-1-

De Kredietcrisis van 2008 op de Pijnbank

Bradley Silverman wrijft zijn ogen tijdens werk op de New York Stock Exchange
Woensdag 1 oktober 2008. (AP foto/Richard Drew)

Dit artikel is ontleend aan het boek van Jules van Rooyen “Sluiproutes van de Macht – revo-
luties en geheime netwerken van 1776 tot heden” – Scheveningen, Nederland # 2010 (pp.
88-94). Te bestellen via www.lulu.com (ISBN 978-1-4457-7972-0). Na een eerste ‘search’
zonder resultaat op lulu, vervolgens de knop “searching all languages” activeren, waarna
een nieuwe ‘search’ het gewenste resultaat geeft. Zie hier voor de “boekbespreking”.

Op de boekomslag staat:
Voorjaar 2010 verklaren vooraanstaande bankiers dat “Financiële instellingen de afgelo-
pen twintig tot dertig jaar doorgedrongen zijn tot in het hart van de staat en als een staat
gereguleerd moeten worden”. Zij waarschuwen voor monsters die ons kunnen vernietigen
en dat ook voortdurend proberen. De Duitse minister van Financiën pleit voor het inzetten
van de Inlichtingendiensten op de geldwereld. De dreiging komt uit die hoek: een oorlog
met financiële middelen. Een lange geschiedenis gaat hieraan vooraf. De oorlog van het
geld tegen de beschaving blijkt de meest krachtige motor voor de gang van de mensheid.
Zij laait op met de Franse revolutie uit 1789 van de Jacobijnen. De Kerk, de troon, het
gezag en het eigendom zijn twee euwen lang doelwit. Via Marx, Lenin, Stalin, Roosevelt
en hun opvolgers woekert de revolutie voort en raakt zij aan alle terreinen van het leven.

Het ultraliberalisme heeft de grenzen vernietigd en de weg gebaand voor de heerschappij

van enkele gigantische grootbanken in handen van de Ashkenazische geldadel. Zij heerst
met economische crises, destabiliserende massamigraties, wereldwijde natuurrampscena-
rios en culturele perversies. De mens moet ondergeschikt worden gemaakt aan de ‘New
World Order’ (NWO), die domineert via geheime netwerken, grootbanken, multinationals
en supranationale organisaties, en willen deze tenslotte vervangen door een totalitair en
niets ontziend mondialisme ten voordele van een kleine elite.
 -2-

Hieronder twee citaten uit het boek:

“Europa zal er nooit komen, in welke vorm dan ook, als de macht van de lidstaten niet
vernietigd wordt”, aldus François-Xavier Ortoli, voormalig voorzitter van de Europese
Commissie.

En wat te denken van de spontane reactie van John Swinton naar aanleiding van “een toast
op de onafhankelijke pers”, dat gegeven werd tijdens een journalistenbanket in 1880 waar
hij eregast was:

«« Graag neem ik hierop het woord. In dit stadium van de wereldgeschiedenis en hier
in Amerika bestaat niet zoiets als een onafhankelijke pers. U weet dat en ik weet dat.
Niemand van jullie zou het in zijn hoofd halen zijn eigen mening eerlijk vast te
leggen. Als u dat deed wist u bij voorbaat dat het niet zou worden gedrukt. Ik word
wekelijks betaald om mijn eerlijke opinie uit de krant te houden waar ik voor werk.
Mijn confrères krijgen een vergelijkbaar inkomen voor een vergelijkbare prestatie en
indien één van u zo dwaas is zijn eerlijke opinie neer te schrijven, zou hij op straat
staan en op zoek gaan naar een andere baan. Indien ik toestond dat mijn eerlijke
opinies in één nummer van mijn krant verschenen, was ik binnen 24 uur ontslagen.
De functie van een journalist is de waarheid te vernietigen, radicaal te liegen, te
perverteren, te bevuilen, te kruipen voor de voeten van de Mammon, en daarmee zijn
land en volk te verkopen voor zijn dagelijks brood. U weet het en ik weet het. Wat is
dat voor nonsens om op een onafhankelijke pers te toasten? Wij zijn de instrumenten
en horigen in dienst van de rijke lieden achter de schermen. Wij zijn marionetten en
dansen op hun grillen. Onze talenten en mogelijkheden, en zelfs ons leven, hebben
anderen in bezit. Ja, wij zijn intellectuele hoeren. »»

[Bron: “Labors Untold Story” van Richard O. Boyer en Herbert M. Morais - United Electrical,
Radio & Machine Workers of America, New York # 1955/1979, uit indirecte bron geciteerd door
Jules van Rooyen. Bovenstaande citaat is het juiste. Swinton was van 1860 tot 1870 hoofdredacteur
(chief editorial writer) van de New York Times. In 1880, toen hij deze uitspraak deed, was hij re-
dactielid van de Sun, een New Yorkse krant.]

Nu het hoofdstuk “De Anglo-Amerikaanse kredietcrisis van 2008” :

In de jaren twintig, na de Eerste Wereldoorlog werd de kredietkraan opengezet; in 1929
werd de kraan dichtgedraaid met dramatische gevolgen in de jaren dertig. Dit lijkt op het
economische beleid in de eerste jaren van de 21e eeuw, uitmondend in de kredietcrisis van
2008.

De jaren 1929 en 2008 lijken veel op elkaar. Zij waren typische voorbeelden van het ma-
çonnieke uitgangspunt dat het scheppen van een nieuwe politieke en maatschappelijke or-
de eerst het creëeren van chaos vereist. Pas daarna volgt de nieuwe opzet. De kredietcrisis
van 2008 is geen toeval, maar manipulatie van een klein netwerk van bankiers die – zoals
in 1929 – naar wereldmacht streeft. Daartoe willen zij de economisch onafhankelijke en
zelfstandige middengroepen uitschakelen. In 1929 en volgende jaren betrof dat vooral de
VS; in 2008 gaat het om een destabilisatie van de de VS alsook Europa en de rest van de
wereld. In haar bekende boek “Tragedy and Hope” [1975] stelt Carroll Quigley dat er “een
internationaal netwerk van bankiers bestaat met als doel een wereldwijd systeem van fi-
nanciële controle op te zetten teneinde de regeringen van ieder land en de wereldeconomie
te kunnen domineren.” De kredietcrisis treft vooral de staat, de particuliere middenklasse,
de huizenbezitters, de gepensioneerden en, met name in Europa, het omvangrijke midden-
en kleinbedrij [MKB] en tenslotte de boeren en tuinders. Met grootschalig bedrog en ma-
nipulatie heeft de liberaal-Joodse bank Goldman Sachs vanaf begin jaren 2000, de enorme
Griekse begrotingstekorten helpen camoufleren. Via de waarschuwing van een kredietbe-
oordelaar trokken de belangrijkste zakenbanken in het voorjaar van 2010 de stekker eruit.
 -3-

“Met deze aanval”, betoogde de Franse premier François Fillon [TV-TF 1 van 5 mei
2010], “trachtten speculanten de Eurozone te destabiliseren en de EU-lidstaten te ver-
zwakken door hen te verplichten de reeds opgelopen staatsschulden nog verder uit te brei-
den om Griekenland voor een bankroet te behoeden.” De zelf gecreëerde schokken op de
financiële markten heeft de meest invloedrijke banken ongetwijfeld geen windeieren
gelegd. In de VS heeft de regering Obama een gigantisch begrotingstekort opgebouwd, zo-
als Roosevelt dat deed medio jaren dertig. “Amerikanen moeten veel sparen om de schade
te kunnen inlopen”, liet Admund Philps weten, de Nobeprijswinnaar Economie van 2006
[Le Figaro van 24 juni 2009]. Huizenbezitters hebben gemiddeld 40% verloren (van hun
eigen vermogen) en de pensioenfondsen vaak 35 tot 40% (waarmee hun toekomstige ver-
plichtingen gecompromiteerd worden).

Maar de kredietcrisis van 2008 bood nog veel meer mogelijkheid voor de vergroting van
de staatsinvloed. President Obama greep de gelegenheid aan om de VS in een sociaal-
democratie naar Engels model om te bouwen. De gezondheidszorg en het onderwijs moes-
ten volledig genationaliseerd worden en hij wilde op het energieverbruik naar Frans model
een ‘Carbon Tax’ invoeren, een CO2-belasting, waarmee de staat greep op het leven krijgt
en alle menselijke activiteiten. In de lente van 2009 kwam de aap uit Obama’s mouw. Na
nationalisatie zou hij kunnen bezuinigen op de gezondheidszorg en het onderwijs. Samen
met de opbrengsten van de ‘Carbon Tax’ zou geld vrijkomen voor de aflossing van de
enorme staatsschuld aan de eigenaren van de Federale Bank, kortweg de Fed. Volgens de
Washington Post van 24 april 2009 was dat Obama’s verborgen plan. Met de genationali-
seerde gezondheiszorg zou hij ook zijn maçonnieke meesters tevreden stellen dankzij
radicale abortusplannen en de verplichting voor al het medisch personeel daaraan mee te
werken. Het volgende station is, net als in Europa, euthanasie.

De kredietcrisis van september 2008 lijkt bij een groeiende wereldeconomie van 3% tot in
de zomer van 2008, en voorspoed in Europa en in Amerika, veel op een gecreëerde crisis
(alhoewel de timing naar het schijnt voor later was). Het begon met wetgeving uit de
periode van president Jimmy Carter, eind jaren zeventig, de “Community Reinvestment
Act” geheten. Deze hield in dat banken gestraft konden worden als ze minderheden en
armen geen of weinig hypotheek verstrekten. De wetgever had kennelijk geen oog voor de
gevaren. Ook de president van de Fed, Alan Greenspan pretendeerde na de crisis van 2008
het gevaar niet te hebben voorzien. In het Financieele Dagblad van 24 oktober 2008 zei hij
dat de crisis nooit zo groot was geworden als de afdelingen van de banken die aantallen
hypotheken in derivaten verpakken en doorverhandelen niet zo’n enorme honger hadden
gehad naar nieuwe leningen.

«« Zonder die excessieve vraag van de secularisatie-afdelingen - zo legde Greenspan

uit - was het aantal subprimehypotheken (riskante hypotheken) een stuk kleiner
geweest en het aantal wanbetalingen ook. De almaar groeiende mondiale vraag naar
Amerikaans schuldpapier, ondersteund door een onrealistisch positieve rating (hoge
kredietwaardigheidsbeoordeling), vormt in mijn ogen de kern van het probleem. »»

De wetgeving en achttien jaar lang schijnbare achteloosheid van deze bankpresident stimu-
leerde misbruik door gewetenloze hebzuchtige bankiers die de grootst mogelijke omzet
wilden halen ten koste van de noodzakelijke zekerheden en dus geen oog hadden voor de
risico’s. Op aanwijzing van de private Bank voor Internationale Betalingen [BIB] in Basel,
(wat een bank is voor de Centrale Banken), lapten ze zelfs de veilig geachte, traditionele
regels van solvabiliteit aan hun laars. Het eigen vermogen van de bank tegenover het uit-
staande geleende geld was bij alle grootbanken teruggebracht tot nog maar een fractie van
de veilige verhoudingen. Tijdens de hoorzitting van 22 januari 2010 in het Nederlandse
parlement, die over de kredietcrisis ging, zei de oud-minister van financiën Gerrit Zalm dat
de Centrale Banken van de rijke westerse landen in het Basels Comité de regels voor het
bufferkapitaal hebben versoepeld en “daar helpt geen Nederlandse wet aan”, zei hij let-
 -4-

terlijk. In het Financieele Dagblad stond de volgende dag dat volgens Zalm de BIB boven
de wet staat.

Ook sloten de Centrale Banken en de toezichthouders de ogen voor de kredietwaardigheid

van de hypotheekgever, de klant. Door falend toezicht van die incrowd en de kredietbeoor-
delaars zoals Moody’s, Fitch en Standard & Poor’s, ontbrak de controle. Deze laatsten
worden betaald door de banken die ze moeten beoordelen! Met de zegen van de Centrale
Banken, dus van de BIB, bedachten de bankiers de truc om hun verantwoordelijkheden
door te schuiven middels doorverkoop van de voorraad dubieuze hypotheken, van de niet
kredietwaardigen in hun portefeuilles, of ze konden deze met boekhoudkundige manipu-
laties buiten de balans houden. De mandjes dubieuze hypotheken konden wereldwijd als
gifpillen in de vorm van hypotheekobligaties bij allerlei banken elders in de wereld wor-
den ondergebracht. Toen die waarden onder druk van de omstandigheden moesten worden
afgeschreven, zijn de balansen van veel banken gaan destabiliseren.

Volgens persberichten werden banken en bedrijven soms verplicht een belang te nemen in
pakketten rommelhypotheken, zoals ze later werden genoemd, bij het plegen van investe-
ringen in de VS. Zonder de steun van de meest invloedrijke geheime netwerken in de top-
pen van de politieke wereld, de Centrale Banken en de BIB, het bankwezen en de toezicht-
houders in Amerika en in Europa, hadden de rommelhypotheken niet de enorme versprei-
ding kunnen krijgen waarvan iedereen in oktober 2008 getuige was. Het verklaart de enor-
me disproportionele voorraad dubieuze hypotheekobligaties van onder andere het Zwit-
serse Union de Banque Suisse en de Britse Royal Bank of Scotland. Beide banken dreig-
den hun thuislanden te destabiliseren ingevolge de plotselinge gigantische verliezen. De
Duitse banken zijn zwaar getroffen, terwijl de Franse banken nauwelijks geraakt zijn. In
beide gevallen is dat geen toeval. De top van de Franse financiële wereld moet op de hoog-
te zijn geweest van het complot voor de opzet van een wereldwijde crisis. Ongeveer 40%
van de weredwijde rommelhypotheken zijn aangekocht door Duitse banken voor een be-
drag van 800 miljard euro. De aanvankelijk solide Duitse Landesbanken hebben de meeste
rommel aangekocht. Dit werd mogelijk gemaakt door een wet uit 2001 van de toenmalige
paarse ‘socialistische’ regering Schröder. Deze Landesbanken zijn semi-overheidsbanken
en mochten onbeperkt schulden maken die door de staat werden gegarandeerd. De paarse
minister van Financiën Peer Steinbrück was één van aanstichters, zoals naar voren kwam
in StockTradingNews van 20 juni 2009 [nr. 217]. Overal ter wereld zijn de aanstichters en
medeplichtigen van de kredietcrisis op het pluche blijven zitten. De meesten zullen onge-
twijfeld lid zijn van het paarse netwerk. Geen minister of topbankier en toezichthouder als
Steinbrück, Willink [directeur Nederlandsche Bank] of Trichet [directeur Europese Cen-
trale Bank] is de laan uitgestuurd. Integendeel, de pyromanen werden overal als toesnel-
lende branweermannen de hemel in geprezen.

De kredietbeoordelaars waren de stuwkracht van de wereldwijde verspreiding van dubi-

euze Amerikaanse financiële producten en praktijken. Deze gevreesde instellingen plakten
kwaliteitsetiketten op banken en bedrijven. En zij plakten etiketten met kwaliteitsgaranties
op de obligaties van pakketten hypotheken die de directies van de banken en verzekeraars
elders in de wereld nauwelijks konden of durfden weigeren. Door het gegeven dat alle
kredietbeoordelaars in private Amerikaanse handen zijn, dus in handen van dezelfde ban-
ken die ze zouden moeten controleren, is de corruptie ingebakken. Voorts werden de inter-
nationale boekhoudreges, omschreven in de IFRS, eenzijdig gewijzigd. Bezittingen moes-
ten nu ineens tegen dagkoers worden gewaardeerd. De boekwaarde werd daardoor afhan-
kelijk van vraag en aanbod, terwijl de meeste hypotheekportefeuilles stabiel waren en nau-
welijks wanbetalers kenden. Met vraag en aanbod in een dunne markt van enkele grote
spelers kan gemanipuleerd worden. Dit perverse systeem heeft de instabiliteit van de ba-
lansen van banken en verzekeraars sterk vergroot. De kredietbeoordelaars hebben hier een
dikke vinger in de pap gehad. Beroep hiertegen was onmogelijk. De hele financiële wereld
werd hun wil opgelegd. De kredietbeoordelaars waren de Amerikaanse gendarmes van de
 -5-

wereldeconomie met een buitensporige macht. Zij konden ongestraft manipuleren met
publieke beschuldigingen en het vrijgeven van beursgevoelige informatie. Op hun beurt
niet gecontroleerd, konden zij met waarschuwingen individuele bedrijven en banken ma-
ken en breken. Zij vormen de economische stoottroepen van de Amerikaanse financële
hegemonie in de wereld. Het machtsmisbruik van de invloedrijke geheime netwerken van
politici, bankiers, juristen, accountants en controlerende instanties, daarbij geruggesteund
door de Amerikaanse gendarmes van kredietbeoordelaars, verklaart de enorme mondiale
verspreiding van de twijfelachtige Amerikaanse hypotheekobligaties.

De vele ‘business school’ opleidingen in Europa, de MBA’s, hebben het proces bevorderd.
Van studenten werden afgetrainde apen gemaakt, die enkel abstracte modellen konden
hanteren gericht op winstbejag. Ontkoppeld van de continuïteit van het bedrijf van van de
samenleving werden deze geïndoctrineerde aspirant-bankiers losgelaten in een kamikaze-
achtige werkomgeving. Alleen winstmaximalisatie was bepalend voor het succes. De VS
heeft Europa met behulp van collaborerende Europese bankiers en toezichthouders dertig
jaar lang opgelicht voor een bedrag dat kan oplopen tot boven de duizend miljard euro.
Nederlandse banken en pensioenfondsen zijn volgens een artikel in het Financieele Dag-
blad van 11 januari 2010 hierbij betrokken voor ongeveer 47 miljard euro. Over de ruggen
van hun klanten, die nu voor de schade opdraaien, hebben de bankiers jarenlang de huizen
van niet kredietwaardige brugers in de VS gesubsideerd. Een normaal land dat niet aan de
touwtjes kan trekken van de machtigste netwerken ter wereld als van de internationale
Vrijmetselarij was dit nooit op die schaal gelukt.

In de jaren 2003 en 2005 hebben de Amerikaanse regering van president George Bush en
de senaat getracht het toezicht op de hypotheekbanken Freddie Mac en Fannie Mae, te
versterken. In de senaat was John McCain één van de sponsors van de ‘bill’ die dat moest
regelen, gekend als de “Federal Housing Enterprise Regulatory Reform Act” (S. 190). Het
heeft niet mogen baten. De pogingen daartoe zijn vroegtijdig gestrand, vooral door toe-
doen van de Democraten. De lage rentestand na de internetzeepbel in 2001 (beursspe-
culatie op internetaandelen) in combinatie met Carters wet, reeds aangehaald, zette de deur
open voor grote koopgolven van huizen door jan en alleman. Na de 9/11 aanval in 2001 op
de Twin Towers van New York werd deze trend extra versterkt met de extreem lage
Federal Reserve rente van 1%. Dit was een doping van de huizenprijzen en stimuleerde het
massaal aangaan van rommelhypotheken. Het plotseling omvallen van de gerenommeerde
150-jaar oude investeringsbank Lehman Brothers op maandag 15 september 2008 werkte
als een atoombom (omdat zij overal ter wereld dwarsverbanden had met belangrijke
bankinstituten).

Zoals Hubert Luns in “The Electronic

Run of the Banking System” uiteen
heeft gezet, werd pas vijf maanden
later openbaar wat zich werkelijk
afspeelde. Het Amerikaanse congreslid
Paul Kanjorski onthulde dat op 27
januari tijdens een televisiedebat bij
het CSPAN. Door een vertrouwens-
crisis tussen de Amerikaanse banken
onderling, in gang gezet door geruch-
ten over de insolvabiliteit van Lehman
Brothers, ging men op de donderdag
voorafgaand aan het faillissement alle
posities tussen de banken onderling
terugdraaien met een snelheid van
1100 miljard dollar per uur. Een nog Congreslid Paul E. Kanjorski
nooit vertoond spektakel! Door vroeg-
 -6-

tijdig ingrijpen van de Fed en haastig internationaal overleg werd een ineenstorting van het
wereld-economisch systeem voorkomen. Om financiële duidelijkheid te scheppen moest
Lehman Brothers worden opgeofferd, zo gaat het verhaal, maar voordat dit bekend werd
gemaakt, dienden tijdens het week-end alle posities tussen de Amerikaanse banken
onderling te worden gladgestreken, althans gecatalogiseerd om daarmee de exacte omvang
van het financiële debacle vast te stellen. Tot in de vroege uurtjes heeft men zich daarmee
onder leiding van de Fed beziggehouden. De 700 miljard dollar crisisgeld die op 20
september aan het Congres werd gevraagd, is in dat weekend berekend. Het tijdstip van de
crisis lijkt niet te zijn geënsceneerd. Maar ja, wie met vuur speelt kan brand verwachten.
Het andere aspect, dat Lehman Brothers failliet moest gaan, lijkt eerder te zijn ingegeven
door de wens de crisis te laten voortzieken. (NB: Deze hele alinea is toegevoegd door
Hubert Luns en komt niet uit het boek van Jules van Rooyen.)

Nobelprijswinnnaar economie Robert Merton, geciteerd in Elseviers weekblad van 11 juni

2009, legde uit dat “het ten onder laten gaan van Lehman een grote fout was. Het veran-
derde een slechte situatie in een complete crisis.” (Kennelijk was hij niet op de hoogte van
het Kanjorski interview, want anders had hij gezegd: “Het veranderde een dreigende in-
eenstorting van de financiële markten in een voortslepende crisis.”) Hij voegde eraan toe
dat de balansverhoudingen van Lehman Brothers evenwichtig waren en dat de Ameri-
kaanse Centrale Bank (de Fed), de zekerstelling had moeten coördineren. Dat is haar taak,
maar dat gebeurde niet. Lehmans uitstaande verplichtingen van een paar honderd miljard
dollar bracht veel grootbanken in de wereld aan het wankelen. Al kwetsbaar door een mi-
nimale solvabiliteit werden hun bezittingen ook nog minder waard.

Toeval bestaat niet als de gehele internationale financiële top van grootbanken, toezicht-
houders, Centrale Banken en ministers van Financiën enkele decennia lang betrokken zijn
geweest bij een algehele degradatie van het systeem zonder op hervormingen aan te
dringen (en elke serieuze poging daartoe te dwarsbomen). Op beide hoofdpunten, de sol-
vabiliteit en de opbouw van twijfelachtig vermogen met risicovolle beleggingen, moet er
sprake zijn geweest van een bewust beleid. De regels werden versoepeld en de belangrijk-
ste deelnemers konden rekenen op exorbitante beloningen. Zelfs over het rampjaar 2008
toucheerden volgens de Figaro van 1 augustus 2009 de toppen van Amerikaanse grootban-
ken 33 miljard dollar aan bonussen, ondanks 80 miljard dollar verlies en 175 miljard dollar
staatssteun van de Amerikaanse regering. In 2008 heeft de Britse regering 38 miljard euro
in de banken moeten steken terwijl in diezelfde periode de bankiers 8,8 miljard euro aan
bonussen opstreken. Daar moet een regie achter hebben gezeten.

Het is onwaarschijnlijk dat de degradatie van de solvabiliteit en de opname van risicovolle

beleggingen op de balans zonder [geheime] instructies van de private Bank voor Interna-
tionale Betalingen in Basel, de BIB, hebben kunnen plaatsvinden. De BIB is een private
bank onder grote invloed van de Rothschildfamilie. De bijeenkomsten in Basel van top-
bankiers zijn te frequent om bij dit soort gebeurtenissen niet van belang te zijn. Het ge-
geven dat de Amerikaanse of Engelse regering, noch de andere betrokken regeringen de
hoofdverantwoordelijke bankiers en toezichthouders hebben ontslagen en hebben nage-
laten wettelijke maatregelen te treffen tegen de exorbitante bonussen en ook via die weg
systeemhervormingen door te voeren, teneinde paal en perk te stellen aan een systeem-
corruptie, bevestigt de perceptie van onwil. Er lijkt hier sprake van enerzijds onmacht en
anderzijds kwalijke opzet.

-o–o–o-