w składach osobowych komisji sej-
mowych.
Wniosek ten został paniom i panom posłom dorę-
czony w druku nr 174. (Gwar na sali)
Ponawiam prośbę o uciszenie się i o zajęcie miejsc.
W związku z tym, po uzyskaniu jednolitej opinii
Konwentu Seniorów, podjąłem decyzję o uzupełnie-
niu porządku dziennego o ten punkt.
Punkt ten rozpatrzymy w bloku głosowań.
A teraz proszę posła sekretarza o odczytanie ko-
munikatów.
Sekretarz Poseł Cezary Tomczyk:
Panie Marszałku! Dalsze konstytuowanie grup
bilateralnych zostało przeniesione na najbliższe po-
siedzenie Sejmu. To pierwszy komunikat.
Drugi komunikat. Przypominamy, że dzisiaj po
głosowaniach o godz. 18.30 w sali klubowej w nowym
Domu Poselskim odbędzie się posiedzenie Poselskie-
go Zespołu Strażaków z udziałem wiceministra
spraw wewnętrznych i administracji, komendanta
Państwowej Straży Pożarnej oraz kierownictwa Za-
rządu Głównego OSP.
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 1. porząd-
ku dziennego: Sprawozdanie Komisji Finansów
Publicznych o stanowisku Senatu w sprawie usta-
wy budżetowej na rok 2008.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Zbigniewa Chlebowskiego
oraz przeprowadził dyskusję.
Przystępujemy do głosowania.
Przypominam, że Sejm odrzuca poprawkę Senatu
bezwzględną większością głosów w obecności co naj-
mniej połowy ustawowej liczby posłów.
Jeżeli Sejm nie odrzuci poprawki Senatu bezwzględ-
ną większością głosów, uważa się ją za przyjętą.
Głosować będziemy nad wnioskami o odrzucenie
poprawek Senatu.
W 1. poprawce Senat proponuje zwiększenie do-
chodów budżetu państwa w części 15: Sądy powszech-
ne, w niektórych sądach apelacyjnych o łączną kwo-
tę 89 mln zł oraz zmniejszenie wydatków majątko-
wych w części 83: Rezerwy celowe, w poz. 69: Środki
na skomunikowanie drogi krajowej nr 4 i nr 19 z wę-
złami planowanej autostrady A4 i drogi ekspresowej
S19, północna obwodnica Rzeszowa – o kwotę 20 mln zł,
przy jednoczesnym zwiększeniu wydatków w części
37: Sprawiedliwość o kwotę 109 mln zł.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw odrzuceniu?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 423 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 212. Za oddano 55 głosów, prze-
ciw – 364, 4 osoby wstrzymały się od głosu.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 2. poprawce Senat proponuje zwiększenie do-
tacji i subwencji w części 39: Transport, w rozdzia-
le: Krajowe pasażerskie przewozy kolejowe o kwotę
1383 mln zł, przy jednoczesnym zmniejszeniu w czę-
ści 39: Transport, w rozdziale: Infrastruktura ko-
lejowa dotacji i subwencji o kwotę 375 095 tys. zł
oraz wydatków majątkowych o kwotę 1 007 905 tys. zł.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Do zadania pytania zgłosił się pan poseł Krzysz-
tof Tchórzewski.
Czy są dalsze zgłoszenia?
(Głos z sali: Nie ma.)
Nie widzę.
W związku z tym proszę pana posła o zadanie
zwięzłego pytania.
Poseł Krzysztof Tchórzewski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Mam pytanie
do ministra infrastruktury odnośnie do rozwiązania
problemu inwestycji w Polskich Liniach Kolejowych.
Oczywiście dotacja dla spółki Przewozy Regionalne
jest niezwykle ważna ze względu na jej oddłużenie,
z drugiej strony jednak znaczne zmniejszenie środ-
ków na inwestycje może spowodować, iż transport
kolejowy będzie się słabiej rozwijał. Czy pani mini-
ster widzi jakieś inne rozwiązanie tego problemu?
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Odpowiedzi udzieli pani minister Suchocka, bar-
dzo proszę.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Suchocka-Roguska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Jest inne rozwią-
zanie. Na ten cel zostanie przeznaczona pożyczka,
która jest przewidziana w ustawie budżetowej. Sto-
sowny zapis jest w art. 8. Kwota wynosi 1387 mln zł,
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Punkt 1. porządku dziennego – głosowanie
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Suchocka-Roguska
czyli równoważy to ubytek środków na ten cel. Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
(Głosy z sali: Brawo!)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Przypominam, że komisja wnosi o przyjęcie tej
poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
2. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 425 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 213. Za był 1 głos, przeciw – 423,
1 osoba wstrzymała się od głosu.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bez-
względnej większości głosów poprawkę Senatu przy-
jął. (Oklaski)
W 3. poprawce Senat proponuje zwiększenie wy-
datków bieżących w części 46: Zdrowie o kwotę
16 671 tys. zł, przy jednoczesnym zmniejszeniu wy-
datków bieżących w części 02: Kancelaria Sejmu
o kwotę 13 823 tys. zł oraz wydatków bieżących
w części 03: Kancelaria Senatu o kwotę 2848 tys. zł.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
3. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 430 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 216. Za oddano 196 głosów, prze-
ciw – 232, wstrzymały się 2 osoby.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 4. poprawce Senat proponuje zwiększenie wy-
datków bieżących w części 04: Sąd Najwyższy o kwo-
tę 2442 tys. zł, przy jednoczesnym zmniejszeniu o tę
samą kwotę wydatków majątkowych w części 05:
Naczelny Sąd Administracyjny.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
4. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 433 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 217. Za oddano 3 głosy, przeciw
– 430, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
173
W poprawce 5. Senat proponuje zwiększenie wy-
datków bieżących w części 06: Trybunał Konstytu-
cyjny o kwotę 750 tys. zł, przy jednoczesnym zmniej-
szeniu w tej samej części wydatków majątkowych
o kwotę 100 tys. zł i świadczeń na rzecz osób fizycz-
nych o kwotę 150 tys. zł oraz zmniejszeniu świadczeń
na rzecz osób fizycznych w części 05: Naczelny Sąd
Administracyjny o kwotę 500 tys. zł.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
5. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 434 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 218. Za nikt nie głosował, przeciw
oddano 434 głosy, nikt się również nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 6. poprawce Senat proponuje zwiększenie wy-
datków bieżących w części 12: Państwowa Inspekcja
Pracy o kwotę 6 mln zł, przy jednoczesnym zmniej-
szeniu o tę samą kwotę wydatków majątkowych
w części 83: Rezerwy celowe w pozycji 69: Środki na
skomunikowanie drogi krajowej nr 4 i nr 19 z węzła-
mi planowanej autostrady A4 i drogi ekspresowej
S19, północna obwodnica Rzeszowa.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
6. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 434 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 218. Za oddano 55 głosów, prze-
ciw – 375, 4 osoby wstrzymały się od głosu.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 7. poprawce Senat proponuje przesunięcie eta-
tów i środków na wynagrodzenia z części 16: Kance-
laria Prezesa Rady Ministrów do części 19: Budżet,
finanse publiczne i instytucje finansowe w celu prze-
niesienia zespołu do spraw budżetu zadaniowego do
Ministerstwa Finansów.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
7. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 435 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 218. Za oddano 5 głosów, prze-
ciw – 430, nikt się nie wstrzymał od głosu.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 8. poprawce Senat proponuje utworzenie w czę-
ści 83: Rezerwy celowe, nowej rezerwy celowej: „Kon-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
174 Punkt 1. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
tynuacja prac rewaloryzacyjno-remontowych zespołu
budynków klasztornych monasteru w Supraślu”
w kwocie 1500 tys. zł, przy jednoczesnym zmniejsze-
niu o tę samą kwotę dotacji i subwencji w części 24:
Kultura i ochrona dziedzictwa narodowego.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
8. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 430 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 216. Za oddano 11 głosów, prze-
ciw – 314, wstrzymało się od głosu 105 osób.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 9. poprawce Senat proponuje przesunięcie
w ramach części 29: Obrona narodowa wydatków
w kwocie 92 928 tys. zł w celu zwiększenia liczby
etatów dla żołnierzy nadterminowych.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
9. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 437 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 219. Za nikt nie głosował, prze-
ciw oddano 437 głosów, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 10. poprawce Senat proponuje zwiększenie
środków na wynagrodzenia w części 37: Sprawiedli-
wość o kwotę 22 330 tys. zł, przy jednoczesnym
zmniejszeniu o tę samą kwotę dotacji i subwencji
w części 73: Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Do zadania pytań zgłosiły się dwie osoby.
(Poseł Anita Błochowiak: Mam pytanie.)
Widzę, że już i trzecia osoba, bardzo proszę.
Czy ktoś jeszcze zamierza się zgłosić do zadania
pytań?
Nie.
Dziękuję bardzo.
W takim razie mamy trzy osoby na liście.
Minuta na zadanie pytania.
Pytanie zadaje pani poseł Barbara Bartuś.
Poseł Barbara Bartuś:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! ZUS jest ciągle
obciążany kolejnymi zadaniami. Konieczni są tam
wybitni specjaliści, są tam bowiem obsługiwani płat-
nicy składek, są obsługiwani świadczeniobiorcy. Mam
pytanie do pani minister, bo wczoraj usłyszeliśmy, że
ta poprawka dotyczy zdjęcia pieniędzy z ZUS-u, do-
kładnie z wynagrodzeń pracowniczych. Jaka jest
średnia płaca w ZUS-ie i czy to jest prawda, że około
połowa pracowników zarabia niewiele ponad najniż-
sze krajowe wynagrodzenie?
I mam jeszcze jedno pytanie: Ile osób w Zakładzie
Ubezpieczeń Społecznych ma wyższe wykształcenie?
Czyli dotyczy ta poprawka zdjęcia pieniędzy przezna-
czonych na wynagrodzenia pracowników ZUS-u,
pracowników merytorycznych? Nie chodzi tu o sprzą-
taczki. Jak się to kształtuje w porównaniu z innymi
urzędnikami? Dziękuję. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję.
Pani poseł Małgorzata Sadurska.
Też jedna minuta, bardzo proszę.
Poseł Małgorzata Sadurska:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Szanowni
Państwo Posłowie! Ja również mam pytanie do rzą-
du. Wczoraj podczas debaty nad sprawozdaniem Se-
natu dotyczącym ustawy budżetowej pani minister
Suchocka powiedziała wyraźnie, że rząd jest przeciw-
ny zdejmowaniu 22 mln z odpisu na ZUS – te pienią-
dze są przeznaczone na wynagrodzenia dla i tak ni-
sko zarabiających pracowników – i przesunięcia na
wynagrodzenia pracowników prokuratur. Mam py-
tanie: Czy zasadne było w czasie prac sejmowych nad
budżetem zdejmowanie środków przeznaczonych dla
wymiaru sprawiedliwości i przekazywanie ich na
pokrycie deficytu po to tylko, żeby Senat zgłosił po-
prawkę, która tę sytuację odwraca? Z tym że ściąga
pieniądze z wynagrodzeń pracowników ZUS-u. Moje
pytanie brzmi: Czy zasadne było takie działanie?
(Dzwonek) Dziękuję. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję.
Pani poseł Anita Błochowiak.
Poseł Anita Błochowiak:
Panie Marszałku! Pytanie do pana posła sprawoz-
dawcy, ponieważ w pracach w Sejmie nad budżetem
Platforma przy wszystkich poprawkach zgłaszanych
przez Prawo i Sprawiedliwość, które zmniejszały do-
tację do FUS-u, głosowała przeciw. W tej chwili po-
prawka zgłoszona przez senatorów Platformy mówi
o zmniejszeniu tej dotacji. Mam więc pytanie: Co się
zmieniło w stanowisku lub filozofii Platformy Oby-
watelskiej przez te kilka dni, iż uważa, że należy
z FUS-u tym razem pieniądze zabrać?
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Punkt 1. porządku dziennego – głosowanie
Poseł Anita Błochowiak
Po drugie, co stało się, iż akurat resort sprawie-
dliwości ma uzyskać dodatkowe środki, skoro pań-
stwo w ramach tzw. oszczędności całkiem niedawno
te środki zabierali z tego źródła?
I trzecie pytanie: Jakie jest stanowisko rządu wo-
bec tej poprawki? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Odpowiedzi udzieli, jako przedstawiciel rządu,
pani minister Suchocka.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Suchocka-Roguska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Jeżeli chodzi
o przeciętne wynagrodzenie pracowników ZUS-u, to
w roku 2007 kształtuje się w wysokości 2580 zł. Prze-
widywany wzrost wynagrodzeń w roku 2008 to 140 zł,
czyli do kwoty 2720 zł. Przeciętne wynagrodzenie
w ZUS jest porównywalne z wynagrodzeniami in-
nych organów, innych służb, które zajmują się pew-
nego rodzaju świadczeniami.
Chciałabym również powiedzieć, że odpis na Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych przekracza 3 mld zł,
co oznacza, że zmniejszenie obejmuje mniej więcej
0,7%. Z rozmów z ministrem pracy wynika, że nie
będzie to obniżenie wynagrodzeń, a ograniczenie in-
nych wydatków Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Pani poseł Sadurska pytała, czy zasadne było ob-
niżenie wydatków ministra sprawiedliwości. W części
wydatków, które są zwiększane, nie było obniżenia
w trakcie prac nad projektem ustawy budżetowej.
Poza tym zmniejszenie deficytu wyniosło 1539 mln
zł i w kwocie miliarda pięciuset było pokryte obniże-
niem dotacji do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Dziękuję bardzo, panie marszałku. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję, pani minister.
Przypominam, że komisja wnosi o przyjęcie tej
poprawki.
(Poseł Anita Błochowiak: Prosiłam o odpowiedź
posła sprawozdawcę. Zadałam pytania posłowi spra-
wozdawcy.)
Pan poseł sprawozdawca nie widzi potrzeby.
(Głos z sali: Poseł nie odpowie.)
(Poseł Anita Błochowiak: Słucham?)
Przystępujemy do…
Przepraszam panią bardzo.
(Poseł Anita Błochowiak: Poseł sprawozdawca nie
odpowie na pytania?)
175
Nie musi.
(Poseł Anita Błochowiak: Nowe zwyczaje panują.)
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
10. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 430 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 216. Za oddano 50 głosów, prze-
ciw – 282, wstrzymało się 98 osób.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 11. poprawce Senat proponuje zwiększenie wy-
datków na część oświatową subwencji ogólnej w czę-
ści 82: Subwencje ogólne dla jednostek samorządu
terytorialnego o kwotę 3936 tys. zł, przy jednocze-
snym zmniejszeniu o tę samą kwotę wydatków bie-
żących oraz świadczeń na rzecz osób fizycznych
w części 41: Środowisko.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
11. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 438 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 220. Za oddano 1 głos, przeciw
– 436, 1 osoba się wstrzymała.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 12. poprawce Senat proponuje zwiększenie wy-
datków bieżących o kwotę 12 787 tys. zł oraz wydat-
ków majątkowych o kwotę 2855 tys. zł w części 57:
Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, przy jedno-
czesnym zmniejszeniu wydatków bieżących w części
56: Centralne Biuro Antykorupcyjne o kwotę 7302 tys. zł
oraz zmniejszeniu wydatków bieżących w części 59:
Agencja Wywiadu o kwotę 8340 tys. zł.
Do zadania pytania zgłosił się pan poseł Stani-
sław Pięta.
Czy są dalsze zgłoszenia? Nie widzę. W związku
z tym, rozumiem, mamy jednoosobową listę.
Panie pośle, 1 minuta na zadanie pytania.
(Oklaski)
(Głosy z sali: Trzymaj się.)
Poseł Stanisław Pięta:
Tak, proszę państwa...
(Głos z sali: Mów już.)
Jak nie kijem go, to pałką. (Oklaski) Okazało się,
że nie możecie odwołać Mariusza Kamińskiego...
(Wesołość na sali)
(Głos z sali: To są tchórze.)
…to chcecie zabrać mu możliwość skutecznego dzia-
łania. (Poruszenie na sali, oklaski)
(Głosy z sali: Ooo...)
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
176 Punkt 1. porządku dziennego – głosowanie
Poseł Stanisław Pięta
(Poseł Stefan Niesiołowski: To kłamstwo.)
Mam pytanie do rządu: Dlaczego to robicie?
(Wesołość na sali, oklaski)
Panie premierze, dzięki wam kryminaliści wy-
chodzą z więzień. (Poruszenie na sali, oklaski) Dzię-
ki wam awansują nieudolni prokuratorzy. Dlaczego
chcecie utrudnić walkę z korupcją?
Naprawdę, panie premierze, nikt panu lepiej nie
przypilnuje Platformy jak niezależny szef Centralne-
go Biura Antykorupcyjnego. (Długotrwałe oklaski,
wesołość na sali)
Marszałek:
Dziękuję, panie pośle.
Pragnę przypomnieć, panie pośle, że tak jest wła-
śnie w demokracji – opozycja pilnuje rządzących, ale
i rządzący pilnują opozycji. (Oklaski)
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
(Głos z sali: Było pytanie, a gdzie odpowiedź?)
Proszę państwa, dobrym przywilejem… (Porusze-
nie na sali)
(Głosy z sali: Donald Tusk! Donald Tusk!...)
(Oklaski)
No, ile można zrobić… (Oklaski)
Proszę bardzo, panie premierze.
Prezes Rady Ministrów
Donald Tusk:
Panie marszałku, są dwa powody, dla których
z tego zaproszenia skorzystałem. Po pierwsze, uwa-
żam, że warto odpowiadać na pytania wtedy, kiedy
są kierowane precyzyjnie. Precyzyjny był i temat,
i zastrzeżenia pana posła, i adresat tego pytania.
I, po drugie, entuzjazm Prawa i Sprawiedliwości pod
moim adresem. (Wesołość na sali, oklaski) Ja go
przyjmuję z wielką satysfakcją.
Ja się zgadzam z panem posłem, który zadawał
pytanie dotyczące CBA i pana Mariusza Kamińskie-
go, bo on jest szefem CBA. Rzeczywiście, podzielam
intencje pytającego. Jestem przekonany, że dobrze
funkcjonująca służba, której ustawowym zadaniem
jest walka z korupcją, na czele której staje czy stoi
polityk nieprzychylny albo szczególnie krytyczny wo-
bec władzy, to jest coś, co może być pożyteczne dla
państwa. I taka intencja towarzyszyła mi wtedy, kie-
dy tę decyzję podejmowałem.
Jeśli chodzi o kwestie finansowania poszczegól-
nych służb, wydaje się rzeczą uzasadnioną, aby zdro-
wa równowaga pomiędzy poszczególnymi służbami
zajmującymi się szeroko pojętym bezpieczeństwem
państwa była także, mniej więcej, równowagą, jeśli
chodzi o środki finansowe i wynagrodzenie. Dlatego
nasze intencje służą przywróceniu zdrowej równowa-
gi, tak aby specjalne zadania polityczne, jak było jesz-
cze niedawno, nie były finansowane z nadwyżką.
Po trzecie, uważam, że dobra działalność CBA
zasługuje na dobre traktowanie. Jestem przekonany,
że ta służba, kiedy uwzględni się rzeczywiste finan-
sowanie poszczególnych służb, na pewno nie jest
służbą pokrzywdzoną. A moje uznanie, co także prze-
kazałem panu Kamińskiemu w mojej ostatniej roz-
mowie, dotyczące przynajmniej niektórych aspektów
działań CBA, bierze się stąd, że CBA bardzo skutecz-
nie wykryła, przynajmniej według własnego mnie-
mania, wielką aferę korupcyjną poprzedniego gabi-
netu i doprowadziła skutecznie do jego upadku. (We-
sołość na sali, oklaski)
I to jest główny powód, dla którego uznałem, że
szef CBA i sama ta służba, przy wszystkich błędach,
przy przesterowaniu politycznym, przy braku neu-
tralności – bo te zastrzeżenia powtórzę także tu,
z tej mównicy – mimo wszystko wtedy, kiedy okaza-
ło się, że trafiła na rząd i ekipę z takimi kłopotami
jak poprzednicy, wykazała się charakterem i walnie
przyczyniła się do obalenia tego rządu. I to z całą
pewnością jest warte podkreślenia, a także finanso-
wania, jeśli chodzi o te służby. Dziękuję bardzo.
(Burzliwe oklaski)
Marszałek:
Proszę państwa, przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
12. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 438 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 220. Za oddano 156 głosów, prze-
ciw – 282, nikt się nie wstrzymał od głosu.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 13. poprawce Senat proponuje dodanie wyra-
zów w tytule rezerwy celowej w części 83: Rezerwy
celowe poz. 8: finansowanie wspólnej polityki rolnej
i rybackiej, programów operacyjnych w celu rozsze-
rzenia zakresu przeznaczenia tej rezerwy o progra-
my finansowane ze Szwajcarsko-Polskiego Programu
Współpracy.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
13. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 438 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 220. Nikt nie głosował za,
437 głosów oddano przeciw, 1 osoba wstrzymała się
od głosu.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Punkty 1. i 2. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 14. poprawce Senat proponuje nadanie nowego
brzmienia poz. 16 w załączniku nr 4 w tablicy nr 2:
Gospodarstwa pomocnicze.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
14. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 436 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 219. Nikt nie był za, 436 głosów
oddano przeciw, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 15. poprawce Senat proponuje przesunięcie
w zestawieniu dotyczącym zatrudnienia i wynagrodzeń
w państwowych jednostkach budżetowych w 2008 r.
w załączniku nr 10 siedmiu etatów wraz z wynagro-
dzeniami do części 37: Sprawiedliwość.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
15. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i naci-
snąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 435 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 218. Za oddano 1 głos, przeciw
– 434, nikt się nie wstrzymał od głosu.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 16. poprawce Senat proponuje nadanie nowego
brzmienia niektórym programom operacyjnym w za-
łączniku nr 16: Wykaz programów operacyjnych.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
16. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i naci-
snąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 437 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 219. Za oddano 1 głos, przeciw
– 436, nikt się nie wstrzymał od głosu.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bez-
względnej większości głosów poprawkę Senatu
przyjął.
Proszę państwa, powracamy...
(Głos z sali: Komunikat.)
Aha, przepraszam bardzo, rzeczywiście możemy
teraz. Proszę państwa, komunikat. Być może ktoś
z państwa będzie w stanie pomóc.
Bardzo proszę.
177
Sekretarz Poseł Cezary Tomczyk:
Dziś ok. godz. 13 pan prof. Zbigniew Religa pozo-
stawił na terenie Sejmu egzemplarz pracy doktorskiej
swojego doktoranta pana Piotra Kołsuta. Pan profe-
sor uprzejmie prosi osobę, która odnalazła tę pracę,
o przekazanie jej do Komisji Zdrowia. Dziękuję.
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Polecam tę prośbę łaskawej uwadze wszystkich.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 2. po-
rządku dziennego: Pierwsze czytanie poselskie-
go projektu ustawy o zmianie ustawy o radiofo-
nii i telewizji i innych ustaw.
Sejm wysłuchał uzasadnienia projektu ustawy
przedstawionego przez panią poseł Iwonę Śledziń-
ską-Katarasińską oraz przeprowadził dyskusję.
W dyskusji zgłoszono wnioski o odrzucenie tego
projektu ustawy w pierwszym czytaniu oraz o dodat-
kowe skierowanie projektu ustawy do Komisji Infra-
struktury.
W pierwszej kolejności pod głosowanie poddam
wniosek o odrzucenie projektu ustawy w pierwszym
czytaniu.
Przystępujemy do głosowania nad wnioskiem
o odrzucenie projektu ustawy.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem wnio-
sku o odrzucenie w pierwszym czytaniu poselskiego
projektu ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i tele-
wizji i innych ustaw, zawartego w druku nr 151, ze-
chce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 438 posłów. Za odda-
no 152 głosy, przeciw – 281, wstrzymało się od głosu
5 osób.
Stwierdzam, że Sejm wniosek odrzucił.
Przypominam, że Prezydium Sejmu proponuje,
aby Sejm skierował poselski projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o radiofonii i telewizji i innych ustaw,
zawarty w druku nr 151, do Komisji Kultury i Środ-
ków Przekazu w celu rozpatrzenia.
W dyskusji zgłoszono wniosek o skierowanie pro-
jektu ustawy również do Komisji Infrastruktury.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję skierowania projektu ustawy do Komisji
Kultury i Środków Przekazu oraz Komisji Infra-
struktury przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 3. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Edu-
kacji, Nauki i Młodzieży o rządowym projekcie
ustawy o zasadach uznawania kwalifikacji za-
wodowych nabytych w państwach członkow-
skich Unii Europejskiej.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez panią poseł Teresę Wargocką oraz
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
178 Punkty 3. i 4. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
przeprowadził dyskusję, w trakcie której nie zgłoszo-
no poprawek.
Przystępujemy zatem do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 122.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o zasadach uznawania
kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach
członkowskich Unii Europejskiej, w brzmieniu pro-
ponowanym przez Komisję Edukacji, Nauki i Młodzieży,
zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 438 posłów. Za odda-
no 436 głosów, 2 osoby były przeciw, nikt się nie
wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm ustawę o zasadach uznawa-
nia kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach
członkowskich Unii Europejskiej przyjął.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 4. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Fi-
nansów Publicznych o rządowym projekcie usta-
wy o zmianie ustawy o rachunkowości.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez panią poseł Bożenę Szydłowską i prze-
prowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przechodzimy zatem do trzeciego czytania.
Zgłosił się pan poseł do zadania pytania.
Czy są dalsze zgłoszenia?
Nie widzę, mamy jednoosobową listę, tak jak po-
przednio.
Bardzo proszę pana posła.
1 minuta na zadanie pytania.
Poseł Jakub Szulc:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam pytanie do
posła sprawozdawcy. Chciałbym zapytać, czy popraw-
ka zgłoszona przez klub Lewicy i Demokratów jako
wniosek mniejszości, która ma być poddana pod gło-
sowanie, nie budziła wątpliwości co do swojej natury
podczas prac w Komisji Finansów Publicznych, jako
że jej materia wykraczała poza materię regulowaną
ustawą, a jak wiemy, ustawa o rachunkowości, którą
się w tym momencie zajmujemy, jest ustawą wykonu-
jącą prawo Unii Europejskiej.
Chciałbym także zapytać, czy podniesienie progu
z 800 tys. euro do 1200 tys. euro przychodów netto,
które zobowiązuje przedsiębiorców do przechodzenia
na pełną rachunkowość w myśl zapisów zawartych
we wniosku mniejszości, nastąpiłoby dopiero w roku
2009, w sytuacji gdy Platforma Obywatelska wspól-
nie z Polskim Stronnictwem Ludowym mają zamiar
stworzyć możliwość podwyższenia tego progu już
w roku 2008? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Pytanie skierowane jest do pani poseł sprawoz-
dawcy, tak?
Bardzo proszę, pani poseł Bożena Szydłowska.
Poseł Bożena Szydłowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Klub Platforma
Obywatelska złożył projekt ustawy o zmianie ustawy
o rachunkowości podwyższający próg przychodów
netto z równowartości 800 tys. euro do 1200 tys.
euro. Projekt ten został złożony wczoraj do laski mar-
szałkowskiej. Zgodny jest z projektem rządowym
i umożliwia podmiotom gospodarczym przejście na
pełną rachunkowość jeszcze w tym roku bądź ewen-
tualnie tym, którzy już przeszli na pełną księgowość,
powrót do prowadzenia uproszczonej księgowości. Na
taką decyzję polskiego parlamentu oczekują nasi pol-
scy przedsiębiorcy. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Proszę państwa, przechodzimy do trzeciego czy-
tania.
(Głos z sali: Panie marszałku…) (Poruszenie na
sali)
(Głosy z sali: Nie, nie.)
(Poseł Krystyna Skowrońska: Już głosujmy.)
Panie pośle, momencik. Była lista, którą zamknę-
liśmy. Proszę zgłaszać na czas propozycje i potrzebę
zadania pytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 155.
Komisja przedstawia również jeden wniosek
mniejszości, nad którym głosować będziemy w pierw-
szej kolejności.
We wniosku mniejszości do art. 1 projektu ustawy
zmiana 2. dotycząca art. 2 ust. 1 pkt 2 i 6 oraz ust. 2
ustawy nowelizowanej wnioskodawcy proponują, aby
podwyższyć próg przychodów netto z równowartości
800 tys. euro do 1200 tys. euro wobec określonych
podmiotów, do których stosuje się przepisy ustawy
o rachunkowości.
Do tego wniosku ma pytanie pan poseł Stanisław
Stec.
Bardzo proszę.
Poseł Stanisław Stec:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W związku
z pytaniem pana posła Szulca chciałbym zapytać pa-
nią poseł sprawozdawcę, czy art. 2 ustawy, którą
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Punkt 4. porządku dziennego – głosowanie
Poseł Stanisław Stec
dzisiaj przyjmujemy, jest związany z dostosowaniem
do przepisów Unii Europejskiej. To jest bowiem tylko
przejęcie, włączenie do ustawy rozporządzenia mini-
stra finansów. To jest jedno pytanie.
Drugie pytanie jest pytaniem do osoby, która zna
się na rachunkowości. Czy rachunkowość powinna
być prowadzona zgodnie z ustawą na bieżąco? Czy
już w styczniu trzeba założyć księgi rachunkowe
i prowadzić tę księgowość na bieżąco? Jeżeli Platfor-
ma miała taki szczytny cel i mówiła o tym już w li-
stopadzie, w grudniu, to co przeszkadzało, żeby taki
poselski projekt złożyć w grudniu i uchwalić ustawę,
żeby weszła w życie od 1 stycznia 2008 r.? Dziękuję.
(Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Pani poseł sprawozdawca Bożena Szydłowska.
Proszę bardzo, pani poseł.
Poseł Bożena Szydłowska:
Tak jak już powiedziałam, wniosek mniejszości
dotyczył zmiany, która miała wpłynąć na korzystną
sytuację podatników dopiero od 2009 r. Projekt zło-
żony do laski marszałkowskiej przez Platformę Oby-
watelską dotyczy natomiast podatników, którzy pro-
wadzą działalność jeszcze w 2008 r. Pan poseł pyta,
czy jest to możliwe. Owszem, jeżeli to nie pogarsza
sytuacji prawnej podatnika, bo nie zadziałamy tutaj
na niekorzyść podatnika. Jest to szczególna forma
pomocy podmiotom gospodarczym. Mogą tego doty-
czyć jakieś szczególne unormowania, bo naprawdę
poprawimy sytuację polskich podmiotów gospodar-
czych, małych przedsiębiorstw. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo. (Gwar na sali)
Panie pośle, w jakim trybie?
(Poseł Stanisław Stec: Panie marszałku...)
Panie pośle, proponuję, żeby państwo to sobie wy-
jaśnili.
Poseł Stanisław Stec:
Czy można? Mam pytanie do pani poseł sprawoz-
dawcy.
(Poseł Zbigniew Chlebowski: Nie ma pytań.)
179
Marszałek:
Nie, panie pośle, przepraszam.
Poseł Stanisław Stec:
Czy można w ciągu roku wprowadzić w podmiocie
dwa rodzaje ksiąg rachunkowych?
Marszałek:
Panie pośle, jednego nie można...
Poseł Stanisław Stec:
Najpierw wprowadza się księgi rachunkowe, a póź-
niej księgi przychodów i rozchodów. Przecież to jest
wbrew ustawie o prowadzeniu ksiąg rachunkowych.
Marszałek:
Panie pośle, jednego nie można. Nie można łamać
regulaminu, jeżeli nie ma możliwości ponownego za-
dawania pytań. Było pytanie, była odpowiedź. Jeżeli
pana nie zadowala, proszę rozmawiać potem w kulu-
arach.
(Poseł Jerzy Feliks Fedorowicz: Właściwie to jest
samowola.)
(Poseł Wacław Martyniuk: U nas jest wolność,
a nie taka dyktatura, jak u was.)
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań posłanek i panów posłów jest za przy-
jęciem wniosku mniejszości, zechce podnieść rękę
i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 437 posłów. Za odda-
no 57 głosów, przeciw – 378 głosów, wstrzymały się
2 osoby.
Stwierdzam, że Sejm wniosek mniejszości odrzucił.
Przystępujemy do głosowania nad całością pro-
jektu ustawy.
Pani poseł Natalli-Świat, bardzo proszę.
Czy są dalsze zgłoszenia?
Nie ma.
Minuta na zadanie pytania.
Poseł Aleksandra Natalli-Świat:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przepraszam, ale
zostałam do tego pytania zainspirowana wypowie-
dzią pani poseł sprawozdawcy. Dyskutowaliśmy o wnio-
sku mniejszości. Jest to kwestia granicy, od której
należy prowadzić pełną rachunkowość albo księgę
przychodów i rozchodów, prawda, panie pośle? Nato-
miast pani poseł sprawozdawca mówiła o sytuacji
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
180 Punkty 4., 5., 11. i 12. porządku dziennego – głosowanie
Poseł Aleksandra Natalli-Świat
podatnika. Czy pani poseł sądzi, że projekt, który
zgłasza Platforma Obywatelska, czyli zmiana zasad
prowadzenia rachunkowości, wpłynie na wielkość
obciążeń podatkowych? Czy to oznacza, że z powodu
innej formy prowadzenia rachunkowości wielkość
kwoty się zmieni? Może pani poseł zechciałaby wy-
jaśnić tę kwestię. (Oklaski)
Marszałek:
Pani poseł, przypominam, że projekt, o którym
pani mówiła, dopiero wczoraj wpłynął do laski mar-
szałkowskiej, więc nie powinien być dzisiaj przedmio-
tem debaty.
Proszę państwa, przystępujemy do głosowania
nad całością projektu ustawy.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o zmianie ustawy o ra-
chunkowości, w brzmieniu proponowanym przez
Komisję Finansów Publicznych, zechce podnieść
rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 438 posłów. Za odda-
no 438 głosów, nikt nie był przeciw, nikt się nie
wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy o rachunkowości.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 5. porząd-
ku dziennego: Sprawozdanie Komisji Polityki
Społecznej i Rodziny o rządowym projekcie usta-
wy o przeniesieniu praw emerytalnych urzędni-
ków Wspólnot Europejskich.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez panią poseł Teresę Piotrowską oraz
przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przechodzimy zatem do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 158.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o przeniesieniu praw
emerytalnych urzędników Wspólnot Europejskich,
w brzmieniu proponowanym przez Komisję Polityki
Społecznej i Rodziny, zechce podnieść rękę i naci-
snąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 437 posłów. Za odda-
no 437 głosów, nikt nie był przeciw, nikt się nie
wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o przeno-
szeniu praw emerytalnych urzędników Wspólnot
Europejskich.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 11. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Edu-
kacji, Nauki i Młodzieży o rządowym projekcie
ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Wy-
chowania Fizycznego w Katowicach.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez panią poseł Marię Nowak oraz prze-
prowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przechodzimy do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 132.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o nadaniu nowej nazwy
Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach,
w brzmieniu proponowanym przez Komisję Edukacji,
Nauki i Młodzieży, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 438 posłów. Za odda-
no 436 głosów, przeciw była 1 osoba, 1 osoba się
wstrzymała.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o nadaniu
nowej nazwy Akademii Wychowania Fizycznego
w Katowicach.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 12. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Eduka-
cji, Nauki i Młodzieży o rządowym projekcie usta-
wy o nadaniu nowej nazwy Akademii Święto-
krzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach.
Chcę serdecznie powitać rektora tej uczelni panią
prof. Reginę Renz. Witamy serdecznie. Bardzo nam
miło. (Oklaski)
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Mirosława Pawlaka oraz
przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przechodzimy do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy
w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr 107.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o nadaniu nowej nazwy
Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanow-
skiego w Kielcach, w brzmieniu przedłożenia za-
wartego w druku nr 107, zechce podnieść rękę
i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 436 posłów. Za było
435, nikt nie był przeciw, wstrzymała się 1 osoba.
(Oklaski)
Można się domyślić, z jakiego miasta. (Gwar na
sali)
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o nadaniu
nowej nazwy Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Ko-
chanowskiego w Kielcach.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Punkty 13., 14., 15. i 16. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Powracamy do rozpatrzenia punktu 13. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Eduka-
cji, Nauki i Młodzieży o rządowym projekcie usta-
wy o nadaniu Akademii Medycznej w Warszawie
nazwy „Warszawski Uniwersytet Medyczny”.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Andrzeja Smirnowa oraz
przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przechodzimy do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy
w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr 108.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o nadaniu Akademii Medy-
cznej w Warszawie nazwy „Warszawski Uniwersytet
Medyczny”, w brzmieniu przedłożenia zawartego
w druku nr 108, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 437 posłów. Za odda-
no 435 głosów, nikt nie był przeciw, 2 osoby wstrzy-
mały się od oddania głosu.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o nadaniu
Akademii Medycznej w Warszawie nazwy „Warszaw-
ski Uniwersytet Medyczny”.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 14. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Edu-
kacji, Nauki i Młodzieży o rządowym projekcie
ustawy o nadaniu Akademii Medycznej im. prof.
Feliksa Skubiszewskiego w Lublinie nazwy
„Uniwersytet Medyczny w Lublinie”.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Tadeusza Sławeckiego oraz
przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przechodzimy do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy
w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr 109.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o nadaniu Akademii
Medycznej im. prof. Feliksa Skubiszewskiego w Lublinie
nazwy „Uniwersytet Medyczny w Lublinie”, w brzmie-
niu przedłożenia zawartego w druku nr 109, zechce
podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 437 posłów. Za odda-
no 436 głosów, nie było głosów przeciwnych, 1 osoba
wstrzymała się od głosu.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o nadaniu
Akademii Medycznej im. prof. Feliksa Skubiszew-
skiego w Lublinie nazwy „Uniwersytet Medyczny
w Lublinie”.
181
Powracamy do rozpatrzenia punktu 15. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Edu-
kacji, Nauki i Młodzieży o rządowym projekcie
ustawy o nadaniu Akademii Medycznej w Bia-
łymstoku nazwy „Uniwersytet Medyczny w Bia-
łymstoku”.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez panią poseł Elżbietę Witek oraz prze-
prowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przechodzimy do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy
w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr 110.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o nadaniu Akademii Medy-
cznej w Białymstoku nazwy „Uniwersytet Medyczny
w Białymstoku”, w brzmieniu przedłożenia zawarte-
go w druku nr 110, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 437 posłów. Za odda-
no 434 głosy, 1 osoba była przeciw, 2 osoby wstrzy-
mały się od głosu.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o nadaniu
Akademii Medycznej w Białymstoku nazwy „Uniwer-
sytet Medyczny w Białymstoku”.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 16. po-
rządku dziennego: Zmiany w składach osobo-
wych komisji sejmowych (druk nr 174).
Prezydium Sejmu na podstawie art. 20 ust. 1 re-
gulaminu Sejmu, po zasięgnięciu opinii Konwentu
Seniorów, przedłożyło wniosek w sprawie zmian
w składach osobowych komisji sejmowych.
Czy ktoś z pań i panów posłów pragnie zabrać głos
w sprawie przedstawionej propozycji?
Nikt się nie zgłasza.
W związku z tym przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem zmian
w składach osobowych komisji sejmowych, w brzmie-
niu proponowanym w druku nr 174, zechce podnieść
rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 429 osób. Za oddano
427 głosów, nikt nie był przeciw, 2 osoby wstrzymały
się od głosu.
Stwierdzam, że Sejm dokonał zmian w składach
osobowych komisji sejmowych.
Proszę bardzo, mamy dwa komunikaty.
Sekretarz Poseł Cezary Tomczyk:
Wspólne posiedzenie Komisji Finansów Publicz-
nych i Komisji Spraw Zagranicznych odbędzie się
zaraz po głosowaniach w sali nr 106.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
182 Oświadczenia poselskie
Sekretarz Poseł Cezary Tomczyk
Drugi komunikat. Prezydia Komisji Kultury i Środ-
ków Przekazu oraz Komisji Infrastruktury uprzej-
mie zawiadamiają, że wspólne posiedzenie komisji
odbędzie się 24 stycznia 2008 r., tj. w czwartek, w sali
nr 106.
Marszałek:
Proszę państwa, na tym zakończyliśmy rozpatry-
wanie punktów porządku dziennego zaplanowanych
na dzień 23 stycznia br.
Jednocześnie, w związku z tym, że posłowie zgło-
sili się do wygłoszenia oświadczeń, zarządzam 3-mi-
nutową przerwę na wyjaśnienie sytuacji na sali.
(Przerwa w posiedzeniu od godz. 18 min 33
do godz. 18 min 36)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Panie i Panowie Posłowie! Wznawiam obrady.
Do wygłoszenia oświadczeń zgłosiło się 10 posłów.
Czy ktoś jeszcze chciałby skorzystać z tej formy
poselskiej aktywności?
Innych zgłoszeń nie widzę, zamykam więc listę.
Jako pierwszy przemówi poseł Henryk Siedlaczek,
Platforma Obywatelska.
Proszę bardzo, panie pośle.
Koleżanki i kolegów posłów proszę o podjęcie de-
cyzji, czy zostają na sali, czy udają się do innych,
równie ważnych zajęć. Proszę o przyspieszenie podej-
mowania tych decyzji.
Panie pośle, proszę bardzo.
Poseł Henryk Siedlaczek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Ustawa z dnia 12
marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. 2004
Nr 64, poz. 593) stwierdza między innymi, że zezwo-
lenie na prowadzenie domu pomocy społecznej wyda-
je wojewoda właściwy ze względu na położenie domu,
jeżeli podmiot o nie występujący spełnia warunki
i standardy określone w niniejszej ustawie. Wspo-
mniane standardy zostały szczegółowo opisane
w rozporządzeniu ministra polityki społecznej z dnia
19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy
społecznej i dotyczą wszystkich tych domów, bez
względu na ich rodzaj i rodzaj obiektów, w których
się znajdują.
Największe trudności w dostosowaniu budynków
do standardów mają domy ulokowane w obiektach
zabytkowych. Niektóre z tych obiektów pierwotnie,
w czasie budowy, były przeznaczone do innych celów
niż te, którym obecnie służą, dlatego usunięcie
wszystkich barier architektonicznych, np. progów,
wąskich klatek, braku wind itp. jest niemożliwe, gdyż
wymagałoby to ingerencji w konstrukcję nośną
obiektu.
Takie prace oraz ewentualne dobudowywanie ele-
mentów zewnętrznych, oprócz ogromnych nakładów
finansowych, wiążą się często ze zmianą historycz-
nego wizerunku budynku, na co właściciel obiektu
nie jest w stanie uzyskać zgody konserwatora zabyt-
ków. Często ze względu na swoją architekturę domy
te nie mogą również spełniać takiego wymogu, aby
w pokojach wieloosobowych maksimum czterem oso-
bom leżącym zapewnić powierzchnię nie mniejszą niż
6 m2 na osobę.
Kształty pomieszczeń nadane przez budujących
powodują, że nie ma możliwości podziału pomiesz-
czeń 6-, 7- czy 8-osobowych na mniejsze, zgodne
z wymogami.
Dodatkowo wydaje się, iż wymóg zmniejszania
liczby osób przebywających w jednym pomieszczeniu
jest zbędny w domach dla osób niepełnosprawnych
intelektualnie. Osoby te pomimo swojej choroby i ogra-
niczeń pragną przebywać w jak największej grupie,
szczególnie jeżeli w takich warunkach przebywają od
kilku lub kilkunastu lat. Umieszczanie ich w poko-
jach mniejszych traktują jak karę, co wyrażają nie-
spokojnym zachowaniem.
Likwidacja lub ograniczenie działalności domów
niespełniających standardów będzie pociągać za sobą
wiele negatywnych skutków społecznych. W małych
miejscowościach domy pomocy społecznej są często
największym zakładem pracy i jedynym źródłem sta-
łych dochodów wielu rodzin, które w przypadku ich
utraty znajdą się w trudnej sytuacji finansowej i przej-
dą na całkowite utrzymanie budżetu państwa.
Jak pokazały doświadczenia ostatnich lat, otwie-
ranie różnego rodzaju placówek opiekuńczych i wy-
chowawczych w nowych miejscach napotyka opór
lokalnych społeczności nieświadomych zasad ich
funkcjonowania.
Jak wynika z obserwacji, przeniesienie osób nie-
pełnosprawnych intelektualnie i przewlekle psychicz-
nie chorych jest praktycznie niemożliwe, gdyż brak
jest tego typu domów dysponujących wolnymi miej-
scami. Pomimo że standardy obowiązkowo należy
uzyskać do końca 2010 r., ich brak już w 2008 r. ro-
dzić będzie utrudnienia dla domów ich niespełniają-
cych. Niemożliwość podniesienia opłaty za pobyt
w domu pogłębiać będzie coraz gorszą sytuację finan-
sową, co w konsekwencji może skłonić organy zało-
życielskie do likwidacji placówek.
Aby uniknąć negatywnych konsekwencji związa-
nych z osiąganiem wymaganych standardów w ist-
niejących już domach pomocy społecznej, niezbędne
byłoby wprowadzenie w rozporządzeniu ministra po-
lityki społecznej z dnia 19 października 2005 r.
w sprawie domów pomocy społecznej stosownej zmia-
ny poprzez dodanie przepisu, z którego wynikałoby
jednoznacznie, iż wymienione w niniejszym rozpo-
rządzeniu standardy bezwzględnie obowiązują w przy-
padku nowo otwieranych domów pomocy społecznej,
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Henryk Siedlaczek
a w przypadku domów istniejących wojewoda może
wydać, w uzasadnionych przypadkach, pozwolenie
na ich prowadzenie, czyniąc odstępstwa od wybra-
nych standardów.
Biorąc pod uwagę konieczność uniknięcia wielu
problemów społecznych związanych z przystosowa-
niem domów pomocy społecznej do obowiązujących
standardów i zarazem uniknięcia związanych z tym
wielu problemów społecznych, kieruję oświadczenie,
które formułuję następująco.
Należy wprowadzić zmiany do rozporządzenia
ministra polityki społecznej z dnia 19 października
2005 r. w sprawie domów pomocy społecznej po-
przez dodanie przepisu, z którego wynikałoby jed-
noznacznie, iż wymienione w niniejszym rozporzą-
dzeniu standardy bezwzględnie obowiązują w przy-
padkach nowo otwieranych domów pomocy społecz-
nej, a w przypadku domów już istniejących woje-
woda może wydać w uzasadnionych przypadkach
pozwolenie na ich prowadzenie, czyniąc odstępstwa
od wybranych standardów.
Jeżeli nie jest możliwe wprowadzenie zmiany we-
dług pierwszego przytoczonego punktu, wydaje się
rozsądne, iż powinno zostać zaproponowane inne
rozwiązanie niniejszego problemu w związku z tym,
że w 2008 r. wprowadza się nowe wymogi w kontek-
ście zbliżającego się decyzyjnego roku 2013. Dzięku-
ję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos ma pan poseł Waldemar Andzel, Prawo
i Sprawiedliwość.
Proszę bardzo.
Poseł Waldemar Andzel:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Dnia 22 stycznia
obchodzimy 87. rocznicę urodzin Krzysztofa Kamila
Baczyńskiego, polskiego poety z okresu wojennego,
żołnierza Armii Krajowej oraz jednego z przedstawi-
cieli pokolenia Kolumbów. Baczyński uczęszczał do
gimnazjum, w którym uczyli się znani żołnierze war-
szawskich Grup Szturmowych Szarych Szeregów,
m.in. Tadeusz Zawadzki „Zośka” i Jan Bytnar
„Rudy”.
W czasie trwania nauki należał do wielu organi-
zacji. Już w 1937 r. został członkiem komitetu wy-
konawczego Spartakusa, a rok później został współ-
redaktorem pisma „Strzały”, gdzie zadebiutował
jako poeta. Po zakończeniu edukacji gimnazjalnej
chciał podjąć studia na Akademii Sztuk Pięknych,
ponieważ marzył o karierze grafika lub ilustratora,
wybuch wojny uniemożliwił mu jednak podjęcie tej
decyzji.
183
W latach 1942–1943 studiował polonistykę na
Tajnym Uniwersytecie Warszawskim, jednak wojna
po raz kolejny odebrała mu możliwość zakończenia
pewnego etapu w życiu. Równocześnie uczył się
w Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa oraz wyko-
nywał dorywcze prace, takie jak szklenie okien i ma-
lowanie szyldów.
W roku 1943 porzucił studia polonistyczne na
rzecz działalności wojskowej i poetyckiej. Na począt-
ku został mianowany starszym strzelcem, a 25 maja
1944 r. otrzymał stopień starszego strzelca podcho-
rążego rezerwy piechoty. Piastując stanowisko woj-
skowego, jednocześnie kierował działem poezji mie-
sięcznika społeczno-literackiego „Droga”. Już w 1944 r.
został zwolniony ze stanowiska strzelca z powodu
złego stanu zdrowia z równoczesnym rozkazem ob-
jęcia stanowiska szefa prasowego kompanii. Kilka
dni po wydaniu tego rozkazu Baczyński przeszedł do
harcerskiego batalionu „Parasol”, gdzie stał się za-
stępcą dowódcy trzeciego plutonu oraz otrzymał
pseudonim operacyjny „Krzyś”.
Powszechnie uważa się, że Krzysztof Kamil Ba-
czyński osiągnął dojrzałość poetycką w roku 1942.
Został nieoficjalnie uznany za najwybitniejszego po-
etę czasów okupacji. Jego dzieła wyrażają postawę
pokolenia Kolumbów, którzy musieli odnaleźć się
w świecie w obliczu wydarzeń, jakie działy się na
terenie kraju. Jego twórczość przepełniona jest wąt-
kami apokaliptycznymi, katastroficzną symboliką,
odwoływaniem się do mitów z dzieciństwa i próbą
nadania im nowego znaczenia.
Ten wielki poeta okresu wojennego zmarł śmier-
cią tragiczną w czwartym dniu powstania warszaw-
skiego, 4 sierpnia 1944 r. Zwłoki poety zostały złożo-
ne do grobu w ruinach Ratusza, a w 1947 r. przenie-
sione na Cmentarz Powązkowski w Warszawie.
Postawa Baczyńskego powinna być przykładem,
jak w trudnych czasach wyrazić siebie. Pomimo trud-
ności, jakie sprawia interpretacja jego wierszy, młode
pokolenie powinno znać jego twórczość i uczyć się
bohaterskich i patriotycznych postaw od tego młode-
go twórcy okresu dwudziestolecia międzywojennego,
poety nazywanego często nowym Słowackim. Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
O zabranie głosu proszę pana posła Waldemara
Wronę, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Waldemar Wrona:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Obecna sytu-
acja opieki zdrowotnej nad dziećmi w Polsce wymaga
pilnej interwencji. Z przykrością odnotowujemy spa-
dek prawie do zera roli pediatry w lecznictwie otwar-
tym, jego zadania przejął w większości lekarz rodzin-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
184 Oświadczenia poselskie
Poseł Waldemar Wrona
ny. Konieczna wydaje się jednak specjalistyczna
opieka pediatry nad dziećmi, w szczególności tymi
najmłodszymi, z obowiązkowymi bilansami ogólno-
pediatrycznymi, profilaktyką, a nie tylko interwencją
w wypadku zachorowania.
Największe straty i ubytki na zdrowiu odnotowu-
je się bowiem w najmłodszej grupie dzieci. Również
pediatryczne leczenie szpitalne jest zagrożone. Jest
tendencja do zamykania małych oddziałów regional-
nych, które odgrywają ważną rolę w specjalistycznej
opiece nad dzieckiem. Te, które pozostają, mają naj-
częściej w obsadzie jednego pediatrę i kogoś, kto szko-
li się w tym zakresie. Nie wydaje się, aby w takim
układzie możliwa była dobra opieka nad dzieckiem.
Do tego dochodzą problemy finansowe szpitali i mamy
pełny obraz bardzo marnej sytuacji.
Systematycznie obniża się ranga pediatrii w syste-
mie, gdzie mamy lekarza rodzinnego, oraz jako spe-
cjalności medycznej. W konsekwencji brak jest kandy-
datów do tej specjalizacji. Kadra pediatryczna zmniej-
sza się i starzeje. Odczuwa się również trudności
w obsadzaniu stanowisk ordynatorów oddziałów dzie-
cięcych w niektórych szpitalach powiatowych.
Jest zagrożenie luką pokoleniową w pediatrii.
Nadal spada zainteresowanie tą dziedziną specjali-
zacji mimo wolnych miejsc szkoleniowych. Od kilku
lat obserwuje się tendencję spadkową jeśli chodzi
o otwieranie nowych specjalizacji w tej dziedzinie
przez lekarzy kończących studia medyczne. Pojawia-
ją się trudności w realizacji programu specjalizacji
poza miejscem pracy, np. na terenie powiatów. W kon-
traktach na zdrowotne świadczenia ambulatoryjne
zaginęło już pojęcie pediatry.
Mam następujące spostrzeżenia oraz uwagi mo-
gące poprawić zaistniałą sytuację. W większości od-
działów dziecięcych można byłoby zwiększyć liczbę
przyjęć i leczenie dzieci w trybie 1 dnia w granicach
10–15%, gdyż odsetek wykorzystanych łóżek waha
się w granicach 60–80%, jednak przy spełnieniu na-
stępujących warunków: większej dostępności obsługi
laboratoryjnej w szpitalu przez co najmniej 12 go-
dzin, zwłaszcza przy wykorzystaniu mikrometod
i diagnostyki bakteriologicznej; zapewnienia podsta-
wowej bazy lokalowej do kilkugodzinnej obserwacji
dziecka w obecności matki; zapewnienia nadzoru
specjalisty w dziedzinie pediatrii na poziomie powia-
tu. Dotyczy to inspektora pediatrii.
W ostatnich kilku latach zaczyna się odczuwać
niedobór specjalistów pediatrów. W większości oddzia-
łów powiatowych niekiedy pracuje tylko 1 lekarz pe-
diatra. Około 60% lekarzy pediatrów, zwykle z I stop-
niem specjalizacji, trafiło do medycyny rodzinnej.
Odrestaurowanie tej kadry jest praktycznie niemoż-
liwe. Zaznacza się też brak kandydatów absolwentów
medycyny do podejmowania specjalizacji z pediatrii,
gdyż proces specjalizacji jest trudny, związany z wie-
loma kosztami, a w tzw. terenie często niemożliwy,
gdyż większość oddziałów dziecięcych szpitali powia-
towych nie spełnia warunków do uzyskania akredy-
tacji na prowadzenie specjalizacji z pediatrii. Podsta-
wową trudność stanowi tutaj bariera oddelegowania,
a często także względy finansowe.
Większość ośrodków i poradni medycyny rodzin-
nej ma niewielkie możliwości korzystania z diagno-
styki laboratoryjnej lub ogranicza kierowanie pacjen-
tów na badania laboratoryjne z uwagi na zwiększanie
kosztów własnych. Celowe byłoby wydzielenie okre-
ślonego odsetka budżetu wyłącznie na badania do-
datkowe.
Wielu lekarzy medycyny rodzinnej nie ma czasu
lub możliwości na regularne doszkalanie się w róż-
nych dziedzinach medycyny wieku rozwojowego,
a poziom ich świadczeń na rzecz dzieci, szczególnie
niemowląt i dzieci w wieku szkolnym, niejednokrot-
nie budzi zastrzeżenia.
Nie rozwiązano dotychczas kwestii doraźnej po-
mocy pediatrycznej w godzinach popołudniowych
i nocnych. Jest to problem związany z finansowaniem
przez NFZ. Brak konsultacyjnej poradni pediatrycz-
nej, np. przyszpitalnej, finansowanej przez Narodowy
Fundusz Zdrowia również stwarza problemy. (Dzwo-
nek) Zauważalny jest niedostateczny udział lekarzy
rodzinnych w szkoleniach pediatrycznych.
Zmniejszenie się liczby pediatrów i brak nowej
kadry w tej specjalności stwarza poważne zagrożenie
niedoborem specjalistów w tej dziedzinie. Do rozpo-
rządzenia ministra zdrowia dotyczącego obowiązku
doskonalenia zawodowego lekarzy i zdobywania punk-
tów edukacyjnych nie wydano ostatecznie ustaleń
wykonawczych, na przykład chodzi o przedstawianie
uzyskanych punktów przed egzaminem, konkursem
lub zawarciem kontraktu.
Zakres nadzoru specjalistycznego, zwłaszcza kon-
trola placówek terenowych, jest ograniczony ze
względu na niedostateczny budżet przeznaczony na
ten cel na poziomie województwa. Niewystarczająca
jest również łączność z ordynatorami, nie ma wspól-
nej analizy umieralności niemowląt.
Uprzejmie proszę o pomoc w przywróceniu rów-
nowagi w opiece pediatrycznej jako codziennym kon-
takcie lekarza z małym pacjentem. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Oświadczenie wygłosi pan poseł Dariusz Bąk,
Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Dariusz Bąk:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Przed kilkoma
dniami minęła 63. rocznica rozwiązania Armii Kra-
jowej. 19 stycznia 1945 r. generał Leopold Okulicki
ps. „Niedźwiadek”, komendant główny Armii Krajo-
wej, wydał ostatni rozkaz dla żołnierzy Polski pod-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Dariusz Bąk
ziemnej. Napisał w nim: „Dalszą swą pracę i działal-
ność prowadźcie w duchu odzyskania pełnej niepod-
ległości Państwa i ochrony ludności polskiej przed
zagładą. Starajcie się być przewodnikami Narodu
i realizatorami niepodległego Państwa Polskiego.
W tym działaniu każdy z Was musi być dla siebie
dowódcą. W przekonaniu, że rozkaz ten spełnicie, że
zostaniecie na zawsze wierni tylko Polsce oraz by
Wam ułatwić dalszą pracę, z upoważnienia Pana Pre-
zydenta Rzeczypospolitej Polskiej zwalniam Was
z przysięgi i rozwiązuję szeregi Armii Krajowej.”.
W tym czasie trwały już represje. Latem i jesienią
1944 r. Sowieci internowali i zesłali w głąb ZSRR
około 15 tys. żołnierzy Armii Krajowej z Polski lubel-
skiej. Szacuje się, że do końca 1944 r. w ręce opraw-
ców resortu bezpieczeństwa publicznego i NKWD
dostało się blisko 25 tys. osób. Na podstawie ostat-
nich badań ocenia się, że w okresie PRL przez orga-
nizacje i grupy konspiracyjne przewinęło się blisko
200 tys. żołnierzy podziemia. Niemal połowa z nich
kontynuowała walkę o niepodległość rozpoczętą
w szeregach Armii Krajowej. Z powyższej liczby
przez stałe oddziały leśne przeszło ponad 20 tys.
partyzantów.
Dobrze zrozumieli rozkaz gen. Okulickiego. Wy-
trwali do końca. Przykładem może być Józef Fran-
czak, ostatni partyzant na Lubelszczyźnie, który
zginął z rąk oprawców komunistycznych w 1963 r.,
18 lat po zakończeniu wojny.
Kolejnym przykładem na to, jak groźni dla nisz-
czycielskiego systemu w PRL byli żołnierze Armii
Krajowej, jest chociażby fakt internowania i uwię-
zienia w Białołęce płk. Antoniego Hedy ps. „Szary”
13 grudnia 1981 r., po wprowadzeniu stanu wojen-
nego. Jeszcze wtedy blisko 70-letni żołnierz AK,
legenda Gór Świętokrzyskich, stanowił zagrożenie
dla nieczystych interesów komunistycznej władzy
sprawowanej wówczas przez przedstawicieli PZPR,
SD i ZSL.
Dobrze, że działalność tych bohaterskich żołnie-
rzy AK jest obecnie dokumentowana przez Instytut
Pamięci Narodowej. Należy podziękować IPN-owi za
przypomnienie Polakom rocznicy 19 stycznia i za
wydanie „Atlasu polskiego podziemia niepodległo-
ściowego”, który dokumentuje tragiczne lata odzy-
skiwania naszej niepodległości.
Przytoczę, co w końcowej części swojego rozkazu
gen. Okulicki pisał: „Wierzę głęboko, że zwycięży
nasza Święta Sprawa, że spotkamy się w prawdziwie
wolnej i demokratycznej Polsce”.
Nasi przodkowie wykonali obowiązki wobec ojczy-
zny, bo Polska odzyskała pełną niepodległość i suwe-
renność. W 1990 r. odbyły się pierwsze wolne wybory
samorządowe, a w 1992 r. wojska radzieckie zmuszo-
ne były opuścić nasz kraj. Rodzi się w tym miejscu
pytanie: Czy w świetle zawieranych koalicji i podej-
mowanych decyzji mamy świadomość trudów, cier-
pień i zapłaconej ceny przez naszych przodków
185
w dochodzeniu do pełnej wolności i suwerenności na-
szej ojczyzny Polski? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
(Głos z sali: Brawo!)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Oświadczenie wygłosi pan poseł Andrzej Nowa-
kowski, Platforma Obywatelska.
Poseł Andrzej Nowakowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W kontekście
pierwszego czytania poselskiego projektu ustawy
o zmianie ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin,
rad powiatów i sejmików województw chciałbym wy-
biec w przyszłość i pokrótce przedstawić argumenty
przemawiające za wprowadzeniem systemu jedno-
mandatowych okręgowych wyborczych i tym samym
zapoczątkować i zachęcić do dyskusji na ten temat.
Ordynacja proporcjonalna, stworzona pod koniec
XIX w. przez belgijskich socjalistów, miała na celu
przede wszystkim jak najbardziej proporcjonalnie
odzwierciedlić preferencje wyborców w parlamencie.
Niestety doprowadziła do tak dużego rozdrobnienia
politycznego, że sprawowanie rządów okazało się
właściwie niemożliwe bez zastosowania progów wy-
borczych i przeliczników ograniczających liczbę par-
tii. Taką przyspieszoną lekcję demokracji przeszła
również Polska po roku 1989. Niestety tzw. ordynacja
proporcjonalna w większym stopniu sprzyja także
tworzeniu się takich patologii jak partyjniactwo czy
nieprzejrzystość mechanizmów rządzenia.
Dziś nadszedł już czas, by wyciągnąć wnioski,
i uczynić nie krok wstecz, którym w tej materii bez
wątpienia było wprowadzenia tzw. blokowania list,
ale krok naprzód, czyli wprowadzenie ordynacji opar-
tej na jednomandatowych okręgach wyborczych.
Jedną z największych korzyści wynikających
z wprowadzenia takiej ordynacji będzie pełna, osobi-
sta odpowiedzialność posła przed wyborcami. W sys-
temie proporcjonalnym ta odpowiedzialność się roz-
mywa, gdyż z okręgów wybranych zostaje wielu po-
słów. (Przeciwnicy jednomandatowych okręgów
wyborczych zarzucają, iż system ten jest mniej spra-
wiedliwy niż głosowanie za pomocą ordynacji propor-
cjonalnej, gdyż w wypadku gdy jeden kandydat uzy-
ska 49% głosów, a drugi 51, do Sejmu dostanie się
tylko zwycięzca, w efekcie czego prawie połowa wy-
borców nie będzie miała swojego przedstawiciela.
Jednakże czy w głosowaniu przy ordynacji propor-
cjonalnej sprawiedliwe jest to, że głosy oddane na
przegranych premiują zwycięzców?) Wybory służą do
wyłonienia osób, które będą skutecznie sprawowały
rządy w kraju i które będzie można później z ich dzia-
łalności rozliczyć. Przy istnieniu jednomandatowych
okręgów wyborczych silny przegrany będzie mobili-
zował wybranego posła do działania i spełniania
obietnic wyborczych. Ten zaś będzie doskonale zda-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
186 Oświadczenia poselskie
Poseł Andrzej Nowakowski
wał sobie sprawę z faktu, iż jeśli nie sprosta wyma-
ganiom, to w przyszłości role mogą się odwrócić.
W obecnie stosowanym systemie uzyskanie man-
datu przez kandydata w bardzo dużej mierze zależy
od miejsca, na którym znajduje się on na liście wy-
borczej, często odgórnie ustalanej przez partyjnych
liderów. W jednomandatowych okręgach wyborczych
o wiele bardziej liczyć się będzie poparcie dla polityka
w okręgu, jego kompetencje i dotychczasowa działal-
ność na rzecz lokalnej społeczności niż jakikolwiek
partyjny szyld.
Nie bez znaczenia – w kontekście dużej ilości gło-
sów nieważnych oddanych podczas ostatnich wybo-
rów – jest także kwestia uproszczenia samego głoso-
wania, które przy wprowadzeniu jednomandatowych
okręgów wyborczych będzie przecież bardzo proste.
Przy okazji dyskusji nad zmianą ustawy ordyna-
cja wyborcza wielu posłów mówiło o tym, że głosy
oddane na jedną osobę w konsekwencji premiowały
zupełnie inną, czasami nawet z innego, egzotycznego
ugrupowania. Zniesienie blokowania i powrót do or-
dynacji proporcjonalnej niestety tylko w części ogra-
nicza ten mechanizm. Zlikwidować go może nato-
miast jedynie wprowadzenie jednomandatowych
okręgów wyborczych.
Zapewne jednomandatowe okręgi wyborcze nie
rozwiążą wszystkich problemów, z jakimi zmaga się
młoda jeszcze polska demokracja. Jednak doświad-
czenia wielu krajów, w których obowiązuje ordynacja
większościowa z jednomandatowymi okręgami wy-
borczymi, wskazują, że może ona znacząco pomóc
w rozwiązywaniu tych problemów. Zwłaszcza dziś
Polska potrzebuje silnych i stabilnych rządów oraz
wzmacniania więzi między elitami politycznymi
a wyborcami.
Jeżeli natomiast ktoś uważa, że społeczeństwo
polskie nie jest jeszcze wystarczająco dojrzałe do
wprowadzenia jednomandatowych okręgów wybor-
czych, proponuję, aby nie zapomniał powiedzieć tego
swoim wyborcom przy okazji następnych wyborów.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Oświadczenie wygłosi pan poseł Jan Kulas, Plat-
forma Obywatelska.
Poseł Jan Kulas:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Moje oświad-
czenie dotyczy ważnych wydarzeń i osobistości,
z którymi związane okrągłe rocznice przypadają
w tegorocznym kalendarzu. Sto lat temu we Lwowie
założono Związek Walki Czynnej, organizację patrio-
tyczną powstałą z inspiracji Józefa Piłsudskiego.
Także w listopadzie tego roku będziemy obchodzili
90. rocznicę odzyskania niepodległości. Niewątpliwie
nasz parlament odniesie się do tej uroczystości.
Chciałbym zwrócić uwagę na kilka istotnych wy-
darzeń w okresie powojennym. Na rok 1968 i 40.
rocznicę wydarzeń marcowych, a także na bohater-
ską wówczas postawę naszych studentów i polskiej
inteligencji.
Na rok 1978 i na datę 16 października. Niewąt-
pliwie oczy opinii publicznej będą zwrócone na 30.
rocznicę wyboru Polaka kardynała Karola Wojtyły
na papieża. Trzydziestolecie wyboru Polaka na pa-
pieża to jedno z największych wydarzeń w dziejach
Polski.
Trzydzieści lat temu w Katowicach i w Gdańsku
powstał Komitet Założycielski Wolnych Związków
Zawodowych. W Gdańsku działali w tychże związ-
kach tak wybitni działacze, jak: Lech Wałęsa, Anna
Walentynowicz, Bogdan Borusewicz, śp. Alina Pień-
kowska, Andrzej Gwiazda, Joanna Gwiazda i inni.
To już trzydzieści lat minęło.
Jeszcze w 1978 r. powstało Towarzystwo Kursów
Naukowych, które odegrało kapitalną rolę w krze-
wieniu niezależnej nauki.
Dwadzieścia lat temu w 1988 r. w maju i sierpniu
w Stoczni Gdańskiej miały miejsce niewątpliwie hi-
storyczne strajki. Te strajki doprowadziły do rozmów
„okrągłego stołu”, a docelowo także do odzyskania
wolności.
W końcu 1988 r. powstał Komitet Obywatelski
przy Lechu Wałęsie. Drużyna Komitetu Obywatel-
skiego Lecha Wałęsy rok później wygrała wybory
parlamentarne. Rzecz ważna i istotna.
Dziesięć lat temu, w 1998 r. zostały zapoczątko-
wane rozmowy w Komisji Europejskiej w sprawie
akcesji Polski do Unii Europejskiej. Przypominam,
że było to w okresie rządów Jerzego Buzka i koalicji
Akcji Wyborczej Solidarność i Unii Wolności.
Dziesięć lat temu podjęto jedną z ważniejszych
ustaw – ustawę o Instytucie Pamięci Narodowej.
Szczególnie trzeba cenić edukację historyczno-pu-
bliczną prowadzoną przez instytut.
Również dziesięć lat temu przyjęto jedną z waż-
niejszych ustaw ustrojowych o podziale administra-
cyjnym kraju. Wtedy to powstały samorządowe po-
wiaty i samorządowe województwa.
I jeszcze kilka person historycznych, ważnych
w tymże kalendarzu: wpierw z tytułu urodzin. 130 lat
temu urodził się Leopold Staff, wybitny poeta, jeden
ze współtwórców kultury polskiej. 120 lat temu uro-
dził się Andrzej Małkowski, szlachetna postać, współ-
twórca harcerstwa polskiego. Dla ludzi Pomorza,
a do takich się zaliczam – 120 lat temu urodził się
wielki Polak Eugeniusz Kwiatkowski, minister, wi-
cepremier, współtwórca Gdyni i architekt nowocze-
snej gospodarki morskiej. Ufam, że parlament rocz-
nicę urodzin Eugeniusza Kwiatkowskiego uczci w spo-
sób szczególny.
70 lat temu zmarł Władysław Grabski, dwukrot-
ny premier, twórca waluty polskiej, uzdrowiciel pol-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Jan Kulas
skiej gospodarki. Władysław Grabski zasługuje na
naszą pamięć i uwagę. 60 lat temu zmarł wielki pry-
mas Polski August Hlond, który umiał stawić czoła
agresji i systemowi komunistycznemu. 50 lat temu
zmarł Florian Znaniecki, profesor, wybitny socjolog,
filozof kultury – zasługuje również na naszą pamięć
i szacunek. 10 lat temu, niedawno, zmarł Zbigniew
Herbert, wielki poeta, szlachetny człowiek, człowiek
wyjątkowo prawy, w jakimś sensie niezłomny, który
jest symbolem Polski niepodległej, Polski demokra-
tycznej.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Ufam, że te
ważne rocznice historyczne, te wielkie postacie przy-
najmniej w jakimś stopniu będą obecne w naszej pa-
mięci, że okażemy nasz szacunek, być może pojawią
się stosowne uchwały Sejmu. Ale mówię to jako poseł
Platformy Obywatelskiej – że szanujemy tradycję,
z najwyższym szacunkiem i uznaniem odnosimy się
do dziedzictwa historycznego i dziedzictwa kulturo-
wego, a jednocześnie umiemy śmiało i odważnie spoj-
rzeć w przyszłość. Bo na tym polega wielka sztuka,
aby łączyć tradycję i historię z wyzwaniami przyszło-
ści. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Oświadczenie wygłosi pan poseł Krzysztof Lipiec,
Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Krzysztof Lipiec:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Moje oświadcze-
nie chciałbym skierować do rządu pana premiera
Donalda Tuska. Rzecz dotyczy bardzo ważnych
spraw związanych z przyznaniem środków finanso-
wych z Unii Europejskiej na realizację bardzo waż-
nych zadań zapisanych w centralnych programach
operacyjnych, które zostały zatwierdzone przez rząd
pana premiera Jarosława Kaczyńskiego. Te sprawy
uzgodnione zostały z Komisją Europejską, to wszyst-
ko działo się w majestacie polskiego i unijnego prawa.
Ostatnimi czasy dotarła do nas bardzo niepokojąca
wieść, że te centralne programy operacyjne zostały
poważnie zweryfikowane przez resorty. Chciałbym
się tutaj odnieść do chyba najistotniejszej sprawy
związanej z taką weryfikacją, która została dokona-
na w resorcie ochrony środowiska.
Otóż minister środowiska dokonał skreślenia
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 16 zadań z listy indykatywnej, które
były przeznaczone dla woj. świętokrzyskiego, o łącz-
nej wartości 846 mln euro. To bardzo ważne zadania,
które miały usprawnić funkcjonowanie infrastruk-
tury w celu ochrony środowiska. W wyniku tych de-
cyzji, które zostały podjęte przez ministra środowi-
187
ska, mogą być na trwale zaprzestane prace nad upo-
rządkowaniem gospodarki wodno-ściekowej oraz wód
podziemnych na terenie aglomeracji kieleckiej, w do-
rzeczu Nidy i Nidzicy, na terenie gminy Końskie,
aglomeracji Ostrowca Świętokrzyskiego, gmin Skar-
żysko-Kamienna i Skarżysko Kościelne, południowej
i centralnej części powiatu jędrzejowskiego, Buska-
-Zdroju, gmin leżących wokół Pasma Łysogórskiego
Gór Świętokrzyskich, Pińczowa, Piekoszowa, Mora-
wicy i Włoszczowy, a także leżących w dorzeczu rze-
ki Koprzywnianki. Łącznie z tego priorytetu samo-
rządy z terenu woj. świętokrzyskiego mogą być po-
zbawione środków o wartości 640 mln euro. Ponadto
z priorytetu II dotyczącego gospodarki odpadami
mogą być wykreślone projekty o wartości 116 mln
euro – chodzi o gospodarkę odpadami w przypadku
Kielc i powiatu kieleckiego oraz Ponidzia.
Zaproponowano również „zdjęcie” środków, czyli
ograniczenie możliwości rekultywacji zbiornika w Pia-
secznie, który w obecnym stanie jest przysłowiową
tykającą bombą ekologiczną i poważnym zagroże-
niem dla mieszkańców powiatu sandomierskiego. To
zadanie dotyczy rekultywacji terenów zdegradowa-
nych przez górnictwo siarki.
W zakresie III priorytetu dotyczącego m.in. bez-
pieczeństwa przeciwpowodziowego oraz przywróce-
nia wartości przyrodniczych i turystycznych za-
proponowano zabranie środków o wartości niemal
89 mln euro, które były przeznaczone na zadania
dotyczące Wisły Środkowej od Płocka do Koszyc, rze-
ki Nidy oraz Czarnej Staszowskiej i rzeki Kamiennej.
To są decyzje ministra środowiska. Te sprawy do
końca jeszcze nie zostały przesądzone. Ostateczną
decyzję w tej materii ma podjąć minister rozwoju re-
gionalnego.
W związku z tym zwracam się z gorącą prośbą do
pani minister, jak też do pana premiera Donalda Tu-
ska o to, aby pamiętali o woj. świętokrzyskim i nie
dopuścili do zaprzepaszczenia ogromnych starań
jeszcze z poprzedniej kadencji, kiedy to te zadania
w przypadku słabo rozwiniętego woj. świętokrzyskie-
go udało się zapisać na tzw. liście indykatywnej, li-
ście, która będzie promowana poza projektami kon-
kursowymi, co jest bardzo ważne, ponieważ w starciu
z procedurą konkursową woj. świętokrzyskie może
być w sposób znaczący pokrzywdzone przez silnie
rozwinięte regiony. Tak więc ponownie gorąco ape-
luję do decydentów o to, żeby łaskawie przyjrzeli się
jeszcze raz dobrze opracowanym projektom i zechcie-
li pozostawić na liście indykatywnej w programie
„Infrastruktura i środowisko” te ważne dla woj. świę-
tokrzyskiego zadania. Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Oświadczenie wygłosi pani poseł Lidia Staroń,
Platforma Obywatelska.
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
188 Oświadczenia poselskie
Poseł Lidia Staroń:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Ustawą z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych został wprowadzony w art. 18 ust. 8 przepis
stanowiący, że: podstawę wymiaru składek na ubez-
pieczenie emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o któ-
rych mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, dotyczących osób
prowadzących pozarolniczą działalność oraz osób
z nimi współpracujących, stanowi zadeklarowana
kwota, nie niższa jednak niż 60% przeciętnego mie-
sięcznego wynagrodzenia w poprzednim kwartale.
Takie unormowanie prawne sprawia, że idea nie na-
dąża za potrzebą. Idea, której celem jest zapewnienie
każdemu obywatelowi prawa do zabezpieczenia spo-
łecznego, określonego w art. 67 konstytucji. Istnieją-
cy przepis nie przewiduje możliwości istnienia i funk-
cjonowania przedsiębiorców odnotowujących dochody
nierzadko równe lub niższe od 60% przeciętnego mie-
sięcznego wynagrodzenia. Poprzez uzależnienie wy-
sokości obowiązkowych składek osobistych nie od
faktycznych możliwości, ale od średniego wynagro-
dzenia w gospodarce narodowej pełni swym charak-
terem rolę hamulca uniemożliwiającego rozwój lub
nawet egzystencję jednoosobowych niskokapitało-
wych firm. Żądając kwot niemożliwych do zapłacenia
karykaturalnie wypaczono sens treści zawartej we
wspomnianym art. 67 ustawy zasadniczej, pozbawia-
jąc obywatela gwarantowanego w nim prawa. Zakład
Ubezpieczeń Społecznych, żądając zbyt wysokich
składek, niemożliwych do zapłacenia, łamie konsty-
tucyjne prawo do zabezpieczenia społecznego, co pod-
waża podstawowe uzasadnienie składek ZUS-owskich.
System ubezpieczeń społecznych nie może nakładać
obowiązku składowego na cele m.in. przyszłej eme-
rytury, jeżeli zapłacenie tej składki uniemożliwia
finansowanie elementarnych potrzeb życiowych
w dniu dzisiejszym. Każdy obywatel powinien wspie-
rać państwo i jego potrzeby, ale w tym celu ściągane
są podatki proporcjonalne do uzyskiwanego dochodu.
Niezależna od dochodu ryczałtowa składka do ZUS,
niemożliwa do zapłacenia dla uzyskujących niski do-
chód, stawia na głowie istotę ubezpieczenia społecz-
nego i uniemożliwia prowadzenie drobnej działalno-
ści gospodarczej, w której nikt nie gwarantuje uzy-
skiwania dochodu na określonym poziomie. Jest to
sprzeczne z interesem kraju, gdyż przyjęte rozwiąza-
nia ograniczają możliwość rozwoju indywidualnej
przedsiębiorczości. Jeżeli państwo nie gwarantuje
utrzymania na wypadek braku pracy, to nie może
karać za uzyskiwanie niskich dochodów. Instytucja
publiczna powołana dla dobra obywateli nie może
wyniszczać wybranej grupy obywateli o niskich do-
chodach, podczas gdy grupie o znacznie wyższych
dochodach, ale znajdującej się w innym sektorze,
choćby rolniczym, pozwalać na dziesięciokrotnie niż-
sze składki do systemu ubezpieczeń społecznych,
łamiąc tym samym art. 32 ust. 1 konstytucji, trak-
tujący o prawie do równego traktowania przez wła-
dze publiczne.
W tej sprawie należy podjąć działania legislacyj-
ne zmierzające do poprawy sytuacji drobnych, po-
siadających niewielki dochód i kapitał przedsię-
biorstw. Konkretnie chodzi o możliwość zmiany za-
pisu w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych.
Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Oświadczenie wygłosi pan poseł Jerzy Gosiewski,
Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Jerzy Gosiewski:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W Pro-
gramie Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”
zgodnie z obwieszczeniem ministra rozwoju regional-
nego z 12 października 2007 r. zapisane zostało jako
priorytetowe przedsięwzięcie pod tytułem „Regula-
cja gospodarki wodno-ściekowej w gminach regionu
Wielkich Jezior Mazurskich”. Należy dążyć wszelki-
mi sposobami, aby zrealizować zamierzenia samorzą-
dów regionu Wielkich Jezior Mazurskich w zakresie
ochrony wód powierzchniowych.
W skali krajowej, międzynarodowej region Wiel-
kich Jezior Mazurskich jest jednym z najcenniejszych
pod względem zasobów przyrodniczych i krajobrazo-
wych. Stanowi unikalny kompleks mało zdegradowa-
nych ekosystemów błotnych i leśnych, współistnieją-
cych z obszarami wykorzystywanymi rolniczo, obej-
mującymi łącznie powierzchnię ponad 5400 km2.
Charakteryzuje go urozmaicony i świetnie zachowa-
ny krajobraz polodowcowy oraz ogromna różnorod-
ność flory i fauny.
Wielkie Jeziora Mazurskie to unikalny w skali
kraju, największy na Niżu Środkowoeuropejskim
kompleks jezior o wybitnych walorach przyrodni-
czych i ogromnym potencjale turystycznym. Przez
szereg lat jeziora te były traktowane jako dogodne
miejsca zrzutu nieczystości z przyległych osiedli
mieszkaniowych i firm produkcyjnych. Już pod ko-
niec lat 80. zaobserwowano w jeziorach znaczne
zmniejszenie przejrzystości wody, wzrost zawartości
chlorofilu spowodowany masowym rozwojem fito-
planktonu, długotrwałe zakwity glonów, zmiany
w populacji ryb, wysokie stężenie azotu i fosforu oraz
inne niekorzystne zjawiska.
Pogarszanie się jakości wód w jeziorach spowodo-
wane było przede wszystkim brakiem kompleksowej
gospodarki ściekowej w regionie. Wzrastająca szyb-
kość degradacji środowiska wodnego zmusiła władze
lokalne i regionalne do szukania środków zarad-
czych, między innymi do opracowania programów
inwestycyjnych, mających na celu ograniczenie lub
wyeliminowanie spływu zanieczyszczeń do jezior ma-
zurskich.
Pierwotny plan był opracowany już w 1991 r.
Przedsięwzięcia wówczas zaplanowano przy współ-
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Jerzy Gosiewski
pracy kilkunastu małych gmin mazurskich, którym
udało się sięgnąć po fundusze zagraniczne i środki
krajowe. Małe gminy, w których wartość planowa-
nych inwestycji zazwyczaj mieściła się poniżej pro-
gów finansowych określonych w funduszach celo-
wych, z reguły nie miały szans ubiegać się o dofinan-
sowanie z nich. W przypadku łączenia inwestycji
w projekty grupowe lub w grupy projektów taka
szansa zdecydowanie wzrastała.
Godnym podkreślenia jest współpraca w tym
zakresie samorządów lokalnych, które są w pełni
świadome niezwykłego bogactwa przyrodniczego
tego regionu. Przyjęty program ulegał ciągłym
zmianom. Dopiero w roku 2006 r. dokonano osta-
tecznych zmian w projekcie. Obecnie w ramach pro-
jektu pod tytułem „Regulacja gospodarki wodno-
-ściekowej w gminach regionu Wielkich Jezior Ma-
zurskich” aplikującego do Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” funkcjonuje pod
wspólnym szyldem 6 projektów obejmujących 6 ma-
zurskich aglomeracji: Giżycko, Kętrzyn, Mrągowo,
Orzysz, Pisz, Węgorzewo, obejmujących 11 gmin
regionu Wielkich Jezior Mazurskich.
W zakres prac wchodzą: budowa i modernizacja
sieci kanalizacyjnych, budowa sieci wodociągowych
i stacji uzdatniania wody, rozbudowa i modernizacja
oczyszczalni ścieków. Instytucjami odpowiedzialny-
mi za realizację projektów są spółki gminne zajmu-
jące się gospodarką wodno-ściekową lub same gminy,
które zajmą się wdrażaniem projektów samodzielnie.
Powyższe aglomeracje znajdują się na liście załączo-
nej do obwieszczenia ministra rozwoju regionalnego
– tak jak powiedziałem – z 12 października 2007 r.
w sprawie listy projektów indywidualnych dla Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013, opublikowanej w Monitorze Pol-
skim z dnia 14 listopada 2007 r.
Pozostałe aglomeracje funkcjonują w ramach pro-
jektu pt. „Rozbudowa i modernizacja infrastruktury
wodno-ściekowej w regionie”, które mają szanse na
dofinansowanie ze środków Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Pro-
gramu Operacyjnego „Warmia – Mazury” na lata
2007–2013. Projekt ten jest projektem kluczowym
dla woj. warmińsko-mazurskiego. Główne nakłady
na roboty budowlano-montażowe przewidywane są
w latach 2009–2012.
Założenia w sprawie ochrony Wielkich Jezior Ma-
zurskich mogą zostać zrealizowane pod warunkiem
równoczesnego wykonania przedsięwzięć zawartych
w projektach do Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” oraz Regionalnego Progra-
mu Operacyjnego „Warmia – Mazury” na lata 2007–
–2013. (Dzwonek)
Jeszcze chwila, panie marszałku.
System Wielkich Jezior Mazurskich to naczynia
połączone, w których problem zanieczyszczenia jezior
189
ściekami komunalnymi należy rozwiązać globalnie.
Zrealizowanie tylko jednego z projektów nie załatwia
kompleksowej ochrony jezior, dlatego też bardzo
istotne jest, ażeby utrzymać jako priorytetowy ten
projekt w programie „Infrastruktura i środowisko”,
a nie rozpoczynać procedury od początku tylko dla-
tego, że jakieś mało zrozumiałe racje polityczne zmu-
szają rządzących do niszczenia tego, co z takim tru-
dem było dotychczas zrobione.
Mam jednak nadzieję, że rząd przeanalizuje po-
wyższe uwagi i pozostawi powyższy projekt w grupie
projektów priorytetowych dotyczących gospodarki
wodno-ściekowej na obszarze Wielkich Jezior Mazur-
skich. Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Oświadczenie wygłosi pan poseł Tadeusz Sławec-
ki, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Tadeusz Sławecki:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie!
Przed godziną Sejm Rzeczypospolitej Polskiej przyjął
ustawę o nadaniu Akademii Medycznej im. prof. Fe-
liksa Skubiszewskiego w Lublinie nazwy Uniwersy-
tet Medyczny w Lublinie.
Uchwałą Senatu z dnia 8 listopada 2006 r. Senat
nie wyraził woli, aby Uniwersytet Medyczny w Lu-
blinie nosił imię prof. Skubiszewskiego ani też inne-
go zasłużonego profesora. Dlatego uważam, że trzeba
poświęcić kilka minut sylwetce wielkiego patrona,
wielkiego profesora.
Prof. Feliks Skubiszewski urodził się 15 maja
1895 r. w Czemiernikach na Podlasiu. Świadectwo
dojrzałości uzyskał w czerwcu 1914 r. w Lublinie, po
czym rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim w Mo-
skwie. W 1919 r. uzyskał dyplom lekarski, który no-
stryfikował w Uniwersytecie Warszawskim. W 1920 r.
rozpoczął pracę zawodową w I Klinice Chirurgii Ope-
racyjnej Uniwersytetu Warszawskiego, kierowanej
przez prof. Leona Kryńskiego.
W 1920 r. jako młodszy ordynator Oddziału Chi-
rurgicznego Szpitala Czerwonego Krzyża w Warsza-
wie był również lekarzem w Stacji Opieki Społecznej
oraz żłobku dla dzieci. W roku 1921 pracował jako
demonstrator w Katedrze Anatomii Topograficznej
i Chirurgii Operacyjnej oraz był pracownikiem Ka-
tedry Anatomii Patologicznej Uniwersytetu War-
szawskiego. W roku 1922 został starszym asystentem
w Katedrze Anatomii Opisowej Państwowego Insty-
tutu Dentystycznego w Warszawie.
W latach 1921–1924 pracował jako starszy asy-
stent w Klinice Chorób Nerwowych Uniwersytetu
Warszawskiego. W październiku 1924 r. otrzymał
 7. posiedzenie Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 r.
190 Oświadczenia poselskie
Poseł Tadeusz Sławecki
dyplom doktorski z rąk rektora Uniwersytetu War-
szawskiego prof. Franciszka Krzyształkowicza. W 1925 r.
otrzymał propozycję pracy od prof. Antoniego Jura-
sza. Przeniósł się do Poznania i rozpoczął pracę jako
starszy asystent w tamtejszej Klinice Chirurgii Uni-
wersytetu Poznańskiego. 7 lipca 1931 r. habilitował
się i został docentem chirurgii Wydziału Lekarskie-
go. W 1939 r. został wysiedlony z Poznania i do koń-
ca tegoż roku pracował w Szpitalu Ujazdowskim
w Warszawie. Następne lata wojny przepracował
w puławskim szpitalu jako chirurg. 1 listopada 1944 r.
został mianowany profesorem nadzwyczajnym Kate-
dry Chirurgii Wydziału Lekarskiego. W latach 1944–
–1945 był chirurgiem Departamentu Służby Zdro-
wia, głównym chirurgiem w 64. Szpitalu Ewakuacyj-
nym, kierownikiem Oddziału Chirurgicznego Szpi-
tala Okręgowego nr 2 w Lublinie. 23 października
1944 r. powołano do życia Uniwersytet Marii Curie-
-Skłodowskiej w Lublinie, a w jego ramach II Klinikę
Chirurgiczną, której został kierownikiem. W latach
1945–1946 był dziekanem Wydziału Lekarskiego
UMCS. W latach 1947–1948 był prorektorem Uni-
wersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, a 24 sierpnia
1948 r. został mianowany profesorem zwyczajnym.
30 września 1965 r. przeszedł na emeryturę.
Profesor Feliks Skubiszewski był nie tylko wybit-
nym chirurgiem, lecz także pierwszym rektorem
i patronem Akademii Medycznej w Lublinie, która do
dzisiaj nosiła jego imię. Zmarł 17 maja 1981 r. w Lu-
blinie, a jego ciało pochowano w rodzinnej ziemi
w Czemiernikach. Jego imię nosi też szpital w Ra-
dzyniu Podlaskim.
Jako prezes Czemiernickiego Towarzystwa Regio-
nalnego, chcę zapewnić, że będziemy pamiętać o na-
szym wielkim rodaku. Dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Oświadczenie wygłosi pan poseł Piotr Tomański,
Platforma Obywatelska.
(Przerwa w posiedzeniu o godz. 19 min 29)
Poseł Piotr Tomański:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Powiat przemy-
ski złożył w wyznaczonym terminie – sprawa dotyczy
tematu rozwoju regionalnego – wniosek o przyznanie
dofinansowania w ramach środków Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego i programu TACIS
CBC Program Sąsiedztwa Polska–Białoruś–Ukraina
na opracowanie dokumentacji technicznej rozwoju
transgranicznej sieci drogowej powiatu przemyskie-
go. Na posiedzeniu 9 października komitet sterujący
przyznał dofinansowanie w kwocie ok. 500 tys. zł. Po
uprawomocnieniu się decyzji starosta przemyski po-
czynił stosowne uzgodnienia z urzędem wojewódz-
kim, ogłosił przetarg na wykonanie wnioskowanego
zadania, po czym 19 grudnia otrzymał pismo infor-
mujące, że decyzją komitetu monitorującego przed-
miotowy wniosek został przeniesiony na listę projek-
tów rezerwowych.
Chciałbym zaznaczyć, że na terenie powiatu prze-
myskiego jest 79 dróg o łącznej długości 500 km. Jest
tam 76 obiektów mostowych biegnących przez bardzo
trudny teren, z czynnymi osuwiskami. Drogi nowo
wybudowane stanowią 0%, a 70% to drogi w bardzo
złym stanie technicznym, wymagające zmiany na-
wierzchni.
Chciałbym zapytać – wiem jednak, że są to
oświadczenia poselskie – jakie były przesłanki mery-
toryczne i ekonomiczne zmiany decyzji komitetu ste-
rującego i czy w ramach wyrównywania szans regio-
nów o mniejszym potencjale – to jest akurat region
podkarpacki – nie należałoby przywrócić utraconego
dofinansowania. Jakie były przyczyny podjęcia takiej
decyzji i czy możliwe jest przywrócenie dofinansowa-
nia z uwagi na już podjęte kroki w celu realizacji
inwestycji? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Na tym zakończyliśmy oświadczenia poselskie.
Zarządzam przerwę w posiedzeniu do 24 stycznia
2008 r., do godz. 9.
 TŁOCZONO Z POLECENIA MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
KANCELARIA SEJMU: redakcja i skład – Sekretariat Posiedzeń Sejmu, druk – Wydawnictwo Sejmowe. Nakład 270 egz.
PL ISSN 0867-2768. Cena 35 zł