Hirup teh butuh perjuangan sangkan jadi jalma anu sukses

Ku cara nu tangtu, hirup téh mangrupa ajang tarung (perjuangan) sangkan meunang kabagjaan dina
rupa-rupa wangun. Nalika urang tiasa janten pribadi anu kuat anu henteu nyerah sareng tangguh,
jadi kameunangan pasti bakal milik urang, sakumaha anu dicontokeun ku Rosululloh SAW, kumaha
anjeunna memperjuangkeun agama Allah dumasar kana bebeneran anu dicepeng pikeun kamulyaan
Islam di jaman baheula, nyaéta. Pinuh ku pangorbanan, sarta perjoangan malah nyawa anu jadi
taruhan na.

Satemenna dina kahirupan ieu teh teu aya nu teu merlukeun pangorbanan jeung perjuangan, boh nu
goreng komo nu hade, kabeh ge sok merlukeun duanana, nyaeta perjuangan jeung pangorbanan.
Nyatana, kahirupan ngajarkeun urang kumaha janten jadi diri sorangan anu kuat sabab kateguhan
anu urang gaduh bakal muka jalan sareng kasempetan pikeun urang ngahontal hiji hal anu urang
pikahoyong sareng ogé anu berharga.

Hirup Butuh perjuangan, teu aya anu tiasa diraih sacara instan, siga segampang ngabalikeun dampal
leungeun sorangan, tapi teu aya perjuangan anu henteu melak hasil, sareng urang pasti bakal
kéngingkeun anu langkung saé upami urang hoyong ngalakukeun anu pangsaéna. Urang kudu
salawasna berjuang pikeun sagalana heula, nalika urang ragrag urang kudu bangkit deui pikeun
ngalawan deui, ngalangkah sarta nuluykeun tanpa aya rasa capé.

“Tong sieun gagal, sabab hiji-hijina jalma anu henteu pernah gagal nyaéta jalma anu henteu pernah
nyandak léngkah.” Jeung

“Tong sieun nyieun kasalahan, sabab ku kasalahan kahiji urang bisa nambahan pangaweruh urang
pikeun manggihan jalan nu bener dina lengkah nu kadua.”

Tapi percanten ka kuring, jalma anu hébat sanés jalma anu teu pernah gagal tapi jalma anu tetep
bangkit tanpa kantos nyarios hoyong nyerah dugi ka tungtungna suksés.

Salaku manusa, urang sok hayang boga naon anu urang hayang dipiboga, inget yen ngalakukeun anu
pang alusna lain hal anu diluar kapasitas urang jeung cobaan pikeun terus berjuang mangka sagala
kahayang anjeun bakal kahontal, sarta bakal leuwih alus dumasar kana niat alus jeung anu tangtu
dibarengan ku do’a jeung sujud ka nu nyiptakeunana sabab teu aya nanaon anu urang laksanakeun di
dunya ieu tanpa kersa-Na, sing inget yen manusa ngan ukur ngarencanakeun jeung Allah anu
nyiptakeunana (makbul)

DI SUSUN KU : NIDA NURFAJRIYAH (XII MIA 2)