Konstantin Veliki

Skoi na - : navigacija- , pretraga -

Konstantin Veliki Za ostala znaenja v. Konstantin I (razvrstavanje). Konstantin Veliki ili punim imenom Gaj Flavije Valerije Aurelije Konstantin ( 272. godine 22.5. 337. godine), poznati i kao Konstantin I, bio je pripadnik takozvane mlae dinastije Flavijevaca, rimski vojskovoa i car. Svojom beskrupulonou, ambicijom i politikom vizijom on e biti pobjednikoj strani u godini est careva (306.) i potom pobjednik u najduem graanskom ratu Rimskog Carstva izmeu 306. - 324. godine (s oruanim primirjima). Nakon pobjede Konstantin mijenja politiki sistem Rimskog Carstva s vojne anarhije 3. stoljea i Dioklecijanove tetrarhije u sistem koji e kasnije dobiti ime cezaropapizma. Mlaa dinastija Flavijevaca koja je dobila ovo ime zbog odluke Konstantina da uzme praenomen kao sastavni dio imena e ipak biti mnogo poznatija s imenom Konstantinova dinastija u ast ovog cara i njegovih reformi. Zbog priznavanja 313. godine kranstva Milanskim ediktom kao jedne od legalnih dravnih religija u prolosti se Konstanina znalo nazivati i trinaestim apostolom. Po predanju, zajedno sa svojom majkom caricom Helenom (Lat. Flavia Iulia Helena Augusta) nalazi u Jerusalimu krst na kome je Isus Hristos bio razapet. Godine 330. je na temeljima starog Bizanta sagradio grad zvan Novi Rim koji e poslije biti poznat kao Konstantinopol, ili Carigrad, prijestolnica Istonog rimskog carstva.

Sadraj/

1 Obitelj 2 Mladost 3 Godina 6 careva

4 Propaganda i neutralnost 5 Pobjeda na zapadu 6 Vjernik 7 Ubojica 8 Administrator 9 Nova prestonica 10 Povjesniari 11 Izvori 12 Vidi takoer 13 Eksterni linkovi

Obitelj [uredi - ]
Flavije Valerije Konstantin se rodio u rimskog gradu Naissus koji se danas zove Ni 27.02. 272. godine. Njegov otac je bio Flavije Valerije Konstancije koji e kasnije biti poznat pod imenom Konstancije Blijedi (Chlorus) tjelohranitelj cara Aurelijana, a majka mu je bila Helena. Pitanje njegovih daljnjih predaka je upitno zbog razliitih gledita dvije historijske kole. Jedna zagovara teoriju podravanu od Konstantina Velikog da mu je baka bila neakinja popularnog cara Klaudije Gotskog, a druga da mu je otac bio brat ene cara Maksimijana koji je vladao izmeu 285. i 305. godine. Bez obzira na ubojstvo cara Aurelijana Konstancije Chlorus se brzo poeo uzdizati na dravnim dunostima nakon to je Maksimijan prvo postao cezar 284. godine, a potom i car sljedee. Jedini uvjet za daljnje napredovanje oca Konstantina Velikog postaje ultimatum da se razvede od njegove majke kako bi se oenio za Teodoru usvojenu ker Maksimijana kako bi pojaao obiteljsku vezu s njim. Nagradu za tu rastavu izvrenu 288. godine dolazi 293. godine kada blijedi Konstancije postaje cezar.

Mladost [uredi - ]

Glava statue cara Dioklecijana Zavisno od interpretacija Konstantin Veliki je doao ivjeti na dvor cara Dioklecijana kako bi tamo proao odgovarajue kolovanje ili kako bi tamo bio taoc koji e osigurati vjernost svoga oca. Tijekom kolovanja na dvoru u Nikomediji on e stei znanja latinske knjievnosti, grkog jezika i filozofije. Od svoje 24 godine Konstantin sudjeluje u vojnim pohodima Dioklecijana tako da se prvo bori protiv "barbara" na Dunavu, potom protiv Perzijanaca, a na kraju vjerojatno i protiv Sarmata. U borbama Konstantin je dokazao sposobnost tako da se uzdigao do ranga vojnog tribuna. Dok je tako napredovao njegov otac je postao prvo cezar, a potom i car 304. godine nakon abdikacije Dioklecijana i Maksimijana. Bez obzira na te promjene on je i dalje bio taoc na istonom dvoru, samo je sada bio "zatvorenik" Galerijana. O dogaajima u Konstantinovom ivotu 304 i 305. godine su se kasnije pojavile dvije nikad potvrene legende. Prva govori o tome kako je Galerijan u pokuaju ubojstva Konstantina slao na samoubilake zadatke iz kojih se on vraao kao pobjednik zbog boje zatite dok druga govori o molitvama teko bolesnog blijedog Konstancija Galerijanu da mu pusti sina kako bi ga jo jednom vidio prije vlastite smrti. Po ovoj drugoj legendi Konstantin Veliki je bio puten da otie ocu, ali Galerije ubrzo shvaa greku pa alje ljude da ga uhvate u emu nee uspjeti. Izvor obje legende o zlom caru Galeriju se moe nai u njegovim progonima krana, dok e ih s druge strane Konstantin Veliki priznati za jednu od slubenih religija rimskog carstva.

Godina 6 careva [uredi - ]

Bronani kip Kostantina u Engleskoj, u blizini mjesta gdje ga je vojska proglasila carem Kada je blijedi Konstancije umro u dananjem Yorku 306. godine, vojske Britanije i Galije, ne obazirui se na pravila sistema tetrarhije, pourile su da za cara proglase njegovog sina Konstantina. Po zakonu u tom trenutku carstvom vlada Galerijan kao jedini car i na njemu je bio izbor osobe koja e mu biti carski kolega. Potujui Dioklecijanova pravila o upravljanju tetrarhijom Galerijan uzdie na poloaj cara dotadanjeg cezara Severa, a Konstantinu nudi poloaj cezara zapada to on i prihvaa iako e u svim dokumentima dan kada je proglaen carem od svojih vojnika obiljeavati kao prvi dan vladavine. Te vijesti su navele Maksencija sina cara Maksimijana koji je na silu abdicirao s Dioklecijanom da se pobuni u Italiji i proglasi carem. Takoer krajem te 306. i Maksimijan se proglaava ponovno carem u pokuaju da osvoji koje podruje za svog sina tako da je sada Rimsko Carstvo imalo godinu 6 careva od kojih se njih 5 borilo za vlast (Galerije, Sever, Maksencije, Maksimijan, Konstantin Veliki) dok je jedan bio pokojni (blijedi Konstancije). Potpunu anarhiju e upotpuniti guverner Rimske Afrike koji nije priznavao niti jednog cara. Prvi ozbiljni pokuaj obnove tetrarhije je bio onaj cara Severa kada je iz Mediolanuma (dananji Milan) krenuo u napad na grad Rim koji su kontrolirali zajedno Maksimijan i Maksencije. Vojska Severa je bila ona ista kojom je upravljao Maksimijan 10 ili vie godina tako da se ona pobunila protiv novog cara i prela na stranu starog gospodara dok je Sever pobjegao u Ravennu.

Propaganda i neutralnost [uredi - ]

Glava statue mladog Konstantina [1] Konstantin Veliki nije uestvovao u prvim bitkama ovog rata jer je sam bio napadnut na podruju dananje Francuske od strane Franaka. Niti njegova pobjeda u tom ratu kada zarobljava franake kraljeve, a niti smrt cara Severa od ruke pobunjenika nije ga natjerala na akciju u graanskom ratu. Ipak nakon te smrti on je automatizmom kao cezar zapada trebao postati car (august). Bez obzira na injenicu da mu ta titula od istonog cara nee biti priznata do 310. godine on je te 307. godine jedini zakoniti car ili cezar na zapadu. Vojna pobjeda protiv Alemana kao i odluka o prestanku napada na krane e posluiti Konstantinu Velikom da se predstavlja kao jedini pravi nasljednik svog oca koji je takoer bio uspjean general i koji nije progonio krane. Rijei na njegovom novcu iskovanom nakon pobjede nad Alemanima glase :"Alemani su pokoreni, Rimljani se vesele". U tadanjoj politikoj situaciji gdje Maksimijan i Maksencije vladaju Italijom i oekuju napad Galerija obje strane su traile pomo Konstantina. Maksimijan se povezao na staro prijateljstvo njihovih porodica traei pomo u svojoj borbi. Njegova ponuda Konstantinu je bila enidba Fauste (ker Maksimilijana i sestra Maksencija) zajedno s priznanjem carske titule u zamjenu za pomo protiv Galerija. Konstantin je to prihvatio tako da se razveo od svoj dotadanje ene, ali odbio je poslati vojnu pomo i samo je priznao carski status Maksenciju. Konstantinovo odbijanje da postane strana u graanskom ratu, njegova stalna borba s barbarima u ime zatite carstva kao i propaganda koja je uveavala njegove uspjehe su ga uinile iznimno popularnim u zapadnim pokrajinama Rimskog carstva.

Pobjeda na zapadu [uredi - ]

Bista Maksencija Zadnji pokuaj mirenja zaraenih generala/careva se dogodio 11.11. 308 godine kada je Galerije koji je bio vrhovni car (duina staa i vojna mo) sazvao sastanak zaraenih strana na podruju dananje Austrije. Na tom sastanku Galerije donosi odluku da novi zakoniti car zapada postaje Licinije, dok je Maksimijan ponovno poslan u prisilnu mirovinu. Konstantin je na ovom sastanku unazaen na poloaj cezara. Pod pritiskom Galerija svi su prihvatili ovaj novi poredak, ali nakon njegovog odlaska na istok svi su se ponovno pobunili protiv novog poretka i proglasili carevima. U zadnjem pokuaju Galerije je proglasio Konstantina i Maksencija sinovima careva (augusta), ali nakon to su oboje to odbili on im je na proljee 310. obojici priznao carski status tako da te godine postoje 4 zakonita cara i jedan zakonit cezar Maksimin Daja koji se iste godine proglaava carem. Bez obzira na toliko broj suprostavljenih generala-careva opi mir e trajati do smrti Galerija u proljee 311. godine koji je bio svima njima nadmoan. Odmah nakon vijesti o njegovoj smrti Licinije i Maksimin Daja su se zaratili na istoku, dok je Maksencije poeo vriti mobilizaciju za rat protiv Konstantina. Casus belli za njegov rat je bila Konstantinova odluka da prisili na samoubojstvo Maksimijana 310. godine(oca Maksencija) nakon njegove propale pobune. Konstantin se istovremeno naao u problemima koji su doveli u pitanje njegovu legitimnost koja se temeljila na ocu blijedom Konstanciju i Maksimijanu. Prvobitni legitimitet koji je poticao od Maksimijana je zamijenjen u govoru 25.07. 310 s "novootkrivenom" dinastikom vezom s carem Klaudijem Gotskim. Po vjerskom pitanju tetrarhija se pozivala na dinastije Jupitera (vrhovni rimski Bog) i Herakla to je bilo i na novcu Konstantina. Nakon ubojstva Maksimijana Konstantin se pozivan na kult nepobjedivog sunca (Sol Invictus) poto je dobio boansku viziju boga Apola. Iako je Maksencije objavio rat Konstantinu 311. godine do borbi dolazi tek sljedeu godinu kada Konstantin prelazi Alpe i ostvaruje pobjedu za pobjedom. Prvo osvaja maleni gradi Susa u

dananjem Pijemontu, a potom u bitkama kod Torina i Verone pobjeuje vojsku Maksencija. Odluujua bitka ovog rata se vodi kod rijeke Tiber. U bitci poznatoj pod imenom bitka kod Mulvijskog mosta Konstantin je napao dvaput jae, ali vojno loe postavljene snage Maksencija. Tijekom bijega nakon bitke Maksencije se utopio u rijeci Tiber tako da je Konstantin postao jedini gospodar zapadnog dijela Rimskog Carstva. Oko ove bitke su stvorene hrianske legende po kojima je Konstantin vidio svojim vlastitim oima kri s porukom u ovom znaku ti e pobjediti. Tijekom noi nakon ovog dogaaja u snu me se navodno pojavio Hristos s porukom da znak hriana stavi na vojne oznake i da e tada pobjediti. To proroanstvo se ispunilo i 29.10.312 godine Konstantin Veliki je pobjedniki uao u Rim, gdje je odbio dati rtve u hramu Jupitera to je bilo protivno dotadanjim obiajima. Nakon osvajanja/oslobaanja Rima propaganda aktivnost Konstantina se koncetrirala na obezvreivanje mrtvog Maksencija, oslobaanje njegovih politikih protivnika iz zatvora i ukidanje velike veine njegovih zakona. Graevine koje je sagradio Maksencije su preimenovane u graevine koje je izgradio Konstantin, a on sam je predstavljen kao uzvieni car koji je Rim oslobodio od tiranina. Kao to je Konstantin postao vladar zapadnog dijela Rimske drave na jesen 312 godine, tako je gospodar istonog dijela postao Licinije (oenjen za sestru Konstantina) sljedee godina nakon pobjede nad Maksimom Dajom.

Vjernik [uredi - ]
Glavni lanak: Konstantin I i hrianstvo

Novac Konstantina Velikog iz 313. godine gdje je prikazan zajedno s rimskim boanstvom Sol Invictus Konstantinovo preobraanje u hrianstvo imalo je dalekosene posledice. Kao njegov otac, i on je u poetku bio privrenik Sunca. Dok je prinosio rtvu u Velikom hramu Sunca u galskim

planinama Vozges imao je svoju prvu, dodue pagansku viziju. Tokom borbi s Maksencijem imao je svoju drugu viziju osvetljeni krst na nebu posle ega je dao da se na oklope njegovih ljudi ucrta figura koja je moda predstavljala Hristov monogram (mada je verovatno Hrista pomeao sa Suncem u njegovoj manifestaciji "najveeg dostojanstva", summa dignitas). Nakon svoje pobede proglasio se hrianinom. Njegovo preobraanje jo uvek je pomalo obavijeno velom misterije, a njegovi savremenici Laktancije i Eusebije iz Cezareje uglavnom ne osvetljavaju to pitanje, i ak su kontradiktorni. Da li je njegov prelazak na hrianstvo bio stvaran ili politika igra danas se ne moe rei. Iako su tada samo 10 % stanovnika Rimskog Carstva bili hriani ta religija je imala vjerojatno najbolju organizaciju. Osnovni problem odnosa ranog kranstva i Rima je bio u odbijanje krana da daju rtve kultu cara to se po rimskom zakonu graniilo s veleizdajom. Konstantin je s crkvenim ocima dogovorio ono to bi se u moderno doba nazvalo konkordatom to jest dogovor izmeu crkvene i dravne vlasti. Dogovor je bio prilino jednostavan a glasi: "kao to postoji jedan Bog na nebu tako postoji jedan car na zemlji kojeg svi moraju sluati". Po Konstantinovim rjeima dogovor je glasio: "....na iju brigu je svojom boanskom voljom dao vladanje svih zemaljskih poslova" dio slubenog pisma koje je napisao Konstantin Veliki [2] Drugi dio dogovora hrianske crkve i Konstantina se ticao njegovih obaveza prema vjeri. Po njemu crkva je bila odgovorna za religijske dogme i proposivanje naina tovanja Boga dok je car odgovoran za iskorjenjivanje hereze i osiguravanje da se Bog prikladno potuje[3] Do 320322. godine na Konstantinovim se spomenicima i novcu pojavljuju solarni simboli, a on sam nikada nije bio naroiti teolog. Ipak, njegova blagonaklona politika prema hrianima nikada nije oslabila. Njegova politika je bila oduevljeno prihvaena na istoku, i nova se religija zahvaljujui Konstantinu sve bre irila; njegova zvanina podrka prouzrokovala je preobraanje mnogobrojnih pagana, mada sa sumnjivom iskrenou, jer su bili ravnoduni prema moralnim ubeenjima. Bez obzira na nikad odgovorena pitanja da li je Konstantin postao kranin zbog svog vlastitog vjerovanja ili pragmatinih, politikih razloga on je kasnije postao veliki vjernik koji pored ostalog pie molitve za svoju vojsku i na vojne pohode odlazi s mobilnom kapelicom. Crkva, koja je do nedavno bila progonjena, sada je bila obasuta iznenadnom panjom: izgradnja velelepnih crkava (u Rimu i Konstantinopolju), donacije i darovi, oslobaanje svetenika od dekurionskih dunosti, davanje sudskih ovlaenja biskupima i munjevito napredovanje inovnika-hriana. Ipak, pagani nisu progonjeni i Konstantin je zadrao titulu pontifex maximus. Ali on je o paganskim bogovima govorio s prezirom i zabranio je odreene rituale, pre svega prinoenje rtvi nou. Zatim je 331. godine naredio da se popie paganska imovina, opljakao blago u hramovima i, konano, unitio nekoliko svetilita na istoku pod izgovorom nemoralnosti. Crkve su uskoro osetile teret careve brige: "sekularna ruka" (tj. vlada) stavila se u slubu kolebljive ortodoksije, jer je car bio veoma podloan argumentima razliitih krugova, te se prilino izgubio u teolokim finesama. U Arlu je 312. godine odran sabor, koji je uzalud pokuao da zaustavi donatsku izmu (nacionalistiki jeretiki pokret koji je dovodio u pitanje

valjanost nekih crkvenih zvaninika), koja je nastala u Africi posle Dioklecijanovih progona. Arijska je jeres izazvala jo vie tekoa: Arije, aleksandrijski svetenik i uenik Lukijana iz Antiohije, doveo je u pitanje dogmu o Trojstvu i boanskoj prirodi Hrista; njegov asketizam i otrina njegove dijalektike doneli su mu mnogo sledbenika; bio je osuen nekoliko puta, ali su se neredi nastavljali. Konstantin, zamoljen od obe strane da posreduje i ravnoduan prema doktrinarnim finesama, koje su uostalom bile strane veini vernika na zapadu, eleo je da uspostavi univerzalni simbol vere; stoga je 325. godine sazvao vaseljenski sabor u Nikeji. Osudio je Arija i, uprkos Istonjacima, proklamovao da je Isus "jednosutven" sa Bogom ocem. Ipak, arijska je jeres i dalje postojala, jer je Konstantin nekoliko puta promenio miljenje; na njega su vrili uticaj arijanski i semi-arijanski biskupi, a jedan od njih, Eusebije iz Nikomedije, ak ga je krstio na samrti, 337. godine.

Ubojica [uredi - ]

Novac iskovan 323. godine kako bi se proslavila pobjeda Konstantinovog sin Krispa nad Gotima Podjela drave na zapadni dio kojim vlada Licinije i zapadni kojim vlada Konstantin njemu nije bila dovoljna. Bez obzira na injenicu da se Licinije 313. godine oenio za sestru Konstantina on mu objavljuje rat 314. godine. U dvogodinjem graanskom ratu Licinije e biti djelomino poraen tako da Konstantin dobiva 316. godine mirovnim sporazumom na upravljanje Panoniju. Nakon mirovnog sporazuma Konstantin e nastaviti s provokacijama uzurpirajui titulu starijeg, glavnog cara, ali Licinije koji se dignuo od obinog seljaka do poloaja cara odbija ui u rat i ignorira provokaciju. Bez obzira na to Konstantin e opet objaviti rat Liciniju 323. godine zbog "njegove starosti i poroka" i konano e ga pobjediti 18.9. 324. godine u bitci na azijskoj obali Bospora. Vjerujui u utjecaj svoje ene i Konstantinove sestre Licinije se predaje pobjedniku (namjesto bjega u Perziju) koji ga alje u grad Solun na prisilnu penziju. Poetno obeanje kojim mu je garantirao ivot Konstantin e 325. godine "zaboraviti" i pogubiti Licinije bez obzira na sestrine molbe za milost. Sljedee godine on e ubiti i Licinijevog sina. Iste te 326. godine sud u Puli e po Konstantinovom nareenju osuditi na smrt njegovog najstarijeg sina Krispa, a ubrzo potom e istu sudbinu doivjeti i Konstantinova ena Fausta. Razlozi za ta pogubljenja nisu nikad bili razjanjeni. Popularna teorija iz 5 stoljea govori da je Fausta nagovorila Konstantina na pogubljenje Krispa kako bi vlast kasnije preuzeli njeni sinovi.

Kada je za pogubljenje ula careva majka Helena, ona je napala Konstantina zbog uinjenog nakon ega on ubija Faustu zbog zavjere. Druga verziju prie o ubojstvima su napisali moderni povjesniari, a ona govori da su Krisp i Fausta bili ljubavnici, pa nakon to je to Konstantin otkrio on ih je pogubio. Kao razlog vremenska razlika u smrti Krispa i Fauste se navodi njena trudnoa poto je navodno Konstantin ekao roenje djeteta pa ju je nakon poroda pogubio. Problem verzije dogaaja napisane u petom stoljeu je u injenici da je Konstantin slubeno prokleo sina i enu (njihovo ime se brie s svih spomenika i iz svih dokumenata), a u sluaju da je "grekom" pogubio sina on bi povukao prokletstvo. Car August je rekao za Heroda Velikog da bi rae bio njegova svinja nego sin jer je on sinove ubijao, a svinje nije poto je bio idov se moe u djelomino rei i za Konstantina. On je tijekom vladavine ubio sina, enu, neaka, eninog oca i sestrinog mua, a Konstantinova preivjela djeca Konstans I., Konstancije II. i Konstantin II. e oevu smrt i svoje preuzimanje krune 337. godine proslaviti masakrom svih punoljetnih potomaka blijedog Konstantina.

Administrator [uredi - ]

Bronana glava s Konstantinove statue iz 4 stoljea Izmeu 325. i 337. godine Konstantin je sproveo vane reforme, nastavljajui delatnost Dioklecijana. Iskristalisala se podela na pogranine trupe (limitanei) i taktike trupe (comitatenses i careva garda), na ijem su elu bili magistri militum. Vojna je karijera postala sasvim nezavisna od civilne. On je, meutim, istovremeno veliki broj vojnika smestio u gradove ili njihovu blizinu, da bi snabdevanje vojske bilo lake i ekonominije. Meutim, to je otealo odravanje vojnih vebi i discipline, a vojnici su se besposleno vrzmali po gradovima. Pod Kontanstinom se desilo i to da je jedan varvarin, zapovednik u rimskoj vojsci, stekao istorijski

znaaj. To je bio Alaman Krok, koji je meu vojnicima predvodio pokret koji je Konstantina i doveo do titule avgusta 306. godine, odmah posle smrti njegovog oca Konstancija. Slina je linost bio i veliki vojskovoa Bonit, Franak, u periodu od 316. do 324. godine; a Konstantin je za svoje pobede protiv Maksencija 311312. godine imao da zahvali pre svega svojim vojnicima-varvarima, koji su i predstavljeni na Konstantinovom slavoluku u Rimu. Kada se borio protiv njega, Licinije je regrutovao itave odrede Gota, kako bi ojaao svoju vojsku. I Konstantin je primao Gote, koji su, navodno, dostigli broj od 40.000, da bi pomogli u odbrani Konstantinopolja u drugom delu njegove vladavine, a dvorsku su gardu otada inili uglavnom Germani, meu kojima su se regrutovali i mnogi visoki vojni oficiri. Rimljani su u ratu sve vie zavisili od imigranata ili prve generacije varvara, upravo u vreme kada su konvencionalne rimske trupe poele gubiti vojniku vrednost. Konstantin je mnoge vitezove uzdigao na rang senatora, poto je u prvom delu svoje vlade morao da popunjava sve vei broj poloaja u carskoj birokratiji (koja je bila najmanje 50 puta vea nego u vreme Karakale), i poto je u kasnijem periodu svoje vladavine morao da popuni drugi senat, onaj u Konstantinopolju. Dolo je i do ubrzane inflacije poasnih titula. Kao rezultat ovih nekoliko promena, postojanje vitekog stalea izgubilo je smisao, a carska se birokratija razvila u novi nobilitet. Najvie poloaje u centralnoj vladi zauzimali su dvorski kvestor (quaestor sacri palatii), magister officiorum i finansijski slubenici (comes sacrarum largitionum i comes rei privatae). Bez obzira na injenicu da je Konstantin bio deklarirani hrianin dvije treine lanova dravne uprave su bili vjernici tradicionalnih rimskih vjerovanja. Vikariji dijeceza bili su odgovorni pretorijanskim prefektima, iji je broj uvean i ija su ovlaenja sada obuhvatala velike teritorije: prefekture Galije, Italije, Ilirika i Istoka. Unifikacija politike moi sa sobom je donela i odgovarajuu decentralizaciju uprave. Da bi reorganizovao finansije i novac, Konstantin je kovao dve nove monete: srebrni miliarensis i, to je vanije, zlatni solidus, koji je zbog svoje stabilnosti kasnije postao glavna moneta Vizantijskog carstva. Zauzimanjem Licinijeve blagajne i pljakanjem paganskih hramova uspeo je da povrati finansijsku stabilnost drave. Ipak je morao da uvede posebne poreze za razliite stalee: senatori su plaali porez nazvan glaeba, a trgovci i zanatlije u gradovima plaali su porez u zlatu i srebru (chrysargyrum).

Nova prestonica [uredi - ]

Ikona iz carigradske crkve Aja Sveta Sofija iz 1000. godine koja prikazuje Konstantina Velikog Konstantinova besmrtnost, meutim, poiva na osnivanju Konstantinopolja. Ovaj "Novi Rim", osnovan 324. godine na mestu Bizanta i osveen 330. godine preuzima ulogu istonog rimskog glavnog grada Nikomedie (glavni grad 284. - 324.) i brzo se uveao po broju stanovnika, kao rezultat povlastica koje su davane doseljenicima. Sagraen je i veliki broj crkava, ali ni hramovi koji su od ranije postojali nisu rueni. Grad je postao administrativna prestonica carstva, te je dobio senat i prokonzula. Izbor mesta nije bio uslovljen religijskim razlozima, kako se objanjavalo, nego kako stratekim razlozima (blizina granica na Dunavu i na Eufratu) tako i ekonomskim (vanost vie moreuza i spoj velikog kopnenog puta od Bolonje do Crnog mora s istonim trgovakim putevima koji prolaze kroz Anatoliju do Antiohije i Aleksandrije). Konstantin je umro 22. maja 337. godine.

Povjesniari [uredi - ]
Konstantinova politika ostavtina neupitno ivi s nama i danas. Njegova odluka o prihvaanju kranstva i gradnji Carigrada su postali temelj moderne kranske Europe. Bez obzira na takav utjecaj miljenja povjesniara o njegovoj pozitivnoj ili negativnoj ulozi su veoma razliita. Tijekom njegove vladavine i one njegovog sina historiari govore o velikom i uspjenom caru, ali nakon 361. dolazi do druge prie po kojoj je on bio glavni krivac propasti carstva zbog njegovog prihvatanja hrianstva. Katolika crkva prezentirao Konstantina kao idealnog kranskog vladara koji je primjer svima drugima. Ona e ujedno u 8. stoljeu izmisliti njegov testament po kojoj joj je on dao na upravljanje zapadni dio carstva to e potom rimski biskup iskoristiti za krunjenje Karla Velikog za cara kao i kasnije proglaenje Svetog Rimskog Carstva.

Edward Gibbon u svojoj knjizi History of the Decline and Fall of the Roman Empire iz 1789. koja postaje gotovo biblija za budue historiare govori o Konstantinu kao o heroju koji se degenerirao u okrutnog vladara [4]; [5] . Svi daljnji povjesniari o Konstantinu govore kao kranskom heroju [6] [7]ili uspjenom manipulatoru [8] [9] i tiraninu koji u nita nije vjerovao.

Izvori [uredi - ]
1. Portrait Head of the Emperor Constantine, Metropolitan Museum of Art, 26.229 2. M., Price, S., North, J., Religions of Rome, illustrated, Cambridge University Press, 1998 dio 1 stranica 370 3. Richards, Jeffrey. The Popes and the Papacy in the Early Middle Ages 476752 (London: Routledge & Kegan Paul, 1979) stranica 16. 4. Gibbon, Decline and Fall of Roman Empire str. 1.256 5. David P. Jordan, "Gibbon's 'Age of Constantine' and the Fall of Rome", History and Theory 8:1 stranice 7196. 6. Odahl, Charles Matson. Constantine and the Christian Empire str 283. 7. Mark Humphries, "Constantine," review of Constantine and the Christian Empire, by Charles Odahl, Classical Quarterly 56:2 (2006)str. 449. 8. Jacob Burckhardt, Die Zeit Constantins des Grossen (Basel, 1853; revised edition, Leipzig, 1880. 9. Lenski, "Reign of Constantine":Introduction (CC), 78.

Vidi takoer [uredi - ]

Helena Carigradska

Eksterni linkovi [uredi - ]

The Edict of Milan AD 313 Letters of Constantine: Book 1, Book 2, & Book 3 Encyclopaedia Britannica, Constantine I RomanEmperors.org Vita of Constantine; with bibliography Ammianus Marcellinus on-line project 12 Byzantine Rulers od Lars Brownworth od Stony Brook School (grades 7-12). 40 minute audio lecture on Constantine. Constantine the Great A site about Constantine the Great and his bronze coins emphasizing history using coins, with many resources including reverse types issued and reverse translations. House of Constantine bronze coins Illustrations and descriptions of coins of Constantine the Great and his relatives. BBC North Yorkshire's site on Roman York, Yorkshire and Constantine the Great