Sie sind auf Seite 1von 2

Liturgie vom Hauch

Einst kam ein altes Weib einher


Die hatte kein Brot zum Essen mehr
Das Brot, das fra das Militr
Da fiel sie in die Goss, die war kalte
Da hatte sie keinen Hunger mehr.
Darauf schwiegen die Vglein im Walde
ber allen Wipfeln ist Ruh
In allen Gipfeln sprest du
Kaum einen Hauch.

Da kam einmal ein Totenarzt einher
Der sagte: Die Alte besteht auf ihrem Schein
Da grub man die hungrige Alte ein
So sagte das alte Weib nichts mehr
Nur der Arzt lachte noch ber die Alte.
Auch die Vglein schwiegen im Walde
ber allen Wipfeln ist Ruh
In allen Gipfeln sprest du
Kaum einen Hauch.
Da kam einmal ein einziger Mann einher
Der hatte fr die Ordnung keinen Sinn
Der fand in der Sache einen Haken drin
Der war eine Art Freund fr die Alte
Der sagte, ein Mensch msse essen knnen, bitte sehr
Darauf schwiegen die Vglein im Walde
ber allen Wipfeln ist Ruh
In allen Gipfeln sprest du
Kaum einen Hauch.
Da kam mit einemmal ein Kommissar einher
Der hatte einen Gummiknppel dabei
Und zerklopfte dem Mann seinen Hinterkopf zu Brei
Und da sagte auch dieser Mann nichts mehr
Doch der Kommissar sagte, da es schallte:
Und jetzt schweigen die Vglein im Walde
ber allen Wipfeln ist Ruh
In allen Gipfeln sprest du
Kaum einen Hauch.
Da kamen einmal drei brtige Mnner einher
Die sagten, das sei nicht eines einzigen Mannes Sache allein.
Und sie sagten es so lang, bis es knallte
Aber dann krochen Maden durch ihr Fleisch in ihr Bein
Da sagten die brtigen Mnner nichts mehr.
Darauf schwiegen die Vglein im Walde
ber allen Wipfeln ist Ruh
In allen Gipfeln sprest du
Kaum einen Hauch.



Liturgie van de zucht

Er was eens een oude vrouw
Geen snee brood meer te eten had dat mens
Het brood, dat vraten de soldaten
Toen viel ze in de goot, die was kou
Toen had ze geen honger meer
Daarop zwegen de vogeltjes in het bos
Boven alle boomtoppen heerst rust
In alle bergtoppen voel je
nauwelijks een zucht.
Toen verscheen er ineens een lijkschouwer
Die zei: die ouwe staat op haar strepen
Toen begroef men die hongerige oude vrouw
En zei het ouwe mens niets meer
Alleen de dokter lachte nog over die ouwe.
Ook de vogeltjes zwegen in het bos
Boven alle boomtoppen heerst rust
In alle bergtoppen voel je
nauwelijks een zucht.

Toen verscheen er iemand, een man alleen,
Die hield niet aan de goeie orde
Die vond wat er schortte aan de gang van zaken
Hij was een soort vriend voor die ouwe
En zei: een mens moet kunnen eten, toch?
Daarop zwegen de vogeltjes in het bos
Boven alle boomtoppen heerst rust
In alle bergtoppen voel je
nauwelijks een zucht.
Toen verscheen er ineens een commissaris
Die had een gummiknuppel bij
En sloeg die man zijn achterhoofd tot moes
En toen zei ook die man niets meer
Maar de commissaris zei dat het galmde:
En nu zwijgen de vogeltjes in het bos
Boven alle boomtoppen heerst rust
In alle bergtoppen voel je
nauwelijks een zucht.
Toen verschenen er drie mannen met baarden
Die zeiden: dat is geen zaak voor n man alleen.
En ze herhaalden dat zo lang, tot het knalde
Maar toen kropen er maden door hun vlees hun gebeente in
Toen zeiden de mannen met baarden niets meer.
Daarop zwegen de vogeltjes in het bos
Boven alle boomtoppen heerst rust
In alle bergtoppen voel je
nauwelijks een zucht.



Da kamen mit einemmal viele Mnner einher
Die wollten einmal reden mit dem Militr
Doch das Militr redete mit dem Maschinengewehr
Und da sagten alle die Mnner nichts mehr.
Doch sie hatten auf der Stirn noch eine Falte.
Darauf schwiegen die Vglein im Walde
ber allen Wipfeln ist Ruh
In allen Gipfeln sprest du
Kaum einen Hauch.
Da kam einmal ein groer roter Br einher
Der wute nichts von den Bruchen hier,
das brauchte er nicht als Br.
Doch er war nicht von gestern und ging nicht
auf jeden Teer
Und der fra die Vglein im Walde.
Da schwiegen die Vglein nicht mehr
ber allen Wipfeln ist Unruh
In allen Gipfeln sprest du
Jetzt einen Hauch.

(Hauspostille, Erste Lektion: Bittgaenge, 1924)


Toen verschenen er ineens veel mannen
Die wilden wel eens een woordje spreken met de soldaten
Maar de soldaten spraken met de mitrailleur
En toen zeiden al die mannen niets meer.
Maar op hun voorhoofd hadden ze nog een frons.
Daarop zwegen de vogeltjes in het bos
Boven alle boomtoppen heerst rust
In alle bergtoppen voel je
nauwelijks een zucht.
Toen verscheen er ineens een grote rooie beer
Die wist niets van de gebruiken alhier,
Dat hoefde hij niet als beer.
Maar hij was niet van gisteren en
was niet voor n gat te vangen
En hij verslond de vogeltjes in het bos.
Toen zwegen de vogeltjes niet meer
Boven alle boomtoppen heerst onrust
In alle bergtoppen voel je
nu een zucht.

(Werkvertaling I. Goerlandt)

Das könnte Ihnen auch gefallen