"12,-1 11 is het nieuwe getal." En 5 minuten later; "11,-1 10 is het nieuwe getal" ratelde uit de luidspreker.

"Waarom telt hij af?" Vroeg professor Stevens. Ryan Fyok keek van achter zijn scherm op en zetten zijn bril recht. "Hij zou moeten optellen, ik weet het ook niet." "10 -1, 9 is het nieuwe getal" klonk er opnieuw. "Wat gebeurt er bij nul? Raak hij zijn programmatie niet kwijt? "Goed mogelijk" zei Ryan, en hij deed een paar stappen dichter bij hun nieuwste proefsysteem dat nu zo raar deed. "Zal ik hem geforceerd pauzeren?" "Waarom geforceerd?", vroeg Stevens. "Omdat hij koppig is, daarom!" en Ryan duwde de bedieningscabine open. "Doe maar dan, maar voorzichtig; je weet wat er de laatste keer is gebeurd toen we hem onderbraken. "En of ik dat weet, ik heb ook helemaal geen zin om een paar maanden werk kwijt te raken.Maar dit is anders. Hij heeft nog nooit afgeteld en ik, ..." Ryan Fyok werd onderbroken door de statische stem uit de luidspreker van hun pro efsysteem. Er klonken plots twee stemmen door elkaar heen: "9 -2, 7 is het nieuwe geta... 7, -2, 5 is het nieuwe getal ..." "Dat is onmogelijk" riep Stevens uit. Twee stappen binnen de seconde is te snel. Te snel! Stevens schreeuwde het uit. "Doe iets Ryan, je raakt hem helemaal kwij t! Ryan had de besturingshandschoenen en helm al op. Hij klikte de electroden tegen zijn hoofd en activeerde het bewustszijnsysteem. Doel bewust dacht hij aan het binnengaan van de Realm. De Realm, een eigen bewustzijn dat zich nog nooit bewust was geweest van wat hij was of van andere externe gedachten. Maar die nu aan het aftellen naar nul was. En ze wisten alle twee hoe dit soort realms reageerde op nullen in hun systeem. Hun systeem was zelfmoord aan het plegen, en ze moesten iets doen. Op dat moment ging bij Ryan het licht uit en hij werd n met de Realm. Nu krijgen we het dacht hij nog en toen werd het terug licht maar bleef het ook donker tegelijk in zijn hoofd. Emotioneel wat dit zo zwaar, want de Realm bestond bijna volledig uit emoties. De Realm was 4 maanden geleden gebouwd. Als testsysteem om met de emoties van de artificile intelligentie om te gaan.Na de buitenwereld toe bestond de Realm puur uit getallen.Maar intern, in de wereld die Ryan nu binnenging was de realm puur emoties. En Ryan werd overweldigt met een ontstellende emotie. Hoop, hoop op het bereiken van een einddoel. Vertraag dacht hij met zijn hele bewustzijn. Vertraag, slow down, ga traag, stop, stop, stooooop!!! Het licht ging weer aan in Ryan zijn hoofd. Hij werd zich weer langzaam van zijn omgeving bewust. Hij rukte de electroden los, smeet de helm neer en trok in een vlotte beweging de linker en toen de rechterhandschoen uit. Hij vergat zijn bril terug op te zetten en schreeuwde naar Stevens:

En, en, en, is hij gestopt!? Stevens stond rechtachter hem en keek ontstelt. "Man, je bent 10 minuten weggeweest" "Hoeveel tijd ging er wel niet in je gedach ten om?" "Hij is gestopt bij 2, de laatste output was 2,+0 nieuwe getal is 2 .... B! "2B!" of "10 minuten weg geweest". Het duizelde in het hoofd van Ryan. Hij wist niet wat hem meer verontruste. Hij was nog nooit langer als 5 minuten i n real time in the Realm geweest. En 2B. De Realm had nog nooit een letter als o utput gebruikt. Sterker nog, hij KON niet overweg met letters. Alleen cijfers. Hoe kan hij 2B als output geven. Houdt iemand ons voor de gek? "10 minuten" zei Stevens, "Ik heb nog nooit gehoord van iemand die 10 minuten in de Realm is geweest". "Wat zijn zijn primaire emoties". "Wat heb je over je heen gekregen man?" "Een einddoel", zei Ryan. "Hij heeft een einddoel gevonden en heeft hoop maar ik heb hem vertraagd" "Hoop ik toch". Het was ... verwarrend. 2, +0 nieuw getal is 2BE schelde de luidspreker opeens. Was het net niet 2B en nu 2B E?. Wat is er in godsnaam aan de hand? Stevens keek nu echt scheel van onwetenheid. Het zag er tragikomisch uit en Ryan had het zeker grappig gevonden op een ander moment.Maar nu, nu voelde hij angst. Angst voor een systeem dat ze helemaal zelf gebouwd hadden. Waar ze eigenlijk alles van wisten en nu, nu raakte ze hun grip helemaal kwijt. Alsof je kat opeens begint te zweven dacht Ryan. En ik heb niet eens een kat. "Ok, rustig Stevens. Rustig. Hij staat nu op 2 en blijft op 2 voorlopig" "Maar hij heeft nu een andere output gevonden en dat is gewoon ... gek." "Ja", beaamde Stevens, "niet te begrijpen" "Wat doen "We laten gegeven" "Hij telt elling" Maar Ryan we nu Ryan?" vroeg Stevens en hij keek nog steeds scheel. hem nu met rust, en kijken morgenvroeg welke output hij allemaal heeft in ieder geval niet meer af, dat is voor ons werk al een hele gerustst was er niet zo gerust op.

De volgende morgen was Ryan een uur te laat in de gebouwen van Half-Life Memoria ls; hun werkgever, die hun ook vrij liet om te experimenteren met de nieuwe lich t kubus technologie. Die instaat was om via de zevenvoudige BOVEN,BENEDEN,LINKS, RECHTS,ONDER,BOVEN,BLIJF schakelingen de emoties van menselijke groepen van cellen na te doen. In totaal zaten er in d e Realm 1073741824 kleine licht processoren. Of wel 2 tot de macht 30. Die schakkelingen konden fotonen in alle richtingen schakkelen. Hun systeem was dus van de 30ste orde. Vergeleken met menselijke synapsen klein bier, maar toch instaat voor het hebben van complexe menselijke emoties. Ryan had slecht geslapen. Die B output had hij in zijn simulator die avond er no g uit gekregen. Maar die E output niet. Hij stapte de kelder binnen en vroeg zich meteen af of Stevens er al was of dat ze het licht hadden aangelaten. De kelder was fel verlicht en er was op het krij t bord geschreven. "Stevens?", dacht hij in zijn gedachten en even was het weer alsof hij in de Rea

lm was waar woorden alleen gedacht konden worden. Dat vond hij altijd al frustre rend aan het systeem. "Stevens" riep hij hardop. "Ben je hier man"? Geen antwoord. En toen zag hij hem, door het glas van de bedieningscabine. Bewegingloos. En wat was die vlek op het glas, was dat bloed? Ryan voelde zijn hart in zijn maag kloppen. Hij opende vastberaden de cabine kla ar om op het ergste voorbereid te zijn. En het was ook het ergste. Stevens was morsdood. Van voor zat zijn hoofd vast in n van de richtingaanwijzers. Die stak er middendoor. Het moest een gigantische knal geweest zijn getuigde de rommel in de cabine en de keurige bloedspat aan de achterkant van zijn hoofd die op het glas was gespat . Ryan gaf over ... het werd hem teveel. En even later sloeg hij alarm. En toen pas zag hij de output. Op n van de vele displays. 2, +0, nieuw getal, 2BEN BOOS. En Ryan wist het. Hij wist het. Hij snapte het. Hij begreep het. Oh, de vloek va n het te begrijpen.