Eugeniusz Kościesza

Ojczyźnie skradziona tożsamość

Rozdział XXa

20a.APARAT UTRWALANIA SOWIECKIEJ OKUPACJI POLSKI ZACHODNIEJ

Pomimo 123 lat rozbiorów, mimo polityki zniewolenia, represji, wywłaszczenia

narodu, rusyfikacji i germanizacji prowadzonej na pięciu pokoleniach Polaków, te
działania zaborców poniosły klęskę. Nie tylko nie zniszczyły poczucia własnej
odrębności narodowej Polaków, lecz nie pozbawiły ich siły duchowej i zdolności
organizacyjnej do podjęcia skutecznej walki o własną wolność i państwowość. Ta
zdolność samoobrony narodowej tożsamości, mimo stosowanych najbardziej
bezwzględnych carskich metod rusyfikacji,i pruskiej germanizacji spowodowała, że
po kolejnym IV rozbiorze Polski ci sami zaborcy podjęli jeszcze bezwzględniejsze niż
poprzednio metody walki z polską tożsamością. Tym razem miała to być likwidacja
społeczeństwa polskiego przez jego fizyczne wyniszczenie. Sowiecka doktryna
wyniszczenia oparła się na własnym wzorze zbrodni katyńskiej, lub może raczej
Katyń był przez dalsze szesnaście lat jedynie wyznacznikiem sowieckiej doktryny
przejęcia Polski. Polegała ona na unicestwieniu wszystkich członków polskiego
społeczeństwa ,,skażonych” patriotyzmem, wraz z ich całymi rodzinami. Miało to
złamać międzypokoleniowy kręgosłup narodu, przerwać ciągłość polskiej
świadomości i przekazywanej dotąd przez kolejne pokolenia Polaków tradycji
wolności. Miejsce eksterminowanych miał wypełnić zorganizowany i dostarczony
przez Sowietów pozostający bezwzględnie na ich usługach ,,polski’’ (tj
.polskojęzyczny !) aparat represji trzymający Polaków za gardło ,by już nigdy się
nie podźwignęli.

Polskojęzyczne formacje Armii Czerwonej- ,,Ludowe Wojsko Polskie”

Bezpośrednio ze zbrodni katyńskiej bierze się także rodowód ,,Ludowego Wojska

Polskiego”. Katyński rodowód tych formacji wynikał z tego, iż dzięki wymordowaniu
całej kadry zawodowej Wojska Polskiego, jaka trafiła do sowieckiej niewoli, tworzone
w Rosji ,,Ludowe Wojsko Polskie” miało stać się sowiecką atrapą armii polskiej przez
osadzenie w nim sowieckiej kadry na wszystkich szczeblach dowodzenia. W ten
sposób stawać się ono miało bezwzględnym narzędziem realizacji rosyjskich celów
wobec Polski.
Z około 15 000 oficerów polskich zagarniętych w 1939r, przez Armię Czerwoną,
Rosjanie pozostawili przy życiu jedynie 400 osób w obozie w Grazowcu. Spośród nich,
w 1940r, gdy mordowano polską kadrę wojskową, NKWD wyselekcjonowało 15
oficerów, których przewiozło do swojej komfortowej willi w Matachówce, zwanej
,,willą rozkoszy”, oddalonej o 40 km od Moskwy. Opracowywać tam mieli przyszły
etat ,,polskiej dywizji” tworzonej pod sowieckim dowództwem. Wybuch wojny
niemiecko- sowieckiej czasowo odroczył powstanie tej dywizji. Lecz już w nocy 14
lutego 1943, przewodzący tej grupce oficerów, ppłk. Berling otrzymał od Stalina
zadanie objęcia dowództwa planowanej do sformowania ,,polskiej” dywizji.
W lipcu 1943, na ogólną liczbę 684 oficerów tej tzw.,,1 Dywizji Piechoty im T.
Kosciuszki” ,aż 448 było oficerami sowieckimi. Pozostali to w swej większości litwacy
obarczeni kolaboracją z sowieckim okupantem do 1941r, mający stanowić tzw. pion
polityczny ( jak np. przyszli prominenci PRL:. Minc, Radkiewicz, Zambrowski
itd.).Wypuszczany z sowieckich obozów zagłady polski rekrut mający stanowić o
,,polskim” charakterze tego wojska miał być jedynie ślepym wykonawcą rozkazów ,
właściwie bez posiadania jakichkolwiek możliwości decyzyjnych. Innym polskim
akcentem tej dywizji, oprócz użytego polskiego umundurowania, miała być osoba jej
dowódcy, mianowanego przez Radę Komisarzy Ludowych ZSRR do sowieckiego
stopnia generała brygady, Zygmunta Berlinga.
Jeszcze przed sprawdzeniem wartości bojowych ,,polskiej dywizji”, rząd sowiecki na
analogicznych regułach jej stworzenia , nakazuje 10 sierpnia 1943 formowanie
,,korpusu polskiego”. Gdy 22 lipca 1944 w Moskwie powołano tzw. ,,Naczelne
Dowództwo Wojska Polskiego”, polska część składu osobowego owego N.D.W.P.
faktycznie była jedynie gremium o charakterze propagndowo-politycznym, zaś z
punktu widzenia deklarowanej w nazwie instytucji mało kompetentnym.
Umiejętności dowódcze naczelnego dowódcy Michała Żymierskiego[p.1] i gen. Z.
Berlinga sprowadzały się do skromnych doświadczeń szczebla taktycznego.
Sowieckiego awansu generał Zawadzki i szef sztabu Marian Spychalski, nie posiadając
żadnego wykształcenia wojskowego, byli oficerami tylko z nazwy[p.2].
Faktyczne stanowisko szefa Sztabu Głównego ,,Wojska Polskiego w ZSRR” objął
sowiecki generał Władysław Korczyc. Także wszystkie wyższe stanowiska dowódcze
poszczególnych służb jak dowództwa: artylerii Wojska Polskiego, wojsk
inżynieryjnych, łączności, lotnictwa czy jednostek na szczeblu brygad i dywizji objęli
generałowie sowieccy. W ten sposób już w końcu 1944 gdy w sztabie Głównym
N.D.W.P. pracowało 200 oficerów, byli to w większości Rosjanie[p.3]. Od maja 1943r
do ,,korpusu polskiego” przekształconego w ,,armię polską w ZSRR”
odkomenderowano 19 000 oficerów sowieckich i ponad 13 000 młodszych dowódców
i szeregowych[p.4].[p.5]

Wręcz sztandarowym przykładem sowieckiego charakteru Ludowego Wojska

Polskiego jest ,,Ludowe Lotnictwo Polskie”, gdzie w chwili zakończenia wojny na
13000 stanowisk przewidywanych etatami , 8076 zajmowali Rosjanie, zaś sowiecka
kadra oficerska stanowiła 95% całej kadry lotnictwa[p.6].
Po obsadzeniu większości stanowisk kadrowych przez nie znających języka polskiego
Rosjan wtórnym gwarantem realizacji sowieckich celów politycznych przez sowieckie
,,Wojsko Polskie” był obsadzony przez Żydów- litwaków donosicielsko- agitacyjny
aparat pionu politycznego. Aparat ten, występujący pod szyldem Głównego Zarządu
Polityczno- Wychowaczego Wojska Polskiego, początkowo kierowany był przez
,,majora” Rubina Nusbauma vel Romana Zambrowskiego[p.7], a od 1944r przez
,,pułkownika” sowieckiego awansu Izaaka Medresa vel Wiktora Grosza.
O całkowicie niemilitarnych, lecz polityczno- propagandowych przyczynach
stworzenia przez Rosjan ,,armii polskiej w ZSRR” jednoznacznie świadczy fakt jej
,,stania z bronią u nogi” do momentu, aż front dotarł do granicy sowieckiego zaboru
Polski z 1939r. Do tego momentu wszystkie działania ,,armii polskiej” sprowadziły się
do dwudniowych walk 1 Dywizji Piechoty pod Lenino. W tej walce stoczonej od 12 do
13października 1943 na drugorzędnym operacyjnie kierunku działań, dywizja przeszła
krwawą łaźnię. Ponosząc znaczne straty sięgające 25% swoich stanów, z czego 502
zabitych , 1776 rannych, 663 zaginionych nie osiągnęła nakazanych przedmiotów
natarcia i została zluzowana na swoich pozycjach przez dywizję sowiecką [p.8].
Wobec toczonych już od pół roku na obszarach Rzeczypospolitej działaniach
wojennych, dopiero po dojściu frontu do linii Ribbentrop -Mołotow, ,,armia polska”
rozpoczyna 20 lipca 1944 ,,marsz do Polski”. Równocześnie decyzją urzędującego w
Moskwie Politbiura, armia ta zostaje przemianowana na ,,Ludowe Wojsko Polskie”.
Już 13 sierpnia 1944 dyrektywą Naczelnego Dowództwa Armii Czerwonej zapada
decyzja rozbudowy L W P do wielkości trzech armii mających liczyć 300 tys.
żołnierzy[p.9].
Wyrazem antypolskiej polityki kadrowej realizowanej w rozbudowywanym do
nakazanej wielkości L W P, były dyrektywy jego pionu polityczno- wychowawczego
podległego Izaakowi Medresowi, w których od czerwca do grudnia 1944 przeszedł w
swym oficjalnym stanowisku od braterskiej miłości do akowców do potrzeby ich
fizycznego zniszczenia. U schyłku 1945r w pionie tym obowiązywały dwa hasła GZPW
WP : ,, Pod sąd morderców z A.K. , NSZ- pomocników Hitlera” i ,, Zniesienia A.K. z
powierzchni ziemi polskiej”. Tylko w okresie 1944-45r , ofiarą tego represyjnego
postępowania padło 981 żołnierzy L W P .W wyniku tak pojmowanego ,,polskiego”
charakteru L W P tylko w październiku 1944 z tych wojsk na zapleczu frontu
zdezerterowało 3244 żołnierzy. Głośnym stał się przypadek 9 Dywizji Piechoty, z
której 10 grudnia 1944 zdezerterowało 631 żołnierzy[p.10].
Tak to, pomimo ogłoszenia przymusowego poboru Polaków w szeregi pseudo-
polskich wojsk, wobec dyrektyw podziemnych polskich władz nakazujących bojkot
poboru oraz wobec niechęci ludności polskiej do służenia w tych formacjach, do
chwili zakończenia wojny w Europie udaje się sformować tylko dwie ,,polskie armie”.
Ta druga armia pod dowództwem sowieckiego generała Waltera Goltza vel Karol
Świerczewski ledwie zdąży wziąć udział w walkach przeciw Niemcom od 20marca do
8 maja 1945 r. tracąc w tym czasie aż 22 490 żołnierzy w tym 4189 zabitych.

Już 24 maja 1945 naczelny dowódca L W P Michał Żymierski wydaje rozkaz

przekazania pierwszych 3 dywizji piechoty do likwidowania polskiego podziemia
niepodległościowego. Równocześnie, pomimo zakończenia wojny, ten
sprzeniewierzający się wszelkim polskim tradycjom wojskowym, bratobójczy rozkaz
N.D.W.P., nakładał na zwierzchników jednostek ,,polskich”, biorących udział w
akcjach pacyfikacyjnych, obowiązek wstrzymania wszelkich urlopów żołnierzom oraz
zabraniał wszelkiego rodzaju ich odwiedzin na miejscu[p.11]. To odcięcie wszelkiego
kontaktu żołnierzy ze społeczeństwem miało zabezpieczyć ślepe, bezkrytyczne
wykonawstwo nakazanych im przez sowieckich dowódców bratobójczych zadań. Tego
też dnia postanowiono o stworzeniu wojskowych formacji Ministerstwa
Bezpieczeństwa Publicznego pod nazwą Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Te
kierowane przez NKWDziacką bezpiekę formacje miały zostać zasilone z regularnych
oddziałów L W P. Dowódcą KBW został naznaczony sowiecki generał Bolesław
Kieniewicz
Tak to, zaraz po odbyciu stażu wojennego przeciw Niemcom, niezbędnego dla
propagandowego kreowania ,,polskiego” wizerunku owego ,,Ludowego Wojska
Polskiego”, przystąpiło ono do realizacji właściwych sobie celów, dla których zostało
powołane: zwalczania polskich wojskowych organizacji niepodległościowych i
ustanowienia sowieckiej okupacji Polski Zachodniej tym razem także ....w polskich
mundurach. Skończyła się wojna światowa w Europie, a LWP wychodziło na pierwszą
wojnę przeciw polskiemu społeczeństwu.[p.12]

UWAGI NA MARGINESIE’’

Decyzją Stalina już w lipcu 1944r 19 000 sowieckich oficerów i 13000 podoficerów
otrzymało obligatoryjnie ,,obywatelstwo polskie”, mając na stałe pozostać w ,,Polsce
Ludowej”, jako gwarant zachowania importowanej władzy .W aparacie kierownictwa
tzw. PZPR jako główna część gojowska tworzyli filar tzw ,,frakcji natolińskiej’’
konkurującej o względy Moskwy z tzw. ,,frakcją puławian’’ czyli Żydów, w większości
litwaków. To ich biologiczni potomkowie już o przybranych polskich nazwiskach mieli
zarówno tworzyć i tworzyli w większości przyszłą wyższą kadrę LWP jak i
współtworzyć z potomkami litwaków aparat partyjny i uprzywilejowaną ponad
Polakami nomenklaturę PRL.

Powrót do strony głównej

PRZYPISY:

1. Michał Łyżwiński vel M. Rola-Żymierski: generał Wojska Polskiego skazany za

defraudacje w 1927r na 5 lat wiezienia, zdegradowany do stopnia szeregowca i
wydalony z wojska. Wyjechał do Francji. Do Polski wrócił przed wybuchem wojny
jako wielokrotny agent wywiadu francuskiego, polskiej ,,dwójki” a przede wszystkim
wywiadu sowieckiego. W okresie okupacji podjął także szeroką współpracę z
wywiadem SS i Gestapo. Od stycznia 1944 dowódca AL. Od 22 lipca figurował jako
naczelny dowódca LWP. Na osobiste życzenie Stalina wyniesiony przez Bieruta do
stopnia marszałka. Usunięty ze stanowiska po objęciu jego funkcji dowodzącego
LWP, po jej objęciu przez sowieckiego marszałka Rokossowskiego.
2.Patrz E. Kospath -Pawłowski,,Wojsko Polskie na Wschodzie” s. 134
3.tamże s.139
4.patrz J. Siedlecki ,,Losy Polaków w ZSRS...” s.178
5.By uzmysłowić sobie całkowicie sowiecki charakter tzw.,, Ludowego Wojska
Polskiego” warto zauważyć iż w Wojsku Polskim w niepodległej Polsce całkowity stan
liczby oficerów zawodowych (łącznie z KOP) wynosił 1 czerwca 1939: 18 468 oficerów.
W tym samym czasie ilość podoficerów zawodowych i nadterminowych wynosiła 46
988.( patrz E. Kozłowski,, Wojsko Polskie 1936-39”, wyd MON 1964 s.294-296)
6.I. Kolińki ,, Przejście lotnictwa polskiego na stopę pokojową” Wojskowy Przegląd
Historyczny nr1/1984 s. 5 oraz T. Nowacki ,,Ludowe Wojsko Polskie” Zeszyty
Historyczne nr11, Paryż 1967 s.28-29
7. Rubin Nasbaum vel Romana Zambrowski - , Żyd ,w PRL wysoki jako aparatczyk
partyjny i jeden czołowych współtwórców i współodpowiedzialnych zbrodni aparatu
okupacji z okresu stalinowskiego -był członkiem KC PPR (1944- 1948), członkiem
Biura Politycznego KC PPR (1945- 48), 1945-1954 przewodniczący Komisji Specjalnej
do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym; 1947-1952 wicemarszałek
Sejmu Ustawodawczego. 1947-1955 członek Rady Państwa PRL nie poniósł żadnej
odpowiedzialności po tzw. odwilży nadal pozostawał do emerytury na szczytach
władzy PRL jako członek KC PZPR do 1964r , w latach 1963-68 wicepres NIK
8.patrz T. Nowacki ,,Ludowe Wojsko Polskie” Zeszty Historyczne nr11, Paryż 1967
s.140
9.patrz T. Nowacki ,,Ludowe Wojsko Polskie” Zeszty Historyczne nr11, Paryż 1967
s.26
10.W kontekście kluczowego zagadnienia, przeciw komu powołano formacje LWP
,wskazuje jednoznacznie kilkudziesięcioletnia ich historia: Oprócz marginalnego
znaczeniem jednokrotnego udziału tych wojsk w wojnie z obcą armią : Niemcami w
końcowym okresie II wojny światowej, oraz nieuprawnionej w żaden sposób
interesem Polski agresji zbrojnej na Czechosłowację w 1968r , czterokrotnie formacje
prowadziły na szeroką skalę działania zbrojne wobec Polskiego Narodu ! Pierwszą
wojnę w latach 1944- 1963- przedstawioną w niniejszym opracowaniu ,dwie
pacyfikacje zbrojne przeciw polskiemu proletariatowi w 1956r i w 1970r , oraz drugą,
oficjalnie deklarowaną jako wojnę przeciw całemu Polskiemu Narodowi w latach
1981- 1989, co jednoznacznie wystawia świadectwo antypolskiego charakteru tych
formacji!

www.esnips.com/web/kosciesza